Pop/Rock
Diederik Nomden - een intens openhartig gesprek over de muziek en z’n veelgeprezen tributebands
Diederik Nomden
2019-10-10
Erik Vandamme

Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling

Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met welke hij de muziek van The Beatles resp. Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. De honderden live-optredens in uitverkochte theaters door het hele land, maar ook in zalen als Carré, het Concertgebouw en Ziggo Dome, hebben hem als instrumentalist, maar vooral als leadzanger naar internationaal niveau getild. Gelukkig heeft Nomden besloten om al die ervaring, zijn vrije uren en zijn energie, te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut ‘Royal Parks’ was het uitzien of hij ook met die moeilijke tweede even veel kan overtuigen. Nu, de warme gloed die over ons neer daalt, bij elke luisterbeurt opnieuw, zegt meer dan genoeg. De volledige recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74903-wingman-returns.html  We vonden hadden ondertussen een fijn gesprek met Diederik over die solo plaat, de projecten Her Majesty en The Analogues maar ook over heden en toekomst.

“Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.”

Als ik uw carrière overloop heeft u al een heel parcours afgelegd. Het is begonnen met Redivider maar ook nog enkele andere zeer interessante projecten. Vertel er ons eens iets meer over hoe het ooit is begonnen?
Ik richtte Redivider in 1996 op met wat vrienden van mijn studie Muziekwetenschappen, en een van mijn beste maten Ralph Mulder (later Alamo Race Track). We kregen binnen een jaar of 3 redelijk wat exposure en een wat bekendere naam, voornamelijk door het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 1998. In 1999 werd ik door de jongens van Johan gevraagd om bij hen te komen spelen, en vanaf dat moment kwam er vaart in mijn carrière. We maakten het album 'Pergola', speelden 2 jaar lang op elk festival en in elke zaal van Nederland. In 2001 ging ik ook bij Daryll-Ann spelen, en toen zij (en Johan ook) uit elkaar gingen in 2004 vervolgde ik mijn pad in de live-band van Ellen ten Damme. Met haar heb ik 7 jaar gespeeld en onderwijl speelde ik ook met artiesten als Bertolf (2009) en awkward i (vanaf 2009, toen ik zijn eerste plaat met hem opnam). Op een gegeven moment is het een periode wat rustiger geweest, en daarna kwamen The Analogues, en Her Majesty. Sindsdien ben ik fulltime professioneel muzikant.

Met ‘Royal Parks’ leverde je een zeer gesmaakt debuut af. Voelde dat aan als eindelijk uit de schaduw treden, want voorheen was het als onderdeel van een collectief. Of moet ik het zo niet bekijken? Hoe is dat debuut tot stand gekomen?
Omdat ik inderdaad altijd in de schaduw van anderen speelde (Jacob de Greeuw, Jelle Paulusma, Ellen, Bertolf, Djurre de Haan) vond ik het wel tijd om zelf iets te maken wat echt van mij was. Daarbij kreeg ik hulp van Jacob de Greeuw, die me een beetje productioneel heeft begeleid en me een boost in mijn zelfvertrouwen gaf. Op de een of andere manier zat daar sinds het verlaten van Redivider een beetje een deuk in. Bovendien waren de begin jaren 2000 voor mijn gevoel niet echt vriendelijk voor Beatlesque popmuziek. In de hoek waarin ik me begaf wemelde het van de coole Belgische bands, dus ik dacht dat ik nogal oubollige shit maakte (wat natuurlijk ook zo was, maar toen vond ik de mening van anderen daar nog belangrijk in ). Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.

Het debuut kreeg lovende recensies, heeft het - om het zo uit te drukken - deuren geopend?
Nou nee, niet echt denk ik. Ik heb wel bij DWDD gespeeld, maar eigenlijk met de verkeerde song. We speelden “Icy Waters”, maar “She” was echt 'de song' van die plaat. Het was toen nog niet de single, maar werd de tweede single, en kreeg redelijk wat airplay op radio 1 en 2. Maar ik geloof dat ik met de band 3 live-optredens gedaan heb, waarvan 1 de door mijzelf georganiseerde cd-presentatie was. Ik kon ook geen boeker vinden, herinner ik me nog. Volgens mij was het pas nummer 7 die het wilde doen. Dat was Walter Wilhelm, For the Road boekingen. Een leuke toegewijde gast die nog een stuk of wat solo-optredens voor mij heeft geboekt. Sommige waren best leuk, andere wat minder. Maar zo gaat dat in het begin!

Met de nieuwe plaat, 'die moeilijke tweede' schreef ik.  werp je je stem compleet in de strijd. Een zeer emotionele plaat, ik hoor er ook wat Beatles invloeden in terug. Klopt dit?
Beatles-invloeden hebben er bij mij altijd in gezeten, omdat ze in mijn muzikale DNA verankerd zitten. Waarschijnlijk hoor je ze op deze plaat (nog) meer, omdat ik nu bijna alles helemaal alleen heb gespeeld en geproduceerd. Het was daarom ook geen moeilijke tweede, maar eigenlijk een rimpelloze. Geen gedoe met planning, partijen uitleggen, andere meningen, producers, ego's, heerlijk. Ik heb al 20 jaar hetzelfde muzikale klankbord: Victor Meijer. Een briljant omnigetalenteerd kunstenaar, (strip)tekenaar, muzikant, liedjesschrijver, producer, romanschrijver. Die man kan alles, en heeft een heel scherpe artistieke intuïtie en enorme kennis van zaken. Hij voelt meteen of iets 'te' is,en kan het ook heel goed uitleggen. En hij heeft achteraf altijd gelijk, ook als ik heel eigenwijs mijn eigen zin heb doorgedrukt. Dus afgezien van zijn oordeel heb ik naar niemand hoeven luisteren, omdat ik simpelweg niemand iets heb laten horen tot het af was.

En hoe waren de algemene reacties?
Mensen vinden de melodieën en klanken heel mooi, en de teksten heel persoonlijk. Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt. Het liefst bij miljoenen, maar als dat niet zo mag zijn, ben ik in ieder geval blij dat ik geen smoelloze muzak maak. Ik denk overigens wel dat mijn muziek veel breder zou kunnen aanslaan, en het heeft vast voor een groot deel met mijzelf te maken dat ik het niet voor elkaar krijg. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer. Om te 'slagen' moet je denk ik de tijd en bereidheid hebben om, met name als het af is, 100% energie in het traject te stoppen, en die heb ik beide simpelweg niet. Daarnaast moet het ook een beetje meezitten, maar de arbeid is nummer 1. Het ontbreekt mij ook aan PR-gaven. De social media, net even aanvoelen wanneer je wat moet posten. Ik voel het niet. Bij mij is het zo van: dit is de plaat, als je het mooi vindt: te gek. En anders niet, jammer. Ook een mooie: 'wat is het verhaal?' Weet ik veel, ik maak gewoon muziek man! The story is in the songs. Maar ik begrijp het allemaal wel hoor, het is dringen om aandacht en content is King. Laat zien dat je er bent. Als je dat spel niet beheerst wordt het lastig.

De meeste instrumenten heeft u zelf bespeeld, maar er waren ook de inbreng van top muzikanten? Hoe is de samenwerking ontstaan.
Ja, sommige nummers zijn door Bo Koek gedrumd. Hij is heel snel en flexibel, en kan heel goed in dienst van het lied spelen. Ik merk dat (voornamelijk) drummers daar vaak moeite mee hebben, alsof iemand ze ooit verteld heeft: 'Jij hebt de leiding, jij bepaalt het tempo en de partij, en laat niemand je ooit iets anders vertellen'. Maar daar heeft Bo geen last van. Als ik een simpele break wil, die ik zelf bedacht heb  omdat-ie mooi op een bepaalde plek in mijn nummer past, speelt hij die gewoon, ondanks dat hij veel meer 'kan'. Daar hou ik van.
Daarnaast heb ik Bertolf gevraagd om op een aantal nummers pedal steel gitaar en banjo te spelen, en wat backing vocals te zingen. Motel Blues schreef ik met hem, dus daar moest hij echt op spelen en zingen. Wij zingen natuurlijk al jaren samen, eerst bij zijn eigen live band en nu bij Her Majesty, dus we zijn wel op elkaar 'ingezongen'. Bertolf is echt iemand die jaloersmakend muzikaal is en dus heel goed aanvoelt wat er gespeeld moet worden en op welke plek. Kwestie van liedje opsturen, en een paar dagen later krijg ik het dan terug zonder dat ik ook maar iets hoef te editen of aan te passen. Alles raak. Heerlijk.
Voor Gamer heb ik samengewerkt met Douwe Bob. We kennen elkaar sinds 2013 ofzo, en schrijven af en toe een liedje. Dit nummer is geschreven op een gezamenlijke muzikale trip naar Hongarije, waar vrienden van mij een klein festivalletje organiseren in een oud dorpje dat ze hebben gekocht met een man of 10. Het heet The Great Yonder en wordt gehouden op een heel bijzondere plek, Bedepuszta. Wij waren er in 2014 en 2015, en dit jaar voor de derde keer. En dan doen we, naast onze solosets, altijd live een aantal nummers samen.
“I Do” heb ik samen met Jacob geschreven, en hij doet ook de backings; die opnamen had ik in 2012 al gemaakt voor een demo, die iets langzamer was, dus ik heb het hele nummer opnieuw opgenomen en zijn vocals iets versneld en in de opname erbij gezet. Onze stemmen kleuren ook mooi samen, dat was in mijn tijd bij Johan al een feest, om met hem te zingen.
Tot slot heb ik arrangementen voor strijkers en blazers geschreven en die opgenomen met de musici die het orkest van The Analogues vormen, dus daar kan ik ook mee lezen en schrijven.

"Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt.”

Zit er ook een persoonlijk verhaal achter songs als “You Still turn me on” of “Carolina” - om maar twee te noemen -  het lijkt me het schrijven van een liefdesverhaal? of heb ik het mis
Dat heb je niet mis. “You Still Turn Me On” is eigenlijk een ode aan de lange relatie, ondanks alle hobbels die genomen moeten worden en frustratie die daar bij hoort. En hoe je toch nog na jaren verbaasd kan worden en daar opgewonden van kunt raken.
“Carolina” heb ik geschreven voor een vriendin die wist dat ze een enorme klotentijd tegemoet zou gaan, met een traject waar ze onvermijdelijk doorheen zou moeten. En ze is er doorheen gekomen, met glans.
“Not the Only One” is er nog zo een. Die had ik binnen 10 minuten. Ik wilde altijd nog een keer een soort bedankje schrijven aan mijn eerste relatie. Het was te vroeg, het ging niet, we wilden andere dingen van het leven, maar het was wel 'echt'. Ze heeft me diep geraakt, en deels gevormd, anders had ik dit niet kunnen schrijven. En het heeft haar dan weer geraakt dat ik dit voor haar heb geschreven.

Ook dat voortdurend schipperen tussen zeer trage en emotionele songs en best dansbare als “Motel Blues” vind ik persoonlijk een enorm plus punt. Is bewust voor zo een aanpak gekozen? En waarom?
Dankjewel, leuk dat je dat opvalt. Ik heb niet bewust afgewisseld in thematiek of tempo; meestal zet ik de nummers op shuffle als ik ze luister voordat de plaat af is, en dan hoor je dat sommige overgangen wel of niet werken. Die schrijf ik dan op en na een keer of 20 rolt daar dan een logische volgorde uit. En daarin spelen onbewust factoren als toonsoort, tempo, thematiek en arrangement een rol in, natuurlijk.

Het smaakt vooral naar meer, zit er nog meer moois als dit in de koelkast?
Jazeker, de telefoon staat bomvol halve ideeën. Ook een gevaar, want Paul McCartney zei laatst in een interview dat hij dat ook heeft, en dat je dan heel snel een ideetje opneemt en dan tegen jezelf zegt: 'I'll finish that later'. And you never do! En zo is het wel een beetje. Maar vaak pak ik dan zo'n ideetje en dat moet dan op die dag, of de volgende dag, af. En dat werkt best goed, zo is met “Wingman” ook gegaan.

Over een ander project 'Her Majesty' daarmee houden jullie de sound van Crosby, Stills, Nash & Young levendig. Hoe zijn de reacties hierop? En al enige reactie gehad van bijvoorbeeld Neil Young zelf?
Geen reactie van de mannen zelf, en dat is prima. Dat zijn dromen die je als twintiger hebt: 'als ik toch eens …. zou kunnen ontmoeten'. Heb ik trouwens nooit met CSNY of wie dan ook gehad, alleen maar met Johan Cruijff en Paul McCartney. Ik droomde daar vroeger ook echt van, dat ik dan met Paul McCartney een lied schreef. Maar die dromen zijn vervlogen. En dat is maar goed ook, denk ik.

Hoe is het project tot stand gekomen feitelijk?
Her Majesty was een bestaande band, in iets andere personele bezetting, die in het leven is geroepen om ‘Abbey Road’ live te spelen (Jazeker!). Dat deden ze vanaf 2007, en ik heb daar ook wel een ingevallen. Op een gegeven moment deden we in losse samenstelling een eenmalig concert met de muziek van CSNY, en dat klikte zo goed dat we hebben besloten er een klein theatertourtje aan te wijden. Maar doen mochten we bij DWDD spelen en ontplofte de boel. Binnen 1 avond was de tour uitverkocht en werden alle concerten geüpgrade naar grote zalen. En we spelen nog steeds! We gaan vanaf januari touren met 'Are you ready for the country - the history of country rock'. Lekker bandje hoor, kom vooral langs!

"Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan"

The Analogues, het project rond The Beatles is ondertussen zeer succesvol gebleken, zeer veel respons op sociale media en volle zalen. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn eigenlijk unaniem laaiend enthousiast. Dat is wel echt de magie van The Beatles denk ik, in combinatie met hoe wij het werk uitvoeren. Puur op sound, originele instrumenten, alles live (ook strijkers en blazers) en heel gewetensvol. Toen we eraan begonnen hadden we niet kunnen vermoeden wat het effect zou zijn. Mannen van mijn vaders leeftijd, tot tranen geroerd omdat ze nooit gedacht hadden dit werk ooit live uitgevoerd te zien worden. Schitterend. In de diverse buitenlanden is er ook heel veel jong publiek, trouwens. Fijn is dat!

Het project stopt helaas na deze tour met ‘Abbey Road’, zeer jammer. De fans smeken om meer. bestaan er mogelijkheden naar de toekomst toe, of is dit echt het eindpunt?
Nou, het project is in die zin ten einde, dat we in NL de integrale uitvoeringen van de studioplaten hebben voltooid. Maar we zijn in FR bijvoorbeeld pas net begonnen, en in Duitsland staat er nog een Abbey Road-tour, en in UK ook. Dus we nemen wel een forse pauze in NL. En we gaan bekijken: hoe nu verder? Maar eerst nog 2 mooie shows in de Ziggo!

Het blijkt ook nog maar eens wat een unieke genieën The Beatles waren, ik vergelijk ze met componisten als Bach, Beethoven en Mozart .  Composities die eeuwig zullen mee gaan. Dat viel me trouwens ook op aan dat optreden in Lotto Arena. Hoe moeilijk was het om die songs echt tot stand te brengen? Want dit leek me geen gemakkelijke opgave.
De kaders zijn bekend, de partijen zijn bekend. Dat is een voordeel, maar ook een nadeel want iedereen kent de platen van A tot Z en weet precies als er ergens iets ontbreekt. Moeilijk vind ik het niet echt, omdat ik mezelf onbewust hiervoor heb opgeleid. Sinds mijn pakweg 13e speel ik alles van The Beatles, op alle instrumenten. Ik dacht, toen ik een jaar of 22 was: 'Ok, dit heb ik dus allemaal voor niks gedaan want ik heb het hierna nooit meer nodig'. Je moet bedenken dat het in de 90's, zeker in de alternatieve scene, enorm uncool was om covers te spelen. Dat werd niet serieus genomen. Daar kwam in de jaren '10 langzaam een kentering in, hoofdzakelijk omdat de originele uitvoerende òf dood waren, òf hun eigen werk uit die tijd niet meer konden of wilden spelen, òf het niet spelen in de versies die iedereen kent. Daar blijkt dus een hele grote markt voor te zijn. Muziek is emotie, en emotie hangt ook aan je zintuigen. Een plek, een geluid. En de muziek van The Beatles zit in iedereen.

"Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.”

Trouwens waar komt die adoratie voor Beatles vandaan? 
Het zou iets te maken kunnen hebben met hun onmetelijke, kwalitatief op eenzame hoogte staande repertoire. Deze mannen zijn nooit blasé geworden, maar altijd fris, nieuwsgierig, experimenteel en   muzikaal hongerig gebleven. En nog steeds hè, als je Paul hoort praten. En mijn God, wat waren ze cool.

Al enige reactie gekregen van Paul McCartney? want eerlijk, u verkoopt hier toch redelijk grote zalen in België en Nederland mee uit?
Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.

Wat ander moois staat er nog in uw platenkast? met andere woorden wie zijn uw verdere invloeden
Haha da's een goede. Laten we zeggen: 95% is van voor 1972. Pink Floyd, Led Zeppelin, Free, Joni Mitchell, Judee Sill, Buffalo Springfield, sommige nummers van Procol Harum. Tja, als dat de standaard is, samen met The Beatles, ben je niet zo snel onder de indruk van 'nieuwe' dingen. Ik vind sowieso heel weinig platen in zijn geheel goed. Soms komt er iets langs dat ineens langer dan 5 minuten spannend blijft. Motorpsycho vond ik een tijdje wel te gek. Maar volg ik ook al even niet meer. Calexico, ook mooi.

Wat de toekomst betreft, een nieuwe solo plaat? een vervolg op die voornoemde projecten? Wat mogen we verwachten?
Graag! Er zijn altijd veel plannen. Een eigen plaat heb ik zelf in de hand natuurlijk. En ik heb de smaak wel te pakken, dus die komt er. Daarnaast willen zowel Bertolf en ik als Douwe en ik een duoplaat maken, dus dat wordt nog dringen op de podia ;-)
En van The Analogues mogen we in de toekomst ook eigen werk verwachten. En, wie weet, van Her Majesty ook wel.

Als je kijkt naar de zeer verre toekomst - dat is trouwens een vraag dat ik iedereen stel hoor - waar ziet u zichzelf binnen bijvoorbeeld 10 jaar? of zou u zelf graag willen zien
10 Jaar gaat sneller dan we willen, inmiddels... Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan. Niet te vaak, beetje in het ritme 3 weken weg, maandje thuis. Zoiets. Japan, Zuid-Korea, de VS, Zuid-Amerika. En natuurlijk in ons schitterende Europa! Ik kan niet wachten man. Met het klimmen der jaren krijg ik het gevoel dat er steeds meer mogelijk wordt en deuren opengaan.

Bedankt voor dit fijne gesprek en veel succes in alle projecten in heden en toekomst. Hou ons op de hoogte!