Koala Disco – ‘Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken
We waren aanwezig op de finale van HUMO’s Rock Rally. Eén daarvan was de winnaar van de publieksprijs Koala Disco, het geesteskind van Niels Tuijaerts , dat ontstond in 2020/2021. Naast Niels bestaat de band uit Glenn Maes, Bart Hens, Silke Ravesloot en Hendrik Vanden Berk.
Koala Disco bracht ondertussen een single, twee EP’s en een full album uit. Over hun optreden op HUMO’s Rock Rally schreven we: ‘’ Koala Disco dompelt ons onder in een spooky sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar …We hebben hier bijzonder hypnotiserende muziek; de combinatie in vocals van Silke met deze van frontman Niels Tuijaerts, uitgedost in een fleurige rok, doen je wegdrijven; je komt elfen als demonen tegen. Muzikaal divers, gevarieerd, een breed publiek bereikend. Deze band wist te bekoren en won de publieksprijs.’
Ondertussen waren ze op verschillende zomerfestivals te zien, zoals Rock Herk. Voor hun optreden op ‘Zomer Van Antwerpen ‘- ze moesten later die avond nog in Brussel spelen – hadden we een fijn gesprek met Niels waarbij we de voorgaande jaren overliepen en ons afvroegen wat het nut is van zo een liedjeswedstrijd. We polsten ook naar de ambities en de toekomstplannen.
Vertel eens wat meer hoe alles is begonnen?
We bestaan ondertussen sinds medio 2021.. ik was op mijn kamer muziek aan het maken, en wou dat op een bepaald moment toch uitgeven. Ik had een naam nodig rond het project en koos nogal snel voor Koala Disco. dat ‘Koala’ verwijst naar de initieel Australisch geïnspireerde muziek, en anderzijds ‘Disco’ om mensen op een verkeerd been te zetten. Ik had de songs ingestuurd naar Sound Track, en werd geselecteerd. Daarom had ik wel een band nodig. Al vrij vlug vond ik gelijkgezinden. Ik heb gelukkige voldoende muzikale vrienden die ik op korte tijd kon optrommelen. We hebben samen deel genomen aan die wedstrijd, en dat ging zo goed dat we gewoon verder zijn gegaan met Koala Disco. Het blijft tot op heden nog steeds groeien. We bieden muzikaal een mengelmoes aan van post punk, psychedelische rock en progressieve rock.
Het gaat allemaal vrij snel. In 2020 brachten jullie jullie debuut single uit “Dirt And Water”. In 2021 volgde een EP… En in 2023 jullie debuut ‘Tickling the Dragon’s tail’. Gaat het misschien niet een beetje te snel…
Nee, het was in eerste instantie allemaal laagdrempelig. Het was voor mij persoonlijk ook gewoon een manier om mijn songs aan de man te brengen,. Veel drums werden alsnog bij mij thuis opgenomen. Slechts enkele van de songs uit de debuutplaat werden in de studio met Jan Viggria opgenomen. Door op die manier tewerk te gaan hebben we op korte tijd heel veel kunnen uitbrengen. Nu we aan die wedstrijden hebben deelgenomen wordt dat wel belangrijker. Bij de volgende plaat , die we aan het opnemen zijn met Bert Vliegen van Whispering Sons , zal die drempel dus wel hoger liggen…
Ik lees lovende kritiek. Ik heb wel de indruk dat jullie zoekend een eigen stijl uittekenen …
Ik deed gewoon waar ik zin in had, als ik een nummer wilde maken en een sfeer creëren die me aansprak. Deed ik dat gewoon. Zonder echt stil te staan hoe het live moest gebracht worden. Terwijl er nu meer een lijn aan het ontstaan is, wie Koala disco echt is plots veel helderder. Waardoor we binnen die wildernis aan genres, onze weg proberen te vinden nu. Ik kan u wel verzekeren dat er zeker een lijn is nu, maar het volgende album nog steeds van hot naar herrie zal zijn. Maar je zult in elk nummer heel gemakkelijk onze stijl herkennen of waar Koala Disco echt voor staat.
In 2024 zijn jullie in een nog grotere stroomversnelling terecht gekomen. Die publieksprijs op HUMO’s rock rally, en nu recent ook het winnen van ‘Jonge Wolven’. Is 2024 het jaar van de grote doorbraak?
Ik denk eerder dat dit 2025 zal zijn. Als we ons visitekaartje kunnen afleveren in de vorm van die nieuwe LP. We hopen, met de steun van die wedstrijden, dat we in een nog iets grotere stroomversnelling zullen terecht komen. Maar ik mik, wat doorbreken betreft, eerder op de zomer van 2025. We willen proberen om in februari die plaat uit te brengen, wat qua deadline goed is voor die zomerfestivals. Ik heb ook rekening gehouden met hoe we op de radio zullen komen. Ik denk dat nu pas alles op een rij staat, en vanaf februari gaan we alles op alles zetten.
Ik las een artikel dat deelnemen of winnen in liedjeswedstrijden niet direct een sleutel tot succes zijn; hoe zien jullie dat zelf? Opent het winnen of deelnemen aan zo een wedstrijd deuren? Hoe moet ik dat zien?
Het opent veel deuren. Financieel? Als je zoals de winnaar van Humo’s Rock Rally Maria Iskariot tienduizend euro wint kan dat een financiële opsteek zijn, een heel grote zelfs. We hebben wel Duizend euro gekregen voor de publieksprijs en dat is uiteraard ook mooi meegenomen, maar dat was direct op aan promotie, muziek materiaal en wat weet ik veel. Dat lijkt wel veel voor iemand die dit doorsnee zou ontvangen. Als muzikant, wetende welke kosten daartegenover staan, om een album te maken bijvoorbeeld. Ons volgend album, om maar een voorbeeld te geven, gaat duizenden euro’s kosten als we maar spreken van pressing, artwork en wat weet ik veel.
Waarom in deze tijden van digitalisering, waarbij praktisch alles op spotify kunt vinden, toch nog een plaat uit brengen?
Platen zijn niet het enige dat nog geld opbrengt. De cashflow van een band wordt bepaald door een veelheid aan geldstromen. Merchandiser in de vorm van platen is daar zeker een belangrijke van. Maar ik denk bijvoorbeeld ook nog aan gages van gigs die veel kunnen opleveren, of andere vormen van merchandiser. je moet het zien als een soort investering, je kunt jezelf bij wijze van spreken onsterfelijk maken door fysiek iets af te leveren. Je steekt er inderdaad een groot bedrag in, maar er komt een groter bedrag terug. Het is ook de manier om je fanbase uit te breiden, en de continue groei van je band te bewerkstelligen. Kwalitatief is een plaat afspelen nog steeds leuker en beter dan digitaal..
Ik wou nog even terugkomen op jullie optreden op HUMO’s rock rally. Wat me persoonlijk het meest opviel een ‘spooky’ sprookjesachtige sfeer; licht en donker vinden elkaar en ook je kwam zowel elfjes tegen als demonische wezens in dat bos … Is dat wat ver gezocht? Hoe moet ik dat zien?
Dat is gewoon uit het leven gegrepen, als er geen duisternis is dan is er ook geen licht. De nummers zijn ook zeer persoonlijk, en dan komen zowel de mooie als minder mooie kantjes van mijn persoonlijke leven naar boven in mijn teksten. Het was een heel zoekende periode voor mij toen. Soms was ik opgetogen, soms zelfs wat depressief. Ik kom haast nooit in die comfortabele grijze zone. Hoe kom je daar? Stel ik me de vraag. Dat komt dus ook allemaal tot uiting in de muziek van Koala Disco.
Fantasieprikkelende muziek zondermeer, waarbij dat sprookjesachtige een echte trigger is. Geen plannen om met jullie muziek iets te doen rond film of Tv-series?
Momenteel is het medium dat we wensen te hanteren gewoon muziek. Er kruipt al genoeg geld en tijd in het in goede banen leiden van alle activiteiten hieromtrent. Ik sluit niet uit dat in de toekomst hier wel wat dieper over nagedacht kan worden, maar momenteel focussen we ons geheel op het album en alles wat hierbij komt kijken.
Ivm de nieuwe plaat … De eerste was een persoonlijke plaat, de te verwachten plaat komt er meer van los; hoe zien we het best?
Feitelijk is de volgende plaat meer persoonlijk dan de eerste. Het was wel een beetje zoekende op die vorige plaat, zoals we al eerder hebben aangegeven. En daar ligt het grote verschil met de volgende plaat. Waar we dus duidelijkere lijnen hebben uitgetekend. Het is ook een weerspiegeling van de laatste maanden,. Het ontluiken van voorheen ongekend psychisch lijden dat me aanzette tot het schrijven van de meeste teksten en het ontwikkelen van de nieuwe doch herkenbare sounds. De bipolariteit die voor het eerst echt stevig huishield en me dwong hand in eigen boezem te steken om uit de manie te strompelen en van nergens terug te keren. Door middel van introspectie gevolgd door de nodige portie eerlijkheid wordt het mogelijk het verwekken van muziek als een therapeutisch medium te aanschouwen Het gaat bovendien meer intiemer zijn qua tekst en muziek. Ik heb ook meert tijd gestoken in de inhoud en teksten, voor mij zeer belangrijk. Kortom: als je me echt wil leren kennen, moet je gewoon naar ons volgende album luisteren.. het enige grote verschil, is dat ik het zelf niet produceer. Dat ligt dus in handen van Bert Vliegen.
We kijken er naar uit. Hoe is jullie zomer verlopen?Wat zijn de mooiste momenten tot nu toe?
De mooiste momenten blijven voor mij elke stap die gezet wordt richting de afwerking van een nummer. Elke kleine toevoeging tijdens een schrijf- of opnamesessie verhoogt het adrenaline peil dat mogelijks lekker piekt tegen het einde van zulke sessies. Verder is het winnen van Jonge Wolven 2024 een hele eer geweest waar met de nodige hartstocht op wordt terug gekeken. We appreciëren enorm de liefde die we daar in Gent hebben mogen ontvangen.
Wat zijn de verdere plannen voor het najaar en in 2025?
We plannen de juiste representatie voor onze kar te spannen en verder een mooie tour uit te tekenen in België en buitenland om deze nieuwe plaat aan iedereen voor te stellen. Maar zoals het bovenstaande doet vermoeden, begint dat alles bij het keurig afwerken van de plaat. Verder laten we veel marge voor kansen die ons pad kunnen kruisen.
Wat is jullie grote ambitie en welk doel heb je voor ogen?
Het voornaamste doel met Koala disco is kwalitatief hoogstaande muziek kunnen blijven maken. Tot het oneindige. Ik wil wat dat betreft, meedogenloos blijven zijn in het maken van mijn eigen muziek… en uiteraard in de toekomst wat grotere festivals kunnen doen, nog wat meer optredens.. gewoon kunnen blijven groeien , en daarbij eigenzinnig ons eigen weg volgen is het voornaamste doel dat we voor ogen hebben met Koala Disco
Wat is het interessants … Sportpaleis uitverkopen en /of op het hoofdpodium van grote festivals staan, of eerder een naam worden binnen het clubcircuit; wat geniet jullie voorkeur?
We zijn sowieso geen fan van zaken zoals het Sportpaleis, niet dat dit enige relevantie oproept wanneer ze naast onze populariteit gelegd wordt. De hoge prijzen van zulke zalen in verhouding met de lak aan intimiteit en persoonlijkheid is iets waar wij ons niet snel achter kunnen scharen. Onze muziek en live performances zijn gemaakt om in het clubcircuit gebracht te worden. Wanneer we spreken over festivals, dan zeggen we zeker ‘ja’, maar ook eerder liefst op de kleinere podia waarbij we het zweet van onze luisteraars kunnen proeven. Het is die intieme verbondenheid die volgens ons voor de meest onvergetelijke herinneringen kan zorgen, zowel voor band als publiek.
Bedankt voor de fijne babbel, we blijven Koala disco uiteraard volgen. Veel succes nog in alles wat je doet
Steele Justice – De grootste verandering binnen de scene is de versnippering van muzieksmaken, vooral bij de jeugd. Het hokjesdenken is weg, ook binnen de punk/HC scene …
Het uit Genk afkomstige Steele Justice ontstond 2015 met leden van Rabid Wolves, Violent City, Get Out en Not Allowed. We zagen de band recent aan het werk op het festival Razernij en schreven: ‘’Als jonge hongerige wolven gingen ze tekeer. Steele Justice gaf ons een ferm oplawaai. De Limburgse band knalt, door de combinatie van pure punk en HC. Deze wilde mannen brengen een spervuur aan riffs en drumsalvo's. De beweeglijke frontman port zijn publiek voortdurend aan, wat zorgt voor de eerste moshs. Wat een energie!” https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/95681-razernij-2024-beerdrinkers-hellraisers-2024-punk-voor-bier-fijnproevers.html
Naast een sterke podium prestatie bracht de band ook al enkele knappe platen uit zoals ‘The way the cookie Crumbles’ via Bearded Punk Records.
Hoog tijd om de band onder de loep te nemen voor een fijne babbel met zanger Anthony Palaia.
Steele Justice bestaat uit doorwinterde muzikanten (dat hoor je live ook); hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Onze gitarist en ik kennen elkaar al circa 25 jaar, we hebben altijd naar punk/hardcore geluisterd. Na enkele jaren hebben we onze eerste band opgericht dat was pure HC met enkele metal invloeden, in elk geval heel stevig. Een paar jaar later gingen ik met Yannick van start met de band Violent City. Onze vorige band was een beetje aan het dood bloeden. Samen met Yannick heb ik nog in andere bands gezeten. Negen jaar geleden wilden we eens iets anders doen dan pure HC. Onze eerste liefde was punkrock, waarom dit niet proberen? We waren sporadisch een beetje aan het jammen samen, en ik had in mijn leven nog nooit clean gezongen. Het was in eerste instantie de bedoeling om met Steele Justice een paar shows of zo te doen. nogal snel kregen we zeer goede respons, we hadden een demo opgenomen en de show aanvragen kwamen binnen, toen hebben we besloten er verder mee te gaan.. en toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan.
Ondanks dat jullie ‘een goede’ tien jaar bestaan, hebben jullie inderdaad al een hele geschiedenis binnen de scene. Zijn dat geen twee stijlen die een beetje, hoe zal ik het zeggen, wat uit elkaar liggen, punk en HC? Hoe zien jullie het?
Het is allemaal een beetje begonnen als die typische 70’s punk, en dat is wat gaan evolueren naar meer punkrock en HC , toen was men wat ruimdenkender daarover. En dat is ook terug aan het komen nu. Maar de punk scene en HC scene zijn zeker altijd wel ergens met elkaar verweven gebleven. Enkel eind jaren ’90 is er wel een duidelijke afscheiding gekomen tussen die beide scenes. Wij , binnen de band , luisterden naar allebei. Persoonlijk was ik wat uitgekeken op , en ik wik mijn woorden, hoe men zich profileerde op HC shows. In de punk scene bekeek men je niet raar als je bij wijze van spreken een oranje broek aanhad of wat weet ik veel. Maar, zoals ik aangaf, de mensen zijn weer wat ruimdenkender aan het worden de genres komen in deze tijden weer bij elkaar.
De jeugd is breed denkend in muziek …op vrijdagavond naar Pommelien Thijs, op zaterdag pikken ze en HC/punk concertje mee en op zondag gaan ze naar en dance concert …Wat denken jullie van die verandering van mentaliteit?
Het mes snijdt een beetje langs twee kanten. Toen ik in de jaren ’90 naar concerten ging werd inderdaad in hokjes gedacht van punks, rockers en pop liefhebbers. Maar dat specifiek publiek was wel trouw aan ‘hun scene’. De punks gingen , ook lokaal, naar elke punk show. Maar doordat de jeugd zo breed denkt, gaan ze hun vrije tijd ook opsplitsen. Waardoor minder volk komt opdagen op bepaalde shows, omdat op die moment ze op andere muziek shows zitten.
Dat viel ook op, op Razernij. Er was wel publiek maar niet zo echt veel …
Een paar jaar geleden kwam daar wel tien keer meer volk op af hoor. Zoals bij Heideroosjes en zo. maar dat is beetje eigen aan HC/punk, dat er een periode is dat er weinig beweging is, ook weinig bands echt opstarten. En een paar jaar later is er weer een bloeiende scene, dat gaat dus echt in golven. En nu zitten we wat dat betreft in een wat mindere wave. Ik zit nu al een dertigtal jaar in die scene en het is altijd al een komen en gaan geweest. Het is wat het is…
Dertig jaar in de scene … Is het jullie ambitie te denken aan een Sportpaleis of zo; ik krijg toch de indruk dat prachtige bands als jullie wat ter plaatse blijven trappelen … Is dat omdat jullie een Belgische band zijn? Heb je er een verklaring voor?
Als Belgische band hang je af van twee grote factoren. Je moet een hoge dosis geluk hebben , maar ook alles laten vallen en 100% ervoor gaan… en dat lukt in ons geval, met ons gezin en job niet . we hebben verantwoordelijkheden. Maar die factor geluk is toch ook belangrijk. Met Violent City begonnen we wat door te breken. We stonden zelfs aan de subtop in België. Wat HC betreft. Toen we echt naam begonnen te maken besliste de helft van de band om ermee op te houden. nu, even goede vrienden hoor… Wat Steele Justice betreft. We waren ook die richting aan het uitgaan, en toen hadden we onze tweede plaat uitgebracht , onze doorbraak plaat, en toen kwam corona. En dat heeft toch een rem gezet op onze groei. En na corona is het sowieso moeilijker geworden om als band terug je plaats te vinden in de schijnwerpers.
Het publiek is ook veranderd bij het aankopen van concert tickets. Ze spelen op veilig, en de factor ‘erbij zijn’ is belangrijk geworden, waardoor ze geld uitgeven voor grotere shows, en de kleintjes, minder bekende, links laten liggen. Speelt dat ook in jullie nadeel?
Dat kan wel ergens kloppen. Maar wat volgens mij een echt nog grotere rol speelt is de ondergang van Jeugdhuizen in Vlaanderen, je hebt er steeds minder en minder. Ik was zelf actief in het Jeugdhuis in Genk. Ik speelde plaatjes, en organiseerde ook shows. Vroeger had je in Vlaanderen een 500 tal jeugdhuizen. Nu nog een zestigtal. En wat gebeurde er vroeger? De bands konden spelen in een jeugdhuis, en kregen ook wel wat geld. Een jongere die een show wilde organiseren kreeg meestal het jeugdhuis ter beschikking, alsook een goedkope geluidsinstallatie. Het ging er allemaal wat losser aan toe. Maar het werkte wel. Zo leerden jonge mensen iets organiseren, maar kregen jonge bands ook podium kansen. Zeker binnen de HC en Punk maar ook andere underground scenes. Als je nu een show wil organiseren moet je de complete zaal betalen, je moet een geluidsman en installatie hebben. Je hebt bij voorbaat al zoveel kosten , circa 2000 euro , vooraleer de eerste show begint. Dan moet je ofwel hoge prijzen vragen, of kan je het door een tegenvallende voorverkoop niet laten doorgaan…
Jullie zijn aangesloten bij het DIY label Bearded punk records. Een prachtig label. Heeft dat voor jullie extra deuren geopend?
Uiteraard. Sowieso als je bij een label staat, die hebben ook een netwerk en kan shows voor u regelen. Dat opent sowieso deuren. Ze hebben een distributie netwerk voor je platen, het heeft zeer veel voordelen. En Bearded Punk Records doet wel echt heel veel voor hun bands, zoveel is zeker .. chapeau hoe Bjorn en Hanne, en uiteraard ook Bram en de andere medewerkers, zich 100% geven voor ‘hun bands’. De kern ligt bij Hanne en Bjorn, en wat die doen voor de scene is onbetaalbaar.
Ik heb een beetje heel jullie oeuvre beluisterd maar vooral toch de laatste plaat ‘The way the cookie crumbles’, een prachtige plaat van combinatie tussen punk en Hardcore … Hoe waren de reacties?
De reacties waren opvallend goed. We vonden het persoonlijk ook een betere plaat dan de vorige. Die zonder afbreuk daaraan te doen. Maar deze plaat liet duidelijk horen hoe wij als band gegroeid zijn. En de productie was ook veel beter, en dat heeft te maken met Tim Van Doorn een heel groot aandeel in. Tim neemt die plaat niet enkel op, maar produceert actief mee. Hij legt accenten waar wij die niet direct zien of horen, en dat is toch belangrijk. de eerste plaat werd enthousiast onthaalt omdat we een nieuwe band waren, maar deze plaat werd enthousiast onthaalt omdat het een volwassen plaat is. Die plaat heeft zeker deuren geopend, maar had nog meer deuren geopend als Corona er niet was geweest.. we kregen opvallend goede reacties en binnen en buitenland, en hebben ook in Slovenië mogen spelen.
Het is een kwalitatief meesterwerkje dat niet moet onderdoen voor werk van grotere bands binnen de scene, maar toch wordt jullie muziek weinig gedraaid.
Is het Belg zijn (waar we daarnet over hadden) in jullie nadeel denk je? Wat moet je als punk band hebben om echt door te breken?
Punkrock is nog steeds een underground genre. Tenzij je punk maakt dat toegankelijk is voor een groot publiek. Zoals een Blink182 . Dan kan dat vermoedelijk wel. Je merkt die verschillen tussen hen en ons, zij zijn toch meer zachter en pop punk gericht. Dat is hun keuze.. je hebt wel een evolutie op Studio Brussel dankzij de nieuwe lichting komen ook wat nieuwe punk bands in de kijker zoals Captain Kaiser of Maria Iskariot. Maar je merkt toch dat die bands nog altijd minder hard zijn dan ons. We zijn op het moment nog steeds te hard en snel om op de radio te worden gedraaid. Moesten we in de jaren ’90 zijn met NOFX en Offspring en zo, had dat vermoedelijk wel gemakkelijker geweest, want die werden toen op de radio gedraaid. Nu we zijn daar ook niet echt mee bezig, en liggen er ook niet wakker van. En dat is ook niet onze ambitie.
Probeer je als band toch een beetje te groeien? Is er een soort doel dat je dan wel voor ogen hebt, of hoe moet ik dat zien?
We hadden het er al even over.. maar als je dat doel wil bereiken moet je er allemaal 100% voor kunnen gaan. En zowel ikzelf, de drummer als gitarist hebben een gezin. Ik heb ook nog, naast mijn gezin en job, en de band nog andere dingen die ik doe. Ik ben ook auteur en schrijf boeken. Ik heb een podcast. Kortom… ik wil die dingen niet laten vallen om eens in een sportpaleis te spelen of zo. we blijven gewoon verder doen zoals we bezig zijn, blijven shows spelen en verder evolueren als band in het schrijven van muziek. Als we dat nog jaren kunnen doen is ons doel bereikt.
Misschien kan het helpen om een artiest als Helmut Lotti, die metal shows brengt naar een breder publiek; een idee om dat ook te doen in de punkscene. Misschien kan het Steele Justice een ‘boost’ geven?
Ik vind wat hij doet zeer goed gedaan eigenlijk. Hij brengt op zijn manier een ode aan de muziekstijl als het ware, en trekt een hele groep mensen aan die misschien anders die drempel naar metal niet nemen. Het zou mooi zijn moest hij dat ook met Punk eens doen. Hij mag ons contacteren
Wat brengt de toekomst, nieuw platenwerk of andere plannen?
Er zijn ondertussen vier nieuwe nummers opgenomen. weer via Tim, in zijn studio. Het is een beetje een pre-demo, we zijn nog aan het luisteren en bekijken welke richting we willen uitgaan. Ofwel maken we nog een viertal nummers, ofwel brengen we oudere nummers opnieuw uit. We zijn nog niet zeker wat we echt gaan doen. we weten nog niet of we fysieke iets gaan uitbrengen, maar sowieso wat nummers droppen op Spotify en andere media. In de toekomst kan dat wel zijn dat we al die nummers bundelen op een plaat en die uitbrengen, maar dat is voorlopig nog niet aan de orde.
Waarom in deze ‘Spotify’ tijden eigenlijk nog een plaat uitbrengen, want het proces is duur…
Je hebt altijd liefhebbers die per se iets in handen willen hebben, ook bij de jeugd nog. Dus ja , daarom… cd’s zullen we niet per se meer uitbrengen, maar vinyl verkoopt! Die markt leeft als ooit tevoren, een vriend van mij heeft een platenzaak zelfs de nieuwste dingen die uitkomen als Talyor Swift en dergelijke, dat is direct op Vinyl en dat heeft succes.
‘Punk is dood’ zegt men soms, maar jullie bewijzen toch het tegendeel. We hadden het er al even over, maar wat is volgens jou de grootste evolutie om het genre nog springlevend te maken?
Die versnippering van muzieksmaken bij vooral de jeugd, dat hokjes denken dat wat weg is, zoals we inderdaad al aangaven is wellicht de grootste verandering. Ook binnen de punk /HC scene. Die sub culturen hadden hun eigen stijl, vaste plekken, eigen kledingstijl. Dat is allemaal versmolten tot een groot geheel. De manier van ‘beleven’ is ook anders, de ene staat te raven de andere te moshen, iedereen beleeft een concert op zijn eigen manier.. dat is ook een opvallende verandering toch.
Ik had een mooie discussie met een goede vriend punk liefhebber toen ik een review schreef ‘metalheads zijn het meest sympathieke publiek’. Wat is je mening?
Ik ben opgegroeid met zowel metal shows als punk shows. En HC is nog harder dan metal. En eigenlijk is er niet zoveel verschil tussen punk en de metalheads. Qua sympathie liggen die op gelijke hoogte. Ook vaak heel breeddenkend zijn, en heel goed met elkaar om kunnen gaan. Punk is nog steeds doen waar je goesting in hebt, zolang je geen andere schade berokkend. En dat is dus bij beide scenes nog steeds de rode draad. Dus ik denk dat beide scenes wel in gelijke tred liggen wat ‘sympathiek ‘betreft.
Volgende jaar vieren jullie de 10ste verjaardag, een speciale ‘viering’?
We gaan iets doen ja… we weten alleen zelf nog niet wat precies (haha) maar er staat zeker iets op de planning. Toen we vijf jaar bestonden hadden we oorspronkelijk iets gepland, maar toen strooide corona roet in het eten… maar er komt dus zeker een feestje rond ons tienjarig bestaan..
Van tien, naar circa twintig… waar zie je jezelf als band of muzikant binnen tien jaar of zo?
Ik denk nog steeds hetzelfde. Ik zit nu al dertig jaar in de scene. Als je er zo lang inzit, gaat dat er niet meer uit. Dat zit in uw bloed, in je lichaam. Het is een onderdeel van jezelf. Dus zolang ik hef fysiek aankan , blijven we gewoon op deze elan doorgaan. Mijn helden van vroeger zijn allemaal midden in de zestig, zijn zo fris meer als vroeger, maar blijven ook gewoon doorgaan..
Laat ons hopen dat je op dit elan nog dertig jaar of meer kan doorgaan, en dan hebben we rond die tijd nog een babbel. Dank voor het fijne gesprek, en veel succes in alles wat jullie doen.
Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden
Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.
Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.
Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.
Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.
Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.
Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.
Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.
Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn.
Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd.
"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.
Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.
Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.
Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.
Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.
Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland …
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!
Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson
Bedankt voor het interview!
Les Negresses Vertes – Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal, doe het dan gewoon in je eigen taal... Het gaat dus allemaal om de energie!
Les Negresses Vertes staan al sinds 1987 garant voor een wervelend, folkloristisch dansfeestje. We zagen ze ooit Rock Lede plat spelen in 1991 en zelfs nu trekken ze zich nog steeds geen bal aan van wat de goegemeente daarvan denkt, en zo hoort dat ook. Het overvolle Park tijdens ‘Great Gigs in the Park’ in Sint-Niklaas danste, zong, genoot en ging dan ook compleet uit de bol op deze mooie zomeravond.
Lees gerust het verslag https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/95212-les-negresses-vertes-great-gigs-in-the-park-2024-wereldmuziek-met-een-ferme-hoekaf.html
Naar aanleiding van dit concert, polsten we naar de plannen en de ambities van deze band met bezieler Stéfane Mellino
Hoe gaat het de laatste tijd met jullie?
Op dit moment zijn we terug uit Marseille en wachten we op een volgend optreden volgende week vrijdag. We blijven op tournee tot december van dit jaar en misschien gaan we ook in België en Nederland spelen. Dus ja, we blijven de hele tijd bezig...
Ik zag jullie voor het eerst op Rock Lede in 1991, toen al een onvergetelijk concert.
Helaas is er sindsdien veel veranderd, zoals de dood van Helno 'Noël' Rota in 1993. Hoe 'overleef' je zo'n zwaar verlies?
Voor een Franse band, die in het Frans speelt en zingt, was het in die tijd een eerder zeldzaam om buiten Frankrijk te spelen. We hadden nog nooit in landen als Duitsland, België of Engeland gespeeld. Dus het was speciaal om in het begin van onze carrière in die landen te spelen. Over het overlijden van Helno kreeg ik een telefoontje en ik kon het niet geloven. Het was een grote schok voor ons en ik dacht erover om de band te verlaten. We zouden het kunnen doen zoals Joy Division die hun naam veranderde in New Order na het overlijden van Ian Curtis. Maar het label vertelde ons dat dat in ons geval geen goed idee was. Omdat we in de eerste plaats een band zijn. Het label zei 'hij was niet de enige die liedjes schreef, die jullie schrijven en zingen, dus ga door'. Het is een groot verlies, maar we zijn inderdaad een band en kunnen doorgaan, ook al is het soms moeilijk en moeilijk. Dus dat deden we. Zoveel jaar later denk ik dat het beste is wat we voor hem konden doen, doorgaan, dat is wat Helno gewild zou hebben. De energie is er nog steeds op het podium, op een bepaalde manier is Helno er ook nog. Dus we zijn blij dat we toen niet gestopt zijn... Les Negresses vertes leeft nog steeds, de scene ook.
Ik zag jullie een geweldige optreden spelen op Great gigs in the Park in Sint-Niklaas. Wat een energie! Het was eigenlijk nog beter dan dat onvergetelijke concert in 1991 voor mij. Waar halen jullie die energie vandaan?
We zijn nu betere muzikanten, we hebben meer ervaring op het podium. Hoe meer we spelen, hoe beter we worden. Dat verklaart alles. Ik was toen vrij jong en ik ben nu 64. Ik ben bijna op de top van mijn carrière. Ik ben nu bijna op de top van de heuvel. Op het podium staan, optreden, het is een manier van leven.
Ik blijf ook onder de indruk van de diversiteit en de verrassende wendingen live. Is het wereldmuziek? Frans chanson? Of zijn jullie gewoon punk? Wat betekent Les Negresses Vertes in 2024?
Het is er altijd geweest. Voordat we met Les Negresses Vertes speelden, speelden sommigen van ons in de Franse punkscene, dus die punkvibe was er altijd al. De mix tussen stijlen ook. We proberen onze nummers zo dicht mogelijk bij het originele geluid te spelen. In Sint-Niklaas hebben we dat ook gedaan. We willen een hechte band met onze fans, dat is heel belangrijk. Dus, nee we zijn nog steeds hetzelfde als toen maar met veel meer ervaring in wat we doen.
Ik had ook het gevoel dat de speelsheid niet verloren is gegaan; als jonge wolven tekeer blijven gaan. Waar komt die niet aflatende energie toch vandaan?
Ik begrijp waarom bands dat doen, als je je hele leven muzikant bent, heb je veel stress. Je hebt ups en downs. Het draait allemaal om gevoel en verbinding met mensen. Als ik tijdens een optreden de lachende gezichten van het publiek zie, voel ik de energie opborrelen om ervoor te gaan. Maar het is niet de artiest van bands die dat niet doen, die dat vergeten is. Het legt veel druk op jezelf als je live speelt. En soms moet je je daar op concentreren.
Iets anders. Terwijl stijlen komen en gaan blijft het Franse Chanson overeind, net als Nederlandstalige muziek nu (kijk maar naar de Nederlandse lichting met Froukje, Joost Klein en anderen) ... Denk je dat zingen in de eigen taal nu meer geaccepteerd is, en het makkelijker is om door te breken? Hoe zie je het zelf?
Het hangt ervan af wat voor soort muziek je brengt. In sommige stijlen denk ik dat het meer geaccepteerd wordt als je in het Engels zingt als je naast je eigen land ook andere landen wilt bereiken. Misschien is rock- en metalmuziek beter in het Engels. Maar voor bands zoals wij? Wij spelen meer folklore en wereldmuziek, met nog steeds een rock- en punkgevoel erin. Het wordt dan veel gemakkelijker geaccepteerd denk ik. Wij zouden dat ook kunnen doen, onze nummers in het Engels brengen. Maar we voelden, en voelen nog steeds, dat we ons het beste kunnen uitdrukken door in onze eigen taal te zingen. Een van de beste voorbeelden is tegenwoordig rap. Franse rap probeert niet in het Engels te zingen, ze doen het in het Frans omdat dat de beste manier is om uit te drukken wat ze echt willen zeggen. Het werkt. Taal is niet het belangrijkste in muziek, het is de energie. En als de energie werkt in je eigen taal? Doe het dan gewoon in je eigen taal... maar het gaat allemaal om de energie.
Muziek kon je vroeger meer in hokjes plaatsen. De jongere generatie denkt niet echt meer in hokjes. Ze gaan naar een punkconcert, doen dan een Pommelien Thijs en eindigen op een dansfeestje in Tommorowland. Hoe zien jullie dit?
Aan het begin van deze tour in 2018 hebben we op een aantal grote festivals gespeeld en natuurlijk voor jonger publiek dat onze band kende omdat hun ouders onze platen hebben en ik herinner me dat een jonge vent me na de show vertelde “ hey Negresses vertes you're playing real ”. Het klinkt als het beste compliment dat we zouden moeten hebben. Geen vraag voor ons om een USB-sleutel te spelen in plaats van echte instrumenten of zang. Ik denk dat de jongste generatie nog steeds bezig is met het bouwen van nieuwe codes en nieuwe manieren om zich uit te drukken in muziek. Platenmaatschappijen werken niet meer aan de ontwikkeling van artiesten en de jongeren weten dat ze nu op netwerken moeten bestaan.
In 2018 vierden jullie het 30-jarig jubileum. Jullie waren in 2018 ook in Engeland, niet voor het eerst maar toch … Is het niet moeilijker voor een Franse band om er door te breken? Hoe zie dit?
Er is altijd een soort concurrentie geweest tussen Engeland en Frankrijk in de geschiedenis (hihi) maar ik denk dat Engelsen ons leuk vinden omdat we hen niet kopiëren weet je. Wat wij doen is vrij uniek. We brengen een mix van muziekstijlen, maar hebben de rock energie in ons. We zijn ook geen gewone Franse band. Het is die mix van stijlen en culturen die ons uniek maakt en daarom is het makkelijker voor een band als wij om door te breken in landen als Engeland, zelfs als Franstalige band. We voelen dat ook in Sint-Niklaas.
Plannen: Nog steeds platen uitbrengen in deze tijden, of niet?
We willen geen nieuwe albums meer opnemen. Bijna 17 jaar geleden zijn we gestopt met het opnemen van nieuw materiaal. Het is voor mij gewoon te moeilijk om hetzelfde te doen als toen ik jonger was, dus voor mij gaat het erom dat we onze liedjes uit het verleden zo lang mogelijk spelen, maar nieuwe dingen opnemen? Niet met Les Negresses Vertes, maar wel met persoonlijke projecten ...
Andere plannen de komende jaren?
Zoals ik al eerder zei, we spelen optredens tot ergens in december. We hebben de afgelopen jaren veel concerten gedaan, dus volgend jaar nemen we een pauze. En daarna kijken we wat we kunnen doen... we kunnen nieuwe energie vinden, om na dat jaar terug te komen.
Je gaat niets doen voor je 40e verjaardag... om het te vieren
Er zijn nog geen plannen, we willen met dezelfde energie op het podium blijven staan. We willen niet de fout maken om 'één concert te veel' te doen. Dus daar maken we geen plannen voor, maar als het dan goed gaat en die belangrijke energie er nog is, als er nog steeds de band is met het publiek... dan gaan we door... en dan weet je het nooit.
Na al die jaren, zijn er nog ambities of een soort doel dat je voor ogen hebt?
Mijn jongste dochter is singer-songwriter in een Britse band uit Brighton genaamd Belmondo en ik steun haar. Mijn dochters helpen in hun leven en de paden die ze volgen, dat is de belangrijkste ambitie in de toekomst ...
Pics homepag @Sven Dullaert
Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop jullie in december weer op het podium in België te zien
Arab Strap - Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden
Arab Strap's unieke signatuur wordt al sinds 1995 gekenmerkt door hun Schotse tongval, poëtische teksten en humor. De indie rock/alternative pop band levert met ‘I'm Totally Fine With It - Don't Give A Fuck Anymore’, 'their most sonically expansive album', weer een waar meesterwerkje af. Het duo Malcolm Middleton en Aidan Moffat, met hun jarenlange productionele metgezel Paul Savage (The Delgados), staat wederom garant voor 12 nieuwe pareltjes 'with a mix of intoxicating melodies and a threatening intensity'. Arab Strap's gelijk vertrouwd aanvoelende en Schotse half gesproken, half gezongen songs bevatten dit keer wat extra pit, beats en urgentie (met veel maatschapplijke thema's) en 'furthers the band's transformation from swooning, lo-fi, slow-core, post-rock romantics to raging, alt-pop chroniclers'.
In mei ll verscheen het album ’I'm Totally Fine With It’. We hadden over deze release een fijne babbel met de band en polsten uiteraard ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities.
Arab Strap brengt al sinds 1996 met regelmaat van de klok langspeelplaten uit. De band maakt niet direct muziek die mainstream genoemd kan worden, maar heeft in de afgelopen jaren wel een zeer trouwe fanbase opgebouwd. Graag jullie mening
We hebben nooit geprobeerd om muziek te maken die als mainstream zou worden beschouwd, en ik betwijfel of we dat ooit zullen doen. Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden. Ik kan niet ontkennen dat meer geld leuk zou zijn op dit punt in het leven - in een onafhankelijke band zitten kan een constante financiële strijd zijn - maar we hebben nu onze eigen plek in de cultuur, met een relatief kleine maar trouwe fanbase, en dat werkt goed voor ons.
Het muzieklandschap is veranderd, maar het genre dat jullie spelen is nog steeds gerespecteerd. Wat is voor jullie de grootste verandering in tijden van digitalisering en sociale media …
De manier waarop mensen muziek consumeren, muziek ontdekken en muziek promoten is compleet veranderd sinds we zijn begonnen, maar op creatief niveau is er helemaal niet zoveel veranderd, behalve dat de technologie die nodig is om muziek te maken beter en goedkoper is dan in de jaren 90. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar op. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar als we nummers schreven; nu hebben we een gedeelde Dropbox. Apparatuur zoals synths en Roland 808's waren toen te duur voor ons, maar nu zijn die geluiden praktisch gratis.
Sociale media en streaming... je kunt er niet meer omheen, ik vroeg me af hoe belangrijk sociale media voor jullie is en waarom je in deze tijd nog steeds platen uitbrengt (ook al is er nog steeds een publiek voor)?
In muziektermen is social media een essentieel hulpmiddel bij promotie, en ik zou het waarschijnlijk helemaal niet meer gebruiken als we geen plaat uit hadden en geen kaartjes om te verkopen - ik heb het niet echt meer nodig in mijn persoonlijke leven, ik gebruik het vooral zakelijk. Wat streaming betreft, heb ik nog steeds een hekel aan Daniel Ek en Spotify, die doorgaan met het verlagen van de betalingen aan de muzikanten die hun ontluikende imperium hebben opgebouwd. Ik gebruik Apple voor streaming, dat een betere kwaliteit en een grotere catalogus heeft, en een app gewijd aan muziek; ik koop ook nog steeds platen en merchandise, omdat ik weet hoe essentieel fysieke verkoop is voor collega-muzikanten.
Is het in deze tijd, alleen al door de digitalisering, niet moeilijker geworden voor een band om op te vallen? Ik hoor tegenwoordig bands die problemen hebben om concerten te boeken...
Het is zeker moeilijker voor een band om gehoord te worden, ja, vanwege de enorme hoeveelheid muziek die er is - recente rapporten suggereren dat er 120.000 nummers per dag worden uitgebracht. Als je gehoord wilt worden, zijn de oude methodes nog steeds nodig video's, radio-pluggers, advertenties etc. Wat concerten betreft, de livescene bevindt zich op dit moment in een vreemde situatie - grote evenementen lijken te floreren, terwijl kleinere optredens zoals het onze en gewone podia het een beetje moeilijk hebben. De meeste economieën in de wereld hebben het echter moeilijk en mensen hebben op dit moment minder geld te besteden.
In een interview las ik: "Wij zijn de laatste generatie die uit kan gaan en dronken kan worden zonder dat iemand ons filmt terwijl we dronken worden. Dat is waar, maar het kan ook iets goeds zijn... Hoe zie je dat zelf, is het goed of slecht dat dit veranderd is?
De handeling van het nemen van foto's of het maken van video's is natuurlijk niet inherent goed of slecht, maar het hangt af van hoe het wordt gebruikt. Ik begrijp de behoefte om alles te documenteren niet echt, ik ben niet iemand die een optreden filmt en het dan nog eens bekijkt als ik thuiskom.
Gaan jullie de nieuwe plaat ook op vinyl uitbrengen, dat schijnt tegenwoordig 'in' te zijn?
Het album is uitgebracht op vinyl, ja, in drie verschillende kleuren. Platen zijn briljant.
Met je laatste schijf 'I'm totally fine with it don't give a fuck anymore' sla je bekende wegen in, pompende drums, knetterende riffs en een soort verhalende zang die ons een spiegel voorhouden. Hoe moeten we dit zien?
Het lijkt me wel te kloppen, ja, maar je mag het zien zoals je wilt!
Heeft de titel een bepaalde betekenis of is het letterlijk wat het zegt en waarom?
De titel kan op verschillende manieren gelezen worden - het kan vertaald worden naar berusting, of uitdagend en sterk zijn, afhankelijk van hoe je het leest. Het was oorspronkelijk een sms-bericht van onze live drummer, David Jeans - toen hij het stuurde, heb ik meteen een screenshot gemaakt, het deed me echt iets. Ik vond vooral de duim-emoji's leuk.
Ik krijg steeds het gevoel dat ik een stomp in mijn maag krijg, daarom hou ik zo van die plaat en van de band; zit er een boodschap of verhaal achter, of een manier om bepaalde frustraties van jullie af te schudden? Hoe moeten we het zien?
De nummers gaan voornamelijk over de online cultuur en het negatieve effect daarvan op mij in de afgelopen jaren, maar het erkent ook hoe essentieel het is in mijn leven. Zoals ik aan het eind van het eerste nummer zeg: I think I love it.
Jullie muziek en storytelling heeft ook iets filmisch, ooit gedacht om iets voor film of tv-series te doen of is iets me ontgaan?
De enige keer dat we ooit soundtrackwerk hebben geprobeerd was voor een kleine tekenfilm in de vroege jaren 2000, Rogue Farm genaamd. Ik denk omdat de zang en tekst zo'n groot deel uitmaken van Arab Strap, filmmakers er niet echt aan denken dat wij instrumentale muziek maken, wat jammer is, want ik denk dat we het graag zouden proberen. Dat gezegd hebbende, ons nummer The Turning of Our Bones werd onlangs gebruikt als de thematune voor een Brits politiedrama, wat geweldig was - ze hebben de zang er ook in gehouden!
De inspiratie lijkt eindeloos, waar haal je die inspiratie vandaan? Want over die teksten is nagedacht, zoveel is duidelijk
Tekstueel kwam de inspiratie voor het nieuwe album vooral van het lezen van nieuws en artikelen online, en een paar boeken die ik las over sociale media etc., maar ook - natuurlijk - mijn eigen ervaringen, die hopelijk veel mensen de afgelopen jaren hebben gedeeld.
Er zijn al een aantal singles uit, hoe waren de eerste reacties?
Alles lijkt goed te gaan!
Wat zijn je verwachtingen van deze nieuwe plaat? Nog de wereld veroveren? Of is dat geen ambitie?
Wereldheerschappij is nooit onderdeel geweest van het Arab Strap plan, nee - we schrijven gewoon wat nummers die hopelijk enige lyrische en sonische betekenis hebben, spelen ze voor mensen en geven ze een goede avond uit, en hopelijk doen we het goed genoeg dat we nog een plaat kunnen maken en het allemaal nog een keer kunnen doen.
Nu we het er toch over hebben, wat zijn de ambities van Arab Strap na al die jaren?
Mijn enige persoonlijke ambitie was om een sessie op te nemen voor de John Peel radioshow, en dat hebben we bereikt in de eerste paar maanden nadat onze eerste single uitkwam in 1996. Tegenwoordig hoop ik gewoon dat we werk kunnen blijven maken dat mensen aanspreekt - mijn enige echte ambitie is nu om niet oud en shit te zijn.
Naast ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dit jaar veel optredens, volgend jaar hopelijk meer en ook een paar festivals. Verder hebben we nog niets gepland, hoewel we in 2026 30 jaar bestaan, dus misschien geven we wel een feestje of zo. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat we weer een nieuwe plaat maken - het is behoorlijk intens en constant geweest sinds we onze eerste nieuwe single uitbrachten in 2020, dus ik verwacht dat we binnenkort wel even zullen rusten.
Als je onze lezers nog iets anders wilt vertellen, ga je gang ?
De strakste greep is met een losse hand
Bedankt voor het interview!
Lokerse Feesten – ‘Als we elke avond het publiek iets unieks kunnen aanbieden, wat we toch hebben geprobeerd bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond’
Lokerse Feesten is dit jaar aan zijn 49ste editie toe. Met een affiche vol diversitei, zijn de combi tickets ondertussen uitverkocht. Ook de dag tickets voor sommige avonden loopt als een vuurtje. Lokerse Feesten gaat door van 2 tot 11 augustus 2024
Info via www.lokersefeesten.be
In de laatste rechte lijn naar het festival toe, hadden we een fijn gesprek met programmatoren Peter Daeninck, Lander Merckpoel en Bert Reniers.
We praten uiteraard over het programma, en stelden ook enkele kritische vragen… én we keken even vooruit naar de 50ste verjaardag in 2025 …
Ik vind het een divers programma, voor elk wat wils ... Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het gaat vooral over inspelen op trends, en wat echt leeft op ons festival. Bands moeten natuurlijk beschikbaar zijn. Daar begint het bij.
Een kritisch punt dat ik vaak hoor (maar niemand kent of begrijpt hoe moeilijk het is tegenwoordig) geen echte metaldag meer op zondag, in het verleden werd ook de punkdag niet meer georganiseerd, en nu geen kindernamiddag. Ik hoor mensen morren, maar ik hoor het graag van jullie?
Veranderingen is voor sommige mensen moeilijk. Wat de avond met KoRn betreft we konden die enkel op dinsdag boeken, dus hebben we daar logischerwijs op ingespeeld. Mensen vragen soms naar vernieuwing, en als dat dit dan gebeurd is het voor sommige ook niet goed. Dat is hetzelfde verhaal op Graspop waar Electric Call boy afsloot, daar was ook veel discussie over maar dat bleek een schot in de roos te zijn. De kindernamiddag is een ander verhaal. Het is gewoon het probleem dat we weer naar dezelfde artiesten zouden moeten teruggrijpen, daarom hebben we gekozen voor een ander formule in de vorm van een tiener fuif. Maar kijk, doordat erover gesproken wordt betekent het ook dat het leeft, het zou raar zijn moest dat niet het geval zijn. Het is gewoonweg belangrijk om als festival vernieuwend te durven zijn anders stopt het ergens. Dat niet iedereen zich daar kan in vinden? Is jammer, maar die avond met KoRn verkoopt zeer goed ondertussen… en zelfs beter dan de metaldag vorig jaar.
Is het sinds corona moeilijker geworden om bands te boeken door exclusiviteit contracten?
Er is nog nooit zo een groot aanbod geweest, nog nooit zoveel festivals geweest ook. Ook in het buitenland. Dus moeilijker? Het is natuurlijk afwachten of die bepaalde band ja dan nee in Europa speelt. Maar er is dus wel een overaanbod aan mogelijkheden.
Bert: persoonlijk vind ik ook dat we ons strafste line-up ooit hebben dit jaar. Elke avond is wel iets bijzonder te beleven.
Peter: de combi tickets zijn uitverkocht, sommige losse avonden ook al en bij andere zal dat niet lang meer duren. Het loopt als een treintje. Dus kunnen we nu al stellen dat het een succesvol jaar zal worden. We hebben toch ook exclusieve dingen kunnen boeken zoals Front242 die bij ons hun laatste festival concert komt brengen. Ik denk dat we dus zeker geslaagd zijn in onze opzet.
Ik overloop even de avonden, en kom terecht bij The Roots, die toch wel een naam is die eruit springt terwijl Phoenix afsluiten die (denk ik) toch niet bij iedereen zo goed gekend is..
The Roots komt voor vijf dagen naar Europa en werd ons voor die dag aangeboden. We hebben dat aanbod met beide handen aangenomen. Wat Phoenix betreft, dat is toch wel een super groep binnen het genre. En zeker headliner waardig. Ze speelden onlangs nog AB compleet kapot. Om maar te zeggen.
Clouseau komen voor hun 40ste verjaardag , zou je die niet beter een abonnement geven…
Clouseau brengen gewoon een show die af is. Met die tafels tijdens corona kwamen ze in de namiddag en avond en speelden op elk moment een andere set, en het dak vloog eraf. Na veertig jaar doen ze dat nog steeds. Het is en blijft een publiekstrekker en uiteraard een geweldige band.
Diezelfde avond staat ook Pommelien Thijs. Die heb ik toch zien groeien, is er een generatie ‘conflict’ tussen Pommelien Thijs en Clouseau?
Wat populariteit betreft is Pommelien Thijs enorm gegroeid, ze verkoopt ondertussen meerdere keren AB uit en staat op Pukkelpop, dat is een artieste die naar een absolute top aan het groeien is. Ze is duidelijk volwassen geworden, maar gaat vooral haar eigen weg zoveel is zeker. Een prachtige toevoeging op die avond, zeker en vast. Ze is aan het uitgroeien tot een potentiele headliner op festivals.. ze spreekt ook een heel breed publiek aan. De jeugd is daar ook voor te vinden, dat was vroeger wel anders.
Bert: vroeger was je punk, of metal head of new waver. Maar nu zijn er bij de jeugd geen hokjes meer. Die gaan zaterdag naar Kompas, en zondag naar een punk of HC feestje. Ze staan breder voor alles open.
Die avond met Prodigy ziet er ook geweldig uit, NAS, De La Soul erbij o.a. benieuwd hoe Prodigy zal klinken zonder Keith, maar ik veronderstel dat jullie dat al hebben gecheckt …
Prodigy hebben we vorig jaar reeds aangeboden gekregen, en we waren ook wat sceptisch daarover na het overlijden van Keith. Ondertussen hebben we shows gezien die ons overtuigen dat het vuur , met respect voor Keith, nog steeds brandende is bij Prodigy. Dus dat komt zeker goed! Het is een avond die jong en oud zal aanspreken, voor veel mensen zal De La Soul wel herinneringen oproepen, voor jongeren een band die in verlengde ligt van de muziek van nu. NAS is zo wat het beste wat R&B te bieden heeft. je ziet die bands ook niet elk jaar in Europa. Dat wordt dus een zeer gevarieerde avond voor jong en oud…
Ik denk dat het een programma is dat vooral toch een jonger publiek zal aantrekken, met behoud van de oudere generatie, niet? Verjonging is goed?
We proberen beide tegemoet te komen. Zo is er een avond met Pixies, die eerder vernoemde New Wave avond met Front242. We proberen de gulden middenweg op te zoeken tussen vernieuwen en de oudere generatie ook kansen geven. Op Graspop zag je ook soms die clash tussen generaties. Zoals bij Megadeth en bij Electric Callboy , bij die laatste zag je een jonger publiek opdagen en keken de ouderen daar wat meewarrig naar, om later toch lekker mee te headbangen. Het is als organisator vaak keuzes maken, en de headliners van vroeger blijven ook niet bestaan. Je moet dan ook vooruit durven kijken.
Het is goed dat jullie een jonger publiek proberen aantrekken en vooruit kijken. Maar is Lokerse Feesten niet een beetje te duur voor diezelfde jeugd denk je?
Duur? Wat is duur eigenlijk. Goedkoop is het zeker niet. Maar als je ziet dat de combi’s al uitverkocht zijn en ook bepaalde avonden. Zoals die avond met Oscar And The Wolf en Joost, wat een waar succes is. De eerste avond is nu al uitverkocht. Dat hebben we nog maar zelden meegemaakt, doorgaans kunnen we nog op de dag zelf ticket verkopen of een paar dagen daarvoor. Dat hebben we dus nog nooit meegemaakt Bovendien als je een combi koopt en tien dagen komt betaal je amper 25 euro per dag. We proberen wat dat betreft toch ook tegemoet te komen aan mensen met beperkingen en zo, dat mogen we toch ook benadrukken. Dat we dus naar die mensen toe een inspanning doen…
Ook de avond met Nederlands artiesten als Joost Klein, Froukje loopt als een trein, tot zeer goed; was is toch de sleutel tot succes van die Nederlandse bands, denken jullie?
Ze spreken de taal van een generatie, en durven ook hete hangijzers als mentale problemen benoemen. En dat in eigen taal. Dat spreekt de jongeren dezer dagen enorm aan. Joost is een beetje voor hen wat bijvoorbeeld een Johnny Rotten om maar een te noemen voor de oudere generatie was, iemand die oprecht tegen heilige huisjes durft stampen. Het sluit allemaal gewoon aan bij waar jonge mensen dus echt mee bezig zijn. In die context zijn er ook, S10 of Merol Nederlandse pop artiesten die begrepen hebben wat leeft bij jongeren. Froukje is een beetje hetzelfde verhaal eigenlijk.
Kortom. We zitten gewoonweg met een generatie die zeer sterk bezig is daar in Nederland..
Zijn er mensen die zeggen dat er wat weinig Belgische bands op de affiche staan? Tegenover die Nederlandse dag…
Misschien moeten mensen eens wat verder kijken dan enkel de namen op die mainstage, en zo ontdekken dat er best wat Belgisch talent geprogrammeerd staat. In de zaal staan toch wel enkele Belgische bands als Ise, AO en The Bony King of Nowhere artiesten die potentieel hebben om ooit op het grote podia te staan. Om een voorbeeld te geven. Brutus heeft ook in de zaal gestaan, en is nu headliner waardig. Dus we geven zeker Belgische bands de kans. We proberen ook, zoals al gezegd, thematisch te werken. Dus moeten we ook keuzes te maken. Maar als je dus de hele affiche echt goed bekijkt, ook wat het aanbod in de zaal betreft zie je best wat Belgische bands. Trouwens, op de mainstage staan 18 Belgische bands! Om maar te zeggen..
Op die avond een opvallende naam in de club Ide Snake, die de lawijtstrijd heeft gewonnen; ik had een interview met hem en het ging over het project ‘MOEDERTAAL’ valt daar iets te rapen of een samenwerking naar de toekomst toe?
Bert: vanuit de Casino wel, we moeten nog samen zitten met Ide daarvoor, maar we gaan sowieso een traject uitbouwen zoals we vorig jaar met Lightspeed hebben gedaan, en die hebben een label, een manager en meerdere optredens gedaan. We moeten nog wat afwachten wat zijn noden en vragen zijn... en dan zien we wel verder naar Lokerse Feesten toe.
Een overzicht van de Line-up brengt me ook bij Richard Hawley die een pracht van een plaat uitbracht, die avond is gewoon formidabel. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen? En toch wel (voor mij) wat verrassend dat hij niet afsluit eigenlijk?
Het is een woensdag, een iets ouder publiek toch. We proberen ook rekening te houden met mensen die van Antwerpen of Brugge of zo komen. Het was interessanter om Novastar, die een wat meer lokaal publiek aantrekt te laten afsluiten die avond. Om middernacht nog een headliner laten spelen kun je in deze tijden niet meer maken, iedereen wil naar huis geraken daar moeten we toch rekening mee houden.
Ik had stiekem ook Slowdive verwacht eigenlijk …Ook met Massive Attack is het een blij weerzien…
We kunnen hen een goede ontvangst en productie aanbieden. Ze komen hier heel graag , omdat het goed georganiseerd is. En, dat is ook wel het verhaal van Pixies of KoRn tot Blur vorig jaar. Die spelen meestal op grotere festivals en komen in een wat intiemere sfeer terecht, dichter bij het publiek. Dat maakt Lokerse Feesten ook wel uniek in dat Festival landschap. Ze zijn dus enthousiast om hier te spelen. En Lokerse Feesten kan natuurlijk wel wat adelbrieven voorleggen eerlijk gezegd. Dus een band als Massive Attack komt hier graag en dat geldt dus ook voor andere …
Welke avond is jullie favoriete avond?
Lander: ik twijfel tussen de avond met Paul Kalkbrenner en de Massive Attack dag eigenlijk.
Bert: Vooral toch die avond met Prodigy met NAS en De La Soul maar ook een interessante avond in de zaal. Ook Andromedik die avond is gewoon indrukwekkend, dus ja die avond los van dat ik heel de affiche schitterend vind.
Peter: het is moeilijk iets uitkiezen , ik kijk vooral uit naar die wisselwerking tussen zaal en mainstage, wat toch uniek is. Maar kijk toch ook uit naar Phoenix die ik in AB heb gezien twee jaar geleden, en nog steeds een van de beste concerten vind die ik al gezien heb in de laatste vijf jaar. Als we elke avond het publiek iets uniek kunnen aanbieden , wat we toch hebben geprobeerd bij het samenstellen van de affiche, dan is onze opzet geslaagd en is elke avond een favoriete avond.
Bert: Dat is Lokerse Feesten dus. Op een weekend starten met Fatboy Slim, de andere dag Slayer en afsluiten met K3 … dat maakt ons festival heel uniek!
Volgend jaar bestaat LF 50 jaar, een tipje van de sluier eventueel?
Lander: Er is hierover wel al wat verschenen in de media. Er zijn dus heel wat activiteiten in het teken van het gouden muziekjubileum. Een van de evenementen is een samenwerking tussen het cultuurcentrum van Lokeren en de Lokerse Feesten. Er is ook en expo rond 50 jaar Lokerse Feesten. We willen ook onze medewerkers in de bloemetjes zetten, zonder die vrijwilligers staan we nergens. Zij maken de sfeer, en ons festival de moeite waard. dat willen we ook in de kijker zetten ter gelegenheid van die 50 jaar Lokerse Feesten.
Bedankt, heel veel succes, en we zien uiteraard elkaar terug op De Grote Kaai …
Secondhand Saints - Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook echter over. Het was dus een bewuste manier van werken. En binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen …
Dat de vaderlandse metalscene volop aan het floreren is, mag je gerust een understatement noemen: daar is Secondhand Saints het bewijs van! Ontstaan uit de assen van de pandemie deelden de metalheads met hun debuut ‘Shattered Floors’ al meteen een zwaar visitekaartje uit. Met daaropvolgende releases als ‘Dying Breath’, ‘Echoes’ en ‘Afterlife’ gingen ze volop door op hun elan.
Op zaterdag 1 juni speelden ze opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album ‘Falling from Grace’ voor. De hoes laat iets grauw en donker zien, de muziek klinkt ook heel emotioneel en duister, maar er zit een humoristisch kantje aan verbonden. Dat bleek ook live tot uiting te komen, lees ons verslag er maar even op na, https://decasino.be/concert/secondhand-saints-invites-temptations-for-the-weak-if-i-may/ Over dat optreden, en die nieuwe plaat hadden we een fijn gesprek met bezieler en frontman Jelle Gysels.
Secondhand Saints is een metalcoreband uit Sint-Niklaas. Het idee om een nieuwe band op te richten ontstond in 2020, kun je wat meer toelichten hoe is alles begonnen en zo?
Voor die periode had ik enkele muzikale projecten. Doorheen de jaren is dat wat verwaterd. Tijdens de COVID periode, toen de meeste van ons noodgedwongen andere bezigheden moesten zoeken, spartelde ik ook op persoonlijk vlak doorheen een moeilijke tijd. Ik wou toch nog eens iets gloednieuw beginnen en ben in mijn omgeving op zoek gegaan naar mensen die interesse hadden om iets nieuw op te starten samen met mij. Het waren geen mensen die ik al voordien kende of zo, maar ik heb toch een paar gelijkgestemden gevonden om dit project op te poten te zetten. En zo werd Secondhand Saints geboren, ook al was dat geen evidentie tijdens de periode waar je zelfs niet met twee buiten op hetzelfde bankje mocht gaan zitten. We hebben lang zelfs niet fysiek kunnen repeteren in dezelfde ruimte, maar toch veel ideeën kunnen uitwisselen en al wat zaken kunnen uitwerken via online platformen.
Ik heb in die periode enorm veel streaming concerten gezien, een mooi alternatief voor live concerten maar niet hetzelfde. Maar toch dingen ‘ontdekt’ die waarschijnlijk aan mij waren voorbij gegaan in ‘normale omstandigheden’. Hebben jullie van die medi ageen gebruik gemaakt om een publiek te vinden?
Nee, om de eenvoudige reden dat we in 2020 nog niets van materiaal hadden om voor te stellen, als je zoiets doet moet je toch al wat songs kunnen voorstellen anders heeft dat weinig tot geen zin in mijn ogen. We zijn pas echt beginnen optreden in de loop van 2022 omdat we toen al wat materiaal hadden, maar voordien dus nog niet. We zijn dus nu een jaar of twee aan het optreden.
Dat verklaart veel, ik zag jullie vorig jaar in het voorprogramma van Bizkit Park (januari 2023) en was nog niet volledig overtuigd, terwijl jullie me een jaar later wel compleet van de sokken hebben geblazen .. Hoe moeten we dit zien? Meer podiumervaring?
Het optreden in het voorprogramma van Bizkit Park was een uitgelezen kans om ons te tonen aan een groter publiek in onze thuisstad Sint-Niklaas. Dat was een ongelooflijke ervaring voor een band die tot dan misschien 6-7 optredens achter de kiezen had en waar we Bizkit Park tot op vandaag nog steeds zeer dankbaar voor zijn. Ik denk dat het niet helemaal onlogisch is om te stellen dat we toen nog wat podiumervaring en volwassenheid misten. We brengen nu een veel strakkere show dan toen, met alles erop en eraan ook.. We hebben ondertussen ook een ijzersterke entourage opgebouwd, mensen die elke dag voor ons klaarstaan, 100% in ons geloven en waar we veel aan te danken hebben ook hebben we nu een pak meer materiaal om live te laten zien, hebben we ook veel meer maturiteit opgebouwd in een goed jaar tijd en staan dus nu een pak verder dan toen...
Jullie optreden: Wat een energie met onderliggend het donkere kantje. Ook wat lichtvoetigheid horen we live als op plaat, al is het hier wat subtieler. Live herinner ik verder al die strandballen in het publiek en de waves enz. Een bewuste manier van werken, die licht en donker samenbrengen?
Dat klopt en ik vind het fijn dat dat je niet ontgaan is. We zitten bijvoorbeeld ook met twee zangers, ikzelf en Laszlo en er is steeds die wisselwerking tussen ons twee. Dat zorgt sowieso al voor een gevoelig verschil tussen licht en donker. Ook dragen we de publieksbeleving zeer hoog in het vaandel want als je naar een optreden komt mag je toch wel iets meer verwachten dan een band die gewoon zijn cd afhaspelt? Je mag dat toch wat aankleden voor je publiek met een laagje show-gehalte? En wij doen dat inderdaad met af en toe een dosis humor en feestelijkheid aan toe te voegen, met strandballen en waves enzovoort. We steken er een show aspect in om het ook voor het publiek zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Dus bewust? Zeker!
De soort Metalcore die jullie brengen, heeft opvallend veel bijval op de jongere metal fans. Verklaring?
Ik kan niet spreken voor andere bands of genres, maar de verklaring die ik daar persoonlijk aan geef is dat wij niet echt pure metalcore maar een mix van verschillende genres brengen. Waar onze muziek zeer hard kan zijn, kunnen we even goed invloeden gebruiken van pop, punkrock, of zelfs techno. Lichtvoetigere aspecten als het ware die niet te zwaar op de maag liggen en breken met het ‘traditionele’. We mixen dan die uiteenlopende genres om tot een eigen stijl te komen. En in de metal scene is dat niet altijd even evident, want je stuit dan al eens snel op commentaren in de trend van ‘dit is geen echte metal’. Daar houden we ons niet mee bezig, we doen gewoon ons eigen ding. En je merkt dat er ook een publiek voor is als je kijkt over de genres heen in de hedendaagse metal. Kijk bijvoorbeeld naar Electric Callboy die dit weekend voor een volle weide op de mainstage van Graspop gestaan hebben, of pakweg Bring Me The Horizon die met hun eigen samensmelting tussen zoveel verschillende genres ook diezelfde weide een dag later hebben plat gespeeld. Twee bands die ook nog eens miljoenen luisteraars hebben op Spotify. Niet dat we ons daarmee vergelijken, maar we willen datzelfde denkpatroon doortrekken. En dat heeft zijn plaats, in de Belgische scene, en ook hopelijk in het buitenland maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen.
Electric Callboy … Inderdaad, toen ik jullie live zag, was dit het eerste dat in me opkwam. Het is wel zo dat de ‘iets oudere metalheads’ er soms wat meewarrig naar opkijken, niet?
Dat is inderdaad helaas zo, en dat is jammer want metal is een genre dat mensen in de eerste plaats verbindt. Dat elitaire gedoe over wat nu metal is en wat niet mag voor mij zeker stoppen. Er is een hele nieuwe generatie metalheads die klaar staan, die die ‘fusion’ tussen verschillende stijlen makkelijker zullen accepteren, alhoewel wij een publiek van uiteenlopende generaties op onze concerten zien verschijnen, we mogen absoluut niet klagen. Het is een evolutie waar je niet aan voorbij kunt. Als band moet je daar minder mee bezig zijn vind ik persoonlijk en gewoon doen en spelen wat je graag doet en speelt. En dan is er altijd wel voor ieder wat wils en als het niet voor jou is, dan vind ik dat ook best ok. Wij doen gewoon ons ding, we amuseren ons er enorm mee, en de mensen die ons volgen ook, zo blijkt! (knipoog)
Ondertussen brachten jullie al enkele singles uit, en nu een eerste album ‘Falling From Grace’. Ik ervaar veel emoties van pijn tot woede, licht en donker. Schuilt er een verhaal of hoe moet ik het zien?
De hoes is ook prachtig, heeft deze een bepaalde betekenis?
Muziek is voor veel mensen een uitlaatklep om emoties te kunnen ventileren. Ook voor ons. Alles waar ik over schrijf, zijn dingen die ik of andere bandleden ook echt hebben meegemaakt. Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook échter en oprechter over. Binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen, licht en donker, up en down. Dat is niet alleen bij muziek zo, dat geldt voor zoveel andere kunstvormen. En dat is dus ook bij ‘Falling From Grace’ zo, een belichaming van dingen die we in ons persoonlijk leven allemaal hebben meegemaakt. Het is dan ook een voorstelling hoe het leven echt is, met al die ups en downs. We hebben ook zoveel mogelijk van ons dagelijks leven, en de zaken waar we dagelijks mee worden geconfronteerd, proberen in onze muziek uit te beelden. En ook de hoes, die geeft mooi dat beeld van licht naar donker weer… Allemaal heel bewust dus, zeker en vast!
Ik herken mijn eigen verhaal in jullie songs; ik veronderstel dat dit ook de bedoeling is, dat de luisteraar zichzelf er kan in herkennen?
Dat is inderdaad de bedoeling als je die songs schrijft, en is een mooi compliment naar de schrijver als dat ook daadwerkelijk lukt. Dat mensen zichzelf er zouden in herkennen. Ik heb dat zelf ook soms dat ik naar muziek luister en denk: ‘het lijkt alsof die artiest over mijn schouder heeft mee gekeken naar mijn leven’ Als mensen je dan aanspreken over stukken tekst of riffs die hen ontroeren, dat is het mooiste compliment dat je als artiest kunt krijgen, dat het ook echt is binnen gekomen bij anderen.
Hoe ervaar je ‘voet aan de grond krijgen muzikaal’ in België? Of is het beter een ‘auslander’ te zijn om door te breken?
Helemaal niet, vind ik. Dat gold misschien een aantal jaren geleden, maar sinds een aantal jaren zie je toch een grote verandering. Bijvoorbeeld in het EDM genre zie je dat mensen geniale muziek maken vanuit hun slaapkamer en daar vervolgens een heel groot publiekkunnen bereiken. Via platformen als YouTube, Spotify en dergelijke meer kunnen ze duizenden mensen over heel de wereld in één ‘klik’ bereiken. Er zijn gewoonweg zoveel tools ter beschikking om iemand aan de andere kant van de wereld ook je muziek te laten ontdekken, en dat tegen een relatief lage distributiekost. Die rond-de-kerktoren mentaliteit is dan ook wat verdwenen..
Over dat ‘online iedereen kunnen bereiken’, is het nog interessant om fysiek platen uit te brengen?
Eén van de enige redenen waarom we dit album hebben uitgebracht, is omdat er nog steeds mensen zijn die graag iets fysiek in handen hebben. Wat onze eigen werkwijze betreft? Vier of vijf van de nummers op deze plaat zijn eerder uitgebracht op single. Om de eenvoudige reden dan je momentum creëert door telkens een single uit te brengen. Zo surf je van de ene wave op de andere, terwijl als je om de twee jaar een plaat uitbrengt krijg je op dat moment veel tractie en dan ligt het dus twee jaar stil. De uiteindelijke distributiekost om materiaal uit te brengen is vandaag de dag quasi nul. Het kost ons bijna niets om een single uit te brengen, daarom is het interessanter om op regelmatige basis materiaal uit te brengen in zo ‘in the picture’ te blijven. Dat doen grote bands tegenwoordig ook… om dat monumenten levendig te houden. Om terug te komen op de vraag of albums uitbrengen nog nodig is? Het is een beetje verleden tijd, maar er is en blijft een publiek voor… daarvoor doen we het.
Een statement waar ik me kan in vinden, ik koop ook nog steeds vinyl en zie het jongeren ook nog steeds doen.
Wat zijn de verdere plannen?
We hebben een zeer interessante zomer, we staan op Jera On Air, als één van de weinige Belgische bands. We doen nog wat shows in Nederland om daarna op zaterdag 10 augustus op Alcatraz Metal Fest te staan, een persoonlijke kinderdroom van mij. Daarna, in het najaar, komen wellicht nog wat mooie shows waar we nu nog maar weinig over kunnen vertellen. En dan zal het vooral tijd spenderen worden aan het creatieve schrijfproces. Om tegen het einde van 2024 of het voorjaar van 2025 wat nieuw materiaal uit te brengen. Dat is allemaal heel stapsgewijs. Als mensen ons vragen wat zijn je ambities of waar zie je jezelf binnen vijf jaar, heb ik daar niet echt een antwoord op. Het voornaamste is dat we een groep vrienden zijn die enorm veel plezier aan beleven om in de weekends samen te repeteren, en om die shows te spelen. En alles dat we op onze weg tegen komen, pakken we met open armen aan. We groeien gestaag en zien wel waar we uitkomen… alles op zijn tijd. We kunnen enkel zeggen dat we tot op heden al heel veel plezier hebben gehad aan wat we doen met Secondhand Saints en hopen daar nog lang plezier te kunnen aan beleven. Wat er ook op ons pad komt…
Sportpaleis uitverkopen of eerder een naam in club circuit zijn … Wat is jullie ambitie zelf?
Als we die kans krijgen, om in een sportpaleis te staan of op de mainstage van Graspop gaan we dat zeker niet laten liggen! Dat we nu op Jera On Air en Alcatraz staan hadden we twee jaar geleden niet kunnen dromen. We blijven gewoon hongerig voor het volgende dat op ons pad komt, en waarmee we kunnen groeien.
Is er dan ook niet iets als een ‘einddoel’ tot waar wil je graag groeien, als muzikant en band?
Dat is een goede vraag. Dat is iets waar ik eigenlijk eens diep moet over nadenken, en ik nu dus geen pasklaar antwoord op heb. Zelf heb ik eigenlijk niet echt een einddoel voor ogen.. Er is niemand die zegt ‘’nu hebben we dit of dat gedaan en nu kunnen we vredig stoppen.’; Ooit wil ik wel eens op die mainstage van Graspop gestaan hebben. , hoewel we daar naar mijn gevoel nu nog niet thuis horen, eerder op de Jupiler stage of in de Metaldome (knipoogt). Veel shows, groeien, grote shows willen spelen en evenveel plezier beleven aan de kleinere shows, maar ons doel en ambitie is en blijft ‘the sky is the limit’ en wat er ook op ons pad komt, we genieten van elk moment omdat we kunnen doen waar we het liefst mee bezig zijn, muziek maken en spelen.
Dankjewel voor jullie openheid, veel succes verder; we blijven jullie activiteiten op de voet volgen uiteraard…
TRÆLS - Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan
TRÆLS is een vierkoppige Belgische band die progressieve post-metal verweeft met ingewikkelde melodieën, dynamische ritmes in een rauwe, emotionele energie.
De teksten zijn introspectief en persoonlijk, en verkennen thema's als doorzettingsvermogen, groei en zelfontdekking. De band bestaat uit doorwinterde muzikanten, ze vonden elkander in dit project en brachten recent een eerste album uit ‘The Abyss Within', een gevarieerde plaat waaruit blijkt dat hen in een hokje duwen de band tekort doen is. Maar ze hebben interessante verhalen om even rond de tafel te zitten.
We hadden een fijn gesprek met hen en polsten meteen naar de ambities en plannen.
Kun je dit project even voorstellen, hoe is alles begonnen?
Sven: Wij zijn dus TRAELS. Een band uit de West-Vlaanderen dat is voortgevloeid uit het korte bestaan van een andere band waar Jason, Korneel en Kristof reeds deel van uitmaakten. Als trio zijn zij beginnen schrijven met oog op het maken van instrumentale muziek. Iets later ben ik de rangen komen vervoegen. Pas in de laatste fase van de pre-productie van het album werd onder "lichte aandrang" van mede-producer Ace Zec beslist dat Jason toch zangpartijen voor zijn rekening zou nemen. Een zeer wijze beslissing, zo blijkt!
Jullie worden ten dele in het ‘metal‘ hokje geduwd (daar is op zich niets mis mee, metal is cool); hoe zou je zelf de muziek van TRAELS omschrijven?
Sven: Zwaar rustig, of rustig zwaar. Ik vind het persoonlijk moeilijk om er een label op te plakken aangezien er echt veel invloeden inzitten.
Korre: ‘Post-modern-Bryan-Adams-Djent-core’ zou ik het persoonlijk noemen. (haha) Nee, maar serieus, het is niet eenvoudig om er direct een specifieke stijl op te plakken. Onze muziek is duidelijk geïnspireerd door progressieve genres en ik geloof dat er voor iedereen wel iets te vinden is dat hen aanspreekt.
Jullie zijn als muzikanten niet aan jullie proefstuk toe; hoe zou je – los van dit project – je muzikale paden kunnen omschrijven?
Jason: Sven en ik kennen elkaar van de band DEDICTED waar ze jaren samen speelden. Korneel heeft zijn strepen verdiend bij In-Quest en andere bands.
Kristof speelde bij bands als Spoil Engine, Sentre en Regression. Mits de Belgische scene niet de grootste is kwamen we elkaar wel eens tegen op diverse shows waar we zelf speelden of gewoon als toeschouwer gingen.
Kristof: ik heb het gevoel dat ik nu muzikaal thuis ben gekomen. Van H8000 hardcore, over melodic thrash en nu het progressieve werk. Waar het vroeger vooral luid, hard en snel was, word ik nu ook best wel uitgedaagd om als bassist de lijm te vormen tussen het ritmische, de melodieën van de vocalen en gitaren, de open chord-progressies en vooral, de stiltes. Ik ben altijd gefascineerd geweest hoe muzikanten in andere genres mensen net op het puntje van hun stoel krijgen met rustpuntjes en dynamiek. Ik mag denk ik wel zeggen dat dat gelukt is.
Jullie eerste EP klinkt episch, professioneel, met een duidelijk donker kantje; is dit een uiting van jullie als muzikant?
Sven: Episch en professioneel … I'll take it! Het mineurkantje zit er inderdaad wel lekker in, al was dat niet op voorhand bepaald ofzo. Dit is gewoon wat er spontaan uit vloeide.
Kristof: Beetje rare periode ook die de mensheid achter de kiezen heeft. Ofwel zit er nog wat vast en moet dat er eerst uit, ofwel is het gas erop en feest. We zweven wat tussenin, denk ik. Maar echt donker is niet een woord dat spontaan bij mezelf al naar boven is gekomen, er zit ook wel wat "licht" in vind ik. Veerkracht is denk ik wel een thema.
Wat is het grote verschil met de andere projecten (hoewel het ook post-metal gerelateerd is)
Sven: We hebben onszelf geen beperkingen opgelegd qua genre. Dit zorgde ervoor dat we konden putten uit andere genres wat de inspiratie alleen maar bevorderd heeft.
Korre: Het voelt denk ik voor ons allemaal wat als een natuurlijke evolutie.
Even een analyse rond de EP: we horen de bonte variatie, er zijn songs die knallen, en er zijn de erder ingetogen tot dreigende songs, o.m. het prachtige ‘Enigmatic Resonance’. Hoe gaan jullie eigenlijk te werk?
Jason: We wilden vooral als band nummers maken. Mits onze muzieksmaak dicht bij elkaar ligt maakt dit het net iets makkelijker. We houden allemaal van een stevig nummer, maar we kunnen ook genieten van een zeer ingetogen nummer. Dat is duidelijk aan onze plaat te merken. We wilden ons ook niet vasthechten aan regels. Nummers schrijven als band met een goeie vibe, dat was het belangrijkste.
Jullie balanceren in uitersten, maar het ‘epische’ en ‘donkere’ blijft overeind staan in de songs. Er schuilt een soort verhaal, alsof je naar een film aan het kijken bent. Ik voel de spanningsopbouw … Zit er hier een verhaal achter?
Jason: Er zit zeker een verhaal achter. Tekstueel heb ik redelijk wat van me af geschreven. Deze plaat met deze mensen heeft voor mij goed gedaan.
Het gaat over ontgoocheling in mensen, progressie maken en dan er gewoon volledig weer voor gaan. Dat donkere kantje zoals je al vermelde maar toch met de bedoeling om het uiteindelijk positief te houden.
Ooit overwogen iets te doen rond films of zo, gezien de filmische component?
Sven: Nog niet aan gedacht maar is zeker wel een tof idee!
Toegankelijk klinken en durven experimenteren … Klopt die analyse? Is dit hoe je bewust tewerk wil gaan, met de bedoeling een ruim publiek aan te spreken? Of hoe moet ik dat zien?
Sven: We wilden een plaat maken waar we zelf trots op kunnen zijn, maar natuurlijk is het fijn als meer mensen dit appreciëren. Specifiek met oog op een ruimer publiek, zou ik niet zeggen, maar het is zeker mooi meegenomen.
Korre: Tijdens het schrijfproces hebben we simpelweg veel muziek gemaakt waar we ons goed bij voelden. Om vervolgens een selectie te maken van de nummers die op de plaat zouden komen. Of we daar nu een breed publiek mee aanspreken of niet, valt nog te bezien. We hebben daar eigenlijk niet zo bij stilgestaan.
Hoe waren de eerste reacties tot nu toe?
Sven: Zeer positief! Ook van mensen die niet uit het metal milieu komen, wat een leuk compliment is!
Los van de EP, wat zijn de verdere plannen met TRAELS?
Sven: Het muzikale arsenaal verruimen en hopelijk veel shows kunnen spelen.
Korre: Ik denk dat elk van ons de ambitie heeft om met dit project weer een bepaald niveau te bereiken. Hopelijk om ooit weer op festivals te kunnen spelen en vooral veel muziek uit te kunnen brengen.
Hoe zit het met de andere projecten? Valt het allemaal te combineren?
Sven: Nee, dat is zeker waar. Het is werk, gezin en Traels Traels Traels.
Korre: Voor andere muzikale projecten heb ik niet veel vrije tijd meer over, omdat ik me nu al bezighoud met veel aspecten binnen de band. Ik neem ook het volledige grafische aspect van de band op mij en ondersteun mijn vrouw die de sociale media van de band beheert.
Kristof: Ik drum nog in een Stoner / Sludge band uit Gent genaamd Desert Outpost Alpha. Ook daar wel met wat ambitie om ook wat op te nemen en af en toe een show te spelen. Ik vind het ook een enorme meerwaarde om als bassist wat te kunnen drummen. Ik kan niet wat Jason speelt, maar weet wel perfect wat hij doet.
Maar zo is het wel netjes: vrouwtje, 2 hondjes, eigen zaak, 2 bands, …
Is het in tijden van sociale media, Spotify, Youtube en zo nog ‘nodig’ om platen uit te brengen en waarom?
Sven: Ik denk dat veel mensen en zeker die van onze generatie het fijn vinden om fysiek een plaat vast te kunnen hebben. Ik vind het ook een meerwaarde om het bijbehorende artwork te kunnen bewonderen. Digitaal is dit veel minder.
Korre: Het is waarschijnlijk niet noodzakelijk, maar het geeft wel veel voldoening om na maanden hard werken je plaat in je handen te kunnen houden. Op Spotify ben je als beginnende band slechts een druppel in de oceaan. En dat zal waarschijnlijk niet verbeteren zodra door AI gegenereerde muziek zijn weg vindt naar de streaming platformen. Ik denk dat een fysiek album gewoon iets bijzonders heeft.
Is het de bedoeling om met dit project Sportpaleizen uit te verkopen of heb je liever naam te maken in het club circuit? Wat is het doel en ambitie?
Sven: Ik denk vooral blijven muziek maken en dat delen met mensen en zo connectie maken.
Kristof: Ik denk dat het belangrijk is dat we ons eigen ding blijven doen en het organisch laten groeien. Er is door de dynamiek een zeker intiem aspect aan de muziek en dat werkt nu eenmaal beter in een club dan in een sportpaleis. Een ambitie van mezelf is dat we tijdens de rustpuntjes stilte kunnen creëren in het publiek, dat er dan zo toch iemand zen bakkes opentrekt en iemand anders dan "SHHHHHHT" roept … zalig vind ik dat! Dan maak je echt connectie, toch? AmenRa is hier echt een schoolvoorbeeld van.
Waar zie je jezelf en je projecten binnen tien jaar? Is er een soort einddoel?
Jason: Eerlijk gezegd is TRÆLS voor mij het einddoel. Dit project is het project waar ik binnen 10 jaar nog aan wil werken.
Korre: Ik sluit me aan bij Jason. Dit project is gericht op de lange termijn. Ik hoop mijn
instrument verder te kunnen ontwikkelen en samen met de band te groeien en te evolueren. Muziek, vriendschap en een glas rode wijn tijdens repetities. Dat is toch tijdloos?
Pics homepag @Yulia Moar
Dank voor de fijne babbel, voeg er gerust enkele links aan toe…
https://open.spotify.com/artist/0720iVTO3e0LjqfOaPRuQ6?si=dfHRenBsTrucWz14JsNpmA
https://traels.bandcamp.com
https://www.instagram.com/traels.band/
https://www.facebook.com/traels.band/
Hippotraktor – Hippotraktor is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve alsreële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken
De absolute verrassing op Headbangers Ball Fest op 4 mei 2024 (hier sloot Paradise Lost af, btw!) was duidelijk Hippotraktor uit Mechelen. De release van hun knappe album 'Meridian' in 2021, sloeg in als een bom in de progressive postmetal. Sander Rom moest de band helaas onlangs verlaten door aanhoudend medische problemen. Zijn opvolger Kristiof kweet zich met brio van zijn werk.
Lees gerust https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94614-headbanger-s-balls-fest-2024-wat-een-diversiteit.html
Ondertussen bracht de band zijn nieuwe plaat ‘Statis’ uit, die ze live kwamen voorstellen in AB op 7 juni 2024, lees gerust https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94999-cobra-the-impaler-bom-melding-in-brussel.html
hoog tijd om eens een fijne babbel te hebben met Stefan De Graef en Chiaran Verheyden over deze plaat, OVER hoe de nummers in elkaar zitten, het optreden in de AB en de verdere ambities en toekomstplannen.
Jullie zijn (dacht ik) sinds 2021 bezig; ik volg jullie sinds die eerste release ‘Meredian’ en toen viel me al op wat een sterk geheel jullie zijn. Heeft de corona tijd een domper gezet, een rem op de groei ? Of hoe is het voor jullie gegaan?
De band bestaat sinds 2017 als een instrumentaal trio, maar in 2019 hebben ik (Stefan) en Sander de band vervoegd. Vanaf dan zijn we aan onze 2e incarnatie begonnen. We waren al zo goed als rond met het schrijfproces toen de pandemie startte, maar hebben wel het hele opnameproces met coronamaatregelen moeten doen. Dat was natuurlijk geen ideale manier van werken, maar de opname van deze plaat was een van de dingen die ons daar wel door heeft gesleurd. Toen ‘Meridian’ gereleaset werd in 2021, hebben we pas onze eerste echte show gespeeld met de nieuwe line-up. We hadden begin 2020 al wel 2 try-outs gedaan in kleinere jeugdhuizen. De eerste echte grote show was dan ook meteen op de Pelagic Night in de grote zaal van Trix, Antwerpen. Een stevig begin :) Na die avond zijn de regels wel opnieuw tijdelijk teruggeschroefd, maar vanaf 2022 zijn we gelijk met volle gas kunnen verdergaan. Zonder corona hadden we wellicht wel wat meer optredens kunnen doen, maar voor de rest heeft dit dus niet echt een grote invloed gehad op het groeiproces.
Live zijn jullie een sterk geoliede machine. Het afscheid van Sander moet zwaar zijn geweest, toch werd de vervanger zeer goed ingepast, chapeau! Hoe zwaar woog dat ‘verlies’? En hoe hebben jullie zo snel de perfecte vervanger gevonden?
Afscheid nemen van een bandlid is nooit makkelijk, zeker niet als het een zanger is. Die vervang je natuurlijk niet zomaar. Voeg daaraan toe dat Sander een vocaal bereik had dat haast ongeëvenaard is, en dat hij ook gitaar speelde en je komt op een miniem percentage van muzikanten die alle vakjes aantikken. Toen Sander aankondigde dat hij helaas de band ging moeten verlaten o.a. door gezondheidsredenen, zijn wij natuurlijk meteen in actie geschoten. We moesten tenslotte zeker zijn dat we onze release show en festivalzomer gingen kunnen spelen. We zijn relatief snel bij Kristof terecht gekomen aangezien we hem kenden van zijn band Mankind (wiens plaat Chiaran had gemixt). We wisten ook dat hij fan was van HIPPOTRAKTOR dus hebben hem gevraagd om auditie te doen en dat zat meteen helemaal goed. We zijn zeer content om hem erbij te hebben.
Ik heb jullie ondertussen twee keer live gezien, de nieuwe plaat is ook uit. Wat me op de release show in de AB opviel: de nieuwe nummers werden zeker gesmaakt, maar het was vooral bij de oudere nummers dat het publiek volledig mee was.
Kunnen we stellen dat jullie platen ‘groeiplaten’ zijn en jullie muziek wat tijd nodig heeft om tot de mensheid echt door te dringen?
‘Meredian’ is ondertussen drie jaar uit, die nummers zijn over het algemeen gekend door onze fans. Dus ja ergens klopt dat wel. Ik denk dat veel mensen de nieuwe songs nog wat op zich laten afkomen, dat ze inderdaad nog wat moeten groeien. Dat is een logische evolutie, inderdaad.
Ik hield vooral van de diverse aanpak in instrumentatie, de emo vocals zijn een enorme meerwaarde; is dat een uiting van woede, frustraties, …
Dat zit er zeker in. HIPPOTRAKTOR is een creatieve uitlaatklep waarin we ons hart en onze ziel kunnen steken. We behandelen zowel fictieve als heel reële thema’s en vertellen verhalen die de muziek versterken.
Chiaran: Ik kan niet voor Stefan spreken maar ik denk dat we, wat dat betreft, op één lijn zitten. Voor mij is de plaat geschreven vanuit een zekere frustratie over de straffeloosheid waarin we ons maatschappelijk bevinden. Mensen met veel geld slagen er gemakkelijk in om met hun machtsmisbruik gemakkelijk weg te komen, is daar één van. Die straffeloosheid, tegenover de zwakkeren in de maatschappij die steeds het deksel op de neus krijgen. Wat ons groots zou kunnen maken als mensheid is hetgeen we allemaal samen zouden kunnen verwezenlijk mens zijnde. Moesten we er kunnen in slagen om als één geheel te functioneren, dan gaan we ons doel als mens pas echt kunnen bereiken. En dat dit maar niet lukt , frustreert me enorm en komt dus ook tot uiting in hoe ik muziek schrijf. Ik ben, ondanks die frustratie, gelukkig nog niet klaar om mijn geloof in de mensheid achter mij te laten dus de inspiratie blijft komen…
Er is een soort verhalenlijn in jullie muziek, iets filmisch dat de fantasie prikkelt. Zijn er ooit plannen of ambities geweest om er iets te doen naar film of tv-series?
Nee, niet echt concrete plannen in die richting nee. Er zijn wel enkele nummers die daar zeker voor geschikt zouden zijn. Zoals het laatste nummer ‘The Waking’. Maar het is nooit geschreven met de intentie om in een serie of Film te worden gebruikt. Maar moest die gelegenheid zich op een of ander manier voordoen? Zou dat heel leuk meegenomen zijn uiteraard. Ik heb gewoon een voorliefde voor drama, vandaar die link, het komt enorm naar boven in onze manier van songs schrijven.
Het is misschien de reden waarom de songs live nog beter tot hun recht komen dan op plaat?
Dat is ook logisch, studio albums en live shows zijn twee aparte gegevens. Een live show heeft het potentieel om die nummers nog beter tot leven te brengen. Want in een studio ben je wat beperkt. Live kun je meer improviseren., meer lagen toevoegen en kleuren schilderen binnen de songs dan in een studio. Zoveel is zeker. Die nummers echt tot leven brengen, , is het hoofddoel toch van een band, en dat kan pas op een podia. Sowieso
Op 7 juni kwam de nieuwe plaat uit ,‘Stasis’; wat zijn de verwachtingen? Is dit de plaat van de grote doorbraak en welk publiek zou je er graag mee bereiken?
We proberen niet te veel verwachtingen te hebben en gewoon onze muziek en liveshows voor zich te laten spreken. We doen wat we graag doen: muziek maken en die live brengen. Als we hier andere mensen mee kunnen overtuigen is dat geweldig, maar we blijven het voornamelijk voor onszelf doen. Een Hippotraktor show spelen is een enorme catharsis: het is iets waar we ons in kunnen verliezen en dat is beloning genoeg.
Jullie zitten op een sterk label Pelagic Record; kansen naar het buitenland toe?
Het is zeker een kwaliteitsstempel voor veel promotors. Festivals sturen labels als Pelagic tenslotte vaak de vraag om enkele bands voor te stellen voor hun line-up. Op die manier zijn er dus best wat deuren opengegaan voor ons, waar we heel dankbaar voor zijn.
Wordt die doorbraak niet wat vertraagd omdat jullie Belgen zijn? Als Engelsen of Amerikanen waren jullie misschien al wereldberoemd (niet dat dit jullie ambitie is wellicht)
Ik weet niet of dat nog een grote rol speelt. Er is op dit moment tenslotte best wat hype rond de Belgische heavy muziek scene, en terecht.
HIPPOTRAKTOR brengen ingewikkelde melodieën en uitgesponnen riffs die blijven hangen, maar bij een breder metal publiek zal het soms moeilijk te bereiken zijn, of is ook niet jullie ambitie?
Zelfde antwoord: we schrijven de muziek die we zelf graag horen en laten zulke verwachtingen of ambities zo veel mogelijk los. We houden zelf ook van iets ‘minder traditionele’ rock & metal waarin risico’s durven genomen worden, zoals Porcupine Tree, Meshuggah, Tool etc. het is nooit de bedoeling geweest om iets te schrijven specifiek voor een groot publiek. Dat is ook bij de nieuwe plaat, het is afwachten wat het publiek erbij voelt. Maar het is een plaat tijd zal nodig hebben . Ikzelf heb veel moeite moeten doen om die te schrijven, en ik denk dat ons publiek ook moeite zal moeten doen om het te begrijpen. Maar ben er zeker van dat dit zal lukken. als je die moeite doet kun je er gewoon heel veel uithalen, zoveel is zeker.
Hoe waren de eerste reacties op de plaat als de concerten?
We hebben voorlopig al heel positieve reacties gekregen. Zeer veel lovende reacties over zowel de plaat als de live show in AB. Er was veel volk, heel veel sfeer. Meer konden we echt niet verwachten. De reviews zitten in de lijn, van wat hier al is gezegd, zeer positief maar dat het vaak complex is. En wat luisterbeurten nodig heeft om echt van te kunnen genieten. Onze eerste plaats was iets meer toegankelijk.
De release show was erg goed; de plaat is nu ook uit. Betreft platen uitbrengen, is het naar jullie mening eigenlijk nog interessant om platen uit te brengen in tijden van spotify en sociale media?
Chiaran: Ik doe dat gewoon graag platen uitbrengen (haha) als ik maar drie minuten krijg om mijn verhaal te doen, door middel van en single of zo, dan is dat te weinig om mijn heel verhaal uit de doeken te doen. ik vind het een boeiende zoektocht , om iets te vertellen in drie minuten? Dat lukt bij mij gewoon niet, proficiat aan zei die dat wel kunnen. Los daarvan kun je de sociale media niet meer uitschakelen, door die sociale media wordt alles korter omdat die sociale media ons in die richting dwingt. Maar voor mij mag er gewoon iets meer in zitten dan kort en bondig iets vertellen…
Is er ooit een ‘eindpunt’ aan die zoektocht , waar stopt het?
Chiaran: Ik denk niet dat we ooit uitgeschreven gaan zijn. We gaan altijd koppig ons ding gaan doen. dat is ook waarom mensen ons blijven volgen, die zoektocht is , hopelijk, eindeloos.
Wat is het grote verschil tussen de eerste en de nieuwe plaat?
Chiaran: De eerste was meer toegankelijker, de tweede toch een wat moeilijkere zoektocht en niet even leuk om te schrijven. ik heb er enorm op zitten zwoegen en zweten. Het resultaat is perfect hoe ik het bedoelde, maar ik ga het de volgende keer toch anders aanpakken .iets wat meer to the point is, wat ik niet zo goed kan..
Jullie zijn daadwerkelijk één blok… @Stefan: Vertel eens meer over jullie inbreng in dat verhaal?
Stefan: we hebben een systeem dat goed werkt. Charan schrijft instrumentale nummers. Ik schrijf de teksten, en samen kneden we tot het voor ons beide perfect is. Als wij tevreden zijn gaat het naar de rest van de band. Het gebeurt zelden dat er kritiek op komt. Dankzij hun unieke manier van spelen, zullen zij bij het opnemen er een eigen draai aan geven. Lander , onze drummer, is een beest achter zijn drumstel. Lander zijn drumstijl is zelfs de inspiratie geweest voor Hippotraktor. Hij heeft aan Chiaran getoond wat mogelijk is met een drumstel. Chiaran heeft op zijn beurt nummers geschreven die Lander zou kunnen spelen, en toch doet hij er zijn eigen ding mee. Dus op die manier blijft een onderdeel van één groot geheel…
Wat zijn de verdere plannen?
Stefan: Vooral veel van hetzelfde, optreden, optreden. Zoveel meer en zoveel mogelijk. Dat is het voornaamste plan nu. En onze live show verder op punt stellen, om te laten zien wat we kunnen. Dat is allemaal de prioriteit. Chiaran is iemand die graag muziek schrijft, en heel gemotiveerd voor de eventuele derde plaat.
We hadden het over de plaat, jullie optreden, ambities en plannen … Is er ook een doel dat je voor ogen hebt, een soort ‘einddoel’ of ben je daar niet mee bezig?
Stefan: We kijken er vooral naar uit om te ontdekken wat we nog allemaal in onze mars hebben als muzikanten en songwriters. We zijn enorm trots op onze gitarist/songwriter Chiaran, die zichzelf opnieuw heeft overtroffen met deze plaat. Zolang we het gevoel hebben dat we blijven vooruitgaan, zullen we tevreden zijn. Een einddoel bestaat niet voor ons.
Chiaran: het zou leuk zijn moesten we als muzikant of band met uitbrengen van onze muziek ook wat kunnen verdienen. Er wat financiële voordelen uithalen. Momenteel verdienen we helemaal niets, wel veel geld en werk… voor de rest ben ik heel blij dat we dit kunnen doen. zolang er een publiek is , ben ik al tevreden.
Ideeën om Sportpaleizen uit te verkopen, een GMM headliner, een plekje op Alcatraz, of een naam worden binnen het clubcircuit en op die manier kunnen optreden in zalen als de AB, Botanique of Trix, De Casino? Wat geniet je voorkeur?
Klinkt allemaal fantastisch! We gaan binnenkort zeker nog verschijnen in de Belgische clubs, dus doe maar GMM headliner dan. De marquee show in 2023 was onvergetelijk!
Pics homepag @Romain Ballez
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot binnenkort eens. Veel succes verder
Ide Snake - De buurt waar ik ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt, die friste en puurheid!
“De 13-koppige jury verkoos de uit Sint-Pauwels afkomstige Cis Vermandel aka Ide Snake met unanimiteit als winnaar van LAWIJTSTRIJD 2024. De 22-jarige hiphopper kwam als tweede aan de beurt en wist met zijn sterke en gevarieerde songs, kwalitatieve beats en goeie lyrics te overtuigen. Zijn samenspel kwam sterk naar voor in een dynamisch duo met de Brusselse LeBlanc en saxofonist Robbe Vocaet aka Cohzee. Hij bracht een verhaal dat sterk in elkaar zat en waarin de jury veel toekomstperspectief zag.
Wij waren ook aanwezig en schreven erover: “Wat Ide Snake bijzonder maakt, is zijn gedrevenheid, recht vanuit het buikgevoel. Hij verkondigde bovendien een boodschap die iedereen begreep, met een dosis humor. De sound was ook hier best groovy, dansbaar.”
We hadden, een week na zijn overwinning, een fijne babbel met de jonge, sympathieke en ambitieuze jongeman. Naast ambities toekomstplannen hadden we het ook over de Belgische rap en het ‘project Moedertaal’. Info https://linktr.ee/moedertaal.be
Proficiat met je schitterende overwinning in de Lawijststrijd. Hoe gaat het met jou? Hoe voelt die overwinning aan? Opent het deuren?
Dit is mijn eerste interview, dus dat is al heel fijn. Het is trouwens ook een proef om op de shows waar ik al geboekt ben, wat serieuzer genomen te worden. Dankzij die overwinning. Op sociale media heb ik heel wat volgers bij gekregen, dat is ook altijd leuk meegenomen. Ook veel mensen uit de buurt die het hadden gezien of gelezen en me feliciteren; In die korte week heeft het dus zeker wel al links en rechts iets los gemaakt ja.
Eerlijkheidshalve had ik eerst een ‘dertien en dozijn gevoel’, in hiphop is zowat alles wel eens voorgedaan … Eén van de uitzonderingen vormt nu wel Stikstof en Zwangere Guy wellicht… Jij voegt er wat dynamiek aan toe, o.m. met de sax; de teksten zijn persoonlijk. Wat maakt jou anders?
Stikstof zijn opgegroeid in Brussel , dat schept perspectieven. Ik kom uit Sint-Pauwels nabij Sint-Niklaas en dat klinkt minder exotisch. Maar bij Hip Hop is eerlijkheid uiterst belangrijk. Zelfs het belangrijkste. Rappers worden serieuze genomen net omdat ze eerlijk zijn, en daarom is het moeilijk om boven die stand van een band als Stikstof te geraken , omdat die net die dynamiek van Brussel mee dragen. En dat voel je in hun teksten. Wat me wel uniek maakt is mijn oprechte oprechtheid, dat ik kan praten dat ik me goed of slecht voel, zonder scrupules. Dat ik twijfel over mijn zelfzekerheid. Ik heb opgegroeid in een zeer stabiele gezinssituatie, uiteraard is er wel wal wat gebeurd in mijn jonge leven en daar kan ik het dan over hebben. De friste die waait in Sint-Pauwels, Kemzeke, Sint-Gillis Waas. De buurt waar ik dus ben opgegroeid, keert ook terug in mijn muziek en teksten. Ik denk dat dit me uniek maakt. Die friste en puurheid dus.
Die puurheid en friste keert inderdaad terug in je muziek. Ook opvallend is de toevoeging van sax; hoe ben je op dat idee gekomen?
Mijn vader, die ook muzikant is geweest, is een groot jazz liefhebber. En ik ook uiteraard. Ik heb een jaar geleden meegedaan aan Humo’s Rock Rally en had het gevoel dat er iets mis was in de show en muziek. De saxofonist waarmee ik werk is al heel lang een vriend van mij. En lichtman bij andere bevriende artiesten. We zijn naar het jeugdhuis gestapt en hebben iets uitgeprobeerd, en het klikte zeer goed. Je vindt telkens een troef om jezelf te verbeteren, het komt niet veel voor dat er een extra instrument bijkomt. Het is sowieso een pluspunt als er een extra vriend op het podium staat die je teksten kent. Die fysiek mee doet en een stapje verder denkt dan puur een instrument te bespelen. Het is zeker een meerwaarde.
Naast de muziek, ben je ook lid van het collectief Moedertaal (met LeBlanc & ELES); die elke dinsdag op BRUZZ radio een platform geeft aan de Vlaamse/Belgische hiphopcultuur; kun je er meer over vertellen?
MOEDERTAAL is een project dat ik anderhalf jaar geleden gestart ben met bevriende muzikanten Leblanc & ELES. Het hoofddoel is via BRUZZ radio vooral de Nederlandstalige hip hop in België een platform te geven. We nodigen om de zoveel tijd een gast uit, kleine artiest of grote artiest? Het maakt niet uit. Met de bedoeling de verschillende levensverhalen te belichten. Maar ook om verborgen talenten een plaats in de schijnwerper te geven op die manier. We organiseren ook veel evenementen waar jonge hip hop talenten de kans krijgen om op ene podium te staan. We organiseren ook workshops en online presente. Wat heel belangrijk is, we hebben tweeduizend volgers bereikt in anderhalf jaar tijd, dat is enorm veel. Maar vooral is het de bedoeling om rappers dus een platform te geven, omdat er in ons land weinig of geen platform is dat iedereen aanvaardt. Er zijn zovele sub genres, maar wij staan open voor iedereen. Eender wel genre of sub genre mag bij ons langs komen, enige voorwaarde is dat het dient te gebeuren in de eigen Nederlandse landstaal.
Ik denk altijd dat, om echt door te breken, ‘Belg’ zijn een probleem is, veel bands (ook binnen de hiphop) waren nu beroemd als zij Amerikaans of Engels waren …Graag je mening hieromtrent …
Nederland heeft een goed en slecht voorbeeld gezet , goede rappers maar ze hebben het genre wat getwist naar de commercialiteit. Er is daardoor doodgewoon geen platform voor artiesten die niet binnen het Nederlandse water zwemmen, ze hebben hun eigen poel. Niemand vist daarin. Het is als Belg daardoor moeilijker om door te breken, maar dat maakt ons net zo uniek. Maar het is gewoon moeilijk als Belgische rapper om bijvoorbeeld feedback op radio of zo te krijgen. Of een voltijdse job van te maken…
Is het je ambitie daar je voltijdse job van te maken dan?
Dat weet ik nog niet zo goed. Ik word al jaren geprikkeld door allerlei kunstvormen, zoals film. Ik volg studeer ook film. Ik ben geluidsman en zit in de horeca, ik zou me niet willen vastplakken op een plek. Daarom is het zo moeilijk om me daarvan los te koppen en er mijn vaste job van te maken, van voltijds muziek maken. Ik focus me op wat morgen komt, en de kansen die ik krijg. Dat is mijn filosofie.
Is het na coronatijd moeilijker geworden om als jonge talentvolle artiest geboekt te worden? Hoe belangrijk is binnen die context sociale media?
Corona is de halve doodsteek geweest van de Belgische groei. Er werden toffe Belgische bands geboekt op Pukkelpop of zelfs Rock Werchter. Jonge Belgische bands zaten in de lift. En daarna werd het plots heel moeilijk voor lokale talenten. Sociale media is zeker goed om filmpjes te posten en jezelf te tonen, maar ik weet niet of dit een duurzame relatie is. Het is een geschenk en een vloek tegelijk eigenlijk. Het is gewoon de manier hoe je daarmee omgaat is belangrijk. De link vinden tussen sociale media en het echte leven is bijzonder belangrijk; ook al stijgt sociale media naar ongekende hoogtes, dat menselijke aspect blijft super belangrijk, dat moeten we in het oog blijven houden. Mensen vragen naar cd’s of t-shirts, en dat is moeilijk voor jonge artiesten want het kost veel geld. Je moet vooral keuzes maken.
Wat de jongere generatie betreft, het viel me op na het concert van Fraukje in de AB hoeveel jonge mensen nog een vinyl plaat kopen. Leeft dat nog bij jongeren dan?
Het is zeker nog in bij jongeren om iets fysiek te kopen. Het geeft je, als je zo een plaat koopt, het gevoel dat het UW muziek is. Dat heb je niet met spotify, er is geen connectie. Die connectie is er wel als je naar een plaat luistert. Het zorgt bij de oudere generatie voor verwondering, maar dat zou het niet mogen zijn. Ik denk dat jongeren wel degelijk op zoek zijn naar een connectie tussen sociale media leven en het echte leven, ik geloof dat dit in de toekomst alleen maar een verbetering zal zijn.
In sociale media is Tik Tok een belangrijk medium geworden, kijk maar naar het succes van Joost Klein. Is dat een manier voor jou om je als Belgische rapper ook te lanceren? Of om gedraaid te worden op de radio , want nu wordt Nederlands rap wel gedraaid, maar de Belgische echter zelden …
Jonge mensen gaan opzoeken wat ze op Tik Tok ook zien. Dat kan je lanceren. Belgische rappers zijn zich nog steeds artistiek aan het lanceren, waardoor ze nog geen zin hebben om dit medium te gebruiken. We hinken wat achterop op die Nederlandse rap. Joost Klein straalt zowel in zijn muziek, als mens veel oprechtheid uit. Het is allemaal een beetje een zoektocht, en dat komt inderdaad doordat de radio die Belgische rap niet of amper draait. Daardoor is het voor een Belgische rap wat moeilijker om zijn of haar weg te vinden daarin.
Denk of hoop je door die overwinning in de Lawijtstrijd een spreekbuis te kunnen zijn voor de Belgische rap , wat kansen kan bieden?
Dat zou zeker leuk zijn . Dat is ook wat we met MOEDERTAAL proberen te doen, goede vragen stelleen. Ze een platform geven. Ik hoop dat ik een spreekbuis mag zijn wat dat betreft. Maar ik kan alleen maar mezelf zijn, een simpele brave jongen die zonder nep te zijn , oprecht zichzelf wil uiten. En als ik daardoor een spreekbuis kan vormen, dat zou mooie meegenomen zijn.
Je had het ook even over wat Joost Klein is overkomen op Eurosong. Wat me op Eurosong opviel, is dat je bijna een circusact moet zijn om je te kunnen lanceren; is dat zo, denk je?
Joost Klein heeft ook voor Eurosong toppen geschoren die weinigen hebben voorgedaan, een zeer sterke prestatie. Maar niet iedereen is bereid om zich op die manier op te offeren. Als je als rap artiest een circus verkoopt, ga je door je fans niet serieus worden genomen, waardoor je snel doorhebt dat dit niet werkt. En ik vind dat maar goed ook. Bovendien… mensen hebben het over doorbreken, maar dat is niet de filosofie van Hip Hop. Dat is dicht bij het leven blijven en de anonimiteit bewaren.
Je hebt niet direct ambitie om bijvoorbeeld Sportpaleizen uit te verkopen? Wat is je eigenlijke ambitie?
Laat het me zo stellen, ik wil niet per se iets verdienen maar wel iets bereiken met mijn muziek. Zoals artiesten die op verschillende kunstvlakken bezig zijn, spreekt me enorm aan. Op verschillende vlakken serieus genomen worden is mijn grote ambitie. Ik kan naast muziek maken werken, en op dat vlak geld verdienen. Dat houdt me ook fris. Ik studeer graag , een connectie met mensen maken door middel van mijn muziek is de grote ambitie. Ik ga daarmee wellicht geen sportpaleis uitverkopen, maar als ik die kans krijg ga ik dat uiteraard niet uitsluiten. De vraag ‘wat wil je bereiken’ is een moeilijke vraag, want ik wil ook nog dromen. Als het komt het, als het niet komt is het ook zo…
Wat zijn de verdere plannen? Komt er platenwerk?
Ik geef graag een show spelen in New York, ooit, om nog even over die ambitie verder te hebben. Ik ben er met mijn ouders geweest in een soort café. Dat lijkt me leuk om te doen… Wat plannen betreft? Er staan al enkele leuke shows op de planning. Waar ik nog niet teveel over kan vertellen. Na de zomer ga ik een nieuwe EP uitbrengen. Het is trouwens een jaar geleden, dag op dag, dat ik mijn eerste EP uitbracht. En daar mag nu een vervolg op komen.
Kun je iets meer vertellen over die eerste EP?
Dat was een wat meer donkere plaat , ik zat mijn eerste jaar in Brussel als student en ik was op zoek naar mijn stijl en entiteit. En dat komt terug in de EP. In het nieuwe project heb ik rust gevonden, en mijn plaats gevonden in Brussel. Die EP is dus ook een stuk van mij , maar met toch eerder dat donkerder kantje. En dat zal op de nieuwe EP dus wel wat anders zijn.
Ik heb enkele songs gehoord, waaronder de recente “Kaviaar”; kun je er wat meer over vertellen? Wat is de betekenis van die tekst? Is het een vorm van revolteren?
Even meegeven, één van mijn favoriete punks Ludo Mariman van The Kids heeft ooit in een interview gezegd, “Hiphop is de nieuwe punk’’; Wat denk je van dit alles?
Het is een mes dat langs twee kanten snijdt. Punk en Hip Hop zijn genres waar revolteren zeker voorkomt, alleen heeft het een andere insteek en oorsprong. Het ene betekent niet dat je fan ben van het andere. Wat ik met Kaviaar bedoel, is dat ik niet ga stoppen met werken, moeite doen, tot ik bij wijze van spreken Kaviaar kan eten als ontbijt. Het is een soort metafoor, als ik dat heb bereikt , kan ik in vrede stoppen met wat ik doe. Het is gewoon een soort beeldspraak, het is iets wat wellicht nooit zal gebeuren, maar als dat ooit zo is.. dan houdt het voor mij ook op.
Zoek je binnen je teksten ook niet de balans op van tegenstellingen? Hoe moet ik het zien?
Ik ben wel een heel brave jongen, maar ik weiger me te profileren als rapper die zichzelf zo cool vind. Ik probeer dus die balans tussen beide te vinden. Hoe kan ik rap blijven zonder mezelf te verloochenen. De EP was voor mij een soort medium dat ik heb gevonden, als een soort omkadering waar ik samen met het juiste team, de juiste stijl en de juiste muziek mezelf echt kan uitdrukken. De EP begint zeer ambitieus, maar eindigt met een iets persoonlijkere noot.
Binnen dit kader … Het is nog steeds moeilijk om – zeker in Vlaanderen – als hiphop artiest echt au serieux te worden genomen, dit in tegenstelling tot rock, pop …Trekken mensen soms de neus op voor rap?
Dat is ook helemaal niet zo erg, of toch niet altijd Zolang je jezelf serieus neemt. Ik vind het leuk als verschillende generaties me aanspreken, dat is ook leuk bij de Lawijtstrijd bijvoorbeeld. Het was een zeer fijne sfeer. Ook al was ik als hip hop artiest blijkbaar wat een vreemde eend in de bijt. Backstage was het een zeer leuke sfeer. Zolang je zelf oprecht bent met iedereen. Ik doe me nooit anders voor, en ik vind het fijn dat de jongens me dat gunnen. Want iedereen verdiende om te winnen. Lawijtstrijd is een mooi platform om jonge artiesten een podium te geven , maar ook om andere mensen en genres te leren kennen. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik de finale heb mogen spelen, en winnen. Maar ik zou ook niet minder goed geslapen hebben moest dat niet zo zijn geweest.
Elkaar als band, artiest leren aanvaarden, welk genre ook dus … De mentaliteit bij de jeugd is ook op dat vlak verbeterd, denk ik; jongeren denken niet meer in hokjes, music is gewoon music. Wat vind je zelf?
Super hard, music is music. Dat is ook wat onze ouders ons hebben meegegeven, muziek is heel bereikbaar. We kunnen van alle walletjes leven, en dat is super fijn. Alles kan in deze tijden. Zo zat ik in de auto met iemand , en er kwam zowel hip hop als Fleedwood Mac aan te pas. En dat voelde zeer natuurlijk aan. Door zo te redeneren kunnen onverwachte samenwerkingen ontstaan tussen muzikanten die totaal iets anders doen… dat kan nu wel beter dan vroeger …
Pics homepag @Sven Dullaert
Alle succes gewenst! Bedankt voor het fijne interview
L.A.B - Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe
De Nieuw-Zeelandse reggae formatie L.A.B is aldaar de ‘grootste en bekendste’ band van het land, zowel qua singles en albums als fysieke en digitale verkopen. Ze domineren er de charts, playlists en award-shows (Best Group, Best Song, Best Album & Best Live Act) al enkele jaren, en ook in Australië behoren ze inmiddels tot de top. Nadat enkele leden van de twee al bekende bands Kora en Katchafire in Whakatane (Bay Of Plenty) in 2016 de koppen bij elkaar staken, werden onder aanvoering van drummer Brad Kora laidback reggae grooves op catchy wijze gemixed met de nodige funk, soul, pop, electronic music en rock invloeden, als een soort mengeling van UB40, NxWorries, John Mayer, Steely Dan, Red Hot Chili Peppers, Marvin Gaye en Bob Marley.
Met hun roots reggae sound, inclusief de ‘kiwi chill factor’, trokken ze vorig voorjaar naar Amerika voor enkele club-shows en festivals en in oktober speelden ze voor het eerst in Europa, met uitverkochte optredens in de Amsterdamse Paradiso en de O2 Forum in Londen. In maart dit jaar kwam hun zesde album op de markt. Na een voor L.A.B doen lange periode van anderhalf jaar schrijven en schaven aan nieuwe songs, bevat ‘VI’ 11 nieuwe - met producer Lee Prebble in de Surgery Studios in Wellington opgenomen - tracks in hun eigen unieke genre: ‘an electic, catchy and laidback mix of (roots) reggae, pop, rock, soul and funk with electronic influences, all combining to create a sound entirely their own’.
We hadden hierover een fijn gesprek met de band, en polsten naar hoe hen ondertussen is vergaan, maar ook de toekomstplannen kwamen aan bod.
Jullie zijn begonnen in 2017 en hebben al een lange weg afgelegd, stel jezelf eens voor … L.A.B zijn een vijfkoppige reggae, funk, soul, R&B, blues band uit Aotearoa, Nieuw Zeeland. We hebben allemaal bijna ons hele leven in bands gespeeld en met L.A.B brengen we al onze verschillende ervaringen en stijlen ter tafel.
Van 2017 tot nu hebben jullie ongeveer 6 albums uitgebracht, waar komt die creativiteit vandaan?
We begonnen aanvankelijk met een doel om drie albums in drie jaar uit te brengen, maar dat breidde zich uit naar vijf in vijf jaar. We zijn allemaal opgegroeid met albums, en onze favoriete artiesten brachten altijd albums uit, dus het was echt belangrijk voor ons om elke keer een oeuvre te creëren. Als we in de studio zijn om te schrijven of op te nemen, is dat ons enige doel, dus we zijn meestal erg gefocust op dat ene doel, wat echt helpt om consistent te zijn en het werk af te krijgen.
We weten niet veel over de muziek in Nieuw-Zeeland, kun je daar meer over vertellen?
Roots/reggae is iets dat een groot deel uitmaakt van de Nieuw-Zeelandse cultuur. Bob Marley bracht eind jaren '70 een bezoek aan Nieuw-Zeeland, wat een enorm cultureel moment was, en hij is een echte inspiratie voor zoveel muzikanten. Hoewel we uit een enigszins geïsoleerd deel van de wereld komen, is de muziek die uit Nieuw-Zeeland komt net zo goed als alles elders. De ‘South Pacific sound’ / reggaestijl van bands uit NZ is vrij uniek en heeft een bepaalde magie.
Jullie maken nu naam buiten Nieuw-Zeeland. Wat is volgens jullie de sleutel tot jullie succesverhaal?
De hele tijd met L.A.B hebben we gewoon gedaan wat goed voelde voor ons in de band, en muziek gemaakt die we wilden maken. Gelukkig hebben de fans erop gereageerd en ik denk dat het overal ter wereld hetzelfde is. We zijn een band die altijd gaat over live spelen en genieten van live spelen, en ik denk dat mensen daar ook echt op reageren.
Is er een verschil tussen het Europese, Amerikaanse of Nieuw-Zeelandse publiek? Wat is dan het grote verschil?
We hebben het geluk gehad dat we overal ter wereld een ontvankelijk publiek hebben gehad en dat de mensen er echt in mee gingen. Het is echt een kick om aan de andere kant van de wereld te zijn en mensen liedjes te zien zingen die je thuis hebt geschreven, en het is een beetje magie dat nooit zal vervelen.
Welke landen willen jullie nog eens bezoeken? en waarom....
We kunnen niet wachten om terug te komen naar Europa. De shows die we in 2023 hebben gespeeld waren een van de beste die we ooit hebben gespeeld en we staan te popelen om terug te komen. Vooral de show in Amsterdam was ongelooflijk, de Paradiso was prachtig, dus we kunnen niet wachten om terug te komen naar Amsterdam en misschien nog wat verder door Nederland te trekken. En jawel België …
Enele vraagjes over reggae, alles is al zo'n beetje gedaan binnen de reggae, maar jullie slagen er nog steeds in om iets unieks te doen met het genre, ik ben een fan … Wat maakt jullie uniek binnen het genre?
Ik denk dat we niet echt een reggaeband zijn, maar we hebben wel een reggaegevoel in het grootste deel van onze muziek, zelfs in de nummers die niet als reggae klinken. Voor ons gaat het niet echt om een bepaald geluid of genre, maar meer om een gevoel en een vibe, dus sommige nummers komen eruit als pure reggae of pure funk, en andere klinken als rare combinaties van dit alles.
De nummers op je laatste plaat 'IV' klinken aanstekelijk en warm, heel hartelijk. Zit er - een verhaal achter de plaat? Welk verhaal?
Dit was de langste tijd die we hebben genomen om een album op te nemen, we hebben er bijna twee jaar aan gewerkt, wat echt lang voor ons is. Er kwamen en gingen misschien wel 30 nummers voordat we de 11 vonden die het album hebben gemaakt. Het was geweldig om de tijd te kunnen nemen voor veel van deze nummers en om nummers te kunnen schrappen waarvan we het gevoel hadden dat ze er niet helemaal waren. We speelden nog steeds live en toerden veel tijdens de opnameperiode, het betekende gewoon dat we langer dan ooit aan alles konden blijven werken.
Het is ook een gevarieerde plaat, met een aantal bijzonder emotionele nummers en dansbare; een bewuste keuze? “I Believe” is bijvoorbeeld een geweldig voorbeeld van het emotionele
Voor ons gaat het altijd om de vibe. We gaan er niet echt voor zitten om iets in een bepaalde stijl te maken, het is gewoon wat eruit komt als we in de studio zijn. “I Believe” is een voorbeeld van ons vermogen om te wachten en te blijven werken. Dat nummer bestond oorspronkelijk alleen uit mijn vocalen en AJA kwam er helemaal niet in voor. We deden een live sessie met haar en ze blies ons gewoon weg, dus moesten we teruggaan en haar zang opnieuw opnemen voor de versie die je nu hoort.
Hoe waren de reacties op de laatste plaat?
Mensen hebben er echt op gereageerd en dat is altijd geweldig om te zien. Omdat het een beetje een gevarieerd geluid is, is het altijd interessant om te zien naar welke nummers mensen neigen. Je hebt altijd je favorieten, maar dan springen mensen op een andere die je niet echt ziet aankomen!
Wat zijn de verdere plannen?
We moeten het komende jaar nog meer toeren, meer shows in de VS, plus thuis in NZ en Australië. We zijn ook plannen aan het maken om terug te komen naar Europa, dus let op. We staan ook te popelen om weer de studio in te gaan en op te nemen, dus het zal niet lang meer duren voordat we weer nieuwe muziek hebben.
Zijn er nog ambities? En 'doelen die jullie willen archiveren als band en muzikant?
Zeker, we streven altijd naar meer en beter worden. Internationaal kunnen blijven toeren is een enorm doel voor ons, vooral omdat we van zo ver komen naar Europa en de VS. Zolang mensen blijven reageren op de muziek die we maken, blijven we doorgaan en hopelijk blijven ze aan boord.
Pics homepag @Philip Mountfort
Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig live in België of Nederland, en kunnen we deze babbel ‘face to face’ over doen
Laughing Bastards (Michel Mast) ( Ham Sessions) - De link naar vroeger en de connectie met de nieuwere generatie, is gewoonweg wie wij zijn. Het is een bewuste manier van werken
De muziek van de Gentse formatie Laughing Bastards is opgebouwd rond de chemie tussen oude jazz en improvisatie, experiment. Op de facebook pagina lezen we ''Uit een tumultueuze liefdesrelatie die jazz aanging met andere muziekstijlen wereldwijd, ontstond het ensemble Laughing Bastards''.
We zagen de band live aan het werk op 5 mei in De Casino, Sint-Niklaas: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/94615-laughing-bastards-oude-wijn-in-nieuwe-vaten.html en spraken af met bezieler Michel Mast voor een interview over dat concert, de nieuwe plaat ‘Festish’ en eveneens het organiseren van de Ham Sessions https://www.musiczine.net/nl/news/item/94608-even-voorstellen-ham-sessions-outdoor-2024.html
Michel, vertel ons eens wat meer over de band Laughing Bastards. Heeft de naam een onderliggende betekenis (het werd in De Casino al deels omschreven, vrij mooi alvast)
De naam is zorgvuldig gekozen, ik vind dit belangrijk. Omdat we er van uit gaan dat zuiverheid eigenlijk alleen maar verarming en ziekte vertegenwoordigt. Wij hebben liefdesaffaires met alle muziekstijlen ter wereld. We proberen daarom ook als band zo breed mogelijk te zijn geografische en in de tijd, dat maakt ons ‘Laughing Bastards’.
Ik zag jullie live in De Casino en vond de manier waarop jullie oude jazz in een nieuw ‘improviserend’ kleedje staken echt opvallend, ik schreef ook ‘Oude wijn in nieuwe vaten steken’. Een heel bewuste manier van werken of is dat kort door de bocht?
Ik vind dat, in mijn geval , zeer belangrijk. De traditie van oude jazz moet er zijn. De link naar vroeger, en de connectie met de nieuwere generatie is gewoonweg wie wij zijn, daarom is dit zeker een bewuste manier van werken. Ikzelf heb een geschiedenis binnen jazz die de jongeren binnen de groep niet hebben, daarom vind ik die bewerkingen van oudere jazz in een eigen repertoire ook een belangrijk onderdeel van Laughing Bastards.
Het zijn ook niet de alledaagse jazz fenomenen waaruit jullie inspiratie halen
Ik vraag me af of het publiek kan uitmaken welke stukken bewerkingen zijn en welke origineel. Dat onderscheid maken is voor een publiek, denk ik, niet zo evident.
Wat mij betreft zijn jullie in die opzet meer dan geslaagd. Wat me ook opviel. Hoewel jij het woord nam, en vrij centraal stond, is het eerder het totaalplaatje dat belangrijk is binnen dit project, klopt dat?
Ook dan zijn we geslaagd in onze opzet, want we proberen zeker en vast als één collectief over te komen op het podium. Dus ja dat is zeker ene bewuste manier van werken…
En hoe heb je deze topmuzikanten gevonden… Hoe belangrijk is hun inbreng echt?
We zijn bezig sinds 2012, eigenlijk zijn de gitarist (Jan-Sebastiaan Degeyter ) en ikzelf met dit project begonnen. We hebben samen het repertoire van Jimmy Giuffre aangepakt. We hebben een bassist aangesproken om dit specifieke instrumentalia (sax, bas , gitaar) te verwerken, gaandeweg is onze sound verder ontwikkeld met toevoeging van een drummer. Een bewuste aanpak? Waarschijnlijk wel, maar uiteindelijk is alles op een zeer natuurlijke wijze verder gegroeid.
In eerste instantie werkten we samen met Lander Gyselinck, die heeft dat kunnen doen in zoverre zijn agenda dat toeliet. Ook met Casper Van De Veld hebben we samengewerkt, toch ook een bekend drummer binnen de scene. En nu werken we samen met Marcos Del Rocha. Ik en Jan-Sebastiaan opperden het idee dat er een extra stem aan kon worden toegevoegd die precies die schakel tussen sax en gitaar kon aan vullen , en toen is de cello wel heel bewust gekozen. En ook een zeer duidelijke plaats gegeven binnen de groep. Als zout en peper binnen de groep.
Vooraleer we het over de nieuwste plaat zullen hebben …Is er ook een link naar de Ham Sessions dat van start ging op 18 mei , kun je ook daar meer over vertellen?
De Link tussen Ham Sessions en de groep, ben ikzelf. Ik ben hiermee twintig jaar geleden gestart. Al mijn verhalen zijn nu eenmaal lange verhalen en gaan over verdieping. Ik ben ook lid van Flat Earth Society. Ham Sessions is dus gestart om een soort podium voor mezelf te maken. Of dat was althans de oorspronkelijke opzet. Er hebben daar ondertussen ontelbare muzikanten gespeeld, check gerust de website: https://www.hamsessions.be/ je vindt daar al de muzikanten die op Ham Sessions hebben gespeeld. Vandaar ook het idee om daar ook met mijn eigen groep eens te staan …
Het organiseren van evenementen is in deze toch wel onzekere tijden na corona niet simpel, lukt dit bij jullie een beetje?
Het is , na corona, nog niet op zijn plooi, zeker en vast niet. Hoewel het publiek zijn weg terug begint te vinden moet ik toegeven. Maar het gedrag van het publiek is wel veranderd. Mensen reserveren moeilijker dan vroeger, ze wachten liever tot de laatste minuut om een kaart te kopen. Het waren niet de gemakkelijkste jaren, maar we hebben ze ondanks alles toch goed doorstaan.
Laten we het ook over de nieuwste plaat hebben. Met ‘Fetish’ brachten jullie een nieuwe plaat uit, je hoort (en voelt) dat daar een heel proces aan vooraf is gegaan. Vertel even; ook de cover van het album spreekt tot de verbeelding…
We zijn er ondertussen al twee jaar mee bezig. Wat de hoes betreft, het visuele aspect is voor mij ook zeer belangrijk. Jan-Sebastiaan is grafisch ontwerper. En heeft de hoes naar zijn hand kunnen zetten. Ondanks de toch wat beperkende voorwaarden, is het gelukt er iets persoonlijk van te maken. Achter de titel schuilt eveneens een verhaal. Ik was op zoek naar woord dat eindigt op ‘ish’. En toen ben ik uitgekomen op Fetish. Het is kort en brengt veel gevoelsmatige associaties met zich mee. De titel heeft ook te maken met een song van Jimmy Giuffre ‘the train and the river”. Dat we ook in De Casino hebben gespeeld.
De inspiratie voor het laatste album was bijvoorbeeld John Lurie. In de jaren 90 was hij hip, maar is dan volledig uit de circulatie verdwenen. Nog zo’n voorbeeld is Carla Bley. Niet alledaagse jazz muzikanten, maar je doet iets met hun werk dat vrij uniek is. Waarom deze ‘onbekendere’ parels binnen de jazz?
Ik wil toch benadrukken dat binnen ons repertoire de originele stukken het belangrijkste zijn. Zowel Jimmy Giuffre als John Lurie zijn binnen de scene toch wel grote namen. Ze zijn wellicht wat minder gekend bij een jongere generatie. Ook Carla Bey is absolute top. John Lurie stampt uit de jaren ’90. We zijn, sinds de vorige plaat, op zoek geweest naar een figuur die ons zou kunnen inspireren Om bruggen tussen generaties te kunnen slaan. En dan zijn we bij John Lurie uitgekomen. De manier waarop die composities in elkaar staken, sluit aan bij de manier waarop we willen werken. Daarom hebben we hem gekozen.
Wat me in De Casino opviel van het optreden, is dat er een opvallend jonger publiek aanwezig was dan wat ik doorgaans zie op jazz concerten; heb je er een verklaring voor?
Dat klopt wel, het was me nog niet echt opgevallen maar inderdaad; Geen idee waarom … want bij Ham Sessions merken we dat de leeftijd toch vrij hoog ligt. Als we door deze aanpak erin geslaagd zijn een wat jonger publiek aan te trekken, is dit zeker een overwinning.
Waarom is het, denk je , zo moeilijk om jongeren aan te trekken om naar jazz concerten te komen?
Geen idee, voor Ham Sessions hebben we een samenwerking met het conservatorium. We geven tickets voor vijf euro weg aan studenten, en zelfs dat lukt moeilijk tot niet. We doen dus alles wat mogelijk om ze aan te trekken, maar het lukt niet …geen idee waarom
Ik ben ook pas op latere leeftijd in jazz geraakt, ligt het eraan dat jazz een wat moeilijkere stijl is, en is wat jullie doen, toegankelijker waardoor het bij jullie wel lukt een jonger publiek aan te trekken?
Ik ben gewoon van bij groepen te spelen waar de drempel hoog ligt, bij ons ligt de drempel vrij laag. Meer kunnen we niet doen, het is geen moeilijke muziek om te begrijpen…
Ik heb ook in een interview gelezen dat je nooit naar je eigen muziek luistert, opmerkelijk…
Ik heb daar geen verklaring voor, ik heb het gewoon heel moeilijk om naar mezelf te luisteren. Ik vertel graag een anekdote. Soms staat mijn IPhone op play list. S ’nachts worden we dan wakker en horen iets; en ben ik geboeid door iets dat aan het spelen is. Bleek het ikzelf te zijn die aan het spelen was. En ik had het gewoon niet door… nee, ik luister nooit bewust naar mijn eigen muziek. Of zeer weinig, of dus louter toevallig zonder het door te hebben.
Wat zijn jullie verdere plannen? Komt er nog een tour?
Een tour is veel gezegd, er komen uiteraard nog optredens. O.a. op Gent Jazz op 11 juli. https://www.gentjazz.com/line-up?f=11-07-2024
Voor de rest moeten we werken aan een nieuwe tour en een nieuw project. Dat zal meer voor volgend jaar zijn denk ik. Maar er staan zeker en vast wat losse optredens op het programma … We hebben een optreden in Overpelt en Jabbeke. Voor de rest nog beetje koffiedik kijken en verder opbouwen dus.
In een interview had je , nu we toch over toeren bezig zijn, gezegd dat je live optreden het belangrijkste vindt, waarom eigenlijk?
Ik luister veel muziek, maar ik ben een grote concertliefhebber omdat ik het moet zien en voelen, en dat kan enkel door live optredens. Dat geldt ook voor live spelen, je publiek een verhaal kunnen vertellen en laten voelen… Dat is onvervangbaar en daar kan geen enkele Artificiële Intelligentie tegenop.
In De Casino bewees je inderdaad dat je muziek live nog beter overkomt, erg prikkelend, haast filmisch; zijn er ooit plannen geweest iets te doen rond film muziek?
We zijn allemaal, en vooral Jan-Sebastiaan en ik, zijn zeer visueel aangelegd. Op het moment zijn daaromtrent nog geen plannen, wel YouTube filmpjes, maar we hebben hiervoor zeker interesse. Om daar iets mee te doen, maar er zijn nog geen plannen in die richting.
Je bent nog zeer actief met al die projecten, hoe blijf je dat combineren?
Dat lukt nog. Maar ik begin toch zoveel mogelijk dingen meer en meer door te geven. We zitten met een steeds groter wordende groep vrijwilligers. Die zich op hun beurt meer en meer inzetten op verschillende vlakken. We proberen ons te organiseren rond vijf organisatorische poten. Dat is programmeren, productie werk, communicatie, zakelijk beheer en fondsenwerving. We proberen met die vijf poten een groep samen te stellen, waarbinnen ik meer en meer afstand begin te nemen.
Wat zijn je ambities met Ham Sessions, Laughing Bastards of andere projecten; is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik ben al heel blij dat we met deze groep eindelijk beetje van de grond aan het geraken zijn en onze stempel beetje drukken op de scene. Het is een draagbaar formaat, we kunnen daar zonder veel gedoe verder mee bouwen, en daar schuilt toch de ambitie. Om dit zo lang mogelijk te kunnen blijven doen. met al de projecten waar ik mee bezig ben, maar dit Laughing Bastards is toch mijn hoofdproject.
Bedankt voor dit fijne gesprek
Those Who Didn’t - Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen
Voor een beginnende band of artiest zijn er een hele rits mogelijkheden om bepaalde deuren te laten open gaann o.m. concours, wedstrijden zijn gegeerd om erkenning te verkrijgen. Humo’s Rock Rally is zowat de grootste en meest bekende wedstrijd die ons land rijk is, eens je in de finale geraakt, kan je carrière gelanceerd worden. Of toch ongeveer.
Ondertussen is de winnaar gekend (Maria Iskariot) maar voor ons was iedere band een potentieel winnaar, lees ons verslag er nog even op na: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/94537-humo-s-rock-rally-2024-iedereen-winnaar-in-deze-finale.html
Een band die ons compleet van de sokken heeft geblazen was echter de formatie Those Who Didn’t. We schreven over hun optreden: ‘Twee gitaristen, een bassist die perfect aansluit en een drummer die zijn drumvellen nogal weet te bewerken. Schitterend. Het op elkaar ingespeeld zijn is het muzikaal verhaal. Wat een variatie, wat een wervelstorm in die sound.’ Naderhand hadden we met de band een fijn interview, waarbij we polsten naar de ambities en de toekomstplannen.
Stel jezelf even voor, hoe is de band ontstaan? En welke muziek/artiesten waren de voornaamste inspiratie?
Fré Duran: Those Who Didn’t is van start gegaan in 2018 als studioproject. Na het ter ziele gaan van mijn vorige band wou ik de studio ingaan met Michael John Joosen (drums) en Patrice Van Damme (bass), met wie ik in het verleden al had samengewerkt. Bedoeling was vijf songs op te nemen die ik ettelijke jaren eerder had geschreven, maar nooit pasten bij de bands waar ik bij speelde. Er was geen verder plan, gewoon opnemen en klaar. Maar we voelden de bui eigenlijk hangen: deze chemie en vibe zaten te goed om te laten liggen. Vervolgens zijn we shows beginnen spelen omdat daar geen ontkomen meer aan was: deze songs eisten dat van ons. Met Yannick Hermans (gitaar) was onze line-up compleet en zat onze chemie gebeiteld. Qua inspiratie gaat het vrij breed, maar shoegaze staat behoorlijk vooraan: bands als Ride en Swervedriver hebben zeker een verregaande invloed op mij gehad. Maar het is onmogelijk om dé hoeksteen van onze sound te pinpointen…
Als je instrumentale muziek brengt, word je al gauw in het hokje ‘postrock’ geduwd, niets mis mee, maar ook beetje eng… Wat is jullie opinie daarover en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
F.D.: Tsja, het moet een naam hebben he. ’t Kan misschien soms wat eng worden wanneer het als een soort stigma werkt en het ervoor zorgt dat mensen, die misschien niet zo into postrock zijn, ons al bij voorbaat links laten liggen. Dat is nu eenmaal hoe het werkt met labels en niches. Wij zien onszelf niet zozeer als een postrock-band, eerder als een rockband zonder zanger. Maar ook die omschrijving schiet wat te kort: we proberen een band te zijn met zo weinig mogelijk parameters. Parameters zoals: ‘geen zanger, dus postrock’.
Proficiat met jullie sterke prestatie op Humo’s rock rally, voor mij persoonlijk hadden jullie mogen winnen. Nu, elke band in de finale was een potentiële winnaar … Kan dit komen omdat jullie instrumentale muziek brengen of wat speelt er, denk je?
F.D.: Merci voor het compliment! Het was een geweldige rollercoaster waarbij iedereen die deelnam, gewonnen heeft, al was het dan niet in de vorm van een prijs voor iedereen. Het niveau lag hoog en het was een mooie, eclectische line-up. En ook een heel fijn publiek. En of we nu wel in de prijzen vielen of niet, wat ons betreft was het een groot succes: als instrumentale band zover geraken… daar zijn we trots op! En ook: den AB, man!
Kan zo’n deelname een springplank vormen? Voelen of zien jullie nu al ‘deuren open gaan’? Wat is de ambitie van de band (buiten die wereld veroveren, wat iedereen wel wil zeker?)
F.D.: Laat ons zeggen dat er stevig heen en weer gemaild en gebeld wordt op het moment. Die erkenning voor wat we doen, is heel fijn. Uiteraard is het de bedoeling ons als band door een goeie booker te laten vertegenwoordigen en een betrokken label te vinden dat onze plaat uitbrengt. Van een mooi momentum gesproken ook: een plaat opnemen bij Damien Vanderhasselt (Producer van o.a. Sons, Glitterpaard, Black Leather Jacket en drummer bij Millionaire) en een opvallende doortocht maken op de Rock Rally… could be worse.
Verkiezen jullie Sportpaleizen uit te verkopen of het club circuit?
F.D.: Wij worden gelukkig van alle podia, groot en klein. ’t Gaat nog steeds om de (pardon my cliché-french) magie van het live spelen.
Wat mij vooral opviel, jullie vertellen een verhaal met jullie instrumenten, waardoor je geen zanger nodig hebt. Klopt dat, of toch maar zang toevoegen?
F.D.: Ik ben blij dat dat rondgaat: dat onze muziek een verhaal vertelt, zonder dat er een woord aan te pas komt. Mission accomplished. Wat zang betreft: daar is geen behoefte aan binnen deze songs. Dat sluit niet uit dat er in de toekomst geen samenwerkingen kunnen zijn, stembanden-gewijs, maar dat verhaal moet nog geschreven worden.
Ook dat jullie elkaar perfect aanvoelen en aanvullen is opvallend, alsof je dat al dertig jaar doet samen … Verklaring?
F.D.: We hebben allemaal at some point wel eens samengespeeld, dus we waren geen complete strangers voor elkaar. Verder zijn we allemaal muziek-maniakken met een gezonde dosis nieuwsgierigheid waarin we elkaar goed aanvullen en matchen.
Hoe waren de reacties na jullie optreden op Humo’s rock rally? Positief als minder positief?
F.D.: We zijn nog steeds aan het nagenieten dat we zo positief onthaald werden, zowel door publiek als door de jury. Het zijn vooral de complimenten van mensen die nooit naar ‘postrock’ luisteren, die me bijblijven. Dat toont voor mij aan hoe pointless die labels kunnen zijn. En azijn-comments horen er natuurlijk ook bij hè. Zou bijna griezelig en onvolledig zijn zonder.
Wat zijn de plannen verder? Kansen om breed door te breken?
F.D.: Onze bedoeling is onze plaat uitbrengen bij een fijn label, met een booker samenwerken die een mooi parcours kan uitstippelen en zoveel mogelijk zielen te winnen. We hebben in het verleden al vaker gesmaakte supports gespeeld voor bands die ons nauw aan het hart liggen (Crows, Messthetics -met de ritmesectie van Fugazi-, Sons, het onvolprezen Hammok), dus we kijken er naar uit om dat verder te zetten. Uiteraard staan headline shows nu hoog op ons to-do lijstje. En als we daarbij aanslaan bij een ruim publiek: all the better! Hoe groter de deining die we veroorzaken, hoe beter.
Zijn er nog zaken die je graag zou meedelen (links naar sociale media of zo mag). Doe gerust
F.D.: Ik zou zeggen: hou onze sociale media in de gaten, want zoals gezegd, er staan mooie dingen te gebeuren. En bovenal: als we in je buurt spelen: kom af!
Bedankt voor het fijne gesprek en hopelijk tot binnenkort ergens ‘ter lande’
F.D.: Jij bedankt en tot snel!
Pics homepag @Koen Keppens
Website: https://www.thosewhodidnt.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/5T815vtCdeM9OYg2qGWm10
Instagram: https://www.instagram.com/thosewhodidnt
Facebook: https://www.facebook.com/Thosewhodidnt/
Piet Breda (De Casino, Sint-Niklaas) - Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen de jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft ook jazz bestaan
De bezieler en programmatorische duizendpoot Piet Breda neemt afscheid van de dagelijkse werking van De Casino, maar zoals hij ooit startte met de crème de la crème van de Belgische jazzwereld te programmeren in De Spiegel vzw, zal hij ook eindigen met een Belgische jazztopper.
In het kader van dat nakend afscheid bij De Casino vzw, organiseert Piet Breda een slotconcert op zaterdag 25 mei met een gratis show van Flat Earth Society. https://decasino.be/concert/flat-earth-society-afscheid-piet . Het concert is uitverkocht. De band symboliseert het traject dat De Spiegel/De Casino heeft afgelegd op het gebied van jazz en in de band spelen tal van muzikanten die de voorbij dertig jaar hun projecten aan ons publiek hebben voorgesteld.
Tijdens deze speciale avond is er ook ruimte voor een babbel, hapje en een drankje. Wij vonden het echter een unieke gelegenheid om op voorbaat al eens met Piet te palaveren over het verleden en heden van VZW De Spiegel tot De Casino, over jazz en wat de toekomst brengt.
We komen elkander wel vaker tegen in de gangen van De Casino, en zijn zo een beetje leeftijdsgenoten, van VZW de Spiegel tot De Casino; kun je in het kort eens wat vertellen over dat parcours dat je hebt afgelegd?
Ik was in 1995 coördinator van de Spiegel in Beveren. Dat bestond al van 1978. Men was, wegens problemen met subsidies en dergelijke perikelen, van plan de culturele activiteiten en concerten te schrappen en mensen te ontslaan. Ik had ondertussen al enkele contacten gelegd met het Cultuur Centrum en het Museumtheater in Sint-Niklaas voor enkele concerten, de Spiegel in Beveren had toen geen eigen zaal. We waren op zoek naar een vaste zaal, en de directeur van Cultureel Centrum Jan Bral en de huidige schepen Rika De Backer vonden het een goed idee dat wij de concerten zouden verzorgen van De Foyer van de Stadschouwburg. Ik was op zoek naar een zaal en zij naar een concessionaris. Ze wilden De Foyer een betere bestemming geven dan hun tot op heden was. Wij hebben onze concessie aanvraag ingediend, wat niet evident was want we waren een VZW. Zo een concessie werd eerder gegeven aan particulieren of brouwerijen. We hebben dus enkele hindernissen moeten overbruggen. In 1996 kwam de heropening van de Stadsschouwburg met De Spiegel als concessionaris van De Foyer. In 1998 heb ik een dossier ingediend bij de Vlaamse Gemeenschap in het kader van het muziekdecreet. Met de bedoeling om subsidies te krijgen om ook de wat nieuwere muziek kansen te geven. Dat werd goed bevonden, en op die manier hebben we onze werking verder kunnen uitbouwen. In het begin was dat voornamelijk jazz, Etnische muziek en pop rock. Dat liep zeer goed. De Spiegel lag trouwens toen ook aan de basis van de opstart van Jazzlab Series. Met enkele directeurs en programmatoren uit de sector hebben we samen gezeten. Zo ontstond Jazzlab Series, waardoor eenzelfde concert doorheen heel Vlaanderen reisde naar verschillende clubs en concertzalen. Dat ging zeer goed, onder initiatief in samenwerking met de gewezen Directeur van De WERF Rik Bevernage en onder andere De Spiegel, Gele zaal, Limelight en Netwerk. Onze voornaamste doelstelling was om jazz wat uit de cafés te krijgen, en hen te laten optreden op volwaardige podia en naar een breder publiek te brengen en daar zijn we goed in geslaagd. Jazzlab Series (nu Jazzlab) boert al dertig jaar zeer goed. We zijn blijven groeien. Na een tijdje kregen we meer en meer kansen om onze bands in de Stadschouwburg te plaatsen, zodanig dat andere verenigingen wat begonnen te morren. Soms moesten die tot twee jaar wachten om de zaal te kunnen gebruiken, en wij zaten er met soms met 6 concerten per jaar in. We kregen ook steeds meer aanbiedingen, het publiek groeide ook enorm. We organiseerden De Lawijtstrijd, Selah Sue edm voor meer dan 350 personen in De Foyer. We waren op zoek naar een nieuwe locatie. We kregen een brief van Notaris Philippe Verlinden die via de pers had vernomen dat we op zoek waren naar een nieuwe locatie, en die stelde ons de zaal De Casino voor. Er waren wel twee voorwaarden, het moest De Casino noemen en niet meer De Spiegel, en we moesten zelf instaan voor de volledige renovatie van het gebouw. De eerste eis was geen probleem, de site was gekend als De Casino. Dat tweede heeft wat meer tijd gekost. We zijn begonnen in 2009 om de activiteiten het jaar daarop te beginnen, maar het gebouw was in zo slechte staat dat we pas in 2011 de activiteiten in De Casino konden opstarten.
Ik heb De Casino zelf ontdekt in 2014 … Hoe ben je eigenlijk in jazz terecht gekomen, persoonlijk was dit door platen van mijn vader (die vorig jaar helaas is overleden) al spraken zijn kleinkunst platen me meer aan, jazz is op latere leeftijd pas echt iets geworden dat me aansprak, en ik ondervind ook dat het vooral een toch wat ouder publiek is dat naar jazz concerten afzakt.
Jazz vernieuwt zich continue. Het steeds verleggen van grenzen, wat eigen is aan jazz, heeft ervoor gezorgd dat enkele jongere jazz muzikanten zoals Louise Van Den Heuvel (dit interview was net voor het optreden Louise Van Den Heuvel) op de kar gesprongen. Die nieuwe generatie van jazzmuzikanten zorgen ervoor dat het genre blijft bestaan. Maar ook de wat oudere fans blijven jazz heel trouw. Een echte jazzliefhebber gaat steeds op zoek naar nieuws strekkingen binnen deze muziekvorm . Ik heb jazz leren kennen als jobstudent in een muziekcafé. Het was een jongeren muziekcafé dat vroeger een jazzcafé was. Naast al de oude new wave en funk platen stond er nog een ganse rij albums met klassieke jazz. Miles Davis, Coltrane, de Bossanova van Stan Getz, … heb ik daar mogen ontdekken.
Maar toch, dat is toch iets waar jongeren dus ook op zoek naar zijn ‘prikkelingen en avontuur’ maar toch is het moeilijker om die jongeren naar jazz concerten te lokken heb ik de indruk, heb je daar een verklaring voor?
Er zijn jonge mensen, meestal studenten van de band die optreedt bijvoorbeeld. Jongeren zijn gewoon niet op zoek naar jazz, maar naar heel andere stijlen en genres. Maar dankzij die jongeren die dus, als student, jazz ontdekken dooft de vlam ook niet uit. We moeten dus wel aandacht hebben voor die nieuwe instroom via conservatorium en dergelijke.. Generatie na generatie komt er een nieuwe strekking binnen jazz bij, zolang dat blijft groeien, blijft jazz ook bestaan.
Je stopt er nu mee, en toch ook niet volledig heb ik ergens gelezen: ‘Ik blijf actief binnen de concertzaal en zal ook garant staan voor de jazzprogrammatie’, las ik in HLN. Ik denk niet dat je nu compleet op je lauweren gaat rusten dan?
Ik blijf nog actief meewerken aan de programmatie rond jazz tot 2026, wat er daarna gebeurt zien we wel. De VZW blijft gewoon verder gaan, er zijn genoeg gemotiveerde mensen die ook jazz verder zullen blijven opvolgen. Jazz als genre wordt ook breed geprogrammeerd, er zijn veel clubs die jazz standaard opnemen in hun programma. Wat dat betreft zit het zeker goed.
Ik denk ook niet dat je nu plots voor de TV naar soaps zult gaan zitten kijken, wat zijn je plannen nu je een stap terug zet?
Ik ga in eerste instantie op reis. De Scandinavische landen afreizen, tot Finland staat bijvoorbeeld op het programma. Ik ga enkele maanden reizen en zien wat er op mij afkomt. En ik blijf uiteraard nog steeds verbonden met De Casino in het algemeen en met jazz in het bijzonder… We zijn echter een echt team, het is maar één persoon die wegvalt, er is zelfs al een opvolger. Steven, artistiek leider van De Casino is al even gemotiveerd met jazz bezig. over. Steven werkte al mee in de Spiegel toen we op ons hoogtepunt stonden wat jazz betreft. Hij is de man die toen de promotie deed. Dus dat zwart gat, nadat ik min of meer afhaak, zal er niet komen. Geen zorgen maken daarin.
Pics homepag @Sven Dullaert
Goed om weten, veel succes in alles wat je doet, we komen elkaar wellicht nog tegen …
Nederlands 
Français 
