Het Antwerpse Handkerchief grossiert in wat ze zelf zeemansblues noemen. De bekendste naam van de acht bandleden is Nele Paelinck van vroeger bij School Is Cool. Hun nieuwe single “The Drive By Night” hangt ergens tussen Elbow en Les Négresses Vertes in, of tussen Vaya Con Dios en Arno in, zo je wil.
De accordeon en vooral de blazers krijgen een hoofdrol en toch klinkt dit niet oubollig of retro, wat op zich al een prestatie is. De zanger op deze single heeft een aangename stem met een heel lichte, hese rasp. De lyrics zijn leuk, maar deze single mist een leuk meezingbaar refrein, wat toch wel een minimum zou moeten zijn voor zeemansblues. Wel zit de sfeer heel raak (light de tristesse van de saudade) en inzake compositie en muzikaal-technisch is dit van een internationaal niveau. Genoeg redenen om uit te kijken naar dat album dat er in het najaar aankomt.

https://www.youtube.com/watch?v=mtMVqhEhyRE

Tien Ton Vuist groeit. Muzikaal worden ze wat breder, met een fijne baslijn in hun nieuwe single, en figuurlijk worden ze ook wat groter. Hun eerste covers, in hun liveset, waren nog wat braaf en voorspelbaar. Nu pakken ze zowaar Justin Bieber’s “Sorry” aan. En ze geven er meteen meer sérieux aan dan Bieber zelf ooit had kunnen doen. Een beetje zoals Ryan Adams deed met het materiaal van Taylor Swift op zijn versie van ‘1989’. “Sorry” verdraagt de luide gitaren uit Oudenaarde makkelijk en krijgt een heel ander feel en flow dan het origineel.
In de goede Tien Ton Vuist-traditie hoort er opnieuw een coole clip bij dit nummer. https://www.youtube.com/watch?v=CyHNs4dZDRc

Scavenger is de Belgische heavymetalband die in 1985 furore maakte met het album ‘Battlefields’, uitgebracht door Mausoleum Records en reeds lang een collector’s item. In 2018 werd de band nieuw leven ingeblazen, met eerst nog twee originele leden, dan nog één en nu met de oud-bandleden die nog achter de schermen meewerken aan Scavenger 2.0. Die zullen met veel tevredenheid kijken en luisteren naar de nieuwe single. “Backslider” sluit mooi aan op de heavy metal van de band uit de jaren ’80. Met nu een zangeres achter de microfoon (Tine zou zomaar  voor Doro kunnen doorgaan) en met de moderne opnametechnieken klinkt Scavenger nog beter. “Backslider” is lekker pittig. Alles klopt aan dit nummer: stevig tempo in de melodie, klassieke compositie, meezingbaar refrein, perfecte mix, catchy, knappe solo’s, …. “Red Hot”, de tweede A-kant, schittert net zo fel als “Backslider”., met iets meer wisselingen van tempo.
Als deze twee tracks het niveau aangeven van het overige nieuwe full album  van Scavenger, dan krijgt ‘Battlefields’ een waardige opvolger.

Van de verzamelde ‘Neue Deutsche Härte’ kent iedereen Rammstein en kennen sommigen ook nog Eisbrecher, Megaherz, Oomph! of Tanzwut. Eén van de betere bands in die stroming is Ost+Front. Hun nieuwe album is bijna uit en werd eerder dit jaar voorafgegaan door de single “Ikarus”. Die leunde inzake ritme eerder aan bij Die Krupps dan bij Oomph! en Rammstein en miste nuance en detail. Nu is er “Schau Ins Land”, wat zoveel wil zeggen als ‘kijk eens om je heen’. Vooral de lyrics zijn heel raak, met een tegelijk verholen en striemende melancholieke aanklacht tegen de commercialisering van alles en een roep om aandacht voor de slachtoffers van het alles-vernietigende geldgewin. Hier staat Ost+Front zowel muzikaal als thematisch schouder aan schouder met Rammstein, de band waarvan we te vaak enkel het vuurwerk in de liveshow en het provoceren in de clips van onthouden. Duitsland heeft in de muziek zoveel meer te bieden en Ost+Front, waarbij je ook al voorbij de provocerende bandnaam moet kijken, verdient veel meer aandacht. Check die lyrics van “Schau Ins Land”.

The Dirty Denims maken de wereld opnieuw een stukje mooier met hun happy hardrock op het nieuwe album ‘Ready, Steady, Go!’. Muzikaal zitten ze nog steeds ergens tussen AC/DC en Joan Jett en daar zitten ze goed. Vernieuwend is het niet, maar als het met passie en plezier wordt gebracht, dan staan wij te juichen aan de zijlijn.
Er zit opnieuw flink wat met humor gemengde maatschappijkritiek in de teksten van de Denims. “Too Much Information”  gaat over het moeten meeluisteren naar gsm-gesprekken op bus en trein, “Turn Off the Radio” gaat over het gebrek aan Dirty Denims-nummers op de radio en “Band Not A Brand” gaat over bands die meer aandacht hebben voor de verkoop van merchandising dan voor hun muziek. Een beetje het verhaal van “T-shirt van Metallica” van Fleddy Melculy, maar dan met de bands in het vizier en niet de fans. Op “Messin’ Around” wijken de Denims licht af van de ‘happy’ in hun happy hardrock als zangeres Mirjam haar partner op gerotzooi betrapt en daarna wordt nog een robbertje gevochten met de “Creatures Of The Night”.  Voor het overige blijven de blues heel ver weg op dit album. “Creatures” is overigens één van de beste tracks, met o.m. een knappe gitaarsolo. “Beautiful (My Darling)” heeft een coole en smoothe intro die heel Amerikaans aandoet, terwijl ze voort vooral de mosterd halen bij de stuiterende rock van AC/DC.
Voor de viruscrisis begonnen The Dirty Denims stilaan meer optredens te versieren in Vlaanderen. Met een fijn album als ‘Ready, Steady, Go!’ zullen ze hun populariteit hier zeker nog wat kunnen opdrijven.

The Godfathers is één van die bands die moeten opboksen tegen het vooroordeel dat ze hun beste jaren al achter de rug hebben en dat nieuwe releases eigenlijk zinloos zijn. Dan maar langs het circuit voor retrobands en elke avond teren op “Birth, School, Work, Death”?
Dat Peter Coyne en zijn band meer te bieden hebben dan die ene hit bewezen ze al met veel verve op ‘More Songs About Love & Hate’ uit 1989. Al moet elke fan toegeven dat elk album dat daarop volgde , gewoon meer van hetzelfde maar net ietsje anders was.
Voor de nieuwe singles heeft Coyne opnieuw de formule van ‘More Songs…’ herhaald: potige gitaarrock die nog wat ruikt naar punk en een heel klein beetje naar new wave. Deze nieuwe singles, waarvan de band ze aanduidt als twee A-kantjes, zullen de bestaande fans dus zeker niet teleurstellen en als er nog eens een ‘Best Of’ uitkomt , zullen ze niet verbleken naast het vroegere werk. Maar ze verrassen ook niet.  Van de twee is “I’m Not Your Slave” dan wel de betere.
Hun show in Den Trap in Kortrijk werd uitgesteld door de coronacrisis, maar ze beloven dat er een nieuwe datum komt.

Toen MTV nog gewoon muziekclips uitzond, deed Wendy James met Transvision Vamp heel wat tienerharten sneller slaan met wulpse singles als “I Want Your Love” en “Baby I Don’t Care”. Toen die band werd opgedoekt maakte Wendy een album met Elvis Costello. Prachtig album, maar veel te weinig mensen hebben het gehoord of gekocht. Daarna verzandde de carrière van de Britse zangeres in een reeks pogingen om opnieuw aan te knopen met succes.
Nu is er ‘Queen High Straight’ een album met liefst 20 songs met James Sclavunos (Nick Cave & The Bad Seeds) op drums als bekendste bandlid. Ze schreef alle songs zelf en deed ook de productie en de mix zelf. Dat toont dat ze de teugels nu stevig in handen wil houden, maar dat levert daarom nog niet noodzakelijk betere muziek op.
Er staan een paar pareltjes op dit album, maar die verdrinken in een teveel aan genres. Het gaat van loungy jazz en bossanova naar bubblegumpop en dan naar noisy, dan wel psychedelische rock en ook nog eens naar een Serge Gainsbourg/Eels/The Sands-achtige song (“Marlène Et Fleur”). En dat doet ze allemaal met dezelfde band. Ze had het over drie albums kunnen verdelen om zo een diepere indruk te kunnen maken.
Als dat gebrek aan homogeniteit geen probleem is en je wel eens op een roetsjbaan van genres wil zitten, dan ben je hier aan het juiste adres voor een ware ontdekkingstocht. Dat la James een degelijke popsong kan schrijven , bewijst ze al meteen op “Perilous Beauty” en “Free Man Walk”. De rocksongs (“Ratfucking”, “Stomp Down, Snuck Up”, “A Heart Breaking Liars Promise”) die ze vandaag brengt zijn niet zo catchy als de singles van Transvision Vamp, maar daar zitten we ook niet langer op te wachten. Op geen enkele song valt ze door de mand als songschrijver of als zangeres. Bij momenten, als ze in de lyrics humor mixt met gitzwart cynisme, roept ze herinneringen op aan Kirsty MacColl, Tracey Ullman en The Beautiful South.
Zelfs als je van veel variatie houdt, blijft het met 20 songs een lange rit. Ik mis de strenge hand van een producer die niet alleen zou snoeien in het aantal songs, maar soms ook in de lengte ervan en die voor de mix betere keuzes zou maken.

De absolute uitblinker op dit album is voor mij “Here Comes The Beautiful One”, met een ouderwets psychedelisch gitaartje en veel drama in de opbouw.

De Amerikaanse rockband The Ladybug Transistor staat al bijna 10 jaar op non-actief inzake het uitbrengen van nieuw materiaal. Frontman Gary Olson brengt een album uit dat hij samen met de Noorse broers Åleskjær maakte. Olson en de Noren leerden elkaar tijdens optredens in Noorwegen kennen. Het is dus niet helemaal het solo-album van Olson en het is dan ook wat jammer dat Olson als enige ‘artiest’ vermeld wordt.
Olson maakte dit album niet op z’n eentje, maar was wel de belangrijkste factor. Hij schreef de lyrics, zingt, spelt trompet en stond vermoedelijk ook in voor de strijkersarrangementen en andere productionele ingrepen. Het oorspronkelijke idee om heel basic en eenvoudige songs op te nemen evolueerde naar rijke en volle radiovriendelijke poprock die weggelopen lijkt uit de Verenigde Staten van eind jaren ’70 en begin jaren ’80. Denk aan Donald Fagen en Steely Dan en aan The Doobie Brothers, Billy Joel en Gilbert O’Sullivan. Muzikaal dan, want Olson is niet zo’n op de voorgrond-tredende, extraverte zanger als die van de referenties.
Op het eerste gehoor klinkt dit wat braafjes, delicaat en afgelikt, maar toch zit er een tweede laag onder die schijnbaar ongevaarlijke popdeuntjes. Niet de grote filosofie over het gewicht van de wereld, dat zou deze lichtvoetige pop niet verdragen, wel kleine hints om even kort bij stil te staan.
De kwaliteit ligt hoog en is constant doorheen zowat alle songs. Als ik toch twee songs aanduid die iets langer blijven hangen dan de andere, dan “A Dream For A Memory” en “Tourists Taking Photographs”.

Inner Ear Records heeft een goede neus voor Griekse bands die internationaal potentieel hebben. Eén van de jongste ontdekkingen is de psychedelische garageband Goodbye Bedouin uit Patras. De leden speelden in talloze indierockbandjes, maar als Goodbye Bedouin hebben ze een gouden sound. Leuke tempo’s, leuke breaks, leuke lyrics, … er is weinig aan deze band dat je niet leuk kan vinden.
Uiteraard klinkt het een beetje retro (al zeker op de 70’s-intro van “We’re On A Mission”), maar nooit belegen of een doorslagje van andere bands. Het ligt trouwens niet voor de hand om deze Goodbye Bedouin met andere, bekendere bands te vergelijken. De beste tracks van ‘The Shaking People’ zijn “Pink” en “Blow”. Voor de derde plaats op het podium gaat het tussen “Prove Me Wrong” en “Cherry Lane” (wat een intro!).
Een band als Goodbye Bedouin ontdek je niet elke dag. Als psychedelische garagerock je ding is, weet je wat het volgende is dat je moet intikken op Google.

Kafadan Kontak Records heeft een leuk digitaal verzamelalbum bij elkaar gepuzzeld rond Iggy Pop & The Stooges. Tolga van Kafadan heeft een uitgebreid netwerk van bevriende bands en artiesten in Europa, ook in ons land, en dat zal geholpen hebben bij de zoektocht naar leuke covers van Iggy & The Stooges. Het zijn vooral bestaande opnames die hier nu gebundeld zijn, van livetracks en demo’s tot knappe studio-opnames.
De bekendste leveranciers van covers zijn Deniz Tek van Radio Birdman, Niagara & The Hitmen en Reptilians From Andromeda, de band van labelmanager Tolga. Een opvallende naam en meteen één van de beste tracks op het album is die van het Belgische Speedball Jr. Zij namen een versie op van “Loose” met Steve Mackay, de inmiddels overleden saxofonist van The Stooges.
Nog leuk zijn “Quiero Ser To Pierro” ofwel “I Wanna Be Your Dog” door Shamanes en “Search & Destroy” van Los Delmonte. Maar het is ook niet al goud wat blinkt op deze verzamelaar. Op wat Manhunter doet met “We Will Fall” zou een hoge GAS-boete moeten staan en de opname van Supertrump is zo slecht dat ze nauwelijks te beluisteren valt.
Bonuspunten voor het opzoekingswerk, maar het had geen kwaad gekund om met een fijnere kam door de opgedolven covers te gaan.

All We Will Fall With Iggy & The Stooges
Various Artists
Kafadan Kontak Records

https://kafadankontak.bandcamp.com/album/all-we-will-fall-with-iggy-and-the-stooges-tribute-album