The Bloodstrings - Deze nieuwe plaat is een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal snappen. Er hoop in vinden voor zichzelf, is dan ook het voornaamste doel dat we voor ogen hebben
The Bloodstrings bracht op midden juni hun nieuwe album ‘Heartache Radio’ uit via Dackelton Records / Broken Silence. Op dit muzikaal en tekstueel zeer diverse album laat het punkabilly viertal zich van een nieuwe kant zien; in plaats van zombies en demonen zijn er politieke, maatschappijkritische, anti-seksistische thema's. De demonen bestaan nog steeds, maar ze zijn niet meer te horen. De demonen bestaan nog steeds, maar ze leven in ons, onze maatschappij en onze geesten en houdingen. Maar het gaat ook over de thema's die we kennen uit de The Bloodstrings: liefde, depressie en alcohol: het verlangen om uit te breken. Het emotionele en persoonlijke deel van dit album raakte ons diep, het voelde alsof ze niet alleen hun eigen verhaal vertellen, maar ook dat van mij en iedereen die worstelt met hun gevoelens. Daar wilden we meer over weten, dus hadden we een heel leuk gesprek met Celina en Nick, die ook spraken over de ambities en toekomstplannen.
Jullie zijn begonnen in 2009 ... Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Celina: In 2009 waren we nog niet zo serieus met de band bezig, we hadden gewoon lol. Later voegden drummer Patrick en gitarist Manni zich bij ons, in het begin speelden we gewoon mee, maar later wilden we meer doen met deze band.
Nick: Ik denk dat we het idee voor de band reeds bestond in 2009, maar toen waren we nog niet echt een band. Tot 2013 of zo. Ik herinner me dat we rond 2012/2013 in een lokale bar optraden en dat mensen tegen ons zeiden, dit is eigenlijk best goed, jullie gaan er iets mee doen... dat is het moment dat we ook meer met deze band en de muziek begonnen te doen.
Qua muziekstijl mixen jullie rockabilly met punk, hoe zijn jullie daar in verzeild geraakt? Wat was jullie inspiratie?
Celina: Ik denk dat het eerder het tegenovergestelde is, punkrock met wat Rockabilly elementen. Nick begon met het idee, eerlijk gezegd omdat hij graag upright bass speelde, hij was zo gepassioneerd om bas te spelen. We hielden van veel rockabillybands die die staande bas gebruikten en we dachten dat dat iets voor ons kon zijn. We houden van bands als HorrorPops en dat soort bands. We wilden zeker zoiets doen, maar we realiseerden ons ook dat we allemaal van punkrock houden. Dat is gewoon iets van toen we nog kinderen waren.
In juni kwam jullie volgende album uit, is het jullie tweede of niet? Er bestaat wat verwarring over …
Nick: Eigenlijk is dit het derde album, we hebben een album gemaakt in 2014 maar het is moeilijk om daar kopieën van te krijgen. We hebben ons debuut uitgebracht in 2017, dus ja, het is nu eigenlijk ons derde album.
Ik vond de stijl van dat tweede album goed, maar deze keer gaan jullie een compleet andere kant op lijkt het, wat ik ook goed vind. Wat is volgens jou het verschil tussen de andere albums en dit nieuwe album?
Nick: er zijn twee grote verschillen, muzikaal hebben we altijd gedaan wat we wilden doen. Voor dit album zit er een ander gitaargeluid in. De songwriting is wat veranderd, ik kan het niet beschrijven.
Celina: Maar ik kan het wel... de songwriting in het verleden was meer fictief, weet je, en nu doen we meer eerlijke onderwerpen. Het is belangrijk dat we onze persoonlijke gevoelens uitdrukken.
Nick: Dat is waar, ons eerste album was erg fictief, het ging over Zombies en monsters en zo, weet je. Dat is tot daar aan toe, maar het was niet meer onze stijl. Met het tweede album hebben we er wat persoonlijke elementen in gestopt. Dingen over wat ons overkomt, emotioneel aan. Dit album gaat meer over sociaal politieke onderwerpen. Het meeste komt van verschillende engelen.
Celina: de pandemie heeft ons echt aan het denken gezet …
Was de pandemie duidelijk een inspiratie? Kun je je persoonlijke verhaal vertellen?
Nick: Ja, de pandemie gaf ons wat meer politieke perspectieven. Die waren er natuurlijk al, maar sinds de pandemie zijn politieke en sociale onderwerpen in ieders gedachten. Het zette ons aan het denken, de pandemie, elke muzikant zal je dat vertellen, maakte het meer mogelijk om te focussen op het schrijven van liedjes.
Celina: Tijdens de pandemie kreeg ik ook te maken met een depressie, en ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren. Het nummer 'Don't Die' gaat over de mensen die we verloren in die tijd, een goede vriendin van mij die een einde aan haar leven maakte bijvoorbeeld. We kennen drie mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt. Het doet iets met je, als persoon. We wilden dat gevoel uitdrukken in dit ene nummer.
Het is inderdaad een heel persoonlijk verhaal, maar wat me het meest raakt is dat jullie het verhaal van mijn leven vertellen, en aan iedereen die naar dat nummer luistert, geeft het een beetje hoop dat we niet alleen zijn in ons lijden.
Je maakt een statement. Een heel persoonlijke, als je je hart te veel openstelt kun je soms kritische stemmen krijgen, zeker op sociale media, schrikt dat je niet af?
Celina: dat is inderdaad een groot probleem tegenwoordig, veel mensen zijn bang om hun gevoelens te uiten en voor hun mening uit te komen, dat vind ik triest. Dat maakt het lijden van zoveel mensen nog erger. In het begin van mijn depressie was ik niet in staat om te werken en had ik ook het gevoel dat ik het aan niemand kon vertellen. Ik bleef maar smoesjes verzinnen. Maar toen ik meer open begon te zijn over mijn mentale toestand, ontdekte ik dat mensen meer begrip kregen voor wat er aan de hand was, en dat opende mijn geest. Ze waren heel begripvol en zeiden dat als ik tijd nodig had, ik die tijd moest nemen om te genezen. Daarom denk ik dat het belangrijk is om altijd open te zijn over dit onderwerp en niet bang te zijn om erover te praten. Want de meeste mensen begrijpen het wel.
Sociale media zijn tegenwoordig belangrijk in ons leven; wat is er volgens jou goed of slecht aan sociale media?
Nick: Ik werk in de muziekmarketing. Het is een zegen en een vloek. Wat ik leuk vind aan sociale media zijn de streamingdiensten. De poortbewaking is minder, als getalenteerde muzikant kun je je eigen weg banen om je publiek te bereiken, je kunt daarvoor verschillende platforms gebruiken, je hebt geen grote labels nodig, je kunt het allemaal zelf doen. Het negatieve aan sociale media is dat zodra je Spotify, YouTube, Facebook, Instagram en dergelijke gebruikt, je hele carrière bijna afhankelijk is van drie of vier wereldwijde samenwerkingsverbanden. Google, Spotify en Metha. En je moet echt op deze mensen vertrouwen. In een oogwenk kan het voorbij zijn, je moet dus echt voorzichtig zijn op het internet, maar het is ook een prachtig iets.
Als je afhankelijk bent van sociale media en Spotify, waarom zou je dan nog platen maken, zet het gewoon op Spotify en ga....
Celina: Ik kan niet specifiek vertellen waarom, maar we houden gewoon van verzamelplaten. We hebben een enorme verzameling platen in huis, we houden gewoon van het gevoel, het geluid is anders als je het afspeelt op een draaitafel dan wanneer je het beluistert op Spotify of zo.
Nick: we hebben ook ontdekt dat onze fans nog steeds platen kopen, dat is een belangrijke reden om dit te blijven doen.
Daar ben ik het mee eens. Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat?
Nick: mijn verwachtingen zijn een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal krijgen. En er hoop in vinden voor zichzelf. Ik zou echt willen dat deze plaat die ene plaat wordt, wanneer mensen ons als band aanbevelen, dat ze naar dit album grijpen, dat is in het kort mijn hoop en verwachting.
Celina: Ik hoop ook dat mensen voelen hoeveel werk en enthousiasme we in dit album hebben gestopt.
Wat zijn de toekomstplannen na het opnemen van het album? Op tournee gaan (in België misschien) of festivals?
Nick: We hebben nog niet veel gepland voor België, het is lang geleden dat we daar gespeeld hebben. We treden eerst op in Nederland, en daarna spelen we in Noord-Frankrijk, dus we doorkruisen België. Maar de tweede helft van het jaar gaan we een release tour doen en we zijn van plan om in Antwerpen te spelen. (Music City?) . Ik hoop dat we volgend jaar veel meer in België kunnen spelen, want eigenlijk hebben we daar in het begin van de band al veel gespeeld. We wonen in Aken en dat is vrij dicht bij België en Nederland.
Zijn er naast de The Bloodstrings nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Nick: Op dit moment niet, ik heb in andere bands gespeeld.
Celina: Ik had een ander project met allemaal vrouwen, we wilden iets beginnen tijdens de pandemie, maar ik realiseerde me niet dat het te veel voor me was op dat moment. Ik wil dat project ooit weer oppikken.
Waarom zijn er nog steeds te weinig vrouwen in de scene van de rock en de punk?
Celina: Er zijn verschillende redenen. Ik denk dat een van de belangrijkste redenen is dat er in de rock- en aanverwante scene in de jaren '70 en '60 niet zoveel vrouwen op het podium stonden, meisjes hadden geen rolmodel. Voor jongens waren er mannen die verschillende stijlen speelden waaruit ze konden kiezen, maar niet veel vrouwen. Dat is een van de redenen. De andere reden is dat jonge meisjes zich ongemakkelijk voelen als ze naar buiten treden en zich uiten. Omdat er te veel mannen zijn, kan het intimiderend voor ze zijn... dat is de andere reden denk ik. en ook, vrouwen moeten meer moeite doen dan mannen lijkt het soms, om begrepen te worden in dat kleine wereldje, dat houdt ze ook tegen.
Mocht je kiezen tussen headliner op een groot festival of een stadion zoals een voetbalstadion of een gevestigde act worden binnen een clubcircuit, wat heeft je voorkeur en waarom
Celina: we hebben niet echt verwachtingen en spelen nooit in een groot stadion. Het enige is dat we ergens heen gaan, dat is belangrijk.
Nick: Ik denk dat ik hier wel een mening over heb. Ik zal me altijd meer op mijn gemak voelen in coole clubs of op coole festivals. Dan een band zijn die een arena vult, ik denk dat ik het ook niet zeker weet, we moeten het eerst proberen, iemand moet ons de kans geven om dat te doen... om daar een echte mening over te geven.
Wat is jullie grootste ambitie als band en hebben jullie nog 'doelen' die jullie willen bereiken?
Nick: het volgende wat ik echt wil is dat je dat ene liedje hebt dat iedereen kent en meezingt als je het live speelt. Ik wil dat ene moment hebben dat ik zelf stop met dat liedje te zingen, en dat de groei de tekst luidkeels meezingt. Dat moet een geweldig gevoel zijn om dat te ervaren.
Celina: Ik volg Nick hierin, voor mij persoonlijk is het belangrijkste doel dat deze band ergens naartoe gaat en dat we over een jaar of twintig nog steeds liedjes spelen. Of zoiets.
Nick ik wil terugkomen op dat 'ene liedje dat iedereen kent en mee brult' … Is er niet het gevaar dat het publiek dan alleen maar zit te wachten op dat ene liedje, ik heb optredens gedaan van mijn favoriete punkband The Kids, ze spelen een hele hoop geweldige punknummers op reguliere festivals, maar het dak gaat er pas af bij die ene hit “There will be no next time”, een beetje jammer toch? Jouw mening ....
Nick: dat is zeker niet wat ik wil, dat mensen ons alleen herinneren aan één nummer en niemand ons andere materiaal kent. Maar ik denk niet dat dat iets is wat ons gaat overkomen. Er zijn een paar nummers die mensen kennen, maar ik denk niet dat dit met ons gaat gebeuren.
Om dit interview af te sluiten, wil je er nog iets aan toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Celina: het enige wat ik wil zeggen is: let op elkaar en luister naar elkaar.
Dat is een prachtige statement om dit interview mee af te sluiten
Pics homepag @Chiara Baluch
Roufaida - Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het andere niet hoeft uit te sluiten
Roufaida is een gestadig groeiende Nederlandse artieste met Marokkaanse roots die onlangs haar debuut EP op de markt bracht, een parel van een schijf waarbij culturen en uiteenlopende werelden worden verbonden door een magische brug. Naar aanleiding van haar tour in het voorprogramma van Absynthe Minded , hadden we een fijn gesprek met deze sympathieke singer-songwriter.
Ik las in een interview dat je al heel jong in de muziekwereld bent gestort, op je twaalfde, kun je wat meer vertellen over hoe alles is begonnen en wie je invloeden waren?
Ik schreef mijn eerste liedjes toen ik een jaar of 12 was, en nam deel aan het Junior Songfestival in Nederland (wat Eurosong heet in Belgie) rond mijn 13/14. Die ervaring maakte diepe indruk op me, want ik leerde er hoe een echte show met licht, geluid, dansers en decor tot stand komt. Daar is denk ik het zaadje gepland voor de rest van mijn loopbaan.
Je hebt ondertussen al in het voorprogramma van de wat grotere namen gestaan, en op jonge tijd al een heel parcours afgelegd. Wat waren de hoogtepunten en waar gingen de meeste onverwachte deuren open?
De lijst met hoogtepunten is lang! Een absoluut hoogtepunt was in 2021 de voorprogramma tour met Eefje de Visser door de mooiste zalen van Nederland. Je krijgt als startende act niet zo snel de gelegenheid om voor zoveel grote uitverkochte zalen te spelen. Dat was een mooie kans om vlieguren te maken en publiek op te bouwen. Niet lang daarna stond ik op Into The Great Wide Open, Motel Mozaique en Grasnapolsky. Dat zijn nog een paar van die hoogtepunten. In 2022 bracht ik digitaal en op vinyl mijn EP uit, die ik presenteerde tijdens mijn eerste eigen uitverkochte show in BIRD Rotterdam. Dat was ook een heel bijzondere avond.
Waren er ook minder leuke dingen , zoals de coronaperiode wellicht, of was ook dit een bron voor inspiratie?
In die periode produceerde ik mijn debuut EP, studeerde ik Arabisch, en vond ik mijn team bijeen. Eigenlijk een heel vruchtbare tijd dus, waarin ik rust en ruimte had om mijn plannen te smeden.
Je komt hier optreden in de N9, Eeklo (in het oorprogramma van Absynthe Minded); hoe hard zie je hier naar uit?
Ik omschrijf het spelen van support shows wel eens met een eerste date. Er is de spanning en verwachting vooraf, en dan moet blijken of het matcht. Of het wederzijds een leuke avond oplevert. Tot nu toe heel veel leuke eerste dates gehad met het Belgische publiek.
Is het – om daar beetje op aan te sluiten – moeilijk voor een Nederlandse singer-songwriter om in Vlaanderen of België voet aan de grond te kijken; België is een complex land… er is zelfs een soort ‘muur ‘ tussen Wallonië en Vlaanderen is me verteld.
Ik heb het team dat gevestigd is in Antwerpen en Brussel (Musickness, Busker) en denk dat dat wel een enorm verschil maakt in de aansluiting die ik in Belgie vind.
Laten we het ook over je wondermooie debuut EP hebben, een parel waar je culturen verbindt, de Marokkaanse met de Westerse, mee eens? of is dat kort door de bocht?
Mee eens!
Die Marokkaanse roots keert vaak terug in je stem, maar ook in de muziek .. Zijn er bepaalde traditionele instrumenten die je in je sound wilde verwerken, die gelinkt zijn
aan je roots? Bewust een keuze?
Mijn onderzoeksvraag rond deze EP was: hoe klinkt een wereld waarin elementen uit zowel de Noord-Afrikaanse en Arabische cultuur samenkomen met westerse alternatieve indie? Alle muzikale keuzes komen uit die oorspronkelijke vraag voort. Zo heb ik gebruik gemaakt van vintage Riffijnse cassette samples en de guembri: een Noord-Afrikaanse basgitaar die veel in de gnawa-muziek gebruikt wordt.
Ik vind de dromerige manier waarop je mijn hart binnen dringt, en tot een gemoedsrust brengt enorm zalvend voor de ziel. Was het bij voorbaat je bedoeling iets zomers en zeemzoet te brengen, in een badje van melancholie? Of komt dit allemaal heel natuurlijk?
Buiten die eerder genoemde onderzoeksvraag lag er in het maakproces niets vast, het is een intuïtief proces geweest.
Ook iets wat je uniek maakt binnen dat wereldje … Je zingt zowel in Engels als in het Arabisch en gebruikt naar hartenlust samples van oude Riffijnse liedjes en Arabische poëzie, is dit een bewuste weg die je volgt, waarom?
Ik groeide op in een omgeving waarin mijn culturele achtergrond (soms impliciet, soms expliciet) werd afgekeurd door de dominante cultuur. Het lag voor de hand de Marokkaanse kant van mijn identiteit weg te steken, omdat ik voelde dat er meer kansen voor me zouden zijn als ik me zou voegen naar de dominante groep. Ik ben daarmee vervreemd geraakt van de waarde van de Marokkaanse cultuur, en wilde mijn relatie daarmee heruitvinden. Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Die werelden kunnen uitstekend samen gaan.
Welk publiek wens je te bereiken met je muziek?
Ik denk dat het publiek de artiest kiest, en niet andersom. Tot nu toe is dat een enorm uiteenlopende groep, ik heb er nog geen lijn in kunnen ontdekken.
Hoe waren de algemene reacties op je EP tot nu toe?
Verrassend goed! Ik heb veel mooie recensies mogen ontvangen. Mijn liedjes worden in Belgie ook door Radio 1 gedraaid, dat is een enorm compliment.
Ik wou het ook over iets heel anders hebben, je podcast GRRRLS, kun je daar iets meer over vertellen?
De serie GRRRLS vormde de aanloop naar het maakproces van de EP. In de periode dat ik de show maakte onderzocht ik mijn eigen perceptie op vrouw-zijn, en in welke mate dat mijn keuzes als maker beïnvloedde. In elke aflevering vond ik in de verhalen van mijn gasten nieuwe inzichten die me in staat stelden te reflecteren op mijn eigen proces.
Los van dit wondermooie project … Is de muziekwereld nog steeds een mannenwereld? In de singer-songwriter middens lijkt me dat minder, maar valt me op dat een vrouw in deze wereld nog steeds harder haar best moet doen dan een doorsnee man… of zie ik het verkeerd?
Ik denk dat er nog veel winst te behalen valt als het aankomt op gelijke behandeling en gelijke kansen. Maar er is ook een cultuuromslag gaande. Ik ervaar nu persoonlijk minder openlijk seksisme dan tien jaar geleden. Al zegt mijn individuele ervaring natuurlijk niet per se iets over de rest van de sector.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar? Ga je ook wat festivals en zo doen deze zomer?
Deze zomer speel ik nog een aantal festivals in Nederland, waaronder Valkhof en Down The Rabbit Hole. Daar heb ik heel veel zin in! Daarna neem ik een tijdje vrijaf, omdat ik een kindje verwacht in augustus.
Wat zijn je verdere ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik zie na mijn debuut EP enorm uit naar nieuwe samenwerkingen en een eerste album. 2024 wordt een spannend jaar!
Portland - Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien
Naar aanleiding van de release van ‘DEPARTURES’, het nieuwe album van Portland, hadden we een gesprek met frontman Jente Pironet. We polsten naar de toekomstplannen van de band die deze zomer onder meer te zien is op Rock Werchter, Cactusfestival en Pukkelpop.
Portland heeft sinds hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2018 een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogtepunten?
In het algemeen is de droom om te kunnen leven van muziek uitgekomen. Kunnen spelen op Rock Werchter in 2019 was wellicht wel mijn absolute hoogtepunt. Ik ben van Aarschot, dat ligt dicht bij Rotselaar en dus ook bij Werchter. Ik heb er altijd van gedroomd om daar te mogen optreden. Deze zomer staan we er opnieuw en ik kijk er keihard naar uit. We hebben onlangs ook de grote zaal van de AB uitverkocht, ook dat is een mijlpaal. Maar optreden voor 150 man in Nederland, waar we nog minder bekendheid hebben, kan evengoed een hoogtepunt zijn.
Ik heb altijd het gevoel gehad dat indien Portland een Engelse of Amerikaanse band was geweest, jullie nu wereldberoemd waren geweest. Is een Belgische band zijn niet een beetje een handicap denk je, of zie ik dat verkeerd?
Ergens wel. Belgen zijn heel lyrisch naar eigen kweek toe, heel veel Belgen weten dat de scene heel goed is. Ook de grote concert- en festivalorganisatoren geven mooie plekken aan de Belgen op hun line-up. Ons muzieklandschap is best wel chauvinistisch. Wanneer we in Nederland spelen bijvoorbeeld, merk je dat zij meestal meer lof hebben voor Belgische acts dan voor hun eigen artiesten. Maar Europa of de rest van de wereld veroveren vanuit België is inderdaad niet per se evident.
Los daarvan, staat er ook wel een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, ondervind je daar iets van?
Die muur is er zeker. Vorige zomer speelden we weliswaar op Ronquières Festival, één van de grootste Waalse festivals, maar onze muziek wordt op de Waalse radiozenders op dit moment nog maar amper gedraaid. Er zijn wel bands die de taalgrens oversteken, maar het is werk van lange adem. Er is me verteld als je wil doorbreken in Wallonië, je eerst moet doorbreken in Frankrijk. Binnenkort spelen we een show in Parijs, wie weet is dat een begin (lacht).
Met ‘Departures‘ brachten jullie een gloednieuw album uit. Een parel van een plaat. Hoe is deze – in de volksmond – moeilijke tweede jullie bevallen? Was het effectief een moeilijke bevalling?
Op één of andere manier verliep het makkelijker dan bij de eerste plaat. Eén van de weinige voordelen van corona was dat we meer tijd hadden om deze plaat te schrijven. Ik had heel wat songs naar onze producer Oli Bayston gestuurd, en die heeft er twaalf uitgekozen. Nadien zijn we een maand naar zijn studio in London getrokken om ze uit te werken en op te nemen.
Er hangt bij sommige nummers een experimenteel kantje aan, wat ik persoonlijk mooi vind. Een bewuste keuze? Gaan jullie daar in de toekomst wat meer mee doen?
Ik denk daar eerlijk gezegd nooit over na. Ik hou van veel uiteenlopende muziekstijlen en artiesten. Dit gaat van Chet Baker tot de oude Metallica of Iron Maiden. Wanneer ik muziek schrijf, sluipen die invloeden daar onbewust ergens mee in. Is dit experimenteel? Ik weet het niet, het komt er allemaal op een behoorlijk natuurlijke manier uit.
Ondanks die andere wegen die jullie hiermee inslaan, blijft het toch ook een typische Portland plaat. Is er een verschil tussen de eerste en tweede plaat? En waar ligt dat verschil dan?
De tweede plaat is wat dromeriger en losser. De sound is geëvolueerd maar dat is de met de band hetzelfde. Laat ons zeggen dat de sound gewoon mee geëvolueerd is met de band. Maar het ligt naar mijn gevoel wel perfect in het verlengde van de eerste plaat.
Hoe waren de algemene reacties?
Goed, de positieve reacties doen deugd. De mensen willen het blijkbaar ook live meemaken want de ticketverkoop doet het goed: we hebben een derde show in Het Depot aangekondigd, de eerste twee zaten meteen vol. Ook de Handelsbeurs in Gent is uitverkocht en binnenkort kondigen we nog een aantal extra shows aan. Departures staat momenteel op 15 in de Vlaamse Ultratop, dus de plaat vindt haar weg naar het publiek.
Jullie hebben een avontuur in Londen beleefd, heel sterk verbonden met de opname van deze plaat. Een dubbel gevoel van verdriet en vreugde? Vertel eens wat meer erover? Heeft het ook bepaalde deuren geopend of zo?
Het is niet zo dat we dachten dat het in Londen beter is om een plaat op te nemen dan in Vlaanderen. Maar als je er een tijdje woont, werkt dat wel inspirerend. Onbewust kruipt het onder je vel. Er was ook veel steun vanuit het hoofdkantoor van ons label PIAS in UK. Het opnameproces was een intense periode en ik kijk er dankbaar op terug.
Ik heb jullie in de nieuwe bezetting ondertussen ook live gezien in N9 in Eeklo. Ik vond dat jullie in het begin wat onwennig op het podium stonden, maar gaandeweg liep alles los. Waren de zenuwen echt gespannen?
Ik heb best wel genoten van die show, maar het is natuurlijk altijd even zoeken tijdens een try-out. Het was niet enkel in een nieuwe bezetting, maar het is ook voor het eerst dat de nieuwe songs deel uitmaken van de set. Die moet je in de vingers krijgen. Zowel voor ons als voor het publiek is dat wennen.
Nina Kortekaas straalt evenzeer een sterk charisma uit, heeft een prachtige stem en vult je zeer goed aan, maar het valt op dat ze niet mee met jou vooraan op het podium staat maar eerder deel uitmaakt van de band rondom jou.
Het is nooit onze bedoeling geweest om een nieuwe Sarah in te lijven. We hebben het duo verhaal losgelaten. Nina maakt deel uit van een fantastische groep muzikanten om me heen. Ze is een veelzijdige muzikante, speelt ook bij een aantal andere bands en heeft haar eigen project Noa Lee, maar ze is inderdaad geen frontvrouw bij Portland.
Ook het voorprogramma en De Nieuwe Lichting 2023 winnaar Isaac Roux was subliem in DE N9. Je schreef er ook al samen muziek mee. Kun je daar iets meer over vertellen?
We hebben wat connecties in dezelfde kringen. Hij zit bij dezelfde manager als ik, hij is intussen een goede maat geworden en we hebben inderdaad ook al samen muziek geschreven. Ook naast het podium is hij een vriend: hij blijft hier soms gewoon eten en slapen. We zijn gewoon een grote muzikale familie.
Jullie waren ook nog te zien in ‘Liefde Voor Muziek’. Hoe is je dit bevallen?
Ik heb daar niet aan meegedaan om deuren te laten openen. Het was puur en letterlijk uit liefde voor muziek. Het is prachtig om dit te doen met Daan, K3 of Stef Bos. Ik denk niet in hokjes. Metejoor is naarmate het programma vorderde een goede vriend van me geworden en onlangs nodigde hij me uit om mee op te treden in de AB. Dat is het opmerkelijke aan het programma: je leert elkaar en elkaars stiel kennen en waarderen, zonder barrières. Hoe de dames van K3 zo intensief bezig zijn met wat ze doen, ik zou dat gewoon niet kunnen. Dat is sterk. Hierdoor krijg je meer respect voor elkaar. Horizonten worden verbreed.
Je brak een lans voor de prestatie van K3. Ik volg je daarin. Waarom wordt er nog steeds zo meewarig gedaan over popartiesten denk je, want die brengen toch steeds magie in mensen hun leven?
Als je verder kijkt dan je neus lang is, zitten er in de muziek van K3 thema’s die heel belangrijk zijn. Het gaat over liefde, over respect, over spijt, over verdriet, ... zaken waar kinderen heel bewust of onbewust mee bezig zijn. Ze brengen mensen samen en bezorgen de allerkleinsten veel plezier, wie zijn wij dan om daarover te oordelen.
Er zijn nu ook enkele nieuwe shows aangekondigd, kun je daar iets meer over vertellen?
Cactusfestival en Rock Werchter staan bijvoorbeeld al op de agenda, maar er komen nog een aantal zaken aan: we spelen in het najaar ook heel wat shows in België, onder andere in Het Depot, de Handelsbeurs, Wilde Westen en Cactus Club en in Nederland (Rotown Rotterdam, Vera Groningen en o.a. Muziekgieterij Maastricht), en in de zomer ga ik tien dagen op tour door Europa. Wanneer ik terug kom, is het vrijwel meteen tijd voor Pukkelpop.
Ik hoor van sommige bands dat ze het moeilijk hebben om na die coronaperiode aan de bak te komen, maar dat geldt dus niet voor jullie
Nee, maar daar zitten de nieuwe plaat en Liefde voor Muziek zeker voor iets tussen. Velen hebben de band nu pas leren kennen of ze zijn benieuwd naar hoe de nieuwe songs live klinken. Doorgaans is dit iets harder dan op plaat.
Ondertussen heeft Portland op grote en kleine podia gestaan en drukt zijn stempel op de Belgische muziekscene; zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en band?
Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien. Ik zou wel ooit eens willen headlinen op een groot festival. Dat hoeft niet per se op de mainstage te zijn. In de Marquee op Pukkelpop bijvoorbeeld, dat zou leuk zijn. Wat het buitenland betreft, zit er ook nog groeimarge, maar deze zomer en in het najaar zetten we daar dus een aantal belangrijke stappen.
Dat lijkt me een mooie piste om te volgen, dank voor het fijne gesprek. Tot binnenkort op de festivals
Enkele weken geleden woonden we nog een tot de nok gevulde try-out bij in concertzaal N9 in Eeklo naar aanleiding van hun uitverkochte concert in de AB.
Het verslag hiervan kun je hier nog eens nalezen:
Portland - Een groove van weemoed en melancholie (musiczine.net)
Meer info: www.portlandofficial.com
Odin Staveland - Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden
Op ‘Hoohahs & Cat Calls’ zijn de Noorse muzikanten Odin Staveland en Bjørn Berge een samenwerkingsverband aangegaan. Ze kennen elkaar uit de zeer populaire Noorse folk-pop/rock-band Vamp en tijdens jam-sessies waren ze samen vaak aan het 'fröbelen' met catchy deuntjes op gekke blues beats of jazzy melodietjes. Met hulp van bassist Kjetil Dalland en met gast-bijdragen van gitarist Amund Maarud, werkten ze hun vele losse vondsten uit tot eigen volledige tracks; 'our debut-album is loaded with strangely, animated yet very personal songs; we call it 'club blues' - there's always this catchy, poppy, positive and repetitive vibe'! Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk, en we horen lekkere jams en improvisaties.
De recensie van deze plaat kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90138-hoohahs-cat-calls.html
We hadden eveneens een fijn gesprek met Odin over deze release, uiteraard, maar polsten ook naar de verdere toekomstplannen
Als kennismaking, vertel eens wat meer over jezelf....
Wel, ik ben een kunstenaar, geboren en getogen in het stadje Haugesund in Noorwegen. Ik woonde enkele jaren in Bergen, Noorwegen. Ik reis veel met mijn muziek, zowel solo als met Vamp, maar ook als componist voor bijvoorbeeld theaterstukken en ik werk overal vandaan als het gaat om het schrijven en produceren van muziek en tekst. Dat omvat mijn eigen studio, andere studio's en portabelstudio’s. Ik hou van muziek omdat het overal in het leven is en alles kan zijn. Alles wat je wilt dat het is, en alles wat je niet wilt dat het is, en meestal ergens daartussenin. Ik heb mijn leven gewijd aan het maken van muziek en teksten en streef naar het creëren van een stijl die stijlbestendig is. Meestal neem ik dingen zelf op, maar ik werk nauw samen met een technicus en mixer, Kjetil Ulland. Hij kent me goed en vult mijn opnames en mixideeën en mixschetsen aan en levert fantastisch werk. Ik maak ook mijn eigen muziekvideo's, waar ik veel plezier aan beleef. Ik werk graag met audiovisuele uitingen.
In al die jaren denk ik dat de coronatijden slechte tijden waren voor jou als muzikant, of niet. Hoe heb je die tijden 'overleefd'?
Mentaal kon ik me redden door gelukkig een kleine studio in mijn huis te hebben. Zo kon ik creatief en productief blijven. En ook heb ik twee kinderen, en weet je, dat dwong me ook om me op constructieve manieren te concentreren. Kinderen verhogen de geest. Economisch gezien was het enorm moeilijk. Weet je, wanneer je grootste bron van inkomsten (concerten) illegaal wordt en verdwijnt, spreekt het vanzelf dat je gewoon in het moment moet leven en dag na dag nieuwe oplossingen moet zoeken om de rekeningen te betalen en eten op het bord te krijgen. Ik weet het niet, zoals het was voor iedereen met soortgelijke banen.
Als ik aan Noorse bands denk zijn het meestal bonkers, beren die aan Vikingen doen denken (cliché ik weet het, sorry daarvoor); jij vormt daar een mooie tegenwicht in... Een bewuste keuze? en waarom?
Mijn naam had me waarschijnlijk in de door jou genoemde richting moeten sturen, maar ja, dat heeft me nooit geïnteresseerd. Het is geen bewuste keuze, het is nooit in me opgekomen om iets stereotieps te doen. Ik ben geïnteresseerd in ideeën die fris aanvoelen, en uitdrukkingen die dynamisch zijn, en dicht bij het alledaagse leven aanvoelen, maar toch een eigen wereld kunnen worden.
Je verwierf bekendheid met de band Vamp... hoe bekend waren ze eigenlijk in Noorwegen? En hoe gaat het nu met de band?
Vamp is al bezig sinds 1991, en heeft in al die jaren een groot publiek opgebouwd. Het publiek op dit moment varieert van kinderen tot mensen in de 80. Het is een van de bekendste bands in Noorwegen. Het gaat nog steeds goed, zowel creatief als in termen van hoe goed de concerten worden bezocht. Het is echt ongelooflijk.
Het muzikale profiel van de band is een mix van Noorse traditionele volksmuziek gecombineerd met rock. Jullie zijn al bezig sinds 1990, wat zijn de 'hoogtepunten' en 'dieptepunten'?
Nou ik was 5 jaar oud toen de band begon, mijn vader begon ermee, dus ik weet niet hoe de hoogte- en dieptepunten aanvoelden in de eerste jaren. Ik begon muziek te maken voor Vamp in 2003. De band heeft drie verschillende leadzangers gehad, dus dat is natuurlijk behoorlijk uitdagend geweest. Hoe die overgangen op te lossen, en een nieuwe manier te vinden om verder te gaan. Dat gezegd hebbende, dat is misschien ook de reden waarom de band zo lang is doorgegaan. En ik denk dat de band die overgangen heeft gebruikt voor iets positiefs. Om er iets van te maken en het als een kans te zien. De band heeft grote hits gehad in Noorwegen in de jaren 90, 2000 en 2010, maar de belangrijkste kern van Vamp is de catalogus van songs die niet gericht zijn op hits, maar gewoon songs die zo goed mogelijk willen zijn. Ik vind het inspirerend dat de laatste plaat "Tiå det tar" (2021) het best ontvangen album van Vamp is. Dat is cool na al die jaren.
En voor jou als gewone muzikant?
Voor mij heeft het nooit gevoeld als hoogte- en dieptepunten. Ik heb mezelf nooit commerciële doelen gesteld, alleen creatieve door ideeën en mogelijkheden te onderzoeken en daardoor heb ik nooit die gevoelens gehad van een groot dieptepunt of hoogtepunt in mijn carrière. Er zijn natuurlijk hoogte- en dieptepunten geweest in de verkoop en streaming van songs en albums, en het ontvangen van prijzen en het niet in aanmerking komen voor prijzen, en goede en slechte critici, maar zoals gezegd is dat niet waar mijn focus ligt, het is op de proces van het creëren van dingen. En daarom heb ik nog niet echt het gevoel dat ik bepaalde hoogte- en dieptepunten heb gehad. Dat gezegd hebbende, voelde het als een enorm hoogtepunt toen ik ontdekte dat ik het echt leuk vond om soloartiest te zijn en wat dat betekende voor het openen van een hele nieuwe wereld van creatieve mogelijkheden. Als ik ooit een writers block of iets dergelijks krijg, zal dat natuurlijk een enorm dieptepunt zijn, maar dat is nog niet gebeurd.
Dit interview volgt op de samenwerking met topmuzikant Bjørn Berge. Een magisch duo vormen jullie. Hoe waren de reacties op de release?
Dank je, ik ben zo blij dat je Hoohahs en cat calls leuk vindt. De reacties waren geweldig. Ik ben dankbaar dat velen het hebben gevonden, en er ook over hebben willen schrijven op een manier die ik inspirerend vind en me het gevoel geeft dat de ideeën van het album door veel luisteraars op een coole manier worden opgevat. Dat is geweldig.
Persoonlijk was ik onder de indruk van de pakkende ondertoon, en de positieve boodschap … Een bewuste keuze? Wil je een positieve boodschap uitzenden in moeilijke tijden?
Ik wilde een onsentimenteel maar onderhoudend stuk maken over veel van de uitdagingen waar ik dagelijks voor sta. En die uitdagingen zijn dezelfde die de meesten van ons tegenkomen, denk ik. Ik wilde een beetje over mezelf praten, maar ook over de giftigheid van mannelijkheid en thema's aansnijden als klimaatverandering, huidskleur, familie, liefde via de giftige toon van mannelijkheid. Het is een soort karakterstudie over een man met vele kanten, veel goede bedoelingen maar ook veel gebreken en onvolkomenheden. Ik hoop dat het als positieve boodschap overkomt, want zo is het bedoeld, en ik ben blij dat je dat hebt opgepikt! Maar het moest gewoon werken als een muziekalbum met tekst, zonder te proberen een boodschap op te leggen, dus de focus was om te proberen al deze dingen samen te voegen tot een ding dat zijn eigen ding is.
Er is de gevarieerde aanpak in pop-rock-blues-folk; we horen leuke jams en improvisaties. Een bewuste aanpak en waarom?
Ik probeer altijd een idee te volgen. Dus voor dit project was het idee om te praten over alledaagse gedachten en thema's door middel van mannelijkheid. En vanwege het budget van het project waren we beperkt tot Bjørn die gitaar speelde en ik de rest, dus dat zorgde natuurlijk voor een aparte werkstroom en het geluid dat daarop volgde. Ik probeerde Bjørns gitaarstijl mij te laten inspireren om er iets van te maken dat stijlvol was, macho, beat had, maar ook vrijheid, veel eenzaamheid en ruimte en veel rode vlaggen. Dingen die je niet moet doen. Ik ben erg geïnteresseerd in vorm, en experimenteer daar veel mee, maar ik verlies mijn interesse als iets te gevormd of gevangen of geforceerd aanvoelt, dus ik probeer vormen en ideeën te vinden waar lucht in zit en ruimte voor improvisatie, intuïtiviteit en leven in zit.
De speelsheid spreekt me enorm aan, op deze plaat, maar ik denk dat het live nog beter tot zijn recht komt. Zijn er plannen om als duo te toeren? Misschien ook in België?
Ik ben zo blij dat de plaat je dat gevoel geeft. Ik doe vier van de nummers op tournee met mijn band op mijn soloproject, en ze zijn zo leuk om te doen. En mijn band speelt ze geweldig. Ik hoop echt dat ik binnenkort met mijn band naar België kan gaan! Op dit moment zijn er geen toerplannen als duo, omdat we het allebei zo druk hebben met onze eigen projecten. Maar ik hoop dat het op een dag wel lukt.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar?
Op dit moment leg ik de laatste hand aan mijn muziek voor een theaterstuk, dat op 3 juni in première gaat. Daarnaast werk ik parallel aan twee nieuwe soloalbums en een nieuw theaterproject, die volgend jaar verschijnen, en nog twee andere grote projecten die nog wat vroeg zijn om in het openbaar te bespreken, maar die op grote schaal zeer inspirerend zijn. In juli en augustus zijn er veel concerten met Vamp en enkele soloconcerten voor mij in Noorwegen. Volgend jaar zijn er meer concerten met mijn soloproject.
En in de toekomst, andere projecten, terug met Bjorn of een Vamp plaat? Vertel eens
Er zijn nieuwe Vamp albums onderweg, maar niet dit jaar. Mijn vader, de motor van de band, brengt wel een soloplaat uit, waarop ik gearrangeerd, geproduceerd en gespeeld heb.
Met mij en Bjørn, ik weet het niet, zou leuk zijn om er ooit nog een met hem te maken!
Zijn er nog ambities of doelen die je zou willen bereiken (buiten de wereldheerschappij want dat wil iedereen inmiddels wel)?
Haha, ja ik weet het. Wereldheerschappij is nooit een van mijn doelen geweest, maar ik wil wel zeker mijn werk aan zoveel mogelijk mensen laten zien. Ik wil gewoon zo goed mogelijk interessante projecten doen, en dan zien wat voor leven die projecten maken.
Een van mijn doelen is zeker om mijn muziek en creaties naar een breder publiek buiten Noorwegen te brengen, want tot nu toe heb ik alleen in het Noors geschreven, en dat maakt het een stuk moeilijker om met mensen buiten Noorwegen te communiceren. Dus ik ga vanaf nu in het Engels blijven schrijven en iedereen die dat wil de hand reiken.
Wat heb je liever, grote stadions of clubs? En waarom?
Als ik naar concerten ga geef ik absoluut de voorkeur aan clubs. Ik hou van een intieme ervaring, en wat de intimiteit doet met de muzikanten, het geluid dat werkt in een kleinere ruimte en het publiek. Dat geldt ook voor het spelen. Maar ik moet zeggen dat ik als artiest ook graag in stadions optreed. Dat biedt gewoon andere mogelijkheden als artiest. Wat jij en het publiek samen kunnen doen en hoe je de liedjes en teksten op het publiek kunt projecteren.
Bedankt voor dit interview ? hopelijk tot spoedig live in Belgie
Picidae - Ik denk dat je zou kunnen zeggen dat we graag de andere randen van onze perimeters opzoeken, of het nu gaat om scherpere geluiden, ritmische elementen of lagen trompet
Het Noorse duo Picidae, een vertaling van spechten, weet met hun magische klanken een rustgevende sfeer te creëren. Het duo bestaat uit zangeres Sigrun Tara Øverland - ze speelt de lier, autoharp en gitaar -, en Eirik Dørsdal die trompet, elektronica, kalimba speelt en trouwens de vocals voor zijn rekening neemt.
Met hun nieuwste album ‘A Stray Labyrinth’ komen o.a. invloeden uit het Midden Oosten boven, het is vooral een zeer filmische plaat geworden, dromerig, sprookjesachtig en bevreemdend.
Zo interessant dat we graag er wat meer wilden over weten. We hadden dan ook een fijn gesprek met Eirik en Tara, en polsten uiteraard naar de verdere toekomstplannen.
Kunnen jullie jezelf voorstellen?
Wij zijn Picidae, een duo uit Noorwegen bestaande uit Sigrun Tara Øverland op zang, lier, autoharp, gitaren en diverse andere snaarinstrumenten. En Eirik Dørsdal op trompet, elektronica en synthesizer.
Jullie muzikale stijl is deels dromerig, maar grijpt ook terug op folklore; waar haalden jullie de inspiratie voor de eerste plaat?
We spelen al vele jaren samen en zijn in veel opzichten een combinatie van alles waar we in de loop der jaren naar hebben geluisterd en gespeeld.
Tara: Ik ben opgegroeid in een gezin waar ze veel Keltische, Amerikaanse, Chileense en Noorse volksmuziek speelden, naast renaissance. Als tiener speelde ik ook in een paar rockbands en luisterde ik veel naar progressieve en alternatieve rock.
Eirik: Ik heb een improvisatieachtergrond en componeer in veel verschillende genres. De laatste jaren speel ik steeds meer traditionele muziek en heb ik samengewerkt met muzikanten uit Noorwegen, Japan en Arabische landen.
Ik ben een liefhebber van Noorwegen, Denemarken en Zweden, de Scandinavische landen spreken tot mijn verbeelding; vind je daar ook inspiratie voor je werk en waar?
Ja, zeker weten!
Tara: Ik schrijf veel over de natuur en veel van de nummers op het laatste album zijn geschreven in Vesterålen, in het noorden van Noorwegen, waar ik zeven jaar heb gewoond. Er zijn liedjes over de bergen daar, gekke poolstormen en de poollente die nooit komt, een soort wachtspelletje.
Eirik: Ik woon op een plek dicht bij de natuur, bossen, de zee en een grote tuin. In deze omgeving wordt veel inspiratie opgedaan voor muzikale expressie.
Op de tweede plaat 'A Stray Labyrinth' haal je inspiratie uit de Oosterse cultuur; kun je dat wat meer toelichten? Muziek uit het Oosten is nog steeds onbekend terrein in onze Westerse cultuur; wat was jullie grootste inspiratiebron binnen die cultuur, personen of gebieden of mensen? Vertel ....
We hebben allebei een interesse voor verschillende muziekstijlen van over de hele wereld, maar het is waarschijnlijk Japan dat de laatste jaren onze duidelijkste inspiratiebron is geweest. We hebben vijf keer in Japan getoerd en zijn nu hier op tournee. Deze keer hebben we zelfs een Japans instrument gebruikt, de taishōgoto. We hebben ook het podium gedeeld met een aantal Japanse artiesten en deze keer heeft Eirik zelfs samengewerkt met Japanse traditionele muzikanten.
Ik vind de combinatie tussen wat vreemde geluiden en zang, met een emotioneel tintje erg interessant, is dat een bewuste manier van werken, of komt dat allemaal heel natuurlijk?
De twee belangrijkste vertellers in onze muziek zijn de stem en de trompet, en ik denk dat we soms wisselen tussen wie het verhaal vertelt. Misschien is het live zelfs nog moeilijker om de stem en de trompet van elkaar te onderscheiden. Maar ik vind dat een heel belangrijk onderdeel van ons geluid.
Ik hou van je prachtige, hemelse stem, ondanks het licht dreigende (zowel in de instrumentatie als in de vocals) heeft de muziek een zalvend effect op mijn ziel. Is dit een bewuste manier van werken?
Dank je wel! En haha, ik vind het leuk dat we zowel hemels als dreigend kunnen zijn! We zijn maar met z'n tweeën en met een akoestische sound zullen we nooit erg luidruchtig zijn, maar ik denk dat je zou kunnen zeggen dat we graag de andere randen van onze perimeters opzoeken. Of het nu gaat om scherpere geluiden, ritmische elementen of lagen trompet.
Jullie balanceren tussen donker en licht; is het de bedoeling om met donker en licht te spelen in jullie muziek, of is dit ook iets dat vanzelfs groeit?
Muzikaal gezien zou ik zeggen dat het vanzelf gaat, maar de muziek wordt natuurlijk ook beïnvloed door de teksten. En de thema's in de teksten op dit album zijn zowel leven als dood, natuur en mensen. En het leven is zoals je weet alles, zowel donker als licht - en alles daartussenin.
Picidae slaagt erin om de liedjes kwetsbaar en ingetogen prachtig te vertolken zonder me in slaap te sussen; heel opmerkelijk, hoe doe je dat?
Wat een leuke feedback om te krijgen! Ik denk dat het een beetje aan het format ligt. We hebben allebei muziek gespeeld die luidruchtiger is dan de onze, maar we genieten erg van het feit dat we maar met z'n tweeën zijn. En we zijn niet bang om samen te spelen - of samen stil te zijn. Misschien gebeurt er iets als je ook stilte en pauzes toelaat, en niet een constante grote stroom van geluid.
Bespeel je ook traditionele instrumenten, ik krijg de indruk dat je instrumenten hebt gekozen die je alleen in het Midden-Oosten vindt, of zet je ons hier op het verkeerde been?
Ik denk dat we je daar een beetje op het verkeerde been hebben gezet. Of in ieder geval tot op zekere hoogte! Er staan twee oosterse instrumenten op het album: een shruti-orgel uit India en een taishōgoto uit Japan. Voor de rest zijn de instrumenten voornamelijk Europees en Amerikaans, de autoharp en de dulcimer geïnspireerd op Merlin komen allebei uit Amerika. En het soort staaltongtrommel dat ik gebruik is daar ook nog niet zo lang geleden uitgevonden. Maar alles komt ergens vandaan. De lier komt oorspronkelijk uit Mesopotamië, dat in het huidige Irak ligt. En hoewel er enige discussie is over de oorsprong van de gitaar, komt die waarschijnlijk ook oorspronkelijk uit deze gebieden. Dus misschien heb je toch gelijk!
Eirik: Mijn belangrijkste doel in deze settingen is nog steeds om mijn eigen instrument te gebruiken, maar wel zoveel mogelijk aan te passen. Ik heb de neiging om te proberen te klinken als de duduk of de shakuhachi, of soms iets anders, misschien een andere stem of iets dergelijks.
Hoe zijn de reacties tot nu toe?
We hebben heel mooie recensies en feedback gekregen, zowel in Noorwegen als in het buitenland, en dat betekent echt heel veel. Muziek maken is in zekere zin iets privé, dus als je het de wereld in stuurt en mensen waarderen het, dan betekent dat echt het meest.
Gaan jullie op tournee? België en Nederland?
We hebben dit voorjaar in Noorwegen getoerd toen de plaat uitkwam en zijn nu op tournee in Japan. We hebben een aantal concerten gepland in Noorwegen dit najaar, en we hopen ook ooit naar België en Nederland te komen, maar het hangt er allemaal vanaf of er een plek is waar we kunnen spelen. Op dit moment denk ik dat het gebied waar we de meeste interesse voor hebben, maar nog niet getourd hebben, de Benelux is. Dus ik hoop echt dat we dat voor elkaar kunnen krijgen!
Wat zijn de verdere plannen?
Ik hoop dat we geen 8 jaar hoeven te wachten voordat ons volgende album uitkomt, maar aan de andere kant heeft niemand gepland dat er een covid zou komen tussen onze laatste release en deze, dus wie weet!
Ik vind jullie muziek ook erg filmisch … Is er een ambitie om iets te doen in de richting van film of theater of tv-series; jullie muziek past perfect bij een film uit het Midden-Oosten
We hebben eigenlijk allebei afzonderlijk muziek gemaakt voor film, tv en theater, maar niet samen. Een van onze nummers is ooit gebruikt voor een Volvo-reclame, maar een film uit het Midden-Oosten is een geweldig idee!
Wat zijn jullie belangrijkste ambities als duo en als muzikanten? Is er een doel dat jullie voor ogen hebben (buiten wereldheerschappij, wat iedereen inmiddels wel wil)?
Haha, ik denk niet dat we nog wereldheerschappij verwachten. Maar het betekent echt veel voor ons dat mensen onze muziek ontdekken en waarderen.
Bedankt voor dit gesprek, hopelijk tot snel 'on stage' in België
Hopelijk tot ziens!
Hatis Noit - Ik probeer me te verbinden met iemands herinnering, emotie of strijd. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn naast de eigen ervaring en de natuur ook een bron van inspiratie voor mij.
Hatis Noit is een Japanse avant-garde artieste die hier de ultieme cultuurschok veroorzaakte. Met haar stem bereikt ze ongekende hoogten, ergens tussen opera en onaardse schoonheid. Ze combineert het met puur theater en avant-garde invloeden; ze beweegt zich mysterieus over het podium. Een confrontatie met een onbekende wereld. De fantasieprikkelende act in combinatie met haar brede vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is zoet en demonisch. Dit optreden was iets aparts, onaards en magisch mooi.
Je kan de BRDCST recensie hier lezen
Na de show hadden we een leuk gesprek met Hatis Noit, over haar muziek, cultuur, het album 'Aura' en de toekomstplannen.
Kun je iets meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, je inspiratiebron enzovoort?
Mijn naam is Hatis Noit, ik kom uit Utoro (Japan) en woon sinds 6 jaar in Londen. Ik heb onlangs een nieuwe plaat uitgebracht, maar ik geef de voorkeur aan live optredens, dat is mijn favoriete onderdeel van muziek.
Je muzikale roots gaan terug naar Utoro, Shiretoko, waar je tot je zesde woonde … Een onbekend terrein voor ons, kun je daar iets meer over vertellen en in hoeverre ben je geïnspireerd door je afkomst?
Utoro, Shirtoko is omgeven door prachtige natuur en wilde dieren. Die plek was en is een inspiratie vanwege de prachtige omgeving, waar je in een totaal andere wereld terecht komt. Overal waar je kijkt is het alleen maar wilde natuur, koud in de winter en prachtig in de zomer het is als een paradijs op aarde. We kunnen er niet eens zomaar op uit, vanwege de omgeving. Het is zo kostbaar. Ongerept en magisch, je vindt er elke dag inspiratie. Zelfs ik verliet mijn geboorteplaats als een jong kind, dus ik heb niet echt duidelijke herinneringen. maar ik herinner me op een of andere manier die sfeer. Het is niet echt een visuele herinnering, maar iets wat ik na al die jaren nog steeds voel.
In een interview heb ik gelezen dat je een cruciale ervaring had na je terugkeer naar Shiretoko als volwassene, kun je daar meer over vertellen?
Toen ik als volwassene terugging naar mijn geboorteplaats, verdwaalde ik in het bos. Ik probeerde een natuurlijke warmwaterbron in het bos te vinden. Toen ik verdwaalde was het net voor zonsondergang, het werd donker. Het is iets kritieks om 's nachts in het bos te verdwalen. Dus het was ook eng. Ik hoorde overal het geluid van wilde dieren, zelfs achter me. Dus ik voelde het gevaar, verdwaald te zijn in het bos. In zekere zin was het angstaanjagend, maar aan de andere kant was het een buitengewone ervaring omdat ik ontroerd en verwonderd was door de sfeer in het bos. Mijn zintuigen werden helderder, ik was echt ontroerd door het geluid van het bos, van het donker worden. Het was een bijzonder gevoel naast de angst die ik ook voelde. Meestal denken we dat de natuur een object is, iets dat we als mens moeten beheersen. Maar verloren in het donker, voelde ik me alsof ik een deel van de natuur was, dat zijn we allemaal, dat was een confrontatie met mijn innerlijke zelf, dat was heel inspirerend. Het geeft me echt energie, om muziek te maken. die ervaring.
In hetzelfde interview las ik tijdens je bezoek aan Lumbinī in Nepal, de geboorteplaats van Boeddha, je een andere inspirerende ervaring vond. Kun je er meer over vertellen?
Ik was 15 of 16 jaar oud toen ik Lubini in Nepal bezocht. Ik was daar met mijn moeder, zij gaf daar les aan Japanse kinderen. We bezoeken inderdaad de geboorteplaats van Boeddha. We bezoeken er een tempel. Het is helemaal geen toeristische plek, het is allemaal heel rustig en eenvoudig. In de ochtend hoor ik wat geluiden van buiten de tuin. Er was iemand aan het zingen, het was zo mooi en ook heel origineel, dus ik wilde zien wie daar aan het zingen was. Ik vond daar een kleine ruimte, waar een non zat te zingen voor een beeld. Ik ontdekte dat het geen zingen was, maar een boeddhistisch gezang. Ze had geen instrument, maar gebruikte alleen haar stem om me omver te blazen. Het was zo'n sterke ervaring, technisch kun je haar een goede zangeres noemen, maar de emoties in haar stem waren zo sterk dat het me echt inspireerde om het ook op die manier te doen. Het was sterk genoeg voor mij om te beseffen hoe bijzonder de stem kan zijn als instrument, op muzikaal en emotioneel vlak.
Ik was op BRDCST diep onder de indruk van je stembereik, een operastem schreef ik erover, zoveel emoties samenbrengen... heb je daar een speciale opleiding voor gehad, en zou je graag opera willen doen, want volgens mij kun je het aan
Ik ben niet echt een getrainde zangeres. Ik hou gewoon van zingen, toen ik een kind was klaagde mijn familie omdat ik altijd te hard zong (ha-ha) maar sinds die ervaring in Nepal ben ik meer en meer bezig met die speciale stijl lokalisatie. En vooral de volksmuziek. Maar heel erg verbonden met de lokale cultuur. Ik ben zo nieuwsgierig naar zang in andere culturen, sinds die ervaring daar. Ik wil er op de een of andere manier meer van leren, en het een onderdeel maken van mijn liedjes. Maar het komt allemaal vanzelf.
De stem is ondanks alles nog steeds het mooiste instrument ter wereld, en je gebruikt het ten volle; met mijn gehoorprobleem hoor ik veel dingen niet, maar voel ze, er zitten zoveel emoties in je stem verborgen, waarvan ik niet kan uitleggen wat ze betekenen; komen die emoties voort uit persoonlijke ervaringen en welke?
Elke emotie die we 'voelen' in ons leven, is zo belangrijk. Naast de natuur is het voor mij ook een inspiratiebron. Soms is het inspiratie van mijn herinnering in het verleden, maar soms probeer ik me te verbinden met iemand zijn herinnering, emotie of worsteling. De meest persoonlijke herinneringen van andere mensen zijn ook een bron van inspiratie voor mij... Dus het is niet alleen persoonlijke ervaring. Die herinneringen, mijn eigen en van anderen, bevatten ook zoveel informatie. Om de herinnering aan emotie op te roepen en te reconstrueren. Dat is een belangrijk onderdeel bij het maken van muziek. Daarom vind ik het altijd leuk als mensen na de voorstelling naar me toekomen en praten over wat ze persoonlijk voelden en wat ze zich herinneren van de voorstelling.
Wat ik ook leuk vond aan het optreden, is dat iedereen zijn eigen persoonlijk verhaal kwijt kan in wat je zingt. Ik herinnerde me inderdaad mijn eigen ervaring live, de mensen naast me deden hetzelfde, je maakte het persoonlijk voor elk van hen, dus dat is een bewuste keuze denk ik?
Persoonlijk beschouw ik muziek als een soort therapie. Dus hou ik vooral de betekenis van het nummer open door geen tekst op mijn muziek te zetten. Op die manier kan iedereen zijn eigen herinneringen en ervaringen en zijn eigen individuele verhalen voelen in dat lied, en ik denk dat het voorzichtig opgraven van iets in jezelf op een veilige plek voor een tijdje en er weer naar kijken een therapeutische manier is om jezelf te helen. Ik laat bewust ruimte in mijn liedjes om dat te laten gebeuren.
Wat me het meest aantrok in BRDCST is de fantasierijke act in combinatie met de brede, uiteenlopende vocals, tussen een diepe grom en intimiteit, is lieflijk en demonisch. alsof ze het pad bewandelt tussen donker en licht; is dat een bewuste keuze, hoe moet ik dat zien?
Ik zie het niet zo als 'donker of licht', het zweeft altijd tussen die twee in het leven. Het is nooit 100% licht of 100% duisternis. We leven daar ergens tussenin, we zweven daar altijd tussenin. Ik geniet van het spectrum tussen donker en licht. Dus ik wil het niet omschrijven als pure duisternis of puur licht, ik zweef er de hele tijd tussenin.
Er is ook de combinatie van Westerse Cultuur en Japanse Cultuur in je optreden. Is dat een bewuste keuze?
Ik doe dat niet echt bewust, het komt vanzelf. Het is gewoon dat ik de wortels waarin ik leef voor een groot deel van mijn leven kan wegduwen. Als ik naar Europa vertrek, heb ik echt moeite om me te vestigen. Ik voel me nog steeds niet echt thuis. Dus ik voel me nog steeds een vreemdeling. Maar als ik terugga naar Japan, voel ik me daar een vreemde, na zes jaar in Londen te hebben gewoond. Dus die combinatie of mix van die culturen is iets dat natuurlijk in mijn leven, en ook in mijn muziek geïntegreerd is.
Jouw optreden op BRDCST was voor mij persoonlijk het beste concert van het weekend. Het vinyl was erg snel uitverkocht ? maar ik ben blij dat ik de cd kon kopen. Vorig jaar bracht je een nieuwe plaat uit 'Aura'. Een adembenemend album dat me tot tranen toe bracht, van vreugde en verdriet, zwevend tussen licht en duisternis... Hoe waren de reacties op deze plaat?
Ik kreeg geweldige reacties op het album, het kostte me vijf jaar om dit album uit te brengen, en ik was zo opgewonden. Het was zo'n lange reis om er te komen, op het punt dat ik dit album maakte. Dus ik was erg blij met al die lieve woorden en reacties die ik kreeg op dit album. Want het' vertelt zoveel over mijn verleden en leven. Sinds ik dit album opnieuw heb gemaakt, heb ik meer kansen gekregen, het opent andere deuren. Om op zoveel mooie plaatsen te spelen. Niet alleen in Europa. Ik ga naar Mexico dit jaar, vorig jaar ging ik terug naar Japan om op te treden. Dus het opent echt wat meer deuren in mijn leven, dit naar buiten brengen.
Er is ook iets spiritueels aan dit album, Het nummer "Inori" (gebed), is letterlijk een gebed en offer voor hen die zijn heengegaan, en raakt aan de oorsprong van het zingen. Je wilde iets spiritueels maken?
Elke muziek die ik maak is op een of andere manier verbonden met iets spiritueels. Dat lied is gemaakt voor de mensen die in Fukushima zijn overleden en de mensen die ik ontmoet als ik daar woon. De verhalen die ik van hen hoor. Op een of andere manier voelde ik me verloren, wat kan ik voor hen doen. Ik voel me zo machteloos. Als ik zie wat daar gebeurd is, en zij nog steeds worstelen met de situatie daar. Dus dat lied 'Inori' is een echt gebed voor die mensen daar. Het enige wat ik kan doen is muziek maken, dus heb ik dit lied gemaakt. Ik kreeg zoveel feedback op dit lied, ook in Europa. Elke keer als ik dat lied uitvoerde, bracht het veel terug bij de mensen die het hoorden. Niet alleen over Fukushima maar ook over elke andere mentale onzekerheid of ramp.
Wat zijn de toekomstplannen?
Veel shows, nieuwe liedjes maken, onderzoek doen naar grote stemculturen en hopelijk daar op bezoek gaan om ze beter te leren kennen!
Wat zijn naast de verdere ambities en heb je ook een soort doel dat je wilt bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geen bepaalde ambitie, maar ik hou van optreden en speel veel op het podium. en wat samenwerken voor de show vind ik ook erg leuk. Mijn belangrijkste ambitie is dat ik dit heel, heel lang kan blijven doen... het is niet echt een ambitie, maar ik doe dit gewoon graag, en wil dit blijven doen zolang het duurt' met andere artiesten, of culturen of wat dan ook.
Bedankt voor dit interview ?
Nordgarden - Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus ik neem alles wat op mijn pad komt als een bonus
De Noorse sing-songwriter Terje Nordgarden is er na 5 jaar opnieuw bij met een nieuw album ‘All We Need’. Net als op ‘Changes’ (2017) levert hij op ambachtelijke wijze kwaliteitsvolle pop (productie in de Athletic Sound Studio). De 9 nieuwe tracks zijn 'inspired by artists such as Wilco, The Band, Ryan Adams, Tom Petty, Coldplay and Bon Iver' en een 'rich repertoire of songs spanning from beautiful pop ballads to driving rock songs', lezen we.
De recensie van deze parel van een plaat kun je hier nog eens nalezen
https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89730-all-we-need.html
Naar aanleiding van deze release hadden we eveneens een fijn gesprek met Terje Nordgarden, en polsten ook naar de verdere toekomstplannen.
Hoe is het allemaal begonnen en wie waren je grote inspiratiebronnen als singer-songwriter?
De grote verandering voor mij persoonlijk was het live zien van Bruce Springsteen in Oslo in 1993. Het was een rock n ́roll openbaring en na die ervaring veranderde ik volledig. Ik begon uren en uren per dag gitaar te spelen en heel veel liedjes te schrijven.
Het is nu 5 jaar geleden dat het album ‘Changes’ uitkwam; hoe is het je die jaren vergaan? Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
Het "Changes"-album was letterlijk een grote verandering voor mij. Het kreeg geweldige recensies en er werden verschillende nummers op de radio gedraaid zoals "Side of the Road" wat ook mijn eerste playlist single was op de NPO radio in Nederland. Dat album stelde me ook in staat om veel te toeren in Europa.
Ondertussen was er de corona periode … Hoe ben je erdoorheen gekomen? was het een inspiratie of eerder een confrontatie met een harde realiteit?
Ik heb het gevoel dat het effect van die periode nog steeds bij ons hangt. Veel podia zijn gesloten of gestopt met muziek. Mensen lijken ook hun gewoontes te hebben veranderd en gaan minder naar concerten. De periode was mentaal een uitdaging. Ineens leek het alsof niets zeker was. Alles kon ophouden te bestaan, zelfs mijn muziek en mijn werk.
Je schijf 'All we need' is in januari uitgekomen, ik hou vooral van dat constante geflirt tussen pakkende popsongs en het intiem dromerige; heel treffend; een bewuste keuze?
Bedankt! Ja, ik wilde een groter geluid maken. Grote drums, een muur van gitaren, grote lagen synths. Ik heb me laten inspireren door artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver en ik heb geprobeerd mijn eigen liedjes in een grotere productie te plaatsen. Ik heb het gevoel dat ik daarin geslaagd ben, vooral met het nummer "Last Breath".
Die intimiteit en je warme stem hebben een zeer hypnotiserende invloed op mijn geest; was dat je bewuste manier van werken? wilde je hiermee de geest van mensen bewerken of hoe moet ik dat zien?
Ik probeer te communiceren via mijn liedjes en mijn zang. Ik heb het gevoel dat het een dialoog is waarin emoties en gedachten worden uitgewisseld. Het geluid en de productie helpen ook om de gedachten en gevoelens van mensen op een dieper niveau te bereiken, denk ik.
Wat waren je inspiratiebronnen voor deze plaat?
Ik heb naar veel muziek geluisterd om inspiratie op te doen voor deze plaat. Maar ik heb het gevoel dat mijn belangrijkste inspiratiebronnen voor dit album afkomstig zijn van artiesten als The Killers, Coldplay en Bon Iver.
Ik krijg het gevoel dat er een persoonlijk verhaal achter deze plaat zit, klopt het? waarom of waarom niet?
Ja, ik denk dat al mijn muziek een soort zelftherapie is. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat alles goed komt en dat dingen uiteindelijk ten goede zullen veranderen. Vooral in dit album probeer ik me te richten op de basis van het leven - liefde, familie, vriendschap, natuur. Dat zijn de essentiële zaken die ons echt gelukkig maken, niet geld en materiële goederen, die dingen zijn slechts accessoires of randzaken als je wilt. Dus ja, die basis is echt alles wat we nodig hebben. Dat is tenminste wat ik mezelf probeer wijs te maken.
Zoals het liedje "Last Breath", dat een soort liefdesliedje is. Of de vraag hoe we de balans tussen leven en dood ontwikkelen. Ik las het in een interview … Kun je daar wat dieper op ingaan?
Een van mijn belangrijkste doelen in het leven is om aanwezig te zijn en het leven ten volle te leven. Niet zoveel mogelijk doen, maar leven en dingen doen met een grotere aanwezigheid. Een andere grote inspiratiebron is het boek "De kracht van het nu" van Eckhart Tolle. Ik stel mezelf niet veel vragen bij de dood, omdat ik geloof dat het leven het enige is dat we zeker weten, dus probeer ik het te leven lief te hebben tot de "laatste adem".
Het is ook puur kwalitatief een perfecte plaat, zonder die warmte uit het oog te verliezen. Het album ‘All We Need’ werd geproduceerd door Bjarne Stensli. Deze man produceert het album van verschillende Noorse acts waaronder A-Ha en Madrugada. Hoe groot was zijn invloed en hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Bjarne is zo'n geweldige producer, maar ook een hele aardige vent. We kenden elkaar toen we kinderen waren, maar daarna zijn we elkaar zo'n twintig jaar uit het oog verloren. Ondertussen ontwikkelde Bjarne zich tot een geweldige producer voor zoveel grote artiesten en ik dacht ik bel hem eens op. En we kwamen beter dan ooit bij elkaar, we waren een verrassend goede match. Ik ben hem veel dank verschuldigd voor deze plaat. Zowel voor het geweldige geluid, maar ook voor het pushen van mij om beter te presteren op mijn zang en mijn gitaarspel.
Hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Heel goed. Goede recensies en mensen houden live van de nummers. Vooral "Last Breath" raakte een zenuw en werd veel gedraaid op grotere radio's in Duitsland en Italië.
Wat zijn je verwachtingen van deze plaat, nu je toch al wat reacties hebt gehad, zijn die verwachtingen uitgekomen?
Mijn motto voor het leven en onderweg is: "Verwacht niets, wees op alles voorbereid". Dus alles wat op mijn pad komt zie ik als een bonus. Volgens dat motto ben ik erg blij met het resultaat.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar? touren jullie ook in de zomer (Belgische festivals eventueel)?
Tot nu toe is er slechts één concert gepland in de BeNeLux op 21 mei in het Lokaal 42 in Helmond. Corona heeft zeker alles veranderd dus ik moet opnieuw beginnen met het opbouwen van nieuwe connecties.
Wat zijn je grote ambities? Is er een soort doel dat je voor ogen hebt, of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb geopend voor A-HA voor 10.000 mensen en ik heb het voorrecht gehad om in de Royal Albert Hall te spelen. Ik heb het gevoel dat ik niet veel groter kan doen dan dat, dus alles wat erbij komt is een bonus. Maar dat gezegd hebbende - ik zou graag meer toeren in België en Nederland.
Pics homepag @Pierluca Taranta
Heel erg bedankt voor het luisteren naar mijn nieuwe album en ik hoop jullie allemaal snel op de weg te zien!
Amber Meulenijzer - Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer
"Met een achtergrond in geluid en beeldende kunst, onderzoekt ze de spanning tussen deze velden. Door alledaagse verwondering en intuïtie te combinere,n een algemene nieuwsgierigheid naar de grenzen en flexibiliteit van verschillende materialen, maakt ze werk met theatrale, cinematografische en poëtische elementen.", lezen we in de biografie over de Brusselse klankentovenares Amber Meulenijzer.
Op BRDCST festival in de AB liet ze een tipje van de sluier zien van hoe dat klinkt.’De luisteraar wordt dan ook letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen in je hoofd. Amber Meulenijzer prikkelt met haar klankvirtuositeit een breed uiteenlopend veld aan emoties. Die klankentapijtjes wekken beelden op die angst, pijn, vreugde en genot perfect met elkaar verbinden. Wat een palet aan klanken!’, schreven we; het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/90173-brdcst-2023-dag-2-wat-is-jazz-anno-2023.html
We hadden een fijn gesprek over haar werk, de ambities en de toekomstplannen en ambities.
Je bent al op zeer jonge leeftijd interesse beginnen krijgen in ‘de kunst van geluid’ en alle aspecten daaromtrent. Wat heeft de interesse gewekt om die richting te kiezen?
Ik ben destijds Radio gaan studeren aan het RITCS, een heel brede richting met allerlei mogelijkheden, van audiodocumentaire, tot audiofictie, radioprogramma’s maken, en - de richting die ik misschien nadien wel het meest ben uitgegaan - audio: hoe vertel je een verhaal in geluid? Tijdens mijn studie al groeide de interesse om ook beelden te gaan combineren met geluid, verder te gaan denken dan een klassieke stereo opstelling en te experimenteren met installatieve elementen die ook een fysiek of visueel aspect toevoegen aan de klankervaring.
Ik denk wat dat geluid betreft, de inspiratie eindeloos kan zijn, geluid is overal… maar wat is je allergrootste inspiratiebron?
Ik moet bij deze vraag eigenlijk vrijwel meteen denken aan inspiratiebronnen binnen de visuele kunsten. Voor mijn eindwerk aan het RITCS werd ik destijds begeleid door Hans Op de Beeck, wiens installaties en films mij nog steeds enorm prikkelen. In de landschappen die hij schept spreken stilte en geluid tegelijk, het zijn omgevingen die de verbeelding aan het werk zetten, maar haar tegelijk de ademruimte geven die ze nodig heeft. Ook Roy Andersson en zijn films, dat theatrale, een abstractie van dagdagelijkse activiteit die dan opeens helemaal anders begrepen wordt, zeer boeiend. Qua geluid put ik tegenwoordig vooral inspiratie uit langdurige composities, ik ben aan het proberen leren om tijd te nemen om een verhaal te vertellen, en om dat te doen vind ik erg veel steun in de werken van Eliane Radigue of de hele orgel-revival beweging rond Kali Malone, Sarah Davachi, Caterina Barbieri ed. Ook de eerder collage-achtige stukken van bvb Frans Zwartjes of Gregory Whitehead zijn inspirerend voor me. Door de laatste jaren veel aan de slag te gaan met het type speakers dat ik gebruik (oude intercomsystemen, hoorn-luidsprekers ed) ben ik ook echt aan het werken in en met ruimtes, om akoestiek en ruimtelijke ervaring te gaan gebruiken als compositoir element. Daarin is Maryanna Amacher een hele grote inspiratie, de manier waarop zij de ruimte analyseerde, tijd nam om ter plekke te werken en luisteren, all the way. Ik wou dat ik de kans had gehad om eens in haar installaties rond te lopen.
Ik vind ook het theatrale aspect aan je werk zo opmerkelijk
Ja, ik merk wel als ik bezig ben met geluid en installaties, dat er een soort spanning is die te maken heeft met theater. Het gaat dan eerder over een soort aanwezigheid. Alsof er op elk moment iets kan gebeuren, of iemand binnen kan wandelen. Of de scène juist net verlaten is en wij als toeschouwers achterblijven.
Het was me in de AB opgevallen …Binnen die theatrale context is er de fantasieprikkeling, je vertelt verhalen met klanken, die je in woorden niet kunt uitdrukken. Is dat je bedoeling, het vertellen van verhalen zonder woorden?
Dat is iets wat ik echt heb uitgetest heb in AB . Ik was benieuwd wat dit zou worden en ben heel blij dat ik daar de kans heb gekregen om dat onderzoek te beginnen voeren. Het gaat voor mij vaak vooral om een spel met textuur, akoestiek en richting, waarbinnen dan een verhaal ontstaat. Maar doordat er daarbinnen zodanig veel ruimte is voor interpretatie weet je natuurlijk nooit hoe dat overkomt op andere mensen. Dat merk je achteraf, als mensen me zeggen dat ze deze of die beelden hebben gezien - als een soort reis door je onderbewustzijn. Als mensen aanknopingspunten vinden rond het verhaal dat wordt verteld met de klank, dan ben ik in mijn opzet geslaagd.
Dat is ook wat ik opmerkte op het BRDCST festival. De luisteraar werd letterlijk meegesleurd in een verhaal van drones die intiem als oorverdovend hard blijven nazinderen. Ik had alleen beetje het gevoel dat je in het kleine Salon wat beperkt was in je mogelijkheden, ik vroeg me af ‘wat had dit in de grote zaal kunnen geven', hoe heb je dit concert zelf ervaren en had je niet liever in de zaal opgetreden?
Eigenlijk is er extra ruimte vrijgemaakt binnen de programmatie van het festival. Per avond werd er aan de line-up van het festival één act toegevoegd in het AB Salon. Doordat er verder geen andere artiesten in die zaal moesten installeren, was er tijd om de dialoog van de luidsprekers met de ruimte echt te gaan uittesten - een grote luxe eigenlijk binnen een festival-context. Natuurlijk ben ik benieuwd wat dit zou geven op grotere schaal, in een andere ruimte, dat is altijd een inherent deel van het experiment en mijn installaties. Maar het was nu vooral de bedoeling om de mogelijkheden uit te pluizen, en dat is goed gelukt in AB Salon.
In heel die ervaring, en naast al die luidsprekers, viel deze achteraan de zaal het meest op; wat was de functie dan net met die ene luidspreker?
Ik had een achttal kleinere hoorn-luidsprekers mee, en een grote Amerikaanse hoorn-speaker achteraan de zaal. Die speakers hebben elk hun eigen functie binnen de ruimte - hun eigen stem eigenlijk - afhankelijk van welke klanken ik erdoor stuur en hoe ze op hun eigen manier het geluid filteren. Sommige frequenties klinken performanter in dat type speakers, andere gaan totaal op in de massa. De grote luidspreker achteraan in de zaal heeft weer een ander klankenpalet. Zelfs als ik er dezelfde geluiden door stuur, klinken ze anders, door het materiaal van de speaker en zijn positie in de ruimte. Het wordt zo weer een ander element in de compositie om mee te kunnen spelen.
Ik volg je, maar los daarvan, vind ik vooral hoe oorverdovend de stilte kan klinken; wat is je mening? Is de stilte, binnen die context, een inspiratiebron?
Ja, stilte zit voor mij vol textuur . Als je naar ‘niets’ luistert hoor je dikwijls een soort ruis om je heen, vaak zitten daarin al lichte verschillen in frequentie of intensiteit. Het voelt aan als een soort stroom waarin andere geluiden drijven, die soms die beweging weer doorboren om op de voorgrond te treden. Geluid en stilte zijn in sé allebei een soort massa die op je afkomt, je omringt, het komt er dan op aan om binnen die stroom plekken van houvast te vinden om mee te kunnen drijven in dat verhaal.
Over stilte en geluiden gesproken. Mijn gedeeltelijke doofheid sinds mijn geboorte zorgt ervoor dat ik anders naar ‘geluid’ moet luisteren, ik hoor niet alle klanken, maar voel wel klanken die iemand normaal hoort, niet hoort. Heb je al gewerkt met mensen die met deze handicap rondlopen of is dat eventueel een mogelijke piste?
Ik veronderstel dat je, met die handicap, meer met je lichaam luistert dan met je gehoor? Concreet heb ik daar nog niet mee gewerkt, maar in mijn installaties ligt de focus vaak niet alleen op het geluid zelf, maar ook op de ruimte en hoe die samen met de klank iets communiceert. Mijn werk Saab Sculptures bijvoorbeeld, is een reeks installaties met mijn wagen. Er is wat dat betreft al een soort code van hoe je lijf omgaat met dat object, de schaal ervan, de manier waarop je er rond beweegt. Je krijgt soms eerder visuele prikkels en dan pas vervolledigen de geluiden het verhaal. Ik denk dat het altijd boeiend is om te onderzoeken hoe mensen geluid ervaren op verschillende manieren, hoe om te gaan met het lichaam, de blik sturen, … het zijn allemaal elementen die de totaalervaring vormgeven.
Geluidskunst is ook een dynamische scene , zeker in Vlaanderen en vooral in Brussel sinds de jaren ’90. Er zijn voldoende artiesten binnen die scene die hun stempel hebben gedrukt, waaronder jij, hoe komt het toch dat Vlaanderen en Brussel zo een bakermat zijn, als klein landje in Europa en de wereld, denk je?
Ik woon nu tien jaar in Brussel, dus ik denk dat dat de plek is waar ik het meest kan over zeggen. Je hebt hier gewoon heel veel diversiteit, heel veel inspirerende mensen, ik denk dat er in deze stad veel samenkomt. En naast wat er broeit onder artiesten, zijn er ook veel organisaties die dat ondersteunen zoals Q-O2 of Overtoon, die geven geluidskunst echt een plek en een podium, ook STUK in Leuven of Musica in Pelt zijn plekken die daar actief aandacht aan besteden. Als klankkunstenaar heb je het gevoel dat je ergens terecht kan. Ook binnen de muziekcircuits zijn er veel mensen die van experiment houden. Dus zo ontstaat er een soort kruisbestuiving, die ervoor zorgt dat klankmakers zich weer kunnen uiten binnen die scene.
Je hebt ook deelgenomen aan het festival OORtreders in 2022, een zeer interessant concept met oneindige mogelijkheden, lijkt me; hoe bijzonder was die ervaring?
Voor Musica’s OORtreders festival heb ik een residentie gedaan hebben met mensen van plaatselijke fanfares uit Pelt en de dorpen errond. De bedoeling was om een soort trage processie te doen, met klanken van koperblazers, gecombineerd met luidsprekers op het dak van mijn rijdende Saab Sculpture (dezelfde speakers als degene die ook voor BRDCST werden opgesteld). Na enkele jaren van onderzoek en experiment om de stem van die hoornspeakers te leren kennen, vooral met opnames of pure sinusoïde tonen, dacht ik dat de klank van koperblazers wel eens het uittesten waard zou kunnen zijn. Door de harmonics en overtonen bij dat soort instrumenten is één noot al zeer rijk aan klank. Samen met de muzikanten zijn we gaan bekijken welke noten we konden gebruiken, hebben vervolgens opnames gemaakt om die te versterken door de twaalf speakers op het dak van de Saab. Dit werd een basis-soundscape als een soort drone-akkoord, waarbinnen de muzikanten tijdens de performance nog de ruimte hadden om binnen die context en tonaliteiten te improviseren. Het was een mooie ervaring, erg interessant voor mij om met die klanken aan de slag te gaan en een deel van de performance ook uit handen te geven door voor de gelegenheid de dubbele rol van dirigent-chauffeur op te nemen.
Je hebt al enkele werken uitgebracht zoals ‘De Koffie Wordt Koud’, enkele jaren terug, ook al vind ik dat jouw muziek vooral een live beleven moet zijn; nog werkjes in het verschiet? Wat zijn de toekomstplannen?
De komende weken is het even stilte voor de storm, maar in juni staat er heel wat op het programma! In Duitsland bijvoorbeeld toon ik een Saab Sculpture op de Monheim Triënnale: The Sound, een klankkunst-expo en parcours met tal van installaties in een klein stadje tussen Keulen en Düsseldorf. Wat ik precies ga doen wordt zoals altijd ter plekke bepaald, maar het plan is om aan de slag te gaan met resonanties van de kerkklokken in de buurt en op basis daarvan een compositie te maken. Verder is er in ook een Open Oscillator Festival in Amsterdam, daar ga ik aan de slag in de tuin, en Bruismelk Festival in Turnhout, waarvoor ik meer een podium-performance in elkaar zal steken zoals op BRDCST. Eind juni ga ik in Fribourg, Zwitserland, een stuk maken samen met klank wizard Gérald Wang onder een gigantisch viaduct met betonnen bogen, ook weer een compositie met speakers ter plekke, met de geweldige akoestiek van die plek. Door de betonnen wanden komt de klank wel twaalf keer terug, een heel klein geluid wordt daar al meteen heel groot.
Wat platenwerk betreft staat er niets op de planning?
Voorlopig niet. We zijn wel volop aan het experimenteren en opnemen met ons een duoproject met Lukas De Clerck: 2GIRLSNAMEDSERGIO. We hebben een relatief nieuwe setup waarbij we spelen op twee verschillende orgels, luidsprekers en verschillende blaasinstrumenten en lange drone-achtige composities maken. We maken vooral improvisatie en lange composities die spelen met harmonie en disharmonie, klanken die elkaar aanvullen en dan terug botsen. Daar zou je deze zomer misschien wel van kunnen horen.
Zou het niet interessant zijn om toch iets op plaat uit te brengen? Ik zou direct een plaat van jou kopen …
Ik ben eigenlijk altijd vooral bezig met de installatie en performance ter plekke, ik probeer deze wel altijd te documenteren, maar voor mij is het uitbrengen van muziek minder vanzelfsprekend. Het werk Saab Fanfare van tijdens OORtreders is nu uitgekomen op cassette via Ediçoes, ik moet zeggen dat ik totaal niet wist wat dat ging geven. Het is weer een heel ander verhaal, je bent volledig op klank en verbeelding aangewezen, zonder de visuele elementen die zo’n groot deel uitmaken van mijn werk. Ik ben die wereld nu pas aan het ontdekken, maar ben zeker nieuwsgierig om hier meer mee te doen. De uitdaging zal zijn om de akoestiek van de plaatsen waar ik kom, de dialoog en de klankwereld die daar ontstaan, te vertalen naar de luisterervaring van iemand die thuis naar de plaat luistert.
Ondertussen heb je al heel wat verwezenlijkt … De mogelijkheden qua geluidskunst zijn eindeloos; waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het onderzoek naar die speakers en hun klankkleur is wat me nu vooral bezighoudt.. Het is een blijvend onderzoek rond textuur, de klanken zelf, en de akoestiek van de verschillende plaatsen waar ik de luidsprekers installeer. Er zijn nog veel plekken die we kunnen bezoeken en ontdekken. Het is wat ter plekke en op die momenten gebeurt, dat me telkens inspireert.
Er zijn nog voldoende werelddelen te ontdekken, die in onze Westerse cultuur ondanks alles nog wat onbekend zijn zoals in Japan , Afrika en zo… daar zitten nog veel mogelijkheden vermoed ik?
Jazeker, beeld je in: een residentie in een oude watertank of in een tunnel ergens ondergronds, dat lijkt me ook interessant. De mogelijkheden zijn zodanig oneindig dat ik hiermee nog vele jaren kan doorgaan. Om telkens op die plekken te ontdekken welke soort geluiden daar welk verhaal vertellen.
Wat BRDCST betreft, zijn er interessante dingen die je hebt gezien en die je aanspraken?
Elvin Brandhi in Bonnefooi was interessant om te zien en horen, en ook Yeah You, het duo samen met haar vader later op de avond . Heel mooi om te zien hoe ze daar samen zo’n sterke performance neerzetten, elk op hun eigen manier en toch samen. Het is ook zodanig in your face, dat vind ik heerlijk. Het is iets waar ik zelf minder geneigd toe ben, daarom vind ik het fascinerend om te zien hoe dat communiceert.
Voor mij was dat een confrontatie met mijn innerlijke demonen, iets van waanzin…
Pics homepag @Lukas De Clerck
Bedankt voor dit fijne gesprek
www.ambermeulenijzer.be
www.instagram.com/ambermeulenijzer
The Milk Factory - Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, erachter komt wat er in de andere culturen omgaat. En vice versa
Edmund Lauret en pianist Thijs Troch, zijn exponenten van de avontuurlijke Gentse jazzscene die momenteel furore maakt; ze kwamen na een duoconcert op het idee om een nieuw project op te starten, met Viktor Perdieus (tenorsaxofoon), Jan Daelman (dwarsfluit), Kobe Boon (bas) en Benjamin Elegheert (drums) was het collectief The Milk Factory geboren. Ondertussen heeft de band al heel wat watertjes doorzwommen, nu was het tijd voor iets nieuws en toevoeging van en stem. Bandleden Kobe Boon en Viktor Perdieus studeerden een jaar in Göteborg en maakten er kennis met Zweedse vocaliste Hannah Tolf. Zij wordt toegevoegd aan de line-up. Tolf zingt, componeert en improviseert op het raakvlak tussen akoestische en elektronische muziek, tussen pop en jazz, het bekende en het onverwachtse. De formatie bracht eind april zijn plaat ‘Vandrare’ uit via WERF records; we hadden naar aanleiding van deze release een fijn gesprek met Hannah en Edmund. En we polsten uiteraard naar de verwachtingen en verdere plannen.
Het zijn bijzonder 'rare' jaren geweest, ook al is het volgens mij nog niet voorbij, hoe zijn jullie als muzikanten die tijden van corona en daarna doorgekomen?
Hannah: In Zweden was er een andere lockdown dan in de rest van Europa, wij gaan anders om met de COVID situatie dan in andere landen. Wij hadden geen lockdown, hoefden geen mottenmaskers op, maar alles was gesloten, we hadden geen mogelijkheden om concerten en andere dingen te doen. In zekere zin was het moeilijk, maar persoonlijk had ik een baan in het theater in Duitsland, als freelancer. Het was in die tijd moeilijk voor freelance muzikanten om hulp te krijgen in Zweden, dus na een tijdje werd het moeilijker. Maar na een lange tijd maakten ze het makkelijker voor ons, en we begonnen hulp te krijgen.
Ik vraag dit, omdat ik dacht dat jullie dit project begonnen in het midden van de COVID (als ik het goed heb). Sommige bands die in die tijd projecten begonnen, gaven het op voordat ze iets maakten omdat het frustrerende tijden waren, hoe gaan jullie ermee om? En het toch doen?
Edmund: het project begon in deze corona ja, de eerste keer dat we elkaar ontmoetten was vorig jaar. in juni, zo'n beetje het einde van deze corona tijden. De slechtere tijden waren al voorbij, dus we hadden geen problemen om met elkaar in contact te komen. Dus we konden het corona gedoe overslaan. Toen we dit project begonnen...
Hannah: we konden het gewoon in beweging houden, deze tijd had geen effect op het maken van dit project.
En nu komt het album eraan. Ik heb naar 'Vandrare' geluisterd. Enkele gedachten: Ik hou vooral van de combinatie van improvisatietechniek en een dromerige stem die de gevoelige snaren raakt. Was dat een bewuste keuze?
Edmund: Onze saxofonist Victor ontmoette Hannah toen hij in Zweden studeerde, en we wisten dat Hannah veel met improvisatie bezig was, en dat is een van de redenen waarom we haar vroegen met ons samen te werken. Dus op die manier was het zeker een bewuste keuze.
Is het ook een bewuste keuze om hiermee een ander publiek aan te spreken of niet? Omdat jullie andere wegen bewandelen dan de jazz cultuur waar jullie in zitten... Hannah haar stem geeft een meer dromerige popsfeer, vandaar …
Edmund: De keuze om met een zangeres te werken opent natuurlijk veel deuren, we hopen ook dat fans die van instrumentale muziek houden de zang die we met Hannah doen ook waarderen. Dus het kan zeker mensen aanspreken die ons nog niet kennen. Waarom niet...
Naast het dromerige karakter, is er soms ook een bevreemdende sfeer aanwezig zoals in 'Ljumma vindar' , klopt dit?
Hannah: Ik weet alleen tijdens het proces dat het ons beviel wat daar gebeurde. Soms was er inderdaad die mysterieuze sfeer, ik weet het niet
Ik hou er ook van dat de teksten in het Zweeds zijn, maar waarom niet in het Engels (het creëert wel een bijzonder rijke sfeer). Zelfde vraag, is het een bewuste keuze om in het Zweeds te zingen en niet in het Engels en waarom?
Hannah: Zoals Edmund al eerder zei, het kan andere deuren openen. Ik wilde gewoon in mijn eigen taal zingen omdat het me een goed gevoel gaf om in het Zweeds te zingen, iemand noemde het om in het Zweeds te zingen en ik voelde me goed bij het idee om dat te doen, het maakt het origineel want er zijn genoeg liedjes in het Engels, wat fijn is om te doen. het wijst ook op de samenwerking tussen Zweden en België, dat' was ook een reden om het in het Zweeds te zingen. Het voelde ook natuurlijk om het zo te doen...
Het maakt deze plaat tot een origineel meesterwerk. Maar er is meer, op bepaalde momenten, wat je doet met je stem, doet me denken aan een artiest als Bjork (dat is een compliment, ik ben een grote fan van Bjork); wat is jouw mening?
Hannah: Ik heb niet naar Bjork geluisterd, of ben een grote luisteraar van Bjork. Maar ik heb enkele nummers beluisterd die ik erg goed vind. Het is niet dat het mijn belangrijkste inspiratie is, maar bedankt voor het compliment...
Het is een zeer gevarieerde plaat, maar ook een fusie van twee culturen, namelijk de typisch Belgische jazzcultuur en de Scandinavische; wat is je mening?
Hannah: Samenwerkingen tussen culturen zijn interessant omdat je, naast je eigen cultuur, uitzoekt wat er in andere culturen omgaat. En omgekeerd. Naast de persoonlijke ervaring deel je een muzikale taal.
Los van dit alles, Edmund: om jullie echt te lanceren, is het geen probleem om een Belgische band te zijn, ik blijf erbij dat Milk Factory (of Nordmann) als ze een Engelse band waren, beroemd zouden kunnen zijn; is het dan geen probleem om als 'Belg' voet aan de grond te krijgen of is dat kort door de bocht?
Edmund: Dat weet ik niet, jazz is geen mainstream muziek. We verwachten niet hetzelfde als een commerciële popartiest. Maar ik denk dat we het heel goed doen als band in België. We mogen niet klagen.
Laten we het hebben over de toekomstplannen met dit project. Zijn er plannen voor festivals of concerten? Binnen- Buitenland?
Edmund: Er zijn plannen voor een Zweedse tour, maar we hopen ook dat we in Nederland, Duitsland en enkele festivals kunnen spelen.
Het album kwam uit eind april, wat zijn de verwachtingen van deze plaat?
Hannah: het is een heel mooi album waar we trots op zijn. Ik kijk ernaar uit om deze muziek, de teksten hier in Zweden en overal te delen. Het is ook heel persoonlijk. Hopelijk houden de mensen van wat we hier doen... we hopen dat ze het mooi vinden, want het is een heel persoonlijke plaat.
Edmund: We hebben nog maar één concert gespeeld met Hannah, dat was in Bozar (Brussel), meteen na dat concert hebben we het album gemaakt, we kregen erg goede reacties na dat optreden. Dat is dus heel hoopgevend voor de toekomst, ik hoop dat de plaat ook zulke reacties zal krijgen.
Die vraag stelde ik al tijdens ons laatste interview (met Milk Factory in 2019), ondertussen is alles zo geëvolueerd dat je muziek kan ontdekken op Spotify en alles gaat snel via tik tok; is het in deze tijden nog interessant om nog cd's uit te brengen? waarom?
Edmund: in sommige muziekstijlen zijn er nog steeds mensen die liever platen kopen. Zelfs vinyl blijft de favoriete manier om naar muziek te luisteren. Er zijn bands die een paar single's uitbrengen en dat is het, maar in onze wereld, vooral in de jazz, zijn er nog steeds veel mensen die liever een plaat kopen.
Hannah: Ik geef een voorbeeld, ik ben aan het verhuizen dus ik ga mijn spullen doorzoeken en vond een aantal boeken, het is niet dat ik ze ga lezen, want tegenwoordig kun je naar boeken luisteren, je vindt zeker andere manieren om je uit te drukken. Bij muziek wil je die plaat in je hand houden, de hoes voelen en uit dozen in je huis horen. Ik denk dat veel mensen naar Spotify luisteren, maar de voorkeur geven aan een LP omdat het voelt als een cadeautje dat je in je hand hebt, zo voelt het voor mij....
Tot slot, je ambitie was toen 'Eigenlijk niet’ .... Het hoofddoel is muziek maken, en dat kunnen blijven doen. Ook met onze andere projecten; ’geldt dat nog steeds? en voor jou Hannah?
Edmund: het doel is om live te spelen, als je een album maakt wil je live spelen dat is voor mij het belangrijkste.
Hannah: : Ik ben het ermee eens, we hadden dit ene concert en dat was een geweldige ervaring, de muziek die je hebt opgenomen op het podium spelen voor mensen die ervan genieten? Het is nog steeds het belangrijkste doel en ambitie voor elke muzikant. Het was leuk om dit ene concert te hebben voordat we het album opnamen. Meer concerten geven na het maken van een album, is inderdaad het belangrijkste doel...
Pics homepag @Anton Coene
Bedankt voor dit leuke gesprek
Thenra Collectivum - Kludde/Welcome To Holyland - Muziek blijven brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu volgen, kunnen blijven aanspreken, is onze ambitie
Twee release shows op dezelfde avond, kregen we eind maart in de Asgaard Gentbrugge. Enerzijds stelde Kludde zijn nieuwste plaat ‘De Horla’ voor. Anderzijds stelde Welcome To Holyland zijn debuut schijf ‘OMINOUS’ voor. Beide releases gebeuren via Consouling Sounds. Wij waren erbij in de Asgaard en gingen gewild mee in het verhaal dat beide bands ons, elk op hun eigen wijze, boden. Het verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/90079-kludde-welcome-to-holyland-pure-duisternis.html
Vooraleer de bands het podium onveilig maakten, hadden we een fijn gesprek over hoe het hen is vergaan sinds de corona tijden en welke impact dit op de bands en hun muziek heeft gehad. Eveneens hadden we het over de verwachtingen van de nieuwe plaat. Ook ambities en de toekomstplannen kwamen aan bod.
Ons laatste interview met Kludde was naar aanleiding van de release van ‘In de Kwelm’, een folkloristisch meesterwerk. Ondertussen zaten we in een coronaperiode, is er veel gebeurd (waaronder een prachtig solo werk van Wim; Nachtmaer’s ‘Van de Mare Bereen’). Maar ook Welcome To Holyland heeft wel een verhaal te vertellen rond die periode. Wat is de grootste verandering in die paar jaar? Welke impact heeft die tijd op jullie gehad? En hoe is het beide bands vergaan ondertussen?
Kludde: Wat ‘De Horla’ betreft was het feitelijk de bedoeling die plaat twee jaar eerder uit te brengen, de nummers waren al klaar, we waren zelfs al met de opnames begonnen. Maar door die corona periode is alles wat uitgesteld geraakt. Het voordeel is dat we het album hebben kunnen bijschaven, en beter maken dan het oorspronkelijk was voorzien. Wat we twee jaar terug hadden gemaakt ging een goed album geweest zijn, maar de huidige versie is gewoon nog veel beter. Ook hadden we de tijd om het visuele aspect volledig uit te werken. Hierbij gaat de eer vooral naar beeldend kunstenaar Wesley Dewanckel die instond voor de prachtige tekeningen die gebruikt zijn voor de videoclip (en de videoclips die er nog aankomen) en de graphic novel/artbook die in september samen met de vinyl zal uitkomen.
Welcome to Holyland: Wat ons betreft, ook wij hadden genoeg nummers om een nieuw album op te nemen. In de periodes dat het toegestaan was om te repeteren hebben we echter al die nummers terug ontleed en er de beste stukken uitgefilterd. Daar zijn dan een deel nieuwe riffs bijgekomen die we dan in elkaar gepuzzeld hebben tot de nummers die nu op ons debuut album ‘OMINOUS’ staan. Shows hebben we niet meer gedaan in die drie jaar, maar we hebben de tijd wel nuttig gebruikt om de beste nummers te schrijven die we op dat moment konden schrijven.
In het vorige interview zeiden jullie ‘Een Kludde plaat zal altijd een beetje anders klinken dan de plaat ervoor, we doen nooit twee keer hetzelfde’. Ik heb de nieuwe plaat ‘De Horla’ en ook nu weer zit er een verhaal achter, spatten de donkere emoties naar alle kanten en is er een duistere verbinding tussen fantasie en realiteit. Klopt dit en waar ligt het verschil met de vorige plaat voor jullie? Deze van Welcome To Holyland heb ik helaas nog niet beluisterd, maar ook hier, wat is het verschil met andere releases (een demo dacht ik, want dit is jullie debuut plaat eigenlijk?
Kludde: De invalshoek bij ‘De Horla’ ligt toch voornamelijk op de sfeer en het is deze keer een heel conceptalbum. ‘In De Kwelm’ was gebouwd rond afzonderlijke folklore verhalen, de sound was zwaarder, compactere nummers met de bedoeling echt het kot af te breken. Bij ‘De Horla’ ligt de nadruk eerder op de sfeerschepping. Het is de eerste keer sinds het ontstaan van Kludde dat we een verhaal helemaal zelf hebben verzonnen en uitgedokterd, we hebben onze fantasie laten werken en hebben ons niet gebaseerd op locale folklore van bijvoorbeeld Aalst zoals bij ‘In de Kwelm’ het geval was. Qua sound is het een tikkeltje meer black metal geworden, daar tegenover staat ook dat het ons meest gevarieerde album is.
Welcome to Holyland: Bij ons is het verschil wat kleiner, er zit wat meer afwisseling in ‘OMINOUS’. De nummers van de demo hadden riffs die we soms twee tot drie minuten bleven herhalen, dat repetitieve zit er nog steeds in, maar we vallen er minder op terug. We hebben wel geprobeerd om even zwaarmoedig te gaan als op de demo, maar dus met een meer gevarieerde aanpak. Voor de rest is er niet veel veranderd aan onze sound. Vuil, naturel en mogelijks nog iets zwaarder dan op de demo.
Ik zou het kunnen opzoeken, maar waar gaat ‘De Horla’ echt over? Een donker verhaal over Lust, Haat en Wraak, waarin nieuwe sferische richtingen worden verkend. Staat in de biografie, kun je daar wat dieper op ingaan, het klinkt ook intens. Is er iets bij jullie veranderd dat er zulke gevoelens boven komen, of hoe moet ik dat zien?
Het is sowieso dat er bij onze muziek per definitie al negatieve gevoelens naar boven komen, we zingen niet over bloemetjes en bijtjes. We zijn absoluut geen haatdragende mensen of zo. Maar het kan wel therapeutisch werken om al die negatieve gevoelens te uiten via onze muziek, gevoelens van soms woede en frustratie die boven kunnen komen verstoppen in songs, kan helpen om die gevoelens te kanaliseren en een plaats te geven. Veel meer moet je daar niet achter zoeken, zowel bij Welcome to Holyland als Kludde is dat het geval.
Ik wil er toch dieper op ingaan, want deze corona periode heeft bij veel mensen en zeker in omgang met elkaar, toch wat teweeg gebracht, zeker in negatieve zin. Heeft dit ook op jullie een invloed gehad in het schrijven van muziek? Zoals deze platen bijvoorbeeld? Of niet?
Wat de muziek van de platen betreft niet, want neem nu ‘De Horla’ die was al klaar voor die corona periode, het idee was er en de uitwerking is wat verfijnd, maar los van die corona periode dus nee, dat heeft geen invloed gehad op onze muziek. En dat geldt ook voor Welcome To Holyland. Wat wel het geval is, het album heeft kunnen groeien doordat alles stil is gevallen. We hebben er dus wat langer kunnen aan schaven, links en rechts verbeteringen aanbrengen. Waardoor het een beter album is geworden dan twee jaar geleden. En dat is ook bij Welcome to Holyland het geval, we hebben de nummers herschreven en er de minder goede kantjes uitgehaald en verbeterd. Wat ook zo is, het had weinig zin om een album uit te brengen als je ze niet live kunt voorstellen. Doordat we dit niet hebben gedaan kregen we de mogelijkheid om aan de nummers intensiever te werken. Die periode heeft voor beide bands een positieve invloed gehad op de songwriting, laat het ons daarbij houden.
Een andere grote verandering sinds die corona, ondervind ik toch bij gesprekken met andere bands, dat het moeilijker is geworden om concerten te boeken of jezelf te verkopen als band. Want ook organisatoren spelen op veilig en boeken bands of artiesten waarvan ze zeker zijn dat hun zaal zal uitverkopen (of zo goed als). Ondervinden jullie dat ook? Dat dit is veranderd na corona?
Kludde: Allereerst zit je met al die concerten die geannuleerd waren in de covid periode, deze werden dan uitgesteld en verlegd naar latere datums. Dit had als gevolg dat vorig jaar, en zelfs dit jaar iedere concertzaal al lang volgeboekt was en is. Zo hadden we nog geprobeerd om vorig jaar een mini tour in het buiteland te organiseren, maar helaas door overboeking was dit niet mogelijk. Anderzijds lag onze focus niet op live spelen, we hebben een drietal shows gedaan, waaronder Desertfest in Antwerpen, maar we hebben er zeker een vijftal geweigerd, om de simpele reden dat het afwerken en opnemen van ons nieuwe album belangrijker was op dat moment dan een set in te repeteren.
Welcome to Holyland: Wij hadden één concert in de covid periode, maar die hebben we helaas moeten annuleren door gezondheidsproblemen van Wim. Verder waren we ook niet echt bezig met te zoeken naar concerten, maar lag zoals bij Kludde de focus volledig op het afwerken van ons nieuwe album. Nu de covid periode voorbij is en het album klaar is hopen we natuurlijk dat er zich nieuwe opportuniteiten aanbieden. We zien wel wat er in de bus valt.
Jullie zitten ook beide bij Consouling Sounds ondertussen. Een zeer fijn label dat graag bands die buiten de lijntjes kleuren een kans geeft; opent dit ook voor jullie andere deuren?
Bij Consouling is het belangrijk dat het hen diep moet raken eer ze met jou samenwerken. Anders beginnen ze er niet aan. Of dit andere deuren zal openen? Daarvoor is het nog een beetje te vroeg om daar antwoord op te geven. Maar hopelijk krijgen we dankzij het album dat we nu uitbrengen meer opportuniteiten en kansen om mooie shows te spelen. Bij Kludde is dat met ‘In De Kwelm’ alvast heel goed gelukt, we hopen dat dat bij ‘De Horla’ ook het geval wordt en ook voor het debuut van Welcom to Holyland, maar om te zeggen of het andere deuren zal openen? Dat is voorlopig nog koffiedik kijken.
Het is niet de bedoeling dat jullie een ander publiek willen aanspreken via Consouling Sounds om zo op grote festivals te gaan staan en zo? Want jullie zitten wel in het extreme genre en dat maakt het (denk ik) moeilijker om op die grote festivals te staan, of is dat dan weer niet de ambitie?
Kludde: We willen niet per se de grootste metalband van de wereld worden. We doen gewoon ons eigen ding, en hopen vooral onze fans te blijven bereiken hiermee. We gaan daarom zeker niet de commerciële toer opgaan, We zullen onze muziek om die reden ook nooit aanpassen om toch op die grote festivals te kunnen spelen, dat is niet onze ambitie. Wel willen we muziek brengen waar we zelf achterstaan, en waarmee we mensen die ons nu reeds volgen kunnen blijven aanspreken.
Welcome to Holyland: En dat geldt dus ook voor ons, we weigeren eveneens te trappen in de val van commerce en dingen te doen waar we niet achter staan. Willen we meer mensen bereiken? Natuurlijk, maar dat zal niet ten koste van commerciële toegevingen in onze muziek zijn.
Maar toch, zowel Kludde als Welcome To Holyland heeft op het genre zijn stempel gedrukt, een beetje meer erkenning mag?
Kludde: Het zou leuk zijn uiteraard, om wat meer erkenning te krijgen, maar niet ten koste van onze eigen identiteit. We zijn allemaal vrienden onder elkaar, en ieder van ons doet dit uit pure passie voor de muziek, we doen dit allemaal achter onze werkuren en puur voor het plezier en diezelfde passie… Eens links en rechts een mooie show kunnen doen, en nog wat meer muziek maken en opnemen door de jaren heen. Meer moet dat voor ons echt niet zijn. Daar draait het dus ook echt om. Elke kans, hoe groot of klein die ook is, zullen we uiteraard aangrijpen, maar we willen absoluut niets forceren. We moeten ook toegeven, om nog eens terug te komen op een vorige vraag, dat we niet moeten gaan smeken om ergens te kunnen optreden. We zien zoveel groepen die echt bekender willen worden en wanhopig schooien om toch ergens te mogen optreden, om dan van een kale reis terug te komen. In het begin hebben we dat probleem ook ondervonden bij Kludde. Na het uitbrengen van ons debuut ‘In den Vergetelheid’ hebben we twee jaar België plat gespeeld. Tot dat er een soort vermoeidheid optrad. Ook bij ons publiek, doordat we per se overal wilden optreden. Eén van de redenen dat we daarna in hiatus zijn gegaan en het zo lang heeft geduurd om die vorige plaat uit te brengen. We willen dat nu vermijden.
Welcome to Holyland: Met beide voeten op de grond blijven, en niks forceren. Wat wel een droom is, is om eens een mini tour te doen met liefst een bijpassende en bevriende band. Een lang weekend naar bijvoorbeeld Duitsland of Nederland. Rekening houdende met wat mogelijk is, want we hebben allemaal dag jobs en gezinnen.
Je zegt het zelf, het is een hobby en passie die je combineert met een dagelijkse job, maar sommige zitten in meerdere projecten. Valt dit allemaal nog wel te combineren?
Net doordat het een passie is lukt dit perfect, als we maar met muziek kunnen bezig zijn. Daar leven we van op. Andere mensen gaan graag in het weekend naar een voetbalwedstrijd met alles erop en eraan of zijn intensief met sport bezig, wij zijn intensief met muziek bezig, dus dat valt wel degelijk te combineren. Net omdat het een hobby en passie is. Passioneel met onze muziek bezig zijn, is het belangrijkste. Bekendheid of faam is bijkomstig, als dat komt dan komt dat, maar het is die passie dat telt. We gaan niet op zoek naar die bekendheid, daarom dat we ook selectief zijn in optredens die we aanpakken. Als we telkens kunnen optreden voor een publiek dat enthousiast is om ons te zien, al doen we maar een vijftal concerten of zo, dan is dat voor ons al mooi mee genomen.
Deze avond kan dat zeker lukken, een fijne concertzaal en een 150 tal tickets verkocht dacht ik, zien jullie het beetje zitten voor vanavond?. Wat zijn de verwachtingen?
Als het publiek enthousiast is, dan zijn we tevreden mensen. We willen ons vooral amuseren en hopen dat de mensen dat ook doen die naar ons komen zien. Gezonde zenuwen ook, want voor bijvoorbeeld Welcome to Holyland is het zeer lang geleden eigenlijk, Kludde heeft ondertussen al enkele keren opgetreden. Maar er is een gezonde brok zenuwen en veel goesting.
Om af te sluiten, een verkoop praatje, laten we beginnen met Welcome to Holyland, ik ben fan maar als je uw plaat zou willen verkopen aan mij, waarom zou ik jullie plaat kopen en wat maakt jullie zo uniek?
Welcome to Holyland: We zijn de zwaarste band van België (haha). Het is in elk geval zeer zware, logge en intensieve muziek die we brengen. Stonerdoom/sludge is een zeer kleine scene, die tien tot vijftien jaar geleden wel veel populairder was dan nu. Maar mensen die houden van zware, logge, naar doom neigende muziek zullen zeker hun gading vinden in ‘OMINOUS’ en in de band live op het podium.
Geldt dit voor Kludde ook, is dit ook voor jullie de verkooptechniek om een eventuele leek over de streep te trekken? Wat is het verschil tussen beide bands?
Kludde: Daar waar Welcome to Holyland meer traag en log is, gaat het bij Kludde vooral de snellere kant uit, daar ligt het verschil. Het optrekken van een ondoordringbare geluidsmuur. Kludde is een totaal andere sfeer dan Welcome To Holyland, hoewel er raakpunten zijn. Het technische aspect neemt ook wel meer de bovenhand bij Kludde, bij Welcome to Holyland wordt alles afgestripte tot de minimale essentie. ‘De Horla’ is het meest afwisselend album dat we ooit hebben geschreven, er zitten dus ook wel wat rustigere stukken in. Het is een verhaal, de muziek volgt de emotie rond de teksten en het verhaal, vandaar toch wat meer afwisseling. Maar we blijven toch als een wervelwind tekeer gaan, dat is typische aan onze muziek. Als mensen zich daar in kunnen vinden zijn we in onze opzet geslaagd.
Bij beide bands zit er toch een aspect dat de fantasie prikkelt, zitten jullie wat dat betreft op diezelfde lijn (met elk een eigen manier van aangeven) of zie ik dat verkeerd?
Beide bands hebben een totaal verschillende aanpak. Het zijn ook twee totaal verschillende genre’s. Kludde is voornamelijk een black metal band, hoewel er invloeden van doom en sludge in onze sound en songs zitten verweven. Welcome to Holyland is pure stonerdoom/sludge met misschien hier en daar een licht black metal invloed. Meer raakvlakken kunnen we niet opnoemen. Het concept is ook totaal verschillend. Bij Kludde gaat het meer de folklore kant uit, bij Welcome to Holyland gaan de teksten meer over dagdagelijkse dingen en gebeurtenissen uit ons leven. Uiteindelijk heeft het ook weinig zin om twee keer dezelfde muziek te maken. Nog één raakvlak is dat we beide deel uitmaken van ‘Thenra Collectivum’, wat de overkoepeling is van al onze bands en projecten.
Wat zijn de verdere plannen voor dit jaar voor beide bands?
We hopen dat de beide albums een beetje aanslaan bij het publiek, en we daardoor door het jaar heen nog wat mooie kansen krijgen om verder op te treden. Dat is het voornaamste plan. Onze albums overal kunnen promoten. En ondertussen nieuwe nummers blijven schrijven. Inspiratie is er genoeg bij beide bands, om de cyclus te blijven laten draaien. Muziek schrijven, plaat uitbrengen, er live mee optreden… next.. dat is het voornaamste plan voor nu, en voor de toekomst. We zijn lang nog niet uitgezongen…
Pics homepag - Kludde@Piet Goethals
Bedankt voor dit fijne gesprek, ik wens jullie beide enorm veel succes dit jaar, uiteraard blijven we jullie op de voet volgen.
CIVIC - Een CIVIC fan zijn, is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark
Civic is afkomstig uit het Australische Melbourne en ‘Taken By Force’ is hun tweede cd. Hun mengelmoes van 'punky indie pop & noisy garage rock', die de band zelf omschrijft als '1984 meets The Endless Summer', bevat vele verwijzingen naar het 'opwindende verleden' van bands als The Stooges, Buzzcocks en The Undertones, maar staat ook zeker in het hier en nu met links naar bands als Idles, Sleaford Mods, Viagra Boys, Fontaines D.C. & Shame. Met ‘Taken By Force’ brachten ze onlangs een knaller van een plaat uit, de recensie kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89756-taken-by-force.html . Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met de band.
Toen Civic voor het eerst begon, rond 2016/2017, weet ik dat het jullie concept was om simpelweg... goede rock’n’roll te spelen; wat belichaamt goede rock’n’roll voor jullie?
We zijn begonnen in 2017. Ik denk dat er een rare quote online staat die zegt dat we "er niet mee wilden rommelen" wat ik altijd grappig vond omdat niemand dat zei. We wilden gewoon een band beginnen die klonk als de groten voor ons. Birdman, Saints, CEb riffles. Dat soort dingen. Maar ook een meer hedendaags gevoel erbij brengen.
Staat datzelfde concept nog overeind in 2023?
De band groeit altijd en beweegt zich in een voorwaartse richting. We willen nooit stil blijven staan en slechts één geluid doen. Ik denk dat het altijd om progressie gaat. Dat zorgt ervoor dat je meer wilt doen. Dat houdt het spannend voor ons.
Heeft het succesvolle eerste album deuren geopend voor jullie?
De plaat op Flightless heeft ons geholpen om een nieuw publiek te bereiken en onze fanbase is zeker gegroeid.
Ondertussen ligt de corona periode wat achter ons, maar hebben deze tijden ook een invloed op jullie muziek, of op jullie als persoon? Hoe zijn jullie die periode doorgekomen? Was het een inspiratie voor deze nieuwe plaat of niet?
Ik had geluk. Ik en mijn toenmalige vriendin woonden in een groot pakhuis, dat vol zat met jonge creatieve mensen. Dus we hadden een jam ruimte en veel vrije tijd. Natuurlijk was het een rottijd voor iedereen, maar we probeerden positief te blijven en ik heb goede herinneringen aan die tijd, maar ook enkele donkere. ‘Future Forecast' was onze afsluitende plaat dus er zit meer invloed in die plaat zou ik zeggen. Ik schreef al die teksten voor mijn nummers op dezelfde bank in dat pakhuis. Ik wil graag denken dat TBF een nieuw beest is en misschien voorbij is, maar dat gezegd hebbende, je bent altijd en moet dingen uit je omgeving opnemen.
Na corona en de crisis waarin we nu leven, ondervind je geen moeilijkheden... met het boeken van optredens en dergelijke? Er is een overaanbod, en sommige bands/organisatoren hebben het moeilijk … Ondervinden jullie dat ook?
Iedereen zit in hetzelfde schuitje met de toestand van de wereld op dit moment. Het voelt nog steeds als chaos. Misschien is dat altijd zo geweest. Ik denk dat je je moet aanpassen en proberen de dingen zo goed mogelijk te doen, en nieuwe wegen te vinden als je verdwaalt. Misschien werd het te makkelijk voor iedereen en is dit de spoeling die muziek nodig heeft. Dat gezegd hebbende, het was klote om 2 jaar niet te kunnen spelen.
Gefeliciteerd met je nieuwe schijf, het debuut was een hit, meestal wordt de tweede beschreven als 'moeilijke plaat'; klopt dit ook voor jullie?
Ik geloof daar niet echt in. Ik denk niet dat het zo makkelijk is. Je maakt gewoon wat je maakt, sommige mensen zullen het leuk vinden en sommige niet. Zolang je dat doet, is het goed.
Persoonlijk denk ik dat er verrassende wendingen in dit nieuwe album zitten, minder leunend naar punk, op zich geen slecht idee, maar ben je niet bang om fans te verliezen van het eerste uur?
Als fans weg willen omdat we niet nog een New Vietnam hebben gemaakt dan is dat prima. We zullen niet boos zijn. Een CIVIC-fan zijn is een leuke reis, er zijn altijd wendingen. Dat houdt het spannend. Zoals een achtbaan in een lunapark
Was dit een bewuste keuze? Ik denk wel dat er iets in zit dat je beroep doet op andere bronnen met deze plaat …
We maken altijd gewoon wat we op dat moment relevant vinden. Ik zou niet zover willen gaan om te zeggen dat het geen punkplaat is, ik zou zeggen van wel. Maar wie weet wat punk nog is. Ik weet alleen dat we het gemaakt hebben, en het leeft in deze wereld, en je kunt er naar luisteren.
Hoe zijn de reacties tot nu toe?
We hebben van iedereen geweldige reacties gekregen. We willen het graag in mensen hun leven steken.
Kunnen we zeggen dat de volgende plaat iets heel anders wordt, of niet
Het zal anders zijn dan de vorige ja.
Wat zijn de toekomstplannen voor dit jaar 2023?
In een tourbus zitten, backgammon spelen en het podium verscheuren.
Bedankt voor dit interview
Shapeshifted - Het was de bedoeling een goede, stevige old school rock’n’roll cd uit te brengen … en we zijn er in geslaagd!
Shapeshifted klinkt als een dirty old Rock'n'Roll band die de blues in de aderen heeft. De band heeft al enkele platen uit en hun live optredens staan als een huis. Springlevend dus! Dat zetten ze met de nieuwste schijf ‘Gimme me Rock’n’roll’ nogmaals in de verf; de recensie kun je hier nog eens nalezen, https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90137-gimme-rock-n-roll.html
We hadden , naar aanleiding van deze release, een tof gesprek met zanger/gitarist Marc Van der Eecken. We polsten ook even naar de verdere toekomstplannen…
Ons laatste interview was in 2020, toen waren jullie al bezig met de voorbereiding van deze plaat, de coronapandemie hadden we, de oorlog in Oekraïne is er … De crisis heeft een impact op ons mens-zijn. Welke impact heeft dit op jullie als band (en als mens uiteraard)?
We waren sinds 2019 weer samen met de originele bezetting, waarmee we de eerste vier jaar hebben gespeeld, met veel goesting want die enkele jaren in andere bezettingen verliepen wat stroef. In 2020 brak corona net uit op het moment dat we een nieuwe single uit hadden, een serieuze streep door de rekening dus. In 2021 hebben we welgeteld één optreden gedaan. Toen het in 2022 weer kon, werden we geconfronteerd met het feit dat onze bassist en drummer het enorm druk hadden met andere projecten waar ze inzaten, en dus weinig tijd om met Shapeshifted bezig te zijn. Het grote nadeel van die corona, is dat nu het voorbij is , haast geen kansen meer krijgen. Ik heb meer dan 400 mails verstuurd en we krijgen amper reactie. Cover en tribute bands komen wel nog aan de bak, maar een pure rock band als de onze die eigen nummers brengt, heeft het moeilijk. Je mag ook niet vergeten dat we gedurende die bijna drie jaar niet konden optreden. En dan raak je snel vergeten. We horen dat van heel wat collega’s. We moeten eigenlijk van nul af aan opnieuw beginnen. Dat is de grote impact van die periode. De budgetten zijn kleiner geworden of gewoon op. (Kleine) organisatoren nemen liever geen risico en boeken dat soort bands omdat ze weten dat daar gegarandeerd publiek op afkomt.
Ik merk dat ook wel als muziekliefhebber, het is dus moeilijker voor bands als jullie om aan de bak te komen als ik het goed begrijp?
Inderdaad, veel moeilijker. Wat er ook nog bijkomt , vroeger kregen we ook respons vanuit de radio’s, nu horen we ook van die kant plots niets of nog heel weinig meer. Terwijl ze de eerste twee cd’s grijs gedraaid hebben. Maar op deze nieuwe, geen reacties, dat is zeer opvallend. Nochtans zitten we nu op ons sterkst, we hebben onlangs een paar optredens gedaan en de mensen waren super enthousiast. We begrijpen het zelf niet. Er is natuurlijk wel een enorm aanbod aan nieuwe muziek nu. Iedereen heeft duidelijk gewacht met releasen tot die vervelende virusperiode voorbij was. Het enige voordeel aan die periode is dat we enorm veel tijd hebben gehad om nieuwe nummers te schrijven, ik heb er zo een 35tal geschreven waarvan er twaalf op de cd zijn gekomen..
Hoe waren de reacties op de release van het nieuwe ‘Gimme me Rock’n’roll’?
De reacties waren heel goed, we zijn er zeer tevreden over. We hebben er bewust ook veel naar het buitenland gestuurd, en krijgen ook van daaruit zeer fijne reacties. Ergens las ik dat iemand schreef, dat de title track deed denken aan ‘My Generation ‘van The Who, dat kan al tellen! Het was ook de bedoeling om een goede, stevige old school rock’n’roll cd te maken, en daarin zijn we geslaagd, de reacties bij luisteraars en fans zijn zeker enthousiast.
Het meest kenmerkende is en blijft dat jullie die lekkere old school rock-’n-roll doen heropleven, zonder gedateerd te klinken. Enorm veel verschil is er niet met de vorige platen, of wel? Waar ligt het verschil denk je zelf?
De eerste plaat was heel snel opgenomen, drie sessies en hij was klaar. De tweede, die net als de eerste zeer goed is ontvangen, hebben we langer aan bezig geweest en bevat niet enkel recht-toe-recht aan rock-’n-roll eigenlijk. Bij deze derde zijn we weer terug meer basic toer opgegaan, en is alles nogal vrij snel opgenomen. en als je goed luistert is er ook een A kant en een B kant, de A kant is ‘volle bak vooruit’ zonder opkijken, de B kant komen de Stones invloeden wat meer boven drijven. Daar ligt het verschil, we hebben nu duidelijk een A en B kant, die in bepaalde opzichten wel verschillend zijn van elkaar, maar elkaar ook goed aanvullen.
Dit is muziek die pas echt tot zijn recht komt op een podium, ik voel die uppercuts door de boxen loeien, dat maakt jullie toch wel uniek. Is er een bijzondere werkwijze die jullie hanteren om dit te bekomen?
Dat is zeker een bewuste keuze geweest, we hebben die plaat opgenomen ‘knop induwen en spelen’, letterlijk. Dus niets apart inspelen , gewoon gaan en live opnemen ! Het was dus zeker de bedoeling om dat ‘live’ gevoel over te brengen naar de huiskamer. Dat is dus wat je ook hoort, wij moeten gewoon samen spelen en niet alles apart opnemen. Bij de eerste was dat ook goed gelukt, de tweede iets minder, maar bij deze is dat live gevoel zeker en vast een rode draad.
Kan deze plaat ‘de plaat worden van de grote doorbraak’ of hoe zien jullie dit pareltje? Wat hoop je ermee te bereiken of welk publiek ?
Ik vrees ervoor, we hebben werkelijk iedereen aangeschreven, alle gebruikelijke tijdschriften en radio’s en zo, en krijgen amper reactie. Daarover hadden we het daarnet al. Het is zeer spijtig, maar ik vrees ervoor… Maar we blijven enthousiast om live op te treden, dat is tenslotte ons sterkste punt.
Er is ook een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, jullie waren zelfs een tijdje populairder over de taalgrens dacht ik (of ik heb het mis). Ondervinden jullie die muur? Hoe moet ik dat zien?
Dat klopt, en dat kwam door Walter de Paduwa, Laurent Debeuf, Francis Delvaux en Etienne Dombret op RTBF en zo werden we gedraaid en kregen kansen. We hebben in Wallonië een serieuze fanbase opgebouwd daardoor. En dat geldt nu nog steeds, we krijgen voortdurend berichten uit Wallonië om daar te komen optreden. Maar ook daar is veel minder budget dan vroeger. Er is dus zeker een muur tussen Wallonië en Vlaanderen, dat ondervinden wij zelf ook. In Wallonië zijn de mensen gewoon veel minder kritisch en staan voor pure rock muziek die wij brengen blijkbaar toch meer open, heb ik de indruk. In Vlaanderen reageren de mensen doorgaans afwachtend. Als je ze mee krijgt, dan gaat het dak er uiteraard af. Maar in Wallonië moeten we daar minder inspanningen voor doen, dus ja er is een muur… Ook in de zin dat er weinig of geen uitwisseling van bands is tussen de twee landsgedeelten. Terwijl er daar echt goeie groepen zijn. In mei doen we support voor The Bombsite Kids. Hier totaal onbekend maar dat is een echt stevige punk rock band. Onbegrijpelijk dat dergelijk gasten hier niet gekend zijn.
Na de corona periode is sociale media belangrijker geworden; het luisteren naar muziek gebeurt helaas meer en meer digitaal, waarom een plaat uitbrengen en niet gewoon alles op Spotify gooien en een tik tok filmpje maken bijvoorbeeld?
Tik tok doen we sowieso niet aan mee, we hebben tijdens de opnames dat wel naar voor gebracht of het in deze tijden nog zin heeft om een fysieke cd uit te brengen. We verkopen onze cd’s tijdens optredens, we hopen daarom dat we veel live kunnen spelen, want op concerten worden nog steeds fysieke cd’s verkocht. Er is daar nog vraag naar , binnen onze scene. We hebben een zeer gemengd publiek, dat varieert van zestienjarigen naar prille zestigers. En die kopen dus nog wel een cd, in andere genres is dat misschien anders, maar bij ons niet, daarom hebben we besloten het wel te doen.
Jullie hebben al heel wat watertjes doorzwommen, een feestje rond jullie tiende verjaardag is er niet echt gekomen door corona; misschien nu wel iets rond die verjaardag?
Eerst dachten we … het momentum is weg, De 10de verjaardag was er tijdens de corona periode en is er niet van gekomen. We dachten nu , heeft het nog zin? We hebben eigenlijk net beslist om in het najaar toch iets te organiseren. Ik kan er nog niet veel over zeggen, maar als we dat rond krijgen , belooft het een ferm verjaardagsfeestje te worden.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Staan er concerten en/of festivals op het programma en in het buitenland?
In eerste instantie zoveel mogelijk in België optreden. Omwille van budget problemen bij kleine clubs, krijgen we voorlopig weinig respons, we hadden het daar al over. Ik was net bezig om een mailing op te starten voor Duitsland, om daar optredens te proberen boeken. Zelfs in de jazz clubs boeken ze je daar, dat is ook zo in Wallonië en Frankrijk, in Vlaanderen minder, in de Blues clubs hier geraken we niet binnen, ondanks dat er liefhebbers zijn die ons willen zien. In Italië en Spanje staan ze er ook meer voor open, blijkbaar is Vlaanderen een probleem voor ons.
Indien jullie een Engelse of Amerikaanse band zou zijn met deze sound, dan kunnen jullie op grote podia en festivals staan, maar in België blijft het moeilijk om echt door te breken? Of mag ik dat zo niet zien?
We kregen zelfs meer kansen in Italië indertijd, terwijl het hier nergens aansloeg, ook in Wallonië kregen we kansen. In Italië hadden we een bescheiden hit met “Spit it out”. Van eind mei tot oktober hebben we in de top 20 gestaan van Virgin Radio Italy. We stonden ook in het top 10 jaaroverzicht van Rolling Stone Italië zelfs op nummer negen, dat is toch niet niks. “Spit it out” en de tweede single “Tonight “ worden trouwens nog steeds regelmatig gedraaid daar. “Spit it out” staat bovendien op een compilatie cd van Virgin (Universal) in schoon gezelschap van oa Kasabian, Placebo, Franz Ferdinand en anderen. De respons daarop in eigen land was toen nul komma nul, ook al zetten we dit in onze persbericht ter promotie. Zeer spijtig. Maar we blijven fier op ons Italiaans avontuur.
Wat zijn de ambities nu en wat zou je als band toch willen bereiken na al die tijd?
Eens kunnen optreden in clubs als AB, Trix, Depot en zo, is zekere een ambitie. De kans krijgen om in dat clubcircuit wat naam te maken … Dat moet op een of ander manier kunnen lukken of op Blues Peer en dergelijke festivals. In Wallonië is dat wel gelukt. Daar hebben we op een aantal kleine maar héél leuke en druk bezochte festivals gespeeld. Acosse, Pepinster, Nandrin, DLB on Stage om er maar een paar te noemen. Italië zouden we ook graag terug willen optreden.
Bedankt voor dit fijne gesprek, wens je nog iets toe te voegen doe gerust …
We hebben een goede cd uitgebracht, en hopen toch op wat meer feedback en airplay. We laten de moed niet zakken, we blijven ambitieus.
Ohja, kan het zijn binnen die scene dat je vaak door de bomen het bos niet meer ziet? Of zie ik dat verkeerd?
Dat je door de bomen het bos niet meer ziet klopt, maar dat is naar mijn mening niet de reden waarom we niet aan optredens geraken. Het publiek is er, daar ben ik van overtuigd. We hebben toch heel wat volgers op sociale media. Dus daar ligt het niet aan, waaraan dan wel … daar wil ik me niet over uitspreken (knipoog).
Bedankt, ik hoop dat het lukt, wij steunen jullie …
Crooked Steps - Een plaat uithebben, is iets fijns om mee uit te pakken en op sociale media speelt het imago van de band mee
In 2020 wonnen jullie de Nieuwe Lichting van Studio Brussel, heeft dit deuren geopend voor jullie? Het was natuurlijk in de slechtste periode dat je je maar kon indenken, dat je won …?
Lou: Het is iets dat ons enorm vooruit heeft geholpen natuurlijk, vooral als je kijkt hoe we het voor die overwinning deden. Voor 2020 maakten we gewoon als vrienden muziek, en toen werd het plots serieus. Je krijgt sowieso meer Airplay, ook op de Radio (Studio Brussel) een heel belangrijke zender. Maar langs de andere kant zijn er , door die corona, enorm veel optredens niet kunnen doorgaan, wat een enorme streep door de rekening was. Dus, om samen te vatten, en in denk dat ik mag spreken voor de rest van de band ook, het heeft ons zeker veranderd in hoe we zelf omgaan met de band zelf. Maar we hebben het , door die corona periode, niet volledig kunnen uitwerken zoals verhoopt.
Thomas: Het is inderdaad niet geworden wat het had kunnen zijn; maar toch hebben we daar veel kunnen uithalen uit die winst. Zoals de ondersteuning krijgen van TRIX , dat we onze opnames hebben kunnen doen . en het werd, zoals Lou zei, plots wel allemaal heel serieus , het moet goed zijn en af zijn wat we doen. zo een overwinning verandert je als band, en helpt je een stap voorwaarts op de ladder.
Lou: We kijken er sowieso positief op terug, ondanks die rare tijden, en kijk, het heeft ons vooruit geholpen, laat het ons daarbij houden.
Kort nadien scoorde de band met “Sugar” en “Daiquiri”, hun eerste succes op de radio en werd er vol goesting uitgekeken naar een volgeboekte festivalzomer. De teleurstelling was dan ook enorm groot toen die geweldige zomer uitmondde in een ellenlange quarantaine; welke impact heeft die tijd op jullie gehad? Voor sommige bands was dit het moment om de handdoek in de ring te gooien, andere vonden rust of inspiratie hierin, hoe zit dat bij jullie?
Thomas: We hadden vooral gezien hoe het had kunnen zijn, dat het potentieel er is en was om verder door te breken. Dat was een stimulans om wel door te gaan. Het was super jammer dat het niet kon doorgaan zoals gepland, maar we hebben het niet gezien als dat onze kans weg is gevallen. We konden ook niet repeteren en zo, maar Lou heeft wel enorm veel songs geschreven; we zijn productief en rustig bezig geweest om verder aan songs te werken. Zonder dat we onder druk stonden om concerten te doen, op die wijze was die corona dan zelfs positief dat we in alle rust konden verder werken aan deze plaat.
Lou: Ik pik even in op de vraag ‘waarom zijn we er toch mee doorgegaan’. In de eerste plaats omdat we gewoon graag samen muziek maken, dat is een grote stimulans. Dat gaat hopelijk nooit stoppen. Maar ik snap het wel, je kunt als band bepaalde momenten hebben dat je als band doorbreekt of een grote stap voorwaarts zet. Dat momentum, winnen van de Nieuwe Lichting komt niet meer terug, ondertussen zijn er al andere bands opgestaan die de Nieuwe Lichting 2021, 2022 en 2023 hebben gewonnen. We zouden nu graag terug naar zo een momentum terug opbouwen, maar het vraagt nu meer tijd en energie doordat we dat momentum toen hebben gemist door die corona tijden. Die wedstrijden zijn, als je dat goed aanpakt, super belangrijk om van nul plots naar heel ver door te stoten..
Klopt wel, waar ik ook eens op terug wil komen is die ene hit, “Daiquiri” … Een mooi visitekaartje? Niet bang voor de rest?
Lou: “Sugar” en “Daiquiri” zijn uiteraard de twee bekendste nummers, we merken wel dat we daar de meeste respons op krijgen. Ik vind het gewoon prachtig dat mensen die songs echt kennen. We zitten in die fase dat we heel blij zijn als we iemand tegen komen die zegt ‘hey , ik vond dat nummer zo indrukwekkend! Het staat in mijn afspeellijst; langs de andere kant zouden we heel graag nog meer nummers schrijven die net zoveel impact hebben als die twee songs …
Thomas: die nummers zijn inderdaad gekend, je merkt dat inderdaad wel op optredens, is dat een stoorzender? Maar er zijn nog andere nummers die ook goed zijn, en die doen het live ook heel goed. We hebben bijvoorbeeld al heel wat nummers gespeeld van het nieuwe album, en die slaan ook al aan bij de fans.
Lou: zo’n nummers die het heel goed doen, zorgt voor perspectieven, wat kunnen we daarmee doen in de zin van zachter of harder of complexer maken, of in die richting van die bepaalde nummers werken. Het schept mogelijkheden, als een soort leidraad, die soort nummers.
Uiteraard wil ik het over jullie debuut hebben ? ‘Sambuca Dreams’ ik lees het volgende in de nieuwsbrief ‘’ De plaat illustreert een zoektocht naar eigenheid. Enerzijds weerklinkt de rollercoaster aan emoties die we als band ervaarden in de zomer van 2020 vol geannuleerde optredens.’’ Je zou dan denken aan een weemoedige, droevige plaat, maar deze straalt zoveel positieve energie uit, bewuste keuze om het luchtig te houden?
Lou: We zijn ondertussen prille twintigers, en zijn aan het evolueren in ons dagelijks leven. Zoals een nieuwe woning, samenwonen met een vriendin en die dingen; een job zoeken en zo. Dat gegeven zit er wel in , in sommige nummers. Of hoe we omgaan met het winnen van die Nieuwe Lichting in 2020. Maar vooral het positieve uit die fase in je leven, zit verweven in de songs, dat vonden we wel heel belangrijk. We wilden vooral dat positief kantje benadrukken, en het luchtig houden.
Oprechte vrolijkheid ervaar ik, vanuit een zeker buikgevoel. Het is ook een plaat die je song voor song meebrult; is het een bewuste keuze om een mainstream publiek aan te spreken? Welk publiek hebben jullie eigenlijk zelf voor ogen met dit debuut (of ben je daar niet mee bezig)
Lou: We zijn er niet per se mee bezig dat we een nummer schrijven voor een bepaald doel publiek. We komen op optredens ook allerlei mensen tegen, dus ik denk niet dat we schrijven voor een bepaald publiek. Maar het zijn inderdaad wel toegankelijke nummers, dat is iets waar we ook naar op zoek zijn. Maar langs de andere kant groeien we nog steeds als band, en kunnen we daar in de toekomst wat van afwijken of zo.
Het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden (lees ik ergens) … jezelf bloot geven voor een groot publiek, ben je niet bang daarop te worden afgerekend (je weet hoe het soms gaat op sociale media)
Lou: ik moet toegeven, ik ben zeer gevoelig aan kritiek op sociale media (haha) het is inderdaad een zeer persoonlijke plaat. Niet alleen de songs, maar ook de uren en tijd die je er als band insteekt zijn heel persoonlijk. En dan vind ik het soms wel moeilijk om daarmee om te gaan, als daar dan kritiek op komt. Maar dat hoort er gewoon bij, de andere bandleden relativeren dat allemaal. Niet iedereen kan en moet onze muziek goed vinden, smaken verschillen nu eenmaal.
Sociale media en Spotify zijn voor een band heel belangrijk; is het in tijden van Spotify en tik tok nog interessant om een plaat uit te brengen?
Lou: er is de laatste jaren iets aan het groeien in de zin dat je daarmee naar buiten moeten komen, met je voetdruk op die sociale media. Wat je uitstraalt en wie je bent als persoon. Welke image je hebt, video’s daar moet je zeer goed in zijn, we zijn daar nog niet volledig goed in, we moeten daar aan werken. Daarom is het wel belangrijk dat je met iets kan uitpakken als een plaat. We zijn ook meer bezig daarmee als band, maar je voetdruk op de sociale media wordt steeds meer belangrijk.
Thomas: ik wil ook eens terugkomen op het gegeven imago. Je hebt een imago op het podium, en een imago naast het podium. En dat zet zich ook door in filmpjes, op sociale media, is het belangrijk dat dit imago als band blijft terugkomen. Los daarvan is zo een plaat in de hand hebben, nog steeds iets fijns om mee uit te pakken.
Jullie debuut kwam uit op 14 april - wat zijn jullie persoonlijke verwachtingen?
Thomas/Lou: Waar we nu op willen focussen is een club tour. Na de zomer, dat is de bedoeling. Of toch optredens in zaaltjes gespreid over heel Vlaanderen in het najaar.
De plaat wordt op 4 mei voorgesteld , ook nu weer, de verwachtingen?
Thomas: We hebben nog concerten gedaan, maar deze avond is puur voor ons alleen, dat maakt het toch wel bijzonder eigenlijk, het is puur onze avond dus we zien er zeker en vast enorm naar uit.
Lou: Het is zo een avond waarvan je weet dat er vrienden en familie op afkomen, het is ook een start van iets heel nieuws, een nieuwe bladzijde die wordt omgedraaid. Vanaf dan gaan we terug shows beginnen doen en zijn gelanceerd, dus ja dat is een zeer belangrijke avond voor ons.
Het is een ook een zeer zomerse plaat, perfect voor op de festivals; klaar voor die festivals?
Thomas: Er zijn al wat festivals gepland, vooral kleinere festivals dan toch. Ook een paar middelgrote. Het is doordat de plaat nu pas uitkomt, wel beetje laat om daar echt op te focussen.
Wat zijn de verdere ambities? Is er een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Lou: Gewoon genieten van hoe het verloopt met deze plaat en zo. Dat is nu de voornaamste ambitie. Veel live shows spelen, en al uitkijken naar de volgende plaat. Nieuwe ideeën uitwerken, en zo verder blijven bouwen aan een fijne toekomst.
Thomas: mijn absolute droom is een tour kunnen doen doorheen Europa. Daarom is het belangrijk om steeds nieuwe muziek uit te brengen.
Een Sportpaleis uitverkopen of Rock Werchter afsluiten of toch maar een naam worden binnen het clubcircuit in binnen- en of buitenland? Wat verkiezen jullie en waarom?
Spelen op Rock Werchter, toch nog steeds het grootste festival ter wereld, al verschillende keren uitgeroepen als beste, is toch het ultieme eigenlijk. Maar laat ons voorlopig groeien, en zien wat onze mogelijkheden zijn. Maar Rock Werchter, het is een droom ja…
Pics homepag @Elisa Maenhout
Bedankt voor dit fijne gesprek …
Tuvaband - Ik duim dat sommige liedjes van me betekenisvol of zelfs nuttig kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven
'Tuvaband’ is de muzikale noemer voor de muziek van de Noorse zangeres/songwriter/muzikante Tuva Hellum Marschhauser. Op haar vierde album ‘New Orders’ hoor je mystieke indie-pop; 'delicate piano-led folk, softly-soaring ghostly soul-pop and slow magical post-rock, with Tuva's vocals floating over densely textured soundscapes'. Muzikale vergelijkingen zijn er te maken met: Julia Holter, Zola Jesus, Kate Bush, Jenny Hval, Cocteau Twins, Bjork, A.A. Williams, Jessica Sligter, Chelsea Wolfe, David Lynch, Dead Can Dance en CocoRosie, lezen we in een biografie.
'New Orders' is een aanstekelijk, bezwerend, vreemd aandoend plaatje.
Tuva Hellum heeft een bijzondere stem.; de walmen mystiek worden gebracht door muzikanten die zorgen voor een instrumentale breekbaarheid. “Rejuvenate” is meteen sterke opener, die een innerlijk rust doet neerdalen …
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89755-new-orders.html
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Tuva Hellum Marschhauser, en polsten we ook naar de verdere toekomstplannen en ambities
Mag ik eerst even met jou terug in de tijd, je bent al vele jaren bezig. Wat waren je belangrijkste creatieve uitdagingen in het begin en hoe zijn die in de loop der tijd veranderd?
Kun je enkele hoogte- en dieptepunten geven door de jaren heen?
In het begin had ik al een heel duidelijk idee van hoe ik wilde dat de muziek zou klinken; het sound design/productie, maar ik had niet de ervaring om dit te bereiken. Ik had wat kladjes uitgebracht op Soundcloud, maar toen ik en een gitarist deze kladjes opnieuw probeerden op te nemen, verloren ze hun charme en werden ze te gepolijst. We namen contact op met een Noorse, onbekende, lo-fi artiest met een cool en ongepolijst geluid. Haar producer beantwoordde ons bericht en zei dat hij kon helpen. Hij mixte en deed het sound design op de nieuwe opnames, en hij dacht aan alles wat ik nodig had om met sound design aan de slag te gaan. De laatste jaren heb ik of gegoogeld of een vriend gevraagd, als ik een idee had waarvan ik niet wist hoe ik het tot leven moest brengen. Het grootste besef dat ik de laatste jaren heb gehad, en waarvan ik wou dat ik het vanaf het begin wist, is dat er geen verkeerde of goede manier is, zelfs als het gaat om mixen en opnemen. Het gaat allemaal om smaak en wat je denkt dat goed klinkt. Voor de muziek had ik altijd dit idee. Maar voor het mixen had ik het idee dat je echt ervaren en doordacht moet zijn. Maar zolang men weet hoe men wil dat iets klinkt, en weet hoe antwoorden te vinden op google; dan denk ik niet dat het nodig is om een pro te zijn om te beginnen.
Gefeliciteerd met je laatste schijf, die al een maand uit is. Hoe waren de reacties erop?
dank u! Ik ben erg blij met de reacties. Ik heb ook de indruk dat meer mensen deze keer naar het volledige album luisteren en niet alleen naar de singles. Ik ben ook blij dat Noorwegen, waar ik vandaan kom, mijn muziek eindelijk wat meer aandacht geeft. Misschien omdat ik terug ben verhuisd uit Berlijn. En het is de eerste keer dat ik iemand heb die me helpt met de promotie in België en Nederland. Het is interessant om te zien hoe het daar ook wordt ervaren.
'New Orders' is nu je (ik dacht) vierde plaat, wat is het grote verschil tussen deze en de vorige platen? en vooral, met het begin van je carrière?
Ik denk dat de muziek heel rustig en gestript begon. Het duurde even voordat ik klaar was om drums en bas te introduceren. Ik had het gevoel dat ik me heel bewust moest zijn van wat voor soort drums en bas ik wilde voordat ze deel konden uitmaken van de muziek. Omdat dat het project sterk zou bepalen. Ik denk dat mijn laatste album de accumulatie is van alles wat ik geleerd heb tijdens het maken van de vorige albums, als aanvulling op het proberen van wat nieuwe dingen en een beetje vrijer zijn - het loslaten van sommige grenzen. Op het nieuwe album staan ook instrumenten die ik nog niet eerder in mijn muziek heb gebruikt.
Ik heb 'New Orders' een paar keer beluisterd; persoonlijk vind ik het donker, mierzoet, bevreemdend en luchtig. Klopt dit? Een bewuste keuze?
Dat klinkt interessant! Ik weet niet hoe couscous al die dingen waren, maar het is logisch. Ik hield altijd al van muziek en films die een soort duisternis bevatten, en daarom voelde het natuurlijk om mijn eigen muziek een beetje duister te maken. Maar deze keer wilde ik ook iets lichters introduceren. Omdat ik het schreef in het hoogtepunt van de pandemie, een donkere tijd. Ik had iets nodig dat me een kleine dopamine/serotonine boost kon geven. En vervreemdend: Ik wil dat de muziek een beetje vreemd is, anders. Want ik heb me altijd een beetje vervreemd gevoeld in deze wereld en cultuur.
Het is vooral een heel fantasierijke plaat geworden, maar het leuke is dat iedereen daar zijn eigen fantasie kan invullen, dat maakt de plaat zo bijzonder. Ook hier een bewuste keuze? Hoe sta je tegenover deze uitspraak?
Omdat mijn vorige album heel persoonlijk en specifiek was in de teksten, was ik er heel bewust mee bezig om sommige van deze nieuwe teksten zo te schrijven dat ze voor verschillende mensen verschillende dingen kunnen betekenen. Dus ook al betekenen alle teksten iets specifieks voor mij, toch wil ik dat sommige nummers nuttig zijn voor meer dan alleen diegenen die precies hetzelfde voelen als ik. Want het zou de wereld voor me betekenen als sommige van mijn liedjes betekenisvol of zelfs nuttig zouden kunnen zijn in een periode van iemand anders' leven.
Ik herken in jouw manier van werken ook de manier waarop een artieste als Bjork haar kwetsbaarheid zo krachtig kan laten voelen dat het je in staat stelt de zwaarste stormen te doorstaan? Weer dezelfde vraag, een bewuste benadering of hoe moet ik het zien?
Als ik ergens mee worstel en het gevoel heb dat ik mijn gevoelens of gedachten niet op een rijtje krijg, dan heeft het me altijd geholpen om er een lied over te schrijven. Soms kan het dingen duidelijker maken, of het kan er zelfs voor zorgen dat ik me weer goed voel; omdat ik iets van binnenin me verplaats, en het aan de buitenkant verwerk. Dus muziek is een geweldige manier om iets te verwerken waar ik van binnen niet uitkom.
Ik heb dit gelezen in een ander interview. In de nasleep van de Covid-pandemie hebben veel mensen hun leven en doelen opnieuw geëvalueerd. Is dat bij jou ook zo? Was die periode een inspiratie of eerder een confrontatie met jezelf?
Ik realiseerde me dat ik meer een leven buiten de muziek zou moeten leiden, en minder zou moeten werken. pauzes nemen en vaker vrienden zien. Leuke dingen doen die niet met muziek te maken hebben. Ik had me voor de pandemie al enkele jaren vrijwillig afgezonderd van de muziek. En na het maken van mijn derde album was ik klaar om eruit te stappen. Maar de pandemie kwam op datzelfde moment, en ik had het gevoel dat ik de kans om sociaal te zijn voor lief had genomen. En daar had ik spijt van. Ik besloot dat dingen moesten veranderen toen de pandemie voorbij was. En ik denk dat ik nu socialer ben.
In dit interview zeg je: "Als iedereen zegt dat het slecht gaat, probeer ik positief te blijven." Kun je dit toelichten?
Dus als er een crisis is, of het lijkt alsof er zoveel in een slechte richting gaat, vind ik niet per se iets positiefs specifieks in die situatie. En ik zeg ook niet dat positieve affirmaties een oorlog doen verdwijnen. Als ik uit Oekraïne zou komen en midden in een oorlog zou leven, dan kan ik me niet voorstellen dat ik daar een positieve kant aan zou kunnen ontdekken. Maar als ik om me heen alles in een enge richting zie gaan, wil ik ofwel proberen een positief aspect te vinden dat ik in gedachten kan hebben, als dat mogelijk is, ofwel zal ik proberen er in ieder geval aan te werken dat ik me van binnen goed voel. Met de pandemie probeerde ik me te concentreren op hoe we deze ervaring kunnen gebruiken op andere gebieden. Het feit dat we de mens boven de economie konden stellen, deed me denken dat we op een dag misschien het milieu en de mens boven het kapitalisme kunnen stellen. Ik probeer hoopvol en positief te blijven.
Na die covid periode zitten we nu in een crisis die de hele wereld treft, financieel en moreel zijn de mensen op hun tenen getrapt; heeft dit invloed gehad op jou als muzikant en mens?
Als muzikant heb ik het gevoeld op de economie, en heb al een paar periodes meegemaakt waarin ik dacht dat ik een baan moest zoeken en liever muziek ernaast deed. Ik heb ook geprobeerd nieuwe manieren te vinden om geld te verdienen als muzikant. Maar ik voel me veel te bevoorrecht om te zeggen dat dit een probleem is, want ik maak nog steeds fulltime muziek, en ik woon in een van de rijkste landen ter wereld. Dus ik mag niet klagen. Als mens ben ik al langer bezorgd en gestrest, meer dan tijdens de pandemie. Ik betrap mezelf erop dat dingen goed moeten komen, zoals ik zeg op mijn nieuwe album. Maar deze keer zitten die zorgen vaak in mijn achterhoofd. En moreel gezien, f.x. als het gaat om het milieu, heb ik in 2016 al een nummer uitgebracht waarin ik zing dat 'alles wat we doen fout is'. Dus ook al doe ik mijn best en ben ik op mijn tenen getrapt, ik voel me wel een beetje slecht.
Was het daardoor ook niet moeilijker om concerten en zo te boeken, omdat iedereen weer 'mag'; is er een overaanbod aan releases en artiesten die willen optreden?
Ja, zeker. Toen ik in 2022 en 2023 de singles en het album uitbracht, kreeg ik bijna telkens te horen dat het nog nooit zoveel releases tegelijk waren geweest. En dat ik met veel meer artiesten en bands moest concurreren dan voorheen.
Binnen dat overaanbod spelen organisatoren ook save, vaak vallen de kleinere of middelgrote bands erdoor weg. Heb je daar ook problemen mee?
Ik denk van wel, als het om festivals gaat. Ik merk dat ik meer 'misschien' als antwoord krijg, en dat antwoorden zich voortslepen. Alsof festivals niet kunnen beslissen omdat ze nog niet zeker zijn van hun economie. Of ze wel of niet genoeg kaartjes zullen verkopen. Ik denk dat het voor hen nog makkelijker is om ja te zeggen tegen een band die net begonnen is, omdat ze voor exposure kunnen spelen. Terwijl ik een live band heb en een technicus om te betalen, en ik heb 4 albums uitgebracht, dus ik denk dat ik de act ben die lastiger te boeken is dan een hele grote of kleine.
Afgezien van dit alles, wat zijn de verdere plannen voor 2023?
Ik zit diep in het proces van het maken van een nieuw album. Ik ben al behoorlijk ver gekomen. En in mei breng ik een EP uit die ik in 2021 heb gemaakt; een soundtrack voor een boek. In het najaar is er een tournee. In het najaar breng ik ook een samenwerkingsalbum uit met een Canadese band genaamd New Age Doom en diverse van muzikanten.
Zijn er na al die jaren nog steeds ambities en doelen die je als artiest wilt bereiken?
Absoluut. Ook al ben ik fulltime componist/producer/kunstenaar, mijn grootste doel is om te kunnen leven van de muziek terwijl ik me veiliger voel; om te weten dat het langer duurt dan de komende vier maanden. En ik hoop echt dat meer mensen mijn muziek zullen ontdekken en naar onze toekomstige concerten zullen komen.
Nederlands 
Français 
