Zwerm - We willen zeker een ruim publiek bereiken, maar wel met de muziek waar we artistiek helemaal achter staan
Zwerm is een Belgisch/Nederlands elektrisch gitaar collectief die sinds 2007 goed bezig zijn. Hun debuut 'The world's longest melody' werd door ‘the wire magazine’ geprezen als ‘een voor de hand liggende kanshebber voor album van het jaar 2010'. Ze gaven concerten in de UK, Europa, de Verenigde Staten en Mexico. Nu komt de nieuwe plaat ‘Great Expectations’ uit. Voor hun nieuwe plaat nodigden ze niemand minder dan Karen Willems uit, drumster extraordinaire. In de Handelsbeurs werd de nieuwe schijf via streaming voorgesteld. Ze werkten ook nog met beeldend kunstenaars Benjamin Verdonck en Lucas Van Haesbroeck. Tijdens het concert zijn beiden bezig met intrigerende installaties. Wat zorgt voor een voortdurende kruisbestuiving van visuele effecten en kleurrijke klankentapijten.
Het verslag kun je hier nog eens nalezen
Naar aanleiding van dit streaming concert, en uiteraard de nieuwe release hadden we een fijn gesprek met Johannes Westendorp op een eerder winters aanvoelende ochtend in april.
ZWERM is ontstaan in 2007, toen al waren jullie grensverleggend, hoe is alles begonnen en hoe is het idee ontstaan?
We hebben elkaar ontmoet door een project dat georganiseerd werd door ChampdAction. ‘Hallucination City van Glenn Branca was dat project. Het doel van dat project was 100 elektrische gitaren bij elkaar te krijgen. Dat werd in Stadsschouwburg van Kortrijk gespeeld, en Glenn Branca werd uitgenodigd. En daar hebben we elkaar dus voor het eerst ontmoet. We zaten een beetje in het laatste jaar van onze studies.
Ik hou niet van hokjes denken, maar hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
Dat is altijd moeilijk om te beantwoorden deze vraag, we stoppen er gewoon de dingen in die we zelf interessant vinden. Invloeden uit de alternatieve pop/rock in ieder geval. Als we zin hebben maken we gebruik van drones, klankvelden, samples, zelfgebouwde effectpedaaltjes, andere snaarinstrumenten zoals saz en sinter…. Er is de klassieke achtergrond die ongetwijfeld meespeelt. Als je het allemaal bij elkaar optelt wordt het zo breed dat je niets meer zegt …
En gelukkig maar, daardoor ben ik fan. Dit is een vraag die ik ergens heb zien staan in een oud interview, maar vind het wel interessant er wat dieper op in te gaan:’’ Hoe zie jij de rol van de balans tussen genoteerde en geïmproviseerde muziek bij ZWERM?’’ zeg maar ?
Dat komt uit een situatie, toen we begonnen, vetrokken we vanuit partituren. Om zo compositieopdrachten te geven aan componisten. Na een tijdje zijn we zelf dingen gaan beginnen arrangeren, dat is een stap dichter bij eigen versies maken. De eerste plaat die we zelf hebben geschreven, zijn we zelf aan het componeren geslagen. Improvisatie al jammend doen we niet echt veel eigenlijk. Doen we ook, maar het is eerder een vorm van componeren en arrangeren. Uiteraard wordt live altijd een beetje geïmproviseerd, je doet nooit exact hetzelfde. De balans daartussen? Het gebeurt allebei, maar we denken eerder vanuit de composities en structuur dan vanuit de improvisatie, hoewel we dat uiteraard ook leuk vinden om te doen.
In de decembereditie van 2010 publiceert de redactie van het muziekmagazine The Wire traditiegetrouw haar eindejaarslijstjes. De cd ‘The World’s Longest Melody’ met muziek van Larry Polansky staat daar in de top 50 van 2010. Een mijlpaal? Heeft dit bepaalde deuren geopend?
Voor ons was dat natuurlijk een goeie boost. We waren toen nog niet zo lang bezig, en dan is het altijd leuk als je opgemerkt wordt. Dat project ‘The World’s longes melody’ hebben we ook redelijk vaak kunnen spelen. In die zin heeft dat zeker deuren geopend. We hebben dan ook een vervolgplaat kunnen maken. Bij New World Records. In die zin dus wel, maar het is niet zo dat we daardoor plots een wereldtournee of zo konden gaan doen.
ZWERM brengt ook niet het soort muziek dat je moet verwachten in Sportpaleizen of zo, hoeft ook niet
Nee , maar het was op dat moment een fijne erkenning die ons op de kaart heeft gezet, dat in elk geval.
Met jullie muziek kunnen jullie een ruim publiek bereiken, maar wellicht moeilijker op de grote festivals of zalen geraken. Moesten jullie de kans krijgen dat wel te kunnen doen, door een eerder commerciële plaat uit te brengen, zouden jullie dat doen?
Ik betwijfel ten zeerste dat we dat zouden kunnen doen eerlijk gezegd (haha). Ik heb ook niet het gevoel dat we dit per se zouden doen, niet zozeer uit principe, je kunt natuurlijk je akkoordenschema’s vereenvoudigen en beats die heel steriel zijn daar aan toe voegen. Maar dat is niet de enige voorwaarde voor commercieel succes. Eigenlijk is commerciële pop muziek eerder een houding of attitude maar daarvoor moet je uw gehele uitstraling, reactievermogen en gezicht veranderen. En dat zien we ons niet doen. Dat gezegd hebbende. We zijn er absoluut niet tegen om een heel ruim publiek te bereiken, hoe meer mensen naar ZWERM luisteren, hoe beter. Maar dan natuurlijk wel onder onze eigen voorwaarden.
Wat hadden het er al even over, volgend jaar bestaan jullie 15 jaar, wat waren nog mijlpalen (en dieptepunten) in al die jaren voor ZWERM?
Gewoon de projecten die we hebben gedaan, zijn we heel tevreden over. Die een goede respons hebben gehad, en waar we artistiek helemaal achter staan. Dat zijn er toch heel wat, ik denk daarbij aan die twee CD’s bij Newworld Records. ‘The world Longest Melody’ en ‘Underwater princess Waltz’. Maar ook een project als ‘Electric Consort’ in 2015 was zeker een andere mijlpaal. Waar we Engelse renaissance muziek hebben bewerkt voor onze elektrische gitaren. Dat heeft ook veel respons gekregen, en jaren nadien kunnen we dat nog steeds hernemen op andere plekken. De samenwerking met Fred Frith, met wie we twee projecten hebben gedaan, was weer zo een mijlpaal. De eerste plaat met eigen werk, en we hebben samen gewerkt met Rudy Trouvé ‘Badminton in Teheran’ in 2018. Dat zijn voor ons allemaal zeer fijne projecten geweest die we dus kunnen beschouwen als hoogtepunten. Dieptepunten? Niet direct, als dingen niet lukken zoals je had gehoopt, is dat wel ergens een dieptepunt , minder optredens, of niet tevreden met een podium prestatie maar dat hoort erbij. Een dieptepunt, maar dat is dan weer voor iedereen uiteraard, is deze corona tijden waarin we leven. Voor veel mensen zelfs nog meer dan voor ons.
Recent brachten jullie een nieuw meesterwerk uit ‘Great Expectations’ . Met de samenwerking van Karen Willems, die gezien haar voorliefde om buiten de lijntjes te kleuren enorm past binnen het concept, Mee eens? Hoe is die samenwerking ontstaan?
Het was een super fijne samenwerking met Karen. Hoe die samenwerking is ontstaan? Dat is eigenlijk nog al vrij Informeel verlopen, Toon heeft na een concert contact met haar opgenomen. We hebben gewoon een beetje met elkaar zitten babbelen. Op de eerste plaat heeft Bruno – een van onze gitaristen – nog zelf drums gepeeld. Hij speelt ook gitaar en zingt, en dat wordt een beetje van het goede teveel. Daarom hadden we voor dit project een drummer nodig, en dat is dus Karen geworden. Ja, dat is gewoon uitproberen, het moet sociaal ook klikken en zo. En dat is allemaal zeer vlot verlopen.
Karen haar drumwerk is ook heel opvallend aanwezig op deze plaat, bewust voor deze weg gekozen?
Heel bewust? Nee. Als je kiest om met een drummer of percussionist te werken, kies je natuurlijk voor meer drums binnen de sound. Maar daarnaast is er niet speciaal over gesproken er moet zo, of zoveel drumwerk inzitten. We kunnen niet wekelijks repeteren omdat we ver uit elkaar wonen dus we maken elk apart kleine demo opnames, zetten die op een soort online platform. Iedereen van de band kan dat downloaden, en daar zelf mee aan de slag gaan. Op die manier krijg je een soort plakwerk van ideeën.. Een grote verzamelplaats van losse demo’s na een tijdje staat het gewoon helemaal vol met losse ideeën. Op het moment dat we daadwerkelijk de studio ingaan, is er best al wat afgewerkt materiaal aanwezig. En Karen deed gewoon mee aan dat proces dus die heeft daar kunnen mee haar ding doen. Zo ontstaan er organisch allerlei songs waar ieder zijn invloed en ideeën kwijt kan.
Wat me opvalt is dat jullie een dunne lijn bewandelen tussen experimenteren en toegankelijkheid, mee eens? Je mening
Ik snap wat je bedoelt, en ik denk dat dit ook deels komt door die werkwijze waar we het daarnet over hadden. Doordat vijf mensen voortdurend muzikale input geven. Ontstaat iets heel divers. Het komt niet specifiek van een hand, iedereen heeft daar zijn eigen inbreng in. Tekstmateriaal komt vrijwel alleen van Bruno Nelissen. Maar het muzikale materiaal komt dan weer van iedereen, en daardoor krijg je dingen die poppy klinken, en andere minder toegankelijk. Ook dat is niet weer een keuze of werkwijze op zich. Het is gewoon het resultaat van vijf mensen met uiteenlopende ideeën. Die verschillende muzikale voorkeuren hebben, maar toch voldoende elkaar aanvullen, om daarmee aan de slag te kunnen gaan.
De stijlbreuken en je op het verkeerde been zetten trekt me ook enorm aan. Is bewust voor deze aanpak gekozen? Je mening
Ja dat antwoord is inderdaad al gegeven, het komt op hetzelfde neer. Je mag toch ook de invloed van Rudy Trouvé niet onderschatten, want die heeft nog veel ideeën in de studio verder uitgewerkt. Om iets om te gooien, of iets bij te steken. En het feit gewoon, zoals aangegeven, dat er vijf mensen bezig zijn met die liedjes. Daardoor kan het inderdaad rare afslagen nemen als het ware.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
De reacties die we tot nu toe hebben gekregen zijn uiterst positief, heel goede recensies en zo. Het is wel een beetje een rare manier om een plaat voor te stellen, omdat je het niet live kunt brengen voor een publiek en niet weet hoe die daarop reageren. Want je hebt geen contact met je publiek. Ook de online reacties waren positief, maar dat onderdeel mis je wel.
Ik heb jullie streaming concert gezien en was danig onder de indruk van wat die beeldende kunstenaars ermee hebben gedaan, bovenop jullie muziek. Vooral had ik voortdurend gevoel in een soort 3D film te zijn terecht gekomen, Hoe is die samenwerking ontstaan?
Die hebben daar zeker iets heel moois van gemaakt, wij hebben dat echter achteraf maar kunnen zien. Lucas Van Haesbroeck daar werken we al een jaar of tien mee samen. Hij doet vaak de scenografie en belichting bij onze projecten. In de concert situatie enkel de belichting, maar ook met theatervoorstellingen en samenwerkingen die we hebben gedaan, neemt hij dat onderdeel voor zijn rekening. En Benjamin Verdonck die werkt vaak samen met Lucas. Dat idee kwam dus een beetje op dezelfde manier als bij die fantastische samenwerking met Karen. Het gegeven van de live-stream geeft gelegenheid om op een andere manier na te denken over het visuele deel van je show. Dat hebben we hier geprobeerd Wat ze hebben gedaan, is materiaal gebruiken uit hun eigen voorstellingen. En dat toegepast op deze set.
Net daardoor blijf je wel kijken naar zo een streaming vind ik, doorgaans voelt het aan als een videoclip op YouTube of zo. Ik vond dit streaming concert dus een voorbeeld hoe streaming daadwerkelijk zou moeten zijn, hoewel het nooit de echte live beleving zal vervangen, hoe sta je tegenover het fenomeen?
Ik sluit me daar eigenlijk bij aan. Ik kijk ook veel minder dan het zou willen of moeten, zeker met muziek – met theatervoorstellingen is het een beetje anders omdat dit aanleunt bij film – heb ik gewoon het gevoel dat ik naar een cd zit te luisteren met beeld. Als deze methode die wij hebben gebruikt met ZWERM beter heeft gewerkt om de aandacht te bewaren is het fijn om te horen.
Voorlopig is het helaas de enige oplossing, streaming. Hoe voelt het feitelijk om voor een lege zaal op te treden?
Uiteraard spelen we veel liever voor een volle zaal. Maar voor de meeste van ons was het de eerste keer sinds heel lang dat we weer echt in een soort concertsituatie waren terecht gekomen, en dat voelde toch ook aan als een opluchting. Met publiek erbij is onvervangbaar, maar na tien maanden eindelijk nog eens een keer samen kunnen op een podium staan , zorgde toch voor een ontlading eerlijk gezegd.
Zijn er nog plannen in die richting of van streaming of zo?
Er staat een concert gepland in Het STUK in mei, maar dat is dus afwachten of dat doorgaat. En in Oktober in De Singel staat ook gepland. Die twee staan er, maar iets nieuws plannen is gewoon moeilijk nu. Alle concerten die we hadden staan, zijn al twee keer verzet. En weer een streaming? Een van de nadelen van zo een streaming is je kunt niet vier keer achter elkaar streaming doen , vandaag in Gent of morgen in Leuven, Brussel of Antwerpen. De meeste hebben die eerste streaming al gezien. Je hebt je kruit verschoten feitelijk , terwijl je met een live optreden telkens een ander publiek voor jou hebt toch, of toch in grote mate.
Zoals iedereen van ons zijn het voor jullie ook geen gemakkelijke tijden, hoe heb je deze corona crisis als mens, band en muzikant beleefd? Leef je van de muziek?
Nu ja, ik geef grotendeels gitaar lessen. En een deel van de financieren komt uit optreden, maar daar ben ik niet van afhankelijk. Dat geldt voor iedereen, sommige geven les of hebben andere jobs in de muziek . Corona heeft ook op al die activiteiten invloed, de lessen zijn al maanden online. Zowel in Nederland, maar dus ook in België. Dat zijn niet allemaal ideale omstandigheden, maar ik heb nog werk en we zijn gezond en dat is toch veel belangrijker. En om daarop terug te komen.. als je dan op een podium staat en eens iets kunt doen zoals die streaming, dan weet je pas echt wat je hebt gemist. Dan besef je toch dat het niet zo vanzelfsprekend is.
Ik ken ook artiesten of muzikanten die hierop reageren dat deze tijden hebben gezorgd voor een zekere rust, en tijd om meer te componeren; is dat bij jou ook zo?
We hebben een plaat gemaakt, en uitgebracht, dus productief zijn we zeker geweest. Of we door corona productiever zijn geworden, zou ik echter niet durven zeggen. Eerder het tegendeel een beetje, de praktische toestanden om zo een plaat uit te brengen zijn door die corona maatregelen eerder groter en maakt het zelfs moeilijker. Ook al die agenda’s die door elkaar worden gehaald door het voortdurende moeten verzetten van concerten; Er komen veel praktische toestanden bij kijken. Dat ik dus meer tijd heb gekregen door die corona zou ik zeker niet durven beamen.
Wat zijn de verdere toekomstplannen met ZWERM?
Plannen maken we sowieso. Het volgende dat op stapel staat is een project dat heet Lalaei, het Perzische woord voor slaapliedje. Dat project is een samenwerking met een Iraanse zangeres. Sarah Akbari Die hebben we drie jaar geleden ontmoet in Teheran, daar waren voor een drietal concerten. Het idee kwam om samen met haar een project te maken rond Iraanse Volksliederen. En dan hebben we nog een samenwerking met een Engelse verhalen vertelster. Marie Phillips. Dus het zal een soort theatervoorstelling worden met Iraanse muziek die gespeeld wordt door ZWERM en Sarah. Afgewisseld met story telling van Marie Phillips.
De plaat is maar net uit, maar er zijn geen nieuws songs geschreven of zo ondertussen?
Nieuwe songs nog niet, maar we gaan zeker een vervolg maken in deze lijn. ZWERM doet uiteenlopende projecten, en dat is een van de richtingen die we doen. Het is dus zeker de bedoeling onze eigen muziek uit te brengen, er is nog niets concreet maar dat gaan we zeker doen. Binnen een jaar of twee.
Indien ZWERM Amerikaans of Engels was, zouden jullie dan meer kans hebben om beroemd te worden? Het is voor Belgische (of Nederlandse band) vaak moeilijk om internationaal door te breken?
Moeilijk om daar concreet iets over te zeggen. Beroemd? Dat zou ik zeker niet durven zeggen. De Belgische muziek scene is toch wel gekend door zijn diversiteit, denk ik zo. Of dat in eigen land ja dan nee minder wordt geapprecieerd kan ik me moeilijk over uitspreken. Ik weet ook niet over een groot verschil is qua houding tussen Nederland en België wat dat betreft. Zoals ik zei, ik heb de indruk dat er in België dus meer diversiteit is en meer geëxperimenteerd dan in Nederland, maar dat kan komen doordat ik met ZWERM meer in België ben.
Is het niet zo dat een Belgische band als ZWERM het moeilijker heeft om op een festival als Rock Werchter te staan, dan een Nederlandse op Pinkpop om maar twee grotere festivals te noemen?
Ook daar kan ik niet zoveel over zeggen, ik zou het eens echt moeten uitzoeken dan. Ook omdat ik dat niet echt volg, een festival als Pinkpop. Lowlands heeft ook allerlei kleinere tenten en zo, en rand programmering. Maar ik kan op deze vraag dus niet echt een afdoende antwoord geven eerlijk gezegd.
Sportpaleizen uitverkopen is wellicht nooit een ambitie geweest , daar hadden we het daarnet al over. Om af te sluiten, na al die jaren, is er nog een soort einddoel of ambitie? Iets dat je absoluut wil bereiken?
Onze voornaamste ambitie is toch een zo breed mogelijk publiek kunnen bereiken, maar zoals ik al eerder zei met de muziek waar we allemaal zelf achter staan. En dat is heel breed, deze plaat is een van de dingen die we doen, we doen nog andere dingen ook. Dus, projecten maken waar we artistiek allemaal 100% achter staan, en daarmee een zo breed mogelijk publiek kunnen bereiken. dat is het voornaamste doel van ZWERM. En dat mag gelijk waar en hoe zijn.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop jullie spoedig zo snel mogelijk eens echt live te zien
Jij ook bedankt Erik! Fijn dat je de tijd voor ons hebt genomen!
Anne Clark - More than ever before, I live for the moment. Don’t count the days, make the days count
Anne Clark needs no introduction. For more than 40 years she has been making her mark in the world of music. In parallel with full Covid lockdown in 2020, she was also diagnosed with cancer. A celebratory “40 year anniversary tour” had to be cancelled along with all other music plans. Life became a battle, fighting the disease. Right now Anne is in a good place and is slowly returning to writing new songs with her band members, Jeff Aug and Justin Ciuche. Also the idea came up to put out classic songs from Anne’s career in new interpretations, the result being "Synaesthesia - Anne Clark Classics Re-Worked", which will be released on 28 May. Reason enough to have a nice conversation about it. We also talked about David Bowie, her time in Lokeren during the Lokerse Feesten, her connection with Belgium, a newly developed taste for (Belgian!) beer, her opinion on social media and further plans for the future.
Anne, thanks for this nice interview, after all these years it might be a bit much to ask :) but what were the highs and lows for you personally?
That is very difficult to answer. For more than over 40 years working with music, there have been so many… One changes so much in all this time. You meet so many people and one goes through so many areas of music. There are so many individual experiences that it is impossible to exactly point out the highs and the lows. It’s a constant process of living and working. Good experiences, bad experiences. I tend not to rate them, just either enjoy or learn from them.
I‘m very also very concerned about your health and battle with cancer. How are you doing today?
At the moment I’m feeling very well. Last year was an incredibly hard experience. However, what the doctors and nurses did for me was absolutely amazing. Because I had my diagnosis at the very beginning of this pandemic, it was a difficult time for me, but also for the people who took care of me. The hospital was completely closed down. There was no possibility to receive visitors and the hospital was totally overwhelmed with Covid patients. I don’t know how the staff managed but they did. I can’t begin to tell you what heroes of mine they all are! About my health now? There is always a risk that it will come back of course. But at the moment I’m very positive about the way it goes.
We are a bit generational :) the digitalization, the more and more importance of social media are for me the big changes of these times, what is for you the biggest change in your long career of around 40 years?
I have to agree. The technology of course is one of, if not THE biggest changes over the past 40 years. When I started with music it was more analogue and acoustic. Then everything became digital and I found that transition less enjoyable. Music meant staring at computer screens and looking at modules. I loved the more tactile nature of making music. However, over the years, I have of course adapted and now feel comfortable combining both.
About social media, it is a tool and it is entirely up to us how we use it. We can use it for good or bad things. Humans tend to seem to always like to show their bad sides. I am fully aware of how social media can be used in a bad way but I want to use it for creativity and the contact it can bring people. For example, something like Spotify enables me to discover musicians and artists I would never have been able to know about previously. Whole new worlds of music! Something like Zoom, FaceTime, WhatsApp or Skype enable people to “see” loved ones. This terrible last year has been a good example. Can you imagine what lockdown would have been like without people being able to contact their friends and families through these mediums? Unbearable.
But in the past you had more time to grow, it’s going very fast, maybe too fast?
In a way yes, but it is still up to us. We can skip through apps and programs every 5 seconds if we want to, or we can takes hours, days discovering new things. It’s our choice.
In an interview, when asked 'What are your main inspirations?', I read the answer: 'Everything is an inspiration! As a writer/musician I think you have to be open to every kind of inspiration.' Surely there are certain artists or musicians who have made you what you are today?
Life is just full of many different kinds of experience. When people tell me they only listen to dance music, or metal or this or that, I feel it’s a shame because they never feel the experience of other things. Life is made of different emotions and reactions or stimulations. The same with influences. My influences also have been wide and varied. Different things appealing to different parts of me. From The Beatles to The Rolling Stones as a kid but also people like Joni Mitchell, David Bowie, Tim Buckley, Simon & Garfunkel as I was growing up. I also loved classical music like Mozart, Chopin or Bach. Then the power of punk and post-punk. There are so many inspirations. Because life is about different experiences and things.
For me, when I look at my personal inspirations, it goes back to one person really: David Bowie
Yes, David Bowie was so important for music and for culture in general in the 20th century. His influence is so huge and so inspirational for many people on many levels.
He is also the only idol I really cried about, it was like losing my father
I heard someone say about him that he was an artist who “allowed you to be whoever you were or wanted to be. He gave you that permission.” I think that is definitely true - especially in the 1970s.
In that same interview I also read 'I never had a great "singing" voice so it seemed a perfectly logical step to set poems to music.' I’ve always seen you as a poet too, a storyteller with a beautiful voice anyway. Can you elaborate a bit on that statement?
Thank you very much, I take that very much as a compliment. Because words are so essential for us. Our language is pretty much all we have. All we have to communicate with each other. We are all story tellers. When language doesn’t work, there is always music. On the other side of the coin, when language fails, unfortunately we have violence.
I found some questions in interviews and I found these interesting: ''You have a unique and emotional way of speaking your lyrics in your songs. How did you come up with this idea and way of expression in the first instance ?'' Can you elaborate on them?
I have always known my limitations as a singer (haha)! As I just said, I am more of a story teller, or I create settings for stories, experiences, emotions. I have always loved great orators. Just listen to great speakers like Martin Luther King, to give an example, so inspirational. As well as overloading us with information, words should give solace, strength and unity.
I wanted to ask about ‘given opinions’, in the past you were sometimes angry about things happening around you. Are you still angry?
In the past year I have certainly reassessed my relationship with the world. There is a big difference between feeling anger and being passionate about things. I have really learnt what is and what isn’t important. All these politicians and tyrants and advertisers stirring up our feelings of inadequacy! Making us feel so small and irrelevant! The situation in the world is so difficult for so many people. I can never change that. I accept that. I have to accept that. But amid it all there are millions of good people, giving everything they have for others. We have all seen that with the Covid pandemic. I have experienced human kindness, selflessness and compassion on such a vast scale in the last 12 months, I never thought possible. It is (way beyond!) time we focused on these people, these qualities, instead of all the bullshit and time-wasters. I still feel a lot frustrations but I try to react in different way. Channel it in a different way.
Another thing I’m kind of angry about: Women are still too much undervalued and underestimated in this business. It is still a man's world even after all these years?
Well, yes. It’s still a man’s world. That’s for sure. The music business … business…. buiness …any business. I have to say though, it is so refreshing to have leaders in the world such as Jacinda Arden in New Zealand and Sanna Marin in Finland. Maybe we can perform some gender reassignment surgery on Boris Johnson (haha!).
The reason for this interview is "Synaesthesia - Anne Clark Classics Re-Worked" (FDA / Anne Clark), which will be released on 28 May. Why an adaptation of songs and not a new album with new songs?
I would like to release new material and as I said earlier, I have begun writing with my band again but with my cancer diagnoses and the Corona virus last year, everything stopped. No touring. No travelling. So, I was looking for a way that I could still reach my audience and offer them something. Many people contact me about making remixes and I thought OK, let’s try something. Synaesthesia is the result.
I listened to the album, there are some very interesting arrangements that add something extra, it scared me a bit :) but the songs are reinvented because of that. Your opinion about this statement please?
Exactly! I wanted something a bit different from the usual remixes and gave all the musicians total freedom to work on the songs as they wished. I love the very radical arrangements of some of them. A bit like translating language, hopefully they keep the core of the material but also come up with something new too. Something that offers a whole new experience and interpretation.
I was a bit sceptical about it, but you've made sure that the songs still sound like they did in my youth, but you add something new that reinvents them, that's what wins me over the most
I was very definite about who and what kind of artists and musicians I wanted involved. People with their very own clear identity and who are also doing what I regard as exciting and innovative work in 2021. For example, I am a big fan of Yagya and Deadbeat, two of the musicians who worked on the album.
Are there new songs coming soon? In other words, can we expect more?
I hope so, like I said. In the last couple months I have begun writing new songs, I sure will bring them out as soon as I can!
I have seen you live three times, including twice in my hometown Lokeren, what was that experience like (I think 2004 and 2007) and also do you remember ‘Lokerse Paardenworst’?
I had a beautiful time in Lokeren. The people are so crazy (haha). All that Belgian beer and things… The Stella and the Jupiler. It was a great time being there. I am definitely NOT a fan of Paardenworst! Sorry, that’s not for me. However, I have to say that Belgian beer is the best beer in the world!
You also have a special connection with Belgium, can you tell us something more about that?
Yes, I have had a strong link to Belgium whole my life. Since I was a child. My parents had friends in Charleroi, who I have always regarded as family. One of my oldest friends is from Sint-Niklaas. My partner is from Nieuwkerken-Waas. My first ever concerts outside of the UK were in Gent. It’s a very special country for me. Such a tiny country yet with such a big cultural life and appreciation. The music scene is so wonderful in Belgium.
I still think, despite that, that many Belgian bands, if they were English or American, would be world famous. It is difficult for a Belgian band to really break through
Yes, it seems that the USA and UK have had the most influence when it comes to pop and rock but I think that has changed a lot with club and electronic music for example. So many of the big names in those styles come from mainland Europe. The same with jazz and classical. I think the Anglo-saxon influence is definitely waning in so many areas, not just music.
My Favorite Belgium band is The Kids. Are you into Punk?
Am I into Punk? You bet I am - or rather - I was in my youth! I was at the Centre of it as a teenager growing up in London and working in a record store. Siouxsie and The Banshees, The Damned, Generation X were all in the neighborhood.
My favorite Belgian band is Motek. I love what they did. They split up unfortunately.
Now we talk about ‘live concerts’. Will there also be live performances, or is that not the intention?
I don’t know. I hope so of course. We had a huge tour planned last year, but it didn’t happen. Apart from the Covid restrictions everything depends on my health. I’m not sure if I will ever be able to do major tours again but I certainly hope to play “live” again in some way.
In these times you see a lot of streaming, are you interested in doing that too?
I am. I think it offers a wonderful solution for both musicians and audiences. Unfortunately, all of my musicians are in Germany and to travel just isn’t an option right now, so we can’t work together as I would like to.
What is your opinion about the phenomenon?
It is an essential phenomenon that fits with these times we are living through.
These are very difficult times for a musician, but also for every person. How did you experience these times?
Extremely difficultly. Aside from the Covid lockdown I was in isolation anyway because of my illness. I hope this pandemic will teach us new ways of living and respecting each other and the natural world, but I don’t believe it will unfortunately … There have been huge human catastrophes in the past that we could have learnt so much from. We could have ‘reset’ the human program so many times. The first and second world wars for example. We never learn and we will just continue from one disaster to the next. However, I have learnt the true value of every tiny detail of living during this time. The beauty and the fragility. I have learnt who the true heroes are - the nurses, the doctors, all those precious people who have taken care of us during this time.
Something else, I know it’s difficult to make plans but what are the plans for the future? After all these years, are there still goals, ambitions, things you definitely want to do?
Honestly, I nearly died last year, and for me every day is a gift. More than ever, I am really living in the moment. I’m not making long term plans, I live now. One of the things that I was told in hospital by the amazing staff was: “Don’t count the days, make the days count.” This is my philosophy now.
Meer info over het nieuwe album: Anne Clark - Synaesthesia "Classics Re-Worked"
https://www.anneclarkofficial.com/2021/03/31/synaesthesia-anne-clark-classics-re-worked/
Pics @Tine Franckaert
STIL - Het zou vooral een heel prikkelende ervaring moeten zijn, doordat mensen liggen, dat ze worden meegezogen naar een bijzondere wereld
STIL is het project rond Sophia Ammann op zang, gitaar en Seraphine Stragier op harp en cello. STIL. brengt met ligconcerten een gedeelde beleving tussen droom en concert. Het duo bracht eind maart een eerste single/video op de markt
- Stil. - to build a home: https://www.youtube.com/watch?v=gXbcSsYCD8k
We vonden het hoog tijd om dit bijzonder project in de schijnwerpers te plaatsen, en hadden een fijn ochtendgesprek met Sophia en Seraphine over dit project, maar ook de andere projecten waar beiden mee bezig zijn, tot de verdere toekomstplannen en doelstellingen
Hoe is alles begonnen?
Seraphine: Sophia en ik hebben elkaar leren kennen via Ansatz Der Maschine. We zijn de enige vrouwen in het gezelschap. Ik speel ook ligconcerten en Sophia had interesse om zo’n ligconcert eens bij haar thuis te organiseren. Uiteindelijk is de interesse ontstaan om dit ook samen te doen. We hebben de hoofden samen gestoken om het verder uit te werken dit project STIL. We geloven beiden in een bijzondere kracht van muziek bij een liggend publiek, doordat bepaalde visuele prikkels worden uitgeschakeld.
Naast Ansatz Der Mashine zaten jullie nog in andere projecten ; kunnen jullie iets meer vertellen over deze ervaringen? Heeft die ervaringen invloed gehad op de muziek van STIL? Of gaat het daar een heel andere weg uit?
Seraphine: Bij elk muzikaal project onthou je bepaalde inspiraties en dat doet je verder groeien als muzikant. STIL. is voor mij ook een verlengde van de solo ligconcerten die ik speel met de CelloSuites van J.S.Bach. Voor de rest staat dit wel in contrast met wat ik anders speel, ik speel vooral bij pop, folk, of hedendaagse klassieke muziek- projecten. Dat relaxerende is ook voor mij een zoektocht om op een andere manier te communiceren met een publiek. Het is heel fijn om op het podium plezier te maken en dat over te brengen, maar ik vind het ook belangrijk om mensen te doen stilstaan en een bijzondere ervaring te bezorgen.
Eind maart kwam een video en single uit. Een zeer relaxerende song, dromerig maar ook de omgeving spreekt toch tot de verbeelding. Hoe zijn jullie op deze mooie locatie uit gekomen?
Seraphine: Sophia en ik voelen ons allebei aangetrokken tot de natuur. De natuur brengt veelal rust. We hebben de clip gefilmd in de Kwadebossen, dat is vlakbij Mathijs zijn huis.
Die dromerige, oogstrelend mooie soundscapes en kristalheldere stem zijn zeer fantasieprikkelend, ik sloot mijn ogen en waan me in een sprookjesbos waar het fijn vertoeven is en wil niet meer naar huis. Je mening? Is bewust voor deze aanpak gekozen?
Sophia: Het is prachtig dat je de ogen hebt dicht gedaan.. Voor mij is dat het grootste cadeau wat je iemand kan geven, een moment van rust waarop je bij jezelf kan thuiskomen. Als we daarin zijn geslaagd ben ik tevreden.
Seraphine: Het hoeft niet snel en catchy te klinken als een single op de radio. We willen net dat het allemaal in een bepaalde textuur blijft, dat er een zeer langzame evolutie is.
In een artikel in het Nieuwsblad lees ik het volgende: “Met STIL willen we diep relaxerende ligconcerten met cello, harp en stem, brengen, waarbij het publiek de concerten liggend beleeft met focus op de sensorische en auditieve waarneming”. Die vraag heb je al een beetje beantwoord, maar kunnen jullie daar iets dieper op ingaan?
Seraphine: Een ligconcert is sowieso voor een beperkt publiek. Wij spelen in het midden waarbij de mensen min of meer dicht bij ons liggen. Na een kleine inleiding, gaat de muziek een uur lang verder zonder te stoppen dus. En laten we de mensen gewoon in hun trip, wijzelf ook eigenlijk. Want na een uur ben ik zelf gewoon weg van de wereld als muzikant. Dat is voor ons belangrijk, dat we er een soort reis van maken naar een heel andere droom wereld.
Kom je dan niet tegen dat de mensen in slaap vallen, niet uit verveling maar de relaxerende inwerking als je neerligt?
Seraphine: Ik vind dat ergens wel een heel aangename bijwerking daarvan. Doordat het een heel diepe vorm van ontspanning is. We vragen toch aan het publiek, als iemand in slaap valt die toch even aan te porren dat hij of zij niet begint te snurken of zo, want dat is ook niet de bedoeling. Want dat verstoort de rust uiteraard. Maar het hoort erbij. Zo een ligconcert kan in een tuin, in een huiskamer, in een kerk of een andere locatie. We vragen dat de mensen zelf hun matje en kussen meebrengt. We denken dat, na corona, de mensen zelfs volledig corona proof hier enorm veel deugd zullen aan hebben. We hopen dus dat er heel wat speelkansen zullen zijn voor ons.
Sophia: Wat ik zo leuk vind aan dit project is die zoektocht en dat experimenteren. Een publiek dat neerligt ervaart een concert op een andere manier, je kan daar als muzikant veel mee doen en op inspelen door bijvoorbeeld tussen het publiek rond te lopen bij het zingen of klanken vanuit verschillende plaatsen in de ruimte te laten komen.
“Eerlijke interpretaties van klassieke, pop en folk composities van Beethoven tot Feist”, lees ik op jullie facebook pagina, uiteraard kan ik me daar wel iets bij voorstellen, maar ik hoor het liever vanuit jullie standpunt, wat mogen we ons daarbij voorstellen?
Sophia: Seraphine en ik zoeken samen muziekstukken uit die ons raken en die voor ons passen binnen het project. Seraphine komt meer uit klassieke muziek, terwijl ik meer uit de alternatieve pop kom. Tijdens de repetitie gaan we op zoek naar de essentie van een nummer en kijken hoe we dat in een STIL. versie kunnen omzetten. We doen dat met een liggend publiek in gedachten, daarbij zijn we bijvoorbeeld heel bewust bezig met de dynamiek
Ik heb onlangs naar aanleiding van Sound of Ghent de 9 symfonieën van Beethoven via streaming gevolgd; waar komt die adoratie voor klassieke muziek vandaan?
Seraphine: Vooral de akoestische klank van de instrumenten spreekt me binnen Klassieke muziek enorm aan. Ik heb ook een klassieke opleiding gehad aan het conservatorium te Brussel.
En Sophia?
Sophia: Wat ik zo bijzonder vind aan Seraphine, is dat ze als klassieke muzikant technisch heel straf kan spelen, maar dat ze toch ook op een heel intuïtieve manier in de muziek staat
Seraphine: Ik ben ongelofelijk onder de indruk van Sophia haar stem. Het is de max om met haar te kunnen samen werken Ik heb wel een Klassieke opleiding gehad, maar voor mij was het sowieso evident dat ik me ook in Folk en pop muziek ging verdiepen. Ik heb jarenlang bij Lais gespeeld. Voor mij voeden die beide aspecten elkaar eigenlijk. Als ik enkel klassiek zou spelen zou ik wat op mijn honger blijven zitten wat podium vrijheid en zo betreft. Het is langs de andere kant fijn om ook dat klassieke onderdeel soms nog te kunnen doen, maar vooral dat alles naast elkaar eigenlijk gewoon muziek is.
Wat zijn de verdere plannen met STIL. Komt er een EP of dergelijke meer aan?
Seraphine: We hebben vooral veel zin om terug te gaan spelen van zodra dat kan. En we werken ondertussen in stilte verder. We hebben tussen de lockdowns wel een aantal concerten gedaan, maar niet zo heel veel en dat is jammer. We hebben wel vele plannen.
Sophia: We zijn inderdaad volop aan het werk achter de schermen, zo nemen we binnenkort een tweede video op en liggen er plannen voor de opname van een EP op tafel.
Wat is uw opinie over dat fenomeen streaming eigenlijk?
Seraphine: Dat is een beetje dubbel eigenlijk. Het is fijn om naar iets toe te kunnen werken. En je blijft door dat aan te bieden wel een beetje in de schijnwerper staan. Je bereikt zelfs een publiek, die misschien anders niet meteen naar een concert live zouden komen Tegelijkertijd kruipt er enorm veel energie in, maar krijg je bitter weinig ontlading in vergelijking met een gewoon concert. Ik kijk soms wel naar streaming concerten, maar het is wel zo als je bijvoorbeeld naar het toilet moet of de kinderen zijn wakker, zet je het op pauze… het voelt dus allemaal een beetje raar aan. Die beleving die je voelt op een echt concert, kun je dus nooit krijgen via streaming. Het heeft zijn voor en nadelen dus.
Sophia: Ik ben wel blij dat ik er enkele heb kunnen doen, je bent weer opgeladen en kunt weer samen spelen. Maar het vervangt dus ,, zoals aangegeven, nooit de echte live beleving.
Wat is de uiteindelijke ambitie wat dit heel mooie project aangaat? Zijn er wat locatie betreft geen beperkingen?
Seraphine: Er zijn uiteraard veel plannen. Ik denk, als ik voor mezelf spreek, dat we gewoon op veel bijzondere plekken ons publiek willen ontroeren en schoonheid brengen. Dat is de voornaamste ambitie wat STIL. betreft.
Sophia: Het zou fijn zijn dat er geen beperkingen zouden zijn, wat locatie betreft. Als het bijvoorbeeld in een AB kan waarom niet?
Seraphine: Los van STIL. zijn we ook met een kinderproductie bezig. Daar hebben we in de kerstvakantie een digitale voorstelling van gemaakt: “Schaap met Laarsjes”, gebaseerd op het gelijknamige boek van Maritgen Matter. Deze digitale voorstelling kan ook met een lesmap en audiofragmenten aangekocht worden.. En daar hopen we toch, naast STIL. , kinderen mee te kunnen nemen in die fantasie wereld. Daarop verdergaand zou het ook fijn zijn om ouder/kind ligconcerten te doen. Die de verbintenis tussen ouder en kind kunnen versterken.) En als we verder dromen, een goede ondersteuning en een mooi decor ontwerpen voor onze ligconcerten, dat zou heerlijk zijn.
Seraphine, ik zie dat je ook in uiteenlopende projecten zit zoals SUNSUNSUN tot zelfs Stef Bos? Zijn er nog projecten waar je mee bezig bent of toekomstplannen ? Met andere woorden, wat zijn jouw verdere plannen naast STIL. ?
Seraphine: SUNSUNSUN is een project dat nog steeds gaande blijft. We hebben daar al veel mooie dingen mee gedaan. Nu zijn we achter de schermen ook bezig met het uitwerken van een akoestisch programma, zonder zanger; en ook verdere plannen aan het maken. Voor de rest is het een heel gekke tijd om nog verder plannen te maken, het blijft allemaal heel vaag. Ik heb onlangs meegewerkt aan een nieuwe muziektheatervoorstelling : “Wild”, naar een idee van Lucas Derycke en muziek van Frederik Neyrinck. Deze voorstelling is klaar, maar we konden nog niet eens première spelen, hopelijk lukt dit binnenkort wel. Tussen de eerste en tweede lockdowen waren we ook met muziek van Randy Newman aan het spelen, samen met een bende muzikanten rond Patrick Riguelle en Jan Hautekiet. We hebben halverwege die tournee moeten stopzetten, hopelijk blijven daar nog een paar concerten over die we kunnen doen. Er zijn ook nog concerten gepland met Ansatz der Maschine.
Heel veel activiteiten dus, hoe blijven jullie dat toch allemaal combineren, of is dat nu gemakkelijker door die corona?
Seraphine: Ik denk dat je als muzikant in België sowieso beter in verschillende projecten zit. Je vastpinnen op enkel eentje is niet doenbaar. Het blijft gewoon een gezonde manier vinden om die te combineren. En , in mijn geval, te combineren met mijn gezin. Het hoort gewoon bij onze job als muzikant om agenda puzzels te maken. STIL. Is echter iets dat gewoon een heel jaar door kan lopen. En die puzzel zal wel altijd een plekje vinden in die agenda.
Sophia: Ik keek onlangs terug naar mijn agenda in pre-corona tijden en mijn mond viel echt open, het was zo druk! Alles volgepland met werk en ook veel sociale gelegenheden. Op een manier heb ik door deze periode veel meer rust gevonden, als nooit voorheen. Dat wil ik zoveel mogelijk proberen vasthouden, door bewuster en minder te plannen. Op die manier kan je ook meer aanwezig zijn in wat je doet, wat volgens mij ook inhoudt dat je beter werk kan leveren en meer impact kan hebben.
Seraphine: Vooral bij STIL. Is dat belangrijk dat we zelf die rust uitstralen, als we zelf onrustig zijn kunnen we dat niet overbrengen naar de mensen. Ik heb soms momenten dat ik denk ‘het was zo druk vroeger’, maar het enthousiasme neemt het steeds over zodat het niet stoort. Wat voor mij belangrijk is , is dat het combineerbaar is met mijn gezin.
Hoe denken jullie trouwens dat de cultuur sector die corona tijden zullen overleven?
Seraphine: Ik hoop dat er door iemand als Tom Kestens en Frederik Sioen bijvoorbeeld., iets groeit van een duidelijke omkadering en dat er werk gemaakt van een beter statuut van muzikanten. Dat is heel belangrijk dat dit eindelijk eens bekeken zal worden, dit kan een voordeel zijn na deze crisis. En er wordt bij stil gestaan dat het geen evidente keuze is om muzikant te zijn. Maar er zullen binnen de sector zeker mensen sneuvelen, helaas. Ik denk daarbij aan bookingsagenten , voor die mensen is het een ramp. Die hebben keihard gewerkt om al die concerten uit te stellen, en te blijven uitstellen zonder enig perspectief. Of mensen die al twijfelden, die zullen zeker de handdoek in de ring gooien nu vrees ik.
Sophia: Mijn mening kan daarover kan wel wat veranderen naargelang mijn gemoed. Maar in het algemeen ben ik hoopvol. De waarde en het verbindende van muziek wordt net zo duidelijk nu publiek en artiesten niet kunnen samenkomen. Ik denk dat het daarom zeker zal overleven, ook al zal het voor sommige heel moeilijk worden, muziek leeft en blijft leven.. omdat het nodig is.
We hebben het over jullie projecten gehad, over STIL. Ik zou willen afsluiten met de vraag was is - naast het project STIL. – jullie algemene ambitie en is er een soort einddoel?
Seraphine: Ik zal gewoon zo blij zijn als een kind om hopelijk binnenkort opnieuw speelkansen te krijgen, en liefst combineerbaar met mijn gezin.
Toch nog een ding, ik denk dat jullie muziek een oplossing kan bieden voor mensen met Psychische problemen? Al overwogen?
Seraphine: Het lijkt me bijzonder om dat te doen, ik denk bvb ook aan onze muziek spelen bij de afdeling Oncologie, Postnatale Depressie of bij Palliatieve Zorg. Ik speel bij het project Mus-IC op UZ Gent brengt live muziek op intensieve zorgen. En dat is heel bijzonder om te doen, omdat die mensen soms heel lang op intensieve zorgen met al die stress en geen privacy, en die mensen zijn zo dankbaar dat ze even iemand te zien die voor hen muziek komt spelen. Ik denk dat er op dat vlak heel zinvol werk kan gebeuren. En dan gaat het niet over een groot applaus of in een chique zaal spelen. Maar gewoon over ogen die stralen, of daadwerkelijk voor iemand iets kunnen betekenen. Dat is iets dat we met STIL. Zeker kunnen brengen.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dit bijzonder project spoedig ive te mogen meemaken. Veel succes in alles wat jullie doen.
Uma Chine - Wat wij doen op het podium, is onszelf en de mensen meetrekken in een andere wereld. Het is escapisme, magischer maken van de realiteit
We citeren uit de bandcamp pagina van de band: Uma Chine presenteert ‘Changes’, haar tweede album. Hoofdingrediënten zijn drie vrouwenstemmen, gedragen door vette ritmes, delicaat verweven met analoge synthesizers. Uma Chine weet zowel live als op plaat een bijzondere energie te creëren. De band kenmerkt zich door gelaagde stemmen, vervormde gitaren, synths, en originele wendingen binnen de nummers. Uma Chine wil verhalen vertellen, aangelengd met een flinke dosis fantasie. ‘Changes’, het tweede album van Uma Chine, staat bol van magisch realisme.”
(Bron: https://werfrecords.bandcamp.com/album/changes )
Uma Chine gooide met hun debuut ‘Uma Chine’ hoge ogen, en lijkt nu verder grenzen af te tasten en verleggen. We stelden Nele enkele prangende vragen over de nieuwe release, maar hadden het ook over deze wat rare tijden waarin we leven, en de verdere toekomstplannen.
Hoe is alles begonnen ? Heeft de naam Uma Chine een onderliggende betekenis?
Uma Chine is een samentrekking van human & machine, waarvan we een eigennaam gemaakt hebben. Dat was op het moment dat de band werd opgericht, het enige wat we zeker konden zijn van wat we waren: mensen en machines. Maar die naam staat nu gewoon voor de band die we geworden zijn en de betekenis erachter is van weinig belang meer. Het klinkt ook gewoon goed vind ik. Ons vorig label vond de naam maar iets, die man was van Antwerpen en op onze eerste vergadering wees hij naar een sigarettenautomaat achter zich; '“U machine”, dat staat daar he,' zei hij, haha. Je spreekt het eigenlijk zo uit: oema-sjien. Alles is begonnen met een paar nummers, en de nood om eindelijk mijn eigen band op te richten, nadat ik een hele tijd andermans muziek had gespeeld in Maya's Moving Castle, delvaux., Future Old People Are Wizards en Inwolves (Karen Willems). Toen heb ik Simon Raman gevraagd om te drummen, die ik kende van samen in een dansvoorstelling met Helder Seabra te spelen, en die wou graag zijn vriend Nils (Vermeulen) als bassist in de band. Gilles (Vandecaveye-Pinoy) speelt ook met Simon samen in Steiger, en daarna vroeg ik de zussen Rana en Sherien, die ik kende van Binti en Crossbeat.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Voor dit album heb ik mij geïnspireerd op dromen en het onderbewuste. Eergisteren hadden we het met de band over wat de muziek van Uma Chine voor ons betekent, en Sherien beschreef het supergoed. Wat wij doen op het podium, is onszelf en de mensen rondom ons meetrekken in een andere wereld, die niets te maken heeft met de praktische, meetbare wereld waarin we ons – al zeker het laatste jaar- bevinden. Het is escapisme, een magischer maken van de realiteit.
We kunnen stellen dat de eerste plaat een mijlpaal was? Onze recensent vergeleek de sound met een kruisbestuiving tussen Beach House, Uncle Wellington, Nova Flares, Feliz, Fortress, Aristidir, Future Old People Are Wizards en DaDaWaves; mee eens?
Onze eerste plaat was zeker voor ons een mijlpaal, maar het was ook wel een beetje met de deur in huis vallen naar de buitenwereld toe, denk ik. Er kwamen wel echt veel positieve reacties. Ik denk dat ons tweede album meer een richting kiest. Beach House kende ik niet, maar toen “Hold” uitkwam werden we daar heel fel mee vergeleken en toen ik dan luisterde dacht ik wel “oh ja!”. En ik heb zeker bagage mee uit Future Old People Are Wizards; we hebben drie albums gemaakt samen, ik vind dat nog steeds steengoede muziek.
Hoe waren de algemene reacties op deze plaat en heeft die bepaald deuren geopend?
We hebben nog enkel maar reacties op onze singles, “Hold” en “Visits”, gehad; de plaat komt uit op 9 april. Ik krijg wel echt leuke reacties van mensen. Het beste vind ik het als ze beelden zien bij de muziek, dan zijn we geslaagd in ons ‘doel’. Sinds we ‘Changes’ af hebben, hebben we wel echt een sterk team van mensen die keihard geloven in wat we doen; w.e.r.f. records, VOX bookings, en ons management.
Jullie stonden ook in de finale van Humo’s Rock Rally 2020, een andere mijlpaal naar een nog ruimer publiek?
Ik weet niet of veel mensen die wedstrijd dit jaar gevolgd hebben, moet ik eerlijk zeggen... Een wedstrijd die dan ook nog eens gestreamd werd, het was een vreemde editie. Maar ik was wel heel blij dat we in de finale stonden! Dat was ons doel, en we hebben ons goed geamuseerd.
Ik heb de binnenkort te verschijnen ‘Changes’ nog maar eens een luisterbeurt gegeven , te weinig, want er is veel aan de hand wat ik super interessant vind, wat zijn de persoonlijke verwachtingen?
Ik denk dat als 2020 ons iets heeft geleerd, is om de dingen te aanvaarden en geduld te hebben. Ik heb weinig verwachtingen; mijn werk is klaar wat het album betreft, ik ben er blij mee, ik stuur ze de wereld in, en ik hoop dat er mensen zijn die er iets aan hebben. Ik ben blij met elke goeie reactie he, ik sta daar niet boven, maar ik wil dat ook niet te veel aan mijn hart laten komen, en ik ben met mijn hoofd al aan een vervolg aan het bedenken. Ik zie wel uit naar het live spelen in het najaar; we hebben twee concert kortfilms gemaakt (eentje komt uit binnenkort, op 17 april) en met de band samen zijn en dat tot leven brengen op het podium, dat is het schoonste deel.
Voor ‘Changes’ schreef je songs waarin droom en daad samenkomen, een verwerkelijking van het onwerkelijke. Vertel er gerust iets meer over?
Ik heb voor dit album echt bewust in mijn onderbewuste gegraven, dromen uitgeschreven, en gewerkt vanuit ideeën en teksten. Het zijn verhalen die allemaal echt gebeurd zijn, maar soms getransformeerd zijn in dromen, soms gewoon in fantasie, en daarna letterlijk zo uitgeschreven. Daarrond is de muziek gebouwd. De intermezzo's op de plaat, die voornamelijk instrumentaal zijn, hebben we met de band samen geschreven vanuit improvisatie tijdens de preproducties.
Ik vind het een zeer gevarieerde schijf die lichtjes afwijkt van het debuut, soms dromerige en weemoedige songs, maar ook enkele zomers getinte , die zorgen voor een dansfeestje in ons hoofd, graag je mening
Ik denk dat het inderdaad gevarieerd blijft, maar ik vind dat er iets minder contrast zit in de nummers dan op ons debuut. Ik ben blij dat het een beter geheel is geworden, minder een collage van ideeën. Dromerig is een goede beschrijving, het is zeker een hoofdthema. En ik ben heel blij dat we een dansfeestje in je hoofd hebben in gang gestoken, haha.
Is bewust gekozen voor een andere aanpak dan op het debuut trouwens?
Het debuut was nog meer uitproberen, maar op ‘Changes’ heb ik met de band in mijn hoofd geschreven. De band speelde ook een grotere rol in de zin dat er in de productie nog veel ideeën zijn verbeterd en organischer gemaakt. Ik maak wel de nummers en maak eindbeslissingen, maar het album is verder gekleurd en gepolijst door de muzikanten, zou je kunnen zeggen. In ons debuut werkten we samen met vijf producers; ik wou van iedereen iets leren, en gaf verschillende nummers aan producers met verschillende benaderingen. Voor dit album heb ik de productie zelf gedaan, met in de studio Peter Desmedt, onze vaste geluidstechnieker, als coproducer en mixer. Dat was wel intensief en spannend, maar ik ben eigenlijk heel blij met het resultaat.
Live optreden zit er voorlopig nog niet in, zijn er plannen om de nieuwe plaat via streaming voor te stellen?
We hebben in december een concert kortfilm gemaakt, met drie nummers. Binnenkort releasen we er nog eentje, met drie nieuwe nummers van ons album. En we releasen daarbij ook een mini-documentaire over Uma Chine.
Wat is je mening over dat fenomeen streaming? Moest dat het nieuwe normaal of de nieuwe norm worden , hoe sta je daar tegenover?
Ik denk niet dat ik al éen iemand ben tegengekomen die het livestream gegeven een deugd vindt; het is echt een nood, een manier om de muziek levend te houden, de mensen te laten proeven van wat ze in betere tijden live kunnen komen beluisteren. Persoonlijk vind ik niets aan hele concerten die worden gestreamd, ik heb er nog maar enkele beluisterd. En hoe goed de muziek ook is, het was altijd een beetje een ontgoocheling, zo clean en afstandelijk. Daarom kiezen we voor korte concert kortfilms, waar we ook veel gedetailleerder nadenken over het in beeld brengen. Maar het kan nooit een concertervaring vervangen, die energie die over en weer gaat tussen muzikanten en publiek! Ik keek onlangs naar die docu over Bob Dylan's Rolling Thunder Revue, en daar zei iemand; het is tussen muzikanten en publiek alsof je batterijen elkaar ziet opladen, je ziét die energie, dat is iets prachtigs. Daarvoor doe ik het!
Nu we toch bij deze coronatijden aanbeland zijn; hoe heb je als muzikant (maar ook als mens) deze tijden doorstaan?
Het album was nog niet helemaal af toen de eerste lockdown inging. We hebben een tour in Duitsland en Zwitserland afgemaakt, en daarna zou ik nog mijn vocals inzingen in de studio. Maar die studio werd dus thuis; ik kreeg een ontsmette micro mee en moest mijn plan zien te trekken. Dat proces heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Normaal krijg je in de studio meteen feedback, en nu moest ik zelf bepalen welke tracks ik naar Peter (Desmedt), onze mixer, zou terugsturen en welke niet. Maar ik had dus wel alle tijd. De eerste lockdown vond ik, los van de ellende in de buitenwereld natuurlijk, een bevrijding. Ik heb ons album verder afgewerkt, enorm veel gelezen, aan een solo set met enkel synths gewerkt, en heb heel Oost-Vlaanderen doorgefietst.
Zie je persoonlijk een licht aan het einde van de tunnel, hoe denk je dat de cultuur- en muziek sector deze crisis zullen overleven?
Ik ben daar redelijk optimistisch in op lange termijn; we'll be back, haha. Ik zit persoonlijk ook echt te popelen om terug naar live concerten te gaan, ik denk dat dat voor veel mensen geldt.
Wat zijn de verdere plannen voor de band?
We brengen binnenkort dus een concert kortfilm uit en een mini-docu rond het album en de band. Voor de zomer brengen we ook nog een video uit rond een nummer van de plaat; nu we nog niet live kunnen spelen, willen we wel een visueel wereldje scheppen rond het album. We zijn alleszins klaar van zodra er iets kan, maar programmatoren wachten samen met artiesten ook gewoon af wat de zomer gaat geven. Vanaf oktober liggen er een aantal shows vast. Begin maart hadden we normaal gezien première van onze release tour in de Handelsbeurs. We hadden daarvoor heel wat repetities vastgelegd, en die hebben we nu gebruikt om nieuw materiaal te schrijven.
Hoe zit het met jouw eigen andere projecten ? BRNS bracht een nieuwe single uit, vertel gerust meer
Mijn rol in BRNS is uitvoerend; ik speel live mee, maar ik heb voor deze plaat enkel een paar vocals ingezongen. Toen ze opnamen in New York, was nog maar net besloten dat ik bij hen synths zou spelen. Ik vind het een fantastische band, het klikt ook heel erg op persoonlijk vlak, en ik begin ze wel te missen. Tim woont in Frankrijk, Antoine en Diego in Brussel en ergens ten velde in Wallonië, en we zien elkaar nu weinig.
Wat zijn de uiteindelijke ambities met Uma Chine? Sportpaleizen uitverkopen of toch maar kleinschaliger succes?
Het Sportpaleis klinkt toch ver-schrikkelijk! Hahaha. Nee, we kijken eerder naar het buitenland; we zijn daar redelijk goed bezig met contacten leggen. Ik heb een dubbel gevoel over succes; ik sta er niet boven, ik ben echt blij als mensen onze muziek goed vinden, maar ik kan er ook niet te veel belang aan hechten, want dan kan je verkrampen. Dus ik wil er niet te veel mee bezig zijn. Het succes zit in de vooruitgang van je muzikale taal en van hoe goed de band samen speelt, denk ik, dat is het enige wat je op een gezonde manier vervult. Maar het is een oefening, hoor. Soms kan ik ook wel naar iemand kijken die succesvoller is en denken, dju, misschien moet ik wat radiovriendelijkere muziek schrijven, dan hadden we misschien meer roem en geld, haha. Maar met die instelling muziek schrijven zou niet lukken, en het zou een verloochening zijn van wie ik ben en van wat Uma Chine is. En ik ben echt heel fier op waar wij voor staan.
Is er ook iets als een einddoel, waar zie je jezelf binnen 5 jaar of zo? Of ben je daar niet mee bezig
Ik hoop dat we binnen 5 jaar eindelijk beroemd en rijk zullen zijn! Hahaha. Binnen vijf jaar... Twee albums verder dan, veel shows gespeeld hebben, veel batterijen opgeladen hebben, en veel op tour geweest zijn. En een Canadese artiest zei tegen ons in Duitsland dat we naar Canada moesten komen: “They'd eat you for breakfast, lunch ànd diner”, zei die. Zo'n Canadees tourtje, we gaan dat regelen.
Pics homepag Carmen De Vos
Bedankt voor dit fijne gesprek hopelijk binnenkort ook eens face to face
https://www.youtube.com/watch?v=VuewZ3jIuEI ---> dit was onze eerste concert kortfilm, de tweede volgt 17/04
Thorium - Doel? wij willen vooral de Toto van de metal worden
Thorium weet sinds 2017 - 2018 zijn stempel te drukken op het metalgebeuren in ons land, niet alleen door het uitbrengen van een tot de verbeelding sprekend debuut - de recensie daarvan kun je hier nog eens nalezen - maar ook live wist Thorium podia plat te spelen. Zoals op Pluto Fest in dat jaar. Waarover we schreven: ‘Op Pluto Metal Fest zien we met Thorium dé ultieme heavy metal band, die op de korte tijd in zijn bestaan reeds een stempel heeft gedrukt op het metalgebeuren in ons land. Wat ons dan weer doet uitzien naar veel moois in het komende jaar, want de band mag dan op torenhoog niveau hun ding doen, ze blijven verder evolueren en zichzelf heruitvinden.’
Ondertussen is Thorium niet blijven stilzitten, ze brachten zelfs een nieuwe plaat uit ‘Empires of the sun’. We hadden hierover een fijn gesprek met gitaristen Tom Tee en Dario Frodo. Het bleef niet bij een babbel over de release, maar ook over de toekomst van Metal in België en uiteraard Thorium zelf.
Mijn laatste interview met jullie was in 2018 op Pluto Metal Fest in Oosterzele. Ondertussen zijn we in een heel andere wereld aanbeland. Wat zijn de hoogte- (en eventuele diepte- ) punten tot nu toe?
Dario: Hoogtepunten de eerste twee jaar; dieptepunt het laatste jaar -- ik denk dat we het daar allemaal eens mee zijn zeker? Maar goed. De eerste twee jaar zijn op alle vlakken zeer goed verlopen. Er zijn altijd punten waarvan je denkt had ik maar dit of dat, maar over het algemeen zijn we daar dus heel tevreden over. We hebben in 2018/2019 niet minder dan 41 shows gespeeld. Naar Belgische normen is dat een gigantisch aantal. Zeer veel mooie shows voor grotere namen in binnen- en buitenland. Aan de voorlopige reacties op de nieuwe plaat zien we ook dat die twee jaar monnikenwerk zijn vruchten afwerpen. Die jaren waren dus heel belangrijk voor het groeiproces van de band.
Tom: Wat het corona jaar betreft, vond ik vooral één ding jammer: ik had als doelstelling om binnen het jaar de opvolger klaar te hebben, en hoewel dat gelukt was hebben we hem om duidelijke reden niet kunnen uitbrengen. Zoals Dario al aangaf , sta ik ook versteld van de aandacht die deze nieuwe plaat krijgt ondanks een jaar radiostilte. Op zich ben ik heel blij dat de fans ons niet vergeten zijn. En dat we nu ook nieuwe fans aan het maken zijn.
Heeft dat debuut bepaalde deuren geopend naar een ruim publiek toe?
Dario: Een ruim publiek in de letterlijke zin van het woord uiteraard niet. Maar zoals ik zei, het heeft ons in kleine stappen wel omhoog gebracht. Vooral nu die nieuwe plaat op de markt is, zien we het resultaat van al die inspanningen voordien. Waar we niet klaar voor zijn, is Sportpaleizen uitverkopen of zo, maar waar we wel klaar voor zijn is internationale erkenning. Om in landen waar het echt toe doet zoals Duitsland – toch de Europese bakermat van metal - onze stempel te drukken. Naast Zwitserland of Oostenrijk en de Zuid-Amerikaanse markt; als we op een gezonde basis kunnen blijven groeien, denk ik dat we op de goede weg zijn.
Tom: Het is tegenwoordig zo belangrijk te blijven groeien. De tijd toen bands als Iron Maiden, Saxon, Metallica of Judas Priest konden teren op dat overweldigende debuut ligt wat achter ons -- een band die er direct al staat door het uitbrengen van een knappe eerste plaat, da’s jammer genoeg zo goed als verleden tijd... Nu zien we eerder dat bands vaak pas echt een ruim publiek beginnen bereiken nàdat ze hun klassiekers al hebben uitgebracht – ik denk dan aan bijvoorbeeld Kamelot, Symphony X, Evergrey, etc. Ergens is dat heel jammer, want bands konden vroeger relatief snel groot worden terwijl ze andere klassieke platen bleven maken, terwijl je nu een “sustained effort” moet maken om pas langzaam de sporten op de ladder te kunnen beklimmen.
Dario: Langs de andere kant geeft dat een beetje druk om te blijven presteren, alsook een stimulans om alle facetten steeds beter te beheersen. Mits de juiste boost kunnen we, na deel twee nu, daardoor vlug de stap zetten naar delen drie en vier. Iedere band heeft tijd nodig om op de juiste moment op de juiste plaats te geraken. We kennen allemaal genoeg bands die vier of vijf prachtalbums hebben uitgebracht en waarvan je je de vraag stelt hoe het toch komt dat ze het moeilijk hebben om dat ruim publiek aan te spreken.
Ik wil eens inpikken op dat buitenland. Is het niet zo dat je als Belgische band haast eerst in het buitenland moet doorbreken eer je in ons land erkenning krijgt?
Dario: Dat wordt vaak gezegd. Ik wil echter de knuppel in het hoenderhok smijten: ik ken geen enkele Belgische band die effectief in het buitenland is doorgebroken.
Evil Invaders?
Dario: Evil Invaders hebben zich door steenhard te werken, toer na toer, vooral live opgewerkt, in vaak moeilijke omstandigheden. Ze hebben inderdaad wel bewezen dat je als Belgische band kan doorbreken, alleen is het jammer dat je je als Belgische groep haast dubbel of driedubbel moet plooien om zelfs dat te bereiken; iets wat een Duitse band bijvoorbeeld gemakkelijker voor elkaar zou gekregen hebben zelfs met minder kwaliteit.
Tom: Eén van de verschillen daarin is dat als je als Vlaamse groep een nieuwe plaat uitbrengt, je uiteraard aandacht krijgt van de media hier, en bijvoorbeeld een artikel krijgt in Rock Tribune. Dat is natuurlijk positief, maar als een Duitse band iets uitbrengt, sta je zo meteen in alle grote Duitse media zoals Metal Hammer en Rock Hard – tijdschriften met oplages van makkelijk vele tienduizenden exemplaren. Je hebt zo onmiddellijk een enorme ‘exposure’. Landen als Duitsland, Finland en Zweden hebben dan ook nog eens een geschiedenis achter zich binnen het genre die wij niet hebben. In onze regio beginnen we dat pas de laatste tien tot vijftien jaar te zien, en dan nog is het zeker niet vergelijkbaar.
Dario: We spreken natuurlijk in België vaak over die gouden jaren ‘80 met Ostrogoth, Killer, Acid of Cyclone; bands die toen zeker hun bestaansrecht hadden. En kwalitatief internationaal gerust konden mee draaien. Die hebben bijvoorbeeld zeker een Belgisch publiek bereikt, maar we moeten dat ook niet over-hypen -- het is niet zo dat we bands hadden voor grote (buitenlandse) zalen. Misschien gebeurt dat ooit, maar wat Tom zegt klopt: landen als de Scandinavische landen of Duitsland hebben 30 tot 40 jaar voorsprong en blijven een bakermat van het genre. ‘t Is moeilijk voor bvb Spaanse of voormalige Oostblok -bands om echt door te breken. Ik hoop dat we met Thorium toch het pad kunnen blijven effenen in die richtring.
Ik heb een interview gehad met Erwin van Fireforce en die wist me te vertellen dat als ze hier spelen met een middelmatige Amerikaanse metalband, ze in het voorprogramma staan daarvan. In Duitsland spelen ze dan weer in het voorprogramma van een Duitse band. Zijn Belgische Metal fans dan toch te weinig chauvinistisch? Een band als Thorium zou gewoon op Graspop moeten staan
Dario: Ik wil daar toch even op counteren. Het is voor een programmator niet evident om de juiste band op de juiste plaats te krijgen; er zijn veel factoren die meespelen in de boekingswereld. Niet in het minst het aantal bands dat je moet meenemen op je affiche om een grote band te boeken, vaak van het management van die bands uit. Ook is er Live Nation die zijn stempel drukt. Zij hebben een portefeuille die al 90% uitmaakt van de festival line-up. Dan wordt het bijzonder moeilijk om die paar overgebleven plaatsen nog in te vullen. Dit gaat dan ook nog gepaard met een regionaal chauvinisme in Vlaanderen. Laat ons in Oost of West-Vlaanderen spelen en we trekken een massa volk, maar laat ons optreden in Antwerpen, Limburg of Brabant, en da’s al een heel pak minder Om maar te zeggen dat er regionaal al grote verschillen spelen in eigen land... Ook dat is heel vreemd; een Duitse band die wat naam heeft gaat in Keulen, Berlijn of München evenveel volk trekken.
Tom: De verdeeldheid tussen Vlaanderen en Wallonië is inderdaad al één, maar die verdeeldheid zet zich door naar een nog kleiner niveau: Vlaanderen hangt nu eenmaal (zelfs muzikaal) niet aan elkaar. Als je dat vergelijkt met Amerika bijvoorbeeld is het hier heel versnipperd. En dit ondanks dat we zo’n klein landje zijn. Het maakt het allemaal nog extra moeilijk.
De reden van het interview is de nieuwe release ‘Empires of the sun’. Wat me opvalt is dat jullie sneller en strakker klinken dan op het debuut. Ook veel experimenteler. Is daar bewust voor gekozen?
Dario: Niet per se bewust. Het is een natuurlijk proces. We zijn op dezelfde manier te werk gegaan als bij het debuut, dat er nog kwam met Ostrogoth in het achterhoofd. Alleen konden we nu iets meer onze vleugels uitslaan als het ware; er waren geen belemmeringen, we hadden meer vrijheid, en we kennen de capaciteiten van de muzikanten waarmee we werken. We konden daardoor meer grenzen aftasten waardoor deze plaat dus inderdaad meer experimenteel is. Tom en ik hebben een ruime kijk op Metal en proberen de muziek binnen een zo breed mogelijke omkadering te brengen.
Tom: We vertrokken inderdaad niet vanuit het idee dat we de song structuren en partijen complexer moesten gaan maken; zeker niet. Je ontwikkelt jezelf echter als tekstschrijver, songwriter en muzikant, en daardoor denk je altijd na over wat beter of interessanter kan. Soms zijn het grote zaken, maar vaak ook kleine dingetjes die je in staat stellen om je verder te ontwikkelen richting een volgende plaat. Zoals Dario aangaf is het vorige album nog gemaakt met Ostrogoth in het achterhoofd. Dit keer moesten we met niets of niemand rekening houden, en dat was een zeer bevrijdend gevoel. Dat gaat op de volgende platen nog verder doorgroeien.
Ik vind dat er ook veel meer variatie in zit; je kunt op jullie muziekstijl geen label meer kleven, en dat trekt me nog het meest over de streep. Songs als “Where do we go” bijvoorbeeld, gaan naar Power metal tot NWOBHM. Maar toch verrassen jullie me voortdurend. Ik hoor soms ook Bay Area-thrash om maar een voorbeeld te geven. Bewust voor deze weg gekozen?
Dario: Door de vrijheid die je hebt word je je ook bewust van de sterke punten binnen de band. Die zijn bij ons zodanig aanwezig dat je bijna kunt zeggen dat ‘the sky the limit’ is. Er zal bij ieder van ons wel een grens zijn, maar we zitten nog niet in een fase waarop we dienen te zeggen dat we die bereikt hebben. We mogen best trots zijn op ons debuut, en dat zijn we ook. Maar we zijn bij de tweede plaat wel vertrokken vanuit het idee om onszelf vrijheid te geven daarvan. Rekening houdend met waar de betreffende muzikant echt in uitbinken. Tom en ik zijn erin geslaagd om met die nieuwe elementen aan de slag te gaan. Er zijn ook nog ruim groeimogelijkheden naar de toekomst toe. Bepaalde dingen die typisch Thorium zijn, zullen echter aanwezig blijven - we blijven een classic Metal band, waarin gewoonweg alles wat je in het genre terug kan vinden welkom blijft.
Tom: Van mijn kant zijn er vooral veel jaren ‘90 invloeden aanwezig – ik denk dan aan bands als Blind Guardian, Rage, Gamma Ray, Symphony X, en ga zo maar door. Dario en ik hadden bij het schrijven van “Four By Number, Four By Fate” (de ‘epic’ van de vorige plaat) al aangegeven naar elkaar toe dat we graag de ‘mindset’ van die schrijfsessies wilden meenemen naar het volgende album. In die track gebeurde er immers ook veel meer dan de voornamelijk NWOBHM –gerichte stijl van de overige nummers. Die heel diverse elementen wilden we absoluut gebruiken op de nieuwe plaat.
Een zeer interessant drieluik is ‘1302 ‘gebaseerd op de roman van Hendrik Conscience . Hoe zijn jullie op dat idee gekomen?
Dario: Ik speel al jaren met het idee om iets te doen rond de Guldensporenslag, maar Tom was me voor (haha). Ik ben altijd (net als Tom en David) een geschiedenis-freak geweest; het is altijd een van mijn favoriete vakken geweest. Vooral de Middeleeuwen. De muziek die we brengen leent zich best goed voor dergelijke thema’s -- maar de rest laat ik aan Tom over, want hij heeft dit meesterwerk in elkaar gestoken.
Tom: Het stond van bij het begin reeds vast dat ook op dit album een lang, complex en episch nummer zou komen te staan. Bij het vorige album hadden we natuurlijk het kwartier-lange ‘Four By Number, Four By Fate’, en het gegeven om een zgn ‘epic’ de plaat te laten afsluiten, is wat mij betreft een constante die zal worden doorgetrokken naar toekomstig werk. Van zodra Dario het idee naar voren bracht om misschien iets rond het boek van Conscience te doen, ging ik er meteen mee aan de slag: ik dook in het boek met kladpapier en potlood in de aanslag, herbekeek de film, ging naar Brugge, en deed massa’s research online over de gebeurtenissen rond de Brugse Metten, de politieke situatie in Europa destijds, de personages uit het boek (en de echte historische figuren), en uiteraard de Guldensporenslag zelf. Een historie zoals bovengenoemde is een eindeloos dankbare bron om zo’n track over te schrijven, en riffs, melodielijnen en andere song-ideeën drongen zichzelf in geen tijd aan. Ik nodig iedereen uit, los van je persoonlijke smaak, om dit drieluik te beluisteren. Zelf ben ik verdomd tevreden van hoe het allemaal uit de verf is gekomen.
Terzijde wil ik ook vermelden dat ik zelf heel graag verrast word door tracks als dit, terwijl het iets is dat je in de scene tegenwoordig helaas minder en minder tegenkomt. Vooral in de jaren ’90 (en 2000), toen het genre zich ontzettend verbreedde richting Progressieve Metal en Symfonische Metal en dat soort stijlen, kwamen bands naar voren als Dream Theater, Symphony X, Kamelot en Ayreon, die nummers van 10, 20 minuten en zelfs hele conceptplaten presenteerden. Het was grensverleggend, maar blijkbaar past dit minder in de huidige tijdsgeest waarin Youtube en social media de plak zwaaien, alles vluchtig en snel verteerbaar moet zijn, en de aandachtsspanne van het grote publiek steeds maar kleiner wordt.
Je merkt inderdaad dat, vooral de jeugd, voortdurend op zoek is naar nieuwe prikkels
Dario: Dat is het probleem van deze tijd; mensen willen iets nieuws horen maar volgende week moet het weer iets anders zijn.
Tom : Het is iets waar ik met de ‘1302’ trilogie graag tegenin ga. Het leuke aan ‘De Leeuw van Vlaanderen’ is trouwens dat je veel personages hebt die tot de verbeelding spreken. Al die uiteenlopende personages openen mogelijkheden om te werken met veel verschillende sferen; je begint daar rond te bouwen waardoor dat nummer steeds langer wordt. Ondanks het feit dat het nummer in z’n geheel meer dan 17 minuten duurt, passeert het naar mijn gevoel zeer snel. Ook het schrijfproces ging eigenlijk zeer snel. Voor de rest was het tevens een leuke onderneming; het kunnen werken met verschillende zangers zoals David’s vriendin Anneleen, Benny (23 Acez), Joe van Evil Invaders, en uiteraard als kers op de taart Arjen Lucassen!
Zoals aangegeven schept dit drieluik dus mogelijkheden naar de toekomst toe?
Dario: Deze eerste twee platen zijn door de band genomen vrij snelle platen geworden. Qua ritmieken en tempo’s hebben nog niet gewerkt met Doomy structuren of verlaagde stemmingen en dergelijke; het lijkt me echter wel iets. Een enkel nummer dat die richting uitgaat, of dat iets progressiever is in zijn geheel; het moet allemaal kunnen. Toen we 2016 / 2017 met Thorium startten dacht ik: “eigenlijk moeten we er voor zorgen dat we de Toto van de Metal worden”.
Je hebt veel groepen en muzikanten die evolueren doorheen de jaren. Wij doen dat ook en gaan dat blijven doen. Alleen hebben we die lat al van in het begin heel breed kunnen leggen, in die mate dat mensen na deel drie of vier niet gaan kunnen zeggen dat we te ver afgeweken zijn van het oorspronkelijke stijl. We zullen natuurlijk altijd blijven klinken als onszelf, maar wellicht op de ene plaat wat meer afwijken dan de andere. Net zoals een band als Toto altijd verschillende facetten in z’n muziek heeft getoond op hun platen (gaande van meer rock-gericht naar eerder funky stuff), toch zaten hun eigen, typische elementen er altijd in. Bij ons zal de ene wellicht meer houden van de speed metal -elementen, de andere van het epische of progressieve, maar ze gaan nooit kunnen zeggen dat we binnen 10 jaar wel heel ver zijn afgegleden van het oorspronkelijke idee. Daar waken we wel over.
Thorium was , vooral op het debuut, een band die je vooral live moet zien. Dat is nu toch wel anders, Of is dat kort door de bocht?
Dario: We zijn nog steeds een band die je live moet zien, maar de nieuwe plaat klinkt complexer en volwassener. Het is een natuurlijke evolutie. We zijn ook meer op elkaar ingespeeld, ondanks dat we nu een jaar stil liggen.
Ik bedoel eigenlijk gewoon dat de nummers op de eerste plaat prachtige songs waren, maar eens op het podium nog beter tot hun recht kwamen. Nu krijg je meer de combinatie van beide aspecten, vind ik
Tom: Er is altijd het verschil tussen een live dynamiek en een studio dynamiek. Ik vind het persoonlijk zeer interessant om te werken met die twee aspecten. De eerste plaat klinkt en voelt heel naturel, vermits de basis erg ‘live’ was opgevat -- zijnde basic drums, bas, gitaren en stem, met vooral de backings die je ook live zou horen. Op deze tweede plaat is er veel meer aan de hand -- veel meer lijnen in de backings, meer laagjes en overdubs, veel meer harmonieën in de gitaren, plus ook percussie, een verteller, en ga zo maar door. Het zijn allemaal elementen die het geheel rijker en complexer maken. Live kun je met veel minder elementen wegkomen dan je nodig hebt om op plaat ‘vol’ te klinken. Heel leuk om met die contrasten te werken.
Dario: Ik wil daar aan toevoegen dat het ook veel uitdagender zal zijn voor ons om deze plaat live te brengen, net door die voornoemde complexiteit. Door toevoeging van al die elementen gaan we meer moeten kijken en kiezen. Dat wordt al een uitdaging voor de eerste repetitie samen, want er is nog geen enkele repetitie geweest met de nieuwe nummers met uitzondering van het titelnummer en ‘Itchin’ and Achin’’.
Wat live optredens betreft, dat zit er dus niet in. Doen jullie streamings rond jullie nieuwe plaat? Wat is je mening van dit fenomeen?
Dario: Streaming is voor mij iets als een video clip om als band wat meer in de aandacht te kunnen blijven, niet meer en niet minder. We zijn geen band die een betalende streaming wil doen of van die toestanden, we willen onze nummers pas brengen als het kan voor een publiek. Het is wel degelijk een interessant concept voor bepaalde doeleinden, om in de aandacht te blijven en noem maar op. Maar daar stopt het wel mee voor mij. De interactie met het publiek is voor mij onmisbaar, ik denk dat Tom daar dezelfde mening over heeft. Wij kijken vooral uit naar wat wij vanaf september kunnen gaan doen.
De cd via streaming voorstellen zit er niet in dus?
Dario: We hebben al enkele aanbiedingen gehad daaromtrent, maar daar konden we niet op ingaan omdat ze zich situeren in Nederland en we de grens niet over mogen. Als we het bijvoorbeeld in mei kunnen doen zal het met een beperkt aantal nummers zijn, maar daar stopt het mee; de volledige plaat stellen we voor als het echt live kan en mag.
Wat zijn de verdere plannen van de band?
Dario: We hopen vanaf september de baan op te kunnen, de bedoeling is om de plaat in 2021/22 zoveel mogelijk te promoten in het buitenland. Daarnaast zijn we al in een vergevorderd schrijfproces voor de derde plaat (en zelfs deel vier) -- we zijn gewoon blijven werken aan nieuwe nummers. De inspiratie komt soms op de meest gekke momenten. Het is zaak om die inspiratie direct vast te leggen.
Voor mijn laatste vraag keer ik even terug bij ons vorig interview: de vraag waar je jezelf ziet over tien jaar. Toen was het antwoord “Ons doel is dat we binnen tien jaar zeker en vast groter willen zijn, maar nog steeds met beide voeten op de grond. We werken er alvast hard aan verder de komende jaren!”
Staan jullie hier nog steeds achter? Of is er ondertussen een nieuw doel komen opduiken?
Dario: Ik wil er enkel aan toevoegen: pakweg binnen vijf jaar zal Thorium 3 en misschien ook nummer 4 op de markt zijn, en ik zou dan graag nog willen terugkijken op alle processen die vooraf gegaan zijn en kunnen zeggen dat als we konden terugkeren naar 2016/2017, we nog steeds hetzelfde zouden doen. Een viertal jaar na het ontstaan, zitten we alleszins nog altijd op schema. Ook zou ik heel graag de komende jaren in dezelfde bezetting kunnen verder doen.
Tom: Mijn doelstelling is vooral om muziek blijven schrijven -- iets wat Dario en ik haast voortdurend doen. Zelfs tijdens de corona zien we elkaar geregeld, houden we elkaar up-to-date, wisselen we ideeën uit en praten we over nieuwe Thorium nummers en albums. Heel groot voordeel is dat we thuis zijn uitgerust om op te nemen en aan nummers te werken, dus ook tijdens lockdowns en dergelijke kunnen we immer verder werken aan nieuw materiaal!
Bedankt voor dit lang en fijn gesprek, veel succes nog met de nieuwe plaat, en hopelijk tot spoedig op een podium!
Jaouad - Jaouad Alloul - Ik wil in die tijd dat ik hier ben naar mezelf in de spiegel kunnen kijken als een tevreden mens
We citeren uit de biografie: ‘Jaouad Alloul is een multi-disciplinaire kunstenaar en ondernemer. Hij streeft ernaar om een stem te geven aan mensen die worstelen met hun gender & identiteit en om bewustzijn te creëren voor LGBT-rechten in de islam en daarbuiten. Zijn missie is om mensen te verbinden door middel van kunst en dialoog.’
Met zijn album ‘Messiah’ neemt hij geen blad voor de mond, en stelt zich bovendien heel open op naar de wereld om zich heen. Wij hadden een zeer boeiend gesprek met deze bijzonder integere mens, kunstenaar, muzikant en theatermaker. Niet alleen gingen we dieper in op zijn nieuwste release, ook onderwerpen als religie en hoe moeilijk het is in deze tijden, kwamen eveneens aan bod.
Jaouad, aangenaam. Hoe is het allemaal begonnen?
Ik ben eigenlijk begonnen als Dragqueen, ik heb daar toch vijf tot zes jaar furore in gemaakt en veel plezier aan gehad. Heel veel gewerkt op het podium. Wat heeft gezorgd voor podium ervaring. 2013/2014 heb ik meegedaan aan The Voice van Vlaanderen. Ik wist van mezelf dat ik kon zingen, maar had al zo lang niet meer gezongen omdat er als kind de nodige onzekerheden rond waren ontstaan. Ik ben 2014 tot de halve finale geraakt. Dat was wel heel intens. Het is een giga productie, je kunt niet helemaal bevatten in welke machine je bent terecht gekomen. Achteraf voelde dat aan als een heel lange Bootkamp of zoiets. Je mocht ook een half jaar met top muzikanten werken, dus achteraf ben ik wel blij dat ik dit heb mogen doen. Daarna was het echter wel zoeken eigenlijk, want het is dus niet zo dat ze daarna met de contracten klaar staan.
Niet? Ik dacht dat zo een deelname aan The Voice veel deuren zouden laten open gaan?
Het landschap in België is niet supergroot. Je hebt een paar dominante, er komen ook wel wat nieuwe bij. Maar ze moeten u zodanig in een vakje kunnen stoppen als het ware, en de laatste jaren ligt de focus op hip hop en rap. Op zich was het uiteraard een leuke ervaring, want na The Voice ben ik naar veel jams gegaan. Met de bedoeling om mezelf muzikaal wat verder te ontwikkelen. Lode Janssen, die ook trompet speelt op mijn plaat en mijn muzikale vader is geworden, heeft me op een bepaald moment uitgenodigd om te zingen op een huwelijk. En de pianist die erbij was, is de producer van het album. En zo is de bal aan het rollen gegaan. Ik had een loopstation waar ik liedjes op maakte, die heb ik hem doorgestuurd. Van het een kwam het ander, voor we het wisten hadden we een EP klaar.
Soul, R&B enz, komt voorbij, hoe zou je zelf je muziekstijl omschrijven?
Muziek uit het hart. Ik hoop in het tweede album een iets duidelijkere lijn daarin te hebben. Maar deze keer hebben we bewust gekozen om net geen exacte lijn te hebben. Ik zie en luister ook graag naar verschillende muziekstijlen Dat gaat van pop muziek naar jazz tot rock , ik ben dus niet voor één gat te vinden eigenlijk. Wat niet evident is als je een album moet maken natuurlijk. Ik ben in mijn muziek een soort verhalen verteller., of het een verhaal over mezelf of ‘Hard to Love’ een thuisloze is ... Dat is wat moet kloppen, dat ik een ervaring die ik heb meegemaakt of heb gezien bij iemand anders, probeer te vertalen .
Ik heb je debuut ‘Messias’ beluisterd. Er straalt iets religieus uit dat ik niet kan thuisbrengen, vermoedelijk was dat ook de bedoeling als ik andere interviews, artikels lees?
Ik ben heel lang op zoek geweest naar antwoorden op vragen. Dikwijls gebruik ik daar andere mensen of relaties voor. En God weet dat ik er toch heel wat gehad heb met mannen en vrouwen. In de hoop dat die mensen een leegte kunnen opvullen, die je zelf niet kunt opvullen. Het is een constante zoektocht naar iemand die je de weg kan wijzen. In mijn 20tigers was dat vooral zeer moeilijk omdat ik, mede door geen contact te hebben met mijn familie, wat verdwaald was geraakt. Vanaf ik, na negen jaar, mijn vader terug begon op te zoeken is die fascinatie voor Jezus , De maagd Maria en de Kerk naar boven gekomen.
De Kathedraal in Antwerpen was één van de weinige plekken in de Stad waar ik echt tot gemoedsrust kon komen. Het was in mijn hoofd en ook de Stad zelf, veel te druk. En daar kwam ik dus echt tot rust. Dat is een soort constante gebleven in mijn leven, die fascinatie voor dat verhaal, dat heel vergelijkbaar is met het verhaal in de Koran. De religie is gewoon een soort concept dat als het ware gekopieerd wordt, het is gewoon een andere profeet , manier van bidden of bepaalde rituelen. Maar die kern is altijd hetzelfde. Waardoor ik daar de schoonheid kan van inzien. Want na een tijdje zien we religie als iets inherent slecht. Echter kan religie ten goede en ten slechte gebruikt worden. Dat hangt van de persoon in kwestie af. Vandaar dus die fascinatie, en ook word je geïnspireerd door de kunst die daar vaak hangt in die kerken. De Kerk heeft veel lelijke dingen gedaan, maar ook veel kunstenaars geïnspireerd om meesterwerken te maken.
Ik herken er mezelf in … wat zoekende, is mijn verhaal heel gelijklopend. Maar wat het voor je toch nog moeilijker maakt , denk ik , het is binnen de religie als Islam anno 2021 nog steeds moeilijk om uit de kast te komen wat je geaardheid betreft?
De paus heeft onlangs nog een straffe uitspraak gedaan.. Het katholicisme is gewoon een ouder geloof. Dat is iets dat al meer dan 2000 jaar bestaat, terwijl de Islam pas is gestart 600 na Christus. Dat is al een eerste gegeven, er is ook een migratie golf gekomen die willen vasthouden aan hun religie. Omdat zij hebben gezien dat het Westen eerder de religie de rug heeft toegekeerd. Waardoor ze de weg wel wat kwijt zijn, door het kind met het badwater weg te gooien zonder enige spiritualiteit. Ik heb het zeker niet gemakkelijk gehad, ik ben nu 35, maar ik ben altijd naar mijn innerlijke zelf blijven luisteren, en daardoor succesvol geworden wat betreft relaties en zo, ik heb een heel goede partner, een huis, eten , drinken. Maar vooral als we gaan blijven erop wijzen dat het binnen de Islam moeilijk is om uit de kast te komen, gaat het jongeren tegenhouden om dat daadwerkelijk te doen. Het zal altijd een uitdaging zijn, en niet altijd even evident. Maar het leven is gewoon een uitdaging en niet evident met momenten.
Ik vind het een zeer boeiend onderwerp , ook omdat ik mezelf herken in je verhaal; naar mijn mening gaat religie veel verder dan wat in een boek staat. Je mening?
Absoluut.
Achter veel songs schuilt een verhaal, door mijn aangeboren gehoor probleem is het moeilijk te ‘horen’ waarover je zingt (of ik moet de teksten erbij nemen); wat me wel opvalt, ondanks enkele weemoedige songs, is het niet allemaal kommer en kwel …”Lies” klinkt zeer feestelijk - hoewel dat niet het juiste woord is - zelfs? Is bewust voor die aanpak gekozen?
Je kunt niet in het licht komen, als je de duisternis niet kent. Neem nu “Lies”, is het verhaal van ontdekken dat iemand niets anders heeft gedaan dan liegen tegen u. Daar zit heel wat pijn in, omdat je dat ontdekt. Maar tegelijkertijd zit er ook een soort verlichting in omdat je dan ook gewoon weet van ‘ok, nu is het helder en duidelijk’. Daardoor wordt in een moeilijke situatie, een soort helderheid gecreëerd. En dat is ook hoe de waarheid aanvoelt. Soms proberen we net die waarheid te ontwijken. Of durven niet uit te spreken, omdat nu eenmaal zeer veel licht creëert. Doordat mensen met de neus op de feiten worden geduwd.
Sommige waarheid wil je toch liever voor jezelf houden omdat de wereld daar moeilijk mee kan omgaan, denk ik dan
Er zijn heel wat taboes in de wereld, we zitten wat dat betreft met onze gedachten soms nog in de vorige eeuw. Maar iedereen is vrij van gedachte, als niemand zich echt opdringt, is er geen enkel probleem. Ik denk dat mensen gewoon eerlijk met zichzelf moeten kunnen zijn.
We wijken wat af van de muziek, maar de persoonlijkheid die je bent keert ook terug op je debuut vind ik, het is een heel persoonlijke plaat waar je jezelf enorm bloot geeft, vind ik? Schept het geen bepaalde risico dat te doen?
Nee, Als ik zou sterven zal ik sterven als een soort martelaar (haha). Het is uiteraard zo, er zijn zoals je daarnet zei, altijd bepaalde dingen die de buitenwereld niet moet weten en die je beter voor jezelf houdt. Maar ik voelde gewoon op zeer jonge leeftijd dat de persoon die ik ben, en aan het ontwikkelen ben, ik niet anders kan dan een open boek te zijn naar de wereld. Dat wil niet zeggen dat iedereen een open boek moet zijn, maar de mensen die de kracht hebben dat wel te zijn, inspireren wel andere daardoor. Op dat vlak denk ik dat we allemaal een rol moeten spelen in dit leven, sommige mensen zijn een gesloten boek en andere stellen zich volledig open. Ik denk dat net die combinatie tussen beide net heel belangrijk is. Wat mij persoonlijk betreft, in het begin is dat zeer kwetsbaar om je zo open te stellen. Maar gaandeweg is het wel helder als je ziet hoe mensen die kwetsbaarheid zien als een boodschap. Uiteraard kan ik niet iedereen gelukkig maken, dat is onmogelijk.
Iets totaal anders even. In een interview bij een collega vermeld je iets over een project dat je hebt uitwerkt met ‘HuisvandeMens Leuven’, kun je daar iets meer over vertellen, wat het inhoudt en zo?
Ik heb bij Huisvandemens al een paar jaar gewerkt, ik had daar een monoloog Zeemeermin, Huisvandemens was vragende partij om dit in Brussel rond te brengen. Ik ben enorm aangetrokken tot het humanisme, omdat ik daar een kern van waarheid in vindt. We zijn gewoon allemaal mensen, die op het eerste zicht heel verschillend lijken, maar als je het breed bekijkt, zijn er meer gelijkenissen dan verschillen eigenlijk. Misschien klinkt het wat zweverig, ik zal niet zeggen dat we samen ademen maar al bij al zijn we wel ‘één’. Als je ziet hoe klein we maar zijn in dit heel groot universum waar we leven. Als je al die mensen op deze grote aardbol vanop een afstand ziet, zijn we gewoon een grote bol. Daar komt het op neer; Binnen een universum stellen we niets voor. Als je op TV iemand ziet in elkaar geslagen worden, doet dat ook bij u pijn omdat je op een of andere wijze weet hoe dat voelt.
Emoties voelen bij iedereen hetzelfde. Iedereen gaat daar anders mee om natuurlijk. Humanisme focust op het mens zijn in zijn geheel, en daarrond iets opbouwen. Het is daarom wel vermoeiend om te zien dat we nog steeds niet gewoon vriendschappelijk naast elkaar kunnen leven, ondanks dat feit. Terwijl dat gewoon tussen de oren zit.
Het is zelfs soms moeilijk om jezelf te zijn. Zelfs in deze tijden voor je geaardheid uitkomen is nog steeds moeilijk, dat werd onlangs nog bewezen met die moord op een homo in Beveren. Wat gaat er door je heen als je zoiets verneemt?
Zoiets komt heel hard binnen uiteraard. Ik heb geleerd om mijn woede om te buigen tot het goede. Er zit veel woede in mij, uiteraard word ik boos als Homo’s worden vermoord om hun geaardheid. Maar als je vuur met vuur bestrijdt, krijg je alleen maar meer vuur, dus ik probeer die woede dus om te buigen. Je hebt gewoon mensen die er niet in slagen om iets te begrijpen, want dat is hier eigenlijk het grote probleem. Met zulke mensen moet je niet per se in discussie gaan. Want daar kom je anders enkel minder gelukkig uit. Je moet het uiteraard bespreekbaar maken het onderwerp, maar ik probeer persoonlijk die mensen niet teveel aandacht te geven. Wellicht is dat niet de beste tactiek omdat die daardoor niet per se weg gaan. Maar ik ga ze niet kunnen helpen om tot inzicht te komen. Als diezelfde mensen 50 zijn, beseffen die vaak pas dat er niets mis is met homofilie.
David Bowie heeft er voor gezorgd dat ik die stap kan zetten om geen angst te hebben voor het onbekende, want dat is wat er gebeurt met mensen die het moeilijk hebben als iemand voor zijn geaardheid uitkomt. Het is je uiteindelijk gelukt dat ook te doen. Wat of wie heeft er bij jou voor gezorgd het wel te doen?
Ik heb mijn moeder verloren toen ik 15 was. Ik heb toen een ervaring gehad die me gewoon heeft overtuigd dat ik er moet over spreken. Omdat ik toch vond, ik ben hier maar voor een aanzienlijke tijd. Dat heeft dat vroege heengaan me ook doen beseffen. Ik wil in die tijd dat ik hier ben naar mezelf in de spiegel kunnen kijken als een tevreden mens. Om maar te zeggen, deze corona heeft me geleerd, als ik ooit diegene zal zijn die ‘de olifant in de kamer zal benoemen’, dan neem ik die rol met plezier op.
We hebben het nog niet veel over uw muziek gehad, ik heb echter het gevoel dat om je muziek – net doordat het persoonlijk is – goed te begrijpen, de persoon achter de artiest op deze plaat moeten kennen om het echt te begrijpen. Is dat ook zo?
Ja en nee. Als je de mens achter de muziek kent, heb je sowieso meer voeling met het album zelf. Ik heb dat gehad met Benjamin Clementine. Fantastische muziek, en als je zijn verhaal hoort hoe hij van zijn vader geen muzikant mocht worden en op straat leefde in Parijs. En daar is ontdekt. Dat creëert natuurlijk een soort mystiek. Daarom ben ik wel dankbaar dat mensen dat wel vinden bij mij. Ik denk dat als je veel artiesten, zoals ook David Bowie als je zijn verhaal hoort, echt beter leert kennen , en het ervoor zorgt dat je nog meer van die mens of artiest gaat beginnen houden. We leven in een tijd dat iedereen een Rock Ster kan zijn. Maar diegene die een rock ster zijn, hebben ook een leven gehad zoals u en ik. Tina Turner heeft dat, Crace Jones ook. Dat zijn mensen die ik allemaal enorm bewonder. Niet alleen omdat die muzikaal sterk zijn, maar die ook als mens op een bepaalde manier naar de wereld kijken. Dat kan ik wel appreciëren.
In een interview in HUMO zeg je op een bepaald moment ‘Er huist een Messias in ieder van ons’; kunnen we die lijn ‘iedereen kan een rock ster zijn’ ook hier doortrekken?
Het leven is iets heel individueel. Je wordt alleen geboren, en sterft alleen. Dat klinkt wellicht treurig, maar het is gewoon de realiteit. Ik ben mijn beide ouders vroeg verloren. Je kunt dus beter een leven leiden waar je achter staat, i.p.v. op je 55 te zeggen, ik heb 20 jaar een job gedaan die ik eigenlijk niet wil doen. Het is dus begrijpelijk dat iedereen duizenden vragen heeft, maar zorg ervoor dat je die antwoorden zelf probeert te zoeken. Wat we veel doen is anderen advies vragen, wat zeker kan uiteraard, maar het is niet omdat die bepaalde mensen zeggen ‘het is geen goed idee’ dat je dit ook niet moet uitwerken.
Er zijn altijd dingen in het leven waarover je zegt ‘’dit had ik anders moeten aanpakken’’ . Persoonlijk volg ik de weg die ik al sinds mijn 8ste wilde volgen, en niet alles is verlopen zoals ik wou. Ik denk dat het de kunst is om die ontgoocheling een plaats te geven, denk je ook niet?
Een plaats te geven, en ook daar zelfs dankbaar voor te zijn. Wat mezelf betreft. Het zijn die ontgoochelingen en keren dat ik met mijn kop tegen de muur liep, die mij andere inzichten hebben gebracht. Want dat is ook iets dat religie helaas meebrengt, die zelfkastijdingen en boetedoeningen . Terwijl die fouten iets zijn waaruit je leert, als ik ooit in een gelijkaardige situatie terecht kom, zal ik dat anders aanpakken. In de samenleving zijn er vaak zware gesprekken, of ze krijgen een schuldgevoel. En verwijten anderen. Wat in een verlichte samenleving niet meer nodig is. Dat is iets dat er ingebakken zit, als iemand iets fout doet moeten we die bij wijze van spreken in het midden van het marktplein zetten en publiekelijk straffen als het ware. Terwijl we iets humaner met elkaar kunnen omgaan, want niemand is vrij van zonde.
Dat brengt me terug tot een van de anekdotes in de bijbel waar men een vrouw wil stenigen en men vraagt aan Jezus, wie de eerste steen moet werpen. Waarop hij zegt ‘’Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen” ; moeten we niet zo wat meer gaan denken?
Dat ook, maar Jezus heeft ook niet per se willen zeggen ‘nu moet u mij volgen’. Hij wilde gewoon zeggen ‘wees het licht in de wereld’. Die brengt een boodschap die mensen nog altijd kunnen gebruiken. Maar religie heeft daar iets collectief van gemaakt, om de mensen onder de knoet te houden.
Laten we het uiteraard ook over je muziek hebben. Wat zijn uw persoonlijke verwachtingen over deze knappe schijf?
Uiteraard hoop ik dat veel mensen de CD kopen. Ik hoop echter dat mensen er ook iets aan hebben eigenlijk. Dat het een lichtpunt mag zijn in hun dag of leven. Dat het een lach op hun gezicht kan geven. Dat het iets heeft betekent. En nu is het gewoon op naar het volgende, ik wil nu toch even wat exploreren. Wat muziek voelen en schrijven. En dus niet direct in productie gaan, wat moordend kan zijn voor het muzikaal project.
Ik herken er mezelf vooral in , in jouw plaat is dat ook de bedoeling dat mensen zichzelf erin herkennen?
Jazeker.
Live optreden zit er voorlopig niet in, zijn er plannen om deze plaat via streaming voor te stellen en wat is je opinie over dat fenomeen?
Nee, ik heb dat in de eerste lockdown gedaan, dat was een fijne ervaring. Maar ik wil daar eigenlijk niet aan participeren. Tenzij het kort is, een nummertje of zo. Omdat het niet mag lijken alsof het op die manier gemakkelijk opgelost is, en live optreden niet meer nodig is. Want live muziek blijft een live gegeven. Maar misschien maak ik ooit wel een sterke concert film. Dat kan dan weer wel, er bestaan heel goed concertfilms. Maar dat is dan geen live stream. Dat is dan letterlijk een film. Ik doe het bewust niet, omdat ik een beetje bang ben dat binnen een jaar of twee we denken, waarom zou ik nog naar een live concert gaan? Maar iedereen die van muziek houdt , weet dat je gewoon in het publiek moet staan, de interactie tussen publiek en band is veel te belangrijk om dat te vervangen door een streaming. Gewoon de bassen voelen, zelfs een soort spirituele ervaring die je enkel kunt voelen met publiek rondom jou. Die ontlading daarna is zo groot, en ook dat kun je met streaming dus nooit bereiken. Ik wil het daarom niet proberen, omdat ik de muziek geen eer aandoe.
Is het gewoon geen goede manier om aan je fans te tonen van ‘kijk ik heb iets nieuws uitgebracht’ in tijden dat het helaas niet anders kan?
Nee ik ben een theatermaker en kunstenaar, en ga liever uit van de kracht van het verhaal. Dan zou ik liever werken aan het uitbrengen van een sterke video rond die bepaalde song. Waar ik ook iets vertel aan het publiek. En waar het publiek me ook beter leert kennen. Bij een stream is het leuk bij enkele nummers, maar je kunt niet volledig je potentieel tonen en dat vind ik er gewoon jammer aan. En er kruipt enorm veel werk en tijd in.
Deze tijden zijn zwaar voor een kunstenaar, muzikant en theatermaker (eigenlijk voor iedereen), maar sommige sectoren zijn wel erg getroffen; hoe heb je deze tijden beleefd?
In het begin heb ik mezelf de tijd gegeven om alles op een rijtje te zetten en tot rust te komen. Ik heb het geluk gehad nog wat opdrachten te hebben gekregen van mensen, zo heb ik vorig jaar een Nederlandstalig nummer geschreven. Nog niet uitgebracht, maar ik wil dat eigenlijk wel uitbrengen. - https://www.youtube.com/watch?v=TMN5Bq-8m2Y – ik merkte bij mezelf dat Nederlands een taal is die ik graag gebruik. Ik ben dit jaar ook Ambassadeur van ‘De week van het Nederlands’. Muziek is gewoon heel universeel, en ik hoop ook dat er een vangnet zal komen voor artiesten of kunstenaars die kunnen aantonen dat ze na corona in de problemen zijn geraakt.
Wat zijn de verdere plannen?
Ik ben nu een theatertekst aan het schrijven voor BOZAR , voor de rest de live shows aan het voorbereiden met de band. Daar kijk ik vooral naar uit, omdat ik denk dat er vanaf mei of in de zomer meer mogelijkheden en perspectieven zullen zijn daarrond.
Ik weet dat vragen in een heel andere richting zijn gesteld, ik wilde dus vooral de mens achter de muzikant en kunstenaar iets beter leren kennen … Wat zijn je uiteindelijke ambities? Is er ook een soort einddoel dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
Daarmee bezig zijn, nee. Mijn ambitie is vooral mezelf blijven heruitvinden. Wat ik altijd heb gedaan. Als Dragqueen begonnen, amateur theater gedaan, The Voice van Vlaanderen. Nu doe ik het allemaal eigenlijk . Daarom dat ik mezelf ook als kunstenaar zie, of het nu foto, tekst, of muziek is. Wie weet , leer ik mezelf nog een sculptuur maken of zoiets, bij wijze van spreken. Ik heb gewoon nood aan te tonen aan de wereld hoe ik me voel, en hoe ik naar de wereld kijk en ik denk dat dit iets is dat ik zal blijven doen. En afhankelijk waar ik woon zal ik wellicht ook andere prikkels krijgen.
Pics homepag @Thomas Switn Sweertvaegher
Dank voor dit fijne gesprek, hopelijk hebben de koffiekoeken gesmaakt ?
Yskan - Geert Hendrickx - Toekomstplannen? Het kan nog veel kanten opgaan. Maar eerst terug kunnen optreden en die plaat voorstellen zodra het kan
In de grote jazz visvijver is er altijd nog wel plaats voor gloednieuwe projecten. Net omdat je binnen de scene zoveel kanten kunt uitgaan, door improvisatie, experiment of net jazz te brengen volgens de basis van die muziekstijl .
Yskan is een project rond muzikanten die de jazz sterk beheersen. We citeren: ''De combinatie van Anneleen Boehme (LABtrio), Simon Raman (Steiger) en Geert Hendrickx (Zandland) is voor velen niet vreemd. Voeg daar nog Sam Comerford (Thunderblender) aan toe en weet dat er de luisteraars iets heel speciaals te wachten zal staan.''
De release van de plaat ‘Yskan’ is nu eindelijk uit, en zal ook via live streaming worden voorgesteld: https://www.youtube.com/watch?v=rVWOO8YWkZI
We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Geert Hendrickx, bezieler van de band. En uiteraard ook over de toekomstplannen, hoe je als muzikant bent omgegaan met deze crisis waarin we leven, en de ambities als muzikant en band. Tot slot kwamen ook de ideeën die klaar liggen, aan bod, maar waar hij voorlopig niet echt iets kan mee doen.
Om met de deur in huis te vallen, de release van jullie plaat is enkele keren uitgesteld. Nu komt ie eindelijk uit, wat zijn de verwachtingen?
De release is inderdaad vaak uitgesteld geweest. Twee weken voor de eigenlijke release zaten we plots in volle coronacrisis. Dat was enorm pijnlijk, en we wisten ook niet hoe lang het zou duren. In eerste instantie hadden we iets van, laat ons even afwachten of we de release enkele weken of maanden kunnen verzetten, het is dan een half jaar verzet geweest. Bij de start van de tweede lockdown is het dan weer verzet geweest. En eigenlijk hadden we ook gehoopt dat we een live concert zouden kunnen doen. Dit in de Academiezaal, Sint-Truiden. We bleven maar zoeken naar een nieuwe datum, en dat bleef maar uitgesteld worden waarna we besloten dat we er niet gaan uit geraken, dus is besloten het via live streaming te doen. Ik verwacht gewoon dat we onze muziek eindelijk de wereld kunnen insturen. Dat is eigenlijk waar we nu echt naar streven. Een ademhaling na het lange wachten.
Misschien toch, om daar op in te pikken, waarom nu dan wel – want echt perspectieven zijn er nog steeds niet – en niet nog iets langer wachten?
Eigenlijk vooral omdat mijn geduld wat op begint te geraken. Er is sowieso geen zekerheid, we hebben ons al een paar keer mispakt daarop. En ergens worden we doordat het maar niet gereleaset wordt, opgehouden om de volgende stappen te zetten richting nieuwe muziek. We kunnen gewoon niet beginnen aan een nieuwe plaat , vooraleer deze op de markt is gekomen. Ook al zijn er niet veel perspectieven, dus i.p.v. te blijven hopen op veel publiek, hebben we besloten het nu te lanceren, om dus de mogelijkheid te hebben die volgende stappen ook te kunnen zetten. Vooruit gaan, en de muziek de wereld insturen.
De band bestaat uit top muzikanten binnen de jazz scene, hoe hebben jullie elkaar gevonden en hoe is alles begonnen?
Met Anneleen en Simon speel ik al het langste samen. We hebben elkaar leren kennen op het Conservatorium in Antwerpen. Daarna hebben we veel projecten gedaan, ook een tijd samen gespeeld . Dat lukte zeer goed, in verschillende setting. Tot we via het conservatorium ons laatste project kregen Gizmo , dat was een optreden dat we deden op Jazz Middelheim met Chris Cheek en dat is zeer positief verlopen. Daar is dus ook een band uit voorgekomen, met het idee we werken samen dat project verder uit. Met Chris Cheek o.a. was een plan dat op de agenda stond. Uiteindelijk hebben we met Ben Sluijs samengewerkt. Dat begon na langere tijd ook wat moeilijker te gaan, het werd ook allemaal een beetje vaag. En dan had ik iets, ik wil uit dat project Gizmo een soort erfenis verder zetten en ben dan samen met Anneleen en Simon aan een nieuw project begonnen, Yskan. Daar zat wel wat jaren tussen, ik was ondertussen wat vrijer beginnen spelen met andere muziek bezig geweest. We hadden eigenlijk nog een saxofonist nodig binnen Yskan. En Anneleen had ons iemand aangeraden die ze goed kent, en dat is dus Sam Comerford geworden. Ik had hem al een paar keer gehoord, maar kende hem niet persoonlijk. Ik was er heel enthousiast over en dacht ‘we vragen hem gewoon’. Dat klikte direct heel goed. Die past eigenlijk zeer goed in dit project.
Het landschap van jazz wordt trouwens groter en groter. In die grote vijver is er daar nog plaats voor een band als Yskan en waarom?
Ik ga altijd uit van de mindset, als je uw muziek maakt en je staat er zelf achter, en je doet gewoon uw ding dan is daar altijd plaats voor. Uiteraard als je commercieel gaat denken, en een soort business plan uitwerken, dan lukt dat al wat moeilijker. Dan zit je in een verkeerde scene natuurlijk.
Dus op de vraag is er plaats om muziek te maken? Er is altijd plaats om muziek te maken, er zijn altijd wel mensen die interesse hebben. Op dat vlak zijn er altijd tekort dan teveel eigenlijk. En ook in de jazz wereld is er gewoon heel veel mogelijk. Er kan ook heel veel richtingen worden uitgegaan. Meer nog i.p.v. andere bands als concurrentie te zien, inspireren we elkaar eerder binnen deze scene.
Wat wel opvalt binnen deze scene is dat de meeste van die jazz bands ook niet echt commercieel succes nastreven, maar eerder de scene levendig houden, is ook dit jouw doelstelling?
Eigenlijk wel ja.
Dat is een vraag waar sommige op antwoorden ‘die kan ik niet beantwoorden in enkele zinnen, ik heb daar 150 antwoorden op’ maar ik stel hem je ook …Wat is jazz in jouw ogen anno 2021?
Dat is iets heel moeilijk om echt een antwoord op te geven, inderdaad (haha) Jazz is niet alleen iets dat al heel lang leeft, maar een stijl is die blijft leven. Maar vooral evolueren. Als je in het verleden grasduint, dat is iets dat altijd heeft bestaan en iedereen blijft dat naspelen. Ook door nieuwe invloeden toe te voegen, en op te werken naar iets nieuws, is jazz zelfs ondertussen een heel breed begrip geworden. Maar ondanks dat evolueren, als je een band hoort die tot de huidige jazz wereld behoort , hoor je toch altijd bepaalde punten en linken die bewijzen waarom het jazz is eigenlijk. Ergens klinkt het soms heel anders.
De laatste tijd heb ik veel naar Octurn geluisterd. Wat heel anders klinkt als bijvoorbeeld Charlie Parker. En ondanks het feit dat het zo anders klinkt, herken je elementen erin die de link leggen naar die mindset van experimenteren, het speelse, nieuwe elementen ontdekken tot improvisatie. Dat is misschien niet het belangrijkste, maar het is iets dat er altijd in voorkomt.
Die mengeling van stijlen, jazz is Amerikaanse muziek en Amerika is sowieso een mengeling van uiteenlopende culturen. Ik denk ok dat dit element om zich daardoor te laten beïnvloeden een belangrijk element is aan jazz.
Ik heb ‘Yskan’ enkele keren beluisterd. De magie zit hem in hoe de band op een bijzonder warme wijze je onderdompelt in een weemoedig sfeer, zonder al te donker te gaan klinken … Schitteren in eenvoud dus. Je mening graag
Zeker, ik heb veel gecomponeerd in het verleden. En geanalyseerd. En ik vind het gewoon leuker om muziek te spelen die eenvoudiger is en meer geïnterpreteerd kan worden. En bij Yskan zijn dat geen afgewerkte stukken, maar een samensmelting van bouwstenen en losse ideeën. Die ik heb meegebracht en die daarin gepuzzeld worden, de uitvoering is vaak anders, het kan allemaal heel vrij geïnterpreteerd worden. Maar het basis materiaal is inderdaad heel eenvoudig van aanpak. Het is op zich niet heel druk onze muziek, heel atmosferisch en heel filmisch. Ik probeer altijd ergens, daardoor dat weemoedige, er ergens een hoek af te snijden. Waardoor het ook niet te proper klinkt, zelfs lichtjes ongemakkelijk. Wat het niet echt vrolijk maakt, maar ook niet echt donker maakt. Zodat het altijd een tegenkracht krijgt, wat ik een belangrijk element vind om erin te houden. Anders wordt het te afgewerkt, of te eenzijdig.
De songs vullen elkaar aan, de plaat is wat mij betreft zelfs een lang verhaal met begin, tussen stuk en eindstuk. En dient naar mijn mening in zijn geheel te worden bekeken en beluisterd? Mee eens? Je mening graag
Ik ben ook wel fan van albums echt in hun geheel te beluisteren, en niet song per song te gaan analyseren. Zoals op Spotify of zo. Voor mij is het belangrijk dat het inderdaad een geheel vormt, daar heb ik ook bewust voor gekozen. Ik denk er trouwens ook heel lang over na eer ik een CD uitbreng. Ook dat die stukken open te interpreteren zijn is de sound en het karakter van de groep eigenlijk. Het is dus gewoon een belangrijk element dat elke song perfect aansluit op de andere, daarvoor heb ik bewust gekozen.
Het balanceren tussen ingetogenheid en de registers opentrekken, zorgt ervoor dat de aandacht nooit verslapt, ook nu weer , je mening
Inderdaad, maar ik heb ook wel veel invloeden die van uiteenlopende muziekstijlen komen. Van redelijk zware metal muziek naar klassieke muziek. Tot traditionele jazz en hip hop , elektronische muziek. Ik probeer wel overal iets uit te halen. En dat in mijn wereld te verwerken. Daardoor zijn er dynamisch vaak grote verschillen. Doordat het redelijk open is.
Over invloeden gesproken, wie zijn dan eigenlijk jouw invloeden? Niet alleen in jazz?
Nee, zeker niet alleen in jazz. Maar ik denk dat het bij veel mensen enorm breed gaat in deze tijden,. Ik heb wel veel jazz gestudeerd en geluisterd uiteraard. Als Gitarist Bill Frisell is een heel groot voorbeeld voor mij, Amerikaanse muziek, country muziek. Of de metal band Meshuggah, is ook een invloed. Of moderne klassieke muziek, zitten ook heel interessante stukken in. Dat kan dus heel ver gaan die invloeden.
Jullie hebben helaas niet de kans gekregen deze plaat live voor te stellen, er volgt een streaming heb ik gezien… vertel er gerust iets meer over?
Op 6 april, op de dag van de release doen we inderdaad een live streaming in Academiezaal, Sint-Truiden. Normaal gezien was dus voorzien dat we dit dus live zouden brengen, als release concert. Via de promotors Motives for Jazz die meegespeeld hebben in het creëren van die plaat. Zij wouden heel graag dat die release doorging, en nu is het dus in de vorm van een live stream. Wat we ook graag hadden gedaan, maar dat is nu ook al niet meer mogelijk, is buiten spelen. Dat heeft ook eerst op de planning gestaan. Maar de Academiezaal is gewoon een zeer mooie zaal. De cd is trouwens daar ook opgenomen. Daardoor klinkt onze plaat wellicht live, omdat we die ruimte echt hebben gebruikt om op te nemen. Daarom hadden we gewoon graag dat die plaat daar werd voorgesteld. Ook al is het nu maar in de vorm van de live stream, het is nog altijd de klank uit die Academiezaal die ook terug komt op plaat dus. Op dinsdag om kwart na acht in de avond dus.
Jullie hebben (dacht ik) in juni wel een streaming gedaan in het kader van ‘Handelsbeurs live’. Hoe heb je die beleefd?
Het eerste concert dat we hebben gespeeld was op Jazz middelheim. Op het vrij podium, waar enkele projecten werden voorgesteld waaronder Yskan. Daarna hebben we nog een keer of drie, vier echt live gespeeld. En de volgende concerten waren de release concerten in Sint-Truiden en de Handelsbeurs. De Handelsbeurs had het idee om niet alles stil te leggen, en iets te doen rond live streaming en zo verder te kunnen met programmatie. Wij hebben dus het allereerste live concert in Handelsbeurs gedaan, vooraleer ze zijn over gegaan tot Sound of Ghent. Dat was een heel laattijdige beslissing zelfs, toen ons de vraag werd gesteld om dit op die manier toch te laten doorgaan. We hebben toegehapt in het kader van een pre-release zodat we op die manier wat reclame konden maken rond het project, en hopelijk dan het echt release concert later. Het werd een heel interessante beleving, iedereen had ook beetje stress omdat dit toch een nieuw insteek was die ze nog niet hadden gedaan. Bang dat alles ging uitvallen en zo. En het is allemaal zeer vlot verlopen, een zeer leuke ervaring ook omdat het een eerste keer was dat we terug op het podium stonden samen sinds de eerste lockdown. Dat was ook een gratis live stream die heel ver verspreid was. Dat is ook een voordeel van die live streams, je hebt direct een heel groot bereik.
Maar het blijft toch raar om voor een zaal zonder publiek te spelen, toch? Hoe voelde dat zo voor een lege zaal spelen?
Heel vreemd, ik heb nog met een ander project een live stream gepeeld. En dus nu binnenkort weer met Yskan. Ik zeg wel live streams, want er is een groot verschil tussen een concert echt live streamen waar wij dus onze set spelen, en een paar seconden later zien de mensen ons dus spelen. Soms wordt dat effectief vroeger opgenomen. Die op een bepaald ander tijdstip wordt uitgezonden, sommige blijven dan een tijd online. En dat is toch een beetje een vreemd gebeuren dan. Ik vind het persoonlijk leuker als het dus echt ‘live stream’ is eigenlijk. Met wellicht de bedoeling dat het later nog kan bekeken worden, maar wel met de energie dat de mensen wel degelijk meekijken op het moment dat we onze set spelen.
Ik denk dat het grote deel zelfs meer ‘streams’ zijn dan echt ‘live streams’?
Er is ook gewoon minder kans om het echt live te doen, waardoor het op voorhand moet worden opgenomen. er kan altijd wel iets verkeerd gaan, en als je het op voorhand opneemt heb je een marche om de fouten eruit te halen of zo. Live stream is dus wel riskanter, maar ik vind dat het gewoon meer waarde heeft. Vooral om zelf te spelen, vind ik het een heel groot verschil.
Eigenlijk heb je die vraag al een beetje beantwoord. Wat is je mening over streaming eigenlijk?
Wat ik wel iets moeilijk vind. Je kunt nooit een echte concertbeleving verplaatsen naar de huiskamer, die interactie tussen publiek en band visa versa is te belangrijk. Het is ook een sector waar inkomen moet uit voorkomen, om te overleven. Het is uiteraard een mooi perspectief die live stream, en dat de mensen dat kunnen volgen. Maar als mensen zien dat er moet voor betaald worden , hebben ze het daar heel wat moeilijker mee. Velen redeneren dat je een optreden gratis kunt zien op YouTube en dan moet je betalen om een opname te zien van een band, die later ook gratis te zien zal zijn op bijvoorbeeld YouTube. Het is om die reden gewoon een heel interessante en vooral tussentijdse oplossing. Maar op lange termijn denk ik niet dat het veel meerwaarde zal bieden. Misschien een mengvorm van de twee, dat er naast het effectief het concert bezoeken, iets overschiet om het eveneens ook thuis via live streaming te zien of zo? En vooral, de grens tussen live en opname wordt heel klein, daar schuilt een beetje het gevaar eigenlijk bij dat fenomeen streaming.
Wat zijn nu de verdere toekomstplannen
Doordat alles heeft stil gelegen, is het gewoon heel moeilijk om ver te denken. Zoveel mogelijk die plaat kunnen vertegenwoordigen, en dus ook live spelen vooraleer we echt nog verdere plannen kunnen maken. Dus ja.. dat is koffiedik kijken nu. Wat ik wel aan denk, ik denk veel in beelden. Iets filmisch. Het lijkt me een heel goed idee om de muziek van Yskan aan te bieden voor film of beelden op een of andere manier. Dat is ook een plan op langere termijn om daar iets mee te doen. En ook een nieuw repertoire, of hoe we dat project verder kunnen uitwerken. Het concept kiezen waarrond we zullen werken. En op die manier dan een tweede cd opnemen. Het kan dus nog veel kanten opgaan. Maar eerst en vooral , kunnen gaan optreden en die plaat voorstellen zodra het kan. De ideeën zijn er dus wel, maar ik kan zo lang we deze plaat niet kunnen voorstellen, zeggen dit is het nieuw project of zo.
Misschien toch nog meer streamings na deze in Sint-Truiden?
Een streaming zit er niet meer direct in na deze release stream. Het zal vooral wachten tot er echt iets live kan doorgaan. Het is gewoon moeilijk om op dat vlak een planning op te stellen, omdat veel clubs totaal niet weten waar ze aan toe zijn, en er ook een overaanbod zal zijn aan artiesten en bands die willen optreden.
Nu we toch bij deze corona tijden zijn aanbeland, hoe heb je die als muzikant (en als mens ) beleefd?
Ik heb wel het geluk, en dat is iets waar veel muzikanten wel geluk in hebben, muziek moet aangeleerd worden. Er is dus wel een vraag naar muziek onderwijs. Dat is een nuttige functie die je als muzikant zeker kunt opnemen. Om dus les te geven. We hebben een zeer goed kunst- en muziekonderwijs in ons land, dat is trouwens de reden dat er zoveel jong talent uit voort komt. Het vroeger gegeven van gitaristen die autodictact een gitaar vastpakken en super goed worden, dat verhaal is een beetje gepasseerd. De talenten die nu ontspringen zijn vooral heel goed omdat ze een goede basis meekrijgen. Ik geef zelf ook redelijk wat muzieklessen. En dat is iets wat altijd wel is kunnen blijven doorgaan, uiteraard soms op vreemde manieren en online, maar dat scheelt toch voor een muzikant dat ze op die manier toch iets kunnen doen met hun muziek door het anderen aan te leren. Wat ik mis is het sociale gebeuren. Maar ik ben iemand die zichzelf wel kan bezig houden in het dagelijkse leven. Daardoor is het voor mij wel vlug voorbij gevlogen. Enkel dat aspect om nieuwe muziek te maken , is wel heel pijnlijk. Alles blijft on hold staan, en we hebben heel weinig perspectief. Dat knaagt.
Wat soms wel terugkomt, heb ik ondervonden in interviews, is dat sommige artiesten en muzikanten eerder tot rust konden komen en inspiratie vonden om nieuwe muziek te componeren?
Eigenlijk wel, maar ook dat is dan weer zeer moeilijk omdat er geen garantie is. Ik heb het wel nodig om een bepaalde richting te kunnen uitstippelen. Hoe kan ik het uitwerken en toepassen en zo? Doordat we zo weinig uitzicht hebben is het gewoon heel moeilijk om concreet plannen te maken. Ik heb wel veel ideeën opgenomen, gewoon iets spelen of zo. En die ideeën liggen dus wel klaar. Om het kort te zeggen, ik heb veel materiaal klaar liggen om iets mee te doen, maar heel weinig concreet afgewerkt. Omdat het geen zin heeft als je niet weer waar het naartoe gaat, die onzekerheid…
En met andere projecten of eventueel solo?
Iedereen is eigenlijk een beetje individueel met muziek bezig geweest, en zelden met de band. Ik heb dus zeker ook ideeën liggen om solo werk uit te brengen, die dan meer geïnspireerd is op klassieke muziek. Of stukken om uit te brengen op akoestisch gitaar. Of een compositorisch project, wat ik zeker ooit eens wil gaan doen. En ook Ambient muziek, klanken en sferen creëren met enkel gitaar geluiden. Dus geen synthesizer of elektronica, maar puur alleen gitaar geluiden op elkaar gelaagd in verschillende oplages. En voor Yskan dus ideeën die daarvoor kunnen opgepikt worden. Ruwe ideeën dus.
We kunnen stellen dat jij de bandleider bent bij Yskan?
Ja, maar het is niet zo dat ik bepaal hoe de arrangementen moeten klinken of zo, dat doe ik samen met de muzikanten binnen de band. Het zijn allemaal zeer sterke individuen die weten waar ze mee bezig zijn, en zeer sterke persoonlijkheden en dat moet gewoon uitgespeeld worden. En daardoor is hun inbreng binnen Yskan dus minstens even belangrijk. Ik geef hen dus de nodige vrijheid.
Hoe denk je, hoe de muziek en cultuur deze crisis zullen overleven?
Ik vrees dat er heel veel gaat sneuvelen. We gaan hier niet zonder kleerscheuren uit geraken, absoluut niet. Maar ik denk dat er langs de andere kant heel veel uit geleerd is. Zeker dat muziek en muzikanten tot op heden een beetje werden gezien als de rand van de maatschappij. Ze doen er niet echt toe, er was ook veel onzekerheid en zo. En eigenlijk zouden we een stap verder moeten staan, er is binnen de cultuur ook nood aan een soort sociale zekerheid die de muzikant beschermt. Wat nu haast niet gebeurt. Bij de besparingen van Minister Jambon is de eerste keer het alarm afgegaan bij iedereen, nu die coronacrisis. Er wordt dus beseft, we zijn niet genoeg omkaderd. We hebben het veel te ver laten komen. Op dat vlak moet er in de toekomst zeker iets veranderen. Dat mensen dat beginnen te beseffen is wel positief. Er is op dat vlak bijgeleerd, en ook organisatorisch zijn er stappen gezet voor en betere sociaal zekerheid voor de muzikant. Maar er zullen zeker slachtoffers vallen, zoals clubs die niet meer zullen open gaan en dergelijke meer, helaas.
Naast Yskan zitten jullie nog bij andere projecten, ik heb Anneleen gezien bij Grand Picture Palace , best een heel fijn concert, hoe zit het dus met andere projecten waar jij aan bezig bent? Zandland bijvoorbeeld? Ook Steiger brengt een nieuwe plaat uit? Hoe blijf je dat allemaal combineren
Het zijn allemaal heel aparte projecten eigenlijk. Zandland is wat hetzelfde verhaal geweest, de plaat kunnen uitbrengen en een goede release show , allemaal zeer veelbelovend. maar dan niets meer. Er zijn wel een paar live streams geweest, maar je kunt niet blijven live streams doen. Heel die toer is dus uitgesteld, al wat toen ging gebeuren moet nog gebeuren eigenlijk. Om de volgende stap te kunnen zetten, zelfde bij Yskan dus.
Maar om op de vraag te antwoorden, voor mij zijn het aparte projecten en aparte bands. Dat valt zeker te combineren, er zijn mensen die bij ongelofelijk veel groepen spelen, en dat ook goed kunnen combineren. Kwestie van duidelijke afspraken maken. Bij Yskan ben ik meer leider, bij Zandland een onderdeel van dat geheel. Dus ja, ook bij de andere muzikanten is dat zo. Grand Picture Palace is Anneleen haar project, en Steiger is met een nieuwe plaat bezig. Binnen al die projecten is het gewoon duidelijke afspraken maken, maar dat komt wel goed. Ik speel eigenlijk liever met mensen die met verschillende projecten bezig zijn, en op veel vlakken actief dan die zich enkel kunnen toewijden op dit ene project. Die invloeden en ervaringen creëren zelfs iets mooi en interessant dat we misschien kunnen gebruiken voor Yskan.
Wat zijn de ambities verder? Is er een soort doelstelling dat je voor ogen hebt en waarom? Of ben je daar niet mee bezig?
Ik ben iemand die eigenlijk in het moment zelf leeft, ik maak nooit echt plannen naar een verre toekomst of zo toe. Ik leef eerder in het moment zelf. Maar ik ben zeker met ideeën aan het broeien geweest, en ik wil zeker met Yskan verdere stappen zetten, in de richting van een volgende plaat. Met de stukken die klaar liggen, of eerder projectmatiger tewerk gaan. En ook die solo projecten is iets wat ik heel graag verder zou willen uitwerken. Het is en blijft een beetje datzelfde verhaal, eerst kunnen spelen en dan zien wat we verder kunnen doen. Zolang we met deze nieuwe plaat niet echt podium ervaring en zo hebben opgedaan, heeft het weinig zin om al aan iets anders te gaan denken.
Nu je toch over een eventuele tweede plaat begint, zal die dezelfde richting uitgaan als de eerste, heb je daar al bepaalde ideeën over?
Er zijn zaken die je bij leert, door dingen die minder goed werken of zo. Waardoor ik iets anders zou doen, maar de rode draad is toch een open interpretatie. Waar eenvoud in zit. En dat de muzikanten hun inbreng mede de weg zullen bepalen. Ik denk dat er op dat vlak niet zoveel zal veranderen, omdat dit net de kern is waarrond Yskan is opgebouwd. Maar we kunnen altijd een andere richting kiezen. Zoals iets stevigere muziek maken, of net het omgekeerde meer ingetogen tewerk gaan? Het hangt af van de ideeën die binnen komen, en wat er meer gaat spelen binnen dat concept.
Pics homepag @Leon De Backer
Bedankt voor dit fijne gesprek, we volgen de verwikkelingen binnen Yskan en al je andere projecten zeker verder op. En hopelijk binnenkort echt live.
Psychonaut - Thomas Michiels - De Belgische muziek is heel sterk aan het groeien
Stille zaterdag was nog nooit zo luid. Want De Zwaarste Lijst, de lijst met de zwaarste gitaren volgens de Studio Brussel-luisteraars, is dit jaar zwaarder dan ooit. Nieuwe presentator Thomas Michiels loodst dit jaar iedereen voor het eerst door de 666 zwaarste gitaren. En dat het hele paasweekend lang, op de digitale muziekstream Bruut en Studio Brussel.
Thomas Michiels, lid van de Mechelse metalband Psychonaut - vorig jaar nog de hoogste Belgische nieuwkomer in De Zwaarste Lijst - is ceremoniemeester van dienst. De Zwaarste Lijst is meteen ook zijn debuut als radiopresentator.
Thomas Michiels: "Zot veel goesting om de langste Zwaarste Lijst ooit te presenteren. Ik hoop dat er veel Belgen in staan, want ons land barst van het talent. De Zwaarste Lijst: zaterdag 3 april van 16.00 uur tot maandag 5 april 13.00 uur op Bruut. Maandag 5 april van 13.00 tot 20.00 uur op Studio Brussel. Wij hadden voorafgaand aan het paasweekend, een fijn gesprek met Thomas Michiels
Waar komt de liefde voor metal vandaan? Hoe zou je metal definiëren?
De liefde voor metal heb ik doorgekregen van mijn oudere neef toen ik een jaar of tien moet geweest zijn. Ik kreeg cassettes in de hand geduwd met Sepultura, Metallica en dergelijk meer. Ook cassettes van het programma Metalopolis op Studio Brussel . En daar hoorde je dan bands als Slayer, Machine Head. Dat waren zo van die cassettes die ik en mijn broer beluisterden als prille tiener. We waren nog geen tien jaar oud en al naar zware metal aan het luisteren (haha). Op mijn 13 jaar heb ik van mijn ouders een gitaar gekregen. De rest is geschiedenis. Ik ben me dan meer gaan verdiepen in metal maar ook rock tout-court., een band als Nirvana heeft ook altijd een grote invloed gehad op mij. Uiteindelijk ben ik nummers beginnen schrijven en zo, en in dat straatje beland van metal en er nooit meer uitgeraakt.
De reden van dit interview is dat jij de zwaarste lijst gaat presenteren op de digitale muziekstream Bruut en op Studio Brussel.. Proficiat. hoe zijn ze bij jou terecht gekomen?
Omdat je nu zelf over de stream Bruut begint, Ik ken de curator van die stream Charlie Buyse en we hebben een aantal jaren een heel goede band, we babbelen geregeld. We zien elkaar , ook al is het nu een tijd geleden, ook geregeld. Op een van die ontmoetingen stelde hij me de vraag of ik interesse had om in iets te stappen waar hij mee bezig was, een beetje vaag maar ik dacht ‘oo ja waarom niet’. Voor ik het wist stond ik op VRT voor een kennismakend gesprek over mijn visie op zware muziek. Niet veel later ben ik een proef gaan draaien in de studio. En dat beviel zo goed, dat ze me vroegen om dit jaar de Zwaarste Lijst te presenteren. Ik heb direct ja gezegd, omdat het jammer zou zijn dat ik zo een kans zou laten liggen. Ik heb er zeker goesting in , en wil er keihard iets van maken. En natuurlijk, vorig jaar stonden we met Psychonaut stonden we vorig jaar op nummer 42, als hoogste Belgische nieuwkomer. Dat heeft meegeholpen in dat verhaal.
Het lijkt me niet eenvoudig om Alex Agnew, jarenlang de stem van ‘De zwaarste lijst’, op te volgen
Ik ben een grote fan van Alex, zowel als zanger, comedian als entertainer op het podium. Hij heeft echt fantastische dingen gedaan. Maar ook als mens. We hebben op de podcast geweest ‘Welcome to the AA’ met Alex Agnew en Andries Beckers. En ik weet nog, dat was circa twee jaar geleden dat we daar met Psychonaut ook waren. Dat was een super gezellige avond. Ik ben er zeker van dat hij trots is dat iemand van de jonge garde het nu van hem overneemt. Ik heb ook al complimenten mogen ontvangen van Andries Beckers. Ik voel geen druk om Alex te moeten vervangen, ik ben Alex niet maar Thomas Michiels .. Ik heb een heel andere achtergrond en ben ook geen comedian. Ik ga het vooral op mijn manier doen, en Alex niet kopiëren of zo. Gewoon mijn eigen ding doen dus.
De slogan ‘De zwaarste lijst is dit jaar zwaarder dan ooit’ spreekt me wel aan.. Wat zijn de verwachtingen?
Ik vind het wel iets hebben dat het dit jaar rond het thema ‘666’ draait, dat is echt next level. Het is ook niet dat ze er een top 100 van gemaakt hebben, maar gewoon alle registers hebben open getrokken en gaan voor die ‘666’ en daarmee zwaarder dan ooit uitpakken. Dat is gewoon fantastisch om deel van te kunnen uitmaken. Ook met de Bruut stream waar mijn kameraad Charlie mee bezig is, is er op Studio Brussel een goed platform voor rock en metalplaten en ik heb het gevoel dat dat nog harder zal groeien in de toekomst.
Er is ook wat te doen geweest rond ‘de zwaarste lijst’ op StuBru en deze op Willy, is dat de aanleiding geweest voor Studio Brussel om het anders aan te pakken of heeft dat er niets mee te maken?
Daar kan ik niet echt een antwoord op geven. Onderling met Andries Beckers, hebben we al gezegd tegen elkaar dat we totaal niet het idee hebben van concurrenten te zijn van elkaar. Het is gewoon zeer fijn dat metal op verschillende platforms wordt aangeboden, zowel bij Studio Brussel als bij Willy. We kunnen het dus alleen maar zien als iets positief.
Ik heb Slayer op nr 1 gezet dit jaar ? mogen we uw persoonlijke top 3 weten en waarom?
Die verandert wel constant doordat ik veel research doe en zo nu. En bands wat beter leer kennen en zo. Als ik er een bovenaan zou zetten is het toch zeker Gojira. Met het nummer ‘Silvera’. Het verhaal rond die band klopt helemaal, ze denken concepten uit en engageren zich op heel veel vlakken. Het is ook een zeer intelligente band , ik heb een paar dagen geleden een gesprek gehad met Joe Duplantier.
Voor de rest zou ik de lijst ook wat Belgisch willen kleuren. Bands als Oathbreaker en Amenra zijn fantastisch. Maar je hebt ook nog de klassiekers zoals Slayer of Sepultura. Het is gewoon zo moeilijk om een top drie samenstellen. Soms als je erover nadenkt, kun je de dag daarna al vaststellen dat je het toch anders moest doen. Ik zie nu wel dat er opvallend meer Belgisch wordt gestemd, dat vind ik wel plezant om te zien. We springen er op een of ander manier toch uit in onze Belgenlandje, dus ja het mag…
Net zoals jij hopen ook wij op wat meer Belgische bands op die lijst, want potverdorie we hebben genoeg Belgische bands die niet moeten onderdoen voor de grote bands in het buitenland. Als je de lijsten in het verleden kijkt is die Belgische muziek wat pover, of steeds dezelfde namen als Channel Zero (top band uiteraard) heb je daar een verklaring voor?
Het zijn de mensen die stemmen natuurlijk, het is een pure vorm van democratie. Wat maandag gaat gepresenteerd worden, is de keuze van het volk daar kunnen we weinig aan veranderen. Misschien moet dat nog wat meer groeien bij de mensen om meer Belgische metal te kiezen. Maar ook, er zijn nog zoveel klassiekers actief. Om maar een voorbeeld te geven, Metallica. Die staan nog steeds op het podium, en zolang die de scene geen vaarwel hebben gezegd zullen die nog lang vertegenwoordig zijn in die lijst. Het waren ook pioniers, samen met nog andere bands zoals Slayer, Megadeath, Anthrax maar ook Judas Priest of Iron Maiden. Veel van die bands spelen nog live, en dan is het – zelfs voor een topper als Gojira die daardoor toch blijft hangen in een divisie daaronder – om daar tegenop te boksen. En dat is dus ook met de Belgische metal, er zijn enorm veel goede bands en jonge goede bands, die nog wat jaren hebben te gaan. Ik denk dan ook dat het nog gaat groeien, en binnen tien jaar enkele kleppers tussen gaan zitten die dan zullen uitgegroeid tot een gevestigde waarde, het is dus een kwestie van tijd.
Om op een stelling in te pikken, is het niet de verdienste van een band als Metallica dat nu ook bands als Gojira gewoon kunnen aantreden op regulaire festivals als Rock Werchter of zo?
Dat is ook zo, Metallica heeft die weg gemaakt voor het metal genre naar een ruimer publiek. Joe, de zanger van Gojira zei dit trouwens tegen mij, Metallica is zo belangrijk geweest dat ik die gitaar heb opgepikt. En metal ben beginnen maken. Dus ja, bands als Metallica en Slayer hebben zeker de weg vrij gemaakt voor hun potentiele opvolgers. Maar ook voor een band als Channel Zero die in de jaren ’90 plots op die festivals konden staan.
In een interview met Thorium (ook een band die wat mij betreft op die lijst mag staan) kwam naar voor dat België op metal vlak nog steeds een enorme achterstand heeft dan bijvoorbeeld Duitsland of de Scandinavische landen. Wat is je mening over deze stelling?
Een achterstand? Ik vind het goed dat er een soort evolutie is dat er zoveel bands uit uiteenlopende landen aan bod kunnen komen. En daar ben ik de social media dan weer heel dankbaar voor. Neem nu de band Alien Weaponry uit Nieuw-Zeeland. Het is fijn om zulke jonge bands ook hier te zien doorbreken en bijvoorbeeld op Alcatraz te zien staan.
Want Europa wordt, samen met de States, een beetje gezien als de bakermat van de metal. En dan is het grappig dat men vanuit Europees en Noord-Amerikaans standpunt ook naar metal kijkt. Alle bands die hun lyrics en imago dan wat kleur geven door er een stuk van hun cultuur in te steken, krijgen ofwel de reactie ‘Wow, dat is een heel andere soort metal, moeten we zeker naar hier halen’ of hebben anderzijds precies wat tijd nodig om te groeien op de metalliefhebber. Ik vind het hoe dan ook boeiend om te zien hoe levendig en veranderend die metalscene is.
Ik bedoel vooral dat deze bands sowieso op de regionale radio worden gedraaid in die landen, of op grote festivals staan maar hier vallen die Belgische metal toch vaak uit de boot op diezelfde radio?
Ok, je bedoelt dat er daar een breder draagvlak is voor lokale bands, dat kan… Men zegt toch altijd dat je als metalband in Duitsland moet zijn om coole shows te spelen. (haha) Maar ik heb wel het gevoel dat het hier in België zeker aan het veranderen en aan het groeien is.
Een ander fenomeen is dat het voor een Belgische band nog steeds moeilijk is om op Graspop te staan, terwijl een festival als Wacken vol staat met Duitse bands, zijn we te weinig chauvinistisch of ligt het daar niet aan?
Ik heb daar nooit echt bij stil gestaan, er wordt wel door middel van de Red Bull stage erop in gespeeld hoor. En ik denk dus, zoals al wat aangegeven, dat het gewoon een kwestie van tijd is. Binnen tien jaar kunnen de kaarten al helemaal anders liggen. En bands als Evil Invaders of Channel Zero dat zijn bands die sowieso een plek krijgen op Graspop. Maar ook Bulls on Parade, de coverband van Rage Against The Machine . Die worden als Belgisch band beschouwt als Europians best cover band van Rage Against the machine. Die sluiten ook altijd de Metal Dome af. Dus ik denk dat we het , gezien de evolutie, gewoon nog iets meer tijd moeten geven. Er staan veel Belgische bands in de rij om daar te geraken.
Iets anders ik doe veel streamings tegenwoordig, in het metal genre ligt dat precies toch wat moeilijker heb ik de indruk. Of is me iets ontgaan?
Ik heb er toch al verschillende gezien, vandaag (woensdag 31 maart) is er een streaming van Psychonaut op Studio Scampi. , dat wordt uitgezonden via youtube. Maar dat is enkel een voorbeeld. Ook Fleddy Melculy hebben vorig jaar een streaming gedaan. Off the cross hebben vorige week een streaming gedaan, Pothamus heb ik ook gezien. Er waren er dus toch nog een pak. Ik denk als je nog iets meer graaft je er dus zeker wel zult tegen komen. Wat een metal band zou kunnen tegen houden om de live streamen is wellicht de sfeer die er rond hangt, maar ik heb er toch een paar goede kunnen meepikken. Er zijn dus wel degelijk metal bands die dit uitpuren, omdat het nu het enige is dat ze echt kunnen doen zo een live stream. We willen daar ook ons werk van maken, maar niet gewoon in een zaal staan maar op een speciale locatie zoals AmenRa heeft gedaan op Alcatraz vorig jaar. Dus ja, er zijn wel degelijk metal bands die ermee bezig zijn, en een goed concept uitbouwen dat visueel ook aanspreekt. We kunnen ook niet anders, er is geen ander alternatief op het moment. Trouwens studio Brussel heeft speciaal voor de zwaarste lijst een virtuele moshpit voorzien vanaf vrijdag 2 april om 17u! Dat gaat ook nog eens deugd doen.
Wat is , om daar op in te pikken, je mening over dat fenomenen?
Zoals ik het al zei is het nu eenmaal het enige dat we kunnen doen , je moet ook een beetje een hand uitsteken naar uw fans. Je wil op het podium staan en muziek maken, maar de fans kunnen er niet bij zijn. Dan is het de enige manier om je te tonen aan de fans, het is ook fijn al die reacties op facebook te zien zoals bijvoorbeeld uit Peru. Daar wordt ik oprecht blij van, je steekt je ziel in de muziek en dan is dat wel fijn die reacties. We kunnen alleen hopen dat het snel terug anders kan uiteraard.
We zijn nu aanbeland bij deze coronatijden waar we al meer dan een jaar inzitten, hoe heb je als mens en muzikant deze tijden beleefd?
We hebben met Psychonaut een track uitgebracht, en brengen in mei een split uit met Sâver uit Noorwegen. We hebben dus zeker niet stil gezeten, dat is zo een monster track van 16 minuten. Het is alleen een beetje anders, en meer op afstand. Zoals dingen digitaal uitwisselen. Heel weinig persoonlijk contact, dat is zeker een groot gemis. Maar dat ervaart iedere band wel.
Langs de andere kant hoor ik van veel bands om alles wat naast je neer te leggen, zonder enige druk te kunnen werken aan songs. Ik hoorde in een interview met Stefanie van Brutus dat ze het fijn vond dat er voor de nieuwe plaat eens niet zoveel haast achter zit dan bij een andere plaat releasen door deze tijden. Je kunt over alles meer nadenken, zoals de lyrics en dergelijke meer. Het kan dus voor sommige bands, in artistiek zin, positief uitdraaien.
Hoe denk je dat de cultuur en muziek deze tijden zullen overleven?
Dat is een moeilijke vraag, omdat je als individu ook niet echt veel kunt doen dat hangt van de politiek af. Ik vond het alleen spijtig dat de cultuursector helemaal moest sluiten omdat die coronaproof concerten toch op zeer veilige basis werden georganiseerd. Zitten aan een tafel, beperkt publiek, ver genoeg uit elkaar en met mondmasker.. dat was een formule die zeker werkt. Ik hoop dat er veel overleven, maar ik zie ook veel acties. Zoals Antwerp Music City. Het zijn zo veneus dat een onderdeel zijn van de underground cultuur, en zij doen dus acties – we hebben ook met Psychonaut en onze vrienden van Pothamus en L’Itch dat ondersteund, we hebben daar 400 euro kunnen naar storten - het is fijn dat de sector en de bands de handen in elkaar steken om op die manier dat beetje cultuur in leven te kunnen houden. ( meer info: https://antwerpmusiccity.rocks/ )
Ook Brutus bijvoorbeeld hebben een schenking gedaan, dat ging naar Live2020. Het is fijn dat er een grote solidariteit is tussen de artiesten als de veneus die de artiesten een platform geven. Iedereen begrijpt dat dit belangrijk is en blijft, cultuurbeleving. Daarom is het goed dat iedereen zijn bijdrage daaraan wil leveren om de sector te laten overleven. Ik hoop dat het dus snel terugkomt, en enkel aanraden als je een actie ziet passeren om dat aan die organisatie te schenken want het komt de volledige cultuur beleving ten goede. En hopen dat de regering ook een gaatje vind in het budget om die sector, die toch zeer interactief met deze tijden is omgesprongen, te ondersteunen en helpen.
Bedankt , om af te sluiten enkele ‘tips’ hoe mensen best kunnen stemmen?
Ik zou zeggen, laat vooral uw stem niet verloren gaan.. Tips? Omdat de lijst super lang is. Ik heb bijzonder veel respect voor Metallica en Slayer en de groten der aarde. Maar ik zou willen vragen aan de mensen om er iets extreem in te steken zoals Infant Annihilator, Death, Cannibal Corpse of zo. Steek er gerust iets super duister in. Ik hoor heel wat mensen zeggen, er mag ook wat meer Black metal in staan. Ik vind dat cool, dus steek dat er gerust in. Als je dus binnen die drie eentje hebt waar je over twijfelt, steek er iets extreem in.
Bedankt, we zullen de Zwaarste Lijst zeker volgen, en kijken uit naar meer releases van Psychonaut.
Ben Wolf - Ik heb geen schrik om verkeerde beslissingen te maken. Ik wil gewoon carrière maken in de muziek
De Jonge ambitieuze singer-songwriter zat iets meer dan een jaar geleden nog op de schoolbanken, klaar om dokter te worden, hij gaf die carrière bewust op om zich op zijn passie muziek te storten. Een , zeker in deze corona tijden, een hachelijke onderneming. Maar soms moet je de sprong durven wagen, en dat is wat Ben heeft gedaan.
Ondertussen kregen enkele singles feedback op Radio 1, Radio Willy en Duyster! Op 19 maart verschijnt zijn debuut ‘Now You know ‘ op de markt, genoeg reden om Ben enkele vragen te stellen over het hoe en waarom van deze ommezwaai? En ook hoe het is , om in een sceptische land dat België toch is tegenover eigen kweek, ambities uit te stralen. Verder keken we ook naar de toekomstplannen.
Je hebt bewust je studie als dokter opgegeven om je passie te volgen? In deze tijden toch een gewaagde onderneming? Waarom die ommezwaai?
Ik ben iemand die heel toekomstgericht nadenkt, en ik heb inderdaad mijn studie opgegeven en me bewust op dit avontuur gestort omdat ik er in geloof. Voor mij was mijn passie volgen een zeer sterk signaal naar mezelf en de buitenwereld toe. Muziek is voor mij ook therapeutisch, ik kan daar dag en nacht mee bezig zijn. Ik ben gewoon heel zeker van waar ik naartoe wil gaan waardoor ik dit risico gewoon wil nemen. Ik haalde uit mijn studie ook geen voldoening en had niet het gevoel dat ik de juiste richting uit aan het gaan was, wat ook een heel grote rol speelde in mijn beslissing. Soms moet je gewoon die sprong durven wagen, en dat heb ik dus nu gedaan.
In normale omstandigheden ok, maar dit is een zeer onzekere periode toch voor muzikanten en cultuur?
Of het nu corona was of niet, het speelde geen rol in die beslissing. Ik ben daar ook niet echt mee bezig geweest. Ik wilde het gewoon doen. Ik had net voor deze coronatijden songwriting eigenlijk ontdekt. Maar als deze corona er niet was geweest, het had gewoon geen verschil uit gemaakt.
Welke artiesten en muzikanten waren en zijn je grote inspiratiebron?
Daniel Ceasar - Een Canadese R&B /singer-songwriter. Om terug te gaan naar de bron waarom, mijn beste vriendin is vier jaar geleden plotseling gestorven, en Daniel Ceasar zijn muziek was er voor mij in die periode. Hij heeft me ook doen inzien dat muziek vol emoties en therapie zit. Dat muziek dus een soort therapie kan zijn, heeft Daniel Ceasar dus aan het licht gebracht. Qua sound en instrumentele inbreng is Shawn Mendes - ook een Canadese singer-songwriter – zijn self-titled album een grote inspiratie geweest voor mij. En wat gedrevenheid betreft toch Ed Sheeran. Die man is van letterlijk de straat, naar grote festivals en zalen uitverkopen gegaan, in almost no time. Wat muziek schrijven en zo betreft , haal ik echter enkel inspiratie uit mijn eigen leven. Er is dus niet echt een artiest waar ik me naar projecteer eigenlijk.
Er schuilt ook een treurig verhaal achter deze ommezwaai? Vertel eens
Ik heb het al even aangekaart eigenlijk. Mijn beste vriendin is vier jaar geleden plots overleden aan hersenvliesontsteking, dat heeft een enorme impact op mij gehad. Ik studeerde toen nog in Engeland, ik heb daar mijn laatste jaar gestudeerd. De avond toen ik dat telefoontje van mijn vader kreeg dat ze gestorven was, had ik geen emoties. Dat was in totale schok. Ik ben dan de volgende ochtend een vlucht terug naar België genomen. Toen ik thuis in mijn kamer binnen kwam , was het de eerste avond na dat nieuws dat ik echt alleen was, voordien had ik veel vrienden en mede studenten rondom mij. Ik wou wat ik toen voelde gewoon op bepaalde manier vastleggen. Vooral om uit te drukken wat ze voor mij betekende, en nog steeds betekent eigenlijk. Ik heb toen mijn eerste song geschreven. Dat heeft allemaal wel iets extra losgemaakt bij mij, om dus inderdaad die stap te zetten eigenlijk. Veel van de mooiste kunst, komt van de donkerste plekken. Dat is dus bij mij ook zo.
Je debuut kwam mede tot stand door James Lowland (WAYI, Amery). Hoe is die samenwerking ontstaan?
Ik mik bewust heel hoog, dat geef ik toe. Ik ga niet stoppen met geneeskunde om enkel een EP uit te brengen, ik wil daar echt iets mee doen met die passie. Men heeft me gezegd, als je zover wilt geraken , moet je zeker veel geluk hebben, maar ik moet zeggen dat ik nu het grootste deel van dat geluk al heb gehad. James Lowlan is een producer waarmee ik zeer goed bevriend ben. Twee weken voor ik hem de demo stuurde, had hij besloten ‘ik heb een artieste nodig om Internationaal mee te gaan’. Dat is trouwens de volgende stap, internationaal gaan, daar wil ik naartoe. Door het feit dat ik zo ambitieus was, ben ik op zoek gegaan naar bepaalde artiesten of bands die in de lijn liggen van wat ik wil bereiken, en daar hoorde WAYL en Amery sowieso bij. Ik heb het label van die bepaalde artiesten opgezocht en heb hen gewoon een e-mail gestuurd dat ik dit jaar songs wil uitbrengen, en of ze interesse hebben me te helpen. Ik heb hen dus iets doorgestuurd met de vraag of ze ervoor open stonden, omdat ik weet dat ze niet zomaar iemand lukraak aannemen uiteraard. Die eerste songs vielen wat minder goed, maar de tweede reeks bleek toch in goede aarde te vallen bij Lowland, en zo is de bal aan het rollen gegaan. En na een koffie en enkele toffe babbels hebben we besloten om met hem in zee te gaan. Het feit dat iemand die al even lang in de muziek zit, als dat ik leef, me zegt ‘ik geloof in u’ heeft me wel doen beseffen dat dit gaat lukken.
Je bracht ondertussen al enkele mooie singles uit. De singles kregen steun van onder andere Radio 1, Radio Willy en Duyster! Opent dit nu al deuren voor jou of is het hiervoor nog te vroeg?
Dit steun is natuurlijk fantastisch. Of het deuren heeft geopend? Ik denk van wel, moesten we live kunnen spelen , zou er daardoor zeker interesse zijn van promotors uit als je op die radio gedraaid wordt. Het geeft wel opties, maar we moeten nu vooral effe doordoen met wat we bezig zijn om dat doel echt te bereiken, stap per stap.
Ik vind het een EP die snaren raakt; met alle respect zulke artiesten kom je voortdurend tegen. Als je dit product aan mij zou willen verkopen, hoe zou je dat doen? Waarom zou ik deze plaat per se aanschaffen? ?
Een heel interessante vraag. Toen we volop bezig waren met marketing en zo, ben ik op een zin gekomen die me echt vertegenwoordig vind ik ‘’You don’t need to know where i came from, to see where i going’’ Ik heb geen schrik om verkeerde beslissingen te maken , ik weet dat in België ambitieus zijn niet echt wordt gewaardeerd of snel wordt gezien als arrogantie. Ik wil gewoon carrière maken in de muziek. Deze EP is gewoon, ik heb iets ontdekt en ik moet deze weg volgen, daar draait het om. Een soort visitekaartje, om mezelf te tonen aan het publiek. Ook al moet ik nog groeien, ben ik al heel goed aan het groeien. En dat hoor je wel doorheen deze EP eigenlijk. En ook, ik heb al meer dan 100 songs klaar, dus het album dat zal uitkomen is een verderzetting daarvan. Maar deze EP is een mooi beeld van iemand die zijn passie ontdekt, daarom denk ik dat het een perfect “product” is om in huis te halen. Dus, als je mij wilt volgen op mijn reis van zelf-ontwikkeling, als artiest maar ook als persoon, kan je mijn eerste stapjes horen op deze EP.
Je haalt wel iets interessant boven waar ik wil op inpikken: België. Voor een ambitieus artiest is België een moeilijk land om in te leven, omdat Belgen nu eenmaal gewoon sceptisch zijn tegenover eigen kweek.
Belgen hebben een zeer speciale muzieksmaak, als je het vergelijkt met sommige andere regio in de wereld. Er is hier ook een interessante combinatie van verschillende culturen, dat heb je elders ook, maar toch. Maar sceptisch? Inderdaad, het is in België gevaarlijk – bij wijze van spreken – om openlijk ambitieus te zijn. Maar wat wel zo is , als een Belg uitschiet dan schiet hij heel ver uit, dus ook naar het Buitenland. Zoals een artiest als Stromae of zo. Het is een moeilijk drempel om over te stappen, dat maakt het wellicht wel moeilijk. Maar dat betekent ook, eens je die drempel ben over geraakt , bestaat er geen twijfel dat je bent gelanceerd. Dat is dan een voordeel aan als Belgische artiest aan de bak proberen komen.
Je moet zelfs al eerder in het Buitenland zijn doorgebroken eer je hier maar iets van feedback krijgt
Dat klopt wel. Het is pas als er in het Buitenland iets gebeurt, dat men hier je kwaliteit erkent; dat is gewoon zo , daar kunnen we helaas weinig aan doen.
Wat zijn de verwachtingen , welk publiek zou je hier graag mee bereiken?
Ik krijg wel cijfers van wie luistert via spotify, en ik ben wel verrast van de leeftijdscategorie, die ligt hoger dan ik had verwacht. Dat wil misschien ook zeggen dat ik kwaliteit muziek breng. Het wordt serieus genomen. Ik apprecieer dat dus wel. Het oorspronkelijke doel is echter om mijn leeftijdsgenoten te bewijzen dat, ondanks het wel eng is om risico’s te nemen in het leven, het uiteindelijk wel lukt als je durft doorzetten. Bewijzen aan hen dat zij dit ook kunnen, waar een wil is altijd een weg als je jouw droom werkelijkheid wil laten worden. Daarom mik ik ook zo hoog, omdat ik net aan hen wil laten zien dat dit allemaal mogelijk is. Muzikaal zijn het verhalen die je iets bij brengen, een publiek dat daar naar op zoek is wil ik sowieso bereiken; een heel breed publiek dus. Maar vooral dus mijn leeftijdsgenoten om die aan de gang te krijgen.
Een plaat uitbrengen in volle coronatijden? Hoe doe je dat zonder enig perspectief om die live voor te stellen of zo?
Het is gewoon een onderdeel van dit ontwikkelingsproces. Ik heb heel veel motivatie gehaald uit het feit dat er mensen zijn die naar mijn muziek luisteren, daarom wilde ik deze stap zeker zetten. En die EP was de logische volgende stap die er gewoon moest komen nu, ik wilde daar niet mee wachten. Ik heb in november 2019 mijn eerste song geschreven, ondertussen zijn dat al 140 songs, en het was dus gewoon belangrijk om dit nu naar buiten te brengen om mezelf te motiveren om aan het volgende nog harder te werken. Het was dus niet de bedoeling om nu al live te gaan optreden, dat stond nu nog niet op de planning. Dat het nu nog niet kan, vind ik dus minder erg. Ik hoop, tegen dat ik echt ben gelanceerd, het uiteraard wel lukt om op te treden .
Er zijn wel opvallend veel releases in deze tijden
Dat is niet zo onlogisch, bands en artiesten kunnen niet optreden. Velen zitten de hele dag thuis, wat kun je dan doen? muziek maken en componeren.
Zijn er plannen om deze plaat via streaming voor te stellen?
Ik ben niet echt bezig met sociale media en dergelijke, maar het is een cruciaal ding voor een artiest, je moet er eigenlijk bijna aan mee doen om je gezicht te tonen aan een publiek. Ondertussen heb ik al een video gereleaset ; binnenkort komen er wat nieuwe songs van de EP. Concreet ligt er nog niets vast wat live stream betreft. We zijn gewoon intens bezig met nieuwe songs en het samenstellen van het album. Daardoor ben ik met andere dingen bezig dan met filmpjes of zo.
Los daarvan. Hoe sta je tegenover dat concept?
Misschien is dat ook doordat ik niet zo op sociale media zit, maar ik vind gewoon de interactie het face to face contact met je publiek niet te vervangen, dus ja.. helaas is er momenteel die optie niet, dus maken we er het beste van en dan is een streaming wel een goede optie om je te tonen naar een publiek thuis. Persoonlijk zou ik liever in een kamer zitten samen met mensen rondom mij. Langs de andere kant zie ik het wel meer daar naar evolueren, dat digitaal concerten beleven. Het feit dat meer mensen thuis zitten, zorgt ervoor dat ze meer die streamings zullen bekijken en het een soort norm wordt. Hopelijk niet volledig, maar het neigt er wel naartoe. Ik sta daar niet zo positief tegenover, maar het is gewoon noodzakelijk geworden.
Ik moet toegeven, als ik terug optredens kan doen , ga ik gegarandeerd terug buiten hoor
Dat is ook zo, als het weer kan , zullen mensen sowieso terug op straat komen. Een ietwat extreem voorbeeld, maar de pandemie van 1920 had de “Roaring 20s als gevolg”; één groot feest, waar muziek uiteraard ook van te pas komt. Dat zal ook nu het geval zijn.
Over corona wil ik het toch ook even hebben, hoe ga je daar als mens (maar ook muzikant toch) mee om?
Ja, daar hadden we het al even over. Ik denk dat iedereen het moeilijk heeft. Ik heb zelf het geluk gehad, dat ik net voor die Pandemie iets heb gevonden waar ik me volledig kon voor geven. Dat ik opgesloten zit, en me volledig kan en moet focussen op die muziek geeft me persoonlijk wel voldoening eigenlijk. Op dat vlak kan ik zeggen dat ik wat minder getroffen ben dan vele van mensen die het moeilijker hebben in deze situatie.
Jongeren hebben het zeer moeilijk, maar eigenlijk bij voorbaat iedereen. Hoe sta je tegenover die, naar mijn mening vaak absurde, regels?
Ik heb geneeskunde gestudeerd, dus ik ben me heel bewust van het waarom van die regels. Het is nodig om deze pandemie onder controle te krijgen, het is zeer vervelend en soms voelt het wel absurd aan, maar het is dus nodig.
We hebben het er al een beetje over gehad. Hoe denk je persoonlijk dat de cultuursector deze crisis zal overleven?
Dat komt terug, muziek blijft voort leven.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar – in zoverre er plannen kunnen worden gemaakt?
Een full album in elkaar steken, is de volgende stap. Wanneer dat echt gaat gebeuren, mag ik nog niet zeggen, maar voor iemand die nog maar enkele maanden zijn hoofd boven het maaiveld steekt, zal het zeker snel zijn. Ik hou van schrijven dus er komen telkens nieuwe songs bij. Elke week heb ik letterlijk twee songs geschreven. Zorgen dat er een consistente en goede sound is. Om op voort te werken. In tegenstelling tot meeste andere artiesten hebben we bewust gekozen om de EP te droppen midden in de ontwikkelingsfase, die hopelijk nog lang mag duren, want de ontwikkeling gaat sneller en sneller. Dus kortom veel releases in de nabije en verdere toekomst.
Wat zijn je uiteindelijke ambities als muzikant ? Sportpaleizen uitverkopen? Of liever iets kleiner en fijner ? Vertel eens
Dat is een onvermijdelijke bijproduct is van die evolutie. Het is voor mij heel belangrijk. Ik ben zeer futuristisch dus ik kijk ver vooruit, maar ik wil ook graag boeken schrijven over songwriting. Ook dat is een ambitie op zich. Waardoor iedereen die daar wil mee beginnen, een echte leidraad heeft daaraan. Op de lange termijn zou ik graag een academie voor jong talent, in alle creatieve disciplines, willen opstarten om deze jongeren dezelfde kansen te geven die ik momenteel krijg, want ik weet dat ik veel geluk heb om al zo vroeg in deze positie te staan en ik wil zoveel mogelijk andere mensen dezelfde kansen geven. Mijn ultieme ambitie is dus teruggeven aan de community die mij op zo’n korte tijd al zoveel gegeven heeft.
Dank voor dit fijne gesprek, we besteden zeker de nodige aandacht aan je EP en veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen ?
AKI - Mijn grote verwachting? Dat we steeds meer mensen kunnen raken met dit project
Als introductie van het project AKI citeren we even de informatie uit het nieuwsbericht dat we ontvingen: ‘’ Aki is een nieuw jong jazz collectief uit Antwerpen. Onder de naam ‘Aki’ schrijft drumster Anke Verslype haar eigen muziek en brengt ze deze naar buiten met verschillende bezettingen. Voor de nieuwste EP Niobe werkte Anke haar muziek uit samen met Marjolein Vernimmen (harp), Ruben De Maesschalck (Bas) en Willem Heylen (gitaar).Ze speelden in deze bezetting ook op Jazz Middelheim in september 2020. Aan de basis van hun muziek staan ongecompliceerde, sobere melodieën waarvan de grenzen worden verlegd tijdens de improvisatie. Samen creëren ze een unieke sound die je laat meevoeren op een stroom van warmte en melancholie. Aki brengt beeldende jazz die je ongelooflijk nostalgisch kan maken en niet zomaar onberoerd laat. Ze laten een midden tussen filmische landschappen, jazz en minimalisme.’
We hadden hierover een fijn gesprek met Anke Verslype. En uiteraard over verleden, heden en toekomst en het onderwerp van het jaar deze coronatijden; ook de definitie van jazz kwam ook aan bod.
Waar staat AKI voor? Stel jullie zelf eens voor?
AKI is een soort collectief van muzikanten, die door hun inbreng aansluiten bij het concept dat ik voor ogen heb. Daardoor verander ik ook bewust soms van bepaald instrument of line up bezetten, omdat het gewoon fijn is om te weten wat we daar allemaal kunnen mee doen of welke richting ik eventueel kan inslaan daarmee. Of ook wie kan ik daar allemaal mee betrekken, is een interessant gegeven. Het is dus gewoon een soort project dat we hebben opgestart, dat enorm veel richtingen kan uitgaan.
De vraag is dus, ook naar de toekomst toe, kijken wat je met het project kunt doen en wat de mogelijkheden zijn, als ik het goed begrijp?
Het is uiteraard wel de bedoeling dat het herkenbaar blijft als AKI. Alleen dat ik onderling experimenteer wat kunnen we er mee doen, wat kunnen we er extra aan toevoegen, en dat het ergens toch hetzelfde blijft. Dat is dus de onderliggende bedoeling van dit project.
De EP doet een deugddoende innerlijke rust over mij neerdalen, zonder te ‘moeilijk’ te gaan klinken, sober en eenvoudig. Maar ook intens mooi. Je mening
Dat is een fijn compliment om te horen. Dat is ook altijd de bedoeling geweest, als ik muziek schrijf is nooit de bedoeling geweest om moeilijk te gaan klinken, het mag gerust toegankelijk zijn. Hoe meer herkenbaar het kan klinken, hoe gemakkelijker voor de luisteraar om de muziek in zich op te nemen. Het mag ook niet te klef gaan klinken uiteraard. Mede door die improvisatie moet er ook heel wat muzikaliteit inzitten. Die dunne lijn bewandelen tussen herkenbaar en experimentele muziek dus.
Ik heb ook gelezen: ‘’ . Niobe is de naam van een vrouw uit de Griekse Mythologie die in een steen veranderde nadat ze de goden tartte. De muziek op deze EP wil hier ook een verhaal vertellen.’’ Kun je eens wat meer toelichten?
Als de mensen naar de muziek luisteren is het de bedoeling dat de mensen zich daar iets kunnen bij voorstellen, ik wil de muziek zeer fantasieprikkelend maken. Ik vind het leuk als het bij mensen op dat vlak iets teweeg kan brengen, en dat probeer ik dus zeker toe te voegen aan de muziek als ik met iets bezig ben binnen dit project. Niet iedereen hoeft een verhaal te horen, maar het zou fijn zijn als het bepaalde beelden zou kunnen opwekken bij mensen als ze naar deze plaat luisteren. Op dat vlak ben ik dus wat gaan opzoeken op de pc en kwam bij dat verhaal terecht van Niobe, wat een heel interessant gegeven was om iets rond te bouwen.
Wat ik ook zo mooi vind , de nummers sluiten op elkaar aan, het lijkt wel alsof je in een sprookjesachtige wereld terecht komt, maar ondanks die rustige omgeving worden we niet in slaap gewiegd. Je mening
We hebben dat met de muzikanten ook uitgewerkt dat die nummers echt bij elkaar horen eigenlijk, dat was de bedoeling, om een verhaal te vertellen in verschillende hoofstukken. Dus ja het klopt dat de songs perfect op elkaar aansluiten, daar is bewust voor gekozen.
De EP kwam uit in lockdown, deze tijden waarin iedereen het moeilijk heeft waren dus eerder inspirerend? Of is dat wat kort door de bocht?
Voor mij wel eigenlijk, Vorig jaar studeerde ik nog en ondertussen werkte ik ook deeltijds en speelde daarnaast in allerlei projecten. Door het feit dat plots alles stopt, dus met die lockdown, had ik plots enorm veel tijd om aan mijn eigen ding te werken. Dat heeft het realisatie proces wel bespoedigd moet ik toegeven. Dus ja op dat vlak, heeft deze periode dus net door tot een soort rust te komen, voor veel inspiratie gezorgd die er anders door het gejaagde bestaan minder snel zou zijn gekomen.
De inbreng van mondharmonica op de vorige EP , is een instrument dat gerust nog meer op de voorgrond had mogen treden , ook op deze EP, naar mijn mening. Het ,is wel uniek binnen het mooie concept ? Waarom nu niet?
Ruben Van Cauwenberghe is een klasgenoot, en top muzikant. De mondharmonica paste perfect bij de vorige EP. Maar bij deze wilde ik toch een andere sound creëren. Die mondharmonica is een specifieke sound waar ik zeker van hou. Ik wil echter steeds iets anders doen, als ik die mondharmonica er aan toevoeg is het weer een beetje hetzelfde, en dat is de bedoeling niet. Wat ook niet wil zeggen dat we Ruben zijn diensten in de toekomst niet weer zouden gebruiken, als het past bij het idee dat ik dan heb of zo. Ruben is een fantastische kerel en ik hoop zeker met hem nog samen te kunnen werken naar de toekomst toe. Het enige jammere is dat we door de lockdown niet hebben kunnen optreden met de vorige EP en die mondharmonica ook niet live kunnen brengen, we hopen dat met deze EP wel te kunnen doen. Maar wie , weet, ooit komt die mondharmonica dus wel terug.
De vraag is eigenlijk al een beetje beantwoord. Hoe zijn jullie op dat toch wel unieke idee binnen jazz gekomen?
Dat is gekomen toen we veel samen speelden en ik op dat idee kwam om dat gewoon te doen eigenlijk. Dat was ook niet per se ‘het moet mondharmonica zijn. Het is eerder toevallig gegroeid. Ik ben eigenlijk steeds op zoek naar muzikanten die collectief bij elkaar passen, om een bepaalde sound te creëren. En bij die vorige EP paste dat dus perfect.
Het samenspel is ook wondermooi, te horen op ‘Lang geleden’ waar de instrumenten elkaar magisch aanvullen. Waar hebben jullie elkaar gevonden eigenlijk? Je mening
De meeste ken ik gewoon van op het conservatorium. Marjolein zat bijvoorbeeld in de klassieke richting. Ruben en Willem zaten één of twee jaar voor mij. Ik ga gewoon bewust op zoek naar mensen waarvan ik weet, als we gaan samen zitten , gebeurt er daadwerkelijk iets. Dat is voor mij heel belangrijk. Ik denk daarom bewust ook lang na over de mensen die ik ga vragen, omdat ik op zoek ben naar muzikanten die niet zomaar top muzikanten zijn maar binnen wat ik voor ogen heb , eens samengebracht, inderdaad een magie kunnen doen ontstaan zoals je zegt.
De mooie, en sobere hoes sluit perfect aan op de filmische muziek die me doet denken aan weidse landschappen in de natuur of zoiets. Uw zus heeft die hoes gemaakt? Vertel er wat meer over
Soetkin, mijn zus is een fantastische schilder. Je kan haar werken ook zeker opzoeken ;) , - https://www.instagram.com/soetkinverslype/ - op 18 december loopt er ook een expositie met haar werken in Borgerhout. Voor onze vorige hoes hebben we een schilderij gekozen die ze al had gemaakt en ik vond het dan ook logisch dat zij het ontwerp voor de nieuwe hoes zou maken. Ik had haar wat gestuurd in de richting die me leuk leek en voor de rest heb ik haar volledig haar ding laten doen. Haar stijl en kleuren die ze gebruikt, passen perfect bij de muziek vind ik. Hoe dat komt, geen idee, misschien omdat we zussen zijn :) .
Waarom jazz? En wat is volgens u Jazz in deze tijden? Heb je daar een definitie voor ?
Dat is inderdaad een moeilijke vraag. Voor mij is jazz gewoon een perfecte manier waarop ik heel veel vrijheid kan creëren voor mezelf en mijn instrument. Dit kan ook bij andere muziekstijlen, als je daar echt in zit, maar bij jazz gaat me dit gewoon gemakkelijker af. Gewoon die typische improvisatie rond jazz zorgt ervoor dat deze stijl me aanspreekt om die vrijheid waarvan sprake is tot het oneindige te creëren. Zoals een song bijvoorbeeld de ene keer anders kan klinken dan de andere keer, vind ik zeer tof aan de jazz stijl. Dat is ook soms moeilijk, omdat je vaak de neiging krijgt als alles is opgenomen, het plots helemaal anders te gaan doen.
Wat zijn voor jullie de algemene verwachtingen van deze EP die uitkomt?
Ik hoop vooral dat er een publiek voor is, dat er mensen zijn die er mee in aanraking komen. Nu er geen concerten zijn, is het een beetje moeilijker om een publiek te bereiken. Maar ik hoop toch een publiek te vinden voor deze nieuwe EP. Ik hoop dat er nieuwe mensen en muziekliefhebbers ons leren kennen, dat is mijn grote verwachting van deze nieuwe EP. En uiteraard hopelijk in de zomer kunnen spelen, en ons daadwerkelijk tonen aan datzelfde publiek. Nu hebben we enkel op Jazz Middelheim gespeeld in September vorig jaar. En nog een concert in Gent, we hebben dus maar twee keer kunnen spelen. Dus ja.
Live optreden zit er voorlopig nog niet in, zijn er plannen om deze EP ergens via streaming voor te stellen?
We gaan zelf iets doen op tien april rond streaming, om toch iets te kunnen doen rond de release. We gaan, wat dat betreft, het vooral dus zelf wat organiseren en zo, en zien wel wat eruit komt. Maar ja die streaming komt er dus.
Wat is je mening over streaming eigenlijk? Ik heb de laatste maanden bijna elke week er één gevolgd; deze van Sound of Ghent en Flagey zijn zeer geslaagd, het vervangt echter nooit een live concert. Je mening
Het is wel tof dat veel groepen op die manier toch kunnen spelen. En zich tonen aan een publiek thuis, het is beter dan totaal niets. Je hebt er die er echt iets moois van maken, dat is uiteraard heel fijn om te zien. Nu is er wellicht een overaanbod, maar dat is dan ook weer normaal want er is gewoon geen ander perspectief op het moment. Door dat mensen op die manier kunnen blijven kijken, blijft de interesse ook voor de band en de muziek. Dus het is goed dat het er is, het vervangt geen echt optreden uiteraard.
Mis je dan niet de interactie met het publiek?
Dat wel. Ik vind het heel moeilijk als de camera dichtbij komt. Dan ben je bewust van jezelf, en dat is net zo leuk aan een optreden doen , voor een publiek dat je niet echt bewust bent van jezelf. En de ontlading van het applaus en je publiek te zien, is toch ook bijzonder. Met een camera is dat toch heel anders uiteraard.
In deze tijden lijkt netwerken (sociale media en ook die streaming) belangrijk, heeft het dan nog nut om iets op plaat uit te brengen? En waarom?
Voor mij persoonlijk, ik wilde dat wel . We hebben er echt naar toe gewerkt om iets te realiseren, het is ook een kleine editie. Ik was eigenlijk heel blij toen ik die eerder deze week in mijn handen kreeg. Het is toch een ander gevoel dan beluisteren via spotify als je zo iets in handen kunt houden, het is bijvoorbeeld ook in om iets op cassette uit te brengen, dat fysieke spreekt nog steeds veel mensen aan. Ik denk dat er altijd een publiek zal voor zijn, die dus dat fysieke verkiezen boven via iPod of zo naar muziek luisteren of zo.
Kopen jonge mensen nog platen eigenlijk?
Het jonge publiek dat ik ken wel, maar ik zit ook in de muziekwereld en ben omgeven door mensen die daar ook iets mee te maken hebben. Maar er is ook nog een jong ander publiek, zeker.
Om nog even op coronatijden terug te komen, hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zullen overleven?
Ik heb niet het gevoel dat ze het niet gaan overleven. Het zal voor veel mensen in de sector moeilijk zijn, dat wel. Maar vanaf het terug kan , zal er gewoon terug publiek zijn om te gaan kijken, omdat de behoefte naar cultuur beleving er gewoon altijd is geweest en altijd blijft terug komen. Het zal natuurlijk voor veel mensen die het nu financieel moeilijk hebben, niet evident zijn om een ticket te gaan kopen voor een optreden, maar ik zie het niet verdwijnen of zo. We kunnen die lijn doortrekken, dat is niet alleen voor de cultuur sector. Iedereen zit in hetzelfde schuitje. Je hebt er die er wellicht wat beter uitkomen dan anderen, maar iedereen heeft het lastig en zodra alles weer kan, denk ik dat het wel goed komt.. omdat de behoefte tot beleving dus te groot is en blijft.
Wat zijn, in zoverre het kan, de verdere plannen voor dit jaar?
Optreden zodra het kan/mag uiteraard. En zodra deze EP is uitgebracht me toeleggen op een full album schrijven. Ik wilde daarom ook niet lang wachten om deze EP uit te brengen, je moet eerst het ene weg werken om aan het volgende te kunnen beginnen. En die ideeën voor een volgende stap liggen te broeden.
Wat zijn je ambities verder? Is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
Ik denk meer op korte termijn eigenlijk. Zoals de volgende stap dat full album. Ik ben niet zo bezig met ‘dit wil ik bereikt hebben binnen tien jaar’ of zo. Ik hoop uiteraard dat ik altijd muziek ga kunnen blijven maken op een bepaald niveau. Dat is eigenlijk wel mijn voornaamste ambitie. En op die manier steeds meer publiek kunnen bereiken, en meer kunnen creëren. Maar het eerst doel is dus nu aan dat album werken, en zien wat we verder kunnen doen.
Rock Werchter of Sportpaleis uitverkopen? Dat is misschien wat ver gezocht, het is je gegund natuurlijk. Moest je bijvoorbeeld de gelegenheid krijgen om daar op te treden. Zou je dan bij wijze van spreken je ziel verkopen ? Een commerciële plaat uit brengen om dat doel te kunnen bereiken?
Ik zou niet nee zeggen moest ik daar kunnen optreden. Wat een commerciële plaat uitbrengen betreft? Als dat past bij mijn idee om muziek te creëren, waarom niet. Je weet nooit hoe het evolueert in het leven. Kortom, dromen is goed, maar ik vind het gewoon goed om op het moment naar iets toe te werken en daarop voort te borduren. Daarom ook eerder dat korte termijn denken. Je moet ook eerst zien hoe dat album (of nu die EP) wordt ontvangen, voor je die eventuele volgende stap zet. De voornaamste droom is en blijft gewoon muziek kunnen blijven maken, kunnen blijven optreden.
Je had het eerder ook over de interesse om beelden op te wekken, nu we toch over ambities bezig zijn ? geen interesse om muziek te maken voor serie of films?
Dat zou wel leuk zijn, zeker interesse daar ik een film liefhebber ben. Dus als die gelegenheid me wordt aangeboden, zeker. Welke soort films en series heb ik geen idee van, maar de interesse is er zeker. Ik heb wel eens voor animatie film drums gemaakt, vond ik wel leuk om te doen. Dus ja..
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk zien we je spoedig live. Ik ga die streaming zeker volgen, en er een verslag over schrijven
Daemonia Nymphe - It is a struggle working on a new project but it’s such a satisfaction when something is completed that it makes us seek for more inspiration
Daemonia Nymphe’s music for the Shakespearean play ‘Macbeth’ composed in 2016 for the National Theatre of Northern Greece, certainly goes beyond the rest of their works, however their own particular style is still evident throughout the album. One of the compositions that stood out is “Witches’ Lullaby” which, in this new project, serves as an inspiration and a starting point for collaborations with female vocal artists from around the world with whom the band shares the same artistic vision. Japanese Hatis Noit, Spanish Priscilla Hernandez, British Victoria Couper and Rey Yusuf improvise on the same melody creating an artistic piece that captures their unique interpretation of “Witches’ Lullaby”. We wanted to find out more about this special project, as well as this new release, and had a nice conversation with the band about it. Read all about it below:
First of all, tell us a little bit about yourselves; who are Daemonia Nymphe? How did everything start and when
It all started back in 1994 by me and my brother Pantelis, when we decided to give a ‘specific’ stigma of our identity through the remains of our city’s ancient culture. Mythology and art of ancient Greece always fascinated us and the way that it was ‘touched’ by contemporary Greeks was not something that appealed to us, we felt that there was space for something new, this investigating and studying the past became a means of creating something contemporary, an attempt to continue a fascinating culture or even re-create a modern approach from the ashes of it’s past. Of course, through the course of time and while working on various different projects, with artists of different cultures, our inspiration grew more and more, incorporating new elements from various sources.
Does the name 'Daemonia Nymphe' have an underlying meaning?
Daemonia Nymphe means Divine Nymph as ‘Daemon’ (Δαίμων) in ancient Greek means God, deity, divine. We wanted to connect the feminine power with the ancient meaning of the notion of the divine.
What are the highs (and lows) over the years?
Well, I can’t say what the highs and lows are specifically; all I can say is that creating a work of art takes a lot of struggle and pain for its completion. However, it is worth taking the journey (of art), as the experience of life grows longer. The longer the journey is, the better experience you get through the course of your life.
Going back to 1998 and the "Bacchus' dance of the Nymphs", we see clearly the ancient Greek element. Elefsina and Delphi are the most respected sites in Greek territory, as highlighted after the end of the Persian wars. What is your relationship with the ancient Greek religion?
We are interested in the religion in terms of its practice because it defines the artistic aspect of any particular era especially in the West. We wouldn’t inherit these majestic temples and glorious sculptures, stadiums and theatres if there wasn’t an organized religion taking place in ancient times. Then again life would find a way for its miracles so I can’t say that it wouldn’t happen otherwise but it definitely adds up to the whole mosaic of the miracle of art.
Daemonia Nymphe's music for the Shakespearean play 'Macbeth' composed in 2016 for the National Theatre of Northern Greece, certainly goes beyond the rest of their works, however their own particular style is still evident throughout the album? Is this statement correct or is it also a bit simplistic?
Although Daemonia Nymphe are part of our culture as our identity is Greek and thus everything we do is defined by our identity, we occasionally find ways to escape it and move further to other fields. The play ‘Macbeth’ was one of these occasions where we had to position ourselves in the fantastic as well as realistic fields of Scotland, in a tragedy written by William Shakespeare who is widely regarded as the greatest writer in the English language.
In general there are many occult aspects in your music? Right? Or am I wrong?
I would say that we are very much interested in the afterlife and the journey that one has to make until his final destination as it is explored through our “Psychostasia” work: https://www.youtube.com/watch?v=m-dRm8Hx-uI
The reason of this interview is the new album 'Witches' Lullaby', is it some kind of concept album? What can we expect?
Besides, our ‘regular’ albums, we always work on various other projects whether they are side-projects, music for theatre or solo work. In this case we wanted to invite female artists of different cultures to interpret their own lullaby based on our “Witches’ Lullaby” which we composed for the play ‘Macbeth’ thus creating an album of female lullabies from around the world. We are interested in the work that speaks to people from around the world rather than music that would only appeal to a specific ethnic group such as our own.
This EP is actually a collaboration based on an old melody so not a completely new work but a re-work with other artists? Can u tell me more about it?
Yes, as I said before, it is a collection of lullabies sung by female artists, a new side-project that we wanted to work on, as we regularly do, in between the main albums of Daemonia Nymphe. For this project we invited the Japanese vocal artist Hatis Noit, the British/Portuguese singer/musician Victoria Couper, The Spanish singer/songwriter Priscilla Hernández and the British/Cypriot singer/songwriter Rey Yusuf. Evi Stergiou of Daemonia Nymphe participates with her own version of the lullaby.
Let's also talk about this pandemic we are still living in, are there any plans that can't go ahead?
If you mean regarding our work with Daemonia Nymphe, it’s of course the live shows that can’t go ahead at the moment.
I've heard in interviews that these times have been a rest for musicians, where they found strength to write new music. Is it the same for you guys?
Well, I can’t say that it helped us to compose more music as this is something that we do on a regular basis whether we are working on a specific project or just gathering ideas. It definitely helped us to develop our home studio though as it is easier to work at home these days.
When I listen to your music, I long to see it live. Does your music come out even better on stage?
Well, you have to experience that yourself, ,as I can’t speak on behalf of our audience. There are quite a few videos that may help you with your quest though. I would suggest to watch the following: https://www.youtube.com/watch?v=rjjxtDQOn1o
https://www.youtube.com/watch?v=xTM2Zn-9b0c
https://www.youtube.com/watch?v=QGP8h8_uD5M
Playing live is not an option for the time being, not even for the release of your new album. Are there any plans for streaming?
No, not really, we were approached by various festivals but it’s not something that we want to do, at least not at the moment.
What are the further plans for the band actually?
Well, after the release of the “Witches’ Lullaby” EP, I am going to focus on my solo album under my name. We have been working for a long time for the next official Daemonia Nymphe album but it seems that it will take even more time for its completion, as we still haven’t finished composing the work.
Are there still goals or ambitions after all these years? Something you absolutely want to achieve as a band and as a musician?
Well, the journey is always the goal so it is a never-ending experience really. It is a struggle working on a new project but it’s such a satisfaction when something is completed that it makes us seek for more inspiration. Working with other artists, collaborating on different projects is always something that fascinates us.
To conclude, where and how can people buy your merchandiser? please put some links below, and thanks for the nice chat
Well, we are very slow regarding this process as we have always been working with other labels that settled the merchandise for us. It is definitely something that we need to set up soon; for now though people can connect with us via: https://daemonianymphe.bandcamp.com/
All news about the band can be found on our official fb page https://www.facebook.com/DaemoniaNympheOfficial
InHuman - If you made something happen, you want something else. And keep going. That’s an ambition to keep going this way, and keep going in this process …
Anwynn is dead. Long live InHuman! After years of polishing their music, style and performance, the project « Anwynn » has matured into a punching, dark and ambitious new outfit. Furthering the groundwork laid on tracks like « Keratin », « Shrine » and the acclaimed symphonic cover of Machine Head’s « Now I Lay Thee Down », a new direction seemed as natural as it was inevitable. With a new album, featuring fresh lyrical themes, orchestral grandeur and a core more deeply rooted in death metal, flying the same banner as the more folkloristic tunes of the past did not feel quite right. Inspired by the human condition itself, from its moments of utter splendor to its deepest regrets : enter « InHuman ». Both a new beginning, as a continuing inspiration for an exciting future.
The new album was recorded & mixed at Nomad Studio by Julien Huyssens while the vocals were recorded at the Vamacara Studio in France. The album also features magnificent choral contributions by the Ghent University Choir. Virtual Orchestrations were devised by Eerik Maurage. (Bron: https://inhumanmetal.com/ ).
Following the name change, and of course the release of the debut album 'InHuman' and further plans for the future, we had a nice talk with Keyboard player Astrid .
I would like to start with a personal question, who are your great sources of inspiration and influences in music? And to what extent , did they influence you to write and create your own music? Because I found out you influence is also very important in the band and it was in Anwynn?
That is true in a part. For this new album the influence from the other members is also very important. Together with my personal influence I think it come more together then earlier. But from my direction? I listen to a lot things. I listen to progressive metal, Devin Townsend. listen to heavier bands like Machine Head who are one of my favourites Most of us listen to symphonic metal but in very different styles, Eerik who composed our orchestrations is very influenced by Dimmu Borgir, for me it’s more SepticFlesh And I also like pop music like Beyonce en things like that And also film music.
I feel most comfortable in the dark corner of the room, so I prefer to listen to dark music with a macabre touch to it. Do you also have a preference for darkness? And if so, why (or why not?)
Soo you think our music is dark?( haha) If it’s about the more emotional part of darkness, yes I agree. But that also can be joyful music to where people dance, make fun and things. Where is much energy and a lot people jumping , singing the choruses. Mostly it depends on the mood of the day, or the person.
I just think your music is very intensive that’s the kind of darkness I like.
Yes, but you can see this in different ways. If it’s intensive and the emotions come true? I think we did a good job.
InHuman is actually the ‘Anwynn’ project in a sort of new outfit …
Anwynn started a long time ago. In 2010 and there where much lineup changes. But also our music changed together with new members. In the meantime it felt like a complete different time, and also I’m a complete different person. Slowly we release an album and EP. And things like the Folk music was changed together with new members , and also new influence. Soo this ‘InHuman’ concept is a complete different band, in a complete different direction then Anwynn. There are more symphonic influence in this band too give a example . Soo, time after time I felt not only we changed our style, but it was time for changing the name as well. Soo it become a new project, with new name and also a new line up.
Why the name change? And does it mean literally what it says ?
We were moving away from the folk and Keltic lyrics. We were free do anything we want with the music and the lyrics. In fact is rather psychologic and emotional. Soo it’s a metaphor for the evolution we going true. The whole thing is started about what it is to be human, and what too love human. And that’s acutely what we all wanted to say in ‘InHuman’ it says what it means.
In some way you already have answered this question. But. I also read ''a core that is more deeply rooted in death metal, didn't quite feel it was right to fly the same flag as the more Folkloric tunes of the past'' Is there nothing left of that Folkloric, or is that part being looked at from a different 'human' point of view? In other words, how should we view InHuman as a fan?
I just want to say, from the Folk metal we are really going away from that direction. That’s for sure. It’s still one of many influences, but it’s defiantly not how we going to present it right now.
How were the reactions in general to that turnaround?
We were only able to play three times with this new name InHuman. It was much fun, and the reactions where pretty good acutely. A big change, but still the fans where very enthusiast about this new project. Especially with Kelly Thaans who stepped in on vocals alongside Eline for those shows - the dynamic was fun and very well received.
A big change but it still feels like a ‘comfortable part of the dark side of music’ to put it this way. It’s not a big change to me, but just an other change
Agree with that (haha) Sounds fine to me.
Do you get your inspiration from things in daily life, I thought you worked in Psychiatry and are confronted with what is going on with 'people'? Was your job a kind of inspiration for the band name and the music on this debut or am I wrong?
Yes , defiantly. Next to how I think about the health of my patients I sure care about how they feel. And that’ s a big part of the lyrics and a big part of the music.
InHuman will release its debut on 26 February, what are your personal expectations?
Expectations with the whole crisis where we live in? it’s difficult. Because we don’t know what it is when we have a new album in this times. But I try not to think about have any expectations at all. I hope we can play the release dates that are planned in May or something. Is it going to be live shows? Or streaming? Nobody knows, so I not try to have expectations in this times we live in.
Unfortunately, it will be difficult to present that record live, except through streaming. It’s not the same it all, but are there any plans in that direction?
We have thought about it of course, Like you said it’s not the same thing at all Our music is very cinematic, it’s technical something you can only feel when you are there. Not when you see it on a screen or something. Soo, if that’s the only thing we can do. But otherwise we prefer to play it for a crowd of people.
I do streaming concerts all the time these days (because it's the only way to show yourself in this days). How do you personally feel about that concept?
Yes it’s true, it’s the only way to put the band in the picture. We have a gig planned soon in May, we will see how it goes. We really do hope we can just play for a crowd of people, because of that technical reason and what I said before.
Like everyone a little bit, this pandemic we are still living in , has a huge impact on a lot of people. How did you get through these times as a musician (and a human being)?
Some things went good, other things went bad. Defiantly I had to take a break what the band ‘InHuman’ . But it worked out good for me, because I found more time to play piano again, I not always find time for that before. Soo, for me it was a process that could do more things, where I not found time for before.
Were these times that we live in also an inspiration for new music?
No, Because everything was already recorded and mixt before the lockdown. Soo no.
How do you personally think that music and culture (but also other affected sectors such as the hospitality industry) will survive this crisis?
That’ s a difficult question. I think it will be reinventing itself. In the good or bad way, I don’t know. The one thing it would reinventing itself sooner or later, there been changes all the time. The music itself have to reinvent itself anyway, like it always have been. More, maybe this crisis is a trigger for the music industry to reinvent itself, who know. Is it a good thing? I don’t know, maybe it will not as good as it was before. But I think we will survive, just because music always had to reinvent itself, in the past, so it will be like that now to.
What are your future plans for this year, as far as perspectives go of course?
Well the release that coming up, and a punch of release concerts. We not want to focus on online concerts, but maybe we have to focus on it now .. don’t know. But if there is perspectives I do hope we can do some shows with crowd. We sure have plans, but how we going do it I don’t know, but nobody does. But we want to keep making music anyway.
What are your actual ambitions with the band (but also for you as a musician)? Is there something like an end goal?
Honestly I don’t think so. Our goal was to release a album, and that’s going to happen now. Soo we need a other goal, and that’s just a endless evolving process, that keeps going and going. If you made something happen, you want something else. And keep going. That’s a ambition to keep going this way, and keep going in this process.
So, where do you see yourself (and the band) in 10 years then?
Personally I see myself in a bunch of different kinds of music, in different kinds of styles. Metal or not metal. For InHuman I hope we still can make music with the band, and record music. And , like I said, that the process where we step in now keep going on. In the style where we now working in. Soo, always keep make new music and never stop.
Thanks for this nice interview, if you guys doing a streaming contact me and I will write a review about it. I also hope we can see you on stage soon, it can be coronaproof to ?
De componiste/pianiste Eve Beuvens drukt al veel jaar haar stempel op de Belgische jazz. Ze gaat met haar piano met zoveel virtuositeit om, dat je onder hypnose en diepe trance wordt gebracht. Haar optreden op Bell Jazz Fest 2020 is er een voorbeeld van. Het recente optreden op het festival Flagey Piano Days was opnieuw een bijzonder intens , bedwelmend, kortom een intiem piano concert. Een muzikaal avontuur in jazz en klassieke piano kregen we. Voldoende reden om Eve Beuvens wat beter te leren kennen; we telden haar enkele vragen over haar verleden, en keken ook naar de toekomst.
Het verslag van Flagey Piano Days 2021 kun je hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/81002-flagey-piano-days-2021-een-avondje-piano-virtuositeit-op-het-netvlies-gebrand.html
Eve, de reden van dit interview is dat de mensen je nog beter leren kennen, dus laten we terugkeren in de tijd. Hoe is alles begonnen en waarom piano?
Ik ben eigenlijk met contrabas begonnen. Dat was het instrument van mijn vader, die als liefhebber contrabas speelde. Ik wilde dat ook leren spelen maar besefte na een paar maanden dat dit toch een zwaar instrument is, en heb toch twee jaar geprobeerd. Er was ook een piano thuis en begon daar zowat op te tokkelen en vond het als 13 jarige gewoon gemakkelijker om op te spelen, de contrabas weegt vooral zwaar toch. Daardoor ben ik overgestapt op piano omdat ik het gemakkelijker vond dan contrabas.
Je ging in de leer bij de meest diverse muzikanten waaronder Nathalie Loriers en Kris Defoort maar tevens bij John Taylor, John Ruocco en Garrett List. Dat is een hele rits virtuozen; hoe is die samenwerking ontstaan? Vertel gerust over de leerschool
Toen ik met piano begon , was ik direct door jazz aangetrokken. Ik ben in de muziekschool van mijn dorp Auvelais jazz lessen beginnen volgen. Na een paar jaar ben ik naar de lessen van Nathalie Loriers getrokken, ik had toen nog niet het niveau om naar het conservatorium te gaan , dus ben ik naar de universiteit gegaan om filosofie te studeren. Vlak na het behalen van mijn diploma ben ik naar het conservatorium getrokken bij Nathalie Loriers en Diederik Wissels. Kris Defoort was een van de combo leraren in het conservatorium. In mijn laatste jaar ben ik naar Keulen gegaan als Erasmus student, en daar heb ik les gehad van John Taylor.
Je hebt ondertussen een zeer lange weg afgelegd, wat zijn de hoogte- en diepte punten?
Ik ben daar nooit echt mee bezig geweest, ik volg gewoon mijn eigen weg. Ik heb niet de indruk dat ik hoogtepunten of dieptepunten heb in mijn loopbaan. Soms vraagt een project tijd om te rijpen. Iets waar ik zeer blij en fier over ben, is wel de samenwerking met saxofonist Mikael Godée.
Je ging inderdaad het al snel zoeken in de Scandinavische contreien want met de Zweedse saxofonist Mikael Godée vorm je het MEQ. In het Cezariusz Gadzina Quartet speel je een bepalende rol. Hoe is die samenwerking ontstaan en hoe is het je bevallen?
Die samenwerking is eigenlijk louter toevallig ontstaan. Mikael Godée was hier in België om op te treden , hij kwam ook regelmatig naar ons land omdat zijn dochter in België woont. Hij was gewoon aan het kijken wat er op het programma stond in Brussel en kwam een flyer tegen van een optreden van mij. Hij was eigenlijk ook op zoek naar samenwerkingen met Belgische muzikanten, en hij heeft me achteraf via Myspace gecontacteerd. Toen ik op dat platform naar zijn muziek luisterde, was ik heel onder de indruk van zijn muziek, ik heb altijd een voorliefde gehad voor de Europese jazz. Componisten als Bobo Stenson, Jan Garbarek, Lars Danielsson spreken me dan ook enorm aan
Je debuut-cd ‘Noordzee’ verscheen in 2009. Heeft dat bepaalde deuren geopend voor jou? Hoe waren de algemene reacties
De reacties waren heel positief, ik heb een Jazz Lab tour gehad in die periode, en heb ook op Gaume Jazz festival gespeeld in 2009. In de zaal zaten enkele organisatoren uit Duitsland en dergelijke meer. En dat was meteen mijn eerste kennismaking met de Buitenlandse jazz podia.
Dat was een toffe tijd, en een springplank. Maar dat is deze periode nog steeds
Om in te pikken op Gaume Jazz festival. In 2014 kreeg je tijdens het Gaume Jazz festival carte blanche. Het concrete resultaat verscheen onder de titel ‘Heptatomic’. Met in je groep Laurent Blondiau, Grégoire Tirtiaux, Sylvain Debaisieux, Benjamin Sauzereau, Manolo Cabras en je broer Lionel , kon je rekenen op improvisatie en op topmuzikanten uit de Belgische jazz. Kunnen we daar spreken van de grootste mijlpaal in je carrière? Of is dat wat kort door de bocht?
Ik wou al lang voor een breder publiek schrijven. Wat heel boeiend is als componist en arrangeur om daarin je grenzen te verleggen, dat was sowieso mijn bedoeling. Voor deze mensen schrijven is op zich al zeer interessant, omdat alles perfect klinkt. Het fijne aan die groep was de zoektocht tussen vrije improvisatie en geschreven arrangement. Ook het mengen van toch wel uiteenlopende persoonlijkheden was iets fijn om te doen. Ja, dit was zeker een bijzonder leerzaam en fijn project. Ik heb er heel veel uit geleerd, en ook een groep leiden van zeven mensen. Een leerschool op zich dus. Ik heb dat project vier jaar geleid en er eigenlijk, mede na het uitbrengen van een plaat, er alles uitgehaald wat er uit te halen was. Een tweede plaat had me gewoon teveel energie gevraagd.
Heb je daardoor een groter publiek kunnen bereiken of was dat voordien ook al?
Ik denk dat het voor het publiek zeer integrerend was om plots zo een grote groep voor zich te zien.
Een vraag die ik veel stel tegenwoordig aan jazz muzikanten, waarom jazz? Wat is voor jou zo bijzonder aan jazz?
(haha) inderdaad een moeilijke vraag eigenlijk. Jazz bestaat een groot deel aan improvisatie, dat vind ik zo mooi aan het genre. Vooral dat je binnen deze stijl de vrijheid hebt om muziek anders te kunnen doen klinken dan het zou moeten zijn, dus dat oneindig daarmee kunnen improviseren. Dat is wat Jazz voor mij betekenisvol maakt. Niet dat het bij andere muziekstijlen niet zo is, zoals pop muziek. Maar soms als ik naar Arthur Rubinstein die de ‘Nocturen’ van Chopin speelt , heb ik ook bijna de indruk dat ik naar jazz zit te luisteren, Het naturel en spontane vind je daar ook dus.
Ik heb je helaas nog niet echt live gezien, maar de twee streamings waren voor mij een muzikaal avontuur in jazz en klassieke piano. Hoe denk je daar zelf over? Over die link tussen klassiek en jazz
Ik heb niet zoveel klassiek gespeeld of geluisterd, wel heel veel naar jazz. Binnen de harmonie van mijn muziek, ben ik steeds op zoek naar een vorm dubbelzinnigheid , heel bewust eigenlijk. Ik vind het gewoon niet fijn als het te evident is. Om het te proberen uit te leggen zou ik zeggen dat in het leven zijn er veel ambivalente dingen, ik vond mooi als de muziek dat aspect van het leven afschildert. Maar het mag ook niet te moeilijk gaan worden ook, vandaar dus die link tussen klassiek en jazz. Ik heb de indruk dat ik Impressionistische jazz breng.
Wat me vooral opvalt als ik je zie spelen, en dat zie je door die camera’s nu beter, is die expressie in je gezicht, je straalt enorm veel emotie uit en het lijkt alsof die piano een onderdeel van jezelf wordt, dat kom ik zelden tegen. Een andere voorbeeld is Bram De Looze. Je mening graag
Als ik naar mezelf kijken in die streaming concerten zou ik liever iets minder expressieve gezichtsuitdrukkingen hebben op dat podium. Het is gewoon als ik muziek speel, wil gewoon ondergedompeld worden in de klanken die ik uit mijn instrument haal, en ja dan komen die gezichtsuitdrukkingen onbewust boven drijven. Ik probeer ook zo weinig mogelijk erbij na te denken, en te voelen wat moet nu komen.
Ik vind dat vooral zeer positief, zeker niet mee stoppen hoor!
Iets wat me toch ook bezighoud … Er zijn enkele pianisten die ik onder ‘wereldcategorie’ reken als Bram De Looze , jou en Alex Koo. Denk je niet, moesten jullie Amerikanen zijn , dat jullie veel meer succes zouden hebben? Is de Belgische markt te klein of wat loopt hier ‘verkeerd ? Of zie je dat niet zo?
Ik denk dat het voor iedereen, ook voor die Amerikaan, moeilijk is om naar een ruim publiek door te breken. Omdat er gewoon zoveel muzikanten zijn. Dat heeft dus niet persé iets te maken met nationaliteit. Wat maakt dat iemand wel doorbreekt? Dat is als je, zoals we eerder aangaven, de juiste personen op de juiste moment kunt ontmoeten . Dat heeft uiteraard met talent te maken, maar je hebt even goed talentvolle topmuzikanten als Erik Vermeulen, dat is echt absolute wereld top wat mij betreft. Die voorlopig enkel hier bekend is. Maar ik denk dat nationaliteit daar weinig mee te maken heeft.
Zoals we aangaven, echt live optreden is er nog steeds niet in, hoe voelt het om voor een lege zaal op te treden?
Ik was eigenlijk zo blij dat ik terug een doel had om naartoe te werken, dat optreden dus. Waardoor ik daar niet zo bij stil stond. Het moment vlak voor je begint aan zo een optreden voelt het wel wat onwennig aan zo zonder publiek. Op dat moment mis je natuurlijk die interactie met je publiek eigenlijk. Je moet daardoor wat meer in jezelf gaan graven, om de juiste vibe te vinden maar eens dat lukt vallen alle puzzelstukken op hun plaats. Je speelt om te delen, dat gebeurt door streaming niet op het moment zelf, maar je weet dat er een publiek kijkt. Dus zet je je daar gemakkelijk over. Ik bekijk het als een hele ervaring, minder leuk dan voor een publiek, maar zeker nog steeds leuk om te doen.
Hoe sta je tegenover die streaming als alternatief? Of toch maar liever live voor een publiek?
Ik hoop dat het bij dat voorlopig blijft die streaming. Dat we niet in een situatie terecht komen waarbij alles per se moet gefilmd worden of zo. Als voorlopige oplossing vind ik het als muzikant heel leuk, om je op die wijze toch te kunnen tonen aan een publiek. Ik heb naar streaming concerten gekeken, vond het wel tof maar je wordt toch minder diep geraakt dan dat je zelf in de zaal zou zitten. Maar wat wel belangrijk is in beweging blijven, en dat kan dan weer wel door via streaming je muziek naar voor te brengen. Zowel als muzikant, maar ook als muziek fan. Dat alles blijft draaien.
Deze coronatijden raken iedereen. Hoe heb je zelf die periode ‘overleefd’, ik hoor van sommige muzikanten dat het hen zelfs tot een zekere rust bracht waardoor ze meer gingen componeren en zo, dat ze meer tijd hadden daarvoor. Vertel maar
Ik maak me natuurlijk zorgen in de gezondheid van de mensen en de maatschappij rondom me heen. Maar langs de andere kant heb ik toch ook genoten van die rust die op me afkwam door deze tijden. Ik heb tijdens de eerste lockdown mijn volgende plaat opgenomen, een solo album. Die tijd heb ik dus benut om nieuwe songs te schrijven. Na de zomer vond ik het iets moeilijker, maar in de herfst terug beginnen componeren. Het is een beetje in ups en downs. Maar op creatief vlak was dit zeker geen slecht jaar, eerlijk gezegd.
Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en dergelijke deze crisis zal overleven?
Persoonlijk denk ik, als het terug opstart, dat het wel leuk zal zijn en je financiële steun krijgt. Maar zodra alles goed draait zal cultuur helaas het eerste zijn waar men zal op gaan besparen, dat is altijd zo geweest. Maar misschien dat nu, door de crisis en hoe o.a. de cultuur sector daar toch interactief is mee om gesprongen, dat mensen meer dan ooit beseffen hoe belangrijk cultuur is voor iedereen. En als mensen beseffen, na al dat gemis, hoe belangrijk het is dat men wat meer begrip opbrengt voor cultuur dan voorheen. Laat het ons hopen.
Eve, je gaf aan dat er een nieuwe release aankomt? Maar wat zijn de verdere plannen? Vertel wat meer over de nabije toekomst
Ik ben in de herfst een nieuw trio opgestart met Lynn Cassiers en Lennart Heyndels Piano, zang en contrabas. We hebben daarmee als iets klaar, en gaan dat brengen op 20 april via streaming: https://www.facebook.com/events/133203308466165/
Verder nog een streaming concert op 27 maart in Leuven op Leuven Jazz: https://www.leuvenjazz.be/en/programme/detail/eve-beuvens-solo
Voor de rest van dit seizoen staat de agenda dus eigenlijk leeg (haha) Misschien een paar festivals, zoals vorige zomer (coronaproof) maar het is dus allemaal koffiedik kijken.
Om af te sluiten, wat zijn je verdere ambities als muzikant, doelstellingen de je absoluut wil bereiken? Of ben je daar niet bewust mee bezig?
Zoals ik al zei, ik volg gewoon mijn weg. Ik bekijk alles heel bewust , dag per dag, maand per maand, jaar per jaar. Ik kijk ook niet te ver vooruit. Nu op het moment ga ik gewoon zoveel mogelijk spelen met mijn solo project en het trio. En dan zien we wel verder, ik probeer gewoon elke dag een betere pianist te worden. Blijven evolueren in mijn kunnen.
Pics homepag @Philippe Lambert
Dank voor dit fijne gesprek, en hopelijk zien we je snel live (voor publiek) en uiteraard veel succes in alles wat je nog doet.
Kunstorganisatie KAOS - Mike Michiels (KAOS) en Korneel Muylle - Ambitie? - Met KAOS blijven verder werken aan residenties en andere kunstprojecten; het stigma van mensen met een psychische kwetsbaarheid wegwerken
De Belgische vzw KAOS is één van drie partners van de 'Introspection Music Experience', een internationaal muziekproject ondersteund door het Creative Europe programma van de Europese Unie, rond het thema psychische kwetsbaarheid.
De bedoeling was een album met zestien nummers uit te brengen, gevolgd door een internationale toer van concerten in België, Griekenland en Spanje. Voor België werden Korneel Muylle, Chloë Nols en KRANKLAND geselecteerd uit vijftig inzendingen. Op 25 februari gaat een online optreden Introspection Music Experience vanuit Museum Dr Guislain, Gent door
Meer informatie
https://soundofghent.be/event/soundofghent/introspection-music-experience/login
Facebook event https://www.facebook.com/events/248321093496824/
Wij hadden hieromtrent een fijn gesprek met Mike Michiels (KAOS) en Korneel Muylle.
Laten we met de deur in huis vallen, wat houdt dit project in?
Mike Michiels: KAOS, de organisatie waar ik voor werk als coördinator, behartigt het Belgische luik van het Europese Introspection Music Experience project. In het kort: KAOS is een organisatie uit Brussel die projecten doet met kunstenaars die al dan niet een psychische kwetsbaarheid hebben. Vanuit hun werk bekijken we hoe we kunnen samenwerken. Dat kan door middel van tentoonstellingen, dat was de eerste insteek toen we in 2011 van start gingen, maar soms ook via concerten en dergelijke. We werken vanuit een gedeeld atelier. Het doel is ontmoetingen op te zetten tussen mensen met en zonder psychische kwetsbaarheid. ‘Introspection Music Experience’ is een Europees project, ondersteund door het Creatieve Europe programma van de Europese commissie, samen met Intras (Spanje) en EDRA (Griekenland). Er was oorspronkelijk ook een Britse partner maar die is er omwille van Brexit uitgestapt. Oorspronkelijk was het de bedoeling jonge muzikanten samen te brengen met mensen met een psychische kwetsbaarheid en die als songwriter te laten deelnemen. Wij hebben gekozen om muzikanten uit te nodigen die zowel muziek schrijven, maken en uitvoeren. Dankzij een open call via VI.BE hebben we daar vijftig reacties op gekregen, waarna we drie muzikanten selecteerden : Korneel Muylle van de band Slow Lee, Chloë Nols en KRANKLAND. Vorig jaar zijn zij in februari nog naar Valladolid in Spanje geweest waar ze alle andere muzikanten van Griekenland en Spanje hebben ontmoet, workshops hebben gevolgd en jam sessies hebben gedaan.
Dat project is dus eigenlijk al voor de corona gestart, of heb ik het mis?
Mike: Dit project is inderdaad al langer bezig. Eind 2018 zijn we gestart met de samenwerking met de partnerorganisaties. In 2019 hebben we alles voorbereid en de open call gelanceerd op VI.BE. Thomas Werbrouck (KRANKLAND) is eind 2019 bij ons in residentie geweest en die heeft toen concreet met een aantal mensen samengewerkt en opnames gemaakt. Chloë en Korneel deden dat ook, maar dan in 2020.
Korneel Muylle: Ik had mooie plannen en vooruitzichten toen ik in november 2019 instapte in het project. Het plan was om verschillende residenties te doen in maart, april en mei 2020. Zonder alle beperkingen van de lockdown. Maar dat draaide, zoals iedereen weet, geheel anders uit.
Ik heb de (online) KAOS Talk (=gespreksavonden die georganiseerd worden in het kader van alle residenties bij KAOS) die jij mee organiseerde (19/02/2021) helaas niet volledig kunnen volgen; kun je misschien in het kort eens vertellen waar het over ging?
Korneel: Die avond stond in het teken van de vraag of er een link is tussen psychische kwetsbaarheid en creativiteit. Mensen met verschillende achtergronden kwamen hun kennis en ervaringen delen. Die link is er zeker! Maar in hoofde van veel mensen en media leeft nog altijd een soort van minachting of clichématig idee t.o.v. kunstenaars of creatieveling met een psychische kwetsbaarheid. We spraken vroeger en nu soms nog over insider en outsider kunst of over ArtBrut. Die opsplitsing en die manier van in hokjes denken, is passé en absoluut niet nodig!
Muziek creëren met als thema's stigma en psychische kwetsbaarheid en alzo de dialoog hierover aan te zwengelen is de belangrijkste reden van dit project, lees ik. Welke impact hopen jullie dat het project zal hebben?
Korneel: In deze bijzondere tijden is het voor de culturele sector sowieso moeilijk om zich te tonen aan het publiek. Het is ook moeilijk om repetities in te plannen of op te nemen in de studio. Ook duidt de huidige periode aan hoe kwetsbaar mensen zijn. En hoe hard ze nood hebben aan steun. Er is niet iets als mensen zonder kwetsbaarheden, dus dit project kan zeker een soort impact hebben op deze mensen.
Kunnen we dan stellen, dat dit project op de juiste plaats en het juiste moment komt eigenlijk? Of is dat te ver gezocht.
Mike: Op de juiste plaats en het juiste moment: dat wil ik toch wat nuanceren. We zijn met KAOS actief sinds 2011. Het is niet iets nieuws voor ons. Laat dit toch duidelijk zijn. Als we bijvoorbeeld in contact komen met mensen met een psychotische kwetsbaarheid stellen we toch vast dat er veel mensen zijn die daar al veel langer mee kampen. Dat is niet veranderd door corona, of zo. Er is in deze tijden wellicht wel een grotere gevoeligheid, dat weet ik niet precies. Uiteraard heeft deze periode wel een invloed op sectoren als cultuur en horeca of zo. Maar wat ons project betreft hebben we dit al voor de ganse corona periode uitgetekend. Het Introspection Music Experience project is geen nieuw gegeven dat een specifieke link heeft met corona. Het is wel zo dat alles anders is verlopen dan gepland. Zowel de residenties zelf, de mogelijkheden qua ontmoetingen en het opnameproces voor de muzikanten. Het echte live gegeven hebben we moeten annuleren. De geplande live concerten en de KAOS talk zijn uiteindelijk een digitaal verhaal geworden via online streams.
Hoe belangrijk is muziek op zich voor jullie in deze tijden?
Korneel: Ik voel mijzelf verstrengeld met muziek. Naar muziek luisteren of zelf muziek schrijven, is even belangrijk voor me. Ik zou niet weten hoe ik me zou voelen als ik niet bezig kan zijn met gitaar spelen, zingen en schrijven. Het is een uitlaatklep en het geeft zin aan mijn leven. Nu we amper kunnen repeteren en er geen optredens mogelijk zijn, hunker ik naar die warme momenten waarbij we samen met andere muzikanten en het publiek kunnen opgaan in magische muziek.
Mike: Ik denk dat we daar geen onderscheid mogen maken tussen mensen met of zonder een psychische kwetsbaarheid. In deze vreemde tijden kan muziek wel mensen helpen die eenzaam zijn, om zo gezelschap te vinden daarin. Maar eigenlijk is muziek gewoon altijd belangrijk. Met of zonder een corona crisis.
Deze corona heeft jullie wel verplicht anders te werk te gaan. Vertel er eens wat meer over?
Korneel: Het was enig gepruts met mondmaskers in de studio en het organische aspect van muziek creëren was soms wat zoek. We konden niet allemaal tegelijkertijd in de studio aanwezig zijn. Zo te werk gaan, was niet evident. Maar uit respect voor elkaar en de regels hadden we geen andere keuze dan deze restricties te respecteren.
Wat is volgens jullie de maatschappelijke impact op de cultuur in deze coronatijden?
Korneel: Ik denk dat veel muzikanten en mensen die in de cultuursector werken zich afgesneden voelen van hun eigen muzikale universum. Er is een groot gemis. Veel gevloek ook. De verschraling van de maatschappij door enkel economische belangen te laten primeren is wederom een feit. De veelzijdigheid die elke individu in zicht heeft, krijgt een plaats door een song, een creatie, een theaterstuk, een gedicht of wat dan ook. Creatieve mensen moeten echter ook hun kinderen eten geven en de huur betalen. Velen zitten in de penarie of hebben een andere job moet zoeken. De verrijking van het leven gaat hier onder lijden. De gages en budgetten waren al niet vet, en zo te horen worden die nog kleiner… . Hopelijk wordt de cultuursector gereanimeerd en opgewaardeerd.
De cijfers van de geestelijke gezondheid zijn naar mijn mening een taboe geworden, je leest er weinig over, tenzij in de kantlijn of zo.. maar ze stijgen wel enorm. Klopt dat?
Mike: Over de cijfers zelf kan ik geen uitspraken doen, omdat ik dat niet weet. We vangen wel signalen op uiteraard. Die stelling lijkt wel te kloppen als ik spreek vanuit de plek waar we gevestigd zijn. Langs de ene kant zijn er mensen die net nu meer ontspannen in het leven staan, door deze crisis. Omdat ze zich nu even kunnen terugtrekken. Door meer geïsoleerd te zitten, valt er soms een druk weg. Anderzijds zijn er anderen -die komen nu meer en meer om de hoek kijken- die altijd wel nood hebben aan net dat sociaal contact en het nu door die maatregelen veel moeilijker hebben. Maar los daarvan zijn er altijd wachtlijsten, dat was ook al zo voor corona. Het gaat eigenlijk meer om de juiste zorg. Mensen die het voordien al psychisch moeilijk hadden, zitten door deze periode nog dieper in de put. Het is nog duidelijker geworden dat ze het moeilijk hebben. Het is te hopen dat dit na deze vreemde corona tijden toch ook opgepikt wordt, dat het probleem er al was. En dus niet voorbij is na de corona crisis. Maar dat is dus niet de insteek waaruit we werken. Met KAOS en het IME project werken we op vooroordelen en het stigma waar mensen met een psychische kwetsbaarheid mee geconfronteerd worden. We doen dit vanuit kunst. Door mensen met en zonder psychische problemen samen te brengen.
Ik had ook een vraag specifiek voor Korneel over de songkeuze. Spreek je – wat de teksten betreft – vanuit een persoonlijke ervaring? En is dat bij de andere ook zo?
Korneel: Ik heb geprobeerd het stigma te ontkrachten. Mijn ene song “Holding The Line” gaat over het idee dat we als mens sterk moeten zijn en overeind dienen te blijven ondanks het feit dat het soms allemaal te veel wordt. Met dat nummer nodig ik alle mensen uit om ook hun minder leuke emoties te tonen en te vertellen. Ik ben zelf hoog sensitief en ervaar nog altijd drempels als ik mij iets minder voel om daarover te praten. Laten we beginnen met eerlijk te antwoorden als mensen vragen hoe het gaat. Zeg dan hoe je je echt voelt. We kunnen ons niet altijd even sterk voelen. Dat is een misvatting waar de ene persoon al meer onder lijdt dan de andere.
Het andere nummer “Hello Jesus” gaat over iemand met een psychose die denkt dat hij Jezus is. In een song vergroot ik natuurlijk alles wat uit, zoals de meeste songwriters neem ik aan, Het refrein - “Oh, take your helmet off, put your baseballbatt aside and let the fear just go away - probeert een karikatuur te maken van een man die denkt dat we schrik moeten hebben en ons maar beter wapenen tegen mensen met een psychose. Dat is een misvatting die ongelukkig uitgedragen door vele mensen en media.
De reden van dit interview is de organisatie van het streaming optreden op 25/02. Waar mogen we ons aan verwachten?
Mike: Om die vraag te beantwoorden raad ik aan om gewoon te kijken (haha). Het is ook gratis. Wat we geprobeerd hebben, nu we niet live kunnen spelen, is om een interessante locatie te hebben. In dit geval is dat Museum Dr. Guislain in Gent. Een prachtige locatie. De optredens zijn vanuit de expo zalen, tussen de werken die daar staan. Chloë treedt op met haar pianist, Korneel zou normaal met zijn band optreden maar dat ging nu niet. En KRANKLAND (thomas) maakt gebruik van cassettes en samples waarbij elke cassette een persoon voorstelt waarmee hij opnames maakte die hij in zijn songs verwerkt heeft. Er worden tussendoor ook interviews gedaan..
Videoclip KRANKLAND: 'Esperance #1' https://youtu.be/yGXsUY1INBw
Videoclip Chloë Nols: 'Sky High' https://youtu.be/tB1m9yq32Kw
Videoclip Korneel Muylle 'Hello Jesus' https://youtu.be/XY1q1HAr3Sg
Lyric videos:
https://youtu.be/hcwFhh_ZVO8 / KRANKLAND - 'Sulekho #2'
https://youtu.be/Ua4Zl7DSYI8 / Chloë Nols - 'Cassandra'
https://youtu.be/r2ceYHLNgfo / Korneel Muylle - 'Holding The Line'
Wat ‘streaming’ betreft, ik doe de laatste tijd er veel: er staat steeds ‘live streaming’, al krijg ik dus de indruk, aangezien je ook zegt ‘Montage’, dat van ‘live’ niet veel sprake is.
Mike: Daarom noemen we het ook een streaming en geen live streaming. Wat wel live was, waren de drie KAOS Talks vanuit Museum Dr. Guislain. We zijn ook een kleine organisatie, en het is moeilijk om die dingen echt live te doen. De podiumwissels na de optredens van de verschillende artiesten zijn praktisch gezien al moeilijk bijvoorbeeld.
Wat hopen jullie hiermee te bereiken? Of beter nog: wie?
Korneel: Iedereen en in het bijzonder mensen die de stigma’s als voor waar aannemen. Ik denk dat het een deel is van onze cultuur en manier van denken. Net zoals velen bang zijn van spinnen of het donker. Als we de zaken bespreekbaar maken, hoop ik dat mensen reflecteren over hun eigen denken.
Heeft dat eigenlijk nog zin? Wordt dat echt bekeken? Is het niet beter gewoon te wachten tot echt optreden weer kan? Je mening over Streaming graag
Mike: het is voorlopig dit of stilstaan, vrees ik. Zelf heb ik wel enkele malen een (betaald) online concert gevolgd. Dat is op een bepaalde manier vreemd maar het is toch ook fijn om te merken dat er op dat moment nog andere mensen genieten van een stream en er toch een soort spanning in de lucht hangt als alles gaat beginnen. Maar het is natuurlijk in de verste verte niet te vergelijken met het echte werk.
Laten we het hebben over de toekomst. Zijn er nog andere plannen?
Mike: Het was de bedoeling om na deze Belgische editie met alle muzikanten van het project via een Europese tour met in Valladolid, Athene en Brussel te passeren. Maar dat gaat dus niet. We hebben bekeken of we het konden uitstellen maar dat lijkt ook niet realistisch. Concreet kunnen we er nog niet veel over zeggen maar we zijn aan het bekijken of we ook iets online kunnen doen. Normaal gezien komt dat nog voor de zomer. Er is ook een documentaire gemaakt rond het proces. Hoe alles is gelopen. In het geval van het Belgische luik van het IME project zijn dat interviews en de voorbereidingen van het optreden zelf. Tenslotte komt er ook een e-book met het oog op het reproduceren van het project door andere organisaties. Met mogelijk een ander ‘doelpubliek’.
Wat zijn de verdere ambities van KAOS, Mike? En als muzikant, Korneel? Is er iets als een ‘’einddoel’ , of zijn jullie daar niet mee bezig?
Mike: Met KAOS blijven we verder werken aan residenties en andere kunstprojecten in verschillende disciplines maar steeds met de link naar het stigma ten opzichte van mensen met een psychische kwetsbaarheid. Ontmoeting blijven opzetten om van daaruit iets aan de beeldvorming te doen. We gaan zeker ook exploreren hoe we de online component in onze werking kunnen integreren omdat we merken dat we op deze manier toch ook andere mensen kunnen bereiken die anders moeilijker tot bij onze projecten geraken.
Korneel: Ik vond het zeer leuk om muziek te mogen maken voor zo’n mooi project. Het was wel een uitdaging omdat ik het stigma wil ontkrachten en niet bekrachtigen. Door aan het project deel te nemen, besef ik hoe ongenuanceerd onze blik op de wereld soms is. Ik ben er nog altijd niet echt uit hoe we het stigma uit de wereld kunnen bannen en of ik zelf wel vrij ben van stigmatiseren. Deze reflectie en ervaring neem ik dan ook mee als muzikant naar andere thema’s en zaken waarover ik songs zal schrijven. Dat wil ik ook uitdragen op het podium. Met Slow Lee wil ik nog meer songs maken, maar nummers schrijven kan ik niet vastpinnen op één missie of visie. Zoals veel muzikanten het reeds stelden: “muziek is als kakken en daar heb je niet in te kiezen.” Mooie songs maken en magische momenten proberen te vatten op een podium, in een repetitieruimte of in een opnamestudio. Daar draait het om. De energie ervaren van een nieuwe song of een magisch optreden: daar kan niet veel tegen op.
Bedankt voor het fijne gesprek.. hopelijk kunnen we dit binnenkort toch eens face to face voeren tussen pot en pint.
Nederlands 
Français 
