Charlotte & Reinhard - Dat het publiek nummers tot achteraan een Sportpaleis mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk en de fans die je overal blijven volgen, connectie zoeken en wat je ook doet, is voor eeuwig!

Charlotte & Reinhard is het nieuwe project van de Gentse Charlotte Caluwaerts (The Happy, Rheinzand, Tundra) en Reinhard Vanbergen (Das Pop, Rheinzand). Het koppel ging vorig jaar nog op Europese tour als backing band van Hercules & Love Affair en brengt als Charlotte & Reinhard hun debuutplaat uit op het Deense label Music For Dreams, ‘Sins & Virtues’. Deze zomer waren ze aan het werk op Live/s live; we zakten nu af naar de AB Club ivm hun release. Het verslag kun je hier nog eens nalezen: https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/96419-charlotte-reinhard-een-danspas-in-melancholie-en-weemoed.html
Twee dagen later hadden we een fijn gesprek met Charlotte en Reinhard , over de release, de ambities en de toekomstplannen

Het project Rheinzand is best wel een succes, maar toch besloten jullie om het project ‘Charlotte & Reinhard’ op te richten, moesten jullie een ei kwijt?
Reinhard: Om duidelijk te zijn, we gaan nog aan een derde album werken met Rheinzand. Op het tweede album van Rheinzand hadden we meer rondom songs gewerkt. We voelden aan dat dit niet echt iets voor Rheindzand is, waar we meer naar de obscure dansmuziek toewerken.  Met dit solo project wilden we wel richting songs gaan, dus dit album is een opsplitsing van twee genres geworden. We wouden even los van dat meer obscure van Rheinzand, we wilden meer de focus leggen op songs maken.
Charlotte: het gaat vooral over uitpuren eigenlijk. Rheinzand dus uitpuren en ons ding ermee kunnen doen met Charlotte & Reinhard..

In een interview vertelden jullie dat je je meer wou focussen op het aspect van de songs. Het viel me in de AB op hoe er een perfecte verhouding was; het grote pluspunt trouwens was het toegankelijke geluid, het soulaspect in Charlotte haar stem en de dosis experiment met klanken o.a. met de cello en viool van Reinhard. Dat is dus waar, als ik het goed begrijp, het écht om draait … Bij Rheinzand is er natuurlijk die invloed van Mo.. waarmee ik in 2022 een interview had …
Reinhard: Uiteraard. Mo is een DJ van uitzonderlijk kaliber. Als je mee stapt in zo ene project, ga je daar sowieso sporen van terug vinden. Ik denk dat het ook bevrijdend is voor hem dat we die songs, en dat meertalige wat Charlotte beheerst, ergens anders kunnen insteken. De insteek van Rheinzand, is dat hij het moet kunnen inpassen in zijn DJ set. Dat was met die tweede plaat moeilijker omdat daar ook wat meer uiteenlopende tempo’s hadden ingestopt. Het werd voor hem moeilijker om dit in een DJ set te gaan verwerken. Het is een bevrijding voor alle twee de partijen om eens iets anders te kunnen doen. Zowel voor Mo als voor ons.
Charlotte: we hebben al veel DJ’s aan het werk gezien ondertussen. Mo is werkelijk een van de meest creatieve DJ’s die er bestaan. Hoe hij kan blijven door hameren  en zijn eigen goesting doen met klanken, dat is heel uniek. Terwijl andere DJ’s sneller in een bepaald format vallen, gaat Mo toch de meer flexibele kant op en dat zie je bij weinigen.

Ik heb ondertussen de plaat beluisterd, hier valt de diversiteit me op. Ik vind ook het uitgebreide instrumentalia indrukwekkend, maar vooral de viool en de cello intrigeerden. Waar is de uitgesproken liefde voor viool specifiek ontstaan? Het is trouwens de combinatie van viool en zang die me het meest bekoren …
Reinhard:  Die viool is eigenlijk mijn stem , zeg maar. We zorgen voor veel arrangementen, het is vooral de bedoeling een mooi bedje te maken waar Charlotte haar stem kan neervlijen. Van zodra die viool er is , gebeurd juist hetzelfde met haar stem en keyboard. Het gaat vooral om elkaar aanvullen.
Charlotte: op die manier kunnen aanvullen, zodat de andere kan schitteren in de schijnwerpers is de bedoeling. Het is comfortabel om al circa veertien jaar samen te werken met iemand die je compleet kunt vertrouwen, een vertrouwen dat wederzijds is. Het is altijd geven en nemen tussen ons, we gaan spitten of zo. Dat is belangrijk. en dat zou ik ook graag willen doen in samenwerking met andere, gewoon ‘neem uw plaats, doe ermee wat je wilt’ dat is belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn binnen ene project. Als Belg zijnde, je profileren alsof je alles kunt en in alles de beste bent, wordt niet altijd aanvaard bij een publiek.

In die cello zit ook een mooi verhaal (had ik even gehoord in AB); kun je er wat meer over vertellen?
Reinhard: 40 jaar geleden kocht ik mijn eerste viooltje bij Luthier Luc Deneys. Via een aantal experimenten met een andere Luthier, Tim Duerinck, begon ik te experimenteren met andere tuningen op viool. De meest extreme was een cello tuning. Maar op een gewone viool geeft dat een stil en dun geluid. Ik vroeg dus aan Luc om daar speciaal een instrument voor te bouwen. Het is dieper en groter dan een viool, maar kan wel nog onder de kin bespeeld worden: een Chin-Cello. Ook voor mijn gitaren werk ik met een Luthier. Karel Phlix van Guttlin Guitars bouwde mij een dubbelneck gitaar-mandoline en een 10 snarige lapsteel. Een muzikant is maar zo goed als zijn instrument, dus zo samenwerkingen vind ik zeer belangrijk. Zou luthiers hebben dezelfde drive passie als muzikanten en het geeft extra diepgang als je als het ware weet uit welk hout je instrumenten zijn gesneden. Van de boom tot op het podium bij wijze van spreken.

Charlotte gaf het al even aan over ‘Belg-zijn’ … Jullie zijn al zovele jaren bezig, indien jullie Engels, … waren, waren jullie bijna wereldberoemd. Is het Belg-zijn geen rem op jullie carrière? Als experimentele bands uit Duitsland wereldsterren kunnen zijn, waarom kan het niet bij Belgische talenten zoals jullie?
Reinhard: Vlaanderen en Wallonië is gewoon heel klein. Wij maken ook geen mainstream muziek. In kleine steden is daar niet genoeg publiek voor . en  we drie keer spelen Antwerpen, Brussel en Gent  ben je al snel rond de kerktoren.  En dan zijn er wel enkele festivals waar je terecht kunt, maar ook niet de grote doordat je niet in die mainstream zit. Je krijgt daardoor de kans niet om een bodem op te bouwen, waardoor  je ook internationaal kan springen. Je hebt toch een stevige fanbase nodig die je een zekere geruststelling geeft, waardoor je ook naar het buitenland kunt trekken.

Je zegt ‘geen mainstream’, maar ik krijg toch de indruk dat dit project ‘Charlotte & Reinhard’ toch meer toegankelijk is dan Rheinzand. Bestaat de kans meer naar het mainstream publiek? Ik hamer op de combinatie tussen al die instrumentalia en de brede, uiteenlopende stem van Charlotte…
Reinhard: Dat willen we ook wel, we willen spelen en optreden dat is wat we leuk vinden. Het is niet in een hokje te plaatsen, maar inderdaad iets toegankelijker. Maar we moeten wel die kans krijgen, en hopen dat de mensen het ook oppikken. Het probleem is dat je naar media, sommige pers en dergelijke in een hokje moet thuishoren eer men je oppikt en ik heb niet de indruk dat onze muziek helemaal ergens inpast.
Charlotte: het is leuk dat je dat vernoemd van die stem, ik heb er heel hard moeten aan werken omdat ik ook een hoge stem heb, dat was een hele opgave om dat helemaal anders aan te pakken. Ik heb ook een pop kleur in mijn stem, zonder dat ik daar iets kan aan doen. het commerciële en grotere verhaal, is niet waar ik gelukkig van ga worden. We hebben gezocht naar een evenwicht tussen beide kanten als het ware. We willen bewust het alternatieve behouden, binnen dat toegankelijke. Anders krijg je commerciële pop en dat is niet onze bedoeling.
Reinhard: het is de bedoeling dat je ons er blijft in herkennen, er is niets mis met goede pop muziek. We zijn kinderen van de 80s en 90s en ermee opgegroeid.

Jullie doen dus niet echt mee aan die ‘slimme marketing’ en popdeuntjes. Remt dit de kans op succes dan niet een beetje? Of is het niet de ambitie om eens op Rock Werchter of Pukkelpop … of in een Sportpaleis te staan?
Charlotte: een plek op zo een groot festival wel. Omdat je in een heel andere, zomerse sfeer zit dan. Mijn grote droom is niet het Sportpaleis. Er zijn artiesten die er nood aan hebben om in de spotlight te staan op een groot podia. Voor mij is een optreden geslaagd als ik een gevoel van samenhorigheid met mijn publiek heb. En dat mensen het gevoel krijgen dat ze welkom zijn, en samen met ons het concert hebben gemaakt. Dat ze een onderdeel zijn van wat op het podium gebeurd. In zo een Sportpaleis is het moeilijk, als men mij vraagt om een liedje mee te zingen ga ik uiteraard ‘ja’ zeggen
Reinhard: de omstandigheden zijn veel moeilijker, de druk is ook groter als je in zo een Sportpaleis staat. Op een festival deel je nog je podia met meerdere andere bands die voor of na jou spelen, zelfs op meerder podia. Dat geeft toch wat minder stress. Je kunt op een festival ook meer netwerken met andere bands en zo. maar puur het muzikale gedeelde is het altijd leuker als je kleinschaliger je ding kunt doen, en – zoals Charlotte aangeeft – die verbintenis met je publiek voelt.
Charlotte: er is daar ook backstage minder stress,  omdat daar niet per se de allergrootste sterren rond lopen. Dan is iedereen veel losser in omgang.
Reinhard: dat is ook zo met het geluid en zo, in een AB heb je daar meer controle over; Het is niet omdat je voor 50000 man speelt dat je geluid daarom beter is, integendeel soms. Dat is ook een factor die speelt waarom we eerder houden van een connectie met ons publiek en de omgeving, het geeft minder stress.

‘De keuze tussen een Sportpaleis of het club circuit’, wat geniet jullie voorkeur? Het moet toch magisch zijn als duizenden mensen je songs meebrullen?
Reinhard: Als momentum moet zoiets inderdaad fantastisch zijn. Zulke momenten heb ik al meegemaakt bij Novastar bijvoorbeeld. Dat is inderdaad een heel leuk moment, en een bijzonder sfeer. Maar als je teruggaat naar de kern van de zaak dan merk je dat de connectie die je maakt met je publiek daar toch minder rechtstreeks is dan in een club als AB of zo. in zo een kleinere groep , kun je ophalen wat je met je muziek echt wil doen, door die connectie met je fans. Dat lukt niet in een grote zaal waar het zijn eigen leven gaat leiden. Ik begrijp dus waarom de meerderheid zegt ‘liever in club circuit’. Er zijn wel grote artiesten die dat kunnen zoals Paul McCartney of The Boss die zijn dat meester.. ook in Vlaanderen zijn er die dat kunnen die grote massa’s prefereren zoals Clousseau bijvoorbeeld.
Charlotte: of een artiest als Nick Cave die voor een gigantisch publiek optreed.. ook die kiest voor verbinden en verkleinen. Hij is nog steeds op zoek naar ‘the meaning of live’ en dat hij opstaat en een antwoord wil op de vraag waarom hij doet wat hij doet.  Dat heeft ie al meermaals bewezen. Het is dus wel zo, dat zelfs die muzikanten hun publiek persoonlijker willen opzoeken. Zelfs die heel grote. Zoals ze, voor ze beroemd werden, deden in kleine clubs.  Dat nood hebben aan connectie zit er wel ingebakken bij velen, ook die grote dus. Die op zoek zijn naar diepgang. Dat het publiek je song tot achteraan een sportpaleis  mee schreeuwt is leuk en wellicht goed voor je ego, maar het volk  en fans die je overal blijft volgen en connectie zoeken  wat je ook doet dat is voor eeuwig. De lijn tussen liefde en verliefd zijn…

Over de huidige plaat ‘Sins & Virtues’ valt het me op hoe de lijn tussen wat jullie live doen en op plaat heel dun is. Was het de bedoeling om die live sfeer ook op plaat te creëren, of is dat ‘naturel’ gegroeid?
Reinhard: doordat we met twee zijn kunnen we sneller schakelen, dan als we met meerdere zijn. In onze live set zit de helft van onze plaat, en de helft andere nummers. We hebben bewust de feestelijkere nummers erin gestoken, ook al exploderen we die nog een pak meer live. Maar we wilden het feestelijk dus zeker op plaat, naast de laidback songs. Het is gewoonweg boeiend om ergens te vertrekken, en ergens anders uit te komen. Ik denk dat we daar op plaat, en live, wel in slagen. Het is die wisselwerking en dat feestelijke er wel willen instoppen dat daar voor zorgt
Charlotte: Ook humor, het is een dunne lijn op plaat, maar of de mensen het door hebben of niet op een concert heb je daar veel meer controle over, net door die voornoemde connecties met de fans. Aan hun reacties alleen al kun je zien of het werkt of niet, en daar op verder gaan. Zoals de song ‘I want it all’ waar ik lang de ene kant de draak steek met entertainment programma’s die prijzen à la ‘You got a car, and you got a car!’ maar ondertussen vraag ik wel aan mensen ‘Wat wil je nu in het leven?’. Er is iets tussen humor en diepgang, en dat is bijzonder moeilijk om dit in een opname te steken.
Reinhard: dat soort nummers is inderdaad moeilijk om dat op plaat te kunnen naar voor brengen, maar we zijn dan op zoek gegaan naar een soort middenveld tussen beide aspecten in. Op het album hebben we de extremen er wat af gelaten, die we live wel kunnen brengen.

Jullie zijn er dus wel in geslaagd, vind ik. Wat zijn nu de verdere plannen met deze plaat? De grote doorbraak in 2025. Wereld dominantie (eindelijk)?
Charlotte: We willen in elk geval veel optreden, sowieso. We hebben reeds een mooi optreden staan in Kopenhagen. We hopen daar iets aan te kunnen koppelen binnen een club circuit .. En er hangt ook iets moois in de lucht voor volgende zomer.
Reinhard: Er komen rustig aan wat mooie aanvragen binnen vanuit het buitenland. Maar later meer daarover.
Charlotte: We hebben veel in Europa gestaan met Hercules & Love Affair en nu willen we terug connecties maken in eigen land, meer in België optreden dus. We hebben ook goede reacties gekregen vanuit Wallonië. RTBF en L’avenir. We zouden heel graag in Wallonië ook spelen: Dour, Les Ardentes, Esperanzah, Francofolies, Ronquières etc, laat maar komen!

Er is nog steeds een soort ‘muur’ tussen Wallonië en Vlaanderen…
Charlotte: Moesten we erin slagen die muur te doorbreken, dan ga ik glimlachend 2026 binnen wandelen…

Reinhard, je was ook producer van de EP van het voorprogramma Martha Moore , ik was vooral onder de indruk van hoe ze (samen met haar kompaan) speels weemoedig klinkt door het mooie gitaarwerk. Hoe heb je haar gevonden? Wat zijn de verdere plannen met haar?
Reinhard: Martha Moore is de dochter van een muzikant waar ik vroeger bij speelde, G.T.Moore, een Britse folk- en reggae muzikant. Ik ben nog gaan babysitten voor haar toen ze twee tot drie jaar was (haha). En ze stuurde me een bericht of ik naar haar muziek eens wou luisteren, zoiets kun je moeilijk weigeren. Haar EP komt eraan, ik heb haar aangeraden de klassieke weg te proberen volgen van Nieuwe lichting , om zo een momentum te creëren. Het is authentiek wat ze doet, dus het kan wel iets worden ja… we wensen haar alle goede moed, en ondersteunen overal waar we het kunnen in elk geval.
Charlotte: Jongere bands en artiesten ondersteunen, als meer ervaren muzikant of producer, is belangrijk. Ook omdat Vlaanderen – zoals we al zeiden – klein is. We moeten af van het idee om als artiest per se jouw plekje te willen hebben, ten koste van iemand anders . Er zit heel veel sterkte in samenwerking. Het is zo belangrijk om support te voelen in je eigen thuisstad. Je kunt enkel ver springen, als je ondergrond stabiel is.
Reinhard: Wij proberen dat bewust ook te doen voor andere artiesten. Zodat ze een, zoals Charlotte zegt, een stabiele ondergrond kunnen vinden om verder te bouwen.. En om die mee te nemen in ons verhaal. Zoveel en zover als dat lukt natuurlijk. Iskander Moon is daar ook een voorbeeld van.
Charlotte: Alicia Andries, een zeer getalenteerde, jonge actrice waaraan ik zanglessen geef. Je moet ze kansen geven. En wij proberen daar zeker aan mee te helpen, door bijvoorbeeld hun netwerk te vergroten. Ook begeleid ik Lucy Evens, een in de gaten te houden singer-songwriter met een waanzinnige stem. Aline Boyen bijvoorbeeld, regisseur van de kortfilm Pedro, waarvoor we de muziek schreven. Ze maakt de prachtige foto’s voor ons album en de persfoto’s. We hebben nog nooit zoveel beelden kunnen gebruiken. Het gaat er om elkaar versterken waardoor je kunst ook beter wordt.
Reinhard: We geven ook beiden les aan het conservatorium in Gent. Daar zitten de jonge muzikanten die we zoveel mogelijk te proberen ondersteunen vanuit onze ervaring binnen de scene.

Mooi dat jullie dit doen …We hadden het eerder al over de ambities en de doelen. Maar hebben jullie in al die jaren binnen het muziekwereldje zich al voldoende kunnen bewijzen met dit project, ook als producer en ook bij Rheinzand.
Zijn er nog doelen die je voor ogen hebt ? ‘things you wanna do before you die’ , ij wijze van spreken?
Reinhard: We zouden nog graag spelen op boutique festivals als Kala Festival maar ook grotere zoals Primera Sounds of Roskilde. En weer veel spelen in België.

Bedankt voor het fijne interview. Veel succes verder!

Pics homepag @Aline Boyen
LIVE 2024
Charlotte & Reinhard – Een danspas in melancholie en weemoed