Inside Jazz - Jens Tytgat - Met de mensen met wie ik samenwerk, samen kunnen blijven groeien; blijven kunnen doen voor een nog heel lange tijd, dat is het voornaamste doel op zich
Jazz leeft in ons land, er is een ware scene ontstaan rond die stijl. Jazz is geëvolueerd naar een groot publiek toe. Veel organisaties hebben gezorgd dat dit genre in de schijnwerpers is komen te staan. Eén daarvan is Inside Jazz , die al sinds 2006 veel top muzikanten onder zijn vleugels heeft genomen, o.m. Bram De Looze, Teun Verbruggen, Julien Tassin, Naima Joris, Lara Rosseel en nog zoveel andere.
Check ze gerust uit op de website
https://www.insidejazz.be/
In kader van ‘De Week van de Belgische Muziek’, van 8 februari tot 14 februari, organiseert Inside Jazz streaming concerten, die te volgen zijn via facebook. Belgische jazz parels worden in de kijker geplaatst.
We hadden een lang en fijn gesprek met bezieler Jens Tytgat. Het werd een leuke ontbijt babbel in een ZOOM gesprek , waarbij de koffie en de koffiekoeken helaas ontbraken. Het was een intens gesprek , dat bleef overeind staan. We kregen ook een primeurtje van één van hun grote beloftes voor 2021, Naima Joris. Ook daarover lees je meer in dit artikel.
Voor onze lezers die Inside Jazz niet moesten kennen. Hoe is alles begonnen? Wie/wat is Inside Jazz?
Dat is begonnen circa 15 jaar geleden ongeveer. Ik zat met een maat in de huiskamer een wijntje te drinken, en had wat jazz muziek opgelegd. Je moet weten, ik zat toen een beetje in de rock en metal wereld. Ik had jazz ontdekt rond mijn 15/16. Toen ik dat oplegde bij mijn maat, was ik ondertussen wel al 23 a 24 jaar jong. Ik heb dus circa tien jaar jazz beluisterd op mijn eentje als het ware. Ik sprak hem aan over het feit dat ik zeer graag eens muzikanten in huis zou willen zien optreden. Je moet weten huiskamer concerten was toen niet zo echt ingeburgerd, of toch niet volledig.
Na nog een paar flessen wijn besloten we daar daadwerkelijk iets mee te doen. De locatie was een oude schuur als eindlocatie waar alle groepen samenkwamen op het einde , die we volledig hadden schoon gemaakt, en 4 verschillende huiskamers. En we hadden vijf groepen gecontacteerd. We hadden gewoon via de lokale bakker en o.a. Facebook dat net aan het opkomen was in die periode, een bericht gelanceerd daarover. Dat was niet met op voorhand inschrijven, maar de dag toekomen en we zien wel wat er gebeurt. We hadden het plan opgevat dat de ene groep van de ene naar de andere huiskamer zou gaan, tot de laatste kamer. We hadden gezien dat er ongeveer dertig tot veertig man kon meedoen. Tot onze verbazing stonden er 250 mensen. We hebben besloten om die groep in vier te snijden als het ware, waardoor elke groep kon doorschuiven. Daardoor werd prompt het huiskamer concert in de jazz uitgevonden. Daar waren trouwens heel wat programmatoren bij van culturele centra die dit mee volgden.
We hadden ontdekt dat er in Mechelen wel iets werd georganiseerd maar zij deden dat in fabrieken, musea en dergelijke, maar dit concept ‘jazz in de huiskamer’ was toch heel uniek. Dat concept is een beetje zijn eigen leven beginnen leiden, en is blijven lopen tot circa 2013. Dat begon zelfs groot te worden, we hebben in Gent nog dingen gedaan in die zin voor 600 tot 800 man. Zo ben ik ook in die jazz sector gerold eigenlijk. Er werd me door muzikanten en zo gevraagd of ik het zag zitten om daar iets mee te doen. Ik combineerde dit met mijn opleiding als leraar, ik ben dus ook leraar van beroep. We kregen ook een soort subsidies , en zo is Inside Jazz uitgegroeid tot een volwaardig management rond jazz. En zijn we ondertussen ook uitgegroeid tot een belangrijke speler in de jazz sector.
Jij hebt dus het concept ‘huiskamer concerten’ uitgevonden?
Althans binnen de jazz denk ik, we hadden toen verschillende interviews. Bijvoorbeeld bij Klara, nergens kenden ze dat toen. Men zei me dat er wel locatie concerten zijn rond jazz, zoals in Mechelen dus, rond musea en dergelijke meer. Maar huiskamerconcerten hadden ze nog nooit over gehoord.
De vraag ‘waar staat Inside Jazz voor’ is bij deze beantwoord dan?
Die vraag is inderdaad hierboven beantwoord ‘in uw huis’ dat is uiteindelijk gewoon een zeer mooie naam geworden om te omschrijven hoe wij jazz bij mensen binnen brengen. Daar komt het op neer. Ondertussen is dat echter ook alles wat door elkaar, en niet halsstarrig vasthouden aan het oude swing, dat kan ook uiteraard. Maar ook Elektronica fusions en zo. Maar ook rock, pop toestanden verbonden aan jazz.
Waar komt de interesse voor jazz toch vandaan?
Rond die periode dat ik veertien of vijftien was download ik veel muziek, er werd toen veel muziek gedownload via Napster. Ik had toen nog niet echt geld om cd’s te kopen. Meestal download ik die en beluisterde ze, vooraleer eventueel aan te kopen. Zo was ik tijdens het downloaden, op zoek naar een drum ‘n bass plaat, terecht gekomen bij Art Blakey & the jazz Messengers. Toen ik naar die plaat zat te luisteren was ik daarvan diep onder de indruk.
Ik ben dan nog meer in die richting gaan zoeken en toen kwam ik bij Coltrane en Miles Davis terecht en is er dus een heel andere wereld open gegaan. Miles Davis ging trouwens over van oude Bop naar Elektronische fusion alsof dat de normaalste zaak was. Ik begon gaandeweg dit ook wat breder en breder te bekijken en ondervond dat elk genre dat ik tot op heden leuk vond, terug te vinden was in jazz. Ik hou ook van muziek met heel veel opbouw, heel veel kleur. Een pop of rock nummer dat wat aanmodderde, waar ook niets mis mee is, spreekt me gewoon niet aan. Dat vond ik ook terug in de metal scene, en dat is bij jazz heel veel het geval. Ook niet altijd, maar toch.
Wat is Jazz anno 2021 voor je? Is dat meer improviseren dan vroeger?
Ik krijg het gevoel dat we daar een opsplitsing beginnen te krijgen. Je hebt daar eigenlijk twee generaties in. De generatie die aanleunt bij de veertig tot vijftig en die vind je bij de jazz die aanleunt bij de jaren ’90. Heel mooie jazz, waarbij je soms eens aangenaam wordt verrast. Wat ik nu wel merk bij muzikanten als Lara Rosseel of Julien Tassin en Bram De Looze. Die hebben geleerd van diezelfde mensen, maar zetten dit zodanig naar hun hand dat je je afvraagt is het nu jazz? Blues? Of Americana? En dan verlaat je eigenlijk het pad van dat puur improvisatorisch. Improviseren is voor mij op het podium dat niet perfect naspelen van partituren, zoals in rock of pop nummers. Experimenteel is meer wat ze doen in de niche van de jazz. Dat improviseren wordt nog gedaan, maar tegenwoordig kiezen ze meer voor een vorm die aanleunt bij rock, pop of elektronica binnen die jazz of de pure jazz. Ze willen daarom niet te ver gaan wat dat improviseren betreft.
Het valt me ook op dat er veel jonge mensen op een jazz concert aanwezig zijn, maar ook de muzikanten , die zelf erg jong zijn. Ligt de verklaring bij die uiteenzetting?
Veel jongeren, niet allemaal, kennen doorgaans enkele nummers omdat ze zeer pragmatisch naar luisteren. Dat is meestal de categorie onder de veertig. Ouderen luisteren gemakkelijker naar een volledig album. En die doen daar ook langer mee, voor ze iets nieuws willen leren kennen. Het tweede verschil, veel jongeren willen voortdurend geprikkeld worden. En als je kijkt naar de jazz waar veel jongeren naartoe gaan, die bands en artiesten leunen heel dicht aan bij het geven van prikkels. Vroeger was jazz ook niet echt sexy, nu is dat toch meer interessant gemaakt doordat we in België ook een zeer sterke jazz scene hebben momenteel. Daardoor kiezen ook veel meer programmatoren voor jazz, ook zalen en dergelijke als AB die dat vroeger nooit deden, maken de overstap naar jazz. Het aanbod jazz is door die prikkels ook meer uitgebreider dan vroeger. En daar spelen dus ook bijvoorbeeld Handelsbeurs, of Bijloke en Flagey of Bozar in Brussel gretig op in. Dat was vroeger toch allemaal minder het geval. Door het aanbieden van die bredere omkadering, spreekt jazz trouwens ook meer en meer jongeren aan. En dat verklaart zo een beetje alles.
Tot daar de uiteenzetting van het begrip jazz. Over Inside Jazz - Wat zijn de hoogte- en eventuele dieptepunten tot nu toe?
Een eerste dieptepunt was de moeilijke beslissing om geen huiskamerconcerten meer te doen. Ik kon dat steeds minder combineren met voltijds in het onderwijs staan. En het daarbovenop voltijds begeleiden van muzikanten. Dus moest ik een keuze maken. Langs een kant wel jammer dat ik dit moest opgeven, maar het heeft me de kans gegeven om Inside Jazz meer uit te bouwen zoals het nu is.
Het tweede dieptepunt is wel degelijk de corona tijden waarin we nu leven. Meer dan driehonderd concerten die we moesten annuleren en opnieuw boeken. Dat was jammer, maar het pijnlijke is dat je de muzikanten voortdurend moet teleurstellen. Tenslotte doe ik deze job binnen Inside Jazz nog altijd voor de muzikanten. Als je naast het financiële plaatje, die mensen moet ontgoochelen en dat concerten blijvend worden uitgesteld. Dan weet je dat het bijna niet meer te recupereren valt. Als je dan hoort dat er muzikanten zijn die hun instrument moeten verkopen om rond te geraken en zo, ja dan voelt dit moment wel aan als een groot dieptepunt.
De hoogtepunten? Toch hun succesverhaal , met al die mensen waar ik mee heb samen gewerkt zoals een Bram De Looze die keer op keer een succes was in al zijn projecten, zowel op als naast het podium. Hij treedt ook als trio aan in de Bijloke op 12 februari trouwens .https://soundofghent.be/event/debijloke/bram-de-looze-trio De voorbereiding lopen vlot, dat is weer iets om enorm naar uit te zien. Ook de samenwerking met Stéphane Galland en nu recent Naima Joris en Teun Verbruggen zijn toch hoogtepunten te noemen. Ik durf met mijn hand op het hart zeggen dat er niet alleen Belgische, maar ook Europese toppers zitten bij Inside Jazz en dat is zeker het voornaamste hoogtepunt, om het vertrouwen te krijgen om meer dan tien jaar met sommige van hen te mogen samenwerken.
Wat die artiesten betreft , neem nu Bram De Looze; moest die een Amerikaan zijn, was die in mijn ogen wereldberoemd, hij heeft een uitzonderlijk talent als pianist die je niet elke dag tegen komt
Met Mixmonk, één van zijn projecten met Joey Baron en Robin Verheyen, stonden we in Bozar. Een heel sterke formatie, we gaan trouwens een nieuwe plaat opnemen in 2022. En daarmee ook toeren. Om verder te gaan over die avond in Bozar. Dat was op dezelfde dag dat John Zorn daar ook aanwezig was. Die was enorm onder de indruk van Bram zijn performance in Bozar. Hij wou hem prompt contacteren voor een samenwerking. Bram heeft een artikel mogen schrijven in Zorn zijn boek. Bram mag ondertussen ook samen spelen met enkele grote artiesten binnen de scene zoals Joey Baron . Hij speelt ook bij grote namen als Mark Feldman en dergelijke. De crème de la crème van de huidige jazz eigenlijk. Absolute wereldtop. En allemaal zijn ze diep onder de indruk. Bram blijft daar opvallend ‘down to earth’ bij en dat is meteen zijn grote sterkte. Moest hij nu een Amerikaan zijn , zou het misschien vlotter zijn gegaan, maar zou hij misschien ook bezweken zijn aan de druk door de grote concurrentie, het is dus een beetje dubbel.
Een ontdekking vorige zomer was Naima Joris, ik zag ze ook live (via streaming) op het festival Brussels Jazz Festival. Ze heeft enorm veel potentieel, de enige opmerking die ik kreeg van mensen is dat ze enkel een beetje onzeker op het podium staat
Die onzekerheid is niet zo verwonderlijk, je moet weten , ze is 39 en buiten dat ze met haar vader sporadisch op het podium stond , heeft ze nooit in de schijnwerpers gestaan, en nu plots wel. Ik geef een voorbeeld, ik leer u kennen als een talentvolle poëet die zijn poëzie enkel heeft gedaan in zijn eigen kamer, en plots neem ik u mee om op te treden in een uitverkochte Democrazy of Singel. En er zitten plots honderden mensen voor je, en je mag geen fouten maken want het is voor een zeer professioneel publiek van kenners. Dan kun je je wel voorstellen hoe confronterend dat moet zijn. En dat is bij Naima ook het geval nu, maar ze is zeker aan het groeien en blijft groeien. Ik maak me sterk als haar release van haar EP, die in mei uitkomt, voor de deur staat dat ze nog veel verder zal staan. Stress zal er zeker zijn, maar ze zal dat meer kunnen kanaliseren denk ik. Ik denk zelfs als al die concerten en zo voorbij zijn, na de zomer dat die onzekerheid volledig weg zal zijn. Zeker weten. Ze is zich daar zeker van bewust , ze heeft dat aspect onzekerheid trouwens zelf aangekaart onlangs in een project ‘De wereld staat stil’ in Berchem. Ze heeft daar een nummer gespeeld met Tom Pintens. En heeft dat daar zelf aangegeven.
De reden van dit interview is ‘de Week van de Belgische muziek’ waar ook Inside Jazz iets aan toevoegt. Waar mogen we ons aan verwachten? En hoe gaat het in zijn werk?
Twee jaar geleden was er een Belgium Jazz meeting en we hebben daar club Telex afgehuurd en hebben daar zelf na de uren van de gewone show case, verdere avonden georganiseerd. Dat sloeg enorm aan en het plan was om dat opnieuw te doen, en dus de Belgische jazz in de kijker zetten. We waren van plan om daarrond vorig jaar iets te doen, wegens het welslagen van dat concept en de laaiend enthousiaste reacties in binnen- en buitenland. Ondertussen werden we geconfronteerd met Corona en werden de plannen in de koelkast gestopt. In augustus kwam dat plan weer naar boven, en toen in oktober de tweede lockdown eraan kwam, kwamen we te weten dat er in het teken van ‘De Week van de Belgische Muziek’ wel dingen stonden te gebeuren. Toen waren er nog geen gesprekken geweest met United Jazz. Toen zijn we gaandeweg er beginnen aan bouwen. We wilden vooral iets doen rond die muzikanten die door die corona een heel jaar niet konden spelen. En opeens waren er nog andere muzikanten en organisaties die ons wezen op concerten die werkelijk zo subliem waren dat ze zeker aan dat project mochten worden toegevoegd. Zoals bijvoorbeeld Pentadox op Gent Jazz. Of het optreden van MiXMONK.
Aangezien die concerten toch wel ergens op de websites staan besloten we die ook in dit project in te calculeren. Samen met United Jazz zijn we gaan bekijken wat kan en zo. En zo is dan het plan verder uitgewerkt. Er zitten ook wel enkele verrassingen in zoals de nieuwe single van Naima en zo, enkele belangrijke nieuwigheden die belangrijk zijn voor ons. Op die manier kunnen we de bands die hun toer in het water zagen vallen in beeld brengen, en dat combineren met andere zaken. Door een programma samen te stellen van wat nog moet uitkomen en filmpjes. Het event is via facebook, maar de bedoeling is wel dat er youtube en andere links tussen zitten. Maar allemaal via het event op facebook dus. https://www.facebook.com/events/490999121886741/
Streaming is een alternatieve oplossing in deze tijden, staan er naast deze in kader van ‘de Week van de Belgische Muziek’ nog streaming concerten op de planning?
Ja; die zijn er zeker nog maar enkel als blijkt dat er nog geen live publiek is toegelaten. Dan zouden we die streaming eventueel kunnen gebruiken om een bepaalde band of release daardoor te kunnen promoten. Vooral ook omdat het zo hartverscheurend is om al het werk dat de muzikanten hebben gedaan te moeten verschuiven en blijven verschuiven. Daarom is die streaming een eventuele oplossing om hen een podium plaats te geven. Maar wat er ook gebeurt, met of zonder publiek, elk project wordt sowieso gelanceerd, dat is sowieso onze insteek.
Wat is je mening over streaming feitelijk? Het nieuwe normaal, of liever niet?
Wat dat betreft ga ik een voorbeeld geven. We hadden een reeks van vijftien concerten met Donder op de planning staan. En heel veel organisaties uit verschillende landen belden me op en zeiden me, we kunnen het niet doen zoals gepland met publiek maar willen het wel via live streaming doen. Als ge dat voor een gehele toer moet doen, ligt dat zeer moeilijk. Voor één concert is dat echter wel doenbaar. Maar voor de volledige toer dat doen is gewoon niet interessant omdat als je in Moskou, Gent of New York woont, je kunt sowieso die live stream volgen. Dus heeft het weinig zin dat meerdere keren te doen. En ook , sommige muziek moet je voelen. Plus de interactie met het publiek achteraf is zeer belangrijk. Maar ook wat platenverkoop en zo betreft. Dat heb je allemaal niet met live streaming.
Wat het bekijken en luisteren betreft, ikzelf heb een perfecte installatie in huis waardoor ik op dezelfde manier kan luisteren en kijken alsof ik zelf in de zaal zit. Maar, en daar hebben ze een onderzoek over gedaan, de meeste mensen doen dat gewoon via de boxen van hun computer. En dat is toch niet hetzelfde geluid als in een zaal. Ook daar knelt het schoentje. Maar als alternatief in deze tijden is het natuurlijk een perfecte oplossing, zonder meer. Maar dan eerder dus voor een eenmalige streaming van dat bepaald concert.
Om terug te keren naar Inside Jazz . Welke bands of artiesten moeten we in het oog houden de komende tijden. Geef gerust enkele tips?
Wat wel belangrijk is, ik werk niet echt met bands maar met muzikanten. Om maar te zeggen ik werk bijvoorbeeld met Bram De Looze, en al zijn verschillende projecten. Of Lara Rosseel, en haar uiteenlopende projecten. En zo kan ik doorgaan. Maar het draait dus om die muzikant. Als ik dan zeg ‘ik kan u die aanraden met dit of dat project’ is heel anders dan ‘ik kan u die aanraden’.
Wat 2022 betreft ga je sowieso veel horen over Lara Rosseel. En zeker Julien Tassin. Wat die laatste betreft, het is altijd moeilijk om een Franstalige Vlaamse artiest in onze Vlaamse regionen voet aan de grond te krijgen. De man is nochtans zeer veelzijdig. Een knappe solo coronaplaat gemaakt, een prima trio plaat. Hij heeft toekomst plannen met een Amerikaanse trompetspeler Ron Miles. Het interessante aan Julie Tassin, zijn familie komt uit de Blues traditie en hij gebruikt die informatie om Blues, jazz en Americana te verwerken tot een heel bijzonder geheel. Maar echt zodanig dat je zult weggeblazen worden.
En om nog even terug te komen op Lara Rosseel. Ze heeft een prachtige plaat uitgebracht, ‘De Grote Vrouw’. Het verwonderlijke, die plaat is ondanks dat ze die door corona niet echt goed kon voorstellen, zo goed als uitverkocht. Die is ook op de radio en zo opgepikt. Haar muziek is ook ongelofelijk mooi en uniek. Dat zijn persoonlijk de twee die er bovenuit steken. En ook het tien jaar bestaan van Too Noisy Fish. Veel mensen kennen dat wel als een gevestigde waarde. Dat is ook zo, maar deze muzikanten zitten niet zo op sociale media en dergelijke meer. Maar bij elk optreden, als de mensen uit de zaal komen – zowel op nationale als internationale concerten – zijn die vol bewondering voor de intense totaalbeleving van een concert van hen. En ik denk dat veel mensen na corona daar echt nood zullen aan hebben. Dat kunnen ze dus vinden bij deze Too Noisy Fish. Over Bram hebben we het gehad.
Ook iets waar ik naar uitkijk, is een project van Teun Verbruggen. ,een project samen met Bram De Looze Bling IO met Ikue Mori & Chris Speed, gaat op tour in Mei (16/5 tem 21/5). En natuurlijk de toekomstplannen met Naima Joris, We hebben namelijk zeer goed nieuws te melden wat Naima betreft. Ze is verkozen tot Belpop belofte voor 2021 op Radio 1, dat is een beetje hetzelfde als de Nieuwe Lichting op Studio Brussel. Dat is alvast goed nieuws voor Naima wiens toekomst er in het nieuw jaar veelbelovend uitziet. Ook is het uitkijken naar de release van haar EP.
We hadden het terloops al even over corona, hoe heb je als organisatie (en ook als mens) deze crisis doorstaan?
Als mens ben ik er redelijk ‘zen’ in , moet ik toegeven. Maar de job als management is dat ik als bemiddelaar tussen alle partijen kom te staan; ik hoor dus de bekommernissen vanuit de zaal, de labels, de artiesten .
En ik heb ook mijn eigen frustratie wegens annulaties en dergelijke meer. Bij de eerste lockdown kon ik dat allemaal nogal redelijk goed plaatsen. Maar nu sinds de laatste weken, nadat ik weer die klap heb gehad om alles af te lassen voor maart/april begint het wat zwaar wegen. Het komt zelfs harder binnen dan ik had gedacht.
Wat ik me wel kan inbeelden, als we hier gaan uitkomen dat we er sterker gaan uitkomen dan voordien. Langs de andere kant zal het moeilijk worden om korte tijd weer te komen op een punt waar we voordien stonden. We waren heel hard aan het groeien, 2020/2021 zouden top jaren zijn geweest voor Inside Jazz. En daar had ik het dus wel even moeilijk mee. Maar ik ben ook iemand die dat snel weer kan plaatsen. Ik had het gisteren even moeilijk, kruip in mijn bed en sta met volle moed terug op.
Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
De bestaande instanties en de mensen die onder de subsidieregeling vielen zullen dit denk ik wel overleven. Maar velen zullen daar toch heel anders uit komen dan voordien. Als je ziet dat veel boekers naar Busker zijn gegaan, wat op zich een zeer goede set is omdat het goed samen werken is met Busker. En ook zal het voor velen uitkomen, als je mag blijven werken, dat samenwerken beter is. Maar langs de andere kant is het een kind dat je opgeeft. Ook al zijn de perspectieven mooier. Als ik door omstandigheden Inside Jazz moet opgeven om net hetzelfde te doen bij een andere organisatie, doe ik wellicht nog steeds hetzelfde als nu. Maar je geeft wel iets op waar je zoveel jaren je hart in hebt gestoken. Je zal die verandering niet direct merken, maar ook al is morgen alles gedaan , je zult er toch nog een jaar of drie mee zitten met die gevolgen, zonder meer.
Wat zijn de verdere toekomstplannen, in zoverre dat mogelijk is?
We waren enorm druk bezig met Internationaliseren van onze projecten. Er waren al internationale organisaties die met ons wilden samen werken. Door niet naar internationale beurzen te kunnen gaan en dergelijke nu, is dat nu toch mijn doel geworden zo snel als mogelijk die projecten dus verder internationaal verder uit te bouwen.
Naast de recente toekomstplannen, is er een soort einddoel? Of ben je daar niet mee bezig?
Nee, mijn enig doel is balans tussen mijn privé en mijn werk bij Inside Jazz. Waardoor ik dit nog veel jaren kan blijven doen. Dat is zeer belangrijk En ook dat ik met de mensen wie ik samenwerk, samen kan blijven groeien. En dat kunnen blijven doen voor een nog een heel lange tijd, dat is het voornaamste doel op zich. Een einddoel is dat niet, want ik zal toch nog een jaar of dertig minstens moeten kunnen doorgaan..
Laten we het daarbij houden ? hopelijk doen we dit gesprek spoedig over tijdens een kop koffie in een bar of wat weet ik veel…
Fireforce - Ik haal graag eer uit wat ik zelf doe! Ik ben een waterman, ik creëer graag en hou van zelf creëren
FireForce is in ons land een nog steeds sterk onderschatte combat/power metal band, die al sinds 2008 bezig is. Vorig jaar bracht FireForce, in een nieuwe line-up, een zeer goed ontvangen EP uit en ook live bewees de band stevig in de combats te staan.
De band bracht een nieuwe plaat uit ‘The War Rages On’.
Na het interview met Erwin Suetens in kader van ‘Interviews in tijden van corona’ http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/78213-fireforce-het-is-niet-dat-wereldoorlog-drie-losgebarsten-is-met-gebombardeerde-steden-en-hongersnoden-we-overleven-dit-wel-zolang-we-maar-genoeg-toiletpapier-hebben.html , was deze release de perfecte kans om het te hebben over de nieuwe plaat, de toekomstplannen, en nog veel meer …
FireForce bestaat al een tijdje en is nog steeds een rots in de branding. Ik wil het niet hebben over dieptepunten, er is al genoeg negativiteit in het nieuws. Wat waren voor jou de hoogtepunten?
De gigs op het PPM festival in 2013 en 2014, oen het grootste indoor metalfestival van Europa, verder het spelen in Cyprus en Athene, het optreden op AMF (Antwerp Metalfest) in 2018, de beste plaat van Fireforce ooit, ‘Rage Of War’ opnemen en uitbrengen!
Er was een periode dat FireForce meer in het buitenland dan in het binnenland speelde. Heb je daar een verklaring voor? Of is dat de typische Belgische mentaliteit (waar we het in het verleden al over hadden)
In het buitenland word je sneller als ‘vol’ aanzien. Een Belgische band moet, als hij niet meteen de juiste connecties heeft, zich altijd eerst bewijzen in het buitenland alvorens hier erkenning te krijgen. In het buitenland zijn de mensen ook sneller geneigd om grotere afstanden af te leggen om een band te zien. Hier in België is 50km soms al een onoverbrugbare afstand: “We zullen wel wachten tot ze onder onze kerktoren komen spelen”. Op die manier speel je telkens voor een handvol mensen, waar ik geen probleem mee heb, maar het is als band gewoon leuker om voor een groter publiek te spelen, het bezorgt je zoveel genoegdoening om dat mee te maken, en dat kan in het Buitenland toch gemakkelijker dan hier.
Pas op ik wil geen afbreuk doen aan kleine organisaties in eigen land waar vijftig man op afkomen, ver van. Wat wel typisch is aan de Belgische mentaliteit. De respons die we in het buitenland krijgen in vergelijking met in het binnenland is ook veel groter. Ook al hebben we hier zeker onze trouwe fan base. Trouwens, ook iets typisch Belgisch: hier spelen we bijvoorbeeld in het voorprogramma van een Buitenlandse band.. in het Buitenland spelen we in het voorprogramma van een plaatselijke band, het chauvinisme in die landen is gewoon veel groter dan bij ons. Hier krijg je dat typische neerkijken op eigen kweek.
In kader van onze interviews samen, waar komt die adoratie voor oorlogen en alles eromheen; het is toch een overheersend onderwerp bij FireForce?
Die adoratie van geschiedenis komt van mijn vader, die had een hele bibliotheek met boeken over de geschiedenis, door de eeuwen heen, oorlogen en dergelijke meer. Hij was ook een hater van de standaard geneugtes als koers of voetbal. Ik ben daar van gespaard gebleven . Maar de geschiedenis en oorlogvoering was compleet zijn ding. Ik was als kind al gefascineerd door al die boeken en wat daarin te lezen en te zien was over heraldiek, wapens, tactieken, geschiedenis en dergelijk meer. En uiteraard ook boeken over de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. Daardoor kijk je uiteindelijk heel anders naar de wereld om je heen. Waar we van komen om te hebben wat we nu hebben. Ook als we op reis gingen , ging mijn vader niet op het strand liggen; Hij ging wel wandelen, en bezocht vooral musea. En toen ging ik als jongeling uiteraard mee. Ook daar heb ik die adoratie voor geschiedenis opgedaan. Ik herinner me een trip naar Londen waar we zo een plaats bezochten en gefascineerd keken naar de geschiedenis van de steen van Rosetta. Nu nog , als ik met de band ergens ga spelen, kijk ik eerst via google maps of daar geen geschiedkundige plaatsen in de buurt zijn om te bezoeken.
Ik baseer dit interview op het vorige dat we hadden in kader van ‘interviews in tijden van corona’. Toen was je volop bezig aan een nieuwe plaat, nu is het zover. Wat zijn je persoonlijke verwachtingen?
Ik hoop vooral dat deze plaat zorgt voor nog wat meer naamsbekendheid. Er zijn mensen die ons nog niet kenden, en nu dus wel fan geworden zijn. Ik hoop dat we door deze plaat nog meer mensen warm kunnen maken voor FireForce. Maar vooral hoop ik dat de plaat niet in de vergetelheid geraakt door de COVID perikelen, die er toch voor zorgen dat je niet de promotie kunt doen , en ermee op tournee gaan, zoals gewoonlijk. We plannen binnenkort wel een soort streaming concert maar daar houdt het feitelijk mee op. Dus ik hoop dat de plaat ondanks die weinige mogelijkheden toch aanslaat en niet in de vergeethoek terecht komt.
Wat is er voor jou zo bijzonder aan? Haal uw kooptrucjes maar boven ?
Ik ben eerlijk gezegd geen goede verkoper, maar met het hand op het hart, dit is de beste plaat die we ooit hebben gemaakt. Met de beste bezetting ooit. Laat het me daar bij houden ?
Welke richting gaat de plaat uit? Zijn er verrassende wendingen waar we rekening mee moeten houden? Niet dat er iets verkeerd mee is, AC/DC doet dit al meer dan veertig jaar en komt er ook mee weg
Het is niet dat ik per se iets probeer te vermijden, als het past in het concept dat ik voor ogen heb , wil ik wel eens afwijken. Maar ik heb dit concept al jaren voor ogen en daar hou ik me ook aan. Op de nieuwe plaat komt er bijvoorbeeld in “From Scout To Liberator” een klein vrolijk stukje in, dat heb ik erin gestopt omdat het er gewoon bij hoort.
Matt Asselberghs is de nieuwe zanger binnen de band, hoe ben je bij hem terecht gekomen?
Matt is gitarist van de Franse Band Nightmare. In 2012 hebben FireForce , Crimson Glory en Nightmare een korte toer samen gedaan in België en Duitsland. En daar hebben we elkaar leren kennen. Toen Marcus, onze voormalige gitarist door omstandigheden ermee ophield, vroegen we ons af of Matt hier wilde inspringen. Hetzelfde gebeurde met Søren. Hij veranderde ook van job, moest veel in het weekend werken, en zag het niet meer zitten om in zijn schaarse vrije tijd heen en weer te reizen. We zochten verder naar een vervanger, deden een paar shows met invaller Johnny, en beseften toen dat we al een talent in eigen rangen hadden. Matt heeft ons toen een demo gestuurd van het nummer “Ram It” met zang, en ik was helemaal van de kaart van wat ik hoorde . Zijn stem is warm, gevoelig en zit boordevol emoties. Elk woord dat hij zingt , komt duidelijk vanuit zijn hart, dat hoor en voel je ook.
In datzelfde interview zei je ook ‘’ het is enkel een paar maand niets ‘groots’ doen. Met niet teveel mensen op een hoop zitten. Het is niet dat Wereldoorlog Drie losgebarsten is met gebombardeerde steden en hongersnoden. We overleven dit wel. Zolang we maar genoeg toiletpapier hebben…’’ Ondertussen zijn die ‘enkele paar maanden’ toch al wat langer geworden, en er is nog steeds geen perspectief in zicht. Nog steeds eens met die mening?
Het toiletpapier is bijna op (haha) Ik sta eigenlijk nog wel achter die stelling. Helaas slaagt onze regering erin alles zodanig te mismeesteren waardoor het alsnog in de soep aan het lopen is. Om maar een voorbeeld te geven, we hebben nu een vaccin. Op facebook circuleert zo een meme waar staat ‘Duitsland vaccineert er zoveel, en België Jos. ‘’ grappig, maar het is ook gewoon zo. Deze regering blijft maar aanmodderen en ter plaatse trappelen. Wat mij betreft zouden ze gewoon drie weken alles moeten dicht gooien, maar dan ook alles! Dus ik sta nog steeds achter die stelling, maar het moet dringend een korte pijn zijn..
Toen ik de vraag stelde ‘wat is je uiteindelijke doelstelling’ zei je daarop ‘’Komt er iets moois uit, prima! Komt er niets moois uit, jammer, maar nog altijd prima - want nogmaals, ik doe dit uit passie, niet voor mijn ego op te krikken.” Dat vond ik zeer mooi verwoord ?. Nu alles nog langer blijft duren, nog steeds eens met die mening?
Ja; zonder meer. Ik ben een waterman, ik creëer graag. Ik hou van zelf creëren. Om maar een voorbeeld te geven, ik kan me niet zo vinden in bands die hoog oplopen met covers spelen, niet dat het niet mag, maar om daar echt eer uit te halen? Nee, ik haal graag eer uit wat ik zelf doe!
Ik ben vooral bezorgd over de kappers, horeca en dergelijke meer die al maanden zwarte sneeuw zien. Graag je mening daarover?
Het is allemaal niet evident voor die mensen. Je moet maar een kappers zaak of een café hebben, die mensen moeten geholpen worden. Ze hebben hier niet achter gevraagd, en blijven op hun honger zitten. Letterlijk vaak, het is schrijnend soms. Maar dat geldt ook voor muzikanten die er geld mee willen verdienen, moest dat bij mij nu zo zijn , stond ik op straat. Als ze de horeca en cultuur blijven doodknijpen , zullen er veel zaken sneuvelen. Die zaken moeten worden blijven afbetaald, maar als je er je geld niet mee kunt verdienen , wordt het zuur. Er zijn er wel die het hoofd boven water proberen te houden doen door take away of zo… Ik probeer op regelmatige basis toch iets te kopen bij bepaalde mensen die hard getroffen zijn door deze crisis. Dat is mijn sociale plicht!
Ook in 2021 zit alles nog op zijn gat van live optredens; zijn er plannen om jullie nieuwe plaat dan maar via streaming voor te stellen? Hoe sta je daar tegenover?
Waar? In mijn bed (haha), het staat op de planning Ergens in April. Hoe ik er tegenover sta? Het vervangt nooit een echte show. Dat is ook met die corona proof concerten, ik heb er een gezien waar je met mondmaskers en zo zat naar te kijken. Zelfs dat voelde niet ‘echt’ . Het is beter dan niets, maar je mist gewoon die interactie met het publiek. Dat is gewoon nodig voor een band, en ook voor het publiek zelf.
Indien streaming het nieuwe normaal wordt, hoe zou je dat vinden?
Moest er nu een groep zijn die je absoluut wil zien, ja dan is dat mooi meegenomen. Maar het kan zijn dat je na twee nummers ‘ het hebt gezien’ dus nee, liever niet…
Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zal overleven?
Er zullen bands zijn die ermee ophouden of zo. Kijk naar de bassist van Nightwish die de handdoek in de ring gooit. Er zullen zeker bands of artiesten zijn die zullen volgen en ermee ophouden.
Wat zijn de verdere plannen voor de band?
Zoveel mogelijk promotie maken, én dus netwerken en zo. Dat is het enige dat we kunnen doen, dat we zoveel mogelijk mensen bewust kunnen maken dat er een nieuwe plaat uit is. Dat kunnen we enkel door er dus ‘online’ over te praten. Maar plannen voor optredens? Ik zie overal data van optredens opschuiven, ik zie ook geen festivals doorgaan als Graspop… Dat is mijn groot probleem, ik wil van alles plannen.. maar het is gewoon afwachten.
Wat netwerken betreft, is sociale media niet meer dan ooit belangrijk om je te tonen als band?
Dat is helaas nog de enige manier om officieel in elkaar contact te zijn. Buiten gaan werken mag er eigenlijk niets meer, ook al is dat ook niet altijd veilig met zoveel mensen in een bedrijf samen zitten … maar goed. Netwerken wordt sowieso meer en meer belangrijk als muzikant om jezelf te verkopen.
Pics homepag @Rudy De Doncker
Bedankt Erwin. Volgende keer moeten we dat tussen pot en pint weer eens overdoen dit interview, veel succes met de nieuwe plaat.
Alex Koo - Als je vraagt , was is jazz? Dan is het vooral uniek hoe een jazz muzikant zijn muziek beoefent in die muziekscene
De Belgisch-Japanse pianist Alex Koo werkte op zijn laatste cd 'Appleblueseagreen' (2019) met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een diepe indruk liet de muziek na in de jazz scene , alsook in andere genres. De man is een piano virtuoos, hij ontleedt dat instrument en haalt er nogal wat klanken uit . Bovendien maakt hij gebruik van computer technieken die het piano spel futuristisch, zelfs buitenaards doen klinken.
We waren getuige van een magisch concert dat Alex Koo gaf, samen met Attila Gyarfas en Ralph Alessi in Flagey Brussel, ter gelegenheid van Brussels Jazz Festival. Het verslag van dit streaming festival kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/80618-brussels-jazz-festival-2021-ontelbare-klanktapijtjes-in-een-gevarieerde-omkadering.html
Samen met die top muzikanten bracht Alex onlangs een nieuwe parel uit ‘Identified Flying Object’ voor. Een plaat die goed werd onthaald. Op deze plaat tonen ze aan dat ze ‘meesters in improvisatie technieken' zijn , door die futuristische trip.
We hadden een fijn gesprek met Alex over die nieuwe release, ook enkele persoonlijke anekdotes uit het leven gegrepen en de eventuele toekomstplannen kwamen te sprake.
Alex, ik heb je biografie gelezen. Je begon reeds op erg jonge leeftijd met piano en werd al op je tiende laureaat in de Cantabile Pianowedstrijd met twee extra onderscheidingen, vertel er eens wat meer over?
Ik was klassiek opgeleid. Een beetje in navolging van mijn broers, die ook allemaal klassieke muziek pianisten zijn. Ik ben ook op zeer jonge leeftijd begonnen met piano, reeds op mijn 5de. Laat ons zeggen dat ik sneller piano kon spelen dan lezen (haha). Ik heb ook altijd een zeer snelle ‘klik’ gehad met die piano. Ik heb ook wel even Cello geprobeerd en ook voetbal en zo, maar de affiniteit met piano? Dat klikte direct, die vingers bewegen op die toetsen en zo.. ik heb er dus altijd een heel goede voeling mee gehad met die piano.
Als ik het goed las, ben je geboren in Waregem maar je broers nog in Japan? Vertel eens wat meer over je jeugd
Dat klopt ja. Ik was zelfs een ongelukje volgens mijn moeder. Dat heb ik zelfs pas ontdekt op mijn 23ste (haha)
Er schuilt ook een boeiend verhaal, hoe je vader en moeder elkaar hebben gevonden, je hebt dat al zeer veel verteld. Het feit dat hij van Missionaris (volgens ik las) naar Atheïst is overgeschakeld , vind ik opmerkzaam. Kun je daar iets meer over vertellen
Ik heb het er nooit persoonlijk met hem over gehad, dat is ook niet van de ene dag op de andere gebeurd. Wat met de kerk is gebeurd, was eigenlijk vrij smerig, en dat heeft hem dus zeer diep geraakt. Hij heeft dan ook alle banden doorgeknipt. Maar hij bleef wel altijd geloven in het woord van het Evangelie, dat de goedheid van de mens het kwaad zal overwinnen. Hij volgde dat woord ook in de zin dat je de armen moet helpen en goed zijn voor uw naaste. Dat hij zijn geloof in God is kwijtgeraakt, is geleidelijk gebeurd, toen hij in België kwam is hij bijvoorbeeld lid geworden van vrijzinnige verengingen en zo. Hij heeft er ook voor gezorgd dat wij, zijn kinderen, zo neutraal mogelijk werden opgevoed. Uiteindelijk is hij dus meer Atheïst geworden. Hij is wel blijven geloven in de positieve dingen die dat geloof hem hebben gegeven als mens. Ook de persoon Jezus is hij altijd toch wel ergens blijven in geloven.
Ben je door wat je vader is overkomen, je geloof kwijt gespeeld?
Om eerlijk te zijn, ik heb nooit geloofd. Als er toch iets is , dan is het eerder dat ik de mensheid beschouw als iets miniem en klein binnen een groter geheel dat het heelal toch is.. Er zijn gewoon belangrijkere en grotere dingen dan puur ons bestaan, zoals de mens vaak denkt dat ze Opperwezens zijn, wat dus totaal niet het geval is. Hetzelfde met onze planeet, binnen het heelal. Binnen die context zijn we allemaal kleine miertjes . Ik ben dus zeker een Atheïst, maar ik ben zeker ook niet iemand die andermans mening daarover minimaliseert. Integendeel. Dat wil ik alvast benadrukken. Ik denk, los daarvan, dat je gewoon moet proberen een goed leven te leiden respectvol naar je medemens toe.. Als er een religie is waar ik wel in geloof , is het wellicht muziek en alles daaromheen.
Ondanks het indrukwekkend parcours dat je muzikaal hebt afgelegd, vind ik je heel bescheiden. Heeft dat daar mee te maken dan?
Misschien wel ergens, door de mensen waar ik mee samen speel, ik zie mezelf gewoon niet als een groot of belangrijk iemand. Ik vind mezelf daardoor niet echt bescheiden moet ik toegeven. Ik denk dat ik zelfs redelijk arrogant kan zijn zelfs (haha). Ik kan dat niveau van mijn helden nog steeds niet bereiken, het enige dat ik kan doen is dat proberen te benaderen. Op dat vlak is mijn leven zelfs een beetje saai, ik zit altijd maar te oefenen en te oefenen en hoor iets passeren en denk :‘’woow dat is iets dat ik niet kan , maar toch zou willen kunnen “. en dan wil ik ook proberen benaderen . Dus als , ik denk nog steeds niet dat het zo is, ik bescheiden ben , komt het doordat ik me steeds probeer over te geven aan de muziek en probeer te groeien en te blijven groeien daarin.
Je hebt op jonge leeftijd ook met groten op aarde samengewerkt zoals Mark Turner, Kurt Elling, Ralph Alessi, Peter Bernstein, Benjamin Herman, Bert Joris, Mike Mainieri, John Ruocco, Jasper Blom, Martijn Vink, Dré Pallemaerts, …? Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Meestal toch door toevallige omstandigheden eigenlijk. Bert Joris had ik eens gebeld om samen een concert te doen in Nederland, toen ik voor een festival een gast mocht uitnodigen. Wat de Amerikaanse muzikanten betreft? Ook dat berust op een dosis geluk hebben, ik was in New York , ze vragen je eens voor een repetitie of zo, en zo leg je vrij vlug contacten.
En ook gewoon zelf durven vragen, veel mensen staan daar precies toch wat angstig tegenover. Het scheelt wel als je die mensen al een beetje persoonlijk kent natuurlijk.
Wat ook een feit is, dat die top muzikanten ook maar gewoon mensen van vlees en bloed zijn, en dus vaak zelfs zeer sympathiek en benaderbaar zijn. Zeker binnen dat jazz wereldje, zijn die toch allemaal zeer bescheiden. Neem nu een Bert Joris om een Belgisch voorbeeld te nemen, daar heb ik gewoon eens mee in discussie gegaan over het gebruik van een bepaald akkoord, dat ik op een andere manier noteer als hij (haha) … Je zit daar dus als 19 jarige een discussie te voeren met een icoon van de jazz . Maar Bert stelt zich daar heel open in op. Zelfde met Mark Turner, om nog een voorbeeld te geven, als je hem vraagt , was is je doel, is zijn antwoord vrij saai (haha) hij wil alleen maar beter en beter worden, die zit hele dagen te oefenen in zijn kamer om dat te bereiken. Die bescheidenheid is groot binnen die scene. Mensen die arrogant zijn geworden daarin , zijn gewoon gestopt met zoeken.. Dat is bijvoorbeeld als mensen een discussie beginnen over wat is jazz en daar direct een label op kleven, uit gebrek van avonturisme. Of angst voor het onbekende, wat leidt tot deze conclusies. Het gaat er gewoon om dat je jezelf moet durven verbeteren en blijven evolueren als muzikant. Daarom is die bescheidenheid heel belangrijk.
Wat is jazz voor jou?
Wel ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik daarop moet antwoorden eigenlijk. Maar laat het me zo uitdrukken. Jazz is meer een mentaliteit.
Als je nu toch alles in hokjes wil verdelen, een klassieke muzikant die oefent vooral om puur als instrumentalist het repertoire van klassieke componisten zo goed mogelijk na te spelen. Een pop muzikant focust zich dan weer op het songschrijven proces en muziek maken daarrond.
Wat een jazz muzikant doet is een beetje van beide kanten. Het constant leren uit werk van anderen, en daar dus net als de pop muzikant uw eigen songs en muziek rond maken. Wat je dus als jazz muzikant doet , is dus niet alleen het bestuderen van andermans werk en het eigen songschrijven, maar ook die derde factor: het ontwikkelen van je eigen improvisatietaal. Een jazz muzikant is 70% van de tijd bezig met het uitbouwen van zijn persoonlijke arsenaal in improvisatie, waardoor we op dat vlak dus eigenlijk eerder uniek zijn. Omdat wij constant bezig zijn met ideeën en improvisatie uitwerken, waar geen enkele andere stroming zo diep mee bezig is in onze Westerse wereld toch.
Om te vergelijken, een profvoetballer traint om te kunnen reageren op wat er in een bepaalde situatie op het veld gebeurt, en als jazz muzikant moeten we eigenlijk hetzelfde kunnen doen. Inspelen op wat er rondom ons gebeurt, en daar onze eigen interpretatie aan geven door daarmee te improviseren tot het oneindige. En ook al ligt het rendement uiteindelijk bijzonder laag, je doet dat gewoon.
Om maar een voorbeeld te geven wat mezelf betreft … Ik ben al een half jaar bezig met nieuwe harmonieën uit te dokteren, en uiteindelijk zal ik daar wellicht maar dertig seconden uit gebruiken op een optreden bijvoorbeeld. Dus ook al ligt dat rendement bij een jazz muzikant laag, je doet het gewoon omdat je daar als jazz muzikant gewoon verslaafd zijt aan die adrenaline omdat je op dat moment niet weet wat er gebeurt, en om daar over te kunnen improviseren.
Dus als je vraagt was is jazz? Dan is het dus het vooral het unieke hoe een jazz muzikant zijn muziek beoefent in die globale muziekwereld.
In 2019 bracht je het album ‘Appleblueseagreen‘ uit met Amerikaanse grootheden Ralph Alessi en Mark Turner. Een plaat die overal zeer goed werd ontvangen. Ook in het gerenommeerde jazzblad Downbeat kreeg die plaat vier sterren. Opmerkelijk vond je. Opende deze schijf nieuwe deuren?
‘Downbeat’ is zo gewoonweg HET magazine wat jazz betreft op wereldvlak; dat die de plaat vier sterren gaven was al waanzinnig , maar dat ze het uiteindelijk nog eens in de lijst van ‘beste albums van 2019’ hebben gezet dat was indrukwekkend eigenlijk! Zeker gezien het status van dat magazine als de wereldtop van jazz. Dat was ook een enorme boost voor mijn carrière achteraf gezien. Zeker omdat het een moeilijke cd was om in elkaar te krijgen.
Toen ik in New York woonde , wilde ik die opnemen in een bepaalde studio, die net op dat moment begon te verhuizen. Het was dus een werk van lange adem, met veel vallen en opstaan. En dat al die inspanningen zo werden beloond, dat was enorm!
Ondertussen was ik naar België verhuisd, waar men mij nog niet echt kende eigenlijk. Ik had hier gewoon nog geen carrière uitgebouwd. Na die release was er echter plots een tsunami aan media aandacht. Mede dus door die review in ‘Downbeat’. En dat heeft zeker meerdere deuren doen open zwaaien. Die cd wordt trouwens nog steeds veel verkocht, ook in Amerika.. dat is toch allemaal onrechtstreeks het gevolg van die ‘Downbeat’ review. Daardoor heb ik hier en daar toch een fanbase opgebouwd, dus ja… die plaat heeft zeker deuren geopend. Maar dus vooral op vlak van meer media aandacht en algemene erkenning binnen de culturele sector, of bij programmatoren en zo… Door die steun kun je dingen maken en doen die je voordien niet kon doen.
Ook je parcours op de podia is indrukwekkend: North Sea Jazz Festival, Bimhuis, Muziekgebouw aan’t IJ, Lantaren/Venster (NL), Casa del Jazz (IT), ShapeShifter Lab (NY), Warsaw Summer Jazz Days (PO), Kongsberg Jazz Festival (NO), Jass sur Son 31 (FR), Copenhagen Jazz Festival (DK), Flagey, bFlat Tokyo (JP) , dat is heel wat. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Dat is dus ook onrechtstreeks door mensen te leren kennen binnen die scene, en ook van verschillende nationaliteiten. Dat gaat dan een beetje als een lopend vuurtje, waardoor je wel aanbiedingen krijgt om daar te mogen spelen. Sommige van die muzikanten waarmee ik heb samen gespeeld , nodigen u wel eens uit hier en daar. Zo kom je ook op plekken waar je nooit hebt gespeeld. Dat is niet alles, als je avontuurlijk ingesteld bent en veel wil doen , gaan op dat vlak ook gemakkelijker deuren open. Dat kwam ook door mijn ietwat nomadisch bestaan en dat gaf me toch wel een grote bewegingsvrijheid. Sommige muzikanten die ik leerde kennen bijvoorbeeld, hadden al op hun 23e een huis gekocht en dat was dan letterlijk een reden om bijvoorbeeld niet een jaartje naar het buitenland te studeren, of om even op verschillende plekken te wonen. Die ‘bezitting’ stond in de weg. Is achteraf gezien toch jammer, denk ik.
Je nieuwste plaat 'Identified Flying Object' met Attila Gyárfás & Ralph Alessi … Vanwaar komt die titel en hoe waren de reacties tot nu toe?
Wel i.p.v. UFO (Unidentified Flying Object) zijn wij IFO (Identified Flying Object) gewoon een half mopje (haha) … Onze improvisaties op deze plaat zijn ook wat meer spacy en boordevol soundscapes. En dan is het leuk als de titel ook wat in die richting gaat. Vier sterren in de Standaard en toch nog wel een paar mooie reviews. Veel viersterren reviews en positieve commentaar, eigenlijk zeer goed dus. Ondanks het feit dat de door de lockdown veel in het water is gevallen, is de release dus wel zeer succesvol verlopen. Bijna elke media die met jazz te maken heeft, heeft er aandacht aan geschonken. Daar ben ik dus wel echt blij om. Het is ook een cd waar ik echt achter sta, mede omdat 80% draait om improvisatie. Buiten een bepaald deel, is het dus een en al improviseren wat we hebben gedaan. De eerste tracks vooral, de vier andere tracks 1, 2, 3 en 6 , die beginnen met een gecomponeerd thema, maar ook daar zit improvisatie verborgen.
Review Musiczine
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80739-identified-flying-object.html
Indien je mij de plaat wil doen kopen, vertel me , waarom ik dat zou doen?
Ik heb ervoor willen zorgen dat we niet steeds eenzelfde parcours volgen, we doen ook wel noise elementen. We wilden wie we zijn als band zo breed mogelijk behouden. Het is een zeer meditatieve plaat. We proberen ook goed te luisteren naar elkaar. Ik had onlangs een interview waar het ter sprake kwam, het woord ‘entertainment’. Bij mij draait het niet zozeer om entertainen maar om de beleving. Wat we vooral willen bereiken is het oproepen van beelden, dat is voor mij het mooiste compliment als iemand me zegt ‘toen ik jullie live zag werd ik meegenomen op een trip die vele kanten uit ging’ dat gevoel hebben we willen overbrengen op deze plaat.
Ik heb je ook live gezien (enfin via streaming) op Brussels Jazz Festival onlangs, met Attila Gyárfás & Ralph Alessi; hoe voelt het om zo voor een lege zaal op te treden?
Raar, maar ook heel tof. Flagey is een zeer mooie zaal, je krijgt veel energie vanuit de zaal zelf. Ook van het team dat daar werkt, het enthousiasme van de medewerkers en zo geeft je een soort boost.
Wellicht is het voor iemand die zit te kijken heel anders, ikzelf krijg echter wel het gevoel dat we een concert hebben gespeeld. Je wist dat de mensen aan het kijken waren, en we waren ook zeer blij achteraf met de reacties op chat en zo en het besef dat er veel mensen hebben zitten kijken. Je voelt wel als zo een streaming echt goed wordt georganiseerd dat het dichtbij een concertbeleving komt. Het zal uiteraard nooit hetzelfde zijn, maar dit was top georganiseerd en dan komt dat gevoel toch heel dichtbij. En in deze tijden moeten we gewoon proberen zo dicht mogelijk bij die normale concertbeleving te komen, en dan is een goede streaming zeker een oplossing.
Om eerlijk te zijn, als ik het objectief mag bekijken, en ik heb toch wat live streams gezien, dan kan ik toch zeggen dat Flagey aan de wereld heeft laten zien ‘zo organiseer je een goede live stream’
Jullie konden , gezien jullie status, er zich makkelijk van af maken door een routineklus af te leveren; maar jullie stralen tonnen spelplezier uit. Je sprak het publiek thuis zelfs aan … Prachtig! Wat vond je van het festival zelf eigenlijk, los van jullie optreden?
We zijn van nature uit alle drie muzikanten die steeds alles 100% geven, bovendien hebben we eigenlijk allemaal toch al honderden concerten gespeeld, die ervaring speelt ook een rol uiteraard. Ook in allerlei situaties , zelfs op recepties waar niemand echt luistert. Elke keer probeer ik daar het beste uit te halen, dat ligt gewoon in mijn natuur en dat is bij de andere jongens dus ook het geval. Er is ook een goede kruisbestuiving tussen ons drie. Er is bij ons ook een voortdurende wisselwerking van energie. Waarbij bijvoorbeeld Ralph zijn trompet een piek moment krijgt en dat wij daarop inspelen, of ik dat doe en de andere aanvullen; de combinatie van al die aspecten zorgt er dus voor dat we inderdaad dat spelplezier uitstralen.
Hoe sta je tegenover die streaming, indien het ‘het nieuwe normaal’ zou worden?
Dat zit al een beetje in het antwoord hierboven, alles wat ervoor zorgt dat de muziek bij de mensen terecht komt , sta ik 100% achter. Ook al zal het nooit de echte concertbeleving vervangen, ik sta hier zeker achter. Want het is belangrijk dat de mensen beseffen dat we blijven bezig zijn. Daarom is streaming zeker een goede oplossing, om te tonen aan de mensen dat we op onze honger zitten om zo snel mogelijk weer voor een publiek op te treden.
Nu we toch bij corona aanbeland zijn, hoe heb je deze crisis tot nu toe beleefd? En zijn er bij jou plannen in het water gevallen? Ik veronderstel de release van je nieuwe plaat voorstellen
Vooral bij dit project is onze release al drie keer uitgesteld. De bedoeling was eerst een tournee doen, dan opnemen in de studio. Dat was in Maart vorig jaar. Daar is niets van in huis gekomen. Daarna hebben we alles verplaatste naar mei/juni, ook dat werd afgelast. Uiteindelijk zijn we in september de cd gaan opnemen zonder concertreeks dan maar. Dus we hebben eigenlijk nog niet samen gespeeld op een podium, dat streaming concert was de eerste keer dus. We speelden op een bepaald moment zelfs met de gedachte om de release uit te stellen naar later in het seizoen, maar hebben toch besloten het nu te doen. Dus ondanks alles zijn we toch feitelijk altijd een beetje bezig gebleven. Corona gaat me als muzikant nooit kapot krijgen, maar heeft wel gezorgd voor een serieuze deuk in de productiviteit. Je kunt er depressief van worden, ik heb het ook niet gemakkelijk gehad, maar door te blijven doorgaan, lukt dat eigenlijk wel.
Er zijn mensen die me vertelden dat ze in die corona tijden een rustpunt hebben gevonden, waarbij ze meer songs schreven en geen stress hadden om al die optredens te moeten plannen?
Ik had dat ook in de eerste lockdown. Ik had plots veel tijd om van alles te doen, zelfs tot nu in januari. Maar nu begint het allemaal een beetje te wegen. Temeer omdat ik nu al klaar ben met materiaal voor de komende drie jaar of zo. Ik heb mijn eerste solo-elektronica album uitgebracht (‘Kimono Garden’), een boek van ‘Piano-Etudes’ geschreven die ik in Bozar ging voorstellen (afgelast in november), nieuwe composities voor nieuwe projecten… dus al bij al was dat wel een voordeel. Maar nu zit ik toch op een punt dat mijn to-do list af is en dat ik echt gewoon weer op het podium moet staan.
Er stond ook een duo samenwerking met Craig Taborn, toch dé jazzpianist van het moment, op het programma. Komt die samenwerking er nog later? En hoe ben je bij hem terecht gekomen?
Ik ging normaal gezien ‘Artist in Residence’ van het Brussels Jazz Festival zijn, een grote eer natuurlijk. Iets waar ik enorm naar uitkeek. Ik heb daar carte-blance voor gekregen voor drie projecten. We hebben maar één kunnen doen, en Craig kon hier niet geraken. We hopen dat toch te kunnen doen op een volgende editie, ofwel op een ander moment dat het wel weer kan. Maar voorlopig is het nog even afwachten tot er meer duidelijkheid in zicht is voor de live-sector.
Wat zijn - in zoverre dat nog kan tegenwoordig - de verdere plannen voor 2021?
De presentatie van mijn ‘Études voor Piano’ in de grote zaal in Bozar. Dat is eigen een collectie, zeg maar een boek, van piano-études die ik heb gecomponeerd, waar ik heel enthousiast over ben. Het is ook een beetje een terugkeer naar mijn klassieke roots, maar waar ik ook wat experimenteer met andere technieken: spelen met de armen bijvoorbeeld... En dan natuurlijk de live-concerten met ‘Identified Flying Object’. Er staat een tournee gepland in mei en dan spelen we hopelijk nog vele concerten in de zomer en volgend seizoen, daar wordt aan gewerkt as we speak.
Is er na zo een indrukwekkend parcours nog een soort ambitie of einddoel dat je wil bereiken?
Ik zou graag eens iets willen doen met dans. Ik ben een heel grote fan van ‘Rosas’ van Anne Teresa De Keersmaeker. In Brussel gaan mijn vrouw en ik vaak naar hun dansvoorstellingen, of gingen. Ik zou dus zeer graag eens muziek componeren voor dans. Ook filmmuziek, ooit wil ik graag eens iets componeren voor een film of serie.
Pics homepag @ Lorena Del Mare
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we dit spoedig kunnen overdoen tussen pot en pint …
Everdawn - I feel we will survive on the basis that we as humans need art in order to escape the problems and pressures of our everyday lives
American Everdawn is actually pretty much the continuation of Midnight Eternal. Let me clarify. Midnight Eternal was started in 2014 and, after a self-titled EP in 2015, also provided a self-titled debut album in 2016. While working on the second full-length album, three of the five band members were unhappy with vocalist Raine Hilai's vocal input. However, she herself claimed to be taking over all social media under the name Midnight Eternal. The remaining trio - Dan Prestup (drums), Richard Fisher (guitar, vocals) and Boris Zaks (keyboards) - did not want to take any risks and decided to continue under the name Everdawn. Alina Gavrilenko, a professional opera singer (soprano), took her place behind the microphone and bassist Mike LePond is the band's most recent addition (although he was also there at the very beginning).
'Cleopatra' has eleven tracks that can be described as symphonic metal. High time to ask the band some questions about the past, the new release and their future plans. but also much more.
We had a nice talk with guitarist Richard Fisher.
EVERDAWN was originally created in March 2014 under the moniker Midnight Eterna, can you tell us more about how it all started?
Boris and I were playing in another band that had metaphorically hit a wall. Nothing was happening. We were both frustrated with the situation. Boris then asked me if I was interested in starting a new project because he had a few songs he was working at the time and wanted to release them. I said yes to his proposal. We then brought Dan Prestup into the project as our drummer because Boris had worked with him in the past and we knew he was an amazing drummer. Once we had a couple of songs ready to go, we reached out to Mike LePond about lending his bass playing prowess to the material and he accepted. Midnight Eternal was born. Fast forward, we then go on to release our debut self titled album in 2016, tour America with Queensryche (2016), and tour Europe with Therion (2018).
Fast forward to 2019, EVERDAWN welcomed talented Russian-born Canadian singer Alina Gavrilenko, Where do you found each other?
We were introduced to Alina through Mike. Mike had come to know her through a project they had done together called Diamorte. We then reached out to her about auditioning for our band. She told us she was interested and from there we sent her a couple of songs for her to learn and record to. After hearing the recordings we were impressed. Next we set up an in person audition so that we could meet and jam together. Once we did this we felt a great chemistry together. It felt as if we had known her from the very start. We then asked her to join and the rest is history.
After all these years, what are the highs and lows
I would say a low point for me would have to do with the drama created when we parted ways with our former singer. She hijacked our band Midnight Eternal's social media making it impossible to continue on under that name. Highlights for me would include touring America with Queensryche, seeing Europe for the first time on tour with Therion, and now releasing our new album "Cleopatra" for the whole world to hear.
The reason for this interview is the release of "Cleopatra" on February 7. This record was supposed to come out last year. Right?
The album from a mixing and mastering point of view was completed at the end of 2019. We signed with Sensory Records in 2020 just as the pandemic started to really take affect all over the world. Because of this the album release was delayed. The label felt that waiting till the new year (2021) would be the best option. We are so happy to finally release this album as it has been a long time in the making!
What are your personal expectations of this new release?
I hope that this album re-introduces us positively to the symphonic metal scene across the globe. We also hope that this album draws enough attention from people to where we can tour play and both festival and club gigs around the world!
To be honest, I haven't listened to the record yet. Should you want to sell it to me, tell me why I should buy this record? Feel free to use your best sales tricks
People should buy our album "Cleopatra" because I feel the album has the perfect blend of pounding double bass drums, heavy metallic guitars, epic keyboards, and soaring melodic vocals. To me, this album would be a very worthy addition to any fans record collection who enjoy Nightwish, Epica, Delain, or even Kamelot. I suggest you buy the album, put some nice headphones on, and enjoy the ride!
I have read that there is a certain story behind the single "Stranded In Bangalore" ? Is that true, please enlighten us a bit more
"Stranded In Banglore" is a mystical song that incorporates the elements of Asian culture from the Western point of view. This song is for anyone who has ever felt completely lost yet unconditionally found to feeling the mind and heart go to battle. No one is strong enough to always let the mind win. Within the lyrics, the beautiful Indian city of Bangalore serves as a global backdrop to the shared, human experience endured when we are affected, attached or in love.
Is there also a story line behind the full album actually? If so , which one?
Well to be clear, this album is not a concept album. Each song has its own story/subject matter. We named the album "Cleopatra" because we felt that song really encapsulated the sound and style the band was trying to achieve on a whole. We also felt "Cleopatra" would lend itself to some stunning visuals for the album artwork.
Like so many bands and musicians, this corona crisis was (and still is) a stretch. How did you experience this crisis as a musician, band and also as a human being ?
Well as a performing musician it's been tough. Not being able to perform live concerts, both with Everdawn as well as other projects has been frustrating as that's one of my favorite parts of being a musician. There is no other experience like performing music in front of a crowd. Another aspect that has been affected is how I teach guitar. I have had to start teaching my guitar students over the internet via Facetime and Zoom. Thankfully the process of this has gone pretty smooth and my students have been able to keep learning in this hard and troubling time. With regards to the band, we have not been able to all be in the same place because of the travel restrictions. Thankfully though, we all have our own home studios and have been able to stay creative and work on new material for our next album.
Most of my interviews, I think with many, are about this crisis. That's why this question. The culture sector is one of the most affected sectors. How do you personally think culture and music will survive this crisis?
While music and culture are in a tough predicament at the moment, I feel it will survive on the basis that we as humans need art in order to escape the problems and pressures of our everyday lives. It helps keep our sanity as a society. As long as artists keep creating and fans keep supporting them, it will continue to live on.
Live performance is not in the cards yet, are there plans to do something through live streaming?
At the moment there are no plans to do a live stream performance. This is due to the fact that our singer Alina lives in Canada and the rest of us live in the United States. Once travel restrictions between the US and Canada are lifted, we might consider doing it.
Live streaming does not replace a real concert of course, but in these times it is a welcome alternative. What is your opinion about this?
I think live concert streams are a great alternative way for bands to perform for their fans. Sure, it's not the same as actually being there in person but it gives fans the opportunity to see their favorite bands play in the safety of comfort of their own home. To me, staying safe should be a major priority for everyone during these unprecedented times.
Networking and social media are becoming increasingly important, especially in these times. What is your opinion on this statement?
I would definitely agree that networking and social media are very important for not only gaining and attracting new fans but also to keep current fans and followers in the loop as far as what is going on in terms of touring, new music, video content, etc. Social media is an absolute must for any band new or established.
Does it then still make sense to release a physical record? If so, why?
I think there will always be fans that want to buy physical products such as cds and vinyl so I feel that it still makes sense to release a physical record. This is especially true of the fans in the metal genre. Speaking for myself, I am an avid music buyer/fan. I love supporting my favorite artists by purchasing their releases on both cd and vinyl. It would be a very sad day if all physical media went away which is why I want to keep it alive!
As far as possible, what are the band's further plans?
Well our main plan is to complete the writing and demoing process of our next album. We have over 20 songs we are working on at the moment and we hope to start recording by the spring or summertime of 2021. We're also planning to film a music video sometime this year to also help promote our new album "Cleopatra".
What are the band's further ambitions? Is there also some kind of end goal or are you not consciously working on that?
Just like every aspiring band, we hope to gain a massive audience around the globe, release albums that the fans fall in love with, and play huge sold out gigs all around the world! That is our dream!
Thanks for this nice conversation, hopefully we can do this again when live performances are possible and you pass our country
His Trust Fund - Ik hoop dat deze plaat een begin is om ook de trouwe volgers te vinden die ons blijven koesteren
His Trust Fund is het geesteskind van songwriter Philippe François. De man is al ruimschoots 18 jaar met muziek bezig en speelde bij verschillende bandjes waaronder The Bony King Of Nowhere. His Trust Fund’s eerste EP kwam in het najaar 2018 uit en de band stelde deze voor in De Studio (Antwerpen), Het Bos (Antwerpen) en Cactus Club (Brugge).
Eind januari brengt His Trust Fund een gloednieuwe schijf uit ‘The Free Market Love You’. Een plaat waar Philippe zijn adoratie voor zijn helden uit de doeken doet, en die bedekt met de nodige melancholie.
We hadden hierover een fijn gesprek met Philippe , en uiteraard werden ook de toekomstplannen uitgerold.
His Trust Fund bestaat al enkele jaren en heeft o.a. een EP uitgebracht. Hoe is alles begonnen?
Het is eigenlijk begonnen toen ikzelf een gitaar heb opgepakt circa 18 jaar geleden. Ik heb toen bij verschillende bandjes gespeeld waaronder The Bony King Of Nowhere helemaal in het begin. Door die ervaring is de interesse beginnen groeien om zelf een band op te richten. Dat is ondertussen tien jaar geleden. En dan ben ik met de gitarist Menno, die nog steeds in de band zit, begonnen met ‘His Trust Fund’.
Wat waren de hoogtepunten tot nu toe?
Ons release concert in De Studio vond ik zeer fijn. Eigenlijk hoop ik dat deze plaat die we nu uitbrengen een hoogtepunt mag worden, daar gaan we voor.
Je laat je omringen door top muzikanten, hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Dat was een proces van lange adem. De gitarist heb ik meer dan tien jaar geleden al gevonden. Dan zijn er twee andere contrabas spelers geweest voor ik bij de huidige ben terecht gekomen. Het is allemaal verlopen via vrienden die ik ondertussen al had binnen de muziekwereld.
Ik heb gelezen dat met de release van ‘The Free Market Loves You’ een jongensdroom in vervulling gaat
Misschien dan eerder een tienerjongensdroom, doordat ik op mijn 15ste weinig zin vond in het leven, maar wel veel zin vond in het luisteren naar artiesten als Bob Dylan, Neil Young, Creedence Clearwater Revival en dergelijke. De muziek van mijn vader eigenlijk. Allemaal gitaar gebaseerde muziek. Ik heb hiervoor dan ook een enorme adoratie opgebouwd door de jaren heen. Sindsdien is die wens er altijd geweest om dit soort album te kunnen uitbrengen.
‘The Free Market Loves You’ is ook een eerbetoon van een idealistische romanticus aan de liberale meritocratie die je grootgebracht heeft, lees ik in de biografie. Kun je daar meer over vertellen?
‘Meritocratie’ is een samenleving waar mensen worden beloond naar gelang hun kunde en vaardigheden. Ik heb het altijd een beetje moeilijk gehad hoe de wereld gestructureerd is geweest. Ik ben op dat vlak een idealist, je kunt je ertegen verzetten maar je kunt je niet buiten die wereld denken. De titel van de plaat is dan ook enerzijds oprecht, anderzijds ook sarcastisch. Ik ben bijvoorbeeld zeer blij met de kansen die ik krijg, dat is niet altijd evident. Maar tegelijkertijd stel ik me daar heel veel vragen bij.
Betreft kansen krijgen , zou het niet gemakkelijker zijn om in de UK of Amerika te wonen i.p.v. in België om deze plaat aan de man te brengen? Vooral wat het financiële plaatje betreft?
Ja, maar tegelijkertijd is er daar dan ook veel meer concurrentie. En het is ook vaak lastiger leven in die landen denk ik, vooral als je naar onze sociale zekerheid kijkt , die vind je nergens anders. Daar heeft de lagere klasse het veel slechter dan bij ons. Net door die sociale zekerheid die je daar niet hebt. Of heel weinig. Ik hoop dat mijn muziek echter internationaal genoeg zou moeten zijn om ook daar via ons land voet aan de bodem te krijgen.
In je nummers gedenk je de oeuvres van Paul Simon, Bob Dylan, Nina Simone, Caetano Veloso, … artiesten van een vervlogen periode, die jou nog steeds het meest naar de keel grijpen. Waar komt de adoratie voor deze artiesten vandaan?
Die adoratie komt inderdaad vanuit de platenkast van mijn vader. En ook van mijn moeder, al was dat daar dan de zachtere kant. Als 15-jarige prikkelde me dat enorm, en nu nog steeds eigenlijk. Je krijgt een vakmanschap bij die artiesten dat je nu minder ziet; om een voorbeeld te geven Bob Dylan was een folk zanger die later meer pop muziek is beginnen brengen. Het heeft er ook voor gezorgd dat roots muziek geen echte roots meer is, alles is globaal geworden. Het is ook iets dat niet meer echt mogelijk is , en net dat verleden toen het wel mogelijk was , sprak en spreekt me nog steeds aan dus.
Ik vind het wel opmerkelijk dat je naar de platenkast van je ouders teruggrijpt, ik herinner me als ik 15 was dat ik me eerder daar tegen afzette door bijvoorbeeld punk te luisteren?
Dat heeft ook een grappige voetnoot, want toen zei mijn vader ook ‘’zet die muziek eens af’’ (haha) Ik luisterde ook naar andere dingen zoals bijvoorbeeld Rage Against The Machine, Nirvana en zo. Maar ik las ook in interviews dat Kurt Cobain bijvoorbeeld fan was van Neil Young tot David Bowie. Om maar te zeggen dat het bij mij ook zoiets is.
Wat me opvalt, ik hoor een vleugje Leonard Cohen en Jeff Buckley, vol weemoed die mijn hart intens verwarmt. Zoals enkel artiesten van dat kaliber dat kunnen. Bewuste keuze?
Leonard Cohen is zeker mijn held, ik vind hem één van de grootste dichters van de vorige eeuw.. Ik vind dat ook een heel aimabele mens , of hij dat is geweest voor zijn omgeving laat ik in het midden. Maar zijn interviews zijn zeer inspirerend. Zijn muziek en teksten leunen ook dicht aan bij zichzelf. Iets heel persoonlijk, en dat spreekt me enorm aan. En dat is het bij mij ook, een heel persoonlijk verhaal eigenlijk.
Er schuilt eveneens een verdoken melancholie in de muziek vind ik
Dat is gewoon een gevoel dat nauw aansluit bij wie ik ben. Ik ben zeer melancholisch van aard, zonder meer. Ik denk graag na, soms teveel zelfs. Ik ben ook iemand die daar soms moedeloos door word. Dat is dus eigenlijk gewoon wie ik ben. Ook al geef ik die indruk niet direct, dat is wat zich afspeelt in mijn onderbewustzijn.
Heb je al reacties gekregen van mensen die al iets hebben gehoord van de plaat eigenlijk?
Buiten mijn vriendenkring niet veel eigenlijk, de plaat is wel verstuurd naar verschillende journalisten. Wat ik dan hoor via het promotiekantoor is dat het wel goed ontvangen wordt. De laatste concerten die we hebben gespeeld , kwamen veel van die nieuwe nummers in voor, en die werden toen ook goed ontvangen dus ja.
Wat zijn uw persoonlijke verwachtingen eigenlijk?
Ik hoop toch vooral op een groter bereik met deze plaat dan met ons vorige album. We hebben ook meerdere singles uitgebracht, we worden ook soms gedraaid op Radio 1 op een programma ‘Belpop late night’. Het is al beter dan niets. Ik hoop dat het vooral een navolging heeft. Om maar te zeggen, als je kijkt naar het oeuvre van bijvoorbeeld Tom Waits. Dat zijn niet echt hit machines maar die hebben hun vaste fan base die hen trouw volgt, ik hoop dat deze plaat een begin is om ook de trouwe volgers te vinden die ons blijven koesteren. En een eigen fan base te kweken.
Wat zijn, naast de release van dit debuut de eventuele plannen voor 2021?
We hebben een live stream in Trix om onze plaat voor te stellen, op 17 februari: https://www.facebook.com/events/noordersingel-28-2140-antwerpen-belgi%C3%AB/live-stream-his-trust-fund-trix-club/173332161205039/ . De rest is allemaal koffiedik kijken dit jaar, het is moeilijk om echt iets te plannen zoals het er nu naar uitziet. De meeste dingen die we hadden zijn afgelast.
Subtiel heb ik het dus al even over de coronacrisis gehad, want ‘eventueel’ , maar zijn er plannen in het water gevallen eigenlijk?
Normaal gesproken speelden we in de Handelsbeurs, Gent, en ook dat is nu niet mogelijk. We hadden ook graag in De Studio een release concert gehad, maar dat valt allemaal niet te regelen nu. We weten niet wanneer alles weer van start gaat.
Om op die streaming verder te gaan, ‘het nieuwe normaal’? Hoe sta je er tegenover?
Het is een oplossing, maar het nieuwe normaal liever niet. Ik zou dat dus heel jammer vinden. Het is een wederzijdse kruisbestuiving, publiek is een essentieel onderdeel van optredens. Je hebt die nodig. Om maar te zeggen je hebt een publiek van 600 mensen, tijdens een streaming concert weet je gewoon niet of die er zijn. Je mist gewoon de fysieke aanwezigheid van die mensen. Ook als publiek, je moet wachten en wat weet ik veel. Er is gewoon iets uniek van een concert beleving dat je nooit via streaming kunt creëren.
De impact van die streaming, ook van Spotify en sociale media is steeds groter. Heeft het dan eigenlijk nog zin om platen uit te brengen denk je?
Ja, mijn muziek staat ook op spotify. Maar ik heb nog altijd iets in handen, een plaat die je moet omdraaien en zo. Ook het geluid is toch heel anders dan via streaming. Ik denk dat er toch nog een behoefte bestaat bij mensen.
Sommigen zeggen dat het zorgt voor een rust moment waardoor ze meer beginnen muziek schrijven? En hoe zit dat bij jou?
Misschien zorgt het wel bij sommigen voor een zeker rustpunt, minder chaotisch en hectisch doordat ze meer tijd hebben, maar ook daar valt een kanttekening bij te plaatsen eigenlijk.
Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Ik kan me moeilijk voorstellen dat kunstbeleving niet zal zijn zoals het was. Het zou wel eens de onderlaag van de cultuursector zwaar kunnen aantasten. Het is erg moeilijk daar de vinger op te leggen. Ik vermoed dat er in de zomer een versoepeling van de maatregelen zal zijn, zoals vorig jaar, maar dat de grote evenementen pas in de zomer van 2022 van start zullen kunnen gaan.
Om af te sluiten. Wat zijn je verdere ambities als muzikant en als band? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Vooral zie ik al uit naar het uitbrengen van een tweede plaat eigenlijk. Een akoestische plaat eventueel, en ja… moest het weer mogelijk zijn terug kunnen toeren. Dat is al een ambitie op zich tegenwoordig.
Is er nog een opmerking naar de wereld toe?
Vooral dat mensen minder angstig zouden mogen zijn, er is een zeker angstklimaat. Je moet voorzichtig zijn met mensen die het moeilijk hebben. Het is ook niet niets uiteraard, er wordt ons iets essentieel menselijk afgenomen: het gewoon elkaar ontmoeten. Maar angst is geen goede raadgever.
Pics homepag @Dries Segers
Dankjewel voor het fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort, echt live ?
Ansatz Der Maschine - Al de dingen die we nu doen, kunnen blijven doen na deze crisis is mijn voornaamste ambitie
De West-Vlaamse band Ansatz Der Maschine brengt een soort meditatieve ambient met een klassieke, theatrale inbreng. Vier jaar na 'Tattooed Body Blues' bracht Ansatz Der Machine met 'Burial Songs' begin 2020 een album uit , opgebouwd als een klassiek requiem. 'Burial Songs' is niet meteen de meest opgewekte naam voor een album en toch is het geen gitzwart album geworden. Ook al is het thema ‘omgaan met verlies, dood en verdriet’. Je hoort en ziet veel lichtjes aan het einde van die tunnel.
Door de corona crisis zag de band hun release tour in het water vallen. Ook al waren er wat coronaproof concerten later in 2020. Onlangs speelde Ansatz Der Maschine een streaming concert in de Vooruit Gent, een organisatie van Sound of Ghent, wij waren er als de kippen bij.
Ons verslag kun je hier nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80627-ansatz-der-maschine-sound-of-ghent-intensiteit-in-het-kwadraat.html
We hadden een fijn gesprek met bezieler Mathijs Bertel.
Ansatz Der Maschine is eigenlijk begonnen als een eenmalig project van jou en Alexander, heb ik gelezen. Hoe is dat in zijn werk gegaan?
Dan spreek je al van iets van zestien of zeventien jaar geleden eigenlijk. We zaten samen met elkaar op school. We speelden toen ook al bij enkele bands en werden wel eens gevraagd voor theaterfestivals of zo. Er werd gevraagd om eens iets samen te doen, en van het één kwam het ander. We hebben, ik en Alexander, eigenlijk enkele maanden intensief daar aan gewerkt, als 18 jarige terwijl we veel andere dingen konden doen (haha). Ik had dat opgestuurd voor een soort wedstrijd van KBC. We hebben die prijs gewonnen en dat zorgde voor wat feedback op de radio en zo, dus dachten we daar toch wat meer mee te doen. Wat dus in eerste instantie niet de bedoeling was , maar het winnen van die wedstrijd en alles daaromheen was een echte boost om dat net wel te doen. Alexander zat toen in Australië, en die moest dan bellen, een afstand die we moeilijk konden overbruggen maar het lukte toch. Alexander is er na zijn reis naar Australië wel vrij vlug uitgestapt, omdat hij er geen zin meer mee had, en het moeilijk kon combineren met andere activiteiten. Hij was er eigenlijk enkel het eerste jaar bij, maar alle credit naar hem toe, want we hebben de band samen gesticht dat is toch wel belangrijk om te vermelden.
Uiteindelijk is de band beginnen uitgroeien tot een achtkoppige collectief, ook nu weer hoe is dat proces ontstaan?
Het is pas sinds zeer recent een vaste line-up. We hebben heel wat formaties gehad, en veel gast muzikanten. Ik ken er nogal vrij veel, dat scheelt. In het begin was het enkel ik en Alexander, en van mijn standpunt uit zocht ik naar manieren om die Elektronica live toch uit te breiden. Daarvoor ben ik gaan zoeken naar muzikanten die perfect binnen dat plaatje passen. Energie geven naar het publiek toe, is voor mij het enige dat van belang is. Daarin wil ik groeien en voortdurend veranderen. Daardoor hebben we op elke plaat wel met andere muzikanten gewerkt, in oogpunt van het verhaal dat ik wilde vertellen. Al heb ik nu wel het gevoel dat we onze draai gevonden hebben, waardoor er dus toch een eerder vaste line up is ontstaan na al die jaren.
Wat zijn tot nu toe de hoogtepunten, het debuut ‘The Postman is a Girl’ was alvast een schot in de roos. Vertel ons wat meer?
Hoogtepunten? Het is doorheen de jaren altijd een beetje een hobbelig parcours van diepte- en hoogtepunten. Maar zo een hoogtepunt dat erboven uitsteekt was toch ons optreden in Koeweit. Dat was op vraag van de Belgische Ambassade. We zijn ook op TV geweest toen, het was dan ook niet zo evident om daar terecht te komen. Ook in de studio en zo, hoe ze de bandnaam in het Arabisch uitspreken en zo. We speelden ook in een zaal met een video wall zoals bijvoorbeeld Massive Attack, allemaal zeer overweldigend. Dat was dus een heel unieke belevenis .Voor de rest? We hebben ooit eens de Gentse Feesten op Sint-Jacobs afgesloten, het regende pijpenstelen voor het concert, en dat plein stond overvol tot ver naar achter. Een prachtig beeld.
Waren de nummers op jullie EP en eerste twee albums zo goed als instrumentaal? (correct me when i’m wrong) . Waarom de omslag naar zang (wat mij betreft een schot in de roos)?
Dat heeft gewoon te maken met het centrale gevoel waar ik naar op zoek ben als ik een plaat maak. En dan zoek ik de middelen die daarbij passen, op een bepaalde moment was dat een zangstem. En zo is dat geleidelijk gegroeid. Pas op, ik vind pure Instrumentale muziek op zich nog steeds heel leuk om te doen. Wat ik ook een beetje heb als componist, ik ben een heel onrustige ziel. Dat kan voor de muzikanten rondom mij een zegen of een vloek zijn. Ik hou van enorm veel afwisseling, ik kan na een minuut al weer met een ander idee voor de proppen komen. Daardoor gaat de muziek dus uit van elektronica naar prompt indie folk toestanden of zo.
Ik heb jullie eigenlijk via dat album ‘Heat’ leren kennen in 2012. Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
We kregen door die plaat wel iets meer airplay op de radio. Wat ook mooi vind ik, is dat we als band in dat typische club circuit kunnen spelen, en worden gevraagd. Dat is op zich niet zo evident. Maar daarin zijn we toch geslaagd. Met de vorige plaat was dat ook al een beetje, maar dankzij ‘Heat’ werden we toch wel iets meer een vaste waarde binnen dat typische club circuit, en daardoor is die plaat toch een springplank gebleken. Die kleine clubs waar je met honderd man of zo staat, die doe ik eigenlijk zelf het liefst. En dat is een voordeel , ook voor ons, dat we in ons land een fantastisch club circuit hebben.
Er werkten toen ook verschillende gastvocalisten mee aan deze plaat. Wanneer is Sophia (in zoverre dat klopt) uitgegroeid tot een vaste waarde?
Sophia heeft op ‘Heat’ een nummer mee gespeeld. Het werd nogal vrij vlug duidelijk dat zij vocaal perfect paste binnen het concept. Ik zocht eigenlijk ook een nieuwe zangeres, en in de zoektocht kwam ik toch bij Sophia terecht. Ik had in eerste instantie verschillende vocalisten, maar het moest nog live gebracht worden ook. Ik heb Sophia leren kennen via haar band Little dots , maar ze zit in veel andere projecten zoals STIL.. Zeker checken.
Eén van de redenen van dit interview is de release van ‘‘Burial Songs’ begin vorig jaar. Een filmische plaat met toch ook een persoonlijk en droevig verhaal?
Eigenlijk los van een verdriet dat we te verwerken hadden, is die plaat er gekomen, vanuit het idee ‘wanneer breng je de beste platen uit’, als je emotioneel op een punt zit dat je uw verdriet, pijn tot vreugde ergens kwijt moet kunnen. En dit was gewoon zo een moment om daarmee om te gaan, en dat een plaats te geven. Eigenlijk los van dat persoonlijke verdriet. Gewoon dus de aanvaarding en het verwerkingsproces. Er zijn wel bepaalde dingen gebeurd in die periode, maar eigenlijk hebben die daar dus rechtstreeks niet zoveel mee te maken. Het was pijnlijk, maar dat zijn dingen die iedereen wel eens meemaakt. Dus kon ik dat vrij snel een plaats geven. Maar het proces van die aanvaarding en verwerking vond ik wel een interessant concept om uit te werken.
Toch heb ik de indruk dat er telkens een zon schijnt achter de donkere wolken, het omgaan met verdriet en pijn is enorm vertegenwoordigd? Je mening?
Mooi dat je dit zegt, want dat is net het gevoel dat ik er wilde insteken eigenlijk. Wanneer maak je iets nostalgisch weemoedig of melancholisch als er een stukje zon in voor komt. Bij ieder nummer is dat ook heel anders. Die warmte en dat toch melancholisch donker, moet toch ook altijd een beetje positiviteit bevatten , vind ik.
Voor deze plaat is samengewerkt met een man waarvoor ik enorm veel bewondering heb, Amenra-frontman Colin H. Van Eeckhout. Hoe hij omgaat met het gegeven verdriet, dat is ware kunst. Hoe is die samenwerking ontstaan? En in hoeverre drukt hij zijn stempel op die plaat?
Onze eerste platen zijn gereleaset op Vlas Vegas label, dat komt van een cd winkel die op de Vlasmarkt in Kortrijk gelegen was . Er was de Band Hitch uit Kortrijk , die hadden dat label. En we speelden op de Label Night in De Kreun in Kortrijk. Daar heb ik ook Colin leren kennen. Nu de muziek van Amenra is echt overweldigend, je ontsnapt er niet aan als je een optreden van hen meemaakt. Ik was op zoek naar een spoken word inbreng, en kwam op die manier bij Colin terecht, ik stuurde hem de tekst door en hij was er direct mee weg. Colin is naast een heel begenadigd artiest gewoon een zeer beminnelijk mens. We hebben eigenlijk zeer goed samengewerkt om er een zeer mooie tekst van te maken. We hebben dan ook een clip opgenomen in IJsland , weer zo een andere mijlpaal.
Jullie hebben ook samengewerkt met Valgeir Sigurðsson? In sommige interviews lees ik dat je een enorme adoratie hebt voor IJsland, of bands als Sigur Ros en MUM? Heb ik het juist, waar komt die adoratie vandaan?
Die bands zitten een beetje in dezelfde lijn wat het soort melancholie betreft waarmee ik zelf mijn muziek naar voor breng. MUM was dat meer in de begin periode.
Wat Valgeir betreft , een zeer kalme mens om mee samen te werken.
Wat IJsland betreft, ik was daar eens geweest met mijn vriendin. De natuur is daar baas, dat spreekt me enorm aan. Die sfeer daar.
Het zijn bijzonder vreemde tijden… Jullie speelden een streaming concert in Gent. Vertel je ervaring hierover?
Ik heb getwijfeld om het te doen, omdat we niet alles konden opstellen dat we gewoonlijk doen. Normaal zitten we met meer visuele effecten bezig en boxen achteraan. Dat kon nu niet omdat er geen publiek in de zaal was. Dus daarom twijfelde ik wel even, omdat we maar 30% brachten van wat we normaal doen. Het draait om energie overbrengen naar je publiek, en dat is via live streaming toch niet zo evident om te doen. We hebben ook maar de helft van de set gespeeld dan we normaal spelen, en er de beste nummers proberen uit te kiezen. En ook onze structuur aangepast, en gewoon doorgespeeld.
Ik was vooral onder de indruk hoe jullie experimenteren – als het ware – met emoties, en dan die stem van Sophia als kers op de taart , om je compleet weg te voeren. Dat jullie het via streaming konden verwezenlijken, was opmerkelijk. Je mening?
Die samenwerking met Sophia is zeker een mijlpaal. Ik krijg echt het gevoel dat ze perfect past binnen het concept, de manier waarop ze haar nummers brengt en ze bewijst dat. We proberen ook altijd een collage te doen, microscopische muziek , zegt onze gitarist Gianni Marzo er soms over. En dan is het belangrijk dat elk puzzelstukje perfect past binnen het geheel. Dat is op plaat zo, ook live proberen we dat te doen. Maar dan moet je de muzikant binnen de band zijn eigen ding kunnen laten doen. En dat is toch gelukt dus, daar ben ik wel blij om want het was een moeizaam proces zonder publiek.
Hoe voelt het om voor een lege zaal te spelen (weet wel dat het publiek thuis genoot)?
Een beetje eng, en ook meer stresserend dan een gewoon optreden. Wat dus niet is veranderd, we spelen al onze nummers gewoon aan elkaar en nemen geen pauze daartussen. Dat hebben we nu ook gedaan. Dat is belangrijk om de magie niet te doorbreken. Je hebt echter geen idee hoe het publiek reageert daarop via streaming. Ik moet wel zeggen , we hebben in september /oktober wel enkele optredens gespeeld binnen coronaproof met mondmaskers en regels van binnen en buiten komen. We merkten toen al dat het een minder boeiende sfeer was, net daardoor. En na de show is het ook de zaal of club zo snel mogelijk verlaten, dus ergens was dat al een beetje een oefening hoe het bij die streaming aan toe gaat. Maar we zijn natuurlijk ook gewoon blij dat we hebben kunnen optreden, ook al was het op deze wijze.
Ik vind dat bij jullie muziek het applaus ook niet hoort tijdens de set, maar pas daarna, net omdat die magie anders verloren zou gaan. Je mening?
Onze muziek kun je ook een beetje vergelijken hoe je naar een film zit te kijken. Net doordat het verhaal zo uiteenlopend is, het ene nummer is Elektronica , het ander folk en zo verder. Ik wil die trip dan ook bewust een uur laten duren, zodat de mensen hun verbeelding wordt geprikkeld. Dat is een verschil met een singer-songwriter, wat ook schitterend klinkt uiteraard alle respect daarvoor, die een persoonlijk verhaal vertelt in een soort proces. Bij ons is dat dus duidelijk in een filmisch geheel, waardoor dat applaus inderdaad best pas achteraf gebeurt. Om inderdaad die magie waarover ik het had, niet verloren te laten gaan.
Over het filmisch geheel, heb je dan geen interesse om muziek te maken voor film of series bijvoorbeeld?
Jawel, we hebben wel wat gedaan voor theater en dans. En de laatste plaat is wel wat gebruikt voor TV programma’s. VRT doet dat soms wel. Moest dat dus op ons afkomen, zie ik dat zeker zitten. Maar eerlijk? Het enige wat ik echt graag doe is live gaan optreden. En dat heb je niet bij film muziek dus ja…
Hoe heb je als muzikant en mens de coronaperiode doorstaan?
Onze Release show was voorzien op 12 maart 2020, en net voordien hebben ze alles dicht gegooid dat was toch confronterend. Je moet weten, we hebben toch een kleine drie jaar daar aan gewerkt en dan plots boeken toe en gedaan. Dat hakt er zeker in. Het voelt als een topsporter die traint voor een bepaalde grote wedstrijd, en dan plots is er niets… dat is echt onwezenlijk. Je zakt dan toch in een soort manie-depressieve toestand als het ware. We hebben dat echter ook snel gerelativeerd. Met alle begrip voor de situatie, het moet gewoon. We zijn ook een band die ook niet echt buiten kan spelen, en eerder voor binnen clubs geschikt is , dat maakte het in de zomer met die corona proof concerten buiten dan weer moeilijk. Ook omdat veel organisatoren, helemaal terecht, op veilig speelden.
In augustus kwamen er dan plots wat meer mogelijkheden, maar dat duurde weer niet lang. Ik dacht ook nu van in februari of maart terug te kunnen gaan spelen, maar ook dat zit er toch precies niet in. Dus ja het is een beetje een manie-depressief proces als het ware , dat je doormaakt als muzikant en als mens eigenlijk. Nu, er zijn mensen die in veel grotere miserie zitten uiteraard.
Hoe denk je dat cultuursector en andere zwaar getroffen sectoren als de horeca deze crisis zal overleven?
Ik vind nu wel dat de culturele sector door middel van die livestream of bijvoorbeeld Podium 19 daar zeer interactief mee is omgesprongen. Dat is toch een voorbeeld van hoe mensen positief daarmee omgaan, waar de overheid hopelijk ook lessen uit trekt.
Voor de coronacrisis werden we door sommige toch een beetje als een paria bekeken, had ik de indruk, door o.a. de besparingen die eraan zouden komen. Ik hoop dus vooral dat de mensen die de cultuur niet zo goed genegen zijn, nu toch beseffen dat de cultuur daar dus zeer braaf en dus ook zeer interactief is mee om gesprongen met deze crisis, en dat dit wat ogen opent bij diezelfde mensen.
Wat zijn - als het weer mag - de verdere plannen voor de toekomst?
Ja, zoals ik had gezegd , ik had gehoopt nu toch in februari of maart terug te kunnen optreden. Het is dus moeilijk om echt iets te gaan plannen op deze wijze. Ik was ook bezig aan een theater productie, maar die valt nu ook in het water. Dus ja het is gewoon allemaal koffiedik kijken en hopen dat we in de loop van het jaar een paar shows kunnen spelen.. Ik denk dat als we eerlijk moeten zijn , dat we ons moeten focussen op 2022…
Wat me opvalt nu is dat de grotere bands amper iets hebben uitgebracht eigenlijk?
Die grotere bands zijn ook te groot voor het club circuit geworden, die hebben die grote podia als Sportpaleis en zo nodig, en kunnen zeker niets doen nu. Wij kunnen dat bijvoorbeeld wel, eens in de Kreun gaan spelen of zo, maar zij dus niet meer eigenlijk. En ja , dan valt er heel wat weg voor die grotere bands.
Zijn er na al die jaren (je zit toch al circa twintig jaar in de business) nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken of ben je daar niet bewust mee bezig?
Ik ben niet echt mee bezig met een doelstelling, je mag ambitieus zijn natuurlijk maar het is niet dat ik nu bijvoorbeeld honderdduizend cd’s wil verkopen of in het Sportpaleis staan. Als er een grote ambitie is? Dat we in het clubcircuit waar we nu zitten, onze stempel kunnen blijven drukken. Dus gewoon de dingen die we nu doen, kunnen blijven doen na deze crisis, is mijn voornaamste ambitie.
Heel veel succes en hopelijk komt er voor jullie - en de hele sector - eindelijk een perspectief om terug op de podia te staan voor een publiek
SJ Hoffman & Clairval - Na elk album moet je een streep trekken onder het verleden
SJ Hoffman & Clairval hebben samen het heel interessante instrumentale album ‘Sweet Seclusion’ uitgebracht. We gingen eens te rade bij Steven Borgerhoff en Sam Pieter Janssens om meer te weten te komen over dat album.
Dit lijkt een vervolg op ‘Waves Holding Time’, het laatste album van SJ Hoffman waar Sam aan meegewerkt heeft. Is ‘Sweet Seclusion’ een verzameling tracks die al in aanmerking kwamen voor dat album?
Steven: Dit album staat helemaal los van die vorige plaat. We zijn voor ‘Sweet Seclusion’ gestart met een blanco pagina. Oude ideetjes die nog in de kast lagen, hebben we daar bewust laten liggen. Na elke plaat moet je een streep onder het verleden trekken en aan nieuw materiaal werken.
Was het van bij het begin duidelijk dat het een grotendeels instrumentaal album zou worden?
Steven: Er was niet echt een welomlijnd idee of concept toen we zijn gestart. Het was zelfs niet de bedoeling dat er enkele maanden later al een album zou gereleased worden. Het begon simpelweg met het over en weer mailen van ideetjes die we vervolgens langzamerhand hebben uitgewerkt. Het proces was dus heel intuïtief. Toen we na enkele maanden nog eens door al ons materiaal gingen, vonden we het te goed om er niet iets meer mee te doen.
Jullie spelen beiden verschillende instrumenten, was er een taakverdeling bij het componeren?
Sam: De afspraak was dat er geen afspraken waren. Deze plaat kon enkel tot stand komen omdat er geen grenzen werden opgelegd. We hebben de vrijheid die de lockdown ons paradoxaal genoeg gaf met beide handen gegrepen en al snel mailden we elkaar ideetjes door die ik dan in mijn homestudio finaliseerde.
Was de verleiding niet groot om toch lyrics toe te voegen?
Steven: Neen, eigenlijk niet. Het voelde heel natuurlijk aan om de muziek voor zich te laten spreken. Slechts op één track (“I Need More Space”) vonden we dat er nog vocalen moesten worden toegevoegd. En dan hebben we de tekst bewust minimalistisch gehouden. Echt héél minimalistisch eigenlijk. (lacht)
Hoe gaat deze samenwerking verder?
Sam: We bekijken nog of we met deze muziek misschien iets live kunnen doen. Ik heb al veel experimentelere muziek gezien op onze podia. Allemaal in de veronderstelling dat live spelen opnieuw mogelijk wordt, uiteraard.
Er spelen twee sleutelfiguren van And Then Came Fall mee en toch staat er Clairval als ‘nom de plume’.
Sam: Als Clairval heb in 2020 ook al een album uitgebracht met piano-soundscapes: ‘Ondulé’. Deze ‘Sweet Seclusion’ sluit daar naadloos op aan. Dat Annelies Tanghe van And Then Came Fall meedoet, is natuurlijk niet toevallig. Annelies is mijn bandmate bij ATCF en woont twee straten van me vandaan, maar het belangrijkste: ze is gewoon een steengoede vocaliste.
De cover van “Sky And Sand” van Paul Kalkbrenner springt er om verschillende redenen uit op het album. Wie is met dat idee afgekomen?
Steven: De originele song passeerde toevallig op de radio toen we wat ideetjes aan het uitwisselen waren. Ik vroeg Sam wat hij ervan vond als we de oorspronkelijke versie eens zouden uitbenen en hij zag dat meteen zitten. We hebben ook een versie met mijn stem opgenomen, maar na de sessie van Annelies wisten we onmiddellijk dat die versie er boenk op zat. Ik ken geen betere stem in Vlaanderen dan die van Annelies. Waanzin!
Sam: Annelies heeft om vocals op te nemen meestal maar enkele takes nodig. Zo ook voor “Sky And Sand”. We zijn heel blij dat ze heeft meegewerkt aan dit project.
Hoe zijn jullie bij Tom Barman uitgekomen voor de foto op de hoes?
Steven: We hebben met mijn uitgeverij Borgerhoff&Lamberigts het fotoboek van Tom Barman uitgegeven. Ik zag zijn foto’s in die periode dus regelmatig langskomen. En de hoesfoto vond ik zo treffend passen bij de sfeer van de plaat en de lockdown.
Jullie zitten beiden bij het label Starman Records en toch komt ‘Sweet Seclusion’ uit bij Klankkast. Een bewuste keuze?
Sam: Gezien het huidige (muziek)klimaat vonden we het een rustgevend idee om dit kleinood op ons eigen ritme en op kleine schaal uit te brengen. Klankkast is het label waarop ik een aantal eigen producties release. Deze soundtrack is evenwel voor iedereen te beluisteren op alle streaming services. Na vier dagen hebben we op Spotify alleen al de kaap van 10.000 streams overschreden!
Steven: de plaat is op vinyl verkrijgbaar, maar ook daar hebben we het bewust ‘klein’ gehouden. Er zijn slechts 100 genummerde exemplaren geperst.
Als jullie tijdens de viruscrisis dit album konden maken en uitbrengen, dan komt er wellicht ook nog nieuw werk aan van SJ Hoffman en And Then Came Fall?
Steven: Ik werk altijd aan nieuw materiaal. Ik zit wel al met wat ideetjes in mijn hoofd over hoe het volgende album zou moeten klinken. Maar het zal alleszins wel weer een andere weg zijn die ik wil inslaan. Zo blijft het spannend. Niets zo erg als een doorslagje maken van je vorige plaat. Een leven zonder muziek, dat wil ik me zelfs niet voorstellen…
CD review
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80598-sweet-seclusion.html
BRUCE verrast met heruitgave van albums op vinyl
Geen nieuwe release voor BRUCE in 2020 en waarschijnlijk ook niet in 2021. Dan hebben we het natuurlijk over de Belgische punkrocktrio BRUCE en niet over Bruce Springsteen of nog een andere bekende Bruce. Geen nieuw werk dus, wel hebben ze vorig jaar hun twee meest recente albums op één vinyl geperst. De derde persing is inmiddels te koop. En dit jaar wordt nog meer oud werk van BRUCE heruitgebracht op vinyl.
Musiczine ging eens praten met de band over hun plannen.
Voor de trouwe volgers van Musiczine is BRUCE geen onbekende, maar voor wie niet opgelet heeft: wanneer en hoe is BRUCE begonnen?
BRUCE: Wij spelen al sinds 1990 met ons drieën samen in The Leftovers, waarvan de roots eerder in de garagerock lagen. Met die band brachten we een CD en wat singles uit via het - toch in België legendarische Boom! Records van wijlen JP Van. Toen onze toenmalige zanger de band in 1993 opdoekte, maakten we een doorstart onder de naam BRUCE. Daarbij zijn we teruggegaan naar onze punkroots. BRUCE speelt dus best al een hele tijd samen, met steeds dezelfde bandleden.
The Leftovers was al geen unieke bandnaam, maar BRUCE is dat zeker ook niet. De google-baarheid was in ’97 nog geen criterium?
BRUCE: Inderdaad, met de naam BRUCE hebben we het onszelf niet makkelijk gemaakt, want online kom je eerst terecht bij Bruce Springsteen, Bruce Willis en Bruce Lee. Ons vind je ergens terug op pagina 527 bij de zoekresultaten. Onze bandnaam heeft wel degelijk te maken met Bruce Springsteen. Met The Leftovers speelden we op de halve finale van de Rock Rally, gepresenteerd door toenmalig Humo-journalist Frank Vander Linden (van De Mens). Hij kondigde ons aan met de historische woorden “de volgende band heet Leftovers, maar dat had net zo goed Bruce kunnen zijn”, want onze zanger/gitarist leek (vooral toen) nogal op Springsteen, wat hem nog jaren achtervolgd heeft. Toen we in 1993 een doorstart maakten, moesten we dus niet lang nadenken over de bandnaam.
Als The Leftovers deden jullie supports voor Ed Kuepper van The Saints en de Cosmic Psychos. Is zo jullie liefde voor Australische punkrock ontstaan?
BRUCE: Die voorkeur was er al eerder. Wij luisterden veel naar Australische bands als The Saints, Radio Birdman, Celibate Rifles, Hard-Ons, New Christs, Cosmic Psychos, enz. We vonden dat goed en dat was hoe onze muziek moest worden.
Na de naamsverandering was er een lange pauze in de band. Wat is er toen gebeurd?
BRUCE: Na de doorstart als BRUCE in 1993 hebben we best wat opgetreden in België en Nederland. Ook hebben we in 1996 ons eerste album The Vaticano Trail opgenomen en een jaar later uitgebracht. Daarna hebben we nog een paar jaren opgetreden. Daarna zijn we wat blijven aanmodderden: vooral repeteren en nieuwe nummers maken, en dat was genoeg. Ons zal je nu eenmaal nooit kunnen verdenken van overdreven veel ambitie of motivatie. Tot de bevriende band Unwanted Tattoo ons in 2009 kon overtuigen om weer eens met hun samen op te gaan treden. Dat was dermate leuk dat we sindsdien muziek zijn blijven maken en blijven optreden.
Waarin verschilt de Aussie-punk van die van Belgische of Amerikaanse?
BRUCE: Australische punk is voor ons met de kenmerkende gitaar-riffs zoals The New Christs en The Eastern Dark, en uiteraard de door alles kervende wah-wah op de drie akkoorden bij Cosmic Psychos. Vandaar ook dat je veel wah-wah in BRUCE-nummers hoort. Wij hebben dus een heel ander geluid dan wat je meestal tegenkomt in subgenres als streetpunk, skatepunk of garagerock.
Waarover gaan de lyrics bij BRUCE
BRUCE: Onze teksten gaan gewoon nergens over. Alle BRUCE-nummers ontstaan met een vuil gitaarrifje en wat Engels gewauwel. Pas wanneer de hele groep de song ziet zitten, ontspinnen zich in Wim’s brein allerlei rare hersenspinsels die uiteindelijk leiden tot wat absurde teksten. Dus daar moet je vooral niets diepzinnigs achter gaan zoeken.
Live brengen jullie al eens een cover van Buzzcocks of Wipers, maar jullie versie van “Warsaw” van Joy Division springt uit de toon. Wat is het verhaal daarachter?
BRUCE: Als ik het me goed herinner spelen we “Warsaw” al van in de Leftovers-periode en zijn we het nummer tot vandaag altijd blijven spelen. Het staat zelfs op ons laatste album. Waarom we precies “Warsaw” zijn gaan coveren, kwam wellicht omdat het een heel mooi Joy Division-nummer is, maar vooral omdat het één van de weinige covers was die we foutloos konden spelen. En het nummer past bij ons BRUCE-geluid.
Het heeft lang geduurd vooraleer jullie die cover mochten uitbrengen. Wat was eigenlijk het probleem?
BRUCE: We hebben toestemming gevraagd aan Universal om het nummer op ons laatste album uit te brengen. Dat mocht mits we toestemming kregen van de rechthebbenden. Dat heeft liefst negen maanden geduurd omdat er nogal wat van die rechthebbenden zijn, naar verluidt tot de erfgenamen van David Bowie toe. En net toen we het opgenomen nummer dan toch niet op het album wilden zetten door de intussen opgelopen vertraging, kregen we alsnog groen licht.
Het valt mij op dat jullie nummers soms al heel lang spelen vooraleer jullie ze opnemen.
BRUCE: Dat komt vooral omdat we niet de ambitie hebben om veel op te nemen. Het is niet zo dat er één of ander uitgekiend plan achter BRUCE zit. Als DIY-band die van niemand afhankelijk is en wil zijn doen wij maar wat. En pas wanneer we vinden dat we voldoende albumwaardige tracks hebben, gaan we opnemen.
De heruitgave van jullie laatste twee albums op vinyl kwam een beetje als een verrassing
BRUCE: Met de covidcrisis heeft de evenementensector en sector van de livemuziek enorm te lijden onder de lockdowns. Van optreden is geen sprake en er is nog altijd heel weinig perspectief. Daarom kwam het idee om onze twee laatste albums, ‘Captain, We’ve Lost Bruce’ (2019) en ‘My Latest Popstar Crush’ (2017), op één 12”gekleurd vinyl uit te brengen, elk op één zijde van de LP. Die vinyl is inderdaad goed ontvangen en ligt inmiddels in de betere platenzaken. De eerste persing op roze vinyl was op een paar weken de deur uit. De tweede persing is op groen vinyl en de derde persing is op paars vinyl.
Vorig jaar hebben jullie niet vaak kunnen optreden en dat zal dit jaar niet veel anders zijn. Gebruiken jullie die tijd dan om nieuwe nummers te schrijven?
BRUCE: Wij zijn de hele tijd in de weer geweest met het maken van de vinyl. Als DIY-band neemt dat enorm veel tijd in beslag. We krijgen gelukkig hulp van heel wat vrienden, die we niet genoeg kunnen bedanken. We hebben wel nog wat nummers liggen die we in de toekomst wellicht zullen opnemen, maar er zijn nog niet echt concrete plannen. Deze zomer willen we wel onze eerste CD, ‘The Vaticano Trail’, heruitbrengen op vinyl. Die tracks zijn we aan het remasteren. Het wordt opnieuw een DIY-release, dus we hebben nog wel een tijdje wat om handen.
Voor een diy-band zonder label of management worden jullie veel opgepikt wereldwijd door radiostations en voor reviews. Schuilt er een gewiekste marketingmanager in één van jullie?
BRUCE: Wij doen maar wat. We proberen wereldwijd contacten te leggen met radiostations die punk spelen. Een aantal radiostations in Europa, VS en Australië hebben ons al opgepikt en toegevoegd aan hun high rotation list, en daar zijn op regelmatige basis BRUCE-nummers te horen. In Australië kreeg ons vorige album een on air-review van tien minuten op een punkradio, waarbij men het grappig vond dat een Belgische punkband die pretendeert Australisch geïnspireerde punk te spelen op de Australische radio terechtkomt.
Bovenop concerten in België en Nederland hebben jullie ook al in Turkije gespeeld
BRUCE: De jongste jaren was het vooral België, maar vroeger deden we veel meer shows in Nederland. Die optredens in Turkije kwamen er op uitnodiging van de Turkse punkband Reptilians From Andromeda. We hadden samengespeeld in België en het klikte. Het optreden in Ankara werd in laatste instantie afgelast, maar de twee optredens in Istanbul waren heel leuk.
Is een punkrockshow in Istanbul te vergelijken met een punkrockshow in Aarschot of Kortrijk?
BRUCE: Turkije heeft een relatief kleine maar heel fanatieke punkscene met heel wat alternatieve clubs en heel veel optredens, waar heel vaak dezelfde namen opduiken. Het Turkije van Erdogan is niet alleen ver weg wanneer je in de alternatieve clubs bent, maar in de hippe suburbs (Kadiköy/Uskudar) aan de Aziatische zijde heerst er algemeen een alternatieve en meer vrijgevochten vibe, en Erdogan is daar niet erg geliefd om het zacht uit te drukken. Onze twee optredens daar waren bijzonder leuk. We mochten daar een Halloween-avond afsluiten en de sfeer was knotsgek. Het Belgische publiek kennen wij als braaf en terughoudend, terwijl de Turkse fans meteen bij het eerste nummer het podium bestormden.
Worden jullie wel vaker gevraagd voor concerten in het buitenland?
BRUCE: Op een bepaald moment zou er een tour in Duitsland opgezet worden, maar met onze drukke beroepsbezigheden is het niet makkelijk om dat allemaal te organiseren. Bovendien kost het enorm veel tijd om de juiste contacten op te bouwen. We bekijken alles wat ons aangeboden wordt. Momenteel zijn er in een aantal landen goede contacten, maar door de coronacrisis volgt daar nog niets concreets uit.
Wat was tot dusver het hoogtepunt met BRUCE?
BRUCE: Zonder twijfel ons optreden op Sjock Festival in 2017 (met Bad Religion, Zeke, New Bomb Turks, …). Optreden op je favoriete festival, waar je zelf al zo lang naartoe gaat, dat is gewoon de max, zeker wanneer je achteraf complimentjes krijgt. Voorts ook de support van TV Smith van The Adverts in Leuven, maar dan vooral voor de cover van “Voor De Dood”, die we diezelfde avond samen met Elvis Peeters, zanger van Aroma di Amore, in een uptempo BRUCE-versie gebracht hebben.
Welke ambities hebben jullie nog met BRUCE?
BRUCE: We willen het gewoon leuk houden en hopelijk dit of volgend jaar nog eens de studio induiken. En vooral hopen we dat de schade door de coronamaatregelen in de muzieksector wat meevalt, zodat we met z’n allen weer kunnen optreden en de scene meer bloeit dan ooit tevoren. Als er toch iets op onze bucket list staat, dan misschien een paar concerten in Australië.
https://brucepunk.bandcamp.com
The Bills - I think there will always be an interest in live music so it will live on in some form or another
Bill Troiani AKA Billy T and Bill Booth form the duo The Bills. Despite their parallel careers - they played both in duo form and in bands with each other - they only met in Norway to release a record as a duo. 'Till the Blues have gone' was released on January 15. We had a nice conversation with the duo a few weeks ago about expectations, why it has taken so long. But also where the adoration for Blues and folk comes from and of course these corona times we still live in.
Who are The Bills and how did you find each other?
Bill Booth: The Bills are two musicians named Bill! One Bill Troiani AKA Billy T, from New York and Bill Booth from the State of Maine. Although we were performing at the same time in the same music circuit in New York, we only met after arriving in Oslo.
Billy T.: I met Bill Booth here, in Norway. I believe we met in the late ‘90s when we both joined “The Swinging Doors”; country-honky tonk band. I was running the house band at Muddy Waters in Oslo, and Bill had his own band. He asked me if I would like to play bass in his band and I said yes. At that time I was playing in quite a few bands. Mostly Blues.
You have been in the music business for many years. Apart from digitization, what is the biggest change over the years?
Billy Booth: Digitization is of course the biggest change and has affected most every aspect of the music business from fewer radio stations, live shows and broadcast royalties for artists and song writers.
Billy T: I got older.
Originally you are Americans, but moved to Norway I have read. Why the turnaround?
Billy Booth: Two slightly different stories but both of us came to Norway on tour with different bands. Bill Booth met some Norwegian musicians while touring and landed a gig with one of the biggest Norwegian Rock acts in the country at the time as well as sparking interest as a solo artist and studio musician. I'll let Billy T answer his own story…
Billy T: I first came to Norway with The Tom Russell Band in 1983, I believe. Every year we did 2 months at The Gamle Christiania in Oslo. 7 days a week, 4 sets a night, for 2 months. It was during one of those trips I met a Norwegian girl and we eventually got married. She moved to NYC and after 10 years we had twin girls. She became unhappy with life in the USA, came back to Norway with our daughters, and asked for a divorce. I moved here in1997 to be Poppa
Despite the fact that you have been playing together for many years in various projects, the debut 'Till the blues have gone' is only now coming out, why did it take so long?
Billy Booth: We both have extensive solo careers and timing was never right until now.
Billy T: Well, we both have our own bands. I have 4 albums out with “The Billy T Band”, and Bill Booth has at least that many with his band. That kept us busy, but we thought a smaller unit might be something we could offer to smaller venues. We started mainly as a duo, driving and playing all over Norway. It was sounding good. After a while we got tired of our repertoire and decided to write songs together and record them for a CD. Bill Booth has his own recording studio and he’s producing his own CDs for years.
I think it is a typical Blues record, warm and compelling as Blues should be. How have the reactions so far been? The record has yet to come out, but maybe you've already picked up bits and pieces?
Billy Booth: We have been getting good radio play and reviews, especially in the UK and Ireland as well as Norway.
Billy T:We’ve been getting some wonderful reviews and airplay. The last issue of BluesNews here in Norway, Has a 4 page spread about The Bills as well as a 5 “dice” review of the album.
It's also a very accessible record, you sing those songs right away... is that a conscious choice? or am I wrong?
Billy T: Of course we had that in mind. I wouldn’t have it any other way.
Where does the fondness for Blues come from?
Billy Booth: I, Bill Booth, grew up far from the typical blues areas in the US but Portland, Maine also had frequent visits from touring Blues greats like Muddy Waters and BB King, both of whom I saw in concert locally. . One of my first records was a live recording of Lightning Hopkins who had become popular playing on the US folk music circuit during the 1960's folk revival. All this is in addition to the so called British invasion with many rock bands from England playing blues such as Clapton, The Stones and Led Zeppelin and many more.
Billy T: I grew up in NYC. In the late 1950s and the early 1960s there were still independent radio stations, with their own DJs playing what they wanted, or so I believe. Ruth Brown, The Moonglows, Johnny Ace, Bo Diddley, Little Willie John; the list goes on and on. R&B back then was still heavy on the blues, so it was ingrained in me. My first band was the “Post War Baby Boom Blues Band”. I sang tunes from Lloyd Price, The Paul Butterfield Band, etc..
Besides blues there are also folk and country influences in your music, where do those influences come from?
Billy Booth: Folk music and country are one of the most popular genres in New England whether imported from Nashville or locally grown like Dick Curless and David Mallett. Fiddle festivals, contests and dances became very popular also during the folk music revival of this time
Billy T: Folk music was everywhere, from Woody Guthrie to Bob Dylan. I didn’t understand country right away, but now I love it. The Carter Family, (”My Dixie Darling”), Wynn Stewart, Jean Shepard, Webb Pierce, etc. etc.. if you asked me, I’d say Hank Williams was a blues singer.
Who are your great examples?
Billy Booth: Beside the afore mentioned blues, rock and folk artists would be Cajun music with the Balfa Brothers who I heard on folk radio as well as Doug Kershaw who I first saw on television during the Ed Sullivan show in the 1960's.
What are your personal expectations about this release?
Billy Booth: We hope for respectable reviews and radio play with a chance at further touring and live shows.
Billy T: I hope people like it.
You can't get past it this year, corona. Have you made plans that couldn't go ahead?
Billy Booth: In March all of the live shows we had booked were canceled. We have done a few live shows this autumn for limited audience but people are a little reluctant to attend gatherings and the increase in infections has closed most live venues now.
Billy T: Oh yeah.. we didn’t get the chance to go out and promote our new CD.
How did you as a musician (and human being) deal with this crisis?
Billy Booth: Personally I began going daily live streams in the morning featuring a song a day; The Morning Song as it was called. I did a show every day for three months with well over 100 of my songs reaching one to two thousand people daily and generated some income as well through donations.
Billy T: As carefully as possibly. Aside from gigs, I don’t go out very much anyway, so it’s been boring but tolerably. At 71 I’m in that “High Risk” category!
How do you think culture and music will survive this crisis?
Billy Booth: I think there will always be an interest in live music so it will live on in some form or another
Billy T: Yes, of course. It always does.
What is your opinion about things like Spotify and social media?
Billy Booth: Spotify is great for the audience but terrible for songwriters and artists. A fair system needs to be developed for paying artists and writers. Social media is great for promoting music despite the loss of income.
Billy T: I don’t use Spotify because the regular musicians don’t get paid. I use social media all the time, no problem.
What are the further plans for the new year 2021?
Billy Booth: Live Shows if possible
Billy T: Survive until the gigs come back!
To go further. What are the ambitions after all these years?
Billy Booth: Continue writing, recording and performing as long as possible
Billy T: I’ve been writing songs by myself and with others, like Bill Booth. I really enjoy that. I think I’m getting good at it!
Absolutely. Thanks for this nice interview, I hope we can speak each other soon when you go on tour in my country ? Thank You!
Hydrogen Sea - In deze tijden kan muziek meer dan ooit een verbindende rol spelen
Hydrogen Sea is het project van het Brusselse duo Pieterjan Seaux (die je kent van o.a. Zwangere Guy, Selah Sue, Sioen en een hoop andere bands) en Birsen Uçar. Na hun debuutplaat ‘In Dreams (2016)’ gooiden de twee voor de nieuwe plaat ‘Automata’ het over een andere boeg. Met Patricia Vanneste (ex-Balthazar), Joris Caluwaerts en Steven Van Gelder hesen ze drie absolute topmuzikanten aan boord en verlieten ze doelbewust het pad van digitale elektronica.
Door de corona crisis was Hydrogen Sea verplicht weer als duo naar voor te treden. De band is niet bij de pakken blijven zitten en brengt eind januari een gloednieuwe EP op de markt ‘Symbiosis’. Ze staan ook in de schijnwerpers door “End Up” die als titelsong werd gekozen voor de populaire serie ‘Black Out’ , op VRT uitgezonden.
We hadden een fijn interview met Birsen Uçar en Pieterjan Seaux die naast een positieve boodschap, ook de verdere toekomstplannen van de band uit de doeken deden.
Mogen we even terugkeren in de tijd? De band bestaat ondertussen (dacht ik) sinds 2012. Ik heb jullie live gezien in 2015 op Rock Herk, een concert dat me is bijgebleven. Wat waren voor jullie de hoogtepunten voorlopig?
Pj Seaux: Dat is toch vooral in bepaalde periodes zo. In het begin voor onze eerste plaat was het leuk om samen met The Bony King of Nowhere op tour te gaan. Het was ook heel leuk om in Japan te mogen spelen. Dat was ook rond 2015, en dus zeker een mijlpaal. Ik heb ook genoten van het creatieproces met de band in De Singel in najaar van 2017. Dat zijn zo wat momenten die spontaan naar boven komen.
Jullie debuut ‘In Dreams’ uit 2016, was wat mij betreft een mijlpaal binnen de Belgische muziek. Hoe waren de reacties daarop? En heeft het deuren geopend?
PJ Seaux: De reacties op dat debuut waren heel goed. Daardoor kregen we toch meer kansen om in voorprogramma’s en zo te spelen. Dus op dat vlak heeft dat zeker deuren geopend. We werden wel groter uiteindelijk , maar stelden toch vast dat we aan kwantiteit moesten inboeten na een tijdje, dat was op zich toch een grappige vaststelling ergens. Maar toch zijn we heel blij met die plaat, we werden op de radio gedraaid en zo, maar vonden het ook tijd worden voor iets anders en uitgebreider. Maar vooral hebben we dus dankzij dat debuut geleidelijk een publiek kunnen opbouwen.
Wat me vooral opvalt aan die eerste plaat, en ook de nieuwe EP is dat er iets van een donker melancholisch en weemoedige sfeer rond jullie muziek hangt. Is dat een bewuste keuze? Waar komt die ‘donkere’ sfeer vandaan, een soort duisternis dat als een warm deken je hart verwarmt. Ik voel me bijvoorbeeld gelukkig in die soort duisternis, is dat bij jullie ook zo?
Birsen Uçar. De fascinatie voor dat donker is gegroeid door een voorliefde voor het nachtleven eigenlijk. Als het dagelijkse leven stil ligt, kom je in een soort heel andere soort parallel universum terecht. Dat spreekt me enorm aan, vandaar dus …
Drie jaar later is er ‘Automata’ een plaat die, uiteraard door toevoeging van top muzikanten, een nog voller geluid kreeg. Hoe waren de reacties daarop?
PJ Seaux: ‘Automata’ was wellicht iets minder toegankelijk Door met meer muzikanten te spelen , hadden we een diepte die we vroeger niet hadden. Voor de fans van het eerste uur wel even schrikken, maar we kregen er toch positieve reacties op. We hebben daar een ander publiek mee bereikt dan de eerste omdat het een specifieker geluid is dan bij ons debuut. Nu zijn we - door omstandigheden weer met twee - maar het is ook gewoon leuk om de verschillende aspecten van onszelf te ontdekken en her te ontdekken.
Was het een bewuste keuze om jullie sound aan te passen of was het eerder toeval?
PJ Seaux: Dat was in die zin een bewuste keuze omdat we die laptop een beetje beu waren.
Is het niet zo dat jullie door met vijf te spelen, live ook meer interactie konden maken met het publiek? Ik heb ooit eens een review gelezen, toen jullie nog met twee waren, dat dit het enige kritieke punt was, de te weinige interactie? Je mening graag (mij stoorde het toen totaal niet , moet ik zeggen)
PJ Seaux: Het is een andere dynamiek als je met twee of met meerdere muzikanten op dat podium staat, sowieso. Als je met meer speelt , is er meer de mogelijkheid om die verbinding te maken met het publiek. Waar we met ons twee bezig waren om alles goed te krijgen, zijn we nu bezig met gewoon te spelen en kunnen we dus wel meer daarmee bezig zijn dan vroeger.
De reden van dit interview is ’Symbiosis’. Ik heb hem een keer beluisterd en de EP bevat een kleurrijk klankentapijt in een weemoedig kader. Wat is jullie mening? En is er bewust gekozen voor die weemoed?
Birgen Uçar: Die adoratie voor de nacht, waar ik het daarna over had, keert terug. Maar ik vind ook dat er een beetje een afwisseling moet kunnen zijn tussen dat licht en donker. Door middel van soms opgewekte songs, en soms meer sombere te combineren. En dat is er dus wel meer ingestopt in deze EP. Dat combineren van beide aspecten.
Jullie muziek is altijd zeer filmisch en fantasie prikkelend geweest, ook op deze EP; al is het deze keer binnen een wondermooie , sobere manier. Welk verhaal schuilt er achter deze EP?
Birgen Uçar: De titel is het samenzijn van twee organismen. Ze hebben beide elkaar nodig om te groeien. Ik was daar eigenlijk, zeker door die corona, toch mee bezig ; die aspecten die botsen met elkaar, maar elkander dus ook nodig hebben. Dat vind je bijvoorbeeld ook terug in de natuur. En ook de vraag hoe we de wereld kunnen redden, door ons strikter te verbinden met die natuur.
De aanleiding voor die EP ‘Symbiosis’ was het nummer “End Up” (uit hun ‘Court The Dark’ EP) dat als titelsong gekozen werd voor de Eén serie, ‘Black-out’. Hoe is dat in zijn werk gegaan? Heeft die serie nog andere deuren open laten gaan?
PJ Seaux: Dat is inderdaad gebruikt voor de serie ‘Black Out’. De regisseur is in 2012 naar ons concert komen kijken, en was nog steeds fan. Hij wilde met dat nummer dat hij graag hoorde ooit iets doen, als soundtrack. En het paste naar zijn mening perfect bij de serie waar hij mee bezig was. Het deed ons enorm veel plezier dat hij na al die jaren ons contacteerde daarvoor. Zo zie je maar, als je een concert speelt dat het zoveel jaren later nog steeds een invloed kan hebben op mensen, dat is prachtig. Het was voor ons dan ook de ideale moment om dat nummer heruit te brengen.
Wat die deuren openen betreft? Doordat die song elke zondagavond , als openingssong voor de serie, in vele woonkamers terecht komt , leren meer en meer mensen je op die manier beter kennen. Op dat vlak opent dat dus zeker deuren. We krijgen ook reacties van mensen die zeggen ‘’elke zondagavond hoor ik dat nummer en denk ik, ik ken dat van ergens’’ het is dus bijzonder leuk…
Zijn er nog verdere plannen om jullie muziek te gebruiken voor film of series in de nabije toekomst? Welke soort films spreken jullie aan? Of geen bepaalde voorkeur?
PJ Seaux: Maak dit maar de kop van het interview. Jazeker kom maar allemaal af. (haha) Maar goed, laat het me zo stellen. Specifieke plannen om muziek te schrijven voor serie of film? Kijk als zoiets op ons afkomt zoals nu bij ‘Black Out’, en het sluit aan bij de muziek die we willen brengen, dan willen we dat zeker doen. En ja, dan mag men ons altijd contacteren. We gaan dat echter niet teveel forceren, onze muziek maken is het belangrijkste. Als dat er als extra bij komt? Dat mag, en kan dus altijd.
Laten we het kort ook eens over de coronacrisis hebben. Hoe heb je als muzikant, band en mens die crisis voorlopig overleefd
Birsen Uçar: Wat vooral opvalt , er leeft enorm veel angst. Zowel om zelf ziek te worden, maar vooral om het door te geven aan iemand anders. Na een tijdje ging ik wel meer en meer bewust wandelingen maken in de natuur, om te kijken wat die natuur te bieden heeft.
PJ Seaux: In die periode kwamen we ook tot rust eigenlijk. Voordien was alles hectisch voor ons eigenlijk. Door die lockdown moest niets meer, de rush naar de klok viel stil. Dat bracht een gemoedsrust met zich mee. Het is zoals je even de stekker eruit trekt dus. Na een tijdje begint dat toch te kriebelen, en zijn we gaandeweg toch nieuwe muziek beginnen maken.
Missen jullie de live optredens niet?
PJ Seaux: We hebben de kans gekregen in september om bij mensen op te treden voor een soort huiskamer concertjes als het ware. En dat heeft ons wel in een versnelling gebracht om nog meer nummers af te werken. Maar voor de rest concerten? Ik ben daar niet echt mee bezig. Want eerst was het maart, dan april of mei tot juni enz... Ik heb dat uit mijn hoofd gezet, we zien wel als het terug mag, ik ben er dus niet bewust mee bezig nu. Daardoor mis ik het ook niet echt, maar als het terug mag , vliegen we er met plezier weer in.
Moesten optredens niet doorgaan, is er een mogelijkheid tot streaming concerten? Hoe sta je daar tegenover trouwens?
Dat concept zijn we aan het bekijken, om onze EP bijvoorbeeld voor te stellen via streaming. Het zou jammer zijn dat we een plaat uitbrengen, zonder te spelen. Dus we gaan dat sowieso bekijken of het dan op die manier kan. Via een streaming concert die EP voorstellen.
Moest die streaming nu de norm worden, zouden jullie dat zien zitten? Om daar beetje op door te gaan
PJ Seaux: Het is een tussenoplossing. Maar nee, het is zo bizar om een nummer te stoppen en dat publiek niet te horen. De interactie en wisselwerking is voor een band (en voor dat publiek zelf) gewoon veel te belangrijk om dit de norm te laten worden. Het publiek is gewoon belangrijk om muziek te maken. Laat het ons daar bij houden. Dus nee, mooie oplossing maar de norm? Liever niet.
Birsen Uçar: Wat de connectie tussen publiek en muzikanten betreft, er zijn onderzoeken over gedaan. En wat daar boven komt, is dat al die mensen op dat moment allemaal op dezelfde golflengte zitten als ze samen naar zo een concert staan te kijken en luisteren. En daardoor is dat ook belangrijk, die wisselwerking tussen publiek en muzikanten. Dat kan dus totaal niet of zeer moeilijk via streaming.
Wat is de rol van muziek in tijden van crisis?
Birsen Uçar: Muziek is terug, meer dan vroeger, nodig om al die dingen terug aan elkaar te lijmen als het ware. Om maar te zeggen, er is een schrik om te dicht bij anderen te komen, ook bij mij een beetje eigenlijk. En kan muziek daarin een verbindende rol spelen als het ware. Om toch verbonden te blijven met elkaar.
Hoe zal muziek, cultuur enz , die toch zwaar getroffen zijn tijdens deze crisis, deze overleven , denk je persoonlijk?
PJ Seaux: Het is moeilijk in te schatten, maar de muziek en cultuur heeft enorm veel veerkracht. Wat niet wil zeggen dat we ons plan trekken, maar het gaat afhangen van creatieve mensen binnen die sector om daar iets mee te doen. Maar er is een enorme veerkracht dus, en daar heb ik wel vertrouwen in dat het daardoor alsnog goed zal komen..
Iets heel anders. Jullie hebben ook samengewerkt met Geike . Hoe is die samenwerking ontstaan?
PJ Seaux: Birsen heeft teksten geschreven voor Geike. En ik ben bassist bij haar. En omdat onze genres een beetje samenvallen , konden we ook samen op tournee gaan eigenlijk.. De concertenreeks die ging doorgaan in oktober 2020, is ondertussen al enkele keren verplaatst en zal nu doorgaan in maart/april al zal het eerder april worden.. want ze zijn al bezig om die data van begin maar naar eind april te verschuiven, dus het is nog steeds koffiedik kijken.
Naast Geike , spelen jullie nog in andere projecten. Zoals girlband Oko Yono. Valt dit allemaal nog te combineren met Hydrogen Sea?
Birsen Uçar: Oko Yono ligt nu wat stil, we zijn allemaal een beetje met onze eigen projecten bezig. Het valt zeker te combineren, doordat als de ene groep iets minder is , zijn we wat meer met de andere bezig. En zo is er een vlotte wisselwerking tussen die verschillend projecten.
Waren die projecten ook inspirerend voor jullie werk bij Hydrogen Sea zelf?
Birsen Uçar: Voor mij wel eigenlijk. Wat we bij de andere projecten doen , sluit er eigenlijk wel op aan bij wat we doen met Hydrogen Sea, dus ja.
Jullie hebben ook een zeer brede interesse voor het heelal , heb ik ergens gelezen? Vertel er gerust wat meer over
Birsen Uçar: Die fascinatie voor het heelal komt eigenlijk uit ‘Automata’, waar elke song een beetje gaat over kijken naar het universum, de sterren en planeten. En gewoon even van onze planeet stappen en kijken naar dat immense heelal, dat was het concept. Het ongrijpbare daarvan fascineert me. En ook onze naam ‘Hydrogen Sea’ is een zee van waterstof, die je bijvoorbeeld vindt op Jupiter. Weer dus een verwijzing naar het Heelal. Ik haal dus eigenlijk mijn inspiratie uit het universum. Zowel qua teksten als sfeer .
Laten we het ook over de toekomst hebben. Wat zijn de verdere plannen voor 2021?
PJ Seaux: Ik heb eigenlijk geleerd uit 2020 om eigenlijk niet teveel te plannen op voorhand. Het enige waar ik naar uitkijk , is het einde van de winter en genieten van de lente, voor de rest weten we niet wat er gaat gebeuren en ik ben er bewust ook niet mee bezig. Dat geeft ook een gemoedsrust, we zien wel wat er op ons afkomt. Dat is niet negatief bedoeld, ik ben gewoon heel blij dat we gezond zijn. Ik zal dus gewoon blij zijn als de lente er is.
Birsen Uçar: Ik kijk vooral uit naar het moment dat ik weer iedereen kan vastpakken. Mijn ouders, de kinderen van mijn zus en zo. Dat mis ik eigenlijk wel nu.
Wat zijn de verdere ambities als muzikant en band na al die jaren?
Samen: Gewoon blijven doen wat we nu doen, en daardoor mensen blij maken of raken. Dat is ons belangrijkste doel voor de komende jaren. Als dat lukt zullen we als muzikant en mens zeer blij zijn.
Pics homepag @Alexander Popelier
Hartelijke dank voor dit fijne gesprek, hopelijk tot heel binnenkort ergens op een podium
Epica - We zijn binnen dat wereldje eigenlijk een buitenbeentje gebleven, maar net dit is onze grote kracht gebleken
Epica is een Nederlandse symfonische metal band, die sinds 2002 aan de weg timmert. De band heeft door de jaren heen een zeer succesvol parcours afgelegd, vooral in de periode 2005-2006 zorgde dit voor een doorbraak naar een breed publiek. Dat publiek is hen trouw gebleven, gezien ze altijd een beetje een buitenbeentje is gebleken in het genre. Epica brengt uitgesteld - release van de nieuwe plaat was voorzien in september 2020 - in februari dit jaar de nieuwe plaat ‘Omega’ uit.
Reden genoeg om met gitarist Mark Jansen een fijn gesprek te voeren over het verleden, de toekomstplannen en hoe je als muzikant omgaat met deze corona crisis. Meteen stelde Mark ons een gloednieuw Epica biertje voor, dat binnenkort op de markt wordt gebracht.. En hij vertelde ons nog veel meer.
EPICA is, dacht ik , sinds 2002 actief. Ik volg jullie al van het prille begin. Als je terugkijkt op al die jaren wat waren de hoogte- en eventuele dieptepunten?
Hoogtepunten zijn er eigenlijk teveel om op te noemen. Er zijn er ieder jaar wel. Maar als ik toch enkele mag opnoemen. Toen we ooit de eerste internationale metal band waren die in Tunesië mocht optreden, dat was toch een grote mijlpaal. Een zeer unieke ervaring, die je bijblijft. Een enthousiast publiek, mensen die huilen van vreugde. En ook onze eerste optreden in Brazilië waar mensen de tent bij wijze van spreken afbraken alsof we The Beatles waren of zo (haha). Echt van die toestanden die voor altijd in je geheugen gegrift staan. Een dieptepunt? Toch toen Simone haar vader een ongeluk had gehad, midden in een tour, en ze dringend naar huis moest; Het is gelukkig toen wel goed gekomen met hem. Verder de gewone tegenslagen die iedere band wel eens meemaakt.
In die periode kon je door het bos de bomen niet meer zien wat de ‘female voice metal’ betreft, maar jullie sound was toch eerder uniek. Waardoor jullie eigenlijk geen typische female voice metal kunnen en mogen genoemd worden vind ik - daardoor ben ik ook fan van jullie geworden - Wat is je mening hierover?
Ja, we hebben altijd een beetje onze eigen koers gevaren. We merkten wel dat er in die tijd veel bands in die richting van Within Temptation wilden uitgaan, in de hoop op succes. En toen zijn wij juist nog wat harder geworden, we kregen daarvoor zelfs het verwijt dat dit commerciële zelfmoord was. Maar als je daar nu op terugkijkt is dat juist onze grote kracht geweest , waardoor we dus uniek bleken voor de dag te komen binnen dat wereldje. We zijn binnen dat wereldje eigenlijk een buitenbeentje, maar daar hebben we bewust voor gekozen dus. En dat heeft ons geen windeieren gelegd, zoals nu blijkt na al die jaren.
Ik vind ook dat er steeds een verhalenlijn in jullie muziek zit, klopt dat? Of zie ik het verkeerd?
Ja, dat is uiteindelijk de bedoeling. Alsof je een film kijkt, zo willen we onze muziek – zelfs zonder de teksten – doen klinken. Dat is een bewuste keuze. Maar ook in de teksten zit er altijd een duidelijke boodschap of verhaal in.
Wat me ook altijd opvalt is dat beetje sprookjesachtige en het prikkelen van de fantasie, dat zo typisch is aan de muziek van EPICA. Graag je mening hierover?
Dat is ook de bedoeling dat de teksten de fantasie prikkelen, ook al lijken veel dingen een beetje ‘ver van mijn bed’ om het zo uit te drukken. Vooral de laatste platen zijn we de wetenschappelijke hoek ingedoken waar we voorheen al af en toe wat maatschappij kritische topics aan de kaak stelden. Het is leuk om in een vroeg stadium obscure theorieën aan te halen die later mainstream worden.
Opvallend, vind ik, is dat jullie ondanks jullie commercieel succes de scherpe kantjes van jullie muziek er niet afvijlen. Graag je mening over deze stelling?
Dat is ook zo , dat we die scherpe kantjes er niet hebben afgevijld. Sterker nog we hebben dat zelfs uitvergroot. Daardoor zijn we dus eigenlijk doorgebroken naar een ruim publiek. De sleutel tot succes is niet per se de grootte van de band, maar vaak heel andere factoren, die bij ons ook doorslaggevend zijn gebleken.
De reden van dit interview is de komende release in 2021 ‘Omega’; wat mogen we verwachten? Welke richting zal het uitgaan, in vergelijking met releases uit het verleden?
Als ik het moet plaatsen een beetje tussen ‘Design You Universe’ en ‘The Quantum Enigma’ inzit. We hebben geprobeerd de toegankelijkheid van die twee platen te combineren met toch wat verfrissende ideeën. We hebben bewust ervoor gekozen dat deze nieuwe plaat wat meer opener klinkt. Dat was bij onze laatste plaat ‘The Holographic Principle’ wat minder het geval. De nieuwe plaat ‘Omega’ ademt wat meer, als je dat zo kunt uitdrukken, we hebben er bewust voor gekozen om in de mix soms de gitaren voorrang te geven en soms het orkest ipv die altijd allemaal vol op de voorgrond te willen hebben
Ondertussen werd op 18 december al een bijzondere akoestische (folky-klassieke) versie van 'Abyss Of Time' online gezet. Hoe waren de reacties daarop?
Daarop kregen we positieve reacties. Het is natuurlijk een beetje een zijstap. Iets dat we doen om de fans iets extra te bieden. Die song komt niet op de plaat zelf. Het is wel leuk dat de mensen ook daar positief op reageren, want we proberen met een akoestisch nummer een compleet andere draai te geven aan onze sound. En dan is het fijn als men daar dus positief op reageert.
Zijn er geen plannen om , in die richting, eventueel nog een akoestische plaat uit te brengen?
Dat kan uiteraard nog wel eens gebeuren, al zal dat niet een normale release zijn maar eerder een tussendoortje voor de fans, zoals we nu met die song hebben gedaan.
Ook iets in die richting, is er nog interesse voor film muziek?
We hebben dat al eens gedaan, een keer voor een film (Joyride) en een keer voor een Japans filmmuziek project (Attack on Titan). Als er een aanbieding moest komen voor een film waarvoor Epica de muziek schrijft staan we daar zeker voor open. Tenminste als het een mooie aanbieding is die iets toevoegt aan wie we als band zijn.
Het was voor Epica niet evident om aan nummers te werken, met bandleden in vier landen. Maar in deze corona tijden was het zelfs nog minder evident. Hoe hebben jullie dat klaar gespeeld?
De plaat was eigenlijk al geschreven vooraleer die corona losbarstte. En ondanks het feit dat we in verschillende landen wonen, hebben we toch ook telkens een week kunnen samenkomen. Toen hebben we intensief aan elkaars nummers kunnen werken. En ondanks die afstand zijn we toch heel voortvarend tewerk kunnen gaan.
Ik veronderstel dat er door deze coronacrisis ook bij jullie veel plannen in het water gevallen zijn, of net niet?
Eigenlijk is elk plan in het water gevallen. De plaat moest eigenlijk in september 2020 worden uitgebracht, het zal dus 26 februari worden. Op dat vlak hebben we dus een achterstand opgelopen door die corona. We hadden uiteraard ook toerplannen en zouden toch op verschillende festivals staan. We hebben toch wat last van ondervonden, dat niets is kunnen doorgaan zoals gepland. Maar dingen gaan zoals ze gaan, we hebben ons daar vrij vlug bij neergelegd. Het heeft gewoon geen zin om daar te lang mee bezig te blijven. Op dat moment moet je gewoon de knop omschakelen en doorgaan.
Wat me bij de vele releases in 2020 opviel is dat de grotere bands redelijk stil zijn gebleven in deze periode? Is dat zo? Want ook rond EPICA bleef het redelijk stil? Of heb ik iets gemist?
Nightwish had nog net een cd uit, begin 2020. Ik denk ook dat veel bands gewoon hebben gezegd, dan brengen we het in begin 2021 en hopen dat er meteen ook op tournee kan worden gegaan. Dat blijkt dus echter niet het geval te zijn, want het is nog steeds afwachten. Langs de andere kant moet je er ook niet te lang mee wachten. Daarom heb ik ook gezegd tegen de andere bandleden om gewoon te releasen, want mensen hebben gewoon behoefte aan nieuwe muziek. Zeker in deze tijden. Daarom ben ik ook blij dat die plaat uitkomt, ondanks het feit dat we niet direct gaan kunnen toeren daarmee.
Er waren ook meer streaming concerten, die vervangen natuurlijk niet de ‘normale’ concert beleving. Maar hoe sta jij daar tegenover?
Als daar echt niets anders opzit ben ik daar wel voor te vinden. Beter iets dan niets, liever een streaming concert dan helemaal niets. Uiteraard vervangt dat nooit een echte concertbeleving waar je contact hebt met je publiek. Dus we moeten even bekijken hoe het zich verder ontwikkelt. Als het nog lang zal duren dat we geen concerten kunnen geven, zullen we deze optie dus zeker in overweging nemen.
Ik vrees er persoonlijk toch een beetje voor, als je de evolutie nu ziet, dat er echt festivals zullen kunnen doorgaan
Als je mijn persoonlijke mening vraag, vrees ik ook dat het vooral op de gewone wijze zeer moeilijk zal worden, gewoon omdat er geen toelating zal worden voor gegeven. En dan moet je je daarbij neerleggen, coronaproof gericht misschien wel… Kortom, het wordt moeilijk dus, maar binnen een bepaald concept zijn er misschien – hopelijk – toch mogelijkheden. Ik hoop dat ik het mis heb uiteraard, en dat alles gewoon kan doorgaan.
Dat hopen we allemaal. Maar goed.. Om beetje in die richting van digitaal en streaming verder te gaan, heeft het in tijden van streaming via spotify en sociale media nog zin om fysieke platen uit te brengen?
Vooral vinyl platen zitten toch weer vol in de lift. Persoonlijk ben ik nooit zo een fan geweest van CD’s, en je ziet toch dat nog veel mensen zo een vinyl plaat willen aanschaffen, zelfs nu in deze tijden. Dat heeft ooit wel in een dipje gezeten, maar lijkt nu dus toch weer in volle opmars en dat is wel mooi om te zien. En meteen toch een reden om het nog wel te doen in deze tijden.
Nog een vraagje over deze corona crisis. Hoe heb je deze crisis eigenlijk als muzikant, band maar ook als mens doorstaan?
Als muzikant ben ik daar eigenlijk vrij snel overheen gestapt moet ik toegeven, ik neem het leven zoals het komt. We hebben het voordeel dat we een buffer hebben opgebouwd ondertussen en nog even vooruit kunnen. Als mens val ik wel van de ene verbazing in de andere. Zowel geconfronteerd worden met mensen die uit panische angst toch heel rare dingen doen, en dan langs de andere kant die elk complot dat voorbij komt gelopen als waarheid aannemen, en daar dus bang van zijn. Die twee uitersten die angstig zijn, en voor mij is angst altijd een slechte raadpleger. Ik probeer op dat vlak altijd een beetje een middenweg te zoeken daartussen. Ik probeer dan een beetje de rust te bewaren, en dat is in deze tijden vaak een uitdaging op zich.
Om nog een beetje daarop verder op in te gaan. Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur, muziek en kunst deze crisis zal overleven?
De wat grotere bands kunnen het wel een tijdje uitzingen, die hebben dus doorgaans wel een buffer. Voor de kleinere wordt het zeer moeilijk, laat ons hopen dat de muzikanten binnen die bands nog iets anders achter de hand hebben naast hun muziek. Waardoor ze later misschien terug op kunnen pikken. Maar de horeca? Daar heb ik echt mee te doen. Die mensen hebben vaak een huurcontract dat doorloopt en die zien hun inkomsten gewoon verdwijnen. Als ik daar aan denk draait mijn maag gewoon om. Zoveel jaren iets opgebouwd en dan zien ze vaak alles verdwijnen als sneeuw voor de zon, dat is gewoon verschrikkelijk.
Wat zijn de verdere plannen in 2021?
Er zijn al heel wat festivals geboekt, maar zoals we al eerder bespraken , is het allemaal koffiedik kijken. Er staat ook iets op de planning voor het einde van het jaar, maar ook dat is afwachten geblazen. En onze grote tour (met Apocalyptica) is al verplaatst naar begin 2022. En ook dat is allemaal afwachten, al onze toekomstplannen hangen dus af van hoe alles zich verder zal ontwikkelen de komende tijden. Of alles weer gaat worden zoals vroeger? Dat is zeker koffiedik kijken. Er zijn wel plannen over het ‘nieuwe normaal’ maar daar sta ik wat huiverig tegenover… We zullen vooral alles een beetje zelf moeten gaan sturen, in ieders belang. Dan moeten we zorgen dat de macht niet in een kleine groep terecht komt, dat we zelf nog kunnen beslissen. Maar het is afwachten hoe alles gaat ontwikkelen de komende jaren, laat het ons daarbij houden.
Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen die je voor ogen hebt als muzikant maar ook als band?
Laat het me zo stellen, als alles in het slechtste geval hierbij zou blijven ben ik nog steeds een gelukkig mens. Als we kunnen doorgaan, graag. Want er zijn plannen om een nog iets grotere show te gaan brengen, er zijn plannen voor nieuwe stage attributen te laten maken in die richting. Dus zodra dat licht terug op groen zou gaan, zijn we volledig klaar voor een volgende stap. Naar dus een grootschaligere show van Epica.
Over dat live optreden had ik nog een vraag. Wat me opvalt is dat, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Within Temptation, staat Epica - op enkele uitzondering na – doorgaans zelden op een ‘regulair festival’ maar eerder op een metal gericht. Heb je daar een verklaring voor?
Nee, eigenlijk niet. Er is een periode geweest tussen 2005/2006 dat we plots wel op enkele mainstream festivals konden spelen. En we hebben op Pinkpop en Lowlands gestaan bijvoorbeeld, ook vrij recentelijk nog een keer op Pinkpop. Daarna veranderde dat weer. Een echte verklaring heb ik er niet voor, misschien zijn we gewoon ‘te heftig’ voor die mainstream festivals? Maar ik ben blij met de festivals die we gedaan hebben en ik mis het niet of ben er ook niet bewust mee bezig. Maar als er plots een deur zou open gaan naar terug die mainstream festivals, zou ik daar ook niet treurig om zijn uiteraard. Maar we zullen zeker en vast steeds ons ding doen, dat is zeker.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we dit gesprek spoedig kunnen overdoen tussen pot en pint, een Belgisch biertje uiteraard ?
Ja, maar ik drink zelf ook alleen maar Belgisch bier. Ik heb mijn koelkast vol staan met Leffe, dat is een van mijn favoriete bieren. Trouwens over bier gesproken, we zijn ook bezig met een eigen Epica biertje dat op de markt zal worden gebracht. En dat is trouwens via een Belgische brouwerij, we zijn daar maar net mee begonnen dus Maar dat komt er dus ook aan .. leuk nieuws om dit gesprek mee af te sluiten.
Pics homepag @Tim Tronckoe
Dat is dus inderdaad iets om naar uit te zien, bedankt voor dit heel fijne gesprek. We hopen jullie spoedig live te zien, en spreken zeker eens af om dat biertje te proeven
Tombstones In Their Eyes - We need to be known to a certain extent, so that is the next goal, get more people listening and get our music and name out there
Tombstones In Their Eyes is a psych rock band from Los Angeles that has been going strong since 2015. The influences of Tombstones In Their Eyes are extensive, from Mogwai over Electric Wizards to Melvins. We even think we recognize Pink Floyd. Characteristic of the band is a sound that slowly but surely opens up to a heavenly climax. Tombstones In Their Eyes offers a multicolored palette. The combination of those psychedelic peculiar sounds, with post rock and others that go to a climax, put you in a deep trance, compelling and deafening; at the end of November a collection album came on the market , 'Collection'. Where this proposition was further highlighted. You can read the review of it here. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80515-collection.html Partly because of this collection album we thought it was time to interview the band. And had a nice conversation with singer and writer of the band , John Treanor who told us who this band is and was, but also the further plans for the future were rolled out.
The influences of Tombstones In Their Eyes are extensive, from Mogwai over Electric Wizard to Melvins. Is this description correct? How do you see it yourself?
It is difficult to properly list influences for a band like this. As the songwriter, the influences really cover many years and bands, starting from childhood, with stuff like The Rolling Stones, The Beach Boys, Elton John. Then to the teens with Kiss, Aerosmith, Neil Young, followed shortly by my exposure to punk, independent/alternative music and stuff like Devo, The Germs, The Cramps, Gun Club, Black Flag, discovering the Stooges, etc. Then the 80’s with bands like the Butthole Surfers, Miracle Workers, Pussy Galore, Spacemen 3, Motorhead, Metallica and many more. Following that, the 90’s with bands like The Brian Jonestown Massacre, My Bloody Valentine, Melvins, Catherine Wheel, Ride, The Dandy Warhols, Elliott Smith, etc. Over the last 20 years, since 2000, there have been many other bands and that is where bands like Electric Wizard, Power Trip and some of the other stuff came in. Some of the newer bands I like are The Kundalini Genie, RevRevRev, The Vacant Lots and many more. And, of course, there was always going backward to the 60’s and 70’s, some of the better stuff from those years, I’ve left a lot out, obviously. So, there is a melding of all those influences, punk, noise, psych, heavy rock/metal, shoegaze and rock and roll. What comes out of that mix is Tombstones In Their Eyes.
Tombstones In Their Eyes is a psych rock band from Los Angeles that has been going strong since 2015, what were the highs and lows so far?
I would say one of the definite highs was being able to go on to KXLU, a great college radio station in Los Angeles, and do a combination interview and guest DJ set. That was big for me, as I’ve been listening that that station for many years.
One of the biggest highs was finding our producer, Paul Roessler, who is essentially a part of the band at this point. We found him when it came time to mix the Sleep Forever record and have been with him every since. Without him, I don’t think we would have realized our potential.
Another high was when a fan sent me a photo of a self-made tattoo reading “maybe someday”, the title of one of our songs/albums – that was humbling and meant a lot to touch someone in that way.
One more high point was signing up with Somewherecold Records. Jason Lamoreaux has been great to work with, and it was nice to have their backing and assistance with the releases.
One of the lows was losing our long-time bass player, Mike Mason, who moved out of state and hasn’t been in contact since. That doesn’t feel good.
I got to know you personally through Shauna , promoter of 'Shameless promotion PR' how important has this promoter been for a band like you?
Shauna has been our promoter for most of our releases and I wish I had found her when I first started out, but I didn’t realize the importance of having a press person to help get the music in front of people. I thought I could do it myself and made many mistakes. Shauna is fantastic and has really helped the band a lot.
The music of Tombstones In Their Eyes often contains an underlying message. What is/are the main personal, national, and/or international issue(s) concerning you the most these days?
In the beginning, the music centered around darkness, depression, anxiety, failure. The first demos were pretty dark. As the songwriter, I have used the songs as a release for those kinds of feelings, and as I got into a better space mentally, the darkness has receded a bit. I still like the dark side of things, lyrically, as I feel these things and music is a great way to get them out and connect with others that may feel the same feelings.
The music/lyrics have always been more personal and less about the outside world and the issues of the day. But, of course, you cannot remain unaffected by the things going on in the world, so those things may influence the feelings, but not so much the content.
‘Collection' your latest release, is a collection of songs that show and hear a period of five years, from 'Sleep Forever' (2015) to 'Maybe Someday' from 2019. How did you choose the songs? What did you base your choice on?
Collection is a compilation of almost all of our released music up until the Maybe Someday album in 2019. It contains every EP we released, one single, and 5 songs from our first album, Sleep Forever. I didn’t include everything from Sleep Forever for a couple of reasons. One is that on our first record we hadn’t totally found our sound yet, so there are songs that I don’t feel fit in the way I would like. And two, I wanted only 5 songs so that it would fit on one side of a vinyl LP, haha.
The primary reason for Collection is that I wanted everything in one place, as some of the early stuff had never been promoted and I wanted it to have that chance, and I wanted it on vinyl. Also, it gave us the chance to re-work and remix some of the earlier songs that I felt needed a little touching up, given our years of working with our producer, Paul Roessler, and using the knowledge we had gained working with him in the studio.
I mainly see a band that is evolving, exploring boundaries but also staying true to its roots, What is your opinion about this proposition?
I agree with this proposition. Our next album, coming out in early 2021 and called “Looking For A Light”, is the next step in that evolution. It is a little more stripped down, less layered, but is still TITE. I am very excited about it, and it definitely stays true to what we are.
In my opinion, isn't there some kind of common thread running through the different records? Tombstones In Their Eyes is a band that connects all kinds of music styles into an emotional whole, crossing the line between fear and joy every time. What is your opinion about this statement?
I love that statement and find it to be accurate. I would not have thought of that, but it is a great way to see the music/lyrics. I think the next record will continue with that thread, for sure, and there is also a little more light!
How were the general reactions to this compilation album?
So far it has been great, it has sold better than the ‘Maybe Someday’ album already. The only thing I care about is getting the music out there to people to hear and it seems this has been a good introduction for many to our songs and sound.
In these times, let's also talk about the corona crisis? I suppose your plans have also changed? Or just not? How did you deal with that as a musician, band and human being?
We played our ‘Maybe Someday’ vinyl release show on March 5th of this year. That was right before things were locked down in Los Angeles. The lockdown essentially derailed our live show activity, which was a shame, as we had practiced, learned the new songs and were ready to do more shows. We haven’t played out much in Los Angeles over the years we’ve been together and it was time for us to get more involved in the live scene.
As a musician, I dealt with it by writing songs for a new record. And then, as a band, we recorded 13 of those songs in the studio as things began to loosen in Los Angeles, eventually choosing 8 songs for the new LP and the remaining 5 for a possible EP release. We also spent time compiling, remixing, remastering and releasing the Collection LP, as well as a release of some of our favorite demos (Demos, Vol. 1). So we have been busy behind the scenes.
As a human being, I was fortunate to have a job that allowed me to work remotely (I am an IT consultant), so the lockdown did not affect me financially and I was already used to working from home a lot. The more difficult part was the political climate around the virus here in the US, with many stupid decisions, opinions and general noise. For my mental health, I had to work hard to maintain a positive attitude amongst such stupidity.
What do you personally think the consequences will be for culture and music? How do you think music will survive this crisis emotionally and economically?
That is a difficult question. The hope is that eventually things will return to some kind of normal. That is not guaranteed and the time frame is very cloudy. Culturally, I think here in the US we have some big problems, not just with Covid but politically. There is a great divide that has been revealed and I am hesitant to be too hopeful for the future.
Are there plans for 2021 in the direction of performances and the like? Because something still strikes me in those five years, it's very visual music that begs to be brought live
Once the door has been opened for live performance, we will need to reconvene as a band and, if necessary, find some more musicians to help bring the songs to life live. My ideal band would be similar to The Brian Jonestown Massacre, with at least 3 guitar players, a keyboard player, bass player and drummer. I would love to do more with the lighting, as well, to give it the full psychedelic effect.
Speaking of live performances, which countries do you have the best memories of?
TITE has not played outside of the US or even LA at this point. We had a tentative European tour scheduled for September of 2020 that was shut down by the virus.
Besides possible those live performances, are there any other plans?
In general, we love recording, so we will keep doing that as long as the songs keep coming. And I would like to do more videos, so we have something special planned for the new record, working with a video producer that I think is fantastic.
In these times, many bands resort to live streaming, sometimes of a very good quality but often rather undersized. Do you have plans for live streaming? And what is your opinion about this?
No plans for live streaming at this point. Things are very locked down in Los Angeles at the moment, and we would need a lot of band practice to do that properly. I personally have not watched any live streams, although I should!
To go further, including digitization, streaming via spotify has been booming in recent years. Does it still make sense to release physical records then?
Originally, I didn’t care much about the physical copy or artifact, but that has changed, especially in relation to vinyl. Even though it is expensive, it is really nice to have and there are people out there who also want the physical copy.
I make sure our music is available anywhere possible, so that we can reach people everywhere. That is what is good about the streaming platforms. The pay is not good, but for a band trying to get their music to (and make new) fans, it is essential.
After all these years, are there still ambitions or goals you absolutely want to achieve as a band but also personally as a musician?
My goals and our goals as a band were very humble when we first began and, to be honest, we have already achieved those goals. But each time you reach a new plateau, it makes sense to try to reach the next one. I would love to tour, and to do that properly, we need to be known to a certain extent, so that is the next goal, get more people listening and get our music and name out there.
Adding one of my own questions! Who is (and was) the band?
Myself, John Treanor – I write and sing and play guitar, keyboards, bass.
Stephen Striegel – drums/percussion. Stephen was originally hired to play on the Bad Clouds EP, and then some of the songs on the Fear EP. He is a graduate of the Berklee College Of Music, a prestigious music school. After playing on those two EP’s, he said he loved the music and wanted to be a part of the band and has been with us ever since. He is both a great drummer and person, I’m very glad he is a part of TITE.
Josh Drew - Josh has been with the band since the beginning, alternating between bass originally, then switching to guitar, and now back to bass for the last recording. Josh is a good friend who agreed to help me record the first record and has been with us the whole way. He has contributed some great musical parts and is very talented. He is currently working on his own first EP, which I look forward to hearing when it is complete.
Mike Mason – our former bass player. Mike is a fantastic musician and contributed great parts to our songs, from the Fear EP through the Maybe Someday LP. When Covid hit, he and his family moved to Washington State and I have not heard from him since, which is a shame, but I am forever appreciative of his contributions and time spent with TITE. He has his own sort of desert rock project, which sounded great and I hope he will release it soon.
James Cooper – James and I started the band. James lives in NY and functions as my musical guide and producer. He hears things that I don’t, helps guide me with songwriting, sounds, and opinions. I trust him implicitly.
Paul Roessler – our producer. A long-time fixture of the music scene in Los Angeles. He plays keyboard and sings harmonies on a lot of our recordings and also helps guide and create the sound. He has been essential to our evolution as a band.
Paul Boutin – we brought Paul on to play as the 3rd guitar player for our last live show and he plays bass on a couple of tracks on the new record. A great guy, wonderful to work with and will hopefully remain with the band for live performances and more contributions to future recordings. He also does wonderful solo work as Paul Lovecraft, most of which can be found on Spotify.
Thanks for this pleasant conversation, in these times without concerts people are forced to order online merchandiser and so on, feel free to put some links below where they can find your merchandiser?
Thank you! Wonderful questions and I really appreciate your time.
Here are the main places to find our merchandise:
https://tombstonesswc.bandcamp.com
https://tombstonesintheireyes.bandcamp.com
Twitter: @tombsinthreyes
Facebook: https://www.facebook.com/TombstonesInTheirEyes
Instagram: https://www.instagram.com/tombstonesintheireyes
I hope that in the near future you will also come and perform in our country, so that we can have this conversation face to face enjoying a fresh glass of Belgian beer :)
Would love to get over to Europe and meet in Belgium. Hopefully this year!
Cristiano Filippini - I would like to perform again in theatre, have a lot people interested in CF’s Flames Of Heaven - sell a lot of cds - health for me and my family and find a balance in everything
If you wait about ten years to finally release your debut, then you do it better in an epic way, Cristiano Filippini must have thought . The classically trained Italian composer does have a few instrumental albums to his name, and has gained a reputation in certain circles. So now he's releasing an album under the name Cristiano Filippini's Flames of Heaven in which elements of power symphonic metal are connected to that classical music. If you like a strikingly epic approach within the metal scene, you'll love this rather long album.
You can read the full review here
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80518-the-force-within.html
Also reason enough for us to ask Cristiano some questions about this project, the past and present and the plans for the future.
Let's start with a question that you've probably already got tired of hearing :) why did it take you so long to finally release this debut?
Well, first of all thank you for the interview! Basically because it took long time to find the right and perfect players and bandmates who could fit in the band. I was looking for great players and amazing persons and i found both…it was a very long and not easy research. Marco, the singer, contacted me in 2010 after my first epic symphonic solo album but I found the other guys just 3 or 4 years ago…
Of course you haven't been sitting still in the meantime, tell us something about yourself, your musical influences and so on?
Of course…I’ve been using composing music since I was 16 years old and almost every day I compose something…i have more than 4000 minutes of music to pick the right ideas for the albums aha…i knew that one day I would have found the right members for the band so I’ve never stopped to compose metal music. About my influences I can say all the best bands from AOR Hard Rock ’80, also pop and rock music from the eighties, and all the epic power metal from the early eighties till 2000 and few years later…but nothing more…for the symphonic parts…I can say the epic soundtracks from the ’80 epic movies and some romantic/opera/baroque/and contemporary music..
Over the years, what do you think is the big evolution next to digitization?
I think that the digitization was a big step. You can produce high level music with a great sound with a reasonable price. You can promote your music. You can sell online by yourself. From the other side music now is basically free and everybody think that you are a musician, composer, director, photographer just having a good pc with a decent software. There are a lot of people other interested in purchasing music but the offer is huge and quality is medium low…it is not easy for a buyer to find the right record to buy…so they have to spend hours and hours on spotify….
The reason for this interview is of course the record 'The force Within'. a very versatile record, you can't stick a musical style to what you're doing (that's what convinces me the most) how would you describe your own musical style?
Thank you, is a great compliment to me because I worked on every single details for a long time. My goal was to create a sound that could be a bridge between aor hard rock ’80 and power epic metal 95/2005…with a modern and powerful production. Also with a real orchestra. The second goal was to create a tracklist that could be able to keep the listener always focus on the music, without filler or boring, weak tracks. So I worked on the quality of the tracks but also composing in various style, from power to aor, from romantic ballads to epic suites etc…you can find everywhere my composing style but in different keys..
What were the contributions of Matias Kupiainen (Stratovarius) and Mika Jussila (Nightwish, Stratovarius) to the album?
I needed the best sound I could so it was not difficult to decide the mixing and mastering engineers…i grew up with that sound so clear and powerful so I contacted them. I worked with Matias online for few weeks and then I joined him in Helsinki for the second part of the mix. There he introduced me Mika Jussila and we joined him in Finnvox. After one year, this September, we improved the mix and the mastering to get the best results we could an I think we achieved our goal.
This is a true rock opera that never gets bored from start to finish. Is that how we may describe the record? A rock opera? Or am I wrong?
I can say that is a mix between concept album, rock opera etc…because there is in some songs a common topics like the Angels against Demons, or the force within that lies in all of us…not an easy question…I’d say a mix between all of them
How do you feel about recording 'The Force Within' and an opera like 'Sword and Flames'?
The Force Within was a first chapter of this new hard rock and metal path…it was a very difficult production, a huge productions, It took four years…in several studies with a lot of people working on it so…about Swords And Flames…just the final version of the Opera (2 hours of symphonic epic music) took 7 years…we recorded some parts live in the concerts…but I think that there are too many good music there…in some ways I will use it again in the future…
How are the general reactions to this release actually?
I got a huge amount of positive feedback from almost everybody, a lot of amazing reviews from all over the World…very good results about digital and physical sales…many interviews from all the most important magazines and websites in Europe and over…the most important power metal community on facebook put our debut as best debut 2020 and in the top 2, 12 or 14 power metal album 2020…so I am very glad to got this results…
I suppose your plans couldn't go ahead either? Feel free to tell us more about it
My plan now is to compose and produce a new CF’s Flames Of Heaven album to be released between late 2021 and late 2022..half of a tracklist is already at a good point…of course due to the Covid19 we are not able to play live for a while I guess…
In some interviews people tell me that these corona times were just a time to recharge? For you as well? How do you deal with it as a human being and as a musician?
Musically talking for me was a useful time because I had a chance to produce two video clips instead of one, we planned just “Far Away” before the Covid time and to work on the mix and the mastering again in order to improve it. Talking generally of course was and sadly is still a horrible page of the human history…
How do you personally think music and culture will survive this crisis?
Not easy questions…before the Covid the culture and the music business were already suffering….now everybody can make music but the quality is medium low level and it is not easy for a listener to focus on the high quality production and bands because maybe he needs, spends or waste time in the deep ocean of offers….30 years ago was almost impossible to produce music without spending a huge amount of money…we need a mid-way…and basically the music is free.. not easy at all…
Live performances aren't there yet, are there plans for streaming concerts? How do you feel about that?
No.. for the moment we didn’t plan such of this things.. honestly I don’t like that solution a lot....i prefer to focus on composition for the next album....when or if will be a chance to check any offers from live management will do it...until that moment is better to focus on other things...
To embroider a little on that. What is your opinion on spotify and social media?
Well as I told you before.. the music is now basically free…if we don’t find a new solution that can replace the cd selling the future will be just streaming etc…it is very easy to be known but at the end to produce a cd takes a lot of money, time and energy…and just few people seem understand it….i hope that somebody can think of something more that streaming or something like that….
What are the further plans for the new year 2021?
Musically talking I’ve already started to compose the new album…I don’t think I will be able to produce it within 2021 but never say never…within 2022 for sure…so I will focus on it…and on improving my skills in every field of music and music business…
After all these years, what are the further ambitions?
I’d like that everybody can give a chance of my solos orchestral epic compositions and the music of Flames Of Heaven…I would like to be performed again in theatres…have a lot people interested in CF’s Flames Of Heaven…sell a lot of cds…health for me and my family…and find a balance in everything…
And besides this project 'Flames of Heaven'?
FOH are my band and the only thing concerns heavy metal…in order to release every time a high quality album I cannot spend resources in other things…I would like to have a chance to be performed in theatres again because my solo epic symphonic opera “Swords and Flames” I think deserve it….
Thank you for this pleasant conversation, I hope we will soon be able to repeat this face to face between 'pot and pint' as we say at some concert or festival. Stay safe and happy new year!
It was a pleasure for me too Erik, thank you for the interview and Happy New Year to you and your family too!!!!
Rheinzand - Onze ambitie is niet zozeer de wereld veroveren, eerder de wereld verleiden
Het Gentse collectief Rheinzand bestaat uit producer en multi-instrumentalist Reinhard Vanbergen van Das Pop, dj Mo Disko van The Glimmers en zangeres Charlotte Caluwaerts van Tundra. Live worden ze aangevuld met Stéphane Misseghers (dEUS, Disko Drunkards) op drums en Bruno Coussée (MannGold) op bas.
Eén voor één muzikanten die goed weten waar ze mee bezig zijn. Met hun mengelmoes van elektronica en funky, exotische, trippy soundscapes zorgt de band voor een zonnig gevoel . Rheinzand bewees het reeds op hun titelloze plaat die eerder dit jaar op de markt kwam.
Lees er gerust de volledige recensie nog eens op na: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78099-rheinzand.html
Rheinzand heeft nog maar net het bericht ontvangen dat hun album werd uitgeroepen tot 'album of the year'. Een zeer sterke prestatie, en uiteraard dik verdiend. Via Live Streaming werd de plaat op 12 december voorgesteld in de Minard, Gent. Hierover schreven we een verslag
http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80403-rheinzand-sound-of-ghent-aanstekelijk-dansfeest-gedrenkt-in-een-bad-van-melancholie.html
Ondertussen hadden we een gezellig gesprek met Reinhard, Charlotte en Mo over deze release, het streaming concert en veel meer.
Om te beginnen, hoe is de band ontstaan? Hoe is alles begonnen en hoe hebben jullie (met jullie drukke schema) elkaar gevonden?
Reinhard: Het is begonnen rond 2013, toen hebben Mo en ik een eerste nummer gemaakt, toepasselijk “The First Time” genaamd. Zes maanden later werkten we aan het tweede nummer . Vanaf toen is Charlotte erbij gekomen en waren we vertrokken, na het uitbrengen van een EP ‘The Way You Do’ in 2016. En toen waren we pas echt gelanceerd.
Met ‘Rheinzand’ brengen jullie een veelkleurige plaat uit boordevol funk, disco en trippy sound. Maar ook een streepje weemoed en melancholie. Mee eens, Hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Reinhard: Als je een plaat interessant wil houden voor uw publiek, is het belangrijk dat je daar veel kleuren in verstopt. Ook dat melancholische sluipt daar dan automatisch in, dat was ook de bedoeling. Een dansbare plaat uitbrengen, met dat streepje weemoed als extra daarbovenop. Zeker binnen dat dance/disco is het belangrijk dat allemaal aan toe te voegen om de aandacht van de aanhoorder scherp te houden.
Charlotte: En ook, zowel ik, Mo als Reinhard hebben toch een heel verschillende achtergrond, het is ook leuk dat ieder daar een beetje zijn eigen inbreng in verstopt in dit project. Live voel je dat ook aan dat ieder zijn eigen ding daarin kan brengen, dat is voor ons heel belangrijk.
Ondertussen zijn jullie ook actief in andere gerenommeerde bands als dEUS en Das Pop en Tundra. Hoe valt dit te combineren met Rheinzand?
Reinhard: Rheinzand is op dat vlak toch een beetje anders dan wat we bij onze andere bands doen. Wat we binnen dit project doen, heeft dus weinig daarmee te maken…
Het is nu allemaal wat stil gevallen, maar hoe blijf je dit verder combineren met die andere bands, waar jullie het toch ook druk mee hebben?
Reinhard: dEUS ligt nu even stil, Das Pop ligt stil. En Wat Tundra en andere projecten betreft is het een beetje aftasten en zo, maar dat valt al bij al nog goed mee.
Charlotte: Door drukke agenda’s zijn we al eens verplicht geweest van zonder drums te spelen. Dat bleek ook heel fijn. De elektronische kant komt dan meer naar voor en Mo werd dan beatmaker van dienst.
Ik heb jullie ook ‘live’ gezien in Gent via een streaming concert. Live komt jullie muziek naar mijn mening nog beter tot zijn recht; kun je stellen dat Rheinzand een live band is? Of is dat wat ver gezocht?
Reinhard: Live is uiteraard nog een andere dimensie, als je live niet anders klinkt als op plaat ben je niet geslaagd in je optreden. Je versterkt elkaar ook meer op dat podium. Een plaat zet je op als het past, en live moet je er gewoon op dat moment staan als band. Die Live stream zit dan weer tussen die twee, je kunt dat niet echt zien als ‘live spelen’ . Je mist de connectie met het publiek, ook al weet je dat ze daar zijn en zitten te kijken.
Charlotte: Je kunt je bij die live stream wel iets voorstellen, omdat er sowieso klank en beeld bij is, ook wij op het podium. Maar zonder publiek dat daar in de zaal zit , voelt het snel toch wat bevreemdend aan.
Hoe heb je die live stream beleefd? Zo zonder publiek optreden moet toch raar doen
Reinhard: Het is een beetje zoals het maken van een lange video clip deze show. Het is ook een nieuw medium dat we moeten leren kennen eigenlijk, eerlijk gezegd.
Mo: Het voelde ook een beetje aan als een langgerekte repetitie zo zonder publiek, ook al weet je dat er mensen zitten te kijken zoals hierboven aangegeven. Het was op zich wel intens, maar met publiek erbij kan het enkel nog intenser zijn dan nu…
Charlotte: En ook, je doet ook andere dingen dan als je voor een publiek speelt. Je gaat dan meer af op de reactie van dat publiek, En ja – zoals hierboven gezegd – je weet dat er mensen zitten te kijken. Maar mist de interactie met je publiek toch enorm.
De andere reden van dit interview is de release van jullie debuut. Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Reinhard: Heel goed eigenlijk, plaat van het jaar in Manchester.
Charlotte: Door de positieve reacties in het buitenland, krijgen we ook hier plots wat meer aandacht voor deze plaat. Ze vinden ons daardoor gemakkelijker. Er is namelijk een groot overaanbod, dus je kunt dat extra duwtje in de rug als band wel gebruiken. En dat de mensen dus wel degelijk naar onze muziek luisteren, is zeer positief.
Mo: Het is gewoon zeer moeilijk om binnen de maalstroom aan releases er dus echt bovenuit te steken, sinds de plaat uitkwam in Maart zijn er massa nieuwe releases bij gekomen, om de aandacht – zeker in deze tijden – dan scherp te houden is niet simpel, maar dat blijkt toch goed gelukt aan de reacties te zien en horen.
Het valt me – in het algemeen – op dat er enorm veel releases zijn dit jaar?
Reinhard: Dat is ook zo, maar dat gaat op een moment toch weer wat meer stil vallen. De bands die nu iets uitbrengen, haalden hun budget uit optredens van 2019. Bands die budget nodig hebben uit optredens om hun opnames te betalen gaan het in 2021 moeilijker krijgen.
Dus dat gaat wel een terugval van releases met zich meebrengen, vermoed ik.
Mo: Langs de andere kant denk ik dat er veel bands zich dit jaar een beetje hebben ingehouden, om die reden dat ze niet kunnen optreden. En die zullen dan in 2021 wel volop releases uitbrengen, waardoor er een overvloed zal zijn dat jaar. Vooral die grotere releases dan, die het hebben kunnen uitstellen en dan volop zullen kiezen voor uitbrengen van nieuw werk.
Om nog eens terug te komen op dat streaming concert in Gent. Er was tijdens de ganse set een graffiti kunstenaar aan het werk. Die maakt prachtige tekeningen op het podium terwijl de band weer een song inzet . Ik vond dat een enorme meerwaarde, hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Mo: Die kunstenaar is Benjamin Van Oost en is een vriend van ons. Hij werkt onder de naam Studio BamBam. We hadden gewoon in de set een virus nodig. Dit gaf een mooie link naar de huidige situatie. We hebben hem gevraagd daar iets mee te doen tijdens de set. En Benji bewoog zich dus over dat hele podium als een virus dat langzaam het hele podium innam, zoals dat virus waar we nu mee zitten ook ons leven inneemt.
Reinhard: Het was een beetje in samenwerking met Fleur Boonman die de regie heeft gedaan, dat we op dat idee zijn gekomen. Zij heeft het concept en extra beelden verder uitgewerkt waarbij Benji dus het virus was dat het podium overnam.
Het onderwerp van het jaar: Corona. Zijn er bij jullie plannen in het water gevallen? Welke?
Reinhard: Onze plaat is uitgebracht net voor de eerste lockdown, we gingen overal spelen om die plaat voor te stellen. Dat is dus helemaal niet gebeurd. Langs de andere kant, het was niet voor ons alleen zo, dat was voor iedereen een beetje het geval.
Mo: Het was op dat vlak wel frustrerend omdat we er echt klaar voor waren, maar we stonden niet alleen in die situatie zoals Reinhard zegt.
Reinhard: En ook nu dat we daar in Manchester als plaat van het jaar worden uitgeroepen, in een normaal jaar staan we daarmee in het buitenland zeker op het podium.
Ik hoor soms bands en artiesten zeggen dat deze crisis uiteraard een streep door de rekening is , maar vaak ook een tijd om te herbronnen. Ook bij jullie?
Mo: Ja maar bij ons was alles klaar.
Reinhard: Ik ken bevriende muzikanten die zich verveelden eigenlijk, maar andere konden die tijd net wel gebruiken om te herbronnen. Het is allemaal zeer verschillend. Ik denk ook dat het is hoe je daar als persoon mee omgaat, dat het dus weinig te maken heeft met de band zelf. Als je als persoon u daar kunt in vinden, dan kan dat zeker. Maar voor ons was het als band zeker niet het geval, net door die release en dat we er niets konden mee doen.
Charlotte: Dat is ook zo, er zijn mensen die me zeiden ‘’ik heb dit of dat altijd willen doen, en nu pas heb ik daar echt tijd voor’’. Maar zoals gezegd het ligt voor iedereen persoonlijk anders.
Hoe denk je persoonlijk dat cultuur en horeca, twee sectoren die heel hard getroffen zijn, deze crisis zullen overleven?
Mo: Op dat vlak moet het ergste nog komen, niemand zal dit zomaar overbruggen. Het is dan ook belangrijk dat mensen muziek blijven aankopen, ook in deze tijden. Maar er zullen onvermijdelijk in veel sectoren slachtoffers vallen.. helaas.
Reinhard: Het is een beetje afwachten, er zijn zelfs mensen die binnen deze crisis een nieuwe zaak hebben opgestart. Wat het muzieklandschap betreft … Als bijvoorbeeld een festival als Werchter of zo zou overkop gaan, wordt dat landschap volledig hertekend… dus ook die impact en zo, het is allemaal wat koffiedik kijken voor velen.
Mo: Er zullen ook muziek liefhebbende organisatie het loodje moeten leggen, omdat ze gewoon geen reserve hebben en zo.. en andere zullen het net overleven.
Reinhard: Wat festivals en concerten betreft de middenmoot zal het wel het zwaarst te verduren hebben, de kleintjes zullen deze zomer wellicht wel kunnen doorgaan – desnoods corona proof- de grote is dus afwachten, die hebben misschien meer reserve. Maar die middenmoot? Dat wordt niet simpel..
Live optreden zit er voorlopig nog niet in. Maar toch wat zijn de verdere plannen voor 2021?
Reinhard: We hopen volgende zomer nog te kunnen optreden, uiteraard. Er komt ook een remix album aan. En we zijn al met nieuwe nummers bezig, dus in het najaar 2021 of begin 2022 een nieuwe plaat.
Mo: Wat live optreden betreft, gaat het ook afwachten zijn of er nog plaat is. Want alle optredens zijn verschoven, dus ook die bands moeten worden ingepast in de affiches. Hopelijk is er nog plaats over voor ons ergens.
Wat zijn de eigenlijke ambities van de band? Buiten de wereld veroveren met de perfecte dansplaat, die jullie nu hebben uitgebracht?
Mo: Onze ambitie is niet zozeer de wereld veroveren, eerder de wereld verleiden. (haha)
Reinhard: En ook in het buitenland, eventueel de meer Zuiderse landen, kunnen optreden. Dus vooral veel live spelen, in binnen en buitenland. Zuid-Amerika en dergelijke meer. Dankzij onze spotify hebben we wel wat succes in Mexico bijvoorbeeld, dus waarom niet?
Nu we het daar over hebben , hoe sta je tegenover Spotify? En sociale media?
Algemeen: Nee en ja, het medium op zich – om een band te ontdekken – is eindeloos. Maar je verdient er als muzikant niets aan, en dat is gewoon oneerlijk. Spotify moet gewoon de muzikant meer vergoeden! Ze verdienen daar miljarden mee, en de muzikant krijgt de kruimeltjes. Dat is bijzonder oneerlijk aan dat medium.. Er is natuurlijk een markt voor die veel breder is dan de radio, zoals hierboven al wat aangegeven, je ontdekt veel dankzij spotify, mensen ontdekken ons over de hele wereld daardoor. Maar het financiële plaatje daar knelt het schoentje toch. Dus laat het ons houden, we zijn wel voorstander, maar wat ze ermee verdienen moet dus gewoon eerlijker worden verdeeld, dat is het enige. Omdat het internationaal is, is het moeilijk om zoiets echt af te dwingen. Maar het gaat er ooit wel van komen, want zoals het nu gaat , kan gewoon niet blijven duren.
Pics homepag @Behangmotief & Democrazy
Laat het ons daarbij houden. Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig na een fijn concert van jullie.
Nederlands 
Français 
