The Mission - Een magisch trip doorheen de tijd, alsof het terug 1985 was
Naast o.a. Jesus and Mary Chain, Siouxie and the Banshees, Nick Cave and the bad seeds, Echo and the Bunnymen en vele andere is The Mission een band die zijn stempel heeft gedrukt op de jaren '80 tot prille jaren '90. De band werd in 1985 opgericht door zanger Wayne Husse en bassist Graig Adams. Beide hadden hun strepen ruimschoots verdiend bij die andere jaren '80 icoon The Sisters of Mercy. Met “Tower of Strenght”, “Wasteland” en “Butterfly On a Wheel” scoorde The Mission verschillende cult-hits. Ze drukten dan ook hun stempel op de new wave , de gothic rock en aanverwante stijlen, die in die periode enorm populair was.
De band heeft woelige jaren doorgemaakt, met enorm veel personeelwissels. Maar bewees met het laatste album 'Another Fall from Grace' , uitgebracht in 2016, nog steeds relevant te zijn. The Mission is nu op tournee voor een 'The United European Party tour'. En houdt halt in maar liefst twintig landen. In De Casino traden ze twee keer aan. Bij de ene show spelen ze enkel songs uit de oneven albums, de andere avond waren de even albums aan de buurt. Een bijzonder concept dat ook wij niet wilden missen.
Wij waren erbij op de tweede avond, op zaterdag 7 maart …
Salvation (***1/2) uit Leeds bevaart sinds 1983 diezelfde wateren als The Mission. Meer nog de band is altijd nauw verbonden geweest met The Mission. Zo speelden ze in het verleden al in diens voorprogramma en was Wayne Husse producer van het album 'Jessica's Crime'. In 2018 werd het album 'Diamonds are Forever' oorspronkelijk op de markt gebracht in 1987, heruitgebracht in een geremasterde versie. Salvation drukte doorheen de jaren dus eveneens voldoende zijn stempel op de underground beweging van de gothic-rock scene, en dat merkte je ook aan de opkomst voor het voorprogramma. De band ontgoochelde dan ook niet, al hoor en zie je links en rechts dat de middelmaat zelden wordt overschreden. Ook overviel ons meermaals dat 'dertien-in-een-dozijn' gevoel. Salvation brengt namelijk niets nieuws of wereldschokkends naar voor, maar het lont aan het vuur steken om de boel te doen ontploffen, dit door de energieke set, knetterde als een haardvuur op een koude winterdag. Daarin slaagt Salvation met brio.
Wayne Husse en de zijnen vallen met de deur in huis door direct een klepper van formaat voor te schotelen. “Wasteland”. Zij die nog niet wakker waren , schoten prompt uit hun winterslaap, niet dat de voorganger ons in slaap wiegde. Vanaf de eerste song trok The Mission (*****) alle registers open en zou daar gewoon tot het einde van de avond mee doorgaan. Song na song zorgde dat niet alleen voor een herkenningsapplaus, maar vooral voor een daverend new wave /gothic rock feestje dat ons doet terugkeren in de tijd. Echter met beide voeten stevig in het heden. De teugels werden verder gevierd, mensen gingen op de rug van hun kompaan gaan staan om een dansje uit te voeren. Of er ontstond een potje pogoën tot ver naar achter. Echter zorgt The Mission ook vaak voor een intense, donkere en zweverige sfeer die je eerder een ware krop in de keel bezorgt. Net dat enorm variëren tussen meerdere uitersten , zorgt ervoor dat we ons geen seconde hebben verveeld. Songs als “Like A child again”, “Butterly on a wheel” en “The tears shall drown the wind” mogen dan nog bekend klinken in de oren, vaak werden teksten eveneens door het uitzinnige publiek meegebruld, tot jolijt van Wayne die een tandje bij stak om zijn publiek te entertainen . Het feit dat The Mission niet doet aan routineklusjes, trekt ons echter nog het meest over de streep. Song na song blijft Wayne en zijn band ons met verstomming slaan, of eerder dansen tot het holst van de nacht.
Ook al trekt de frontman, die trouwens nog steeds bijzonder goed bij stem is, daarbij de meeste aandacht naar zich toe, we kunnen niet voorbij aan de virtuositeit en spontaniteit van de muzikanten binnen The Mission. Zo waren we danig onder de indruk van de drum solo’s van Mike Kelly, die niet alleen met de nodige vuurkracht maar eveneens met een hoge dosis spelplezier naar voor werd gebracht. Meermaals jut de Kelly het publiek nog meer op. Gerugsteund door een iets meer statisch, maar daarom niet minder energiek tot virtuoos, solerende bassist Graig Adams en gitarist Simon Hinkler , kunnen we dus stellen dat anno 2020 ook puur instrumentaal alles snor zit bij The Mission. Ook bij songs als “Sea of Love”, tot afsluiter van de regulaire set “Deliverance” sluiten we ons bij deze stelling aan.
Bij de bisnummers trekt The Mission nog eenmaal alle registers open met een magisch mooie “Blood Brother”, “Believe' en “Marian” (Sisters of Mercy). Om af te sluiten met de ultieme kers op de taart “Tower of Strenght”.
Conclusie: The Mission bood ons een avond boordevol knetterende hoogtepunten aan, met wellicht enkele momenten dat alles wat de gezapige kant dreigde op te gaan. Maar dat euvel werd telkens vrij snel opgelost, door weer een klepper boven te halen die op een speelse, zeer spontane en energieke wijze naar voor werd gebracht. Telkens opnieuw viel een overweldigend gevoel over ons heen, dat dan ook niet aanvoelde als een zoveelste nostalgie trip. Eerder leek het alsof het terug 1985 was.
Pas toen de lichten terug aangingen stelden we vast dat het echter 2020 is. Ook al galmden nog steeds new wave songs als “Love Like Blood” door de boxen tijdens de afterparty. Zo overweldigend voelde deze magische trip doorheen de tijd aan, die The Mission ons aanbood.
Setlist: Wasteland - Bridges Burning - Like a Child Again - Met-Amor-Phosis
Butterfly on a Wheel - Can't See the Ocean for the Rain - That Tears Shall Drown the Wind - Within the Deepest Darkness (Fearful) - Grotesque - Severina - Sea of Love - Deliverance
Encore: Blood Brother - Belief - Marian (The Sisters of Mercy cover)
Encore 2: Tower of Strength
Indrukken Wim Guillemyn - Om de zoveel tijd komt Wayne Hussey en zijn gevolg in ons land om er hun bekende en minder bekende hits te spelen aan zijn trouw publiek. Altijd weet hij dit op te hangen rond een bepaald thema: ‘A Farewell tour’, ‘30 jarig bestaan’ etc… Nu was het twee avonden na elkaar waarin hij telkens uit verschillende albums putte. Het positieve aan die twee avonden waren ongetwijfeld de setlists waarin hij niet alleen aan de bekende hits maar ook aan minder voor de hand liggende songs aandacht besteedde.
Eerst kregen we als opwarmer Salvation dat gedurende vier gigs mee mocht als support. Niet de Amerikaanse psychedelische rockband uit de jaren 60 maar de gelijknamige band uit Leeds. Die bestaat nog niet sedert de jaren 60 maar wel sinds 1983. Hun eerste songs werden opgenomen samen met Andrew Eldritch en uitgebracht door Merciful Release. Ze speelden o.a. in het voorprogramma van The Alarm (toen die groot waren midden jaren 80) en Blur speelde ooit nog in hun voorprogramma. Ze werkten ook samen met Wayne Hussey op de EP ‘Jessica’s Crime’. In elk geval heden ten dage leeft de band nog en maken ze nog nieuw werk. Ze konden mij in elk geval overtuigen. Old school rock and roll met een punk attitude.
Natuurlijk was zo goed als iedereen gekomen voor de godfather van de goth rock: The Mission. In stijl kwamen ze het podium op en openden met “Wasteland” (één van hun prijsbeesten). Het was een verschroeiende start met daarna “Burning Bridges”, “Like A Child Again” en het nu al klassieke “Meta-Morphosis”. Het werd enkel, na “Wasteland”, kort ontsierd door een dispuut tussen Adam Craig en een fan waarna die laatste uiteindelijk vakkundig buiten werd gezet.
Simon Hinkler speelde de pannen van het dak en Hussey was goed bij stem. Maar mijn god, sedert zijn vorige passage ziet hij er nu echt oud uit. De man is intussen 61 jaar maar je zou denken dat hij reeds zeventig jaar oud is met zijn ingevallen wangen en lang grijs haar. Gelukkig was dat niet aan zijn prestaties op het podium te merken.
Na die verschroeiende start kwam een rustiger deel van het optreden maar daarom was het niet minder saai. De songs werden vakkundig en uitgebreid gebracht. Vooral met aandacht voor enkele minder bekende en meer introverte songs zoals “Can’t See The Ocean For The Rain”, “That Tears Shall Drown The Wind” (uit het onderschatte ‘Blue’ 1996) en “Grotesque” (uit ‘God is a Bullet’ 2007). Een mooi trio waarna we “Severina”, “Sea of Love” en “Deliverance” kregen als afsluiter. Er waren ook nazaten van de Eskimo’s (roemruchtige fanclub uit het verleden) aanwezig die de band de ganse tournee aan het volgen zijn. Vooral bestaande uit Britten maar bijvoorbeeld ook een Fin en een Nederlander. Zij zorgden voor de gebruikelijke tekens van aanbidding. Elk zijn manier van genieten. De bisnummers waren “Blood Brothers”, “Belief” en “Marian” van The Sisters of Mercy. Een song waarvan Hussey indertijd de muziek schreef. Ook een song die hij de laatste jaren terug regelmatig eens in de setlist steekt. Het moet gezegd worden dat de versie deze avond veel beter klonk dan wat Eldritch de laatste 20 jaar er live van gemaakt heeft. Als tweede bis kregen we dé hit van The Mission: “Tower of Strength”.
Toen de lichten terug aangingen en iedereen bekomen was van het optreden werd er nog duchtig gedanst op de muziek van de jaren 80.
FR review http://www.musiczine.net/fr/concerts/item/77748-mission-accompli-e.html
(dag 1 - 6 maart 2020)
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/the-mission-06-03-2020.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/de-casino/salvation-06-03-2020.html
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas