Arab Strap - Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden

Arab Strap's unieke signatuur wordt al sinds 1995 gekenmerkt door hun Schotse tongval, poëtische teksten en humor. De indie rock/alternative pop band levert met ‘I'm Totally Fine With It - Don't Give A Fuck Anymore’, 'their most sonically expansive album', weer een waar meesterwerkje af. Het duo Malcolm Middleton en Aidan Moffat, met hun jarenlange productionele metgezel Paul Savage (The Delgados), staat wederom garant voor 12 nieuwe pareltjes 'with a mix of intoxicating melodies and a threatening intensity'. Arab Strap's gelijk vertrouwd aanvoelende en Schotse half gesproken, half gezongen songs bevatten dit keer wat extra pit, beats en urgentie (met veel maatschapplijke thema's) en 'furthers the band's transformation from swooning, lo-fi, slow-core, post-rock romantics to raging, alt-pop chroniclers'.
In mei ll verscheen het album ’I'm Totally Fine With It’. We hadden over deze release een fijne babbel met de band en polsten uiteraard ook naar de ambities en toekomstplannen en ambities.

Arab Strap brengt al sinds 1996 met regelmaat van de klok langspeelplaten uit. De band maakt niet direct muziek die mainstream genoemd kan worden, maar heeft in de afgelopen jaren wel een zeer trouwe fanbase opgebouwd. Graag jullie mening

We hebben nooit geprobeerd om muziek te maken die als mainstream zou worden beschouwd, en ik betwijfel of we dat ooit zullen doen. Ik denk dat we nu onze eigen plek hebben veroverd, waar ik erg blij mee ben - ik heb geen verlangen om een popster te zijn en ik ben gewoon dankbaar dat we na zo'n lange tijd nog steeds fans aan ons kunnen binden. Ik kan niet ontkennen dat meer geld leuk zou zijn op dit punt in het leven - in een onafhankelijke band zitten kan een constante financiële strijd zijn - maar we hebben nu onze eigen plek in de cultuur, met een relatief kleine maar trouwe fanbase, en dat werkt goed voor ons.

Het muzieklandschap is veranderd, maar het genre dat jullie spelen is nog steeds gerespecteerd. Wat is voor jullie de grootste verandering in tijden van digitalisering en sociale media …
De manier waarop mensen muziek consumeren, muziek ontdekken en muziek promoten is compleet veranderd sinds we zijn begonnen, maar op creatief niveau is er helemaal niet zoveel veranderd, behalve dat de technologie die nodig is om muziek te maken beter en goedkoper is dan in de jaren 90. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar op. Vroeger stuurden we cassettes naar elkaar als we nummers schreven; nu hebben we een gedeelde Dropbox. Apparatuur zoals synths en Roland 808's waren toen te duur voor ons, maar nu zijn die geluiden praktisch gratis.

Sociale media en streaming... je kunt er niet meer omheen, ik vroeg me af hoe belangrijk sociale media voor jullie is en waarom je in deze tijd nog steeds platen uitbrengt (ook al is er nog steeds een publiek voor)?
In muziektermen is social media een essentieel hulpmiddel bij promotie, en ik zou het waarschijnlijk helemaal niet meer gebruiken als we geen plaat uit hadden en geen kaartjes om te verkopen - ik heb het niet echt meer nodig in mijn persoonlijke leven, ik gebruik het vooral zakelijk. Wat streaming betreft, heb ik nog steeds een hekel aan Daniel Ek en Spotify, die doorgaan met het verlagen van de betalingen aan de muzikanten die hun ontluikende imperium hebben opgebouwd. Ik gebruik Apple voor streaming, dat een betere kwaliteit en een grotere catalogus heeft, en een app gewijd aan muziek; ik koop ook nog steeds platen en merchandise, omdat ik weet hoe essentieel fysieke verkoop is voor collega-muzikanten.

Is het in deze tijd, alleen al door de digitalisering, niet moeilijker geworden voor een band om op te vallen? Ik hoor tegenwoordig bands die problemen hebben om concerten te boeken...
Het is zeker moeilijker voor een band om gehoord te worden, ja, vanwege de enorme hoeveelheid muziek die er is - recente rapporten suggereren dat er 120.000 nummers per dag worden uitgebracht. Als je gehoord wilt worden, zijn de oude methodes nog steeds nodig  video's, radio-pluggers, advertenties etc. Wat concerten betreft, de livescene bevindt zich op dit moment in een vreemde situatie - grote evenementen lijken te floreren, terwijl kleinere optredens zoals het onze en gewone podia het een beetje moeilijk hebben. De meeste economieën in de wereld hebben het echter moeilijk en mensen hebben op dit moment minder geld te besteden.

In een interview las ik: "Wij zijn de laatste generatie die uit kan gaan en dronken kan worden zonder dat iemand ons filmt terwijl we dronken worden. Dat is waar, maar het kan ook iets goeds zijn... Hoe zie je dat zelf, is het goed of slecht dat dit veranderd is?
De handeling van het nemen van foto's of het maken van video's is natuurlijk niet inherent goed of slecht, maar het hangt af van hoe het wordt gebruikt. Ik begrijp de behoefte om alles te documenteren niet echt, ik ben niet iemand die een optreden filmt en het dan nog eens bekijkt als ik thuiskom.

Gaan jullie de nieuwe plaat ook op vinyl uitbrengen, dat schijnt tegenwoordig 'in' te zijn?
Het album is uitgebracht op vinyl, ja, in drie verschillende kleuren. Platen zijn briljant.

Met je laatste schijf 'I'm totally fine with it don't give a fuck anymore' sla je bekende wegen in, pompende drums, knetterende riffs en een soort verhalende zang die ons een spiegel voorhouden. Hoe moeten we dit zien?
Het lijkt me wel te kloppen, ja, maar je mag het zien zoals je wilt!

Heeft de titel een bepaalde betekenis of is het letterlijk wat het zegt en waarom?
De titel kan op verschillende manieren gelezen worden - het kan vertaald worden naar berusting, of uitdagend en sterk zijn, afhankelijk van hoe je het leest. Het was oorspronkelijk een sms-bericht van onze live drummer, David Jeans - toen hij het stuurde, heb ik meteen een screenshot gemaakt, het deed me echt iets. Ik vond vooral de duim-emoji's leuk.

Ik krijg steeds het gevoel dat ik een stomp in mijn maag krijg, daarom hou ik zo van die plaat en van de band; zit er een boodschap of verhaal achter, of een manier om bepaalde frustraties van jullie af te schudden? Hoe moeten we het zien?
De nummers gaan voornamelijk over de online cultuur en het negatieve effect daarvan op mij in de afgelopen jaren, maar het erkent ook hoe essentieel het is in mijn leven. Zoals ik aan het eind van het eerste nummer zeg: I think I love it.

Jullie muziek en storytelling heeft ook iets filmisch, ooit gedacht om iets voor film of tv-series te doen of is iets me ontgaan?
De enige keer dat we ooit soundtrackwerk hebben geprobeerd was voor een kleine tekenfilm in de vroege jaren 2000, Rogue Farm genaamd. Ik denk omdat de zang en tekst zo'n groot deel uitmaken van Arab Strap, filmmakers er niet echt aan denken dat wij instrumentale muziek maken, wat jammer is, want ik denk dat we het graag zouden proberen. Dat gezegd hebbende, ons nummer The Turning of Our Bones werd onlangs gebruikt als de thematune voor een Brits politiedrama, wat geweldig was - ze hebben de zang er ook in gehouden!

De inspiratie lijkt eindeloos, waar haal je die inspiratie vandaan? Want over die teksten is nagedacht, zoveel is duidelijk
Tekstueel kwam de inspiratie voor het nieuwe album vooral van het lezen van nieuws en artikelen online, en een paar boeken die ik las over sociale media etc., maar ook - natuurlijk - mijn eigen ervaringen, die hopelijk veel mensen de afgelopen jaren hebben gedeeld.

Er zijn al een aantal singles uit, hoe waren de eerste reacties?
Alles lijkt goed te gaan!

Wat zijn je verwachtingen van deze nieuwe plaat? Nog de wereld veroveren? Of is dat geen ambitie?
Wereldheerschappij is nooit onderdeel geweest van het Arab Strap plan, nee - we schrijven gewoon wat nummers die hopelijk enige lyrische en sonische betekenis hebben, spelen ze voor mensen en geven ze een goede avond uit, en hopelijk doen we het goed genoeg dat we nog een plaat kunnen maken en het allemaal nog een keer kunnen doen.

Nu we het er toch over hebben, wat zijn de ambities van Arab Strap na al die jaren?
Mijn enige persoonlijke ambitie was om een sessie op te nemen voor de John Peel radioshow, en dat hebben we bereikt in de eerste paar maanden nadat onze eerste single uitkwam in 1996. Tegenwoordig hoop ik gewoon dat we werk kunnen blijven maken dat mensen aanspreekt - mijn enige echte ambitie is nu om niet oud en shit te zijn.

Naast ambities, wat zijn de verdere plannen?
We hebben dit jaar veel optredens, volgend jaar hopelijk meer en ook een paar festivals. Verder hebben we nog niets gepland, hoewel we in 2026 30 jaar bestaan, dus misschien geven we wel een feestje of zo. Maar ik denk dat het nog wel even duurt voordat we weer een nieuwe plaat maken - het is behoorlijk intens en constant geweest sinds we onze eerste nieuwe single uitbrachten in 2020, dus ik verwacht dat we binnenkort wel even zullen rusten.

Als je onze lezers nog iets anders wilt vertellen, ga je gang ?
De strakste greep is met een losse hand

Bedankt voor het interview!