We citeren: ''In maart 2020 verscheen, onder impuls van Tiny Legs Tim, het album Missy Sippy All Stars Vol. I. Een staalkaart van Gentse bluesmuziek nav tien jaar Gentse bluesscene en de vijfjarige verjaardag van blues- en jazzclub Missy Sippy.'' Dit is dus een verzamelplaat die een ode wil geven aan deze bijzonder Gentse club, maar meteen een ode aan het genre zelf. Op een verfijnde en bijzonder mooie wijze gebracht door een hele rits artiesten die weten waar ze mee bezig zijn.
Want eerlijk? Klassiekers binnen het genre uitkleden en in een nieuw kleedje stoppen, daarvoor moet je sterk in je schoenen staan. En als je bij de eerste song, “Don't You Mind People Grinning To Your Face” al het gevoel krijgt terug te keren in de tijd, zonder dat het gedateerd klinkt. Dan ben je in je opzet geslaagd. Elke song ademt die warmte van blues, jazz en rootsmuziek uit waarmee die Missy Sippyclub zo groot is geworden. Het gevoel als je daarbinnen stapt wordt ook op deze schijf uit de doeken gedaan op een speelse en magische wijze. De warmte die over jou neerdaalt bij elke song opnieuw doet je naar adem happen, je trekt je dansschoenen aan en danst in de huiskamer op lekker aanstekelijke songs als ''Something's Got A Hold On Me”, “Have You Ever Had A Feeling” of de versie van “Little Red Rooster”. Allemaal songs met het label 'afblijven' wat ons betreft. Gelukkig blijft de sfeer van toen dus overeind staan. En dat is een pluim op de hoed van elk van de muzikanten en vocalisten die aan dit project hebben meegedaan.
Daarom doen we bewust niet aan namedropping, want elke inbreng is even belangrijk om de magie uit de boxen te laten loeien die je dat bijzonder warm gevoel vanbinnen geeft.
Fedia Holail Mohamed, Kasper Van de Ponsele, Bernd Coene, Toon Vlerick, Janne Blommaert, Vincent Slegers, Olivier Vander Bauwede, Mira De Schepper, Matis Cooreman, Leander Vandereecken, Matt T Mahony, Tiny Legs Tim, Lajos Tauber, Simon Raman, Naomi Sijmons, Mattias Geernaert, Guy Verlinde, Karel Algoed, Frederik Van den Berghe en Tom Eylenbosch … ze gooien elk hun meesterlijke talent in de strijd, maar vooral tonnen spelplezier die nodig zijn om van deze mooie ode aan een van de mooiste Gentse clubs, en ook het roots-en blues-genre de ode te geven die het verdient. Nergens valt een speld tussen te krijgen en overal voel je je wegglijden naar mooie tijden waar we nippend aan een lekker glas wijn genoten in de bluesclub en met een brede glimlach een krop in de keel kregen als ''I Shall Not  Be Moved” door de boxen loeit. Wederom, gebracht met zoveel intensiviteit zo eigen aan het genre dat je eigenlijk ook een traan wegpinkt van innerlijk genot.
Deze verzamelaar is niet zomaar een verzamelalbum. Het is de perfecte ode die een mooie club als Missy Sippy kan krijgen. En bovendien een aanrader voor ieder beetje liefhebber van blues, roots en jazz deze knappe schijf. Hopelijk komt hier snel een vervolg op.

FireForce - Het is niet dat Wereldoorlog drie losgebarsten is met gebombardeerde steden en hongersnoden. We overleven dit wel. Zolang we maar genoeg toiletpapier hebben…

FireForce is in ons land een nog steeds sterk onderschatte combat/power metal band, die al sinds 2008 meerdere waters heeft doorzwommen. Vorig jaar bracht FireForce, in een nieuwe line-up, een zeer goed ontvangen EP uit en ook live bewees de band meermaals nog steeds stevig in de combats te staan. De band is volop aan opnames bezig voor hun intussen vierde album. In onze reeks 'interviews in tijden van corona' mocht ook deze metal trots niet ontbreken. We hadden een gesprek met Erwin Suetens over verleden, heden en de toekomst, en hoe de band deze crisis overleeft.

Sinds mijn laatste interview met de band, in 2018, is er veel gebeurd. Hoe staan de zaken met FireForce anno 2020?
Wel, een band in stand houden is een harde job. We hebben een goed jaar een stabiele line-up gehad met Søren en Rooky in de rangen. Helaas is daar door een job verandering van Søren een verandering in gekomen. Hij moet nu vele weekends werken en dan past het, “de hort op zijn met een band”, in het verre buitenland (Søren komt uit Denemarken), niet altijd in het plaatje. En dan moeten er keuzes gemaakt worden, waarvoor alle respect. Hetzelfde speelde zich dan af met Rooky. Ook hij veranderde iets later van job, waardoor een vlotte verbinding met België (Hij komt uit Duitsland) niet meer mogelijk was. Ook is hij nu erg actief met een contractuele rock-opera, en vandaar dat ook hier keuzes gemaakt moesten worden. Met beiden is het een amicaal afscheid geweest, het zijn super kerels en heel goede muzikanten! Nu is Matt (Matthieu Asselbergs), uit Frankrijk, die ons al een paar keer had bijgestaan, vaste gitarist en zanger van Fireforce. We zochten buitenaf een vervanger voor Søren, en bleken dan uiteindelijk iemand in de bestaande rangen te hebben die het ook perfect kon – wat heb je meer nodig? Dus vanaf begin maart is FF een viermansformatie!

Vorig jaar brachten jullie nog een EP uit in gewijzigde line-up. Hoe waren de reacties?
Tot nu erg goed. Vele positieve comments en reviews. En niet te vergeten : Het is een limited edition vinyl EP, zandgeel…met een mooie hoes door Eric Philippe en een hoop foto’s van topfotografen! Dat slaat aan!

De live optredens liepen ook als een vuurtje. Hoe waren de reacties van de fans tot  nu toe?
Ook erg goed. Na onze wedergeboorte in juli 2018 ging het enkel bergop. We hebben een hoop mooie shows gespeeld, en zelfs een bandcontest gewonnen waarvan we het eerst niet konden geloven dat we daar überhaupt aan meededen. Ik had ons zomaar ingeschreven, om aan ‘namedropping’ te doen, en plots bleken we geselecteerd. Ik wist op dat moment niet eens of we wel allemaal beschikbaar zouden zijn. Dat was gelukkig dan wel het geval.

FireForce drukt toch al een tijdje zijn stempel op de powermetal en moeten, wat mij betreft, nog steeds niet onderdoen voor de grote namen binnen de scene. Moesten jullie Amerikanen zijn, waren jullie beroemd. Waarom is het in ons land toch zo moeilijk die grote doorbraak naar een ruim publiek te forceren?
Bedankt voor het compliment. En dat is de eeuwige vraag. We worden nog steeds niet voor ‘vol’ aanzien in eigen land vrees ik. Nochtans sparen we kosten nog moeite om zowel mooie platen, als mooie video’s, als mooie concerten te blijven maken. Zolang ik op mijn benen kan blijven staan, en zolang de drang naar creëren blijft, doe ik verder. Serge en ik hebben nu in de vorm van Christophe en Matt, twee ‘young guns’ in de gelederen, die ook een continu drang naar presteren en creëren hebben, en dat is een extra motivatie!

Op jullie website lees ik dat jullie volop bezig zijn aan het vierde album. enig idee wanneer dat op de markt zou komen?
Wel, de laatste hand wordt aan de opnames en het mixing proces gelegd ‘as we speak’. Dan is het kwestie van het juiste label te vinden om dit uit te brengen. Deze plaat is onze beste tot nu toe: de beste songs, de beste opnames, de beste productie, de beste line-up ooit. Ook een prachtig hoesontwerp. Dus moeten we ook de beste mogelijkheid uitzoeken om het maximum uit deze release te halen. Dus: Neen, nog geen idee wanneer ze zou uitkomen. Maar het gaat een ‘bommeke’ zijn, wees daar maar van overtuigd.

Ook voor FireForce is die corona crisis een ware streep door de rekening veronderstel ik, hoe ga je ermee om?
Vrij normaal tot nu toe. We zijn toch bezig met de nieuwe plaat, dus we vervelen ons niet. Hopelijk is tegen het einde van het jaar de situatie al wat genormaliseerd zodat we volgend jaar terug van jetje kunnen geven.

Ik heb ook al enkele live filmpjes de revue zien passeren. Bestaan daar, wat de band betreft, meer mogelijkheden toe? Jullie via Facebook of sociale media meer 'tonen' in die tijden?
We doen nu af en toe ook een ‘home’ video, iedereen apart iets inspelen en daar een Coronafilmpje van maken. Blijft fun, en de fans vinden dat ook wel leuk.

Financieel heeft een band daar niets aan, dus wat is , denk je, de zin ervan?
Ik lig eerlijk gezegd niet hard wakker van financieel. Ik speel muziek en zit in een band om iets te creëren, als hobby, als passie. Niet om er iets aan te verdienen. Andere mensen drinken pinten, of gaan bij wijze van spreken 100 keer op een jaar naar ‘grote’ concerten, of steken hun geld in hun motor of in nieuwe velgen op hun auto. Omdat dat hun hobby en passie is. Ik steek mijn geld in mijn band. Er iets terug uithalen is mooi meegenomen, maar mijn doel is het zeker niet. Maar gratis optreden doen we uiteraard niet. Het is niet omdat het een passie en hobby is, dat organisatoren niets moeten betalen. Zo werkt dat uiteraard niet, haha!

Wat waren eigenlijk de plannen voor de crisis? En in hoeverre zijn die dan in het water gevallen?
Zoals hiervoor al gemeld; er waren nog niet veel plannen wegens de opnames van de nieuwe plaat. Dus; niks belangrijk in het water gevallen. Behalve een paar praktische dingen voor de band, zoals een gezamenlijke photoshoot voor de hoes…

Wat zijn de verdere plannen na deze crisis?
Cd releasen, releaseshow in elkaar steken, tourtje plannen…

Wat optredens betreft, zijn er bepaalde voorkeuren? Waar zou je absoluut eens willen staan?
Overal waar ze ons zouden willen hebben. Op Belgisch vlak: Alcatraz zou ik écht heel graag eens willen doen, en tegen Graspop zou ik ook nooit neen zeggen. Ze hebben ons daar echter nog nooit gevraagd, in weerwil met een bepaalde ‘urban legend’ die de ronde doen dat ik dat ooit eens ‘geweigerd’ zou hebben. Wat voor een idioot zou ik dan zijn? Maar om kort te zijn: elke show waar de band tot zijn recht komt. Dat kan een festival zijn, maar ook clubshows uiteraard! En zoveel mogelijk in het buitenland.

Zijn er online platformen waar mensen de band kunnen steunen? En op welke wijze?
Steunen kan nog altijd het best door merch aan te schaffen. Dat is de enige manier waarop we momenteel een paar centen mee kunnen verdienen. Merch via de Facebook pagina… Ik besef dat Spotify ‘in’  is tegenwoordig, maar daar verdienen we maar peanuts mee. Harde merch is nog steeds het beste!
https://www.facebook.com/Fireforceband

Misschien een algemene vraag, maar hoe denk je dat de muziekwereld deze uitzonderlijke crisis zal doorkomen, nu ook de festivalzomer in het water valt?
De muziekwereld zal dit écht wel te boven komen. Het is een noodsituatie, daar moeten we mee leren omgaan. En for god’s sake; het is enkel een paar maand niets ‘groots’ doen. Met niet teveel mensen op een hoop zitten. Het is niet dat Wereldoorlog drie losgebarsten is met gebombardeerde steden en hongersnoden. We overleven dit wel. Zolang we maar genoeg toiletpapier hebben…

Heb je een soort einddoel voor ogen, wat wil je absoluut bereiken met de band?
Haha, nog zo een eeuwige vraag. Het antwoord is simpel: alles en niets! Elke mogelijkheid zullen we nemen, elke horde zullen we overwinnen (en believe me, ik heb er al hopen overwonnen). Komt er iets moois uit, prima! Komt er niets moois uit, jammer, maar nog altijd prima - want nogmaals, ik doe dit uit passie, niet voor mijn ego op te krikken.

Om af te sluiten, zijn er nog opmerkingen naar onze lezers toe, plaats ze gerust
Blijf geloven in bands van eigen bodem die zelf iets creëren, blijf geloven in muzikanten die musiceren omdat ze er plezier in hebben, blijf geloven in mensen met een goed hart, blijf geloven in goede muziek, blijf geloven in jezelf… En vooral: blijf geloven in Combat Metal! Join our forces!

Bedankt voor dit fijne gesprek, ik zie al uit naar de nieuwe plaat en uiteraard besteden we daar via de website de nodige aandacht aan.
Bezoek ook de website van FireForce: http://fireforceband.com/news/

Stereoseat - Soms word ik ‘s nachts wakker, en heb ik plots een idee. Dan bel ik ook terug naar mezelf om zeker te zijn dat ik de volgende morgen de essentie van het idee nog kan recupereren

Stereoseat werd in 2013 opgericht als een studioproject door songwriter Tom Van Dorpe, die bekend werd met de band Chrome Yellow, en geluidstechnicus Sergej ‘soundwizard’ van Bouwel (Absynthe Minded). Aanvankelijk vulden gitarist David van Glabeke (Kenji Minogue) en drummer David van Belleghem (Delavega) de bezetting aan. Zij zijn ook te horen op het debuut ‘Safety Car Crash’ uit 2015. In 2018 maakten zij plaats voor toetsenist Maarten de Meyer (Vive La Fête) en drummer Jelle Lefebvre (Pink Room, Celestial Wolves).
Met 'Heavenly Creatures' slaat Stereoseat vooral een nieuwe bladzijde om in zijn carrière, is onze eerste vaststelling. Vergeet Tool, NiN of Queens Of The Stone Age. Allemaal bands waar ik enorme fan van ben, laat dit duidelijk zijn.
We stellen u voor Stereoseat, een band die deze bands zelfs lichtjes doet verbleken door een duivels verschroeiende, grensverleggende aanpak, die diep door je lijf snijdt tot er geen spaander geheel blijft. Dit allemaal binnen een bijzonder gevarieerde omkadering, die telkens tot een kookpunt stijgt, waaruit je niet meer kunt en wil ontsnappen.
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen:
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77780-heavenly-creatures.html
We hadden een fijn gesprek met bezieler en oprichter Tom Van Dorpe. Over hoe de songs tot stand komen, het opstarten van dit project,  en de toekomst na corona tijden.

Stereoseat is in 2013 begonnen als een studio project. Hoe is dat in zijn werk gegaan, en hoe hebben jullie elkaar gevonden?
Ik had in die periode een hele reeks songs geschreven maar had geen band en de technische skills niet om ze goed op te nemen. Ik had nood aan een second opinion,. Om de bubbel waarin ik vastzat te doorprikken. Zo kwam ik in de zoektocht naar een degelijke producer/technieker via Bert Ostyn (Absynthe Minded) bij Sergej (van Bouwel) terecht en het klikte van de eerste seconde. We hadden dezelfde mindset en visie en we werden vrienden.
Wat volgde , werden legendarische nachten in de studio bij Sergej. Ik kwam met een tas vol songs aan en hij nam ze op, speelde, en arrangeerde mee. Soms werd er opgenomen, soms werd er gefeest en uitgegaan om dan vervolgens wasted terug in de studio te belanden.
Laat ons zeggen dat we in die tijd bevlogen, losgeslagen wild waren, wat onze band nog versterkte. Op een organische manier zijn we er vervolgens andere muzikanten bij gaan betrekken omdat de drang om de songs live om te zetten groot was en we voelden dat de sleutel van het project Stereoseat het live gegeven ging worden.
Zo is Stereoseat uitgegroeid tot wat het nu is. Met David van Glabeke als vaste waarde op gitaar, sampler en backing vocals. Een beetje een verlengde en houvast van mij en stuurman van het schip wanneer er chaos dreigt. De ritmesectie is gedurende de jaren wat gewijzigd. Oorspronkelijk met David Van Belleghem (Delavega) op drums en Sergej van Bouwel ( Absynthe Minded) op synthbass, tot wat het nu is, namelijk: Jelle Lefebvre (Pink room, Celestial Wolves) op drums en Maarten De Meyer (Vive la Fête, 70's tush) op synthbass en samples.
Door de drukke agenda van de ritmesectie met hun andere bands spelen we live soms met vervangingen, en soms ook als trio.
De songs schrijven neem ik voor mijn rekening maar de belangrijkste beslissingen zoals de keuze van de songs die op het album terecht komen worden door de andere bandleden beslist. Als band arrangeren en halen we samen songstructuren door elkaar.

Het eerste wat door mijn hoofd schoot bij die prachtplaat 'Heavenly Creatures' is 'NiN meets Queens of the stone Age'? Heb ik het mis? Of net juist? En is bewust voor die manier van werken gekozen?
Het is alvast een heel mooie vergelijking en we gaan zeker niet onder stoelen of banken steken dat deze bands een grote invloed uitgeoefend hebben op ons. Als mensen die ons niet kennen via deze bands getriggerd worden om naar onze shows te komen, gaan ze niet bedrogen uitkomen, denk ik. Maar er is meer, zeker qua inspiratie gaat het veel verder en is het zowat alles dat tussen Millionaire en (sommige songs) van Gojira ligt.
Iemand zei me onlangs na een show: ‘Millionaire, maar dan harder. Raketkanon, maar dan zachter’ (haha) om het wat zwart/wit uit te drukken. Het is nooit de bedoeling geweest om te klinken zoals een aantal grote voorbeelden. Het is wel de betrachting om verteerbaar te zijn voor een zo breed mogelijk publiek.
We willen niet klinken als de zoveelste kopie van een andere band. We staan op dat vlak het liefst alleen op een eiland en eigenheid is heilig voor ons. We moeten een eigen, authentieke smoel hebben, dat is namelijk onze belangrijkste bestaansreden.
Die authenticiteit wordt versterkt door de alternatieve gitaartuning die gebruikt wordt (DGDGAD) en je bijna nergens ziet bij andere bands. Daar bovenop het gebruik van een ‘Digitech Whammy’ pitchpedaal die op een onconventionele manier, op zijn zachts uitgedrukt, gebruikt wordt. Van ons eerste album “Safety car crash” hebben we een tutorial van ons gebruik van het pitchpedaal online gezet en die brengt het meeste reacties, views en nieuwe fans op, vooral dan uit Zuid-Amerikaanse landen zoals Brazilië, Colombia, Argentinië... We gaan daar zeker een vervolg aan breien met een tutorial die hoort bij het nieuwe album.
https://www.youtube.com/watch?v=6agTkdLeV8w
Het eigen karakter van de sound wordt ook nog eens versterkt door vocals die we soms benaderen als een instrument, zoals een synth, om die dan op dezelfde manier te bewerken. We proberen synths als gitaren te doen klinken en omgekeerd. Grappig om dan bij een aantal albumbesprekingen te lezen dat er op een bepaalde plaats in een song gesproken wordt over een vette synthpartij, terwijl het eigenlijk gewoon een gitaar is en omgekeerd. Opzet geslaagd dus! (lacht)

Jullie moeten vooral niet onderdoen voor o.a. NiN, integendeel zelfs. Ik was enthousiast. Maar hoe waren de algemene reacties tot nu toe?
We mogen zeker niet klagen. Stuk voor stuk goede reviews, de pers is heel enthousiast en er komen steeds méér fans bij. Maar toch voelt het aan als een beginpunt voor ons. Het is voor het eerst dat we voelen dat er iets in beweging komt , maar anderzijds moeten we het met een korreltje zout nemen doordat we door de corona crisis midden in de release, net toen we goed op dreef waren alles plots stopte, zoals voor zovele bands. Het zal terug opbouwen zijn en op welke manier is voorlopig koffiedik kijken.
De meeste complimenten uit de pers zijn ‘de eigenheid' van de songs en het niet te vergelijken met andere bands of er geen specifieke stijl kunnen opplakken.
Ik daag de lezers van dit interview uit om er een mooie, korte stijl op te plakken. Die niet gewoon: ‘alternative rock’ is, want dit dekt de lading niet volledig en is niet specifiek genoeg. Mensen zijn tegenwoordig breeddenkend maar moeten het in hokjes kunnen plaatsen zoals ‘punkrock’, ‘noiserock’, ‘postrock’, ‘shoegaze’ en consoorten.

Het zijn ook allemaal songs die zorgen voor een aardverschuiving in ons hoofd, die ons hart doormidden doet scheuren. Is deze aanpak ook bewust en waarom? Hoe is dat verschroeiende idee ontstaan?
Telkens als ik iets bewust probeer te creëren , mist het de authenticiteit. Het spontane basis idee of concept haalt het altijd. Dus de oorsprong van de aanpak van de nieuwe plaat is niet bewust maar ontstaat heel organisch. Ik ontdek zelf dingen die gebeurde tijdens het proces soms pas later maar tijdens het vormgeven , komen we alsmaar meer in de bewustere fase terecht. (lacht) 
Ik denk wel dat ik een natuurlijke afwijking heb om de luisteraar ‘pootje lap’ te doen, ze op het verkeerde been te zetten door middel van soms atypische ritmes of riffs en bijna alle basisideeën smeken om grote contrasten tussen onschuldig zacht en 'het door de muur heen willen' hard. Die constante zit er overal in, de luisteraar bij het nekvel proberen grijpen door na een idyllisch stuk verschroeiend uit te halen. Een beetje de destructieve, 'laatste seconden van het leven' gevoelservaring.

Schuilt er ook een verhaal achter de songs, woede, frustratie en dergelijke meer? Of hoor ik dat verkeerd?
Frustratie raak je sowieso gemakkelijk kwijt via muziek. (lacht) Er zit ook telkens een verhaal achter een song, alleen ontdek ik het in sommige gevallen pas achteraf. Sowieso komen de muzikale ideeën vóór de tekst. Bovendien zijn veel songs ontstaan doordat ik ergens op locatie met een idee, riff, melodie of ritme in mijn hoofd zit en dan naar mezelf bel om het idee in te zingen, wegens gebrek aan een smartphone.
Soms word ik s 'nachts wakker, en heb ik plots een idee. Dan bel ik ook terug naar mezelf om zeker te zijn dat ik de volgende morgen de essentie van het idee nog kan recupereren. (lacht) Zo zijn de meeste songs op 'Heavenly Creatures' ontstaan. De teksten kregen vorm op het moment dat ik vernam dat Martine Van Hoof van de band ‘Sin Alley’ - haar band met haar toenmalige partner Ruben Block - overleden was. Bleek dat ze met haar latere band 'Dashboard Darling' de prachtige song “Heavenly Creatures” had geschreven. Het werd me meteen duidelijk dat ‘Heavenly Creatures' de allesomvattende omschrijving is waar de songs van Stereoseat om vroegen en het werd meteen onze albumtitel.
Waar ik eerder wat vastzat met de teksten, vloeide er nu alles in één beweging uit. Diezelfde bewuste dag kwam ik op een nachtelijke fietstocht toevallig ook het kunstwerk 'struisvogel skelet en piano' op ware grootte tegen in de tuin van kunstenaar Stijn De Pourcq. Ik wist meteen: dit wordt de hoes. Alles viel die dag in zijn plooi. Ik moest er niet naar zoeken, het kwam zelf naar me toe.
‘Heavenly Creatures’ draait om alles wat zo dichtbij is en tegelijkertijd zo veraf. Leven en dood. Of het alledaagse tafereel van een piano met het bevreemdende, tot nadenken zettende struisvogel skelet. Alledaags maar je wordt verplicht de ‘rush of life’ even on hold te zetten, daar draaien de lyrics en de muziek om.

We zijn er zelfs van overtuigd, en dat is niet alleen wat Stereoseat betreft, dat als jullie Amerikanen waren , jullie wereldberoemd zouden worden. Hoe komt het toch dat het voor een Belgische band met zoveel topkwaliteit zo moeilijk is om die absolute top te bereiken?
De stijl van rock die we spelen is vooral beïnvloed door de nineties en heeft absoluut nog een publiek maar er zou nog een beetje een revival bij de jeugd moeten komen. De meerderheid van de jeugd luistert niet naar rock en dit was op zijn zachts uitgedrukt anders vroeger. Punk en metal, noiserock, alles wat zowat underground is, kent wel een kleine kentering.
Wij horen overal en nergens thuis. We horen zelfs thuis op o.a. metal festivals merkten we, want zo'n publiek smaakt het wel maar de organisator moet dan wat ruimdenkend zijn.
Hetzelfde geldt voor alle post en noiserock locaties. Bovendien zit je met een oververzadigde markt en dit zal nog verergeren na de crisis. Bands die wel al verder staan, hebben het nu ook heel moeilijk en hebben minder bereik. Wat wel positief is, is dat je in vergelijking met vroeger een veel mondialer bereik hebt , maar daar zit tegelijkertijd het pijnpunt, namelijk de enorme kosten van het touren in het buitenland.

Of is dat niet de ambitie? Wat is je uiteindelijke ambitie?
Onze ambitie is om eerst live verder te bouwen in België, want nu leren de meeste mensen pas Stereoseat kennen. Er zijn nog heel wat paden die we in België niet bewandeld hebben. Dus eerst in eigen land met af en toe graag wat uitwijkingen naar Nederland, Duitsland en Frankrijk.

Het is zeer jammer dat jullie hier geen vervolg konden aan breien door een uitgebreide toer, een streep door de rekening. Hoe gaan jullie als band daarmee om?
Iedereen gaat er eigenlijk heel chill mee om, misschien ook omdat onze kosten niet al te hoog opgelopen zijn met het maken van het album. Alles is geschreven, opgenomen, gemixt en geproduceerd door mezelf in onze eigen studio 'Eskobar', behalve de drums die opgenomen zijn door onze drummer Jelle, in zijn studio 'Ivy Jam'. Zo hebben we enkel de mastering en vinylpersing kosten gehad.
Om ongeveer de kwaliteit van een goede studio te benaderen zijn we er wel 6 tot 9 maanden intensief mee bezig geweest. Geannuleerde concerten beginnen stilaan een nieuwe datum te krijgen in het najaar en volgend jaar, dus 'fingers crossed'.

Is live streaming, of filmpjes een oplossing? Maar heeft een band daar iets aan? Financiëel wellicht niets?
Financieel inderdaad niets maar dat is op zich niet erg in ons geval. Als we er wat exposeren uithalen en op die manier hopelijk wat mensen in de toekomst naar concerten krijgen, is de opzet meer dan geslaagd.
We hebben reeds 2 videoclips gereleased alvorens de crisis toesloeg. Wat je nu wel merkt is dat de sociale media oververzadigd geraken door iedereen, ook ‘Jan met de pet’ die allerlei live streamings opzetten.
Maar au fond zijn deze initiatieven wel héél mooi en het enige alternatief om de gecancelde live shows op te vangen. Én ik heb wel al een paar nieuwe coole bands ontdekt via die initiatieven.

Zijn er plannen om ondanks dit iets uit te geven van een single? Nieuwe video? Plaats als dat zo is, eventueel een link
Rond deze periode, as we speak eigenlijk wordt de derde single/videoclip uit het album gelanceerd. Het is “Arcade” geworden, een song waar we het meeste reactie op krijgen en dat blijkbaar aan de ribben blijft kleven. Hier keert de band in tegenstelling tot de vorige twee videoclips, terug naar de naakte essentie, desolaatheid en puurheid om de song op het voortouw te duwen.
“Arcade” gaat over jezelf tegenkomen en tegen een muur botsen om vervolgens met alle geweld door de muur heen te willen gaan, met een crash tot gevolg.

(De video/single 'Arcade' is op 16 april op de markt gebracht - bekijk hier de video clip - https://www.youtube.com/watch?v=DR1Ud6MLYYA  )

Als deze crisis voorbij is, wat zijn dan de verdere plannen?
Prioriteit nummer één is terug de baan op, zoveel mogelijk spelen maar het zal afwachten worden wat de mogelijkheden zijn of wat het slagveld zal zijn van speelmogelijkheden/organisatoren na de crisis. Wij krijgen vooral veel aanvragen voor shows binnen door andere shows te spelen. Gelukkig zijn er al een aantal shows verplaatst en verder volgt onze booker Sven van 'Last Rebel Agency' alles op. Ondertussen zitten we niet stil, en maken we van de tijd gebruik voor het schrijven van nieuwe songs.

Zijn er naast Stereoseat nog andere projecten lopende?
Zoals eerder vermeld spelen de meeste nog in andere bands zoals Pink room, Vive la Fête, Celestial Wolves en 70's tush.

De laatste vraag is wellicht de belangrijkste, op welke wijze kunnen mensen jullie ondersteunen? Online aankopen van merchandisers en dergelijke? Plaats gerust een link
We horen hier en daar waaien dat de festivals en grote concerten pas ten vroegste (in de herfst van) 2021 zullen hervat worden, dus kunnen mensen ons een heel groot plezier doen en ons steunen door een LP te kopen (die komt met een bijhorende cd), via onze Bandcamp pagina of via fysieke winkels zoals Consouling Store, Music Mania of Vynilla. Er zijn nog enkele ‘limited blue marble’ vinyls en nog een reeks black vinyls te verkrijgen.
Zoals alle bands verkopen we de meeste cd's en LP's op shows en nu die weggevallen zijn doe je ons met dit het meeste plezier!

https://stereoseat.bandcamp.com/
https://www.facebook.com/ConsoulingStore
https://www.facebook.com/MusicManiaGent
https://www.facebook.com/vynilla

Ik had dit interview liever face to face gevoerd, omdat dan nog meer kan voort borduurd worden op sommige vragen. Hopelijk lukt dit binnenkort. Stay safe! en blijf in uw kot …

Izzy Op de Beeck - Ik hoop dat na deze Coronacrisis de mensen massaal hun artiesten, en vooral onze KLEINE en lokale artiesten terug ten volle ondersteunen door naar hun optredens te gaan

Izzy Op de Beeck is niet alleen een muziekliefhebber met een brede muzikale smaak. Je komt hem tegen op zowel Graspop als post rock,  ambient en jazz concerten. De man zit ook in een etmaal aan projecten. In deze coronatijden vonden we het interessant om ook deze, zoals hij zelf zegt, hobby muzikant met een brede kijk op de muziek , eens aan het woord te laten. En stelden hem dus ook enkele prangende vragen over o.a. al zijn projecten. Maar ook hoe hij als muziekliefhebber omgaat met deze barre tijden waarin we leven:

De reden van dit interview is uw zeer interessante opmerking op Facebook: ''Webmusicians in times of Corona'' … Hoe gaat een webmusician om met uitzonderlijke tijden als deze?
Allereerst even zeggen dat ik slechts een hobbymuzikant ben, ik hoef dit dus niet te doen om den brode. Dat maakt al een verschil uiteraard. Waar ik vroeger al die opnamen deed in mijn vrije tijd, heb ik door de lockdown van mijn bedrijf ineens HEEL VEEL vrije tijd. Dus ik kan veel projecten aannemen, die ik vroeger door tijdsgebrek moest afslaan of uitstellen. Dus voor mij persoonlijk, ik vind het puur als homerecorder bekeken zeker geen nadeel!

Hoe staat het met al je projecten, liggen die allen in de koelkast? Of mogen we releases of zo verwachten?
Zoals gezegd, ik kan heel veel gedaan krijgen in deze tijden, tijd zat! Sommige dingen zoals For Greater Good staan al een tijdje op waakvlam, maar andere projecten krijgen veel aandacht. Ik werk momenteel veel samen met de Brusselse Déhà Amsg, bekend van zijn projecten Déhà, Slow, COAG, Detrvire, Cult Of Erinyes, en vele anderen..., ik ben ook weer veel bezig met darkjazz, met mijn geliefde Italianen rond Signora Ward, dus weer iets van Detour Doom Project, Er is een nieuwe Senketsu No Night Club uit, Ejiki genaamd, er komt een nieuwe plaat van de Italiaanse neofolk supergroep L'Amara...

Je zit ook in een paar jazz concepten? Sommige gaan, dacht ik, puur en alleen via sociale media? Of heb ik het mis?Vertel er eens wat meer over
Yep! Ik ben en blijf in de eerste plaats een bugel/flugelhornspeler. Dat was het eerste instrument dat ik op mijn achtste leerde bespelen, en waar ik steeds mee bezig ben gebleven, in meer of mindere mate. Van bijna alle bands die ik daarstraks heb genoemd, ben ik misschien één of twee bandleden in het echte leven ooit tegen gekomen. Zeker een supergroep als L'Amara, of Detour Doom Project, daar zijn muzikanten bij van over de hele wereld: Duitsland, Italië, tot zelfs Mexico. Ik krijg meestal de 'rode draad' van de song doorgestuurd, een soort geraamte met ideetjes en de grote lijnen, en ik speel mijn eigen partijen en stuur ze apart mee door, voor deze projecten is dat mijn geliefde bugel, trompet en pocket trompet. Zo kan op het einde de mixing engineer zelf zijn mix maken en alle verschillende bronnen bij elkaar lijmen. Een beetje complexer dan bij 'met zijn allen in de studio', kan ik je vertellen, maar de resultaten zijn meestal fantastisch!

Kunnen er nog projecten bijkomen?
Erg genoeg misschien, maar zolang de Corona lockdown er is, heb ik tijd om dit te doen... en ik amuseer me er enorm mee, dit werkt echt superleuk, in je eigen tijd, op je eigen tempo, een redelijke deadline meestal.... zolang je een beetje de mogelijkheden hebt in je eigen huis, en dat moet niet zo veel geld kosten....Ik ben nu ook bezig met een online orkest, The Corona Orchestra. Dat is een initiatief om Belgische Hafabra-muzikanten (Harmonie-Fanfare-Brassband) die nu thuis zitten te niksen bijeen te brengen. Je kan van een bepaald stuk jouw bepaalde partij downloaden, die inspelen en doorsturen. Een mixing engineer brengt die bijeen en maakt er zo een heus volledig orkestnummer van, heel mooi om te zien en te horen! Onthoud dat je op dat moment geen enkele medemuzikant of dirigent hebt die je kan leiden, enkel een drumpartij of een metronoom, en een paar ingespeelde partijen. Een echt huzarenstukje eigenlijk.

Het zijn dus wel barre tijden, hoe ga je als muzikant hiermee om? Zijn er geen extra mogelijkheden wat betreft streaming of filmpjes op sociale media?
Ik heb de luxe van een betaalde job buiten de muziek, dus ik hang niet zo af van die inkomsten van muziek... ik heb het ook altijd wat lastig gehad met die streaming enzo.... ik ben met mijn muziek ook overal te vinden op dingen als Spotify, YouTube en anderen, maar ik beschouw dat nog steeds meer als een promotie en een 'must'. Wil je mij en mijn muziek steunen, zal ik je heel snel mijn Bandcamp-gegevens geven voor de groep die je wil, en daar kan je digitaal of fysiek kopen... Bandcamp is voor mij nog steeds hét platform bij uitstek om mijn muziek te promoten en te verkopen. Spotify en streaming in het algemeen maakt nog steeds vooral die diensten rijk. Het is belachelijk wat de artiest van Spotify krijgt per stream, dat zijn cijfers in de trend van 0,00x euro...

Zou dit ook geen aanleiding kunnen zijn om ook streaming als Spotify te laten boomen? En ervoor te zorgen dat de artiesten er meer aan verdienen?
Dan gaan Spotify en aanverwanten eens dringend hun aanpak moeten veranderen. Als je geen topartiest bent verdien je niks aan streaming peanuts, of je moest al je tijd en energie gaan steken in promotie van je muziek en alles goed uitpluizen. En eerlijk? De vrije tijd die ik heb, spendeer ik liever aan creatie in plaats van bureaucratie en administratie.

Om daar een beetje op voort te borduren. Wat is uw mening over deze tijden, kan het eventuele andere deuren openen denk je?
Ik hoop vooral dat de mensen terug gaan beseffen wat ze missen, nu muzikanten niet meer mogen optreden en toeren om hun muziek te promoten. Ik hoop dat na deze Coronacrisis de mensen massaal hun artiesten, en vooral onze KLEINE en lokale artiesten terug ten volle ondersteunen door naar hun optredens te gaan. Niet meer alleen 'geïnteresseerd' aanklikken op Facebook en dan toch niet gaan, maar echt je engageren om je artiesten en bands te steunen. Koop nu eens gewoon die tickets in voorverkoop, dan heb je geen excuus om NIET te gaan! :) En kan je dan TOCH niet gaan, beschouw het dan als een goed doel dat je steunt!

Vooral, brengt dat geld in het laatje voor de muzikant in kwestie?
Enkel als we de artiesten steunen! Koop hun merchandise, koop hun fysieke of digitale output, dat zijn voor de meeste artiesten nog steeds de grote bronnen van inkomsten, en als het terug mag, ga naar hun optredens!

Ook de concert- en festivalwereld zit op zijn gat. Als mede concertganger is dat voor u geen gemakkelijke periode. Hoe ga je daar mee om?
DAT is mijn grote gemis en frustratie ook. Zoals je weet (we komen elkaar geregeld tegen ;) ) ga ik inderdaad graag naar kleine optredens maar ook naar grote festivals. Die lijken allemaal geannuleerd te raken, ik zie het somber in voor al zeker deze zomer, maar ik vrees eigenlijk voor het hele jaar, hoor... eer de hele mallemolen terug is opgestart, moeten artiesten wereldwijd terug in de roulatie gebracht worden, tours herboekt worden, overal alle visums terug in orde geraken, alle randgebeuren moet terug gecoördineerd, lighting, stagecrew, promo, het is zo een groot circus, en dat sleur je niet zomaar terug in gang op een maandje tijd.

Wat zijn je ambities? Zijn er nog doelen die je met je muziek wil of kunt bereiken?
Ik zou nog heel veel willen en kunnen doen, ik heb niet echt een groot doel, ik zie wel wat de muziek mij brengt. Iets in de extreme metal wil ik wel terug doen, en eens terug op een podium geraken, maar dat komt wel weer!

Is het allemaal combineerbaar met uw gezin en dagelijkse werksituatie? Hoe gaat uw gezin ermee om?
Ik heb zoals gezegd een dagjob, van 8 tot 17, van maandag tot vrijdag. Dus ik heb wel mijn avonden vrij en mijn weekends. Met een vrouw en twee kinderen is dat allemaal wat schipperen, maar ik heb een fantastische vrouw die mij steeds heeft gesteund in mijn muziek, en mij heel af en toe eens effe terugtrekt als ik wat te ver doordraaf... Maar meestal ben ik vrij nuchter en realistisch in mijn doelen. Ik doe ook mijn dagelijkse job enorm graag, dus die zou ik eigenlijk ook niet willen missen... de balans is vrij goed te doen, ik heb ook genoeg vakantie om alles bol te werken. Maar zoals gezegd, ik vind het als muzikant nu eens niet erg dat ik een maand thuis zit :)

Moesten er nog opmerkingen zijn of links waar mensen merchandise of zo kunnen aankopen zet die gerust hieronder
Dit was de gevreesde vraag, haha! Ik heb ZO VEEL projecten gaande dat ik een kleine greep ga doen uit voornamelijk de Bandcamp sites, waar je de muzikanten nog steeds het best mee steunt. Erik, bedankt voor het interview alvast!

All things Déhà: https://musicalexcrements.bandcamp.com
Darkjazz - Detour Doom Project: https://detourdoomproject.bandcamp.com
Darkjazz - Senketsu No Night Club: https://signorawardrecords.bandcamp.com/album/senketsu-no-night-club-ejiki
Traditional Italian Folk - L'Amara: https://lamara.bandcamp.com/album/lamara
Cinematic jazz electro - The Thing With Five Eyes
https://thethingwithfiveeyes.bandcamp.com/album/noirabesque
Triphop-bebop-jazzhop - Nyctophiliac (Skopje): https://nyctophiliac.bandcamp.com
Ambient industrial orchestral soundscapes - For Greater Good
https://forgreatergood.bandcamp.com
Smooth Jazz - The Sarto Klyn V: https://thesartoklynv.bandcamp.com
Oldskool Corona-inspired Goregrind - Anal Cuntrona
https://musicalexcrements.bandcamp.com/album/coranal-cunt
Electronic Ambience – Misantronics: https://www.youtube.com/watch?v=H2aQk4a3u3s
Het Corona Virtuele Orkest: https://www.youtube.com/watch?v=c6YJOynICJM

Die vraag heb ik zeer bewust gesteld zodat de lezer die projecten zou kunnen ontdekken, en eventueel de band in kwestie langs deze weg ondersteunen. Dank voor dit fijne gesprek, ik hoop dat we elkaar weer 'in real' tegen komen en tussen pot en pint zo gesprekken kunnen voeren. Stay safe …

MARTYR - Dat is ook precies de bedoeling van onze albums. Niet makkelijk achteroverleunen en doorschrijven op wat we al eerder gedaan hebben, maar juist proberen te verbeteren en onszelf goed uit te dagen

De Nederlandse Power-Heavy-Speed metal band MARTYR heeft sinds zijn ontstaan in 1982 meer dan zijn stempel gedrukt op het metal gebeuren in de Lage Landen. Met 'For the Universe (1985) en 'Darkness At Time's Edge' (1986) bracht MARTYR klassiekers uit. De band hield er in 1989 meer op om medio 2001 plots uit zijn as te herrijzen. Een herboren band die geen routineklus afwerkt maar met 'Circle of 8' in 2011 en vooral 'You Are Next' in 2016 leek te zijn herboren. Ondertussen zit MARTYR niet stil en zijn er plannen voor een nieuw album. We hadden een fijn gesprek met bezieler en gitarist Rick Bouwman over dat roemrijk verleden, hun bijzondere tour in Japan, maar vooral de toekomst tijdens en na corona tijden.

MARTYR heeft een verleden in de jaren '80. Na al die jaren kwam een reünie, als je terugkijkt op die tijd . Wat zijn de grootste veranderingen door de jaren heen?
Buiten het feit dat we als personen en als band volwassener zijn geworden met een beter instrument beheersing en betere technieken is de metal scene wel verandert. Vroeger was het overzichtelijker. Tegenwoordig met al die sub genres en al die bands die op alle media van alles en nog wat uitbrengen is het een stuk lastiger je muziek de juiste aandacht te laten geven. Aan de ene kant zijn er wel meer mogelijkheden, aan de andere kant is er ook mega veel aanbod. Hoe val je op? Gelukkig hebben we de naam MARTYR mee en onze legacy. Voor een nieuwe startende band moet dit toch lastig zijn. Hoe goed je ook bent, mensen moeten je wel zien en horen.

‘For The Universe’ (1985) en ‘Darkness At Time’s Edge’ (1986) zijn uitgegroeid tot ware klassiekers. Hoe was het om na al die jaren de draad terug op te nemen?
Dat is super en ging ons ook eigenlijk relatief eenvoudig af. We hadden de naam nog. De scene kende ons nog. We zijn na de reünie shows midden jaren zero’s ook weer gaan schrijven en waren in de gelegenheid veel shows te spelen door heel Europa met mooie andere bands als Lizzy Borden , Jaguar, Vicious Rumors, Flotsam, Raven en heel veel meer.  En ook wij groeiden weer verder in ons schrijfproces en de kwaliteit van de shows. Er was en is nog steeds super veel ambitie en energie.

In 2001 volgde dus een reünie, hoe is dat in zijn werk gegaan? En hoe waren de reacties?
De Heavy Metal Maniacs Fanclub Nederland vroeg ons voor wat we toen dachten een eenmalige reünie op hun festival. Dat hebben we gedaan. Er was weinig repetitie voor nodig , de songs zaten toen (ook als was het toen een jaar of 13 geleden dat we voor het laats met MARTYR speelden) nog steeds in ons systeem.  De reacties waren super, maar het was toen (dachten we!) een eenmalig iets. Later wisten we wel beter blijkt.

Zijn er in de huidige tijden, dankzij de sociale media en dergelijk, meer mogelijkheden om aan de bak te komen dan vroeger? Of zie ik dat verkeerd
Wat ik eigenlijk al zei, ja er zijn zeker meer mogelijkheden , absoluut, maar iedereen gebruikt die meer mogelijkheden, en er zijn ook meer bands en muzikanten. Het is moeilijker je te onderscheiden en speciaal te zijn.  Er zijn zoveel platforms, dat bijhouden is alleen al een halve dagtaak haha …

'You Are Next' was een sublieme plaat, en liet een band zien en horen die niet aan een routineklus bezig was, dat trok me het meest over de streep. Hoe waren de algemene reacties echter?
Nou ja precies dat eigenlijk, en dank voor je compliment. Maar dat is ook precies de bedoeling van onze albums. Niet makkelijk achteroverleunen en doorschrijven op wat we al eerder gedaan hebben, maar juist proberen te verbeteren en onszelf goed uit te dagen. We horen heus wel eens een enkeling roepen, ah het klinkt niet meer als de jaren 80. Nee dat was dan ook niet de bedoeling, hoewel de roots echt wel hoorbaar zijn. Maar we zijn zelf gegroeid, we zijn 30-35 jaar verder, de techniek is verbeterd. ‘You Are Next’ is een van ons meest succesvolle albums so far. De reacties waren super. Het heeft ons veel opgeleverd, veel goede shows en support , touren door Japan, releases in Japan en Zuid Amerika.

Jullie speelden net voor de crisis voor de derde maal in Japan, de band is dus 'big in Japan'? Hoe waren de reacties daar? Ik heb me laten vertellen dat het Japanse publiek op zijn zachtst 'speciaal' is.
Big in Japan , dat valt ook nog wel weer mee hoor , maar het gaat wel lekker dat wel. En ja als je aankomt en in je hotel staan de fans te wachten op je , dat doet wel wat. Het is een zeer loyaal publiek. Maar wij zijn dan ook zeer loyaal aan hen en heel toegankelijk. Dat wordt erg gewaardeerd. Ons Japans publiek is erg gek op MARTYR en de stijl die we spelen.  We besteden ook veel aandacht aan hen als we daar zijn, veel praten met de fans, veel foto's maken (dat zijn we sowieso wel gewend van de Japanners) , met ze eten en drinken. Het is een bijzonder dankbaar publiek, en ze hebben zoveel respect voor alles , de omgeving, de muziek, de natuur, elkaar. Prachtig om mee te maken.

De echte reden van dit interview is het bericht dat jullie bezig zijn aan een nieuw album?  Vertel er meer over? Wanneer zou die release zijn en zo?
Klopt. We zijn bezig, al eventjes. In de tussentijd gebeurt er wel eens wat, wat een klein beetje vertragend heeft gewerkt. We hebben een ander bezetting dan die van “You Are  Next”. Een fantastische bezetting moet ik zeggen, waarmee we weten dat wat we nu aan het schrijven zijn qua nieuw werk ook echt goed gebracht gaat worden.
Door de bandwisseling zijn we gefocust gebleven op de live shows. Geen show is afgezegd. Wel is er iets dus aan vertraging in het schrijfproces opgetreden , maar sinds een jaar hebben we dat weer opgepakt en de songs zijn klaar. Echter toen kwam Corona om de hoek kijken wat betekent in ons geval dat we de songs niet met elkaar in de oefen ruimte hebben kunnen doorspelen en doornemen. Tuurlijk is de techniek er el om het thuis allemaal op te nemen en te doen of remote of ieder voor zich in een studio , maar door elkaar te zien en feedback te geven , groeit een song mogelijk nog meer.
Dus we zitten nu in de fase van hoe nemen we het op. Op dit moment echter hebben we een song gereed die wel eigenlijk im de maatschappij en bij onze promotors / marketing team asap al willen uitbrengen. Dus wie weet is er al wel heel snel nieuw MARTYR materiaal op de markt.

Jullie hebben ook een live album in Japan opgenomen? Ook op DVD? Wanneer mogen we die plaat verwachten?
Die plaat is al uit, sterker nog in 4 releases uitgebracht. 2 Europese CD versies op ons label ‘Pt78 records’,  waarvan 1 limited in het aantal persingen.  Een Japanse CD versie op ons Japanse label ‘Rock Stakk Records’. En op vinyl wereldwijd te verkrijgen. Dat vinyl is heel speciaal, het is een 2 LP geworden, supermooie dubbelaar op wit vinyl met een rood label (ofwel de Japanse vlag). We hebben wel een live clip voor 1 van de songs “Afterlife” op Youtube staan :  https://www.youtube.com/watch?v=t-rhwo43f2g Verder hebben we video opnames van de hele shows van Februari 2020, daar moeten we nog mee aan de slag. Er is een DVD release gepland.

Het zijn trouwens zeer moeilijke tijden, hoe ga je als band daarmee om? Geen optredens en zo? zeker in het metal gebeuren is dat een streep door de rekening
We gebruiken deze tijd zoals gezegd dus voor nieuw werk en andere zaken , zoals plannen en marketing. Ja tis superbalen nu , van de live shows. Scheelt ook inkomsten want geen gages, geen merch sales bij de shows etc . Dus support de bands , koop een cd of shirt uit de shop (bit.ly/martyshop)  . Een band kost ook best een hoop geld, oefenruimtes, studios, instrumenten etc. . We kunnen ons gelukkig aardig bedruipen , maar wel door de shows normaal gesproken.

Naast nieuwe releases zijn er nog verdere plannen (in zoverre nog iets kan gepland worden)?
Zeker, nieuw video materiaal en we moeten kijken naar 2021 waar hopelijk alles weer kan qua shows. We willen zeker terug touren door andere landen. Daar moet ook aan gewerkt worden.

Misschien een rare vraag , kan een band als MARTYR die eigenlijk al een beetje alles heeft meegemaakt eigenlijk nog groeien? En hoe?
Ja hoor, voornamelijk in fanbase. We willen groter worden en niet om de roem of geld, Totaal niet zelfs. Maar we zijn trots op wat we maken , we hebben supertoffe live shows. We willen gewoon dat we bekend genoeg zijn bij de mensen om te bepalen of ze ons leuk vinden (of niet). En daarvoor willen we de naambekendheid steeds verder laten groeien. Zodat onze muziek gewoon een groot bereik krijgt en onze shows groeien. Dus ook groeien naar grotere festivals toe.

Zijn er na al die jaren nog ambities, iets dat je absoluut nog wil bereiken als band?
Wat ik zei, grotere festivals bereiken, meer mensen bereiken. Voor mijn part is dat “ja MARTYR kennen we , maar vinden we ruk” weet je wel. Als ze je maar gehoord hebben en kennen. Niet iedereen houdt van hetzelfde , gelukkig maar.

Hoe sta je als 'old school' metalhead eigenlijk tegenover streaming als Spotify? (ik stel die vraag aan iedereen , de antwoorden zijn uiteenlopend)
Ik ben er op zich wel positief over, maak er ook zelf privé gebruik van voor het ontdekken van muziek met name. Het is ook weer een manier om je muziek te laten horen aan een breed publiek en tegelijk is ook dit platform een lastige. Door de bomen het bos niet meer zien, er geen geld aan kunnen verdienen tenzij miljoenen streams. Het gaat niet om het geld, wel wil ik graag dat het bijdraagt aan ons bereik. Echter er zitten wel weer veel afhankelijkheden aan.

Op welke wijze kunnen fans of muziekliefhebbers jullie in huidige tijden steunen? Aankoop van merchandiser en dergelijke? geef gerust een link of zo waar mensen dingen kunnen aankopen
Ja graag. Koop een CD , shirt, patch , download de CD op de bekende streaming kanalen als Spotify, volg ons op Youtube , en wordt vriendjes.  Als we dan met de nieuwe plaat komen, ben je sowieso op de hoogte en hebben wij ook ons groter bereik om de plaat  aan de man te brengen en te laten horen aan iedereen. Support the scene en je favoriete band(s) .

Onze links:
www.facebook.com/martyronline
www.martyronline.nl
shop: bit.ly/martyrshop

Zijn er om af te sluiten nog opmerkingen naar onze lezers toe, spuw uw gal uit. Dank voor dit gesprek, hopelijk kunnen we dit in betere tijden face to face eens over doen
Gal uitspuwen sowieso niet, Het tegenover gestelde Ik ben dankbaar voor alle support en vertrouwen in MARTYR door alle jaren heen. Dus dank daarvoor en we hopen iedereen zo snel mogelijk, in goede gezondheid , weer te zien. Of dat nu is bij een MARTYR show of in een club of bij een of andere festival waar wij als fans ook rondlopen. Stay Safe en Healthy!

Nightqueen - Steun bands a.u.b. door na de lockdown de kleinere concerten en festivals te bezoeken waar muziek nog echt en puur is.  Laat ons dan samen de herwonnen vrijheid vieren

De Genkse melodieuze power metal band Nightqueen timmert sinds 2004 aan de weg. Sinds 2017 is dat met een andere frontvrouw, zijnde Hellen Heart. De band bracht dit jaar nog een gesmaakte schijf op de markt 'Seduction', dit dus in heel andere line-up. Voormalige zangeres Keely Larriena moest door een ernstig ongeluk de band verlaten. Ook gitarist Adagio verliet de band en zijn plaats werd ingenomen door Cosi Maatrigiani; Paddy Lee, toetsenist Gio Zuccari en drummer Andy Hermans maken die nieuwe line-up compleet. Dat Hellen over een uiteenlopend stembereik beschikt, merkten we al op die plaat. Ook live doet de bijzonder charismatische zangeres er alles aan om iedereen uit haar hand te doen eten. De aanstekelijke power metal die Nightqueen  naar voor brengt, raakt over de hele lijn bekeken zeker de gevoelige snaar. Dat merkten we nog toen we de band live mochten aanschouwen op Pluto Fest in 2019. We hadden een gesprek met gitarist Rex Zeco over het verleden, wat een band doet tijdens deze rare tijden waar we in leven, maar ook de toekomst. De band had ook een mooie boodschap naar de muziekliefhebber toe.

De band is ontstaan, dacht ik, 2004. Hoe is de band ontstaan? En hoe zijn de beginjaren verlopen?
De band is ontstaan als tijdverdrijf. Ik had zelf  meer dan 12 jaar stilgelegen als muzikant en had de muziekwereld totaal niet meer gevolgd. Omdat ik zelf niet wist wat ik wilde zocht ik niet al te gericht naar de juiste bandleden. It was just for fun.  Met de tijd besefte ik,  dat sommige  andere bandleden de muziek niet zo nauw namen en meer op hun ego voortdreven dan op hun kunnen.  Dit resulteerde dan weer op ontelbare bezettingswissels, wat dan weer veel tijd kostte.
Er waren ook wel heel goede muzikanten bij die op zich dan niet in de band bleven omwille van anderen hun kunnen en/of gedrag.  En telkens kon ik van voor af aan beginnen.  Op zeker moment had ik dan zulk een groep mensen samen dat er plots wat ambities kwamen met het eerste album (‘for Queen and Metal’) als gevolg.  
Ik begon stilaan te beseffen dat dit geen hobbietje meer was maar een tijdrovende en kostelijke passie waar ik elke dag meer en meer mee bezig was. 
Een tweede album (‘revolution’) volgde en daar werd ik keihard met de feiten geconfronteerd door Jan Nemec  (producer en oa ook Helloween, MSG, running wild). Hij stelde dat een band maar zo sterk was als het kunnen van alle leden samen. Ik wilde daardoor de opnames uitstellen maar de platenfirma (Wildgame) wilde daar niet van weten. ‘Revolution’ werd dus released terwijl het achteraf gezien zoveel beter had gekunnen.  Ik was ook niet blind of doof voor commentaren en dacht veel na over verbeteringen.  Ik wist dat alles net niet top was.  Average dus.  Maar in de songs zat veel meer dan wat wij als band eruit haalden.  En ik had zeker geen zin om zo te blijven aanmodderen.
Na weer wat personeelswissels kwam Andy (Hermans) in de band en je merkte dat hij, samen met nieuwe bassist Paddy, de muziek onmiddellijk op een hoger niveau tilde. Een wissel van toetsenist bracht Gio in de band en we hadden binnen de kortste keren een klik.  De muziek klonk een pak beter en ik speelde ahw in een zetel van goede muzikanten. 
En net op dat moment kwam het spijtige nieuws over Keely binnen. Na lang zoeken vonden we de juiste zangeres in Hellen en kwam vlak daarna Cosi in de band.  En als een samenwerking goed klinkt kan het ineens snel gaan.  Dan band begreep perfect waar ik muzikaal naartoe wilde en vulden daar aan waar het nodig was.  Sterker nog, ze begonnen mee te werken aan de nummers of zelfs alleen te schrijven. De stijl van Nightqueen is nu niet anders dan voorheen maar wel een stuk completer.  Het resultaat kan je op het nieuwe album ‘Seduction’ horen.

Jullie muziek omschrijven als 'Female voice metal' ? is dat jullie tekort doen? Hoe zou je uzelf als band het liefst willen omschrijven?
Ik heb moeite met de term female fronted.  Men zegt toch ook niet tegen Maiden dat ze Male fronted zijn ?  Dat is het recept al verklappen voordat het menu opgediend wordt.

Volledig mee eens
De pers omschrijft ons als symphonic powermetal en daar kunnen we wel mee leven.  Maar muziek in categorieën verdelen is eigenlijk dom.  Als ik naar m’n eigen kijk , dan ken ik geen genres. Enkel M.W.R.L  (music what Rex likes) en daar zit vanalles tussen gaande van André Rieu, Bach, U2 maar ook bvb Arch Enemy, Maiden, Priest e.d.)

Er is ondertussen ook het een en ander moeilijke en positieve momenten? Dingen die je bij zijn gebleven wat bijvoorbeeld optredens betreft.
Die leuke dingen zijn er zeker geweest maar die houden we best binnenskamers :-)

Voormalige zangeres Keely Larriena moest door een ernstig ongeluk de band verlaten. Hoe is het met haar gezondheid ondertussen?
We veronderstellen van goed. We hebben sinds Hellen geen contact meer , ondanks veel pogingen van mij en de andere bandleden. Eigenlijk jammer.

Sinds 2017 is dat met een andere frontvrouw, zijnde Hellen Heart?  Hoe waren de reacties van de fans?
In het begin wat terughoudend maar sinds de nieuwe plaat er is  zijn de reacties zeer goed.  Soms overweldigend. Niet verwonderlijk. Hellen is een wereldzangeres dis werkelijk alles aan kan.  De band zelf is ook zeer gelukkig met haar. Dat merk ik goed aan de gezichtsuitdrukkingen van de mannen (incl. mezelf) op het moment dat ze begint te zingen. 

Nightqueen bracht in 2019 een nieuwe plaat uit ' Seduction' Hoe waren de algemene reacties?
Zeer goed.  Buiten verwachting eigenlijk.  We wisten dat we een goed album gingen uitbrengen. Maar de reacties waren (en zijn) indrukwekkend.  Maar met alleen goede recensies red je het natuurlijk niet.  De optredens moeten de bevestiging brengen maar toen kwam er een microbe de boel verzieken. 

Op Pluto Fest kwam Filip Lemmens (Beyond the labyrinth) ook een paar songs meezingen. Ik vond dat een hoogtepunt op dat optreden. Zijn er nog mogelijkheden om samen met hem iets te doen?
Die kans is er altijd. We hebben nog niks concreets afgesproken.  Maar het was zeker een fijne ervaring. 
In deze tijden staat alles stil. Is Nightqueen achter de schermen bezig met nieuw werk? Eventuele releases of plannen?
jajaja :-) we zijn al in die fase dat we een concept en een albumtitel hebben.  Enkele nummers staan reeds in testfase.  Maar alles gaat nu een stuk langzamer.  Als verpleger heb ik het, gezien de coronacrisis, nu een stuk drukker.  Maar tussendoor werken we wel aan de nieuwe nummers via internet. 

Hoe ga je als band om met zo een crisis? Ik stel die vraag aan iedereen, de antwoorden verschillen toch
We hebben onze eigen chatgroep waarin we dagelijks  met elkaar in contact staan,  elkaar ook ondersteunen in deze moeilijke periode.  Er wordt uiteraard ook over de nieuwe muziek gepraat en voor de rest wat moppen naar elkaar sturen.  Overdag bellen we ook regelmatig met elkaar.  Dat maakt het allemaal wat draaglijker. 

Schept zo een periode geen andere mogelijkheden. Zijn er wat dat betreft  bijvoorbeeld geen mogelijkheden via sociale media live optreden zoals sommige al doen?
We hebben vorige week een fotovideo uitgebracht (“Silence and tears”) omdat we geen optredens of videoshoots kunnen doen. Een optreden op social media is aan gedacht maar niet uitvoerbaar voor ons.  Sommige bandleden moeten van te ver komen en is dan geen essentiële verplaatsing.   En onze Cosi geraakt de Duitse grens moeilijk over. 

Wat zijn de verdere toekomstplannen na deze periode?
We kunnen geen plannen maken omdat we niet weten wanneer deze crisis stopt.  Er is ook veel kans tot heropflakkering van de virulentie. Dus plannen heeft voorlopig geen zin. 

Is er ook een soort einddoel dat je als band wil bereiken?
Nee geen einddoel.  We spelen tot we geen zin meer hebben :-)  We hebben wel ambities naar ons eigen toe.  bvb een volgend album nog beter maken dan het huidige.

Waar en hoe kunnen mensen merchandisers en dergelijke aankopen om de band te steunen? Zet gerust enkele links
merchandise en cd’s kunnen altijd rechtstreeks besteld worden bij de bandleden, el-puerto records, de facebookpagina

Dit was mijn laatste vraag. Zijn er nog opmerkingen die jullie graag zouden willen geven zet ze gerust hieronder
Er is een grote vraag maar ik denk dat ik nu in naam van vele goede Belgische bands spreek : aan de muziekfans kijk om je heen er zijn hier in dit klein apenlandje zoveel goede bands die jullie aandacht waard zijn.  Bands hebben nu ook geen inkomen en in de toekomst misschien geen reden meer van bestaan.  Steun die bands aub door na de lockdown de kleinere concerten en festivals te bezoeken waar muziek nog echt en puur is.  Laat ons dan samen de herwonnen vrijheid vieren.

Zeer veel succes en sterkte in deze moeilijke tijden. En hopelijk kunnen we dit gesprek binnenkort eens face to face doen tussen pot en pint. Stay Safe!

Skiska Skooper - Ik zal niet rusten tot “Heroin Shifter”, “Master of Puppets” van de troon stoot in De Zwaarste Lijst

Dat Skiska Skooper een band is die je niet in hokje kunt duwen, en eentje is die graag op avontuur trekt in het landschap noiserock geheten, dat stelden we in 2018 reeds vast toen we het debuut 'Universal Space Shifter' onder de loep namen. Een trip die we vergeleken met het ontstaan van de Apocalyps. Vooral die ene song “Introvert party”, een klepper van circa veertig minuten lang, sprak tot onze verbeelding. Met recente opvolger 'Surreality Check' .
De recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77900-surreality-check.html . Nu we in ons hok moeten blijven probeert ook een band als Skiska Skooper daar interactief mee om te gaan, we hadden een fijn gesprek met Mathias Bex die al liet aanvoelen dat de band niet bij de pakken gaat blijven zitten. Ook gingen we hen aan de tand voelen over heden, verleden en toekomst.

Het is wellicht wel honderd keer gevraagd, maar vertel eens hoe is de band ontstaan. Waar komt de naam Skiska Skooper vandaan?
We zijn in 2016 begonnen als duo: gitaar en drum. Dat waren Tim Martens en ik. Ik was rond die tijd op zoek naar een catchy naam. Ik was wat aan het scrollen op mijn Facebook feed en plots zag ik een post van Brent Vanneste (Steak Number Eight). Hij was een effect of iets dergelijk kwijt en vroeg of iemand dat gevonden had. Als enige reactie daarop de woorden: Skiska Skoeper. Ik dacht in mezelf: “hmm, da’s wel een gekke naam” (lacht), maar die naam is in mijn hoofd blijven hangen. Ik stuurde Tim wat hij er van vond en hij was onmiddellijk mee!
Een paar maanden later begon Tim zijn agenda goed vol te lopen en heeft hij beslist andere horizonten te verkennen. Dat was het begin van een lange rit aan drumwissels. (lacht) In november 2018 is Bert Jacobs officieel bij ons beginnen drummen. Het was wel niet zijn eerste contact met Skiska, want hij heeft ook synths gespeeld op de opnames van “Introvert Party”! Tijdens die opnames (Universal Space Shifter, 2018) is Pieter-Jan in the picture gekomen. Hij was toen net gestart met Hook Studio en was op zoek naar bands om te komen opnemen. Tijdens die opnames had ik direct een klik met hem als persoon. We waren wat aan het sukkelen met basfrequenties op die plaat, aangezien we toen nog een gitaar-drum duo waren. Toen heb ik hem gevraagd of hij geen zin had om ons als bassist te vervoegen. Om het in zijn woorden te zeggen: “Awel, ik wilde het net zelf voorstellen!” We hebben toen direct die plaat volledig, op de drums na, opnieuw opgenomen met hem als bassist. (lacht)

Het leuke aan Skiska Skooper is dat je jullie muziek niet in een hokje kunt duwen. Meestal wordt het afgedaan als noise rock. Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
Ik vind het moeilijk om het zelf in hokje te duwen. Ik ben daar ook blij om, want anders zou dat betekenen dat de muziek voor de hand liggend is. Het mag wel wat ingewikkelder zijn. Dat houdt het spannend. (lacht) We hebben het destijds noise rock genoemd door de invloeden die duidelijk naar voren komen, maar dat was echt maar om het kind een naam te geven. Ondertussen is dat al geüpgraded naar indienoise. (lacht) Ik ervaar het vooral als een trip. Soms hard. Soms zacht. En altijd een beetje een hoek er af. (lacht)

Het debuut 'Universal Space Shifter' was een ware openbaring. Vooral die ene song van veertig minuten. Hoe is het idee ontstaan om dit te doen?
Dat is heel spontaan ontstaan tijdens de opnames. Origineel duurde “Introvert Party” een vijftal minuten. Joery Masson (de drummer van de eerste plaat) was daar niet helemaal tevreden van. Hij had het idee dat er meer in dat nummer zat. Pieter-Jan stelde voor om wat te experimenteren en dat hij de opname gewoon liet lopen. Zo konden we achteraf eens luisteren of er goede ideeën naar boven kwamen. Het is bij één take gebleven. (lacht) Die stopt trouwens enkel maar omdat Joery zijn drumstukken kapot geslagen had. Anders was het nog langer uitgedraaid. (lacht) Achteraf kreeg ik het in mijn hoofd om daar een grotesk jamfestijn van te maken en heb ik daar nog een aantal gitaar- en baslijnen over gespeeld en hebben Pieter-Jan en Bert daar synths op gesmeten. Allemaal first takes. (lacht)

Heeft dat debuut trouwens deuren geopend?
Absoluut. Universal Space Shifter is opgenomen het weekend na onze eerste show en enkele maanden later uitgebracht. De spanning stond natuurlijk hoog, want je bent zelf heel enthousiast, maar weet niet wat de rest van de wereld ervan gaat vinden. Dat was gelukkig voor niets nodig en er kwamen lovende kritieken langs alle kanten binnen. Dat heeft er wel voor gezorgd dat we op een heel deel coole locaties hebben kunnen spelen!

Ook de nieuwe plaat 'Surreality Check' was een apocalyptische totaalervaring. Hoe waren de reacties hierop tot nu toe?
We hebben allesbehalve te klagen. (lacht)

Het was wel een beetje vreemd dat halfweg het album de stemvervormer plots uit gaat, met opzet? Of toeval?
Toeval bestaat niet! (lacht) We doen niet speciaal om speciaal te doen. Alles heeft een intentie. En soms kunnen we dus ook eens normaal doen. Allee, ’t is te zeggen. (lacht) Dat ‘normale’ dient hier als een eerste kantelpunt van de Surreality Check trip.  Je hebt rust nodig om de chaos beter te laten binnenkomen.

Ik vind dat die muziek ook zeer visueel klinkt, misschien iets in de richting voor film of zo?
Grappig dat je dat zegt. Surreality Check is ontstaan als een totaalconcept. Het is één compleet verhaal. Niets specifieks, want ik vind het belangrijk dat iedereen zich er een eigen beeld bij kan vormen. Ik ben wel fan van doordachte dingen. (lacht) Net na de opnames worstelde ik met idee om dat totaalconcept nog een stapje verder te trekken en negen videoclips te maken die elk op elkaar volgden. Dat is er helaas niet van gekomen, kwestie dat ik ook nog moet werken. (lacht) Tot nu toe is er enkel voor “Plastic Mastermind” een videoclip en zaterdag verschijnt er een videoclip voor “Dreamgazer”, ter ere van wat Record Store Day had moeten zijn.

Is het met de muziek die jullie brengen, net door voortdurend buiten de lijnen kleuren zonder je iets aan te trekken, niet moeilijk om een ruim publiek aan te spreken. Niet dat dit hoeft, en wellicht ook niet de bedoeling. Maar was is dan wel het doelpubliek?
Een vast doelpubliek hebben we nooit voor ogen gehad. We beseffen maar al te goed dat je niet iedereen tevreden kan stellen en dat is ook oké. Het valt me langs de andere kant wel op, net doordat er zo veel verschillende invloeden in de muziek zitten, dat we best een breed publiek aantrekken. De ene is fan van de rustige(re) nummers. De andere van de hardere of gekkere nummers. Dat geeft toch wel een beetje een goed gevoel natuurlijk. (lacht)

Live zorgt dit wellicht voor een apocalyptische totaalervaring, met visuele effecten. Helaas is door de corona crisis veel in het water gevallen. Hoe ga je als band daarmee om met deze barre tijden?
Om het cru te zeggen: dit is echt heel kut. (lacht) Surreality Check is een tweetal weken voor de lockdown de wereld in gestuurd en er stonden heel wat shows gepland. Die zijn allemaal in het water gevallen. We zijn nu volop bezig met nieuwe data te vinden voor deze shows in het najaar, maar tegen dan zijn er natuurlijk weer nieuwe platen die worden uitgebracht. Het gaat afwachten worden hoe dit allemaal gaat uitdraaien. Om de fans in tussentijd iets te geven, brengen we nu een videoclip voor “Dreamgazer” uit. Veel mensen zitten nu vast in hun kot, dus geven we ze graag iets waarvoor ze het huis niet moeten verlaten. (lacht)

Zijn er binnen deze periode mogelijkheden om online concerten te geven, sommige bands doen dat al.
Voor ons is dat heel moeilijk, aangezien we niet samen kunnen komen. Pieter-Jan woont in Hasselt, Bert in Aarschot en ik in Tienen. En een online concert is geen noodzakelijke verplaatsing, hé. (lacht) We zouden iets solo kunnen doen, maarja… Dat is niet hetzelfde, natuurlijk. De fans zullen nog even op hun honger moeten zitten, maar later maken we dit meer dan goed!

Zijn er nog toekomstplannen, ondanks die crisis?
Er staat een vinyl release van Surreality Check op de planning. Wanneer die net komt, weten we nog niet. Alle inkomsten gaan alvast naar een spaarpotje daarvoor. Veel cd’s bestellen, dus! (lacht)

Wat platen uitbrengen betreft, zijn daar ook nog groeimogelijkheden denk je?
Sowieso! Ik ben heel tevreden over de nummers en ook over hoe de plaat klinkt! Pieter-Jan is een exceptionele producer en ik mag gerust zeggen dat we met ons gat in de boter gevallen zijn dat hij de opnames en producing voor zijn rekening neemt. Dat wil niet zeggen dat we de volgende keer niet gaan proberen onszelf te overstijgen. Stilstaan is achteruitgaan. (lacht) Ik vind Surreality Check alvast een grote sprong vooruit t.o.v. Universal Space Shifter. De volgende plaat moet opnieuw zo’n sprong maken. (lacht)

Laten we ook kijken naar de verre toekomst. Wat zijn uw ambities? Is er een soort einddoel?
Ik zal niet rusten tot “Heroin Shifter” “Master of Puppets” van de troon stoot in De Zwaarste Lijst. (lacht)

Dit is mijn laatste vraag. Als er een 'link' is waar mensen uw merchandisers of dergelijke kunnen aankopen plaats het gerust hieronder.
Cd’s kan je altijd bestellen via http://skiskaskooper.bandcamp.com. Surreality Check is ook te bestellen via Bilbo Records Leuven!

The River Curls Around The Town is het project rond Bart Bekker en Jan Vanwinckel. Met hun elektronische luisterpop raakt dit duo sinds hun debuut in 2008 ('More Than A Break') gevoelige snaren. Op een bijzonder melancholische wijze. The River Curls Around The Town profileert zich als een studioproject en toch hebben we acht jaar moeten wachten op een opvolger in de vorm van 'Nightshadows', dat nu op de markt is.
Vanaf “Afraid” word je op bijzonder zachtaardige wijze tot rust gebracht. Een soort gemoedsrust die je niet in slaap wiegt, maar eerder doet wegdrijven over weemoedige velden waar het fijn vertoeven is. Dit duo brengt kampvuurmuziek die een ware gemoedsrust over jou doet neerdalen. Bij elke song opnieuw, door de mooie instrumentale omkadering en een bijzonder warme vocale inbreng die je een krop in de keel bezorgt.
Dat keert dus ook terug op songs als “Busy As We Are”, “Eyes Closed” en “Forest Fire”. Het is bij deze echter zowel het plus- als minpunt aan deze plaat. Door te blijven hangen in die al te gezapige sfeer, waar nooit echt buiten de lijntjes wordt gekleurd, dreig je als aanhoorder na een tijdje toch af te haken, het mocht dus best iets avontuurlijker en gewaagder naar onze mening. De intimiteit waarbinnen dit duo je hart raakt, maakt echter veel goed. Zwijmel dus lekker weg over walmen van donkere weemoedigheid bij knappe pareltjes als "Nightshadows”, “Smile Of Tear” en “Which One”. En beluister deze schijf vooral op een moment van volstrekte rust en harmonie. Waardoor niet enkel je hart maar ook je hoofd tot een intense kalmte wordt gebracht.
Dit duo brengt aantrekkelijke en aanstekelijke luisterliedjes die je een goed gevoel vanbinnen geven, op een zwaarmoedige maar vooral intieme en wondermooie wijze. The River Curls Around The Town doet niet aan hoge woorden of heilige huisjes omver gooien, wel aan je hart op een bijzonder ingetogen wijze zeer diep te raken. Waardoor enige kritische benadering vrij vlug naar de vuilnisbak wordt doorverwezen. Vernieuwend en grensverleggend is dat allemaal niet, dat wordt bij de laatste song “Winter Hit Me Hard” nog maar eens in de verf gezet.
Als je graag op een eenvoudige wijze je hart laat beroeren en ontroeren, dan is deze 'Nightshadows' de perfecte schijf om je naar die bijzondere plaats in je ziel te doen zweven.

Wat de introductie van de artieste Aunty Social betreft citeren we even: “Het album ‘The Day My Brain Broke’ is geschreven in een cruciale en louterende tijd voor Aunty Social (echte naam Danela Gitto), met elk lied dat een hoofdstuk van haar evolutie beschrijft terwijl ze zich een weg baant uit een giftige levensstijl - computer, microfoon en Midi in de hand. Alle illustraties zijn zelf gemaakt door gemengde media te combineren met oudere persoonlijke familiefoto's om haar gevoelens en ervaringen achter de muziek eerlijk te illustreren."
Het resulteert in een EP 'The Day My Brain Broke' waar elke jonge, opgroeiende tiener zich kan in vinden. Het publiek dat ze aanspreekt met die muziek kan uit haar woorden kracht putten.
Fijne popsongs die toch ook op een weemoedige wijze de gevoelige snaar raken is alvast hoe we “Trying”, de eerste song op deze EP aanvoelen. De kristalheldere en bijzonder emotionele stem van Aunty Social zorgt voor een traan op je wangen, want deze muziek is dus bijzonder aangrijpend mooi. En toch wordt je niet ondergedompeld in sombere gedachten, de zon schijnt achter iedere donkere wolk. Uit het leven gegrepen, zo klinken ook de daarop volgende songs als “Crack A Deal”, “Traveling Circus” en “Thinking About Thinking About Thinking” - een titel die aantoont waar de meeste jonge mensen wellicht nog het meest mee worstelen.
Het brave imago van deze artieste zal wellicht ervoor zorgen dat de avonturier onder de muziekliefhebber hier zijn gading niet direct zal in vinden. Wie echter verder kijkt dan dat, ontdekt een jongedame die haar hartroersels in een mooie weemoedige schijf heeft verstopt, en daardoor je net op die plaats raakt waardoor ze je ontroert. Haar bijzonder kristalheldere stem voelt dan ook aan als een deken tegen het bloedend hart, een bloedend hart dat kan worden hersteld. We herhalen dat even omdat dit zo belangrijk is bij haar werk . Een song als “Cortex” illustreert dit nog eens.
Het is hoe deze bijzondere artieste tewerk gaat. En om die reden is Aunty Social een bedroom-artieste om te koesteren, want dit visitekaartje blijft lekker aan onze ribben kleven, wanneer we weer een traan wegpinken met de glimlach op de lippen.

Singer-songwriter en darkfolkartiest M. Ward drukt al meer dan twintig jaar zijn stempel in de muziek. Zo werkte hij samen met She & Him, Zooey Deschanel en Monsters of Folk, een samensmelting van artiesten als Cat Power, Neko Case, Jenny Lewis en My Morning Jacket. De man is een gerespecteerdeartiest geworden ondertussen. Voor zijn tiende album 'Migration Stories 'gaat hij een samenwerking aan met Arcade Fire's Tim Kingsbury.  Deze schijf is een conceptalbum geworden over migratie.
‘Migration Stories' is vooral een zeer gevarieerde schijf geworden waar de warme sfeer, binnen een donkere omkadering, de rode draad vormt. Dat blijkt al uit titeltrack “Migration Of Souls” en die weg wordt verdergezet op de daaropvolgende songs “Heaven's Nail And Hammer” en “Idependent Man”. Als een kabbelend beekje neemt M. Ward je verder mee doorheen een landschap van donkere weemoedigheid. Over het onderwerp migratie velt hij geen oordeel, hij probeert alleen de sfeer daarrond weer te geven binnen songs die langzaam aan je ribben kleven, tot je er lichtjes week van wordt. Door angstvallig diezelfde lijn te blijven volgen, verslapt de aandacht echter wel een beetje. Maar net door die bijzondere warmte die M. Ward uitstraalt, geraak je ontroerd en in vervoering neemt hij je verder mee naar volgende al even gezapige songs als  “Real Silenc” en “Chamber Music” en dat laatste is een titel die de lading van deze plaat dekt. Huiskamermuziek die je tot rust brengt, een donkere gemoedsrust wel te verstaan met weinig lichtpuntjes aan de andere kant van de tunnel. Het doet ons wat denken aan hoe artiesten als John Waits tewerk gaan, pijn echt zodanig brengen dat je het daadwerkelijk voelt door naar de muziek te luisteren. Persoonlijk vinden we Waits wel veel intensiever tewerk gaan. De gezapige wijze waarop M. Ward dat doet zal wellicht helaas zorgen dat sommigen in slaap worden gewiegd. Wie zich echter gewillig laat meevoeren naar zijn bijzonder melancholische en weemoedige wereld, gaat echter neervlijen in donkere gedachten zonder dat het pijn doet, maar de tranen vloeien wel degelijk.
Voor ons had het eigenlijk wel iets avontuurlijker gemogen, maar M. Ward raakt na al die jaren nog steeds een gevoelige snaar, op een zeer bijzondere plaats in je hart en daardoor trekt hij ons ook nu weer deftig over de donkere streep.
'Migration Stories ' is een aanrader voor liefhebbers van donkere en weemoedige huiskamermuziek, die het niet te ver gaan zoeken. Want M. Ward doet ook na al die jaren nog altijd waar hij goed in is: je ziel beroeren en je hart doen bloeden op een zeer intieme en ingetogen wijze. Dat wordt ook bij het korte en mooie “Rio Drone” als afsluiter van deze dromerige schijf, in de donkere verf gezet.