Kobe Gregoir - Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed
‘Co-Motion’, een van de opmerkelijke jazz releases voorbije jaar, is een samenwerking tussen de Belgische drummer Kobe Gregoir en de Nederlands/Congolese spoken word artiest Danielle Zawadi. De plaat werd uitgebracht via WERF records. Lees gerust https://werfrecords.bandcamp.com/album/co-motion
In een gezellige De Casino kwam Kobe Gregoir Group ft. Daniëlle Zawadi dit mooie werk voorstellen. Het verslag kunt je hier nalezen
https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96775-kobe-gregoir-group-ft-danielle-zawadi-een-confronterende-inkijk-in-woord-en-klank.html
Kobe’s aanzienlijk compositorische vernuft grijpt terug naar de halcyon hard bop dagen van de jaren 1960. Hij laat zich omringen door sublieme muzikanten , die de typische jazz uit die jaren ’60 perfect uitademen. Naast de muzikale omlijsting is er dus de inbreng van Danielle Zawadi, wiens spoken words je een spiegel voorhouden. We hadden, naar aanleiding van dit optreden en de plaat ‘Co-Motion’ een fijn gesprek met Kobe. We polsten ook naar de ambities en verdere toekomstplannen.
Kobe, hoe gaat het met jou? eEn hoe is het jaar 2024 verlopen ?
Het was een leuk jaar, maar inderdaad ook een bijzonder jaar. Met uiteraard de release van mijn eerste eigen album ‘Co-Motion’. Ik heb ik het verleden wel meegespeeld met andere mensen en in andere projecten. O.a. met Sitting Horns maar dit is dus wel mijn eigen muziek, heel spannend allemaal .. maar alles is dus zeer goed verlopen, met toffe muzikanten om me heen en uiteraard Danielle Zawadi. Kansen krijgen, of die net niet krijgen, het was gewoonweg een leuke ervaring dit jaar.
‘Kansen krijgen’ daar zeg je zoiets, is dat voor beginnende muzikanten niet moeilijker geworden dan vroeger, er is een overaanbod en programmatoren die ‘op veilig spelen’. Hoe ervaar je dat zelf?
Vandaag de dag worden we geconfronteerd met een overaanbod aan jazzprojecten. Tegelijkertijd is de drempel om aan het conservatorium te studeren aanzienlijk lager geworden dan zo’n 30 jaar geleden. Destijds werd muziekstudie vaak nog afgedaan met: "Doe maar een echte studie." Voor muziekprogrammeurs betekent dit dat ze overspoeld worden met e-mails van musici en boekingsagenten, waardoor het steeds moeilijker wordt om een plek te veroveren op het podium. Daarbovenop richten veel kunstencentra zich tegenwoordig op een utopisch ideaal waarin programma’s op papier belangrijker lijken dan het ondersteunen van talent. Dit is een gemiste kans, want veelbelovende artiesten vallen buiten de boot omdat ze niet binnen de theoretische idealen van een subsidiedossier passen. De sector is daarmee complexer geworden dan vroeger. We zijn niet langer alleen bezig met het maken van muziek, maar moeten ons creatieve vermogen inzetten om onszelf onder de aandacht te brengen en relevant te blijven in een competitief landschap. Als je muziek goed is komen er zeker speelkansen. Gewoon een kwestie van geduld oefenen en je kansen met beide handen grijpen… Dan komt het zeker goed.
Ik vond het schitterend. Het meest interessante was die spoken words, en hoe het mooi in de muziek samen vloeide als een echt verhaal. De twee aspecten, de typische jazz uit de jaren ’60 en hoe de Afro-gemeenschap in Amerika werd behandeld, en het verhaal van Danielle die ondervindt dat het nog steeds moeilijk is om als Afrikaanse vrouw in Nederland au-serieus genomen te worden … Was dit een bewuste keuze om dit op die wijze uit te beelden of hoe moet ik dat zien?
Klopt, het is voor mij ook een logische stap om het die richting in te duwen. Ik heb eerst in het Kunsthumaniora in Gent drum gaan volgen bij Toni Vitacolonna en ondertussen ook bij Yves Peeters in Knokke. Ik had dus twee docenten in die tijd. Ik volgde ook wat stages links en rechts. Bij enkele Belgische top drummers. Als je terugkijkt van wie of wat zij het hebben geleerd, keer je terug naar die traditie. En als je de vraag stelt, hoe is het ontstaan? Dat is ontstaan door die mensen. Op aanraden van Toni ben ik bewust op zoek gegaan naar de roots, zodat ik die bagage ook mee had. Toen ben ik naar Den Haag getrokken om les te krijgen van Eric Ineke. Dus ja die invloeden uit die jaren ’60 neem ik automatisch mee in mijn eigen werk. Het heeft van mij ook een completere drummer gemaakt. Als je met die traditie in het achterhoofd zit, vertrek je vanuit een swing, vanuit het ritme. Als je naar een concert gaat wil je met een lach op het gezicht en al swingend naar huis gaan. De achtergrond van mijn studie, heeft me geholpen om net die jaren ’60 richting uit te gaan. Om op die manier het verleden met het heden te combineren. En door er Danielle bij te betrekken , kwam er een moderne cross-over tussen spoken word en jazz muziek aan te pas alsook verschillende maatschappelijke thema’s.
En toch, positief bekeken, klinkt haar spoken words als een aanklacht? Want als we eerlijk zijn, en dat blijkt uit haar teksten, is het nog steeds niet gemakkelijk om als Afrikaans of donker getint mens je weg te vinden in Nederland of België?
Dat is een probleem dat helaas niet zomaar zal of kan opgelost worden, maar het is wel mooi hoe Danielle dat kan verwerken in haar teksten inderdaad. Het is ook wel mooi dat ze dit hier gewoon kan doen, op basis van meningsuiting. In andere landen of wereld delen zou ze dat niet kunnen. Het is dus goed dat het in onze contreien wel naar buiten kan gebracht worden.
Dus als ik het goed begrijp is het geen protest plaat, of een echte aanklacht, maar eerder een soort mededeling van wat er toch nog verkeerd gaat?
Ja dat klopt de titel van de plaat is ook ‘Co-Motion’ samenwerken/meerdere bewegingen dus. Als je kijkt naar het nummer ‘Mona Lisa’ een kort en krachtige tekst over absurditeit. Dat nummer is echt gemaakt door aanwezig te zijn op de plek die wordt omschreven. Naast dat de teksten zijn gebaseerd op hoe Danielle zich daarbij voelt, heb je ook de muziek die eraan gekoppeld is en gecomponeerd in de zin van ‘elk nummer heeft zijn moment’. Dat komt tot uiting in een soort slordigheid en een inbreng van saxofoon en dergelijke. Ook ‘Mr. Lou Lou’ is zo een moment opname die we mooi hebben proberen samenvatten in muziek. Het is dus wel zo dat sommige dingen refereren naar bepaalde situaties, zonder er een protest song van te maken. Een beetje haar standpunt en mijn muzikaal antwoord daarop samenvoegen.
Die diversiteit in aanpak vind ik zowel live als op plaat terug. Het is de link aan jazz, maar ook andere muziekstijlen eigenlijk.
Even nog over die jazz: het publiek op jazz concerten is doorgaans wat ouder, en toch is jazz door de prikkeling iets dat de jeugd zou moeten aantrekken.. Hoe ervaar jij het?
Je kan het niet ontkennen dat jazz een meer ouder publiek trekt. Ik zie dat niet als iets negatief. We doen veel concerten in België en Nederland en je merkt gewoon dat het ook afhangt van waar je zit. Zit je in een regio met veel muziekscholen en conservatoria dan is er gewoon al meer een jonger publiek die naar de concerten komen dan in steden waar je dit niet hebt. Vaak worden jongeren aangetrokken door docenten die optreden en zo krijgen ze de microbe te pakken om ook andere concerten te gaan bekijken. In mijn geval was dat zo gestart toen mijn docent Yves Peeters in de Werf in Brugge optrad. Nadien was ik daar wekelijks met mijn vader om alle concerten te gaan bewonderen. Ik organiseer zelf concerten in Brugge in De Halve Maan onder de noemer ‘Izzy jazz club’ www.izzyjazzclub.com en recent hadden we toch meer jongeren in ons publiek dan andere keren en dit had ook te maken omdat docenten uit de lokale muziekschool aan het optreden waren. dus is zeker een toekomst voor jazz. Maar eigenlijk speelt dat geen rol, of is dat niet per se slecht dat er een ouder publiek op afkomt. Als ze de muziek goed vinden, dan is de avond geslaagd. Een ouder publiek verzamelt nog cd’s en LP’s dus dat is ook mooi meegenomen.
Je treedt dus zowel in Nederland als België; zie je een verschil tussen de Belgische of Nederlandse scene?
In Nederland hebben die conservatoria de laatste jaren gekozen voor internationalisering waardoor 80 tot 90% van de studenten buitenlanders zijn. Nu is de rechtste regering er gekomen die vinden dat dit moet veranderen. Maar net zoals dat in New York het geval is, komen door die internationalisering zeer goede muzikanten zich verzamelen. Zoals in Amsterdam of Den Haag maar ook Parijs, Basel en Londen om buiten de grenzen te kijken. Door die internationalisering kom je als Belgische muzikant ook makkelijker de grens over. Elk probeert hun projecten naar hun thuisland te brengen om te Touren.
In België loopt ook enorm veel talent rond maar is de internationalisering minder waardoor er minder makkelijk een stap gemaakt wordt naar het buitenland om te touren.
De meeste kiezen voor trompet, saxofoon of piano. Gitaar en drum is nog steeds iets ‘uitzonderlijks’ binnen de jazz. Waarom drums?
Goeie vraag, ik weet dat mijn ouders me altijd zeiden dat ik als kind wilde drummen, waarom? Geen idee, het is natuurlijk wel het coolste dat er is. Ze hebben zelf alle moeite gedaan om eerst bij de open dag bij de lokale muziekschool alle andere instrumenten af te lopen en expres de drums te negeren maar we zijn er uiteindelijk toch naar gaan kijken en na de eerste les was ik direct verkocht.
Wat betekent jazz in deze tijden echt voor u?
Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. De essentie van jazz is mensen samen brengen, laten genieten van de muziek en elkaar. Heel veel improvisatie, een connectie met jammen en een muzikaal verhaal vertellen. Dat overbrengen naar elkaar en een samenhorigheid creëren.
Ivm de release: Hoe waren de reacties op de plaat eigenlijk, heeft het deuren geopend?
Heel veel mensen vinden de teksten aangrijpend, heel veel mensen hebben me zelfs al gecontacteerd om die teksten eens door te sturen. Het komt dus zeker binnen, anders zouden ze daar niet achter vragen. Onverwachts hebben we ook een aantal reviews ontvangen vanuit het buitenland zoals Denemarken, Zuid-Afrika, Engeland, Spanje, … Het is wel leuk om te lezen dat ze zelfs tot ver van onze landsgrenzen enthousiast zijn. Dat smaakt naar meer.
Hoe is de tour voorlopig verlopen en hoe waren de algemene reacties?
Het was een zeer leerrijke tour, los van de festivals verkocht de ene show al meer tickets dan de ander. Dus de ene keer stonden we voor 200 man en dan een week later voor 30. Dat betekend dus dat er zeker nog veel werk aan de winkel is om aan m’n naamsbekendheid te werken ;-) Al bij al kregen we zeer veel lof over de muziek, zeer veel mensen gingen ook naar huis met een souvenir in de vorm van een cd of LP en dat geeft wel een goed gevoel.
Betreffende de toekomst, wat zijn de verdere plannen voor 2025? Misschien een tour in het buitenland? Of gewoon de wereld veroveren?
Dat zou leuk zijn, de wereld veroveren (haha). Ik ben ondertussen al aan het schrijven aan nieuw materiaal voor de groep maar dan zonder Danielle. Hoogstwaarschijnlijk komen er in de toekomst nog meer samenwerkingen met haar. Dus wees niet bang, ze komt zeker nog terug! Regelmatig spelen we ook nog in duo, o.a. in KAAP te Oostende spelen we binnenkort in Februari een duo show op een poëziefestival.
Nieuwe muziek komt er dus zeker aan, hopelijk al in 2026.
Wat zijn je verdere ambities met dit project en andere? Wie of wat zou je het liefst bereiken met je muziek?
Het sluit een beetje aan bij de vorige vraag, het zou leuk zijn om uiteindelijk een vaste waarde te worden in het jazzlandschap en in de ideale wereld betekend dat dan ook na een release op alle grote festivals te staan plus een uitverkochte tour te hebben in alle grote zalen. Denk dan maar aan Gent Jazz, NewPort Jazz Festival, Flagey, Handelsbeurs, Tivolivredenburg, Bimhuis, … natuurlijk alles met zijn tijd en rustig groeien en leren :-)
Ik wens u heel veel succes in de groei!
Entering Polaris (Tom Tee) - Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, om zo toch een barst te doen ontstaan in die muren...
Entering Polaris is het solo project rond één van de meest bekwame gitaristen die ons landje rijk is: Tom Tee. Hij etaleert zijn virtuositeit o.a. bij Thorium, maar bracht ook enkele bijzondere parels uit.
Het Entering Polaris debuut-album ‘Godseed’ (2018) werd zeer goed ontvangen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/71583-godseed.html
Vervolgens bracht hij in 2023 een eerste dubbel-album uit; ‘Atlantean Shores’ en ‘And Silently The Age Did Pass’, nu gevolgd door ‘Myths in Motion’ en ‘Songs of Ivory and Obsidian’, dat eind 2024 op de markt kwam.
Een hoofdstuk dat werd afgesloten? Of volgt er nog meer? We vroegen het ons af. Hoog tijd dus om Tom eens wat vragen te stellen rond deze releases, zijn verdere plannen en de toekomst. Maar ook over hoe het als Belgisch toptalent nog steeds moeilijk is om de muur te doorbreken naar het buitenland, en hoe je daar mee kan omgaan... tot er ooit barsten in die muur ontstaan.
Een heel fijne babbel van meer dan een uur werd het …
Proficiat met je twee dubbel-albums, Tom! Prachtige schijven vol diversiteit. Hoe kijk je terug op deze huidige vier platen?
Langs de ene kant is het vooral een opluchting, dat alles eindelijk is uitgebracht. Er kruipt immers allemaal zo krankzinnig veel tijd in, want je bent al vlug één of twee jaar verder vanaf de eerste songwriting, doorheen alle opnames en productiewerk, totdat je een plaat eindelijk op de markt kunt brengen. Vaak gebeurt het zelfs dat een album, na de uiteindelijke mix en mastering, pas het jaar dáárna kan verschijnen. Aan de ene kant is dat niet zo heel eigenaardig; ook bij film en theater is dat het geval. Eer bijvoorbeeld een film op het witte doek komt, is de regisseur er ook meestal al een jaar of twee, drie mee bezig. Wel heeft het hele proces deze keer wel wat langer geduurd dan anders; deze vier platen werden immers quasi-tegelijk geproduced doorheen de staart van de Covid periode, en omdat het twee dubbelaars betreft, kon de ene verschijnen in ’23 en de andere pas in ’24. Vandaar dan ook het opgeluchte gevoel bij het eindelijk beschikbaar zijn van al deze muziek.
Hoe heb je het kunnen combineren met al je andere projecten … Je hebt dit dus gedaan tijdens een periode dat het live-gebeuren stil lag, als ik het goed begrijp? Is het vierluik een langgerekte samenvatting van je muzikale horizonten?
Stilistisch gezien is het een inderdaad een mooie doorsnee van alles wat ik persoonlijk graag hoor: de albums zijn zowel duister als opgewekt, energiek maar ook melancholisch; licht en donker. Het is hoe ik zelf muziek, en feitelijk ook de gang des levens, beleef.
Persoonlijk herken ik er o.a. het epische van Dream Theater in, in combinatie met wat je doet bij Thorium … Het donkere kantje. Welke bands zijn een grote invloed geweest?
Dream Theater zit zeker bij m’n invloeden, maar ook bands zoals Symphony X, Blind Guardian, Helloween, Iced Earth,... Verder ook de classics als Iron Maiden en Queensryche aan de ene kant, maar ook invloeden van heavier groepen als Testament, (oude) Metallica en Megadeth komen tevoorschijn. Het is een hele waaier aan invloeden vanuit vele hoeken binnen de Metal. Wat een eventuele “lijn” betreft is er trouwens geen overkoepelende verhaallijn, maar de meeste van de nummers zijn wel conceptjes op zich. ‘Clockwork’ op het ‘Myths in Motion ‘ album, bijvoorbeeld, duurt twintig minuten en is rond een hele verhaallijn gebouwd. Ik hou van conceptalbums, maar de reden waarom ik zoiets vooralsnog niet wil doen is dat er gewoon teveel onderwerpen zijn die me interesseren en fascineren, waardoor het onmogelijk is om er één iets uit te kiezen om er een concept-plaat rond te maken. Ik zou me wat ‘gevangen gezet’ voelen mocht ik een volledig album schrijven rond slechts één onderwerp.
Ben ik correct dat het album ‘Myths in Motion’ teruggrijpt naar je invloeden van pure heavy metal, genre (in ons land) Ostrogoth? Tja, soms muziek met een ferme hoek af. Het piano album ‘Songs of Ivory and Obsidian’ (mijn persoonlijke favoriet van de platen, zonder afbreuk te doen aan de andere) laat dan weer een ander, meer breekbaar kantje zien; weemoedig met momenten. Was het de bedoeling om zo een breder publiek aan te spreken, of is dat naturel gegroeid?
Thuis neem ik bijna in gelijke mate m’n akoestische en m’n elektrische gitaren ter hand – dat in tegenstelling tot veel Metal- of Rock-gitaristen die (meestal) uitsluitend met de elektrische gitaar bezig zijn. En wanneer ik m’n akoestische gitaar bespeel, komt er een heel andere kant van me naar boven drijven. Vooral dat ligt aan de oorsprong van dat contrast, en niet per sé het standpunt “ik heb een elektrisch album en nu moet ik ook een akoestisch album maken om dat te contrasteren”. Eenmaal je op dat pad van twee heel verschillende albums zit, is het dan wel leuk om de verschillen in bvb productie heel breed te maken. Het zorgt voor onverwachte wendingen die je publiek bij de zaak houden.
Nu dat vierluik is afgesloten, wat is voor jou het onderlinge verschil tussen de platen? Los van wat we net hebben gezegd…
Elk van de vier albums heeft z’n eigen stijl, sound, en feitelijk zelfs z’n eigen (sub)genre. En ook z’n eigen instrument, want zoals de albums nu geordend zijn, betreft het een six-string album, een geheel akoestische plaat, een modern seven-string album, en dan de piano-release. Het leuke is wel dat er ook op de heavy, elektrische albums veel akoestisch werk terug te vinden is. Tegenover de lekker energieke elektrische albums, is het akoestische album van 2023 (‘And Silently The Age Did Pass’) bijvoorbeeld heel donker; nog donkerder dan ‘Songs of Ivory and Obsidian’ van 2024. Vooral wat teksten en sfeer betreft is eerstgenoemde heel ‘doomy’ en gothisch. Interessant om op te merken is wel dat, in mijn ogen, de beide akoestische releases wel degelijk ook ‘Metal’ albums zijn, ook al staan er geen elektrische songs op. Het is namelijk geen singer-songwriter materiaal of iets dergelijks, maar grijpt terug naar de sound van bijvoorbeeld Opeth, Nevermore of Evergrey. Zowat elk van de songs op de akoestische platen zou in principe een zogenaamde “ballad” kunnen zijn op een Metal release, alleen zijn er zo dus twee hele albums van gemaakt.
De gastzangers zijn ook imposant; hoe heb je ze gevonden en hoe hebben zij de tijd gevonden om eraan mee te werken?
Er wordt in bijna elk interview een vergelijking gemaakt met Ayreon, omdat er één persoon is die de muziek schrijft en de nummers worden gebracht door een hele reeks gastzangers. Ik lach er wel eens mee, maar al die zangers zijn een gevolg van het feit dat ik absoluut niet kan zingen, haha. Ik zing wel mee met (pop)songs terwijl ik les geef, maar het soort vocalen die je in Metal nodig hebt gaan zulke richtingen uit die m’n stembanden niet aankunnen. Als ik zoals bvb een Devin Townsend zowel agressief als ingetogen, zowel hoog als laag etc aankon, dan had ik het in alle eerlijkheid allemaal zelf gedaan. Mijn ingesteldheid werd hoe dan ook al snel: als ik dan toch andere mensen moet inschakelen, laat ik dan zangers trachten in te schakelen waar ik zelf fan van ben. Dat verklaart ook waarom er zowel grote namen als minder bekende op de platen staan.
Nu dat vierluik is afgesloten, wat nu? Het zwarte gat? Of zijn er al volgende plannen?
Ik ben eigenlijk sinds kort klaar met de songwriting voor de volgende twee albums! Er zit zelfs al een derde plaat in de pijplijn voor dáárna. Maar de releases daarvan zijn uiteraard nog niet voor direct. Eerst moet het hele productieproces weerom worden doorlopen, met drum-opnames, bassen arrangeren, akoestische gitaren tracken,...en weer uitkijken naar zangers. Dat productieproces gaat toch zeker nog een jaartje in beslag nemen. De eigenlijke songwriting van dit alles heeft in ieder geval mijn tijd in 2024 zowat geheel in beslag genomen. Eerder hadden we het al over hoe al die projecten, bands en releases te combineren, en dat wordt wel wat evident als je de opvolging van alle releases bekijkt: ofwel werk ik aan het ene, ofwel aan het andere, dus de projecten lopen niet in elkanders weg. Hier en daar is er wat overlap, maar over het algemeen is het afwisselend.
Met zo’n project was je als Duitser of Amerikaan al wereldberoemd geworden. Is het ‘Belg’ zijn een rem op je groei als muzikant? Bots je op een muur? En is dat een probleem, of zeg je eerder ‘foert’ ertegen?
Die ‘foert’ mentaliteit heb ik al lang, ik kan ook niet anders. Ik wil vooral gewoon muziek maken. Dat gezegd zijnde: ja, het is een probleem... Het is een gigantisch probleem. Dat is iets dat ik tien jaar geleden, nog voor de tijd van Entering Polaris, Ostrogoth of Thorium, al ondervond. Toen speelde ik bij o.a. 23 Acez, Neo Prophet en Quantum Fantay – die laatste zit trouwens weerom volop in een her-opstart. Zowel bij Thorium als met Entering Polaris zitten we intussen aan drie officiële releases…en als ik dan zie wat het allemaal “maar” doet... Ik heb reeds meermaals gedacht dat als ik een Zweed of een Duitser was geweest, ik al verder had kunnen staan. Je begint dan te denken, waar ligt het aan? Wat mij betreft komen er een drietal verklaringen naar voren. In de eerste plaats is Vlaanderen een zakdoek groot. Je kunt dan ook nog eens moeilijk spreken van een “Belgische” band, want er is ook een muur naar Wallonië toe: wat in Vlaanderen leeft, vertaalt zich totaal niet naar het Waals gebied, en omgekeerd. Als je hier twee keer rond de plaatselijke kerktorens bent gereisd, ben je rond. Als je daarentegen een Duitser bent, kun je meteen al in eigen land een veel groter publiek aanspreken omdat het gebied gewoonweg groter is. Dan spreek je al snel over duizenden fans, en niet over een paar tiental of een paar honderd hier in ’t Vlaams territorium.
Een volgende factor? Als je tegen de gemiddelde Amerikaanse Metalhead zegt: ‘heb je al gehoord van die of die nieuwe Duitse, Zweedse of Nederlandse band?’ zal die wellicht de oren spitsen. Begin je over “een band uit Vlaanderen”, is de kans groot dat hij niet eens gaat weten wat Vlaanderen is. Da’s iets dat we, jammer genoeg, niet gemeen hebben met onze Noordenburen – denk maar aan de massa Nederlandse artiesten die wereldwijde bekendheid genieten, zoals Vandenberg, Golden Earring, Eddie Van Halen, Within Temptation, en ga zo maar door… Dat hebben we hier niet, net zoals we hier ook niet de studio’s, producers, of de rijke geschiedenis hebben op Rock-vlak.
De derde reden leidt me naar promotie; video’s op YouTube en posts op sociale media. Je ziet dan bijvoorbeeld beelden passeren van een Amerikaanse of Canadese band waar je nog nooit van hebt gehoord, en die heeft na drie dagen 75.000 views. Als je als Belgische artiest je video uitbrengt, moet je die zitten boosten en promoten om ocharmen aan duizend views te geraken. Dat is heel frustrerend allemaal.
Het mag je natuurlijk niet tegenhouden om vol te houden, het is en blijft een passie in de eerste plaats. Los daarvan, ga je met dit project ook optreden?
Jammer genoeg niet, ook om de redenen waar we het net over hadden. Als ‘k zie hoe weinig aandacht er maar is voor wat we doen bij het toch heel “catchy” Thorium (alsook voor zovele andere, kwaliteitsvolle Belgische bands), dan is er vrees ik al helemaal niks ‘live’ te beginnen met het ietwat “experimentelere” Entering Polaris. Het brengt ons weerom terug naar die muren, en die muren staan er zelfs binnen Vlaanderen. ’t Is hier al zo klein, en dan moet je er bizar genoeg ook nog rekening mee houden dat een band uit West-Vlaanderen weinig gaat teweeg brengen in bvb Antwerpen, en omgekeerd. Het vertaalt zich naar de weinige aandacht die er is van Oost-Vlaanderen richting West-Vlaanderen, Antwerpen richting Limburg,... Onbevattelijk, feitelijk. En dan met een project als Polaris, waarbij de comfortzone van doorsnee metal wordt verlaten, gaan optreden? Nee, dat lijkt me een onmogelijke piste. Ook zou ik dan toch op z’n minst een aantal van de zangers moeten kunnen strikken om het podium (en de repetitieruimte etc) op te gaan. Het is gewoon niet doenbaar.
Wat is dan wel de bedoeling met dit project, is het een soort uitlaatklep?
Het is m’n bedoeling om Entering Polaris groter en groter te maken. Het blijft mijn ambitie om te blijven opbouwen, blijven uitwerken, en zo toch een barst te doen ontstaan in die muren... Totdat het “doorbreekt”...hoewel dat een mistige term blijft met onzekere en variabele parameters. Entering Polaris is in ieder geval geen ‘bij-project’; integendeel zelfs. Mijn ambitie bij zowel Thorium als Entering Polaris is om een stempel te drukken. Jammer genoeg brengt dit me bij wellicht de grootste muur van allemaal, namelijk de interesse vanuit de muziek-business zelf. Zeker richting het buitenland heb je dat nodig, besef ik nu maar al te goed – aandacht van een boeker, een manager, van labels en promotors,... En zo’n internationale machine die je muziek uitdraagt op alle juiste manieren? Het ontbreekt bij ons, waardoor je dus rond die kerktoren blijft draaien. Zulke mensen die werkzaam zijn in deze scene, zijn zich immers ook maar al te bewust van alle muren waar we het over hadden.
Hoe zit het met de andere bands Thorium en Quantum Fantay, en ben je nog met andere bezig?
Met Quantum Fantay hebben we intussen ook al een lange weg afgelegd. In tegenstelling tot Entering Polaris of Thorium, is Quantum Fantay niet ‘mijn groep’, maar een effectieve band; daar ben ik ‘gewoon’ gitarist, en da’s helemaal goed voor mij, haha. De groep heeft vooral stil gelegen door COVID, maar krijgt nu dus ook weerom een boost. Er is trouwens net een nieuw album uit: ‘ONEIRONAUTS’. Met Thorium is dan weer een jaartje geleden het derde album uitgekomen. We blijven ook bij Thorium, ondanks die voornoemde muren, gewoon verder doen. al is het niet altijd makkelijk om dat vlammetje brandende te blijven houden.
Ondanks alles mag je toch best tevreden zijn over wat je bereikt hebt. Wat houdt je recht om vol te houden? Ik merk dat het huidige tweeluik toch meer aandacht krijgt dan ooit, als ik je sociale media bekijk?
Het is inderdaad leuk om te eindigen op een positieve noot: ik ben zeker zeer tevreden over het parcours dat ik heb afgelegd. Wat interviews en extra aandacht betreft, ben ik in positieve zin geschrokken van de massa aandacht die deze twee nieuwste albums krijgen. Met meer interviews en artikels dan ooit, in gerenommeerde magazines, en nog steeds aandacht nu, zelfs ettelijke maanden na de release! Het is zeker en vast gegroeid tegenover m’n vorige releases. En het is nog niet gedaan; er komen nog enkele grote magazines aan die hier aandacht aan willen besteden. Nee, in dat opzicht loopt het wel als een treintje moet ik toegeven.
Dan kom je bij de juiste mensen om je te promoten, en dan kom ik bij een man met passie voor Metal als Mike De Coene …
Absoluut! Ook Mike heeft meer los kunnen krijgen dan ooit wat Benelux betreft – veel aandacht vanuit onverwachte hoeken, en daar ben ik hem (zoals steeds) eindeloos dankbaar voor... Op internationaal vlak zit onder andere Against PR achter de promotie. Ook zij hebben veel kunnen gedaan krijgen, en nog steeds. En het blijft van mijn kant uit natuurlijk ook essentieel om interviews te blijven geven, te blijven posten op sociale media...en vooral om de mensen die interviews en reviews schrijven toe te voegen op die social media en wat contact te onderhouden; met een simpel bedankje in dat opzicht kom je al ver. Ik merk trouwens ook dat net díe dingen vaak worden vergeten door vele bands, vaak vanuit de mentaliteit dat “het toch allemaal maar niets opbrengt”. Niets is echter minder waar. Zeker vanuit de Vlaamse underdogpositie waar we het over hadden, heb je echt elk contact, elke review, elke fan en elke koper nodig. Het zijn ook net die dingen, merk ik, die na een paar jaren beginnen aantikken, in de goeie zin; want het zijn die mensen die ook je volgende releases gaan kopen en promoten.
Is er een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
Een echt einddoel heb je in principe nooit (of zou je toch nooit mogen hebben), want blijven groeien kun je altijd, zowel wat betreft aandacht en verkoop etc als in de effectieve kwaliteit van wat je brengt. Wel vind ik het interessant om dat meteen ook wat te nuanceren, want op ’t eind van de dag moet je natuurlijk ook wel een zekere tevredenheid kunnen ervaren in waar je staat met je muziek. Het zou maar triest zijn als je voortdurend teleurgesteld zou zijn omdat je nieuwste video-single bijvoorbeeld maar tienduizend views heeft, want als de volgende dan wel aan die views geraakt, kun je dan weer teleurgesteld zijn omdat ie niet aan twintigduizend raakt...en ga zo maar door. Er is altijd dat volgende doel; die volgende stap, die volgende groeimogelijkheid, en het blijft uiteraard zaak om ook voldoende te genieten van de reis langs al die haltes.
We blijven alles wat je doet uiteraard op de voet volgen. Veel succes in het nieuwe jaar
Cult of Scarecrow - We zien wel wat er verder op ons afkomt. En ondertussen blijven we ons amuseren, we hebben er veel voldoening aan
Cult of Scarecrow, bestaande uit doorwinterde muzikanten, bracht in 2018 een eerste overtuigende EP uit, en stond er in 2021 terug met een nieuwe plaat ‘TalesoftheSacorsanct Man’ die heel goed werd ontvangen.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met gitaristen Jan Van Poorten en Ivan DeStrooper https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/83035-cult-of-scarecrow-de-belangrijkste-doelstelling-is-om-na-meer-dan-dertig-jaar-in-de-muziekwereld-eindelijk-erkenning-te-krijgen.html
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en werkten noest aan nieuw werk. Nu is er ‘In Nomine Filiorum’ waar je een band hoort die enorm is gegroeid, durft buiten zijn comfortzone te treden en blijkt er ook de vruchten van te plukken. Want in 2025 staan ze o.a. Op Alcatraz Metal Fest.
Wij waren aanwezig op het door hen mede georganiseerder evenement ‘An Unholly Alicane’ in DVG, Kortrijk en hadden een fijne babbel met Jan Van Poorten en drummer Nico Regelbrugge
Mijn laatste interview met jullie was in 2021. Op de vraag ‘wat is jullie doelstelling’ zeiden jullie ‘’erkenning krijgen na dertig jaar in de muziekwereld , zou al heel leuk zijn en is een doel op zich. Voor ons het groot, belangrijk punt’’. Is die erkenning er gekomen, in welke mate wel/niet?
Jan: Deels wel, we hebben een paar mooie concerten kunnen boeken in het voorprogramma van Candlemass in Antwerpen en de Zweedse doom band Sorcerer, een van ons favorieten tot Vicious Rumours. We hebben ook enkele mooie festivals mogen doen, zoals Pluto Fest, en als kers op de taart staan we volgend jaar op Alcatraz Metal Fest. Dat is toch zeker een teken van erkenning. Ondertussen is onze derde album op de markt gekomen die krijg heel mooie reviews.
Nico: Ik sluit me daarbij aan, maar het kan natuurlijk altijd beter.
Ja, ‘het kan natuurlijk altijd beter’ … Is het feit dat jullie Belg zijn geen rem op een verdere groei, dat was in de jaren ’80 al zo, is dat nog steeds zo of is er een kentering?
Jan: we hebben, in die 40 jaar dat we bezig zijn, al veel meegemaakt, ze hebben ons ook al veel beloofd. Dus we hebben wel geleerd om met beide voeten op de grond te staan wat dat betreft. Langzaam opbouwen is de boodschap. Wat die jaren ’80 betreft? Was er vooral een probleem eind jaren ’80 tot begin jaren ’90. Door de crossover die opkwam vielen we uit de boot in eigen land, we traden toen wel opmerkelijk meer op in Nederland. Dat werd ook gesubsidieerd. Nu is het probleem een overaanbod, dat is ook goed je kunt elke week wel iets doen, maar je kunt niet overal tegelijk zijn. Dat speelt soms in het nadeel van bands die dan voor minder volk spelen, doordat er een paar km verder ook iets te doen is…
Komt dat niet een beetje door die corona tijden?
Nico: we zijn ondertussen al enkele jaren verder. Je moet er daadwerkelijk meer voor doen om dat zelfde publiek als voorheen op de been te krijgen, zo kun je de ene keer voor vijfhonderd man optreden, de andere keer voor amper vijf. Dat komt door dat overaanbod, maar heeft al lang niets meer met corona tijden te maken.
Nu is er een nieuwe plaat uit, ‘In Nomine Filiorum’, een plaat met (naar mijn mening) meer melodie, zelfs lichtjes buiten de comfortzone van ‘’heavy metal’ en een sublieme inbreng van keys die me kunnen bekoren. Klopt dit? En zijn jullie bewust zo tewerk gegaan?
Nico: Niet bewust, het is eigenlijk gewoon gegroeid in de studio. Ieder van ons levert een idee af en daar doen we iets mee samen.
Jan: dat is gewoon productie. We hebben een hele periode niets anders gedaan dan aan die nummers werken, niets van optredens en zo. Als je zo intens met elkaar samenwerkt ontstaan vanzelf ideeën die je samen uitwerkt, rekening houdende met elkanders mening.. Als je een keyboard hebt , krijg je daarbovenop een heel andere sound, daar houden we ook rekening mee. We hebben allerlei muziekstijlen gespeeld, en die komen binnen die ideeën dan ook samen tot een product. Zo gaat dat, maar dat is een heel natuurlijk proces eigenlijk , het is dus zeker niet bewust.
Je voelt vooral dat jullie nog meer een sterk geoliede machine zijn, iedereen kijkt dezelfde kant uit. Vinden jullie elkaar nog meer?
Nico: door zoveel jaren samen te spelen, leer je elkander steeds beter kennen. Daardoor groeit er een band die daar rechtstreeks voor zorgt dat je na een tijdje die sterk geoliede machine wordt. Ik zelf zit nu zes jaar bij de band, waar je de medemuzikanten dag in dag uit ontmoet? Dat schept sowieso een band. Dus ja.. dat groeit dus nog steeds.
Jan: het is ook altijd leuk om iemand die de muziek niet kent zijn gedacht te laten geven over de productie, dat hebben we ook gedaan, met ACE ZEC onze producer, en daar wel rekening mee gehouden ook. En wat Nico zegt.. als je zoveel jaren samen speelt. We zijn wel diep onder de indruk van de positieve recensies die we krijgen, en hoe mensen daadwerkelijk de dingen opsommen die jij hier vernoemt. Dat bewijst dat we goed bezig zijn.
Nico: We twijfelend een beetje, omdat we een andere kant uitgingen dan bij de eerste platen, maar het wordt overal goed ontvangen dus dat is heel positief.
Er zijn dus wel wat (positieve) verschillen tussen de drie releases; wat is volgens jullie het grootste verschil tussen de drie?
Jan: Er is veel afhankelijk van de personen die deel uitmaken van de band, zo was de invloed van de drummer op de EP zeer duidelijk hoorbaar waardoor onze nummers langer en meer herhalend waren. Voor de tweede CD hadden we Nico binnen gehaald en dan hoor je ook dat er een verschuiving is. Dit is de richting die we blijven volgen hebben met een waardige opvolger waar de invloed van de keys een meer prominente rol gekregen hebben wat de muziek dan ook meer opentrekt en toegankelijker maakt voor een nog groter publiek. Gezien de positieve reacties was dat, achteraf gezien, geen slechte beslissing.
Ik heb jullie ondertussen ook live gezien op Plutofest met de nieuwe nummers. Wat me opvalt is dat die nummers zowel live als op plaat zuiver klinken, weinig bands slagen erin de muziek op plaat even sterk te laten klinken live, jullie wel. Een bewuste manier?
Jan: dat is leuk om horen, want bij andere stijlen als Thrash metal of zo, lukt dat sowieso om een live sfeer op plaat weer te geven. Maar bij wat wij doen weten we dat zelf niet, we moeten een bepaalde sfeer creëren op het podium, het feit dat mensen dat wel opmerken is natuurlijk heel leuk want het is altijd een beetje onze bedoeling dat te doen.
Nico: het doet ons plezier , want dan weten we dat we inderdaad goed bezig zijn. Niet dat we daar bewust rekening mee houden of zo, we laten het op ons afkomen. Maar het doet veel plezier om te weten dat onze inspanningen wel degelijk lonen. Het is ook moeilijk om op onze muziek een label te kleven, dus we moeten afgaan op het buikgevoel dat leeft bij de aanhoorder. We proberen om te vernieuwen om onszelf te zijn en te blijven, ook live. En opvallen als “anders” is daar een goed voorbeeld van. We moeten proberen om boven het maaiveld te blijven kijken. En als je dan positieve feedback krijgt, ook vanuit onverwachte hoeken, is dat bijzonder leuk.
Kun je zeggen dat 2024 een succesjaar was? En komt in 2025 de grote doorbraak met wereld dominantie?
Jan: Hahaha… werelddominantie zal er waarschijnlijk niet meer inzitten en daar kunnen we gerust mee leven. Ja 2024 kunnen we als zeer positief afsluiten. De eerste helft hebben we geïnvesteerd in het opnemen en uitbrengen van onze nieuwe plaat en het tweede deel hebben we dan toch mooie optredens gedaan waar we zeer tevreden over zijn. Wat 2025 brengt zullen we zien maar we hebben toch enkele plaatsen waar we graag zouden spelen waar we tot nu toe nog niet gekomen zijn. Daar zijn we mee bezig om dat rond te krijgen. Want optreden is en blijft nog steeds de beste manier om naambekendheid te verwerven. En in de kalme periodes gaan we onze nieuwe ideeën samen brengen en beginnen werken aan wat nieuw materiaal.
Het is volhouden om als Belg door te breken?
Nico: Na dertig jaar doe je het niet per se meer als hobby, maar is het een passie geworden. Jan: ik pik even in, we zijn in 2016 eindelijk terug begonnen samen. Het heeft jaren geduurd eer we eens terug, na 20 jaar stilte, samen konden repeteren. Die klik was er nadat we de eerste keer op een zaterdagnamiddag samen zaten zoals voorheen; wat voor ons toen, en nu nog steeds het belangrijkste is. We doen dit om ons te amuseren. We zijn zeven jaar verder, hebben drie cd’s uit en we amuseren ons nog steeds. Daar draait het om. We hadden nooit gedacht dat we dit zouden kunnen verwezenlijken, en dat we na zeven jaar staan waar we nu staan. En de hoofdzaak is dat we dit nog steeds puur voor ons plezier doen. Daarom houden we dit vol.
Nico: we genieten van een momentum dat op ons afkomt. We mogen op Alcatraz spelen, hebben al een mooi parcours afgelegd. Zoals Jan zegt, na zeven jaar staan we verder dan we ooit hadden gedacht. Door elke stap die we gezet hebben , hebben we onze impact op de scene ook vergroot.
En het buitenland? Is Nederland een optie?
Nico: Ik denk dat we meer kans zullen hebben om in Duitsland te spelen dan in Nederland, op basis van de reacties die we krijgen. Maar alles is moeilijk of mogelijk. We bekijken het, zoals aangeven, gewoon stap voor stap.
Wat zijn de verdere plannen?
We gaan beginnen aan nieuwe nummers, Maar we blijven vooral gewoon bezig ondertussen. We hebben nu veel optredens gedaan, en nog weinig tijd gehad om aan die nieuwe nummers te werken. Waar het naartoe zal gaan is eveneens een vraagteken. Maar dat zijn de verdere plannen, plus nog wat meer optredens kunnen versieren uiteraard; als er een periode is met minder optredens, kunnen we die periode gebruiken om daar wel aan verder te werken; het is een beetje een combinatie tussen die twee dus. Optreden en werken aan nieuwe nummers. En daardoor blijven langzaam groeien, stil zitten is niet aan ons besteedt.
Jullie spelen inderdaad op Alcatraz volgend jaar, een mijlpaal. Zijn de zenuwen dan niet wat meer gespannen?
Jan: er is altijd iets als een positieve vibe. Positieve zenuwen zijn er altijd , ook als we voor vijf man spelen. Na de eerste noot zijn die zenuwen helemaal weg.
Zouden jullie misschien iets meer willen doen met visuele effecten bijvoorbeeld?
Wij hebben dat gedaan bij onze cd voorstelling in oktober, dat is zeer goed meegevallen in een volle theater zaal, als we die kans konden krijgen om culturele centra af te dweilen, voor volle zalen? Dan zouden we dat graag doen; maar dan moeten we zeker zijn dat we voor een goed gevulde zaal spelen, anders heeft het weinig zin dat allemaal mee te sleuren, als je maar voor twaalf man speelt… op Alcatraz zal het wel iets speciaal worden, zeker en vast.
Zijn de doestellingen nog steeds hetzelfde als in 2021 of worden die bijgesteld?
Met kleine stapjes groeien , en blijven groeien . Het is al paar keer aangehaald. Lijkt ons het belangrijkste doel dat we voor ogen hebben. Als we achterom kijken, en dat herhalen we , zijn we blij met het parcours dat we hebben afgelegd. We zien wel wat er verder op ons afkomt ondertussen. En ondertussen blijven we ons amuseren daar hebben we veel voldoening aan.
En wanneer stopt het, wanneer trek je er persoonlijk de stekker dan wel uit?
Op het moment dat we onszelf op het podium belachelijk maken, dan is het genoeg geweest.
Pics homepag @Christophe Meesschaert
Bedankt voor het fijne gesprek
Wanheda - We hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of … We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’. We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt
Het is haast onmogelijk om binnen het aanbod van post-rock gerelateerde bands nog echt ‘iets’ te zien , en toch slagen sommige bands er wel in door de verrassende aanpak. Eentje daarvan is de formatie WANHEDA die in 2022 met ‘Desert of Real’ er extra pit en intimiteit aan toevoegt.
Naar aanleiding van die release hadden we een tof gesprek met de voltallige band. https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/85039-wanheda-we-zijn-vooral-sterker-uitgekomen-door-het-uitbrengen-van-die-nieuwe-plaat-los-van-die-tijden-waarin-we-nu-leven-dus.html
Ondertussen zijn we twee jaar verder en brengt de band een nieuwe EP op de markt ‘Dusty Trails’. We gingen op zoek naar ‘het verhaal’ achter de plaat, vroegen ons af hoe het de band is vergaan en polsten naar de toekomstplannen.
Mijn laatste interview met jullie was in 2022, naar aanleiding van ‘Desert of Real’. Hoe is het de band ondertussen verlopen? In het vorig interview hadden jullie het over concerten in het Oosten van Europa?
Het Oosten van Europa was toen inderdaad het plan, maar is uiteindelijk beperkt gebleven tot twee shows in Duitsland. Samen met de Poolse post-metal sensatie Distant Dream hebben we in totaal zes shows gespeeld. Waarvan vier in België uiteindelijk, en dus wel twee in Duitsland. We hebben ondertussen redelijk wat shows gespeeld, niet overdreven veel, maar voldoende om het album wat in evenwicht te houden.
Heeft die plaat ‘Desert of Real’ deuren geopend, of hadden jullie het graag anders gezien?
Heel specifiek heeft het niet per se grote deuren geopend. Maar we hebben via vi.be wel een wedstrijd van Amplo en vi.be gewonnen, ‘Zware Gitaren Pitch 2022’. We moesten onszelf toen voorstellen in de 4AD in Diksmuide, met ook Koala Disco en Yko. De winnaar mocht het voorprogramma verzorgen van een band die in de 4AD zou spelen. We hebben dit uiteindelijk gewonnen en zijn gematcht met Jambinai. De show vond uiteindelijk plaats in juni 2023. Dat mogen openen voor Jambinai was wel een hele ervaring voor ons. Daarnaast hebben ook nog enkele andere mooie concerten gespeeld. En kregen ook positieve reviews en reacties op de plaat. Ook voor onze live shows. In dat opzicht zijn we zeker gegroeid en geëvolueerd als band. Maar mega grote deuren heeft het nog niet geopend. Als niche band is het ook niet evident om echt door te breken.
Je zegt een niche band. Maar wat jullie doen is van wereldklasse. Speelt het ‘Belg zijn’ in jullie nadeel denk je?
Als we kijken naar Belgische bands, naast ons en ook binnen andere genres, blijkt dat voor velen toch beperkt tot België. Kijk maar naar een band als Ronker die zeer goed bezig is of Pothamus, L’itch… Hoewel die wel naar de Nederlandse buren kijken, blijft het toch aanmodderen. Psychonaut is ook zo een voorbeeld, hoewel die dan wel een beetje meer voet in het buitenland kunnen zetten. Wat ons betreft? Postrock is en blijft een genre dat in een niche sfeer blijft hangen. We moeten gewoon blijven proberen, blijven spelen, blijven albums releasen. Blijven ontwikkelen is ook belangrijk. Het gaat binnen ons genre wat trager. Maar we mogen niet opgeven. We zien toch dat het lukt voor bands binnen ons genre om in een AB of Trix te spelen. Het kan wel, er is voldoende hart voor post rock en post metal in ons land. Zolang we er zelf nog plezier uithalen, blijven we gaan. Dat is uiteindelijk het allerbelangrijkste.
Belgische muziek wordt ook niet echt gepromoot of met mondjesmaat tijdens ‘de Week van de Belgische muziek’. Speelt ook dat in jullie nadeel?
Het klopt dat Belgische en bijvoorbeeld Franse of Nederlandse bands in ons genre het niet altijd makkelijk hebben, maar wij denken niet dat dat zozeer te maken met het feit dat we in België wonen. Als je kijkt naar het succes van bijvoorbeeld Engelse of Australische bands, dan zie je dat die vaak meer mogelijkheden hebben om te spelen en zich te laten zien, simpelweg omdat hun markten groter zijn. België is gewoon minder bevolkt. Dat betekent niet dat we geen kansen krijgen, maar dat het tijd en doorzettingsvermogen vraagt om een groot publiek te bereiken. Het is een kwestie van langzaam opbouwen, geduld hebben en volharden.
Dit interview is naar aanleiding van de EP die net uit is, ik heb die een paar keer beluisterd en ben onder de indruk van het epische kader. Wat waren de eerste reacties eerste reacties? Bij de vorige plaat schuilde er ook een verhaal achter, hier ook van deze ‘Dusty Trails’ ?
Dat is altijd wel een beetje zo geweest, dat er een soort verhaal achter schuilt. De vorige platen waren wel nog meer echt ‘concept platen’. Bij ons, als instrumentale band, komt de muziek altijd eerst. We blijven het wel belangrijk vinden om te evolueren in onze sound, zonder onze identiteit echter uit het oog te verliezen. Onze andere gitarist Jan Verduyckt zou er nog meer kunnen over vertellen. We hebben deze keer in ieder geval geen uitgebreid essay geschreven over het concept. De titels zijn hints naar bepaalde Western films. Het verhaal gaat over een eenzame, verwarde "cowboy" die grote dromen heeft. Zoals vliegen als een gier over de verlaten vlaktes en uiteindelijk zelfs de ruimte verkennen en de zon bereiken. Het is een beetje zoals het verhaal van Don Quichot, maar in plaats van een ridder is het deze keer een cowboy. De moraal van dit verhaal is dat dromen iets heel goeds zijn, maar dat je niet te veel of onbereikbare doelen moet stellen. Dat maakt je alleen maar gek of verlamd, waardoor je uiteindelijk geen vooruitgang boekt in het leven. Er zit dus wel een soort verhaallijn in, maar het is deze keer minder groots dan bij de vorige plaat, maar die ging over wat meer bewogen onderwerpen dan deze.
Men spreekt van spaghettiwesterns, ‘Beneath the Vulture’s Gaze’. Het is ook een erg gevarieerde plaat geworden, bij elke song komt er een ander ‘gevoel’ naar boven.. meer nog … Er zit eigenlijk geen lijn in, dat vind ik zelfs positief, soms worden we op het verkeerde been gezet … Een bewuste manier van aanpak om de aandacht scherp te houden of hoe moet ik dat zien?
Bij ‘Desert of Real’ hebben we meer gekeken naar het epische. Deze keer gaat het meer over de band zelf, en de instrumenten die we zelf bespelen in de schijnwerper plaatsen. Het is allemaal zodanig gecreëerd dat we dit perfect kunnen naspelen op het podium, het gaat er losser aan toe op deze plaat. Misschien ligt het daaraan dat je de indruk krijgt ‘op het verkeerde been te worden gezet’. De vorige plaat is ook geschreven tijdens corona, de beleving was toen ook anders. Dat speelt ook wel mee in de sound op deze nieuwe EP eigenlijk. Ik denk dat JV bij het schrijven van songs meer tot de essentie van de dag is kunnen komen, op deze nieuwe plaat en dat merk je wel. We willen ook steeds de dingen die vroeger minder waren wegwerken, en beter doen. Het is gewoon een groeiproces. Die elementen hebben dus allemaal een invloed op het creëren van deze plaat. In die zin zijn we allemaal heel tevreden met het eindresultaat.
Ik voel dat er ook nog groeimogelijkheden zijn zelfs, dat de inspiratie nog niet op is … Is dat zo? Spelen jullie nog met nieuwe ideeën naar de toekomst toe?
Zeker en vast. JV is opnieuw aan het schrijven van songs begonnen. We gaan proberen volgende jaren er een vervolg aan te breien. Er zit zeker nog voldoende speling op, naar andere wendingen binnen de sound van WANHEDA. Ook belangrijk, elke release , dat zijn er ondertussen drie, is anders en toch hoor je telkens WANHEDA erin terug. Dat is voor ons wel belangrijk. Dat geeft ons de mogelijkheid om bij de volgende plaat toch weer iets anders te doen, maar in het oog houdende dat onze identiteit bewaard blijft. Als dat niet zo moest zijn en we er stoner of met vocals van maken is dat niet meer WANHEDA, dan moeten we dat project een andere naam geven vind ik.
Het is op zich ook een filmische, visuele plaat. Is er nooit een ambitie geweest om er iets mee te doen in film of TV series of zo?
Dat is een vraag die JV beter zou beantwoorden. Iedereen heeft daar een beetje zijn eigen mening over. We denken wel dat het een van JV zijn dromen is om de muziek wat meer binnen te krijgen in dat wereldje van documentaires enzo. Om beeld erbij te krijgen, die erbij past. Twee songs van ‘Desert of Real’ zijn wel degelijk gebruikt voor een serie op Ketnet, namelijk Skate. Dat is echt heel fijn, het schept zeker en vast perspectieven. We hopen dat dat in de toekomst nog vaker mag gebeuren.
Ondertussen hebben jullie in wat leuke venues gestaan zoals Bonnefooi in Brussel en CC De Kruisboog in Tienen. Kortom, hoe is de tour verlopen en hoe waren de reacties?
We hebben sinds september zes try-out shows gespeeld in voorbereiding van onze releaseshow. Deze vindt komende week (30 november) plaats in JH SOJO in Leuven. https://releaseshowwanheda.eventgoose.com/
We hebben positieve reacties ontvangen op onze try-out shows en kijken enorm uit naar de eigenlijke releaseshow. We hopen wat bekende en nieuwe gezichten te zien!
Het is ook moeilijker geworden (sinds corona) om als alternatieve band voet aan de grond te krijgen. Het is heel divers , sommige als een Linkin Park op Werchter op een uur uitverkocht) maar een heel interessant bandje, soms minder gekend van naam en tickets, krijgt een zaal niet vol of zelf geen publiek voor zich … Hoe ervaren jullie dit?
Ja, maar dat is niet alleen bij ons het geval. Je hoort dat van andere veneus en bands waarmee we bevriend zijn dat het moeilijker geworden is, maar of dat puur en alleen corona gerelateerd is? Dat is een andere zaak. Er is wel iets aan de hand. Er is een overaanbod, de zalen zitten – en dat is nog steeds deels door de nasleep van corona – al twee jaar vol geboekt. En dezelfde organisatoren spelen duidelijk op veilig en willen alleen maar populaire bands waarmee ze hun zaal gegarandeerd vol kunnen krijgen. Tenzij je zelf een zaal afhuurt, en de kosten dan ook voor eigen rekening neemt. In België valt dit eigenlijk op zich nog mee. Wij mogen zelf ook niet echt klagen. Er zijn nog genoeg jeugdhuizen en zo, met vrijwilligers die dit toch nog willen verwezenlijken. Daar moeten we echt dankbaar voor zijn. In bijvoorbeeld Oost-Europese landen is dat helemaal anders. Het is in ons land moeilijk, maar valt nog al bij al mee.
Over ambities hadden we het in ons vorige gesprek al, Dunk!festival en AB waren opties die naar boven kwamen, zit die kans er nog in? Of herzien jullie deze ambities?
Tot op de dag van vandaag is optredens boeken in een clubcircuit als AB of TRIX nog steeds een realistische ambitie. Grote podia is niet zo realistisch voor ons, of je moet de kans krijgen om met een grotere band als voorprogramma te kunnen staan. Maar we blijven met beide voeten op de grond, en zo in een club circuit terecht komen lijkt dus nog steeds de meest realistische ambitie, laten we het daarbij houden.
Via een label als Dunk!records zou dat toch moeten kunnen lukken?
Volgend jaar bestaat Dunk!festival twintig jaar en ze doen al meer shows apart dan wat ze normaal gezien doen. Als daar iets moest beginnen bewegen, graag. Dunk!festival is en blijft nog altijd, ook al hebben we daar al eens gespeeld, het festival waar we eigenlijk elk jaar zouden willen optreden. Het is een festival dat op ons lijf geschreven is.
Wordt 2025 het jaar van de grote doorbraak? Maw, wat zijn jullie verwachtingen en wat hoop je te bereiken volgend jaar, na het uitbrengen van jullie nieuwste plaat?
Eind februari, begin maart gaan we terug op tournee. We gaan zeker in Oost-Vlaanderen geraken (haha) in Gent bijvoorbeeld. Begin December gaan we daar iets meer kunnen over communiceren, we gaan dus sowieso wat shows spelen. Voor de rest is het koffiedik kijken. Misschien vallen we in herhaling, maar Dunk!festival mag ons altijd vragen… we hopen vooral dus nog wat fijne concerten te kunnen boeken naar aanleiding van die nieuwe plaat. Wat hopen betreft, willen we de lat niet te hoog leggen want je wordt anders wellicht een beetje ontgoocheld. We hebben het al aangegeven, maar we moeten alleen realistisch zijn en blijven. We blijven ons amuseren, en het is altijd fijn om feedback te krijgen vanuit jouw hoek, of fans of zo.. je hoopt wel dat je een realistische droom kunt waarmaken. Maar we hebben niet iets van ‘het moet nu gebeuren of… We hebben met deze plaat gewoon iets van ‘we zien wel waar het eindigt’ … We gaan er gewoon voor en genieten van wat op ons afkomt.
Dat lijkt me een fijne ingesteldheid om dit gesprek af te sluiten. We zien elkaar wel terug in 2025, alvast een prettig eindejaar …
BleedSkin – Eerlijk gezegd, er is niet echt zoiets als 'een wandeling tussen duisternis en licht'. We wilden gewoon iets bruut maken, wat we ook hebben gedaan
BleedSkin is een Death Metal band uit België opgericht in september 2016 door Céline Mazay en Rémy Adam. De belangrijkste inspiratiebronnen zijn metalbands als Cannibal Corpse, Abnormality, Dying Fetus, Benighted, ... BleedSkin heeft al de kans gehad om te spelen op Durbuy Rock Festival 2022 (Septicflesh, Dark Tranquility, Ensiferum, Asphyx,...) en om optredens te openen voor Crypta (Br), Sinister (Nl), Blood Red Throne (No), Sisters of suffocation (Nl), Debauchery (De), Carrion (Be), Brutal Sphincter (Be), en vele anderen.
De eerste demo van de band werd uitgebracht in april 2018: ‘The Rotten One’. De band heeft enkele personeelswissels doorstaan. De solide formatie bereidt zich voor op de promotie van het album ‘Blood Reign’, dat op 2 oktober 2020 werd uitgebracht. Covid-19 heeft veel shows afgezegd. De eerste single “Eternal Hatred” werd uitgebracht als videoclip op 27 augustus. Op 30 juni 2021 bracht BleedSkin een nieuwe titel uit: ‘Physical Redemption’ met een studio playthrough video. De single markeert de overgang van de band met een nieuwe line-up en het schrijven van muziek. Zelfproductie. Logan Dykens kwam terug naar Bleedskin, maar deze keer om te drummen! Céline en Rémy hebben de rol van zang op zich genomen en nu vormt de band een powertrio!
Bleedskin heeft het nieuwe album opgenomen: ‘Homicidal Therapy’. Uitgebracht op 10 september 2024. Naar aanleiding van deze release en hun show op Hell Open Air in Lint hadden we een fijn gesprek met Rémy , Céline en Logan. We polsten uiteraard ook naar de plannen voor het komende jaar en de verdere ambities
Mijn laatste interview met jullie was in 2020,-https://www.musiczine.net/fr/interviews/item/78594-jouer-dans-un-festival-majeur-d-europe-serait-un-reve.html, vier jaar geleden. Hoe is alles gegaan in de tussentijd?
In die vier jaar is alles goed gegaan, we hebben een nieuw album geschreven. We hadden wat veranderingen in de line-up. Dus ja, het was een tijd om nieuwe nummers te schrijven, en alles ging uiteindelijk best goed...
Heeft de COVID periode een positieve of negatieve invloed gehad op de band, of helemaal geen invloed?
Natuurlijk was het moeilijk omdat de band moest stoppen tijdens die COVID periode, het was echter moeilijk voor iedereen. Het heeft ons ook nooit tegengehouden om nummers te schrijven, we hebben zelfs het album 'Blood Rain' uitgebracht tijdens die COVID periode, en dat kreeg goede recensies en dingen.... het was alleen een beetje vreemd om het alleen online te chargen en het niet live te spelen en een release concert te doen of wat dan ook. Maar aan de andere kant kunnen we niet zeggen dat de COVID-tijd een negatieve invloed had op de band.
Ik heb in die periode veel streaming concerten gezien, heb jij dat ook gedaan? Ik vond dat ik een aantal concerten heb gezien die ik in 'normal times' niet zou hebben ontdekt. Hebben jullie door de streaming een ander publiek kunnen aanspreken, dat je anders moeilijker had kunnen bereiken denk je? Of heb je er niets van gemerkt?
We hebben een online video gemaakt voor het Argentina Online Metal Fest. Zij organiseerden een festival online en nodigden ons uit om mee te doen. En dat was het ook een beetje…
Is het als Waalse band nog moeilijk om door te breken in Vlaanderen, ik lees en hoor veel over een soort 'muur' tussen Wallonië en Vlaanderen, merken jullie daar iets van
erlijk gezegd voelen we die muur tussen Wallonië en Vlaanderen niet, in principe hebben we zelfs meer optredens in Vlaanderen dan in Wallonië. Maar we hebben gehoord van andere bands dat het zeker een probleem is, maar niet voor ons.. nee.
Ondertussen hebben jullie niet stilgezeten, in september kwam het nieuwste album 'Homicidal therapy' uit. Hoe waren de eerste reacties?
We hebben veel positieve reacties gekregen op het album, dat is geweldig. We hadden deze goede reacties niet verwacht, want we hebben dit album gemaakt met een nieuwe line-up, nieuwe nummers en een nieuw begin voor alles, dus we hoopten dat mensen het leuk zouden vinden. Gelukkig vinden ze het nieuwe album goed, dus ja, we zijn erg blij met de positieve reacties die we uit alle continenten hebben gekregen, we hebben geweldige recensies gekregen.
Nogmaals, ik denk dat het een zeer emotioneel geladen plaat is; ik hoor frustraties, pijn het letterlijk uitspuwen ervan, op energieke wijze. Is het een bewuste manier? Is deze plaat een uitlaatklep voor opgekropte frustraties of is dat van korte duur? Zit er een persoonlijk verhaal achter de nummers of hoe moet ik dat zien?
Nee, het is geen persoonlijk verhaal. Niet voor de overblijfselen. Maar voor de muziek wilden we iets Brutaals maken. We hebben er meer energie in gestoken. Het is een verhaal over een man die worstelt met slechte gedachten in zijn hoofd, en we volgen het psychologische aspect van wat er in zijn hoofd omgaat tijdens die momenten in zijn leven. Het gaat niet over een echt persoon, maar over iemand die worstelt met gedachten. Het feit dat de man steeds verder wegzakt in de waanzin van zijn hoofd, dat is de verhaallijn van dit album.
Het voelt alsof ik naar een film kijk als ik naar het album luister, het is een erg visueel meesterwerk. Heb je er nooit aan gedacht om iets voor films of tv-series te doen met jullie muziek?
We hebben er niet echt over nagedacht dat het niets zal veranderen voor ons als band, of iets zal toevoegen aan wie we zijn als band, aan onze muziek... dus nee.
Het was een erg visueel album. Het is wat jullie wilden doen, 'een visueel album maken' of is dit natuurlijk gegroeid?
het kwam natuurlijk ... eigenlijk.
Je vindt de fusie tussen rauwheid en subtiel cleane zang, verder zijn de razende drums zo treffend. Is dat een bewuste manier om tussen donker en licht te lopen, of zie ik dat verkeerd?
Er is niet echt zoiets als 'een wandeling tussen duisternis en licht' eerlijk gezegd. we wilden gewoon iets bruut maken, en dat hebben we ook gedaan.
Naast de prachtige zang en gitaar, was ik onder de indruk van het drumwerk in het album, het maakt dit album nog bruter. Naar mijn mening maakt het jullie zelfs redelijk uniek binnen een niet-evident genre, wat ook duidelijk te horen is op deze plaat... Een bewuste manier van werken? Of groeit dit ook vanzelf?
We hebben geprobeerd om ons niveau voor dit album te verhogen. Voor zowel drums als zang hebben we er een jaar over gedaan om het gewenste niveau te bereiken, met uren hard werken en zweten! We wilden dat brute, gewelddadige randje. Het betekende ook veel positieve artistieke discussies met onze geluidstechnicus, Julien Huyssens, die geweldig werk heeft geleverd op het album.
Wat maakt jullie uniek zodat ik (mocht ik geen fan zijn) voor jullie zou kiezen?
Wat maakt ons uniek? Dat we onze muziek heel bruut maken, en dat we twee vocalen hebben. Vrouwelijke en mannelijke vocalen, dat zie je niet vaak in wat we doen. Dat zie je niet veel, we zijn ook een vijfkoppige band, in deze stijl zie je dat ook niet veel. Ik denk dat al die dingen ons vrij uniek maken. Ook in Brutal Death metal is het altijd erg boos en agressief. En op het laatste album komen we ook met breakdowns. We vinden het jammer dat we dat niet horen bij andere bands in ons genre. De enige band die het echt doet is Dying Fetus. Met dit album combineren we snelheid met breakdowns, dat maakt ons unieker.
Ik heb Mass Hysteria hun 'nogal brutale metal' in het Frans zien brengen. Denk je er nooit aan om in je eigen taal te zingen? Want in deze tijd maakt het bands zelfs populair …
In brute death metal willen we de tekst op de eerste plaats zetten, en dat is zelfs het belangrijkste. We willen iets doen dat iedereen kan begrijpen, en we denken dat Engels de meest gebruikte taal is om dat te doen. Bands als Mass Hysteria spelen vooral in Franstalige landen. Ze kunnen zelfs carrière maken door in Frankrijk te spelen, het is groot genoeg. Wij zijn teveel underground om dat te doen. We moeten overal spelen. Ook in niet-Franstalige landen. Eerlijk gezegd zijn we ook een erg jonge band... het is erg nieuw voor ons. Dus voor ons was het gewoon het juiste ding om te doen. We denken er nu niet aan om in het Frans te schrijven. Dus voor nu is het niet iets wat we willen doen, maar waarom niet in de toekomst... je weet maar nooit.
Jullie gaan op tournee in 2025. Ik zie jullie op Hell Open Air in mei in Diest samen met bands als Ancient Rides, Heidevolk, Fabulae Dramatis. Kijken jullie er naar uit?
We spelen daar inderdaad, en hebben nog een ander festival in Berserkr indoor metal fest in maart, we hebben nog wat andere optredens in Duitsland in april. Zwitserland in mei. We werken zeker aan die optredens, en kijken er natuurlijk naar uit om op Hell Open Air te spelen. We hopen ook dat 2025 ons jaar wordt voor optredens en het verkennen van onze muziek in Europa ...
https://www.helldiest.com/post/hell-open-air-2025-1
Het is misschien niet jullie ambitie om in Vorst Nationaal of in het Sportpaleis te spelen, maar wordt 2025 het jaar van de grote 'doorbraak' met dit nieuwe album of waar zien jullie jezelf in 2025?
We hopen natuurlijk dat het een doorbraak kan worden. Maar om in grotere zalen te spelen zoals je zei, moeten we met grotere bands spelen en dat is nu niet mogelijk. We hopen dat we grotere bands kunnen ontmoeten. En op die manier verder kunnen gaan, en misschien na al die jaren in grotere zalen kunnen spelen. We zullen in ieder geval proberen om in 2025 leuke optredens en podia te doen.
Wat zijn de ambities verder?
We hopen in de toekomst meer festivals te spelen, meer mensen in de muziekindustrie te ontmoeten. Zodat we als band kunnen blijven groeien. Een andere ambitie is spelen op Alcatraz hier in België, dat zou geweldig zijn! Ze promoten Belgische muziek. Sommige van onze vrienden hebben daar gespeeld, dus ik denk dat het mogelijk is en dat het zeker deuren kan openen door daar te spelen. Of spelen op andere festivals zoals Hell Fest in Frankrijk of in Duitsland zou geweldig zijn.
Wil je nog iets anders mededelen om dit interview af te sluiten?
Bedankt voor het interview, en aan de fans... het album is gratis te beluisteren op streaming sites https://linktr.ee/bleedskin en de merchandiser is verkrijgbaar op bandcamp https://bleedskin.bandcamp.com/merch
Kom ons alsjeblieft live zien, praat met ons... we zijn blij jullie allemaal te zien.
Bedankt voor het leuke gesprek, hopelijk tot ziens op Hell Open Air in Diest en andere plaatsen.
Charlotte & Reinhard - Dat het publiek nummers tot achteraan een Sportpaleis mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk en de fans die je overal blijven volgen, connectie zoeken en wat je ook doet, is voor eeuwig!
Charlotte & Reinhard is het nieuwe project van de Gentse Charlotte Caluwaerts (The Happy, Rheinzand, Tundra) en Reinhard Vanbergen (Das Pop, Rheinzand). Het koppel ging vorig jaar nog op Europese tour als backing band van Hercules & Love Affair en brengt als Charlotte & Reinhard hun debuutplaat uit op het Deense label Music For Dreams, ‘Sins & Virtues’. Deze zomer waren ze aan het werk op Live/s live; we zakten nu af naar de AB Club ivm hun release. Het verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96419-charlotte-reinhard-een-danspas-in-melancholie-en-weemoed.html
Twee dagen later hadden we een fijn gesprek met Charlotte en Reinhard , over de release, de ambities en de toekomstplannen
Het project Rheinzand is best wel een succes, maar toch besloten jullie om het project ‘Charlotte & Reinhard’ op te richten, moesten jullie een ei kwijt?
Reinhard: Om duidelijk te zijn, we gaan nog aan een derde album werken met Rheinzand. Op het tweede album van Rheinzand hadden we meer rondom songs gewerkt. We voelden aan dat dit niet echt iets voor Rheindzand is, waar we meer naar de obscure dansmuziek toewerken. Met dit solo project wilden we wel richting songs gaan, dus dit album is een opsplitsing van twee genres geworden. We wouden even los van dat meer obscure van Rheinzand, we wilden meer de focus leggen op songs maken.
Charlotte: het gaat vooral over uitpuren eigenlijk. Rheinzand dus uitpuren en ons ding ermee kunnen doen met Charlotte & Reinhard..
In een interview vertelden jullie dat je je meer wou focussen op het aspect van de songs. Het viel me in de AB op hoe er een perfecte verhouding was; het grote pluspunt trouwens was het toegankelijke geluid, het soulaspect in Charlotte haar stem en de dosis experiment met klanken o.a. met de cello en viool van Reinhard. Dat is dus waar, als ik het goed begrijp, het écht om draait … Bij Rheinzand is er natuurlijk die invloed van Mo.. waarmee ik in 2022 een interview had …
Reinhard: Uiteraard. Mo is een DJ van uitzonderlijk kaliber. Als je mee stapt in zo ene project, ga je daar sowieso sporen van terug vinden. Ik denk dat het ook bevrijdend is voor hem dat we die songs, en dat meertalige wat Charlotte beheerst, ergens anders kunnen insteken. De insteek van Rheinzand, is dat hij het moet kunnen inpassen in zijn DJ set. Dat was met die tweede plaat moeilijker omdat daar ook wat meer uiteenlopende tempo’s hadden ingestopt. Het werd voor hem moeilijker om dit in een DJ set te gaan verwerken. Het is een bevrijding voor alle twee de partijen om eens iets anders te kunnen doen. Zowel voor Mo als voor ons.
Charlotte: we hebben al veel DJ’s aan het werk gezien ondertussen. Mo is werkelijk een van de meest creatieve DJ’s die er bestaan. Hoe hij kan blijven door hameren en zijn eigen goesting doen met klanken, dat is heel uniek. Terwijl andere DJ’s sneller in een bepaald format vallen, gaat Mo toch de meer flexibele kant op en dat zie je bij weinigen.
Ik heb ondertussen de plaat beluisterd, hier valt de diversiteit me op. Ik vind ook het uitgebreide instrumentalia indrukwekkend, maar vooral de viool en de cello intrigeerden. Waar is de uitgesproken liefde voor viool specifiek ontstaan? Het is trouwens de combinatie van viool en zang die me het meest bekoren …
Reinhard: Die viool is eigenlijk mijn stem , zeg maar. We zorgen voor veel arrangementen, het is vooral de bedoeling een mooi bedje te maken waar Charlotte haar stem kan neervlijen. Van zodra die viool er is , gebeurd juist hetzelfde met haar stem en keyboard. Het gaat vooral om elkaar aanvullen.
Charlotte: op die manier kunnen aanvullen, zodat de andere kan schitteren in de schijnwerpers is de bedoeling. Het is comfortabel om al circa veertien jaar samen te werken met iemand die je compleet kunt vertrouwen, een vertrouwen dat wederzijds is. Het is altijd geven en nemen tussen ons, we gaan spitten of zo. Dat is belangrijk. en dat zou ik ook graag willen doen in samenwerking met andere, gewoon ‘neem uw plaats, doe ermee wat je wilt’ dat is belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn binnen ene project. Als Belg zijnde, je profileren alsof je alles kunt en in alles de beste bent, wordt niet altijd aanvaard bij een publiek.
In die cello zit ook een mooi verhaal (had ik even gehoord in AB); kun je er wat meer over vertellen?
Reinhard: 40 jaar geleden kocht ik mijn eerste viooltje bij Luthier Luc Deneys. Via een aantal experimenten met een andere Luthier, Tim Duerinck, begon ik te experimenteren met andere tuningen op viool. De meest extreme was een cello tuning. Maar op een gewone viool geeft dat een stil en dun geluid. Ik vroeg dus aan Luc om daar speciaal een instrument voor te bouwen. Het is dieper en groter dan een viool, maar kan wel nog onder de kin bespeeld worden: een Chin-Cello. Ook voor mijn gitaren werk ik met een Luthier. Karel Phlix van Guttlin Guitars bouwde mij een dubbelneck gitaar-mandoline en een 10 snarige lapsteel. Een muzikant is maar zo goed als zijn instrument, dus zo samenwerkingen vind ik zeer belangrijk. Zou luthiers hebben dezelfde drive passie als muzikanten en het geeft extra diepgang als je als het ware weet uit welk hout je instrumenten zijn gesneden. Van de boom tot op het podium bij wijze van spreken.
Charlotte gaf het al even aan over ‘Belg-zijn’ … Jullie zijn al zovele jaren bezig, indien jullie Engels, … waren, waren jullie bijna wereldberoemd. Is het Belg-zijn geen rem op jullie carrière? Als experimentele bands uit Duitsland wereldsterren kunnen zijn, waarom kan het niet bij Belgische talenten zoals jullie?
Reinhard: Vlaanderen en Wallonië is gewoon heel klein. Wij maken ook geen mainstream muziek. In kleine steden is daar niet genoeg publiek voor . en we drie keer spelen Antwerpen, Brussel en Gent ben je al snel rond de kerktoren. En dan zijn er wel enkele festivals waar je terecht kunt, maar ook niet de grote doordat je niet in die mainstream zit. Je krijgt daardoor de kans niet om een bodem op te bouwen, waardoor je ook internationaal kan springen. Je hebt toch een stevige fanbase nodig die je een zekere geruststelling geeft, waardoor je ook naar het buitenland kunt trekken.
Je zegt ‘geen mainstream’, maar ik krijg toch de indruk dat dit project ‘Charlotte & Reinhard’ toch meer toegankelijk is dan Rheinzand. Bestaat de kans meer naar het mainstream publiek? Ik hamer op de combinatie tussen al die instrumentalia en de brede, uiteenlopende stem van Charlotte…
Reinhard: Dat willen we ook wel, we willen spelen en optreden dat is wat we leuk vinden. Het is niet in een hokje te plaatsen, maar inderdaad iets toegankelijker. Maar we moeten wel die kans krijgen, en hopen dat de mensen het ook oppikken. Het probleem is dat je naar media, sommige pers en dergelijke in een hokje moet thuishoren eer men je oppikt en ik heb niet de indruk dat onze muziek helemaal ergens inpast.
Charlotte: het is leuk dat je dat vernoemd van die stem, ik heb er heel hard moeten aan werken omdat ik ook een hoge stem heb, dat was een hele opgave om dat helemaal anders aan te pakken. Ik heb ook een pop kleur in mijn stem, zonder dat ik daar iets kan aan doen. het commerciële en grotere verhaal, is niet waar ik gelukkig van ga worden. We hebben gezocht naar een evenwicht tussen beide kanten als het ware. We willen bewust het alternatieve behouden, binnen dat toegankelijke. Anders krijg je commerciële pop en dat is niet onze bedoeling.
Reinhard: het is de bedoeling dat je ons er blijft in herkennen, er is niets mis met goede pop muziek. We zijn kinderen van de 80s en 90s en ermee opgegroeid.
Jullie doen dus niet echt mee aan die ‘slimme marketing’ en popdeuntjes. Remt dit de kans op succes dan niet een beetje? Of is het niet de ambitie om eens op Rock Werchter of Pukkelpop … of in een Sportpaleis te staan?
Charlotte: een plek op zo een groot festival wel. Omdat je in een heel andere, zomerse sfeer zit dan. Mijn grote droom is niet het Sportpaleis. Er zijn artiesten die er nood aan hebben om in de spotlight te staan op een groot podia. Voor mij is een optreden geslaagd als ik een gevoel van samenhorigheid met mijn publiek heb. En dat mensen het gevoel krijgen dat ze welkom zijn, en samen met ons het concert hebben gemaakt. Dat ze een onderdeel zijn van wat op het podium gebeurd. In zo een Sportpaleis is het moeilijk, als men mij vraagt om een liedje mee te zingen ga ik uiteraard ‘ja’ zeggen
Reinhard: de omstandigheden zijn veel moeilijker, de druk is ook groter als je in zo een Sportpaleis staat. Op een festival deel je nog je podia met meerdere andere bands die voor of na jou spelen, zelfs op meerder podia. Dat geeft toch wat minder stress. Je kunt op een festival ook meer netwerken met andere bands en zo. maar puur het muzikale gedeelde is het altijd leuker als je kleinschaliger je ding kunt doen, en – zoals Charlotte aangeeft – die verbintenis met je publiek voelt.
Charlotte: er is daar ook backstage minder stress, omdat daar niet per se de allergrootste sterren rond lopen. Dan is iedereen veel losser in omgang.
Reinhard: dat is ook zo met het geluid en zo, in een AB heb je daar meer controle over; Het is niet omdat je voor 50000 man speelt dat je geluid daarom beter is, integendeel soms. Dat is ook een factor die speelt waarom we eerder houden van een connectie met ons publiek en de omgeving, het geeft minder stress.
‘De keuze tussen een Sportpaleis of het club circuit’, wat geniet jullie voorkeur? Het moet toch magisch zijn als duizenden mensen je songs meebrullen?
Reinhard: Als momentum moet zoiets inderdaad fantastisch zijn. Zulke momenten heb ik al meegemaakt bij Novastar bijvoorbeeld. Dat is inderdaad een heel leuk moment, en een bijzonder sfeer. Maar als je teruggaat naar de kern van de zaak dan merk je dat de connectie die je maakt met je publiek daar toch minder rechtstreeks is dan in een club als AB of zo. in zo een kleinere groep , kun je ophalen wat je met je muziek echt wil doen, door die connectie met je fans. Dat lukt niet in een grote zaal waar het zijn eigen leven gaat leiden. Ik begrijp dus waarom de meerderheid zegt ‘liever in club circuit’. Er zijn wel grote artiesten die dat kunnen zoals Paul McCartney of The Boss die zijn dat meester.. ook in Vlaanderen zijn er die dat kunnen die grote massa’s prefereren zoals Clousseau bijvoorbeeld.
Charlotte: of een artiest als Nick Cave die voor een gigantisch publiek optreed.. ook die kiest voor verbinden en verkleinen. Hij is nog steeds op zoek naar ‘the meaning of live’ en dat hij opstaat en een antwoord wil op de vraag waarom hij doet wat hij doet. Dat heeft ie al meermaals bewezen. Het is dus wel zo, dat zelfs die muzikanten hun publiek persoonlijker willen opzoeken. Zelfs die heel grote. Zoals ze, voor ze beroemd werden, deden in kleine clubs. Dat nood hebben aan connectie zit er wel ingebakken bij velen, ook die grote dus. Die op zoek zijn naar diepgang. Dat het publiek je song tot achteraan een sportpaleis mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk en fans die je overal blijft volgen en connectie zoeken wat je ook doet dat is voor eeuwig. De lijn tussen liefde en verliefd zijn…
Over de huidige plaat ‘Sins & Virtues’ valt het me op hoe de lijn tussen wat jullie live doen en op plaat heel dun is. Was het de bedoeling om die live sfeer ook op plaat te creëren, of is dat ‘naturel’ gegroeid?
Reinhard: doordat we met twee zijn kunnen we sneller schakelen, dan als we met meerdere zijn. In onze live set zit de helft van onze plaat, en de helft andere nummers. We hebben bewust de feestelijkere nummers erin gestoken, ook al exploderen we die nog een pak meer live. Maar we wilden het feestelijk dus zeker op plaat, naast de laidback songs. Het is gewoonweg boeiend om ergens te vertrekken, en ergens anders uit te komen. Ik denk dat we daar op plaat, en live, wel in slagen. Het is die wisselwerking en dat feestelijke er wel willen instoppen dat daar voor zorgt
Charlotte: Ook humor, het is een dunne lijn op plaat, maar of de mensen het door hebben of niet op een concert heb je daar veel meer controle over, net door die voornoemde connecties met de fans. Aan hun reacties alleen al kun je zien of het werkt of niet, en daar op verder gaan. Zoals de song ‘I want it all’ waar ik lang de ene kant de draak steek met entertainment programma’s die prijzen à la ‘You got a car, and you got a car!’ maar ondertussen vraag ik wel aan mensen ‘Wat wil je nu in het leven?’. Er is iets tussen humor en diepgang, en dat is bijzonder moeilijk om dit in een opname te steken.
Reinhard: dat soort nummers is inderdaad moeilijk om dat op plaat te kunnen naar voor brengen, maar we zijn dan op zoek gegaan naar een soort middenveld tussen beide aspecten in. Op het album hebben we de extremen er wat af gelaten, die we live wel kunnen brengen.
Jullie zijn er dus wel in geslaagd, vind ik. Wat zijn nu de verdere plannen met deze plaat? De grote doorbraak in 2025. Wereld dominantie (eindelijk)?
Charlotte: We willen in elk geval veel optreden, sowieso. We hebben reeds een mooi optreden staan in Kopenhagen. We hopen daar iets aan te kunnen koppelen binnen een club circuit .. En er hangt ook iets moois in de lucht voor volgende zomer.
Reinhard: Er komen rustig aan wat mooie aanvragen binnen vanuit het buitenland. Maar later meer daarover.
Charlotte: We hebben veel in Europa gestaan met Hercules & Love Affair en nu willen we terug connecties maken in eigen land, meer in België optreden dus. We hebben ook goede reacties gekregen vanuit Wallonië. RTBF en L’avenir. We zouden heel graag in Wallonië ook spelen: Dour, Les Ardentes, Esperanzah, Francofolies, Ronquières etc, laat maar komen!
Er is nog steeds een soort ‘muur’ tussen Wallonië en Vlaanderen…
Charlotte: Moesten we erin slagen die muur te doorbreken, dan ga ik glimlachend 2026 binnen wandelen…
Reinhard, je was ook producer van de EP van het voorprogramma Martha Moore , ik was vooral onder de indruk van hoe ze (samen met haar kompaan) speels weemoedig klinkt door het mooie gitaarwerk. Hoe heb je haar gevonden? Wat zijn de verdere plannen met haar?
Reinhard: Martha Moore is de dochter van een muzikant waar ik vroeger bij speelde, G.T.Moore, een Britse folk- en reggae muzikant. Ik ben nog gaan babysitten voor haar toen ze twee tot drie jaar was (haha). En ze stuurde me een bericht of ik naar haar muziek eens wou luisteren, zoiets kun je moeilijk weigeren. Haar EP komt eraan, ik heb haar aangeraden de klassieke weg te proberen volgen van Nieuwe lichting , om zo een momentum te creëren. Het is authentiek wat ze doet, dus het kan wel iets worden ja… we wensen haar alle goede moed, en ondersteunen overal waar we het kunnen in elk geval.
Charlotte: Jongere bands en artiesten ondersteunen, als meer ervaren muzikant of producer, is belangrijk. Ook omdat Vlaanderen – zoals we al zeiden – klein is. We moeten af van het idee om als artiest per se jouw plekje te willen hebben, ten koste van iemand anders . Er zit heel veel sterkte in samenwerking. Het is zo belangrijk om support te voelen in je eigen thuisstad. Je kunt enkel ver springen, als je ondergrond stabiel is.
Reinhard: Wij proberen dat bewust ook te doen voor andere artiesten. Zodat ze een, zoals Charlotte zegt, een stabiele ondergrond kunnen vinden om verder te bouwen.. En om die mee te nemen in ons verhaal. Zoveel en zover als dat lukt natuurlijk. Iskander Moon is daar ook een voorbeeld van.
Charlotte: Alicia Andries, een zeer getalenteerde, jonge actrice waaraan ik zanglessen geef. Je moet ze kansen geven. En wij proberen daar zeker aan mee te helpen, door bijvoorbeeld hun netwerk te vergroten. Ook begeleid ik Lucy Evens, een in de gaten te houden singer-songwriter met een waanzinnige stem. Aline Boyen bijvoorbeeld, regisseur van de kortfilm Pedro, waarvoor we de muziek schreven. Ze maakt de prachtige foto’s voor ons album en de persfoto’s. We hebben nog nooit zoveel beelden kunnen gebruiken. Het gaat er om elkaar versterken waardoor je kunst ook beter wordt.
Reinhard: We geven ook beiden les aan het conservatorium in Gent. Daar zitten de jonge muzikanten die we zoveel mogelijk te proberen ondersteunen vanuit onze ervaring binnen de scene.
Mooi dat jullie dit doen …We hadden het eerder al over de ambities en de doelen. Maar hebben jullie in al die jaren binnen het muziekwereldje zich al voldoende kunnen bewijzen met dit project, ook als producer en ook bij Rheinzand.
Zijn er nog doelen die je voor ogen hebt ? ‘things you wanna do before you die’ , ij wijze van spreken?
Reinhard: We zouden nog graag spelen op boutique festivals als Kala Festival maar ook grotere zoals Primera Sounds of Roskilde. En weer veel spelen in België.
Bedankt voor het fijne interview. Veel succes verder!
Pics homepag @Aline Boyen
LIVE 2024
Charlotte & Reinhard – Een danspas in melancholie en weemoed
Elis Floreen - Ik wil graag in mijn muzikale grot verdwijnen om muziek te maken om er daarna mee naar buiten te komen en te delen met de mensen; het draait voor mij echt hierrond
Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoeven we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'.
Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze.
Eén van die artiesten was Elis Floreen die ons omver blies met een bijzonder tot de verbeelding sprekende set: Op sprookjesachtige wijze wist ze de aanwezigen diep te ontroeren. Er waaide een bedwelmende, hypnotiserende sound surplus de brede vocals over ons heen, die ervoor zorgde dat we het jachtige leven van nu even konden vergeten. In de diversiteit en variatie heerste er een soort avant-gardisme binnen die sound, die een bevreemdend gevoel gaf. Een pakkende, ingetogen, mooie trip dus!”” schreven we.
Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95904-european-jazz-conference-2024-nacht-van-de-jonge-wolven.html
Voldoende reden om bezielster Marijke Maes uit te nodigen voor een diepgaand gesprek over het parcours dat ze tot nu toe heeft afgelegd. Maar ook naar de ambities en de toekomstplannen.
Wie is Elis Floreen, hoe is alles begonnen en hoe zou je je muziekstijl omschrijven? Kortom, vertel eens wat meer over jezelf
In 2016 ben ik begonnen met mijn eerste solo project Audri. Daar heb ik heel wat mooie momenten mee gehad, ook veel mensen leren kennen en zo. toen ben ik in 2020 naar Kopenhagen verhuist. ik bracht net mijn EP ‘Paper Planes’ uit voor de lockdown, waardoor die release wat in het water viel, en ik wilde me eveneens wat verdiepen in het producer zijn. Toen heb ik, “Anætomy”; een experimenteel elektronisch pop album, zelf gereleaset en uitgebracht onder mijn naam Marijke Florien met de bedoeling er een eenmalig projectje van de maken. Het is ook een beetje in Denemarken gebleven eigenlijk. Later is het idee gegroeid om daar dan toch iets mee te doen en heb één show gespeeld in Pilar met dat album Ik was ondertussen nog weinig voeling met Audri maar wou dus nog wel iets doen daarmee, songs schrijven en mijn solo project op één of andere wijze verder zetten. En zo is Elis Floreen ontstaan. Wat de naam betreft? Mijn volledige naam is Marijke Florien Elise Maes. Ik ben vernoemd naar mijn twee overleden grootmoeders. Elis Floreen is eveneens een eerbetoon aan hen.
Audri was eigenlijk wel een succesverhaal, van naam veranderen is bij sommige nefast voor hun carrière, was je daar niet een beetje bang van ?
Ik schaamte me niet voor die naam of zo, ik had gewoon een andere lijn nodig. Een nieuwe bladzijde in muziek maken en componeren. Daarom heb ik voor een nieuwe naam en richting gekozen. Er was ondertussen ook de nieuwe lichting in 2024, en toen moest ik die knoop doorhakken en heb ik besloten daar onder Elis Floreen aan deel te nemen.
Ik heb jullie leren kennen op de European Jazz Conference in De Centrale, Gent. Jammer genoeg was er niet zoveel publiek, maar jullie wisten me omver te blazen met een bijzonder sprookjesachtige, hypnotiserende set waarbij de brede vocale inbreng nog het meest opviel.
Is dat bewust hoe jullie tewerk gaan, een sprookjesachtige sfeer creëren of komt dat ‘naturel’?
Het is zeker geen bewuste keuze, ik vind het ook altijd eigenaardig dat mensen het omschrijven als ‘sprookjesachtig’ , geen idee waar dat vandaan komt. Maar ik krijg die reactie wel regelmatig. Ik zet veel in op harmonieën verkennen , melodieën herkennen. Misschien dat de onderwerpen waar ik over zing een bepaalde wereld laten open gaan, tot de verbeelding spreken? Iets waar mensen zich kunnen in vinden? Ik weet het niet, ik lees probeer veel boeken te lezen en haal daar mijn inspiratie wel uit. Maar het is zeker niet bewust dus dat ik die sprookjesachtige weg op ga. Het komt heel naturel.
Heeft dat concert bepaalde deuren geopend ondertussen, want het was toch een mooie promotie … dankzij die ‘Young Curators ', gepassioneerde mensen die intens met muziek bezig zijn…
Ik heb zeer veel goede reacties gekregen naderhand, ook mooi recensie ook één mooie recensie ontvangen . Het heeft dus wel degelijk iets los gemaakt bij mensen, en ik ben daardoor wel aangenaam verrast moet ik zeggen.. Het is niet zo dat ik daardoor plots meer concerten kan boeken of zo. misschien wat meer luisteraars op spotify, maar dat volg ik niet echt. maar dat komt ook doordat ik meer ‘behind the scenes’ aan het werken ben aan een album. Daarop ligt nu de focus, en alles wat ik ondertussen kan meepikken is mooi meegenomen.
Jullie waren ook op Sound Track 2023 en op StuBru’s De Nieuwe Lichting 2024; in hoeverre heeft dit nieuwe deuren geopend?
Dat heeft zeker deuren geopend, vooral dan de nieuwe lichting. Daardoor heb ik nu een boeker (FKP Scorpio), en werk ik ook samen met FKP Scorpio die binnen de scene toch een grote naam is.
Je vertelde dat je aan een nieuwe plaat bezig bent, vertel er eens wat meer over? Wanneer komt die op de markt en hoe zal die klinken?
Voor mij persoonlijk zijn dit de twaalf belangrijkste nummers die ik tot nu zal uitbrengen. Ik heb er een zeer sterke, persoonlijke connectie mee. Het zijn ook veel nummers die ik in Kopenhagen heb geschreven of afgewerkt, ik heb in die jaren dat ik daar was enorm veel betekenisvolle connecties gemaakt met heel veel mensen. Ik heb een internationale scene leren kennen van over heel de wereld in Kopenhagen. Dat komt ook op die plaat tot uiting. Veel van die mensen, en veel persoonlijke vrienden spelen mee op dat album. De plaat komt waarschijnlijk uit in het najaar van 2025 en is dus voor mij een zeer grote mijlpaal, nu al. Ik zie er enorm naar uit die nummers aan iedereen te laten horen. De bedoeling was om die in het voorjaar uit te brengen, maar er zijn ondertussen een paar leuke dingen tussen gekomen die me hopelijk kunnen helpen met de campagne rond die release.
“Carver” is een dromerige single, die je wegvoert, beetjeAvant-garde en dreampop, klopt dit? Wil je verder deze richting inslaan?
Het is zo moeilijk om mijn eigen muziek te analyseren en in een hokje te zetten. Ik schrijf nooit muziek vanuit een oogpunt ‘in welk genre zit dit of dat’, zo werk ik niet. Dat is iets dat heel organisch tot stand komt, vanuit gitaar of piano. Ik werk als producer vaak ook aan instrumentale schetsen op Ableton , het leukste gedeelde is als alles samen komt. Het moment waarop een nummer geboren wordt.
Was 2024 het jaar van de doorbraak, of gok je eerder op 2025?
Ik leg toch eerder stiekem mijn hoop op volgend jaar. Omdat ik voor 99% kan zeggen dat mijn album volgend jaar zal uitkomen. En dan gok ik dat ik daarop kan verder zeilen naar hogerop.
Wat zijn – naast het uitbrengen van die plaat – de plannen voor het verdere jaar en voor 2025? Staan er nog optredens gepland?
Er zijn links en rechts al wat concerten gepland, ik ben ook wat aan het werken aan de opstelling van de band. Zodat, als er meer aanvragen binnen komen, dat we er als band ook staan. Ik speel ook nog veel solo concerten. In iets intiemere context. Soms speel ik een trio of duo show. Ik heb dus zeker nog wat mooie concerten in het vooruitzicht staan ja.. Het is niet dat ik ondertussen ga stil zitten.
Je was in De Centrale omringd door top muzikanten; is het de bedoeling dat zij ook meewerken aan die nieuwe plaat?
Ja, maar het is vooral voor dat live gebeuren dat ze er zullen bij zijn. Ik zie echter niet dat de personen waarmee ik op het podium sta, per se dezelfde mensen zijn waarmee ik die plaat ga maken. Omdat daar zoveel andere aspecten en mensen vanuit alle hoeken aan mee werken. Het is vooral een plaat als solo artiest, en ik wil die vrijheid om te doen daarmee wat ik zelf wil niet teveel uit handen geven. Daarom staan samenwerkingen met mensen op plaat en op podium een beetje los van elkaar. Maar live wil ik zeker verder werken met Ellen, Elias en Mirte. Er is een goede klik tussen ons…
Wat zijn de verwachtingen van de nieuwe plaat? Grote podia? In het buitenland? Wereldfaam ?
Ik probeer mijn voeten op de grond te blijven houden. maar durf toch ook te dromen. Want uiteraard zou ik graag op alle grote podia willen optreden. Niet per se in het sportpaleis omdat ik vrees dat ik daar niet echt goed zou passen. Maar stiekem droom ik toch van bijvoorbeeld in AB of zo te mogen staan. In TRIX of Roma of zo, in alle mooie zalen van België. En liefst toch ook in het Buitenland, dat is zeker een ambitie.
Ik merk het enorme talent in je… Indien je Engels, … was , had je gegarandeerd succes over heel de wereld denk ik. Belgische bands worden helaas in eigen land moeilijk erkend, tenzij ze in het Buitenland al hun stempel hebben gedrukt. Merk je door het feit dat je ‘Belg’ bent er een soort rem is in de groei en in je carrière?
Het is een beetje een ‘blessing and a curse’ als ik het zo moet zeggen. België een warme plek om je muziek te laten zien aan de mensen. Het kan dus wel eerder een springplank vormen dat Belg zijn, als je de juiste mensen ontmoet binnen die scene. Maar je kunt er ook heel gemakkelijk in blijven vast hangen. Je bent bovendien snel rond de kerktoren, daarom hoop ik vooral over die muur te kunnen klimmen en internationaal kan optreden links en rechts Ook al is mijn muziek soms wat niche ik hoop dat ik wat mensen buiten België kan aanspreken , om ook daar men weg te vinden.
Sportpaleis uitverkopen of op RW/Pukkelpop staan of toch maar een naam worden binnen het clubcircuit? Wat geniet je voorkeur?
Toch dubbel en dik het club circuit. Ik wil dat wel eens proberen in een Sportpaleis te staan, en als ik de kans krijg dat te doen ga ik geen nee zeggen uiteraard. Ik kan meer connectie hebben met mensen binnen een club circuit, dus verkies ik dat tweede. Mijn muziek komt gewoon beter over in kleinere setting denk ik. En liefst dus ook in het Buitenland dat is zeker mijn grote droom.
Iedereen kiest voor het clubcircuit, zo te horen … Is het niet leuk je songs door duizenden te horen meebrullen in zo’n grote zaal?
Dat is ook zo, ik ben naar een show in Vorst Nationaal geweest en dat greep me zeker aan. Ik dacht toen, het moet wel iets zijn om op dat podium te staan en zoveel mensen mee te kunnen laten zingen en genieten in wat je doet.. maar ik denk dat mijn muziek daar niet zo past en dan zou ik mijn band wat moeten uitbreiden en de arrangementen moeten herzien, zoals ik eerder aangaf heb ik er wat schrik van (haha)
Zet dat laatste een rem op je carrière, denk je, eventueel ‘gebrek aan zelfvertrouwen’ (ik wik mijn woorden!). Is het een soort ‘podium vrees’? Wat denk je zelf?
Ik geef toe dat mijn grote sterkte is songs schrijven, daar ben ik zeer goed in vind ik. Ik voel me daar ook comfortabel bij, en vind gemakkelijk inspiratie om een song te schrijven.. … Maar podium vrees? Heb ik zeker niet. Integendeel ik sta heel graag op het podium. Kortom: ik wil graag in mijn muzikale grot verdwijn om muziek te maken om er daarna mee naar buiten te komen en te delen met mensen, daar draait het echt om.
Is er een soort ‘einddoel’ dat je voor ogen hebt?
Mijn goal in mijn carrière is met een volledige vaste band en entourage een internationale toer kunnen doen, en veel landen zien en optreden. Dat is zeker een doel dat ik voor ogen heb, wanneer de tijd daar rijp voor is.
In elk geval wens ik je veel succes toe in alles wat je doet …
Heb je nog interessante links? https://linktr.ee/elisfloreen
Pluto Fest - Pluto Fest is een kindje van ons geworden. Het is meer dan een hobby maar we doen het voor het plezier, niet voor het geld. Wij willen simpel blijven
In het aanbod van indoor festivals in kun je soms door de bomen het bos niet meer zien. Sommige organisatoren hebben ondertussen zelfs al de handdoek in de ring gegooid. Een van die festivals die al jaren lang stand houdt is Pluto Fest in Oosterzele. Een zeer gezellig festival op een zeer mooie locatie en altijd een ijzersterke affiche.
We gingen ons oor te luisteren leggen bij de organisatie hoe het staat voor deze editie van 2024 die plaatsvindt op zaterdag 16 november 2024
Hoe gaat het met jullie, hoe verloopt de verkoop van tickets voor deze editie ?
Dag Erik, met ons gaat het goed. 2024 was een zwaar jaar met verbouwingen , verhuis en Pluto Fest maar we doen het graag. Bij de voorverkoop was er eventjes weinig beweging maar het heeft zich herpakt en loopt nu vlot. Ons hoor je niet klagen.
Pluto Fest is ondertussen uitgegroeid tot een begrip binnen de indoor festivals in het najaar, merken jullie als organisatie een verschil tussen de beginjaren en nu? Wat is het grote verschil?
Ja het was in 2017 dat we de draad terug weer opgenomen hadden van het vroegere Jeugdhuis Pluto Herzele. Eerst was er een fuif en toen deze een succes was en ons wat geld opgebracht had, dachten we aan een indoor optreden. Het was wat zoeken om de gepaste zaal te vinden, PA, catering enz…. Ook de wetgeving errond en het papierwerk was toen nieuw voor ons. Maar we gingen ervoor en in 2018 hadden we ons eerste Pluto Metal Fest in Oosterzele waar we zeer goed ontvangen werden. Tot op de dag van vandaag is er nog een zeer goede samenwerking. Aan Oosterzele kunnen veel gemeentes hun wel eens spiegelen wat evenementlocaties betreft. Wij hopen nog jaren samen te werken met Oosterzele. We hadden ons optreden wel goed voorbereid maar toch was er wat stress want de problemen duiken pas op soms op de moment zelf. Deze kwamen er dan ook, maar met ons sterke team hebben we dat dan perfect opgelost. Alles verliep goed en de bezoekers, de bands, de gemeente Oosterzele en de medewerkers waren content dus wij ook natuurlijk. Na 6 jaar een evenement organiseren is het al een beetje makkelijker maar er zit nog steeds wat spanning in omdat we ieder jaar de opmerkingen van bezoekers, medewerkers, bands en externe bespreken, proberen aan te pakken en indien mogelijk te verbeteren. Er is dus wel een verschil tussen de eerste editie en deze editie. Nu zijn de tijden wel veranderd. Er komt wat minder volk buiten dan vroeger. Maar dat is met alle evenementen, van markten, platenbeurzen tot vogelshows toe.
Is er ook zoiets als een ‘voor’ of ‘ na’ corona periode? Ik merk zowel met het publiek als bij bands een verandering binnen de scene. Het is voor een beginnende band minder gemakkelijk een optreden te boeken, organisatoren spelen op veilig (wat begrijpelijk is) en mensen betalen liever eenmalig 150 euro voor AC/CD in een groot stadion dan de kleinere festivals te bezoeken. Merken jullie dat als organisatie ook?
Ja , dat bedoel ik met dat de tijden veranderd zijn. Zoals je zegt dat lelijke beestje CORONA dat heeft precies de mensen veranderd. Sinds de mensen zijn opgehokt geweest, is het alsof ze niet meer buiten willen of afwachtend zijn. Wij merken dit ook aan de verkoop van de tickets. Deze komt traag op gang. Voor Corona liep alles vlotter dan nu. Nu wachten de mensen langer om een ticket te kopen tot de laatste weken of dagen, om dan misschien de dag zelf in hun zetel te blijven. Dit is niet enkel bij ons maar ook bij andere organisaties horen we dit. Dit is een heel moeilijke situatie voor vele organisaties omdat er geen overzicht is of het rendabel zal zijn. Het is tasten in het duister naar de opkomst. Hierdoor zijn er organisaties die al evenementen gecanceld hebben. Nu is er misschien nog een reden voor het traag op gang komen van de voorverkoop (denk ik zelf toch) en dat is dat er bijv organisaties in het verleden geweest zijn die een paar weken voor hun evenement zeggen dat ze voor 80% zijn uitverkocht en dan een week voor het evenement zeggen dat de ticket verkoop niet goed is en daarom genoodzaakt zijn te cancelen. En 2 dagen nadien hoor je dat ze failliet zijn. Bullshit! Deze rotte appels maken gans de evenementensector kapot en geven de mensen of bezoekers een slecht gevoel. Wij met New Pluto durven niet meer op onze social media posten dat de ticket verkoop de laatste weken wel goed gaat omdat we de mensen ook niet dat gevoel willen geven zoals “ oei komt er een cancel aan bij Pluto Fest” . Pluto Fest gaat door. Wij hebben onze berekening vooraf gemaakt en hierbij rekening gehouden met het geval er een slechte verkoop zou zijn, we de mensen niet zullen teleurstellen. Dus 16 November is Zaal Amb8 in Oosterzele open J Wij willen nog buiten komen in de metalscene zonder scheef bekeken te worden. Dus gaan we geen valse reclame maken. Ja zoals je zegt grote evenementen zoals AC/DC die verkopen dan wel uit en daar geven ze dan wel veel geld voor maar ik denk dat het komt omdat mensen soms wat meelopers zijn. Om een voorbeeld te geven: Pier wil naar AC/DC omdat hij fan is. Nu zijn vrouw hoort het niet graag maar gaat toch mee. Haar vriendin wil ook mee op haar gezelschap te houden en die haar man is chauffeur dus misschien staan er daar van de 4 mensen toch 3 mensen die AC/DC niet graag horen of zelfs niet kennen. Let op deze welke er staan voor joker, gaan wel met een t shirt naar huis om te zeggen dat ze er geweest zijn. Mensen snap je soms niet. Het is iets ongelooflijk. Ze geven liever dus 150 euro om er bij te horen, maar wie het wel graag hoort laat dan de kleine evenementen vallen van 19 euro omdat het toch een beetje crisis is. Daar merken wij dus heel veel van. Nu wat de nieuwe bands betreft gaan wij met New Pluto op Pluto Fest eerder een band zetten die nieuw uitkomt dan een band die iedere week speelt. Wij zijn altijd van principe geweest dat jonge nieuwe bands een keuze moeten krijgen. Bij de grote festivals geraken ze niet binnen dus moeten ze het doen bij de kleine evenementen en daarvoor zijn wij er.
Ik zie veel kleine festivals ook verdwijnen of hun festival cancelen, maar jullie houden stevig stand. Wat houdt jullie echt recht?
Ja inderdaad zoals daarnet gezegd er zijn er vele kleine festivals die cancelen. Soms snap ik niet waarom want het is nog bijv een maand of meer en ze cancelen al. Maar de verkoop komt soms laat opgang, zoals al gezegd pas de laatste weken of dagen . Dus ik denk dat als organisatie wachten het beste plan is. Langs de andere kant is het nu wel zo dat er een overaanbod is van optredens. Als je dan als organisatie een evenement hebt en er zijn er op de geplande data nog 4 andere en je ticket verkoop loopt slecht, dan is het idd misschien beter om te cancelen. Organisaties zouden ook beter moeten afspreken en plannen wanneer ze iets organiseren. Wij zitten op onze datum de derde zaterdag van november vrij safe maar dit is ook in het verleden afgesproken met enkele organisaties of het hen past. Dit houdt ons sterk eigenlijk. Wij krijgen ook steun van deze bevriende organisaties. Nu zijn wij met New Pluto maar met 2 die alles organiseren over het ganse jaar maar we hebben verdomme een heel sterk team van medewerkers die ons helpt de dagen voor het festival, de dag van het festival zelf en zelfs nog tijdens de afbraak ook. En zeker niet vergeten de mensen die promo maken voor ons die overal affiches gaan ophangen, de ontwerpers van promomateriaal enz... Dit maakt ons sterk. Waarvoor nen dikke merci aan iedereen wie Pluto Fest lief heeft (J). Nu opgeven zit ons niet in het bloed zolang we gezond blijven. Pluto Fest is een kindje van ons geworden. Het is meer dan een hobby maar we doen het voor het plezier, niet voor het geld. Wij willen simpel blijven.
De affiche ziet er wederom divers uit. Ik ga even het rijtje af… Cult of Scarecrow heeft net een nieuwe, schitterende, plaat uit. Vertel eens in het kort wat meer over hen?
Ja idd ze hebben een prachtige nieuwe plaat uit. Wij waren op de voorstelling in Zele en het was prachtig. Nu sinds we Pluto Fest begonnen zijn hebben we een lijst bijgehouden met alle bands die we gecontacteerd hebben of die ons gecontacteerd hebben. Het is al een aardige lijst moet ik zeggen. Uit deze lijst maken we dus een line up. We plannen meestal 6 bands maar dit jaar zijn het er 7. Het is niet makkelijk om een line up samen te stellen, zeker omdat een dag maar 24uur telt dus is er niet veel tijd over om veel groepen te laten spelen op 1 dag. Ook kijken wij naar bands die niet elke week spelen want dit vinden wij niet goed voor de bands en voor de organisaties. Er mogen daar wel een paar van die bands tussen zitten, maar geen ganse line up. Wij hebben daarom dit jaar voor 3 Nederlandse bands gekozen die nog niet veel of lang geleden in België geweest zijn. Als we onze lijst bekijken, kijken we naar de bands die er al lang op staan en Cult of Scarecrow staat al lang op deze lijst (mijn excuus gasten) dus nu is het aan hen. Cult of Scarecrow zal Pluto Fest 2024 openen en ik ben zeker dat dit een zeer goeie opening zal zijn. Wij geven ook trouwens een airbrush Pluto Fest gitaar weg ( gemaakt door Bharat Hermansson ) aan 1 van de eerste 50 betalende bezoekers die op 16 november binnen komen. De deuren gaan open om 14u30 wees er dus zeker bij ;p
Dan is er Dyscordia, toch een grotere naam binnen de scene. Er is zelfs een heus Army. En toch hebben ze wat line up problemen en krijg ik de indruk dat de ‘groei’ naar boven een beetje gestopt is … Je mening graag over Dyscordia?
Dyscordia heeft een goeie reputatie al vanaf het ontstaan van de band. Er hangt een heus army aan inderdaad. Wij kijken er naar uit ze in Oosterzele tegen te komen. Zij stonden al op onze affiche als headliner een paar jaar geleden maar door de coronaperiode waren wij genoodzaakt deze af te lassen met veel spijt in ons hart. Nu zijn ze co headliner ? Zij hebben een nieuwe bezetting maar deze zal ook heel goed zijn. Het is trouwens de eerste keer ik ze zal zien met de nieuwe bezetting en het is ook het laatste optreden dat ze doen in 2024 op Pluto Fest dus wie deze mist heeft ongelijk ;-)
Poysedon ken ik ook al veel jaren, ik ben fan, moest ik dat niet zijn waarom zou ik naar hen komen kijken? Wat maakt hen bijzonder?
Posyedon willen we ook al jaren op ons podium maar viel ofwel buiten het samen stellen van de line up of ze waren niet beschikbaar. Deze keer kregen we ze dus wel te pakken. Ik weet zeker dat hun gebrul Oosterzele ook wel op de kaart zal zetten.
Ook Promise Down volg ik al een tijdje … Ik ben fan maar, wat maakt hen zo bijzonder?
Wel mijn vriendin Peggy en ik waren vorig jaar op een evenement waar Promise down op de line up stond. We waren gelukkig net op tijd die dag. Vanaf de eerste heavy rock n roll noot tot de laatste hebben we ons geamuseerd. Deze klinken zeer goed, hun teksten zijn ook de max toen ik het liedje ‘Furious M. d’e eerste keer hoorde lag ik strike zeker met de show er bij, de zanger William Lawson of was nu Whiskey JohnnyJ komt zelfs eens in het publiek met de song ”Turn To Break The Seal.” Die avond hebben we hen ook gevraagd om dit jaar op Pluto Fest te spelen.
De daarop volgende twee bands zijn Sad Iron en Burning …
Sad Iron kende ik amper, ook al bestaat deze band al jaren. Maar ze brachten vorig jaar een dubbel album uit samen met Burning. Deze band kenden we wel. Ze stonden dus ook met elkaar in Nederland op het podium om hun cd te releasen dus waarom niet in België dachten wij. Ikzelf heb ze in België nog niet gezien dus we zijn benieuwd. Hun dubbel album klinkt alvast goed.
Headliner is Picture, die op de Nederlandse metal hun stempel drukken; voor mij een onbekendere band. Graag wat meer uitleg
Oh nee hoor, als je een paar liedjes zal horen zal je wel weten wie Picture is denk ik. Ze zijn één van de oudste heavy metal bands uit Nederland. Ze hebben heel wat ervaring dus en hebben ook een mooie leeftijd allemaal, maar ze doen het nog goed en zijn nog steeds op tour. Momenteel zitten ze dacht ik in Zuid- Amerika. Het loopt dus goed voor hen en zij kijken er net als ons naar uit om elkaar te ontmoeten. Het ziet er ook altijd een groot feest uit wanneer ze optreden, dus doen we dit ook op Pluto Fest!
De echt grote namen worden nog enkel voor festivals als Graspop geboekt. Vroeger kon een organisatie als jullie die dan ook wel soms boeken ‘exclusief’ maar die tijden lijken wat voorbij, of niet? Is het moeilijker om een echte grote headliner geboekt te krijgen anno 2024?
Wel sommige bands hebben hun prijzen na corona omhoog getrokken. Dit zijn niet alleen de buitenlandse bands. Je schrikt er soms van. Nu er zijn kleinere evenementen die toch al grote namen geboekt hebben maar dat vinden wij een risico als je dan veel geld uit geeft om een band te boeken en plots komen er op jou geplande data nog 2 andere evenementen dan zit de kans er in dat je er financieel niet aan uitkomt. Met gevolg dat je dan misschien moet cancelen. Het was vroeger misschien makkelijk als een grote headliner op tournee was in de buurt dat je deze nog kon strikken maar dan moet je wel heel veel geluk hebben dat dit nog past op een zaterdag. Nu wij met Pluto Fest hebben ook misschien wel graag eens een grote headliner op ons podium maar we zijn ook blij met de bands die we tot nu toe al hebben gehad. En zoals gezegd boeken we liever 5 nieuwe bands dan 1 grote. Nieuw talent is ook belangrijk. Wij hebben sympathie voor nieuwe bands en artiesten en geven ze bij Pluto Fest graag een podium. Het zijn allemaal stuk voor stuk goeie bands die we tot nu toe al hadden of hebben. Wij kiezen ervoor om verschillende stijlen soms in de line up te steken. Niet iedereen kan dat smaken, maar voor iedereen goed doen kan je nooit. Tot nu toe hebben we ieder jaar al zeer goeie commentaren gehad op Pluto Fest van iedereen die aanwezig was. Wij willen dat zo houden. Groter moet het niet worden wij zijn tenslotte maar met een bestuur van 2 personen die ook nog een gezin vormen en ook nog dagelijks moeten gaan werken. Wees gerust, je bent daar als organisatie heel wat uurtjes mee bezig. Misschien kunnen we een oproep plaatsen “wie ons team wil versterken mag dit gerust laten weten”. Wel enkel ernstige kandidaten. Hahaha
Hoe zie je de toekomst van Plutofest? Uitbreiden? Of wat zijn de eventuele ambities en plannen?
Wij hopen nog lang te blijven bestaan. Ieder jaar zijn wij tevreden. Zoals al gezegd, normaal hebben we 6 bands dit jaar 7. We gaan dit evalueren of het doenbaar is met het uur schema. We willen niet dat de stagemanagers Guido en Isabelle van Metal Fun en de crew zich in het zweet werken door een te strakke planning. Dus na Pluto Fest 2024 stemmen we met hen af hoe de op- en afbouw was en of alles goed verlopen is. Dan zien we voor de volgende edities of we terug naar 6 bands gaan of 7 bands behouden. 7 bands is echt wel het maximum want hoe meer bands je op het podium zet hoe vroeger je de dag zelf moet beginnen. Onze plannen voor de toekomst … tja, het hangt bij ons ieder jaar af van de opkomst van de editie voordien en ik denk dat dit bij iedereen zo is. We hebben al eens gedacht aan 2-daagse maar die plannen liggen voorlopig in de kast. Het moet een hobby blijven en onze medewerkers moeten ook gemotiveerd blijven. In ieder geval na Pluto Fest gaat de riem er af. Verbouwen en verhuizen hangt nog wat in de kleren. Gelukkig hadden we nog wat ontspanning met het organiseren van Pluto Fest . ?
Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust nog enkele links toe … zeker om tickets te kopen…
Volledig wederzijds Erik. Wij hopen zoveel mogelijk mensen op ons Pluto Fest te zien.
Tickets zijn er nog te verkrijgen online via onze link op de facebookpagina’s en het evenement pagina “Pluto Fest 2024” of via de link op onze website www.new-pluto.be Tickets kosten 23 euro en aan de kassa betaal je 28 euro. En vergeet niet bij de eerste 50 bezoekers te zijn want er zijn mooie prijzen te winnen! Deuren gaan open om 14u30. Wacht zeker ook niet te lang om tickets te kopen.
Cracks - LAWIJTSTRIJD was voor ons een ‘check’ of we al of niet goed bezig waren … én het is dus erg positief uitgedraaid
Op 11 mei dit jaar waren we aanwezig op de LAWIJSTRIJD finale in De Casino in Sint-Niklaas. De wedstrijd werd helemaal terecht gewonnen door de onvolprezen Ide Snake, Hoewel we de indruk hadden dat elke band op dat podium een potentiele winnaar was.
De publieksprijs werd gewonnen door het gezelschap Cracks: Over hun optreden schreven we : ‘’Cracks had een enorme horde fans meegebracht, bij voorbaat leek het een gewonnen thuismatch … Maar een wedstrijd dient nog steeds te worden gespeeld, thuisvoordeel of niet …. Cracks vloog er meteen in en trok een ondoordringbare geluidsmuur op. Al gauw zijn er moshpits en vliegt er een crowdsurfer voorbij. Cracks halen hun inspiratie bij bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live en in hun sound merken we naast de referenties dat ze een eigen smoel hebben !’’
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, hebben ze al enkele fijne concerten gespeeld en brachten ze eindoktober een EP op de markt.
Rond die release, hun deelname aan LAWIJTSTRIJD en de impact ervan hadden we een fijn gesprek met Robbe en Joran.
Vertel eens wat meer over de band, wie zijn Cracks en heeft die naam een bijzondere betekenis? Iets te maken met drugs?!
Nee de naam heeft niets te maken met drugs (haha) onze naam was wel eerst Crackheads, dat kwam beetje ‘verkeerd’ over. Als je ‘Crackheads’ opzoekt op Google kom je iets anders tegen We hebben dat gewoon ingekort naar ‘Cracks’. Dat is een beetje het verhaal achter de naam…
Ons ontstaan was eigenlijk vrij organisch. Joran, Jules en Kobe zaten al in een coverband, maar wilden zich meer focussen op het schrijven van eigen nummers. Zo kwam Joran terecht bij zijn beste maten, Sam en Robbe. Sam had al wat ervaring op gitaar, en Robbe had zijn enthousiasme voor muziek al eens luidkeels gedeeld op een BBQ. En zo werd Cracks geboren. Na de eerste repetitie waren we alle vijf al vrij zeker: dit was een goede match.
Ik zag jullie live op LAWIJTSTRIJD. Jullie hebben terecht de publieksprijs gewonnen. Jullie grijpen terug naar de sound van bands als Idles, Nirvana, Fontainas D.C en Turnstile. Wat een intensiteit en vuurkracht live. In de sound merken we naast de referenties dat jullie toch nu al over een eigen smoel beschikken. Klopt diit? Of zie je zelf nog groeimogelijkheden?
We willen uiteraard vooral ons eigen ding doen, maar het zijn wel die bands die ons enorm inspireren. O.a. live pikken we daar elementen uit , hoe zij zich op dat podium gedragen, om dat ook zelf toe te passen. Daardoor wordt ook die link gelegd dus. Er zijn vrij veel jonge bands, zelf bestaan we ondertussen circa twee jaar , we zijn begonnen met twee mensen die geen ervaring in de muziek hebben. Je moet dus wel ergens je inspiratie halen, en daarmee verder werken om inderdaad een eigen smoel te kweken… op dit moment, na toch al wat meer ervaring op te doen, staan we al wat sterker in onze schoenen en stillaan een eigen imago aan het kweken.
We blijven hopelijk zeker groeien naar nog meer eigenheid. Ik heb het gevoel dat we met elk optreden een tikkeltje beter zijn dan het vorige. Dat blijft wel motiveren om te blijven optreden.
Het is nu niet meer praktisch mogelijk om in deze tijden uniek te zijn … er is een overaanbod aan jonge bands. Kun je als band zelf je weg nog vinden?
We zijn nooit gestart met het idee om ons daar ergens tussen te gaan murwen of zo. Ons idee was muziek maken en ons daarmee amuseren. We werken alle vijf, en het is voor ons puur een hobby en passie. En dat verloopt op het moment op wieltjes. We amuseren ons te pletter. Vooral live dan. Nummers schrijven is beetje moeilijker, omdat er zoveel aspecten komen kijken en je niet teveel in herhaling wil vallen. Het is wellicht niet gemakkelijk geworden om in die wirwar aan bands je weg te vinden, maar het is ook niet onmogelijk. Laat het ons houden bij, we nemen ons zelfs niet te au Serieus en zien wel wat er op ons afkomt. Al onze eieren liggen niet in het mandje om een succesband te worden, net omdat het voor ons alle vijf puur hobby is. Laat het ons daarbij houden.
Lijkt me mooi. Ik wou het ook nog even over die publieksprijs op LAWIJTSTRIJD hebben, opent dit deuren voor jullie?
Ik las een tijdje terug over artiesten, die vonden van niet, na het winnen van een liedjes wedstrijd (al was dat meer in het commerciële gerichte genre)
LAWIJTSTRIJD was HET uitgelezen moment om een confrontatie aan te gaan met mensen die ons, naast onze vaste fanbase, nog niet kennen. Op dat vlak opent dat zeker deuren, je spreekt een ander publiek aan. Je maakt heel de tijd muziek, en weet niet of mensen die echt wel goed vinden. Dus dit was een zeer goede barometer. LAWIJTSTRIJD was dus voor ons een ‘check’ of wel ja dan nee goed bezig zijn.. en dat is dus goed uitgedraaid. Een mooi verhaaltje , tijdens de voorronde moest ik naar WC en hoor twee mensen zeggen ‘hey zeg, die band daarnet was wel heel goed e! zo een beetje Nirvana meeting Fountain DC.’ Op zulk moment denk je dat je in je opzet bent geslaagd. Dus wat deuren openen betreft? We hebben vooral veel meer mensen leren kennen, meer aanspreekpunten. En dat is niet alleen voor ons, maar eigenlijk voor al die bands die daaraan mee deden…
Jullie hadden opvallend veel fans bij, hoe heb je die fanbase opgebouwd? Waarschijnlijk door veel optredens; is er ook een soort marketingplan? of is dit te ver gezocht?
Een groot deel van onze fans zijn vrienden en familie die ons blijven steunen. Een doordacht marketingplan zit er niet echt achter.
Eind oktober kwam een EP uit. Ik merk op dat bands vaak eerst een EP of single uitbrengen vóór een full album uit te brengen. Een bewuste keuze of hoe moet ik dat zien?
De EP komt gewoon omdat we ondertussen al zoveel live hebben gespeeld waardoor de fans ze kennen door ze enkel live te horen. Vanuit die optie was het belangrijk om wat nummers uit te brengen, zodat de mensen er ook thuis kunnen naar luisteren. Het was een beetje een noodzaak dus, en wij wilden ook iets tastbaar online hebben. Een droom is natuurlijk een full album uitbrengen. Als je als band echt ergens wil geraken is Spotify de beste media om wereldwijd herkend te worden, mensen kunnen je muziek wereldwijd beluisteren. Een LP maken is heel duur. Zeker als beginnende band betaal je u blauw in de studio en zo.. Daarom is het dus ook interessant om te beginnen met wat singles online en nu dus die EP. Om zo verder te bouwen naar… Spotify is dus voorlopig de beste media, maar we zijn zelf ook LP spaarders, we hebben een ruime kast met LP’s . De droom is duw zeker om zelf een album uit te brengen.. als de tijd daar rijp voor is
Wat Spotify en de EP betreft, ik heb jullie muziek beluisterd op Spotify… Op basis van de singles “Living like this” en “Peace out’ is het verbluffend hoe jullie die live sfeer ook op plaat brengen. Mooi. Is de EP live opgenomen? Hoe zien we het best?
Dat komt gewoon door Pieter, we hebben een enorm goede produceren die perfect weet wat we willen. Hij weet perfect welk effect dat we op plaat willen creëren. Dat we de energie die we live brengen, willen we dus ook brengen op plaat. De opnames zijn ook heel speels, en live opgenomen als het ware. En onze producer volgt ons daarin, de pluimen komen hem toe.
De songs op die EP gaan wat dezelfde richting uit; naar een full album toe vormt dit misschien ook de basis om verder te gaan naar een ruimer publiek toe? Wat wens je precies te doen met jullie muziek?
Het geld dat we verdienen aan merchandiser en dergelijke, gaat direct terug naar het maken van muziek. Om onze studio tijd te betalen o.a. dat is hetzelfde met verdienste van optredens, dat geld gaat direct terug in de band. We verdienen er zelf niet echt iets aan. Maar we hebben het al aangegeven, we doen het ook niet echt voor het geld dus. We kijken vooral naar bands die kunnen zeggen dat ze enorm veel optredens hebben kunnen doen, en dat is vooral iets waar we al trots op zijn en hopen nog meer te doen. Dat is het leukste aan muziek maken, kunnen optreden met je eigen muziek…
Om echt ‘door te breken’ is ‘Belg-zijn’ geen rem op jullie groei? Met de muziek die jullie brengen waren jullie als Britse of Amerikaanse band wellicht nu al groot geworden ? Of is dat kort door de bocht?
De scene blijft hier inderdaad wat hermetisch. Alles in België, blijft in België. Om te gaan toeren in het buitenland heb je wat meer budget nodig. Het is zeker een extra ‘chanlenge’ om dat te bereiken, ook in het buitenland optreden. … we staan , elk van ons vijf, met beide voeten op de grond. En we willen graag zo lang mogelijk blijven doorgaan. Laat ons dus vooral niet lopen, voor we kunnen stappen.
Mooie ingesteldheid, of is de marketing, die je kan pushen in een richting die verafligt van wat je zelf wil …
Dat is ook de reden waarom we tot op heden nog steeds geen manager hebben… we houden het bewust bij een DYI mentaliteit. We stellen dat ook zo lang mogelijk uit, net omdat we op ons eigen ritme willen geraken waar we zijn, en zien wel hoe dat dan verder evolueert tot een punt waar we die stap wel zetten, maar heel bewust en goed wetende waar we mee bezig zijn. Vanaf dat echt nodig is, dan zullen we het zeker te overwegen. We hebben zonder manager al heel wat optredens gedaan, zoals op Gentse Feesten dus zijn we heel tevreden. Als we aan ons plafond zitten.. dan zien we wel..
Bands als Nirvana, Rolling Stones zijn allemaal zo begonnen… maar is dit niet het nadeel van digitalisering, sociale media en dergelijke? Is de druk nu veel hoger dan vroeger? Hoe ervaren jullie het?
Wij zien digitalisering als een positief iets! Voor kleine artiesten is het veel makkelijker geworden om muziek te schrijven en te produceren dankzij digitale tools. Vroeger moest alles in een dure studio gebeuren, terwijl nu een getalenteerd persoon een hit kan maken vanuit de slaapkamer. Daarnaast is het ook eenvoudiger voor mensen om ons terug te vinden. Via social media kunnen we onze fans op de hoogte houden van onze optredens.
De verhoogde druk die hiermee gepaard gaat, voelen we eigenlijk niet. We doen dit gewoon om ons te amuseren en kijken op naar andere bands die het beter of slimmer aanpakken dan wij.
Wat zijn de volgende plannen? De wereld veroveren?
(haha) eerst de wereld veroveren, dan een album uit brengen.. terug in de studio gaan, en wat schrijven. We zijn de laatste twee jaar in dezelfde richting blijven uitgaan, het resultaat vind je dus op de EP.. we willen nu gewoon van nul uit terug beginnen schrijven en zien waar we dan uitkomen, in oogpunt van dus eventueel een full album. Dat is het plan voor volgend jaar en de komende jaren een beetje. En ondertussen gewoon blijven optreden. Maar dus ook focussen op studio werk.
Ambities… Sportpaleizen uitverkopen, op Rock Werchter of Pukkelpop spelen, headliner zijn of een naam worden binnen het club circuit ?
Het zou mooi zijn om op grote festivals te staan of in Sportpaleis te spelen, absoluut moet dat zoveel mensen je nummers mee brullen, inderdaad. Het kan zeker super tof zijn ! maar voor de muziek die wij spelen is een klein zaaltje, waar je alles echt voelt en ruikt veel plezanter. Daarom verkiezen we toch het club circuit. Een realistischer doel wat ‘grotere festivals betreft, lijkt eerder Crammerock.. ik ben van Stekene , en Crammerock staat zeker op mijn lijstje.
Zijn er ook ambities naar het buitenland toe, welke landen zouden jullie graag optreden?
Wij staan open voor alles! Een tour in het buitenland zouden we zeker niet afwijzen. Als ik nadenk over mogelijke landen, lijken buurlanden zoals Nederland en Duitsland het meest realistisch. Maar als we de kans krijgen om over het water in Engeland te spelen, zeggen we daar zeker ook geen nee tegen.
Bedankt voor het fijne gesprek, we blijven jullie op de voet volgen …
Enkele interessante links
Instagram: https://www.instagram.com/cracksband/
Facebook: https://www.facebook.com/profile.php?id=61550487927368
Vi.Be: https://vi.be/platform/cracks
Nicolas Mortelmans - Een groot deel van al mijn invloeden zitten verstopt in de plaat, hoedanook met die Indische invloed op de background. Een mooie mix.
De festivalzomer bestond uit een vat van lange nachten en korte dagen, prachtige concerten en ware spirituele ontdekkingen. Een daarvan was Nicolas Mortelmans op Gent Jazz. Lees gerust
https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95398-gent-jazz-2024-met-rodrigo-y-gabriela-reis-rond-de-wereld-in-een-dag.html , die met zijn debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records, zijn liefde voor het instrument Sitar in de kijker wil zetten. Hij zocht en vond voldoende gelijkgestemde muzikanten. Live zorgde het dus wel degelijk voor een reis naar het verre India. Er hangt de gehele set een bevreemdend mooie sfeer, die mensen aanzet zich neer te zetten en te luisteren. In de Garden Stage werden sommige acts geconfronteerd door overdadig geroezemoes. Maar bij Nicolas Mortmans Quartet bleef het opvallend stil. Ook bij de intiemere momenten. En dat is een zeer sterke prestatie. De hypnotiserende Sitar , tabla en Tanpura klanken werden trouwens gecombineerd met gewoon Elektrische gitaar. Wat op zijn beurt zorgde voor een milde botsing tussen de Indiaanse en de Westerse Cultuur. En dat maakt dit gezelschap een unieke parel.
We hadden een fijne babbel met Nicolas. Niet alleen de liefde voor Sitar kwam aan bod, ook de verdere toekomstplannen deden we uit de doeken. Bovendien had Nicolas een echte primeur voor ons in petto…
Ik zag je live op Gent Jazz en met met je debuut ‘MĀYĀ’ ,uit bij WERF Records; je wilde jouw liefde voor het instrument Sitar in de kijker zetten. Kun je ons er iets meer over vertellen? Waar is die liefde voor Sitar ontstaan?
Geen probleem , ik praat er graag over (haha). Ik speelde vroeger gitaar/bas/drum. Ik ben ook even DJ geweest en ben toen beginnen reizen en was op zoek naar ‘iets’ dat ik tot op heden nog niet had gevonden. Ik ben beginnen experimenteren met Arabische percussie , allerlei blaas instrumenten. Ik was een beetje alles aan het uitproberen tot ik in 2009 een filmpje zag op YouTube van Ravi Shankar uit 1967. Ik had tot op heden nog nooit geluisterd naar dat instrument Sitar, ik was niet echt op de hoogte hoe dat echt klonk of zo. Het was voor mij een echte eyeopener. Ik had iets van ‘deze vibe, deze klank dat is het gewoon’ Ik heb dat concert ondertussen honderden keren bekeken. Ik was me ook niet bewust van zijn connectie met o.a. The Beatles en zo, het was dus tot dat moment compleet onbekend terrein. Na 2010 ben ik dan Sitar les beginnen volgen en toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan..
Dat was bij Anoushka zeker? De dochter van Ravi?
In eerste instantie heb ik les gevolgd bij een Belgische Sitar speler. één of twee jaar, en toen ben ik les beginnen volgen in Indië. Bij verschillende Sitar goeroes tussen 2010 en 2017. I reisde toen op en af, meestal in de winter een drietal maanden. Het is pas in 2017, toen ik al zeven jaar speelde, dat ik bij Anoushka terecht ben gekomen.
Je verblijf in Indië … Het is een cultuur die we hier in het Westen niet echt hebben ontdekt denk ik, misschien ook niet echt via het internet. Vertel ons wat meer over die cultuur?
Alles is dankzij internet inderdaad toegankelijker geworden, dat klopt. Maar het is gewoon iets dat je ter plaatse moet ervaren. Indische cultuur moet je, net als elke cultuur eigenlijk, proeven, ruiken en echt voelen. Je kunt dat niet ontdekken via een schermpje of een filmpje alleen dus.
Je optreden op Gent Jazz … De tabla en Tanpura klanken klonken op Gent Jazz hemels. Het publiek was bij jullie opvallend stil. Heb je het ook zo ervaren? Hoe waren de reacties achteraf?
De reacties waren opvallend positief, en ik was ook verrast omdat het nog redelijk vroeg op de dag was, maar het publiek bleef tijdens onze set dus inderdaad opvallend stil. op de Garden stage kun je tien man voor jou hebben of vijftig , het kan zijn dat er vijfhonderd man zijn of ze allemaal aan het babbelen zijn. Dat is koffiedik kijken. Een echter verklaring heb ik er niet voor. Ik had er niet teveel verwachtingen van omdat onze muziek niet zo goed tot zijn recht komt in open lucht. Er zijn ook heel wat mensen komen zeggen dat ze het mooi vonden , dus ja een onverwacht maar zeer positieve ervaring.
Op zo’n optredens komt een wat meer ‘mainstream publiek’ kijken; opent dit nieuwe deuren?
Hopelijk opent dat nieuwe deuren (haha) . soms heb je dat niet door of zo een boeking komt doordat die organisatie je heeft gezien of zo. ik hou er in elk geval om dat instrument Sitar, dat niet zo goed gekend is, over te brengen naar een groter publiek dat er nog niet mee in contact is gekomen. Dat is een doel op zich. En daar was Gent Jazz wel de ideale plek voor. Meestal komen daar vroeg of laat wel mooie dingen uit voort, maar soms kan dat pas een jaar later zijn of zo; Het is dus afwachten of het ‘ander deuren’ zal openen.
Je hebt ook samen gewerkt met artiesten als Stef Kamil Carlens, Leki en Tim Vanhamel. Dat zijn, naar mening ook artiesten die over de grenzen heen durven kijken. Was dat de reden om met hen in zee te gaan? Hoe was die ervaring voor jou (want je komt met een ‘ruimer publiek’ in contact, die houden van meer populaire muziek?
Leki die had mij rond 2014/2015 gevraagd om op haar album ((ales of the journey??-))) mee te spelen, en dan ben ik ook een live tournee gaan doen met haar. En dan hebben we daarna nog een tweetal albums gemaakt. Ik heb fantastische herinneringen aan die fijne samenwerking. Helaas heeft ze in 2022 een hersenontsteking opgelopen, waardoor ze niet meer in staat is om te spelen. We hadden net met Stef Kamil een album gemaakt en gingen ermee toeren. Maar helaas.. via haar kende ik ook Stef Kamil Carlens. Tim Vanhamel van zijn kant, is ooit naar een concert van mij komen kijken. Die had thuis een Sitar liggen, en is bij mij was les Sitar komen volgen. en toen heeft ie gevraagd om op een plaat van hem te spelen, en visa versa. Tim is gekend als rock muzikant, maar heel openmindend en is ook steeds op zoek naar nieuwe dingen doen. ik heb eigenlijk ook nog een primeur. De meeste nummers op het album MĀYĀ zijn met tabla, en dergelijke percussie, maar ik wou heel graag één nummer hebben in een traditionele bezetting met bas/drum/gitaar want ik ben grote rock fan. Het is trouwens ook leuk om mijn Westerse rock roots samen te brengen met die typische Indische muziek. Ik heb een studio in Antwerpen afgehuurd voor één dag en ik heb dus Simon Segers (De Beren Gieren) op drums, Stef Kamiel op bas , Tim Vanhaemel gitaar en Roland Van Campenhout op gitaar gevraagd en ikzelf op Sitar. En toen hebben we geïmproviseerd en opgenomen. En dat is het nummer ‘Indisch moment’ geworden op het MĀYĀ album. We hadden de koppen echter bij elkaar gestoken en kwamen tot de vaststelling waarom maken we rond die single, los van de MĀYĀ plaat, geen apart album. Toen had ik daar geen tijd voor, maar twee jaar later heb ik daar een stuk uitgeknipt en een album rond gemaakt en uiteindelijk zal dat mijn tweede plaat worden. En die komt uit in Oktober 2025. En in december dat jaar gaan we en club toer doen. in voorjaar 2026 gevolgd door een CC tour. Met Simon Segers op drum, Tim Vahaemel op gitaar, Stef Kamil Carlens op bas en ikzelf op Sitar. Roland kan niet mee want die zit in Azië dan. En dan gaan we 100% improvisatie spelen, zoals op het album.
Bedankt voor deze fijne primeur!
Trouwens, ik hoorde dat je studies van psychologie hebt gevolgd en orthopedagogie. En toch voor de muziek koos, tegen de zin van je ouders in … Een sprong in het duister?
Hebben je ouders er ondertussen vrede mee met die beslissing?
Ik heb een redelijk klassieke opvoeding gehad. Muziek was gewoon een toffe hobby, en dat werd toen – ze zullen het niet graag horen – zelfs gebruikt om me te straffen als ik bijvoorbeeld minder goede punten had. Dan namen ze mijn gitaar af voor een periode of zo (haha). De boodschap was duidelijk, muziek is tof maar je studies gaan voor. Toen ben ik even Psychologie beginnen volgen maar die studie heb ik niet afgewerkt. Deze van Orthopedagogie wel. Ondertussen bleef ik puur als hobby met muziek bezig. En toen ik mijn diploma had, had ik iets van ‘nu begint mijn studie’ en ben ik naar Indië getrokken. Ik heb nog deeltijds als Pedagoog gewerkt, tot dat niet meer lukte om te combineren met concerten. En toen ben ik voltijds op muziek gestort. Mijn ouders waren er zeer sceptisch over, maar na een aantal jaren merkten ze dat dit wel goed begon te lukken en nu zijn ze zeer fier en komen ze regelmatig wel eens zien naar een optreden.
Op een vraag antwoordde je ‘’ Voor mij betekent een goed concert dat ik niet meer aan het denken ben, en samensmelt met de muziek en het publiek.’’ Was Gent Jazz zo een moment? En kun je een voorbeeld geven waar dat wel is gelukt?
Het moeilijke op Gent jazz was, normaal spelen wij met het kwartet minstens een uur tot een uur en een kwartier. Nu kregen we amper 35 minuten. Daardoor kon ik me niet 100% verliezen in de muziek, want ik moest de klok in het oog houden. de muziek stond voor mij persoonlijk ook iets te zacht. Niettemin was dit een fijn concert. Maar zo concerten waar je 100% samensmelting hebben tussen muziek en publiek? Dat gebeurd amper 1 tot 2 keer op de tien of zo. er zijn zoveel factoren dat meespelen, dat dit eigenlijk uitzonderlijk is. Dat gebeurd soms wel gedeeltelijk, maar echt 100%, zo een magische connectie? Dat is dus eerder zeldzaam. Van De MAYA tour die we nu hebben gedaan was ons optreden op Sfinks festival zo een moment. Dat was in een gesloten tent die bomvol zat, het was nog klaarlichte dag maar het was daar compleet donker. Je kreeg het gevoel dat je in het midden van de nacht aan het spelen was. Iedereen was muisstil, het publiek begon ook enthousiast te roepen en klappen tijdens de show.. dat gaf ons zoveel energie dat we compleet in een trance waren met ons vieren. In Brugge hadden we een concert in een kerk. Alle factoren vielen daar samen. Een perfecte klank. Heel aangenaam publiek. Alles viel gewoon samen, dat voelde ik al bij de eerste noot dat ik speelde. Dat is het! Als een soort therapeutische ervaring.
Betreft je album MĀYĀ, een interessant werk waar culturen zachtjesaan tegen elkaar botsten … Wat denk je?
Dat was zeker een bewuste manier van werken, een soort schok of zachte botsing teweeg brengen tussen uiteenlopende culturen. Toen ik in het begin sitar speelde, was ik gefocust op spelen van Indische muziek en proberen zoveel mogelijk in die cultuur mee te gaan. En me enkel daartoe te beperken. Na verloop van tijd besefte ik, ik ben Belg geen Indiër. Ik heb nog andere muzikale voorkeuren en invloeden. En vanaf toen ik het toeliet om die beide kantjes van mezelf te combineren was dat ook een bevrijdend gevoel. Ik heb een grote liefde voor rock muziek en Elektronische muziek. Het idee rond het album was om heel traditioneel te beginne, het eerste nummer is een heel lang nummer. ‘Red Dragon’ dat duurt 23 minuten of zo. en dat is het nummer dat het dichtste aanleunt bij Indische klassieke muziek. Een beetje een persoonlijke ode aan de Indische muziek en roots. Naarmate de plaat vordert komen er steeds meer Westerse invloeden in. Op die plaat probeer ik de Sitar telkens op een andere manier te benaderen. Een groot deel van al mijn muzieksmaken zitten verstopt in die plaat. Soms zijn het puur die Indische invloed, soms meer rockachtig.. maar altijd met die Indische invloeden op de achtergrond. Die mix zorgt dan op zijn beurt voor een samenvloeien van mijn eigen persoonlijke muzieksmaken.
De reacties waren algemeen positief?
Ja toch wel; Het is ook soms wat raar, zo een plaat waar je heel hard aan hebt gewerkt, en ook een heel persoonlijke plaat is. Het is soms raar als je dan achteraf leest hoe mensen vanuit hun eigen perspectief die persoonlijke muziek gaan analyseren .. Beluisteren, beoordelen en een cijfer geven… het doet wel raar. Maar de reacties waren zeker positief.
Je bent ondertussen vader geworden … In hoeverre heeft het vaderschap een invloed op je muzikale inspiratie? Want muzikant zijn is nog steeds een vrij onzeker bestaan in ons landje? Heb je nog tijd?
Vooraleer ik vader werd was er maar één focus, en dat was die Sitar. Ik zat ook grotendeels in Indië, toen ik vader werd wilde ik daar zijn voor mijn kind natuurlijk. Ik wist bij voorbaat, als ik vader werd ga ik veel minder tijd hebben, dus ik moet er nu alles uithalen wat er uit te halen valt. Het toeval besliste dat ik net voor ik vader werd bij Anoushka ben terecht gekomen. Die woont in Londen en dat is vanuit Brussel heel gemakkelijk bereikbaar met de trein. Ik hoefde daar geen maanden meer te verblijven. Daardoor kon ik studeren en vaderschap perfect combineren. Er is dus minder tijd sinds er kinderen zijn. Maar die kinderen zorgen ook voor een gezond ritme en bron voor inspiratie. Maar het is een totaal ander leven, muzikant met of zonder kinderen.. sowieso. Om een voorbeeld te geven, toen ik vroeger ging optreden en pas om vier uur thuis kwam maakte dat niet veel uit en sliep ik door tot de middag. Nu kom ik om vier uur thuis, en twee uur later zijn de kinderen wakker (haha)
Ondertussen zijn de zomerfestivals voorbij … Wat zijn de verdere toekomstplannen (naast die primeur van daarnet)?
Nu is er nog even de nasleep van die MAYA tour. Er komen nog paar concerten aan, sommige solo , sommige zijn duo en enkele met kwartet. Daarnaast speel ik in heel wat losse projecten, ook soms wat eenmalige dingen. Zo had ik een concert met een vroeger lid was van het Brussels Phil harmonische orkest. En Organist. Iets totaal anders dus. Er komen ook in de toekomst nog veel losse concerten, in verschillende concepten en uiteenlopende muziekstijlen.
Wat is je voornaamste ambitie, zijn er nog doelstellingen die je voor ogen hebt? (buiten het gedoodverfde wereld dominantie)
Ik heb wel een paar ambities, ik wil sowieso dieper gaan in dat Sitar bespelen. Ik hoop dat er in de toekomst periodes zijn waar ik meer les kan volgen bij Anouschka . dieper gaan in die rijkdom van Indische muziek, is sowieso een doel dat ik voor ogen heb. Hoe meer tools je hebt als muzikant, hoe beter om verder te groeien. En sowieso nog meer platen uitbrengen. Ik heb ook nog een band ((SHTEM ??)) die debuut plaat komt bijna uit, dat is ook iets om naar uit te zien. Daar wil ik ook dringend werk van maken. Ik zou ook graag wat meer in het buitenland willen optreden. En ook de sitar combineren met een muziekstijl waarmee dat nog nooit gecombineerd is geweest, en het te proberen te brengen voor een publiek dat dit instrument nog niet kent. Dat is een uitdaging . er valt nog veel te ontdekken daar.
Sportpaleizen uitverkopen of op grote stadia staan bijvoorbeeld? De vader van Anoushka heeft op Woodstock gestaan, dus waarom geen Nicolas Mortelmans op Rock Werchter?
Met de muziek die ik onder mijn eigen naam maar? Ik denk dat dit te niche is . Wat Ravi Shankar betreft moet je natuurlijk in de tijdsgeest zien. Hij werd aangeraden door The Beatles , dat is toch niet niks. Woodstock was ook een explosie van LSD en spiritualiteit en dat paste perfect in dat plaatje. Met mijn eigen muziek zie ik dat niet gebeuren grote podia. Maar in samenwerking met een of andere artiest die dat ziet zitten om een Sitar toe te voegen aan zijn show. Om op die manier dat instrument toch naar een breder publiek te brengen. Op die wijze kan dat zeker lukken.
Laat het ons hopen … In elk geval veel succes … Zet hieronder gerust enkele links
MAYA kwam in april 2024 uit via WERF records: https://werfrecords.bandcamp.com/album/m-y
Barrel Smoke - Ik denk dat we met deze nieuwe plaat op een punt zijn, dat we een bepaalde sound hebben gecreëerd die bij ons past!
Barrel Smoke ontstond in mei 2020 tijdens de eerste lockdown van de wereldwijde pandemie … Dat resulteerde in de EP ‘Barrel Smoke’, opgenomen zonder dat de band echt een studio kon induiken door die omstandigheden. Twee jaar later kon Barrel Smoke wel de studio in. Met het full album 'Locked 'n' Loaded' onder de arm, met Jan Viggria (gitarist van o.a. The Guru Guru) als producer, gooide de band hoge ogen. Het album kreeg lovende recensies en opende ook meer deuren.
Ondertussen hebbe de heren eigen studio kunnen bouwen en kwam er een vijfde bandlid bij waarmee de single “Crime, Cocaine & Bootleg Whisky” werd opgenomen. Barrel Smoke oogstte onlangs nog succes tot in Amerika met een nieuwe single “Neon Light” en bracht nu eind oktober zijn tweede plaat uit ‘Death Trap’.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Tom Neeskens. Uiteraard keken we ook vooruit naar de toekomst, en spraken over ambities en de veranderende scene na die COVID tijden + welke invloed dit op hen heeft als band en muzikant..
Jullie zijn als muzikant niet aan jullie proefstuk toe, maar Barrel Smoke is een gloednieuw project. Hoe zijn jullie op het idee gekomen, hoe is alles begonnen..
We zijn begonnen midden in die corona pandemie, we mochten niet meer werken en niets doen, en verveelden ons eigenlijk een beetje. We wonen niet zo ver van elkaar, en Ibe en ik zijn ook schoonbroers, we zagen dus elkaar heel frequent ondanks die rare tijden. en toen zijn we beetje illegaal de kelder ingedoken (haha) en wat demo’s beginnen maken, en dat ging allemaal opvallend goed. Waardoor we daar toch iets meer wilden mee doen, met als gevolg dus die eerste EP.
Jullie hebben ook aan Wacken Open Air Battle meegedaan (zie ik op jullie instragram); hoe was die ervaring? en is zo een wedstrijd mee doen (of het winnen) een sleutel om meer deuren te laten open gaan denk je?
Voor een stuk wel, we hebben ook meegedaan aan de Alcatraz Bash , we hebben bij beide in de finale gespeeld en net niet gewonnen. Maar je komt op die manier wel met een breder publiek in contact, en ook mensen die je anders niet ziet op je shows. We spelen ook niet een specifiek genre , daarom is het moeilijke ons in een hokje te steken. Maar door zulke wedstrijden mee te doen, bereik je dus wel dat breder publiek en krijg je vanuit een andere invalshoek ook reacties. In die zin opende dat dus zeker deuren. Ook naar andere optredens toe. Er is binnen de scene veel concurrentie. Maar er blijft nog voldoende plaats over in onze kleine landje.
Daar pik ik even op in, je zegt het eigenlijk zelf er is een overaanbod aan bands. Ik vind jullie super goed, maar binnen die muzikale poel aan bands binnen jullie genre, hoe vindt Barrel Smoke daar zijn weg terug? Wat maakt jullie zo uniek dat ik (moest ik geen fan zijn) toch voor jullie zou kiezen?
Wat ons uniek maakt is dat we alles DIY doen, en ons niets aantrekken van trends. We schrijven muziek die wel in de eerste plaats zelf graag horen. Indien iemand anders dat leuk vind, goed, indien niet is dat jammer maar dat houdt ons niet tegen. We doen dus ook daadwerkelijk alles zelf, wat de nieuwe plaat betreft ook. Behalve het ontwerp van de platenhoes. We hebben onze eigen studio. We zijn van niemand afhankelijk, buiten de vijf bandleden zelf. Dat zorgt ervoor dat we ergens wel boven dat maaiveld kunnen uitkijken, omdat er gewoon geen druk op onze schouders rust via managers of zo. dat willen we ook zolang mogelijk zo houden.
Jullie brengen dus nog steeds fysieke platen uit, is dat nog ‘nodig’ in deze tijden van YouTube, sociale media en Spotify? Ik weet dat er binnen de muziek die jullie brengen nog fans zijn die LP’s kopen maar toch..
Spotify is een perfect medium om je muziek wereldwijd te verdelen, tot in alle uithoeken van de wereld kunnen ze naar je muziek luisteren. We willen ons echter profileren als een ‘70s /’80s band en binnen die niche koopt men nog platen. We zijn zelf ook verwoede LP verzamelaars. Het kost allemaal veel geld, maar er is duidelijk nog een markt voor, dat merken we toch. Het verkoopt en blijft verkopen, meer dan CD’s zelfs. We kunnen niet anders dan online mee gaan, maar willen toch ook authentiek blijven; De inkomsten van onze optredens, verkoop van T-shirts en zo gaat integraal in de productie van platen, maar het loont de moeite om dat zelfs in deze tijden te blijven doen.
Is het sinds corona niet moeilijker geworden om als band aan de bak te komen en te blijven? Ik heb de indruk dat de scene toch veranderd is.. Niet in het voordeel van de ‘underground’ heb ik de indruk
De scene is inderdaad veel veranderd. Dat merken we zelf ook wel. We draaien al best een tijdje mee binnen die scene als muzikanten. Het is moeilijker geworden om optredens te boeken, mensen komen moeilijker buiten ook. Vooral in onze regio, Limburg, waar vroeger enorm veel kwalitatief heel goede bandjes waren zien we dat er veel verdwenen zijn. Het wordt ook niet meer aangemoedigd , iedereen is precies een slaapkamer muzikant geworden. Niemand wil nog echt samen spelen, samen repeteren heb ik de indruk. Ik speel uiteraard ook thuis nog gitaar en doe aparte dingen, maar er is wat mij betreft niets leuker dan met vijf kameraden op de gort gaan en optreden en samen komen in repetities. Maar die charme is voor een stuk verdwenen.
Wat me ook opvalt is de verandering binnen het publiek. Mensen kopen wel voor een AC/DC 150 euro of veel meer voor neer. Maar een band als jullie die ‘niet gekend is bij een groot publiek’ komen de mensen niet meer naartoe, ook al kost een ticket 15 euro of zo, waardoor daar amper publiek op afkomt. Dat was vroeger toch anders, merken jullie dat ook?
Dat is inderdaad een voornaam punt dat je aanhaalt. Het is frustrerend om te zien hoe grotere bands, en we gunnen hen dat wel, haast geen moeite meer moeten doen. Ze vragen overal veel geld om te mogen optreden, maar moeten er zoveel minder energie en geld insteken. Terwijl wij, en bands als ons, daar enorme inspanningen voor moeten doen, ook financieel, en gaan optreden voor een prijsje. Dan is het inderdaad wrang om te zien dat daar amper volk op afkomt, en die grote bands wel zoveel publiek blijven trekken. Dat is een verandering die wij dus inderdaad ook merken binnen de scene.. dat is een frustratie die je ook merkt bij veel muzikanten zoals ons ja. Dat ligt ook aan de massamedia, zulke grote concerten verkopen gewoon uit omdat het dood gepromoot wordt…
Waarom ik dat vraag, er zijn veel bands die het om die reden net opgegeven hebben. En ondanks die ‘frustraties’ blijven jullie (gelukkig voor ons) wel volhouden, wat is dan de motivatie om toch door te zetten?
We doen het gewoon veel te graag. We merken nu dat we als band sterker zijn , en het groter aan het worden is, zeker met die tweede plaat nu. Die is redelijk goed onthaalt. Er begint rond de band duidelijk iets te leven. We zijn vijf vrienden die veel te graag muziek maken, het is een passie die ons bindt. We stappen dat busje in en gaan optreden.. dat is de grote drijfveer om door te zetten, en ook dat we dus nu merken op een punt te zijn gekomen dat pas echt aan het groeien zijn. Laat het ons daarbij houden. en we zien wel wat de toekomst ons brengt..
Dat lijkt me inderdaad een drijfveer om door te zetten. Nu we daar zijn aanbeland. Op 31 oktober komt een nieuwe plaat uit ‘Death Trap’. Ik heb die al beluisterd, en ik hoor een streepje AC/DC hardrock, maar met een lekkere hoek af. Klopt dit?
Nee, want bij Alcatraz Bash hebben ze ons in Rock Tribune omschreven als ‘hardrock met een hoek af’. We hadden dat zelf nog nooit zo bekeken. We vonden het naderhand wel een prachtige omschrijving. Onze muziek is natuurlijk heel jaren ’70 geïnspireerd en daar hoort AC/DC ook bij uiteraard. Wat bij ons ook wel speelt. We zijn met vijf mensen die toch een uiteenlopende muzikale smaak hebben. Die hardrock bindt ons wel, maar we komen allemaal uit een heel andere scene. Onze zanger is een hevige country fan. Onze gitarist is dan weer enorm into typische ‘90s zoals Red Hot Chilli Peppers, Alice in Chains en zo. En de bassist en ik zijn enorm fan van hardrock en Southern rock. En daarnaast zijn er nog invloeden uit punkrock zelfs. Dus als je dit allemaal samen neemt, dat omschrijft onze muziekstijl een beetje, en zorgt voor ‘die hoek af’.
De songs ademen ook veel energie uit, ik ging er prompt lekker van headbangen. Jullie slagen er als één van de weinige in die ‘live sfeer’ te brengen op plaat,. Is dat een bewuste manier van werken om jullie muziek op plaat te laten klinken zoals het live wordt gebracht of is dat ver gezocht?
Dat is er zeker bewust in gestopt, we nemen ook alles live op. Onze eerste EP ook, ook al was dat kwalitatief niet het beste wat we hebben gedaan. Maar met de middelen die we toen hadden is dat goed gelukt. We zijn ons beginnen verdiepen hoe een band als Led Zepplelin hun platen maakt, of al die bands die we graag horen. En dan kwamen we tot de conclusie dat de sound die we graag hoorden, kwam van platen die live zijn opgenomen. de vorige plaat was in een externe studio, en hadden we ook live opgenomen. Ondertussen hebben we een eigen studio, waar we dus de muziek inderdaad bewust live opnemen. Zeker dus op die tweede plaat ‘Death Trap’. En nu doen we het altijd zo.. altijd live.
Is dit de stijl die jullie doorheen de jaren willen blijven uittekenen of zijn er nog groeimogelijkheden denk je zelf?
Ik denk dat we met deze nieuwe plaat op een punt zijn gekomen, waar we een bepaalde sound hebben gecreëerd die bij ons past. En die willen we ook behouden. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat er geen groeimogelijkheden meer zijn uiteraard. Die herkenbare sound zal wel blijven, maar als je de volgende plaat van ons hoort hoeft die niet hetzelfde te zijn als de vorige. We willen zeker er wat evolutie blijven insteken. Maar de basis is nu wel gelegd…
De reacties waren ook al heel goed heb ik begrepen?
We kregen al goede recensies. De plaat werd op Spotify ook goed ontvangen en we hebben ze eergisteren (31 oktober) voorgesteld in Hasselt, en daar kregen we ook heel positieve reacties op. Er was ook veel publiek en zo. het publiek was ook enthousiast. Tot hiertoe mogen we dus zeker niet klagen, integendeel.
Naast het uitbrengen van een plaat, wat zijn de verdere plannen? Wordt 2025 het jaar van de grote doorbraak? Met andere woorden, wat is je grote doel voor volgend jaar …
We gaan natuurlijk meer optredens doen, ons doel is ook meer naar festivals toe werken in 2025. Ondertussen club shows blijven doen, en er zij plannen om een kleine mini-tournee te doen rond die nieuwe plaat. Ook misschien Buitenland, maar dat is nog niet concreet. We zijn overal aan het onderhandelen. 2025 ziet er tot nu toe al heel rooskleurig uit, zeker en vast. Maar er kan (en mag) nog wat bijkomen.
Met de muziekstijl die jullie brengen zou je wereldberoemd kunnen worden moest je Duits, Engels of Amerikaan zijn … Is het feit dat jullie een Belgische band zijn een probleem om te groeien? Weinigen slagen erin, in ons land zijn ze zelfs zeer zeldzaam, zeker binnen de metal (ik denk aan Evil Invaders, die daar wel zijn in geslaagd). Wat denk je zelf?
Ja en nee, ik weet niet of dit effectief iets te maken met het ‘Belg zijn’. In Nederland (ook geen super groot land toch) wordt je als band zijnde meer ondersteund. Vanuit de Overheid wordt het zelfs aangemoedigd om zulke dingen te doen, waardoor ze daar zulke mooie concertzalen hebben door het land heen. Hier toch veel minder. Voor ons persoonlijk, we hebben een gezin en werk dus we gaan daarvoor niet verhuizen. We kunnen als Belg zijnde echt niet meer bereiken. En laat ons eerlijk zijn als je binnen België een naam kunt hebben als band en die naam behouden ? dan zij we ook wel blij hoor. Natuurlijk willen we internationaal kijken, maar dan moet het toch allemaal wel goed lopen. We hebben met onze single ‘Neon Light’ in de Billboard in Amerika gestaan, maar de kans om daar dan te mogen spelen lijkt ons klein. Maar zeg nooit, nooit uiteraard. En laat ons eerlijk zijn je vernoemd Evil Invaders maar die zijn naast Brutus toch wel een uitzondering wat dat betreft.
Wereld dominantie is wellicht niet direct jullie ambitie als ik het goed begrijp, wat is je grote ambitie en is er een soort ‘einddoel ‘ dat je voor ogen hebt?
Dat is iedere band zijn uiteindelijk ambitie, wereld dominantie , graag zelfs. Als ze morgen vragen om op Glastenbury te spelen, gaan we niet nee zeggen uiteraard. Maar we moeten realistisch blijven, en met beide voetjes op de grond. De band is niet mislukt als dat ons nooit zou lukken. we hebben dus zeker ambities, maar willen vooral stelselmatig blijven groeien. En kijken waar we uitkomen, en dan kun je altijd verrast zijn maar nooit teleurgesteld.
Een sportpaleis, op grote festivals spelen, grote zalen verkopen of toch maar een band worden binnen het clubcircuit en daardoor het risico nemen rond de kerktoren te blijven spelen? Tenzij die ‘kerktoren’ meer dan voldoende is voor jullie …
We verkiezen toch eerder het club circuit. Ook in het buitenland , als dat kan. Het Europese club circuit. Liever dat dan in een Sportpaleis, in een richting geduwd worden die niet meer strookt met de muziek die we zelf willen maken. We zullen nooit stappen in een verhaal van commercialisering.
95% antwoordt het club circuit. Maar het moet toch leuk zijn om duizenden kelen uw songs te horen meebrullen tot ver naar achter op een Graspop of in zo een grote zaal?
Dat moet inderdaad heel leuk zijn zoiets meemaken. Maar het is nog veel leuker om heel dicht bij je publiek te staan, en dat kan enkel in dat club circuit. De energie die je voelt in een volle club is gewoonweg onbetaalbaar. Natuurlijk zou spelen in een sportpaleis te gek zijn, maar niet ten koste van alles , laat het ons daarbij houden.
Dat lijkt me een mooie manier om dit interview af te sluiten, voeg hieronder gerust wat links toe, waar mensen jullie kunnen bereiken …
Tot ergens op een podium binnenkort … én zeker tot in 2025
Facebook: https://www.facebook.com/barrelsmokeofficial
Spotify: https://open.spotify.com/artist/79SgkUb8r8C6sLwvSJs8xG?si=4bXmXYKRT4mH2uod9nUmlA
Tropen – Je begint met nummers schrijven, terug afbreken en opbouwen tot je aan een constructie komt en een plaat, das nu net het proces bij Tropen in een notendop
“Ergens boven de regenboog beland je in Tropen, alles wat je daar verder over wil weten, vertaalt zich in de liedjes die we maken, en de manier waarop we die live brengen. Kom gerust eens luisteren, of duw op de playknop ergens waar de streaming door de Tropen stroomt. Voor liefhebbers van nutricore, krautpops, chachachazzjunk en lo-fat ingredient rock.” Dat staat te lezen in de omschrijving van het trio Tropen die recent een EP (cassette) op de markt brachten.
Tropen bestaat uit Bjorn Kerckhof: gitaar/ zang, Inge van den Kroonenberg: basgitaar /zang en Kris Vlaeminck: drums/ zang. Ze hebben al heel wat ervaring binnen de scene, en gooien hun ervaring en inspiratie samen in dit toch wel heel bijzonder project.
We hadden een fijn gesprek tijdens een van hun repetities met het trio. Over de band, over de cassette, over een beetje van alles…
De naam Tropen … het heeft niets te maken met de evenaar? De Tropen? Wie zijn Tropen, stel jezelf eens voor?
Bjorn: Tropen is heeft niets te maken met zomerse toestanden of de tropen op zich. Tropen is een stijlfiguur waarbij je door middel van een deel van iets, een geheel oproept. Dat is ook een beetje hoe onze muziek in elkaar steekt eigenlijk. Door delen van iets samen te voegen, een geheel oproepen ... Tropen dus.
Kris: De band is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Bjorn in pré COVID tijden. Ik zat toen in een ander project waarvoor ik Bjorn vroeg gitaar te spelen. Tijdens corona is dat project uiteengevallen en verveld tot enkel Bjorn en ik overbleven. Op een bepaald moment hadden we voldoende songs in elkaar gestoken en zochten we nog een bassist. Bjorn haalde Inge erbij omdat hij haar kende van andere muzikale avonturen.
Bjorn: Inge is vroeger singer-songwriter geweest en was ook bezig met kunst performance. Ze paste eigenlijk in het plaatje. Zelf was ik al een tijdje gestopt bij de Future Dead en voelde de tijd rijp om zelf aan eigen werk te sleutelen.
“Voor liefhebbers van nutricore, krautpops chachachazzjunk en lo-fat ingrediënt rock” wat moet ik me daarbij voorstellen ? ?
Bjorn: ik ga je uit jouw lijden verlossen (lacht) het is gewoon een spelen met woorden en stijlen, niets meer dan dat. Muziekgenres kleven op je eigen muziek is niet zo simpel. We denken wel dat krautrock een basis is, en ook Lo-fi zit verweven in onze sound. Die chacacha is een saus die daarbij hoort. Het is gewoon een mix van stijlen, zonder meer … niets meer en minder.
Jullie brachten een EP uit (ook cassette) ‘Super Power Golden Hour’ een zeer speciale titel, maar een cassette in deze tijden, wordt dat nog verkocht eigenlijk ?
Inge (die wat later aansluit): toch wel, mijn plusdochter heeft zelfs een walkman gekocht. Het is dus zeker niet ongekend, integendeel!
Los daarvan, in tijden van spotify, youtube, bandcamp en dergelijk moet je fysiek nog iets uitbrengen eigenlijk?
Kris: Om optredens te boeken is het nog steeds nodig iets fysiek in handen te hebben om te verkopen, het wordt dus ook verkocht zoals Inge zei. LP’s zijn wat duurder, cassette was dan de beste optie. Maar ondanks het aanbod van digitale muziek beleving, zijn nog veel mensen op zoek naar iets tastbaar.
Het is - naar mijn mening – een schijfje met een lekker hoekje af. Toegankelijke muziek maar in een experimenteel jasje. Is dat bewust?
Inge: Dat is natuurlijk een zeer leuk compliment. Onze muziek draait rond een zoektocht. Construeren en reconstrueren is de rode draad doorheen wat we doen. Daarbij neem je de invloeden uit wat je in het verleden hebt gedaan ook mee. Je begint met nummers schrijven, terug afbreken, en opbouwen tot je aan een constructie komt in de vorm van nummers die dan eventueel op een EP of een plaat kunnen belanden. Dat is een heel proces van experimenteren en dingen uit proberen. Het is eerder een natuurlijk proces.
Kris: het standaardidee van een album met een liedje en een pauze en dan een volgende liedje tot je aan een veertigtal minuten komt is misschien niet meer van deze tijd. Zeker vandaag met al die streamingdiensten. Albums worden niet echt meer beluisterd zoals vroeger denk ik. Het draait meer om singles en songs apart. Maar niets verbiedt ons om met het concept ‘album’ te spelen.
Bjorn: het is zoals Inge zei, een heel proces. Ideeën worden nummers, soms gaat dat vlot, soms moet je er heel hard aan knabbelen. Ikzelf hou wel van complete platen beluisteren, maar die tijd lijkt inderdaad een beetje voorbij heb ik de indruk.
Het valt me op hoe bands inderdaad tegenwoordig eerder geneigd zijn op de ene single of EP na de andere uit te brengen, en niet staan te springen om een full album uit te brengen. Dat was vroeger eerder omgekeerd, bands brachten een LP uit en haalden daar singles uit. Dat is dus ook bij jullie een bewuste manier van werken als ik het goed begrijp?
Bjorn: De tijden zijn veranderd. Je kunt dat risico nemen om een album uit te brengen met tien nummers, en een jaar aan een stuk daarmee op toer gaan en zo. Soms werkt het, maar niet voor iedereen. In deze tijden is het dus inderdaad beter het omgekeerde te doen. En daardoor in de schijnwerpers te blijven .
De songs hebben een duurtijd van elk circa tien minuten, maar het voelt aan als een seconde , het verveelt nooit. Het lijkt me ook alsof binnen elke song andere wendingen worden aangenomen, alsof er meerdere songs verborgen zijn in een song? Of zie (hoor) ik dat verkeerd?
Bjorn: Als je die informatie van voordien niet hebt, hoe een song ontstaat en nummers binnen komen, dan lijkt dat inderdaad zo. Officieel zijn het vier nummers, maar die zijn gewoon aan elkaar gekleefd. Om zo tot twee songs te komen. Er zitten geluiden vanuit het repetitielokaal tussen, een trein die voorbij rijdt en zo voort. Dat is allemaal heel bewust gedaan. Om het proces van hoe die nummers zijn ontstaan echt te onderlijnen.
Los van het feit dat ik dit net daarom zo een interessant concept vind. Het is alsof je in een rijtuig van een trein zit (de eerste song) en er verschillende mensen instappen die je elk op hun eigen manier tot de verbeelding spreken. Maar het is nog steeds datzelfde rijtuig... voor sommige mensen kan dat wat ‘chaotisch’ overkomen, denk je niet? En misschien ook welk publiek willen jullie echt aanspreken met jullie muziek?
Inge: welke publiek we willen aanspreken zijn we niet mee bezig, iedereen is welkom. Ik heb er nog nooit echt bij stil gestaan ‘welk’ publiek dat dit is. Dat zijn vermoedelijk mensen die veel kleine en grote concerten en vooral op zoek zijn naar nieuwe bands? Denk dat niemand van ons daar ooit echt bij stil gestaan heeft eigenlijk.
Kris: Ik vind je vergelijking met die trein wel mooi. Zal wel beroepsmisvorming zijn.
Los van dat alles. Hoe waren de reacties op de EP voorlopig
Kris: de meeste reacties kwamen toch van mensen die zijn komen kijken naar ons. De mensen reageren positief.
Inge: We hebben al een aantal EP’s kunnen verkopen. We zitten bijna door onze voorraad, dus dat zit op zich goed.
Ik hoor soms van bands dat het moeilijk is, als Vlaamse band, om door te breken in Wallonië, daar hebben jullie dus geen last van?
Inge: we krijgen reacties van die kant uit. Doorbreken is dan weer iets anders. Het spreekt wel aan om als Gentse band ook die kant op te kijken en zien wat er uit de bus komt.
Bjorn: Er zijn heel veel bands op de markt, er is een overaanbod. En om dan boven dat maaiveld uit te komen is sowieso al heel moeilijk. De podia zijn ook beperkt. Gemakkelijker is het er zeker niet op geworden.
En na deze EP (cassette), ondanks alles, toch een full album?
Kris: Een full album zien we zeker zitten en er is links en rechts wel interesse om iets van ons uit te brengen. We gaan er nog geen datum op plakken. We doen niets overhaast.
Wat zijn de verdere plannen voor dit en komende jaren met Tropen?
Bjorn: Het is heel simpel, veel shows spelen te lande en blijven aan nieuw materiaal werken. Lijkt ons een gezonde ambitie om te hebben. Een booker en management zal zich dan ook misschien aandienen? Het zou fijn zijn om een buitenstaander te hebben die die kar kan trekken. Zolang we kunnen blijven verder doen. We zien wel wat er op ons afkomt.
Wat zijn jullie ambities met Tropen? En heb je een soort ‘doel’ voor ogen?
Kris: Zoals gezegd: spelen. We speelden eind september nog in Kaprijke en in december staan we in Nederland. Er mogen er voor ons part nog wat bijkomen. En ondertussen nummers online uitbrengen bij gekke labels of mensen die ons leuk vinden.
Bjorn: Ja, zoals op ‘Go to bed records’ die Lived to Long van ons op de streamingdiensten zetten. En ‘Mostly interrupted records’ die experimentele setlists online zwieren, zoals ‘Het jaar van de wolhandkrab’.
Inge: een kleine mini tour in elkaar kunnen boksen die ons een beetje overal brengt, eventueel in het buitenland, zou ook leuk zijn. Maar filmpjes maken voor de band blijven ook een doel. We zien wel.
En toch… jullie muziek is toegankelijk (zou dus passen op grotere festivals dankzij de aanstekelijke vibe in jullie muziek) maar ook lekker alternatief, waardoor je toch een ruim publiek aanspreekt…
Bjorn: dank je wel. We zien wel.
Pics homepag @JJPP
Bedankt voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe waar de mensen jullie muziek kunnen beluisteren of jullie kunnen vinden
https://treaupen.bandcamp.com/album/super-power-golden-hour
https://vi.be/platform/Tropen
www.instagram.com/tropen_is_a_band/
www.facebook.com/tropenmusic
https://gotobed.be/
https://mostlyinterrupted.bandcamp.com/album/het-jaar-van-de-wolhandkrab
www.youtube.com/watch?v=KqNEwuME5Vc
www.youtube.com/watch?v=NG6ne8_NzG0
KAU - We blijven zoeken naar geluiden en interactie; het brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan
Van 12 tot 15 september 2024 brachten VI.BE, JazzLab, Ha Concerts en Europe Jazz Network de prestigieuze European Jazz Conference naar Gent. Dit evenement was een samenwerking tussen Creative Europe, Bijloke Muziekcentrum, Europe Jazz Network, Stad Gent, Vlaamse Gemeenschap, Lotto, Sabam for Culture, PlayRight, Fédération Wallonie-Bruxelles, Wallonie-Bruxelles Musiques, FAZZ, Belgium Booms, VIERNULVIER Gent, DEMOCRAZY, Gent Jazz & Omer.
Het vierdaagse programma omvatte tal van netwerksessies, keynotes, panels en showcaseconcerten. EJC is een uitgelezen kans voor de Belgische jazzartiesten van het moment om zich te tonen aan honderden (inter) nationale jazzprofessionals en -liefhebbers.
Op de eerste avond vertoefden we in de gezellige De Centrale, Gent. Een oorspronkelijke stedelijke elektriciteitscentrale die is omgebouwd tot een, we citeren uit de website, 'intercultureel ontmoetingscentrum'. Naar aanleiding van de 'European Jazz Conference' stelde 'Young Curators ' - negen gepassioneerde jonge programmatoren met een liefde voor jazz, Rutger Mathys, Stan Maris, Kobe Gregoir, Nele Uyttendaele, Ferre Heyvaerts, Ewout Janssens, Anton Robberechts, Warre Vanhoutte & Joris Vanschoren - een programma samen met drie heel beloftevolle artiesten die het begrip jazz overstijgen, op hun eigen wijze.
De nacht van de Jonge Wolven in De Centrale dus, en daar moesten we gewoon bij zijn… Een boeiende avond werd afgesloten door KAU, een Brusselse band die ons aangenaam wist te verrassen. “in een lichtjes dreigende trip, als de pedalen worden losgelaten en de sound bevreemdender gaat klinken, om dan later weer de registers open te trekken en te zorgen voor een dansfeestje. KAU tekende in de Centrale voor een heuse 'rave' party met een hoekje af … dé perfecte afsluiter van een bijzonder boeiende avond.” schreven we over hun optreden. Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen. https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95904-european-jazz-conference-2024-nacht-van-de-jonge-wolven.html
We hadden we een fijn gesprek met hen, over het optreden en de releases maar ook hadden we het over de ambities en de toekomstplannen.
Wie is KAU eigenlijk? Stel jezelf eens voor
We komen oorspronkelijk uit Brussel en kennen elkaar al sinds onze kindertijd. We hebben zelfs samen muziek gemaakt sinds we kinderen waren. We zijn dit project KAU begonnen in 2020 tijdens de pandemie.
Het is 'vreemd' maar de muzikanten binnen de jazz zijn meestal vrij jong, het publiek meestal wat ouder. Waarom kiezen jonge mensen ervoor om jazz te spelen?
Het is niet echt jazz wat we doen, maar we hebben wel die achtergrond en het geeft ons de mogelijkheid om veel te improviseren. Het mooie van jazz is dat je zoveel kanten op kunt en dat is absoluut wat we met onze muziek willen. De vrijheid om te doen wat je wilt en in de muziek te stoppen wat je wilt. Dat is zo mooi aan jazz.
Als jazz zo mooi en divers is, wat weerhoudt jongeren er dan van om niet (veel) naar jazzconcerten te gaan?
Er zijn eigenlijk veel jongeren in België die naar jazz luisteren of naar jazz evenementen gaan. We hebben het gevoel dat er een jazz 'renaissance' aan de gang is in ons land, waar jongeren steeds meer geïnteresseerd zijn in instrumentale muziek. Het is alleen moeilijk op te merken vanuit een extern perspectief omdat deze evenementen niet genoeg worden uitgezonden of belicht in de media en daarom is het algemene gevoel dat instrumentale muziek tot het verleden behoort.
Ik las dat je ook aan hiphop doet. Wat is het verband tussen hiphop en jazz? Het lijkt me een beetje vreemd …
Over het algemeen richten we ons niet op jazz, hiphop of een ander muziekgenre. We nemen graag iets van elk genre. Bijvoorbeeld de improvisatiekant van jazz. We blijven zoeken naar geluiden en interactie en dat brengt ons in een situatie waarin je onze muziek niet kunt labelen. We passen overal bij, omdat we veel kanten op gaan. Tijdens het creatieve proces kunnen we elementen uit verschillende genres overnemen.
Om je vraag over het verband tussen hiphop en jazz te beantwoorden: als je naar hiphop uit het begin van de jaren '90 luistert, zie je ook een duidelijk verband tussen de twee, toen bijvoorbeeld hiphopproducers jazzmuziek in hun 'beats' sampelden. Luister maar eens naar 'The Low End Theory' van 'A Tribe Called Quest'. Het eerste wat je hoort is een sample van Ron Carter op contrabas.
Je bracht een meer experimentele kant naar voren. Jullie muziek spreekt me aan. In 2023 was er 'The Cycle Repeats' (in het Frans: “Eternel Recommencement”). Met dit album krijg ik het gevoel dat je nog steeds op zoek bent naar een geluid dat bij je past … Wat denk je zelf?
Ik denk dat we gewoon een open geest houden in onze composities, zonder specifieke regels of iets dergelijks te volgen. Dat is eigenlijk onze sound. Je zou wat rock, hiphop, jazz of elektronische muziek kunnen vinden, we houden een open geest. Maar de gemeenschappelijke factor in ons geluid is dat we bas, drums en elektronische muziek combineren, dat is waar KAU zit. We combineren deze instrumenten op de meest mogelijke manieren om een bepaald soort energie te creëren. Vooral op 'The Cycle Repeats' hebben we daar veel aan gewerkt. Beginnend bij wat rock, wat elektronica en daar dan mee experimenteren. Eerlijk gezegd gaan we nu met het nieuwe album een concretere richting op dan voorheen.
Ik heb gelezen dat de inspiratie voor het debuutalbum vanuit Duitsland kwam … Kun je er wat meer over vertellen?
Het was tijdens de pandemie in 2020 dat Matteo en Andre ontsnapten aan de lockdown van Brussel om zich bij Jan te voegen in het huis van zijn oma op het Duitse platteland. Het was een prachtige ervaring waar we in slechts een week tijd onze eerste beat tape opnamen op een zeer DIY manier. We voelden ons verbonden door de omringende natuur en koeien (nog een reden voor de naam KAU). Wat betreft onze afkomst, we komen allemaal uit verschillende landen en hebben elkaar op 13-jarige leeftijd ontmoet in Brussel in een zeer internationale context. Matteo is Italiaans, Andre is Zwitsers/Noors en Jan is Italiaans-Duits.
Over Brussel... Zowel hier in Gent als in Brussel is er een bloeiende jazzscene. Wat is er zo speciaal aan de jazzscene in Brussel, en verschilt die veel van andere steden?
Er is een beweging gaande in Brussel rond instrumentale muziek, die niet jazz is, of elektronisch, of gerelateerd aan een genre. Het is gewoon een mix van elementen en de diversiteit die je in Brussel vindt, en door samen te spelen ontstaat er een nieuw geluid. Iedereen is gewoon bezig met het bespelen van instrumenten en dat brengt de Brusselse scene in een meer experimentele richting. Dat is ook wat sommige mensen 'The Brussels Sound' noemen.
Er is inderdaad een grote diversiteit in onze hoofdstad, dus waarom maken jullie geen album geïnspireerd door Brussel?
Het klinkt als een goed idee. Maar er zijn zoveel andere bands in ons genre die dat al doen. We zullen het in overweging nemen voor de toekomst.
De nabije toekomst - Jullie werken aan een nieuw album. Kun je ons er wat meer over vertellen? Wat is de volgende stap?
We hebben een gloednieuwe EP uit - https://kaumusic.bandcamp.com/album/kaugummi-mad-kau - en het is een goede weergave van de KAU-sound, we hopen dat de tracks als 'catchy' en herkenbaar worden ervaren. Een meer concrete EP die misschien makkelijker te beluisteren is voor het publiek. In het creatieproces nemen we altijd de beste delen uit sessies waar we improviseren en experimenteren, en maken daar tracks van.
Is het nog interessant albums te releasen in tijden van Spotify en andere streamingdiensten? Het is duur en kost veel moeite
Als live muzikant is er altijd de druk om iets uit te brengen. Meestal zetten boekers je alleen op een podium als je tenminste een EP of album uitbrengt, dat is één van de redenen. Concerten spelen is het belangrijkste inkomen voor een band. Een andere reden is dat je als instrumentale muzikant gewoon meer moet uitbrengen dan een popartiest die vaak afhankelijk is van die ene hit van een album. Het is belangrijk om jezelf te blijven vernieuwen als je wilt overleven als instrumentale muzikant. Dat kunnen we alleen door te experimenteren en onszelf te pushen. En een album is uiteindelijk nog steeds iets moois om te hebben, iets wat je fysiek in je handen kunt houden en waar je trots op kunt zijn.
Wat zijn de verdere ambities?
Spelen in Japan (haha). Dat is waar, maar ook in Scandinavische landen zoals Noorwegen, Denemarken of Finland. Dat moet geweldig zijn. De UK is ook een land waar we graag spelen. Laten we zeggen dat we gewoon over de hele wereld willen spelen en dit vele, vele jaren willen blijven doen...
Dat klinkt als een goed plan; nog iets dat we over het hoofd zagen?
Er komt binnenkort een video uit, dus we zouden het leuk vinden als iedereen die komt bekijken. En natuurlijk om ons live te komen zien.
Jullie speelden hier in het kader van de 'Young Curator Program' tijdens de European Jazz Conference in Gent. Op welke manier kan het voor jou nuttig zijn om hier deel van uit te maken? Kan het nieuwe deuren openen?
Het is geweldig om hier deel van uit te maken en we vinden het geweldig om te zien hoe jonge mensen de kans krijgen om een evenement te organiseren. Het brengt mensen samen, verbindt ze en brengt ze op ideeën. We zijn erg dankbaar en we weten zeker dat het deuren voor ons kan openen.
Pics homepag @Yaqine Hamzaoui
Bedankt voor het leuke interview en veel succes met alles!
Koala Disco – ‘Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken
We waren aanwezig op de finale van HUMO’s Rock Rally. Eén daarvan was de winnaar van de publieksprijs Koala Disco, het geesteskind van Niels Tuijaerts , dat ontstond in 2020/2021. Naast Niels bestaat de band uit Glenn Maes, Bart Hens, Silke Ravesloot en Hendrik Vanden Berk.
Koala Disco bracht ondertussen een single, twee EP’s en een full album uit. Over hun optreden op HUMO’s Rock Rally schreven we: ‘’ Koala Disco dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven; je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wist te bekoren en won de publieksprijs.’
Ondertussen waren ze op verschillende zomerfestivals te zien, zoals Rock Herk. Voor hun optreden op ‘Zomer Van Antwerpen ‘- ze moesten later die avond nog in Brussel spelen – hadden we een fijn gesprek met Niels waarbij we de voorgaande jaren overliepen en ons afvroegen wat het nut is van zo een liedjeswedstrijd. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen.
Vertel eens wat meer hoe alles is begonnen?
We bestaan ondertussen sinds medio 2021.. ik was op mijn kamer muziek aan het maken, en wou dat op een bepaald moment toch uitgeven. Ik had een naam nodig rond het project en koos nogal snel voor Koala Disco. dat ‘Koala’ verwijst naar de initieel Australisch geïnspireerde muziek, en anderzijds ‘Disco’ om mensen op een verkeerd been te zetten. Ik had de songs ingestuurd naar Sound Track, en werd geselecteerd. Daarom had ik wel een band nodig. Al vrij vlug vond ik gelijkgezinden. Ik heb gelukkige voldoende muzikale vrienden die ik op korte tijd kon optrommelen. We hebben samen deel genomen aan die wedstrijd, en dat ging zo goed dat we gewoon verder zijn gegaan met Koala Disco. Het blijft tot op heden nog steeds groeien. We bieden muzikaal een mengelmoes aan van post punk, psychedelische rock en progressieve rock.
Het gaat allemaal vrij snel. In 2020 brachten jullie jullie debuut single uit “Dirt And Water”. In 2021 volgde een EP… En in 2023 jullie debuut ‘Tickling the Dragon’s tail’. Gaat het misschien niet een beetje te snel…
Nee, het was in eerste instantie allemaal laagdrempelig. Het was voor mij persoonlijk ook gewoon een manier om mijn songs aan de man te brengen,. Veel drums werden alsnog bij mij thuis opgenomen. Slechts enkele van de songs uit de debuutplaat werden in de studio met Jan Viggria opgenomen. Door op die manier tewerk te gaan hebben we op korte tijd heel veel kunnen uitbrengen. Nu we aan die wedstrijden hebben deelgenomen wordt dat wel belangrijker. Bij de volgende plaat , die we aan het opnemen zijn met Bert Vliegen van Whispering Sons , zal die drempel dus wel hoger liggen…
Ik lees lovende kritiek. Ik heb wel de indruk dat jullie zoekend een eigen stijl uittekenen …
Ik deed gewoon waar ik zin in had, als ik een nummer wilde maken en een sfeer creëren die me aansprak. Deed ik dat gewoon. Zonder echt stil te staan hoe het live moest gebracht worden. Terwijl er nu meer een lijn aan het ontstaan is, wie Koala disco echt is plots veel helderder. Waardoor we binnen die wildernis aan genres, onze weg proberen te vinden nu. Ik kan u wel verzekeren dat er zeker een lijn is nu, maar het volgende album nog steeds van hot naar herrie zal zijn. Maar je zult in elk nummer heel gemakkelijk onze stijl herkennen of waar Koala Disco echt voor staat.
In 2024 zijn jullie in een nog grotere stroomversnelling terecht gekomen. Die publieksprijs op HUMO’s rock rally, en nu recent ook het winnen van ‘Jonge Wolven’. Is 2024 het jaar van de grote doorbraak?
Ik denk eerder dat dit 2025 zal zijn. Als we ons visitekaartje kunnen afleveren in de vorm van die nieuwe LP. We hopen, met de steun van die wedstrijden, dat we in een nog iets grotere stroomversnelling zullen terecht komen. Maar ik mik, wat doorbreken betreft, eerder op de zomer van 2025. We willen proberen om in februari die plaat uit te brengen, wat qua deadline goed is voor die zomerfestivals. Ik heb ook rekening gehouden met hoe we op de radio zullen komen. Ik denk dat nu pas alles op een rij staat, en vanaf februari gaan we alles op alles zetten.
Ik las een artikel dat deelnemen of winnen in liedjeswedstrijden niet direct een sleutel tot succes zijn; hoe zien jullie dat zelf? Opent het winnen of deelnemen aan zo een wedstrijd deuren? Hoe moet ik dat zien?
Het opent veel deuren. Financieel? Als je zoals de winnaar van Humo’s Rock Rally Maria Iskariot tienduizend euro wint kan dat een financiële opsteek zijn, een heel grote zelfs. We hebben wel Duizend euro gekregen voor de publieksprijs en dat is uiteraard ook mooi meegenomen, maar dat was direct op aan promotie, muziek materiaal en wat weet ik veel. Dat lijkt wel veel voor iemand die dit doorsnee zou ontvangen. Als muzikant, wetende welke kosten daartegenover staan, om een album te maken bijvoorbeeld. Ons volgend album, om maar een voorbeeld te geven, gaat duizenden euro’s kosten als we maar spreken van pressing, artwork en wat weet ik veel.
Waarom in deze tijden van digitalisering, waarbij praktisch alles op spotify kunt vinden, toch nog een plaat uit brengen?
Platen zijn niet het enige dat nog geld opbrengt. De cashflow van een band wordt bepaald door een veelheid aan geldstromen. Merchandiser in de vorm van platen is daar zeker een belangrijke van. Maar ik denk bijvoorbeeld ook nog aan gages van gigs die veel kunnen opleveren, of andere vormen van merchandiser. je moet het zien als een soort investering, je kunt jezelf bij wijze van spreken onsterfelijk maken door fysiek iets af te leveren. Je steekt er inderdaad een groot bedrag in, maar er komt een groter bedrag terug. Het is ook de manier om je fanbase uit te breiden, en de continue groei van je band te bewerkstelligen. Kwalitatief is een plaat afspelen nog steeds leuker en beter dan digitaal..
Ik wou nog even terugkomen op jullie optreden op HUMO’s rock rally. Wat me persoonlijk het meest opviel een ‘spooky’ sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar en ook je kwam zowel elfjes tegen als demonische wezens in dat bos … Is dat wat ver gezocht? Hoe moet ik dat zien?
Dat is gewoon uit het leven gegrepen, als er geen duisternis is dan is er ook geen licht. De nummers zijn ook zeer persoonlijk, en dan komen zowel de mooie als minder mooie kantjes van mijn persoonlijke leven naar boven in mijn teksten. Het was een heel zoekende periode voor mij toen. Soms was ik opgetogen, soms zelfs wat depressief. Ik kom haast nooit in die comfortabele grijze zone. Hoe kom je daar? Stel ik me de vraag. Dat komt dus ook allemaal tot uiting in de muziek van Koala Disco.
Fantasieprikkelende muziek zondermeer, waarbij dat sprookjesachtige een echte trigger is. Geen plannen om met jullie muziek iets te doen rond film of Tv-series?
Momenteel is het medium dat we wensen te hanteren gewoon muziek. Er kruipt al genoeg geld en tijd in het in goede banen leiden van alle activiteiten hieromtrent. Ik sluit niet uit dat in de toekomst hier wel wat dieper over nagedacht kan worden, maar momenteel focussen we ons geheel op het album en alles wat hierbij komt kijken.
Ivm de nieuwe plaat … De eerste was een persoonlijke plaat, de te verwachten plaat komt er meer van los; hoe zien we het best?
Feitelijk is de volgende plaat meer persoonlijk dan de eerste. Het was wel een beetje zoekende op die vorige plaat, zoals we al eerder hebben aangegeven. En daar ligt het grote verschil met de volgende plaat. Waar we dus duidelijkere lijnen hebben uitgetekend. Het is ook een weerspiegeling van de laatste maanden,. Het ontluiken van voorheen ongekend psychisch lijden dat me aanzette tot het schrijven van de meeste teksten en het ontwikkelen van de nieuwe doch herkenbare sounds. De bipolariteit die voor het eerst echt stevig huishield en me dwong hand in eigen boezem te steken om uit de manie te strompelen en van nergens terug te keren. Door middel van introspectie gevolgd door de nodige portie eerlijkheid wordt het mogelijk het verwekken van muziek als een therapeutisch medium te aanschouwen Het gaat bovendien meer intiemer zijn qua tekst en muziek. Ik heb ook meert tijd gestoken in de inhoud en teksten, voor mij zeer belangrijk. Kortom: als je me echt wil leren kennen, moet je gewoon naar ons volgende album luisteren.. het enige grote verschil, is dat ik het zelf niet produceer. Dat ligt dus in handen van Bert Vliegen.
We kijken er naar uit. Hoe is jullie zomer verlopen?Wat zijn de mooiste momenten tot nu toe?
De mooiste momenten blijven voor mij elke stap die gezet wordt richting de afwerking van een nummer. Elke kleine toevoeging tijdens een schrijf- of opnamesessie verhoogt het adrenaline peil dat mogelijks lekker piekt tegen het einde van zulke sessies. Verder is het winnen van Jonge Wolven 2024 een hele eer geweest waar met de nodige hartstocht op wordt terug gekeken. We appreciëren enorm de liefde die we daar in Gent hebben mogen ontvangen.
Wat zijn de verdere plannen voor het najaar en in 2025?
We plannen de juiste representatie voor onze kar te spannen en verder een mooie tour uit te tekenen in België en buitenland om deze nieuwe plaat aan iedereen voor te stellen. Maar zoals het bovenstaande doet vermoeden, begint dat alles bij het keurig afwerken van de plaat. Verder laten we veel marge voor kansen die ons pad kunnen kruisen.
Wat is jullie grote ambitie en welk doel heb je voor ogen?
Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken. Tot het oneindige. Ik wil wat dat betreft, meedogenloos blijven zijn in het maken van mijn eigen muziek… en uiteraard in de toekomst wat grotere festivals kunnen doen, nog wat meer optredens.. gewoon kunnen blijven groeien , en daarbij eigenzinnig ons eigen weg volgen is het voornaamste doel dat we voor ogen hebben met Koala Disco
Wat is het interessants … Sportpaleis uitverkopen en /of op het hoofdpodium van grote festivals staan, of eerder een naam worden binnen het clubcircuit; wat geniet jullie voorkeur?
We zijn sowieso geen fan van zaken zoals het Sportpaleis, niet dat dit enige relevantie oproept wanneer ze naast onze populariteit gelegd wordt. De hoge prijzen van zulke zalen in verhouding met de lak aan intimiteit en persoonlijkheid is iets waar wij ons niet snel achter kunnen scharen. Onze muziek en live performances zijn gemaakt om in het clubcircuit gebracht te worden. Wanneer we spreken over festivals, dan zeggen we zeker ‘ja’, maar ook eerder liefst op de kleinere podia waarbij we het zweet van onze luisteraars kunnen proeven. Het is die intieme verbondenheid die volgens ons voor de meest onvergetelijke herinneringen kan zorgen, zowel voor band als publiek.
Bedankt voor de fijne babbel, we blijven Koala disco uiteraard volgen. Veel succes nog in alles wat je doet
Nederlands 
Français 
