Pop/Rock
Ronni Le Tekro - My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity
Ronni le Tekro
2022-05-22
Erik Vandamme

Ledfoot & Ronni Le Tekro - Singer-songwriter Ledfoot is an American guitarist who moved to Norway around 2000. He was at the heart of The Rockats & The Havalinas. Ledfoot recently released a beautiful record, 'White Crow', about which we wrote: "Ledfoot is an artist, singer-songwriter and top musician who has made his mark on the rock scene throughout the years. He delivers adrenaline rush and goosebumps that make our rock heart beat faster" . He always invents himself, as he proves with his collaboration with Ronni Le Tekro (a Norwegian melodic rock guitarist, known from TNT, Jorn Lande, Terje Rypdal and Mads Eriksen). The gentlemen worked together for the first time in 2009 on Ledfoot's aka Tim Scott McConnell's album 'Damned' in Ronni's studio. It clicked between these two master guitarists, a friendship was born and musical studio and live collaborations followed, but there was no real duo album yet. That time has now come. In October the duo released an album from 'A Death Divine'.
You can read the review of this release 
A Death Divine (musiczine.net)
About this release we  had a pleasant conversation with Ronni Le Tekro. And went a little deeper into his immense career. Despite those many years in the music world, the man is still full of plans, as it turns out. Happy reading.

Ronni, you have been in the music world for many years. How did it all start?
I started playing guitar at the age of 10,formed my first band ROQUEFIRE in 1977  and established TNT in 1982.Since then i have released 13 studio albums with TNT,4 Live albums with TNT and 7 solo albums plus participated on countless productions

Who were your initial influences?
My initial influences was The Beatles as well as underground progrock and power pop. Such as City Boy, Be Bop de Luxe, Steve  Hillage etc.

What is the biggest change for you, besides digitalization ?
The biggest change is the actual Hard rock Scene, that has become even bigger

What does the Norwegian folk and Blues scene look like?
Norwegian Folk and blues Scene I`m not that familiar with except LEDFOOT ,but I know there`s a   lot of good stuff out there, especially in folk music

The reason for this interview is your collaboration with Ledfood, you've already worked together in 2009; how did that collaboration start?
I met Ledfoot for the first time when he came to our studio (www.studiostudio.no) to record his solo album with British producer John Fryer. Since then we worked closely on other artists` productions as well as participating on each other’s respective albums.

You also work together again for 'A Death Divine'. How did it go this time?
A DEATH DIVINE was a true journey through the musical possibilities you can create as a duo. It was a great studio session

I was especially impressed by the folk and blues atmosphere and the cross-pollination between the two of you. You find each other blindly. Would you like your opinion on this proposition?
Thank you for the kind words, and I think your theory is right. We blend sounds ,expressions and sensitivity into a unique blend of guitars that let the compositions breathe, It`s almost clairvoyant. We read each other’s minds.

I loved the way you guys go wild and wild on the one hand, but on the other hand you hit the sensitive chord. What were the general reactions to this release?
The general reactions have been very good. It’s certainly a different album that craves the listeners attention

In addition to this cooperation, you also have a solo career and are involved in many other projects. One of them is TNT, with which you will be releasing a new record in 2018? Can we expect something new from this corner?
Regarding TNT we`re on `hold`right now due to corona but will tour again next fall and in 2022

What were the reactions to ''XIII'' anyway?
‘XIII ‘got OK reactions although we hoped for better feedback. I think there are some brilliant songs on that album and we worked a lot with it.

Is there still time for a solo release?
I`m currently working on a solo album due for release in 2021.Very excited about that. It’s my main project right now.

Like many musicians, you, too, have suffered from the corona crisis. How did you survive this period as a musician but also as a human being?
During the corona crisis I have survived producing music and touring small venues  as well as help from friends and families.

Many bands and musicians show themselves through streaming channels, as live concerts are difficult. How do you feel about this solution?
I feel that streaming concerts is nothing for me right now. It just feels weird and adds to the loneliness

How do you personally think that culture and music will survive this crisis?
I think the culture and music business will be fine when the disease is gone. It will bloom

After all these years, do you still have ambitions or goals you want to achieve? In other words, what they have the general plans for the future
My ambition with my various projects is to constantly go into new musical landscapes and at the same time keep my musical integrity. It would be nice to play Madison Square Garden one more time though. I will keep touring and creating as long as I can.

Let's keep it here, hopefully we'll see each other again 'on stage ' soon.
Thank you for the interview and showing interest in our music

WUK?! - We houden van variatie - Onze muziekstijl omschrijven? ‘Hard, Fast and Heavy!’

WUK?! ofwel When Union Kills is een vrij jonge heavy/thrashmetalband die ook knipoogt naar deathmetal. De band stond in 2019 nog  op Frietrock in Oud-Turnhout en we waren diep onder de indruk van die energiebommetjes die deze jonge snaken op ons afschoten. Als oude rotten in het vak zijn we ondertussen toch al wat gewoon, maar wat we hier kregen, sloeg ons met verstomming. Geloof me, dat komt niet meer zo vaak voor tegenwoordig. Ondertussen brachten ze een demo uit – de recensie kun je hier nog eens nalezen .
- ze mochten optreden op Metalworksfest Battle, waar ze helaas niet in de prijzen vielen. Maar ze hadden ietwat de omstandigheden tegen.
Over die battle, de demo en de toekomstplannen hadden we een fijn gesprek met de band op een zonnige zondagochtend tijdens de Brunch. 

Vertel eens was meer over WUK?! Hoe is alles begonnen en graag wat achtergrond informatie?
Nelis: Het is begonnen met een gemeenschappelijke interesse in muziek, rond 2016/2017,  tussen mij (Nelis) en Jonis. Dat was toen nog samen met Dayron.  We waren in eerste instantie op zoek naar een locatie om te repeteren en kwamen in een stoffig oud kot terecht. En daar hebben we onze eerste nummers geschreven.
Jonis: Onze gitarist is toen gestopt, er is een nieuwe gitarist in de plaats gekomen. We vonden in eerste instantie geen drummer, en uiteindelijk heeft Nelis zelf beslist om iemand te leren drummen en dat was Bieke. En uiteindelijk is Seba er in 2019 bij gekomen. En nu zijn we dus compleet

Ik heb jullie leren kennen op Frietrock in 2019 en jullie brachten toen ook een demo uit, heeft dit bepaalde deuren geopend toen?
Nelis: om eerlijk te zijn we niet zo tevreden over de Demo, kwalitatief is er niet uitgekomen wat we hadden gehoopt en verwacht, zeker voor het financiële plaatje dat daaraan vast hing. Nu ik zelf ook muziek productie doe, heb ik het gevoel dat dit merkelijk beter kon. Wat wel deuren heeft geopend, is dat we daar wel financiële inkomsten hebben van gekregen. Voor een kleine band is dat wel belangrijk, we konden daardoor ook T-shirts aanbieden en zo. We hebben er vooral veel uit geleerd, door die demo te maken. Frietrock was onze eerste optreden buiten West-Vlaanderen , dus een ervaring op zich. 

WUK?! brengt het soort heavy thrash/death waardoor je als liefhebber adrenalinestoten door je lijf voelt gieren. En dat is de verdienste van alle elementen binnen deze klasse band. Is dat de juiste omschrijving? Hoe zouden jullie zichzelf voorstellen?
Nelis: De band is van ons, ik schrijf wel de meeste muziek, maar iedereen heeft daar even veel inspraak in dat is voor ons heel belangrijk. 
Bieke: het gaat er vooral om dat we heel goede vrienden zijn, ieder van ons schrijft wel een stuk – ik schrijf ook teksten – en het is een project dat we allemaal samen doen dat is inderdaad heel belangrijk. 
Jonis: Wat muziekstijl betreft, durven we wel variëren ; ons laatste nummer gaat meer de richting uit van Hardcore. 
Bieke: we proberen er wat variatie in te brengen zodat niet alles teveel op elkaar lijkt.
Nelis: laat het ons houden bij ‘Hard, Fast and Heavy’ 

‘Hard,  Fast and Heavy’ , een goede omschrijving. Dat brengt me bij de volgende vraag … Jullie optreden op Metalworks Battle eerder dit jaar was voor mij er weer pal op, ik had zelfs een briefje ingevuld om op jullie te stemmen, maar omstandigheden ‘met zitplaatsen’ past niet echt met het concept dat jullie aanbieden? Mee eens? … Hoe heb je zelf die battle beleefd?

Nelis: Onze vuurdoop om eens voor een volle zaal te spelen, komt binnenkort. We spelen in het voorprogramma van Bizkit Park (zie: https://www.facebook.com/events/1231924583976717 ). Dat optreden is uitverkocht. Dat is een show waar we ons nu volop voor aan het voorbereiden zijn, zeker omdat we hopen uit een volle zaal een moshpit te krijgen daarmee. Maar voor een zittend publiek? Tja… voor sommige muziekstijlen gaat dat wel , maar bij ons past het niet echt. De ervaring van een op een groot podium te spelen was meer dan de max! De organisatie had wel iets zeer moois in elkaar gestoken op korte tijd. Jammer dat het metalworksfest niet kon doorgaan. We vonden het jammer dat we naast de prijzen grepen want we hadden echt het gevoel dat we het publiek mee hadden. Uit de opmerkingen van de jury hebben we wel wat geleerd, er zaten wat opmerkingen tussen waar we een wat vreemd gevoel bij hadden bvb dat onze muziek te gevarieerd was, maar dat is natuurlijk van een perspectief van één persoon, wij vinden dit juist een troef in onze band.

Jullie waren net goed bezig, en toen was er de eerste lockdown; welke impact heeft dit op jullie gehad als band? Sommige bands botsten op hun limiet en hielden ermee op, andere zijn er sterker uit gekomen, of vonden zelfs inspiratie. Hoe zit dat bij jullie?
Nelis: we hadden net een concert stop ingelast, om te werken aan een repertoire en podium act ; vernieuwingen daar in te brengen en om daar iets meer mee te gaan doen, De zoektocht naar een tweede zanger is dan ook gestart. Enorm veel plannen dus… en toen mocht plots niets meer. Een dikke streep door de rekening uiteraard. 
Bieke: een jaar dat je niet mocht samen komen, ook niet om te repeteren, dat is een verloren jaar eigenlijk.
Jonis: plus we repteren in een horeca zaak, en daar mochten we ook al niet binnen. 
Nelis: ik ben in die periode begonnen met muziek productie. Daardoor hebben we wel enkele nieuwe nummers kunnen uitbrengen, dat was ook een stimulans om de stekker er ondanks alles, niet uit te trekken. Het is onze bedoeling om nog meer nummers uit te brengen, en die demo wat achterwege te laten. 

Er liggen dus nieuwe nummers klaar, gaat daar iets worden mee gedaan?
Nelis: Het is de bedoeling dat we met een full album voor de pinnen komen, hopelijk tegen eind van het jaar. Vooral ook om dat eerste deel van WUK?! af te sluiten en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, daarom willen we al die nummers op plaat zetten.

Ik heb jullie naam al op enkele affiches gezien als Gullegem Metal Fest op 28 mei, 25 jaar Eternal Breath in juni en het optreden als voorprogramma van Bizkit Park. Is het de bedoeling daar ook nieuwe nummers te brengen dan? 
Nelis: we hebben drie vaste shows, en op die langere shows zitten er wel nieuwe nummers. In deze van een half uur niet. Maar het is zeker de bedoeling om nu bij de volgende shows al nieuwe nummers te brengen, ja. 

Wat zijn de verdere plannen? Misschien iets naar het buitenland toe of zo? 
Nelis: De belangrijkste show die nu op het programma staat is deze met Bizkit Park. En in het maken van dat album zal sowieso veel werk en tijd kruipen. Dus vooral veel concertervaring op doen is het voornaamste plan nu, naast dat album. 
Jonis: Wat het buitenland betreft zijn er nog geen plannen, maar moesten we een aanbieding krijgen om bijvoorbeeld in het Noorden van Frankrijk of zo te mogen optreden, wat haalbaar is van afstand, zullen we daar zeker op ingaan. Maar we zijn zelf niet van plan om te gaan zoeken naar hoe en waar we kunnen optreden in het buitenland om het moment. Het moet haalbaar blijven.

Het moet combineerbaar blijven met jullie job, gezin , familie, …; zijn er ambities om professioneel iets te doen met muziek eigenlijk?
Nelis: interesse in professioneel iets doen met muziek? Ik wel. Maar wat de band betreft lijkt die piste moeilijk, moesten we al eens op het niveau kunnen geraken van een Spoil Engine of zo, en op die manier eens op tour kunt gaan naar het Buitenland, dan kun je wel iets meer verdienen met je muziek. 

Wat is dan wel de beste ambitie? Als je mocht kiezen headliner zijn op Graspop of het Sportpaleis uitverkopen, mits wat toegevingen te doen? Of een vaste naam worden binnen het club circuit? Wat geniet je voorkeur en waarom?
Nelis: Ik zou liever uitgroeien tot een vaste naam binnen het Club Circuit eigenlijk. Op die manier bouw je echt een fanbase op. Ik denk dat het zelfs ‘gemakkelijker’ bij wijze van spreken om op het podium te staan van Graspop dan een vaste naam te worden in het Club Circuit. Als je de juiste mensen kent, bestaat eerder de kans dat je op een festival als Alcatraz of Graspop kan staan. Maar zo een naam uitbouwen in dat Club Circuit? Mensen vinden die je overal kan volgen en blijven volgen, waar je ook optreedt, is op dat vlak veel moeilijker eigenlijk.

Inderdaad , er is nochtans een manier om dat doel te bereiken. Je meer profileren op de sociale media, kijk naar Dyscordia die hebben een eigen ‘Dyscordia Army’ op Facebook, en leggen zelfs bussen in om hun fans naar de optredens te vervoeren. Een optie voor jullie een WUK?! Fanclub op FB? 
Nelis: We zullen daar toch eens iets moeten op vinden, want we merken wel als we iets posten op facebook bijvoorbeeld dat er plots veel meer interesse en circulatie is doordat je iets post. Dus ja, die sociale media kan zeker een boost geven aan de band. We zullen er eens werk moeten van maken. 
Seba: Onze optredens en zo kunnen wel zorgen dat er op FB ook meer wordt gepost, zoals de vooruitzichten nu, er moet wel ‘nieuws’ zijn om te posten uiteraard. Dat je met de band bezig bent , anders heeft iets posten op FB ook weinig zin.

Wat is het uiteindelijke doel met deze band? Ben je daar niet mee bezig?  Of sluit dat aan bij wat we al hadden gezegd
Nelis: vroeger was dat professioneel muzikant worden, en doorbreken met de band . maar dat lijkt dus niet echt realistisch. Een naam kunnen uitbouwen binnen dat circuit, zoals eerder vermeld , lijkt me het voornaamste doel.
Bieke: En het moet vooral leuk blijven, er mag geen druk ontstaan. Ons blijven amuseren samen binnen alles wat ons op ons afkomt, is dus minsten een even belangrijke doelstelling. Moesten we dan toch groeien en de kans krijgen om  groter te worden? Dat moet toch voorop blijven staan..

Je hebt bands die hun marketing een andere richting in duwen , bewust of niet, om toch dat doel ‘een groot publiek bereiken’ te kunnen bewerkstelligen, maar ik zie dat jullie dit niet doen dus?
Nelis: Soms horen we dat wel dat mensen ons zeggen ‘je moet je nummers zo of zo schrijven’ maar ik weiger dat te doen, omdat we nog altijd vrij zijn om te doen wat we zelf willen. We gaan dus niet iets doen waar we niet achter staan, om per se dat doel van ‘een ruimer publiek bereiken’ te bewerkstelligen , dat zit niet in ons om dat te doen. We moeten er zelf 100% achter staan. Dat hebben we ook ondervonden met ons hardcore nummer dat er reactie op kwam ‘je speelt thrash metal en nu doe je dat’? kijk als we goesting hadden om eens hardcore te doen, is dat onze keuze.

Wat maakt jullie ‘uniek’ zodat ik jullie live zou zien?
Nelis: Omdat wij een grote variatie aan muziekstijlen aanbieden, ik heb veel respect voor bands die dat doen het soort muziek brengen waarbij je na één nummer al alles een beetje hebt gehoord, dat is niet wat wij willen doen. En dat maakt ons toch uniek dat we dus een gevarieerd pakket aanbieden. 
Bieke: en ook dat we dat spelplezier uitstralen, die Fun die we samen hebben als band, Dat we niet een band zijn die toegevingen gaan doen om tegemoet te komen aan wat andere verwachten, we blijven onszelf trouw en onze vriendschapsband. Dat stralen we ook uit.
Nelis: We zijn wellicht niet de strakste band, maar we doen wat we graag doen, brengen variatie en brengen die energie graag over. Dat maakt ons dus uniek. 

Dat overtuigt me alvast. We blijven jullie op de voet volgen, ik hoop jullie spoedig terug aan het werk te zien. En veel succes met alles wat jullie doen, en met de release van jullie full album.

Dick De Graaf - Die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt, is voor mij de beste manier om te werk te gaan, door risico’s te nemen

Dick de Graaf is veertig jaar musicus. In die vier decennia heeft hij ontelbare momenten omarmd en gestapeld … Is het dan niet waard om daar een monument voor op te richten, klank en beeld samengevat? Dat is nu gebeurd met een zogeheten gatefold, waarin een veertig pagina’s dik boek en een elpee zijn opgeborgen: ‘Dick de Graaf - 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’ .
Naar aanleiding van een concertreek, die hem op 21 mei naar de Lokerse JazzKlub http://www.lokersejazzklub.be/concertagenda/357-2022-05-21-dick-de-graaf-festive brengt, hadden we een fijn gesprek met Dick De Graaf over veertig jaar jazz… en veel meer

Dick, veertig jaar als musicus en vooral in de jazz wereld, mogen we even terugkeren in de tijd, waar is de voorliefde voor jazz ontstaan? Hoe is alles begonnen?
De voorliefde voor jazz is reeds ontstaan  in mijn middelbare schooltijd.  Ik speelde wel gitaar in die periode dat ik 16 tot 17 jaar was, en volgde ook les. Ik had toen wel interesse in instrumentale muziek waarin werd geïmproviseerd. Niet zozeer jazz daarom, maar ook Emerson Lake and Palmer, Focus in Nederland, Frank Zappa tot Eric Clapton. Gaandeweg is die interesse in jazz er gekomen door radio programma, in Nederland had je toen nog verschillende zuilen. En die hadden allemaal wel een jazz programma, je kon toch tot vier a vijf keer per week, vooral in de min of meer late avond, wel ergens een jazz programma oppikken. Jazz & blues van Michiel De Ruyter en Aad Bos, dat waren pioniers op dat gebied. En de festivals die in die tijd werden georganiseerd, zoals het Loosdrecht Jazz Festival dat later verhuisde naar Singer in Laren, die werden ook live uitgezonden, en dat ging gewoon door na twaalf uur middernacht. Zo ben ik er mee in aanraking gekomen. In de radio studio’s in Hilversum waren er ook nog eens concerten. Dat waren best wel hype dingen, zoals bands met Fender Rhodes pianisten zoals Jan Huydts Rob Franken. Rond 1971/1972 ontstond een radio programma Session. Dat waren echt jamsessies met bekende muzikanten binnen jazz. Er was en geweldig swingende huisband met organist Cees Schrama, gitarist Joop Scholten en drummer Louis Debij en dan kwam er een of andere Amerikaanse ster mee jammen. Die kwam er na de pauze dan bij, en dat werd dan live uitgezonden. Dat heeft dertig jaar bestaan of zo, ik heb er later zelf nog in gespeeld. In jazzcafé Niek Vollebregt in Laren in Noord-Holland, daar had je ook een big band op maandagavond. De Skymasters speelden daar. Daarnaast had ik ook een vriend die speelde Saxofoon, ik speelde toen wat dwarsfluit en zo, ik improviseerde zelf maar dan meer op de rockachtige tot bluesachtige manier. Hij had in Amsterdam de geïmproviseerde muziek van Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker ontdekt, dat vond ik zo interessant omdat het tegen alle regels ingaat. Ik vond sommige jazz wat netjes, en die Amsterdammers vonden dat lekker brutaal. Dat heeft geleid tot de mix die ik er zelf van gemaakt heb, met andere stijlen. Tussen de verschillende werelden in. Kortom, het is allemaal in de middelbare school ontstaan, toen ben ik gaan studeren in Utrecht. Daar is ook de rocktempel Trivoli Vredenburg ontstaan, dat toen nog gewoon Muziekcentrum Vredenburg heette. Er waren talloze test concerten waar al die Amerikaanse groepen op afkwamen. Daardoor had je op de meest uiteenlopende momenten in Vredeburg jazz concerten om de akoestiek te testen. Alle grote namen binnen de scene kwamen daar voorbij, en ik woonde om de hoek. Je krijgt daardoor veel informatie binnen die vanuit de live muziek scene op een natuurlijke wijze binnen sijpelt. Echt platen kopen was toen nog niet aan de orde, dat is pas in de jaren ’90 gekomen dat je die cd’s ook kon gaan kopen.

Je hebt jazz dus eigenlijk zien en horen evolueren, als ik het goed begrijp letterlijk zelfs …  maar je zei iets dat me wel triggert. Buiten de regels, maar jazz is toch sowieso buiten de regels?
Ja , maar ik heb toch op een bepaald moment gemerkt in de workshops. Er waren vrij veel improvisatie workshops. Ik ben trouwens op saxofoon overgegaan omdat er in de studententijd in de big band een plek was. Gaandeweg ben ik in het conservatorium terecht gekomen waar een soort jazz pedagogie gegeven werd. Dat waren radio musici die dat onderwijs gaven. Die hadden onder elkaar een manier van jazz lesgeven bedacht, en daaruit is een soort jazz theorie ontstaan eigenlijk. En die werd ook aangeleerd. En het is dus op die manier sterker geworden, dat er een soort regels waren waaraan je zou moeten voldoen. Ik ben daar zelf altijd creatief mee omgegaan, ik heb zelf 30 jaar les gegeven op conservatoria. Er is een theorie, er is een vorm van goed of fout, maar in de woorden van Thelonious Monk: een foute noot is een goede noot!

Ik zou daar verder op willen inpikken. Wat is de betekenis van jazz anno 2022 voor jou, aangezien de grote evolutie naar het meer improviserende karakter daarvan?
Het improviserende karakter , dat is voor mij altijd heel essentieel geweest. Dat begon bij mij zelfs al heel vroeg. Je luistert naar een stuk, dat stuk heeft een melodie, een ritme en een vorm, en eigenlijk wil je daar onmiddellijk iets aan toevoegen. Dat is een jazz muzikant in een notendop. Als jazz musicus ben je een componerende improvisator. En dat idee van ‘componerende improvisator’ dat zie ik heel veel terug in de hedendaagse jazz. Dat is zelfs veel meer geworden door de jaren heen. Ik ben er zelf altijd een voorstander van geweest , maar tegenwoordig is het gewoon schering en inslag en dat daarbij de genres van de muziek met het grootste gemak overschreden worden, zoals Turkse musici die zich toevoegen aan een band met Academische jazz musici bijvoorbeeld; en waar dan pop musici en jongens met Grunge die er dan weer nieuwe ritmes aan toevoegen. Die melange van er is niets, behalve wat wij ervan maken, dat vind ik het sterke punt aan de jazz op dit moment.

Ondertussen heb je heel wat hoogtepunten gekend, ook wel dieptepunten – wie niet – wat waren in die veertig jaar de meest gedenkwaardige momenten (of zijn er dat teveel om op te sommen)
Dat is een lastige vraag, want voor je het weet wordt het ‘Opa vertelt’ (haha). Als ik gewoon naar de laatste tien jaar kijk, en misschien nog effe terug … Tussen 2010 en 2017 heb ik doctoraat onderzoek gedaan naar compositie technieken. Daar heb ik ook muziek mee geschreven, en opgenomen op twee cd’s. En die ene BIRD Buzz, die heb ik gepresenteerd in een concert op de avond die voorafging de verdediging van  mijn proefschrift bij de Universiteit. Dat zelfde repertoire van die cd heb ik zes maand later gespeeld op het North Sea Jazz festival. Het verschil tussen die twee concerten, is een van de belangrijkste events die ik me voor de geest haal. Bij dat eerste concert zat de oppositie van de commissie van de universiteit , ze zaten nog net niet in toga, er zaten ook studenten en ex-studenten. En dan dus die rij streng kijkende mensen. Dat had een soort bedrukte sfeer.
Dat werd een stuk beter bij de tweede set. Het verschil tussen dat ene concert, en het laaiende enthousiaste onthaal op North Sea jazz. De mensen stonden in rijen tot buiten, er kon niemand meer in. Dat contrast, was een enorm hoogtepunt.
Je hebt dan ook iets als ‘na en voor COVID’ want die COVID heeft er ook ingehakt. Ik heb twee concerten midden in COVID gedaan, eentje midden in de periode in een kloosterzaal waar ook concerten werden gegeven. Daar kon ik solo gaan optreden. En dat was een heel emotioneel, voor het eerst weer met een publiek kunnen optreden. En ook een festival in Amersfoort. Het na al die tijd terug in contact komen met publiek, waren zeker en vast hoogtepunten.  En dat gaat nog steeds een beetje door eerlijk gezegd, vorige week nog een klein concertje in de Bibliotheek in Den Haag. En dan hadden de mensen ook zoiets van , wat fijn dat we weer dicht bij elkaar kunnen zitten, en dicht bij de muziek. En dat weer kunnen voelen. Dat is een hoogtepunt op zich, na die periode ja. Nog een hoogtepunt, jarenlang heb ik een septet gehad, en een van de hoogtepunten bij dat project waar we heel klein mee begonnen zijn. Een van de beste concerten was met de muziek van Jimi Hendrix , de songs werden voor die bezetting bewerkt met blazers, steeldrums, viool, trombone, gitaar en basgitaar, een heel kleurrijk ensemble om ervoor te zorgen dat die muziek van Jimi Hendrix echt zou klinken als in een soort jazz setting; in het voorprogramma van de Yellow Jackets en de Mingus Dynasty Bigband met duizenden enthousiaste mensen voor ons, ook dat was een heel leuke herinnering. Dan heb ik het wel over 2001, dat is al dik twintig jaar geleden. 

Middenin de covid-19 lockdown groeide de inspiratie voor nieuwe composities; kunnen we stellen dat deze COVID tijden eerder een zegen dan een vloek waren voor jou? Veel bands/artiesten gaven er de brui aan, anderen zijn er sterker uit gekomen? Hoe zit dat met jou?
Ik heb de tijd kunnen nemen om mijn versie van de eerste cellosuite van Bach, compleet met improvisaties of te nemen in de noodgedwongen lege Hillegondakerk in Rotterdam, en deze op YouTube gezet wat me veel belangstelling en reacties heeft opgeleverd. Daarnaast heb ik een aantal composities geschreven die uiteindelijk op het album FESTIVE terecht gekomen zijn, zoals Passeggiata anno Corona, Wetland en Alla Prima.

Je verkent vaak de grensgebieden van jazz, klassiek en wereldmuziek. Dat kan een risicovolle onderneming zijn; hoe heb je dat aangepakt en hoe gaat het doorgaans als je die grenzen aftast? En waarom doe je het vooral (je zou in je comfortzone kunnen blijven maar doet het niet ,wat me wel aanspreekt)
Zoals ik daarnet al heb verteld, heb ik de jazz leren grijpen en begrijpen , door live concerten te zien. En ik heb mezelf altijd het best kunnen ontwikkelen door in bands te spelen. Door dat te doen, en te experimenteren, heb ik de kans gehad om mezelf te ontwikkelen. Als je in een band speelt, kom je in een soort routine terecht,  en op een bepaald moment heb je de mogelijkheden wat uitgeput. Op dat moment kun je gaan praten, studeren of componeren. Op dat moment vind ik het leuk om een andere setting te kiezen, en daarmee aan de slag te gaan. Uiteraard die rugzak met ervaringen zeul je altijd met je mee, maar hoe je het uitwerkt is voor mij de beste manier om tewerk te gaan, door risico’s te nemen.
Ik heb nu bijvoorbeeld een afspraak gemaakt voor een zij project van North Sea Jazz, het fringe festival North Sea Round Town. Dat zijn heel veel kleine concerten doorheen de stad. En ik heb gedacht , ik ga weer een nieuwe stap wagen. Nu ben ik bezig met een stel jongeren van negentien a twintig jaar  die brengen een soort ‘funk, rap, rock, shoegaze en grunge’ . daar moet ik dus gewoon bij zijn.
Wat ik interessant vind is om te zien of we een muzikaal gesprek kunnen voeren samen. Ik doe ook iets met de organist van de Laurenskerk in Rotterdam, Hayo Berema.  Je moet weten binnen de klassieke muziek is de kerkorganist de enige die echt improviseert. Hayo is daar heel ver in gegaan. We improviseren samen op enorme hoogte, ook dat is een enorme uitdaging. We hebben een aantal improvisaties deze maand uitgebracht op de cd SPLIT LEVEL. Ik hou gewoon van mezelf blijven uitdagen. Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat ik bewust steeds opnieuw probeer te doen. Het houdt me bezig.

Ik vind dat prachtig, want je zit in een positie dat je jezelf niets meer hoeft te bewijzen eigenlijk
Daar gaat het ook niet om uiteindelijk. In de jaren ’90 heb ik korte tijd een kwartet geleid met de avant garde pianist Mischa Mengelberg, bassist Arnold Dooyeweerd en drummer John Engels.  In de Nederlandse jazz wereld dachten ze, dat moeten we gaan bekijken, dat wordt bloed aan de palen. Dat zijn mensen die helemaal niet bij elkaar passen. Maar dat werd een heel goeie, boeiende muzikale conversatie, met hartelijk leuke concerten. Een Nederlandse criticus zei ‘’De Graaf is erin geslaagd, wat veel mensen niet kunnen, examen doen’. Maar zo zie ik dat dus helemaal niet. Het is gewoon een manier om het muzikaal verhaal dat je vertelt, ook voor het publiek interessant te houden.

Je hebt met de grote namen binnen de scene samengewerkt, aan welke samenwerking heb je de mooiste herinneringen?
In 1982. Mijn ontdekking in Utrecht door trompettist Jeff Reynolds die mij vroeg voor zijn Maiden Voyage Big Band in Asterdam, waar ik met veel goede musici in contact kwam en die leidde tot mijn doorbraak in de Nederlandse jazzwereld. Uit de jaren ’90 herinner ik me drummer Billy Hart’s enthousiasme over mijn uitvoering van (afgekeurd want te lang) Peace tijdens de opnamen van de cd New York Straight Ahead. Ook heb ik geweldige herinneringen aan de optredens tijdens mijn reizen in Mali met koraspeler Toumani Diabaté, zanger en gitarist Habib Koité, en gnomi-speler Bassekou Koyaté. Heel bijzonder vond ik ook een optreden in Bursa met de oud-speler en gitarist  Erkan Ogur tijdens. Het was een optreden met popfestivalachtige allure.

Dit interview is natuurlijk naar aanleiding van Boek en Elpee ‘Dick De graaf – 40 jaar thuis op het jazzpodium - FESTIVE’; wat mogen we verwachten? En hoe selecteer je dat toch, ook al is het best een dik boek… Je moet toch keuzes maken?
Met de muziek wilde ik een synthese maken tussen gevoel en verstand eigenlijk. Mijn voorlaatste project, BIRD Buzz waar ik het daarnet over had, was het resultaat van een studie die ik had gedaan. En dat heeft ook goed gewerkt. De critici zeiden ‘gelukkig maar dat je niet kon horen dat het een of andere studie is die je op muziek hebt gezet, het komt natuurlijk over’. Ikzelf werd echter getriggerd door de coronatijd, want toen kreeg ik ook de mogelijkheid een cd te maken, en het idee werd aangereikt door John Weijers, de baas van Zennez Record om,  als de focus zou liggen op 40 jaar in de business, er dan ook een boek bij te doen met illustraties. Bij de selectie van de muziek heb ik dus opgelet dat er wel nog iets inzit uit die compositietjes tijdens dat studie project. Maar dat 80% meer intuïtief zou zijn. Daar wilde ik echt naartoe. En het boek ja, het moesten veertig pagina’s zijn, maar waren er 95 en moest gewoon worden terug gebracht.  Mijn vriend Wiljan van den Akker, emiritus hoogleraar moderne Nederlandse letterkunde, zei me is dat boek te lang? Ik kan het meer dan de helft korter maken, zonder dat je daar last van hebt. En die heeft dan deze redactie gemaakt. Het was dus allemaal wel de bedoeling dat het persoonlijk was, maar dat het ook een blik wierp op de wedergeboorte van alles door de jaren heen , dat dit dus ook een beetje zichtbaar was.

Je laat je ook omringen door top muzikanten, waar heb je hen allemaal gevonden
Dat had dan weer te maken  met de pianist Barry Green waar ik tegenaan liep. Die komt uit Engeland, maar heeft zich enkele jaren geleden in Nederland gevestigd. Hij sprak me aan, wegens een pianist in het conservatorium waar ie werkt, waarmee ik in de jaren ’80 heb mee gespeeld. Die had hem aangeraden mij aan te spreken. Niets minder waar dan dat, want het was meteen symbiotisch. En toen hadden we een gig in Antwerpen bij mensen thuis,  toen heeft ie me aangespoord om er een bassist bij te nemen.  Ik kende een heel goede bassist, Jos Machel , daar had ik al vaak mee samen gespeeld. Toen heb ik gezegd, we doen het gewoon En toen kreeg ik het idee om gewoon weer een kwartet te maken. En zo ben ik terecht gekomen bij Pascal Vermeer. Het zijn allemaal jongens die dingen doen goed gesteund door de traditie , maar ook jongens met een heel open blik naar nieuwe dingen ontdekken en  de randen daarvan op te zoeken. We konden niet samen komen, dus is alles telefonisch en via zoom verlopen. Om zo ideeën uit te wisselen. Dus, aansluitende bij de vorige vraag, zo een soort repertoire is het. Het is met goede mensen die elkaar al grotendeels kenden, waarmee we voelden dat alles heel goed op zijn plek viel in de studio. Daardoor werd het een kroon op een heel lange loopbaan eigenlijk, deze Elpee.

De songs op de Elpee zijn geïnspireerd op persoonlijke verhalen, er komen veel emoties boven drijven als ik er naar luister, geef je niet wat teveel jezelf bloot als je zoiets doet denk je?
Daar heb ik voor gekozen, en dat is de consequentie van wat ik net gezegd heb eigenlijk. Intuïtief zijn, en minder gedragen door een compositie systeem. Wat ik hoor en voel schrijf ik gewoon op en de herinneringen die komen dan maar boven. Het is zoals het is gewoon eigenlijk.

In mei ga je op tournee hiermee, het brengt je naar Lokerse JazzKlub, ken je de locatie? En de Belgische jazz scene?
Het is lang geleden eigenlijk, een van de mooiste en leukste herinneringen was een optreden op een festival in Gouvy, ergens begin jaren ’90. En ook Jazz onder de Toren, maar weet niet meer precies waar dat was. Ik heb gespeeld in Lion s’envoile in Luik. Ook in Kortrijk. In Jazz Case, van Cees Van de Ven heb ik ook gespeeld. Die mij trouwens op het spoor gezet heeft van de Lokerse JazzKlub.  Er zijn ondertussen veel mogelijkheden bij gekomen, ik hoop dat dit interview ervoor zorgt dat er promotors in België eventueel me boeken.

Dat is ook iets dat me opvalt, ondanks je enorme parcours heb ik je naam hier in ons land nog niet veel tegen gekomen, is het zo moeilijk om als Nederlander voet aan de grond te krijgen in België?
Het is raar, maar er heeft altijd een klein muurtje gestaan tussen Nederland en België toch... Er is gewoon niet zoveel uitwisseling tussen beide landen, of toch te weinig, maar dat is algemeen niet alleen bij jazz. Ik heb Klara meerdere malen gecontacteerd, en geen enkele reactie gehad... heel vreemd. Het hoe en waarom heb ik het raden naar. Het rare, als ik mails of zo krijg uit België, lijkt mijn muziek daar goed te bevallen. Misschien nog wel beter dan in Nederland, maar tot effectieve kansen om daar dan op te treden of op de radio te komen? Dat weer niet, maar ik geef de hoop niet op.

Dick , wat zijn de verdere plannen voor de rest van het jaar?
Ik heb ondertussen al vijf tot zes nieuwe stukken gemaakt voor het kwartet, dus ik vermoed dat we voor het einde van het jaar weer de studio ingaan. Voor een cd , misschien weer vinyl. Ik ga dus ook met die jonge jongens aan de slag, voor dat ‘shoegaze en aanverwant’ project, dat duo met organist Hayo Boerema willen we ook internationaal mee verder gaan. Hij zet in op festivals, en soms hebben die klassiek orgelfestivals wel behoefte aan ‘iets geks’, en daar bedoelt hij dan mij mee (haha). Daar verheug ik me op. Wat ik ook al van tijd doe, gecombineerd met de samenwerking met die organist, bezig blijven met solo optredens. Dat is het zo een beetje.

Zijn er na al die jaren nog ambities en doelstellingen , dingen die je nog absoluut wil doen?
De ambities is, je moet je plek kennen. Er zijn veel jonge talenten die nodig aan de bak moeten komen. En die ga ik niet in de weg zetten. Ik haal de krenten uit de pap, maar ik wil gewoon nog enkele dingen graag doen. Zoals nog eens een keer filmpjes maken waar ik uitleg welke systemen in gebruikt heb voor dat doctoraatonderzoek dat ik gedaan heb , voor jonge mensen. En in begrijpelijke taal. Ik ben ook op zoek naar big bands waar ik als gast muzikant, mijn eigen muziek zou kunnen spelen. Gewoon een selectie uit mijn repertoire laten arengeren voor grote ensembles. En daar als solist optreden, dat is iets wat ik zeer graag zou willen doen. En verder gewoon veel muziek schrijven …

Welk advies zou je jonge jazz muzikanten willen geven, die in je voetsporen willen treden?
Leg de nadruk op het verhaal dat je wilt vertellen. Volg de reis van de held. Het verhaal dat besloten ligt in jouw muziek, maar dat ook verbonden is aan bepaalde emoties, poëzie, literatuur, de dagelijkse werkelijkheid. Probeer daarbij een composing performer te zijn. Het bepalen van jouw grondgebied als improvisator kun je zo op een creatieve manier afbakenen en vervolgens op jouw eigen wijze invullen. Laat je vervolgens niet van de wijs brengen door het succes van anderen, maar breng wel in kaart wat in de huidige ‘markt’ werkt en wat niet. Zonder je daar vervolgens al te veel van aan te trekken (haha) .

Ik vind het prachtig dat je ondanks je ambitie en nog steeds jezelf heruitvinden, je nog steeds de jeugd omarmt en niet ziet als concurrentie, er is geen generatiekloof bij jou wat helaas wel soms het geval is ook binnen de muziek…
Welke jonge jazz ensemble zou je ons aanraden eens te checken en waarom? Geef gerust enkele tips
Het is soms pijnlijk om in COVID voor iedereen er te staan . Er zijn nog zoveel afspraken die telkens zijn uitgesteld. Je moet vriendelijk op de deur blijven kloppen, dat geldt ook voor de Belgische podia. En dankbaar zijn voor wat je gegund wordt, ik heb niet de ambitie daarbij iemand in de weg te gaan staan. In Nederland loopt net als in België veel jong talent rond in de jazz en langs de randen daarvan. Als voorbeeld noem ik een groot ensemble dat bestaat uit (ex)studenten van Codarts in Rotterdam, het conservatorium waar ik zelf ben afgestudeerd en waar ik 32 jaar lang als docent verbonden ben geweest: Coal Harbour heeft als thema jazz meets classic en geeft dat op de podia op een boeiende manier ook audiovisueel) vorm; Dan alt- en sopraan saxofonist Kika Sprangers: mijn ideaal van composing performer geeft zij op een weergaloze manier vorm. Net als Tineke Postma trouwens, die is niet meer zo piepjong en heeft inmiddels haar sporen in de internationale jazz verdiend. Kijk ook uit naar composing performer Marike van Dijk, dit jaar heeft ze de compositieopdracht van het NJF. Beide dames heb ik vele jaren geleden  tot mijn studenten mogen rekenen.

Bedankt voor dit interview

Bex Burch - Two things I keep in mind when I play music, ‘I don’t know what to expect… that means surrender’ and ‘I mean every note’

Bex Burch is a composer, percussionist, producer, and instrument maker. Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting she has carved out a unique sonic space for herself. Her restless creativity and desire to embrace new musical challenges across a range of percussive instruments have led to collaborations with a diverse range of artists. We saw her perform three projects at BRDCST festival, Ancienne Belgique.
You can read the review here
BRDCST 2022 - dag 3 - Wat een uiteenlopende contrasten in improvisatietechniek (musiczine.net)

Her versatility - in each project we see a different side of her and her colleagues - appeals to the imagination. That is why we wanted to interview her. It was a pleasant conversation about BRDCST, all its projects and its past, present and future plans. But also about Berlin…

Can you tell more about yourself, how things started? And what are the high and lows in your career till now?
I was only three years old when I felt the need to hit everything for sound, but I didn’t know I would become a musician, I didn’t really know that was an option, it all came very joyfully and naturally. The highs and lows? Well, last weekend at BRDCST festival in Brussels was a high, following the pandemic when everything was closed down, it felt so joyful to go back on stage and be giving everything. I have learnt in the last two years how much I need this, this is who I am. Even after three back-to-back gigs and my arms aching, I didn’t want the last show to end.

I personally think that this is a predominant feeling in any composer, musician or artist. For so many years, we had come to regard what we were doing as something normal, as if it would never stop. This pandemic has confronted us with the finite, is that true for you as well? How did you endure those times and did it make you bump into limits? Or was it a source of inspiration?
I’m grateful for these two years, it gave me space and time to question myself. To figure out who I am as an artist. It was also a very creative time.  Before the pandemic I had produced three albums in seven years. But during this time I made about 20 hours of new music. Boing! and Flock are the public releases so far.

What music has a big influence on what you are doing? And what was your source of inspiration? I read in an interview that Steve Reich was a big influence? Can you tell more about it?
The music, scene and community of Ghana where I lived in my twenties was a very big influence. Thomas Sekgura’s music and generous teaching is a massive influence that still lives on in so many of my generation of musicians that got to play and study with him. There was something magical about his playing. When he was composing or playing music, he just has a hypnotic effect so the only thing you can do is listen to what he is doing. That makes me want to chase the feeling that Thomas had, not to emulate him, but to find that for myself. Yes, I also have that influence from Steve Reich’s music, and Beethoven, Stranisky, Schostakovich and more notably, the scene in London were I lived for about 15 years. Playing with my bandmates, learning from everyone, every time, especially playing music with my elders, they lift me up to another level I can’t access (yet), so Peter Zummo, Koo Nimo, Evelyn Glennie – these are all influences on me as an artist.

How did you first get into to creating music of your own and what drew you to the art form jazz?
Finding the hunger to create came from recognising that in other people and wanting to find my own true voice. And in terms of the jazz community, I’m not a jazz musician but I have played with people who have worked and been apprentice to that tradition. The community, first in London then wider afield, have shown me an openness and generosity towards my music. When those musicians find a way to play my music, they are also teaching me. I am growing and will keep learning and growing but I’m not doing this on my own. That’s my experience of jazz – the people, the community. 

Employing the gyil (Ghanaian xylophone) in new and unexpected ways outside of its traditional setting seems to be the common thread through most of your projects, where did the interest in the instrument and percussion come from? Does that also have something to do with what we talked about earlier?
It’s because I don’t want to make Dagaare (Thomas’s tradition) music. Dagaare music is so powerful. I’m very lucky that I could live there for three years and experience this. But I’m not there as an apprentice right now, I’m from Leeds, via London, Ghana, Belfast, now I live in Berlin. Two things I keep in mind when I create music are ‘I don’t know what to expect…that means surrender’ and ‘Mean every note’. It starts with listening and I make sounds that my ear wants to hear. So the reason why the gyil goes in a new direction outside of its traditional setting, is because it’s just coming from me.

You said you are living in Berlin now. Berlin has captured my imagination all my life. My great idol and inspiration David Bowie made his best records in Berlin. One of my favorites albums is 'Berlin' by Lou Reed. But is Berlin really as magical as they say? I would like to hear more about it...
There is indeed something powerful about Berlin that’s so hard to explain. I am coming from London which is also a magical place to live. I moved to Berlin last year. There is just something about this city, the quality of the sunlight here that accesses different ideas in me. Yes, there is something magical here that feeds me inspiration, every day.

I would also like to talk about your appearance at the festival BRDCST. Despite that common thread, there were still noticeable differences between the three projects you were on stage with at BRDCST, what do you personally see as the big differences?
That was the first time I played the three projects next to each other. It was a special moment, but the difference is for the audience, not for me. We each experience music in our own way. Vula Viel is the oldest of the three projects. We are like family. We find each other blindfolded. I was focused on one project for so many years, and it’s one part of my creativity. Working with Leafcutter John on ‘Boing!’ opens all my limitations. Leafcutter John is someone who makes his own instruments and whatever he can dream, he does it. As a result, I’m also allowed to expand my own limits and I feel I can be more present in each moment to whatever I am dreaming. With Flock I can use different creative muscles again. The reason why we’re called Flock is because like a flock or murmuration of birds, starlings, we move in so many different ways in the sky. You don’t know who is leading, we just fly in all directions, switch the brain off and something greater than the sum of the parts is leading.  

I liked each of the concerts, but Flock appealed to me the most? Just because of the endless improvising and the addition of saxophone (I'm a huge fan of trumpet and sax). Which project do you prefer or do you like each of them equally? That’s what you already said. What were the main reactions on your shows? How was the experience playing at that festival?
I’m very grateful to BRDCST for making this happen. It was a milestone that I will never forget, being able to do these three projects together in one evening. The reactions were incredible. But then again, it’s still the audience who decide how they think about things. Because our job is to do our best and bring ourselves to the stage. Then it’s out of our hands, and it’s yours now, it belongs to the audience. So to share this with you all at BRDCST was an amazing experience and feel the energy and reactions from you all. 

You talk about the audience, but honestly the people who go to festivals like BRDCST are critical music lovers (including myself) who still go for the music. Have you experienced the difference between audiences at regular festivals or these rather 'underground' events?
Yes, that’s the amazing thing actually. Every single performance is different for me. I’m not sure if the audience knows how much they affect us on stage. It’s a real conversation between the bands and the crowd. The audience has a huge effect on what happens and I learn things from every performance. It’s something magical.

What are your future plans? 
Flock has a few choice and exclusive live shows. We are playing Moers, and London in the summer. I am so excited that we will release our debut album Flock by Flock is out May 20 on Strut https://flock.bandcamp.com/album/flock-2 I’m also looking forward to finding out how we grow and develop over the days, weeks, years. Leafcutter John and I are also recording new music. We have some incredible gigs in the autumn together which will also change / develop how we make music together. I am also working on solo material and Vula Viel are in a new chapter of reinvention.

You do so many projects, how do you actually keep them all apart?
That’s easy, don’t even have to think about it. Because it’s just different parts of me. I’m never confused with what I’m doing. It’s just a way of using different creative muscles, and yet I don’t think of them as “apart” because they are all connected within me too.

There is also a visual appeal to your music that fits in with the concept of cinema or TV series. Maybe do something with movies or TV series? Is that an ambition? And what are your ambitions anyway?
I’ve been thinking about my ambitions a lot the last two years. I have worked hard for years and now I’m working hard on surrender and meaning every note. That’s the most important ambition I have. Doing something for movies or TV series can be a part of that, sure. For me I try to make music that I need to make. When opportunities come, like BRDCST, movies or anything like that, I take them with both hands. So, the intention is more a creative based one. Making the best music I can make, but most importantly making the music I need to make. When opportunities come, I’m ready for them.

Next to ambitions.. are there any goals you want to archive? Or are you not busy with that?
If I can do the best I can do, and make music I need to make. That’s the only real goal I want to achieve. That way I can keep growing in what I’m doing and look forward to discovering where that takes me. As I expand I become more of myself and can find more of what I’m supposed to be making. I spoke about elders earlier, I know they have something I don’t, and that one day I will. It’s time, and there are no shortcuts.

How far do you want to grow, I mean is there a limit in growing? The music you bring is more for a club circuit I think (nothing wrong with that) but don't you want to grow into a world star and sell out big stadiums and stuff? Or is that not an ambition?
The ideal would be if everyone in the whole world hears my music. Not because everyone is going to like it, but only because if one person needs it for one moment then they will get it. I don’t need everyone to buy my records or love them, that’s not in my hands. The same with my label, I work to give the music the best chance to reach the people who really need it and I do my best at each stage, learning and hopefully doing better next time. That’s all.

You also said you have your own label. Can you tell more about that?
Vula Viel Records - it is about promoting the music I believe in. it’s all about people, the scenes, communities I talked about earlier. My label is about the team too, the people I am working with.

https://vulaviel.bandcamp.com
Last year we released Skylla and Boing!:
https://ruthgoller.bandcamp.com
https://leafcutterjohn.bandcamp.com/album/boing

Pics homepag @Monika S. Jakubowska

Good luck in everything what you doing, hope to see you with one of you projects in Belgium again. And we can keep in contact
Thank you Erik! A pleasure talking to you, hope you can visit Berlin.