Een paar maanden geleden was Musiczine in de Gentse Bijloke getuige van een schitterende concert van Fischer Z. Dat John Watts en de zijnen goed uit de voeten konden wisten we al jaren maar wat we niet wisten was dat er in de jonge Sarah Ferri, die het voorprogramma verzorgde, een talent schuilt dat elk moment kan openbarsten tot iets als de Belgische Diana Krall.
En haar toekomst werd nog mooier met optredens in Dranouter en de Gentse is zelfs uitgenodigd door de AB.
Wie weet haalt deze dame ooit Blue Note en omdat we bij Musiczine nu eenmaal het haantje de voorste willen zijn als het op talent aankomt, ziehier een uitgebreid gesprek met Sarah Ferri. En je zult het wel merken, deze dame wil vooral zichzelf blijven.

Hallo Sarah, probeer eens je muziek te omschrijven…
Eerlijke, directe en emotioneel geladen muziek, soms donker, soms swingend. De rode draad is denk ik mijn zangstijl, de close harmony-arrangementen voor de backingvocals en bepaalde feeërieke kronkels in de songs. Als ik achteraf zoek naar de invloeden en stijlen die erin zijn geslopen, kom ik altijd uit op de periode tussen 1945 en 1970. Mijn songs zijn geëvolueerd van klassiek naar jazz. Maar die stijlen zijn voor mij bijkomstig.
Uiteindelijk wil ik gewoon “Sarah Ferri”- kes maken. Allemaal verschillende smaakjes uit dezelfde koekendoos. ;o)

Het lijkt misschien een domme vraag, maar hoe kwam jij tot de ontdekking dat je eigenlijk kon zingen?
Ik heb daar toen ik klein was nooit bij stilgestaan. Het was wel altijd aanwezig. Wanneer de stofzuiger aanstond, zong ik meerstemmige melodietjes boven die zoemtoon. In die tijd gingen we nog naar zo’n evangelische kerk, waar er voortdurend werd gezongen. Mijn zusjes en ik namen thuis vaak dat songboek met psalmen uit de kast om nog eens alle liedjes te overlopen zoals “De Here is mijn Herder” enz. haha, waar is den tijd ?!
Nadien werd dat songboek vervangen door cassettes en oude platen met muziek uit de seventies. Daarna waren het opnames van de afrekening die we overtapten van Studio Brussel. En natuurlijk met alles meezingen uit volle borst :o)
Eigenlijk dacht ik toen dat ik beter was in piano, omdat ik daar goede punten op kreeg. Ik heb altijd een altstem gehad en omdat ik soms die hoge noten niet voluit met de borststem kon nemen zoals sommige sopranen (Kate Bush), dacht ik dat zingen niet echt voor mij was weggelegd.
’t Is pas toen ik met een jeugdvriend zo eens een paar covertjes meezong op gitaar, dat hij me gevraagd had om mee te zingen in zijn band die later Misses Bombie werd. Toen ben ik voor het eerst zelf beginnen improviseren en experimenteren op zang. Ik kreeg toen bij de eerste optredens veel complimentjes en dan ben ik dat zo’n beetje beginnen beseffen denk ik.‘k Was toen 19 jaar of zo.

En dat leidt me naar mijn volgende vraag, hoe belandt iemand die zo jong is in dit muziekgenre? Ingegoten met de paplepel?
Mijn vader speelde thuis vaak eigen composities op gitaar. Zijn melodieën hadden specifieke kleuren die het huis vulden met een warme, zuiderse gloed. Ik kon echt genieten van die gelukzalige sfeer. Als ik nu terugblik, weet ik dat hij vaak voicings uit de jazz en de bossa nova gebruikte en dat me dat al die tijd onbewust heeft beïnvloed. Ook die typische Italiaanse romantiek heb ik wel een beetje mee van hem. En de spaghettiwesterns vond ik ook altijd super, met de muziek van Ennio Morricone. Anderzijds heb ik die noordelijke,winterse kant door op te groeien in België denk ik. ‘k Heb me een tijdje volledig ondergedompeld in grunge en stonerock, maar sinds ik de diva’s uit de jazz heb leren kennen en de prachtige songs uit de old jazz, heb ik het gevoel dat ik ben thuisgekomen. Hierin kan ik met mijn stem en mijn warme buikgevoel veel meer mijn ei kwijt.

Je hebt er wel geen makkelijk publiek mee gewonnen, hee? Ik bedoel bij een rockconcert of zo mag je al eens een fout maken (so what) maar jij zit wel met een publiek dat bijna noot per noot volgt
Dat klopt. Maar zo’n publiek luistert en heeft respect voor wat je brengt en vraagt niet uitsluitend entertainment, maar vooral inhoud. Op zo’n stille momenten waarop je een speld hoort vallen, krijg je de kans om de mensen mee te nemen naar jouw wereld.
Trouwens, er is geen groter criticus dan ikzelf. Ik ben een vreselijke perfectionist, maar tegelijkertijd ook een chaoot die alles uiteindelijk toch op de laatste knip moet klaarspelen.
Als alles goed loopt, ben ik tevreden. Maar een concert is pas echt geslaagd, als je mensen kan ontroeren of warm maken.

Is de Sarah Ferri die we horen op een podium DE Sarah Ferri of ben je nog op zoek naar iets extra’s? (muzikaalgewijs bedoel ik die vraag....)
‘k Zou zeggen voor 2/3. De sound is zich nog volop aan het ontwikkelen omdat we nog maar een klein jaar met die bezetting spelen. Dus het klinkt nog niet helemaal zoals het zich in mijn hoofd afspeelt. Maar ‘k heb het geluk om met hele goede muzikanten samen te spelen die me meestal goed aanvoelen.
Sowieso evolueer je nog en blijft het een zoektocht naar hoe je het dichtste bij dat oorspronkelijke idee komt in je hoofd. Er moet nog wat ruimte zijn voor de muzikanten zelf, maar teveel compromissen zwakken de song af vind ik.
Sowieso voel ik momenteel wel aan dat die evolutie zich verder zal doorzetten in de jazz en oude singersongwriters-folk. Alleen moet ik, om de jazz waardig te zijn, nog heel wat bijbenen op piano en aangezien ik een luie leerling ben, heeft Christian Mendoza nog een vette kluif aan mij.:o)
Zingen gaat op dat punt veel meer vanzelf.

Jij nam deel aan het Jonge Wolven-concours, hoe belangrijk schat je dat in je carrière?
Het heeft me in de eerste plaats terug de moed gegeven om ermee door te gaan. Ik had een pak songs liggen, waarmee ik nog niks had ondernomen. Jonge Wolven is een van de weinige wedstrijden waar er veel uiteenlopende genres welkom zijn, die op andere wedstrijden minder goed passen. Het is ook een sympathieke wedstrijd zonder pretentie en met oog voor de inhoud eerder dan voor het imago. Tijdens de Gentse Feesten zit de spiegeltent vaak vol, waardoor je meteen al met een vrij groot publiek in contact komt. Trefpunt heeft sowieso veel podiumkansen geboden waaronder het groot podium op Sint Jacobs. Anderzijds heeft AVS ook de nodige publiciteit gegeven, het concert in de muziekfabriek bvb van Geert Faes is ook niet onopgemerkt voorbij gegaan. Het concert op het Laurentplein en het voorprogramma van Fischer-Z vloeien eigenlijk onrechtstreeks voort uit die allereerste optredens. Dus, het was voor mij zeker een grote eerste stap met een lage drempel.

Zou je alles over hebben voor je carrière en dan denk ik bv tussen de keuze van je studies en het showbizzdom ...
Momenteel speelt muziek een belangrijke factor. Ik kan me een leven zonder muziek moeilijk voorstellen. Maar dat kan niemand je eigenlijk afnemen, of je nu bekend bent of niet, tot je oud bent, je kan altijd creatief met muziek bezig zijn. Zelfs zonder piano of gitaar, want het zit in je hoofd, zolang ik maar kan zingen.
Het is gewoon leuk als je je muziek kunt delen met een grotere groep mensen.
Het showbizzdom is een lastige en artificiële zaak, maar je hebt het soms nodig als je een grotere groep mensen wilt bereiken en muziek wilt beoefenen als je job.
‘k Voel me op dit moment voor de eerste keer als een vis in het water, dus ja, muziek staat op plaats nr.1. Dat is altijd zo geweest, maar nu pas besef ik dat ik die piste echt een kans moet geven. ‘k Zal niet rusten vooraleer ik een debuutplaat heb opgenomen en uitgebracht, hopelijk met succes. Nadien zie ik wel. ’t Is gewoon..., dat eerste ei begint vreselijk te spannen. Hahaha

Ik moest het tweemaal lezen, Sarah, maar op Dranouter en via de AB, dat is al geen vrij podium meer hee...

Ja, ‘k ben zelf heel content en fier op die 2 concerten. De programmator van Dranouter heeft me natuurlijk gezien op de finale van de dranouterrally. ‘k Hoop gewoon dat het in stijgende lijn blijft gaan. Als artiest hang je voor een groot deel af van de organisatoren, media, programmatoren of ze je al dan niet booken. Het hangt allemaal aan elkaar vast. Er is altijd iemand die u de eerste kansen moet geven alvorens het verder rolt. ‘k Heb al gemerkt dat wij de mensen vooral live overtuigen, maar daarvoor moeten ze u eerst op een concert gezien hebben, of gehoord hebben van anderen dat het goed was. Als dat domino-effect  zo verder loopt is dat super. Dan hoef ik binnenkort zelf niet meer zo hard te pushen voor een optreden.

Wat me vooral tot je aansprak is die speelse spontaniteit van je dat een ontwapend effect heeft, ergens hoop ik dat dit gewoon een deel is van jezelf en niet vanuit eventuele zenuwen want serieuze muzikanten zijn zo saai …
‘k Ben blij dat het dat effect heeft. Soms denk ik bij mezelf: ‘Wat hebt ge der nu weeral uitgefloept?!’. Maar bindteksten vooraf instuderen, neen, dat is niet aan mij besteed. Ik ben geen goede grappenmaker en ook geen stoere rockster. Ik kan alleen maar mezelf zijn, maar dat komt misschien niet altijd goed over in een wereld vol attitudes. Ik ben alles behalve cool, en soms zelfs helemaal ‘fout’ denk ik. ‘k Heb vaak het gevoel dat ik niet van Venus, noch van Mars, maar van Pluto kom :o)

Ik heb begrepen dat je dit jaar de studio in wil duiken, ga je dat via een eigen uitgave doen of  via een platenmaatschappij?
Er is een label dat sowieso wil doorgaan. Maar het is toch nog zoeken naar de juiste formule en de juiste partners. Er hebben al 2 contracten voor mijn neus gelegen, maar ik wil niet zomaar blindelings tekenen. Het blijft altijd een gok, maar dan wel een weloverwogen gok. Ik moet nog wat sparen, maar ik zou eventueel de productie zelf betalen.

Hoe zou de ideale cd van Sarah Ferri er voor jou uitzien?
Ik hoop dat de producer het beste van de songs extra in de verf zet en de ziel nog meer naar boven haalt. Dan is voor mij de CD echt geslaagd. Of bedoel je werkelijk de cover? In dat geval heb ik een heel goede fotograaf op ’t oog.

Nu je zelf op een podium staat, begrijp je dat iemand artiesten zo kan verafgoden?
Eigenlijk niet. Ik heb dat zelf nooit gehad voor een artiest, wel bewondering maar nooit verafgoding. Wat ik wel begrijp is dat mensen naar een concert gaan voor een belevenis, om mee weg te dromen en op te gaan in de muziek en zich onderdompelen in een bad van euforie. Zo beleef ik muziek soms. Sommige artiesten hebben een enorm charisma en geven zoveel van zichzelf waardoor de emotie de mensen overspoelt, waardoor ze geëmotioneerd geraken. Ik denk dan aan Ella Fitzgerald , Nina Simone, Billie Holiday, Louis Armstrong, Melanie of die oeroude blueszangers enz. Die raken u via muziek maar blijven heel bescheiden en menselijk. Maar imago en het goddelijke hebben er in mijn ogen niks mee te maken. Ik zou nooit willen dat mensen van mij een ‘god’ maken, want een God mag niet meer menselijk zijn. En we zijn tenslotte allemaal gewone mensen, den enen is niet beter of den andere.

Ik vraag dit aan iedereen : je favoriete plaat aller tijden is ...
Heb ik niet. Er zijn er teveel en ik kan niet kiezen. Dat is net alsof je tussen je kinderen moet kiezen en zeggen van wie je het meeste houdt.

Het laatste woord geef ik aan jou Sarah.
Tot op één van de gigs ;o)