logo_musiczine_nl

Talen

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

DAF - Bimfest 2...
ufomammut_4ad_0...

Wiegedood - We zijn in deze tijden niet perse sterker of zwakker uit gekomen, we zijn nog steeds diezelfde band gebleven als voordien Aanbevolen

Geschreven door - -

Wiegedood - We zijn in deze tijden niet perse sterker of zwakker uit gekomen, we zijn nog steeds diezelfde band gebleven als voordien


Wiegedood is een Belgische sludge/doom band die - in de voetsporen van o.m. Amenra - ondertussen zijn stempel heeft gedrukt op het donkere binnen de muziek. Met de trilogie ‘De Doden hebben het goed’ brachten ze een concept uit van top niveau, hun live optredens zijn zelfs nog tien keer zo intensiever.
Tijd om die bladzijde om te slaan en aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, met ‘There’s Alwasy Blood at the end of the road’ zullen ze bij sommigen wenkbrauwen doen fronsen. Wij waren onder de indruk van de gedurfde weg die Wiegedood inslaat.
Voer genoeg voor een gezellig gesprek met Levy Seynaeve. Niet alleen de nieuwe schijf kwam aan bod, maar we bleken op veel vlakken op dezelfde golflengte te zitten. Eveneens werden de toekomstplannen uit de doeken gedaan.

Wie Wiegdood is, dat weet iedereen ondertussen ? . De trilogie ‘De Doden Hebben Het Goed’ was een mijlpaal die enorm veel deuren heeft geopend; hadden jullie na die release het gevoel in een zwart gat terecht te komen?
Nee, niet echt. We hebben altijd gezegd , we gaan die drie platen uitbrengen en van daaruit verder werken. Er waren zelfs mensen die dachten dat we gewoon drie platen gingen maken, en daarna stoppen. Op zich is het verfrissend geweest om dat concept achter ons te kunnen laten en een nieuwe bladzijde om te slaan. We zijn dus , na die trilogie, gestart met een leeg blad papier waarop we kunnen tekenen wat we wilden. We zaten dus niet echt in een put of zo, maar kruipen er gewoon uit met die nieuwe plaat..

De trilogie is  ook opgedragen aan Florent Pevee. Zijn ziel blijft ook in die nieuwe plaat verder leven?
Het is goed geweest dat we met die drie platen ons verdriet hebben kunnen uitdrukken over dat spijtige overlijden. Het is goed dat we dat hoofdstuk, zonder hem ooit te vergeten uiteraard, hebben kunnen afsluiten na die drie platen en niet blijven herkauwen. En dat we als band naar de toekomst toe kunnen verder werken. Met de nieuwe plaat hebben we dan ook bewust een andere weg in geslagen, met andere muzikale richtingen en andere teksten en dergelijke meer.

Ik kom weer veel uiteenlopende emoties tegen op de nieuwe plaat, ik heb ergens in een interview gelezen dat het vaak gaat over een persoonlijk verhaal, of persoonlijke verhalen liever, de inspiratie geraakt nooit op, werkt dit ook therapeutisch eigenlijk?
Ik vertrek altijd vanuit mijn eigen ervaringen als mens . Het verschil is dat ik met die nieuwe plaat wat af wilde van het triestige en droevige van de vorige twee platen. Niet bij de pakken blijven zitten en, met respect voor het verleden, vooruit kijken dat is de bedoeling met deze nieuwe plaat. Daarom heb ik er bewust een draai aan gegeven, dat je niet moet blijven lijden en terug recht moet kunnen staan en verder doen met je leven. Dat is dus zeker veranderd met die nieuwe plaat ja.

Het is raar om zeggen, maar er zit zelfs een meer feestelijker (tussen haakjes) kantje aan, ook bewust?
Dat is zeker bewust, we wilden de depressieve kant van Wiegedood wat achter ons laten, en de meer positieve kant van onszelf in de schijnwerper plaatsen met die nieuwe schijf. We blijven nog meer het emotionele bespelen, maar het gaat meer naar het epische, het ophemelende toe, i.p.v. te blijven wentelen in een vorm van zelfmedelijden en de negatieve kanten te blijven opzoeken. Dat is zeker bewust de bedoeling geweest van deze nieuwe plaat dus, daarvan afstappen.

Er blijft natuurlijk dat donker kantje, maar ik heb het gevoel dat we ook op dat vlak op dezelfde lijn zitten, ik hou ervan me te wentelen in een soort duisternis die aanvoelt als een deugddoend deken tegen de zware kanten van het leven; is dat bij jou ook zo? Ik voel dat het subtiel zelfs nog meer tot uiting komt op die nieuwe plaat, de positieve kant van de duisternis…
Sowieso zijn we allemaal een beetje buitenbeentjes. Ik ben ook zo opgegroeid eigenlijk, ik had in het middelbare niet echt veel maten. Ik had ook geen voeling met medestudenten met La Costa klakjes en die dingen, dat was mijn ding niet. Na de AC/DC en metal is bij mij punk en hardcore gekomen, en ook dat waren gasten die niet mee waren in wat echt hype was in die periode. Of wat er verwacht wordt van u. Tijdens zo een punk/HC sessie had ik voor het eerst mijn thuis gevonden. We hebben dat binnen de band nog steeds een beetje, dat we ook met het ouder worden niet perse de kudde volgen binnen  wat maatschappelijk wordt aanvaard of zo, dus ja.. dat gevoel keert ook nu nog terug in Wiegedood ja.

Op basis van het feit dat veel mensen naar Wiegedood komen kijken, zijn er meer mensen zoals jij (en mij) . Het comfortabel je daarin voelen, en thuis komen in die wereld, er is een publiek voor … Bij bands als Amenra en Oathbreaker bestaat dat gevoel ook…
Dat kracht kunnen putten uit donkere teksten over bijvoorbeeld zelfmoord, En dat het je  dan eerder een drive geeft om het anders  aan te pakken in het leven. Is een rode draad doorheen onze muziek. Het is dan ook zeer fijn dat je u daar comfortabel kunt in voelen, en leuk te zien en horen dat er wel degelijk een ruim publiek voor is blijkbaar.

Jullie worden in één adem genoemd met o.m. Amenra , maar beschikken over een eigen smoel; dat hebben jullie al voldoende bewezen, hoe zie je dat zelf? Is dat een bewuste keuze eigenlijk de richting van bands als Amenra te volgen?
We hebben zeker niet bewust die weg gevolgd , ik heb dus zelf  acht jaar bij Amenra gespeeld, maar ben er gestopt nu. En dat draag je wel mee natuurlijk. Ik heb ook super veel geleerd hoe het is om bij een band te spelen, we zijn trouwens nog steeds heel goede maten gebleven. Hoe je het best aanpakt, en een nuchtere kijk kunt blijven hebben op de zaak. En vooral hoe je dat zelf kunt aanpakken, zonder dat er per se een manager of zo moet aan te pas komen; Amenra was dus zeker een leerschool op dat vlak. Muzikaal is die invloed er uiteraard ook, maar we hebben ons altijd meer als een Death metal band willen profileren. Dus langs de ene kant zijn er wel gelijkenissen, maar langs de andere kant eerder tegengestelde dingen die eerder afwijken van die sound van Amenra. Terwijl bij Amenra het vaak eerder traag en lomp is, gaat het bij Wiegedood eerder de snelle en scherpe kant uit. Dus ja,

Ik wil nog even op de plaat terug komen. Met ‘There’s always blood at the end of the road’ brengen jullie een razend snel album uit, alsof alle frustratie en woede letterlijk worden uitgespuwd, sneller dan ooit. Klopt dit?
Er zit wel wat woede in deze plaat. Het opgesloten zitten tijdens de volledige lockdown heeft daar o.a. voor gezorgd. Het is van de Wereldoorlog gelden dat de mensheid zoiets meemaakt zoals nu, ook al is het niet te vergelijken. Maar er komt veel frustratie naar boven bij veel mensen, ook bij ons, door de omstandigheden waarin we nu leven. Dat komt ook wel tot uiting op deze nieuwe plaat. Op een bepaald moment heb ik het wel naast mij neer gelegd omdat ik het niet per se wilde hebben over die pandemie waarin we nu leven. Het is te zot om te blijven voort borduren op iets dat je toch niet kunt controleren of waar je echt iets kunt aan doen. Er zit dus zeker woede in deze nieuwe plaat, maar eigenlijk in alle muziek die ik tot nu toe al heb gemaakt eigenlijk. Het ligt me gewoon het best, om op die manier te werk te gaan eigenlijk, vertrekken vanuit een zekere woede. Het strookt gewoon meest bij mijn innerlijke zelve, ook al ben ik met het ouder worden wat rustiger geworden. Het is ook een manier om die woede te ventileren, daarover schrijven en zingen.

Dus als ik het goed begrijp heeft deze coronatijden voor inspiratie gezorgd?
Sowieso zeker doordat ik van het ene extreme, ik deed een 300 shows op een jaar en was nooit thuis naar compleet niets meer, in het compleet andere terecht kwam was dat bijzonder confronterend. Dat heeft dus zeker voor inspiratie gezorgd ja. Het is wel niet zo dat die situatie cruciaal was voor deze plaat uit te brengen, maar het feit dat we nu plots thuis zaten heeft zeker gezorgd voor inspiratie.

Met ‘There’s Always Blood at the End of the Road’ gaan  jullie vaak de iets meer psychedelische toer op, met een even grote ranzigheid als het vorige drieluik. Klopt dit?
Dat klopt wel ja, ik hou wel van bands in de richting van Captain Beefhart en bands in die richting. Die psychedelische muziek is altijd wel mijn ding geweest. Ook Frank Zappa is een inspiratie, en dat probeerden we er ook in te steken, het absurde en ritme veranderingen aanbrengen op onverwachte momenten. Dus ja zeker een bewuste keuze. Bepaalde dingen die samen komen, weg gaan en weer samen komen, ik vond het wel interessant om daar eens iets mee te doen… een soort uitdaging om dat dus ook binnen metal te verwerken.

Ondanks dat jullie op plaat enorm intens klinken, komt de muziek pas op het podium nog meer tot zijn recht, omver geblazen worden is bij optredens van jullie een understatement; er zijn weinigen die daar echt in slagen of het moet Amenra zijn… Hoe zie je dat zelf?  Kun je stellen dat de muziek van Wiegedood live nog beter tot zijn recht komt, en jullie een band zijn die je eerder live moet zien?
Sowieso proberen we op het podium het beste uit die plaat te halen, een soort moment opname. Op plaat is het ook allemaal wat beperkt eigenlijk. We zijn gewoon op ons krachtigste als we live spelen, zonder meer. Live kun je een soort bulldozer zijn die door de zaal raast, op plaat lukt dat gewoon moeilijker. Omdat je het daar niet echt in de hand hebt. We kunnen het alleen maar zo goed en intensief mogelijk doen klinken op plaat, de luisteraar heeft in dat geval zelf veel in handen. Live kun je die nummers gewoon vanuit het buikgevoel brengen, zonder scrupules. Pas dan kunnen we echt ons ding doen.

Wiegedood en Amenra (ook Oathbreaker) hebben eigenlijk de weg vrij gemaakt voor sludge gerichte bands. Is er nu niet een overaanbod van dit soort bands? Wordt het niet wat moeilijker voor jullie om boven dat maaiveld uit te steken dan?
Ik weet het niet goed eigenlijk. Het is altijd aan te moedigen als een muzikant of band muziek wil maken in die richting eigenlijk, daar is op zich totaal geen probleem mee. Voor mij persoonlijk lukt het niet zo vaak dat een band me echt omver blaast, ik ben vrij kritisch ingesteld. Soms lukt het niet van de eerste keer en is het net die derde plaat van een bepaalde band die wel iets los maakt, het is op zich dus zeker niet gemakkelijk om boven dat maaiveld uit te zien voor niemand. Het is langs de andere kant gewoon gemakkelijker dan ooit om muziek te spelen. Je hebt daar zoveel niet meer voor nodig dan vroeger.

Over live optredens gesproken, de release in de AB is uitgesteld in deze coronatijden. Ik ging er normaal ook bij zijn op 23 januari; is er al een nieuwe data bekend?
Nee er is nog geen nieuwe data bekend, helaas. We moeten bekijken met AB wat er mogelijk is, mede omdat nog andere shows zijn uitgesteld ondertussen. Het is moeilijk voor organisaties om echt iets te plannen, gezien de regering constant het geweer van schouder verandert. Het is dus allemaal wat koffiedik kijken.

Het is inderdaad zeer moeilijk voor de cultuursector om iets georganiseerd te krijgen de laatste twee jaar; hoe denk jij persoonlijk hoe de sector dit zal overleven?
Sowieso zullen er sneuvelen, maar ook altijd mensen gemotiveerd blijven om te doen wat ze willen doen en iets op poten te zetten om cultuur beleving levendig te houden. Waaronder wij zelf. Maar als het gedaan is gaan er nieuwe uit de grond gestampt worden, daar ben ik van overtuigd. Het landschap verandert , maar het houdt niet op na deze pandemie zeker niet.

Zijn jullie er sterker uitgekomen (sommige bands hebben de handdoek in de ring gegooid). Is er inspiratie voor nieuw werk?
We zijn er niet per se sterker of zwakker uit gekomen, we zijn nog steeds diezelfde band gebleven als voordien. We zijn nog steeds drie van de beste maten gebleven. Het is zeker vermoeiend en deprimerend om op deze manier, maar op zicht verandert er niets binnen hoe we als vrienden en band in het leven staan. Het is niet de moment om nu plots de handdoek in de ring te gaan gooien eigenlijk. Het is wel zo dat we niet echt konden samen komen en op onze eigen manier verder hebben gewerkt , los van elkaar. Maar we hebben allemaal nog even veel interesse in wat er gebeurt binnen Wiegedood en dat is toch het belangrijkste.

Hoe ziet de toekomst er , ondanks die onzekere tijden, uit voor Wiegedood?
Als alles goed gaat zullen we in maart tien dagen naar Engeland gaan. Daarna staan er heel wat shows in de Baltische landen en Rusland gepland. In april, mei en juni zijn we wat aan het opnieuw boeken van wat is afgelast in januari; we gaan dat wat proberen op te vangen in die periode. Om maar te zeggen, onze nieuwste plaat is al meer dan een jaar geleden opgenomen. we hebben steeds gewacht met releasen tot het beter zou gaan, maar je kunt niet blijven wachten natuurlijk. Want nu is het nog niet zoveel beter ondertussen. Maar goed dat is wat nu op de planning staat, en waarvan we hopen dat het kan doorgaan allemaal.

Zover ik weet zijn jullie naast Wiegedood ook nog met andere projecten bezig (dacht ik); valt het nog te combineren?
Oathbreaker repeteert al bijna twee jaar niet meer echt, ik ben gestopt bij Amenra omdat dit een beetje teveel van het goede werd. Dus persoonlijk concentreer ik me vooral op Wiegedood. Gilles is bezig met zijn solo project Siem Reap , waarmee hij ook een plaat heeft opgenomen die een maand of twee uit is. Daar probeert hij ook wat shows mee te doen, maar op het moment valt alles heel goed te combineren en is het geen probleem. En anders is het de agenda’s samen leggen. In het verleden hebben we bewezen daar redelijk goed in te zijn in agenda’s op elkaar afstellen.

Ambities … Gezien jullie in toch meer ‘extreem metal ‘ vaarwater zitten spreek je sowieso een – ik wik mijn woorden – minder ruim publiek aan. Waardoor je wellicht nooit in een Sportpaleis zal staan zoals een band als Scorpions of ander heavy metal bands; niet dat het jullie ambitie is … Jullie hebben al op Graspop en zo gestaan, en heel wat bereikt . Hoe zie je dat zelf?
Sportpaleis is totaal geen ambitie voor ons. We hebben nu successen geboekt, en ik zou al heel tevreden zijn moesten we de komende tien of twintig jaar datzelfde succesverhaal kunnen behouden. De fans die we nu hebben, behouden, en mensen rondom ons hebben die er echt blijven in geloven is al een ambitie op zich eigenlijk. Voor mij hoeft het niet om in grote zalen te staan. Voor daar echt te geraken moet je vaak jezelf een beetje verloochenen, en dat is zeker niet onze bedoeling integendeel. Ik denk niet dat ik ooit een plaat zal schrijven die commercieel interessant genoeg is om iets te kunnen bereiken, dan schrijf ik ze liever niet omdat dat niet vanuit mezelf komt dan.

Jullie hebben inderdaad voldoende bereikt, en voldoende een stempel gezet op de Belgische Metal. Een mooi parcours trouwens. Maar toch, is er voor Wiegedood een soort ‘einddoel ‘ dat je voor ogen hebt? Iets dat je absoluut nog wil bereiken of ben je daar niet mee bezig?
Niet echt nee, gewoon blijven muziek maken en verder doen zoals we nu bezig zijn, dat is ons voornaamste doel voor nu en de komende jaren. Om te zeggen, deze nieuwe plaat is pas uit en ik ben al aan het nadenken over de volgende plaat. En natuurlijk zoveel mogelijk live spelen met de plaat die nu uitgekomen is. En blijven nieuwe platen maken, waarvan ik na enkele jaren nog steeds heel tevreden kan zijn, dat is ook zo een doel dat ik voor ogen heb. Of dat ja dan nee in de Hardste lijst staat en we voor twee honderd of 1000 man spelen maakt me weinig uit. Moest het wel zijn, dat we voor een ruim publiek kunnen spelen zoveel te beter uiteraard, maar het is zeker geen ambitie of doel om perse voor een heel ruim publiek te spelen, behalve als we kunnen blijven doen wat we nu doen… we gaan dus zeker geen plaat maken om te zorgen dat we meer volk trekken, zeker niet.

Wiegedood is een band die vaak een inspiratie vormt voor jonge beginnende bands en muzikanten, me dunkt; wat is je advies aan die jonge beginnende bands en muzikanten die in je voetsporen zouden willen treden?
Veel spelen, en uw instrument leren beheersen is een must. Wat me ook opvalt,  bij sommige jonge bands ze hebben nog geen show gespeeld maar hebben al een manager. Begin met eerst ervaring op te doen, ga het niet direct groots gaan aanpakken. Probeer uw strepen te verdienen en zoveel mogelijk zelf te doen in de eerste plaats. Moet je daardoor in een kraakpand in Polen spelen voor 50 euro? Dat is dan een ervaring die ze je niet meer afnemen. En vooral amuseert u… leg jezelf niet teveel druk op, de rest komt dan wel vanzelf.

Laten we het daarbij houden, heel veel succes met de nieuwe plaat en hopelijk heel snel terug op het podium.. bedankt voor het fijne gesprek

Aanvullende informatie

  • Band Name: Wiegedood
  • Datum: 2022-01-15
  • Beoordeling: 8
Gelezen: 806 keer