Sherman - Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen, ben ik een meer dan tevreden mens

Sherman (Steven Bossuyt) is een veelzijdige singer-songwriter die ondertussen al wat waterjes heeft doorzwommen. Zowel als acteur maar ook als songschrijver heeft hij zijn stempel gedrukt. Er verschijnt nu nieuw werk van Sherman ‘‘Perseverance of the foolhardy’ Een zeer warme sound komt ons tegemoet, het is ook een zeer persoonlijke plaat geworden waarin we ons herkennen. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Sherman en polsten naar zijn verdere toekomstplannen en ambities.

Van acteur in een kinderserie naar zanger en songschrijver in een poprockband, een grote maar ook boeiende ommezwaai, ondertussen heb je als singer-songwriter je stempel gedrukt, maar toch blijven journalisten er naar vragen (sorry e ) hoe is die ‘overstap’ verlopen? En ben je blij dat je het hebt gedaan…
Eigenlijk ben ik al lang met muziek bezig. Ik heb mezelf gitaar leren spelen toen ik ongeveer 12 jaar was en daarna heb ik in enkele bands gespeeld. 1 van die bands was Cream&Spices, waarmee we het toenmalige West-Talent (nu Soundtrack) wonnen en veel konden gaan optreden. Na mijn middelbare studies moest ik een keuze maken wat ik wou studeren en aangezien ik mijn muzikale ‘zijn’ puur wou houden heb ik toen gekozen om toneel te gaan studeren in Gent. Ik speelde ook al veel toneel dus dat interesseerde me ook heel erg. Tijdens mijn studies kon ik auditie gaan doen voor ‘Spring’ waarna ik gekozen werd om hierin mee te spelen. En dus deed ik 3 seizoenen mee in de reeks. Ondertussen bleef ik echter muziek maken en optreden. We namen een album op met de band er volgden veel optredens. Na 3 seizoenen voelde ik dat mijn weg niet die van acteren was maar die van muziek. Toen heb ik resoluut voor muziek gekozen en daar ben ik eigenlijk nog altijd blij om.

Heeft je verhuis naar Londen andere deuren geopend die niet of moeilijk zouden zijn open gegaan in eigen land?
Tijdens de periode dat ik Londen woonde, werkte ik in een koffiehuis in Hampstead. Daar kwam elke dag een jonge kerel langs om zijn koffie te halen voor hij naar zijn werk ging. Die kerel was Joe Haddow, toenmalig producer bij BBC Radio. Na enkele korte gesprekken  vroeg ik hem vrijblijvend wat zijn beroep was. Toen hij me vertelde dat hij voor de radio werkte heb ik hem verteld dat ik songwriter was en heb ik hem een demo van ‘On Your Side’ gegeven. Hij vond het nummer heel goed en stelde voor om er mee naar de Radio te gaan. Later konden we daardoor een sessie spelen op BBC Radio 2 bij Janice Long. Janice was een brits radio en tv-icoon die nog met John Peel had gewerkt. Zij is helaas eind vorig jaar overleden. Door deze sessie werd mijn muziek in België ook opgemerkt en opgepikt op de Vlaamse radiozenders.

Sommige Belgische muzikanten en performers breken meer door in het buitenland en worden in eigen land sceptisch bekeken, voorbeelden genoeg in de geschiedenis, ondervind je dat ook?
Het was inderdaad zo dat na dat we de sessie op BBC gedaan hadden er hier wel met andere oren naar mij muziek geluisterd werd.

Je nieuwe plaat ‘'Perseverance of the foolhard'  is (heb ik ergens gelezen dacht ik) een persoonlijke plaat geworden, geschreven in coronatijden. In hoeverre was die periode een inspiratie?
Door de algehele isolatie die die periode met zich meebracht ben ik me wel meer gaan afsluiten en dat is het creatieve proces wel ten goede gekomen. Maar om nu te zeggen dat corona een inspiratiebron op zich was is misschien een brug te ver.

Ben je niet ‘bang’ om jezelf teveel bloot te geven door het vertellen van een heel persoonlijk verhaal?
Ik schrijf zonder er bij na te denken wel altijd met mijn eigen leven als inspiratiebron. Soms  is het heel direct soms eerder onduidelijk. Ik denk dat ik geen andere manier van songschrijven zou kunnen hanteren dus voor mij is het de enige manier. Als ik mezelf daarbij bloot geef heb ik daar geen probleem bij. Misschien kunnen sommige zaken herkenbaar zijn voor anderen en hebben ze er op die manier ook iets aan.

Ik was onder de indruk van de warmte die op me afkomt. Ik had zin om lekker relax met een glaasje whisky languit te gaan zitten in de zetel, me laten wegvoeren naar je mooie wereld vol melancholie. Is dat een ‘gevoel’ dat je wil meegeven aan de luisteraar of hoe moet ik dat zien?
Da’s mooi. Bedankt. Ik ben zelf sowieso grote fan van melancholie en kan me er ook volledig in wentelen. Vroeger (en nu soms nog steeds) kon ik me voor een periode afsluiten van de rest van de wereld om dan gewoon naar muziek te luisteren en te dwepen met de melancholie. Dat hielp en helpt me altijd om daarna het leven opnieuw aan te kunnen gaan. Het zou mooi zijn mochten mensen hetzelfde hebben bij mijn plaat. Los daarvan heb ik de plaat gewoon gemaakt hoe ik ze op dit moment aanvoel zonder er bij stil te staan welk effect ze op mensen zou hebben.

Wat ik ook zo mooi vind, ik – en ik denk velen – herkennen zich in de verhalen die je vertelt, zie je jezelf als een soort troubadour, een verhalenverteller?
Daar heb ik eigenlijk nog niet bij stilgestaan. Ik zie mezelf vooral als een songschrijver. Misschien komt het ‘verhalen vertellen’ daar automatisch bij?

Wat zijn je persoonlijke verwachtingen, welk publiek wil je er eventueel mee bereiken?
Ik zou graag zo veel mogelijk mensen willen bereiken met mijn muziek.

Maar als je jezelf zou willen verkopen aan mij, wat maakt je uniek waardoor ik voor jouw muziek zou moeten kiezen?
Tijdens het maken van deze plaat ben ik gevoelsmatig beginnen nagaan welke ‘sound’ de songs nodig hadden die ik gemaakt had. Omdat ik nu eenmaal op dat moment veel naar folkplaten uit de seventies aan het luisteren was, werd dat een onbewuste inspiratie. Ik kon me heel hard vinden in meerstemmigheid,  in vele malen dezelfde muzikale partij boven op elkaar leggen (dubbing) zowel in stem als in instrumentarium. Ik voelde dat ik daardoor een andere, nieuwe ‘sound’ begon te vinden. Daardoor denk ik dat de plaat toch een eigen klankidentiteit  heeft.

Staat er een tour op de planning? Wat zijn de verdere plannen na de release van dit album?
Ik ga samen met mijn band (David Demeyere op drums, Gerben Hemelsoen op gitaar en Timothy Jacobs op bas) het album live gaan voorstellen tijdens enkele release shows. (Charlatan, Het Depot,..). Daarna hoop ik vooral nog veel meer te kunnen gaan optreden.

Mag ik ook polsten naar de ambities? Je hebt al wat bereikt ondertussen, maar zijn er nog bepaalde doelen die je nastreeft of wil bereiken met Sherman?
Ik zou het heel fijn vinden om volgende zomer grote festivals in België en Nederland te spelen.

“Het buitenland zal altijd een hoofddoel blijven. In België loopt het momenteel zeer aardig, maar het is de bedoeling om in de toekomst ook buiten de landsgrenzen iets te bereiken.” Zei je ooit in een interview. Hoe staat het nu?
Ik ben ondertussen vader geworden van 2 dochters, dus ik zou nu niet meer willen kiezen om 7 maanden op tournee rond de wereld te trekken. Mocht ik in ons land en in, zeg maar, Nederland of Frankrijk voet aan grond krijgen ben ik een meer dan tevreden mens.

Als je kon kiezen, Rock Werchter of Sportpaleis, of eerder een naam en faam in een club circuit, wat geniet je voorkeur en waarom?
Rock Werchter of Sportpaleis dan! Laat de mainstream maar komen! :-)

Pics homepag @ Francis Vanhee

Bedankt voor dit fijne interview