Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks

Greenhouse Talent, Gent - volgende concertreeks Concerten 2024 - Noordkaap kondigt Winterthur aan, van 20 september 2024 t-m 15 februari 2025 - Barbara Pravi, twee concerten in oktober 2024, op 3 oktober 2024, La Madeleine, Brussel en op 24 oktober 2024, De…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op 3 oktober 2024 Nightlife: Mo’Juice: Horse meat disco, Muziekclub Wintercircus, Gent op 4 oktober 2024 Machinedrum, Martha Da’ro, Club Wintercircus, Gent op 5 oktober…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Joe Jackson - 2...
Within Temptati...
Interviews

Yves Paquet

Yves Paquet - Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken

Geschreven door

Yves Paquet - Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken

Singer-songwriter Yves Paquet draait al enkele jaren mee. Hij kreeg bekendheid toen hij met The Subs het nummer “UFO” opnam. De in Brazilië geboren singer-songwriter nam in 2018 ook deel aan De Nieuwe Lichting en bracht zijn debuutalbum 'Every Now and Then ' uit met soulvolle popsongs. Met zijn tweede plaat 'A Decent Man' slaat hij een heel andere, meer op folk gerichte weg in.
We hadden een leuk gesprek met Yves naar aanleiding van deze release, waarbij we de ambities en verdere toekomstplannen peilen.

Yves, laten we teruggaan naar het verleden, hoe is het allemaal begonnen?
Ik woon in het Duitstalige deel van België. Ik schrijf, componeer en maak nu al enkele jaren muziek en ik promoot nu mijn tweede album dat voor mij een compleet nieuw geluid is.

Ik heb inderdaad gelezen dat dit tweede album een heel andere richting uitgaat dan je debuut. Waarom deze wending naar meer Folk muziek?
Toen ik jonger was ben ik met mijn ouders vaak in Ierland en Engeland geweest. ‘s Avonds luisterde ik in de pubs naar folkmuziek . Dat was een inspiratie voor me, en ik wilde altijd al iets doen  in die richting. Voor mij betekent muziek vrijheid, vrijheid om te verkennen en te ontdekken. In 2023 lijkt het trouwens alsof singles het grote ding is, maar ik wilde een album maken. Omdat een album alle mogelijkheden verkent van wat ik zoek. Ik wil ook graag een onderdeel van mijn identiteit uitdrukken. Het eerste album was een persoonlijke visie op een popalbum. De tweede is dus meer de herinneringen aan mijn jeugd toen ik naar Ierland reisde.

Over Ierland en UK, ik denk dat mensen in die landen een band hebben met folkmuziek, maar hier in België, is het versnipperd en eerder regionaal verbonden, is dat dan geen risico om toch een op folkmuziek gericht album uit te brengen hier in België?
Zoals ik al zei, muziek is vrijheid, maar het is ook risico nemen. Ik moet eerlijk zijn, ik weet niets over Belgische folkmuziek, dus het duurde even om dat uit te zoeken. Ik heb verschillende keren naar Flanders Folk Awards gekeken en heb daar veel goede Belgische folk bands ontdekt zoals Raske Drenge. die stoppen helaas dit jaar. Het ergste wat je als muzikant kunt doen is stoppen met ontdekken en in vele richtingen kijken. Ik weet ook dat ik met de muziek op dit tweede album nu buiten de mainstream sta, maar ik vind het prima om risico's te nemen, want ik doe nog steeds wat ik het liefste doe. Verkennen en ontdekken.

Ik hou van wat je doet, je werd inderdaad bekend in de mainstream dankzij die single met The Subs. Er was ook het feit dat je werd geselecteerd voor StuBru’s 'Nieuwe Lichting'. Heeft dat laatste deuren geopend?
Ja, het heeft zeker deuren geopend. Er was dus die connectie met The Subs, en ook met  enkele artiesten in Brazilië. In het begin wist ik mijn eigen weg nog niet, en ik wilde dan ook op onderzoek uit. Die samenwerkingen hielpen me om uit te vinden wat ik wilde doen als solo artiest. In die context is het dan ook interessant om verschillende genres uit te proberen.

Ja, maar je geraakt wel bekend in die mainstream,  maar nu ga je een andere meer folk richting uit, en dus een beetje weg van dat. Ben je niet bang dat je daardoor je fans verliest?
Ze zeggen dat als je doet wat je doet, de mainstream naar je toe komt of net niet. Het gaat echter altijd in golven. Dat is altijd zo geweest. Ik doe het echter voor de mensen die van mijn muziek houden, en hoop dat mijn oudere fans deze evolutie ook zien en me op dit pad blijven volgen.

Met de single “A Southern Tale”, uitgebracht in 2022, ga je al meer richting folkmuziek.  Voor jou is dit nummer een spirituele reis die zijn Amerikaans-Indiaanse roots weerspiegelt, las ik in een interview; kun je daar meer over vertellen?
Het komt eigenlijk voor  in elke muziek die ik maak, de verbinding met mijn Zuid-Amerikaanse roots is een heel natuurlijk proces. Er is altijd die subtiele invloed, en ik wil zeker een volledig album maken met die invloed, maar het zal tijd kosten om te verkennen, Misschien teruggaan naar Brazilië, dat is een optie. En samenwerken met artiesten daar. Maar op dit moment wil ik folkmuziek maken, ook de akoestische folkmuziekstijl. Ik wil ook de meer up beat zijde  van folkmuziek verkennen. De zogenaamde  protest folkmuziek. zoals die  in UK en Ierland veel voorkomt. Maar het is dus ook zo dat ik mijn roots niet verbergen, dus het komt wel naar boven. onder andere in die single.

Je flirt ook met de grens popmuziek, soul en alternatieve muziek. Is dit ook een bewuste weg die je wilt bewandelen?
Ik ga niet terug naar dansmuziek of zoiets, maar soulmuziek, akoestische muziek, is zeker iets waarin ik geïnteresseerd ben. Op die manier is het een bewuste weg die ik volg ja. Maar er zijn dus ook dingen die ik liever niet doe. Weet je. Mijn favoriete artiesten veranderen hun richting  bij elk album dat ze maken, steeds opnieuw. Vooral popartiesten zoals Madonna of Sting, die beiden tot mijn favoriete artiesten behoren. Ik hou ervan dat elk album een andere verkenning van een genre laat zien. Terwijl het toch pakkend en fijn om naar te luisteren blijft. En dat is ook wat ik wil doen.

Ter gelegenheid van de 'Week van de Belgische muziek' bracht je samen met een pianist een soulversie van “Wannabe”, het eerste nummer van The Spice Girls. Hoe kwam dat idee tot stand?
Er was die special over jaren '90 muziek en ik kwam op Spice Girls. Ik hou van popmuziek artiesten en vooral als ze andere genres toevoegen aan hun  stijl  en er dan popmuziek van maken. en dat is wat ik ook in dit album wilde stoppen, iets melancholisch maar poppy.

Het valt me op hoe het een nummer is dat erg onderschat wordt, die “Wannabe”. Door een bepaald publiek zelfs als ‘foute muziek’. Meer nog. Eigenlijk gebeurt dat veel met popmuziek, 'het wordt makkelijk gezien als foute muziek'. Jouw mening
Ja, popmuziek kan verschillende lagen hebben. Bijvoorbeeld dat nummer “UFO” , dat ik deed met The Subs, het lijkt misschien een liedje over een ongeïdentificeerd object. Maar in werkelijkheid is het een liedje dat de UFO-crisis in de jaren 80 en 90 weerspiegelt. In die tijd zagen mensen Ufo’s in de lucht. Maar daarnaast is het ook een identiteitskwestie, iets wat we ook in het Duitstalige deel van ons land meemaken. Subtiel had dat nummer daar ook mee te maken. om terug te komen op de popmuziek, die subtiliteit rond die stijl wordt vaak onderschat; ook in mijn nieuwe album gaat het niet in  één, maar in verschillende lagen.

Ik krijg het gevoel dat je op 'A Decent man' niet echt in een hokje geplaatst wilt worden (prachtig dat); hoe zou je jouw muziekstijl het liefst omschrijven?
Als ik het in een hokje zou plaatsen zou ik zeggen popmuziek. maar afhankelijk van het album zou ik het eerder akoestische popmuziek noemen of zoiets. Maar mijn muziekstijl ligt zeker in het universum van de popmuziek.

Is er een bepaald publiek dat je wilt aanspreken met je muziek of ben je daar niet mee bezig?
Niet echt, ik ben te oud om op  zoek te gaan naar 16 jarige popmuziek fans. (haha)  Ik zoek gewoon mensen die mijn muziek leuk vinden, niet noodzakelijk een bepaald publiek.

Als ik naar muziek luister, ook popmuziek, moet ik iets voelen. Wat vind je hiervan?
Als je ziet wat er in de typische Amerikaanse popmuziek gebeurt, begrijpen ze dat. In West-Europa probeert men nog steeds alles in hokjes te stoppen. In de VS begrijpen ze dat popmuziek niet alleen Britney Spears is, ze zien het gevoel erin. Kijk wat dat betreft naar een artiest zoals bijvoorbeeld Billie Eilish.

Ben ik mee eens, terug naar de plaat. Het is ook een hele 'warme' plaat, dat hoor je bijvoorbeeld aan je stem. een melancholische ondertoon, was het een bewuste keuze om die melancholische weg in te slaan? En zit er een persoonlijke boodschap tussen dit melancholische gedeelte?
Dat is mijn Braziliaanse ziel, die  is altijd melancholisch. En dat komt dus altijd terug in mijn muziek, dat onderdeel. Ik probeer niet om iets 'vrolijks/gelukkigs' te schrijven. Het is gewoon een deel van mij, geen keuze die ik maak, het komt dus heel natuurlijk.

Trouwens, ik wou het ook hebben over leven in België als muzikant? In andere interviews met Belgische artiesten zeggen ze dat er altijd die 'muur' is tussen het Vlaamse deel en Wallonië, of het Duitse deel waar je woont, vind je ook niet?
Ik heb inderdaad het gevoel dat elk deel van België zijn eigen smaak heeft. Dat maakt het moeilijker. We kunnen echter  ook over deze muren vliegen, dus het kan gebeuren. Meer nog. Bij contacten met andere artiesten, merk ik op dat het kan gebeuren. Meestal als je in het Engels zingt. Maar het is inderdaad een bijzonder land in die zin.

Zijn al reacties op de nieuwe muziek, ik weet dat het album eind februari uitkomt, maar toch...
Er zijn wat recensies geweest, ook in kranten. We kwamen vorig jaar op de playlist van Radio één met de nieuwe single. Dus ja, ik ben blij met de reacties tot nu toe.

Wat zijn de toekomstplannen voor 2023? Ga je op tournee?
Ik zou graag wat zomerfestivals doen, maar er is nog niets geboekt. Maar het is nu ook moeilijk om een plek te vinden om live te spelen. We zijn ook bezig met het uitbrengen van een andere kant  van folk muziek, het meer rock gedeelte ervan. De Rebelse kant van die folk muziek dus ,  maar dat is iets voor de zomer.

Merk je, na Corona, dat het moeilijk is voor artiesten zoals jullie om plaatsen te vinden om op te treden? Dat alleen de hele grote artiesten uitverkochte concerten krijgen, en artiesten zoals jij daardoor een beetje in de kou staan? Ervaar jij dat ook?
Zeker! Na Corona heeft de hele sector zijn uitdagingen. Ik ervaar dat dus zeker en vast, ja...

Wat zijn je ambities verder? Is er een doel dat je absoluut wilt bereiken als muzikant, singer-songwriter en mens?
Ik wil meer albums uitbrengen, en zeker een Zuid-Amerikaans gerelateerd album. Ik ga natuurlijk graag op tournee, en  wil graag werken met enkele specifieke personen. In België en daarbuiten zijn er namelijk enkele mensen met wie ik  heel graag zou samenwerken. Ook dat is een ambitie

Over doelen gesproken. Wat heb je liever, een Sportpaleis uitverkopen of een naam worden binnen het clubcircuit en waarom?
Ik zou Sportpaleis verkiezen, ik ben er geweest met de Subs. We spelen daar als openingsact met Bazart. Bij Sportpaleis zong ik het eerste nummer van de openingsset met The Subs in de verkeerde toonaard. (haha) dus ik wil het nog eens proberen, in de juiste toonaard (haha)., . Maar kijk, ik moet zeggen, elke artiest zou moeten ervaren wat het is om in het Sportpaleis te spelen, en ze zullen het eens zijn met waarom ik daar de voorkeur aan geef. Natuurlijk is er niets mis met het clubcircuit.  Maar het is gewoon leuk om veel mensen je liedjes te horen meezingen, het is een hele speciale ervaring. Meer nog, het is een spirituele ervaring.

Mooi, ik hoop dat het goed voor je uitpakt, is er nog iets wat je wilt zeggen?
Naast de album release, komt er ook een video uit. Die hebben we opgenomen in Noord-Ierland. Het toont de betekenis van het hele album in feite. De reizen naar Ierland en al deze dingen, het zit allemaal in die video.

Bedankt voor dit leuke interview, ik hoop je snel op het podium te zien
‘A Decent Man’ verschijnt op 24 februari https://linktr.ee/yvespaquetmusic

Mirek Coutigny

Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken

Geschreven door

Mirek Coutigny - Ik wil , zoals een schrijver, een verhaal vertellen. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken

Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelt al jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij ontwikkelde zich als muzikant en componist via samenwerkingen met diverse ensembles binnen de hedendaagse klassieke muziek (Lunapark ensemble, Spectra ensemble, ...). Op zijn debuut EP Revisions #1 presenteert hij het resultaat van zijn zoektocht. Met zijn tweede EP‘ The Further We Ventured’ toonde hij nog meer zijn veelzijdigheid – de recensie kun je hier nog eens nalezen  https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/77894-the-further-we-ventured.html - en nu is er ‘Through Empty Landscapes And New Beginnings’ die meer een groepsplaat blijkt te zijn , door de opvallende inbreng van de muzikanten waarmee Mirek zich laat omringen.
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met hem.

Mirek, hoe gaat het met jou? hoe heb je die laatste coronatijden doorstaan?
In tegenstelling tot bij veel mensen, die slechte herinneringen hebben aan die periode, moet ik toegeven dat het bij mij anders ligt. Naast het componeren van muziek, geef ik ook les. Ik had een vaste job en geen problemen om mijn facturen te kunnen betalen zoals bij sommige helaas het geval was. Op zich was het de eerste maanden gewoon fijn om in een routine te duiken, waarbij ik zelf alles in handen had. Ik kon me focussen op die plaat: daar elke dag aan kunnen beginnen zonder enige druk rondom me heen voelde gewoon heel fijn. Corona is op een bepaalde manier ook een beetje het thema van de plaat geworden.

Was de corona periode van bron van inspiratie, waar velen intussen al de handdoek in de ring gooiden, of zie ik het mis?
Er was ook dat boek ‘Station Eleven’ van Emily St-John Mandel. een boek dat ik lang geleden gelezen had. Die gaat trouwens over een pandemie. Het lijkt in dat boek alsof de wereld in elkaar stuikt, en toch merk je dat er altijd andere mogelijkheden zijn.  Er is altijd een toekomst. Ook al was het iets dat al lang in mijn hoofd speelde, het heeft mijn ogen geopend. Dus ja, die tijd was zeker een inspiratie. Mede door dat boek dus.

Het is dan ook een zeer filmische plaat geworden die de fantasie prikkelt. Met de ogen gesloten zie ik mooie en idyllische landschappen passeren, maar soms gaan de registers open door een opstekende storm. Het is een zeer visuele plaat. Een juiste omschrijving? of hoe zie je dat zelf?
Dat is wat ik zelf ook altijd gevoeld heb. Ik kreeg meteen het gevoel dat het een plaat zou worden met een heel grote sound, en dat het geen gemakkelijke plaat zou worden. Daarom moest ik die nu maken, het was mijn droom om dit als eerste full album te hebben. Dat filmische en visuele zit altijd wel in mijn muziek, maar dat ik hier alle registers heb kunnen opentrekken is heel fijn om te kunnen doen. Ik vind het wel minder leuk om mijn muziek te zien als filmmuziek, maar het is dus wel een visuele plaat, dat klopt zeker.

De muziek van deze plaat zou toch perfect passen bij een film vind ik; zijn er plannen in die richting?
Toch wel, ik heb dat al gedaan in het verleden. Ik doe dat ook graag, maar op een bepaald moment had ik er ook een beetje genoeg van. Je wordt heel vaak gevraagd om in een bepaalde stijl te schrijven, en daardoor een beetje kan je jezelf wat verliezen binnen de muziek. Als ik dat ooit terug doe, zou ik het liever op mijn eigen tempo doen, iets meer op mijn eigen voorwaarden.

Het is een zeer gevarieerde en kleurrijke plaat, vreugdevolle taferelen, intieme momenten, en soms streel je de geluidsmuur zonder die echt af te breken, prachtig. Was het de bedoeling om in zoveel kleuren te werken of is dat heel natuurlijk gegroeid?
Ik heb daar niet zo hard over nagedacht. Ik wou met deze plaat vooral een verhaal vertellen. Als je van A naar B gaat, kom je automatisch steeds in een nieuwe sfeer terecht. Na mijn release show in Minard zeiden mensen me ‘Het is zeer mooi, maar het is heel intens. Als het groots is, is het heel erg groots, als het intiem is, heel intiem en zacht. Het grijpt je echt aan.’ Dat vond ik wel een compliment, want dat keert ook terug in muziek die ik graag hoor. Zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat is ook muziek die je letterlijk aangrijpt. Als je muziek van Nick Cave opzet doe je dat niet tijdens het afwassen, het is geen achtergrondmuziek. Je moet er echt bij neerzitten om het te voelen. En ik merk nu dat mijn plaat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ daar dus ook iets van heeft.

Wat Nick Cave betreft, sluit je muziek er qua intensiteit bij aan
Tegenwoordig wordt er veel muziek gemaakt om op de achtergrond te gebruiken: ‘muziek tijdens het studeren’ en andere Spotify-playlists . Ik heb me daar altijd tegen verzet. Ik wil, zoals een schrijver, een verhaal vertellen. Dus dan wil je gewoon de aandacht van de mensen vragen en vasthouden. En dat kan inderdaad heel intens zijn. Dat is niet altijd vrijblijvend. Maar dat is wel de soort plaat die ik wil maken..

Nu je het toch hebt over Spotify: is het in tijden van streaming nog interessant om platen uit te brengen eigenlijk; wat denk je zelf?
In de tijden van vandaag ben je wellicht beter af met de ene single na de andere, wegens de korte aandacht.  Maar er is iets onvervangbaar aan een plaat: de kunst van een verhaal te vertellen, een boog maken van een uur. Daarom is het nog steeds interessant om dat te blijven doen.

Je laat je omringen door topmuzikanten die je blindelings volgen en zeker hun eigen inbreng hebben binnen het geheel. Mee eens? Hoe hebben jullie elkaar gevonden, en hoe belangrijk is hun aandeel…
Dat is iets dat ik eveneens ontdekt heb op deze plaat. Met Jonathan Boony op percussie en Jolien Deley op cello heb ik in het verleden al vaak samen gespeeld. Dat zijn studiegenoten van in het conservatorium. We hebben samen gestudeerd en het zijn mensen waarbij ik altijd terecht kon om op een natuurlijke manier muziek te maken. Bij de eerste twee EP’s was hun inbreng in de plaat zelf echter minder groot dan nu. En nu voelde ik dat ik echt een groepsplaat wilde maken. Ik wou echt iedereens inbreng verwerken in de plaat, iedereen de kans te geven om te experimenteren. We hebben veel tijd samen in de studio gespendeerd, ook met Klaas Tomme (basgitaar) erbij. Samen met Ella Vermeir schreef ik de nummers met vocals. En ook Elias Devoldere heeft zijn inbreng gehad aan deze plaat. Een fascinerende drummer, dat bewijst hij o.a. bij Nordmann. Hij is een zeer druk bezette mens, maar ik ben heel blij dat hij toch de tijd vond om ook zijn bijzonder drumwerk in deze plaat te verstoppen. De inbreng van al deze toppers is een gigantische meerwaarde geworden voor de plaat.

Even terugkerend in de tijd, naar je debuut ep Revions #1 … Daarin herwerkte je de schetsen die je de jaren voordien schreef voor piano, strijkers, percussie en synths. Zeer interessant concept, anders dan wat je nu doet, maar toch…
Het gekke is, wat ik toen met die schetsen deed, is exact wat ik met deze plaat ook doe. Ik heb een stuk geschreven voor een klassiek ensemble die effectief Station Eleven noemt, en dat was mijn afstudeerwerk in het conservatorium. Alle motieven en thema’s die aan de basis liggen van mijn nieuwe plaat, komen uit die partituur. Het feit dat ‘Through Empty Landscapes and New Beginnings’ eerder een groepsplaat is, daar ligt het grote verschil.

Het is ook een quasi  instrumentaal meesterwerk geworden, maar op het einde komen er plots wel vocalen om de hoek kijken. Hoewel een stem niet nodig is want de instrumenten spreken elk hun eigen taal, vond ik dit toch een interessante wending. Zijn er geen plannen om in de toekomst een vocale inbreng aan het project toe te voegen?
Misschien wel. Ik denk dat het helemaal anders is als je zelf geen zanger bent. Dan moet je wat vertrouwen op andere mensen en een stukje controle opgeven. Ik wou in het laatste nummer graag zang bij, het deed me denken aan filmsoundtracks van toen ik nog klein was. Een compleet instrumentale plaat, en op het einde kwam daar een popsong bij met hetzelfde thema. Ik vond dat wel interessant om ook te doen op deze plaat. Maar in het midden bij ‘What Was Lost’ heb ik er dan ook wat stem aan toegevoegd, omdat ik de vocals geleidelijk aan wou introduceren, en niet enkel op het einde van de plaat. Voorlopig was het iets heel specifiek, maar achteraf gezien is het ook live interessant. Een stem kan heel krachtig zijn, maar je moet er bij instrumentale muziek heel bewust mee omgaan. Even zoeken dus nog!

Terug naar het nu, de plaat kwam uit begin februari, hoe waren de reacties tot nu toe? Wat zijn je verdere verwachtingen?
Ik vond het vooral opmerkelijk dat zoveel mensen het zo intens vonden, zoals ik al heb gezegd hierboven. Zowel wat de plaat als wat de liveshow betreft. Op plaat is die impact minder groot dan live, uiteraard. Dat de plaat toch een emotionele impact heeft op mensen, vind ik bijzonder fijn om te horen en lezen… Ik ben zeer blij met de reacties tot nu toe.
Ik heb drie jaar aan deze plaat gewerkt, en ik heb geen enkel moment spijt gehad van waar ik mee bezig was. Er zit veel diversiteit in de plaat, elke single klinkt anders. Maar als je de plaat in zijn geheel beluistert, of live in zijn geheel bekijkt, denk ik dat het verhaal wel klopt. Dat je als luisteraar mee bent in het verhaal, dat las ik ook wel in veel reviews. Dat doet ook deugd om te lezen.

Ik wil toch nog eens even terugkomen op die corona periode. Na corona is de ‘miserie’ nog niet voorbij heb ik de indruk, het is voor startende artiesten of jonge getalenteerde artiesten als jij moeilijker om aan de bak te komen dan vroeger (de grote artiesten verkopen moeiteloos uit). Merk je dat ook, dat het allemaal moeilijker is geworden dan voor corona?
Ik heb dat gevoel wel een beetje. Enerzijds, wat al vaak is gezegd: tijdens corona zat elke muzikant binnen en elke plaat die elke muzikant wou maken is in die periode gemaakt. En nu wil iedereen tegelijkertijd die muziek lanceren waardoor er een overaanbod is. Dat speelt al een rol.
Ook is het voor organisatoren, met de energieprijzen en dergelijke, heel moeilijk geworden om kleinere (niche)concertjes te organiseren. Voor corona was dat op zich geen probleem, dat lukte goed; nu moeten organisatoren toch vaker inzetten op de zaal uitverkopen. Dat snap ik ook wel echt, het is ook nodig om de muziekindustrie draaiende te kunnen houden. De organisatoren doen hun uiterste best, de zalen moeten blijven draaien… ik zit er op zich niet zo mee. Ik wil de volgende twee jaar vooral inzetten op enkele echt toffe concerten vinden, met een fijn publiek, waar we ons verhaal kunnen aan vertellen. Daar draait het uiteindelijk om: deze plaat uitbrengen en zoveel mogelijk mensen bereiken. Ik heb er wel goede hoop op.

Je zegt dat je liever voor kleinere zalen speelt: dus geen ambitie om bijvoorbeeld in een Sportpaleis te staan of zo? Waarom niet?
Het is een combinatie van de intensiteit en de niche van de muziek. Als muziek meer vraagt van mensen, heb je sowieso al een wat kleiner doelpubliek. Daarnaast denk ik dat mijn muziek ook gewoon beter tot zijn recht komt in intiemere en kleinere settingen, de release show was bijvoorbeeld in de mooie Minardschouwburg. De zaal zat goed vol, het was zeer gezellig. Je ziet je publiek zitten, er is die band tussen de muzikant en de luisteraars.

Wat zijn je ambities verder? Heb je een soort doel dat je wil bereiken?
Dit is een passie die ik graag de rest van mijn leven wil volhouden. Dat is mijn enige doelstelling, om als muzikant te blijven creëren. Voelen dat er dingen vooruit gaan, dat er nieuwe kansen komen, dat er deuren open gaan. Ik probeer heel geduldig te zijn in alles wat ik doe. En blij te zijn met alles wat op mij afkomt. En om elk jaar weer een beetje beter te doen. Ik denk dat dit mijn doelstelling wat samenvat. Ik wil absoluut geen grote uitspraken doen: ik wil gewoon volgend jaar een paar keer spelen met die plaat , en ondertussen een nieuwe plaat maken en blijven bouwen en verdergaan. Als je dat als muzikant kunt blijven volhouden, dan denk ik dat er altijd mooie dingen kunnen uitkomen.

Ik zie je ook veel posten op FB … Sociale media kun je niet meer uitschakelen in ons leven, hoe belangrijk is sociale media?
Ik ben niet de grootste fan van sociale media, maar ik voel dat het nodig is. Voor mij is het belangrijk om eerst een plaat te maken waarover ik heel enthousiast ben. Daarna wil ik heel graag mensen bereiken, mijn muziek in de ‘spotlights’ zetten. Dan gaat alle promo en sociale media me toch wat makkelijker af.

Pics homepag @Charlie De Keersmaecker

Veel succes in alles wat je doet, we blijven je op de voet volgen uiteraard

Duplex

Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen

Geschreven door

Duplex - Het was het idee van een denkbeeldige reis, gevoed door melodievoorstellingen en persoonlijke ervaringen, die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen

Duplex is de ontmoeting tussen twee gerenommeerde muzikanten uit de Belgische scene - Didier Laloy en Damien Chierici. Degenen die bekend zijn met hun respectieve werken zullen misschien verrast zijn door hun samenwerking, want het is ook de ontmoeting van twee generaties en twee muzikale universums die niet noodzakelijkerwijs voorbestemd waren om elkaar ooit te kruisen. Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Het resultaat van deze creatieve ontmoeting is ‘Maelstrom’ - een surrealistisch muzikaal reisverhaal met een Belgisch tintje, geïnspireerd door zowel echte als denkbeeldige reizen. Een eclectische en etherische ervaring, Maelstrom is een muzikale reis die je naar de uiteinden van de aarde brengt.'
Duplex maakt op ingenieuze wijze een brug tussen jazz en pure folklore, onze recensie kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/89083-maelstrom.html
De release van deze prachtige plaat, waren  voldoende voor een fijn gesprek met Damien. 
Uiteraard polsen we ook naar de toekomstplannen.

Hoe is alles begonnen? Waar komt dit toch wel unieke idee vandaan?
Het begon allemaal eind 2018, toen Didier en ik elkaar ontmoetten voor een project rond de band Nirvana waarvoor  een zangeres ons had samengebracht met als doel te toeren in scholen (Jeunesses Musicales). In eerste instantie wilden Didier en ik dit project eigenlijk niet doen, maar ik ging toch naar de eerste repetitie omdat ik Didier wilde ontmoeten, die ik al eerder had zien spelen. Zodra we samen begonnen te spelen, klikte dit  muzikaal zo goed dat we besloten samen een project te gaan doen: het idee van Duplex was geboren.

Viool en accordeon zijn ook niet alledaagse muziekinstrumenten, waarom kozen jullie daarvoor en niet voor bijvoorbeeld saxofoon of gitaar?
Het grappige is, als kind wilde ik piano spelen en geen viool. Maar de academie waar mijn ouders me inschreven eiste dat er een echte piano in het huis stond. Dat was niet het geval, dus schreven ze me in bij de viool... En in het begin was dat  een echte ramp, de leraar zei dat ik nooit van mijn leven viool zou kunnen spelen.  Maar toen veranderde ik van leraar en bleef ik erbij ;)  En vrij snel wilde ik het geluid van de viool versterken en o.m. gitaarpedalen  gebruiken, enz. Ik wilde een pop/rock benadering vinden en gewoon spelen met gitaristenvrienden en zo. Didier heeft eveneens  een zeer ritmische benadering van zijn instrument. Vandaar die klik.

Olivier Cox op drums en Quentin Nguyen op keyboards completeren de bezetting van de band. Hoe is de samenwerking ontstaan? Is het de bedoeling om met hen op te treden ook?
Olivier is een oude vriend. We spelen samen in het Dan San project en hij heeft ook deelgenomen aan mijn Taxus project.  Toen ik en Didier het Duplex-project bedachten, wisten we vanaf het begin dat we een drummer wilden met een pop/rock sound die ook elektronische geluiden kon spelen (SPD, enz.).  Hij heeft het perfecte geluid hiervoor. We deden een eerste repetitie met 3 mensen en al snel misten we de meer elektronische keyboards uit de demo's en de bas om de drums aan te vullen. We dachten erover een toetsenist en een bassist in te huren en toen vertelde Oli ons dat hij in een project speelde met Quentin Nguyen die een heel scala aan keyboards had en de Moog met de linkerhand en de Prophet, Juno en co aan de rechterhand kon spelen.
Het is een speciale Duplex-mix: viool en accordeon aangesloten op effectpedalen, een hybride drumstel en keyboards. Het idee is om zo vaak mogelijk met z'n vieren op te treden in zalen die dat toelaten en op festivals. We hebben echter een duo-formule ontwikkeld  en één met elektronische bands waardoor we als duo kunnen optreden in kleinere zalen of voor showcases.

Ik hou er niet van artiesten in een hokje te duwen, maar jullie muziek wordt wel in dat hokje jazz geduwd. Jazz is echter nu niet meer de jazz van vroeger, mee eens? Wat is de betekenis van het jazz genre anno 2023 voor jou?
We hebben bij het schrijven van het album nooit gedacht  dat we een jazzplaat zouden maken. Maar ik luister graag naar artiesten als Snarky Puppy, Ibrahim Maalouf en ook naar mijn vrienden van Glass Museum. Jazz is poreuzer en meer hybride dan ooit... Je zou kunnen zeggen dat we een soort World Rock Jazz doen

Improvisatie is er doorheen de plaat, bovenop de link naar Folklore. Hoe waren de reacties op deze plaat?
Het album is zeer recent... Maar we zijn erg blij met de eerste reacties die binnenkomen en die zijn erg positief. Er zijn inderdaad muzikale thema's die we schrijven, maar het zijn geen traditionele thema's. En rond deze muzikale thema's openen we graag passages die ieder van ons een echte muzikale vrijheid geven. Dit zal ook live het geval zijn. 

‘Reizen’ is een inspiratiebron; hoe moeten we dat zien? Op reis naar vele landen, of eerder de verbeelding laten werken doorheen een fantasie wereld? Wat betekent het woord ‘reizen’ in dit project? Heeft die corona tijden geen roet in het eten gegooid, of was het eerder een bron van inspiratie?
Het album werd geschreven tijdens de Covid periode. Didier en ik stuurden elkaar de muziek thema's via internet en we belden elkaar veel in die periode. Net voordat we thuis moesten blijven, dachten we dat we net als Jules Verne een reis rond de wereld konden voorstellen, maar dan niet in 80 dagen maar in 80 minuten... Het was dus het idee van een denkbeeldige reis, maar gevoed door persoonlijke ervaringen en melodie voorstellingen die we hadden gemaakt van de verschillende plaatsen waar we naartoe gingen.

Het jaar 2022 was, ondanks het feit dat na de corona crisis alles weer open mocht, niet  gemakkelijk voor doorsnee middenmoot artiesten; hebben jullie ook moeilijkheden ondervonden om live te spelen?
Het album is al klaar sinds begin 2022, maar de Engelse platenmaatschappij die het album uitbrengt zei tegen ons: we kunnen jullie album pas eind januari 2023 uitbrengen. Dus moesten we wachten om dit album aan het publiek te kunnen presenteren.

Is er op vlak van muziekbeleving door die coronatijden niet iets veranderd dat alleen die grote artiesten moeiteloos hun concerten kunnen uitverkopen, en bands als jullie soms in de kou blijven staan? Of ben je daar niet mee bezig?
Het staat vast dat de muziekindustrie in eerste instantie de voorkeur geeft aan een heropleving met de grote artiesten en dat het knelpunt sterk voelbaar is. De kleinere festivals zijn verdwenen en de grote festivals hebben ook geen uitbreidbare slots...  We moesten dus geduld hebben en in het geval van Duplex de release een jaar uitstellen om het project echt te kunnen lanceren.

Wat zijn de toekomstplannen met Duplex voor 2023?
De album release tour begint deze donderdag in Brussel en Wallonië. We hopen het ook in Vlaanderen en in Europa te kunnen optreden , want onze muziek is instrumentaal, we hebben dus geen taalbarrière met dit project.

Zijn er nog andere projecten waar jullie mee bezig zijn, vertel er anders wat meer over
Didier heeft een project genaamd Dyad met contrabassist Adrien Tyberghien en een klassiek project met het Cuban Symphony Orchestra. We begeleiden ook samen de Belgisch-Galicische zangeres Veronica Codesal. Van mijn kant heb ik een album met neoklassieke/elektronische muziek uitgebracht met pianist Louan Kempenaers: het project heet KOWARI en het album ‘TRAIL’. Dan San heeft zojuist ook een titel "Hard Days Are Gone" uitgebracht, en aankondigt dat er binnenkort een album zal verschijnen. En ik ben bezig met de opname van een groot project: PARALLAXE, het album dat het resultaat zal zijn van de composities die ik afgelopen zomer heb kunnen maken toen ik een Carte Blanche ontving op het Festival d’Art de Huy.

Wat zijn de verdere ambities, is er iets als een ‘doel’ dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig?
We willen graag optreden op festivals, onze muziek zal mensen die willen bewegen en dansen zeker aanspreken. De muziek van Duplex heeft  trouwens soms ook een psychedelische kant. Zodat we zowel op wereldfestivals als  jazz of rock festivals kunnen optreden.

Wat geniet je voorkeur, grote zalen en festivals uitverkopen, of toch maar een naam worden in het clubcircuit?
Het ideaal zou zijn om de 2 te combineren :) Om het hele jaar door in clubs te kunnen spelen en in de zomer op festivals. Een beetje zoals een band als Altin Gun.

Lonk je wat dat betreft ook naar het buitenland? Welke landen genieten je voorkeur?
Ons eerste concert in het buitenland is op 9 maart in Parijs. Ik denk dat de muziek van Duplex ook populair zou kunnen zijn in Duitsland. Een rondleiding langs Duitse clubs zou geweldig zijn.

Pics homepag @Dyod photographers

Ik hoop dat jullie een super jaar 2023 mogen beleven, en al jullie wensen kunnen uitkomen. In elk geval heel veel succes, we blijven jullie uiteraard op de voet volgen

Unravel

Unravel - Ambitie? Uitgangspunt is dat het publiek je nummers kent, clubshows in binnen- en buitenland en op die manier naam maken in het clubcircuit

Geschreven door

Unravel - Ambitie? Uitgangspunt is dat het publiek je nummers kent, clubshows in binnen- en buitenland en op die manier naam maken in het clubcircuit

Unravel  is een veelbelovende metalcore getinte band, die midden in de coronatijden hun eerste plaat uitbracht. Met het album 'Closure' bewees de band echter niet doorsnee metalcore te spelen, maar ze graag buiten de lijntjes van die stijl treedt. Mee kleur geven de vrouwelijke vocals als de mannelijke screams. De band had ook in 2022 succes door de selectie voor HUMO’s Rock Rally en won op Bruudruuster; ze mochten enkele zeer mooie optredens doen. We zagen de band eind vorig jaar als voorprogramma  op de cd voorstelling van Aeveris.

“Als een verschroeiende energiebom, 'into your face', gaat Unravel tekeer’’, schreven we. Het volledige verslag kunnen jullie hier nog eens nalezen. 
Begin 2023 hadden we een fijn gesprek met de band, waar we terugkeken op die periode, maar ook vooruit. We polsten alvast naar de verdere ambities.

Stel jezelf als band even voor. Hoe is alles begonnen? Wie waren de inspiratie voor deze band en heeft de naam een betekenis?
We waren allen nog prille tieners toen we begonnen met voornamelijk covers spelen. Er hangt ook een mooi verhaal aan vast. Enzo (onze bassist) stelde voor om zijn jongere broer Arend (toen twaalf jaar) als gitarist in te lijven. Want die kon AC/DC covers perfect spelen op zijn gitaar. De jonge snaak kwam niet alleen met heel duur materiaal af, maar bleek inderdaad een straf potje gitaar te kunnen spelen. Vanaf toen is de bal pas echt aan het rollen gegaan, en hebben we ook Gaëlle toegevoegd als zangeres, we zijn eigenlijk begonnen als cover band in 2011.

Als ik het goed begrepen heb, zijn jullie als cover band begonnen van traditionele metal (of heb ik het mis); de overstap naar meer ‘extremere metal’ is wel heel groot dan?
We hadden al meerdere optredens gedaan als cover band en we begonnen daar toch wat meer de extremere kant op te kijken richting Bring Me The Horizon en dergelijke meer. Gaandeweg kregen we het gevoel dat we een andere richting wilden uitgaan, we hadden een zeer goede zangeres  die we wilden houden, maar hadden nog een extra vocale punch nodig. En toen is Gilles erbij gekomen want we hadden toch wat meer screams nodig..

Nu we het daar over hebben, ik zag jullie live in Elpee en was – naast de perfecte instrumentatie – vooral onder de indruk van die combinatie tussen het rauwe van Gilles en dat eerder sprookjesachtige van Gaëlle. Dat is dus , als ik het goed begrijp, een bewuste keuze geweest?
Dat is allemaal nogal organisch gegaan, zoals we al aangaven hadden we reeds een zangeres maar hadden dat extra kantje nodig om onze muziek meer extremer te maken. Het daagt daardoor ook uit om muzikaal dingen te schrijven, die we anders wellicht niet zouden doen, omdat we die twee stemmen hebben en dus meer opties open gaan in uiteenlopende richtingen. En dat onderscheidt ons dan ook weer van een standaard metalcore band.

Dus dat is wat jullie uniek maakt binnen de metalcore? Of zijn er nog andere aspecten?
Ja toch wel, en zeker met de nieuwe songs die we aan het schrijven zijn, brengen we een unieke sound. We klinken daardoor niet als een doorsnee metalcore band, dat maakt ons inderdaad wel uniek in dat wereldje.

Dat jullie niet echt doorsnee metalcore klinken, is ook te merken in de laatste single die jullie uitbrachten. ‘’ RUNNING CIRCLES”  is natuurlijk geen pure klaagzang, maar de boodschap dat pijn en verdriet een normale zaak is, en dat deze niet weggemoffeld hoeft te worden omdat er “ergere dingen op de wereld zijn”, heb ik ergens gelezen. Kun je daar wat dieper op ingaan?
Arend:
de tekst werd na het hele COVID-gebeuren geschreven. Het was een beetje mijn manier om een middelvinger uit te steken naar die periode, en om met een positieve blik naar de toekomst te kijken. Die periode had wel een zeer grote impact op mij. Je medemens niet kunnen zien, en angst of alles nog terug gaat komen, speelde door mijn hoofd. Er zijn ook artikels geschreven over die impact op de mensen. Soms hoor je dan zeggen dat er ergere dingen zijn in de wereld. Helemaal terecht, maar toch wilde ik langs deze weg aankaarten dat het ondanks dat toch wel een grote impact heeft op mensen. En dat wou ik dus ook bespreekbaar maken via die song.
Jordy:
De  grootste essentie van muzikant zijn is gewoon dat je het doet voor anderen, en dat aan de man wil brengen. Corona was op dat vlak een echte dooddoener, wij die gewoon waren om wekelijks een show te spelen, onze vrienden te zien .. dat viel plots allemaal weg. We zijn gewoon sociaal gearrangeerd, dat is gewoon eigen aan muzikant zijn. En dat viel plots allemaal weg, een half jaar werd een jaar, en dan bijna twee jaar.. en dat was zeer confronterend en dat is wat Arend ervaren heeft.

Heeft de coronatijden ergens voor inspiratie gezorgd om toch door te gaan? Want vele bands, en vaak zeer beloftevolle, hebben er de brui aan gegeven?
We hebben de plaat ‘Closure’ (2021) uitgebracht in volle corona en dan jeukt het gewoon keihard om daarmee op tour te gaan, en het live te gaan voorstellen. Dat is ook de drijfveer geweest is tijdens die corona periode, dat we echt stonden te popelen om dat album eindelijk te gaan voorstellen aan onze fans. We hebben er ook wat aan gewerkt, waardoor er een verschil zat wat sound betreft voor en na de corona periode, wat ons wel goede reacties opleverde. Op dat vlak was die periode goed, om de nummers verder uit te werken. In elk geval heeft die corona ons nooit tegen gehouden, om er niet compleet te blijven voor gaan.. integendeel! Het gaf ons meer motivatie om verder te doen, en er dus meer uit te halen.

2022 was een succesvol jaar, geselecteerd voor HUMO’s  Rock Rally en gewonnen op Bruudruuster. Veel mooie optredens mogen doen. 2022 was een succes dus. Heeft dit allemaal extra deuren geopend voor jullie?
Het was zeker een succesjaar, en vooral veel verrassende shows. Op festivals of in concertzalen waar je als metalband doorgaans niet echt staat, dat is wel opmerkelijk. Zoals het winnen van Bruudruuster is eveneens opmerkelijk, omdat het allemaal rock bands zijn die dus niet echt in die metal scene tegen komt, die daar speelden. Dat opent inderdaad wel heel andere deuren. Wat HUMO’s rock rally betreft hebben we daar dan weer minder van gemerkt. De reacties vanuit het publiek waren wel goed. Het publiek hebben we wel wat kunnen overtuigen, maar als je niet doorstoot naar de volgende ronde, dan opent dit geen deuren. Voor HUMO’s rock rally is dat wel belangrijk, geselecteerd zijn is niet voldoende. De show zelf was wel ok, in de Cactus in Brugge mogen spelen is ook een ervaring apart. Voor de recensie moet je het niet doen bij HUMO, het gaat helaas meer over de aankleding dan het muzikale, en dat is jammer. Er is over dat muzikale ook niet iets negatief gezegd, dus voor ons was het best ok. Het was dus vooral een leuke ervaring, zonder dat daar iets extra bij is gekomen. Laten we het daar bij houden wat dat betreft.

Het is voor een , dan vooral extreme metal band, nog steeds moeilijk om een mainstream publiek echt te overtuigen denk ik, hoewel bands als Metallica er wel hebben voor gezorgd dat er meer interesse komt vanuit die hoek. Hebben jullie daar als band ook voordelen uit kunnen halen, denk je?
Ik denk niet per se bands als Metallica, wat onze muziek betreft. Eerder een band als Bring me The Horizon. Die waren vroeger steenhard, en zijn meer poppy gegaan waardoor ze een ruimer publiek aanspraken. En die hebben er ook voor gezorgd dat er meer mensen open staan voor die soort muziek, wat in ons voordeel spreekt. Wat ook belangrijk, wat ons betreft, de stem van Gaëlle maakt het voor de mensen ook toegankelijker, ook dat spreekt in ons voordeel om de stap te zetten naar dat iets ruimer publiek.

Dat viel me in ELPEE dus ook op, dat jullie toegankelijker klinken dan de , laat ons zeggen , doorsnee metalcore bands… waardoor jullie , wat mij betreft, zowel op een Pukkelpop kunnen staan als Alcatraz of Graspop om maar te zeggen. Is het jullie ambitie om daar dan ook iets mee te doen in die richting? Grotere festivals en zo aanspreken? Is dat een ambitie?
Welke band wil er nu niet op grotere festivals staan? Dat is uiteraard een ambitie die wij, en iedereen toch een beetje, heeft. Het is iets waar we in elk geval willen naartoe werken, ruimer gaan wat betreft concerten en festivals. We hebben o.a. met een band mogen samen spelen in 2022 waar we fan van zijn, en die op die soort festivals staan. Dat is toch al een stapje dichter, ook al zijn we er zeker en vast nog niet. We hebben in 2021 onze plaat ‘closure ‘ uitgebracht, kregen een constructief verslag in Rock Tribune en zijn langzaam kunnen groeien daardoor. Wat intreden binnen dat wereldje van een breder genre, zou Alcatraz de perfecte springplank zijn. Daar werken we nu alvast naartoe, om daar te mogen staan. En zo verder op te bouwen. We proberen  dus verder contacten te leggen, en voorlopig heeft dat wat grote festivals betreft nog niets uitgehaald, maar het is dus zeker een ambitie zonder meer.

Wat zijn de plannen voor 2023?
We zijn volop aan het schrijven aan nieuwe nummers, en hopen dit jaar met een nieuwe plaat voor de proppen te komen. Maar echt beloftes maken gaan we niet doen.

We hadden het al over ambities … Met welke droom band zouden jullie graag het podium willen delen en waarom?
Bands als Architects en Stick to Your Guns hebben de meer melodische metalcore/hardcore op de kaart gezet, dus natuurlijk is het de ultieme droom om met zo'n supergrote band te spelen. We hebben vorig jaar met Counterparts (en Justice for the Damned) gespeeld in de Chinastraat, dit is een band waar we allemaal al jaren fan van zijn en naar opkijken, we konden niet geloven toen we die kans kregen voorgeschoteld. Het geeft zeker motivatie om hoog te blijven mikken.
Natuurlijk kijken we ook graag naar de Belgische scene, want die is insane de laatste jaren: een show met Psychonaut of Stake is iets waar we denk ik geen nee tegen zouden zeggen, ook al liggen deze genres wat verder van elkaar. Maar ik vind het altijd tof dat er verschillende soorten bands op een avond spelen.

Grote festivals (Graspop ) of concertzalen als Sportpaleis uitverkopen of  toch liever een naam worden in het clubcircuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Er vanuit gaande dat het publiek je nummers kent, en dat het een feestje zal zijn daardoor, toch clubshows en dus naam maken in dat clubcircuit. Een grote tour doen , wat dat betreft. En ook in het Buitenland is zeker een ambitie. Zeker voor dit soort muziek kan er niets tippen aan de sfeer en energie van een intieme clubshow. Dat wil uiteraard niet zeggen dat we op festivals inzetten, dat is namelijk een grote kans om jezelf voor te stellen aan een groter publiek, en een festival als Alcatraz is iets waar we hard naartoe proberen te werken.

Jullie willen een groter publiek aanspreken , maar zit je met die metalcore dan niet een beetje beperkt in de mogelijkheden? Want met dat genre spreek je toch eerder een beperkt en extremer publiek aan?
De drempel is hoog, maar de muziek die we nu aan het schrijven zijn kun je niet echt metalcore meer noemen, hoewel de elementen er altijd wel zullen inzitten, ook wat vocale invulling betreft. De nieuwe nummers zijn iets meer naturel, en wijken dus wat af van wat al hebben gedaan. We hebben veel geleerd van bands die doorbreken, net door een klein beetje een andere weg te durven inslaan. We proberen ook minder en minder in genres te denken, dat is ook belangrijk. het combineren met genres , is een piste die we zeker gaan volgen. Maar voor ogen houdende dat we onze roots trouw blijven uiteraard. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we een popplaat aan het schrijven zijn, hard zal het zeker zijn. Naarmate je probeert te groeien als muzikant merk je gewoon dat een nummer net power kan verliezen als je 5 minuten lang 110% doorknalt. Een nummer laten ademen is soms gewoon nodig, ik vind dat we dat bij ‘Running Circles’ heel goed aangepakt hebben.

Dank voor het gesprek, tot binnenkort ergens …

Enkele links
FACEBOOK: https://www.facebook.com/unravelband
INSTAGRAM: https://www.instagram.com/unravelbandbe/
MERCH: https://www.unravel.be/
LUISTER NAAR RUNNING CIRCLES: https://distrokid.com/hyperfollow/unravel/running-circles

Ruth

Ruth - Ik heb niet echt een doelgroep binnen een genre. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en er zichzelf in herkent

Geschreven door

Ruth - Ik heb niet echt een doelgroep binnen een genre. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en er zichzelf in herkent

Ruth begint als jong kind te zingen en gitaar te spelen. Geïnspireerd door verschillende indiepop artiesten, jazz en klassieke singer-songwriters, begint ze al snel haar eigen liedjes te schrijven. Na het uitbrengen van een single CD "Colours" (eigen productie) en het spelen van veel verschillende soorten concerten, begint Ruth nieuwe liedjes te schrijven. Liedjes die een volwassen kant laten zien en ruimte geven aan meer jazzy en zelfs psychedelische invloeden. Nummers die ook muzikaal schreeuwen om een 'grotere' setting. Iets wat producer Stijn Debontridder perfect weet te vangen met de opname van de EP 'Inside out' in de zomer van 2022. Deze EP komt in maart eindelijk op de markt. Ruth zal deze CD voorstellen op 4 maart in SOJO Club in Kessel-Lo https://www.facebook.com/events/914055072923407
Wij leerden Ruth echter al kennen dankzij haar aantreden op BUSKERfestival in Herent, waarover we schreven: ‘’ Met haar gitaar en zeemzoetige , kristalheldere  en bijzonder hypnotiserende stem voert RUTH je naar een sprookjesachtig oord. RUTH ontroert door haar unieke stem en uitstraling”
Voldoende om deze bijzonder getalenteerde singer-songwriter even enkele vragen te stellen rond de release van haar EP en de verdere plannen.

Vertel eens wat meer over jezelf, hoe is alles begonnen?
Ik heb mijn eerste echte song geschreven, rond mijn 15ste. Daarna ben ik vrij snel beginnen optreden solo, als singer-songwriter. In eerste instantie heb ik klassieke gitaar gedaan, later ben ik dat dus beginnen combineren met teksten schrijven en ook zingen. Na enkele jaren solo ben ik beginnen optreden met de celliste Merel Van Hemelrjick. Vorig jaar in een trio, en dit jaar met een band, dus stapsgewijs aan het opbouwen.

Voor ik het vergeet, beste wensen voor het nieuwe jaar, hoe is je jaar 2022 eigenlijk verlopen?
2022  was vooral een heel spannend jaar, omdat ik toen mijn opnames heb gemaakt voor de EP die in maart dit jaar op de markt komt. Ik heb ook een band samengesteld, om live te gaan spelen. Ook dat was een hele uitdaging; het was dus vooral een zeer spannend jaar.

Ik wou het ook even over die coronatijden hebben, want je was net begonnen met je muziek te lanceren dacht ik? Waren de coronatijden een eventuele inspiratie bron?
Voor mij was dat meer een soort van rustperiode , ik had voordien al een single uitgebracht en er waren daardoor wat optredens ontstaan. Die corona was dus even de pauze knop induwen, en tijd vinden om muziek te schrijven. ik studeer ook muziek, daar was ik dan ook mee bezig. Ik bleef dus zeker actief met muziek bezig zijn. Het is niet specifiek een inspiratie geweest voor songs, maar wie weet komt dat nog.

Die periode heeft je dus niet doen twijfelen? Ik heb interviews gehad , waaruit bleek dat er bands zijn die de handdoek in de ring gooiden, andere vonden een nieuwe adem. Hoe zit dat bij jou?
Het voelt niet aan als een keuze, maar als iets dat ik nodig heb. Dus ik heb zeker niet getwijfeld om door te gaan. Het is iets dat ik gewoon al heel lang doe, en ik ga daar heel anders mee om met zulke tegenslagen. Meer tijd om ideeën verder uit te werken, en ook terug meer beginnen schilderen. Iets wat ik vroeger veel deed.

Dat schilderen? Wil je daar iets meer mee doen naar de toekomst toe?
Ik heb altijd gehouden van zowel muziek maken als schilderen. In het verleden heb ik tijdens mijn opleiding meer gefocust op schilderen, nu is het dus omgekeerd. In de eerste plaats wil ik me focussen op mijn muziek nu, en dat schilderen komt daarnaast. Maar ik wil me er zeker verder in ontwikkelen.

Ik zag je op BUSKERfestival Herent en was vooral onder de indruk van je stem die zeemzoetig en kristalhelder klinkt; er hangt ook een sprookjesachtig en mysterieus kantje aan je performance, mee eens of zie ik dat verkeerd? Is dat een bewuste keuze?
Ik kan me daar zeker in vinden, en vindt het ook altijd een mooi compliment. Ik verwijs in mijn teksten vaak naar de natuur, omdat dit een onderwerp is dat me nauw aan het hart ligt. En mijn emoties staan steeds heel centraal. Er is zeker ook soms een mysterieus kantje, en misschien iets sprookjesachtig ja? Dus ja, ergens is dat wel bewust.

Je liet je op BUSKERfestival  bijstaan door cello speler Daan De Meyer, een enorme meerwaarde vond ik, is het de bedoeling nog meer met hem samen te werken voor o.m. de EP of live?
Op het moment werken we niet meer samen, omdat hij klassieke muziek studeert en besloten heeft zich daarop te focussen. Ik heb ondertussen een andere celliste gevonden, omdat ik cello wel heel mooi vind passen bij mijn muziek. Ik vind dat telkens een enorme meerwaarde. Met Daan was zeker een fijne samenwerking.

Heeft BUSKERfestival voor jou bepaalde deuren geopend?
Niet per se op dat moment in 2022, omdat ik al vaker op BUSKERfestival had gespeeld. Het is wel een fijn publiek om voor te spelen, omdat mijn muziek wat ruimte moet krijgen , en als er echt geluisterd wordt , wat daar zeker het geval is, vind ik dat wel heel fijn.

Door je gevarieerde stem en uitstraling spreek je uiteraard een ruim publiek aan, zowel een pop publiek als alternatieve muziekliefhebbers zouden zich hier moeten in vinden. Welk publiek wil je eigenlijk concreet aanspreken met je muziek?
Omdat het voor mij heel persoonlijk is wat ik breng, hoop ik dat ik mijn eigen ervaringen kan overbrengen naar mijn publiek. Een publiek dat zich daarin ook herkent, is het publiek waar ik naar op zoek ben. Maar ik heb niet echt een doel groep binnen één genre of zo, dat dan weer niet. Wel een publiek dat wil meegaan in mijn verhaal, en zichzelf daarin herkent. Begrijp wat ik wil zeggen, en daar zelf wat invulling wil en kan aan geven. Dat is het publiek waar ik naar op zoek ben.

Niet alleen je stem is heel uiteenlopend. Ook je gitaarspel is uniek en vult je stem mooi aan, dat brengt me bij de vraag waarom gitaar en waarom geen piano of zo?
Ik heb me als kind altijd wel aangetrokken gevoeld tot gitaar, deels omdat mijn Nonkel ook gitaar speelt en die was een enorme inspiratiebron. Ik heb in eerste instantie klassiek gitaar gevolgd, en daar geleerd om met die Timbres te werken, en verschillende klankkleuren te zoeken. En bewust niet altijd op dezelfde manier gitaar te spelen, daar koos ik bewust voor.

Ik doe niet aan hokjes denken, maar veel vrouwelijke muzikanten kiezen niet altijd voor gitaar, vandaar … Ondervind je als vrouw niet dat de muziekwereld helaas nog steeds een mannenwereld is en het als vrouw (met gitaar) moeilijk is om je te uiten?
Ik merk wel dat er meer mannen dan vrouwen zijn die gitaar spelen. Ik heb echter zelf niet het gevoel dat ik minder kansen heb gekregen omdat ik een vrouw ben. Binnen mijn genre als singer-songwriter komt dat probleem ook wel minder frequent voor, omdat er nu eenmaal veel vrouwelijke singer-songwriters zijn, maar in sommige genres stelt dit probleem zich helaas wel.

Wat vrouwelijke singer-songwriters betreft, wie zijn je grote voorbeelden?
Carole King of Joni Mitchel zijn er toch twee. Phoebe Bridgers is iemand waar ik heel erg naar opkijk. Jade Bird , die nu heel actief is, is een groot voorbeeld. Er zijn er nog wel enkele … vooral singer-songwriters die in de richting van soul gaan, spreken me enorm aan.

We hadden het al over schilderen en visuele kunst. Het valt ook te combineren met muziek maken. Zijn er plannen om aan je muziek ook iets van visuele effecten te koppelen? Eventueel live?
Ik heb met een kunstenares samengewerkt in die richting. Bij elk liedje van mijn EP heeft ze een schilderij gemaakt. Binnenkort ga ik op een tentoonstelling van die werken  ook muziek spelen. Haar kunst inspireert mij, en mijn muziek haar dus, dat was een fijne samenwerking. Maar het is zeker de bedoeling om zelf iets in die richting te gaan doen met eigen kunstwerken en muziek daarop maken.

Even over je EP … Om te beginnen met de song ‘Home’ licht je al een tipje van de sluier op, ik vind die dromerige soundscapes, en die jazzy background bijzonder, en …  weer die toch wel bijzondere stem. Is ‘jazz’ een categorie waarin je muziek thuishoort, of hoe zou je het zelf omschrijven?
De drie songs op de EP zijn allemaal verschillend. ‘Black and White’ is meer Folk sfeer, dat is het volgende nummer dat ik ga releasen,’Flower’ heeft dan meer een postrock kantje. Dus ja, ik vind het gewoon fijn om verschillende invloeden samen te brengen. Wat ‘Home’ betreft, die warmte en dat dromerige vind ik heel mooi bij jazz.

Is het de bedoeling om meer jazz optredens te doen? Welk publiek wil je aanspreken of ben je daar niet mee bezig?
Het is niet specifiek de bedoeling om in een jazz circuit terecht te komen, ook al sta ik daar zeker voor open. Het is een heel inspirerend genre, ook omdat er muzikaal altijd iets heel interessants gebeurt. Ik hou ook wel van soul. Die richting zou ik eerder kiezen. Omdat de stem daar centraal staat. Het is gewoon uiterst moeilijk om één bepaald circuit uit te kiezen. Omdat ik alles combineer wat me aanspreekt en interesseert. Dus ik sta voor veel circuits open. Ik val niet per se binnen een genre, behalve dan het singer-songwriter. Ik ben gewoon nog een beetje op zoek wat mijn juiste publiek is eigenlijk. Ik wil vooral een publiek vinden die oprecht interesse tonen in wat ik doe, dat is voor mij het belangrijkste. Welk circuit dat is, maakt op dat vlak niets uit.

Het valt me aan die single (en ook de EP ) op . Ik vind het ook mooi hoe je het speelse, toegankelijke verbindt met een alternatief en lichtjes experimenteel kantje; een bewuste keuze? Of zie ik het verkeerd?
Ik wil me als persoon niet beperken tot één stijl, dat is ook de reden waarom ik graag uiteenlopende kantjes van mezelf laat zien en horen. Dat is gewoon het parcours dat ik afleg, en de invloeden die ik tegenkom onderweg neem ik gewoon mee. Daar komt dat speelse en experimentele kantje dan ook vandaan.

Je brengt later dit jaar je eerste EP uit ‘Inside Outside’. Een EP is een visitekaartje; het is een mooie parel geworden, en toch krijg ik de indruk dat je nog wat zoekende bent welke richting je echt wil uitgaan … Graag je mening
Als ik de set oefen  met mijn band valt me wel op hoe verschillend elk nummer echt is. In die zin ben ik inderdaad zoekende. Maar ik vind het ook fijn om dat te tonen aan mijn publiek, de verschillende fases die ik doormaak, dat ik blijf evolueren en zoeken naar wat mij inspireert. Ik het bewust ook op die manier, uit interesse, en dat ik het fijn vind om elke kant van mezelf te ontdekken. En dat wil ik dus zeker tonen aan mijn publiek.

Mooi dat artiesten vele kantjes van zichzelf tonen, maar er kan kritiek komen; kun je er mee omgaan?
Omgaan met kritiek is voor niemand echt gemakkelijk denk ik. Ik vind het wel positief als mensen die kritiek eerlijk durven geven. Omdat ik daar eventueel kan aan werken.

Er is een overaanbod aan releases en nieuwe projecten, mede door die coronatijden denk ik, ik vind je EP een pareltje en hoop meer van jou te mogen horen, maar los daarvan.. om jezelf een beetje te verkopen, als ik je nog niet ken, waarom zou ik voor jou moeten kiezen? Wat maakt je uniek denk je, binnen het overaanbod?
Wat me uniek maakt? Ik probeer op een persoonlijke en eerlijke manier te praten over hoe ik dingen beleef. Dat ik mijn stem daarin vooral gebruik. Ik probeer dat op een bereikbare manier te doen, maar ook vast te houden aan mijn eigen verhaal. Als je houdt van soul muziek, en van subtiele kleuren in muziek, dat kun je dat zeker vinden op mijn EP.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor 2023? Mogen we je ook live bewonderen alleen of met band of zo?
Zaterdag (28 januari) heb ik mijn eerste optreden met mijn band , maar dat is een try-out. Op 1 februari sta ik in Depot (Leuven ) voor open Mic. Op 4 maart is het dan mijn grote release show in SOJO Kessel-Lo. Het is zeker de bedoeling om in de zomer nog een tour te doen. maar daar hangen voorlopig nog geen data aan vast, dat is nog wat koffiedik kijken. Dat ga ik via sociale media zeker nog bekend maken (volg RUTH op Facebook voor meer update: https://www.facebook.com/ruthquintenmusic ) de bedoeling is om in het najaar of begin volgend jaar een nieuwe EP op te nemen. En verder te gaan met het verhaal..

Ondervind je geen problemen om concerten te boeken? Als er iets is veranderd na corona krijg ik de indruk dat de kleine en middelgrote bands/organisaties het zeer moeilijk hebben om aan de bak te komen. Terwijl grote concerten in een mum van tijd uitverkopen. Ondervind je ook geen problemen daarvan?
Dat heb ik zeker al gemerkt. Voor corona waren er meer optredens en opties voor kleinere artiesten, terwijl ik nu de indruk heb dat dit veel minder is tenzij je gratis gaat spelen op een Open Mic of zo. en dat is jammer. Het is daar veel moeilijker om je te tonen in twee nummers, en dat is ook leuk. Maar kleinere festivals of zoals BUSKER wordt steeds minder georganiseerd, dat valt wel op na corona ja. Ik heb ook de indruk dat organistoren vooral bekende bands en artiesten boeken, en geen risico meer durven nemen. Omdat mensen komen voor bekende namen…

… Volgend jaar een nieuwe EP dus, ook plannen voor een full album?
Misschien, maar dat hangt af van hoe duur en hoe de impact is Ik heb zeker nog enkele nummers klaar liggen. Die ik wil uitwerken in de studio, dus wie weet. De nummers sluiten aan bij wat ik nu doe. Deze EP bevat drie nummers die aansluiten bij de verschillende fases in mijn leven. Ik heb nog een heleboel nummers klaarliggen die aansluiten bij de nummer op mijn EP. Bij dat jazzy , maar ook bij die Folk invloeden.

Wat zijn je uiteindelijke ambities en heb je een doel dat je wil bereiken (of ben je daar niet mee bezig)?
Er zijn zeker ambities en doelstellingen die ik voor ogen heb. Ik ben al een tijdje optredens aan het doen in kleinere locaties, dat is leuk. Maar ik heb zeker ambities om op te treden in wat grotere zalen. Wat verder te geraken, en ooit eens een grote tour te doen, maar dat zijn verdere toekomstplannen en dromen.

Eventueel buitenland? En zijn er bepaalde landen die je aanspreken?
Niet concreet denk ik. Binnen Europa lijkt het wel interessant om een tour te doen. De Scandinavische landen spreken me wel sterk aan. Ik ben een grote fan van Aurora, deze Noorse singer-songwriter is één van mijn grote voorbeelden, dus daar spelen zou heel leuk zijn. Maar ik sta dus open voor alles wat op me afkomt. Ook Engeland spreekt me aan. Daar leven en hebben zoveel grote voorbeelden voor mij geleefd.

Moest je kunnen kiezen tussen een Sportpaleis uitverkopen of een naam maken in het club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Sowieso club circuit. Sportpaleis is gewoon heel groot, en de voeling met het publiek is minder sterk. En die voeling met mijn publiek vind ik net heel fijn en heb ik echt nodig. Die interactie met je publiek dicht bij je. Maar ik heb nog nooit in een sportpaleis gestaan, dus wie weet… moest ik contact kunnen leggen met mijn publiek daar , zou ik dat wel zien zitten. Ik vind het gewoon belangrijk dat er contact is tussen mij en mijn publiek. En dat vind je dus meer terug in het club circuit. Vandaar. Mijn ambitie is niet om groot te zijn, maar gewoon mijn muziek met mensen te kunnen delen, die daadwerkelijk willen luisteren naar mijn verhaal.

Ik hoop dat je je dromen kunt waarmaken. Veel succes in 2023. Bedankt.

Eljuri

Eljuri - We moeten allemaal ons steentje bijdragen en de kracht van onze collectieve stemmen waarderen. Eensgezindheid is een onmiskenbaar instrument voor wereldwijde verandering

Geschreven door

Eljuri - We moeten allemaal ons steentje bijdragen en de kracht van onze collectieve stemmen waarderen. Eensgezindheid is een onmiskenbaar instrument voor wereldwijde verandering

Cecilia Villar Eljuri is geboren in Guayaquil, Ecuador, maar woont sinds haar jeugd in New York. Als dochter van Libanese en Spaanse ouders mengt ze deze verschillende culturen onder de artiestennaam Eljuri, in een opwindende, topgeproduceerde en upbeat mix van rock, latin en funk. Op haar vijfde soloalbum ‘Reflexión’, laat de songwriter/zangeres/gitarist 11 nieuwe nummers horen met een sociale boodschap. Ze bewandelt het pad van de latinmuziek en brengt die op een zeer ingenieuze manier samen in een rockconcept. Zo horen we een hybride van heavy rock, Midden-Oosten, reggae, funk en dance grooves. Met een knipoog naar Santana.
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen:  https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88824-reflexion.html  
Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met deze veelzijdige artieste en hartenbreker.

Cecilia, gefeliciteerd met je laatste release, het is al een tijdje uit, maar wilde er toch even op terugblikken. Hoe is alles voor jou begonnen? Wie waren je inspiratiebronnen?
Eljuri: Bedankt voor de vriendelijke felicitaties - ik ben zo trots op mijn nieuwe release! Mijn eerste inspiratiebronnen om me met kunst bezig te houden waren mijn ouders. Mijn vader was een gewaardeerd acteur en regisseur in radio, theater, tv en films en mijn moeder een geweldige pianiste en componiste van prachtige walsen, tango's, bolero's en pasillos. Zij hebben mij van jongs af aan sterk beïnvloed. Ik begon piano te spelen toen ik ongeveer 5 jaar oud was, terwijl ik thuis luisterde naar afro-cubaanse, rhumba, flamenco, Arabische muziek en andere traditionele Latijns- en Midden-Oosterse muziek. Naarmate ik ouder werd, ging ik meer zingen, gitaar spelen en mijn eigen nummers schrijven, beïnvloed door de New York City muziekscene van rock, reggae, funk en punk en luisterend naar voornamelijk Amerikaanse en Britse artiesten.

Achter het project en de plaat 'Reflexion' zit ook een persoonlijk verhaal, we kunnen het opzoeken maar horen het liever van jou
Eljuri:
Op het moment dat ik de liedjes achter mijn nieuwe album 'Reflexión' maakte, voelde ik me geïnspireerd en een urgentie om de boodschappen achter de liedjes uit te drukken, vooral vanwege COVID en het isolement dat we allemaal ervoeren. Ik had de luxe van tijd om mijn muzikale creatieve visie volledig uit te werken omdat mijn band en ik niet in staat waren om live op te treden en te toeren, of zelfs samen te repeteren. Dit bleek een geschenk voor mij te zijn tijdens het creatieve proces van het schrijven en arrangeren van mijn nieuwe materiaal.

"As a Latinx artivist, I try to break musical and social boundaries" las ik in een biografie, hoe is het sociale klimaat voor de gemiddelde latino in de VS?
Eljuri: Ik weet niet zeker of ik een gemiddelde Latinx persoon in de VS ben, want ik ben een muzikant met een stem om het licht te laten schijnen op belangrijke kwesties. Als immigrant en Latina die in de VS is opgegroeid, doe ik mijn best om de fakkel over sociale kwesties aan te steken om het bewustzijn over de speciale behoeften en perspectieven van een geïmmigreerde Latina te vergroten.

In een interview las ik een uitspraak: "De jongere generatie geeft zoveel om de planeet, zij hebben het beter begrepen dan wij", er is hoop voor de toekomst, toch? Kun je deze uitspraak uitleggen en waarom het nog steeds belangrijk is om activist te zijn?
Eljuri: We moeten allemaal ons steentje bijdragen en de kracht van onze collectieve stemmen waarderen. Als activist wil ik anderen inspireren om zich ook zo te voelen. Eensgezindheid is een onmiskenbaar instrument voor wereldwijde verandering.

Een andere uitspraak in hetzelfde interview: "Ik denk dat ik door het opgroeien in New York een beetje een harde huid heb'', hoe moeilijk is het leven in New York voor Latijns-Amerikanen?
Eljuri: Als ik het heb over het opgroeien in New York City waardoor ik een beetje een harde huid heb, dan denk ik dat dat vooral te maken heeft met de intensiteit van het stadsleven en het feit dat ik een immigrant ben en een tweede taal spreek voegde daar nog een extra intensiteit aan toe. Opgroeien in Manhattan is echt geweldig - omringd door cultuur, opwinding, diversiteit, schoonheid. Je kunt je nooit vervelen, hoewel het een ongewone plek is om op te groeien. Soms is het echt moeilijk en tegelijk magisch.

Laten we het eens over de muziek van jullie album hebben. Wat me het meest opvalt aan 'Reflexion' is het perfecte huwelijk tussen pure rock en Latijns-Amerikaanse muziek, is dat een bewuste keuze?
Eljuri: Bedankt voor het herkennen van de synergie tussen de Latin en worldbeat ritmes en mijn rock/funk invloeden. Het is volledig organisch en helemaal geen bewuste keuze. Gezien mijn achtergrond is de mix van invloeden "mijn geluid". Ik ben enthousiast om mee  te delen dat voor mijn fans in de Benelux alle vijf mijn albums verkrijgbaar zijn via Xango Music... inclusief vinyl exemplaren van 'Reflexión' (https://www.xangomusic.com ).

De link naar een grootmeester als Carlos Santana wordt vaak gelegd, geen slechte vergelijking, maar je bent natuurlijk vooral jezelf; hoe zie je dat zelf? Klopt de vergelijking en in welke mate wel/niet?
Eljuri: Ik voel me altijd gevleid door de verwijzing naar Santana en ik begrijp het omdat hij ook Latijnse ritmes mengt met elektrische gitaar en rockdrums zoals ik. Ik ben echter heel anders in die zin dat ik singer-songwriter en arrangeur/producer ben. Wat mijn gitaarspel betreft, heb ik veel grotere invloeden, waaronder Jimmy Page, Bonnie Raitt, David Gilmour, Stephen Stills, Ernie Isley, Nile Rogers en ga zo maar door ....

Naast die verbinding van culturen is er ook een combinatie tussen dansbaar en melancholisch, ook weer een bewuste keuze? of kwam dat allemaal heel natuurlijk?
Eljuri: Geweldige vraag. Het komt absoluut vanzelf tijdens mijn songwriting en arrangement proces. Hoewel de thema's van mijn songs gaan over serieuze onderwerpen waar verandering nodig is zoals rechtvaardigheid, gelijkheid, burgerrechten, klimaatverandering, wapengeweld, enz. Ik ben een optimist dus ik voel dat upbeat muziek zeer geschikt is om mijn visie te ondersteunen.

Wat waren de algemene reacties op 'Reflexión'?
Eljuri: Hoewel het nog maar net uit is, heb ik tot nu toe een geweldige ontvangst gekregen van zowel fans, muzikanten, media en muziekindustrie voor mijn nieuwe album. Ik voel me echt gezegend dat ik mensen raak met mijn muziek en boodschap.

Wat zijn de verdere plannen, op tournee in 2023? ook in België, Europa?
Eljuri
: Zo enthousiast over de plannen voor 2023 omdat we gaan toeren ter ondersteuning van het nieuwe album om het tot leven te brengen. Contact maken met fans is een van de dingen die live optreden zo speciaal maakt. De plannen omvatten shows in de VS, Canada en Mexico. Maar het spannendste is ons Europese debuutconcert in Nederland op 6 april. We hopen uit te breiden naar andere landen in Europa en zouden graag naar België komen! Hier is een link om op de hoogte te blijven van ons tourschema: https://www.eljurimusic.com/tour

Ook al ligt de corona periode een beetje achter ons (ik denk dat dat virus er altijd wel zal zijn), we leven nog steeds in moeilijke tijden voor veel artiesten, buiten de hele grote die makkelijk concerten lijken uit te verkopen hebben de middelgrote en kleinere het moeilijker om echt in de business te komen, ervaren jullie dat ook? Dat het moeilijk is om bijvoorbeeld concerten te boeken in deze tijden?
Eljuri
: Het is moeilijk geweest, maar ik voel dat het vooruitgaat naarmate we beter begrijpen hoe we hier doorheen moeten navigeren. Vorig jaar waren de meeste van mijn shows buitenfestivals met enkele binnenconcerten. Ik ben optimistisch dat concerten weer actief zullen worden, want live muziek en persoonlijk contact zijn essentieel om onze ziel te vullen.

Wat zijn je algemene verwachtingen (zowel muzikaal als persoonlijk) dit jaar?
Eljuri
: Ik ben erg enthousiast om de nieuwe nummers van 'Reflexión' live te delen in verschillende steden en landen. Ik geloof in de kracht van muziek om ons te verenigen en op te beuren. Ik hou ervan om te reizen en nieuwe mensen te ontmoeten, en hun culturen en eigen omgeving te ervaren.

Wat is je grote wens voor 2023?
Eljuri:
Natuurlijk is mijn grote wens dat het virus verder ingeperkt wordt met minder lijden voor iedereen.

Wat is je grootste ambitie en doel in het leven?
Eljuri:
Een grote ambitie is het zien en helpen creëren van een belangrijke verandering in de wereld naar meer tolerantie, minder geweld, en echt gelijke rechten voor iedereen ... en dat in mijn leven te ervaren.

Zijn er verdere plannen voor andere projecten of al een nieuwe soloplaat?
Eljuri:
Op dit moment is de echte focus om mijn nieuwe album 'Reflexión' naar nieuwe luisteraars te brengen. Ook om de nummers live uit te voeren tijdens concerten als een powertrio.

Bedankt voor dit leuke gesprek, ik hoop dit op een dag face to face te kunnen doen als je in ons kleine landje optreedt.
Eljuri: Ik ben zo dankbaar voor je interesse en steun voor mijn muziek. Ook ik hoop je ooit persoonlijk te ontmoeten ;-)
In de tussentijd blijf ik graag in contact met jou en je lezers via mijn sociale mediakanalen.

www.instagram.com/eljurimusic
www.eljurimusic.com
www.facebook.com/eljurimusic
www.twitter.com/eljuri
www.youtube.com/eljurimusic  

Julien Tassin

Julien Tassin - Als je met een band speelt moet je inspiratie en dingen met elkaar delen, als solo artiest moet ik me enkel concentreren op mijn eigen gedachten

Geschreven door

Julien Tassin - Als je met een band speelt moet je inspiratie en dingen met elkaar delen, als solo artiest moet ik me enkel concentreren op mijn eigen gedachten

Julien Tassin is een jazzmuzikant uit Charleroi die over de taalgrens heen zijn sporen heeft verdiend. De man improviseert in het genre en voegt daar graag blues aan toe, wat hem tot een creatief pareltje maakt. Met band, maar ook solo?  Na 'Momentum' en 'Pictures from Home' bracht Julien Tassin eerder dit jaar zijn derde album 'Primitiv' uit. Zonder bas en drums, en alleen met een akoestische gitaar in de hand, blijkt het een hele uitdaging. Maar Julien Tassin weet ondanks die beperking toch een kleurrijk palet aan te bieden, met verhalende melodieën en poëzie. wij namen zijn album onder de loep, je kunt de recensie hier herlezen https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/88818-primitiv.html
We hadden een fijn gesprek met Julien over deze release, en polsten ook naar de toekomstplannen en zijn ambities als muzikant.

Julien, onze beste wensen voor het nieuwe jaar. Hoe ging 2022 voor jou?
Het was een druk maar ook een goed jaar, ik heb een aantal projecten gedaan. In de eerste plaats heb ik het album 'Primitiv' opgenomen, ik had ook een carte-blanche in Bozar om een Amerikaanse trompettist uit te nodigen, en dat was Jason Palmer. We deden een kleine tournee van vier data. Eén daarvan was in Bozar. Het leuke  is dat ik alles heb opgenomen. Dit live album met Jason Palmer  zal  dit jaar worden uitgebracht. Wanneer juist, weet het nog niet zeker, maar het zal eind 2023 zijn. Ik heb ook een album opgenomen met gitarist Patrick Steenaerts. Een ander project is er één met rockband runSOFA. Artistiek gezien was het een goed jaar...

Er waren veel releases in 2022, denk je niet dat het een beetje te veel van het goeie was?
Ik denk dat COVID de artiesten veel ruimte liet, om dingen te creëren. En ja, iedereen wilde het op hetzelfde moment uitbrengen. Ik begrijp dat, want het was een zware en moeilijke tijd voor iedereen. Dus ja, er waren genoeg releases, maar ik denk dat het de komende jaren hetzelfde zal zijn, mensen willen creëren. Het is misschien te veel ja, maar aan de andere kant hebben we een geweldig land voor muzikanten, er zijn veel originele projecten in België wat het allemaal interessant maakt.

Je woont in Charleroi, is er een verschil in mogelijkheden tussen het Vlaamse deel en het Franse deel van het land denk je?
De jazzscene in Wallonië is meer gericht op moderne of traditionele jazz.  Het Vlaamse deel is meer crossover. Er is meer een mix. Dus ja, er is een groot verschil. Maar er zijn uitzonderingen, bijvoorbeeld Luik. Luik staat meer open voor improviserende muziek, er is een mix, zoals je die ook in Antwerpen of Gent hebt. Voor mij, die in Charleroi woonde, was het daarom noodzakelijk om naar Brussel te verhuizen. Om nieuwe mogelijkheden te openen, en mijn publiek te vinden. En ik heb ook het gevoel dat mijn publiek meer in Vlaanderen zit dan in Wallonië. jammer, maar het is wat het is.

België is een klein land, maar iemand vertelde me dat er nog steeds een grote muur is tussen Vlaanderen en Wallonië? Vind je dat een probleem voor je?
Op deze manier, dat ik mijn plaats in Wallonië nog niet echt gevonden heb. Zoals ik aangaf, als ik in Vlaanderen speel heb ik het gevoel dat het publiek lijkt te begrijpen wat ik doe. Maar ik moet zeggen, beetje bij beetje lijken de mensen in Wallonië ook interesse te krijgen in mijn muziek. Het begint beter te worden. Ik speel trouwens ook meestal met Vlaamse muzikanten. Niet dat het een keuze is, het gebeurt gewoon. Dus ja, die 'muur' is er zeker.

Ik dacht altijd dat het als Waalse muzikant moeilijk was om voet aan de grond te krijgen in Vlaanderen, maar  je  ervaart dus ook dat er een verschil is tussen Vlaanderen en Wallonië?
Meestal zijn de Vlaamse muziekliefhebbers trots op hun Vlaamse artiesten, de Waalse steden zijn niet zo. Als je uit Gent komt bijvoorbeeld, duwen ze je echt naar voren omdat ze trots op je zijn. Dat is iets wat ik vooral in Wallonië mis. Ik krijg die feedback niet in mijn eigen stad Charleroi.  Ik ben niet zeker van anderen, maar ik voel dus wel  een verschil. Voor mij is het gewoon moeilijker om een job te krijgen in Wallonië dan in Vlaanderen, blijkbaar.

Laten we het eens over de plaat hebben, daarom dit interview. Met de laatste release 'Primitiv' heb je een meesterwerk uitgebracht, een gevarieerde plaat waar blues en jazz zijn verweven tot een magisch geheel. Is dat de juiste omschrijving?
Vanaf het moment dat ik met muziek begon, had ik het gevoel dat Blues mij op het lijf geschreven was. Ik luister graag naar Amerikaanse blues spelers of blues spelers in het algemeen. Omdat ze over emoties praten in hun muziek, en dat is waar muziek voor mij over gaat. Ik voel me ook aangetrokken tot de rauwheid van Blues.  Dus ik stop dit in mijn muziek om zo rauw mogelijk te zijn. Maar tegelijkertijd voel ik me aangetrokken tot vreemde harmonieën, tot polyritmiek en de verbeelding die uit jazzmuziek komt. Wat ik het liefste doe is een mix maken van de twee delen, blues partijen combineren, een avontuurlijke aanpak en dus verschillende melodieën in mijn muziek stoppen, wat je dan weer vooral in jazz vindt. Improvisatie en experimenteren is het sleutelwoord.

Het is ook een zeer visuele plaat, het triggert de fantasie. Is dat ook een bewuste keuze geweest?
Ik denk dat muziek net gemaakt is om de verbeelding van de luisteraar aan te wakkeren, het is leuk dat mensen echt dingen zien als ze naar mijn muziek luisteren. Want ik zie ook veel dingen als ik mijn muziek componeer. Soms zet ik mijn dromen om in muziek. Dus ja, het is iets moois als mensen dingen kunnen zien als ze naar mijn muziek luisteren.

Je zei ook iets over dat muziek emoties zijn. Gevoeligheid, originaliteit en veelzijdigheid zijn eveneens de rode draad. Ik heb het gevoel dat er een verhaal achter de liedjes zit, klopt dat. Zit er een persoonlijk verhaal achter de liedjes? En welk verhaal?
Ik wilde vooral iets maken dat door iedereen kan begrepen worden .‘Primitiv’ is niet altijd iets negatief. Au contraire, het is eerder iets positief, kunnen praten over wat we echt voelen en dat met elkaar delen. De liedjes gaan over de mensheid. Over wat we doen sinds het begin van de mensheid, wat is het gemeenschappelijke dat we als mens delen, was mijn inspiratie. We hebben veel gemeen als mensen, weet je.  We willen bewegen, dingen verkennen, vechten, jammer genoeg. Velen onder ons houden ervan kinderen te zien opgroeien tot volwassenen. Dat is waar deze plaat dus over gaat, over wat we allen als mens gemeen hebben in een brede omkadering.

Waarom een solo album? Dat geeft toch extra stress omdat je alles alleen moet doen, en niet kunt terugvallen op medemuzikanten? Of niet?
Niet echt. Sinds ik ouder word, vind ik het juist leuk om alleen te zijn en mijn gitaarspel te verkennen. Het is soms moeilijk, maar ik doe het al lang en voel dat ik graag dingen alleen doe. Als je met een band speelt moet je inspiratie en dingen met elkaar delen, als  solo artiest moet ik me concentreren op mijn eigen gedachten. dus ik heb helemaal geen stress nee. Ik ben zelfs veel  meer gefocust als ik solo speel.

Hoe waren de algemene reacties op 'Primitiv'?
Ik krijg reacties van mensen die zeggen dat het leuke muziek is, en dat het ook toegankelijk is, en niet al te moeilijk te begrijpen. Dat is een reactie die ik veel krijg. Ik heb een grappig verhaal daarover, ik speelde op een school voor kinderen. Kinderen hebben geen mening voordat ze het gezien hebben, ze zijn niet zo kortzichtig als volwassenen. Ze zijn ook heel eerlijk. We moeten meer als kinderen zijn, eerlijk met elkaar omgaan  en niet zo kortzichtig over cultuur en dingen om ons heen. Sta er meer voor open voor wat om je heen gebeurt, zonder te oordelen. Zou ik zeggen.

Wat zijn de plannen voor 2023?
Ik zal een duet album uitbrengen met Patrick Steenaerts. Er komen ook enkele leuke concerten aan. Dingen zoals Leuven Jazz festival, wat erg leuk is.- Ook zal ik het album met Jason Palmer dit jaar uitbrengen. En ook een trio met Nicolas Thys en Dré Pallemaerts + Jason Palmer op trompet. Ik werk ook aan een volgend solo album. Daarnaast is er nog een duet met drummer Nico Chkifi. Er komen nog enkele andere projecten aan, er is nog niets aangekondigd.

Dus je gaat ook op tournee in Vlaanderen?
Ja, zoals ik al zei op Leuven Jazz festival 12 maart. In februari speel ik in Biekorf , Brugge op 15 februari, Jazz Station Brussel op 17 februari. Op 31 maart CC De Ververij , Ronse en CC De Abdij , Geraardsbergen op 3 juni (meer info: https://www.julien-tassin.com/index.php/on-tour )

Dus je gaat een druk jaar tegemoet, hoe blijf je dit doen?
Ja, maar ik ben niet druk, om druk te zijn weet je wel. Als ik inspiratie voel voor iets of iemand ga ik er gewoon voor. En dan kijk ik wat ik kan doen om het te laten gebeuren. Soms komt die inspiratie zomaar op, dan pak ik mijn gitaar en begin te spelen en te componeren wat er in mijn hoofd zit. Het moment grijpen, als het er is, weet je wel.

Een van mijn laatste vragen, ik hou er niet van artiesten in een muziekstijl te duwen, maar soms duwen ze je in de richting van een jazzartiest. Ik zie jou eerder als blues gitarist, waarom denk je dat ze je in de richting van jazz duwen? En vind je dat leuk?
Voor mij is de term "blues" of "jazz" gewoon een naam, weet je. Concertorganisatoren of mensen willen alleen maar een stijl op je muziek plakken, om een of andere reden. Jazz is voor mij meer verbonden in de zin van improvisatie. Er is ook enige improvisatie in Blues. Maar jazz is opener, groter dan blues. Ik zou graag wat meer in de Blues scene spelen; ik ga graag experimenteel te werk, en ik weet niet zeker hoe dat in een Blues of roots festival zal uitpakken. Ik denk dat jazzliefhebbers meer open staan voor dingen die ze niet gewend zijn te horen, maar ik zou moeten proberen of het ook op Bluesfestivals werkt.

Waar denk je dat jouw muziek echt thuishoort? Welke auditie zoek je?
Ik denk op een plek waar mensen open staan voor alles en klaar zijn om een stap te zetten om echt naar mijn muziek te luisteren. Mensen die openstaan voor alles wat ik ze geef. Mensen die op avontuur willen gaan met mij en mijn  muziek. Dat is het publiek dat ik zoek. Het is dan ook nooit hetzelfde wat ik doe. Soms ga ik experimenteel te werk. Soms zet ik mezelf in een risicovolle situatie omdat ik dat leuk vind. Het kan goed uitdraaien, soms is het lastig,  en kan het totaal verkeerd gaan. maar ik neem graag risico's en ik zoek dus vooral  mensen die me daarin willen volgen.

We kunnen zeggen dat je binnen de jazz (waarbij je buiten de lijntjes kleurt) inmiddels je sporen hebt verdiend. Wat zijn na al die jaren je verdere ambities en heb je ook een doel voor ogen of ben je daar niet mee bezig?
Gewoon mijn muziek kunnen spelen, solo gaan en overal in dit land mijn muziek brengen is mijn belangrijkste ambitie. Ik hou ervan om in België te spelen maar ik zou ook graag buiten het land toeren. In het binnen- en buitenland spelen en mijn publiek daar vinden is  dan ook mijn belangrijkste doel. Artistiek gezien zou ik dus gewoon graag kunnen doorgaan met wat ik nu doe. En natuurlijk mijn grenzen meer en meer verleggen en in contact komen met leuke muzikanten en publiek blijven vinden die mij daarin  telkens opnieuw blijven volgen, of muziek maken voor films, dat is ook een ambitie.

Ik hoop dat je je doelen haalt, we blijven je zeker volgen...

Pics homepag @Lucinde Wahlen

https://www.julien-tassin.com/index.php/news

Natashia Kelly

Natashia Kelly - Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur, het emotionele speelt hierin een belangrijke rol

Geschreven door

Natashia Kelly - Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur, het emotionele speelt hierin een belangrijke rol

Zangeres Natashia Kelly ging enkele seizoenen geleden op tournee met JazzLab en was ook de laureaat van JazzLab Impuls voor 2022-’23 met ‘Dear Darkening Ground’. Voor dit nieuwe project, dat voorgesteld wordt via een nieuwe tournee en albumrelease bij WERF Records, omringt Kelly zich met toppers uit de Belgische jazz en werkt ze met een bijzonder concept: de plaats van de mens in de natuur. Haar nieuwste plaat leest vooral als een spannend boek, een visueel meesterwerk waarover we graag toch iets meer wilden weten.
Daarover hadden we een fijn gesprek met Natashia en polsten uiteraard naar de verdere plannen.

Onze beste wensen voor het nieuwe jaar, 2022 was een bijzonder druk, intens jaar, hoe is alles verlopen?
Het jaar 2022 stond in het teken van de voorbereiding van dit project. We hebben vooral veel gerepeteerd in die periode, een paar keer opgetreden en de cd opgenomen in mei. Het was dus vooral een spannend jaar , door die voorbereidingen. Maar dus ook een heel leuk jaar.

Proficiat met je nieuwste release, ‘
Dear Darkening Ground’, je vond je inspiratie bij ‘de plaats van de mens in de natuur”, kun je daar wat meer over vertellen?
Ik heb vooral geprobeerd om de tijdsgeest te vatten op mijn plaat. Want ik vind dat het met onze natuur en klimaat duidelijk de verkeerde richting aan het uitgaan is. De balans mens en natuur zit duidelijk scheef, de maatschappij ook eigenlijk. Er gaat teveel aandacht naar enkel het economische, terwijl het klimaat angstaanjagend aan het veranderen is en daar te weinig aandacht wordt aan geschonken. Het probleem dat er teveel machtsinstanties de macht in handen hebben, en ervoor zorgen dat daar niets wordt aan gedaan, is al even verontrustend. De slinger is zodanig omgeslagen dat het wel lijkt alsof de mens de economie moet dienen, het zou eerder andersom moeten zijn de economie moet de mens dienen. Uiteraard is het niet allemaal negatief, er is zeker een bewustwording aan de gang. Het is gelukkig allemaal meer bespreekbaar geworden, dat is dus wel een positieve evolutie.
Ik heb ook een lang gedicht van Rilke gevonden. ‘Een brief van de Aarde’ , een gedicht van honderd jaar geleden. Daar omschrijft Rilke al dat de balans mens /natuur uit balans zou kunnen geraken. En dat de economie een te grote plaats zou innemen, omschrijft Rilke ook. Dat was het startpunt rond dit project. Ik heb dat bewerkt dat gedicht, en dat is dan de eerste song geworden. En eigenlijk had ik al enkele songs liggen, maar was me niet bewust dat dit ook al over deze tijden ging. De plaat is dus eigenlijk een samensmelting van hoe ik het leven aanvoel, ik ben niet alleen daarin. Maar ik wou dus niet enkel het sombere gedeelde aankaarten, maar ook een boodschap van hoop meegeven. Dat komt trouwens ook terug in dat gedicht van Rilke. De boodschap dat we met de natuur als partner anders kunnen omgaan, en daardoor nog iets recht trekken, is een rode draad doorheen dat gedicht en ook doorheen mijn plaat.

Ik heb de plaat beluisterd, om er een recensie over te schrijven, en vond dat er inderdaad diverse emoties bovendrijven die aansluiten van wat je vertelt.
Het is ook een zeer visuele plaat, het filmisch kader prikkelt de fantasie; was het de bedoeling een visuele plaat uitbrengen of is dat heel natuurlijk gebeurd?
Ik heb die opmerking nog gehoord. Ik probeer dat zelf ook als ik songs componeer, ik laat mijn verbeelding werken en probeer er daadwerkelijk iets bij te zien, maar denk daar niet echt te diep over na. Maar ik probeer dus wel een beeld op te roepen, echter gebeurt dat niet bewust, dat groeit heel natuurlijk.

Zijn er ambities om iets te doen voor films? Of TV series?
Nee, maar er is een track gemaakt zonder de vocale aankleding. En dan stelden we vast, dat binnen de instrumentale sfeer, die muziek inderdaad zeker zou passen in films. Maar daar is concreet nog niets mee gedaan, maar het zou inderdaad wel leuk zijn moest dat kunnen gebeuren.

Je kristalheldere, warme stem bezorgt ons een krop in de keel. Je bent omringd door inspirerende muzikanten, die jouw stem aanvoelen en aanvullen. Elke radar zit daardoor perfect in elkaar. Een bewuste manier van werken? Hoe heb je die muzikanten gevonden (het wereldje is klein uiteraard) en bereid gevonden om met jou samen te werken?
Yannick ken ik al tien jaar. Wij doen al heel lang projecten samen. Er is altijd een zeer goede klik geweest. Dré ken ik nog van in het conservatorium, ik heb één jaar in Leuven gestudeerd. Ik bewonder de flow die hij uit zijn drums kan halen. Er moest voor mij toch een zware groovy sound inzitten, dan hebben we met ons drie een sessie gedaan en die is zeer goed meegevallen. Ruben ken ik ook al sinds 2012, we hebben wel dingen gedaan samen. Ik bewonder zijn manier van gitaar spelen, hoe hij er eigenzinnige klanken uithaalt die belangrijk zijn voor dit project. Ook omdat ik niet wou dat het als traditionele jazz zou gaan klinken. En Nicola ken ik ook al een tijdje, ik heb ooit eens als gastzangeres aan een project mee gedaan. We hebben enkele sessies met hem gedaan. En ook dat klikte zeer goed. Hij is enorm sterk in zijn harmonische variaties. Het was een beetje zoeken, maar we vonden elkaar allemaal zeer snel. We hebben enkele try-out gedaan.

Hoewel je muziek in het hokje jazz wordt geduwd, komen er ook folk muziek elementen boven drijven. Hoe mogen we het interpreteren?
Als je denkt aan de standaard jazz, klopt dat misschien niet. Maar jazz is een evoluerende muziekvorm. Die alle muziekstijlen samen brengt. Voor mij betekent jazz dat je heel creatief kunt zijn, een heel groot palet van mogelijkheden gebruiken. Het is ook het verschil als je kunt kiezen tussen twee verschillende of twintig verschillende akkoorden. Bij jazz , zoals ik het zie, zijn die mogelijkheden oneindig.

Ook uit de plaat blijkt dat jouw muziek niet in een hokje kunt duwen, daardoor was ik direct verkocht trouwens. Je hebt er al een beetje op geantwoord, maar dit is dus niet direct een bewuste keuze?
Nee, ik werk met jazz muzikanten, dus is het logisch dat we in die richting tewerk gaan. Ik denk daar niet echt over na of zo.. dus nee, dat is niet een bewuste keuze. Maar een natuurlijk proces.

Wat me ook opvalt , is dat duidelijk poëtische kantje aan je stem en muziek. Ook nu weer. Is dit een bewuste manier van werken?
Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur en ook het emotionele daarrond speelt dan ook een belangrijke rol hierin  Dat kun je zien als iets poëtisch, of iets dat iedereen begrijpt. Dat is niet echt bewust, maar groeit bij mij zeer natuurlijk.

Hoe waren de algemene reacties voorlopig?
De reacties waren, van elke hoek uit, super goed. Dat had ik echt niet verwacht. We hebben in verschillende kranten al zeer goede recensies gekregen. We werden zelfs opgepikt in Frankrijk, en zijn geselecteerd voor Cultuur jazz. Bij de vier CD’s die ze genomineerd hebben, zitten wij ook bij. Ook in UK krijgen we heel leuke recensies .
Kortom vanuit alle hoeken, ook de onverwachtse, krijgen we zeer goede feedback.

Je tournee om de plaat voor te stellen is al gestart ,hoe is alles verlopen tot nu toe en hoe hoog zijn de verwachtingen?
Alles is zeer goed verlopen,  enkele concerten waren ook uitverkocht. Daarnaast ook een zeer goede CD verkoop. Alles verloopt dus echt naar wens, en de verwachtingen voor de verdere tour zijn dan ook hoog gespannen.

Wat zijn de verdere plannen voor 2023, naast het voorstellen van de cd?
Daar ben ik nog niet echt mee bezig, maar normaal gesproken komt dat allemaal heel natuurlijk na de tour om de cd voor te stellen. Dus het is voorlopig , wat verdere plannen maken betreft, nog beetje koffiedik kijken tot dit onderdeel achter de rug is. Wat ‘verdere plannen’ betreft, is het allemaal dus nog een beetje afwachten tot eind februari.

Er is een overaanbod, maar ik ondervind dat kleinere en midden grote organisaties of bands het moeilijk hebben om echt aan de bak te komen, ondervind je dat ook? Of hoe sta je tegenover deze evolutie?
Die tour via JazzLab was al een tijdje gepland, en dat ging toch vrij vlot. Het is eigenlijk altijd moeilijk, sowieso. Het is niet dat dit nu zoveel anders is dan vroeger. Er is altijd wel een soort
overaanbod, we doen gewoon rustig verder en zien wel waar we uitkomen.

Heeft die coronatijden ook gezorgd voor inspiratie? Hoe heb je die tijden beleefd of doorstaan?
Ik heb in die periode enorm veel songs geschreven, vooral dan na die overstroming in Wallonië.  Ik heb geen concerten moeten afgelasten of zo. Dus voor mij was dat niet zo erg, want ik was net beginnen songs schrijven en kon daar op mijn eigen tempo aan werken.

Ben je naast het uitbrengen van deze plaat nog met andere projecten bezig?
Nee, dit project is al intensief genoeg. Ik geef ook zangles , daar steek ik ook tijd in. Dus nee, naast dit project niet met andere dingen bezig nee. Ik heb er mijn handen mee vol. Er is wel een duo met Nicola dat enkele maanden geleden is opgestart. Dat is het enige dat ik daar nog extra bij neem.

Wat zijn uw ambities? En is er iets als een doel dat je voor ogen hebt?
Ik probeer mezelf verder te ontwikkelen als muzikant en singer-songwriter. Ik denk er echt niet bij na of heb geen echt doel voor ogen. Alles wat ik nu doe nog heel lang kunnen blijven volhouden misschien? Maar dat is het ook zo een beetje. Het gaat bij mij altijd heel organisch, er hangt geen carrière planning of zo aan vast, het gebeurt zeer natuurlijk en ik zie wel waar ik uitkom.

Pics homepag @Björn Comhaire

Dat lijkt me een zeer goede werkwijze. Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop je spoedig ook live te zien, en wens je veel succes met de release en de tour, uiteraard ook in je verdere toekomst

A La Carte

A La Carte - Smoked meats and blast beats are not a bad combo

Geschreven door

A La Carte - Smoked meats and blast beats are not a bad combo

A La Carte is een duo uit Ohio (USA) dat brutal deathmetal brengt en in de lyrics uitsluitend het thema voedsel aansnijdt. Toch een veel minder voor de hand liggend thema dan pakweg piraten, vikings, de maffia of American Wrestling.
Musiczine schoof aan bij Chef Wolfgang Cuck (gitaar, bas, zang) en Chef Highman (drums, zang) om te proeven van hun “Aborted Eggs Benedict”, “Salted Sewer Sushi” en “Fetal Fajitas”.

A La Carte is een goed gekozen bandnaam als je over voeding zingt, maar hij straalt niet de doom & gloom uit die we verwachten bij een deathmetalband. Wat is jullie verhaal bij de bandnaam?
ALC: Onze bandnaam is een weerspiegeling van onze nummers op de manier dat die als een gerecht met een eigen persoonlijkheid zijn gemaakt. Het geeft ons een zeker flexibiliteit in elk gerecht of nummer en we laten zo de mogelijkheid open om nummers te schrijven in elk muziekgenre.

Was het van bij de start duidelijk dat A La Carte rond het thema van voeding zou draaien?
ALC: Ja. Alles is terug te brengen tot voeding, muziek en films. Dat zijn voor ons de drie zaken die mensen kunnen samenbrengen. Drink een glas, verdeel het brood, kijk naar een film en laat je horen. Dat zijn de basisingrediënten van A La Carte.

Welke bands hebben jullie geïnspireerd voor A La Carte?
ALC:
We vinden inspiratie bij heel wat bands, maar als we ons moeten beperken tot de belangrijkste, dan zijn het Impaled en Macabre, zowel muzikaal als in de teksten. Toen we opgroeiden, hielden we ook van de humor van Primus, Gwar en Frank Zappa. Dat heeft onze hersenen gevormd of misschien misvormd.

Speelden jullie voor A La Carte in andere bands?
ALC: Chef Highman speelde in de metalband Infecting the Vain van 2004 tot 2009. Chef Wolfgang Cuck speelde in grindcore- en deathmetalbands van 1997 tot 2003, in Corrupted Condition, en van 2003 tot 2013 in Disciples of the Damned.

Kennen jullie nog bands die ongeveer hetzelfde thema volgen als A La Carte?
ALC: Er zijn heel wat bands met lyrics over voeding in een paar van hun songs. Denk aan “Edible Autopsy” van Cannibal Corpse of “Hacked Up for Barbecue” van Mortician. Maar een andere metalband die uitsluitend over voeding zingt, daar hebben we nog niet van gehoord.

A La Carte werd na de opnames van ‘Soup Dejour’ uitgebreid met een zanger. Moest hij koken als ingangsexamen?
ALC: Het koken geven de chefs in de band niet uit handen, maar we zochten wel iemand met een stevige maag om onze klanten te kunnen bedienen. Er moeten nog een paar plekken in de keuken ingevuld worden. We zoeken nog een bassist en dan nog – vanwege het hoge sterftecijfer onder de kandidaten – een voorproever.

In een keuken kan maar één chef de baas zijn. Wie van de twee chefs in A La Carte is echt de baas?
ALC: (Antwoord van Chef Highman) Hoewel Wolfgang Cuck zou zeggen dat we elk net zo belangrijk zijn als de andere in A La Carte, moet ik toegeven dat hij – bij het opnemen van een album – meer petten opzet dan ik.

In de promo bij het album benadrukken jullie dat A La Carte geen grap is. Maar het verzinnen van de songtitels en teksten moet wel een leuke bedoening zijn?
ALC: Hoewel we geen parodieband zijn, houden we ervan muziek en teksten te maken die ‘over the top’ gaan. En tuurlijk is dat plezant. Songtitels verzinnen die naar de donkerste regionen van humor leiden, is één van onze favoriete aspecten van deze band.

De teksten in deathmetal gaan doorgaans over pijn, haat, verlies en ander onheil. Waar is jullie relatie met voeding verkeerd gelopen?
ALC: Wij houden net heel veel van voeding. Niets maakt ons meer woedend dan als we ons gehemelte verbranden of als je een verbandpleister ziet drijven in je soep. Onze grimmige teksten combineren onze liefde voor voeding en onze liefde voor horrorfilms.

Vaak hoor je over restaurants dat mensen er niet zouden eten als ze wisten hoe het er in de keuken aan toe gaat. Jullie hebben zelf in restaurants gewerkt. Klopt dat?
ALC: Wij zouden eten in de restaurants waar we werken, toch voor zover we zelf aan het fornuis staan. Als we niet zelf koken, blijft het natuurlijk altijd een gok.

Gebruiken jullie voeding als een metafoor voor de ganse maatschappij?
ALC: Zeker niet. We gebruiken onze muziek niet om onze eigen mening te verkondigen. Maar een song als Covid Cuisine is wel gebaseerd op de tekorten aan voeding tijdens de covid-lockdowns en het idee dat je bij langere lockdowns dingen moet gaan eten die in de maatschappij eigenlijk taboe of ongewenst zijn. Het is een interessante gedachte dat mensen dan hun proteïnen zouden moeten halen uit buidelratten of bosmarmotten.

Soms lijkt het alsof elke band uit de USA zijn eigen hot sauce uitbrengt als merchandise. Wat zou er thuishoren in de hot sauce van A La Carte?
ALC: Het oudste assortiment Poblano-pepers, geroosterd met verbrande haren. Met long-boter (wat je ophoest bij een longinfectie) om het wat textuur te geven en dikker te maken. De rokerige smaaktoetsen komen van bongwater met cayenne.

Ik denk dat ik nog even pas. In België hebben heel wat bands hun eigen bier. Hoe zou het A La Carte-bier smaken?
ALC: Een romerige, donkere stout; robuust maar nog net doenbaar, met subtiel een beetje koffiesmaak en een fluwelen afdronk met gerstmout.  

Op concerten zien jullie eruit als chefs. Komen er nog andere attributen aan te pas?
ALC: Op dit moment niet, maar dat is wel reeds ter sprake gekomen. Gerookt vlees en blastbeats zouden goed samengaan.

Welk Belgisch gerecht zou je eens willen proeven?
ALC (Wolfgang Cuck): Ik ben verslaafd aan varkensvlees, dus doe mij maar varkenswangen met Orval of Blauwe Chimay.

Kennen jullie een paar Belgische metalbands?
ALC: Everything and in-between Caducity, Aborted, Prejudice, Exoto, Moker, Marginal... so many great bands from that neck of the woods.

Wat brengt 2023 nog voor A La Carte?
ALC: Nieuwe muziek maken en opnemen. En we houden erg van concerten en festivals dus we hopen dat we veel live kunnen gaan spelen.

https://www.youtube.com/watch?v=8CXJhrt3yDs

Cloudy-Oh

Cloudy-Oh - Floris De Decker - Ik wou vooral een plaat maken die niet te hard in je gezicht blaast. Een plaat waar je relax kunt naar luisteren zonder er al te diepzinnig op in te gaan

Geschreven door

Cloudy-Oh - Floris De Decker - Ik wou vooral een plaat maken die niet te hard in je gezicht blaast. Een plaat waar je relax kunt naar luisteren zonder er al te diepzinnig op in te gaan

Binnen de Belgische muziek is Floris De Decker geen onbekende meer; niet alleen met het helaas ter ziele gegane project Team William heeft hij zijn stempel gedrukt. Hij was ook als muzikant een belangrijke schakel binnen o.a. The Van Jets en Intergalactic Lovers. Het was wachten op een nieuw eigen project, en dat is er nu. Met Cloudy-Oh laat hij zich omringen door muzikanten met diezelfde speelse ingesteldheid als Floris zelf. Mauro Bentein (Lagüna), Nils Tijtgat (Protection Patrol Pinkerton, Fortress) en Dennis  Mahieu (Rhinos Are People Too). ‘Exactly where I Wanne be’ is pas uit, en we hebben al een zomerse plaat die op de festivals kan zorgen voor een frisse bries. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Floris De Decker.

In de eerste plaats , proficiat met de release van ‘Exactly where i wanne be’, die titel… is dat persoonlijk, ben je waar je wil zijn?
Het is een stuk tekst uit het eerste nummer “Onto Me”, die zin komt voor in het refrein. Ik had dat nummer al een tijdje geschreven, en vond dit gewoon een zeer mooie zin. Ik vond het gewoon mooi passen bij het concept van deze plaat. Of ik ben waar ik wil zijn? Zoals iedereen soms wel , soms niet. Maar de titel heeft dus daar niets mee te maken. Wat wel  zo is, deze plaat gaat over de vrolijke kant van het leven , dat wilde ik wel in de schijnwerpers zetten. En op die manier past die titel daar uiteraard wel mooi bij.

Ik vind het een plaat vol positieve energie, die we in deze donkere tijden (corona, oorlog, crisis) kunnen gebruiken; het is ook niet te kitsch of te zeemzoetig, een bewuste manier van werken dus?
Ik had daar zeker zin, maar alles wat nu aan de gang is was nog niet bezig toen ik die nummers geschreven heb. Dat kon ik niet weten , wat er allemaal op ons afkwam. Maar het was inderdaad bewust gekozen voor een eerder lichtvoetige aanpak. Ik schrijf ook wel eerder donkere en melancholische nummers, maar die heb ik bewust geweerd op deze plaat.

De brug die gemaakt wordt tussen alternatieve muziek en toegankelijkheid spreekt me aan; een bewuste manier van werken?
Dat is gewoon mijn muzieksmaak, rond mijn dertien a veertien jaar was ik zot van zowel Madonna en tegelijkertijd dEUS , om maar een voorbeeld te geven. Of ik luisterde naar punk groepen, maar was ook fan van Cindy Lauper en pop muziek. Voor mij is het alleen belangrijk dat ik kan horen dat een nummer met passie en liefde gemaakt is. Daar ga ik voortdurend naar op zoek. En dat hoor ik zowel in underground muziek als in pop muziek. Ik ben dus altijd breed denkende geweest wat muzikale smaken betreft, dat schemert dus ook door in mijn songs die ik schrijf.

Jullie zijn één voor één muzikanten die niets meer hoeven te bewijzen, maar toch lever je geen routineklus af, het speelse blijft overeind, mooi. Waar blijf je die energie vandaan halen (je bent nog piepjong, het scheelt
?)
Dat is ook gewoon hoe ik in elkaar zit, dat komt er zeer natuurlijk uit bij mij. Dat is dus altijd zo geweest, dat is gewoon hoe ik ben. Dat speelse is iets waar ik sowieso altijd naar teruggrijp in het componeren van muziek. Ik heb nooit de neiging gevoeld om een harde rock riff te gaan fabriceren. Deze plaat is wel iets meer groovy en gezapiger dan wat ik bij Team William deed. Dat was voortdurend energie, energie en energie. En dat is nu niet meer per se nodig voor mij. Op dat vlak is het bij het ouder worden wel veranderd bij mij, dat ik dus meer dat groovy en gezapige opzoek.

Ik heb jou eigenlijk leren kennen via Team William en het Rock Werchter forum, ik voel die vibe toch van o.a. Team William terug in de muziek van Cloudy-Oh, klopt dit?
Dat lijkt me logisch ,dat er een link is naar beide. Ik ben de songwriter van zowel Team William als Cloudy-Oh, dus is het logisch dat die link daar is. Ik hoop dat het ver uit elkaar ligt, maar die link is er dus sowieso altijd ja…

Het is vooral een zeer gevarieerde schijf geworden; “Riding High” is zo een song die aanstekelijk klinkt, maar even goed gaat het de luchtige tour op. Het is uiteraard de bedoeling  om een zo ruim mogelijk publiek aan te spreken maar ik vind dat de nummers vooral smeken om op het podium te worden gebracht. Zijn de nummers ook vanuit dat oogpunt geschreven…
Ik wou vooral een plaat maken die niet te hard in je gezicht blaast. Een plaat waar je relax kunt naar luisteren, zonder de al te diepzinnige tour op te gaan. . En uiteraard op het podium komt er, als je zo’n nummers schrijft, nog meer energie boven drijven. Dat is logisch. Maar ik hoop dat die energie ook op plaat tot uiting komt.

Uiteraard, zeker en vast. Genoeg persoonlijke bedenkingen, de plaat is net uit dus veel recensies zijn er nog niet (denk ik) maar hoe waren de eerste reacties?
We hebben al enkele positieve recensies gekregen. Ik vind het ook leuk dat binnen veel van die recensies de focus op de teksten ligt. Met Team William was dat eerder abstract, en ging het niet zo zeer over onderwerpen. En met het ouder worden doe ik dat bewust wel wat meer, een onderwerp aankaarten. Om per nummer dus over een thema te schrijven, dat kan iets heel banaal zijn. Ik werk dus rond een thema en een verhaal, en ik merk in de recensies dat mensen dat daadwerkelijk horen, en dat doet me veel plezier dat mensen de inhoud van die verhalen snappen. En ik hoop op die manier dan ook op te vallen .

Dan zit er dus wel een persoonlijk verhaal achter die teksten, of is dat kort door de bocht?
Ergens wel, maar wat ik ook meer en meer doe, is de laatste jaren een verhaal buiten mijn eigen leefwereld zoeken, en daar iets over schrijven. Maar uiteraard wel met een persoonlijk interpretatie daarvan. . Een beetje zoals Lou Reed ook eigenlijk altijd heeft gedaan, verhalen gingen nooit over zichzelf maar over anderen, en daar gaf hij een eigen wending aan. Ik merk dat ik ook meer en meer op die manier tewerk ga bij het schrijven van teksten.

We leven in moeilijke tijden, na de corona is er de energiecrisis, de oorlog in Oekraïne en dergelijke meer.. ondervind je als muzikant dat het moeilijker is om aan de bak te komen of concerten te boeken?
Dat was vroeger ook zo eigenlijk. Dat was met Team William ook al, het duurde een jaar of twee eer dat echt begon los te lopen. Het is logisch, als je met iets nieuws start dat je even moet opbouwen. Voorlopig zijn we al tevreden, we hebben HUMO’s rock rally gedaan, zomer festivals. Voor ons gaat alles volgens plan. Wat ik wel merk , tot voor kort hadden we geen boeker, deed ik dat allemaal zelf, en er komen antwoorden van organisaties en andere, dat het budget gewoon op is. Er heerst een algemene financiële malaise in de sector. En dat was vroeger niet het geval.

Het lijkt wel dat enkel de heel grote namen  uitverkopen (Rammstein) of grote festivals (Graspop is op zaterdag al uitverkocht) echt hun tickets kwijt geraken; hoe zie je dat zelf?
We zien wel, van onze richting uit kunnen we enkel en alleen onze muziek zo goed mogelijk brengen, en we zien wel waar we uitkomen. Tot nu toe hebben we dus al toffe concerten kunnen doen, er komen er nog enkele aan. Dus we mogen niet klagen, voor de rest is het koffiedik kijken. Maar het is wel heavy financieel voor organisaties, dat klopt. En  dat heeft ook gevolgen voor de bands, als dat concertzaaltje je niet kan boeken. Maar het is gewoon voor iedereen moeilijk…

Ik blijf erbij, dat was al zo bij je andere projecten, als je een Engelsman of uit het buitenland kwam, was je al wereldberoemd. Is het moeilijker om als Belg echt door te breken naar binnen- en buitenland toe, of is dat kort door de bocht? Hoe zie jij dat?
Nee hoor, ik ben extreem blij dat ik in België geboren ben. In Engeland of Amerika zijn er letterlijk een miljoen andere bands, daar geraak je als kleine band zo goed als niet aan de bak.

Ik kijk uit naar jullie release show in de Charlatan; wat zijn de verdere tour plannen? En hoe verloopt de verkoop van die release show?
Hoe de verkoop verloopt, kan ik niet op antwoorden want dat ligt in handen van onze boeker. Maar we kijken er dus wel enorm naar uit; het zal een fijne avond worden met een DJ achteraf, en een voorprogramma met  de voormalige zanger van Shht, die doet een nieuw solo project, zeer romantische nummers, super mooi gebracht. Het gaat dus sowieso een feestje worden die avond, en er is zeker een gezonde nervositeit bij ons naar die avond toe. https://www.charlatan.be/agenda/cloudy-oh-release-show

Wat zijn de verdere plannen naast optredens?
Ondertussen zijn we al volop bezig aan de tweede plaat. Songs aan het schrijven daarvan, niet aan het opnemen. Deze plaat is eigenlijk al meer dan een half jaar geleden afgewerkt, in mijn hoofd ben ik eigenlijk al met die tweede plaat bezig. We zijn heel veel aan het schrijven en zo. We gaan ook nog enkele singles en video clips uitbrengen ondertussen.

Ligt die tweede plaat in dezelfde richting als ‘Exactly where I Wanne be’?
Een beetje extremer en hardere nummers zitten er sowieso wel in. En ook wat zachtere, meer contrasten dus. We zijn ook met de volledige band de arrangementen aan het uitwerken, dat is ook anders dan bij die eerste waar ik alles zelf heb gedaan. De tweede wordt dus meer een band plaat, als ik het zo mag stellen.

Ben je ook bezig met andere projecten? Komt Team William terug?
Team William terug komen? Ik denk het niet, dat was gelinkt aan jong zijn dat project. Het was gewoon mooi geweest, we konden er niets meer aan toevoegen. Maar zeg nooit, nooit uiteraard. Ik speel nog steeds keyboard bij Intergalactic Lovers, daarmee zullen we ook regelmatig optreden. Regelmatig in buitenland en zo ook. Dus ja, we blijven bezig.

We kunnen stellen dat je voldoende je stempel hebt gedrukt op de Belgische muziek, een eer om jou te mogen interviewen dus
?, maar heb je nog ambities of doelen die je wil bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Ik hoop een soort universum uit te kunnen bouwen, via onze video clips en zo willen we tonen aan de mensen hoe we tewerk gaan. En ik hoop dat we daardoor een publiek rondom ons kunnen krijgen, die ons volgt waardoor we een stempel kunnen drukken op het circuit.

Je hebt zowel de grote zalen en festivals als de kleinere clubs gedaan, wat geniet je voorkeur en waarom?
Wat denk je zelf? Sportpaleis zegt me niets, ik zie zelf ook liever bands in een kleine zaal, waar er rechtstreeks interactie met het publiek is. Wat sfeer betreft is het in een club veel gezelliger en leuker. Met Van Jets en Intergalactic Lovers hebben we vaak grote festivals gedaan. En dat geeft zeker een kik of zo, maar de fun om het publiek echt te voelen dat vind je alleen in een kleinere zaal en dat geniet dus meer mijn voorkeur.

Iets anders … Waarom zou ik voor jullie moeten kiezen, wat maakt jullie uniek?
We hebben een psychedelische gitaar klank, dat is niet uniek maar wel een basis rond alles wat we doen. ik heb een manier van song schrijven dat je niet veel terugvind, we brengen ook verhalen, vaak half komisch, dat onderscheidt ons wel van de rest. We zijn ook vooral uniek omdat we gewoon in een slaapzak een video clip maken, en bij wijze van spreken er durven gewoon staan als de losers die we zijn, wat eigenlijk iedereen is. Ik hoop dat dit iets heel troostend heeft naar mensen toe.
Laat ons gewoon een band zijn waarbij de mensen zich gewoon goed voelen, en ze gewoon zichzelf kunnen zijn. Wij zijn geen mysterieuze vreemde mannen, maar maken wel toffe muziek waar iedereen zich kan in vinden. Laat het ons daarbij houden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, tot op 20 januari in de Charlatan (Gent)

Pagina 7 van 34