Bij Turkije denken we al snel aan all-in vakanties en Syrische vluchtelingen, maar niet meteen aan rockbands. Jammer, want de rock- en punkscene van bv. Istanbul is heel rijk en divers. Reptilians From Andromeda is een garagepunkband uit Istanbul die regelmatig door Europa tourt. De eerste halte van hun jongste tournee was in Den Trap in Kortrijk.

In het Belgische luik van deze tour krijgen de Reptilians het gezelschap van onze eigen Unwanted Tattoo . Beide bands zijn goed bevriend en nodigen elkaar geregeld uit. Ze zitten muzikaal een beetje in hetzelfde straatje en hebben dezelfde retro-vibe in hun artwork en posters. Unwanted Tattoo brengt catchy garagepunk met heel diverse invloeden, van surf tot Mexico.
In Den Trap beginnen ze met de surf-instrumental “Surf Aloha Splash”. Daarna vallen de zangeressen Annette en Rine in en gaat de snelheid omhoog met “Fool On A Leash” en “Devilette”. Zowat alle tracks van hun jongste vinylalbum ‘Pardon My French’ komen langs, aangevuld met de jongste single “Hey Lucha” en ouder werk.
Liefst drie covers schotelen ze ons voor, maar dat mag zeker op een set van ruim 20 songs. Vooral als ze die zo raak weten te kiezen: “Human Fly” van The Cramps, “Beat Up The Brat” (of “Tattoo On The Brat”, uitzonderlijk gezongen door gitarist Wouter) van The Ramones en “Do You Love Me” (Now That I Can Dance) van The Contours (maar bekender in de versie van The Sonics).
Unwanted Tattoo heeft als band al heel wat kilometers op de teller, maar zal voor veel muziekliefhebbers nog in de categorie van ‘te ontdekken’ vallen. Het voordeel is dat de bandleden bijzonder goed op elkaar ingespeeld zijn. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Het is altijd een feestje als Unwanted Tattoo op het podium staat. Laat u niet misleiden door de strakke jurkjes van de dames, het is echt wel een rockband die op het podium staat.

Na een heel snelle podiumwissel - de Reptilians From Andromeda  spelen met dezelfde backline en dezelfde instrumenten als Unwanted - is het de beurt aan Aybike, Tolga, Kerim en Onat. Zangeres Aybike is meer dan gewoon een zangeres. Ze zingt, schreeuwt, danst, knielt, vloekt en rolt over het podium en duikt geregeld het publiek in als ware ze de vrouwelijke equivalent van Iggy Pop. Haar bindteksten in het Engels, daar is nog wat werk aan, maar dat compenseert ze met rijkelijke dosissen enthousiasme en overgave. De lyrics gaan nogal vaak over dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn en lijken daarom vooral uit de koker van Aybike te komen. Gitarist Tolga en de rest van de band hebben een net zo grote rock ’n roll-factor als hun frontvrouw, maar blijven wat in haar schaduw.
Reptilians From Andromeda brengt net als Unwanted Tattoo garagepunk, maar dan nog twee tanden smeriger en ruiger. De setlist bestaat uit de hele EP ‘Bloodlust Of The Doll Witch’, aangevuld met veel ouder werk en ook wel een paar covers. Nancy Sinatra’s “These Boots Are Made For Walking” krijgt een rauwe punk-jas aangemeten, “Eyeball” van The Subsonics kan in Kortrijk niet op herkenning rekenen, en bij “Havana Affair” van The Ramones gaat het publiek wel helemaal uit z’n dak.
Het eigen werk is minstens zo overtuigend, met furieuze versies van Drop Dead en Rugarou. Na een stomende set krijgen de Reptilians nog een welverdiende toegift. Als alle Turkse bands ons zo kunnen overtuigen, mogen er nog meer de oversteek maken.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/reptilians-from-andromeda-30-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/den-trap-kortrijk/unwanted-tattoo-30-10-2019.html

Organisatie: Den Trap , Kortrijk

Een nieuw studio-album van Mayhem is op zich al nieuws. Dat deze Noorse blackmetalband überhaupt nog bestaat en albums uitbrengt is al een flinke prestatie, gezien de bandgeschiedenis met o.m. moord, zelfmoord, kerkverbrandingen, interne twisten, een podiumact met gespietste varkenskoppen en andere dode dieren en een heel reeks bezettingswissels. Toch blijft de band bijzonder populair en is hun invloed op andere blackmetalbands gigantisch.
De jongste jaren gaat alles een stuk rustiger bij Mayhem en wordt er vooral veel opgetreden en merch verkocht. Het spannendste feit van de jongste jaren moet die keer geweest zijn toen de band in Nederland opgepakt werd en een boete kreeg voor het vernielen van een hotelkamer. Denken de bandleden zo stilaan aan hun pensioenspaarrekening of zijn ze toch nog relevant? Nog eens een album van twijfelachtige kwaliteit zou de horde fans snel kunnen uitdunnen. De eerste luisterbeurt van ‘Daemon’ kan alvast redelijk vlot overtuigen, maar wij drukken nog een paar keer op de repeat-toets om helemaal zeker te zijn.
Zeker na een paar luisterbeurten klinkt ‘Daemon’ een stuk beter dan de vorige studio-albums van Mayhem. De productionele ingrepen werken beter en het songmateriaal is inzake compositie en uitvoering sterker. Vooral de dosering van de vocalen zit beter, al zal ook dit album opnieuw moeite hebben om de fans van de eerdere Mayhem-zangers te overtuigen. Die fans van het eerste uur zullen blij zijn dat het bandgeluid teruggrijpt naar dat van ‘De Mysteriis Dom Sathanas’. Dat ze dat album een aantal keer integraal live gespeeld hebben naar aanleiding van de 25^ste verjaardag ervan, zal daarin wel meespelen.
Hoewel er wel veel lof is voor de feilloze productie en het sterke materiaal, is ‘Daemon’ geen supertoegankelijk album geworden. Dit is nog steeds rauwe, compromisloze oldschool blackmetal met een frisse update. De beste tracks zijn “The Dying False King”, “Of Worms And Ruin” en “Malum”. 
‘Daemon’ is geen absolute mijlpaal in de geschiedenis van Mayhem, wel een sterk album dat zal opduiken in menig eindejaarslijstje. 

Van de hyperkinetische freejazz van Fred Hersch via de loungy, bijna meditatieve jazz-suites van Bill Frisell naar de poppy jazzrock van Frank Zappa, dat is in grote lijnen de trip die Wasdaman de luisteraar voorschotelt op ‘Storm In A Cup Of D’. Het album is verkrijgbaar op vinyl en dan met een ‘Part 1’ (A-kant) en een ‘Part 2’ (B-kant). Geen pasklare tracks dus, maar twee aangehouden trips met elk wel een paar hoofdstukken. Die ‘hoofdstukken’ kan je zelfs volgen in de groeven van het vinyl, maar we respecteren het idee van de band van Bas Bulteel en Frank Debruyne om het verhaal niet onder te verdelen.
Wasdaman leidt je langs een instrumentale rollercoaster van emoties en belevingen, van een vrolijke gekte naar de rustige bedachtzaamheid bij het vallen van regendruppels, van pompende, weerbarstige progrock naar een uitdijende mantra, van een bluesy gitaarlick naar eindeloze improvisaties op piano en synths. In de rock-momenten heeft Wasdaman iets van de vroege dEUS of Evil Superstars. X-Legged Sally is ook een goede referentie voor die momenten.
Een uitmuntend jazz-album is deze ‘Storm In A Cup Of D’ al zeker. Er wordt gemusiceerd op topniveau, met een hoofdrol voor Bas Bulteel op Fender Rhodes en synths. Het album mixt heel toegankelijke jazzrock en catchy lounge met stukken waar enkel jazz-kenners iets mee aan kunnen. Het zou mooi zijn mocht deze wel heel heterogene speeltuin nieuwe liefhebbers naar de jazz lokken, maar daarvoor mikt het album net iets te hoog.

Blues/Jazz
Storm In A Cup Of D
Wasdaman

Het is jazz, maar niet zoals het in de boekjes staat. Compro Oro brengt psychedelische en vooral exotische jazz op ‘Suburban Exotica’. Je kan deze Gentse band dus wel in een mooi afgebakend hokje stoppen, maar op dit nieuwe album heb je voor elke track nog één of meer extra hokjes nodig. Soms wordt het dansbaar met beats zoals bij My Baby (op “Miami New Wave”) of rock (op “Rastapopoulos”) of ronduit grooverock (“Lalibela”), terwijl er net zo goed soundtrack-stukken in zitten verstopt. De invloeden komen uit alle windrichtingen aangewaaid, van New York tot Turkije en Marokko, maar misschien toch vooral uit Latijns-Amerika.
Net als op de vorige albums is er op ‘Suburban Exotica’ een hoofdrol voor de vibrafoon en marimba van Wim Segers. Hoewel het nog altijd geen courante instrumenten zijn voor  jazz in Vlaanderen, gaat hun rol hier verder dan het vrijblijvend toevoegen van wat exotische accenten. Vaak bepaalt Segers de hele melodie en groove en dat is verfrissend.
Het verpakken van soms heel diverse invloeden in songs die toch mooi op elkaar aansluiten is misschien nog de knapste prestatie van deze band. Je hoort in het psychedelische vaag wat echo’s van The War On Drugs en Indianizer, terwijl je op andere momenten dan weer de erfenis van Marc Ribot herkent of een knipoog naar de Buena Vista’s ziet/hoort.
Dat laatste is niet zo verwonderlijk. Op ‘Suburban Exotica’ luister je o.m. naar de drums, percussie en keyboards van Joachim Cooder, zoon van Ry en muzikant op een aantal albums van de Buena Vista Social Club. Dijf Sanders was dan weer niet enkel producer maar ook gastmuzikant. Dat zijn mooie namen bij de credits, maar ga er maar van uit dat je die bij de live-uitvoeringen niet zal missen.

Blues/Jazz
Suburban Exotica
Compro Oro

Opnieuw John Parish als producer was een berekende zet voor Arno. De Brit had al degelijk werk geleverd op ‘Human Incognito’ uit 2015. Net als bij Thou, PJ Harvey en Giant Sand eerder in zijn carrière kan Parish het beste uit een artiest of band halen zonder ze in de richting van hits te duwen. Op ‘Human Incognito’ stonden geen hits, zelfs nauwelijks singles die naam waardig. Dat schept vertrouwen bij een artiest. Ook voor ‘Santeboutique’ had Parish met misschien maar weinig moeite Arno makkelijk naar hits kunnen duwen. “Oostende Bonsoir” had met een iets luchtiger toon en iets meer drive een tweede “Les Filles Du Bord De Mer” kunnen zijn, maar Parish houdt het bij bedeesde blues met een ondertoon van grijs chagrijn. Hintjens houdt van de stad en de zee, maar ergens wringt het toch ook, misschien omdat de erkenning van Oostende voor ‘le plus beau’ zo laat kwam. Als “Oostende Bonsoir” alsnog een hit wordt, is het meer te danken aan het respect van de fans dan aan de greep van de producer op Arno.
Zo ook zou de vrolijke gekte van “Les Saucisses De Maurice” zeker nog iets meer grinta kunnen verdragen en was het makkelijk geweest om de TC Matic-track “They Are Coming” helemaal in dat hoekige retro-vakje te stoppen, maar Parish blijft netjes op de achtergrond. Arno krijgt de vrije hand in zijn lyrics en andere capriolen, maar het is de band die terecht in de spotlights gezet wordt door de producer door heel knap te spelen met de mix. Daarin toont de ploeg achter het fenomeen Arno dat evenwicht heel belangrijk is in de speeltuin van Arno.  Hij klonk nog nooit zo modern als op titeltrack “Santeboutique” en toch is het Arno met een hoofdletter en zelfs in het vet.
De eerste helft van ‘Santeboutique’ is de spannendste, met uitblinkers als “They Are Coming”, “Santeboutique”, “Les Saucisses De Maurice” en “Oostende Bonsoir”. Op de tweede helft liggen de parels veel minder voor het oprapen. “Ca Chante” hint ook nog wel naar TC Matic, maar kan niet overtuigen. “Lady Alcohol” is een gemiste kans. We hadden veel meer verwacht dan een reeks triviale algemeenheden als Arno zijn relatie met de fles uit de doeken doet. De band probeert muzikaal nog de meubels te redden, maar slaagt maar half.  Het bij momenten valse gebrom van Arno op “Court-Circuit Dans Mon Esprit” had een trage, breekbare en openbarende song moeten worden, maar vele fans zullen alleen plaatsvervangende schaamte voelen. ‘Save Me’ zingt Arno op die track, maar producer noch band gooien de reddingsboei. De donkere rock van “Tjip Tjip C’est Fini” maakt al iets goed, zeker met die episch-rockende finale, terwijl afsluiter “Flashback Blues” dat handvol mindere tracks meteen doet vergeten.  Met Arno op mondharmonica zit het meestal goed en bovendien maakt hij zich hier nog eens ouderwets boos op een bedje van zijn typische Eurorockblues. 
‘Santeboutique’ leert dat Arno nog niet met pensioen moet. Niet alles wat hij aanraakt is goud, maar dit album bevat meer songs die we ons binnen 10 jaar nog zullen herinneren dan ‘Human Incognito’. 

‘Songs Of Armor And Devotion’ is een sterk album van de Amerikaanse punkband Strung Out, maar ook op de toppen van hun kunnen blijft het moeilijk om door te breken naar een groter publiek, zoals het hun generatie- en genregenoten van Green Day of Blink 182 wel lukte. Net als op eerder werk van deze band is het nieuwe album ‘Songs Of Armor And Devotion’ een moeilijk evenwicht tussen de rauwe, snelle punkrock uit de onderbuik en de doordachte, meer fijngevoelige momenten.
Je merkt het al aan de songtitels. “Ulysses”, “Politics Of Sleep” en “Strange Notes” zijn niet wat de doorsnee punkrockfan verwacht aan te treffen op een album. Het tegengewicht komt van “Bloody Knuckles”, “Rebels And Saints”, “Daggers” en “White Girls”. De tweespalt geldt niet enkel voor de lyrics. Ook in de muziek springt het van smoothe, afgelikte Californiapunk naar gesofisticeerde emotioneel geladen rock. En toch klinkt alles als één geheel en weet de band een heel herkenbaar geluid neer te zetten.
Het mooist of het best klinkt Strung Out op die tracks die zowel muzikaal als in de lyrics in het midden van de weegschaal staan: “Under The Western Sky” en “Disappearing City”. Een nieuwe parel aan de kroon van Strung Out, voor wie de moeite wil nemen om ze te ontdekken. , voor wie de moeite wil nemen om ze te ontdekken.

Soms gaat het niet gewoon een beetje mis, maar goed mis. Daar kan Pauwel (vroeger Pauwel De Meyer) van meespreken. Op een bepaald moment verloor hij voor de zoveelste keer zijn job en werd hij in zijn familie geconfronteerd met een ernstige ziekte. Maandenlang kon hij die ‘bad trip’ niet van zich af schudden. Om niet bij de treurwilgen ingedeeld te worden, wil hij het songmateriaal uit die periode liever niet uitbrengen. Of misschien toch eentje: de single “Waves”.
“Waves” dobbert op een wel heel kalme, zonnige zee en dat is het werk van de Amerikaanse pianist Aaron Embry (Elliott Smith, Edward Sharpe). Het pianospel roept herinneringen op aan singles van The Sands en is samen met de klarinet van Joachim Verbeke meer dan voldoende tegengewicht voor de toch wel zwartgallige lyrics van Pauwel. Verdriet in een snoeppapiertje gewikkeld zoals ook Nomden dat recent nog deed.
Deze “Waves” is heel breekbaar en heeft toch de schittering van een

Waves -single-
Pauwel
Starman Records

De Britse band North America klinkt heel hard als een nineties-band. Ze brengen op hun single ‘My Baby’s No ONe’s Girl’ een soort van slacker-dreamy Britpop die herinneringen oproept aan (de vroegste versie van) The Kooks, The Lemonheads en The Veils. Ook fans van Elbow en Editors zullen zich waarschijnlijk aan deze klassieke pop-parel kunnen verwarmen in de komende koude wintermaanden. Het begint wat onbeschaamd romantisch, wordt dan catchy, radiovriendelijk en innemend en op het einde krijg je nog onverwacht een knappe gitaarsolo.
https://open.spotify.com/album/7C8EahSvDcunbr6Vlf3eY7?si=wd3JpsCwTaGIdL7yGkhVnw

De Britse postpunkband The Monochrome Set heeft met ‘Fabula Mendax’ een conceptalbum rond de geschriften uit de vijftiende eeuw van Armande de Pange. Dat zou een medestander van Jeanne d’Arc moeten zijn, maar hierover biedt opzoekingswerk op internet geen uitsluitsel. Het kan net zo goed een verzinsel zijn van songschrijver Bid, maar dan komt hij toch uit bij een heel raak gekozen invalshoek.
Het album is verdeeld in een eerste, donkere helft (‘Umbra’) en een tweede die meer pop en rock omvat. In zijn beste momenten klinkt Bid als Morrissey, maar hij heeft dan weer niet diens talent om je met één halve zin van je sokken te blazen.
Openingstrack “Rest, Unquiet Spirit” en “My Little Reliquary”doen qua sound wat denken aan “Golden Brown” van The Stranglers, akoestiche postpunk met een hoofdrol voor Bid. Vandaar gaat het naar akoestische pop op “Throw It Out The Window” en klagerige retro-croonerpop op “Eux Tous” (niet in het Frans zoals de songtitel laat vermoeden, maar gewoon in het Engels. Eigenlijk “All Of Them” dus).  “Darkly Sly” is één van de meest mysterieuze nummers op dit album. Het begint donker en dreigend, licht Oosters, en rekt die vibe tot ver voorbij de intro.
Het tweede deel (‘Lux’) start met “Summer Of The Demon” wat het  midden houdt tussen chanson, een murderballad en iets van Roy Orbison. De vocale uithalen van Bid lopen over van drama en pathos, maar hij komt er nog net mee weg. Het warrige “I Can’t Sleep”  drijft op een ritme dat van Vaya Con Dios had kunnen komen en inhoudelijk haalt Bid dat niveau zelfs niet. Zoals wel vaker zit het echte goud op het einde van de ader. Op “Come To Me, Oh, My Beautiful” en “Sliding Icicle” toont The Monochrome Set dat ze als een band kunnen samenwerken. Als Bid even wat ruimte laat aan zijn band en zelf wat op de achtergrond blijft, levert dat toptracks op.  Het tegendeel bewijst Bid nog eens op “La Chanson De La Pucelle”.
Niet elke voorzet wordt op ‘Fabula Mendax’ ook binnengekopt, maar voor fans van Morrissey en Marc Almond zit hier best wel wat earcandy in.

Feliz wist ons te verrassen met hun debuut-EP. Daarop stond volwassen synthgedreven pop met intrigerende lyrics in het Nederlands. Daarna was er een Engelstalig, nog meer poppy solo-uitstapje van zangeres Lizzy en nu is er alweer een nieuwe single van Feliz. Die nieuwe single ligt wat in het verlengde van die van Lizzy: meer synthpop dan indie, zelfs dansbaar, maar nog steeds met die intrigerende teksten. Die zijn een beetje ‘elaborate’ of noem het doordacht, zoals Yasmine op haar laatste albums, maar dan met een minder donkere ondertoon. Dat is verfrissend, want er wordt al genoeg getreurd op de radio. Het positieve van een ontluikende of herwonnen verliefdheid, wat is er mooier om over te zingen. Het is een kunst om een liefdesverklaring niet melig te laten klinken, maar bij Feliz lukt het om de juiste vibe te pakken: innemend en vrolijk, maar niet zo vrolijk dat je je er achteraf over moet schamen. Muzikaal is het een knappe, stuwende productie die zich helemaal plooit naar de positieve boodschap.