logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Trixie Whitley ...
Einsturzende Ne...
Interviews

Drums Are For Parades

Drums are for parades – interview nav Record Store Day april 2012

Geschreven door

Op 21 april werden onafhankelijke platenwinkels overal ter wereld in de kijker gezet, op de zogenaamde Record Store Day. Ook in Gent werd meegevierd: speciaal voor deze dag kwam Music Mania met een aantal exclusieve releases op de proppen, waarvan de meest opmerkelijke toch wel de EP ‘Imperium’ van het Gentse Drums Are For Parades was. Enkele uren voor DAFP hun nieuwe creatie aan de Handelsbeurs voorstelde, gingen wij een praatje slaan met Wim Reygaert en Piet Dierickx van Drums Are For Parades. Gastzanger van dienst en Kapitan Korsakov-frontman Pieter-Paul Devos dronk voor de gelegenheid een pintje mee.

Om met de deur in huis te vallen: wat een plaat opnieuw. Hoe zijn de reacties tot zo nu toe?
Wim: “Wel, de EP is nog niet zo lang uit, dus echt veel reactie daarop hebben we nog niet gehad. Natuurlijk zijn de nummers wel al een hele tijd af en hebben al genoeg mensen ernaar geluisterd. Het is raar, want het is voor onszelf ook onze experimenteerplaat. We zijn echt all the way gegaan in all different directions.”

Hoe en waar is “IMPERIUM” opgenomen?
Wim: “Heel de plaat is eigenlijk een uitloper van een voorstel dat we gekregen hebben van de Ancienne Belgique. Ze hebben daar een heel goeie studio, en wouden een beetje de mogelijkheden aftasten. Dat paste perfect in onze visie, we waren een beetje de testdrivers van de vernieuwde AB-studio. Daarom zijn we echt dankbaar dat we zo’n kans gekregen hebben. Het was ook bijzonder aangenaam om samen te werken met Staf Verbeek die ons bijgestaan heeft op technisch vlak.”

Samenwerking staat heel centraal op de nieuwe EP. Hoe zijn jullie bij al die mensen terechtgekomen?
Piet: Wel, iedereen heeft zo’n beetje een eigen verhaal. Het was voor ons ook belangrijk om na te denken over wie wij zelf respecteren, en met wie wij wilden samenwerken.
Wim: “Piet is al een hele tijd bevriend met Chris Goss bijvoorbeeld. Als hij dan een nummer wil inzingen, is dat natuurlijk fantastisch. Aan de andere kant: Rudeboy (Urban Dance Squad) is voor mij een van mijn jeugdhelden. Ik herinner me dat ik toen ik in het middelbaar zat, ooit de Coopertest moest lopen. Ik had mijn walkman meegenomen en terwijl ik daar zwaar aan het afzien was, luisterde ik naar “Fast Lane”. In dat opzicht vind ik het ook echt spannend om straks het podium te delen.”

Ging iedereen direct in op het voorstel? En omgekeerd: hoe was het voor jullie om je eigen nummers te laten bewerken?
Wim: “Op ‘Master’ (het eerste full album van DAFP) deden we al iets gelijkaardigs. Toen lieten we Jurgen Munkeby van het Noorse Shining een nummer voor zijn rekening nemen. Wat daaruit kwam, hadden we nooit verwacht, zeker niet van iemand als Munkeby. Niettemin klonk het écht wel strak, en waren we er heel tevreden over. Met ‘IMPERIUM’ hebben we hetzelfde concept gehanteerd, waarbij wij nummers schreven om ze later te laten bewerken, maar wel steeds met de muzikant die zou meespelen in het achterhoofd. De grote lijnen waren dus uitgezet door ons. De enige die zich niet aan die regel gehouden heeft, is Jeroen (De Pessemier, Papillon bij the Subs). Dus zijn we maar een nevenproject gestart: ‘Hammerang’. We speelden al samen op de Subs-night, en ik ben eigenlijk wel benieuwd wat er verder nog uitkomt.”
Piet: “Rudeboy, Pieter-Paul, Tim,… zijn natuurlijk allemaal zeer goede muzikanten. Het proces verliep daardoor vrij vlot, maar ook de karakters waren doorslaggevend. Als we er goed mee overeenkomen, is het een kleine stap om samen muziek te maken.”
Wim: “Bovendien is muziek voor mij een universele taal. Iedereen die we vroegen om iets te doen op ‘IMPERIUM’ was direct heel enthousiast.”

Er zijn heel veel verschillende stijlen te horen op de EP. Van een trage ballad naar een electro/punknummer tot stonerrock. Hoe belangrijk is het voor jullie om de vertrouwde muziek te verlaten en te experimenteren met andere genres?
Wim: “Daar zijn waarschijnlijk veel mensen kwaad voor (lacht). Nét nu iedereen een beetje doorheeft wat DAFP eigenlijk echt doet, steken we de draak met onszelf en brengen we ‘IMPERIUM’ uit. Maar dat is ook heel erg belangrijk, het houdt ons scherp. Ik denk dat ik undiagnosed ADHD heb: zonder muziek zou ik mezelf verliezen en ik hou ervan om heel veel verschillende dingen te doen.
Piet: “Dat is ook wat we gaan blijven doen. Tot de dag dat enkele van onze beste vrienden aan de deur staat en zegt : “Gasten, stop ermee. Het is écht niet cool om Scala te coveren!”.
Pieter-Paul (Devos, Kapitan Korsakov):“Als gastmuzikant is het ook interessant om mee te werken, omdat je uit je natuurlijke habitat gehaald wordt. De band waarmee je speelt gedraagt zich anders, en jij zelf automatisch ook. “
Wim: “Om aan te vullen: wanneer we besloten om Pieter-Paul te vragen, zou het zo voor de hand liggend zijn om een nummer te schrijven met zware deathriffs en veel screamo’s. Dus hebben we dat niet gedaan: “Warning” is de ballad waar je het over had. Muziek moet niet altijd te gemakkelijk zijn…”

 ‘IMPERIUM’ komt uit naar aanleiding van Record Store Day. Vanwaar de link?
Wim: “Ik ken de eigenaar van de Music Mania in Gent redelijk goed, en hij wou onze eerste EP opnieuw uitbrengen. Maar dat was iets dat wij niet echt zagen zitten, dus besloten we om gewoon iets nieuws op te nemen.”

Hebben jullie zelf voeling met vinyl? En wat met het al dan niet legaal downloaden van muziek?
Wim: “Ik download constant muziek, illegaal. Ik heb niet zo van die principes.”
Pieter-Paul: “Ik download niet.”
Wim: “Gij hebt geen computer!”
Piet: “Ik download uit principe niets legaal (lacht)!”
Wim: “Kijk, ik vind vinyl echt cool. Het is iets tastbaars dat niet ten onder gaat in de stroom van information overload dezer dagen. Daarom proberen wij ook al onze platen van degelijk artwork te voorzien, om er iets unieks van te maken.”
“Ik kan nu gelyncht worden omdat ik dat zeg, maar dat illegaal downloaden is echt een deel van de evolutie.”
Pieter-Paul: “Pas op, ik ben er ook niet tegen. Er is zoveel commotie rond de zogenaamde broodroof van artiesten door het illegale downloaden, maar reken eens uit hoeveel elk bandlid verdient aan een CD waar je in de winkel €20 voor betaalt? Ik dacht het niet... Plus, de mensen die je muziek echt goed vinden, steunen sowieso op een andere manier. Er komt volk af naar je shows, er worden t-shirts verkocht, enzovoort.”
Wim: “Voila, dat vind ik ook. En uiteindelijk: wij kopen ook CD’s en platen hé! Ik snap inderdaad niet dat mensen zeggen dat muziek gestolen wordt door het te downloaden, want dat is niet waar. De CD staat ergens op het internet, en ik luister er naar. Ik heb niets tastbaars in mijn handen, ik kan het CD-boekje niet uitpluizen, er is geen artwork die je kan bekijken,… Wij hebben al onze platen zelf online gezet, op illegale downloadsites. In mijn ogen is dat kanaal echt een zegen: hoeveel bands worden er vandaag de dag niet opgepikt omdat hun demo ergens op een website staat?”
Pieter-Paul: “Volgens mij komt dat omdat in de muziekwereld het nog al te veel de dinosaurs zijn die het voor het zeggen hebben. Maar sorry, dat kan nu niet meer. Ik heb onlangs een documentaire gezien waarin verteld werd dat Nirvana de laatste band is die zo spectaculair kon groeien zonder behulp van het internet. Er zijn zoveel meer mogelijkheden nu, in positieve zin. Ik denk dat we dat over pakweg tien jaar veel beter zullen kunnen vatten, doordat we nu echt middenin de verandering zitten.”
Wim: “’t Is te hopen dat dat hier een interview voor universitair opgeleiden is! Ik sluit me daar opnieuw bij aan. Ik ben zelf eigenlijk regisseur, en in de filmwereld zijn ze al veel beter mee met die nieuwe manier van werken. Het moment dat een filmmaker met een niet al te dure camera zelf kon filmen, regisseren, monteren en daarna het boeltje online gooien, opende zoveel deuren. In de filmindustrie bestaat daar een naam voor: independant cinema. De evolutie is daar al meer omarmd dan in de muziekwereld. En toch blijven mensen naar de bioscoop gaan hé. Net zoals concerten ook volk blijven lokken.”
“Bovendien, de laatste tijd is er weer veel te doen over de revival van vinyl, maar het medium is nooit weggeweest. Bands bleven platen persen, DJ’s draaiden en draaien nog steeds met vinyl. En zoals ik al zei: wij kopen ook nog steeds. Waarschijnlijk ga ik binnen enkele jaren wel weer meer platen beginnen kopen, gewoon omdat ik ze “moet” hebben. Dan kan ik zo’n oude platenspeler kopen, waar je nog aan een hendeltje moet draaien om de muziek te laten afspelen. Perfect voor als de electriciteit uitvalt op een koude winternacht… Trouwens, onlangs vertelde me er iemand dat hij vroeger platen leende in de bibliotheek. Elk halfjaar moest je met de naald van de platenspeler langsgaan, dan keek de bibliothecaris of hij nog ok was. Pas dan mocht je opnieuw voor een halfjaar platen huren. Dat vond ik echt een leuk verhaal. Ieder medium heeft zijn charmes hé.”

Straks spelen jullie ‘IMPERIUM’ live, en wat daarna? Nog plannen voor 2012 in het vooruitzicht?
Alsof afgesproken, beginnen Wim en Piet wild door elkaar te praten
“Why would we care? De wereld vergaat in december, dus we gaan onszelf volledig laten gaan!”
Wim: “Kijk, dat is ook de reden waarom wij een van de weinige bands zijn die nog niet openlijk gereageerd hebben op die nieuwe dB-maatregelen van Schauvliege. Het is er binnen een dik half jaar toch mee gedaan. En dat zal een knal zijn die verdomme veel luider is dan 100 dB!”


Drums are for parades – interview nav Record Store Day april 2012

 

Rise And Fall

Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’

Geschreven door

Rise And Fall - Interview met zanger Björn Dossche nav het nieuwe album ‘Faith’
“Wat men van je maakt is niet wie je werkelijk bent…”
De vele tegenstellingen van Björn Dossche, jeansverkoper en zanger van Europa’s populairste hardcoreband Rise And Fall!

Eind maart waren we te gast in zaal de Kreun in Kortrijk.  De Belgische hardcoretrots Rise And Fall presenteerde er zijn vierde album ‘Faith’ en deed dat met verve.  Enkele dagen kreeg Musiczine de gelegenheid om aan zanger Björn Dossche een spervuur van vragen af te vuren.    We kennen de man als een zeer energieke frontman met een verwoestende stem van wie een podium zijn natuurlijke biotoop lijkt. Wanneer we de man op een zomerse lentedag ontmoeten is het  contrast enorm. Björn Dossche blijkt een zeer innemende en rustige gesprekspartner die ons graag alles vertelt over z’n band  Rise And Fall, de nieuwe plaat en hardcoremuziek in het algemeen…

Musiczine: Voor hardcore fans die dit interview lezen, behoeven jullie weinig introductie.  Onze website wordt echter ook door veel andere muziekliefhebbers bezocht. Kun je speciaal voor deze  mensen een korte bio en geschiedenis van  Rise And Fall schetsen?
Björn Dossche: “We treden op sinds 2003, een jaar later was er onze  eerste plaat ‘Hellmouth’. In de daaropvolgende  periode  zij we zeer veel beginnen spelen en touren in binnen- en buitenland.  Onze tweede schijf ‘ Into Oblivion’ kwam uit in 2005 op het Amerikaanse Deatwish-label.   In navolging van die plaat speelden we  een massa optredens in  Europa en in de States.  In die periode kenden we nogal wat wissels in onze line up.  In 2009 was er onze derde plaat ‘Our Circle Is Vicious’.  Na de opnames ervan  is onze huidige drummer die ook bij The Rott Childs speelt, ons komen vervoegen. Ook toen  hebben we enorm heel veel gespeeld in Europa, Rusland, de VS en zelfs  Australie ! ‘Faith’, ons nieuw werkstuk  is de eerste  in de huidige  line up.  Naast deze vier full albums hebben  we geregeld ook 7’inches  uitgegeven”.

‘Faith is jullie vierde full album.  Willen jullie in de huidige muzikale tijdsgeest  met een steeds afkalvende cd verkoop zoveel mogelijk albums aan de man brengen of is de nieuwe plaat eerder een soort visitekaartje van de band voor fans en geïnteresseerden?
“In zekere zin is ieder  nieuw album voor ons een visitekaartje.  Het toont perfect wat wij doen en waar wij voorstaan. Het is echter wel zo  in ons genre en dat geldt voor alle undergroundmuziek dat  de verkoop van vinyl altijd al belangrijk geweest, op zijn minst even belangrijk als die van cd’s.  Van deze nieuwe plaat is er trouwens  veel meer vinyl  geperst dan cd’s.  Terwijl de verkoopcijfers  van cd’s steeds meer achteruitgaat, blijft die van  vinyl standhouden en zelfs lichtjes stijgen...Tegenwoordig  is alles zo vluchtig en vergankelijk en met één simpele muisklik kun je online alles beluisteren. Er zijn echter nog veel  mensen die op zoek gaan  naar iets tastbaar.  Met een lp  heb je veel meer in je handen dan met een  cd, niet alleen omdat het formaat groter is maar ook omwille van de charme. Een plaat  komt authentieker over, het artwork komt ook meer tot zijn recht en je hebt het charmante gekras van de naald”.

Jullie tourden wereldwijd met enkele van de allergrootste bands in het genre, zoals Converge, Comeback Kid en Have Heart.   Hoe slaagt een Belgische band daarin?
“Dat komt door een combinatie van verschillende factoren.  Als band timmer je hard aan je naam, je probeert zoveel mogelijk  goede  shows te spelen . Alles kwam voor Rise And Fall in een stroomversnelling toen we onder de vleugels van  Deathwish kwamen. Daarvoor deden we ook wel veel tours maar toen moesten we  echt alles van uit eigen kracht doen.  Als  je echter  met zo’n label werkt, wordt je muziek aan veel meer mensen verspreid.   Zo verwierven we ook een naam in Amerika waar er veel gelijkaardige bands als ons zijn op het  vlak van  stijl en attitude.   Door de jaren leerden we meer en meer mensen kennen en   door intensief  te  touren  werd ons netwerk nog uitgebreid . Zo blijft alles continu vooruitgaan”.

Hoe kwamen jullie op het prestigieuze Deatwish label terecht?
“Rond 2004 en 2005 speelden we een tour met Converge en dat is onze grote geluk gebleken.. Jake, muzikant van Converge is een van de mensen van Deathwish en op zeker moment waren we bezig met de opnames van ‘Into Oblivion’.  We hebben hem de opnames gestuurd en hij besliste om ons een kans te geven.  Ondertussen zijn  we al enkele jaren bij het label en hebben we een schitterende samenwerking”.

Zijn jullie zelf  allemaal hardcore fans?
“Inderdaad, , we hebben alle vier een gelijkaardige muzikale achtergrond die zich toespitst op punkrock en hardcore maar eigenlijk  zijn we allemaal enorme muziekfreaks.  Iedereen heeft zo wel zijn eigen voorkeur en favoriete acts  maar onze roots liggen allemaal in hardcore en punk.  Als je ouder wordt, en bij mij was dat al van jongs af aan, gaan je interesses uiteraard  breder  dan de twee genoemde genres”.

Vorig jaar brachten jullie een 7inch uit met daarop een cover van Congress, in de jaren negentig een van de eerste metalcorebands uit België. Was deze West-Vlaamse trots een  van jullie grote voorbeelden?
“Voor de meeste van onze bandleden was dat de lokale band die het meeste invloed heeft gemaakt en die ons als het ware in de scene heeft gesleurd. .  Congress was de eerste groep die ik live zag optreden in 1995, ik was wat onwetend toegekomen en wist niet dat hardcoreshows bestonden maar na afloop was ik zo onder de indruk dat ik besloot dat ik van dat alles ook een deel wilde uitmaken..  Als eerbetoon en omwille van de invloed die Congress op ons had hebben we vorige jaar dat nummer opgenomen”.

De leden van Congress waren fervente aanhangers van straight edge  Zijn jullie zelf aanhangers van die beweging?
“Dat is natuurlijk al zeer lang geleden bij Congress, na enkele jaren was daar bij die band al geen sprake meer van.  In de jaren negentig was die hele straight edge-beweging veel meer  aanwezig dan nu nog het geval is.  Wat onszelf betreft, ik ben het nog steeds  net als iedereen in de band maar dat is puur toevallig.  We hebben al heel wat wissels in de line up gehad en  het is zeker geen vereiste om tot de band toe te treden.   Plots zijn we met vier mensen die op dat vlak dezelfde levensstijl hebben”.

Jullie worden door veel pers omschreven als de grootste band in het genre in Europa. Kunnen jullie dat goed relativeren of is het soms moeilijk om beide voeten op de grond te houden?
“Als je een beetje verstand hebt, kun je dat uiteraard relativeren. We zijn slechts bekend  bij  een bepaalde kliek van mensen en in een beperkt genre.  Anderzijds is het wel leuk dat we  na het vele harde werk  wat krediet opgebouwd hebben .  Verder is het fijn om complimenten te krijgen en te horen dat je andere bands inspireert”.

Jullie worden aanzien als een authentieke band Heel wat nieuwe acts halen duidelijk de mosterd bij jullie. Geeft dat veel druk  bij het schrijven van nieuw werk?
“Dat valt wel mee; we hebben door de jaren gemerkt dat een paar bands in onze slipstream zitten maar dat betekent ook niet dat wij het wiel hebben uitgevonden.  Wij hebben ook onze invloeden, elke band heeft die maar je streeft ernaar  om een eigen geluid te ontwikkelen.  Op onze eerste twee platen ga je bijvoorbeeld makkelijker kunnen zien waar wij onze invloeden uithaalden en wat van waar komt.  Ondertussen  zijn we gekomen tot een eigen Rise And Fall-sound “.
“De grootste druk komt  echter van onszelf.  We zijn superkritisch en willen altijd bij elke nieuwe plaat dat het net iets beter en net  iets anders is. We willen wel wat nieuwe paden bewandelen maar we waken er ook over dat alles Rise And Fall blijft”.

Hoe gaat het schrijven van nummers bij Rise And Fall in het werk?
“Muzikaal is het een groepswerk maar het grootste deel wordt wel  geschreven door onze bassist Vincent  en onze gitarist Cedric. Zij schrijven elk 50 % van de muziek.  Toch gebeurt alles in samenspraak want ook de drums zijn in onze muziek  zeer belangrijk .  Concreet repeteren we  speciaal met  het oog op nummers schrijven.  Vince en Cedric brengen de riffs en de ideeën  aan, werken samen met de drummer en passen hier en daar aan. Ook ik doe m’n  zegje en schrijf bovendien  alle teksten.  Dit keer was ik bij alle opnames aanwezig en bemerkte een zeer goeie wisselwerking,  een goeie flow en dito dynamiek”.

Jullie muziek is zeer gelaagd, je moet veel luisteren om alles te ontdekken.  Hoe doen jullie dat? Is dat bewust?
“Mooi dat je dat zegt, ik denk dat dit gewoon zo is geëvolueerd.  We willen geen ééndimensionele  band zijn en willen er veel details in verwerken die je op het eerste gezicht niet hoort.  Het maakt alles interessanter , we zijn ook nooit voor de gemakkelijkste weg gegaan.  Er wordt vaak neerbuigend gedaan over punk en hardcore en ik snap die redenering wel erachter want bands die het genre overstijgen, spelen ook dikwijls vrij eenvoudige  muziek. Aan de andere kant heb je in de hardcorescène altijd al veel creativiteit gehad . Zelf willen we  niet voor de gemakkelijkste weg gaan en  nummers schrijven met veel harde stukken om daar dan het publiek op te laten moshen. Allemaal goed en wel want daar is zeker plaats voor maar alles moet trouw blijven aan de spirit van de band”.

Net  zoals op vorige cd’s is er ook op ‘Faith’ in het midden van de plaat een rustpunt met “All Is Different Now”. Is dat een bewuste keuze?

“We hebben dat inderdaad op elke plaat gedaan en we doen dat ook nu. De reden is dat  ook op dit album  de focus ligt op hardere en snelle nummers (hoewel er heel wat afwisseling in zit ) maar als luisteraar is het plezant om toch eventjes een rustpunt te hebben.  .  Als je iets traags combineert met  iets snel , dan zorgt dat contrast ervoor dat het hardere nog harder overkomt.  Op de vorige plaat stond er bijvoorbeeld  “In Circles”, dat speelden we heel vaak in het midden van de set. . Het hangt trouwens een beetje af van optreden tot optreden.  Spelen we een kortere set da n is dat rustpunt niet perse nodig.  Op grotere shows of op  een festival is het wel leuk en gepast om dat te spelen”.

Je teksten focussen sterk op thema’s als leven en dood. Is er daar een speciale reden voor?
“Ik denk dat de thema’s die ik beschrijf wel veel mensen bezighouden.  Ik schrijf zeer veel over de grote tegenstellingen in het leven, in geloven in jezelf en geloven in een lot, in het verschil tussen leven en dood,  in de tegenstelling  tussen wie je echt bent en wat er van je gemaakt wordt.  Al die dingen houden mij al altijd bezig en dat komt op de nieuwe plaat tot uiting.  Alle zaken die in mijn hoofd spoken en die ik niet goed kan verwoorden tijdens bv een interview,  wordt allemaal gekanaliseerd in m’n teksten.  Het is zo een beetje mijn donkere kant  en precies daarom bestaan die teksten.  Ik ben er veel mee bezig en ik kan het niet gemakkelijk om erover te praten”.
“Uitgesproken politieke thema’s  behandelen we niet hoewel  we best  wel enkele maatschappijkritische teksten hebben. Ik heb best wel een mening  over veel zaken  maar we willen geen band zijn die wil preken.  We staan wel ergens  voor maar onze mu    ziek moet geen vehikel zijn voor politieke standpunten”.

Op de plaat speelt een muzikant  van het fantastische  Cave In mee, hoe zijn jullie daarin geslaagd?
“Cave In is inderdaad een  ongelooflijk goeie band.  Op onze plaat is er  een kleine guest appearance in “Deadweight”, een van de laatste nummers.  Het betreft een  korte gitaarsolo van Steve Rotsky en dat kwam heel toevallig tot stand. Tijdens de opnames kwam Steve  in de studio om opnames te halen van een van zijn soloprojecten en hij kende producer Kurt enorm goed.  Door de jaren nam hij met hem al verschillende platen op die nooit het daglicht zullen zien, omdat hij zeer kritisch is op alles wat hij doet.  Nu, Rotsky kwam iets oppikken en babbelde met ons en met Kurt . Toen zei Kurt dat we nog een solootje nodig hadden en hij vroeg aan Steve of ie dat wilde inspelen en of wij dat ook zagen zitten. Wij waren uiteraard enthousiast en zo maakte Steve Rotsky snel een solootje. Leuk dat zoiets kan”.

In de paasvakantie beginnen jullie aan een korte maar intensieve tournee door Europa.
“We zijn inderdaad  een goeie twee weken op de baan met Oathbreaker uit Gent en het Italiaanse The Secret!. We hebben nog geen concrete plannen om nadien naar de VS te trekken. De States zijn trouwens een zeer moeilijk gebied,  we zijn er al veel geweest en deden er verschillende  tours.  Het belangrijkste voor ons  is dat we een goeie package hebben met een aantal goeie bands zodat we genoeg volk trekken.  Op ons eentje is het moeilijk, het is te onvoorspelbaar. Er gaan qua opkomst veel goeie shows zijn maar er kunnen ook een aantal minder shows tussen zitten.  In Amerika is er qua bands zo een oververzadiging dat je om genoeg volk aan te spreken  met een goeie line up moet uitpakken”.

Is er een groot  verschil tussen touren in Europa en touren in de VS?

“Ja,  in de VS ben je veel meer op jezelf aangewezen. Touren is heel avontuurlijk, van de ene op de andere dag  kom je in een totaal andere zaal terecht of sta je voor een heel ander publiek. Het is niet altijd even gemakkelijk maar de reward is zeer groot.  Het is de max om een coole show voor veel mensen te spelen en te beseffen dat je in Amerika staat.  Anderzijds  heb je op iedere Amerikaanse tour wel een paar missers. In Europa is alles duidelijk veel beter georganiseerd en je weet wat je kan verwachten. We hebben veel solide mensen die tours organiseren en alles is piekfijn geregeld. Nog een verschil is dat in Amerika de  mensen op nog jongere leeftijd naar shows gaan. Dat begint al op  13 en 14 jaar.. In Europa bijten mensen zich iets langer vast in een bepaalde  levensstijl of een bepaald genre.”.

Wat staat er tijdens de zomermaanden op het programma?
“In augustus spelen we  een aantal festivals zoals Ieperfest en Brutal Assault in Tjechïe. Dit laatste evenement doen we samen met bands als Paradise Lost ,  At The Gates, Dimmu Borgir en nog vele andere geschifte metalacts.  Ook Heavy Fest in Londen staat op de agenda!”.

Combineren jullie Rise And Fall met een job?
“Wij werken allemaal, het is onmogelijk om te leven van de band. Op ons niveau is dat niet mogelijk, want  je moet  veel meer mensen bereiken en onze muziek is daarvoor net iets te extreem.  Als je echt tien maanden zou touren , dan heb je geen vaste kosten en dan zou je heel misschien wel kunnen rondkomen maar dat is zeker onze bedoeling  niet. We hebben ons leven in het verleden al een paar keer op pauze gezet en drie/vier maanden getourd maar dat wordt bij het ouder worden steeds  minder eenvoudig.  Nu proberen we de zaken goed te combineren en pikken we er onze periodes uit.    Zo namen de opnames van de jongste plaat  tien dagen in beslag waarna we een weekje tourden. Zo ben je twee en een halve week weg en dat is zowat het maximum. Zelf werk ik trouwens in Gent en ben ik manager van een Levis winkel waar ik jeans verkoop”.

We zagen jullie optreden op Groezrock 2010 en hadden de indruk dat je het niet altijd fijn vindt dat fans je micro proberen te bemachtigen om lekker mee te zingen. Klopt die indruk?
“Nee, want ik vind het eigenlijk heel plezant als mensen meezingen.  Echter, soms ben je een show aan het spelen en ga je volledig op in het momentum,. Als er dan iemand je uit je zone trekt dan weet ik niet altijd goed hoe ik moet reageren vind ik dat wat raar.  Maar dat mensen  meezingen vind ik zeer leuk en het tofste dat er is.  Mensen denken soms dat jij een attribuut bent voor hun eigen show, dat hoort er uiteraard wel bij maar het moet natuurlijk een beetje binnen de perken blijven”.

Wat me ook opviel op Groezrock, was dat jullie een van de luidste bands waren.  Hoe slagen jullie er om zo’n oorverdovend geluid te ontwikkelen?
“Op een show van Groezrock is het volume dat wij op het podium horen,  niet hetzelfde als het geluid in  de tent.   Meestal hebben we onze geluidsman en die weet echt het onderste uit de kan te halen.  Het moet luid zijn maar het mag er natuurlijk niet over zijn want je moet nog een soort helderheid hebben in je sound. Nu,  ik ben een beetje het besef van geluid in de loop der jaren kwijtgeraakt . Ik ben zelden op een optreden dat ik denk: “dit is luid””.

Wat vind je trouwens van de nieuwe geluidsnormen die door Vlaams Minister Schauvliege werden uitgevaardigd?
“Het is tragisch, vooral het feit dat de reglementering er komt na overleg en vergaderingen met mensen uit de sector.  Als je dan ziet  met wat ze op de proppen komen, dan is dat zeer erg.  Het is totaal niet realistisch en het slaat nergens op.  Ik versta dat men inzit met de gezondheid van de mensen maar men moet ook  rekenen op het gezond verstand. Enerzijds van diegenen die een optreden organiseren, maar anderzijds ook van de bezoekers van een  optreden die bijvoorbeeld oordopjes kunnen instoppen..  Die overdreven bepampering van de mensen, ik ben er geen voorstander van.  Als ze de strikte reglementering gaan toepassen, gaan heel veel mensen in problemen komen, vooral dan in de jeugdhuizen en in de kleinere zalen!”

Powerstroke

Powerstroke – interview nieuwe plaat ‘Awaken the beast’

Geschreven door

Powerstroke – interview nieuwe plaat ‘Awaken the beast’

Dag Mannen, hoe gaat het met jullie?
Hi, . Alles gaat goed hier. En met u?

Sinds enige tijd is er een nieuwe aanwinst aan de band toegevoegd, kun je wat meer informatie geven waarom hij tot de band is toegetreden, en wat zijn bijdrage aan de band is?
Sinds een paar maanden is Frederiek Nuyt in de band gekomen. Wij kennen elkaar al jàààren en we zijn goed bevriend. We waren eigenlijk al lang aan het twijfelen of we al dan niet een extra gitarist zouden aannemen om live een voller geluid te hebben. Uiteindelijk hebben we de knoop door gehakt en we hebben er nog geen seconde spijt van gehad.

De nieuwe plaat is er, de opvolger van ‘Once…We were Kings’. Hij kreeg de titel ‘Awaken the Beast"…is dit een verwijzing naar een nieuwe stap in de band, een soort heropleving, of ligt de naam gewoon aan het feit dat jullie nieuwe plaat sommige emoties moet doen opborrelen bij de luisteraars?
Met Awaken the beast'  kan je een beetje verschillende kanten uitgaan. In veel mensen zitten er veel opgekropte frustraties. En plots is er de spreekwoordelijke druppel die de emmer doet overlopen. En dan komt het beest in de mens los. En dat is niet altijd even fraai haha.

Zijn er enige zaken veranderd in vergelijking met jullie voorgaan album? Zo ja, wat precies?
We hebben de zaken professioneler en rustiger aangepakt. De productie is nu wel zoals we het wilden. Met dank aan Francis Snebbout (Oakwood production studio) die er veel tijd heeft ingestoken en Jacob Hansen die een zeer goede mastering heeft gedaan.

Kun je ons wat vertellen over de verschillende nummers op ‘Awaken the Beast’? Wat jullie aan een specifieke song goed vinden, waarover de teksten gaan, …
Onze teksten gaan vooral over zaken die we zelf mee gemaakt hebben, of over ons standpunt ten opzichte van bepaalde zaken, etc…. . Eigenlijk allemaal onderwerpen die uit het leven zijn gegrepen.
“Death By Broken Heart” is onze single. Dit is waarschijnlijk ons meest toegankelijke nummer en persoonlijk vind ik dat John zijn stem hier ongelooflijk gepassioneerd klinkt. Het geeft me keer op keer kippenvel als ik het nummer hoor:
Voor mij is “Good For Nothing” het beste nummer op de plaat. Waarschijnlijk omdat dit het simpelste nummer is. Als je het 2 keer hebt gehoord kan je het al meezingen. “Centerfold” en “Sense of Honour” zijn ook zo'n nummers. Eenvoudig maar catchy.
The Power and the strength” , “Hero Tolerance” en “Thumbs down” moeten het vooral hebben van hun kracht en groove. Headbang-songs zoals we zeggen.
The end of things to come” is een mix van alles wat we doen. Catchy, Groovy, Powerful & Basic.
Watch & Learn”  was het eerste nummer die we schreven voor deze plaat en hier kan je duidelijk nog  de manier van werken zoals op 'Once we were kings' herkennen. Hier komt de Thrash in ons een beetje naar voor.
Point of view gaat recht” vooruit. Niet teveel gezever…. Blazen die handel.

Hoe reageren de media en fans op jullie nieuwe plaat?
Tot nu toe krijgen we erg goede reacties en reviews. De nummers zijn ook beter geworden in vergelijking met onze debuutplaat. We hebben redelijk wat fans bij gekregen: Ook worden we nu ook iets serieuzer genomen. Maar daar zal onze prestatie op Wacken Open Air ook wel voor iets tussen zitten.

Jullie hebben een welgekende producer onder de arm kunnen nemen, meer bepaald Jacob Hansen…volgens mij geen evidentie om zo'n man te kunnen strikken!?! Hoe hebben jullie dit kunnen flikken?
Eerst ging Tom Klimchuck onze plaat mixen en masteren. Maar door een zware ziekte van Tom is alles op de laatste moment afgesprongen.
Dus zaten we met de handen in het haar. Ik ben een grote fan van de sound van de eerste 2 Volbeat platen. Dus trok ik mijn stoute schoenen aan en mailde naar Jacob wat promo-materiaal etc… door. Binnen de 20 minuten kreeg ik een mail terug. Hij zag het zitten ondanks hij geen tijd had. En wat ik belangrijker vond…. Hij vond ons goed: We spraken een betaalbare prijs af en hij deed een fantastische job.

Ik weet dat jullie goed contact onderhouden met de hardcore/metal band Pro-Pain. De frontman Gary Meskil heeft ook een bijdrage geleverd in de vorm van achtergrondvocalen. Hadden jullie dit idee al een tijdje in jullie hoofd zitten om hem hiervoor aan te spreken, of stond hij zelf te popelen om hieraan deel te nemen?
Eigenlijk is het een beetje per toeval gekomen. Gary logeerde bij mij thuis op het moment dat we in de studio zaten. Ik vroeg hem of hij op 1 nummer een soort duet wilde zingen met John. Hij hoorde het nummer (Sense of Honour) en hij was verkocht: In de studio zaten we ergens vast met een arrangement in “Point of View” en ik vroeg hem wat hij zou doen. 'Keep it simple, Marty' hoorde ik hem nog zeggen. Hij luisterde een paar keer naar het nummer en stelde voor om op dat nummer ook iets in te zingen. En het werkte perfect:

Powerstroke heeft reeds zijn kunnen mogen tonen op één der bekendste metal festivals ter wereld, nl Wacken Open Air. Kunnen jullie ons een beetje uitleg geven hoe jullie op de bandlijst terechtgekomen zijn, en hoe jullie dit allemaal ervaren hebben?
We hebben de Wacken Battle gewonnen en zodoende zijn we op Wacken beland. Eerst waren we om 11 uur in de ochtend geprogrammeerd. Maar een paar weken voor het festival vroeg de organisatie of we om 23h wilden spelen. Als laatste band net voor Mambo Kurt. We hadden de jackpot gewonnen. We speelden daar voor een overvolle tent en we hebben het volk daar niet teleur gesteld. Moshpits, circlepits…. Alles wat je maar wil. Het was de max haha.
We kregen  achteraf veel goede commentaar op onze show…. Wat kan je je nog meer wensen hé.

Merken jullie dat Powerstroke gegroeid is al band, en zo ja, kun je ons bepaalde zaken meedelen waarom?
Powerstroke is een meer volwassen band geworden in vergelijking met een aantal jaren terug. Onbewust eigenlijk. Maar door de tourtjes in het buitenland en optredens op grotere evenementen hebben we veel ervaring opgedaan en hebben we veel geleerd. Ook hoe we onze zaken aanpakken is professioneler geworden. Powerstroke is onze hobby…. Maar we willen het zo goed mogelijk doen. We worden er ook niet jonger op , dus als we het nu niet doen zal er het er nooit meer van komen haha

Zijn er nieuwe optredens, al dan niet met bekende bands in zicht? Zowel in het buitenland als in België…
We mogen tot nu toe niet klagen over het aantal optredens die al geboekt zijn.
Ondertussen blijven we kijken wat onze beste opties zijn. We kunnen met een paar bekende bands mee op tour, maar we willen niet zoveel betalen om mee te mogen. Het is soms te belachelijk voor woorden hoeveel bekende bands vragen. Maar er zijn mooie shows op komst waar ik nu nog niet veel over kan zeggen. We spelen gemiddeld 25 shows per jaar. Dus dat is niet zo slecht hé, voor een band die alles zelf regelt:

Altijd handig om mee te delen: waar kunnen de mensen terecht om Powerstroke te boeken?
Dat is nog steeds Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Is er nog iets dat jullie willen meedelen aan onze lezers?
Als je ziet dat we in je buurt spelen…. Check us out! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde haha.
Keep Strokin' The Power!

Brotherhood Foundation

Brotherhood Foundation - ‘Onze show op Groezrock 2011 heeft een therapeutisch effect’!

Geschreven door

Brotherhood Foundation - ‘Onze show op Groezrock 2011 heeft een therapeutisch effect’!
Een opmerkelijke act die zaterdag 23 april geprogrammeerd stond op het Groezrock-festival , was het Nederlandse  Brotherhood Foundation.  Zangers Gary Van der Wouw en Patrick van Fessem,  bassist Jeps Salfischberger,  gitarist Tom Sikkers en drummer Corné Borchers vormden eind jaren negentig een van de belangrijkste  bands binnen  de rock-en metal scéne van onze zuiderburen.  Met hun heerlijke crossover van  metal en hardcore oefenden ze een belangrijke invloed uit op verschillende Nederlandse en Belgische groepen. Hun meesterlijke album ‘Elevator Music’ werd door ondergetekende in die periode zowat grijsgedraaid en dus tekenden wij uiteraard present in de etnies-tent voor het optreden van  Brotherhood Foundation.   Nadien hadden we  de  kans om een paar vragen te stellen aan  zanger Gary Van der Wouw en bassist Jeps Salfischberger.

Musiczine: We waren een beetje verwonderd toen we   Brotherhood Foundation  op de affiche van Groezrock zagen staan.  We dachten dat de band er jaren geleden de bui aan gaf?

Jeps:  Het klopt inderdaad dat BF heel lang geen teken van leven meer gaf, want we hebben meer dan twaalf jaar niet meer opgetreden.  Toen ik vorig jaar Groezrock bezocht en er backstage organisator Hans Maes sprak, vroeg die  of we met Brotherhood Foundation wilden optreden op deze  speciale jubileum-editie.. Hans droomde er  namelijk van om verschillende reünie-concerten te houden van zijn favoriete bands.
Gary: Het is zo dat we hier in de jaren negentig drie keer optraden.  We waren zelfs de eerste harde band die hier geprogrammeerd stond, want vroeger programmeerde dit festival artiesten als Herman Brood en consoorten…

Musiczine: Hoe komt het dat jullie eind jaren negentig besloten om jullie succesvolle band stop te zetten…
Jeps: Het is niet zo dat we 12 jaar echt een punt  zetten achter de band, Ieder bandlid ging gewoon  op een bepaald moment  zijn eigen weg  en zo bloedde de band  beetje bij beetje dood…
Gary: Eigenlijk namen we in die periode ook niet echt afscheid van mekaar…Bepaalde zaken werden toen ook niet echt  uitgepraat.   De voorbije dagen werden  onze vriendschapsbanden opnieuw een heel stuk strakker en daardoor zou je kunnen zeggen dat deze reünie een soort van therapeutisch effect heeft.   Straks kunnen we in alle harmonie opnieuw afscheid van mekaar nemen …
Jeps:  Na onze try-out van gisteren en onze show op Groezrock volgt er nog 1 optreden.  Daarna houden we er voor alle duidelijkheid definitief mee op.

Musiczine:  Blijkbaar had het nogal wat voeten in de aarde  om alle vijf de bandleden hier op Groezrock te krijgen?
Gary:Dat kun je wel stellen  Omdat ik zelf in Canada woon en werk (hij baat er zijn eigen tattooshop uit nvdr.) en omdat onze andere zanger Patrick in Israël verblijft, vergde dit nogal wat organisatie.  We boekten zo snel mogelijk alle nodige vluchten om zeker aanwezig te kunnen zijn op dit feestje!  De andere drie leden wonen in Tilburg en zij hadden uiteraard heel wat minder problemen om tot in Meerhout te geraken.

Musiczine: Het optreden was wat ons betreft dik in orde, zeker als je weet dat jullie zo lang niet meer optraden.  Jammer genoeg viel de opkomst wat tegen en was de etnies-tent amper halfvol.  Welke vonden jullie er zelf van ?
Jeps: Om eerlijk te zijn : wij hadden op voorhand geen enkele verwachting wat betreft dit optreden. We zijn al zo lang uit de picture en bovendien stonden we op hetzelfde moment geprogrammeerd met superbands als Blood For Blood en  de legendarische heren van The Descendents.
Gary: Wat ons wel plezier deed, was dat er quasi geen verloop was tijdens onze show.  Wie bij het begin aanwezig was, bleef ook voor de rest van het optreden kijken!

Musiczine: Welke andere bands konden jullie smaken vandaag?
Jeps: Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog niet veel gezien heb.  Heel wat tijd vandaag heb ik besteed aan socializen.  Niet alleen met onze goeie vrienden van De Heideroosjes die hier ook rondlopen, maar ook met heel wat zakenvrienden van me.  Beroepshalve ben ik boekingsagent bij MOJO en oprichter van Powerfest, een indoorfestival in Amsterdam  (vindt dit jaar plaats op 5 juni, nvdr) dat voornamelijk hardcore- en metalbands programmeert.
Gary: We kwamen hier trouwens ook relatief laat toe en hielden bovendien nog een signeersessie.  Zo heb ik zelf voorlopig enkel  No Trigger gezien en een stukje van CIV wat absoluut een van mijn favoriete bands is.

Musiczine: wat vinden jullie trouwens van de line up van Groezock 2011?
Jeps: Ik moet zeggen dat er vorig jaar veel meer nieuwe en jongere  bands aanwezig waren.  Nu zijn er heel veel oudere groepen op de bill  en dat zie je ook aan het relatief oudere publiek.

Musiczine: Nog een slotvraagje voor bassist en boeker Jeps: welke bands uit Nederland moeten we in de gaten houden?
Jeps:   Nederland kent heel wat aanstormende bands.  Make Believe is er daar eentje van, Destine treedt in verschillende andere landen op en gaat ook goed.  Daarnaast zijn er nog Only Seven Left, Make Believe, Face Tomorrow en Kensington.

Brotherhood Foundation vind je sinds kort op facebook.  Surf daarvoor naar   https://www.facebook.com/profile.php?id=1164050827#!/pages/Brotherhood-Foundation/146622835350136
£Bezoek zeker ook eens de website van Powerfest, een festival dat dit jaar een affiche heeft om duimen en vingers af te likken:   http://www.thepowerfest


Defeater

Defeater interview nav ‘Lost ground EP’

Geschreven door

Heel af en toe heb je een band die je volledig van je sokken blaast. Dat was  bij ondergetekende absoluut het geval bij Defeater. Ze debuteerden in 2008 met  het album ‘Travels’ en eind 2009 brachten ze de EP ‘Lost Ground” uit. Het is niet zo eenvoudig de muziek van dit vijftal uit Boston  te omschrijven. Defeater zit dan wel bij Bridge Nine,  een prestigieus hardcore en punkrocklabel, de muziek van deze band is echter zoveel meer. Defeater is in korte tijd razend populair geworden in zowel de VS als  Europa en zorgde voor een absoluut hoogtepunt op het Belgische Groezrockfestival. Hun Europese tournee is ondertussen een maand achter de rug; hoog tijd dus voor een  babbel met gitarist Jason Maas. Jason of Jay voor de vrienden is het creatieve brein achter de band en daarnaast producer van verschillende andere bands. Hij ontpopt zich tijdens het gesprek zeer duidelijk als een man met een eigen mening.

Groezrock was tijdens de recente tournee de eerste show in Europa. Jason bleek wat verbaasd door de ongelooflijke reacties en het feit dat de fans alle teksten meebrulden.
“Groezrock was alleszins de grootste show die we ooit speelden.  In de VS hadden we al ongelooflijke respons tijdens de laatste  optredens, maar op Groezrock waren wij eigenlijk maar een kleine vis tussen al die grote vissen, dus was het afwachten naar  de reacties. Het was echter  on-ge-looflijk, ook al was  spelen  op klaarlichte dag niet zo ideaal.”

Na Groezrock tourde Defeater met More Than Life en Dead Swans in verschillende Europese landen.
“Ook daar waren de reacties overweldigend”, vertelt Jason. “Op iedere plaats waar we kwamen, waren de shows goed. Sommige waren echter outstanding. Vooral ons tweede optreden in België (nvdr. in JH Metteko in Mechelen) was waanzinnig en was zeker een van de vijf beste van onze voorbije tournee.”

Je zou kunnen zeggen dat Defeater de hype van het moment is maar dat hoort Jason niet graag.
“ Dat houdt eigenlijk ook in dat je even snel terug vergeten bent als je gekomen bent.  In ieder geval is het fantastisch  dat zoveel mensen ons zo goed vinden.  Meer kunnen we niet wensen. Het enige wat wij doen is onze muziek en onszelf zo eerlijk mogelijk houden. We zijn trouwens al volop bezig met nieuwe nummers te schrijven.
De nieuwe songs van Defeater zullen we opnemen in september en ik hoop dat begin 2011 de nieuwe plaat af is.  Het is moeilijk te zeggen hoe de muziek zal klinken. Ik denk dat alles in het verlengde van de ‘Lost Ground’-ep zal liggen, met andere woorden iets melodieuzer dan ons debuutalbum want het is voor mezelf momenteel moeilijk om iets anders te schrijven. Sowieso moet het weer heel afwisselend en snel zijn met veel tempowisselingen en energieke drums.

Het is duidelijk dat Defeater niet bij de pakken blijft zitten en nummers componeert  aan een hels tempo.
“ Dat klopt maar ik houd ervan om hard te werken.  En wat ik doe als job, dat is nu eenmaal het liefst wat ik doe.

Jason lijkt ons een gelukkig man, maar ook deze stelling hoort hij eigenlijk niet zo graag.
“ Met geluk heeft Defeater niet veel te maken.  Ik heb gewoon mijn kans gewaagd; ik spaarde wat geld en spendeerde het aan een idee.  Ik werkte keihard non stop zodat het wel moest lukken.  Op sommige maanden weet je met moeite alle eindjes aan mekaar te knopen;  op andere maanden lukt dat beter.  Daarom ben ik ongelooflijk trots dat mijn inspanningen eindelijk beloond worden.

Het verhaal van Jason en Defeater lijkt een mooi voorbeeld van ‘the american dream’. Maas heeft ook hierover een uitgesproken mening
“Ik vind dat de meeste Amerikanen op zoek zijn naar een soort socialisme zonder het zelf te beseffen.  Volgens mij vinden de meeste Amerikanen het absoluut normaal dat de staat voor hen moet zorgen op het gebied van tewerkstelling en wat betreft de sociale zekerheid en dat maakt me eerlijk gezegd wat kwaad. Misschien is niet iedereen in staat om te bereiken wat men echt wil, maar het leven gewoon laten voorbijgaan, daar  kan ik echt niet bij. Ik verwacht niet  dat  iemand ook maar iets voor  mij doet. Je moet gewoon alle kansen nemen die zich voordoen en keihard werken.”

Vorig jaar speelde Defeater als nobele onbekende al op het Dourfestival maar dit gebeurde met twee andere muzikanten.
“ Dat klopt; zelf was ik aan het werken in de studio en op dat moment was Gus nog in de band. Het was Zack van de band Verse die toen mijn plaats innam.  Na die Europese tour stopte Gus met Defeater en zo hebben we Jack Woodruff in de plaats.  Jack speelde voorheen bij de punkrockband Ambitions en speelt momenteel bij de rockband Dreamtigers. De line up die je zag op Groezrock is onze vaste line up.

Defeater was bijna een maand in Europa, Jason kan dus wel ons continent met het Noord-Amerikaanse vergelijken.
” Behalve dat je moet betalen om te gaan plassen, vind ik Europa schitterend. Vreemd vind ik dat je in de UK twee verschillende prijzen hebt voor dezelfde muffins in Starbucks. Het was duurder als je je muffin in de Starbucks wilt opeten, maar als je zei dat je de muffin zou meenemen dan was het goedkoper. Dat is toch je reinste onzin. Ik betaal voor die muffin, dan mag ik hem toch opeten waar ik wil omdat het mijn verdomde muffin is. Het zou dezelfde prijs zijn om op te eten of om op een boot mee te nemen en dan in het water te gooien.
Van de verschillende landen die we bezochten vond ik Frankrijk ongelooflijk mooi en ook Zwitserland vond ik prachtig. In Frankrijk speelden we trouwens op een boot. Een schitterende ervaring! Minpuntje was wel dat ik m’n hoofd tegen het plafond stootte waarna heel m’n gezicht bebloed was.  Ik kon natuurlijk moeilijk stoppen met spelen en deed alsof ik geen pijn had, maar ik kan je verzekeren: dat had ik wel degelijk! Jammer genoeg hadden we niet altijd tijd om veel van de plaatsen te zien waar we op dat moment waren.  Toch zag ik heel wat maar ik moet zeker nog eens teruggaan met meer tijd. Ik ben trouwens geen fuifbeest, maar ik sta liever vroeg op, haal een koffie en dan maak ik een wandeling om alles te ontdekken. Ik ben ook al iets ouder… Chez van de Dead Swans, de band die met ons meewas, noemde mij trouwens “papa” maas.”

Jason heeft ook een uitgesproken opvattingen over Obama, de VS en de olieramp in de Golf van Mexico die er zich afspeelt
 “In Amerika zijn de meeste mensen begaan met het olieprobleem. Ze zitten er ongelooflijk mee verveeld en vinden dat we heel wat geld zullen moet spenderen om het probleem op te lossen, veel geld dat we eigenlijk niet hebben. Sowieso zal de schade gewoon absurd zijn.
De VS onder Obama zijn trouwens  niet anders dan onder zijn voorganger. Hij is gewoon een andere marionet die niet doet wat hij beloofde. Veel blabla dus… De bedoeling is gewoon om verkozen te geraken en daarna hebben diegenen met geld de controle over de wereld. Hij beloofde verandering, maar dat zou ik ook doen als ik wil verkozen worden.

Naast Defeater is Jason muziekproducer, een bewuste keuze zo blijkt
“ Misschien kunnen we nu al van de band leven, maar toch doe ik dit niet. Echt veel cd’s worden er tegenwoordig niet meer verkocht met al het downloaden, gelukkig lopen de shows en de merchandising als een trein”.

Toen we Defeater op Groezrock zagen, vroegen we ons na afloop af hoe groot ze zullen zijn bij een volgende passage in België.  Jason moet glimlachen bij deze opmerking
“ Wie zal het zeggen? Ik blijf gewoon hard werken aan mijn muziek zoals ik dit altijd al deed. Tot voor kort met minder succes dan momenteel het geval is maar eigenlijk is Defeater de culminatie van alles wat ik deed sinds ik 15 was tot  nu (nvdr. Jasons is ondertussen 29 jaar). Zonder alle tegenslagen die ik kende, zou ik niet de muziek maken die ik vandaag maak.

Hoewel er nog niks officieel is, zal Defeater naar alle waarschijnlijkheid in het voorjaar van 2011 terugkeren naar Europa. Tenslotte heeft Jason nog enkele woorden over voor de Belgische fans
“België is fantastisch. De mensen zijn er supervriendelijk en de shows die we er speelden, behoren tot de beste die we ooit neerzetten.  Ik kan niet wachten om terug te keren!”

Sarah Ferri

Sarah Ferri interview nav ‘optreden in de Bijloke met Fischer Z’

Geschreven door

Een paar maanden geleden was Musiczine in de Gentse Bijloke getuige van een schitterende concert van Fischer Z. Dat John Watts en de zijnen goed uit de voeten konden wisten we al jaren maar wat we niet wisten was dat er in de jonge Sarah Ferri, die het voorprogramma verzorgde, een talent schuilt dat elk moment kan openbarsten tot iets als de Belgische Diana Krall.
En haar toekomst werd nog mooier met optredens in Dranouter en de Gentse is zelfs uitgenodigd door de AB.
Wie weet haalt deze dame ooit Blue Note en omdat we bij Musiczine nu eenmaal het haantje de voorste willen zijn als het op talent aankomt, ziehier een uitgebreid gesprek met Sarah Ferri. En je zult het wel merken, deze dame wil vooral zichzelf blijven.

Hallo Sarah, probeer eens je muziek te omschrijven…
Eerlijke, directe en emotioneel geladen muziek, soms donker, soms swingend. De rode draad is denk ik mijn zangstijl, de close harmony-arrangementen voor de backingvocals en bepaalde feeërieke kronkels in de songs. Als ik achteraf zoek naar de invloeden en stijlen die erin zijn geslopen, kom ik altijd uit op de periode tussen 1945 en 1970. Mijn songs zijn geëvolueerd van klassiek naar jazz. Maar die stijlen zijn voor mij bijkomstig.
Uiteindelijk wil ik gewoon “Sarah Ferri”- kes maken. Allemaal verschillende smaakjes uit dezelfde koekendoos. ;o)

Het lijkt misschien een domme vraag, maar hoe kwam jij tot de ontdekking dat je eigenlijk kon zingen?
Ik heb daar toen ik klein was nooit bij stilgestaan. Het was wel altijd aanwezig. Wanneer de stofzuiger aanstond, zong ik meerstemmige melodietjes boven die zoemtoon. In die tijd gingen we nog naar zo’n evangelische kerk, waar er voortdurend werd gezongen. Mijn zusjes en ik namen thuis vaak dat songboek met psalmen uit de kast om nog eens alle liedjes te overlopen zoals “De Here is mijn Herder” enz. haha, waar is den tijd ?!
Nadien werd dat songboek vervangen door cassettes en oude platen met muziek uit de seventies. Daarna waren het opnames van de afrekening die we overtapten van Studio Brussel. En natuurlijk met alles meezingen uit volle borst :o)
Eigenlijk dacht ik toen dat ik beter was in piano, omdat ik daar goede punten op kreeg. Ik heb altijd een altstem gehad en omdat ik soms die hoge noten niet voluit met de borststem kon nemen zoals sommige sopranen (Kate Bush), dacht ik dat zingen niet echt voor mij was weggelegd.
’t Is pas toen ik met een jeugdvriend zo eens een paar covertjes meezong op gitaar, dat hij me gevraagd had om mee te zingen in zijn band die later Misses Bombie werd. Toen ben ik voor het eerst zelf beginnen improviseren en experimenteren op zang. Ik kreeg toen bij de eerste optredens veel complimentjes en dan ben ik dat zo’n beetje beginnen beseffen denk ik.‘k Was toen 19 jaar of zo.

En dat leidt me naar mijn volgende vraag, hoe belandt iemand die zo jong is in dit muziekgenre? Ingegoten met de paplepel?
Mijn vader speelde thuis vaak eigen composities op gitaar. Zijn melodieën hadden specifieke kleuren die het huis vulden met een warme, zuiderse gloed. Ik kon echt genieten van die gelukzalige sfeer. Als ik nu terugblik, weet ik dat hij vaak voicings uit de jazz en de bossa nova gebruikte en dat me dat al die tijd onbewust heeft beïnvloed. Ook die typische Italiaanse romantiek heb ik wel een beetje mee van hem. En de spaghettiwesterns vond ik ook altijd super, met de muziek van Ennio Morricone. Anderzijds heb ik die noordelijke,winterse kant door op te groeien in België denk ik. ‘k Heb me een tijdje volledig ondergedompeld in grunge en stonerock, maar sinds ik de diva’s uit de jazz heb leren kennen en de prachtige songs uit de old jazz, heb ik het gevoel dat ik ben thuisgekomen. Hierin kan ik met mijn stem en mijn warme buikgevoel veel meer mijn ei kwijt.

Je hebt er wel geen makkelijk publiek mee gewonnen, hee? Ik bedoel bij een rockconcert of zo mag je al eens een fout maken (so what) maar jij zit wel met een publiek dat bijna noot per noot volgt
Dat klopt. Maar zo’n publiek luistert en heeft respect voor wat je brengt en vraagt niet uitsluitend entertainment, maar vooral inhoud. Op zo’n stille momenten waarop je een speld hoort vallen, krijg je de kans om de mensen mee te nemen naar jouw wereld.
Trouwens, er is geen groter criticus dan ikzelf. Ik ben een vreselijke perfectionist, maar tegelijkertijd ook een chaoot die alles uiteindelijk toch op de laatste knip moet klaarspelen.
Als alles goed loopt, ben ik tevreden. Maar een concert is pas echt geslaagd, als je mensen kan ontroeren of warm maken.

Is de Sarah Ferri die we horen op een podium DE Sarah Ferri of ben je nog op zoek naar iets extra’s? (muzikaalgewijs bedoel ik die vraag....)
‘k Zou zeggen voor 2/3. De sound is zich nog volop aan het ontwikkelen omdat we nog maar een klein jaar met die bezetting spelen. Dus het klinkt nog niet helemaal zoals het zich in mijn hoofd afspeelt. Maar ‘k heb het geluk om met hele goede muzikanten samen te spelen die me meestal goed aanvoelen.
Sowieso evolueer je nog en blijft het een zoektocht naar hoe je het dichtste bij dat oorspronkelijke idee komt in je hoofd. Er moet nog wat ruimte zijn voor de muzikanten zelf, maar teveel compromissen zwakken de song af vind ik.
Sowieso voel ik momenteel wel aan dat die evolutie zich verder zal doorzetten in de jazz en oude singersongwriters-folk. Alleen moet ik, om de jazz waardig te zijn, nog heel wat bijbenen op piano en aangezien ik een luie leerling ben, heeft Christian Mendoza nog een vette kluif aan mij.:o)
Zingen gaat op dat punt veel meer vanzelf.

Jij nam deel aan het Jonge Wolven-concours, hoe belangrijk schat je dat in je carrière?
Het heeft me in de eerste plaats terug de moed gegeven om ermee door te gaan. Ik had een pak songs liggen, waarmee ik nog niks had ondernomen. Jonge Wolven is een van de weinige wedstrijden waar er veel uiteenlopende genres welkom zijn, die op andere wedstrijden minder goed passen. Het is ook een sympathieke wedstrijd zonder pretentie en met oog voor de inhoud eerder dan voor het imago. Tijdens de Gentse Feesten zit de spiegeltent vaak vol, waardoor je meteen al met een vrij groot publiek in contact komt. Trefpunt heeft sowieso veel podiumkansen geboden waaronder het groot podium op Sint Jacobs. Anderzijds heeft AVS ook de nodige publiciteit gegeven, het concert in de muziekfabriek bvb van Geert Faes is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. Het concert op het Laurentplein en het voorprogramma van Fischer-Z vloeien eigenlijk onrechtstreeks voort uit die allereerste optredens. Dus, het was voor mij zeker een grote eerste stap met een lage drempel.

Zou je alles over hebben voor je carrière en dan denk ik bv tussen de keuze van je studies en het showbizzdom ...
Momenteel speelt muziek een belangrijke factor. Ik kan me een leven zonder muziek moeilijk voorstellen. Maar dat kan niemand je eigenlijk afnemen, of je nu bekend bent of niet, tot je oud bent, je kan altijd creatief met muziek bezig zijn. Zelfs zonder piano of gitaar, want het zit in je hoofd, zolang ik maar kan zingen.
Het is gewoon leuk als je je muziek kunt delen met een grotere groep mensen.
Het showbizzdom is een lastige en artificiële zaak, maar je hebt het soms nodig als je een grotere groep mensen wilt bereiken en muziek wilt beoefenen als je job.
‘k Voel me op dit moment voor de eerste keer als een vis in het water, dus ja, muziek staat op plaats nr.1. Dat is altijd zo geweest, maar nu pas besef ik dat ik die piste echt een kans moet geven. ‘k Zal niet rusten vooraleer ik een debuutplaat heb opgenomen en uitgebracht, hopelijk met succes. Nadien zie ik wel. ’t Is gewoon..., dat eerste ei begint vreselijk te spannen. Hahaha

Ik moest het tweemaal lezen, Sarah, maar op Dranouter en via de AB, dat is al geen vrij podium meer hee...

Ja, ‘k ben zelf heel content en fier op die 2 concerten. De programmator van Dranouter heeft me natuurlijk gezien op de finale van de dranouterrally. ‘k Hoop gewoon dat het in stijgende lijn blijft gaan. Als artiest hang je voor een groot deel af van de organisatoren, media, programmatoren of ze je al dan niet booken. Het hangt allemaal aan elkaar vast. Er is altijd iemand die u de eerste kansen moet geven alvorens het verder rolt. ‘k Heb al gemerkt dat wij de mensen vooral live overtuigen, maar daarvoor moeten ze u eerst op een concert gezien hebben, of gehoord hebben van anderen dat het goed was. Als dat domino-effect  zo verder loopt is dat super. Dan hoef ik binnenkort zelf niet meer zo hard te pushen voor een optreden.

Wat me vooral tot je aansprak is die speelse spontaniteit van je dat een ontwapend effect heeft, ergens hoop ik dat dit gewoon een deel is van jezelf en niet vanuit eventuele zenuwen want serieuze muzikanten zijn zo saai …
‘k Ben blij dat het dat effect heeft. Soms denk ik bij mezelf: ‘Wat hebt ge der nu weeral uitgefloept?!’. Maar bindteksten vooraf instuderen, neen, dat is niet aan mij besteed. Ik ben geen goede grappenmaker en ook geen stoere rockster. Ik kan alleen maar mezelf zijn, maar dat komt misschien niet altijd goed over in een wereld vol attitudes. Ik ben alles behalve cool, en soms zelfs helemaal ‘fout’ denk ik. ‘k Heb vaak het gevoel dat ik niet van Venus, noch van Mars, maar van Pluto kom :o)

Ik heb begrepen dat je dit jaar de studio in wil duiken, ga je dat via een eigen uitgave doen of  via een platenmaatschappij?
Er is een label dat sowieso wil doorgaan. Maar het is toch nog zoeken naar de juiste formule en de juiste partners. Er hebben al 2 contracten voor mijn neus gelegen, maar ik wil niet zomaar blindelings tekenen. Het blijft altijd een gok, maar dan wel een weloverwogen gok. Ik moet nog wat sparen, maar ik zou eventueel de productie zelf betalen.

Hoe zou de ideale cd van Sarah Ferri er voor jou uitzien?
Ik hoop dat de producer het beste van de songs extra in de verf zet en de ziel nog meer naar boven haalt. Dan is voor mij de CD echt geslaagd. Of bedoel je werkelijk de cover? In dat geval heb ik een heel goede fotograaf op ’t oog.

Nu je zelf op een podium staat, begrijp je dat iemand artiesten zo kan verafgoden?
Eigenlijk niet. Ik heb dat zelf nooit gehad voor een artiest, wel bewondering maar nooit verafgoding. Wat ik wel begrijp is dat mensen naar een concert gaan voor een belevenis, om mee weg te dromen en op te gaan in de muziek en zich onderdompelen in een bad van euforie. Zo beleef ik muziek soms. Sommige artiesten hebben een enorm charisma en geven zoveel van zichzelf waardoor de emotie de mensen overspoelt, waardoor ze geëmotioneerd geraken. Ik denk dan aan Ella Fitzgerald , Nina Simone, Billie Holiday, Louis Armstrong, Melanie of die oeroude blueszangers enz. Die raken u via muziek maar blijven heel bescheiden en menselijk. Maar imago en het goddelijke hebben er in mijn ogen niks mee te maken. Ik zou nooit willen dat mensen van mij een ‘god’ maken, want een God mag niet meer menselijk zijn. En we zijn tenslotte allemaal gewone mensen, den enen is niet beter of den andere.

Ik vraag dit aan iedereen : je favoriete plaat aller tijden is ...
Heb ik niet. Er zijn er teveel en ik kan niet kiezen. Dat is net alsof je tussen je kinderen moet kiezen en zeggen van wie je het meeste houdt.

Het laatste woord geef ik aan jou Sarah.
Tot op één van de gigs ;o)

The Whispering Tree

The Whispering Tree interview nav de plaat ‘Go call the captain’

Geschreven door

’Go call the captain’ van het New Yorkse gezelschap The Whispering Tree is zo één van die platen die weliswaar nooit je leven zullen bepalen, maar als aangenaam gezelschap mag hun folky indiegeluid er zeker wezen en daar deze wereld nu eenmaal nood heeft aan andere dingen dan Lady GaGa die zich als de nieuwe Courtney Love gedraagt, besloot MusicZine om eens op visite te gaan bij Eleanor Kleiner.

Kunnen jullie eens proberen om de muziek van The Whispering Tree te omschrijven?
Zeker, maar dat is nu niet bepaald een makkelijke vraag hoor. Wij streven vooral naar eerlijkheid zowel wat de productie als het songschrijven zelf betreft want wij willen op de eerste plaats de mensen raken die naar onze muziek luisteren. Onze muziek vindt zijn roots in de folk maar door de vele invloeden krijg je iets unieks…

Ik bedoel het niet slecht maar uw muziek associeer ik nu niet bepaald met thuisstad New York hoor, ik denk meer aan zo’n natuurlijk gebied!
Maar natuurlijk want een stad impliceert geld en ego’s en zo’n natuurgebied straalt iets rustgevends uit, bedankt hoor!

New York is de hipste stad ter wereld maar daar zie je toch de bomen door het bos niet meer?
Spijtig genoeg zijn daar ook geen bossen meer, maar het goede van de zaak is doordat wij daar wonen dit toch ook gezorgd heeft voor heel wat nummers, zo is “The tallest” geschreven met New York in ons achterhoofd.
Natuurlijk kun je er ook niet omheen dat een stad bevolkt is met mensen en dat de beste dingen om ons te inspireren.
Wat dat aantal artiesten betreft : er zijn er inderdaad zo veel dat het voor ons een uitdaging is om door te breken.

En toch als je de muziek hoort van The Whispering Tree…dan is het of jullie weg willen van deze wereld.
Misschien niet van de wereld, maar in ieder geval van heel wat aspecten daarvan!

Vinden jullie zo’n escapisme eigenlijk een goede zaak?
Goede muziek houdt je weg van de dagdagelijkse sleur maar ik zou dat niet echt escapisme durven noemen hoor, integendeel! Ergens is dat het meest gezonde wat een mens kan doen want het brengt je heel wat dichter bij de waarheid. Goede muziek kan ervoor zorgen dat je ontsnapt van je ego en nooit vergeten dat we ergens allemaal met elkaar verbonden zijn.

Het is maar wat je gelooft zeker? Jullie hebben elkaar leren kennen in Londen, vertel daar iets meer over …
Elie is van Frankrijk en ik van New York. Wij hebben elkaar ontmoet in het Centrum Voor Hedendaagse Muziek in Londen. Eigenlijk is dat een klein ongewoon schooltje en we zaten nu eenmaal toevallig in dezelfde klas. Eigenlijk was ik op zoek naar iemand die kon koken en ook nog wat muziek kon spelen…maar voor we het wisten zaten we echter met elkaar nummers te schrijven!

En dat bracht je zelfs tot in China!
We gaan u een geheim vertellen…dat was gewoon een casino in Macau. Wij moesten Italianen nabootsen  en onnozele crooners zingen op gondels in nagebouwde kanalen in een nagebouwd Venetië!

Beetje de mensen bedotten, jullie!!! Wat is het raarste verhaal dat je uit China meegebracht hebt?
Ik vrees dat het gewoon niet raar genoeg is. Een stalletje waar men dode ratten verkoopt? Honden in zakken op een markt? Hoe langer ik er over na denk hoe moeilijker het wordt om te weten waar eerst te beginnen!

Wat inspireert jou muzieksgewijs?
Mooie plaatsen, grote performers zoals Jacques Brel, goede boeken, Leonard Cohen, folkkunst, reizen, sterke emoties. Eigenlijk muzikaal alles, zolang het maar eerlijk blijft …

Ik heb al zo veel bands geïnterviewd en als ik hun vraag wie hun beïnvloed heeft dan is het steeds : niemand … Ik geloof er eerlijk gezegd niks van …
Eleanor : Mijn grootste invloeden zijn waarschijnlijk The Beatles, Pink Floyd, Simon & Garfunkel en Radiohead. De laatste tijd luister ik veel naar Iron and Wine, Antony and the Johnsons en Laura Love.
Elie : Vind ik toch een moeilijke vraag. Ik luister naar zo veel en dat gaat van death metal tot progrock, van jazz tot klassiek … Om u toch wat namen te geven Frank Zappa, Nine Inch Nails, John Scofield en Radiohead.

Wat betekent muziek voor u ?
Het betekent dat er magie en mystiek in dit universum is.

En uw favoriete plaat aller tijden is …
Eleanor:  Dat is nu eens een onmogelijke vraag, zie! Ik kon die vraag niet beantwoorden toen ik 14 of 15 was en toen had ik maar een paar platen om uit te kiezen.
Misschien was ‘The Wall’ één van de platen die het meeste voor mij betekenden. Het is één van de eerste platen die mijn kijk op de realiteit veranderd heeft.
De eerste keer toen ik de plaat hoorde, was ik ervan overtuigd dat ik het zelf geschreven had, want ik kon maar niet geloven dat er iemand rondliep die zich zo goed kon verpersoonlijken als ik zelf.
Goede muziek is voor mij het soort muziek die de barrières tussen de mensen wegblaast.
Pas op, tot op vandaag heb ik er nog geen flauw idee van wat nu het concept van de plaat is want hoe ik de plaat ervaren heb heeft waarschijnlijk niks te maken met de oorspronkelijke bedoeling van de plaat.
Ellie:  Zoals ik al aangaf liggen mijn invloeden zeer ver uit elkaar … Om er u een paar te geven : Abra Moore ‘Sing’, NIN ‘The Downward Spiral’ of Marillion ‘Season’s End’.

Het laatste word is aan u …
Eleanor  : Bedankt om te luisteren!
Ellie : Boycott BP!
Als dat geen statement is!

INFO www.thewhisperingtree.com

Tex Taiwan

Tex Taiwan interview nav hun debuut cd ‘Damaged Hearts’

Geschreven door

Toen ik de cd ‘Damaged hearts’ toe gestopt kreeg van Tex Taiwan had ik moeite om te geloven dat dit klein meesterwerkje van Belgische makkelij was. Een Belgische label is het in ieder geval niet geworden want hun debuut werd uitgebracht op het Briste Glasstone Records en benadrukt nog maar eens hun DIY-attitude. U wil namen zodat u ze in een hokje kan plaatsen? Wat dacht u van de genialiteit van Crystal Castles gecombineerd met het straaljagerseffect van een Atari Teenage Riot? Zoiets inderdaad en met verve, voor ondergetekende, de Belgische ontdekking van het jaar.

Het is normaal mijn job, maar goed : beschrijf eens jullie geluid…
Pieter: Beschrijvingen zijn altijd moeilijk. Ik probeer het altijd te zien als electropunk met een kitscherige kant. Maar er zitten ook wel wat donkere invloeden uit de New Wave in.

Voordat jullie superpopulair worden toch nog eens vragen waar de naam Tex Taiwan vandaan komt….
Evelien: Goed geprobeerd, maar dat is en blijft een goed bewaard geheim!

Toen ik jullie cd hoorde was mijn eerste gedachte : dit klinkt zo on-Belgisch
Evelien: Dat hebben we al vaker horen zeggen. Ik zou zeggen “geen idee hoe dat komt eigenlijk” maar volgens mij is dat gewoon een gevolg van het feit dat Pieter en ik ons doorgaans niet erg laten beïnvloeden door muziek van hier, en omdat er voorlopig nog geen andere act zoals de onze in België is. Daarbij, ons land blijft zich toch nog steeds het liefst aan het veilige en bekende “rock” houden.

Zo on-Belgisch dat jullie op een Brits label zitten…. Leg uit
Evelien: Wat rondmailen naar labels die ons wel aanspraken… Glasstone waren de eersten (na Basserk) om te antwoorden: de sjansaars!

Is dat niet gevaarlijk voor een Belgische groep, een Engels label? Ik denk maar aan die onontbeerlijke promomachine die Studio Brussel heet
Evelien: Om eerlijk te zijn… ik ben blij dat we in alle eerlijkheid daarop kunnen antwoorden daar trekken we ons nu eens gene fuck van aan se. Als ze ons willen draaien en/of goedvinden, moeten ze dat maar doen en dan is dat heel leuk, is het niet zo, dan zal dat ons ook niet kraken naar het buitenland toe.
Studio Brussel en de typisch Belgische rockrally’s liggen zo wat in dezelfde lijn voor mij, en naar die laatste hebben we een tijdje geleden al de finale middelvinger uitgestoken. DIY gaat zo ver als dat: we zullen het zelf wel maken, als dat voor ons weggelegd is, tenminste.

Om echt eerlijk met jullie te zijn volg ik de Belgische scene niet zo op de voet maar hoe zou je Tex Taiwan daarin zien?
Evelien: Dat blijft eerlijk gezegd afwachten… geen idee! Tot nu toe in feite enkel positieve reacties gehad, zeker van het jonge publiek.

Niet dat jullie vijanden moeten kweken maar wat denk je van die scene?
Pieter: Ik denk niet dat we echt moeite doen om tot een scene te behoren. Zoals ik het zie heb je crap, muziek die goed in elkaar steekt en muziek die goed in elkaar steekt en me aanspreekt. Daar hoeven wat mij betreft geen vakjes rond getrokken te worden. Ik ben fan van iedereen die zijn eigen ding wil en zijn eigen energie en creativiteit ergens in kwijt wil. Binnen of buiten the scene, who cares …

Vandaag in 2010 klinkt DIY meer dan een noodzaak. Geloven jullie zelf in de Facebook of de My Space promotie of wilden jullie niet leven in 1985 of zo toen alles van zelf ging….
Evelien: Soms denk ik dat artiesten lui geworden zijn op dat vlak, het gaat gewoon te gemakkelijk zo. Al zijn er natuurlijk duizenden en duizenden acts op Myspace en is iedereen dat comment gespam intussen ook wel wat beu, wat maakt dat je uiteindelijk ook weer minder snel beluisterd/ontdekt wordt. Het is gemakkelijk, maar ik ben niet zeker of het wel zoveel beter is.
Pieter: Ik denk dat die dingen er wel voor gezorgd hebben dat bands een beetje uit hun ivoren toren komen. Ze hebben nu wel door dat het niet meer vanzelf komt en dat er gewerkt moet worden. Budgetten worden kleiner, sex drugs and rock ’n roll schaarser. Hard werken en er voor gaan, da’s de boodschap en je omringen met goeie mensen.

Die DIY beweging betekent keiveel werk, nooit moe van??
Evelien: Ik heb wel eens van die momenten dat ik denk “Laat me nu gewoon allemaal even met rust!” want inderdaad, het is een hoop werk: je eigen woordvoerder zijn, organisator, artwork-ontwerper, stylist, … allemaal dingen die bij het allerbelangrijkste – het muziek maken zelf – er nog eens bovenop komen.
Pieter: Goh, ik zou het echt niet anders willen. Ik ben een gigantische controlefreak. Ik kan er echt niet tegen als ik dingen uit handen moet geven en ze niet gedaan worden zoals ik ze zelf zou doen. Dus DIY is een prima oplossing daarvoor.

Ik kon het niet laten (sorry) maar ik dacht Crystal Castles en Atari Teenage Riot toen ik je hoorde….
Evelien: Dat waren in den beginne vooral grote invloeden ja, je moet toch een beetje een uitgangspunt hebben om van start te gaan binnen een genre, maar gaandeweg hebben we ons gerealiseerd dat dat in feite niet eens noodzakelijk is. Pieter en ik zijn van nature eerder ‘rockmensen’, wat maakt dat we onze electro vanuit een andere invalshoek gecreëerd hebben. Misschien dat net de punch aan ons album gegeven heeft.

Een van de leuke dingen uit jullie geluid zijn ongetwijfeld die synthgeluidjes die net uit spelconsoles van Atari’s of zo komen, leg eens uit…
Pieter: Ik heb wel een zwak voor ongelooflijk lelijke geluiden en enorme kitsch en glitchy bleeps. Samplen en klooien met gameboys, emulators en dergelijke zijn wel mijn ding.

Dan is er Evelien, da’s wel naar de cd te beoordelen één brok energie. Totaal uitgeblust na een optreden veronderstel ik?
Evelien: Dat valt heel goed mee. Na onze allereerste optredens twee jaar geleden was ik altijd kapot, ik herinner me zelfs een keer dat ik er zo overgegaan was qua fysieke activiteit dat ik me achteraf doodziek voelde. Maar dat went allemaal, je leert beter je energie verdelen, voelt wanneer je wat gas moet terugnemen en daarnaast is er natuurlijk nog bier. En ja, ik heb eigenlijk overal en altijd energie teveel en onnodig veel bewegen is een van mijn favoriete bezigheden.
Pieter: Ik slaag er alleen nog niet in om een optreden te beëindigen zonder een stijve nek. Moet misschien dringend eens in de leer bij Evelien.

Soms lijkt jullie cd wel als een dolle rit op één of andere kermisattractie….
Evelien: We wilden dan ook zoveel mogelijk energie overbrengen met dit album. Ik vind het altijd grappig als ik van mensen hoor dat ze totaal vermoeid waren na het beluisteren van onze cd, dan zijn we in ons opzet geslaagd.
Pieter: Ik rust al genoeg achter mijn bureautje tijdens de week. Af en toe moet de stoom en stress er een keer uit.

Wat zijn jullie onmiddellijke plannen?
Pieter: Wat optredens doen en in november komt er normaal gezien een kleine tour. Natuurlijk ook wat muzikaal herbronnen, want da’s wel nodig na keihard te hebben gewerkt aan een plaat.
Evelien: Ik ga mij geregeld terugtrekken op mijn kamertje om een beetje aan solo-brol te beginnen werken, van het DIY-opgenomen lofi-soort. Het zal vooral rock worden, maar ik sluit electronische invloeden niet uit. Ik hoop er hier en daar ook wat piano in te stoppen. Dat zal uiteraard niet het einde van Tex Taiwan betekenen; ik gedij gewoon goed in meerdere projecten tegelijk.

Ik vraag het aan iedereen, dus ook aan jullie : wat is je favoriete lp aller tijden?
Pieter: Experimental Jet Set, Trash and No Star. Hoewel ik tegenwoordig erg into de piano punk van de eerste plaat van The Dresden Dolls ben. De titel ontsnapt me nu wel even.
Evelien: Recent nog maar voor mij, dus misschien moeilijk ‘aller tijden’ te noemen, maar Dragnet van The Fall vind ik een erg goed album. En alles-alles-alles wat Chris Knox heeft aangeraakt, zijn Songs Of You & Me is in ieder geval goed op weg om die plaat te worden.

Het laatste woord is aan jullie …
Bedankt voor de toffe vragen en hopelijk tot volgende zomer op één of meerdere festivals, zodat we onze centen niet meer op een kantoor moeten verdienen …

Starling Crush

Starling Crush interview na ‘Tea leaves, murder and dreaming’

Geschreven door

Starling Crush - “Ik ben misschien naïef maar ik denk nog altijd dat indien je talenten bezit dat het volk wel van zelf op je zal afkomen.”

Starling Crush zegt je misschien nog niks maar dit Amerikaans duo heeft ondertussen wel al de steun gekregen van 4AD kunstenaar Vaughan Olivier en dat is niet zo maar toevallig want geregeld hoor je de invloeden van Cocteau Twins.
Prachtige dreampop die af en toe wat naar country ruikt en voor MusicZine meer dan reden genoeg om een interview te hebben met de wondermooie Jennifer.

HOE ZOU JIJ JE MUZIEK OMSCHRIJVEN?
Amerikaanse melodische pop-rock, vind je dat dit goed klinkt?

HET IS NATUURLIJK UW BESCHRIJVING? JENNIFER.
IK HEB STARLING CRUSH OMSCHREVEN ALS COCTEAU TWINS MET HARRIET WHEELER ALS ZANGERES
Ik weet het en ik heb meteen de hulp moeten inroepen van Google maar toen ik zag dat zij de zangeres van The Sundays was, werd ik meteen blij want zij heeft een fantastische stem.
Wat Cocteau Twins bertreft moet ik u eerlijk bekennen dat ik daar vroeger zelden of nooit naar luisterde, het was Michael die mij hun heeft leren kennen.
Ik weet dat Michael sterk door hun beïnvloedt is dus dat is ook weer een vergelijking die opgaat.

VOOR DAT JULLIE MET STARLING CRUISH BEGONNEN, DEDEN JULLIE MUZIKAAL IETS VOLLEDIG ANDERS, NIET?
Wat mij  betreft, niet echt. De meeste nummers die op deze cd staan heb ik over een langere tijdspanne geschreven en in één of andere vorm heb ik ze gezongen.
Toen ik Michael ontmoette was het de bedoeling dat ik op zoek was naar een gitarist maar toen ik hem beter leerde kennen zag ik dat hij meer kon dan alleen gitaar spelen.
Met Michael was het meteen duidelijk dat hij zo’n Cocteau Twins-sfeer wilde creëren en hij was ook de enige persoon denk ik die tot zoiets in staat was, en ik wis tdan ook meteen dat hij de ideale partner was om samen met mij Starling Crush te vormen.

IK HEB OOIT EENS GELEZEN DAT JULLIE COCTEAU TWINS WILDEN COMBINEREN MET BRITROCK, LEG DAT EENS UIT…
Ik zou nu niet echt gaan beweren dat we een poging gaan ondernemen om het geluid van Cocteau Twins te verrijken. Ze zijn nu eenmaal zeer belangrijk voor Michael en ik ben ervan overtuigd dat je dat zeer goed kan horen.
Wat Britrock betreft, moet ik het nogal hebben van die orchestrale omkadering die je meestal in zulke muziek hoort.
Groepen zoals Elbow, Muse of Oasis kunnen echt iets bij me los maken en zij vertrekken altijd vanuit het standpunt vanuit een simpele song en dat is nogal belangrijk voor mij…ik bedoel maar voor mij is het belangrijk dat je een song kan herleiden tot zijn akoestische vorm en toch overeind blijft staan.
Tijdens het opnameproces ben ik iemand die zeer ongeduldig ben, maar Michael kan dus lange tijd in de studio zitten en zich bezig houden met het zoeken naar allerlei soundscapes.

AMERIKA ZIT EIGENLIJK VOL VAN DE DREAMPOPGROEPEN, HOE GA JIJ UIT DIE GRIJZE MASSA GERAKEN?
Daar heb je gelijk in, maar ik vind dat je dit eigenlijk wel in ieder genre terug vindt. Dit gezegd zijnde heb ik er nooit van gehouden als men origineel doet om origineel te zijn, wat ik meer belangrijk vind is de authenticiteit. Je moet trouw blijven aan je roots, eerlijke zang afleveren, en uw eigen goesting volgen.
Dat is het enige wat je kan doen en als dat betekent dat je in een milieu komt dat overbevolkt blijkt te zijn moet je maar hopen dat een paar ogen je zullen opmerken.

AKKOORD JENNIFER, MAAR JE ZIT WEL MET EEN MUZIEKINDUSTRIE DIE OP HAAR GAT ZIT…
Juist en niet juist.  Ergens is het een schande dat de labels opkomend talent geen kans of tijd geven om zich te ontluiken en het is een beangstigend idee hoeveel artiesten er nooit zouden gekomen zijn, moest dit systeem niet hebben bestaan. Nu kan je enkel maar bij labels gaan aankloppen als je een hitpotentieel hebt of kunt aantonen dat je terug kan vallen op een grote fanbasis. Dus eigenlijk moet je nu als groep al dat voorbereidend werk zelf gaan organiseren. Het internet biedt je zeker die kansen maar je ziet zeer goed dat er maar weinig groepen kaas gegeten hebben van hoe ze zichzelf moeten gaan promoten en het is soms moeilijk voor hun om de twee dingen (de muziek maken en de marketing) te combineren. Ikzelf vind die zakelijke kant nogal hard en ik weet dat je vrij vlug tegen de muur kan lopen. U zelf promoten is verre van een gemakkelijke opgave. Ik ben misschien naïef maar ik denk nog altijd dat indien je talenten bezit dat het volk wel van zelf op je zal afkomen.

IK VREES INDERDAAD DAT JE NAIEF BENT, JENNIFER. LITTLE SHOUT RECORDS, IS DAT JE EIGEN LABEL?
Ja, ik heb dat in het leven geroepen toen ik mijn EP “Little Shout” opnam onder mijn eigen naam…

NAAST DE DREAMPOP HOORDE IK OOK WAT COUNTRY-INVLOEDEN…
Natuurlijk. Toen ik begon muziek te schrijven was ik compleet weg van The Carter Family, Hank Williams, en daarna volgde Bob Dylan en Bruce Springsteen. Ik groeide op in het Zuiden en ik denk dat er daardoor een country-invloed in mijn stem zit die ik niet zo maar kan weg vegen.
Ik bracht een groot deel van mijn tijd in Nashville door alhoewel ik me helemaal niet aangesproken voelde hoe me ginder met country omgaat, wat niet wil zeggen dat ik daar geen artiesten ontmoet heb waar ik mijn hoedje niet voor af doe.
Toen ik in New York woonde en men begon tegen mij te zeggen dat ik country klonk, was ik daar totaal niet met opgezet. Nu is dat helemaal anders en ben ik trots op mijn roots en invloeden, want dat ben ik en zo klinkt nu eenmaal mijn stem. Ik vind zelfs dat het Americana-aspect ons een beetje onderscheidt van de dreampopfactor. We doen dat niet echt met opzet, het is gewoon zo gegroeid.

DE BEROEMDE VAUGHAN OLIVER VAN 4-AD ZORGDE VOOR JE HOES…
Michael heeft altijd gedweept met het werk van Vaughan terwijl ik moet toegeven dat ik niet eens wist wie dat was. Eens ik zijn werk zag was ik het volledig eens dat het waard was om deze man proberen te overhalen om een hoes voor ons te ontwerpen. Het was maar een waterkansje en we waren volop voorbereid dat we nooit van hem gingen horen maar plots vernamen we dat hij onze muziek goed vond en dat hij het best zag zitten om iets voor ons te doen.
Vaughan is een grote mijnheer en het was dan ook normaal dat we alles aan hem over lieten, en al gauw bleek dat het huwelijk tussen beeld en klank perfect verliep. We zijn zo tevreden met hem en soms kunnen we het nog niet geloven.

IS ER DAN GEEN GEVAAR DAT MEN JULLIE ZAL OMSCHRIJVEN ALS 4-AD NAAPERS?
Denk je niet dat er ergere dingen op de wereld zijn? Maar om nog eens eerlijk te zijn met je, ik had nog nooit van 4AD gehoord totdat Michael er over begon en hij mij de releases liet horen. Blijkbaar heb ik veel gemist want ik heb een groot respect opgebouwd voor de groepen die op dat label zitten. Ik ken nog niet alles hoor, daar zit zo veel tussen dat ik wel een tijdje zoet zal zijn.

WAT IS UW LIEVELINGSLP ALLER TIJDEN?
Dat is nu de moeilijkste vraag van allemaal… Mijn antwoord zal van jaar tot jaar, van maand tot maand, van week tot week verschillend zijn. Misschien speelt het zich af tussen Springsteen’s “Darkness of the Edge of Town”, alles van  Elbow of Van Morrison, Dylan’s “Oh Mercy”en The Beatles’ “Let it Be Naked”. Misschien is het beste antwoord de plaat noemen die me complete bloot gesteld heeft aan het medium muziek. Dan heb ik het niet alleen over de impact maar ook hoe ik het bv dag in dag uit liep mee te zingen. Dat wordt dan “The Joshua Tree” van U2.
Dat is een fantastische ervaring van het begin tot het einde, het heeft mij volledig verandert. Het was net alsof ik begreep dat ik op een bepaalde moment hetzelfde ging nastreven. Het is nog altijd een album waar ik zelf nog volop van kan genieten….

EN HET LAATSTE WOORD GEEF IK AAN U, JENNIFER
Ik beschouw het als een voorrecht dat ik muziek mag maken. Ik wil iedereen bedanken die dit leest of die de tijd neemt om eens te luisteren naar Starling Crush.

INFO http://www.myspace.com/starlingcrush

Maria isn't a virgin anymore

Mary is n’t a virgin anymore – interview nav hun titelloze EP

Geschreven door

Of Maria nu al dan nog niet maagd is, laten we wijselijk in het midden maar het is wel de naam van een groep die net hun debuut EP uit heeft. Volledige instrumentale stone-rock die zweeft tussen de post-metal en de post-rock, dit alleen maar om u te zeggen dat het muziek is dat je bij je nekvel vastgrijpt terwijl je zeer goed beseft dat het zeer moeilijk ademen zal worden.
In ieder geval reden genoeg om eens met deze mensen een babbel te hebben.

Hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
Instrumentale psychedelische stoner-rock

Dat vind ik eigenlijk wel raar dat je muziek volledig instrumentaal is,  is dat door noodzaak of een welbewuste keuze?
Deze keuze is volledig bewust gebeurd, we wilden een project waar het instrumentale centraal stond.  Met instrumenten kan je veel meer vertellen dan met een stem vinden wij persoonlijk, je kan een extra dimensie geven aan het gevoel dat je wilt uitdrukken. Dit wil niet zeggen dat we totaal geen stem willen. In ons recentste nummer experimenteren we met vocale effecten, dit als toevoeging aan het geheel. Op deze manier zijn we ook vrijer om meerdere genres te verkennen en zijn we niet noodzakelijk gebonden aan 1 genre.

Is jullie muziek het zoeken naar iets, of  is het soms niet gewoonweg het resultaat van pure improvisatie?
Onze muziek is eigenlijk een soort expressie van hoe we ons opstellen ten opzichte van bepaalde dingen. Je kunt het zien als een soort reactie tegen dingen die ons tegen de borst stoten, een gevoelsuitdrukking van hoe bepaalde dingen in de samenleving ons bezighouden.
Onze nummers ontstaan eigenlijk vooral vanuit gevoel en dit bekomen we door te improviseren. We proberen ook om telkens onze grens te verleggen, en daarom zijn we ook heel kritisch over wat we schrijven.
Het leuke aan Mary Isn’t A Virgin Anymore is dat onze nummers ontstaan in een  proces met de volledige band, iedereen heeft zijn eigen input.

Ik hoor in jullie muziek een flinke brok agressie, maar tegelijkertijd een brok frustratie…
We spelen elk nog in andere bands (Average, Redstar bullets) en Mary Isn’t A Virgin Anymore is voor ons eigenlijk een soort rock ’n roll speeltuin waar we ons ongelimiteerd kunnen uitleven. De agressie die je in onze muziek hoort komt voort van onze afkeer tegenover de maatschappij. Via onze muziek proberen we onze frustraties te uiten.

Hebben jullie zelf voorbeelden?
We halen onze inspiratie uit bands zoals: And so I watch you from afar, Kyuss, Deftones, Tool, Helmet, …

Geef toe, jullie hebben het er zelf niet gemakkelijker op gemaakt want deze muziek is niet echt radiovriendelijk te noemen….
Het is dan ook niet de bedoeling dat we ooit op de radio zouden gespeeld worden, we vinden originaliteit op onze eigen manier veel belangrijker dan iets ‘fake’ te brengen wat de mensen verwachtten te horen.

Over die radio wil ik het eens hebben…naar het schijnt lang leve Studio Brussel, maar het betekent wel hier in België als je niet tot het selecte clubje hoort dat je sowieso uit de boot valt.
Ja, die boot kan ons eigenlijk geen reet schelen want kijk eens wie er allemaal op die boot zit. De muziek die je de dag van vandaag op de radio hoort is gebaseerd op één ding, GELD.
De belangrijkste drijfveer voor de hedendaagse radiomuziek is commercialiteit.

Wat vinden jullie eigenlijk van de Belgische muziekscene anno 2010?
De muziekscene in België stelt volgens ons op mainstream niet zoveel voor. Als we gaan kijken in de underground dan vinden we al heel wat meer. Alleen krijgen deze talentvolle veelbelovende bands geen kansen omdat ze hun eigen ding doen. Veel bands in de underground spreken een select groepje mensen aan, en wij denken dat dit komt omdat de overgrote meerderheid van de Belgische muziekliefhebbers ‘gebrainwashed’ zijn door de media en de gevestigde waarden en normen.

Geloven jullie zelf in al die Rocky Rally’s?
Nee, rockrally’s van kleine organisaties zijn er gewoon omdat ze geen budget hebben om groepen te betalen en op die manier hebben ze een avond vol bands, waar ze zelf geld verdienen op de rug van de bands. Om een voorbeeld te geven ‘The next stage’ waar je zelf nog eens moet betalen om te kunnen deelnemen aan een zogezegd veelbelovende wedstrijd.
Als we gaan kijken naar de grotere rockrally’s zoals HRR, wordt er gewoon geluisterd naar wat het best ‘past’ op de radio (met uitzondering van Steak Number Eight dan).

Plannen om iets uit te brengen?
Onze debuut-EP is net uit, hij werd opgenomen en gemixt door Patrick Delabie in de 195 studios in Nederland. Je kan deze EP kopen op onze optredens voor de democratische prijs van 5 euro. We werken momenteel al aan nieuwe nummers die opnieuw grensverleggend zullen zijn.

Hoe gemakkelijk (ik bedoel dit eerder sarcastisch) voor een groep als die van jullie om optredens te versieren?
Dat valt relatief goed mee, er is wel degelijk een publiek voor onze muziek. Sommige mensen hebben vooroordelen over Maria Isn’t A Virgin Anymore omdat er geen zang in aanwezig is, maar na een live-show appreciëren ze ons wel.

Waarom is Maria geen maagd meer?
Because the guy who drives the ice-cream-truck that only sells vanilla-ice raped her last night!

INFO http://blogs.myspace.com/mariaisntavirginanymore

Pagina 34 van 34