Oh Hiroshima - Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden

Oh Hiroshima is een Zweedse postrock band die sinds 2007 actief is. De band bracht recent een nieuwe plaat uit ‘All This Shining’ waarop ze de postrock wegen lichtjes verlaten, en andere bronnen aanboren. Over deze nieuwe release, het hoe en waarom , hadden een fijn gesprek met Jakob Hemström. Uiteraard polsten we ook naar de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn actief sinds 2007, kunnen jullie kort vertellen hoe het bij jullie is gegaan? De goede en minder goede momenten?
Tot waar de band nu is, is een langzame en geleidelijke opbouw geweest. Ik denk dat het belangrijkste dat ons op de been heeft gehouden het uithoudingsvermogen is dat voortkomt uit onze liefde voor het schrijven en spelen van ons soort muziek. We hebben onze eerste twee albums in eigen beheer uitgebracht en het was een lange strijd voordat we echt konden toeren. Maar we zijn erg blij met waar we nu zijn en elk goed ding dat ons is overkomen voelt als een zegen. We beschouwen niets als vanzelfsprekend.

Ondertussen hebben jullie een aantal geweldige platen uitgebracht, hoewel jullie muziek in het 'post-rock' genre wordt geduwd, merk je dat jullie altijd er de grenzen van opzoeken?
Ja, behalve misschien ons eerste album is onze muziek altijd doordrenkt geweest met elementen van buiten de post-rock. En dat geldt nog meer voor onze laatste twee releases. Grenzen verleggen op het gebied van songwriting is belangrijk voor me, en de bands die ik het meest waardeer zijn bands die dat kunnen. Maar het gaat er ook gewoon om dat je het soort muziek kunt schrijven waar je zelf van houdt, en voor ons is dat vooral muziek buiten het postrockgenre.

Het laatste album 'All this shining' is ook opvallend anders dan de doorsnee post-rock, er zijn wel climaxen maar die komen en gaan als de wind?
Daar ben ik het wel mee eens. Ik denk dat als dit ons eerste album was, we niet als post-rockband zouden worden bestempeld. Misschien eerder een band met post-rock invloeden. Met onze laatste twee albums hebben we er bewust aan gewerkt om wat van onze eigen clichés achter ons te laten. Gewoon om het voor onszelf interessant en inspirerend te houden.

Het is een spel van emoties, variërend van vreugde - verdriet, pijn - geluk enzovoort; zit er een verhaal achter of hoe moet ik het zien?
Er is geen doordacht verhaal dat we hebben als we beginnen met schrijven. Het is gewoon iets dat organisch ontstaat. Maar de flow van onze muziek is erg belangrijk voor ons. Het moet natuurlijk aanvoelen als je van het ene naar het andere deel of nummer gaat. Daar werken we dus veel aan. Ik schrijf de teksten altijd aan het einde van het schrijfproces en probeer de tekst te laten aansluiten bij het gevoel van het nummer en het album.

Is het een bewuste keuze om 'met emoties te spelen' of is dat kort door de bocht?
Ik denk niet dat het heel bewust is. Ik ben altijd geïntrigeerd geweest door en aangetrokken tot muziek die onze diepste menselijke emoties raakt. Dus als ik zelf muziek schrijf, is dat ook wat eruit komt. Het is wat ik nodig lijk te hebben om uit te drukken en wat ik interessant vind.

Ik hou van de zanglijnen, vaak hebben ze iets spiritueels, iets vervreemdend moois... Was het met die intentie om er iets heiligs of spiritueels aan toe te voegen?
Bedankt! Nogmaals, ik denk niet dat het iets heel bewusts is. Ik wist dat ik met deze release iets meer aandacht wilde besteden aan de zang. Maar de manier waarop ik de zanglijnen schrijf is niet iets waar ik achterover leun en over theoretiseer. Ik probeer gewoon dingen uit en als ik het goed vind, dan vind ik het goed. Ik ben opgegroeid in de kerk en met veel spirituele muziek. Voor mij is muziek dus altijd iets geweest dat betrekking heeft op ons bestaan. Het is iets dat verbonden is met sterke emoties en de zoektocht naar betekenis en doel in het leven. Ik weet zeker dat dat mijn manier van muziek schrijven heeft beïnvloed. Het moet aansluiten bij de kern van menselijke emoties en het is een middel om die emoties te bereiken.

Het is ook een erg visuele plaat, de verbeelding wordt geprikkeld, het doet iets met een persoon; ooit overwogen om iets met film of iets dergelijks te doen?
We hebben een tijd geleden een muzikaal stuk gedaan voor een korte film, en van tijd tot tijd hebben mensen ons de hand gereikt en gevraagd om onze muziek op te nemen in kleinere filmprojecten, maar nog niets groots. Als we de kans zouden krijgen, weet ik zeker dat we van de partij zouden zijn. 

Het is ook een erg sfeervolle plaat; in de verhaallijn, is er een verband met jullie land Zweden? of met de wereld ?
Veel atmosferische muziek komt uit deze delen van de wereld, dus ik weet zeker dat onze omgeving veel invloed op ons heeft. De nabijheid van de natuur en het mystieke van de diepe bossen enzovoort. Als we het over de lyrische verhaallijn hebben, dit album draait om vragen over betekenis en doel. Het gaat over ouder worden en het verliezen van je innerlijke vlam of vonk. Het is persoonlijk en tegelijkertijd is het iets dat volgens mij gezegd kan worden van de westerse samenleving als geheel. Beide niveaus lopen door elkaar heen en daar ben ik in geïnteresseerd. 

"Deze plaat komt niet binnen als een atoombom, maar hij laat wel zijn sporen na, dat kan ik je verzekeren. Oh Hiroshima brengt duidelijk hun gevoelige, breekbare maar bij vlagen bijzonder pittige post-rock naar voren op deze All this shining. '' Ik las een recensie, het vat goed samen hoe ik er zelf over denk... Graag jullie mening
Ik denk dat ik het daar wel mee eens ben. Er is iets aan dit album dat een beetje meer "verborgen" is dan onze vorige platen. In veel opzichten is het directer, maar tegelijkertijd denk ik dat er veel meer in de details en subtiliteiten zit dan voorheen. Het vraagt misschien wat meer aandacht en tijd om de sterke punten ervan te bevatten.

Hoe waren naast deze persoonlijke bevindingen de eerste reacties?
Tot nu toe gaat het goed! We zijn blij met de reacties van zowel luisteraars als recensenten. Natuurlijk zijn er mensen die zich niet kunnen vinden in de richting die we met deze plaat zijn ingeslagen, maar er zijn ook mensen die het erg leuk vinden dat we ons geluid proberen te verbreden.

Hoe gaat het met de post-rock scene in Zweden... Ik lees of hoor er niet veel over?
Ik weet het eigenlijk niet. We hebben nooit het gevoel gehad dat we deel uitmaken van een bepaalde scene. Misschien omdat Zweden nooit een geweldig land is geweest om liveshows te vinden voor ons soort muziek. Maar er zijn nog steeds een heleboel goede Zweedse post-rockband die bezig zijn en nieuwe bands die beginnen. Onze labelgenoten Pg.lost, EF en Barrens, om er maar een paar te noemen.

Wat zijn de verdere plannen?
Nu het nieuwe album uit is, kijken we er echt naar uit om de weg op te gaan en wat nieuwe en oude nummers te spelen. We hebben een Europese tour aangekondigd voor december en we spelen Pelagic Fest in NL in augustus. We hebben ook net een show in Athene, Griekenland, aangekondigd voor volgend jaar en er zijn meer shows geboekt voor 2025. We zijn ook begonnen met het schrijven voor een nieuw album.

Zijn er verdere ambities, een soort doel dat jullie voor ogen hebben?
Muziek schrijven, opnemen en dan toeren. Dat is wat we doen en we proberen onszelf altijd te pushen om op al die gebieden beter te worden.

Als je nog iets toe te voegen hebt, voel je vrij om dat te doen. Hopelijk tot snel in België of Nederland …
We hebben een show in Haarlem en een in Antwerpen in december, onder andere. Hopelijk tot ziens!

Pics homepag @Ellen Hemström & Oskar Nilsson

Bedankt voor het interview!