Wacken Battle Belgium 2019 - Primal Creation wint Belgische Wacken Battle
Wacken Battle Belgium 2019
Zaal Volkskring
Kruisem
2019-05-25
Filip Van der Linden

Bands - Wacken Battle Belgium 2019 - Primal Creation, Cathubodua, The Curse Of Millhaven, Hunter, Insomnia, Stand For, Hudic
Niet minder dan acht bands haalden de finale van de Belgische Wacken Battle, nog steeds een beetje het Songfestival van de Belgische metal. Vooraf was er een beetje discussie of het een goed idee was om een finale te organiseren met acht bands in plaats van zes, omdat de bands dan amper vier of vijf nummers kunnen spelen. Het publiek krijgt wel een bredere doorsnede van wat er in België aan metal gemaakt wordt. Primal Creation versloeg nipt Cathubodua, met 64 punten tegenover 62 en krijgt daardoor een stek op het podium van Wacken Open Air, het Duitse festival dat voor elke metalband als de hemel op aarde beschouwd wordt.

De aftrap werd gegeven door Hunter met een flinke portie hardrock en traditionele heavymetal. Zanger David haalde een paar keer uit als Rob Halford van Judas Priest en liet ook horen dat hij een mooie grunt in huis heeft. Hij had wel problemen met de meniscus waardoor zijn bewegingen op het podium heel beperkt waren. Door de pijn te verbijten verdiende Hunter wat extra punten bij het kritische publiek. De set bestond uit vijf tracks: “Dominion”, “Infiltrator”, “The Comes The Night”, “No Man’s Land” en (een beetje voorbarig) “Glorious”. Muzikaal waren er weinig opmerkingen, al knalde Hunter live net iets minder dan op hun pas uitgebrachte album.
When Plagues Collide brengt brutale deathcore en raasde als een wervelwind door de Volkskring. De band blonk van tevredenheid en ze genoten van hun show, maar die vonk sloeg helaas niet over op het publiek. Zanger Wouter vroeg twee keer een circle pit, maar daarvoor was het publiek op dat vroege uur in de avond nog niet klaar. When Plagues Collide is eerder een band die ook op eigen kracht wel tot op de Duitse en andere buitenlandse podia zal geraken.
Primal Creation brengt thrashmetal met accenten van death en core en met Testament en Slayer als inspiratiebronnen. De band brengt zijn set bovendien met veel passie en overtuiging. Zanger Koen Mattheeuws is een prima frontman die regelmatig de rand van het podium opzoekt. De rest van de band deed moeite om wat leven in de brouwerij te brengen, al waren er ook momenten dat ze enkel naar hun instrument stonden te kijken. De Wacken Battle is en blijft een verkiezing, dus mocht de track “Vote Clown” uit hun album Demockracy niet ontbreken. Primal Creation is een sterke winnaar en Wacken zal nog maar het begin zijn van hun Europese doorbraak.
The Curse Of Millhaven perste liefst vijf tracks in hun korte set en had dan nog tijd over voor intro’s en samples. Ze startten met “Treshholds” en gingen dan via “Shelter” naar het magistrale “My Reign, My Wrath”. Inzake melodische deathmetal zijn ze heel goed. Het klonk gemeen en brutaal en muzikaal-technisch was het een topper. Wel had de band moeite om het publiek bij de les te houden.
De Luikse groovemetalband Insomnia had de hoogste gemiddelde leeftijd van de avond. De grijze haren van zanger Fred vormden een mooi contrast met de levenslust van de band. Ze voelen zich thuis op het podium en vinden elkaar blindelings op het podium. Leuk gevonden: elk van de bandleden had een Wacken-shirt aan. Het was een welkome afwisseling om eens een band met slechts één gitarist te horen in deze battle, al was het maar om de jeugd te tonen dat het ook zo perfect lukt om een ‘vol’ geluid te brengen.  Hun set begon met “God See Ya” en liep via “Resistance” en “Love” naar “Master”. Insomnia leverde een prima performance, maar vele aanwezigen gunnen de podiumstek op Wacken blijkbaar eerder aan een ‘jonge’ band voor wie het nog allemaal moet gebeuren.
Stand For uit Bergen (Mons), is zo een jonge band. Zij brengen energieke heavymetal met een moderne twist. Leuk, energiek, heel professioneel,  en met veel overtuiging gebracht. Ze denken na over hun podiumoutfit, wat op zich geen slecht idee is, maar kiezen dan wel voor een gladde boysband-look. Opvallen lukt zo wel, overtuigen misschien minder. Hun eerder brave set bestond uit “dark Times”, “The Beast”, “No Matter” en het door de eigen fans luid meegebrulde “Stand For”.
Cathubodua staat te boek als een epic symphonic metalband en heeft met zangeres Sara en violiste Katrien twee dames in de rangen en dat is toch een welkome uitzondering in deze battle. De band klonk in Kruisem een stuk volwassener dan op hun debuutalbum ‘Opus I: Dawn’ uit 2016. Sindsdien kwam er (in 2018) nog maar één nieuwe single, maar ook die speelden ze niet. Wel kregen we vier nog niet eerder uitgebrachte songs: “Hydra”, “My Way To Glory”, “The Fire” en “Hero Of Ages”. Deze band is inmiddels geroutineerd in bandbattles en wist ook hier een innemende performance neer te zetten. Vooral frontvrouw Sara slaagt erin om het publiek uit haar hand te laten eten. Kenners zeggen al eens dat België een ‘moeilijke markt’ is voor female-fronted bands, terwijl de nipte nederlaag bewijst dat het wel kan, als de kwaliteit goed genoeg is. Wij kijken alvast uit naar dat volgende album.
De laatste band in Kruisem was Hudič, een symfonische black/deathband die al sinds de release van de EP ‘Ne Ergo Dimittas’  over de tongen gaat als band om in de gaten te houden. In dergelijke bandbattles is al vaker gebleken dat het niet altijd eenvoudig is om een hype om te zetten in een goede score. De band zette na een zenuwachtige soundcheck zijn set in met een stukje mysterieus toneel. Doorheen de show verborgen de gitaristen en de bassist hun gezicht in iets dat het midden houdt tussen een monnikskap en een hoodie. De rookmachine en belichting moesten het mysterie nog aandikken, maar deze band komt echt niet tot zijn recht in een competitie.

Scores: Primal Creation - 64 points; Cathubodua - 62 points; Stand For - 53 points; Hudic - 46 points; Hunter - 44 points; Insomnia - 39 points; The Curse Of Millhaven - 33 points; When Plagues Collide - 8 points

In 2020 is er voor het eerst sinds lang geen Belgische Wacken Battle. Om alle landen aan bod te laten komen in Wacken, moet ons land een jaartje overslaan. In 2021 is er opnieuw een kans voor Belgische bands om te strijden voor een stek op Wacken Open Air.

Organisatie: Vzw RTP

Praga Khan - Al 30 jaar een feestje
Praga Khan, Lords Of Acid
De Casino
Sint-Niklaas
2019-05-22
Filip Van der Linden

Maurice Engelen, het brein achter Praga Khan, wordt dit jaar 60.  De band zelf wordt er 30, ook al was die niet elk jaar actief. Redenen genoeg voor een  feestje of twee. Die vonden plaats in De Casino, Sint-Niklaas. Beide avonden waren heel snel uitverkocht. Wie erbij was, weet ook waarom.

De avond startte met het zijprojectje Lords Of Acid, de kinky versie van Praga Khan waarmee Engelen vooral in de Verenigde Staten goed scoorde en die slechts sporadisch de oversteek maakt naar Europa. Minder dan de helft van de bandleden zijn Belgisch: Engelen op toetsen (en op slechts twee nummers de lead vocals) en zangeres Marieke Bresseleers. Lords Of Acid had eerder wel meer kinky zangeressen, maar Bresseleers spant toch de kroon. Behalve dat ze beschikt over een prachtige, heldere stem kan ze ook wulps teasen als een volleerde burlesque-artieste. Dat heeft uiteraard altijd al bij de show van de Lords gehoord, maar Marieke doet het met zo’n gemak en overtuiging dat het een extra dimensie krijgt. Ze is een aandachtsmagneet die Engelen en de rest van de band helemaal in de schaduw zet.

De muziek dan. Lords Of Acid plukte voor deze zeldzame Belgische show uit het verzamelde werk van de band, met slechts een handvol tracks uit het jongste album ‘Pretty In Kink’. Ze trapten af met “Voodoo-U” uit 1995 alweer. Vandaar ging het naar “Break Me” uit ‘Pretty In Kink’ en naar “Scrood Bi U” uit ‘Farstucker’. Gitarist Erhan Kurkun mocht een eerste keer loos gaan op “Out Comes The Evil” en Marieke Bresseleers was goed bij stem en goed bij de les. Dat de band de theatrale set helemaal in de vingers heeft, mag ook wel na een tournee met 30 haltes doorheen de VS. Bij het vrolijke niemendalletje “Ruber Doll” moet er uiteraard een opblaaspop het publiek ingegooid worden. Cliché en voorspelbaar, maar het zou de fans tegelijk spijten mochten de Lords dat stukje eruit laten. Op “Worship The Lords” mag Marieke even uitrusten en neemt Engelen de vocals over. Veel moeite vergt dat niet, want de twee hoofdzinnen worden door een bevallige zangeres op een grote pancarte aangereikt. Opnieuw: een mooie gimmick, maar het publiek zou zonder pancarte ook al de tekst meteen meehebben. Het is een beetje het verhaal van het hele concert: de woordspelingen in de lyrics en de kinky stuff op het podium zijn voorspelbaar, maar tegelijk onmisbaar.
Via “My Demons Are Inside” uit ‘Pretty In Kink’ rollen de Lords Of Acid hun finale in. Daarin gaat het van hun wereldhit “I Sit On Acid” over “Let’s Get High” naar “The Crablouse”. Was Marieke al kortgerokt begonnen aan de set, tegen het einde heeft ze nog nauwelijks kledij aan die naam waardig. Het hoort erbij zoals de doodskist en de wieg in de liveshow van Alice Cooper of de grote klok bij AC/DC als ze Hells Bells spelen.  Als het werkt, moet je het doen. En onthou: it’s only entertainment.

Heeft Maurice Engelen bij Lords Of Acid - live dan toch - slechts een bijrol, bij Praga Khan draait het allemaal rond hem. Zijn keyboard hangt aan een soort trap-tafel-klimrek waar hij al eens opklimt. Als frontman stelt hij niet veel voor en als danser zou hij ook niet rijk geworden zijn, maar wat hij doet op ene podium straalt kracht en positiviteit uit. Als Engelen niet zelf op die constructie klimt, anders komt er wel een bevallige danseres langs die dat klimrek nog meer reden van bestaan geeft. Want ook in de liveshow van Praga Khan is verleiden één van de belangrijkste thema’s.  Opvallend: was het publiek bij Lords Of Acid al volop enthousiast, bij Praga Khan begonnen ze vanaf de eerste noot te dansen. Er waren veel veertigers en vijftigers in de zaal, dus dat ging al wat houteriger dan in de hoogdagen van de band en hun fans, maar toch was er bij momenten een heftige dance-moshpit voor het podium. De elektrorockers moeten echt in niets onderdoen voor metalbands.

Net als bij Lords Of Acid komt het visuele op een dichte tweede plaats. Bij de start van de show bewegen dansende creaturen (half mens, half vogel) in zwart en wit over het podium. Later volgen nog uitdagende danseressen, maar niet zo kinky als bij de Lords, en gigantische ballonnen die het publiek worden ingegooid. Ook de lichtshow is heel straf en knap ook hoe ze er met de spots voor zorgen dat het diep-gegroefde gezicht van de 60-jarige Engelen steeds van zijn mooiste kant getoond wordt.
Praga Khan, ook al met Erhan Kunkun op gitaar en met voorts o.m. Tylaine Van den Broeck op de extra toetsen, klinkt live overigens meer rock dan de dance van de albums. En er is een nieuw album dat later dit jaar uitkomt. Daarvan kreeg het publiek in Sint-Niklaas al een voorproefje met vroeg in de set “We Follow The Sun” en “Love”. Later volgden nog meer nieuwe nummers met “The Moon”, “Isolation” en het wel heel aanstekelijke “Picture This”. Onderweg was er plaats voor hits als “1000 Sterne”, “Freakadzoidz”, “My Mind Is My Enemy” en “Lonely”. De grootste hits worden bewaard voor de finale: het luid meegezongen “Breakfast In Vegas” en “The Power Of The Flower”, met in de bisronde nog “Love U Still” er bovenop.

Ook in dance of elektrorock kan je waardig ouder worden, samen met de fans. Als Praga Khan live nog zoveel power en positieve vibes kan brengen, mogen ze gerust nog een jaar of tien doorgaan. Tegen het einde van het jaar kan je overigens de double bill met Praga Khan en Lords Of Acid nog aan het  werk zien in Geel en Oostende.

Neem gerust een kijkje naar de set op 17 mei in De Casino, Sint-Niklaas
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/praga-khan-17-05-2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/lords-of-acid-17-05-2019

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas

Voor hun eerste single zijn die van The Skadillacs het niet te heel ver gaan zoeken. Het werd een ode aan de hele 2Tone-geschiedenis, die dit jaar 40 kaarsjes mag uitblazen, en als je dan een Belgische track zoekt, kom je al snel uit bij “Pick It Up”, de grootste hit van onze Employees. In hun catchy versie blijven de Skadillacs inzake ritme en lyrics heel dicht bij het origineel, maar ze voegen er wel rijkelijk blazers aan toe. Ze hadden best nog wat meer mogen freewheelen met deze oer-track van de Vlaamse ska, maar ik kan me ook voorstellen dat als je met een band van negen muzikanten de eerste keer een studio intrekt, dat je het dan vooral ook gewoon degelijk wil doen. De volgende single mag dan wel graag eigen werk zijn, zodat we het repertorium van Vlaamse ska wat kunnen aandikken. “Pick It Up” is een fijne cover geworden die heerlijk samenvat waar ska voor staat.
Op 27 september spelen The Skadillacs als support van The Selecter en Rhoda Dakkar in De Roma in Antwerpen. Dat belooft een feestje te worden. Voorzie schoenen waarmee je kan skanken!

De Turkse band Reptilians From Andromeda zijn niet helemaal onbekend in ons land. Hun vrienden van Unwanted Tattoo en Faroutski namen hen al eens op sleeptouw doorheen het Belgische clubcircuit. Afgaand op de jongste EP van deze Reptilians zijn er toch al zeker ook muzikaal overeenkomsten met Faroutski. De Reptilians mengen net als hun Belgische vrienden garage en punk tot een eigen blend. Ze klinken smerig en gemeen, denk aan The Stooges of MC5 of aan recentere bands als Bruce, The Cavemen of Heck (het vroegere Baby Godzilla).
‘Bloodlust Of The Doll Witch’ bevat vijf tracks. De beste tracks staan aan het begin: het venijnige “Beware Of The Pussy” en “Doll Witch”: gemeen, smerig en met een grove korrel opgenomen. Op het fletse “Fake Blondes” kunnen de Reptilians mij niet overtuigen en ook “Hypnodance” mist nog wat harissa in de kont. “Rougarou” maakt als afsluiter gelukkig nog veel goed met een knappe punkmelodie en een paar compacte riffs en solo’s. De energie en de vibe zitten hier juist.
In garage en punk is het niet altijd makkelijk om de energie van de liveshows te vertalen naar studiomateriaal. Deze EP geeft ons toch al een goed idee van wat de Reptilians From Anromeda in een club kunnen in gang zetten. Haal ze nog maar eens naar België!

https://kafadankontak.bandcamp.com/album/reptilians-from-andromeda-bloodlust-of-the-doll-witch

Op een nieuw album van de in België aangespoelde Amerikaan Matt Watts is het nog wachten tot volgend jaar. Om het wachten wat te verzachten is er nu single “Rachel”. De track werd opgenomen voor het fantastische album ‘How Different It Was When You Were Here’, maar haalde dat album niet.
Als je “Rachel” hoort, begrijp je ook meteen waarom het nummer dat album niet gehaald heeft. Het lijkt te zomers-opgewekt om niet uit de toon te vallen tussen die van heimwee en melancholische tristesse overlopende break-up-plaat. Daarover schreven we dat als liefdesverdriet een Olympische discipline was, deze Amerikaan met dat album kans maakte op een gouden medaille.
Maar op “Rachel” horen we eens een andere kant van Matt Watts. Hij is geen eeuwige treurwilg en kan zich blijkbaar net zo goed verliezen in een nieuwe verliefdheid. Het duo Eriksson en Delcroix gaat gewillig mee op deze zomerse lovetrip en plaatst er nog wat extra country-accenten bij. Maar dat is allemaal maar schijn, of noem het verpakking. Inhoudelijk gaat dit meer in de richting van een murderballad, psycho-country en het verknipte wereldbeeld van de Velvet Underground. Verrassend knap, opnieuw.

Pop/Rock
Rachel -single-
Matt Watts featuring Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson
Starman Records

Spanje is een broeihaard voor retrobands. Het Spaanse label Penniman Records was lang de thuishaven van de retrorockband The Excitements. Met de extraverte zangeres Koko als reïncarnatie van de jonge Tina Turner stonden de Excitements regelmatig op Belgische podia, maar Koko heeft de band inmiddels ingeruild voor een eigen band. Penniman Records schuift daarom deze The Limboos naar voren.
The Limboos zijn nog meer retro dan hun landgenoten van The Excitements, Aloha Bennets of Dry Martina, of in België: Unwanted Tattoo. Dit gaat terug naar de periode van The Shadows, Sam & Dave en Van Morrison toen die nog bij Them zat, met een fijne, licht-dansbare mix van rhythm & blues, maar ook latin, soul, jazz en bubblegumpop.
The Limboos zijn een prima band als geheel, maar twee mensen springen er toch wat bovenuit: zanger-gitarist Roi Fontoira klinkt als een Afro-Amerikaan in de sixties en Sergio Alarcon legt telkens de juiste accenten met gitaar, percussie en een heerlijk huilend orgeltje. Het klinkt allemaal heel authentiek: de instrumenten, de opnames, de composities, de lyrics, … alles zit heel juist. Alleen de typische meezingrefreinen uit de sixties durven ze al eens overslaan op ‘Baia’. Op “Big Shot” lukt dat laatste nog wel, maar daarna, op “La descarga” en op “Till The End Of Time”, lijkt de band zich wat te verliezen in hun zoektocht naar authenticiteit. Een beetje alsof je wel de juiste getallen optelt, maar niet tot de som komt die je zou verwachten.
De sleutel tot succes ligt voor The Limboos in refrein-koortjes. Zodra die er aan te pas komen, klinkt deze band catchy as hell. Behalve voor “Big Shots” telt dat voor “Uncle Sailed Away” en single “Where Did She Go”. Die laatste zou het zelfs goed moeten kunnen doen op Radio 1 en 2. The Limboos zullen het zeker goed doen in het Belgische clubcircuit.

LeWis (Louis De Roo) is een jonge Belgische beloftevolle songwriter en performer die zijn muzikale ambities kracht bijzet met studies aan het Liverpool Institute for Performing Arts. Hij schreef zijn eerste songs op z’n elfde, trok op z’n zeventiende al buskend door Europa. Zijn roots liggen  in folk, indierock, shoegazer, new wave en dreampop.
Zijn vorige single, het fantastische “Mathilda”,  verzamelde meer dan 100.000 streams op Spotify en kreeg airplay op BBC, RTL, Classic 21 en de Vlaamse Radio 1 en 2. Zopas verscheen “Let The River Run”, de tweede single. Opgenomen werd er in een huis in het zuiden van Frankrijk, de mix was weerom in handen van Tony Draper (Blossoms, Rival Bones).
“Let The River Run” vertelt het tragische verhaal van twee broers waarvan er één ten onder gaat aan een drugsverslaving. Het gevoelige onderwerp verdrinkt een beetje in de wel heel gladde productie. Je kan de tekst en het verhaal wel mooi volgen, maar je voelt de tragiek niet hard genoeg op deze tweede single. Daarvoor klinkt het te onbezorgd zomers. Terwijl “Mathilda” wel in tekst en muziek een symbiose was van drama en emotie. De innerlijke tweestrijd tussen inhoud en vorm zie je nog elders. Het artwork toont een veel te zonnig kraakpand (zonnig zijn ze nooit), terwijl de clip lijkt te schipperen tussen beelden van een gezellige strandvakantie en groezelige achterafstraatjes in de grauwe UK.
Deze “Let The River Run” had baat gehad bij net iets meer weerhaken en net iets minder Coldplay, maar het blijft wel een knappe compositie. Het wordt vast een hit.

Het Franse Hellbats mixt horror-rock, hardcore en psychobilly. Ze brachten een tijdje terug de EP ‘How We Learn To Die’ uit. De psycho en horror lees je meteen in de album- en in de songtitels als “Where My Neighbours Drown”. De hardcore kan je afleiden uit de uitgespuwde lyrics en meegebrulde refreinen.
Hellbats klinkt als de mannelijke versie van de vormalige Braziliaanse vrouwelijke band As Diabatz. Die hadden ook een punky vibe in hun psychobilly gesmokkeld. De gelijkenis geldt zeker voor de eerste tracks, “Where My Neighbours Drown” en “I Am Them”.
Titeltrack “How We Learn To Die” heeft niet die rockabilly-twang in de gitaren en hinkt meer naar de power van de hardcore. “Blessed By The River” heeft wat moeite om op gang te komen, maar draaft dan toch een flink eind door. Het vijfde en laatste nummer van deze EP, “Il Pleut De La Nuit Sur Le Noir”, is een heel fraaie track die er toch wat uitspringt. Hij is instrumentaal en er zit een riff in die je eerder in de atmosferische blackmetal verwacht.

The Bel-Airs hebben indertijd maar weinig opnames officieel uitgebracht, maar hun invloed op de surfmuziek is gigantisch. Deze Californische band bestond slechts van 1960 tot 1963, maar de leden gingen daarna door in o.m. The Standells, Eddie & The Showmen en The Challengers. Niet alleen zijn zowat alle surfbands schatplichtig aan The Belairs (naast Dick Dale en nog wat andere bands), ook heel wat garagebands als The Fuzztones en The Sonics hebben hier een deel van hun mosterd gehaald.
Munster Records brengt ‘Mr Moto’ uit 1961 opnieuw uit op vinyl. De veertien ‘reguliere’ tracks van het album laten een band horen die volop experimenteert met gitaren en versterkers, op zoek naar en uitkomend bij die typerende twang van de surf. Zelfs als je geen fan bent van het genre zou je titeltrack “Mr Moto” moeten herkennen. Op de twaalf extra tracks, zowel studio-opnames als home-recordings, hoor je een breder beeld. Op sommige van die extra opnames klinken The Bel-Airs eerder als The Shadows, wat nog steeds een compliment is, maar misschien heiligschennis voor de echte surf-addicts. Er staan ook minstens twee covers op: “Runaway” (Del Shannon) en “Peter Gunn” (Eddy Duane). “The Three Blind Mice Make It To Santas Village” is een surfversie van een kerstliedje: aardig, maar niet essentieel. Dat idee komt wel vaker op bij de bonus-CD. Niet elke toegevoegde track is goud waard, maar als tijdsdocument is deze verzameling tracks in al zijn eerlijkheid niet te evenaren.
Verplichte kost voor iedereen die zelf al eens surf of garage speelt. Leer het van de mensen die deze sound op de kaart hebben gezet en wees nederig.

Headbanger’s Balls Fest 2019 - Scoren met elke band op de affiche
Headbanger’s Balls Fest 2019
De Leest
Izegem
2019-05-04
Filip Van der Linden

Moonspell komt in oktober naar de Trix in Antwerpen. Wie zo lang niet kon wachten, kon voor iets minder dan de ticketprijs in Antwerpen naar Izegem voor Headbanger’s Balls Fest met Moonspell als headliner. En daar kreeg je nog eens zes andere topbands bovenop.

Vroeg in de namiddag mochten de locals van Carneia al aantreden. Logge postmetal op het thee-uurtje en niet onder het donkere deken van de nacht? Carneia moest hard aan de bak om het publiek wakker te blazen. Pas verschenen tracks uit het nieuwe album ‘Voices Of The Void’ werden vlot afgewisseld met ouder werk. Zanger Jan Caudron sloop als vanouds dierlijk over het immense podium van De Leest en kroop zelfs over de dranghekken om het publiek mee te trekken in de donkere trip van Carneia. Het harde zwoegen werd beloond met het enthousiasme van de nog niet volgelopen zaal, maar dat is het lot van elke band die een festival moet openen.

Chalice is na 21 jaar on the road een goed geoliede machine, toch stonden voor de honderdste show in het bestaan van de band de zenuwen toch net iets harder gespannen. Op Headbanger’s Balls spelen doet deugd als overwinning, maar deze band is klaar voor zelfs nog grotere veldslagen. Ze begonnen als oldschool deathmetalband en evolueerden via melodic death naar hun huidige mix van thrash en death, afgekruid met nog wel meer diverse invloeden. Vorig jaar brachten ze het album ‘Ashes Of Hope’ uit dat bejubeld werd door reviewers en fans. Liever dan op hun lauweren te rusten brachten ze in Izegem alweer nieuw werk ten berde. Kwestie van het ijzer te smeden als het heet is. “Why” zijn ze samen met “Dwelling” inmiddels al aan het opnemen en de live-versie laat opnieuw het beste verwachten. Opmerkelijk ook dat een band zo vroeg in het festival al de volledige zaal mee kan laten klappen.

Komah is een Waalse groovemetalcoreband die geregeld al eens over de landsgrenzen kan gaan spelen. Nieuw werk had deze bende niet voor te stellen, maar dat kon de pret niet drukken. Hun voorlopig laatste album, ‘Flashing Nightmare’, dateert alweer van 2015 maar het siert de band op een manier dat ze daar na vier jaar nog steeds promotie voor willen maken. Er staan dan ook flink wat tracks op dat album waarop je maar moeilijk stil kan blijven staan. Het publiek in Izegem reageerde misschien eerst nog wat lauw op het Waalse geweld, maar eens ze de vibe opgepikt hadden, werd het alsnog een feestje voor de moshers.

De legendarische Belgische heavymetalband Ostrogoth stond in een ver verleden in de Europese hitlijsten met “Full Moon’s Eyes” en brengt vooral oud en een beetje nieuwer werk met veel passie en pose. Voor de oudere metalhead werd het in Izegem een feest van de herkenning met behalve Full Moon’s Eyes nog “Paris By Night”, “Too Hot”, “Love In The Streets”, “Stormbringer”, “Heroes Museum” en “Ecstasy And Danger”. De vuisten en hoorns gingen in de lucht en er werd meegezongen en gebruld.

Vervolgens mocht het publiek opnieuw de mouwen opstropen voor het betere mosh-werk. Het Franse Dagoba vroeg een ‘wall of death’ en kreeg dat ook vlot voor elkaar. Deze Fransen walsten als bulldozer over Izegem en namen geen genoegen met een publiek dat braaf met het kopje staat te knikken. Na de wall of death kwam er nog een circle pit aan te pas en zanger Shawter dook ook nog zelf het publiek in. Die van Dagoba zijn ook gewoon heel goed in wat ze doen. Punt.

Minder brute energie en meer adembenemende gitaarsolo’s volgden toen het Zweedse Enforcer het podium van De Leest betrad.  Voor de ene stonden ze te hoog op de affiche, terwijl anderen hierin net een beloning zagen voor de vele haltes in de kleinere Belgische clubs die Enforcer al aandeed. De Zweden wisten vriend en vijand te verbazen en te overtuigen met hun vinnige mix van speed- en heavymetal. Ze halen de mosterd daarvoor in de hardrock en heavy metal van de jaren ’70 en ’80, maar doen er hun eigen ding mee en brengen hun retrometal met zoveel passie dat je wel overstag moet gaan.  Een aantal tracks kwamen uit het nog maar een paar dagen oude album ‘Zenith’, maar het waren vooral de bevlogen versies van ouder materiaal als “Mesmerized By Fire” en “From Beyond” die de vonken deden overslaan. Het publiek van Headbanger’s Balls Fest geeft geen cadeaus en toch kreeg Enforcer een ‘welverdiende 8 op 10 voor sfeer en gezelligheid’.

De Portugese gothicmetalband Moonspell is kind aan huis op de Belgische festivals en in de grotere concertzalen en het was een meesterlijke zet van de ploeg achter Headbanger’s Balls Fest om ze als headliner naar Izegem te halen. Het was wel al bijna middernacht toen zanger Fernando Ribeiro met een enkele oude lantaarn in de hand het podium opstruinde, maar de fans stonden nog in dikke rijen op post. De hondstrouwe fans werden getrakteerd op heel wat ouder werk en het beste uit het recentste album ‘1755’. Je merkt het natuurlijk wel dat de band al bijna 30 jaar meedraait, maar teleurstellen staat niet in hun woordenboek.

Als Moonspell later dit jaar in Antwerpen speelt, zullen vast ook heel wat Headbangers op post zijn. De Portugezen brengen dan immers Rotting Christ mee, één van de beter bands van de Headbangers-editie van vorig jaar.

Organisatie: Headbanger’s Balls Fest