Tijdens de lockdown trokken Bert Ostyn en Toon Vlerick van Absynthe Minded zich enkele dagen terug in een hut in het midden van de natuur om er de EP ‘The Birdsong Sessions’ op te nemen.  De locatie van de opnames sprak zodanig tot de verbeelding dat ze nu de hoes van de EP siert.
‘The Birdsong Sessions’ is een mooie mix van twee klassiekers (“Envoi” uit 2009, “My Heroics Pt 1” uit 2005), een minder bekend ‘oud’ nummer (“Echo Chamber” uit 2017) en drie nieuwe nummers uit het eerder dit jaar uitgebrachte album ‘Riddle Of The Sphinx’ (“Mixing The Medicine”, “Easy” en de titeltrack).
Alle tracks zijn uitgekleed tot Ostyn’s stem, Vlerick’s akoestische gitaar en heel zuinig wat percussie. Het is mooi hoe deze songs ook zonder hun jasje van loungy, jazzy elaborated pop helemaal overeind blijven. Ostyn en Vlerick moeten eens vaker afspreken in hun vogelhuisje. En dan zeker wat opname-apparatuur meenemen.
Het enige jammere is dit slechts een EP is. Met nog één of twee extra nummer(s), een welgemikte cover had gekund, was dit meteen een full album.

Drummer Nick Mason is niet het bekendste bandlid van Pink Floyd, wel blijkbaar de enige die er van bij het begin bij was. Hij vond dat er wat weinig aandacht was voor het vroegste werk van de band, het materiaal van vóór ‘Dark Side Of The Moon’.
Om Pink Floyd zelf dat materiaal live nog eens te laten brengen heb je een mirakel en/of een legertje advocaten nodig, dus zocht Mason een ‘andere’ band bij elkaar. Daarbij vinden we o.m. Gary Kemp, componist, gitarist en backing-vocalist van Spandau Ballet, en Guy Pratt. Deze laatste verving op de meest recente liveshows van Pink Floyd originele bassist Roger Waters. Kemp lijkt een niet voor de hand liggende keuze, want Spandau Ballet staat toch een eind ver van Pink Floyd, maar hij weet hier de spirit en vibe van de originele opnames prima te vatten. Hij cijfert zichzelf compleet weg en kruipt helemaal in zijn rol.
Met ‘Saucerful of Secrets’ deed Mason al een paar tournees, in 2018 en 2019. ‘Live At The Roundhouse’ is daarvan een opname die als live-album uitkomt. Het leukste is nog dat je hier live-versies hoort van een paar tracks die Pink Floyd zelf nooit live gebracht heeft, zoals “Lucifer Sam”, “Fearless”, “Bike” en “Arnold Layne”. Het is dan ook prachtig en ontroerend hoe het publiek bij de eerste tonen van “Fearless” samen de lyrics begint te zingen.
Hadden Mason en zijn vrienden dit voor het grote geld willen doen, dan hadden ze wel de hits van Floyd gespeeld. Heel wat van de tracks op dit album zijn singles geweest, maar die zitten misschien niet gebeiteld in het collectieve geheugen van de muziekfans. Of het zou “See Emily Play” moeten zijn. Met anderhalf origineel bandlid is dit ook niet meteen een tributeband. Maar net als Gary Kemp kruipt elk bandlid in zijn rol en brengen ze elk muzikaal detail uit het verleden opnieuw tot leven. Als je ze live ziet zal je visueel wel telkens herinnerd worden dat dit niet de ‘echte’ Pink Floyd is, maar als je het bijvoorbeeld bij vinyl houdt, dan horen velen vast gewoon nauwelijks verschil.
Diegene die hier toch wel boven zichzelf uitstijgt is toetsenist Dom Beken. Een oude rat in het vak, maar nog nooit echt potten gebroken. Hoe hij hier het laken naar zich toe trekt met een overload aan psychedelische orgelklanken die ook nog eens spot-on zijn, daar zijn geen woorden voor.
Gitarist Lee Haris staat daardoor al eens in de schaduw, maar op o.m. “Atom Heart Mother” mag hij zijn talent volop laten schitteren.
Het is ook heerlijk om al deze pareltjes van space-, psych- en progrock nog eens op een rijtje te horen. Dit is verplichte kost voor elkeen die zichzelf ooit een Pink Floyd-fan genoemd heeft. Waarom dan toch maar een 9,5 en geen 10 op 10? Zowat twee weken vóór deze opname kwam Roger Waters meespelen op “Set The Controls For The Heart Of The Sun”. Als er dan toch een opname gepland was om als album uit te brengen, zou dat wel het plaatje compleet gemaakt hebben.
Volgend jaar, op 31 mei, komt Nick Mason’s Saucerful Of Secrets met deze set naar het Koninklijk Circus in Brussel. Ook zonder Roger Waters zal dat absoluut de moeite zijn.

Live At The Roundhouse
Nick Mason’s Saucerful Of Secrets
Sony Music

De Amerikaanse heavymetalband Helstar heeft een lange staat van dienst en is al die tijd best populair geworden in ons land, met o.m. drie passages op Alcatraz. Inzake verkoopsuccessen scoorde de band maar matig, maar ze leverden altijd wel kwaliteit af.
Er zit een nieuw album aan te komen van Helstar, deze keer bij het Duitse label Massacre Records. De single ‘Black Wings Of Solitude’ is de aanloop daarnaartoe. Het is een lang uitgesponnen powerballad die vooral gedragen wordt door de stem van James Rivera. De gitaren staan uiteraard ook centraal, maar die kunnen pas tegen het einde aan op volle kracht gaan.
Als single overtuigt deze “Black Wings” niet meteen. Rivera is goed bij stem, maar de lyrics zijn een beetje flauw en cliché. Maar als band staan ze er nog steeds en brengen ze nog steeds kwaliteit.
Deze single komt op 2 oktober ook uit op vinyl en heeft dan als B-kant “After All (The Dead)”, een cover van Black Sabbath. Dat maakt de aanschaf dan wel een stuk interessanter.

El Mischi kon ons eerder makkelijk overtuigen met zijn singles “The Mountain” en “Wake Up”. Op het nieuwe “Don’t Fade Away” krijgen we een nieuwe kant van El Mischi te horen, met na de intro o.m. bombastische strijkersarrangementen over pittige pianotoetsen die twijfelen tussen pop en licht klassiek. Het is geen hapklare popsong, eerder een mini-poprockopera in drie of vier bedrijven. Het klinkt wat barok en vooral donkerder dan zijn vorige singles, maar intrigeren doet deze track zeker.

Brunhilde is een Duitse band die doorgaans rock en punk brengt, maar op hun derde single “All Is Lost” horen we toch vooral veel invloeden van Evanescence en Within Temptation. Niet dat zangeres Caro ook hetzelfde stembereik heeft als de zangeressen in die bands, maar de productie en het arrangement gaan wel in die richting. Niet zo verwonderlijk als de producer Charlie Bauerfeind is (van Blind Guardian en Helloween) en als er gastmuzikanten van Blind Guardian en Van Canto mee in de studio zaten. De symfonische vibe wordt gecounterd met rafelige en bijtende riffs. Met hun bandconcept en studiomateriaal doet deze Brunhilde mij hard denken aan het Belgisch-Amerikaanse Hitherside. Caro schreeuwt zich naar het einde toe de longen uit het lijf en de emotie lijkt echt en gemeend. Deze Duitsers scoren voldoende doelpunten om uit te kijken naar een EP of album.

De Britse metalcoreband Apollo Stands heeft met “Shitty Zombies” een knappe single uit met ook nog eens een boodschap. De zombies uit de titel hebben niets te maken met The Walking Dead en andere populaire TV-series, maar slaan op hersenloze politici die hun onderdanen naar de verdoemenis leiden. 
Het gaat er niet over dat één zombie de volgende besmet, maar dat één zombie een compleet land of continent infecteert. De boodschap is netjes verpakt in bijtende metalcore.
Er is ook nog een remix bij deze single, maar daar loop ik niet wild voor. Al zal die wel zijn verdiensten hebben.

Suzanne Vega heeft al verschillende shows uitgebracht. Haar nieuwste live-album, ‘An Evening Of New York Songs And Stories’ nam ze op in café Carlyle in New York. Omdat ze in de stad is opgegroeid en daar haar eerste songs schreef, klinkt het logisch dat ze haar liefde en haat voor de stad ooit zou bundelen in een show of album. New York is een stad die je niet onverschillig laat.
De setlist werd vooral ingegeven door de link van de lyrics met de stad en het is dus absoluut geen ‘Best Of’. Wel staan er drie van haar grootste hits op: “Luka”, “Tom’s Diner” en “Marlene On The Wall”. Maar geen singles als “Book Of Dreams”, “In Liverpool”, “Blood Makes Noise” of “When Hero’s” Go Down”. Het is wel leuk om haar te zien grasduinen in haar oeuvre en vooral om haar in twee zinnen de link te horen leggen tussen songs als “Frank And Ava” en “Ludlow Street” en de New York. Van NY-icoon Lou Reed leent ze zijn “Walk On The Wild Side” en dat levert een fraaie, maar ook weer niet onvergetelijke versie op.
Suzanne Vega is een grande dame die bijna altijd concerten geeft die aan iedereens verwachting voldoen. Op dit nieuwe live-album verzamelt ze wel heel veel ‘minder bekend’ werk, maar omdat die allemaal New York als gemene deler hebben, wordt het een mooier en interessanter verhaal dan een artiest die voor zijn eigen plezier zijn eigen favorieten verzamelt.
‘An Evening Of New York Songs And Stories’ is daarom geen startpunt voor wie Suzanne Vega nog moet ontdekken, maar eerder voor de fans die oprecht geïnteresseerd zijn in haar leven en werk.

De Stray Cats bestonden eigenlijk maar van 1979 tot 1984. Daarna waren er nog regelmatig reünies en werd er af en toe zelfs nog eens nieuw materiaal opgenomen en getourd, omdat de fans er maar niet genoeg van kregen. In 2019 vierde de Amerikaanse rockabillyband zijn 40-jarige bestaan met ‘40’, een album met nieuw studiomateriaal, en een tournee en de weerslag daarvan vind je op ‘Rocked This Town: From LA To London’.
De tracklist leest als een mix van ‘40’ en een ‘Best Of’, met prominente plekken voor hun drie grote hits: “Runaway Bays”, “Stray Cat Strut” en “Rock This Town”. Voor de Belgische en Nederlandse fans missen we misschien “LIttle Miss Prissy”, één van de oude singles die in het begin van hun carrière de radio haalde, maar die bijna nooit op een live-album of verzamelaar staat. De Stray Cats hebben bovenop de eigen singles altijd wel een cover in de set. Vroeger was dat al eens “Unchained Melody” of “Can’t Help Fallin In Love”. Op dit album is dat “Misirilou” van Dick Dale. Een beetje een voor de hand liggende keuze, die ook nog eens leert hoe dun de genregrens tussen rockabilly en surfrock maar is.
De Stray Cats hebben eerder al flink wat live-albums uitgebracht, dus zo uniek is deze registratie niet. Is het dan enkel een leuke herinnering voor de fans die er bij waren? Dat ook niet. Voor een live-registratie is dit een heel afgeborstelde verzamelaar waarop je een band hoort die inderdaad 40 jaar op de teller staan heeft, maar die nog niets heeft ingeboet aan magie en die met de juiste spirit op het podium staat. De magie is in de eerste plaats te danken aan zanger-gitarist Brian Setzer, terwijl de andere twee bandleden uitstekende volgers zijn. Setzer is goed bij stem en een heerser op gitaar. ‘Rocked This Town’ is een meer dan degelijke maatstaf voor het genre, of beter nog: zit je zelf in een rockabillyband, dan is dit album het equivalent van zowat alles wat je ooit zal kunnen bereiken.

Erasure hoeft nauwelijks nog voorgesteld te worden, dus we houden het kort: de Britse toetsenist Vince Clarke zette mee Depeche Mode en Yazoo op de rails en stapte het bij beide snel weer af. Met zanger Andy Bell klikte het wel en sindsdien bouwen de twee aan een breed oeuvre, met wereldhit “Sometimes” als hoogtepunt in de late jaren ’80.
Het marketingpraatje voor hun nieuwe album ‘The Neon’ klinkt veelbelovend: Clarke heeft zijn oudste synthesizers afgestoft en Bell zat in een heel positieve vibe. Erasure maakte deze ‘The Neon’ dus onder een gunstig gesternte, maar dat is uiteraard geen garantie op goede muziek.
Het album schiet als een komeet uit de startblokken met “Hey Now”, een bijzonder dansbaar nummer met hetzelfde enthousiasme als “Sometimes”. Het mengt net als die hit de coolness en de swagger van de disco met de ernst en Schmertz van de new wave. “Nerves Of Steel”  is net zo’n schot in de roos, maar iets minder dansbaar. Had uit de trommel van de Eurythmics kunnen komen.
Dat van die afgestofte synthesizers lijkt na de eerste nummers te kloppen. Je kan die sound misschien wel kopiëren met moderne technologie, maar Clarke bespeelt die oude deels analoge instrumenten ook nog eens zoals ze dat in de jaren ’80 deden en die ritmes klinken het beste als je ze gewoon in de vingers hebt. De productie is bovendien ambachtelijk foutloos. Zo foutloos dat het een beetje de leeftijd van beide heren verklapt, want zo’n smetteloze, doorwrochte productie en mix hoor je nog nauwelijks. Ook niet in de modernere synthwave. Andy Bell heeft nog steeds een prachtige en herkenbare stem. Je hoort uiteraard niet langer het jeugdige enthousiasme door zijn keelbanden gieren, maar er zijn veel zangers die het er na zo’n lange carrière veel minder goed van af brengen.
Het is niet al goud dat blinkt op ‘The Neon’. Een aantal nummers moet het doen met een etiket als ‘onderhoudend’ (“Fallen Angel”),  ‘heeft wat tijd nodig om helemaal binnen te komen’ (“Shot A Satellite”) of ‘we gokken dat de dance-remix beter zal zijn’ (“No Point In Tripping”). “Tower Of Love” en “New Horizons” kunnen nog net overtuigen ondanks een overdreven lading goedkoop drama en pathos. In de finale zitten nog enkel parels als het funky “Diamond Lies”, de klassieker-in-wording “Careful What I Try To Do” en het tragische/uplifting “Kid You’re Not Alone”.  
Erasure heeft met ‘The Neon’ een fraai album afgeleverd dat mooi voortbouwt op de roots van de band en tegelijk genoeg aanknopingspunten heeft met het hier en nu. Een hit als “Sometimes” staat er niet op, maar dat verwachten de fans ook niet meer van het duo.

De Franse noiserockers van A Shape krijgen flink wat aandacht voor hun nieuwe album en dat is terecht. Hun vorige worp werd nog geproduced door Lee Ranaldo van genre-iconen Sonic Youth en dat geeft doorgaans toch aan dat die de band wel ziet zitten. Daarop kwam hun talent nog niet helemaal tot bloei en dat moet dus maar op ‘Iron Pourpre’.
Op dit album voel je op een paar tracks dezelfde magie als bij Sonic Youth. Zeker op “Black Mamba”, de track die ze zelf naar voren schuiven als ambassadeur van het album. Het is meteen ook de track die ons het makkelijkste kan overtuigen. “Echoes” doet dan wat denken aan Brutus en La Jungle, maar dan een stuk volwassener dan La Jungle. “Trans” is een slepende, contemplatieve angstdroom met een leuke spoken word intro. Het toevoegen van een sax-geluid brengt een welgekomen variatie.
Op andere tracks slaat de slinger te ver door in de zoektocht naar originaliteit en komt A Shape uit bij doorwrochte progressive noise en atonale freejazz. Voor de een zal dat het hoogst haalbare zijn in noise, terwijl anderen daar net afhaken.
‘Iron Pourpre’ laat een band horen die zijn eigen weg zoekt en die niet verwacht dat u massaal zal volgen. Maar ze vechten hard voor elkeen die wil volgen en geven zichzelf blind en vol overgave aan  wie bereid is om te luisteren. Geen compromissen, geen gulden middenweg. Net zoals noise bedoeld is.