Johan Troch - Stilstaan en of terugkeren naar wat voorbij is, wil ik liever vermijden in mijn creatief bestaan. Als artiest wil ik evolueren, niet berusten

In de jaren 80 was Johan Troch zanger/gitarist bij de postpunk band Last Journey. Nadat de band uit elkaar viel begon Troch aan een solo carrière . Dat waren doorgaans instrumentale albums die we kunnen klasseren onder de noemer avant-garde, new age en ambient. Aan de andere kant bracht hij ook nummers uit die echt alle kanten uit gaan van pure, dansbare pop tot rock en americana.
Kortom , deze levende legende is van vele markten thuis, en blijft zichzelf ook heruitvinden. Zo blijkt uit zijn laatste meesterwerk ‘Bring Out the Stars’.
De recensie daarvan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78664-bring-out-the-stars.html
Reden genoeg om Johan enkele vragen te stellen over zijn verleden, maar vooral kijken naar de toekomst.

Johan, om met de deur in huis te vallen proficiat met uw nieuwe plaat. 'Bring out the stars' Onze recensent was alvast mee. Wat waren de algemene reacties tot nu toe?
"Wel, tot op heden vrij positief moet ik zeggen, al besef ik maar al te goed dat mijn nieuwste album geen stijlbreuk is met de voorgaande. Desondanks loop ik al enige tijd met het idee om me toch eens aan een stijlbreuk te wagen.
Door de onverwachte vrije tijd die zich plots aandiende door de corona, voelde ik me aangemaand om hiervan gebruik te maken, en weerom een nieuw album te maken. "Een soort routine in m'n werk die de, door mezelf opgelegde tijdsdruk mijn lef een beetje teniet doet."

Alles is ooit begonnen in de jaren '80 met Last Journey. De band heeft maar een korte tijd bestaan maar een enorme impact gehad, toch? Als je terugkijkt op die tijd, wat waren de hoogte- en dieptepunten?
"We waren zeer jong en muzikaal totaal ongeschoold, maar genoeg gedreven om een onderscheid te maken ten opzichte van de meeste Belgische bands die toentertijd in the picture liepen. De hoogtepunten bestonden erin wanneer we nummers schreven tijdens onze repetities, die heel af en toe magische momenten bezorgden, zo van ... wow, dit is echt cool. Maar zoals ik hier zo-even vermelde, die momenten waren toch eerder schaars hoor. Tijdens concerten zorgde de onzekerheid en bijhorende stress ervoor, dat het hoogtepunt eruit bestond, als we ons ervan bewust waren dat we weinig fouten hadden gespeeld.
Eén der dieptepunten was een concert ergens in 1985, dat we op de valreep moesten annuleren wegens een plotse appendix van onze bassist Yves Peeters.
En natuurlijk de ontbinding van Last Journey in '86 die onvermijdelijk was na onophoudelijke meningsverschillen waar we met onze muziek naartoe wilden evolueren."

Het is wellicht een overbodige of rare vraag, komt er ook nog iets van Last Journey? Sommige bands doen zelfs een reünie na 20 jaar of zo. Ik weet dat het onmogelijk lijkt …
"Een reünie van Last Journey was sowieso uitgesloten na het tragische overlijden van Yves Peeters onze bassist in 1988. Yves was slechts 22 jaar oud."
En een Last Journey zonder Yves ?.... No way."

Je hebt door de jaren heen ook veel zien evolueren. Wat is, denk je, naast de digitalisering de grootste verandering?
"Naast de digitalisering, wat trouwens heel ingrijpend is geweest, is de grootste verandering de bijna totale terugval van de platenverkoop. Iedereen kan gelijk wanneer en waar ook gratis muziek beluisteren (streamen) denk maar aan YouTube, Spotify enz... Wij als artiesten mislopen dankzij deze vorm van digitalisering veel inkomsten. Een evolutie die ook het failliet van vele onafhankelijke kleinere platenfirma's gezorgd heeft trouwens.
Het enige voordeel dat digitalisering in de muziekindustrie heeft veroorzaakt is de virtuele verbondenheid met medemuzikanten en publiek.
Het internet heeft enorm veel tools om een internationaal publiek te bereiken, en dat is tamelijk onbegrensd. Zo werk ik ook reeds enkele jaren samen met muzikanten uit verschillende landen, en bereiken andere mensen uit de video en danswereld me via allerlei mediakanalen die mooie samenwerkingen tot stand brachten."

Wat je solo werk betreft, ga je ook vaak een geheel andere kant uit. Ook nu weer. Waarom?
"Je bedoelt, een geheel andere kant dan Last Journey destijds.
Wat wil je, je wordt ouder, je evolueert. Je ontdekt nieuwe artiesten, en wordt er op jouw beurt beïnvloed door al die nieuwe muziek die je hart verovert.
Mijn instrumentale oeuvre is inderdaad ook heel anders dan mijn song albums die ik de voorbije jaren uitgebracht heb.
De muziek die ik graag hoor, die beïnvloedt me. Ik neem aan dat dit voor velen het geval is. Toen ik jong was in de jaren tachtig was dat vooral Joy Division en Cocteau Twins. Later ging mijn horizon veel breder via de muziek van David Sylvian, maar ook de fusion-jazz van Pat Metheny toen die nog bij het Duitse label ECM zat , bracht me in vervoering. Ik spreek nu van midden tot eind jaren tachtig, dus die evolutie ging vrij snel na mijn 'donkere' periode. De laatste jaren ben ik enorm fan van Steve Jansen (ex-Japan en tevens broer van David Sylvian)
Ook dat inspireert en beïnvloedt me. Zoals elke artiest zich laat beïnvloeden door hetgeen hij of zij geweldig vindt."

Om daar een klein beetje dieper op in te gaan. Nochtans is postpunk weer 'hip' waarom dan niet teruggrijpen daarnaar?
"Het zegt me weinig tot niks meer.
Plus, dat is voorbij ... stilstaan, en of terugkeren naar wat voorbij is , wil ik liever vermijden in mijn creatief bestaan. Als artiest wil ik evolueren, niet berusten."

Ik heb in een interview met mijn collega gelezen dat je niet graag optreedt, is daar een reden voor? "Voor mij is muziek maken eerder een momentum. Optreden is ergens je eigen werk recycleren voor publiek en dat is buiten mijn comfortzone", was het antwoord; kun je daar wat dieper op ingaan?
"Wel het antwoord dat ik toen jouw collega in een vroeger interview gegeven had, geldt nog steeds tot een voor mij sluitend antwoord op die vraag Erik."

Over je nieuwe plaat. Je vindt je mede muzikanten via het internet? Hoe gaat dat in zijn werk?
"Ik had hierin reeds een beetje op geïnterpelleerd op een van jouw vorige vragen wat digitalisering betreft. Het internet biedt wat dat betreft geweldige voordelen.
Soms ontdek ik via Bandcamp, Soundcloud, YouTube, en sociale media artiesten die ik heel goed vind. Het zijn meestal nobele onbekenden die ontzettend mooie dingen brengen. Dat kan gaan van muzikanten, dansers, fotografen enz ...
Omgekeerd gebeurt het ook, artiesten die mij ontdekken via het internet.
Ik heb onder andere gitaarwerk gebracht op een album van Pieter Nooten
(ex Clan Of Xmox) Een track voorzien op een verzamelalbum via het Duitse label Lemongrass een paar jaar geleden. Belgisch fotograaf Filip Naudts heb ik ook van muziek voorzien tijdens een paar expo's van hem. Taffiny Kablay uit Boston had me van een 'slam-poem' voorzien, die singel is gereleaset op
iTunes / Apple Music, muziek van me die te horen is in het hospitaal van Montenegro en zo kan ik nog even verder gaan."
Audio-files delen, dat is het geheim Erik. Audiosoftware is werken met multi-tracks op pc waar men vroeger een hele fysieke studio voor nodig had.
Het producen is één der belangrijkste uitdagingen naast het eigenlijke creëren van nieuwe muziek."

Ook is het moeilijk om op jouw muziek een label te kleven. we proberen het toch, hoe zou je uw muziek zelf omschrijven?
"Een label op mijn werk plakken vind ik zelf onmogelijk, dat vragen mensen me steeds die mijn muziek nog niet gehoord hebben. Ik ben me ervan bewust dat het 'ambient' label nogal makkelijk gebruikt word om mijn werk te omschrijven.
Ikzelf zou het eerder een mix van ambient / fusion / docu en of filmmuziek omschrijven."

Het valt me ook op dat er op je inspiratie drift geen einde staat, chapeau. Al een idee welke richting je volgend werk eventueel zou uitgaan?
"Nee, maar ik laat het je weten wanneer het zover is."

Laten we het ook over deze corona crisis hebben, de titel van dit project is niet voor niets 'interviews in tijden van corona'. Ook al is er nu een versoepeling. Hoe ga je daar als muzikant (en ook als mens) mee om?
"Aangezien ik om den brode een full-time job uitoefen en muziek nu on-hold staat, heeft die versoepeling alleen als gevolg ... het nemen van een welverdiende vakantie die ik heel binnenkort hoop te genieten. Mijn echtgenote en ik gaan normaal gezien richting Zuid-Frankrijk, en we hopen dat er plots geen serieuze stijging in het aan tal besmettingen zal plaatsvinden."

In datzelfde interview heb ik ook gelezen dat je een eigen studio hebt. vertel daar eens iets meer over?
"Mijn homestudio bevindt zich in een aparte kamer van ons huis, die kamer noem ik 'The Island' waarin ik me volledig van de buitenwereld kan afsluiten.
Dat moet ook, want er kunnen zich bij mij alleen creatieve processen voltrekken wanneer mijn hoofd volledig vrij is. En dat is soms een probleem. Ik moet me kunnen focussen, en externe prikkels kunnen dat bij mij gemakkelijk dwarsbomen, vandaar dat ik me op een eiland moet bevinden.
Mijn homestudio bevat een paar keyboards, gitaren plus toebehoren, mengpaneel en m'n computer waar mijn audio-software op staat.
Veel meer heeft een componist tegenwoordig niet nodig om muziek te produceren."

Zijn er plannen die door deze crisis in het water zijn gevallen? Aangezien je geen optredens doet vermoedelijk niet in die richting
"Er zijn muzikaal geen plannen in het water gevallen door de lockdown, integendeel. Zonder deze crisis was er dit jaar hoogst waarschijnlijk geen nieuw album geweest. En privé? Ja, het niet kunnen bezoeken van mijn hoogbejaarde moeder die in een zorginstelling zit."

Je bent digitaal actief bezig, je ziet ook veel filmpjes verschijnen van bands die hun muziek via sociale media aanbieden en dergelijke. Bestaan daar ook voor jou mogelijkheden in die richting? of ben je daar al mee bezig?
"Er zijn de voorbije jaren heel wat video's die mijn muziek begeleiden en visa-versa. Aangezien ik instrumentale muziek maak , zijn beelden een versterkend gegeven die een extra sfeer kunnen oproepen. Zelf heb ik op eigen initiatief een video gemaakt voor Exit North, een nieuwe band met de Zweedse zanger Thomas Feiner en voormalig Japan drummer Steve Jansen. Door beelden samen te stellen die een Finse kennis me uitleende, en met een paar suggesties van Steve Jansen zelf, ben ik vooral trots op die bewuste video. De singel 'Spider' van Exit North moet je maar eens opzoeken via YouTube of Vimeo.
Voor mijn eigen werk zoek ik vooral video’s die de lading dekken bij bepaalde muziekstukken, waarna ik de makers ervan contacteer en hun goedkeuring vraag om hun desbetreffende video te gebruiken. Heel af en toe werd dat afgekeurd. Ook het omgekeerde gebeurt frequent, videomakers en of dansgroepen die muziek van mij willen lenen voor hun videowerk of dansvoorstellingen. Zo is bijvoorbeeld vorig jaar nog muziek van me gebruikt voor dansvoorstellingen in Vilnius, en dit jaar nog voor dansvoorstellingen in Tunis."

Wat zijn de verdere toekomstplannen?
"Niks concreet, ik ben me ervan bewust dat er steeds onvoorziene dingen op ons af kunnen afkomen, dus plannen is niet echt mijn ding."

Is er, daarop voort bordurende, ook iets van een einddoel na al die jaren?
"Nee."

Dit is het zo een beetje Johan. mijn laatste vraag, waar kan men uw merchandiser en zo kopen? Geef gerust enkele links
"Mijn belangrijkste link is die van de website waar je mijn muziek kan kopen, en dat is tegenwoordig de belangrijkste website voor onafhankelijke bands en artiesten; Bandcamp.com
Voor mijn instrumentaal werk op die website zijn: https://johantroch1.bandcamp.com/
en voor mijn singels en twee songalbums: https://johantroch.bandcamp.com/music
Wie het vroegere werk van Last Journey wil horen is er: https://lastjourney.bandcamp.com/album/a-retrospective
Persoonlijk webpagina: https://johantroch.wordpress.com/

Als er nog aanmerkingen zijn of dingen die je wil vertellen, spuw gerust uw gal uit?
"Nee Erik, je bent alvast bedankt voor dit interview, mijn gal spuwen doe ik niet in interviews of op sociale media."

Mattias De Craene - Live aanbieden van concerten is een fijn gegeven, een voorlopige oplossing, maar mag dus niet een signaal zijn dat dit het nieuwe normaal is ter vervanging van live concerten

Mattias De Craene kennen we van projecten als Nordmann , MDCIII en dergelijke meer. De man is van vele markten thuis, en heeft binnen al die projecten grenzen verlegd in het spelen van de saxofoon. Na al die omzwervingen vond Mattias het tijd om een eigen solo werk uit te brengen. Die kwam op 5 juni op de markt, via W.E.R.F. records en bevat vier songs waar de man een heel andere route bewandelt dan we van hem gewoon zijn. De saxofoon neemt, wat dacht je anders, de voornaamste plaats in.
Wij spraken de week voor de release af,  een fijn gesprek op het Kerkhof van Gent-Brugge. Een wandeling tussen de graven zorgde voor een inspiratievol gesprek over zijn oom Wim De Craene, de vele projecten van Mattias, zijn solo plaat en uiteraard hoe je omgaat met zo een crisis, plus de verdere toekomstplannen.

Om met de deur in huis te vallen. Je zou kunnen stellen dat muziek je met de paplepel is ingegeven. In een interview heb ik gelezen dat Wim De Craene een oom van u is? Hoe groot was zijn invloed op jouw muzikale wegen?
Ik was amper twee jaar toen mijn oom gestorven is, een rechtstreekse invloed heeft hij daardoor niet gehad op mij. Eerder dus door de verhalen die me werden verteld. Gaandeweg ben ik me wel, mede dankzij diezelfde verhalen die ik over hem hoorde, beginnen verdiepen in de persoon die hij was. Mede doordat ik zelf met muziek bezig was ook. En dan vorm je u daar toch een beeld van, waardoor die invloed dan wel weer begint binnen te sijpelen.

Ik heb u persoonlijk leren kennen via uw project MDCIII.  Toen het album 'Dreamhatcher' uitkwam , viel me vooral op hoe jullie tot het oneindige improviseren. ‘Van pure jazz naar iets wat me deed denken aan bijvoorbeeld Einstürzende Neubauten’,  schreef ik er toen over … Misschien een rare omschrijving, maar hoe zie je dat zelf?
Net zoals bij Einstürzende Neubauten zit er ook wel wat veel eigen makelij of instrumentjes in. Maar de invloeden komen van overal.

Frank Zappa?
Weet ik niet goed, respect voor die man. Uiteraard een top artiest, maar Frank  Zappa heeft me nooit echt in de greep gehouden. De grote invloed is eigenlijk een project als John Lurie National Orchestra. Die band heeft me inspiratie iets te gaan doen in die richting.

Dat sluit een beetje aan op mijn vraag. Jullie zijn met drie, met twee drums? Hoe is dat idee ontstaan?
Gewoon het idee om de sax te laten klinken samen met alleen drums, of alleen bas. Omdat die instrument op zijn top zit daarin. Door te kiezen voor alleen drum moest ik een andere positie gaan zoeken. Dat was zeer interessant. Ik wilde altijd wel eens iets doen met Simon Segers en Lennert Jacobs. Gewoon een beetje op café over gepraat. De bedoeling was dus om te klinken als the National Orchestra uit te gaan. Dus evolueren, instrumentjes zoeken en zo. Zeker een interessant type trouwens om eens op te zoeken die John Luri, ook een acteur trouwens. De John Lurie National Orchestra was zijn neven project eigenlijk.

Ook Dijf Sanders zijn inbreng als 'vierde onzichtbare inbreng' speelt een rol in MDCIII heb ik gelezen in een interview. Vertel daar wat meer over a.u.b.?
Ja, zeer veel. We zijn met de cd de studio in gegaan. Het concept was het enige dat duidelijk was. Een beetje de vibe van 'The bad dream' dat mysterieuze en donkere. Achteraf zijn we daar wat nummers rond beginnen maken. Dijf heeft de sound op geniale wijze gevormd. Dat heeft wel een inspiratie gehad om op te zoeken hoe hij dat doet en zo.

Jullie sloten ‘Dreamhatcher’ af met een cover van kleinkunstenaar Wim De Craenes “Harry”? Een ode aan je overleden oom?
Ik wilde altijd wel iets doen met de muziek van mijn nonkel, het pas ook bij ons dankzij de emotionele en melancholie die zijn muziek uitschijnt.”'Harry” is een raar maar ook zeer eenvoudig nummertje. Ik leerde in de café een Ier kennen BOBBY MCMULLAN We hadden erover gepraat om eens samen iets te doen, en bij de opname van “Harry” was hij daar, zijn stem paste perfect bij het concept.

Waar is de voorliefde voor saxofoon feitelijk ontstaan, als we terugkeren in de tijd?
Dat weet ik niet zo goed, dat is eigenlijk zomaar gekomen. Ik zal dat ergens hebben opgevangen, en dat is blijven hangen.

Van de muziekschool ging het naar de harmonie en de kunsthumaniora. Met sax begon De Craene op zijn elfde? Vertel er gerust wat meer over
Als ik elf jaar was in de Harmonie van Zwijnaarde. Het zit niet in mijn bloed een Harmonie, maar het was wel een springplank door mensen die je daar ontmoet. Die me inspireren. Zo was er een dirigent die me heeft gestimuleerd. Zeker om dan verder te studeren. Daardoor ben ik in het conservatorium terecht gekomen. Dan is de interesse in jazz ontstaan. Daar ben ik ook een beetje van weggedreven in mijn hoofd uiteindelijk.

Om verder voort te borduren op die scholing. MDCIII is niet het enige Jazz project dat min of meer is ontstaan in de Genste conservatorium. Heb je een verklaring voor het feit dat zoveel jongeren kiezen voor jazz?
Jazz is altijd onderhevig aan verandering geweest. Het heeft altijd zijn andere periode gehad. Zoals de jaren vijftig en zestig,  ook aan een politiek klimaat. De elektronica heeft ook een invloed gehad. Eigenlijk is Jazz ook wat politiek getint, een strijdvaardigheid. Daarom wil ik er met mijn handen vanaf blijven, net omdat het rebelse muziek is.  Het is niet mijn opdracht dat verhaal te vertellen vind ik.

Jongeren kiezen voor Jazz … Is dat zo? Ik heb de laatste tijd veel interviews met jonge mensen die jazz spelen, en ze zijn zeer jong
Het genre is ook weer wat hyper gemaakt. Het is ook een toffe scene , die jazz scene. De reden waarom jongeren er voor vallen, denk ik, is dat het genre evolueert, mede door de inbreng van die elektronica. Kijk naar een band als STUFF.

Eén van de redenen van dit interview is dat ik heb vernomen dat er in juni nieuw werk aankomt? Uw solo plaat op 5 juni …
Vooral was het mijn bedoeling een puur experimenteel een plaatje te maken. Het is een uitdaging voor mezelf, eigenlijk had ik liever het niet willen digitaal uitbrengen. Het is eigenlijk een uitdaging voor mezelf. Ik wou eigenlijk een hoofdstuk afsluiten, en als ik daar later naar luister , wil ik zien en horen waar ik toen zat. Het ligt ook niet in de richting van Nordman of zo, het is zeer filmisch. Qua artwork wilde ik ook een andere kant uitgaan.  Ik wilde bijvoorbeeld ook af van bijvoorbeeld het rood van MDC III , en dus koos ik bewust voor de kleur 'blauw'.

Overtuig me eens om die plaat aan te kopen? Waarom zou ik het doen?
Het is gewoon een zeer interessante en belangrijke oefening om een eigen stem te vinden. Het was ook belangrijk dat de saxofoon daarin een zeer belangrijke, om niet te zeggen, de belangrijkste rol zou spelen. Die saxofoon neemt op die plaat dus een bevoorrechte plaats in; dus de liefhebbers van sax in zijn pure vorm, met oog voor experimenteren, zouden zich daarin moeten kunnen vinden.

Nordmann is een al even veelzijdig project, hoe ben je daar terecht gekomen?
Het is allemaal begonnen met kleine concertjes, we zijn met Nordmann al sinds  2014 bezig. Zo zijn we beginnen evolueren en hebben we een plaat uitgebracht. Het blijft trouwens verder evolueren eigenlijk.

Mogen we ons ook bij Nordmann aan iets nieuw verwachten?
We zijn bezig met een nieuwe plaat.  Deze komt uit in September via Unday Records. Onze eerste single “cascade(s)” is vorige weer uitgekomen! Een geheel nieuwe wereld - https://www.youtube.com/watch?v=lIIOOoMJo0I

En met MDCIII
Ook hier zijn we volop bezig met nummers aan het opnemen en naar elkaar doorsturen om er iets van te maken, het zal wel een andere kant uitgaan , dan voordien met die voodoo jungle toestanden, we willen dus bewust iets heel anders doen.

Zijn er naast Nordmann en MDC III nog andere toekomstige projecten waar je je saxofoon virtuositeit aan gaat verlenen?
Er staat een project op stapel met Dijf Sanders. En ook met Sylvie Kreusch zijn er plannen. Nee, we blijven dus heus niet stil zitten, ondanks die corona die wat roet in het eten gegooid heeft.  Ook veel aanvragen om ''eens iets te doen'' voor onze plaat zoals bij Bazart en zo met de saxofoon. Ook Tim Van Hamel en zo. Maar ook zo eens bij Raketkanon enz, wel zeer wijs soms om te doen.

Daar wil ik dus ook op doorgaan. Alles ligt nu, om het zo te zeggen, op zijn gat. Hoe ga je daar als muzikant mee om?
In het begin deed het wel deugd eigenlijk. Het waren best hectische tijden. Veel try outs, repeteren voor theater en samenwerking met Dijf Sanders, met Nordmann en zo. Het was vaak op het randje van … Dus die pauze knop deed dus eigenlijk deugd, iedereen gaat daar anders mee om.
Op een repetitie met Dijf kregen we het bericht dat alles op zijn gat zou liggen. Voor mij was het een rustpunt om even op adem te komen. Maar ja, na een tijdje is ook dat wel genoeg geweest.

Wat waren de eigenlijke plannen voor dit jaar, en wat gaat er nu gebeuren?
Veel solo concerten, Dijf Sanders en in het najaar de release met Nordmann waar ik toch naar uitkijk . Er zijn ondertussen toch een veertigtal concerten die in het water zijn gevallen. Het is ook nu nog koffiedik kijken. Misschien in een kleine concertzaal of zo? Maar het is dus allemaal afwachten.

Zou deze coronatijd geen springplank kunnen vormen naar meer digitaliseren? En alles 'online' aanbieden? Financieel heeft een band daar niets aan, maar schept het geen mogelijkheid om bekendheid te vergaren? Zoals bij het recente Bel Jazz Fest?
Het zou eigenlijk een verarming zijn moest dit dus het 'normaal' worden. Die streaming mag niet het signaal zijn naar de mensen toe , dat ze het zo kunnen ervaren. De mensen kijken daarnaar en zetten de muziek stiller als iemand iets zegt in huis, en voor de muzikant zelf is het ook toch wat onwennig. Het mag dus zeker geen gewoonte worden, het is een voorlopige oplossing , een fijn gegeven. Maar live aanbieden van concerten mag dus niet een signaal zijn dat dit het nieuwe normaal is ter vervanging van live concerten.. Als muzikant heb je je publiek nodig.

Wat is het eerst dat je gaat doen na deze periode? Uw nieuwste plaat voorstellen?
Ook nu weer geen idee, het is allemaal afwachten wat er gaat gebeuren voor de rest.

Om af te sluiten. Heb je ook een soort einddoel, iets dat je absoluut nog wil bereiken? of ben je daar niet mee bezig
Het gevoel verder onderhouden en het besef vrij te kunnen zijn, dat gevoel dus verder onderhouden. Muzikaal heb ik wel interesse om muziek voor een film te schrijven; ook eens naar Parijs of een andere grootstad verhuizen , is een toch wel een doel wat ik wil bereiken.

Tenslotte, waar en op welke wijze kan men uw muziek aankopen en de Belgische muziek ondersteunen? Geef gerust enkele tips en links?
1 gouden tip: koop platen, met een spotify abonnement help je ons niet verder, integendeel!
https://werfrecords.bandcamp.com/album/mattiasdecraene

Er is toch iets, om terug te komen op het Bel Jazz fest, wij Belgen zijn verwend van  muzikanten; de erkenning van de buitenwereld blijft dikwijls uit?
Let op.  Er is wél erkenning, maar het blijft daar bij. Naar de Belgische jazzscene wordt  opgekeken in het buitenland, maar in eigen land moeten we het blijkbaar meer hebben van buitenlandse bands en voornamelijk the hippe “UK-jazz”.
Een potentiële uitleg zou niet kunnen bestaan zonder de woorden “branding”, “hip, “UK jazz”, “Geld”, …. En ga zo maar verder.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk kunnen we dat binnenkort ook eens face to face doen tussen pot en pint,  met een streepje saxofoon (een van mijn favoriete instrumenten)

Mattias De Craene gaat in het najaar terug op tournee, bij deze een overzicht
11-07-2020 Wilde Westen, Kortrijk, Belgium concert
19-09-2020 N9 Villa, Eeklo, Belgium concert
02-10-2020 De Werf, Brugge, Belgium Festival
03-10-2020 De Bijloke Gent, Belgium Lam Gods 2020 Festival
09-10-2020 Minard Gent, Belgium Footprints
06-11-2020 Handelsbeurs Gent, Belgium Support Millionaire
10-11-2020 30 CC Leuven, Belgium Festival
11-11-2020 Planétarium De Bruxelles Bruxelles, Belgium Support Terence Dixon - Listen Festival

Cobra The Impaler - Het is de bedoeling om deze band zo snel mogelijk op een podium te brengen en de toeschouwers omver te blazen met een show die zal knallen

Cobra The Impaler is een gloednieuw project rond muzikant Thijs De Cloedt. Na in talloze bands als Aborted en Hæster te hebben gespeeld, besloot Thijs een album te maken vol beukende riffs gecombineerd met een sterke melodieuze zang. Thijs rekruteerde Dirk Verbeuren om de drums op te nemen. Dirk staat bekend om zijn geweldige werk in bands als Megadeth, Soilwork en Devin Townsend. Thijs kende Dirk nog van samen te spelen op de Aborted classic Goremageddon. Beide muzikanten hebben sindsdien contact gehouden en Dirk wilde graag zijn stempel drukken op dit op riff gebaseerde project. Thijs wilde een combinatie van zowel melodieuze zang als hartverscheurende kreten en kwam terecht bij Michélé De Feudis (Almighty Mighty) en Manuel Remmerie (Majestic Sun). De band voltooit zijn  line-up met Mathieu Vander Vennet (Carrion) en Gert Stals (Soulgrip & Arson). Ze zijn allebei getalenteerde muzikanten  die al watertjes hebben doorzwommen. De band was klaar om elk podia in ons land, en ver daarbuiten, plat te spelen. Bovendien werd al een tipje van de sluier gelicht door enkele singles, en is het wachten op meer releases van dit zeer interessant project. Genoeg voer, voor een heel tof gesprek met enerzijds Thijs De Cloedt en anderzijds Mathieu Vander Vennet, over omgaan met deze crisis? Het ontstaan van dit project en hoe het nu verder moet?

Om maar met de deur in huis te vallen. De band bestaat uit top muzikanten, kunnen de band dan ook zien als een soort 'super groep' zoals men dat met een samensmelting van bekende artiesten, dit soms pleegt te noemen?
Thijs: Ik zou het zeker niet omschrijven als een supergroep. Het is een band met muzikanten die voornamelijk dezelfde passie delen en er vol voor willen gaan. Muzikanten van een bepaald niveau spelen meestal ook al in bands. We hebben ‘de speltechnische lat’ vrij hoog gelegd en live willen we onszelf overtreffen. Deze band moet en zal knallen.

Vooral het drumwerk is kolosaal te noemen. Dirk van Megadeth is nu ook geen klein bier. Hoe hebben jullie hem gevonden?
Thijs: De keuze om met Dirk samen te werken komt voort uit een voorgaande samenwerking. Ik speelde acht jaar bij Aborted waarmee ik enkele platen opgenomen heb. Eén van die platen was Goremegaddon waarop Dirk de drummer van dienst was. Ik was zo onder de indruk van zijn aangename persoonlijkheid en zijn waanzinnige skills als drummer. Toen ik muziek aan het maken was voor Cobra The Impaler, moest ik dan ook direct aan Dirk denken. Dirk en ik zijn altijd in contact gebleven, het was dus een zeer aangename ervaring om nog eens samen te werken.

Het is niet dat jullie met jullie andere projecten tekort aan werk hebben, valt dit nog te combineren? Of is dat een voordeel aan die corona crisis dat dit nu wel lukt?
Thijs: Ik speel ook in Hæster een band waar ik zeer trots op ben. Maarten de zanger van Hæster neemt ook een deel van de screams op onze plaat voor zijn rekening. Hij is een uitstekende zanger met zeer veel charisma en uitstraling. Live zullen we hem af en toe wel eens uitnodigen om wat extra screams te voorzien.
De drummer van Hæster is Ace Zec die tevens de producer is van de plaat. Hij heeft zeer veel talent en was een absolute meerwaarde bij het uitwerken van de songs, arrangementen, zanglijnen. De dikke sound van de plaat hebben we volledig aan hem te danken.
Mathieu: Door de crisis heb ik uiteraard meer tijd om de nummers van Cobra The Impaler in te oefenen en om reclame te maken voor de band...Maar in de toekomst zien we dit ook goed komen wat de combinatie met andere projecten betreft, wie geen tijd heeft, moet tijd maken denk ik dan...  We zijn stuk voor stuk muzikanten die een groot deel voor de muziek leven!

Om daar op verder te borduren Mathieu: Hoe staat het feitelijk met die andere projecten als Carrion en zo? Ligt alles op zijn gat, of mogen we vanuit die richting ook nog iets verwachten?
Mathieu: Met Carrion blijft alles zijn gangetje gaan hoor! We hebben onlangs een goed skypegesprek gehad met de band en het plan is duidelijk dat we dit jaar nog in de studio willen gaan voor een 3de album op te nemen! We zijn dus met 3 aan een hoger tempo (lees ook: qua BPM!) aan het songwriten en Nico (die naast Serial Butcher ook bij ons drumt) is teksten aan het schrijven! We hebben ook al wat coole shows in het najaar zoals Devil's Rock For An Angel, Troyfest, Scherpe Tanden Showcase en nog enkele die ik nog niet mag verklappen!

Het live drumwerk zal door Gert Stals gebeuren, nog zo een top drummer. Hoe hebben jullie hem gevonden?
Thijs: Gert is een geweldige drummer en moet zeker niet onderdoen voor Dirk. Ik had zijn naam al een paar keer horen vallen en we hebben ook wel wat gemeenschappelijke vrienden. Ik ben super blij een drummer gevonden te hebben die het technische niveau haalt die ik ambieerde bij het oprichten van deze band. Gert is in ieder geval geen sessie drummer. Ik kijk er enorm naar uit om met hem aan nieuw materiaal te werken. Hij is een groot talent.

Uiteraard was ik ook onder de indruk van de inbreng van andere muzikanten. Hoe ben je op het idee gekomen Thijs?
Thijs: Ik zat al een tijdje te broeden op deze band. Ik heb een twaalftal songs geschreven en dan muzikanten gezocht die ik passen vond bij de muziek. De intentie was heavy riff based metal met eerder muzikale vocalen die een toegevoegde waarde zijn. Ik heb de plaat geschreven en alles ingespeeld met Dirk in de studio, met een duidelijke visie. De line up heb ik pas vervolledigd na de afwerking van de plaat. De zangers, Manuel en Michélé zijn gekozen op basis van hun skills en muzikale inzicht, de twee zijn ook super complementair, wat zeker een bonus is op deze gelaagde muziek. Beiden zijn getalenteerde zangers en hebben ook inzicht en de juiste voeling met het genre. Het is leuk dat we verschillende achtergronden hebben, waardoor er verschillende invalshoeken en benaderingen zijn. Op deze manier proberen we ons eigen ding te doen.

De bas en gitaar lijnen stralen eveneens diezelfde intense perfectie uit. Hoe hebben jullie Michélé gevonden die net als jij puik werk aflevert?
Thijs: Al de gitaren en bas op de plaat zijn door mij ingespeeld. Om alles strak te krijgen heb ik het gemakshalve zelf gedaan, zeker omdat ik nog niet helemaal wist waar ik naartoe wou qua line up. Michélé zal de bas live voor zijn rekening nemen en uiteraard ook zingen. Zowel Michélé als Manuel hebben enorm bijgedragen aan de songs. De riffs lagen er maar het is pas samen met hen dat het echte songs geworden zijn. Het is dus absoluut geen solo project of zo. We hebben de plaat uitgewerkt als band. Ik zie mezelf eerder als de instigator en architect.

De single 'Blood Eye' straalt perfectie uit die door je hart snijdt, ik kreeg er kippenvel van. Volgt daar nog meer releases op, want dit smaakt verdomd naar veel meer ?
Thijs: Blood Eye is het tipje van de ijsberg, je moet je dus geen zorgen maken. Leuk te horen dat je dit eerste nummer kan smaken.

Ik hoor streepjes doom, death maar ook een beetje thrash metal. Hoe zou je zelf de muziek van Colossal God omschrijven?
Thijs: Colossal God is een nummer die vooral een dikke groove heeft. Hier wou ik echt spelen met dynamiek en intensiteit. Power en sfeer.

In deze barre tijden is het moeilijk om echt iets te plannen, maar toch wat zijn de verdere plannen?
Thijs: Het zijn geen evidente tijden maar we proberen daar creatief mee om te gaan. We plannen een studio live sessie zodat we toch de mensen kunnen bereiken. Voor de rest zit er ook een videoclip in de pipeline. We werken naar een release van de debuutplaat ergens eind 2020 begin 2021.

Een vraag over Spotify of bandcamp en ook de sociale media? Zitten er daar meer mogelijkheden, naar de toekomst toe, voor bands en muzikanten. Als deze tijden mij iets leren, is dat daar iets valt te rapen. Maar hoe? En , is dat ook zo?
Thijs: Social media en het hele online gebeuren zijn een vloek en een zege. Het is leuk dat je een platform krijgt om je muziek te delen met de wereld, anderzijds is het soms opboksen tegen het volume aan bagger die mensen er dagelijks dumpen. Ook hier proberen wij ons te onderscheiden met creativiteit.
Mathieu: Wel ik zie het een beetje dubbel... Het is een goed middel om je videoclips, muziek, merch, toekomstige shows enz. te promoten...  Maar ik zie bands die likes kopen van clickfarms en dan kunnen pronken met hun paginalikes tegenover organisatoren maar dan wel totaal niet de juiste mensen reiken met hun berichten... Ik ben wel van het gedacht dat zo af en toe een advertentietje plaatsen of een bericht sponseren , je wel wat meer in de spotlight kan plaatsen en dit tegenwoordig jammer genoeg noodzakelijk is om in de spotlight te blijven.

Wat zijn de uiteindelijke ambities van deze band? Als die er in deze huidige tijden nog zijn …
Thijs: Ambities zijn er zeker, die zijn zelfs groot. We geloven in deze band en willen er echt voor gaan. Ik ben overtuigd dat er plaats is voor deze band. We spelen heavy catchy gitaar muziek doorspekt met muzikale zangpartijen die er echte songs van maken. Live willen we het publiek inpakken met een bijzonder strakke set. Het is de bedoeling om deze band zo snel mogelijk op een podium te brengen en de toeschouwers omver te blazen met een show die zal knallen. De Corona situatie is ernstig en precair maar ooit komt er beterschap en dan zullen wij er staan. Ondertussen broeden we op een plan om deze band internationaal op de kaart te zetten. We zijn er klaar voor.
Mathieu:  De ambities liggen bij iedereen hoog wat Cobra The Impaler betreft, we zijn er van overtuigd dat de muziek een breed publiek zal aanspreken... De nummers zitten stuk voor stuk goed in elkaar, de vocals zijn toegankelijk maar zeker niet te "soft" en Manuel is een uitstekende frontman, van Gert weet ik al 10 jaar dat het een uitmuntende drummer is, Michélé zijn vocals zijn ook machtig en passen perfect samen met die van Manuel, Thijs heeft heel het album geschreven dus heeft al aan iedereen bewezen hoe goed hij kan songwriten... Dus ik ben nu al trots om deel uit te maken van deze band!

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk komen we elkaar spoedig live tegen als jullie echt knallen op het podium

Wij leerden Wesley Beernaert kennen in 2017 toen hij met de band Lemuria op het podium stond van Hardrock Fest Avelgem.
We schreven over zijn performance: ''Want inderdaad zanger Wesley Beernaert blijkt zich, gerugsteund door muzikanten die hun ding doen op hemels (of Helse) hoog niveau, te ontpoppen tot een charismatische persoonlijkheid die alles in het werk zet om het publiek aan te zetten tot bewegen. Net door het combineren van typische black metal geluiden, met aanstekelijke Folk toestanden slaagt hij in zijn missie en is het hek vrij snel van de dam." Wesley is van vele, voornamelijk donkere, markten thuis. Dat blijkt ook uit zijn project Âter . Onze recensent schreef daarover: '' Deze ‘Vullighied’ is een fijne kennismaking met een project dat te lang verstopt heeft gezeten. België heeft een bescheiden, maar rijke traditie in blackmetal en als Āter nog wat kan evolueren, hebben we er in dat genre opnieuw een topband bij.''
De volledige recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/78153-vullighied-ep.html  
We hadden een fijn gesprek, helaas via mail, over zijn verschillende projecten, de impact van deze crisis en andere crisissen op het leven, en de toekomst die er voor donkere zielen als ons, geleidelijk aan beter begint uit te zien. De verwelkoming is alvast lichtvoetig:
"Wesley: Eerst en vooral, heel erg veel dank, Erik, voor de aandacht en interesse in dit project waar wij allen zo van houden! Het is leuk nogmaals met jou te praten."

Lees gerust verder:
Ik heb u leren kennen als zanger van Lemuria en Fabulae Dramatis ; hoe is die samenwerking ontstaan?
Wesley: Toen ik bij Lemuria aan de slag was, kreeg ik plots een bericht van Isabel van Fabulae Dramatis met de vraag of ik de tijd zou hebben om hun album in te zingen. Zij hadden mijn werk bij diverse projecten gehoord en vonden dit vrij gepast bij wat ze zochten. We spraken af, namen de nummers onder de loep en herschreven samen zanglijnen en stemtechnieken die nog niet vastlagen en voegden extra teksten toe die ik ter plaatse schreef. 3 repetities en pilootopnames verder waren we klaar voor de studio. Enkele maanden later werd mijn sessie geboekt en in 2 uur zong ik het volledige album in (althans mijn aandeel). Dat album is een bijzonder stukje kunst geworden vol diversiteit en creativiteit met krachtige verhalen en een boodschap.
Ik heb enorm veel geleerd door met die mensen samen te werken, bijgevolg heb ik buiten verplaatsingskosten geen cent gevraagd voor mijn prestaties, noch royalties. We hebben er een bijzondere vriendschap aan overgehouden en die band en zijn oprichters hebben een plaats in mijn hart verworven!

Āter is jouw solo project, hoe is het idee ontstaan? En heeft de bandnaam een bepaalde betekenis?
Wesley: Het idee ontstond puur uit passie en de nood aan creatie toen ik nog vrij jong was. Ik experimenteerde reeds met keyboard op heel jonge leeftijd en was verslaafd aan klassieke muziek, later kwam daar Michaël Jackson bij, rond m’n 9 de Venom en Metallica, gevolgd door Slayer en Deicide. Ik vond die muziek kicken maar ik miste iets… Rond m’n 12-13 de kwamen Emperor, Enthroned en Cradle Of Filth in mijn vizier en ik vond precies het gouden kalf… M’n liefde voor orchestratie en klassieke composities samen met het agressieve en melodieuze van de goeie metal. Toen Gorgoroth erbij kwam met Antichrist hoorde ik hoe je met gitaren en een specifieke speelstijl evengoed melodie in de agressie kon combineren en wilde ik gitaar leren spelen, toen kocht ik een gitaar (die bagger was), bestelde ik onderdelen om m’n eigen amp te bouwen (want mijn ouders wilden die niet kopen voor mij en ik was te jong om te mogen werken in het weekend) en ik soldeerde letterlijk m’n eigen 15 watt amp. Door middel van een pre-amp en een distortion pedaaltje vond ik ‘enigszins’ het geluid dat ik wilde (verre van, maar ik moest het ermee doen) en begon ik zelf nummers te schrijven in de stijl die ik wilde, al waren m’n skills beperkt). Dit ging enkele jaren door tot ik begon opdrachten te krijgen om voor bands te zingen, dan lag mijn sologedoe terug stil, wanneer die bands op de fles gingen deed ik verder etc…. Ik stopte dus nooit met het creatieve.
De bandnaam zelf komt van de naam “Atrocious”, die zijn etymologische oorsprong vindt in de Latijnse woorden Āter en Atrox. Atrox betekent ‘vurig, angstig, heftig’ en Āter -afhankelijk van de naamval- , ‘duister, zwart, zwarte vloeistof (inkt), zwartgallig …’. Vandaar de naam, het past bij de tekstuele ideeën die ik heb voor het volgende album en wat ik meestal schrijf.
Ik zou de geschiedenis van de band verder kunnen uitleggen tot op het punt waar we nu staan maar ik heb het idee dat daar nog vragen over komen dus ik wacht effe af.

Feitelijk bestaat het project al twintig jaar, de band bleef veilig verstopt in de duisternis? Of is me iets ontgaan? In elk geval, hoe komt het dat jullie er nu pas mee naar boven komen met de EP 'Vullighied'
Wesley: Haha, ziedaar, het vervolg. Als je oppikt wat ik hierboven heb geantwoord zie je een narratief dat beschrijft hoe mijn sologedoe, samen met beperkte middelen, vaak werd onderbroken door opdrachten om als zanger op te treden bij diverse bands. Tussenin probeerde ik verder te doen met Āter. Het is nu wel zo dat ik op een bepaald moment het gevoel had van ‘hier moet ik echt eens iets mee doen’.
Een groep vrienden waar ik al een tijdje mee omging , vroeg me bijgevolg om opnieuw als zanger hen te vervoegen, maar tegelijk nam ik ook een schrijvende rol op mij. Enkele line-up changes verder bleven ik en Mantorok over, de naam werd kort veranderd en wij schreven verder, daar is, samen met ideeën die ik al had uitgewerkt, de EP uit ontstaan die we nu in handen hebben. Mantorok wilde echter niet live gaan , concentreerde zich op zijn andere full-time band, bij Āter wilde hij enkel meewerken als sessiegitarist en dat is zijn rol gebleven.
Ik schreef verder nog meer dan 10 nummers maar daar werd opnieuw een ‘pauze’ tussen gestoken door o.a. het vervoegen van een zangpositie bij o.a. Satyrus, Persephone’s Blade en Lemuria.
Later werd het nog erger, mijn kelder liep onder water en alle pc’s waren kapot…. Ik was heel wat werk kwijt, het duurde uiteindelijk tot de stop na Lemuria voor ik bij een verhuis een van de harde schijven terugvond en samen met onderdelen van een andere kapotte schijf kon herstellen en enkele nummers kon recuperen. Deze werden gedeeltelijk heringespeeld en geremasterd, dit is dan de EP “Vullighied” geworden.

Mijn collega schreef een recensie over uw EP ,  (http://www.musiczine.net/nl/ontdekkingen/item/78153-vullighied-ep.html ) . Hoe waren de algemene reacties?
Wesley: Vrij positief eigenlijk! Ik dacht zelf altijd dat mijn voornaamste invloeden in het schrijfproces Windir en Gorgoroth waren, maar de reviews vergelijken het heel vaak met oude Enthroned. De kritieken over productie gaan van “jammer dat het zo lo-fi is” tot “leuke oldschool vibe maar bijzonder goed gebalanceerd in de mix”. Mijn productieskills zijn dan ook 0, ik moest het doen met wat ik heb, maar muzikaal gezien zijn de kritieken positief tot loved. Het bonusnummer dat samen met de leden van Satyrus werd geschreven krijgt oftewel een love it/or hate it. Het is inderdaad een gigantische stijlbreuk met de andere nummers maar voor mij een statement dat ik niet bang ben te experimenteren en uit m’n comfort zone te gaan.

De release was in eerste instantie in eigen beheer, maar nu via Sliptrick Records? hoe is dat contact verlopen, en heeft het bepaalde deuren geopend denk je?
Wesley: Het eerste jaar heb ik inderdaad alles solo gedaan, productie, print en merch uit eigen zak betaald en zo de eerste paar 100 cd’s laten drukken. Die zijn inmiddels uitverkocht. Blasphemous creations of Hell records in Florida verdeelt deze print ook , maar helaas enkel met een one page booklet, een fout in het drukproces… men kan deze echter zien als rariteit en collectors item als men daar om geeft (niet dat het mensen tot nu toe heel veel kan schelen, we zijn maar een kleine band en amper gelanceerd, hoewel we allen keihard werken).
Daarna schreef ik een hoop kleine en grotere labels aan en Sliptrick antwoordde dat dit precies was wat ze zochten. Tussentijd begonnen de plannen voor live te broeien en boden muzikanten zich aan om het project te vervoegen. Enkele audities later ontbraken we enkel nog een gitarist en na een oproep werd deze functie in een kwestie van dagen gevuld.
De EP mag dan nog wel mijn solowerk zijn met gastmuzikanten (drums en Mantorok die meeschreef en die heel veel riffs voor zich had genomen) maar nu is dit een volledige band geworden, dus verwacht als volgende release een “band effort” die heel wat meer invloeden en verschillen zal tentoon stellen aan de luisteraar.
Wat deuren openen betreft, gezien het complexe Covid-19 gedoe, is dit nog afwachten, ik heb niet de indruk dat het label veel voor ons heeft kunnen doen (zeker gezien de hoofdzetel in Italië zit), hopelijk komt hier snel verandering in. Voor de rest doen we gewoon lekker verder. Een lyric video is in de maak en de band schrijft thuis gewoon verder. Wekelijks houden we skype-meeting om de resultaten en de volgende te nemen stappen te bespreken.
We hebben in elk geval een heel mooi en eerlijk contract met Sliptrick en de onderhandelingen verliepen erg vlot en transparant, hopelijk kan Sliptrick zijn deel van het contract nog vervullen als Covid wat meer gaat liggen en wordt onze contractduur verlengd met de tijd dat het label nodig heeft gehad om zijn zaken terug op orde te stellen.

De teksten zijn in het West-Vlaams,wat ik zeker een pluspunt vind, waarom in het West-Vlaams (nu komt het antwoord omdat ik West-Vlaming ben)?
Wesley: Het oorspronkelijke idee dat ik en Mantorok hadden uitgedacht was om de teksten te schrijven vanuit het standpunt van de zwakkeren in onze maatschappij door de eeuwen heen. Daar kwamen onder andere de Vlaamse boer en de lijfeigene naar boven. Het leek ons heel uniek om in de rijke woordenschat van het West-Vlaams zowel boertig, recht voor de raap, grof en eerlijke teksten en verhalen te schrijven. Ik heb geprobeerd deze accuraat te vertalen naar het Engels voor de internationale liefhebber maar de “punch” zit er echt niet in… Het is een beetje zoals Noors vertalen naar het Engels, de woordenschat schiet gewoon tekort om de magie en betekenis van de woorden accuraat weer te geven. Het nieuwe werk wordt een mix tussen Engelstalige nummers en West-Vlaamse. Enerzijds om de charme en de roots te behouden, anderzijds omdat het nummer misschien om een andere aanpak vraagt. Het zal afhangen van het concept (dat al vast ligt) en hoe we dit verder muzikaal benaderen, aan de hand daarvan kies ik hoe het nummer zal gepresenteerd worden, lyrisch gezien.

Er zit ook een onderliggende boodschap in de songs. Iets van de voortdurende strijd tussen Frankrijk en Vlaanderen? Vertel eens
Wesley: Dit wordt slechts besproken in 1 nummer: “Ons Vorvoadern Vochten…” . Het hele idee van ‘Vullighied’ was om het duistere en het vuile in onze maatschappij naar boven te halen. Een korte uitleg over de nummers is er (die beter worden beschreven in de 4 page booklet versie die we nu te koop hebben via de band en via sliptrick):
-d’ Oere: Een hoer die geen hoer wil zijn maar geen andere keus heeft, wil ze haar kinderen een dak boven hun hoofd bezorgen en hun magen vullen. Haar klanten zien haar echter niet op die manier, of denken er althans niet over na. Zij zien enkel het object waar ze voor betalen en gebruiken, waardoor zij vaak helse pijnen moet doorstaan en dag in, dag uit , met etterende wonden en geslachtsdeel moet rondlopen…. Het nummer beschrijft hoe die vrouw gebruikt wordt vanwege de perverse acties van haar klanten die een moedercomplex hebben, enkel kunnen denken met hun primitieve driften en zo verder en hoe zij die pijn blijft doorstaan voor het belang van haar kinderen.
-De Strontroaper van Abjille: Hierin wordt beschreven hoe de “lage klasse” straatruimer wordt beschimpt en uitgelachen door de elite, elke dag in volle stank te werken, maar trots staat in zijn job, opnieuw omdat hij hierdoor het gezin voorziet. De elite vergeet dat wat hij doet bijna het meest nobele is wat men kan doen, vuil werk in volle trots om te zorgen wat voor hem van het grootste belang is, zijn gezin.
Een excerpt van de tekst: "Gin wirk es te kljinne vo de jonges eten te geven, hjille doag’n in de stank vergeven… moar me vulle preutshiet ’t wuf een onderdak gegeven."
-Ons voorvoadern vochten: zoals beschreven een samenvatting van hoe het Frans imperialisme Vlaanderen aanvocht en als “mindere” zag, hoe de boeren zich verdedigen en hun eigen samenleving wilden beschermen en behouden, hun taal, hun gebruiken, hun werk en vrije keuze tot werk en zo verder en hoe deze strijd, hoewel de rollen in BE omgekeerd zijn nu qua wie het grootste vermogen heeft, blijft duren. Een soort superioriteitsgevoel dat leeft tussen beide volkeren en de andere kant blijft beschimpen om wie ze zijn en wat er in de loop der eeuwen is gebeurd.
-Valkennacht: Een soort utopie waarin religie langs de kanten wordt geschoven en ieder samen aan tafel zit om te feesten, een nacht waarin de volkeren hun strijd laat liggen en samen feest en de kracht van de natuur viert die hen alles voorziet van de levensmiddelen die ze zo hard nodig hebben.

Hoe zou je uw muziek omschrijven? Want er is meer aan de hand dan gewoon black metal, ik hoor ook folkloristische en occulte thema's
Wesley: Occult zit er niet echt in, hoewel het zo kan klinken (zie de beschrijving van de nummers hierboven), folkloristisch heel zeker, al zijn het dan wel mijn eigen verhalen. “De Valkennacht” werd echter in enkele boeken wel beschreven en daar kwam het idee vandaan om verhalen te schrijven die naar ‘de Valkennacht’ zouden leiden.

Toch ook niet onbelangrijk. De inbreng van Mantorok op deze EP. Vertel eens
Wesley: Dit heb ik al aangehaald , denk ik hierboven. De eerste keer dat ik van mijn soloproject een band wilde maken , gebeurde toen ik als zanger bij een bepaald gezelschap ben beland, waarvan enkele leden wegvielen en enkel mijzelf en Mantorok overbleven. In de beste vriendschap hebben wij deze nummers samen geschreven, met plannen voor een vervolg. Mantorok had echter geen ambitie om de verplichtingen van een live band achterna te gaan en beschouwde zichzelf als sessiegitarist, hij ging verder met zijn fulltime live band maar ook deze is gestopt. Wij blijven in sporadisch contact, waarvan ik hoop dat deze meer frequent mag worden in de toekomst, maar ik denk niet dat hij zich sindsdien nog muzikaal heeft bezig gehouden. Ondertussen is hij ook vader en zijn focus ligt, zoals mijn nummers zo goed beschrijven, vooral daar nu.

Zijn er na deze EP nog plannen om dit project verder uit te werken? Zo ja, welke?
Wesley: Ik denk dat ik het meeste hierover al verklapt heb, door mijn ongezonde gewoonte vaak op een zijspoor te springen bij het vertellen van mijn verhaal of bij het antwoorden van vragen. Ondertussen is Āter een volledige band en gaan we op die manier verder. Het concept is klaar, het artwork is klaar, er zijn al enkele nummers klaar… verwacht een mix van nieuwe elementen, nieuwe stijlen en mijn eigen old-school melodische stijl in een nieuw jasje. Ik geef m’n bandleden graag de vrijheid om hun eigen invloeden en creativiteit in te brengen en zodra een ruwe versie van een nummer klaar is , herwerken we dat tot een specifiek Āter-signature nummer. Corona heeft ervoor gezorgd dat we niet konden repeteren en vooral verder aan het concept en planning voor komende repetities en live optredens konden bespreken en andere zakelijke aspecten zoals merch en stage-presence. We hebben zeker geen werk tekort!

Ondertussen ben je ook frontman van Hudič? Hoe is die samenwerking ontstaan, en wat zijn de plannen rond die band?
Ik kreeg een tip van een kennis dat die band een zanger zocht, ik beluisterde hun materiaal en hoewel het op zich niet mijn muziek is , vond ik het toch erg leuk om in die stijl te zingen. Ik stelde mezelf voor en een auditie later begonnen we te werken aan live optredens. Ik heb er enkele gedaan en die verliepen goed maar ondertussen bleek het toch vrij moeilijk en ongezond om voor 2 bands even hard te werken.  In samenspraak met de oprichter ben ik langzamerhand mijn exit aan het voorbereiden, maar ik sta er nog steeds als ze een live zanger nodig hebben.

Zijn er naast je solo project en Hudič nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Wesley: Ik doe nog steeds erg veel sessie vocals, zowel op afstand als live of in de studio. Vaak werk ik per uur of met royalty's. Als er royalty's mee gemoeid zijn, word ik op het boekje vernoemd, als dit per uur is dan weer niet. Dit heeft vaak een complexe reden binnenin de band, dus daarin hou ik me aan het beroepsgeheim en noem ik geen namen van bands of artiesten waarmee ik samenwerk tenzij zij beslissen dit zelf te publiceren.

Vallen al die projecten waar je inzit nog met elkaar te combineren? Hoe doe je dat?
Wesley: Er is in mijn persoonlijk leven heel wat gebeurd de laatste 2 jaar, zaken waar ik nu niet ga over uitweiden maar laat ons zeggen dat een mens hierdoor zou gecrasht zijn. Dit was bij mij ook tijdelijk het geval maar ik kon mezelf terug oppikken en concentreerde me op Āter, dit heeft me veel goed gedaan. Vele andere mensen zouden er niet meer uitkomen. Vriendschap en muzikale collegialiteit hebben me hier echter doorgetrokken en niet toevallig zitten enkele van die mensen nu in de band.
De gevolgen van de laatste 2 jaar draag ik nog steeds met groot gewicht met me mee, dus ik probeer me nu ook meer te concentreren op mijn gezin en het samenwerken met andere artiesten tot een minimum te houden.
Focus nu: Mijn full time job, mijn gezin en Āter + wat sport (karate in mijn geval). Meer dan genoeg om de week goed te vullen. Ik heb hardleers geleerd tussen toeren en managen van diverse projecten in hoe belangrijk het is om je gezin voldoende aandacht te schenken. Naast mijn hobby’s blijft dit de absolute prioriteit.

Veel plannen zijn door die coronacrisis eigenlijk in het water gevallen, wat stond er voor jou op de planning?
Wesley: Vele optredens en vele gastoptredens. Ik heb door Corona veel geld verloren, de band heeft hierdoor vele kansen gemist en ikzelf heb door herstellingen aan m’n woning veel moeten verhuizen. Het is geen gemakkelijke tijd om doorheen te geraken, maar dit komt langzamerhand goed. Het enige positieve is dat alles wat buiten het muzikale valt door de vele vergaderingen via skype met de band kon besproken worden. Zo hebben we vele administratieve zaken op orde gezet, ons live-plan uitgekiend, het technische in orde gebracht, strategie, concept en teksten + de juiste muzikale stijl die ons past en zo verder. Onvruchtbaar is het zeker niet geweest!

Wat zijn de concrete plannen na deze crisis?
Wesley: Repeteren tot alles zo strak zit als de aars van een vis en knallen op diverse podia! Daarnaast verder werken aan de volgende release, en het blijven promoten van de huidige EP door middel van videoclips en lyric video’s.

Hoe ga je als muzikant, band en ook als mens om met zo een crisis?
Wesley: Blijven communiceren met je bandleden, de rollen goed verdelen en individueel verder werken vanuit je thuisbasis waar mogelijk. Als mens zo goed mogelijk je gezin ondersteunen en waar toegelaten zo hard mogelijk werken om de financiën op peil te houden. De moed niet verliezen is de boodschap!

Zijn er geen mogelijkheden om uw materiaal aan te bieden via sociale media of streaming?
Wesley: We zijn te koop en te beluisteren op vrijwel elk mogelijk platform!
https://distrokid.com/hyperfollow/ter/vullighied-2

De laatste vraag. Waar kunnen de lezers merchandiser en dergelijke aankopen. Plaats gerust enkele links
Wesley:
https://distrokid.com/hyperfollow/ter/vullighied-2
https://atermadness.bandcamp.com
https://www.facebook.com/atermadness
https://www.vokillzforhire.com of http://www.ater.be (site wordt snel bijgewerkt, deze is nu nog een combinatie van Āter zoals deze solo was en mijn bijberoep. De site wordt gesplitst en de merch wordt toegevoegd samen met het laatste nieuws van hoe we ons verder ontwikkelen).
Voor merch kan je steeds terecht op de facebook pagina of via mail naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. . 4 page booklet cd met full artwork, custom made plectrums, zwart met in het goud dubbel bedrukt met aan de voorkant het volledige logo en de achterkant het shield cigil, stickers en patches.

Heel hartelijke dank voor dit fijn gesprek, hopelijk tot binnenkort op een of ander optreden dan doen we dit gewoon face to face over, gehuld in complete duisternis :)
Wesley: Daar kijk ik naar uit! Ons laatste gesprek was bijzonder aangenaam. Heel erg veel dank voor dit interview!

Tyrant’s Kall - Als je een einddoel hebt dan betekent dit dat je op een gegeven moment zal stoppen, als muzikant bestaat er geen eindpunt, je kan altijd bijleren of iets op een andere manier benaderen

Tyrant's Kall brengt een mengeling van doom/death en heavy metal en grijpt je vocaal en instrumentaal stevig bij de keel, waardoor je demonische wezens uit diepe krochten van de Hel diep in de ogen kijkt. De band timmert sinds 2007 aan de weg. We zagen hen aantreden op Pluto Fest in november 2019.
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen
http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76571-pluto-metal-fest-2019-oosterzele-een-gevarieerd-aanbod-van-metalstijlen-binnen-een-gezellige-sfeer.html  
Ook voor Tyrant's Kall viel dit jaar veel in het water. We hadden een fijn gesprek met gitarist Ronnie en zangeres Esmee. Helaas via mail, maar daarom niet minder interessant om de band beter te leren kennen.

Wij weten dat ondertussen, maar sommige nog niet. Wie zijn Tyrant's Kall en hoe zijn jullie ontstaan?
Ronnie: Tyrant’s Kall is ontstaan door een groep gasten die nergens anders goeie bands vonden om in te spelen. (Haha), nee, serieus, M. en ik kenden elkaar al van in Bonnie Parker, een 80’s influenced soort van HC/punk/heavy metal project. UxJx kwam eens kijken naar 1 van onze shows en vertelde me dat hij wel fan was van mijn gitaargeluid. Zo zocht hij nog een band en ik had al wat demo-opnames van enkele nummers in de stijl van Usurper en Deathwitch, op de eerste jamsessie hebben we dan al ons hitje “The Whisperer” geschreven maar het heette dan gewoon “Doomy”.

Het meest interessante is dat je de muziek van Tyrant's kall onmogelijk in een hokje kunt duwen, maar soms is dat naar promotors en zo wel nodig. Hoe zou je uw muziekstijl dan omschrijven?
Ronnie: iedereen in de band wilde wel iets anders spelen, UxJx doom, M. sludge, ik death metal… maar om 1 of andere reden passen al die stijlen samen en werd Tyrant’s Kall gecreëerd. Het draait eigenlijk gewoon om het gevoel ‘metal’, metal is niet een riff dat kapt en blaast of sleept, maar het is een gevoel dat je in de stukken legt…. Als het gevoel er niet is, gooien we het in de vuilbak, en we zitten al aan een ganse container met gevoelloze nummers.

De band bestaat inderdaad uit top muzikanten, die door middel van oogstrelende riffs en drum partijen ons rock hart sneller doen kloppen in de keel. Waar en hoe heb je deze top talenten gevonden?
Esmee: Hoe M., Ronnie en UxJx elkaar gevonden werd hier eerder al vermeld. Tijdens een live show waarbij een vriend Tyrant’s Kall uit de nood hielp met de zang, kwam ik kijken. Ronnie en UxJx kende ik al even door gezamenlijke interesses en we kwamen elkaar soms tegen op live shows. Ik was immens te spreken over hun muziek, maar vond de zang niet meteen bij de muziek passen qua stijl. Zo zijn we na de show aan het praten geraakt en bleek dat ze nog steeds geen vaste zanger gevonden hadden, dat dit tijdelijk was. Toen ontstond het idee dat ik eens een repetitie zou proberen meedoen, gezien het niet per definitie een mannelijke zanger hoefde te zijn. En ik bleef.
H.M. Doom werd er op een gegeven moment bij gehaald waardoor we net iets meer konden bereiken met ons gitaargeluid. Toen hij in alle vriendschap later besloot om ermee te stoppen, was het een moeilijke keuze of we opnieuw naar 1 gitarist wilden gaan of toch iemand erbij wilden. Dr. Wes was al een goeie kennis en was kandidaat. Na de try-out werd het een evidentie dat we 2 gitaristen zouden houden.

Ik heb jullie vorig jaar live gezien op Plutofest en was vooral onder de indruk van je enorm uiteenlopende stembereik. Ben je klassiek geschoold? ik bedoel, je zou zo in een Opera kunnen meezingen, en dat is een compliment. Hoe doe je dat toch met je stem?
Esmee: Bedankt voor het compliment. Ik denk wel dat men bij de opera er een andere mening zal op nahouden, (haha.)
Ik ben niet geschoold, maar zing al mijn hele leven. Onder de douche, in de auto. Tijdens een gemiddelde file op de autostrade zullen er wel al mensen serieus leute gehad hebben als ze mij uit volle borst zien meezingen. Door bij Tyrant’s Kall te gaan zingen , ben ik wel wat meer zorg gaan dragen voor mijn stem. Zo heb ik een kleine cursus ademhaling gedaan, maar eerlijk gezegd doe ik deze oefeningen veel te weinig. Ik ben nogal sportief geworden en denk wel dat dat een positief effect heeft op mijn longcapaciteit de laatste jaren.

Het enige werkpuntje vond ik dat er wat weinig beweging te merken was op het podium, de iets statische houding liet me wat op mijn honger zitten. Wat is uw mening hierover? (Over de sfeer had ik geen klachten :)
Esmee: We zijn wie we zijn. We zijn geen showbeesten die op een neer huppen. Ik ben geen danseres, maar headbanger. Ik ga op in mijn muziek wanneer ik zing, en meer dan wat uitbeelden zal daar vermoedelijk nooit bij zijn. Ik heb geen zin om me op het entertainmentgehalte te moeten focussen, terwijl ik het alleen voor de muziek doe. Ik kan me moeilijk inleven in hoe mensen onze shows ervaren uit het publiek. Ik ken mijn medemuzikanten en denk dat ik maar vreemd zou opkijken moest een van hen plots beginnen heen en weer wiegen. We zijn nu eenmaal zo denk ik.

Een interessante anekdote heb ik gevonden op jullie facebook, ik citeer: ''In de geschiedenis van fantastische literatuur was er zelden een auteur zo groot en inspirerend als Howard Phillips Lovecraft (1890-1937). Zijn verhalen zijn van mysterieuze aard en hoewel ze een breed scala aan onderwerpen beslaan, worden ze allemaal overspoeld door één algehele epische en intrigerende sfeer.”
Inderdaad een boeiende auteur, waar komt die interesse vandaan?
Esmee: Ik was als kind al gefascineerd door horrorverhalen. Lovecraft van een van de eerste auteurs van volwassen literatuur die ik ontdekte. Het was direct grote liefde. Hij heeft een wereld, een sfeer gecreëerd die blijft tot de verbeelding spreken.

Jullie muziek is vaak omgeven door occulte, mysterieuze verhalen. Waar blijft die inspiratie vandaan komen?
Esmee: Vooral door H.P. Lovecraft, maar even zeer door nachtmerries die ik kreeg en soms ook dingen uit het dagelijkse leven die een beetje gekleurd worden.

Ondertussen zijn er al heel wat releases op de markt gekomen, wat waren de hoogte- en dieptepunten voor jou?
Ronnie:  Hoogtepunten: vooral de eerste LP, dan wordt alles waar je de voorbije jaren aan gewerkt hebt realiteit en hoor je zelf eens hoe alles klinkt als het goed opgenomen wordt. Ik kijk zeker met enthousiasme terug op die momenten van de eerste LP.
Dieptepunten: er zijn er wel enkele en dat is soms te lang moeten wachten om terug de studio te kunnen induiken, wachten op labels (waar we nu vanaf zijn), muziek is een momentopname en door 6 maand een nummer kapot te repeteren kan het ‘metalgevoel’ er wel uit zijn en wordt het een vuilbaknummer. Andere dieptepunten zijn vooral naar het groot toilet moeten als je op het podium staat, dan sta je daar met uw billen toegeknepen en lees je op de recensies dat we niet al te beweeglijk zijn.

Aaa, vandaar ! Zijn er dingen die je - weten wat je nu weet - anders zou aanpakken?
Ronnie: Er zijn altijd dingen die je anders zou aanpakken, maar dat is iets dat we meenemen naar de volgende sessie (live-spelen, studio-opnames).

Ik veronderstel dat ook bij jullie, door die corona crisis, veel plannen in het water gevallen zijn? welke en hoe gaan jullie daarmee om?
Esmee: We hadden de kans om op Dutch Doom Days in The Little Devil in Tilburg op te treden in mei, maar dit kon niet doorgaan. We vonden het heel jammer, maar het heeft geen nut om hierover lang te blijven kniezen. We hopen wel dat alles zich snel kan herstellen, dat kleinere organisaties kunnen blijven doorgaan en dat we volgend jaar opnieuw de kans krijgen om die show te spelen.

Hoe ga je ook als mens om met zo een crisis?
Esmee: Op persoonlijk gebied is het ook een slag in het gezicht om veel shows van andere band gecanceld te zien. Muziek is immens belangrijk en ik keek al een tijdje uit naar bepaalde shows. Ik heb wel een poging gedaan om in tussentijd creatief bezig te zijn, niet alleen binnen Tyrant’s Kall. Maar het was niet altijd evident doordat ik wel de hele tijd voltijds bleef werken.

Zijn er geen mogelijkheden om jezelf ook via sociale media te tonen, je ziet tegenwoordig veel filmpjes verschijnen waar band 'live' zichzelf aanprijzen?
Esmee: Ik heb sowieso al weinig plezier in het bekijken van live opnames van een band. Ik ben gewoon liever echt ter plaatse. In mijn woonkamer speel ik cd’s of vinyl, maar naar een show kijken doet me meestal weinig. Ik heb slechts naar 1 van die live-streams gekeken met plezier in de laatste weken , en dat was van een band die in andere omstandigheden ook niet veel meer nodig heeft dan wat ze nu voorhanden hadden. Onze muziek van thuis uit, elk uit zijn eigen woning, zonder versterking om de buren niet te ambeteren… Ik zie daar geen meerwaarde in.

Er  zijn ook plannen voor 'drive in concerten' met auto's op een parking? Wat vinden jullie van dit initiatief?
Esmee: Mijn bescheiden mening? Compleet van de pot gerukt! Mij zien ze daar niet
Ronnie: wat Esmee zegt.

Wat zijn de algemene plannen na de crisis? Nieuw platenwerk? Live optredens?
Esmee: De studio was al min of meer besproken om een nieuwe plaat op te nemen. Ik vrees dat er wel vertraging in onze initiële plannen zal zitten, maar het komt er zeker en vast. En live optredens zeer graag! Er worden nu stiekem hier en daar wel wat plannen gesmeed om ook samen met andere bands opnieuw samen een ‘uitstapje’ te maken. Wordt vervolgd.

Is er ook zoiets als een einddoel, iets dat je absoluut wil bereiken als band? maar ook als artiest/mens?
Ronnie: als je een einddoel hebt dan betekent dit dat je op een gegeven moment zal stoppen, als muzikant bestaat er geen eindpunt, je kan altijd bijleren of iets op een andere manier benaderen. Met Tyrant’s Kall doen we gewoon door zoals we bezig zijn, ik zie dat we wel enkele die-hard fans hebben en dit geeft ook inspiratie om verder te doen. Als mens: dit is een uitdaging van een heel ander kaliber, want er is wel degelijk een eindmeet en je weet niet wanneer je er bent, er het beste van maken en regel nummer 1 is: geen dingen of zo weinig mogelijk doen tegen uw zin!!

Om af te sluiten, helaas kunnen de fans geen merchandiser kopen op concerten.  Hoe kunnen ze dat eventueel wel in deze tijden (plaats hieronder gerust enkele links)
Esmee: Via onze bandcamp zijn de cd’s verkrijgbaar (https://tyrantskall.bandcamp.com/ ) Als er toch speciale wensen voor shirts of vinyl zijn, is het makkelijker om ons te berichten op onze facebookpagina

Compro Oro - Bij onze muziek mag iedereen voelen en denken wat hij,zij wil. Dat is een dikke subsidie waard, als je ’t mij vraagt!

Toen we de formatie Compro Oro  eerder dit jaar zagen optreden op 'We Are Open ' in TRIX schreven we daarover: ''Zonder oponthoud worden we geconfronteerd met verrassende wendingen die ons met verstomming deden slaan. Nergens valt er een speld tussen te krijgen, want deze heren trekken dus over de hele set op avontuur door het landschap dat improvisatie heet, en verheffen het zelfs tot een ware kunstvorm. Magistraal is dan ook een understatement, met wat deze heren binnen dit concept doen. Deze Compro Oro laat in elk geval een diepe , onuitwisbare indruk op ons na die we niet gauw zullen vergeten."
Compro Oro zijn abstracte kunstenaars, die schilderwerken voorleggen die je vol bewondering doen glimlachen. De band verstaat de unieke kunst puzzelstukken in elkaar te passen, ze breken die terug af, en bouwen ze prompt terug op. En zo blijft de band doorgaan met verrassende wendingen waardoor het menu interessant blijft om te verorberen. Deze bijzondere parel binnen jazz en aanverwante genres, verdient het gewoon om extra in de schijnwerpers te worden geplaatst. Om die reden hadden we een fijn gesprek met de band. En polsten we hoe ze als band en mens omgaan met deze crisis, ook naar de toekomstplannen toe. Bart Vervaeck en Wim Segers beantwoorden onze vragen:

Ik heb jullie voor het eerst gezien op We Are Open dit jaar in Trix en was erg onder de indruk van hoe jullie op avontuur trekken in het landschap dat 'improviseren' heet. Hoe denk je daar zelf over?
BART Wat ik denk over hoe fantastisch jij ons vindt? Dat vind ik echt geweldig! Wat het improviseren betreft: in onze set ligt heel wat ‘vast’. Er zijn melodieën en grooves die vooraf bepaald zijn maar inderdaad, in sommige nummers ligt het vooral aan de solist om er iets van te maken, om het nummer naar een hoger niveau te tillen. In vergelijking met ‘Suburban Exotica’ is het nieuwe ‘Simurg’-album veel vrijer. Daar zijn we ‘from scratch’ begonnen in de studio. Later is dat door de producer Dijf Sanders in een vorm gegoten. Ik vermoed dat de rol van improvisatie in de nabije toekomst de bovenhand zal nemen in ons creatieproces, dwz. dat we meer zullen vertrekken vanuit een jam om daaruit een nummer te distilleren. Een dergelijk proces is nodig op dit moment, een gezonde insteek, zo voelen we.

Het is ook moeilijk om een label te kleven op jullie muziek. Dat hoeft ook niet hoor. Ik lees 'psycho ethnojazz'. hoe zou je uw muziek zelf omschrijven?
BART Die term ‘psycho ethnojazz’ hebben we zelf verzonnen, ik geloof in de nasleep van onze EP ‘BOMBARDA’ uit 2017. Men vroeg ons het product te benoemen, en dat is er toen uit gekomen. Ik denk dat die term nog steeds de lading dekt. De sounds zou je psychedelisch kunnen noemen, vervormd, uitgerekt…. Er zit nog steeds een stevige brok etnische invloed in, zeker ook in onze nieuwe release met Murat Ertel van Baba Zula. Er wordt geïmproviseerd, maar om het daarom jazz te noemen…? Dat zou kunnen. Vroeger zaten er alleszins elementen en grooves uit de latin jazz in, nu minder expliciet en meer verdoken.

De band bestaat al sinds 2015. Het rare is dat ik jullie dus nu pas heb ontdekt. Vooral dankzij jullie plaat 'Suburban exotica’ van vorig jaar. Heeft die plaat bepaalde deuren geopend?
BART Ik denk het wel. We hebben wellicht onze plaats in het Vlaamse jazzlandschap wat kunnen verzilveren. Meer specifiek: we maken deel uit van die melting pot bands die vanuit een jazzachtergrond andere horizonten opzoeken, zoals Black Flower, Esinam, Commander Spoon, Nordmann, Ragini Trio, Echoes of Zoo, enz. De ontvangst van het album was navenant, met een mooie plek op het GentJazz festival, dat nu jammer genoeg niet doorgaat.

Het debuut ' Transatlantic' werd goed ontvangen door pers en publiek. Heeft ook die bepaalde deuren geopend?
BART Dat was het begin hè. Door de release op het WERF-label van Rik Bevernage en Benny Claeysier kregen we een nationale aandacht, ook werden we besproken in enkele Nederlandse tijdschriften. Het heeft ons alleszins bestaansrecht geschonken en ons de stempel van een latin jazz band gegeven, een label dat vandaag geenszins nog toepasselijk is.

Compro Oro brengt ook geen voor de hand liggende muziek uit, voor een ruim publiek. Ik denk dat de avonturier onder de muziekliefhebbers hiervoor valt. Welke publiek is je eigenlijke doelgroep? of ben je daar niet mee bezig?
BART Ik vind niet dat we een niet voor de hand liggende muziek brengen, integendeel. We maken inderdaad instrumentale muziek waar er geen woorden voor zijn , die emoties blootleggen of waarin het publiek een betekeniscontext wordt voorgelegd - er is geen zanger(es), maar we hebben trouwens wel een sublieme frontman - en die lyrics zou je op zich ook als een soort van barrière kunnen beschouwen. Bij onze muziek mag iedereen voelen en denken wat hij/zij wil. Dat is een dikke subsidie waard, als je ’t mij vraagt!

Wie waren je grootste invloeden eigenlijk? Want ik hoor verschillende uiteenlopende invloeden die gaan van Afro-Cubaanse muziek tot Latijns-Amerikaanse muziek. Tot Jazz, of niet? Vertel maar
BART Invloeden komen zowel uit onze directe omgeving als uit meer externe hoek. Enerzijds zijn het onze vrienden en de bands waarin ze spelen, of de buurt waarin we wonen, anderzijds zijn het albums van onze favoriete muzikanten die ons inspiratie geven. Het is heel erg verscheiden: onze bassist is met funk opgegroeid, de drummer met oude New Orleans jazz , de gitarist met Django-muziek die nu wel eens naar country durft te luisteren, de vibrafonist met Nirvana en techno en onze percussionist schudt het ene na het andere ritme uit Benin of Brazilië uit zijn mouw. Dat is op zich al een vette invloedenkluif. 

De reden van dit interview is dat ik heb vernomen dat er een nieuwe plaat uit komt. (samenwerking met Murat en Esma Ertel) in juni via Sdban Records. Vertel er eens wat meer over?
BART De samenwerking met Murat kwam een aantal jaar geleden tot stand tijdens het Istanbul Express Festival in de Handelsbeurs in Gent. Ik ontmoette hem daar, repeteerde met een voor de gelegenheid gevormde groep en dacht een aantal jaar later, toen we plannen maakte voor Compro’s volgende album om ‘iets te doen met Murat’. Zo geschiedde. Het resultaat is een geproducet jamalbum, deze keer wel met lyrics. Aha, we worden toegankelijk! Of niet, want de teksten zijn in het Turks… We begrijpen er zelfs niks van. Zie je wel, een barrière!
We hebben die tekst dan maar aan de binnenkant van de sleeve gezet. Ben zelf benieuwd waar het over gaat eigenlijk. Nee, even serieus, je kan eigenlijk gewoon op wikipedia opzoeken waarover ze het hebben. Simurg is een verhaal over een vogel uit de Persische mythologie.

Naast Compro Oro zitten sommige van jullie ook in ontelbare andere projecten, Wim stond zelfs drie keer op het podium op We Are Open. Hoe blijf je dat combineren?
BART Wim is een godenkind uit Limburg met een ontzettend hoog uithoudingsvermogen.
WIM Bart zijn concentratievermogen kent geen grenzen. Hij combineert zijn 7 andere groepen nog eens met 12 uur lesgeven, een lief en een pedal steel. Of was die pedal steel zijn nieuw lief? Bwa nee , we vinden het beide de max om veel te doen. Dan voelen we ons belangrijk. Nee serieus: We willen allen graag bijleren. Voor mij gaat dat vooral door samen te spelen met veel verschillende muzikanten in veel verschillende stijlen, Van Django tot Techno.
BART Ik heb er 2, Wim! Pedal steels bedoel ik.

Zitten die andere projecten nu ook allemaal in de koelkast? Hoe ziet de toekomst eruit voor die andere eventuele projecten?
BART De meeste wel. Heel wat concerten zijn gelukkig verplaatst. Hopelijk kunnen we die in het najaar ook effectief spelen. Maar ik denk dat we met deze uiterst vreemde periode ook een kans hebben, nl. nieuwe nummers maken, meer studeren, meer relativeren, de dingen meer een plaats geven, nadenken, genieten van de lente. Ik zag vanmorgen een jonge vos spelen in het hoge gras van mijn tuin. Misschien had ik die in de rush van het gebruikelijke dagelijkse leven niet opgemerkt …
Wim Het is eens fijn om los te koppelen. In ieder geval gaan we met Compro Oro aan nieuw materiaal beginnen. Of wat jammen, doelloos musiceren. Het zal misschien meer over de muziek gaan. Met al onze bands.

De vraag die ik nu wel iedereen stel, hoe ga je als band, artiest en dergelijke meer om met deze corona tijden?
WIM Redelijk chill. Zolang je kan wonen, eten, slapen en spelen is er verder toch geen probleem? Of gewoon eens niets doen. Zo eens 3 dagen lang. Geen enkele problemen mee. Volgens mij ga ik keiveel zin hebben om te werken als dit voorbij is.

Er is ook veel in het water gevallen. Wat waren de eigenlijke plannen?
BART Het meest jammere is de annulering van ons concert op Gent Jazz. We sloten de Garden Stage af na Van Morrisson. Ook het Extrema Outdoor Festival, een techno-festival in Limburg is geschrapt. Ook hier keken we enorm naar uit.
WIM We hadden een paar hele mooie concerten staan in Nederland ook. In totaal zijn er een 10 a 12 concerten geannuleerd voor COMPRO ORO. Daarvan is de helft verplaatst naar het najaar.  Tis nog maar te zien of dat iets wordt. Goddamn hope so.

Wat zijn de plannen na deze crisis? Naast promotie van die nieuwe plaat
Wim Sowieso maken we een nieuwe plaat. We gaan al wat repeteren en jammen en opnemen in de zomer. Misschien wordt dit al een nieuwe plaat. Misschien enkel de basis. In ieder geval kijk ik er naar uit om terug te spelen in de zomer. We gaan ook kijken hoe dat we Murat en Esma Ertel naar hier kunnen halen. Via teleporting ofzo. We proberen daar in 2021 wat mee te repeteren en spelen.  Dat zou supermegademaxmaatjoegne zijn.

Doorgaans stel ik iedereen een beetje dezelfde vragen in deze tijden. Dit is er dus ook een van, ik zie de laatste tijd veel filmpjes verschijnen van bands die via live streaming zichzelf aanbieden via de sociale media. Financieel heeft een band daar niets aan, maar het zorgt wel voor een beetje meer bekendheid naar een ruimer publiek toe? Hoe staan jullie daartegenover? Zou dat kunnen worden uitgewerkt?
WIM Ja het is iets wat ik nu al een keer of 4 gedaan heb. In verschillende bezettingen. Dit weekend doen we dat ook voor BEL JAZZ FEST met COMPRO ORO.- zie verslag: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/78615-bel-jazz-fest-2020-zwoele-jazz-magie-die-in-alle-kleuren-van-de-regenboog-de-huiskamer-binnen-waait.html
Het is al tof dat we kunnen samenspelen voor mensen maar natuurlijk heeft het maar weinig weg van een echt optreden. Tis zelfs redelijk dood. Maar in sommige gevallen wordt het wel betaald of steun je er iemand mee dus cava. Ik weet niet zeker of we via livestreams meer bekendheid zouden willen of kunnen maken. De meeste mensen komen toch liever naar een concert he. De beide combineren zou natuurlijk wel kunnen.

Misschien jullie plaat 'live' voorstellen op die wijze? via sociale media?
Wim Sowieso zullen we content maken voor FB bij de release van de nieuwe plaat ‘SIMURG’ . Frederik naakt in pek en veren ofzo? Daarna zien we wel weer. Murat en Esma gaan in ieder geval nog ni direct op een vliegtuig gezet worden..
In elk geval, hoe ga je als band om met streaming, digitalisering en dergelijke . Financieel heb je daar allemaal bitter weinig aan dus
WIM Het is gewoon part of the job. Soms is dat ook wel echt wijs om te doen. Soms is dat bandwerk. Maar ik ben er wel van overtuigd dat dezer dagen van elke muziekgroep verwacht wordt dat je een soort universum creëert rond je muzikaal verhaal. Zo is je publiek mee tijdens een optreden of plaat.

Zijn er nog opmerkingen of weetjes? sites waar fans merchandiser of zo kunnen kopen? Ook wat eventuele andere projecten betreft?
WIM Je kan de band rechtstreeks steunen door bij mij thuis vinyl te komen kopen of via bandcamp. Maar je kan dat natuurlijk ook via ons label sdban. Aan die mannen hebben we ook veel te danken.
Volgende release is SIMURG by COMPRO ORO and MURAT & ESMA ERTEL. UIT OP 19 JUNI 2020

Bedankt voor dit fijne gesprek, al had ik dit uiteraard veel liever 'face to face' gedaan. Veel succes en goede moed in deze barre tijden. Stay Safe
WIM Gij bedankt

The Juggernauts - Opvallend is dat er in die ‘mainstream’ genres bijna nooit met een verwijzende vingertje wordt gewezen naar deze oergroepen en hun invloeden. Maar oh wee als men EBM maakt

The Juggernauts is een Belgische EBM band die sinds 2010 stevig aan de weg timmert, Ondertussen bewees de band zijn kunnen zowel op als naast het podium. Anno 2020 laat The Juggernauts een frisse wind waaien in het EBM landschap, we vonden het hoog tijd om ook deze band, en meteen het EBM genre eens in de schijnwerper te plaatsen tijdens deze corona crisis. Het werd een fijn gesprek, waar ook de vooroordelen die helaas nog steeds de kop op steken wat EBM betreft. Bovendien keken we naar de toekomst van The Juggernauts. En hoe je omgaat met zo een crisis waarin we nu leven.

The Juggernauts zijn opgericht in 2012 (of is het 2010) , nochtans heeft elk van de bandleden voordien EBM gerelateerde watertjes doorzwommen. Waarom nog een extra EBM band oprichten? Want er zwemmen veel vissen in dat water, vroeg ik me toen af …
Het allereerste wapenfeit was de opname van onze debuut single “Phoenix” en dat gebeurde al  eind 2010. Waarom nog een EBM band? Raar dat je die vraag zo aan ons stelt ☺ Is er tegenwoordig niet in elk genre een overaanbod? Bij ons is het dus in ieder geval niet zo gegaan dat we dachten oh, welk genre is er nu populair? Zullen we dat dan even proberen ? Nee, we zijn gewoon opgegroeid met  New-Wave en EBM, en omdat het ons geliefkoosd genre is, waarom van onze passieve muziek passie niet een actieve passie maken? We misten, en missen nog steeds, de meer maatschappij kritische muziek zoals die van de jaren 70 & 80. Er zijn al miljoenen verhalen geschreven over gebroken harten en onbereikbare liefdes … Maar zet dat mensen aan het nadenken? Neen, want eenieder vindt het persoonlijk leed nog steeds erger dan het feit dat onze planeet naar de klote aan het gaan is …. Maar dat zien we dan wel zeker …

Hoe is het idee ontstaan, en waar komt de naam vandaan (iets wat we al kunnen raden maar we vragen het toch even )?
In 2010 leek het er sterk op dat het einde der tijden in 2012 , voorspeld door de Mayas er niet zo ver naast zou zitten. Blijkbaar vond een meer geëvolueerde beschaving, ergens in een andere sterrenstelsel dat de mensheid misschien toch nog één kans moest krijgen en besloten ze hun Juggernauts op de aarde af te sturen in de hoop het tij nog te kunnen keren.
Juggernaut is een oud Indisch / Boedhistische goden naam die letterlijk zoveel betekent als ‘De heerser van het universum’, ‘De onoverwinnelijke’ of ‘ de onstopbare’…  Met minder kan je de aarde niet meer redden vrezen we…

Hoe is het the Juggernauts vergaan tussen de beginperiode en nu? Hoogte- en Dieptepunten
We namen eigenlijk meteen, een bescheiden, maar vliegende start toen we, op een toevallige ontmoeting, ons eerste en toen nog enige nummer lieten horen aan de baas van het Berlijnse independent label Out Of Line Records.. Hij was blijkbaar danig onder de indruk dat het nummer een maand later al op de befaamde label compilatie ‘Awake The Machines’, volume  7’ prijkte! De positieve reacties en concert aanvragen begonnen meteen binnen te stromen … De hoogtepunten bleven in snel tempo opvolgen. Van het podium delen met voorbeelden en legendes zoals Front 242, Nitzer Ebb en DAF , tot het mogen optreden voor duizenden mensen op meeste gerenommeerde buitenlandse festivals zoals Mer’a Luna en Amphi. We speelden al snel in clubs en festivals over heel Europa en geraakten al enkele enkele malen tot in Brazilië en zelfs Mexico!
Als er al een dieptepunt is dan is het  misschien deze Covid-19 lockdown die er voor zorgt dat we alle dit jaar geplande optredens gecanceld zien.

Het debuut album heeft me toen wel omver geblazen, een frisse wind in het EBM landschap, hoe waren de algemene reacties?
Bedankt!
Zoals je zelf al zegt, vond men dat we een nieuwe wind lieten jagen, door het soms wat vast geroeste EBM concept en wereldje.  De reviews waren zeer lovend en het album heeft het blijkbaar goed gedaan volgens ons label (Out Of Line).

Wat ik vooral zo goed vond, jullie hebben een eigen geluid en proberen niet angstvallig in de voetsporen van bijvoorbeeld Front242 te treden, waar niets mis mee is. Maar dat origineel zijn trok me nog het meest over de streep. Wat is je mening daarover?
Natuurlijk is er niets mis met in de voetsporen van een band als Front 242 te willen treden. Net zo min als duizenden groepen in de voetsporen van The Beatles, Rolling Stones of Metallica pogen te treden. Maar opvallend is dat er  in die ‘mainstream’ genres bijna nooit met een verwijzend vingertje wordt gewezen naar deze oergroepen en hun invloeden. Maar oh wee als men EBM maakt, dan staan woorden als ‘copycat’, ‘…van den Aldi’ en ‘gedateerd’ te popelen om gebruikt te worden door de muziek journalist.
Enfin, misschien ligt het ‘origineel’ klinken niet eens zozeer aan ons ‘vernieuwend’ geluid dan wel eerder dat we als band niet begonnen met het idee een bepaalde iconische EBM groep te kopiëren. Een val waar jammer  genoeg veel (beginnende) bands in trappen, iets wat het genre inderdaad niet ten goede komt lijkt ons .

Daar heb je een punt. Is er eigenlijk nog een 'ruim publiek genoeg voor EBM? In de jaren '90 boomde het nog, maar de laatste jaren zie je geen jong publiek erop afkomen heb ik de indruk
Is het ‘jong publiek’ nog überhaupt bezig met (live) muziek? Dan wel met het zoveel mogelijk likes verzamelen op hun narcistische selfies?
Vooral in Duitsland is er gelukkig nog een ruim publiek. In België is het stevig bergaf gegaan sinds vrije radios niet meer ‘vrij’ zijn maar (over) gesponsorde bedrijven werden, zelfs de alternatieve en ‘onafhankelijke’ StuBru is over stag gegaan voor pseudo-alternatieve muziek van hun weldoeners. Het zelfde verhaal voor zogenaamde alternatieve festivals die zich welwillend vooroverbuigen om zich vrijwillig en droog te laten nemen door multinationals  die hen, en zodoende ook de jeugd, wel eens zullen zeggen wat ‘alternatief’ en ‘hot’ is.

Vermoedelijk zijn er ook bij jullie plannen in het water gevallen door die corona crisis. Welke?
We hadden plannen een video te filmen om onze nieuwe single te promoten maar daar stak de lockdown een stokje voor.
Ook hadden we best wel wat belangrijke buitenlandse en ook enkel binnenlandse optredens gepland staan …
Zoals onder andere het DarkMad festival in Madrid en het Electronix Essesx Festival in de UK ,maar gelukkig zijn ze niet echt gecanceld maar ‘enkel ‘ uitgesteld naar 2021. Hopelijk kan ons voorlopig enige overblijvend Belgische optreden op het Porta Nigra festival later dit jaar wel nog plaatsvinden. Fingers Crossed!

Hoe ga je daar als artiest, band en ook mens eigenlijk mee om met zo een crisis?
Buiten het feit dat er heel wat optredens en dus inkomsten in het water gevallen zijn , geeft deze periode wel meer tijd en ruimte voor creativiteit , bezinning en inspiratie.
Zo hebben we tijdens deze lockdown o.a. een Covid-19 remix gemaakt als extra track voor de in steigers staande nieuwe single/Ep release.

Wat zijn de verdere plannen binnen de band, na de corona crisis?
Zoals hierboven vermeld hopen we spoedig een nieuwe EP klaar te hebben, gevolgd door een full album.
En dan mogen de optredens dus terug beginnen binnenlopen!

Jullie zitten ook nog in andere projecten, valt dit allemaal nog te combineren met de activiteiten van The Juggernauts?
De co-producer van ons debuut album, en voormalig live-drummer, heeft vele projecten waaronder Radical G. en Linear Straight. 
Onze huidige live drummer en co-producer, is ook actief met zijn eigen soloproject True Zebra .
Onze eerder recent ingelijfde Sampler/keyboardist houdt voorlopig zijn muzikale experimenten en excessen nog binnenshuis.
Head & voice BORG werkt naast The Juggernauts, ook nog freelance voor een resem andere groepen waaronder, en meer op de achtergrond, Dive en Absolute Body Control.
Eind 2019 heeft BORG ook eindelijk , door een samenloop van omstandigheden, zijn Porno Karaoke project en hersenspinsel tot leven geroepen en vorm gegeven. Een live project dat klassieke underground hits in nieuw-, en pop-songs in een industrieel-, jasje steekt. Na twee solo optredens in Brazilië, heeft Porno Karaoke nu dezelfde bezetting als The Juggernauts.

Naast The Juggernauts ben je ook resident DJ op BIM. Ik vond het een zeer fijne editie. Hoe waren de reacties? En hopelijk komt er eind dit jaar een nieuwe editie? Kun je daar al wat meer over vertellen eventueel
Het was inderdaad weel een aangename editie met dansende voetjes en tevreden gezichten tot zelfs lang na de optredens , tot aan het verplichte sluitingsuur.
Volgens mijn bronnen staat er een 2020 editie klaar in de steigers maar wacht men nu nog op duidelijkheid van de overheid ivm social distancing regels voor concerten en de verdere evolutie van de huidige pandemie. Hopelijk gaat de Covid-19 exit snel verder de goede kant op!

Alle festivals en dergelijke liggen stil deze zomer. Er komen wel wat initiatieven boven drijven zoals 'Drive- in festival' met auto's en enkele live streamings. Hoe staan jullie daar tegenover?
Drive-in lijkt ons weer een voorstel dat natuurlijk alleen haalbaar is voor de kapitaal krachtige organisators en festivals. Maar het belangrijkste onderdeel van een concert of festival is de belevenis, de sfeer, en dat kan je niet vervangen hé. Al lijkt ons een pogo met auto’s in de moshpit wel fun!
Livestreams zijn in het algemeen boring. Zelf live DVD’s met multi-camera hoeken en effecten kunnen met de beste wil van de wereld die sfeer van een live-concert niet in je huiskamer brengen, laat staan via webcam op een smartphone of computerscherm.

Denk je ook niet dat de sociale media en streaming na deze periode een nog grotere rol zal spelen?
Dat is onze grootste vrees … Wat heeft sociale media toegedragen aan het verbeteren van onze wereld? Wat heeft muziek-streaming bijgedragen tot de evolutie van de (alternatieve) muziekwereld?

Wat die streaming betreft, de voorkeur voor Spotify of Bandcamp? of geen van beide? Wat is je mening over die streaming diensten. Een vloek of een zegen?
Laten we een kat een kat noemen commerciële streaming diensten zoals Spotify zijn een ware rip-off voor alle muzikanten. Een gemiddeld artiest krijgt niet eens één euro cent per stream …
Even ter vergelijking, een CD van € 10 euro is gelijk aan 1000 Eurocent, of dus minstens 1000 streams!
Gelijk welke andere verloning tegen dat tarief zou wereldwijd ongeloof en protest uitlokken.
Jammer genoeg zijn artiesten in de minderheid en de je m’enfous gebruikers in de meerderheid.
Diensten zoals Bandcamp zijn dan misschien wel weer iets eerlijker en interessanter van bands zonder label, maar daar heb je dan weer het verhaal door het bos de (mooie) bomen niet meer vinden.

Om af te sluiten, waar en op welke wijze kunnen onze lezers merchandise en dergelijke kopen van de band, zet gerust wat links
Mensen die ons nog niet ge-liked hebben op facebook mogen dat NU doen! Because sadly, facebook likes matter …
https://www.facebook.com/TheJuggernauts/
Videos’s en meer over ons vind je hier op onze old-school maar officiële website: http://www.thejuggernauts.be
Maar het liefst van al hebben we dat mensen naar onze optredens komen kijken alwaar we soms ook wel wat merchandise aanbieden.
Zoals eerder vermeld, als onze vriend Covid-19 het toelaat,  is ons eerstvolgende en enige Belgische optreden, op het Porta Nigra Festival in de Stadsfeestzalen van Aarschot op 21 november.
Dus allen daarheen!
Het Porta Nigra festival facebook event: https://www.facebook.com/events/454033451898

Itv The Juggernauts (bij de colleg’s van Peek-A-Boo http://www.peek-a-boo-magazine.be/en/interviews/the-juggernauts-2020/

Pics homepag @Daniela Vorndran

Bel Jazz Fest 2020 - Zwoele jazz magie, die in alle kleuren van de regenboog de huiskamer binnen waait
Bel Jazz Fest 2020
Flagey
Brussel
2020-05-29 + 30
Erik Vandamme

Door de coronacrisis valt de gehele festivalzomer in het water. Sommigen gaan daar zeer recreatief mee om. Door bijvoorbeeld een 'drive-in' festival op te zetten. Anderen organiseren een heus online festival. Onder de noemer Bel Jazz Fest staken verschillende organisaties en promotors de koppen bij elkaar om een weekend te organiseren in het teken van de Belgische jazz. Want zoals iedereen ondertussen weet, is die scene heel levendig. Getuige daarvan de ontelbare releases , bands en projecten die als paddenstoelen uit de grond schieten. Bel Jazz Fest had plaats op verschillende locaties in Flagey , Brussel, tot zelfs op het dak van het gebouw. Dit op 29 en 30 mei. Wij waren er uiteraard ook bij, een verslag …

dag 1 - vrijdag 29 mei 2020
Van An Pierlé weten we ondertussen dat ze ons bij elk optreden aangenaam kan verrassen. Elke performance is namelijk weer anders dan het vorige, en ze laat zich daarbij bovendien altijd omringen door top muzikanten. Onder de noemer An Pierlé Quartet (*****) slaat de veelzijdige componiste en zangers opnieuw een andere weg in. Deze van jazz en in het oneindige improviseren. Ze omarmt met dat project de jongens van SCHNTZL die hun nieuwste plaat gewoon opnamen bij An thuis. Ook haar echtgenoot Koen Gisen sprong op de kar, en zo ging de bal aan het rollen. Als opener van Bel Jazz Fest kregen we direct al een krop in de keel. An haar bijzonder bedwelmende stem doet je in ieder geval wegglijden naar ongekende oorden, ze ontpopt zich bovendien ook als een klasse pianiste.
Ook de inbreng van het talentvolle duo top muzikanten die de jongens van SCHNTZL in ieder geval zijn, zorgt voor een magie die al onze verwachtingen overstijgt. Koen ontpopt zich trouwens  tot een ware virtuoos, als kers op een smakelijke taart.
Kortom: An Pierlé verrast ons van begin tot eind door het brengen van een adembenemende mooie set waar we, buiten een leuke chat sessie tijdens het concert, stil van werden. De album voorstelling van An Pierlé Quartet in Ancienne Belgique werd door de corona maatregelen trouwens uitgesteld, zondag 25 oktober wordt alvast de nieuwe datum. Op basis van deze adembenemende mooie performance, kunnen we alleen aanraden deze kans niet aan jou te laten voorbij gaan. Meer informatie: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/evenementen/new-date-an-pierle-quartet/21533/

We hebben dat al zoveel aangegeven, in ons kleine landje lopen, en niet alleen binnen jazz middens trouwens, een schat aan talentvolle muzikanten rond. Neem nu Bert Cools (****). Deze multi-instrumentalist viel niet alleen meerdere keren in de prijzen. Hij heeft eveneens zijn diensten als gitarist verleend aan grote namen. Zo is hij vaste gitarist van Sabrina Starke, die getekend is bij het prestigieuze jazz label Blue Note. Hij speelde in Mexico, Brazilië, Nederland, Italië, Zwitserland en was dus te horen op diverse podia. Bovendien heeft hij bij uiteenlopende projecten zijn kunsten getoond. Om maar te zeggen, Bert Cools is een grote vis in de jazz en aanverwante stijlen. Op Bel Jazz Fest gaf hij een performance op het dak van het Flagey gebouw, waar hij die stelling nog maar eens in de verf zet. Het zorgde voor een bijzonder groovy aanvoelend gevecht - om het zo uit te drukken - tussen elektronica, gitaar geweld en aanstekelijke jazz vibes die aan je ribben kleven. Bert Cools bevestigt dus zijn status van uitzonderlijk talent niet alleen, hij verlegt bovendien grenzen wat het begrip 'multi-instrumentalist' betreft.

Manuel Hermia (tenor/altsax), Pascal Mohy (piano) ,Sam Gerstmans (bas) is een trio  die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op de jazz en aanverwante stijlen. Met 'The Love Songs' bracht Hermia-Mohy-Gerstmans (****) een bijzonder pakkende ode aan de liefde uit. De samensmelting tussen aanstekelijke piano met tenor/alsax klanken , die aanvoelen als warme dekens om je pijnlijk hart te verwarmen, zorgen voor een golf aan kippenvelmomenten. Aangesterkt door baslijnen die je verder verdoven, vlei je je neer in het gras , denkende aan je eerste grote liefde, of de meest recente. Een intens gevoel van nostalgie, weemoed en melancholie overvalt ons als we dit trio op een bijzondere wijze hun ding horen en zien doen. Het mooie aan dit alles is, ze stralen spelplezier uit en stellen de liefde daarbij wondermooi voor, zonder al de roze wolkjes , gewoon zoals de realiteit. In eenvoud, zonder het al te ver te gaan zoeken dus. En dat maakt van deze act een speciaal gebeuren, die iedere snaar diep raakt. Zelfs al zit je thuis in je zetel te kijken en te luisteren, je pinkt een traan weg met een glimlach op je lippen.

Wellicht de meest aangename verrassing op deze schitterende eerste avond Bel Jazz Fest was Lubiana (*****) . Lubiana Kepaou is een Belgo-Kameroense zangeres/singer-songwriter die over een soulvolle stem beschikt, waarmee ze je hypnotiseert. Over heel de lijn hoorden we het, maar in het bijzonder viel dat op bij haar versie van 'Let it be' van The Beatles, letterlijk door merg en been. Ze bespeelt bovendien het instrument de kora op een zodanig grensverleggende wijze, dat je er prompt stil van wordt. Ja, zelfs in onze zetel bleven we ademloos aan haar lippen gekluisterd luisteren en genieten. Op een bijzonder zachtaardige en engelachtige wijze spreekt ze bovendien haar publiek in de huiskamer met enkele fijne kwinkslagen voortdurend aan. Bovendien verbindt Lubiana haar Afrikaanse roots met de Westerse cultuur, wat haar performance nog meer bijzonder maakt. Lubiana blijkt dus niet alleen over een warme stem en hart te beschikken, ze straalt zelfs via de live stream een enorme dosis natuurlijke charisma uit. We zijn dan ook reuze benieuwd hoe het klinkt als we haar echt live zouden zien? Vermoedelijk belanden we in de zevende hemel, of het aards paradijs dankzij haar magische stem en uitstraling, of althans op een plaats in ons hart waar het fijn vertoeven is. Want dat is waar Lubiana ons nu al naartoe bracht tijdens haar adembenemende mooie set, waarbij het stil werd in de zaal en in ons hart.

"Meer dan 20 jaar geleden ontstaan als een klassiek jazzkwartet rond trompettist Laurent Blondiau, en vandaag uitgegroeid tot een veelzijdig collectief met internationale vertakkingen. Noem Mâäk Quintet gerust één van de meest avantgardistische jazzformaties in België." zo wordt de formatie Mâäk Quintet (****) op de website omschreven. Eveneens zeer onvoorspelbaar. En dat blijkt dus allemaal te kloppen als een bus, als we zien en horen hoe de heren op dat podium - ja zelfs zonder publiek - aan het improviseren slagen, elkaar plagend aankijken, en daar als reactie gewoon enkele schepjes bovenop doen. De puzzelstukken vallen uit elkaar, en toch vullen de bandleden elkaar blindelings aan waardoor er een structuur ontstaat binnen de chaos aan muziekstijlen die Mâäk Quintet je bewust aanbiedt. De trompet, tuba en saxofoon klanken sluiten wellicht dicht aan bij de oeroude jazz, en toch durft de band buiten de lijntjes kleuren. Er worden voortdurend een brug geslaan naar andere culturen, of - zoals ook op de website wordt vermeld - tradities en invloeden waaruit jazz is ontstaan. Om al die blazers en trompet klanken naar een nog hogere dimensie door te stuwen, is er de kers op de taart, het magistrale drumwerk van Samuel Ber, die al meerdere keren bewees grenzen te verleggen met dat instrument. Daardoor past hij perfect in het plaatje van een veelkleurige band als Mâäk Quintet. Na meer dan twintig jaar, nog steeds toonaangevend en grensverleggend, dat bewijzen Laurent en de zijnen op dat podium.

SCHNTZL (*****) is een jong, beloftevol duo, dat ondertussen zijn stempel heeft gedrukt op de nieuwe lichting jazz fenomenen in ons land. Toen we hen in 2019 zagen optreden in CC Belgica , Dendermonde, schreven we daarover: ''Kortom kunnen we stellen dat SCHNTZL de stempel 'Jazz' geven, hen eigenlijk tekort doen is. Dit duo verlegt grenzen binnen deze muziekstijl, ook op het podium. Uiteraard zijn er nog groeimogelijkheden, mits meer podiumervaring opdoen en verder groeien. Deze jongens kunnen echter nog ver geraken en dit niet alleen in de globale Jazz is de conclusie na dit klasse concert.''
De band heeft ondertussen een gloednieuwe plaat op de markt gebracht, en is klaar voor een grote stap voorwaarts. Beide heren, Hendrik Lasure (Piano) en Casper Van De Velde (Drums), voelen en vullen elkaar ondertussen blindelings aan. Op het podium van Bel Jazz Fest werd dat nog maar eens stevig in de verf gezet. Improviseren, de luisteraar op het verkeerde been zetten, en met een brede glimlach elkaar speels jennen. Het is er allemaal bij. Dat spelplezier combineren met een hemelse virtuositeit die je niet elke dag tegen komt, zorgt ervoor dat SCHNTZL anno 2020 is uitgegroeid tot een jazz formatie van internationaal niveau.

Nog een tot de verbeelding sprekende formatie binnen de jazz is De Beren Gieren (*****). Deze in 2009 opgerichte band combineert elektronisch vernuft met jazz vibes. Waardoor een bijzonder aantrekkelijk klankentapijt wordt uitgespreid. De Beren Gieren zorgen op Bel Jazz Fest voor een feestelijke stemming, met eveneens oog voor technisch hoogstaand vernuft. Er valt dus nergens een speld tussen te krijgen, maar het is dus vooral die haast kinderlijke spontaniteit waarop de muziek wordt gebracht, dat ons het meest over de streep trekt. De Beren Gieren verleggen dus grenzen, en kleuren voortdurend buiten de lijntjes. Zoals eigenlijk elke band en artiest in deze line-up. Het bewijst nogmaals op wat een hoog niveau de Belgische jazz bezig is. Maar ook dat een formatie als De Beren Gieren het soort jazz brengt, al meer dan tien jaar lang , van onaardse kwaliteit. Momenteel bestaat hier de minste twijfel over, en dat werd op Bel Jazz Fest voortdurend in de verf gezet.

Ook de componiste/pianiste Eve Beuvens (****) heeft meer dan haar stempel gedrukt op het Belgische jazz gebeuren. Ze bespeelt haar piano met zoveel virtuositeit dat je als luisteraar onder hypnose gebracht, in een diepe trance terecht komt , waaruit je niet wil en ook niet kunt ontsnappen. Eve bespeelt de piano met zoveel overgave, dat het lijkt alsof ze één wordt met dat instrument. En dat zorgt toch voor een unieke totaalbeleving die we zelden tegenkomen. Of het is een artiest als Bram De Looze , die met diezelfde wijze tewerk gaat. Dit optreden van Eve Beuvens was dan ook een bijzonder intens intiem piano concert, waarbij bovendien op avontuur werd getrokken in dat landschap van jazz en piano. Waardoor we ademloos aan Eve Beuvens haar lippen bleven hangen, van het prille begin tot aan het wondermooie einde.

Antoine Pierre (****) is drummer van het trio van Philip Catherine en van Taxiwars, het jazzproject van dEUS-frontman Tom Barman en saxofonist Robin Verheyen. Voor zijn debuut 'Urbex' laat hij zich omringen door al even gerenommeerde muzikanten binnen de jazz scene - en ver daarbuiten. Je goed laten omringen zorgt uiteraard voor het ontstaan van een uitzonderlijke magie, en dat was dus ook nu het geval. Antoine Pierre bewijst op het einde van de set, met een verschroeiende solo, waarom hij als drummer zo hoog wordt aangeschreven in binnen- en buitenland. Oorverdovende knallen die de Apocalyps leken in te luiden waren het gevolg.
Besluit: We willen het woord 'supergroep' niet in de mond nemen, maar op het podium van Bel Jazz Fest stond in elk geval een band die grenzen verlegt. Zowel bij de stille momenten als op de zwoele, hitsige en aanstekelijke viel die enorme virtuositeit op, en bleef het spelplezier overeind staan.

Esinam (****) ontpopt zich een klein beetje tot een vreemde eend in de bijt. En toch, als je de omschrijving leest op haar facebook pagina zit er enorm veel jazz in haar meer elektronisch getinte muziek. We citeren: '' jazz, soul, electro, afrojazz, jazztronics'' Esinam brengt traditionele instrumenten als de tama, kalima en pandeiro via loops samen, overgoten met een lekker aanstekelijk elektronisch sausje, en met de nodige groovy jazz vibes, Esinam haar soulvolle stem en het hanteren van de fluit en keyboard gelden als kers op de taart. Er ontstaat een feestelijke stemming in ons hoofd en voor een feest op de dansvloer. Ook al bleef dit beperkt tot de huiskamer, Esinam zorgde met een heel gedreven, energieke en bijzonder soulvolle set voor een perfect sluitstuk op de Django Stage.

Om de afsluiter van de eerste festivalavond The Brums (****) op de Toots stage te omschrijven citeren we eerst het volgende van de introductie op de website: '' Met een mix van blazers, synth en intense ritmes en invloeden uit de hiphop en avant-garde , ontkracht het Luikse kwartet The Brums die mythe. Meer nog: The Brums krijgen je aan het dansen. Deze multi-instrumentalisten spelen het helemaal live, zonder loops, en sleuren je mee door hun expansief, dynamisch universum. Het resultaat? Energie en vrijheid die een ontvlambaar dansje doen. Een door techno beïnvloede beat, met een knoert van een ontlading!''
De lekker opzwepende samensmelting van blazers (trombone, trompet, saxofoon) en de aanstekelijke percussie zorgen er inderdaad voor dat de dansspieren worden aangesproken. Moesten we daar in de zaal staan, ging het dak er gegarandeerd af. Het extra leuke is dat de band zich beweegt alsof daar inderdaad 1000 man daadwerkelijk naar hen staat te kijken, niks routine klus dus! Dat is ons trouwens bij elke act opgevallen, ieder van hen deed een concert alsof ze voor een volledige zaal stonden te spelen. En dat is toch een pluim op de hoed van elk optredende artiesten.
The Brums bestaat uit muzikanten die improviseren tot het oneindige, en je eveneens onderdompelen in een feestelijke stemming waardoor je prompt alle problemen in het leven bent vergeten.

We zakten nog even af naar de Django stage voor een slaapmutsje. Met DJ AliA (****) die haar DJ set zodanig aankleedt dat de elektronische klanken niet koud , kil klinken, maar eerder groovy en boordevol soul. Van slapen komt daardoor niet veel in huis, lekker dansen en zweven in de huiskamer dan weer wel. Waardoor een warme gloed over ons heen waait, die ons met een brede glimlach de nacht instuurt.

dag 2 - zaterdag 30 mei 2020
Als één van de meest getalenteerde artiesten van de nieuwe generatie Belgische muzikanten, kunnen we pianist en veelvraat binnen de jazz en aanverwante stijlen  Bram De Looze (*****) zeker en vast rekenen. De man is niet alleen van zeer veel markten thuis, hij bracht recent een soloplaat op de markt. 'Colour Talk ' is een titel die de lading dekt. Uit het album blijkt nog maar eens wat voor een veelzijdige pianist de man toch is. Hij bespeelt dat instrument niet, hij leeft het. De volledige recensie van 'Colour Talk' kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77954-colour-talk.html  
Bram mocht de tweede festivaldag van Bel Jazz Fest openen. En zet die laatste stelling op meesterlijke wijze in de verf. Bram De Looze streelt de klavieren van zijn piano, of bewerkt die op zodanig energieke wijze , dat je letterlijk wordt omver geblazen. De grimassen in zijn gezicht spraken daarbij boekdelen; Bram bespeelt de piano niet alleen enorm geconcentreerd maar ook bijzonder emotioneel. Het werd letterlijk stil in de zaal, zelfs in de chatbox bleef het opvallend stil. En dat laatste kwam op die tweedaagse zeer zelden voor. Om maar te zeggen Bram De Looze betoverde ons  met zijn verdovende piano virtuositeit, waarmee hij elke snaar in je hart diep raakt. Zoveel intensiteit krijg je over jou heen, waardoor de haren op je armen rechtstaan, je tot tranen toe wordt bedwongen en een glimlach op de lippen niet kunt onderdrukken

De tweede festivaldag mondde uit in een vijfgangen menu. Want we waren nog maar net aan het bekomen van Bram zijn toverkunsten, en daar kreeg je al een volgende uppercut te verwerken. Jean-Paul Estiévenart Quartet (*****) mocht de tweede avond van de Toots stage openen. De man is een ware virtuoos met zijn trompet, dat bewees hij al. Binnen dit bijzondere project laat hij zich omringen door  grootmeesters in hun vak. Fabian Fiorini (piano), Sam Gerstmans (contrabas), Antoine Pierre (drums) zijn klinkende namen binnen de Belgische jazz. Sam verdooft je met zijn zinderende contrabas klanken, terwijl Antoine Pierre de drumvellen op een zodanig gevarieerde wijze bedient, dat je enerzijds tegen een geluidsmuur wordt gekwakt - letterlijk - anderzijds bedwelmt hij je bloedend hart door verdovende knallen uit te delen. Pianist Fabian Fiorini vindt ter plaatse, op zijn piano, klanken uit waarvan we het bestaan nog niet kenden. Echter is het vooral als alle puzzels in elkaar passen dat een onaards aanvoelende magie ontstaat, die van begin tot einde blijft aanhouden. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen, als het viertal improviseert, alles uit de kast haalt om wervelstormen te doen ontstaan, of die je eerder op een intieme wijze een prachtig klankentapijt aanbieden . Jean-Paul Estiévenart Quartet mag dan bestaan uit één voor één top muzikanten, die in hun instrument bespelen de perfectie overschrijden. Het spelplezier dat uit de boxen loeit , trekt ons telkens over de streep. Het enige minpunt is het gemis aan bisnummers, want dit smaakte na een dik half uur genieten gewoon naar meer, veel meer.

Jean-Paul Estiévenart had ons zolang in de ban gehouden, dat we wat later aankwamen om accordeon speler Tuur Florizoone (****) aan het werk te zien. De man stond op het dak van Flagey zijn ding te doen. Een vlag die wapperde in de wind, de ondergaande zon en het zicht op de Brusselse stad gecombineerd met magische accordeon klanken , die Tuur uit zijn instrument tovert, doen ons hart sneller slaan. Gezien Tuur voortdurend schippert tussen een folkse sfeer  en betoverende mooie jazz klanken. Waarbij improviseren tot het oneindige de rode draad vormt. Je blijft geboeid luisteren naar het visueel aanvoelend klankentapijt dat Tuur Florizoone op het dak uitspreidt. De feestelijke stemming die we heel subtiel opmerkten bij sommige songs , werd bovendien mooi gecombineerd met intieme parels, gekruid met een experimentele tongval die gelukkig niet al te zwaar op de maag ligt. Prachtig!

Casimir Liberski Trio (****) bestaat, naast de Brusselse pianist-componist Casimir Liberski zelf, uit twee muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen. Cyrille Obermüller (contrabas) doet door zijn verdovende baslijn je ademloos achter blijven in de hoek van de kamer. Samuel Ber (drums) kennen we al van verschillende projecten. Gisteren bewees hij zijn kunsten nog maar eens. Net als pianist Bram De Looze, is Samuel iemand die geen drums speelt. Hij brengt dat instrument tot leven. Elk element binnen dit trio straalt echter zoveel perfectie en spelplezier uit dat er een onaards aanvoelende magie ontstaat. De combinatie tussen jazz, fusion, elektronica en minimalisme gaan zoveel kanten uit , dat je op dit trio trouwens geen label kunt kleven. Improviseren én net door die strakke, groovy jazz elementen je een waar oorgasme bezorgen. Het is er allemaal bij. Casimir Liberski Trio amuseert zich kostelijk op het podium van Flagey en zorgt voor een feestelijke stemming in ons hoofd, of laat het net zeer stil worden in ons hart, door in golvende bewegingen zoveel emoties los te laten op de luisteraar; je blijft aan de lippen van dit trio hangen tot het bitter einde van de set.

Er hing dus eigenlijk de hele avond magie in de lucht. Want ook op de Django Stage was het weerom fijn vertoeven. Cinema Paradiso (*****) is de band van saxofonist Kurt Van Herck, drummer en percussionist Eric Thielemans en gitarist Willem Heylen. We citeren uit de informatie op de website: ''Het is een trio dat muziek brengt waaruit rust, muzikale vrijheid en speelsheid spreekt. Geïnspireerd door de muziek van Paul Motian gaan de drie aan de slag met composities van de meesterdrummer, aangevuld met eigen werk, bloedmooie standards en improvisaties die voortvloeien uit Motians muziek."
Het trio staat met volle overgave te soleren, en ook al komt alles een kleine beetje traag op gang. Er wordt geflirt met geluidsoverschrijdend gedrag. De heren bespelen als meester magiërs hun instrumenten. Waardoor je vaak een speld kon horen vallen in de zaal. Kurt zijn saxofoon klanken zijn omgeven door zoveel intensiteit dat je er niet gewoon stil van wordt, je voelt je wegglijden naar een onontgonnen wereld. Gitarist Heylen vult dat perfect aan met een bijzonder snedige , energieke aanpak. De drumpartijen , de percussie van Eric Thielemans is, met alle respect van de twee andere klankentovenaars, echter de ultieme kers op de taart. Of dat nu is met een aanstekelijke solo, die doet denken aan groot voorbeeld Paul Motain zelf (die vermoedelijk van hierboven glimlachend zal zitten mee knikkebollen), of door alle drum registers open te trekken , wat een tsunami in de zaal oplevert. Telkens blaast Thielemans ons compleet omver.
Vooral vult dit trio binnen deze context elkaar perfect aan, en steekt veel gevoel in hun spel. Daardoor spatten de emoties, de 'ooh' en 'aaah's' door de boxen. Zoveel innerlijk genot overvalt ons, dat we verdoofd en een klein beetje potdoof , door die verschroeiende, harde climaxen, verweesd achterblijven in de hoek van de kamer.

Glass Museum (****) deed ons jazz hart sneller slaan door de recente release‘Reykjavik’. Het Waalse duo omschrijft zijn muziek zelf als 'Het perfecte huwelijk tussen elektronische muziek en jazz'. Zelf hebben we dat ook aan den lijve ondervonden. Onze recensie kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77956-reykjavik.html  Ook uit de live performance blijkt dat deze stelling niet uit de lucht is gegrepen. De heren zitten recht tegenover elkaar opgesteld, en lijken een soort gevecht aan te gaan tussen keyboard klanken , drums en percussie virtuositeit, zonder elkaar pijn te doen. De speelse manier waarop ze elkaar aanvallen en aanvullen is een streling voor het oor; de wenkbrauwen worden gefronst want Glass Museum zet je heel bewust op het verkeerde been en trekt op avontuur in het landschap van jazz en C°.
Het duo verlegt in elk geval een grens, en pleegt voortdurend stijlbreuken tijdens hun set. Waardoor je als luisteraar van het kastje naar de muur wordt gestuurd, en dus toch even naar adem moet happen.
Als conclusie over 'Reykjavik' schreven we :'' Als klap op de vuurpijl dompelt Glass Museum je over de hele lijn onder in een intieme sfeer, en vaak wordt dat in de kiem gesmoord door een verschroeiende mokerslag die aanvoelt als een tsunami; het is een soort climax die je vaak tegenkomt in post rock en aanverwante stijlen. Deze schijf is een gevarieerd allegaartje, die graag buiten de lijntjes kleurt, waarbij de instrumentale muziekliefhebbers  aan hun trekken komen." Het is de rode draad van dit bijzonder tot de verbeelding sprekend concert.

Er werd ons op deze zaterdag geen rust gegund. Want ook Anneleen Boehme (*****) zet weer een onaardse, mooie prestatie neer. Verwonderen doet dit ons niet, de contrabas virtuoze stond mee aan de wieg van LABtrio, een van de meest gelauwerde Belgische jazzbands van het voorbije decennium. Anneleen is van enorm veel markten thuis zo blijkt. We citeren even het bericht op de website: ''Intussen richtte Boehme ook haar ‘droomproject’ op: het negenkoppige Grand Picture Palace. Dit ensemble brengt een jazzkwintet én een strijkkwartet samen en combineert de twee passies van de bandleader: jazz en klassiek."
 Maar ook solo kan Anneleen Boehme dus haar vrouwtje staan. Ze bespeelt die dubbele bas met zoveel bravoure dat de vonken tot in de huiskamer vliegen. Lekker groovy dampen stijgen uit de boxen. En weerom glijden we weg in de zetel en genieten we met volle teugen van dit wonderbaarlijk schouwspel. Of hoe een lekkere baslijn je hart doormidden kan scheuren van innerlijk genot. Want dat is net wat Anneleen Boehme met haar contrabas spel letterlijk doet. De luistaraar een doekje tegen het bloeden aanbieden door haar minzame glimlach en vriendelijke uitstraling. Intens tot in het kwadraat, deze magische contrabas performance.

Toen we de formatie Compro Oro (*****) eerder dit jaar zagen optreden op 'We Are Open ' in TRIX schreven we daarover: ''Zonder oponthoud worden we geconfronteerd met verrassende wendingen die ons met verstomming deden slaan. Nergens valt er een speld tussen te krijgen, want deze heren trekken dus over de hele set op avontuur door het landschap dat improvisatie heet, en verheffen het zelfs tot een ware kunstvorm. Magistraal is dan ook een understatement, met wat deze heren binnen dit concept doen. Deze Compro Oro laat in elk geval een diepe , onuitwisbare indruk op ons na die we niet gauw zullen vergeten." Compro Oro zijn abstracte kunstenaars, die schilderwerken voorleggen die je vol bewondering doen glimlachen. De band verstaat de unieke kunst puzzelstukken in elkaar te passen, ze breken die terug af, en bouwen prompt terug op. En zo blijft de band doorgaan met verrassende wendingen serveren waardoor het menu interessant blijft om te verorberen.
Compro Oro drijft je een beetje, ongewild of net bewust, tot waanzin. Door een structurele chaos aan te bieden die van begin tot einde aan je ribben kleeft. We geraakten door deze intense trip naar alle hoeken van het heelal, zelfs moeilijk weg uit de Toon stage. Zo diep waren we onder de indruk van dat bijzonder filmisch spektakel dat deze band ons aanbood.

Nabou Claerhout is een Trombone virtuoze die langzaam maar zeker naam en faam aan het maken is binnen de jazz en aanverwant stijlen. Onder de naam N∆BOU (*****) verlegt ze samen met haar mede kompanen verschillende grenzen. Roeland Celis (gitaar), Trui Amerlinck (bas), Mathias Vercammen (drums) zijn muzikanten die Nabou perfect aanvullen, en zelfs het trombone geluid nog aansterken. Vooral de verdovende bas lijnen en de groovy, energieke drum partijen slaan nog maar eens diepe gensters in ons hart. De gitaar partijen van Roeland zijn uiteindelijk de kers op de taart, om dit meer dan smakelijk menu perfect af te sluiten. Nabou zelf bespeelt haar Trombone op een zodanig uiteenlopende wijze, dat daar klanken uitkomen waarvan we het bestaan nog niet kenden. Meermaals laat ze ons ademloos achter, of worden alle registers in een wervelend en versneld tempo open getrokken , waardoor je zelfs door het geluid van de trombone letterlijk van je sokken wordt geblazen.
Grenzen verleggen? NABOU overtreft al onze stoutste verwachtingen. Wat een artieste, wat een talent! Indrukwekkend bleek zelfs een understatement.

"Het Brusselse viertal sloopt met het grootste gemak en respect de virtuele muren tussen jazz, hiphop, rock en future beats" staat als introductie te lezen over de formatie Commandor Spoon (*****). Toen de band in 2018 hun schijf 'Declining' uitbracht , schreven we het volgende: ''Commandor Spoon verlegt grenzen binnen de jazz en vindt de muziekstijl opnieuw uit. Dat zorgt ervoor dat deze band een unieke parel is binnen het genre, dat je met verstomming zal slaan. Of hoe getalenteerde artiesten elkaar vinden binnen een concept en zorgen voor een soort magie die je maar zelden tegenkomt in jazz en aanverwante stijlen''. Ook live blijkt Commandor Spoon aan die hoge verwachtingen te voldoen. Grensverleggende soundscapes, die alle kanten van de muur uitgaan, zorgen ervoor dat je murw wordt geslagen van de eerste tot de laatste noot. Commandor Spoon legt de lat enorm hoog, en blijft op dit elan doorgaan tot het dak er volledig afgaat. In elk geval waren we diep onder de indruk van de structurele chaos die de band ons bewust aanbood. De band sloopt elke muur in het genre, en er wordt een perfect huwelijk afgesloten met veel uiteenlopende muziekstijlen, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Over een veelzijdige artieste gesproken. Karen Willems (****) hanteert percussie en drums alsof ze het gebruik van die instrumenten heruitvindt. De capriolen op het podium, verrassend - vaak heel intieme en onverwachte - soundscapes die ze tevoorschijn tovert, doen je wegzakken in donkere gedachten. Tijdens de duistere wandeling door het landschap dat Karen uittekent, voel je echter geen pijn of breekt er geen angst uit. Nee, eerder geeft haar intens en bevreemdend aanvoelend spel je een zeer fijn, maar dus wel donker, gevoel vanbinnen waardoor je er stil en weemoedig van wordt.
Geluidsmuren worden amper gesloopt, het is eerder in een bijna verstilde en intimistische sfeer dat Karen Willems je hypnotiseert door grenzen te verleggen binnen drum en percussie. Dat experimenteren en blijven experimenteren tot het oneindige zorgt er wel voor dat ze op deze avond een beetje de vreemde eend in de bijt bleek te zijn, waardoor er niet zoveel kijklustige te bespeuren waren die genoten van haar performance. Maar zij die bleven kijken en met de ogen gesloten genoten, dreven even weg ver van de harde realiteit naar een dromerige wereld waar duisternis aanvoelt als een warm deken tegen koude zomer- of winteravonden.

Wij sloten het festival af met Nordmann (*****) . "De band floreert van jazz , avant garde naar post-rock en weer terug. Zappa, Godspeed You Black Emperor, Marc Ribot, John Zorn, King Crimson, Portico Quartet en zelfs Ennio Morricone komen geregeld om de hoek kijken.", lezen we in een recensie over het album 'Alarm!',  een schijf die in 2015 op de markt kwam. Ondertussen is Nordmann gewoon blijven zichzelf heruitvinden, dat blijkt ook uit de performance op Bel Jazz Fest. Mattias De Craene (tenorsaxofoon), Edmund Lauret (gitaar), Dries Geusens (bas), Thijs Troch (toetsen), Elias Devoldere (drums) zijn van enorm veel markten thuis. Met Nordmann worden die uitzonderlijke talenten geboetseerd tot een uniek en vrij donkere geheel , dat zodanig veel kanten uitgaat dat je er weer eens horendol van wordt. Het is een soort oneindig improviseren waardoor Nordmann ook bij een ruim 'niet jazz' publiek hoog staat aangeschreven.
Nordmann houdt van puzzelen, en liefst van die ingewikkelde, waar je uren mee bezig bent. Het ene puzzelstuk in het ander doen passen is een huzarenstuk waarbij de bandleden schijnbaar elkaar de loef afsteken, maar uiteindelijk elkaar ook aanvullen. Waardoor een zeer merkwaardige kruisbestuiving ontstaat. Chaotische toestanden, die echter - eens de puzzel af  is - structureel perfect blijken te kloppen.
Besluit: Nordmann zijn een beetje de Frank Zappa van de jazz. Ze verheffen het genre 'jazz' in elk geval tot dezelfde soort kunstvorm zoals enkel een artiest als Zappa dat kon. En daarvoor krijgen ze van ons een extra pluim.

Eindconclusie: Uiteraard is een concert met publiek aantrekkelijker. Maar dit online festival was een schot in de roos. De bands zorgden voor een magie die in vele vormen en kleuren uit de boxen loeide, en ze leverden ook geen  routineklus af. Integendeel. Elk van hen haalde op zijn eigen wijze alles uit de kast, om het publiek thuis twee perfecte avonden te bezorgen. We werden ontroerd of pinkten een traan weg. Onze dansspieren werden aangesproken, of we genoten van de vele klankentapijten die de bands verspreiden.
Echter bewijst dit festival nog maar eens dat we in ons land enorm veel talentvolle muzikanten en performers hebben, die binnen het genre jazz en aanverwante stijlen grenzen kunnen verleggen. Ze  moeten niet onderdoen voor internationale  bands of artiesten binnen het genre.
Als we naar het festival waren geweest, zouden we wellicht hebben afgesloten met de gevleugelde woorden. ''We verlieten de zaal met een goed gevoel vanbinnen en een brede glimlach vanbinnen'' Want dit was van de eerste tot de laatste minuut genieten met een grote 'G'.
We kunnen de lijn echter ook doortrekken naar andere muziekstijlen en belevenissen. Als moest blijken dat naar echte concerten gaan voorlopig nog niet aan de orde is, lijkt dit dus een zeer mooi alternatief om ook in de toekomst toe te herhalen. Niet alleen binnen de jazz, maar ook binnen het pop/rock en andere evenementen , schept dit concept mogelijkheden. Liefst met Belgische bands en artiesten, want ook buiten de jazz lopen er voldoende talenten rond die de spotlight verdienen.

Een blik naar de pics

https://drive.google.com/drive/folders/18Jd4I819L7agG7vwwRlftX_vstG2h8WC

Organisatie: Bel Jazz Fest

Dunk!festival 2020 - On Air - Bezwerende klankentapijten, van uiteenlopend allooi
Dunk!festival 2020
Zottegem (Velzeke)
2020-05-21 t-m 2020-05-23
Erik Vandamme

Wegens de corona crisis valt heel de festivalzomer in het water. Sommige organisatoren gaan daar recreatief mee om. Door bijvoorbeeld een heuse streaming tot 'drive-in' festival op poten te zetten, of een radio waar de fans kunnen luisteren naar de muziek gebracht door een groot deel van de bands die zouden optreden.
Dunk!festival 'On Air'  bood een overzicht van drie dagen dunk!festival aan. We citeren. "Because we had to move the 2020 edition to 2021 we decided to set-up a dunk!radio station (24/7 from now on) and stream the entire lineup during dunk!festival weekend (May 21st - 23rd) so we can all enjoy this together in some way.
Almost every band on the lineup provided a selected playlist that should've been their set and even a short introduction message to the audience."
Uiteraard kun je diezelfde gezellige sfeer, de magie zoals op het tot de verbeelding sprekende podium in dat bos, en de warmte in de tent niet door de boxen laten loeien. Maar wij probeerden toch een klein deel van die sfeer te proeven gedurende deze drie dagen vertoeven in ons kot. En gingen vooral op zoek naar bands die, zonder visuele effecten, ons toch datzelfde gevoel van intensiteit konden bezorgen. En buiten de lijntjes kleuren van wat het postrock en de aanverwante stijlen …

dag 1 - donderdag 21 mei 2020
Meridiano de Zürich (***) is een uit Chili afkomstige band die onlangs met het zeer fijne album 'Saudade' op de proppen kwam. Op een bevreemdend , uiterst bezwerende wijze dompelt de band je onder in walmen van intensieve duisternis. En laat daardoor een goede indruk achter, maar ons compleet omver blazen deed Meridiano de Zûrich helaas niet.

Pothamus (****), een uit Mechelen afkomstige sludge/postrock band combineert dit echter met elementen van shoegaze en stoner. Waardoor een gevarieerde soep ontstaat, die bovendien wordt gekruid met voldoende intensiviteit. Die dan weer een hypnotiserende inwerking heeft op uw gemoed.
Voortdurend schipperend tussen licht en duisternis, biedt Pothamus je dus eerder een trip naar het vagevuur aan. "Door in golvende bewegingen tewerk te gaan, zowel vocaal als instrumentaal, zet de band je voortdurend op het verkeerde been. Enerzijds zijn er die zalvende drum, bas en gitaar lijnen, anderzijds worden oorverdovende mokerslagen uitgedeeld die ervoor zorgen dat de poorten van die Hel letterlijk open zwaaien." schreven we toen we de band zagen optreden op het underground festival Artifacts From the Tangent Universe .
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76203-wolvennest-soul-grip-splendidula-pothamus-donkere-spirituele-ervaring-duistere-trances.html  
Uiteraard is het gemis van visuele effecten zeer groot. Maar zelfs bij het beluisteren van die muziek op de Dunk!Radio overvalt je datzelfde gevoel, als die keer in JK Paddestoel in Groot-Bijgaarden. En daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan.

Lethvm (****) brengt een mix van Doom en Sludge waarbij er afgewisseld wordt tussen cleane zang en oorverdovend geschreeuw. Een beetje in verlengde van bijvoorbeeld AmenRa maar dan gekruid met iets meer doom elementen. En dat zorgt toch voor een zeer unieke, donkere brij. Op een vaak trage, maar daarom niet minder dreigende wijze, word je als luisteraar compleet murw geslagen. De combinatie tussen cleane vocalen met een oorverdovend geschreeuw boordevol opgekropte woede, drijft je daarbij tot een punt van pure waanzin. Wie dus houdt van extreme duisternis, donker melancholie, en een doom sfeertje dat je koude rillingen bezorgt, zal bij Lethvm zeker zijn gading vinden. Dat blijkt zelfs uit een luisterbeurt op de Dunk!radio. Met hun nieuwste schijf ' Acedia'  - die we voor die gelegenheid ook een luisterbeurt hebben gegeven - zet Lethvm dit nog meer in de donkere verf, maar dat is dan weer een ander verhaal.

Flowers (****) is een Nederlandse band die elementen van stoner verbindt met een eerder psychedelische inbreng. Dit wordt bovendien overgoten met een sausje experimenteren tot het oneindige. Met de ogen gesloten lieten we ons dan ook zeer gewillig hypnotiseren, en meevoeren naar een landschap waar alle kleuren van de regenboog de revue passeren en daar hadden we deze keer geen geestenverruimende middelen voor nodig. Enkel die intensief en kleurrijke muziek van Flowers om ons te doen zweven naar de top van die regenboog. Bovendien merken we bij Flowers  een extra kersje op de taart op. De band trekt telkens, in een oorverdovende climax, de registers compleet open zodat het lijkt alsof door een plots opstekende wervelstorm alle rust en stilte rondom ons in een oogwenk wegvaagt.

Vyctoria (*****) is een collectief drone meesters uit Mexico, die intense drone geluiden verbinden met typische post rock elementen. We zullen het wellicht nooit weten, maar die intens mooie muziek omgeven door de bomen en de vallende bladeren in dat bos? Het zou hebben gezorgd voor een kippenvelmoment, waarbij tranen over je wangen vloeien en waarbij je naderhand totaal verweesd zou achterblijven op een bankje in datzelfde bos, nog even nagenietend. In elk geval brengt de band in bepaalde mate rust in je hart. Niet dat het er over de hele lijn ingetogen aan toe gaat. Ook dat zal meermaals blijken. Maar deze Mexicanen verstaan dus wel de unieke kunst stilte oorverdovend te laten klinken. Door echter naar een al even oorverdovende climax op te werken , doet die aanpak uiteindelijk je trommelvliezen trillen van intens genot.
De band bracht in maart van dit jaar een nieuwe schijf uit ' | VAV | ' en ook , een best interessante live registratie: 'Live 316'.  Op basis van wat we hier hoorden op 'Dunk!festival On air' zeker checken deze Mexicaanse parel.

Bruit ≤ (***1/2)  is een Franse band die typische elementen uit post rock verbindt met klassieke muziek. Helaas,  een dertien in een dozijn gevoel overvalt ons toch een beetje, maar toch weet dit Franse collectief gevoelige snaren te raken, waardoor je tot gemoedsrust wordt gebracht op een eenvoudige en vooral zeer intens mooie wijze. Waardoor we dat puntje van kritiek prompt naar de vuilnisbak doorverwijzen.

Ook Ranges (***) en Kinder (***1/2) bewandelen diezelfde typische postrock getinte paden. En daar is nooit iets mis mee, als je het ons vraagt.

Het Duitse collectief Collapse Under the Empire (*****) zorgt dan weer voor een nieuwe wending binnen het aanbod. Meer experimentele post rock laat ons maar stellen, waarbij bevreemdend aanvoelende klanken je doen vertoeven in een  al even vreemd aanvoelende omgeving. De zeer visuele sound van Collapse Under The Empire prikkelt de fantasie van de luisteraar. Het spanningsveld is over de hele lijn te snijden, waardoor je met angstzweet op de lippen en een ware krop in de keel, zit te luisteren en vooral intensief genieten.
Kortom : een ware ontdekking deze band, mede omdat Collape Under The Empire durft buiten de lijntjes te kleuren, en op avontuur trekt doorheen dat post rock landschap.
Ook Of The Vine (***1/2) flirt met de grenzen tussen intimiteit en geluidsmuren afbreken, waardoor een intensieve atmosfeer ontstaat. Net als zijn voorganger kleurt ook Of The Vine daarbij zeer bewust buiten de lijntjes, en trekt op avontuur door het landschap van postrock en aanverwante stijlen. Wat ons dan weer compleet over de streep trekt.

En dan is er plots Year Of No Light (*****) - We keren terug in de tijd, Dunk!festival 2014. De tent staat overvol voor Year of No Light. De lichten gaan uit, en prompt wordt het gaspedaal compleet ingedrukt. De Apocalyptische taferelen die we ons voor de geest halen, blijven ook nu nog steeds op ons netvlies gebrand. We schreven er toen over: ''Toen de muziek stopte, en de zaallichten terug aangingen, zagen we rondom ons mensen letterlijk naar adem happen. Ook wij wisten eerst niet goed wat er echt was gebeurd, deze trip naar de Hel zullen we niet vlug vergeten.''
Uiteraard kun je dat intensieve gevoel enkel herbeleven als je het live meemaakt, maar de rillingen die over onze rug lopen bij het horen van songs als 'Abbesse' zorgen ook nu voor een huivering die de meest donkere gedachten naar boven brengen. Waardoor Year Of No Light, zelfs zonder de bijhorende beelden en de live sfeer, erin slagen die Apocalyps ook in ons huiskamer te ontbinden.

Van oorverdovend, naar - ja daar gaan we weer - bedwelmend - Bersarin Quartett (****) hypnotiseert de luisteraar door een bijzonder filmische klankentapijt uit te spreiden. Door Ambient elementen te combineren met verdovende klanken , zorgt de band ervoor dat je niet in slaap wordt gewiegd. Eerder begin je , eens in een diepe trance aanbeland, letterlijk te zweven over de dansvloer. Binnen een intieme sfeer, gaat ook Bersarin Quartett  trouwens geregeld over naar een luidere climax waarbij wordt geflirt met geluidsnormen overschrijdend gedrag.

Een van de absolute top acts binnen het post rock gebeuren is And So I Watch You From Afar (*****). Puurder dan het zuiverste goud. Bliksem en donderslagen die je verweesd achterlaten. Verschroeiende climaxen naar boven toe, die zorgen voor een ware golf aan kippenvelmomenten. Superlatieven komen we tekort bij het horen van songs als 'These Riots are Just the Beginning' of 'If it ain't Broke. ‘Break it of ' en ander veel moois. Al deze songs bewezen in het verleden dat And So I Watch You From afar een band is die durft buiten de comfortzone van post rock te treden. Stevig uitpakken, enorm veel tempo wisselingen en bovendien tot het oneindige experimenteren. En dat is de reden waarom And So I Watch you From Afar ook anno 2020 nog steeds tot de absolute post rock en aanverwante behoort. Dit zet de band op deze donderdagavond  opnieuw in de verf. Genieten met een grote 'G'! Een afsluiter van formaat op dag 1 van Dunk!festival 2020 on Air.

dag 2 - vrijdag 22 mei 2020
Ingrina (****) zorgt voor een bijzonder donkere en intensieve start van de tweede festivaldag. We veronderstellen, moesten we die duistere mengelmoes van doom/sludge en post rock live aanschouwen, dat het zonlicht pijn zou doen aan onze ogen bij het verlaten van het bos of de tent. Ingrina verstaat namelijk die uitzonderlijke kunst om duisternis zodanig te laten aanvoelen, alsof griezelige klauwen je strot dicht knijpen en je happend naar adem je meest donkere demonen strak in de ogen kijkt. Met de ogen gesloten vertoeven we dan ook al te graag in deze duistere wereld die Ingrina ons aanbiedt, want ondanks die duisternis straalt Ingrina opvallend veel warmte uit. Maar dan in een zwartgeblakerde aankleding.

Wat  sfeerbeleving betreft, daarvoor ben je bij Stratosphere (*****) , het project rond klankentovenaar Ronald Mariën op het goede adres. "Waar rust en oorverdovende klanken, intensiviteit en intimiteit, verdovend en verschroeiend hard, in elkaar vloeien alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Weliswaar zonder echt geluidsmuren echt af te breken. Eerder door de luisteraar telkens opnieuw te hypnotiseren en in  een diepe, heel diepe, trance onder te brengen. En uiteindelijk te doen wegzweven naar onaardse mooie oorden. Je vindt daar Stratosphere terug'' , schreven we in 2018 over de release 'Collaboration I'. En eigenlijk hoeven we daar niets meer of minder aan toe te voegen. We omschrijven wat we voelen als we met de ogen gesloten zitten luisteren naar de bedwelmende klankentapijtjes die Ronald uitspreidt over onze ziel. Waardoor we, eens onder hypnose gebracht, inderdaad vertoeven in die zeer verre oorden. Oorden waar een gemoedsrust over ons neerdaalt die we in datzelfde verslag als volgt omschreven: ''Als er een paradijselijk genot bestaat van rust en kalmte, dan heeft Stratosphere de poorten van dat Hemels paradijs opengezet" Of ons toch een intens mooie blik laat werpen, hoe dat paradijs er zou kunnen uitzien. De koude rillingen die over onze rug liepen, en de haren die op onze armen recht komen van innerlijk genot, waren en zijn daar het levende bewijs van.

Astodan (****) is eigenlijk, ondanks ze al enkele jaren aan de weg timmeren, een nieuwe ontdekking voor ons, dankzij de recente release 'Bathala' waarover we schreven: '' Door die oude Filippijnse rituelen op een zeer intensieve wijze uit de doeken te doen, is Astodan met brio in zijn opzet geslaagd. Want zoals deze schijf, zo voelt de dood dus ook daadwerkelijk aan. Op een zodanige wijze gebracht door muzikanten die muziek brengen op een zeer visuele wijze. Waardoor de fantasie wordt geprikkeld. En je, eens onder hypnose gebracht, volledig zen de dood in de ogen kijkt met een glimlach op de lippen."
De recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/78105-bathala.html .
Ook hun debuut 'Ameretat' ademt diezelfde sfeer uit. Ook deze recensie kunt u hier nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/71696-ameretat.html .
Ondanks het gemis van daarbij horende beelden en visuele effecten, blijft dat intens gevoel, waarbij je letterlijk de adem wordt afgesneden, overeind staan tijdens het beluisteren van deze bijzonder beklemmende muziek op Dunk!Radio. Waardoor die bovenstaande stelling nog wat meer in de donkere verf wordt gezet.

Voor Turpentine Valley (****) moest dit optreden op Dunk!festival de kers op de taart vormen in een periode van bouwen, groeien en zichzelf heruitvinden op een magische wijze af te sluiten. Helaas heeft die corona crisis daar een stokje voor gestoken. Met 'Etch' bracht de post metal formatie vorig jaar nog een knappe schijf uit, waarover onze recensent schreef: ' Enerzijds is er die genadeloze, ijzige riff die bij momenten lijkt weggelopen bij een atmosferische blackmetalband en anderzijds heb je die donkere warmte in het ritme van drum en bas, die rust en vertrouwen brengt.’
Opnieuw een klein meesterwerkje dus.' De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76773-etch.html  
De heel filmische muziek van deze band heeft hen trouwens een bank vooruit geplaatst, want hun muziek is gebruikt voor de serie 'De Twaalf'. Door songs als 'Compassie' en 'Onweer' wordt die stelling ook op Dunk!radio stevig in de verf gezet. Die bijzonder visuele soundscapes, technisch hoogstaand gebracht door virtuozen die hun instrument met zodanig gedrevenheid bespelen dat niet alleen de perfectie wordt overschreden maar dat je, diep wegzakkend in de zetel, tot intense gemoedsrust wordt gebracht. Tot oorverdovende climaxen op het juiste moment je dromen aan diggelen slaan, waardoor je tegen een muur van klanken compleet murw wordt geslagen. Puurder en visuel dan dit kan post rock/metal niet zijn!

It Was a Good Dream (***1/2) heeft zijn naam niet gestolen. De uit Boston afkomstige instrumentale rock band, zorgt inderdaad voor dromerige walmen die door de boxen vloeien en weer een gemoedsrust over ons doen neerdalen, die we kunnen gebruiken. Wellicht allemaal gebracht binnen een vrij monotone omkadering, De rust die je echter voelt neerdalen bij songs van It Was a Good Dream raken weldegelijk de gevoelige snaar. Ze maken ons ook nu weer de bedenking, omgeven door de bomen in het bos, dat het wellicht had gezorgd voor een moment om even tot bezinning te komen. Op een eenvoudige maar zeer doortastende wijze brengt It Was A Good Dream je tot complete 'zen' op voorwaarde dat je je bewust en gewillig laat meevoeren op de betoverende mooie klanken die zij tentoon spreiden.

ROOK (*****) is een Gents collectief die psychedelische muziek inkleurt met een donkere tint, binnen een dromerige omgeving. De zeer gevarieerde wijze waarop ROOK tewerk gaat, brengt je dan ook tot rust en zorgt voor een krop in de keel. Het opmerkelijke is dat er zoveel tempowisselingen, zoveel puzzelstukjes perfect in elkaar passen, en zoveel uiteenlopende intensieve soundscapes te ontdekken zijn, dat je op de muziek van ROOK geen label kunt kleven.
Bovendien slaat ROOK voortdurend aan het experimenteren met diezelfde klanken en voegt daar vaak bevreemdende vocalen aan toe. Die avontuurlijke aanpak en buiten de lijntjes kleuren, trekt ons nog het meest over de streep. Daardoor heeft ROOK op Dunk!festival gezorgd voor een van de meest aangename verrassingen in de line-up van de tweede festival dag.
Kortom: In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen, je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen, op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomsfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis en kunst verheffen in de toekomst, schreven we over de recente release van ROOK , de rode draad van wat we hoorden en voelden op Dunk!Radio

Frontman Remedy Waloni van de uit Indonesië afkomstig The Trees and the wild (***1/2) omschrijft de muziek van zijn band als 'somber tropical'. Een stelling die blijkt te kloppen. Uiteraard hoor je de typische Afrikaanse tint terug in de sound van deze band. Het wordt gecombineerd met een vaak dreigende ondertoon, boordevol rituelen die doen denken aan voodoo en dergelijke spookachtige totaalbelevingen. In elk geval gaat er iets bevreemdend uit van The Trees and the wild die je tot een punt van waanzin drijft, eens je je laat meevoeren door de opzwepende percussie en andere klanken, en die je wegvoeren naar die Afrikaanse oorden. Dat hoor je bijvoorbeeld in een song als 'ZamZam' , de rode draad van het volledige oeuvre van The Trees and the wild …

Dat mysterieuze en ongrijpbare, ook al is het bij deze artiest op een andere wijze, komen we ook tegen bij Bolt Ruin (****). Dit is het project rond elektronicavirtuoos Brecht Linden. ‘Bolt Ruin schrijft de soundtrack naar overgroeide industriële braakliggende terreinen, lezen we op de vi.be-pagina van de band.
Toen we Bolt Ruin zagen optreden op BRDCST-festival in de Ancienne Belgique in 2019, waren we danig onder de indruk van de combinatie tussen eerder 'liefelijke' beelden en dreigende muziek die als een oorverdovende oerknal ervoor zorgden dat apocalyptische wezens de zaal zouden overnemen. Ook op zijn album 'Bolt Ruin' blijkt hij diezelfde sfeer weer te kunnen geven.
Met de ogen gesloten halen we ons beelden voor de ogen van de Apocalyps die gewoon dagdagelijkse taferelen verstoort , door dood en verderf te zaaien om zich heen. Meestal op een langzame maar heel dreigende wijze, maar ook met oog voor improviseren en experimenteren met die duistere elektronica. Er is steeds een angstgevoel en je kruipt wat dichter tegen elkaar aan als Bolt Ruin je weer eens bij de keel grijpt met een verschroeiend donker tapijt dat over de hele lijn wordt uitgespreid, schreven we over deze schijf. En laat dit nu net het gevoel zijn dat ons ook overvalt bij het beluisteren van Bolt Ruin op Dunk!Radio. Indrukwekkend!

Pray For Sound(***1/2) grasduint in het doorsnee landschap van postrock, voegt daar wat synthesizer klanken aan toe, en dekt dat allemaal toe met een strakke en opvallende percussie. Niets nieuws onder de zon, maar altijd fijn als er bands zijn die nog steeds de intensiviteit van waar postrock echt voor staat, hoog in het vaandel dragen.
Ook het Brusselse band We Stood Like Kings (****) houdt eveneens vast aan die ingrediënten van typische postrock, maar zet je eveneens op het verkeerde been. Met de trilogie 'Berlin 1927', 'USSR 1926' en 'USA 1982' bewees de band inderdaad voldoende zijn kunnen, door het soort postrock te brengen met een hoek af. En als klap op de vuurpijl voegt We Stood Like Kings daar een zeer filmische sound aan toe. We Stood Like Kings treedt dan ook zeer bewust uit zijn comfortzone en neemt graag risico's. Net die avontuurlijke aanpak zorgt er dan ook voor dat deze band een zeer interessante parel is binnen het genre, om te koesteren. Dat komt via de luistersessie op Dunk!Radio eveneens tot uiting.

Bij het vallen van de duisternis, gaan we ook op zoek naar de iets donkere hoek van de kamer. En dan kom je het mysterieus klinkende combo Fly Pan Am (*****) tegen. De band is ontstaan in 1996 en was onderdeel van dezelfde scene als Godspeed You! Black Emperor. In 2006 hield de band ermee op, maar sinds 2018 staat Fly Pan Am terug op de bühne. Met hun vijfde plaat ‘C’est ça’ liet de band in 2019 al een tipje van de sluier zien en horen, en die smaakte naar meer. Veel meer. Het is bijzonder jammer dat we deze levende legendes niet echt live kunnen zien. Want puur muzikaal liggen ze ook anno 2020 nog steeds een beetje tussen  Godspeed You! Black Emperor en My Bloody Valentine, en dan weet je waar je kunt aan verwachten. Oorverdovende intensiteit die aan je ribben kleeft, boordevol experimentele valkuilen waardoor ze je bewust op het verkeerde been zetten. Voer voor de doorsnee muziekliefhebber, waartoe ook wij behoren, die houdt van bands en artiesten die buiten de lijntjes van de muziekstijlen kleuren,. Fly Pan Am is dan ook een parel binnen experimentele muziek die we hopen in 2021 terug te zien op Dunk!festival.

Over duisternis gesproken. Oh Hiroshima (*****) is een Zweedse postrock formatie die ingrediënten van postrock vermengt met voldoende donkere soundscapes waardoor je wegdrijft naar je meest duistere gedachten. De band bracht met 'Oscillation' vorig jaar een gloednieuwe plaat uit, die op heel wat goede recensies kon rekenen. Naast instrumentale vuurkracht, is het unieke aan Oh Hiroshima dat ze dit combineren met een magisch mooie vocale aankleding, die aanvoelt als een warm donker deken tegen koude winterdagen. De koude rillingen die over onze rug lopen bij intens mooie songs als 'A handfull of Dust' - inderdaad uit die laatste schijf - bewijzen dat Oh Hiroshima nog steeds eenzaam aan de top staat van de donkere zijde van de post rock. En dat wordt , bij het vallen van de duisternis, ook op Dunk!radio haarfijn in de verf gezet.

Na deze kleppers bleek YOB (*****) de ultieme kers op de taart te zijn van deze tweede festivaldag. De legendarische doom band - die deze stijl vermengt met o.a. postrock , ontstond in 1996 maar hield ermee op in 2006. Om in 2008 uit de doden op te staan. In 2016 bewees YOB ons op Desertfest nog dat ze nog steeds op een eenzaam hoog niveau staan te soleren. Hun laatste wapenfeit 'Our Raw Heart' zorgde voor gemengde reacties. Maar YOB weekt op hun nieuwe schijf bij ons nog steeds enorm veel donkere emoties los, waardoor onze ziel in vuur en vlam wordt gezet. En zorgt er dus zowel bij de oudere songs als bij nieuwe parels als 'Lungs Reach' voor , dat elk haartje op onze armen recht komt te staan van puur innerlijk genot. Met een traan in de ogen en een krop in de keel zien we nog een laatste keer onze demonen in de ogen. En glimlachen, na het aanschouwen van zoveel intensiteit die als een mokerslag in ons gezicht tot ontploffing wordt gebracht.
Bijzonder jammer dat we dit niet echt live konden zien, een bedenking die we al een paar keer maakten en nog veel zullen maken. Met alle visuele effecten daarbovenop zou dit nog meer magisch zijn geweest. Maar het innerlijke gevoel dat ons overvalt bij het beluisteren van deze epische songs laten ons nu al met verstomming achter in, jawel, die donkerste hoek van ons onderbewustzijn. Waar het steeds fijn vertoeven is.

dag 3 - zaterdag 23  mei 2020
De laatste festivaldag is doorgaans de zwaarste. Een dag die we doorgaans op een rustige manier beginnen met een GRATIS aangeboden koffie in het gezellige jeugdhuis, en - moest het zijn doorgegaan - genieten van de gevarieerde set van Flash The Readies (***1/2). Zondermeer de perfecte wijze om die derde festivaldag goed in te zetten. De band bewandelt trouwens de dunne lijn tussen intimiteit en verschroeiend hard uithalen op een ingenieuze wijze. In tegenstelling tot wat normaal gebeurt bij postrock gaat Flash The Readies in eerder golvende bewegingen tewerk. Bovendien wordt dat recept gekruid met de nodige psychedelische soundscapes, waardoor je eens onder hypnose tot rust wordt gebracht, maar dus ook op tijd en stond wakker geschud.

De Duitse band Noir Reva (***) dompelt ons onder in een typisch postrock badje, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. En daar is op zich uiteraard nooit iets mis mee, ook al komt het 'dertien-in-dozijn' spook helaas weer om de hoek kijken. Deze band brengt echter songs waarvan elk beetje postrock liefhebber begint te watertanden. In het bos of in de tent, had dit dan ook voor een moment van oorgasme gezorgd voor de doorsnee liefhebber van het genre, die het niet te ver gaat zoeken.

Solkyri (****) is een postrock formatie uit Australië die sinds 2006 stevig aan de weg timmert. Met 'Mount Pleasant' brengt de band nu een loepzuivere post rock plaat uit, maar toch is er meer aan de hand. Deze band tast duidelijk de grenzen af van agressie, ingewikkeldheid en intimiteit. Tot het oneindige. Hun energieke post rock wordt bovendien beladen met verfijnde popmelodieën. Tracks als ' Shambles' of  'Pendoxk & Proces' zijn opgebouwd rond stuwende ritmes, met een vette knipoog naar shoegaze. En dat maakt deze band toch een unieke parel binnen de globale postrock en de aanverwante stijlen. Dat komt bij 'Sad Boys', terug te vinden op de schijf 'Sad Boys club' (2015), nog maar eens tot uiting. Het is eigenlijk de rode draad te zijn in elke sprankelende song die we te horen krijgen op de Dunk!radio.

Ook de Engelse postrock band Outlander (***1/2) grasduint in het aanbod van typische postrock, en ook Outlander voegt daar niets meer of minder aan toe. Maar klinkt daarom niet minder intensief.
Besluit: We zijn dus eigenlijk bewust een beetje op zoek naar bands die boven het maaiveld uitsteken wat het genre betreft, en dus buiten de lijntjes kleuren. En dat is bij Outlander niet echt het geval. Wie echter houdt van een eenvoudige postrock aanpak zonder daar meer of minder aan toe te voegen, die zal ook in deze parel van een postrock band zijn gading vinden.

De eveneens uit Australië afkomstige band Iiah (*****) overgiet die typische postrock met elementen uit de ambient, wat zorgt voor een dromerige trip binnen enerzijds een intieme omkadering, anderzijds worden registers in een ware climax open gegooid waardoor de geluidsmuren in onze huiskamer beginnen te trillen. Iiah bracht met 'Terra' onlangs een gloednieuwe plaat uit. Een song als 'Displacement' klinkt spookachtig, mysterieus en doet de haren op je armen recht komen. Alleen weten we niet of dat dit uit pure angst of genot is. En dat is de sterkte van deze band. Want het bevreemdende mooie van de dark ambient wordt telkens perfect verbonden met die intensiteit van typische postrock; je wordt letterlijk gehypnotiseerd en weggevoerd naar  al die even mysterieuze gedachten in je onderbewustzijn. En net als je denkt alles te hebben gezien en gehoord is er die ene song “When I Fear You, All Else Is Where It Should Be”, waar een spookachtige stem uit het niets, je de ultieme doodsteek toedient. Indrukwekkend!

Sagor Som Leder Mot Slutet (****) is een Zweeds postrock/metal band die donkere, zwaardere thema's combineert met zachte, maar daarom niet minder dreigende tonen. Waardoor je prompt in de donkerste hoek van de kamer terecht komt. Met geen kans op de terugkeer naar het licht, eens je door deze band bij de lurven bent gegrepen. Duisternis in al zijn intensieve vormen, geuren en kleuren, de zwarte draad in de muziek van Sagor Som Leder Mot Slutet. Met de ogen gesloten laten we ons gewillig meevoeren naar weer eens onze meest donkere, en vaak lugubere gedachten. Moesten we buiten zijn gekomen, had het licht in de ogen pijn gedaan door een overdosis duisternis die deze Zweden ons aanboden. Nu kunnen we enkel onze fantasie zijn werk laten doen, en ook die was gitzwart moeten we toegeven.

De scene begint wat verzadigd te geraken met generische bands, die gebruik maken van ellenlange nummers vol sterk vertraagde harmonische gitaarpartijen die uiteindelijk opbouwen naar een climax. Je ziet door de bomen het bos niet meer, daardoor is het moeilijk om die ene uitzonderlijke parel te ontdekken. De uit UK afkomstige band Coldbones (****) trapt niet in die val en voegt duidelijke elementen van progressief metal en shoegaze toe aan het gedoodverfde geluid, waardoor ze met kop en schouders boven het maaiveld van postrock gerelateerde bands uitsteken. De band bewees dat al met het schitterend album 'Where it all began' , uitgebracht in 2018. Deze stelling wordt via Dunk!radio stevig in de verf gezet. Bovendien zorgt de filmische muziek ervoor dat je , eens je fantasie laat werken, zelf die beelden daarbij kunt voorstellen. Een extra kers op de taart die ons doet uitzien om deze band ook live te aanschouwen.

Ook de Zweedse formatie Feed Me To The Waves (***1/2) blijft gewoon grasduinen in het sferische postrock aanbod. Zonder daar weerom echt iets nieuws aan toe te voegen. Maar ook Feed Me To The Waves komt daar gemakkelijk mee weg. Dat gevoel van herkenning, en ook van erkenning, overviel ons al toen we de recente schijf 'Intill' onder de loep namen. Wie op zoek is naar iets unieks, of naar een band die op avontuur trekt , is wellicht niet op het juiste adres bij Feed Me To The waves. Maar de doorsnee postrock liefhebber, die vandaag al een paar keer lekker is verwend, zal ook hier gewoon zijn gading in vinden. Want dit is wellicht eenvoudige postrock, maar wel van een eenzaam hoog niveau. Er valt nergens een speld tussen te krijgen, die bommetjes intensiteit strelen je oorschelpen strelen en beroeren je hart. En dat trekt ons bij deze band dus nog het meest over de streep.

De uit Korea afkomstige formatie Jambinai (*****) staat bekend om het mengen van postrock met Koreaanse traditionele muziek. Ze maken daarbij gebruik van zowel rockinstrumenten, als Koreaanse traditionele muziekinstrumenten (o.m. de haegeum (een soort viool), geomungo (een soort citer) en blaasinstrumenten piri en taepyeongso). Dat zorgt voor een bijzonder verrijkend geluid, dat je in onze contreien niet elke dag tegen komt. Het lijkt wel een eindeloos gevecht tussen traditionele Koreaanse klanken en Westerse gewoontes, die uitmonden in ofwel oorverdovende climaxen of eerder verstilde momenten waarbij je een speld kunt horen vallen. Maar eens alle registers worden opengetrokken, ontstaat vooral een allesverwoestende tsunami aan klanken die elke geluidsmuur omver blaast. Of dat nu de Koreaanse of de Westerse is , maakt daarbij weinig of niets uit. Want net zoals bij elke oorlog, zijn er geen winnaars. De kruisbestuiving tussen die uiteenlopende instrumenten zorgt eerder voor een verbond, waarbij elke puzzel - de gitaar en de geomungo, of de drum en de haegueum - elkaar aanvult waardoor die puzzel net perfect in elkaar past. Dat laatste maakt deze bijzondere band zo uniek binnen de postrock. Ze verbinden uiteenlopende culturen op een zo uitgekiende wijze, dat ze de remedie kunnen vormen voor wereldvrede. We hopen deze band dan ook volgend jaar te mogen verwelkomen, omgeven door visuele effecten zal een soort magie ontstaan die elke landsgrens overschrijdt.

Ook De Osos (****) brengt traditionele eigenschappen uit hun eigen land mee naar Dunk!festival, dit maal uit Mexico. Wat blijkt, de band houdt ervan je op het verkeerde been te zetten, en slaat voortdurend aan het experimenteren en improviseren met klanken en percussie. Dat zorgt ervoor dat deze Mexicaanse band een unieke totaalbeleving vormt binnen de postrock en aanverwante stijlen. Er komt trouwens een vocale inbreng in voor, waarbij dat tintje Zuid-Amerikaans vernuft prompt om de hoek komt kijken. Een bijzonder kleurrijke band, om in het oog te houden deze De Osos.

De Australische formatie We Lost the Sea (*****) spreekt elke emotie van de postrock liefhebber letterlijk aan. Startend binnen een eerder intieme , sobere omkadering, brengt deze band dan ook het beste naar boven wat postrock betreft; opbouwen naar een oorverdovende climax die aanvoelt alsof je hart wordt doorboord, hoort daar ook bij. We Lost the Sea legt die lat, zowel bij de intieme als de oorverdovende momenten, telkens opnieuw torenhoog en moet daarom eigenlijk totaal niet onderdoen voor de grotere acts binnen de scene. Dat bewees de band ons al op die avond op Dunk!festival 2017. Dat blijkt ook uit de songs als 'The last dive of David Shaw' en zoveel andere parels die de revue passeren. Want ook via Dunk!Radio  voelen we ons wegglijden naar onaards mooie oorden bij die verstilde momenten. En voelen de luide climaxen aan alsof je letterlijk tegen een muur wordt gekwakt en je hersenpan wordt verbrijzeld. Een gewaarwording die ons trouwens doet terugdenken aan een andere avond. Toen Explosions in the Sky kwam optreden in de AB voelde het net ook zo aan alsof je letterlijk werd weggeblazen door de visuele effecten op het podium, door dezelfde climax. En dat is net wat We Lost the Sea dus ook doet met ons, als we die songs uit de boxen horen en vooral voelen loeien.

BIG /BRAVE (*****) is een Canadees trio die bestaat uit Robin Wattie (zang en gitaar), Mathieu Ball (gitaar en zang) en Loel Campbell (drums).Net zoals label genoot Sunn O))) moet BIG/BRAVE het hebben van die hypnotiserende inwerking op je gemoed. Het uit zich bij BIG/BRAVE vooral in de herhalende klappen die worden uitgedeeld door gitaren en/of drums. De vocalen van Robin Wattie zijn dan weer melodieus maar ook geheimzinnig en raadselachtig. Het zorgt voor een mystieke, spookachtige sfeer die je tot een zekere vorm van waanzin drijft, eens je door dit trio letterlijk bent betoverd. Want ja, deze tovenaars met klanken en vocalen voeren je weg naar een onaards mooi paradijs. Het contrast tussen de harde muziek en de melodieuze zang zorgen voor een aangrijpende sfeer. Waardoor pijn en vreugde perfect met elkaar worden verbonden. Dit trio ontpopt zich dan ook tot ware magiërs die een klankentapijt uitspreiden, waarbij je eens meegevoerd naar die verre oorden, 'Zen' geworden, de harde realiteit rondom jou compleet vergeet. We kunnen ons zo voorstellen wat voor een effect dit in het bos, bij het vallen van de duisternis, moet hebben gehad op de aanwezigen. Want zelfs nu, bij enkel het beluisteren via de Dunk!Radio voelen we een gelukzaligheid over ons neerdalen, die met geen pen valt te omschrijven.

Afsluiter AmenRa (*****) combineert alle voornoemde uitersten. "Het sterke aan Amenra is dat ze hun set opbouwen naar een climax toe die pas echt zijn kookpunt bereikt naar het einde toe, om dan in je gezicht te ontploffen. Daarom volgde er ook geen bisnummer, omdat het onderste uit de kan is gehaald en er niets meer aan valt toe te voegen. We kregen een uur lang iets meer dan gewoon een trip door de diepste krochten van onze ziel, werden geconfronteerd met onze nietigheid in deze wereld en werden er zelfs even stil van." Dat is hoe we meermaals een optreden van AmenRa, of moeten we zeggen een misviering, hebben beleefd.
Via de Dunk!Radio voelen we ons nogmaals wegglijden en gaan de confrontatie aan met ons meest innerlijke demonen.
Een optreden van AmenRa valt  gewoon niet in woorden te omschrijven, een optreden van AmenRa moet je voelen tot in het diepste van je genen. En dat gevoel brengt de band dus ook over als we gekluisterd aan de radio, de nacht in gaan. Na die indrukwekkende totaalbeleving die AmenRa ons heeft bezorgt, binnen een occulte totaalbeleving die ons totaal van de kaart achterlaat, zakken we weer af naar, jawel de meest donkere kamer van ons onderbewustzijn. Een plaats waar we graag vertoeven.
Een mooier , intenser slot van deze toch wel zeer bijzondere driedaagse 'in ons kot' gekluisterd aan 'Dunk! On Air' radio , konden we ons niet dromen.

Besluit: Het gemis van deze bands allemaal live te zien, is zeer groot. Dat kunnen we niet genoeg herhalen. De meeste bands en artiesten slaagden erin ons toch dat intense gevoel te bezorgen dat ons altijd overvalt als we naar Dunk!festival afzakken.
Dit puur door gewoon naar de muziek van elk van hen op de radio te luisteren. En dat is zo indrukwekkend aan een festival als Dunk!festival.
Dat de organisatie op die manier daar in slaagt, is zeer opmerkelijk. We hopen uit de grond van ons hart dat deze hele line-up kan verschijnen op Dunk!festival 2021.
Afspraak op 13, 14 en 15 mei. Wij zullen er alvast bij zijn, Jij toch ook!?

Volg alle activiteiten van Dunk!festival verder op via de website: https://www.dunkfestival.be/  Of via de sociale media kanalen:
twitter - https://twitter.com/dunkfestival
facebook - https://www.facebook.com/dunkfestival/

Organisatie: Dunk!festival , Zottegem

Danny Theuwis - Bel Jazz Fest - We hebben ook bewust sterk ingezet op de Belgische Jazz als een straf merk. En de buitenwereld mag dat ook best weten

Wegens de corona crisis valt heel de festivalzomer in het water. Sommige organisatoren gaan daar recreatief mee om. Een zeer fijn initiatief is een heus jazz festival, onder de noemer 'Bel Jazz Fest' Verschillende organisators van jazz evenementen staken de hoofden bij elkaar om gezamenlijk een weekend te organiseren in het teken van Belgische jazz. Dat de scene leeft, hoeft geen betoog. Bewijzen daarvan de massa releases van vaak zeer jonge jazz gerelateerde bands. Voor velen van hen valt het hele seizoen in het water. Om de pijn te verzachten zullen nu verschillende van die acts aantreden in Flagey Brussel, weliswaar zonder publiek. Maar voor de prijs van 15 euro kunnen de (jazz) fans de optredens volgen op hun scherm. Dit alles gaat door op 29 en 30 mei. Wij hadden naar aanleiding daarvan een fijn gesprek met de organisatie.  Danny Theuwis stond ons te woord.

Deze coronatijden vragen om creatieve oplossingen, 'Bel Jazz Fest' is dus een zeer interessant initiatief. Hoe is het idee ontstaan?
Is eigenlijk als een spontaan idee gelanceerd, omdat ik vanuit Leuven Jazz ons festival al heel vroeg in Coronatijd zag verloren gaan. Daarna volgden ook snel Tournai en Luik en dan uiteindelijk met de zomer op slot , ook de grote festivals als Brosella, Gent en Middelheim. Dus van die goesting om toch iets te betekenen vanuit festivalzijde een oproep gedaan naar enkele festivals. En daar kwam dan snel reactie op. In voetbaltermen:  Ik gaf de aftrap. Verzamelde een sterke technische staf van 11 betrokkenen. We maakten een selectie van 24 spelers. En de grote finale is dit weekeinde.

Wie doen er allemaal aan mee? En was het gemakkelijk om iedereen op één lijn te krijgen?
Ik vermoed dat de timing in deze in ons voordeel speelde. De goesting was er bij iedereen. We keken ook snel naar de andere kant van de taalgrens om ook de Franstalige partners aan te spreken. En die reageerden ook snel en positief.
Was vooral bij iedereen vanuit een goesting om toch iets te betekenen voor de Belgische jazz artiesten. Die toch ook in de kou bleven staan.
Er was ook wel veel initiatief binnen de pop/rock scene. Maar buiten enkele individuele digitale acties, weinig voor jazz.  Dus was ook belangrijk om als collectief te werken en niet als individueel festival.

Welke artiesten staan er op het programma, is er al iets als een tijdschema?
Er staan 24 artiesten op het programma. Programma staat online op www.jazz.be  . We hebben uiteraard rekening moeten houden met aantal artiesten per band en met de corona maatregelen. Dus stellen een mix voor van solo/duo/trio acts met enkele iets grotere groepen (max. 6)

Hoe gaat dit allemaal praktisch in zijn werk?
Met je ticket krijg je voor aanvang een code. Met die code kom je dus op het platform waar je de concerten gaat kunnen bijwonen. Het positieve is ook dat je als tickethouder ook nog de tijd krijgt tot max. 1 week na het festival om te blijven kijken.

Ondertussen is de ticketverkoop al bezig, verloopt die positief?
De ticketverkoop verloopt goed, we zitten al rond de 2000 tickethouders. Ook belangstelling vanuit het buitenland. Onze perswerking doet veel goed werk en bereikt dus ook vlot het buitenland. Ook zijn we goed vertegenwoordigd in een netwerk van buitenlandse festivals en dat helpt ook in het bereiken van collega’s her en der in Europa. Dit is ook een visitekaartje voor de Belgische jazz. Dus ook goed nieuws voor artiesten om zich te tonen aan het buitenland.

Ook voor de artiesten hakt deze crisis er hard in. Hoe was de reactie van de artiesten op dit bijzonder initiatief?
De artiesten reageerden snel en positief. Hebben goesting om te spelen en op het podium te staan. Het is niet helemaal hetzelfde zonder publiek, maar dit benadert toch al goed het livegebeuren. Flagey is ook de perfect uitgeruste zaal om alles vlot te laten verlopen, een goede sound te hebben met een toffe jazzsfeer.

Bestaat ook na de crisis de mogelijkheid om op deze wijze live streamings te blijven aanbieden (tegen betaling) naast concerten met publiek? Is daar met andere woorden, een markt voor?
Er zijn veel pogingen met live streaming. Kwaliteit in geluid en beeld zijn toch belangrijke factoren, wil je het voor het publiek ook aantrekkelijk maken en houden. Er gaat niks boven een ultieme live-ervaring met publiek en interactie, sfeer met licht en volume, maar voorlopig moeten we op deze manier aan de slag. Niks sluit uit dat het hier eindigt. En wordt het deels een En – En verhaal in de toekomst. Je maakt het voor de luisteraar en kijker ook makkelijk, omdat je niet uit je luie zetel moet.

Om daar een beetje op voort te borduren. Zijn er ook mogelijkheden om zoiets te organiseren met buitenlandse bands of artiesten?
Buitenlandse acts zijn mogelijk, maar niet in de huidige omstandigheden en maatregelen vanuit overheidswege. Je zou het wel vanuit hun eigen huis kunnen laten opnemen, maar onderschat niet de belangrijkheid van een goede sound en beeldkwaliteit en dus ook een perfecte synchronisatie.  We hebben ook bewust sterk ingezet op de Belgische Jazz als een straf merk. En de buitenwereld mag dat ook best weten.  Het is zo dat er in Europa ook enkele online initiatieven zijn, vanuit festival of vanuit een muziekexportorganisatie van een bepaald land, om de jazzscene van dat specifieke land in de kijker te zetten. Ik krijg alvast als programmator vele aanvragen via het Europees Jazz Network.

Zijn er trouwens  nog andere initiatieven die op stapel staan? Er is ook de organisatie van 'drive-in' concerten, bestaat daar geen mogelijkheid voor jazz concerten?
We zijn zelf geen fan van Drive-In concerten. Dus vanuit onze kant zal dit initiatief niet komen. De zomer biedt toch al wat perspectief om te spelen. Hopelijk zullen er hier en daar wel kleine buitenpodia mogen en zal er toch langzaamaan live voor publiek kunnen gespeeld worden.

Belgische jazz leeft! De releases swingen de pan uit, er zijn verschillende organisaties die jazz promoten. Hoe komt het toch dat jazz zo leeft (vooral bij de jeugd, want het zijn echt jonge mensen die jazz spelen)
We zijn verwend momenteel met onze scene. Zowel aan Vlaamse als aan Waalse kant. En het is ook goed dat we daar als festival aandacht aan besteden, om de Belgische artiesten dit platform aan te bieden. Jazz gaat ook heel breed en het valt wel op dat er veel nieuwe bands ontstaan. Dat er honger is vanuit de artiestenzijde, maar ook goesting vanuit het publiek om jazz te omarmen. Ook al heeft het vaak wel andere invloeden als vroeger en zijn er wel wat linken met de rock, pop en hiphopscene, en dat heeft ook zeker met de huidige tijdsgeest te maken. Boeiende tijden dus.

Zoals we aangaven, er zijn uiteenlopende organisaties en promotors wat jazz betreft. Bestaan er, ook wat releases en zo betreft, mogelijkheden tot het vormen van één front 'Bel Jazz' front?
Dit is al een mooie start vanuit de festivals, dat we ons verenigen op deze unieke manier. Jazz.be wordt ook een megafoon voor de jazz in ons land. Een platform voor de hele Belgische scene met integratie van alle spelers die betrokken zijn: artiesten, management, bookers, clubs, festivals, … Uithangbord voor de Belgische scene.

Wat zijn, om af te sluiten, de verwachtingen van dit bijzonder initiatief?
Dat dit huzarenstukje goed verloopt, technisch en organisatorisch, dat de jazz kijker voluit kan genieten van het festival. In elk geval is het een mooi huwelijk tussen de betrokken festivals, dat we samen na buiten komen met dit verhaal. Over de taalgrenzen heen.  Bijzondere is ook dat ik op deze manier wel fijn zou vinden dat de trouwe “Gaume” bezoeker op deze manier ook “Jazz Brugge” leert kennen. Dat artiesten als The Brums uit Luik ook op deze manier het publiek van Brand kunnen aanspreken en dat Lubiana ook in Vlaanderen haar weg vindt dankzij dit platform.

Rest me alleen jullie nog veel succes toe te wensen. En hopelijk komen we elkaar dit weekend 'online' tegen. Een verslag van dit bijzonder project, volgt naderhand.