Secondhand Saints - Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook echter over. Het was dus een bewuste manier van werken. En binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen …

Dat de vaderlandse metalscene volop aan het floreren is, mag je gerust een understatement noemen: daar is Secondhand Saints het bewijs van! Ontstaan uit de assen van de pandemie deelden de metalheads met hun debuut ‘Shattered Floors’ al meteen een zwaar visitekaartje uit. Met daaropvolgende releases als ‘Dying Breath’, ‘Echoes’ en ‘Afterlife’ gingen ze volop door op hun elan.
Op zaterdag 1 juni speelden ze opnieuw een thuismatch en stelden hun gloednieuw album ‘Falling from Grace’ voor. De hoes laat iets grauw en donker zien, de muziek klinkt ook heel emotioneel en duister, maar er zit een humoristisch kantje aan verbonden. Dat bleek ook live tot uiting te komen, lees ons verslag er maar even op na, https://decasino.be/concert/secondhand-saints-invites-temptations-for-the-weak-if-i-may/  Over dat optreden, en die nieuwe plaat hadden we een fijn gesprek met bezieler en frontman Jelle Gysels.

Secondhand Saints is een metalcoreband uit Sint-Niklaas. Het idee om een nieuwe band op te richten ontstond in 2020, kun je wat meer toelichten hoe is alles begonnen en zo?
Voor die periode had ik enkele muzikale projecten. Doorheen de jaren is dat wat verwaterd. Tijdens de COVID periode, toen de meeste van ons noodgedwongen andere bezigheden moesten zoeken, spartelde ik ook op persoonlijk vlak doorheen een moeilijke tijd. Ik wou toch nog eens iets gloednieuw beginnen en ben in mijn omgeving op zoek gegaan naar mensen die interesse hadden om iets nieuw op te starten samen met mij. Het waren geen mensen die ik al voordien kende of zo, maar ik heb toch een paar gelijkgestemden gevonden om dit project op te poten te zetten. En zo werd Secondhand Saints geboren, ook al was dat geen evidentie tijdens de periode waar je zelfs niet met twee buiten op hetzelfde bankje mocht gaan zitten. We hebben lang zelfs niet fysiek kunnen repeteren in dezelfde ruimte, maar toch veel ideeën kunnen uitwisselen en al wat zaken kunnen uitwerken via online platformen.

Ik heb in die periode enorm veel streaming concerten gezien, een mooi alternatief voor live concerten maar niet hetzelfde. Maar toch dingen ‘ontdekt’ die waarschijnlijk aan mij waren voorbij gegaan in ‘normale omstandigheden’. Hebben jullie van die medi ageen gebruik gemaakt om een publiek te vinden?
Nee, om de eenvoudige reden dat we in 2020 nog niets van materiaal hadden om voor te stellen, als je zoiets doet moet je toch al wat songs kunnen voorstellen anders heeft dat weinig tot geen zin in mijn ogen. We zijn pas echt beginnen optreden in de loop van 2022 omdat we toen al wat materiaal hadden, maar voordien dus nog niet. We zijn dus nu een jaar of twee aan het optreden.

Dat verklaart veel, ik zag jullie vorig jaar in het voorprogramma van Bizkit Park (januari 2023) en was nog niet volledig overtuigd, terwijl jullie me een jaar later wel compleet van de sokken hebben geblazen .. Hoe moeten we dit zien? Meer podiumervaring?
Het optreden in het voorprogramma van Bizkit Park was een uitgelezen kans om ons te tonen aan een groter publiek in onze thuisstad Sint-Niklaas. Dat was een ongelooflijke ervaring voor een band die tot dan misschien 6-7 optredens achter de kiezen had en waar we Bizkit Park tot op vandaag nog steeds zeer dankbaar voor zijn. Ik denk dat het niet helemaal onlogisch is om te stellen dat we toen nog wat podiumervaring en volwassenheid misten. We brengen nu een veel strakkere show dan toen, met alles erop en eraan ook.. We hebben ondertussen ook een ijzersterke entourage opgebouwd, mensen die elke dag voor ons klaarstaan, 100% in ons geloven en waar we veel aan te danken hebben ook hebben we nu een pak meer materiaal om live te laten zien, hebben we ook veel meer maturiteit opgebouwd in een goed jaar tijd en staan dus nu een pak verder dan toen...

Jullie optreden: Wat een energie met onderliggend het donkere kantje. Ook wat lichtvoetigheid horen we live als op plaat, al is het hier wat subtieler. Live herinner ik verder al die strandballen in het publiek en de waves enz. Een bewuste manier van werken, die licht en donker samenbrengen?
Dat klopt en ik vind het fijn dat dat je niet ontgaan is. We zitten bijvoorbeeld ook met twee zangers, ikzelf en Laszlo en er is steeds die wisselwerking tussen ons twee. Dat zorgt sowieso al voor een gevoelig verschil tussen licht en donker. Ook dragen we de publieksbeleving zeer hoog in het vaandel want als je naar een optreden komt mag je toch wel iets meer verwachten dan een band die gewoon zijn cd afhaspelt? Je mag dat toch wat aankleden voor je publiek met een laagje show-gehalte? En wij doen dat inderdaad met af en toe een dosis humor en feestelijkheid aan toe te voegen, met strandballen en waves enzovoort. We steken er een show aspect in om het ook voor het publiek zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Dus bewust? Zeker!

De soort Metalcore die jullie brengen, heeft opvallend veel bijval op de jongere metal fans. Verklaring?
Ik kan niet spreken voor andere bands of genres, maar de verklaring die ik daar persoonlijk aan geef is dat wij niet echt pure metalcore maar een mix van verschillende genres brengen. Waar onze muziek zeer hard kan zijn, kunnen we even goed invloeden gebruiken van pop, punkrock, of zelfs techno. Lichtvoetigere aspecten als het ware die niet te zwaar op de maag liggen en breken met het ‘traditionele’. We mixen dan die uiteenlopende genres om tot een eigen stijl te komen. En in de metal scene is dat niet altijd even evident, want je stuit dan al eens snel op commentaren in de trend van ‘dit is geen echte metal’. Daar houden we ons niet mee bezig, we doen gewoon ons eigen ding. En je merkt dat er ook een publiek voor is als je kijkt over de genres heen in de hedendaagse metal. Kijk bijvoorbeeld naar Electric Callboy die dit weekend voor een volle weide op de mainstage van Graspop gestaan hebben, of pakweg Bring Me The Horizon die met hun eigen samensmelting tussen zoveel verschillende genres ook diezelfde weide een dag later hebben plat gespeeld. Twee bands die ook nog eens miljoenen luisteraars hebben op Spotify. Niet dat we ons daarmee vergelijken, maar we willen datzelfde denkpatroon doortrekken. En dat heeft zijn plaats, in de Belgische scene, en ook hopelijk in het buitenland maar dat zal de toekomst moeten uitwijzen.

Electric Callboy … Inderdaad, toen ik jullie live zag, was dit het eerste dat in me opkwam. Het is wel zo dat de ‘iets oudere metalheads’ er soms wat meewarrig naar opkijken, niet?
Dat is inderdaad helaas zo, en dat is jammer want metal is een genre dat mensen in de eerste plaats verbindt. Dat elitaire gedoe over wat nu metal is en wat niet mag voor mij zeker stoppen. Er is een hele nieuwe generatie metalheads die klaar staan, die die ‘fusion’ tussen verschillende stijlen makkelijker zullen accepteren, alhoewel wij een publiek van uiteenlopende generaties op onze concerten zien verschijnen, we mogen absoluut niet klagen. Het is een evolutie waar je niet aan voorbij kunt. Als band moet je daar minder mee bezig zijn vind ik persoonlijk en gewoon doen en spelen wat je graag doet en speelt. En dan is er altijd wel voor ieder wat wils en als het niet voor jou is, dan vind ik dat ook best ok. Wij doen gewoon ons ding, we amuseren ons er enorm mee, en de mensen die ons volgen ook, zo blijkt! (knipoog)

Ondertussen brachten jullie al enkele singles uit, en nu een eerste album ‘Falling From Grace’. Ik ervaar veel emoties van pijn tot woede, licht en donker. Schuilt er een verhaal of hoe moet ik het zien?
De hoes is ook prachtig, heeft deze een bepaalde betekenis?
Muziek is voor veel mensen een uitlaatklep om emoties te kunnen ventileren. Ook voor ons. Alles waar ik over schrijf, zijn dingen die ik of andere bandleden ook echt hebben meegemaakt. Als je schrijft of dingen creëert vanuit iets dat je zelf hebt meegemaakt, komen die ook échter en oprechter over. Binnen die context kom je dus zowel vreugde als pijn tegen, licht en donker, up en down. Dat is niet alleen bij muziek zo, dat geldt voor zoveel andere kunstvormen. En dat is dus ook bij ‘Falling From Grace’ zo, een belichaming van dingen die we in ons persoonlijk leven allemaal hebben meegemaakt. Het is dan ook een voorstelling hoe het leven echt is, met al die ups en downs. We hebben ook zoveel mogelijk van ons dagelijks leven, en de zaken waar we dagelijks mee worden geconfronteerd, proberen in onze muziek uit te beelden. En ook de hoes, die geeft mooi dat beeld van licht naar donker weer… Allemaal heel bewust dus, zeker en vast!

Ik herken mijn eigen verhaal in jullie songs; ik veronderstel dat dit ook de bedoeling is, dat de luisteraar zichzelf er kan in herkennen?
Dat is inderdaad de bedoeling als je die songs schrijft, en is een mooi compliment naar de schrijver als dat ook daadwerkelijk lukt. Dat mensen zichzelf er zouden in herkennen. Ik heb dat zelf ook soms dat ik naar muziek luister en denk: ‘het lijkt alsof die artiest over mijn schouder heeft mee gekeken naar mijn leven’ Als mensen je dan aanspreken over stukken tekst of riffs die hen ontroeren, dat is het mooiste compliment dat je als artiest kunt krijgen, dat het ook echt is binnen gekomen bij anderen.

Hoe ervaar je ‘voet aan de grond krijgen muzikaal’ in België? Of is het beter een ‘auslander’ te zijn om door te breken?
Helemaal niet, vind ik. Dat gold misschien een aantal jaren geleden, maar sinds een aantal jaren zie je toch een grote verandering. Bijvoorbeeld in het EDM genre zie je dat mensen geniale muziek maken vanuit hun slaapkamer en daar vervolgens een heel groot publiekkunnen bereiken. Via platformen als YouTube, Spotify en dergelijke meer kunnen ze duizenden mensen over heel de wereld in één ‘klik’ bereiken. Er zijn gewoonweg zoveel tools ter beschikking om iemand aan de andere kant van de wereld ook je muziek te laten ontdekken, en dat tegen een relatief lage distributiekost. Die rond-de-kerktoren mentaliteit is dan ook wat verdwenen..

Over dat ‘online iedereen kunnen bereiken’, is het nog interessant om fysiek platen uit te brengen?
Eén van de enige redenen waarom we dit album hebben uitgebracht, is omdat er nog steeds mensen zijn die graag iets fysiek in handen hebben. Wat onze eigen werkwijze betreft? Vier of vijf van de nummers op deze plaat zijn eerder uitgebracht op single. Om de eenvoudige reden dan je momentum creëert door telkens een single uit te brengen. Zo surf je van de ene wave op de andere, terwijl als je om de twee jaar een plaat uitbrengt krijg je op dat moment veel tractie en dan ligt het dus twee jaar stil. De uiteindelijke distributiekost om materiaal uit te brengen is vandaag de dag quasi nul. Het kost ons bijna niets om een single uit te brengen, daarom is het interessanter om op regelmatige basis materiaal uit te brengen in zo ‘in the picture’ te blijven. Dat doen grote bands tegenwoordig ook… om dat monumenten levendig te houden. Om terug te komen op de vraag of albums uitbrengen nog nodig is? Het is een beetje verleden tijd, maar er is en blijft een publiek voor… daarvoor doen we het.

Een statement waar ik me kan in vinden, ik koop ook nog steeds vinyl en zie het jongeren ook nog steeds doen.
Wat zijn de verdere plannen?
We hebben een zeer interessante zomer, we staan op Jera On Air, als één van de weinige Belgische bands. We doen nog wat shows in Nederland om daarna op zaterdag 10 augustus op Alcatraz Metal Fest te staan, een persoonlijke kinderdroom van mij. Daarna, in het najaar, komen wellicht nog wat mooie shows waar we nu nog maar weinig over kunnen vertellen. En dan zal het vooral tijd spenderen worden aan het creatieve schrijfproces. Om tegen het einde van 2024 of het voorjaar van 2025 wat nieuw materiaal uit te brengen. Dat is allemaal heel stapsgewijs. Als mensen ons vragen wat zijn je ambities of waar zie je jezelf binnen vijf jaar, heb ik daar niet echt een antwoord op. Het voornaamste is dat we een groep vrienden zijn die enorm veel plezier aan beleven om in de weekends samen te repeteren, en om die shows te spelen. En alles dat we op onze weg tegen komen, pakken we met open armen aan. We groeien gestaag en zien wel waar we uitkomen… alles op zijn tijd. We kunnen enkel zeggen dat we tot op heden al heel veel plezier hebben gehad aan wat we doen met Secondhand Saints en hopen daar nog lang plezier te kunnen aan beleven. Wat er ook op ons pad komt…

Sportpaleis uitverkopen of eerder een naam in club circuit zijn … Wat is jullie ambitie zelf?
Als we die kans krijgen, om in een sportpaleis te staan of op de mainstage van Graspop gaan we dat zeker niet laten liggen! Dat we nu op Jera On Air en Alcatraz staan hadden we twee jaar geleden niet kunnen dromen. We blijven gewoon hongerig voor het volgende dat op ons pad komt, en waarmee we kunnen groeien.

Is er dan ook niet iets als een ‘einddoel’ tot waar wil je graag groeien, als muzikant en band?
Dat is een goede vraag. Dat is iets waar ik eigenlijk eens diep moet over nadenken, en ik nu dus geen pasklaar antwoord op heb. Zelf heb ik eigenlijk niet echt een einddoel voor ogen.. Er is niemand die zegt ‘’nu hebben we dit of dat gedaan en nu kunnen we vredig stoppen.’; Ooit wil ik wel eens op die mainstage van Graspop gestaan hebben. , hoewel we daar naar mijn gevoel nu nog niet thuis horen, eerder op de Jupiler stage of in de Metaldome (knipoogt). Veel shows, groeien, grote shows willen spelen en evenveel plezier beleven aan de kleinere shows, maar ons doel en ambitie is en blijft ‘the sky is the limit’ en wat er ook op ons pad komt, we genieten van elk moment omdat we kunnen doen waar we het liefst mee bezig zijn, muziek maken en spelen.

Dankjewel voor jullie openheid, veel succes verder; we blijven jullie activiteiten op de voet volgen uiteraard…