Face Your Fears - W-Fest en Sinner’s Day staan bovenaan onze bucket list
Onze review van “Higher”, het eerste eigen nummer van de nieuwe Vlaamse newwaveband Face Your Fears, wordt opvallend vaak aangeklikt op deze site en dat is reden genoeg voor een gesprek met de bandleden. Het werd meteen het eerste (coronaproof) interview voor deze band.
Hoe is de band begonnen ?
Corina: Ik zat samen met gitarist Christof in een andere band en toen die splitte dachten wij eraan om samen iets nieuw te starten, meer in de richting van de new wave en postpunk. Vrij snel is bassist Tijl er bij gekomen en dan hebben we lang als trio gerepeteerd. De band is dan in een definitieve plooi gevallen met drummer Dirk. Dan is Tijl opgestapt en heeft het wat geduurd tot we Sonja vonden die in zijn plaats bas speelt. We spelen live vooral covers van de bekendste new wavebands en “Higher” is het eerste eigen nummer dat we geschreven en opgenomen hebben.
Wat betekent de bandnaam Face Your Fears voor jullie?
Corina: We hadden geen specifieke angst op het oog. De bandnaam kwam van onze voormalige bassist tijdens een brainstormsessie. We hebben intussen gemerkt dat we niet de enige band zijn met die naam. Ook in Nederland, Italië, … zijn er bands met dezelfde naam. Misschien is dat nog een werkpuntje voor ons.
Was het van bij het begin duidelijk dat er voor Face Your Fears eigen nummers zouden gemaakt worden?
Christof: Neen. We hebben vooraf geen grote plannen en strategieën uitgedokterd. Tijdens het repeteren van de covers zijn we spontaan wat beginnen jammen, zoals elke band dat vast wel doet. We hadden een paar goede ideeën bij elkaar en daar zijn een aantal nummers uit geboren.
Is het nu de bedoeling dat er live een set komt met nog maar een paar covers of zullen de eigen nummers altijd in de minderheid zijn?
Christof: Dat is moeilijk te voorspellen. Bovenop dat eerste opgenomen nummer hebben we nu nog maar voor twee eigen nummers min of meer afgewerkte plannen. We werken rustig toe naar een EP met drie of vier nummers. Op de lange termijn zouden we werken naar een live-set met de helft eigen nummers en de helft covers.
Hoe gaan jullie te werk voor de eigen nummers?
Dirk: Een beetje klassiek waarschijnlijk. We beginnen met de juiste melodie en compositie en dan vult Corina aan met haar lyrics. Alles gebeurt heel organisch en spontaan, met veel zoeken en proberen.
Is er één band die jullie allemaal bewonderen?
Dirk: We horen allemaal graag new wave en postpunk, maar zeker niet alleen dat. Als we elk bandlid afzonderlijk beschouwen, zie je ook invloeden van punk, coldwave, gothic en metal.
“Higher” kreeg vooral lovende reacties
Sonja: Dat mensen zeggen dat we op de goede weg zitten, geeft natuurlijk moed om hiermee door te gaan. We kunnen in onze eigen nummers makkelijker tonen wat we in onze mars hebben. Het geeft een eigen gezicht aan de band.
Peter Slabbynck van Red Zebra kwam al meedoen op één van jullie coronaproof concerten deze zomer
Sonja: Ik doe de merch van Red Zebra en dat nummer zat al in onze setlist, zodoende stond het al een beetje in de sterren geschreven dat dat zou gebeuren. Het was wel bijzonder leuk om met één van onze idolen op het podium te staan. En voor hem was het ook leuk want door de viruscrisis heeft hij dit jaar niet zo vaak op een podium kunnen staan als hij zou willen.
Jullie hebben nog vrienden bij andere bands
Dirk: Chesko van Der Klinke, en nu ook van PESCH, is bezig met een remix van een nummer van ons. Dat wordt leuk.
Welke plannen werden dit jaar gedwarsboomd door corona?
Christof: Er zijn veel optredens geannuleerd, maar dat is voor elke band hetzelfde. We hopen dat 2021 beter wordt en dat we opnieuw veel concerten kunnen spelen.
Hoe ver reikt de ambitie op langere termijn?
Corina: Met een label, booker of agency zijn we voorlopig nog niet bezig. Maar concerten spelen in Nederland is – naast de EP - zeker één van de volgende doelstellingen. We repeteren in grensgemeente Lievegem, dan is Nederland maar een kleine stap.
Sonja: We helpen allemaal als vrijwilliger op W-Fest en Sinner’s Day. Mochten we daar eens kunnen spelen met Face Your Fears, dan kunnen we dat afvinken wat als hoogste staat op onze bucket list.
https://faceyourfears3.bandcamp.com/track/higher
Brussels Jazz Orchestra - Frank Vaganée (Brussels Jazz Orchestra) - Artistiek blijven groeien, en waardvolle projecten kunnen blijven doen, zowel als solist als in het orkest is de belangrijkste doelstelling
Sinds 1993 heeft het Brussels Jazz Orchestra zijn stempel gedrukt op de Belgische jazz. Ze heeft bovendien een indrukwekkend repertoire opgebouwd.
De band stond nu onder de noemer 'Footprint' op het podium van Muziekcentrum De Bijloke, Gent. Vooraf was er een interview met de artistieke leider van Brussels Jazz Orchestra, Frank Vaganée; hij deed er de toekomstplannen uit de doeken, en stelde ook een project voor met Osama Abdulrasol,
Voldoende voer voor een interview met Brussels Jazz Orchestra. Frank stond ons te woord, en beantwoordde enkele vragen over het ontstaan, het heden en de toekomst van Brussels Jazz Orchestra. Maar ook de volledige jazz scene kwam aan bod. Een fijn gesprek dus.
We waren bovendien ook aanwezig op het Streaming Concert van Brussels Jazz Orchestra in Gent, de recensie kun je hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80469-brussels-jazz-orchestra-sound-of-ghent-een-aanstekelijke-klankentapijt-in-een-breed-gevarieerd-kader.html
Frank, laat ons eerst terugkeren in de tijd. Brussels Jazz Orchestra bestaat ondertussen, dacht ik , sinds 1993. Maar ik veronderstel dat jullie bij voorbaat al meerdere watertjes hebben doorzwommen. Brussels Jazz Orchestra, hoe is dat begonnen? Vertel ons eens iets meer hierover?
Ik ben beginnen noten leren lezen toen ik zeven jaar was. Samen met mijn broers, die een jaar jonger zijn dan mezelf, en ook ons vader zijn we naar de plaatselijke harmonie vertrokken in Mechelen, in De wijk Coloma (Tervuursesteenweg) Daar zijn we dus een instrument beginnen te bespelen, mijn bedoeling was eerder een trompet. Maar de Harmonie had geen trompet meer ter beschikking, en dus is het saxofoon geworden. Later zijn we allemaal overgegaan naar Stedelijk Conservatorium in Mechelen. Voor mij specifiek dus saxofoon, ik had daaromtrent ook al lessen gevolgd in de Harmonie zelf. Toen zijn we in verschillende fanfares en harmonieën beginnen spelen, soms in vier of vijf verschillende. In het Mechelse. Rond mijn 13ste en 14ste waren er verbroederingen tussen maatschappijen en dergelijke uit de streek, zulke avond werd steeds afgesloten door een bigband. Die heette ‘The Keyhole Conspiration Big band’ met Rene Jonckeer, die is twee jaar geleden overleden. Dat optreden in Leuven van die bigband was voor mij een ware openbaring. Je moet weten, ik was fanfares en dergelijk gewoon, maar dit was toch heel iets anders. Die swing, die klank, maar ook het geluid en de sfeer. het kwam gewoon heel anders over. Niet lang daarna heeft Rene me gecontacteerd om in een bigband te komen spelen, ter vervanging van één van de saxofonisten. Daardoor leerde ik ook heel wat mensen kennen, zoals de bassist Maarten Weyler die kwam net terug van Berklee College of Music in Boston . Die had daar een cursus jazz gevolgd, dat bestond toen hier nog niet. Toen Maarten terugkeerde uit Boston organiseerde hij vanaf 1982 op zondagen om de 14 dagen ism de Halewijnstichting een jazzcursus. Dat was in Berchem Antwerpen. Rond 1982 ben ik dan die cursus jazz gaan volgen in Antwerpen, rond mijn 15ste of 16ste dus. En daar heb ik eigenlijk de mensen ontmoet waar ik nog steeds mee samen speel. Vanaf september 1983 stampte Maarten de Jazzstudio uit de grond. De eerste echte jazzopleiding in België.
Ik heb me daarvoor ingeschreven, mede omdat de saxofonist John Ruocco een Amerikaanse saxofonist daar les kwam geven. Tot 1986 ben ik, naast Mijn opleiding aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen dus ook die jazz richting beginnen volgen. Ik ga ondertussen ook al wat les in die jazz studio. Ik speelde toen ook in uiteenlopende projecten, Zo was ik onder andere regelmatige vervanger in het toenmalige BRT Jazzorkest en later BRT Bigband., ik speelde in veel. Amateur en semi-professionele big bands . Door her en der als vervanger in te springen krijg je wel een beetje een naam binnen die scene. Uiteindelijk ben ik in verschillende groepen terecht gekomen, zelf muziek beginnen componeren en schrijven. Ook vanaf 1989 maakte ik deel uit van het Nederlandse Timeless Orchestra waarmee we over heel Europa en Japan hebben getoerd. Kortom van veel markten thuis. In 1993 , kreeg ik de kans om les te geven Aan het Conservatorium van Gent en het Lemmensinstituut in Leuven ondertussen waren de conservatoria ook begonnen met lessen jazz geven. Sinds 2004 ben ik fulltime aan de slag aan het Lemmensinstituut. Deze hogeschoolopleiding is sinds enkele jaren onderdeel van LUCA School of Arts. Ik doceer er saxofoon, ensemble, big band, arrangement en compositie. Sinds 2018 ben ik ook coördinator van de jazzopleiding. Los van al die activiteiten heb ik dan samen met enkele andere mensen Brussels jazz orchestra opgericht in 1993. En sindsdien loopt dit synchroon met les geven en mijn andere bezigheden.
Ik las in een interview van circa vijf jaar geleden: ‘’De reden waarom we ons jazzorkest noemen, is dat we breder willen gaan dan het bigband-idioom.’’
Kan je daar eens iets meer over vertellen?
De reden waarom we ‘Brussels Jazz Orchestra’ noemen , is net omdat we artistiek en dergelijke breder willen gaan dan enkel en alleen bigband. Met wel die typische elementen daarvan verwerkt. Bigband refereert eigenlijk naar de bezetting, zoals we die kennen uit de jaren ’30 en ’40. Met meerdere blazers en ritmesectie. Dat is dus ook de bezetting die wij ook hebben. We willen echter de bezetting gebruiken in een veel bredere, Context en omkadering. We zetten samenwerkingen op met bvb klassieke orkesten, of met theater of met andere kunstdisciplines zoals bvb striptekenaars enzovoort .
Na al die jaren zijn jullie uitgegroeid tot een uitgebreid collectief aan top muzikanten. Vooral de samenwerking met Bert Joris heeft een grote invloed gehad heb ik vernomen. Vertel er eens wat meer over?
Hij is iets ouder dan sommige van ons, we kenden hem eigenlijk al van vroeger. En hij is vanaf het begin altijd nauw betrokken geweest bij Brussels Jazz Orchestra. We trokken veel samen op, BJO heeft 4 cd’s opgenomen waarin Bert als belangrijkste solist fungeert op basis van zijn composities en arrangementen. Ondanks dat hij echt nooit in het orkest heeft gezeten, heeft hij binnen dit project toch altijd een belangrijke rol gespeeld. Hij heeft ook veel geschreven en gearrangeerd voor het orkest. Bovendien is hij heel bepalend geweest voor de sound van het orkest. Kortom zijn rol binnen Brussels Jazz Orchestra is enorm groot geweest vanaf het begin.
Wie waren verder jullie grote invloeden?
In het begin speelden we eigenlijk arrangementen die al bestonden, van onze helden eigenlijk. Thad Jones, Bill Holman, Bob Brookmeyer, Allemaal mensen die in de jaren ’60 tot ’70 de stijl van de bigband hebben bepaald en die in een nieuwe richting hebben gestuurd. Eigenlijk zijn we pas later nog verder teruggaan eigenlijk, een beetje in de omgekeerde richting dus (haha). Pas na een jaar of twee a drie zijn we begonnen met eigen composities. Zo ben ik zelf in 1993 naar De Musikhochschule van Keulen gegaan om bij Bob Brookmeyer studies te volgen daaromtrent Dus het is vanaf 1995 /1996 dat we aan ons eigen repertoire zijn beginnen werken.
Wat waren de hoogte punten van Brussels Jazz Orchestra tot nu toe?
Er is een periode geweest dat we op elke editie van Jazz Middelheim konden optreden, zoals in 1995 , 1997, 2001, 2003, 2005 tot 2008 en toen werd het van VRT overgeleverd aan privé en toen waren we er wel nog in 2011 , 2015 en 2018 . Daardoor zijn die optredens op Jazz Middelheim zeker mijlpalen geworden. En dat zijn toch altijd aanleidingen geweest om met belangrijke mensen binnen de scene, , in contact te komen. Jazz Middelheim en al die contacten met die top artiesten, Waarmee het BJO kon samenwerken op Jazz Middelheim en zeer veel deuren geopend. We hebben kunnen samenwerken met namen die voor ons een inspiratie waren, dankzij de organisatie. Zoals Maria Schneider Plus het feit dat we telkens konden optreden voor een ruim publiek aan liefhebbers, dat zorgt zeker voor naambekendheid. Ansicht waren dat elke keer zaadjes die gepland werden om daar naderhand zelf mee verder te gaan. Zo hebben we dankzij die samenwerking met De Amerikaanse pianist Kenny Werner meermaals in New York opgetreden. Ook dus met Maria Schneider en Toots Thielmans hebben we verschillende concerten verzorgd met Bert, met Maria maar ook met Toots. Dat zijn allemaal momenten waar we met veel fierheid naar terugkijken. Daarnaast zijn er natuurlijk onze Internationale reizen, naar dus bijvoorbeeld New York. Grote festivals in Amerika En over heel Europa tot in Singapore toe . We kregen 2 Grammy nominaties voor onze cd ‘Wild Beauty’ die we in samenwerking met de Amerikaanse topsaxofonist Joe Lovano in 2013 uitbrachten. Onze bredere naamsbekendheid heeft ook een boost gekregen toen de film ‘The Artist’ tal van Oscars won waaronder die voor beste muziek. BJO heeft een deel van de soundtrack opgenomen.
Je hebt ook een enorme bewondering voor New York , lees ik in datzelfde interview (je bent niet de eerste ) vanwaar die bewondering? En ben je er ook geweest?
Ja, maar alle jazz muzikanten hebben een bewondering voor New York. Net omdat New York een bakermat is voor alles wat met jazz te maken heeft. Al de stromingen uit de jaren ’30,’40,’50,’60,’70,...zijn allemaal ontstaan in New York. Het is wellicht fel veranderd de laatste tiental jaren, maar toch die basis van jazz ontspringt daar nog steeds. Het neusje van de zalm wat jazz betreft zit daar. Het is wel een jungle. Het is heel leuk als muzikant om er te spelen, maar om te leven is het een echte jungle. Ik ben daar in 1998 zelf enkele maanden gaan wonen om te leren, om te netwerken en zo.
In een interview zei Francois De Meyer me : Ze maken geen onderscheid in kleur, religie en wat weet ik veel. Mensen zijn verdraagzaam, luisteren naar wat je te vertellen hebt. Is dat zo volgens jou?
Dat hangt er een beetje vanaf. Ze zijn wel zeer open in het communiceren en uitwisselen van informatie. Echter zijn er toch die meer behoedzaam zijn, ze hebben het zelf niet gemakkelijk en dan komt daar plots een buitenlander even het hen nog wat extra moeilijk maken (haha). Dat is gewoon typisch, op dat vlak zijn we in Europa wat rustiger en gezapiger toch. Als je hier alles goed hebt geregeld, komt dat wel in orde. In Amerika is het elke dag een struggle , waardoor je op het puntje van je stoel zit om het te maken. Maar New York is wel de minst typische Amerikaanse stad van Amerika eigenlijk.. New York is altijd een deur geweest naar de wereld, door de geschiedenis heen. En dat geldt ook voor de jazzmuziek. Nu nog steeds.
Ik wou het ook eens over ‘jazz’ hebben als muziekstijl met jou. Het begrip jazz is ook geëvolueerd, je ziet o.a. in het Gentse enorm veel jazz gerelateerde bands opdoemen, zelf noemen ze hun muziekstijl eerder ‘improvisatie tot het oneindige’. Wat is je mening? Wat is jazz tegenwoordig volgens jou?
Dankzij die meerdere jazzopleidingen, is er een bredere, snellere en ook jongere doorgroei naar jazzmuziek. Jongeren die nu een deel van de scene uitmaken. Die een eigen groep oprichten en zoeken naar een manier om zichzelf via de jazz muziek te kunnen uitdrukken. We zitten sinds geruime tijd op een punt dat jazz een veel breder begrip is geworden. Met veel verschillende invloeden uit allerlei muziekstijlen buiten de jazz die binnen sluipen in die muziek. En dat is heel bepalend voor wat jazz nu is. Vroeger was dat ook hoor , die uiteenlopende strekkingen, maar meer binnen de jazz zelf. Maar nu wordt het toch meer beïnvloed door alles wat net geen jazz is en dat gaat over pop, soul , blues, latin, wereldmuziek, folkmuziek, Rnb, Avant-garde, Acid, Ambient, klassieke muziek enzovoort. Met andere woorden alles zit er in vervlochten. Men neemt nog steeds dingen mee uit het verleden van die jazz, maar het grote verschil is dat men nu probeert er sneller een eigen, persoonlijke stempel op te drukken.
Ik zeg nu wel Gentse scene maar er zijn er elders ook
Over heel België. Gent , inderdaad, maar ook Brussel, Antwerpen, Luik, Genk, Hasseltse scene. En dat is ook nog een extra voordeel aan een klein land als België. Er is door de kortere afstand een gemakkelijkere bestuiving van muzikanten doorheen het hele land. Dat zie je in grote landen niet zo. Zoals in Duitsland heb je wel de scene uit Berlijn of Munchen of zo maar die komen zelden met elkaar in contact, in ons land ligt dat dus veel gemakkelijker, vandaar. Om eerlijk te zijn was dat bij ons ook wel een beetje, maar het ging toen gewoon veel trager. Dat ging vaak door mond aan mond reclame tussen mensen die bijvoorbeeld een bigband ergens hadden zien spelen en dat toen meedelen. Het gaat nu gewoon veel sneller dan in onze tijd. En ook dat is weer een groot verschil.
Heeft dat bomen van jonge jazz bands en muzikanten ook een invloed gehad op jullie als collectief?
Het is sowieso een onderdeel van ons beleid om zoveel mogelijk jongen mensen te betrekken binnen ons project. We hebben wel onze vaste bezetting, zeven van de zeventien zijn nog steeds dezelfde als in 1993. En de laatste bezetting zoals ze nu is , Bestaat voor 16/17de ook al sinds 2011 . Maar als we een vervanger nodig hebben, of er bijvoorbeeld een solist willen bijhalen, geven we toch bewust de kans aan jonge talenten om daaraan mee te werken. We hebben ons eigen programma ‘The Future is now’. Dat is een programma waarbij we jonge talenten uitnodigen bij ons als solist maar ook als componist en daarmee doen we ook concerten en zo. En ook als bijvoorbeeld onze trompettist ziek is of zo, spreken we jonge talenten aan om die te vervangen. Los daarvan is het gewoon heel belangrijk dat bestuiving er is tussen de jongere en oudere generatie om ideeën uit te wisselen alleen al. Daarom ook, als ik in kleinere groepen speel, zorg ik ervoor dat er een gezonde mix is tussen die verschillende generaties. Omdat die bestuiving tussen jong en oud gewoon zeer belangrijk is. En het is ook alleen maar verrijkend, en ook wordt de diversiteit meer en meer belangrijk aan het worden. Dat nemen we allemaal mee in onze besluitvorming binnen het orkest.
Wat die invloed van jongere bands betreft, betekend dat ook dat er een jonger publiek naar jullie optredens komt kijken?
Onze publiek is altijd wel heel breed geweest. Ik denk dat het merendeel van ons publiek tussen de 35 en 75 jaar zit. Heel jonge? Tenzij dat ze echt geïnteresseerd zijn of zelf muzikant zijn, maar anders toch veel minder. Je kunt onze muziek niet vergelijken met pop cultuur waar het echt over die jongeren gaat, maar we proberen toch alleen al door het feit dat ons ouder publiek wellicht eens zal afhaken, die jeugd wel aan te spreken. Het budget speelt ook een rol, voor veel jongere mensen is het moeilijker om een ticket te kopen van theater of zelfs culturele centra. Voor hen is het moeilijk om te investeren daarin.
Ik heb jullie live (alhoewel) gezien in Gent. Via streaming. Het voelde aan alsof ik zelf in de zaal zat, het spelplezier loeide uit de boxen en je sprak het publiek zelfs aan. Hoe voelt het om voor een lege zaal op te treden? Wat gaat er dan door je heen?
Dat was uiteraard wennen, ik probeer als een presentator te klinken alsof er publiek in de zaal zit. Maar het doet raar want je spreekt gewoon voor je eigen mensen, en dat heb ik ook een beetje op die manier aangepakt. En ook als er het eindakkoord is van een stuk, is er plots die stilte. Dat doet toch raar, je mist het applaus. We hebben wel vernomen dat de mensen thuis konden ‘applaudisseren’. We hadden ook veel abonnementen in de Bijloke. Ik heb vernomen dat er ongeveer vierhonderd abonnementen waren, en ze rekenen op twee mensen per abonnement. dus dat is een zeer goed gevulde zaal. En als je dan verneemt dat er veel mensen aandachtig meeluisteren, plus al die positieve reacties achteraf, ja dan is dit zeker geslaagd. Het is dus wennen, maar het is leuk om te doen. Voor ons was het de eerste keer, maar het smaakt zeker naar meer. We zouden het in het voorjaar, in eigen beheer, nog eens twee keer willen doen. En een heel leuk alternatief voor een gewoon live concert, als zal het ook dat echt live optreden nooit vervangen. Maar in de huidige omstandigheden is het zeker een welgekomen alternatief dus. Het vervangt dus nooit een echt concert, maar op deze wijze blijf je als collectief jezelf tonen aan het publiek en dat is toch belangrijk.
Nu we toch bij het onderwerp van 2020 zijn aanbeland ‘corona’. Zijn er bij jullie plannen in het water gevallen?
Alles (haha). Ons laatste concert was tien maanden geleden. In Februari in BOZAR. We hadden een hele reeks concerten in het voorjaar. Waaronder een première In eerste instantie werd het grootste deel daarvan verzet naar het najaar, maar toen bleek ook niets te kunnen doorgaan. Dat werd voor een deel verzet naar volgend jaar. Of een deel gewoon afgelast. En dan ook het concept met Osama Abdulrasol, met muziek uit het Midden-Oosten. Dat is al drie keer verzet, in januari in Handelsbeurs maar die is al gesloten tot eind januari. Dus dat is al verzet naar januari 2022. Ik vermoed dat alles een beetje ‘normaal’ zal verlopen ergens na de zomer 2021.
Nu we daarover bezig zijn er is ook dat project met Osama Abdulrasol waar je het in Gent even terloops over had. Kun je daar wat meer over vertellen? Het is nu al uitgesteld tot januari 2022 , heb ik vernomen?
Een tijdje geleden waren bezig rond een project over vluchtelingen, in de Singel in Antwerpen, uit vooral die landen uit het Midden-Oosten zoals Syrië, Iran, Irak en zo. Met allemaal muzikanten uit die betreffende landen. We hebben dus concerten gedaan met arrangementen uit die landen, samen met die muzikanten. Dat viel enorm mee, en dus zijn we opzoek gegaan om daar iets meer mee te gaan doen. Zo zijn we bij Osama terecht gekomen die al twintig jaar in Gent woont, en ook met een Vlaamse is getrouwd. Sindsdien speelt hij in Heel Europa vanuit zijn thuisstad. We zijn samen tot een idee gekomen om iets te doen rond ‘ Night 352’ – De 352ste nacht uit Duizend en één nacht.
Het Arabische verhaal Night 352 uit de vertellingen van 1001 nacht gaat over de blanke slavenprinses Zumurrude. De sage uit de beroemde verhalenbundel werd speciaal voor de Irakese componist en qanunspeler Osama Abdulrasol herwerkt tot een moderne parabel, die hem inspireerde tot nieuwe composities. In de nieuwe muziek verwerkte hij zowel zijn eigen verhaal als dat van Zumurrude. Brussels Jazz Orchestra duikt mee in de legende en brengt samen met Abdulrasol de Midden-Oosterse sfeer van Duizend-en-een-nacht weer tot leven, zij het in een hedendaags jasje. Night 352 verenigt een westers jazzorkest en een Arabische harp, muziek en zang, de traditie en het heden, met op de achtergrond een eeuwenoud maar blijvend actueel verhaal. Nacht 345 tot 364 van Duizend-en-een-nacht gaan over de blonde slavin Zumurrude. Stel je voor dat ze uit het vergeelde papier van het boek springt en haar leven vandaag opnieuw zou leven.
Schrijver Hazim Kamaledin (Longlist International Arabic Booker Prize 2015) herschreef voor componist en qanunspeler Osama Abdulrasol het verhaal over nacht 352. Het werd een modern sprookje over hedendaagse slavernij, maar ook over de passie voor muziek, en hoe die iemands grenzen kan verleggen. Iets waar componist Abdulrasol zelf over kan meespreken. In zijn nieuwe composities lopen traditie, heden en toekomst, maar ook fictie en non-fictie door elkaar. Zijn muziek werd gearrangeerd voor Brussels Jazz Orchestra. Het Midden-Oosterse sprookje biedt de achtergrond, de muziek vertelt het verhaal. En daar gaan we dus iets bijzonder rond, enfin het is klaar, doen met Osama, de Libanese zangeres Jahida Wehbe en de Franse percussionist François Taillefer.
Hoe ben je er als mens en muzikant mee omgegaan met zo een crisis.
Sinds Maart heb ik dus drie concerten gedaan, In trio toen het nog mocht. En ook eens Op de alternatieve versie van Gent Jazz. En in Brussel, ik was tezamen met mijn trio met Teun Verbruggen en Sam Gerstmans te gast bij Jef Neve zijn reeks gestreamde concerten en dan was er ons BJO-concert in de Bijloke. We hebben ons ook geconcentreerd op sociale media projecten. Ik heb ook een driedelige cursus gegeven. Sinds vorige week staat er ook een nieuwjaarswens op facebook, zo dingen en die gestreamde concerten zijn er dus wel. Maar het spelen zelf valt weg. We hebben wel twee cd’s opgenomen volledig coronaproof. Die ene cd komt binnen enkele weken uit, de volgende is voor het najaar. Omdat we toch niets konden doen hebben we die opnames dus nu gedaan, maar voor de rest …
Er zijn mensen die me zelfs zeggen, dat het ook heeft gezorgd voor meer productiviteit doordat men plots meer tijd had?
Dat is inderdaad het enige voordeel, ik gaf ook meer les online dus ik moest me niet verplaatsen, dat uur naar Leuven en terug, zijn toch twee uur dat ik iets anders kon doen. Door thuis te zitten hadden we ook plots meer tijd om aan nieuwe dingen te werken, zoals aan die twee cd’s. Wat belangrijk is, je kon er gewoon veel meer over nadenken over die dingen, er was geen haast bij.
Het is nog niet voorbij, hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zullen overleven?
Iedereen heeft het moeilijk, en dan heb ik het niet alleen over muzikanten, acteurs en zo. Iedereen die erbij betrokken is tot geluidsmensen, belichting, de catering berdrijven organisaties en zalen, promotors alles errond. maar ik ben er zeker van dat iedereen zodra het weer kan de draad zal opnemen. Daar ben ik zeker van. Het zal wel meer stapsgewijs gegaan, maar we zullen allemaal de draad terug opnemen maar er zal meer creatief moeten worden nagedacht. Daar heb ik wel vertrouwen in, meer dan in de economische wereld waar helaas veel bedrijven over kop dreigen te gaan.
Buiten die twee cd’s waarvan eerder sprake, wat zijn de verdere toekomstplannen?
Normaal gesproken gaan we iets doen met de heren van Kommil Foo Met onze eigen arrangementen gebaseerd op hun songs. Er staan een twintigtal concerten gepland in het voorjaar. Als dat doorgaat tenminste. Sommige zijn helaas al afgelast. Er is dus ook de presentatie van de release van de nieuwe cd. Dat is een cd met een pop zangeres, een DJ , een rapper . Echt in een totaal andere richting dan we gewoon zijn. En dan zijn er nog enkele optredens met Tutu Puoane. We spelen onze cd ‘We have a dream’ die we 2 jaar geleden uitbrachten Die we gaan verder zetten, naar aanleiding van een cd die we twee jaar geleden hebben uitgebracht. En dan uiteindelijk een cd die is opgenomen, en pas in het najaar uitkomt, Voor de rest is het koffiedik kijken, wanneer we dus terug kunnen optreden. De Franse chansonier Serge Gainsbourg en in samenwerking met de Franse jazzzangeres Camille Bertault. Voor de rest is het koffiedik kijken voorlopig
Na al die jaren heeft Brussels Jazz Orchestra zijn stempel gedrukt op het jazz gebeuren in binnen- en buitenland. Zijn er eigenlijk nog ambities of doelstellingen, dingen die je absoluut nog wil bereiken?
Voor mij persoonlijk, los van het collectief, dat ik actief kan blijven zijn met het componeren van muziek. Dat is een ambitie en doelstelling op zich. Ook als solist trouwens en saxofonist . En wat het orkest betreft? Dat we die draad zo spoedig mogelijk kunnen oppikken. Maar vooral dat we artistiek kunnen blijven groeien, en waardvolle projecten kunnen blijven doen zowel als solist en orkest vind ik wellicht de belangrijkste doelstelling.
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat dit binnenkort face to face eens kunnen overdoen. En veel succes met de nieuwe releases en alles wat je doet. Beste wensen!
BRIQUEVILLE - Onze sobere zwarte gewaden zijn een weerspiegeling van de innerlijke strijd die uiteindelijk moet leiden tot de finale catharsis
Briqueville is een goed bewaard geheim in ons landje. Ze zijn getooid in opvallende maskers en lange gewaden; ze treden op in de duisternis en live doen ze onze ziel branden in de hel. Telkens als de band optreedt, ervaren we een trip naar de donkerste zijde van ons onderbewustzijn . Hun platen ademen dezelfde mysterieuze sfeer uit, donker, grauw, geënt op oorverdovende, hypnotiserende metal. We weten nog steeds niet wie achter de maskers schuilt; op hun nieuwe schijf 'Quelle' uitgebracht via Pelagic Records, laat de band nog steeds geen tipje van de sluier los.
De volledige recensie van 'Quelle' kun je hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/79967-quelle.html
Briqueville is live, nog meer dan op plaat dus, een intensere trip in de donkere krochten van de hel. Briqueville laat in de Minard, Gent, weliswaar niet voor een publiek, via de streaming, een perfecte kruisbestuiving horen van licht en duisternis, omhuld door een walm van mystiek en occultisme. Wat een intensiteit. Een rilling loopt over onze rug als de gitaristen op ingetogen, lichtjes dreigende wijze hun riffs door de boxen laten loeien; het bezorgt ons een krop in de keel.
Registers worden open getrokken. Ook wat de lichtshow betreft. Je wordt door beeld als klank letterlijk omver geblazen. Gehuld in het complete donker grijpt de band je al bij de eerste noot bij de lurven. Binnen een mysterieus kader, drijven ze het tempo langzaam op naar een climax waarbij je de grond onder je voeten voelt daveren.
De recensie van het streaming concert in Gent kun je hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/80467-briqueville-sound-of-ghent-donkere-intensiteit-in-een-mysterieus-kader.html
We hadden net voor de jaarwisseling een gesprek met de band over de laatste release, die ‘live beleving’ en hoe je als band omgaat met deze coronatijden.
https://smarturl.it/briquevilleDGTL
Briqueville is een goed bewaard geheim in ons landje. Ik ga niet vragen om een tipje van de sluier te lichten, maar hoe is het idee en concept ontstaan?
We hebben deze band zo’n 14 jaar geleden opgericht toen een oude man in de tachtig ons vertelde dat er een moord was gepleegd aan de schoolpoort, net waar wij stonden na een repetitie. Daarop haalde hij een vergeeld krantenbericht boven, dat zei: ‘Zoon vermoordt vader met den hamer’. Die kop is blijven hangen bij ons, ook al omdat die kerel dat bericht zoveel jaren nadien nog steeds bij zich droeg. Misschien was hij wel de zoon, fantaseerden wij. Op dat moment, in 2007, zijn we aan improvisaties begonnen, gebaseerd op die vadermoord.
Het genre dat jullie spelen omschrijven is ook niet gemakkelijk; ik lees ergens ‘post- psychedelische metal’. Hoe zouden jullie het zelf omschrijven?
Klinkt inderdaad niet slecht maar ik hou er niet zo van om labels op muziek te plakken, dat is iets voor de marketingbureaus. Onze muziek is meer een gevoel dan een muziekgenre. Tegenwoordig willen we alles in een hokje stoppen zonder na te denken over de essentie: wat VOEL/DENK IK echt?
BRIQUEVILLE bracht al enkele zeer sterke platen uit, de laatste ‘Quelle’ was weer een pareltje. Waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Redelijk banale dingen eigenlijk zoals gesprekken met mensen, wandelingen in de natuur, filosofie, relaties, muziek, kunst etc. Ik denk niet dat er thema's zijn die ons niet kunnen inspireren. Het is ook altijd leuk om onze inspiratie te delen zoals onze playlists op spotify.
Wat me bij BRIQUEVILLE altijd opvalt, ik citeer uit mijn verslag: ‘’een duisternis die ondanks de dreigende ondertoon nooit pijnlijk aanvoelt, maar eerder deugd doet als een donker deken tegen koude winterdagen.’’ Wat is jullie mening?
Ik zou het zelf niet beter kunnen zeggen eigenlijk en het klopt in onze beleving volledig. Onze sobere zwarte gewaden zijn een weerspiegeling van de innerlijke strijd die uiteindelijk moet leiden tot de finale catharsis. De gouden maskers zijn voor ons het symbool van deze feitelijke absolutie.
Hoe waren de algemene reacties op de nieuwste plaat?
We hebben met dit album veel buitenlandse pers gekregen en die was over het algemeen heel lovend!
BRIQUEVILLE heeft waarschijnlijk ook plannen in het water zien vallen door de pandemie waarin we dit jaar zijn terecht gekomen? Of misschien net niet?
Absoluut, we hadden een club tour gepland maar deze is uitgesteld tot na de pandemie.
Hoe ga je daar als muzikant (en mens) mee om met zo een crisis?
Een album over maken !! Onze nieuwe plaat 'Quelle' is gemaakt en afgewerkt tijdens de COVID-19 pandemie en is onlosmakelijk verbonden met de omstandigheden van dat moment. 'Quelle' gaat over de voortdurende spiraal van hoop en wanhoop tijdens het isolement. Het was aan onszelf om te beslissen, gingen we ons laten meezuigen in de wanhoop van het moment of ons vastklampen aan de hoop. Natuurlijk zonder dat hoop iets passiefs wordt, maar eerder een actieve daad door middel van persoonlijke inspanning.
Wat deze corona tijden betreft, hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
De mens is veerkrachtig he maar ik denk dat je vooral doelt op de financiële impact van de crisis op de muzieksector die uiteraard dramatisch is maar HET antwoord van artiesten op de crisis moet vooral zijn om te creëren. Het is ook de gelegenheid om na te denken over wat de functie van artiest precies is en waar die voor staat.
BRIQUEVILLE stond ook in Gent op het podium, ik heb verschillende streaming concerten gezien maar jullie concert deed een huivering ontstaan in de huiskamer van zelden hoog niveau. Hoe hebben jullie deze streaming beleefd? De uitwerking was subliem!
Dank u ! Het deed geweldig veel deugd om nog eens samen in één ruimte muziek te maken. Heel onze B R I Q U E V I L L E familie keek heel hard uit naar dit moment en heeft hier dan ook veel tijd en moeite in deze show gestoken.
Ook daar schreef ik iets over: ‘’ Het voortdurende spel van licht - duisternis, en de occulte taferelen zijn de rode draad in dit streaming concert. Een eeuwig gevecht , waarbij je als luisteraar verweesd achterblijft in de donkerste hoek van de kamer, nagenietend van de sound’’ Wat is jullie mening?
Blijven schrijven Erik! Nee, dit vat eigenlijk perfect samen hoe het er binnen de band aan toe ging.
Hoe voelt het om voor een lege zaal op te treden? Een verademing of een gemis? Of ergens ertussen?
Die lege zaal was eigenlijk een interessant gegeven waar we in de toekomst nog verder mee gaan experimenten. Het voelde als een verademing en te gelijker tijd ook als een enorm gemis. Die dualiteit maakte heel de ervaring enorm fascinerend, waar corona al niet goed voor kan zijn.
Wat is na deze ervaring, jullie mening over streaming? Het nieuwe normaal? Of gewoon een voorlopige goede oplossing nu het niet anders kan?
Ik hoop niet het nieuwe normaal want de interactie met het publiek heb je echt wel nodig maar het is wel iets waar we misschien verder mee kunnen experimenteren in de toekomst.
Over optreden gesproken. Wat is tot nu toe de meest gedenkwaardig concert dat jullie al hebben gegeven?
In Denemarken samenspelen met Godspeed You! Black Emperor, DUNK! Festival, de twee ‘Quelle’ release shows in 4AD na de eerste lockdown waren zeker enkele van vele hoogtepunten.
Na al die grensverleggende platen en optredens. Hebben jullie nog inspiratie voor andere projecten en uitvoeringen? Welke kan zouden jullie de toekomst willen uitgaan?
Onze volgende plaat zal meer in het teken staan van zang. We hebben zin om dit aspect toe te voegen aan ons universum en hier mee te experimenteren (fictieve taal,..) Ook een soundtrack maken voor een al dan niet bestaande film is iets waar we ons in de toekomst mee aan de slag willen gaan.
Over die toekomst gesproken. Wat zijn de verdere plannen voor 2021?
Hopelijk kunnen we eindelijk de nummers van ‘Quelle’ live op een podium brengen en verder schrijven aan een volgende plaat.
Je kunt niet voorbij digitalisering, spotify en sociale media. Heeft het volgens jullie nog zin om platen uit te brengen? Wat is jullie mening over die soms vergaande invloed van spotify of zeker sociale media op de muziek en cultuur?
Ik zou het eerder positief zien. Dit is de uitgelezen moment om de regie zelf in handen te nemen ( DIY) en koppig en origineel uit de hoek te komen. Het hopeloos verouderde muziekmodel is toe aan verandering en de toekomst kan nu door de artiesten zelf worden gemaakt! Je kan vandaag een plaat uitbrengen op welke manier dan ook en heel de wereld bereiken zonder miljoenen euro’s te spenderen. Het lijkt me nu meer dan ooit de moment waarop de artiest zelf consequent beslissingen kan nemen over hun eigen koers ipv dit gemakzuchtig over te laten aan megaconcerns. Kijk maar naar artiesten zoals Phil Elverum die zelf zijn eigen platen uitbrengt en duidelijk het artistieke laat primeren over het financiële. Ik hoop stiekem dat ‘schaarste ‘het nieuwe normaal wordt. Spotify is idd financieel niet heel genereus naar artiesten toe maar het platform dat zij aanbieden is immens. We moeten ook nooit vergeten dat de artiest nog altijd zelf beslist welke keuzes hij/zij maakt.
Wat zijn de verdere ambities van de band? De wereld zijn jullie al aan het veroveren. ‘the world is not enough? ‘ vertel het ons maar
Zoals eerder gezegd zijn er nog veel projecten waar mee aan de slag willen maar we doen dit in de eerste plaats voor onszelf en zullen dit blijven doen zolang we voelen iets te kunnen bijbrengen. Lukt dit voor ons niet meer dan zal het doek definitief vallen en zullen we op die manier voor onze eigen catharsis zorgen.
Bedankt voor dit fijne gesprek, blijf ook in 2021 jullie mysterieuze zelf, de nieuwste plaat en dat streaming concert waren top momenten. Stay safe!
Bedankt voor de aandacht en op naar het nieuwe normaal !!
KnightressM1 - Musicians, if it’s in your blood, have to play music. That’s the reason we’re here
KnightressM1 is the power rock trio around violinist, vocalist, pianist and composer Emily Palen. drummer Rob Ahlers (50FOOTWAVE, Kristin Hersh) and bassit Uriah Duffy (Whitesnake). For the studio album 'Dreams and Devastation' they enlisted the help of guitarist Mick Murphy; it results in a catchy power rock record, in which Emily's vocals form the common thread.
You can read the full review here
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80185-dreams-and-devastation.html
After this release we had a nice conversation with Emily. Of course, we were also looking at the future plans and how she is dealing with this crisis in which we live.
First of all, let us go back in time. How did the band come about?
I started KnightressM1 in 2011 as a way to put my own voice and instrument as the forefront. I had been a sideplayer for many years and reached a point where I needed to set all of those side projects aside and focus solely on my own music. I started writing the songs for KnightressM1 then, and quickly thereafter started playing with drummer Rob Ahlers who is on the album we just released ‘Dreams and Devastation’. The project was unique because I was fronting a rock band with the violin, and there is no guitar in the band. At first when people hear the band either from another room or they hear the album they assume it’s a guitar driving the sound but that’s all violin. I have been a violinist and pianist since I was 4, classically trained and also am deeply rooted in heavy rock/metal. I wanted to combine those two forces so I had to figure it out. How do I play violin and sing at the same time….that was a whole process to figure out. Splitting the brain in two and finding a rhythm. Now that feels natural to me and is my full expression. KnightressM1 has primarily been a power trio configured with myself on violin/vocals with a bassist and a drummer. I find that chemistry and pressure to be really electric. Conceptually KnightressM1 is about bringing a voice to the voiceless, telling the truth, being as authentic and raw as possible in each moment, and constant evolution. I let the music lead me, off whatever cliff that may be.
You are described as 'power rock' but I recognize a lot more than just power rock. How would you describe your music?
Power rock is an interesting term. I classify the band, for lack of a specific genre as hard rock/metal. Of course it doesn’t fall neatly into any of genre. It’s not orchestral metal even though it’s based on a violin. It’s not doom necessarily, it’s not straight up rock. I love to let the songs come through, to be undefined. I find that leads to the most inspired and organic music. However as I continue to hone the band’s sound I do seek a heavier, more saturated and powerful sound. The harmonic power that classical music has lends such a landscape of emotional overhaul, then you have the absolutely crushing foundation of the best of metal. That is the marriage I seek now. That level of power, balanced always by beautiful tone, harmony, eathereal aspects.
I do recognize influences of for instance gothic rock, or am I wrong?
No, you are correct. This is not a genre or influence I consciously sought however the subject matter I suppose is quite gothic. I have gone through, as many of us have, some very dark times and I find music is the greatest way to transform those moments so, a lot of the songs are written about dark aspects of human existence. I am not shy to go into the worst of the emotions and the most corrupt aspects of our society. Especially now we are dealing with such vast levels of dishonesty and harm that I find it imperative to tell the truth about it in my music and lyrics. I never liked music that just made you feel good, or just skims the surface. Be brave. Make me feel something.
Which music or bands are your biggest influences?
Currently, and this is a pretty consistent list : Architects, Bring Me The Horizon, Gojira, Sleep Token, Massive Attack, early Tool, DJ Shadow, Foo Fighters, Björk, Queens of the Stone Age, Brahms.
On the new record 'Dreams and devastation' we hear the story of a female galactic warrior, who comes to Earth to bring justice, chase away corruption and restore the truth. It is just that mystical, mysterious and extraterrestrial comes to the surface in my opinion. Where does this inspiration come from?
Is it the mystical, mysterious, extraterrestrial….yes. For many years I felt as if I was from another planet, another world. I’m fascinated and drawn to our origins past Earth. I am more grounded in my human self these days just because I have to get the work done in this physical world, and possibly I’ve embodied more of those star aspects so I don’t think about it so much. I do feel that we come from the stars, that we have higher aspects of ourselves, that our consciousness is so much more vast and enlightened than we typically give ourselves credit for. You know when you meet someone or see someone perform and you think….they’re a visitor from somewhere else. David Bowie and Prince are like that. So pristine, so powerful, so deeply connected. They are unwavering. I feel, however bizarre this sounds to some people, that there are so many of us on the planet now because we knew we would be in a crucial war on consciousness. We have information, legacy, consciousness, love, all of that we have to bring through to help this great turning. We come through as artists, musicians, energy workers, whatever work we do, we are bringing through star consciousness. It has this butterfly effect, sending ripples through of change that will help us get through the eye of the needle. So with KnightressM1, I created a galactic avatar, what my own star being might be ~ but as a universal mythical superhero. Hence the name KnightressM1. A female Knight. A warrioress. M1 is code for unity, her identifier. The songs are all rooted in that consciousness, and at times or perhaps most of the time if I’m lucky the words, sounds, codes in the colors, they all mean something in this greater truth of music as conscious power.
It's that mystical, mysterious and extraterrestrial that is constantly surfacing; And your vocal input that makes the jet float away like a blanket in warm winter days. attracts me the most. Your opinion about this thesis please?
Thank you for that. Embracing my voice was and still is certainly a process. I find it settles in the best when I am free from my own internal criticism, when I am most comfortable being myself. It took a lot of self love for me to be able to sing. The voice is so transparent. You can hear all of the vibrations of someone in it. Their inflections, their lies, their shame. I could hear my own terror and shame in my voice and practicing it through this band has helped me to release so much embarrassment just about existing. Everyone has a voice and its our birthright to use it.
Is this galactic battle often a subject within your music? Or are there other ideas bubbling up?
That galactic battle was definitely a major contributor of material for this first album, Dreams and Devastation. It was on my mind a lot, and definitely from that star aspect. As we get deeper into the nitty gritty of how that battle is actually playing out on the physical Earth my music has gotten more grounded in the human behavior. The battle looks a lot like psychopathy, government corruption, relational abuse, all the ways that our whole species is really under a spell that we need to break. We are in competition with each other to survive yet our survival depends on us being in community, the opposite of competition. Our lives really do depend on us waking up to that fact now. Every day is crucial now. What decisions will we make, do we follow the truth or stick our head in the sand? Are we being kind or cruel? Are we taking care of all sentient beings or are we being careless and harmful? It all matters now and the consequences of us being careless with each other are really piling up. It’s deadly. I think I am just so over glossing over the truth, and the truths that a lot of people will make fun of and attack. So I try to go into those subjects in my writing and be bold. We are all being lied to, gaslit, abused within this extremely deceptive culture we have and we have to break out. We have to. We don’t have time to lose.
What were the reactions to this new record?
The reactions have been amazing. So many amazing people worked with me on this album and it’s extremely fulfilling to be able to release it into the world and to be surprised by it’s reception. I get to meet people such as yourself, whom I would have never otherwise met, through this music. It’s nerve-wracking for sure to put out an album. I was freaked out the first few weeks, I think I just collapsed within myself. First off it was so much work, for a good 5 years. I really fought, through a lot of personal and professional situations to make this album what I thought it deserved to be, and now to have it out, and to look at the incredible artist I got to work with, it’s so moving to me. It has changed my life to go through that process and it’s just humbling, honestly to have someone, anywhere, listen to it. There’s a lot of music out there, and everyone wants to be a star. If someone hears it and gets it, really takes the time to listen to it and hears that internal message, that’s a huge honor. It's also been great to create violin as a front instrument. It’s interesting when people do hear the album and think, hey that guitar is great….it’s violin and it’s cool to put it out there in a different way. Violin gets pigeon-holed into a lot of weird places, but it’s actually a really powerful instrument, in rock and metal. You can drive a band with it.
I suppose that because of the corona crisis many of your performances could not take place either? What plans did you have to cancel?
Yes, I had to cancel a couple trips to Paris, but I keep trying! I was expecting to book a European tour to promote the album primarily. That’s what I had to cast aside obviously. I continued though with the record release and am just trying to navigate, stay up and prepared, keep producing music. This is not a time to rest or wait for things to go back to whatever we called normal. I can’t wait to go out on the road and play. I miss it so much. It’s also been a great pressure cooker to write, to push myself personally. What’s happening with the music industry though is crushing. The fact that every festival, every band booked, every major touring band, that’s all cancelled and it seems it will be the last thing to come back, with a threat from Ticketmaster to mandate vaccines, that’s been really hard to stomach. Life is not the same without going to shows. It’s awful. It’s really impossible to fit the energy of a live metal show through the cable of a livestream. I’ve seen some incredible broadcasts, but I know we all wish for shows to come back, sooner rather than later. I know for me and so many others our lives depend on it.
How do you as a musician (but also as a human being) deal with such a crisis?
I have to keep a sharp focus on my musical goals. If I can’t too deep into the weeds of the long term outlook of this I get really overwhelmed. Also frankly the government overreach of control and the level of basic dishonesty about what is really going on right now, especially in the United States is so overwhelming and depressing. So I have to keep my feet in the fire. What is the next song, what’s the next recording, what is next, what is next. Keep going. That’s what I do. I’ve used it to make myself strong, focused, casting things overboard I don’t need. Also if you have your finger on the deeper pulse of what’s happening, there’s so much that needs to be written about. Some of my favorite bands are dropping albums right now and I hear what they’re saying and thank god. They’re so good. It doesn’t matter if thousand of people are at the gig or not. Musicians, if it’s in your blood, have to play music. That’s the reason we’re here. So we’re here now. It’s time to push, to work, to create, to cut out the bullshit and to get to the point.
How do you personally think that music and culture, which are particularly hard hit alongside the catering industry, will survive this crisis?
It’s devastating. That’s my first thought. I was crushed to see all the amazing festivals, cancelled. All the tours these major bands had booked, cancelled. Tours booked by acts that are just breaking through, cancelled. That’s hard. I think that bands will survive though, who are seasoned in their own survival. Some of the most powerful bands have already gone through so much tragedy and hardship and it’s pretty clear they’re not dumb to what’s happening. They know shit is going down on this planet and they’re not going to let this mess stop them. Perhaps people or bands that really don’t have their emotional or interpersonal selves together will struggle. I find people who are creating, surviving, making it through are made of people who have done the internal work to be on solid emotional ground. You can’t traverse this landscape very well if you’re a narcissist or an abuser with skeletons in the closet. The time for that is pretty much over. The veils have lifted. So, I think it’ll be a filter that supports those creative people who are invested in evolution. If you’re not grounded in truth, a truth of collective wellness, perhaps you’ll struggle a bit more.
Live performance is not possible, are there any plans for live streaming? And how do you feel about concepts like that?
I’ve live-streamed a few times and it’s definitely weird. I always love playing, the players I have in the band are great and it’s always amazing to play together. It’s weird to fit all that energy into a screen and it’s nerve-wracking. I honestly hate the concept of live-streaming however, perhaps I’m warming up to it now. I just hate this situation and get so frustrated but, we have to adapt so I’m playing around more with the idea of live-streaming from home, creating a Twitch channel. There’s also something about being comfortable in your own skin, you have to get used to it.
Are there any plans for the future? And which direction are they heading in?
Another intergalactic journey is fine for me :) Yes, future plans are, recording the second album. Video for that album, the concept, what that story will be. Releasing that album and hopefully we will be able to tour by that time. The sound of the songs post Dreams and Devastation are already much heavier and I’m looking to really push into that arena. It was always be an intergalactic journey J I think there’s a lot of room to explore in tearing genre definitions down. Putting sounds together that we once thought belonged on separate albums. I’m currently wrestling with how to combine my own ends of the spectrum onto this album and to make it what my heart truly desires. I have a bad habit of denying myself that which I desire the most. Hopefully with this album I’ll be able to just surrender into the depth of what wants to be created, not what I think will be acceptable.
What are the real ambitions with this bond, outside world domination? Outside of world domination….what else is there? Just kidding
Real traction, a wide audience of people who resonate with the message, music that really takes off, that constantly evolves and challenges. I wish to be fully in my own expression of my art, at all times, and supported to be able to do that.
In order to elaborate on that, is there some sort of end goal?
I really don’t know about the end goal. I suppose I hope it’s never the end.
Thank you for this pleasant conversation, in these times it is difficult to buy your record and other merchandise at concerts please put some links below where fans can buy your merchandise?
Thank you so much for the gracious interview. I appreciate your time and attention so much.
My links are below
Dreams and Devastation is available on all music streaming and downloading platforms under KnightressM1: Spotify, Apple Music, Youtube, iTunes, Deezer, Tidal, TikTok, etc
The album can also be bought on Bandcamp with is the most artist supportive website to purchase music from:
https://knightressm1.bandcamp.com
Official Website as well as merch store:
https://www.knightressm1.com
Youtube:
https://youtube.com/emilypalen
Instagram: @knightressm1_band
https://instagram.com/knightressm1_band
Facebook:
https://facebook.com/KnightressM1
Twitter @KnightressM1
https://twitter.com/knightressm1
Linktree link for all links in one.
https://linktr.ee/KnightressM1
Ronni Le Tekro - My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity
Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is an American guitarist who moved to Norway around 2000. He was at the heart of The Rockats & The Havalinas. Ledfoot recently released a beautiful record, 'White Crow', about which we wrote: "Ledfoot is an artist, singer-songwriter and top musician who has made his mark on the rock scene throughout the years. He delivers adrenaline rush and goosebumps that make our rock heart beat faster" . He always invents himself, as he proves with his collaboration with Ronni Le Tekro (a Norwegian melodic rock guitarist, known from TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal and Mads Eriksen). The gentlemen worked together for the first time in 2009 on Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album 'Damned' in Ronni's studio. It clicked between these two master guitarists, a friendship was born and musical studio and live collaborations followed, but there was no real duo album yet. That time has now come. In October the duo released an album from 'A Death Divine'. You can read the review of this release here: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80046-a-death-divine.html About this release we had a pleasant conversation with Ronni Le Tekro. And went a little deeper into his immense career. Despite those many years in the music world, the man is still full of plans, as it turns out. Happy reading.
Ronni, you have been in the music world for many years. How did it all start?
I started playing guitar at the age of 10,formed my first band ROQUEFIRE in 1977 and established TNT in 1982.Since then i have released 13 studio albums with TNT,4 Live albums with TNT and 7 solo albums plus participated on countless productions
Who were your initial influences?
My initial influences was The Beatles as well as underground progrock and power pop. Such as City Boy, Be Bop de Luxe, Steve Hillage etc.
What is the biggest change for you, besides digitalization ?
The biggest change is the actual Hard rock Scene, that has become even bigger
What does the Norwegian folk and Blues scene look like?
Norwegian Folk and blues Scene I`m not that familiar with except LEDFOOT ,but I know there`s a lot of good stuff out there, especially in folk music
The reason for this interview is your collaboration with Ledfood, you've already worked together in 2009 how did that collaboration start?
I met Ledfoot for the first time when he came to our studio(www.studiostudio.no) to record his solo album with British producer John Fryer. Since then we worked closely on other artists` productions as well as participating on each other’s respective albums.
You also work together again for 'A Death Divine'. How did it go this time?
A DEATH DIVINE was a true journey through the musical possibilities you can create as a duo. It was a great studio session
I was especially impressed by the folk and blues atmosphere and the cross-pollination between the two of you. You find each other blindly. Would you like your opinion on this proposition?
Thank you for the kind words, and I think your theory is right. We blend sounds ,expressions and sensitivity into a unique blend of guitars that let the compositions breathe, It`s almost clairvoyant. We read each other’s minds.
I loved the way you guys go wild and wild on the one hand, but on the other hand you hit the sensitive chord. What were the general reactions to this release?
The general reactions have been very good. It’s certainly a different album that craves the listeners attention
In addition to this cooperation, you also have a solo career and are involved in many other projects. One of them is TNT, with which you will be releasing a new record in 2018? Can we expect something new from this corner?
Regarding TNT we`re on `hold`right now due to corona but will tour again next fall and in 2022
What were the reactions to ''XIII'' anyway?
‘XIII ‘got OK reactions although we hoped for better feedback. I think there are some brilliant songs on that album and we worked a lot with it.
Is there still time for a solo release?
I`m currently working on a solo album due for release in 2021.Very excited about that. It’s my main project right now.
Like many musicians, you, too, have suffered from the corona crisis. How did you survive this period as a musician but also as a human being?
During the corona crisis I have survived producing music and touring small venues as well as help from friends and families.
Many bands and musicians show themselves through streaming channels, as live concerts are difficult. How do you feel about this solution?
I feel that streaming concerts is nothing for me right now. It just feels weird and adds to the loneliness
How do you personally think that culture and music will survive this crisis?
I think the culture and music business will be fine when the disease is gone. It will bloom
After all these years, do you still have ambitions or goals you want to achieve? In other words, what they have the general plans for the future
My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity. It would be nice to play Madison Square Garden one more time though. I will keep touring and creating as long as I can.
Let's keep it here, hopefully we'll see each other again 'on stage ' soon
Thank you for the interview and showing interest in our music
Drive by truckers - We won’t be out playing until it is safe for people to come see us. But, once it is, we will be out in force on whatever level is possible
The pure unadulterated rock and alto country of Drive By Truckers is deeply rooted in the American Southern states and always creates pure energy on stage. The band has been on the road since 1996 and recently released a new record 'The New OK' (to be released on vinyl in December). We had a nice conversation with the band. Immediately we had a nice conversation about the past, present, corona times and the future of Drive By Truckers.
Hi, the band was born in 1996, which means that next year it will be 25 years old, that is quite a lot. What were the highs and lows so far?
Patterson Hood (DBT): It was quite the lovely delivery, despite occurring right after a tragedy. The nine months leading up to the birth of DBT was full of writing and creating and dreaming and planning. I had the name (as unfortunate as it turned out to be) and was literally trying to form my dream band while writing what became our second album (seems I can never do anything the correct or sensible way). Our first day as a band was a day of studio time I saved up for and booked on June 10, 1996. Two weeks prior to that, one of the players that was supposed to be in the band was killed in a car accident so the actual first day of DBT (the day we were born) there was a weird mixture of joy, musical elation and pure grief running through our veins and out our mouths and hands. Lows and highs, to the extreme, all on the very first day. That spirit has informed everything we have ever done since.
What do you think is the biggest change since the early years?
DBT: We have changed and morphed continuously ever since. Our first 2 albums were very influenced by old timey country and country soul, while also being influenced by hip hop (in subject matter) and punk rock (in delivery and attitude). Our 3rd album was a loud post-punk album where we basically played songs from the first 2 albums very loud and recklessly. The 4th album was Southern Rock Opera. Along the way we’ve explored power pop (Blessing and a Curse and The Big To-Do), country-soul and murder ballads (Go-Go Boots), an album celebrating loss and survival (English Oceans) and most recently a trilogy of albums about the social and political upheaval in the USA (American Band, The Unraveling and The New OK). We used to have personnel changes every few years but have had a rock solid lineup since 2013 that I hope to continue until I die or am forced to retire.
Are there things that you, knowing what you know now, would do differently?
DBT: First of all, the name of the band. It hasn’t really aged all that well and really doesn’t reflect what or who we are anymore. It was a drunken joke that ceased to be very funny the next day. Most people just call us DBT or The DBT’s anyway. If I was doing it over, I’d try to work at a more deliberate pace and most of the albums prior to 2014 or so would be at least 1 song shorter. Maybe 2-3 songs shorter in a few cases.
Some of your releases are concept albums. As I read in some of my biographies 2004' the dirty south' how did that idea come about?
PH: That one was the true followup to Southern Rock Opera (even though Decoration Day came out between them). It sort of took the threads of what we were talking about on SRO to their logical next place and explored socio-economic issues related to the deep south. Decoration Day (which is my favorite of the so-called classic period) was a more personal album about navigating the toll that chasing our dreams had taken on our lives and loves. There’s not much I would change about either of those albums.
Also 'Southern Rock Opera' was a real milestone, tell me more about it? The story behind it and so on?
DBT: It’s a coming of age story set amongst the post-civil rights south. I took the music of my youth and teen years (basically arena rock) and used it to soundtrack an exploration of the duality of the southern thing in all of its glory, hate and complexity. To make it the way we heard it in our heads, we had to relearn how to play and sing (for me, that took much longer than the time we made the album). We had this hugely ambitious project that we were committed to making but no money whatsoever to make it with so we had to be very inventive (and more than a little crazy) to pull it off. We recorded it in the upstairs of a uniform shop in downtown Birmingham Alabama on some borrowed DA-88’s (late 90’s digital recorders that were very unreliable and tempermental). Also, we were all fighting and broke and most of us were getting divorced while we were making it so it was kind of a mess, but it somehow worked out and changed all of our lives forever.
Your music is also often described as Southern rock, with a reference to Alabama. Is that a consciously chosen direction? why?
DBT: People call us that, I guess because of that album. I personally hate the term as applied to us. I would never ever call us that. To me, we are a Rock and Roll Band. We happen to be from the south, but so was Rock and Roll in its foundational state.
Up to there the past you recently released a new record from 'The New Ok'; how were the reactions so far?
DBT: We released 2 albums this year. The Unraveling came out Jan 30th. We had planned on touring all year behind that until the Covid-19 pandemic forced us off the road indefinitely. We ended up making The New OK and releasing it in October (it comes out on vinyl and cd in December). Both have been well received. So much of our income is based upon touring that it has been a really hard year for us (personally and financially) but working on The New OK definitely helped get us through it by giving us something artistic and creative to focus on while all of this was going on. Both albums seem to be getting a little bit of traction on some year-end lists and that’s always nice.
Does the title have an underlying meaning? In other words, is this also a kind of concept record or am I wrong?
DBT: When people would ask me how I was doing this summer, I would answer that “I’m OK, the new OK.” The title track kinda stemmed from that. I live in Portland Oregon, which like much of America was embroiled in a lot of protests after the police murdered George Floyd in May. Here, the protest became especially heated and Washington ended up sending in federal troops to try to stop them. (It didn’t work, it only made a bad situation much worse). I wrote the title track as well as a song called “Watching The Orange Clouds” during the protests and occupation. On a side note, it should be noted that the old hand signal for Okay has been taken over by white supremacists as a sort of secret handshake way of signaling each other. You see nationalists posing in pictures making that gesture. I would argue that the new ok is NOT OK. It’s not so much a concept album as the culmination of some themes we began exploring on our 2016 album American Band and continued on The Unraveling.
It is an album with material that partly comes from the sessions of the great ‘The Unraveling’, have I read somewhere? Is that correct?
DBT: We spent a week in Memphis at Sam Phillips Recording Service in fall of 2018. We ended up recording 18 songs. The majority of the last two albums came from those sessions. It was an extremely productive and musically fulfilling week. We also recorded three new songs this August, which was challenging since we live in four different states and I live on the opposite end of our country from the rest of the band. As a band we have generally recorded all of our albums live, playing together in one room room like bands did it in the old days. For the newest songs we had to improvise and embrace the technology that enabled us to record together separately. I would demo a song in my music room and send the track to our drummer. He went to (our producer) David Barbe’s studio and recorded a drum track to my demo, then they sent that back to me. I went into a studio here in Portland and recorded my guitar and vocal tracks then sent them to the rest of the band. Everyone added their parts than Barbe mixed it all. This was all done very quickly as we decided to make the album in late July and to have it out on vinyl before Xmas we had to have everything including artwork and liner notes turned in by mid-September. It was hard work, but actually very fun and creatively exciting.
I was very charmed by ‘The Unraveling’ earlier this year, I admit. So why release a record so soon after or does it have something to do with this crisis in which we live?
DBT: It has everything to do with the crisis of the day. Our country has been spiraling out of control for the last four years. Being stuck in quarantine and unable to go out and do our jobs was making us all crazy. We made The New OK as a way of getting out there, even though we couldn’t physically do so.
It's remarkable, after all these years, where do you keep getting your inspiration from? Because here, too, you're taking a completely different path, or am I wrong?
DBT: Thank you. We all work very hard at improving and are still chasing that album of our dreams. I’m still trying to write my best ever song. The band keeps getting better at playing and singing and performing. Life is a work in project and if you live right, it remains so until you die. I’d like to think that our next album will be quite different from any that we have ever made. I’m actually pretty excited about that, whenever it might happen.
You have been able to prove yourselves live, now that that is no longer possible for the time being, this is a serious cut in the bill. How do you, as a band, musician and human being, deal with such a crisis in which we live?
DBT: It has been a real challenge. Almost all of our livelihoods is based on getting out there and playing live. Our management and all of the great folks who work so hard behind the scenes to make it all work have had to work extra hard to invent ways to bring money in for us to live on. We have a pretty big archive of live shows recorded and have been putting some of them up on Bandcamp to generate funds. Our fans have been super supportive throughout this crisis. Also, several of us have been doing shows from home streaming for fans. I play every other Wednesday night on the site NoonChorus. I call it Heathen Songs and I have been playing themed shows, deep-diving into my catalog of songs. My partner Mike Cooley has been doing shows on the alternate Wednesdays and our multi-instrumentalist Jay Gonzalez has been doing some amazing shows periodically also.
How do you personally think that culture and music, which have been severely affected by these closures, will survive this crisis?
DBT: I’m very worried about it all. I wonder what there will be to come back to when this is over and we can resume playing. So many of our favorite venues are closing or have closed already. Same with theaters and restaurants. It’s been a nightmare through and through.
Let's also look to the future, what are the plans after this crisis?
DBT: We will be out playing wherever there is left to whoever is willing to come. We have been very conscientious about not wanting to be out endangering ourselves and our fans. We won’t be out playing until it is safe for people to come see us. But, once it is, we will be out in force on whatever level is possible.
After all these years, are there still ambitions or goals that you definitely want to achieve with the band?
DBT: Absolutely. I am well into writing the next album, although I imagine it will be a while before we can record it. I have a book I have been working on for some time that I hope to continue working on. I have a solo album and a couple of side projects I would like to do also.
Thank you for this pleasant conversation, hopefully we can do it again face to face soon when you go down to Belgium for a concert
DBT: I would love that. Stay safe and hopefully see you soon. See you at The Rock and Roll Show!
Bert De Rijcke - Ik maak muziek voor de muziek, en de rest is een beetje bijzaak
Bert De Rijcke is een artiest, componist en elektronische kunstenaar , iemand die van vele markten thuis is. De man brengt , door de verschillende projecten via zijn eigen label 'Vintage Underground Label' uiteenlopend materiaal uit, meestal via de kanalen als spotify en bandcamp. Daardoor blijft hij vaak verborgen voor de grote massa, maar niet voor ons.
Recent hebben we meermaals aandacht besteed aan zijn releases. Voor een volledig overzicht daarvan verwijzen we jullie trouwens graag door naar de bandcamp pagina van het label: https://vintageundergroundlabel.bandcamp.com/
We volgen deze kameleon binnen de elektronische muziek al sinds 2015/2016. De man heeft ontelbare releases uitgebracht, al dan niet met andere artiesten. Check het label maar even. In 2016 hadden we reeds een heel mooi gesprek met hem, we vonden het hoog tijd voor een update om te zien en horen hoe het hem na al die jaren is vergaan; Wat zijn de toekomstplannen en hoe gaat Bert om met de crisis waarin we leven?
Bert, mijn laatste interview met jou was in 2016. Er is ondertussen veel gebeurd, ik omschreef je vaak als een kameleon in de elektronische muziek. Wat waren totnutoe de hoogtepunten?
Goh … van hoogtepunten viel het eigenlijk wel mee, heb gewoon veel muziek gemaakt, allemaal op laptop met LINUX en vooral via internet wel actief geweest. En dan natuurlijk Kloot Per W tegengekomen, en daar samen enkele albums mee gemaakt, dat is misschien wel een soort hoogtepunt.
Ik heb je leren kennen onder het pseudoniem The Fox is My Friend. Maar ook Katteman. Aan welk heb je de beste herinneringen? En wat is het grote verschil tussen elk van hen?
The Fox Is My Friend, was een hele reeks van albums … allemaal gemaakt, binnen dezelfde set aan samples en geluiden … met Katteman, ben ik meer het live-DJ-Producen begonnen, een zeer experimentele en gewaagde manier van werken.
Ik moet zeggen TFIMF was zeer leuk en leerrijk maar Katteman was dan toch weer een stapje verder
Je hebt onder zoveel pseudoniemen muziek gemaakt dat niemand het haast kon volgen, en toch volg ik je al sinds het prille begin op de voet. Toch begon het eerder in de punk en stijlvarianten met Sinners. Hoe is die overstap ontstaan naar elektronische muziek?
Ik ben altijd zeer divers geweest in smaken van muziek. Punk was als jonge gast een ideale opstap om met muziek te beginnen, hoewel ik daarvoor al veel nummers, puur met gitaar had gemaakt … De overstap naar elektronische muziek kwam er vooral omdat ik al dat repeteren, optreden, en vooral altijd maar afhankelijk zijn van anderen, een beetje beu was. Plus ik maak muziek voor de muziek, mijn EGO, staat daar geheel buiten, en dat zorgt soms voor misverstanden. Zeker met al die aliassen. Ik speel in feite met dat EGO, zo van what’s in the name .. Het was me trouwens opgevallen, dat veel mensen, altijd op zoek gingen naar mijn persoonlijke inbreng of zelf-beeld, maar dat die invulling vaak niet klopte. Soms kreeg ik zeer rare reacties van mensen, als of ik een narcist zou zijn of zo van die dingen … En die Punk ja .. uiteindelijk is dat ook zeer relatief, en vrij beperkt qua muzikaliteit, dus vond ik het een goed moment zo op mijn 32 om met iets nieuw te beginnen. Altijd die scenes, en muzikale sektes met hun regeltjes en vooroordelen, en vooral de tegenstrijdigheden daarbinnen, was ik totaal beu. En met het producen, heb je totale vrijheid. Het live-aspect is daar mss een pak minder, maar live mik ik niet zo op veel dingen. De muziek die ik uiteindelijk maak, is ook niet echt om op te dansen, (buiten tracks van B//Man en de drum & bass van The Fox Is My Friend) Katteman en nu ook het vervolg, is echt meer gericht op internet, via bandcamp en soundcloud en enkele DIY releases op CD
Je hebt ook steeds gebruik gemaakt van digitalisering, zoals spotify, bandcamp , soundcloud enz ; je hebt zelfs een platenmaatschappij opgericht. Daardoor kon je een ruimer publiek aanspreken. Maar heeft het ook iets opgebracht? Financieel of zo?
Ik ben echt iemand van Trial-Error, ik probeer veel, of heb een bepaald idee, en dan werk ik er naar toe, maar niks is absoluut … Ik heb inderdaad een periode tussen 2017 en 2020, het project uitgebreid, en ook andere artiesten beginnen promoten en zo samen op een site gezet, en eens een tijd op bandcamp. Maar eigenlijk kostte dat zeer veel tijd, plus een stuk kosten, dat voor hetgeen je maar terugkrijgt. Ik werkte ook niet met contracten en dergelijke, en ja, dan moet je op een moment toegeven, dat de meerwaarde voor jezelf wat achterwege blijft, vandaar dat ik na 3 jaar, besloot, om niet langer dat “label” ding uit te baten.. en financieel, stelt dat allemaal weinig voor .. heb het allemaal met “de kleine vergoeding”-regeling kunnen bekostigen, maar big bucks moet je niet verwachten … het ding is wel dat Vintage Underground Label, een schone noemer is, om de jaren tussen 2015 en 2020, samen te vatten
Wat zou je van al die kanalen die je hebt gebruikt de doorsnee artiest het meest aanraden? Waar heeft hij of zij het meest aan, op veel vlakken? Erkenning zowel als financieel?
Financieel, zou ik niets aanraden, de gemiddelde view, brengt 0,008 € op … en dat is echt peanuts, voor de rest zijn die kanalen, ideaal om jezelf wat te promoten en bereik te creëren zeker als je ze wat weet te combineren en zo actief mensen tracht aan te spreken,
Erkenning en geld, daarentegen daar moet je wat chance mee hebben, als er een track of song wordt opgepikt, zien dat je werk geregistreerd is bij Sabam, en dan kan er wel eens een centje in de pocket vallen. Of ja proberen op de radio te komen, maar daar past mijn muziek, niet echt zo in het plaatje, toch niet bij de Radio2’s en MNM’s van deze tijd
Je hebt ook samengewerkt met prachtige artiesten als Kloot Per W. Toch geen klein bier, hoe is die samenwerking ontstaan?
Heel toevallig, ik zat even op facebook, en hij sprak me aan … zo hebben we wat dingen in elkaar gestoken
Toen ik je in 2016 de vraag stelde of er een soort einddoel was, antwoordde je: ‘’Op het moment is de inspiratie even zoek, en lijkt het wel dat een bepaald doel is bereikt. Maar er zijn zoveel mogelijkheden binnen deze muziek, dat eens die inspiratie terug komt, we weer wel wat andere platen uit onze mouw zullen schudden''. Dat lijkt me precies nu ook het geval; Of heb ik het mis? Ik kreeg veel mails dat je je project in de koelkast gaat stoppen. Waarom?
Ah maar dat is een stuk misverstand. Vintage Underground Label, met de projecten B//Man, The Fox Is My Friend, Zen Monkey en Katteman, blijft online staan … maar ik werk daar niet meer aan verder. Heb investeringen gedaan in nieuwe PC, software en hardware, en ga nu puur onder een nieuwe naam, die nog bepaald moet worden, nieuwe dingen maken. Dus eigenlijk is Vintage Underground Label, een project dat 5 jaar geduurd heeft, allemaal met Linux Ubuntu gemaakt, en daarom past dat ook allemaal samen, en vond ik 2020 een mooi jaar om af te sluiten.
En aangezien de nieuwe muziek, weer geheel van een andere slag is, koppel ik dat liever los.
Is het uiteindelijk de bedoeling alles verder op plaat uit te brengen, of kunnen we je muziek nog steeds enkel online beluisteren? Sommige heb je ondertussen wel op schijf uitgebracht?
Ja inderdaad, ik werk vooral via bandcamp. Het streamen,zoals I-Tunes en Spotfy daar staan nog enkele dingen op, maar komt wss niks meer bij, aangezien de opbrengst zo schraal is. Dus ja, als het budgettair haalbaar is, breng ik wel eens een nieuwe plaat uit … Hangt wat van de vraag af, als ik weet dat er genoeg mensen interesse hebben, durf ik wel al eens iets op manuele schijf (cd of vinyl …) uitbrengen .. Voor de rest bandcamp.
Op jouw inspiratie stond geen einde, dat heb ik altijd zo prachtig gevonden. Elke release was weer iets heel anders, en die volgen elkaar in een razend tempo op. Je hebt ze ook live voorgesteld. Hoe waren de reacties? En heeft het deuren geopend?
Dat live-ding, dat staat nog niet op punt. Ik kan natuurlijk altijd een DJ-set geven met eigen materiaal, maar ik weet dat er meer inzit. Heb nu Ableton aangeschaft en dat biedt ineens meer mogelijkheden, maar dat moet nog eens goed uitgewerkt worden, zou tof zijn moest ik als het echt eens LIVE wordt, er nog wat muzikanten kan bij betrekken, ofwel zelf een hele set uitwerken .. bwa … dat is nog voor verdere toekomst.
Laat ons eerlijk zijn, Bert, moest je dit als Amerikaan of zo hebben gedaan was je een beroemde DJ die op grote festivals stond. Of zie ik dat verkeerd? Hoe komt het toch dat het in ons land als Belgisch super talent – dat jij zeker bent – zo moeilijk is om echt door te breken denk je?
Veel is politiek en media. En veel goede dingen blijven vaak ver weg van de Radio-Tv-radar. Doet me denken aan Evil Empire Orchestra, een top band, en klasse zangeres, die er nog goed uitziet ook, maar in België wordt doodgezwegen, nooit op de radio, maar in Nederland op handen wordt gedragen, jaren op elk festival gespeeld heeft. Ik snap dat ook niet. Het is al lang niet meer zo, dat talent alleen voldoende is. Het moet allemaal verkopen met een strikje rond. Of het mag niet te vernieuwend of alternatief zijn, of politiek of ja …
De Poppenspelers van de hedendaagse muziek-industrie, zijn daar ook niet mee bezig, dat gaat enkel om geld en business. En daar horen veel stijlen van muziek of het inherent talent, helaas niet bij. Het is tegenwoordig al Mainstsream wat de klok slaagt, allemaal binnen de lijntjes van het wenselijke en wat “een meerderheid” van mensen goed vindt. Niels De Stadsbader bijvoorbeeld … op enkele jaren tijd meer als 2 miljoen views op Spotify, maar in feite pure suiker van de muziekindustrie, een concept uitgewerkt, een beetje kinderliedjes voor volwassenen zeg maar … Zet dat tegenover de dingen die ik al gemaakt heb, en je begrijpt het vast. Veel mensen zijn ook niet zo met muziek bezig, dus die luisteren ook maar naar wat er op de radio gespeeld wordt. Dus ja, als je veel play-time hebt, dan brengt dat zeker op. Maar erg vind ik dat niet, ik zeg het … Ik maak muziek voor de muziek, en de rest is een beetje bijzaak.
Laten we het ook eens over deze corona tijden hebben, Bert. Je werkt sowieso van thuis uit, maar heeft die crisis waarin we leven met jou ook iets gedaan als mens, muzikant en componist?
Het raakt ons allemaal, die Corona … maar het is niet direct, dat het iets met mijn werk te maken zal hebben of dat ik er iets mee doe. Shit happens
Hoe denk je trouwens dat de muziek deze crisis zal overleven?
Ik denk dat ze vooral werk moeten maken van die online-rechten, door een betere verdeelsleutel in te voeren bijvoorbeeld en meer steun vanuit de overheid, voor mensen die professioneel met muziek en kunst bezig zijn
Nu je blijkbaar klaar bent om een bladzijde om te slaan, zijn er al nieuwe plannen? Zo ja welke?
Vooral veel studie en experiment, ableton van binnen en vanbuiten kennen, en gaande weg wat dingen in elkaar steken. Maar deze keer niet zoveel of zo snel als de eerste jaren… Beke zien hoe het loopt, proberen zo min mogelijk dingen vast te pinnen, en zo zien wat we uit de mouw kunnen schudden
Is het de bedoeling om blijvend gebruik te maken van digitalisering of wil je met je label andere paden bewandelen?
Het stukje label, is in feite wat gedaan, maar nog steeds beschikbaar/beluister baar online … en het nieuwe/toekomstige project, zet ik liever los van die vorige jaren, maar hoe ik het ga aanpakken, dat moet ik nog eens goed bekijken
In elk geval, om dit interview af te sluiten. Wat zijn je verdere ambities? Iets met films?
Blijven bezig zijn, dat is vooral de clou en welke kansen zich gaande weg aanbieden, dat zullen we wel zien … Muziek voor een film, zou zeker een leuke uitdaging zijn, of misschien op termijn eens iets live doen, en zo niet, dan blijf ik rustig verder sleutelen aan de muziek
Bedankt Bert, voor dit fijne gesprek ook al is het deze keer via mail. Ik hoop dat ik binnenkort nog eens iets van jou hoor, het waren 4 heel verrijkende jaren, en ik ben zeer blij jou te kennen. Jouw elektronische denkwijze opende ook bij mij nieuwe deuren ?
HEISA - We worden vaak gezien als een niet essentiële sector. Maar ik denk dat muziek en cultuur een sector is die je gewoon niet kapot kunt krijgen
HEISA is het schoolvoorbeeld van een band die, waren ze Amerikanen of zo geweest, met hun intense post/math rock, de grote podia onveilig zouden maken. HEISA is het project rond de talentvolle muzikanten Jacques Nomdefamille (vocals, keys en bass) , Koen Castermans (gitaar & backing vocals) en Jonathan Frederix (drums & backing vocals). Met 'Joni' voegen ze hun talenten samen in een onaards aanvoelend geheel. Onze recensent schreef er het volgende over: “Wie iets meer zoekt in muziek dan de doorsnee ruis die we te horen krijgen zal hier op ‘Joni’ zonder twijfel aan zijn trekken komen.
Kwaliteit komt altijd bovendrijven zeggen ze. Wel, hier is ze aanwezig en deze band heeft alles om het buiten de landsgrenzen te maken. Dit wordt zeker één van de platen in mijn top tien voor 2020! De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78476-joni.html We hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met gitarist Koen Castermans en drummer Jonathan Frederix. En uiteraard ook over deze corona tijden en hoe je daarmee omgaat; tot slot keken we ook naar de toekomst van HEISA.
De band wordt vergeleken met bijvoorbeeld Tool of Battles. We houden niet van namedropping, omdat deze band vooral over een eigenzinnige smoel beschikt. Wat is jullie mening hierover?
Koen: Ik snap dat ergens wel, ik ben opgegroeid met Tool. Al vind ik dat we meer en meer de richting van onszelf uitgaan. Langs de andere kant heb ik die vergelijking met Tool altijd een beetje raar gevonden, we zijn geen metal band. Misschien zit er wel iets in, maar dat is dan zeker niet echt bewust.
Jonathan: In de eerste plaats bedankt om te zeggen dat we vooral over een eigen gezicht beschikken. Het is echter ook wel begrijpelijk, mensen willen altijd wel vergelijken met iets, of in een hokje stoppen. Als een soort raakpunt.
Koen , je zegt ‘we zijn geen metal band’ maar dat is Tool toch ook niet echt naar mijn mening? Net als Nine Inch Nails die ook soms in dat hokje worden geduwd. Ik heb dat zelfs geschreven over jullie plaat ‘Joni’. Persoonlijk vond ik het eerder het perfecte huwelijk tussen de sound van bijvoorbeeld Nine Inch Nails en Tool …Je mening graag?
Koen: Ik ben een beetje verrast, want ik luister eigenlijk nooit naar Nine Inch Nails, dus ik heb geen idee waar dat dan vandaan komt.
Jonathan: Ik ken eigenlijk maar een nummer echt, dat is ‘Hurt’ dan nog enkel doordat het een nummer is dat Johnny Cash heeft gecoverd.
Koen: ik ken er wel een paar, maar ik heb altijd gedacht dat het niets voor mij is, dus die vergelijking verwondert me wel ergens. Het gebeurt me echter nog wel vaker dat mensen iets herkennen in die muziek, die ik dan niet merk. Dan ben ik daar wel door verrast, maar goed. Ik hoop dat ze het dan goed vinden, en vergelijken met een band die ze goed vinden.
Wat mij betreft zeker ! Ik ben een super fan van NiN. Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?
Jonathan: Jacques en ik hebben eigenlijk elkaar leren kennen doordat we met onze band nogal dikwijls samen op het podium stonden, ook al kwamen we uit heel andere genres. Ik zat in een indie rock /pop band en Jacques in een postrock/indie band. En dat klikte wel tussen ons. Dus zijn we wat samen beginnen jammen. En vonden dat het wel leuk was om daar iets meer mee te gaan doen. Jacques wees me erop dat hij iemand kende waarmee hij geregeld ging jammen en dat ik daar goed mee overeen zou komen, en zo zijn we bij Koen terecht gekomen. Het klikt eigenlijk meteen tussen ons drie. Koen had nog enkele nummers liggen, en zo is de bal aan het rollen gegaan eigenlijk.
‘Joni’, jullie debuut, kreeg van onze reporter een zeer lovende recensie. Ikzelf vond vooral dat jullie muziek grensverleggend kan zijn; indien jullie een buitenlandse band zou zijn, waren jullie nu wereldberoemd. Is dat niet een beetje een Belgische probleem? Je mening?
Jonathan: Ik hoor dat wel vaker die stelling ‘een Belgisch probleem’. Ik heb geen idee, maar we horen dat wel vaker. Het is uiteraard een fijn compliment.
Koen: Ik heb wel gemerkt, als het geen corona was geweest dat het wel anders had kunnen verlopen eigenlijk. Vooral dan wat optreden betreft, we hebben wel wat concerten kunnen doen. Maar we zouden met deze plaat uitgebreid op tour zijn kunnen gegaan, en ook in het buitenland. Normaal stonden we op ArcTanGent dit jaar. En we hebben ook wat fans in Engeland. Dus dat had wel veel kunnen doen als we wel hadden mogen optreden.
Is het niet zo dat het als Belgische band moeilijker is om door te breken? Door het feit dat de Belg sceptisch staat tegenover eigen kweek, een beetje chauvinisme zou mogen vind ik. Je mening? ?
Jonathan: Een Belg is van nature uit gewoon kritischer over zichzelf volgens mij. Dat maakt ons misschien minder toegankelijk. Ook wat Belgische podia op festivals en zo betreft.
Wat waren de algemene reacties over jullie debuut?
Koen: De reacties waren algemeen zeer positief moet ik zeggen. Niet alleen de reacties, maar onze muziek wordt ook frequent wel ergens gespeeld, dat verrast ons wel want wij brengen niet echt mainstream muziek om het zo te zeggen. We zijn dus zeer blij met zowel die reacties, en dat onze muziek wordt opgepikt.
Toen we HEISA in 2018 zagen optreden op Sonic City festival in Kortrijk , viel me op hoe graag jullie experimenteren met een sound; ook visueel wordt de fantasie geprikkeld. Komt jullie muziek live nog beter over? Hoe zie je dat zelf?
Koen: Ik denk dat dit twee kanten heeft eigenlijk. Wellicht maken we wat complexe nummers, die live eerder opgevangen worden omwille van hun energie. Op plaat is het dan weer gemakkelijker om de structuren te volgen omdat de mix ervoor zorgt dat het wat overzichtelijker wordt. Eerder verschillende ervaringen dus.
Het is zo dat jullie muziek visueel is, en daardoor op het podium beter tot zijn recht lijkt te komen. Je voelt ook dat jullie elkaar blindelings vinden. Hoe lang spelen jullie eigenlijk al samen?
Koen: Een jaar of vijf ondertussen. In 2015 zijn we eigenlijk begonnen met live te spelen. Rond de jaarwisseling 2014/2015 zijn ook de eerste nummers geschreven.
Door die corona crisis zijn er ook bij jullie plannen in het water gevallen. Welke?
Koen: Onze release shows hebben we niet kunnen doen. We hadden zeer veel optredens op de planning staan, dus ja.. Maar eigenlijk al bij al hebben we het er nog goed vanaf gebracht. We hebben de plaat uitgebracht, veel reviews. Ook in de zomer toch wat coronaproof optredens kunnen doen. Daar zijn we dankbaar voor.
Jonathan: En ook veel optredens zijn gewoon verplaatst, zo zijn we weer opgenomen in de line up van ArcTanGent . Dat is toch al iets om naar uit te kijken!
Hoe ga je als muzikant, artiest maar ook als mens om met zo een crisis waar we nog steeds in leven? Leven jullie van je muziek?
Koen: Het is een voordeel dat ik er niet van leef eigenlijk, ik heb voor 70% nog een ander vast inkomen, dat scheelt toch veel. En algemeen? Doordat we begin dit jaar een nieuwe plaat hebben uitgebracht, is de druk wat minder om meteen nieuwe muziek te moeten schrijven. Ook al zijn we daar toch stillaan terug mee bezig.
Jonathan: Ik leef er ook niet van, dat is wel een voordeel. Ik geef drum les, ik neem hier en daar wat op en mix af en toe. ik ben schrijnwerker en ik maak zelf drumstellen uit massief hout; moesten er geïnteresseerde muzikanten zijn, kom gerust testen! https://mafketeldrums.be/ , https://www.facebook.com/mafketeldrums (<< op facebook valt meer op te zien voorlopig.)
Koen: Wat me bij de tweede lockdown wel opvalt, ik heb zogezegd meer tijd om te schrijven, maar stel dat altijd maar uit daardoor. De motivatie is toch anders, en dan komt het er uiteindelijk vaak niet van. Het is niet echt geweldig voor de inspiratie om er zo wat uit te zijn.
Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven?
Jonathan: Ik denk wel dat er een soort concert circuit zal blijven bestaan, misschien wat kleinschaliger en underground. Maar dat zie ik niet verdwijnen. Wel veranderen.
Koen: Ik vind het eigenlijk wel grappig, we worden vaak gezien als een niet essentiële sector. Maar ik denk muziek en cultuur een sector is die je niet kapot kunt krijgen. Het financiële aspect is natuurlijk wel een probleem en dat zal wel zorgen voor faillissementen en zo. Maar muzikanten gaan altijd op zoek gaan naar muziek, mensen die optredens willen doen of organiseren zullen dat ook altijd blijven doen. Ook al zal het, zoals Jonathan zegt, wat meer terug van de underground moeten komen.
Hoe zie je de evolutie voor een band als HEISA?
Koen: We zijn volop bezig aan nummers voor een nieuwe plaat, en zijn toch wel stilaan daar naartoe aan het werken eigenlijk. Het uitbrengen van een nieuwe plaat. Live optredens is nog een groot vraagteken, maar op vlak van muziek maken en uitbrengen lukt dat zeker bij ons.
Jonathan: Ik zou eigenlijk heel graag onze set akoestisch willen brengen. Daarmee kan je op heel kleine plekjes spelen zoals huiskamer concerten En dan kun je toch gewoon live blijven spelen. Dat moet zeker mogelijk zijn.
Misschien nog een andere mogelijkheid via Streaming? Hoe sta je tegenover die live streaming van optredens en zo?
Koen: Ik ben zeker ‘pro’ als dat op een kwalitatief goede manier gebeurd. Zonder het aanbieden van die degelijke kwaliteit, hoeft dat voor mij niet , moet ik toegeven. Om van thuis uit naar een concert te zitten kijken, het doet me persoonlijk niet zoveel. Maar ik ben wel blij dat het er is, en het schept dus zeker ergens een mogelijkheid. Misschien dat we iets in die richting volgend jaar kunnen doen.
Jonathan: Ik sluit me daarbij aan, als het van goede kwaliteit is, ben ik daar zeker voor te vinden. Ik kijk heel vaak naar live sessies en zo, maar ik wil dus vooral spelen en op een podium staan. Dus als dat op die manier kan? Waarom niet. Maar liever voor een publiek.
Iemand zei me in een interview je kunt dat ook maar eenmalig doen?
Koen: Dat ook ergens, het zou wel interessant zijn om bijvoorbeeld onze nieuwe nummers op die wijze voor te stellen. Er zijn al vage gesprekken daarover om in januari of februari iets te doen in die richting, maar dat is nog allemaal een groot vraagteken.
Wat zijn de verdere plannen voor de band, een nieuwe plaat of zo?
Koen: Er zijn eigenlijk nog geen concrete plannen daarvoor nee.
Jonathan: Die nieuwe plaat gaat er zeker komen, maar wanneer is nog een groot vraagteken dus.
Jullie nieuw materiaal , welke richting gaat dat dan uit? Dezelfde richting als ‘Joni’?
Koen: Meer death metal (haha) nee maar meer de richting Radiohead meets Battles dan uitgesproken Tool invloeden. Laat ons maar zeggen. Qua donker of licht? Een beetje daar midden in.
Ik stel voor meer drums. Wat denk jij Jonathan?
Jonathan: Sowieso meer drums uiteraard (haha) Ik ben eigenlijk wel bezig met het maken van percussie blocks en dergelijke, en die wil ik toch aan de band toevoegen.
Naast HEISA zitten sommige van jullie ook in andere projecten, hoe valt dit te combineren. Want een band als PEUK boomt ook wel tegenwoordig.
Koen: Jacques zit nog bij PEUK. Ik persoonlijk ben enkel met HEISA bezig.
Jonathan: Ik speel dus wel bij heel wat projecten. Ik speel bij Biezen, WabiSabi (funky band in Gent), Down the Lees, en ik heb een performance/muziek project met mijn vriendin: Koleega.
Hoe combineer je dat?
Jonathan: HEISA is meer een lopende trein en die andere projecten eerder sporadisch dus dat valt goed mee.
Maar het belangrijkste project is toch HEISA?
Koen: Voor mij sowieso. Ik ben niet echt op zoek, ik hou me liever aan één project. Ik schrijf soms wel nummers voor mezelf. Maar ik heb het moeilijk om me aan iets anders te binden, ik ben heel eigenzinnig en HEISA is zo een eigenzinnige band waar ik het meeste in kwijt kan.
Je zegt, je schrijf songs voor jezelf. Geen interesse voor een solo plaat?
Koen: Eigenlijk wel, maar ik ben geen zanger dus ja…
Je hoeft geen zanger te zijn om een solo plaat uit te brengen
Koen: Soms komt dat wel naar boven om daar solo iets mee te doen zoals bijvoorbeeld een extreme metal plaat maken, of dan weer eerder een sferische akoestische plaat of zo. Maar dat komt er niet van omdat ik eigenlijk altijd zoveel beweeg van het ene uiterste naar het andere.
Jonathan: zeker interesse. Ik ben wel bezig met samples en zo, en experimenteren met klank beeld en die richting uit. Dus ooit kan dat er wel van komen dat ik daar solo iets mee doe. Voorlopig nog niet. Dat kan zelfs alle kanten uitgaan dan wat ik doe met HEISA zelfs.
Is er voor de band ook een soort einddoel? Wat zijn je ambities?
Koen: Een zo groot mogelijk publiek bereiken, eventueel zelfs internationaal als dat kan.
Jonathan: In de richting waar we nu zitten verder doen, blijkbaar slaat het zelfs aan voor de radio en dat hadden we toch niet verwacht eigenlijk , dus dat is hoopgevend.
Moesten jullie de kans krijgen om dankzij een pop plaat door te breken naar een ruim publiek, zouden jullie dat doen?
Koen: Als we ons daar alle drie goed bij voelen en onszelf niet moeten verloochen? Dan wel. Maar een pop plaat uitbrengen waar we niet achter staan? Nee, dat liever niet dan. Maar als WIJ dat willen doen, dan is dat iets dat wij willen doen en dan staan we daar wel achter. Om nog eens terug te komen op ons einddoel. Dat is wat ons betreft dus nog altijd goede muziek schrijven en blijven schrijven waar we dus – zoals hierboven aangegeven – echt allemaal achter staan. Dat is en blijft ons hoofddoel eigenlijk als band en muzikant.
Jonathan: Ik sluit me daarbij aan, en ook dat onze muziek bij een mens zoveel kan doen dat die daardoor emotioneel of zo wordt geraakt… Dat is ook een doelstelling op zich, als we zo muziek kunnen maken die iemand raakt. Zo goed mogelijke muziek maken dus.
Om af te sluiten, waar kunnen fans uw merchandiser aanschaffen ‘online’? geef gerust enkele links
https://maywayshop.bigcartel.com/
https://heisalovesyou.bandcamp.com/album/joni
Haze - Mirabelle Van de Put (HAZE) - Inspiratie komt in vlagen. Sommige periodes is er helemaal niets en dan komt alles ineens tegelijkertijd
Na een leven lang in allerlei bandjes bas te hebben gespeeld, besloot Mirabelle Van de Put uit haar comfortzone te stappen en iets nieuws te proberen ... in haar eentje. De bedoeling was om een band te beginnen en te spelen, maar de pandemie besliste anders. In plaats van te wachten, ging ze aan de slag. De plotselinge vrije tijd was wat ze nodig had om te creëren. HAZE was geboren. Ondertussen bracht HAZE een single uit “FLU” en zijn er volop plannen voor een eerste album. Reden genoeg om Mirabelle enkele vragen te stellen over het project, de toekomstplannen en hoe ze omgaat met deze crisis waarin we leven.
Om maar te beginnen met een standaard vraag. Hoe is het project HAZE ontstaan? Heeft de naam een bepaalde betekenis?
Ik wilde al heel lang een eigen project opstarten. Dat stond op mijn bucket list, samen met vb met een tractor rijden. Maar het kwam er maar niet van, het was nooit de juiste moment. Ik had al wat nrs liggen, maar ze geraakte niet afgewerkt. De eerste lockdown en de daarmee gepaarde extra tijd gaven me een duw in de rug. Het zijn wazige, onduidelijke tijden, ik vond HAZE passen. Simpel, kort, duidelijk.
De single ‘FLU’ verwijst naar deze tijden waarin we leven? Vertel er eens wat meer over
Het sociale aspect van de pandemie vind ik een zeer interessant gegeven om te observeren. Iedereen reageert er anders op, toch vind iedereen wél dat ze juist handelen. Het treft iedereen op zo een verschillende manier, sommige hebben een zee aan tijd, anderen verdrinken in het gezinsleven in combinatie met werk, sommige zweren bij complot theorieën terwijl anderen zich opsluiten uit angst.
Je hebt alles zelf, thuis in je kamer ingespeeld en opgenomen. Hoe ging dat in zijn werk?
Het deed me wat denken aan de tijd dat ik als 16 jarige in mijn kamer opnam op een dubbele cassette deck. Alleen was het nu met computer programma's en meerdere instrumenten. :) Oorspronkelijk was het de bedoeling om een groep samen te stellen, ik had de basis van de nummers gemaakt, was klaar voor muzikanten om hun instrumenten in te spelen, maar de pandemie stak er een stokje voor. Hierdoor moest ik alles zelf afwerken, dat was een hele uitdaging. Ik ben een bassist, geen gitarist of drummer, maar ik ben best trots op het resultaat. Het is een moment opname, eerlijk en gemaakt onder ongewone omstandigheden. Gelukkig kon ik beroep doen op Miguel Moors zijn oneindige steun! Ik heb een gitaar van hem mogen lenen en hij heeft een paar geweldige gitaar lijnen ingespeeld! Daarna heeft Jeff Claeys de mix voor zijn rekening genomen. Ik ben met hem 1 dag de studio in te gaan (een dag van 10u 's ochtends tot 5u 's ochtends!). Het klikte meteen, we zaten op dezelfde golflengte, heerlijk werken!
De single klinkt breekbaar, maar straalt ook iets ijzersterk uit. Een mooie combinatie. In het bericht dat ik kreeg staat ‘doet denken aan PJ Harvey en Mazzy Star’ kan ik me goed in vinden. Wat is jouw mening?
Dank u, dat is een mooi compliment! Breekbaar is ook ijzersterk.
Je hebt in zoveel uiteenlopende projecten gespeeld, maar toch slaag je erin iets totaal anders te doen met deze single. Waar blijf je die inspiratie vandaan halen?
Inspiratie komt in vlagen. Sommige periodes is er helemaal niets en dan komt alles ineens tegelijkertijd.
De single is een voorloper van een later uit te komen album. Wanneer? En welke richting zal dat uitgaan?
Het album komt digitaal uit op 15 Januari 2021 op het Canadese label Off White House Records en ligt in dezelfde lijn als de eerste single.
Op dit moment zijn we bezig met een video clip voor “Flu”.
Wat mij betreft hoeft het niet, ik hou er niet van muziek en bands of artiesten in een hokje duwen. Maar hoe zou je zelf je muziek (naar promotors en dergelijke toe) omschrijven?
Ik vind het heel moeilijk om muziek te omschrijven, meestal vraag ik vrienden wat zij vinden. Rustig, maar met een hoek af? PJ Harvey meets Mazzy Star vind ik ook wel een mooi compliment.
Enkele standaard vragen in deze corona tijden ? Ik veronderstel dat er ook bij jou plannen in het water gevallen zijn door deze crisis? Welke?
Zoals bij iedereen zijn alle optredens die gepland stonden geannuleerd en is het werk in de culturele sector stil gevallen.
Hoe ga je er als muzikant (maar ook als mens) mee om met zo een crisis waarin we nu leven?
Na de eerste schok en de realisatie dat deze crisis even zal duren, heb ik geprobeerd om de opgelegde extra tijd te gebruiken voor dat project dat ik al lang wou doen. :)De beperkingen (geen sociale contacten/muzikanten, geen repetitieruimte, geen studio, …) gaven me meer gevoel van vrijheid ipv minder. Geen keuzestress, geen torenhoge verwachtingen, je moet het doen met de dingen die je hebt. Hierdoor klinkt de plaat ook breekbaar en eerlijk, een momentopname in deze crisis. Dat past wel.
Hoe denk je persoonlijk, vooral omdat je in zoveel projecten zit, dat de muziek en cultuur deze crisis – die blijkbaar nog tot het voorjaar 2021 zal duren als zelfs al de horeca niet open gaat voor 15 januari – zal overleven?
Ik denk dat na de crisis, er zoveel kunstenaars thuis hebben gezeten dat een deel ander werk heeft moeten zoeken, en een deel veel heeft gecreëerd. Wanneer evenementen terug mogelijk zijn, zullen er zeer veel door de flessenhals proberen geraken. Het einde van de corona crisis is volgens mij niet het einde van de culturele crisis.
Live optredens is nog niet aan de orde, zijn er plannen om uw plaat eventueel via live streaming voor te stellen? Ik heb er enkele ‘gedaan’ via Sound of Ghent … Zeker top gedaan …
Nog geen concrete plannen, maar ik sta wel open voor alle voorstellen!
Zijn er naast een album releasen nog andere plannen in de nabije en verdere toekomst? Ook wat de andere projecten betreft?
Al de muzikale projecten buiten HAZE liggen stil.
Naast muziek ben ik tijdens de eerste lockdown ook begonnen met collages maken. Iets volledig anders. Dat ben ik nu aan het uitbreiden. Moest je interesse hebben, kan je ze bekijken via Instagram. https://www.instagram.com/mirabellegrafic/
Wat zijn je persoonlijke verdere ambities in de muziek en cultuur? Dingen die je absoluut nog wil bereiken? Een eventueel ‘einddoel’?
Mijn einddoel was om mijn eigen plaat te maken en uit te brengen. Dat doel is bijna bereikt!
Maar als je me vraagt wat ik nog wil doen, dan kan ik een hele lijst opsommen. Haha Een 2de album maken met HAZE, dit keer mét muzikanten en daarmee optreden.
Terug bassen in een harder rock project waar ik volledig loos kan gaan,
in een vrolijk, dansbaar project spelen om op te huppelen, …
Terug optreden, dat mis ik enorm.
Een tentoonstelling houden met mijn collage werk
…
Waar kunnen mensen uw album en muziek beluisteren en aankopen? Geef hieronder gerust enkele links
https://www.facebook.com/HAZE.music.songs/
https://www.instagram.com/haze.music.songs/
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we dit binnenkort eens kunnen overdoen voor of na een tof concert van u ?
Stephan Jules - Mijn voornaamste doelstelling: concerten geven; de honger om op het podium te staan is gigantisch!
Als kind nam hij orgellessen (als enige in de muziekschool - ongelofelijk maar waar), later is dat omgeslagen naar piano, waarbij hij les heeft gekregen van Bart Amand. Op zijn 16e leerde hij zichzelf gitaar spelen en sindsdien schrijft hij liedjes. Stephan Jules heeft ondertussen ook in een aantal rockbandjes gezeten, maar de drukte van de studies en activiteiten daarbuiten , zorgden ervoor dat hij de voorbije jaren vooral zelfstandig aan zijn muziek heeft gewerkt.
Ondertussen bracht Stephan Jules een single op de markt “If you only knew”. Hij zegt daarover: ‘’Ik heb bijna alle instrumenten op de single (behalve drums & percussie) zelf opgenomen met de hulp en begeleiding van producer Stef Lenaerts. Ik probeer invloeden van verschillende stijlen te combineren op “If You Only Knew”. Er zitten elementen in als funkgitaar, zware rockgitaar, ritme- en blues percussies, een beetje jazzpiano, klassieke gitaren en een bas uit de jaren 60. Het belangrijkste voor mij is dat het eindproduct, ondanks de mogelijkheden van een moderne opnamestudio, zijn authenticiteit en menselijke kant behoudt, met alle kleine fouten en eigenaardigheden die daarmee gepaard gaan. “
Voer genoeg voor een interview. Dus spraken we af voor een fijn Skype gesprek, over de release uiteraard. Maar ook over het verleden en de verdere toekomstplannen.
Stephan vertel eens, hoe is het allemaal begonnen? Waar komt die passie voor muziek en alles daaromheen vandaan?
Mijn grote inspiratie is mijn grootvader langs moeders kant, die speelde piano in een jazz trio. Ik ben zelfs naar hem vernoemd. Zijn naam was Jules-Stéphane. En daar hebben ze bij mij ‘Stephan Jules’ van gemaakt. Ik was echt gefascineerd door zijn piano spel, hij was ook een van de weinigen in de familie die musiceerde. En nu ben ik, mits het overslaan van één generatie, dus ook muziek beginnen spelen vanuit de passie van mijn grootvader.
Het verhaal gaat dat je jezelf piano en gitaar hebt leren spelen? Vertel er wat meer over
Dat klopt op een zeker niveau. Toen ik vrij jong was, had ik een synthesizer thuis. Ik heb daarnaast toen een vijftal klassieke gitaarlessen gevolgd. Dat bleek niets voor mij te zijn, ik greep op dat moment steeds terug naar die synthesizer. De knopjes en effecten fascineerden mij.
Niettegenstaande heeft de gitaar lerares die op het conservatorium zat , mijn moeder aangeraden om mij notenleer te laten volgen. In de muziekschool heb ik dan uiteindelijk orgel gekozen als instrument. Ik was zelfs de enige in de klas die dat toen had gekozen, waardoor wat normaal groepslessen zouden moeten zijn, eerder privélessen werden. Ik speelde daar niet alleen klassieke muziek op.
Ik was toen al heel gefascineerd door filmmuziek. Naast Bach kreeg ik als kleine jongen dus ook de kans om de soundtracks van films als Pirates of the Caribbean, Harry Potter, The Mission en The Godfather te adapteren naar orgelwerken in de kerk en op het orgel van de muziekacademie.
Na jaren op de muziekschool heb ik thuis pianoles gekregen van Bart Amand, die meerdere CD’s heeft uitgebracht. Rond mijn 16ste heb ik via YouTube uiteindelijk gitaar leren spelen. Ik heb dus die oude gitaar van onder het stof gehaald, na o.a. Led Zeppelin te horen en de interesse in gitaar is sindsdien toch gegroeid. Voornamelijk was dat akoestische gitaar, later ook elektrische gitaar.
De reden van dit interview is uiteraard de release van je single “If You only knew”; zit er een persoonlijk verhaal achter, zo ja welk ?
Oorspronkelijk wel over gemis. Toen ik mijn vriendin voor een bepaalde periode moest missen, kwam daar voor mij een soort verdriet bij kijken die nieuw was voor mij. Dat gevoel heb ik dus in die tekst willen meegeven. Ik heb het daarna doorgetrokken naar het relationele leven in een bredere context . Met mijn relatie gaat het overigens zeer goed. Maar ik wilde dat gemis, in een breder kader, in die song stoppen. Gewoon hoe je in het leven langs de ene kant soms vaststelt dat het leven gemakkelijker zou zijn zonder die persoon, maar langs de andere kant dat het leven dan ook zeer saai zou zijn..
Wat mij betreft is het een mooie pop schijf, en ligt het zeer goed in het gehoor met een knipoog naar de folk en het Franse chanson , maar dan in het Engels. Je mening graag
Ik ben een grote fan van folk als de Ierse of de Schotse Folk om maar twee voorbeelden te noemen. En die invloeden van het Franse Chanson is niet zo ver gezocht. Ik heb enorm veel Franse chanson in mijn platenkast staan. Het is misschien eerder subtiel, maar ik ga niet ontkennen dat er invloeden zijn van daaruit.
Je kreeg ook hulp en begeleiding van producer Stef Lenaerts, hoe is die samenwerking ontstaan?
Dat is via mijn piano leraar gegaan eigenlijk, Bart Amand. Hij heeft me altijd gestimuleerd iets te doen met mijn muziek en had zelf al een project met Stef Lenaerts voltooid. Stef is een zeer sympathieke producer, ook wel een perfectionist. We hebben samengezeten, en dat klikte zeer snel.
Hoe waren de algemene reacties op de single?
Ik had oorspronkelijk gedacht dat ik vooral veel reacties zou krijgen uit mijn onmiddellijke omgeving maar ik was aangenaam verrast door de algemene reacties ook, moet ik toegeven. Er zijn veel mensen de single spontaan zijn beginnen delen. Het doet me enorm plezier dat mensen die ik niet echt ken zo positief hierop reageren.
Wat zijn de verdere plannen naast het uitbrengen van deze single?
Zo snel het kan, ermee beginnen optreden. Podiumervaring opdoen dus. Ook al zal dat momenteel wel een beetje op een creatieve manier moeten, aangezien gewone concerten er nog niet inzitten. Ik heb wel al een aantal keer op het podium gestaan, maar nog niet genoeg om daar die nodige ervaring mee op te doen. Het was oorspronkelijk de bedoeling die single voor te stellen via een kleine café tour eigenlijk. Afstel is geen uitstel uiteraard.
Er zijn ook mogelijkheden om eventueel huiskamer concerten te doen?
Voor zo ver de maatregelen dat toelaten. Ik ben momenteel inderdaad wel mogelijkheden aan het zoeken om living room concertjes te organiseren.
Wat nieuwe releases betreft? Ik heb wel enkele nummers klaarliggen.
Wat podiumervaring betreft, er zijn tegenwoordig ook streaming concerten; hoe sta je daar tegenover?
In deze tijden is dit zeker ‘the next best thing’. Het lijkt me zeer goed, als het professioneel georganiseerd wordt tenminste. Hoewel het nooit dezelfde sensatie zal worden als met publiek. Ikzelf maak liever video’s, dan heb je wat meer controle daarover. Ik heb wel al enkele zeer goede streaming concerten gezien op YouTube. Dus ja, op voorwaarde dat het professioneel verloopt, is dit zeker een mogelijkheid.
Ook bij jou zijn er vermoedelijk wat plannen in het water gevallen door deze crisis ? Zo ja welke? Hoe ga je als muzikant en mens daarmee om? Je leeft niet van je muziek, veronderstel ik?
Vooral de release van de single was verschoven naar het najaar. Ik woon echter nog thuis en studeer nog, ik leef dus niet van mijn muziek en heb op dat vlak niet te klagen eigenlijk. Er zijn mensen die er een pak meer onder lijden dan ikzelf.
Live concerten geven is een van je voornaamste doelstellingen dus . Hoe groot is de honger om live concerten te geven?
De honger naar live concerten geven is gewoonweg gigantisch!
Hoe denk je dat de muziek en cultuur in deze moeilijke tijden zullen overleven? Naast de horeca ligt deze sector het meest in het vizier
Zonder expert te zijn, ik ben daar redelijk optimistisch in. In de zin van, eens het terug mag, denk ik dat het snel terug zijn normale gang zal gaan. Voor veel mensen die o.a. zo lang thuis hebben gezeten is het een wake up call voor het belang van live entertainment. Door zo lang stil te zitten zullen mensen meer geneigd zijn om als het kan een ticket te gaan kopen voor een evenement. De honger om muziek en cultuur te beleven is heel groot.
Wat zijn de verdere ambities? Is er een doelstelling, naast optredens, dat je voor ogen hebt?
Een album maken. Dat is zeker een doelstelling. Hopelijk in 2021. Ik had mezelf vooropgesteld tegen dat ik 24 of 25 was , een single en een diploma te hebben. Dat is ondertussen bijna allebei in orde. En nu ben ik dus klaar voor die volgende stap.
Zou dat nieuwe album dezelfde richting uitgaan als de single?
Misschien toch wat meer piano. Ik ben eigenlijk ook nog op zoek naar mijn eigen stijl. Niet elk nummer dat ik schrijf ligt in hetzelfde genre. Deze single is bijvoorbeeld een momentopname. Ik wil nog opties openhouden om andere kanten uit te gaan in het uitbrengen van muziek. Laat me stellen de drums gaat een beetje naar de jaren ’50, terwijl de baslijnen meer gaan naar jaren ’60 en er is ook een Funky lijn die teruggrijpt naar de jaren ’70. Er zit dus vooral van alles in, daar komt het op neer.
Moesten promotors nu vragen ‘welke stijl speel je’?
Ik zou het op pop/rock houden, je kunt er ook waarschijnlijk ook singer-songwriter van maken.
Zijn er naast je solo werk nog ander projecten waar je mee bezig bent of bezig zult zijn?
Ik sta voortdurend open voor muzikale samenwerkingen. Ik leen mijn capaciteiten op gitaar en piano heel graag uit aan andere artiesten. Daarnaast heb ik recent een aantal soundtracks geschreven voor een vriend die videogames ontwikkelt. Ik hou mijzelf zeker bezig wat muziek betreft.
Bedankt voor dit fijne gesprek. Hopelijk tot binnenkort
Powerstroke - Never give up, never give in. Het is en lijkt een strijd op een oneindig slagveld, maar zolang je zelf niet opgeeft, kan niemand je daarin tegenhouden
Wij volgen Powerstroke al sinds hun oprichting in 2007. In 2010 kwam hun debuut op de markt. Wat de band zo bijzonder maakt, is dat ze steeds zichzelf heruitvinden en nooit lang blijven hangen in één of andere muziekstijl. Zulke bands hebben bij ons altijd een streepje voor.
Hoewel op hun facebook de omschrijving ‘Death pop’ staat, is er zoveel aan de hand bij deze band, dat ze ons bij elke release weer weten te verrassen. Laten we het gewoon houden bij de perfecte mix of hardcore, thrash metal, punk rock en death metal.
Vanaf eind 2014 vervoegde zanger Bavo de band en dat heeft de band, met alle respect voor zijn voorgangers, alvast deugd gedaan. Op ‘Done Deal’ (2016) bleek al dat de man heel uiteenlopende toonaarden aankon. Op ‘Omissa’ (2018) stelden we vast dat Bavo de perfecte frontman/zanger is voor deze Belgische top band van internationaal allure. Met de nieuwste worp ‘The Path Against all the others’ wordt dat verder in de verf gezet en brengt Powerstroke een nieuwe sterke plaat uit.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met gitarist Maarten en zanger Bavo (VILE). Uiteraard ging het ook over deze corona tijden, het verleden en de verdere toekomstplannen… want na bijna 15 jaar is de het eindpunt zeker nog niet bereikt. Dat bewees de band al met deze nieuwe release, blijkt ook uit dit fijne gesprek.
Laten we beginnen met een standaard vraag ? Powerstroke timmert al sinds 2007 aan de weg? Wat waren de absolute hoogte en diepte punten?
MAARTEN: Laten we beginnen met de hoogtepunten. In die 13 jaar dat we bestaan hebben we circa 300 shows gespeeld. We hebben daarbij enorm veel geluk gehad om met top bands of artiesten te mogen spelen zoals Ice-T, Body Count ,Pro-Pain, Crowbar, Suicidal tendenties, Death Angel, etc…. Dat is geen klein bier! En dat vooral zonder dat we ons hebben moeten inkopen, want dat weigeren we nog steeds om te doen Dat geeft toch ook een boost aan ons als band.
Dieptepunten? In 2022 bestaat Powerstroke 15 jaar, als ik de rits muzikanten zie die doorheen de jaren de revue zijn gepasseerd , dan is dat toch al een lange lijst geworden. Het jammere is dat je velen met volle moed ziet beginnen, we leggen hen de voorwaarden voor om bij Powerstroke te spelen en dat gaat wel even goed. Maar dan geven ze het vaak nogal snel op.. En dat is best wel jammer. Zeker als dat gebeurt net op het moment dat het erg belangrijk is. Net voor de opnames of net na de opnames van een nieuwe plaat bijvoorbeeld. Dat is in die 15 jaar zo een beetje het enige dieptepunt. Of een lokale geluidsman die opzettelijk je een slechte sound geeft omdat je hem een paar terechte opmerkingen gaf haha. Ja, dat hebben we 1 keer mee gemaakt. Heel de avond naar de kloten. Bovendien gebeurden er allerlei zaken waarbij het nog slechter werd die avond. De wet van Murphy, weet je wel. Gelukkig is dat maar 1 keer voor gevallen.
VILE: Aangezien ik nu 6 jaar bij de band zit kan ik enkel over hoogtepunten spreken op muzikaal vlak. Iedere plaat was een verbetering, een spiegel hoe je groeit als muzikant. Machtige shows samen met Body Count, Pro-Pain, op allerhande festivals... Dat maakt een artiest blij.
Wat is globaal bekeken, naast nog meer digitalisering, de grootste verandering door de jaren heen?
MAARTEN: Jaren terug kon je shows gaan spelen en kochten de mensen merchandise aan de stand zelf. Dat gebeurt nu toch meer online. Maar vooral. Nu moet je als band mee zijn met de sociale media. Om eerlijk te zijn, ik ben nog van de oude stempel en ben daar niet zo mee bezig. Op dat vlak heb ik geluk omringd te zijn door een jongere generatie die daar wel in mee is, want je kunt de invloed via sociale media niet meer uitschakelen als je je muziek aan de man wil brengen.
Wat we ook doen, naast aanwezig te proberen zijn op die sociale media, is o.a. het aanbieden van een eigen biertje en zo. Op zaterdag 5 december komt de tweede reeks uit. Er is 550 liter gemaakt en die is opnieuw uitverkocht in pre-sale. De volgende lichting zal klaar zijn tegen het krokusverlof. De pre-sale is ondertussen al gestart.
Binnen een half jaar komt er ook een eigen bourbon op de markt. Een bourbon op basis van ons Dikke Zeuge tripel bier van 9 procent. De bourbon zal Moonlight Tribe heten en is 43 graden. We brengen binnenkort ook wat meer originele T-shirts op de markt. De tijd dat de metalheads alleen maar zwart draagt is een beetje voorbij het mag al wat modieuzer zijn, daar pikken we wel op in. En zo blijven we bezig, ook in deze tijden dus.
VILE: De terugkeer van vinyl. Die markt is helemaal terug open gegaan. Er is ook heel veel aandacht voor het visuele naast de muziek. We moeten deze dagen ook creatief omgaan met merchandise. Zo hebben we , zoals Maarten al aangaf, ons eigen biertje en binnenkort onze eigen bourbon. Ik vind echter wel dat muziek op de eerste plaats moet komen. De magie ontspringt daar.
Wellicht is het avontuur op Wacken open Air wel een hoogtepunt geweest? Vertel er eens wat meer over
MAARTEN: Als ik me niet vergis, hebben we daar gespeeld in 2011. Op het moment zelf was dat wel een hoogtepunt, maar het heeft geen deuren geopend of zo. Of ook niet echt ‘het hoogtepunt’ van de band moet ik achteraf gezien toegeven. Twee keer met Bodycount op tournee, enkele keren met ProPain op tournee dat waren toch wel grotere hoogtepunten dan die ene keer op Wacken, wat op zich een leuke belevenis was… maar in de tijdsgeest van toen, was dat uiteraard een pluspunt. Maar het lijstje van bands waarmee we gespeeld hebben, van sommige was ik al fan van mijn 15 jaar , is zo oneindig dat dit toch grotere hoogtepunten waren. De ene show dat we in Logo in Hamburg speelden , was voor mij het absolute hoogtepunt. Mensen stonden daar aan te schuiven met Powerstroke shirts aan, en dat terwijl wij de supportband waren. De show zelf was helemaal te gek. De Duitsers zongen onze songs mee, moshpits, etc… Na de show stonden we daar te signeren dat het een lieve lust was. De verkoop van de merchandise die avond was er ook eentje om in te kaderen. Tja, dat hadden we in Belgie nog niet mee gemaakt haha. In het buitenland scoren we beter dan in Vlaanderen (haha).
Heeft Wacken dan niet de deur geopend daar naartoe?
MAARTEN: Niet echt, we zijn daar geraakt door een wedstrijd te winnen, dan krijg je niet echt veel promotie en dergelijke, wat wel anders is als je als band geboekt wordt om daar te spelen. Dus de impact van Wacken was niet zo groot, dan waren er wel andere gebeurtenissen die wel hebben gezorgd dat we met die grotere bands mochten optreden.
Ik heb jullie leren kennen in 2010 met jullie debuut, ondertussen is er muzikaal veel veranderd. Tegenwoordig zie ik ‘Death pop’ staan als omschrijving van jullie muziek? Wat houdt dat in?
MAARTEN: Ik en Pieter ,de eerste drummer, zijn gestart in 2007. Onze eerste zanger/bassist is er in 2008 bij gekomen. De basis is toch nog steeds hetzelfde. Het verschil is dat we allemaal betere muzikanten zijn geworden. Ik heb zelf mijn gitaar beter onder controle. We hebben ook met zovele internationale muzikanten gespeeld dat ik een betere kijk heb gekregen op hoe muziek moet klinken. Dat is niet alleen bij mij. Kijk naar Niels, onze drummer sinds 2017, wat een beest is dat geworden op zijn drumstel. Of Bavo, een zanger die veel kanten uit kan , dat vind je niet overal.
Die ‘Death Pop’ … We kregen via onze label de vraag wat is Powerstroke feitelijk. We stelden vast, zeker bij de laatste plaat, dat onze muziek – ik spreek vaak muzikaal – heel zwaar klinkt zelfs wat death metal. Terwijl Bavo zijn stem zelfs op momenten meer ‘pop’ klinkt. Vandaar.
VILE: Ontleed de twee termen en je hebt een antwoord op je vraag. Het staat voor alle vormen van extreme metal en hardcore vermengd met enorm veel catchy zang en structuren.
In een later stadium hebben jullie meer de hardcore kant uitgegaan vond ik. Zo was er, dacht ik een samenwerking, met Body Count? Vertel er eens wat meer over
MAARTEN: Ik moet zeggen nadat we met o.a. Body Count hebben mogen optreden , heeft mijn manier van schrijven niet beïnvloed. Wat wel een feit is, ik ben een groot hardcore fan, mijn gitaar werk is daar ook wel wat op gericht, vandaar dat uitgaan naar hardcore eigenlijk. Toen Bavo erbij kwam zijn we geleidelijk wel een andere weg in geslagen, niet op de eerste plaat , daar zong hij nog meer hardcore. Maar in een later stadium toch wat meer melodieuzer, dus zijn we een beetje beginnen afwijken van die hardcore.
Om maar een voorbeeld te geven, als je nu naar de nieuwe plaat luistert, zit er nog steeds hardcore in, maar doordat het allemaal meer melodieuzer gezongen is , klinkt het niet meer echt als hardcore.
VILE: Wat de verdere samenwerking betreft met Body Count trouwens, daar gaan we nog niet veel over vertellen, maar er broeit iets... Op het podium hebben we dan wel al twee tours samen gedaan.
Wat zo schitterend is, bij elke plaat weet je me altijd opnieuw te verrassen. Waar blijft die inspiratie om jezelf te heruitvinden vandaan komen?
MAARTEN: Wel ik moet toegeven, de laatste jaren luister ik niet zoveel meer naar muziek. Maar het is aan het terugkomen. Mede doordat ik twee kleine kinderen heb die slechte slapers zijn, is mijn goesting soms ver te zoeken en geniet ik van de rust haha. Hier staan vaak kinderprogramma’s op zoals ‘Nachtwacht’, en geloof het of niet , de muziek daaruit – die trouwens vaak prachtiger klinkt dan men denkt – haal ik tegenwoordig mijn inspiratie uit. Om maar te zeggen, ik haal dus mijn inspiratie uit gewone dingen en gebeurtenissen uit het leven die op mij afkomen. Het is zelfs zo, zelfs al is onze nieuwe plaat pas uit, dat ik ondertussen al een halve nieuwe plaat heb geschreven.
VILE: Wij vinden onszelf niet opnieuw uit hoor, het komt gewoon. Voor mijn part mag trouwens alles in onze muziek komen, we zijn best eclectisch en grenzen kennen we niet.
Er is echter één voorwaarde, het moet een song zijn die staat als een fort en het moet klinken als Powerstroke.
‘The Path Against all the others’ begint met een, hoe zal ik het uitdrukken, sciencefiction achtige intro. Hoe ben je op dat idee gekomen? Zijn er plannen in die richting naar de toekomst toe? Meer elektronica?
MAARTEN: Bavo heeft dat gemaakt samen met Maarten De Meyer die keyboard speelt bij Vive la Fête. En hij kwam met dat idee op de proppen. Het was in eerste instantie niet de bedoeling om daar keyboard in te brengen. Of dat in de toekomst verder de bedoeling is? Ik schrijf geen nummers om keyboard op te zetten, maar als blijkt dat keyboards het nummer beter kunnen maken en als het er bij past…Waarom niet?
VILE: Wie weet, zoals eerder gezegd , we kennen geen grenzen. Ik sluit me ook wat bij wat Maarten erover zegt. Zoals Maarten al aangaf, als een song behoefte heeft aan elektronica dan zullen we niet twijfelen.
Is het niet zo dat Bavo (VILE) op de nieuwe plaat nog meer zijn stempel drukt? Het is zeker een meerwaarde op de nieuwe plaat
MAARTEN: Dat is ook. Het is ook zeer natuurlijk gekomen. Toen Bavo er in 2016 bij kwam heeft hij nog eerst “Done Deal” ingezongen. Voor het Vile-tijdperk zocht ik mee naar zanglijnen en teksten. In het begin was dat met Bavo ook zo. Maar bij ‘Omissa’ in 2018 heb ik bewust zijn inbreng wat uitgebreid omdat ik duidelijk merkte dat hij op dat vlak veel beter was dan ik, en dat werkte dus perfect. Daarom zijn we nu een stap verder gegaan daarin. En heb ik hem volledig los gelaten, ook al heb ik zijn enthousiasme wel links en rechts wat moeten temperen (haha). Maar dat is ook idem met onze drummer Niels. Ik laat hem doen waar hij sterk in is en ik laat hem er zijn eigen ding op doen. Als hij met voorstellen aan komt zetten en het blijkt dat die beter klinken dan wat ik in gedachte had, dan doen we dat gewoon.
Bavo (VILE) zijn stem gaat zoveel kanten uit, en de muzikanten vullen hem perfect aan. Ik heb de indruk dat jullie meer dan ooit een zeer goed geoliede machine zijn geworden. Mee eens?
MAARTEN: Live zijn we altijd een goed geoliede machine geweest, daar heb ik ondanks al die wissels altijd voor gezorgd. Wat betreft muziek maken echter? Ik, Bavo en onze drummer Niels vullen elkaar perfect aan. We voelen elkaar dus blind aan, dat doet wel deugd. De nieuwe bassist Jochen en gitarist Jens die nog maar kort bij ons spelen voelen ons ook erg goed aan en je merkt op de repetities dat we nog steeds een machine zullen zijn op het podium.
Wat me vooral het meest opvalt. Wij dachten dat we van een van onze favoriete metal acts alles al hadden gezien en gehoord. Echter, anno 2020 kleurt Powerstroke meer dan ooit buiten elk lijntje. Je mening
MAARTEN: Ik ben daar eigenlijk niet zo mee bezig. Maar ik lees dat wel dat we geweldig buiten de lijntjes gekleurd hebben, dan zal dat wel zo zijn zeker? Het valt ook op hoeveel 9/10 we krijgen, op uitzondering van enkele dan. Maar daar dus bewust mee bezig zijn? Nee dat niet. We beginnen aan een nummer, en zien wel waar het uitkomt..
Er waren ook enkele gastbijdrages zoals van Régis Lant (Nornagest – Enthroned). Maar ook Stef Bos en Slongs Dievanongs(die heeft al met jullie samen gewerkt); hoe is dat allemaal in zijn werk gegaan?
MAARTEN: Régis is een goede vriend van Bavo die eigenlijk niet echt een fan was van Powerstroke, maar de laatste plaat vond hij wel goed. Dus hij wilde op de kar springen. Hij heeft ook dingen op de plaat gedaan samen met Tim Eierman, dat klinkt zeer goed. Met Charissa (Slongs) hadden we op de vorige plaat al samengewerkt, het klikt gewoon zeer goed met haar. Ze is als een zuster voor mij (haha).
Wat Stef Bos betreft, dat nummer “Until the fat lady sings” is vorig jaar opgenomen. Je moet weten, Stef is ondertussen toch wel populair geworden in Nederland. En dat heeft dat nummer ook een boost gegeven. Hoe we bij hem zijn uitgekomen? Stef Bos is eigenlijk mijn buurman. Zijn kinderen en mijn kinderen zitten op dezelfde school, en zo geraakten we aan de babbel.
VILE: Nornagest is een hele goede vriend van mij, we kunnen heel diepgaande gesprekken hebben, maar ook lol tappen. We spreken ook geregeld af met elkaar (als die Klootvid-19 the toelaat natuurlijk). Gouden kerel!
Slongs is een passionele artieste die echt goed kan zingen. Ze heeft haar visie en ik apprecieer dat enorm in mensen. Verder een warme persoonlijkheid waar je graag één of meerdere drankjes mee nuttigt.
Ik zou ook graag Tim Eiermann vernoemen hier. Mensen kennen hem misschien van Liquido van de evergreen “Narcotic”. Momenteel drumt en zingt hij in GUT, een te checken grindcore band die zoveel meer is dan grindcore. Hij heeft mijn vocals opgenomen en geproducet, het is een super goede samenwerking geworden. Hij is ook een hechte vriend geworden.
We hebben het al even aangehaald daarnet. Maar toch. Hoe waren de reacties tot nu toe op de nieuwe plaat?
MAARTEN: We staan er versteld van, van die positieve reacties. Maar vooral, daar waar de reviews vroeger beperkt bleven tot laat ons maar stellen de metal magazines, staan we nu zelfs in de grotere kranten zoals het Nieuwsblad , PZC ,en zo, dat is toch een grote stap voorwaarts.
Als ik eerlijk mag zijn , voor mij is Powerstroke een van de absolute top bands die ons land rijk zijn. Maar voor een Belgische band blijft het toch nog steeds moeilijk om echt door te breken naar een ruim publiek. Kijk naar Ostrogoth, zelfs James Hetfield van Metallica is fan. Het je persoonlijk er een verklaring voor? Als jullie Engelsen of Amerikanen waren , waren jullie toch wereldberoemd
MAARTEN: Het komt er altijd gewoon op neer, je moet de juiste en goede connecties hebben en vinden om door te breken. Door alleen maar rond de kerktoren te spelen , ga je dus niet ver geraken. Je moeten durven buiten de grenzen te kijken, en daardoor risico’s nemen.
Ik heb ook geluk gehad dat ik in 2005, 1 jaar, in Sint-Niklaas een metalcafé The Starz had, en daardoor heel veel contacten heb opgebouwd. Daardoor bouw je een netwerk op en zonder dat dat ooit de bedoeling was zijn die van pas gekomen toen ik Powerstroke startte in 2007. Die sociale contacten onderhouden op een natuurlijke manier is zo belangrijk, en dat vergeten er helaas nogal veel bands. En ook moet dat op een zeer spontane manier blijven gebeuren. Helaas is er ook iets, Geld. Vele erg goede bands hebben nooit veel geld gehad. En daar begint al een probleem. Wat helaas in ons land ook het geval is. Men gaat als Belg liever een middelmatige Amerikaanse band gaan bekijken, dan hun eigen top bands te steunen. Dat is een beetje die typische Belgische mentaliteit, naast de toch financiële handicap die de kop komt opsteken. Pas als je het als band in het buitenland goed doet, zal men hier ook volgen. Wat ons betreft krijgen we nu pas, na 15 jaar, erkenning. Dat is geweldig, we krijgen zelfs aanbiedingen om in Amerika te spelen. Maar dan struikel je vaak over dat kostenplaatje. Geld dus… dat is hier een groot probleem.
VILE: Veel mensen adviseren ons om naar de Amerikaanse markt uit te wijken. We staan daar zeker voor open, maar daar moet grondig over nagedacht worden. We hebben nu een goede platenmaatschappij die ons kan ondersteunen daarin.
Verder zijn er ook meer en meer mensen in de VS die ons oppikken op radiostations en enthousiast reageren op POWERSTROKE.
Het onderwerp van het jaar ? ‘corona’. Zijn er bij jullie plannen in het water gevallen? Welke?
MAARTEN: Uiteraard zijn er veel optredens die niet zijn doorgegaan. Maar wat wel opvallend is, door die corona hebben we plots veel meer tijd gehad om die nieuwe plaat intensief te promoten, zonder de druk om op tournee te gaan. Hoewel ik zeer graag optreed , en ik mis dat wel uiteraard, maar het zorgde voor een zekere rust.
VILE: Zoals bij iedere artiest, alle plannen. Uitstel van releases, live shows, we zitten als muzikant in de wereld in een collectieve survival modus. We moeten elkaar steunen waar het kan. We gaan hier sterker uitkomen, gewoon nooit opgeven. En dat geldt voor iedereen.
Hoe ‘overleef je dit als muzikant (en ook als mens) want zover ik weet leef je niet van je muziek.. maar toch?
MAARTEN: We hebben allemaal werk, sommige zijn wel op technische werkloosheid gezet, maar financieel zijn we daar allemaal nogal goed uit gekomen. Wat mijn kant ‘als muzikant betreft? Ik ben al bezig met nummers voor de volgende plaat dus ja.. zelfs dingen waarbij de mensen toch even door de haren zullen wrijven als ze horen wat ik aan het doen ben (haha).
VILE: Inventief blijven zijn, mensen aanspreken en betrekken in ons muzikale gebeuren. Online verkoop boosten,... Het belangrijkste is dat de band tussen de muziek en de magie rond POWERSTROKE geconnecteerd blijft met de fans. Want hoe dan ook, we hebben elkaar nodig.
Hoe denk je persoonlijk dat de muziek en cultuur die net als de horeca het zwaarst getroffen zijn naar mijn mening, deze crisis overleven?
MAARTEN: De mensen in de horeca moeten daarvan leven. Bij muzikanten heb je er die ervan leven, en muzikanten zoals ikzelf die een job naast hun muziek hebben. Wat mij betreft? Als de cafés , en vooral dan de muziek cafés, terug open gaan , zou ik als muzikant gerust voor wat minder geld willen gaan spelen in dat café om de horeca te ondersteunen. Dan mag dat café de prijs van zijn pintje gerust tijdelijk een euro opdrijven, wat mij betreft. Wat de restaurants betreft, als die terug open gaan, dan gaan we allemaal eens goed gaan eten! We moeten gewoon elkaar steunen!
Maar iedereen heeft het over de horeca, en die hebben het inderdaad heel erg zwaar op financieel vlak. en dat weegt achteraf ook bij hen mentaal door, Ik werk zelf als opvoeder in de jongerenpsychiatrie. (gelukkig in Nederland en niet in België). Ik heb tegenwoordig maanden waarin ik 216 uur ga werken ipv 128, gewoon omdat collega’s verplicht in quarantaine moeten omdat ze een kleine verkoudheid hebben ondanks dat ze negatief zijn getest. Tijd om die overuren op te pakken is er niet, dus , laten we je dan maar uitbetalen. Extra geld zou je zeggen, maar je zou eens moeten weten hoeveel er van dat extra geld naar de belastingen gaat . Normaal sta je met 2 opvoeders op de werkvloer per dienst, nu soms alleen. Het aantal cliënten en de zorg ervoor blijft het zelfde. Handgels, mondmaskers, afstand houden in Nederland is niet hetzelfde als in België. Ik wil maar aangeven dat ook andere sectoren het zwaar getroffen hebben, op andere vlakken.
VILE: Never give up, never give in. Als je denkt dat ze je nu echt hebben kleingekregen, gewoon reset knop en verder gaan. Het is en lijkt een strijd op een oneindig slagveld, maar zolang je zelf niet opgeeft , kan niemand je daarin tegenhouden.
Wat zijn de verdere plannen na deze crisis?
MAARTEN: In 2022 bestaan we 15 jaar, en mag je je aan een dubbel cd verwachten. Een typische metal cd, en een ‘specialeken’ om het zo uit te drukken (haha). Ik ben ook bezig met een aantal oude Powerstroke nummers volledig te herschrijven en zo, maar het moet ook nog een beetje een verrassing blijven welke kant dat uitgaat. Zodat de mensen zeggen ‘’die bende lawijt makers kunnen toch wel muziek spelen’’ (haha)
VILE: En ook. Alles wat we nu hebben gecreëerd nog meer naar de buitenwereld brengen en dan wel op een fysieke manier. We zijn hier om de mensen uit te dagen zichzelf te verrijken en te versterken. Dat is mijn missie, ik groei samen met anderen rondom mij.
Zijn er ook tour plannen?
MAARTEN: Er zijn wel enkele shows vastgelegd maar of ze doorgaan is een groot vraagteken. En dat is ook algemeen koffiedik kijken. Laten we de lijn verder doortrekken. Neem nu de festivals. In Amerika gaat het heel slecht. De meeste Europese festivals bestaan uit circa 80% aan Amerikaanse bands, gaan die allemaal plots komende zomer naar ons land komen? Ik vrees daar wat voor. En als er iets doorgaat zal het naar mijn mening meer kleinschalig en met enkel Europese bands zijn.
Bestaat er een mogelijkheid om uw plaat voor te stellen via streaming? Ik doe regelmatig streaming concerten hoe sta je daar tegenover?
VILE: Je mag ons altijd vragen, als we daar jou en onze fans een plezier kunnen meedoen!
MAARTEN: Ik ben daar op zich geen tegenstander van, maar dan moet je al een zaal kunnen afhuren. Met alles erop en eraan, ook professioneel geluid en beeld. Dat is voor ons niet betaalbaar. We gaat er nu voor ons 20 euro gaan betalen? En hoeveel volk zou er naar ons kijken? Ik zou mij daar zelfs niet goed bij voelen. In ons geval is het – mede door de maatregelen als je maar een knuffelcontact hebt – moeilijk om met ons vijf in een repetitie kot te gaan zitten. Eens we weer mogen, zullen we eens gratis en voor niks een livestream doen vanuit het repetitie-kot.
Om af te sluiten, wat zijn de verdere ambities? Na al die jaren …
MAARTEN: Natuurlijk. Ze zeggen altijd ‘The Sky is the Limit’. Maar we hebben nog opvallend veel te doen eer we aan die ‘sky’ zitten. De inspiratie en de motivatie is er nog steeds. Dus ja..
VILE: The world is not enough.
Bedankt voor dit fijne gesprek ? hopelijk doen we dat binnenkort over tussen pot en pint op een of ander festival of in een concertzaal.
Nico Goethals - Deze crisis heeft geen plannen in het water laten vallen, er zijn plannen boven water gekomen
Sommige mensen zijn laatbloeiers, die ondanks dat ze al veel jaren intensief met iets bezig zijn pas op latere leeftijd uit de schaduw treden. Nico Goethals is een singer-songwriter die ondertussen al live in kleine cafés en clubs heeft bewezen uit heel goed hout gesneden te zijn. De man is ondertussen 47, maar brengt pas volgend jaar zijn debuut uit.
We hadden hierover een fijn gesprek, maar vroegen ons ook af waarom het zo lang heeft geduurd. Nico vertelde ons zijn levensverhaal, dat veertig jaar bestrijkt van met wel heel uiteenlopende muziek bezig te zijn. Met vallen, en opstaan.. en toch doorgaan.
Nico, dit interview heeft één bedoeling, promotie rond je full album dat volgend jaar uitkomt, en ervoor zorgen dat onze lezers je wat beter leren kennen. Dus laten we terugkeren in de tijd. Ik lees op uw vi.be pagina dat je in de jaren ’90 in verschillende bands hebt gespeeld ; kun je daar iets meer over vertellen?
Vanaf mijn 18e heb ik in bandjes gespeeld als Atomic Dog, Kill Spector en The Voylords, allemaal redelijk zware muziek. Maar verder dan wat clubhuis concerten en lokale cafés zijn we nooit geraakt. Er werd heel veel muziek gemaakt en plezier beleefd, niets moest en alles kon. Dat op zich had iets heel bevrijdend en was een enorme uitlaatklep voor mij op dat moment in mijn leven. Veel van die muziek is dan ook gewoon binnen het repetitiekot gebleven zonder dat er verder ooit iets mee gebeurde.
Dat is ook niet verplicht iets creëren natuurlijk?
Nee, dat is zo. Ik heb me ooit wel eens afgevraagd ‘wanneer kan ik mezelf een muzikant noemen’? Toen ik die vraag onlangs aan iemand stelde, vroeg hij me het volgende : "speel je gitaar of een ander instrument? Zing je? Schrijf je liedjes? Wel, dan ben je een muzikant. "Los van het feit of die muziek de grote wereld bereikt, los van het feit of je er moet van leven of niet, los van het feit dat je al dan niet met je muziek naar buiten komt of niet.
Hoe, wanneer en waar heeft de muziekmicrobe je eigenlijk te pakken gekregen , om nog verder naar het verleden te kijken?
Toen ik een jaar of acht a tien was , had ik van mijn pa zo een stereoketen gekregen met alles erop en eraan, dubbele cassette speler, platenspeler en radio, versterker en twee boxen. Rond die leeftijd ben ik beginnen luisteren naar radioprogramma’s en nam die op, op cassette. En zo ben ik een beetje mijn eigen favoriete muziek aan elkaar beginnen plakken, dat was mijn eerste kennismaking met muziek denk ik.
Een eerste gitaar is er gekomen toen ik 12 was en voor de eerste keer in mijn leven een serieuze operatie had ondergaan aan mijn nieren. Een klassieke gitaar die toen, in die tijd 10000 Belgische Frank had gekost, dat was veel geld voor mijn ouders. Die gitaar heb ik nog steeds en ik hoop dat ze nog lang mag meegaan en dat er hopelijk nog op gespeeld wordt door één van mijn kinderen .
Heb je ook muziekschool gevolgd?
Ik heb dat drie keer geprobeerd, maar ben er keer op keer na een jaar of twee mee gestopt. Ik vond dat veel te saai. Later via een privé school heb ik dat nog eens geprobeerd. Dan heb ik ook zangles gevolgd. Ik heb ook nog verschillende instrumenten proberen spelen zoals saxofoon en fagot. Maar uiteindelijk was dat toch allemaal niet mijn ding. Ik wou gewoon liedjes maken, mijn gevoelens omzetten in muziek, niet de volgende gitaarvirtuoos worden.
Wat en wie zijn je belangrijkste muzikale invloeden eigenlijk?
Als Tiener was ik enorm onder de indruk van Prince. Ik had ‘Purple Rain’ in de cinema gezien en die film had een, grote indruk op mij gemaakt. Daarnaast heb ik nog een lange grunge periode gekend, Alice In Chains, Soundgarden, Nirvana, Pearl Jam. Het zachtere singer-songwriter werk en artiesten heb ik pas de laatste 5 tal jaren ontdekt moet ik eerlijk bekennen. Zo heb ik twee jaar geleden heb ik John Martyn ontdekt, die man is echt ongelooflijk wat die met zijn gitaar en stem doet, fenomenaal.
Ik ben er ook toen pas achter gekomen dat een gitaar in open C bespelen nog niet zo onnozel is als ik dacht, John Martyn, Joni Mitchell, Ben Howard, Bon Iver, John Butler, Robbie Basho , Jack Rose, John Fahey, Daniel Bachman Etc.. spelen allemaal met open tunings.
Op je vi.be pagina staat zeer veel informatie. Ik lees ook ‘’ Een korte exploratie van harsh noise – onder zijn alter ego Goghal’’ Kun je daar iets meer over vertellen?
Daarvoor moet ik teruggaan naar mijn motorongeluk. Ik was in panne gevallen en stond op de pechstrook, ik was aan het bellen en wilde even nog zien naar mijn motor. Toen ben ik omver gereden door iemand die dronken was. Dat heeft mij mijn linker onderbeen gekost. Ik lag toen twee maanden lang in het ziekenhuis. Ik heb toen (in 2004) mijn eerste laptop gekocht. Ik ben toen puur om me bezig te houden geluid beginnen opnemen en vervormen, toen nog gewoon met de plugins die voorhanden waren binnen het muziekprogramma dat er toen opstond. Ik ben die geluiden toen steeds meer en meer beginnen vervormen, later thuis met pedaaltjes erbij en zo kwam ik op den duur bij pure noise, laweit. Ik wou op zoek gaan naar wat er zich op de grens van de muziek begeeft, waar melodie en ritme niet meer aan de orde zijn. En daar is Goghal uit ontstaan.
Dat zwaar motorongeluk heb je gehad, je kruipt uit een diep dal … hoe doorsta je zo een klap als mens vraag ik me dan af? Door verder te gaan met je leven?
Uiteindelijk heb je geen andere keuze, het is niet tof voor de rest van je leven ergens zitten wegkwijnen in een hoekje. Maar dat heeft me wel enige jaren gekost, en om eerlijk te zijn kost het mij soms nog heel wat moeite om verder te gaan ondanks de constante pijn die ik dagelijks ervaar. En zo ben ik van mijn harsh noise pad terecht gekomen bij zowat het compleet tegenovergestelde, zen boeddhisme. Ik heb toen, vijf jaar lang, bijna dagelijks gemediteerd, koans opgelost, of proberen oplossen, en de blik vooral daarbinnen gericht, het was daar heel, heel stil, voor een hele lange tijd. Pas na een tweede harde klap in mijn leven, de scheiding met mijn toen huidige partner, nam ik de gitaar weer in mijn handen. En toen is het nummer “I'm on fire” er op 15 minuten uitgerold. Van daaruit zijn er geleidelijk aan nummers beginnen ontstaan, enkel met stem en gitaar.
Ondertussen heb ik ook uw EP ‘The Wild flower’ ontdekt. Een bijzonder warme schijf, zowel door die akoestische gitaar en je bijzonder warme stem; doet me denken aan lange avonden rond het kampvuur Of in de winter genieten van een haardvuur in de woonkamer. Hoe waren de reacties op deze EP?
De meeste reacties lagen in het verlengde van hoe jij het omschrijft. Ik had die EP online gezet en had net mijn eerste stappen richting live optreden gezet. Beginnende in mijn eigen living voor vrienden met knikkende knieën, en na een jaar met steeds meer vertrouwen in leuke cafés waar muziek enorm geapprecieerd wordt, zoals bijvoorbeeld De Loge in Gent, en Café Des Arts in Antwerpen. Steeds meer kreeg ik achteraf de vraag waar men iets van mij kon horen online en of er een cd te koop was. In café De Loge weet ik nog heel goed dat de uitbaters na het optreden bij mij kwamen en me recht op de man af vroegen : “ zeg, uit welke grot kom jij plots gekropen, waarom hebben wij nog nooit eerder van jou gehoord?”.
https://nicogoethals.bandcamp.com/album/to-wild-flowers-digital-ep
Waarom nu pas een full album?
Ik was eigenlijk nu na drie jaar echt op gang gekomen. Het is eigenlijk alsof het nu pas aan het gebeuren was. Ik was dus mijn weg aan het vinden, en toen mocht dat allemaal niet meer. Een bizarre tijd brak aan en is nog steeds bezig, de wereld loopt vol met mondmaskers en alle muziekoptredens zitten op hun gat.
Op een bepaald moment mocht ik het podium delen met Steven De Bruyn. Desondanks hij tot vijf minuten voor we moesten optreden nog nooit een noot had gehoord van mijn muziek, kwam er iets magisch naar boven. Ik weet nog dat ik toen glunderde van plezier, als een kind dat net nieuw speelgoed in zijn handen had gekregen. Daarna hadden we elkaar eens kort een tekstbericht gestuurd met het plan om in de nabije toekomst samen es een soepje te gaan drinken in Gent. Het heeft toen nog bijna een jaar geduurd vooraleer dat er van kwam. Daarvoor werd ik vooral door mijn partner al aangemoedigd om er toch meer mee te gaan doen, ze was en is fan van het eerste uur. Uiteindelijk is dat soepje met Steven er toch van gekomen en na een uur praten was het duidelijk, we zouden samen een plaat opnemen, zijn know how , zijn muzikaliteit en zijn persoonlijkheid waren voor mij de perfecte mix om met hem aan boord te gaan.
Welke richting gaat het muzikaal en ook tekstueel uit?
Tekstueel gezien put ik vooral uit mijn eigen alledaagse leven, mijn gevoelens en gedachten. Ook al wat ik nooit van te voren waar een nummer gaat over gaan. Meestal begint het met een gitaarriff en een vage melodie in wat ik “banana” English noem, het lijkt op Engels maar eigenlijk zijn het gewoon klanken met hier en daar een half herkenbaar woord. Daarna pas her beluister ik dat idee een aantal keren, bouw daarop verder met de gitaar en gaat van daaruit de tekst ontstaan. Meestal herwerk ik mijn teksten niet maar voor deze plaat werd ik toch gevraagd om alles nog eens opnieuw onder de loep te nemen. Ik ben mij lieftallige partner hiervoor zeer dankbaar, haar enthousiasme en veel betere kennis van het Engels hebben nu al tekstueel een paar juweeltjes naar boven gebracht, al zeg ik het zelf. Zij kent mij dan ook door en door en weet heel goed waar de teksten over gaan. Muzikaal gezien hou ik het redelijk simpel, met de hoofdklemtoon op mijn stem en de gitaar. Maar voor de plaat wou ik toch nog een stapje verder gaan en op zoek gaan samen met Steven naar meerdere lagen in de muziek, meerdere stemmen, dingen die je naar een paar keer luisteren maar beginnen op te vallen. Wat die lagen gaan zijn dat weet ik zelf nog niet, ik geloof sterk in net in dat moment, en de sfeer dat zal bepalen wat er gebeurt.
Zijn er plannen om dit album live voor te stellen?
De plaat is gepland om in april /mei 2021 uit te brengen, en hopelijk zijn er dan wel mogelijkheden om live op te treden, desnoods via huiskamerconcerten of kleinschalig. Zoals ik ooit ben begonnen.
Eventueel via streaming moest ‘live’ nog niet lukken?
Dat valt te overwegen. Ik heb er nog niet aan gedacht, maar het is een mogelijkheid.
Je bent ook een kickstarter project opgestart om dit full album te promoten; kun je daar wat meer over vertellen (een link plaats ik er graag ook bij )
De Kickstarter was een idee van mijn partner. Ikzelf ben te kritisch en te weinig positief ingesteld voor zoiets, ik zou er alleen maar stress door krijgen. Het is fantastisch om iemand aan je zijde te hebben die zo erg in je gelooft, zelf meer dan ik in mezelf kan of durf geloven. Dus ging ze van start, Nico- the full album. Met als ondertitel : “Driven by Love and Supported by Believers." Schoon toch he, ik word er helemaal stil van als ik er aan denk welke moeite ze doet om mij te laten geloven dat mijn muziek de moeite waard is. Dus, als ze dit zelf zou lezen, “dankjewel mijne lieve wilde bloem”, voor al jouw support en liefde !“ .
https://www.kickstarter.com/projects/1512790441/nico-the-full-album
In deze tijden kun je niet voorbij aan de crisis die iedereen zijn leven bepaalt. Corona. Hoe ben je als muzikant maar ook als mens omgegaan met deze bijzonder barre en rare tijden waarin we leven?
Ik ben in deze rare tijden weer papa geworden op 17 april van een zoon. Daarnaast heb ik nog twee zonen van 8 en 13 jaar oud. Wat mij persoonlijk betreft? De corona heeft me de tijd en ruimte gegeven om full time papa te zijn. Maar ook de tijd en ruimte om intensief bezig te zijn met mijn muziek dus ik mag niet klagen, integendeel.
Hoe denk je persoonlijk dat de cultuur en muziek deze crisis zal overwinnen?
Ik wil daar geen zware maatschappelijke uitspraken over doen. Maar kijk we zitten hier al een hele tijd te praten over muziek, gespreid over veertig jaar van mijn leven. Om maar te zeggen, muziek was er toen ik acht was en natuurlijk al veel langer. Muziek is er nu nog steeds. Muziek zal er altijd zijn, in welke gedaante dan ook.
Naast de release van je debuut, wat zijn de verdere plannen voor 2021?
Ik zou heel graag met die plaat onder de arm op leuke plekjes kunnen gaan spelen, of een mini tour door Europa zou ook fantastisch zijn. Maar laat het ons houden bij België. Of eens een voorprogramma kunnen spelen bij Glen Hansard of Bon Iver dat zou wel leuk zijn. En als die kickstarter lukt, en het opnemen van een plaat ook, waarom zou de rest dan niet lukken? Ik durf ook wel eens te dromen hoor.(kleine glimlach)
Om af te sluiten, wat zijn je uiteindelijke ambities ? Is er ook een soort ‘einddoel’ dat je voor ogen hebt?
Een einddoel niet , maar een richting of ambitie zou zijn dat mijn muziek mensen kan raken, een lach , een traan, en dat ze zich ergens in herkennen en horen en beseffen dat we als mens eigenlijk allemaal niet zo veel van elkaar verschillen.
Dank voor dit fijne gesprek. Ik hoop dat onze lezers je op deze wijze wat beter hebben leren kennen. Voeg hieronder gerust enkele links toe waar ze je kunnen bereiken? Via sociale media en zo?
Jij bedankt Erik voor het fijn gesprek, en hopelijk tot op een concert ergens komende zomer, met mensen zonder maskers, een frisse pint in de hand, en een blik in ieders ogen vol blijdschap omdat we weer kunnen en mogen genieten van elkaars gezelschap en al die mooie muziek die er gemaakt wordt.
Pics homepag @Piet De Kersgieter
www.nicogoethals.be
www.facebook.com/nicogoethals.music
https://nicogoethals.bandcamp.com/album/to-wild-flowers-digital-ephttps://kickstarter
www.kickstarter.com/projects/1512790441/nico-the-full-album
Winterstille - Het is expliciet de bedoeling om mensen te bereiken die het zwaar te verduren hebben, en die in onze muziek een licht- of rustpunt vinden
We citeren even de informatie op de bandcamp pagina van Winterstille: “Xavier Kruth en Gerrry Croon ontmoeten elkaar als redacteurs van Dark Entries, een online Nederlandstalig muziektijdschrift gespecialiseerd in donkere muziek. Ze delen een voorliefde voor gothic rock, darkwave, symfonische metal en aanverwante stijlen, met een bijzondere liefde voor groepen als Goethes Erben, Sopor Aeternus en vooral Lacrimosa.”
Onder de naam ‘Puin van dromen’ brengt Winterstille een gevarieerd debuut uit, bestemd voor een ruim publiek. Naar aanleiding van deze uitgave hadden we een fijn gesprek met Xavier Kruth, die bovendien ook de toekomstplannen rond dit project uit de doeken deed.
Om maar met de deur in huis te vallen … Hoe is het project Winterstille ontstaan?
Het project is ontstaan door een ontmoeting tussen mij en Gerry Croon. We waren beide al van onze eigen kant bezig met muziek. Ikzelf speel reeds jaren in cafés en dergelijke, gewoon gitaar en zang. Gerry van zijn kant heeft zijn eigen blazersensemble Crooniek, en is ook actief in een fanfare. Gerry was met zijn ensemble Crooniek op zoek naar muzikanten waarvoor hij arrangementen kon schrijven. Singer-songwriters dus. Zo een project liep al met Olivier Soil die ook in het Nederlands zingt, binnen de kleinkunst, folk en pop middens. Dat werd dan het project Olivier & Crooniek, dat in 2017 het debuutalbum ‘Demonen en Dromen’ uitgaf. Ik was naar de première geweest van het album. Zo kwam ik na het optreden aan de praat met Gerry die me vroeg of ik ook zin had om zo een samenwerking op te zetten. Toevallig was ik ook op zoek naar mensen waarmee ik kon samenwerken om mijn songs op plaat uit te brengen. Ik had geen zin om dat te doen met enkel zang en gitaar. Dus Gerry kwam op het juiste moment. Het was eigenlijk voor mij een geschenk uit de hemel als het ware.
Heeft de band naam een bepaalde betekenis?
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat de band gewoon ‘Xavier Kruth en Crooniek’ zou heten, in navolging van dat project ‘Olivier en Crooniek’. Ik en Gerry vonden echter dat die naam ‘Xavier Kruth en Crooniek’ niet zo goed bekte. Daarom waren we op zoek naar een woord dat aansluit bij de muziek die we brengen, iets melancholisch, in dit geval de winter en de stilte en alles daaromheen. Daardoor zijn we terecht gekomen bij ‘Winterstille’, een Duitse vertaling van ‘winterstilte’. Gewoon omdat dit een romantische en melancholische weerklank had die paste binnen ons concept.
Volgens wat ik lees is er bij beiden een grote voorliefde voor gothic muziek. Maar eerder zou ik deze schijf onderbrengen onder chanson of kleinkunst, met een donker randje weliswaar. Hoe denk je daar zelf over?
De muziek leunt zeker aan bij de folk muziek, omdat het met akoestische instrumenten is gemaakt. Ook de kleinkunst invloeden zijn er zeker, mede omdat we Nederlandstalige songs brengen. We worden vergeleken met heel mooie namen als Boudewijn De Groot of Wim De Craene, dat is geen klein bier. Ik hou ook van die kleinkunst, maar ook van de Franse Chanson. Ik ben van thuis uit Franstalig. Artiesten als Charles Aznavour, Yves Duteil, Renaud en dergelijke meer spreken me zeker aan. Dus die link is zeker aanwezig in onze muziek.
Hoe we naar gothic kijken binnen dat concept is de vraag, want zowel ik als Gerry zijn enorme gothic liefhebbers. Eigenlijk kun je gothic niet zien als een muziekgenre. Net omdat je daar strekkingen hebt die neigen naar punk, metal, electro, industriële muziek, new wave, dark ambient, neoklassiek tot Einstürzende Neubauten of Goethes Erben en dergelijke meer. Gothic is dus een heel breed begrip. Wat ons betreft zit er dus wel degelijk een gothic sfeer in wat we hebben gemaakt. Je kunt het uiteraard niet vergelijken met The Sisters of Mercy of The Cure of zo. Maar toch. En op die basis hopen we ook dat, net door dat wat donker randje, de gothic liefhebber hierdoor wordt aangesproken. We komen uit die gothic scene, dus het zou leuk zijn als we ook van die kant uit erkenning krijgen. Komt die eerder vanuit de kleinkunst of folk, dan is dat uiteraard ook mooi meegenomen.
Ik vergelijk de Gothic van nu ook een beetje met jazz. Men kleeft daar tegenwoordig ‘jazz’ op maar het is niet echt jazz meer. Het gaat naar ‘improviseren’, met een link naar… Ik zie dat jullie dat ook doen eigenlijk, muziek maken die geen Gothic meer is, maar die link daar naartoe is nog aanwezig
Het is ook niet dat we per se gothic willen genoemd worden uiteraard. We komen uit die scene en hopen gewoon dat we daar ook erkenning kunnen krijgen, maar als dat niet gebeurd is dat ook geen ramp. Als het eerder de mensen aanspreekt die houden van Nederlandstalige folk en kleinkunst dan is dat even goed. We zien dat vrij ruim.
Ik heb de plaat al een paar keer beluisterd. Hier volgen enkele persoonlijke bedenkingen: Ik vind dat er zelfs een bijzonder folkloristisch kantje zit aan ‘Puin van dromen’. zoals bij het mooie “The Shores of Normandy” waar plots Ierse of Schotse folk invloeden komen boven drijven. Wat is je mening hierover?
Dat klopt volledig. Ik wil het verhaal daarrond wel vertellen. Ik had een artikel gelezen over de landing in Normandië, uit de Tweede Wereldoorlog. En daar gaat het nummer dus ook over. Ik hield wat dat betreft wel van die nummers van Eric Bogle die trouwens zelf een Schot is. En die heeft nummers geschreven over de eerste Wereldoorlog zoals ‘The Green Fields of France’, ‘No Man’s Land’ tot ‘The Band Plays Waltzing Mathilde’. Binnen die songs zitten door zijn afkomst Schotse akkoordprogressies. Het was voor mij een uitdaging om muziek te schrijven in de stijl van Eric Bogle. Dus slopen er bewust die Schotse en Ierse Folk invloeden in ‘The Shores of Normandy’.
Het mooiste vind ik nog de vele uiteenlopende gezichten, een zeer kleurrijk allegaartje eigenlijk. Schipperen van melancholie naar soms zelfs grimmig, heen en terug. Wat is je mening over deze opinie? En is dat een bewuste keuze?
Dat was de bedoeling. Gerry en ik zaten op dat vlak op dezelfde golflengte. We wilden niet twee keer hetzelfde doen op deze plaat, dus is elke song heel anders dan de vorige, misschien met de uitzondering van ‘Drink nog een glas’ en ‘If I would only know’ in het begin van de plaat. Maar voor de rest… De arrangementen zijn telkens anders, er zijn nummers met enkel gitaar en zang, of een uitgebreid arrangement en zo voort. We hebben er dus inderdaad heel bewust naar gestreefd om elk nummer op deze plaat een beetje anders te laten klinken.
Ook laten jullie niet echt volledig in jullie kaarten kijken, dat valt me ook enorm op. Ook daar bewust voor gekozen? Of zie ik het verkeerd
Dat gaat voort op de vorige vraag. We hebben effectief naar die verscheidenheid gestreefd, we wilden echt nummers die heel anders zijn. Daardoor gaat het van hier naar ginder, het is heel onvoorspelbaar. Als het dat is dat je bedoelt… Maar dat is dus, zoals gezegd, bewust zo gedaan.
Ik schreef ook: ‘Avonturiers onder de chanson, kleinkunst EN gothic mogen dit ‘Puin van dromen’ dus gerust in huis halen, een plaat waarbij een lach en een traan nooit ver weg zijn. Gedrenkt in pure schoonheid die al even veel uiteenlopende kanten uitgaat.’ Zien jullie jezelf als avonturiers? Of hoe moet ik het zien?
Ja, voor een deel wel. Het is sowieso al een avontuur om een plaat op te nemen. Daar zijn maanden werk in geslopen. Voor mij was dit toch een heel andere ervaring, ik heb wel meegewerkt aan cd’s van Gert Kleinpunk of Kinderen van Moeder Aarde. maar deze keer heb ik het proces van begin tot einde intensief meegemaakt. En dat is toch heel anders. En ook, je weet nooit hoe een nummer echt gaat klinken eens het op die cd staat. Ook dat is toch een onderdeel van dat avontuur. Op dit vlak alleen al kun je ons zien als avonturiers. Maar ook dus avontuurlijk in die zin van wat we daarnet al aangaven, het streven naar iets nieuws en verrassend in wat we doen.
Je had het over Gert Kleinpunk, gaat het ook niet vaak die richting uit bij jullie?
Het is anders en toch weer niet. Ik en Gert Kleinpunk zijn echt zeer goede vrienden, die op veel vlakken op dezelfde lijn zitten. Ook wat betreft folk muziek en Nederlandstalige teksten. Met dit verschil dat ik songs heb geschreven in verschillende talen, en Gert vasthoudt aan die Nederlandse taal. Hij spreekt me daar soms wel over aan, waarom ik dat doe. Ik snap het ook wel. Er is een soort druk naar muzikanten toe om in het Engels te schrijven en daar wil hij niet aan toegeven. Het is een soort statement om te zeggen ‘ik zing wel in het Nederlands’, en daar kan ik me wel in vinden. Er is nog een verschil, onze muziek van Winterstille is meer melancholisch terwijl Gert expliciet politiek getinte muziek maakt. Bij ons vind je dat ook een beetje terug in het nummer ‘Partizanen van de Volle Maan’. Maar het is niet onze bedoeling om politiek getinte muziek te maken. Afgezien daarvan komen ik en Gert zeer goed overeen. Ook wat die standpunten over onze maatschappij betreft zijn we het vaak eens natuurlijk.
Tot daar enkele persoonlijke bedenkingen, hoe waren de reacties tot nu toe?
Over het algemeen positief. Ik heb wel ergens een opmerking gekregen op facebook dat de zang soms wat vals is, ook was er in een review een reactie dat mijn zang niet altijd even toonvast is. Dat is een werkpuntje naar de toekomst toe, want we willen uiteraard nog meer maken. Maar het gros van de reacties zijn heel, heel goed. Er was ook iemand die zei dat de teksten redelijk somber zijn. Dat klopt wel ergens, als je de teksten leest zijn die eerder somber, maar dat is hoe we aansluiten op die gothic wereld eigenlijk. En bij de minder vrolijke kant van de mensheid.
Dat sombere dat jullie brengen voelt eerder aan als een donker dekentje tegen warme winteravonden of zo, ik voelde me daar zeer comfortabel bij
Dat is een mooie opmerking. Het was ook de bedoeling iets warm te brengen, wellicht klinkt folk sowieso wel iets warmer. We wilden ook een plaat uitbrengen die troost biedt, een rustpauze in het leven. Het is expliciet de bedoelingen mensen te bereiken die het zwaar te verduren hebben, en die in onze muziek een licht- of rustpunt vinden.
Live optreden zit er niet in voorlopig. Zijn er plannen om deze plaat voor te stellen?
We hadden een groot optreden gepland op 7 november, bij de uitgave van de plaat. Dat is door corona niet kunnen doorgaan. Maar we blijven eraan vasthouden. Zodra we terug kunnen optreden, zullen we op dezelfde locatie – de Sint-Antoniuskerk in Buken – alsnog optreden. Ik zou normaal op 5 januari een optreden geven voor Radio Benelux en dat is voorlopig nog niet afgezegd, maar ondertussen heb ik vernomen dat het waarschijnlijk niet doorgaat. Als dat doorgaat zal het sowieso een solo optreden zijn. Normaal zullen we daarna ook enkele optredens doen met de gehele band. Je moet je voorstellen: dat zijn tien man, inclusief een blazersensemble.
Eventueel de optie via streaming?
Dat hebben we ook overwogen, maar ook daar zit het probleem: we zijn met tien man en dat is te veel. Plus hebben we dus die blazers, en daar komt meer speeksel verspreiding bij kijken. Dat speelt ook nog eens een rol. Dus streaming met onze hele band in dezelfde ruimte wordt zelfs zonder publiek al moeilijk. We mogen zelfs niet repeteren op dit ogenblik met onze volledige band. Maar zodra het terug kan gaan we dat optreden, om deze cd te lanceren, op een of andere wijze zeker doen. En als we dat kunnen live streamen? Dan is dat zeker een optie.
Hoe sta je tegenover het feit dat bands en artiesten daar gebruik van maken? In Gent heb je ‘Sound of Ghent’ een samenwerking tussen o.a. Vooruit, Gent, Festival van Vlaanderen en Democrazy die dat toch al fijn hebben georganiseerd. Hoe sta je daar dus tegenover?
Er waren al ver gevorderde plannen om ons voorstellingsoptreden te streamen, vooral toen bleek dat er geen publiek aanwezig mocht zijn. We staan echt te springen om op een of andere manier die cd te promoten. Ik ben dus zeker geen tegenstander van die mogelijkheid.
Nu we toch over corona bezig zijn, zijn er bij jullie plannen in het water gevallen?
Ja, dat optreden waar ik het net over had. (haha) De cd heeft ook vertraging opgelopen door deze corona crisis. We zijn dit al gaan opnemen in december 2019 en januari 2020. Ook het mixen en masteren heeft door corona langer geduurd. Wat het label betreft, we zijn heel blij dat we op Wool-E Discs kunnen verschijnen. Die hadden ook wat twijfels om een plaat uit te brengen midden in de lockdown. Wat begrijpelijk is, je verkoopt midden in den lockdown toch wat minder dan als de mensen de plaat kunnen aanschaffen op een optreden of zo. Vooral dat laatste is voor een artiest enorm belangrijk, omdat de meeste artiesten net daar hun platen verkopen. En dat valt nu weg. Dus ja, begrijpelijk dat het label dat wat wilde uitstellen.
Hoe ga je als muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
Ik probeer me daar niet zo druk over te maken. Gerry heeft het daar wel wat moeilijker mee gehad, omdat we die optredens moesten afzeggen en zo. Kijk, ik werk ook in een sector waar corona aanwezig is, ik vind de maatregelen sowieso noodzakelijk en ga er zeker niet tegen protesteren. Ik probeer er dus ‘zen’ bij te blijven. Het is voor niemand leuk, zo een situatie. Van zodra het kan zullen we zeker optreden en zo, we staan te trappelen om dat te doen. Maar het moet absoluut veilig te zijn, dus ik probeer me daar niet teveel van aan te trekken.
Het zijn wellicht enkele standaardvragen die ik iedereen stel in deze tijden. Maar hoe denk je persoonlijk dat de muziek, cultuur en ook horeca (die behoren tot de zwaar getroffen sectoren) deze crisis zullen overleven?
Je moet dus heel goed begrijpen dat er een verschil is tussen mensen zoals ik die niet moeten leven van hun muziek, en zei die er financieel afhankelijk van zijn. Voor ons is het puur hobby, ons inkomen hangt er niet van af. Integendeel, wij stoppen daar geld in en ik denk zelfs niet dat we al het geld dat we erin stoppen nog ooit zullen terug zien (haha). Dat is dus een groot verschil met iemand bij wie zijn broodwinning afhangt van het wel of niet kunnen optreden. Voor die mensen is het nu enorm zwaar, dat begrijp ik volkomen. Nu, ik geloof dat cultuur en muziek altijd zullen overleven. Misschien met een andere insteek of zo, maar dit verdwijnt nooit. Ik denk ook aan die alarmistische berichten uit het verleden waarbij men zei dat muziek uitsterft omdat de cd het niet meer goed doet, mensen kopen geen platen meer… Dat werd al voor de coronacrisis gezegd. Mensen zullen echter altijd die nood voelen om zich op een creatieve manier te kunnen uiten. In die zin zal cultuur en muziek nooit verdwijnen. Maar het zijn uiteraard op het moment zeer moeilijke tijden voor de cultuurwereld.
Wat zijn de verdere plannen met de band?
We zijn eigenlijk al volop bezig aan de volgende plaat, meer nog, we zijn al een eind onderweg wat de opvolger van ‘Puin van Dromen’ betreft. Er zijn al enkele nummers klaar. We werken ieder in ons eigen kot. Het is enkel de vraag wanneer we terug kunnen repeteren en zo… Want dat is nu dus niet aan de orde. Ik ben er zeker van dat we daar verder kunnen aan werken in de loop van 2021, en dat die plaat ofwel eind 2021 of begin 2022 zal uitkomen. We zijn er in elk geval mee bezig.
Welke richting zal die plaat uitgaan? Dezelfde als ‘Puin van Dromen’?
Enerzijds zal er wel in het vervolg gewerkt worden van die eerste plaat, en langs de andere kant weer niet. Het zal zeker geen kopie zijn van de eerste. We blijven gewoon trouw aan onze stelling dat we absoluut geen twee keer hetzelfde willen doen, dus de tweede zal op dat vlak weer anders zijn dan de eerste.
Zijn er naast Winterstille nog projecten waar jij (en eventueel je compagnon) nog mee bezig zijn?
De meeste van mijn vorige projecten liggen al een tijdje stil. The Marchesa Casati zijn al jaren uit elkaar gegaan, Kinderen van Moeder Aarde staat ook al een tijdje op inactief. En Gert blijft wel muziek maken, maar heeft mij daar niet voor nodig. Hij heeft tegenwoordig een heel goede begeleidingsband. Ik heb naast Winterstille dus eigenlijk geen muzikale projecten. Ik heb nog solo opgetreden onder mijn eigen naam, maar de nummers die ik vroeger solo bracht staan nu op die cd van Winterstille, dus dat ‘solo project’ is gewoon daar in verder gezet. Ik ga links en rechts wel nog eens solo optreden, als dat weer kan, dat wel. Gerry heeft met Crooniek wel andere projecten lopen. Hij heeft ook blazersarrangementen gemaakt voor Illuminine, het neoklassieke project van Kevin Imbrechts die ook gitaar speelt op onze plaat. Daar zullen zeker ook nog optredens van komen.
Om daar nog beetje verder op te borduren, wat zijn de eigenlijke ambities van Winterstille?
Dat is eigenlijk heel persoonlijk, en dus meteen ook mijn persoonlijke ambitie. Ik heb zelf best heel wat moeilijke periodes van depressie doorgemaakt. Als je me vraagt welke doelgroep ik met mijn muziek wil bereiken, zijn dat dan ook niet per se gothic, folk of kleinkunst middens. Echt geld verdienen zal hiermee wellicht niet lukken. Ik wil met mijn muziek net die mensen bereiken die dezelfde ervaring hebben gehad in hun leven en in onze muziek dus een troost en houvast vinden. Want 20% van de mensen heeft ooit in zijn leven geconfronteerd geweest met zulke periodes van depressie en dergelijke meer. Dat is dus eigenlijk meteen mijn grote ambitie. Mensen die het moeilijk hebben een lichtpunt geven in het leven door mijn muziek, en dus ook deze van Winterstille
Dank voor het fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig over op een of ander concert tussen pot en pint
Armed Cloud - Einddoel? Dat we ook op de nationale radio worden gedraaid of zo. En ook gewoon in het buitenland kunnen spelen zoals Noord- en Zuid-Amerika of Japan
De Nederlandse progressief/symfonische metal band Armed Cloud timmert al circa 10 jaar aan de weg. Ondertussen kwamen één EP en twee full albums op de markt. ‘Obsidian Desert’ in 2015 en ‘Master Device & Slave Machines’ in 2017. Eind november lag de nieuwste schijf op de toonbank: ‘Torque’. De band draait een bladzijde om op deze nieuwe schijf , durft buiten zijn comfortzone te treden en kleurt lekker buiten de lijntjes zonder echt te raken aan de basis waarrond de band is ontstaan .
Onze recensie over ‘Torque’ kun je hier nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/80407-torque.html
We hadden ondertussen ook een fijn gesprek met Daan Dekker over deze release, de evolutie van de band in het verleden, het heden en de toekomst. En uiteraard ook over deze corona tijden waarin we leven, en hoe je daar als muzikant en mens mee omgaat.
Voor onze Belgische lezers die jullie beter willen leren kennen ? Kunnen jullie in het kort vertellen over het ontstaan van Armed Cloud?
De band is eigenlijk ontstaan als een soort repetitiebandje van voormalige gitarist Wouter van der Veen en bassist Boris Suvee . Rond 2011 werd dat verder uitgebouwd met Remco van der Veen (de broer van Wouter) op toetsen en drummer Kevin Brandts – die trouwens ook een zeer goede backing vocal had – en uiteindelijk ik als zanger. Vanaf dat moment stelden we vast, er liggen acht nummers klaar, we willen daar daadwerkelijk ook iets mee doen. We zijn met enkele van die songs naar de Pit Studio geweest van Hans Reinders die ook bekend is van zijn tributebands van Alice in Chains en U2, En uiteindelijk hebben we een eerste EP uitgebracht. Binnen de progressieve metal kreeg die opvallend goede recensies tot zelfs in Amerika bij een gerenommeerd magazine die ons drie sterren gaf, dat is voor enkele studentjes van in de twintig die pas komen piepen best goed (haha)! Daarna hebben we op een verzamelelpee gespeeld, onze echte doorbraak. Daarna is onze eerste drummer gestopt. Die kon door zijn job bijna niet optreden en zo. Met Rico Noijen , onze tweede drummer, hebben we dan uiteindelijk onze twee eerste albums uitgebracht.
Om te beginnen met een standaard vraag die ik iedereen stel ? Armed Cloud timmeren ondertussen circa 10 jaar aan de weg. Wat zijn zo een beetje de hoogte- en diepte punten?
Die verzamelelpee waar ik het over had , was eigenlijk een groot hoogtepunt, het was de ultieme doorbaak binnen toch de symfonische metal en progressieve metal scene in Nederland voor ons. En ook daarbuiten. Daarna hebben we enorm veel opgetreden, we hadden soms twee optredens per maand wat we nooit voor mogelijk hadden gehouden. We hebben toen ook Jampop gewonnen waar bands uit Nederland en België komen optreden. Die periode is dus wel heel belangrijk geweest voor de band. Een ander hoogtepunt is toch het eerste album dat algemeen zeer goed is ontvangen, mede ook dankzij de gelikte progressieve metal productie van Christian Moos. Voor het tweede album hadden we een crowdfunding met 120% opbrengst gedaan, ook dat werd goed ontvangen. Dat zijn toch ook enkele mijlpalen.
Over mijlpalen gesproken. Jullie debuut was zeker een mijlpaal als ik de berichten daarover lees. Heeft dat deuren geopend?
In die zin dat we daardoor konden optreden op toch wel wat gerenommeerde progressieve metal festivals, waar we telkens opvallend veel merchandiser verkochten. Je kunt dus stellen dat het op dat vlak zeker deuren heeft geopend.
Jullie tweede plaat ‘Master Device & Slave Machines’ was opvallend donkerder. Had dat een onderliggende reden toen?
Wouter is rond die periode bij ons weg gegaan. Hij had het gehad met metal en zit nu in de jazz. Die feel dat sluipt ook in zijn teksten. Ik herinner me ook dat een aantal mensen binnen de band in die tijd best wel een rottijd hebben gehad, en dat sluipt dus eveneens in de muziek op die LP. Daardoor zijn de songs ook minder up tempo, ook eerder groovy en zelfs naar de meer meeslepende metal, in de buurt van de doom zoals de latere Dio Black Sabbath had. Maar dat had dus allemaal te maken met die toch wel meer donkere periode van sommigen van ons.
‘Torque’ is zelfs opvallend lichtvoetiger, klopt dat?
Die titel komt van onze huidige drummer, de titel betekend gewoon ‘energie opwekken’. We stellen ook vast sinds onze nieuwe gitarist Kay Boutsen erbij gekomen is dat we zoveel energie hebben en daardoor beginnen we iets meer te experimenteren ook. Terwijl Wouter meer was te vinden voor Rainbow en de klassieke metal, is Kay dan meer voor Rage Against The Machine en dergelijke, en dat keert dus zeker terug in de sound op dit nieuwe album. Ik ben zelf ook half alternatieve muziek en half symfonische metal liefhebber. Ook onze toetsenist Remco houdt wel van een potje experimenteren. Die meer ‘alternatieve muziek touch’ is er dus mede door Kay zijn inbreng zeker ingekomen in deze plaat.
Ik hoor vooral een lijn tussen Dream Theater en Muse maar ook een streepje Judas Priest invloeden? Je mening
Die invloed van Judas Priest was eigenlijk niet de bedoeling, maar onze roots zijn wel daar. Want we zijn eigenlijk begonnen als Iron Maiden en Rainbow gerichte band om het zo te zeggen. Die hebben toch zeven jaar in onze invloeden verstopt gezeten. In de huidige context neigen we toch meer naar Muse dan Dream Theater, dankzij de inbreng van Kay en Remco. De invloed van Fates Warning en Savatage zal ook blijven uiteraard, maar nu neigen we toch meer naar het experimentele van Muse.
Eerlijk gezegd hou ik niet van namedropping en zo, want jullie beschikken vooral over een eigen smoel zoals we hier zeggen. Je mening
Dat is ook gewoon zo, we hadden al vanaf het begin een eigen gezicht eigenlijk. Onze drummers, zowel onze vroegere als huidige, hebben een eigen drumstijl. Ook onze schrijvers Remco en zowel Wouter vroeger als nu Kay zoeken ook niet direct de standaard akkoorden uit. Dus ja we hebben zeker van in het begin af aan een eigen gezicht ontwikkeld.
De songs zijn vaak emotioneel, maar je belandt niet in een tranendal, eerder gaat het de weemoedige kant uit. Het is vooral een zeer gevarieerde plaat geworden. Je mening
Remco en ik zijn als tekstschrijven wel fan van songschrijvers die iets te zeggen hebben, dat kunnen zelfs gewoon singer-songwriters of zo zijn,.. Daarom gaat het ook die weemoedige kant uit bij ons. Ik ben bijvoorbeeld groot fan van Jeff Buckley, terwijl Remco een grote U2 fan is en die hebben toch allemaal songs waar ook een bepaalde melancholie en zo inzit. Dat sluipt dan ook in die nieuwe plaat uiteraard. Als je daarbovenop een gitarist hebt die met zijn gitaar durft experimenteren, dan is het plaatje compleet.
Armed Cloud bewijst met deze symfonische/progressieve klepper op eenzame hoogte te soleren, iets wat ze al veel jaren doen, en wat ze op dit derde full album over de hele lijn nog maar eens in de verf zetten. Je mening
De komst van onze nieuwe gitarist heeft daar een enorme rol in gespeeld. In het verleden was het zo dat Remco en Wouter kwamen met een soort, laat maar stellen, geraamte waarrond de muziek op plaat was opgebouwd. Nu met Kay en Remco die de muziek aanleveren , hebben we nog veel meer dan vroeger zelf kunnen schaven en veranderen of nieuwe ideeën naar voor kunnen brengen, dan vroeger het geval was. We zijn nu bijvoorbeeld met een nieuw nummer bezig, en dat wordt ook weer heel anders dan we gewoon zijn, doordat we elk zijn idee en inbreng daarin verwerken.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Eigenlijk zeer goed. Zelfs toen de final mixes af waren. Een van onze grootste fans zijn vriendin (zij heeft zelfs een tattoo laten zetten van de band!) hebben we al even laten voor beluisteren. En die waren zeer enthousiast hierover. De zeer dynamische productie van Erwin Hermsen van Toneshed Recording Studio vonden zij ook een enorme stap voorwaarts! Vooral het feit dat de twee andere platen duidelijk progressieve metal gericht zijn, en deze toch wel meer de experimentele kant opgaat , trekt hen en blijkbaar velen over de streep. De recensies zijn dan ook opvallend lovend. Ook veel 8 of 9 of 4/5 als cijfers dus.
Wat me opvalt, in Nederland zijn jullie ondertussen toch uitgegroeid tot een van de grotere bands, in België niet echt. Heb je daar een verklaring voor?
In het Noord-Westen van het land en Nederlands-Limburg heb je een echte prog scene als het ware. Daardoor kun je van daaruit best wel doorstoten naar een groter publiek toe. In Vlaanderen hebben we wel gespeeld, in Ledegem. Met een kermis en al. Dyscordia stond daar eerder ook. Daar zei men ons ook dat men liever hardere en melodieuze metal bands boekt, omdat de mensen dat gewoon leuker vinden. We zijn nog een beetje aan het zoeken, en dat zal voor na corona zijn, wat we kunnen doen om ook in Vlaanderen toch wat meer naam en faam te krijgen..
Hoe komt het toch dat jullie niet doorbreken naar een heel ruim publiek? Want dit is gewoonweg stadion rock vind ik. Pure klasse
In Nederland heerst enorm die mentaliteit ‘doe maar normaal, dat is al gek genoeg’. Om maar een voorbeeld te geven, Floor Jansen van Nightwish is nu pas echt bekend doordat ze aan dat programma ‘De beste zangers‘ heeft meegedaan, om maar te zeggen hoe men in Nederland tewerk gaat. Nightwish is nu toch geen klein bier binnen de internationale metal. Maar in Nederland kende haar niet echt iemand, binnen een groot publiek, tot vorig jaar dus… Dat is ook bij ons zo. Weliswaar zijn we bij Radio NPO 2 gedraaid in de Harde Bonanza, een metal podcast met gemiddeld 6000-10000 luisteraars per aflevering, maar durven ze het toch niet aan om een prime time metal programma op de radio te draaien, en dat is typisch Nederland dus. Braaf binnen de lijntjes kleuren.
Dat verwondert me toch een beetje, als je ziet hoe een Nederlander veel enthousiaster is over zijn nationale ploeg, dan wij Belgen die zelfs daar sceptische tegenover staan?
Dat is zo. Maar in de muziek is dat toch anders. Om nog maar een voorbeeld te geven. Within Temptation heeft gewoon het geluk gehad dat ze met ‘Ice Queen’ internationaal zijn doorgebroken. En zelfs zo een band die er dus daadwerkelijk staat, krijgt amper radio in prime time. Het zit er gewoon in om ‘niet te gek te gaan doen’ Zelfs Golden Earring krijgt moeilijk radio in diezelfde prime time, dat is toch geen klein bier.
Die hebben dat vroeger toch wel gehad?
In de jaren ’70 maar toen was het toch duidelijk anders dan nu. Toen was er ook meer een rock scene in Nederland dan nu.
Ik heb – om het over iets anders te hebben – een pakket ontvangen met een heel lekker biertje, een Nederlands pilsje met smaak ? hoe zijn jullie daarop terecht gekomen?
Het is een biertje uit Nederlands-Limburg. Onze drummer zijn beste vriend die heeft een neef en die is thuisbrouwer: Pater Ploeper is zijn biermerk. Die brouwt beperkte oplages voor feesten en bepaalde restaurants in Baarlo want daar woont zowel onze drummer als de neef van zijn beste vriend. We wilden voor dit album een originele promotiecampagne op poten zetten. Via onze drummer zijn we bij de neef van zijn beste vriend terecht gekomen, om ons daarbij te helpen. Die heeft speciaal voor ons een biertje gebrouwen… Een twintigtal VIP pakketten hebben we gebruikt voor promotie naar pers, radio en anderen. We hebben ook gevraagd om enkele kratten opzij te houden voor als er een releaseshow in Sjiwa, het podium van Prog Power Europe moest komen, al is het maar voor twee keer 60 man. Dat biertje zal dus worden geschonken bij de release party als die er ooit komt.
Het onderwerp van het jaar? Corona ? zijn er bij jullie plannen in het water gevallen?
We hadden dus een release show gepland, voor 28 november. Het heeft er zelfs even naar uit gezien, toen in de zomer de cijfers wat beter werden, dat het nog zou kunnen doorgaan met bijvoorbeeld twee keer zestig man of zo. Uiteindelijk evolueert dat naar maar twee keer dertig. En toen werd het nog minder. Dan hadden we iets van nee dan liever niet en stellen we het beter volledig uit. We hebben met de organisatie al een contact gelegd, van zodra het wel kan (al is het maar voor twee keer zestig of zo) dat we direct zullen boeken.
Niet live kunnen spelen is wellicht het grootste gemis. Hoe ga je als muzikant (maar ook als mens) om met zo een crisis?
We hebben wel gezegd als we een live stream kunnen doen die gegarandeerd een goed geluid en technisch perfect in elkaar steekt , we dat eventueel zouden overwegen. En voor de rest, repeteren kunnen we – rekening houden met de afstandsregels en zo – gelukkig wel bij de drummer in zijn studio.
Zijn er mogelijkheden wat die live streaming betreft?
Niels Jensen, de vaste geluidsman van bands als Myrath, Anneke van Giersberen, DeWolff en het festival Prog Power USA zou een mogelijkheid kunnen bieden. Hij heeft ons gezegd, moesten jullie spullen nodig hebben voor een goede live stream doe ik het graag voor jullie. Die mogelijkheid houden we dus zeker open, moest er een aanbieding komen die dus perfect in elkaar is gestopt wat dat betreft. Dan gaan we met hem en bevriende camera mensen zeker eraan werken, maar als hij op tour is met een grote band of zo wordt dat moeilijk. Maar als het kan? Graag!
Hoe denk je persoonlijk dat de muziek, cultuur en ook horeca deze crisis zullen overleven? Want het ziet er niet naar uit dat voor midden januari deuren zullen open gaan
We gaan in elk geval als het weer kan een benefiet doen voor Café de Meister in Geleen met twee bands van ons label in september 2021. Dat is een super gave muziekkroeg met enthousiast publiek, waarvan bijna de hele zaal dan je nieuwe plaat koopt! Wat de gevolgen zijn? De grote en middelgrote zalen zullen het denk ik wel redden. Sommige krijgen vaak al van de gemeente uit subsidies. Wat de bands betreft? Ik zie onszelf een beetje als eerste divisie en daarboven heb je wat wij Jupiler League noemen. Ik denk dat die Jupiler League bands die eerste divisie zullen over nemen. Want die eredivisie bands zoals Dream Theater, Metallica en Muse, die komen er wel uit. Maar de bands die er net onder komen die zullen ons, als eerste divisie band, wel een beetje kunnen verdringen omdat ze absoluut moeten optreden. En die worden misschien meer betaalbaar voor de kleinere zalen. Ik hoop natuurlijk dat wij nog wel kunnen optreden, want ook wij kunnen dat gebruiken!
Rond die echt grote bands is het dit jaar, op een paar uitzonderingen eventueel, zelfs heel stil?
Ja, maar die hebben een verkoopmodel. Die geraken er sowieso wel uit. Want, zodra die kunnen optreden, grootschalig, zijn die weer vertrokken zonder dat ze echt in de problemen zijn geraakt door dat model. En dat is het probleem voor die bands onder die grote bands, en voor ons. Wij moeten gewoon blijven uitbrengen, of men vergeet ons gewoon.
Voor de echt kleine bands wordt het een ramp vermoedelijk?
Ik ken al een paar vrienden die pas waren begonnen met een project, met vol enthousiasme, en zelfs al wat naam hebben binnen onze scene. Maar daar is dus nooit iets van gekomen, voor zulke bands is het dus nog moeilijker nu.
Wat zijn de verdere toekomstplannen?
We zijn nu bezig met een nieuwe song, en ik verwacht dat we nu en binnen twee jaar met een nieuw album voor de pinnen zullen komen. Ons plan is om de lijn door te trekken, met wat we nu hebben gedaan. Die symfo /prog een beetje te overstijgen, en de meer experimentele kant uit te gaan. Er ligt al een nummer met ene old fashioned Death Angel thrash metal-riff klaar. Een nummer met een black metal riff. Onze drummer heeft dan weer iets liggen dat de slepende weg op gaat. Kortom, het wordt een bont allegaartje waarbij we stevig buiten de lijntjes blijven kleuren.
Daan, ik heb u ook leren kennen met uw ander project Mother Bass. Dat avontuur is nu voorbij. Waarom?
We merkten toch dat het laatste jaar er minder songs uit kwamen, het was gewoon op. We lagen niet altijd meer op diezelfde lijn wat songs schrijven betreft. Dan merk je toch, wat de band betreft althans, dat het op is. Want alles blijft voor iedereen individueel dus doorgaan. Friso gaat ondertussen door met zijn gedichten en zo. Hij is ook bezig met een eigen project waar hij zijn eigen symfonische/progressieve en neoklassieke opera ei kwijt kan. Ik heb al iets gehoord en ik kan alleen maar zeggen dat Friso weer iets heel tofs gaat maken! De bassist Roel en ik zouden graag een akoestisch album uitbrengen met invloeden van Nick Cave , Kate Bush en die toestanden. Onze drummer is vader geworden, heeft een eigen onderneming en geeft drumles. En wonder boven wonder heeft ie het zelfs zeer druk. We zijn dus allemaal als goede vrienden uit elkaar gegaan, omdat we dus aanvoelden dat het eindpunt is bereikt wat de band betreft dan toch… Maar, er ligt wel genoeg materiaal om ooit nog eens iets op te nemen, dus wie weet binnen enkele jaren. Of dat nu twee of vier jaar is, we kunnen gewoon oppikken waar we gestopt zijn moest dat er ooit van komen.
Om af te sluiten, zijn er nog verdere plannen naast Armed Cloud. Misschien een solo album?
Ik heb iets liggen voor een solo ambient elektronisch experimenteel muziekproject waar ik heel graag iets zou mee willen doen, dat is nu even niet mogelijk. Maar die plannen zijn er dus. Met mijn of andere zangstemmen. Ik ben alleen dus nog op zoek naar iemand die met mij mee wil springen op dit project, want die heb ik voorlopig nog niet gevonden.
Wat zijn na al die jaren de verdere ambities? Is er ook een soort einddoel dat je voor ogen hebt?
Met Armed Cloud op Prog Power Europe spelen, maar niet als opener maar ergens in het midden van de affiche. En op zaterdag of zondag, en niet op vrijdag (haha)! Of een droom van ons is ook eens op Graspop Metal Meeting staan in een van de tenten eventueel. En persoonlijk, met dat akoestisch ding waar ik het net over had, we een band kunnen vormen en live iets mee kunnen doen. Live spelen is het voornaamste, en daarin kunnen groeien.
Om af te sluiten, waar zou je als muzikant willen staan binnen tien jaar?
Gewoon dat we ook op de nationale radio worden gedraaid of zo. En ook gewoon in het buitenland kunnen spelen zoals Noord-Amerika, Zuid-Amerika of Japan.
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk doen we dat spoedig over tussen pot en pint op een of ander festival of in een concertzaal
Nederlands 
Français 
