Left Of The Dial 2024 - Een ontdekkingstocht naar de toekomst
Left Of The Dial 2024
Diverse locaties
Rotterdam
2024-10-17 en 2024-10-18
Kristof Acke
Ik moet toegeven dat ik nog niet echt van Left Of The Dial gehoord had, maar toen ik de kans kreeg een verslag uit te brengen van dit festival heb ik die met beide handen gegrepen. In het bruisende hart van Rotterdam organiseren Rotown en Left of the Dial zelf dit showcasefestival. Dit jaarlijks terugkerende evenement biedt een platform voor opkomende artiesten uit de alternatieve muziekwereld en zet daarbij nieuwe geluiden en talenten in de schijnwerpers. Het festival werd voor het eerst gehouden in 2018 en heeft sindsdien een prominente plaats verworven binnen de muziekscene. 'Left of the Dial' staat bekend om zijn intieme sfeer, waarbij bands en bezoekers zich in diverse locaties door de stad verspreiden om de nieuwste ontwikkelingen in de underground muziek te ontdekken.
Een bezoek aan 'Left of the Dial' begint al ver vroeg met het doornemen van de uitgebreide festivalplaylist en het verkennen van de optredens via het YouTube-kanaal van het festival. Dit jaar stonden er meer dan 100 bands op het programma, verspreid over 16 locaties in het centrum van Rotterdam. Het samenstellen van een persoonlijke longlist en uiteindelijk een shortlist van bands die je echt niet wilt missen, brengt de nodige keuzestress met zich mee. Het is een uitdaging om je een route te plannen tussen de verschillende locaties, zonder dat je het gevoel krijgt dat je iets belangrijks misloopt. Dit gepuzzel hoort echter bij de charme van het festival en draagt bij aan de opwinding voorafgaand aan het evenement.
dag 1 – donderdag 17 oktober 2024
En dan begint de eerste dag. De keuzes waren gemaakt en ik begaf me voor de aftrap naar Roodkapje voor Wild Pink. Op een klein podium wist de Amerikaanse band met hun dromerige indie-rock een intieme en bijna magische sfeer te creëren. Ik werd meteen meegezogen in hun subtiele, melancholische klanklandschappen, waarbij de warme stem van frontman John Ross centraal stond. De band deed nog het meest denken aan The War On Drugs.
Daarna was het reppen naar de volgende locatie, nl. de Paradijskerk. Hier kon ik de Belgische band TJE aan het werk zien. Met een sound die omschreven wordt als eigenzinnige, experimentele indietronica bekoorden ze het publiek zichtbaar op deze speciale locatie. Met muziek die onder de huid kruipt bezong zangers Lindy Versyck de aanwezigen en beroerde de gevoelens. Melvin Slabbinck op gitaar en Klaas Leyssen op bas construeerden de juiste soundscapes ter ondersteuning. Mede dankzij de locatie toch wel kippevel.
Vervolgens stond in zaal TR8 RIGHT een Nederlands band geprogrammeerd. De eerste band die ik met stip had aangeduid in de planning. Gespuys brengt stevige beats en poëtische Nederlandstalige teksten. Denk aan Spinvis maar voor Gen Z, vol energie en uiterst dansbaar. De band, afkomstig van Delft, speelde zo goed als een thuismatch in Rotterdam. Ondanks de kleine zaal en de wat mindere akoestiek gaven ze alles van zichzelf. Het ontbreken van een podium in deze zaal zorgde er misschien net voor dat het publiek nog nauwer betrokken werd bij deze belevenis. De mensen waren duidelijk gekomen met hoge verwachtingen en die werden moeitelooks ingelost. In een mum van tijd werd dit achterzaaltje omgetoverd tot een broeierige dancehall. Het duo Vierra Lanza en Stijn Wevers genoten ook duidelijk van de wisselwerking met de aanwezigen. Jammer van de kleine capaciteit van dit zaaltje voor de lange rij mensen die nog stond aan te schuiven, ze zouden de volgende dag nog een herkansing krijgen.
Volledig bezweet trok ik dan verder naar The Rats, opnieuw een band van Belgische bodem. Dee keer in zaal Centraal. Deze post-punkers met roots in Gent speelden deze zomer al een aantal festivals in Vlaanderen en kregen ook moeiteloos het publiek mee. Deze zaal had ook een hoog punkgehalte en ook hier duurde het niet lang vooraleer een massa bezwete lijven mekaar tekeerging in de moshpit. Rechttoe, rechtaan, zoals het een echte punkband betaamt.
Gelukkig moest ik na dit optreden niet al te ver naar de volgende locatie. In De Doelen stond Pamphlets geprogrammeerd. Een PostPop trio uit Brooklyn New York. In het begin was het wat moeilijk om de band te plaatsen. Ze gaan dan ook de grens opzoeken tussen chaos en melodie met een mix van introspectieve en explosieve momenten. Helaas moest ik hier wat vroeger vertrekken want ik had verder nog graag gezien hoe ze het het concert af wisten te ronden. Maar soms moet je op dit festival harde keuzes maken.
En dan maar weer terug naar zaal Centraal waar Tiberius b hun opwachting maakten. Tiberius b die als non-binair door het leven gaat, kwam bij momenten zeer diep binnen. De songs zijn dan ook heel persoonlijk. Af en toe moest ik zelfs denken aan de intensiteit van Sinead O’Conner. Een heel pakkend optreden met super veel energie. De hitte van de vorige band zorgde ervoor dat een opwarming niet echt nodig was en dus vlogen Tiberius b en de gitarist er al snel in. Voor de invloeden werd uit de platenbak van de ouders vooral geluisterd naar Massive Attack, Portishead en andere triphop en Britpop grootheden. Mits nog wat rijping zit hier volgens mij nog heel wat goeds aan te komen.
Aan de overkant van de gracht ging ik dan op zoek naar zaal Uniek. Die bleek zich achter een karaokebar te bevinden. Het contrast met de muziek van Muck. kon niet veel groter zijn. Het viertal brengt een mix van hiphop en post punk. Ik had de indruk dat ze het publiek wat in verwarring brachten. Moest hierop gedanst worden of gemosht? Tijdens de eerste helft van het concert bleef het moeilijk. Ik ben wel benieuwd als de tweede helft beter kon bekoren, maar dat zal voor een volgende keer zijn.
Na een heel eind stappen kon ik dan toch nog het meeste van Purrses meepikken. De band rond frontvrouw Laura Ruggiero speelde in zaal Salsability. Deze zaal die normaal gebruikt wordt voor – u raadt het al – salsa lessen en feesten lag een beetje in een uithoek van de rest van de zalen. Misschien daarom dat de opkomst wat lager was. De enkele festivalgangers die aanwezig waren, hadden plaatsgenomen aan de hoge tafels in de zaal. Het kwam de sfeer van het concert niet ten goede. Al probeerde Laura en de rest van de band nog om de sfeer erin te brengen, het lukte niet echt. Hopelijk zien we deze band met heel wat Belgische input binnenkort nog eens in ons land in een betere setting met een enhousiast publiek.
En dan weer een heel eind stappen om de afsluiter TTSSFU te gaan bewonderen. Ook dit optreden vond plaats in een kerk, de Arminius kerk. Deze kerk is iets intiemer dan de Paradijskerk en dat lag TTSSFU duidelijk wel. De band rond Tasmin Nicole Stephens brengt experimentele shoe gaze die zo af en toe aan Sonic Youth en Blood Red Shoes mocht laten denken. Het publiek hadden ze zeker ook mee. Met heel veel enthousiasme brachten Tasmin en de band iedereen aan het dansen. Spijtig dat deze band verder niet op het vasteland te zien is, al zou het kunnen dat dit showcase festival daar verandering in brengt. In de UK mogen ze alvast openen voor English Teacher, hopelijk brengt hen dat in het vizier van enkele bookers voor de festivalzomer van 2025.
dag 2 – vrijdag 18 oktober 2024
Na een heel drukke eerste dag stond dag twee al op mij te wachten. Nog beter voorbereid dan op dag één had ik de meeste optredens gepland binnen een iets kleinere wandelafstand van mekaar.
Om de dag af te trappen koos ik voor Cosmorat. In Roodkapje mocht dit trio uit de UK met een energieke set de tweede festivaldag aftrappen. Live klinkt deze band alvast een stuk rauwer dan de poppy sound die ik hoorde op de stremingplatforms. Misschien lag het aan de locatie, maar de muziek kwam hier in ieder geval goed tot z’n recht. Taylor Pollack, geboren in de Midwest (US), maar tegenwoordig opererend vanuit Londen kon het publiek begeesteren met haar bevlogen set. Heel veel fun en een goeie sfeer zorgden ervoor dat de zaal meteen opgewarmd was en iedereen stond mee te bewegen op de muziek.
Op kleine wandelafstand ging ik dan naar zaal Uniek, waar op dit vroege tijdstip dit keer nog geen karaoke bezig was. Het duo waarvoor ik naar hier gekomen was, zal waarschijnlijk ook nooit in karaokevorm te horen zijn. Alber Jupiter uit Frankrijk bracht een eclectische mix van psychedelische rock en krautrock, met lange, hypnotiserende instrumentale stukken die de luisteraar meenemen op een intense, repetitieve rit. Hun geluid is gelaagd, met gebruik van dromerige gitaren, trippy effecten, en pulserende ritmes die voortdurend opbouwen naar climaxen. Het publiek ging ook helemaal mee in de trance. Het kleine podium dat slecht verlicht werd met subtiel rood licht, bracht iedereen in extase. Denk aan LA Jungle, maar dan langer uitgesponnen nummers, maar met een bijna even energieke drummer.
Terwijl ik me nog op een wolk in de zevende hemel bevind kom ik aan in de Paradijskerk. Douglas Dare had de dag ervoor nog in zaal Uniek een verschroeiend feest in gang gezet met gelaagde beats en opzwepende ritmes. Ik was vooral benieuwd hoe hij het in deze omgeving zou aanpakken. Binnen deze gewijde omgeving wierp hij het over een totaal andere boeg. De nummers werden gestript van alle beats, maar wat over bleef bleken echte songs met inhoud. Met enkel zijn keyboard om wat muziekale sfeer te brengen bracht Douglas vooral werk van zijn laatste release. Een werk met nummers over mensen die hij had ontmoet (onderweg, op optrdedens, …). De teksten kwamen meer op de voorgrond en daardoor ook veel harder binnen. Sommige mensen hadden het moeilijk om hun emoties onder controle te houden. Maar naar het einde van zijn set vroeg hij zich toch luidop af of iedereen nog ok was. Hij zag ook dat mensen af en toe de kerk uitliepen en vroeg of iemand de beats miste en wist niet zeker of dit wel de juiste plek was om dat soort muziek te brengen. Toen één iemand riep dat er toch wat beats bij mochten, bracht hij alsnog wat extra energie in zijn set. Een voorproefje voor een derde set die hij zou geven op zaterdag. De mensen die tot het eind gebleven waren waren toch voor de overgrote meerderheid onder de indruk en in de merch winkel waren zijn gesigneerde albums dan ook in een mum van tijd uitverkocht.
De volgende halte bevond zich in de Doelen Up. Hier stond Ugly, een zeskoppige band uit Cambridge met een eclectische mix van genres, waarbij ze elementen van art-rock, post-rock, folk en koormuziek samenbrengen. Hun muziek is zowel experimenteel als meeslepend, vaak gekenmerkt door complexe arrangementen en gelaagde harmonieën. Ze weten invloeden uit de jaren '60 en '70 te combineren met progressieve rock. De sfeer in hun muziek is atmosferisch en donker met pastorale, harmonische arrangementen. De muziek van Ugly bood een rijke, atmosferische ervaring die zowel introspectief als dynamisch was. Live bleef het helaas redelijk mak en had ik het gevoel dat het publiek ook niet helemaal mee was met de vibe. Of misschien was het een dipje in het midden van deze zwaar bezette dag.
Dan maar terug naar Roodkapje, want daar stond Black Bordello geprogrammeerd. Hun muziek combineert verschillende stijlen, variërend van avant-garde gothic rock tot elementen van indie en psychedelische rock. Met een diep atmosferisch geluid dat neigt naar experimentele gebieden, levert dit een wat donkere maar weelderige luisterervaring op. De zang van frontvrouw Sienna Bordello voegt een griezelige, theatrale kwaliteit toe aan hun muziek. De teksten zijn vaak macaber en introspectief, met thema's als mystiek, sterfelijkheid en kosmische krachten. Dankzij de theatrale elementen kon het publiek wel genieten van een goeie show. Alle leden hadden een zwart kruis aangebracht op het voorhoofd als was het aswoensdag. Hier zou echter geen hernieuwing van de toewijding aan God ontvangen worden.
Om de hoek in één van de kleinste en meest underground zaaltjes van dit festival, Perron small, een soort verlaten opslagloods van de spoorwegen vermoed ik, stond Moleskine. Afkomstig uit Frankrijk brengt deze band een soort post-poppy, shoegaze met dissonante elementen. Het optreden, daar kan ik kort over zijn, het boeide iets te weinig, het was niet echt edgy zoals een aantal andere bands dat wel al hadden getoond tijdens dit festival. Volgende keer beter.
In de aanpalende zaal, Perron Big, speelde aansluitend Tanz Akademie. Deze zeskoppige alternatieve band uit Piedmont, Italië, houdt zich bezig met een spannende mix van post-punk, indie rock, jazz, goth en alternatieve pop. Hun muziek wordt gekenmerkt door krachtige, eclectische geluiden en het gebruik van marcherende blaasinstrumenten, wat zorgt voor een unieke dynamiek in hun nummers. De band zelf beschrijft hun geluid als "een fanfare die een coming-of-age feest organiseert op een begrafenis," wat de paradox van vreugde en melancholie in hun muziek mooi samenvat. Het vat ook het optreden goed samen. In een poging om de sfeer er wat in te brengen sprong de drummer na het tweede nummer als een gek het publiek in om minutenlang te blijven springen tussen de menigte. Het gevolg was dat er inderdaad tijdelijk wat meer ambiance was bij de aanwezigen. Helaas bleek te set iets te volatiel om de aandacht te blijven vasthouden.
Dan maar terug naar Roodkapje waar Findom hun opwachting maakten. Wat een verschil met de vorige band. Hier leek het wel na de eerste nummers of er een bommetje was ontploft. De sfeer was meteen broeierig en opzwepend. Op het kleine podium tekenden maar liefst zeven artiesten present. Afkomstig uit alle uithoeken van de wereld zo leek het wel. We noteren presenties uit Tokyo, Buenes Aires en Manchester. Met een eclectishe mix van wave en industrial jazz zet deze band zich af tegen alles wat niet kan: corruptie, racisme en transfobie om maar enkele voorbeelden te noemen. De band wist me zozeer te boeien dat ik de tijd uit het oog verloor en bijna te laat was voor het volgende optreden.
Terug aangekomen aan zaal Perron small zie ik dat de zaal al afgeladen vol staat. Mits wat overtuigingskracht bij de security kan ik mezelf toch nog door de menigte wringen. Op het podium staat ENOLA, een Australische artiest uit Melbourne. De muziek, die wordt gekarakteriseerd door een mix van post-punk en avant-garde pop, weerspiegelt persoonlijke ervaringen en thema's van liefde, verandering en het loslaten van het verleden. De debuut-EP, All Is Forgiven, bevat emotionele en nostalgische nummers die een warme, dromerige sfeer oproepen, met een sterke nadruk op introspectieve teksten en muzikale experimentatie. Live overtuigt ENOLA als geen ander. Ik heb het gevoel naar een mix van Sinead O’Conner, Melissa Etheridge en Bruce Springsteen te kijken. De zang is rauw en bijtend, de teksten eerlijk en diep, ze slaan en zalven tegelijk. Na het optreden blijkt dat de begeleidingsband uit Rotterdam komt en speciaal voor dit festival slechts een paar keer samen met ENOLA geoefend heeft. Daar was tijdens het concert niets van te horen. Ook het publiek was helemaal mee. Iedereen die hierbij was zal dit optreden nog lang onthouden. Druipend van het zweet verlaat ik de zaal. Op naar alweer het volgende concert.
Ik kom iets te vroeg aan in alweer Roodkapje waar Mynk nog aan hun set bezig is. Weinig volk in de super kleine zaal voor de donkere muziek met veel wave invloeden. Het is heet in de zaal en de band probeert er het beste van te maken. De sound zit goed, maar helaas is er niet genoeg publiek om de sfeer erin te krijgen.
Aansluitend, op het tweede podium van Roodkapje stond Kerosine Kream. Een opkomende garage punkband uit Stockholm, hun muziekstijl wordt gekenmerkt door een gritty energie en een mix van melodieuze punk en zelfs enkele psychedelische invloeden. Het publiek kon deze mix duidelijk wel smaken. Persoonlijk iets minder mijn genre, maar de energie van de show kon ik wel appreciëren.
Mijn afsluiter op vrijdag stond ook in Roodkapje in een zaaltje dat veel te klein leek voor het talrijke publiek dat erop afgekomen was. Hyper Gal is een duo uit Osaka, Japan, bestaande uit de visuele kunstenaar Koharu Ishida op zang en noise-artiest Kurumi Kadoya op drums. Hun muziek is een mix van minimalisme en maximalisme, waarin ze zich richten op het creëren van een sprankelende, no wave popgeluid met behulp van krachtige blast beat drums, glinsterende loops en etherische, bubblegum-achtige vocals. Dit duo dompelt je onder in een nieuwe sonische wereld waarin complexe en eenvoudige elementen naadloos samensmelten. De muziek van Hyper Gal staat bekend om zijn gedurfde, avant-garde benadering, waarbij ze de grenzen van traditionele songstructuren verleggen. De nummers zijn energiek en prikkelend, met invloeden van noise en punk, maar ook speelse melodieën die uitnodigen tot dansen. De combinatie van krachtige ritmes en etherische zang creëert een fascinerende, hypnotiserende luisterervaring. En dansen werd er ook gedaan. Het publiek werd vakkundig opgezweept. Toen ze de set afsloten bleek dat ze nog vijf minuten over hadden en rijgden ze er nog een extra nummer aan. De aanwezigen werden weer meegesleept en konden achteraf ook geen genoeg krijgen. Bij de merch waren alle LP’s dan ook in een mum van tijd uitverkocht. Op 30 Oktober staat de band trouwens in Trix, op 1 November in 4AD en op 2 november in de Botanique.
Helaas zat er voor mij geen derde dag meer in, maar volgend jaar zien ze me hier in ieder geval terug. Het is duidelijk dat de organisatoren een goed oog en oor hebben voor opkomend talent. We zien ongetwijfeld een aantal van deze bands terug in onze zalen in de nabije toekomst.
Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/6996-left-of-the-dial-2024.html?Itemid=0
Organisatie: Left Of The Dial en Rotown