Black Snow In Summer is het darkwaveproject rond Kurt Vanhollebeke. Opgestart in 2013. Aanvankelijk op zijn eentje, later aangevuld met Joyce Huvaere aan de microfoon en nu zeer recent vervangen door Corina Baekelandt brengt Black Snow In Summer zijn debuut op de markt 'Shadows At Night'.
Onze reporter was aanwezig op de voorstelling van dat album, zijn relaas kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76325-black-snow-in-summer-cd-release-donkere-electro-gloed-in-wevelgem.html  Wat de schijf betreft? Dit is een bijzonder leuk darkwaveplaatje geworden, binnen een sfeer die doet terugdenken aan de gouden tijden in de jaren '80, maar met een vette knipoog naar het heden.
De stem van Corina sluit perfect aan op de donkere klanken die Kurt fabriceert. Vanaf “Run” vleien we ons dan ook neer in een duistere trip die de band je aanbiedt. De kille sound steekt in schril contrast af op de toch warme, maar eveneens donkere stem van Corina. De vaak spoken word vocals bieden daarbij een meerwaarde. Het voortdurend schipperen tussen koud en warm keert ook terug op “Leaving Me”, “Another Sleepless Night”, “Weakness” en is dan ook de rode draad op de volledige schijf.
Daardoor is dit wellicht een typisch darkwaveplaat geworden, die niets nieuws toevoegt aan wat we al wisten. Maar daarom is het niet minder beklijvend als het ons donker hart raakt, integendeel. De kruisbestuiving tussen die vocale inbreng en die donkere beats doen je over de hele lijn voortdurend naar adem snakken. Waardoor elk beetje liefhebber van het typisch darkwavegebeuren, over de streep zou moeten worden getrokken. Wijzelf lieten ons dan ook gewillig onderdompelen in dat donkere badje. Ook al blijft de band ook op de daarop volgende songs diezelfde lijn volgen, het deed deugd aan ons donker hart om nog eens een lekker darkwaveplaatje voorgeschoteld te krijgen, zoals er helaas niet veel meer worden gemaakt dezer dagen. Ook al voegt de band eigenlijk niets nieuws toe aan die gedoodverfde darkwavesound, net dat laatste zorgt ervoor dat we compleet onze gadingen kunnen vinden in wat  Black Snow In Summer ons hier aanbiedt.
‘Shadows At Night' is een typisch darkwaveschijfje geworden  dat de liefhebber van het genre zou moeten doen watertanden, niets meer en ook niets minder. Ga het dus vooral niet te ver gaan zoeken en laat je gewillig meedrijven op de donkere klanken, die aan je donkere ribben blijft kleven.

Lumen Drones is het experimentele jazzproject rond Nils Økland: Hardanger-fiddle en -viool. Samen met gitarist Per Steinar Lie (gitaar) en Ørjan Haaland (drum) verlegde hij in 2015 al grenzen met zijn titelloos debuut. Vooral die Hardangerviool is een historisch instrument, dat voor Nils een speciale plaats bekleedt binnen dat experimentele project. De tweede schijf kwam op de markt , 'Umbra'. Waar deze stelling nog meer in de verf wordt gezet.
“Inngang” geeft al de toon aan. Je wordt als aanhoorder onder hypnose tot diepe rust gebracht zonder dat Lumen Drones je in slaap wiegt. Net door de hypnotiserende inwerking van die Hardangerviool gecombineerd met twinkelende gitaarlijnen en drumpartijen die eerder aanvoelen als het strelen van een gebroken hart, voel je een gelukzaligheid over jou neerdalen die je wegvoert naar een verloren land. Dit trio is duidelijk op elkaar ingespeeld, ze vinden elkaar dan ook blindelings op songs als “Dronesag”, “Gorrlaus Slatt”, “Umbra” en het prachtige “Avalanche In A Minor”. Nergens valt een speld tussen te krijgen op dit perfect in elkaar gebokste experimentele jazzplaatje. Het lijkt zelfs alsof de heren tijdens de opnames aan het improviseren slaan en dat laatste is zeer opmerkelijk. We vragen ons af welk magisch effect dit moet hebben op enkele podia?
Luister maar naar de perfecte interactie tussen drum en viool bij “Glor” of hoe de gitaarlijnen perfect aansluiten daarop. Gewoon enkele voorbeelden van hoe dit trio ondanks de perfectie, die spontaniteit niet uit het oog verliest. De ontroerende wijze waarop Lumen Drones je in een diepe trance doet belanden, wordt verder gezet op de daarop volgende parels van songs als “Speil”, “Etnir” en afsluiter “Under Djupet”. Er wordt hierbij geen geluidsmuur afgebroken, maar wel telkens een diepe snaar geraakt. Lumen Drones verlegt bovendien  een grens binnen experimentele jazz en tast de mogelijkheden af om diezelfde grens telkens opnieuw te verleggen. Binnen elke song ontdek je, na elke andere luisterbeurt, dan ook weer nieuwe dingen die je voordien nog niet had opgemerkt. Dat dit allemaal puur instrumentaal wordt gebracht, is een extra meerwaarde.
Liefhebbers van die Hardangerviool, maar ook van arrangementen waarin jazzcomponisten grenzen verleggen tot in het oneindige, en ter plaatse improviseren zullen in deze schijf en band zeker hun gading vinden. Wij waren alvast onder de indruk. Daar waar we bij het debuut dachten dat de grens was bereikt, doet de band er gewoon nog een paar scheppen bovenop. En dat laatste is nog het meest opmerkelijke aan dit volledige project. Een meesterwerk binnen experimentele jazz, zonder meer, deze 'Umbra' van Lumen Drones!

Tom Beaudouin (ook lid van het post rock/elektronische concept Fragments)  en Amauy Sauve (drummer en geluidsman in de hardcore en metal scene) vormen samen het Franse indiepopduo Soja Triani. De heren zijn niet aan hun proefstuk toe en kunnen een hele bagage aan ervaring voorleggen. Via het label La Souterraine bracht Soja Triani zopas zijn debuut uit: 'Nouvelles'. Een aanstekelijk indiepopschijfje dat aan je ribben blijft kleven.
Flirtende met Franse chanson, komt “Le Futur” op een gezapige wijze binnen en prompt zing je de Franse teksten uit volle borst mee. Die hoge toegankelijkheid zorgt gelukkig voor geen al te kleffe atmosfeer. Gedrenkt in een vat boordevol experimentele elektronica verrast dit duo ons regelmatig met soundscapes die uit het niets opdagen. Met “L'Alpiniste”, “Rêve d'Ecuyer” en “Grand Voyage” zet Soja Triani dat meermaals in de verf. Geluidsmuren afbreken is er dus niet bij, maar de band raakt ook een beetje een rocksnaar binnen het Franse popgebeuren. Waardoor een zeer ruim publiek aan elektronische rock en pop muziek, over de streep kan getrokken worden. Die lijn wordt eigenlijk verder doorgetrokken op de volledige plaat. Het enige minpunt is dat alles diezelfde gezapige gang uitgaat, maar doordat die songs zo lekker aan je ribben blijven kleven bij elke luisterbeurt opnieuw, stoort dit allerminst. De subtiele knipoogjes naar experimenteel gedrag, zijn bovendien een meerwaarde die deze kritische benadering prompt in de vuilnisbak doen belanden.
Met 'Nouvelles' is in elk geval een nieuwe ster geboren, die pop en rock verbindt met Franse chanson waardoor een ruim publiek aan liefhebbers van Franse muziek in zijn brede omkadering over de streep zal moeten worden getrokken. Soja Triani bestaat duidelijk uit een duo dat goed weet waar ze mee bezig zijn, een ambitieus duo ook die hun stempel willen drukken op de indie pop en dat in de toekomst zeker zullen doen. Een duo om in het oog te houden dus, naar de toekomst toe.

'It's Electric', het debuut van de Belgische indieslackerpopformatie Orange Black werd medio 1997 op de markt gebracht en bleek toen een mijlpaal. In oktober dit jaar kwam de schijf opnieuw op de markt in vorm van vinyl via dear.deer.records. Of deze plaat na circa twintig jaar nog steeds even baanbrekend klinkt? Dat was de centrale vraag die we ons stelden.
Nu het antwoord komt als een vuurbal in je gezicht terecht door middel van het bijzonder energieke “Alaska”. Een mokerslag die blijft aanhouden over de gehele plaat zo zal later blijken. Want inderdaad klinken songs als “Lesbian Girls”, “Summer Quest For Summer Rest”  en “Rio” vandaag nog verre van gedateerd. Integendeel, de energie die uit de boxen spat, telkens opnieuw en opnieuw bezorgen ons opvallende boosts en adrenalinestoten. Ook bij op een eerder ingetogen en intiem openende song  als “Ship Ahead” is dat het geval. Een song die telkens openbarst in een verschroeiende etterbuil die je hersenpan tot moes slaat. De band blijft binnen die song tempo's afwisselen tot in het oneindige. Dit is een song die eigenlijk verbindt waar het echt om draait bij Orange Black.
Dat voortdurende schipperen tussen zachtmoedig de snaar raken en de duivels ontbinden tot er een aardverschuiving plaats heeft in je ziel, keert over de hele lijn terug op deze 'It's Electric' . Het bewijst nog maar eens hoe grensverleggend Orange Black twintig jaar geleden was en hoe ze dat na al die jaren nog steeds zijn. Een debuut waarmee de band bewijst niet te moeten onderdoen voor grote acts in het genre. Ook het aanbieden van enorm veel diversiteiten in muziekstijlen is een extra pluspunt dat ons toen over de streep trok en nog steeds uit de doeken wordt gedaan. En dat is de lijn die trouwens verder wordt doorgetrokken tot het einde van deze knappe plaat  met het verschroeiende mooie “Skip Stem 1”.
In de interviews liet Dieter Sermeurs al weten dat er geen Orange Black 2.0 komt, er zou ook maar één optreden doorgaan in Het Bos. Het zijn er al enkele meer geworden ondertussen. In stilte hopen we dat Orange Black alsnog van idee verandert. Want dit is geen nostalgietrip naar die jaren '90. Deze heruitgave van een sprankelend en grensverleggend debuut smaakt gewoon naar meer. 'It's Electric' was dus niet alleen in 1997 een mijlpaal van een plaat, het is dat vandaag nog steeds.

Psy'Aviah is het grensverleggende elektronische project rond Yves Schelpe, die met 'Soul Searching' een wederom interessant schijfje uitbrengt, waarbij hij zich bewust laat omringen door artiesten die perfect aansluiten bij de beweegreden van dit nieuwe concept. We citeren de biografie op de bandcamp pagina even: 'Through some 12 brand new songs, Psy’Aviah transports us to the most remote unexplored places of his dreamscapes. A virtual otherworld where we can enter a state of mind allowing us to question our nostalgic or depressive thoughts, our insomniac behavior, our self-centered existence, humanity as a whole… Some kind of meditative trance triggered by pulsating electronic sequences, wrapped by highly melodic synth melodies, augmented by a wide palette of ethnic instruments facilitating the exotic traveling experience and topped by bewitching blissful male and female vocals reinforcing the hypnotic sensation’.
Bij opener “Becoming Human” , met de inbreng van niemand anders dan Dr. Dirk De Wachter, wiens stem schippert tussen die van Mark Lanegan en Nick Cave, wordt feitelijk de basis gelegd van hoe de volledige schijf in elkaar steekt. O.m. de emotionele inbreng van Mari Kattman bij “Searching” of “Train Of Thought” waar Kyoko Baertsoen haar heldere en breekbare stem je een krop in de keel bezorgt. Of de dansspieren worden op soulvolle wijze aangesproken op “New Times” met Alicia May. Verder het pakkende, bevreemdend aanvoelende “Dream Fever” met de sprookjesachtige stem van Saydi Driggers, die zo onaards mooi aanvoelt. Telkens worden we zowel instrumentaal als vocaal gewoon omver geblazen. Meer hoogtepunten volgen elkaar op. Er komt gewoon geen einde aan.
En feitelijk is elke song op deze plaat even belangrijk, en even wondermooi gebracht.  De rode draad op 'Soul Searching'  is dan ook het feit dat Psy'Aviah op zoek gaat naar de diepste zielsroersels van zichzelf, maar ook van ieder van ons. Dat kan er somber aan toe gaan, of op een bedje van weemoed. Telkens weet Psy'Aviah naar goede gewoonte een verhaal te vertellen over jou en mijn leven, binnen een elektronisch huzarenstuk dat emotioneel je doet wegzweven, maar je vaak ook doet dansen tot de vroege uurtjes. Want vooral is dit weer een bijzonder kleurrijke dansplaat geworden, waar buiten de lijntjes wordt gekleurd. Er valt naar goede gewoonte ook nergens een speld tussen te  krijgen, en de pareltjes volgen elkaar in een ijltempo op zodat we nergens een minpunt bespeuren.
Ook het fijne pakket remixen, die weer een andere zijde laten zien van Psy'Aviah zijn innerlijke zielsroersels, en worden omgeven door een vocale inbreng die je diep raakt.
Het lijkt wel alsof Yves een glazen bol heeft om de juiste talenten toe te voegen aan zijn songs, en zo ook in onze ziel te kijken naar pijn, vreugde en verdriet. Zoveel emoties samen gepakt in achtentwintig elektronische parels van songs, die je verdoven en confronteren met uw eigen nietigheid in deze soms harde wereld.
Yves is een gevoelsmens, altijd geweest. Het verwondert ons dat hij telkens weer iets nieuws toevoegt aan al die ellenlange meesterwerken, er staat geen einde op zijn inspiratie. Kijkend naar de wereld rondom hem en u, is dat ook niet zo uitzonderlijk. Maar weinig artiesten en muzikanten slagen er dus in om dat gevoel perfect over te brengen, en net die snaar keer op keer daar te raken waardoor je als aanhoorder wordt meegezogen in zijn en jouw verhaal. Klasse komt altijd boven drijven, en als Psy'Aviah iets aanraakt , verandert het altijd in goud. Dat bewijst hij op dit bijzonder fijn elektronisch meesterwerk weer uitvoerig.

Dance/Elektro
Soul Searching
Psy'Aviah

Wij Belgen mogen terecht trots zijn op wat ons land te bieden heeft op vlak van metal in al zijn geuren en kleuren. Neem nu Spoil Engine, dat al sinds 2004 stevig aan de weg timmert, en met succes ondanks veel personeelwissels. Het zag er even naar uit dat de band zou ophouden te bestaan, tot zangeres Iris Goessens de vocalen voor haar rekening nam en er plotsklaps een andere wind waait doorheen Spoil Engine.  Met als gevolg live-optredens die we niet snel zullen vergeten surplus die ongelofelijk knappe schijf 'Stormsleeper' die in 2017 overal zeer goed werd ontvangen, ook bij ons. Tijd om daar een vervolg aan te breien in de vorm van 'Renaissance Noire', moet Spoil Engine  hebben gedacht. Dit is dan ook een schijf waarop de band begane wegen verder uitstippelt.
Vanaf “Riot” valt al de gevarieerde aanpak op, zowel vocaal als instrumentaal. Iris kan al haar vocale capaciteiten meer dan ooit in de strijd gooien op deze plaat, en dat zijn er heel wat. Cleane vocalen, verpulverend uithalen, screams die door merg en been gaan. Ze kan het allemaal aan. Geruggesteund door muzikanten die van wanten weten, en zowel melodieus als verschroeiend hard uithalen, wordt er over de gehele lijn niets aan het toeval overgelaten. Luister maar naar een song als “Venom” en voel de koude rillingen over je rug lopen, om daarna in een razend tempo uit het niets een mokerslag in je gezicht te verwerken krijgen, waardoor je prompt murw geslagen in de touwen hangt. Bij “The Hallow” krijgt Iris Goessens vocale ondersteuning van niemand anders dan Jeff Walker van Carcass. Niet dat ze die ondersteuning echt nodig heeft, want ze kan gerust op haar eentje haar mannetje staan, dat bewees ze meermaals zowel vocaal als wat uitstraling betreft. Laat het echter duidelijk zijn, de instrumentale aankleding sluit perfect aan op de stem van Iris. Daardoor staat de jongedame niet nodeloos te brullen in de woestijn, de riffs en de drumsalvo klievan dan ook als een botte bijl in ons vege lijf.
Wie hield van de aanpak op ‘Stormsleeper’ zal in deze 'Renaissance Noire' eveneens zijn gading vinden, stellen we vast. Maar vooral horen we, na dit al een paar keer live te hebben vastgesteld, ook op plaat een band die klaar is om de wereld compleet te veroveren. En dat is niet enkel de verdienste van een top frontvrouw als Iris. Maar dankzij een band waarbinnen iedereen op verschroeiende wijze de lat hoog legt en blijft leggen. Topplaat van een band die al ruimschoots 15 jaar evolueert en blijft evolueren in zijn kunnen.

The Hourglass Instinct zijn Belgen. Waarom zeggen we dat? Dat lees je verder in deze recensie. De band uit Genk ontstond in 2012 en bracht ondertussen een EP en debuutalbum uit: 'Road to Woodstock'. Ondertussen heeft de band een lange weg afgelegd en is nu klaar voor een grote sprong voorwaarts. Met 'Switchblade Confession' , hun laatste bluesrockpareltje, is dat een kwestie van tijd.
“Milionaire High” is zo een aanstekelijk pareltje van een openingsong die lekker binnenglijdt en aan je ribben blijft kleven. Dit door de verdovende riffs en baslijnen die de haren op je armen doen rechtkomen. Een heel herkenbaar stemgeluid, met een al even aanstekelijke vocale aankleding maakt het plaatje compleet. Op hun vi.be-pagina wordt de band vergeleken met Cream. Dat is zeker niet te ver gezocht. Luister maar naar een lekker up tempo song als “Kiss The Sky” of het toegankelijke en op de dansspieren werkende “Redwood Woman”, een song die je trouwens prompt uit volle borst meebrult. Deze band soleert op zodanig hoog niveau dat ze klinken alsof ze uit de bakermat van het bluesrockgebeuren komen, maar toch zijn dit dus gewoonweg Belgen. En daar mogen we best trots op zijn, want deze band speelt op een zondanig eenzaam hoog niveau dat de kippenvelmomenten elkaar in ijltempo opvolgen. Je kunt nergens een speld tussen krijgen. Luister maar naar de daarop volgende songs “Gasoline Man”, “We Are The Wolves” en “High Heel Streaker” en voel de adrenaline door je aders stromen. Indrukwekkend hoe deze band ons niet gewoon murw slaat, maar compleet omver blaast door middel van dit pareltje van een bluesrockplaat. En dit vanaf de eerste tot de laatste seconde. ‘The Hourglass Instinct will rock your socks off with their variation of bluesrock, moody blues and straight up in your face rock ‘n roll!' staat te lezen op hun facebook-pagina. Soms redelijk ingetogen, zoals op “We Are The Wolves” waar de band klinkt als een bluesrockband in een rokerige pub ergens in Texas of zo. Prachtig. Dan weer het tempo opdrijven tot een climax. The Hourglass Instinct blijft die begane wegen trouwens verder bewandelen tot het eindpunt “Napalm (On My Breath)” waar de registers weer eens compleet wordt opengetrokken.
Als je houdt van blues rock waarbij grenzen worden verlegd en adrenalinestoten worden gecombineerd met kippenvelmomenten … en …als je houdt van aanstekelijke gitaarriffs, drumgeluiden als trommelgeroffel en vocale inbreng die de haren op je armen doen rechtkomen van innerlijk genot, dan is The Hourglass Instinct zeker jouw ding. Dat bewees deze band al eerder, maar op deze tweede schijf wordt dat nog eens compleet in de verf gezet.
'Switchblade Confession' is een aantrekkelijke bluesrockplaat die van begin tot einde aan je ribben kleeft. Eentje die je niet meer los laat, eens je eraan bent begonnen. Neem het van ons aan.
Deze plaat en band zijn niet alleen absolute top binnen het bluesrockgenre, ze zijn van het soort dat je zeer weinig tegen komt, en bovendien is het schijfje zeer verslavend, je krijgt er maar niet genoeg van. Een band en schijf om te koesteren als bluesrockfan om bovenstaande reden!

Op een vrij frisse zaterdagavond in november besloten we op een paar honderd meter van de deur eens een kijkje te gaan nemen naar de americanaband rond Erik Van Den Broeck, The Monotrol Kid.
En deden prompt één van de ontdekkingen van het jaar, net op tijd om in de eindejaarslijstjes terecht te komen.

Het volledige verslag van dit optreden  kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76454-the-monotrol-kid-aanstekelijke-refreinen-gedrenkt-in-een-badje-boordevol-melancholie.html
De band timmert sinds 2008-2009 aan de weg, ook al was het debuut in 2011 eerder een solo-uitstap van Erik. Met 'Exhale' zet The Monotrol Kid een grote stap voorwaarts naar nationale tot internationale erkenning.
De band wordt in menig recensie in één adem genoemd met bijvoorbeeld Wilco. Dat is zeker niet vergezocht, integendeel. Maar vooral beschikt The Monotrol Kid over een eigen smoel. Vanaf die eerste song “The Northside” voel je al een klik in je hoofd, waardoor je hart prompt wordt geraakt met een eerste vuurpijl. Er zullen er meerdere volgen, want The Monotrol Kid is zo een band die op meeslepende wijze voortdurend die gevoelige snaar raakt, maar ook ons rock hart sneller doet slaan. Luister maar naar een intiem en wondermooie “Gold After Dark” en je hoort een beetje Bob Dylan boven komen drijven, die met snikkende stem, gerugsteund door een verdovend klankenbord, je gemoed tot rust brengt maar ook een spiegel voorhoudt. Knap gedaan.  Dat The Monotrol Kid op hemels hoog niveau songs naar voor brengt, bewezen ze eveneens in Café Bonaparte in Lokeren. 'The Monotrol Kid is een band die een zeer ruim publiek aan alternatieve rock fans over de streep zou moeten trekken, door een melancholische aankleding perfect te verbinden aan aanstekelijke rock en folk muziek” schreven we daarover.
In Café Bonaparte zagen we dus in elk geval een band die beide aspecten zodanig perfect verbindt, dat je enerzijds met een krop in de keel een traantje wegpinkt en later lekker headbangende de neiging voelt opborrelen om compleet uit de bol te gaan. En datzelfde gevoel krijgen we ook als we naar deze knappe schijf zitten te luisteren. Luister maar naar het lekker opzwepende “Throwing Stones” waar die folkelementen als een oorwurm je compleet inpakken en doen headbangen in de huiskamer.  Ook hier is de geest van Dylan en Wilco niet veraf. Maar we blijven benadrukken dat The Monotrol Kid een band is die een eigen smoel heeft gekweekt door de jaren heen, en met deze plaat meerdere stappen voorwaarts zet naar eeuwige roem. Wat ons betreft zelfs eerder gisteren dan morgen. Songs als “Good Enough” - mijn persoonlijke favoriet op deze schijf trouwens - en “It'll Be Alright” zijn omgeven door een zweem van melancholie en weemoedigheid, die je een krop in de keel bezorgen. Dat is niet alleen de verdienste van Erik zijn bijzonder warme stem. De muzikanten vullen die zodanig perfect aan, dat je wordt meegevoerd naar het verhaal dat wordt verteld. Een traan wegpinken, of lekker uit de bol gaan het is er dus allemaal bij op deze plaat gedrenkt in een bad van diversiteiten.
Die verscheidenheid in kunnen zou je ook als aanhoorder moeten aansporen om deze band te koesteren en plaat dus prompt aan te kopen. Want dichter dan bij het soort americana en indiefolk van eenzaam hoog niveau ga je met The Monotrol Kid niet komen. Dat bewees de band op een adembenemend mooie avond in november, dat doen ze ook op deze bijzonder veelkleurige schijf 'Exhale' fijntjes over.  Eentje om onder elke kerstboom te laten terecht komen, omdat het kan en omdat het moet.

'De Twaalf' is de soundtrack van fictiereeks 'De Twaalf' op Één. De muziek voor deze Soundtrack werd gecomponeerd door Jeroen Swinnen & David Martijn van Goose. De serie is een hedendaagse karakterreeks over een volksjury in een assisenproces. Naast de belichting van de zaak rond de schuld of onschuld van schooldirectrice Frie Palmers, gaat het eigenlijk ook om het proces van de twaalf juryleden zelf. Het zorgt voor een meeslepende benadering van het gegeven assisen en hoe een volksjury tewerk gaat. Maar ook belicht de serie het persoonlijke leven van elk van hen. Dit zorgt ervoor dat dit een heel unieke serie is geworden, en helemaal anders dan een doorsnee advocaten serie.
Om dit ook muzikaal naar voor te brengen, zet het duo Jeroen Swinnen en David Martijn alles in het werk om de spanning op te drijven of de luisteraar te laten mijmeren in stilte. Zoveel emoties verpakt in zoveel korte songs zorgen voor een visuele totaalbeleving die sterk aansluit bij de serie zelf. Of het nu gaat om een onbehagelijk gevoel dat u overvalt bij “Last Words” of eerder een lichtjes dreigende ondertoon bij “A Body In The Water”, telkens sluit de muziek perfect aan bij het thema. Angst, vertwijfeling, verdriet, vreugde en pijnlijke situaties gaan hand in hand en dat wordt muzikaal door het duo perfect gebracht. Eigenlijk is er trouwens niet één song uit deze catalogus die eruit springt, maar is het de volledige verpakking die ons over de streep trekt. Het combineren van al die bovenstaande aspecten loopt als een rode draad verder op de daarop volgende songs als “Everyone Sleeps At Night”, “I Love You Hundred Times More” en “Yours Or Mine”, weer zo een intensief mooi huzarenstukje waarbij dit duo jouw innerlijke emoties op een warme en intieme wijze bespeelt.
In een duurtijd van circa achtenveertig minuten slagen Jeroen Swinnen en David Martijn erin de essentie van de serie uit de doeken te doen en de muziek zodanig tastbaar te doen klinken alsof je zelf in die verhalenlijn terecht bent gekomen. Beluister deze schijf dan ook het best in zijn geheel, want elk puzzelstukje sluit perfect aan op het volgende. Elke schakel binnen deze schijf is even belangrijk. Om een magisch mooi geheel te vormen waardoor beeld en klank zodanig perfect met elkaar worden verbonden, dat de songs niet alleen op het scherm tot leven komen maar ook in uw hoofd als je de ogen sluit en je bewust laat meedrijven in de kleurrijke wereld, boordevol uiteenlopende emoties, die dit duo je aanbiedt op deze wonderbaarlijke mooie soundtrack.

The Junction is een Italiaanse indierockband die niet aan zijn proefstuk toe is. De band bracht al twee parels van indierockplaten uit. 'Let Me Out' was in 2012 een schot in de roos en met 'Hardcore Summer Hits' drukte de band verder zijn stempel op het indierockgebeuren. Na enkele personeelswissels is het nu tijd voor de derde schijf, 'Dive' waaruit blijkt dat we te maken hebben met een indierockband die op het scherp van de snee staat te soleren en op een zeer energieke wijze tekeer gaat. Hierop stilzitten is onmogelijk.
Vanaf “Die Alright” worden de teugels gevierd en alle registers compleet opengetrokken. Als een wervelwind gaat de band tekeer en de band blijft dat verschroeiende tempo volhouden tot het bittere einde van deze plaat. Met “Dive”, “Try Something New” en “Crazy” haalt The Junction alles uit de kast om ons rockhart sneller te doen slaan. De bijzonder aanstekelijke songs blijven bovendien lekker aan je ribben kleven en zorgen voor meerdere adrenalinestoten. Deze band brengt subtiel echter ook streepjes melancholie in hun songs. Luister maar naar “Bombay Movie”, niet echt een rustpunt maar de melancholische kant van de band komt hier wel bovendrijven, althans in het begin van de songs. Want eens de percussie en gitaarlijnen tot een hoogtepunt worden gedreven, is er geen houden meer aan. De band blijft die energieke paden verder bewandelen op de daarop volgende songs. Luister maar naar een op een verschroeiend snel tempo gebracht “Niki Louder” of “Lost In The Middle East” en prompt ga je over tot omverstampen van heilige huisjes.
The Junction bezorgt je de ene na de andere adrenalinestoot, waardoor je rockhart sneller gaat slaan. Hierop stilzitten is zo goed als onmogelijk. Alle registers worden van begin tot einde compleet opengetrokken. De Italiaanse wervelstorm die opsteekt bij de eerste song op 'Dive' blijft aanhouden tot het einde van deze plaat. Er is weinig plaats om tot rust te komen, en bovendien werkt de energieke aanpak zeer aanstekelijk op je dansspieren. Wat ervoor zorgt dat we alle meubels opzij zetten en stevig headbangend de huiskamer onveilig maken. Dat deze band de daken er op deze wijze zal laten afgaan eens ze een podium betreden, daarover bestaat dankzij deze bijzonder verschroeiende aanpak, dan ook niet de minste twijfel.