Ross Jennings - My goal is to leave behind a musical legacy of some capacity and perhaps be able to open some doors of opportunities for my children in the future

The solo debut album of English singer Ross Jennings has been released. There is also a double vinyl version. Ross is better known as the singer of the English prog rock/metal band Haken. ‘A shadow of my future self' is a very personal record. Inspiration came from relational problems and problems in the immediate surroundings.
You can read the review of that album here . 
Following this release, we had a nice conversation with Ross, we shed some light on how this record is put together and looked to the future with good hope.

Ross you are most well known for being a founding member and the lead vocalist of the bands Haken and Novena, can you tell some more about this projects?
Certainly. For the unacquainted, I am a founding member and the lead vocalist of ‘Haken’ which I consider my main band. We were largely influenced by the likes of Dream Theater and set out with that model in mind yet the goal for Haken was always to explore a wider musical palette and see where that took us. Similarly, my side project ‘Novena’ flirts with a similar ethos, only with a slightly more theatrical approach and a different band formation consisting of two vocalists. At least in the case of our debut album ‘Eleventh Hour’ and sister EP ‘The Stopped Clock’ I was responsible for all the clean vocals and Gareth Mason too care of the heavier growling parts and spoken word performances. I’m proud of both projects equally and enjoy the different approaches to writing and working with each group.

Haken is still ‘on the route’ but you made your debut solo album , if I’m right, why bring out a solo album? Is this the place to purge or something like that? How must I see it?
The way to ‘see’ or ‘hear’ my solo album is not to think too deeply about band politics or personal ambition… of course that being said, I would love to see any project I work on succeed on its own merit but the truth is I had some very personal compositions that I felt had no home in the prog metal canon yet could serve me well as a solo outlet and reveal a true, authentic individual music identity . I had presented a chorus idea or two from these tracks in the past to see if they’d fit with anything Haken were writing but they usually wouldn’t work in that context, so I kept them in the bank in the event I ever had an opportunity to make a solo pop/rock record. Lo and behold, the pandemic offered me that time to work on it, so the timing in that sense was divine. Whilst I have ever intention to make a second album, and I do have the bulk of it written already, the focus now is on Haken’s next record and tours.

According to my sources, you had to deal with relational problems in your immediate environment that were a source of inspiration, can you tell us more about that?
Some issues had been brewing under the surface for a few years and reached a boiling point when I returned home from the last tour I had been out on in support of Devin Townsend. This was when all lock downs started, and no one could go anywhere or escape. Certainly, in my immediate environment we were able to work things out and writing the lyrics for these songs certainly played a huge part in reflecting on my own shortcomings. It was certainly a therapeutic personal experience doing that.

Unlike you  more well-known Progressive music,  this solo record follows a much more mainstream approach with Jennings directly citing Styx, Coldplay and Porcupine Tree as references. Is this correct and why this deliberate choice?
My tastes in popular music are vast and eclectic and this was the side of me that I felt needed to be expressed and represented on my solo album. I was growing a little tired of the extremely intricate and obsessively technical approach to writing at this point, so I  needed this release from a musician’s point of view. As a consumer of music, all that technical prog stuff requires a focus and concentration and can sometimes be a bit much, whereas the simple and catchy stuff is often just what the ears and the soul needs.

Some reflections I wrote down. That sensitivity and melancholy connected to these kind of subjects is already present on 'Words we Can't Unsay' but nowhere does the record sound too soppy or tacky, on the contrary. There is enough room for energetic fireworks such as the stunningly delivered one. do you agree with that statement? is that a deliberate choice?
The important thing for me was that the whole experience was fun. Fun to make and fun to listen to. However, aside from ‘Rocket Science’ which was deliberately goofy in a way, I was extremely careful not to cross that line into ‘Tacky’ territory. I’m singing about very personal and deep stuff so that could never be tacky because it’s all based on real events and sincere feelings. I still wanted this record to be ‘cool’ and meaningful as well as pleasurable.

One aspect speaks to the imagination, apart from the stunning guitar playing of course, your voice that sounds crystal clear on the one hand and warm and sensitive on the other, makes us feel at ease, without losing the rock content of course, here too a deliberate choice, how do you see that?
For me it stems from this idea that my voice is telling my story and attempting to convey the emotions I lived through. Quite often in my other projects I’ve found myself singing quite robotically in order to tap into to the technical nature of that music, usually doing take after take after take until it’s ‘technically’ perfect. Even with that there’ll be an element of post-production and it all ends up feeling far from human in my opinion. With this album it was most important for me that the vocals breathed organically. To capture the emotions in an authentic way, the majority of the vocals on this album were recorded in a handful of takes.

You are also surrounded by top musicians who have already proven their strength, how big was their impact on this disc?
In terms of my contributors on this record I couldn’t have been happier with the team I assembled, even if they aren’t A-list names (yet). Everything was demoed by myself but there are certain instruments that I can only play to a certain level so hiring a core band was essential to the quality of this record’s outcome. I am incredibly grateful to Vikram Shankar for going the extra mile with the string arrangements and sound design on many of the tracks. Nathan Navarro is a class act on bass and added some really spicy moments on this record where it counted. Simen Sandes on drums understood exactly what was required in the drum department and he delivered huge arena rock – ready performances for me. A very special mention should go to my mix engineer and co-producer Karim Sinno for being a guiding hand throughout the production. This record wouldn’t have sounded the same without him!

Although you also walk those paths solo as with a.o. Haken, may it be clear that on this 'A Shadow of My Future self' you leave your own emotional mark. I find that very remarkable, do you agree?
I was very conscious of the fact that stylistically this was always going to be extremely different from Haken and that for some fans it might not be their ‘cup of tea’, but it was important for me to explore and flesh out my own unique identity. My hope is that it can be enjoyed alongside everything else I do but also have its own audience who might in turn check out my work with Haken or Novena and vice versa. Hopefully my existing fans will listen to this album and start to recognize what elements of mine I bring to those bands.

A song that appeals to my imagination is 'Be the one' (a Dua Lipa cover) where you prove to be at home in many markets, are there more plans in that direction?
The bonus track is indeed a cover of a successful pop song by Dua Lipa. It was intended as an exercise in having a lot of fun with a simple track and basically making it rock! I was very fond of the layered vocals and production on that song, so it was really an experiment that turned out pretty cool. Novena also covered a ‘Billie Eilish’ track recently too… I’m not sure that’s a direction I will take regularly but never say never. I’m a fan of pop music, so if the song feels right, then why not? It’s only entertainment, folks!

Anyway, how where the reactions till now on this debut?
I’ve received some very positive and uplifting reviews from the prog community which surprises me the most, since I don’t consider this to be a prog record. It’s obvious however, that Haken is much loved in the community and they are a loyal crowd who will support whatever path we all take, collectively or individually, and that’s incredibly heartwarming to me. I am hoping the project branches out further into the mainstream. I would love to hear my tracks featured on TV shows for example, but I’m sure that will come in time. Right now, I’m just feeling really proud that I was even able to pull it off and excited to do another one when the timing is right.

One of the advantages of this pandemic, for me as a hobby journalist, is that I always know what to ask for. So;. how did you as a musician (and human being) experience these times?
It was a very polarizing experience. I both embraced the stillness and loathed the lack of movement. As someone who likes to keep busy, it was difficult, but I found a way to find balance in the end. I found some new perspectives on life, worked on my personal life, made a record or two and started a family so I am grateful for the experience. We have to live in gratitude and find the good in it otherwise life will just continue to throw us more of the same.

Was that also a source of inspiration or more of a rest?
The key word was balance. I found both in equal measures and one certainly complimented the other.

What are the future plans for you solo, going on tour with this record? Coming to Belgium to?
Touring is still proving to be problematic at the moment but if the demand is still there, I will certainly love to take ‘A Shadow of my Future Self’ out on the road at some point. I had some acoustic shows booked that had to be cancelled due to covid, so I will be most likely waiting for more of a sense of normality before making such commitments. My ‘Acoustic Shadows’ livestream event that aired last July will be made available again in some form early 2022 so that will be a nice addition to the solo repertoire for the time being.

And the future plans of you, other projects like Haken?
Both Haken and Novena intend to begin work on new material this year despite both bands losing a member each. I’m really excited for the new chapters to keep things fresh for both bands. Eventually, Haken will hit the road and finally perform material from ‘Virus’. We’re especially looking forward to the US tour with Symphony X this May!

Are there still other projects or collaborations you working on?  To give a example. On December 2020, You worked with Simen Sandnes, Filippo Rosati, Arzene, Bringsli, Thrailkill and Jogan J. Bakken, together under the name of "Simen Sandnes and Friends with Benefits" in a cover of Mariah Carey's "All I Want for Christmas Is You. Is there more coming up?
The ‘Friends with Benefits’ side gig is a whole lotta fun curated by Simen Sandnes. We returned this season with an arrangement of ‘Oh Holy Night’… I think it is the unwritten, unconfirmed and undiscussed plan to do a Christmas cover every year until we have a full album to put out in 10 years’ time… Now that I’ve said it, I guess there’s no going back on it…hahaha!  This aside, I did record a few other guest vocal performances on things that will trickle out this year no doubt. One of which is already out in the form of a duet with Mike Mills (Toehider) on the latest ‘Star One’ album ‘Revel in Time’ by Arjen Lucasssen. The track is called ‘Prescient’ and is great fusion of prog and space metal… The most important one for me on the books however, is the collaboration album I have made with former Spock’s Beard legends Neal Morse & Nick D’Virgilio. The album is called ‘Troika’ and is released via InsideOut Music in February. This album will explore another side of me as a singer-songwriter and vocalist as part of a 3 way harmony group.   

After all this years on tour and projects, do you still have ambitions, Is there a kind of goal or something like that, or are you not busy with that
My end goal is to leave behind a musical legacy of some capacity and perhaps be able to open some doors of opportunities for my children in the future. I’ve had to work quite hard to make something of this, having never taken the path into music and performance from a young age, I still feel like my career in music is an ever-blossoming flower… To be able to do this for a comfortable living is enough but a taste of fame would also be nice, I’m not going to lie. I could die happy if one of my projects became a major headline act eventually.

I think as a well know artist you propyl been an inspiration to you musicians, what is your advice to your bands an musicians who want follow you path?
The music business is hard to crack and it’s difficult to know where it’s heading. The first thing to do is understand your goals. If it’s money and followers first, then you may be better looking to tiktok or become a YouTube musical influencer. Session Musicians get paid more and sound engineers get paid even more!  So that’s good to consider. If you’re like me and you just want to make great records and rock out for a living, just make sure you’re in tune with yourself and write songs all the time. Surround yourself with excellent people and players too. Everyone’s trying to make it, it seems so don’t lose heart if you’re not an overnight success. You’d probably regret that anyway. Stay authentic and true to your art. Be open to and find peace with whatever challenges come your way and do the hard work, it will pay off! Trust me, I’m still waiting for that pay off too!

Thanks for the interview I hope we can have this talk face to face soon, please put some links where people buy your music and merchandiser , or contact you?

www.rossjennings.co.uk
https://www.facebook.com/rossjenningsofficial
www.hakenmusic.com
www.novenaband.uk

Columbarium - We zullen al heel tevreden zijn als we een mooie plaat kunnen uitbrengen op een interessant label en op die manier enkele mooie optredens in de wacht kunnen slepen, dat is momenteel de voornaamste ambitie met Columbarium

Onlangs kregen we het spijtige nieuws dat Loose License ermee ophoudt, een band die in de underground zijn stempel heeft gedrukt de laatste jaren. Gelukkig volgde kort daarop het heuglijke nieuws van de geboorte van een nieuw project Columbarium. Meer nog, op 17 december kwam een eerste single op de markt in de vorm van een tekstvideo ‘Rivers of Blood’ https://www.youtube.com/watch?v=7bJ9ocTlt-Q.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met zanger/bassist Pete Jules V. en we wilden graag weten waarom die naamverandering nodig was? We polsten ook naar de toekomstplannen.

Jullie hadden met Loose License toch een stempel gedrukt op de underground metal; waarom de handdoek in de ring gooien en die naamsverandering?
‘Eigenlijk is dat niet zo een grote verrassing, we wisten zelf al langer dat we die evolutie van Loose License naar Columbarium aan het doormaken waren. Ik liep daar al enkele jaren mee rond, de naam Loose License is eigenlijk ontstaan tien tot elf jaar geleden doordat onze drummer Mille en gitarist Marc op de souper van de motorclub besloten om enkele covers te spelen, nadat ze al lang zelf niets meer deden binnen de muziek. De Motorclub noemde ’t Los Plak’ en ze hebben dat eigenlijk, voor de grap, vertaald naar Loose License. Feitelijk was het een eenmalig gebeuren, gewoon om op die souper wat covers te spelen van Motörhead, Black Sabbath tot AC/DC. Ze vonden dat echter zodanig leuk dat er werd besloten om er meer mee te doen. In 2016 kwam Koen Biesbrouck erbij, die ook bekend is van de instrumentale avant-garde band Locus Control. Hij voegt er ook nog toetsen aan toe, en toen werd het plots toch allemaal wat serieuzer. Koen heeft een enorme muzikale injectie gegeven aan Loose License, toch ietwat in een andere richting dan waar we mee bezig waren. Op een bepaald moment kwamen we Wouter Nottebaert tegen, bassist van Dyscordia, die vertelde dat hij vond dat we goed bezig waren, maar hij vond toch persoonlijk dat we onze naam zouden moeten veranderen. Toen wist ik dat ik niet de enige was die met dat idee zat en dat was voor ons de ultieme insteek, om dat ook te doen.’

Maar neem je dan niet een zeker risico, want met Loose License heb je toch je naam gemaakt, zeker binnen die underground metal, waartoe bijvoorbeeld bands als Fractured Insanity en zo behoren. Een goed product dat zijn naam verandert, verliest vaak een deel van zijn glans? Ben je daar niet een beetje bang voor?
‘Veranderen is nooit zonder risico, maar we denken wel dat we met Columbarium een serieuzere weg aan het inslaan zijn. Zo zijn we gaan zoeken naar een nieuwe klank, vroeger namen we alles zelf op. Op dat vlak zijn we op zoek gegaan naar een studio om onze muziek op te nemen, waardoor we productief op een hoger niveau bezig zijn dan met Loose License, dus op zich lijkt me dat geen risico, wel integendeel.’

Ik voel een iets rauwer geluid, diepe duisternis overvalt me, maar toch blijft die doomlink overeind, en toch zijn er ook wel wat death metal invloeden merkbaar, heb ik de indruk. Klopt dat of is dat te ver gezocht?
‘Dat klopt eigenlijk wel. Wat muzikale invloed en oorsprong betreft zijn we binnen de band twee verschillende koppels. Mille en ik zijn al meer dan dertig jaar vrienden. Wij zijn altijd liefhebber geweest van het zwaardere werk. Van de zware death metal tot grindcore. Marc van zijn kant hangt eerder in dat Black Sabbath-gerichte genre, terwijl Koen eerder houdt van bands als Rush en Mastodon en zo. Die twee toch verschillende achtergronden die samen komen, hoor je binnen Columbarium dus zeker doorschemeren. Als Marc een riff maakt, gaat die soms meer de richting uit van Black Sabbath, mijn riffs zijn wat anders dan die van Marc, net als mijn stem die meer de richting uitgaat van death metal. Die rauwheid zit er wel meer in bij Columbarium. De basis zal echter altijd doom metal blijven.’

Waar komt die naam eigenlijk vandaan, Columbarium? Heeft die een bepaalde betekenis?
‘Daar hangt een geschiedenis aan die heel belangrijk is voor de band. Een columbarium is een urnemuur op een begraafplaats, dat is de letterlijke betekenis en die past wel bij de sfeer van de band, natuurlijk. Ik heb samen met Mille in de jaren 90 al in een band gespeeld onder die naam Columbarium. We waren een tweemansband en speelden een mix van grindcore en doom metal. We zongen allebei, Mille van achter zijn drums en ik speelde bas met een gitaarvervormer daarop. We hebben nooit echt iets uitgebracht, behalve een onofficiële livedemo en ik heb ook nog een T-shirt uit die tijd. Dat project duurde van 1994 tot ergens 1997/1998. Ik weet niet of de naam Anesthesy je iets zegt, dat was in de jaren ’90 een Belgische thrash band, die een paar mooie cd’s hebben uitgebracht. Mille en ik waren al sinds midden de jaren 80 roadies van die band. De hoofdcomponist was Franky Libeert, daar gingen we zowat elk weekend mee op café, na de repetitie, hij was dus één van onze allerbeste vrienden. In die tijd speelden we met Franky en de bassist van Anesthesy in een band genaamd Arachnophobia waarmee we af en toe een voorprogramma deden van Anesthesy. Franky is echter in 1994 omgekomen in een auto-ongeval. Toen Franky overleden was, is ook Arachnophobia opgehouden te bestaan. Op zijn begrafenis zijn we meegegaan tot aan zijn graf. Op een bepaald moment passeerden we een bordje ‘Columbarium’ op het kerkhof waarop Mille zei: “Dat zou een goede naam zijn voor onze band als we samen met twee verder doen.” Daaropvolgend hebben Mille en ik beslist om door te gaan onder de naam Columbarium, deels ook als ode aan onze overleden vriend. En dus hebben we eigenlijk nu gewoon die naam terug uit de koelkast gehaald anno 2021/2022. Dat is dus het volledige verhaal rond Columbarium.’

Ik had in 2020 nog een interview met jullie en op mijn vraag ‘’ Loose License staat uiteraard niet op non actief. Hoe zie je de toekomst van de band? Zijn er nog groei mogelijkheden?’’ was het antwoord: ’Dat geloven we zeker. Eigenlijk is er niet echt iets wat we per se willen bereiken, we willen niet ontgoocheld zijn na een tijd. Dat elk bandlid zijn uiterste best moet doen en dat we een toekomstplan hebben, vinden we een evidentie. We willen wel zien wat we eruit kunnen halen. Zoals elke band willen we in de toekomst een goed album maken waarop we het beste van onszelf geven, misschien aansluiten bij een label, sleutelen aan onze sound, leuke optredens doen en misschien een paar speciale dingetjes zoals die cinemarelease van onze laatste videoclip.’
Staan jullie daar nog steeds achter? Is de naamverandering een onderdeel van die evolutie?
‘ Heel zeker. We hebben inderdaad gezegd dat we een goed album wilden maken, en dat komt er nu dus aan, toch ten minste dat is hoe wij er ons bij voelen, haha. We hebben muziek klaar liggen voor een full album. De opnames beginnen in principe ergens in februari. Waar we naar hebben gestreefd binnen de band, is de sound. Zoals aangegeven deden we dat op heden op eigen houtje. Alle opnames en productie deden we bij Koen, onze gitarist, thuis en dat was uiteindelijk ons geluid. Dat wilden we nu wat beter aanpakken, het geluid dat we echt wilden hebben we nu gevonden met Lander Cluyse van Hearse studio en de mastering hebben we laten doen in de VS door Brad Boatright van Audiosiege. De combinatie van die twee hoor je dus op de single ‘Rivers of Blood’. Toen we die zelf de eerste keer hoorden, werden we compleet omver geblazen door de sound. Dat is het dus wat we al zoveel jaren wilden. En binnen dat proces is de naamsverandering dus zeker een onderdeel. Binnenkort komt er een tweede nummer ‘Save Our Children’ en die twee songs gaan we als single uitbrengen als kennismaking met de band. Ergens tweede helft van 2022 willen dan het full album gaan uitbrengen.’

‘Rivers Of Blood’ zal een beetje de richting uitgaan van het album, of mogen we nog andere verrassende wendingen verwachten?
‘Het zal ongeveer die richting uitgaan, het komt er gewoon op neer – en dat is het grote verschil tussen Loose License en Columbarium – doom metal blijft de basis, daarover bestaat geen enkele discussie, maar met Koen erbij, die dus ook keyboards speelt, kleuren we nog veel meer buiten de lijntjes van dat typische doom genre, dat zal zeker tot uiting komen op de plaat. Er zal bijvoorbeeld ook een nummer op staan in de richting van Obituary, het snelste nummer dat we ooit gemaakt hebben, een song die heel ver buiten de comfortzone gaat van wat we ooit hebben gedaan. In een ander nummer zit dan weer een bluesy fragment, met een bluesy gitaar solo. Het gaat dus veel breder, maar de basis van doom moet wel overeind blijven, dat vinden we belangrijk. Als Koen cello, trompet of gelijk wat speelt op zijn keyboards, en het past bij het nummer, dan gaan we er gewoon voor, zonder limieten. De muziek zal dus wel meer uiteenlopend zijn dan wat we tot nu hebben gedaan, maar doom metal is en blijft de basis, dat is duidelijk.’

Laten we het ook eens over een bepaald virus hebben dat al twee jaar ons leven bepaalt en het overhoop haalt. Heeft deze coronatijd gezorgd voor inspiratie?, dat jullie er als band sterker zijn uitgekomen en hebben jullie meer nieuwe nummers kunnen schrijven? Zijn jullie er sterker uit gekomen of net op jullie grenzen gebotst?
‘Je leest vaak in interviews dat veel bands die periode hebben gebruikt om enorm veel nieuwe nummers te schrijven. Of intensief aan een nieuw album te werken. Bij ons is het eigenlijk net omgekeerd geweest, we moesten noodgedwongen deze periode gebruiken om even op de pauzeknop te drukken, daardoor werd ook alles uitgesteld. Wij kunnen geen nieuwe nummers vanop afstand maken, door mp3’tjes naar elkaar te sturen. Wij moeten dat kunnen doen in ons repetitiekot en dat is door die corona dus niet gelukt, gezien ons kot voor lange duur op slot ging, dat was een serieuze domper. Dus is er van veel nieuwe nummers en dergelijk weinig in huis gekomen. Wat de vraag betreft of we daar sterker zijn uitgekomen of op onze grenzen zijn gebotst? Daar hebben we geen last van gehad, we zijn heel goede vrienden binnen de band en dat is natuurlijk zo gebleven tijdens die periode. Het is alleen een veel te lange pauzeperiode geweest, waarvan we hopen dat die niet terugkeert nu we aan die plaat bezig zijn.’

Ik pik daarop in met misschien een algemene vraag, de cultuursector (binnen een heel brede omkadering) vangt al twee jaar de grote klappen op, ook het laatste overlegcomité is weer een dikke streep door de rekening. Hoe denken jullie persoonlijk dat die sector deze crisis kan overleven, en wat is je mening over dat voortdurend viseren van de sector?
‘Er zijn ondertussen veel mensen die hun job kwijt geraakt zijn binnen de sector, voor ons is het een hobby, iets wat we doen in onze vrije tijd en wij horen dus eigenlijk niet te klagen, er zijn mensen die wel zwaar en professioneel getroffen zijn, dat is veel erger. Ik zie het eerlijk gezegd niet gauw verbeteren, voor velen is dit een totale catastrofe, zoveel is duidelijk. Voor mensen die ervan moeten leven, en wiens agenda bomvol stond, is dit alweer een ramp. Dus ja, het is moeilijk te antwoorden op die vraag ... maar voor sommigen ziet het er niet goed uit, nee. Ik, en iedereen met mij denk ik, hoop dat het ooit stopt. Er heeft niet iemand de echte oplossing, dat is ondertussen al voldoende gebleken, onder andere in de politiek en van de kanten van de wetenschap, ondanks alle vaccinaties, waar we als band wel helemaal achter staan.’

Laten we het hebben over de toekomst. Wat zijn, naast de plaat die uitkomt, de verdere toekomstplannen met Columbarium?
‘We willen proberen meer mensen te bereiken met Columbarium dan wat we ooit deden met Loose License. Binnenkort komt dus, zoals aangegeven, onze eerste single op de markt. Die plaat die eraan komt, en de promotie daarrond vinden we wel belangrijk. Maar dus vooral meer mensen proberen bereiken, iets waar we met Loose License toch minder moeite in stopten. Als de plaat opgenomen is, gaan we ons best doen om een leuk label te vinden, met een goed label kun je toch wat meer mensen bereiken. Een label kan voor wat extra en meer shows zorgen. Met Loose License deden we circa tien, vijftien shows per jaar, dat is zeker niet slecht, maar als je ondersteund kunt worden door een label en misschien een boekingsagent, kan je wellicht die shows wat interessanter maken. Misschien eens iets in het buitenland. Wat meer mensen bereiken betreft, we hebben die clip van ‘Rivers Of Blood’ gepost op ons Youtube-kanaal en bereiken daar iets meer dan 700 mensen mee in twee weken tijd, we hebben dezelfde clip via een kennis laten posten op een doom-kanaal ‘666MrDoom’, het is een Griek die dat beheert en hij heeft meer dan 200.000 abonnees. Op een week bereik je daarmee 1200 mensen. Je kan dus niet verloochenen dat je via zulke kanalen en eventueel een label een breder publiek kunt bereiken.’

Hoe belangrijk is de sociale media in dit verhaal voor jullie? Eerlijk gezegd heb ik enkel FB in oogpunt van mijn hobby als muziekjournalist, hoe zie je dat zelf als muzikant en voor de band?
‘We zitten uiteraard liever tussen pot en pint over muziek of andere zaken te praten, ook met jou, dat weet je, wij zijn van die generatie, hahaha. Maar je kunt in deze tijden niet om de sociale media heen. Ik heb zelf twintigers in huis lopen, zonder de sociale media bereik je die niet. Ik zeg niet dat we speciaal die jonge mensen willen of kunnen bereiken met onze typische doom metal, maar het is ook niet zo dat we enkel de mensen van onze leeftijd willen bereiken, we merken dat er toch wat interesse is van de generatie na ons ook en dat is fantastisch. Sociale media kun je binnen de promotie van een band niet meer wegdenken, ook niet om de mensen van onze generatie te bereiken, of we dat nu leuk vinden of niet.’

Jullie gaan een nieuwe plaat uitbrengen, video’s op youtube, maar in deze tijden kan iedereen de muziek direct streamen via bijvoorbeeld Spotify (wat eigenlijk dezelfde functie heeft als ieder sociaal media kanaal, naambekendheid voor een band) is het dan nog interessant om effectief iets op de markt te brengen?
‘We zijn niet alleen de mannen van tussen pot en pint over muziek te spreken, maar ook van hardware dragers en al zeker vinyl. Er zijn nog steeds veel mensen, de echte liefhebbers, die graag fysiek iets in hun handen hebben, naast het kunnen streamen van de muziek, velen doen beide. Wij willen heel erg graag ons album ook op vinyl gaan uitbrengen. Vinyl zit nog steeds in de lift, de wachttijden voor de productie zijn enorm en lopen uit tot gemakkelijk een half jaar, daar moeten we wel rekening mee gaan houden straks. Er is zeker nog steeds een publiek voor (ook bij jongeren), maar ook shirts bijvoorbeeld, daar is wel vraag naar en daar wordt dus ook aan gewerkt.’

Ik denk dat jullie zowel met Loose license en zeker nu met Columbarium een zeer internationaal geluid voort brengen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat, als jullie een Amerikaanse, Duitse of andere buitenlandse band waren, jullie veel hoger zouden scoren. Klopt het dat ‘Belg’ zijn in zeker opzicht een handicap is binnen de metal ? Of zie ik dat verkeerd?
‘Hoh, alles is, mede door sociale media, streaming en het internet, zo geëvolueerd dat de wereld kleiner is geworden. Maar ook het aanbod is groter geworden. In de jaren 80 moest je als band cassettes rondsturen, bij wijze van spreken. Waardoor, als je als band in je garage een demo had gemaakt met vier nummers, het moeilijk was om dat echt uit te brengen. Nu gooi je het online en kan je theoretisch de hele wereld bereiken. Daardoor is het aanbod natuurlijk veel groter, en is het als band individueel moeilijker geworden om boven het maaiveld uit te steken. Maar dat hoeft niet per se iets te maken te hebben met uit welk land je komt. In dat opzicht denk ik niet dat Belg zijn een handicap is, het algemeen aanbod is gewoon groot. Er zijn plaatselijke labels als Dunk!records, Consouling Sounds, Babylon Doom Cult Records, Polder Records en dergelijke meer, super gemotiveerde mensen die vanuit België werken en die er toch ook voor zorgen dat sommige Belgische bands in het buitenland in de picture staan, dus neen, het hoeft geen handicap te zijn als Belg in deze tijden, dat geloof ik niet. De mensen van die labels stoppen enorm veel tijd in hun bands en dat verdient erg veel respect, ze zijn er niet zomaar.’

Wat is dan eigenlijk de ambitie met dit project (werelddominantie is niet meer nodig ondertussen? ?) en is een soort doel dat je voor ogen hebt?
‘Momenteel is het uitbrengen van die plaat het belangrijkste en mocht een label onze muziek voldoende kunnen appreciëren, dan zou dat fijn zijn om die steun te krijgen, maar we kunnen ook de muziek onafhankelijk uitbrengen. En dan zien we wel hoever we komen. Het draait uiteindelijk in de eerste plaats nog steeds om plezier te maken als band. We zijn heel goede vrienden, en dus als band vooral kunnen blijven dat speelse bewaren is belangrijk en hopelijk ook verder groeien. Dus een echt doel stellen dat we per se moéten bereiken, doen we niet. Maar het is gewoon al een aantal jaren onze grote wens om een goede plaat uit te brengen, de kwaliteit van die plaat staat zeker voorop. Live spelen is natuurlijk het allerleukste en hopelijk kunnen we dus in de komende jaren nog wat leuke shows doen, en hopelijk is de pandemie daar geen stok in de wielen …’

Wat ambitie betreft, zijn er ook plannen voor het buitenland?
Echte plannen niet, maar er zijn wel wat contacten hier en daar, meer niet. In Nederland hebben we een bevriende band waar we eigenlijk meer willen mee gaan spelen, we zien wel of daar iets uitkomt of niet. Onze try-out met Columbarium was in Tilburg in september samen met FAAL in de ‘Little Devil Bar’, dat was trouwens de eerste avond dat ze daar terug optredens mochten organiseren. Het dak ging er dus compleet af, het was echt een goeie avond. We hebben dus wel wat contacten in Nederland en Frankrijk, maar verder niet. We hopen met ons nieuw album iets extra leuk te kunnen doen, maar voor de rest blijft het voorlopig koffiedik kijken wat het buitenland betreft. Moesten we die kans krijgen, zou dat wel mooi zijn, natuurlijk. We moeten ons ook geen illusies maken binnen het doom genre. Als je ziet dat grotere bands als bijvoorbeeld een Hamferð uit Faeröer op een Europese tournee als hoofdact ook moet zalen vullen van 150 man ... Het zijn niet allemaal My Dying Brides in de doom metal wereld, natuurlijk. Het is sowieso een kleiner publiek, daarover moeten we ons geen illusies maken. We moeten eerlijk zijn, we staan ook nog niet zo ver als Marche Funèbre bijvoorbeeld dat al een schitterende en vlekkeloze staat van dienst heeft en af en toe een mooie show in het buitenland kan spelen. Ondanks het feit dat we al meer dan tien jaar actief zijn, is Columbarium een nieuwe band.’

Over live optredens gesproken, staan er al gepland voor de toekomst met Columbarium? In zoverre plannen kunnen worden gemaakt?
‘We hebben er eentje staan op 29 januari bij onze vrienden van het schitterende ‘Skulls’ café in Geel en één met Marche Funèbre in Kid’s Rhythm ‘n’ Blues Kaffee in Antwerpen op 4 februari, maar die zitten ook al weer op de wip met de huidige maatregelen. Vingers kruisen dus dat die kunnen doorgaan, zowel voor ons als voor de venues. Verder is het erg lastig momenteel optredens te organiseren, zoals je weet. Als ‘nieuwe’ band beseffen we ook dat we ons weer helemaal moeten bewijzen, maar de commentaren zijn momenteel erg goed en daar zijn we echt dankbaar voor.’

… Als je moest kunnen kiezen tussen Alcatraz of Graspop, wat geniet je voorkeur?
‘Moeilijke vraag, op beide festivals wil iedere Belgische metal band wel staan, natuurlijk. Maar met de rug tegen de muur zou ik toch voor Alcatraz gaan. De twee festivals hebben ondertussen een heel andere sfeer, vind ik. De sfeer op Alcatraz is nog steeds gemoedelijker en meer ‘familiaal’, tussen vrienden als het ware. Ik zal niet zeggen, de echte metalheads, want die vind je op Graspop ook uiteraard. Alhoewel daar toch ook een publiek komt die al eens naar AC/DC op Studio Brussel luistert en daar is uiteraard ook niets mis mee. Bijna iedereen die op Alctraz rond loopt, is iemand die metal ademt en leeft, denk ik. Het feit dat ik zelf op minder dan een half uur fietsafstand van Alcatraz woon, heeft er misschien ook wel wat mee te maken, het is als het ware in mijn tuin en dat geeft het toch weer dat speciale karakter. Dan is Graspop toch een beetje anders. Maar ik kom ook graag op Graspop. En moest die kans zich ooit voordoen daar te mogen spelen? Euh, uiteraard, graag!’

Jullie waren nauw verbonden met de organisatie van het festival Doomsday, dat uiteraard compleet in het water viel door de gekende omstandigheden, komt er nog een editie in de toekomst?
‘Doomsday III zal zeker ooit doorgaan, we hadden zelfs een heel coole, Engelse Headliner geboekt, maar dat is dus door corona helemaal in het water gevallen. Die headliner viel weg, aan tafels gaan zitten met mondmasker zagen we ook niet zitten en daarom hebben we de handdoek in de ring geworpen. Maar er zijn dus zeker plannen om die editie, zodra het weer kan in een beetje normale omstandigheden, te laten doorgaan. Zeker en vast! Maar niet zoals de regels nu zijn, dan beginnen we er niet aan, dat is duidelijk… er zijn nu dus nog geen concrete plannen, maar het komt er zeker aan die derde editie.’

Pics homepag @Bart Vryghem

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we jullie spoedig on stage terug

Belgica Erotica - new beat is back, bitches!

Toegegeven, het was toeval dat de nieuwe single van Belgica Erotica op onze radar verscheen. Dat is een artiest die vandaag opnieuw new beat-tracks maakt en (digitaal) uitbrengt. Hij blijkt bovendien niet de enige te zijn. Een bescheiden revival van de new beat van eind jaren ’80, begin jaren ‘90, het klinkt voor sommigen misschien onwaarschijnlijk, maar het is realiteit. New beat is back, biches! Musiczine ging op onderzoek uit bij Johan Declercq, de man achter Belgica Erotica.

Heb je de new beat-periode zelf meegemaakt?
BE: Ik was nog te jong om uit te gaan. Ik zat destijds mijn prille tienertijd. Maar voor mij was het genre destijds een openbaring. Ik was voordien nauwelijks geïnteresseerd in muziek. Ik kreeg alleen de mainstream te horen en ik vond alles zo ‘fluffy’. Althans, met mijn puberale instelling van toen. En dan kwam new beat, muziek die een donkere, mysterieuze sfeer had. Dat was m’n eerste kennismaking met muziek die verder ging dan dat oppervlakkige op de commerciële radio die bij ons thuis opstond. Ik ontdekte via klasgenoten die cassettes voor mij kopieerden de tracks van Lords Of Acid en Erotic Dissidents. Die klonken niet alleen instrumentaal sfeervol, maar hadden dat expliciete concept erbovenop. Op die leeftijd voelde dat als ‘luisteren naar iets dat niet mag’ en dat gaf een extra kick. Toen de new beat tijd voorbij was, zat ik met een blijvende honger naar muziek die voor mij meer inhoud had en zo kwam uiteindelijk bij extreme metal terecht. Dat is nu al iets meer dan 30 jaar mijn genre, maar new beat was het begin van mijn muzikale interesse en daar ben ik het genre blijvend dankbaar voor.

Waarom riep new beat in die periode zoveel weerstand op?
BE: Ik kan alleen uit mijn beleving spreken, maar in mijn omgeving ondervond ik weinig tot geen weerstand tegen het genre. Ik kreeg zelfs van thuis uit een new beat shirt! Mijn ouders hadden dan wel niet die explicietere tracks gehoord. Die speelde ik in alle stilte op m’n walkman. Degenen die niet te spreken waren (die ik kende) over het genre, spraken over ‘er zitten geen echte teksten in’. Nooit begrepen dat voor mensen een song pas een song is als er een tekst in zit. Wat moet je dan zeggen van klassieke en orkestrale muziek?

De kritiek was soms terecht: onder de noemer van ‘new beat’ werd toen ook wel wat bagger uitgebracht. Of niet?
BE: In de eindperiode werd er zeker heel wat bagger uitgebracht,. Iedereen sprong op de kar en songs werden gemaakt puur om een song te hebben. Er zat geen idee of gevoel meer achter. En toen het schlagergenre zich ermee begon te moeien, was het einde helemaal zoek. Pure brol werd het!

New beat was de voedingsbodem voor house en techno. New beat wordt vaak vergeten als tussenstap tussen new wave en techno. Waarom is dat, denk je?
BE: Ik vermoed door het lelijke schaamteloze einde dat het genre destijds kreeg. Het werd een clowneske mode. Dat in combinatie met de eerder vernoemde schlagerartiesten die songs uitbrachten onder de noemer ‘new beat’. En dat was net alles waar het genre tegen was, tegen dat melige, dat oppervlakkige

Vandaag zijn – volgens Discogs – wereldwijd meer dan 750 mensen op zoek naar een origineel exemplaar van de maxi van ‘Move Your Ass And Feel The Beat’ van Erotic Dissidents. Wat was er zo bijzonder aan die single?
BE: Die track het heeft een apart sfeertje, en die vocalen van Nikkie Van Lierop die pittig waren…in die tijd voelde het als tiener als stiekem in een blootblad kijken. Die track was de audiovertaling daarvan.

Welke andere artiesten zijn een inspiratie voor Belgica Erotica?
BE: Zeker Taste Of Sugar, Fatal Error, Lords Of Acid, eigenlijk vele artiesten uit die tijd, of zeg maar het genre zowat in het algemeen. Maar ook extreme metal biedt me op een of andere manier inspiratie. Soms probeer ik de sfeer van bepaalde metalsongs te vertalen naar new beat. Niemand die het zal horen of begrijpen als ze m’n songs beluisteren. Enkel ik voel dat zo aan. Voorts komen ideeën soms op onverwachte momenten. Zo kwam de titel voor “Your Mistress Is Pregnant” uit het niets in m’n hoofd toen ik aan het kijken was naar een aflevering van Witse… Begrijpe wie het begrijpen kan!

Slechts weinig new beat-acts hadden ook een performance of live-act. Heb je zelf ideeën daarvoor? Of eerder een clip?
BE: Geen idee. Ik zou denken dat dat niet meer zou werken. Dan eerder een clip, en dan moet je al met een idee afkomen dat enerzijds origineel is, maar dat ook sterk refereert naar die tijdsgeest van toen. Bij een live-act zal dat misschien ook zo zijn.

Hoe reageren mensen als je vertelt dat je new beat-tracks maakt?
BE: Verbaasd en geamuseerd. En ze vragen of ze mijn muziek ergens kunnen beluisteren. Die vraag is gemakkelijk gesteld en dan moet ik gewoon een linkje doormailen. Soms vragen ze of ik daarmee bekend ga worden of dat ik misschien wil optreden op Tomorrowland. Maar die mensen weten duidelijk niets over hoe de muziekwereld in elkaar zit. Ik antwoord dan vaak dat dat niet zal lukken, omdat wat ik maak in het dance-genre als gedateerd en voorbij beschouwd wordt. Dat is zeker geen leugen.

New beat betekende in de muziekwereld ook de overgang van vinyl naar CD. Als je met Belgica Erotica van Bandcamp naar fysieke releases gaat, kies je dan voor vinyl of CD?
BE: Mochten er ook fysieke releases uitgebracht worden, dan zal ik rekening houden met de vraag. Ikzelf heb mijn muziek het liefst op CD, vooral omdat ik die dan in de auto kan afspelen, maar liefhebbers verkiezen dezer dagen liever vinyl.

Slechts weinig artiesten uit de new beat-scene van toen zijn nog actief, of het is Praga Khan en Lords Of Acid. Heb je met Belgica Erotica een carrière van 30 jaar voor ogen of is het een hobby die je enkel uit de kast haalt als je je hard genoeg verveelt?
BE: Het is een hobby, maar niet zozeer uit verveling. Wel om focus te hebben en om het idee dat in m’n hoofd zet vast te leggen. Ik krijg er telkens een kick van als ik aan een nummer begin en ik dan merk dat er een song uit aan het groeien is. Dat is een onbeschrijfelijk gevoel. De afwerking van het nummer is dan weer vaak een worsteling.

New beat nog steeds goed vinden is één ding, de stap zetten om zelf een track in elkaar te steken is nog wat anders. Wat heeft jou over de streep getrokken?

BE: Het is begonnen met ernaar te luisteren en net op dat moment achter de computer zitten. Dan ben ik beginnen knoeien met mijn muziekprogramma en had ik bijna direct een stukje new beat. Vervolgens slaagde ik er ook nog in om het uit te werken tot een volledig nummer. En dan ben ik begonnen aan een tweede nummer en merkte ik  dat het weer zo soepel verliep. Dat ik er echt in slaag iets in dat genre neer te schrijven en dat ik m’n creatieve ei er in kwijt kan en dat ik er plezier aan beleef. Op de koop toe kreeg ik al snel positieve reacties en dat overtuigde me om te besluiten dat ik daar toch iets meer moest mee gaan doen.

Was je eerder reeds actief in muziek?
BE: Ja, ik maakte cybergrindcore, een elektronische variant van grindcore. En net vóór ik met Belgica Erotica begon, had ik al enkele new beat-songs gemaakt onder de naam Reagan in Dynasty. Eén song daarvan is op een compilatie van Fenix Fire Records geraakt. Het was de bedoeling dat die compilatie op vinyl werd uitgebracht, maar het is om een of andere reden bij een digitale release gebleven en die release heeft niet veel aandacht gekregen.

Zijn er vandaag nog andere nieuwe new beat-releases? Is het genre aan een revival bezig?
BE: Sinds een aantal jaar zijn er opnieuw enkele artiesten die releases uitbrengen. Ik ben al enkele malen naar party’s geweest die gericht waren op een new beat-revival, maar die trokken toen weinig volk. Een slechte timing misschien? En kort daarna brak de covid-pandemie uit en lag alles stil. En nog steeds ligt alles stil.

Gebruik je dezelfde apparatuur als toen?
BE: Ik werk met een laptop en met oude, goedkope software. Die programma’s kocht ik vele jaren geleden. Eén programma kocht ik 21 jaar geleden in de Fnac voor 2.000 fr. (50 €). Voorts maak ik soms ook gebruik van online-software, die je zelfs niet hoeft te downloaden.

Die verwijzingen naar seks en erotiek, horen die gewoon bij het genre of is dat om een beetje te provoceren?
BE: Voor mij is het enerzijds bedoeld als humor, want naar mijn idee is seks het beste onderwerp voor moppen! En anderzijds is het proberen dat gevoel op te roepen dat ik destijds beleefde als tiener bij die expliciete songs die ik eerder vernoemde. Maar mijn concept kan je nog het beste samenvatten als ‘entertainment’.

Belgica Erotica bestaat al een paar jaar. Hoe zie je dat project nog evolueren?
BE: Fysieke releases, who knows? Ik heb geen idee hoe het zal evolueren. Ik wil me in de eerste plaats amuseren met deze muziek en het plezier van songschrijven beleven. Verder zien we wel wat er gebeurt of op de weg komt.

Je hebt nog andere projecten als Torpedo Tits en Screecher. Hoe passen die in het verhaal van Belgica Erotica?
BE: Screecher is de vertaling van mijn zin om techno temaken, geinspireerd op techno/acid/rave uit de eerste helft van de jaren ‘90. Vooral U96 is een act uit die tijd die me zwaar gebeten heeft. Hun debuut “Das Boot” en hun derde album ‘Club Bizarre’ zijn voor mij absolute toppers. Ook wil ik het gevoel vastleggen dat ik had als jonge studerende twintiger in die tijd. Torpedo Tits is cybergrindcore, waar ik me naar hartenlust mee kan uitleven en waar ik ieder van de pot gerukt idee of mop in kwijt kan. En ik hoop dat het de luisteraar vooral kan entertainen.

Je bent tegelijk ook liefhebber van extreme metal. Zou je ooit grunts of gitaren willen verwerken in een Belgica Erotica-track of is dat een grens te ver?
BE: Dat is een grens te ver, zeker de grunts. Wel probeer ik op vocaal vlak iets anders. Ik neem mijn eigen stem op, waarbij ik tracht te praten als horror-acteur Vincent Price. Dat verwerk ik in de songs van Belgica Erotica. Het begint me nu al een beetje te lukken of beter toch dan het begin.

Van welke metal-track zou je wel eens een dance-remix willen maken?
BE: Ik heb geen specifieke track in gedachten, maar ik denk dat een dance-remix het beste zou passen bij bepaalde goregrind-acts zoals Rectal Smegma uit Nederland of Grunt uit Portugal. Uiteraard droomt iedere liefhebber van techno en metal ervan remixen te maken van Fear Factory of Meshuggah, maar daar zijn mijn muzikale kwaliteiten voorlopig veel te zwak voor, vrees ik.

Welk van jouw idolen mag eens een remix maken van ene Belgica Erotica-track als “Boobs!” of “Master Bay Sion”?
BE: Een remix door U96 lijkt me tof. Of Meshuggah die met enkele samples uit de songs er een metal versie van maken… Een mens mag toch al eens dromen.

Wat brengt 2022 voor Belgica Erotica?
BE: Nieuwe songs komen er al zeker aan in 2022. De zin en het plezier zijn er nog altijd.

https://belgicaerotica.bandcamp.com/

Liselotte Van Dooren - Ik ben een laatbloeier

Liselotte Van Dooren verraste ons in 2021 met een fijn country-album, een genre dat niet elke week op onze radar verschijnt. Musiczine ging (virtueel) langs voor een kennismakingsinterview

Country is geen voor de hand liggend genre in Vlaanderen. Hoe ben je daar op uit gekomen? 
LVD: Ik heb ongeveer 25 jaar covers gezongen, en daarbij kreeg ik vanuit het publiek steeds de beste reacties op de countrysongs. Ook is het een genre dat het beste en het dichtste bij mijn stemgeluid ligt.

Wat is je eerste herinnering aan country en wie zijn je helden in het genre? 
LVD: Mijn allereerste herinnering aan country zijn toch wel de klassiekers zoals ‘Jolene’ en ‘Country Roads’, .. dus ja, de songs van Dolly Parton, John Denver, Linda Ronstadt, Dixie Chicks, Trisha Yearwood,.. Later ontdekte ik ook Alison Krauss en, dichterbij, de Nederlandse Ilse DeLange. Ik heb veel bewondering voor Alison Krauss en Ilse DeLange, maar buiten het countrygenre ook voor Hooverphonic.

Wie kiest voor country weet ook dat in België de mogelijkheden inzake promotie en concerten beperkt zijn. Speelde dat mee in de beslissing om toch met country te beginnen?
LVD: Dat speelde voor mij niet mee, want ik wil gewoon muziek maken vanuit mijn hart, waar ik mij goed bij voel én waarmee ik mensen kan raken.

Welke Belgische artiesten vind je goed in het genre van country/americana/bluegrass?
LVD: Momenteel vind ik Ina Rose heel erg veelbelovend en ook de band Dixie Rose uit Bree. Dixie Rose is ontstaan uit het koppel Dag Luyten en Anniek Raedschelders. Zij schreven intussen voor mij twee songs.

Country is nu niet meteen ‘big’ in België, kijk je dan meteen ook over de landsgrenzen met je muziek?
LVD: Ik kijk zeker over de landsgrenzen, vandaar dat ik ook in het Engels zing. Hopelijk kan ik ook zelfs buiten Europa mensen bereiken met mijn muziek.

Deze coronatijden zijn geen ideaal moment om een nieuw album uit te brengen. Was nog langer uitstellen een optie?
LVD: Door de release van vier singles het voorbije jaar (2021), was het voor mij geen optie om het uitbrengen van mijn album uit te stellen. Het voorbije jaar heb ik een bepaalde visibiliteit opgebouwd en daar wilde ik natuurlijk graag gebruik van maken. Op 18 november jl. hebben we gelukkig nog net de releaseparty kunnen doen. Nadien zijn alle geplande showcases geannuleerd, jammer genoeg. Ik probeer nu via social media en mijn nieuwsbrief mijn liedjes tot bij de mensen te krijgen.

Ben je tevreden met de reacties op het album?
LVD: Uiteraard kan het altijd beter, maar sowieso krijg ik wel heel fijne en toffe reacties. Op Radio 2 is het nog net niet gelukt, maar bij  vele ander radiozenders zitten mijn songs in rotatie. Ook op MentTV komen mijn videoclips zeer regelmatig voorbij!

Je kiest ervoor om niet met een artiestennaam maar met je eigen naam naar buiten te komen. Is dat naar het voorbeeld van Ilse DeLange?
LVD: Oh, grappig dat je haar noemt, want ik heb zoals ik al eerder vermeldde veel bewondering voor haar. In mijn zoektocht naar een artiestennaam, die toch wel dicht bij mijn eigen naam moest liggen, kwam ik tot de constatatie dat er al genoeg ‘Lisa’s’ en ‘Lotti’s’ bestaan dus na overleg met mijn producer heb ik besloten om mijn eigen naam te houden.

Albumtitel ‘49’ verwijst Adele-gewijs naar jouw leeftijd, is dat misschien niet een beetje laat voor een debuut?
LVD: Tja, ik ben voor sommige zaken nogal een laatbloeier. Ik denk dat ik voordien nooit het lef en de durf heb gehad om iets professioneels van mezelf uit te brengen. Wellicht was het ook een stuk onzekerheid.

Je schreef voor dit album zelf geen lyrics. Komt dat nog of heb je schrik dat je eigen lyrics niet goed genoeg zouden zijn?
LVD: Momenteel heb ik nog teveel onzekerheid over mijn eigen schrijfsels. Maar er komt zeker een dag waarop ik met mijn zelfgeschreven songs naar buiten zal komen.

Hoe heb je de songs op het album gevonden?
LVD: Op het album staan zes songs die speciaal voor mij geschreven zijn. Na ettelijke brainstormsessies en mijn eigen input uiteraard, zijn we tot een aantal toffe songs gekomen.  ‘Country Soul’ en ‘Learning To Dance In The Rain’ zijn geschreven door Dag Luyten en Anniek Raedschelders van Dixie Rose. ‘You’, ‘Here I Am’ en ‘A Change Right Now’ zijn geschreven en geproduced door Pascal Baeke en Tine Deroeck. ‘Everything’ werd geschreven door producer Peter Keereman.
De songs ‘Live Today’ en ‘Most Of The Time’ zijn geschreven door singer-songwriter Michel De Gieter (een speciale vriend) en lagen al een tijdje stof te vergaren, wat ik super jammer vond. Gelukkig kreeg ik van Michel groen licht om deze twee toffe songs uit te brengen.
De vier overblijvende songs ‘Back To Where I Started’, Heart Of Tomorrow’, ‘A Different Light’ en ‘Find My Way’ zijn mij voorgesteld door Luc Standaert van Cricket Hill Music en zijn geschreven door Kit Hain. Zij schreef oa. ook voor Cher, Fleetwood Mac, Milow en Stan Van Samang.

Welke van de songs op je album ligt je het meest aan het hart?
LVD: De song ‘Country Soul’ zal altijd heel speciaal blijven voor mij. Niet alleen omdat het mijn eerste release was, maar ook omdat het  mijn verhaal vertelt. De tekst is echt autobiografisch. Hoe ik mijn vaste job achterlaat en in het diepe spring om mijn droom in de muziek te verwezelijken. ‘Find My Way’ sluit daar mooi op aan, met een tekst over hoe we het als mens toch zo moeilijk kunnen maken. ‘A Change Right Now’ beschouw ik dan weer als mijn eigen kleine protestsong. We really need a change!

In de lyrics is country heel vaak een mix tussen blues en het betere levenslied, maar jij lijkt een beetje weg te blijven van dat typerende pad. Een bewuste keuze voor ‘moderne’ country?
LVD: Dit is zeker geen bewuste keuze. Ik vind het gewoon fijn om te doen wat mijn hart mij ingeeft en minder hoe het in bepaalde ‘hokjes’ zou moeten passen. Waar mijn songs dan precies inpassen, weet ik zelf niet zo goed, maar dat vind ik ook niet zo belangrijk .

Bij country hoort heel vaak ook een ‘uniform’ van cowboyhoeden, blouses en broeken met franjes en cowboylaarzen. Ben je daar ook fan van?
LVD: Fan is een groot woord, haha.. maar ik vind het voor sommige gelegenheden of songs zeker wel tof. Mijn song ‘You’ leent zich hier perfect voor en dat zie je dan ook in de videoclip. 

Stel dat je een duet mag zingen met een country-ster, wie zou dat zijn?
LVD: Zonder twijfel Alison Krauss!

Hoe ziet het vervolg van je country-carrière er uit?
LVD: Uiteraard is het de bedoeling om te blijven schrijven. Ik heb voldoende inspiratie en hopelijk resulteert dat de komende tijd in nieuwe songs en later in een nieuw album. De legendarische concertzaal The Grand Ole Opry in Nashville lijkt mij de ultieme plek om eens live te spelen. Maar net zoals met een tournee zullen we nog even moeten afwachten hoe het reizen de komende tijd terug op een redelijk normale manier zal kunnen georganiseerd worden.

https://www.youtube.com/watch?v=_Osruef6ywM
https://www.youtube.com/watch?v=CNlpqZNVsYA

CD review
49 (musiczine.net)