Dirty Toy Company komt uit Vlaams-Brabant en brengt ons old-school hardrock. Denk aan Guns ’n Roses, Mötley Crüe en Bon Jovi. De band, die pas sinds kort een vijfde bandlid heeft, bracht zopas een EP uit bij Cyran Records.
De EP ‘Stand And Fight’ telt vier songs. Openingsnummer is de potige titeltrack “Stand And Fight”. Dit is meteen het meest rauwe nummer van de vier, met onderhuids een militante punk/hardcore-vibe. Met die pompende, rollende baslijnen zit deze track het dichtste tegen metal aan. Helemaal op het einde komt zelfs een grunt langs. “Over The Horizon” is in de lyrics een opeenstapeling van clichés over onderweg zijn. Maar dat buiten beschouwing gelaten is het een compacte, snedige track.
“Nebula” is een moeilijke. Hier geen clichés, eerder het omgekeerde. Maar of de gemiddelde hardrocker zich iets kan voorstellen bij “I’ll take you to the Nebula”, is nog maar de vraag. Een mooie intro overigens die openlijk hint naar “Paradise City” van Guns ’n Roses, terwijl de rest van de song eerder leunt op Bon Jovi en Aerosmith. Hier valt ook op dat de zanger wat moeite heeft om te overtuigen als het totaalvolume van de band niet op volle kracht staat. 
“I Hear The Wind” is misschien wel het beste nummer van deze EP. In het eerste deel komt er tongbrekend veel tekst langs, maar in de tweede helft kan er – eindelijk – instrumentaal ongeremd en vermoedelijk wijdbeens gesoleerd worden.
Hardrock is wereldwijd en ook in Vlaanderen aan een revival bezig. Deze Dirty Toy Company is één van onze troeven voor de toekomst. Als ze hun tijd nemen om dat eerste volledige album op te nemen, wordt dat vast een knaller.

Dirt-A-Gogo, de hardrockabillyband uit Amersfoort, speelde zopas zijn afscheidsshow in de Elpee in Deinze. De aankondiging van het opdoeken van de band kwam er enkele dagen voor de benefietshow voor de vrienden van Whiskeydick. Hopelijk gaat de band enkel even de koelkast in en pluggen ze binnen een jaar, of twee, opnieuw de gitaren in de versterkers.

Toen Dirt-A-Gogo zeven jaar geleden begon met hun bandje, kozen ze voor hardrockabilly: rockabilly met flink wat hardrock in de mix. Ongebruikelijk, maar het slaat aan bij een publiek van metalheads en rockabilly-fans. De voorbije zeven jaar veroverde deze Nederlandse band met veel zweten en zwoegen en enkele fraaie albums binnen- en buitenland. Vorige zomer stonden ze op Wacken Open Air. Een fraaie prestatie, maar ook één die de bandleden tot terugkijken, vooruitkijken en bezinning bracht. En daarom gaat de stekker er (even) uit.

Eén van de bevriende bands van Dirt-A-Gogo is het Amerikaanse Whiskeydick. Dat Texaanse duo speelt een akoestische mix van heavymetal en honky tonk-blues. Als Whiskeydick in Europa komt spelen, zijn die van Dirt-A-Gogo altijd wel in de buurt. Elpee is/was een vaste halte voor beide bands. Eén van de leden van Whiskeydick was onlangs wat op de sukkel en daarom zetten ze in de Elpee een Warmste Week/Maand op. Een benefietshow van Dirt-A-Gogo kan dan niet ontbreken en daarom stonden ze op zaterdag 29 december op het podium van de Elpee.

Dirt-A-Gogo zette een moddervette show neer in Deinze. Vooral zanger Youri en gitarist Marco hebben er een memorabele avond van gemaakt en gingen zelfs in op stripteaseverzoekjes van enkele vrouwelijke fans. Bassist John Watermeloen, doorgaans één van de smaakmakers in de shows, stond bij aanvang wat met een lang gezicht op het podium, of was hij helemaal gefocust op zijn staande bas? Naarmate de avond vordert, krijgt hij er alsnog schik in. Hij sleurt dan naar goede gewoonte zijn immense bas alle kanten op en zwaaide die  zelfs even boven z’n hoofd.
“Take You For A Ride” mocht de set in Deinze openen. En of ze het publiek getrakteerd hebben! Het publiek was meteen helemaal mee. Dirt-A-Gogo toonde nog één keer, vol passie en overgave, waar ze zo goed in zijn: stevige, snedige rockabilly, met behalve wat hardrock ook nog wat glampunk erbij. Na “Take You For A Ride” volgden nog  klassiekers als “Goddamned”, “Sick In The Head”, “Gasoline” en “Psycho Fuck”. Het publiek wachtte in de reguliere set tevergeefs op een Whiskeydick-nummer. De band had wel het plan om er een paar op verzoek te brengen, maar in het heetst van de strijd en met het afscheid van de band in zicht verschoof dat plan naar de achtergrond.  Wel kregen we nog vurige versies van “Drinker” en “You Gave Me Nothin”. De klassieke afsluiter, “Kickstart My Heart” van Mötley Crüe, werd gevolgd door nog één toegift: “Go Down”.

Als Dirt-A-Gogo opnieuw bij elkaar komt, zal een afspraak in de Elpee zeker en vast op het programma staan.

Organisatie: Elpee, Deinze

The Picturebooks zijn een Duits rockduo met een grote liefde voor de USA. Dat kan je al horen op hun vorige albums. Hun liveshows zijn doorgaans minder gepolijst en het is pas live dat je ziet en voelt waar dat oer-drum-geluid vandaan komt. Philipp Mirtschink geselt zijn drumstel niet enkel met drumstokken maar ook met kettingen of met zijn blote handen.
In maart brengt het Duitse duo het album ‘The Hands Of Time’ uit bij het relatief grote label Century Media en het lijkt erop dat ze “Howling Wolf” als vooruitgestuurde single gekozen hebben omdat het een vlot toegankelijk nummer is. Heel wat toegankelijker alvast dan hun oudere werk.
“Howling Wolf” lijkt niet meteen een ode aan de bijna gelijknamige blueslegende, maar er zit wel een scheut blues en americana in, net als een knap refrein dat lang blijft hangen. De heel primaire drums van Mirtschink zijn uit de duizend herkenbaar. Bij deze single hoort een video met bikers die op Harley’s door een verlaten woestijnlandschap rijden. Cliché, maar we houden er rekening mee dat het Duitse duo zelf ook choppers in elkaar knutselt als de band niet op tournee is. Dan mag het.

De Brit Michael Jablonka speelde enkele jaren in de begeleidingsband van superster Michael Kiwanuka en probeert onder die vleugels uit te komen. “Papier-Mâché” is reeds zijn vijfde single dit jaar en misschien wel de beste in het rijtje. Eerder waren er “Flump” (Smashing Pumpkins meets Tame Impala), “I Found You” (een mix van neo-soul, blues en indie-pop), het grungy “Peacefully” en het dromerige “Mantra”. Die laatste single doet mij wat denken aan DaDaWaves.
Jablonka is een degelijke componist in elk van de aangehaalde genres. Op de nieuwe single “Papier-Mâché” toont hij voor het eerst (toch in die rij van singles) dat hij een heel goede gitarist is. Maar dat is niet genoeg om er een oorwurm van te maken. Daarvoor zit de solo te ver achteraan verstopt. De lyrics en de bezongen thema’s zijn een beetje doorsnee en Jablonka’s stem is eveneens een passe-partout. Toch is er een stemmetje dat fluistert dat deze Brit wel eens zou kunnen uitgroeien tot een grote artiest. Dan moet hij wel één duidelijke richting kiezen en niet steeds het geweer van schouder veranderen.

“Weslanda” is de nieuwe single van Tristan, het alter-ego van zangeres, songwriter en producer Isolde Van den Bulcke. Het is de voorbode van de EP ‘Delidoumia’ die in maart 2019 uitkomt.
Met “Weslanda” zet Tristan zichzelf in het rijtje van SX, Oscar & The Wolf, Uncle Wellington, Uma Chine en Wwwater. Het rijtje van donkere en tegelijk arty new urban elektropop, maar hier dan nog net iets minder dansbaar en minder vlot toegankelijk voor het brede publiek.
Tristan heeft een eigen Spotify-lijst met inspiratiesongs en die bevestigt onze vermoedens na het horen van de single: jazz in een hoofdrol, maar minder dan op de vorige EP van Tristan, en daarnaast eigenzinnige artpop zoals FKA Twigs en Dijf Sanders. Eigenlijk kan je nog verder terug in de vaderlandse muziekgeschiedenis een goed referentiepunt vinden: “Zanna” van Luc Van Acker en Anna Domino. Denk ook, voor wie oud genoeg is, aan Luna Twist, 2 Belgen en Lavvi Ebbel.

Tien Ton Vuist is een rockduo dat nog niet zo heel lang aan de weg timmert en zopas zijn eerste (fysieke) EP losliet op de wereld. Op de release-show voor ‘Bidole’ in Oudenaarde klonk het duo als een huwelijk tussen de Pixies en de Black Keys, op de EP klinkt het een stukje braver, maar het blijft wel spannend. De energie en intensiteit van een optreden vertalen naar een opname in een studio is geen makkelijke klus, zeker voor een jonge band. Je moet dus een beetje tussen de lijnen luisteren om de goudklompjes op te delven.
De EP telt zes tracks en opent met “Boom Lala”. Dat openingsnummer heeft een warrige intro en heeft relatief veel tijd nodig om op gang te komen. Dan nog klinkt het niet vet/gelaagd genoeg om te knallen en blijft deze track hangen op lo-fi-grunge. Pas met de uitgang in zicht wordt het distortion-pedaal ingeduwd en dat venijn in de staart maakt nog veel goed. Eens op volle snelheid klinkt dit als Wolfmother: rauw en intens.
Knallen van in het begin doet Tien Ton Vuist gelukkig wel op het aanstekelijke “Askinguy” (asking you why) en op het vinnige “Youvegotagoodfacebutashittyattitude”, maar veel minder op “Todaywedie“ en “Schmetterling“. Hoewel ze soms wat weerhaken missen, zijn dit vier kleine bommetjes: bijzonder catchy en met heel efficiënte lyrics. Het materiaal van Tien Ton Vuist smeekt om nog meer laagjes gitaren en distortion, maar krijgt die niet altijd. Het maakt van de Oudenaardse band bijna een tweekoppig monster: vuil en smerig op het podium tegenover braaf op de opnames. Je zou ook kunnen stellen dat het spectrum van Tien Ton Vuist zich uitstrekt van Ben Folds en Phosphorescent tot Nirvana en Death From Above 1979.
Als SONS wekenlang de Afrekening van Studio Brussel kan domineren met “Ricochet” dan moet er op de Vlaamse podia ook wel ruimte zijn voor Tien Ton Vuist.
‘Bidole’ is een eerste schot voor de boeg. Genoeg om onze aandacht te trekken, maar nog niet genoeg om helemaal overstag te gaan.

Silas J Dirge is het nieuwe alias voor één van de leden van The Information, ooit één van de finalisten van de Grote Prijs van Nederland, te vergelijken met de Rock Rally in Vlaanderen. The Information is nooit helemaal doorgebroken, maar vormt wel de basis van dit fijne album van Jan Kooiker. Hij krijgt op elektrische gitaar overigens hulp van zijn voormalige
bandmaatje Harald De Ruiter.
Silas J Dirge’s album ‘Tales Of Woe’ is een fijn, maar gitzwart album met americana en roots, aangelengd met bluegrass, country en funeral-folk. Aan elke song hangt een rouwband. Kooiker heeft een diepwarme, doorleefde stem die perfect past in het tranendal dat hij schept. Het helpt ook dat hij alles brengt zonder ‘Europees’ accent. Denk aan de soundtrack van Broken Circle Breakdown, 16 Horsepower, Willard Grant Conspiracy, Johnny Cash, Eriksonn Delcroix en Mary’s Little Lamb.
“Sirens Of The Tar” heeft een heel tastbare Johnny Cash-vibe. “Reaper” bezorgt je kippenvel of toch een onveilig gevoel. Het soundtrack-achtige “On The Train Of Aches” had op het jongste album van TGMS kunnen staan en roept herinneringen op aan de tranensongs van Hank Williams. Op “Old Scars” hoor ik zelfs een vocale uithaal zoals Roy Orbison dat vroeger deed. “Tender Eyed” heeft een heerlijk onheilspellend begrafenis-orgel als leidraad. Mijn persoonlijke favorieten zijn “Save Me” en “Below And Above”.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=OPO__EuVV3Y

Als je met referenties aandraaft als PJ Harvey en Tori Amos moet je dat natuurlijk ook kunnen waarmaken. Zangeres-celliste Polly Panic doet een poging die bijna doel raakt. Laat ons zeggen dat haar album ‘Losing Form’ een voorzet is waarbij elke supporter de adem inhoudt, maar dat de bal toch net over het doel zweeft.
Polly Panic maakt het zichzelf ook niet makkelijk, met enkel haar stem en haar cello en met dan nog zuinig wat drumwerk. Uit haar cello puurt deze Amerikaanse hele bergen emotie en ook haar teksten klinken heel doorleefd. Op de zowat akoestische songs van ‘Losing Form’ (“Annie”, “Beggar Rose”, “Precious”, “Twisted Up”, …) komt ze inderdaad in de buurt van Tori Amos, maar Polly Panic vergeet om de luisteraar echt de song in te sleuren met een knappe compositie of een refrein dat je in je ziel treft. Haar vuur brandt ook niet zo hard als bij de jonge PJ Harvey ten tijde van “Sheela-Na-Gig”.
“Purpose” heeft een murderballad-vibe die me doet denken aan “Diane”, zowel in de versie van Therapy als in die van Hüsker Dü.  “The Sidepiece” roept herinneringen op aan het Franse RoomMe en aan het Belgische The Girl Who Cried Wolf, twee referenties die eigenlijk doorheen het hele album opduiken.
De luisteraar mee de song insleuren lukt al beter op titeltrack “Losing Form” en ook op “Hollows” en “To The Bone”, tracks waarop ze haar cello als een elektrische gitaar (met een klein leger aan effectpedaaltjes) laat klinken en uitkomt in de slipstream van Morphine. Dan heeft ze mijn aandacht wel. Maar drie sterke nummers zijn niet genoeg om een volledig album te dragen.

Op ‘XVII’ van NONN zijn de jaren ’80 helemaal terug. Ritmes uit de hoogdagen van de coldwave en de synthpop, zelfs heel herkenbare drumcomputers, diepe baslijnen, die typische songopbouw, de ijle gitaarsound, … het hele plaatje klopt en roept herinneringen op aan de begindagen van Front 242, Neon Judgement en Poésie Noire. Suicide is ook een beetje een referentie. Soms gaat het wat meer in de richting van industrial en drone, maar de geest van de jaren ’80 blijft telkens intact.
Alleen tekstueel mangelt er een en ander bij NONN. Niet zozeer de monotone, zeemzoete fluisterzang is het probleem, wel dat je nergens duidelijk te horen krijgt waar de nummers over gaan. Dat was in de jaren ’80 wel anders. Met die fluisterzang krijg je ook geen refrein of catchfrase die zich echt in je hoofd nestelt.
NONN twijfelt op dit album tussen pop en underground. In pop-nummers als “Pray” en “Believe” zijn ze degelijk, maar ook inwisselbaar met de betere synthpop. Als ze meer naar de underground-sound gaan, zoals op “Beyond”, krijgt NONN ook meer een eigen gezicht.
De beste momenten van deze ‘XVII’ zijn de catchy single “Clear”, de coldwavetrack “Hide” en de industrial-stamper “Where”. “Reach” is heerlijke moderne postpunk die ook op het album van Whispering Sons had kunnen staan, maar mist net als wel meer tracks op dit album een eigen gezicht. Nog wat schaven en schuren en het volgende album van NONN zal er boenk op zijn.

Matches is een Duitse band die het midden houdt tussen postpunk en fuzzpunk. Het tempo van punk, de fuzz in de overall sound en de weemoed in de teksten. Hoewel je met dit recept doorgaans in de donkere jaren ’80 uitkomt, klinkt Matches op ‘X’ heel erg bij de tijd.
De gitaren klinken als die van Red Zebra, maar dan met nog meer galm en distortion, richting de shoegaze van de Jesus & Mary Chain. De drumritmes duwen deze band dan toch in het vakje van de punk en zelfs posthardcore. Het analoge geluid en de eenvoud van de opnames lijken dan weer uit een genre als garage te komen. Is Matches daarmee dan een poging om van verschillende walletjes tegelijk te eten? Het is maar hoe je het bekijkt. Voor de die-hard-punkfan zijn de nummers op ‘X’ vast te soft. Omgekeerd zal de gemiddelde fuzzrock-liefhebber zijn neus ophalen voor het hoge tempo en zal de doorwinterde postpunkfan het misschien na een paar nummers al opgeven. Het kan met andere woorden alle kanten op.
Wat in dit verhaal wel als een paal boven water staat, is dat deze Duitse band meer kan dan een juiste sound neerzetten. De nummers lijken eenvoudig, maar zijn heel efficiënt in opbouw en timing. Ook de refreinen zijn herkenbaar en meezingbaar. ‘X’ heeft niet echt nummers die erbovenuit steken, maar als je deze band wil ontdekken, begin dan misschien bij “Lost” en “Let Go”.
https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=AorDqKCrQRs