“Serenity Now” is na “Let Go” de tweede single van Heisa als aanloop naar het full album ‘Joni’. De albumrelease is inmiddels uitgesteld vanwege de coronacrisis, maar de single is alvast een goede voorzet. Dit is trademark-Heisa, met een diepe, ronde baslijn die het volume beheerst zoals bij Tool en een lekkere opbouw naar noise-erupties, met meer ingehouden controle dan bij pakweg Brutus. Het nummer heeft een beetje de stil-luid-stil-aanpak die zo kenmerkend was voor de jaren ’90, maar dan met een serieuze update.
Heisa staat al een hele tijd op onze radar en met “Let Go” en “Serenity Now” stijgen de verwachtingen nog meer.

Toch al kort na het debuut is Augustijn al terug met ‘Gin Oge Toe’. Op deze opvolger toont de West-Vlaming zich net iets minder kwetsbaar dan op successingle “In De Schouwte” en debuutalbum ‘Echt’. Opener van dienst en eerste single “Deure” zet je wat op het verkeerde been. Het nummer duurt bijna zeven minuten en is rijkelijk geproduced en gearrangeerd, heel anders dan de minimale bezetting van op ‘Echt’. Thematisch borduurt dit nummer wel voort op het debuut, met de bedenkingen van een zanger die nog steeds twijfelt over het in de spotlights gaan staan. Met de conclusie kunnen we alleen maar blij zijn: Augustijn zet door (ie doe deure).
Op “Een Liedje”, het tweede nummer, zitten we muzikaal wel opnieuw op de lijn van het debuut, met opnieuw een heel beperkte bezetting en de doodeerlijke lyrics heel centraal in de mix. Augustijn heeft het hier over de vele goedbedoelde tips die hij krijgt nu hij plots als solo-artiest uit de schaduw is getreden. Dat tekst-thema is al eerder gebruikt in de popmuziek, maar in het Nederlands zullen toch meer mensen zich aangesproken voelen, reviewers incluis.
“Kan Beter” gaat over tegenvallende schoolresultaten en de toen daaraan gekoppelde toekomstvoorspellingen. Als het nummer autobiografisch is, zet Augustijn zijn vroegere leraren hier mooi een neus . Muzikaal zit hij hier, en op de meeste nummers, ergens tussen Het Zesde Metaal en Yevgueni in. “Klakke” herneemt de rijke productie van “Deure”, maar dan toch weer niet zo voluit, en is ook in lengte bijna zijn evenknie.
Van dit soort nummers hadden we er graag meer gezien of gehoord op ‘Gin Oge Toe’, omdat Augustijn hier zijn eigen speeltuin zoveel interessanter maakt. Hetzelfde geldt in grote lijnen voor “Sterker”, maar deze twee tracks hebben dan weer het nadeel dat de lyrics minder centraal staan. Op “Sterker” komt tekstueel ook weer die twijfel naar voren of hij wel goed bezig is. Het funky en grappige “Misschien” had van Ertebrekers kunnen zijn. “Nummertje” kabbelt op een loungy manier voorbij zonder veel slachtoffers te maken. “Gin Oge Toe” heeft een Elbow-intro en drijft voort op zuinige piano-toetsen. Van alle nummers op dit album heeft deze titeltrack het meeste hitpotentie. Het is fris en verrassend en catchy as hell. Na twee luisterbeurten ben je helemaal mee met het verhaal.
Augustijn moet op ‘Gin Oge Toe’ muzikaal al wat grootser uitpakken om ons na ‘Echt’ een tweede keer omver te blazen. Hij doet dat ook een paar keer en op de andere tracks bevestigt hij al het goede van zijn solo-debuut. Het mooie is dat de beste momenten van dit album die liedjes zijn waar de productie hem een beetje in de schaduw zet, waar dat bij het vorige album net omgekeerd was. Het moet zijn dat het de bedoeling was.

Jack Poels is al 35 jaar de zanger van de Nederlandse band Rowwen Heze. Pas nu probeert hij het solo. De blauwe veer staat symbool voor de trigger die hem deed besluiten eens alleen de studio in te duiken. Op de dag dat zijn zoon naar Seoel vertrok, vond hij ook die blauwe veer en dat zette het hele proces in gang.
Poels kan op ‘Blauwe Vear’ makkelijk overtuigen. Tuurlijk is het anders.  Niet de punky-prettige americana-oorlogsmachine die Rowwen Heze soms kan zijn, maar dat verwachten we ook niet. De bezetting is minimaal, met enkel piano en gitaar, maar die volle stem van Poels en dat sappige Limburgs maken met de introspectieve lyrics, een beetje kwetsbaar zelfs, dat je in deze drie minuten een volledige maaltijd voorgeschoteld krijgt. Poels zingt ook anders, met meer variatie in de toon en met meer emotie dan we van hem gewoon zijn.  Als de rest van het album hetzelfde niveau haalt, wordt dit een album om echt naar uit te kijken.

De single ‘’’t Is Wat Het Is’ is een blij terugzien met iemand die eigenlijk nooit is weggeweest. Pierre Goudesone doet als artiestennaam niet echt een belletje rinkelen, maar dit is de man achter de illustere newwaveband Flesh & Fell. Goudesone wist zich altijd te omringen met ervaren muzikanten en producers en dat is ook het geval voor zijn nieuwe single onder de nom de plume Goudi, met Michel Dierickx achter de knoppen voor de mix en Laurent Stelleman (Flesh & Fell) op gitaar en Ron Reuman (Rick De Leeuw, Eva De Roovere, Lieven Tavernier, …) op drums. Ook werkten nog Axl Peleman (De Kreuners) en Joachim Saerens (Selah Sue) mee. Goudesone’s zang is tussen praten en rappen in, denk aan de Fun Lovin’ Criminals, maar dan in het Oostends dialect, waardoor het meteen wat aan Arno doet denken. Leuk, sfeervol en het swingt op een urban-light manier, maar het had misschien ook nog straffer gekund. Met een punch in het refrein zodat het echt in je geheugen gebeiteld staat. Maar zo is deze Arno-meets-Fun Lovin Criminals ook al prima te genieten.

Baxter Dury speelt op zijn nieuwe album in elke song een andere rol. Op “I’m Not Your Dog”, veruit de beste song op ‘The Night Chancers’, spiegelt hij zich aan Serge Gainsbourg. Niet alleen door die Franstalige backing vocals (met geinig Brits accent), ook met dat schijnbaar ongeïnteresseerde parlando en die basic elektropop. Dury neemt de Fransman een tweede keer in het vizier op “Samurai” , door het op een heel basic drumbeat leunende nummer op te leuken met een aanhoudend gekreun en gehijg. Op de retro-eurofunk van “Slumlord” zet hij zich in het spoor van Shane McGowan en andere dronkemannen. “Saliva Hog” komt uit hetzelfde nest als “Atmospherics” van Tom Robinson. Op “Sleep People” en “Carla’s Got A Boyfriend” klinkt hij als een harteloze en onbeleefde versie van Leonard Cohen, die ook nog eens lak heeft aan rijmschema’s. Muzikaal blijft de slome funk op “Hello, I’m Sorry” mooi overeind, maar in de lyrics raakt Dury hier toch de bodem, of hij nu een typetje speelt of niet. Ook “Daylight” had beter nooit het daglicht gezien.  Met zijn parlando en omdat hij grofweg hetzelfde stemtimbre heeft, doet hij op dit album soms denken aan zijn vader, wijlen Ian Dury. Het verschil is dat Ian ook nog lyrics schreef die er echt toe deden.
Als album blijft ‘The Night Chancers’ enkel overeind door de band, de backings en de knappe arrangementen. Baxter Dury zelf doet als zijn typetje (the slumlord) keihard zijn best om elke track naar de verdoemenis te helpen. Op het afsluitende “Say Nothing” proberen de backings nog iets goed te maken met een lange herhaling van het zinnetje ‘Baxter loves you’, maar dan is het kalf al lang verdronken. Als Baxter ons inderdaad zo graag ziet, kan hij niet tevreden zijn met ‘The Night Chancers’.

Lil Delle en Exo zijn te jong om de hoogdagen van ’t Hof van Commerce meegemaakt te hebben, toch waagt dit nieuwe Izegemse duo zich meer dan 20 jaar na ‘Dommestik & Levrancier’ met meer branie dan talent aan rap en hiphop in hun eigen dialect. Officieel gaat deze ‘Delle’ over frikandellen, maar je moet niet van Izegem zijn om daar ook andere toespelingen achter te zoeken. Grappig is het al zeker, als het al niet gewoon voor de grap is dat dit werd uitgebracht.
Er moet nog flink wat geschaafd worden aan de rhymes en vooral aan de beats, maar als twee tieners dit met niet veel meer dan een laptop voor elkaar krijgen, zit er misschien wel meer in. Lil Delle als de nieuw Kowlier?

https://www.youtube.com/watch?v=mZJSUhmlPvg

Steven Borgerhoff debuteerde begin 2019 met het album ‘The Long Now’ dat op heel wat bijval van de pers en muziekliefhebbers kon rekenen. Ook op deze site overigens. Binnen enkele maanden verschijnt zijn tweede album ‘Waves Holding Time’. Als aperitiefje is er nu al de uiterst sfeervolle single “Alright”. De bijna Lou Reed-achtige stem van SJ Hoffman herken je meteen. De sound voorbij de intro is nieuw. Die komt deze keer van Pieter Van Dessel van Marble Sounds. Denk dan eerder aan “The Time To Sleep” dan aan het bekendere “Leave A Light On”. De match tussen Hoffman en Van Dessel werkt hier wonderwel. Daar willen we meer van horen.

https://www.youtube.com/watch?v=Z4y0snRNFXg

De New Yorkse, in Amsterdam wonende zangeres Michelle David bracht zopas ‘The Gospel Sessions Volume 4’ uit met gospel, soul en blues. Michelle David volgde les aan de befaamde Fame School (die van de films en tv-serie), maakte deel uit van verschillende Broadway-producties en verzorgde de backing vocals bij o.m. Diana Ross. Samen met Onno Smit en Paul Willemsen maakt ze vanuit Nederland een reeks albums onder de noemer The Gospel Sessions.
In dat rijtje hoort ook ‘Volume 4’ thuis, met behalve uiteraard gospel nog hoofdrollen voor soul, blues en funk. Soms een beetje retro, soms net heel modern. Mij doet dit album - op de gospel na dan - hard denken aan Sound & Color, het tweede, nogal experimentele album van Alabama Shakes. Dat had ook een krachtige, heldere stem als vertrekpunt en een uitstekende band die heel nederig alle lege vlakken daarrond inkleurt. Van dat gospel-aspect moet je overigens niet te veel schrik hebben: de typische massakoren die wij ons daar bij voorstellen, vind je hier niet. Wel zit de gospel in de typische melodielijnen en soms in de lyrics. De Heer wordt al eens rechtstreeks of onrechtstreeks vermeld en een centrale zin als ‘Am I my brother’s keeper’ kan je moeilijk anders interpreteren dan in een religieuze context. Toch is het niet zo dat je op dit album elke vijf seconden struikelt over een geloofsbelijdenis. De lyrics zijn net zo gevarieerd als het rijke buffet aan genres van waaruit Michelle de mooiste stukken op haar bord schept.
Voor fans van Aretha Franklin, Sharon Jones, Charles Bradley en het tweede album van Alabama Shakes.

De band Freak Injection doet in Vlaanderen nog niet meteen een belletje rinkelen. Daar zou verandering in kunnen komen met ‘Daddy Is The Devil’, het eerste album van deze Franse bende elektrorockers. Er zijn heel wat gelijkenissen met populaire Belgische bands als Lords Of Acid en Vive La Fête, terwijl ze zelf zeggen dat ze de mosterd haalden bij o.m. David Bowie, the Prodigy, Nine Inch Nails, Nina Hagen, Madonna, Die Antwoord en Marilyn Manson. Dan zit je met Lords Of Acid, Vive La Fête, Diane Grace, Misery Loves Co-meets-No Doubt en nog Army Of Lovers juister.
Net als Lords Of Acid en Army Of Lovers flirt Freak Injection met alles wat kinky is, zowel in de look van de band als in de lyrics. Toch blijft het allemaal heel braaf, toch in vergelijking met de band van Maurice Engelen. Songtitels als “Sex Me” en “Sex Voodoo” laten uiteraard weinig aan de verbeelding over, maar dat wordt gecompenseerd door het ontbreken van vlot meezingbare refreinen en door lyrics die niet altijd vlot te volgen zijn (en die steevast eindigen in een langgerekt ‘ooohohoooh’). Dat de onderwerpen een beetje stereotiep zijn voor dit soort bands nemen we deze Fransen niet eens kwalijk. De elektrorock van Freak Injection is niet meteen de meest originele. In de jaren ’90 zouden ze hier vet mee scoren, vandaag klinken sommige beats en melodielijnen toch wat gedateerd en doorsnee.
De beste songs op ‘Daddy Is The Devil’ zijn “Evil Raccoon Party” en “Sex Me”. Live zal deze Freak Injection vast vlotter kunnen overtuigen dan op dit album, misschien in het voorprogramma van Vive La Fête of Lords Of Acid.

Dance/Elektro
Daddy Is The Devil
 

And Then Came Fall was op hun debuutalbum nog wat moeilijk te plaatsen. We bleven toen wat hangen in termen als ‘loungy’ en ‘herfstig’. Op hun nieuwe single “Should We” is hun bandgeluid nog wat puurder, maar zeker niet makkelijker te definiëren. Ergens tussen Blue Blot en SX in op deze track, beetje dansbare blues, beetje introspectieve singer-songwriter, … De urban-feel is deze keer wat verder weg dan op het vorige album en ingeruild voor een sound waarin de hele band aanwezig is. De lyrics en emoties staan iets meer centraal. Puike single. Misschien toch eerder Radio 1 dan Radio 2.

https://www.youtube.com/watch?v=NIjF9aNbmvg