Gert-Jan Dreessen - Jazz heeft een soort vrijheid in zich, een oneindige mogelijkheid om er een eigen toets aan te geven. Dat spreekt me enorm aan bij jazz
Onlangs waren we aanwezig op het concert van Gert-Jan Dreessen Quartet in De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier de review .
We halen hieruit: ‘De veelbelovende jazz drummer Gert-Jan Dreessen wordt een gouden toekomst voorspeld, voor de gelegenheid laat hij zich omringen door muzikanten met dezelfde status als hem. Bram De Looze is één van de meest getalenteerde pianisten die ons landje rijk is, hij speelt en leeft met dat instrument. Cyrille Obermüller (contrabas) heeft eveneens zijn sporen, reeds op jonge leeftijd, ruimschoots verdiend binnen de scene. Trompettist Jean-Paul Estievenart, ook al een grootmeester, was er deze keer niet bij en werd vervangen door saxofoon magiër Steven Delannoye, die perfect weet aan te vullen’.
Na dit optreden hadden we een fijn gesprek met Gert-Jan, polsten naar de ambities en de verdere plannen met dit kwartet, alsook andere projecten …
Je deelde het podium met fenomenen als Jakob Bro en Nduduzo Makhathini en werd de nieuwe drummer van het al legendarische Flat Earth Society Orchestra; een visitekaartje om mee uit te pakken?
Zeker en vast. Ik ben super blij en dankbaar dat ik in de afgelopen jaren zo veel mooie projecten en samenwerkingen heb mogen doen. Het meest recente is inderdaad bij Flat Earth Society. Daar ben ik sinds enkele maanden de vaste drummer en heb ik onlangs de nieuwe plaat ‘The One’ mee opgenomen, die wordt gereleaset in maart ’24. Het is een superleuke bende waar ik enorm warm ben ontvangen. Hierdoor was ik snel op mijn gemak waardoor ik vanzelfsprekend ook een stuk zelf zekerder kan spelen in zo een nieuw orkest.
Dat is leuk om weten .. Wat me in je verhaal ook aansprak, was je verblijf in New York, kun je daar wat meer over vertellen? Ik heb daar veel dingen over gehoord ‘de bakermat van jazz’ en zo … Wat is zo bijzonder aan New York?
Het is een Wereldstad en miljoenen stad , met als gevolg dat er ongelofelijk veel te doen is. Wat ook zo bijzonder is aan New York is een gigantisch aanbod aan superveel kunstvormen dicht bij elkaar, dat is heel anders als je in België komt waar alles meer verspreid is, je kunt naar Brussel gaan maar moet soms ook uitwijken naar Parijs of zo. Terwijl je in New York in een straal van enkele km alles ter beschikking hebt, dat is zo opvallend. Dat aanbod is op de koop toe heel divers, van modern naar traditionele tot avant-garde-gewijs. Ik ben er naartoe gegaan in 2019, na mijn studies in België. Ik was er via m’n beurs, die ervoor gezorgd heeft dat ik er vrij comfortabel kon bewegen en kon timmeren aan mijn carrière.
Alles gaat er zeer snel, je bent er wellicht snel vergeten maar kunt er ook zeer snel je weg vinden. Als je weet wat je wil. Ik heb er veel dingen mogen doen, en ook dingen die ik nooit had gedacht dat ik zou mogen of kunnen doen. Het was een heel unieke en leuke ervaring. ik heb er maar acht maanden gezeten, en toen was er corona en was het instant gedaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik nog eens kon teruggaan, maar gelukkig heb ik er veel contacten aan overgehouden, waaronder een nauwe samenwerking met jazzgitarist Tomer Cohen.
Heeft die corona een rem gezet op je carrière, in welke mate dan?
Natuurlijk, alles lag stil. We mochten twee jaar niet spelen of repeteren samen. Het was heel vervelend, ik zat net op de rails en had het gevoel we zijn stilaan vertrokken. Ik wou die connectie leggen tussen New York en Europa, alles begon zowat in een plooi te vallen. Van op het ene moment op het andere was dat allemaal gedaan, dat was zeer confronterend.
Ik heb in die periode als journalist een zeventigtal streamings gezien, en daar ook over geschreven, het is niet hetzelfde als een echt concert. Hebben jullie dat ook gedaan? En was het dan een stimulans om niet op te geven?
We hebben het inderdaad gedaan live streaming, het was ondanks de strenge instructies, leuk om te doen. en je stelt dan toch vast hoe sociaal ons beroep als muzikant toch is, als je dat moet missen. Die streaming was ergens wel een houvast om niet op te geven, zeker en vast. Maar uiteraard ben ik blij dat het voorbij is..
Wat ik ook heb gelezen ergens: ‘’ Jazz drummer Gert-Jan Dreessen uit Houthalen-Helchteren ging optreden voor Koning Filip & Koningin Mathilde in Zuid-Afrika. Het was een kort maar waanzinnig avontuur.
Hoe is dat in zijn werk gegaan? Hoe was die ervaring voor jou?
Dat was met Jean-Paul, we traden op voor de Zuid-Afrikaanse en Belgische delegatie. Dat was in Kaapstad en toch een speciale ervaring. dat was dus zeer uniek. Ook hebben we met Zuid-Afrikaanse pianist Nduduzo Makhathini samen gespeeld. Een zeer toffe ervaring die voor herhaling vatbaar is. We hebben veel nummers van Jean-Paul gespeeld, het is trouwens dankzij Jean-Paul dat ik deze unieke ervaring heb kunnen meemaken. Of het deuren heeft geopend? In zekere zin wel, en dat jij erover begint, is een teken dat het toch mensen aanspreekt . dus op zich opent dat dus wel bepaalde deuren: het staat zeer mooi op mijn CV , maar rechtstreeks concerten uit halen of zo? Dat dan weer niet..
En die contacten met Prins Filip was volgens een protocol veronderstel ik?
Na het concert hebben we wel even kunnen babbelen , en nagepraat en hij was wel geïnteresseerd, … wel heel fijn die waardering.
Je speelt geen instrument als sax of piano (eigen aan het genre) maar drums …Tja, waarom drums? Waar komt die passie vandaan?
Dat is een heel goede vraag. Mijn ouders zijn allebei amateurmuzikant. Ik ging al piepjong mee naar de harmonie. Ik ging naast mijn mama zitten van zodra dat kon, en mijn papa was dirigent van het orkest. Ik begon met mijn potlood overal een beetje op te slaan, en dat was voor mijn ouders de cue om me bij het slagwerk te zetten. Heel lange tijd had ik een statief met cimbaal en mocht ik ‘op gevoel’ wat mee-roffelen. Rond mijn zesde heb ik een eerste nummer mee gedrumd bij die harmonie, maar heb er nooit echt bij stil gestaan om iets anders te doen, toen heb ik in de muziekles vier tot vijf lessen trompet genomen, maar dat was mijn ding niet. Dan ben ik instant terug naar drumstel gegaan.
Ik merk wel de laatste vijf tot tien jaar een voorliefde voor piano. Wat mijn gemis binnen het bespelen van drums wel wat heeft gecompenseerd. Ik speel vooral graag drum in een context waar andere muzikanten bij zijn. Op mijn eentje drum spelen, krijg ik het gevoel dat ik daar minder kan mee doen, dan met piano. Al mijn compensaties schrijf ik op piano.
Ik heb jullie nu live gezien in Sint-Niklaas en was onder de indruk. Ik vind dat je past in het rijtje jonge talentvolle jazz muzikanten die ons land rijk is; het valt me op hoeveel jongeren kiezen voor ‘jazz’ … Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Binnen jazz is een enorme vrijheid in muziek maken. Je hebt ook een connectie met je mede muzikanten, op een manier die ik in andere genres moeilijk kan vinden. Ik heb jazz pas ontdekt toen ik zestien of zeventien was. En dat was al een openbaring voor mij. Voordien speelde ik in orkesten en zo. En er ging een andere wereld voor me open. Jazz heeft een soort vrijheid in zich, de oneindige mogelijkheid om een eigen toets te geven aan muziek maken. Dat spreekt me enorm aan bij jazz. Ook met het kwartet waar ik nu mee speel, is het een vorm van thuis komen. Nu met mijn eigen nummers, en met deze kleppers waar ik mee speel, voelt het aan als een ultieme connectie die ik nergens anders vind.
In De Casino merkte ik inderdaad een speelsheid op, maar ook respect voor de oeroude jazz, alsof jullie spontaanweg elkaar de loef afstaken …
Dat is ook een manier om te zoeken naar iets nieuws en boeiends binnen de muziek die we brengen. Ik heb de nummers zelf geschreven en weet wel welke richting ik het wil zien uitgaan, maar het is bijzonder leuk en boeiend om te zien hoe alles ligt te groeien tijdens die concertreeks en aan te voelen welke richting het echt uitgaat. Dus dat speelse is zeker een bewuste manier van hoe we tewerk gaan met elkaar. En zoiets kun je nog het best uittesten op een podium, waar je de reactie van je publiek voelt. Zoiets kun je in een repetitie kot niet nabootsen, en dat maakt het net zo leuk.
Bram ken ik al een tijdje, blij dat ik nu ook Cyrille heb leren kennen, Jean-Paul , die ik al live heb gezien was er niet bij, wel Steven … Zijn inbreng was ook magisch; is het de bedoeling in de toekomst ook met hem meer samen te werken?
Ik ken Steven al een tijdje, en hij heeft diezelfde veerkracht en gedrevenheid in zich als de andere muzikanten en was gewoon de perfecte vervanger voor Jean-Paul. We hebben nu ook verschillende projecten waar we samen in spelen. We komen elkaar vaak tegen, en de avond in de Casino kon Jean-Paul er niet bij zijn. En ik heb er niet moeten over nadenken en heb gewoon Steven gebeld, die het dichtst aanleunt bij mij en de muzikale paden die ik volg.
Ik had ook iets geschreven over dat optreden: ‘wat een virtuositeit verpakt in een groovy klankentapijt, met een dosis improvisatie’. Hier kan wat worden mee gedaan … Ik weet niet of er al iets is uitgebracht (excuses als me het me is ontgaan); zijn er plannen?
Na de reeks concerten van Jazzlab gaan we de studio in met het kwartet. Jazzlab had de vraag gesteld om eerst een plaat te doen, met het idee dat het beter zou verkopen de concerten reeks. Persoonlijk ben ik echter meer voorstander om ervoor te zorgen dat we de volle 100% op elkander ingespeeld zijn, vooraleer we de studio induiken; ik voel ook dat we bij elk concert steeds beter worden en steeds meer naar elkander toegroeien. Daarom vind ik het ook goed dat we de keuze hebben gemaakt om de plaat pas na die concert reeks op te nemen. Omdat ik nu weet dat dit gewoon niet mis kan lopen, het komt helemaal goed.
Het is ergens ook een risico, want als je een plaat uithebt, gaan mensen meer geneigd zijn om naar je optreden te komen, hoewel het goed vol was gelopen in de Casino
Het is uiteraard een risico. Ik had er , net door die gigantische kleppers binnen de band, stiekem vertrouwen in dat dit echter wel goed zou komen. Toen we een jaar geleden op die Jazzlab showcase hadden gespeeld, zaten daar veel boekers en programmatoren. We merkten, ondanks we maar enkele nummers hadden gespeeld, dat we heel fijne reacties kregen en vele zalen meteen waren geïnteresseerd. Dan heb ik beslist om die plaat daarna pas op te nemen. De Casino was uitverkocht, Flagey was uitverkocht en ook in Brasschaat. Dus het is zeker gelukt. En Jazz lab is een grote springplank.
Jullie staan ook op BRAND festival. Wat zijn de plannen voor dit en wat zijn de plannen voor volgend jaar?
Er zijn heel wat plannen gesmeed. Maar daar kan ik nu nog niet alles over vetellen. Er zijn zeker nog leuke dingen in aantocht. En ook met Flat Earth Society. Er liggen nog veel mooie concerten op de plank. Zoals met Thomas De Cock zijn groep, Jeroen Reggers Quartet, Karel Cuelenaere Trio, en meer. Ik word ook als side-man veel gevraagd. En dan zal het op zoek zijn naar een gemotiveerde manager die me met even veel passie als ikzelf wil verder helpen. Er staat dus nog veel op de planning, en dus niet enkel met het Kwartet.
Dat zijn heel wat projecten … Hoe blijf je dat allemaal combineren?
Het is niet altijd even gemakkelijk, maar mits de juiste kalender-afspraken moet dat wel lukken.
Wat is je grote ambitie en is er een soort doel dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig? Zijn er ook ambities naar het buitenland?
Een doel? Wat de laatste maanden duidelijker wordt, is dat muziek spelen, en vooral in de entourage waar ik nu zit, dat ik daar enorm veel plezier uit haal. Ik hoop en droom ervan om met dit kwartet gewoon de wereld te mogen rond reizen en nog een veel breder publiek te kunnen bereiken. Dat is zowat mijn grote ambitie. En gewoon meer en meer blijven in groeien, en leren daaruit. En ook mijn activiteiten als side man, waar ik veel uit leer, dat ik dat nog heel lang kan doen. Ik haal daar voldoening en inspiratie uit.
Ben je niet wat begrensd door jazz te spelen? Met een pop-/rock band kun je bijvoorbeeld eens in een Sportpaleis staan? Of is dat je ambitie niet?
Nee, ik heb ook het gevoel dat je moet vertrouwen hebben in wat je bezig bent. Ik leg bijvoorbeeld in dit kwartet echt mijn ziel in, en ik haal daar persoonlijk ook enorm veel voldoening uit omdat dit is wat ik echt wil doen. En ik hoop dat ik er op termijn meer en meer mensen kan mee bereiken.
Een Sportpaleis vullen zit daar niet in, misschien met een ander project, waarom niet. Maar niet met deze muziek, en dan zijn er andere mooie zalen en clubs die me meer aanspreken. Er zijn genoeg mooie clubs en zalen waar iets magisch hangt, denk maar aan een Carnegie Hall in New York, bijvoorbeeld.
Jazz is wellicht niet het mainstream genre waar iedereen naar luistert maar het is wel leuk dat je een bepaalde groep mensen kunt triggeren hiermee. Ik merk zelfs dat niet jazz liefhebbers, die naar een concert komen hoge ogen open trekken. Ook jongeren. Ik merk dat ook bij mijn leerlingen bijvoorbeeld.
Ik hoop gewoon in de toekomst, net zoals er al zijn die daarin slagen, een breder publiek te trekken met mijn muziek..
Dat lijkt me een realistische ambitie. Bedankt voor dit mooie gesprek , en veel succes in alles wat je doet, alsook met de komende plaat met dit kwartet
Night’s Requiem - Dit project is een manier om innerlijke gevoelens van ons af te schrijven. We gebruiken dit project dan ook als een kanaal, als een therapie om die gevoelens een plaats te geven
Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit ‘Crossing The Void’ en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias bij een fijn gesprek, waarbij we meteen ook polsten naar de ambities en verdere plannen met dit project en andere.
Hoe is het idee ontstaan voor dit bijzonder project? Wie zijn jullie grote inspiratiebronnen?
Tijs: Ik ken Mathias al vele jaren. Net zoals ik de mannen van Hexa Mera al vele jaren ken. Ik had vroeger een death metal band genaamd Dawn Of Clarity en we hebben verschillende keren samen opgetreden en ook opgetrokken. Mijn band is toen gestopt, en Hexa Mera is blijven groeien. Mathias en ik hebben altijd een voorliefde gehad voor die Scandinavische melodeath metal scene. Vorig jaar, naar het einde van COVID begon de muziekwereld wat los te komen. Het gaf een trigger om plots meer te beginnen doen, niet alleen met Hexa Mera of Royal Jake. We hebben de koppen samen gestoken om ook eens melodeath metal project op poten te zetten. Na het uitbrengen van de EP van Royal Jake had ik tijd om twee demo’s te maken. Ik liet Mathias mijn materiaal beluisteren en die was meteen laaiend enthousiast. Alvorens het project op poten te zetten hebben we er wel duidelijk wat grenzen voor afgetekend. Wat we wilden doen en wat ons doel was. Onze bands Hexa Mera en Royal Jake blijven in dat verhaal centraal. We zouden onszelf ook geen deadlines opleggen, wat komt dat komt en als het klaar is, dan is het klaar.
Mathias: Toen Tijs bij mij kwam aankloppen met het idee was ik meteen verkocht. Ik speelde zelf al lang met het idee om iets van een instrumentale solo EP uit te brengen in de melodeath stijl maar het kwam er nooit van. Nu dacht ik ‘dit is de moment!’. Dat we onszelf tijdens het hele proces geen deadlines hebben opgelegd, maakt dat alles spontaan is gebeurd en enkel zo kan je het nodige gevoel in nummers leggen.
Het is dus niet de bedoeling dat jullie hiermee gaan optreden of zo?
Tijs: Nee, we hebben vanaf het begin gezegd dat we dat niet gingen doen. Maar los daarvan speelden we wel met het idee er andere muzikanten bij te betrekken, en dat hebben we dan ook gedaan. Het doel van Night's Requiem is namelijk dat muzikanten uit de Belgische metalscene kunnen participeren in het project op welke manier dan ook, indien zij daar goesting in hebben. Dat maakt het project nog interessanter! De Belgische metalscene draait rond 'broederschap', 'eenheid' en 'verbondenheid', en dat willen we met Night's Requiem ook in de verf zetten! We mogen best trots zijn op deze Belgische scene trouwens, die internationaal toch wordt onderschat denk ik. Een eerbetoon hieraan staat dan ook meer dan op zijn plaats.
Het is dus een beetje een jamsessie tussen muzikanten die hun donkere ziel aanspreken … Is deze samenwerking iets van jullie donkere ziel of is dat wat overdreven?
Tijs: Dat is zeker niet ver gezocht, het is zelfs mooi verwoord. Bij mij is dat in elk geval wel zo, want met Night’s Requiem schrijf ik wat ik niet kan schrijven voor Royal Jake. Dus ergens klopt die stelling wel. Het melodieuze death metal genre, is sowieso een melodramatische stijl en leunt zich hier perfect naar. Onderdrukte emoties die uit het verleden (en ook heden) parten spelen en zo, komen zeker boven. Het is voor mij een manier om die gevoelens van me af te schrijven. We gebruiken dit project als een kanaal, als een therapie om die gevoelens een plaats te geven.
Mathias: klopt, muziek schrijven (en luisteren) kan heel therapeutisch werken. Ik ben zelf iemand die vooral op gevoel een melodie of nummer schrijft. Of dat gevoel nu goed of slecht is, het zal altijd terug te horen zijn in het nummer. Als je begint met ‘dit moet zo of zo klinken’ dan ben je meestal al te ver aan het afwijken van het nummer/melodie/riff dat je voor ogen had.
‘Crossing The Void’ is inderdaad een verkenning van emoties en ervaringen. Ben je niet bang om door jezelf bloot te geven, daarop te worden aangesproken? Je weet hoe sociale media kan zijn …
Tijs: We houden dat bewust toch een beetje vaag, we gaan niet concreet persoonlijke zaken zomaar voor de leeuwen gooien. Als we teksten schrijven gaan we meer in metaforen schrijven die zich als een sluier mooi draperen over wat we echt willen zeggen. Een verhaal omschrijven dat er eventueel wat aan typeert. Het hoeft hem überhaupt niet altijd over de teksten alleen te gaan… Een zeer pakkende melodie schrijven kan vaak ook boekdelen spreken, het hoeft niet altijd in woorden worden gezegd wat je bedoelt of voelt. Maar echt concreet dingen vernoemen of aanvechten? Nee daar beginnen we niet mee.
Ik vind het kwalitatief een zeer sterke plaat, niet zo verwonderlijk met zulke muzikanten, maar – en dat is goed bedoeld – ondanks een ietwat andere weg die wordt ingeslagen, is het een herkenbare sound.
Wat maakt dit project uniek in het genre? En is het eigenlijk een ambitie om ‘boven het maaiveld uit te stijgen’, kortom, wat is de ambitie met dit project?
Tijs: Zoals ik al aangaf is dit project puur een therapeutische manier om de dingen te plaatsen enerzijds, anderzijds is het de ambitie om gewoon goede muziek te maken samen met mensen die we graag hebben. Dat is de voornaamste ambitie eigenlijk. Wat daar verder mee gebeurt, is op zich van minder belang. Het is dus puur het samenwerken met mensen dat ons interesseert. Daarom hebben we er bijvoorbeeld bewust niet voor gekozen om dit op plaat uit te brengen en enkel via streaming aan te bieden. Het blijft voorlopig een 'low budget project'. Echter tot onze verbazing gaat de streaming van het album wel héél goed, dit wil zeggen dat er zeker belangstelling voor is.
Mathias: We hebben inderdaad niet meteen de ambitie om er uit te springen. Het spontane van heel het project heeft er ook voor gezorgd dat de gastmuzikanten op een ontspannen manier konden meewerken. De reacties op het project zijn ook zeer goed. Dat geeft alleen maar meer goesting om meer nummers te schrijven en verder te blijven werken aan dit project. En wie weet zelfs eens een grote naam binnen te halen als gastmuzikant.
De variatie intrigeert, dreigend, vaak ook eerder een ‘ingetogen dreiging’, traag, aangrijpend als hard en snel. De reacties zijn positief, zo te horen . Prikkelt het niet om er iets meer mee te doen (sorry voor het aandringen haha)
Tijs: Je denkt altijd wel in de richting van ‘Wat als’ uiteraard. We hebben onze verwachtingen op elkaar afgestemd, en voorlopig zit dat er niet in. Het is ook moeilijk realiseerbaar om een project zoals Night's Requiem, waar vele gastmuzikanten aan participeren, live te gaan brengen. Je kan deze gasten uiteraard gaan vervangen door een aantal vaste sessiemuzikanten maar dat doet geen eer aan het mooie werk dat de ze er hebben ingestoken. Dus nee, voorlopig zit het er niet in. Maar zeg nooit, nooit uiteraard… het is niet ons hoofddoel.
Mathias: Zeg nooit , nooit… ergens in mijn achterhoofd speelt een idee om één unieke show te doen op een unieke locatie dat perfect bij het project aanleunt. Maar voor alle duidelijkheid dit is zeker nog niet aan de orde!
Wat is het hoofddoel uiteindelijk? Zullen er in de toekomst nog zulke samenwerkingen ontstaan?
Tijs: We zijn ondertussen bezig met het idee van een tweede EP. Er zijn voldoende ideeën voor andere songs, dus er komt zeker een vervolg op. Het gaat heel vlot, Mathias en ik zijn heel complementair in het schrijven van nummers. We vullen elkaar perfect aan… Alle ideeën die van zowel mij als hem binnen komen, staan we beide achter. En zo kom je natuurlijk rap aan nieuw materiaal!
Mathias: ook voor deze nieuwe nummers werken we graag weer samen met andere muzikanten. Dus wie zich geroepen voelt, mag ons zeker contacteren.
Indien je de kans krijgt met dit project door te breken of er is een major label die het op plaat zet, en ze geven je de kans grotere podia te doen, zou je het dan overwegen?
Tijs: Die op Scandinavische melodeath metal geïnspireerde muziek is er weinig in België. Net omdat er niet veel zijn, is dit een trigger om dit live te brengen uiteraard, er is een voedingsbodem. Misschien wel dus, maar ik ben hierin niet alleen. Laat me stellen, in de mate van het mogelijke zouden we dat zeker en vast willen doen maar, en dat is zeer belangrijk, zonder dat onze activiteit bij onze hoofdbands (enerzijds Hexa Mera en anderzijds Royal Jake) in het gedrang komt. Dat is bij ons de grote voorwaarde. Als dat combineerbaar is? Zeker en vast, maar dit is nu dus niet aan de orde.
Zijn er nog projecten of dingen die je absoluut eens zou willen doen?
Tijs: Het summum zou zijn eens een solo EP of album uitbrengen. En ook, maar dat is een beetje het summum van elke Belgische metal band denk ik, eens op de affiche van Graspop of Alcatraz mogen staan. Dat is mijn bucket list.
Mathias: Wie weet eens een minder metal gericht project… Ik zie mij later nog wel een leuke punkrock band starten. Maar ook hier zullen melodieuze metal gitaarlijnen nooit veraf zijn.
Nog mededelingen?
https://open.spotify.com/artist/0zLeo50e3qtPuDyX4EJY6o?si=WNEcfhQ_SFWlTMwni48ERw
Bedankt voor het interview
Kissin’ Black - Ik wil niet ‘gekooid’ worden, het maakt niet uit wie onze muziek leuk vindt of niet. We willen vooral zoveel mogelijk mensen aanspreken, zowel in de alternatieve als de mainstream scene
We leerden de Zwitserse band Kissin’Black kennen via het album ‘Dresscode Black’, uitgebracht midden in de corona tijden. “een heel toegankelijke, donkere plaat uitbrengt waarbij poppy tunes een dreigende ondertoon hebben, waardoor je voortdurend vertoeft tussen hemel en Hel, of liever het vagevuur” schreven we … De recensie kun je hier nog eens nalezen. Ondertussen heeft de band niet stil gezeten , er was wel een line-up verandering , maar nu is er een nieuwe plaat uit ‘Veleno’.
Naar aanleiding daarvan hadden we een fijn gesprek met zanger/frontman Giu Mastrogiacomo. We keerden ook terug in de tijd, maar polsten eveneens naar de verdere toekomstplannen.
Jullie zijn nu een aantal jaar actief, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
De hoogtepunten zijn natuurlijk de eerdere tournees. Duitsland, Rusland en ons eigen land. Die tournees in het verleden waren altijd geweldig. Het toeren in Rusland is nu voorbij, maar het was toen een geweldige ervaring. Het uitbrengen van onze muziek, dat is ook een 'hoogtepunt', het is altijd iets speciaals als je eindelijk albums kunt uitbrengen. en dat is waarschijnlijk het grootste hoogtepunt in al die jaren, het creatieproces. Iets kunnen uitbrengen waar je zoveel tijd en energie in hebt gestoken. De dieptepunten? Wanneer mensen niet dezelfde energie geven, dat sommige muzikanten of mensen waarmee je omringd bent niet altijd de focus geven in dat creatieproces.
Is dat niet iets dat is veranderd sinds Corona, dat mensen minder gefocust zijn dan voorheen?
Corona was zeker een oppepper voor sommige dieptepunten in onze carrière. Dat is zeker zo. Het was ook een tijd waarin veel mensen het bedrijf verlieten. Veel mensen hebben sindsdien geen band meer. Op die manier heeft het zeker mensen minder gefocust gemaakt en dat is triest.
Nu we er toch zijn, heb je inspiratie opgedaan in die coronatijd, of had je ook het gevoel dat je het gewoon wilde opgeven? Hoe was die tijd echt voor jullie als muzikant en band?
Natuurlijk is de negatieve kant heel duidelijk. De positieve kant was dat er veel tijd was om te creëren. Liedjes schrijven en dat soort dingen. Tijd om ons opnieuw te focussen op dat creëren. Ook om ons opnieuw te richten op wat we echt wilden doen. Namelijk teruggaan naar de basis en opnieuw nadenken over wat we echt willen met deze band en onze muziek.
Eerder dit jaar verliet Heinz Gysin de band om persoonlijke redenen, hoe moeilijk was het om een nieuwe basgitarist te vinden, per slot van rekening zijn de bas en drums de grote steun in het geluid van een band, toch?
Eerlijk gezegd was het helemaal niet zo moeilijk om een vervanger te vinden. De nieuwe basgitarist is Dave Roos Lauchbury, een oude vriend en een geweldige bassist die bekend is in de lokale metalscene. En je hebt gelijk, bas en drums van Marcel Spiga zijn erg belangrijk voor een groovy solide basis, vooral als je een akoestische gitaar gebruikt.
Ik heb jullie leren kennen dankzij het album 'Dresscode Black', een zeertoegankelijk, donker album waarop poppy tunes een dreigende ondertoon hebben, waardoor je constant zweeft tussen hemel en hel, of eigenlijk het vagevuur …
Op die plaat speelde ik inderdaad met de twee afwisselingen donker en licht. Er is natuurlijk geen licht zonder duisternis en er is geen duisternis zonder licht, weet je. Ik speel graag met die twee tegenstellingen. Het nieuwe album is lichtvoetiger en positiever.
£Helaas werd die plaat ook uitgebracht vlak voordat Corona doorbrak, heeft dit invloed gehad op de band?
Ja, het album 'Dresscode Black' kreeg goede kritieken en stond hoog in de hitlijsten, dus het ging erg goed. We hadden een aantal tournees, zoals twee keer in Duitsland. Er was al een derde Duitse tour gepland en die ging niet door, deze tour was veel groter dan de vorige twee .... en veel Zwitserse shows. Alles ging heel goed en toen stopte het, dus ja, dit had zeker een effect op het groeiproces.
Dit nieuwe album 'Veleno' is (zoals je al eerder zei) positiever. Heb je positieve energie gevonden in je leven of ergens anders? Waar kwam de inspiratie vandaan?
Het nieuwe album is meer rock-’n-roll. Eén ding is zeker, COVID gaf me ook veel tijd om te ontspannen en over veel dingen na te denken. Dat had dus een positief effect op me. Het gaf me meteen meer energie. Ik vond meer rust in mijn leven... daardoor klinkt dit album positiever, denk ik.
Het is ook een meer toegankelijke plaat geworden, denk je dat het meer mogelijkheden opent?
Ja, de reacties die we al hebben gehad op 'Veleno' zijn erg positief. We staan direct in de top tien van de Zwitserse album charts (positie). We hebben zelfs een mooie positie in Duitsland; in de alternatieve hitlijsten kwamen we binnen op positie 29. Ik denk dat deze positieve vibe niet alleen deuren opent naar de donkere scene, maar ook naar de mainstream, dus ja, het kan zeker deuren openen die tot nu toe gesloten waren.
Ik denk ook dat veel mensen, na die coronatijd, op zoek zijn naar meer positiviteit in hun leven, speelt dat ook in jullie voordeel? Denk je dat?
Ik weet niet of mensen daar echt naar op zoek zijn. Wat mij betreft, na de pandemieën waren er twee opties: in een hoekje gaan zitten huilen of ervoor gaan... en dat hebben we gedaan. Als mensen daar inspiratie uit halen, uit wat we dus niet weten, dan is dat mooi meegenomen.
En toch … heeft het voor bands niet makkelijker gemaakt om concerten en dergelijke te boeken. Organisatoren spelen vaak op safe en boeken alleen populaire bands, de underground bloedt leeg. Heb jij hetzelfde gevoel? Heb je er last van? Is het voor jou ook moeilijker om concerten te boeken?
Ik ben het er helemaal mee eens. Het wordt steeds moeilijker.
De muziek op deze plaat heeft is er voor alternatieve muziekfans als voor de mainstream; is het een bewuste keuze om die mainstream aan te spreken?
Ik wil niet ‘gekooid’ worden, het maakt niet uit wie onze muziek leuk vindt of niet. We willen vooral zoveel mogelijk mensen aanspreken, zowel in de alternatieve als in de mainstream scene. Vanuit dat oogpunt is het een bewuste keuze ja.
Kan 'Veleno' de groep in staat stellen om zijn fan basis te verbreden, aangezien de alternatieve, gothic, donkere rock en het de akoestische/elektrische spectrums hier genoeg boeit voor een breed scala van volgelingen, om zich in te verdiepen of is dat niet de bedoeling? Met andere woorden, welk publiek wil je vooral aanspreken? Of ben je daar niet mee bezig?
Jonge mooie extreem rijke vrouw (ha-ha). Nee, er is niet een speciaal publiek waar ik naar op zoek ben. Onze muziek is heel verschillend, ik wil gewoon muziek maken voor iedereen die het leuk vindt om naar te luisteren. Het is leuk als het publiek divers is van oud tot jong, van gothic fan tot metal fan tot mainstream. Het maakt me niet echt uit wat voor soort publiek er is... Op concerten zijn het meestal mensen uit de donkere scene die we zien, maar het is nooit enkel daarbij gebleven. Dat wil ik zo houden. Zoals ik al eerder zei, ik wil gewoon een band hebben met zoveel mogelijk mensen. Wie ze ook zijn of waar ze ook vandaan komen.
Betreffende de nieuwe plaat … Om de een of andere reden krijg ik de indruk dat er nog steeds groeimogelijkheden zijn binnen het geluid en dat je eindpunt (gelukkig) nog niet is bereikt …
Natuurlijk heb ik nog veel inspiratie. Vanaf het begin was het doel om steeds beter te worden. Ik heb zoveel details in die laatste productie verwerkt. Er is nog steeds die donkere en die heldere kant, dat zal altijd zo blijven. Nu, met 'Veleno' zijn we meer in balans. Maar afgezien daarvan worden we beter in elke stap die we zetten, dus ja, er zijn zeker groeimogelijkheden voor de band.
Er zijn twee versies van het mysterieuze titelnummer - één gezongen in het Italiaans, terwijl de andere in het Engels wordt uitgevoerd. Een bedoeling?
Ik wilde altijd al een Italiaans nummer maken. Het is mijn moedertaal. Ik was een beetje bang, daarvoor deed ik Frans, Duits en natuurlijk Engels, maar nooit Italiaans. Ik ben er trots op dat ik het gedaan heb, mensen vonden het mooi maar ze begrepen niet waar ik over zong. Daarom heb ik ook een Engelse versie gemaakt.
Wat mij betreft mag je dat vaker doen, Italiaans (en ook Spaans) is een hele warme taal. Ik voel die warmte als je het in het Italiaans zingt, bovendien krijgt het nog steeds een unieke benadering... Zijn er plannen om in de toekomst meer liedjes in het Italiaans te doen?
De reacties daarop waren uitermate positief. Italiaans klinkt dieper, authentieker. In de toekomst zal ik zeker meer Italiaanse nummers doen. Ook gewoon om anders te zijn dan de rest, weet je. Dus ja, er zijn al een paar nummers in de maak... maar ik probeer ook iets Duits te maken. Er zijn veel ideeën in de richting van andere talen. Uiteindelijk vind ik de mix leuk.
Ezijn enorm veel vissen in die 'dark rock' vijver... wat denk je dat jou uniek maakt waarom ik (of een fan van het genre) voor jou zou kiezen? Wat maakt 'Kissin' Black' zo uniek?
We zijn een stel hele goede vrienden, iets wat we ook uitstralen in onze muziek en op het podium, wat ons al uniek maakt. Maar niet alleen als we muziek maken, we zijn gebonden als vrienden. Ook toen sommige mensen de band verlieten, hebben we nog steeds een speciale vriendschapsband. Muzikaal gezien proberen we nieuwe dingen, zoals akoestische nummers, Italiaanse nummers, en brengen we veel diversiteit in ons geluid. Dat maakt ons ook uniek.
Wat zijn de verdere plannen voor de komende maanden? En jullie vooruitzichten voor 2024? Komen jullie naar België?
We hebben helaas nooit de kans gehad om in België te spelen, omdat we veel streams uit België kregen. We hebben nog geen verzoek gekregen om daar te spelen. Misschien kan dit interview helpen? Plannen... aan het eind van het jaar geven we de albumrelease in onze thuisstad. Er zijn al een paar Zwitserse optredens in de maak. Een of twee Duitse shows, maar nog geen tour in de maak. We zullen zien wat het brengt, we zijn ook al bezig met het opnemen van nieuw materiaal. Er komt binnenkort ook een akoestisch album aan.
Wat zijn jullie verdere ambities, is er een doel dat jullie als band (en muzikant) voor ogen hebben naast het veroveren van de wereld? Want dat is wat iedereen tegenwoordig wil (haha)
Mijn belangrijkste ambitie is om zoveel mogelijk nummers op te nemen. En blijven doen wat ik nu doe. Zo lang als nodig is. Dat klinkt wellicht cliché maar het proces van muziek schrijven, produceren en uitbrengen vind ik gewoon erg leuk en ik hoop dat ik dit nog heel lang kan blijven doen. Misschien op grotere podia spelen... of hogere hitparades bereiken, maar dat is niet het hoofddoel. Het belangrijkste doel is om creatief te zijn en dat ook te blijven voor de komende jaren... mijn gedachten delen op een plaat. Dat is de belangrijkste ambitie en het belangrijkste doel dat ik heb.
Op grote festivals spelen en wereldberoemd worden is geen doel?
Natuurlijk wil iedereen op grote festivals spelen. Dat is altijd een doel. Maar ik denk dat dingen gebeuren, of niet gebeuren. Altijd als je denkt dat je een plan hebt in het leven, wijst het leven je een andere richting. Dus ik zal zien waar het me brengt. Als dat betekent dat we grote festivals kunnen spelen, prima. Zo niet, dan is het ook zo. Veel werken, hard werken, plezier hebben - heel belangrijk - en we zullen zien wat het ons brengt. Onze drummer werd bijvoorbeeld erg ziek na de pandemie, en dan realiseer je je dat genieten van het leven, plezier hebben en een goede tijd samen hebben veel belangrijker is dan al het andere. Natuurlijk, wie wil er nu niet beroemd zijn? Als je als artiest eerlijk tegen jezelf bent, natuurlijk wil je dat! Maar kunnen genieten van het leven, genieten van de muziek en dit lang kunnen blijven doen? Dat is veel belangrijker.
Is er nog iets dat je tegen onze lezers wilt zeggen?
Steun lokale muziek, ga naar sociale media en volg ons... dat is de boodschap die ik wil brengen. Dat klinkt als een cliché, maar het is belangrijk om door te gaan.
Mooi statement. Iets anders, nu je sociale media zei, we hebben contact op Facebook. Dat brengt me op sociale media, hoe belangrijk is sociale media voor jou? Als muzikant en als band
Heel belangrijk, want de donkere scene is klein. En dankzij sociale media komen we met iedereen in contact, binnen een heel breed kader, dat kan niet zonder, er zitten ook minder leuke kanten aan sociale media, maar om met zoveel mogelijk mensen in contact te komen is het heel belangrijk geworden.
Bedankt voor dit leuke interview, hopelijk tot ziens in België
Sister May - Ik denk dat wij een band zijn die ruimte nodig heeft, zodat je als publiek onze muziek kan inademen om op die manier te kunnen reflecteren!
Al een kleine tien jaar stellen we ons de vraag, toen de band voor het eerst van zich liet horen, welke muziekstijl Sister May nu eigenlijk brengt, waarop we een brede waaier van antwoorden kregen. Het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. We besteden daar de nodige aandacht aan. Ondertussen bracht de band zijn eerste full album uit ‘Undecided Behaviour’ waar die diversiteit nog meer in de verf wordt gezet.
We waren ook op de release in De Kreun Kortrijk – het verslag kun je hier nog eens lezen .
Ondertussen hadden we eveneens een fijn gesprek met Bert Goethals , uiteraard over deze schijf en de verdere toekomstplannen.
Toen ik jullie voor het eerst live zag in Roeselare in 2018 was ik danig onder de indruk, helaas ging toen alles dicht in 2020 tot 2022, een slechter moment konden jullie niet hebben aangezien jullie bezig waren jezelf aan het lanceren. Hoe heb je die periode doorstaan ?
Wij zaten op dat moment in een schrijfproces. Tijdens de eerste golf was de rust dus welgekomen. Tijdens de tweede golf hebben we de opnames gedaan en dan was het wachten tot alles terug normaal werd.
Sommige bands gooiden de handdoek in de ring, jullie bleven doorgaan , wat heeft jullie recht gehouden denk je zelf?
Het feit dat we net in een schrijfproces zaten, zorgde ervoor dat we ons vooral gefocust hebben op onze nieuwe sound.
Ik denk dat het muzieklandschap ook is veranderd, het is voor kleinere bands veel moeilijker geworden om aan de bak te komen, ook de minder grote organisatoren hebben het moeilijk. Merken jullie dat ook? Is het voor jullie moeilijker geworden om optredens te boeken of zo?
Op dit moment kunnen wij niet klagen maar het is duidelijk dat de impact van corona heel groot is. Er is een periode voor corona en een periode na corona.
Het eerste full album 'Undecided Behaviour' werd voorgesteld in een zeer goed vol gelopen Kreun in Kortrijk. Hoe waren de algemene reacties op zowel plaat als het concert?
De reacties waren unaniem goed. Het doet ons goed om te zien dat er zoveel mensen geloven in wat we doen. Dat heeft ons ook energie om door te gaan en om aan nieuwe muziek te werken.
Zelf waren we danig onder de indruk van de diverse aanpak, het is nog steeds moeilijk om een echte muziekstijl op jullie te kleven (daarom hou ik zoveel van jullie eigenlijk) maar toch.. hoe zou je zelf je stijl omschrijven (naar concert en festival promotors toe)
Wij geloven in ons verhaal. Wij doen niet mee aan etikettering. Misschien schrijven we wel mee aan een nieuw genre?
Wat me ook opviel is de opstelling op het podium, de zanger staat niet centraal maar tussen de band in. Een bewuste keuze en schuilt daar een boodschap achter?
Jep, heel bewust, de boodschap laat ik aan het publiek over. Wij willen dat mensen nadenken over dat gene wat ze zien en horen.
Het fantasieprikkelende, en het balanceren tussen donker en licht viel me enorm op; ook veel emoties kwamen muzikaal maar ook vocaal naar boven. Is dat een bewuste aanpak, schuilt daar een eventueel persoonlijk verhaal achter? Hoe moet ik dat zien …
De nummers zijn heel persoonlijk, er zit heel veel in. We gooien alle emotie in onze optredens. We zijn mensen van vlees en bloed, deze persoonlijke aanpak werkt goed naar ons publiek. We beseffen wel dat dit niet voor iedereen evident is.
Ik merk ook een evolutie in sound. Waar ligt volgens jouzelf het grote verschil tussen Sister May in de begin jaren en deze in 2023?
Volwassenheid, metier, niet vergeten dat dit voor 3/5 van de band nog altijd hun eerste muzikale project is. Groei kan niet anders.
Welk publiek zouden jullie graag aanspreken, of ben je daar niet echt mee bezig?
Onze verhalen kunnen iedereen raken, ik zou dus onszelf niet willen typeren.
In een interview enkele jaren geleden las ik op de vraag wat jullie grote inspiratie vormt het volgende : ‘’ De mensheid. Dat is een dagelijkse bron van lachwekkende frustraties langs alle kanten, los van het links of rechts denken.’’
Kun je daar wat dieper op ingaan? Is dat anno 2023 nog steeds het geval?
Meer dan ooit. Je moet maar eens kijken naar het nieuws of een krant openslaan. Of de comments lezen op facebook. Dan weet je genoeg.
Tot daar de bedenkingen over het concert en de plaat … Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar (en eventuele volgende jaren)
Nieuwe muziek schrijven!
Jullie tekenden bij een Nederlands label, kan dit (denk je) deuren openen naar het buitenland toe? En is er een ambitie naar dat Buitenland toe? Welke landen zouden jullie graag bezoeken?
UK, Duitsland, USA
Hoe ben je bij dit label terecht gekomen eigenlijk?
Via via, Marcel van de Haar stuurde mij de gegevens door van Désirée. Van het een, kwam het ander.
Nu we het over ambities hebben, wat is jullie grootste ambitie als band? En is er een soort ‘doel’ dat je wil bereiken?
Ja maar die gaan we niet delen, anders is het geen doel meer.
Zijn er , naast muziek, nog pistes die je zou willen volgen? Jullie fantasieprikkelende muziek klinkt ook zeer filmisch, iets in de trend van film muziek of zo? of is dat geen ambtie?
Ja, dat zou wel heel fijn zijn!
Wat geniet jullie voorkeur, grote festivals plat spelen en Sportpaleizen uitverkopen, of een naam en faam maken in het clubcircuit. En waarom? Of waarom niet?
Ik denk dat wij een band zijn die ruimte nodig heeft, zodat je als publiek onze muziek kan inademen om op die manier te kunnen reflecteren!
Bedankt voor het interview
Jij ook, keep up the good work!
Within Temptation - Onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor de man als voor de vrouw, om zichzelf te kunnen zijn in deze wereld
Within Temptation is een Nederlandse symfonische-metalband en één van de succesvolste bands in het genre. Within Temptation is in 1996 opgericht door Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt. Ondertussen heeft de band zowel binnen het metal als niet-metal gerelateerde wereldje zijn stempel weten te drukken, en zijn ze uitgegroeid tot een begrip. In oktober kwam hun ondertussen 8ste album ‘Bleed Out ‘ op de markt, een zware plaat met vaak heftige onderwerpen.
Hierover hadden we een fijn gesprek met Sharon Den Adel.
De passage van Within Temptation op de Lokerse Feesten, lees hier ..., kwam ook aan bod, net als de verdere plannen, ambities en doelstellingen van de band.
Om het ijs te breken ? Hoe gaat het met u?
Ik heb al veel interviews gedaan ondertussen en het gaat nog steeds goed met mij (lacht); maar het is dan ook mooi om te kunnen praten over onderwerpen die me nauw aan het hart gaan, zoals waar deze plaat echt over gaat. Ik vergelijk het met een schilderij, als je dat in een galerij ziet hangen lijkt het vrij abstract want je begrijpt nooit het hele verhaal achter dat schilderij. Met muziek is dat een beetje hetzelfde, maar er zijn heus wel mensen die eruit halen wat we essentieel ermee bedoeld hebben. Het is fijn om een platform te hebben, o.a. door interviews, om meer toelichting te geven bij waar deze plaat echt over gaat. Dus, ja ik ben heel blij met hoe alles verloopt.
Ik vraag dit omdat ik dacht dat je wat problemen hebt gehad met je stem (sorry als ik het verkeerd voor heb)
Na corona wel, maar bijna iedereen die corona heeft gehad klaagde over die stem problemen die plots opdoken. Twee weken later kon ik gewoon weer zingen, dus nee op het moment zijn er geen problemen.
Dit interview gaat natuurlijk over de nieuwe plaat. In oktober kwam ‘Bleed Out’ uit, waarvoor je inspiratie putte uit de keiharde dagelijkse realiteit. Het is ook een heel persoonlijke plaat geworden heb ik de indruk. Dat is bij elke Within Temptation plaat wel zo, maar het komt toch wat harder binnen bij deze lijkt het wel; kun je vertellen waarom het harder binnen komt?
Ik heb het niet anders aangepakt dan anders eigenlijk. Uiteraard zitten er wat meer hartstochtelijke onderwerpen op deze plaat. Omdat het gaat over zaken die nu gebeuren in de wereld en die helemaal niet OK zijn. En we kunnen alleen hopen dat het ook overkomt bij de luisteraar.
Het is, zoals ik al aangaf, eigenlijk iets dat Within Temptation altijd zo bijzonder heeft gemaakt. Een soort theatrale wereld creëren waar je als luisteraar mee in stapt. Ik vind dat gevoel nu alleen veel extremer eigenlijk. Wat is volgens jou het verschil tussen vorige platen en deze ‘Bleed Out’ ?
Dit album is wat heavier en puur muzikaal ook zwaarder. Het is een intense plaat, net zoals onze vorige platen, maar het groot verschil zit hem eerder in het muzikale gedeelde. Maar ook de technologie is anders dan vroeger, waardoor je meer ruimte hebt om melodielijnen anders te doen klinken bijvoorbeeld.
Over de songs wou ik het ook hebben, die paar die ik al gehoord heb klinken vrij gevarieerd. ‘Ritual’ klinkt toch iets anders, iets ‘toegankelijker’ ... Is het een bewuste keuze om zo gevarieerd te werk te gaan?
‘Ritual’ is het enige liedje dat wat lichtvoetiger klinkt eigenlijk. De vorig plaat klonk gewoon zwaarder en emotioneel beladen. Deze plaat is wat zwaarder dan ze van ons gewoon zijn, daarom is het goed om een toegankelijke songs te brengen, om even op adem te kunnen komen.
Ben je niet een beetje bang om door deze toch wat heftigere en zwaardere aanpak een deel van je publiek, dat bestaat uit zowel pop/rock als metal fans, kwijt te raken?
In de eerste plaats, ik zou niet iets kunnen maken waar ik zelf niet achter sta. Onze persoonlijke smaak verandert echter ook door de jaren heen. En we kunnen alleen maar hopen dat ons publiek ons daarin volgt. We krijgen tot op heden, ook van de niet metal fans positieve reacties op deze plaat, vooral omdat er toch nog veel melodie in zit. Het combineren van zware gitaren met een melodieuze vocale inkleding, maakt het allemaal dromeriger. En dat spreekt dus ook de niet metal fan aan heb ik de indruk.
Over die vocale inbreng wou ik het ook hebben. Uiteraard zijn alle Within Temptation platen een weergave van persoonlijke emoties, maar op deze plaat ligt de lat toch nog hoger heb ik de indruk. Of zie ik dat verkeerd?
De thematiek van deze plaat zorgt ervoor dat alles intenser voelt.. Live zelfs nog meer dan op plaat denk ik.
Ik vond en vind jullie muziek zeer filmisch, zijn er nooit plannen geweest om daar iets mee te doen in richting van films (of is me iets ontgaan en hebben jullie dat al gedaan); Zo ja, zijn er nog plannen om dit nog te doen?
We hebben het ooit wel gedaan rond de verfilming van het verhaal rond Joran Van der Sloot (een Nederlandse crimineel die veroordeeld is wegens de moord op de Peruaanse studente Stephany Flores). Het is zeker leuk om te doen maar je moet er dus wel voor gevraagd worden. Onze muziek leent zich er wel toe, net zoals zoveel andere muziek eigenlijk.
Ik zag jullie live in mijn geboortestad Lokeren, en ik vond er een adembenemede combinatie van visuele effecten en jouw prachtige stem, met vuurkracht in de instrumentatie. Duidelijk was dat jullie muziek pas echt tot zijn recht kwam op het podium. Is Within Temptation vooral een live band of is dat wat ver gezocht?
Het geeft een extra dimensie aan onze muziek als je de songs live beleeft, dat wel. Je voelt de energie, ziet de energie en voelt ook de emoties vanuit je publiek. We hebben ook een zeer visueel plaatje neergezet, dat dus wel degelijk beter tot zijn recht komt. En al hebben we dat ook op plaat proberen naar voor te brengen, wat ons goed is gelukt, je kunt die emoties en gevoelens en interactie met je publiek gewoonweg nooit 100% op plaat vatten.
Ik volg Within Temptation en het Female Voice metal gebeuren al vanaf het prille begin. Er is een periode geweest dat het genre echt boomde, ik krijg de indruk dat het vet een beetje van de soep is. Op uitzondering van enkele bands na als jullie, Epica of Nightwish om maar enkele te noemen, of zie ik dat verkeerd?
Onze bekendheid is sindsdien groter geworden maar ik kan niet spreken voor andere bands. Het wordt nogal gauw dat genre genoemd, maar het gaat allemaal veel verder dan ‘Female Voice’. Het werd of wordt trouwens enkel zo genoemd omdat er een vrouw zingt, en dan kijk je dus niet naar de verschillen maar enkel omdat er een vrouw zingt. Ik vind dat dus geen genre op zich. Wat wel positief is, is dat steeds meer vrouwen zijn gaan zingen binnen metal bands.
Ik ga al sinds 1983 naar optredens, en ondanks dat er toch wel best meer vrouwelijke zangeressen opduiken, is het metal en rock wereldje nog steeds een mannen bastion, ondervind je dat ook? En komt dit misschien doordat meisjes niet echt een vrouwelijk voorbeeld hebben (of zeer weinig) en jongens wel, of is dat ver gezocht?
Misschien vroeger wel, maar in de huidige muziekwereld zijn er voldoende vrouwelijke voorbeelden. Kijk maar naar, los van onszelf, o.a. Nightwish of Ginger en andere bands met een vrouwelijke frontvrouw die het zeer goed doen. Ikzelf had sterke vrouwen als voorbeeld zoals Janis Joplin of Sheela E. Of Candy Dulfer die zowel voor Nederland als België toch een groot voorbeeld is geweest. Ze bewezen dat je niet enkel een zangeres moet zijn, maar ook een muzikant mag zijn. Er zijn dus wel voldoende vrouwelijke voorbeelden, maar ze moeten wel dat platform krijgen dat ze verdienen. En daar knelt het schoentje soms. Ik heb het geluk gehad dat ik daar op een natuurlijke wijze ben in gerold, dus ik heb persoonlijk dat probleem nooit ervaren.
De vrouw in onze Westerse wereld kan gelukkig nog gewoon zichzelf zijn, terwijl in bepaalde landen als Iran en Afghanistan de vrouw als minderwaardig wordt behandeld. Onbegrijpelijke situaties waar ik woedend van word. Dat onderwerp keert dus ook terug op deze plaat? En is dat een onderwerp dat je bewust wilde weergeven?
Het is zo dat wij, in de Democratische Wereld, op dat vlak een andere ontwikkeling hebben doorgemaakt dan in sommige landen zoals Iran. Wat bewonderenswaardig is, is dat er toch individuen zijn die zich afzetten tegen wat daar gebeurt, vaak op risico van eigen leven. Daar gaat het nummer “Bleed Out” over. Dat die vrouwen zich hier tegen verzetten, en aangeven dat ze deze manier van leven niet meer aankunnen. Door daar tegen te demonstreren, kunnen we enkel hopen dat de volgende generatie vrouwen het beter zal hebben. En daar spreken we op deze plaat inderdaad over. Maar ook over religie. En dat je als individu gewoon het leven zou moeten kunnen leiden dat je wil leiden, hetgeen in een land als Rusland bijvoorbeeld niet zo evident is. Dat wilden we bewust aankaarten. We hebben het ook over abortus, niet zozeer voor of tegen, maar dat je de keuze vrijheid moet hebben.
Zoals de vrijheid dat je land niet door een buurland zomaar wordt overgenomen, zoals nu in Oekraïne gebeurt met Rusland. Het is even absurd als dat Nederland Antwerpen er zou bijnemen en de rest mag je houden. Kortom: onze nieuwe plaat gaat vooral over de schreeuw om vrijheid, voor zowel vrouw als man, om zichzelf te kunnen zijn.
Prachtig dat jullie dit onderwerp in de kijker zetten, het kan niet voldoende gebeuren, want er gaat nog veel verkeerd in deze wereld wat vrijheid betreft.
Jullie staan op 5 oktober 2024 in Lotto Arena, Antwerpen. Wat zijn de verdere plannen voor de toekomst?
We gaan ons, zowel wat het visuele als muzikale aspect betreft, nu vooral voorbereiden op de komende tour, die begint in oktober 2024. We toerden vorig jaar met Evanescence als co-headliner en gaan het nu even rustiger aandoen. We hebben veel festivals gedaan, of dingen die we moesten inhalen na de corona periode. We gaan wel nog naar Zuid-Amerika. We krijgen veel aanbiedingen, maar proberen nu vooral ons te focussen op de voorbereiding van de tour in 2024 en daar zo weinig mogelijk bij te nemen ondertussen.
Als je terugblikt op al die jaren Within Temptation, wat waren de hoogte- en /of dieptepunten? Zijn er zaken die je eventueel anders zou aanpakken?
Langs de ene kant zijn er uiteraard wel dingen die ik nu anders zou aanpakken, langs de andere kant hebben die ons gebracht waar we nu zijn. We hebben geleerd uit ‘foute beslissingen’. Wat voor mij persoonlijk wel altijd een uitdaging is geweest, is de balans tussen privé en werk. Ik heb het gevoel dat ik door steeds met de band bezig te zijn geweest, te weinig tijd heb gemaakt voor mijn privé leven. Zoals met vrienden contact hebben of zo, dat zou ik nu wel anders aanpakken. Maar dan hadden we waarschijnlijk niet gestaan waar we nu zijn, het is een beetje dubbel.
Zijn er na al die jaren aan de top, nog ambities of doelstellingen die je zou willen bereiken?
Het voornaamste wat ik wil blijven doen, is mooie nummers schrijven. Ik vind dat heel magisch. Muziek maken is en blijft na al die jaren het allermooiste wat er bestaat. Dat ik nog steeds geïnspireerd ben en blijf na al die jaren is prachtig. Dus het schrijven van muziek, het allermooist dat er is, mag gewoon blijven doorgaan. Dat is mijn voornaamste doel.
Dank voor dit fijne gesprek, eerlijkheidshalve konden we nog uren doorpraten over deze onderwerpen en de band; hopelijk tot binnenkort en veel succes met deze plaat en de komende tour!
Hunter - Een voordeel van de 21 ste eeuw is kunnen de comfortzone verlaten zonder gezichtsverlies te lijden, en dat is wat we nu ook doen met Hunter
Hunter is een collectief van vrienden/muzikanten die het hart op de juiste (heavy metal- en rock) plaats hebben, samen muziek spelen alsof ze terug kind geworden zijn. Zonder zichzelf belachelijk te maken, toont deze band aan dat ouder-worden niet moet resulteren in bij de pakken gaan zitten of ergens in een hoekje voor de tv zitten mijmeren over de tijd van toen. Met hun debuut ‘Hunter’ gooiden ze hoge ogen, en ook live wisten ze ondertussen voldoende hun stempel te drukken.
Eerder dit jaar kwam hun nieuwste plaat op de markt ‘Rebel Angels Rise’, een schijf die een volwassenere sound laat horen, alsook een band die de mogelijkheden aftast.
Lees onze cd-recensie hier en verslag van de release show in Asgaard nog even op na. Bovendien stonden ze deze zomer o.a. op Alcatraz Metal Fest en zijn ze nu klaar voor een grote stap voorwaarts …
Over de release, Alcatraz en de toekomst hadden we een fijn gesprek met de band tijdens een van hun repetities op een zondagmiddag.
Ons laatste interview was in 2021, in die korte tijd is er heel wat veranderd; vertel eens, hoe is het jullie vergaan met die ‘corona tijden’?
David: Het belangrijkste is dat we eindelijk de tijd hebben gevonden om onze CD verder af te werken. Oorspronkelijk was het plan om een jaar of zo na onze eerste CD al een nieuwe te lanceren, omdat het als band belangrijk is om de aandacht scherp te houden. De beste manier om dat te doen is uiteraard veel optreden, maar ook nieuwe nummers maken. Maar toen gooide corona roet in het eten. Niet kunnen repeteren was voor ons toch ook een streep door de rekening. We schrijven namelijk nummers allemaal samen, dat is gewoon hoe we te werk gaan, repeteren hoort daar ook bij. Uiteindelijk is die CD er dit jaar wel gekomen. We vinden zelf dat we vooruit zijn gegaan in songwriting, hij is meer gebalanceerd. Sinds het laatste interview zijn we dus zeker gegroeid als band.
Heeft die coronatijd niet gezorgd voor een kentering? Ik bedoel, sommige bands gaven het op, organisatoren gaven het ook op, er is iets aan het veranderen binnen de scene en er vallen duidelijk slachtoffers. Maar jullie blijven doorgaan… Wat zorgt ervoor dat jullie niet die handdoek in de ring gooien?
David: Ik moet niet spreken voor anderen, maar naar een repetitie gaan en met deze jongens samen muziek maken, ik heb dat echt nodig. Het werkt therapeutisch zelfs. Het is een soort uitlaatklep. Ik kan niet gaan vissen of zo, mijn uitlaatklep is zingen. Na twintig tot dertig jaar dat ik in bands zing, is Hunter dan ook de ideale groep omdat we aan elkander gewaagd zijn, we willen allemaal hetzelfde, we kijken dezelfde richting uit. En dat zorgt er ook voor dat Hunter is blijven bestaan; door één of twee tegenslagen de handdoek in de ring gooien, doen we dus niet.
Er zijn natuurlijk bands die net op dat moment gingen doorbreken, en dan stopt het. Het hangt af van wat je ambities zijn natuurlijk …
David: Daar pik ik even op in, de realiteit van de muziekindustrie is ferm veranderd. Het zou leuk zijn om door te breken, daar niet van. Maar om door te breken moet je iets anders doen dan wat wij nu doen. Dan moet je bijvoorbeeld toegevingen doen naar labels toe. Een keer in de week repeteren en alleen in België optreden is ook niet voldoende. We zijn ook, op een paar uitzonderingen na, niet meer van de jongste en hebben een privé leven naast muziek spelen. Als je jong bent, lukt dat wellicht beter om alles te laten vallen en ervoor te gaan. Maar er zijn voorbeelden van bands die dat hebben gedaan, in het buitenland overal gaan optreden om naam te maken en dan in ons land terugkomen en vaststellen dat er eigenlijk, buiten die ervaring, niets is veranderd. Het gaat om keuzes maken.
Klopt. Iets anders… In 2019 stond Hunter in de finale van de Belgische Wacken Battle, maar daar moesten ze de duimen leggen voor Primal Creation. Met Hunter kunnen spelen had toen een vliegende start kunnen zijn voor deze band; een gemiste kans om nieuwe deuren te openen of hoe zien jullie dat?
David: Op die avond kon Joost er niet bij zijn, dus was onze band niet compleet en daardoor hadden we al een vermoeden dat we dit niet zouden winnen. Het is leuk om aan zo een wedstrijd mee te doen, natuurlijk wil je dat winnen en is het leuk om op Wacken te spelen. Maar je moet hierin ook realistisch kunnen zijn. Op zulke wedstrijden zijn ze meestal toch op zoek naar een wat modernere band, wij brengen eerder traditionele heavy metal … maar mee doen is ook leuk om daardoor een nieuw publiek aan te spreken. Of het een doorstart had kunnen zijn? Weten we niet. Dit jaar stonden we op Alcatraz, en dat is iets waar je toch mee kunt uitpakken als band. We zijn recent een samenwerking aangegaan met een nieuwe boeker. Inzetten op optredens en regelmatig live spelen is voor ons belangrijker dan zo een wedstrijd winnen. De kans dat je op zo een evenement gelanceerd wordt is trouwens heel klein. Wat we wel merken is dat je stempel drukken via sociale media belangrijker is geworden. Als je regelmatig naar buiten kan komen met kleine verhaaltjes zoals we spelen op Alcatraz, we brengen een nieuwe single uit, verscherpt dat de aandacht. Het is belangrijk om te laten zien dat je met je project bezig bent, eerder door kleine dingen dan dat je éénmalig kan uitpakken met het winnen van zo een wedstrijd.
Het is inderdaad belangrijk dat je laat zien dat je nog leeft, daardoor is een nieuwe plaat uitbrengen ook zo belangrijk, dat lieten jullie in een vorig interview me ook weten dacht ik ‘we zouden een plaat moeten uitbrengen’ , dat was tijdens ons eerste gesprek denk ik…
David: Het uitbrengen van een nieuwe plaat is altijd een soort mijlpaal, en het is heel belangrijk om dat te blijven doen , jezelf vernieuwen, sowieso…
Heeft die nieuwe plaat al gezorgd voor nieuwe deuren openen? Spelen op Alcatraz vermoedelijk, maar in welke zin nog meer? Lonkt het buitenland?
David: Het nieuwe album heeft al voor heel wat reactie gezorgd, en leidde al tot een aantal boekingen. Er liggen al shows vast voor 2024 en zelfs 2025, waarvan we er binnenkort enkele bekend zullen maken. We bekijken inderdaad ook wat mogelijk is in het buitenland. In eerste instantie kijken we naar buurlanden als Duitsland, Nederland of Frankrijk, maar als de opportuniteit zich voordoet kan het gerust ook elders zijn. Europa is immers niet zo gek groot, laat staan ons eigen landje.
Speelt het feit dat jullie een Belgische band zijn niet in jullie nadeel? Dat is een vraag die ik me stel, maar als ik jullie als muzikant bezig zie, is dit gewoon van internationaal top niveau …
David: We hebben ons qua optredens al die jaren eigenlijk te veel gefocust op eigen land, dat is dus deels onze eigen schuld. Dankzij online kanalen zoals Spotify en YouTube bereiken we wel een internationaal publiek. Zo merken we bijvoorbeeld dat we veel luisteraars hebben in landen als Spanje, Duitsland en de Verenigde Staten. Dat publiek is er dus wel degelijk ook in het buitenland.
Ik pik even in op ‘Spotify’, waarom toch nog een hard disc plaat uitbrengen? Gooi gewoon alles op Spotify, nee? Waarom in deze tijden dat toch nog doen?
David: Omdat de fans, zeker de metal fans, nog steeds graag iets in hun handen hebben. Ze komen naar optredens en kopen bewust een cd of T-shirt, omdat ze weten dat we daar als band meer aan verdienen dan aan streams op Spotify en dergelijke. Ze kopen bewust om een band te steunen, dat is nog steeds typisch in onze scene. De gemiddelde leeftijd is rond de dertig tot zestig, die kopen ook nog platen.
We zijn ondertussen bij de nieuwe plaat aanbeland. Persoonlijk vind ik het een gevarieerd schijfje; het maakt jullie bijzonder, niet direct in een hokje te duwen ondanks de link naar pure heavy metal … Een bewuste aanpak en waarom?
David: We hebben het daarnet al aangehaald, we zijn meer volwassen geworden wat songwriting betreft. Er zijn meer ideeën naar boven gekomen zoals een Thrash riff hier en daar of een streepje Doom. Daardoor hebben we een heel gevarieerde CD gemaakt, maar het is nog steeds Hunter, dat is wel belangrijk. Dat is trouwens leuk aan deze 21ste eeuw, als in het verleden, ik spreek van jaren ’90, een band durfde zijn comfortzone te verlaten, dan kwamen ze daar niet mee weg. Vroeger hielden de bands hun dan ook bewust aan bepaalde regels, en nu hoeft dat niet meer. Dat speelt in ons voordeel, daardoor kunnen we ook onze comfortzone verlaten, maar er ook over waken dat we Hunter blijven. Ik merk die verandering ook als ik zelf naar optredens ga, dat er groepen zijn waarvan ik denk ‘is dat nog metal’, maar de jongere generatie denkt zo niet meer. Die staan voor meer open.
Kan dit de plaat zijn naar de grote doorbraak? Of hoe moet ik dat zien?
Thomas: Of dat al dan niet de plaat van de grote doorbraak is, daar zijn we niet mee bezig. We hopen vooral dat de plaat een goed visitekaartje is dat deuren opent naar concertorganisatoren en festivals. Onze muziek live kunnen spelen voor fans, is immers waar het ons voor een groot deel om draait.
Is recensies of reviews in deze tijden nog belangrijk eigenlijk?
David: Voor een band wel, of toch naar mijn mening. Vooral de gemiddelde scores waar staat ‘goed, maar…’ daar kan je als band soms iets uit leren. Niet dat een review onze manier van spelen zal veranderen, maar als het gaat over objectieve dingen binnen onze muziek, kunnen we daar dus wel iets mee. Dus ja voor ons als band is dat wel belangrijk.
Hoe waren de reacties tot nu toe?
David: Het album scoort in recensies gemiddeld rond de 8/10. Dat is zeer goed, al is het cijfer dat ze er op plakken voor ons niet direct het belangrijkste. Besprekingen van onze optredens rond de nieuwe CD zijn ook positief. Daar blijkt zelfs dat mensen ons voornamelijk een live band vinden. We zijn zeer tevreden over de reacties.
‘een live band zijn’ …“Hunter bewees in de Asgaard dat ze niet enkel een album van internationale allure uit hebben, hun concerten voldoen aan dezelfde hoge standaard.” schreven we.
Is Hunter zo een band die op het podium nog beter tot zijn recht komt? Of is dat wat kort door de bocht?
Thomas: Dat is wel zo. We zijn zeer tevreden over de cd, maar als ik opnames hoor of zie op YouTube van live optredens valt het wel op dat het niveau nog hoger ligt. De live sfeer en de respons van het publiek geeft ons als band allicht net dat beetje extra. Het is blijkbaar lastig om datzelfde live effect ook op cd te krijgen… maar dat is niet per se iets negatiefs. Ik heb liever dat iemand Hunter live nog overtuigender vindt dan op de studio-opnames, dan omgekeerd.
David: De stressfactor speelt ook een rol. Als we live optreden hebben we weinig stress, eens het optreden is begonnen valt die van ons af. Maar voor het maken van een cd wel, want dan moet het perfect zijn. Een nummer dat je live eens verkeerd speelt valt niet op. Als je dat op cd doet wel, en dat kan in je nadeel uitdraaien. Die stress factor die dus wegvalt op een live optreden, zorgt er dus mede voor dat we live nog beter tot ons recht komen.
Betreft ambities … We hadden het in vorige interviews al over. Twee jaar geleden zei je… ‘’ het doel? Het zo ver brengen als mogelijk is, en er even veel plezier in blijven hebben zoals we tot nu toe al hebben gehad.’’
Is die ambitie nog steeds hetzelfde, of gaan jullie het groter eens proberen, een Sportpaleis en grote festivals?
David: Om als metalband in een Sportpaleis te staan, zouden we op een heel andere manier muziek moeten schrijven. We blijven daarin realistisch. Op Alcatraz spelen deze zomer was voor ons een mooie mijlpaal, en dat dankzij onze nieuwe cd. Er was een band weg gevallen, we hadden net een single uit, en de organisatie had dat vernomen en contacteerde ons. Het optreden zelfs is zeer goed meegevallen. Ondanks het vroege uur, stond de tent wel vol. Als je het hebt over ambitie? Mensen bereiken, door zulke optredens te kunnen en mogen doen, is zeker een doel.
Ik pik nog even in op Alcatraz, ik merk toch een verschil.. voor een Belgische band is het toch nog steeds moeilijker om op bijvoorbeeld Graspop te staan, daar waar een groot Duits festival als Wacken kiest voor eigen kweek en zelfs een Duitse band doet afsluiten … Stoort jullie dat niet een beetje? Graag jullie mening
David: Uiteraard zou het heel leuk zijn om op Graspop te spelen. Ik ga zelf als sinds 1997 jaarlijks naar Graspop. Alcatraz is ondertussen geëvolueerd naar de Graspop van vroeger, terwijl Graspop de Rock Werchter van de metal is geworden. Graspop boekt ook, in tegenstelling tot Alcatraz, niet per se bands met het idee die te lanceren of introduceren. Op Alcatraz kun je nog echt iets ontdekken, op Graspop toch minder.
Wat Graspop betreft, ik wou het eens hebben over Helmut Lotti die op Graspop stond en ondertussen bijna alle zaaltjes uitverkoopt zonder problemen, terwijl jonge bands als jullie moeilijker aan de bak komen …
David: Helmut Lotti is een tof persoon, een zeer goede zanger, maar kan daar wel staan omdat het een grote naam is. Niet zozeer omdat hij metalzanger is. Laat ons eerlijk zijn , naast de persoonlijkheid en straffe zanger die hij zelf is, ‘Helmut Lotti’ is een merk. Moesten we onszelf, Hunter, verkopen als merk dan moeten we met een heel andere ingesteldheid tewerk gaan, en toegevingen doen aan labels en marketing, maar dan draait het meer rond mimiek dan om muziek en daar doen we niet aan mee.
Wat zijn de verdere plannen in de toekomst? Een wereldtournee of toch met beide voetjes op de grond blijven?
Thomas: Op het moment ligt de focus op optredens vastleggen en ons nieuw album zoveel mogelijk live promoten. Daarnaast zijn we nu nieuwe nummers aan het schrijven.
Nieuwe nummers, dus er komt al spoedig een nieuwe plaat uit na deze? En ligt die in verlengde van wat jullie nu doen?
Thomas: We gaan er nog geen datum op kleven, maar we zijn er zeker mee bezig om nieuwe muziek uit te brengen. Hoe dat zal klinken? Dat is koffiedik kijken. Met deze ‘Rebel Angels Rise’ hebben we enigszins afgetast hoe ver we kunnen gaan in verschillende richtingen zonder onze ‘roots’ uit het oog te verliezen. Als je naar het album luistert, merk je bijvoorbeeld dat we in sommige nummers de melodieuze kant zijn opgegaan, terwijl andere nummers net veel sneller en agressiever klinken dan de nummers op ons debuut. Ondanks het feit dat we een gevarieerd album hebben uitgebracht, blijft het echt Hunter. Daar blijven we over waken. Of we met dit album onze muzikale grenzen daadwerkelijk al bereikt hebben? Dat zal de toekomst uitwijzen.
Pics homepag @ Gino Van Lancker
Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot binnenkort op een van de vele optredens die zullen volgen
Josienne Clarke - Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, goed overkomen
De Britse folk zangeres Josienne Clarke hoopt met haar nieuwe album “Onliness: Songs Of Solitude And Singularity” haar demonen definitief te hebben bestreden. Met haar prachtige solo-album ‘A Small Unknowable Thing’ uit 2021 - via haar eigen label Corduroy Punk Records - deed ze al een meer dan geslaagde muzikale poging. Eindelijk was ze bevrijd van ‘the narrowing music industry structure (her old label Rough Trade), her previous role as one-half of a duo (with Ben Walker) and the genre constraints’. Maar dit was haar inziens nog niet genoeg; ze wilde de songs uit haar verleden een hernieuwde, zelfstandige, juiste, verse, echte en eigen Josienne Clarke gezicht geven; ‘viewing them from the place she was now, in charge of every little detail, free to do what she truly wanted with them - it presents a career retrospective viewed through a new lens, comprised of reworked versions of fan favourites and hidden gems from a back catalogue that always glimmered, but are reclaimed in some way now!”.
In april kwam haar nieuwste schijf ‘Onliness’ uit, we hadden hierover een fijn gesprek met Josienne en polsten uiteraard naar de verder plannen en ambities.
Josienne, je hebt al heel wat watertjes doorzwommen, wat waren tot nu toe de hoogte- en dieptepunten?
Mijn hoogtepunten zijn het schrijven voor een optreden in The National Theatre, op de Londense Southbank in een bewerking van 'Our Country's Good'. Geen baan die singer/songwriters dagelijks krijgen en inspirerend en uitdagend op een heel andere manier dan het maken van albums en het doen van normale optredens. Ook opende ik voor Robert Plant op het Stimmen Festival in Duitsland.
Was de pandemie een inspiratie voor liedjes? Hoe heb je deze tijd als muzikant en als 'mens' overleefd?
Ik vond de pandemie helemaal niet inspirerend en de eerste 3-6 maanden heb ik helemaal niet veel gecreëerd. Die vreemde mix van wereldwijde angst en persoonlijke inertie was niet geweldig voor mijn creatieve geest. Maar gaandeweg vond ik een manier om mijn geest bezig te houden met creëren en ik denk dat kunstenaars zich gelukkig mogen prijzen dat ze zo'n uitlaatklep hebben in vreemde tijden.
Is er bij songwriting een voorbereidingsfase voor je proces? Moet je je gereedschap op een bepaalde manier klaarleggen?
Het voorbereidingsproces is intern en begint lang voordat de pen het papier raakt. Mijn onderbewustzijn begint met het schrijven van de liedjes lang voordat ik er iets van weet. Vaak beginnen nummers met een openingszin, de eerste regel zet de toon voor het hele nummer en voor mij kan het hele nummer worden samengevat in die ene melodieuze zin.
In een interview zei je: 'Een van mijn favoriete elementen van het songwritingproces is wanneer het nummer voor 90% geschreven is en de laatste 10% de fijne details zijn. Het laatste stukje is de specifc syntax', lijkt me een interessant onderwerp. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Mijn liedjes zijn kort en wat ik altijd probeer te doen is een idee en zijn gevoel terugbrengen tot zijn kleinste vorm, beknopt en bondig zonder extra vet tekstueel of muzikaal. Hierdoor worden kleine beslissingen die je neemt versterkt en worden kleine woordkeuzes enorm belangrijk. Het gebruik van 'en' 'of' 'van' 'voor' of je nu de verleden tijd 'was' of de tegenwoordige tijd 'is' gebruikt, is van vitaal belang voor de algehele betekenis van het nummer. Ik hou van het forensisch onderzoek van lidwoorden en zinsbouw om de exacte duidelijkheid van de betekenis in elke regel en vers te krijgen.
'Onliness' is een verzameling van maar liefst zeventien nummers die je zelf opnieuw hebt gearrangeerd en opgenomen op je eigen label en die je een nieuw leven hebt ingeblazen. Kun je iets meer vertellen over het verwerkingsproces?
Ik heb geprobeerd te bedenken welke muzikale beslissingen ik zou nemen als ik die oudere nummers vandaag de dag had geschreven. Zonder de verwachtingen van een extra, chiquere gitarist of een platenlabel met een verkoopquotum waaraan ik moet voldoen. Wat zou ik artistiek hebben gedaan als ik die dingen niet had gehad om rekening mee te houden. Deze keer kon ik dat allemaal negeren en gewoon het liedje serveren. Dus dat is wat ik deed, ik liet ze de stijl en het genre van het nummer zijn.
Ik heb altijd van die weemoed in je stem gehouden, en van die melancholie in de sound. Is deze plaat ook een persoonlijke afsluiting van een periode of is dat te ver gezocht?
Dat is precies wat het is. In zekere zin is het een poging om een aantal slechte beslissingen die ik voor mijn gevoel heb genomen ongedaan te maken. Een moeilijk maar zeer catharsis proces dat me in staat stelde om een streep te zetten onder alles wat eraan voorafging en het tot 'verleden' te verklaren.
Het is moeilijk om voorbij je samenwerking met {ik heb zijn naam verwijderd omdat je hebt aangegeven het niet meer graag leest, dacht ik …} te gaan. Ik neem aan dat je door een moeilijke tijd bent gegaan; hoe gaat het met je en was deze plaat een manier om dit een plaats te geven of is dat te vergezocht?
Om eerlijk te zijn heb ik hier niet echt meer over te zeggen, het was een moeilijke tijd maar die is nu voorbij, dat duo is klaar. Ik heb mijn laatste noot ervan gespeeld in Leopoldsburg in 2018 en ik zal nooit meer muziek maken met die persoon. Ik heb dat sindsdien niet meer gedaan en zal ook nooit meer een podium delen of met ze spreken.
Door de sobere instrumentatie komt je stem en de emotie nog meer naar voor. Een bewuste keuze of is dit vanzelf gegroeid?
Het is nooit een bewuste keuze om de muziek emotioneel aangrijpend te maken. Ik probeer het gewoon eerlijk te brengen en erop te vertrouwen dat de emoties die ik voelde bij het schrijven en spelen, overkomen. Dus als dat het effect voor jou is, ben ik erg blij dat te horen!
Je had de touwtjes helemaal in eigen handen en voelde je nu vrij om deze nummers tot in detail te bewerken; was dat niet ook een beetje riskant, je moet alle lasten ook alleen dragen?
Ja, het is een grote verantwoordelijkheid om al die beslissingen alleen te nemen, maar ik denk dat ik liever zelf probeer te falen dan te falen voor beslissingen die ik niet helemaal zelf heb genomen. Misschien voelt niet iedereen zich zo. Maar ik weet altijd hoe ik denk dat dingen zouden moeten zijn en nu mag ik dat gewoon doen, goedschiks of kwaadschiks. Mijn liedjes, zoals ik ze schrijf en voor ogen heb.
Wat zijn de toekomstplannen voor nu? Op tournee gaan? Festivals doen (misschien in België)
Ik heb net een nieuwe selectie gloednieuwe, originele nummers opgenomen die ergens in 2024 uitkomen. Daar ga ik later dit jaar mee op tournee. Ik begin mijn muzikale jaar in België! Ik heb 2 shows op 25 en 26 januari.
Iets anders, ik denk dat je dingen hebt zien veranderen in de 'Folk Scene'; wat is de grootste verandering voor jou, naast digitalisering? De 'digitalisering ' brengt me trouwens op iets anders, waarom nog platen maken als je je muziek op Spotify en zo kunt zetten?
Streaming heeft de manier waarop de industrie werkt, veranderd, maar ik weet niet zeker of ik geloof dat het op zichzelf een hele slechte zaak is, om overal mensen te kunnen bereiken met je muziek. De manier waarop kunst wordt beloond, moet in elk onderdeel van de muziekindustrie onder de loep worden genomen. Er is ergens iemand die veel geld verdient aan muziek en zelfs aan streaming, maar meestal is dat niet de artiest zelf.
Naast digitalisering is sociale media tegenwoordig belangrijk, hoe is het voor jou om verbonden te zijn met sociale media? Is het een zegen of een vloek?
Zoals de meeste vooruitgang is het beide, het is geweldig om op elk moment te kunnen communiceren met fans van over de hele wereld, maar het is ook hard werken en soms opdringerig. Ik probeer mijn tijd te beperken en het productief te houden, maar de waarheid is dat het een goede manier is om mijn artistieke output te promoten en om feedback te krijgen.
Na al die jaren heb je reeds verschillende doelen bereikt … Wat heb je verder voor ogen? Wat zijn je ambities na al die jaren?
Ik zou graag mijn muziek gebruikt zien worden in film en televisie, ik heb voor theater geschreven maar nog nooit een sync voor TV/film gehad. Ik zou graag weer door Amerika en Australië toeren en teruggaan naar Duitsland, Frankrijk en Nederland. Ik moet nog door Zweden, Denemarken en Noorwegen toeren en nog zoveel andere plaatsen in de wereld waarvan ik hoop dat ik er ooit zal komen met mijn liedjes.
Bedankt voor het interview … Ik hoop je snel een keer in België op het podium te zien, en succes met deze magische nieuwe plaat....
Ironborn - Eigenlijk maakt het niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…
Binnen de Belgische metal is Ironborn ondertussen uitgegroeid tot een vaste waarde. Ooit begonnen als coverband, wist Ironborn vooral op de podia een stevige reputatie uit te bouwen. De muzikanten hebben een grote voorliefde voor de metalscene en bijhorende subgenres. Ze weten een breed publiek te bekoren. Het was even wachten op een plaat met allemaal eigen nummers. In 2017 kwam een eerste EP uit, en dan was uitkijken naar het eerste full album. Door de coronapandemie werd dit uitgesteld, alsof den Duvel ermee gemoeid was; maar nu, in 2023, kan de band eindelijk hun eerste full album voorstellen aan zijn fans. 'After The Flood' is een gevarieerd plaat in het genre, die de veelzijdigheid van Ironborn onderstreept .
De eigenlijke CD werd al eerder voorgesteld door enkele shows, en nu kwam Deinze aan de beurt. In een goed vol gelopen Elpee, bewees de band dat geduld altijd wordt beloond.
Ons verslag kunt u hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/91788-ironborn-geduld-werd-beloond.html
CD ‘after the flood’ After The Flood (musiczine.net)
Naar aanleiding van dit optreden en de release van ‘After The Flood’ hadden we een gesprek met de band. (Björn Coysman – ritmegitarist Ironborn) stond ons te woord:
Ons vorig interview was in 2018, er is ondertussen veel water door de zee gestroomd (een virus ook) net toen jullie een nieuwe stap voorwaarts wilden zetten, hoe heb je die periode overleefd, sommige hadden het opgegeven in jullie plaats denk ik?
Alles wat relativeren is belangrijk denk ik, We hebben de tijd genomen om alles tracks met de nodige aandacht te benaderen en soms hadden we hinder door onvoorziene omstandigheden waardoor de voltooiing van de nummers soms wat hinder ondervonden. Wat dat virus betreft, alle bands zaten immers in hetzelfde schuitje… We zaten op dat moment middenin het proces om nieuw materiaal op te nemen in de studio met een grote honger om tot een oerdegelijk eindproduct te komen (en te verspreiden) waar we met de ganse band trots op kunnen zijn. Elkaar blijven motiveren, goed samenhangen en gaan voor dat doel was onze opdracht en uitdaging. De tijdspanne waarin dit gebeurde was idd. langer of normaal maar onzen ‘drive’ haalde het van hindernissen op onze weg.
“Zoals ik net al zei is Ironborn dus puur een hobby. We amuseren ons rot met wat we allemaal mogen doen en het enige doel dat we voor ogen hebben is dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen blijven amuseren.” … Was het antwoord dat ik kreeg naar jullie doel, is dat één van de reden waarom jullie het niet hebben opgegeven?
Kwalitatieve optredens neerzetten en een publiek ’veroveren’ of muzikale voldoening schenken is een gegeven dat onbetaalbaar is. Daarvoor doen we het immers. Dit in combinatie met het amusement en de onderling interactie op het podium zorgen ervoor dat er geen vervaldatum staat op Ironborn.
Jullie stellen in ElPEE een nieuwe plaat voor, ik dacht op Plutofest jullie een nieuwe song hadden gebracht, ik had toen geschreven dat daar een donker kantje aan hing, klopt dat? Is die nieuwe plaat met een donker kantje (heb het nog niet kunnen beluisteren)
Inderdaad, het leven is geen ponykamp en het is zo dat de zwaardere thema’s van het menselijk bestaan aan bod komen. Het gaat oa. van de duistere verleidingen die het leven in petto heeft tot een beschrijving van de zondvloed en een invasie van buitenaards leven om dan weer plaats te maken voor Anubis die waakt over de doden en hun lot in het hiernamaals. Let op, de nieuwe plaat bevat ook een minder zwaar beladen track die ode brengt aan de metalwereld, de metalheads en festivals in het bijzonder en ook de bloedband van familie en kinderen enz… is een thema dat niet uit de weg wordt gegaan. Ik denk dat dit de thema’s waren die ons bezig hielden tijdens het schrijfproces van ‘After The Flood’.
Wat is het grote verschil tussen wat jullie tot op heden hebben gedaan, met jullie nieuw werk?
Ikzelf maakte nog geen deel uit van de bezetting ten tijde van de EP maar denk dat de composities verder ‘gegroeid’ binnen de stijl of richting waar we als band voor staan. Iedere song staat op zich en heeft een identiteit die je moeilijk onder éénzelfde genre kan onderbrengen. Ook op ‘After The Flood’ is dit volgens mij terug het geval…Persoonlijk vind ik dat de sterkte van een band als Ironborn en was dit de hoofdreden waarom ik 5 jaar geleden auditie wou doen om de band te vervoegen. Het is een mix van genres die op één of andere manier vertrouwd klinken en een typische herkenbare sound bevatten.
In het vaarwatertje van metal zwemmen veel visjes, teveel zelfs om eerlijk te zijn, wat maakt jullie uniek zodat jullie boven dat maaiveld kunnen uitzien denk je zelf?
De diversiteit aan genres en stijlen die in onze nummers aan bod komt maakt ons in mijn ogen net dat ietsje uniekers dan de vele andere visjes in de grote metalvijver, maar das mijn persoonlijke mening.
In ELPEE speelden jullie een ‘thuismatch’ , voor een publiek dat wellicht 100% voor jullie komt, jullie hebben ook een soort ‘fanclub’ die jullie overal volgt, hoe belangrijk zijn die voor jullie?
Best wel belangrijk hoor, het is heel erg aangenaam om die vertrouwde gezichten te blijven zien. Het klinkt best wel cliché maar gedurende de jaren kun je ze als familie beschouwen en kan je spreken van heuse vriendschappen. Ze zijn ook een eerlijk klankbord om de shows te evalueren of tips te geven naar de toekomst toe. Het is best altijd leuk om nieuwe zieltjes te veroveren maar de vertrouwde bende blijft ons het gevoel geven bevoorrecht te zijn dit te mogen blijven doen. En daar zijn we hun dankbaar voor!
Hebben zij jullie nieuwe songs of enkele al gehoord, en hoe waren de eventuele eerste reacties?
Best wel positief. Ieder heeft zijn eigen persoonlijke favorietjes wat de nummers betreft. Dit is zelfs onder de bandleden het geval haha…De reviews zijn over de ganse lijn positief te noemen en ook bij onze kennissen valt de nieuwe plaat in goede aarde. We leren in ieder geval veel bij door de gegeven commentaren en nemen dit steevast mee in de toekomst.
Welk publiek wens je uiteindelijk te bereiken met deze nieuwe plaat?
Een zo breed mogelijk haha, neen serieus, eigenlijk maakt dat niet uit ‘welk’ publiek je bereikt. We willen gewoon dat de mensen zich amuseren en genieten van hetgeen op het podium gebracht wordt en met een voldaan gevoel huiswaarts keren…En als dat publiek begint te groeien kunnen wij daar als band alleen maar gelukkiger van worden.
Ik zie dat generatie genoten van jullie op Alcatraz en andere wat grotere festivals beginnen te staan, maar Ironborn voorlopig nog niet, zou deze nieuwe plaat daar eindelijk kunnen voor zorgen denk je ?
Een verlanglijstje mag je als band altijd hebben vind ik en dergelijke ‘goals’ zijn belangrijk om te blijven groeien als band. Een plaatsje op Alcatraz of Graspop zou zeker max zijn en met deze plaat kunnen we een proper visitekaartje afleveren denk ik persoonlijk. We zullen zien wat dat betreft…
Ik had een interview met Helmut Lotti onlangs en stelde hem de vraag waarom hij wel zalen uitverkoopt en kleinere bands het moeilijk hebben, hij antwoordde dat die bands moeten durven iets uitproberen, dat heeft hij ook gedaan.. had ook verkeerd kunnen lopen (interview staat te lezen op onze website). Graag je mening hierover en over het fenomeen?
Itv Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt! (musiczine.net)
Goja, iets uitproberen klinkt misschien logisch op het eerste zicht maar trouw blijven aan jezelf als band en er in blijven geloven is van groot belang denk ik. Ook ligt dit gegeven vaak niet aan de band of de composities maar aan externe factoren die hoofdzakelijk van financiële aard zijn. De promotoren en organisatoren hebben het moeilijker dan ooit, moeten gedurfde gokken durven wagen en scheuren er vaak hun broek aan op het einde. Je moet het niet doen voor de centen of de roem, het is een passie waar ieder zijn eigen persoonlijke voldoening uit haalt. Dat is met iedere uit de hand gelopen hobby het geval. De Helmut heeft dat goed gezien en had idd. al een solide basis om op verder te borduren en het geeft hem idd. geen windeieren gelegd haha…Goed voor hem.
Ik kom nog even terug op die ‘doelstellingen’ , na het uitbrengen van een nieuwe plaat blijf je nog steeds vasthouden aan ‘dat we ons nog zo lang mogelijk kunnen amuseren’ of zijn er andere doelen nu die je voor ogen hebt, waarom of waarom niet?
Stinkend rijk worden haha. Neen tuurlijk niet… Zoals U aanhaalt blijft het idd. ons doel om ons in de eerste plaats te blijven amuseren met wat we doen en kwalitatieve optredens neer te zetten voor het publiek. Grotere zalen of festivals mogen altijd en staan op onze verlanglijst maar we vergeten ook niet dat een klein café dat tot de nok gevuld is ook een ontegensprekelijke charme heeft waar al het zweet van de wereld geen afbreuk aan doet. Een klein tourneetje mag natuurlijk ook altijd…
Om af te sluiten, moest je de kans krijgen om op wereldtournee te vertrekken met deze plaat zou je daarop ingegaan? Met andere woorden wat is het hoogste dat jullie willen bereiken met deze nieuwe plaat?
Heel graag, maar we moeten toegeven dat de realiteit ons enkele grenzen oplegt. We zijn ietsje ouder dan 20 jaar (knipoog) en zijn ook gebonden aan werk- en gezinssituaties waar we ons niet zomaar voor enkele maanden kunnen aan onttrekken. Dit wil echter niet zeggen dat bv. kleine tournees en gerichte buitenlandse optredens niet kunnen. Ook festivals in binnen -en buitenland kunnen we zeker bekijken…We staan open voor alle mooie kansen die op ons pad komen en gaan er graag (indien realiseerbaar) op in. Een regelmaat aan optredens met enkele mooie (buitenlandse) podiumkansen en enkele festivals als uitschieter zijn ons ‘hoger goed’.
Bedankt voor het interview. Veel succes
Helmut Lotti - Metalheads zijn gewoon zeer tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek! Punt!
Zowat negen maanden geleden nam Lotti voor radiozender Willy zijn versie op van “Run To The Hills” van Iron Maiden. Dankzij de vele lovende reacties werden de zanger en zijn band uitgenodigd voor Graspop voor een set met nog meer covers. Het werd een succesverhaal, want prompt volgden snel uitverkochte concerten en wordt op 1 september het album ‘Hellmut Lotti Goes metal’ uitgebracht. Met bovendien een eigen nummer “The Darkness”. Voldoende voer dus om Hel(l)mut enkele vragen te stellen over dit project, te polsen naar de reacties maar ook te kijken naar de toekomstplannen en/of ambities na al die jaren.
Helmut, hoe ben je op het idee gekomen om een metal album uit te brengen? Wat gaf de doorslag?
Het is allemaal begonnen met Radio Willy die me hadden gevraagd of ik dit wilde doen. Ze zochten namelijk een artiest om een nummer uit de top 1000 te zingen. Maar dan iemand die in een heel andere genre zit. Sophie Engelen had bijna tien jaar geleden een interview met mij gehad over het album ‘The Number of The Beast’ van Iron Maiden. Ze had het verhaal onthouden dat ik op mijn 13ste die song “Run To The Hills” stond te zingen , toen mijn vader binnen kwam en zei ‘amai, jij kunt echt zingen’. En zo is de bal pas echt aan het rollen gegaan.
Uw vader is (net als mijn vader een tweetal maanden geleden) ondertussen overleden. Heeft ook dat een extra motivatie geweest om op die kar te springen en dit te doen?
Nee, maar het is wel zo dat ik het jammer vind dat hij dit niet meer kan meemaken, want hij zou hier zeer trots op geweest zijn. En hij zou het ook leuk gevonden hebben hoe Johan en ik hier samen van genoten hebben.
Inderdaad. Het is een waar succes geworden, een bomvolle tent op Graspop, en veel concerten uitverkocht . Hoe ervaar je dit zelf?
De Metaldome is nu ook niet zo groot, en er was al heel wat buzz gecreëerd op voorhand. Veel mensen zijn gewoon puur uit nieuwsgierigheid komen kijken, en het feit dat we 600.000 views gehaald hebben in één week met die “Run To The Hills” cover, waardoor ik op metal sites terecht ben gekomen in Duitsland, Denemarken en zo, heeft ook geholpen. Ik denk dus dat de ene helft is komen kijken puur uit nieuwsgierigheid, maar ook een andere helft die ervan overtuigd waren dat het echt goed zou zijn.
Je bracht dus ook een album uit en daar wou ik het over hebben. De meeste songs komen er goed uit, maar bij sommige zoals “Holy Diver” van Dio lijkt het me dat je een beetje door de mand valt …; nu die laatste lijkt me een onmogelijke opdracht. Andere songs klinken zelfs beter dan het origineel . Hoe zie je dat zelf?
Eigenlijk heb ik daar niets ander over te vertellen dan dat het subjectief is en een kwestie is van perceptie. “Holy Diver” was zelfs niet het moeilijkste om te zingen, dat was eerder “Run To The Hills” van Iron Maiden maar ook “Paradise City” en “I was Made for Lovin’ You” van KISS zijn heel moeilijke nummers om te zingen. Omdat dit pal op de stembreuk ligt. Trouwens, ik weet dat Metalheads dit niet graag gaan horen maar “Love Is All” uit The Butterfly Ball is een veel moeilijker nummer om te zingen dan “Holy Diver” van Dio. Maar los daarvan, draait het dus vooral allemaal rond perceptie, ik doe dus aan die discussies niet mee.
Is er ook geen dunne lijn tussen klassieke muziek en Metal, wat is jouw mening? Opera vind je toch ook bij o.m. bands als Within Temptation?
De dramatiek, het gevoel voor drama , is hetzelfde. Ook het ‘larger then Life’ gehalte is hetzelfde en ook het theatrale is hetzelfde, maar’ de manier van zingen is anders, het stembereik is ook weer hetzelfde. Metal ligt trouwens veel dichter bij klassieke muziek dan hardrock. Want die hebben meer te maken met Rhythm-and-blues. Daarom heb ik ook ‘”he Darkness” heel bewust niet in de hardrock stijl, maar in de metal stijl geschreven. Het nummer heeft sowieso meer te maken met Dio en Iron Maiden dan met bijvoorbeeld AC/DC.
Bij het beluisteren van de plaat was me opgevallen dat, naast enkele knappe covers, die eigen song “The Darkness” er wel uitsprong. Is het de bedoeling daar meer mee te doen, en een plaat met eigen songs uit te brengen in het metal genre?
Daar ben ik mee bezig, ik ben volop nummers aan het schrijven. Die plaat komt er dus zeker, is het niet volgend jaar dan zal het het jaar daarna zijn. Maar die plaat met eigen metal nummers komt er zeker en vast aan.
Ik vergelijk wat je doet eerder met mijn idool David Bowie die ook durfde overstappen van Ziggy Stardust naar Thin White Duke en plots een pop plaat uitbrengt… Zie je jezelf ook als een soort kameleon?
Toen Bowie zijn pop platen uitbracht was het moeilijk om terug zijn alternatief publiek te vermurwen; ondervind je na een eerder commercieel pad te kiezen, het ook voor jou moeilijker is om iets alternatief te proberen (zoals nu die metal); hoe ervaar je het zelf?
(want je krijgt snel die stempel en hoongelach, weet je wel)
Ik heb van het metal publiek eigenlijk opvallend veel respect gekregen. Het is ook niet zo dat mijn klassieke publiek nu plots gaat afhaken. Ik heb die mensen duidelijk gemaakt dat ik nu dit doe, maar ook nog andere concerten. Op 22 oktober – op mijn verjaardag – sta ik in Depot in Leuven met Metal. Maar de dag daarvoor sta ik in een Cultureel Centrum en doe ik mijn ‘Greatest Hits’ waar ik een mengelmoes ga brengen uit mijn complete oeuvre. Laat ons een kat een kat noemen, Metalheads zijn echte muziekfanaten . Terwijl mijn breed publiek mensen zijn die Helmut Lotti graag horen zingen. Die liggen er dus ook niet wakker van dat ik nu plots iets anders doe.
Ik doe een beetje alle genres gaande van pop, jazz, kleinkunst, post rock tot dance, hip hop en R&B Maar dus ook metal. Mijn vaststelling is dat het metal publiek het meest sympathieke publiek is van allemaal; wat is jouw mening? Ondervind je dat ook?
Jazeker. Ik was donderdag al op Graspop met mijn broer. Voor VRT voor de sfeerbeelden. En ik werd door die mensen overladen met liefde en respect, ongelofelijk. Dus ja, grondig mee eens. Metalheads zijn gewoon heel tolerante mensen, die de muziek heel belangrijk vinden. Die komen gewoon voor de muziek!
Iets anders wat ik vaak hoor, ik citeer: “jonge bands krijgen na corona haast geen speelkans en Helmut Lotti verkoopt in een mum van tijd alles uit’’; ik vind die kritiek overdreven; hoe sta je daar zelf tegenover?
In het begin van mijn carrière heb ik dat ook gehoord, maar ik kan me daar echt niet mee bezig houden. Ik ben met mijn eigen carrière bezig, hoe dat met andere bands gaat weet ik niet. Het is al moeilijk genoeg om mijn eigen carrière op rails te houden.
Ik ben op deze kar gesprongen en ik kan alleen maar aanraden om als band zelf iets te doen waardoor je opvalt. Wat gebeurd is, is heel simpel. Ik heb Radio Willy gedaan met “Run To The Hills” maar had ik enkel gedaan wat ze hadden gevraagd, dan was er niets gebeurd. Ik wilde er echter een act van maken en dus heb ik hen gevraagd of ze een decor ter beschikking hadden. En dat konden ze regelen. Als je iets doet, moet je er gewoon voor zorgen dat iedereen het gezien heeft en ik heb die kans aangegrepen.
Eigenlijk doe je dat al heel je carrière , kijk naar je klassieke plaat, Elvis plaat…
… Van die Elvis plaat ben ik zelf ook onder de indruk, omdat ik al heel mijn leven naar Elvis luister. Omdat ik die plaat uit respect voor Elvis heb gemaakt, ben ik ook te dicht bij het origineel gebleven. Ik vind bijvoorbeeld “That’s Allright” met de gitaarlick van Motorhead (“Ace of Spades”) één van de meest spannende songs die op deze metal plaat staan. Omdat ik hiermee net iets anders gedaan heb dan het origineel. Bij “Posion” van Alice Cooper heb ik dat trouwens ook gedaan. Daar zijn we dicht bij het origineel gebleven, maar zing ik toch anders. Dat is hoe ik normaal werk, ik verander graag dingen en sla graag andere wegen in dan de originele bewerkingen. Bij de repetities van het repertoire van Graspop dachten we net om die reden, zouden we het dan toch niet opnemen? En dat hebben we dus ook gedaan. Pas de week voor Graspop heb ik daar die eigen song “The Darkness” aan toegevoegd, het is dus allemaal zeer natuurlijk gegaan dit verhaal.
Het is allemaal organisch gegaan, zeg je, maar het loopt wel als een treintje met uitverkochte shows. Lonkt het buitenland ook?
Het loopt redelijk goed ja, maar aan het buitenland moeten we nog beginnen. We willen eerst het verhaal hier goed zetten en wat daarna nog volgt zien we ten gepaste tijde wel.
Ik hoor soms in interviews dat er een muur zit tussen Wallonië en Vlaanderen, is het voor jou als Vlaamse artiest moeilijker om door te breken in Wallonië?
Het is sowieso moeilijk om als Nederlandstalige artiest iets te proberen in Wallonië. Als Franstalige in Vlaanderen lukt het gemakkelijker, maar ook daar zijn er artiesten die amper gekend zijn hier maar in Wallonië enorm populair. Ikzelf heb wel succes in Wallonië. Ik heb in 1993 een nummer van Adamo in het Engels gezongen, ik had daarmee succes in Wallonië. Ik heb dus zelf die grens nooit ervaren, ze kennen me daar. Ik was trouwens de eerste Vlaamse artiest waarvoor ze de bovenste balkons in Le Forum in Luik hebben open gedaan, dus nee persoonlijk heb ik die ‘muur’ tussen Vlaanderen en Wallonië nooit ervaren.
Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’, dingen als jazz, hip hop of zo?
Er zijn twee dingen die ik ooit wil uitproberen dat is Country en jazz. Wat dat laatste betreft, ik ben enorme fan van Chet Baker; ik heb bijna al zijn gezongen platen. Ik heb wel swing gedaan, van die Duitse Swing, dat is wel leuk maar Jazz is toch nog iets anders. Dan bedoel ik wel geen Free jazz, ik ben zanger, ik kan bij Free jazz niet veel doen. Het zal dus eerder jazz plaat zijn met toegankelijke melodieën. Als ik naar een jazz club ga, en die zitten te jammen doe ik gewoon mee in mijn hoofd. Goede jazz is als seks, je voelt bij een goede vrijpartij gewoon elkaar aan en weet wanneer het begint en wanneer het stopt. (haha) dat is bij goede jazz ook zo.
Hoe waren de reacties op de plaat? En de live optredens?
Heel goed. 90% positief ; als je op school 90% haalt ben je daar sowieso blij mee (haha); ik heb nooit zoveel gekregen vroeger.. maar nee, dus heel positieve reacties, zeer tevreden over.
Is het ook niet zo dat de jeugd hier meer open voor staat, o.m. een Clouseau op Pukkelpop, Hel(l)mut Lotti op Graspop, …? Hoe zie je dat zelf?
Er bestaan enorm veel theorieën over, maar al bij al is dat veel ‘blah blah’ Als Willy Sommers op Pukkelpop kan optreden en iedereen vindt het geweldig, zie ik geen enkele reden waarom Clouseau daar niet zou mogen staan. Of ze nu verkleed op dat podium komen, zoals nu, of hun optreden gewoon hadden aangekondigd. Ze hadden daar sowieso succes mee gehad. Ik heb aan ‘liefde voor muziek’ meegedaan, en daar hebben artiesten van diverse pluimage elkaars nummers gebracht, dat moet gewoon toch kunnen? Ook hier draait het vooral rond een kwestie van perceptie, ook in dat verhaal dat ik op Graspop heb gestaan. Mensen zeggen soms ‘schoenmaker blijf bij uw leest’. Die weten niet wat ze vertellen. Ik ben opgegroeid met Elvis Presley, Engelbert Humperdinck en met Crooners maar ook hardrock was altijd aanwezig tijdens mijn jeugd. En de hitparade muziek van toen van Michael Jackson tot Duran Duran. Als het gaat om ‘schoenmaker blijf bij u leest’ zou het minder draaien om Klassieke muziek – dat ik niet echt heb gehoord in mijn jeugd – dan wat ik nu aan het doen ben. Mensen kennen meestal enkel de platen die ik gemaakt heb, en niet mijn jeugd en de muziek waar ik echt mee ben opgegroeid. Nu luister ik minder naar muziek, want ik ben er al hele dagen mee bezig, ik hou ook van stilte (haha).
Zijn er na al die jaren nog dingen waarvan je zegt ‘dit heb ik nog niet gedaan en wil ik eens uitproberen’ schilderkunst bijvoorbeeld? Of film..
Film lijkt me wel iets leuk om te doen. Om film muziek te maken, moet je muzikant zijn. Ik kan enkel melodieën bedenken. Met de juiste mensen rondom mij, lijkt me dat zeker een piste om uit te proberen, iets doen met film en film muziek.
Ik vind je een zeer veelzijdig artiest, die ook nu weer een risico durft nemen door een voor hem onontgonnen pad te bewandelen en er nu succes mee heeft. Je durft je comfortzone te verlaten en doet er wel iets mee
Omdat ik nu de ondersteuning krijg die ik tien jaar geleden niet had bij het project ‘Mijn Hart en Mijn lijf’, dan kun je dat risico gerust nemen zonder door de mand te vallen. Toen was dat een veel groter risico, omdat ik toen nergens stond, het is ook niet echt 100% gelukt toen. Het was in het Nederlands, en allemaal veel beperkter. In vergelijking daarmee, is wat ik nu toe een peulschil. Doordat ik die ondersteuning dus wel heb.
Wens je nog iets toe te voegen aan het interview?
Dat ik me rot amuseer Dat ik blij ben dat de vijftig minuten op Graspop, nu plots één uur en half geworden zijn. En ik hoop dat ik tegen volgend jaar een volledig eigen repertoire met eigen nummers bijeen geschreven krijg, zodat de show misschien zelfs naar twee uur kan lopen.
In elk geval hoop ik je met dit project live te zien. Bedankt voor het interview.
Bongeziwe Mabandla - Ik haal inspiratie uit veel dingen, zoals een film of een gesprek, maar ook vooral van wat ik voel en van wat me overkomt
Bongeziwe Mabandla is sinds zijn debuut 'Umlilo' in 2012 en de tweede cd 'Magaliso' in 2017 uitgegroeid tot een begrip binnen de Afro-folk. De man haalt invloeden uit zijn Afrikaanse muziek en verbindt het met soul, wat een warme, groovende melancholische sound oplevert . Bongeziwe Mabandla bracht in 2020 'liMini' (derde plaat) uit en wist ons weer aangenaam te verrassen. Ook zijn nieuwste plaat ‘amaXesha’ is zo een parel, waar een brug wordt geslagen tussen Westers en Afrikaanse cultuur zoals enkel Bongeziwe Mabandla dat kan.
De recensie kun je hier nog eens nalezen
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de man zelf.
Mijn laatste interview met jou was naar aanleiding van 'iMini' die in 2020 uitkwam; hoe is het nu?
Goed, dank je, het is heerlijk om je weer te spreken. Ik hoop dat alles goed gaat aan jouw kant
Dank je, jawel …
Ik heb de indruk dat de crisis (corona, inflatie etc.) iets heeft veranderd binnen de muziek business, problemen met het boeken van concerten en om binnen te komen als mindere artiest en zo. Vooral de kleine garnalen hebben het moeilijker dan ooit tevoren.... Jouw mening?
En voor jou persoonlijk, merk je ook een verandering door die crisis?
Ik denk het wel. Ik merkte het veel meer omdat mijn album uitkwam op de eerste dag van de lock down hier in Zuid-Afrika en ik deed alle promo in die tijd vooral via sociale media en ik deed ook veel livestreams.
Je hebt in de tussentijd (dacht ik) ook getoerd in Europa, hoe ging dat? Heeft de laatste tour en plaat nieuwe deuren voor je geopend?
Ik speel meestal een paar keer per jaar in Europa en ik heb het gevoel dat mijn publiek daar altijd groeit. De shows daar zijn ook altijd erg goed en vol en dat is iets waar ik lang over heb gedaan.
Hoe zijn de reacties op de nieuwste plaat ‘AmaXesha’?
Ik heb het gevoel dat dit album heel goed is ontvangen. Het is nog niet zo lang uit en ik denk dat de kleurenoptredens echt hebben geholpen met de anticipatie op het hele album en dan heeft de Mahogany-sessie ook nog wat nieuwe luisteraars gebracht denk ik.
“Wederom samen met zijn compagnon/producer/multi-muzikant Tiago Correia-Paulo (oorspronkelijk uit Mozambique), die voornamelijk zorgt voor het modernere en elektronische muzikale palet.”, lees ik. Hoe verliep de samenwerking?
We zijn erg close en ik geloof dat dat in de muziek naar voren komt. We spelen en toeren ook samen en dat stelt ons in staat om over muziek te praten en soms ideeën uit te wisselen backstage of tijdens de soundcheck. Ik ben ook zo dankbaar om een vriendschap te hebben met Tiago; hij is erg aardig en intelligent, ik leer er veel van, zelfs dingen ver weg van muziek, we zijn broers.
Voor mij blijft de link tussen de Westerse en Afrikaanse cultuur een rode draad door het album. Klopt dit?
Ik denk zeker dat dat altijd duidelijk zal zijn in mijn werk, de plek waar twee werelden samenkomen, dus ja, heel erg waar.
De ingetogen manier waarop je mijn hart raakt en toch ergens subtiel een spiegel voorhoudt is voor mij weer een hoogtepunt. Een manier van werken die je bewust blijft volgen, of groeit zoiets vanzelf?
In een ander interview dat ik las zeg je ''Als ik naar muziek luister zie ik altijd dingen uit mijn verleden die ik heb meegemaakt''. Ik vind dit inderdaad terug in je nieuwe plaat, kun je hier meer oververtellen? Wat zijn die eigen ervaringen?
Ja, alles wat ik schrijf komt uit mijn leven, ik gebruik mijn muziek als een manier om, om te gaan met alles wat mijn leven beïnvloedt. Ik vind dat muziek die geschreven is over situaties uit het echte leven een gevoel en stemming heeft die gemakkelijk andere mensen kan raken.
Hoe ver gaat die inspiratie?
Ik haal inspiratie uit veel dingen, zoals een film of een gesprek, maar vooral uit mijn gevoelens over het leven en dingen die me overkomen.
Op deze manier stel je jezelf volledig bloot aan de wereld, een bewuste keuze vermoed ik, maar ook iets kwetsbaars … Je weet hoe hard sociale media kunnen zijn. Ben je niet bang om op deze manier te veel van jezelf bloot te geven? Hoe ga je om met de harde realiteit?
Ik ben hier echt mee gaan worstelen omdat ik een erg eenzaam persoon ben, ik breng veel tijd alleen door en omdat ik zanger ben geworden, heb ik veel meer mensen ontmoet dan ik me realiseerde. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken hoe ik mijn nieuwe leven moet leiden, maar het kan moeilijk zijn.
Wat is voor jou het grote verschil tussen deze plaat en de vorige?
Ik zou zeggen dat ‘AmaXesha’ een voortzetting is van ‘iimini’. Ik was nog niet klaar om over een nieuw onderwerp te schrijven.
Ik wil nog een terugkomen op ons vorige interview … Specifiek over de vraag 'zit er een soort thema achter de plaat?', antwoordde je: “het album documenteert een relatie van het begin tot het einde. Ik wilde laten zien hoe liefde zich ontwikkelt en hoe liefde je verandert. Het is geïnspireerd door de sterke impact die liefde op ons heeft. Het is een album over hoe we veranderen in tijd”.
Wat is het thema van deze nieuwe plaat 'AmaXesha'?
Ik zou zeggen dat het ook een soortgelijk thema is, maar meer uitgediept in dit nieuwe album. In dit nieuwe album richt ik me meer op de liefde. In tegenstelling tot ‘iimini’ kijkt dit album ook naar andere hechte relaties in het leven zoals mijn moeder, vader, vrienden en familie.
Toen ik vroeg naar je toekomstplannen, vertelde je me iets over remixes: “Ik heb een heleboel remixen die van ‘iimini’ uitkomen tussen eind september 2020 en februari 2021. Dat zijn opwindende artiesten uit Zuid-Afrika, met wie ik bevriend ben. Interessante dingen dus”.
Ben je geslaagd in je opzet? Heb je de gestelde doelen kunnen bereiken?
Ja dat heb ik
Toen ik vroeg naar je ambities vertelde je me: ''Op dit moment wil ik mezelf meer uiten en meer open zijn, ik denk dat de pandemie me echt de schoonheid van de wereld en haar relaties heeft doen waarderen.''
Is dit nog steeds een doel dat je wilt archiveren?
Ik zou zeggen van wel, ik ben wat socialer geworden dan voorheen, dus ja, ik zou zeggen dat ik op dit moment in mijn leven meer naar buiten treed.
Hoe zie je je eigen toekomst en wat zijn je doelen na drie jaar?
Ik ben niet erg specifiek, ik wil betere muziek blijven maken en blijven groeien in mijn muzikale carrière.
Ook al is dit interview via e-mail, ik voel een warmte waardoor ik je graag persoonlijk wil leren kennen. Je bent een warm persoon... Je hebt ondertussen al veel bereikt, waar zie je jezelf over pakweg tien jaar?
Ik hoop dat ik een Grammy heb en over de hele wereld tour. Ik zou graag op festivals als Glastonbury en Coachella spelen.
Bedankt voor dit interview, ik hoop je binnenkort persoonlijk te spreken... kom alsjeblieft naar België ?
BDRMM - Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien uit de bodem geraken, naar boven kijken en eruit klimmen
Ondanks de lockdown-periode wist de post-shoegaze, dream pop en indie (kraut/post-punk) rock-formatie bdrmm, uit het Engelse Hull, in 2020 toch een behoorlijke impact te bieden met hun debuut-album ‘Bedroom’. Het werd onthaald als ‘a heady, forward-thinking shoe gaze distillation’ (Clash), ‘one of the underground hits of lockdown’ (The Guardian) en NME-magazine gaf het de maximale vijf sterrren en noemde de release ‘a modern day shoe gaze classic’!
De band is nu terug met hun tweede album ‘I Don’t Know’, en bevat weer de kenmerkende ‘effects-laden guitars (The Cure, Ride), dreamy ambient melody-lines (Beach House, Slowdive) and motorik grooves (Neu!, Can), but now added with piano, strings, electronica, sampling and the occassional dance beat.
Stilstand is achteruitgang en bdrmm toont aan dat shoegaze anno 2023 nog innovatief en springlevend kan zijn!
Naar aanleiding van de release van ‘I don’t know’ hadden we een fijn gesprek met de band.
Jullie debuut kwam uit in het midden van de corona periode, jullie ploeterden door die tijd heen terwijl andere beginnende bands de handdoek in de ring gooiden, wat was jullie motivatie om toch door te gaan?
We omarmden gewoon dat we iets hadden om ons aan vast te houden in die tijd. er was een zeker geluk element in die zin dat veel artiesten hun releases annuleerden totdat de lockdown voorbij was, terwijl wij dachten "fuck it" laten we er gewoon voor gaan. het werkte zeker in ons voordeel en gaf ons een reden om in contact te blijven met elkaar en de wereld.
Heeft het scoren van een hit met jullie album 'Bedroom' jullie ervan weerhouden om het toen op te geven?
Ik denk niet dat we ooit het maken van muziek zouden hebben opgegeven, we doen het allemaal in onze vrije tijd, ongeacht het succes... maar het heeft ons zeker meer gefocust om te zien hoe ver we konden gaan en wat we konden bereiken.
Er wordt ons verteld dat na een succesalbum, de tweede plaat altijd een harde en moeilijke bevalling is, die tweede is er al sinds juni met 'i don't know'; is dat zo? Is die tweede een moeilijke bevalling of zien we het verkeerd?
Het was echt zo! Maar het was gewoon een kwestie van alles op het juiste moment op de juiste plaats hebben. We hebben een paar valse starts gemaakt met het album, maar het is er beter door geworden. Uiteindelijk hebben we het album gemaakt dat we wilden maken.
Waarom hebben jullie het album ‘I Don’t Know’ genoemd? Is er een personage of een andere reden voor deze titel?
Het is een beetje een grapje - het komt uit een oude sketch van Vic en Bob over een makelaar. Het was gewoon een slagzin die we lange tijd hebben gebruikt en om de een of andere reden voelde het gewoon goed zodra iemand het voorstelde voor de albumnaam.
Ik heb naar de nieuwe plaat geluisterd, het klinkt minder donker, maar nog steeds melancholisch, iets luchtiger weliswaar, ergens tussen donker en licht in … Een bewuste ommezwaai?
Ik zie het waarschijnlijk donkerder dan de eerste, maar met kleine lichtpuntjes.... Ik weet dat Ryan een tijdje heeft geworsteld met de teksten, vaak stukjes herschreef om de nummers bewust niet te persoonlijk te maken, om te proberen de dingen open te houden voor interpretatie. Tekstueel denk ik niet dat het een erg licht album is, het is misschien een geval van de bodem van het leven bereiken en naar boven kijken, proberen eruit te klimmen. Als dat ergens op slaat.
Door terug te grijpen naar shoegaze uit de jaren negentig, in plaats van postpunk uit de jaren tachtig (zoals tijdgenoten doen), durf je risico's te nemen, dat vind ik leuk. Is dit ook een bewuste keuze?
Ik denk dat het niet zozeer een bewuste keuze is, maar gewoon een kwestie van welke muziek ons inspireert en interesseert. We wilden absoluut risico's nemen met dit album en het is een kwestie van kijken waar dat ons brengt met toekomstige platen. Ik denk niet dat iemand van ons het leuk zou vinden om de studio in te gaan en te proberen opnieuw te creëren wat we al hebben gedaan met eerdere releases.
Is het afdwalen naar een meer elektronisch terrein, wat me opvalt tav het debuut, een bewuste keuze of een natuurlijke manier om verder te gaan?
Nogmaals, dit is gewoon een natuurlijk gevolg van de muziek waar we nu naar luisteren, proberen nieuwe technieken te leren en mensen die zich gewoon ontwikkelen als muzikanten en experimenteren. Het proces dat we hebben om een nieuw nummer te maken is heel anders dan toen we begonnen. Toen we begonnen was het meestal zo dat Ryan de tekst schreef en wij dat speelden, nu is het misschien meer zo dat we allemaal proberen onze eigen ideeën in te brengen.
Wat is voor jullie het grote verschil tussen het debuut en deze tweede plaat?
Ik denk dat het touren met Ride en Mogwai vorig jaar een enorme impact op ons heeft gehad, we hebben veel van ze geleerd... vooral een maand op weg in Europa met Mogwai. Ze waren de allerbeste, ze zorgden zo goed voor ons. Het was zo inspirerend om ze elke avond te zien
Hoe waren de algemene reacties op deze nieuwe plaat?
Het lijkt echt positief, de recensies waren geweldig en ik denk dat de meeste mensen herkenden wat we probeerden te doen met de nieuwe plaat. Het heeft ons echt het vertrouwen gegeven om door te gaan. We zijn pas een jaar later op tournee gegaan met de eerste plaat, dus het was geweldig om alle winkels te kunnen bezoeken en iedereen te ontmoeten. Ik wou dat we elke week een album konden uitbrengen, we hadden de beste tijd!
Je gaat ook op tournee, in oktober sta je in TRIX (Antwerpen) en Grand Mix (Tourcoing). Kijk je er naar uit en kan deze tour de springplank zijn voor een definitieve doorbraak?
Ik hoop het! We hebben 3 weken in Europa en dan 2 in de UK... het is de eerste keer dat we een headline tour doen in Europa, we kunnen niet wachten om daarheen te gaan. Ik weet niet of het een definitieve doorbraak zal zijn, maar hopelijk kunnen we wat nieuwe fans maken en het is altijd leuk om nieuwe plaatsen te bezoeken.
Wat zijn de verdere plannen?
We werken aan plannen om tegen het einde van het jaar wat nieuwe muziek uit te brengen, en we gaan binnenkort ook weer de studio in om aan album 3 te beginnen en uit te werken hoe dat gaat klinken.
Als je de kans krijgt om uit te verkopen via een groot label, groot podium of grote festivals te sluiten, als je de stijl drastisch verandert, zou je dat doen?
Natuurlijk zou het idee om grote festivals te headlinen waanzinnig zijn, daar zouden we naar streven. Maar we zouden nooit samenwerken met een groot label, we hebben ervoor gekozen om onafhankelijk te blijven met deze plaat en dat was 100% het juiste om te doen. Ik heb nog geen band ontmoet die getekend heeft bij een major die er iets positiefs over zegt.
Sommige bands hebben het gedaan en zijn drastisch veranderd. En hoeveel fans het ook betreuren, ze worden stinkend rijk en verkopen overal grote zalen uit, maar dat is dus niet je ambitie? of wel?
Gewoon de rekeningen kunnen betalen zou leuk zijn, iedereen die een carrière als muzikant zoekt om geld te verdienen, verspilt zijn tijd op dit moment! Ik denk niet dat we er tegen zijn om grote zalen uit te verkopen, we willen gewoon de kans krijgen om onze muziek aan zoveel mogelijk mensen te laten horen. Zeker geen van de beslissingen die we artistiek maken hebben te maken met het proberen te "verkopen" als zodanig of met het maken van muziek waarvan we denken dat die populair zou kunnen zijn.
Waar zie je jezelf over tien of twintig jaar? Of ben je daar niet mee bezig...
Ik denk dat we allemaal het carrière pad van Mogwai bewonderen, de cultstatus over een aantal jaren, maar op dit moment denk ik niet dat we zo ver vooruit kijken...
Pics homepag @Katerine Mackenzie
Bedankt voor dit interview, hopelijk komen we elkaar tegen in Trix of in de Grand Mix
Remy Van Kesteren - Ik hoop dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd; dat ik dus met het ouder worden, naïef kan blijven
Remy Van Kesteren is een jonge harp virtuoos die van vele markten thuis is. Zijn nieuwste werk is net uit, ‘Muses’. Hiervoor laat hij zich inspireren door de negen Muzen uit de oude Griekse Mythologie. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Remy, we polsten naar zijn vele projecten die op stapel staan, en waarom hij kiest voor Harp als instrument. Zijn oneindige zin naar ontdekken en het nieuwsgierig zijn naar nieuwe dingen komen naar boven
Vertel eens wat meer over jezelf en waarom koos je voor harp als instrument? De meesten kiezen voor gitaar, drum …
Ik ben op zeer jonge leeftijd al in aanraking gekomen met de sound van Harp, ik was toen amper vijf of zo. Ik geraakte betoverd door de klank. Het was toen al duidelijk dit moet mijn instrument worden.
Als ik het goed begrijp is de muziek met de paplepel ingegeven dan? Of zie ik dat verkeerd?
Het is niet zo dat mijn ouders muzikanten waren, mijn moeder speelde wel fluit. We luisterden ook veel muziek thuis. Op dat vlak is het dan ook niet gek dat ik met muziek in aanraking kwam. Ik ben wel de enige in de familie die er echt iets mee doet eigenlijk. Maar muziek was wel aanwezig , en had op dat vlak zeker een invloed op mij.
Net zoals een mondharmonica vind je niet zoveel harp bij pop en rock, meestal blijft het strikt binnen de klassieke muziek; hoe ben je met die harp dan toch in de scene beland?
In het conservatorium leer je inderdaad Harp door klassieke muziek, en dat wordt ook je wereld dus. Als beïnvloedbaar kind denk je, dit is de muziek die bij Harp hoort. Dit is mijn muziek, waarmee ik die droom om rondom de wereld te reizen ga verzilveren. Na ene tijdje voelde ik me niet echt gelukkig met wat ik deed, en kwam erachter dat ik mijn eigen muziek wilde maken en improviseren. Van het ene kwam het andere, ik wilde er andere instrumenten bij en toen werd ik gebeld .of ik er strijkers of zo bij wou. En ik wilde eerder drums (haha) . Mijn huidige boeker kwam kijken hoe ik speelde in een concertzaal en stelde vast dat dit ook gewoon kon werken op een pop of rock festival. En toen stond ik plots op Best Kept Secret Festival en voelde ik een energie en connectie met leeftijdsgenoten. En plots voelde het als thuiskomen. Ik kwam tot de conclusie, waarom zou ik me beperken tot een genre? Je kunt zoveel met eender wel instrument, ook met Harp. Het is wel zo dat mensen gauw in hokjes denken en Harp in dat hokje ‘klassieke muziek’ droppen, bij saxofoon linkt met dat snel naar jazz.
Je bent binnen de muziekwereld inderdaad een avonturier, een interessant project is Robot Orchestra. Kun je daar iets meer over vertellen?
Ja, dat is mijn analoge Robot Orkest. 30 Robots die ik kan besturen met handen en voeten. Het is een soort Drone computer van acht meter breed en drie meter hoog. Waarmee ik alle soorten ritmes kan laten spelen. Ik heb daarmee op tournee geweest, en ook enkele shows in België gedaan. Ik vind het leuk om nieuwe wegen te verkennen. Ik ben voortdurend op zoek naar iets nieuws. Ik ben bovendien heel snel verveeld, en moet dan vlug iets anders doen.
Doorheen de jaren heb je al wat watertjes doorzwommen, en heb je meegewerkt aan enkele interessante projecten. Wat waren voor jou de absolute hoogtepunten tot nu toe of die een mijlpaal vormden in je carrière?
Dat is een goede vraag. Er waren veel momenten die een mijlpaal vormden, maar dat optreden op Best Kept Secret, was toch enorm grensverleggend voor mij. Er zijn toen plots heel andere deuren en mogelijkheden voor mij open gegaan. Dat was een moment dat ik me realiseerde, zo kun je je dus ook voelen op een podium. Zo vrij , zo verbonden met een publiek. Het geeft een enorme kick. Ik heb zeker mooie klassieke optredens gedaan, maar die vrijheid kende ik tot dat moment helemaal niet; het was een eyeopener van jewelste dus. Er is iets magisch dat ontstaat, als je met je muziek iets kan betekenen voor mensen.
Dat moment is goed meegevallen, en heeft voor jou nieuwe horizonten geopend. Maar moest het nu tegen gevallen zijn, zou je dan opgeven en toch bij Klassiek gebleven zijn denk je zelf?
Ik was eerder naïef, en dacht ik zet de wereld van Klassiek gewoon om in pop. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Mensen komen naar je muziek luisteren als ze het kennen, maar dan moeten ze het eerst willen leren kennen. Ik heb geleerd dat je veel geduld moet hebben en dan vallen die puzzelstukjes vanzelf in elkaar. Dus het is soms wel moeilijk, maar ik zou geen seconde terug willen keren en opgeven.
Dit interview gaat uiteraard over je nieuwe plaat ‘Muses’, ik citeer even uit de biografie die ik kreeg van de promotor : ‘’ Het album, vernoemd naar de negen geïnspireerde Muzen uit de oude Griekse mythologie, verkent Remy's muzikale inspiraties door middel van negen componisten die een grote invloed hebben gehad op zijn muzikale reis.’’ Kun je daar meer over vertellen?
Ik hou van die oude Griekse verhalen en legendes en wou op die manier gewoon hulde brengen aan mijn muzen. Ik vond het die context heel leuk om mijn negen Muzen te presenteren. Het is trouwens bovendien een leuke wijze om meer te leren over die muziek, en zo komen er dingen naar boven die de moeite waard zijn om daar iets meer mee te doen. Ontdekken is dus, zoals steeds, ook nu weer een rode draad doorheen wat ik doe, ook bij deze ode aan mijn Griekse muzen.
Ik heb de prachtige plaat enkele keren beluisterd, ik hou van hoe je speelt met emoties. Ingetogen als krachtiger, alsof je registers open gooit en flirt met geluidsnormen. Is dat een bewuste manier van werken?
Contrasten binnen muziek is heel belangrijk. Ik wilde de grenzen daarvan dan ook aftasten. Daardoor gaat op sommige momenten alle registers echt open, of beland ik eerder in verstilde sferen. Als je de muziek bestudeert, merk je dat er zoveel structuren en onverwachte wendingen verborgen zitten daarin, en dat wilde ik dus bewust daarin verwerken. Het was ook een uitgelezen kans om die vele technieken uit te diepen, en uit te proberen wat ik daar echt kon mee doen. Dus wat dat betreft is het zeker een bewuste keuze geweest.
Ik hou dus vooral van die gevarieerde aanpak, met weerhaakjes. Wat ik ook zo opvallend vind, je vertelt een verhaal zonder woorden maar met klanken. Ook nu weer. Ik merk een soort begin, tussenstuk en slot, alsof ik een boek aan het lezen ben en bij elke song een nieuwe bladzijde omdraai. Hoe zie jij dat?
Het is zo dat ik met Harp begonnen ben door de Ierse Folk muziek. Dat is bij uitstek muziek waar altijd een verhaal achter zit. In muziek zit altijd verhaal verborgen trouwens, dat hoeft zelfs niet letterlijk te zijn. Soms kan dat iets eenvoudig zijn, soms voel je dat je wordt meegenomen naar een totaal andere wereld. Ik denk dat het bij mij niet anders kan, dat ik gewoon een verhaal moet vertellen via mijn muziek. Het is een onderdeel van mezelf.
Mij doet het instrument denken aan de troubadours in de Middeleeuwen die spelenderwijze hun verhaal vertelden. De plaat is net uit, wat zijn de verwachtingen eigenlijk?
Er wordt zoveel uitgebracht, dat ik niet echt direct hoge verwachtingen heb. Tegelijkertijd ben ik dat het nu al in de goede aarde valt, ik krijg nu al mooie reacties. Ik hoop vooral dat ik mensen benieuwd kan maken naar de manier waarop ik de Harp bespeel, om een andere doorsnee wijze dus zoals mensen dat gewoon zijn. Ik wil een brug slaan, om de mensen een nieuwe wereld te laten binnen stappen die ze voordien nog niet hebben gevonden. Dat hoop ik met deze plaat vooral te bereiken.
Ik heb ook een interview van je gehoord i.v.m. het festival ‘November Music 2022‘ dat je je in de klassieke muziek een beetje een buitenbeentje voelde. Dat merk ik dus ook in je muziek, je kunt jouw muziek niet in een hokje duwen. Is dat zo? Waar zou ik je, als ik toch in hokjes zou mogen denken, plaatsen binnen die muziekwereld?
Ik voel me nergens echt helemaal thuis, en door mijn instrument kan ik gelukkig gelijk welke wereld binnen stappen. Dat is een waanzinnige positie om in voort te bewegen. En mezelf te ontplooien. Even geleden zat ik bij een straat rapper, met mijn Harp daarbij. Een paar dagen later speel ik met een band op North Sea Jazz. En later weer gewoon op een pop festival. Het nadeel is dat je je wat alleen voelt, omdat mensen het soms moeilijk kunnen plaatsen wat ik doe. Mensen houden nu eenmaal van muziek in een hokje kunnen plaatsen, stiekem vind ik dat net zo geweldig dat je dat niet kunt doen met mijn muziek; er zit gewoon heel veel vrijheid achter.
De jeugd staat meer open voor artiesten als jij, die niet persé in een hokje thuis horen. Ondervind je dat ook? Dat de jeugd je wel omarmt?
Dat is wel zo, jonge mensen zijn daar niet zo mee bezig. Ze vinden het net heerlijk om , als ze naar een festival of concert gaan , iets te ontdekken dat ze anders nooit tegen het lijf zouden lopen. Onlangs nog ondervonden dat er ergens een orkest komt spelen, en er een moshpit ontstaat (haha) dat kan gewoonweg bij de jongeren van nu. Ze staan daar allemaal meer voor open.
Nog iets interessant dat ik heb ontdekt in een ander interview. Zoals we zeiden, je doet veel festivals, maar je hebt (dacht ik ) ook een eigen festival ‘Dutch harp festival’. Kun je daar meer over vertellen? De volgende editie is dacht ik volgend jaar?
Dat wordt georganiseerd 20 April 2024. Voor mij is het een samenvoeging van alles wat interessant is, binnen een brede omkadering. Het is eerder een snaar festival, dus niet enkel Harp komt aan bod. In het groot wat ik eigenlijk in mijn carrière probeer te doen dus, naast de grote sterren binnen de Harp wereld, maar ook muziek waar mensen niet snel een kaartje zouden kopen. Zo hadden we in het verleden een Koreaanse muzikant die een Koreaanse Harp bespeelde, wat zeer interessant was. Bij iedereen bleef het bij. Zulke dingen worden dus bewust geprogrammeerd op dit festival. Mensen die dus niets met Harp hebben, kunnen we op die manier binnen leiden in de wereld van Harp en hen een nieuwe wereld laten ontdekken, dat is de bedoeling van dit festival.
https://harpfestival.nl/nl/
Wat zijn de verdere plannen voor dit en (komende jaren)?
Ik ben bezig met mijn eerste plaat met allemaal zangers. Ik heb wel zangles gevolgd, maar zie me niet direct een begenadigd zanger worden. Ik wou echter wel songs schrijven , maar dan met woorden. Dat ben ik nu aan het afronden eigenlijk. Ik doe ook iets voor Amazon, met film muziek. Iets met straat dansers. Nog veel plannen dus.
Je bent een avonturier, maar waar trek je dan de grens? Wat zou je absoluut niet doen?
Ik heb dingen geprobeerd, die buiten mijn comfortzone liggen. Ik sta dus voor veel open. Maar ik kan niet iets doen, dat niet bij mijn smaakt past, dat lukt gewoon niet. Niet buiten mijn smaak gaan, maar wel buiten mijn comfortzone is een piste die ik zeker wil volgen. heel graag zelfs, dat is wat ik het liefst doe. Ik zou dus niet op voorhand tegen iets ‘nee’ zeggen, maar het moet absoluut iets zijn dat bij mijn persoonlijkheid past. Dat is zeker een voorwaarde.
Het is dus niet zo dat, als een manager je vertelt dat hij voor jou de perfecte pop plaat kan maken; en je optredens biedt in grote zalen, op voorwaarde dat je een uitgestippelde weg volgt, die wellicht niet bij je past, maar wel succes kan opleveren. Zou je dit doen?
Ik heb ooit aan Night of the Proms mee gedaan. Ook dat vond ik leuk, omdat ik net kon doen wat ik wilde doen daar. En toen kwam ik inderdaad in contact met managers die zo een plan hadden met mij. Had ik dat gedaan met deze nieuwe plaat, had dat wellicht technisch slimmer geweest. Maar muziek die me niet raakt, begin ik gewoon niet aan. Kan ik daardoor dan niet in grote zalen spelen of grote festivals uitverkopen, dan is dat gewoon maar zo. Ik kan echter alleen maar doen waar mijn hart ligt.
Wat is je grootste ambitie? Is er een soort ‘doel’ dat je voor ogen hebt? Of ben je daar niet mee bezig
Ik hoop vooral dat ik kan blijven doen, wat ik nu doe, voor heel lange tijd. Dat ik dus ook met het ouder worden, naïef kan blijven. Het is daarom heel belangrijk om nieuwsgierig te blijven, dingen te blijven ontdekken. Als ik dit kan blijven doen, en mensen raken daardoor, dan is mijn doel bereikt.
Pics homepag @Sanja Marusic
Ik volg je daarin. Bedankt voor dit fijne gesprek
Exoto - Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom’. Veel schoner kan een afscheid niet zijn, denk ik
De Belgische oldschool deathmetalband Exoto brengt nog een laatste album uit voor de band helemaal opgedoekt wordt. Op ‘Final Festering’ horen we nochtans een band die nog helemaal niet uitgezongen/uitgespeeld is. Exoto’s death metal is agressief, snel en technisch. Dat was zo in de begindagen en dat was zo toen in 2019 ‘Absolution In Death’ uitkwam, het eerste nieuwe studiomateriaal sinds de reünie.
Onze recensent was danig onder de indruk, lees zijn recensie nog maar eens op na. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90934-final-festering.html
We hadden naderhand nog een fijn gesprek met zanger en bezieler van de band Chris Meynen naar aanleiding van deze release, keerden ook terug in de tijd en polsten we naar de toekomstplannen
Jullie waren al sinds de jaren ’90 bezig, een lange weg met ups en downs …
Om met de downs te beginnen, er was één bepaalde down die er met kop en schouder bovenuit stak en dat was het plotse overlijden n.a.v. een verkeersongeluk van former drummer Didier Mertens in 1994. Vijf dagen voor de release van onze eerste CD “Carnival Of Souls” kregen we dit verschrikkelijke nieuws, Didier heeft dan ook nooit de fysieke CD mogen zien, vastpakken of horen… Omdat we vrijwel zeker van waren dat Didier het zo zou gewild hebben, zijn we dan ook verdergegaan met zijn ‘kindje’ zijnde Exoto. Tot op de dag van vandaag heb ik daar nooit echt spijt van gehad, meer zelfs, elk optreden of release is ter ere van Didier… Verdere downs zijn er eigenlijk niet geweest, tenzij de twee keer dat we ermee gestopt zijn in het verleden en de verplichte en definitieve derde stop einde dit jaar. Voeg hier nog aan toe het mislopen van optreden op de grote festivals en dan hebben we het belangrijkste zeker gehad.
Ups zijn er veel meer geweest en gelukkig! Op de eerste plaats staan de talrijke optredens, optredens waar we onszelf enorm geamuseerd hebben en optredens waar we de affiche mochten delen met grote bands, bands waar ze zelf enorm naar opkeken/opkijken. En dan denk ik persoonlijk direct aan Morbid Angel, Malevolent Creation, Massacre, Benediction, Grave en nog een pak meer. Andere ups zijn natuurlijk onze succesvolle releases die qua verkoop en beoordeling ook telkens een voltreffer waren. Zo is het onze eerste CD “Carnival Of Souls” uit 1994 gelukt om een ware cult-CD te worden over de ganse aardbol heen. Hij opende ook de deur naar een ‘echte’ en ‘grote’ platendeal (zoals je ze nu niet meer kunt versieren) met het alom bekende Black Mark Records. Dit was een deal voor 3 CD’s in de tijdsspanne van 5 jaren.
De extreme metal die jullie brengen is het moeilijk om een ruim publiek aan te spreken, maar jullie hebben zeker je stempel gedrukt. Tevreden over het verloop?
Ja grotendeels wel, zoals reeds gezegd heeft onze eerste CD echt wel zijn stempel gedrukt en een internationaal collectors-item geworden. Iets wat zeker ook het geval zou zijn met onze laatste CD “Final Festering” moest de wereld niet zo veranderd zijn. Nu worden er blijkbaar geen klassiekers meer gemaakt, niet omdat ze kwalitatief niet goed genoeg zijn maar omdat er gewoon een totaal overaanbod is. Vroeger draaiden men een goede vinyl letterlijk en figuurlijk grijs, nu heeft men daar de tijd niet meer voor want men wil nog zo veel andere dingen luisteren…
Enkele jaren geleden heb je Exoto opnieuw opgestart, wat was je voornaamste motivatie voor deze reïncarnatie? En ben je in je opzet geslaagd denk je?
Ik had enkele jaren geleden NOOIT durven dromen om dit nog te realiseren en dan bedoel ik vooral op de 2 afgeleverde albums van Exoto 2.0 zijnde “Absolution In Death” en “Final Festering”. Maar ook de talrijke en goed geslaagde optredens mogen daarbij geteld worden! Er waren de nodige line-up wissels, ook weer een typisch iets blijkbaar uit deze tijd, maar telkens we de studio ingingen, stonden we er wel en denk ik te mogen zeggen dat we de nodige kwaliteit leverden. Het was ‘nieuwer’ dan vroeger maar de Exoto-geest zit er nog steeds in. Ik ben dan ook fier op de muzikanten die me doorheen de afgelopen jaren daarin geholpen hebben en ik ben fier dat we de spirit of stijl nooit verloochend hebben.
Jullie stoppen ermee, de reden is jouw gezondheid, maar toch eindigen jullie in schoonheid met deze nieuwe release ‘Final Festering’. Hoe moeilijk was de beslissing om de stekker eruit te trekken?
Dit was een enorm moeilijke beslissing voor me maar langs de andere kant ook weer niet. Mijn nek en in mindere mate mijn rug lieten me dagelijks weten dat het erop zat. Ik heb chronische zenuwpijn en neem daarvoor zeer hoge medicatie (dagelijks tot 600 mg Tramadol aangevuld met de nodige Dafalgan en Lyrica) maar repeteren en optreden maakt de pijn eigenlijk dan nog dagen nadien onhoudbaar. Dus de keuze was niet zo moeilijk, er was zelfs eigenlijk geen keuze maar hier mentaal mee omgaan is dat wel en des te meer. Had ik enkel naar mezelf gekeken dan had ik eind vorig jaar reeds de stekker eruit getrokken maar een bepaalde persoonlijke reden van een ander Exoto-lid heeft voor een ‘verlenging’ van 12 maanden gezorgd. Het was ook echt iets wat ik die persoon ook echt wou gunnen en ik ben dan ook blij dat het me tot dusver gelukt is. De rest van de band kent mijn situatie perfect en waarderen het ook dat ik het jaar nog wil uitdoen, ik gun het die toffe gasten ook enorm. Het is wel zo dat ik zo goed als niet meer mee repeteer omwille van de extra pijn maar ik ben wel altijd aanwezig als morele steun ?. Eerlijkheidshalve dien ik hier wel aan toe te voegen dat elk optreden dat we nu nog voor de boeg hebben meteen ook het laatste kan zijn. Ik moet om de 6 maanden een NMR laten maken om de zaak op te volgen of als ik plots toch snel achteruitga, moet ik direct geopereerd worden en dan is het gelijk gedaan met Exoto want is een revalidatie-periode van een jaar.
Hoe waren de algemene reacties hierop?
Er was ongeloof temeer omdat we reeds 2 keer gestopt zijn in het verleden. Men denkt dat ik het niet kan missen, het niet kan laten. Sommigen dachten dat het een grap was. Na de release van het nieuwe album kregen we de opmerkingen dat we met dergelijk album zeker niet mochten/konden stoppen maar het is wel degelijk het geval. Het is gewoon echt een geval van overmacht en mijn medische situatie is onomkeerbaar, erger eigenlijk, het zal enkel nog slechter worden in de nabije toekomst…
Is het feit dat jullie deze extreme metal brengen ook een ‘struikelblok’, als jazzmuzikant bv. (waar niks mis mee is) kun je langer doorgaan? Of heeft dit er niets mee te maken?
Het heeft er waarschijnlijk wel mee te maken. Het ‘opwekken’ van mijn ‘zang’stem belast mijn nek en rug namelijk extra, met extra pijn op het moment zelf en 2-3 dagen nadien als gevolg .Ik kan niet echt zingen dus ik weet bijgevolg ook niet dat, stel ik zou ‘gewoon’ zingen, ik op dit moment wel nog verder zou kunnen doen of niet. Maar er is niet enkel het zingen, ook het bewegen, headbangen op een podium wat er bij hoort, dat moet ik ook volledig aan mij laten voorbij gaan… En dat is moreel ook vrij zwaar en bijgevolg zeer moeilijk om nog echt van een optreden te kunnen genieten.
Is het feit dat jullie een Belgische band zijn ook geen probleem, met jullie muziek waren jullie als Amerikaanse, Duits of Britse band wereldberoemd, mee eens, of is dat wat ver gezocht?
Moesten we één van dergelijke nationaliteiten gehad hebben, hadden we ongetwijfeld verder geraakt maar dat geldt voor zo goed als elke Belgische band, spijtig genoeg. We kregen vroeger wel heel vaak dat we niet-Belgisch klonken en waren daar toen op dat moment blij mee maar eigenlijk was het een trap tegen de schenen van de Belgische scene…
Ik wou het ook over de nieuwe plaat hebben. Ik vind het vooral een zeer harde, emotionele plaat die me vanaf de eerste seconde tot de laatste een uppercut bezorgt, waarvan ik even moet bekomen; een bewuste keuze om nog eens hard en meedogenloos uit te pakken?
Dan moet je weten dat we voor de opnames wat bang waren of deze nrs niet te soft gingen zijn voor de ‘Exoto-reputatie’. Maar eens de opnames aanvingen, wisten we dat we toch op het goede pad zaten. Het was dus zeker geen bewuste keuze, het is eigenlijk de stijl waar Exoto voor staat en wat de fans van ons kunnen verwachten. Toch hebben we op dit album af en toe was gas teruggenomen, bv de nrs ‘Haunted Head’, ‘Mountain Of Pain’ en ‘Lit From Within’. Maar ook deze nrs blijven gewoon hard en ‘right in your face’.
Er zijn inderdaad enorm veel emoties verbonden aan jullie muziek, songs als ‘Postnatal Abortion’ en ‘Mountain Of pain’ klieven echt door mijn hart. Zit daar een persoonlijk verhaal achter? Is het een uitlaatklep geweest deze schijf…
Voor mij was het absoluut een uitlaatklep! Maar tegelijk ook veel meer dan een uitlaatklep…Ook een soort van testament en tegelijk een soort van marteling, deze opnames hebben me werkelijk bloed, zweet en tranen gekost. Qua persoonlijk verhaal, er zitten inderdaad teksten tussen die vrij persoonlijk zijn maar dat was op “Absolution In Death” eigenlijk ook reeds, blijkbaar viel het daar minder op. ‘Mountain Of Pain’, ‘Haunted Head’ en ‘Lit From Within’ weerspiegelen compleet mijn huidige leven of verleden. ‘Intertwined Souls’ heeft dan weer raakpunten en daarin wordt de realiteit wat gemixt met fictie. En mooi dat er nummers door je hart klieven, dan hebben ze hun doel bereikt en voel jij dat je leeft…
Hoe waren de algemene reacties op de nieuwste plaat tot nu toe?
Niks dan positief, zowel de reviews als de verkoop. De 100 rode vinyls zijn reeds langere tijd volledig uitverkocht. Van de 100 groene vinyls zijn er momenteel nog 5 stuks. Van de 250 CD’s zijn er momenteel nog iets meer dan 30 stuks als ik me niet vergis. Wat wel spijtig is, is dat we zo weinig reviews ontvangen. Waarschijnlijk door het grote aanbod dat elke reviewer moet doorspitten maar ook de release in eigen beheer speelt hier ongetwijfeld een betrekkelijk grote rol in. Wij hebben namelijk nu geen label dat om te pushen of er tijd aan te besteden. Langs de andere kant zijn we wel 100% zeker van de eerlijkheid van de reviews ?. Iedereen weet ondertussen wel dat wanneer een label wat reclame koopt men daar wat betere beoordeling gratis bijkrijgt ?.
Ik heb jullie twee keer live gezien in 2021 en dat was als een bom die ontploft, een heel intense sound. Hoe top ik jullie op plaat ook vind, de songs komen live nog beter tot hun recht, dat is meestal zo, maar bij jullie muziek is dit toch wel nog meer …
Ik denk dat dat bij de meeste bands wel is. Of het bij ons nog extra zo is, geen idee maar vind je opmerking/vraag wel tof. Wil toch zeggen dat we live ook ons mannetje meer dan staan al zitten er ook wel eens mindere optredens tussen hoor ?.
Jullie brengen nog wat afscheidsconcerten, kun je daar wat meer over vertellen, waar kunnen we de band nog live zien de komende maanden?
Ja zoals reeds gezegd, hoop ik ten volle dat ik alle optredens ook nog effectief kan afwerken om er dan op 16 december met een tweede atoombom definitief uit te knallen. Wil je ons nog echt een keer live bezig zien, ik zou niet al mijn geld inzetten op het feit dat alle geplande optredens ook effectief zullen plaatsvinden al hopen we natuurlijk van wel en gaan we daar ook van uit!
De optredens die momenteel vastliggen zijn:
- 08 juli: Scheps Kermis Rockfest 2023 te Balen
- 02 september: No Escape Fest III in Hell te Diest
- 29 september: Fuizenfest in Nederland
- 30 september: Kid’s Kaffee te Antwerpen
- 06 oktober: Asgaard te Gentbrugge
- 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem te Mol
- 16 december: Afscheidsoptreden met oa. Dead Head (Nl) in Het Debuut,Westerlo
Het kan zijn dat er nog nieuwe data bijkomen maar die kans is niet al te groot, ik zal al blij zijn dat ik deze tot een goed einde kan brengen.
Stoppen jullie ook als muzikanten of mogen we ons aan andere projecten verwachten in de nabije of verdere toekomst?
Ik stop dus zonder twijfel volledig maar de anderen blijven bezig hoor. Sepp zit reeds in Virus Humanity en Phil in Sulfeet en The Bullet Dodgers. Meer dan waarschijnlijk gaat Jorrit en Kevin hun geluk ook nog wel beproeven in een reeds bestaande band of misschien zelfs samen iets terug uit de grond stampen. Momenteel staat er in ieder geval nog niets vast maar aan verzoeken hebben ze in ieder geval geen gebrek blijkbaar. Maar niet meer dan normaal want het zijn natuurlijk allemaal topmuzikanten EN geweldig zalige MENSEN!
Is er (naast eventuele projecten) nog ambities of doelstellingen die je voor ogen hebt? Films, productie van andere artiesten of wat weet ik veel?
Nee totaal niet, momenteel toch niet. Door de pijn en medicatie is het niet ‘zo helder meer in mijn bovenkamer’ als het ooit was, die LED-lampen zijn serieus gedimd. Ik zou iets dergelijk dan ook niet meer aankunnen, jammer genoeg eigenlijk. Ik sta er trouwens nog altijd zelf versteld van dat ik erin geslaagd ben om de zanglijnen en de teksten van het nieuwste album zelf gemaakt te kunnen hebben en daarbovenop de complete layout van de CD- en vinylversie.
Het was fijn jullie live te hebben gezien, en deze plaat lijkt me een mooie zwanenzang om een mooie carrière met een bom af te sluiten. Heb je nog iets toe te voegen doe gerust?
Exoto is HEEL blij dat we op dergelijke manier Exoto ten grave kunnen dragen. Tenminste als ik het volledige einde van de rit effectief haal. Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom”. Veel schoner kan een afscheid niet zijn denk ik en daarmee wil ik dit interview dan ook afsluiten. Ik zou er nog veel aan kunnen toevoegen maar dat ga ik voor later houden ?.
IEDEREEN enorm bedankt voor de support voor Exoto, in welke mate dan ook! WIJ gaan jullie nooit vergeten, jullie ons hopelijk ook niet!!
En hopelijk zien we jullie nog tijdens onze laatste optredens!!!
We komen elkaar zeker nog tegen, en drinken dan een pint op de mooie tijden …
Flowers of Hell - Greg Jarvis - Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt
The Flowers of Hell is een Trans-Atlantisch experimenteel orkest dat bestaat uit een wisselende bezetting van ongeveer 16 onafhankelijke muzikanten uit Toronto en Londen. Hun grotendeels instrumentaal geluid slaat een brug tussen klassieke muziek en post-rock, shoegaze, space rock en drone muziek, waardoor ze vaak beschreven worden als een orkestrale uitbreiding van het werk van The Velvet Underground en Spacemen 3. Ze worden geleid door synestheet componist Greg Jarvis. Veel van hun repertoire is een verkenning van de klankkleur-vorm synesthesie die ervoor zorgt dat Jarvis onwillekeurig alle geluiden waarneemt als zwevende abstracte visuele vormen.
Naar aanleiding van de recente releases ‘Keshakhtaran’ en het uitbrengen van het in 2012 uitgebrachte cover album ‘Odes’ op vinyl hadden we een fijn gesprek met de veelzijdige performer, componist en alleskunner Greg Jarvis
Greg, je hebt inmiddels al heel wat muzikale watertjes doorzwommen, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe? Vertel eens wat meer over jezelf
De hoogtepunten zijn mensen als Lou Reed, mensen van Spacemen 3, Kevin Shields, de Tate Gallery en NASA's ground control team die ons werk promoten; we zijn een kleine onafhankelijke groep die niet-commerciële muziek maakt, dus die erkenning voelt echt ongelooflijk. Het grootste dieptepunt zou zijn dat we zes jaar bezig zijn geweest met het maken van een vierdelige klassiek-psychologische symfonie en dat niemand de moeite neemt om ernaar te luisteren. Toen hebben we in 2019 wat fragmenten uitgevoerd in Rusland, en het conservatorium van Moskou (waar Tsjaikovski, Rachmaninov en Prokofjev allemaal hebben gewerkt) vroeg om een volledige orkestpartituur voor de première! Ik en een tra scribent voltooiden dat een paar dagen voordat de oorlog uitbrak... en zo stierf mijn symfonie nog een andere dood. Poetin heeft mijn symfonie vermoord! Rot op met die vent.
Was de pandemie een inspiratie voor dit of andere projecten? Met andere woorden, hoe heb je deze periode als muzikant en mens doorstaan?
Zoals veel muzikanten kon ik niets nieuws schrijven tijdens de lockdowns; niets erin, niets eruit. Maar Toronto was hard en lang afgesloten en ik moest mijn hoofd en mijn muren ontvluchten. Dus stofte ik een 40 minuten durend meditatiestuk af waarvan ik vóór de pandemie al een kladje had gemaakt en ging aan de slag om er lagen aan toe te voegen, net als mijn bandgenoten die me hun stukjes stuurden. Een van mijn bandleden werkt overdag als masseuse en dus nam ik een overdosis paddo's en testte ik de mixen die ik aan het maken was tijdens massages - het was een ware ontsnapping naar een andere wereld in een tijd waarin die om me heen zo beperkt was.
Ik heb het gevoel dat het na die periode veel moeilijker is geworden voor bands of artiesten om concerten te boeken en weer terug te keren in de business; heb jij daar ook last van of niet?
Er is een heleboel onzin die bands in eigen beheer moeten doen en na een lange pauze is het moeilijk om daar weer aan te beginnen. Plus de hyperinflatie maakt alle verliezen zo veel groter. Laat staan dat na de pandemie iedereen en zijn band een 'muzikant' is met een 'album' - op dezelfde manier dat iedereen met een mobiele telefoon een 'fotograaf' is.
Flowers of Hell is begonnen in 2000 (denk ik); hoe is het idee ontstaan en wat betekent de naam? Letterlijk 'Flowers of Hell'?
De naam komt van Baudelaire, maar eigenlijk gaat het over het zwoegen van de muzikanten dat leidt tot het plezier van de luisteraars. Ik woonde in Londen en was op paddo's naar de Albert Hall gegaan om Classical Spectacular te zien, waar 300 muzikanten op het podium staan en een koor met 100 stemmen het 'beste van klassiek' doet - met lasers! Ik haastte me geïnspireerd naar huis, bedacht een stuk dat 'Opt Out' heette en riep een paar vrienden bij elkaar om het op te voeren. Toen dat goed ging, besloten we een band te worden.
De muziek op ‘Keshakhtaran’ is erg spiritueel merk ik op in het beluisteren; was het de bedoeling om een spirituele plaat uit te brengen of zie ik dit verkeerd? Waar ik van hou is die experimentele kant, ook de dromerige , de sprookjesachtige en de bevreemdende schoonheid in de instrumentatie , klopt het; was dit een bewuste keuze om zo te werken?
Ik denk dat je zeker gelijk hebt, want veel mensen hebben gezegd dat ze Keshakhtaran een spiritueel stuk vinden. Hoewel ik niet kan beweren dat ik weet hoe dat echt is gebeurd. John Coltrane's A Love Supreme (een heel bewust spirituele plaat) was in zekere zin een sjabloon voor Keshakhtaran als het gaat om het streven naar een sonische bestemming die bestaat als een wereld voorbij die van atomen en materie waarin wij leven. Bij het maken ervan schakelde ik mijn bewuste brein zoveel mogelijk uit en versmol ik gewoon met de muziek terwijl die zich laag voor laag ontwikkelde.
De albums 'Odes' en ''Keshakhtaran' werden kort na elkaar uitgebracht, met een verschillende inslag. Kun je ver war meer over vertellen en was Keshakhtaran een conceptplaat?
Odes is ons covers-album uit 2012 waar Lou Reed dol op was en dat het veelgeprezen Britse cultlabel Space Age Recordings in 2023 voor het eerst op LP uitbracht voor Record Store Day. De bedoeling van die plaat was om orch-popversies te maken van een aantal van mijn favoriete nummers. Ik wist dat mijn eigen schrijven steeds verder de abstractie in ging (en de obscuriteit die dat met zich meebrengt), dus ik wilde een wegwijzer van couplet-refrein-vers covers achterlaten die mensen naar mijn eigen composities zou kunnen leiden.
Met Keshakhtaran gaat het nergens over, dus ik denk niet dat het echt in de categorie van conceptalbums past - maar er speelden zeker veel artistieke en filosofische parameters mee bij het maken ervan.
De covers van bijvoorbeeld Lou Reed (een van mijn absolute favoriete artiesten) zijn magisch en baanbrekend. Waarom hebben jullie juist die nummers gekozen? Zit er een verhaal achter?
Met Odes hebben we demo's gemaakt van covers van obscure nummers van mensen als The Raincoats, The Paradise Motel, New World en Jack Kerouac, maar de grote klassiekers die we probeerden kwamen er allemaal beter uit. Lou Reed's Heroin is al heel lang mijn favoriete nummer en toen ik me realiseerde dat Laurie Anderson's O Superman ook uit slechts twee akkoorden bestaat, vroeg ik me af hoe het zou zijn om die twee te combineren, net als Lou & Laurie. Walk On The Wild Side hebben we gedaan omdat we zowel een elektrische bassist als een contrabassist hebben - je hebt ze allebei nodig voor de beroemde baslijn van dat nummer, dus ik liet ze het uitproberen tijdens een repetitie en vond het geweldig hoe het eruit kwam. Hmmm, Run, Run, Run... ik denk dat we dat gedaan hebben omdat het makkelijk en leuk is om te spelen!
Naast de instrumentatie op ‘Keshakhtaran’, ben ik onder de indruk van de bijzondere vocals; waar heb je deze prachtige stem gevonden, zo veelzijdig en mooi?
Ik stak de Atlantische Oceaan over als enige passagier op een vrachtschip, terwijl ik aan mijn symfonie werkte, en ik realiseerde me dat ik een operazang nodig had om het geheel aan elkaar te rijgen. Danie Friesen, een meisje dat ik een paar weken eerder in een buurtcafé in Toronto had ontmoet, had gezegd dat ze een operasopraan was. Dus vond ik haar weer en sindsdien werken we al tien jaar samen - we reizen naar plaatsen als Moskou, Londen, Berlijn en Praag om op te treden en hebben het erg naar ons zin.
Het is moeilijk om een rode draad te ontdekken in de vele releases met 'Flowers to Hell' (laat staan in je andere projecten). Is er een rode draad? En waar zitten de grootste verschillen tussen de verschillende releases?
Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt. De eerdere albums zijn psych met een vleugje klassiek en de latere zijn klassiek met een vleugje psych.
Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De mensen die naar Keshakhtaran hebben geluisterd leken er allemaal erg van onder de indruk; op dezelfde manier was ik onder de indruk van hoe poëtisch veel muziekjournalisten het beschreven. Maar wat het publiek betreft, ik denk niet dat veel mensen het al gehoord hebben. In dit tijdperk van Tiktok en Instagram Reels van 10 seconden is het echt moeilijk om mensen te laten luisteren naar een instrumentaal album dat bestaat uit twee stukken van 21 minuten.
Je bent een bezige bij, er zijn al veel releases geweest en toch weet je jezelf steeds opnieuw uit te vinden, waar haal je steeds die inspiratie en kracht vandaan?
Al jaren zeg ik tegen onze drummer Linda Noelle Bush: "Dat is het! Ik stop ermee! Ik heb genoeg van alle niet-muzikale dingen die je moet doen!" Maar er komt altijd wel een of andere triomf voorbij die me de inspiratie en kracht geeft om door te gaan. In juli vorig jaar had ik Linda weer eens verteld dat ik ermee stopte, maar een paar weken later kreeg ik een deal aangeboden door Space Age Recordings, kreeg ik opening slots van the Wedding Present (hun Seamonsters album is een Top 5 fav van mij), en werd ik gevraagd om een twee uur durende festivalset van Velvet Underground covers te spelen met een band van legendarische oude Tsjechische dissidenten - dus ik was er weer!
Vind je ondertussen nog tijd voor andere projecten, vertel ons er alles over
Ik werk aan een boek dat is gebaseerd op mijn dagboeken uit de jaren '90 over mijn leven als jonge platenbaas in Praag, waar ik Oost-Europa zag transformeren.
Wat zijn je toekomstplannen?
Mijn plan voor de nabije toekomst is om het boek af te maken en te publiceren. De verre toekomst is niet iets waar ik veel over nadenk, maar de onzekerheid of die ooit komt, maakt dat ik vandaag zoveel mogelijk wil doen.
Wat zijn je ambities, is er iets als een doel dat je wilt archiveren?
Ik ben niet erg doelgericht, maar zoals alle artiesten heb ik de wens en hoop dat mijn werk in de toekomst meer gehoord zal worden. Het is duidelijk dat als we populair zouden willen zijn, de muziek niet zo zou klinken - maar we dromen er nog steeds van dat het een groter publiek vindt, hoewel we niet willen dat we persoonlijk bekender worden.
Bedankt voor dit interview, als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Bedankt voor de geweldige vragen Erik. En aan iedereen die dit tot het einde heeft gelezen, bedankt voor je tijd!
https://www.youtube.com/watch?v=XnCDPsgydic
Nederlands 
Français 
