Wat moet je nog vertellen over een band als Deep Purple? Je moet al erg afgezonderd geleefd hebben om de band niet te kennen of er nog nooit over te hebben gehoord. Of je moet erg jong zijn… In dat laatste geval kan ik het nog begrijpen.
Deep Purple is ontstaan in 1968 en is één van de grondleggers van de hardrock. Ze hebben klassiekers gemaakt zoals “Smoke on the Water”, “Black Night”, “Child in Time”, …
Heden ten dage bestaat de band uit Ian Paice, Roger Glover, Ian Gillian, Don Airey (die de overleden John Lord verving) en Simon McBride (die Morse verving omdat die de zorg voor zijn zieke vrouw op zich heeft genomen).
Met ‘=1’ zijn ze aan hun 23ste studio album toe! Hun vorig album ‘Turning to Crime’ bestond uit covers maar hun nieuwste bestaat terug uit eigen composities. Hiervoor gingen ze terug in zee Bob Ezrin die de albums sedert 2013 geproduceerd heeft. Die werden allemaal eigenlijk goed onthaald maar waren volgens sommigen iets te gezapig.
Het album, dat uit dertien songs bestaat, opent met “Show Me”. Een uptempo nummer met o.a. prima gitaarwerk en fijne vocals. De ritmesectie staat op hetzelfde niveau te spelen. Een prima opener! Hetzelfde geldt voor het fantastisch en fris klinkende “A Bit On The Side”. En de trein dendert verder met o.a. “Sharp Shooter” en “Portable Door”. De vervanging van Morse door McBride (die Morse zelf heeft aangebracht) is een geslaagde zet geweest en geeft vers bloed aan de band zonder dat de sound echt is veranderd. Je hoort spelplezier en het doet mij daarom wat denken aan het album ‘Living the Dream’ van Uriah Heep uit 2018. Die kwamen na al die jaren ook af met een fris en fruitig album dat hier bij mij nog steeds nu en dan gedraaid wordt. Naast de vele rockende nummers vinden we ook enkele prima ballads terug zoals “If i Were You” en “I’ll Catch You” die eerder blues georiënteerd zijn. “Pictures of You” is ook een heel aangename song met een catchy refrein en melodielijn. Het stuwende “Lazy Sod” is eveneens het vermelden waard. “Bleeding Obvious” sluit het album in stijl af.
Als je na meer dan 50 jaar nog zo fris en geïnspireerd klinkt, dan mag je spreken van een relevante en heel geslaagde release. Het gezapige van de voorbije albums hebben ze hier achter zich gelaten en dat loont. Ook het samenspel tilt de nummers omhoog. We mogen zeggen dat Deep Purple nog niet is uitgespeeld …
Hardrock
Deep Purple=1
Deep Purple
“Hammer The Last Nail” is de eerste single uit het nieuwe album ‘Crocodile Promises’ . Vorig jaar zag ik ze nog in België in de B52, Eernegem en live was deze band zeker nog op dreef. Gestart in 1981 en nog steeds met twee originele leden in de band. Met name Rosie Garland (vocals) en Tom Ashton (guitars). Sedert een tijdje terug aangevuld met bassist Mat Thorpe ( die eerder al meespeelde op een reunion tour) omdat het voor William Faith te druk werd om alles te blijven combineren met zijn band The Bellwether Syndicate.
De song gaat over toxische relaties en de problemen om er los van te komen. De song start met een leuke riff. De zang blendt er mooi tegen en het refrein bezit een weids gevoel. Het heeft die typisch post punk/goth feel en doet qua sfeer wat aan Siouxsie and the Banshees denken.
“Hammer The Last Nail” is een heel degelijke song met een diepgaande tekst. Hij groeit en komt tot leven na enkele luisterbeurten. Persoonlijk vind ik het meer een goede albumtrack dan een single. We zijn dan ook benieuwd naar wat voor lekkers er op de nieuwe plaat zal staan van Rosie Garland, Tom Ashton en Mat Thorpe.
Voorlopig staan enkel concerten vast in de U.K. maar ik vermoed dat ze daarna nog wel de oceaan zullen oversteken… Het nieuwe album zal verkrijgbaar zijn op CD, Vinyl en ook digitaal.
Gothic/Postpunk
Hammer The Last Nail -single-
The March Violets
De band uit Boston bereikte bijna meteen na hun ontstaan (1997) grote bekendheid met nummers als “Criminal” en “Hum”. Dat succes was vrij regio gebonden. In België zijn ze nu nog steeds een naam waar een grote schare trouwe fans naar komen kijken.
In 2003 kwam er een eind aan de band maar die werd in 2010 terug nieuw leven ingeblazen en ze brachten sindsdien drie albums uit met nieuw werk. Hun laatste uit 2019 was, het goed onthaalde en heel degelijke, ‘Beginning of the End is Where we’ll Start Again’. Dat bracht hen voor een aantal optredens terug naar België en Nederland.
Nu is er een nieuwe single, die met de heel sfeervolle videoclip, trots werd voorgesteld door de band. “I Know There is Happiness” is vintage The Sheila Divine”: Melancholische vocalen die wijd uitwaaien en melodieuze, goed opgebouwde en sfeervolle muziek eronder. Dit is hoe we hen graag horen. De nieuwe single is een schot in de roos en verdient in feite wel wat radio airplay.
Deze single is tevens de voorbode van hun nieuwe album ‘I’m The Darkness. We Are The Light’ dat in het najaar zal verschijnen. Het leidt tevens een nieuwe era want het is het eerste album zonder bassist Jim Gilbert die zich een tijdje geleden zich terugtrok als muzikant. Ze werkten ook voor het eerst samen met producer Steven Lord en Will Caflin.
Natuurlijk hopen we dat ze met dit nieuwe album ook ons land gaan aandoen.
Video: https://www.youtube.com/watch?v=oYIsUjqNzcc
D:Zine en Black Snow In Summer new-waven in summertime
New Wave Night met D:Zine en Black Snow In Summer + DJ Fap Noir
De Mooie Molen is een café met een zaaltje erbij en is gelegen vlakbij CC ‘De Spil’ in Roeselare. Er is daar een vzw die geregeld optredens geeft (meestal meer blues gericht). We waren toch aardig verrast door het zaaltje. Ook het volk was, ondanks de drukke concertagenda, het mooie weer en het verlof, in grote getale afgekomen toch wel 80 tot 100 man.
Kurt Vanhollebeke was met Black Snow In Summer aan zijn 25ste optreden toe., waarvan de helft ongeveer samen met zangeres Corina Baekeland. Voor deze gelegenheid waren er visuals gemaakt. Helaas konden die door technische omstandigheden in de zaal niet op het podium geprojecteerd worden maar op een zijmuur waardoor het effect wel wat verdween. De set staat sedert een aantal optredens op punt. Na de sirene werd er geopend met “Lost Feelings”. Het vrij recente “Help Me” passeerde de revue alsook o.a. “Dream”, “Click”, “Dark” en het sterke “Red Light” (cover van Siouxsie and the Banshees) om te eindigen met “No More Peace”.
D:Zine bestaat intussen al sinds 2003 maar is pas sinds 2019 echt terug op dreef waardoor de optredens elkaar nu snel opvolgen. Hun muziek bestaat uit een mix van New Wave/Rock nummers en aan The Cure schatplichtige nummers. Ook hier verdwenen de bijhorende visuals jammer genoeg naar de achtergrond. Er werd geopend met het uitstekende “Illuminate My Dreams” dat komt uit de gelijknamig te verschijnen EP in het najaar. Ook o.a. “Crash” en “Sleeping Giant” passeerden de revue. Het hoogtepunt van de set was het snedige “Action Poetry” met de bas solo a la “The Chamber“ van Lenny Kravitz en een korte intermezzo van “Putain Putain” van Arno. Dit werd gevolgd door het eveneens sterke “The Milkman”. Om af te sluiten kregen we nog “Berlin” en “Sad Hatred” dat sterk geïnspireerd was door Robert Smith zijn gitaarspel.
We kregen van D:Zine een mooi opgebouwde set dat gesmaakt werd door het publiek.
Hierna smeet Dj Fap Noir zich om beweging op de dansvloer te krijgen met een mooie set nummers. Helaas werden zijn inspanningen wat teniet gedaan door een weerbarstige muziekinstallatie.
Deze avond was geslaagd: fijne zaal, heel mooie opkomst en twee goede optredens.
Organisatie: De Mooie Molen, Roeselare
De Pekkersfeesten 2024 - Een sterke programmatie en bijhorende performances op een heel fijne locatie
De Pekkersfeesten 2024
Cultuurhuis De Leest
Izegem
2024-06-29
Wim Guillemyn
Dit jaar waren we toe aan de derde editie van dit festival waar de nadruk op New Wave en aanverwante donkere muziek ligt. Dit jaar konden we terug van een mooie affiche spreken met She Past Away als afsluiter. De Leest is een heel mooie plaats om events zoals dit te organiseren: het is gemakkelijk bereikbaar, er is parking, een mooie zaal met ook een plaats om buiten te genieten van een drankje en de zon wanneer je eens moet bekomen van het dansen.
De openers van dienst waren Pure Kult die om 15u het beste van henzelf kwamen geven. Het moet gezegd dat er al aardig wat volk was opgekomen voor deze “The Cult-tribute” band. In het verleden heb ik hen al verschillende keren gezien in een semi-akoestisch bezetting maar ditmaal was het met de volledige band. De zanger was helemaal gekleed zoals Ian Astbury vroeger. Het stemgeluid benaderde akelig dicht die van de originele zanger. Er werden vooral nummers uit ‘Love’ en ‘Dreamtime’ gespeeld aangevuld met nog nummers uit enkele andere albums van The Cult. Het optreden werd door het publiek goed onthaald. Er werd ook een nummer uit de Death Cult periode gespeeld: “God’s Zoo”. Alles tesamen kregen we ferme vocals en een band die er stond. De toon was gezet.
Van Goth rock ging het naar postpunk/darkwave met het Rijselse DaGeist. Van een rocktempo zonet ging het nu naar een milder ritme. We weten dat het een basgedreven band is. Dat hoor je ook in de mix. Voor de rest kregen we naast de zang, de bas en de elektronische muziek ook mooie visuals om de muziek te ondersteunen. Het hoogtepunt van het optreden vond ik de song “Curse” waar men Kelly erbij riep om mee te zingen. Een engelengezang was dat. Ook kwam bassist Frederic tijdens een nummer in de zaal spelen. Zo kregen we toch voldoende variatie en opwinding mee tijdens deze set.
Dat Erato na tien jaar terug is van weggeweest is een understatement. Het was dan ook heel fijn om deze band terug live op een podium voor een volle zaal te zien staan. En aan het aantal t-shirts met hun logo erop waren er wel veel voor hen afgezakt. Terecht trouwens, want ze speelden een schitterende show. De goede balans in de mix werd nog even gezocht in het eerste nummer maar daarna was er boenk op. Zowel rockend (“Act Like Moses” of “Dead By Dawn”) als ingetogen (zie “Nothingness”) stonden ze er. De zaal vroeg en kreeg op het einde “Amnesia”, al zal dit wel ingecalculeerd geweest zijn.
Velvest Mist bestaat sinds 2020 en dit was nog maar hun tweede officiële optreden. Hun derde als we hun try-out optreden meerekenen. Ik versta het echt niet waarom dit nog maar hun tweede performance was. De band heeft sterke songs en de nodige présance op het podium. Dat er leden uit Cardinal en Carnation in de band zitten hoor je een beetje aan de metal invloeden die soms voorbij komen in de songs. Zo is de muziek een mix van een beetje metal en vooral gothic rock. Nu en dan hoor je subtiel een echo van The Sisters of Mercy passeren. Maar hun muziek is zeker geen kloon van die band. Dat zou hen zeker te kort doen. Het optreden werd heel sfeervol geopend met “Your Ghost” en meteen merk je ook de charismatische verschijning van de zanger. Je hoort ook aan de band dat dit geen nieuwkomers op een podium zijn. Ik was ferm onder de indruk van de bassist en naarmate de set vorderde kwamen de keys nog meer naar voor. Dat trok het geheel nog een stukje omhoog vond ik. De set werd goed opgebouwd met eerst iets rustiger nummers om daarna de boel open te trekken. Hun laatste twee singels “Valley of Dreams” (wat een song!) en “Midnight Fire” passeerden de revue en zullen op hun komende nieuwe album te horen zijn. Ook “Farewell” klonk sterk net als afsluiter “Hollow Eyes”. Dit was een optreden dat voor herhaling vatbaar is!
De Zweedse electro band Agent Side Grinder was hierna toch wel een teleurstelling. Zanger Emanuel Astrom leek te zwalpen op het podium, was niet echt toonvast (iets wat ik niet snel zal zeggen) en het leek alsof hij de show wilde stelen maar niet wist hoe. Jammer voor de twee andere muzikanten die achter hun synths stonden te spelen. Je merkte ook dat een deeltje van het publiek na een tijdje afhaakte. Jammer, want ze hebben toch wel een aantal sterke songs gemaakt gedurende die 25 jaar dat ze bestaan. Ook het eerbetoon aan Absolute Body Control kon het tij niet doen keren. Dit was zeker en vast een gemiste kans voor de band.
Veel volk was afgezakt voor de Turkse postpunk/darkwave band She Past Away. Een band die sinds het uitkomen van ‘Belirdi Gece’ in 2012 ongelooflijk populair is geworden. Terecht, want het was een sterk album en de shows die erop volgden waren heel aangenaam. Live weet je wat je van de band kan verwachten: energie, hun beste songs en mooie visuals. Dat was ook wat we kregen van de band: Energieke en bezwerende performances. Ontgoochelen doen ze nooit eigenlijk. Het volk zag en vond dat het goed was! Een heel geslaagde afsluiter van een toch wel heel sterk festivalletje!
Daarna gingen ze nog de dansvloer op, op de tonen van dj Fab Noir en dj The Master.
Organisatie: Cultuurhuis De Leest, Izegem ism Magik Events
Susanna maakt eigenlijk altijd geïnspireerde en uitdagende muziek. Daarmee of juist daardoor heeft ze al mooie, baan verleggende tracks en albums gemaakt. Tevens heeft ze zo haar eigen en bijzonder universum gecreëerd. Ik denk dan aan een Bjork die ook haar eigen en bijzonder muzikaal landschap heeft gemaakt. Muzikaal natuurlijk elk op een andere manier.
Voor deze song was ze, zoals ze zelf aangeeft, erg geïnspireerd door de Ethiopische pianist Emahoy Tsege Mariam Gebru. Wanneer je naar “Mother’ s Love” van deze pianiste luistert dan zal je inderdaad horen dat Susanna haar inspiratie bij deze dame haalde. Susanna maakte deze song op haar ‘gloednieuwe’ Steinway piano uit de jaren 60. Daarnaast hoor je het fenomenale saxofoon werk van Harald Lassen. De bijkomende instrumenten op het einde van het nummer zijn van de hand van Sarah-Jane Summers. De song grijpt je bij je nekvel vanwege de ritmisch tegendraadse piano die samen met haar zang ergens ook een ‘film noir’ -sfeer neerzet. In het laatste deel van de track wordt die sfeer subtiel opengetrokken ( vooral vanwege de bijkomende instrumenten).
Susanna 'Elephant Song' Official Single (youtube.com)
Zoals steeds is dit weer kwaliteit om duimen en vingers van af te likken. De song zal ook terug te vinden zijn op haar nieuwe album ‘Meditations On Love’ dat verschijnt op 23 augustus.
Jazz/Singer-songwriter/Alternative Electronic
Elephant Song -single-
Susanna
“Hammer The Last Nail” is de eerste single uit het nieuwe album ‘Crocodile Promises’ dat in juli verschijnt van The March Violets. Vorig jaar zag ik ze nog in België in de B52, Eernegem en live was deze band zeker op dreef. Gestart in 1981 en nog steeds met twee originele leden in de band. Met name Rosie Garland (vocals) en Tom Ashton (guitars). Sedert een tijdje terug aangevuld met bassist Mat Thorpe ( die eerder al meespeelde op een reunion tour) omdat het voor William Faith te druk werd om alles te blijven combineren met zijn band The Bellwether Syndicate.
De song gaat over toxische relaties en de problemen om er los van te komen. De song start met een leuke riff. De zang blendt er mooi tegen en het refrein bezit een weids gevoel. Het heeft die typisch post punk/goth feel en doet qua sfeer wat aan Siouxsie and the Banshees denken.
“Hammer The Last Nail” is een heel degelijke song met een diepgaande tekst. Hij groeit en komt tot leven na enkele luisterbeurten.
Persoonlijk vind ik het meer een goede albumtrack dan een single. We zijn dan ook benieuwd naar wat voor lekkers er op de nieuwe plaat zal staan van Rosie Garland, Tom Ashton en Mat Thorpe.
The March Violets- Hammer the Last Nail (youtube.com)
Voorlopig staan enkel concerten vast in de U.K. maar ik vermoed dat ze daarna nog wel de oceaan zullen oversteken… Het nieuwe album zal verkrijgbaar zijn op CD, Vinyl en ook digitaal.
Gothic/Postpunk
Hammer The Last Nail -single-
The March Violets
Naragonia bestaat 20 jaar sinds ze in 2003 de band begonnen. Meestal als duo en soms als Quartet. Pascale Rubens en Toon Van Mierlo zijn de twee mensen achter de band. Ze wilden het jubileum niet gewoon laten passeren en ze organiseerden een avond in de Schouwburg in Leuven waarbij ze talloze gastmuzikanten uitnodigden om hieraan deel te nemen. Met mensen uit de Trad Records stal zoals Maarten Decombel, maar ook muzikanten zoals Simone Bottasso die veel balfolk speelt, bassist Vincent Noiret (jazz en folk), Guy Swinnen (jawel van The Scabs) en nog een tiental andere muzikanten die hier hun bijdrage leveren.
Dit jaar wonnen ze trouwens ook een award ( in de folkmuziek) voor de beste live band van 2023.
Voor dit concert grasduinen ze door hun, inmiddels vrij groot, oeuvre. Ze hebben een sterke live reputatie en dat is niet gelogen. De plaat is opzwepend en met de extra gast muzikanten klinkt alles nog voller en rijker. Vanaf de opener “Naya/Castor” nemen ze je als luisteraar mee. De band sprak van een uitgelaten en extatische sfeer en dat voel je als luisteraar ook. Op “We Map The Stars” zingt Guy Swinnen in duet met Pascale Rubens; net als op de plaat versie die eigenlijk in niets verschilt met deze versie. Zijn lage, warme stem matcht hier goed. Charlotte Van Mierlo zingt op “Is het Nog Ver?” en “Tourbillone” wat maakt dat dit optreden veel variatie en verschillende klankkleuren heeft. Voor de rest passeert uit haast elk album wel een track zoals “Astor” (uit ‘Mira’), “Sahzi” (uit ‘Mirad’), “Gij Met Mij” (uit ‘Idilli’) of “Calimero” (uit ‘Janneke Tarzan’).
Deze live plaat is erg geslaagd vanwege de sfeer, de muziek en de gastmuzikanten. Je waant je haast tussen het publiek tijdens het beluisteren en je voelt het enthousiasme en de samenhorigheid. Het is een warm badje waarin je je kan dompelen en nestelen.
Een topplaat in het genre en een ideale schijf wanneer je eens kennis wil maken met de muziek van Naragonia.
Folk/Volksmuziek
‘Exodus’ is het nieuwste en 18de album van Clan of Xymox. Veertig jaar na hun start grossieren ze nog steeds in tristesse, tragiek en elegantie. Zoals steeds is alles keurig afgewerkt. Het artwork is stilistisch weer heel smaakvol en passend bij het album. Naast het reguliere album kan je ook de EP “X-odus” verkrijgen met daarop (re)mixes van “X-odus” en “Suffer” door mensen en bands zoals o.a. Traitrs, The Bellwether Syndicate en Curse Mackey.£
Je zou denken: alweer een album van Clan of Xymox? Dat zal opgewarmde kost zijn zeker… Maar met Ronny Moorings weet je dat hij geen half werk aflevert en al zeker geen afdankertjes. Luister maar eens naar de opener “Save Our Souls”. Heel herkenbaar maar toch klinkt het fris en fruitig. Met heerlijke synths en melodieën inclusief een mooie bridge. Tekstueel is het veel donkerder dan de muziek doet vermoeden. “Fear For a World at War” vertolkt wat veel mensen diep van binnen denken. “The Afterglow” heeft een fijne gitaarriedel dat erg gothic rock aanvoelt. “I Can See Miles Across” heeft een mooie harmonische opbouw en doet mij bij momenten wat denken aan het album ‘Desintegration’ van The Cure. Een compliment want dat album behoort tot één van de beste albums die er zijn, m.i. “We Are Who We Are” heeft een goede tekst maar muzikaal voel ik er niet echt iets bij. “Blood of Christ” is een song voor de dansvloer en heeft club aspiraties. Dat geldt ook voor de reeds gekende single “X-Odus”. “I Always Feel the Same” is een poppy klinkend uptempo nummer. Ook afsluiter “Once Upon A Time” valt onder die noemer.
‘Exodus’ is een homogeen album qua productie en sound. Toch kan je de nummers verdelen in enkele vakjes: Er zijn de meer dance gerichte nummers, de poppy songs en de rest die er wat meer naar darkwave en dergelijke neigen. Tekstueel valt er veel te rapen en de songs zitten tevens knap in elkaar. De synthsounds zorgen ervoor dat het geheel toch fris en modern klinkt. Een knap album.
Darkwave/gothic wave
Eind de jaren 90 werd volop de kaart van cd’s getrokken en velen deden hun collectie vinyl van de hand. Van een collega kocht ik een set platen met New Wave en Post punk uit de jaren 80. De bekende dingen maar ook minder bekende dingen zoals eentje van The Names. Ik kende het niet maar om te beginnen viel het artwork van de hoes mij meteen op. Dat was heel mooi gedaan. Toen ik de plaat oplegde, was ik gefascineerd door hun soundscapes en postpunk songs. Vooral hun single “Nightshift” vond ik top. Later leerde ik ook het alom geprezen “Calcutta” kennen. Je hoorde ook dat deze muzikanten op muzikaal vlak toen beter waren dan veel bands in hun genre. Daarna werd het lang stil. Met hier en daar een teken van leven. Gelukkig kwam er de laatste twee jaren naar de buitenwereld toe terug wat leven in de band en dit resulteert nu in de EP ‘Volume’.
Er wordt geopend met de vooruitgeschoven single “Far From Factories”. Muzikaal een heel mooi nummer. Het nummer ontplooit zich langzaam zonder echt te vervelen. “Mort D’ Amour” begint met een lekkere bas, trip hop beats en synths. Echt een sterk begin. De zang is op de hogere regionen soms wat op het randje gezongen. Tot halfweg weet het mij allemaal goed te boeien. Daarna kon het wat mij betreft wat spannender uitgewerkt worden. Niettemin is het een aardige song. Op “Watching For The New World” vallen ze meteen met de deur in huis. Een catchy song met zanglijnen die Michel Sordinia beter liggen dan op het vorige nummer. Ook de outro met de spoken words erin is heel geslaagd. Het is zo’n nummer dat makkelijk het volk mee zal krijgen op een concert en dat eindeloos kan uitdeinen zonder vervelend te worden. “Laudanum” is dan een song die heel anders opgebouwd is dan de vorige nummers. Voor het grootste deel krijgen we hier enkel zang en piano. Later komt er nog wat percussie en een ijle synth bij. Gedurfd maar als je de moeite en de tijd (zeven minuten) neemt toch wel een fijne track.
Verschillende decennia na hun debuut krijgen we hier de EP ‘Volume’. De sound is iets veranderd en wat moderner geworden. De teksten zijn donker en intens. De stem blijft heel herkenbaar en met “Far From Factories” en “Watching For The New World” hebben ze twee songs die er boven uit steken.
Deze EP zou de voorbode van een full album zijn, ‘Encore’ genaamd, die eind dit jaar moet verschijnen. We zijn alvast benieuwd.
New Wave/Postpunk
Volume EP
The Names
Nederlands 
Français 
