Steve Harley & Cockney Rebel - make you smile ? (smiley aub)
Sommige popartiesten boeren goed. Het is hen gegund zolang ze hun talenten benutten en hard werken. Laten we het muziekpad even verlaten en ons in de sfeer van Top Gear begeven. De welstand van rocksterren kan je afleiden uit het soort voertuigen waarmee ze rijden. Neem nu Steve Harley. Zijn eerste wagen was een ordinaire Ford Escort. Begin jaren ‘70 scoort hij hits en prompt schakelt hij over op een statige Bentley. “In de States verwarren ze de Bentley meestal met een Roller (Rolls Royce). Soms ging ik op restaurant met mijn vriend Rod Stewart. Nadien grapte hij: ‘Zullen we de Roller naar huis brengen?’ ” In de jaren ‘80 staat er wat minder op de bankrekening en bestuurt hij een Volkswagen Golf of een Volvo. “Ik vroeg me af: ik ben toch een rockster, wat doe ik in een Volvo?” Gelukkig stromen de auteursrechten verder binnen. Bij zijn vorig concert parkeerde hij een immense BMW 7 achter de zaal. Nu tuft hij als James Bond zowaar met een sportbolide rond: een Aston Martin. Een man met smaak (en geld).
Het zijn niet enkel de platenverkoop en SABAM die een artiest rijk maken. Later kom je te weten welke bijkomende weg je lucratief kan berijden.
Ik interview Steve Harley voor de tweede maal. De vorige keer was 4 jaar geleden. Het artikel genereerde online via Musiczine 2.200 extra lezers. Beeld je in, 40 volle autobussen.
Harley is een veel belezen man, dat merk je aan zijn songteksten. Als jij je eerste single (“Sebastian”) - jouw visitekaartje - laat beginnen met:
“Radiate simply, the candle is burning, so low for me.
Generate me limply, can't seem to place your name, cherie.”
weet je dat er potten zullen gebroken worden.
Ik beloof Steve andere vragen te stellen. “Thanks, mate!” Een goed begin want hij lacht.
Laten we het eens over een andere boeg gooien. Welke auteur is volgens jou de beste?
Ik ga voor Virginia Woolf, een van de grootste Engelse schrijvers. Haar boek The Waves betekende een openbaring voor me. Het bestaat uit monologen van zes personages. Ook haar gedichten zijn van uitzonderlijk hoog niveau. Helaas pleegde Woolf zelfmoord omdat ze stemmen hoorde.
Bij de liedjesteksten staat uiteraard Bob Dylan op kop, gevolgd door - verschiet niet - Chuck Berry. Je mag hem als de belangrijkste songwriter van het rock-'n-rolltijdperk beschouwen. Berry leverde scherpe kritiek op de Amerikaanse maatschappij. Hij had als tekstschrijver en gitarist een grote invloed op The Rolling Stones, The Beatles, Bob Dylan en zelfs Bruce Springsteen.
Sommigen vergelijken je stem met die van Bob Dylan
Daarmee ga ik niet akkoord. Ik hou wel ontzettend veel van zijn frasering. Ik volg hem sinds mijn twaalfde. Soms draag ik een T-shirt met een beeltenis van hem. Het is een foto uit ‘69 vanop het Isle of Wight festival.
Klopt het dat je begon als busker / straatmuzikant?
Begin jaren ‘70, toen we nog jong en mooi waren… Ik groeide op met mijn songs in metrostations en op straat, vooral Portobello Road en Hyde Park Corner. Alleen met mijn gitaar. De meesten speelden er folksongs. Ik probeerde er mijn composities uit. Het busken gaf me een platform om te experimenteren. Ik had eentje dat “Sebastian” noemde en het duurde 6 minuten. Evenzeer “Judy Teen” en “Mr. Soft” kwamen embryonaal aan bod. En, ik had geen nagel om aan mijn gat te krabben.
Aan welk optreden heb je een blijvende herinnering?
Ontelbare, elk concert kan je speciaal noemen. Wat me zeker bijblijft: in juni dit jaar trad ik op nadat mijn vader overleden was. Uiteraard dacht ik aan mijn pa en droeg een song aan hem op. Dit gaf me rillingen.
Staat eveneens in mijn geheugen gegrift: Vorst 1975, een magische nacht. Ik had toen drie goedlopende albums uit en een hit met “Make Me Smile”. Of de shows in de Roma, Antwerpen. Wat een briljante zaal. Ze vertelden me dat dit destijds een bioscoop was en dat vrijwilligers de renovatie op zich namen. Wonderbaarlijk. Bovendien een beschermd monument.
Vertel me over je vriend Marc Bolan van T. Rex
Om een zinspeling op zijn voornaam te maken: “He was remarkable.” Een unieke, zowel letterlijk als figuurlijk knappe man. Hij was diegene die begon met glam rock (make up, glitters, plateauzolen… ). Hij scoorde hits met de seksueel getinte singles “Hot love”, “Get it on”, “20th Century boy” … Zijn populariteit kon je op zijn hoogtepunt vergelijken met de Beatlemania. Ik gebruikte vaak het Latijnse gezegde: “Vanitas vanitum. All is vanity, Marc.” “IJdelheid der ijdelheden, alles is ijdelheid”. Marc was behoorlijk narcistisch. Hij schreef ook poëzie en was eveneens geïnteresseerd in wagens. We hadden veel plezier en deden enkele tv-shows samen. Tot zijn vrienden behoorden ook David Bowie. Hij is veel te vroeg gestorven. Hij crashte met zijn Mini op amper 30-jarige leeftijd.
Word je bewonderd door collega artiesten?
Jawel en ik kan niet ontkennen dat dit plezier doet. De band Elbow - deze van de hit “One day like this” - noemde aanvankelijk “Mr Soft”. Fascinerend, hé. Ik heb hen verschillende malen ontmoet. Het zijn jongere mensen. Er is verdorie een leeftijdsverschil van 20 jaar.
Ook Johnny Marr, ex-gitarist van The Smiths, is gek op mijn werk. Evenals Noel Gallagher van Oasis.
“Make me smile” schreef je na het vertrek van je eerste groep. Wat is er van hen geworden?
Geen flauw idee. Ik heb geen contact meer met hen. Zo weet ik jammer genoeg ook niet wat George Harrison vond van onze bewerking van “Here comes the sun”.
Waarom ga je akoestisch op tour?
Voor mij is het gemakkelijker want met groep gaat het behoorlijk luid. Ik word vergezeld door de originele Cockney Rebel-leden Barry Wickens (viool, gitaar) en James Lascelles (piano, percussie), twee rasmuzikanten. Ik ben altijd al een notoir tegenstander van de elektrische gitaar geweest. Met deze bezetting voel ik me goed in mijn vel. Het zijn de min of meer naakte songs, zonder veel franjes. Zo merk je of een lied overeind blijft. Tussen de nummers door durf ik al eens een monoloogje op te voeren, met hier en daar een knipoog.
Barry is een violist die meer kan dan wat riedeltjes te voorschijn toveren. Zijn solo’s en begeleiding zijn hemels. Toetsenist James tovert diverse klanken uit zijn keyboards. Op die manier heb je de indruk dat je naar een grote groep zit te luisteren.
Het interview zit er op. Terug naar de inleiding, de Bentley en the money maker. Je kan een centje bijverdienen door je songs te laten gebruiken voor advertenties. Arno, een artiest zonder rijbewijs, maakte reclame voor het automerk Lancia. Bij Steve Harley is het eveneens grappig. “Come up and see me, make me smile” wordt gebruikt in een reclamefilmpje om paarse erectiestimulerende pillen aan te prijzen. Ikzelf neem het aanbod van aspirine in overweging.
Met of zonder pillen, Harley gaat als trio en unplugged de baan op. “Sebastian” bijvoorbeeld staat nog altijd als een huis. Het is in de akoestische versie mooier en breekbaarder, zonder al die trammelant.
Steve Harley & Cockney Rebel
unplugged concert
zaterdag 30 november 2019 - 20 uur
cc Zomerloos Gistel
059 27 98 71 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.
€ 20 voorverkoop
Captain Cheese-Beard - Het moeilijke is dat je ons niet kunt plaatsen, en vooral in Vlaanderen is dat blijkbaar een probleem om aan de bak te komen
Captain Cheese-beard is een band die zijn invloeden haalt uit de muziek van Frank Zappa, in het verleden coverden ze deze top artiest. Maar op de nieuwe EP 'Deadwood' hoor je ook een band die meer en meer over een eigen smoel beschikt. De band is klaar voor de grote stap voorwaarts.
We hadden een gesprek met bezieler van dit project Johan De Coninck over Zappa, de ambities en hoe moeilijk het in Vlaanderen aan de bak te komen met muziek die je niet kan plaatsen.
In eerste instantie was de band een tribute naar Frank Zappa dacht ik? Hoe zijn jullie bij Zappa terecht gekomen. Zappa zijn muziek is niet gemakkelijk te coveren naar mijn mening, heeft bloed zweet en tranen gekost zijn beweegreden uit te pluizen? is dat ook gelukt?
Zappa is altijd één van mijn grote helden geweest. Het was een Challenge die ik dan ook ooit wilde aangaan. Ik zat al een beetje in het circuit van coverbands, maar vond dit dus een grotere uitdaging. Ook omdat zijn muziek niet meer gespeeld werd. Om Zappa te coveren moet je als muzikant trouwens absolute top zijn, ik heb dus echt muzikanten rond mij verzameld die op een torenhoog niveau muziek spelen. Zelfs voor muzikanten die conservatorium studies doen is het een uitdaging. Eigenlijk vormen we naar mijn mening een solide formatie; een goede drummer en bassist zijn de basis waarrond rock muziek wordt gecomponeerd. De ritmesectie, is het begin van alles waardoor ze van onschatbare waarde zijn binnen een band. Met andere woorden. Je mag fantastische muzikanten rond u verzamelen, als de drummer of de bassist slecht is , valt die hele ritmesectie en je song in het water. Versta me niet verkeerd, iedereen is belangrijk. Maar de basis? Die ligt toch daar en ik heb het geluk dat de Cheese-Beard's ritmesectie top is.
Hoe doe je dat experimenteren met experimentele muziek?
Eigenlijk experimenteer ik niet met die muziek van Zappa, die is uitgeschreven. Ik speel zelf trouwens op gehoor en geheugen. Dat gaat trouwens ook op voor onze bassist en drummer. Met Zappa's muziek experimenteren is echt moeilijk, ook al klinkt het voor mensen chaotisch, in die chaos zit weldegelijk totale orde. Buiten solo stukken of zo, daar kunnen de individuele muzikanten improviseren. Wat wel belangrijk is bij het spelen van Zappa's werk, is, je moet daar letterlijk uw draai in kunnen vinden, om het te begrijpen. Anders lukt het niet. Met Captain Cheese-Beard wilden we daar vooral onze eigen groove aan geven, aan die muziek van Zappa. Improviseren kan dus wel een beetje. Maar de basis is dus gewoon dat je de partituren bestudeert en de noten speelt die de meester heeft uitgeschreven.
De bandnaam verwijst ook naar Captain Beefheart?
Dat was eigenlijk een beetje toeval die naam was me wat bij gebleven en zo is Captain Cheese-Beard uiteindelijk als naam gekozen.
Jullie zijn trouwens bijzonder actief geweest met twee releases. Hoe waren de reacties tot nu toe?
'Symphony for the Auto-horns' is eigenlijk al vijf jaar geleden uitgebracht. Maar onze Engelse promotors vonden het, ter gelegenheid van de release van onze recente EP 'Deadwood' een goed idee om deze opnieuw een soft release te geven. Wat reacties betreft, nu en vijf jaar geleden waren die over het algemeen zeer positief. We hebben eigenlijk geen enkele negatieve reactie gekregen.
Dat was eigenlijk mijn enig klein puntje van kritiek bij de vorige release, en dat viel me bij de EP op. Dat jullie op die EP een beetje afstand hebben genomen van Zappa en een eigen smoel hebben gekregen. Dat vond ik daar zeer positief aan, aan die nieuwe EP.
We hebben jarenlang puur Zappa gespeeld, maar er is daar blijkbaar geen publiek voor. Het was dan doodzonde om met zoveel mensen te staan repeteren voor niets. Ik heb dan maar om toch vooruit te gaan een album geschreven dat helemaal aansloot op Zappa's werk. Veel vrienden - en jij ook - zeiden ons dat ze meer eigenheid wilden horen. Uiteraard Zappa zit in ons DNA die gaan we nooit volledig uitsluiten, maar het is gewoon een logisch groeiproces dat Captain Cheese-Beard meer en meer als Captain Cheese-Beard begint te klinken .
Johan, je hebt ook - volgens ik via de sociale media heb vernomen - aan andere metal projecten en zo gewerkt in het verleden. Vertel er eens meer over aan onze lezers die dat niet weten?
We hebben het daar inderdaad over gehad met Geert , inderdaad heb ik lang in die scene gezeten maar ik heb sinds mijn kindertijd eigenlijk naar alles geluisterd. Ik heb ook altijd gehouden van lang uitgesponnen nummers en orkestrale producties. Een van de eerste platen die ik ooit heb gekocht was: 'Out of the Blue' van ELO. Ook Pink Floyd , daar hield ik enorm van maar het is een beetje logische stap geweest in het begin dat ik als gitarist mij tot het metal genre aangetrokken voelde.
Van metal naar Zappa is niet een onlogische stap vind ik. Wat denk jij daar zelf van?
Ja, bij Zappa vind je alles terug. Doo Woob, Jazz, zelfs een hoop Klassiek. Je kon hem niet in een hokje steken. Als Zappa reggae speelt is dat Zappa reggae. Hij maakte daar zijn eigen stijl van. Dat is eigenlijk een beetje een probleem tegenwoordig, men wil alles een beetje teveel in een bepaald hokje duwen vind ik, ook binnen de metal scene en dat is zeer spijtig eigenlijk.
Om terug te komen op die EP. Zijn er nog groeimogelijkheden?
Ik werk momenteel bepaalde ideeën uit maar we gaan met deze plaat eerst stappen moeten zetten. Het is niet de bedoeling onze boterham daarmee te verdienen, we hebben allemaal een baan en gezin buiten onze activiteiten als muzikant. Buiten enkele specifieke gevallen die alles pakken, is het trouwens bijna onmogelijk om als muzikant je brood te verdienen. Je ziet daar eigenlijk nog steeds een Mattheus effect ''zij die niets hebben zullen niets krijgen, wie alles al heeft zal nog meer krijgen''. Zo is het tegenwoordig ook gesteld met het huidig business model in de muziekindustrie.
Is het in tijden van streaming nog nodig om platen uit te brengen? heeft een band daar nog iets aan? (dat is een vraag die ik iedereen stel hoor ) De antwoorden zijn zeer uiteenlopend; ik was benieuwd naar de mening van iemand die al veel jaren meedraait in het vak?
'Deadwood' is uitgebracht op vinyl. Ik heb eigenlijk zelf nooit muziek van mij op vinyl gehad en Pierre Chevalier, (keys) die een fervent vinyl verzamelaar is zat in hetzelfde schuitje, dus wilde we de EP absoluut op vinyl uitbrengen. De plaat is uiteindelijk te beluisteren via de voor de hand liggende streaming services zoals Apple Music en Spotify en je kan ook de digitale downloadable versie via de Mottowsoundz site aanschaffen Het is dus eigenlijk een en- en verhaal
Hoe zien jullie jezelf verder evolueren? Welke richting wil je uitgaan? Wat zijn jullie ambities?
Wij willen zeker live spelen. Maar het is niet evident. Het is niet de bedoeling dat we met marschalls en zo te gaan sleuren in een café gaan spelen. Er moet echt iets aanwezig zijn qua technische infrastructuur en dergelijke in de zalen waar we zouden kunnen spelen. We zijn daar ambitieus in, maar de muziek die we brengen moet gewoon perfect zijn, daarvoor hebben we een goede akoestiek nodig en een podium waar je 10 man kan op huisvesten. Dus we willen vooral daarin verder evolueren, en hopen dat deze EP dus deuren opent om op te treden in degelijke zalen.
Zappa fans zijn er toch genoeg?
Ja dat is de ironie daarvan. We wilden ons daar wat van onttrekken omdat er geen markt voor is, en nu krijgen we het omgekeerde effect. En nu, die Zappa communitiy wilt dan weer dat je praktisch alleen Zappa speelt dus Die categorie zappa fans haken af omdat we onze eigen weg opgaan. Het is een beetje een rare wending, een mes dat langs twee kanten snijdt, moet ik toegeven.
Hoe zijn jullie bij Mottowsoundz terecht gekomen?
De baas van Mottowsoundz is al jaren een vriend van mij. Hij is onze geluid ingenieur. Matthias vond het prachtig dat we Zappa wilden doen en is onze vaste geluid man geworden. Hij is uiteindelijk een eigen platenlabel begonnen en heeft daar veel geld in gestoken. Na al die jaren heeft hij een hele reputatie opgebouwd. Hij heeft het debuut van.Allez Allez heruitgebracht en ook LaMuerte en My Diligence zitten bij Mottowsoundz. Hij doet dat allemaal vanuit zijn Man-Cave, het is vooral een passie voor hem. En ja het heeft ondertussen wel deuren geopend, Mottowsoundz is een redelijk groot label geworden. Ik wil ook nog even een pluim op zijn hoed steken voor zijn werk als mixer en co-producer. Zijn werk op de ‘Deadwood’ EP is fenomenaal. Zonder zijn toewijding zijn de Cheese-Beard producties onmogelijk te realiseren .
Johan, ben je nog aan andere projecten bezig nu?
Nee. Ik ben vooral blij dat ik zoveel muzikanten heb kunnen samen brengen om dit project te verwezenlijken daar ben ik best trots op. Als ik die allemaal samen zie staan, dat geeft me voldoening. Ook heb ik geen tijd voor andere projecten.
Naast de verre toekomst, wat brengt de recente toekomst? Tour plannen? in het buitenland kortom?
We wachten onze kans af, maar blijkbaar is het moeilijk om ons ergens te plaatsen. Ik zie bijvoorbeeld een prog rock opleving de laatste tijd. Maar ik heb toch de indruk dat we de meest mis begrepen band zijn in België, ze kunnen ons niet in een hokje duwen en daardoor geraken we moeilijk ergens binnen. We hopen daarom dat die EP op dat vlak toch wat deuren opent, dat bepaalde Belgische promotors ons toch zullen willen boeken. In het buitenland is daar wel een scene voor, maar dat ligt niet simpel om zomaar naar het buitenland te gaan, zeker met een dergelijk grote productie. Het is een beetje vechten tegen de bierkaai. We zullen voldoende promotie moeten doen. Met andere woorden. Onze muziek is dus eigenlijk meer geschikt voor het buitenland dan het binnenland, en dat is spijtig.
Radio feedback?
Het is ook moeilijk om hier op de radio te worden gedraaid, zelfs een meer alternatieve radio zender die het exacte profiel van een potentiële Cheese-Beard fan bedient ,hebben we zonder succes gecontacteerd. Het grote probleem is dus wederom gewoon dat je ons niet in een hokje kunt plaatsen en dat we een unieke sound hebben, en vooral in Vlaanderen is dat een probleem. Daardoor worden we op de radio ook niet gedraaid. En dat is bijzonder jammer.
Veel succes en hopelijk zien we jullie spoedig on stage
Te Gek!? - Rick De Leeuw - Zware onderwerpen, licht brengen is waar Te Gek!? voor staat'
De theaterzaal van Ancienne Belgique was op zondag namiddag zeer goed gevuld voor het verjaardagsfeestje van de organisatie Te Gek!? . Vijftien jaar geleden startte bezieler Marc Hellinckx deze organisatie, eerder kleinschalig op. Ondertussen is het project uitgegroeid tot een begrip in en buiten de landsgrenzen, dankzij het doorbreken van de taboe rond psychische aandoeningen, en vooral psychose. Marc kan nu rekenen op een hele schare vrienden die zijn project steunen en mee vorm geven. Daaronder enorm veel bekende artiesten binnen muziek, komedie, kunst, schrijvers en dergelijke meer. Ze waren allen present om in AB een bijzonder gesmaakt verjaardagsfeest op poten te zetten waar 'emoties' als woede, een lach en een traan de rode draad vormen.
Vóór het evenement hadden we een fijn gesprek met één van de bezielers van dit project Rick De Leeuw. We hadden het niet alleen over dit project, maar ook andere zeer interessante projecten. Zijn verhuis van Amsterdam naar het dorp Heks, drempels verleggen, Het Ventiel en André Van Duin:
Ik las in een interview : ''Met zijn verhuis van het immer bruisende Amsterdam naar het diep in Limburg verscholen dorp Heks beëindigt hij naar eigen zeggen een volledig boek.'' Was dit geen cultuur shock?
Een cultuurshock zou ik het niet noemen, ik kwam al meer dan dertig jaar met grote regelmaat in Vlaanderen. Met de Tröckener Kecks waren we in Vlaanderen zeker zo populair als in Nederland en na de Kecks ben ik stukje bij beetje de grens over gestoken. Honderden optredens met Jan Hautekiet, vaste gast bij De Laatste Show, toneelstukken voor de KVS en Union Suspecte, voetbalanalist bij PlaySports, ik voelde me hier steeds meer thuis. De verhuizing was eigenlijk de laatste stap. De shock is eerder de grote verandering tussen het bruisende Amsterdam en een piepklein dorp. Ik woon er nu ruim drie jaar, en het is zeker leuk.
Heeft dit ook een invloed gehad op uw inspiratie tot muziek schrijven?
Dat zal uit de toekomst uitwijzen. Door Amsterdam achter me te laten, is mijn verleden wel overzichtelijker geworden. Lange tijd heb ik bijvoorbeeld de Kecks categoriek van mij weggeduwd. Nu speel ik bij optredens weer nummers van Kecks, omdat het een essentieel onderdeel is van wie ik ben en wat ik doe.
Je hebt een beetje overal gewoond, ook in Brussel dacht ik? Ook treed je zowel in Nederland als Belgie op. Wat zijn de grote verschillen? Publiek en dergelijke?
Wat me opvalt, is de wederopleving van het clubcircuit in Nederland. We hebben er dit voorjaar een tournee gedaan. Heerlijk! Zalen van tweehonderd tot vierhonderd man. Staand publiek, dicht opeen, dansend, drinkend, ouderwets warm. In een dergelijk zaaltje kunnen we ons helemaal laten gaan. Dat mis ik momenteel een beetje in Vlaanderen.
Maar er zijn toch zaaltjes als De Casino in Sint-Niklaas?
Ja! Dat is een perfect voorbeeld van het soort club waar we graag optreden. We mogen er binnenkort spelen, op 6 november
Rick, de reden waarom we hier in Brussel zijn vandaag, hoe ben je in dat project 'Te Gek?!' terecht gekomen Het project spreekt me om persoonlijke reden enorm aan. Schuilt daar bij u ook een persoonlijke boodschap achter?
We proberen met Te Gek!? het taboe te doorbreken dat er nog altijd heerst rond de geestelijke gezondheidszorg. Zelfs de meest sterke mensen kunnen daar onder lijden. Het is geen zwakte. Je kwetsbaar durven opstellen kan juist zeer krachtig zijn, dat is iets wat me binnen dit project aanspreekt. Dat wil ik ook brengen als onderwerpen binnen de muziek die ik schrijf of zing.
Waar mogen we ons straks aan verwachten eigenlijk?
Vooral moet het een feestelijke namiddag worden, waar we artiesten samenbrengen die hier al jaren aan meewerken . Er zijn ondertussen zes cd's uitgebracht, die in een box worden voorgesteld in AB. Zware onderwerpen licht brengen, dat is waar Te Gek!? voor staat.
Ik las ook iets op je facebook pagina over 'Het Ventiel' kan je daar iets meer over toelichten aan een leek die er iets meer wil over weten?
Eigenlijk sluit het daar op aan. Het is eigenlijk begonnen toen we in 2013 met Te Gek!? naar Frankrijk gingen met een groep mensen met jongdementie. Samen zijn we op de fiets de Mont Ventoux opgereden, en dat is geen eenvoudig ritje. Voor Patrick, een van de mensen met jongdementie, bleek dat een ommekeer in zijn leven. Door de top te bereiken , bewees hij zichzelf dat er nog nieuwe uitdagingen in het leven waren, dat hij nieuwe doelen kon stellen. Zijn levenslust keerde terug, omdat hij naast zijn ziekte weer betekenis kon geven aan zijn bestaan. Sinds 2015 ben ik de trotse voorzitter van Het Ventiel, een vrolijke bende die enorm veel betekent voor heel veel mensen.
Deze week is Marieke Vervoort gestorven. Een van mijn uitspraken: ''je moet niet klagen over wat nier meer kan, maar werken aan wat je wel nog kunt''
Zo is het! Toen Patrick niet meer zelfstandig kon fietsen hebben we een tandem geregeld, waardoor we samen konden fietsten. Toen ook dat lastig werd, zijn we overgestapt op een duo-fiets. Bij elk nieuw probleem zoeken we een nieuwe oplossing.
Over iets anders, die samenwerking met artiesten als Frank Vanderlinden, Jan Hautekiet, Koen Buyse, hoe is die ontstaan?
Ik deel graag mijn songs met een ander, om te zien wat zij daarmee doen. Zo ontstaan vaak de mooiste dingen. Ik ben bevoorrecht dat ik mijn ideeën kan laten schaven en polijsten door mensen waar ik bewondering voor koester.
Ik was op de Fonnefeesten. Ik vond wel 'raar' dat je ''Een paard in de gang'' bracht? Hoe is André van Duin eigenlijk?
André is een zeer intelligente mens. De tekst van 'Een paard in de gang' is veel meer dan een carnavalstekst. Het legt op onnavolgbare wijze een verband tussen de verschillende theorieën rond het ontstaan van het heelal en de poëtische traditie van de late middeleeuwen. Als je dat kan in een op het eerste gehoor oppervlakkige meezinger, ben je niets minder dan een genie.
Het belangrijkste vond ik ook de lijn tussen ernst en humor
Dat is eigenlijk ook belangrijk. Ik denk dat je het doel voorbij schiet als je op een zware manier met je problemen omgaat. Je kunt het alleen maar zwaarder daardoor maken, tot het uiteindelijk bezwijkt onder het gewicht. Er is trouwens veel kracht voor nodig om een zwaar probleem licht te maken. Daar staan we gelukkig niet alleen in. Dat wil ik ook duidelijk maken in mijn teksten en mijn shows.
Rick , wij zijn generatiegenoten. Wat is voor jou de grootste verandering tegenover vroeger? Ik heb het hier vooral over de impact van sociale media en spotify (streaming) dat een enorme impact heeft op de verkoop van platen en zo. Wat is uw mening hierover?
Spotify valt niet meer weg te denken. Het heeft enige aanpassing gevergd, maar het heeft ook voordelen. Je bereikt gemakkelijker je publiek, al is het verdienmodel wat ingewikkelder geworden. Laat ik zeggen dat het vroeger niet gemakkelijker was, maar het is nu wel iets moeilijker.
Kun je daardoor niet bekend worden bij een ruim publiek door spotify?
Natuurlijk is dat een voordeel, al vind ik het nog altijd veel belangrijker om publiek te winnen door geweldig goede optredens te geven. Daar kan geen Spotify tegenop.
Waarom in het Nederlands?
Mick Jagger zingt in het Engels omdat hij in Engeland geboren is. Het zou raar zijn als hij in het Nederlands was gaan zingen. Daar heb ik alle begrip voor. Om diezelfde reden vind ik het logisch dat ik in het Nederlands zing. Toen ik begon, wilde ik geen rockster nadoen, ik wilde een rockster zijn.
Om af te sluiten. Zijn er nog artiesten, muzikanten, kunstenaars of dergelijk waar u graag nog wil mee samenwerken
Ik ben perfect gelukkig met de mensen om mij heen.
Houden zo Rick. Bedankt voor dit fijne gesprek. En veel succes met de komende tour. Informatie De Casino 6/11/2019: https://www.decasino.be/rick-de-leeuw-band/
Pop/Rock
RAMAN - We zijn eigenlijk veel verschillende genres. Dat maakt het voor ons zo spannend
Raman
2019-10-27
Erik Vandamme
RAMAN is een Gentse band die ondertussen een zeer sterke live reputatie heeft opgebouwd, verschillende wedstrijden gewonnen. En nu klaar is voor de 'next step'. Zoals ze deze zomer aangaven. Dit wordt in de vorm gegoten van een eerste EP 'Birth of Joy'. Deze komt op de markt op 1 november. En zal worden voorgesteld in Minard te Gent op 16 november. Hoog tijd om Simon Raman enkele vragen te stellen over het ontstaan van de band, de toekomst plannen en ambities. En natuurlijk de verwachtingen van die uitkomende EP.
RAMAN is een collectief van top muzikanten uit Gent, vind ik toch. Hoe hebben jullie elkaar gevonden?
De bassist is er al van in het begin bij. We zijn een band begonnen met vrienden van school uit. Hebben wat optredens gedaan, aan verschillende wedstrijden meegedaan. En stelden toch vast dat niet iedereen dezelfde kant uitkeek. Daardoor zijn er een paar kleine veranderingen doorgevoerd. Zo is de pianist en toenmalige drummer weg gevallen en nu zijn we uiteindelijk met drie. Zang, bassist en drum.
RAMAN bestaat, als ik het niet mis heb, sinds 2016. Waarom heeft het zo lang geduurd eer die eerste EP er aankwam?
Eigenlijk zijn we wat op zoek geweest naar de juiste sound, dit door veel op te treden. Enorm veel optreden. We wilden ons eerst live laten zien, eer we overwogen dat in een plaat of zo te gieten. Wellicht een beetje het omgekeerde van wat andere bands vaak doen. Maar vooraleer iets uit te brengen , wilden we zeker zijn dat alle puzzelstukjes pasten, en dat is dus eigenlijk nu pas echt het geval. Die ervaring op het podium, was dus een leerproces voor de volgende bladzijde. Het uitbrengen van een EP.
Er is in Gent eigenlijk een soort scene ontstaan rond Kinky Star, Charlatan en dergelijk meer. Is Gent een goede visvijver voor muzikanten en bands denken jullie? In vergelijking met andere steden?
Dat is eigenlijk niet zo onlogisch. Er zijn in Gent enorm veel clubs en dergelijke. En initiatieven . Gent is op dat vlak een bruisende stad, waar veel jongeren die muziek maken elkaar aansteken om muziek te maken, met dank aan de vele mogelijkheden die er in een stad als Gent zijn.
De naam RAMAN verwijst naar uw achternaam? Waarom is daarvoor gekozen (ik moet toegeven Van Dammes klinkt niet zo voor een band, wel een acteur uit Brussel)
Dat is eigenlijk een beetje natuurlijk gegroeid. Het hoort ook bij het soort muziek die we brengen, waardoor het logisch klinkt die naam RAMAN.
Wat het genre betreft ben ik er nog niet volledig uit. De band wordt in menig media vergeleken met Chris Whitley, Jeff Buckley en een vroege Triggerfinger. Dat is toch heel wat. Hoe zou je zelf je genre van muziek omschrijven?
Je zegt het eigenlijk zelf. We zijn eigenlijk veel dingen samen. Een beetje rock-'n-roll. Er zit wat melancholie in. Het is eerder een mengeling van vele genres, waardoor het moeilijk is om daar een stijl op de plakken. Een bewuste keuze trouwens. We zijn vooral een live band, daarom dat catchy en streepje rock-'n-roll in onze muziek.
Om daar op voort te borduren, wie zijn jullie grootste invloeden eigenlijk? Muzikale helden...
Zeker en vast de drie die al zijn opgenoemd. Jasper is bijvoorbeeld een fan van Pink Floyd, die ik ook kan smaken. We zijn ook liefhebber van bijvoorbeeld Dave Matthews Band. Allemaal bands die in de stijl liggen van de muziek die we brengen eigenlijk.
De single “Maestoso” laat een band horen die nog steeds zoekende is , heb ik ergens gelezen? Verklaar dat eens
We bestonden toen net, en dat was ons eerste nummer. Vandaar misschien dat het anders klinkt, en dat we inderdaad nog aan het zoeken was naar de juiste richting.
Ik vind vooral het schipperen tussen weemoedige melancholie, en een streepje pure rock-'n-roll zo zalig aan RAMAN. Daarom is het ook moeilijk om echt een muziekstijl te kleven... Hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
Ik snap wel dat er mensen moeilijk mee hebben, bijvoorbeeld om op een radio worden platen gemaakt binnen een genre. Zeer goede dingen, daar niet van. Het is logisch dat mensen er dan een stijl willen op kleven. We zijn eigenlijk veel verschillende genres. Het maakt het voor ons zo spannend. Omdat we eigenlijk een beetje van alles zijn. Wellicht zullen we later misschien wel in een soort genre terecht komen, maar nu willen we vooral groeien en dus dingen uitproberen.
Er schuilen ook redelijk zwaarmoedige verhalen (maar telkens met dat sprenkeltje hoop aan de horizon) in jullie teksten. Zijn dat persoonlijke verhalen, zit daar iets van frustratie of zo achter?
Die vraag is me nog gesteld. Het bluesy in onze sound. Het is gewoon een manier om die muziek te benaderen. En door daar aan te werken, kom je wel terecht bij een sound die het effect kan hebben dat er iets van pijn of frustratie achter schuilt. Er zitten uiteraard wel persoonlijke verhalen achter, maar het is niet echt bewust zo. En voor de rest wordt dat gewoon ingekleurd.
Jullie hebben vooral een live reputatie opgebouwd. Ik las in een artikel in HLN dat jullie wegwerp camera's uitdelen? Is daar een reden voor? En waarom dat
Ik had het idee met de zomer shows omdat, het idee om alles op een foto te hebben, een beetje zoals dat mensen een smartphone. Op de release show zullen we dat ook doen, het is de bedoeling om die foto's te laten zien op die release. Ik vond het een origineel idee.
Deze zomer was 'the next step' wat is de volgende stap? Wat zijn de verdere toekomstplannen van RAMAN na deze EP? een full album? tournee in het buitenland? kortom, wat zijn jullie uiteindelijke ambities?
The next step. We bekijken het dag per dag, nu focussen op die EP en zien wat dat brengt. We doen ook wat optredens in Nederland. We blijven gewoon rustig verder werken en zien wel waar we uitkomen. Op het moment is die EP promoten belangrijk en dan zien we wel waar we uitkomen.
Jullie hebben - zoals we aangaven - enkele wedstrijden gewonnen en zo, heeft dat bepaalde deuren geopend?
Het heeft vooral gezorgd voor nog meer speelkansen, dat mensen je leren kennen en naar je shows komen. Op dat vlak heeft dat zeker deuren geopend.
Is het in tijden van Spotify eigenlijk nog nodig om EP's of CD's uit te brengen, kortom wat is jullie mening over Streaming en meteen ook sociale media?
We sluiten dat zeker niet uit. Mensen kopen ondanks alles toch steeds graag iets dat ze in handen hebben, iets tastbaar. Spotify wordt gebruikt om een band te leren kennen, die media daarvoor gebruiken kan dus zeker zorgen voor naambekendheid.
Zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe?
Ja in ieder geval, kom naar onze EP voorstelling in Minard, het loont de moeite. Er volgen nog shows naderhand. Allemaal te volgen via onze facebook pagina. Wat het buitenland betreft? Zou ik eens willen proberen in Duitsland.
Ep Voorstelling, zaterdag 16 november: http://www.minard.be/voorstelling/raman/
Eigenlijk nog een extra vraag, jullie zitten niet bij een label. is het de bedoeling dat wel te doen?
In de eerste plaats willen we dus zien waar we staan na die EP, en wie weet is de volgende stap bij een label aansluiten. Maar voorlopig nog niet.
Pop/Rock
Per W / Pawlowski: Twee creatieve geesten aan het woord in hun samenwerking
Per W / Pawlowski
2019-10-10
Dirk Ghys
Voor mij is dit gesprek - hou je vast - zo’n beetje als Lennon & McCartney interviewen. Per W & Pawlowski zijn eveneens twee vrijgevochten creatieve geesten met een behoorlijke staat van dienst.
Mauro (48 j.) heeft Poolse en Italiaanse roots. Een interessante mix, zo blijkt. Hij speelde bij duizenden groepen waarvan de bekendste Evil Superstars en dEUS zijn. De Evil Superstars maakten heerlijke songs als “Satan is in my ass”, “B.A.B.Y.” (met grappige zinnen als ‘Skip your dinner, and come down if you wanna have smart sex with a winner’) plus het onverwoestbare “Sad sad planet”.
Kloot (64 j.), zanger / multi-instrumentalist / graficus / illustrator, mag je zonder meer de D.I.Y. (Do It Yourself) godfather noemen. Ook hij maakte deel uit van duizend bands. Om er enkele te citeren: The Misters, The Employees, De Lama’s en - jawel - De Kreuners. Hij gaat de geschiedenis in als de man die zijn muziek via cassettes aan de man bracht. Leeftijdsgenoot Jan Hautekiet geeft zonder blozen toe dat hij opkijkt naar Per W.
De cd van Per W en Pawlowski heet ‘Insider outsider’, telt 21 tracks en wordt uitgegeven door het Engelse Jesusfactory Records. Een buitenlandse platenmaatschappij gezegend door christus, dat kan tellen. Met als resultaat uitermate lovende recensies.
Een LP bestaat uit twee zijden, vandaar een dubbelinterview. Waan jezelf in Liverpool, nog voor de Brexit. Die stad asemt The Beatles.
Kant A: Mauro Pawlowski
Hoe ben je bij Per W terechtgekomen?
Dat gebeurde via Felix Huybrechts, de man achter Starman Records. Hij vertelde me dat Kloot een producer zocht. Zo hebben we afgesproken en zijn we samen beginnen werken. Ik ben een paar keer naar Tervuren geweest, de woonplaats van Per W. Zijn werkkamer moet dringend erkend worden als werelderfgoed. Hiermee verwijs ik naar de hoes van onze cd. Ik schiet goed op met Kloot omdat hij inspirerend werkt.
Hoe gingen jullie te werk?
De inbreng was zowat 50/50. We zijn twee jaar geleden begonnen. Nu ligt de plaat in de winkels. Daar gaat inderdaad een periode over. De teksten zijn hoofdzakelijk van Per W. Hij stuurde eens een medley door met onafgewerkte tekstflarden. Deze hebben we letterlijk gebruikt. We bespeelden als duo alle instrumenten zelf. Later werden de drums van Jo Moens (The Employees) en de bas van Pip Vreede (Red Zebra, The Wolf Banes) toegevoegd. De ondersteuning van de vocals gebeurde door niemand minder dan Daan, Nathalie Delcroix (Lais), William Souffreau (Irish Coffee) en Mona.
Waren er inspirerende voorbeelden zoals in de recensies vermeld worden?
Dat van The White Album (de dubbele witte van The Beatles) en The Velvet Underground (met Lou Reed en John Cale) klopt als een bus. Dat zijn dan ook twee mijlpalen. Diegene die dat ontkent, heeft geen kaas gegeten van popmuziek. The White Album is een trendsetter. Een soort compilatie met 30 songs, alsjeblieft. Er zit geen echte lijn in. Met heel afwisselende nummers als “Back in the USSR” over “Dear Prudence” naar “Sexy Sadie”.
Op ons schijfje staat er ook hitgevoelig materiaal. Als alternatievelingen zijn we daar zeker niet vies van. Neem bijvoorbeeld “Land of the most forgotten” of “Waiting for the con man”.
Je muzikale loopbaan loopt van The Evil Superstars over dEUS naar Per W en verder. Hoe voelt dat aan?
Dat is simpel. Ik speel bij iedereen als het maar interessant is. Ik heb veel waardering voor Kloot. Ik vind zijn cassetteperiode een hoogtepunt. Ik was al fan van hem toen hij bij The Misters en The Employees speelde. Een artiest die heel wat in zijn mars heeft en niet in één vakje te stoppen is, daar hou ik heel erg van.
Kant B: Kloot Per W
Hoe is jouw samenwerking met Mauro tot stand gekomen?
Ik kende Felix van Starman Records. Ik speel bij Lavvi Ebbel en hij had een dubbel-cd van die groep uitgebracht. Hij lanceerde recent ook een luxebox van mijn ‘Music For Girls’ op cassette. Felix bracht ons samen. Zo hebben Mauro en ik afgesproken in een kroeg. Het klikte meteen. We zijn uit hetzelfde hout gesneden, weliswaar van een andere generatie. Ik vertelde hem dat ik een hele stapel onafgewerkte nummers had. ‘Geen probleem,’ zei hij me, ‘bezorg me alles.’ Ik vertelde hem dat het honderden zaken betrof. Hij vond dat prima. Om te beginnen heb ik hem vier maanden lang alles doorgestuurd.
We speelden enkele keren samen in mijn repetitiehok. Sommige opnames gebeurden zelfs via de smartphone. Daarna voltooide de wisselwerking zich via het internet.
De productie was in handen van Mauro. We hadden geen budget, nul euro. De mannen van Pink Floyd zouden je vierkant uitlachen.
Ik schat Mauro zeer hoog in. We zijn gelijkgezinden. Hij weet op een clevere manier invloeden te integreren. Hij beschikt over een zeer grote muzikale horizon.
Werkte ‘the White Album’ inspirerend?
Zeer zeker, dit album was een soort sjabloon dankzij de verschillende sferen. “Eleonor Rigby” is een song van The Beatles, weliswaar van ‘Revolver’. Dit personage diende als archetype voor vergeten eenzame mensen. Door de herhaalde regel ‘Look at all the lonely people. Where do they all come from? Where do they all belong?’
Ik heb er “Eleonore Rigby” van gemaakt, een slepend Franstalig nummer. Geïnspireerd op Madame Bovary, een vrouw met verschillende persoonlijkheden.
Hecht je veel belang aan liedjesteksten?
Jawel. Het label Jesusfactory complimenteerde me met mijn teksten. Deze zijn verborgen autobiografisch. Ze gaan dus over mezelf en zijn bijgevolg persoonlijker.
Zoals je merkt zijn Mauro & Kloot op hun eigen manier Lennon & McCartney.
Per W & Pawlowski concerteren op vrijdag 6 december in Gistel omdat de Sint overbezet is. De groep bestaat uit zeven muzikanten die hun sporen verdiend hebben bij The Wolf Banes, dEUS, Red Zebra, The Employees, De Kreuners…
Het voorprograma wordt verzorgd door ‘Not Eno & Cale’. Dat is duizendpoot Marcel Vanthilt in duo-formatie. Ze brengen hun versie van new wave klassiekers. Eenmalig en uniek.
Zes december 2019 zal - naast het vele speelgoed en snoep - in je geheugen gegrift blijven als een uitzonderlijke muzikale avond.
Wat - concert Mauro / Per W plus band
Voorprogramma - Marcel Vanthilt duo (Not Eno & Cale)
Wanneer - vrijdag 6 december - 20 uur
Waar - cc Zomerloos Gistel
Voorverkoop - 15 euro
Info - www.gistel.be
Pop/Rock
Diederik Nomden - een intens openhartig gesprek over de muziek en z’n veelgeprezen tributebands
Diederik Nomden
2019-10-10
Erik Vandamme
Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling
Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met welke hij de muziek van The Beatles resp. Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. De honderden live-optredens in uitverkochte theaters door het hele land, maar ook in zalen als Carré, het Concertgebouw en Ziggo Dome, hebben hem als instrumentalist, maar vooral als leadzanger naar internationaal niveau getild. Gelukkig heeft Nomden besloten om al die ervaring, zijn vrije uren en zijn energie, te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut ‘Royal Parks’ was het uitzien of hij ook met die moeilijke tweede even veel kan overtuigen. Nu, de warme gloed die over ons neer daalt, bij elke luisterbeurt opnieuw, zegt meer dan genoeg. De volledige recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74903-wingman-returns.html We vonden hadden ondertussen een fijn gesprek met Diederik over die solo plaat, de projecten Her Majesty en The Analogues maar ook over heden en toekomst.
“Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.”
Als ik uw carrière overloop heeft u al een heel parcours afgelegd. Het is begonnen met Redivider maar ook nog enkele andere zeer interessante projecten. Vertel er ons eens iets meer over hoe het ooit is begonnen?
Ik richtte Redivider in 1996 op met wat vrienden van mijn studie Muziekwetenschappen, en een van mijn beste maten Ralph Mulder (later Alamo Race Track). We kregen binnen een jaar of 3 redelijk wat exposure en een wat bekendere naam, voornamelijk door het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 1998. In 1999 werd ik door de jongens van Johan gevraagd om bij hen te komen spelen, en vanaf dat moment kwam er vaart in mijn carrière. We maakten het album 'Pergola', speelden 2 jaar lang op elk festival en in elke zaal van Nederland. In 2001 ging ik ook bij Daryll-Ann spelen, en toen zij (en Johan ook) uit elkaar gingen in 2004 vervolgde ik mijn pad in de live-band van Ellen ten Damme. Met haar heb ik 7 jaar gespeeld en onderwijl speelde ik ook met artiesten als Bertolf (2009) en awkward i (vanaf 2009, toen ik zijn eerste plaat met hem opnam). Op een gegeven moment is het een periode wat rustiger geweest, en daarna kwamen The Analogues, en Her Majesty. Sindsdien ben ik fulltime professioneel muzikant.
Met ‘Royal Parks’ leverde je een zeer gesmaakt debuut af. Voelde dat aan als eindelijk uit de schaduw treden, want voorheen was het als onderdeel van een collectief. Of moet ik het zo niet bekijken? Hoe is dat debuut tot stand gekomen?
Omdat ik inderdaad altijd in de schaduw van anderen speelde (Jacob de Greeuw, Jelle Paulusma, Ellen, Bertolf, Djurre de Haan) vond ik het wel tijd om zelf iets te maken wat echt van mij was. Daarbij kreeg ik hulp van Jacob de Greeuw, die me een beetje productioneel heeft begeleid en me een boost in mijn zelfvertrouwen gaf. Op de een of andere manier zat daar sinds het verlaten van Redivider een beetje een deuk in. Bovendien waren de begin jaren 2000 voor mijn gevoel niet echt vriendelijk voor Beatlesque popmuziek. In de hoek waarin ik me begaf wemelde het van de coole Belgische bands, dus ik dacht dat ik nogal oubollige shit maakte (wat natuurlijk ook zo was, maar toen vond ik de mening van anderen daar nog belangrijk in ). Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.
Het debuut kreeg lovende recensies, heeft het - om het zo uit te drukken - deuren geopend?
Nou nee, niet echt denk ik. Ik heb wel bij DWDD gespeeld, maar eigenlijk met de verkeerde song. We speelden “Icy Waters”, maar “She” was echt 'de song' van die plaat. Het was toen nog niet de single, maar werd de tweede single, en kreeg redelijk wat airplay op radio 1 en 2. Maar ik geloof dat ik met de band 3 live-optredens gedaan heb, waarvan 1 de door mijzelf georganiseerde cd-presentatie was. Ik kon ook geen boeker vinden, herinner ik me nog. Volgens mij was het pas nummer 7 die het wilde doen. Dat was Walter Wilhelm, For the Road boekingen. Een leuke toegewijde gast die nog een stuk of wat solo-optredens voor mij heeft geboekt. Sommige waren best leuk, andere wat minder. Maar zo gaat dat in het begin!
Met de nieuwe plaat, 'die moeilijke tweede' schreef ik. werp je je stem compleet in de strijd. Een zeer emotionele plaat, ik hoor er ook wat Beatles invloeden in terug. Klopt dit?
Beatles-invloeden hebben er bij mij altijd in gezeten, omdat ze in mijn muzikale DNA verankerd zitten. Waarschijnlijk hoor je ze op deze plaat (nog) meer, omdat ik nu bijna alles helemaal alleen heb gespeeld en geproduceerd. Het was daarom ook geen moeilijke tweede, maar eigenlijk een rimpelloze. Geen gedoe met planning, partijen uitleggen, andere meningen, producers, ego's, heerlijk. Ik heb al 20 jaar hetzelfde muzikale klankbord: Victor Meijer. Een briljant omnigetalenteerd kunstenaar, (strip)tekenaar, muzikant, liedjesschrijver, producer, romanschrijver. Die man kan alles, en heeft een heel scherpe artistieke intuïtie en enorme kennis van zaken. Hij voelt meteen of iets 'te' is,en kan het ook heel goed uitleggen. En hij heeft achteraf altijd gelijk, ook als ik heel eigenwijs mijn eigen zin heb doorgedrukt. Dus afgezien van zijn oordeel heb ik naar niemand hoeven luisteren, omdat ik simpelweg niemand iets heb laten horen tot het af was.
En hoe waren de algemene reacties?
Mensen vinden de melodieën en klanken heel mooi, en de teksten heel persoonlijk. Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt. Het liefst bij miljoenen, maar als dat niet zo mag zijn, ben ik in ieder geval blij dat ik geen smoelloze muzak maak. Ik denk overigens wel dat mijn muziek veel breder zou kunnen aanslaan, en het heeft vast voor een groot deel met mijzelf te maken dat ik het niet voor elkaar krijg. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer. Om te 'slagen' moet je denk ik de tijd en bereidheid hebben om, met name als het af is, 100% energie in het traject te stoppen, en die heb ik beide simpelweg niet. Daarnaast moet het ook een beetje meezitten, maar de arbeid is nummer 1. Het ontbreekt mij ook aan PR-gaven. De social media, net even aanvoelen wanneer je wat moet posten. Ik voel het niet. Bij mij is het zo van: dit is de plaat, als je het mooi vindt: te gek. En anders niet, jammer. Ook een mooie: 'wat is het verhaal?' Weet ik veel, ik maak gewoon muziek man! The story is in the songs. Maar ik begrijp het allemaal wel hoor, het is dringen om aandacht en content is King. Laat zien dat je er bent. Als je dat spel niet beheerst wordt het lastig.
De meeste instrumenten heeft u zelf bespeeld, maar er waren ook de inbreng van top muzikanten? Hoe is de samenwerking ontstaan.
Ja, sommige nummers zijn door Bo Koek gedrumd. Hij is heel snel en flexibel, en kan heel goed in dienst van het lied spelen. Ik merk dat (voornamelijk) drummers daar vaak moeite mee hebben, alsof iemand ze ooit verteld heeft: 'Jij hebt de leiding, jij bepaalt het tempo en de partij, en laat niemand je ooit iets anders vertellen'. Maar daar heeft Bo geen last van. Als ik een simpele break wil, die ik zelf bedacht heb omdat-ie mooi op een bepaalde plek in mijn nummer past, speelt hij die gewoon, ondanks dat hij veel meer 'kan'. Daar hou ik van.
Daarnaast heb ik Bertolf gevraagd om op een aantal nummers pedal steel gitaar en banjo te spelen, en wat backing vocals te zingen. Motel Blues schreef ik met hem, dus daar moest hij echt op spelen en zingen. Wij zingen natuurlijk al jaren samen, eerst bij zijn eigen live band en nu bij Her Majesty, dus we zijn wel op elkaar 'ingezongen'. Bertolf is echt iemand die jaloersmakend muzikaal is en dus heel goed aanvoelt wat er gespeeld moet worden en op welke plek. Kwestie van liedje opsturen, en een paar dagen later krijg ik het dan terug zonder dat ik ook maar iets hoef te editen of aan te passen. Alles raak. Heerlijk.
Voor Gamer heb ik samengewerkt met Douwe Bob. We kennen elkaar sinds 2013 ofzo, en schrijven af en toe een liedje. Dit nummer is geschreven op een gezamenlijke muzikale trip naar Hongarije, waar vrienden van mij een klein festivalletje organiseren in een oud dorpje dat ze hebben gekocht met een man of 10. Het heet The Great Yonder en wordt gehouden op een heel bijzondere plek, Bedepuszta. Wij waren er in 2014 en 2015, en dit jaar voor de derde keer. En dan doen we, naast onze solosets, altijd live een aantal nummers samen.
“I Do” heb ik samen met Jacob geschreven, en hij doet ook de backings; die opnamen had ik in 2012 al gemaakt voor een demo, die iets langzamer was, dus ik heb het hele nummer opnieuw opgenomen en zijn vocals iets versneld en in de opname erbij gezet. Onze stemmen kleuren ook mooi samen, dat was in mijn tijd bij Johan al een feest, om met hem te zingen.
Tot slot heb ik arrangementen voor strijkers en blazers geschreven en die opgenomen met de musici die het orkest van The Analogues vormen, dus daar kan ik ook mee lezen en schrijven.
"Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt.”
Zit er ook een persoonlijk verhaal achter songs als “You Still turn me on” of “Carolina” - om maar twee te noemen - het lijkt me het schrijven van een liefdesverhaal? of heb ik het mis
Dat heb je niet mis. “You Still Turn Me On” is eigenlijk een ode aan de lange relatie, ondanks alle hobbels die genomen moeten worden en frustratie die daar bij hoort. En hoe je toch nog na jaren verbaasd kan worden en daar opgewonden van kunt raken.
“Carolina” heb ik geschreven voor een vriendin die wist dat ze een enorme klotentijd tegemoet zou gaan, met een traject waar ze onvermijdelijk doorheen zou moeten. En ze is er doorheen gekomen, met glans.
“Not the Only One” is er nog zo een. Die had ik binnen 10 minuten. Ik wilde altijd nog een keer een soort bedankje schrijven aan mijn eerste relatie. Het was te vroeg, het ging niet, we wilden andere dingen van het leven, maar het was wel 'echt'. Ze heeft me diep geraakt, en deels gevormd, anders had ik dit niet kunnen schrijven. En het heeft haar dan weer geraakt dat ik dit voor haar heb geschreven.
Ook dat voortdurend schipperen tussen zeer trage en emotionele songs en best dansbare als “Motel Blues” vind ik persoonlijk een enorm plus punt. Is bewust voor zo een aanpak gekozen? En waarom?
Dankjewel, leuk dat je dat opvalt. Ik heb niet bewust afgewisseld in thematiek of tempo; meestal zet ik de nummers op shuffle als ik ze luister voordat de plaat af is, en dan hoor je dat sommige overgangen wel of niet werken. Die schrijf ik dan op en na een keer of 20 rolt daar dan een logische volgorde uit. En daarin spelen onbewust factoren als toonsoort, tempo, thematiek en arrangement een rol in, natuurlijk.
Het smaakt vooral naar meer, zit er nog meer moois als dit in de koelkast?
Jazeker, de telefoon staat bomvol halve ideeën. Ook een gevaar, want Paul McCartney zei laatst in een interview dat hij dat ook heeft, en dat je dan heel snel een ideetje opneemt en dan tegen jezelf zegt: 'I'll finish that later'. And you never do! En zo is het wel een beetje. Maar vaak pak ik dan zo'n ideetje en dat moet dan op die dag, of de volgende dag, af. En dat werkt best goed, zo is met “Wingman” ook gegaan.
Over een ander project 'Her Majesty' daarmee houden jullie de sound van Crosby, Stills, Nash & Young levendig. Hoe zijn de reacties hierop? En al enige reactie gehad van bijvoorbeeld Neil Young zelf?
Geen reactie van de mannen zelf, en dat is prima. Dat zijn dromen die je als twintiger hebt: 'als ik toch eens …. zou kunnen ontmoeten'. Heb ik trouwens nooit met CSNY of wie dan ook gehad, alleen maar met Johan Cruijff en Paul McCartney. Ik droomde daar vroeger ook echt van, dat ik dan met Paul McCartney een lied schreef. Maar die dromen zijn vervlogen. En dat is maar goed ook, denk ik.
Hoe is het project tot stand gekomen feitelijk?
Her Majesty was een bestaande band, in iets andere personele bezetting, die in het leven is geroepen om ‘Abbey Road’ live te spelen (Jazeker!). Dat deden ze vanaf 2007, en ik heb daar ook wel een ingevallen. Op een gegeven moment deden we in losse samenstelling een eenmalig concert met de muziek van CSNY, en dat klikte zo goed dat we hebben besloten er een klein theatertourtje aan te wijden. Maar doen mochten we bij DWDD spelen en ontplofte de boel. Binnen 1 avond was de tour uitverkocht en werden alle concerten geüpgrade naar grote zalen. En we spelen nog steeds! We gaan vanaf januari touren met 'Are you ready for the country - the history of country rock'. Lekker bandje hoor, kom vooral langs!
"Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan"
The Analogues, het project rond The Beatles is ondertussen zeer succesvol gebleken, zeer veel respons op sociale media en volle zalen. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn eigenlijk unaniem laaiend enthousiast. Dat is wel echt de magie van The Beatles denk ik, in combinatie met hoe wij het werk uitvoeren. Puur op sound, originele instrumenten, alles live (ook strijkers en blazers) en heel gewetensvol. Toen we eraan begonnen hadden we niet kunnen vermoeden wat het effect zou zijn. Mannen van mijn vaders leeftijd, tot tranen geroerd omdat ze nooit gedacht hadden dit werk ooit live uitgevoerd te zien worden. Schitterend. In de diverse buitenlanden is er ook heel veel jong publiek, trouwens. Fijn is dat!
Het project stopt helaas na deze tour met ‘Abbey Road’, zeer jammer. De fans smeken om meer. bestaan er mogelijkheden naar de toekomst toe, of is dit echt het eindpunt?
Nou, het project is in die zin ten einde, dat we in NL de integrale uitvoeringen van de studioplaten hebben voltooid. Maar we zijn in FR bijvoorbeeld pas net begonnen, en in Duitsland staat er nog een Abbey Road-tour, en in UK ook. Dus we nemen wel een forse pauze in NL. En we gaan bekijken: hoe nu verder? Maar eerst nog 2 mooie shows in de Ziggo!
Het blijkt ook nog maar eens wat een unieke genieën The Beatles waren, ik vergelijk ze met componisten als Bach, Beethoven en Mozart . Composities die eeuwig zullen mee gaan. Dat viel me trouwens ook op aan dat optreden in Lotto Arena. Hoe moeilijk was het om die songs echt tot stand te brengen? Want dit leek me geen gemakkelijke opgave.
De kaders zijn bekend, de partijen zijn bekend. Dat is een voordeel, maar ook een nadeel want iedereen kent de platen van A tot Z en weet precies als er ergens iets ontbreekt. Moeilijk vind ik het niet echt, omdat ik mezelf onbewust hiervoor heb opgeleid. Sinds mijn pakweg 13e speel ik alles van The Beatles, op alle instrumenten. Ik dacht, toen ik een jaar of 22 was: 'Ok, dit heb ik dus allemaal voor niks gedaan want ik heb het hierna nooit meer nodig'. Je moet bedenken dat het in de 90's, zeker in de alternatieve scene, enorm uncool was om covers te spelen. Dat werd niet serieus genomen. Daar kwam in de jaren '10 langzaam een kentering in, hoofdzakelijk omdat de originele uitvoerende òf dood waren, òf hun eigen werk uit die tijd niet meer konden of wilden spelen, òf het niet spelen in de versies die iedereen kent. Daar blijkt dus een hele grote markt voor te zijn. Muziek is emotie, en emotie hangt ook aan je zintuigen. Een plek, een geluid. En de muziek van The Beatles zit in iedereen.
"Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.”
Trouwens waar komt die adoratie voor Beatles vandaan?
Het zou iets te maken kunnen hebben met hun onmetelijke, kwalitatief op eenzame hoogte staande repertoire. Deze mannen zijn nooit blasé geworden, maar altijd fris, nieuwsgierig, experimenteel en muzikaal hongerig gebleven. En nog steeds hè, als je Paul hoort praten. En mijn God, wat waren ze cool.
Al enige reactie gekregen van Paul McCartney? want eerlijk, u verkoopt hier toch redelijk grote zalen in België en Nederland mee uit?
Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.
Wat ander moois staat er nog in uw platenkast? met andere woorden wie zijn uw verdere invloeden
Haha da's een goede. Laten we zeggen: 95% is van voor 1972. Pink Floyd, Led Zeppelin, Free, Joni Mitchell, Judee Sill, Buffalo Springfield, sommige nummers van Procol Harum. Tja, als dat de standaard is, samen met The Beatles, ben je niet zo snel onder de indruk van 'nieuwe' dingen. Ik vind sowieso heel weinig platen in zijn geheel goed. Soms komt er iets langs dat ineens langer dan 5 minuten spannend blijft. Motorpsycho vond ik een tijdje wel te gek. Maar volg ik ook al even niet meer. Calexico, ook mooi.
Wat de toekomst betreft, een nieuwe solo plaat? een vervolg op die voornoemde projecten? Wat mogen we verwachten?
Graag! Er zijn altijd veel plannen. Een eigen plaat heb ik zelf in de hand natuurlijk. En ik heb de smaak wel te pakken, dus die komt er. Daarnaast willen zowel Bertolf en ik als Douwe en ik een duoplaat maken, dus dat wordt nog dringen op de podia ;-)
En van The Analogues mogen we in de toekomst ook eigen werk verwachten. En, wie weet, van Her Majesty ook wel.
Als je kijkt naar de zeer verre toekomst - dat is trouwens een vraag dat ik iedereen stel hoor - waar ziet u zichzelf binnen bijvoorbeeld 10 jaar? of zou u zelf graag willen zien
10 Jaar gaat sneller dan we willen, inmiddels... Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan. Niet te vaak, beetje in het ritme 3 weken weg, maandje thuis. Zoiets. Japan, Zuid-Korea, de VS, Zuid-Amerika. En natuurlijk in ons schitterende Europa! Ik kan niet wachten man. Met het klimmen der jaren krijg ik het gevoel dat er steeds meer mogelijk wordt en deuren opengaan.
Bedankt voor dit fijne gesprek en veel succes in alle projecten in heden en toekomst. Hou ons op de hoogte!
Hudič - We willen er voor zorgen dat de mensen met een oncomfortabel gevoel onze show verlaten
Wij leerden Hudič vorig jaar kennen op het festival Frietrock in Oud Turnhout en waren danig onder de indruk van de black metal gerichte show, waardoor het omstreeks de middag het op klaarlichte dag plots pikdonker werd. "Met het angstzweet op de lippen, of eerder de confrontatie met open vizier aangaande, dat laten we in het midden. Het is vooral allemaal even aangrijpend wanneer ijzingwekkende klauwen je de adem ontnemen, een krop in de keel bezorgen en uiteindelijk totaal verweesd achterlaten. Want dat is wat Hudič daadwerkelijk met ons doet tijdens die half uur vertoeven in donkere gedachten." schreven we over dat optreden. Ondertussen bracht de band een eerste EP op de markt 'Ne Ergo Dimittas'. Een EP die ons eveneens meesleurt naar occulte duisternis waardoor je uw eigen demonen voortdurend strak in de ogen kijkt. De band bleek zelfs één van DE ontdekkingen van de festivalzomer van 2018 te zijn. Ook in 2019 mocht Hudič op Frietrock optreden, deze keer in de tent. Het verslag van frietrock 2019 kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75609-frietrock-2019-wie-het-kleine-niet-eert-is-het-grote-niet-waard.html Naderhand hadden we een gesprek met de heren over de show, de toekomstplannen en Black Metal.
Oncomfortabel
Wat is de bedoeling van zo een intensieve show eigenlijk?
De bedoeling is het de mensen zo oncomfortabel mogelijk maken. Een zekere duistere atmosfeer creëren die dus ook angst inboezemt. Dat kan zijn via thrash, death, black of doom. Zo lang het maar extreem donker is en de mensen dus met dat oncomfortabel gevoel naar buiten gaan. Dan pas zijn we in onze opzet geslaagd. We willen ons daarom dan ook niet vastpinnen op één genre. Ieder van ons houdt namelijk van andere muziek, we smelten die smaken samen tot een donker kluwen ontstaat. Daarom kan het dus ook zijn dat ons volgende plaat iets totaal anders is dan we nu hebben gedaan, we weten het zelf nog niet goed.
Improviseren dus?
We zouden het niet echt improviseren durven noemen. Eerder op het gevoel van het moment, zelfs het gevoel van de dag afgaan. En dat door de strot van ons publiek rammen. Zo kan onze ene show er anders uitzien dan de andere, afgaande op het gevoel dat we dus op die dag hadden. Dat brengen we dan ook naar voor, en daarmee confronteren we ons publiek letterlijk.
De heren gaan daar verder op in.
Eigenlijk moeten mensen ons in een zaal zien. Hoe intens het nu ook was, op klaarlichte dag in de tent, we kunnen onze volledige show pas echt brengen in een donkere omgeving. Met lichtshow onze ogen en speciale effecten. Dat hebben we dus nu niet kunnen doen. En toch, vorig jaar hadden we op de middag een show, we hadden het liever gehad in het donker. Maar de reacties waren opvallend goed.
Ook voor ons voelde het toen aan alsof op klaarlichte dag de duisternis neerdaalde. Dus ja, een geslaagd donker tripje.
Live band
Ik hoor jullie vooral bezig over jullie shows. Kunnen dan ook stellen dat Hudič dan eerder een live band is?
Bepaalde bands klinken live anders dan op cd. Bij ons is inderdaad door die speciale show die we naar voor brengen dus zeker het geval. Voor ons is de interactie met het publiek namelijk zeer belangrijk. Als Kevin in het publiek springt, gaat hij echt op zoek naar mensen bij wie hij een reactie kan uitlokken. Confronteren met misschien hun eigen demonen. De reacties zijn dan vaak uiteenlopend, dat vinden we net zo prachtig. Dus ja, je moet ons toch vooral live zien. Omdat onze muziek dan pas compleet is. Op plaat kun je die sfeer eveneens creëren, maar eens het wordt uitgebeeld op het podium komen die songs pas echt tot leven.
Black metal
Sylvie: vorig jaar hadden we intensief genoten van die show, en nu gaan jullie andere dingen doen. Dat is zeer gedurfd.
Ja wel, dat is dus eigenlijk ook de bedoeling, we willen ons, zoals hiervoor al aangegeven, totaal niet vastpinnen op één muziekstijl. Dus doen we iets anders. Heel bewust. Het moet alleen duister blijven. Dat is de enige voorwaarde. We profileren ons dan ook als een live band die donkere intensieve muziek brengt, en welke stijl dat is mag de aanhoorder zelf invullen. We maken het onszelf daardoor wellicht niet gemakkelijk, maar blijven toch verder evolueren zoals we dat zelf willen. Als we daardoor shows mislopen is dat jammer. Maar we gaan er ook niet van wakker liggen. We laten het schrijven van songs trouwens eveneens afhangen van hoe wij ons op het moment zelf voelen en in welke sferen we ons op datzelfde begeven. Er zijn dus zowel duistere onderwerpen tot meer agressieve als eerder mysterieuze. De stijl muziek op onze volgende plaat zal dus echt puur vanaf hangen van gevoel en onderwerp. Het is en blijft een ontdekking voor ons als voor de fans, wat het voor iedereen spannend maakt. En dit zowel op als naast het podium.
Toekomstplannen
Wat zijn de verdere toekomstplannen?
We zijn aan het praten met bookers van binnen en buitenland. We willen, met alle respect daarvoor, niet rond de kerk blijven spelen. We willen vooral uitdagingen en targets, het vooruit laten gaan. In het begin hebben we ons lat wellicht veel te hoog gelegd, maar we merken dat we daardoor echt gedreven en uitgedaagd werden. Op korte tijd willen we ons nu volledig gaan focussen op buitenlandse shows. Dit is voor ons een onbekend terrein. We weten niet wat te verwachten. Bovendien, wees gerust, het publiek ook niet. Dat maakt het net zo boeiende en spannend. Kortom: ''The Cult will grow''
Foto homepag @Sylvie Huybrecht
Bedankt om even tijd te maken voor een fijn gesprek. We hopen jullie toch spoedig op een podium in de buurt eens live te zien
Fischer-Z - John Watts (Fischer-Z): ''Ik wil me graag nog blijven uitdrukken in woorden en songs. Ik hoop dat toch zeker nog een jaar of tien te doen. Zolang de inspiratie blijft komen, ga ik ervoor
2019-09-09
Erik Vandamme
Fischer-Z speelde een co-headliner spot op Frietrock in Ieper, en liet een zeer frisse en energieke indruk achter op het podium. John Watts is nog steeds goed bij stem, maar straalt vooral enorm veel spelplezier uit. Bovendien geeft hij zijn mede muzikanten de nodige ruimte ook hun ding te doen, waardoor het concert veel meer wordt dan een doorsnee nostalgie trip. Voor het optreden van Fischer-Z hadden we een gesprek met John Watts over de nieuwe plaat. De politieke boodschap, en advies voor de nieuwe lichting muzikanten.
Ondanks het feit dat Fischer-Z niets meer hoeft te bewijzen klinkt de nieuwste plaat nog steeds zeer energiek en zeker geen routine klus. Waar blijft John na al die jaren de inspiratie vandaan halen?
''Ik luister nog steeds naar relevante muziek, niet meer zo naar de oudere muziek. Ik wil mee zijn met mijn tijd, en dat verstop ik ook in de muziek. Bovendien laat ik me ook omringen door jongere muzikanten, die me ook aansteken om niet achterom maar vooruit te kijken.'' Zegt John ''wat ook belangrijk is. Als ik aanvoel dat ik me niet meer op mijn gemak voel op het podium houd ik er beter mee op en zal ik dat ook doen. Of als ik merk dat ik op dat podium sta zonder een connectie met mijn publiek, omdat ik het niet meer aankan. Ook dan stop ik er beter mee. Daarom let ik ook enorm op mijn gezondheid. Ik ben wat afwezig geweest door gezondheidsproblemen en was daarover zeer bezorgd. Gelukkig is het goed gekomen. Ik heb al veel vrienden en artiesten van mijn leeftijd zien komen te overlijden of aftakelen. Ik heb nooit aan drugs gedaan of zo, ik drink ook geen bier. Dat is allemaal zeer belangrijk om dit vol te houden. Enkel het lange reizen worden wel wat zwaarder.''
Een band wordt steeds vergeleken met zijn meest succesvolle periode. Hoe staat u daartegenover wilden we weten.
John zegt daarover: ''Het stoort me niet. Ik maakte circa twintig platen. De fans die ons al jaren volgen houden ook van het feit dat we evolueren. Doordat onze muziek ook nooit echt in een plaatje heeft gepast, en we net iets anders deden en nog steeds doen. Het is uiteraard ook nog steeds geweldig die oudere songs te spelen. Wat wel belangrijk is dat ik de muziek wel nog moet brengen onder de naam Fischer-Z. Mijn zoon en manager hadden me overtuigd dat te doen. En ik moet hem gelijk geef, het werkt''
Nadat Ficher-Z was gesplit bracht je een solo plaat uit
''Ik had dat eigenlijk nodig, omdat het een soort break up plaat was. Iets dat ik moest doen om die periode achter mij te laten, een bladzijde om te slaan''
Als ik naar een Fischer-Z optreden ga zie ik veel meer jonge mensen dan bij een concert van bands uit diezelfde jaren? Hebt u daar een verklaring voor?
''Veel van die bands teren vaak op ouder succes en brengen amper nog nieuw werk uit. Ik blijf dat wel doen zolang het kan. Ik denk dat de jongere generatie dat opvangt, en ook onze oudere songs daardoor wil ontdekken''
Fischer-Z speelt regelmatig in België. We wilden toch even weten wat hij zo bijzonder aan België.
"België was het eerste land in Europa waar we succes hadden. Het is een land dat dus heel belangrijk is geweest is voor ons. Het is ook een zeer interessant en prachtig land, met twee verschillende taalgrenzen. Het is bijzonder jammer dat de Belgen dat zelf vaak niet zien. Want jullie hebben zoveel mogelijkheden en belangrijke tot prachtige steden zoals Brussel, Gent, Antwerpen en dergelijke. België is bovendien een beetje het middelpunt van Europa op zoveel vlakken. Ik vind het gezellig hier vertoeven''
POLITIEKE BOODSCHAP
Is er in deze tijden nog nood aan een Politieke boodschap?
''Er komen rare tijden aan, populistische partijen die doorbreken en dergelijk. Ze vertellen dan ook vooral wat de mensen willen horen. Wat we nodig hebben is een echte staatsman of vrouw zoals Merkel. Iemand die het verschil maakt. Of Macron. Populisme wint doordat mensen door media een beeld wordt voorgehouden. Ze geloven niet meer in politiek. Wat dan weer zeer begrijpelijk is. Mensen als Boris Johnson spelen daarop in, door de mensen voor te houden het is niet onze fout maar de fout van anderen. Mensen trappen daarin, mede dankzij de kracht van media en sociale media"
Wat is uw opinie over Brexit trouwens?
''Voor mij is het domste dat aan het gebeuren is. Cameron dacht te winnen, maar stond niet dicht genoeg meer bij de mensen. Hij heeft ook de volledige Engelse politiek ontwricht. Velen hebben dus een protest stem uitgebracht, zoals dat veel gebeurd tegenwoordig.'' zegt John.
Is het ook niet zo dat de mensen 'ja' hebben gestemd omdat veel mensen niet van het eiland komen'?
''Dat is ook zo, velen komen het eiland niet af, tenzij op reis gaan naar Spanje. Maar het gaat dus vooral over het feit dat het volk de huidige manier van werken beu was. Sommige politiekers spelen daar op in en slagen erin de mensen te laten horen wat ze willen horen. Brexit zal helaas zorgen dat de bijvoorbeeld armere mensen het moeilijker zullen krijgen. Maar men beseft het nog niet. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat de mensen dom zijn of zo, ze zijn het gewoon beu en brengen een 'fuck you' stem uit. Zo simpel is het''
De vorige plaat 'Building Bridges' ging over de verkiezing van Trump. Is: 'Swimming True thunderstorm' ook een politiek boodschap.
'' Het gaat over hoe het in de wereld aan toe gaat. Tijden van fake nieuws, vooral door het internet. Vaak is er zelfs geen overeenkomst met de echter wereld en het internet wereld. Dat is beangstigend. De titel is dus Deels politiek maar ook persoonlijk getint. "
SPOTIFY AND SOCIALE MEDIA
Wat is uw mening over Spotify of sociale media
'' Het is vooral hoe je die media gebruikt'' zegt John Watts: ''We kunnen niet zonder, het kan echter dus een zegen of een vloek zijn. Spotify kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat mensen uw muziek ontdekken. Dat de mensen dat in deze tijden dit kunnen doen is eigenlijk briljant, je kunt tientallen tot twintigtallen keren naar dezelfde song luisteren. Dat is toch gewoon prachtig! En toch. Ondanks dat verkopen we nog steeds platen, we moeten alleen actiever zijn in het promoten daarvan, o.a. op die sociale media. Vooral dus ie media gebruiken om onszelf te verkopen als band of muzikant is zeer belangrijk. Dat is ook zo met de sociale media zoals Facebook. De facebook pagina van Fischer-Z beheer ik niet, ik bezoek het wel en het is zeer actief. Maar ik merk wel dat de mensen je op die wijze beter leren kennen.''
ADVIES AAN BEGINNENDE BANDS
Is er eigenlijk nog een soort einddoel na al die jaren ?
''Ik wil me graag nog blijven uitdrukken in woorden en songs. Ik hoop dat toch zeker nog een jaar of tien te doen. Zolang de inspiratie blijft komen, ga ik ervoor''
Wat is uw eindadvies naar beginnende bands toe, na zoveel jaren ervaring? Wilden we graag weten van John.
Hij zegt daarover:' Blijf hard werken. Maar vooral, ten alle tijde, blijf doen wat je graag doet en niet roekeloos wat de marketing , labels en gelijk wie wil dat je doet. Niet dat die niet belangrijk zijn. Zonder goede marketing kom je er ook niet. Maar het blijft vooral belangrijk dat je binnen dat concept jezelf kunt zijn en blijven doen wat je graag doet. Pas als je met volle goesting op dat podium blijft staan, en platen blijft maken waar je echt achter staat als band of artiest zul je het ook 40 jaar uithouden zoals wij'
Dat is een mooie afsluiter van een heel gezellige babbel. Bezoek zeker de facebook pagina van Ficher-Z voor meer informatie over de band rond John Watts: https://www.facebook.com/fischerZmusic/
Bjørn Berge - My main ambitions is to have fun, play better, make better albums and make people have a good time. That’s my goal!
Bjørn Berge
2019-08-30
Erik Vandamme
Bjørn Berge is een Blues artiest die doorheen de jaren zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Onlangs bracht hij een nieuwe plaat uit 'Who Else?' En dat is ook ons van Musiczine niet ontgaan. Mijn collega schreef er het volgende over: "Agé de 50 balais, Bjørn Berge jouit déjà d'une belle expérience. Ce Norvégien est un spécialiste de la gratte acoustique à douze cordes. Chanteur et guitariste, il se produit le plus souvent en solitaire. Lors des sessions de ce treizième opus, il a reçu le concours d'un backing group impliquant un bassiste et un drummer. En outre, il a opté pour un blues très marqué par le rock amplifié." Lees de volledige recensie via volgende link: http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/74740-who-else.html . Ook ik nam deze schijf onder de loep en schreef daarover: ''De Noorse gitaar virtuoos Bjorn Berge verbindt met zijn derde soloschijf 'Who Else?' verdovende blues met verschroeiende rockmuziek en bewijst waarom hij in die kringen zo hoog aangeschreven staat. Het is niet zozeer één song die eruit spreekt, het totaalplaatje trekt ons over de streep. Het niveau is constant heel hoog, waardoor die haren op je armen steeds omhoog zullen komen." De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75178-who-else.html . We hadden een fijn gesprek met Bjorn over die plaat en andere plannen.
Bjorn, congratulation with you new album 'Who Else?' How where the reactions till now?
BB: Thank you:) Most people likes it and some prefer me solo.
I liked the perfect mix between Blues and rock. You have some wonderful musicians around you at this album. How and where did you find each other?
BB: The musicans on the album are good and old friends of mine that I have admired for a long time. I just asked them if they wanted to join me on the album. Lucky for me; they did:)
There is also some sadness in the songs to. Not that this bother me. But what is your opinion about it?
BB: I agree. I’ve always had some sad sad songs on my albums. I kinda like that, I generally like sad songs. But I always try to catch all kinds of moods, sad, happy and noncence:)
I have read the record should be on the marketed in 2014. But you got on tour with Vamp. You going to work with Vamp in the near future?
BB: No, I quit my job with Vamp in March this year. I wanted to focus on my own career. I missed playing my own concerts again.
In the new solo album I even here some influxes of Vamp. Am I correct?
BB: Maybe, I think all of us gets inspired by the environment around us, both musically and mentally...
In an interview I also read that you often get your inspiration from Celtic music and Folk music. Tell us more about it.
BB: Have I said that? Hmm, maybe I do that. I have never thought about what inspires me... but I like celtic music though
Is there no fear of rejecting the blues lovers with this?
BB: No, I hope not, because I think that blues contains all kinds of different folk music.
I have read you been successful in France. Any idea why? And how that comes?
BB: Yes and I’m really happy about that. I like France and luckily they like me. I feel that the French audience are very open for new music(weird guitarists) like me and most important; they listen and give the music a chance
Talking about the future. You play in Belgium in September. How things going at the moment? Do you look forward to that tour?
BB: Oh yeah, I’m really looking forward to it!!, It’s been a while since I’ve been there. Belgium has always been good to me. And Hopefully this time to.
Next to that tour, what are the future plans?
BB: I’m writing songs for an acoustic solo album. Hopefully it will be released sometime next year.
You have seen a lot change over the years. What do you think is the biggest change in those more than twenty years?
BB: The album sales has dropped and people are downloading music for free! Great for the listeners, but as good for us.
It is something I ask in almost every interview. What is your personal opinion about social media?
BB: It’s a good thing, you reach out to more people. The downside is that many newspapers don’t write so much about music these days.
And streaming sites like Spotify?
BB: It’s great for the audience to discover both new and old artists...but not as great for us artists, financially.
To end this interview. After more than 20 years on tour. Do you still have new ambitions? Is there any so called end goal?
BB: My main ambitions is to have fun, play better, make better albums and make people have a good time. That’s my goal!
Any important message to our readers?
BB: Go out and support live music!!!
Thanks Bjorn, I hope to see you at N9 in Eeklo - Friday 13 september. - INFO: https://www.n9.be/nl/concerten/concert/bjorn-berge
Tweede interview Bjørn Berge - mijn grootste drijfveer om muziek te maken was gitaar spelen. Of dat nu rock of Blues is, dat is nog steeds mijn uitgangspunt'
Bjørn Berge is een Noorse Blues/rock artiest die van enorm vele markten thuis is. Persoonlijk leerden we Bjorn kennen via de band Vamp. Ondertussen heeft Bjørn echter al aan vele projecten deelgenomen, en bracht recent een knappe solo plaat uit 'Who Else?'. Bjørn Berge stond helemaal alleen op het podium van N9 in Eeklo. Eveneens hadden in het verleden al per mail een interview gehad met Bjorn. - http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/75450-bjorn-berge-my-main-ambitions-is-to-have-fun-play-better-make-better-albums-and-make-people-have-a-good-time-that-s-my-goal.html - Aangezien we op sommige vragen dieper wilden ingaan, spraken we in Eeklo af net vooraleer hij het podium zou opgaan.
Naakt op het podium als solo artiest
Toen we de vraag stelden hoe de reacties waren stelde Bjorn: ''Sommige houden van mij als solo artiest, andere eerder van als ik speel bij een band''. We wilden daar toch iets meer over weten.
''Ik hoor reacties van beide kanten. Ik bedoel maar soms kijken mensen raar op als ik mijn songs solo breng, andere vinden dat net zo prachtig. Deze plaat breng ik dus puur als solo artiest. Maar het kan zijn dat ik volgend jaar toch weer met een band op tour ga. Ikzelf houdt zowel van met een band spelen als solo. "
Ik las op Facebook dat er reeds sprake is van een nieuwe schijf? " jazeker, we moeten die nog verder uitwerken. Maar we zijn inderdaad al bezig met nieuwe wegen inslaan. Ik doe dus een solo album en een met een band. In principe is een solo plaat uitbrengen gemakkelijker, goedkoper ook. Beide heeft zo zijn voor en nadelen "
Voelt u zich helemaal alleen op dat podium niet teveel naakt, om het zo uit te drukken? "Je bent meer naakt tijdens het uitbrengen van een plaat. Op het podium hangt het af van wat goed of mis gaat, als je alleen zit en het gaat mis is het over en out. Met een band hoor je iets van 'wat was dat' en je blijft gewoon doorgaan. Een ander voordeel van solo spelen is totale vrijheid, het negatieve is dan weer dat je steeds iets interessant uit je mouw moet schudden. Iets wat weer gemakkelijker is als je dat doet met een band rondom u, die ook iets kunnen inbrengen. Het hangt dus echt af van wat er op dat podium gebeurt. En dat geldt zowel solo als met een band. Je kunt je, als je het zo bekijkt, dus eigenlijk in beide situaties naakt voelen op dat podium''
Emoties
We hadden het ook over de vele emoties die we terugvinden op het nieuwe album en vroegen ons af of daar een persoonlijk verhaal achter schuilde. Of het een persoonlijk plaat was voor hem.
Bjorn zegt daarover: ''Ik ben niet eigenlijk iemand die te persoonlijk kan/wil zijn op een plaat. Uiteraard zijn sommige songs persoonlijker, maar ik ben gewoon niet zo. Ik wil niemand lastig vallen met mijn eigen persoonlijke problemen eigenlijk. Bij sommige personen en artiesten werkt dat, bij mij niet moet ik toegeven''
We spraken over het voorbeeld van Nick Cave die een persoonlijke plaat gemaakt over het overlijden van zijn zoon. Bjorn zegt daarover: '' Ja, nu Nick Cave is zo één van die uitzonderlijke artiesten die het gewoon in zich hebben om dat te doen zonder zichzelf belachelijk te maken of zo. Er is namelijk altijd dat balanceren tussen zielig en eerlijk of echt zijn. Het is een gevaarlijke lijn die je benadert. Artiesten als Nick Cave, Neil Young of Bob Dylan zijn zo van die artiesten die de grens van eerlijkheid kunnen aanhouden. Om maar te zeggen, als Nick Cave een rustige song brengt, het is nog steeds... Nick Cave. En dat lukt niet bij iedereen zo goed''
We wilden ook graag weten welke artiesten hem hebben beïnvloed in zijn carrière als artiest en muzikant.
Bjorn: '' Eigenlijk zijn er dat teveel om op te noemen. Maar mijn grootste drijfveer als muzikant was dus gitaar spelen, dat was wat ik wilde doen. Eén van de artiesten die me daarin het meest heeft beïnvloed is Bob Dylan. De manier waarop hij gitaar speelt en zijn songs brengt, blies me totaal omver. Met enkel zijn stem, gitaar en mondharmonica raakt hij een snaar. Die dus ook mij heeft beïnvloed om gitaar te spelen. Ook mijn zeven jaar oudere broer heeft een invloed op mijn muzikale smaken gehad. Hij liet me proeven van bands als Led Zeppelin, Jethro Tull en dergelijke meer. Later ook nog andere bijzondere gitaristen als Leo Kottke, bekend om een fingerpicking-stijl. Maar ook bands als Black Sabbath. Daar was ik als kind zelfs bang van. Ik vroeg angstig aan mijn moeder wie dat was. Zeker die song “Black Sabbath” met de klokken die luiden, zeer angstaanjagend. (Lacht) Maar ook dit had dus uiteindelijk een invloed op mijn manier van gitaar spelen. Ik luister dus zowel naar rock als Blues. Ik schipper voortdurend daartussen. Het keert ook terug in mijn muziek. Daardoor komen op mijn shows niet alleen een doorsnee Blues publiek af, maar ook rock liefhebbers.'' Bjorn zegt daar ook over: '' Het is zelfs zo dat ik voor sommige doorsnee Blues liefhebbers te veel rock artiest ben, voor sommige rock fans breng ik dan weer enkel Blues. Het is vaak wel moeilijk om me in een hokje te plaatsen daardoor''
Belgisch optreden
We merkten op dat een fan me vertelde dat hij Bjorn nog niet live had gezien, want hij niet veel naar ons land komt. "Ja, het is een achttal jaar geleden. In muziek is dat zeker een lange tijd. Dus ja. Het werd eens tijd?'' We hadden het ook even over Vamp, wijzelf hebben Bjorn Berge leren kennen via die band. Speelt hij de songs van Vamp ook live. ''Nee, sommige vroegere Vamp leden doen dat wel, de voornamelijk bandleider is daar niet altijd even blij mee, maar soms verwachten of hopen mensen dat als ze een voormalige Vamp lid zien optreden. In mijn geval, heb ik die bladzijde wat omgedraaid en een nieuwe omgedraaid. Dus nee, ik breng zeer bewust mijn eigen songs met enkele Blues of Rock covers daar eventueel bovenop. Maar geen Vamp songs''
Later zou blijken dat Bjorn dus inderdaad voortdurend die fijne lijn tussen Rock en Blues bewandeld op een eigenzinnige wijze, waardoor we compleet over de streep werden getrokken van begin tot pril einde van zijn set. Het verslag hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/75664-bjorn-berge-het-perfecte-huwelijk-tussen-blues-en-rock-n-roll.html
Der Klinke-Red Zebra - Gedane zaken hebben geen keer. Ik wil vooruit kijken. Ik leef in het nu. En terwijl ik dit zeg, is het nu al vroeger. Zo snel gaat dat tegenwoordig
Red Zebra
2019-08-29
Erik Vandamme
Op donderdag 8 augustus kleurde het Josephine Charlottepark op Fonnefeesten gitzwart. Dat had te maken met de 'New Wave Eve' die werd georganiseerd. Met op de affiche Belgische kleppers van formaat zoals Allez Allez, Der Klinke en Red Zebra. Bovendien werd afgesloten met een heuse New Wave Classic om de danslustige zwartzakken onder ons tot de vroege uurtjes te vermaken. Het volledige verslag daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75291-fonnefeesten-2019-donderdag-8-augustus-2019-belgische-nostalgie-trip-voor-de-zwartzakken-op-fonnefeesten.html Wij hadden naderhand een zeer verrijkend gesprek met Sam Claeys (Red Zebra + Der Klinke) en Peter Slabbynck (Red Zebra)
Eerste vraagje aan Sam, u hebt vandaag twee keer opgetreden op korte tijd. Niet teveel pijn aan de vingers? Valt dat wat mee? Vergelijkbaar met twee marathons op korte tijd? Enfin, uw mening Sam
Sam: Doseren was de boodschap, maar dat mislukte. Dat valt allemaal wel mee, maar nadien gaat de adrenaline over in serieuze moeheid.
Peter: Sam moest aan het infuus na het optreden van Red Zebra. Zijn plan om mee te spelen met Allez Allez ging dan ook de mist is. Gelukkig was zijn nieuwe vriendin snel ter plekke voor enige kunstmatige ademhaling. Hoewel, zo kunstmatig leek mij die adem ook niet.
Oei vandaar de radiostilte naderhand Sam? Peter, ik las op facebook dat je wat sukkelde met je gezondheid , ik vond je toch zeer bewegelijk. Iets minder dan gewoonlijk. Maar toch.. gaat het zo een beetje ondertussen?
Peter: Yep, het kan gebeuren. Gelukkig heb ik in al die tijd nog maar weinig optredens moeten afzeggen. Ik hoop dat zo te houden. Al is het niet evident dat vals gebit en die glazen oogbol op hun plaats te houden tijdens een optreden.
We vonden het wederom fijn vertoeven in deze nostalgie trip, jullie verleggen ook nog steeds grenzen naar mijn mening. Hoe hebben jullie zelf dit concert ervaren vandaag?
Peter: Echt slechte concerten geven we niet meer. Maar het concert dat we op Fonnefeesten gaven, was zeker één van de betere van de voorbije maanden. En was ik helemaal fit geweest, dan had het echt kunnen knallen. Nu moest ik mij hier en daar wat inhouden. Gelukkig misschien voor de eerste rijen.
Zowel Der Klinke als Red Zebra zijn fenomenen die al zoveel jaar meedraaien in de scene. Vergeleken met de jaren '80 was is volgens jullie de meest opvallende verandering?
Sam:Je kunt volgens mij meer mensen bereiken door de algoritmes op Spotify en andere online streamers. En mensen luisteren naar veel meer verschillende genres.
Peter: Ik zweer bij mijn platendraaier.
Is er binnen die scene feitelijk veel veranderd, ik zie vaak steeds diezelfde bands opdagen op doorsnee new wave optredens. Terwijl er toch jong volk opstaat. Hebt u daar een verklaring voor?
Sam: Organisatoren willen uit de kosten geraken, en nemen veelal gevestigde waarden. Maar veel organisatoren steken ook jonge groepen in voorprogramma’s. Wij deden dat ook ten tijde van The Batcave.
Als ik het doorsnee publiek bekijk op een new wave en aanverwant gebeuren zie ik vooral leeftijdsgenoten of toch ongeveer. Heb ik het mis? Of komt daar nog jong volk op af? En heeft u daar een verklaring voor? Ik vraag dit omdat bij punk en metal concerten je bij nog steeds een opvallend jong publiek opdagen
Peter: Mocht we alleen spelen voor leeftijdsgenoten, zou ik er snel mee ophouden. Ik zie steeds meer jong volk bij onze optredens opdagen, zelfs op de eerste rijen. Tenminste als ik mijn bril met grote glazen opzet. Misschien moet ik binnenkort toch eens naar de huisarts.
Er zijn redelijk wat bands die terugkeren naar die jaren '80, met wisselend succes. Hoe staan jullie daartegenover?
Peter: Wij doen ons ding, zij doen hun ding. Het is het gezondst van vooral naar je eigen te kijken. Ik ben bezig met Red Zebra en vooral hoe de band op het podium nog beter, nog straffer kan klinken. Daar heb ik al werk genoeg mee. Sommige bands hebben de tand des tijds goed doorstaan. Andere veel minder. Zo hebben ook tandartsen weer wat werk.
Ik kan u enkele goede Tandartsen aanraden Peter, PM me even op facebook. Red Zebra stond ook op Sinnersday, jullie waren zelfs één van de absolute toppers. Er speelde eveneens een jonge band die snel aan het doorbreken is. Ik heb het over Whispering Sons. Wat is jullie mening over deze band?
Sam: Whispering Sons is een band die enorm gegroeid is in het laatste jaar. Ze doen het goed.
Peter: Mag ik ook een vraag stellen. Als de meest succesvolle Belgische new wave band van het moment, Whispering Sons, muziek maakt vol echo’s uit het verleden, waaronder ook Zebra, spelen wij dan muziek van vroeger of van nu? Interessant om daar eens over na te denken. Antwoorden graag op een gele briefkaart, zoals vroeger. Maar merci voor het complement wat Sinners Day betreft.
Gele briefkaart komt eraan! Red Zebra namen in 1980 ook deel aan Humo’s Rock Rally. Jullie geraakten zelfs tot in de finale. Waarom lukt het met een band als Whispering Sons wel om die Rock Rally effectief te winnen (in tijden dat die muziekstijl toch wat passé is)? En bij jullie niet?
Peter: Ik vind dit een ietwat vreemde vraag. De eerste keer dat iemand mij dit vraagt. Noch de tijden noch de twee bands zijn zomaar te vergelijken. Bovendien spelen er bij het winnen van gelijk welke wedstrijd heel wat factoren een rol. Dat is als appels met garnaalkroketten vergelijken. Lang geleden dat ik nog garnaalkroketten gegeten heb. Ik breng mezelf op ideeën!
Daar heb je een punt, en ik houd het ook bij garnaalkroketten. Een vraag die ik vooral aan bands en artiesten stel die al wat jaren bezig zijn. Weten wat je nu weet, zijn er dingen die je anders zou aanpakken?
Peter: Gedane zaken hebben geen keer. Ik wil vooruit kijken. Ik leef in het nu. En terwijl ik dit zeg, is het nu al vroeger. Zo snel gaat dat tegenwoordig.
Worden jullie nog steeds achtervolgd door het onsterfelijk succes van I Can’t Live In A Living Room Stoort het niet dat jullie door veel mensen enkel worden geassocieerd?
Peter: Een hele tijd terug had ik het daar wat lastig mee. Maar toen besefte ik dat het ook een sterkte was. Iedereen kan Red Zebra met iets identificeren. Als dat enkel Living Room is, ok. Als dat met meer is, des te beter. De minilp ‘Bastogne’ blijft voor mij ons beste werk.
Naast concerten brengt Der Klinke en Red zebra nog iets nieuws uit binnenkort? Vertel eens over jullie toekomstplannen?
Sam: Der Klinke brengt zeker nog nieuw materiaal uit. We zijn daar ook mee bezig. Stay tuned!
Peter: Plannen genoeg. Dromen ook. Als die echt zullen uitkomen, is een andere vraag. Red Zebra heeft zeker een toekomst. Er wordt elke dag aan gewerkt. Tussen de ouderdomsslaapjes door.
Is het eigenlijk in tijden van Streaming nog interessant genoeg om nieuw werk uit te brengen denken jullie? Met andere woorden, hoe staan jullie tegenover spotify en overvloed aan streaming en sociale media?
Sam: Meestal verkoop je uw platen nog op optredens, en minder in de platenwinkels, die er helaas bijna niet meer zijn. Een mens moet mee met zijn tijd, denk ik. En als jonge mensen onze muziek oppikken, dan is dat voor mij goed.
Na veertig jaar ervaring, heeft u als ervaren rotten in het vak nog een advies aan beginnende alternatieve bands?
Peter: Go your own way. En als het effe tegen zit, toch doordoen. Als het dan weer lukt, voelt dat zo goed. Het moet vreselijk zijn om in een band te zitten waarin alles lukt.
Merci voor het fijne gesprek heren. Heel verrijkend moet ik zeggen. Veel succes en we komen elkaar nog wel tegen
Geert Verdickt - Buurman - Het verhaal vertellen, zoals een Troubadour doet klopt uiteraard. Ik zie mezelf echter eerder als een filmmaker
2019-08-29
Erik Vandamme
Vijf platen ver in zijn carrière is Geert Verdickt (zanger en songschrijver van Buurman) eindelijk toe aan zijn breakup-plaat. Geen lachertje, maar zoals alle grote songschrijvers weet hij er naast vlijmscherpe observaties van het romantische falen, een boodschap van hoop en licht uit te laten opstijgen. ‘Einzelgänger’: Verdickt trok er samen met producer Jeroen Swinnen en technicus en multi-instrumentalist Yello Staelens voor naar het afgelegen Inishbofin voor de Westkust van Ierland. In een rudimentaire studio, geïsoleerd van de buitenwereld, componeerden ze de perfecte, intieme en uiterst breekbare soundtrack bij Verdickts songs van hartzeer en hoop. Ter gelegenheid van deze nieuwe schijf, die eind augustus op de markt komt, hadden we een fijn gesprek in Hasselt met Geert.
BREAK UP PLAAT
Geert, op 23 augustus komt uw solo plaat 'Einzelgänger' op de markt. Wat zijn uw persoonlijke verwachtingen?
" Ik heb ondertussen enkele try outs gedaan. De reacties waren opvallend goed. Het is namelijk een uitdaging om de mensen op je eentje te blijven entertainen. Het is dus vooral zeer spannend, omdat ik nu helemaal alleen sta op dat podium, maar op basis daarvan ziet het ernaar uit dat het zeker goed gaat komen " Voor 'Einzelgänger' zakte Geert af naar een afgelegen eiland in Ierland. ''Samen met Jeroen Swinnen en Yello Staelen besloten we een locatie te zoeken die perfect weergeeft waar deze plaat om draait. Inishbofin is een zeer afgelegen plaats. We zochten een plek die aan de rand van de wereld stond. Niet het einde van de wereld want de Aardbol is rond (haha). Maar we wilden vooral het perspectief van die 'Break up' weer geven. Dat vonden we dus op dat eiland." Of het contrast met die plek en de gejaagdheid van de wereld? ''Eigenlijk erg groot kan dat contrast niet zijn. Ook al waren we dus op zoek naar een plek om die drukte te ontvluchten''.
Hoe is die samenwerking eigenlijk ontstaan, en waarom werd voor deze locatie gekozen?
"We vroegen ons in voorbereiding van de plaat af of we deze zouden opnemen in de studio in Rotselaar, een zeer mooie studio waar we de vorige plaat hebben opgenomen. Jeroen kwam op het idee om een plaats te zoeken die perfect past binnen het concept van deze plaat, de 'break up' en hoe daarmee omgaan. Een plek vinden die het verhaal versterkt eigenlijk. We reizen beiden heel graag, en zo is Jeroen op het idee gekomen om die afgelegen plek te gaan opzoeken. Ierland spreekt in ieder geval tot de verbeelding, soms mooi maar ook soms die snijdende wind. Het plaatje klopte volledig. Ik ben mede daardoor eigenlijk dieper gegaan, ook in mijn zang. De locatie heeft iets magisch teweeg gebracht. Ik moest er zelfs achteraf van afkicken''
Waarom als solo en niet meer onder het pseudoniem Buurman? Is daar een reden voor?
"Het is een zeer persoonlijke plaat. Alle nummers gaan over alleen komen te staan. Maar ook. Ik vond het goed om de essentie wat dat betreft te zoeken, en dat lukte dus beter op mijn eentje. In 2016 ging ik trouwens met Stef Bos op tournee in Vlaanderen en Zuid-Afrika met het programma ‘Bos en Buurman’. Het is eigenlijk ook de bedoeling om die lijn door te trekken Maar dan als solo artiest. Maar vooral gaat deze plaat dus over mijn persoonlijk verhaal vertellen. Waarbij ik bovendien altijd op zoek ben naar de hoop en het licht. Want dat laatste is minstens even belangrijk. Kijk, als je songs maakt over mensen die uit elkaar gaan heeft niemand er iets aan als je heel de tijd bang zit te zijn, en zit te jammeren. Heel de wereld is tegenwoordig bang, er is heel veel angst en ook haat. Ik kan wellicht de wereld niet veranderen, maar als ik binnen mijn eigen kleine wereldje ergens een lichtpunt kan vormen door mijn persoonlijk verhaal te vertellen dan ben ik in mijn opzet geslaagd. En dus vooral.. Het is voor mij gewoon comfortabeler dit allemaal te doen als solo artiest''
DE VERGELIJKING MET BUURMAN
Ligt de sound van de solo plaat in verlengde van wat je doet met Buurman, of is het iets totaal anders?
"In mijn wereld is het misschien een beetje anders, omdat ik me niet laat omringen door een band. Maar samen met Jeroen en Yello hebben we ons in die studio wel enorm geamuseerd. We gingen vaak over naar het improviseren en lekker stampen. Ik wilde vooral duidelijk maken, zeker voor mensen die komen kijken, het is geen Buurman het is Geert Verdickt solo. Het is een andere vertelpositie eigenlijk."
Toen ik de laatste schijf van Buurman 'Dans en Dwaal' onder de loep nam, vergeleek ik u met een Troubadour die zijn verhaal vertelt en daardoor een snaar probeert te raken, zoals de Troubadours in de middeleeuwen dat ook proberen te doen? Wat is uw mening daarover, keert dit ook terug op deze solo schijf?
"Ik zie mijn eigen nummers meer als een film. Het volgende project ligt trouwens ook in lijn van film. Met projecties en alles erop en eraan. Het verhaal vertellen, zoals een Troubadour doet klopt uiteraard. Ik zie mezelf dus eerder als een filmmaker. De nummers op deze plaat zijn een soort film over mijn eigen leven, of een fase daarvan. Laat het ons zo stellen.''
MUZIEK BRENGEN IN DE TAAL VAN JE PUBLIEK
Een tijdje geleden had ik een interview met Guido Belcanto. Toen ik vroeg aan Guido waarom hij zijn songs in het Nederlands brengt en niet in het Frans of Engels om een eventueel ruimer publiek aan te spreken, antwoordde hij mij dat we wat meer trots zouden moeten zijn op onze eigen taal. Wat is uw mening hierover? Waarom in het Nederlands?
"Ik heb een tijdje in Amerika gezeten, ik heb daar nummers gebracht in de taal van het publiek en iedereen was mee. De connectie in eigen land met die nummers, was plots heel anders. Engels kan je veel beter kneden, maar ik hou eerder van een uitdaging. Daarom breng ik het liefst mijn nummers in de taal die het publiek spreekt. Omdat het publiek dat echt begrijpt. Moest ik bijvoorbeeld in Frankrijk spelen zou ik wellicht iets in het Frans brengen, Maar Wat Guido zegt klopt eveneens, Nederlands is een taal met een heel rijkelijke verleden we moeten daar terecht trots op zijn. Een zeer mooie taal ook. Dat zou wat meer krediet mogen krijgen''
Geert: '' Ik merk trouwens ook dat mensen op zoek zijn naar meer kleur, iets dat heel anders is dan het doorsnee. Dat valt me meer en meer op. En eigenlijk is dat een mooie gedachte naar de toekomst toe. Mensen willen iets ontdekken dat eruit springt, iets dat anders is. En dat is een zeer hoopvolle gedachte naar die toekomst toe vind ik. En ook dat wil ik steeds voor ogen houden binnen mijn eigen werk "
THEATER TOUR
De release is ook gekoppeld aan een theater tour, waar mogen we u verwachten? Is er ook zoiets als een 'release concert' gepland (tegenwoordig sterk in de mode)?
"Er zijn verschillende try outs gepland. Een première. Die gevolgd worden door een heus theater tour, waar die plaats vinden daarvoor verwijs ik graag door naar de site: http://www.buurman.be/site/agenda/
HOE BELANGRIJK IS MUZIEK IN UW LEVEN
Wellicht een persoonlijke vraag, maar uw muziek is dat doorgaans ook. Welke rol speelt muziek feitelijk in je leven? Welke artiest of muziekstijl heeft de meeste invloed gehad op u, in het opbouwen van uw carrière als muzikant?
"Ik zie daar twee pijlers in. Ik luister naar muziek, maar niet altijd. Ik wil vooral meegaan met het verhaal van die artiest, Ik kan me echt inleven in dat verhaal. Zo houd ik enorm van een artiest als bijvoorbeeld Joe Henry, Bruce Springsteen, Ray Lamontagne tot Arthur H, eveneens één voor één filmmakers. Wat Springsteen betreft heb ik het dan vooral over 'Nebraska'. Een zeer filmische plaat. Daarom zit ik ook niet altijd muziek te spelen, maar eigenlijk veel beelden te kijken. Nog anderen die ik onder die categorie kan plaatsen is Jaques Brel of bijvoorbeeld veel dichterbij Stef Bos. Hij is niet alleen een dierbare vriend geworden. Hij is ook iemand die leeft zoals hij echt wil leven, en zijn muziek is daar een afspiegeling van. Hij brengt inspiratie, en de zalen puilen dan ook uit voor hem. Dat verdient hij ook gewoon. Zulke artiesten hebben ook een invloed op mij gehad. Dat wilde ik in die nieuwe plaat ook weergeven trouwens. "
Geert gaat daar dieper op in: " Mijn solo plaat is eigenlijk een beetje zoals een film die voor mijn ogen wordt gedraaid, pas daarna komt het schaven aan die nummers. Dat is wel neerzitten en zo. Het maken van deze plaat was vooral een proces van twee tot drie jaar, waarbij ik niet elke dag aan die nummers zit. Maar ik wilde vooral in elke nummer iets lichtgevend en hoopvol weergeven. Misschien om in dat klein cirkeltje van mijn bestaan, maar ook van anderen een soort deining te doen ontstaan. En door die beelden naast iets bijzonder te creëren, eveneens mensen te inspireren."
SPOTIFY EN SOCIALE MEDIA
Een vraag die ik eigenlijk aan zowat iedereen stel. Heeft het in tijden van streaming en zo eigenlijk nog zin om een plaat op schijf uit te brengen? Wat is uw mening over Spotify en zo?
De reden van een plaat maken is eigenlijk gewoon een afdruk van waar we mee bezig zijn. Maar het is niet zo dat mensen door bijvoorbeeld Spotify geen platen meer kopen. Althans mijn ervaring is dat mensen, ondanks dat streamen, toch een fysiek exemplaar willen hebben. We maken er heel wat werk van. Ikzelf heb ook graag iets tastbaar, ik merk zelfs dat jongen mensen ondanks dat streamen naar de show kijken en toch iets tastbaar in handen willen hebben''
Zou spotify geen springplank kunnen zijn om in het Buitenland op te treden?
''Door spotify komen mensen misschien wel in contact met onze muziek.''
Zou je op basis daarvan eventueel op Wereld toer willen gaan? Of Amerika? “We spelen in Nederland en Zuid Afrika bijvoorbeeld. Voor ons is het belangrijkste daar en ook in België onze carrière verder te kunnen opbouwen. Vooral omdat ik het dus belangrijk vind dat het publiek onze taal begrijpt. Dus liefst in landen waar we onze muziek in de taal van dat land kunnen brengen. In het Nederlands dus ''
Sommige zien de sociale media als zowel een vloek als een zegen. Wat is uw mening over de impact van die sociale media op ons leven?
"Het gevaar bij sociale media is dat het leven daar meetbaar wordt, dat wil ik vermijden. Als sociale media een invloed kan hebben om contacten te onderhouden is dat allemaal goed, maar het mag geen meetbare wereld worden. En daar schuilt al te vaak het gevaar van sociale media. Ik houd van het onmeetbare van het leven. Sociale media kan ook goed zijn om op deze wijze uw eigen verhalen te verspreiden, dat vind ik dan ook weer wel mooi aan sociale media. Maar er mag geen misbruik door gemaakt worden om bijvoorbeeld haat te verspreiden, dat is dan weer het gevaar van die sociale media. En dat laatste gebeurt ook wel vaak "
Ik zit door mijn vragen heen zijn er nog opmerkingen of anekdotes die u wil delen met onze lezers?
"Iedereen is welkom op onze shows. Ik heb ooit een avond gehad in een pub waar ik mensen door mijn verhaal te vertellen muisstil kon krijgen. Ik hoop dat ik dat nu ook weer kan doen. Dus kom gerust af!''
Bedankt voor dit fijne gesprek. En zeer veel succes met uw solo plaat en daarbij horende theater tour
The Levellers - De wereld veranderen is onmogelijk. Als we individueel iemands leven vorm hebben gegeven zijn we echter in onze opzet geslaagd
The Levellers bestaan ondertussen meer dan dertig jaar. En stonden op 3 augustus op Fonnefeesten. De band is een voorbeeld geweest voor velen, en kruidt Folk invloeden graag met een Punk attitude. Ook anno 2019 blijkt dit nog altijd het geval te zijn. We hadden een gesprek met Jermey 'Jez' Cunningham over heden, verleden en toekomst. De man was aan een mooi schilderij bezig en vertelde ons dat dit een manier is om al zijn woede, frustratie en dergelijk agressie in zijn hoofd kwijt te geraken. Zich storten op de schilderkunst is een meditatie.
The Levellers stonden eerder al op Fonnefeesten, maar hebben ook een band met België. Jeremy zegt daarover. ''We komen graag naar België. Niet alleen worden we steeds goed ontvangen. Er is natuurlijk het Belgische bier. En we zijn ook zot van de Lokerse Paardenworsten. " We wilden ook weten wat Jermey hoopt dat de fans meedragen van een Levellers concert. ''We willen vooral dat de mensen zich amuseren, maar dat ze de boodschap meteen ook wil begrijpen en er iets uit leren. Want we maken muziek om op te dansen. Maar plaatsen eveneens graag meerdere statement. Als de link naar beide is gelegd, dan zijn we in onze opzet geslaagd''
BREXIT
Het is brandend actueel, maar wilden toch graag de mening weten van Jermey over de Brexit? En waarom hij denkt dat de mensen daar hebben voor gekozen? '' Wijzelf zijn tegen, we hebben een historische connectie met Europa. Veel mensen komen nooit buiten UK en zien dan ook niet hoe het er in de rest van Europa echt aan toe gaat, waardoor ze daar een verkeerd beeld van krijgen. Want in veel landen loopt het zeker even goed, of zelfs soms beter dan in UK. We hebben Europa trouwens nodig. Met Brexit komt er eerder een connectie naar Amerika, en daar kan ik me niet in vinden. Persoonlijk voel ik me dan ook meer verbonden met Europa, mede door de historische context''
De band heeft samen gewerkt met artiesten als Joe Strummer, Frank Turner en zoveel andere. Zijn er nog plannen voor een samenwerking? Komt er ooit een samenwerking met Shane McCowan?
''Shane is eigenlijk wat in pensioen, en is uit beeld verdwenen. We vrezen dat het er dus niet zal van komen. Sommige artiesten waar we dolgraag hadden mee samengewerkt zijn overleden, de mooiste herinnering hebben we dan ook aan Joe Strummer die voor ons een soort van God is. Als er toch een artiest is waar ik graag mee zou samen werken is het Neil Young.''
OUDER WORDEN MET JE PUBLIEK
We wilden toch eens weten of men na al die jaren het gevoel krijgt ouder te worden samen met het publiek? En of de band in deze toch wat moeilijkere tijden voor muzikanten zouden doen, wat ze in het verleden hebben gedaan?
''We ondervinden dat er nog opvallend veel jongeren op onze concerten afkomen. Uiteraard zijn er de fans die samen met ons ouder zijn geworden, dat is altijd leuk. Maar het is niet zo dat we enkel die fans aantrekken. Dat er dus ook nog jongeren voor ons kiezen? Is een stimulans om door te gaan.'' ''Wat betreft of we, in moeilijkere tijden als nu, nog steeds die weg zouden kiezen. Toch wel. Het is uiteraard allemaal veranderd. Vaak krijgen we het gevoel dat mensen worden geleefd door sociale media en alles daarom heen, i.p.v. dat die mensen diezelfde media gebruiken om te leven. En dat proberen wij te vermijden. We gebruiken dus wel die middelen, maar zorgen ervoor dat we niet worden geleefd daardoor. Daarom zouden we dingen net wel aanpakken zoals we dat vroeger ook hebben gedaan. Een band worden die een statement durft maken, maar ook de mensen wil vermaken en doen feesten.''
Sommige fans zeiden ons dat Levellers dé band is die hun leven heeft veranderd, niet alleen wat muziek betreft maar ook daarbuiten. ''De wereld veranderen, en iedereen overtuigen van onze bedoelingen is onmogelijk. Als we echter als band erin zijn geslaagd om iemand individueel te beïnvloeden? Of daadwerkelijk een leidraad te zijn in iemands leven? Dan zijn we in onze opzet geslaagd. Voor ons was dat toch Joe Strummer en The Clash. Bij het schrijven van nummers komt die geest van Joe zelfs nu nog vaak boven drijven. Het is leuk om weten dat ook wij op die manier mensen kunnen beïnvloeden door onze muziek. ''
BEAUTIFUL DAY
Op concerten staan mensen vaak te wachten op die ene of twee hits. Zoals “Beautiful Day”. Hebben jullie daar geen soort haat/liefde verhouding mee?
''Om eerlijk te zijn, we hebben het veel jaren niet willen spelen. We waren eigenzinnig en wilden alleen spelen waar we zelf zin in hebben. Maar onze fans willen het, en het is natuurlijk één van onze top songs. Zeker op een festival proberen we de hits te brengen, omdat dit voor een ruimer publiek is. Het is nu eenmaal zo, en we hebben ons daar met het ouder worden bij neergelegd. Vandaag - op Fonnefeesten - spelen we zelfs twee nieuws songs. Maar we weten dat de mensen komen voor de hits en zo, dus die krijgen ze''
NIEUWE PLAAT IN 2020
Twee nieuwe songs? Dus we mogen ons aan een nieuwe plaat verwachten?
"Fonnefeesten is ons laatste concert in Europa. We komen nog wel terug naar België. Maar na dit optreden gaan we nog een paar concerten in UK doen en ons dan volop focussen op inderdaad die nieuwe plaat. Die komt uit in 2020. ''
Jullie blijven dus doorgaan, gelukkig. Is er eigenlijk nog een soort einddoel. iets dat je - bij wijze van spreken wil doen - voor je sterft?
''We hopen nog veel jaren op deze elan door te gaan, zoals we nu bezig zijn. We voelen aan dat het publiek nog steeds mee is, en voelen ons ook als band zeer goed in ons vel. Verdere mensen inspireren met onze muziek? Laat dit een doelstelling zijn voor we sterven.''
Black Mirrors - Het belangrijkste naar de toekomst toe? Blijven doen wat we graag doen, en dat met ons publiek delen
Black Mirrors is een Waalse stoner/grunge/psychedelische rock band die sinds 2013 aan een opgang naar boven toe bezig is. Sinds 2016 zit de band bij Napalm Records en bracht een zeer gewaardeerd debuut op de markt 'Look into the Black Mirror'. Ondertussen heeft de band natuurlijk niet stil gezeten. Toen we Black Mirrors op 5 augustus zagen optreden zagen we vooral een band waarbinnen iedereen meer dan ooit dezelfde kant uitkijkt.
Voor het optreden hadden we een fijn gesprek met de band vooral over dat optreden op Desertfest, het verleden, heden en de toekomstplannen van de band. Feitelijk was het de bedoeling om een 'all female rock band' op te richten.
Marcella zegt daarover ''Ik had eigenlijk inderdaad het idee opgevat om een all female rock band op te richten, in eerste instantie lukte het goed om mensen te vinden. behalve een gitarist. Ik had Pierre gecontacteerd om in te springen, in eerste instantie niet met de bedoeling hem als vaste gitarist in te lijven. Echter toen haakten de anderen ook af, dus is Pierre gebleven en zijn we op zoek gegaan naar andere muzikanten.”
NAPALM RECORDS
Wij leerden Black Mirrors persoonlijk kennen dankzij hun optreden op Desertfest in 2016, toen werden ook de eerste fundamenten gelegd voor het contract met Napalm Records. Daar gingen we ook wat dieper op in. Ik wilde vooral weten hoeveel deuren het heeft geopend? Wat was de werkelijke impact van het tekenen van dat contract?
Pierre zegt het volgende: ''Dat contract kwam op het juiste moment. In de eerste plaats was er de financiële boost die je toch nodig hebt om een plaat in elkaar te boksen. Want dat kost enorm veel geld. Het mixen en dergelijke meer bijvoorbeeld. Ook konden we dankzij Napalm Records en ons nieuw management al direct in het buitenland optreden. Wat voor ons belangrijk is, want in eigen land - vooral in het Zuiden waar wij vandaan komen - zijn er toch iets meer beperkte mogelijkheden voor bands die de soort muziek brengen die wij brengen. Dus ja, Die springplank om een grote stap voorwaarts te zetten,die we op dat moment nodig hadden? Die is er dankzij dat contract toch gekomen''
Wat de reacties naar de band toe betreft is daar een verschil tussen Wallonië en Vlaanderen wilden we toch even weten
Marcella: ''Eigenlijk is het vooral zo dat je hier in België, met de soort muziek die wij brengen wat meer beperkt bent. Zowel in het zuiden als in Vlaanderen valt ons dat op. Het is dus niet zo dat het in Wallonië - waar we iets meer spelen - anders is. België is meer into mainstream rock muziek, daarom is het dus zo interessant dat we ons in het buitenland ook kunnen tonen'.
DE MUZIEKSTIJL EN OMGAAN MET MEDIA
Ik was op Desertfest zeer onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende performance van Marcella. Het deed me wat denken aan Janis Joplin. Marcella, als fan, vond dit een compliment. Maar ik wilde vooral op het volgende doorborduren. Het valt me in sommige media op dat veel aandacht naar de frontvrouw gaat, hoe staan de jongens binnen de band daartegenover. Er zijn namelijk voldoende voorbeelden van bands die zijn uiteen gegaan of onderlinge strubbelingen ondervonden daardoor.
De heren zeggen daar unaniem over: ''Het is wat de media daar van maakt, dat hoort er gewoon bij. Wijzelf hebben daar geen probleem mee, integendeel zelfs. We staan er niet bij stil ook om eerlijk te zijn. Het is logisch in interviews en zo dat de ene wat meer in de 'picture' staat dan de andere, omdat die ook op het podium de aandacht trekken. Zo staat de drummer op een podium ook altijd wat op de achtergrond, ik denk dat dit ook geen probleem is. Om kort te zijn: er is dus geen probleem daarmee wat ons betreft.''
We wilden uiteraard ook dieper ingaan op de muziekstijl die de band brengt. Er komen in verschillende media daarover uiteenlopende stijlen naar voor. Maar hoe omschrijft de band zijn muziekstijl zelf?
Pierre: "Het eerste wat we doen is songs schrijven, en daar de muziek rond bouwen. Steeds uitgaande van rock muziek in zijn vele vormen. We voelen ons bijvoorbeeld sterk verbonden met de Seattle grunge scene van de jaren '90 zoals Pearl Jam en dergelijke meer. Het is voor ons vooral belangrijk iets te schrijven, en daar muziek rond te bouwen waar we ons goed bij voelen en die daar perfect op aansluit.”
INTO THE BLACK MIRROR
Hoe waren de reacties op het debuut ‘Into The Black Mirror’ . Ik las ook ergens 'Into the black mirror’ was het resultaat van vijf jaar boordevol persoonlijk, muzikale en zelfs spirituele ervaringen:''
De reacties zijn zeer positief, en dat is een stimulans om door te gaan'' zegt Marcella. ''De plaat was inderdaad een werk van lange adem. Een eindresultaat van vijf jaar zwoegen en zweten. Er zijn veel gesprekken samen aan vooraf gegaan. Muzikale wegen uitstippelen en dergelijke meer. Op dat vlak kun je het ook als een spirituele ervaring zien''.
We wilden ook graag weten of je dingen anders zou aanpakken weten wat je nu weet? "Eigenlijk niets, het is een soort leerproces. Je leert uit uw fouten en gaat gewoon door, of veranderd het. Niet alleen de fouten. Het is gewoon een logisch en hoe je groeit als band. Het is dus een onderdeel van datzelfde proces''.
ALCATRAZ METAL FEST
Black Mirrors speelt op zaterdag 10 augustus op Alcatraz - La Morgue (https://www.alcatraz.be/nl/line-up/zaterdag ) is de band niet bang om wat uit te toon te vallen op een typisch metal festival wilden we weten? ''
Ten eerste we spelen op een apart podium (La Morgue) dat zijn allemaal bands uit stoner en andere scene. Maar vooral moet je onthouden dat de metalfans het meest openminded publiek is. Meer nog, metalfans is één van de vriendelijkste soort publiek. Neem nu een moshpit of andere crazy shit dat je hen ziet doen, als iemand valt wordt die opgepikt. Het is een dus een zeer vriendelijk publiek dat voor alles open staat. We denken dat het dus geen probleem zal vormen. Integendeel zelfs''
DE TOEKOMST
Komt er binnenkort nieuw werk uit? Wilden we weten
Pierre: ''We zijn inderdaad bezig met een gloednieuwe plaat, wanneer die uitkomt, is nog niet geweten. We spelen op Fonnefeesten vier nieuwe songs, en hopen dat het publiek ze goed vinden. Maar inderdaad er komt dus nieuw werk aan'' .
Om verder te gaan daarop, en het interview af te sluiten, wilden we graag weten waar de band zichzelf ziet in laat ons zeggen tien jaar? is er een soort einddoel?
Pierre: ''Het belangrijkste voor ons is dat we kunnen blijven doen wat we graag doen, omringd met de mensen met wie we graag werken en voor een publiek dat in ons verhaal meegaat. Kunnen we daardoor op grote festivals of zo aantreden is dat mooi meegenomen. Maar dat is voor ons het belangrijkste iets kunnen blijven doen waar we ons allemaal als band goed bij voelen. Als we dat kunnen bereiken zijn we heel tevreden''.
The Girl Who Cried Wolf - de basis is en zal altijd toch wel blijven, die speciale mysterieuze sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden
Eén van de meest veelbelovende bands die ons landje rijk zijn? Tot die categorie behoort een band als The Girl who Cried Wolf zeker en vast. Op 3 augustus trad de band aan op Fonnefeesten te Lokeren. De afsluiter van dienst was The Levellers. The Girl Who Cried Wolf mocht de avond openen. We schreven het volgende over dat optreden: ''The Girl Who Cried Wolf bestaat dan ook uit muzikanten die zoveel uiteenlopende emoties uit hun instrumenten toveren. En dan hebben we het over o.a. die verschroeiende gitaar, bas en drum partijen. Telkens opnieuw wordt opgebouwd naar een climax waardoor prompt duistere gedachten het overnemen - eens je onder hypnose bent gebracht. Overgoten met een vocale inbreng van Heleen, wiens stem gaat van breekbaar naar zo intens frustratie, leed en pijn uitschreeuwen. Waardoor ze ons prompt een krop in de keel bezorgt. En dan hebben we het nog niet gehad over de inbreng van betoverende contrabas klanken, die ons in het Hemelse Paradijs doen vertoeven. Telkens met dat mysterieuze en donker randje." Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75246-fonnefeesten-2019-zaterdag-3-augustus-2019-folkse-atmosferen-doen-de-daken-er-compleet-afgaan.html
We hadden naderhand een interview met de band: Goedenavond, hoe hebben jullie het optreden ervaren, want jullie openen eigenlijk het festival? (Ook al was er gisteren al een feestelijke openingsavond)
Heleen & Samir: "Een festival openen is altijd een moeilijke taak. De mensen komen nog binnen, en zoeken nog een beetje naar de dranktentjes en zo. Onze muziek is vrij complex en duister, en dan moet je wel beetje mee zijn. Meestal spelen we dan ook voor een ander publiek dan de globale festivalganger. Maar als er enkele mensen op datzelfde regulair festival als dit, waar dus een ruim publiek op afkomt, echt mee zijn met wat er gebeurt, is dat meer dan voldoende. En dat was nu zeker het geval. Het is zelfs zo als we zien dat mensen bewonderd staan mee te knikken, of een beetje in de war staan te luisteren dat dit zelfs genoeg is om tevreden terug te kijken op zo een optreden. We hadden vandaag zeker connectie met de mensen die voor het podium stonden, dus voor ons is dit zeker geslaagd''
The Girl Who Cried wolf moet in mijn ogen niet onderdoen voor een andere band die ik een warm hart toedraag Whispering Sons. Maar terwijl die op alle grotere festivals staan en ook op het andere podia Lokerse Feesten (allemaal dik verdiend) lijkt dat bij jullie iets minder te lukken. Nochtans schopte de band het tot de finale van Red Bull Bedroom Jam, mocht al spelen op het prestigieuze Incubate. Hebt u daar een verklaring voor of is me iets ontgaan?
Michael-John: "Whispering Sons heeft de Rock Rally gewonnen en mocht vrij snel in het buitenland optreden. De band werd eigenlijk, vooral in het begin, wat genegeerd in eigen land. Maar dankzij tekenen bij een groot label, de nodige promotie en zo is dat helemaal terecht, goed gekomen. Want Whispering Sons brengt ook vrij duistere muziek, en is live een hele ervaring. Die erkenning is dus helemaal terecht. Chapeau! Wijzelf blijven wat hangen in de underground. Mede doordat we alles nog zelf doen. Daar komt binnenkort verandering in, want we gaan onze volgende schijf uitbrengen via een vrij grote label en hopen dat we dan wel worden opgemerkt. Bovendien, en dat is toch ook belangrijk, is het landschap van Belgische bands zeer groot. Er is gewoon teveel concurrentie waardoor de speelkans kleiner is en dat je veel geluk moet hebben om - naar een ruim publiek toe - echt ontdekt te worden''
Heeft dat laatste , speelkans, ook niet te maken met die typische Belgische mentaliteit? Als jullie een Engelse band waren stonden jullie sowieso in grotere zalen en zo?
" Het is inderdaad zo dat het moeilijker is voor een Belgische band om op te treden in zalen als bijvoorbeeld Botanique of zo, terwijl een obscure Australische band daar wel staat. Dat is inderdaad die typische Belgische mentaliteit. Sommige bands zijn zelfs eerst bekend in het buitenland, eer ze doorbreken in eigen land''
Jullie doen eigenlijk alles zelf. Zo las ik een interview dat zangeres Heleen Destruyver zelf de sprookjesachtige figuren op de hoes zelf heeft geïllustreerd? Ik las zelf iets over tattoos?
Heleen: "We hebben inderdaad de tekening van 'Three Beggars and the thief' zelf gemaakt, grafisch en zo ook. De bedoeling was om de tekeningen te verloten, en dat daar tattoos zouden worden van gezet, maar dat is daar niet van gekomen. De interesse om zoiets te doen is er zeker, Misschien iets voor de volgende plaat. Maar we werken dus zeker eveneens nauw samen wat betreft die tekeningen, de grafische kant van de zaak en zo. En die tatoeages is zeker iets om verder uit te werken naar de toekomst toe. "
De laatste schijf die ik van jullie had besproken was de EP 'Three Beggars and the thief'. Zat daar een verhaal achter? Het leek me een soort sage en legende verhaal, zoals hier in Lokeren Reinard de vos. Ik heb vernomen dat het iets te maken heeft met een Russisch verhaal?
Samir: "Het concept van de film boeide me. Ik ben teksten beginnen schrijven rond dat concept in deze film. Het gaat ook over Russische folklore. Maar vooral vrouwen die kritisch is voor wat ze als vrouw meemaakt, en dat zit in die film enorm verweven. Dit sprak me, naast die typische Russische folklore, sprak me enorm aan. Vooral toch een wereld waar we misschien weinig van weten. ''
Ik kreeg ook het gevoel dat de muziek perfect aansluit bij het dier dat werd uitgebeeld. Klopt dit? Tot het gracieuze van de ree (The Deer) tot het toch donkere en mysterieuze van een kraai (The Crow). Vertel eens wat meer daarover.
"We hebben daar veel aan veranderd, zo was de titel van “The Deer” in eerste instantie “White Noise”. We hebben bewust gekozen om aan dat concept dus intensief te werken, tot we de juiste manier hebben gevonden om dus zowel de titels als de muziek er rond te doen kloppen, want ook dat was belangrijk voor dit uitzonderlijke concept gebaseerd op die film''
Ik las dat er een nieuwe plaat uitkomt. Is dit ook een soort concept plaat? Met andere woorden waaraan mogen de fans zich verwachten?
Michael -John: "Vorig jaar - 30 november - brachten we en plaat uit 'A(r)mor' . We zullen die plaat nu uitbrengen via een label. Dat zal eind van dit jaar of begin volgend jaar zijn, en zal een volledige plaat zijn dus geen EP. De plaat komt uit via Weyrd Son Records''
The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van Emotionele paden'. Vooral die mysterieuze duisternis spreekt tot de verbeelding, mogen we op de nieuwe plaat meer van hetzelfde verwachten, of slaan jullie andere wegen in?
Samir: "Onze muziek zal wel altijd die richting uitgaan. We kunnen misschien eens proberen met een hip hop plaat maar nee. Daar kan misschien iets meer elektronische muziek tussen zitten, of iets lichtvoetiger. Maar de basis is en zal altijd toch wel zijn die speciale sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden''
We kunnen het opzoeken, maar zijn wat lui. Waar kunnen we de band nog live zien deze zomer? Zijn er naast de release van een nieuwe plaat, ook plannen voor concerten in het najaar?
Samir & Michael-John: "Wat live concerten betreft nergens eigenlijk, we gaan ons volop concentreren op die nieuwe plaat, links en recht kunnen daar nog wel concertjes bijkomen. Maar je zult ons een tijdje niet meer zien op menig podia, tot die nieuwe plaat dus uitkomt''
Als je terugkijkt op wat jullie reeds hebben bereikt, zijn jullie tevreden? Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken?
"Eigenlijk is het gewoon een leerproces, anders aanpakken? Nee en ja. Maar automatisch leer je gewoon bij, je slaat een bladzijde om en leert uit wat eventueel mis is gelopen of je anders zou kunnen aanpakken zowel organisatorisch en dergelijke meer. Laat het ons daar bij houden eigenlijk. Maar we zijn best tevreden, maar we zijn ook klaar voor die volgende stap voorwaarts nu''
Wat zijn eigenlijk de verdere toekomstplannen? Is er een soort - laten ons stellen - einddoel?
"We zouden toch zeer graag meer in het buitenland spelen, vooral dan Duitsland. Er is daar een ruim publiek voor dat soort muziek dat we brengen. Als dat moest lukken? Dat is zeker een doel op zich. Of in de Oost Blok landen. Ook daar is er een publiek voor onze muziek''
En hebt u daar een verklaring voor waarom dat tot nu toe nog niet is gelukt?
''De juiste promotie vinden, zoals we daarnet al hadden aangegeven. We hebben wel al in Nederland gestaan maar nog niet in Frankrijk of dus ja Duitsland. En met de juiste promotie lukt dat sowieso wel. We hopen dat doel dus via het label en de promotie rond die nieuwe plaat wel te bereiken volgend jaar''
Je kunt aan de sociale media en streamings zoals Spotify niet meer voorbijgaan in deze tijden. Is dat volgens jullie een zegen of een vloek?
"Het is vrij complex, je kunt er niet omheen. Zonder die sociale media en ook spotify wordt je bijna niet meer herkend. Iedereen zit op die sociale media, voor een band is het dus belangrijk om daar mee bezig te zijn om uzelf te promoten. Je ziet dat ook aan het groot aantal bands die naar voor komen, het lijkt wel alsof er bijvoorbeeld een grote markt is voor obscure black metal bands terwijl doorsnee rock bandjes verdwenen zijn, bij wijze van spreken. Net doordat die obscure bands zichzelf doorgaans voortdurend promoten door middel van die sociale media.
Dus ja, als gebruiksvoorwerp om ervoor te zorgen dat het publiek u leert kennen is de sociale media nodig. En kan spotify een goed middel zijn om uw muziek te promoten. Laat het ons daar bij houden. Echter daar rijk door worden is moeilijk. Zeker via verkoop door spotify lukt dat eigenlijk niet om daar iets mee te verdienen. Maar een springplank kan dit zeker zijn''
Bedankt voor dit fijne gesprek, en vooral enorm veel succes met jullie nieuwe plaat. Waaraan ook wij de nodige aandacht zullen schenken, uiteraard
Nederlands 
Français 
