Judy Collins - I think there Isn’t any artist who is not working on inner struggles in their songs. It’s always been my intention to find out what is going on in my mind

Judith Marjorie Collins (Seattle, May 1, 1939) is an American singer-songwriter. She started out as a folk artist in the 1960s but switched in the 1970s to the more popular MOR genre ("middle of the road", mainstream melodic pop music with possible orchestral accompaniment). She sang mostly covers and also had some successes in Belgium and the Netherlands, including Joni Mitchell's "Both sides now" (1967) and Stephen Sondheim's "Send In the Clowns" (1975, from her album Judith). In 1970, she also had success with the traditional "Amazing Grace". The song "Suite: Judy blue eyes" by Stephen Stills is dedicated to her. Over the years, she has worked for human rights, UNICEF and the fight against landmines. She has not been sitting still, releasing her new album 'Spellbound'. On the occasion of this release, we had a nice chat with Judy, and also asked her how she keeps doing this? And of course, whether she still has ambitions or things she wants to achieve after all these years.

In a career that spans some 60 years, you witnessed the continued rise of modern folk music while remaining as remarkably prolific as ever. Congratulations that you still bring out new albums, where do you keep finding inspiration?
To kick start my career,  I been writing since 1969. All the songs on ‘Spellbound’ are stories about my live, they come together on this one album. And also before the pandemic I was still doing 120 shows in a year, so I not had time to make a new album. I had no vacation, and really needed that. When the pandemic came, I had a lot time to writing songs on the piano and practice, in this way the pandemic give me time to create ‘Spellbound’.

At the question in an interview. Why it took so long to write this new album, in a interview you answer “Probably because I didn’t have a pandemic to keep me at home.’’ That’s what you said already. But now we talking about this, how did you survive the pandemic years? You got stronger out of it or not?
I practice every day, walk in the park, I have phones calls with friends and kept my social live up. We also have enough places for food and things in NY, we did not need to worry about that. I still had conversations, online with friends and family. Honestly, I needed to rest… so in that way, this pandemic came right on time for me, but also the planet needed to rest.

I ask this, because in interviews I found out some artist encountered their limits and stopped, others came out stronger and even found inspiration. For you, it was more like a meditation and a moment to relax? Right?
That’s correct, like I said I been doing a lot of phone calls, read a lot poetry, I even started writing a book. I also started a podcast, my manager asked me ‘why don’t you do a podcast with a few people’. I’ve had podcasts with artist like Jeff Daniels, Clive Davis, Julia Cameron, Betty Buckley a few others and more that will be coming out soon. It’s great to get to know to know these people a lot more and it was fun doing it. So yes, it made me do things that I could not do when I was on tour all the time.

That you on your age still be active at social media, it’s wonderful.  How important is the social media and that podcast to you carrier?  And also, what is for you the biggest change true all these years, next to this digitalism?
The media, and specially the internet is an extensional way for doing what we love doing. We love talking to each other. Sharing art and things with the world. Everything on the internet satisfies the needs we already have. And makes them even a little easier. I spend a lot on the phone with my friends, like I said. I’m a big into communicate with them.  I also do a lot of my work by my phone, so I switch to ZOOM and having this interview, was not a big deal either. Social media and the internet have opened so much more doors, or at least in a much easier way. You know I was a computer hacker back in 1984. My first PC was an apple tune. I wanted to start a biography back then.  I found a way to print the pages, by reading magazines about this. My husband was a designer, and he told the people at Apple that his wife was able doing this all on her own, so they put me on the cover of the Apple magazine to tell the story about how I hack my own computer and turn it into a main function of the new world. So, I started using computers before they become popular, and my phone is always on. So yes, I’m just used to using the internet. I’m very comfortable with this way of communicating.

It’s a good thing that you been abled doing this and feel comfortable with it. But, why still making a new album now that people can listen at Spotify and things? What’s your opinion about this and how important is social media to you?
In that way I’m rather old school. I don’t like Spotify. Because they don’t pay the artists well. In my opinion they steal from the artists. But they made a deal with my record label. I’m not found about this deal, but the record labels have a mysterious connection with Spotify. But the robbing and stealing from artist is not a new form, it’s been here for many decays. It’s not new you know. I found out talking to a friend - another performer, that we’ve never been pay for the songs we have sung and have been on the radio. That’s something that happens since many years, so there is nothing new about this. We are the only country in the free world that is not having a performance orality. But there are so many things that are going wrong, we can’t do anything about. Like the situation in UK, some countries are in war and everything. We can sing about it but can’t do anything about it. So that’s why Spotify get away with that to.

I agree with this statement. But let’s talk about your new album coming up to. I have listened to you new album ‘Spellbound’’ a warmhearted album, you voice is still so pure and warm, I feel like getting away from to this world to a better one. How you keep doing this with you voice, you still sound as good as in your young years.  (you the same age as my dad, he still doing well, but some things getting less easier if you know what I mean)?
I just do everything I can to keep my voice clean. I exercise. I don’t smoke, I don’t drink, I’m sober for 44 years now! I’m one of the lucky ones to be my age, I know a lot of people and artist of my age who have getting ill and loosing there voice. I’ve also kept being involved with my trusted programmers. On the other hand, I have trained my voice to. My teacher who I worked with for 32 years, since 1956 until he died, he said to me ‘don’t worry learn to get further with that voice. There is a place in your voice that keeps you away from getting in trouble, if you don’t learn how to transition it can go wrong’. That’s what I was trained to do. I am doing all I can to take care of that voice, and that helps.

I also read you still try to walk many miles? That explains you exceptionally good condition
I have a watch that counts the steps you take, that’s something I’m using when I go walk in the streets. The fu funny thing is, when I sit down and play the piano the watch also counts my movement as steps but I’m just playing the keys at the piano. I don’t think that happens with the Apple watch, but I practice the piano and do 10,000 steps at day (haha)

You indeed got sober in 1978, congratulations.  You also lost your only son and got true worst days in your live. Good times to. But I feel there are a lot emotions in this new album, not real pain, but emotions that make me get in tears of happiness or something. Is this album a way to deal with the past? Or how can I see that?
Like I said, the songs tell the story of my life in a way. I just write about things that happen to me. I have something like ‘why not’ I think there isn’t any artist who is not working on inner struggles in their songs. As singer, artist, or writer it’s always been my intention to find out what is going on in my mind. It’s a process going true my whole life. There are some songs about NY, it’s really about the village. There is a song ‘Hell on wheels’ which tell a story about what actually happened to me. I was driving on a mountain road, have a couple drinks and I skidded against a fence between the road and the farm, and not far away from where I landed, I saw two baby children singing in the dirt. I almost killed them. That’s something I will never forget; I wrote songs about a couple people I knew in the ‘60’s. Called ‘Gilded Rooms’ it’s a song about people that I knew and still know. There is also ‘Prairie Dream’ that’s a song about the native Indians; I always felt very guilty about what happened to them in US. My father was born in the times when that happened. He was an Irish, rebellious artistic soul. There are many examples in this ‘Spellbound’ album. So yes, this album is sure a therapeutically practice to help deal with things that happened in the past, sure.

What I like the most you could make it yourself easy and relax, but this album is fresh and new. So it's not a routine job, but you are treading new paths, that's what I find so remarkable. was it your deliberate intention to choose that path?
Next to that this is a very personal album since I’m a writer and like doing new things. I always have to be challenged in some way. That’s also important, and that’s why I like treading those new paths.

Something that trigger me on you as artist. You’ve been a UNICEF Ambassador and won numerous awards include a Grammy and an honorary doctorate. And let’s not forget, you launched the careers of both Leonard Cohen and Joni Mitchell. How it was to work with them?
Leonard came to me in 1966. He had just written his first songs and brought them to me. And he patchily stays for the rest of his live.  He was a generous, amazing genius. Joni Mitchell’s music came to me in a mysterious way. My friend Al Cooper, called me in the middle of the night in 1967. He said there was a wonderful singer-songwriter that wanted to talk to me. It was Joni Mitchell. She sang ‘Both Sides Now’ for me. It was like Karma happened that night because that moment changed both our lives. She was writing songs, and I was the singer. But I did that for some people who are not so well known to. I was the first person to record Bob Dylan soon after his writing. There was also Tom Paxton and Janis Ian. I also recorded ‘Amazing Grace’, a song that I’m very proud of, it’s been a part of me for a long time… 

You just been mentioned Bob Dylan, I have read in an interview you thought he’ll never make a living, can you tell me more about that story?
It’s kind of funny story. In the beginning when I meet him, I indeed thought he was going nowhere (haha). But I know now, he is amazing, inspirer, wonderful person without any question. He takes everything to another level. But in those days, he really had no idea what he was doing (haha).

You also seen a lot changing in folk related music I guess; you still follow new bands or artists? What is your opinion about new music this days?
I love following new music! The current folk/Americana scene is brimming with some of the hottest talent like Brandi Carlile.  I am such a super fan!   I also love to have emerging artists join me on the road.  This year a young singer-songwriter out of Ireland, Bláind will join me on many of my shows.   And my 2015 recording with Ari Hest, brought me my first Grammy Nomination in over 40 years.  It's important to keep current and hear new music for your development at any age. 

After all these years, are there still ambitions or goals you want to archive?
I’m getting into writing new things, I want to finish my book. They are my most important ambitions, keep writing songs.. and that book, and I hope people will like it.

That is the most important. I guess there are talented singers who see you as their inspiration. What is the golden advice you would like to give them?
The most important thing is do not give up on what your dreams are. Never let people push you in another direction. Unless you trust them, and unless they really agree with the path you follow. So, just keep following YOUR dreams, whatever it takes and don’t ever give up on that, that’s my advice.

Wonderful statement to end this interview. Thanks, and hope to see you on stage in Belgium soon

Gisela Horat - I am always interested in exploring boundaries and trying out new things. For me, that is simply part of making music


With her trio, Swiss composer Gisela Horat blends composed and improvised music. Tunes that seem to come out of nowhere are transformed into groovy sounds and lyrically reflect daily life with its happy and less happy moments, feelings and dreams. Exuberant, subdued, thoughtful and spontaneous, the music moves between pop, jazz and minimal music. Improvisation and exploring (and pushing) boundaries, jazz-related, in a particularly subtle, groovy way is the common thread, as they recently proved at the Lokerse Jazzklub where the trio put down an unforgettable performance.
You can read the report here.  
Enough reason to interview her about her many projects, a look at the past, her plans for the future and her ambitions as a musician and composer.

Gisela, tell me a bit more about yourself, your musical career? How did it all start? Where did the love for jazz and piano come from? Who were your sources of inspiration? In short, we would like to know a bit more about you
I grew up in a small village in Switzerland, with two brothers and three sisters. My first memory of music was, when my younger sisters were dancing to the folk music played by my father and my oldest brother. My dad did some folk music, dreaming of his own folk music band with his children, that’s why I took piano lessons. That band never became reality, but when I was 18, I expressed the wish to study classical piano at the conservatoire. My parents told me to learn something real, so I studied biology and nutritional sciences at ETH Zurich. One day I was attending a piano concert of Keith Jarrett with a fellow student, and that was an eye-opener. I wanted to be able to improvise and make music like that. After my graduating I had the choice to continue studying for doctorate and stay in natural science research or make music. And I chose to do something with music. That’s how it all started.

I don't like to put music in ‘pigeonhole’, like they say here, bands or artists, musicians and composers, but I guess you often get push into that 'jazz' direction, is that right? Do you see yourself as a jazz pianist?
But for promoting concert applications, however, I need the jazz pigeonhole. But, I see myself rather as a improvising musician, and not specifically as jazz musician, because I just make my own music.

That brings me to the question, what is jazz in the year 2022 in your eyes?
That is a really difficult question to answer. For me, jazz 2022 is simply all kinds of improvised music and so actually more an approach then a musical style.

Your compositions are inspired by your own experiences and impressions, I have read. Improvisation in the moment and mutual inspiration make the pieces sound different all the time, oscillating between calm and dynamic and moving somewhere between pop, jazz and minimal music. Can you tell more about the stories behind this compositions?
For example, the piece or improvisation entitled’ Leben’ (life), we also played in Lokerse Jazzklub. It can be found on almost all my CDs. It changed over time and always gives an up- to-date insight into my work. Gloomy or cheerful, longer or shorter, energetic or gentle, depends on all the moment of playing. It first appears on my first album, Jazz im Duo (Maria Geiger, Violin, Gisela Horat, Piano), Begegnungen (Coproduction with DRS2, 2002) But it also appears into the improvisations on the CD ‘2020’, inspired by the uncertain powerlessness and fear that the pandemic brought with it. I simply think about how and with what means I want to express a corresponding feeling. I am open to all musical possibilities. I usually start from a relatively simple basic musical idea. This may and should be changed, and it may exist only as an idea and is not played and is already implemented differently again and again from the beginning. This is then influenced by the respective concert venue and the acoustic conditions. And also, when I play concerts, it is important to me to involve the audience in what I do. My goal is to make sure that the audience can combine their own stories into the one I tell on stage. Because every life is different, and so I try to play in that way, that it stimulates the imagination of the audience as well.  That it’s essential to me.

I have seen you live in my hometown Lokeren in Lokerse JazzKlub, where you successfully stimulated my imagination and this of some other jazz fans up there. Now, how did you like that concert? And how were the reactions?
For about 4 months we did not play a concert at all, so it was a wonderful experience to play in Lokeren, we also have been playing in Mazy and in Liège. Both were just beautiful places to play. And of course, it was nice to be able to play concerts after all that time. It was a wonderful experience, because the people were so charming and kind, it’s nice to be back and Belgium was sure one nice trip for us.

Personally, I found the highlight not so much the improvisation itself, but rather the exploration of jazz-related boundaries in a particularly delicate to groovy way. is that how I may/can describe your music?
I am always interested in exploring boundaries and trying out new things. For me, that is simply part of making music. I try to play and feel the same musical idea differently over and over again. I don't always succeed, but it's like research for me, the curiosity to try and sometimes fail. For me, that is also a part of improvisation. It should also remain spontaneous

By the way, you are surrounded by two top musicians, the interplay between you and bassist Simon Iten is magical, as if you have known each other for thirty years or something. How did you find each other and is that true? That magic as if you had known each other for years?
In 2015 I had planned my first trio CD and my two fellow musicians at the time left the band from one day to the next. I needed a replacement within three months. So, I simply asked my nephew, Patrik Horat, who is also a drummer, if he could recommend two musicians for my trio. He knew Samuel and Simon from his studies and recommended them to me. We played a session and it fit immediately. Now we have been playing together for almost 7 years, and we understand each other better each time because we know each other better. I can’t explain what it is, but we can trust each other blindly. And also, we simply speak the same musical language, that’s why there is that magical connection between us I guess.

I was also impressed by Samuel Büttiker his drumming techniques in a subtle way, often intimism. As if his drum kit is a porcelain box that he is carefully polishing, but he also does that with enough power to perfectly complement and add value to the lines of bass and piano. your opinion about this statement as well and where did you find this top drummer?
He also has been recommended by my nephew. With Samuel it’s the same story than with Simon. Samuel and Simon are simply very sensitive people. As a trio, we always try to notice how the other one is doing. We are also on the same level as trio, it’s not that I play solo there, it’s a cooperation between the three of us who look in the same direction. Apart from the observations I mentioned before, that makes this magic work between us. I can give an example: in October we were playing a concert and there was a little girl telling her father when she saw us playing ‘’hey they are talking to each other ‘’ that is what it is all about…

I enjoyed an interplay between virtuosos who do not just play their instruments but literally bring them to life within a beautiful landscape, where exuberance and intimacy go hand in hand, is that a conscious way of working? and what is your opinion about this statement?
It's a conscious way of working. I understand working together to create and develop music in this way. In the rare practices we mainly work on it and develop our music further in this way.

You have certainly left a deep impression, but I was wondering what are the future plans?
I have noticed that CD recordings trigger a development surge. So, I have already planned the next recordings for autumn 2022. In the concerts we always play a part of the current CD and complement the concerts with the new ideas. Every concert is having a different repertoire. It depends on the reaction of the audience, if the reactions are more wildly, I play with more energy. In Lokeren, for example, it was "simply sad". The further development in composing music, goes in that direction of longer improvisational lines. That are the future plans in a nutshell.

I love how you say, you looking for a match between you and the audition, that interaction between, that’s what I felt to in Lokeren. Another thing. Next to this project, you also have a solo program and a Duo with the flutist Kristina Müller. That’s something that triggers me. Can you tell more about that? are there any releases coming up?
The project with Kristina Müller is currently on pause because she is going to be a mother for the second time. As soon as possible, we will resume the work as a duo. Here, we mainly improvise without guidelines and freely from the moment. You know when we started, she did not know about improvisation, and now she just likes improvisation. In the solo project, I decide very spontaneously what I want to play. It depends on my mood, the place, the instrument. I always just have a basic idea before the concert of how I want to structure it. I released my last solo CD in spring 2020 and plan to make new recordings in the studio in autumn 2022.

We have mentionned this pandemic already couple times now. How did you survive this COVID times, was it a source for inspiration? Did you become stronger out of these times?
Since all goals were dropped in one fell swoop, I decided in the spring of 2020 to make recordings with the trio in the autumn in order to push forward the musical development. I believe that with this decision I have forced another step in the development of the trio. It made us feel even more connected as a trio than before COVID. From that point of view, COVID has brought a lot to my musical development. But that we become stronger out of these times? We not know yet, because it’s not over yet.

I hear stories of people relationships, not only in music, become stronger other relationships broke up. How was your experience?
I experienced that a lot of peoplegot closer now. Personally, I did not lose a lot of friends. In my family we are also getting close, although we are living all over Switzerland. We set up meetings and things, from time to time. Also, because our parents are not here anymore. COVID has for me two sides.  At one side I was not able to play concerts. Due to my biological knowledge, I knew that a pandemic could happen anytime. …

You still on tour (I have seen on the website) everything still going on? Where can we see you on stage?
Next concerts with the trio are planned in Birmingham, London, Bruges and Winterthur (Switzerland). I will play Solo Piano at a small festival in Greiz in May and two concerts on the Azores in June. I am still trying to book additional concerts for the autumn. But booking has not become easier because of the pandemic at the moment. Many postponed concerts and the uncertainty whether the concerts will actually take place. Additionally, some venues closed during the pandemic due to commercial problems.

Next to future plans, what are you ambitions, as musician and with this or other projects (next to world domination)?
I simply want to develop my music even further. Trying out new things and developing and refining my musical language. Putting my musical identity into this world.  That’s my most important ambition. 

Next to ambitions are there any goals you want to archive? Or are you not busy with that?
I would just like to be recognized for my work in a wider field. so that booking becomes easier, and I can play in nice clubs in front of an audience that appreciates my work.
I want to touch the audience and make them think about things in life.

Pics homepage @Cedric Craps


Just keep trying, I  believe in you … Also, Thanks for this nice interview…All information about Gisela Horat and her projects you can find on the website https://www.gisela-horat.ch/index.php/en/  

Dirk Serries - De toevoeging van sax maakt het zo verfrissend, dat ik er enorm trots op ben. Nu is eindelijk deel twee van mijn Ambient carrière aangebroken

Dirk Serries (Antwerpen) is een Belgische componist en musicus. Zijn muziek verscheen tot ongeveer 2007 onder zijn artiestennaam vidnaObmana, daarna onder Fear Falls Burning. Serries componeert muziek op het raakvlak tussen ambient en minimal music. Dirk Serries is door de jaren heen uitgegroeid tot een van de meest veelzijdige muzikanten die ik  ooit heb ontmoet. De ontelbare projecten, zijn eigen label en het nieuwste project ‘Island on the Moon’ met Saxofonist ‘Trösta - de recensie van deze samenwerking kun je hier eens nalezen - waren voer genoeg om de man eens uit te nodigen voor een interview, een gesprek van circa 1u25 met een rits interessante anekdotes uit het verleden en het heden, en een blik naar de toekomst
https://dirkserries.bandcamp.com/

Mijn laatste Interview met jou was in 2016 op Dunk!festival, je trad toen op met o.a. YODOK III; het was een dubbel interview met Ronald Mariën. Er is ondertussen veel gebeurd, kun je kort eens wat meer vertellen om ons te ‘updaten’? ?
Om dit allemaal in het kort te vertellen is heel moeilijk uiteraard. Er is veel gebeurd, voor ons allemaal eigenlijk. O.a. met die pandemie en zo, maar muzikaal ben ik blijven evolueren en gelukkig maar. Ambient is en blijft natuurlijk voor altijd in mijn DNA. Je probeert gaandeweg andere genres aan jezelf te verbinden, waardoor je eigen muziek , of waar je mee bezig bent, een andere dimensie of structuur krijgt. Dat doe je meestal aan de hand van samenwerkingen. Solo dreig je steeds terug grijpen naar dezelfde manier van werken. Samenwerkingen zijn er om net die grenzen te verleggen, om uit je comfortzone te stappen. YODOK III is daar een heel mooi voorbeeld van. En tegelijkertijd was het ontstaan vanYODOK III ook een heel essentieel keerpunt in mijn zijn als muzikant.  Met Tomas Järmyr en Kristoffer Lo, twee uitzonderlijke muzikanten uit de Scandinavische jazz scene, heb ik geleerd heb om te improviseren, om af te stappen van mijzelf als controlefreak. Een wereld van improvisatie ging voor me open en bracht mij in een stroomversnelling van samenwerkingen, projecten en concerten in de vrije improvisatie en free jazz scene. En zo ben ik ook gestart met een eigen label - https://newwaveofjazz.com/ - een DIY platform voor mijn fascinatie voor deze muziekstrekking. Je moet weten, ik ben opgegroeid met (post)punk en new wave , zoals velen uw en mijn generatie, en het is, vind ik, juist dat die periode mij enorm doet denken aan de vrije improvisatie.  De attitude en het anarchisme maar met heel veel respect voor elkaar, een verbondenheid onder muzikanten die je haast niet terugvindt in andere genres waarin ik heb vertoefd. Een filosofie waarin je samen, en niet tegen elkaar, bouwt en creëert. En eveneens het intens samenspelen met saxofonisten, drummers, pianisten, trompettisten deed dit mij groeien en evolueren als muzikanten.. Langzaam stapte ik af van de elektrische gitaar in combinatie met veel effecten en werd ik bewuster van wat je doet op het instrument. Daar waar vroeger ik de gitaar hanteerde om de klank te maken, gebruik ik ze nu veel meer akoestisch en leer ik constant mijn eigen manier te her evolueren. Dus dat is in het kort wat er tussen dat interview van toen en nu is veranderd, het ontdekken van die vrije improvisatie.

Op dat vlak heb ik zelf ook een evolutie doorgemaakt, die vrije improvisatie was ook voor mij een ontdekking waardoor ik voortdurend ‘jazz’ concerten bezocht. Ik herinner me trouwens dat concert van YODOK III waarop de geluidsinstallatie het begaf en die muzikanten gewoon hun instrument oppikken en gewoon verder deden, als je dat tegen komt in een doorsnee rock concert is het optreden gedaan
Net dat is het mooie en uitzonderlijke ervan maar dit kan je enkel met de juiste muzikanten en gelijkgezinde zielen rondom je. Veel mensen denken dat vrije improvisatie niet meer is dan een jamsessie. Vrije improvisatie echter is het samenkomen van zielsverwanten door de juiste muzikanten uit te nodigen en samen te creëren. En dat is een heel andere uitvalbasis. Je weet dat je elkaar muzikaal steunt. Om een voorbeeld te geven, we doen binnenkort een  concert in jazzclub De Singer, Rijkevorsel met mijn eigen IMPETUS GROUP, voor deze gelegenheid een zevenkoppige groep van heel zorgvuldige uitgekozen muzikanten. Niet alleen is de keuze van de instrumenten heel bewust gemaakt maar ook wie juist deze bespeelt.  In vrije improvisatie speel je zonder partituur, zonder enige concrete afspraken en dus dien je wel kunnen steunen op alle muzikanten doorheen zo’n concert.  Als bv. één van de muzikanten even niet speelt, weet je dat de andere muzikanten die pauze invullen en hierop anticiperen, het is een blinde muzikale vertrouwensband. En hierdoor wordt net die speelvreugde belangrijker dan de puur technische omkadering.

Doorheen de jaren heb je trouwens ontelbare projecten gedaan, kun je het zelf nog volgen? Ik moeilijk (haha) maar elk project is weer een pareltje. Als Dirk Serries iets aanraakt, is het steeds van goudwaarde. Maar zoals je zegt, je laat je steeds omringen door de juiste mensen , dat is ook een belangrijke factor uiteraard
Ik speel gewoon heel graag samen met andere muzikanten.  Het is totaal een andere ervaring als solo spelen en zal dit blijven doen, solo is eigenlijk heel intens en strikt.  Zelfs als je solo improviseert, kun je enkel op jezelf vertrouwen en mis je de feedback van anderen. Als je samenwerkt, verleg je zo ook je eigen grenzen als het ware door de input van de andere muzikanten. Hierdoor zijn die projecten zo verschillend, uniek en talrijker, en maak ik slecht deel uit van het groter geheel. Maar begrijpelijk dat voor de buitenstaander dit misschien allemaal iets moeilijker is om te volgen. Vroeger, met vidnaObmana was ik ook best heel productief.  Alleen gebeurt nu alles veel spontaner, minder strak geregisseerd en ontstaan de meeste releases eigenlijk heel organisch.  Geslaagde concerten die zijn opgenomen, studio sessies met verschillende bezettingen, ook al komen geregeld dezelfde muzikanten terug zoals bv. de Engelse saxofonist COLIN WEBSSTER, met wie ik heel veel dingen doe.  Maar telkens zijn het andere muzikale resultaten. Allemaal door elkaar, dat maakt het voor mij zo interessant en overzichtelijk  maar ik kan me inbeelden dat dit voor een buitenstander eerder niet zo is (haha)

De laatste keer dat ik je live heb gezien was 28 mei vorig jaar, ook al was dat via streaming, het was een van die weinige streamings waar ik echt voelde dat ik er aanwezig was in die kerk. Hoe doe je dat en hoe heb je dat zelf beleefd eigenlijk, zo zonder publiek optreden?
Ik denk daar misschien wat teveel over na maar eigenlijk kun je heel eenvoudig een streaming doen. Tijdens de eerste lockdown had ik het gevoel dat ‘fans’ en ikzelf dit nodig had en heb ik de streaming heel basic gehouden, gewoon in mijn kamer zonder franjes.  Daarna had ik toch iets van, ik wil iets doen in de zin van wat ik deed met vidnaObmana, ten tijde dat ik redelijk veel optrad in kapelletjes en kerken. Een kerk is gewoon een heel interessante ruimte, geeft je haast een gemoedsrust. De akoestiek is perfect voor sfeermuziek en vermist ik heel graag iets wou doen in de kerk in eigen dorp, was de beslissing snel gemaakt om daar de tweede streaming te doen. Het uitgangspunt was om de kijker te betrekken bij het creatief proces integenstelling tot alles wederom te verhullen in duisternis.  Samen met mijn eeuwige geluidstechnicus Ronald Marïen hebben we dan het project opgevat om dit op klaarlichte dag te doen en gebruik te maken van verschillende camera’s die elke beweging van mij haast in close-up en gedetailleerd filmde. Daarbovenop hoor je echt de kerk in al zijn akoestiek en dat maakt juist van deze stream een eerlijk en heel waarheidsgetrouw document, alsof je er echt bij was. Roland heeft dit allemaal perfect in beeld gebracht en echt bergen werk verzet om dit allemaal zo mooi af te werken.

Ik heb in die periode pakweg 73 streamings gedaan, maar dit was een van de weinige waar ik dat intens gevoel had er echt bij te zijn
Het was ook allemaal heel nieuw, iedereen was verplicht van thuis te blijven. Om mensen toch te kunnen benaderen kon je dit inderdaad doen aan de hand van streaming. Voor velen, incluis mijzelf, stond dit nog in zijn kinderschoenen.  Niet iedereen heeft de dure camera’s of de mogelijkheden om dat professioneel aan te pakken. In die stijl was het minimaal concept perfect, en konden we met ons 2 eigenlijk een heel effectief mooi resultaat realiseren.

Het zal nooit een echte concertbeleving vervangen … Maar er was op dat moment niet veel andere mogelijkheden, maar wat me ook opviel is dat de drempel om nieuwe muziek te ontdekken kleiner was. Zo heb ik dankzij streamings Balkan muziek intenser leren kennen, door het festival Balkan Trafik, iets wat ik misschien nooit had gedaan voordien, maar door die streaming is op dat vlak een andere wereld open gegaan. Denk je ook dat je een ander publiek hebt kunnen aanspreken dan je doorgaans bereikt door het aanbieden van die streaming?
Ik ben er zelfs 100% zeker van dat ik door deze streamings ook nieuwe mensen heb aangesproken. Zeker en vast. Er was geen alternatief en volledig akkoord het is niet hetzelfde dan een live concert maar ik had echt het gevoel dat mensen dit werkelijk omarmden vanwege de verschrikkelijke situatie, waarin we allen waren beland, en het gebrek aan alternatieven.

Hoe heb je trouwens die gehele COVID tijden beleefd? Deed het op je grenzen botsen waardoor je de neiging voelde de handdoek in de ring te gooien? Of ben je er als componist en muzikant sterker uit gekomen, doordat je er inspiratie in vond bijvoorbeeld?
Een beetje beide, en dan ben ik nog één van de gelukkigen die niet moet leven van zijn muziek. Dat is, toen ik ooit met muziek begon, trouwens een bewuste keuze geweest om geen beroepsmuzikant te worden. Uiteraard zorgt die keuze ook voor frustraties, maar langs de andere kant biedt het zekerheden en vooral artistieke vrijheid. Tijdens corona gaf dit mij specifiek geen stress en kon ik blijven vertrouwen op een inkomen. Creatief was een ander verhaal want voor mij is muziek een passie, een obsessie als het ware, die drang om muziek te maken en samen te werken met muzikanten is eigenlijk non stop aanwezig en de gehele pandemie met zijn lockdowns en besmettingsgraad en gevaar maakte dit heel moeilijk. Op die grens botste ik wel maar dan ook hier weer probeer je te roeien met de middelen die je hebt en aangereikt worden.  Zo kon ik, dankzij de technische en software mogelijkheden en het internet, wel met wat muzikanten samen real-time improviseren en hiervan werd zelfs een album uitgebracht op eigen label, alsook kon ik met mijn partner Martina Verhoeven (piano) meer samenspelen.  Met haar heb ik een aantal opnamen (audio en video) gedaan in het auditorium van de muziekacademie te Baarle-Hertog.  Ook met eigen label ben ik, desondanks de donkere periode, albums blijven releasen.  Dit van stilzitten was geen sprake.  De hele pandemie bracht, en voor velen denk ik, een andere kijk op het leven.  Het gaf mij de kans om alles eens te herbekijken en hoe ik mijzelf verder wens te profileren als muzikant en label. De continue drang bv. om live te spelen is er een beetje uit gegaan. In die zin dat ik vroeger altijd op zoek naar waar ik eventueel kon spelen. Ik heb geen boekingsagent en doe dus alles zelf. En daar ben ik vanaf gestapt, ik heb meer rust gevonden op dat vlak. Als een venue of programmator mij wenst, zal zij of hij mij wel weten te vinden.  Het is wat het is. Ook gaf de hele covid19 situatie mij de kans om iets meer te oefenen op de akoestische gitaar.  Niet dat ik plots heel harmonieus of volgens toonladers ga spelen, maar het gaf me wel veel meer vertrouwen.  De connectie met de gitaar is intenser. Maar eerlijk? Het is genoeg geweest en de tijd is er om de draad terug op te gaan nemen dus kijk enorm uit naar de komende concerten.

Je kan stellen dat je het Ambient genre bij ons op de kaart hebt gezet, je verlegt ook grenzen. Hoewel ik je niet in dat hokje ‘Ambient’ wil duwen, want je doet veel meer. Mee eens?
Ik neem dit zeker als een compliment. Heb natuurlijk al wat jaren op de teller, begonnen in 1984 met industriële muziek en langzaam opgeschoven naar ambient eind jaren tachtig. De jaren ’90 waren echt top. Met Vidna Obmana belandde ik op een Amerikaans label, de cd’s verkochten enorm goed en heb toen meermaals kunnen toeren in de Verenigde Staten. Dus ik ben zeker blij dat je het zegt, want de algemene erkenning in eigen land is er nooit geweest. Door de kenners zeker en vast en het waren ook meestal zij ofwel de DIY organisatoren die mijn concerten in België organiseerden.  Het contrast met het buitenland was enorm.  Nog zo’n mooi voorbeeld is dat ik begin de 21^ste eeuw werd uitgenodigd door het metal label RELAPSE RECORDS voor de release van een album, dit is de Dante trilogie geworden (Tremor, Spore en Legacy) en hierdoor kon ik aardig wel wat contacten leggen in de metal scene.  Zo ontstonden er tours in support van CULT OF LUNA, MONO en JESU maar evengoed samenwerkingen met STEVEN WILSON, STEVE VON TILL, JUSTIN BROADRICK, CULT OF LUNA, etc. Het heeft me echt de kans gegeven om in grotere zalen te spelen en hier kostbare ervaring op te doen.  En daarin is België steeds in achtergebleven, jammer genoeg.

Ik bekijk het steeds vanuit een heel ander standpunt, vandaar misschien
Jij wel, maar als je kijkt naar de mainstream kranten, tijdschriften en radio dan krijg je toch het gevoel dat zij enkel belichten wat op dat ogenblik ‘hot’ is. Dat maakt het voor een muzikant of label niet gemakkelijk.  Gelukkig is er nog de gespecialiseerde pers. Maar voet aan de grond bij de grote media gebeurd gewoon niet, of amper.  En dat is bijzonder jammer omdat je zo ook een groot segment van het publiek negeert die niet vertrouwd zijn met deze soort van muziek maar misschien toch wel interesse zouden hebben.  Het educatieve hier gaat spijtig verloren.

Ik heb ergens gelezen dat je met het project Microphonics toen dichter kwam bij ‘geluid’. Op welke manier precies?
Ik heb altijd in fases nieuwe elementen in mijn muziek ontdekt.  De industriële en ambient muziek van Vidna Obmana, Fear Falls Burning en vervolgens Microphonics.  Microphonics is ontstaan uit de terugkeer naar het contemplatieve van Vidna Obmana vermengd met het dynamische van Fear Falls Burning. Op dat moment was dat inderdaad een zeer interessant project omdat het me toeliet om veel meer te experimenteren en met meer epische muzikale thema’s te werken, al dan niet in combinatie met luidere concerten. Maar Microphonics had een levenslimiet en sloot het project af na een reeks van uitgaven en concerten. Ik rond graag projecten af, wanneer ik voel dat ik absoluut niets meer kan toevoegen en dat de kans op herhaling groter wordt. Maar op dat moment was dat zeker het geluid dat me toen dichter bracht bij wat me toen interessant leek. Het was gewoon een logische stap naar iets anders toe.

In datzelfde interview vond ik deze vraag ook wel interessant. Is het niet wat ontnuchterend dat je met Microphonics minder publiek over de streep trekt dan met vidnaObama en Fear falls Burning? Of hoe moet ik dat zien?
Met Microphonics heb ik relatief veel op tour geweest zoals support tours voor oa. MONO en dat gaf mij de kans om mijn muziek voor te stellen aan een ander publiek.  Niet altijd eenvoudig want het publiek komt natuurlijk voor de hoofdact en soms zit men echt niet te wachten op een eenmansact als support. De Vidna Obmana fans waren gewoon niet op de hoogte van wat ik toen deed en denk ook niet dat die fans de meeste avontuurlijke waren om samen met mij in een nieuw experiment te duiken.. Eveneens zijn genres helaas nog altijd teveel gescheiden waardoor het nieuws helaas niet altijd doorsijpelt. Die kruisbestuiving van genres is net het meest interessante aan muziek maken en het ontdekken van nieuwe mogelijkheden maar voor velen is dit echt een brug te ver.

Laten we het ook hebben over je laatste nieuw project ‘Island on the Moon’ met saxofonist Trösta. Hoe hebben jullie elkaar gevonden? En waar blijf je toch steeds die absolute top muzikanten vinden om je muziek te versterken?
Dat is nu eens een perfect voorbeeld van hoe mooi eigenlijk een kruisbestuiving kan zijn.  Op papier zou een klassiek geschoolde jazz saxofonist niets gemeen hebben met een experimentalist die zich volledig toelegt op abstracte, weliswaar bij moment heel harmonieuze en warme geluidstructuren, maar als je met een open geest zo’n project aangaat, kan er echt iets heel mooi ontstaan.  ISLAND ON THE MOON is ontstaan tijdens de eerste lockdown, anno 2020.  TRÖSTA is een Brussels saxofonist die na een stilte periode (vanwege gezondheidsperikelen) van 15 jaar de draad weer oppikte en zijn eigen subtiele stijl ontwikkelde, juist vanwege die persoonlijke limieten.  Zo stuurde hij mij een aantal prille solo sax opnamen en wat ik hoorde was adembenemend mooi.  Onmiddellijk hoorde ik een verwantschap die weleens een heel mooie symbiose zou kunnen opleveren.  Nog steeds in lockdown vroeg ik hem of we niet eens iets konden proberen en heb hem dan een nieuwe solo ambient structuur opgestuurd.  Haast diezelfde dag kreeg ik van hem het antwoord.  Alsof hij nooit anders had gedaan, speelde hij perfect in op wat ik hem had toegestuurd en ontstond er eigenlijk iets heel unieks.  Vervolgens werkten wij volgens hetzelfde principe aan song 2, 3 en 4.  Niets uitgeschreven of afgesproken maar improvisatie in eigen studio’s met haast geen post-productie buiten wat mastering voor cd en lp.. Een echt wonderbaarlijke ervaring voor ons beiden en voor mij persoonlijk voelt dit echt aan als het belangrijke tweede deel in de ambient muziek, dat ik meer dan dertig jaar geleden met Vidna Obmana opstartte.

Persoonlijk vond ik het een onvergetelijke trip van sprookjesachtige landschappen in een duister, donker kader. Wat denk je?
Ik ben nooit fan geweest van de extremen in noise of dark ambient. Muzikaal ben ik altijd iemand geweest die graag de grijze zones opzoek, balancerende tussen de extremen.  Maar eveneens probeer ik ook altijd het zeemzoetige of overduidelijk melodieuze te vermijden. ISLAND ON THE MOON is juist die subtiele balans tussen warmte en spanning.  TRÖSTA weet op een sublieme manier de harmonieën alsook dissonanten op te zoeken en dat maakt ons album niet licht of donker. Noem het een zachte botsing tussen uitersten.

Trösta vult die duisternis aan met een aanzwellende sax, waarbij lichtjes gebotst wordt tegen een geluidsmuur en toch gestreeld wordt om innerlijke rust te verkrijgen. Een bewuste manier van werken?
Hoe je het omschrijft klopt wel. Die lichte contrasten geven een soort spanning maar zij nooit extreem en blijven evengoed harmonisch. Of het een bewuste manier van werken is geweest ?  Absoluut niet, het is gewoon heel natuurlijk gegroeid.

Hoe waren de algemene reacties?
De reacties zijn al heel positief geweest, ook uit onverwachte hoek eigenlijk. Veel waren mee met het verhaal en dat vind ik wel heel mooi. Veel mensen verwachten veel, zeker als dit album aangekondigd worden als ambient en dan komt daar plots een saxofoon aan te pas. En dan is het ofwel een zware ontgoocheling, ofwel gaan ze erin mee . En gelukkig zijn de meest er dus in mee gegaan.

Zijn er trouwens plannen voor live optredens ondertussen?
Gelukkig kunnen we inderdaad terug live concerten organiseren en spelen.  Zo heb ik met mijn eigen label, A New Wave Of Jazz, een tweemaandelijks event in jazzclub PlusEtage op de grens van Baarle-Hertog (België) en Baarle-Nassau (Nederland). En in maart er is eindelijk de tour met KODIAN TRIO (het trio met Colin Webster op sax en Andrew Lisle op drums).  Initieel gingen we ons vijfjarig bestaan vieren met een tour in 2020 maar vanwege de welbekende reden hernemen we deze vanaf 20 maart.  Hier kijk ik enorm naar uit. Verder staat er wel aardig wat op stapel in april, mei en juni.  Dus laat ons hopen dat alles kan doorgaan.

Staan er nog andere projecten op de  planning? Wat zijn de verdere toekomstplannen?
Mijn label blijft wel prioritair, hoewel het echt wel moeilijk was de afgelopen 2 jaar, niet alleen zorgde corona voor een duik van de verkopen maar ook Brexit doet er geen goed aan.  De hogere douanetaksen schrikt mensen af om cdtjes te kopen. Maar ik blijf vasthouden aan het plan dat ik heb en hoop dat de releases uiteindelijk opgepikt worden. En het zou enorm mooi zijn om met YODOK III ook nog enkele concerten te doen..

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt
Ik heb altijd ideetjes en plannen maar ik ben wel wat rustiger geworden en probeer het dag per dag te bekijken.  Maar er zijn zekers nog een paar wensen die ik graag gerealiseerd zie worden.  In maart is er dus mijn ‘big band’ project, IMPETUS GROEP.  Een continue roterende big band (wisselende bezetting naar gelang de beschikbaarheid van de muzikanten en waar ze wonen) die op vrijdag 25 maart in jazzclub De Singer te Rijkevorsel aantreedt als septet.  Deze volwaardige vrije improvisatie groep bestaat dan uit Martina Verhoeven op piano, Charlotte Keefe op trompet, Maya Felixbrodt op viola, Colin Webster op sax, Peter Jacquemyn op contrabas, Andrew Lisle op drums en mijzelf op gitaar.
Met Trösta werk ik volop aan de opvolger van ISLAND ON THE MOON en gaan we een exclusief concert doen in september. Ondertussen blijven we ook met het label bezig en zien wel waar het strand. We kunnen enkel maar doen wat we graag doen, en hopen dat de mensen ons daarin volgen.

Ik heb altijd gevonden dat je muziek perfect past bij film of TV series, zijn er geen ambities in die richting?
Dank je, heb ik eigenlijk ook altijd gevonden maar ook hier zijn de uitnodigingen tot op heden beperkt gebleven.  Ik heb wel enkele soundtracks gemaakt voor voornamelijk Amerikaanse kortfilms en is mijn bestaande en uitgebrachte muziek wel meermaals gebruikt geweest voor en paar documentaires. Maar echt voor een langspeelfilm of zo, nee. De ambitie is er wel maar ik vrees toch dat je dan jezelf teveel dient te schikken naar de wensen van de regisseur en daar heb ik het dan weer wat moeilijker mee.

Bedankt voor dit heel fijn en lang gesprek…zet gerust hieronder enkele links

Pics homepage @Mich Leemans

A NEW WAVE OF JAZZ : https://newwaveofjazz.bandcamp.com/
DIRK SERRIES : https://dirkserries.bandcamp.com/
VIDNA OBMANA : https://vidnaobmana.bandcamp.com/
FEAR FALLS BURNING : https://fearfallsburning.bandcamp.com/
MICROPHONICS : https://dirkserriesmicrophonics.bandcamp.com/

Ptolemea - When I sing the songs, I just need to feel it;I just want to be honest about my singing. That it matches with what I feel

Ptolemea is the alternative music project around Priscila Da Costa. Earlier, the band from Luxembourg released a very nice debut in the form of an EP 'Tome I'. The band does not like to break down sound walls in a scorching way, but rather to break your heart in a floating way. They colour within the lines, but Priscila's voice sounds clear and unearthly so that this shortcoming is quickly forgotten. In March, a new EP was released, 'Maze', which puts that statement even more into the spotlight.
You can read the review of that EP here .
In the meantime, Ptolemea has not been sitting still, releasing two very interesting videos/singles. We had a nice chat with Priscila about the EP and the new singles. We also inquired about the future plans.

Who are Ptolemea, how did it all start?
I started play music quite late. Around the age of 26. I started take guitar lessons and play covers, I was in different king of music projects. I never was thinking about writing songs, till a friend of me , a singer-songwriter, ask me to write a song for the concert I would do with him. So is said yes. I wrote a song, and I not only liked it but it felt very natural. After a while I had some songs, the next logic step is start a band. I found some great musicians, who are also very good friends, who supported me a lot and help me to start up Ptolemea. 

There is something ritual about your music, that I like a lot. Do you also (just like me) feel comfortable in the darkness (like darkness that feels like a warm blanket against the dark thoughts in my subconscious (or something like that))?
Let’s say, I’m not afraid of the darkness. I work with that to. I don’t deny the dark pats of my soul and yes I feel comfortable in that dark site, I must say. Yes. 

I ask this because it’s difficult to put a style of music on what you doing, I don't like to think in pigeonholes, but in terms of promotion to concerts and so on, unfortunately, that is what is required. So how would you describe you music style?
It’s indeed a problem,  You can divide my style of music into various styles, but not into one in particular. Now with the debut full album coming up  it’s difficult to put it in one direction. Soo if feel comfortable  with experimental kind of music.. That’s what it is all about anyway. But there is not a particular category where you can put my music. 

Previously, the band released a very nice debut in the form of an EP 'Tome I' To what extent did that open doors for you?
For me it was just a way to start the project. I didn’t know anything about how to promote the project. That was ok to start in Luxembourg, but the EP ‘Maze’ was the tool to get out of Luxembourg. To reach my music to other countries, but than COVID came and I was back where I started,  Unfortunately. We went to Reunion Island to promote the upcoming EP Maze. We meet very nice people, things were going the  good way, but like I said than COVID came..

I’ve been reviewing your most recent EP  ‘Maze’. Some of my personal opinions about this record, I would like to hear your opinion about some statements ? . Instrumentally, it is oozing with features such as an electronic violin. But unfortunately, very little is done with
In the ‘Maze’ EP  there was a new guitar player, Remo Cavallini who was only a guest for the first EP . I wanted to give each musician enough space to make solos and show their skills but it turned out that the violin got to play less on the last EP. And we hear less and less of it on the two last singles. And for the upcoming album it will be more about the mood and atmosphere of the song than about the different musicians’ skills. So, even though I love the electric violin, there will be maybe no violin at all for the upcoming album! Let's see…

What I do like is you wonderful voice. You have a kind of opera voice, in which the high notes make your eardrums and your heart tremble with inner pleasure, a very hypnotic sensation. What is your opinion about this statement? And how you doing it?
Thanks for that. I have focused on vocal technic. With my first band I have had a lot of problems with singing that high notes, it really heart my throat so I started training that. And intensively learn vocal technic. I went to Seattle in US. I had a intensive training with Robert Lunte from TVS  he has his own methodology that really helped me a lot. And that changed my live as musician and singer in a Hugh way. 

Two highlights on this EP. In "Isolated" and the wonderful "Run", where finally instrumental registers are pulled open a bit more, you enter a fairy-tale world where a siren from the distance enters your brain, hypnotises you and lands you on the cliffs, where your heart is smashed to smithereens. A deliberate approach? and here, too, would you like your personal opinion on this statement?
When I sing the songs, I just need to feel it. I don’t think how people will receive it honesty. Each is see or hear it in one or other way. But I just wanted to be honest about my singing. That it matches with what I feel. That was real important for me. But it was sure not a deliberate approach to make it feel like siren and land on the cliffs (haha). But I just wanted to put true feelings in my songs. 

Generally speaking. The very intense atmosphere of this record is a wonderful battle between violin sound and guitar violence, mixed with that impressive vocal range of yours as the icing on the cake. Is the absolute highlight of this EP as far as I'm concerned. Again, a conscious choice and your opinion on this?
It was important to me that I could make the musicians show who they really are. That was the purpose. That’s why you sometimes get that violence and battle between guitar and violin sound. It was absolute a conscious choice doing that. But in the future it will not particularize about my voice or the musicians but more about the whole sound, that’s a pat I want to follow with the next album. The universe we create with that sound, will be more important. It will be a full album to. 

To conclude, how were the general reactions to this EP? 
We had very good reviews. we not getting that much exposer than we hoped, because of that COVID we could not play the EP on stage. The release concert been cancelled. Very annoying. But yes , we got really good feedback on this EP, we happy with that. And also, we did an animated video for one of the songs of the Maze EP ‘I wish I could’ and it got selected for the Filmfest here in Luxembourg. I am really happy about that!

It’s not a ambition doing more with that, making music for movies perhaps? 
Not yet, maybe later. But now I’m focused on the upcoming album and this project. 

Recent you have bring out a video ‘Mad’. I read ‘’This song is about becoming aware of the madness of our own reality in order to reach balance.’’
Can you tell more about it
It’s about something that we all have, this dark part in us. It gets trigger by everything that is around us. And everything what happens in everyday live. And this song is about excepting that dark part in our self, not fighting it but excepting it’s a part of ourselves.  We can only win the battle, if we except this reality. Because if we keep fighting it we only suffer more, that’s what this song ‘Mad’ is all about.

Now there is also a new video out, ‘Wrong Tears’ . In a reassuringly obscure style, the video shows you writing a letter to the universe in order to get rid of old patterns and manifest new ones. A new beginning, a new skin. https://www.youtube.com/watch?v=WC3lUHDrQog . Very interesting but also there is still something ‘mysterious’ about this , can you tell more about it?
In everyday life, when feeling lost, I connect to the different elements (air, fire, water, earth) to feel grounded and more balanced, and it is incredible how much it helps! I also started to write letters to the moon a while back and it really helped me to move forward. So the video clip just shows a little ritual, a communion with nature and with myself for a new start where I won’t be afraid to share that part of Ptolemea with the world.

I have the feeling that these two songs  also show the more ritualistic side of the band, is this true and is that a direction you want to go in the future. Rituals that excite the imagination
The next direction is going to be more pagan, for sure.

One of the only ‘good’ things about this pandemic for me as journalist, if I’m out of questions there are always questions about this pandemic. So, how did you survive this pandemic as musician , band and human being?
As a musician, the status we got from the ministry of Culture help us a lot, that helped a lot, special for the financial part. I could never do, what I still doing if I not had this financial help. As a human being, I am going to be very honest: in the beginning it felt good and relaxing that I could slow down my life a little bit. To have a break. But then I missed the stage a lot. Then I realized I’m doing a lot of things to get a sort of recognition and I was making decisions, not because it was the best thing to do but because I wanted recognition!! It made me see things in many other perspectives. So now when I make a decision I ask myself what is the motivation that drives me, if it’s my ego who just wants recognition, I let it be and usually a better opportunity pops up!  Musically the project is going to take another direction, and I’m happy about that, because it pushes me to resent the project in a more authentic way. So it was hard, but something changed in those two years. In a positive way. I’m grateful for that.

Some bands stop due this pandemic, others become stronger after all?
I don’t think we got stronger due this pandemic, but we not got weaker out of this times we going through.

Now that we talk about the future , what are the future plans? Next full album coming out (next year maybe) Next to that , what are the future plans to go on tour and things? 
We are planning tours for 2023…I’ll keep you posted ;)  

I would love to see you guys live in a ritual show ? with candles and things? I see some ritual décor with skulls and candles. And also something where people could write a message on a paper, and bring it on stage to burn it
We sure going to work things out in this and next month see what is possible. Candles and rituals are sure a good thing to do. I like the idea of writing something down, and then burn it. 

What are the ambitions for you as musician?
To make tours, big tours, going to different places. It’s a big ambition doing that. And go to a lot festivals, where is much dark music. A festival like Sonic Blast festival in Portugal, or the Roadburn in Tilburg I would like going there. Going on tour and doing festivals, it’s an ambition for the future.

Dominate the world , play at Sportpaleis or big stadiums? Is there any end goal or goals you want to reach?
I want to come at a point that I really can live of my music, and not need to worry. It’s not that I complain about everything, but now I have to do different projects to make a living. But it’ would be nice to focus on three projects, and really live of it. That’s sure a goal I want to reach. 

Thanks for the nice chat, hope to see on stage soon
Thank you !! :)