Het Franse Hellbats mixt horror-rock, hardcore en psychobilly. Ze brachten een tijdje terug de EP ‘How We Learn To Die’ uit. De psycho en horror lees je meteen in de album- en in de songtitels als “Where My Neighbours Drown”. De hardcore kan je afleiden uit de uitgespuwde lyrics en meegebrulde refreinen.
Hellbats klinkt als de mannelijke versie van de vormalige Braziliaanse vrouwelijke band As Diabatz. Die hadden ook een punky vibe in hun psychobilly gesmokkeld. De gelijkenis geldt zeker voor de eerste tracks, “Where My Neighbours Drown” en “I Am Them”.
Titeltrack “How We Learn To Die” heeft niet die rockabilly-twang in de gitaren en hinkt meer naar de power van de hardcore. “Blessed By The River” heeft wat moeite om op gang te komen, maar draaft dan toch een flink eind door. Het vijfde en laatste nummer van deze EP, “Il Pleut De La Nuit Sur Le Noir”, is een heel fraaie track die er toch wat uitspringt. Hij is instrumentaal en er zit een riff in die je eerder in de atmosferische blackmetal verwacht.

The Bel-Airs hebben indertijd maar weinig opnames officieel uitgebracht, maar hun invloed op de surfmuziek is gigantisch. Deze Californische band bestond slechts van 1960 tot 1963, maar de leden gingen daarna door in o.m. The Standells, Eddie & The Showmen en The Challengers. Niet alleen zijn zowat alle surfbands schatplichtig aan The Belairs (naast Dick Dale en nog wat andere bands), ook heel wat garagebands als The Fuzztones en The Sonics hebben hier een deel van hun mosterd gehaald.
Munster Records brengt ‘Mr Moto’ uit 1961 opnieuw uit op vinyl. De veertien ‘reguliere’ tracks van het album laten een band horen die volop experimenteert met gitaren en versterkers, op zoek naar en uitkomend bij die typerende twang van de surf. Zelfs als je geen fan bent van het genre zou je titeltrack “Mr Moto” moeten herkennen. Op de twaalf extra tracks, zowel studio-opnames als home-recordings, hoor je een breder beeld. Op sommige van die extra opnames klinken The Bel-Airs eerder als The Shadows, wat nog steeds een compliment is, maar misschien heiligschennis voor de echte surf-addicts. Er staan ook minstens twee covers op: “Runaway” (Del Shannon) en “Peter Gunn” (Eddy Duane). “The Three Blind Mice Make It To Santas Village” is een surfversie van een kerstliedje: aardig, maar niet essentieel. Dat idee komt wel vaker op bij de bonus-CD. Niet elke toegevoegde track is goud waard, maar als tijdsdocument is deze verzameling tracks in al zijn eerlijkheid niet te evenaren.
Verplichte kost voor iedereen die zelf al eens surf of garage speelt. Leer het van de mensen die deze sound op de kaart hebben gezet en wees nederig.

Headbanger’s Balls Fest 2019 - Scoren met elke band op de affiche
Headbanger’s Balls Fest 2019
De Leest
Izegem
2019-05-04
Filip Van der Linden

Moonspell komt in oktober naar de Trix in Antwerpen. Wie zo lang niet kon wachten, kon voor iets minder dan de ticketprijs in Antwerpen naar Izegem voor Headbanger’s Balls Fest met Moonspell als headliner. En daar kreeg je nog eens zes andere topbands bovenop.

Vroeg in de namiddag mochten de locals van Carneia al aantreden. Logge postmetal op het thee-uurtje en niet onder het donkere deken van de nacht? Carneia moest hard aan de bak om het publiek wakker te blazen. Pas verschenen tracks uit het nieuwe album ‘Voices Of The Void’ werden vlot afgewisseld met ouder werk. Zanger Jan Caudron sloop als vanouds dierlijk over het immense podium van De Leest en kroop zelfs over de dranghekken om het publiek mee te trekken in de donkere trip van Carneia. Het harde zwoegen werd beloond met het enthousiasme van de nog niet volgelopen zaal, maar dat is het lot van elke band die een festival moet openen.

Chalice is na 21 jaar on the road een goed geoliede machine, toch stonden voor de honderdste show in het bestaan van de band de zenuwen toch net iets harder gespannen. Op Headbanger’s Balls spelen doet deugd als overwinning, maar deze band is klaar voor zelfs nog grotere veldslagen. Ze begonnen als oldschool deathmetalband en evolueerden via melodic death naar hun huidige mix van thrash en death, afgekruid met nog wel meer diverse invloeden. Vorig jaar brachten ze het album ‘Ashes Of Hope’ uit dat bejubeld werd door reviewers en fans. Liever dan op hun lauweren te rusten brachten ze in Izegem alweer nieuw werk ten berde. Kwestie van het ijzer te smeden als het heet is. “Why” zijn ze samen met “Dwelling” inmiddels al aan het opnemen en de live-versie laat opnieuw het beste verwachten. Opmerkelijk ook dat een band zo vroeg in het festival al de volledige zaal mee kan laten klappen.

Komah is een Waalse groovemetalcoreband die geregeld al eens over de landsgrenzen kan gaan spelen. Nieuw werk had deze bende niet voor te stellen, maar dat kon de pret niet drukken. Hun voorlopig laatste album, ‘Flashing Nightmare’, dateert alweer van 2015 maar het siert de band op een manier dat ze daar na vier jaar nog steeds promotie voor willen maken. Er staan dan ook flink wat tracks op dat album waarop je maar moeilijk stil kan blijven staan. Het publiek in Izegem reageerde misschien eerst nog wat lauw op het Waalse geweld, maar eens ze de vibe opgepikt hadden, werd het alsnog een feestje voor de moshers.

De legendarische Belgische heavymetalband Ostrogoth stond in een ver verleden in de Europese hitlijsten met “Full Moon’s Eyes” en brengt vooral oud en een beetje nieuwer werk met veel passie en pose. Voor de oudere metalhead werd het in Izegem een feest van de herkenning met behalve Full Moon’s Eyes nog “Paris By Night”, “Too Hot”, “Love In The Streets”, “Stormbringer”, “Heroes Museum” en “Ecstasy And Danger”. De vuisten en hoorns gingen in de lucht en er werd meegezongen en gebruld.

Vervolgens mocht het publiek opnieuw de mouwen opstropen voor het betere mosh-werk. Het Franse Dagoba vroeg een ‘wall of death’ en kreeg dat ook vlot voor elkaar. Deze Fransen walsten als bulldozer over Izegem en namen geen genoegen met een publiek dat braaf met het kopje staat te knikken. Na de wall of death kwam er nog een circle pit aan te pas en zanger Shawter dook ook nog zelf het publiek in. Die van Dagoba zijn ook gewoon heel goed in wat ze doen. Punt.

Minder brute energie en meer adembenemende gitaarsolo’s volgden toen het Zweedse Enforcer het podium van De Leest betrad.  Voor de ene stonden ze te hoog op de affiche, terwijl anderen hierin net een beloning zagen voor de vele haltes in de kleinere Belgische clubs die Enforcer al aandeed. De Zweden wisten vriend en vijand te verbazen en te overtuigen met hun vinnige mix van speed- en heavymetal. Ze halen de mosterd daarvoor in de hardrock en heavy metal van de jaren ’70 en ’80, maar doen er hun eigen ding mee en brengen hun retrometal met zoveel passie dat je wel overstag moet gaan.  Een aantal tracks kwamen uit het nog maar een paar dagen oude album ‘Zenith’, maar het waren vooral de bevlogen versies van ouder materiaal als “Mesmerized By Fire” en “From Beyond” die de vonken deden overslaan. Het publiek van Headbanger’s Balls Fest geeft geen cadeaus en toch kreeg Enforcer een ‘welverdiende 8 op 10 voor sfeer en gezelligheid’.

De Portugese gothicmetalband Moonspell is kind aan huis op de Belgische festivals en in de grotere concertzalen en het was een meesterlijke zet van de ploeg achter Headbanger’s Balls Fest om ze als headliner naar Izegem te halen. Het was wel al bijna middernacht toen zanger Fernando Ribeiro met een enkele oude lantaarn in de hand het podium opstruinde, maar de fans stonden nog in dikke rijen op post. De hondstrouwe fans werden getrakteerd op heel wat ouder werk en het beste uit het recentste album ‘1755’. Je merkt het natuurlijk wel dat de band al bijna 30 jaar meedraait, maar teleurstellen staat niet in hun woordenboek.

Als Moonspell later dit jaar in Antwerpen speelt, zullen vast ook heel wat Headbangers op post zijn. De Portugezen brengen dan immers Rotting Christ mee, één van de beter bands van de Headbangers-editie van vorig jaar.

Organisatie: Headbanger’s Balls Fest

Alan Parsons is een naam als een klok in de progrock. De Amerikaan is verantwoordelijk voor een reeks hits (“Eye In The Sky”, “Don’t Answer Me”, …) en wordt beschouwd als een meester in zijn vak. Aan nieuwe albums en touren komt hij nog maar weinig toe. Maar plots was daar het album ‘The Secret’ en kwam hij naar Europa voor een tournee.
‘The Secret’ is niet een nieuw meesterwerk met een nieuwe wereldhit. Het is wel een prima zet geweest om Jason Mraz in te schakelen als gastzanger (op “Miracle”). Daardoor is de kans groot dat Alan Parsons alsnog opgepikt wordt door de Spotify-jeugd. Al blijft het de vraag of ze deze zeemzoete softrock-track meer dan eens zullen beluisteren. Op de persoon van Jason Mraz na ademt dit nummer uit elke porie een hang naar FM-rock uit de jaren ’80, inclusief een kleffe sax-solo. Maar onder al die kauwgumballen-pop zit wel een knappe track ingespeeld door klassemuzikanten.
Alan Parsons zingt zelf maar twee tracks op dit album: “As Lights Fall” en “Soirée Fantastique”. Hij klinkt uiteraard een stuk ouder van Mraz, maar voor de rest is er geen reden waarom hij niet vaker achter de microfoon zou staan. Zeker op “As Lights Fall” legt Parsons vocaal een zacht, warm deken over de muzikaal weinig interessante track. Op “Soirée Fantastique” zit zijn mooie stem dan weer te diep ondergesneeuwd.
Het van bombast overlopende “One Note Symphony” bevat gelukkig meer dan één noot. Dit doet denken aan het meest theatrale werk van Pink Floyd of het meest barokke van Emerson, Lake & Palmer. Zoals de meeste tracks van dit album zou je ook deze korte symfonie meteen ergens in een Hollywood-blockbuster situeren.
Slechts één track heeft dat niet. Het instrumentale “The Sorcerer’s Apprentice” lijkt eerder voor een toneelstuk gecomponeerd dan voor een film. En slechts één track van dit album is effectief al in een film gebruikt: het honingzoete “I Can’t Get There From Here” (geen cover van REM) werd ingezet voor de coming-off-age-movie 5-25-77.
Voor “Sometimes” kunnen we de algemene Hollywood-aanduiding zelfs nog vernauwen tot een Disney-prent. Gastzanger Lou Gramm (Foreigner) slaagt erin om een klein beetje drama uit te vergroten tot een levensles van dertien in een dozijn. Maar ook hier houdt Parsons je bij de les. Het is voorspelbaar en over-the-top, maar ook gewoon heel goed.
“Requiem” is één van de beste nummers op dit album. Zo classic rock als classic rock mogelijk is, maar ook opnieuw onweerstaanbaar goed. Dat geldt bij uitbreiding voor wel meer nummers op dit album, maar op “Requiem” zit alles juist.
“Beyond The Years Of Glory” heeft een joekel van een Eye In The Sky-vibe, maar kan minder overtuigen dan het origineel. Het is wel nog steeds een prima song. “The Limelight Fades Away” is als titel misschien wel tekenend: Alan Parsons is een meester in wat hij doet, maar ergens onderweg heeft hij de trein gemist. Wie heimwee heeft naar de radiorock van de jaren ’80 en wie wegsmelt bij soundtracks, die hebben een prima album aan ‘The Secret’.

Kolos is een trio uit Zwevegem dat zichzelf situeert op de grens tussen punk en stoner. Op hun EP ‘Grooveyard’ staan vijf tracks die inderdaad die twee genres mengen, met toch het overwicht voor stoner. Denk dan niet enkel aan het desert-stonergeluid van Kyuss, Cowboys & Aliens en Desert Drones, maar ook aan de punky sludgemetal van Steak Nr. 8 of aan - wie kent ze nog - Hitch.
De EP start met “Not A Freak”, een kopstoot van jewelste. Dit is snelle stoner met de grinta van hardcore en punkrock.  Hetzelfde succesrecept (in grote lijnen) wordt gevolgd voor “The Great Escape”. “These Days” is dan weer slepende, sludgy desertstoner met enkel de koortjes die nog naar de punk en de hardcore verwijzen. Inzake opbouw en compositie leunt dit aan bij de prog-stoner van een Stone Golem en BØM. “Start To Boogie” is geen boogierock zoals die in de jaren ’70 populair was, wel potige rock waarbij het gaspedaal diep ingedrukt wordt.
“The Sun” is de echte parel van deze EP. Aan de gitaarsolo’s kan bij Kolos misschien nog wat gesleuteld worden, maar hier zetten ze een dijk van een groove neer. Meesterlijk hoe ze variëren zonder die groove los te laten. Dit is catchy in al zijn rauwheid. Het had van Soundgarden kunnen zijn.

Met een bandnaam als De Dode Hond In Uw Kelder schreeuw je een beetje om aandacht. Dan moet je wel ook de verwachtingen kunnen inlossen. Dat lukt perfect met de eerste single van dit Leuvense vijftal. De buzz rond deze band is terecht.
Tekstueel zitten die van De Dode Hond In Uw Kelder in het spoor van Kommil Foo, Augustijn (Vermandere), Elvis Peeters en De Brassers. Het vrolijke pianootje duwt deze single wat meer in de richting van Kommil Foo, terwijl een diepere bas en een dikke laag donkere synthrock deze track een hele eighties-vibe hadden kunnen geven, meer naar Whispering Sosn De melodielijnen, de zanglijnen en de tekst lijken daar om te smeken.
Productioneel valt er nog wat winst te halen bij de volgende singles of het debuutalbum (drumopnames, mix, …). De elektrische gitaren die in de bio bij deze single aangekondigd worden, zitten nog veel te ver weg.
Maar wat een tekst. Breekbaar, onbeschaamd en met een heel treffende woordkeuze. En wat een knappe grunge-compositie met die heerlijke stil/luid-afwisseling. Laat ons hopen dat deze Leuvenaars nog meer van dit in huis hebben.

Claude Fontaine is een beetje een mysterie. Volgens het promopraatje van het label is het een jongedame uit Los Angeles met eerder toevallig een Franse naam. Op de hielen gezeten door liefdesverdriet zou ze in Londen een platenwinkel binnengestapt zijn, waar ze omvergeblazen werd door de reggae van Studio One en de oldschool bossa nova. Daarna ging ze op zoek naar nog overlevende muzikanten uit die periode en nam ze met hen en hun vrienden een album op.
Te mooi om waar te zijn? Daar lijkt het wel op. Het lijkt wel te kloppen dat Claude geen muzikale roots heeft en dat ze zich tot voor deze opnames vooral bezighield met haar looks op haar instagram-account. Moeten we ons daar zorgen over maken? Dat ook niet. Ondanks het flauwe verhaaltje is het debuutalbum van Claude Fontaine veelbelovend. Haar Jane Birkin/Lana Del Rey-achtige, zachte fluisterstem over die zwoele reggae en bossa nova doet wel meteen denken aan de Franse band Nouvelle Vague, maar Claude zingt dan weer Engels zonder vermakelijk Frans accent. En anders herinneren we ons wel Serge Gainsbourg die er een sport van maakte om jonge engelenstemmen te combineren met exotische ritmes. Met een artiestennaam als Claude Fontaine lijkt ze wel openlijk te hinten naar de tandem Birkin-Gainsbourg, maar dan blijft ze toch wat te braaf. Gainsbourg zou overigens minstens een paar expliciete verwijzingen naar seks in Claude’s lyrics gedropt hebben, en die zijn hier niet te vinden.
Fontaine’s lyrics over stukgelopen relaties en gebroken harten zijn niet bijzonder origineel en kunnen weinig beklijven, maar dat was waarschijnlijk ook niet het opzet. Nochtans heeft de jongedame uit Los Angeles best wel wat politiek-correcte interesses, als we mogen afgaan op haar accounts op facebook en instagram. Die komen misschien bovendrijven op een volgend album. Laten we haar dus vooralsnog het voordeel van de twijfel geven.
De muzikanten die Claude begeleiden, zijn meesters in hun vak. Namen en referenties oplijsten zou ons te ver leiden, maar Steel Pulse en Sergio Mendes zouden toch bij iedereen een belletje moeten doen rinkelen. Het is daarom dan ook een klein beetje jammer dat zeker het reggae/rocksteady/ska-luik van dit debuut tekstueel niet verder geraakt dan liefdesverdriet. Als je dan toch de geest van Studio One naar boven haalt, steek dan minstens ook het verzet en het vuur van die gloriedagen in je songs. In het bossa nova-luik past het zwoele gehijg van juffrouw Fontaine dan weer wel helemaal in het plaatje.
De beste momenten zijn “Cry For Another” en “Hot Tears” in het reggae-luik en “Pretending He Was You” en “I’ll Play The Fool” in het bossa nova-luik.
Dit debuutalbum kan nog niet over de hele lijn overtuigen, maar iets zegt me dat we nog meer zullen horen van deze Claude Fontaine.

De Britse ska-pionier Neville Staple werd vorig jaar persoonlijk geconfronteerd met de dood van een neef door het aanhoudende bendegeweld onder jongeren dat in de UK vooral met messen uitgevochten wordt.
Staple bracht vorig jaar nog een prima album uit, maar dit verlies dreef hem sneller dan gepland opnieuw naar de studio. Daar nam hij samen met zijn echtgenote Sugary Staple en Dandy Livingstone een herwerkte versie op van “A Message To You Rudy”. Dandy Livingstone is de eigenlijke songschrijver van die song en Neville Staple zat bij The Specials toen zij dat nummer uitbrachten. Zo is de cirkel rond.
Deze single heeft enkel herwerkte lyrics en die klinken maar een klein beetje geforceerd. Wie een beetje fan is van ska en 2Tone zal nog steeds meteen de wereldhit van The Specials herkennen en meezingen.
Neville Staple brengt hier een mooie boodschap, maar liever hadden we nog gezien dat de hele overlevende band (The Specials) hiervoor was komen opdraven.

World/Reggae
Put Away Your Knives -single-
The Neville Staple Band
Cleopatra Records

Mambo met een hip sausje, het was al eerder het recept voor een zomerhit. Uit Spanje komt deze wel heel dansbare retropop/mambo-single “Tu Quieres Mambo”. Heel catchy en vrolijk en toch niet overgeproduced. Wel  hoor je een ervaren en nog steeds bevlogen band met een zachte engelenstem die nog wat onschuld en heel veel levensvreugde uitstraalt. Spanje heeft een heel breed aanbod van retropop en -rock, denk maar aan The Limboos en The Excitements, maar deze Dry Martina steekt er voor mij toch bovenuit. Als de lente zich niet altijd zonnig aandient, zoek je Dry Martina op YouTube en Spotify. Beluister zeker ook hun oudere singles als de upbeat skapop van “Tan Solo Quiero Yo Tu Amor” of de mellow reggaepop van “Ahora” en “Si Tu Te Vas”.

https://www.youtube.com/watch?v=DlRRfFjHHfc

Tu Quieres Mambo -single-
Dry Martina feat Mo’Horizons
Dry Records

Witchlords is een nieuwe Vlaamse powermetalband met een sterk debuutalbum: ‘Demons In The Dark’. Ze komen niet helemaal uit het niets, want zowel zanger-gitarist Kristof als drummer Thomas komen van bij heavymetalband Point Fifty. Kristof deed ook nog eens de bas erbij en zelfs het artwork. Live wordt het duo nog aangevuld tot een vierspan, zodat Kristof zich helemaal kan toeleggen op de hoge toppen die hij scheert met zijn stem.
Hij gaat zo hoog als de jonge Rob Halford en kan dat ook nog eens heel lang volhouden. Ook zijn ‘gewone’ zangstem is dik in orde. Muzikaal zit alles op de juiste plek bij Witchlords. Ze zitten in het spoor van het vroege werk van Europese powermetalbands als Helloween, Blind Guardian en Primal Fear en kruiden dat nog wat met extra-agressieve gitaren en drums die de snelheid niet schuwen. Inzake productie laten ze misschien nog een aantal punten liggen, maar aan de andere kant hebben ze wel zowat alles gehaald uit deze laptop-productie wat er uit te halen viel.
Inhoudelijk gaat het hier over veldslagen en heldendaden, wat ook al heel klassiek is voor powermetal. De twee van Witchlords houden daarbij van tabletop wargaming, zodat ze niet ver moeten gaan zoeken voor inspiratie. Andere heel goede tracks zijn “Hero’s Fate” en “Chaos. D”.
Het was lang geleden dat er nog eens een nieuwe Belgische powermetalband de neus aan het venster stak, maar dit is wel meteen raak. Benieuwd of ze dit live kunnen waarmaken en vooral benieuwd wat Witchlords zou doen in een ‘echte’ studio.