Grid Ravage  is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey op elektronica. Drie muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Toen we de band twee jaar geleden zagen op de 'The Sound of the Belgian Underground' schreven we: ''Een groovy klinkende cello aangevuld met strakke drums, aangesterkt door elektronische klanken. Je bent vol bewondering voor zoveel virtuositeit. Een intens genot. Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties bindt met dansbare beats. Prachtig!"

Twee jaar later stelt de band zijn debuut plaat voor, in een overvolle Club op het festival BRDCST in de AB . "Ze klinken groovy, aanstekelijk en brengen oorverdovende soundscapes aan. Op verpletterende wijze gaat het trio als wilde buffels tekeer. Het denderde en donderde", schreven we erover…

Naar aanleiding van dit optreden, en de release van het debuut album hadden we een fijn gesprek met Yves De Mey dat je hier nog eens kan nalezen  

De muziek van Grid Ravage moet je ondergaan, in de messcherpe klanken wordt  de pijngrens benaderd, in de verstilde stukken ervaren we een ‘overleven’.
Een bedwelmend klankentapijt brengen ze , maar evenzeer zijn er de crecendo’s die oorverdovend kunnen worden.
Ze experimenteren ten volle en weten ons diep te raken.
De songtitels tonen aan dat je de plaat in zijn geheel moet beluisteren, het is een langgerekte, avontuurlijke trip, die je confronteert met je eigen ik en persoonlijkheid ; van waanzin, de dood, de diepste pijn van verlieservaringen , alsook de schoonheid van het leven, de geboorte,, de opkomende zon bij het ochtendgloren, het samen met familie of vrienden genieten van de kleine dingen van het leven.
Grid Ravage weet de realiteit, de levensloop van ups en downs te onderstrepen in een fantasieprikkelende, filmische sound. Prachtig.

Grid Ravage
Experimenteel/Elektronica
Dropa Disc


Tracklist
SIDE A: 1. GR 2.GRR 3.GRRR 4.GRRRR
SIDE B: 1. GRRRRR 2. GRRRRRR 3. GRRRRRRR 4. GRRRRRRRR

Marcia Bassett kan één van de ontdekkingen van het jaar worden … De veelzijdige componiste, producer en muzikante is van alle markten thuis. We zagen haar live aan het werk op KRAAK festival, en schreven daarover: '' Haar optreden op KRAAK wordt begeleid door multidimensionale projecties van videokunstenaar Ursula Scherrer. Het zorgt voor een unieke driedimensionale totaalbeleving. Beide performers zitten op de grond en voelen elkaar perfect aan. Een emotievolle, hypnotiserende  soun,. We werden meegezogen door klank en beeld, een onaards klankentapijt van  een mysterieuze wereld. Onwerkelijk, imaginair en toch indrukwekkend.''

'Mignight Xpander' is een erg persoonlijke plaat geworden.
‘Verleden en heden, geassimileerd door de menselijke geest, roepen het onzichtbare op. Een herinnering aan het staan aan de rand van Brunnsviken terwijl bladeren in de kleur van goud door mijn focusframe vallen. Een seizoen in overgang tegen een donker wordende hemel, de opkomst en ondergang van herhalingen strekken zich uit door en tussen de tijd.’ zegt ze er zelf over.
Ze drukt haar emoties uit in de muziek. Het maakt de plaat bijzonder. Het wondermooie “Brunnsviken” raakt je, dat je er helemaal zen van wordt. Rustgevend dus.
Minimalistische drones worden verweven met bruisende klanken,  “Greenness Once More'” is een mooi voorbeeld.
Emoties van angst en geladenheid … elk geluidje , klank is uitgebalanceerd, wat een muzikale confrontatie, prikkeling van stiltes en crescendo tunes oplevert in het twaalf minuten lange sluitstuk “Nocturne after Tyra kleen”. Een filmisch geheel.
Pijnbeleven en gemoedsrust vinden elkaar, na elke donkere wolk het zonlicht terug zien , dat is wat we ervaren in haar unieke sound.

Tracklist: Glacial Scar 10:36 Brunnsviken 09:10 Greenness Once More 07:25 Nocturne After Tyra Kleen 12:47

Experimenteel/ambient/drones
Midnight Xpander
Marcia Bassett


 

Lokerse Feesten 2022 - DAG 7 - Blackwave, Bazart, The Subs - Een kleurrijk feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-11
Erik Vandamme

Na even een aperitiefje op de gezellige Fonnefeesten, zakten we af naar de Grote Kaai voor het populaire Vlaamse fenomeen Bazart, die de zevende dag zou besluiten. Het werd al vrij duidelijk dat het gros van de aanwezigen speciaal voor hen was afgezakt. Persoonlijk waren we echter meer onder de indruk van Young Yello en Blackwave, die een mooi geheel van hippop/soul/jazz brengen. The Subs sloten meesterlijk de dansavond af.

Dé verrassing van de avond kwam al heel vroeg van Young Yello (*****)  die hippop, met jazz mengt door de blazerssectie. Vorig jaar bracht hij zijn EP ‘Marcel’ uit, autobiografisch, over zijn eigen leven aan de rand van de maatschappij met drank en drugsmisbruik. De emoties hieromtrent verpakt hij , samen met de band in een bezwerende, pakkende set. Zijn raps, vocals geven zeggingskracht.
De nummers zijn mooi uitgewerkt en werken in op de heupspieren. Een indrukwekkende mooie performance.

Blackwave (*****) zit in hetzelfde elan als Young Yello. maar heeft ietsje meer podium ervaring. Gaandeweg weten ze het publiek te overtuigen; de twee frontmannen zijn klasse entertainers die perfect weten in te spelen op hun publiek en betrekken ze nauw bij de set. Ze stralen tonnen spelplezier uit en zorgen voor een smiley gevoel. De handen gaan in de lucht en danspasjes sieren op hun aanstekelijke hippop en groovy jazz.

En toen was er het fenomeen Bazart (****), een band die de Nederlandstalige muziek naar een hoger niveau brengt. Een band van klasse muzikanten en een frontman - feitelijk twee - door zijn knappe verschijning, beminnelijke uitstraling, magische stem en z’n dosis charisma meisjesharten doet smelten, de grote sterkte van Bazart.
Bazart is er op het juiste moment en op de juiste plaats, het publiek ging compleet overslag. Bazart heeft intussen een pak hits uit, die door iedereen werden meegebruld. Er is confetti en de handen gaan , tot helemaal achteraan, in de lucht. Een wervelend dansfeest dus met een weemoed en melancholie onderhuids.

'We sluiten af met een feestje!' en wat voor één. The Subs (****1/2) zijn meer dan een DJ of dance act … er valt veel te beleven door de opzwepende beats en de rits veelkleurige geklede vocalisten, die het publiek opzoeken; één van de zangeressen weet op sensuele, zwoele wijze met haar danspasjes je mee te voeren naar een sprookjesachtige omgeving; ook komt er ergens een rubberbootje bovendrijven . Tal van elementen dus om de sound en de act breder te maken.
The Subs onderstreepten samen met de vorige artiesten een veelkleurig dansfeestje, hier intussen in volle maanschijn aan de horizon . Mooi!

Ook in de Club StuBru stage was het de moeite. Shaka Shams (***1/2) brengt een doorsnee hiphop set, die voldoende intrigeerde. Interessanter was de performance van Miss Angel (****) die met een grote portie 'female power,' energiek, lekker opzwepend, iedereen overtuigde. De vocals en de verschroeiende beats maakten het geheel mooi. Fijne set.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2022 - DAG 6 - Seasick Steve, The Afghan Whigs, Snow Patrol - magisch hen aan het werk te zien!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-10
Erik Vandamme

Snikheet! We zitten midden in een hittegolf. En sommige bands slagen erin de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. Op de zesde avond Lokerse Feesten stond Snow Patrol garant voor magie. The Afghan Whigs deed de fans hun hart smelten, een mooie return, en Seasick Steve zorgde voor een gezapig blues rock sfeertje.
Ook de Belgen moesten niet onderdoen . Portland wist ons moeiteloos in te pakken , Admiral Freebee is back, en Mooneye speelde net als Portland een bloedmooie set
Kortom , een uiterst geslaagde avond

Portland was de eerste om de hittegolf te trotseren. Ze behoren tot het rijtje grote Belgische bands, van wereld niveau! Portland (*****) wist ons moeiteloos in te pakken. Ze geven hun ingenomen , aanstekelijk materiaal een energieke boost. De frontman zingt, springt en port het publiek voortdurend aan.  Ook de band was meer dan de moeite en is sterk op elkaar ingespeeld. Portland kreeg een kwartiertje extra , de band zorgde voor een muzikale wervelstorm en het publiek was laaiend enthousiast. We kijken uit naar de nieuwe plaat , die in het najaar verschijnt.

Ondertussen stond in de Club StuBru Mooneye (*****)  . Een volle zaal die de West-Vlaamse band aan het werk wou zien, een band in melancholie en weemoed en geeft live het materiaal , net als Portland , een energieboost. Poprock , subtiel uitgewerkt. Het debuut 'Big enough' overtuigt.  Ze klonken intiem , gedreven en soms werden de registers open getrokken en klonk de band uiterst extravert, zonder de weemoed uit het oog te verliezen. Mooneye ontroerde en kon rekenen op een sterke respons, ondanks het geroezemoes die er in de ingenomen momenten was.

Seasick Steve (***1/2) tekent voor broeierige spanning in zijn kenmerkende bluesrock.
De man haalt wellicht steeds hetzelfde trukendoosje boven, zoals een jong meisje uit het publiek mee nemen om op het podium voor haar een liedje te zingen. Hij is een klasse verteller en een begenadigde blues gitaar speler. Zijn trucjes werken nog steeds, maar hij blijft evenwel wat hangen in zijn typische stijl.

Admiral Freebee (*****) hand net als Mooneye een volle Club StuBru. Vorig jaar bracht Tom Van Laere nog een nieuwe plaat uit, die vanavond in de picture stond. Het waren de oudere kleppers die zorgden voor een climax. Het publiek ging overstag op een “Einstein Brain” , al vroeg in de set, en de ultieme klassieker “Oh Darkness”.
Admiral Freebee is een klasse entertainer , zanger/muzikant en onderstreept het live karakter.

‘How Do You Burn?’is de te verwachten nieuwe plaat  van The Afghan Whigs (****) in september. Al drie nummers werden losgelaten en eerlijkheidshalve, ze zijn verdomd goed. Afghan Whigs rond Greg Dulli speelde een broeierige, spannende aanstekelijke set, met een donkere tune en zijn intense, indringende, doorleefde vocals.  Een uiterst genietbare, magische sound en return in een sobere setting van deze legendarische 90s band. Broeierig heet klonk het op die wijze. De ultieme hit “Debonair” kwam er hier spijtig genoeg niet aan te pas , maar hun intense , strak soulrock overtuigde de doorwinterde liefhebber, maar zal geen nieuwe zieltjes hebben gewonnen .

Willy Organ (****) was de ietwat vreemde eend. Zijn absurde dansmuziek van Vlaamse teksten wrongen zich in een plaatsje in deze programmatie. Hij zorgde voor een aanstekelijk feestje in de Club StuBru. Willy Organ geeft aan het begrip Vlaamse muziek een heel andere wending. Zijn songs zou je kunnen toeschrijven aan elke charmezanger; de man ziet er eerder uit als een bonkige metalhead. De man laat ook een melancholisch kantje zien.
Een wervelend feest staat voorop. Willy Organ zoekt z’n publiek op en geeft zich steeds 100% . Mooi om te zien.

Snow Patrol (*****) bracht de ultieme apotheose. Meteen hadden ze het publiek met herkenbare nummers als "Take Back The City", "Chocolate" en "Crack The Shutters". Gepolijst materiaal. Magisch mooie beelden op het achterplan sierden de sound. Frontman Gary Lightbody betrekt het publiek nauw aan de set.
De registers werden meer en meer open getrokken, naar een hoogtepunt tot alle lichtjes van de GSM schenen op het plein. Songs werden uit volle borst meegebruld. Spelplezier en enthousiasme kenmerkten een magisch, schitterend concert. “Just say yes” was dan ook een volmondige 'YES', een prachtige afsluiter.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2022 - DAG 5 - Whispering Sons, The Vaccines, Kings of Leon - Broeierige, aanstekelijke muziek
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-09
Erik Vandamme

De vijfde avond Lokerse Feesten beloofde een aantrekkelijke avond te worden met, zowel in Club StuBru als op het hoofdpodium, broeierige, aanstekelijke muziek. Toegegeven, niet iedere band op de affiche slaagde in die opzet, maar het heelde de muzikale wondjes.

Een band als Whispering Sons (****) hoort eigenlijk thuis in een donkere omgeving, i.p.v. in volle zonneschijn te spelen op de LF te openen. Eens Fenne met haar indringende blik haar keel open zet, voel je de duisternis over jou neerdalen. Niet alleen haar aparte stem, ook de band voert je mee naar een donkere gedachtenwereld. Een goed geoliede machine alvast. Furieus gingen ze te werk alsof elk moment een onweer zou losbarsten. In deze omstandigheid van een brandende zon wisten ze sterk te overtuigen. Klasse!

In de Club StuBru zwaaien Belgische bands de plak. Met ILA (****1/2) begon de band, onder Ilayda op intimistische wijze; naarmate de set vorderde, ging het crescendo en trok ILA de registers meer open. Energiek, gedreven, meer een muzikale wervelstorm; emotievol evenzeer door rauwheid met ingetogenheid te verbinden.
'De band rond de 25-jarige singer-songwriter Ilayda Cicek, brengt emotie in een grillige, rauwe, melodieuze sound. Die rauwheid wordt omgeven van zalvende soundscapes en indringende vocals.’, lazen we. En dat was tijdens deze set overduidelijk.

The Vaccines deden de temperatuur nog wat stijgen . Een stomend setje speelden ze. The Vaccines (*****) bracht vorig jaar nog een nieuwe plaat uit 'Back to Love City' en blijkt nu nog steeds een strak spelende band te zijn, die speelsheid en stekeligheid samenbrengt in een groovy sound. Eerder overtuigden ze nog op Rock Herk. ''We houden van hun muzikale trip; groovy, energiek , gedreven , aangenaam klinkt het." schreven we .   Justin Young is een begenadigd frontman, entertainer die zijn publiek voortdurend aanport. De overige bandleden moeten niet onderdoen, en staan beweeglijk op de bühne. Iedereen genoot met volle teugen en ging lekker mee in die ‘klank’ rollercoaster. Ook de nieuwe songs waren de moeite , maar die moeten we nog even gewoon worden; klassiekers als “Teenage Icon” tekenden verder een prachtig optreden.

Hairbaby (****) , de band  rond Otto-Jan Ham, tussen ILA en High Hi,  was een beetje de vreemde eend in de Club StuBru - ook al sluiten ze subtiel wel aan bij de bands op het hoofdpodium als de Kings of Leon. Het jeugdig enthousiasme van de band werkte aanstekelijk. Soms leek het beetje een veredelde jamsessie waarbij de grappige frontman iedereen - bandleden als publiek - aanport om lekker loos te gaan. En toch, die gasten van Hairbaby kunnen verdomd goed met hun instrumenten omgaan. De aantrekkelijke muziek en de speelsheid trok ons over de streep , om dit collectief warm te onthalen.

De Grote Kaai was ondertussen goed gevuld om de Kings Of Leon (***1/2) aan het werk te zien. Ondanks de coolness die ze uitstralen, blijven ze populair in ons landje (remember hun passages op Rock Werchter). Ze hebben een pak hits uit , en brachten hier een heel mooie lichtshow mee. Het visueel spektakel in combinatie met die strakke melodieuze sound en herkenbare vocals sierden en zorgden regelmatig voor vuurwerk.
"Waste A Moment" was een knappe, overtuigende opener, alsook verderop "Use Somebody" en het afsluitende "Sex on Fire", ze gingen erin als zoete broodjes. De band was goed op elkaar ingespeeld door de lekkere riffs en het drumspel. Caleb Followill was uitstekend bij stem. De beperkte interactie is en blijft een hekelpunt om volledig van slag te zijn van hen. Voor de rest meer dan goed.

High Hi (****1/2) mocht de Lokerse Feesten dag 5 afsluiten in Club StuBru . De band had het wat moeilijk om het keuvelend publiek echt stil te krijgen, maar liet dit niet aan zijn hart komen. In het broeierige materiaal , met een groovy wave tune, werden de registers regelmatig opengetrokken. Op die manier klonk de sound uiterst spannend. De samenzang tussen drummer Dieter 'Didi' Beerten en gitariste Anne-Sophie Ooghe, en hoe ze elkaar aanvullen was gewoon magistraal. Ook de snedige riffs van Koen Weverbergh waren de moeite.
High Hi is, net als ILA, een band die z’n songmateriaal in de set mooi weet op te bouwen en die verschroeiend kan uithalen. Die variërende aanpak siert en overtuigt. Te koesteren , deze beloftevolle band.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2022 - DAG 4 - Interrupters, Heideroosjes en Flogging Molly tekenen voor een wervelend punkrock feestje
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-08
Erik Vandamme

Naast de traditionele metaldag is er op Lokerse Feesten ook een punkrockdag, een succesformule die een breed publiek trekt, en zorgt voor een goed vol gelopen Grote Kaai. Helaas heeft Bad Religion moeten afzeggen door familiale omstandigheid, ze werden vervangen door Heideroosjes, die, samen met o.m. Interrupters en Flogging Molly, een leuk punkrock feestje bouwden.
Er was natuurlijk veel te beleven die avond.

Over de ‘echte punk attitude’ bestaan een pak discussies. Interessant is dat er een ‘do it yourself’ attitude is , een maatschappijkritische inbreng, en een je m’en fou mentaliteit. Anti-Flag (****) is een band die deze elementen zeker onderstreept. De band gaat als een sneltrein te keer met een ‘old school punk attitude’. Songs als “Hate Conguers all”,’ “Fuck the police” - waarbij de middelvingers de lucht in gingen - en uiteraard “This is the end (for you my friend)” werden sterk geapprecieerd. . De  punk medley “Should I Stay or Should I Go / God Save the Queen / Rise Above / Fall Back Down / If the Kids Are United / She / Blitzkrieg Bop” zette het nog meer in de verf. Het publiek genoot ervan. Anti-Flag zorgde dus voor het eerste echte punkrock feestje, met een duidelijke boodschap.

‘Wat deze band zo bijzonder maakt? Het etaleren van een sound die we niet anders kunnen omschrijven als vertoeven in absurdistan. En dat is als compliment bedoeld. Want absurditeit tot het oneindige, dat kregen we’, schreven we over het optreden van HEISA (**** 1/2) op Sonic City festival 2018. Vier jaar later is HEISA duidelijk geëvolueerd tot een speelse, volwassen band. De opkomst was hier wat mager, maar het belette HEISA niet er tegenaan te gaan, met een verschroeiende set vol uppercuts. Terecht een Belgische (punk) parel om trots op te zijn.

SONS (****1/2) hoort ook thuis onder deze muzikale noemer. Ze mochten zelfs een soort thuismatch spelen in Lokeren, ze zijn afkomstig van Melsele en dat is nog steeds het Waasland.
‘Telkens zij een festivalweide, tent of concertzaal betreden,  ontstaat er een ware aardverschuiving, waardoor die site op zijn grondvesten staat te daveren; Geluid overschrijdend doorhet vuurwerk aan riffs’, schreven we over hun optreden op Veldrock in Temse (2018). De band speelt energiek en vol overgave . SONS overtuigt en trekt na een gezapige intro alle registers open met “Succeed”. Het gaspedaal blijft ingedrukt tot het eind met “Richochet”, dat goed werd onthaald.

Het publiek kwam helemaal los bij een Interrupters (*****) die de ska punk deden heropleven. Hun sound klinkt aanstekelijk, gedreven en wordt vocaal gedragen door een zangeres , die sterk kan uithalen. De instrumentatie van gitaar/drums krijgt kleur door de blazers. Het spelplezier en het contact met het publiek werd sterk positief ervaren; een laaiend enthousiast dansende menigte dus. Een leuke , krachtige set, met een prachtige Bad Religion cover “Sorrow”. De wervelende finalereeks tekende de overtuigende set van Interrupters.

Heideroosjes (*****) bracht naar goede gewoonte een spetterend volksfeest. Een show van Heideroosjes zit vol grappige en absurde anekdotes, met één voor één punk items, waarbij de verhaallijn soms bittere ernst uitstraalt. De old school punker onder ons houdt van die stijl en gaat overslag van de pretpunk van de Nederlanders.
De band krijgt moeiteloos het publiek mee. Als jonge wolven gaan zij nog steeds te werk . Het spelplezier dat deze gasten uitstralen, siert nog steeds. Messcherp klonken ze met nummers als “Damclub Hooligan”, dat vrij vroeg in de set zat, “I’m not deaf (I just ignore you)” en ”Time is ticking away”

Flogging Molly (*****) hield het tempo even hoog en strak. De Amerikaans/Ierse band laat hun roots van Ierse folklore duidelijk doorsijpelen in de punksound.
Dave King is een volksmenner en weet met z’n charisma en Iers accent het publiek meteen mee te krijgen. Een opzwepende, zwierige sound creëren ze door die kenmerkende instrumentatie als viool en flute. Flogging Molly biedt geen ruimte tot rust. Ze spreken telkens de dansspieren aan met o.m. “Drunken Lullabies”, “What’s left of the flag” en het afsluitende “The Seven Deadly Sins”. Een leuk, ontspannend overweldigend folk/punkrock feestje!
Setlist
Drunken Lullabies //The Hand of John L. Sullivan //Swagger //Selfish Man //These Times Have Got Me Drinking / Tripping Up the Stairs //Life in a Tenement Square //A Song of Liberty //Float  //Tobacco Island //The Croppy Boy ’98 //Devil's Dance Floor //Crushed (Hostile Nations) //If I Ever Leave This World Alive //What's Left of the Flag //The Seven Deadly Sins

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Lokerse Feesten 2022 - DAG 3 - Metaldag met Judas Priest - Het metalpubliek is het meest sympathieke publiek van de wereld!
Lokerse Feesten 2022
Grote Kaai
Lokeren
2022-08-07
Erik Vandamme

De Metaldag op de Lokerse Feesten, het is een jaarlijkse traditie. De metal familie is ook gemeenschap waar iedereen, iedereen kent. Je komt dan ook vaak dezelfde gezichten tegen, of dat nu op Graspop, Alcatraz of een kleinschalig festival in de Westhoek is .. of op Lokerse Feesten … Het maakt bitter weinig uit.
Hoogtepunt van deze metaldag … is het publiek zelf. Het metal publiek is zonder enige discussie het meest sympathieke publiek ooit! Ook op deze zonnige zondag zat de sfeer vanaf
de eerste tot de laatste band steengoed, en vloeide het gerstenat tierig …

‘Sloper sloopt de Grote Kaai' noteerden we. Dat is vooral de verdienste van Mario Goossens en Cesar Zuiderwijk die toch twee van de beste drummers in de Lage Landen zijn. Hun samenwerking kan alleen maar zorgen voor vuurwerk op een podium. Sloper (****) is een project waar ze zich als drummer ten volle kunnen uitleven. De overvloedige drums en de kunstjes van de twee staan centraal. Vóór hen staan twee volleerde gitaristen namelijk Limburger Fabio Canini en de Engelsman Pete Shoulder, met wie Mario heeft samengespeeld bij de Britse band Winterville. Beiden spelen net als de drummers aanstekelijke solo's. Dit is rootsmuziek pur sang. Pete maakt het plaatje compleet met z’n doorleefde vocals. Die combinatie drums-gitaren klinkt intrigerend. Als hongerige wolven gaan ze speels tekeer. Een sterke prestatie van de jongeren als van Cesar Zuiderwijk, ondertussen een prille zeventiger en Mario Goossens ook al een vijftiger!

En toen ging het licht uit. Of toch, hoe een band je het gevoel kan geven dat , ondanks de stralende zon, de duisternis over jou neerdaalt… At The Gates (****) laat de putten van de Hel op een verschroeiende wijze open gaan. De Zweedse melodieuze deathmetal pioniers hebben de unieke kunst dit gevoel te creëren met loeiharde gitaarlijnen, waanzinnige screams en duivelse drum salvo's. Helse taferelen horen tot de verbeelding.
De band vierde, met vertraging, de vijfentwintigste (ondertussen zeventwintigste) verjaardag van Slaughter of the Soul. Dit was een optreden, een trip voor geen tere zieltjes.

Ook Brutus (****) kon op heel wat bijval rekenen. Of dat iets te maken heeft met hun eerste plaats in 'De Zwaarste lijst' op Studio Brussel, laten we in het midden. We denken eerder dat ze ondertussen een ijzersterke reputatie hebben opgebouwd, en dat zet Brutus ook in Lokeren in de verf. De band beschikt over top muzikanten; de beweeglijke en vocaal sterk zingende Stefanie intrigeert in de band. Telkens zij haar stem schor schreeuwt of lekker loos gaat op haar drums, borrelen verschillende emoties op. Niettemin zijn ze goed op elkaar ingespeeld en dat is net de overtuigingskracht.
Eind oktober verschijnt hun derde album ‘Unison Life’, waaruit al enkele nummers werden geplukt. Check zeerzeker Brutus!

Er zijn voor en tegenstanders, maar wij gaan ook overslag voor de band Lalma (****1/2), het 'black metal' project rond John Roan (Arsenal) hoewel dat niet helemaal klopt , het is eerder het donker kantje van John Roan, zonder echt in dat hokje 'Black Metal ' te worden geduwd. In de gezellige donkere club komt de intense sound van de band nog het best tot zijn recht. Bovendien schreeuwt John fors zijn emoties uit. Lalma brengt een bijzonder beladen set. Mooi.

Kreator (****1/2) was ondertussen aan zijn set begonnen en bewees waarom ze worden gezien als 'de grote drie van de Duitse Thrash metal'. De set kwam een beetje 'traag' op gang, maar gaandeweg kwam de band op dreef en sprak Mille Petrozza zijn publiek steeds meer aan, wat zorgde voor moshpits, crowdsurfers en een wall of death. Kreator had het publiek mee en bracht het nodige vuur en vlam mee op het podium. Een bijzonder griezelige opstelling die perfect paste bij de muziek van de band. Met songs als “Pleassure to kill” en “Flag of Hate” zette Kreator de puntjes op de 'i', en tekende voor het ultieme thrash metal feestje.

De duisternis daalde neer over Lokeren met Lamb of God (*****). De  band haalde alles aan  om te zorgen voor een aardbeving in Lokeren. De vervaarlijke grimassen van Randy Blythe gaven een demonische indruk; hij porde zijn publiek aan om in die duivelse trip mee te gaan. De muzikanten durfden verschroeiend uit te halen; opnieuw noteerden we enkele moshpits. Tere zieltjes brandden in de hel. De intense krachtige aanpak sierde. Huiveringwekkende trip.

Meteen waren we klaar gestoomd voor een andere muzikaal waanzinnige confrontatie Wiegedood (*****) mocht de avond in Club afsluiten, met bloedrode lichten, scherpe, bulderende vocals, en een instrumentatie die de geluidsmuur doorboort. Ook hier een intens krachtige aanpak. Een concert van Wiegedood moet je letterlijk ondergaan. Wat een muzikale wervelstorm, tsunami.

Judas Priest (****1/2) vierde zijn vijftigste jarig verjaardag. Rob Halford heeft het misschien wat moeilijk in het stappen, maar zijn stem is nog steeds vrij goed voor een zeventiger. Hij is nog steeds een klasse entertainer en gaat zijn fans opzoeken.
De band is sterk op elkaar ingespeeld. Andy Sneap en Ritchie Faulkner spelen verschroeiende solo’s. Ze trekken alle registers open. Wat een speelsheid.
Het is de laatste show van de tour , Halford spreekt zijn waardering uit voor iedereen - inclusief de fans - om deze tour mogelijk te hebben gemaakt. Hij stelt zich bescheiden op en dat siert iemand van zo’n iconische reputatie.
De attributen ontbraken niet , o.m. een grote stier en de motor. “Painkiller”, “Breaking the law” en “Living after Midnight” zijn en blijven klassiekers. De metalheads van ultieme 'old school heavy metal ' beleefden hun avondje.
Klasse na al die jaren. Sjiek

Setlist: War Pigs (Black Sabbath song) //Battle Hymn // One Shot at Glory //Lightning Strike //You've Got Another Thing Comin' //Freewheel Burning //Turbo Lover //Hell Patrol //The Sentinel //Victim of Changes //The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)
(Fleetwood Mac cover) //Diamonds & Rust
(Joan Baez cover)// Painkiller
?  Encore:
The Hellion //Electric Eye //Hell Bent for Leather //Breaking the Law //Living After Midnight //We Are the Champions  (Queen song)

Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut
https://www.musiczine.net/nl/photos/category/2889-lokerse-feesten-2022.html

Organisatie: Lokerse Feesten, Lokeren

Tom Kristiaan is een klassiek pianist, die klassieke muziek aan een breed publiek wenst voor te stellen. Best een moeilijke opgave, maar bij vorige releases slaagde de man met brio in zijn opzet. Na de mooie parel 'In Deep Woods'(2019) en zijn ode aan Erik Satie 'Tom's Gymnopédies', slaat Tom op 'Petites Danses et rëveries' terug nieuwe wegen in, maar blijft hij trouw aan zijn roots.
"Gaandeweg komen er veel noten en fragmenten bij en ontstaat een volwaardig stuk. Maar in dit album heb ik vooral gezocht om zoveel mogelijk noten weg te laten en de pure essentie over te houden: enkel die noten die ertoe doen. Het resultaat? Sobere nummer met een pure melodielijn." , zegt Tom er zelf over.

“Berceuse”, “Moi, toi et la danse” en het wondermooie “La Ballerine” tekenen voor die essentie, ontdaan van weerhaken. Ze klinken intiem, zachtmoedig, gevoelig, pakkend en aangrijpend. De pianoklanken zijn weemoedig. Een rustgevend klankentapijt. Je voelt gelukzaligheid. Even weg van de harde realiteit.  “La boite a musique“ en “Fantaisie de mons zetten de lijn verder. Mooie beklijvende songs dus.
Best is de plaat in z’n geheel te beluisteren. We worden een kleine twintig minuten volledig meegesleept in z’n wondere klankenwereld. Hij schittert in eenvoud, zonder al teveel fransjes. Fijne plaat.

Tracklist: Berceuse 02:23 La ballerine 03:01 Moi, toi et la danse 02:21 Ma première danse 02:31 Un sourire et une larme (valse) 02:26 Danser sur l'eau 03:06 La boîte à musique 03:10 Fantaisie de mons 02:19

Neo-klassiek
Petites danses et rêveries
Tom Kristiaan

Hammerfall is al dertig jaar een gevestigde waarde in de heavy metal scene. Om de x jaar verschijnt er een nieuw album met vertrouwd klinkende heavy metal zoals de fans het graag horen.
Het eerder experimentele, in  2011 uitgebrachte ‘Infected’ , werd lauwtjes ontvangen. Sindsdien speelt Hammerfall weer gewoon op veilig, de drie daaropvolgende albums zijn het voorbeeld.
‘Hammer Of Dawn’ behoudt diezelfde muzikale lijn. “Brotherhood” zet meteen deze toon.
Het materiaal van de band klinkt toegankelijk, herkenbaar en heeft een meebrulgehalte.
Oude vertrouwd en kwalitatief hoogstaand dus; dis is power/heavy metal, puur old school, luister maar naar “No son of Odin” en “Venerate me” . King Diamond brult zelfs mee.
“Too Old to die young” en “Not Today” zijn evenzeer de moeite, met hun lekker aanstekelijke riffs, de knallende drumpartijen en de (soms) hoge vocals.
Het enthousiasme en spelplezier is er  na al die jaren nog steeds.
“Not Today” is één van de ballads. Alle registers worden weer opengetrokken op een meezinger als “Live Free or Die”.
Dit is pure heavy/power metal op z’n best.

Tracklist: Brotherhood (4:40)  Hammer of Dawn (4:02)  No Son of Odin (4:00)  Venerate Me (4:43)  met King Diamond Reveries (4:45)  Too Old to Die Young (5:07)  Not Today (5:41)  Live Free or Die (3:51)  State of the W.I.L.D. (4:52)  No Mercy (4:04)

Het project van Rapidman lag even stil . Er werd in 2022 al uitgepakt met een EP. Een full album volgde. In een zeer goed gevulde Handelsbeurs etaleerde deze formatie zijn veelzijdig karakter, de weg naar experiment werd geplaveid, wat verwijderd van de doorsnee jazz, maar met veel liefde. Het verslag kun je hier nog eens nalezen
“Gafanoto” toont de voorliefde aan die jazzsound , alsook wordt de comfortzone verlaten. Knap hoe Rapidman in uitersten durfde te gaan, wat live ook opviel. “Greenfly” klinkt ingetogen als extravert, er is de improvisatie en de registers worden opengetrokken.
“Ten O Eight” is lekker groovy. Op “PANAMARENKO” is er sprake van meer elektronica.
Dit is jazz met een hoek af. Hij beschikt over klasse muzikanten die de sound sieren en ruimte biedt voor verrassende wendingen in het genre. “Maalpak” is er zo eentje, het langste nummer op de plaat, bevat zoveel dynamiek en toont de veelzijdigheid van Rapidman. Te koesteren dus.

Tracklist: Gafanoto - SLECHGAAN - Greenfly - Ten O Eight - Panamarenko - Maalplak