AB, Brussel programmatie + infootjes

AB, Brussel programmatie + infootjes Concerten 2024 16-09-24 – Blackberry smoke (Org: Live Nation) 17-09-24 – Arno: rock’n’roll godverdomme @cinema palace 18-09-24 – The Rock Orchestra (the candlelight rock band) (Org: Festival of the dead ltd) 19-09-24 – The…

logo_musiczine_nl

Cactus Club, Brugge - concerts

Cactus Club, Brugge - concerts 2024 08-09 Hotwknd: Zinger (ism Brugge Plus) 16-09 Hollow coves, Teun 21-09 Senses fail, Saves the day, Youth foutain (ism Eye spy) 25-09 Equal idiots (try-out) 28-09 Dub revolution: Channel one with Ras Sherby, Indica dubs…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Epica - 2024/8/...
Interviews

Thibault Sevens

Thibault Sevens - Ik mik vooral op het buitenland, maar zou ook graag binnen België mijn erkenning krijgen. Ik wil het vooral laten vloeien

Geschreven door

Thibault Sevens - Ik mik vooral op het buitenland, maar zou ook graag binnen België mijn erkenning krijgen. Ik wil het vooral laten vloeien

We citeren uit het nieuws bericht: ‘Sevens brengt je in beweging op zijn debuut. Hij vertelt zijn levensverhaal op een manier dat enkel hij kan, eerlijk en poëtisch. Er heerst een melancholische sfeer doorheen de EP die toch heel warm aanvoelt. Aangezien Sevens alles zelf heeft geproduceerd, stond hij nog nooit zo dicht bij zijn muziek en dat hoor je. Het voelt oprecht aan alsof zijn hart en ziel in de nummers zitten verweven. ‘
Thilbaut gooide reeds hoge ogen met zijn single “Paris”, en kreeg zelfs radio Airplay. Eind september komt zijn eerste EP op de markt ‘Poetry in Motion’ , een heel mooi visitekaartje. De jonge, talentvolle muzikant en zanger heeft , zo blijkt uit het interview dat we hadden met hem, veel meer in zijn mars. Wat precies, dat lees je hieronder …

Hoe is alles begonnen? Met andere woorden wie is Sevens?
Ik ben reeds op mijn negen jaar begonnen met gitaar spelen. Ik speelde lang muziek en ook basketbal. Op mijn 17ste ben ik wegens een blessure moeten stoppen met basketbal en vroeg me af of ik me niet kon focussen op mijn muziek. Dat heb ik toen ook gedaan, en sinds dan is het in een stroomversnelling terecht gekomen. Eerst een paar nummers via soundcloud uitgegeven. Daar kwam goede commentaar op, en toen heb ik besloten om ook muziek te gaan studeren; Sinds dat moment is mijn carrière dus in stijgende lijn gegaan, dat is dus in grote lijnen hoe het allemaal is begonnen eigenlijk.

In eerste instantie kwam je uit de hip hop en rap? Maar dat is niet meer zo nu?
Hiphop/rap was in het begin mijn ding. Beinvloed door die basketbal wereld, dat sterk daarmee verbonden is. Dat is zeker fijn, ik kon me daar dus in vinden. Maar ik voelde toch aan dat dit niet mijn weg is die ik echt wilde volgen. De laatste twee tot drie jaar heb ik echter mezelf als artiest pas gevonden. En nu zeker met deze EP die uitkomt.

Wie zijn je grote invloeden en inspiratie?
Er is één bepaalde artiest waar ik veel inspiratie uit haal en dat is Frank Ocean. Hij is gewoon mijn favoriete artiest aller tijden, en ik vind alles wat hij doet gewoon absoluut top. Ik probeer daar mijn eigen draai aan te geven, maar daar kijk ik dus enorm naar op.

Frank Ocean is ook zo een artiest die de perfecte lijn bewandelt tussen toegankelijkheid, en een alternatief publiek aanspreken, dat is ook de weg die jij wilt volgen dus?
Dat vind ik inderdaad heel belangrijk. Dat is zeker mijn bedoeling de lijn tussen die twee vinden en bewandelen.

Over de EP … Poëtisch, breekbaar en net daardoor klink je ook ijzersterk, en zeker niet zwak vind ik. Dat is zo een beetje mijn eerste bevinding na je debuut te hebben beluisterd. Bewust die weg gekozen?
Dat is een heel mooie interpretatie. Zo had ik het voor mezelf nog niet verwoord. Maar dat is eigenlijk exact wat ik wou bereiken. Ik wou fragiele onderwerpen aankaarten, zonder dat het droef was, maar eerder dat ik er sterker uitkwam. Dat was dus heel bewust.

Er klinkt iets weemoedig vanuit je stem, maar ook hoopvol. Emotie is de rode draad, maar het hoeft geen tranendal te zijn daarom. Mee eens?
Over heel de EP wou ik vooral een positieve noot uitstralen. Het optimisme in mij dat zegt ‘het komt allemaal wel goed’ dat wilde ik daar zeker in stoppen.

Daarnaast hoor ik ook iets jazzy terug in de sound van de single “Paris”; klopt dit?
Ik heb een enorme passie voor jazz, ik studeer ook jazz gitaar. Na deze EP ga ik een album maken, mijn debuut album dus. Maar daarna zou ik heel graag een jazz album willen maken.

Het valt me op dat enorm veel jongeren interesse hebben in jazz. Jij dus ook, heb je daar een verklaring voor?
In de hip hop wereld, waar veel jongeren naar luisteren, wordt enorm veel gesampeld uit de oude jazz, door de grote mannen. En voor veel jongeren begint het wellicht daaruit. Die interesse voor jazz. Jazz is gewoon de hoogste vorm van muziek die je kunt beoefenen en er komt enorm veel terug in de hedendaagse muziek, dingen die de mensen wellicht niet altijd opmerken. Dat maakt jazz zo aantrekkelijk, dus ook voor de jeugd.

De EP is ook een zeer persoonlijk verhaal, geef je jezelf niet teveel bloot op deze wijze? Een open boek is niet altijd een voordeel… zeker niet in deze tijden van sociale media… of moeten we het zo niet zien?
Nee, zo moet je het niet zien. Muziek is gewoon een manier om open te zijn naar mezelf toe, maar ook naar anderen. Wat ik vaak in woorden niet kan uitdrukken, druk ik dan uit via muziek. Als bepaalde mensen dat anders interpreteren dan wat het moet zijn of zo, dan is dat een mening of een interpretatie , maar daar ga ik me bewust niets van aantrekken.

Je krijgt radio airplay, opent dit nu al deuren?
Inderdaad, zowel op radio één en twee en met mijn single “Paris” ben ik twee maand aan een stuk elke dag gedraaid op Studio Brussel. Dat heeft gezorgd voor veel deuren die open gingen, ook veel boekingen. Interesse vanuit labels, en ook veel samenwerkingen die zijn ontstaan van daaruit.

De EP komt dus tegen eind september, wat zijn je persoonlijke verwachtingen? Welk publiek wil je vooral bereiken?
Ik zie deze EP als een visitekaartje om me te tonen aan een ruim publiek. Ik mik toch vooral op het buitenland, het is een zeer internationale EP. Dat is een opmerking die ik al heb gekregen, dat het internationaal klinkt, ik vind dat een leuk compliment trouwens. Dus ik mik vooral dat men me in het buitenland oppikt, maar zou ook graag binnen België mijn erkenning krijgen. Vooral dat mensen zien dat het mijn stijl is, en er niet veel artiesten zijn die het zo doen, dat zou ik wel graag hebben. Maar.  Ik wil het vooral laten vloeien, het vindt zijn weg wel denk ik. Ik wil dus vooral de muziek voor zich laten spreken , ik ga dus niet zeggen ik wil 10000 streams binnen krijgen of zo.

Met Streams verdien je geen geld uiteraard, waarom dan nog een album uitbrengen?
Ik wil toch ooit een album uitbrengen, deze EP is een mooie tussenstap. Dat album wordt dan echt mijn stempel. Die EP is voor mij een manier om te laten zien aan de mensen hoe  ik ben geëvolueerd als artiest.  Er is een groot verschil in kwaliteit met mijn vorige muziek. En ik ben heel trots op mijn muziek, wellicht de eerste keer in mijn leven dat ik daadwerkelijk trots ben op mezelf. Een andere ambitie van mij is om andere grote artiesten in binnen- en buitenland te produceren. Ik ben daar zelfs al mee bezig, en hoop ook mijn strepen als producent te verdienen. En daar trots op kunnen zijn.

Je mag daar zeker trots op zijn. Mogen we verwachten dat de komende plaat diezelfde richting uit zal gaan als de EP? Of meer jazz?
Nee, je mag verwachten dat het diezelfde richting uitgaat maar ik ga er wat meer diepgang in verstoppen dan bij de EP. Ook een beetje meer gedurfd  en experimenteren. Maar het gaat wel in de lijn van de EP gaan.

Iets anders. Het spijtige is, je geraakt gelanceerd en plots zit je in een lockdown, een domper op de feestvreugde veronderstel ik? Hoe ben je daarmee om gegaan?
Het was inderdaad heel jammer, ik was net aan het stijgen. Zo was  ik finalist van UrbaNice Battle of Talents op MNM en eigenlijk ging alles gewoon in een stijgende lijn, op dat moment. En toen viel alles stil, voor iedereen natuurlijk. En toen heb ik me op mezelf gefocust op mezelf en niet zozeer om relevant te blijven. Maar eerder puur op mijn muziek te focussen.

Heb je ook gedacht aan live streaming in die periode?
Ik heb eentje gedaan voor Dansende Beren. Maar daarna heb ik dat niet meer gedaan omdat het me niet zo aansprak. Uiteindelijk begon iedereen het te doen, en was er niets speciaal meer aan.

Ik heb veel streaming gedaan (omdat het niet anders kon) maar langs de andere kant, verlaagt live streaming ook niet de drempel voor mensen jouw muziek te ontdekken denk je? Los van het feit dat ik nog liever naar een echt live concert ga
Als je het zo bekijkt, klopt dat wel , de drempel daardoor verlagen. Voor mijn muziek is het gewoon fijner als je dat echt ervaart, op een podia dus met publiek. Zeker als in mijn live performance nu zie, met band. Dat geeft een groots en mooi gevoel echt live spelen.

Nu we daar aanbeland zijn, doe je al terug optredens, of zijn er plannen?
Er staat een tour op de planning voor mijn EP, voornamelijk in Nederland. De Belgische shows worden later aangekondigd.

Wat zijn de verdere plannen? Naast op tournee gaan met de plaat ?
De EP afwachten, er komt een eerste video clip aan. Ik ga ook beginnen aan mijn debuut album. Voor de rest is het koffiedik kijken en zien hoe het loopt eigenlijk. Ik ben gewoon heel benieuwd welke kansen deze EP me gaat geven. En waar het me gaat brengen.

Is het ook niet zo dat je beter eerst in het Buitenland doorbreekt? Want een Belg is van nature nogal sceptisch voor eigen kweek? Heb je daar zelf al  iets van ondervonden?
Heel veel mensen zijn verbaasd mijn muziek te beluisteren, en me niet kennen, ze vernemen dat ik Belg ben. Wat me ook opvalt is dat sommige blogs, radiozenders en zo niet zo staan te springen om Belgische artiesten echt te promoten of zo. Dat is wel jammer. Ik vind dat ze wat meer hun best mogen doen voor onze generatie en onze eigen kweek ja. Veel radiozenders blijven bijvoorbeeld enkel nummers uit het buitenland draaien, en zeer zelden Belgisch.

Wat zijn de verdere ambities als artiest? En heb je een soort doel of einddoel?
Ik heb zo een hele lijst met dingen die ik wil behalen. Niet per se prijzen, maar dingen die ik persoonlijk wil bereiken. Een hoogtepunt daarbinnen is een wereldtoer kunnen doen. Zo echt overal geweest zijn, en veel fans hebben over heel de wereld. Dat moet machtig zijn. Zodat iedereen weet wie ik ben of zo. Een gulden middenweg tussen bekendheid en een mooi privé leven zou fijn zijn.

Bedankt, ik hoop je spoedig eens live te zien.. en veel succes met je debuut

Naima Joris

Naima Joris - Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken

Geschreven door

Naima Joris - Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken

Naima Joris heeft als artieste en muzikante al een fijne cv. Ze werkte nauw samen met haar vader, jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat, valt de appel niet ver van de boom. In het verleden verleende ze haar medewerking aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud.
Nu komt ze onder haar eigen naam naar buiten. Met haar liedjes  geeft ze het verdriet rond haar overleden zus een plaats  Ze bracht een single uit "Bellybutton",  een tekst van haar zus die Naima vond in één van haar notitieboekjes, waarin ze haar staat beschrijft als zijnde iemand (jong) met kanker, en voelt dat ze gaat sterven. Naima heeft daar een song van gemaakt. En zette tijdens de lockdown ook filmpjes op facebook, waarna Radio Klara haar vroeg of het op de radio mocht gedraaid worden. Ze kwam die songs ook live voorstellen. Voor ‘t eerst stond Naima op 24 juli 2020, volledig corona proof uiteraard, te spelen in de Baracita, Gent, voor een publiek van circa 200 bezoekers, met mondmasker aan. Eind april kwam de titelloze plaat uit, die heel goed werd ontvangen. Naima is aan een steile opmars bezig, in de AB kwam ze die plaat in mei 2021 via een livestream voorstellen.
Ondertussen is live optreden enigszins mogelijk, we zakten op 4 augustus af naar De Casino, Sint-Niklaas waar ze samen met haar band optrad ter gelegenheid van ‘Great gigs in the park’ ‘Great’ was het op alle fronten, we hadden voordien een kort interview met Naima over de rollercoaster waar ze in een jaar tijd is aanbeland, en hoe ze daarmee omgaat. Ook de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.

Ons laatste gesprek was rond 31 juli vorig jaar, toen trad je op in Baracita, Gent, ondertussen is er veel, om niet te zeggen heel veel veranderd… Je bent op een rollercoaster terecht gekomen met zelfs optreden in Vive le Velo en zo. Hoe heb je deze periode beleefd?
Het is allemaal heel snel gegaan. Ik heb na die zomer in september en oktober de meeste optredens gedaan die ik ooit deed op 1 maand tijd: dat waren er 11. Dan was de volgende stap de studio ingaan en de EP opnemen/afmaken. Dit gebeurde tijdens de 2e lockdown vanaf november-december. De EP kwam in april uit maar was klaar in januari. De deadline was januari maar in januari kreeg ik de opdracht een ode te schrijven. Ik had begrepen dat ik een cover moest doen. Dus was ik covers aan het uitkiezen. Toen bleek dat ik een nummer moest maken.  Ondertussen had ik een platencontract gekregen bij PIAS. Ik wist niet of ik in staat was om op korte tijd al nieuwe nummers te schrijven, ik  heb dat gewoon heel weinig gedaan. Gemiddeld drie liedjes per jaar. Het is uiteraard wel zo dat ik daar mee bezig was, maar niet in die zin voor een opdracht of zo. Dus ja dat was even verwarrend allemaal. Ondertussen gingen we van lockdown naar lockdown, en heb ik de opname van de EP verder afgewerkt. Ondertussen heb ik dus die ode aan Chansonniers geschreven. Je moet weten, ik schrijf normaal dingen die vanuit mijn buikgevoel komen, dus dat was voor mij toch even buiten mijn comfortzone. Dus dat gevoel om een ode te doen kwam niet spontaan op. ‘Ode aan de Chansonnier’ lag dan weer wat dichter bij mijn gevoel. Vanaf februari tot april  ben ik nummers beginnen schrijven. Ik heb dan in die periode zeker 5 nieuwe nummers gemaakt en andere afgewerkt. Dat is meer ik dacht dat ik kon . Bovendien,  mijn muzikanten zijn ook nog met andere projecten bezig. Om samen te komen was dit niet zo simpel. We hebben uiteindelijk 3 dagen kunnen repeteren, de set is verder wat geëvolueerd. Er zitten ook wat nieuwe nummers tussen maar echt af vind ik het nog niet. We hebben trouwens ook een nieuwe klankman : Bart Vincent. Dat maakt het geheel toch beter, want een klankman is een even belangrijke pijler binnen een band. Om maar te zeggen, we zijn zeker aan het groeien doorheen dat jaar. Ook al verliep dat verbazend spontaan. Heel wat geleerd, op dit jaar en nog steeds aan het bijleren eigenlijk.

Het is wellicht ook een heel andere wereld waarin je terecht komt. Daar waar je vroeger eerder toch een beetje in de schaduw stond, sta je nu plots in de schijnwerpers? Of is dat wat kort door de bocht?
Dat voel ik niet nee. Ook al doe ik meer interviews en sta ik in de HUMO of De Standaard. Voor mij voelt dat niet anders aan. Het is wel meer uitdagend, maar in de schijnwerpers staan?  Dat voel ik dus zo niet aan eigenlijk. Mensen zeggen dat wel tijdens bijvoorbeeld Vive le Velo ‘’je krijgt veel reacties en zo’’. Ik zie ook wel dat ik meer volgers heb op Facebook dat vind ik allemaal prima uiteraard. Ik ben al de mensen daarvoor heel dankbaar. Dat werkt zeker stimulerend allemaal. Maar uiteindelijk komt het nog altijd op hetzelfde neer, ik ben nog steeds dezelfde persoon. Ik doe ook de dingen die me echt liggen, ik ben wellicht wel meer en intensiever beginnen zingen dan vroeger. Ik zing nog steeds met gevoel, maar vroeger was het meer thuis  en zonder andere ambitie buiten dat gevoel uiten.  Er zijn dus wel dingen veranderd, maar in wezen is het gewoon allemaal hetzelfde gebleven. Neem nu Vive le Velo,. Ze hebben me in waarde gelaten daar, en de kans gekregen om dat te doen is prachtig. Ik voel dat niet dat ik  in de schijnwerpers sta, het is eerder de reacties achteraf, ik leer ook veel over podium préséance enz. Dat is dus zeker veranderd.

Eigenlijk is dat een bevestiging van je antwoord op mijn vraag ‘hoe heb je corona overleefd, zijn er plannen in het water gevallen’ je zei me toen dat er eerdere plannen zijn ontstaan, is het nog steeds zo?
Ja, het groeit nog steeds. Het zingen  gebeurt meer in professionele context  i.p.v. thuis maar op het podium blijf ik nog steeds mezelf. Dus ja het groeit eigenlijk nog steeds. Er is een plan om een cover plaat te doen, hoe gaan we dat aanpakken en zo? Daar ben ik intensief mee bezig. Wat vooral ook nieuw is , is bandleider te zijn en hoe ik mijn coverplaat ga aanpakken  bij dat takenpakket. We zijn geen band (of toch niet) die samen dingen maakt maar ik heb nu een afspraak gemaakt met 1 van mijn bandleden (Niels) om samen te kijken wat er spontaan gebeurt. Van daaruit ga ik (afhankelijk van wie tijd heeft) mij moeten aanpassen ook aan wat kan…..qua samenwerking.

Ben je er sterker uit gekomen uit dit jaar, je staat veel zelfverzekerder op het podium dan vorig jaar zei je net , van de streaming in de AB viel dat ook al op. Maar ben je er zelf echt sterker uit gekomen dan?
De zwakheid lag in het tekort aan ervaring. Het onbekende is enger dan het bekende. Door meer ervaring op te doen, ben ik inderdaad ook daar inderdaad sterker uit gekomen.

Ondertussen is je debuut EP dus op de markt gekomen, een succes verhaal toch? Hoe waren de algemene reacties?
De mooiste reacties die mij bijgebleven zijn:
-Een vrouw die mij persoonlijk bloemen kwam geven na t optreden in Depot om mij te zeggen dat het nummer Soon haar echt steun heeft geboden bij het verlies van haar broer.
-Een bijna volledig dove vrouw die met haar gehoorapparaat heel luid en enthousiast maar heel dankbaar en liefdevol kwam zeggen hoe graag ze naar mijn muziek (loeihard met een koptelefoon) luistert. Haar heb ik 2x intens geknuffeld
-2 jonge ouders stuurde me het bericht dat ze de EP gebruiken om hun baby te helpen slapen en dat t werkt.

Persoonlijk vond ik het alsof
 iemand je in donkere tijden een schouder aanbiedt om op uit te huilen, waardoor je je begrepen voelt en een straaltje zonlicht ziet verschijnen. Hoe sta je hier tegenover?
Eerlijk gezegd is het eerste wat in me opkomt: “ik bood mezelf een schouder aan om op te huilen door mezelf toe te laten te uiten wat ik te uiten heb. Ik begrijp mezelf en uit dit muzikaal….die zelfhulp of zelfliefde leidt in mijn ogen naar die aandacht want je straalt dat uit. Je straalt geen vraag om hulp uit. Je straalt een aanbieding uit. Dat is wat mensen aantrekt. Door mezelf te geven geef ik me aan anderen en dat is ook wat ik merk aan de reacties van mensen: dat de rust of de muziek iets met hun doet dat op een manier steun biedt. Da’s de uiting van de steun die ik mezelf bied. Zo zie ik het.

Dat gevoel van intensieve rust in een weemoedig kader, keert over de hele lijn terug, maar toch is het ook vrij dansbaar. Graag je mening
Ja ge kunt op alles dansen als je wil hé. Ook op de stilte. Het is een keuze. Je kunt je tijdens een voorstelling storen aan bijgeluiden of ze omarmen en includeren. Ik heb een nummer waarin ik gemijmer in mijn hoofd (of gepieker) weergeef door stil gebabbel te loopen wat dan een beetje klinkt zoals een publiek dat babbelt. Op Gent Jazz paste dat heel goed en daar genoot ik van. Ik zou graag een danseres om op de muziek van mij te zien dansen…heel traag.

Dat sluit natuurlijk allemaal aan bij het thema van de plaat, het plaatsen van intens verdriet, we hebben het daar al over gehad. Misschien moeten we het daar nu niet over hebben, of toch? Hoe gaat het met jou ondertussen? Heeft die plaat voor een soort ‘verwerkingsproces gezorgd’?
Dat gevoel een doel dat ik bereikt had, was er al toen ik die plaat had uitgebracht. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling hiermee buiten te komen eigenlijk. Ik wou gewoon die plaat maken om persoonlijke reden. En nu is dat nog steeds, maar een andere herinnering toen mijn zus danste en zo. Die herinnering blijft zeker, dat gevoel gaat niet weg. Het is nog steeds een inspiratie. Of het overlijden van mijn stiefmoeder. De lockdown is eveneens een inspiratie De dood is dus nog steeds een rode draad. Omdat het gaat om het verwerken en loslaten, het is gewoon belangrijk dat je niet  in dat gemis blijft hangen . Een ander belangrijk onderwerp voor mij is Moeder Aarde. Zo begint mijn optreden “mother mother this ’s my song…I think there’s something very wrong”….Ik cover ook Strange Fruit en niet persé gericht op de black community van die tijd maar naar al het diep gruwelijke mensen andere mensen kunnen aandoen.

Ik denk dat die songs om die reden ook een invloed hebben op andere mensen die erdoor iets kunnen verwerken , dat hoeft daarover niet over de dood te gaan, maar jouw songs inspireren ook anderen (waaronder mij).
Ik heb dat hierboven al even aangehaald. Er is me na een optreden een vrouw bloemen komen geven die me zei dat het nummer “Soon” haar echt heeft gesteund om een pijn te kunnen plaatsen in de zin van ‘ik zie je straks’. Het gaat bij mij nog steeds om een connectie te maken met de diepere dingen van het leven.

Nog iets anders. Wat zijn de verdere plannen eigenlijk?
Het doel is aan het platencontract voldoen. Ik krijg de kans om drie albums te maken. De vraag is enkel hoe of wat. Want ik had niet echt een plan vorig jaar. Toen bestond mijn set uit bijna allemaal covers, terwijl dat nu al wat meer uit eigen nummers bestaat. Als ik iets voel heb ik nog steeds de reactie om een cover te kiezen. Ik ben daar bescheiden in, ik ben geen Leonard Cohen, maar het plan is dus om een cover plaat te maken. In samenwerking met mijn muzikanten. Hoe we dat gaan doen, wordt verder uitgezocht.

Je laat je ook  omringen door top muzikanten, zijn het zeer goede vrienden? Hoe beleef je die samenwerking?
Ik spreek buiten de optredens niet echt af met m’n muzikanten maar we knuffelen en lachen wel veel backstage. Muziek spelen is iets intiems. Je kunt niet anders dan een intiemere band scheppen onderling. Natuurlijk praten we ook over ons persoonlijk leven. Da’s normaal die vriendschap tussen bandleden vind ik. Als dat niet zo is en er een afstandelijk collega sfeer hangt dan ben je niet goed bezig denk ik. Je komt samen omdat je een connectie voelt net zoals je samenkomt als vrienden.  Vitja is mijn lief geworden en Niels fungeert als een soort mentor. Vitja is de ‘snaartovenaar’ maar waar Vitja meer de muziek als designer benadert (met veel gevoel en oor voor detail), benadert Niels het eerder in de richting van instant compositie en dat boeit mij. Ik voel mij een beetje in opleiding bij mijn muzikanten. Ik leer echt veel. Hoe alles klinkt is zeer belangrijk. De klankman hoort daarom ook bij de groep. Uiteindelijk beschouw ik mijn muzikanten liever als klanksjamanen dan als muzikanten en zou ik dat zelf ook liever willen zijn dan “een zangeres”……

Zijn er plannen voor het buitenland?
Ja. Ik ga binnenkort op vakantie naar mijn mama in Zuid-Frankrijk en dan ga ik met Vitja een paar dagen naar Italië voor een huwelijk. Hahahahahah
Ik ben niet zo ambitieus. Mijn manager is ambitieuzer dan ik. Zo’n vragen moet je aan hem stellen.

Die eerste plaat is goed ontvangen, er zijn heel wat deuren open gegaan, ligt er geen grote druk op je schouders om bij de volgende schijf het nog beter te doen? En vind je nog voldoende inspiratie na zo’n heel persoonlijke plaat?
Ik zit nog steeds met veel inspiratie over de wereld om ons heen. En de Aarde. Mensen hebben het niet door, maar mijn set begint met de intro “Mother” dat was oorspronkelijk de intro van “My Home” en die song heeft ook te maken met het verwerkingsproces in het aanvaarden van de dood, een belangrijk moment toen Saskia ziek was. “Mother” spreekt over Moeder Aarde. Vanuit het standpunt van de mens. Dus ja daar put ik zeker nog veel inspiratie uit voor nieuw werk.

Wat zijn je verdere ambities? Heb je een soort doel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Wel. Muzikaal is mijn doel om pareltjes te maken. Of ik daarin ga slagen weet ik nog niet. Ik weet niet hoe ik nog verder bezig ga zijn , maar ik heb veel ideeën muzikaal …echt veel. Ik wil echt van alles….maar uiteindelijk ga ik mee met de flow. De weg van de minste weerstand is de beste naar mijn mening. Ik bedoel dan een natuurlijke stroom en niet gewoon alles volgen en doen wat me gevraagd wordt….gelijk een schaap. Soms is het moeilijk de natuurlijke stroom te onderscheiden van de geforceerde. Want veel mensen denken teveel dat ze moeten sturen wanneer ze dat juist best niet doen. Tis gelijk zeilen ofzo? Of eender welke sport waarin je moet meewerken met de natuur… Uw hart volgen betekent niet gewoon je goesting doen maar je niet laten afleiden door verplichtingen en verwachtingen. Daarvoor moet je stil zijn en mag het ook best stil zijn rond jou en er wordt soms teveel tegen mij gezegd en gevraagd over plannen wat me zou aanzetten tot denken en het is juist het tegenovergestelde. Niet denken en voelen en je laten leiden waar je hart je stuurt.
Niet je ego, niet je verlangen naar erkenning of whatever… Dat zou mij wel eens kunnen strikken en ervoor zorgen dat ik nooit op Studio Brussel kom….maar dat is ook geen doel om naar te werken. Het doel is oprechte muziek. Het is geen sport. Het is geen competitie. Ik wil niet winnen tenzij winnen betekent slagen in mijn doel bereiken.  
Voor de rest wil ik mijn fysieke conditie verbeteren (heel moeilijk met een chronische slaapstoornis) en ooit boogschieten van op een paard in Mongolië, kite surfen, nog eens ne keer gaan skieën ….gaan eten in Italië….en dansen. Duikbrevet halen maar dat is een beetje eng wat de oren betreft. Maar als ik die dingen nooit bereik dan is het ook goed.  
Ik wil vooral deftig leven. Aanwezig zijn op elk moment. En wat me een beetje stoort aan interviews,  is dat mijn bericht aan de mensen niet echt duidelijk wordt gegeven. Het altijd maar gaat over de persoon/artiest ….terwijl ik het zie als een medium om mensen te inspireren. Niet om mezelf te verkopen….ik hou niet van verkoop.  Bij mezelf blijven. Dat is het plan.

Pics homepag @Sven Dullaert

Fields of Troy - Na de eerste show, wisten we weer 100% waar we het voor doen, en nu zijn we weer vertrokken. We hadden dat live optreden dus zeker nodig

Geschreven door

Fields of Troy - Na de eerste show, wisten we weer 100% waar we het voor doen, en nu zijn we weer vertrokken. We hadden dat live optreden dus zeker nodig

Fields Of Troy  speelt een rollercoaster aan metal emoties die recht door het hart gaan. Het is de grote verdienste van deze muzikanten die perfect aanvoelen hoe het moet klinken, riffs en drums die huiveren. Frontman Louis Soenens grijpt bij het nekvel met z’n vocals , sferisch en met een lichte echo naar boven toe. De band heeft sinds 2010 heel wat waters doorzwommen, bracht twee prachtige platen uit en speelde onlangs op Belgian Blast Fest in Waregem.  
Het verslag kun je hier nog eens nalezen
We hadden naderhand een fijn gesprek met Louis Soenens, die ons de toekomstplannen van de band uit de doeken deed, maar ook info gaf van een nieuw project waar hij mee bezig is.

Voor onze lezers die jullie nog niet moesten kennen, wie zijn Fields of Troy , hoe is alles begonnen?
Eigenlijk bestaat de band ongeveer al sinds 2010. Weliswaar in een volledig andere bezetting waar ik nog geen deel van was. De band is ontstaan uit leden van o.a Blood Redemption, een toen klinkende naam in de H8000 scene. De bedoeling was, en is nog steeds, om een iets toegankelijkere band op poten te zetten. Een idee waar we, ondanks de personeelswissels over de jaren, nog steeds achter staan. Zo kunnen we een zo breed mogelijk publiek aanspreken met onze muziek.

Welke bands of muziek is je persoonlijke invloed, en van  Fields of Troy?
Mijn muzikale spectrum gaat enorm breed. Op maandag kan ik zeggen dat Corey Taylor van Slipknot een grote invloed is. Op woensdag Layne Staley van Alice in Chains en tegen vrijdag zal ik Janis Joplin aanduiden als de grote heldin die ervoor gezorgd heeft dat ik doe wat ik vandaag doe. Om enkele uit te kiezen is voor mij heel moeilijk omdat het heel hard afhangt van de emotie van het moment. En hoe ik me voel heeft eveneens een impact op het nummer waaraan we op dat moment aan het werken zijn. Grote invloeden, ze zijn dus met zoveel en dat weerspiegelt zich uiteraard ook in wat we doen binnen Fields of Troy als band.

Je zei daarnet ‘een ruimer publiek aanspreken’ maar ik volg jullie al sinds 2013, en ik vind net dat jullie net wel buiten die comfortzone van het doorsnee metal paraderen – daarom vind ik jullie zo goed, maar het lijkt me net moeilijk om Fields of Troy ergens te plaatsen als band?
Ik heb dat nooit als iets negatief ervaren eigenlijk. We krijgen ook het gevoel dat het publiek dat wel apprecieert. Ik herinner me een affiche op Antwerp Metal Fest in 2017, waar onze vrienden van Fractured Insanity ook stonden. Met een zeer zware affiche, moesten we spelen na een heel pak death metal bands. En net dat is toen volgens mij net onze sterkte geweest, dat we compleet uit de boot vielen tegenover de andere acts op die affiche. Waardoor we niet alleen heel hard opgevallen zijn op dat festival, we hebben ook een fantastische review van gekregen ook. Dus ik ervaar dat eerder als een sterkte.

Het is zeerzeker een sterkte van jullie hoor. Trouwens, jullie waren toch aan het doorbreken als band, en toch is het wel wat stil de laatste tijd rond Fields of Troy. Zit corona daar ergens voor tussen, heeft die de verdere doorbraak vertraagt? Ik trek die lijn even door naar Belgische bands, het lijkt me soms moeilijk voor een Belgische band om echt door te breken
Het is hoe je dat ‘doorbreken’ ziet eigenlijk, we mogen best tevreden zijn over de kansen die we al hebben gekregen. En dat er nog mogelijkheden op ons pad liggen die we nog kunnen doen, ben ik ook van overtuigd. Vaak onderschatten mensen hoe hard bepaalde bands werken om te staan waar ze vandaag staan. Ik geef maar het voorbeeld van een Off The Cross die er in slaagde om een sublieme productie op poten te zetten terwijl de rest van de wereld zo maar eventjes anderhalf jaar gestopt was met draaien. Volgens mij doet niemand hen dat na, ook de groten niet. Als je dat kan, dan verdien je om te staan waar je staat. Er zijn zoveel super sterke Belgische metal bands. En de hardst werkende bands springen eruit, dat is trouwens in alles zo. Hard werken loont, zoveel is zeker.

Hard werken loont, daar heb je zeker een punt. Wat me ook opvalt, dat heeft bijvoorbeeld Alcatraz Metal Fest bewezen, dat je gemakkelijk een affiche kunt samen stellen met bijna enkel en alleen Belgische bands en er zelfs succesvol mee zijn. En toch krijg ik nog steeds het gevoel dat mensen nog steeds sceptisch zijn als het over ‘eigen kweek’ gaat. Je mening?
Ik vind het persoonlijk moeilijk die vraag te beantwoorden, omdat ik de laatste 10 jaar wat band merchandise betreft bijna uitsluitend merch van Belgische bands heb aangeschaft. Omdat de bands die we hier hebben enorm aanspreken. Om twee voorbeelden te geven. Neem nu AmenRa en Evil Invaders, die totaal van elkaar verschillen, maar ik ga naar beide gaan kijken. We hebben een gigantisch brede waaier aan top bands in ons landje. Misschien moet de Belgische Sepultura nog geboren worden. Misschien zijn ze op dit eigenste moment al aan het repeteren. Who knows, maar het is fantastisch te zien wat talent we hier hebben.

Jullie laatste plaat – of er moet me iets zijn ontgaan – dateert van 2018? Heeft die bepaalde deuren geopend?
Deuren geopend? Helaas niet. Dat heeft verschillende redenen. Onder andere ons blind vertrouwen in bepaalde organisaties en namen die ik de aandacht niet wil schenken om vernoemd te worden. Wij hebben tot op vandaag eigenlijk zelfs nog steeds het gevoel dat ons “The Great Perseverance” verhaal, die toch een flinke investering was, niet uitverteld is. Een beetje zoals een appelboom waar niks van geplukt wordt, om de oogst gewoon te laten rotten op de grond. Spijtig, want op muzikaal vlak ligt die plaat en iedereen die er aan meewerkte me heel nauw aan het hart.

Daarnaast hebben jullie op het podium dan weer wel jezelf kunnen bewijzen ondertussen, dat is een pluspunt aan dat verhaal, toch? Maar, ik herhaal het, tussen 2018 en nu is er niets meer uitgebracht, dat is best lang in muziektermen , in dit digitaal tijdperk. Komt er iets nieuws uit?
Naast het “verplichte” stilzitten zijn we voorzichtig beginnen schrijven aan enkele nieuwe tracks. Terughoudend is daarbij niet het juiste woord, maar toch willen we dat niet overhaast doen. Omdat het overhaasten ons in het verleden aan kwaliteit heeft gekost. Het komt er, als het er komt. Ik heb er veel zin in om nieuw materiaal te schrijven. Maar ik wil het, mede door enkele traumatische ervaringen in het verleden, zeker niet overhaasten.

Je hebt op persoonlijk vlak een heel zwaar jaar achter de rug, dat valt niet te ontkennen en zeker niet te onderschatten. Dat heeft dus zijn invloed op het schrijfproces?
Zeker en vast. Maar ik wil ook niet dat elk nummer over die gebeurtenissen gaat. Dat moet eerst op zijn plooi komen vooraleer ik daar misschien eens kan over schrijven. Wat ik wel doe nu, na al wat we hebben meegemaakt, is dat ik een persoonlijke klik gemaakt heb waarbij ik anders kijk naar mensen die soms anders reageren in bepaalde situaties dan ik gewoon ben. Proberen sympathie te bewaren tegen iedereen en alles wat op mijn pad komt, want ook die persoon kan misschien iemand hebben verloren, of de slechtste dag uit zijn leven meegemaakt hebben, dat zie je niet altijd. Dat kan altijd door een simpele ‘Hallo’ zijn dat je die mens laat voelen dat je het begrijpt of probeert te begrijpen. Of dat je bewijst dat niet alles en iedereen zich plots tegen hen heeft gekeerd. Het kan een groot verschil betekenen voor die mens, op dat moment. Zo heb ik dat ook ervaren.

Je straalt emotioneel ook veel meer intensiteit uit dan anders. Jullie maakten bewust connecties met de bands op Belgian Blast Fest. Dat vond ik zeer opmerkelijk ook. Hoe heb je die ervaring, het was dacht ik jullie eerste optreden, zelf ervaren als band en mens?
Onbeschrijfelijk. Je vergeet hoe het is om mensen te entertainen. Je vergeet trouwens ook wat alle voorbereiding terug inhoudt. Dressing room, soundcheck, zorgen dat de merchandise klaarstaat. Allemaal dingen die we zo lang niet kunnen doen hebben en waar we precies de inhoud wat van vergeten waren. De respons op Belgian Blast Fest was boven onze verwachtingen!
De batterij werd terug opgeladen door de reacties van publiek en organisatie en zo, dat deed enorm veel deugd. Ik denk dat ieder van ons dat ook nodig had voor zijn persoonlijke motivatie binnen de band ook. Heel hard.

Er was natuurlijk de optie van Streaming , je haalde het al aan hoe Off The Cross dat heeft aangepakt. Hebben jullie streamings gedaan, of overwogen dat te doen?
We hebben wel even met het idee gespeeld maar het was voor ons een investering die we op dat moment niet konden maken. Ik vind het concept wel leuk, en enkele namen hebben dat uitstekend aangepakt, maar na enkele gezien te hebben was de drang naar een échte show toch te groot.

Ik heb persoonlijk wel ontdekkingen gedaan zoals Balkan muziek, door een uitnodiging om Balkan Trafic festival te volgen in Brussel via Streaming. De drempel om iets te ontdekken buiten de comfortzone is toch kleiner, zo zouden bijvoorbeeld niet echt metal fans jullie kunnen hebben ontdekt daardoor? Of is dat wat kort door de bocht gezien?
Ja, maar die drempel kan volgens mij weggewerkt worden door grote organisaties en radio stations. Eigenlijk is het niet de verantwoordelijkheid van de bands die metal spelen om dat ruim publiek over de drempel te trekken, maar eerder van de media die het genre een duwtje in de rug mogen en kunnen geven. Op enkele uitzonderingen na in het digitale radio gebeuren, zijn er nog te weinig die zich achter het genre scharen. Nu. Langs de andere kant, hoeft dat voor mij persoonlijk ook niet. Voor mij mag het “klein” en niche blijven zoals het nu is. Dat behoudt de magie. Ik heb een paar live-stream gigs gezien. Enkele mensen uitnodigen thuis en samen naar een streaming concert kijken, Het heeft wel iets.. maar dat is het ook zo een beetje.

Nu we daar toch aanbeland zijn,  bij de coronatoestanden, zijn jullie er als band sterker uit gekomen uit die crisis waar we het laatste anderhalf jaar hebben ingezeten?
Sterker weet ik niet. We hebben een serieuze dip gehad door niet te mogen repeteren en samen komen. Maar ik denk, na de eerste show, wisten we weer 100% waar we het voor deden. En nu zijn we toch weer vertrokken. We hadden dat live optreden dus zeker nodig. Het bewijst ook dat een band niet kan zonder de fans in de ogen kijken, en visa versa. Wij en ook de fans, hebben dat écht nodig om alles op rails te laten lopen.. Dat is nog steeds het zelfde gevoel, dezelfde drang die ik had op mijn zes jaar wanneer ik op mijn bed stond te springen met een wortel in de hand, mee te schreeuwen met de muziek van Sepultura. (haha)

Zijn er nog verdere toerplannen?
We hebben super veel goesting om verder te spelen, laat daar geen twijfel over bestaan. Wat we wel merken dat bepaalde affiches rechtstreeks opschuiven. Onze boeker is wel volop bezig met mails sturen. We blijven echter realistisch dat het eerst volgende jaar het moeilijker zal worden om de agenda te vullen. Eigenlijk is  dat met Troyfest ook, die affiche is bijna integraal opgeschoven. We hebben zelf aanvragen gekregen van bands die er graag dit jaar zouden staan, maar doordat alles is opgeschoven zit de affiche nog vol.. We wilden ook geen bands schrappen die al vast stonden. En dat fenomeen zullen we ongetwijfeld ook voelen wanneer wij de mailinglist afschuimen. We snappen dat het voor organisaties niet evident is om bands te gaan boeken, door die verschuivingen van affiches. Maar er zijn en komen altijd nieuwe openingen op tours of festivals zoals ook Belgian Blast Fest een gloednieuwe organisatie was.

Je had het er al over op 27 november gaat een nieuwe versie door van Troyfest, kun je daar meer over vertellen?
Zoals je zegt, Troyfest gaat door in Club B – Torhout, op 27 november. De locatie waar dit ook de vorige jaren is doorgegaan. Een mooi zaaltje in het hart van Torhout, met een zeer goede klank ook.  De verantwoordelijke voor het geluid en licht is EBS uit Koekelare en is misschien het best gekend onder de Alcatraz-gangers. Bijna het volledige festival wordt door hen opgebouwd en we hebben altijd op hen kunnen rekenen. We hebben dit jaar ook bewust voor een 100% Belgische line-up gekozen. Onder het moto ‘koop lokaal’ (haha) Op het programma Thurisaz , Bear, Carneia, Carrion , Lethal Injury, Bear, Temptations For the Weak, Lost Baron en wijzelf (Fields of Troy) uiteraard. Ik denk dat we een fantastische affiche samen gesteld hebben.
De tickets zijn te koop: https://fieldsoftroy.avayo.nl/  (kostprijs: 18 euro)
Meer informatie: https://www.facebook.com/events/337015631294441

Laten we het ook over de toekomst van de band hebben, nog geen nieuwe platenwerk direct, maar wat zijn dan wel de specifieke toekomstplannen?
Verder songs schrijven, zoals we nu al een beetje bezig zijn. In het najaar een tandje bij steken. Misschien eerder gericht op enkele singles of een EP. Zoals we eerder al een beetje hebben aangegeven, de digitale wereld neemt het toch allemaal over en een album uitbrengen is om die reden niet altijd even rendabel. Er zijn dus nog verschillende pistes over wat we met dat nieuw materiaal specifiek gaan doen. Maar het zal ongetwijfeld eerder iets conceptueel worden.

Je vertelde me op facebook dat je ook met een ander project bezig bent, vertel er gerust wat meer over?
Tijdens de pandemie zag ik een projectje passeren van enkele oude vrienden van mij. Waar ik indertijd mijn eerste zang ervaringen heb bij opgedaan. Dat was toen Horizons uit Oostende. Ik las dat een deel ervan met een nieuw project was, en een zanger zochten. In eerste instantie ben ik gewoon uit curiositeit de tracks eens beginnen overlopen. Die ze online hadden gezet. En dat interesseerde me wel. Het project heet Aeveris en in November lanceren we een eerste single. De bezetting bestaat uit leden van Fields Of Troy, Thorium, Lethal Injury, Always Fallen en Horizons. In de week van 13 September komen voor het eerst met de naam naar buiten.

Is het ook de bedoeling om met dit project platen uit te brengen en op te treden?
Jazeker, we willen drie singles uitbrengen in een tijdspanne van een half jaar. En live spelen vanaf begin 2022. Maar een einddoel hebben we niet. Een einddoel is voor een business waar grenzen aan zijn. In muziek heb je die niet volgens mij.

Dat blijft uiteraard combineerbaar met Fields of Troy?
Zeker, Fields of Troy blijft voor mij nog steeds prioriteit. We zijn met vijf in de band en taken kunnen we makkelijk verdelen…

Je zei er is geen einddoel voor Aeveris? Maar wat zijn dan wel de verdere ambities voor Fields of Troy en het andere project?

Ambities? Graag toch op de iets grotere festivals spelen. En Europees touren is uiteraard ook iets die ik heel graag zou doen. Maar daarvoor moeten heel veel puzzelstukken op hetzelfde moment samen vallen uiteraard. Dat is niet altijd even evident, zeker niet als je een band hebt waar verschillende leden reeds kinderen hebben en een partner waar ze rekening dienen mee te houden. Maar onmogelijk is het niet!

Zou het voor een band niet interessanter zijn om eerst in het Buitenland voet op de bodem te proberen krijgen, eer je eigen land verovert?
Interessanter zou ik niet durven zeggen. Maar dat het kan, is al meermaals bewezen. Aborted, AmenRa, Evil Invaders, Oathbreaker… zoveel bands waar in eerste instantie de neus naar opgetrokken werd door eigen publiek. Sommige van die bands krijgen volgens mij in eigen land nog ALTIJD niet de pluimen die ze verdienen. Volgens mij is dat buitenlands traject éérst bewandelen ook zeer intensief. Het is misschien toch ‘’evidenter’’ om een markt uit te bouwen in eigen streek, dan in een ander deel van de planeet. Je hebt daar ook een team voor nodig die 100% achter de band staat denk ik.

Wat Fields of Troy betreft lijkt me het meest realistisch de weg blijven volgen die jullie nu volgen, iets opbouwen in binnen- en eventueel buitenland? Toch?
Ja, Metaldays zou daar fantastisch voor geweest zijn daar stonden we oorspronkelijk in 2020. Helaas hebben die beslist om geen enkele band van de vorige affiche te boeken.. Dat is wel bijzonder jammer. Dat is een kans die helaas in het water gevallen is voor ons.

Ook binnen het ander project is dat dezelfde ambitie?
Ja, zien waar we geraken binnen ieder zijn limiet wat privé en dergelijke betreft. Dat is voor iedereen helemaal anders. We zien wel wat er gebeurt. Maar zodra er een doel is, gaan we ervoor. En dat doel is nu drie singles lossen voor de zomer van volgend jaar, en zien wat de respons daarop is.

Pics homepag @Bianca Lootens

Ik hoop dat jullie erin slagen jullie doelen te bereiken, en een nieuwe plaat voor Fields of Troy mag ook … tot binnenkort, en op Troyfest
Merci!  Ik hou je op de hoogte!

Works Of The Flesh

Works Of The Flesh - Onze ambitie? Gewoon toffe shows spelen, ons samen amuseren en … alles wat daarbij komt is mooi meegenomen

Geschreven door

Works Of The Flesh - Onze ambitie? Gewoon toffe shows spelen, ons samen amuseren en … alles wat daarbij komt is mooi meegenomen


Works Of The Flesh  bestaat uit topmuzikanten die binnen de scene al hun sporen hebben verdiend. Bij Works of the Flesh - die op Catacombfest Open Air hun allereerste concert speelden, lag dat toch even anders.
Zanger en frontman Tim De  Meyer schudt  met zijn rauwe, bulderende stem de aanwezigen die nog niet goed wakker waren, prompt wakker. De baslijn van Johan Anthonissen, het venijnig gitaar geweld van Niels Larsen en Timmy 'Beuk' De Beukeleer’ en tot slot de knallende drums van Steven De Herdt gaan door merg en been. (verslag )
Deze samenwerking bewijst trouwens  dat er al jaren iets bloeit binnen de Antwerpse Metal Scene die nauw verbonden is aan o.m. Music City: https://www.facebook.com/AntwerpMusicCity/
Reden genoeg om hierover een fijn gesprek te voeren met Tim De Meyer, via ZOOM, dus niet echt tussen pot en pint. Maar de babbel voelde in elk geval aan als een leuk avondje samen op café in de Noorderkempen .
Het gesprek beperkt zich niet tot Works of The Flesh, we hadden het ook over de Antwerpse de Belgische metal scene.

Jullie zitten al een tijdje in de muziekwereld, bij uiteenlopend projecten; hoe is het idee rond ‘Works of the flesh’ ontstaan?
Het is allemaal wat ontstaan nadat Marginal er zowat mee ophield en tegelijkertijd Jolle en Beuk ook Butcher verlieten. Stevie, Jolle en Beuk (die dus samen in Suhrim hadden gespeeld en in Marginal) zijn dan wat beginnen jammen. De nummers die we nu spelen, liggen trouwens in de lijn van Stevie, Beuk en Jolle hun ding. Sommige dingen die te punk/crust waren voor Suhrim, of te Death metal voor Marginal kunnen ze in Works Of The Flesh gewoon kwijt. Dat is een drijfveer geweest om dit project op te starten. Ik van mijn kant kwam Jolle regelmatig wel eens tegen in music city in Antwerpen, en was regelmatig aan het zeuren om iets samen te doen (haha). Op mijn housewarming in Merksplas heeft Jolle me gewoon gezegd ‘hou je maar klaar, we hebben een nieuwe band en begin maar te repeteren’ (haha). Zo ben ik er ook in gerold. Niels is er ongeveer tegelijkertijd bij gekomen. Het geestigste is eigenlijk Niels ook op dat moment Abrahamic Liars aan het starten was met Jolle en Jozef (De Ridder, broer van Pieter van Off The Cross), en zo zijn Beuk en ik dan ook bij die band terechtgekomen (en Cin ook als extra zangeres) .

Ik dacht dat de band was ontstaan door de corona periode, maar dat heeft er dus niets mee te maken?
Nee, integendeel want we waren volop aan het repeteren. Corona heeft eerder een domper op de pret gezet inzake liveshows. We zouden al lang onze eerste shows hebben gespeeld, door Corona is Catacombfest onze eerste show pas geweest. Normaal stond er veel in de pijplijn, dat gaat nu dus nog komen. Binnenkort komen de aankondigingen, maar we gingen op een paar grote dingen spelen. Om een voorbeeld te geven, ze gingen in Wilrijk een project rond ‘de twaalf zware werken doen’ en net toen wij aan de beurt waren, was er die tweede lockdown. Dus nee, Corona heeft niet gezorgd voor het oprichten van de band, maar eerder dat het proces een vertraging heeft opgelopen.

Ik wil toch even inpikken op de bandleden binnen deze bijzondere band. Toch wel verschillende karakters uit verschillende werelden die elkaar vinden?
We komen wellicht allemaal uit – laat het zo stellen – andere milieus. Ik speelde bij Musth en nu nog steeds bij  Izah. En Niels kwam van bij Black Swarm en San Diablo. Maar we hebben allemaal toch diezelfde liefde voor stevige en goede metal gehad. Dat brengt ons toch samen. Iedereen heeft zijn eigen inbreng, ikzelf ben wat de ‘hardcore kid’ van de bende. Mijn jeugd ligt in de H8000 scene en zo in de jaren ’90. Jolle van zijn kant is altijd wat punk/death metal fan geweest. Beuk ook . Stevie die is begonnen als Black Metal fan, maar heeft dan een 100 graden draai gemaakt en is de meest soulvolle van de bende. Het maakt het allemaal wel leuk om zoveel verschillende uitgangspunten samen te brengen. Net al die verschillende invloeden maken deze band zo bijzonder en zo leuk om iets mee te doen eigenlijk. Er zit voldoende death/punk en crust in.

Dat heeft dus ook een invloed gehad op de sound van de band veronderstel ik?
Uiteraard, dat is het net. Doordat Stevie, Jolle en Beuk in  andere projecten soms ondervonden dat sommige nummers die ze wilden doen te punk waren voor de ene, en te Death metal voor de andere, konden ze bij Works Of the Flesh gewoon hun ding doen. We spelen gewoon death metal, crust, punk en in sommige reviews zijn we zelfs al hardcore genoemd. We doen gewoon waar we zin in hebben en dat maakt “onze sound”…

Dat vind ik persoonlijk zo prachtig aan jullie, ik verkies persoonlijk ook bands waarop je geen label kunt kleven. Helaas leven we in een wereld waar promotors of zo dat wel vragen. Dus. Hoe zou je naar die promotors toe je muziekstijl omschrijven?
Death Metal / Crust. Dat is de meest courante omschrijving van wat we doen. Ik denk dat dit best de lading dekt.
Vooral dan die old school death metal, die Zweedse sound. Als ze ons vragen ? zeggen we vaak Entombed meets Rotten Sound.

We hadden het er daarnet al even over. Alles komt na een kleine twee jaar weer een beetje los, eindelijk! Hoe heb je als muzikant (en mens) deze tijden doorstaan?
Mijn bubbel bestond eigenlijk uit Niels en Jolle. Dus hebben we tijdens die periode veel rond gehangen. Het was vaak dat wij samen het toch gezellig maakten. Tussen de lockdowns hebben we dan onze plaat opgenomen. Vlak na de eerste (of tweede, ik weet het niet meer juist) zijn de mannen de muziek gaan opnemen. Na de lockdown, toen het terug mocht, zijn we dan ook de zang gaan opnemen. Ergens was dat wel goed, we zaten in een fase dat we weinig hadden kunnen repeteren en waar ik persoonlijk nog wat aan het zoeken was: Hoe ga ik zingen, wat ga ik zingen, Die dingen. Op die opnames heb ik dan thuis wat zitten oefenen en zo kon ik aardig voorbereid de studio in. Ik wilde vooral anders klinken bij WOTF dan dat ik klink bij Izah of Musth. Bij Abrahamic Liars, een ander project dat ik doe, zal ik trouwens ook anders klinken. Dat doe ik ook heel bewust. Dit moest gewoon een soort rauwheid en oldschool gevoel hebben, wat ik bijvoorbeeld niet doe bij Izah. En dat is ook wel goed gelukt denk ik.

Nu we toch bij de EP zijn aanbeland. ‘Overrompelend’ is wat me bij een eerste luisterbeurt nog het meest voor de geest komt, plus ook dat jullie Humor en bittere ernst perfect met elkaar verbinden; Je mening
We menen wat we doen, maar nemen het ook allemaal niet te serieus. Dat vat het mooi samen. We zitten al te lang in de scene om de vedette te gaan  uithangen of zo. Het moet gewoon plezant blijven. We zijn bijvoorbeeld met iets nieuw bezig, we gaan gloednieuwe shirts maken (toont een object voor een T-shirt in regenboog kleuren) Die regenboog kleuren is dus bewust. Om aan te duiden dat het niet altijd zwart en donker moet zijn, er mag wat meer kleur inzitten. We hebben gewoon teveel plezier, het leven is al zo kort.

Dat is ook het enige dat ik wat spijtig vond aan die EP, het is te kort. Ik veronderstel dat het de bedoeling is er wat meer mee te doen naar de toekomst toe?
Dat is gewoon hoe we zijn, onze live set ook. Je speelt dat nog sneller. We zijn ook volop bezig met nieuwe nummers, we wilden vooral de show in elkaar boksen om live te gaan spelen daarmee. Zodat het live gewoon klinkt zoals we het echt willen. Maar nu zijn Beuk en Steven aan het experimenteren met nieuwe nummers. Het is allemaal nog echt prematuur. Riffs en ideeën maar nog niet echt songs. Maar we wilden dus eerst dat onderdeel terug live gaan optreden, uitbouwen.

En daarover wil je nog niet teveel los laten?
We spelen volgende week op Pyrefest, we gaan in Gentbrugge spelen met de vrienden van Volière,  in Retie op Faster&Louder , Crossfest (festival georganiseerd door Off The Cross) in Trix gaat een gigaparty worden, en voor 2022 gaan er ook mooie dingen aangekondigd worden die we nog niet mogen loslaten nu ?

Jullie brachten, midden in corona tijden, een plaat uit… Hoe waren de reacties daarop tot nu toe?
We hadden die via spotify en zo uitgebracht, en  uiteindelijk ook op vinyl en cd. In eerste instantie gingen we dat allemaal in eigen beheer doen. Ik had echter ons album doorgestuurd naar Bruno van Ieperfest –zoals ik altijd doe als ik een bandje heb, want ik speel daar gewoon heel graag – en die wilde daar wel iets mee doen. We zijn dan bij het label Genet Records geraakt. Er zijn eigenlijk heel veel zotte dingen gebeurd met die plaat. Want de verkoop was immens, wat ons verwonderde doordat we nog niet live hadden gespeeld. Persoonlijk ben ik eerder iemand die iets koop als ik die band live hoor en zie. Het heeft misschien te maken met het feit dat werd opgeroepen om uw lokale scene tijdens de lockdown te steunen of zo? Niet alleen verkocht die plaat zeer goed, we zijn ook in die 666 nummers op Studio Brussel ‘de zwaarste lijst’ terecht gekomen met “Double Standards” , Ergens tussen Mastodon en Goijra. De respons is gewoon enorm geweest, op Radio Willy heeft Andries ons ook gedraaid met datzelfde nummer en Thomas van Psychonaut heeft ons dan in zijn Selektorweek op Stubru ook nog eens gedraaid. Dat doet iets met een band zo op een Nationale radio worden gedraaid, je ziet op spotify mensen een lijst samen stellen en plots staat dat nummer er ook tussen. We hebben zelfs al geld ontvangen van spotify (haha)..dertig euro , na over de 50 000  plays.. We noemen daardoor “Double Standards” dan ook onze radio hit (haha). We hebben dat op Frietrock en Catacombfest zo aangekondigd. Je merkt ook dat mensen dat effectief herkennen…

Heeft dat ook geen deuren geopend?
Of dat nu echt deuren heeft geopend, weet ik niet. Je merkt zoals ik al zei dus wel dat mensen je nummer herkennen… Maar ik denk niet dat we er rijk van gaan worden!  Dat is dan ook niet onze ambitie om er rijk of beroemd mee te worden of zo. We doen het vooral omdat we ons gewoon willen amuseren en graag in een bandje spelen. En omdat we gewoon graag met elkaar hangen, dat is altijd een goed excuus .  Het is gewoon een leuke bende om mee samen te komen.

Wat zijn dan wel de ambities als ik dat mag vragen?
Gewoon toffe shows spelen, ons samen amuseren alles wat daarbij komt is mooi meegenomen,  we willen vooral spelen. Toffe shows, de eerste twee waren al fantastisch. Anderen terugzien bij die andere bands, zoals bij Catacombfest en Frietrock. Samen komen met gelijkgezinden. Dat zijn gewoon zeer toffe shows om te doen, zulke dingen vooral is onze ambitie.

Dus als ik het goed begrijp is Works Of The Flesh ‘’een plezant tussendoortje’’ of is dat wat kort door de bocht?
Ik zou het geen plezant tussendoortje noemen, zeker en vast niet. We hoeven er niet echt geld aan te verdienen, dat zal ook niet lukken. Maar we nemen het zeker serieus op. In die zin dat het wel goed moet zijn. We amuseren ons zeker. Motivatie nummer één is dat het voor ons alle vijf plezant moet blijven. We hebben op onze eerste shows wel heel veel verkocht, wat ook altijd fijn is om te zien. Dus we hebben zeker wel ambitie om er iets mee te doen, binnen een plezante omgeving waar iedereen zich vrij voelt.

Dus met andere woorden, jullie gaan zeker veel meer doen met Works Of The Flesh?
Zeker en vast gaan we meer doen. Op het moment is het gewoon even terug optreden en dat op ons laten afkomen, en daarvan genieten. Furore met die twintig minuten die we hebben dat heeft eigenlijk ook zijn kracht, twintig minuten binnen komen en gedaan, we kunnen dat veertig minuten doen maar het hoeft niet. Er komen dus nog nieuwe nummers, een nieuwe plaat; ik heb geen glazen bol, dus wanneer of hoe kan ik niet zeggen… maar het is zeker de bedoeling er nog iets meer mee te doen.

Op basis van die radio hit waar we het over hadden, neem nu dat je op basis daarvan iemand bij jullie aanklopt met een platencontract , met een Amerikaanse of world tour, alles erop en eraan? Zou je dat toch doen?
Als je zo een kans krijgt, doe je dat gewoon uiteraard. Er is Jan De Bie die ons promoot en enorm veel mails gestuurd heeft, toeren zit er sowieso in,  en ook in het Buitenland. Maar kijk, we amuseren ons gewoon samen… dat moet zeker zo blijven. Dat is gewoon de reden waarom we dit doen, en zullen blijven doen. Het moet plezant blijven, zonder meer. Met die vijf, dat is belangrijk. Ik wil niet dat we binnen vier jaar bij wijze van spreken aan onze zesde gitarist zitten. Works Of The Flesh zal gewoon ons vijf zijn, and that’s it! Dat is de voornaamste voorwaarde.

Is dat eigenlijk ook je persoonlijke doel? Iets dat je absoluut wil bereiken?
Persoonlijk wil ik toch eens op Graspop of Alcatraz staan, sowieso. Dat heb ik nog niet gedaan. Ik heb wel al in AB gestaan en zo met Musth, en ook Ieperfest en Rock Herk. Maar zo eens op Graspop of Alcatraz spelen? Dat is zeker een persoonlijk doel ja. Ik kan wat dat betreft niet voor de anderen spreken uiteraard. Wat hun doel is? Geen idee! Alles mag en niets moet. Dat vat alles samen.

Jullie zitten (of zaten) in nog vele andere projecten, valt dit te combineren met Works of the Flesh?
Naast Works Of Flesh  is er ook nog – zoals daarnet al even aangegeven  Abrahamic Liars - Niels zijn Black Metal project met Jozef (de broer van Pieter van Off The Cross) die speelde vroeger in Mästürbätör. En ook in Furia. Daar speelt Jolle gitaar i.p.v. bas. En Beuk, bas i.p.v. gitaar. Op plaat zijn dat allemaal duetten met gastzangers. Ik doe er een nummer op mee, en Cin (en wij gaan dus ook de liveshows voor onze rekening nemen). Daarnaast zijn er dus nog meerdere gastzangers op het album, waaronder bv Arne van Marche Funèbre, de zangers van Grafjammer en Wrang en nog veel meer gasten…  De band staat op 13 november op Unholy Congregation Pt.3 (https://www.facebook.com/events/893025064801651)

Daarnaast is er ook nog Izah, die leeft ook nog. Dat is eigenlijk een Nederlandse doom/sludge/post metal band. Daar is ook veel gebeurd. Enkele jaren geleden werd al het gerief van onze gitarist gestolen. We hebben een  crowdfunding gedaan met enorm veel respons op gekomen, dat werd zelfs op een moment door Johannes van Cult Of Luna gedeeld, waardoor we ook donaties uit Zweden etc kregen). Ondertussen was er een gitarist gestopt, die we nu ook al vervangen hebben. Dus op het moment dat we volop weer aan de nieuwe plaat konden beginnen werken, kwam dan covid-19… Gevolg: Ik kan al meer dan een jaar niet meer repeteren met die band omdat ik er niet binnen mag. We zijn met zes en je mag maar met vijf repeteren. Maar ook die band is dus nog steeds alive and kicking: https://www.facebook.com/IZAHband/

Als ik het goed begrijp , is het een beetje een versmelting van de scene in en rond het Antwerpse. Er leeft dus zeker iets daar – zoals ik in mijn intro al aangaf – maar ik krijg het gevoel dat het allemaal nogal ‘underground’ blijft … Alcatraz of Graspop lukt soms wel, maar niet altijd even gemakkelijk?
Op Alcatraz of Graspop mogen spelen is een erkenning, dat is zeker. We zouden daar graag spelen, uiteraard. Persoonlijk heb ik een voorkeur voor Alcatraz, omdat men daar heel veel doet voor de Belgische scene. Met die tent die ze nu zetten, met enkel en alleen Belgische bands de hele dag door, over drie dagen gespreid zelfs. En als je ziet dat die tent over het algemeen afgeladen vol staat, is dat zeker een goede zet. De laatste editie was zelfs bijna helemaal Belgische, Alcatraz heeft bewezen dat je een fantastische affiche kunt samen stellen met enkel inlandse bands, of toch ongeveer. We hebben bands als STAKE, AmenRa , Evil Invaders of Channel Zero die kunnen wedijveren met die absolute top in Amerika of zo. Die kunnen een volledige wei vol trekken als Belgische band. Dat we internationaal moeten kijken, want de Belgen verkopen niet? Dat heeft Alcatraz nu bewezen dat dit NIET zo is.

Zijn we als Belg niet te weinig chauvinistisch?
Ja, dat is typisch Belgisch. Bands als Emmeth, of Aborted, die al in Amerika en zo voor volle zalen spelen,  zelfs als headliner. zijn ze hier nu pas aan het leren kennen… dat is toch gewoon van de kop gerukt. AmenRa heeft zes platen moeten maken eer er iemand echt begon over te babbelen, Oathbreaker heeft een jaar nonstop getourd voor iemand hier er enige aandacht aan schonk, en zo zijn er nog wel wat bands!!

Ik heb daarover een interview gehad, met FireForce die me wisten te vertellen als ze in Duitsland spelen voor een band, er spelen in het voorprogramma; als hier een Amerikaanse (middelmatige) band komt spelen,  staan ze ook in het voorprogramma, dat lijkt me zo onlogisch
Wat je dan ook ziet is dat de zaal regelmatig leeg loopt bij die Amerikaanse band, omdat het grote deel net komt voor die lokale act (en vaak dus hun vrienden) aan het werk te zien. Dat hebben we zelf ook al ondervonden, de goede lokale band trekt vaak nog het meest publiek.

Veel succes alvast met alles wat jullie doen. Hopelijk zien we elkaar ns bij een volgend live optreden

Roselien

Roselien - Persoonlijk ben ik niet op zoek naar een bepaald genre dat ik wil spelen, maar wel naar iets dat me raakt en een zekere soul heeft

Geschreven door

Roselien - Persoonlijk ben ik niet op zoek naar een bepaald genre dat ik wil spelen, maar wel naar iets dat me raakt en een zekere soul heeft

Multi-instrumentaliste Roselien creëert een eigen universum in de komende EP ‘Seventh Ascension’, waarin ze Funk, R&B, grooves en jazz invloeden versmelt met drum samples van Dr Dre en Timbaland, een Roland JX3P synthesizer en Ableton.
De nummers zijn een reflectie op haar tijd in Londen, nadat ze van Brussel naar Londen verhuisde; om een carrière in de muziek na te streven, moest ze aanvankelijk werken als keukenontwerper voor Ikea en flyers uitdelen voor de kost. Tegelijkertijd studeerde ze de ins en outs van muziekproductie en werkte ze hard aan haar vaardigheden als muzikant, beatprogrammeur en zangeres. Haar emoties en strijd komen tot uiting in de vier nummers, die niet alleen zelfgeproduceerd zijn, Roselien speelt elk instrument in dat je op de EP kunt horen. 
Roselien opende voor artiesten als Meshell Ndegeocello, Gregory Porter, The Jones Girls, Bilal en Gabriel Garzon Montano, Roselien bracht haar betoverende live show naar The Jazz Cafe, Rich Mix, LayLow, Kansas Smitty's, The Lexington en Piano Smithfield's, maar ook naar Brusselse zalen als Ancienne Belgique, Le Botanique, Reflektor in Luik en de Rotterdamse zalen Bird en Lantarenvenster.
Haar laatste release ‘Loving’ werd in première gebracht door Erica McKoy op Worldwide FM en geremixt door Kaidi Tatham (ooit "the UK's Herbie Hancock" genoemd). Naar aanleiding van de release van ‘Seventh Ascension' dat op 17 september op de markt komt via NEWS, hadden we een fijn gesprek met Roselien. Ook de invloeden en de verdere toekomstplannen kwamen aan bod.

Roselien, voor onze lezers die je graag wat beter leren kennen, hoe is alles begonnen? Vertel eens wat meer over jezelf
Ik ben afkomstig uit Leuven. Ik ben al ongeveer sinds mijn 10ste met muziek bezig, de stijl is door de jaren heen geëvolueerd. Nu is het wat meer in de richting van R&B, jazz en soul muziek.

Volgens de biografie wordt je muziek omschreven als een mengeling van soul, jazz , R&B en elektronica. Klopt dit, of hoe zou je zelf je muziek omschrijven naar een promotor toe?
Dan zou ik toch zeggen een mix van Soul/Jazz tot R&B met een vleugje elektronica, zoals omschreven ja.

Waar komt de interesse voor die specifieke stijlen eigenlijk vandaan? En wat is jazz en soul dezer dagen?
Rond mijn 16ste kwam ik meer in de ban van o.a. Billy Holiday, Ella Fitzgerald, Sarah Vaughan, Thelonious Monk Rond mijn 18ste leerde ik dan eerder artiesten kennen als Meshell Ndegeocello, Erykah Badu, Jill Scott, Frank Ocean, Moacir Santos, Stevie Wonder. En dan ook meer Braziliaans Jazz zoals Jobim, Elis Regina, Joao Gilberto  Ik had daar een heel diepe connectie mee en ben prompt beginnen studeren. Die akkoorden beginnen analyseren en zo. Ik begon ook steeds meer ritmes te programmeren. Ik kan niet drummen, maar maak wel ritmes via de computer. Dat is waar ik mee bezig was. En ja daarop aansluitende, wat is jazz of wordt gedefinieerd als jazz? Voor mij is het misschien ‘vrijheid’ om te maken en spelen wat je wilt. Persoonlijk ben ik niet op zoek naar een bepaald genre dat ik wil spelen, maar iets dat me raakt en een zekere soul heeft. Dat is ook heel subjectief, daarom is het bij mij vooral een combinatie tussen  interessante ritmes en harmonieën waar ik naar op zoek ben. Daarom spreekt muziek uit Marokko, Algerije of die Braziliaanse muziek me enorm aan. Dat ritme uit die landen. Het hangt er gewoon vanaf hoe hard het me raakt.

Wat me wel opvalt, de artiesten die je opnoemt zijn toch wel van een vroeger generatie; dat net die muzikanten en zo een jong meisje als jij zo aanspreken, verwondert me toch in bepaalde mate
Wat eind jaren ’70 tot begin jaren ’80 is uitgekomen triggert me enorm. Artiesten als  George Duke, Stevie Wonder en dergelijke raken me gewoon en zijn een enorme inspiratie, het is gewoon zo.. er zijn ook dingen van vandaag die ik heel goed vind hoor. Zoals Esperanza Spalding bijvoorbeeld. Maar waarom ik terug grijp naar het verleden? De jaren 70 en 80 waren tijden van voorspoed en vernieuwing. Er werden risico’s genomen, ook in de muziekindustrie. Vandaag de dag gebeurt dat veel minder.

In 2014 bracht je een eerste EP uit ‘Truth’ , ik vermoed dat die veel deuren heeft geopend? Je stond in het voorprogramma van o.a. Luka Bloom, Gregory Porter, Meshell Ndegeocello…
Die EP was zeker een succesverhaal, inderdaad. Ik had dat gewoon naar mensen en zo gestuurd, en daar is opvallend goede respons op gekomen, een verklaring waarom heb ik niet echt maar ik heb toen zeer mooie concerten kunnen spelen en in zeer mooie zalen gestaan, die heeft dus zeker bepaalde deuren geopend ja.

Je nieuwste ‘Seventh Ascension’ balanceert, naar mijn mening, tussen het soulvolle met een jazzy groove, en toegankelijk poppy (waar in mijn ogen niets mis mee is); mee eens of is dat te ver gezocht?
Ik ben niet echt bezig met in hoeverre het toegankelijk is of niet eigenlijk. Er is op zich ook niets mis met commerciële muziek, je hebt daar ook slechtere dingen tussen, maar artiesten als George Duke tot Stevie Wonder hebben ook toegankelijke muziek gemaakt die voor een groot publiek te begrijpen is. Ik ben daar ook naar op zoek, kwalitatief hoogstaande muziek maken die ook toegankelijk is voor een ruim publiek. En ik denk dat dit op de laatste EP zeker zo is.

Er schuilt ook iets weemoedig en van levensvreugde achter je muziek? Er zit zelfs een verhaal achter? Of heb ik het mis
Nee, dat klopt. Twee nummers gaan over mijn tijd in Londen. Een song als ‘Give me a Break’ is een soort reflectie over wat wil ik opgeven om mijn doelen te bereiken? Hoever kunnen we daarin gaan? En in hoeverre bewaak je uw mentale welzijn terwijl je dat doet? Daar gaat dat nummer dus vooral over. Het was een reflectie op bepaalde gebeurtenissen, het was financieel bijvoorbeeld ook heel zwaar en zo. Twee andere nummers gaan over een relatie die niet zo goed is verlopen. Een reflectie daarop dus. Dat ik het niet meer neem hoe ik word behandeld binnen die relatie en zo. Ja er zit zeker een verhaal achter.

Het zijn zware onderwerpen, maar toch zit er veel vreugde achter, dat valt me op.
Sommige zeggen me dat ik zeer vreugdevol overkom. Bewust is dat zeker niet. Muziek is ook een  soort troost of zo; Of een lichtpunt in die donkere tunnel. Zowel in mijn muziek, als dagelijks leven, kan ik soms wel somber of verdrietig zijn. In mijn muziek zoek ik dan een weg om terug dat licht te zien in het donker… waardoor ik weer verder kan in het leven.

Daardoor ben je ook een inspiratie voor andere mensen die zichzelf kunnen oplichten door je muziek.  Dat vond ik ook aan die plaat. Al reacties gekregen in die richting?
Nee, dat is natuurlijk voor iedereen heel persoonlijk hoe je daarmee omgaat. Maar bewust zeker niet eigenlijk, en ook niet echt reacties gehad in die richting. Ik heb wel al een reactie gekregen van iemand die zei zich te herkennen in de tekst van ‘Give Me A Break’, dat wel. En dat is wel leuk om te horen, omdat het een eerlijk nummer is.

Tot daar de algemene bevindingen Wat zijn de algemene verwachtingen?
Ik hoop dat we vooral heel veel kunnen spelen, dat hangt af van de situatie wat mag en kan uiteraard. Ik hoop dat de EP terug een uitnodiging kan bieden om zoals met de vorige heel mooie concerten en zo te kunnen doen. worden mensen daardoor geïnspireerd, dan kan het, is dat niet zo , dan kan het ook. Ik hoop vooral dat ik na deze release een manier vind om muziek te blijven maken die me raakt, mede door deze EP. Het is niet allemaal evident, maar ik hoop dus vooral dat ik een manier kan vinden om dit gewoon te blijven doen. En ook het juiste publiek te bereiken met de muziek die ik maak.

Wie is dan ‘het juiste publiek’?
Ik denk wel dat het een specifieke groep is omdat het toch in een bepaald genre zit. Een publiek dat soul weet te appreciëren. Als ik de juiste mensen vind die me naar dat publiek kunnen leiden zou dat heel mooi zijn. Of de juiste personen die de specifieke markt kennen. Ik denk dat het iets te niche is voor een ruim publiek wat ik doe, Of toch in Belgie. In UK of zo is dat helemaal anders omdat daar meer kennis is van zwarte muziek , mijn inspiratie komt voornamelijk uit die zwarte muziek. Nederland lukt ook nog, maar voor Belgie ben ik blijkbaar iets te progressief of zo.

Zijn er dan geen plannen om eerste in het buitenland door te breken vooraleer je naar hier afzakt?
Ik heb al een concert in Londen op 22 oktober. Op 25 september een release concert in Brussel, Volta. En 15 oktober een concert in Gent.

Wat soul betreft in België, is er toch een markt in Brussel? Eerder dan Gent of zo
Dat klopt, dat merk ik wel als ik daar speel.

Iets anders. Net zoals iedereen heb je ook wel geconfronteerd geweest met deze pandemie , hoe heb je die ‘overleefd’? als muzikant en mens? Veel nieuwe composities?
De eerste lockdown viel mee, ik werkte voor SABAM van thuis uit. Ik heb, doordat ik veel tijd had, veel nummers kunnen maken in die periode van de eerste lockdown. Tijdens de zomer ging het beter, en dan werd het winter en dan heb ik het toch wel even moeilijk gehad. Als er niets gebeurt, heb je uiteindelijk ook niets meer te vertellen. Ik had geen input meer, en dus niets meer te vertellen, en dat viel toch wel zwaar uiteindelijk.

In die tijden van corona , heb je ook streamings gedaan? Wat is je mening over deze oplossing? Hoe groot is de honger om terug live op te treden?
Ik heb wel enkele streamings gedaan, maar ondertussen ook al wat kunnen optreden en zo. Het eerste echte optreden was dan ook een zeer fijne ervaring, om terug contact te kunnen hebben met mensen zelf. Ik kijk vooral uit naar die andere concerten, en dat er wat volk op afkomt ja… de honger om echt live op te treden is dus zeer groot.

Zijn er plannen in het water gevallen (of net ontstaan) daardoor?
Ik zat in Londen, en ben in 2019 – net voor de corona begon – terug gekomen. Toen had ik nog niet echt plannen. Daardoor is het niet zo dat er een concertreeks in het water is gevallen bijvoorbeeld. Ik heb er dus niet echt grote dingen door gemist of zo.

Ik veronderstel dat de focus nu ligt op de nieuwe plaat live voorstellen, maar wat zijn los daarvan de verdere plannen?
Nee, die drie concerten. En de focus op het voorstellen van die EP, dat is het voorlopig.

Los daarvan. Zijn er nog eventuele andere projecten waar je mee bezig bent?
Ik heb een EP gemaakt voor Vice City. Dat is een label , dat is meer een soort club muziek. Ik ga er drie nrs op uitbrengen. Ik moet nu dus ook leren DJ-en.

Ik pik even in op ‘andere projecten’, ik vind de muziek die je brengt ook vaak visueel, is er interesse om daar iets mee te doen voor film of TV Series of zo?
Zeker interesse daarin, ook al heb ik dat niet bewust opgezocht. Maar moest iemand me contacteren in die richting zie ik dat zeker zitten om daar iets rond te doen. Ik maak gewoon super graag muziek, als ik dus zo een uitnodiging krijg in die richting? Zeker.

Ik stelde de vraag omdat je plaat zeer visueel en filmisch is ook, ben je daar mee eens of zie ik dat verkeerd?
Dat het beelden oproept is uiteraard leuk om te horen. Bewust die richting uitgaan doe ik niet, maar fijn om te horen ja. Ik vind het zeer moeilijk om daar objectief naar te kijken eigenlijk. Ik heb die gewoon zeer instinctief gemaakt en dat zo goed mogelijk proberen doen. Ik heb daarbij dus niet echt een plan uitgewerkt hoe dat er moet uitzien of zo. In visueel opzicht.

Wat zijn je ambities? Is er iets een doelstelling die je voor ogen hebt?
Er is wel een punt waar ik me afvraag wat ik specifiek ga doen?  Ik wil eigenlijk terug gaan naar Londen en UK, ik ben er niet meer geweest tijdens corona en wil daar zeker naar terug. Voor de rest? Ik heb nu die Club muziek geproducet , misschien dat ik in die richting nog wat meer ga producen? Voorlopig is het dus twijfelen tussen meer club muziek gaan maken, of terug naar Londen verhuizen.. Mede doordat ik in mijn genre niet zo goed in België aan de bak kan komen, of moeilijker.

Eventuele ambities voor de Amerikaanse markt? Daar is soul toch wat meer geapprecieerd
Amerika is natuurlijk de markt daarvoor, ik ken echter Londen al goed en daar zijn voldoende mogelijkheden om verder door te breken. Als ik in UK, Nederland, Frankrijk en België mijn carrière kan uitbouwen ben ik al heel blij, Amerika hoeft niet per se.

Erkenning in eigen land is dan weer wel een ambitie?
Ik zou graag een grote hit scoren. Dan ben ik financieel binnen en hoef ik me geen zorgen meer te maken over geld. In België zou super zijn!

Het vaarwater in België is ook enorm groot uiteraard. Er zijn ook veel releases.  Je bent er specifiek niet mee bezig, maar hoe hoog ligt de lat voor jou?
Ik ben zeker ambitieus, ik wil leven van mijn muziek. Dat is voor mij zeker belangrijk. Muziek schrijven voor anderen, zelf optreden, gewoon dat ik er kan van leven.. Dat is zeker mijn grote doel en ambities. Ik geloof zeker in mijn capaciteiten. Als ik kijk naar mijn idolen hoe zij dat hebben gedaan? Moet dat ook bij mij lukken.

Je verdient het zeker en vast , alleen al op basis van die EP en zo. Hopelijk tot binnenkort op één of ander podium

Someone

Someone - Ook als er iets mis gaat, wil ik het positieve inzien. Ik vind het niet alleen belangrijk, maar het is ook iets dat er bij mij gewoon inzit

Geschreven door

Someone - Ook als er iets mis gaat, wil ik het positieve inzien. Ik vind het niet alleen belangrijk, maar het is ook iets dat er bij mij gewoon inzit

Someone is het project van de Nederlands/Britse muzikant, producer en beeldend kunstenares Tessa Rose Jackson. Eerder bracht ze ‘Orbit II’ uit, een plaat die de twee vorige EP’s combineerde met vier nieuwe tracks uit, maar de lockdown zorgde ervoor dat Tessa eigenlijk ‘non-stop nieuwe muziek ging schrijven’.
Zodoende kwam ‘Shapeshifter’ tot stand, release op 10 september 2021.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met Tessa over die schijf, surplus hoe ze ermee is omgegaan in deze coronatijden, en de verdere toekomstplannen.

‘Orbit II’ was je debuut onder de naam ‘Someone’ maar je bent al een tijdje met muziek bezig. Hoe is alles begonnen? En wie of wat waren je inspiratiebronnen?
Ik ben heel jong begonnen met muziek maken. Ik ben rond mijn 16e of 17e vertrokken naar Engeland om muziek te studeren. Een school die zich toespitst op een heel breed kader van muziekstijlen over wereldmuziek, je leerde er alles over productie en muziektheorie. Een heel inspirerende opleiding ,omdat het niet enkel gaat over verschillende stijlen, maar ook over verschillende functies die muziek kan hebben. Ik heb ook kunnen werken in een luxe studio die ontworpen is door George Martin van The Beatles. Op dat moment was ik me heel erg bewust: in zo een studio ga ik nooit meer mogen werken! Zo indrukwekkend was die ervaring. Ik heb er heel veel opgenomen, ook omdat ik dacht: “Ik moet hier voluit van gebruik maken en genieten.”
Toen ik terug kwam in Nederland ben ik begonnen aan een eigen plaat. Ondertussen ben ik ook begonnen als componist media, voor radio en TV. Daar is alles eigenlijk begonnen, want toen kwam er een plaat onder mijn eigen naam uit die heel goed werd ontvangen. Dat was heel leuk, die erkenning en overal mogen spelen of op de radio komen in die periode, maar ook ergens lastig. Het ging allemaal razend snel. En net als België is Nederland ook een kleine wereld. Op het moment dat je iets uitbrengt en je koppelt je aan een bepaalde stijl, dan is het in Nederland moeilijk om daar weer los van te komen. Creatief werd ik daar wat afgestompt, en ook verdrietig van. Ik voelde me daar niet echt gelukkig bij. Ik voelde me niet meer creatief en kon niet meer de dingen maken die ik wilde maken, daarom heb ik me even teruggetrokken en de focus gelegd op media componist voor een periode. Ik bleef wel ijveren om nieuwe dingen te maken, maar niet meer onder mijn eigen naam. Ik had meer en meer het gevoel dat ik daar afstand moest van nemen. Daarom ben ik vanuit dat project ‘Someone’ gestart. Ik wilde gewoon van nul verwachtingen terug starten en afstand nemen van de naam ‘Tessa Rose Jackson’ daarom heb ik resoluut een andere weg gekozen en ook dus een nieuwe naam. Daardoor is de creatieve kraan voor mijn volledig open gedraaid, door deze resolute stap te zetten, en een bladzijde om te draaien.

Ik las in een interview dat ‘Orbit II’ eigenlijk een soort , ik citeer, ‘multidisciplinair kunstproject’ is?
Ik ben ook visueel kunstenaar. En dat is ook een onderdeel van mijn creativiteit, ik zie beelden als ik muziek schrijf of hoor. Ik wilde met Orbit II dus duidelijk klank en beeld met elkaar combineren. Wat ik heb gemaakt zijn interactieve kunstwerkjes die je met je smartphone moet scannen Als je de plaat bestelde kreeg je daar vijf artworks bij en dan kon je met die beelden spelen, en ging de muziek ook spelen waardoor alles – beeld en klank – mooi in elkaar vloeit. Waardoor je ook een visuele totaalbeleving krijgt van de muziek op die plaat.

In datzelfde interview las ik dat er een adoratie is voor de ruimte en het heelal? Klopt dat en waar komt die adoratie vandaan?
Het heelal is een heel ver gegeven. Als we ‘s nachts naar boven kijken zien we een sterrenhemel – het heelal, en dat is heel verbindend. Maar ook heel onbereikbaar. Dat vind ik zo opmerkelijk en dat spreekt me enorm aan. Want je ziet alleen een heel klein deeltje, bij mij gaat er dan een deurtje open dat mijn fantasie enorm prikkelt. Zeer fascinerend.

Dit interview gaat eigenlijk over de nieuwe plaat. Ik heb het nieuwe kunstwerkje ‘Shapeshifter’ enkele luisterbeurten gegeven. Mij valt het sprookjesachtige op, ook de breekbare stem die eigenlijk veel kracht uitstraalt. Iets dat je doorgaans terug vindt bij oudere helden als Joni Mitchell, voor een jong meisje van 28 een hele prestatie, ik was onder de indruk. Proficiat!
Mag ik stellen dat je – positief bedoeld – een ‘oude ziel in een jong lichaam bent’?
Nee, ik heb me altijd ouder gevoeld dan ik werkelijk ben, ik ben net 29 geworden. Meer nog, ik ben heel lang deze leeftijd geschat geweest ook toen ik 18 was, en nu pas ben ik op die leeftijd aangekomen. En dat klopte trouwens ook allemaal, want ik voelde me ook die leeftijd en nu ben ik die leeftijd, dat is wel opmerkelijk. Ik denk altijd zeer verbaal, ik analyseer alles hoe ik me voel, wat zegt het over mij, zou iemand anders zich zo kunnen voelen? Dat zijn vragen die me bezig houden. Ik ben dus heel analytisch , en ik denk dat dit dus wel iets is dat terugkomt in mijn teksten. Dat is dan wel heel bewust, want het is interessant om mensen analytisch te bekijken, omdat je daar emotioneel ook iets kunt aan hebben.

De cover “Blowin In the wind” is voor mij een beetje een song ‘don’t touch’ maar je vindt die song opnieuw uit. Is er een adoratie voor Bob Dylan of wat is het verhaal achter die song?
Zeker. Ik had vroeger als kind slaapproblemen, ik kon niet slapen als het te stil was. Dan dacht ik dat ik helemaal alleen op de wereld was en iedereen me had verlaten. Dan luisterde ik verhalen van Harry Potter, of muziek luisteren en heel specifiek dus Bob Dylan. Wellicht omdat hij wat praterig zingt of zo, dat sprak me wel aan. Dit lied “Blowin in the wind” is altijd mijn favoriete song geweest van Bob Dylan. Als ik luister naar die tekst en besef dat het een protest song is uit de jaren ’60 (1963), maar het is nog steeds helemaal van toepassing, dat is toch opmerkelijk. Ik had iets van, hoe kan dat nu? Dat het nu nog steeds relevant is na al die jaren…

“I’m Not Leaving” is je favoriete song op de nieuwe plaat? Eerlijk gaf deze song – maar dat doen alle songs eigenlijk – me het gevoel alsof iemand me in alle eenzaamheid een plaats biedt om tot gemoedsrust te komen en even terug te kunnen ademen.
“I’m Not leaving” is inderdaad mijn lievelingssong op de plaat, omdat het heel persoonlijk is. Ik merkte in deze coronaperiode bij heel veel vrienden die in de muziekwereld zaten dat er een soort weemoed tot uitzichtloosheid optrad. Ik vond het heel erg om zulke dingen te zien gebeuren, vooral omdat ik daar zelf machteloos tegenover stond. Het enige wat ik kon doen was erheen gaan en ze vasthouden. Er voor hen zijn, dat is wat ik wilde vertellen met die song. Het gaat over iemand die in de put zit en iemand die zegt ‘hey , keer niet verder terug en blijf hier, en dan blijf ik ook hier en trekken we ons er samen doorheen’.

Onvermijdelijk kom ik bij elk interview bij het onderwerp ‘corona’ en ‘lockdown’  terecht. Hoe heb je deze tijden doorstaan als mens, koppel en muzikant?
Door zeer positief te proberen blijven. We zijn beide zeer actieve mensen en positieve mensen staan ook sterk in het leven, dat helpt. We proberen elkaar voortdurend aan te vullen daarin. En te stimuleren; we zijn ook beide van het principe om niet bij de pakken te blijven zitten, die plaat is letterlijk gemaakt tijdens de lockdown. Toen er tussen tien en half vijf in de nacht een avondklok was, hebben we echt in een externe studio gewoon ons ding kunnen doen. We gingen gewoon koken, eten en om negen uur , op de fiets naar de studio en daar muziek opnemen en om half vijf gingen we gewoon naar huis. En dat hebben we gedurende die volledige periode gewoon gedaan. Je komt in een soort raar ritme terecht en ziet niemand anders. We waren alleen maar bezig met die plaat. 

Zijn jullie er door het intensief samenwerken ook als koppel sterker uitgekomen?
Zeker en vast, als ik naderhand die teksten lees en zo stel ik vast dat naast het uiteraard te delen met anderen, ook een plaat te hebben gemaakt voor mezelf. Een heel persoonlijke weergave van wat toen aan het gebeuren was, dat is zeer confronterend achteraf bekeken. Als ik straks zestig ben kan ik hierop terugkijken en zeggen “Oh ja, toen was ik 29 en voelde me zo”... en dat heb ik naar mijn gevoel zeer goed vastgelegd.

Het is dus een heel persoonlijke plaat geworden, ben je niet bang door die houding, dat je je hierdoor naakt opstelt?
Dat is nu eenmaal de enige manier waarop ik het echt kan doen, door me volledig open te stellen. Dat is een risico. Als ik op het podium sta en zing die bepaalde persoonlijke dingen, dan denk ik achteraf: Moest ik dit gewoon vertellen, dat had ik nooit gedurfd, maar door erover te zingen valt er een last van mij af waardoor dat dus wel lukt. En dat is trouwens een van de mooiste krachten van muziek. Het is ook op zich goed dat we het steeds meer kunnen en durven hebben over de mentale problemen die we hebben. Zeker in deze coronacrisis, omdat er zoveel in je hoofd aan de hand is. Daarom is het goed om gewoon eens alle remmen los te laten en je compleet bloot te geven, in mijn geval dus erover te zingen. En dat heb ik ook op deze plaat gedaan, als andere mensen zich daarin herkennen en daar een houvast aan hebben, is het voor mij gelukt.

Wat ik ook opmerkelijk vind, dat dromerige keert over de hele lijn terug, maar in de biografie lees ik ook dat je kiest om ‘positief en speels’ te blijven. De plaat straalt zoveel weemoed én positieve energie uit. Werd voor die aanpak bewust gekozen en waarom?
Zo zit ik gewoon 100% in elkaar. Ook als er iets mis gaat, het positieve toch inzien. Ik vind het niet alleen belangrijk, maar het is ook iets dat er bij mij gewoon inzit. Ik heb eigenlijk altijd een vrolijk accentje nodig, een houvast om iets van die positiviteit naar boven te brengen. Dat gaat er bij mij dus gewoon automatisch in. Ik zie de wereld en wat er mis gaat, maar probeer er steeds dus dat positieve uit te halen. Mensen die hun best doen om er iets aan te doen of mooie dingen te maken.

In sommige interviews komt naar boven dat we beter zouden proberen het nieuwe normaal te omarmen, dan krampachtig te willen teruggrijpen naar het oude, mee eens?
In sommige opzichten kan ik wel begrijpen dat mensen terug naar het oude normaal willen. In andere weer niet. Maar langs de andere kant, dingen zoals massaal de wereld overvliegen, ik ben een grote tegenstander van die industrie. Ik geloof dan ook dat we met een nieuw bewuste manier omgaan met onze planeet, we willen alleen maar meer en meer en meer en zijn ook vaak egoïstisch bezig met alleen onszelf. En ook het gevoel dat je dat zou verdienen of zo, hoezo? Daar moet dus zeker een verandering in komen. Of het massaal consumeren van vlees. Dat zijn dingen die gerust mogen veranderen naar mijn mening.

Wat zijn de verdere plannen, ga je ook op tournee  met deze plaat?
Hopelijk wel. Als het goed is, kan ik dat binnenkort bevestigen. Ik ga naar UK in november, en dan is het de bedoeling dat we naar het noorden afzakken naar Glasgow en later Frankrijk, maar ook België staat op die lijst! 

Wat zijn je grote ambities; heb je een soort doelstelling voor ogen als artieste/muzikant?
Jazeker, ambities zijn tegenwoordig wel heel moeilijk, omdat de hele wereld gewoon aan het veranderen is. Ik wil heel graag de wereld rond touren, op een bewuste manier zodat het niet haaks staat op mijn mening over vliegen. J  En een andere ambitie is als artiest een soundtrack te mogen maken voor een grote film, dat wil ik ook wel echt graag doen.

Bedankt voor dit fijne gesprek. Ik hoop , als je naar België komt je live te kunnen zien optreden. Veel succes met uw release.
Op 12.11.21 in de Botanique, Brussel o.m.

Cult Of Scarecrow

Cult of Scarecrow - De belangrijkste doelstelling is om na meer dan dertig jaar in de muziekwereld eindelijk erkenning te krijgen

Geschreven door

Cult of Scarecrow - De belangrijkste doelstelling is omna meer dan dertig jaar in  de muziekwereldeindelijk erkenning te krijgen

We citeren even de informatie van de vi.be pagina van de band: ‘’
 In 1995 hielden ze er mee op, maar in 2017 kwamen de bandleden van Die Sinner Die (met in hun rangen vooral oud-leden van de Belgische thrashmetalband Dead Serious) terug bij elkaar. De bandleden, inmiddels meer dan 20 jaar ouder, maar met nog meer goesting dan vroeger, gingen nieuwe nummers schrijven. Onder invloed van diverse muziekstijlen die elk van de muzikanten had meegebracht, ontstond een soort grunge infused doom-metal.’’
Cult of Scarecrow bracht in 2018 een gesmaakte EP op de markt, en staat er nu terug met een nieuwe plaat ‘TalesoftheSacorsanct Man’. Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met gitaristen Jan Van Poorten enIvan DeStrooper.

Meer dan 20 jaar nadat  jullie ermee ophielden, kwamen de bandleden van Die SinnerDie in 2017 terug bij elkaar. Hoe is alles begonnen? 
Eigenlijk is het allemaal veel vroeger begonnen, ergens begin jaren ’80 toen we (ik, Yvan en de recent overleden zanger ArmandThièbaut) aan het jammen waren op onze kamer. Vanuit dat is de band Explorer ontstaan in 1984. Die band heeft bestaan tot medio 1987. Op dat moment hadden we een optreden in Denemarken en werden er plannen gesmeed voor een tournee metDestructionin Duitsland.De twee andere bandleden haakten echter af, waardoor we de stekker eruit hebben getrokken. Via Trial, die ook net waren gesplit, zijn we bij MarcVereecken– die in 1993 is verongelukt – en Gunther Poppe terecht gekomen en hebben we DeadSeriousopgericht in 1987. Uit die band is DieSinnerdus uiteindelijk ontstaan.Maar de goesting was een beetje weg, velen hadden andere interesses ondertussen, dus is dat snel gestopt. De dingen die ze ons trouwens doorheen de jaren hebben beloofd is onvoorstelbaar, en daar is nooit iets van terecht gekomen … dat speelde ook mee. En vandaaruit is dus in 2017 Cult of Scarecrow ontstaan..In eerste instantie gewoon door de nummers van DieSinnerDie te brengen, en uiteindelijk zijn er vandaaruit nieuwe nummers ontsproten.  

Je hebt het over de jaren ’80, was dat niet een beetje typisch toen, ook bands als Ostrogoth en dergelijk waren wel gekend maar bleven ook wat ter plaatse trappelen. Is op dat vlak nu niet iets meer veranderd denk je?
We hebben nog altijd de indruk dat Belgische bands nog altijd ‘tweede keus’ zijn, en niet dezelfde kansen krijgen. Nochtans is er enorme kwaliteit aanwezig. Al is er een beweging aan de gang, kijk maar naar de affiche van Alcatraz dit jaar. Een beetje noodgedwongen moest men teruggrijpen naar Belgische bands, maar kijk eens wat een succes. We hopen dat dit geen éénmalige gebeurtenis was.

Jullie zaten in het speed/thrashgenre, wat ik me altijd al beetje heb afgevraagd, wat is volgens jullie het grote verschil tussen speed enthrash?
De snelheid. Speed was een snellere versie van heavy metal.Met nog steeds melodie in. TerwijlThrashmet ‘kappen’ is eigenlijk recht-toe-recht-aan.

Jullie hebben als muzikant heel wat watertjes doorzwommen; wat is voor jullie de grootste verandering door de jaren heen – we gokken op de digitalisering – en welke positieve of minder positieve invloed heeft die gehad op jullie carrière? 
Jan: De grootste verandering?Het leukste vind ik, als je optreed sta je voor een publiek dat even oud is als jezelf. Omdat het mensen zijn die al circa dertig jaar in die scene zitten En die er dus met de volle goesting staan.
Yvan: Dat je nu meer in kleine cafés moet spelen, is ook veranderd. Vroeger was het vaarwater van bands en zo kleiner, ook van zalen. En kon je daardoor gemakkelijker op een groter festival geraken dan nu. Omdat er nu dus gewoon een overaanbod van groepen is.
Jan: Dat is ook zo, we doen het niet voor het geld laat dit duidelijk zijn, we zijn puur voor het plezier terug samen gekomen met dit project. Maar het is wel schrikken als je in een café staat voor maar 50 man, als je vroeger zo grote festivals hebt gestaan en zo. Het voelt een beetje aan als van nul terug beginnen. We hebben het ervoor over, als je naderhand reacties krijgt dat mensen  je concert goed vonden, daar doe je het voor? Erkenning is het sleutelwoord.
Yvan: los daarvan is er zeker de ambitie om ons volgend jaar wat meer te laten gelden en iets grotere festivals te doen.

Is het net niet interessant om net nu, vanuit die kleine cafés op te klimmen naar boven? En eerst daar iets op te bouwen?
We zouden echt willen opteren voor een combinatie deze keer. Met onze eerste EP hebben we voornamelijk cafés en kleinere clubs gedaan. Nu hebben we iets, ons product is af, de mensen kennen ons ondertussen. We hebben zeker niet de pretentie om te zeggen, we willen alleen maar grotere dingen meer doen, maar we willen nu toch ook een beetje vooruit kijken.. 

Heeft de digitalisering nu , voor meer voordelen gezorgd dan vroeger denk je?
Voordeel is dat je nu gemakkelijker en sneller iets kunt opnemen dan vroeger.  Je gaat naarYoutubeen kunt op basis van filmpjes al direct beginnen. Want je ziet in vijf verschillende snelheden hoe je iets kunt spelen. Vroeger als je begon met gitaar spelen was dat met en pick-up, daar was je uren bezig om een paar noten onder de knie te krijgen. Nu is dat allemaal veel sneller door die digitalisering, zeker en vast.Dat is een enorme verbetering. 

Schept dat ook niet meer mogelijkheden om nu meer in binnen- of buitenland te gaan optreden, dan in de jaren ’90?
Ik denk het niet echt, nee. Wat wel anders is. We krijgen wel berichten dat onze muziek op de radio wordt gedraaid in Brazilië of Amerika of zo, dat krijgen we dan weer wel nu. Dat is dan wel door dat internet ofspotifyof zo. Ook dat is dus veranderd, vroeger moest jeCD’sen zo opsturen en afwachten of dat wel in orde kwam, nu zet je het opspotifyof zo en het gaat de wereld rond. 

Heeft het dan nog zin om cd’s op de markt te brengen?
Het vermindert enorm, veel mensen hebben geen CD speler meer. Maar in de muziekliefhebber is toch anders eigenlijk, daar zijn nog veel mensen die Cd’s en vooralLP’s kopen.

Met Wormhole Death Records, zitten jullie bij een Italiaans label. Hoe is die samenwerking ontstaan en heeft het  nieuwe deuren geopend?
We hebben opnames gestuurd naar verschillende labels, en ook aanbiedingen gehad.Maar zij hebben heel snel en heel enthousiast gereageerd, en ze hadden overduidelijk heel goed geluisterd naar onze muziek. Hun voorstel was veruit het beste. Onze bassist Gunther heeft contact metGuy VercruyssevanRejecttheSickness en die zitten daar ook bij.Guy was vol lof overWormHoleDeath, iederéén die we spraken eigenlijk, dus de keuze was snel gemaakt.

Er werd opgenomen en gemixt in de Oceanside Studios (o.a. Diablo Blvd, Spoil Engine, Hexa Mera, King Hiss, …) door Ace Zec, en de mastering werd gedaan door Carsten Bucher (werkte o.m. met Napalm Death en Agnostic Front) in de Track1 Studios in Bremen. Hoe groot was de impact van deze toch wel heel sterke samenwerking op dit debuut?
Dat heeft zeker deuren geopend. We zijn bij Ace terecht gekomen. Hij is zeer correct, een super goede drummer ook, en ook wel streng. De eerste keer heeft hij die EP gewoon opgenomen. Alles werd tot de puntjes uitgewerkt, maar dan ook alles… hij heeft er echter iets van gemaakt dat we bij niemand anders zouden kunnen hebben verwezenlijken. Hij heeft trouwens zelf demasteringook gedaan. Hij heeft het niveau van dat debuut dus zeker opgetrokken, en dat heeft zeker voor meer deuren gezorgd die open zijn gegaan. 

We zijn ondertussen bij de nieuwe plaat ‘Tales of the Sacorsanct Man’ aanbeland; ik heb hem helaas nog meer eenmaal beluisterd, veel te weinig. Maar het balanceren tussen donkere klankentapijtjes en een eerder toegankelijke ‘touch’ viel me enorm op. Is dat een bewuste keuze en zijn jullie het eens met die mening?
Dat komt door de inbreng van meerdere muzikanten binnen ene band die hun zegje mogen doen, we zijn met zes – eigenlijk zelfs zeven – en dat klikt je muzikale pad open.We schrijven onze muziek niet in de zin van ‘zo moet het zijn’. Om een voorbeeld te geven, Yvan is meer eenThrashgitarist terwijl ik veel rustiger en melodieuzer tewerk ga. Ook de andere gaan soms een andere gang uit. Ieder idee van iedere muzikant binnen de band is belangrijk, daardoor krijg je dus dat schipperen in vele uitersten.

Waarom zijn er trouwens twee verschillende datums voorzien van de release, eentje in juni voor België via Sounds Of Hell en de rest pas in september via Wormhole?

Om commerciële redenen wildeWormHoleDeathgeen release doen in de zomermaanden. Nochtans was alles al klaar. De wereldwijde releaseis dus pas op10 september.Maar we hadden al een paar optredens, en we wilden onze fans al de mogelijkheid bieden om de CD te kopen. Enkel de fysieke CD. Download en streaming is ook voor 10 september.

Er is ook een soort release show, wanneer en waar? In Diest dacht ik? (25 september) Dat is wel ver… en zijn er nog optredens gepland?
We hebben dat gedaan omdat Sounds of Hellonze online distributie doet in de Benelux, en dus is het maar logisch dat wedat daar doen.Het is eigenlijk ook wel een ideale locatie, centraal gelegen. https://www.facebook.com/events/136705741727879 We spelen volgendeweek ook inAsgaard, Gent-Brugge, 6 november op Donk, Overmere, een festival met o.a.FireForce: https://www.facebook.com/events/906314409963586/ . Ook nogRock Classic Bar in Brussel:
https://www.facebook.com/events/4183929715007074

Heeft deze COVID tijden het groei proces vertraagd? Met andere woorden hoe heb je als band (en mens) deze periode doorstaan?
Veel optredens die door COVID niet zijn kunnen doorgaan, niet kunnen repeteren. Nee, simpel was dat allemaal niet. Iedereen is zijn stukken thuis beginnen opnemen en we hebben dat naar elkaar gestuurd, en zo hebben we die nieuwe plaat in elkaar geknutseld om die te laten releasen in juni. Dan zijn we de studio in gegaan, rekening houden met de corona maatregelen van afstand houden en mondmaskers dragen. 

Ben je daar als band sterker uit gekomen? En ook.. hadden jullie problemen om bepaalde skills terug onder  de knie te krijgen door dat lang stil zitten?
We speelden sowieso verder gitaar thuis, dus nee daar hebben we geen problemen van ondervonden.We zijn wel beginnen repeteren online en hebben daarin even geïnvesteerd. En via skype zo iets te kunnen uitwerken, maar dat werkte langs geen kanten; we hebben ook een COVID video clip opgenomen, dus we zijn eigenlijk altijd wel bezig gebleven met elkaar… het is zeker niet gemakkelijk, door elkaar niet meer zoveel te zien , komen er bij sommige andere interesses en dat zorgt ervoor dat sommige er dus de stekker uit trekken. Dat is bij ons dus niet gebeurd, dus op dat vlak zijn we er sterker uit gekomen.

Over enkele live optredens hadden we  het al. Wat zijn de verdere plannen  in die richting, voor dit en volgend jaar?
Eigenlijk optreden, dat is het grote plan, zoveel mogelijk om onze nieuwe plaat voor te stellen.

Er zijn geen nieuwe nummers ontsproten of zo uit deze tijden? Plannen in die richting dan?
Nee, bewust hebben we daar niet aan gewerkt. We hebben de afspraak gemaakt ons niet bezig te houden met nieuwe nummers, wat we wel deden is op onszelf eens iets op te nemen , maar op repetities zijn we bezig met die plaat repeteren zodat de routine erin zit om dat op het podium te brengen. We moeten er gewoon staan! Dus nieuwe nummers of zo is niet aan de orde nu. 

Na al die jaren , wat is jullie grote ambitie/en of doelstelling , of ben je daar niet  mee bezig?
Yvan:
 Ik ben blij met wat ik heb , maar wil nog meer. Mooiere optredens, en ook in Vorst Nationaal optreden is zeker een droom. Dat is al een droom sinds we bij Explorer speelden. En ook eindelijk wat meer erkenning, na al die jaren, voor wat we hebben gedaan en doen. We zijn al meer dan dertig jaar met muziek bezig, we hebben toch al wat bewezen. En nog een nieuwe cd opnemen…
Jan: Zoals Yvan zegt, erkenning krijgen na dertig jaar in de muziekwereld , zou al heel leuk zijn en is een doel op zich. Voor ons het grote en belangrijkste punt. MetExplorer hebben we nooit iets echt uitgebracht. Het was de bedoeling om het vroeger materiaal vanDeadSerious terug uit te brengen, maar eerst komtCult ofScarecrow. Maar het idee om dat ooit te doen is er… dus dat is ook ergens een doelstelling. Maar het voornaamste dus eindelijk die erkenning krijgen…We doen wat we niet kunnen, maar willen wel doen wat we kunnen. 

De erkenning … die jullie in mijn ogen al lang verdienen, daar duimen we voor.
Dank voor dit fijne gesprek, veel succes met de nieuwste plaat en hopelijk zien we jullie snel op het podium.

Funeral Dress

Funeral Dress - Wanneer houdt het op? Indien ik voel dat het lichamelijk niet meer gaat zal ik de stekker er wel moeten uittrekken; ik hoop dat het nog lang mag duren

Geschreven door

Funeral Dress - Wanneer houdt het op? Indien ik voel dat het lichamelijk niet meer gaat zal ik de stekker er wel moeten uittrekken; ik hoop dat het nog lang mag duren

Sinds 1985 drukt Funeral Dress zijn stempel op het punk gebeuren in ons landje en zelfs in het buitenland. De band heeft heel wat watertjes doorzwommen, en staat nog steeds als een huis. Onlangs stonden ze op Alcatraz Metal Fest en bewezen dat de lijn tussen metal en punk dunner is dan ooit tevoren, door de SWAMP stage van de eerste tot de laatste seconde, van voor tot ver naar achter in vuur en vlam te zetten.
We hadden een fijn gesprek met frontman Dirk.

Funeral Dress bestaat ondertussen 36 jaar, dat is een heel leven
? ; als je terugkijkt op het verleden, wat zijn zo een beetje de hoogte- en dieptepunten?
Ik ga eerst met dieptepunt beginnen toen in 1991 onze drummer was gestopt en onze bassist en gitarist besloten om een andere band te beginnen; toen was het even  slikken om de band terug op te starten  Op elke toer kom je ook wel een slecht moment tegen  Ik  zal 1 voorbeeld geven, rond 2010 waren we op toer in de USA, we moesten in Las Vegas spelen, de dag nadien speelden we in Salt Lake City, een trip van meer 10uur, we kwamen aan in Las Vegas mooie zaal maar zag er allemaal nieuw en niet open uit. We wachten daar enkele uren in de verschroeiende zon (en geloof me daar kan het heet zijn) komt daar ineens een pipo op een veloke aan “sorry guys we re not open yet”… de verbouwingen waren wat uitgelopen en hij vond het niet nodig om ons of ons agency te verwittigen. Maar kom in enkele weken terug dan kunnen we de show wel doen…maar door zo’ n pippo doe je veel verlies. Je moet die dag wel je camionette, chauffeur en slaapplaats betalen maar geen gage,…zo maak  je op elke toer wel iets mee?  
Hoogtepunten voor mij persoonlijk?  Daar  kan ik al een boek over schrijven…We zijn begonnen in 1985 toen punk in de touwen lag, geen optredens meer geen goede cafés, .toen vond ik het net het juiste moment om zelf een band te vormen…we dachten nooit buiten de  Kempen te geraken  Het  eerste hoogtepunt was toen  we opeens gevraagd werden om te spelen in o.a. Duitsland en Nederland. .Ondertussen staat de teller op meer dan 1000 optredens van ziche zussen bolder tot NY en Moskou. .Er zijn teveel  leuke momenten en hoogtepunten maar  elke toer zal zijn ups en downs hebben zeker?

Waar kwam die interesse voor punk vandaan, wie zijn jullie grootste invloeden?
Toen ik  een14jarig jongetje was had ik lang haar en een jeansvestje met AC/DC en Kiss maar toen ik voor eerst bands als The Sex Pistols, Damned,…hoorde, voelde ik een rush. Mijn  hart bonkte  in mijn keel en wist dadelijk, dit is het .. Bands die veel voor mij betekenen zijn vooral UK SUBS , The EXPLOITED.  Met deze bands speelden we trouwens ontelbaar keren samen. Ik ben in 1992 ook voor 6 weken met The Subs mee naar USA geweest naar het huwelijk van de zanger, dat was juist de tijd van het Guns N’ Roses spaghetti incident (ze coverden toen doen ‘down on the farm’ van UK Subs) ben ook  mee geweest met  backstage pasjes van o.a. Poison, Guns N’ Roses etc.,….

Een vraag die velen zich stellen. Is punk nu dood of niet?
Nee,  maar zoals bij elk genre zijn er ups-and-downs

Met “Party On” hebben jullie een monster hit te pakken , vaak is dat een zegen, maar ook soms een vloek.
Ik zag een tijdje geleden The Kids voor hun 40ste verjaardag in de AB en iedereen was aan het wachten op “There will be no next time”, een beetje frustrerend eigenlijk, vond ik. Ondervinden jullie dat ook?
Bwa dat is dubbel dankzij ‘party on’ zijn er veel deuren opengegaan. Dus vooral positief voor ons ..

Jullie hebben in binnen- en buitenland gestaan, overal een beetje. Welke buitenlandse optredens zijn je het best bij gebleven?
Toen we voor het eerste in CBGBS speelden dat was toch zeer speciaal . Dat is zowat de meest legendarische zaal in het punkmilieu. als je ziet dat daar bands als Ramones of Blondie  hun eerste stappen hebben gezet…In 2013 speelden we ook  op punkrockbowling in Las Vegas. Dat is een van de grootste punkfests in USA. We hebben ondertussen ook 15x gespeeld op Rebellion Fest in Blackpool UK. Als laatste British punk invasion in Ca gedaan,  waar er de grootste rellen  zijn uitgebroken die ik ooit heb gezien. Dat  is toen op CNN , FOX news etc. geweest. Het festival is trouwens ook stilgelegd.

Funeral Dress stond onlangs op Alcatraz Metal Fest. Een punkband op een metal festival? Maar dat viel zeer goed mee, volgens ik heb vernomen (tot mijn schaamte jullie niet live gezien daar, ik had een interview)
? … Hoe waren de algemene reacties?
Dit was zeer tof en ik wil langs deze weg de organisatie bedanken om ons als punkband te boeken, de tent ontplofte vanaf eerste song.. Vroeger werd  alles meer in hokjes gemurwd.  Je bent punker of new Waver of metalhead. Nu heb je meer  een geheel  binnen zowel de rockscene als de techno dance..  .Ik luister zelf naar veel verschillende soorten muziek. Zo ben ik  o.a. een zeer grote Motorhead fan maar hou ook van oude metal als Judas Priest, accept, girlschool,…. It s all rock n roll zou ik zeggen en we zijn ‘ one family.. Zo spelen we in oktober ook voor de 2x op Sinners day; in een ver verleden ben ik dj geweest in new wave dancings.  dus de cirkel is rond ik kijk enorm uit om met Gary Numan te spelen daar.

Ondanks alles zijn er wel raakpunten tussen metal en punk, toch? Of niet?
Zoals in vorige vraag al aangegeven, heel veel raakpunten.  punk is iets ruwer, metal meestal iets technischer

Er is ook een personeelswissel geweest, vertel er eens wat meer over?

We hebben een nieuwe gitarist Ben die heeft een 20tal jaren geleden ook al bij Funeral Dress  gespeeld maar dan als drummer. Strum , onze vorige gitarist,  heeft zoveel gedaan voor de band zonder hem hadden we niet gestaan waar we nu staan. En ik vond het enorm jammer dat hij de band verliet maar met Ben hebben we de ideale vervanger.

Ik veronderstel dat het een van jullie eerste echte optredens was sinds lang, heb ik het mis? Hoe groot was de honger om terug echt op te treden?
Ja onze laatste optreden was in 2019 in Berlijn en dan na 2 jaar ineens  op een topfestival als Alcatraz staan was echt de max.

Hoe heb je trouwens als band (en mens) deze tijden doorstaan?
Zoals iedereen vermoed ik  thuis

Heeft die periode niet gezorgd voor meer tijd om nieuwe songs te componeren? Zo ja of nee, mogen we ons nog aan nieuw platenwerk verwachten?
ja in November  gaan we in de studio een eerste single mag je in januari  verwachten  en dit gaat zijn “FUCK THE FUCKING FUCKERS BEFORE THE FUCKING FUCKERS GETS YOU” … we gaan voor Guinness record boek (lol) meeste x fuck in 1 song

Haha ? Wen wanneer kunnen we jullie verder live bewonderen?
We spelen dit jaar nog op zaterdag 18 sep op Ratrock Harelbeke, 31 OKT Sinners Day Heusden-Zolder, vrijdag 19nov in cc zwaneberg Heist op den berg met The kids en BA en op 4 december in den dreef in Vorselaar (met o.a. red zebra, Exploited) maar deze laatste is uitverkocht.
Voor 2022 is o.a. Rebellion Fest in uk al bevestigd en doen we ook een groot Festival  in San Francisco.

Ik vind het prachtig hoe Funeral Dress zijn punk roots trouw blijft, maar wanneer houdt het voor jullie op, denk je zelf, hopelijk nooit uiteraard…?
Punk zit in mijn hart. Ik zou , als sideproject misschien éénmalig nog wel eens een heavy metal song en new wave song willen opnemen. Maar Wanneer houdt het op? Ik  heb wat gezondheidsprobleempjes (cvs/fybro) indien ik voel dat het lichamelijk niet meer gaat zal ik de stekker er wel moeten uittreken ik hoop dat dit nog lang duurt.

Na al die jaren, zijn er nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt?
Een goeie nieuws plaat maken en nog vele toffe optredens

Jonge beginnende punk bands, welk advies wil je als oude rot in het vak ? meegeven?
Volg je hart spring niet in op een rage maar speel iets dat je recht uit het hart komt . Dat is niet alleen voor punk band maar geldt evenzeer voor elk genre.  En vooral volhouden .

Bedankt, zet hieronder eventueel een link waar onze lezers merchandiser of zo kunnen aanschaffen?
Op onze  optredens of je kan me mailen op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Pics homepag @ShootnRock – Tim Vermoens photography

Maanzaad

Maanzaad - We zijn zeven jaar verder gegroeid, zonder iets fysiek uit te brengen, dat is opmerkelijk aan ons

Geschreven door

Maanzaad - We zijn zeven jaar verder gegroeid, zonder iets fysiek uit te brengen, dat is opmerkelijk aan ons

Maanzaad put zijn inspiratie niet enkel uit de typische dubreggae – zoals zijn voorgangers - maar verlaat heel bewust de comfortzone en trekt op avontuur door het weidse landschap. Voor de doorsnee reggae fanaat zijn ze een beetje een vreemde eend in de bijt, maar zij die houden van bands die binnen dat genre buiten de lijntjes durven te kleuren, genoten met volle teugen.
De band legt de lat vanaf de eerste noot enorm hoog en beschikt over topmuzikanten die improvisatie en spelplezier heel hoog in het vaandel dragen. Ze sloten op 28 augustus de eerste editie van Festivital in Sint-Pauwels. We hadden vóór hun concert een interview met zanger Adriaan en zangeres Shikha over de evolutie van de band, dit optreden en hun toekomstplannen.
Review hier Festivital 2021 - ‘Pally town edition’ - Een perfect huwelijk van rock, opzwepende reggae en dub (musiczine.net)

Hoe kwam de band tot stand? Waar leerden jullie mekaar kennen en hoe versmolten jullie tot Maanzaad?
Adriaan: Maanzaad is ontstaan uit de as van Grasjas, doordat de instrumentalisten niet meer op dezelfde lijn zaten als de frontman, er zijn enkele muzikanten binnen de band wel samen verder gegaan. Ik heb dan Moustafa (onze drummer) ontmoet toen we samen werkten in de concertzaal van ‘De Spiegel’ (nu De Casino), in de foyer, Sint-Niklaas; we kenden elkaar dus al een tijdje.
Ik zat in andere projecten, en we zijn samen wat beginnen jammen en zo, en ik ben dan beginnen zingen voor hun instrumentaal project, zo is de bal aan het rollen gegaan eigenlijk. De band zelf speelde al een tijdje toen ik erbij gekomen.
Shikha: De vrouwelijke vocalisten zijn er pas later bij gekomen, toen was de band al een tijdje bezig (van 2010)
Adriaan: We hebben eerst met een paar backing vocals zangeressen gezongen, we waren eerst met drie backing vocals. Met Kimberly en Ineke, die hebben Shikha mee gebracht. Dan hebben we de mooiste jaren van de band meegemaakt op Polé Polé en de Gentse Feesten. En ook Parkies in Sint-Niklaas (2012)… Een heel fijne periode.

Waarom in Het Nederlands, al lijkt me dit een mooie tendens tegenwoordig om je ding te doen in eigen moertaal?
Adriaan: Ik heb altijd in Nederlandstalige bands gezeten, ik heb nooit de ambitie gehad om in een andere taal te zingen. Gewoon omdat de mensen hier de taal begrijpen, je kunt sommige dingen in het Engels zeggen of zingen, als je die in het Nederlands zingt , komen ze gewoon beter of anders binnen doordat de mensen het wel begrijpen. Dat is belangrijk voor mij.

Je ziet het tegenwoordig wel meer en meer dat bands teruggrijpen naar de Nederlandse taal, niet alleen in wat jullie doen, maar ook in de hiphop wereld bijvoorbeeld
Adriaan: Dat is vaak ook meer dialect terwijl Nederlands toch eerder uitzonderlijk is. Er is wel een band die in het West-Vlaams reggae heeft gedaan, maar in het Nederlands is toch nog net iets anders.

Jullie beschrijven jullie muziek als dub/reggea/rock? Maar ik zie vooral zeven verschillende ideeën die ontspruiten uit de zeven muzikanten . Klopt dit? Hoe zou je je muziek omschrijven , los van deze regels?
Adriaan: Er is geen baas in de band, we zijn een democratie. En iedereen doet wat hij doet, zonder dat iemand daar raar op zal reageren. Uiteraard zijn er dingen die je bespreekt, maar elk idee wordt onder de loep genomen. Ik kom eerder uit de punk scene, onze gitarist houdt van jimi hendrix en zo kunnen we doorgaan, al die verschillende uitgangspunten zetten we in de band.

Voor mij maakt dit weinig uit, maar is dat soms niet frustrerend naar promotors of zo toe die er moeilijk over doen omdat ze jullie niet in een hokje kunnen zetten?
Adriaan: We krijgen daar wel soms opmerkingen over, Reggae is vaak over vrolijke vibes en zo, bij ons komt daar toch soms andere dingen om de hoek kijken waardoor men de wenkbrauwen fronst. Maar als we puur reggae zouden doen sluit dit niet aan bij onze eigen realiteit

In dat donker kantje, wordt de humor niet vergeten; een bewuste keuze?
Adriaan: Ik heb, zoals hierboven gezegd, in Punk bands gezeten en die punk spirit blijft toch ook wel hangen. Vandaar misschien dat ‘donker kantje’. Die Maatschappij kritiek is  trouwens geen gimmick integendeel, laat dit duidelijk zijn.
Shikha: Het is gewoon zo gegaan, zo gegroeid door de jaren heen eigenlijk.
Adriaan: Wat ook een beetje speelt, we zijn niet echt Jamaicaans, we zitten niet in die cultuur. Pas op, begrijp het niet verkeerd , we zijn er niet tegen dat mensen die niet tot die cultuur behoren dat doen. Maar voor ons is dat wel zo, dat we daardoor niet puur reggae kunnen (en willen) brengen ; eigenlijk ik heb het gewoon soms lastig met ‘white boys’ die Jamaicaans zingen… zonder nogmaals dat echt te veroordelen.
Shikha: Als je niet echt tot die cultuur behoort, kun je ook niet echt ‘menen’ wat je zingt. Of zegt… Het verhaal klopt dan  gewoon niet.

Zit er in jullie muziek een verhaal?
Adriaan: Wat er rondom ons gebeurt in Europese context , is het verhaal achter veel teksten. Ik hou ervan dingen te schrijven met een zekere twist achter . Neem nu “Camping Guantanamo”, dat begint heel vrolijk, maar als je het verhaal erachter begrijpt , wordt het vlug wat meer grimmig. Dat zit er bewust een beetje in , in veel van die songs. Daarom zullen we bijvoorbeeld nooit op Reggae geel staan vrezen we, omdat zij wel vasthouden aan dat Reggae idioom en wij niet. We trekken ons daar weinig van aan, het is geen frustratie ook, maar het is wel ergens spijtig dan. Gewoon op basis van dat ze daar aan vasthouden.

Ondertussen kwamen al enkele knappe albums op de markt, zelfs op korte tijd tussen 2010 en 2013 maar nu is  het een beetje stil … Hoe komt dat?
Adriaan: Dat is allemaal door omstandigheden eigenlijk, we hadden ook een promotor die vroeger wilde dat we met een product moesten afleveren;  Er is in onze privé leven ook heel wat veranderd de laatste jaren, ikzelf en ook Shikha hebben kinderen gekregen en zo… Er is ook een brand geweest in de voormalige opname studio, we hadden eigenlijk al iets klaar maar door die brand is er heel wat verloren gegaan
Shikha: Nu beweegt er toch weer wat meer. Er zijn al wat nieuwe nummers en zo.

Ik heb ergens gelezen dat jullie binnenkort een nieuwe plaat uitbrengen? Of is me iets ontgaan?
Adriaan: We hebben wel wat nummers klaar, maar door niet meer samen te kunnen spelen, zijn die niet verder uit gewerkt. Wat wel opvalt, zelfs al gebeurt er niets, en zijn er geen optredens,  niemand binnen de band stoort het dat er geen releases zijn , we zijn elkaar niet beu geworden ondanks die periode dat we elkaar niet meer hebben gezien of niet meer samen konden repeteren en zo…dat is toch ook belangrijk om weten. Iedereen mag gewoon zijn goesting doen.
Shikha: Op die manier zijn er dus zeker nieuwe nummers ontstaan, ondanks die corona en zo.. dat is toch ook positief. De kans is groot dat er ooit nog wel eens iets uitkomt, het is zeven jaar geleden. We zijn zeven jaar verder gegroeid, zonder iets fysiek uit te brengen, dat is opmerkelijk aan ons.

Als ik het goed begrijp, zijn jullie uit die corona periode sterker uit gekomen?
Corona heeft al bij al onze relatie en muziek niet beïnvloed, enkel de progressie vertraagd.

Over nieuwe nummers, er was wel iets van een single. De single “De Zon” draait om de digitale vs. de reële wereld. Hoe sta je tegenover die digitalisering, voor- en nadelen?
Adriaan: Ik vind het een beetje te ver gaan, de dag dat het internet uitvalt kan er bijna niemand nog echt met zijn auto rijden. Ik vind het een beetje hoogmoedig allemaal die digitalisering. We moeten mee, we kunnen niet anders. Ik ben op dat vlak nog wat ouderwets , ik ben er niet zo 100% fan van, ik zit op sociale media voor mijn werk /studie

Jullie hebben onlangs terug live gespeeld, hoe groot was de honger om terug op een podium te staan?
Adriaan: Dat was eerder corona proof, maar vandaag op dit festival is het de eerste keer. De honger is bij iedereen enorm.

Zijn jullie niet door stil te vallen bepaalde skills kwijt geraakt?
Dat is een beetje als fietsen, je geraakt dit niet kwijt.

Wat zijn de verdere plannen?
Shikha: Spelen, spelen, spelen en veel optreden…

Wat is jullie grootste ambitie? Is er een soort doelstelling dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig
Adriaan: Samen blijven spelen, is de voornaamste ambitie, ik denk zelfs dat deze band kan overleven zonder concerten. Onze kinderen zien opgroeien.
Shikha: We zijn gewoon een grote familie, als band , dat is voor ons een drijfveer om gewoon verder te doen zoals we bezig zijn. We hebben uiteraard ambitie, samen op stap kunnen blijven zijn en verder met elkaar opschieten als familie zoals we nu doen.

Er is geen ambitie om bijvoorbeeld in Sportpaleizen of zo te staan? Als je via een promotor of zo de kans krijgt om wereld succes te hebben, veel geld te verdienen? Zou je dat doen?
Wat belangrijk is voor ons als band, we zijn een familie en willen dat blijven. We gaan  niet over lijken, bij wijze van spreken  zoals sommige dit helaas doen. Met mensen waar je tien jaar hebt mee samen gespeeld, plots stoppen en een totaal andere band rondom jou nemen puur voor het succes? Nee, dat is niet wat we willen… maar er is zeker ambitie, zolang we die familieband die we nu hebben kunnen behouden.

Veel succes in alles wat jullie doen, we blijven het op de voet volgen…

 

Guy Verlinde

Guy Verlinde - ‘Do it yourself’ … wat je zelf doet, doe je beter; ook al zit je te prutsen, prutsen is ook nodig om het licht te zien

Geschreven door


Guy Verlinde - ‘Do it yourself’ … wat je zelf doet, doe je beter; ook al zit je te prutsen, prutsen is ook nodig om het licht te zien

Guy Verlinde is een bluesmuzikant die z’n sporen al heeft verdiend. Hij is voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Daarnaast staat hij samen met zijn Blues Brother Tiny Legs Tim aan de wieg van de Gentse blues scene. Tevens treedt hij op in scholen met zijn educatieve muziekvoorstellingen.
Daar houdt het niet mee op. Met ‘Standing in The Light of a Brand New Day’ bracht hij eind augustus zijn nieuwste solo plaat op de markt, wij hadden een fijn gesprek met Guy.

Laten we even terugkeren in de tijd. Je bent voornamelijk bekend als solo artiest en als bandleider van The Mighty Gators en The Houserockers. Hoe is alles begonnen - vertel eens meer over die projecten?
Ik ben begonnen met muziek toen ik 16 a 17 jaar jong was. Ik was al heel snel gepassioneerd door de blues. Zo ben ik van het ene groepje in het andere, het ene al meer succesvol dan het andere , terecht gekomen. Rond mijn 32ste, op een moment dat je al wat kilometers hebt afgelegd en eveneens op een moment dat je  weet  wat  niet wil, maar ook nog niet wat je wel wilt. Werd, het me al duidelijk dat ik vooral  mijn eigen ding moest doen. Ofwel werd ik een middelmatige blues muzikant die afgeleide koppies maakt van de grote helden; Ofwel  zou ik dus mijn eigen weg volgen, en dat was de eerste stap met The Mighty Gators in 2008. Dat was eigenlijk  onder de naam Lighthnin’ Guy & The Mighty Gators. Daar ben ik begonnen met slide gitaar en harmonica. We brachten een beetje een mix van Chicago Blues en New-Orleans blues. Die band is pijlsnel gegroeid, in ons eerste jaar in 2008 speelden we 32 concerten, waaronder een tour in Oostenrijk en we hadden toen ook een live plaat opgenomen.
Later kwamen de ‘growing pains’ zoals mensen die door omstandigheden de groep verlaten en dergelijke meer. Dat is trouwens een beetje het verhaal van alle bands. In die tien jaar, tussen 2008 en 2018 hebben we een heel mooi parcours afgelegd. Heel mooie platencontracten, de eerste keer in AB en Blues Peer, het zijn enkele hoogtepunten van de vele die we met die band hebben gehad. Die band is dus gaandeweg geëvolueerd van eerder ‘Chicago & New-Orleans blues‘ naar mijn eigen sound en eigen ding.
In 2015 besloot ik mijn eigen naam te gebruiken en werd de band Guy Verlinde & The Mighty Gators. De reden? Lighthnin’ Guy & the Mighty Gators was meer ‘party’ maar wat ik deed werd meer en meer persoonlijk, vandaar die naamverandering. Ik dacht, als Thorbjørn Risager en  Erja Lyytinen bekend kunnen worden met hun eigen naam, dan kan ik dat toch ook als Guy Verlinde.
The Houserockers van de andere kant, was een heel onverwacht succesverhaal. Er werd me gevraagd om op Kwadendamme Blues Festival een ode te doen aan Hound Dog Taylor. Met de bedoeling om dit te beperken tot  één optreden, maar dat viel zodanig goed mee, dat we vonden dat we daar iets moesten mee doen. We besloten ons volgende optreden in The Bordeline in Diest op te nemen en daaruit is de plaat ‘Plays Hound Dog Taylor’ ontstaan. Dat heeft een mooi leven beginnen leiden. Zo stonden we niet alleen terug op Blues Peer, maar speelden we ook in het buitenland zoals Noorwegen. De ode aan Hound Dog Taylor, mijn grote voorbeeld – ruwe slide Blues – was dus zeker een hoogtepunt op zich. In 2018 heb ik dat allemaal een beetje naast mij neergelegd om solo iets uit te bouwen. Omdat ik aanvoelde dat die akoestische muziek belangrijker werd voor mij.
Ik heb de beide projecten op een hoogtepunt neer kunnen leggen. Met The Houserockers heb ik nog een cd ‘How How How’ uitgebracht met nummers in de traditie van Hound Dog Taylor, maar dan eigentijds en met eigen composities. En met The Mighty Gators nam ik nog het album ‘X’ op. We hebben daarmee een tour gedaan, naar aanleiding van onze tiende verjaardag in de eerste helft van 2018. In de tweede helft werd het een ‘Farwell tour’. We hebben daarmee in OLT Rivierenhof, AB, De Roma, Cognac Blues Passions, …  gespeeld. De cirkel was gewoon rond.
In 2019 wou ik wat intiemer,  en van daaruit is mijn eerste solo plaat ‘All is forgiven’ ontstaan. En nu is er dus ‘Standing in the Light of a Brand New Day’.

The Houserockers zijn gesplit dacht ik, niet? En komt er ooit nog iets uit van The Mighty Gators?
The Houserockers zijn niet gesplit, op een bepaald moment moet je kiezen om er echt compleet voor te gaan. En iedereen was ondertussen ook bezig met andere projecten. Het was een mooie rit geweest. En we hebben het gewoon mooi afgerond. Maar is zeker geen split geweest. Het kan goed zijn dat we binnen enkele jaren er terug iets mee doen. Hetzelfde geldt voor The Mighty Gators, we kunnen dus niet zeggen dat we gesplit zijn. Beide projecten staan gewoon even ‘on Hold’. Misschien voor altijd, maar even goed ontspruit er binnen enkele jaren toch iets nieuw met diezelfde projecten.

Samen met Tiny Legs Tim sta je ook aan de wieg van de Gentse Blues scene, die nauw verbonden is aan de bluesclub Missy Sippy. Vertel daar eens iets meer over
Sommige dingen plan je in het leven, andere komen onverwacht spontaan op je af. In 2011, bij gebrek aan bluescafés in Gent, ben ik met een elektrische bluesjam begonnen. Ik had toen al wat maturiteit en wat naam gemaakt als Lightnin’ Guy. Samen met Tim ben ik begonnen met ook akoestische jams te organiseren. En zo zijn we in Hotsy Totsy beland, waar we Marie Follebout leerden kennen. Het was voor Marie tijd om haar eigen verhaal te schrijven. En doordat er bij die bluesjams zoveel animo was, is de Missy Sippy ontstaan. Logischerwijze zijn Tim & ik daar beginnen bluesjams en optredens organiseren. We hebben een hele nieuwe generatie blues muzikanten podiumkansen gegeven. Het verschil met andere bluesjams is dat iedereen met iedereen speelt ongeacht het niveau. Bij veel bluesjams willen de goede vaak niet spelen met de beginnelingen. Dat hebben we bewust willen vermijden. Dat heeft er wellicht voor gezorgd dat sommige mensen afhaakten, maar ook dat jonge mensen wel op het podium durfden komen. Daardoor hebben we een soort sfeer gecreëerd van ‘iedereen helpt elkaar’. Dat is op de dag van vandaag nog steeds zo. Neem nu Olivier Vander Bauwede waar ik nu in duo mee speel en ook veel gespeeld heeft op mijn nieuw album, is zo iemand die ik leerde kennen op de bluesjams. Hetzelfde met Toon Vlerick die ook naar de bluesjams is gekomen, hij heeft ook enkele jaren bij The Mighty Gators gespeeld. Hij speelt nu bij Absynthe Minded en andere projecten.
Weet je, ik heb altijd kansen gekregen als jonge muzikant waardoor ik het gevoel heb dat je zelf jongeren de kans moet geven. Dat is trouwens hoe de bluestraditie altijd gewerkt heeft. Daarom ben ik blij dat er nu een florerende blues scene is in Gent. Ik heb me wel een beetje terug getrokken, omdat ik voel dat het loopt en goed draait. Blij dat het nu nog steeds blijft lopen.

Is het geen groot voordeel dat je in Gent een grote florerende muziek scene hebt, zoals in de jazz, die open staat voor veel waardoor je daar ‘gemakkelijker’ (ik wik mijn woorden) iets kunt mee doen? Of zie ik dat verkeerd?
Ja, maar Gent stond vroeger  niet open voor blues. Ik heb bijna nooit in Gent gespeeld. Men keek een beetje neer op Blues in Gent. Het was meer de stad van de Jazz en alternatieve pop en rock muziek . Maar blues heeft het ook soms een beetje aan zichzelf te danken, omdat het zich soms wel profileert als bluesrock, bier drinken en platte ambiance. Terwijl Blues veel meer is dan dat. Daarom ben ik ook blij dat er in de Missy Sippy akoestische jams zijn geweest, waarbij we naar die meer Afro-Amerikaanse blues konden gaan. En minder de blues rock van ZZ Top of zo, waar niets mis mee uiteraard. Maar bluesrock staat toch dichter bij hardrock of classic rock dan bij de blues van Muddy Waters en zo. Er was dus weinig blues in Gent, maar doordat we die bluesjams op zo een bijzondere wijze deden, zag je dat plots studenten van het jazz conservatorium in Gent plots geïnteresseerd geraakten om naar die bluesjams te komen. Hun ogen vielen dan ook open wanneer ze jonge mensen heel wild op die blues zagen dansen. Terwijl jazz toch wat meer gereserveerder was. In het begin was het dus moeilijk, maar doordat er nu veel muzikanten zijn  die de blues energie ontdekten , kreeg de bluesscene een hele grote lift in Gent.

Leeft blues dan bij de jeugd, want ik heb altijd de indruk gehad dat jongeren toch eerder naar die Bluesrock gaan, zoals ZZ Top, en niet echt die Blues van Muddy Waters bijvoorbeeld? Of zie ik dat verkeerd?
Het klopt, toen ik veel naar de Banana Peel ging was ik altijd de jongste. Maar wat de Gentse bluesscene en Missy Sippy hebben bewezen, dat vele jongeren wel open staan voor bluesmuziek wanneer ze de kans krijgen om in contact te komen met goede bluesmuziek. Ik ken geen enkele club waar jonge mensen ‘s avonds gaan dansen op oude bluesmuziek. Meestal zijn het oudere mensen die pintjes staan drinken terwijl ze genieten van blues, daar is ook niets mis mee. Maar in Missy Sippy hebben ze dus die danstraditie kunnen doen heropbloeien. Wat er ook vaak over het hoofd wordt gezien is dat vanuit de Lindy Hop en de Swing dansscene er een ook een florerende blues dansscene is ontstaan waar koppels hele avonden op bluesmuziek dansen.  Dat wordt jammer genoeg nog te weinig gelinkt aan de globale bluesmuziekscene. Zo speelde ik in o.a. Rijsel, Antwerpen en Brussel voor een volle zaal dansers, die een hele avond dansten op trage bluesmuziek. Dit noemt men ‘Slow Drag’ avonden. Fantastisch om mee te maken, maar jammer genoeg te weinig gekend bij het traditionele blues publiek. En dat waren trouwens meestal jonge mensen, dus het stemt me hoopvol dat bluesmuziek niet zal uitsterven. Sommige clubs moeten enkel durven openstaan en leren hoe ze die jonge mensen kunnen bereiken, en daar is Missy Sippy heel goed in geslaagd.

Iets totaal anders. In 2010 werd je werkloos en koos je voor een leven als beroepsmuzikant, klopt dat? Was dat ook geen risicovolle beslissing, want echt rijk kun je met muziek niet worden in ons landje?
Ik ben daar ingerold. Ik was anders wel tevreden geweest wanneer ik naast mijn job in een band had gespeeld, vier à vijf keer had kunnen optreden in de maand, om de twee jaar een cd kunnen opnemen, en links en recht een festival kunnen spelen. Maar in 2009 verloor ik mijn job door de economische crisis, maar ik kreeg toen ook mijn eerste platencontract bij Parsifal. En na elf jaar te hebben gewerkt leek het me een goed idee om zes maanden te doppen en mijn album op te nemen. En ik ging er vanuit dat ik daarna een job zou moeten gaan zoeken. Ik ondervond vlug dat ik alles beter kon organiseren. Zo kan ik bijvoorbeeld mijn eerste mails versturen om acht uur in de ochtend, terwijl de meeste muzikanten dit pas kunnen na hun job, het eten en zo. En dan is dat pakweg zes à zeven uur in de avond. In die zin heb ik een grote voorsprong op iemand die dit niet full time met muziek kan bezig zijn. Daarnaast zat ik vroeger in de socio-culturele sector, waar ik sowieso veel dingen heb moeten organiseren. Alles wat ik daar geleerd heb, gebruik ik voor mijn eigen muzikale carrière. Door meer tijd te hebben om te kunnen bellen en mailen, kreeg ik plots meer optredens. En ik kreeg veel steun van het platenlabel. Nico Mertens van Parsifal heeft een belangrijke rol gespeeld in de ontwikkeling van mijn muzikale carrière. Rijk zal ik er inderdaad niet van worden, maar ik kan er wel van leven. Op een gegeven moment komt ‘de kar’ in beweging, en is het gemakkelijker om die in beweging te houden dan die vanuit stilstand in beweging te krijgen. En sinds 2012 doe ik buiten de spotlight van de avond concerten ook schoolconcerten. En zo kon ik er op een gegeven moment van rond komen. Ik leef redelijk sober, dat helpt ook. Ik heb als muzikant al veel meer bereikt dan ik ooit had gehoopt: ik heb meerdere keren op Blues Peer en in de AB gespeeld. Ik hoopte om ooit één plaat op te nemen, maar dit nieuw album is ondertussen al mijn dertiende plaat. Ik kom misschien niet in de grote media, maar “I’m living the dream”. En dat is toch bijzonder.

Nu is er ‘Standing in the Light of a Brand New Day’. Ik vind het een zeer warme, aanstekelijke schijf, maar niet typische blues (dat is positief bedoeld ).  Je verlaat vaak de comfortzone van het genre. Is dat bewust of zie ik het verkeerd?
Ik beschouw mezelf nog steeds als een ‘bluesman’. Maar het eindresultaat is niet altijd een typische bluessong meer. Op een bepaald moment moet je keuzes maken en daarom ben ik blij dat ik steeds meer mijn eigen identiteit aan mijn muziek kan geven. Mijn liedjes klinken niet meer als de slide blues van Elmore James of de fingerpicking van bijvoorbeeld Mississippi John Hurt of Fred McDowell. Maar ik vertaal die slide en fingerpicking nu steeds meer naar mijn taal. En combineer die oude bluestraditie met mijn voorliefde voor bijvoorbeeld Wereldmuziek, Bob Dylan, Tom Waits, … De plaat toont vele facetten van mijn identiteit. Sommigen zullen ontgoocheld zijn omdat het geen typische blues plaat is, andere houden van die hele rijke mengelmoes van blues met een eigen inbreng van stijlen. Vroeger maakte ik genre albums, nu wil ik enkel nog Guy Verlinde platen maken. Op ‘All Is Forgiven’ wilde ik terug naar de basis met kleine uitgeklede akoestische songs. Maar nu had ik het gevoel dat ik klaar was voor een volgende stap, waardoor de songs terug wat meer aangekleed worden. De blues zit er nog in, maar zit nu wat meer verstopt. ‘Standing in the Light of a Brand New Day’ gaat over een nieuw begin, opgenomen in één van de moeilijkste tijden van mijn leven, maar wou er een positieve eigentijdse flow aan geven.
Kijk, als je iets maakt dat al ooit gedaan is, voeg je heel weinig toe. Vandaar dat ik bewust mijn eigen weg aan het gaan ben als songwriter. Ik kan proberen Muddy Waters na te doen, maar dan voeg ik niets toe en het zal nooit zo diep gaan als het origineel. Daarom kon ik mijn eigen originaliteit als Guy Verlinde ontdekken.

De plaat straalt ook veel warmte uit, niet alleen vocaal, maar ook instrumentaal. En toch hoor ik er ook wat weemoed in, klopt dit? 

Sinds maart vorig jaar is het leven ontwricht. Normaal werk je hard om vooruit te gaan, maar van maart vorig jaar werk ik nog hard om niet achteruit te gaan. En dat is heel moeilijk, want alle optredens vielen plots weg. Tussen maart en juli heb ik geen gitaar gespeeld, ik had gewoon geen fut. Er kwam zelfs stof op mijn gitaar. Normaal ging ik in mei 2020 een album opnemen, maar we mochten niet meer repeteren en ook niet opnemen. En daarnaast was er ook geen geld meer. In  juli 2020 mochten we terug even optreden. Maar niet voor lang, want in augustus vielen bijna alle optredens terug weg. Toen besliste ik om studiotijd te boeken, zonder te weten hoe ik het zou betalen. Zo heb voor het eerst een crowfundingcampagne gedaan. En de grote steun van de vele fans heeft me erdoor geholpen. Niet alleen dat, ik heb ook met heel veel bevriende muzikanten samengewerkt aan deze plaat. Zo staan er zeventien muzikanten op de nieuwe plaat. En die warmte waar je van spreekt, die kom door dat iedereen de studio zag als een soort lichtpunt in moeilijke tijden. Het was een moeilijke periode, vandaar dat weemoedige, maar eigenlijk is die plaat iets heel positief geweest. Het was een soort muziektherapie.

“In July” is dan weer zo een typische blues klepper, je waant je prompt rond het kampvuur of in een bruine kroeg. Is dat hoe je blues moet zien of is dat wat te clichématig bekeken? Wat is blues tegenwoordig
Dat is de laatste song op het album. Het album begint met een donkere sfeer bij “Breaking Dawn” met zware synthesizer. Die wordt weggeduwd door een resonatorgitaar, die het eerste licht evoceert. Ik wilde de plaat ook laten eindigen met iets sferisch, iets zorgeloos. Zodat de mensen, na het beluisteren, een zorgeloos gevoel krijgen.
Wat mij vroeger als kind altijd dat zorgeloze gevoel gaf? Dat was het begin van de zomer. De school was gedaan, de vakantie begon, het was altijd goed weer, we gingen op reis, ... Dit liedje is de muzikale interpretatie van een zorgeloze dag. En ik wou ook een moment waar de chromatische harmonica van Olivier Vander Bauwhede een hoofdrol kreeg. In Missy Sippy en andere projecten speelt Olivier voornamelijk Blues mondharmonica. Maar hij speelt heel mooie chromatische mondharmonica dat we kennen van Toots Thielemans en hij studeert jazz harmonica in het conservatorium in Brussel. Met dat concept in gedachten hebben we samen dat nummer ‘In July” gemaakt. Het is een klein niemendalletje, maar een mooie afronding van de plaat.

Je hebt in Amerika – de bakermat van de blues gespeeld – ik meen in een interview te hebben gelezen dat je bewust koos om altijd in kleine kroegen te blijven spelen om je roots niet te verloochen? Kun je dat wat meer toelichten
Pas op, als ze me vragen voor het Koning Boudewijn stadion zal ik niet nee zeggen. Maar wat wel een feit is, als je een hele tijd in culturele centra en op grote festival speelt, dan verlies je het intimistische en directie contact met het publiek. Ik hou van in kleine veneus te spelen, omdat je dan dicht bij je publiek zit. Daarom heb ik dat vooral gedaan, omdat ik bang was dit te verliezen. De connectie met de mensen in de zaal vind ik heel fijn. Die kleine clubs zijn heel fijn om te spelen. Maar de grote podia op hun beurt zorgen er dan weer voor dat er meer deuren openen en je een groter publiek kunt bereiken.

Is het jouw ambitie om op die grote podia te staan en kan dat ook lukken met Blues?
Het is niet per se mijn ambitie. Maar wat er kan gebeuren is dat je opgepikt wordt als voorprogramma. Zo heb ik het voorprogramma gedaan van John Mayall in de grote zaal van Ancienne Belgique, dat uitverkocht was, en van Tony Joe White in een uitverkochte Roma. We hebben op Blues Peer gestaan, dezelfde dag als BB King. Soms verwarren mensen beroemd zijn met populariteit. Ik wil wel dat mijn muziek populair is, maar ik hoef niet persé beroemd te worden. Je ziet veel artiesten in de media komen, maar het gaat zelden over hun muziek. Ze zitten in spelprogramma’s en geven interviews over hun kledij of ontmaagding (haha). Ik wil dat het eerder gaat over mijn muziek, dan over mezelf als mens.  
Vandaag kun je als bluesmuzikant een groot publiek bereiken via bijvoorbeeld Spotify. Het nadeel is dat je met streams weinig geld verdient. Het is vooral de kunst om gelukkig te zijn op de plaats waar je staat. En vooral te kunnen vooruit kijken naar een plaats waar je graag zou willen naartoe gaan.  Sommige mensen zijn gefrustreerd, ook al staan ze op het toppunt van hun roem. Doordat ik het gevoel heb, dat ik al meer bereikt heb dan ik ooit verwachtte, is alles wat ik nu doe een cadeau. Ik ben vooral dankbaar. Je moet kunnen dankbaar en verwonderd blijven, maar er is natuurlijk niks mis met ambitieus zijn. Neem nu het nieuwe album. Ik kan er niets meer aan veranderen. Het is als het een papieren vliegtuigje dat ik in de lucht gooi, en ik weet niet waar het zal terecht komen en of het zal worden opgepikt door de grote media. Ik blijf ze sowieso goed vinden, ongeacht het aantal streams en verkoopcijfers. Het feit dat de plaat er is, is al een enorm succesverhaal. Voor mij hoeft die niet nr. 1 te staan. Is dat wel zo, zoveel te beter. Hahaha

In normale tijden speel je jaarlijks zo’n 150 concerten in binnen- en buitenland. Op diezelfde optredens verkoop je dan elk jaar zo’n 2000 cd’s/lp’s. Allemaal inkomsten die je misliep door covid-19. Zowel financieel als mentaal een zware streep door de rekening. Super dat je niet bij de pakken blijft zitten, is deze release een soort uitlaatklep om die moeilijke tijden een plaats te geven?
Normaal gesproken is alles één grote ketting. En die ketting is stilgevallen. Niet enkel de inkomsten uit optredens vielen weg, maar ik verkocht ook geen CD’s meer en ook zullen de SABAM de komende jaren lager zijn. Ik zal nog een paar jaar moeten vechten, om terug te staan waar ik stond. En dat dit album er is, is dankzij de crowdfunding van de fans. Zonder hun de steun was dit niet mogelijk geweest. Ik heb kunnen rekenen op mensen die blijkbaar geraakt worden door wat ik doe. Dat raakt me enorm.

Wat zijn de verdere plannen trouwens, deze plaat live gaan voorstellen?
Naast de duo concerten met Olivier, ben ik een nieuw band project gestart: Guy Verlinde & The Artisans of Solace. Op 21 september is de première in Luik en op 25 september staan we in de Minardschouwburg, Gent. Omdat het nieuwe album rijke drumpartijen en arrangementen heeft, vond ik het nodig om deze in een iets grotere bezetting live te gaan spelen. Het is trouwens ook iets nieuws voor de fans, ik kijk er naar uit. De tour duurt tot december, dan neem ik een pauze. En hernemen de optredens terug vanaf half januari. En hopelijk kunnen we in 2022 terug schoolconcerten spelen. Er staat veel op de agenda, maar tegenwoordig is het niet gemakkelijk om plannen te maken.

Met al je ervaring, welke goede raad wil je beginnende muzikanten die in je voetsporen willen treden, meegeven?
Ik zou zeggen, tot jouw muzikale kar begint te rollen, zorg zelf dat die in beweging komt. Doe het in het begin vooral zelf, want geen enkel professional gaat een kar vanuit stilstand in beweging brengen. Een manager of boeker kan vaart geven aan een kar in beweging en deze op mooie nieuwe wegen laten rollen, maar ze zullen je nooit uit een repetitie kot komen halen. Een boeker heeft twintig of dertig groepen en die werken per momentum. Eens een nieuwe cd en een tour er is, is er 100% focus. Maar eens deze voorbij is focussen ze op een andere groep. Je moet, gelijk welke genre je ook speelt, een ‘punk ingesteldheid hebben. Het gewoon zelf doen kan tegenwoordig relatief eenvoudig en goedkoop: je kunt zelf je muziek opnemen, zelf je muziek (online) verdelen, video’s opnemen, …  Veel jonge muzikanten staren zich blind omdat ze op de roster staan van een grote boeker. Maar die kar moet je echt eerst in beweging krijgen. Dat kan frustrerend zijn en het is keihard werken. Maar het is ook enorm rewarding, wanneer je kan beginnen optreden, een plaat kan uitbrengen en erkenning krijgt voor die liedjes die je in de zetel of op je kamer tot stand kwamen. ‘Do it yourself’ wat je zelf doet, doe je beter. Ook al zit je te prutsen, maar prutsen is ook nodig om het licht te zien (haha)

Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes met je nieuwe plaat en hopelijk tot ergens op een podium!

Pagina 13 van 34