RONKER en Cesars Palace, CC De Schakel, Waregem op 26 november 2024 – Pics

In 2021 kroop RONKER als een vierkoppig monster uit de moerasgrond van de Dendervallei. Met hun state-of-the-art speednoise doorkruisten ze twee jaar lang de underground, clubs en festivals in de Benelux en timmerden zo aan stevige live-reputatie. Energiek, kwaad en inzettend op verbinding.
In 2024 verschijnt hun debuut ‘Fear is a Funny Thing Now Smile Like a Big Boy’, een brouwsel waar brokken hardcore vermengd worden met noise, indie, prog en punk.
Die nieuwe plaat promoten ze op de manier waarop ze dat het liefst doen: live, hard, innemend, energiek en alleen maar rechtdoor …

Support: Cesars Palace - Cesars Palace zijn 3 straffe jonge kerels, druipend van de rock 'n roll energie, die hun zelfgetitelde "Psychedelic Stoner Punk" spelen met maar 1 duidelijke missie: elk publiek in een muzikale wurggreep nemen. De ritmesectie bestaat uit de kolossale drums van Jannes Degrande en de vette baslijnen – en screams – van Taron Zohrabyan. Bovenop deze combinatie die je (letterlijk) van je sokken blaast, laat Tijl Coorevits horen hoe ver je een elektrische gitaar kunt pushen.
(bron: CC De Schakel)

Neem gerust een kijkje naar de pics
Cesars Palace
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7165-cesars-palace-26-11-2024.html?Itemid=0

Ronker
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7166-ronker-26-11-2024.html?Itemid=0

Org: CC De Schakel, Waregem

Amyl & The Sniffers blazen de Ancienne Belgique omver

Amyl And The Sniffers in een uitverkochte Ancienne Belgique. Wie had dit gedacht een paar jaar terug … Wat een avond! De Australische surfpunkband zette de zaal compleet op stelten met hun ruwe energie en ongefilterde punkattitude. En alsof dat niet genoeg was, kregen we ook een voorproefje van hun nieuwe album ‘Cartoon Darkness’, dat net uit is. 

De avond begon met de openingsact Party Dozen. Dit duo wist de zaal meteen wakker te schudden met een bizarre, maar fascinerende combinatie van saxofoon en beats. Het was avontuurlijk en een tikje chaotisch, maar het werkte. En goed nieuws: ze staan binnenkort nog in de Botanique in Brussel.

Toen Amyl And The Sniffers eenmaal opkwamen, ging de zaal van 0 naar 120 in een paar seconden. Amy Taylor, de frontvrouw, stormde het podium op als een wervelwind. Met een ongekende energie en een smile tot achter haar oren rende, sprong en schreeuwde ze alsof ze een marathon op punkbeats liep. De rest van de band – Bryce Wilson (drums), Fergus Romer (bas) en Dec Martens (gitaar) – hield de boel strak en loeihard in beweging. Het publiek? Compleet uitzinnig. 
En die setlist? Het ene hoogtepunt na het andere. Dit speelden ze:
Setlist: Doing In Me Head  2. Pigs  3. Do It Do It  4. Tiny Bikini  5. Freaks to the Front  6. Motorbike Song  7. Chewing Gum  8. Security  9. Some Mutts (Can’t Be Muzzled)  10. Guided by Angels  11. Knifey  12. Jerkin’  13. Me and the Girls  14. Balaclava Lover Boogie  15. Big Dreams  16. It’s Mine  17. Got You  18. U Should Not Be Doing That  19. Facts  20. Hertz 
Encore:  21. Maggot  22. GFY 
De nieuwe nummers van ‘Cartoon Darkness’ kwamen live minstens zo goed uit de verf als de oude hits. Bij “Freaks to the Front” en “Guided by Angels” ging het publiek volledig los. En natuurlijk mochten publieksfavorieten als “Security” en “Hertz” niet ontbreken. Het dak ging er letterlijk af. Overal werd gecrowdsurft en niemand stond stil.
Dit concert had alles wat ik van Amyl And The Sniffers verwachtte: pure chaos, een muur van geluid en een band die écht contact maakt met hun fans. Ze bewezen waarom ze een van de beste livebands van het moment zijn. Dit is niet zomaar een hype, dit was een onvergetelijke belevenis. Als je erbij was, weet je precies wat ik bedoel.
Met dank aan de security die de frontrow veilig hield en crowdsurfers gepast over onze hoofden tilden.
Extra dank aan Amy die mijn signaal zag met de vraag voor een setlist en net voor het einde van de reguliere set haar setlist van het podium scheurde en al sluipend voor een mooie overdracht zorgde.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7140-amyl-and-the-sniffers-17-11-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Bluai + Ciska Ciska, Cactus Club, Brugge op 13 november 2024 – Pics

Bluai is een Antwerpse band die begon als een intiem project in de slaapkamer van Catherine Smet. Inmiddels is het project al uitgegroeid tot een volwaardige band, met Caitlin Talbut op bas, Mo Govaerts op drums en Amina Parago op gitaar. Ondanks hun verschillende achtergronden en muzikale stijlen hebben de vier leden een sterke band gesmeed, zowel op als naast het podium, wat hen hielp om belangrijke muziekwedstrijden te winnen zoals Humo’s Rock Rally, Sound Track en De Nieuwe Lichting van Studio Brussel.
Hun succes wordt weerspiegeld in hun uitgebreide tournee, met een aantal festivals en zelfs een billboard-optreden op Times Square. Met een indierock- en folksound die doet denken aan de Amerikaanse band Big Thief bracht de Antwerpse band ‘Save It For Later uit, een zonnig en tijdloos debuutalbum dat het wereldwijde talent van de band bevestigt.
(bron Botanique/Cactus Club)

Ciska Ciska is een jonge singer-songwriter. Met haar stem en haar gitaar tovert ze nummers tevoorschijn die doen denken aan o.a. haar idolen Julia Jacklin, Aldous Harding, Big Thief,...
Hoewel Ciska Ciska's songs haar melancholie en donkere zielenroerselen blootleggen, bevatten ze veelal een licht vrolijke ondertoon. Als ze songs schrijft flirt ze maar al te graag op subtiele wijze met de ironie en op die manier relativeert ze haar eigen verdriet.
(bron: Vi.be)

Live 2024
Rock Werchter Rock Werchter 2024 – Vier dagen muziekbeleving – Meer dan Goed – Op naar Goud!
Cactusfestival Cactusfestival 2024 – van 12 t-m 14 juli 2024 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, aangename sets!
Rock Herk Rock Herk 2024 – Rock Herk, een muzikaal vat boordevol contrasten

Neem gerust een kijkje naar de pics
Bluai
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7110-bluai-13-11-2024.html?Itemid=0

Ciska Ciska
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7109-ciska-ciska-13-11-2024.html?Itemid=0

Org: Cactus Club, Brugge

Goose (try-out), Cactus Club, Brugge op 8 november 2024 – Pics
GOOSE, 20 YEARS CELEBRATION SHOW
Goose is een graag gezien gast bij de Cactus. Twintig jaar geleden bracht GOOSE z'n eerste single "Audience" uit. "You're the crowd, you're the audience" klonk het toen al en aan die attitude is nog niet veel veranderd. Want iedereen die GOOSE live al meemaakte weet dat de band garant staat voor een vet feestje waarbij stilstaan geen optie is. Dat bewezen ze afgelopen zomer o.m. op Festival Dranouter en in 2023 op Cactusfestival. Opwarmen in de Cactus Club, een unieke try-out dus ... En dan ... In de Lotto Arena in Antwerpen, ze komen dit nog eens overdoen op 16 november!

Het debuutalbum 'Bring It On' ontstond vanuit de noodzaak van vier jonge vrienden uit Kortrijk om los te breken en met hun muziek de wereld te zien. Die ambitie bleek niet tevergeefs, want GOOSE werd getekend op het Britse label Skint van Fat Boy Slim en bracht de band over heel Europa, tot in Japan en Australië. Daarna volgden nog vier studio albums waaruit singles als de classic "Synrise" met de iconische hoes voortkwamen, maar ook "British Mode", "Call Me" en "Words". Het leverde hen al vier MIA's op en een plek op de line-up van de grootste festivals. Ze worden omschreven als "an onstage powerhouse, succesfully bridging the gap between electronic music and rock", wat ze ook op hun jongste album 'Endless' nog maar eens bewezen. En het samenbrengen van mensen is exact wat deze band zo uniek maakt tot ver buiten onze landsgrenzen. Mooi dus om twintig jaar GOOSE te vieren!
(bron: Live Nation)

LIVE
2024
Festival Dranouter 2024 – dag 3 - zondag 4 augustus 2024 – De Westhoek in feestmodus!
2023
Cactusfestival 2023 - van 07 t-m 09 juli 2023 - Sfeer, gezelligheid en … goede muziek, toegankelijk alternatief!

Neem gerust een kijkje naar de pics van hun try-out
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7083-goose-08-11-2024.html?Itemid=0

Org: Cactus Club, Brugge

Maria Iskariot + Meltheads – Double bill - Rauwe Energie en Flitsende Lichten


Afgelopen vrijdag stond de Cactus in Brugge in het teken van een intense double-bill met Maria Iskariot en Meltheads.

De avond werd afgetrapt door Maria Iskariot, de recentste winnaars van Humo’s Rock Rally. De Gentse band, bestaande uit frontvrouw en gitariste Helena Cazaerck, drummer Sybe Versluys, gitariste Loeke Vanhoutteghem en bassiste Amanda Barbosa, zette meteen de toon met een set vol rauwe, Nederlandstalige nummers. Helena dook meerdere keren het publiek in, waarbij ze vooral tijdens hun energieke cover van Gorki’s “Dat Vind Ik Lekker” de interactie opzocht en het publiek volledig betrok.
Naast hun eigen werk gaven ze een unieke draai aan Pixies ”Tame”, dat in hun versie “Tijm” heet, en sloten ze af met hun bekende nummer “Lief Klein Kind”, waarmee ze het aanwezige publiek verweesd achterlieten.

Daarna was het de beurt aan Meltheads, die de spanning verder opvoerden met hun kenmerkende underground garagerock. Deze Antwerpse band, bestaande uit zanger-gitarist Sietse Willems (24), leadgitarist Yunas De Proost (23), bassist Tim Pensaert (25) en drummer Simon De Geus (25), bracht een explosieve set, volledig ondersteund door een wisselende lichtshow met tal van stroboscopische effecten. De flitsende lichtshow versterkte de rauwe, intense vibe van hun muziek, waarbij de stroboscopen de energie van hun hit “Naïef” en andere nummers op het publiek afvuurden. Het publiek ging volledig op in de ervaring, waarbij de combinatie van hun strakke riffs en de chaotische lichtshow een hypnotiserend effect creëerde.

Omdat het concert niet uitverkocht was, werd de zaal deels afgeschermd door middel van  een gordijn, waardoor er toch een intieme, meer besloten sfeer ontstond. Het publiek kwam langzaam binnen, maar de meeslepende sets van zowel Maria Iskariot als Meltheads maakten de avond tot een fantastische ervaring. De rauwe muziek, sterke performances en visuele effecten maakten deze double-bill tot een waar muzikaal spektakel in Brugge.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Maria Iskariot: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7048-maria-iskariot-25-10-2024.html?Itemid=0

Meltheads: https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7049-meltheads-25-10-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Left Of The Dial 2024  - Een ontdekkingstocht naar de toekomst
Left Of The Dial 2024
Diverse locaties
Rotterdam
2024-10-17 en 2024-10-18
Kristof Acke

Ik moet toegeven dat ik nog niet echt van Left Of The Dial gehoord had, maar toen ik de kans kreeg een verslag uit te brengen van dit festival heb ik die met beide handen gegrepen. In het bruisende hart van Rotterdam organiseren Rotown en Left of the Dial zelf dit showcasefestival. Dit jaarlijks terugkerende evenement biedt een platform voor opkomende artiesten uit de alternatieve muziekwereld en zet daarbij nieuwe geluiden en talenten in de schijnwerpers. Het festival werd voor het eerst gehouden in 2018 en heeft sindsdien een prominente plaats verworven binnen de muziekscene. 'Left of the Dial' staat bekend om zijn intieme sfeer, waarbij bands en bezoekers zich in diverse locaties door de stad verspreiden om de nieuwste ontwikkelingen in de underground muziek te ontdekken.

Een bezoek aan 'Left of the Dial' begint al ver vroeg met het doornemen van de uitgebreide festivalplaylist en het verkennen van de optredens via het YouTube-kanaal van het festival. Dit jaar stonden er meer dan 100 bands op het programma, verspreid over 16 locaties in het centrum van Rotterdam. Het samenstellen van een persoonlijke longlist en uiteindelijk een shortlist van bands die je echt niet wilt missen, brengt de nodige keuzestress met zich mee. Het is een uitdaging om je een route te plannen tussen de verschillende locaties, zonder dat je het gevoel krijgt dat je iets belangrijks misloopt. Dit gepuzzel hoort echter bij de charme van het festival en draagt bij aan de opwinding voorafgaand aan het evenement.

dag 1 – donderdag 17 oktober 2024
En dan begint de eerste dag. De keuzes waren gemaakt en ik begaf me voor de aftrap naar Roodkapje voor Wild Pink. Op een klein podium wist de Amerikaanse band met hun dromerige indie-rock een intieme en bijna magische sfeer te creëren. Ik werd meteen meegezogen in hun subtiele, melancholische klanklandschappen, waarbij de warme stem van frontman John Ross centraal stond. De band deed nog het meest denken aan The War On Drugs.

Daarna was het reppen naar de volgende locatie, nl. de Paradijskerk. Hier kon ik de Belgische band TJE aan het werk zien. Met een sound die omschreven wordt als eigenzinnige, experimentele indietronica bekoorden ze het publiek zichtbaar op deze speciale locatie. Met muziek die onder de huid kruipt bezong zangers Lindy Versyck de aanwezigen en beroerde de gevoelens. Melvin Slabbinck op gitaar en Klaas Leyssen op bas construeerden de juiste soundscapes ter ondersteuning. Mede dankzij de locatie toch wel kippevel.

Vervolgens stond in zaal TR8 RIGHT een Nederlands band geprogrammeerd. De eerste band die ik met stip had aangeduid in de planning. Gespuys brengt stevige beats en poëtische Nederlandstalige teksten. Denk aan Spinvis maar voor Gen Z, vol energie en uiterst dansbaar. De band, afkomstig van Delft, speelde zo goed als een thuismatch in Rotterdam. Ondanks de kleine zaal en de wat mindere akoestiek gaven ze alles van zichzelf. Het ontbreken van een podium in deze zaal zorgde er misschien net voor dat het publiek nog nauwer betrokken werd bij deze belevenis. De mensen waren duidelijk gekomen met hoge verwachtingen en die werden moeitelooks ingelost. In een mum van tijd werd dit achterzaaltje omgetoverd tot een broeierige dancehall. Het duo Vierra Lanza en Stijn Wevers genoten ook duidelijk van de wisselwerking met de aanwezigen. Jammer van de kleine capaciteit van dit zaaltje voor de lange rij mensen die nog stond aan te schuiven, ze zouden de volgende dag nog een herkansing krijgen.

Volledig bezweet trok ik dan verder naar The Rats, opnieuw een band van Belgische bodem. Dee keer in zaal Centraal. Deze post-punkers met roots in Gent speelden deze zomer al een aantal festivals in Vlaanderen en kregen ook moeiteloos het publiek mee. Deze zaal had ook een hoog punkgehalte en ook hier duurde het niet lang vooraleer een massa bezwete lijven mekaar tekeerging in de moshpit. Rechttoe, rechtaan, zoals het een echte punkband betaamt.

Gelukkig moest ik na dit optreden niet al te ver naar de volgende locatie. In De Doelen stond Pamphlets geprogrammeerd. Een PostPop trio uit Brooklyn New York. In het begin was het wat moeilijk om de band te plaatsen. Ze gaan dan ook de grens opzoeken tussen chaos en melodie met een mix van introspectieve en explosieve momenten. Helaas moest ik hier wat vroeger vertrekken want ik had verder nog graag gezien hoe ze het het concert af wisten te ronden. Maar soms moet je op dit festival harde keuzes maken.

En dan maar weer terug naar zaal Centraal waar Tiberius b hun opwachting maakten. Tiberius b die als non-binair door het leven gaat, kwam bij momenten zeer diep binnen. De songs zijn dan ook heel persoonlijk. Af en toe moest ik zelfs denken aan de intensiteit van Sinead O’Conner. Een heel pakkend optreden met super veel energie. De hitte van de vorige band zorgde ervoor dat een opwarming niet echt nodig was en dus vlogen Tiberius b en de gitarist er al snel in. Voor de invloeden werd uit de platenbak van de ouders vooral geluisterd naar Massive Attack, Portishead en andere triphop en Britpop grootheden. Mits nog wat rijping zit hier volgens mij nog heel wat goeds aan te komen.

Aan de overkant van de gracht ging ik dan op zoek naar zaal Uniek. Die bleek zich achter een karaokebar te bevinden. Het contrast met de muziek van Muck. kon niet veel groter zijn. Het viertal brengt een mix van hiphop en post punk. Ik had de indruk dat ze het publiek wat in verwarring brachten. Moest hierop gedanst worden of gemosht? Tijdens de eerste helft van het concert bleef het moeilijk. Ik ben wel benieuwd als de tweede helft beter kon bekoren, maar dat zal voor een volgende keer zijn.

Na een heel eind stappen kon ik dan toch nog het meeste van Purrses meepikken. De band rond frontvrouw Laura Ruggiero speelde in zaal Salsability. Deze zaal die normaal gebruikt wordt voor – u raadt het al – salsa lessen en feesten lag een beetje in een uithoek van de rest van de zalen. Misschien daarom dat de opkomst wat lager was. De enkele festivalgangers die aanwezig waren, hadden plaatsgenomen aan de hoge tafels in de zaal. Het kwam de sfeer van het concert niet ten goede. Al probeerde Laura en de rest van de band nog om de sfeer erin te brengen, het lukte niet echt. Hopelijk zien we deze band met heel wat Belgische input binnenkort nog eens in ons land in een betere setting met een enhousiast publiek.

En dan weer een heel eind stappen om de afsluiter TTSSFU te gaan bewonderen. Ook dit optreden vond plaats in een kerk, de Arminius kerk. Deze kerk is iets intiemer dan de Paradijskerk en dat lag TTSSFU duidelijk wel. De band rond Tasmin Nicole Stephens brengt experimentele shoe gaze die zo af en toe aan Sonic Youth en Blood Red Shoes mocht laten denken. Het publiek hadden ze zeker ook mee. Met heel veel enthousiasme brachten Tasmin en de band iedereen aan het dansen. Spijtig dat deze band verder niet op het vasteland te zien is, al zou het kunnen dat dit showcase festival daar verandering in brengt. In de UK mogen ze alvast openen voor English Teacher, hopelijk brengt hen dat in het vizier van enkele bookers voor de festivalzomer van 2025.

dag 2 – vrijdag 18 oktober 2024
Na een heel drukke eerste dag stond dag twee al op mij te wachten. Nog beter voorbereid dan op dag één had ik de meeste optredens gepland binnen een iets kleinere wandelafstand van mekaar.

Om de dag af te trappen koos ik voor Cosmorat. In Roodkapje mocht dit trio uit de UK met een energieke set de tweede festivaldag aftrappen. Live klinkt deze band alvast een stuk rauwer dan de poppy sound die ik hoorde op de stremingplatforms. Misschien lag het aan de locatie, maar de muziek kwam hier in ieder geval goed tot z’n recht. Taylor Pollack, geboren in de Midwest (US), maar tegenwoordig opererend vanuit Londen kon het publiek begeesteren met haar bevlogen set. Heel veel fun en een goeie sfeer zorgden ervoor dat de zaal meteen opgewarmd was en iedereen stond mee te bewegen op de muziek.

Op kleine wandelafstand ging ik dan naar zaal Uniek, waar op dit vroege tijdstip dit keer nog geen karaoke bezig was. Het duo waarvoor ik naar hier gekomen was, zal waarschijnlijk ook nooit in karaokevorm te horen zijn. Alber Jupiter uit Frankrijk bracht een eclectische mix van psychedelische rock en krautrock, met lange, hypnotiserende instrumentale stukken die de luisteraar meenemen op een intense, repetitieve rit. Hun geluid is gelaagd, met gebruik van dromerige gitaren, trippy effecten, en pulserende ritmes die voortdurend opbouwen naar climaxen. Het publiek ging ook helemaal mee in de trance. Het kleine podium dat slecht verlicht werd met subtiel rood licht, bracht iedereen in extase. Denk aan LA Jungle, maar dan langer uitgesponnen nummers, maar met een bijna even energieke drummer.

Terwijl ik me nog op een wolk in de zevende hemel bevind kom ik aan in de Paradijskerk. Douglas Dare had de dag ervoor nog in zaal Uniek een verschroeiend feest in gang gezet met gelaagde beats en opzwepende ritmes. Ik was vooral benieuwd hoe hij het in deze omgeving zou aanpakken. Binnen deze gewijde omgeving wierp hij het over een totaal andere boeg. De nummers werden gestript van alle beats, maar wat over bleef bleken echte songs met inhoud. Met enkel zijn keyboard om wat muziekale sfeer te brengen bracht Douglas vooral werk van zijn laatste release. Een werk met nummers over mensen die hij had ontmoet (onderweg, op optrdedens, …). De teksten kwamen meer op de voorgrond en daardoor ook veel harder binnen. Sommige mensen hadden het moeilijk om hun emoties onder controle te houden. Maar naar het einde van zijn set vroeg hij zich toch luidop af of iedereen nog ok was. Hij zag ook dat mensen af en toe de kerk uitliepen en vroeg of iemand de beats miste en wist niet zeker of dit wel de juiste plek was om dat soort muziek te brengen. Toen één iemand riep dat er toch wat beats bij mochten, bracht hij alsnog wat extra energie in zijn set. Een voorproefje voor een derde set die hij zou geven op zaterdag. De mensen die tot het eind gebleven waren waren toch voor de overgrote meerderheid onder de indruk en in de merch winkel waren zijn gesigneerde albums dan ook in een mum van tijd uitverkocht.

De volgende halte bevond zich in de Doelen Up. Hier stond Ugly, een zeskoppige band uit Cambridge met een eclectische mix van genres, waarbij ze elementen van art-rock, post-rock, folk en koormuziek samenbrengen. Hun muziek is zowel experimenteel als meeslepend, vaak gekenmerkt door complexe arrangementen en gelaagde harmonieën. Ze weten invloeden uit de jaren '60 en '70 te combineren met progressieve rock. De sfeer in hun muziek is atmosferisch en donker met pastorale, harmonische arrangementen. De muziek van Ugly bood een rijke, atmosferische ervaring die zowel introspectief als dynamisch was​. Live bleef het helaas redelijk mak en had ik het gevoel dat het publiek ook niet helemaal mee was met de vibe. Of misschien was het een dipje in het midden van deze zwaar bezette dag.

Dan maar terug naar Roodkapje, want daar stond Black Bordello geprogrammeerd. Hun muziek combineert verschillende stijlen, variërend van avant-garde gothic rock tot elementen van indie en psychedelische rock. Met een diep atmosferisch geluid dat neigt naar experimentele gebieden, levert dit een wat donkere maar weelderige luisterervaring op. De zang van frontvrouw Sienna Bordello voegt een griezelige, theatrale kwaliteit toe aan hun muziek. De teksten zijn vaak macaber en introspectief, met thema's als mystiek, sterfelijkheid en kosmische krachten. Dankzij de theatrale elementen kon het publiek wel genieten van een goeie show. Alle leden hadden een zwart kruis aangebracht op het voorhoofd als was het aswoensdag. Hier zou echter geen hernieuwing van de toewijding aan God ontvangen worden.

Om de hoek in één van de kleinste en meest underground zaaltjes van dit festival, Perron small, een soort verlaten opslagloods van de spoorwegen vermoed ik, stond Moleskine. Afkomstig uit Frankrijk brengt deze band een soort post-poppy, shoegaze met dissonante elementen. Het optreden, daar kan ik kort over zijn, het boeide iets te weinig, het was niet echt edgy zoals een aantal andere bands dat wel al hadden getoond tijdens dit festival. Volgende keer beter.

In de aanpalende zaal, Perron Big, speelde aansluitend Tanz Akademie. Deze zeskoppige alternatieve band uit Piedmont, Italië, houdt zich bezig met een spannende mix van post-punk, indie rock, jazz, goth en alternatieve pop. Hun muziek wordt gekenmerkt door krachtige, eclectische geluiden en het gebruik van marcherende blaasinstrumenten, wat zorgt voor een unieke dynamiek in hun nummers. De band zelf beschrijft hun geluid als "een fanfare die een coming-of-age feest organiseert op een begrafenis," wat de paradox van vreugde en melancholie in hun muziek mooi samenvat. Het vat ook het optreden goed samen. In een poging om de sfeer er wat in te brengen sprong de drummer na het tweede nummer als een gek het publiek in om minutenlang te blijven springen tussen de menigte. Het gevolg was dat er inderdaad tijdelijk wat meer ambiance was bij de aanwezigen. Helaas bleek te set iets te volatiel om de aandacht te blijven vasthouden.

Dan maar terug naar Roodkapje waar Findom hun opwachting maakten. Wat een verschil met de vorige band. Hier leek het wel na de eerste nummers of er een bommetje was ontploft. De sfeer was meteen broeierig en opzwepend. Op het kleine podium tekenden maar liefst zeven artiesten present. Afkomstig uit alle uithoeken van de wereld zo leek het wel. We noteren presenties uit Tokyo, Buenes Aires en Manchester. Met een eclectishe mix van wave en industrial jazz zet deze band zich af tegen alles wat niet kan: corruptie, racisme en transfobie om maar enkele voorbeelden te noemen. De band wist me zozeer te boeien dat ik de tijd uit het oog verloor en bijna te laat was voor het volgende optreden.

Terug aangekomen aan zaal Perron small zie ik dat de zaal al afgeladen vol staat. Mits wat overtuigingskracht bij de security kan ik mezelf toch nog door de menigte wringen. Op het podium staat ENOLA, een Australische artiest uit Melbourne. De muziek, die wordt gekarakteriseerd door een mix van post-punk en avant-garde pop, weerspiegelt persoonlijke ervaringen en thema's van liefde, verandering en het loslaten van het verleden. De debuut-EP, All Is Forgiven, bevat emotionele en nostalgische nummers die een warme, dromerige sfeer oproepen, met een sterke nadruk op introspectieve teksten en muzikale experimentatie​. Live overtuigt ENOLA als geen ander. Ik heb het gevoel naar een mix van Sinead O’Conner, Melissa Etheridge en Bruce Springsteen te kijken. De zang is rauw en bijtend, de teksten eerlijk en diep, ze slaan en zalven tegelijk. Na het optreden blijkt dat de begeleidingsband uit Rotterdam komt en speciaal voor dit festival slechts een paar keer samen met ENOLA geoefend heeft. Daar was tijdens het concert niets van te horen. Ook het publiek was helemaal mee. Iedereen die hierbij was zal dit optreden nog lang onthouden. Druipend van het zweet verlaat ik de zaal. Op naar alweer het volgende concert.

Ik kom iets te vroeg aan in alweer Roodkapje waar Mynk nog aan hun set bezig is. Weinig volk in de super kleine zaal voor de donkere muziek met veel wave invloeden. Het is heet in de zaal en de band probeert er het beste van te maken. De sound zit goed, maar helaas is er niet genoeg publiek om de sfeer erin te krijgen.

Aansluitend, op het tweede podium van Roodkapje stond Kerosine Kream. Een opkomende garage punkband uit Stockholm, hun muziekstijl wordt gekenmerkt door een gritty energie en een mix van melodieuze punk en zelfs enkele psychedelische invloeden​. Het publiek kon deze mix duidelijk wel smaken. Persoonlijk iets minder mijn genre, maar de energie van de show kon ik wel appreciëren.

Mijn afsluiter op vrijdag stond ook in Roodkapje in een zaaltje dat veel te klein leek voor het talrijke publiek dat erop afgekomen was. Hyper Gal is een duo uit Osaka, Japan, bestaande uit de visuele kunstenaar Koharu Ishida op zang en noise-artiest Kurumi Kadoya op drums. Hun muziek is een mix van minimalisme en maximalisme, waarin ze zich richten op het creëren van een sprankelende, no wave popgeluid met behulp van krachtige blast beat drums, glinsterende loops en etherische, bubblegum-achtige vocals. Dit duo dompelt je onder in een nieuwe sonische wereld waarin complexe en eenvoudige elementen naadloos samensmelten. De muziek van Hyper Gal staat bekend om zijn gedurfde, avant-garde benadering, waarbij ze de grenzen van traditionele songstructuren verleggen. De nummers zijn energiek en prikkelend, met invloeden van noise en punk, maar ook speelse melodieën die uitnodigen tot dansen. De combinatie van krachtige ritmes en etherische zang creëert een fascinerende, hypnotiserende luisterervaring​. En dansen werd er ook gedaan. Het publiek werd vakkundig opgezweept. Toen ze de set afsloten bleek dat ze nog vijf minuten over hadden en rijgden ze er nog een extra nummer aan. De aanwezigen werden weer meegesleept en konden achteraf ook geen genoeg krijgen. Bij de merch waren alle LP’s dan ook in een mum van tijd uitverkocht. Op 30 Oktober staat de band trouwens in Trix, op 1 November in 4AD en op 2 november in de Botanique.

Helaas zat er voor mij geen derde dag meer in, maar volgend jaar zien ze me hier in ieder geval terug. Het is duidelijk dat de organisatoren een goed oog en oor hebben voor opkomend talent. We zien ongetwijfeld een aantal van deze bands terug in onze zalen in de nabije toekomst.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6996-left-of-the-dial-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Left Of The Dial en Rotown

Ramkot - De perfecte warm-up voor de grote festivals

Het was het zover: Ramkot betrad het podium van De Kelk in Brugge voor een spetterende try-out show ter voorbereiding op hun aankomende Europese festivaloptredens (Sziget, Lowlands en Pukkelpop). De band, bestaande uit de broers Tim en Tom Leyman (Tom op drums en Tim op gitaar) en Hannes Cuyvers (bas) liet zien waarom zij de belofte van de Belgische rockscene zijn.

Bij het betreden van de zaal viel meteen op dat de airco op maximum stond. De temperatuur was zelfs onderkoeld, wat een ongebruikelijke start was voor een rockconcert. Maar deze frisse omgeving veranderde snel toen Ramkot het podium betrad en met hun energieke muziek de temperaturen de hoogte in joeg.

De set werd geopend met ”Drop Down”, een krachtige introductie die het publiek direct in beweging bracht. Dit werd gevolgd door “Exactly What You Wanted”, waarbij de strakke ritmesectie en de dynamische gitaren meteen lieten zien waar de band voor staat. Het nummer  “Nowhere to Go” is een nieuw nummer van de LP die ze net afgewerkt hebben en die later dit jaar zou moeten uitkomen.
“Heart Shaped Minds” en “Zeppelin” deed de zaal exploderen met zijn krachtige riffs en opzwepende beat. “Claim To Faim” (de nieuwe single) en “Red “zorgden voor een stevige middenstuk van de set, met hun aanstekelijke hooks en stevige ritmes.
Het publiek werd pas echt volledig opgezweept bij “Tied Up”, een nummer dat iedereen luidkeels meezong. De energie bereikte een hoogtepunt met “Blame “ (die ook op de nieuw te verschijnen plaat zou moeten staan), waarbij de intensiteit van de band en het enthousiasme van de fans elkaar perfect aanvulden. “One More” zorgde voor de perfecte springplank naar de afsluiter van de avond.
Het afsluitende nummer “Am I Alright Now”  liet een blijvende indruk achter. De band verliet het podium onder luid gejuich en applaus, terwijl de warmte van de muziek de koude start van de avond volledig had verdreven.

Ramkot bewees met deze try-out show klaar te zijn voor de grotere podia van Europa. Hun optreden in De Kelk was een voorproefje van wat komen gaat, en de verwachtingen voor hun festivalshows zijn nu torenhoog. Het is duidelijk dat deze band een sterke toekomst tegemoet gaat in de Belgische rockscene. We kijken vol ongeduld uit naar de nieuwe plaat!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6643-ramkot-01-08-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Peter Verstraelen agency ism Ramkot + De Kelk, Brugge

Channel Zero - try-out - Een eerste Belgische gouden medaille!

Op een zwoele avond in de intieme 4AD in Diksmuide gaf Channel Zero een try-out concert ter voorbereiding op hun festivalzomer. De band, die volgend jaar hun 35-jarig bestaan viert, stelde niet teleur en trakteerde het publiek op een krachtige set die de zaal deed kolken van energie.

Vanaf de eerste noten van “Suck My Energy” voelde je de broeierige sfeer die de hele avond zou blijven hangen. De hitte in de zaal zorgde ervoor dat iedereen al snel in het zweet stond, maar dat leek het enthousiasme van de aanwezigen alleen maar te vergroten. Het publiek bestond uit een mooie mengeling van oudere fans die de band al jarenlang volgen en een jongere generatie die Channel Zero voor het eerst live kwam ontdekken.
De setlist was een zorgvuldig gekozen mix van zowel oude als nieuwe nummers, met hoogtepunten als “Tales of Worship”, “Dashboard Devils” en “Heroin”. Elk nummer werd met passie en precisie gespeeld door de huidige bandleden: Franky De Smet-Van Damme (zang), Mikey Doling (gitaar), Christophe Depree (gitaar), Tino De Martino (basgitaar) en Seven Antonopoulos (drums).
Dit leverde het bewijs dat Channel Zero na bijna 35 jaar nog steeds een relevante en krachtige liveband is.
Hoewel de band duidelijk klaar is voor de komende festivals, liet Franky af en toe vallen dat ze misschien nog wat aan hun conditie moeten werken. De intensiteit van de show eiste zijn tol. Gelukkig vonden ze na een aantal Red Bulls en het nuttigen van het door de zanger geïnspireerde bier Turbeau de extra energie die ze nodig hadden. Daarna spatte de toewijding en het speelplezier terug van het podium.
“Lonely”, “Unsafe” en “Dark Passenger” werden met zoveel emotie gebracht dat je de rauwe energie bijna kon voelen. Het publiek ging volledig uit zijn dak tijdens klassiekers als “Bad to the Bone” en “Black Fuel”, waarbij de hele zaal meezong en headbangde. Het is duidelijk dat deze nummers nog steeds een diepe indruk maken bij de fans.
Afsluiter “Black Fuel” trouwens was de perfecte climax van een avond vol muzikale hoogtepunten. Channel Zero bewees nogmaals waarom ze na al die jaren nog steeds een vaste waarde zijn in de metalwereld. Ze hebben de 4AD getransformeerd in een kolkende massa vol energie en passie, en als dit een voorproefje is van wat de festivalzomer te bieden heeft, staan we nog heel wat moois te wachten.
Kortom, het was een avond om niet snel te vergeten. Channel Zero mag trots zijn op wat ze hebben neergezet in Diksmuide en kan met vertrouwen uitkijken naar hun optredens op Rock Olmen, OLT Rivierenhof, Rockwood, Fonnefeesten, Alcatraz en de Paulusfeesten.
Dit optreden vond plaats tijdens de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs, en de band heeft hier alvast een gouden medaille verdiend. Dit concert bevestigde dat hun muziek nog steeds springlevend is en generaties blijft verbinden.

Neem gerust een kijkje naar de foto’s
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6554-channel-zero-26-07-2024.html?Itemid=0

Organisatie: 4ad, Diksmuide

Feest in 't Park 2024 - Voor elk wat wils
Feest in ’t Park 2024
Minnewaterpark
Brugge
2024-06-29
Kristof Acke

Op 29 juni 2024 vond Feest in 't Park plaats op het prachtige terrein van het Cactusfestival, dat later in juli zal plaatsvinden. Ondanks het wisselvallige weer werd het een onvergetelijke dag vol muziek en sfeer.

Bij aankomst werden festivalgangers hartelijk verwelkomd door de fanfareband Brazzmatazz. De band bracht een vrolijke, dynamische sfeer die het publiek direct in de feeststemming bracht.

De Belgische-Congolese zangeres Reinel Bakole opende het podium met haar unieke mix van jazz, neo-soul en Afrikaanse invloeden. In juli ook nog te zien op Gent Jazz, maar hier dus al gratis te bekijken, wist zij het publiek te betoveren met haar warme stem, soulvolle melodieën en dans. Haar optreden was een ware muzikale reis, waarbij ze het publiek meenam door een divers repertoire van intieme ballads tot ritmische nummers.

Vervolgens was het de beurt aan Think of One, een band die bekendstaat om hun eclectische mix van wereldmuziek, jazz en rock. De Antwerpse groep bracht een energieke show vol verrassende muzikale wendingen. Met hun aanstekelijke grooves en meeslepende ritmes wisten ze het publiek moeiteloos aan het dansen te krijgen, ondanks de af en toe dreigende regenwolken.

Het Portugese OMIRI bracht daarna een unieke performance die traditionele Portugese muziek vermengde met moderne elektronische beats. Zijn innovatieve aanpak en visueel indrukwekkende show gecombineerd met twee danseressen maakten indruk op het publiek. De combinatie van folkloristische elementen met hedendaagse technologie zorgde voor een vernieuwende en fascinerende ervaring.

Als afsluiter stond de Oekraïense band Go_A op het podium. Deze groep, die bekendheid verwierf met hun deelname aan het Eurovisiesongfestival, bracht een energieke mix van folk en elektronische muziek. Hun krachtige en opzwepende ritmes vormden een perfecte afsluiting van de dag.
Ondanks de regenbuien die af en toe spelbreker was, wist Go_A het publiek warm te houden en de energie hoog te houden tot het einde van hun set.

Tussen de concerten door en na de afsluiter van de hoofdact gaf Team DAMP een stomende DJ-set in de tent naast het podium. Hun opzwepende beats zorgden ervoor dat het feest ook buiten het hoofdpodium gewoon doorging, en lieten de festivalgangers dansen tot in de late uurtjes.

Feest in 't Park 2024 was een dag vol muzikale hoogtepunten en ondanks het wisselvallige weer met meer dan 13.000 bezoekers een groot succes. Het festival bewees opnieuw een divers en boeiend programma te kunnen bieden dat voor elk wat wils had.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6403-feest-in-t-park-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Feest in ’t Park, Brugge

Front 242 – try-out - Herinnering aan hun blijvende invloed en de blijvende kracht van hun muziek!

Na de spannende EK-wedstrijd van de Rode Duivels tegen Oekraïne, werd zaal De Zwerver in Leffinge omgetoverd tot het podium voor een bijzonder optreden van de legendarische Belgische EBM-band Front 242. Dit concert was een try-out voor hun aankomende optreden op de Lokerse Feesten in augustus en markeerde het begin van hun voorbereiding voor een reeks afscheidsconcerten, met als afsluiting een reeks shows in de Ancienne Belgique in Brussel in januari 2025.

De setlist van de avond was een zorgvuldige mix van klassiekers en een verrassend nieuw nummer als eerste bisnummer. Het publiek, waarin het leek alsof er een grotere mix aan nationaliteiten aanwezig was dan er op het EK meespeelden, werd direct in de juiste sfeer gebracht met de opener “What you see is what you get”, gevolgd door het rauwe “Body to Body” en het krachtige “Moldavia”. De zaal trilde op zijn grondvesten toen “Don’t crash” en “U-Man” werden ingezet, waarbij de energie van de band en het publiek een perfecte symbiose vormden.
Front 242, opgericht in 1981, staat bekend om hun baanbrekende elektronische muziek die invloeden van industriële en post-punk genres combineert. Met hun revolutionaire geluid hebben ze de weg geplaveid voor vele andere elektronische acts. Hits zoals “Quite unusual” en “Headhunter” hebben hen internationale erkenning gebracht, en deze nummers zijn nog steeds onmisbaar in hun live-optredens.
In het publiek zagen we veel die-hard fans die al jarenlang de concerten van Front 242 bijwonen en velen onder hen werden herkend door zowel de band als de andere concertgangers. Door de warme temperatuur in de zaal stond iedereen goed in het zweet, wat alleen maar bijdroeg aan de intense sfeer.
Halverwege de set kregen we krachtige uitvoeringen van “Punish your machine”, “Red team” en het angstaanjagende “Gripped by fear”, dat voor het eerst in 20 jaar weer live gespeeld werd, waarna de militante beats van “Kampfbereit” en “Masterhit” het publiek in extase brachten. “Fix it” en “Welcome” sloten het reguliere deel van de set af, waarbij de zaal in volledige overgave verkeerde.
De bisnummers begonnen met “Hide and seek”, een gloednieuw nummer dat met veel enthousiasme werd ontvangen door de aanwezigen. Vervolgens kwam “Headhunter”, een nummer dat altijd garant staat voor een explosieve reactie, en het feest werd afgesloten met “Happiness”. Interessant om te vermelden is dat “Happiness” vroeger de opener van hun shows was, maar nu kozen ze ervoor om ermee af te sluiten, wat een gevoel van voltooiing en afscheid gaf.

Het concert in De Zwerver was meer dan een try-out; het was een viering van een muzikale erfenis die tientallen jaren heeft standgehouden. Front 242 bewees wederom waarom ze pioniers zijn binnen hun genre en gaf hun fans een onvergetelijke avond. Met hun afscheidstournee in het vooruitzicht, was dit optreden een herinnering aan hun blijvende invloed en de blijvende kracht van hun muziek!

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6249-front-242-26-06-2024.html?Itemid=0

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge