Gert-Jan Dreessen - Jazz heeft een soort vrijheid in zich, een oneindige mogelijkheid om er een eigen toets aan te geven. Dat spreekt me enorm aan bij jazz

Onlangs waren we aanwezig op het concert van Gert-Jan Dreessen Quartet in De Casino, Sint-Niklaas. Lees hier de review .
We halen hieruit: ‘De veelbelovende jazz drummer Gert-Jan Dreessen wordt een gouden toekomst voorspeld, voor de gelegenheid laat hij zich omringen door muzikanten met dezelfde status als hem. Bram De Looze is één van de meest getalenteerde pianisten die ons landje rijk is, hij speelt en leeft met dat instrument. Cyrille Obermüller (contrabas) heeft eveneens zijn sporen, reeds op jonge leeftijd, ruimschoots verdiend binnen de scene. Trompettist Jean-Paul Estievenart, ook al een grootmeester, was er deze keer niet bij en werd vervangen door saxofoon magiër Steven Delannoye, die perfect weet aan te vullen’.
Na dit optreden hadden we een fijn gesprek met Gert-Jan, polsten naar de ambities en de verdere plannen met dit kwartet, alsook andere projecten …

Je deelde het podium met fenomenen als Jakob Bro en Nduduzo Makhathini en werd de nieuwe drummer van het al legendarische Flat Earth Society Orchestra; een visitekaartje om mee uit te pakken?
Zeker en vast. Ik ben super blij en dankbaar dat ik in de afgelopen jaren zo veel mooie projecten en samenwerkingen heb mogen doen. Het meest recente is inderdaad bij Flat Earth Society. Daar ben ik sinds enkele maanden de vaste drummer en heb ik onlangs de nieuwe plaat ‘The One’ mee opgenomen, die wordt gereleaset in maart ’24. Het is een superleuke bende waar ik enorm warm ben ontvangen. Hierdoor was ik snel op mijn gemak waardoor ik vanzelfsprekend ook een stuk zelf zekerder kan spelen in zo een nieuw orkest. 

Dat is leuk om weten .. Wat me in je verhaal ook aansprak, was je verblijf in New York, kun je daar wat meer over vertellen? Ik heb daar veel dingen over gehoord ‘de bakermat van jazz’ en zo … Wat is zo bijzonder aan New York?
Het is een Wereldstad en miljoenen stad , met als gevolg dat er ongelofelijk veel te doen is. Wat ook zo bijzonder is aan New York is een gigantisch aanbod aan superveel kunstvormen dicht bij elkaar, dat is heel anders als je in België komt waar alles meer verspreid is, je kunt naar Brussel gaan maar moet soms ook uitwijken naar Parijs of zo. Terwijl je in New York in een straal van enkele km alles ter beschikking hebt, dat is zo opvallend. Dat aanbod is op de koop toe heel divers, van modern naar traditionele tot avant-garde-gewijs. Ik ben er naartoe gegaan in 2019, na mijn studies in België.  Ik was er via m’n beurs, die ervoor gezorgd heeft dat ik er vrij comfortabel kon bewegen en kon timmeren aan mijn carrière. 
Alles gaat er zeer snel, je bent er wellicht snel vergeten maar kunt er ook zeer snel je weg vinden. Als je weet wat je wil. Ik heb er veel dingen mogen doen, en ook dingen die ik nooit had gedacht dat ik zou mogen of kunnen doen. Het was een heel unieke en leuke ervaring. ik heb er maar acht maanden gezeten, en toen was er corona en was het instant gedaan. Het heeft twee jaar geduurd voor ik nog eens kon teruggaan, maar gelukkig heb ik er veel contacten aan overgehouden, waaronder een nauwe samenwerking met jazzgitarist Tomer Cohen.

Heeft die corona een rem gezet op je carrière, in welke mate dan? 
Natuurlijk, alles lag stil. We mochten twee jaar niet spelen of repeteren samen. Het was heel vervelend, ik zat net op de rails en had het gevoel we zijn stilaan vertrokken. Ik wou die connectie leggen tussen New York en Europa, alles begon zowat in een plooi te vallen. Van op het ene moment op het andere was dat allemaal gedaan, dat was zeer confronterend.

Ik heb in die periode als journalist een zeventigtal streamings gezien, en daar ook over geschreven, het is niet hetzelfde als een echt concert. Hebben jullie dat ook gedaan? En was het dan een stimulans om niet op te geven?
We hebben het inderdaad gedaan live streaming, het was ondanks de strenge instructies, leuk om te doen. en je stelt dan toch vast hoe sociaal ons beroep als muzikant toch is, als je dat moet missen. Die streaming was ergens wel een houvast om niet op te geven, zeker en vast. Maar uiteraard ben ik  blij dat het voorbij is..

 Wat ik ook heb gelezen ergens: ‘’ Jazz drummer Gert-Jan Dreessen uit Houthalen-Helchteren ging optreden voor Koning Filip & Koningin Mathilde in Zuid-Afrika. Het was een kort maar waanzinnig avontuur.
Hoe is dat in zijn werk gegaan? Hoe was die ervaring voor jou?
Dat was met Jean-Paul, we traden op voor de Zuid-Afrikaanse en Belgische delegatie. Dat was in Kaapstad en toch een speciale ervaring. dat was dus zeer uniek. Ook hebben we met Zuid-Afrikaanse pianist Nduduzo Makhathini samen gespeeld. Een zeer toffe ervaring die voor herhaling vatbaar is. We hebben veel nummers van Jean-Paul gespeeld, het is trouwens dankzij Jean-Paul dat ik deze unieke ervaring heb kunnen meemaken. Of het deuren heeft geopend? In zekere zin wel, en dat jij erover begint, is een teken dat het toch mensen aanspreekt . dus op zich opent dat dus wel bepaalde deuren: het staat zeer mooi op mijn CV , maar rechtstreeks concerten uit halen of zo? Dat dan weer niet.. 

En die contacten met Prins Filip was volgens een protocol veronderstel ik? 
Na het concert hebben we wel even kunnen babbelen , en nagepraat en hij was wel geïnteresseerd, … wel heel fijn die waardering. 

Je speelt geen instrument als sax of piano (eigen aan het genre) maar drums …Tja, waarom drums? Waar komt die passie vandaan?
Dat is een heel goede vraag. Mijn ouders zijn allebei amateurmuzikant. Ik ging al piepjong mee naar de harmonie. Ik ging naast mijn mama zitten van zodra dat kon, en mijn papa was dirigent van het orkest. Ik begon met mijn potlood overal een beetje op te slaan, en dat was voor mijn ouders de cue om me bij het slagwerk te zetten. Heel lange tijd had ik een statief met cimbaal en mocht ik ‘op gevoel’ wat mee-roffelen. Rond mijn zesde heb ik een eerste nummer mee gedrumd bij die harmonie, maar heb er nooit echt bij stil gestaan om iets anders te doen, toen heb ik in de muziekles vier tot vijf lessen trompet genomen, maar dat was mijn ding niet. Dan ben ik instant terug naar drumstel gegaan.
Ik merk wel de laatste vijf tot tien jaar een voorliefde voor piano. Wat mijn gemis binnen het bespelen van drums wel wat heeft gecompenseerd. Ik speel vooral graag drum in een context waar andere muzikanten bij zijn. Op mijn eentje drum spelen, krijg ik het gevoel dat ik daar minder kan mee doen, dan met piano. Al mijn compensaties schrijf ik op piano. 

Ik heb jullie nu live gezien in Sint-Niklaas en was onder de indruk. Ik vind dat je past in het rijtje jonge talentvolle jazz muzikanten die ons land rijk is; het valt me op hoeveel jongeren kiezen voor ‘jazz’ … Wat is er zo bijzonder aan jazz?
Binnen jazz is een enorme vrijheid in muziek maken. Je hebt ook een connectie met je mede muzikanten, op een manier die ik in andere genres moeilijk kan vinden. Ik heb jazz pas ontdekt toen ik zestien of zeventien was. En dat was al een openbaring voor mij. Voordien speelde ik in orkesten en zo. En er ging een andere wereld voor me open. Jazz heeft een soort vrijheid in zich, de oneindige mogelijkheid om een eigen toets te geven aan muziek maken. Dat spreekt me enorm aan bij  jazz. Ook met het kwartet waar ik nu mee speel,  is het een vorm van thuis komen. Nu met mijn eigen nummers, en met deze kleppers waar ik mee speel, voelt het aan als een ultieme connectie die ik nergens anders vind. 

In De Casino merkte ik inderdaad een speelsheid op, maar ook respect voor de oeroude jazz, alsof jullie spontaanweg elkaar de loef afstaken …
Dat is ook een manier om te zoeken naar iets nieuws en boeiends binnen de muziek die we brengen. Ik heb de nummers zelf geschreven en weet wel welke richting ik het wil zien uitgaan, maar het is bijzonder leuk en boeiend om te zien hoe alles ligt te groeien tijdens die concertreeks en aan te voelen welke richting het echt uitgaat. Dus dat speelse is zeker een bewuste manier van hoe we tewerk gaan met elkaar. En zoiets kun je nog het best uittesten op een podium, waar je de reactie van je publiek voelt. Zoiets kun je in een repetitie kot niet nabootsen, en dat maakt het net zo leuk. 

Bram ken ik al een tijdje, blij dat ik nu ook Cyrille heb leren kennen, Jean-Paul , die ik al live heb gezien was er niet bij, wel Steven … Zijn inbreng was ook magisch; is het de bedoeling in de toekomst ook met hem meer samen te werken?
Ik ken Steven al een tijdje, en hij heeft diezelfde veerkracht en gedrevenheid  in zich als de andere muzikanten en was gewoon de perfecte vervanger voor Jean-Paul.  We hebben nu ook verschillende projecten waar we samen in spelen. We komen elkaar vaak tegen, en de avond in de Casino kon Jean-Paul er niet bij zijn. En ik heb er niet moeten over nadenken en heb gewoon Steven gebeld, die het dichtst aanleunt bij mij en de muzikale paden die ik volg. 

Ik had ook iets geschreven over dat optreden: ‘wat een virtuositeit verpakt in een groovy klankentapijt, met een dosis improvisatie’. Hier kan wat worden mee gedaan … Ik weet niet of er al iets is uitgebracht (excuses als me het me is ontgaan); zijn er plannen?
Na de reeks concerten van Jazzlab gaan we de studio in met het kwartet. Jazzlab had de vraag gesteld om eerst een plaat te doen, met het idee dat het beter zou verkopen de concerten reeks. Persoonlijk ben ik echter meer voorstander om ervoor te zorgen dat we de volle 100% op elkander ingespeeld zijn, vooraleer we de studio induiken; ik voel ook dat we bij elk concert steeds beter worden en steeds meer naar elkander toegroeien. Daarom vind ik het ook goed dat we de keuze hebben gemaakt om de plaat pas na die concert reeks op te nemen. Omdat ik nu weet dat dit gewoon niet mis kan lopen, het komt helemaal goed. 

Het is ergens ook een risico,  want als je een plaat uithebt, gaan mensen meer geneigd zijn om naar je optreden te komen, hoewel het goed vol was gelopen in de Casino
Het is uiteraard een risico. Ik had er , net door die gigantische kleppers binnen de band, stiekem vertrouwen in dat dit echter wel goed zou komen. Toen we een jaar geleden op die Jazzlab showcase hadden gespeeld, zaten daar veel boekers en programmatoren. We merkten, ondanks we maar enkele nummers hadden gespeeld, dat we heel fijne reacties kregen en vele zalen meteen waren geïnteresseerd. Dan heb ik beslist om die plaat daarna pas op te nemen. De Casino was uitverkocht, Flagey was uitverkocht en ook in Brasschaat. Dus het is zeker gelukt. En Jazz lab is een grote springplank. 

Jullie staan ook op BRAND festival. Wat zijn de plannen voor dit en wat zijn de plannen voor volgend jaar?
Er zijn heel wat plannen gesmeed. Maar daar kan ik nu nog niet alles over vetellen. Er zijn zeker nog leuke dingen in aantocht. En ook met Flat Earth Society. Er liggen nog veel mooie concerten op de plank. Zoals met Thomas De Cock zijn groep, Jeroen Reggers Quartet, Karel Cuelenaere Trio, en meer. Ik word ook als side-man veel gevraagd. En dan zal het op zoek zijn naar een gemotiveerde manager die me met even veel passie als ikzelf wil verder helpen. Er staat dus nog veel op de planning, en dus niet enkel met het Kwartet. 

Dat zijn heel wat projecten … Hoe blijf je dat allemaal combineren? 
Het is niet altijd even gemakkelijk, maar mits de juiste kalender-afspraken moet dat wel lukken.

Wat is je grote ambitie en is er een soort doel dat je voor ogen hebt of ben je daar niet mee bezig? Zijn er ook ambities naar het buitenland?
Een doel? Wat de laatste maanden duidelijker wordt, is dat muziek spelen, en vooral in de entourage waar ik nu zit, dat ik daar enorm veel plezier uit haal. Ik hoop en droom ervan om met dit kwartet gewoon de wereld te mogen rond reizen en nog een veel breder publiek te kunnen bereiken. Dat is zowat mijn grote ambitie. En gewoon meer en meer blijven in groeien, en leren daaruit. En ook mijn activiteiten als side man, waar ik veel uit leer, dat ik dat nog heel lang kan doen. Ik haal daar voldoening en inspiratie uit. 

Ben je niet wat begrensd door jazz te spelen? Met een pop-/rock band kun je bijvoorbeeld eens in een Sportpaleis staan? Of is dat je ambitie niet?
Nee, ik heb ook het gevoel dat je moet vertrouwen hebben in wat je bezig bent. Ik leg bijvoorbeeld in dit kwartet echt mijn ziel in, en ik haal daar persoonlijk ook enorm veel voldoening uit omdat dit is wat ik echt wil doen. En ik hoop dat ik er op termijn meer en meer mensen kan mee bereiken.
Een Sportpaleis vullen zit daar niet in, misschien met een ander project, waarom niet. Maar niet met deze muziek, en dan zijn er andere mooie zalen en clubs die me meer aanspreken. Er zijn genoeg mooie clubs en zalen waar iets magisch hangt, denk maar aan een Carnegie Hall in New York, bijvoorbeeld.
Jazz is wellicht niet het mainstream genre waar iedereen naar luistert maar het is wel leuk dat je een bepaalde groep mensen kunt triggeren hiermee. Ik merk zelfs dat niet jazz liefhebbers, die naar een concert komen hoge ogen open trekken. Ook jongeren. Ik merk dat ook bij mijn leerlingen bijvoorbeeld.
Ik hoop gewoon in de toekomst, net zoals er al zijn die daarin slagen, een breder publiek te trekken met mijn muziek.. 

Dat lijkt me een realistische ambitie. Bedankt voor dit mooie gesprek , en veel succes in alles wat je doet, alsook met de komende plaat met dit kwartet