Odd Dimension - In the worst times even wars there’s always been music! The market will change, for sure, but the passion for metal will survive!
We quote: 'Their recent work dates back to 2013, with Odd Dimension making its mark on the international progressive metal scene. The band's creative approach rejects any application to ideological or metaphysical implications, relying both music and attitude on a continuous process of collective confrontation, pluralistic vision and individual improvement'.
The new opus 'The Blue Dawn', marks their sound language. Their attitude is now more mature and expressive, due to the new members and the presence of relevant international guests. Even conceptually, the Italian band has gone through an evolution, from the early philosophical-humanistic subjects to a more practical, concrete orientation, conceiving music as a remedy for their fears and a catalyst of desires. Heart and brains, passion and rationality... Progressive metal! on the occasion of this release, we had a nice conversation with bass player Gigi Andreone. of course, we also talked about the pandemic we are living in now, how to really deal with it and the band's further future plans.
Odd Dimension came into being, I think, in 2001, which is already 20 years ago. What have been the highs and lows until now?
2001 was the time we meet the first members of the band, the guitar player Gianmaria Saddi and the former drummer Federico Pennazzato. We were very young guys, passionate with all kind of metal and hard rock. Back then everyone in Italy was in love with rock music. Almost every guy played an instrument. They were for sure nice years, from then meetings happened. There were of course highs and lows. The highs were those moments we spent composing together. A great moment was in 2008 when we released our first EP. Another highlight was the release of our first full album in 2010. ‘Symmetrical’. It was mixed at Thin Ice Studios in London (home of Karl Groom, Threshold’s guitarist) and this was a very nice moment. Another highlight was the tour we could do in 2012, we had the chance to play in Europe supporting Rhapsody of Fire and we played with some great bands and did some nice festivals. The next release ‘The last Embrace to Humanity’ in 2013 was another great moment. We had some tours after the second album but then the band stopped for a while after two members (Federico Pennazzato, drums and Manuel Candiotto, Vocals) left the band to dedicate to their personal life projects. Those times between 2014 and 2016 was sure a low for the band, because it wasn’t easy to find the right people to restart the band. In the last three years we refounded the band with some new members (Marco Lazzarini, Drums and Jan Manenti, Vocals), and here we are now with a new album that is sure a high for us. The album was ready before the pandemic but then we waited for the publication as many other bands did. Another low is of course this pandemic we’re living in, so we can’t fully promote this album, as for everyone and every musician.
Any plans doing something around that 20th anniversary?
Yes, maybe because we are still good friends with the past band members, so yes maybe we’ll do something to celebrate this anniversary. Now it’s difficult also because of this pandemic but we’re thinking about it.
Your debut came out in 2008, ‘The blue dawn' is only your third album, the previous one was 'The Last Embrace To Humanity' in 2013. Why did it take so long between the second and third album?
We have to manage our private life and the reviewed line up of the band, that’s why it took so long before the release of this new album. And also, the album was ready in 2019 and should have been released in 2020, so we lost a complete year because of the pandemic.
The new album is a concept album and tells a story about Markus and Eloise who want to protect the earth from all the misery we cause to the environment from space. How did that idea come about?
It’s indeed a story of space travelers. They have to move from their original planet because they have to go to space to look for another place to survive because all the raw materials necessary to bring on their life. Travelling through space, they found a sort of paradise, The Blue Planet, another place to live. They had to struggle to survive on this new planet.
The inside of the story is also that we must take care of our planet and also of the environment, because we over consume the planet right now. Maybe someday we also must travel space and find another planet to live on. And to bring on our civilization.
This pandemic proves that our planet is in danger, do you agree?
Exactly, I can say the lyrics where written before the pandemic. But the pandemic demonstrates exactly what this album is all about. Environment is in danger, and the nature is fighting us back to survive, for sure.
I think it's a very cinematic record, are there any plans to do something in that direction for films or something like that?
There are sure pictures in our mind, because when we write the songs, we also imagined the landscapes in which the story took place. So yes, maybe one day we would like to represent our music with a movie, it’s sure something we would like to do. We also have some plans to put visuals on stage when we play our music, that’s also in our mind.
What also strikes me is the balance between, how shall I put it, a certain light-hearted approach and an eye for experimentation. Your opinion on this?
The past album was a darker record. With this new record we wanted to deliver a positive message. It’s also concerned to our nature in Italy, a passion for melody. I like that you felt that, because we really wanted to make this mix between melodic approach and a more experimental approach.
How did keyboardist Derek Sherinian [former Dream Theater] ended up in the title track?
(haha) it’s funny because this question is coming back in every interview. It’s very simple, I wrote him, I sent him the song and he was absolute positive about it. He is a wonderful keyboard player, but he also has a great taste that goes beyond keyboard playing. We told him that we would be pleased if he would put his touch on this song, maybe just a solo. He wrote us back that he liked a lot our song, and he ended up playing on the whole song. It is a very kind person, it was very nice working with him.
It’s makeable I found out in interviews to, those big Artists we see as Gods sometimes are just human like me and you who want to play music
When playing in bigger situations, I always met kind persons. For instance, with my other band ‘A perfect Day’ we had the chance to play in Rome in 2016 at Sonisphere Festival opening for bands like Iron Maiden, Saxon, Anthrax. I remember being in heaven that day but also very nervous. I remember we crossed our way that day with ‘metal gods’ like Biff of Saxon or Adrian from Iron Maiden, they were absolutely very kind to us. For what I’ve seen, especially in our kind of music, the higher you go you often find really nice persons, and that’s great.
Indeed. Another guest on the album is Labyrinth singer Roberto Tiranti in the song `Flags of Victory’. What was the idea of this collaboration?
Roberto Tiranti is another longtime friend of us. We know him since the year 2000, when it all started. We have friends in common and crossed each other on stage sometimes. He is not the only one there are some others to. The concept album has various characters and we immediately thought it would be an honor to have Roberto as a guest on a song. He accepted and it was great! He delivered as usual a great performance
The new record also announces a new era for the band. Was it time for a change and also to set the bar higher with this album? Can you tell us more about that?
Yes, it was like we needed doing this, coming back and delivering good music. A New line up, new energy. It was sure a new start and hope we can continue this way. We also try doing our best to put everyone’s view into our music. Because each of us is having a different background and we try to use this to give a personal touch to our music.
At the other hand it’s a little bit sad that you make a new album right in this pandemic. Why not wait some longer?
We just had this music ready and we just wanted to release it. It’s really challenging but we had to face this challenge and continue. Now we just can’t wait to play it live and work on the next album!
How is the situation in Italy at the moment when it comes to live shows? Are there any plans made to promote the new album live or online by live streaming?
Live streaming is not going so well in Italy. Personally, we love to play live, it helps the connection with people. Actually, we have a show scheduled for June 27ht. We’ll have the great part of the guests on stage, that’s a good way to restart play our music for a crowd!
We are not so happy with concerts in streaming, but we don’t exclude it to promote our music…But we can wait to go back on the road where we can play for people, look into their faces and feel the applause and all these things, you’ll never have this feeling with live streaming.
I see a lot of live streaming these days. Even though I'd 100 times rather go to a real concert, the threshold for 'discovering something new' is much smaller. How do you feel about the phenomenon of live streaming?
It’s surely an opportunity, it’s also useful to promote our music in that way. Maybe in autumn of something we’ll do some live streaming. But I use to say the crowd is the sixth men on stage, we just need them!
How do you guys survive this time of corona as band, musician and human being?
I play music since, I think, 1996. It’s a long story to be told but never faced a situation like this… Things are going to be completely changed in Italy but also in Europe after this pandemic. But there is still a big passion to play music, and I think that’s why we will survive this pandemic and come back stronger. Some will fail, but I’m sure music will continue. In the worst times even wars there’s always been music! The market will change, for sure, but the passion for metal will survive!
Are there any future plans to promote this album?
We’ll keep on releasing some materials on the web, we’re planning a new video before the end of summer and we hope to schedule some touring when this terrible situation will end.
My final question is, after all these years, are there any goals or ambitions? Anything you still want to do?
When I write the lyrics of an album, I think it’s important to leave a message. A message for the future generations. My goal is making the band live for the next 20 years, see it grow and when I’m tired of working leave it to the younger generation. We have two generations of musicians in our band. There is a 10 years difference in our birthdates between me and the younger guys in the band. So, we try to keep the band alive, and hope we get respected for what the band standing for.
Do you have a final message to our readers?
As we tried to communicate through the lyrics contained in The Blue Dawn, we want to say respect the environment, love our planet, because we have only one planet. Maybe someday we’ll can, but at the moment it is not possible for us to travel through space to find another planet to live on!
That’s a good statement to end this interview. Thanks, and hope to see you guys soon on stage in real in Belgium
Lara Rosseel Band - Ik hoop dat ik de moed blijf vinden om die dromen te blijven achterna gaan. En ze ook te verwezenlijken
In het kader van De Week van de Belgische Muziek stelt Inside Jazz enkele opkomende Belgische jazz talenten voor. Eén daarvan is de gloednieuwe band rond bassiste Lara Rosseel In verband met het streaming concert van Lara Rosseel Band citeren we even: ‘Bassiste Lara Rosseel (Zap Mama, Chris Joris, Pierre Vaiana, Pierre Van Dormael, Naima Joris) zorgt met haar nieuwe band voor een speels repertoire. Op het album 'De Grote Vrouw' presenteerde ze al dansmelodieën met verrassende ritmes: filmische jazz en Afrikaanse traditionele roots zijn nooit veraf. Haar nieuwe band met Sam Vloemans (trompet, bugel), Sep François (vibrafoon, marimba, percussie), Vitja Pauwels (gitaar) en Angelo Moustapha (percussie) zet dit muzikale avontuur voort’.
Het kwintet resideerde heel recent nog in Kunstencentrum Nona. Het verslag van de streaming kun je hier nalezen
Wij hadden een fijn gesprek met Lara op haar boot, of toch ongeveer.. over die streaming, haar connectie met de natuur, haar debuut en de toekomstplannen.
Hoe is alles begonnen, waarom jazz? Je hebt een bachelor gitaar en cello maar toch is het contrabas geworden, waarom?
Het is niet dat ik ben begonnen met jazz. Ik heb heel lang klassiek gitaar gedaan. Dan ben ik gaan verder studeren in Lemmensinstituut voor gitaar en cello. In het eerste jaar daar was het al duidelijk dat ik contrabas zou doen. Er is wel een specifiek moment geweest dat die klik is gekomen. Ik speelde er cello in het symfonie orkest. Op een bepaald moment deden we een voorstelling met de big band en het symfonie orkest samen. Dat was een stuk van Bert Joris ‘Dangerous liaison’ . Dat stuk duurt een klein half uurtje, als het symfonie orkest begint neemt de Big Band het over. En dan komt het symfonie orkest er weer bij. Het nummer eindigt met een contrabas. Er was ook een contrabas bij het symfonie orkest, maar bij de jazz was er die groovy achtergrond die me bijzonder aantrok aan dat instrument. In die zomer heb ik een jazz kamp gedaan met de Halewynstichting in Dworp. En daar is het eigenlijk begonnen bij mij, ik was daar vanaf de eerste avond met contrabas bezig. Ik heb mijn klassieke gitaar bacheler afgewerkt, maar heb in mijn 2e Bacheler vooral veel stiekem contrabas geoefend. Mijn lerares wist dat niet, maar toen ik een heel goed eindexamen speelde, stond ze versteld van het grote contrast met mijn dagelijks werk. De volgende keer dat ik terug op jazzzomerkamp ging was dat als bassiste.
Ik wil er toch even op inpikken, contrabas is een mooi instrument maar toch niet het meest lichtvoetige, een zwaar instrument ook waarvoor je fysiek toch wat kracht moet hebben. Was dat geen probleem als jong meisje dan?
Ik was al rond de twintig jaar toen ik aan contrabas begon, dus op zeer jonge leeftijd deed ik dat nog niet. Ondertussen zijn er al veel vrouwen die contrabas spelen, dus de clichés daarrond zijn wat achterhaald. Ik moet wel zeggen, voor mij persoonlijk is het heel belangrijk om fysiek en psychisch in goede conditie te blijven. Ik zwem graag en regelmatig, en doe ook yoga. Mijn lichaam heeft het nodig om te sporten, ik doe ook Shiatsu wat een grote invloed heeft op mijn ‘zijn’. Dus ja.. ik ben daar wel mee bezig om die conditie op peil te houden.
De zwemsport is op veel vlakken goed voor alle spieren eigenlijk, omdat alle spieren eraan te pas komen in het water
Ik heb als tiener waterballet gedaan en zwom ook bij een zwemclub, ik zwem dus zeer graag. Bij zwemmen is alles zo symmetrisch, het brengt me tot een gemoedsrust, mentaal en fysiek, en die ademhaling daarbij geven een echte boost.
Je ging naar Zweden waar je in de leer ging bij Anders Jormin van Bobo Stenson Trio. Kun je wat meer vertellen over die ervaring?
Ik ga sowieso heel graag naar het buitenland. Erasmus wou ik doen met de school omdat dit mogelijkheden biedt. Zowel de leraar als het land Zweden zelf spraken mij enorm aan. Maar ook de traditionele muziek van Zweden vond ik interessant. Kortom, voldoende superlatieven om naar daar te gaan. Die periode is een deel geweest van mijn muzikantzijn als het ware. Ik heb ook enkele zeer mooie idyllische concerten gezien in bijvoorbeeld een kleine kerk te midden weidse sneeuwvlaktes en zo, het was een heel mooie ervaring. Daar had Anders een duo concert met zijn broer die drummer is, heel mooi . Anders Jormin is een ware bas virtuoos met wie ik een heel goede klik had. Elk uur les die ik had met hem was dan ook een mooie openbaring. Een van de schoonheden van muziek vind ik trouwens dat ze je doorheen de wereld brengt en verbindt. Dat is iets wat ik wil blijven beleven: door muziek op andere plaatsen komen en nieuwe mensen en andere culturen leren kennen. Die tijd in Zweden heeft me dat zeker bijgebracht.
Je kunt stellen dat die ervaring dus een mijlpaal was in je carrière? Nog andere?
Dat zomerkamp met de Halewynstichting is voor mij wel het startschot geweest. En die tijd in Lemmensinstituut is een verlengde geweest daarvan. Het voelde aan als één grote ‘zomercursus’ bas leren, en plezier hebben in het spelen daarvan. Het was ook wel werken, maar het voelde echt goed. Er waren geweldige leraren zoals Frank Vaganée, Bart Vancaenegem, .. En ook Pierre Van Dormael en Nicolas Thys. Ik was uitgenodigd om in Pierre zijn groep te spelen. Samen met Nicolas, is Pierre een groot element geweest dat mijn richting en persoonlijke groei sterk beïnvloed hebben.. Voor de rest mijlpalen? Erasmus, de paar groepen waarin ik heb gespeeld. Ontmoeting van mensen . De juiste mensen, op de juiste plaats en het juiste moment die hebben gezorgd voor mijlpalen.
Je bent al enkele jaren een vaste waarde in de Belgische jazzhabitat, denk maar aan Chris Joris Band, Pierre Van Dormael Quartet, Barnill Brothers en Zap Mama. Hoe zijn al die samenwerkingen bevallen; waar heb je de mooiste herinneringen aan?
Pierre Van Dormael, die helaas later gestorven is aan kanker, heb ik een zeer fijne samenwerking gehad. Ik had enkele jaren harmonie les van hem en ook combo.. Het was grappig hoe Pierre de drummer of gitarist aanwijzingen gaf hoe ze een nummer konden spelen, en tegen mij zei ’en jij Lara, doe maar gewoon waar je goesting in hebt’ (haha). Een deel van mijn leerschool bij hem was dus vooral dat ik mezelf kon en mocht zijn, dat was toch heel bijzonder aan die samenwerking met hem. Barnill Brothers is nog niet zo heel lang bezig, dat is ook niet echt jazz. Er zijn ook een paar groepen waar ik zing. Dat spreekt me ook aan, in de richting van singer-songwriter. Helder is een groep waarbij ik heel graag speel, maar die ligt nu wat stil. Ik voel dat ik het laatste jaar andere richtingen uitga, zoals bij Naima Joris nu. Die band is geweldig! Plus mijn eigen groep die ik in de picture zet.
Naima Joris is een bijzonder tot de verbeelding sprekende zangers, haar stem ontroert enerzijds en haar teksten zijn over droevige onderwerpen in het leven, maar ze straalt enorm veel hoop uit en niet alleen droefheid vind ik. Daarom kun je haar ook niet onder ‘jazz’ onder brengen, wat wel wordt gedaan. Maar dat brengt me bij de vraag, was is Jazz in je ogen?
Ik krijg het gevoel dat er steeds meer gezocht wordt naar kruisbestuivingen. Die traditie van oude jazz is er nog steeds. Maar muzikanten doen er al gauw hun eigen ding mee, en dat maakt het jazz in de huidige tijden zo bijzonder. Dat de traditie in ere wordt gehouden, maar er van alles mee gebeurt en het alle kanten kan opgaan. Dat is jazz nu volgens mij. En dat is er ook zo leuk aan, en dat is de reden waarom ik contrabas wilde doen. Nu speel ik eerder in kleine bezettingen waardoor ik daarmee nog meer mijn ding kan doen.
Je had het al even over Big Band en Frank Vaganeè, ik heb daar een heel ander beeld van gekregen door BJO aan het werk te zien
Onlangs hebben ze ook iets gedaan met Kommil Foo en dan merk je nogmaals hoe bijzonder zo een Big Band is. Kommil Foo en De Nieuwe Snaar, met contrabas, zijn trouwens ook een inspiratie geweest om dat instrument te spelen. Het is dus niet alleen jazz dat me heeft beïnvloed, integendeel. Maar in die Big Band toen in het Lemmens was toch een vonk overgeslagen.
Vorig jaar (2020) bracht je debuut uit ‘De grote Vrouw’ geïnspireerd op het naar het Nederlands vertaalde boek van de Israëlische auteur Meir Shalev. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ik had dat boek in een rek zien staan bij de vader van mijn ex-vriend. Ik heb het nooit echt uitgelezen, maar het gaat over een man die het heeft over de vrouwen in zijn leven, die allemaal iets anders betekenen. Het is bij mij eigenlijk niet per se om dat boek te doen, maar om de titel. Die hele titel is ‘De grote vrouw en de Olifant’. Er is ook een nummer dat zo heet, maar voor de titel van het album vond ik ‘De Grote Vrouw’ wel een impact hebben. Mijn bedoeling was dat iedereen daar zijn eigen invulling kan aan geven. Dat kan iets in vraag stellen zijn, of net niet. Ik ben zelf ook een vrouw en niet echt klein , maar ik wilde gewoon dat begrip in het publiek gooien met het idee ‘je maakt ervan wat je zelf wil’ . Ik vind vrouwelijkheid en de vrouw in het algemeen iets heel krachtig en mooi. Ik heb een grote liefde voor organische dingen en sta graag dicht bij de natuur. De vrouw staat volgens mij ook nog net iets dichter bij de natuur dan de man, puur biologisch gezien.
‘De verbinding met de natuur is belangrijk voor jou zeg je’. Je woont op een boot en in de streaming speelt de natuur ook een belangrijke rol vond ik. Waar komt die binding met de natuur vandaan?
Dat is er altijd geweest. Dat is voor mij de basis van de mens dat we doorheen de tijd wat verloren zijn . Mensen zoeken heel vaak natuur op als ze willen ontspannen en opladen. Je moet er tegenwoordig wel een inspanning voor willen doen, want door de technieken van vandaag de dag is het soms gemakkelijker om achter een scherm te kruipen. De natuur is zo belangrijk voor de mens. Het heeft zo’n grote levenskracht in zich wat een mens terug bij zijn oer-energie brengt. Door op een boot te wonen ervaar ik dat ook, als het regent hoor je dat over heel de boot en dat voelt zo goed aan. Als het mooi weer is, kun je de hele dag buiten leven. Het is niet allemaal even praktisch op zo’n boot, maar het gevoel van me te kunnen afsluiten van de buitenwereld heb ik nodig. Dan kan ik opladen en weer extra genieten van het sociale van de samenleving. In de natuur vind ik dat dus. Dat is een wereld van geven en nemen, eeuwige balans. Zonder de mens kan de wereldbol perfect blijven bestaan. Zonder de natuur? Dit zegt genoeg, niet?
Heb je het daardoor minder moeilijk gehad in deze coronatijden door geïsoleerd te kunnen leven en de binding met de natuur?
Het is wel een voordeel geweest om op een boot te wonen. Ik heb hier van alle dingen gedaan, die moeilijker zouden zijn geweest moest ik op een appartement wonen. Ik ga er ook vanuit dat dingen gebeuren omdat ze moeten gebeuren. Ook wanneer er iets gebeurt wat niet fijn is, berust ik me erin dat het zo moest zijn . Daardoor heb ik niet echt de indruk dat ik ergens onder lijd, maar voelt die gedachte net heel bevrijdend.
Dat is een positieve ingesteldheid die iedereen een beetje zou moeten hebben, ook al is dat niet altijd even gemakkelijk. Je debuut ‘De Grote Vrouw’, hoe waren de reacties op je debuut?
Heel goed eigenlijk. We hadden ook in de Handelsbeurs gespeeld. De communicatie was daar zodanig goed dat de bal wat aan het rollen is geraakt. We kregen feedback op Radio 1, Radio Klara, ook reviews in De Standaard en Knack. Ik vond het ook fijn om eens met een eigen project naar buiten te komen. Ik was daar eigenlijk al een tijdje mee bezig geweest, maar die stap zetten was er nooit van gekomen. Voor de lockdown hebben we nog enkele leuke concerten kunnen doen. Op die manier was het ook vruchtbaar. Nu zijn we met een tweede plaat bezig. Die zal uitkomen in januari of februari 2022.
Ik heb je leren kennen via die streaming in het kader van De Week van De Belgische muziek. Ik was onder de indruk van elk deel, je leven op een boot, die binding met de natuur Ik vond het vooral boeiend hoe je op intens mooie, zwoele wijze ons mee neemt naar een sprookjesachtig wereld. Bewust voor die manier van werken gekozen? En hoe is alles verlopen?
Die streaming is bewust in die drie delen aangepakt. Omdat ik mezelf wilde voorstellen, en ook de band. Het streaming-concept heb ik samen met de videoman Fabien Delathauwer besproken. Ik ken Fabien al langer, maar had nog nooit eerder met hem samengewerkt. Ik vond zijn werk wel heel mooi. Toen hij in de zaal kwam had hij het gevoel, ik moet hier iets binnen krijgen. Hij wou zo graag een zebra midden in de zaal zetten. (haha) maar dat was niet gemakkelijk om te vinden. Ik denk ook niet dat dit van de zaal Nona zal hebben gemogen. Hij kwam zelf af met het idee die boom in het midden op te hangen. En ook hier werd het natuurelement weer aangesproken.
Het is ‘maar’ streaming, maar ik moet toegeven dat ik bepaalde muzikanten heb ontdekt, en ook muziekstijlen als Balkan muziek, waar ik anders was aan voorbij gegaan. Heb je dat ook zo ervaren? En wat is je mening over streaming?
Streaming heeft zijn voor- en nadelen. Ik heb zelf niet zoveel streamings bekeken. Het voordeel voor de muzikanten is dat je er beeldmateriaal aan overhoudt. Dit materiaal kan je band op plaatsten brengen waar het anders nooit gekomen zou zijn.. Je bereikt er een ander en ook breder publiek mee. Iedereen kan echt letterlijk meekijken en proeven. De drempel is plots heel laag om nieuwe bands tot bij de luisteraar en kijker te brengen. Op die manier hebben bijvoorbeeld mijn ouders al veel nieuwe muziek ontdekt en zien ze me meer bezig dan anders. Op die manier kun je er dus voor zorgen dat meer mensen, binnen een heel brede omkadering, u leren kennen. Dat is een voordeel aan streaming. Het nadeel is dat er vrij veel zijn, en er dus een overload is ontstaan. De muzikanten kunnen zich behelpen door die premie van de overheid, maar het verlangen om voor publiek te spelen is nog nooit zo groot geweest. Iedereen is het gewoon beu. Zowel de muzikanten als concertplaatsen, geluidsmannen,.. verlangen naar een echte concertbeleving. Maar langs de ander kant is er dus veel naar buiten gekomen door de technologie. Moesten we in een tijdperk leven zonder technologie had dit er helemaal anders uitgezien.
Enkele jaren geleden leerde je Shiatsu en zijn enorme impact op lichaam en geest kennen. De Internationale Shiatsu School in Westmalle gaf je een fantastische opleiding waar meesters in deze Oosterse vorm je verder op dit pad inspireerden, lees ik in de biografie , kun je daar meer over vertellen?
Zoals ik zei, had ik in het begin van mijn studie soms last van mijn schouder. Contrabas was toch wel een groot en nieuw instrument was voor mij. Toen ben ik begonnen met Yoga. Ik heb altijd een interesse gehad om mijn lichaam beter te leren kennen en het functioneren ervan bij het bespelen van een instrument. En Shiatsu is een heel goede techniek om de diepere kant van uzelf te leren kennen Ik ben dus die opleiding beginnen volgen om vooral aspecten van mezelf beter te leren kennen. Aanvullend aan de Shiatsuschool, wordt er ook een opleiding in de Macrobiotiek gegeven door de vrouw van de organisator. Die twee werelden zijn zo met elkaar verweven en dat maakt die school nog extra interessant: De holistische visie is ook weer gebaseerd op de wetten van de natuur. Ik ben begonnen met de basis cursus en dat blijven doen. Nu heb ik de drie jarige opleiding achter de rug. Het is iets dat mij veel rust geeft om het te geven, maar ook om het te ontvangen. Dat is inderdaad wel heel belangrijk voor mij, die balans is ook iets waar ik naar op zoek ben in mijn muziek merk ik. - http://www.issshiatsu.be/
Heeft dat ook een invloed op je geloofsovertuiging of spiritualiteit?
Ik ben katholiek opgevoed, ik ben gedoopt en vergeet het steeds om me uit te schrijven uit de Kerk.(haha) Maar zeker op spiritueel vlak opent het zeker deuren. Ik geloof in elke religie, zolang ze niks oplegt maar iets toont. Op een of andere manier zit in elk van die religies, vooral wat manier van leven betreft, iets van waarheid. Die spiritualiteit is dus eigenlijk een geheel voor mij, dat zit niet in vakjes. Ik ben dus best wel spiritueel ingesteld.
Heeft dat ook een invloed op de muziek die je brengt?
Ik denk dat dit moeilijk uit te sluiten valt. Ten eerste in de keuze van de muzikanten. Er is wel een bepaalde connectie nodig. Ik wil hen graag laten zijn wie ze zijn. Ik wil de composities open houden op die manier dat iedereen zichzelf kan blijven. Dat is voor mij belangrijk. Ik ga daar zeker wat in arrangeren en zo, maar de opzet dat binnen mijn band iedereen zichzelf kan zijn , is zeer essentieel.
Hoe waren de algemene reacties op de streaming feitelijk?
Het was wel heel spannend, omdat ik ook elektrische bas speelde en zong. Er zijn heel veel positieve reacties op gekomen. Ook de muzikanten zeiden, ‘je moet dat vaker doen’, het was heel fijn. Mensen waren blij met de verhaallijn die erin zit door in die drie delen te werken. En ook naar de komende plaat toe ben ik blij dat er al iets naar buiten is gekomen. Hoeveel mensen het hebben gezien weet ik niet, maar het was een zeer goede ervaring.
Om het terug over de muziek te hebben. Je had het al aangegeven, er komt een nieuwe plaat, gaat die dezelfde richting uit als het debuut , heb je al iets in gedachten?
Het zal iets vrijer zijn. De muzikanten in de live streaming, daar doe ik die nieuwe plaat mee.. Er zijn wel een paar veranderingen gebeurd. De trompettist is vader geworden. Vroeger was dat Jan Van Moer, nu is dat Sam Vloemans. Sep François (vibrafoon, marimba, percussie), is nog steeds dezelfde. Vitja Pauwels (gitaar) die kende ik van vroeger in een andere band. Die speelt ook bij Naima nu. Angelo Moustapha, de drummer, komt uit Benin. Dat is dan weer een hoofdstuk dat bij mij alles doet leven: Afrikaanse groove. Geen idee hoe het komt, maar een deel van mij zit in die Afro muziek, ik leef dan volledig op als ik dat doe. Ik denk eraan daar iets mee te doen. Toen ik bij Chris Joris speelde – daar zijn die Afrikaanse invloeden uiteraard aanwezig – kreeg ik eens na een concert te horen van een Afrikaan uit het publiek dat “ik het had”, wauw, dan was ik zo blij dat hij dat gezien had. Ik wil zeker graag nog in zo een Afro band spelen.
Heb je bepaalde ambities als muzikant en met deze band? Buiten de wereld veroveren?
De wereld veroveren is niet mijn ambitie (haha) Ik wil gewoon blijven gaan voor mijn dromen. En dat maakt voor mij niet uit of dat over muziek gaat of niet. Soms komt er plots iets in mij op dat ik echt heel graag wil doen, en dan wil ik dat eigenlijk durven doen. Want soms wil ik iets heel graag, en doe ik het dan net niet. En dan blijft het op zich wachten. Ik hoop dat ik de moed blijf vinden om die dromen te blijven achterna gaan. En ze ook te verwezenlijken. Ik ben ook een beetje aan het knippen in de groepen waarin ik speel. Mijn eigen groep staat bovenaan in mijn prioriteitenlijst. Ook spelen met Naima Joris haar band vind ik fantastisch. Ik wil muziek de drijfveer laten zijn om nog op veel nieuwe plaatsen in de wereld te komen en nieuwe mensen te ontmoeten. Het is fijn om dromen te hebben en ernaar toe te leven. Maar voorlopig wil ik me dus even focussen op die twee projecten. De moed blijven hebben om te blijven gaan is zeker een doel op zich.
Bedankt voor dit zeer verrijkend gesprek. Hopelijk binnenkort ergens live
Cathal Coughlan - I would like to be remembered as a part of the group of Irish performers who have changed conceptions about what are Irish artists standing for
Cathal Coughlan is an artist who deserves to be in the spotlight. From Microdisney, through Fatima Mansions, to the stunning Bubonique with comedian Sean Hughes. He has supplemented his burgeoning catalogue with a series of brilliant solo albums. An amazing body of work. ‘Song of Co Aklan' is the new album. He is a class poet and storyteller. His warm vocals brings peace of mind. You can read our review of this record here.
We also had a nice interview with Cathal about this release, the past, future plans and Brexit
Cathal, it’s a honour to have this interview with you. You been in the music business since very long time. What is the biggest change through all this years for you?
I suppose the economics of music, technology and economics. The two things are hard to separate, now. There’s the fact that people don’t have to pay for music, to hear it. And the fact that the kinds of people that are involved of music are less diverse, than those I used to know in the past. When I was started people did not have to have as much of a business mind as they do now.
Like you said, in the past the people need to pay for music, now they find it for free. One thing is Spotify. Not a good thing, but also you can listen to music and learn to know music faster than in the past? Do you agree
I agree that it is possible to listen to things, without feeling the amount of commitment which one had to, in the past – the price could be very high. But at the other hand, while a subscriber to a streaming service knows that they do have access to a lot of music, remembering what’s there and what can be listened to is much more of a task, and music gets forgotten quickly. The problem is that a particular track of album may not even be visible to people who listen to that music – the apps and websites don’t resemble record shops in that way. Shorter releases, like singles and mini-albums, can be invisible, even if you can find the artist, because of the way the screen is laid out. The people running the streaming services just want the public to listen to individual tracks in predetermined playlists, because they can predict outcomes more easily that way, and the financial side of that habit suits the services better.
How things going in London with Brexit and things?
It’s actually very bad. It’s just very strange, the pandemic has concealed a lot of things which have been changing, and changing in a chaotic way. Brexit is the beginning of an odd period in Britain.
You been a founder and singer of acclaimed 80s/90s groups Microdisney and Fatima Mansions, I have learn to know you by the second project, what where the lows and highs through all this years?
The best parts were where I felt that my skills and the size of the audience were expanding. That probably sounds very banal, but it’s true. But it is embarrassing when I look back at some of the music that I did, with Microdisney and the Fatima Mansions. A lot of musical compromises made, because I did not know better, and I could not see outside of the situation I was in – the record company we were with, the gig venues and how they sounded, the equipment we had. Sometimes those restrictions are good, sometimes they cause choices which make for work that is embarrassing in hindsight. There is less risk now for me than was the case then. It’s good and bad. I get a lot stimulation from the collaborations I’ve done. Where I don’t have to be completely responsible for all aspects of the work. I make choices that I would not have known how to make in the old days – sometimes quite “irresponsible” ones. Because I think it’s true that somebody who hasn’t been doing this for a very long time is just as cable of doing good as somebody who doing this for a long time.
In 1992 I saw you live in Ghent with The Fatima Mansions as support act for U2. How was that experience?
It was a business decision doing that, and as it goes in a business decision it didn’t work very well. I don’t know that we reached very many members of the audience. Well, some countries were better than others. Every week we had do some shows in Germany. The German audiences where not interested in a support act at all, and they would let us know from the very beginning. Ghent was ok, that was in the beginning of the tour.
Are you considering a Fatima Mansions reunion ever?
It could be fun, but it would be expensive, because everybody lives is very split up locations. One member in Germany, one member in Newcastle, one member in London. No opportunity is coming up at present, but it would be a lot of work. If somebody gave us the possibility (and somehow covered the cost), I would do it for a while.
But do you think if it would happen, could you be successful with a reunion? Mostly the expectations are huge if a band is doing that
In a limited way, I think yes, we could. But not in a huge way. We did it for Microdisney and I understand how these things can work. You don’t want to disappoint the audience. They may travel a long way and it costs them money and a lot of trouble to see the show. You’ve got to do something that is both convincing and satisfying for that kind of audience. In the Microdisney case, the planning needed for that was very straightforward. We knew how these things are meant to go. But with the Fatima Mansions we always messed with the audience, that was part of the show. It’s not easy to come back from the dead and do that again. The audience reaction would be unpredictable, so what would be best to do? I just don’t know.
DJ John Peel was also such a fan that he stated he could “listen to Cathal Coughlan sing the phone book”. How you feel about that?
I’m very grateful for the support my music got from those John Peel Sessions. It made a big difference for Microdisney to get off the ground. And later be able to get Fatima Mansions of the ground too. But we knew it couldn’t last forever. You can’t always please such powerful supporters, as your music changes, and their changes probably change also.
Can you talk about a breakthrough work, event or performance in your career
I suppose when Microdisney made “The Clock Comes Down The Stairs”. That was a big breakthrough. The fact that this album still means a lot to many people, means a lot for me too. The next thing was when I made my second solo album (“Black River Falls”) in 2000, that was after I had been going through some major contractual problems and I had been unable to work. That album was a weight off my shoulders.
You also released six acclaimed solo albums, what’s the biggest difference of making a solo album or with a band to you?
The fact is that when making a solo album, I have to think of everything. It sound obvious but you still have to show consideration to the people playing with you, making their work as enjoyable as possible for them. And you have to behave with respect – not like some superstar bandleader.
I wrote a review on your latest album 'Song of Co Aklan'; what appealed to me the most is that after all these years, you don't deliver a routine job with nothing to prove, congratulations. Your opinion on this statement please ?
I’m glad that’s the way you feel about it. But to me I always have something to prove because I’m not famous. I have to keep creating new work, because of the things which went wrong in my past. It’s not that I going to make an album of trap or grime or anything. Back in the 90’s there was not as big a division between various musical genres (and cultures) as there is now. I have the responsibility to think for myself, that’s what I want to do.
What I love the most is the class poet and storyteller in you, wonderful. Where does that inspiration come from?
From me and the world getting older. A capacity for fragility. A capacity for confusion. And the fact that the world has become a more complicated place to live in. Especially more complicated than the late 20th century. We see the world in a very complex yet, I would say, very subjective way. When you think there are people you expect you have something in common with, culturally or politically nowadays it may turn out that you have differences with them which make continued relations impossible.
I had also described you as 'a crooner who shines in simplicity and emotionality'. Your opinion on this statement?
It’s not for me to say. I’m glad you do, and hope some other people believe it also. About that simplicity, though: if I did complex things with my voice, it would not just be me. Simple is just how I sing. Emotionality? That’s not for me to say, either, I just hope I can touch people with my songs.
How have the general reactions been so far?
The reactions have been good, but it’s hard to understand what they mean in the longer term. But all the positive press, radio, podcast and other reactions – yes, that’s been good. It’s also a sign of how the world has changed. There are so many more small outlets than in the past. You have to work pretty hard to contact and speak to them all. It seems it have brought a lot of results, for now. Positive results, and some people who hadn’t heard of me before may have done so now.
It's a pity you can't present this solo album live, or maybe already in UK? In any case, are there any plans for streaming?
It’s complicated, I don’t know what size of band I can tour with, after the restrictions are gone. It’s just difficult to know where to begin. With live streaming I have seen good shows, and I have seen bad shows too, played by very good people. And the ones that worked were the ones with a budget which was that little bit higher than the others – so, better equipment! I’m not that connected to ways of doing it myself, I don’t think for me it would be any good. I’m still very busy with making new music. But as for playing on stage, I will just wait till it’s possible again to play with an audience. Safely. And I’ll really go ahead once it’s advertised. Because there is a lot gambling going on – tickets being sold for acts who just don’t know if they’ll be able to play. Maybe at the end of this year things will be definite.
I have to admit that I got to know certain artists, even styles of music, that I had overlooked until now. Is 'discovering bands' something good about streaming (also Spotify) your opinion please?
I think there is a place for streaming when the pandemic over, and there is a place for it now. For sure. It is just very risky, but for something like a festival, where you have a lot of people in the audience, and bands playing, and experienced technicians, it’s not that big deal. But if you’re all on you own in your home studio, it’s very risky doing it.
Now we start talk about Corona, how did you survive this not easy times being musician but also as human being?
It’s been very bewildering, I have had no idea what the right thing is to do, for a long time. All you can do is try not to get sick. What else can you do with the rest of your time? I was working on ‘Co-Aklan’ already when it all started. It was just a case of continuing what I was doing. I was very lucky that the drums had already been recorded. I working on another album that’s coming out later this year, by the group Telefís. It’s a collaboration (between me and the producer/musician Jacknife Lee), we already doing that so it’s all fine. It just makes it so hard to know what to do next. Because we don’t know what time will bring at the moment. What’s 2022 going to be? I don’t know, it’s difficult to make planes for the future.
In other interviews artists told me that this times give them more time to create things, they get peace and quiet and could compose songs, but yes what else?
Yes, but some of us are not able do do more than prepare it, that’s the biggest problem.
How you personally think music and culture will survive this times?
Honestly I’m very optimistic about that. People have found new ways to connect with one another. By streaming concerts and things like this. This can continue to happen (as long as there’s electricity and the Internet), because you don’t need to travel far from home to see a show or collaborate with someone. It’s always better to meet someone in person, but if you can’t meet in person there is now at least another option. The positive thing is that people find more creative way to combining their resources. For example, the venues which survive the pandemic are going to be very busy – probably for a few years. So for the less popular artists who can’t get gigs, there may be new options for reaching the audience.
I had recently a interview about this with Anne Clark. She said if this pandemic was in the ‘80s it would be much more a problem because there where no ways to connect like there is now?
She is absolutely right in saying that, but it’s a double edge. Part of the reason why this pandemic has created so much damage is that the present generation of political leaders contains many incompetent and corrupt individuals who owe their electoral mandate to lies they’ve been able to successfully tell by using social media and other digital means. If there was no internet, we might not have been governed by those people, and it’s likely that - in the English-speaking countries, and Brazil and India, at any rate - the damage might not have been so extreme.
Another subject, it’s not easy but. Are there any plans for any concerts or so in the autumn? In other words what are the further plans?
The first thing that’s going to happen is the first Telefís album, which I mentioned a moment ago. That album is coming out in September. We’ll bring some singles out starting at the end of this month. We already working on a second album for this project, and I’m also working on my own next album. So yes, we are keeping busy. It’s only sad that we can’t perform live. We of course miss the people, but also the understanding of how the people respond to the material you just made. That’s something you only find out when you can play the songs live. How you feel playing in the front of people and what you can learn from it, that’s missing now. To go on to the next project.
After all this years, are there still ambitions or something like ‘end goals’?
I think more from project to project than in terms of a definite ending state. I would like to do more singing. In 2019 I was able to do quite a lot of projects where I was not organizing the music, but I was simply the vocalist. I derived much satisfaction from that. It really helped me. Performing as “the singer” is certainly something I really want to do more. But that’s just a developmental assistance, not the end goal, which is to make my own work and to hopefully have it recognized by an audience.
When people remember you, how would you like to be remembered?
I suppose I would like to be remembered as a part of the group of Irish performers who have changed conceptions about what Irish artists stand for. And who brought “popular” music closer to some other areas of Irish culture which have traditionally been stronger than pop music, such as literature. Closer together, not necessarily combined. I was one of the earlier generations who sought to do this. The later generations have been more competent and confident about doing this, and this is something which I appreciate and feel proud of, in whatever small way I’ve contributed.
Is there anything else you like to say to our readers? Stay Safe?
Definitely stay safe, of course (haha). Also, don’t listen to anybody who tells you to leave the European Union.
What is your opinion about all that Brexit anyway? What’s the vote here ?
The British nation voted for something, but they didn’t know very much about what it would be, and they still don’t really know what it is. Britain has been having an identity crisis for a pretty long time. Many countries which had overseas colonies struggle to get used to life as a single country. All of those countries experienced some sort of crisis, whether immediately or later. This is part of Britain’s crisis.
Of course, some who voted for Brexit did so from a feeling that the European project had become a neo-liberal construct, which had little care for democracy. For me, there’s some truth in this, but at this time in history, the EU is the best Europe can do. The rest of the world doesn’t look so great, remember – the US, Russia, China…
Britain is also an Island, maybe people there don’t really know what’s going on in Europe? It’s that another reason why they vote Brexit?
Yes, that’s true. I was raised and remain an Irish person (who happens to live in Britain). Ireland is a rather small country. As a child, I was made to understand that we may be quite visible, but we are still a small country. And the world is not looking at us in amazement at our greatness. A lot of British people have a different way of understanding their country and (especially) its history. The attitude to other languages and cultures is part of the problem and a symptom. It’s, “They’re nice (or hideous), they’re exotic, but they’re not the real thing, which is our language and culture”. The association with America through language and a dwindling handful of other things, which can often be despairingly competitive for Britain, has unfortunately given that perception more lifespan than it might otherwise have had.
Thanks for this nice conversation, I hope we can do this over soon face to face
I hope so also
TURF - De taal waarmee je opgegroeid bent, en die je dagdagelijks spreekt, is de Taal waar we ons het best mee kunnen uitdrukken
TURF is een gezelschap uit Roeselaere die het begrip 'experimenteren' heel hoog in het vaandel draagt.
In het West Vlaams staat 'turf' synoniem voor geconcentreerd, ingedikt. West-Vlaanderen is ook de uitvalsbasis van het trio dat onder die naam elementen uit de stonerrock combineert met harde rock, punk en een scheut absurdisme. Stichters zijn gitarist Wim Wallays en drummer Steven Duyck die puberden met Barkmarket, Jon Spencer Blues Explosion en Sonic Youth en in aanloop naar Turf duizend en één nacht met dertien groepen en een ongeluk diverse podia bestormden.
In 2014 hernieuwden ze hun samenwerking met wekelijkse porties teringherrie in het repetitiekot. Even later kwam Rino Feys het duo versterken met zijn West-Vlaams voor gevorderden.
Onlangs bracht TURF een nieuwe single op de markt ‘Vloage’, https://www.youtube.com/watch?v=2BCAYR51rjU
Het moment nu om de band eindelijk te interviewen , het werd een gezellige café babbel, vanop afstand en via ZOOM, met de vier bandleden: gitarist Wim Wallays , drummer Steven Duyck, zanger Rino Feys en bassist Tom Denolf.
Wie, wat is TURF? Hoe is alles begonnen. Vertel een beetje meer over jezelf?
Steven: Ik en Wim hebben de band opgericht, als duo. Als jonge puber heb ik zelf in verschillende bands gespeeld. Heel lokaal en zo. Na een tijdje is dat wat weggevallen. Na negen jaar stilliggen had ik een advertentie geplaats. En daarop heeft Wim, die eigenlijk al een kennis van vroeger was, prompt op gereageerd. Op mijn zolder thuis hebben we dingen uitgeprobeerd. Onze muzikale achtergronden liggen wat in dezelfde lijn. Toen was het puur instrumentaal. Dat resulteerde in veel lawaai maken met een hoek af (haha) toen is Rino erbij gekomen met zijn typische West-Vlaamse teksten en gezangen. En toen is het eigenlijk ook de experimentele kant beginnen opgaan. Toen Tom er in 2019 is bij gekomen is het helemaal ontploft, en nu staan er totaal geen grenzen meer op.
Tom: Ik ben dus eigenlijk ook drummer, ik wil hierbij even aanvullen hoe ik erbij ben gekomen. We moesten spelen met een andere band, ik zag TURF optreden, en snapte meteen de humor van deze band. Ik stond de hele tijd te lachen ik snapte dus direct waar TURF het over had. Ze hadden ook ernstige nummers, en die brachten ze ook heel serieus. Net dat contrast tussen humor en ernst vond ik zo prachtig. Enige tijd later, (ik was ondertussen al gestopt bij mijn andere band) hielden mijn vrouw en ik een groot feest en kwam Turf bij ons optreden. Daar is de bal aan het rollen gegaan, denk ik.
Hoe omschrijf je jullie muziek?
Rino: Dat is inderdaad een gigantische moeilijke vraag om te beantwoorden. Een bont allegaartje van stijlen, we vinden het zelfs heel leuk dat je ons niet zomaar in een vakje kunt duwen. Eclectisch noemen ze dat, of experimentele rock zoals je wil.
Ik lees vergelijkingen met een Barkmarket en Jon Spencer Blues Explosion; hoe sta je daar tegenover?
Rino: Dat zijn twee namen die Wim en Steven naar voor brachten als referentie punt toen ik erbij ben gekomen. Al denk ik dat het nu niet meer zo opgaat eigenlijk. Maar in het begin dus wel.
Wim: Terwijl Steven eerder liefhebber was van Helmet of Tool was dat bij mij eerder The Smiths of Pixies, in die richting. Maar wat gitaar en drum betreft neigde dat zeker naar Jon Spencer Blues Explosion en Barkmarket, zeker en vast. Maar dat was dus heel in het begin, ondertussen is het – zoals Rino al aangaf – alle stijlen door elkaar. Vier verschillende mensen, met vier verschillende ideeën en we staan voor alles open. Dat is TURF anno 2021
In 2017 verscheen het Turf debuutalbum ‘Reuve’ en vorig jaar begon de band opnieuw muzikaal te experimenteren wat resulteerde in nieuwe nummers. Waarom heeft het zo lang geduurd? En waarom net nu in deze corona tijden?
Rino: We waren vooral veel aan het repeteren, maakten nieuwe nummers en hadden wekelijkse repetities maar er kwam nooit echt een opname van. We hebben wel enkele dingen uitgeprobeerd, maar waren daar niet echt tevreden over dus daar is niets mee gebeurd. En toen is in 2019 Tom erbij gekomen. En dat heeft ons die extra ‘push’ gegeven die we nodig hadden.
Wim: We hadden ook enkele projecten tussendoor, dat is ook een reden waarom het wat langer heeft geduurd, omdat we daar mee bezig waren. Zoals de theatervoorstelling ‘Altijd ergens Oorlog’ een voorstelling met acteurs en twee groepen wij en Bleulink.
Rino: Die theatervoorstelling hebben we een maal gedaan en dat was een ongelofelijk succes. Een fantastische ervaring, dat was helaas net in November 2019 voor de eerste lockdown. We hebben enkel de première gedaan, maar er is dus achteraf niets meer van gekomen. Jammer genoeg.
Dat theatrale komt ook terug in jullie muziek vind ik, mee eens?
Rino: Ik denk dat Tom daar een stimulans is in geweest eigenlijk. Wij, ik, Wim en Steven zijn introverte personen. We zijn West-Vlamingen en lopen niet naast onze schoenen (haha). Met Tom erbij te komen zijn we toch wat meer in de schijnwerpers gaan staan Zijn invloed was op dat vlak positief.
Steven: Die aanvulling van de basgitaar is een gigantische verschil. Waardoor je inderdaad prompt andere wegen aanboort.
Een collega schreef “Het is wonderbaarlijk om te zien hoe TURF de negativiteit en rauwheid van trauma’s tot kunst weet te verheffen’’ (Snoozecontrol) . Mee eens? Bewust voor deze aanpak gekozen?
Rino: Tommy had het daarnet al een beetje over, we hebben allemaal een donker kantje. Die eerder donkere kant keert eerder terug in de begin periode , toen ik bij TURF kwam en teksten schreef over eerder wat donkere thema’s. Sommige songs zoals ‘Reuve’ en ‘Veugle’’ waren op het eerste zicht grappig, maar als je dieper naar de teksten luistert zat daar zeker een donker kantje aan. Dat was eigenlijk een moment opname, nu Tom erbij is gekomen ontsnappen we daar wel een beetje aan en komt de Humor iets meer naar boven. Of toch minder donker dan vroeger. Het is zeker geen weg waarvoor we bewust hebben gekozen, het is gewoon natuurlijk ontstaan.
Ikzelf schreef :’’Vooral je hart compleet ervoor open zetten en bij voorkeur liefhebber zijn van grensverleggende experimentele muziek is de voorwaarde om dit knap stukje 'kunst' te verwerken’’ … Er mee eens? Is het vooral experimentele muziek waar je met je hart moet naar luistern en niet alleen met het gehoor?
Tom: Het is mooi hoe je omschrijft ‘muziek waar je met je hart moet naar luisteren en niet alleen het gehoor’ Feitelijk is dat zo, muziek moet je voelen. Je moet geen virtuoos zijn om goede muziek te maken. Het moet je raken Het gaat erom wat je daarbij voelt, dat is op zich veel belangijker dan wat je hoort. Een weerspiegeling van bepaalde situaties in het leven. Bij Turf kan ik die weerspiegelingen voelen, zowel tekstueel als muzikaal. Beiden zijn bij Turf zeer nauw verbonden met elkaar.
Wim: Voor ons is dat zeer belangrijk. We werken niet vanuit een oogpunt dat één iemand een nummer aflevert en de rest daar maar wat moet bijvullen. We werken vanuit een blanco blad waar ieders inbreng even belangrijk is, en daardoor is het muziek dat vanuit het buikgevoel komt en je dus bij voorkeur voelt en niet alleen hoort. Het zorgt er wel voor dat je langer bezig bent aan een song, maar het zorgt ervoor dat het iets is waar ieder van ons echt achter staat.
Je had het over virtuositeit? Nu als je het hebt over puur instrumentbeheersing, spelen jullie wel degelijk hoogstaande muziek. Maar je voelt gewoon de hoge dosis , deels zwarte humor.
Neem nu die song ‘Vloage ‘ (de reden van dit interview); als je het filmpje op YouTube ziet, is het grappig maar er zit dus ook een droevig kantje aan, toch? Drums zijn bijvoorbeeld een zeer overheersende factor om te spreken van die instrument beheersing?
Wim: Direct na de opname stelden we inderdaad vast dat de drums zeer overheersend zijn binnen die song. Ik had een euforisch gevoel door die drum die alle kanten uitgaat. Maar die song is inderdaad een schoolvoorbeeld van hoe we twee aspecten ernst en humor samen voegen.
Rino: Het nummer ‘Vloage’ is het meest complete TURF nummer dat we al hebben uitgebracht. Ik herinner mij dat. In het repetitielokaal vertelde Steven meermaals dat hij zich er niet kon in vinden. En we zijn eraan beginnen werken.. Dat is zo een song die letterlijk vanuit de modder kroop, en doordat we weken na week repeteren groeide dat nummer echt tot wat het nu is.
Steven: Zoals Rino zegt was het een nummer dat me niet echt kon boeien in het begin, maar door op elkaar te reageren is het echt gegroeid. Na een tijdje zat het, net door dat echt intens samenwerken, echt goed. Het is op die manier vreemd maar ook heel leerrijk dat een nummer dat eigenlijk niet mijn ding was, plots bovenaan het lijstje staat van favoriete songs. En dat komt dus zeker door die samenwerking waarover hier al sprake.
Rino: Subtiel gaat die song over corona en het absurde van de hele situatie. Telkens het goed gaat en je denkt dat we eruit geraken is het plots slecht, dat roept vragen op. Dat zit subtiel ook in de tekst. Maar de tekst is vooral met wat iedereen dagelijks bezig is. Naar de bakker en de beenhouwer gaan, valt het op dat het weer een onderwerp is om het ijs te breken. Als je ouder wordt besef je pas dat dit toch een constante is in het leven, hoe dat weer zo een invloed heeft op je dagelijkse doen en laten. Dat wilde ik ook in die tekst naar voor brengen. Dus ja, het is het complete TURF nummer geworden.
Steven: En wij zijn dan van die mensen als de zon buiten schijnt, die binnen in de regen gaan zitten (haha) (is verwijzing naar de clip ‘Vloage’)
Hoe waren de algemene reacties op dat debuut eigenlijk, en heeft het bepaalde deuren geopend naar een ruim publiek?
Rino: We hebben zeer veel reacties gehad van mede muzikanten, en ook muziekliefhebbers vooral de meest geschifte types die naar onze optredens kwamen. Ook toevallige passanten die er niets van begrepen, maar de harde kern die op ieder optreden aanwezig is, kon het wel smaken, daar doe je het toch voor. Grote deiningen heeft dat debuut niet veroorzaakt maar het was een mooie start. Het was ook in eigen beheer.
Welk genre publiek willen jullie eigenlijk bereiken met TURF? Kunnen jullie hier een ruim publiek mee aanspreken denk je?
Steven: Uit de optredens die we hebben gedaan tot nu toe, blijkt dat ons publiek zodanig gevarieerd is. Zowel van genres als leeftijden. Maar eigenlijk maakt dat niet veel uit. Er zijn bepaalde groepen die worden aangesproken door de teksten van TURF. Er zijn andere die meer te vinden zijn voor de stevige drum, gitaar en baslijnen. Het kan dus wel degelijk een ruim publiek bekoren. Het zou een beetje arrogant zijn om te zeggen we spreken alleen dat bepaald publiek aan.
Is de richting die jullie willen uitgaan iets naar bijvoorbeeld Normaal (Nederland) of Belgian Asocialtity die toch ook humor verbinden met hun ernstige muziek?
Rino: Ik had daar toen we naar hier afzakten over nagedacht, en kwam eerder bij de band Ween. Er is totaal geen verband tussen onze muziek of deze van Ween. Maar Ween is wel hilarisch. Het ene moment humoristisch, het andere heel ernstig. Je weet het soms niet meer. Het is een band die die eigenschappen tot een geheel weet te verbinden, en daar zit dan weer wel een verwantschap met TURF.
De reden van dit interview is - zoals ik zei - de nieuwe single ‘Vloage’; mijn West-Vlaams beperkt zich tot ‘Wuk’ … Waarom in het West-Vlaams?
Rino: In die periode was ik bezig met een cabaret duo maar dat was een beetje stil gevallen. Wim had me uitgenodigd om eens te komen kijken met wat hij bezig was. Maar om op je vraag te antwoorden. Het West-Vlaams is de enige manier waarop ik me echt kan uitdrukken. In het schrijven is dat anders, maar in het spreken druk ik me het best uit in mijn eigen dialect. In het West-Vlaams ga ik gewoon naar de kern van het verhaal, wat me niet lukt in het Nederlands. Laat staan in het Engels. De taal waarmee je opgegroeid bent, en die de dagdagelijks spreekt is de Taal waar we ons het best mee kunnen uitdrukken.
De Taal waarmee je opgegroeid bent, is inderdaad belangrijk, ik vraag me oprecht af waarom men altijd in het Engels wil zingen en niet in het Nederlands of Vlaams? Maar als je een ruim publiek wil aanspreken is misschien het Engels wel belangrijk; je mening graag?
Rino: 'Het Eurosongfestival is een mooi voorbeeld wat dat betreft. Vroeger moesten ze in hun eigen taal zingen. En plots moest dat niet meer. Het was dus een vorm van oneerlijke concurrentie, als je niet in het Engels kon zingen. Dus hebben ze dat veranderd, iedereen mag nu in de taal zingen van zijn keuze. Dus kiezen ze nu bijna allemaal voor het Engels (lacht).
Wat zijn de toekomstplannen? Komt er ook een full album uit wanneer?
Tom: We hebben een album opgenomen in een studio in de Ardennen. We hebben bewust een locatie gekozen waar we op afzondering konden gaan, weg van de drukte. Het is een studio waar we ook konden blijven slapen. We konden dat ook hebben opgenomen in West-Vlaanderen of bij mij thuis, maar dat zou anders zijn geweest. We wilden dus vooral een samenhorigheidsgevoel creëren. Een vibe die je enkel hebt als je samen een periode afgezonderd bent in een ruimte waar je enkel samen muziek aan het creëren bent. Die vibe kan soms magische momenten teweeg brengen.
Laten we het ook even over deze coronatijden hebben, hoe heb je deze periode als band, muzikant en mens overleefd? En heeft dat ook invloed gehad om het maken van nieuwe muziek?
Wim: We zitten nu in quarantaine omdat enkele gezinsleden wel besmet zijn dus we worden er nu mee geconfronteerd. Deze periode heeft dus wel een invloed gehad op de werking met de band. De nummers waren al gemaakt, maar er is altijd veel extra werk aan verbonden om er van alles bij te zetten, en dat ging toch wat meer moeizaam door die lockdowns en het niet mogen samen komen. Om alles dus af te werken, en dat heeft dus voor heel wat vertraging gezorgd binnen het concept. Dus ja het heeft zeker een invloed gehad op het verwerkingsproces.
Tom: Vergelijk het proces met een huis dat in de ruwbouw staat en nu zijn we het tijdens deze corona aan het aankleden, en dat vergt dus wel meer tijd en aanpassingen dan buiten coronatijden.
Rino: We waren heel druk aan het repeteren in die corona tijden, en aangezien dat niet mogelijk was en heeft Tom zich tevreden moeten stellen met werken aan de nummers. Op dat vlak heeft de plaat die er zit aan te komen, de tijd heeft gehad om op een rustigere manier te worden afgewerkt doordat er dus geen druk stond om vlug, vlug werk af te leveren; Ook omdat we toch niet anders konden door die corona.
Als ik het goed begrijp heeft die Coronatijd voor meer productiviteit gezorgd, dat je alles op een rustiger tempo kon afwerken dan dat je dat bijvoorbeeld moet combineren met op tournee te gaan of zo?
Tom: Een opname moet je sowieso kunnen laten rijpen, vind ik. Ik vergelijk het weer met een huis dat je koopt, het heeft geen zin om er impulsief en overhaast alles te beginnen aan verbouwen en inzetten. Rustig aan en laat de creatieve inzichten op je af komen. En dat is bij een plaat maken ook zo. Dus op dat vlak ja,.
Vanaf nu kan optreden voor 50 man terug, nog een beetje beperkt maar er zijn perspectieven. Zijn er al plannen voor optredens?
Tom: Op het moment zijn nog geen optredens gepland, maar ze mogen altijd binnen komen.
Rino: Wie ons nu boekt, zeker doen want nu zijn we nog betaalbaar (haha)
Steven: Persoonlijk kan ik niet wachten om eindelijk weer te kunnen gaan optreden. Maar het is dus allemaal afwachten nog.
Ok dat is dus nog wat wachten he … Ik zie bijna elke dag een streaming, persoonlijk ben ik het wat beu maar het is zowat het enige alternatief. Hoe sta je persoonlijk daar tegenover? En zien jullie het eventueel zitten om via streaming jullie werk voor te stellen?
Rino: We verwachten die plaat niet voor ergens december dit jaar. Dus tegen dan zal er hopelijk terug gewoon kunnen worden opgetreden, dus we hoeven nu geen streaming te doen eigenlijk dat heeft geen enkele zin. We gaan dus verder werken aan de nummers, clipjes maken eventueel. Dus ik hoop dat tegen die plaat uitkomt we niet meer moeten streamen..
Tom: We werken dus langzaam verder aan die plaat, zodanig dat we ze gewoon live kunnen brengen. Dat is de bedoeling.
Kunnen jullie de verdere toekomstplannen nog even uit de doeken doen? Naast dus dat full album? Wat zijn de verdere ambities voor de band?
Wim: Eerst en vooral een goede plaat maken. Werken aan de volgende single, in de nabije toekomst dan. En daarna zo snel mogelijk starten met club optredens. Zoals in De Kreun of 4AD
Tom: Onze eigenlijke ambitie is vooral veel te kunnen optreden, met onze nieuwe plaat o.a.
Dan heb je het over recente ambities en zo. Maar is er ook een soort doelstelling die je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
Rino; 'De plaat waar we nu aan werken, zien we als een kunstwerk, een onderdeel van een concept waar ook de video's die we maken en de optredens later, deel van uit maken. Het moet allemaal één geheel vormen, daar willen we naartoe.'
Steven: Door onszelf geen druk op te leggen kunnen we zorgen voor het afleveren van kwaliteit i.p.v. kwantiteit. Dat is ook zo met optredens, liever de goede optredens dan dat we per se overal per se moeten gaan spelen. En vooral fier kunnen blijven zijn op wat we maken, is een doel op zich.
Dat lat dus niet te hoog leggen? Is het dat doel precies dat jullie wensen te bereiken … TURF als een hobby naast een vaste job?
Tom: Ik wil toch al eens corrigeren. ‘Hobby’ is een woord dat ik niet graag hoor, het is eerder een passie. We zijn realisten met een positieve ingesteldheid. Laat ons daar duidelijk in zijn. We gaan allen gaan werken, maar als er ooit in mijn leven nog een punt zou komen waar ik moet kiezen tussen mijn job of gaan touren… ja, dan spring ik meteen zonder nadenken. Rock and roll is gewoon de max. (haha)
Ok, jullie willen vooral realistisch zijn. Maar moest je de kans krijgen om – ik zeg maar – via een label of zo op wereldtournee te kunnen gaan op voorwaarde dat jullie je muziek aanpassen aan de commercie (er zijn er die het doen), zou je dat doen? Dan is het puur voor het geld, en de faam, maar toch...
Rino: Dat is het mooie aan TURF, het is zoals Tom zegt vooral onze passie naast een andere job. We hebben er bewust voor gekozen financieel niet afhankelijk te hoeven zijn voor het maken van onze muziek. We kunnen daardoor vooruit gaan voor onze abstracte ideeën en hoeven onszelf niet te verkopen. En gaan voor het experiment. Dus nee in ons geval zullen we dat zeker niet doen, omdat we bewust een andere weg hebben uitgekozen.
Tom: TURF is een kunstwerk, je ziet het graag of je ziet het niet graag. Het is een beetje zoals Steven zegt de kwaliteit die primeert.
Steven: Dus we gaan onze ziel zeker niet verkopen voor de commercie…
Rino: Pas op als we morgen een goede aanbieding krijgen, zou het kunnen dat we binnenkort op Wembley staan e (haha)
Dan kom ik zeker kijken en schrijf er een verslag over ?. Ik hoop jullie spoedig tussen pot en pint eens te kunnen spreken. Bedankt voor dit fijne gesprek
Mighty Oaks - Culture cannot be only measured with economic parameters. Culture can be extremely inefficient from an economic point of view. Still we recognize its vital importance for humanity
Berlin based Alt-indie outfit, Mighty Oaks, return with a brand new track 'Mexico’, lifted from the band's forthcoming album due this summer through Howl Records.
Drawing on a myriad of influences from indie, pop, folk and soul, the disparate trio, hailing from America, England and Italy respectively, deliver an escapist, positive message on new single 'Mexico', offering us the perfect respite we all need right now. Following this release, we had a nice conversation with Claudio Donzelli .
Of course, we also talked about life in these times and future plans.
Mighty Oaks were founded in 2010 and are based in Berlin. According to Allmusic, the group performs "tight, three-part harmonies and exuberant, largely acoustic folk songs." Agreed, or not?
Wow, are we on Allmusic? Is it still a thing? I thought it was some experiment of the 2000s (laughs). Yeah, I think it still represents us pretty well!
Haha nice! What is the story behind the band name?
There’s an English proverb that goes “mighty oaks from little acorns grow”. We thought it was representative of what we were trying to do as we moved the first steps as a band: join forces to make something bigger than we could have achieved on our own.
After releasing your debut album ‘Howl’ in 2014, you had the opportunity of touring with Milky Chance and performing at many festivals. Can we speak of a milestone here which opened many doors?
We had already toured Europe extensively when Milky Change invited us to join them for part of the tour in the US. In Europe things were going already pretty well but for the US market definitely, that was a milestone. We got to play in front of many people in some of the best venues over there.
What are the other big milestones for the band?
We started with a big milestone! In June 2013, before we even recorded our first album, we got to play in front of 22k people before Kings of Leon in Berlin. That was and still is the biggest show we ever played. It was awesome.
Are there also low points in all these years?
Since the pandemic hit in March 2020, of course, it’s been quite hard for us, like for other musicians. We had to give up what we loved the most doing, which is playing shows. There have been moments of despair as it wasn’t clear at all when we would be able to play shows again.
What is the biggest change in these more than ten years within this music world, besides digitalization and the power of social media?
What sticks out for me is the merging of all music genres. The amount of promiscuity in terms of genre, style is mind-blowing and that’s extremely healthy for our culture. Another thing that I noticed is that there are many mainstreams now, which I think it’s interesting and also good for our culture.
Did you have any sort of inspiration while growing up from any certain artists or genres? Have those inspirations helped influence the sound or style of Mighty Oaks in any way?
Personally, I’ve always been into bands, form the 90s, throughout the 2000s. Radiohead, Coldplay, Death Cab for Cutie, Athlete, Snow Patrol, etc. I’ve always been fascinated by the orchestration of guitars in the context of bands. I think Radiohead did it better than others in their first 3 albums and I think that still plays a role in my musical voice.
The reason for this interview is the new record 'Mexico', the process of writing songs and releasing this record has been different because of corona, did that influence the writing process?
Definitely, this album is and will always be connected to the Corona pandemic. It’s a crisis that invested everyone no-one excluded. We wrote in response to what was going on last year.
Together, you guys decided to record the songs in Hooper’s home studio, Recording at home, in this make-shift basement studio, was a little adventure in itself. True?
Absolutely. It’s been a first time for us and it’s been a lot of fun too! There is a deeper sense of care and ownership that feels really good. We basically lived together for about 6 weeks, working, hanging out and eating together for a whole day at Ian’s place and then home to our families for the night. It was a really nice time.
How have you as a band, musician and also as a human being survived these rather 'strange' times until now?
Music! Music kept us focused and sane during this crazy time.
How do you personally think that the music to culture sector will survive these times?
It will survive where there is understanding that culture is a valuable thing, that makes sense to invest on. It will survive with investments taken from the nations’ budgets to support lockdown and reopening. In some places it will suffer more than in others, I’m afraid. Culture cannot be only measured with economic parameters. Culture can be extremely inefficient from an economic point of view. Still we recognize its vital importance for humanity.
I have listened to the record. I think it's a very dreamy, somewhat melancholic record with a dark side but also light-footed, a beautiful flirting between dark and light. agree? Your opinion please?
All that, I agree with you! It’s a broad spectrum of human emotions.
What are your personal expectations about this new album?
We always hope that a new album will find its listeners, will grow in them and will bring them to our shows to celebrate live with us. It’s sending music into the world so that it will send people to us. It’s a wonderful cycle that we hope to do again and again.
Live performances are out of the question for the time being, but are there any tour plans?
Yes! We’re planning a European Tour for Spring 2022! All dates have been announced and tickets are already selling on our website mightyoaksmusic.com
A possible performance via live streaming? And what is your opinion about this phenomenon?
It all started with Chris Martin doing a couple of live streaming performances on Instagram thoughts “why not?”. I thought it was cool, but then there was this huge gap between some really bad quality performance and some other people who thought “wait a second, maybe we can produce them better and charge people for it!”. Interesting phenomenon but not really attractive for us. We haven’t done anything like that, we didn’t feel like to be honest. We’ve been busy making new music and at home with our families and there was little space for anything else.
What are the further plans (as far as plans can be made)?
We hope to be able to play some open-air shows this summer and to get back to writing new material in the fall.
After all these years, are there still any goals or ambitions, or are you not working on them?
It’s only been 7 years and 4 albums since our debut, I feel we’re still a relatively young band which is exploring and evolving album after album. The main ambition is to be able to do this over and over again.
Pics homepag @Studio Marco Fischer
Thanks for this nice chat, hope to see you soon on one or other stage
Go March - Deze plaat moest gewoon nu worden uitgebracht, ook uit ons systeem. Je kunt niet aan iets anders beginnen, vooraleer je iets hebt afgewerkt
Philipp Weies (gitaar), Hans De Prins (synthesizer) en Antoni Foscez (drums) vormen samen het Antwerpse trio Go March. Met hun debuut 'Go March' (2015) en opvolger 'I' (2018) gooide de band hoge ogen, net door een perfecte verbinding tussen post rock en elektronisch vernuft te maken. Het grensverleggend karakter intrigeert en in die richting werkt Go March verder naar 'III' . De EP (een full album kunnen we deze schijf moeilijk noemen), werd voorgesteld in de Cactus Club, Brugge via livestream .
Het verslag kun je hier nalezen
Voldoende voer voor een fijn gesprek, we spraken af via skype met gitarist Philipp Weies.
Wie zijn Go March en hoe is alles begonnen?
We zijn feitelijk ontstaan in 2011/2012 vanuit jamsessies die ik met ons drummer Antoni heb gedaan. We hadden ook niet echt een stijl voor ogen. Gewoon samen jammen. We wilden vooral de elektronische invloeden benadrukken, dus ik zorgde ervoor om mijn gitaar niet als een gitaar te doen klinken (haha). Hans kende ik al heel lang, en ik had hem gevraagd om die elektronica nog meer naar voor te laten brengen, door zijn synthesizer inbreng. In 2013 zijn we dus pas echt ontstaan als band. We zijn daar dus eigenlijk vrij los aan begonnen, en hadden wel een demo en zo, maar vonden het te goed om daar bij te laten dus zijn we overgegaan tot een meer volwaardig geheel. En zo is de eerste plaat ontstaan.
Qua muziekstijl zitten jullie tussen post rock en elektronische muziek in; ik had ergens gelezen ‘tussen Kraftwerk en Mogwai’’, persoonlijk kan ik me daar in vinden. Je mening
Dat is precies iets dat blijkbaar voortdurend terugkomt tegenwoordig. Krafwerk kan ik ergens inkomen. En eigenlijk ook niet omdat die meer ingetogen zijn dan wij. Mogwai van de andere kant begrijp ik eerlijk gezegd niet zo goed, ik heb er geen plaat van en ken ze wel uiteraard. Maar zou ze zeker niet als een van onze invloeden zien. De band is gewoon ontstaan uit de liefde voor Elektronische muziek. Maar echt vergelijkingen met bepaalde bands zou ik niet goed weten eigenlijk.
Ik denk dat jullie misschien in dat vakje ‘postrock’ worden geduwd, gezien het instrumentale muziek is, en er naar een climax wordt gewerkt? Ik kleef niet graag een label op een band, ik hou zelfs van muziek waar je dat niet hoeft te doen, en dat is bij jullie het geval. Maar naar promotors toe, wordt soms die vraag gesteld ‘’welke stijl brengen jullie’’?
Onze muziek is vooral elektronische en dansbaar, het is nu niet het geval, maar op onze concerten wordt altijd gedanst. We hebben ook rustige nummers die heel filmisch zijn ook. Je kunt er dus op wegdromen, maar het is ook niet per se dat we daarbij beelden in ons hoofd hebben, we laten de fantasie van de luisteraar zijn werk doen.
Persoonlijk vind ik jullie muziek inderdaad zeer filmisch, iets dat in sommige recensies ook terugkeert. Zijn er plannen om jullie muziek in films en TV series te gebruiken? Is er ambitie hiernaartoe?
Dat mag en kan, maar dan heb je mensen nodig die connecties hebben in die film wereld. En met onze muziek iets willen doen in die richting. Zonder die persoon die u introduceert heeft het geen nut. Een van onze nummers is blijkbaar wel gebruikt voor een presentatie van Toyota in een handelsbeurs in Amerika. Geen idee hoe die daarmee zijn gekomen, maar ja.
Jullie vorige platen ‘Go March’ (2015) en ‘II’(2018) waren een bommetje, hoe waren de algemene reacties en heeft dat bepaalde deuren geopend?
Uiteraard hebben die deuren geopend, we hebben mooie optredens kunnen spelen. Ook in het buitenland. We hebben ook heel goede recensies gekregen, tot zelfs in de Britse pers. We merken wel dat we de mensen die we toen hebben meegekregen, ons nu nog steeds op de voet volgen. En dat ze ook drie jaar later ons nog steeds volgen. We hebben dus zeker een kleine, maar fijne, fanbase opgebouwd en dat is wel leuk.
Uit welke muziekliefhebber bestaat die fanbase dan eigenlijk? Post rock, elektronische muziek liefhebbers?
Je krijgt eigenlijk de dansende mensen zeker mee, ook al wordt het soms omschreven als moeilijke muziek omdat er geen zanger vooraan staat. We hebben ooit in Tsjechië op een festival gespeeld als after show om 3u s ’nachts. Op de korste keren stond heel het plein op stelten. Die kwamen niet per se voor ons, of voor onze soort muziek. Ik denk dus dat we op het juiste uur, in de juiste sfeer, een heel breed publiek aan dansende mensen kunnen aanspreken.
Boiler room op Pukkelpop of Tomorrowland?
Tomorrowland niet direct, maar Boiler room weet ik . Ik denk dat we daarvoor net iets te weinig elektronisch zijn. We hebben wel in 2015 in Castello op Pukkelpop gestaan, dat is toch een eerder semi-elektronische tent en daar stonden we toch wel eerder op onze plaats. En daar op een iets later uur? Zou nog beter marcheren. Omdat het een publiek trekt dat tussen die elektronische muziek en rock tussen zit.
Ik zag jullie de nieuwe schijf ‘III’ voorstellen via livestream, persoonlijk vond ik het door de beelden alsof je in een 3D film was terecht gekomen, zeer goed gevonden. Hoe heb je dat zelf ervaren?
Door de opstelling stonden we eigenlijk een beetje zoals in een repetitielokaal. Het was wel in een zaal te doen, maar dat was dan ook de enige connectie met live spelen. We hebben eigenlijk gewoon een opgenomen live repetitie gedaan met lichtshow. Zo voelde het toch aan. Het was vooral heel fijn om na al die tijd nog eens in een zaal te staan. En alles wat hoort bij optreden, het uitladen, opbouwen, lichtshow, soundcheck. Je beseft gewoon dat dit een leuke routine is om te doen. We hebben ook twee van onze nieuwe nummers gespeeld, en dat voelde ook fijn aan. Het voelde ook niet aan als een videopname, dat is ook belangrijk. Het was zeer leuk om te doen, we waren super geconcentreerd en het was fijn om dus terug die routine van een optreden te mogen doen. Achteraf waren we stik kapot, door zo diep in een trance te zitten als het ware.
Wat is je mening over het fenomeen livestream (hoewel dat ‘live’ ik daar vaak een kanttekening bij plaats)
Ik heb eigenlijk naar nog geen enkele streaming concert gekeken, eerlijk gezegd. Ik ben daar eigenlijk sowieso niet echt mee bezig. Hans luistert bijvoorbeeld veel naar muziek of is daar intens mee bezig. Ikzelf ben iemand die vaak liever de stilte opzoek. Dus ik zal niet per se naar een streaming optreden kijken.
Wat ik persoonlijk wel heb ondervonden, ook al ga ik liever naar een live optreden, is dat de drempel minder hoog is. Ik heb voor het eerst in mijn leven echt Balkan muziek leren kennen door de streaming van Balkan Trafik te volgen. Iets wat ik wellicht anders ook had gedaan, maar minder vanzelfsprekend. Is die drempel minder hoog om een ander publiek aan te trekken voor jullie muziek denk je?
Misschien, maar jij bent een muziekliefhebber die op zoek gaat naar nieuwe dingen. Mensen die dat doen zullen daar dus wel gemakkelijker voor te vinden zijn om iets te ontdekken buiten hun comfortzone. Maar ik denk dat het internet/sociale media publiek eerder iemand is die als het te lang duurt weg zapt. Dus ik denk niet dat je met die streaming een groot publiek over de streep trekt, tenzij dat de muziekliefhebber ervoor betaalt. Dan geeft hij/zij dus geld uit om dat daadwerkelijk te volgen. Bij ons was het ook in het kader van een filmfestival. Dan komt daar wel publiek op af. Maar door gewoon iets te posten of Facebook of YouTube ? Ik kan me niet voorstellen dat je daardoor een ander niet doorsnee publiek bereikt.
Jullie brengen de plaat uit via Dunk!records. Jullie waren niet aanwezig op Dunk!festival online editie , zijn er in die richting van Dunk!festival eventuele plannen?
Niet direct , hoewel ik daar van overtuigd ben dat we er ooit wel eens zullen staan. –We hebben goede contacten met de mensen van de organisatie, we hebben onze twee platen opgenomen bij Dunk!records.
Ik vind jullie er wel passen, Dunk!festival is niet perse een postrock festival meer, maar wel een uitgebreid palet aan vooral instrumentale muziek
Ze zijn wel als een postrock festival begonnen, maar zijn inderdaad geëvolueerd. Wat wel boeiend is , is dat ze binnen hun niche blijven. Ze gaan niet plots naar globale rock bands en zo toe maar blijven hun eigen identiteit bewaren als festival. Dat is wel belangrijk.
Klopt. Laten we het nog eens over jullie nieuwe plaat hebben. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
Toch wel veel positieve reacties gekregen, mensen die helemaal mee zijn met de plaat. Dus ja, goed we zijn tevreden.
Jullie muziek is ook heel verslavend, ik kreeg er maar niet genoeg van. Je mening? Is bewust gekozen voor die richting?
Dat is een mooi compliment. Ik weet eigenlijk niet goed wat ik daar moet antwoorden. Eigenlijk is dat eigen aan elke muzikant, dat je muziek maakt waar de luisteraar maar niet genoeg van krijgt, en wil blijven naar luisteren. Als we daarin slagen? Zijn we daar blij mee. Het is fijn om dat gevoel mee te nemen.
De plaat is weer een EP. Hoewel die EP ook een beetje aanvoelt als een full album ? Waarom geen full album?
We hadden het gevoel dat alles klopte na die vier nummers, en dat we een afgewerkt product af hadden geleverd. We hadden eerste nog gedacht er enkele miniatuurtjes tussen te zetten of zo. Maar we hebben het niet gedaan, omdat we het gevoel hadden dat het een afgewerkte eenheid was die vier songs. Waar niets meer of minder aan was toe te voegen. Ik heb ook altijd zo moeilijk waarom men het EP noemt? We zijn ondertussen ook begonnen met aan nieuwe nummers te werken dus dat komt goed.
Laten we het ook even over deze coronatijden hebben, hoe heb je als muzikant, band en mens deze tijden overleefd tot nu toe?
Componeren niet echt, we hadden net een plaat klaar. Vanaf er wat meer versoepelingen kwamen hebben we terug wat meer afgesproken en zijn er opnieuw wat dingen ontstaan. 2020 was gewoon een stilstand, laat het ons daar vooral bij houden. In de zomer hebben we wel opgetreden voor een zittend publiek in Museum M in Leuven. Maar dat voelde beetje aan als een schrale troost. Die zaten allemaal aan tafeltjes, het voelde wat droevig aan.
Langs de ene kant wel droevig, maar langs de andere kant misschien toch beter dan voor geen publiek optreden?
Ja dat wel. We hadden in maart ook wat optredens in Luxemburg, niemand geloofde echt dat dit zou doorgaan. Daar waren ook 65 mensen, en moest je ook neerzitten. Die hebben zelfs heel het jaar door op die beperkte wijze optredens kunnen geven.
Hier mag het ook terug, ik ga op 30 mei ook in Museum M naar zo een optreden voor vijftig man met Steiger. Zijn er bij jullie al plannen in die richting?
Vaag. Maar nog niets concreet eigenlijk. Voor hetzelfde geld kan binnen twee weken alles weer dicht gaan of zo.. dus ja, ik weet het niet. Plannen maken is momenteel zeer moeilijk Laat het ons daarom houden bij vage plannen.
Wat zijn, in zoverre dat kan, dan wel de verdere plannen voor dit jaar of volgend jaar of zo?
We nemen dus eerder een afwachtende houding aan wat de nabije plannen betreft, zoals al gezegd.
Was het dan ook niet beter geweest om ook te wachten met een EP uitbrengen tot je meer zekerheid had, denk je
De plaat was al eind 2019 af, en lag eigenlijk al veel te lang in de koelkast. Ze moest gewoon nu worden uitgebracht, ook uit ons systeem. Je kunt niets anders beginnen, vooraleer je iets hebt afgewerkt. Nu de plaat uit is moeten we ons daar niet meer mee bezig houden en valt er een last van onze rug. Langer wachten bleek geen optie meer. Want nu zijn we dus al begonnen met een nieuwe plaat eigenlijk. Er zijn ook nieuwe ideeën die aan het sluimeren zijn en die we nu gaan uitwerken. Dus ja, hadden we die plaat niet uitgebracht hadden we daar ook niet kunnen aan beginnen. We moesten gewoon dit hoofdstuk afsluiten.
Om nog eens terug te keren op die vraag over corona. Hoe denk je persoonlijk dat de cultuursector, die zwaar getroffen is, deze tijden zal overleven?
Dat is een moeilijke vraag eigenlijk. Ik ben er wel bij betrokken, maar heb er geen zicht op. Voor mensen die geen kunstenaars statuut of zo hebben zal het in elk geval rampzalig uitdraaien vrees ik. Het is moeilijk om te zeggen wie het zwaarst getroffen is, of er het best zal uitkomen. Het hangt van teveel factoren af.
Wat zijn de uiteindelijke ambities met deze band, en ook als muzikant op zich? Is er ook zoiets als een einddoel of een doel dat jullie voor ogen hebben?
Er is geen einddoel, dat bestaat niet. Ik denk dat als je echt te hoge ambities hebt je snel kunt teleurgesteld worden. Neem nu dat je zegt ik wil bereiken dat we doorbreken in Engeland met die plaat, en als dat niet lukt. Dat het een domper op de vreugde zal zijn. Dus de ambitie is gewoon verder doen zoals we bezig zijn, met onze beide voeten op de grond, en zien wel waar we uitkomen. Van dag op dag leven eigenlijk, en gewoon blijven doen waar we goed in zijn. Je hebt dat ook niet altijd in handen, tenzij je heel veel geld hebt dan zijn er misschien meer mogelijkheden. Maar dat is bij ons niet het geval. Dus dan zijn onze ambities eigenlijk gewoon zo vlug mogelijk terug kunnen optreden met onze muziek, voor een publiek. Dus gewoon voort doen is een ambitie op zich.
Dat klopt, maar ik wil toch even daarop inpikken. Mocht je nu de kans krijgen om Sportpaleizen of zo te mogen staan, of een wereldtournee doen. Maar dan wel op voorwaarde dat je je muzikaal aan past, je ‘roots’ verlaat en commercieel denken? Er zijn bands en artiesten die dat doen
Dan draait het niet echt meer om muziek maken, maar om bekendheid vergaren. Nee, dat is totaal niet wat ik wil doen. ik weet dat ik met mijn muziek geen massa geld ga verdienen, maar ik snap niet wat er zo leuk zou zijn om in een sportpaleis te staan. Wat is er mis om voor 100 of 200 mensen in een zaal te spelen? Ik heb dus totaal niet de ambitie om muziek te maken waar ik niet achter sta. Dus Nee, zeker niet.
Info new album 'III incl single "Ortisei" https://smarturl.it/gomarchIII
Met die ingesteldheid ben ik het mee eens. In elk geval dank voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat binnenkort live eens overdoen, als het weer kan en mag
Lizz - Liselore Brosens - Mijn droom is vooral een netwerk kunnen uitbouwen, waarbij ik elke dag meer mensen kan ontmoeten om mijn project te kunnen ontwikkelen
Liselore Brosens begon op haar veertiende covers te spelen en werkte gaandeweg aan eigen nummers. De negentienjarige zangeres is nu klaar om naar buiten te treden als Lizz, maar zweert nog altijd bij de drie s-sen: ‘Serenity, Sensuality en Simplicity’. Dat is ook te horen op de eerste echte officiële single “Outside”. Deze jonge singer-songwriter heeft echter veel meer in haar mars, daarom wilden we een fijn gesprek voeren over het verleden, haar bijzonder stem en de verdere toekomstplannen. We hadden het ook over het omgaan met deze (corona)tijden, en hoe we als mens ons daar maar beter aan proberen aan te passen ipv halsstarrig snakken naar het ‘oude normaal’ …
Liselore Brosens, je begon op je veertiende covers te spelen. Wie waren en zijn je grote invloeden?
Mijn grote invloed is eigenlijk de band The Goo Goo Dolls. Toen die muziek werd gespeeld in de auto werd ik daar direct door aangegrepen, en mijn droom was ook gitaar te spelen en zelf songs te schrijven.
Hoe mogen we jouw muziek omschrijven?
Ik denk er niet echt over na waar ik echt thuis hoor; Het vakje singer-songwriter past wel het best bij mij. Maar tijdens het proces van de nummers schrijven, leg ik mezelf geen bepaalde grenzen op waarbinnen het nummer moet passen. In mijn muziek sta ik voor wat mensen ook wel eens de ‘3 S’en’ noemen: Serenity. Sensuality. Simplicity. Met die instelling ga ik steeds te werk en heb ik ook mijn intrede gedaan naar de wereld toe met mijn nieuwste single: ‘Outside’.
Waar komt die voorkeur voor het weemoedige, melancholische en typische singer-songwriter, dat ik zo mooi vind aan de single ‘Outside’ vandaan?
Als ik nummers schrijf kom ik meestal bij de meer melancholische songs terecht, of invloeden. Ik voel me daar meer met verbonden. Ik wil het ook niet te treurig maken, ik schrijf best ook wel blije nummers. Maar automatisch word ik toch naar dat melancholische en weemoedige binnen de muziek gedreven op een of andere manier.
Zit daar ook een persoonlijk verhaal achter?
Ja , toch wel. Niet heel concreet maar er zijn zeker ervaringen die een rol spelen in mijn song schrijven ,sowieso.
Op zo jonge leeftijd heb je een zeer warme en doorleefde stem, het voelt aan als een deken tegen donkere gedachten. Mee eens, of zie ik dat verkeerd?
Soms word ik zelfs vergeleken met Joni Mitchell, terwijl ik daar niet echt naar luister. Ik profileer me ook in eerste instantie als gitarist en niet als zangeres. Ik kreeg na de release ook veel complimenten die betrekking hadden tot mijn stem, waar ik best van verbaasd was. Misschien voelen mensen de warmte in mijn stem omdat ik toch echt wel uit het hart zing en niet naar perfectie streef. Dat hoor je ook in mijn nummers. Het is net dat imperfecte, dat menselijke, waar mensen zich mee kunnen verbinden.
Er gaat ook een zekere sensualiteit en teder gevoeligheid van uit, als ik dat mag zeggen (zeker positief bedoeld); mee eens?
Dat is een beetje waar ik als artiest voor sta feitelijk. De voornoemde drie ’s’ sen’: Serenity. Sensuality. Simplicity dus.. Zeker dat laatste vind ik een belangrijk aspect in muziek waar ik steeds meer waarde ben aan beginnen hechten. Zoals Luka Bloom ooit tegen me zei: ‘It doesn’t matter if it’s simple; it matters that it’s you.’ Met die mindset ben ik dan ook mijn eigen nummers beginnen schrijven. De sensualiteit die je voelt in mijn songs komen uit het feit dat de nummers vaak intiemere onderwerpen bespreekt. Liefde, maar ook verdriet. Soms praten mensen niet graag over onderwerpen of gebeurtenissen die hun raken; ik probeer net via mijn muziek ook deze mensen een uitlaatklep te geven.
Mijn nummers gaan soms over persoonlijke zaken; situaties waarin ik zelf heb vertoefd of gebeurtenissen in de wereld die me best aangrijpen. Maar er zijn ook songs waarvan ik niet weet met welke insteek ik ze exact heb geschreven. Ik denk dat dit onderbewuste ideeën en emoties zijn die dan hun plaats vinden op het papier en gegoten worden in een song. Zo is muziek dan ook een uitlaatklep voor mezelf om bepaalde gebeurtenissen en gevoelens te plaatsen, te omarmen. Mijn bedoeling is om mensen in een andere wereld daardoor te laten vertoeven.
Je komt in een soort sprookjesachtige wereld terecht, tot daar mijn persoonlijke bedenking. Hoe waren de eerste reacties op de single eigenlijk?
Vooral positieve reacties, nu denk ik ook als mensen het niet graag horen ze er niet naar luisteren. Het is ook een heel beperkt netwerk. Ik he ook een paar positieve reviews gekregen. In een bepaalde review over mijn single werd verwezen naar het binnen zitten rond een haardvuur, dat soort gevoel dat je dan overvalt. En dat is net het gevoel dat ik wilde uitdragen me deze song.
De single is een voorbode van een EP die er zit aan te komen, kun je een tipje van de sluier lichten?
Ik ga binnenkort nog één single uitbrengen. De EP zal normaal gesproken voor september zijn. Het grappige is ik had die eigenlijk al twee jaar geleden gemaakt, maar het is er nu pas van gekomen om er daadwerkelijk iets mee te doen. Ik heb er lang genoeg over nagedacht, het mag dus nu gebeuren.
Heeft die coronatijd er ook mee te maken dat het steeds werd uitgesteld of net niet?
Op zich niet. Ik had eerst een andere manier van aanpakken voor ogen, namelijk de EP op cd uitbrengen en dus niet te werk gaan met singles. Na het financiële kostenplaatje eens uit te tekenen en te berekenen, besefte ik dat omwille van mijn (te) klein bereik, ik er alleen maar geld zou insteken en weinig terug uithalen. Daarnaast is de tijd van cd-collecties bij mijn generatie zo goed als niet bestaande. Ook van bepaalde Webinars die ik heb gevolgd van Vi.be heb ik een ding wel echt opgepikt dat belangrijk is om je publiek toch iets uit te breiden: zoveel mogelijk momenten creëren. Zo hebben mensen meer kans op je muziek te vallen zeg maar en het te leren kennen. Die manier van aanpak ben ik dus gaan hanteren. Twee singles uitbrengen, twee videoclips voor de single en dan pas de EP.
Niet kritisch bedoeld, maar binnen het vaarwater waar je in zit, zie je door de bomen het bos niet meer wat artiesten en bands betreft. Hoe zie je dat zelf?
Wat mij uniek maakt is dat ik pure (live) muziek maak, ‘one take’ dus, wat ik neerschrijf is hoe het wordt uitgebracht. Ik sleutel zeer weinig aan de nummers eens ik ze op papier heb. Dat duidt gewoon aan wie ik ben, ook als mensen me ooit live zien. Ik vind dan ook de beste platen diegenen waar iets niet perfect in elkaar zit, waar er een foutje te horen is. Dat wil ik ook, dat de opgenomen nummers gewoon klinken zoals je ze live voorgeschoteld krijgt. Als het te perfect klinkt haal je de ziel eruit eigenlijk en dat wil ik niet. Ik wil niet dat er een te groot contrast komt tussen op plaat en live, daar waak ik vooral over. Dat is ook bij de single die ik uitbracht op de streamingplatformen het geval.
Je sprak hier over Spotify ; is het in deze tijden waar je alles kunt vinden op Spotify nog nodig om een plaat uit te brengen?
Er is een publiek dat zeker op zoek is naar een muziek beluisteren via CD. Ik denk dat de iets oudere generatie mijn muziek wel op platen zou kopen denk ik bijvoorbeeld. Die mensen zijn wellicht, net als mijn ouders, wel de wat oudere generatie. Maar ze zijn er dus nog. Als je een goed netwerk hebt opgebouwd kun je dat eventueel wel bewerkstellingen. Maar ik heb daar het netwerk nog niet voor, daarom is het in mijn geval beter dat ik het via de ‘streaming-way’ uitbreng.
Maar dan heb je het over een oudere generatie, kopen jongeren van uw generatie nog CD’s eigenlijk?
Veel minder maar er zijn er nog; Ikzelf bijvoorbeeld koop nog CD’s en krijg daar wel opmerkingen over omdat je toch alles digitaal kunt luisteren; Maar als ik een CD opleg is de sound helemaal anders, dan dat je het op de pc of zo beluistert. En er en zijn nog wel jongeren die ook zo redeneren.
Een artiest verdient er ook niets aan; spotify, bandcamp is op dat vlak iets beter; Hoe sta je tegenover het fenomeen als artiest dan?
Ik zit er zelf ook op, om dingen te ontdekken. Een contact van mij die zelf ook een eigen platenlabel heeft, had me ten strengste aangeraden om naast spotify ook zeker de single te releasen via Bandcamp. Als je iets uitbrengt stijgt het bereik beter, en is het dus ook gemakkelijker om een netwerk uit te bouwen eigenlijk. Dat heb ik trouwens ook gemerkt sinds de single uit is, dat er meer bereik is voor mijn muziek daardoor. Het is wel frustrerend dat het erg moeilijk is er van het begin boven uit te steken; in het algemeen, maar zeker voor hedendaagse singer-songwriters lijkt mij. Je werkt steeds alleen rond je nummers, brengt alleen uit – in mijn geval dan ook nog eens in eigen beheer – waardoor je zelf ook je promotie moet voeren en eens het daar is, moet je zorgen dat die paar mensen echt klaar staan te wachten op met wat je naar buiten komt. Het is echt een uitdaging om als singer-songwriter dat ene netwerk dat je aanspreekt, exponentieel te vergroten zoals bands daar vaak automatisch meer kans in hebben.
Over de toekomst … Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Er is al een eerste optreden op 7 juni in Open Kiosk in Veurne. Dat is wel iets speciaal want onder andere The Radar Station zal op dezelfde dag als ik spelen, namelijk de startdag. Ik ben ook al bezig aan nieuwe nummers. Uiteraard is er de EP in September. Maar voor de rest is het allemaal nog wat koffiedik kijken, optreden in het najaar hopelijk. Nu is het schrijven en tijd nemen om zelf iets op te nemen nu ik mijn eigen home studio heb, ook belangrijk.
Optreden kan al iets beter (voor vijftig mensen en buiten voorlopig) Zijn er ondertussen eventuele livestreams gepland?
Op zich niet, ik heb dat wel een paar keer gedaan. Daar komt toch verbazend veel volk op af. Misschien rond de release van de EP eventueel. Maar ik vind het best moeilijk om daar echt van te genieten. Er is een grotere afstand tussen mezelf en het publiek voor dat scherm, soms komt een beetje onwennig over. Dus echt een voorstander ben ik er niet voor, dan toch liever live optreden.
Tegenwoordig doe ik dagelijks live streams (nooit zal dat hetzelfde zijn als live optredens) maar de drempel om artiesten en zelfs muziek te ontdekken die je anders zou ontgaan, wordt er wat lager door? Mee eens?
Om echt iets te ontdekken is die drempel zeker lager. Als ik dat zelf heb gedaan kwamen daar mensen op af waarvan ik het totaal niet had verwacht, of die ik niet ken. Dus ja je kunt op die manier zeker een ander publiek aanspreken, maar geef me ondanks dat toch maar de echte livebeleving.
We leven in zeer rare tijden, voor jonge mensen toch nog extra moeilijk vind ik. Hoe heb je zelf als student en muzikant deze tijden beleefd?
Ik heb het daar persoonlijk niet zo moeilijk mee, in de zin dat ik altijd meer op mezelf ben geweest. Qua uitgaansleven en zo heb ik eigenlijk nooit echt gehad. Wat wel frustrerend is, ik ben nu voor het eerst echt naar de school geweest – ik volg hogere school – en dat afstandsonderwijs achter een scherm vind ik dan weer wel frustrerend en een gemis. Ik hoop dat we in het volgende Academie jaar dus gewoon naar School kunnen gaan. Het zal ook even schrikken zijn als je weer voluit naar school moet denk ik ook.
Daar wil ik ook even op inpikken, ik heb een interview gehad met Fiona Brown, en die vond het een gemiste kans om ‘naar een ander normaal te gaan’, men wil per se terug naar het oude normaal. Terwijl we aan het over consumeren zijn en deze tijd hadden kunnen gebruiken om te herbronnen. Je mening?
Ik stel vast dat veel mensen na een jaar nog steeds niet inzien dat we het eigenlijk niet zo slecht hebben. Dat we met minder ook kunnen. We moeten ons gewoon aanpassen, als je dat niet doet verspeel je gewoon uw tijd. Deze situatie gaf ons allen de kans om op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen, misschien zelfs een levenspassie vinden die daarvoor nog ergens verborgen zat in een oude doos. Nu is het moment om die oude doos terug op te rakelen. Door naar het oude normaal terug te willen keren geraak je er niet. Het is soms niet gemakkelijk, en niet altijd even leuk. Maar op zich kan dit positief uitdraaien als mensen zich willen aanpassen aan deze situatie. Ik vind het dus jammer dat mensen in mijn omgeving dit niet willen omdraaien naar eerder iets positief, dan halsstarrig terug te willen keren naar dat oude normaal.
Wat zijn je grote ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik had als doel in de AB staan, dat is nog steeds een doel op zich eigenlijk. Dat is gelukt, dus daar ben ik wel fier op dat ik dit heb gedaan. Maar mijn droom is vooral een netwerk kunnen uitbouwen, dat ik elke dag meer mensen kan ontmoeten om mijn project verder te kunnen ontwikkelen. Mensen die me willen helpen om mijn muziek op de markt te brengen, bookers, of zo. En ook een zekere fanbase kunnen uitbouwen. Op het moment blijf ik wat ter plaatse trappelen, en ik wil mezelf ontwikkelen. Dat gaat niet zolang ik niet ergens een netwerk heb kunnen uitbouwen.
Leven van uw muziek is geen ambitie?
Niet echt, laat het me zo stellen ‘i go with the flown’ ik zie wel wat er op mij afkomt, maar verwacht niet dat ik ga kunnen leven van mijn muziek. Als er iets komt neem ik die kans uiteraard met beide handen aan. Mensen leren kennen, met projecten bezig zijn.
Je hebt het al over ‘een netwerk uitbouwen’ . Welk publiek zou je hiermee willen bereiken, zo breed mogelijk uiteraard?
Een publiek dat terug schoonheid vindt in het imperfecte van de mens en dus ook in de muziek. Mensen die ook oprecht kunnen genieten van een pure sound die weliswaar uit het hart werd geschreven en wordt gezongen; geen show met fancy lichten en dansers op de achtergrond. Een publiek waarbij de muziek en de muziek alleen, centraal staat.
Ik had ook nog een vraag over die ambitie, als je de kans moest krijgen om in het Buitenland te staan, of bijvoorbeeld in Sportpaleis te staan. Op basis van iemand die bij jou komt en die zegt dat hij je dat kan aanbieden, op voorwaarde dat je je sound en zo aanpast?
Nu zou ik dat niet doen, maar ik weet wel – zo gaat dat vaak – Op dat moment zal ik toch effe nadenken daarover. Maar niet als het muziek is waar ik niet achter sta, want het publiek waar ik dan ga voor spelen in Het sportpaleis is mijn publiek niet. Een de persoon die ik dan ben op dat podium, is een andere artieste dan wie ik van nature uit als artieste ben. Toch op voorwaarde dat ik muziek kan blijven brengen waar ik zelf achter sta. Maar moest die kans me worden aangeboden ga ik daar zeker geen nee op zeggen, of toch zeker over nadenken. Want als je daar bijvoorbeeld veel jaren mee bezig bent, en het wordt een beetje frustrerend en iemand biedt je die mogelijkheid? Tja..
Single outside https://distrokid.com/hyperfollow/lizz7/outside
Pics homepag @Willem Mevis
Laten we het daarbij houden. Bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes in alles wat je doet, en we houden je activiteiten uiteraard in het oog
Basa Mortuko - Onze muziek komt pas live echt tot zijn recht. Hetzelfde effect gaan we nooit kunnen naar voor brengen via een livestream
Basa Mortuko - wat staat voor ‘woestijnklimaat' - is een samenwerking tussen Kyoko Baertsoen en Ronald Vanhuffel. Beiden hebben een voorliefde voor bands als Dead Can Dance en Massive Attack . Het duo brengt een overtuigend debuut uit 'Basa Mortuko', dromerige en sferische soundscapes.
De recensie kun je hier nog eens nalezen
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Kyoko en Ronald. Uiteraard hadden we het ook over de tot stand koming, de toekomstplannen en ambities met dit en andere projecten.
Hoe is het project Basa Mortuko tot stand gekomen? Heeft de naam een speciale betekenis?
Ronald: Het was heel moeilijk om een naam te vinden, alles bestaat al feitelijk. Basa Mortuko is eigenlijk een Baskisch woord voor ‘Woestijnlandschap’. We vonden dat wel passen bij onze muziek . Het avontuurlijke tot het wegdromen. Hoe is het ontstaan? Kyoko en ik kennen elkaar al zeer lang en we hebben ooit samen gewerkt in 2012 voor een expositie van Frank van der Meijden, manager van BLØF . Het idee is toen al beginnen groeien. We hebben zelfs samen opgetreden in theater De Wegwijzer met een goede vriend van ons, Louis Vyncke die helaas uit het leven is gestapt.
Ik produceer veel, en ben met tal van alle andere projecten bezig. Op een bepaald moment dacht ik zouden we daar eigenlijk eens niet aan een plaat beginnen. Want in die lockdown zat ik toch maar thuis in de studio en Kyoko zit ook thuis, en dat klikt eigenlijk tussen ons zowel op persoonlijk als muzikaal vlak. We hebben onze ideeën samen gebracht, en dat is het dus uiteindelijk geworden.
Kyoko: We hadden er in het verleden al veel over gesproken. Deze lockdown is eigenlijk een beetje een geluk bij een ongeluk geweest. Er ontstond onverwachts veel tijd om dit project uiteindelijk te doen lukken doordat we allebei minder andere verplichtingen hadden. Het positieve is dat we elk op onze plaats kunnen werken , en via internet data naar elkaar kunnen doorsturen.. Het is dus een zeer goede samenwerking geweest.
Ronald: Het is inderdaad op afstand gegroeid doordat we eigenlijk niet anders konden nu. Door die corona periode had je iets van, we gaan gewoon ons ding doen. We stonden beide niet echt onder druk voor andere projecten of zo, het was het perfecte moment om dit project samen, waar we toch al een tijdje op aan het dokteren waren, eindelijk aan de man te brengen. Wat ook belangrijk is geweest voor de sound trouwens, de Ierse bouzouki (toont een mooie bouzouki en geeft een kleine demonstratie) . Met dit instrument is het eigenlijk allemaal begonnen, wat de sound van dit project betreft. Ik had dat per toeval gevonden bij een collega producer, en de vraag gesteld of hij dat nog moest hebben. Ik ben ermee naar huis gekomen. En daar zaten twee snaren op. Later heb ik dan een nieuwe gekocht.
Kyoko: Erik, je gaf aan dat je het vooral voelt dat het instrument er is, het is goed dat je het niet overheersend hoort maar wel voelt.
Ronald: Het is zoals Kyoko zegt het is goed dat je voelt dat het er is, want je denkt dat het een synthesizer is maar dat is het niet. Dat maakt dit instrument toch bijzonder. Het is ook een Iers instrument, dat zorgt dan weer voor die folkse atmosfeer binnen de muziek.
Dus als ik het goed begrijp, dat is iets wat sommige muzikanten in interviews ook beweren dat ze meer songs konden componeren. Is dat bij jullie ook dan?
Kyoko: Absoluut. Je hebt gewoon veel minder verplichtingen. Er zijn er altijd natuurlijk, zoals de zorg voor mijn zoon. Maar doordat alles wat stil valt op andere vlakken, kom je tot een innerlijke rust. En dan kun je u toch meer focussen op wat je echt wilt, dat zal vermoedelijk bij Ronald ook zo gegroeid zijn. Zonder te denken aan het commerciële aspect, gewoon puur natuur en terug naar de basis.
Ronald: We zijn gewoon positief gedwongen geweest door deze corona tijden, om op een andere manier te kijken naar wat we doen. Ik heb ook veel meer gedaan Ik kan veel intensiever met iets bezig zijn, terwijl ik anders daar gewoon geen tijd voor had. Of instrumenten beter leren kennen, nog zoiets. Het heeft dus een positieve noot gekregen die corona tijd.
Maar ook een negatieve noot?
Ronald: Tuurlijk! Neem nu dit interview, uiteraard had ik veel liever gehad dat we elkaar face to face kunnen spreken, en dat Kyoko ook hier bij ons zat. Dat spreekt voor zich, je mist dat echt sociaal contact enorm. We zijn gedwongen om het nu zo te doen, dus moeten we er het beste van maken. We mogen niet klagen, we mogen blij zijn dat we nu tenminste iets kunnen doen dat we niet konden doen in het verleden door een gejaagd leven dat we hadden. Maar eerlijk is eerlijk, dat echt contact is een gemis.. dat klopt.
Het is wel zo dat de sociale media een belangrijke rol speelt, indien die pandemie geweest was in tijden zonder internet…
Ronald: Meer nog , zonder internet en sociale media en zo, hadden ik en Kyoko deze plaat nooit kunnen maken. We konden op die manier ideeën naar elkaar doorsturen, dat anders zeer problematisch tot zelfs onmogelijk zijn geweest moest internet niet hebben bestaan.
Terug naar jullie muziek. Hoe zou je je muziek omschrijven, en klopt de voorliefde voor Dead Can Dance en Massive Attack?
Kyoko: Dat is altijd moeilijk om daar op te antwoorden, de mensen vragen dat wel. Dead can Dance omdat er veel nummers zijn zonder tekst. Waarbij gepeeld wordt met klankentapijten, maar dat doe ik al heel lang. Zelfs 20 jaar geleden al. Omdat ik vind dat een melodie, als je geen rekening moet houden met klank en tekst, misschien nog puurder en echter kan zijn. De invloed van Massive Attack is er eerder subtiel in verweven, een eerder dreigende ondertoon waardoor je wordt meegenomen om een bepaalde trip. Daardoor kun je zeggen dat er dus ook wat Massive Attack in de muziek zit.
Ik vind het vooral positief dat je op de muziek die je brengt niet echt een stijl kunt kleven
Ronald: Daar hebben we ook een beetje naar gezocht eigenlijk. Op een bepaald moment hebben we vastgesteld, ook door dat voornoemde instrument, dat we iets hebben gevonden waardoor we ons konden plaatsten tussen iets. Het kind moet altijd een naam hebben uiteraard, we zijn bijvoorbeeld ook allebei New Wave fans. maar vooral muziekliefhebbers. Om maar te zeggen, ik doe als producer ook pop en nog van alles. Wat het moeilijkste is, is om uw stijl een richting te geven. Want laat ons eerlijk zijn, alles is al ooit gedaan, daar moeten we geen tekening over maken. Maar we hebben iets gemaakt dat opvalt, en daarbij onze smaken wat samen gebracht. Onze beide verledens zitten erin, en dat is gewoon mooi samen gesmolten. Dan krijg je iets waar inderdaad geen stijl valt op te kleven.
Kyoko: We hebben elk ons eigen ding ermee gedaan. En als we merkten dat dit eigenlijk wel goed klinkt, en we er niet teveel woorden of discussie over hadden, hebben we dat in een gerecht gegoten. Dat is trouwens ook zo mooi aan dit project, alles is zeer soepel en gezapig verlopen eigenlijk.
Ik heb ook een paar bedenkingen op geschreven over deze plaat. In elke song ervaren we hoe droom en donkerte elkaar vinden. Als een soort flirten met twee uitersten donker en licht. Graag je mening
Ronald: Ik weet niet hoe dat bij u speelt, maar ik ben als ik muziek maak eerder een nachtmens. Ik ben van nature donker ingesteld. Ik hou niet zo van die te happy dingen eigenlijk. Dat licht in de muziek komt dus door Kyoko die klinkt als een engel. Dat zorgt dus voor dat contrast tussen de donkere achtergrond, en die Engelenstem. Dat is dus zeer goed opgemerkt, dat contrast tussen licht en donker is zeker aanwezig.
Kyoko: Als een nummer wat zwaarder klinkt, probeer ik daar een tegengewicht tegenover te plaatsen, een soort lichtpuntje als het ware. Dat donker is niets mis mee, maar het mag ook geen deprimerend effect hebben ook. Daarom is een tegenwicht van licht altijd goed.
Ik vind het ook zeer filmisch, mijn fantasie werd in elk geval geprikkeld. Werd bewust voor deze aanpak gekozen of zie ik het verkeerd?
Ronald: Wat mij betreft, ben ik al vijf jaar met film muziek bezig. Dus ik ben daar in gegroeid om filmische muziek te maken. Het is ook iets waar Kyoko trouwens perfect in past. Daardoor zit dat aspect daar zeker in. Kyoko heeft ook wel zulke dingen gedaan.
Kyoko: Ik ben naar het RITS gegaan met de bedoeling later filmmuziek te gaan maken. al mijn vorige projecten, zoals Lunascape en KYOKO hebben iets filmisch sowieso.
Wat dat filmische betreft, zijn er plannen om daar meer mee te doen? iets voor film of TV serie bijvoorbeeld?
Kyoko: Wij hopen dat wel. Maar België is klein. Er wordt daardoor dikwijls gewerkt met dezelfde mensen. Maar Ronald en ik hopen dat het een beetje zijn eigen leven zal leiden, en daardoor misschien iemand op het idee komen om dit in film of zo te gebruiken.
Ronald: Ik lees net dat een Belgische regisseur twee Oscars gewonnen heeft met ‘Sound of Metal’. Dus het kan zeker. Je moet een dosis geluk daarin hebben, maar als je niets doet wordt je ook niet opgepikt. In eerste instantie maken we vooral muziek voor onszelf, zeker als je wat ouder wordt denk je toch het is nu of nooit. Om maar te zeggen, ik heb zeker ambitie, maar ik ga er ook niet per se van wakker liggen of zo.
Kyoko: Om daar op in te pikken. Als we moeten kiezen tussen een groot optreden, of in een film spelen. Ik zou toch eerder gaan voor de film, dat moet ik toch toegeven.
Ronald: Nu we toch over ambities bezig zijn, we zouden met dit project heel graag live gaan. Dat vergt een hele organisatie. Maar moest het lukken om met deze muziek ergens in een serie of zo terecht te komen? Dan is het groot feest, zeker!
Over ‘live’ . Zijn er Live voorstellingen gepland?
Kyoko: Nee, met corona en zo hebben we niets gepland wat dat betreft. Er zijn zoveel instructies van het moet buiten en zo, dat we dus niets hebben gepland daaromtrent.
Ronald: Ook als we live iets doen komt daar ook een enorm visueel aspect bij kijken, dat lukt gewoon niet in deze omstandigheden.
Het is inderdaad voorlopig nog onmogelijk, zijn er plannen voor eventuele livestreams?
Kyoko: Eventueel, maar daar denken ik en Ronald toch een beetje hetzelfde over. Dat is niet helemaal hetzelfde.
Ronald: Als we dat doen zou het een onderdeel moeten zijn van een soort expositie. Er moet een verhaal in zitten en zo. De sfeer die we oproepen, de beelden moeten gewoon kloppen. En dat lukt niet via streaming. Het moet dus iets speciaal zijn, anders lukt het niet.
Persoonlijk heb ik al veel streamings gedaan, ik heb zelfs bands ontdekt die ik anders veel te laat zou hebben leren kennen, toch zit ik ook met een dubbel gevoel hierover. Maar is het dan niet interessant om zo je werk te tonen aan een breder publiek?
Kyoko: We zien wel hoe het loopt, maar persoonlijk zou ik liever wachten tot de mensen ons echt live zien. Ik heb me tijdens de lockdown soms aan gestoord, je zag meer en meer van die kwalitatief niet zo hoogstaande optredens verschijnen op facebook. Nee, dat is het niet. Dan wacht ik persoonlijk toch liever tot het echt kan, met publiek.
Ronald: Je moet als artiest toch ook een soort imago creëren , zonder arrogant over te komen. Het moet toch een beetje klasse zijn, en dat is moeilijk via streaming vind ik. Daarom ben ik er zo geen voorstander van om dat te doen. Ik wil daar zelfs nog dieper op ingaan, ik kijk wat films betreft nooit naar ‘The Making of’ Ik vind daar niets aan. Nee, ik wil die acteurs geloven in de film. Voor mij is dat een beetje hetzelfde eigenlijk.
Kyoko: Onze sterkte met onze muziek is ook dat we eigenlijk pas live echt kunnen imponeren eigenlijk. Datzelfde effect gaan we nooit kunnen naar voor brengen via een live streaming. Die live beleving is veel te belangrijk, Met vrienden naar een concert, nog een pintje drinken daarna en die hele atmosfeer daarrond is te belangrijk. Nee dan wachten we liever tot we weer voor publiek kunnen optreden.
Wat zijn, in zoverre dat kan, nog de verdere plannen met dit project?
Ronald: We zijn eigenlijk al aan de volgende plaat bezig. Ons plan is om al van tijd een single te lanceren, want er zijn dus al nieuwe songs die klaar liggen.
Kyoko: De vibes zijn er om verder te werken aan dit project. Dus dat gaan we zeker doen, dit verder uitwerken. Het is gewoon veel leuker om dingen te blijven maken, en dat gaan we dus ook doen de komende maanden. En we zien wel hoever we daar in geraken.
Zijn jullie ook nog met andere projecten bezig?
Ronald: Ik ben nog bezig met van alle producties voor anderen, ik heb ook mijn eigen projecten (zie hieronder) Ja er zijn dus nog wel projecten waar ik mee bezig ben. Voor de rest? Wat film muziek (zie ook een link hieronder) . Ik zit dus heel veel in mijn studio met muziek bezig
NUF https://www.youtube.com/watch?v=rXj3GVvoLhc
https://open.spotify.com/artist/6UX7gxzV7V52FZTmU1E9Di?si=iFPcyH9CTk2YfMZ8UTX6pQ
2e single binnen 14 dagen “High as a kite feat Eyra MOON EYRA MOON (samenwerking met een Nederlandse zangeres)
https://www.youtube.com/watch?v=wenrl0Kbi0Y
https://open.spotify.com/track/3MszZ6w36hmirgr0n7so81?si=2f376b6d5fd348b9
Als producer
https://open.spotify.com/artist/6F8R7YxMZmxXrNI3pHt5CP?si=cYBmp2CkTsyBNI4629iJbw
https://open.spotify.com/playlist/6aHBIivRjPrnBCQxhDrRSi?si=93f8731c883048c7
Meer informatie: https://vimeo.com/ronaldvanhuffel
Kyoko: Naast Basa mortuko ben ik momenteel met niets anders bezig qua producties. Ik heb wel een zij-project met jazz-pianist Karel Van Marcke. Wij brengen covers maar ook eigen nummers. Samen treden we vooral op en ik hoop dat het snel weer kan.
Is er ook een soort einddoel of ben je daar niet mee bezig?
Kyoko : Mijn doel is vooral muziek blijven maken in goede en in slechte tijden
Ronald ; ik geniet van muziek maken en vooral van mijn eigen opname studio en instrument
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop jullie spoedig eens op een of ander podia of wat weet ik veel tegen te komen. En zeer veel succes met dit en andere projecten.
Abstract INC. - Machiel Heremans (Abstract INC.) - Het belangrijkste om boven dat maaiveld uit te steken, is daar niet teveel aan denken tijdens het creatief proces
Eind september 2020 presenteerde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc., een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in vier nummers een staalkaart geven. De band had deze EP zeer graag live aan een publiek voorgesteld, helaas lukt dat nog niet, alternatief is in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen
We hadden naderhand een fijn gesprek met Machiel Heremans , bezieler van dit toch wel bijzonder project. Niet alleen hadden we het over de streaming, en hoe het is om voor een lege zaal te spelen; de toekomstplannen van Abstract INC. en enkele andere projecten kwamen aan bod, waarmee hij bezig is.
Ik heb jullie gezien via een livestream. Hoe is het om voor een lege zaal op te treden, het optreden was ook vrij kort. Kortom, hoe ervaar je deze livestream als band?
Het blijft toch een speciale ervaring op zich. Voor mij als muzikant vervangt het niet het spelen met publiek, je mist wel dat je dit niet kunt doen. Maar wat wel zo is. Als de camera in actie schiet en men zegt ‘begin er maar aan’ overvalt u toch het gevoel dat het serieus is, en dat we blij mogen zijn dat we dit nog kunnen doen. Het geeft toch een beetje het gevoel uw muziek te kunnen brengen, dat je toch die gezonde spanning toch een beetje voelt. Het blijft heel vreemd, maar ik probeer het positieve ervan te zien. Ik ben blij dat we dit nog hebben, i.p.v. enkel repetities. Want in een repetitie kun je nog zoveel zeggen, we gaan nu doen alsof we op een podium voor een publiek spelen, dat is het dus niet. Dan wordt dat gevoel toch sterker benaderd dankzij die streaming. Laat het ons houden bij een dubbel gevoel dus.
Ik heb dankzij die streaming jullie echt leren kennen. Dat had via omwegen ook wel zo geweest, maar het gebeurt nu op die manier …
Heel die situatie met die streaming heeft me wel aan het denken gezet. Voor mij is het wel klaar en duidelijk, streaming vervangt niet voor een publiek te spelen. Het is ook niet een video clip of zo. Het zit ergens tussen die twee aspecten in eigenlijk. Of ook weer niet. Het is wel een interessant gegeven om over na te denken, hoe kun je ervoor zorgen dat je ook een beetje in de huiskamer bij de mensen terecht komt. Als jazz band is dat ook een extra uitdaging. Want wat ik zo fijn vind aan jazz is dat aspect ‘improvisatie’, dat onderdeel zorgt er extra voor dat een concert anders kan zijn dan het vorige of het volgende. Hoe breng je dat dan over via streaming? Ik ben er nog niet uit, er is dankzij die streaming een wereld open gegaan die we tot op heden nog niet hebben ontdekt. En dat is misschien een van de weinige positieve aspecten aan deze coronatijden.
Kan het zijn dat je dankzij die streaming het gemakkelijker is om een niet jazz gerelateerd publiek (in jullie geval) over de streep te trekken?
Zeker en vast is de stap om zoiets eens te bekijken nu veel kleiner, waardoor je - ook al ben je geen jazz fan - misschien toch de stijl ontdekt. De drempel is zo groot niet meer dan dat je per se een ticket moet kopen om naar een jazz concert te gaan.
Eind september 2020 presenteerde Abstract Inc. zijn debuut EP. Hoe is alles begonnen? En hoe is het om midden in die corona een debuut uit te brengen wat niet evident is denk ik zo?
Er is eigenlijk al een hele evolutie aan vooraf gegaan eigenlijk. Ik heb altijd wel interesse gehad in componeren, als ik 16 jaar was, was ik al mijn eigen stukken aan het schrijven. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat ik dit ook wel wil doen voor een band en tegelijk ben ik meer muzikanten beginnen leren kennen. Een deel van de muzikanten heb ik bijvoorbeeld leren kennen in het conservatorium van Maastricht, waar ik twee jaar gestudeerd heb. Joos van Dueren, de saxofonist bijvoorbeeld. Daniel en Lenny ook. Eigenlijk heb ik toen al een deel van de band leren kennen. Ik ben toen naar Brussel verhuisd, en zij toevallig iets later ook, dat maakte de afstand al korter. We zijn met mensen die ik kende wat beginnen uit proberen, en eigenlijk hebben we met deze band dus al wat concerten gespeeld. Uiteindelijk stelden we toch vast dat dit proces goed verliep, en besloten we om de muziek op te nemen. Net tijdens corona is die EP dan uitgebracht. We hadden zelfs gedacht om dat uit te stellen, om live te kunnen spelen.
Uiteindelijk hebben we toch ons releaseconcert kunnen doen. We dachten eerst, we gaan wachten tot het ergste voorbij is, maar dan was het in de zomer toch nog niet voorbij. Dus hebben we bewust niet gewacht om die EP op de markt te brengen.
Waarom jazz trouwens? Waar komt die voorliefde vandaan?
Dat is niet zo afgebakend, ik heb bijvoorbeeld ook een voorliefde voor rock muziek tot klassieke muziek. In mijn tienerjaren begreep ik er eerlijk gezegd niets van, van jazz , maar ik vond het wel heel spannend. Er hangt gewoon een soort spanningsveld rond jazz dat me enorm integreerde. Toen ik Miles Davis aan het luisteren was, klonk dat plots weer heel anders dan andere muziek, maar ook dat boeide me wel. En dat is niet meer weg gegaan. Improvisatie, intensiviteit maar dus zeker die spanning binnen jazz, daar komt die voorliefde vandaan.
Wat is jazz anno 2021 volgens jou binnen dit aspect?
Dat is ook zo een moeilijke vraag om te beantwoorden. Je kunt kijken naar het technische aspect, je kunt kijken naar de traditie,… Er zijn zoveel aspecten. Ik kan enkel antwoorden wat jazz voor mij betekent. Voor mij is dat , zoals ik zei die spanning en die improvisatie. En ook dat experimenteren, alles kan eigenlijk binnen jazz. Dat voel je ook bij veel Belgisch jazz bands. De traditie is mooi en belangrijk, maar toch kan alles ook binnen jazz. Ik weet niet hoe ik het anders kan uitdrukken, maar dat maakt deze stijl voor mij zo bijzonder.
Wat ik ook zo bijzonder vind, doorgaans kiezen jazz muzikanten voor piano, trompet, saxofoon en soms ook drums. Jij kiest gitaar. Waarom?
Gitaar heeft zeker een verleden binnen jazz, denk aan charlie christian. Maar vooral, in de muziekschool mag je zo een test doen welk instrument je wil spelen. Je mocht twee instrumenten kiezen om uit te proberen. Gitaar vond ik direct tof, en dan ben ik ook Hobo gaan proberen. Dat was ook leuk, zeker omdat de leraar dat op een heel interessante manier wist uit te leggen, hoe dat instrument bv. in elkaar steekt. Maar die voorliefde voor de gitaar heeft toch de bovenhand genomen. En ik ben dat blijven spelen. Ik luisterde toen al naar rock muziek, dat heeft ook mee geholpen in die beslissing. Je kunt daar ook zoveel mee met die gitaar, solo, harmonie, en alles er tussenin. Die klank en zo, het sprak en spreekt me nog steeds enorm aan. Ik heb ook nooit iets gevoeld om maar een ander instrument te wisselen.
Maar toch, in tegenstelling tot bij rock muziek, staat de gitaar bij jazz – althans tegenover saxofoon of piano en contrabas – dikwijls op de achtergrond. Stoort dat niet?
Ja en nee. Ik zou uiteraard wel willen dat dit gitaar soms wel eens meer op de voorgrond komt. Maar eerlijk gezegd heb ik er op die manier nog niet bewust over nagedacht. Je gaat sowieso naar een zekere rolverdeling, het is een harmonisch instrument. Ik probeer dat meer en meer overhoop te gooien. Die rolverdeling bewust laten varen eigenlijk. Maar ook, ik zie de gitaar vanuit een jazz gitaar oogpunt natuurlijk. Ik heb veel gitaristen geluisterd zoals Bill Frisell, Jesse Van Ruller, Kurt Rosenwinkel,…. Dus voor mij staat die gitaar wel naar voor, maar dat is zoals ik aangaf omdat ik het vanuit een gitaar-oogpunt naar dat instrument kijk.
Met jou (België) Daniel Jonkers (Nederland) Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) is Abstract INC. een zeer internationaal gezelschap, hoe is die samenwerking tot stand gekomen, en lukte dat wel in deze rare tijden om samen iets te doen?
Het maakt het handiger dat een deel van hen, zoals ik aangaf, in Brussel wonen uiteraard. Natuurlijk, met die corona maakt het dat wel moeilijker om samen te komen. Ik heb er eens over nagedacht, ons release concert was net voor de tweede lockdown. Dan was er die streaming, met de huidige situatie was dat niet makkelijk. Dus ja bovenop de moeilijkheid die er sowieso is om samen te komen, is er nu die corona, dat maakt het nog extra uitdagend. Dat is wel zo. Bij deze band hebben we daar altijd een mouw kunnen aan passen, wat ook helpt is dat iedereen binnen Abstract INC daar ook de moeite wil voor blijven doen. We hebben een zeer goede band samen, en op die manier blijft het toch wel werken. Ondanks het moeilijk elkaar zien. Moest die motivatie onder elkaar er niet zijn, dan was het zonder meer nog moeilijker geweest.
Er was een wending in de sound door een mysterieus klinkende sax ; het toont de veelzijdigheid van Abstract INC. Jullie treden buiten jullie comfortzone en balanceren tussen intimiteit, aanstekelijkheid en furieuze uithalen. Bewuste keuze? Graag je mening
Jazeker, en ik vind het ook heel fijn dat het je opvalt. Dat is dus bewust gedaan. Het is een band die energie kan geven, en extremen kan opzoeken. En dit zowel van de kant van de muzikanten op zich, als de band in zijn geheel. Ik vind het als componist trouwens leuk om die extremere contrasten op te zoeken. Omdat ik altijd denk, je kunt expressie zoeken in een beperkte dynamiek, dat is een manier, en daar is niets mis mee, ik heb daar al zeer mooie dingen van gezien binnen die context. Zelf probeer ik bij deze band toch nog dat grotere contrast op te zoeken tussen al die elementen, om het sterker te laten uitkomen. Soms voelt een zacht stuk extra sterk als luisteraar als het volgt op een luid energetisch stuk. Op die manier maken deze twee delen elkaar dus sterker.
Op basis van jullie livestream vond ik het vooral uitnodigend, prikkelend, aanstekelijk, om in een fantasiewereld te vertoeven. De ultieme insteek, om tot gemoedrust te komen. Je mening
Als ze me vragen, hoe omschrijf je uw eigen muziek? Dat is natuurlijk gigantisch moeilijk. Dan kom ik vaak uit bij de omschrijving verhalend. Ik streef, vaak niet bewust, wel naar een verhaallijn binnen muziek. Ik vind dat gewoon aantrekkelijk. Om een publiek onder te dompelen, en mee te nemen in een wereld. Ook dat is fijn om te horen dat het opvalt, en ik denk ook dat de bezetting binnen deze band daarin mee helpt. Want ik kan het als componist de muziek soms heel vol maken, zodat er altijd iets aan de hand is.
Dit is niet altijd een bewuste keuze geweest, maar zeker bij deze band werkt dit wel. Maar dat komt meestal heel natuurlijk bij mij, dat filmische.
Ik vind dat het muziek is die je zou kunnen gebruiken in film of series. Zijn er ambities in die richting?
Zeker wel. Ik bedoel, wat ik heel graag doe is componeren. Het lijkt me echt heel boeiend om in opdracht van een film of zo te schrijven, dat daagt me zeker enorm uit om dat te doen. Wat de band betreft denk ik dan ook aan de personen die in de band zitten, bij filmmuziek stel ik me in de plaats van de personages. Het is zeker een van mijn dromen om daar iets mee te doen.
Je ziet binnen het jazz gebeuren tegenwoordig de bomen door het bos niet meer. Om jezelf te verkopen ? wat maakt Abstract INC zo uniek om toch boven dat maaiveld uit te steken denk je?
Dat is ook een moeilijke vraag, want dat inspireert me wel dat het bos daar is. Het belangrijkste om boven dat maaiveld uit te steken, is daar niet teveel aan denken tijdens het creatief proces. Gewoon op je gevoel afgaan. Dat klinkt misschien romantisch , maar is zeer belangrijk. Het is ook de eerste stap. Als ik verder uitzoom en denk? Wat is er speciaal? Dan is er dat integrerende contrapunt binnen deze band. Of zijn er vragen als hoe kan ik die rock energie ook gebruiken binnen het concept. Ik probeer ook binnen de klassieke line-up rollen te doorbreken eigenlijk. Ik probeer alles door mekaar te schudden binnen deze band, Sommige van mijn ideeën worden wel op gevloek onthaald (haha), maar op die manier probeer ik ervoor te zorgen dat alles wat wordt open getrokken. En dat is misschien het unieke aan Abstract INC. Ik wil wel benadrukken, het zijn echt wel heel goede muzikanten, anders kan ik dat dus niet verwezenlijken, die ideeën.
Hoe waren de algemene reacties op de EP? Heeft die release al enkele deuren geopend?
Ik heb zeker goede reacties gekregen. Ik ben ook blij met de impact die deze EP heeft gehad. Ik heb dus zeker het gevoel dat we ons visitekaartje hebben kunnen afleveren hierdoor. Wat ik dus wel mis, is dat we het niet live hebben kunnen voorstellen, dan had die impact misschien nog groter geweest. Ondanks corona heeft het dus zeker iets teweeg gebracht. Neem nu dat optreden op B-Rewind. Zonde EP heb je ook niets om voor te stellen, op dat vlak heeft het wel geholpen dat we iets in handen hadden om te tonen. Waardoor we daar wel konden spelen. Wat ik wel jammer vind, tijdens onze release tour gingen we bijvoorbeeld om de Ham Sessions spelen, op dezelfde dag als Lionel Loueke. Daar keek ik enorm naar uit, vooral omdat Lionel Loueke een gitarist is waar ik naar op kijk en veel naar geluisterd heb. En ook al is dat niet doorgegaan, zonder die EP was dat nooit gelukt. Ook het fijne label Zennezrecords waar we nu bij zitten kon door de opgenomen muziek enz.
Toen ik die vraag las dacht ik wel van ‘sommige deuren zitten wat stroef’ door corona, maar al bij al, door die EP hebben we toch wat aandacht gekregen.
Heeft die streaming extra reacties uitgelokt?
Dan toch vanuit het publiek, dat het fijn was om ons ‘live’ te zien en zo. Dat er een manier was om ons voor te stellen. De reacties daarop waren ook positief.
Uit enkele van je antwoorden kan ik uitmaken dat je naast Abstract INC ook nog andere projecten hebt, klopt dat?
Ja, er is nog een duo project No Wasabi met Rebekka Van Bockstal. Zij heeft ook een band RVB Quartet, die trouwens ook op B-Rewind stonden. Ik speel ook in nog andere bands en heb ook een duo met een Duitse saxofonist: Jon Sensmeier. Daar gebruiken we meer effecten en is het iets vrijer van vorm. Dan ben ik ook nog actief in Brussels Impro Collectiev (BIC) en dat is dan volledige improvisatie. En dan ben ik nog actief in ander bands als Side man. Ik vind het tof om in verschillende werelden te zitten, dat boeit me en houdt me fris. (Meer informatie: https://www.machielheremans.com/ ) Samenspelen is altijd inspirerend.
Wat zijn de verdere plannen?
Voor mij is dat nu wel, mijn muziek voorstellen voor een live publiek. Want ik heb wel gemerkt, muziek releasen is een heel proces, en nu ontbreekt er iets. Vooraleer ik aan iets nieuw begin moet de cirkel rond kunnen zijn, nu is het allemaal een beetje onaf. De EP is nu uit van oktober 2020 en we hebben er live nog geen promotie kunnen rond doen, dat kriebelt wel. Die wisselwerking om die nummers voor een publiek te spelen mis ik heel erg, dat is dus voor mij de eerste stap op de planning. Ik blijf plannen en hoop in het najaar. En voor de rest blijven componeren.
Ik moet daarbij ook zeggen, ik heb veel respect voor die organisatoren – ook voor die streaming – dat ze er in deze tijden toch iets proberen uit te halen, wat er uit te halen is.
Maar kijk, dat gevoel van mensen mee trekken in mijn wereld op een podium dat moet dus echt gebeurd zijn vooraleer aan iets nieuw te beginnen.
Is er ook een soort einddoel? Wat is je ambitie als muzikant maar ook met deze band?
Met de band? Waar ik naar op zoek ben is dat we een soort van wereld creëren rond de band. En daar sluit ik me als muzikant ook bij aan, veel van mijn voorbeelden hun spel, composities en dergelijke, dat is één wereld.
Ook dat ik mezelf kan blijven uitvinden, dat ik niet in een soort van automatische piloot terecht kom. Dat is heel belangrijk zowel wat Abstract INC. betreft als voor mezelf als muzikant. Zoals ik had omschreven, wat is jazz? Open vizier, improviseren, dat wil ik blijven behouden. Dus bij elk project dat ik maak, dat er een soort wereld op zich wordt gecreëerd waar het spel van de compositie en muzikanten samen vloeit.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk spoedig echt live on stage, veel succes met al uw projecten
Philippe Lemm - Philippe Lemm Trio - Een doel op zich is dat ik een team rondom mij zou kunnen hebben, die helpen onze muziek te promoten
Philippe Lemm (drums), Angelo Di Loreto (piano) en Jeff Koch (bas) ofwel Philippe Lemm trio) wonnen in 2015 de B- Jazz International Contest, volgens Philippe een mijlpaal, zoals we hoorden in de streaming, om zichzelf te lanceren als jazz band. In 2016 verscheen het debuut ‘New Amsterdam'.
De band heeft ondertussen heel wat ervaring opgedaan en stond op het punt door te breken naar een ruim publiek. Eind maart bracht het trio Philippe Lemm Trio de nieuwe plaat uit, 'First Steps'. In oktober 2020 echter overleed Angelo Di Loreto op amper 30 jarige leeftijd. Philippe Lemm Trio wilde echter niet bij de pakken blijven zitten, en timmert nu verder aan de weg , o.m. als ode aan hun overleden kameraad.
De opnames van de streaming deze avond zijn van een concert in Florida, met beperkt publiek,
We zagen de band het werk tijdens een livestream in het kader van ‘B-Jazz Rewind’.
Philippe Lemm Trio brengt ons een breed variërend, kleurrijk palet aan muziekstijlen. Geworteld in de jazz, gaat de band aan de slag gaat met allerhande invloeden als klassiek en progressieve rock. Het zorgt voor een innovatief , fris en innemend, ritmisch, groovy geluid, dat ruimte laat voor improvisatie. In die aanpak klinkt Philippe Lemm Trio uniek binnen de jazz. Meer dan een ontdekking waard!
Lees hier
Voer genoeg om deze band enkele vragen te stellen. We hadden een tof gesprek met Philippe Lemm vanuit New York.
Philippe, Hoe is alles begonnen? Waarom drum?
Drums heeft er altijd al in gezeten, al van toen ik heel jong was. Dat ik als klein kind al op potten en pannen aan het trommelen was. Ook als ik met mijn moeder door de straat wandelde en ik hoorde drums , moest ik direct gaan kijken. Die aantrekkingskracht tot trommels en drums is dus eigenlijk al heel vroeg gekomen. Pas toen ik 16 was ben ik echt gaan spelen. Ik kreeg voor mijn 16ste verjaardag in eerste instantie een gitaar. Na twee weken kwam ik er achter, dat is niet mijn ding. Toen kon ik het in de muziekwinkel omruilen voor een ander muziekinstrument, en toen kon ik dus eindelijk mijn eerste drumstel kiezen. En toen is het dus eigenlijk ook allemaal begonnen voor mij.
Het trio is ontstaan uit schoolvrienden, of heb ik het mis? Hoe is die samenwerking ontstaan?
In 2011 ben ik naar New York verhuisd, dat is nu ook al tien jaar geleden, en ben gaan studeren aan de Manhattan School, bij John Riley. Daar heb ik dan ook Jeff en Angelo leren kennen. Daar is dus alles begonnen, we zijn dan ook veel gaan spelen. Toen we in 2015 de B-Jazz competitie wonnen, is het balletje meer gaan rollen. We deden meer optredens, hadden wat meer geld om een Cd op te nemen. Toen is het wel serieuzer geworden toen.
We kunnen dus spreken van Een Mijlpaal? In hoeverre heeft dit een invloed gehad op jullie carrière?
Heel erg groot zelfs, we hadden bijvoorbeeld geen cd we hadden geen tours gedaan, we waren wat aan het aanmodderen in feite. Dingen die je gewoon doet als band, deden wij gewoon niet. Die overwinning heeft ervoor gezorgd dat we dus onze eerste plaat konden uitbrengen en zo, vanaf dan was ik ook meer enthousiast om meer tijd en energie in dit project te stoppen. Want ja zo een cd opnemen en zo, het vergt veel tijd. Maar toen was ik dus pas echt overtuigd om iets te doen hiermee. Dus ja, een grote impact. Ik heb trouwens nog steeds contact met de mensen van de organisatie en zo. Heel sympathieke mensen die gepassioneerd met muziek bezig zijn. Die competitie was dus een kickstart als het ware.
Jullie worden nogal (gemakshalve) in het hokje jazz geduwd, er zijn natuurlijk jazz invloeden maar ook folkloristische dans en klassiek passeren de revue. Hoe zou je uw stijl zelf omschrijven? En waarom worden jullie nog steeds in dat hokje jazz geduwd?
Dat is een goede vraag, ik denk dat jazz nog steeds wordt gebruikt als een term naar het publiek en promotors toe. Mij maakt het niet uit hoe die muziek noemt, maar een promotor moet wel aan zijn publiek uitleggen wat een band brengt. Of je dat nu modern creatief, of jazz of wat weet ik veel noemt, maakt me weinig uit. Er zijn natuurlijk altijd voor- en tegenstanders, er zijn mensen die vinden dat jazz alleen maar swing moet zijn. We hebben zeer veel invloeden, uit Bebop bijvoorbeeld en zo, Het is allemaal een beetje van, laat ons iets nemen van de populaire muziek en daar onze eigen draai aan geven. En daar dus mee improviseren, dat is wat wij dus doen. En wat voor mij belangrijk is, en dat is ook in overlap met jazz, is dat de muziek bedoeld is om op te dansen. Als we iets spelen hoop dat ik de mensen het gevoel krijgen dat ze daarop willen bewegen, dan ben ik in mijn opzet geslaagd. Dat is dus ook wat het met elkaar te maken heeft.
Een andere jazz-artiest, drummer Antionne Pierre, je wellicht niet onbekend, antwoordde me ‘ik kan die vraag niet beantwoorden, er zijn 150 antwoorden’, wat betreft ‘wat is jazz anno 2021 voor jou’?
Jazz is iets dat altijd verandert. Het is ook nooit hetzelfde gebleven. De jazz in de jaren ’30, 40 tot ’50 is altijd aan verandering onderhevig geweest. En er is nooit een punt geweest waarop het gestopt is, het is nog steeds aan het veranderen. Ik snap dat mensen het willen benoemen wat het is, ook omdat ze het willen beschermen. Heel veel festival organisaties gebruiken het merk ‘jazz’ als markering. Als je naar North Sea Jazz festival gaat, om een voorbeeld te geven. De organisatie programmeert niet zozeer omdat het te maken heeft met jazz op zich, maar met een bepaalde sfeer die wordt geschapen. Wat het voor mij vooral is, dat heb ik daarnet ook aangehaald. Je neemt iets van populaire muziek en kunt daar uw eigen draai aan geven. En ik denk dus dat die improvisatie altijd een soort constante is geweest binnen dat begrip jazz. Als je dat eruit haalt, kan het nog jazzy klinken maar is het minder jazz voor mij. Maar dat is een persoonlijke mening.
Ik heb jullie leren kennen via een livestream, jullie speelden voor publiek, hebben jullie ook gespeeld voor een lege zaal en hoe voelde dat aan?
We hebben er dus wel enkele gedaan voor een lege zaal, dat voelt toch wel vreemd aan. Het is gewoon raar om bijvoorbeeld helemaal naar Winchester te rijden. Dan spullen opbouwen, soundchecken en een concert gaan spelen zonder publiek. Voelt gewoon vreemd, maar het komt wel terug voor publiek spelen zoals vroeger, zeker weten.
Ondertussen brachten jullie enkele knappe platen uit ‘New Amsterdam ‘en ‘City Birds’, Hoe waren de reacties daarop?
De reacties waren zeker goed, het is alleen heel moeilijk om echt aandacht te krijgen. Ik denk dat de laatste plaat ‘First Steps’ die op 26 maart uitgekomen is , dat die tot nu toe de meeste aandacht heeft gekregen. Vooral dan op de streaming shortlist zoals Spotify Bijna 100 000 mensen hebben er nu naar geluisterd. We zijn ook een band zonder management of promotieteam rond ons, heel DYI . Ik heb nu voor het eerste één ingehuurd voor ‘First Steps’, daar krijgen we een aantal reviews voor. De reacties zijn vooral als we live spelen heel goed. We missen alleen nog een doorbraak naar de media en zo toe, van dat willen we horen. Het is ook een beetje eigenaardig, een piano trio zonder teksten die je vertelt hoe je je moet voelen.
Om terug in te pikken op die livestream, ik heb jullie nu pas leren kennen. Dat is wellicht een voordeel van die livestream dat je erdoor een ruimer publiek kunt bereiken?
Dat hoop ik uiteraard. Het is heel aardig dat ze ons hebben uitgenodigd. Wegens deze corona zitten alle muzikanten zonder werk. Er was dus eigenlijk een competitie gepland voor dit jaar, die is niet kunnen doorgaan. Voor ons was dat zelfs een voordeel, want daardoor konden we worden uitgenodigd op dit alternatief dat de organisatie heeft uitgewerkt. Een concertenreeks waar ze de winnaars van de afgelopen zes jaar een podium kans bieden. Ik hoop dat de mensen het leuk vonden, en daardoor dus naar Spotify gaan. Beter nog is dat men de cd koopt op de website (https://www.philippelemm.com/) of via bandcamp (https://philippelemmtrio.bandcamp.com/album/first-steps ) want daar kun je de plaat ook aankopen Hoe meer mensen de muziek leuk vinden hoe beter, maar uiteindelijk blijven we het toch doen. of we nu 10 mensen of 10 000 kunnen bereiken, we blijven gewoon doorgaan.
Op 26 maart kwam inderdaad dus een nieuwe plaat uit ‘First Steps’ , die spijtig genoeg werd ontsierd door een jammerlijk overlijden van Angelo. Welke impact heeft dit heengaan op jullie?
Totaal onverwacht. Het duurde best wel lang eer het tot me doordrong. Ik zie hem nog steeds voor mij, ik denk nog elke dag aan Angelo. We missen hem enorm natuurlijk. We hebben er ook over nagedacht of we nu door moesten gaan. Omdat hij een belangrijk onderdeel was van dit trio. Maar uiteindelijk toch besloten het te blijven doen, ook daarover met zijn familie overlegd. Een belangrijk deel van het repertoire is ook door Angelo geschreven. Dus vonden we het wel belangrijk om zijn verhaal te blijven vertellen. Om zijn muziek te blijven spelen en hem in onze gedachten te houden daardoor. Het is bijna een eerbetoon aan hem om te blijven spelen. Het is wellicht wel raat, we speelden tien jaar samen, het is ook tragisch dat iemand zo jong ons moet ontvallen. Ik denk ook, doordat we het wel spelen, dat we het gemakkelijker een plaats kunnen geven.
Hoe waren de reacties op de nieuwe plaat?
Er zijn al heel wat positieve recensies geweest, zelfs enkele verrassende waarvan we het niet hadden verwacht. Sommige die de plaat hebben gerecenseerd zijn over het algemeen super kritisch. En die waren net heel enthousiast erover. Ik denk dat er een vijf of zes recensies waren die heel goed waren.
Jullie spelen in New York ,de bakermat van jazz; in vergelijking met België of Nederland, hoe is New York om te wonen en te werken?
Heel leuk. Het duurt wel een tijd eer je een soort cirkel hebt opgebouwd waar je voldoende werk hebt. Wat je ook doet, het zal altijd een combinatie blijven van verschillende dingen. Ik geef bijvoorbeeld ook les hier. Ik speel ook drums in andere bands, en ik heb mijn eigen project. Ik doe ook commerciële dingen, de huur moet betaald worden (haha) Het verschil met Amsterdam, het is gewoon groter er zijn heel verschillende muzikanten. Uiteindelijk vind je je ‘musical pokket’ de mensen waar je het goed bij kunt vinden en wie je wil samen spelen. Het enige is dat je als niet Amerikaan het niet altijd gemakkelijk hebt om een vergunning of zo te krijgen. Je betaalt ook veel geld om deftig te kunnen wonen. Er zijn dus wel nadelen aan verbonden. Je krijgt er ondanks alles veel energie van terug, en dat is het belangrijkste aan New York. Iedereen die hier naartoe komt , komt om iets te creëren. Als je hier puur komt om vakantie te vieren, hou je het hier niet lang vol.. Iedereen komt hier gewoon naartoe om iets te doen, en dat is wel het meest opvallende aan New York. Daarom gaat hier alles heel gedreven aan toe in de Stad. En dat werkt aanstekelijk. En die mensen heb je overal wel in de wereld, maar hier is het wel heel compact als het ware. Ik ben zelfs verslaafd geworden aan de energie van het voortdurende creëren en met iets bezig zijn.
Een Gentse componist Francois De Meyer zei me in een interview :’’ New York is wat mij betreft het mooiste voorbeeld van hoe de wereld in elkaar zou moeten zitten. Ze maken geen onderscheid in kleur, religie en wat weet ik veel. Mensen zijn verdraagzaam, luisteren naar wat je te vertellen hebt’’; klopt die stelling?
Daar zit zeker veel waarheid in. En denk dat mensen hier ook heel erg met zichzelf bezig zijn. Ze laten zich daardoor minder snel afleiden. Het is ook een lawaaierige en drukke stad, je bouwt dus een soort schild op. Er is echter wel nog een kern van racisme aan de hand die heel diep zit. Ik denk niet dat New York zich daarvan helemaal vrij kan pleiten. Dat kun je alleen al zien aan de verschillende buurten. Er wordt niet op kleur geselecteerd, maar je kunt het wel zien aan het inkomen van mensen. Dat er toch een verschil is. New York is in vergelijking met de rest van Amerika zeker veel toleranter maar compleet zich daarvan vrij pleiten? Nee
Ik heb jullie ontdekt dankzij de livestream , ik ontdek bands die me tot op heden (door het overaanbod) wat waren ontgaan. Jullie speelden voor een beperkt publiek. Dat van een lege zaal heb ik gevraagd, maar voor een beperkt publiek ? Hoe zit het precies in elkaar omwille van de coronamaatrgelen?
Ik denk dat ze net wel heel enthousiast waren, want voor de mensen was het een hele tijd geleden dat ze nog eens een band echt live konden zien. We speelden bijvoorbeeld twee avonden in Buffalo, en dat was nagenoeg uitverkocht. En het is meteen toch een heel groot verschil, je krijgt mensen voor je die luisteren en die reageren. Het is gewoon veel leuker om voor een publiek te spelen.
Over ‘publiek’ gesproken. Is het je ambitie om voor een groot publiek te spelen in een uitverkocht Sportpaleis in België of voor een ruim publiek? Of niet
Ik heb nooit de ambitie gehad om voor heel veel mensen te spelen. Ik heb het een paar keer gedaan, met Jeff en Angelo trouwens, toen we een tijdje speelden voor een Indiaanse Bollywood zangeres. We hebben drie a vier manden in India gezeten , toen speelden we grote buitenconcerten voor tienduizend mensen. Uiteraard is dat een kick. Omdat het zo massaal is. Maar vanuit de ervaring van het muziek maken, en niet de massa. Een club waar je echt de muziek voelt, mijn favoriete club trouwens. We hebben daar nu drie keer gespeeld in Londen. Voor 250 mensen, in een intieme omkadering. Dat spreekt me veel meer aan. Als je natuurlijk veel meer kaartjes kunt verkopen, is dat mooi mee genomen, we hebben ook wel de ambitie om wat meer geld te verdienen met onze muziek. Maar puur voor de muziek zelf en te laten horen wat je mee bezig bent , is die intieme clubs gewoon meer ideaal voor mij om te doen.
Als je de kans krijgt om met dit project een commerciële plaat te maken , beroemd te worden, en wel je roots verloochenen, zou je dat eventueel doen? Er zijn genoeg voorbeelden van bands en artiesten die het puur voor de commercie hebben gedaan
Dat is een gewetensvraag. Laat het me zo stellen, ik ben niet bezig om me dit trio op de rand te gaan zitten van het ja dan nee commercieel denken. Maar kijk, ik ben nu bezig met het aankopen van een appartement in New York. Ik zie ook dat er grenzen zijn, ook wat inkomsten betreft wat ik kan verdienen met mijn muziek. Ik ben nu bijna 36 en kan ook zien wat mensen die ander keuzes gemaakt hebben op die leeftijd al hebben bereikt. Die hebben een mooi inkomen, een gezin en dingen waar ik bewust niet heb voor gekozen. Ik ben dus nooit echt bezig geweest met verdienen van veel geld. Maar nu begin ik toch voor het eerst te denken dat het wel mooi zou zijn als het zou kunnen. Ik zou er echter mijn muziek niet voor aanpassen, ik speel ook commerciële muziek. Maar ik zou mijn eigen artistieke project daar niet op focussen, en dat bewaren voor andere projecten waar ik inzit om daar dus voldoende geld aan te verdienen. Maar ik zou dus niet mijn eigen project aanpassen om puur en alleen geld te verdienen.
Wat zijn de verdere toekomstplannen? Welke verrassende wendingen schudden jullie nog uit de mouw?
We gaan in de zomer wel enkele dingen doen in New York, wordt heel leuk. Voor volgend jaar februari staat een hele grote tour gepland. Ook in Nederland, België en Duitsland. Wat België betreft spelen we bijvoorbeeld in zaal Felix in Oostende. We spelen ook een kleinere show in Hot Club in Gent. Verdere allemaal grotere jazz club zoals in Amsterdam of Tilburg. Dat zal bijna een maand zijn dat we ‘on the route ‘ zijn. Dat is alvast een eerste toekomst perspectief.
Voor de rest niet bezig met nieuwe songs in de pijplijn of zo?
Jazeker. Er zijn zelfs nieuwe stukken die we live aan het spelen zijn. Maar we hebben maar net een kleine maand geleden een nieuwe plaat uit, dus de focus ligt daar op nu uiteraard.
Het overlijden van Angelo heeft uiteraard ook een invloed op die toekomstplannen, het zoeken van een nieuwe pianist is niet evident denk ik?
Het zou goed kunnen dat we met meerdere pianisten werken. Niet iedereen is beschikbaar. Ik ga wel voor een band gevoel, dus ja het zal zoeken worden..
Is er ook een soort einddoel dat jullie voor ogen hebben?
Een doel op zich is dat ik een team rondom mij zou kunnen hebben , mensen die ons helpen om onze muziek te promoten. Booking agent en zo. In België is het bijvoorbeeld leuk om te spelen, het publiek reageert ook enthousiast. Een agent die alleen België boekt of met de clubs daar bezig is. Of een agent die gewoon die tours voor ons boekt, of kan helpen met het promoten van onze muziek. Iemand die echt wil investeren in dit project. Zo iemand vinden is een doel op zich. Ik zit soms aan het plafond van wat ik alleen kan doen, het zelf alles boeken en zo. En dan is zo een team achter je hebben staan wel de volgende stap. Dus een oproep aan bookers of promotors toe langs deze weg. Als jullie ons hier willen in helpen om te groeien? Contacteer ons gerust. https://www.philippelemm.com/contact
Bij deze een warme oproep aan alle Belgische promotors… laten we het daarbij houden. Hopelijk tot in het voorjaar van 2022 live in ons land.
Nathan Daems - Net doordat ik zo fanatiek met muziek bezig ben valt het gemakkelijker om van het ene naar het andere project te springen
We citeren uit de biografie: Nathan Daems is een Brusselse muzikant die de nuances van de jazz beheerst en kennis en ervaring heeft in verschillende ‘oriëntaalse’ genres. Hij wordt gedreven door het verlangen om te duiken in de emotionele diepte van Balkan muziek, Midden-Oosten & Indiase muziek. Vandaag blinkt hij uit in het combineren van esoterisch oriëntaals vocabularium & melancholie met de improvisatorische aard gebonden kracht van afro grooves en jazz.
We leerden Nathan Daems kennen via Balkan Jazzovic Quintet waarmee hij op het Balkan Trafik. Optrad.
Het verslag van dit festival kun je hier nog eens nalezen
Hoog tijd om deze multi-instrumentalist en top jazz/Balkan muzikant Nathan Daems enkele prangende vragen te stellen. Het werd niet enkel een gesprek over Balkan Trafik, maar ook een boeiend gesprek over zijn vele interessante projecten.
Nathan, ik heb je, tot mijn grote schaamte, nu pas echt heb leren kennen via de livestream van jullie optreden op Balkan Trafik; hoe was die ervaring op Balkan Trafik?
Het was zeer leuk om daar een onderdeel van te zijn vooral om muzikanten te ontmoeten waar ik nog niet had mee samen gespeeld. Het is natuurlijk heel jammer dat er geen live publiek aanwezig was, op enkele crew mensen na. Ik bekijk het dus van een positieve kant, vooral omdat het toch fijn was om muzikanten van zo een niveau te ontmoeten en mee te mogen samen spelen. Neem nu Theodosii Spassov. Die is gewoon dé nummer 1 wat het instrument ‘kaval’ betreft, sinds heel lang voor ik geboren was zelfs.
Betreffende de streaming, ik doe ook liever live concerten en ik had je vermoedelijk ook wel via omwegen leren kennen. Maar dankzij die streaming is dat veel sneller. Is het, denk je, geen voordeel om via die streaming een ruimer publiek te kunnen aanspreken en je veel sneller ontdekt? Misschien heb je op die manier zelf ontdekkingen gedaan?
Ontdekkingen niet echt, ook omdat ik daar niet naar op zoek ben. Ik zie soms wel eens iets voorbij komen of zo. Het is wel zo dat het een fenomeen is dat goed is om dingen te ontdekken, die streaming. In die zin dat het je daardoor prikkelt om die band of artiest dan live te gaan zien, of een album aan te schaffen. Is dit zeker een voordeel. Het is op dat vlak dus wel handig dat het bestaat, nu er geen andere opties zijn.
Kunnen we die lijn ook doortrekken naar een ander streaming platform als Spotify (heeft ook diezelfde functie),‘’het leren kennen van artiesten’’. Mee eens?
Ja, ik gebruik Spotify ook enkel om iets op te zoeken. Kwalitatief is dat niet vergelijkbaar met een cd of LP. Goeie muziek hoor je als het ware driedimensionaal. Als je uw ogen sluit, kun je dan bepaalde dingen inbeelden. Bij spotify wordt dat allemaal eendimensionaal. En verdwijnt dat effect volledig. Dus ja, puur om iets te ontdekken..
Ik heb ergens gelezen dat je een echt ‘live beest‘ bent – misschien is dat ver gezocht - valt dat te rijmen met een optreden tijdens een streaming, Mis je het publiek niet teveel?
Een live beest zou ik mezelf niet noemen (haha) maar wat wel zo is, en dat merk je ook aan repetities, als je met iets bezig bent en je afvraagt ‘wat is daar speciaal aan’. En dan doe je datzelfde voor een publiek, de reacties vanuit dat publiek geven daar feitelijk meer dan een antwoord op, op die vraag. Door voor een publiek te spelen kom je gewoon in een andere zone, als je diezelfde song dan speelt creëert het pas echt een diepte. Op dat vlak mis je dat publiek dus zeker.
Maar dat is ook omgekeerd zo, als publiek is het voor mij ook niet hetzelfde je via livestream te zien of echt live; die sfeer om tussen gelijkgestemden te staan luisteren en te kijken…, dat kun je ondanks alle inspanningen nooit creëren door middel van een livestream. Mee eens?
Als je daar over nadenkt, muziek maken bestaat al eeuwen en eeuwen lang.. maar muziek live opname bestaat nog niet zo heel lang. We zijn, met andere woorden, al tienduizenden jaren gewoon om muziek alleen maar live te beleven. En nu zijn er opnames, dat is heel confronterend. Maar je moet zo een opname ook niet zien als live, of een live optreden vervangen. Dat is niet de juiste ingesteldheid om naar een streaming te kijken. Je kunt daar wel degelijk iets mooi van maken, en dat is dus niet hetzelfde als een live concert. Maar je mag het dus ook niet zo bekijken daar gaat het om.
Nog even over het festival. Je hebt toppers op het podium kunnen zetten op Balkan Trafik zoals Theodosii Spassov en Ibrahim Maalouf. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ik was vooral in contact met de pianist Vasil Hadzimanov We hebben met twee dat project artistiek op poten gezet. Je moet muzikanten vinden om mee samen te spelen. En stelde Theodosii voor, ik kende hem natuurlijk doordat ik kaval studeer. Maar Ibrahim was eigenlijk een idee van het festival zelf om met hem samen te werken.
Nog een ander bijzonder optreden was Gala Aliaj die haar comfortzone verlaat eigenlijk, een naar mijn mening top artieste die zowel in pop muziek als experimentele getinte muziek hoge ogen kan scoren; Hoe is die ontmoeting ontstaan, wat is je mening over haar?
Dat was een idee van Nicolas Wieërs van Balkan Trafik festival. Ze komt inderdaad eerder uit de pop muziek, maar op de repetities heb ik wel gemerkt dat ze toch wat kent van jazz, Chet Baker en die dingen. Ze heeft ook haar eigen project. In elk geval Gala is super muzikaal ingesteld, en dat voor een meisje van amper 15 dat is zeer opmerkelijk. Als ik bedenk hoe ik zelf was op mijn 15, dan was ik toch onder de indruk van hoe muzikaal ingesteld ze nu al is. Dat is ook belangrijk, want ze moest improviseren en luisteren naar de rest, dus ja. Dat kom je niet vaak tegen bij muzikanten of zangeressen van die leeftijd dat die al zo muzikaal zijn als haar.
Balkan Trafik was voor mij drie dagen ontdekkingen doen, ik ben er prompt wat meer fan door geworden van die Balkan muziek als het ware, de tweede dag was voor mij de meeste interessante door die link naar jazz (ik ben een jazz liefhebber); welke optredens hebben jou omver geblazen? Je was daar drie dagen?
Nee, door die corona maatregelen was het gewoon moeilijk om met al die muzikanten daar te blijven hangen. Dus het was ook niet mogelijk om zelf iets te gaan ontdekken.
Ik heb van de drie dagen genoten, maar doorgaans was het vooral een feestelijke bedoening waar niets mis mee is, ook al mist je daar toch echt het publiek. Is Balkan muziek ‘feest muziek’ of is dat kort door de bocht?
Het is het best gekend als feest muziek. Maar er zijn verschillende strekkingen in Balkan. Zoals naar het spirituele. Er is ook Balkan muziek gemaakt voor op begrafenissen. Ook sommige Balkan muziek klinkt soms feestelijk, maar er schuilt toch een minder feestelijk verhaal achter. Soms kan het zo zijn dat de muziek vrolijk over komt, maar is de tekst net droevig en poëtisch. Iets dat je trouwens ook terugvindt in Reggae bijvoorbeeld. Daar is ook een link naartoe, er is zelfs een link van Balkan naar Blues.
Staat er trouwens meer op de planning met Balkan Jazzovi Quintet of stopt het bij dat ene optreden?
We gaan daar zeker nog verder mee spelen, maar het concert moest gewoon eerst gebeuren. Na het concerten waren we zeer tevreden, alles is goed verlopen. Dus hebben we besloten daar zeker iets mee te doen. Concrete plannen zijn er echter nog niet. Maar er zijn zeker plannen, ook naar het buitenland toe met dit project. Zoals in Servië of Bulgarije.
Je wordt omschreven als een multi-instrumentalist en je zit toch een tijdje in de muziek business. Hoe is het allemaal begonnen? Balkan tot jazz? Vertel wat meer over jezelf?
Ik ben al sinds ik heel jong was met muziek bezig. Mijn ma nam me al mee naar de viool les toen ik drie jaar was . Op mijn tien jaar ben ik met saxofoon begonnen, op mijn veertien met akoestische gitaar en een beetje later met elektrische gitaar. En ook een beetje bas. Ron mijn 22ste ben ik terug met saxofoon begonnen. Sindsdien heb ik die saxofoon niet meer los gelaten. Zeven jaar geleden ben ik begonnen met ney en kaval. Die Turks/Bulgaarse fluit instrumenten. Ik zou zeggen ik focus me nu op die drie instrumenten. Maas saxofoon is op zich al uitgebreid met sax, Bariton, sopraan, tenor. Sopraan speel ik wat minder, maar toch. Bij kaval is dat idem. Met andere woorden binnen dat ene instrument zitten al verschillende lengtes. Ik speel dus verschillende fysieke instrumenten, die op hun eigen wijze reageren op hoe je blaast. Waardoor er weer een andere klank uitkomt. Door die blaasinstrumenten te spelen, heb ik de rijkdom om verschillende klanken te kunnen maken. Vandaar dat ‘multi-instrumentale’.
De Stap van o.a. Antwerp Gipsy-ska , waar alles begon, naar jazz is wellicht niet zo groot als sommigen denken. Klopt dat, en waar komt die voorliefde voor zoveel stijlen vandaan…
Het is eigenlijk andersom. Ik was jazz aan het studeren. Tijdens mijn tweede jaar werd in gevraagd om met die groep mee te spelen. Ik luisterde op die moment al enkele jaren naar zowel jazz als Balkan maar had voordien nog geen Balkan muziek gespeeld. Door in die groep te komen, ben ik dat dan wel beginnen spelen. Er zat ook een zigeuner bij die band uit Servië . Waar ik heel veel heb van geleerd en die me vooral heel veel heeft laten zien van wat er allemaal bestaat. Door hem is er voor mij een heel andere wereld open gegaan. Een wereld waar in ik nog steeds inzit. Vanaf dan ben ik zowel in jazz als Balkan muziek groepen beland. Ik ben me ook in Indische klassieke muziek gaan interesseren. Die Balkan is enerzijds typische zigeuner muziek, en anderzijds Turkse Klassieke muziek. Die Turkse klassieke muziek is een beetje wat Latijns voor Frans en Spaans betekent. Er zitten door ook allemaal verschillende soorten muziek in verweven.
Op de tweede avond Balkan Trafik was me dat opgevallen, zijn er ook geen raakpunten tussen jazz en Balkan muziek eigenlijk?
Improvisatie is de duidelijkste linkt tussen jazz en Balkan muziek. Sowieso. Daardoor kunnen jazz muzikanten gemakkelijk leren hoe Balkan muziek in elkaar zit, en de Balkan muzikant dit met die traditionele stijl is opgegroeid kan de link gemakkelijker leggen naar jazz. Door dat improviserende karakter van beide stijlen. Ook wordt een beetje op dezelfde manier gewerkt, niet teveel met partituren bezig zijn bijvoorbeeld. Puur op het gevoel afgaan. En vooral luisteren, horen en op het moment zelf daarop kunnen reageren is bij beide stijlen heel belangrijk. Want het gebeurt binnen Balkan muziek voortdurend dat er iets verandert, dat op voorhand niet was aangegeven. En dan moet je daar kunnen op inpikken. Het is leuk dat je op die manier een collectief verhaal kan vertellen, zonder dat iemand echt weet wat het verhaal gaat zijn. Dat vind je dus bij jazz ook, wellicht vanuit een ander standpunt van de wereld maar toch.
Over jazz gesproken, wat is jazz voor jou …
Je kunt die vraag op twee manieren stellen. Enerzijds in de zin van, wat is jazz vanuit wat verstaat iedereen onder jazz, of zou iedereen daar moeten onder verstaan. Op die vraag kan ik niet antwoorden want dat ligt voor iedereen verschillend.
Je kunt die vraag ook stellen vanuit ‘wat is jazz voor jou persoonlijk’. Wat mij persoonlijk betreft? Jazz muziek die geïnspireerd is door muziek die je nog niet kent. En binnen die context nieuwe dingen ontdekken. En daar elementen uithalen die je kunt integreren in je eigen composities of improvisaties. En vooral dat element van improvisatie met andere muzikanten samen spelen. En een vrijheid hebben om ook daarmee te improviseren, dat is voor mij jazz. Het is gewoon muziek die gemaakt is om te jammen en te improviseren. Als je dus meer kijkt naar het woordenboek ‘jazz’, dan krijg je altijd een ander antwoord op die vraag.
Want was jazz oorspronkelijk? Dat was swing , en ook een specifieke cultuur in USA en New York, dat was oorspronkelijk jazz.
Was je als jongere al gebeten door jazz?
Dat is pas later gekomen, deels door Miles Davis. Mijn grootvader was een grote fan van Django Reinhardt. Die muziek ben ik later ook beginnen apprecieren en spelen, helaas heeft hij nooit meegemaakt dat ik die muziek speel waar hij zo groot liefhebber van was. Het is wel leuk om weten dat die genen door generaties heen toch nog worden door gegeven.
Projecten: Met ‘Nathan Daems Quintet’ viel je in 2010 in de prijzen, heeft dit een ‘boost’ gegeven aan je carrière? Heeft dit dus deuren geopend?
We hebben één album gemaakt, en zijn inderdaad in de prijzen gevallen. Mijn eerste album is toen op W.E.R.F. records uitgekomen, ze hebben me toen zelf gecontacteerd. Ik zat nog op het conservatorium, en viel haast van mijn stoel toen ik dat telefoontje kreeg (haha). Ondertussen heb ik al veel albums, in veel andere projecten, uitgebracht via dat label. Dus ja, dat was zeker een stadium waaruit veel projecten zijn gegroeid die ‘Nathan Daems Quintet’.
Twee andere projecten: ‘Black Flower’ en ‘Ragini trio’ . Vertel er eens wat meer over? Hoe gaat het met die projecten?
Met ‘Ragini trio ‘ spelen we nu heel weinig, De zangeres woont in India, de gitarist woont in Italië en de toetsenist woont in Parijs. En dan ik die in Brussel woon. (ik heb dit niet zo goed begrepen vrees ik) Dus om de twee jaar komen we eens samen, nu met die corona is het echter compleet onmogelijk. Met ‘Black flower’ ben ik aan een nieuwe plaat bezig. Daarnaast is er ook een gloednieuw project ‘Trance Plantations ‘ een project samen met Frank Schrauwen, rond voodoo , trance en tribale stammen. Ik en Frank zijn daar enorm mee bezig. Trance muziek uit alle hoeken van de wereld dus.
Dat is dan al weer iets heel anders, geen Balkan of jazz meer dat laatste?
Toch in de Balkan bijvoorbeeld, die Turkse klassieke muziek komt van de draaiende derwisj. Daar zit ook dat mystieke in. Dus dat is helemaal hetzelfde eigenlijk. Mystieke muziek die bedoeld is om in een trance te geraken. Dus er is zeker wel een raakpunt met Balkan binnen dat project.
Staan er ook releases op de planning?
We zijn volop bezig met een nieuw album op te nemen. Dat zal normaal gezien uit komen in januari 2022.
Zijn er nog ander projecten waar je mee bezig bent?
Er is een recent project met Asad Qizilbash: die Sarod speelt en Simon Leleux: die Doholla speelt. Ontsproten uit onze voorliefde voor Indische en Pakistaanse muziek. We spelen een soort Pakistaanse folk. Geen idee wanneer die plaat met dat project gaat uitkomen, in maart stonden we wel in De Centrale in Gent.
Gans dat concert is te vinden op YouTube (zie link: https://www.youtube.com/watch?v=LctUgdzwf0Q)
Dan is er ook nog Echoes of Zoo. Ook een vrij nieuw project, in maart hebben we onze eerste album ‘Breakout’ uitgebracht (https://echoesofzoo.bandcamp.com/album/breakout )
Je zit eigenlijk in ontelbare projecten als ik het zo hoor en zie, hoe blijf je dat allemaal combineren?
Ik ben gewoon full time met muziek bezig, ook al heb ik geen instrument in mijn handen. Ik ben gewoon constant met ritmes bezig in mijn hoofd. Het is een manier om je hersenen te blijven trainen, waardoor je na een tijdje gemakkelijker de klank ontdekt van iets dat je hoort. Door dus constant daarmee bezig te zijn, valt dat automatisch gemakkelijk om al die projecten te combineren ook. Net doordat ik zo fanatiek daarmee bezig ben , valt het gemakkelijker om van het ene naar het andere project te springen.
Zijn er nog artiesten of muzikanten waarmee je graag zou samenwerken en waarom?
Er zijn er veel waar ik mee wil samen werken, maar nu zeker met Trance Plantations omdat dit muziek is die heel open is, is dat een project waarmee we sowieso veel collaboraties gaan doen. Vooral met muzikanten die een speciaal instrument bespelen. Omdat de muziek bestaat uit speciale klank structuren. Dat is het voordeel van met een project te zitten, dan kun je eens een muzikant uitnodigen die iets anders toevoegt. Bij een project als ‘Black Flower’ ligt dat moeilijker. Er zijn daar al vijf muzikanten. Daarom is het moeilijker om daar een buitenstaander bij te betrekken. Ik zou bijvoorbeeld met ‘Trance Plantation’ graag samenwerken met een Japanse Koto speler. Dat is een soort neerliggende harp met een fantastische klank, die past binnen dat project. En zo zijn er nog wel veel ideeën van samenwerkingen. Er liggen dus veel pistes open.
Wat zijn je verdere plannen? Wat betreft livestreams of optredens, buiten de projecten waar je het over had
Niet direct qua streaming. Het heeft gewoon geen zin om tien streamings te doen met een band. Met Black Flower ,waarmee we volgend jaar een plaat uit brengen, en Trance Plantation en Echoes of Zoo … Op die drie projecten wil ik me focussen, ook dus van zodra het kan live optreden met publiek.
Deze coronatijden zijn voor niemand gemakkelijk; zoals je zegt , je bent constant met muziek bezig maar echt ermee naar buiten komen, is niet gemakkelijk door al die maatregelen, je leeft ook van je muziek. Hoe overleef je dat als actief muzikant?
Ik probeer er vooral niet teveel over te vloeken. Soms is het lastig, omdat je het concert mist en dat optreden. Het sociale aspect daarvan. Ik probeer gewoon de situatie om te buigen naar meer studeren. Of meer te componeren. Meer dingen doen waar ik anders geen tijd voor had. Op die manier ben je toch productief bezig. Wat dan weer een investering naar de toekomst toe is.
Artiesten en muzikanten kwamen , volgens ze me zeggen, zelfs tot rust en hebben meer gecomponeerd. Hoe zit dat bij jou?
Ja, dat is zo. Dat project Trance Plantation’ is zelfs logisch dat het nu verschijnt. De perfecte soundtrack om tijdens deze lockdown tot complete rust en ‘zen’ te komen. Je hebt twee keuzes, of je bekijkt het zo, of je baadt in zelfmedelijden. Wat niet wil zeggen dat je eens niet mag vloeken, gemakkelijk is het niet. Maar het heeft geen zin om daar te blijven in vast zitten.
Wat zijn je verdere ambities? Is er ook een soort einddoel of doelstelling? Iets dat je absoluut wil bereiken
Om eerlijk te zijn nee. Ik zou kunnen zeggen, meer concerten spelen, beter worden in het bespelen van mijn instrument. Maar dat zijn gewoon dagelijkse motivaties. Dat is voor mij veel belangrijker.
Ken je Tcha Limberger? Zijn zoon of dochter vertelde dat hij op een dag zei ‘papa ik wil viool kunnen spelen’. Maar dat gaat niet, want niemand kan zeggen dat hij dat instrument kan spelen. Dat is ook het punt niet eigenlijk. Als dat uw motivatie gaat zijn, ga je heel uw leven gefrustreerd zijn. En blijven worstelen, op gelijk welk niveau je speelt.
Je moet gewoon beseffen, iedere stap naar een doel is eigenlijk een doel op zich. Je moet niet spelen en denken hoe een bekende muzikant zou klinken. Op dat moment ben je niet met het ‘nu’ bezig, het is belangrijk om altijd met hun NU bezig te zijn. Of dat nu moeilijk of gemakkelijk gaat.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk kunnen we dit spoedig over doen face to face ? op één of ander concert van je vele projecten.
Notre Dame De La Colline - Flo - Founding our own Glorious Chapels: Money and fame have nothing to do with art and creation. Authenticity, share, and feelings do
At the 2017 edition of the dunk!festival, we were deeply impressed by the performance of The Chapel of Exquises Ardents Pears, we wrote "A cross-pollination of two bands , namely the darkness and fragility of Stems (UK) with the pure post-rock of Anathème (F) provided breathtaking, beautiful moments. Besides the guitar/drums, we were especially charmed by Christine Avis' cello, which moved us. A few years back they were still convincing with 'TorqueMadra'.
Now they have a solo project out under 'Notre Dame De La Colline'. we reviewed the album 'Poèmes fous pour herbes fraîches', you can read the review here.
We had a pleasant conversation with Flo, the driving force behind this project. But it was also a chat about countless other projects under the heading 'Founding our own Glorious Chapels' and the plans for the future.
Please, Introduce yourself and how did everything start?
When I was 20 year-old, I founded Anathème with three friends. It was my first band, and we played for a long time. In 2015, we met the English band Stems, and decided to blend our two bands for an ephemeral creation, named The Chapel of Exquises Ardents Pears.
This experience was very inspiring. So I decided to organize several other collaborations like this one, and gave them the name “chapels”.
Besides these chapels, I manage several other musical activities with friends. It requires a lot of time, and it’s a big part of my life…
You have formed a collective, Founding our own Glorious Chapels. "One of the activities in this collective is to create other chapels like the first one. " read I.
Tell you a bit more about it?
The Chapel of Exquises Ardents Pears was an one-time project. When we met Stems for the first time, we realized that it was very easy and natural to play and compose music together, even if we didn’t know each other before. So, they came back in France two or three times, and we recorded an EP ‘TorqueMadra’. Then we booked three concerts, and had the pleasure to perform at Dunk!Festival, in 2017. As it was an ephemeral project, and everything ran so very easily, I decided to try to create several other chapels, in inviting musician friends from different cities, countries, and musical universes. In trying to keep the same process as the first chapel : meeting for a weekend twice or three times per year, composing, recording and booking some shows for ending the chapel. At the moment, we’re working on five different chapels.
And so, as we also organize house concerts, house festivals, and manage a small label with my neighbours, it seemed natural to me to group all these adventures inside a bigger one: the collective Founding our own Glorious Chapels.
So there are several Chapels.. I find it hard to follow sometimes. How you keep this going? Because it’s get kind of complicated with all this Chapels?
From the oustide of the collective, I guess it can look foggy.
To try to explain it more clearly : there are 5 branches in this collective.
The Chapels are the first branch.
Les Concerts de la Colline, the house concerts we organize, are the second one.
The private festival Wild Hillfest is the third one.
The fourth branch is our label Wild Bless You ! Records.
And finally, Their Glorious Choirs, the fifth branch, is composed with different artistic
activities by friends of us.
Perhaps the website www.welcometothechapel.com can give a better idea about all what I explained here…
And to me, it’s not really a problem if it’s quite foggy. Some mistery, when it comes to music, can be a good thing…
And if you don't have enough work, you are also in the band Anathème, the band still standing ?
I can’t say that the band doesn’t exist anymore. I only can tell that we haven’t played together for a long time. We don’t have plans for the moment, and we’re not trying to have some. But I like the idea that someday we will prepare some new things. I am quite sure it will happen. But I don’t have any idea about when.
It’ s maybe you are too busy with other projects to create something with Anathème?
We were active during 14 years, with the same crew. I guess we have done what we had to do. When the Chapel of Exquises Ardents Pears was founded, it brought to us something fresh and new. I guess that’s why it was difficult to go back naturally to Anathème. Other projects grew and took places in our lives.
Another reason for this interview is the latest release of your solo project 'Notre Dame de la Colline', how have the reactions been so far?
I received beautiful feedbacks, and I’m grateful for these kind reactions. It’s the first time I’ve played music on my own, and it was a huge challenge to me. I never considered myself as a musician. Only as a guy who played music. And I really wanted to prove to myself, thanks to this challenge, that I could be a real musician. So, since this album is finished, I finally allow myself to think I am (haha).
I also received intense feedbacks from special and inspiring persons, close to my heart. I hoped they would love this album, it was very important to me…
And I was moved to receive beautiful reviews… So yes I ‘m very happy with the good feedbacks.
What strikes me most, not only in this solo project, is the mystical darkness created by the serene, intimate approach that in turn has a hypnotic effect on our minds. Is this approach deliberately chosen and why? Does it mean you like darkness?
I don’t like darkness (haha). I prefer the light and the beautiful moments… But melancholia and nostalgia are also a part of my life. And I like nostalgic and melancholic music a lot. I think that, in life as in music, contrast is very important. Darkness is necessary for light to exist.
There is a difference between Darkness that make you feel sad, and Darkness that give you a comfortable feeling inside, I think in your music it’s the second opinion. Agree?
I think, yes. Everyone has to go through dark moments in one’s life. I don’t try to run away from the dark side. I just try to embrace it to turn it into something more appeasing. With this album, I tried to make something that would makes you feel that everything will be ok at the end. Like a light at the end of the tunnel.
Some people told me it’s music for funerals and mourn. Some people told me it’s full of hope. Some people told me both. Everyone has one’s own feelings, when it’s related to music…
If I have to describe the style of music it's not an easy task, that's why I love it so much ;) is there a common thread that connects all these projects? I found out that there are connections between - for example - The Chapel of Exquises Ardents Pears and you solo project. Or do I see that wrong?
The Chapel of Exquises Ardents Pears was very inspiring to me, humanely and musicaly. Our way to compose was very natural, and I learnt a lot of it. So, that’s probably why you can feel a connection between these two projects.
For the other chapels, you will probably find some similarities as well. Even if each one has its own personality.
For the other activities of our collective (the concerts we organise, the label we manage, etc), there’s no musical common thread between the artists we work with. I like to think that music is not the most important thing in all what we do. The musicians, their way to be, to play and to live their music are way more important than the music itself. For example, I’m thinking of “Peignoir Tapis et Steeve”, a couple of friends who will release an album soon, with songs questionning about the real existence of chairs… Their songs don’t fit with the mood of most of the artists we’re working with, but their authenticity and the passion they put in their music is the same.
We already mentioned it. I met you at dunk!festival with the project The Chapel of Exquises Ardents Pears a very nice festival, to me one of the most beautiful festivals I ever been to, how did you like that experience?
I went to Dunk!Festival twice before performing with the Chapel. I didn’t know what to expect the first time there, and I loved the feeling to be welcomed in a caring community from the organisers. Their family spirit, kind and caring, is quite rare in this kind of events.
And when we played there, it was a wonderful experience for us. It was like a holiday camp (haha). We were a crew of 12 people. Half English (Stems) and half French (Anathème). Old friends and new ones. It was a beautiful adventure, with a good concert, I think, from us, and a magical festival.
What are the further plans for all these projects?
For the Chapels, as I mentioned, we are working on new chapels. We performed for the first time with A Wandervøgel’s Chapel in 2019, and we can’t wait for boarders to be open again, to be able to meet again and continue our work.
We will probably release the first album of two other chapels in 2021 as well.
We have created a special chapel too : a literary one… The purpose of this chapel is not to compose music, but to write a book.
So, a lot of plans with these chapels…
Several other projects of the collective are in process too.
For the house concerts, as soon as the laws and the sanitary situation allow it, we will organize a lot of them. I really miss it…
We are working on the new edition of the Wild Hillfest, that will happen in October, as well. We try to find the best organisation regarding to the sanitary risks. It’s a private festival, happening every year in my house and my neighbours’one. We had to cancel the last edition due to the virus, and we hope it will not happen again this year.
And with our label Wild Bless You ! Records, we have four or five releases planned fort his second part of the year.
So, we are quite busy, and we love that…
Live performances are out of the question, are there any streaming plans? and what is your opinion about this phenomenon?
We, as a society, need art and culture. These last months, I have seen all that livestreaming coming up more and more, and I’m convinced it’s a good and necessary thing.
Personally, I must confess I’m not a big fan of livestreams. I prefer live sessions, and that what I would do if I wanted to publish something online. But that’s only my personal preference.
The most important is that people can have a beautiful moment, alone, with friends, or with family, watching and listening to music. So, livestream can be a really pleasant reason for that.
I'm not a big fan of streaming either, what I do notice is that there are artists that I would probably have got to know through streaming later, but thanks to streaming I'm getting to know them now. That's an advantage, isn't it, that you can get to know bands NOW and maybe broaden your horizons?
Yes, that’s a positive thing. I like to think that constraints (like this sanitary situation) bring new ideas. Livestream is a part of these new ideas. I would just have loved to see a lot of different other ideas appearing as well.
Since we are talking about corona, how did you survive this crisis as a musician (but also as a human being)?
I have a beautiful story about that : two days before the first lockdown in 2020, my friend John, the guitarist of Stems, came to my house. He was supposed to stay for some days, to give a concert with his solo project Dorr, in my place. Because of the Coronavirus, he finally stayed here more than 3 months… This period of lockdown was a very beautiful moment for both of us, and my son who was with us every two weeks. We had time to work on our respective musical projects, to listen to a lot of music, etc. For creative people it was a time to create more stuff than ever.
I hear from some artists that it brought them a certain peace of mind, that they had time to compose and write more songs. But also there is the missing of social contacts and things. That make me most sad
Some months after this lockdown, I organised a tiny festival in my place, Les Retrouvailles, for a very limited audience, composed of friends. It was crazy how much I was missing that... It was very moving to be together, sharing beers and listening to live music. After missing it so long, you understand how important that is.
What are your big ambitions in music (apart from world domination, which is what everyone wants)?
When I was teenager, my ambition was to become the most famous man in the world (haha). I’m fan of Queen. And I had the chance to realize very early that even Queen will be forgotten someday. Running after eternity is pointless, and my ambitions became way more humble when I understood that. Now, my secret ambition is that one of my records becomes an intimate treasure for someone. A record that you want to listen when times are tough for you, just because it helps and appeases you. If my music can do that to someone? It just would be so intense and magical. I think that’s my biggest ambition… Do you know Granddaddy? In fact, I just would love that my music has the same impact on someone that Grandaddy’s music has on me...
I also have the same ambition with all what we organize here, like the concerts in my house. When someone tells me that one of these concerts was a bright moment during a tough time, it’s overwhelming to me. Trying to bring happiness through what we organize with my friends is an ambition. It’s not a big one, but it’s an important one.
In some way if you want to become world famous I’m afraid you sometimes need to sell your soul to the devil, as they say, which means you might have to make music you don't really agree with, some artists have done that to make money and get rich, but I don't think that's something you want to do?
You know, what is the most important in my life are my son, the ones I love, and what I do with music… I’m thinking about music and musical projects every day. In waking up in the morning and in going to bed in the evening. It’s too much important to me, I can’t imagine making compromises.
Money and fame have nothing to do with art and creation. Authenticity, share, and feelings do.
In thinking of that, I just would like to have a word about the most intense moment I lived, thanks to music. That could be the perfect representation of the end goal, regarding to art and share. When I played at Dunk!Festival, I met Danny Van Dycke, who, I think, is one of your friends too. He passed away last year, and I’m sorry to remind you these dark moments. I am moved… I often hear artists talking about connection with the audience, during concerts, etc… This kind of talks always appeared to me as pure demagogy. But when we were on stage at Dunk!festival I had to change my mind about that opinion. Danny was in the audience just in front of me, and really looked like he was having a great time, with a huge smile on his face. At one moment, I made a mistake with my guitar, and became stressed for one second… I saw instantly Danny. I felt his joy, his enthusiasm… It gave me a huge energy and feeling of appeasement. It was the most intense feeling I received on stage, ever. Wrong notes are nothing… What people are sharing in an audience, what musicians are sharing on stage : that’s the only important point… Feelings and People. Danny helped me to realize that.
We talked together after the concert, and I thanked him. Then we kept in contact and sent messages to each other sometimes. I was very shocked when I found out he passed away. In my living room there is a big picture of that concert at Dunk!festval, I think of Danny almost every day. He’s an important part of my musical journey. I have the feeling to have understood a lot of things thanks to him…
Pics homepag @Sounds from darker places
A wonderful end of this interview, I hope we can have a couple drinks at some festivals, and at Dunk!festival we sure going to drink some to remember Danny. Thanks!
Mec Yek - Piet Maris (Mec Yek, Jaune Toujours) - Wat wij proberen duidelijk te maken, is dat er een dialoog kan gemaakt worden tussen al die verschillende culturen, die interessant is voor beide partijen
Piet, ik heb je leren kennen via Balkan Trafik, je bent echter al een tijdje met verschillende projecten bezig, al van in de jaren ’90 dacht ik? Vertel ons er wat meer over
Het project zoals het er nu uitziet niet, maar waarmee ik bezig ben wel. In het begin van de jaren ’90 ben ik toevallig iemand tegen het lijf gelopen die op zoek was naar een accordeonist om een Roma zanger te begeleiden. Ik zou het in eerste instantie geweigerd hebben omdat ik niet thuis was in dat repertoire. Maar aangezien er financieel niet echt middelen waren ben ik er toch op ingegaan. Daarna ben ik geregeld op en af gereisd naar ginder. Dat project is spaak gelopen omdat de zanger waar we toen mee werkten door de harde leefomstandigheden daar, zeg maar vierde of zelfs derde wereldtoestanden, moest afhaken. Toen zijn we even gestopt met een zanger te werken, we speelden het repertoire wel links en rechts eens als Mec Yek. Het is op die manier dat we ook onze zangeressen tegen het lijf zijn gelopen. Dat was in Café Trefpunt. De mensen van De Centrale (Gent) hadden een ontmoeting opgezet tussen ons en twee Roma zangeressen. Dat verliep heel goed, en we hebben prompt afgesproken meer te doen. Ze kenden het repertoire ook helemaal, natuurlijk. Ze zijn met enkele nummers komen mee doen, en vanaf dat moment was het beklonken eigenlijk. Dat was rond 1999 of 2000.
Voor dit project was je ook al frontman van Jaune Toujours. Bestaat die band nog?
Ja, die band bestaat nog altijd. Dat was mijn eerste project. Dat is eigenlijk begonnen begin jaren ’90, in zijn eerste vorm als studenten band. Van de oorspronkelijke formule ben ik eigenlijk nog het enige originele lid. De formule zoals ze nu bestaat, dateert toch ook al van jaren ’90. Daar is de drummer Theo en mijn broer Bart bij gekomen. En dat is zo een beetje het fundament van het huidige project. Als we met Mec Yek 20 jaar bestaan, is dat met Jaune Toujours al makkelijk 25 jaar.
Hoe zou je de muziek omschrijven? Ik las dat je ook liefhebber bent van ska, punk, rock tot jazz, klopt dat?
Klopt. Die invloeden die je opnoemt zitten er bij Jaune Toujours zeker in, het geeft een heel eigen stijl eigenlijk. Ons laatste album hebben we het gewoon Europeana genoemd. Dat komt zo: we zijn ooit in Canada gaan optreden. Mensen met een link naar het oude Europa, herkenden onze instrumentale klanken. Waarbij die link met het oude Europa werd gelegd. Daardoor bedacht ik: als er zoiets is als Americana, dan spelen wij misschien Europeana. Roots, rock, wereldmuziek, punk en nog een pak andere invloeden zitten erin. Het is eclectisch wat we doen… We leunen misschien nog het dichtst tegen wereldmuziek en rock aan. Maar met een heel hoog improvisatie gehalte en live heel energiek.
Bij Mec Yek kun je meer de link leggen naar eerder Balkan gerichte muziekstijlen. Alhoewel we ook niet echt Balkan zijn, het repertoire komt eerder uit Oost-Europa. Het leunt meer aan bij de Russische, Slavische traditie, terwijl echte Balkan toch meer onregelmatige maatsoorten heeft. Als er bij ons onregelmatige maatsoorten inzitten, is dat omdat we daar gewoon zin in hadden. Maar dat zit niet oorspronkelijk in de traditie.
Ik was tot nu toe niet zo bekend met muziek uit de Balkan. Ik had een uitnodiging gekregen om het festival te volgen en ben toch enkele keren van mijn stoel gedonderd (haha) zoals ook bij jullie. Want ik had er toch een verkeerd beeld van, het is veel meer dan louter feestmuziek, toch?
Het is zeker veel meer dan alleen dat. Ook bij Mec Yek. Wat mensen niet weten - of misschien weten ze het wel maar ze gaan er een beetje aan voorbij - zijn de trage en zelfs triestige melodieën een wezenlijk deel van de traditie. Eigenlijk is het ‘serious business’. Terwijl veel mensen zigeunermuziek vaak met puur feestmuziek associëren. En toch heeft heel wat zigeuner - eigenlijk moeten we dat niet zeggen want het is Roma - muziek veel vernieuwing gebracht. Denk maar aan Django Reinhardt die eigenlijk de enige echte Europese Jazz heeft gelanceerd.
Waar komt de voorliefde voor die typische zigeuner muziek (als ik dat zo mag noemen) vandaan? Ik moet eigenlijk ‘Roma muziek’ zeggen?
Ja die terminologie is een moeilijke, omdat veel mensen vooral de term zigeunermuziek begrijpen, maar de benaming Roma nog iets minder breed bekend is. Terwijl Roma wel correcter is: “zigeuner” is negatieve geconnoteerd. Wat mijn voorliefde voor die muziek betreft: ik heb het altijd gehad voor Slavische muziek en de melancholie daarin. Ik weet ook niet waarom. Ik heb altijd een voorkeur gehad, ook in de klassieke stijlen, een mineur akkoord vind ik gewoon veel interessanter dan een majeur. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar toen de vraag kwam om een Roma zanger te begeleiden, was dit toch ook een argument om daar op in te gaan eigenlijk. Die muziek en cultuur integreert mij gewoon enorm.
Ik luister ook liever naar ‘donkerde muziek’ dan ‘lichtvoetige’; mogen we dat zo zien?
Je kan het ook in een blues perspectief interpreteren. Bij blues zit er een ondertoon van tristesse, maar eigenlijk is dat gewoon de complexiteit van het leven erkennen. En niet te doen alsof alles altijd koek en ei is. Die meerlagigheid vind ik interessant.
Dat is me ook opgevallen op Balkan Trafik. Het leven van de Roma is niet altijd rooskleurig, er zit veel verdriet en pijn achter die gemeenschap
Klopt, er zit bij momenten veel verdriet achter. De Roma gemeenschap heeft het in de loop van de geschiedenis dikwijls ook niet gemakkelijk gehad, ze waren ook het slachtoffer van de Holocaust bijvoorbeeld.
Je hebt je project voorgesteld binnen de Roma gemeenschap, dat de wenkbrauwen fronste; waarom? en hoe heb je het vertrouwen kunnen winnen?
We werden een beetje met argwaan bekeken, ik bedoel: we waren ‘witte gasten’ die Roma muziek komen brengen. Dat kwam wel even raar over in die gemeenschap. Er werd vooral verwonderd gekeken. De keren dat je ziet gebeuren dat ‘’witte’’ muzikanten met dat repertoire aan de slag gaan, dat komt zelden tot nooit voor. Ook als ik de mensen aansprak waren die echt verwonderd dat ik de taal en het repertoire kende. Het was dus eerder een verrassing dan wenkbrauwen fronsen eigenlijk. Ondertussen is dat een soort van fierheid geworden. Ik kan me herinneren dat bijvoorbeeld op de Gentse feesten de gehele gemeenschap kwam kijken naar ons. En echt enthousiast waren over wat we doen, vooral doordat wat wij ermee doen, iets helemaal anders is dan wat zij ermee doen. Binnen de Roma gemeenschap zelf wordt er veel meer uitgepakt met een popbenadering, met synthesizers. Daar is niets mis mee uiteraard, het is alleen mijn smaak niet. Dus als wij afkwamen met eerder ‘traditionele’ instrumenten had men zoiets van: ‘’ja maar daar zit niemand meer op te wachten’’. Dan moeten we daarop antwoorden dat dit misschien klopt voor een bepaald publiek, maar niet voor ons publiek, dat niet mainstream is. We gaan op zoek naar de authentieke kant van die muziek. Waar het verwachtingspatroon in het begin was: wat gaan die daar nu mee doen, dan stelden ze toch snel vast dat wat we doen toch wel swingt en goed klinkt. En we komen daar ook mee naar buiten om er een breed publiek kennis mee te laten maken.
Die laatste vraag stel ik omdat ik vermoed dat die Roma gemeenschap een heel hechte gemeenschap is waar je als buitenstaander moeilijk binnen geraakt of zie ik dat verkeerd?
Het is een hechte gemeenschap, en het lijkt moeilijk om er binnen te raken, maar eigenlijk zijn de mensen heel open. Waarschijnlijk zorgt het feit dat het Romanès, de taal, niet zo bekend is en ook niet makkelijk te leren is bij gebrek aan woorden- en leerboeken ervoor dat mensen dat er zo van buitenaf naar gekeken wordt. En ok, er zijn wel culturele verschillen, maar de Roma gemeenschappen die ik ken zijn heel toegankelijk.
Je hebt het al een beetje aangegeven, maar dat was ook de reden waarom ik dit interview wilde doen, omdat ik voor Balkan Trafik een bepaald beeld had dat dus niet bleek te kloppen, zeker bij jullie
We zitten ook in een heel andere stijl of regio dan pakweg Roemenië: wat wij doen komt eerder uit Slovakije, van bij de zigeunerminderheden die vanuit Hongarije zijn gekomen. Het is een heel migratie verhaal, dat gaat ver terug. De Roma die uit Hongarije naar Slovakije kwamen worden ook de Romongri genoemd, met hun repertoire zijn wij aan de slag gegaan. Dat repertoire en die stijl is ook veel minder gekend bij een groot publiek.
Er is ook, dacht ik een link tussen die typische Roma muziek en wat je doet bij Jaune Toujours, klopt dat?
Zeker en vast. We hebben dit repertoire aangepakt met dezelfde bagage als waar we van uitgaan bij Jaune Toujours. Alleen hebben we bij Jaune Toujours een eigen geschreven repertoire, terwijl we bij Mec Yek vertrekken vanuit traditioneel materiaal. Al zijn een aantal nummers ook eigen composities van onze zangeressen. Er zijn zeker parallellen tussen de twee groepen, maar waar Jaune Toujours meer eclectisch is, ligt bij Mec Yek de focus meer op dat bepaalde repertoire en die traditie. Af en toe doen de zangeressen ook mee als “special guest” bij Jaune Toujours. Zoals bijvoorbeeld eens op de Grote markt in Brussel voor 5000 toeschouwers, daar wilden we toch iets extra aan toevoegen, met meerdere gasten.
Mec Yek is een deel van Choux de Bruxelles, jullie eigen structuur, label en management, waarmee jullie dit project kaderen. Hoe is dat collectief tot stand gekomen?
Dat is eigenlijk willens nillens gegaan eigenlijk. In het begin van mijn carrière dacht ik nog meer in de klassieke termen van: we gaan voor de groep, zoeken ons een label en boeking en manager. Maar wat blijkt: wereldmuziek en de muziek die wij brengen, liggen niet zo goed in de markt. Gaandeweg kwamen we tot de vaststelling dat we meer continuïteit kunnen garanderen door het gewoon zelf te doen. En dan zijn we zelf begonnen met een structuur op te zetten. Een soort muzikantencollectief waarin we verschillende projecten hebben zitten, maar waarbinnen we vooral heel veel autonomie kunnen garanderen. Dus als we iets willen uitbrengen, dan brengen we het gewoon uit. Dan moeten we niet gaan shoppen bij allerlei labels met de vraag of ze onze plaat willen uitbrengen. Vandaag de dag zijn er wel meer artiesten die in eigen beheer uitbrengen, maar toen we dit circa 20 jaar geleden op poten zetten, waren wij van de weinigen die dat deden. Het heeft zijn voordelen, zoals die autonomie, maar ook nadelen zoals het feit dat we niet kunnen profiteren van de grootschaligheid van een heel groot label. Als je als band bij een groot label geraakt , is dat een boost voor een carrière. Wij zijn beetje “gedoemd” om op een zelfde niveau door te gaan, maar daar staat tegenover dat er artiesten zijn die alles geprobeerd hebben en nooit ergens geraakt zijn.
Maar is het voor jullie de ambitie om door te breken naar een ruim publiek eigenlijk? Of beroemd te worden?
Ik zeg er geen nee op als er zich een gelegenheid aanbiedt natuurlijk. Maar bij ons is er vooral de ambitie om er op een menselijke manier mee bezig te zijn en er van te kunnen leven. Of dat nu wereldwijde bekendheid oplevert of niet, maakt dan niet zoveel uit. We kijken sowieso ook als we naar het buitenland kunnen gaan, hoe we dat op de meest economisch en ecologisch verantwoorde manier kunnen doen.
Ik las ook in een interview dat jullie als collectief helemaal overtuigd zijn van het belang van uitwisseling met andere culturen. Kan je daar iets meer over vertellen?
Absoluut. Wat wij doen is met mensen samenwerken en vermijden dat ze in een soort ‘exotische’ hoek worden geduwd. Daar waken we over. Wat wij proberen duidelijk te maken is dat er een dialoog kan gemaakt worden tussen al die verschillende culturen. Die interessant is voor beide partijen. Het is te zeggen: wij bieden iets vanuit onze achtergrond, en wie met ons samenwerkt iets vanuit de zijne of hare. Dat is voor ons heel belangrijk, die wisselwerking. Die twee moeten elkaar versterken. Soms zijn samenwerkingen kortstondig, maar in het geval van Mec Yek is het wel lange termijn. Het gaat ook gelijk op: iedereen heeft in dit verhaal even veel te vertellen.
Op Balkan Trafik was ik vooral onder de indruk van de accordeon en de stemmen van Katia en Milka die me voortdurend in vervoering brachten. Je mening?
Dat is wat mij daar ook enorm in aantrekt. Het zijn twee verschillende stemmen. Maar het zijn twee zussen: meestal matchen stemtimbres tussen broers en zussen heel goed, en dat is hier ook het geval. Ze zijn ook super compatibel qua werken. Ze vullen elkaar heel goed aan. Ze zoeken ook bewust naar wie wat wanneer doet, wat wel niet altijd evident is voor een geluidsman om het te kunnen volgen, omdat het niet altijd even duidelijk is wie nu de lead of backing vocal doet. Maar dat is zeker de kracht van dit project, die stemmen van Katia en Milka die zo bijzonder zijn.
Jullie speelden voor een lege zaal zonder publiek, terwijl dit toch muziek is die zorgt voor een feestelijke stemming. Hoe voelt dat, zo voor een lege zaal spelen?
Het is vooral iets helemaal anders. Hier speelden we in een grote muziekstudio. We hadden geen lege zaal voor onze neus, dus dat was al ok. Maar uiteraard, wat je krijgt van een live publiek dat kan je gewoon niet evenaren met een streaming. Ga bijvoorbeeld maar eens op onze youtube kijken: daar zie je een vroeger optreden van ons op Balkan Trafik waar het publiek compleet uit de bol gaat, tja.
Maar anderzijds, in zo’n streaming-situatie kan je wel focussen op details. Een beetje vergelijkbaar met een studio-opname als het ware, en wat je op een album zet. Terzijde: ik had gehoopt dat er met corona een re-appreciatie zou komen van het album, mensen weer meer platen zouden kopen. Maar de realiteit is: wie heeft nog een deftige installatie? Iedereen zit op zijn computer naar muziek te luisteren… In elk geval, ik ben blij dat we konden deel uitmaken van deze editie, al is het totaal iets anders dan live spelen.
Hoe waren de algemene reacties op dit optreden, hebben jullie er ook een ander publiek mee kunnen bereiken dat je anders moeilijker had bereikt? Want dat is bij mij ook een beetje, ik heb muziekstijlen en bands ontdekt waar ik anders een beetje aan voorbij was gegaan als het ware
Dat is wel fijn aan zo’n streaming, dat het een manier creëert om dingen te ontdekken die je anders wellicht minder snel had ontdekt. Er komen dus mensen op dingen uit, waar ze anders misschien niet op uit zou zijn gekomen. Maar dat komt ook omdat de traditionele media niet meer de rol spelen die ze zouden moeten spelen als gids, om dingen te laten ontdekken. Op een verdwaald nummer op de radio na, doen ze dat toch veel minder dan vroeger. Ze rekenen wat dat betreft ook op de socials: ‘artiesten zullen zichzelf wel bekend maken’. Het is echter bewezen dat je 100 keer zoveel werk moet verzetten op die sociale media, om tot het zelfde effect te komen als een play op de nationale radio.
Jullie zijn toch al bezig sinds 1996 dacht ik, toch is er nog niet zoveel platenwerk uitgebracht: heb je daar een verklaring voor? Of is me iets ontgaan?
Dat is een beetje het gevolg van die collectieve werking. Het is te zeggen: als je alle releases van het collectief samenneemt, zit je aan bijna jaarlijks een release. We hebben zes full albums met Jaune Toujours. We hebben er een paar met het kinderproject Ik en den Theo. Met Mec Yek hebben we twee full albums en twee EP’s. Er zijn ook nog een paar live albums remixalbums, collectorsalbums, albums en EP’s van tijdelijke projecten. En binnenkort komt er een nieuwe van Mec Yek uit. Er beweegt dus vooral binnen het collectief iets waardoor we met een release per jaar zitten.
Er staat dus nieuw platenwerk op de planning voor Mec Yek?
Het was de bedoeling dat dat al klaar zou zijn voor Balkan Trafik en dat het festival mee zou dienen om die plaat voor te stellen aan het publiek. Maar Corona heeft daar een stokje voor gestoken. We zijn met een grote groep van zeven muzikanten: om daarmee intensief te repeteren en de studio in te kruipen is niet evident in deze tijden. Wat hebben we wel gedaan? Heel veel openluchtrepetities. Bij vorige albums zat ook een drum in het verhaal, dat is nu niet het geval. Nu is er enkel percussie, om de eenvoudige reden is dat we het zo eenvoudig en mobiel mogelijk wilden houden zodat we konden zeggen ‘hier is een park, we gaan hier repeteren’ zonder al teveel gesleur. Het zal dus werkelijk een live opzet zijn, en ik vermoed dat we tegen het einde van de zomer zullen uitbrengen. Maar op Balkan Trafik speelden we wel al het nieuwe repertoire.
Wat zijn de verdere plannen voor de toekomst, in zoverre die kunnen worden gemaakt?
Hopelijk snel weer live optreden, maar wat me nu opvalt, is dat veel al ingevuld wordt met grote namen, ook al gaat het om kleine slots, op korte termijn. En dus is de vraag waar gaan de kleinere namen aan de bak raken? Het is op dat vlak wel anders dan vorige zomer. Toen hadden we het voordeel van onze kleinschaligheid zodat we snel konden schakelen. Het kan nu nog alle kanten uit hoor, maar op dit moment is het toch meer koffiedik kijken hoe de organisaties daar gaan op inspelen. Het feit dat we zo autonoom zijn heeft in ons geval zijn voordelen, dat is ook wel zo.
Hoe denk je dat de cultuur die crisis zal overleven?
Tja, dat is de vraag van 1 miljoen he. We gaan pas binnen een jaar weten, wat voor een jaar het geweest is, denk ik, en hoe de sector daar uitkomt.
Om verder op in te pikken op dat onderdeel ‘optreden’: Dranouter doet zomersessies, zit er niets in voor jullie op dit soort festivals?
Normaal gezien wel, maar op dit moment ligt de programmatie daar al vast met toch iets grotere namen, had ik begrepen. We hebben in elk geval in het begin van onze carrière wel op Dranouter gestaan. Het hangt er van af hoe zo’n festivals zichzelf definiëren. Als ze meer de Angelsaksische, Keltische kant opgaan, dan valt een project als Mec Yek makkelijker uit de boot. Onze muziek wordt soms ook meer met jazz geassocieerd. Terwijl muziek gewoon muziek is, en het feit dat we met traditionele elementen aan de slag gaan zou wel een argument moeten kunnen zijn om ons te boeken.
Na al die jaren heb je toch succes gehad. Maar zijn er nog dingen waarvan je zegt ‘’dat wil ik absoluut’’ bereiken, buiten Rock Werchter uitverkopen (haha)?
Rock Werchter uitverkopen! (haha) Nee, de echte ambitie is dat we op een menselijke manier aan de bak kunnen blijven. Dat we mensen kunnen blijven interesseren met wat we doen, concerten kunnen blijven geven en zo. Dat het vuur blijft branden is daarbij belangrijk. We streven minder de harde business na, dan wel oprechte waardering voor wat we doen. Reizen, ook buiten Europa, hoop ik ook dat we kunnen blijven doen. Maar ook dat we er oud kunnen mee worden. Ik zag onlangs een stukje van een reportage van Arsenal waar die mannen beweren dat je na je 50ste niet meer met een groep zou kunnen spelen? Ik ben het daar grondig mee oneens. Er zijn voorbeelden genoeg die het tegendeel bewijzen. Kijk naar Toots Thielemans: net voor hij gestorven is heeft die nog prachtige concerten gegeven. En die was in de 90. In de Blues heb je ook genoeg voorbeelden. Het zal wellicht wat genregericht zijn, maar dan zitten we zeker gebeiteld. Mijn wens is dus vooral schoon oud worden met de muziek, en blijven muziek maken zolang het vuur nog brandt. En meerdere generaties daarbij en op elkaar betrekken.
Maar dan toch op voorwaarde dat je als oudere muzikant niet uitgeblust bent, dat het vuur nog brandt zoals je zegt?
Ik hoop inderdaad dat als ik blijf verder gaan, dat het met het nodige vuur is. Maar dat vuur is wat mij betreft gewoon inherent verbonden met muziek maken, een voorwaarde eigenlijk.
Je zei iets ‘van je muziek op een menselijke manier kunnen blijven brengen’ maar is het wat jullie stijl betreft niet gemakkelijker aan de bak te komen in het buitenland dan hier in ons klein landje?
Voor veel muziek is België te klein om ervan te kunnen leven. En er is zeker een markt voor deze muziek in het buitenland. Maar het grappige aan dit project is dat onze zangeressen, die nochtans behoren tot een gemeenschap die toch wel met reizen wordt geassocieerd, niet zo graag reizen (haha). We doen soms wel eens een buitenlands concert, maar dat heeft toch altijd wat voeten in de aarde. Nu, ze hebben ook een full-time job en doen dit als hobby, dat is ook wel een reden. Ze hebben dus niet die ambitie om daar beroepsgewijs mee bezig te zijn, niet zoals wij, de muzikanten zeg maar.
We hebben het al over twee projecten gehad. Ben je met nog andere bezig? Vertel ons er anders wat meer over?
Er is een project voor kinderen, Ik en den Theo / Moi et le Théo: dat is een duo met percussionist en drummer Théophane Raballand., waarbij we een heel repertoire in het Frans en in het Nederlands hebben. Afhankelijk van het publiek dat we hebben, passen we de talen aan. Daarmee zijn we nu geselecteerd voor een tournee van Jeunesses Musicales (Jeugd en Muziek aan Franstalige kant) in de lagere scholen vanaf september 2021. Er is ook nog het jazz trio 3’Ain: accordeon, contrabas en trompet. Op contrabas Otto Kint en op trompet Yamen Martini, die 6 jaar geleden ut Syrië in België aankwam. Voorlopig nog geen zang. Dat maakt dat weer een heel ander project is dan de andere, wat ook goed is: op die manier doen we elkaar als projecten onderling geen concurrentie aan. Er zijn ook nog enkele fanfare- en mobiele projecten zoals een accordeonfanfare, die iets meer straattheatergericht zijn.
Over die accordeon wilde ik het nog hebben: waarom toch? Want accordeon, daar wordt soms wel lacherig over gedaan (waar ik mee oneens ben)
Ja, maar de periode dat een accordeon slecht gezien was, is wel voorbij, denk ik. Dat was vooral zo in de jaren ’70 tot midden jaren ’80. Dat aura hangt er wel nog een beetje rond, maar er is toch veel veranderd. Ik ben gevallen voor het instrument van toen ik het als kind hoorde: ik wilde het toen al spelen. Ik ben nog even in de richting van piano geduwd (haha) maar het is toch accordeon geworden.
Balkan Trafik review hier
Pics homepag @Alex Vanhee
Fijn, laten we het daarbij houden, hopelijk doen we dit gesprek spoedig over tussen pot en pint op een terras
Paul Numi - Eén keer Hello Werchter of Hello Wembley kunnen roepen, zou de max zijn
Peter Corijn bracht als Paul Numi eind vorig jaar met 'Chimera' een heel leuk album uit dat ons meteen deed terugdenken aan de new wave van de jaren '80. Er waren een aantal zaken die onze aandacht trokken. Zoals de bandbezetting voor de opnames van 'Chimera' en het muzikale verleden van Paul Numi. Genoeg aanleiding voor een interview met de muzikant, waarbij we ook vooruitkijken naar zijn volgende album.
Review hier
Jouw muzikale carrière begint in de jaren '80 bij de band Angry Voices. Hoe is die band gestart?
PC: Voor zover ik het me nog herinner startte de band in de zomer van 1981. De eerste repetities verliepen in een loods van één van mijn ooms, nonkel Willy, in Wontergem. Dat is een landelijke deelgemeente van Deinze. Het belangrijkste wapenfeit uit dat begin was dat de boer die zijn koeien in de weide naast het repetitielokaal liet grazen de dag na de repetitie kwam klagen. Blijkbaar gaven de koeien geen melk meer na een overdosis van ons lawaai. Eerst had Angry Voices een zangeres maar die werd vervangen door Wim De Schuyter. Die jongen had een prachtige stem en bovendien de looks van een frontman. Als gitarist hadden we de uitzonderlijk getalenteerde Dirk Martens. Dirk was ook een sterke songschrijver. De drumvellen werden beroerd door Koen Marichael. Allemaal kwamen we uit de buurt van Deinze. We kenden elkaar al van aan de toog in de lokale kroegen en wat toen TD's (nu: fuiven) heette.
Jij was de bassist in de band?
PC: Ik was bassist, deed backing vocals en schreef ook songs. We zaten volledig in het new wavegebeuren. We waren verzot op de muziek van The Sound, The Cure, Joy Division, Echo & The Bunnymen en "Night Shift" van de Belgische band The Names.
Is die ene track op een verzamelaar op Colour Records ook de enige opname van Angry Voices?
PC: Dat moet inderdaad de enige opname zijn. Mogelijk komt er nog ergens een cassette boven water met wat demos of concertopnames.
Het steeds opnieuw aangehaalde wapenfeit van Angry Voices was de support voor U2 in de Brielpoort. Daar droomt toch elke band van?
PC: Dat concert was compleet uitverkocht. U2 had toen net het album 'War' uit met daarop de hit "New Year's Day". Deinze had toen de Brielpoort die als rocktempel gold. Daardoor kende de lokale jeugd alle nieuwe bands en hun albums heel snel. Voor de release van 'War' waren in alle Deinse jeugdcafés de eerdere singles als "I Will Follow" en "Gloria" al grijsgedraaid en luidkeels meegezongen.
Hoe heb je die avond beleefd?
PC: Met de stress viel het mee. Ten minste, tot we aan de soundcheck begonnen. Toen kwamen we erachter dat onze versterkers niet konden aangesloten worden omdat de stekkers in Ierland en de UK anders zijn. Mijn vraag aan de roadies of we dan maar op het materiaal van U2 konden spelen werd op hoongelach onthaald. Even leek het alsof we die unieke kans toch zouden missen. De roadies gingen wel meteen aan de slag om de stekkers te vervangen. Dat was een hele opluchting. Onze soundcheck duurde exact vijf minuten. The Edge van U2 had alle tijd opgesoupeerd door eindeloos lang aan zijn sound te sleutelen. De deuren van de zaal moesten open dus bij ons was het echt van: "sla eens een akkoord aan! Jaaa! Klinkt prima. De volgende!". Maar geen slecht woord over hun crew want ze hebben echt hun best gedaan om ons zo goed mogelijk te laten klinken.
Nog een anekdote: we zouden eerst drie concerten met U2 spelen. Onze bandnaam stond al op de affiches gedrukt. Tot bleek dat U2 een eigen voorprogramma meebracht. Dus wij vlogen eraf. Gelukkig kon concertorganizator Kris Verleyen hen overtuigen om in onze thuisstad drie bands op de affiche te zetten. Wij hebben heel veel te danken aan Kris die ons steeds heeft gesteund.
Dus Kris, als je dit leest: dank. Die avond had ik geen contact met U2, tenzij een korte "hello". Ik was veel te verlegen om hen aan te spreken. Nu zie ik dat als een gemiste kans. Andy Warhol hield iedereen voor dat ze recht hebben op 15 seconds of fame. Met dat concert waren mijn 15 seconden opgebruikt. Maar ik beleefde ze wel!
Met Angry Voices speelden jullie wel vaker supports of samen met andere bands?
PC: De lijst is lang: TC Matic, Definitivos, the Scabs, De Kreuners, Marine, Revenge88 en The Gigolos. De drie concerten met Echo & The Bunnymen waren in het Hof ter Loo (nu Trix) in Borgerhout, de Vooruit in Gent en het ter ziele gegane Plan K in Brussel.
Wanneer is het verhaal van Angry Voices voor jou gestopt?
PC: Ik ben er in de zomer van 1983 uitgestapt. Dat was niet zo'n slimme beslissing. Want je krijgt maar zelden een band samen waar het geheel meer is dan de individuele delen. Joe Perry van Aerosmith ging weg om solo te gaan maar kwam snel terug. Hij zei terecht: "You only get one chance to have a great band". Je bent jong en je denkt dat er nog goeie bands zullen komen. Niet dus. Er is nog sporadisch contact met de andere bandleden. Bij mijn weten zijn de anderen na Angry Voices niet meer muzikaal actief geweest.
Na Angry Voices kwam vermoedelijk eerst het gezin en het werk of ben je altijd muzikaal bezig geweest?
PC: De muziek is altijd een constante gebleven. Ik ben nog in een aantal andere bands gaan spelen, maar zonder veel succes. Al had er eentje een geniale naam: James Dean After The Crash. Dan begon het leven als expatriate. Ik was 25 jaar aan de slag in het buitenland. Op zakenreis nam ik soms mijn Martin-gitaar mee. 's Avonds speelde ik dan een unplugged concert. Vaak in Hard Rock Cafés, maar ook op de legendarische Rockwood Musical Stage in New York. Op die manier deed ik een internationale toer van Moskou tot Boston, van Warschau tot Tel Aviv. Ik was daar toch voor mijn job, dan kon ik net zo goed het podium op. In Polen, in 1999, had ik een hit met "Give Children The Sun". Die song gaf ik weg aan Poolse artiesten die een liefdadigheidsactie hadden opgezet. De muziekvideo werd zwaar geplugd op Poolse TV stations. De opbrengst werd gebruikt om een hospitaalafdeling voor de behandeling van verbrande kinderen te bouwen. De muziekmicrobe is altijd blijven broeien.
Een aantal jaar geleden nam je het alter ego Paul Numi aan. Welke betekenis zit er achter de artiestennaam?
PC: De inspiratie voor de naam komt van Jeff Immelt, de ondertussen ex-CEO van General Motors. Hij gaf een presentatie en liet daar de naam van een Toyotafabriek vallen, de Numi-plant. Ik dacht meteen: prima naam. Numi klinkt als 'new me'. Dan was er slecht één optie voor de voornaam: Paul, van Paul van Tharsus, bekend van zijn bekering en spirituele hergeboorte op weg naar Damascus. Ik prefeer een avatar. Bono, Sting, The Edge, Prince deden het me al voor. En David Bowie heet eigenlijk David Jones.
De tekening op het artwork doet wat denken aan het stadssymbool van Venetië, maar het is net iets anders en wordt blijkbaar vaker gebruikt bij ‘Chimera’, zit daar voor jou een extra betekenis achter?
PC: Het symbool is een chimera, een mythisch dier uit de oudheid. Chimera betekent 'een onmogelijke of moeilijk te bereiken doelstelling'. Zo lijkt mijn muzikale come-back soms. Een andere betekenis is 'het DNA van meerdere wezens in éen'. Ik heb me altijd verzet tegen vakjesdenken waar men je catalogeert als 'de artiest', 'de zakenman', 'de professor' of wat dan ook. Waarbij je dan blijkbaar alleen geloofwaardig kan zijn als je voor één van die vakjes kiest. Alsof je niet een 'en'-persoon kan zijn en meerdere rollen aankan. Dat is nu precies het thema van mijn nieuwe single "Multitudes", die net uit is.
Romancier Anthony Trollope werkte voor de Britse post, bedacht de postbus, maar gaf ons ook de uitstekende 'Chronicles of Barsetshire'. Churchill was politicus én een uitstekend schrijver waarvoor hij overigens de Nobelprijs Literatuur kreeg. Of taalgenie, ontdekkingsreiziger en diplomaat Richard Burton. Ik houd net van dat soort profielen en bewonder het ideaal van de Renaissancemens.
In een eerder interview word je de 'white collar Bruce Springsteen' genoemd, de Bruce Springsteen van de managers, zeg maar. Dat beeld bevestig je ook een beetje met de foto's in je artwork
PC: In Newsweek betreurde een journalist dat velen over blue collar pain schreven, maar niemand over white collar pain. Daar wist ik wel iets van. Ik had er ook een paar songs over geschreven zoals "Mister Turncoat" of "Forward Ye Corporate Soldiers". Gezien ik business executive was, was de connectie snel gelegd. Bovendien draag ik als niet zo jonge jongere vaak maatpakken wat het beeld nog wat versterkte.
Met jouw achtergrond als zakenman: beschouw je jouw muziek als een product dat verkocht moet worden, als iets dat moet renderen, winst genereren, …?
PC: Dit muzikale project drijft 100% op passie. Als ik het Paul Numi-avontuur als business executive in termen van winst en verlies zou moeten beoordelen, dan kan ik er maar beter meteen mee stoppen.
Als artiest verdien je niks aan streaming. Een play betaalt 0,0035 dollar. 'Chimera' heeft zo de ronde som van 100 dollar opgebracht. Daar kan ik dus net een paar setjes nieuwe gitaarsnaren van kopen. Ook CD's raak je niet meer kwijt. Je kan ze zelfs nauwelijks nog gratis weggeven. Velen hebben geen CD-speler meer. Een paar vrienden kopen al eens een T-shirt maar omdat het om kleine oplages gaat, zit daar ook geen cent winst op. Ik word voorlopig alleen op regionale en digitale radios gedraaid, dus royalties zijn er ook niet.
Als we het dan toch even over business moeten hebben: het winstmodel van de muziekindustrie is wat we een blockbuster-model noemen, ook wel 'winner takes all' genoemd. Een ster verdient veel, al de rest kan de eindjes nauwelijks aan elkaar knopen. De Engelsen drukken het mooi uit: "you can make a fortune but you can't make a living"
Je bracht als Paul Numi eerder al twee albums uit: 'Where Am I' en 'Something Sacred'. Kan je over die releases iets meer vertellen?
PC: Die albums ben ik wat ontgroeid. Ik wou een tabula rasa. Vreemd misschien, want de songs van die albums werden door 100 Amerikaanse radiostations op de playlist gezet. Het ging om Triple AAA- en college radiostations. Ik kan daarom zeggen dat ik in de elite-universiteiten van Harvard en Princeton ben binnengeraakt, zij het dan slechts op hun radiostation en niet als student. Ook in Turkije, Pakistan, Saudi-Arabië, Zwitserland, Duitsland en Marokko was er airplay en vaak interviews. De grootste krant ter wereld, The Times of India, gaf me toen een heel mooi artikel.
Beide albums zijn opgenomen met John Woolloff, de ex-gitarist van Balavoine, Bruel en nog een pak andere Franse sterren. Alles is in Genève ingeblikt en gemixt door Chris Duc van OneMusic. De mastering deed Grammy Award-winner Ted Jensen van Sterling Sound in NYC. Ik heb keihard gewerkt aan die albums. Maar ik besloot daarna om maar niets meer op te nemen. Ik had zo'n gevoel van "wie zit er nu in godsnaam te wachten op mijn middelmaat?" In 2019 had ik toch weer zin om een single te maken. Een business lunch met Frank De Mey, die als McMay muziek opneemt, bracht me op het spoor van producer Ronald Vanhuffel. De single werd het album 'Chimera' en ondertussen is het tweede album met hem helemaal klaar.
Ronald is voor mij de perfecte producer. Hij kent en houdt ook van de muziek van de jaren '80. Tevens is hij een uitstekende coach. Ik geef toe heel onzeker te zijn over mijn songs. Raar is dat. Ik heb business' met miljarden dollars omzet in goeie en kwade tijden gerund, zonder slapeloze nachten. Vaak doe ik keynote-speaches voor honderden mensen. Maar als het over mijn songs gaat, komt er een innerlijk stemmetje opzetten dat twijfel zaait. Dan word ik heel kwetsbaar.
"My Day Will Come" is één van mijn populairste songs geworden. Ik wou dat nummer niet eens opnemen. Ronald wees toen naar zijn muur vol gouden platen en beweerde dat hij het beter wist dan ik. Wat ook bleek.
Het nieuwe album dat net klaar is wou ik op een bepaald moment ook de vuilnisbak inkieperen. Gelukkig was Ronald er om dat tegen te houden. Dat tweede album is sterk geworden en een grote stap vooruit ten opzichte van 'Chimera'. De single "Multitudes" geeft alvast een voorsmaakje.
Heb je met die vorige albums ook live gespeeld?
PC: Veel songs van 'Where Am I?' en 'Something Sacred' heb ik live gebracht. Altijd unplugged, zij het dan een paar keer met nog een gitarist. Dat was een harde leerschool want mensen gaan naar een Hard Rock Café om een hamburger te eten en niet om naar mij te luisteren. Bovendien kende niemand mijn songs. Maar ik slaagde er toch in om mensen te doen meezingen. Na afloop kwam er altijd wel iemand naar me toe met de vraag of ze mijn CD konden kopen, of stel je voor, om een handtekening te vragen.
Zijn er plannen of ideeën om de nummers van 'Chimera', of van het volgende album, live te gaan brengen?
PC: Ik wil die songs graag live brengen. De studioband zou natuurlijk perfect zijn op het podium, maar die jongens worden ook veel gevraagd door gevestigde waarden. Zo speelt de ritmesectie ook voor Clouseau. Eric Melaerts is een topgitarist die iedereen wil. Het moet ook financieel een beetje haalbaar zijn. In een band speelt iedereen voor een bak bier, maar met ingehuurde muzikanten ligt dat anders.
Stonden de muzikanten van 'Chimera' al lang op je verzoeklijst?
PC: Niet echt. Ronald heeft die allemaal aangebracht. Eric kende ik natuurlijk wel, dus met die keuze was ik het snel eens.
Je bent zelf bassist. Waarom dan een bassist inhuren?
PC: Ik speel bas en gitaar. Ik schrijf alle basslines. Een klassebak als Vincent Pierins voor studiowerk inhuren is absoluut zinvol. Dan staat het er met zijn geweldige groove in één of twee takes perfect op. Vergeet ook niet dat studiotijd in ICP niet goedkoop is. Time is money en het is mijn geld. Ik kan het zelf inspelen, maar dan moet het in zeven takes voor een slechter resultaat, wat meer tijd kost.
Mijn echte passie ligt bij het songschrijven. Een instrument is daarbij maar een stuk gereedschap, zoals een timmerman de hamer en de zaag hanteert.
Hoe ga je te werk voor lyrics en muziek?
PC: Lyrics zijn voor mij heel belangrijk. Ik hoor wel eens dat dat allemaal niet zoveel uitmaakt. Als men zoals de band Trio wereldwijd kan scoren met "Da Da Da" dan klopt dat mogelijks wel. In mijn jeugd had Cheap Trick een monsterhit te pakken met de kinderlijk eenvoudige tekst "I want you to want me, I need you to need me, I love you to love me". Maar voor mij werkt dat niet.
Ik heb een paar principes bij het schrijven. Eén: het moet duidelijk zijn waarover het gaat. Ik heb het niet zo met diegenen die 'mystiek' schrijven en claimen dat de luisteraar zelf de inhoud moet bepalen. Dat lijkt me soms een excuus omdat men weinig te zeggen heeft. Alle goeie schrijvers zijn concreet: Bruce Springsteen, Nick Cave, Warren Zevon en Tom Waits bijvoorbeeld.
Twee: ik gebruik nooit schuttingtaal. Ook dat is te eenvoudig. Elke achtjarige kan het f- woord roepen. De vraag is: hoe zeg je dat op een andere manier. Morrissey is daar sterk in.
Drie: het moet authentiek zijn. Ik kan bezwaarlijk "Yo yo from the ghetto" gaan rappen. Dat zou compleet belachelijk zijn. Of over ufo's, elfjes en faraos gaan zingen zoals sommige progrock bands zeker wel eens gedaan hebben in de jaren '70. Wat juist bij mijn generatie zo aansloeg in de punk is dat het over ons leven leek te gaan in plaats van dat kleffe hippiegedoe, waar ik alvast geen voeling mee had. Dan Eton Riffles van The Jam! "What can you do against a tie and a crest?" Of beter nog: "To Be Someone".
Soms komt mijn inspiratie uit een boek. Ik ben een echte boekenworm en soms komt daarvan iets dan in een song terecht. Nietzsche-kenners hebben dat gemerkt in "The Sparkle". In "A Square Peg (For A Round Hole") zit een van de kerngedachten van Colin Wilson's studie over The Outsider. De nieuwe single "Multitudes" is onder andere geïnspireerd door een uitspraak van de Amerikaanse dichter Walt Whitman. Streetcredibility heb ik dus voor geen meter. Dan doe ik ook niet alsof ik die wel heb. "You are what you is" wist wijlen Frank Zappa.
De inspiratie kan van overal komen. Iets wat ik opvang of wat iemand zegt. De melodie komt altijd eerst en pas dan de tekst. Heel snel heb ik één of twee regels die uit het niets lijken te komen. Daar borduur ik dan op voort. Om God weet welke reden begin ik: "I am" in een te zingen refrein. Dan vraag ik me af wat ik daarmee kan doen. Dan volgt: "I refuse to be one thing, Settle for "or", When there is "and",
I can swing from role to role, And yet remain whole, Already missed too much of life, By being far too blunt a knife, I am, I am, yes i can
'cause I'm Multitides".
Zo krijgt een verhaal stilaan vorm. Die verhalen moeten ergens universeel zijn, iets uitdrukken wat anderen ook herkennen. Hopelijk vinden ze iets van zichzelf in terug.
Ik bewonder Ray Davies van The Kinks als songschrijver. Die kan zo fantastisch observeren en dat in fiinzinnige, vaak licht ironische regels omzetten. Luister nog maar eens naar een "A Dedicated Follower Of Fashion" of "A Well Respected Man".
'Chimera' is een stijlbreuk met je vorige albums: van de Beatles en Britpop naar de new wave. Is dat dan naar de Angry Voices-roots of slaat dit beter aan bij het publiek?
PC: Met het publiek heb ik geen rekening gehouden om de simpele reden dat ik er geen had. Als artiest evolueer je en songs veranderen.
'Chimera' heeft de sound van de jaren '80. Had je inzake geluid één of meer bands in gedachten bij de opnames?
PC: The usual suspects, zeg maar. Joy Division, Editors en The Cure; soms zelfs een streepje The Cult.
We horen op 'Chimera' nauwelijks synths
PC: Die synths zijn er wel maar meer discreet. Het kan een urban legend zijn, maar Robert Smith wou bij The Cure in het begin alleen synths als die met één vinger gespeeld konden worden. Dat werd meteen ons motto. Alle synths op 'Chimera' kan je dus met één vinger spelen. Op de volgende plaat staan meer synths en invloeden van EDM. Dat hoor je al in "Multitudes". Ronald heeft veel ervaring in trance en zelfs trip hop.
De 160.000 plays van 'Chimera' zullen wel niet allemaal uit België komen. Waar wordt jouw muziek zoal opgepikt?
PC: Ik ben geen sant in eigen land. Die streamingplatforms betalen niks, maar geven je wel veel big data, om een consultingterm te gebruiken. Op basis van de laatste maand zijn de toplanden: USA, Brazilië en de UK. Dat verwondert mij niet want Engelstaligen kicken op mijn teksten. Zo schreef Kevin Roberts, ex-CEO van Saatchi en bestselling auteur van "LoveMarks" een mooie review over "A Square Peg (For A Round Hole)". Net ook voor "Multitides" getiteld: "in praise of the free-thinking ones" met zowaar verwijzing naar Steve Jobs en Jack Kerouac. Daar wordt een mens toch blij van. In de eerste 50 steden zit geen enkele Belgische stad. Aan de top: London, Rome en Santiago de Chili. Ik ben ook populairder in Guatamela City, Concepción in Chili en Guadaljara in Mexico dan hier.
Een Spaanse blogger schreef: "Tiene cierta influencia a Bowie en su voz, por est sabor erótico en cada climax sonoro." Hij heeft invloed van Bowie in de stem, met die erotische kleur in elke sonorische climax. Misschien daarom dat ik meer aansla in Latijns-Amerika? Grapje, het heeft vooral te maken met welke playlists je songs opnemen.
Geen plannen voor een vinyl-release?
PC: Dat wil ik graag. Maar hoeveel van die LP's kan ik als indie artist aan de man brengen? En kleine oplages zijn duur omwille van de vaste kostencomponent. Vinyl heeft pas echt zin als we opnieuw kunnen optreden. Vaak willen mensen een tastbaar souvenir na het concert.
Hoe is de samenwerking tot stand gekomen met Fat Koala Disorder?
PC: Ik ken één van de leden van Fat Koala Disorder. Die belde me vanuit Warschau enthousiast op. "Hey Paul we vinden jouw album geweldig. Wil je meewerken aan onze volgende single?" Ja natuurlijk! Ik componeerde mee aan de muziek, schreef de tekst voor "My Very Own Cain", speel bas en zing. Ronald Vanhuffel speelde gitaar. Voor een vervolg mogen ze mij altijd bellen.
Je hebt een prima band, maar wie staat nog op jouw wish list als muzikant, zanger(es) voor een duet, producer, remixer, …
PC: Never change a winning team. Dus als ik nu aan een derde album zou beginnen neem ik hetzelfde team, verondersteld dat zij het ook zien zitten. Uiteraard heb ik bewondering voor een lange lijst andere artiesten. Songs schrijven met Morrissey, The Edge of Bruce Springsteen lijkt me wel wat.
Ik weet uit goede bron dat Sting naar 'Chimera' geluisterd heeft, maar toen Brits diplomatisch zei: "it's not my cup of tea". Ik weet dat hij goed geluisterd heeft want hij stelde een heel pertinente vraag over de teksten. Maar een duet zit er waarschijnlijk niet in. Jools Holland zag ook niet meteen iets in het album. Maar ik klop aan elke deur. Dat ik die dan soms ook in mijn gezicht krijg, hoort er bij.
Stel dat je een kind of kleinkind van 18 jaar hebt die jou komt melden dat ze van muziek hun beroep willen maken. Steun je hen dan voluit, of is het eerder van 'begin daar toch niet aan'?
PC: Op LinkedIn circuleren nogal wat artikels die afraden om je passie te volgen. Ik denk dat je die wel moet volgen, mits een aantal voorwaarden. Die zou ik ook mijn kleinkind voorleggen:
Je kan heel goed worden in wat je kiest en je wil er de offers voor opbrengen,
Er is een markt voor die competenties,
Je aanvaardt de consequenties van je keuze.
Het is gewoon verkeerd om kinderen te zeggen: maakt niks uit, kies maar wat je wil op basis van wat je leuk vindt. Er hangen namelijk gevolgen aan keuzes vast. Sommige beroepen zijn riskant, zoals muziek. Het is aartsmoeilijk om de top te bereiken en nog moeilijker om er te blijven. Dan moet je aan hedging doen, zoals dat bij een riskante investering gebeurt, en een fall back option creëren. Toch maar dat diploma halen als Plan B?
Hoeveel albums van Paul Numi kunnen we nog verwachten?
PC: Ik heb al veel nieuwe songs geschreven voor een derde album. Dus dat zit er nog wel in.
Tot hoe ver reikt jouw muzikale ambitie?
PC: Ik probeer zo goed mogelijke songs te schrijven. Samen met creatief genie Rik Corijn werk ik ook constant aan het marketingaspect. Dat is misschien niet wat men graag hoort, maar het is show business. "Anders was het show show", om het met Woody Allen te zeggen. Voor wie nog een ontnuchterende statistiek nodig had: elke dag worden 40.000 nieuwe songs op Spotify gezet. Dat is het equivalent van wat in 1984 in de UK uitkwam op één volledig jaar. Je moet dus constant voor engagement zorgen of men is je als indie artist zo vergeten. Ik geniet vooral van het schrijven en hetopnemen. Uiteraard is het leuk als je ook respons krijgt. Ambitie is er zeker. Zo één keer Hellooooo Werchter of Hello Wembleyyyyyy kunnen roepen zou wel de max zijn. Al vrees ik dat het wel eens bij Café Wembley om de hoek zou kunnen blijven.
https://www.youtube.com/watch?v=HYBP-lauk-s
Nederlands 
Français 
