Frieder Butzmann is een componist en performancekunstenaar die reeds eind jaren zestig een pionier was in het verkennen van experimentele muziek .  Niet alleen is hij pionier van de Duitse Industriële muziek, hij is ook lid van de Geniale Dilettanten-beweging en heeft met ontelbare artiesten samengewerkt zoals Blixa Bargeld, P-Orridge die bekend staan om hun experiment.
Frieder Butzmann werkte begin jaren tachtig samen met auteur en kunstenaar Thomas Kapielski. De meeste van hun composities zijn minimalistische nummers afgewisseld met alledaagse geluiden en spraakfragmenten, zoals te horen op hun ‘WAR PUR WAR’-album, voor het eerst uitgebracht op Zensor in 1987. Dit volstrekt unieke werk is een eigenzinnige mix van excentrieke Electro pop en bizarre sonische collages en is uitgegroeid tot een gewild verzamelobject.
Dit kunstwerk wordt nu heruitgebracht op LP en CD via Bureau B. En ook nu blijkt het een grensverleggend huzarenstuk te zijn.
Dat dit onwaarschijnlijke duo zijn tijd ver vooruit was, blijkt al uit die eerste rits korte, bondige pareltjes “Freebeer”, “Damit des Ergetzens Auf Erden Kein ende seyn möge” en “Die Luftmatraze”.
In de muziekstijl flirt Butzmann/Kapielski met een uiteenlopende rits aan genres en doet bovendien aan stijlbreuken alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. “Incendio (Versione par Danza)” doet denken aan Kraftwerk, door de robotachtige stem. In de Duitse taal klinkt dat zeer militaristisch. En dat maakt deze plaat nog extra bijzonder. Wie houdt van op avontuur trekken door het bos van de Elektronische muziek , en niet bang is om de gevaren zone te betreden, voelt de muzikale waanzin .
Het is enorm genieten van parels “Kurzstûc” en “Ein Beglockendes Rauschen”. Telkens schippert de band tussen het betere werk van Kraftwerk, vermengt het met een Electro pop sausje en voegt daar veel kruiden van EBM aan toe. Allemaal heel subtiel! Je op het verkeerde been zetten is namelijk de rode draad. Het wordt o.m. met korte afsluiters als “Akron”, “Ohoi” en “Kojote” nogmaals in de verf gezet.
Besluit:  Anno 2020 klinkt deze 'War Pur War' van Butzmann/Kapielski zeer onaards en haast futuristisch. Elektronische muziekliefhebbers die dus graag een muzikant willen herontdekken,  die grenzen heeft verlegd in de experimentele muziek, kunnen deze schijf zonder verpinken in huis halen. Het is namelijk een gouden parel die te lang in de vergeethoek is geraakt; al meer dan dertig jaar hoort die eigenlijk daar niet thuis .

Freebeer 02:43 Damit Des Ergetzens Auf Erden Kein Ende Seyn Mo?ge 01:06 Die Luftmatratze 00:29 Der Garagenschlager 01:16 Pavel From Prague 00:53 Incendio (versione per danza) 04:49 Do The VoPo 04:03 Zweitstimme 00:39 Wunderbar 01:26 Wurmberg 04:08 Rolle Der Frau 03:23 Quar pur qua 00:28 Con Fermezza 01:02 Haacke & Gross 03:11  Kurzstu?ck 00:19 Ein Beglockendes Rauschen 05:11 Akron, Ohio 00:40 Kojote 02:29

Experimenteel/Elektronica
War Pur War
Butzmann + Kapielski
 

Als we een cd recensie opstellen dient daar een genre te worden op gekleefd. Bij sommige bands is dat heel eenvoudig, bij andere onmogelijk. Voor het gemak omschrijven we Tensor Tympani, als 'rock'. Maar het is de band tekort doen. Want op de EP 'Impressive Power Delicate Sound' blijkt dat deze band van enorm veel markten thuis is. Rocken doen ze in elk geval, daar bestaat niet de minste twijfel over.
Imposante uppercuts uitdelen wordt gedrenkt in een walm van intense emoties die de gevoelige snaren raken. Dat is de verdienste met zeer emotioneel klinkende vocals. Een stem die vaak de haren op je armen doet recht komen, aangesterkt door gitaarlijnen die lekker groovy en energiek klinken. De registers worden al vanaf de eerste song “Gone Again” volledig open getrokken, met een drumpartij die al even verschroeiend klinkt. Je kan dus niet voorbij het pure rock karakter dat Tensor Tympani uitstraalt.
De band brengt bovendien verschillende decennia muziek samen op deze zes songs. Streepjes hard rock uit de jaren '70, lekkere grunge uit de jaren '90 en metal uit de jaren '00. Maar de band is ook niet vies om streepjes elektronische muziek aan toe te voegen, zoals uit de openingssong al bleek, zo lang het maar rockt. En dat blijft het ook doen op pareltjes “The best are failing”, “Waiting for the sun “ en “Dreams”.  Het lekker up tempo “Embrace the unknow' is de perfecte kers op de taart om deze mooie EP met een knal af te sluiten.
Besluit:  De titel 'Impressive Power Delicate sound' dekt eigenlijk de lading. Want er gaat inderdaad een impressieve kracht uit van de muziek van Tensor Tympani. Alsof je voortdurend , op een oorverdovende wijze, tegen een geluidsmuur wordt gekwakt. Bij elke song opnieuw. Maar de sound is evenzeer subtiel , delicaat en zelfs melancholisch, mede door die bijzondere vocale inbreng. En dat zorgt ervoor dat deze vrij nieuwe rockband - ontstaan in 2016 - een unieke parel is binnen de Belgische rock. Om te koesteren.
Kortom:  als een EP een visitekaartje is om je te tonen aan een ruim publiek, dan is de band erin geslaagd om vele rockharten - waaronder het onze - te veroveren en sneller te doen slaan. Een sterk debuut, dat trouwens smaakt naar meer…

Tracklist: Gone again 03:28 Space between 04:55 The best are failing 03:21 Waiting for the sun 04:01 Dreams 03:15 Embrace the unknown 04:10

Wat Elektronische muziek betreft , heeft Duitsland een zekere reputatie opgebouwd door genres als Krautrock en Neue Deutsche Welle. Die Wilde Jagd , het project rond Sebastian Lee Philip en Ralf Beck, grijpt een beetje terug naar die gouden tijden. Samen met enkele gast muzikanten en vaste live drummer Ran Levari brengt Die Wilde Jagd zijn vierde album op de markt 'Haut' waar die stelling in de verf wordt gezet, maar waaruit eveneens blijkt dat grenzen worden afgetast en verlegd in het genre.
Dankzij het wondermooie “Empfang” kom je als luisteraar in een sprookjesachtige wereld terecht, beetje vreemd aanvoelend,  maar subtiel ook zeer toegankelijk, schippert Die Wilde Jagd hier al tussen veel uitersten. Lichtvoetig, maar ook lichtjes donker. 
Dankzij de vocale inbreng van Nina Siegler gaat het bij ''Himmelfahrten” zelfs helemaal de lichtvoetige kant uit. Uiteraard wordt daarbij een knipoog uitgedeeld naar het Duitse Elektronische verleden; dit duo bewijst toch weer een frisse wind te doen waaien in de Krautrock en aanverwante stijlen; en kijken naar de toekomst, net door die dunne lijn tussen donker en licht te bewandelen. “Gondel” klinkt iets meer de duistere kant op.
Vooral is deze schijf een gevarieerd brokje totaalbeleving geworden waarbij deze band je wegvoert naar een filmische wereld waar het fijn vertoeven is. Afsluiter “Sankt Damin” doet je , hoe kan het anders, weerom vertoeven tussen licht en duisternis. Nergens gaat het de ene of de andere kant uit;  het voortdurend de dunne lijn tussen beiden bewandelen is niet alleen de rode draad, maar ook de grote sterkte van deze knappe plaat.
Door de duurtijd van de songs, die afklokken op circa tien tot dertien minuten, is dat ook nodig om de aandacht scherp te houden. En dat doet Die Wilde Jagd over de hele lijn. Vervelen doet het nooit.
Besluit: Toegankelijke Elektronische pop muziek wordt over de hele lijn verbonden met de donkere zijde van Krautrock alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Die Wilde Jagd geeft een staaltje van hoe de huidige Duitse Elektronische muziek klinkt op een doordachte, fijne wijze. Waardoor de liefhebber over de streep wordt getrokken. Een aanrader dus, die bewust kiest om buiten de comfortzone te treden. Want dat is wat Die Wilde Jagd dus over de hele lijn doet op deze knappe 'Haut'.
Tracklist: EMPFANG  13:50 HIMMELFAHRTEN  10:05 GONDEL  11:43 SANKT DAMIN 09:41

Elektronica/Krautrock
Haut
Bureau B/Sonic Rendezvous
 

Als twee gelijkgestemde zielen elkaar vinden, ontstaat iets magisch. Dat is in de meeste gevallen toch zo, dat is bij dit nieuwe project Honey Hachimitsu zeker het geval. Honey Hachimitsu is het project rond  Ivolve  en Kevin ‘de VC’ van Campenhout a.k.a. V8-bitC. Deze laatste laat zich inspireren door de Japanse cultuur. Samengesmolten met de experimentele skills van Ivolve ontstaat iets onaards, of eerder een cultuurschok. Nu kwam 'All Your Honey Are Belong To Us' uit. We begaven ons in hun muzikaal doolhof …
Japan spreekt sowieso tot de verbeelding, ook de muziek is vaak omgeven door een mysterieuze ondoordringbare walm.
Dat komt op deze schijf dan ook vaak tot uiting, voeg daar typische hip hop of andere experimentele (Belgische) elementen aan toe, zo typisch aan Ivolve , en er ontstaat een chaos in je hoofd waar je niet kunt en wil aan ontsnappen. O.m. met het naar EBM neigende beats van “The tree of Goo” , of het flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag en intimiteit als bij het lekker psychedelische “Psychedelic Nectar (Second bite)”.
Telkens kom je op een dwaalspoor terecht, binnen dat doolhof van mystieke en rare klankentapijten die het duo uitspreidt.  Dit duo heeft duidelijk een grote voorliefde voor 8 bit elektronica en verlegt zelfs binnen dat concept grenzen. Deze avontuurlijke aanpak, waardoor Ivolve ons al een paar keer compleet van de kaart heeft gespeeld, krijgt nu ook een Oosters tintje dankzij V8-bitC. En dat maakt deze schijf een zeer interessant pareltje om te koesteren. We raden echter mensen die houden van een gestructureerd leven, toch een beetje 1m50 afstand te bewaren, want het is best een chaotische brij geworden aan invloeden, beats, en hypnotiserende klanken.
Bovendien wordt voortdurend geschipperd tussen oorverdovend je trommelvliezen doen barsten, waardoor je begint te dansen in een al even vreemd landschap.
Of eerder sober en intiem je hart diep raken, als bij “R/C V!-6O” het geval is. Ook dat is de grote sterkte van Ivolve, en ook hier is het die inbreng van Japannezen cultuur, die je hoofd op hol zal brengen.
Afsluiter “Db-RIP “ is een zeer verdovend slot, dat haast neigt naar Ambient. Alsof de storm is gaan liggen, en de gemoederen bedaren. Na al die verbluffende orkanen, wervelstormen en tsunami’s van uiteenlopende geluiden die je als luisteraar moeilijk kunt thuis brengen, komt dit over als een rustpunt waardoor je terug kunt keren naar de 'normale' realiteit.
Besluit: Honey Hachimitsu doet op deze 'All Your Honey Are Belong To Us 'niet alleen landsgrenzen vervagen, ook puur muzikaal worden onaardse grenzen verlegd.

Tracklist:
the -??(?)d Dimension 07:52 - the tree of Goo 09:20 - Accelerate 05:11 - R/C V8-6.0 (Tilma Stone) 03:25 - Glow Together 04:33 - the Honey Machine (Rage Remix) 02:44 - Psychedelic Nectar "second bites" 04:27 - Honey Hachimitsu Theme 03:01 - Db-RIP 06:14

Intergalactic Dance/ Breakbeat /Space Hop
All Your Honey Are Belong To Us
Honey Hachimitsu
 

Honey Hachimitsu, het project rond  Ivolve  en Kevin ‘de VC’ van Campenhout a.k.a. V8-bitC brengt op korte tijd twee platen op de markt, die gelijklopend zijn maar toch ook lichtjes verschillend. Dit duo steekt zijn voorliefde voor experimenteren van allerlei beats en klanken niet onder stoelen of banken, en combineren het met invloeden uit Japan. Dat bleek al uit 'All Your Honey Are Belong To Us' dat iets eerder op de markt werd gebracht. Op de opvolger 'The Sequel', klinkt het duo plots gebalanceerd en zelfs toegankelijk - ook al is dat eerder een understatement van formaat
Met de titelsong laat Honey Hachimitsu al in zijn kaarten kijken, de psychedelische en hypnotiserende inwerking op uw gemoed blijft overeind staan, maar eerder gaat het dus de kant van Ambient uit dan oorverdovende knallen die de trommelvliezen doen barsten. Niet dat we in slaap worden gewiegd door opzwepende songs als “When the hype dies” of “Shaken not titled”, gaat het er toch allemaal minder chaotisch en zelfs lichtjes intiemer aan toe. Dansen doen we echter wel, want het blijft een soort aanstekelijke muziek waar je onmogelijk stil kunt op blijven staan. Ook dat was op de vorige release al te merken. Space Hop is nog de beste omschrijving van de muziek van dit dynamisch duo, die ook nu weer avontuurlijk tewerk gaat, en experimentele paden bewandelt tot je als luisteraar in een diepe trance terecht komt waaruit je niet wil ontsnappen.  Sommige songs ruiken echter meer naar trip hop zoals het wondermooie “Slowly but steady Senpai” en dat is wellicht nog het grote verschil tussen de vorige plaat. De meer ingetogen wijze, met nog steeds veel zin om te experimenteren, is de rode draad op de volgende songs “Japncazy” , “Gamegirl” en afsluiter “Mind Wonder”, waarbij je je letterlijk voelt wegdrijven naar vreemd aanvoelende oorden van verderf.
Besluit: Wist Honey Hachimitsu ons op 'Your Honey are belong to us' nog onder te dompelen in een chaotisch bad waar een kat zijn jongen niet vindt, dan zit er, zeer subtiel althans, wat meer structuur in deze opvolger 'The Sequel'.
Vooral de meer ingetogen wegen die worden ingeslagen, zijn een knipoog naar ambient, trip hop en zelfs dromerige soundscapes; het bewijst dat dit duo van enorm veel elektronische markten thuis is.
Meteen vragen we ons af op welke wijze het duo ons de volgende keer gaat verrassen? Want dat eindpunt in experimenteren en grenzen verleggen, is uiteraard nog niet bereikt.
Twee parels van platen die de avonturier onder de elektronische muziekliefhebber moet doen watertanden en een oorgasme van jewelste moet bezorgen, is wat Honey Machimitsu ons voorschotelt.
Tracklist: The Sequel 03:13 - When the Hype Dies 03:00 - Escalating Elevation 03:32 - Shaken not Titled 02:40 - As a token of Arpeggiation 02:55 - Slowly but Steady Senpai 05:00  - VXC16Valve 04:28 - Japaneazy 03:52 - Gamegirl 03:18 - Mind Wonder 03:57

Intergalactic Dance/ Breakbeat /Space Hop The Sequel
The Sequel
Honey Hachimitsu
 

An Pierlé - Mensen zullen altijd muziek blijven maken en nodig hebben. Het is vooral de perceptie van alles wat cultuur is die me zorgen baart

An Pierlé is een muzikante en artiest die van vele markten thuis is. Elk optreden, elke plaat is heel anders dan de vorige. In de huidige tijden heeft ze zich o.a. op een jazz project gestort ‘An Pierlé Quartet. Hiermee slaat de veelzijdige componiste en zangers dus opnieuw een andere weg in. Deze van jazz en in het oneindige improviseren. Ze omarmt met dat project trouwens de jongens van SCHNTZL die hun nieuwste plaat gewoon opnamen bij An thuis. Ook haar echtgenoot Koen Gisen sprong op de kar, en zo ging de bal aan het rollen. Als opener van Bel Jazz Fest kregen we direct al een krop in de keel. An haar bijzonder bedwelmende stem doet je in ieder geval wegglijden naar ongekende oorden, ze ontpopt zich bovendien ook als een klasse pianiste.
Het verslag van dit evenement kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/78615-bel-jazz-fest-2020-zwoele-jazz-magie-die-in-alle-kleuren-van-de-regenboog-de-huiskamer-binnen-waait.html  
Voor ons was dit, en de vraag hoe je als artieste en mens omgaat met zo een crisis waarin we leven, genoeg reden om An enkele vragen te stellen. Ze stond ons per mail te woord, en het werd een fijn gesprek dat we graag binnenkort ook eens face to face willen voeren.

An, de reden van dit interview is hoe mensen omgaan met deze coronacrisis, daarom vallen we met de deur in huis. Hoe heb je daar als mens, artiest, muzikant mee omgegaan met deze bijzonder ‘rare’ tijden waar we in leven?
Wel, ik was al  serieus ‘vertraagd’ vorig jaar, en wij zitten sowieso vaak thuis, en ik hou van rust, dus zoveel veranderde er voor mij niet. Behalve dan dat onze dochter thuis was, en je toch die vreemde energie voelde waardoor ik niet veel nieuwe muziek heb gemaakt. Er was precies weinig concentratie. Maar toen zijn we in duo van alles beginnen doen , want er kwamen vragen van overal. En hebben we het AU! Festival in duo gespeeld, met akoestische versies van onze kerkorgelplaat, en dat was erg fijn. Wij hebben het geluk dat we het artiestenstatuut hebben waardoor we financieel konden overbruggen, maar het was wel een ramp voor veel muzikanten. En ook onze voorjaars tournee met het An Pierlé Quartetl is in het water gevallen, en je mocht niet bijeen komen om te repeteren, dus konden we onze plaatopnames nog niet voorbereiden, dus dat was wel zeer spijtig. Maar ja, je moet het nemen hoe het komt, en de rust was wel zeer weldadig. De perceptie dat artiesten niet werken is zodanig fout. Wij zijn eigenlijk altijd zodanig bezig dat je nooit eens echt stil kan staan, en die pauze bood Corona wel.

Het leuke aan jou vind ik dat je me steeds op het verkeerde been zet, zowel op plaat als op het podium. Elk optreden is weer een heel andere insteek, prachtig! Waar komt die drang naar experimenteren en jezelf heruitvinden vandaan? (Bij mij van David Bowie trouwens )
Ik weet dat niet, dat is iets dat in zowel Koen Gisen als mij zit. Inderdaad artiesten als Bowie, Roxy Music , Kate Bush en Talk Talk hebben zulke carrières en dat is hetgeen wij altijd geambieerd hebben in plaats van een gooi naar kortstondig succes.

Een van de laatste keren dat ik je live zag was in de kerk van Laken ter gelegenheid van Les Nuits Botanique. Een hele ervaring voor ons als fan, hoe was die ervaring voor jou?
Ja, dat was een superfijn optreden! Een mix van intensiteit en letterlijk ‘spelen’ met het publiek, daar hou ik van. De band met dewelke we die kerkorgeltournee speelden , was ook echt superfijn vond ik, die samenzang met de meisjes was zalig om te doen. En we hebben heel veel gelachen ook …

Ik heb je ondertussen - als je deze van Bell Jazz Fest erbij rekent - vijf keer live gezien, dat is even veel als mijn grote idool en voorbeeld David Bowie. Mijn eerste ervaring was je concert op Rock Werchter in 2000. Je  muziek bloeit , naar mijn bescheiden mening, en is best open in een omgeving waar jouw heldere stem je ontroert. Je kreeg dat publiek zelfs stil (herinner ik me) . Nu, hoe ervaar je een optreden op zo een groot podium?
Ik speel heel graag in een verschillende setting. Zo’n groot festival is natuurlijk kicken, maar het gevaar loert om de hoek dat je teveel prestatiestress hebt. Er hing vroeger precies ook altijd zoveel vanaf. Ik was ook vaak ziek van de zenuwen op voorhand, daar heb ik nu veel minder last van. Het enige waarvoor ik graag beroemder zou zijn dan we zijn , is dat je dan laat op de avond in het donker mag spelen, onze muziek zou dan veel meer tot zijn recht komen op een groot podium

Wat geniet je voorkeur? Een kleine club of groot festival?
Beiden hebben hun charmes dus, in kleine clubs heb je tijd en directer contact

Ook wat platenwerk betreft , weet je me altijd te verrassen. Zo was het debuut ‘Mud stories’ eerder experimenteel en hinkte ‘Helium Sunset’ naar zeemzoetigheid, om met ‘White Velvet’ weer een andere kant uit te gaan. Welke kant gaat An Pierlé 2020 /2021 opgaan?
Een uitvergrote versie van toegankelijke songs met een grote dosis kitsch vermengd met heel veel improvisatie en vrijheid in het spel. En verbazingwekkend veel gegroove, en dat is nieuw voor mij.  En daartegenover staat de ‘Rewind’ van ‘Mud stories’ die ik in september als Corona het belieft in de AB ga spelen. Integraal mijn eerste plaat spelen na 25 jaar is een grote uitdaging, maar een waar ik enorm naar uitkijk.

Je hebt ondertussen ook een duo jonge talentvolle artiesten onder je vleugels genomen. SCHNTZL heeft, volgens de legende ? zijn album in jouw huiskamer opgenomen. In elk geval , hoe is die samenwerking ontstaan?
Wel, zij waren hun debuutplaat met Koen aan het opnemen, en dus hingen ze hier in huis rond. En toen hebben we eens een muziekkampje gedaan samen, en er bleek veel liefde en wederzijds muzikaal respect te zijn. We brengen mekaar allemaal verder, dus dat is superfijn.

Op Bel Jazz Fest zag ik een gedreven kruisbestuiving tussen jonge wolven en levenservaring, een magie die werkt. Hoe was deze toch wel bijzonder ervaring voor jou? Het mag wat mij betreft, ondanks alles toch niet het ‘nieuwe normaal’ worden
Wat die kruisbestuiving of die manier van online optreden … , geef mij maar live inderdaad, maar we doen het met wat er is hee; Maar ik vind het echt superleuk om met het Quartet te spelen, het is uitdagend en fun en nooit oppervlakkig tegelijk.

Jazz is geen jazz meer,  is iets wat ik nogal veel hoor de laatste tijd, het is eerder een vorm van tot het oneindige improviseren geworden. Hoe zie je het zelf?
Ik zie het als een vorm van letterlijk spelen als een kind. Ik ben totaal geen geschoolde muzikant, en dat vind ik soms spijtig want ik loop natuurlijk tegen mijn beperkingen aan, maar ik houdvan die vrijheid. Ik zie het meer als een draad beginnen volgen; Eerder als naar een film kijken.

Waar komt die voorliefde van jazz vandaan?
Van Koen J

Jouw concert met An Pierlé in AB is verschoven naar oktober, zijn er al andere datums geprikt met dit project? Komt er trouwens ook iets op plaat wat dat project betreft?
Er komt zeker een plaat! We hopen in januari te kunnen releasen, naar aanleiding van de Jazzlab tournee die we dan gaan doen.

Ik heb trouwens in een interview gelezen dat je Kanker hebt overwonnen? Hoe gaat  het nu met jou? En welke impact heeft dit op je leven
Sja, dat is een grote vraag want het zet wel veel dingen op scherp J Het gaat erg goed met mij, ik ben volledig genezen, en ik wil vooral geen stress en prestatiedruk meer. En vooral veel fun en fijne muziek maken. En tijd hebben, en mij bezig houden met de essentie.

Een heel andere vraag, je hebt ook een eigen label , Helicopter records. Hoe is dat ontstaan en komen er langs die kant (van sommige artiesten op dat label) binnenkort releases uit?
Het label is ontstaan in 2002 toen we ‘Helium Sunset’ helemaal op onze eigen voorwaarden wilden kunnen maken, en eigenaar van onze muziek wilden zijn. Andere releases zijn niet uitgesloten, maar we zullen wel zien; Dat is veel werk om dat goed te doen, en iets voor iemand anders te kunnen betekenen, en we hebben eerder de ambitie om ons op onze eigen muziek te concentreren.

An, dit is mijn laatste vraag. Hoe denk je persoonlijk dat de muziekwereld deze crisis zal overleven?
Geen idee. Mensen zullen altijd muziek blijven maken en nodig hebben. Het is vooral de perceptie van alles wat cultuur is die me zorgen baart. Het wordt als tegendraads en profitariaat beschouwd door meer en meer mensen, en dat vind ik een totaal onterechte en gevaarlijke evolutie; De waarde, zowel emotioneel als financieel van muziek wordt wel echt op scherp gesteld.

Is naast digitalisering het niet de doodsteek van de muziekbeleving zoals het vroeger was? Of mag ik het niet zo zwart/wit zien?
Ik denk dat dat zal evolueren naar iets naast het livecircuit, in welke vorm en met hoeveel mensen dan ook.

Misschien om af te sluiten, waar kunnen mensen merchandiser en dergelijke online kopen, post gerust enkele links
Daar zou ik mij beter ook eens beter in organiseren. Ik zou zeggen, mensen koop platen bij je lokale platenhandelaar en op optredens.

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik probeer er in AB bij te zijn in oktober en hoop daar eens dit gesprek fijn over te kunnen doen tussen pot en pint.

Graag gedaan!
Pics homepag @Shamrockshaver

The Calicos - Aanstekelijke energie, gedrenkt in een bad van melancholie en weemoedigheid

Op hun vi.be pagina staat het volgende te lezen bij de introductie: "songs die stevig in de traditie van Neil Young, Wilco, The Eagles en Ryan Adams zijn geworteld". The Calicos bewezen vorige zomer op Fonnefeesten , Lokeren dat deze stelling niet ver gezocht is. We schreven daarover: ''De band beschikt over enorm veel potentieel om potten te breken, ook al zijn er links en rechts nog groeimogelijkheden. Maar het is - op basis van dit zeer sterk en energiek optreden - een kwestie van tijd eer dit het geval zal zijn. Wij, en veel aanwezigen op Fonnefeesten waren alvast overtuigd daarvan. Nu de rest van de wereld nog.''
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75305-fonnefeesten-2019-zaterdag-10-augustus-2019-de-goed-geoliede-dieselmotor-van-10cc-draait-nog-steeds-op-volle-toeren.html

The Calicos stonden ‘In 'den gevloerden bos' als trio op het podium. Deze keer was den gevloerden bos aardig vol gelopen. Deels door het mooie weer, de zonovergoten zondag smeekt namelijk om naar buiten te komen. In de gezellige sfeer , gezeten op een stoel met een koele drank bij de hand, voel je dan ook de stress van een werkweek zo van jou wegglijden. Dat is dus niet alleen de verdienste van een knap solerende band op dat podium, maar ook van de organisatie en alles daarom heen verdient een pluim op de hoed.
The Calicos zijn op een goed jaar tijd gegroeid in hun kunnen, zoveel is duidelijk. Deze keer bracht The Calicos, als trio, een semi-akoestische set. Binnen deze eerder sobere en ingetogen setting viel op wat voor een top muzikanten die jongens van The Calicos toch zijn. Naast de zwevende keyboard, percussie klanken en aanstekelijke pedal gitaar viel die stem van frontman Quinten Vermaelen nog het meest op. Een zekere weemoedigheid en melancholie gaat daarvan uit, die je doet zweven naar de hoogste toppen. Bovendien spreekt hij zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag, en straalt tonnen charisma uit.
De interactie naar het publiek toe, of  min of meer het gemis daarvan, was een beetje het minpunt op Fonnefeesten waar de band dus puur de muziek voor zich liet spreken. Niks mis mee uiteraard. Toch bleven we daardoor een beetje op onze honger zitten toen.
Het contrast kon niet groter zijn.  Want op deze zondagnamiddag ‘In den gevloerden bos' was dat toch even anders. Vanaf de eerst song omhelsde de band zijn publiek letterlijk. In tijden waar elkaar echt knuffelen niet meer kan of mag, doet dit enorm veel deugd , neem dat van ons aan. In de set bracht The Calicos ook enkele gloednieuwe nummers, die zullen verschijnen op het debuut. Dat debuut komt in november dit jaar uit. En ook dat laat ons het beste verhopen voor de toekomst.
In Eeklo zagen we vooral een band , die niet alleen zeer veel energie uitstraalt, maar dus ook de gevoelige snaar op een uitgekiende wijze kan raken. Op het einde van de set smeekte het publiek dan ook voor meer. In eerste instantie bracht Quinten op zijn eentje een ingetogen song, begeleid met enkel zijn akoestische gitaar, en bezorgde ons een krop in de keel. Waarna zijn kompanen het podium terug betraden en nog even de teugels vierden in een mooie finale. Nee, geluidsmuren afbreken was er niet bij. Maar de sprankelende songs raakten wel de gevoelige snaar, tranen van geluk en een glimlach op de lippen , die niet kunt onderdrukken. Het bewijst alleen maar dat The Calicos een band is die van vele markten thuis is. Of dat nu binnen een ingetogen setting is zoals nu, of door alle registers in een wervelende show open te trekken.

The Calicos doen iedereen moeiteloos uit hun hand eten. Op een jaar tijd zo een evolutie ondergaan, dat doet ons uitzien naar een toekomst die er steeds meer rooskleurig uitziet.

Wie deze unieke sfeer ook wil beleven kan de komende weken nog steeds genieten van een zondagnamiddag vertoeven in die bijzonder gezellige omgeving. Volgende optredens staan nog op de planning:
KAMEEL - 19/07/2020
Meskerem Mees - 26/07/2020

Voor een volledige overzicht van het aanbod deze zomer en in het najaar, verwijzen ze u graag door naar de website: www.n9.be

Pics homepag @Patrick Blomme (daMusic)

Organisatie: N9, Eeklo

Voidian - Ik denk dat de ambitie, de grootste ambitie, meer is dan enkel albums opnemen. We willen het beste van onszelf geven en groeien in hetgeen we doen

Voidian is een Limburgse stoner-doom band die in 2017 een sprankelend en veelbelovende debuut EP op de markt bracht, in eigen beheer. Ondertussen bleef de band noest aan de weg timmeren, en eerder deze maand verscheen eindelijk een full album ‘Through the Eyes of the Flame’.
Voidian bestaat uit muzikanten die het ambacht van stoner-doom sfeer al veel jaren onder de knie hebben en dat straalt deze plaat ook uit. Gelukkig staat het de spontaniteit niet in de weg. Dat is ook onze recensent niet ontgaan. Hij schreef erover: ‘’Dit debuut klinkt ferm en bevat indrukwekkende performances van elke muzikant. Samen vormt dat een sterk geheel dat gemakkelijk boven de middelmaat uitstijgt.”
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen:  http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78812-through-eyes-of-the-flame.html
We hadden, naar aanleiding van deze release, en uiteraard ook hoe je als band en mens omgaat met de crisis waar we nog steeds in leven, een fijn gesprek met de band.

Voidian is ontstaan in 2015, wat ik zo interessant vind aan de band is , dat je uiteenlopende stijlen tegenkomt gaande van doom over sludge naar stoner, allemaal binnen een lekker donkere omkadering. Hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
We zijn van mening dat ‘doom’ de basis is. Maar voor ons gaat de inspiratie behoorlijk ver en is één enkele omschrijving vrijwel onmogelijk. Onze inspiratie is een beetje een mengelmoes van iets heel duister, psychedelisch, maar ook een zoektocht naar een bepaalde groove en structuur vinden we belangrijk. Bovendien zijn we niet alleen fan van genres in metal. Ook vele andere muziekstromingen, en we houden ook van films en dan voornamelijk horrorfilms. Dat er gesproken wordt over Sludge, Stoner, StonerDoom etc, vinden we allerminst erg, maar het kan nog verder gaan dan alleen die benamingen uiteraard.

Originaliteit is voor Voidian zeker en vast essentieel. Ondanks dat jullie nog zo een jonge band zijn, heeft elk bandlid wel al wat watertjes doorzwommen. Vertel eens wat meer over jullie verleden voor Voidian?
Tja, elk van ons heeft sinds zijn jeugd in verschillende bands, in verschillende genres gespeeld. Met niet echt heel veel succes :), en wij kennen onszelf ongeveer even lang. Dus voor ons een band starten , was misschien wel een klein beetje onvermijdelijk als we er nu aan terugdenken. De genres waarin we gespeeld hebben was dan wel weer behoorlijk veelzijdig! Genres zoals hardcore, punk, prog, darkwave etc zijn ons niet vreemd.

Heeft de bandnaam een bepaalde betekenis?
Niet meteen een echte betekenis, maar de bandnaam zelf, is eerlijk gezegd te gek tot stand gekomen. Doctor Witch was samen met Frederik ‘Cozy’ Cosemans (Hemelbestormer, Hedonist e.v.a) naar Black Sabbath gaan kijken. Op GMM tijdens de song “Into The Void” kwam Cozy met het idee “Waarom niet jullie band VOIDIAN noemen?!” Na een goede nachtrust kwam Doctor Witch met de bandnaam op de proppen en we waren alle drie meteen overtuigd dat het VOIDIAN zou worden. De ‘play ons words’ vonden we leuk en een verwijzing naar Black Sabbath leek ons geen verkeerd besluit. Om nog maar over het woord “Void” te zwijgen.

Het debuut ‘Through eyes of flames’ kwam er pas nu , waarom heeft het zo lang geduurd?
Allerlei redenen eigenlijk. Eerst en vooral waren we van plan een EP op te nemen in de studio. (Studio 508). Toen de drie songs waren ingeblikt, wat overigens vrij snel was verlopen, besloten we er een full van te maken. En vanaf toen was de planning hier en daar in de war. Er speelde van alles! Er volgden huwelijksreizen, kinderopvang, werk, privé-toestanden en dergelijke zaken. Niets erg, maar pas toen dit allemaal achter de rug was, konden we terug de studio in kruipen om ons werk af te maken en ons opnieuw te focussen op Voidian. De opnames waren relatief kort en vlekkeloos! Als je alles over de hele lijn zou zien offcourse. Maar we waren heel nauwkeurig en gefocust over de mix. Daar is ook wel wat tijd in gekropen, maar toch was het voornamelijk (voor ons drieën en onze studioman Jan Lathouwers) een gaatje vinden in de drukke agenda’s. Maar we bleven geduldig, en Jan ook. Geweldige vent om mee samen te werken! Hij begreep wat voor resultaat we wilden behalen.

Het was een bijzonder intensieve trip voor mensen als ik met een donkere ziel zelfs , een waar oorgasme, hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
Haha! Wel Erik, heel fel bedankt! Dan is onze missie toch wel tamelijk geslaagd :) Jij bent niet de enige met die donkere ziel offcourse. Ik denk dat wij met drieën onze muziek goed weten aan te voelen omtrent die ‘duisternis’... Zo zijn we nu eenmaal... Maar de algemene reacties... Stonden we echt van te kijken! Veel mensen, bijvoorbeeld aan de kanten ook van de Verenigde Staten (niet alleen daar), waren vol lof over onze plaat. Onze die hard vinyls waren in no time uitverkocht en we krijgen echt erkenning voor het harde werk dat we erin hebben gestoken. Veel positieve reviews in binnen- en buitenland en vooral veel fans (zoals wijzelf fans zijn) die de heavy muziek enorm weten te appreciëren. Echt een geweldig gevoel en zoiets werkt uiteraard ook zeer motiverend! Dat we zelfs op 12 juni, toen de officiële release was van de plaat, meteen reactie kregen van een fan uit Noorwegen om kost wat het kost een die hard vinyl te shippen vonden wij echt te gek! Dus ja, enorm tevreden!  

Naast de prachtige muziek, is ook de platenhoes een waar kunstwerk, hoe en waar hebben jullie die kunstenaar gevonden?
We hebben die kunstenaar in ons midden. Dat is sergeant Doom van Voidian zelf! De albumcover schetst een verhaal. Oorspronkelijk was het een drie meter breed en twee meter hoog schilderij. Geschilderd ergens in november 2019 door sergeant Doom zelf. Het is een heel persoonlijk werk met heel veel symboliek. Links van de cover wordt ziekte afgebeeld. Rechts wordt stress afgebeeld. Ongeveer midden boven wordt angst gerepresenteerd en centraal beneden zien we een omhelzing met een  vrouwelijke figuur. Die figuur bespeelt een snaarinstrument op de ribben van een gekwetste ziel. De rest van Voidian was meteen verliefd op die cover. Een ferm stukje kunst!

Er zit ook iets ‘ritueels’ achter die donkere muziek. Is dat een bewuste keuze?
Gho. Eigenlijk wel ja. Ik denk dat het wel een bewuste keuze was. Uiteraard heeft Ritual Fire dat occulte ‘rituele’ gevoel in de muziek, maar eigenlijk heeft elke song wel iets in die trend inderdaad. Songs waar wij ook nog steeds, en vooral live, een ‘ritueel’ gevoel bij krijgen is “The Murderous Sea”. Toch wel best episch en misschien wel de meest veelzijdige song op het album, waar heel veel duistere dingen in gebeuren.

Jullie zitten bij Polderrecords, die meestal toch in de stoner zit, hoe zijn jullie bij Tom terecht gekomen?
Polderrecords was ons niet geheel onbekend offcourse, (veel te gekke bands op het label) maar is een klein beetje via Consouling Records gegaan. De doorverwijzing was een gouden tip en met Tom hadden we meteen een goed gevoel. De klik was er! En ook net als wijzelf, is hij een enorme fan van Heavy Music :) More power to him!

Deze corona tijden zijn voor iedereen moeilijk, nu alles begint te versoepelen likken velen hun wonden. Hoe gaan jullie als muzikant, maar ook als mens om met zo een crisis?
Een beetje hetzelfde als iedereen denk ik. Het muzikale aspect heeft voor een lange periode toch wel on hold gestaan. Behoorlijk frustrerend en vervelend. Maar privé gezien, hebben we natuurlijk geprobeerd gezond te blijven. Hier en daar hebben we via messenger ‘bandmeetings’ gehad. Tot een echte meeting was het niet gekomen natuurlijk. Plezant was het natuurlijk wel! Veel bijgepraat en veel gelachen. En eens terug in de repetitieruimte viel er toch wel een last van onze schouders. Weer terug aan de slag! Heel blij om!

De cultuur blijft ook nu weer opvallend in de kou staan, terwijl terrasjes, winkels en straten vol beginnen te lopen alsof de oorlog voorbij is. Hoe sta je daar tegenover?
Enorm dubbel gevoel...Uiteraard probeer je voor zo’n dingen begrip te tonen, maar als je hier en daar dan leest, zelfs ziet, dat ze met de honderden, zelfs duizenden, samenkomen om te demonstreren tegen God en weet wat allemaal, gigantische feesten, propvolle supermarkten... I dunno... Toch wel een klein beetje vreemd allemaal. Natuurlijk zijn er veel bands/muzikanten die zichzelf wel kunnen redden, maar hoe zit het dan met tal van organisaties, concertzalen enzoverder? Zulke dingen zijn toch wel... mja... dubbel... Zonde eigenlijk allemaal.

Jullie gingen je debuut live voorstellen, wat is er nog allemaal in het water gevallen door deze crisis?
Er stonden nog een aantal coole gigs in de pijplijn, maar wat vooral erg was: het optreden in Luik, La Zone, met het fantastische Khemmis! Iron Walrus zou ook supporteren, ijzersterke band ook, maar dat we niet met Khemmis het podium konden delen , konden wij wel van janken. Balen en nog eens balen. Dit was vooral erg omdat we, één, fan zijn van die band natuurlijk. En twee, het al een heel hoop geregeld, was om het klaargespeeld te krijgen. Dan was het eindelijk gelukt (dankzij de goede organisatie van La Zone), een gezonde dosis doorzettingsvermogen en voila, daar komt die Corona... Bye bye gig... Wellicht valt het nog te regelen in 2021. Lets hope.

Wat zijn de plannen voor na deze crisis?
Releaseshow! Uiteraard is onze show er nog steeds hè! Is verplaatst naar de 26ste september in Plan B in Munsterbilzen. Onze support is gelukkig onveranderd gebleven. De release show is nog steeds met The Progerians en Rope&Bones. En wat nog? Zo veel mogelijk onze album ‘Through Eyes Of The Flame’ promoten uiteraard. Gelukkig zijn we opnieuw begonnen met repeteren en zijn we volop aan het hameren op gloednieuwe songs. Dus we gaan op zijn Voidiaans gewoon door.

Om daar een beetje op voort te borduren, wat zijn de ambities van de band?
Muziek schrijven dat ons blijft uitdagen. We willen denk ik album na album beter en beter worden en we willen songs schrijven die we zelf te gek vinden en graag horen. Ik denk dat de ambitie, de grootste ambitie, meer is dan enkel albums opnemen. We willen het beste van onszelf geven en groeien in hetgeen we doen. En ja, naïef zijn we niet. Beroemd gaan we, en willen we, denk ik zelfs, niet worden. Maar wat we graag willen,  zijn te gekke shows/tours doen etc...

Is er, wat live concerten betreft, een land of festival waar je absoluut wil spelen? En waarom?
The Saint Vitus bar in Brooklyn, New York? :) ik denk dat we het eens daarover gehad hebben. En Roadburn festival natuurlijk. Ik denk dat donkere zalen, duistere veneus, veel beter bij onze muziek aansluiten dan ergens om 13.00 ‘s middags in de volle zon ergens op een razend populair festival. Plekken zoals Acatraz, Haunting The Castle enzoverder lijkt ons ook heel fel aan te spreken. Maar plekken waar er gewoon te gekke bands zijn: count us in!

Iets anders, door deze corona tijden boomt het aanbieden van muziek via filmpjes op sociale media, het brengt wellicht geen geld in het laadje maar zorgt misschien voor wat bekendheid naar een publiek dat je anders misschien niet leert kennen. Dat is mijn mening, wat is jullie mening? En schept het voor Voidian eventueel mogelijkheden?
Klopt. We zijn er helemaal voor, maar uiteraard is een echt live optreden natuurlijk niet te vergelijken. Een gig met echt publiek is toch wel een veel leuker gevoel. En nu we het er toch over hebben: op zaterdag 25 juli gaat Voidian voor het eerst een live feed doen dankzij No Name Collective in de Kinky Star op de Vlasmarkt in Gent! We laten het maar op ons afkomen :) Dus ja, mogelijkheden zijn er zeer zeker. De underground stopt niet!

Bandcamp heeft de bands een beetje ondersteund, Spotify niet. Hoe sta je tegenover streaming? En Bandcamp?
Mja... Het is wat het is. Dat Spotify zoiets niet regelt, is ergens wel zonde, maar ja, je kan niet alles hebben. Maar eigenlijk geen klachten hieromtrent. Bandcamp zijn we heel tevreden van. Veel mensen hebben ons leren kennen via Bandcamp!

Om af te sluiten. Doordat er geen concerten doorgaan , kunnen de fans zich enkel wenden tot aankopen online (die prachtige plaat op vinyl bijvoorbeeld) waar en hoe kunnen ze dat?
Merci Erik! Wel in ons geval is het, net zoals vele anderen bands, ook online allemaal te verkrijgen. (Heel fel bedankt trouwens aan allen die ‘through eyes of the flame’ al hebben aangekocht!). Maar waarom niet: stuur ons een bericht en dan zorgen we ervoor dat onze plaat zo snel mogelijk jullie kant op komt! We proberen ook de plaat in zoveel mogelijk speciaalzaken te leggen (wat hier en daar gelukt is) voor degenen die op de old-school manier willen gaan aankopen.
Onze releaseshow de 26ste september is uiteraard ook een dikke aanrader om ‘Through Eyes of The Flame’ in je bezit te krijgen.
Meer informatie
https://voidian.bandcamp.com
https://www.facebook.com/voidian
Verder is natuurlijk Polderrecords een hele goede optie! Maar hierbij nogmaals onze links om alles aan te kopen online
https://polderrecords.be/pr023-voidian-through-eyes-of-the-flame

Bedankt voor dit fijne gesprek, we doen dat hopelijk snel over tussen pot en pint, of tijdens een rituele donkere avond bij het drinken van het bloed van jonge maagden hahaha
Heerlijk Erik!! Geef ons maar een gil ;)

De corona crisis heeft overal hard ingehakt. Meer dan vier maand waren horeca en restaurants gesloten, veel mensen moesten noodgedwongen 'in hun kot blijven'. Langzaam begint alles terug op zijn plooi te komen, we zouden zeggen 'normaal' maar zover zijn we nog niet.
Ook de cultuursector incluis de concertreeks kruipt uit een diep dal. In het kader van de versoepeling kunnen er, mits respecteren maatregelen, in beperkte mate en in de buitenlucht al  optredens doorgaan.
Muziekclub N9 neemt in juli het initiatief om elke zondag zomerbar concerten te organiseren. Dit onder de noemer 'Muziekclub N9 In den gevloerden bos'. Alles gaat door in de zomerbar van Café Pingouin in de Tieltsesteenweg , Eeklo. Een overdekte tent en de mogelijkheid om in veilige omstandigheden in je eigen bubbel te zitten.  En een klein podium zorgt voor een gemoedelijke en intieme sfeer. De fans zitten op dus een stoel of bankje en worden aan tafel bediend. Terwijl op het podium een band zijn beste beentjes voorzet. Voor een volledig overzicht van het aanbod verwijzen we je graag door naar de website
https://www.n9.be/nl/concerten  of de facebook pagina van N9: https://www.facebook.com/pg/muziekclubN9/events/  
Wij waren aanwezig op de eerste namiddag voorstelling, de concerten begonnen omstreeks 16u.

SUMI mocht de spits afbijten van dit bijzonder gezellig project. We citeren: ''Gitarist Cyriel Vandenabeele en bassist Mattias Geernaert kennen elkaar van de succesvolle jazz-dub band Kosmo Sound. Daarmee groeiden ze in korte tijd uit tot een vaste waarde binnen de hedendaagse dub scène. Zo goed kunnen ze het met elkaar vinden dat ze nu ook SUMI in het leven hebben geroepen. Samen met drummer Elias Devoldere (bekend van bands zoals Nordmann, Hypochristmutreefuzz, John Ghost, ...) vormen ze een straf instrumentaal trio dat van de eerste slag weet te overtuigen.''  Einde citaat.
We namen trouwens de schijf 'SUMI' onder de loep en stelden vast: ''SUMI brengt met 'SUMI' wondermooie schoonheid in kunstvorm, door talentvolle muzikanten die muziek spelen én muziek -letterlijk- doen leven. Het zorgt voor een intens mooi kunstwerkje dat aan onze ribben blijft kleven en ons met een gelukzalig gevoel vanbinnen achterlaat. Puurder dan dit kan improviserende ingetogen muziek niet klinken. Het applaus is ook bij ons dus even oprecht als bij het publiek tijdens de opname van deze klasse plaat."
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78420-sumi.html

De live beleving, die deze plaat uitstraalt, ook daadwerkelijk op een podium meemaken? We hebben er dus zeer lang op moeten wachten. Zowel de band als de aanwezige fans slaakten dan ook een zucht van opluchting.  Letterlijk. Dat bleek niet alleen uit de bindteksten van gitarist Cyriel Vandenabeele, het publiek reageerde eveneens enthousiast. Vanop hun stoel tenminste.
Het warme applaus spreekt echter boekdelen. En dan moest het eigenlijke concert nog beginnen. Vanaf de eerste noot blijkt al de virtuositeit van elk van de muzikanten. De gitaar riffs die aan je ribben kleeft, wordt zodanig perfect aangevuld door de aanstekelijke bas grooves van Mattias Geernaert en de gevarieerde drum toverkunsten van Elias Devoldere. Waardoor er niet geen speld valt tussen te krijgen. Het zorgt voor een magische kruisbestuiving die je telkens opnieuw naar adem doet happen, en het zorgt er ook voor dat je eigenlijk niet stil kunt blijven zitten op je stoel. De heren vinden elkaar trouwens blindelings binnen dit project, en vullen  elkaar dan ook perfect  aan, en stralen enorm veel spelplezier uit. Dat zorgt ervoor dat je publiek moeiteloos uit je hand kunt doen eten. Zowel bij de strakke nummers, bij intieme momenten of als de teugels worden gevierd, blijkt dat SUMI bestaat uit een trio dat houdt van improviseren tot in het oneindige. Door de vele verrassende wendingen binnen elke song, zet de band je dan ook voortdurend op het verkeerde been, waardoor de aandacht geen seconde verslapt. Bovendien, uit een interview dat we met de band hadden, bleek al dat op hun muziek een label kleven, de band tekort doen is. Dat zette SUMI in Eeklo  in de verf.
Conclusie: Doordat SUMI als live band  diezelfde zelfverzekerdheid uitstraalt als op plaat, maar ook zoveel spelplezier etaleert , zorgt ervoor dat het dak er compleet afging.
Krijgt SUMI moeiteloos de handen op elkaar, elk applaus is gemeend en komt uit het hart. Net zoals de muziek van SUMI zelf trouwens.
Het meest opmerkelijke echter aan SUMI: Het is een band die grenzen binnen uiteenlopende muziek stijlen aftast, en ze verlegt waar eigenlijk geen grenzen meer zijn.

Organisatie: N9, Eeklo

Blackup - Xavier Benoit - Nieuwe plaat uitbrengen, live spelen, broodjes martino en bamikroketten bestellen bij naftstations onderweg naar optredens, thuiskomen met tinnitus, opstaan met ne kater, nieuwe knieën, haaruitval, dat soort dingen

De Gentse garagerockers Blackup , bestaande uit Steven Gillis, Xavier Benoit, Miguel Moors en Jonas De Kesel , delen sinds 2009 stevige uppercuts uit. Met het debuut 'Ease & Delight' kreeg de garagerock liefhebber in 2011 een mokerslag van jewelste te verwerken. Ook ‘12? Clubbing Into Submission’ uit 2017,bleek een schot in de roos. Met het nieuwste klasse werkje 'Club Dorothee' haalt Blackup weer opvallend energiek en verschroeiend hard , snel uit. Ook wij waren sterk onder de indruk.
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78833-club-dorothee.html
Hoog tijd om deze band eens te interviewen over hun rijkelijk verleden, de nieuwe plaat, deze corona crisis en uiteraard de toekomst. Xavier Benoit stond ons, via mail, te woord. Het werd een zeer fijn gesprek dat we, gezien de antwoorden, dringend eens face to face moeten verder zetten.

Om met de deur in huis te vallen Xavier,je liet me op facebook weten ‘’Ik stuur je eens een korte ‘levensloop’ op, als je dat kan helpen.’ Dat kan zeker helpen, vertel dus maar.
Geboren 1969.
Eerste plaat: KISS ‘Destroyer’, toen ik 9 was. Die band heeft echt alles bij mij doen omslaan. Vanaf die dag draaide alles rond muziek. Nog altijd eigenlijk. Alles wat ik doe , kan terug geleid worden naar die KISS plaat. Als teenager veel naar Engeland getrokken om heavy metal optredens te zien en platen te kopen. Plots zit je daar, aan de toog van de legendarische Marquee club, met Lemmy en Phil Lynott. Scared shitless. Op m’n 19e werd ik radio dj met een wekelijk hardrock programma bij een lokaal radiostation in Kortrijk. Daarna is mijn professioneel leven in een stroomversnelling gekomen, van concertpromotor, boekingsagent, mijn label Delboy records, internationaal tourmanager. Ik run ook een backline-, tourvan- en productiefirma voor artiesten, www.firemountaintours.com . Ik ben de laatste 25 jaar niet veel thuis geweest. En, als Mike Mills van R.E.M. plots in je entrepot staat versterkers te checken, het lief van Prince zegt dat ze meer complimentjes nodig heeft, of John Joseph, zanger van Cro-Mags de wc onderpist bij je thuis, dan wéét je dat je de top hebt bereikt. Whaaaahahaha…

Blackup bestaat sinds 2009, maar elk van jullie heeft al heel wat watertjes doorzwommen. Vertel gerust iets meer over hoe het allemaal begon (zowel bij de band als andere anekdotes)
We zijn begonnen in 2007, in de kelder bij mij thuis. Mijn vorige band The Feather kon niet verder, omdat 2 van de leden ook bij Goose zaten, en die band was hard aan het gaan. Dus zijn we met 2 Feather leden en Steven van Fifty Foot Combo iets begonnen, waarvan ik wou dat het  meer direct, rechtdoor en punkrock zou klinken. Richting Wipers, Wire, Mission of Birma. Onze demo werd onze eerste plaat, en daarvan verkochten we 2 volledige persingen, meer dan 1000 platen. Punk rock gold! Met die opbrengst hebben we nieuwe gitaarsnaren en twee bakken bier gekocht. We zijn zeker een ‘trage band’, we werken op ons eigen tempo, zijn ook lange periodes niet actief. We zijn vrienden. Geen zin in een pop carrière, vandaar dat we nog altijd muziek maken. Geen stress.

Wat zijn de hoogte- en dieptepunten in je lange carrière?
Heel veel hoogtepunten. Ik heb de laatste 3 decennia voor véél machtige bands en artiesten gewerkt. En die kan ik vandaag tot mijn vriendenkring rekenen. De leden van Descendents, Jon Spencer Blues Explosion, Millionaire, Black Flag (Keith Morris, Chuck, Dez), Black Mountain, Redd Kross, OFF!, Trixie Whitley, Mastodon, Hot Snakes om er maar een paar te noemen.
Low points: mijn held Bo Diddley zien afgaan in Seattle in 2004. Jeez, dat was zo pijnlijk. Ik, Jared en Cody van Big Business zijn tijdens de show naar buiten gelopen, zo erg was het. Die avond hebben we opgetreden met The Evaporators, Zeke, Melvins met Jello Biafra en Adam Jones van Tool. De redding!

Jullie debuut in 2011 was een mijlpaal in de garagerock scene, heeft die deuren geopend?
Mijlpaal? Komaan Erik. Ik ben bescheidener denk ik. België is klein en interesse hier voor Blackup is nog altijd minimaal. Dus veel getourd buiten de landsgrenzen. Toen we heel wat jaren geleden in Festsaal Kreuzberg in Berlijn voor 1500 man stonden in support van Rocket from The Crypt of in Parijs voor 700 Fransen met Hot Snakes of de AB met Metz, hebben we echt heel wat mensen overtuigd. Dat is zo blijven doorgaan. Dus, we moeten echt wel iets goed doen toch ?! Hahaha… Mijlpaal? Wel, Erik, eigenlijk wel. Pure muzikale genialiteit. Hahaha…

Voila, we zijn het erover eens. Een, mijlpaal. Trouwens. Ik was, wat de nieuwe schijf betreft, vooral diep onder de indruk van de ontelbare bommen energie die als een mokerslag in mijn gezicht terechtkwamen, een zalig gevoel. Waar blijft die energie toch vandaan komen na al die jaren?
5 dingen
Geen sterke drank meer voor het optreden
Zweetbanden voor onze bassist, sportbroek voor de drummer
 Motto: Judas Priest ‘Delivering the goods’
Espresso
Geen sterke drank meer na het optreden

Ik vind ook dat deze muziek smeekt om live gebracht te worden, wat is jullie mening hierover?
Volledig akkoord Erik.  Laat maar komen.  Maar ’t ziet er niet goed uit.

Het valt me ook op hoeveel spelplezier uit de boxen loeit, jullie amuseren je kostelijk?
Een voorbeeld? We zijn vorig jaar naar Parijs gereden voor 1 optreden.  Mini festival. Blackup als headliner. Dat klinkt al héél verdacht. De zaal was gesloten bij aankomst. Promotor kwam pas veel later aantreden. Fuck! We smell a rat. Lang verhaal kort, we hebben veel te laat gespeeld door de slechte organisatie. Het dak ging eraf. Publiek ging volledig door het lint. Ik denk dat we echt géén merch meer hadden na afloop. Geslapen in fleabag hotel en teruggereden naar Gent met ne smile op ons gezicht. En een enorme kater. Gestopt bij naftstation in Kortrijk voor een sixpack. That’s the life.

Hoe waren de algemene reacties op de nieuwe plaat trouwens?
95% héél goeie reviews. Maar natuurlijk zijn er een paar die ons totaal niet zien zitten. Die zijn de max, de haters. Als ik lees wat die over ons vertellen, kom ik niet meer bij.

Door deze corona crisis zijn veel plannen in het water gevallen, welke?
We hadden een paar korte tournees op de planning staan. Veel locale shows ook. Miguel zijn jaarlijkse band bbq gaat ook al niet door. Bummer deluxe!
Nieuwe plaat uitbrengen, live spelen, broodjes martino en bamikroketten bestellen bij naftstations onderweg naar optredens, thuiskomen met tinnitus, opstaan met ne kater, nieuwe knieën, haaruitval, dat soort dingen. We zijn nieuwe nummers aan het schrijven. Dus als we een  nieuwe plaat kunnen opnemen, doen we het.  Als mens? Meer alcohol, meer verbouwingswerken, tuinieren. Niet kunnen toeren is fucked. Maar het is niet anders.

Je ziet filmpjes verschijnen, ook live streaming van concerten en zo zit in de lift. Hoe sta je daar tegenover? Hopelijk wordt dit niet het nieuwe normaal… wat is jouw mening?
Boring. Next.

Een andere mening, wat is als ‘ancien in het vak’ (om het zo uit te drukken) je mening over Spotify, of toch liever Bandcamp? En wat zijn de voor- en nadelen volgens jou?
Love it all. Ik koop nog wekelijks vinyl, en Spotify staat gans de dag open. Machtig!

Een andere vraag, je vertelde me op facebook over je label www.delboyrecords.com/ dat het voorlopig niet actief is maar daar verandering gaat in komen?
Met het label heb ik er indertijd een fortuin doorgeblazen. Veel bands hebben niks verkocht, sommigen waren  reeds gesplit voor hun plaat er was of wilden niet live spelen. De goeie verkoop van een Mastodon of Black Cobra heeft dat niet kunnen rechttrekken. Toen begin de jaren 2000 de muzikale crisis er was en alle fysieke verkoop van vinyl en CDs tot bijna nul werd herleid en 90% van mijn distributeurs er mee ophielden, was het ook voor mij genoeg geweest. Het label biedt me nu de kans om te doen wat ik wil. Limited edition vinyl komt er nog wel. Maar dat zal het zijn.

Is er naast Blackup nog plaats voor andere projecten? En hoe combineren jullie dat?
Steven is nog altijd actief bij Fifty Foot Combo. Miguel is net een nieuwe band gestart, The Harvesters. Jonas doet zijn solo gigs en bouwt gitaren.  We spelen ook gezamenlijk bij een Australische band, BRAT FARRAR. Die heeft net een nieuwe plaat uit. Daarmee gaan we terug toeren, als die shit voorbij is. Combineren is moeilijk, maar de goesting om te spelen is groter.

Wat zijn de verdere toekomstplannen na deze crisis?
BLACKUP, Nieuwe plaat uitbrengen, live spelen, broodjes martino en bamikroketten bestellen bij naftstations onderweg naar optredens, thuiskomen met tinnitus, opstaan met ne kater, nieuwe knieën, haaruitval, dat soort dingen.
PERSOONLIJK: hopelijk toeren met Circle Jerks, Millionaire en Trixie Whitley in 2021.

Is er na al deze jaren activiteit nog een einddoel of een ambitie? Iets dat je absoluut wil bereiken?
“Having a good time, all of the time”.
Einddoel: the grave.

Om af te sluiten, geef gerust enkele links waar men jouw merchandiser en zo kan aanschaffen, en tips naar projecten waar je mee bezig bent
PERSOONLIJK
http://www.firemountaintours.com/
BLACKUP DIRECT
https://blackup.bandcamp.com/
https://weareblackup.com/
BLACKUP MERCH/LABEL/DISTRIBUTION
https://shop.bingomerch.com/collections/blackup
https://www.flight13.com/blackup-club-dorothee/136481
https://www.rookierecords.de/en/category/bands/blackup/