Tiny Legs Tim - Tim De Graeve - Muziek en cultuur creëren is een noodzaak. Het is ook een noodzaak voor mensen om cultuur te beleven, je kunt dat niet loskoppelen uit de samenleving en zal dus zeker blijven bestaan

Bij blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke bluessongs brengt, terwijl de geur van sigaren en whisky je tegemoet komt. Het bluesgenre leek wat dood te bloeden, maar er is nog steeds jong bloed dat de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is. Eentje daarvan is Tiny Legs Tim ofwel Tim De Graeve, een talentvolle jonge muzikant met een oude ziel in een jong lichaam- en dat is als compliment bedoeld .
Op 1 februari 2019 bracht Tiny Legs Tim een gloednieuw schijfje op de markt, 'Elsewhere Bound', dat die typische blues-sfeer uit de oude dagen uitstraalt, maar waarmee hij bewijst dat het genre met beide voeten in het heden staat. Over die plaat, over de corona crisis, Blues café en ontmoetingsplaats Missy Sippy en het ontkrachten van bovenstaande stelling en cliché, hadden we een fijn interview in Dranouter net voor Tim het podium zou betreden ivm de Zomersessie (op deze zonnige vrijdagavond 17 juli 2020).
Het verslag van Dranouter Zomer sessie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/79082-dranouter-zomersessies-2020-de-ideale-festivalsfeer-op-een-veilige-anderhalve-meter.html

Tim, om maar meteen met de deur in huis te vallen. Het zijn barre tijden voor muzikanten, de culturele sector bloedt. Hoe ga je als artiest, muzikant maar ook als mens daar mee om?
Het is allemaal zeer ingrijpend. Sommige mensen beseffen dat direct, bij anderen zinkt het besef langzamer. De eerste moment had ik ook iets van ‘we zullen doorgaan’ , dat was ook de algemene tendens eigenlijk. Maar geleidelijk aan zie je dat de kopjes gaan hangen, want dat blijft hier precies toch lang duren. In het begin had het iets weg van een welkome pauze, je hebt toch een en ander te doen ‘in uw kot’ maar dan komt toch een beetje dat zwarte gat. En dan mis je het leven van voordien. Zeker bijvoorbeeld die lange jamavonden in de Missy Sippy in Gent. Met het zwetende publiek op elkaar geplakt en zo. Dat zijn de zaken die me voldoening geven, en ik begin het hard te missen.

Het is nog niet voorbij hebben we nu gemerkt?
Nee, de cijfers zijn dus weer aan het stijgen. Na het annuleren van het voorjaar is ook het najaar nu onzeker. Ik maak me toch wat ongerust over de impact. Maar ook de impact op de horeca, waar wij als muzikanten toch ook afhankelijk van zijn. Stel dat die opnieuw dicht zou moeten , dan zou dat een regelrechte ramp zijn.  Wat ik ook mis , is het samenspelen met de muzikanten. Ik ben ooit begonnen als solo artiest. De laatste jaren ben ik meer met andere mensen gaan spelen, en ik voelde me daar zeer comfortabel bij en nu moet ik terug solo verder, het voelt een beetje onwezenlijk aan, alsof we terug naar af gaan bij wijze van spreken. Ook op persoonlijk vlak is het niet gemakkelijk, ik woon alleen. Er is wel contact via sociale media en ik heb wel veel vrienden en zo, maar je blijft toch een beetje alleen achter eigenlijk. Dat menselijk contact was een gemis.

Hoe heeft Missy Sippy deze crisis doorstaan feitelijk? Denk je dat ze deze crisis zullen overleven?
Ik zit niet direct in een positie om daar eigenlijk op te antwoorden. Maar sowieso is Missy Sippy een gezonde zaak, ze bestaan vijf jaar en hebben een trouw publiek met een hart voor de muziek. Dus ze zullen dit wel overbruggen, het is aanpassen maar dat lijkt te lukken. Hoe moeilijk dat ook is.

Sommige plannen vielen door deze corona crisis in het water , ook bij jou? Welke?
Ik had een beetje geluk. Ik zat aan het einde van de tournee voor de voorstelling van mijn laatste plaat ‘Elsewhere Bound’. Er is nog een concert in Menen dat is niet kunnen doorgaan. Sommige concerten in het voorjaar zijn niet kunnen doorgaan, voor mij valt het mee. Moest dit vorig jaar geweest zijn, dan was het een ramp geweest zeker en vast.. Voor sommige bands, die net een plaat uit hebben is dat zeer problematisch.

Er verschenen tijdens deze crisis opvallend veel filmpjes, er was zelfs enkele streaming festivals (zoals Bel Jazz Fest in Brussel); hoe sta je tegenover zulke initiatieven? Ik vond het persoonlijk ‘leuk’ maar het mag niet het nieuwe normaal worden
Ik heb dat ook gedaan eigenlijk. Ik heb een facebook live gedaan en dan 2 huiskamer concerten via ZOOM waarvoor mensen een ticket konden kopen. Het voordeel van ZOOM is dat mensen niet alleen mij konden zien, maar ook elkaar en ik hen. Het was leuk dat je met de mensen kon communiceren, en zij onder elkaar. Dat is dus zeer goed gelukt, ik sta daar dus zeer positief tegenover want er was niets. Het is uiteraard ook tijdelijk want zodra er weer sprake was van echte live concerten, valt de relevantie weg natuurlijk. Niets boven the real thing!

Hoe denk je dat de muziek en cultuur deze crisis zal overleven? Nu het al door die digitalisering en streaming niet gemakkelijk is voor een muzikant om dat te doen
Ik kan natuurlijk enkel spreken vanuit de muziek. Alles staat op de helling. Ik kan alleen maar hopen dat het beter gaat. Maar ik ben er zeker van dat er altijd muziek zal blijven gemaakt worden. Misschien zal het wel weer underground worden, of kleinschalig. Maar verdwijnen gaat het nooit. Ik denk eerder een andere insteek, een andere beleving misschien. Dat wel. Het is niet ideaal met de terugval van de CD verkoop en de heel lage compensaties voor streaming en nu daarbovenop deze crisis. Muziek en cultuur creëren , is een noodzaak. Het is ook een noodzaak voor mensen om cultuur te beleven, je kunt dat niet loskoppelen van de samenleving en zal dus zeker blijven bestaan. Je hebt natuurlijk ook mensen die niets met cultuur hebben, die zullen daar wellicht minder last van hebben gehad.

Dat is ook bijvoorbeeld met sport of voetbal?
Ja, dat bedoel ik dus. Mensen hebben verstrooiing nodig. Ik heb niets met voetbal, en heb dat ook niet gemist. Maar ik kan me best voorstellen als je met je zoon gaat voetballen elke week, of met vrienden naar de voetbal gaat , je in een zwart gat terecht komt. En ook daar zal er misschien een aanpassing zijn, maar voetbal zal daarom niet verdwijnen.

Vorig jaar kwam via je project Tiny Legs Tim je schijf ‘Elsewhere Bound’ uit. Hoe waren de algemene reacties?
Die plaat is goed onthaald, de optredens zijn ook zeer geslaagd geweest. Super leuk met die grote band met 9 muzikanten en uiteindelijk hebben we meer kunnen spelen in die grote bezetting dan ik aanvankelijk verwacht had.

In een interview met DB lees ik dat er een link is naar je reis naar de VS. Vertel er eens wat meer over?
In 2017 ben ik voor de eerste keer naar New Orleans geweest. Hoe groot de impact van die trip op de plaat is , kan ik moeilijk inschatten. Maar ik neem aan dat het een versterkend effect heeft gehad. Ik zat al langer met het idee om ook eens iets met blazers te doen en een grotere band. Dat idee heeft wellicht geleid tot de reis naar NOLA en die ervaring zal ook wel doorschemeren in de plaat. New Orleans is fantastisch. De muziek vind je er overal.

Bij blues denk ik prompt aan oude, gezellige pubs waar een wat oudere muzikant aan de piano of op zijn gitaar lekker aanstekelijke bluessongs brengt, terwijl de geur van sigaren en whisky je tegemoet komt. Het bluesgenre leek wat dood te bloeden, maar er is nog steeds jong bloed dat de fakkel al enkele jaren aan het overnemen is, schreef ik daarover. Ik vind je ook een ‘oude ziel in een jong lichaam’ en dat is een compliment. Wat is uw mening hierover?
Over het feit van een jong lichaam, dat is al voor discussie vatbaar want ik ben ondertussen 41. Het cliché beeld van de oude blues man klopt niet, het is een vertekend beeld. Dat beeld is gegroeid doordat het genre bij het blank publiek pas bekend geworden is in de jaren ’60 onder invloed van de Britisch Blues Boom met o.a. The Beatles en Rolling Stones. Die hebben enkele grote namen binnen de Blues, die in de jaren ’20 tot ’30 als jonge snaken furore hebben gemaakt, terug in de picture geplaatst. 30 jaar later stonden ze plots als oude mannen in de schijnwerper. Dat is volgens mij de oorsprong van dat vertekend beeld. Want neem nu Robert Johnsson, die is in 1938 gestorven op 27 jarige leeftijd. Dat is heel jong! En nog steeds de standaard voor akoestische Delta Blues.

Blues is ook wel geëvolueerd toch? Bij jazz is dat ook bijvoorbeeld
Je hebt, zoals bij jazz, strekkingen binnen blues. Je hebt ook veel muzikanten in de Blues die oude songs in een nieuw kleedje steken. Ik ben sinds de start wel gegaan voor eigen werk. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een soort singer-songwriter die zich bedient van het Blues idioom. Ik doe wel enkele covers, als ode bijvoorbeeld, maar schrijf toch vooral eigen nummers. Zo blijf je toch dichter bij jezelf, wat ik net een belangrijk aspect vind binnen de blues. Je eigen stijl ontwikkelen.  Er is ook veel muziek die onder de noemer blues valt die mij persoonlijk niets zegt. Ik heb het niet echt voor bluesrock en ieder jaar heb je wel een of andere nieuwe gitaar prodigy die technisch heel sterk is, maar geen nummers heeft. Dat raakt mij niet en gaat snel vervelen.

Ik heb jullie vorig jaar gezien samen met Roland, ik had de indruk dat de energie die jullie uitstralen hetzelfde is eigenlijk? Hoe sta je daar tegenover
Ja, voor mij is dat wat moeilijk om te zeggen of dit zo is. Hij is iemand waar ik naar opkijk, een inspiratie. Ik herinner me dat ik naar hem ging kijken toen hij kwam spelen in Café De Neerlplaats in Westouter. Ik was 14 en dan sta je zoveel jaar later plots samen met hem op het podium. Door samen te touren, leerde ik hem dan ook persoonlijk kennen. Een heel warme en sympathiek mens trouwens en a free spirit! Ik had datzelfde met Little Jimmy, die eerder dit jaar helaas is overleden, ik mis die enorm. Sommige mensen kruipen  nu eenmaal gewoon onder je vel. En dat is bij Little Jimmy  zeker het geval.

Onlangs kwam een zeer interessante schijf op de markt waar je ook je medewerking aan hebt verleend ‘Missy Sippy all Stars vol 1’ , een mooie ode aan een Gentse Blues club. Vertel eens wat meer over deze Gentse parel, en die plaat? Hoe waren de reacties?
Ik wilde een plaat maken ter gelegenheid van de 5^de verjaardag van Missy Sippy. Tijdens de maandelijkse jams en de andere live optredens werd ik regelmatig van mijn sokken geblazen door de rijkdom aan getalenteerde muzikanten die de Gentse Scene rijk is. Het leek mij dan ook een goed idee om een plaat te maken met een selectie van huismuzikanten die de eerste 5 jaar van Missy Sippy muzikaal hebben ingekleurd. Er staan uiteindelijk 20 muzikanten op de plaat. Die werd opgenomen volgens het princiep van de blues jams. Live in de studio. Een vaste ritmesectie en dan roterende zangers, gitaristen, harmonica speleres. Op 2 dagen stond het erop. Heel trots op.

Ik kreeg ook het gevoel dat er een soort kruisbestuiving tussen jonge blues en oude blues die elkaar de hand geven
Dat is ook zo typisch aan Missy Sippy en is de bedoeling geweest van dat concept. Ik wilde dat absoluut ook weergeven op die plaat, en denk dat we daar zeker in geslaagd zijn. Missy Sippy etaleren op schijf zoals die plaats werkelijk is.

Weet je iets meer over de geschiedenis van Missy Sippy? Vertel er eens wat meer over aan lezers die deze prachtige plaats niet kennen, en waarom ze daar toch eens een bezoek zouden aan moeten brengen?
Voor een volledig antwoord kan ik je doorverwijzen naar een documentaire die onlangs is gemaakt over het ontstaan van de Missy Sippy en de Gentse blues scene https://vimeo.com/383024534 De moeite om eens te bekijken en dan heb je meteen het volledige verhaal

Met andere woorden, wat zijn de verdere plannen voor de toekomst?
Uit een crisis komen er op een gegeven moment altijd wel opportuniteiten , laat het ons daar bij houden. De rest is echt koffie dik kijken nu.

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik hoop dit binnenkort eens te doen in ‘uw tweede thuis’ Missy Sippy’

Pics homepag @No Pics Photography

Mark My Way - Ik denk dat ik voor de hele band kan spreken als ik zeg dat we al enorm trots zijn op het parcours dat we reeds hebben afgelegd. Tegen een coole shows of festival zeggen we natuurlijk geen neen

Mark My Way haalt zijn invloed uit melodieuze hardcore, maar voegt daar een sausje van metalcore/breakdowns en zelfs rap/hip hop aan toe. De uit Ieper afkomstige band ontstond  in 2012 en is goed op weg zijn stempel te drukken binnen die scene van HC en aanverwante. Drie jaar geleden wist Mark My Way ons nog aangenaam te verrassen met zijn EP 'The Big Game'. In April kwam een nieuwe plaat op de markt 'Thin The Herd', waarbij de band zijn stempel drukt op het HC gebeuren, op een bijzonder verschroeiende en energieke wijze. De band is nu vooral volledig volwassen geworden, en klaar voor die grote stap voorwaarts. Reden genoeg om hen eens te interviewen over die nieuwe release maar ook over de toekomst en andere plannen. We hadden een fijn gesprek, per mail, met drummer Gillian.

Een beetje een standaardvraag om te beginnen. Wie is Mark My Way? Hoe is alles begonnen en heeft de naam een betekenis?
Mark My Way bestaat uit 5 leden: Lennart (zang), Lennert (aka Leo - Lead Gitaar), Niek (Rhythm Gitaar), Rutger (Bass) en Gillian (Drums). Met uitzondering van Leo die uit Wingene komt en Rutger die afkomstig is van Poperinge, heeft de rest Ieperse roots. Velen van ons kennen elkaar al erg lang door te skaten of van naar school te gaan. Oorspronkelijk werd de band gestart door Niek en Louis (onze eerste gitarist, nu gitarist bij Sundays) als een jam-projectje. Toen Gillian begon mee te jammen, begon dit projectje meer en meer te neigen naar een band die onmiddellijk eigen nummers begon te schrijven. Ik spreek nu over de zomer van 2012, ondertussen al 8 jaar terug.
De bandnaam heeft geen diepgaande betekenis. We waren er wel bewust van welke enorme indruk de H8000 uit eind jaren 80 en 90 heeft nagelaten. Vandaar dat we ook ons ergens wilden bewijzen, ons pad markeren of uitstippelen. Een naam was toen ook voor ons niet meer of minder dan een naam te geven aan het kind…

Mark My Way haalt zijn invloed uit de melodieuze hardcore. Maar voegt daar een sausje van metalcore/breakdowns en zelfs een streepje rap/hip hop aan toe volgens vele omschrijvingen. Hoe zouden jullie je muziek zelf omschrijven?
Is een vraag die ons veel wordt gesteld en nog steeds moeilijk te beantwoorden is. De loop der jaren heeft alvast een grote invloed gehad op onze muziek. Volgens mij klinkt elk album of EP anders, maar het blijft wel Mark My Way. Ons laatste album ‘Thin The Herd’ neigt meer naar de zwaardere metallic hardcore, maar we zijn niet vies van catchy, uptempo riffs en leidende gitaarleads. De hiphopvibe is er nog steeds, maar is minder prominent aanwezig dan vorige albums. Dit is trouwens geen bewuste keuze.

Tussen 2012 en nu is er ondertussen veel gebeurd, wat waren de hoogte- en diepte punten tot nu toe?
Goh, dat zijn er enorm veel. Hierover zijn we zeer nederig… Hoogtepunten zijn natuurlijk wel die shows van formaat, waar je je naam ziet pronken naast andere internationale kleppers. Ieperfest 2017 is sowieso ons hoogtepunt. Als Ieperling ben je toch wel heel trots om te kunnen zeggen dat je op Ieperfest mag spelen, en dan nog op de main stage...
Dieptepunten zijn moeilijk op te noemen. We zijn ambitieus, maar het voornaamste is nog altijd dat we als vrienden muziek kunnen maken waar we trots op zijn en waar je voldoening uit haalt. Elk op z’n eigen manier.

Met ‘Thin The Herd’ brachten jullie een album uit van wereldklasse, wat HC betreft, hoe waren de algemene reacties?
Ten eerste bedankt voor de mooie woorden ? De reacties waren overweldigend. Ergens merken we wel dat ‘Thin The Herd’ mensen heeft kunnen overtuigen, die we met onze eerdere releases niet volledig over de streep konden trekken. En dat verstaan we ook. We zijn er ons zeer bewust van dat de mix die wij brengen niet door iedereen kan worden gesmaakt. Zo stonden we ook al op shows eerder gericht op het grote (niet-hardcore) publiek. Onze meest memorabele show was trouwens op het event van Den Couter Festival, ter gelegenheid van hun 20-jarig bestaan. Die show was pure chaos.
Ik ben enorm blij hoe ‘Thin The Herd’ werd ontvangen en we zijn ook zeer trots op de outcome van de plaat.

Ik vind dat jullie totaal niet moeten onderdoen voor de top binnen de scene. Hoe sta je daar tegenover? Of is dat wat overdreven?
We zijn ons er zeker bewust van dat er bands zijn in de scene die op een ander niveau spelen of populairder dan ons. De ene persoon is meer fan van band X, de andere van band Y. Bepaalde formules spreken nu eenmaal beter een bepaald publiek aan dan het andere. En dit betekent daarvoor niet dat band X beter is dan Y.
Ook al zijn er bands die in een hoger segment zitten, heb ik zelf als muzikant in de scene minder het gevoel dat er verschillende niveaus zijn. De ene band is natuurlijk populairder dan de andere, maar ik denk dat dit ook wat eigen is aan de Belgische hardcorescene. No bullshit mentality.

Ik vind trouwens dat er in ons land opvallend talentvolle bands rondlopen die niet moeten onderdoen voor de internationale scene. Waarom is het voor een Belgische band zo moeilijk om zich te tonen denk je? Bij sommige, zoals ook jullie, vind ik, als het Amerikanen waren, waren jullie wereldberoemd
Je internationaal tonen vergt vooral veel tijd, maar natuurlijk heb je er ook goede muziek voor nodig. Wij proberen ons wel tot een bepaald niveau internationaal te profileren, maar gaan hier ook niet zeer ver in. Onze muziek wordt wereldwijd verkocht en beluisterd, en dat waarderen wij enorm. We zijn bijvoorbeeld geen band die meerdere weekenders of tours per jaar plant aangezien onze agenda’s er ten eerste volledig anders uitzien. We houden van nationale shows, maar de internationale zijn natuurlijk ook altijd een ervaring. 

Jullie hebben een contract bij Dust & Bones records, een fijn label waarmee ik ook al een interview had, hoe is die samenwerking ontstaan? Heeft het binnen de scene deuren geopend?
Het stond vast dat onze plaat hoe dan ook ging uitkomen op vinyl via Genet records. Een CD versie ging er pas komen, wanneer we ons echt comfortabel voelden bij een label die zich hierover wou ontfermen.
Freddy was voor ons geen onbekende en zo zijn wij eigenlijk gewoon eens rond tafel gaan zitten bij hem thuis. Hij kon zich volgens mij direct vinden in ons enthousiasme en onze aanpak.
Of dit deuren heeft geopend heeft, valt moeilijk te zeggen. Zeker in deze tijden. Ik veronderstel van wel! De CD’s doen het goed en worden ook internationaal verdeeld. Freddy is een topkerel die ons geweldig heeft geholpen ook met de distributie en contacten. Zijn enthousiasme had ook een heel motiverend effect op het productieproces. Het uitbrengen van een album is écht niet te onderschatten.

Heeft het in tijden van verdere digitalisering en streaming nog zin platen uit te brengen? En waarom ?
Daar antwoord ik volmondig JA op. Streaming kan ons onmogelijk uit de kosten helpen die werden gemaakt om een album op poten te zetten. Met een CD, Vinyls en Tapes blijft dit ook moeilijk maar je hebt een iets hoger rendement. Een release plaatsen op Spotify en dergelijke kost ook geld en wat je terugkrijgt per stream is zo goed als niets.
Zelf ben ik enorm bezig met het verzamelen van muziek en niets is cooler dan een release waar je zo naar uitkijkt, fysiek in je handen te hebben. Hoe exclusiever, hoe beter enzovoort… Het artwork heeft ook een immense invloed op mijn muziekkeuze. Een artwork die aanspreekt schept al een sfeer, zelfs voor je het album zelfs hebt gehoord. Persoonlijk ben ik echt verliefd op het artwork voor ‘Thin The Herd’. Het heeft iets melancholisch en puur. Love it. (credits aan Jeroen Mylle trouwens ?)

Hoe heeft de band deze crisis trouwens overleeft? Welke plannen vielen in het water?
De pandemie was en is nog altijd natuurlijk wel een domper. We hebben heel veel geteased op social media met verschillende visuals en snippets met het oog op de ‘apotheose’ rond onze release date en show. Natuurlijk ging deze show niet door, aangezien deze eind april stond gepland. Daar sta je dan als band die shows gebruikt als klankbord. Merch reeds gedrukt, platen en CD’s klaar om verkocht te worden, show volledig georganiseerd. Dit zijn kosten die we deels met een bandkas kunnen betalen, maar individueel hebben we hier ook allen in geïnvesteerd.
Toen we uiteindelijk besloten onze merch en fysieke exemplaren van ‘Thin The Herd’ al online te verkopen, bleek dit ook de beste beslissing te zijn. Merch verkocht in no-time uit en ook voor onze tweede bestelling merch was dit het geval. Printclinic waren hier de echte helden. Hans van Printclinic hielp ons ook bij het maken van de special edition vinyl met screenprinted hoes. Deze ziet er fantastisch uit en verkocht net zoals de andere kleurvariant binnen een 3-tal dagen uit.
Dit alles was echt hartverwarmend en ook de respons die we nodig hadden. We hadden alles op alles gezet en waren natuurlijk enorm teleurgesteld dat een pandemie als COVID-19 überhaupt kon gebeuren en roet in het eten kon smijten. Wie had er dat gedacht eind 2019 toen we de puntjes op de i zetten voor de release… Wij niet alvast.

Hoe overleef je dit trouwens als band en als mens?
Als band dien je net zoals een individu gewoon de regels te volgen die de overheid je oplegt. Dit houdt natuurlijk in dat je niet kan repeteren. Ook al kwamen de CD en Vinyl uit via labels, komt er nog een heel deel DIY bij kijken. In tijden waar je in quarantaine zit, betekent dit uiteindelijk dat dit een one-man-job wordt. Naast MMW, werk ik natuurlijk ook nog. Ook daar werd het plots heel druk. Gelukkig woon ik samen met een topvriendin die me hierin ook enorm hielp.
Nu begint het echt wel wat door te wegen. We zijn ongelofelijk trots op de plaat en hebben die zelfs nog niet live kunnen brengen. Alle showaanbod in het begin van 2020 hebben we trouwens geweigerd voor de release van ‘Thin The Herd’, om naar dat momentum te kunnen werken bij de release die er uiteindelijk niet kwam.

Denk je dat de HC scene deze crisis zal overleven en hoe?
So-wie-so. No doubt.

Zijn er mogelijkheden wat betreft streaming aanbieden van live concerten? Binnen HC lijkt me dat onmogelijk. Ook die zomerbars is wat moeilijk, of zijn daar wel mogelijkheden?
Grappig dat deze vraag eigenlijk komt. Want als alles goed gaat, zullen we beiden binnenkort van ons lijstje kunnen schrappen. Veel details kan ik nog niet vertellen, maar begin augustus zullen we op een zomerbar voor een zittend publiek spelen en we zullen ook hoogstwaarschijnlijk nog een livestream concert broadcasten vanop een machtige locatie.
Waarom? Daarom! Met MMW probeerden we steeds de kantjes wat af te lopen. Wat op het eerste zicht niet lijkt te kloppen, proberen we toch. We spreken vaak een iets breder publiek aan dan onze collega HC-bands in de scene. Dus waarom niet? Zo hebben we vorig jaar ook een tweetal akoestische concerten gespeeld. En die waren een enorm succes.

Wat zijn de verdere plannen voor deze zomer en het najaar? Ook al lijkt ook nu weer alles zeer onzeker en komt er blijkbaar een tweede golf aan
Momenteel is het moeilijk om hierover een uitspraak te doen, maar we beloven nog een show op poten te zetten waar we onze release gepast kunnen vieren. Hopelijk kunnen hardcoreshows zoals we ze gewoon zijn nog plaatsvinden in de nabije toekomst. Want wat we niet willen, is dat zittende shows en livestreams de norm worden.
Er waren al wat plannen om een of meerdere weekenders / korte tours te plannen naar het najaar toe, maar daarover bestaat ook nog heel wat onduidelijkheid.
Ondertussen blijven we muziek schrijven.

Wat is de uiteindelijke ambitie? Is er een soort einddoel? Iets dat je absoluut wil bereiken?
Daarin zijn we redelijk nederig eerlijkgezegd. Ik denk dat ik voor de hele band kan spreken als ik zeg dat we al enorm trots zijn op het parcours dat we reeds hebben afgelegd. Tegen een coole shows of festival zeggen we natuurlijk geen neen.

Mijn laatste vraag. Via welke ‘links’ kunnen mensen online merchandiser aanschaffen. Zet gerust hieronder de links
Onze eigen webshop kun je vinden via volgende link: https://markmyway.bandcamp.com/merch, daar steun je ons het meest van al mee. Onze platen en CD’s vinden ook meer en meer hun weg naar zowel lokale als internationale distro’s, dus daar kun je ook altijd een kijkje nemen.

Pics homepag @Anais Bogaert

De Wandelgangen - Het is moeilijk om er een specifiek etiket op te plakken … Het is misschien ook niet echt nodig. Wij houden het eigenlijk graag vrij algemeen, dus noemen we het zelf Nederlandstalige rock.  Daar kan je veel kanten mee uit hè …

De Wandelgangen is een trio met Nederlandstalig repertoire en vermengt invloeden uit de rock en new wave. De band bracht onlangs zijn debuut ‘Farao’ op de markt, waarover onze recensent schreef: ‘’Voor deze EP leunen De Wandelgangen wel hard op het verleden, maar ze doen er wel iets moois mee. Met heel veel geluk wordt dit opgepikt op Willy of StuBru, maar ik zou er geen geld op inzetten.”
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78720-farao.html .
Over die release en andere plannen, en hoe interactief omgaan met deze crisis waar we in leven en de sociale media, hadden we er een fijn gesprek over, per mail uiteraard, met zanger/gitarist Pieter Paesen.

Om te beginnen, wie is ‘De Wandelgangen’, heeft die naam een bepaalde betekenis? Hoe is alles begonnen. Kortom vertel de lezer eens wat meer over jezelf
Wij zijn een Nederlandstalig rock trio uit Limburg.  Leendert speelt drums, Ward is bassist en ikzelf (Pieter) ben zanger-gitarist. Ward en ik maken eigenlijk al zo goed als heel ons leven samen muziek en Leendert is er dan later bijgekomen.   De naam komt van de uitdrukking die vaak gebruikt wordt om roddels of geruchten aan te kondigen (ik hoor in de wandelgangen dat...), maar mag ook gerust gebruikt worden om manieren van wandelen te benoemen :).   Leendert en ik werken samen, en de naam is daar ontstaan tijdens een gezellig koffiemoment met collega vrienden.

Met ‘Farao’ brengen jullie een mooie EP uit, persoonlijk doet het me een beetje denken aan bijvoorbeeld De Kreuners (dat is een compliment). Wat is jullie mening?
De Kreuners zie ik zeker als een groot compliment.  Merci. Ik denk dat ieder van ons wel een ruime muzieksmaak heeft, maar ook best wel verschillend. Dat maakt ook dat we heel wat invloeden hebben die we meenemen naar De Wandelgangen.  Op deze EP komen vooral de new-wave, punk en rock invloeden naar boven lijkt mij.  We willen vooral goeie nummers schrijven en muziek maken die we alle drie graag spelen. 

Heeft de titel van de EP een onderliggende betekenis?
Nee :) eigenlijk niet.  Het is een mooi woord. 

Het is een zeer aanstekelijke EP, ook vrij toegankelijk (daar is niets mis mee) waarom eigenlijk in het Nederlands?
De keuze voor het Nederlands leek mij eigenlijk heel vanzelfsprekend.  Het is mijn moedertaal en dus de taal waar ik me het best in kan uitdrukken.   Engels is misschien wel internationaler maar met een Limburg accent valt dat ook wel wat tegen denk ik. Het is wel niet altijd makkelijk omdat er niet zoveel voorbeelden zijn binnen de Nederlandstalige rock.  Ik groeide wel op met o.m. De Nieuwe Snaar en Hugo Matthysen en hoorde ook veel kleinkunst. Natuurlijk zijn er De Kreuners, De Mens, Noordkaap, ‘t Zesde Metaal, Gorki, , ... maar ten opzichte van Engelstalige muziek is er nog heel veel ruimte om te experimenteren. 

Onze recensent schreef over ‘“Haar Voor De Ogen” , lijkt een mix van De Mens en Red Zebra; wat is uw mening hierover?
Dat zijn alweer mooie complimenten.  FrankVander Linden heeft terecht een hele grote status als schrijver van tekst en muziek, en is uiteraard een inspiratiebron. We staan eigenlijk niet zoveel stil bij hoe we klinken of toch niet bewust gericht naar bepaalde bands. In Nederlandstalige rock zullen we snel vergeleken worden met zulke bands, en dat is prima.   Bij “Haar voor de ogen” past Red Zebra zeker wel in het rijtje, omdat het nummer ook een beetje een ode is aan New Wave en Post-Punk uit de jaren 80, waarbij ik me graag ‘In het zwart geklede mensen, liefst geurend naar patchouli, al dansend met hun haar voor de ogen’ voorstel. Het nummer op zich is ook best wel dansbaar denk ik, zeker met de haren voor de ogen.  Bij andere nummers zullen er wel andere bands kunnen bedacht worden.  Maar als jullie recensent deze bands aan ons linkt kunnen we alleen maar vereerd zijn. 

Ik zou de muziek omschrijven als de betere Neder rock? Mee eens, hoe zou je zelf je muziek omschrijven?
Het is moeilijk om er een specifiek etiket op te plakken vind ik.  Het is misschien ook niet echt nodig.  Wij houden het eigenlijk graag vrij algemeen dus noemen we het zelf Nederlandstalige rock.  Daar kan je veel kanten mee uit hè.  Neder rock is ook prima, zeker mee eens. Iedereen die door onze muziek aangesproken wordt, mag zelf de omschrijving kiezen.

Welk publiek wil je eigenlijk aanspreken met jullie muziek?
Iedereen is welkom

Hoe waren de algemene reacties tot nu toe op deze EP?
De reacties waren eigenlijk echt wel positief.  Echte negatieve reacties hebben we nog niet gehad.  Het is natuurlijk allemaal nog op vrij kleine schaal, maar we zijn al super blij dat onze eerste EP toch al wat reacties uitlokt.  Er kwamen ook toffe reacties op de clip van “Farao”. De positieve reacties doen zeker deugd omdat we alles zelf doen: Buiten de drums, die we in Eastside studio’s hebben opgenomen, hebben we alles zelf thuis opgenomen.  Ward heeft de EP volledig gemixt.  Leendert en ik hebben de clip gemaakt. 

Sociale media en ook Spotify zijn belangrijk, jullie prijzen je EP zelfs aan via Spotify. Hoe sta je daar als band (en ook als mens) tegenover? Opent het deuren? Wat zijn de voor- en nadelen?
Sociale media zijn natuurlijk superbelangrijk om mensen te betrekken bij wat we doen.  We proberen hier ook wel tijd en moeite in te steken.  Onze ‘Head of internet and digital matters’, bij ons vooral bekend als ‘Leendert’ :) leidt hier alles in goede banen.   Ik ben persoonlijk wel een Spotify fan.  Ik maak graag afspeellijsten en kan ook uren blijven zoeken naar bands of fijne nummers.  Het enige nadeel vind ik soms dat platen niet meer van voor tot achter beluisterd worden en alles meer gefragmenteerd is.   Maar als dat gevoel te groot wordt, dan duik ik in mijn old skool platen en cd collectie. 

Zijn er ondertussen ook mogelijkheden om jezelf online (via live streaming en filmpjes) te tonen aan het publiek? Je ziet met de regelmaat van de klok wel zo van die filmpjes verschijnen.
Via YouTube kan je onze ‘farao’ -clip bekijken.  We willen graag gebruik maken van het online gegeven, maar er steekt natuurlijk ook veel tijd in.  We hopen af en toe toch verrassend uit de hoek te kunnen komen. 

Wellicht zijn er ook bij jullie bepaalde plannen in het water gevallen door deze crisis. Welke?
We hadden deze zomer vooral optredens als doel gesteld, maar dat is natuurlijk niet simpel nu.  We hopen dat we zodra het kan wel het podium op kunnen.   We gaan natuurlijk niet bij de pakken blijven zitten.  We gaan deze zomer nog nummers opnemen zodat we in het najaar weer wat nieuwe muziek kunnen verspreiden. 

Hoe ga je als muzikant, band en ook als mens om met zo een crisis (een van mijn standaardvragen binnen dit concept geef ik toe)?
Als muzikant en band is de grote moeilijkheid natuurlijk dat er geen speelkansen zijn.  Het voordeel is wel dat er ineens meer tijd is om te bezinnen en nieuwe nummers te schrijven.  Voor mij was er ook wat meer tijd om gitaar te spelen en te experimenteren met mijn pedalboard.  Als mens probeer ik te vatten wat er op ons afkomt en probeer ik me zo goed mogelijk aan te passen aan de nieuwe situatie.  Net als iedereen met de nodige bezorgdheid vermoed ik.  De quarantaine gaf me aan de andere kant ook wel een zekere rust.  Het repeteren heb ik wel serieus gemist.  Ook had ik wel een heel aantal mooie concerten in het vooruitzicht , die niet zijn kunnen doorgaan. 

Zijn er naast ‘De Wandelgangen’ nog andere projecten waar je mee bezig bent? Vertel er anders wat meer over
We hebben eigenlijk wel werk genoeg met De Wandelgangen vanwege onze DIY aanpak. 

Wat zijn de verdere plannen na deze crisis?
Veel optreden en regelmatig nieuwe muziek loslaten.  Meer mensen overtuigen van onze muziek.

Zijn er mogelijkheden om merchandiser of zo aan te schaffen van de band? Zo ja, hoe en waar
Zeker! T-shirts zijn heel binnenkort te verkrijgen via De Wandelgangen Facebook.  https://www.facebook.com/de.wandelgangen.band

In onze zoektocht naar de perfecte concert locatie tijdens deze toch wel rare tijden waarin we leven, stuiten we deze zomer al enkele keren op de gezellige, aantrekkelijke zomerbar in Eeklo 'In den gevloerden bos' , waar N9 enkele fijne concertnamiddagen organiseert. Zo zagen we reeds The Calicos aan het werk op 12 juli en het weekend voordien SUMI. Ook nu is het verzamelen geblazen voor de muziekliefhebber die houdt van die gezelligheid, op een veilige afstand wel te verstaan, in combinatie met een artiest of band die harten raakt of desnoods breekt op een bijzondere intense manier. Meskerem Mees (***1/2) mocht deze keer haar zachtmoedige stem en uitstraling in de strijd gooien om het publiek te ontroeren. Deze namiddag voorstelling was niet alleen uitverkocht, als klap op de vuurpijl staat Meskerem Mees sinds twee weken op nummer één in de Afrekening van Studio Brussel met haar bijzonder breekbare single “Joe”.
Onze recensie daarover kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78811-joe-single.html   

Of Meskerem Mees ons ook live zo een kippenvelmoment kan bezorgen? Dat was de hamvraag. Op een bedeesde maar kordate wijze spreekt Meskerem Mees haar publiek aan bij het betreden van het podium, en doet met die bijzonder zachtmoedige stem de luisteraar al vanaf de eerste song wegzweven naar andere oorden. Bovendien speelt Meskerem een leuk potje akoestische gitaar, en laat zich bijstaan door celliste Febe Lazou, wiens inbreng een enorme meerwaarde blijkt te zijn. Over de ganse set kon je vaak een speld horen vallen in de zaal - of in dit geval op het grasveld - die intimiteit werd enkel verstoord door een daverend en gemeend applaus na elke song.
Meskerem Mees spreekt haar publiek bovendien geregeld aan, waardoor geen routineuze set wordt afgeleverd, en dat is toch ook heel bijzonder. Ook al leek naar het midden van het concert alles een beetje te verzanden naar een gezapige eentonigheid, vervelen deden we ons geen seconde. Elk haartje op onze armen kwam recht telkens er een magische kruisbestuiving ontstond tussen die warme stem van Meskerem Mees in combinatie met die wonderbaarlijke cello klanken. Uiteraard mocht de single “Joe” niet ontbreken. Een song die ook live zorgt voor een kippenvelmoment. Maar het meest opmerkelijke moment was toen het duo naar het einde van de set even de teugels vierde, en ze een streepje ging experimenteren met die cello en akoestische gitaar klanken, waarbij zelfs de registers werden opengegooid. Op dat moment zagen we een artieste aan het werk die dus duidelijk veel meer in haar mars heeft dan enkel liefelijke liedjes brengen waardoor snaren worden geraakt.

Besluit: In den gevloerden bos deed Meskerem Mees in samenwerking met Febe Lazou haar intens mooie cello iedereen naar adem happen, en liet ons dan ook met een krop in de keel achter in een mooie hoek van de kamer waar het steeds fijn vertoeven is. Het eindpunt is echter zeker nog niet bereikt. Zoals een boom in het bos, ooit begonnen als een klein twijgje mits de juiste voeding en zorg kan uitgroeien tot een volwaardige beuk of eik. Zo zien we ook nu een artieste aan het begin van haar kunnen, met enorm veel potentieel om ooit potten te breken. Geef deze klasse artieste in wording dan ook gewoon de kans te groeien. Op haar eigen tempo welteverstaan. En we voorspellen haar een meer dan gouden toekomst.

Informatie N9:  Ook in augustus organiseert N9 zomerbar concerten In den gevloerden bos.
Check gerust http://www.n9.be

Pics homepag @Patrick Blomme (daMusic)

Naima Joris  heeft als artieste en muzikant al heel wat waters doorzwommen. Zo werkte ze nauw samen met haar vader Jazz virtuoos Chris Joris, en zoals dat vaak gaat , valt de appel nooit ver van de boom. In het verleden verleende ze haar diensten aan o.a. Isbells en Raymond van het Groenewoud. Nu komt ze onder haar eigen naam naar buiten. Met haar liedjes probeert ze het verdriet rond haar overleden zus een plaats te geven. Zo bracht ze een single uit “Bellybutton”, een song van haar zus zelf. Naima zette tijdens de lockdown ook filmpjes online. Ze kwam die songs dus ook live voorstellen. Naima stond op vrijdag avond 24 juli, volledig corona proof uiteraard, te spelen in Baracita , Gent. Voor een publiek van circa 200 bezoekers, met mondmasker aan, start ze met een complete band op het podium. Wij waren er uiteraard ook bij. Het optreden van Naima Joris scoorde (*****)

Nochtans start alles wat onwennig , er liep in het begin van de set zelfs even iets fout, wat werd opgevangen met een grappig kwinkslag. Eens dat kleine euvel verholpen, viel op dat Naima over een bijzonder fragiele, zachte en warme stem beschikt. Die stem straalt trouwens een mooie combinatie uit van hoop en tristesse, dat vonden we trouwens ook zo opvallend aan die song “Bellybutton” (daarover meer in het interview dat we met Naima hadden na haar optreden).
Diezelfde stem wordt door de muzikanten van dienst perfect aangevuld. Meer nog, de virtuozen op dat podium slaan een uur lang gezellig aan het improviseren, en amuseren zich kostelijk. Daardoor speelt Naima gaandeweg veel losser, alsof de zenuwen die ze net voor haar optreden nog had, plots waren verdwenen.  Het publiek reageerde telkens opnieuw enorm enthousiast, het applaus na elke song was dan ook gemeend en vanuit het hart.
Over de hele set straalt Naima Joris een zachtmoedigheid uit, waardoor je zelfs in de donkerste tijden een licht ziet schijnen aan het einde van de tunnel.
Het meest opmerkelijke echter is dat Naima haar muzikanten bewust in de schijnwerpers plaatst. Iedere inbreng is dan ook even belangrijk, en even doeltreffend. Elke gitaar lijn, trombone, percussie of contrabas klinkt dus even betoverend mooi , magisch als de stem van Naima zelf, die trouwens zelf een multi-instrumentalist blijkt te zijn die van enorm veel markten thuis is. Is dat nu op gitaar, piano of op sax. Elk puzzelstukje past perfect binnen het geheel, zonder dat spelplezier en die spontaniteit uit het oog te verliezen.
Dat uurtje is dan ook voorbij voor je het weet, dus smeekt het publiek om meer. Dat krijgen ze ook met een wondermooi bisnummer. Ondanks de smeekbede naar nog een nummer extra, kon dat niet meer. De lichten floepen aan en het is voorbij. En dat vond Naima zelf enorm jammer, liet ze ons eveneens in dat interview weten. Want ze wou gerust nog eens terugkomen.
Besluit: Ondanks dat enige kleine minpunt, en een zeer snel vergeten valse start, zagen we een artieste aan het werk die enorm veel positieve energie uitstraalt, niet alleen door haar stem en haar talent als muzikant. Maar ook het feit dat ze haar publiek bedeesd en ook met de nodige dosis gezapige humor aanspreekt, zorgt voor een pluim op de hoed.
Dat ze zich laat omringen door muzikanten die door een grote zin van improviseren duidelijk dezelfde kant als haar uitkijken, draagt bij tot een perfect concert waarbij het spelplezier en de spontaniteit niet wordt vergeten. Maar vooral, het concert straalde ondanks het zwaarmoedige onderwerp, enorm veel hoop en positiviteit uit. Dat laatste trok ons nog het meest over de streep.

Meer informatie: Wie deze bijzonder getalenteerde muzikante en artieste nog live wil zien, het loont zeker de moeit, dat kan. Op 9 augustus staat ze (dan wel als solo artieste) in Den gevloerden bos, een organisatie van N9, Eeklo:
https://n9.be/nl/concerten/concert/muziekclub-n9-in-den-gevloerden-bos-naima-joris  
In het najaar op 2 oktober deSingel, Antwerpen - https://www.facebook.com/events/318417952503396/
 en op 9 oktober Sint-Jacobs kerk in Brugge: https://www.facebook.com/events/203768197727565/
hou echter haar facebook pagina verder in te gaten, want er volgen vermoedelijk nog meer: https://www.facebook.com/Naima-Joris-111672800511137/
of de website van Inside Jazz: http://www.insidejazz.be/portfolio_page/naima-joris/

Pics homepag @Elke Dierickx

Organisatie: Inside Jazz

Enzo Kreft - Hoe weet ik niet, maar mensen blijven zoeken naar manieren om hun verhaal te vertellen, en dat zal altijd blijven bestaan, daar ben ik zeker van

De Mechelse elektronicavirtuoos Enzo Kreft is geen onbekende voor ons. De man liet al in de jaren '80 van zich horen, maar kwam heel recent ook bij ons onder de aandacht. Met ‘Turning Point’ bracht hij in 2016 een plaat uit die bol staat van donkere ambient, pure newwave en soundscapes die je koude rillingen bezorgt. Ook op zijn meest recente werk ‘Wasteland’ bleef Enzo Kreft begane wegen verder bewandelen. We schreven daarover: ''Deze schijf is een doorsnee voorbeeld van hoe kleurrijk zwarte elektronische muziek kan zijn. Als je maar durft buiten die lijntjes te kleuren, met veel zin voor experimenteren en improviseren tot in het oneindige. En dat is dan ook wat Enzo Kreft doorheen de volledige schijf ons aanbiedt. Een veelzijdige kijk op zijn al even veelzijdige wereld. Op ‘Wasteland’ keert Enzo Kreft terug  in de tijd. Met beide voeten stevig in het heden. En het oog naar de toekomst gericht."
Zijn nieuwste schijf kwam in 2019 op de markt: 'Control'. Een conceptalbum waarop Enzo Kreft zijn bezorgdheid uitdrukt over een maatschappij die ons als mens voortdurend dirigeert en controleert. Enzo Kreft is een van die uitzonderlijke Belgische talenten die niet mocht ontbreken in ons concept ‘interviews in tijden van corona’. We hadden dan ook een fijn gesprek (via e-mail) met deze Elektronische muziek pionier, die nog boordevol nieuwe plannen zit wat de toekomst betreft. Meer nog. Eerder verscheen “It’s Going On And On”, eerste officiële track van het nog te verschijnen album ‘Different World’.
https://www.youtube.com/watch?v=0WbLgZmVTxw
En ook dat is reden genoeg om Enzo enkele vragen te stellen over het verleden, het heden en de toekomst.

Enzo, je zit al sinds de jaren ’80 in de muziek business , je hebt veel zien veranderen, wat is naast digitalisering de grootste verandering?
Dan denk ik aan de ongeziene evolutie die het internet met zich heeft meegebracht voor de verspreiding van muziek. Undergroundmuziek bleef vroeger hangen ‘onder de kerktoren’, vandaag de dag bereik je alle uithoeken van de wereld.

Welk effect heeft dat op je muziek gehad?
In de jaren ‘80 deed de naam Enzo Kreft niet zo gauw een belletje rinkelen, mijn project was heel obscuur en enkel gekend door diehards in het milieu van de ‘zwartfrakken’. Momenteel is dat dus een heel ander verhaal. Het is verbazingwekkend om vast te stellen dat mijn muziek airplay krijgt of gekocht wordt door mensen aan de andere kant van de wereld. Dat is dan een positief aspect van globalisering.

Wat zijn de hoogte- en dieptepunten?
Een dieptepunt kan ik me niet meteen voor de geest halen... Een hoogtepunt beleefde ik een half jaar geleden, toen ‘Control’ bij Dark Entries als winnaar uit de bus kwam en werd verkozen tot album van het jaar 2019!

Vorig jaar bracht je inderdaad nog een knappe plaat uit, ‘Control’. Hoe waren de algemene reacties?
Zie ook de vorige vraag ;-) Het album werd overal echt goed onthaald, de recensies waren unaniem lovend en ik was blij verrast, want ik word toch wel vaak overmand door twijfels als ik aan dingen bezig ben. Dat was dus een echte opsteker.

De  plaat bevat ook een duidelijke boodschap, we kunnen het opzoeken maar vertel er meer over? 
In “Control” thematiseer ik onderdrukking van mensen, hoe dit in een recent verleden gebeurde, welke gevaren ons vandaag bedreigen en hoe het zou kunnen verglijden naar een toekomstige nachtmerrie.

Hoe is het idee ontstaan trouwens?
Zoals bij de andere albums probeerde ik ook bij ‘Control’ aan de slag te gaan met een actueel thema, het idee van technologische controle houdt me bezig. Vingerafdrukken op identiteitskaarten, gezichtsherkenning, artificieel intelligence,... als je de gevaren van deze ontwikkelingen bekijkt in combinatie met machtsmisbruik en psychopathisch leiderschap, beland je voor je het beseft in een totalitaire samenleving.

Het beeld: hoe lang het nog zal duren eer men bij elke mens een chip inplant om die mens overal te kunnen volgen is een beetje de rode draad, een somber beeld toch? Zie je het echt zo evolueren en waarom?
Ik denk dat we effectief die richting uitgaan. Zulke ontwikkelingen komen langzaam binnengeslopen. Aanvankelijk worden de technologieën aangewend om de samenleving te beveiligen, denk maar aan ANPR-camera’s en nog actueler de apps voor contact tracing. De meeste mensen zijn het er over eens dat dergelijke systemen noodzakelijk zijn om alles in goede banen te leiden. Eenmaal operationeel echter kunnen die dingen op een dag misbruikt worden, dat kan verrassend snel gaan... en dan is het hek van de dam. We moeten waakzaam blijven!

Persoonlijk vind ik het vooral weer een mijlpaal, waar blijft die inspiratie toch vandaan komen?
Het is een cliché, maar het klopt: geen inspiratie, maar transpiratie. Dat vergt vooral zelfdiscipline. In een band met meerdere leden kan je een schop onder elkaars kont geven en maak je misschien makkelijker gedisciplineerde afspraken om tot resultaten te komen. Als one-man-band is het telkens weer een confrontatie met jezelf. Gewoon bezig zijn en bezig blijven, ook op dagen dat het minder meezit, zo rol ik automatisch van het ene idee in het andere.

Is het in tijden van digitaliseren eigenlijk nog interessant om platen uit te brengen? En waarom?
Toch wel, er zijn gelukkig nog veel mensen die interesse hebben en waardering opbrengen voor een muziekalbum als verzamelobject. De geluidskwaliteit van compressieformaten als mp3 is trouwens pover in vergelijking met bvb de CD als geluidsdrager. Digitale downloads zijn bovendien een stuk vluchtiger. En last but not least: je mist het visuele aspect, het artwork, een fraaie platenhoes, een mooi booklet met de lyrics. Ook dat is genieten van een album en vormt samen met de muziek de totaalbeleving.

Ik veronderstel dat ook jij als artiest (en mens) getroffen bent door deze crisis waarin we leven. Hoe ga je daar mee om?
Tja, deze crisis heeft natuurlijk een gigantische impact op iedereen van ons, alles wat voordien zo evident leek, is dat plotseling helemaal niet meer. Zekerheden smelten als sneeuw voor de zon. Voor de mens een les in nederigheid. Persoonlijk kan ik redelijk overweg met het isolement dat voortvloeide uit de lockdown, omdat ik vrij solitair ben ingesteld, maar dat neemt niet weg dat ik bepaalde mensen heel erg mis, gelukkig mijn levensgezellin niet. Voor mijn muziekproductie maakt het niets uit, omdat ik alleen werk. 

Welke plannen zijn in het water gevallen?
Sommige optredens vielen in het water en dat is wel een streep door de rekening. Normaal gesproken zou ik dit jaar opgetreden hebben op W-Fest. Door de gekende omstandigheden is dat gereorganiseerd en kwam ik terecht op de affiche van Sinner’s Day, waar ik overigens heel blij mee ben. Jammer genoeg moest ook dit topfestival verplaatst worden naar 2021. Maar nu heb ik natuurlijk veel tijd om er een knaller van te maken! De line-up is ronduit schitterend, super om erbij te zijn, ik kijk er echt naar uit. (info:  https://sinnersday.com )

Hoe sta je tegenover al die filmpjes die op sociale media verschijnen?
Ik begrijp dat creatieve geesten op zoek gaan naar alternatieven als optredens geannuleerd worden. Ik heb een aantal van die virtuele gigs bekeken, van sommige heb ik ook echt genoten. Maar er komt wel wat sleet op die formule, je mist de broeierigheid van de zaal, de echte livesfeer, de babbels met gelijkgestemde zielen, de pintjes,... Ikzelf heb ook overwogen om virtueel op te treden, maar het is er niet van gekomen.

Ondertussen mogen al enkele optredens coronaproof doorgaan. Hoe sta je daar tegenover? En waar kunnen we jou deze zomer aan het werk zien?
Om eerlijk te zijn, ik hou mijn hart vast. Op 19 september sta ik als headliner op de New Wave Party in Aaigem (Erpe-Mere), en een maand later op 17 oktober mag ik het festival Belgian Electrowave Is Not Dead afsluiten in Fort 2, Wommelgem. En er zijn nog optredens op komst, maar die zijn nog niet officieel, info daarover volgt later nog. Dit alles uiteraard onder voorbehoud om de gekende reden.

Eerder verscheen “It’s Going On And On”, eerste officiële track van het nog te verschijnen album ‘Different World’. Wat is het onderwerp deze keer? En hoe werd die single ontvangen?
De single werd alvast heel goed onthaald. Het thema van het nieuwe album ‘Different World’ werd me half maart in de schoot geworpen. Aanvankelijk had ik me voorbereid op een ander onderwerp, maar de coronacrisis klampte zich meteen aan me vast, het was gewoonweg onvermijdelijk. Het was en is nog steeds een manier om wat er gaande is, persoonlijk te verwerken. Ik wil hierbij wel de ‘bigger picture’ benaderen, de oorzaken van deze crisis onder de loep nemen, onze verknipte manier van leven en overconsumeren, de manier waarop we de aarde ‘opeten’, de niet aflatende economische groei, dingen die ik ook al thematiseerde in ‘Wasteland’. Vaak ademen mijn albums een Sci-Fi-sfeer uit en werp ik een blik op een donkere toekomst. Ditmaal echter hebben de feiten ons ingehaald en bevinden we ons midden in de dystopie.

Zijn er ondertussen al plannen voor de release? Of is het nog steeds koffiedik kijken?
Het album wordt gereleaset eind januari 2021 op Wool-E Discs. Bij de komende optredens licht ik al een tipje van de sluier op en breng ik enkele nieuwe tracks!

Wat zijn de verdere plannen (naast eventuele optredens) na deze crisis?
In 2023 wil ik iets organiseren rond 40 jaar Enzo Kreft. Maar over het hoe en wat moet ik nog alles uitdokteren.

Er volgt toch wat nieuws dat de besmettingen weer stijgen, denk je dat de cultuur en dergelijke dit zal overleven? En hoe?
De sector wordt keihard geraakt, maar in the end overleeft cultuur alles. Hoe weet ik niet, maar mensen blijven zoeken naar manieren om hun verhaal te vertellen en dat zal altijd blijven bestaan, daar ben ik zeker van.

Zijn er na al die jaren op de bühne nog doelstellingen of ambities? Iets wat je absoluut nog wil bereiken (naast de ondertussen gedoodverfde wereld dominantie?)
Och, wat kan ik me meer wensen dan wat ik heb? Ik ben superblij dat ik mijn ding kan doen, ik leef in het heden en ik ben echt heel tevreden. De enige hoop die ik op artistiek vlak koester, is dat ik dit kan en mag blijven verderzetten.

Om af te sluiten, waar kunnen mensen je merchandise en zo aankopen, zet hieronder enkele links.
Ze kunnen hiervoor altijd terecht op de store van de blog: https://enzokreft.blogspot.com/p/blog-page_29

Enzo, bedankt voor dit fijne gesprek, heel veel succes alvast met de nieuwe release en je andere zaken. Hopelijk kunnen we dit gesprek spoedig eens ‘face to face’ over doen.

Bootsie Butsenzeller - Zolang het in m'n hoofd overzichtelijk blijft, is het ook combineerbaar

Een van de meest actieve componisten, drummer en wat weten we nog veel. Zo zou je Bootsie Butsenzeller - echte naam Geert Budts vernamen we nu pas - nog het best omschrijven. De man is van enorm vele markten thuis. Naast mede bezieler van o.a. ‘Belgium Music Addicts’, heeft hij als drummer bij uiteenlopende bands zijn kunsten getoond. Zeer recent was hij actief bij ZOOL, Stovepipe en Hersenscellen. Maar ook zoveel andere projecten. Zoals recent Gitaneller Nights (Gitanes & Butsenzeller): ‘The Covid Collabs'. Hoe hij dat allemaal blijft combineren? Hoe hij omgaat met deze crisis waarin we leven? Hoe de cultuur en muziek dit volgens hem zal overleven? Het zijn allemaal vragen waar we zijn persoonlijke opinie wilden over weten.
Geert is een bijzonder tot de verbeelding sprekende persoonlijkheid, dat straalt hij zelfs via de antwoorden op de vragen uit. Leest u gerust verder…

Laten we met de deur in huis vallen, ondertussen is het corona virus nog niet weg. Ondanks schuchtere pogingen om terug concerten te organiseren, ziet het er weer niet goed uit. Hoe ben je omgegaan met deze crisis? En hoe denk je dat het zal evolueren?
Hoe het zal evolueren weet niemand, zelfs de virologen niet écht denk ik, het is iets wat we met z'n allen moeten ondergaan. Inmiddels heb ik wel wat kleine optredens mogen doen en staan er nog een paar in de agenda, ondanks de vele die geannuleerd waren. Voorts ben ik gelukkig ook een studiorat en heb ik van de nood een deugd gemaakt en veel muziekjes gemaakt en opgenomen.

Een van de aanleidingen van dit interview zijn ‘hoop in lockdown gemaakte samenwerkingen’? Vertel er gerust meer over
Ik ben blij dat je erover begint Erik ;-) Buiten m'n reguliere bands doe ik bvb voor Café Gitanes en Berchem een maandelijkse avond onder de noemer Gitaneller Nights (Gitanes & Butsenzeller) waar ik improviserende gewijs in de muzikale clinch ga met muzikanten van diverse pluimage. Toen die avondjes door corona wegvielen, kwam ik op het idee om dit dan virtueel verder te zetten en dus via internet aan tracks te sleutelen met diverse muzikanten. Wat tot op heden dus resulteerde in een album van 19 tracks 'Gitanelller: The Covid Collabs', dat op bandcamp te vinden is. Er zijn nog een paar tracks in de maak en binnenkort maken we samen met Gazer Tapes een selectie daaruit die dan ook op cassette bij hen zullen verschijnen.
(Meer informatie: https://butsenzeller.bandcamp.com/album/gitaneller-the-covid-collabs )

Zijn er bepaalde plannen in het water gevallen? Welke?
Vooral Stovepipe had nogal te lijden onder Corona. We hebben in januari onze 7inch uitgebracht en waren die volop aan het promoten met bijhorende optredens, die dus geannuleerd zijn geweest, waardoor de plaatjes ook iets minder vlot van de hand gingen dan mét optredens hé.

Misschien ook een belangrijke vraag, hoe ga je daar, naast als artiest en wat weet ik veel dat je allemaal doet ? , als mens om met zo een crisis?
Aangezien ik als mens ook een pak rustiger ben geworden dan vroeger, heb ik dus best genoten van de traagheid van het bestaan door de covid maatregelen. De luchtkwaliteit vaart er ook wel bij en ik heb me volledig op m'n muziek en m'n geliefden gestort ;-)

Je hebt een verleden bij uiteenlopende bands en artiesten als drummer. Waarom drums?
Waarom niet ? Drums waren m'n eerste grote liefde. Toen ik als kleine jongen Toppop zag, keek ik naar de drummers niet naar de showende frontmannen ;-) Bovendien bleek ik er dan ook nog eens aanleg voor te hebben en sloeg ik al snel moeders waspoedertonnen in de vernieling. Groot was dan ook m'n geluk toen ik in bepaalde vroegere bands soms een drummende frontman ben geworden, wat uiteraard niet voor de hand lag.

Om daar wat op voort te borduren. Over al je projecten gesproken, dus  wat staat er allemaal nog op de agenda?
Heb net de Brusselse band Generator drumbijstand verleend voor de opnames van hun nieuwe op stapel staande plaat. Dat waren leuke sessies in de ijskelder van St Gillis. Op 1 Augustus heb ik ook m'n eerste optreden met The Wild Century, de band rond Stan Aarts waar ik net als drummer bij begonnen ben, dus wellicht werk ik dan ook mee aan hun derde plaat. Heb wel zin in een fijn potje potige psychedelica.

Specifiek heb ik je leren kennen via Stovepipe, ZOOL en Hersencellen, hoe staat het met die bands?
Stilletjes zoals alles hé.  Stovepipe was zoals gezegd, volop aan het optreden toen corona toesloeg. Zool en Hersencellen staan mee op m'n Covid Collabs en helaas voorlopig geen liveplannen daarmee.

Ik heb het even opgezocht en ben de tel wat kwijt, de ontelbare dingen die jij doet. Hoe blijf je dat allemaal combineren?
Zolang het in m'n hoofd overzichtelijk blijft, is het ook combineerbaar.

Ook ‘Belgium Music Addicts’ is een project waar je actief mee bezig bent, hoe ben je daar terecht gekomen?
Via Alain Deltenre en Didier Becu van Luminous Dash waar ik dus ook recensent bij ben én de noodzaak van zo'n verenigd en overkoepelend platform voor de Belgische muziek hé.

Het lijkt ook een succesverhaal te zijn geworden, toch?
Dat hangt een beetje af van je definitie van succes ;-) Maar we krijgen goeie reacties ja , wat ook weer wijst op de noodzaak van een soort belangenvereniging voor Belgische muzikanten en dan vooral degene die onder de radar opereren. Er is echter nog veel werk, want Vlamingen zijn toch halsstarriger. Onze Waalse medestander Stream It Belgium, die vooral op Spotify opereren, doen het bvb daar alvast véél beter.

Vertel eens wat zijn tot nu toe de hoogte en dieptepunten?
De Facebookpagina kan alvast met z'n bijna 8000 leden wel een bescheiden hoogtepunt worden genoemd en fijn om te zien dat er onder die leden zowel Belpop legendes, beginnende muzikanten én louter liefhebbers zitten. Een dieptepunt is nog steeds het feit dat veel artiesten niet inzien dat op dat eigen eiland blijven zitten geen of weinig zoden aan de dijk brengt en dat écht daadwerkelijk de krachten bundelen zich meer en meer opdringt.

Hoe sta je in deze tijden tegenover filmpjes vertonen via sociale media? Streaming en dergelijke?
Das fijn uiteraard, elke vorm van cultuurbeleving is toe te juichen. Al ben ik zelf niet zo'n fan van gestreamde dj-sets bijvoorbeeld en kwamen de singersongwriters me na een paar weken ook de strot uit. Maar heb ook wel genoten van een aantal goed in beeld en geluid gebrachte streamings hoor, om van andere collabs en lockdownclips maar te zwijgen.

Hoe denk je dat de cultuur en dergelijke deze crisis zal overleven?
Creativiteit is een aangeboren drang hé, de afgelopen maanden hebben genoeg fijne uitspattingen opgeleverd wat dat betreft , en er zullen er ongetwijfeld nog volgen. Maar...er is altijd een maar, de financiële gevolgen zijn behoorlijk desastreus , vooral voor degenen zonder vervangingsinkomen. Dus ja, er zal overheidssteun moeten komen voor de culturele wereld, daarover bestaat geen twijfel.

De toekomst ziet er zeer vaag uit, maar toch ga ik de vraag stellen wat zijn de verdere toekomstplannen?
Muziek maken sowieso...zoals gezegd staan er nog een aantal ‘Covid Collabs’ te wachten om afgewerkt en uitgebracht te worden. De samenwerkingen met Gerry van Zool, zullen ook op zijn toekomstig plaatwerk belanden en er is dus de Generator plaat die mijn drumwerk zal bevatten. Ook heb ik een drietal remixen gemaakt van de legendarische punkband Crass, die momenteel te beluisteren vallen op hun soundcloud pagina, maar waarvan een selectie op vinyl zal verschijnen in het najaar en waarvan we nogal vurig hopen dat we daarbij mogen zijn.

Ook wat live optredens betreft waren of zijn er deze zomer plannen? En het najaar?
Momenteel zit ik in een bescheiden openlucht theaterproductie in het Boekenbergpark in Deurne, "Een ijsbeer aan tafel" van en met o.a. Hans Van Cauwenberghe, waarvoor ik het geluid en wat percussie verzorg. Daar spelen we nog een zestal voorstellingen mee. 1 Augustus dan een optreden met The Wild Century, voor beperkt publiek en met live streaming. In September staat er een eerste optreden op stapel van een reünie met m'n oude punkband Scoundrels en zou ik meedoen met een IH8 Camera optreden. Maar de vraag blijft of dat allemaal zal doorgaan natuurlijk, dat blijft vaag en covid-dik kijken dus.

In elk geval, geef enkele tips van projecten en zo die we in de toekomst in het oog moeten houden, met links waar mensen merchandise kunnen kopen eventueel?
Alle fysieke merch kan je kopen via https://www.jezusfactory.com/product-tag/butsenzeller/
M'n projecten, bands en optredens in het oog houden kan je best doen via m'n website  https://butsenzeller.wixsite.com/buts en/of op m'n facebookpagina https://www.facebook.com/butsenzeller voor downloads verwijs ik het liefst naar bandcamp  https://butsenzeller.bandcamp.com/  bij de recommendations kan je dan verder klikken naar o.a Stovepipe en Hersencellen.

Om af te sluiten (ik weet zelfs uw echten naam niet LOL) zijn er nog opmerkingen of belangrijke dingen die je kwijt wil? Zet het gerust hieronder
Mijn echte naam Geert Budts is nochtans niet zo'n groot geheim hoor en ik denk dat ik alles wel zowat gezegd heb, dankuwel daarvoor Erik !

Pics homepag @Paul 'lightfreezer' Lamont

Dranouter Zomersessies 2020 - De ideale festivalsfeer, op een veilige anderhalve meter
Dranouter Zomersessies 2020
Festivaltent
Dranouter
2020-07-17
Erik Van Damme

Zoals we ondertussen al weten vallen de zomerfestivals in het water, tot einde augustus. Ondertussen zijn de besmettingen zelfs terug aan het stijgen, en wordt ook het najaar 2020 onzeker. Aan vele organisaties om daar zo recreatief mogelijk mee om te springen.
Festival Dranouter, dat normaal zou doorgaan 7, 8 en 9 augustus 2020, doet dat door nagenoeg elk weekend Zomersessies te organiseren.
We citeren: ''Een zomer zonder festivals, zo zag het er even uit. Gelukkig zijn er de Dranouter Zomersessies! Onder de naam Dranouter Zomersessies biedt Dranoeter vzw je in juli en augustus enkele concertdagen aan met live muziek".
Wij waren aanwezig op vrijdag 17 juli. Het meest opmerkelijke op deze zonnige vrijdagavond is het gevarieerde aanbod gaande van folk naar streepjes intense blues en het afsluiten met dromerige zangpartijen die je hart diep raken. Een omschrijving in het kort hoe deze volledige avond dus is verlopen.

Folk muziek uit de Westhoek, met een hoek af
Opener Fokkersvreugde (****) is een West-Vlaamse band uit de Westhoek. Ze brengen Folkse verhalen met een hoek af, in het dialect van de streek en spelen dus een ware thuismatch. Normaal gesproken een volledige line-up maar in dit geval als duo. Dat zorgt zeker nog steeds voor een intense sfeerbeleving. Praatwaterval Cyriel blijkt bovendien niet alleen een begenadigd vocalist te zijn, maar ook een ware entertainer en verhalen verteller eerste klas. De man zet het publiek  aan om lekker mee te zingen of te klappen, daardoor ontstaat een feestelijke stemming  Waardoor dat publiek niet direct op de tafels gaat dansen. Dat mag en kan nu even niet, maar Fokkersvreugde doet wel iedereen uit zijn hand eten, waardoor de tent toch even staat te daveren op zijn grondvesten door zoveel energie en levensvreugde die het duo uitstraalt. Iedereen geniet dan ook met volle teugen vanop zijn of haar stoel van dit schouwspel. Hoewel we er als Oost-Vlaming geen woord van begrepen over wat de man het had, ook wij lieten ons gewillig meevoeren naar het landschap van de Westhoek, waar een traan en een lach elkaar steeds raken. Een betere opener om deze avond feestelijk in te zetten, kon de organisatie zich dan ook niet dromen.

Een oude ziel, in een jong Blues lichaam
Van pure folklore uit de Westhoek, met een hoek af dus, over naar typische Blues. Het is een kleine stap  voor de muziekliefhebber die met een open geest zijn muziek beleeft. Tiny Tim Legs (*****) is ondertussen uitgegroeid tot een begrip in Blues middens. Deze keer stond hij helemaal alleen op het podium en begon hij zijn set dan ook lichtjes onwennig. Niet voor lang, want de respons was enorm hartverwarmend.  Hij kreeg de handen zeer snel op elkaar, en legt de lat dan maar gewoon een beetje hoger. Door knappe blues songs, die snaren raken, te combineren met aanstekelijke en energieke songs , die eigenlijk op de heupen dansbaar inwerken, ontstaat een gemoedelijke sfeer waardoor nogmaals daken eraf vliegen. Hoe verder in de set, hoe meer Tim zijn greep krijgt op een publiek,  dat dan ook zeer gewillig uit zijn hand eet, en hem beloont met een daverend applaus. Meer nog, hij mag zelfs terugkomen voor een bisnummer. Naderhand - en ook tijdens het interview vooraf - wezen we hem erop dat hij naar onze mening een 'oude ziel in een jong lichaam is' , een compliment uiteraard. Hij lachte dat met een kwinkslag weg, maar op het podium van Dranouter bewees hij dat deze stelling niet zo ver gezocht is, integendeel. De man straalt het soort Blues uit dat je terugvindt bij de oude goden uit de jaren '30 tot '50, maar hij staat met beide voeten in het heden,  zoveel is duidelijk. En dat zorgt ervoor dat Tiny Legs Tim een uitzonderlijke parel is binnen dat Blues gebeuren, om te koesteren.
Besluit: Tiny Tim Legs bewijst dat Blues nog steeds springlevend is, dat deed hij al door het uitbrengen van enkele knappe platen, magistrale concerten met of zonder band, en ook door zijn belangrijke inbreng aan de Missy Sippy in Gent, het Blues café bij uitstek voor de liefhebber. Dat zet hij in Dranouter op een gedreven en meesterlijke wijze nog maar eens in de verf.

Een betoverende stem, eens onder hypnose, die je wegvoert naar andere oorden
Moeten wij Geike (*****) nog voorstellen? Na haar vertrek bij Hooverphonic heeft ze ondertussen een geslaagde  solo carrière opgebouwd, en bracht ze enkele knappe platen uit. Ook haar laatste wapenfeit 'Lost in Time' is weer zo een pareltje om te koesteren. Ook haar live optredens zijn concerten die aan je ribben blijven kleven. Deze keer stond er een trio op het podium en moest Geike haar prachtige stem meer dan ooit in de strijd werpen. Gerugsteund door haar beide kompanen , die met een intens mooie instrumentale aankleding de kers op de taart vormen, doen Geike haar vocale capaciteiten je als luisteraar letterlijk wegzweven naar verre oorden. Ze omarmt je , zonder je letterlijk te omarmen uiteraard, maar doet van begin tot einde wel de haren op je armen recht komen van innerlijk genot. Elke song voelt dan ook aan als een innige knuffel, die we potverdorie echt kunnen gebruiken. Breekbaar als porselein en met een zweempje weemoed en melancholie zorgt Geike er over de hele set voor dat je een speld kon horen vallen in de tent; ze raakt dan ook telkens de snaar op een zeer bijzondere plaats, een plaats in je hart waar het fijn vertoeven is trouwens. Die stem van Geike is bovendien bijzonder uiteenlopend, soms ingetogen en sober, soms trekt ze alle registers open en ontstaat een emotionele wervelstorm die je compleet van je sokken blaast. Ook wat uitstraling betreft schippert Geike voortdurend tussen haar publiek bedeesd aankijken, en als een ware tovenares die  haar publiek letterlijk hypnotiseert. 
Besluit: Geike bewijst al veel jaren dat ze ook als solo artieste best haar mannetje kan staan. Ook nu is deze begenadigde zangeres en artieste, nog steeds iemand die enorm veel warmte uitstraalt. Niet alleen door haar podium préséance , maar ook die bijzonder breekbare, wondermooie stem, ontroert en breekt je hart in twee zonder je pijn te doen. Eerder voelt die weemoedige aanpak aan als een deken in deze barre tijden. We pinken dus een traantje weg, met een glimlach op de lippen. Geike slaagt er door deze aanpak in moeiteloos  de handen op elkaar te krijgen, en mag zelfs tot twee keer terug komen. Ze wordt een derde keer terug geroepen, maar dat lukte organisatorisch niet meer. Het bewijst  enkel en alleen maar hoe deze top artieste met pakkende songs je meesleurt naar een kleurrijke wereld, waar het bijzonder fijn vertoeven is en waaruit je nooit meer wil ontsnappen. Je krijgt er nooit genoeg van.

Over Dranouter 'Zomersessies' - De festivalsfeer, met een frisse pint , een pasta of pak friet, was zeker aanwezig. Dit allemaal  op een veilige anderhalve meter, Zelfs de concerten ademen die typische v(f)olkse sfeer uit die zo eigen is aan een festival als Dranouter. Het publiek genoot met volle teugen, mits rekening te houden met die maatregelen, en zong of klapte telkens mee. Of genoot van ingetogen momenten.
Een geslaagd concept dus deze zomersessies, die we iedereen die houdt van live muziek beleven,  zeker kunnen aanraden. Voor het volledige programma verwijzen we jullie graag door naar de website: https://www.festivaldranouter.be/nl/zomersessies

Organisatie: Festival Dranouter, Dranouter

Frieder Butzmann is een componist en performancekunstenaar die reeds eind jaren zestig een pionier was in het verkennen van experimentele muziek .  Niet alleen is hij pionier van de Duitse Industriële muziek, hij is ook lid van de Geniale Dilettanten-beweging en heeft met ontelbare artiesten samengewerkt zoals Blixa Bargeld, P-Orridge die bekend staan om hun experiment.
Frieder Butzmann werkte begin jaren tachtig samen met auteur en kunstenaar Thomas Kapielski. De meeste van hun composities zijn minimalistische nummers afgewisseld met alledaagse geluiden en spraakfragmenten, zoals te horen op hun ‘WAR PUR WAR’-album, voor het eerst uitgebracht op Zensor in 1987. Dit volstrekt unieke werk is een eigenzinnige mix van excentrieke Electro pop en bizarre sonische collages en is uitgegroeid tot een gewild verzamelobject.
Dit kunstwerk wordt nu heruitgebracht op LP en CD via Bureau B. En ook nu blijkt het een grensverleggend huzarenstuk te zijn.
Dat dit onwaarschijnlijke duo zijn tijd ver vooruit was, blijkt al uit die eerste rits korte, bondige pareltjes “Freebeer”, “Damit des Ergetzens Auf Erden Kein ende seyn möge” en “Die Luftmatraze”.
In de muziekstijl flirt Butzmann/Kapielski met een uiteenlopende rits aan genres en doet bovendien aan stijlbreuken alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. “Incendio (Versione par Danza)” doet denken aan Kraftwerk, door de robotachtige stem. In de Duitse taal klinkt dat zeer militaristisch. En dat maakt deze plaat nog extra bijzonder. Wie houdt van op avontuur trekken door het bos van de Elektronische muziek , en niet bang is om de gevaren zone te betreden, voelt de muzikale waanzin .
Het is enorm genieten van parels “Kurzstûc” en “Ein Beglockendes Rauschen”. Telkens schippert de band tussen het betere werk van Kraftwerk, vermengt het met een Electro pop sausje en voegt daar veel kruiden van EBM aan toe. Allemaal heel subtiel! Je op het verkeerde been zetten is namelijk de rode draad. Het wordt o.m. met korte afsluiters als “Akron”, “Ohoi” en “Kojote” nogmaals in de verf gezet.
Besluit:  Anno 2020 klinkt deze 'War Pur War' van Butzmann/Kapielski zeer onaards en haast futuristisch. Elektronische muziekliefhebbers die dus graag een muzikant willen herontdekken,  die grenzen heeft verlegd in de experimentele muziek, kunnen deze schijf zonder verpinken in huis halen. Het is namelijk een gouden parel die te lang in de vergeethoek is geraakt; al meer dan dertig jaar hoort die eigenlijk daar niet thuis .

Freebeer 02:43 Damit Des Ergetzens Auf Erden Kein Ende Seyn Mo?ge 01:06 Die Luftmatratze 00:29 Der Garagenschlager 01:16 Pavel From Prague 00:53 Incendio (versione per danza) 04:49 Do The VoPo 04:03 Zweitstimme 00:39 Wunderbar 01:26 Wurmberg 04:08 Rolle Der Frau 03:23 Quar pur qua 00:28 Con Fermezza 01:02 Haacke & Gross 03:11  Kurzstu?ck 00:19 Ein Beglockendes Rauschen 05:11 Akron, Ohio 00:40 Kojote 02:29

Experimenteel/Elektronica
War Pur War
Butzmann + Kapielski
 

Als we een cd recensie opstellen dient daar een genre te worden op gekleefd. Bij sommige bands is dat heel eenvoudig, bij andere onmogelijk. Voor het gemak omschrijven we Tensor Tympani, als 'rock'. Maar het is de band tekort doen. Want op de EP 'Impressive Power Delicate Sound' blijkt dat deze band van enorm veel markten thuis is. Rocken doen ze in elk geval, daar bestaat niet de minste twijfel over.
Imposante uppercuts uitdelen wordt gedrenkt in een walm van intense emoties die de gevoelige snaren raken. Dat is de verdienste met zeer emotioneel klinkende vocals. Een stem die vaak de haren op je armen doet recht komen, aangesterkt door gitaarlijnen die lekker groovy en energiek klinken. De registers worden al vanaf de eerste song “Gone Again” volledig open getrokken, met een drumpartij die al even verschroeiend klinkt. Je kan dus niet voorbij het pure rock karakter dat Tensor Tympani uitstraalt.
De band brengt bovendien verschillende decennia muziek samen op deze zes songs. Streepjes hard rock uit de jaren '70, lekkere grunge uit de jaren '90 en metal uit de jaren '00. Maar de band is ook niet vies om streepjes elektronische muziek aan toe te voegen, zoals uit de openingssong al bleek, zo lang het maar rockt. En dat blijft het ook doen op pareltjes “The best are failing”, “Waiting for the sun “ en “Dreams”.  Het lekker up tempo “Embrace the unknow' is de perfecte kers op de taart om deze mooie EP met een knal af te sluiten.
Besluit:  De titel 'Impressive Power Delicate sound' dekt eigenlijk de lading. Want er gaat inderdaad een impressieve kracht uit van de muziek van Tensor Tympani. Alsof je voortdurend , op een oorverdovende wijze, tegen een geluidsmuur wordt gekwakt. Bij elke song opnieuw. Maar de sound is evenzeer subtiel , delicaat en zelfs melancholisch, mede door die bijzondere vocale inbreng. En dat zorgt ervoor dat deze vrij nieuwe rockband - ontstaan in 2016 - een unieke parel is binnen de Belgische rock. Om te koesteren.
Kortom:  als een EP een visitekaartje is om je te tonen aan een ruim publiek, dan is de band erin geslaagd om vele rockharten - waaronder het onze - te veroveren en sneller te doen slaan. Een sterk debuut, dat trouwens smaakt naar meer…

Tracklist: Gone again 03:28 Space between 04:55 The best are failing 03:21 Waiting for the sun 04:01 Dreams 03:15 Embrace the unknown 04:10