Het Depot Leuven - concertinfo 2024 - 2025

Het Depot Leuven - concertinfo 2024 - 2025 events 2024 01-11 Monto space 02-11 Frank Boeijen 04-11 COOL presents Fred Wesley Generation 05-11 Zimmerman 07-11 Meltheads 08-11 New wave night: Fehlfarben 10-11 Protoje & Tippy I 11-11 Cool presents The Sugarman 3…

logo_musiczine_nl

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

Trixie Whitley ...
stoned_jesus_de...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

donderdag 07 maart 2024 20:54

Essia

Wajdi Riahi Trio is het project  rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië  en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .

Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.

"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.

Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04

donderdag 07 maart 2024 20:52

Crossing the void EP

Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit, 'Crossing The Void' en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias in een fijn gesprek, waarbij we ook polsten naar de ambities en de plannen.
Lees gerust  .
In het interview steunen de twee op een therapeutische duiding van de EP, om dingen uit hun leven een plaats te geven, op zoek naar een zekere gemoedsrust binnen de duisternis die hen omringt.
Ze brengen twee uiteenlopende werelden bij elkaar (hun eigen projecten waren totnutoe steeds sterk verschillend) tot een donker, grauw, toegankelijk geheel, zonder echt lichtvoetig te klinken. “The Void” is een emo beladen song van opgekropte frustraties en pijn in een melodieuze instrumentatie, intiem, veelzijdig tot een oerknal.
Donker en licht botsen zachtjes tegen elkaar, demonen en engelen kunnen elkaar ontmoeten. “Through the darkness” en “Weep of guilt' zijn erg gevoelig binnen dit concept. Een bijzonder project dus, een verstandshuwelijk tussen pijn en vreugde, tussen duisternis en licht; geen gevechtsmodus dus.
Donkere magie ervaren we op het verschroeiende “Reminiscene” en de intense afsluiter “Immemorial”.
Dit project is echt een verrijking binnen het genre. Een intens mooie donkere EP.

Tracklist: The Void (1:39) Through the Darkness (4:32) Weep of Guilt (4:49) Reminiscence (4:54) Immemorial (5:38)

Bizkit Park - Een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein

Cover/tribute bands ze vliegen ons rond de oren. Meestal krijg je een doorslag van het origineel of … nét dat iets meer-minder. Maar sommige bands overstijgen zichzelf en voegen er nog wat aan toe. Bizkit Park is er zo eentje en behoort al ruim tien jaar tot de tweede  categorie. Wat zij doen is het ‘nu-metal’ genre opwaarderen, alsof zij die stijl hebben uitgevonden. En dat maakt hen een unieke muzikale parel om te koesteren.
We volgen hen al vanaf het prille begin en zagen een band die zijn publiek enthousiasmeert en zorgt voor de nodige ambiance.
Een compleet uitverkochte AB moest er nu aan geloven… Na tien jaar zijn ze nog steeds een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein.

Opwarmer was MANTAH (****) is sinds de release van hun prachtige schijf 'Evoke' in 2022 - aan een stevige opmars naar bezig en stonden o.a. op Alcatraz Fest .
Lees hier de cd review .
Een erg gemotiveerde band was hier bezig en na een rits drum mokerslagen vlogen ze er direct in! Ze zorgden voor een energieke sound en hadden het publiek mee in hun muzikaal verhaal. Een verdomd strakke live band was hier bezig, vuurballen werden afgeshotten en op de koop toe wist de spraakzame en beweeglijke zanger het publiek op te jutten. Sterk alvast! Het daverende applaus was terecht!

Goed opgewarmd dus voor Bizkit Park (*****), waar iedereen naar uitkeek … Al meteen hadden ze de handen op elkaar met de eerste klepper “My Generation”. Een ferme kopstoot dus! De dynamiek zetten ze verder op “Down With The Sickness” van Disturbed en “Got To Life” van Korn, met een moshpit tot gevolg. De security had hier zijn handen vol met crowdsurfers.
Bizkit Park had het publiek mee en drukte gretig,hongerig het gaspedaal nog meer in . Wat een energie , wat een set … Ze vuurden een rits ‘nu-metal’ hits in een razendsnel tempo af. We kregen een circle pit nu, tot ver naar achter, en zelfs een heuse Wall of Death. De band loodste ons op die manier naar een schitterende, wervelende finale.
Er volgde ook een mooi, emotionele, overtuigende ode aan Linkin Park, met “Papercut”, “Faint”  en “Numb”. Verder nog een bijdrage van Korn's “Here to stay”  en System of A Down met “Toxicity” en “Chop Suey”, afsluiter van de avond. Limp Bizkit verbleekte totaal, zeker als hun “My Way” werd ingezet. Bizkit Park speelde het nog beter, sterker, overtuigender.
Een optreden van Bizkit Park is een unieke totaalbeleving met hun ‘nu-metal’ sound. Ze weten moeiteloos mensen met elkaar te verbinden.

Deze 'cover' band (mogen we het woord cover uitspreken?!) overstijgt zichzelf. De adrenalinestoten voelden we letterlijk. Hierop stilstaan was onmogelijk. Dit was gewoonweg een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein optreden.

Setlist: My Generation (Limp Bizkit) //Down With the Sikness (Disturbed) //Got To Life (KoRn)//Faint (Linkin Park)//Psychosocial (Slipknot) //Last Resort (Papa Roach)//BOOM (P.O.D.) //Falling Away From Me (KoRn)//Ones Step Closer (Linkin Park) // Rollin' (limp Bizkit) // Toxicity (System of a Down) //Crawling (Linkin Park)//My Own Summer (Deftones)//My Way (Limp Bizkit) //Butterfly (Crazy town) // Blood Brothers (Papa Roach)// Alive (P.O.D.) // Papercut (Linkin Park)//Duality (Slipknot) //Here to Stay (KoRn) //BYOB (System of a Down) // Wait & Bleed (Slipknot) // In the End (Linkin Park) // Break Stuff (Limp Bizkit) // Prison song (System of A Down) // Limp Bizkit (Hot Dog) // Lords of the boards (Guano Apes) // Cry me a river (De Jaren nul)// Unwritten (de Jaren Nul) // Take A Look Around (Limp Bizkit) // Bodies (Drowing Pool) // Numb (Linkin Park)// Chop Suey (System of A Down)

Organisatie: Live Nation

Guido Belcanto & Roland – Kleurrijke jamsessie

Guido Belcanto & Roland (****) - Twee iconische figuren binnen de Belgische (Vlaamse) muziekwereld die de handen in elkaar slaan en tekenen voor magische concerten; ze gaan nu onder de noemer 'de stratiers van het chanson' op tournee, en waren ook te zien in de Sint-Annakerk, Lokeren, op zich een bijzondere locatie.
Guido en Roland zijn ooit begonnen als straatmuzikanten, en gingen elk hun eigen weg. In hun connectie mondt dit uit in een kleurrijke jamsessie, die folk, blues, smartlap en chanson met elkaar verbindt.
"Goedenavond beminde gelovigen”, zei Guido waardoor het ijs werd gebroken voor een avondje gitaarvirtuositeit en ‘een lach - een traan’ in hun verhalen.
Een kleine kanttekening: de gitaar werd door de akoestiek in de kerk wel wat weggedrukt waardoor de stem van Guido Belcanto er wat teveel bovenuit te horen was. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen.
Het duo ging bijzonder speels en ongedwongen tewerk; met een bont allegaartje aan smartlappen van o.a. De Zangeres zonder Naam, “Witte Rozen”, 'eigen nummers als “De Verpleegster”  en enkele bekende chansons, folklore, blues. Post Coïtale Blues die zorgde voor een erg warme sfeer en het publiek intrigeerde, ontroerde door handclaps. Ook Will Tura’s “El Bandido” ontbrak niet.
Heel wat muziekstijlen dus en er werd in het Frans, Nederlands, Engels en zelfs Spaans gezongen. Muzikaal erg gevarieerd, ingetogen als extravert, waarbij de registers wel eens werden opengetrokken. Het was een soort reis rond de wereld, uiteenlopende, brede culturen die elkaar de hand reiken en elkaar niet bekampen …
Guido Belcanto & Roland kregen de handen moeiteloos op elkaar, de sfeer zat er heel de avond goed in. Muzikaal werden de heren aangevuld met op accordeon en piano: Ad Cominotto , contrabas: Jasper Hautekiet en drums: Jeroen Stevens, een enorme meerwaarde, dat het geheel compleet maakte.
De diversiteit in stijl, aanpak en in taal zorgden voor een boeiende, ontspannende, kleurrijke avond, die allerlei emoties losweekte; een combinatie van hun virtuositeit, de unieke blues van Roland en de verhalenverteller, pur sang, Guido Belcanto. Een daverende ovatie volgde.
Wat een magie van deze twee …

Organisatie: Fat Bastard Promotions

Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip

Vitja Pauwels (*****)  (Bombataz, Woolvs, Lara Rosseel, An Pierlé) is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder.
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Zie info https://www.musiczine.net/nl/news/item/93125-vitja-pauwels-early-life-forms-nieuw-album-met-marc-ribot.html
Voor deze tour hield hij ook halt in De Casino, en liet zich omringen door even virtuoze muzikanten: Frederik Leroux (baritongitaar), Laurens Dierickx (hammondorgel) en Casper Van De Velde (drums) .
Het gezelschap bood ons ruimschoots een uur lang een oneindig filmische trip …

Al vanaf de eerste gitaarlijntjes voelde je gewoon, hier hangt bijzondere magie in de lucht. Aangevuld door zijn mede muzikanten, die een grote meerwaarde boden aan het geheel, Vitja Pauwels verkent de oneindige mogelijkheden van zijn gitaar, en hij wordt geruggensteund door z’n muzikanten , die een even sterke meerwaarde zijn .
Hij wisselt moeiteloos van instrument. Je krijgt een heel andere geluid te horen, dat dan weer perfect binnen het plaatje past. In die perfectie en virtuositeit is er ook de speelsheid en de improvisatiezin.
Binnen die context creëert hij een voortdurend beeldrijk spanningsveld met z’n muzikanten, die elkaar aanvoelen en elkander speelsgewijs de loef afsteken.
Vitja beheerst verschillende stijlen, die jazzy onderbouwd (kunnen) zijn. Hij biedt ongelofelijk wat variaties aan en biedt ons dus een filmische trip; de schoonheid van de sound is adembenemend of doet je belanden in een zee van vervaarlijke vuurballen. Het geheel klinkt innemend, sober, spaarzaam of  ze trekken alle registers open. Voortdurend worden we muzikaal heen en weer geslingerd. Wat een sterkte van ‘the man himself’ en z’n sterk op elkaar afgestemde, talentvolle muzikanten, die soms wel eens doorspelen , terwijl Vitja rustig weg een nader instrument haalt.
De combinatie subliem gitaar werk van Vitja zelf, de experimentjes op drums, de baritongitaar en het kleurrijk pianospel bepalen de overtuigende sound. In de bis krijgen we zelfs een funkende waterval. Puik werk!
Kortom, Vitja Pauwels en C° wisten ons zondermeer te verbazen met die wisselende, frisse, boeiende, avontuurlijke aanpak. Het zorgde voor een oneindig filmische trip

Organisatie: Jazzlab ism De Casino, Sint-Niklaas

dinsdag 27 februari 2024 09:23

Julien Tassin - Hartverwarmend solo optreden

Julien Tassin - Hartverwarmend solo optreden

We zakten af naar een brunch concert van Julien Tassin (*****) in de Ha Concerts, Gent. Die brunch concerten zijn alvast een formule die aansluit in de Ha Concerts!
We volgen de jazzmuzikant uit Charleroi, die over de taalgrens reeds zijn sporen heeft verdiend, al een tijdje. De man improviseert in het genre en voegt er gretig blues aan toe, wat hem een creatief pareltje maakt. Met band als solo.
Vorig jaar hadden we nog een interview over zijn in 2022 verschenen release 'Primitiv'; lees gerust .
In HA Concerts was hij helemaal op zijn eentje en wist hij ons te bedwelmen met enkel z’n gitaar en de songs gedragen door z’n warme stem.
Julien Tassin zit binnen het lijstje unieke jazzmuzikanten in ons landje. De foyer was dan ook goed volgelopen. Op z’n gitaar is hij vindingrijk en beeldrijk. In zijn eentje bouwt Julien Tassin een brug tussen blues - jazz en weet hij te improviseren. 
Een boeiende set dus door al die variaties en de integere, gevoelige, hartverwarmende sound En soms konden de registers worden open getrokken. Naast songs uit zijn laatste album 'Primitiv' was er plaats voor enkele nieuwe; een balanceren van klankkleur en experiment.
Het nieuwe materiaal, eind 2024 begin 2025 af, is alvast veelbelovend opnieuw!
Julien Tassin behoudt moeiteloos een uur lang de aandacht, door die zalvende aanpak en die verwoestende uithalen. Die veelzijdigheid intrigeert.
Hij is erg spraakzaam, en doet zijn uiterste best om in het Nederlands het publiek aan te spreken.
Hoogtepunt in de set waren o.m. “Africa Dream”, “Primitiv” en het prachtige”'Blues for Nina Simone”.  Het lange applaus was dan ook veelzeggend. In de bis hadden we het puike, grensverleggende “Work”, een tip van de sluier naar de toekomst toe …

Julien Tassin wist in z’n eentje het publiek in te pakken met die stijlvariaties van blues-jazz, de wisselende klankkleur en de ruimte voor improvisatie-experiment. Hij bewijst een uniek gitarist te zijn. Te koesteren, deze man!

Setlist: 1. F blues 2. Les chaines 3. Traditionnel 4. Our Trees 5. Africa Dream 6. Primitiv 7. Blues for Nina Simone 8. Mozaik 9. What's inside
Encore: Work

Pics homepag @Wim Wabbes

Organisatie: HA Concerts, Gent

Kim Petras – Tussen aanstekelijke pop en decadentie

De Duitse popartieste Kim Petras (***)  is op korte tijd uitgegroeid tot het boegbeeld van een hele generatie  binnen de LGBTQIA+ gemeenschap. Kim Petras maakt als nieuwkomer vooral indruk bij haar collega's in de muziekindustrie wanneer ze als eerste openlijke trans artiest een Grammy Award weet te winnen voor Best Pop Duo/Group Performance met haar duet met Sam Smith, de wereldhit "Unholy". Ze straalt een androgyne seksualiteit uit, waartoe een ruim publiek aan jongeren die worstelen met zichzelf, zich voelt aangesproken. En dat is ook te merken in een compleet uitverkochte Ancienne Belgique. De sfeer zat er steeds in op deze zwoele avond.
Kim Petras zit ergens aanstekelijke pop en decadentie. Live charmeert ze met zoveel  bravoure en nonchalance dat ze er steeds mee wegkomt. Haar pop wist steevast de dansspieren aan te spreken.

De set begint echter vrij griezelig, zelfs op het randje van satanisch zelfs, met o.m. “Feed the Beast” en “Personal Hell” zet ze de hellepoort open…  tot haar hoofd zelfs wordt afgehakt + op het scherm verschijnt 'Kim is Dead'. Om dan uit te pakken met het sterke “Unholy” dat dus al vroeg in de set was. De stap naar het decadente onderdeel hadden we met de seksbetuigingen van “Slut Pop”, “Treat me Like a Slut” en “XXX”, veelzeggende nummers en spraakmakende titels. Binnen het erotiserende houdt Kim Petras de teugels strak!
Ze dirigeert het concert van begin tot einde, en komt over als een sterke, zelfverzekerde vrouw die stevig in haar schoenen staat. 
Haar boodschap is er eentje van ‘vooral steeds jezelf blijven hoe je ook gekleed bent, loopt; wie en wat je ook bent, doet, speelt geen rol’.
Moeiteloos spreekt ze haar eigen community aan, die het nu nog steeds moeilijk heeft om in onze maatschappij te worden aanvaard. De ganse avond weet ze iedereen te beroeren om er hun avond van te maken. De joelende menigte geniet er ten volle van en danst zich de ziel uit het lijf op songs als “All She wants”, “Deeper” en “Can't do better”.
Kim Petras is een groots entertainster mét een boodschap; door die roze bril heen zie je een onzeker meisje verschijnen, die op zwoele, wulpse wijze haar demonen probeert te overwinnen. Deze message wordt subtiel meegegeven. Iedereen kan dit zelf invullen, kijk door deze roze bril van wulpse popsongs en check, brgrijp het verhaal erachter. “Alone 2.0” en “Heart to Break” waren twee afsluitende knallers en met de even wulpse dansers, de theatrale aankleding en de spraakmakende beelden op het scherm werd dit overheersende gevoel versterkt. Wat een set binnen het genre en community.

Setlist: Feed the Beast //Personal Hell //Revelations //King of Hearts //Unholy  (Sam Smith cover) //Slut Pop //Treat Me Like a Slut //XXX //Throat Goat //Slut Pop (Reprise) //Head Head Honcho //Gag On It //All She Wants //Je T'adore //Problématique //Deeper //I Don't Want It at All// Hillside Boys //Can't Do Better //Sweet Spot //Coconuts ///Encore:///Alone 2.0 //Heart to Break

Als supports: Georgia (****) stond helemaal alleen nu , enkel ondersteund van haar wisselende vocals en qua instrumentatie met wat percussie. Ook zij wist het publiek overtuigend te boeien.
DJ Act Alex Chapman (***) ging tekeer met opzwepende beats, mixte deels gekende songs en intrigeerde met wulpse danspasjes tot een lekker dansfeest.
Op die manier een ideale warming-up voor Kim Petras.

Organisatie: Live Nation

Gamma Rave - Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is dat het risico waard

Live elektronica is de basismissie van Gamma Rave, het nieuwste project van Will Harwood (Gadje Scum), Sanne Werkers (Brazzmatazz, Kinky Star), Jonas Nyaarr (Idealus Maximus, GoToEleven) en Geert de Waegeneer (Thou, BOMA Studio).  
De groep wil dansvloer vullende elektronische dansmuziek naar het live-circuit brengen, met een frisse benadering van het genre door de synthetische tonen van elektronica te combineren met de meer rauwe stijl van punk.
De band bracht onlangs hun eerste single uit “Crossroads”- lees hier  .
We hadden een fijn gesprek met de band. We polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.

Gamma Rave is een gloednieuw project , opgericht in tijden dat we beetje worden overspoeld met nieuwe projecten. Hoe is het idee ontstaan? En waarom ?
We waren al een tijdje met Drum & Bass en zo bezig, en sommige van ons stopten bij hun project waardoor de weg open lag voor iets nieuws en fris. Zo is alles begonnen eigenlijk. In eerste instantie was dat puur instrumentaal, en later dus ook stem en EWI toegevoegd. Om vast te stellen dat we plots een achttal nummers klaar hadden.

Wat is de betekenis van de naam ‘Gamma Rave’? Rave party in de Gamma?  Is Gamma jullie sponsor ? Of hoe moet ik dat zien…
Nee, het is een woordspeling. Het komt uit de Engelse vertaling ‘Gamma Raeyve’ (gammastraling in het Nederlands) dus nee we worden niet gesponsord door de Gamma.. (haha) ‘Rave’ verwijst natuurlijk ook naar onze live reputatie. 

Ik zie vanuit het Gentse wel meer van die unieke bands opduiken, Wat schuilt hierachter?
Er is een soort aantrekking tussen zeer goede muzikanten, die naar Gent verhuizen en zo die op hun beurt andere muzikanten aansporen, het is dus eigenlijk een soort wisselwerking die je niet overal ziet. Met het komen van het jazz conservatorium zijn er hier enorm trouwens veel studenten aanbeland, en ook dat heeft  weer voor een kruisbestuiving gezorgd.

Musiczine was onder de indruk van jullie single: vooral die bonte variatie aan stijlen, en er een eigen unieke draai aan geven viel me ook op. Hoe zou je zelf je muziek omschrijven (naar promotors toe )?
Dat is moeilijk omdat een variatie aan stijlen net is wie we echt zijn. Wat we wel in de verf willen zetten is dat Gamma Rave een live Drum & Bass band is. Dat is de essentie van waar het bij ons echt om draait.

Het valt me inderdaad wel op dat het muziek is die pas op een podium echt tot leven komt, denk ik. Is het echter niet een beetje moeilijk geworden, vooral sinds corona, om net podium kansen te krijgen? Organisatoren boeken ook vaak op veilig en geven jonge , talentvolle bands of artiesten niet direct de kansen die ze verdienen…
Er is heel veel gebeurd, niet alleen door corona dat is maar één ding. Ondertussen is alles zo duur geworden dat het voor jongeren moeilijk is geworden om nog concert tickets te kopen. Daardoor haken zij ook af. Ze moeten dus keuzes maken, en kiezen om net naar die dure concerten te gaan en laten de andere helaas links liggen, omdat ze daar het geld niet voor hebben. Dat was vroeger wel anders. Er wordt ook op save gespeeld door organisatoren, of op het laatste moment geprogrammeerd, en er is echt een overaanbod aan nieuwe bands, en dat alles samen maakt het allemaal wat moeilijker voor jonge beginnende bands om door te breken. Wat ook belangrijk is, voor jongeren is het wel een verschil of ze naar een DJ staan kijken of een band, en daar speelt een organisatie ook op in door dan een DJ te boeken. De manier van ‘muziek beleven’ is bij jongeren ook veranderd, ze gaan vlugger van het ene naar het andere en blijven vaak geen heel optreden meer volgen. Daar moeten we allemaal wat rekening mee houden, en op inspelen.

Op dat laatste spelen organisaties ook bewust in, heb ik zelf al ondervonden. Het is als een band als jullie dan ook belangrijk om er ook op in te spelen dacht ik zo.
Waarom dan toch het risico nemen? Beginnen bij de post!?
Will heeft eigenlijk ooit als postbode gewerkt - hij kan het niet aanraden. Veel toffer om muzikant te zijn  (haha) - Maar echte antwoord: Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is het dat risico waard. Maar we zien het niet als een risico. We maken gewoon onze muziek en we gaan zien wat er gebeurt.

Laten we het even over de nieuwe release hebben. De single kreeg al wat leuke reacties; wat staat er nu op het programma?  Zijn er al plannen voor meer singles of eventueel EP of album?
We gaan ons wat releasen betreft dus voornamelijk focussen op live spelen, zoals hierboven al aangegeven. Maar toch ook vooral singles uitbrengen. De manier van werken is helemaal veranderd, het hoeft niet per se om alles direct in een album te steken, van tijd tot tijd een single uitbrengen om de aandacht te trekken en vooral ons live profileren in dat wereldje is eerder de tendens die we volgen. Ooit komt het er wel van wellicht, maar het is geen prioriteit. 

Ik heb een interview gehad met een muzikant die geen platen uitbrengt, maar alles gewoon op bandcamp gooit. Is het voor jullie nog nodig om platen uit te brengen, denk je, er is een publiek dat nog platen koopt, maar jongeren is een andere zaak?
Wij kopen ook nog platen, en er is zeker een publiek voor. Maar binnen ons concept is het voorlopig gewoon nog niet aan de orde. We zien wel wat de toekomst brengt, en los van de veranderingen is er wel nog een publiek voor.

Tourplannen voor 2024?
We zijn geboekt voor een paar festivals deze zomer maar ze hebben zelf hun line-up niet aangekondigd dus we mogen daar geen reclame over maken. We zijn ook nog een tournee van Engeland aan het plannen.

Wat is jullie grote ambitie?
We hebben vorig jaar in Engeland op een festival gespeeld. Boomtown Fair. We hebben op één van de kleinste podia gespeeld. Het zou leuk zijn om elk jaar uitgenodigd te worden daar, en op een steeds groter en groter podia te mogen spelen.  En op die manier ook naar andere podia toe te blijven groeien. 

Doorgroeien naar het buitenland is tof en mooi meegenomen, is in het binnenland geen probleem dat jullie een Belgische band zijn, waardoor het moeilijker wordt om succes te boeken, of speelt het geen rol?
Dat is wel zo maar heeft ook te maken met de manier van muziekbeleving hier of in het buitenland, toen we in Engeland speelden merkten we dat ook op. Sommige dingen die daar gebeuren, o.a. dat je automatisch voor een groot publiek speelt, doordat ons landje wat kleiner is, kun je u hier dus  niet voorstellen. Of we zagen iemand van rond de 65 gewoon staan dansen op onze muziek, ook dat kom je hier zelden tegen. De muziekbeleving op zich is dus heel verschillend in het buitenland dan hier. Onze nationaliteit is  dus op zich geen probleem, voor de soort muziek die we spelen is Engeland  gewoon  onze grootste markt. Maar optredens daar zijn uiteraard moeilijker te regelen, zeker na de BREXIT, en onze kosten zijn uiteraard hoger, dus die zijn zeker obstakels voor ons.


In die ambities, wat geniet je voorkeur … het clubcircuit of eerder grotesk met een Sportpaleis …
Gewoon, liever een paar leuke optredens in die clubs als AB , Casino of andere dan een groot podia in bijvoorbeeld Sportpaleis of zo. moesten we die kans krijgen, gaan we dat natuurlijk met beide handen aannemen. Dat lijkt ons logisch. Maar een stempel kunnen drukken op het club circuit lijkt gewoon een veel leuker scenario. Liever veel optredens, dan één enkel optreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot snel op één of ander podium …

Bill Booth - Voor mij houdt het niet op zolang ik kan blijven schrijven, opnemen, optreden; mensen die blijven luisteren en het leuk vinden wat ze horen

In 2020 verscheen Bill Booth’s album “Til The Blues Have Gone” met z’n maatje Bill Troiani onder The Bills-noemer. Het is nu weer tijd voor z’n eigen solo-cd. Het bevat 13 nieuwe zelf geschreven songs vol ‘swinging blues, roots rock, country ballads and (Irish/Celtic/Nordic) folk tones, with lyrics often inspired by true life events’. Met name z’n ‘trademark folky fiddle tunes’ geven een eigen pakkende touch aan de Americana sound op “River Town”. Naar aanleiding van deze release hadden we een fijn gesprek met Bill en polsten ook naar de ambities en de verdere plannen.

Bill, hoe is het jaar 2023 voor je verlopen?
2023 ging erg goed met het afronden van de opnames van het album ‘River Town’ en de release van het album in oktober in de UK, Scandinavië en de US.  Het album heeft zeer goede recensies ontvangen in Noorwegen en de UK, waaronder Americana UK en Rock N Reel magazine. Goede radio airplay en binnengekomen in de top 10 albums op WERU Radio in de VS en BBC radio en Celtic Music radio in de UK.

In 2020, midden in de coronatijd, bracht je ‘Til The Blues Have Gone’ uit met Bill Troiani, waarvoor je goede recensies kreeg. Zorgde die corona niet voor een ‘rem’ op dat succes?

We hadden het album genomineerd voor Spellemannpris (Noorse Grammy award) voor beste blues album. Vanwege Corona werd er helaas geen live show uitgezonden. We zijn wel veel blijven toeren na de lockdown in 2021.

Hoe ben je die Corona tijden doorgekomen als muzikant en als mens?
Toen alle liveshows waren afgelast, begon ik met een dagelijkse live-uitzending digitaal die ik de Morning Song noemde, met elke dag een nummer met wat achtergrondinformatie over het schrijven enzovoort. Ik deed dit dagelijks om tien uur 's ochtends en het was heel populair met veel geïnteresseerde luisteraars die elke dag afstemden. Het genereerde ook wat inkomsten uit donaties van luisteraars. Na drie maanden en ongeveer 100 liedjes en het einde van de lockdown stopte ik met de show. Het was een geweldige manier om dingen gaande te houden en contact te houden met het publiek.

Ik had een interview met jullie toen ik vroeg wat jullie verwachten - het antwoord was: ''We hopen op respectabele recensies en radio play met een kans op verder toeren en live shows.” Billy T zei ''Ik hoop dat mensen het leuk vinden''. Zijn jullie verwachtingen uitgekomen?
Ja, die zijn uitgekomen. Mensen zijn al begonnen te vragen om een Bill's album nummer twee dat we in de toekomst willen maken.

In februari 2024 komt je soloalbum 'River Town' uit, ik hoorde dat er een verhaal achter zit, kun je me er meer over vertellen?
Alle nummers zijn geïnspireerd op mensen en plaatsen van een typisch klein Amerikaans molenstadje, zoals de stadjes waar ik ben opgegroeid in het midden en aan de kust van Maine in de VS.

Als ik ernaar luister, voel ik mezelf wegglijden naar een onbekend gebied, zittend rond het kampvuur; is dat de indruk die je wilde geven met dit album? Een bewust pad dat je volgt of komt dat heel natuurlijk?
Nou, het is een bewuste weg die vanzelf gaat. Vooral als de verhalen en personages in de teksten geïnspireerd zijn op waargebeurde gebeurtenissen die ik ken.

Je straalt zoveel warmte uit, en vooral die zwoele Blues sound die je doet wegdrijven spreekt me aan. Een bewuste manier van aanpak? Of is dit heel natuurlijk?
Nou bedankt voor de goede woorden. De zwoele Blues sound komt gewoon natuurlijk voor mij.  Sommige van de eerste muziek die ik hoorde was van vroege bluesartiesten zoals Lightning Hopkins, Muddy Waters en BB King. Ik heb zowel BB King als Muddy Waters live zien spelen.

Naast de typische blues zitten er ook veel folkinvloeden in, ik voel o.m. de spirit van Bob Dylan. Klopt dit?
Net als miljoenen andere aspirant singer songwriters was Bob Dylan een sterke invloed toen ik jong was. Ik begon met folkloredansen terwijl ik fiddle tunes leerde en dit is ook van grote invloed geweest op mijn muziek. Waar ik opgroeide, in New England, waren veel Ierse immigranten en de plaatselijke folkmuziek werd sterk beïnvloed door de traditionele Keltische muziek uit Schotland en Ierland.  In het nabijgelegen Nova Scotia in Canada zijn er nog steeds mensen die Schots Gaelic spreken en een rijke muziektraditie hebben, vooral met de viool. Veel van deze stijl is nog steeds te horen bij vioolspelers in Maine.

Wat zijn je verwachtingen van deze plaat en welk publiek wil je ermee aanspreken?
Nou, ik hoop gewoon op goede feedback, airplay en persrecensies. Elk publiek dat van de liedjes geniet is welkom! 

In ons vorige interview hadden we het ook over spotify en andere social media, die kun je in deze tijden niet uitzetten. Waarom nog albums uitbrengen als je alles gewoon op spotify kunt zetten? (Ik koop nog steeds platen, maar de jongere generatie ziet dit wel anders)
Veel muziekjournalisten ontvangen nog steeds graag cd's met het artwork en de bijbehorende informatie voor recensies. Het radiostation in de VS, WERU in Maine, accepteerde geen digitale inzending en accepteerde alleen cd's voor afspeellijsten. Ik stuurde ze een cd en ik denk dat ze hem goed vonden, want hij stond drie weken achter elkaar in de top 10 van meest gedraaide albums op het station. Een leuke verrassing.

Wat zijn de verdere plannen voor 2024?  Staan er ook optredens in België of Nederland op de planning?
Ik heb begin mei een aanbieding gekregen voor een club in Nederland en hopelijk komen er rond die tijd nog meer boekingen.

Zijn er plannen met 'The Bills'  in de nabije toekomst?
The Bills spelen nog steeds samen live shows en er komen er volgende maand al een paar aan.  Ik ben ook begonnen met het schrijven van ideeën voor nieuwe nummers voor The Bill's album nummer twee.

Wat zijn, naast de plannen en dit soloalbum, je grootste ambities? In het laatste interview zei je "Ga zo lang mogelijk door met schrijven, opnemen en optreden".
Waar trek je de grens voor jezelf, waar stopt het voor jou?
Voor mij houdt het niet op zolang ik kan blijven schrijven, opnemen en optreden, en mensen blijven luisteren en het leuk vinden wat ze horen... Ik heb onlangs nog een gastoptreden gedaan bij een Rolling Stones Tribute show voor de 80e verjaardag van Keith Richards.  Zoals je weet hebben The Stones net een nieuwe plaat uitgebracht en zijn ze samen op tournee. Willie Nelson is vorig jaar 90 geworden en hij is nog steeds bezig. Ik zou mezelf niet in dezelfde klasse plaatsen als deze jongens, maar ze zijn zeker een grote inspiratiebron....

Pics homepag @Terje Johansen

Volledig met je eens, hopelijk zien we je eens live in België ergens in 2024. Veel succes met deze release.

Harper Trio - Maria-Christina Harper - Het is een soort presentatie over wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek

De in Griekenland geboren, Egyptische jazzharpiste en componiste Maria-Christina Harper vindt het geluid van de harp in de jazzwereld opnieuw uit. Met haar anarchistische geest en een interesse in het verkennen van wat de harp kan doen, in plaats van het verkennen van de traditionele klanken, presenteert ze haar instrument op nieuwe en opwindende manieren. Door haar wortels in de traditionele muziek te combineren met free jazz creëert ze een onweerstaanbare, meeslepende geluidskosmos. Het is waar Oost en West elkaar ontmoeten. Maria-Christina is gevestigd in het Verenigd Koninkrijk en werkt samen met twee uitstekende, veelgeprezen spelers om het Harper Trio te vormen met drummer-drummer Evan Jenkins en de dynamische saxofoniste Josephine Davies (Instrumentalist Of the Year, 2019 Parliamentary Jazz Awards). 
In 2023 brachten ze het album 'Passing By' uit. Een wilde combinatie van stijlen, zoveel diversiteit dat we het er echt over moeten hebben. Dus hadden we een leuk gesprek met Maria- Christina Harper over dit project en toekomstplannen.

Kun je wat meer over jezelf vertellen, hoe is het allemaal begonnen, waarom is de harp zo belangrijk als instrument?
Ik kom uit een muzikale familie. Maar dat had niets te maken met het instrument 'de Harp'. Als kind zag ik de tekenfilm ‘De Aristokatten’ op tv. Een jaar of vier. Een van hen speelde harp en vanaf dat moment wilde ik harp spelen en zo is het allemaal begonnen.

Ik heb gelezen dat je ietwat gefrustreerd was omdat het instrument harp helaas nog steeds in die richting van 'klassieke muziek' wordt geduwd terwijl het ook terug te vinden is in moderne muziek en jazz; ervaar je ook dat het moeilijk is om serieus genomen te worden als harpist in de mainstream muziekwereld, of  heb ik het verkeerd voor?
Ik ben begonnen met Piano, klassiek piano, omdat er toen nog geen harpleraar was. Toen de harpdocent op het conservatorium kwam, was ik erg enthousiast en begon ik de orkestrale pedaalharp te studeren.  In mijn vrije tijd luisterde ik naar klassieke muziek, maar ook psychedelische rock en blues, en country muziek. Ik vond het repertoire van de pedaalharp erg beperkt. Ik wilde meer doen met het instrument, omdat ik het gevoel had dat ik opgesloten zat, ik had meer nodig. Na mijn klassieke studie heb ik wat symfonische muziek gedaan, maar dat was niet wat ik wilde. Dus verhuisde ik naar Londen om muziektherapie te studeren. Daar leerden we improvisatietechnieken en combineerden we psychologie met muziek. Ik werd erg enthousiast van het toepassen van speciale effecten op de harp en materialen. Eindelijk vond ik een manier om mijn muzikale paden te verkennen met dit instrument. En te gaan werken met de vele mogelijkheden die er zijn.

Ik heb jullie leren kennen dankzij één van onze recensies, die een artikel schreef over een ander project 'Hairetis Harper'
(https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/80508-draft.html ) dat helaas midden in die duivelse corona tijden werd uitgebracht; heeft dit album deuren geopend, of was het een slechte timing middenin de corona?
We hadden de optie om het niet uit te brengen. We wisten niet wat er ging gebeuren, of hoe lang de pandemie zou duren. Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat het goed is dat het is gebeurd. We hadden het gevoel dat we dit in ieder geval hadden, we kregen overal erg goede recensies. Met dit album (Passing By, Harper Trio) zou ik niet blij zijn als het gebeurde, maar met dat album heb ik nu het gevoel dat het een goede beslissing was om het toch uit te brengen.

Het is alleen jammer dat jullie niet live konden spelen met dat project, of wel?
Ja, dat hebben we gedaan. Voordat we het uitbrachten hebben we een tour gedaan in Brussel, Griekenland en Nederland, maar dat was voordat het album was uitgebracht.

‘Draft' was een succesvol album, komt er meer werk van dit project met Hairetis in de toekomst?
Voorlopig heb ik het te druk met dit project 'Harp Trio', dus er zijn nu geen toekomstplannen voor dat project, dat zien we later wel.

Natuurlijk gaat dit interview over het nieuwe project 'Harper Trio' - Passing By. Ik hou van de manier waarop je zoveel stijlen in je muziek combineert, maar ik voel vooral jazz in veel nummers terugkomen. Klopt het? En was dit een bewuste manier van werken?
Het is een soort presentatie van wat er elke dag in mijn hoofd gebeurt, er gaat zoveel om in mijn hoofd. Daarom is er ook zoveel diversiteit in mijn muziek.

Josephine Davies en Evan Jenkins zijn niet alleen puike muzikanten, ze zijn ook een enorme aanwinst om jouw magische muziek naar een nog hoger niveau te tillen denk ik, hoe hebben jullie elkaar gevonden en vooral, is dit compatibel met jou en hun drukke schema in dit nieuwe project? Ze zijn erg druk bezig; hoe vinden ze tijd voor dit project?
Alles komt terug op de tijd van COVID. Voor muzikanten in het Verenigd Koninkrijk was het legaal om samen te komen om te repeteren en muziek op te nemen. We kwamen dus echt elke week bij elkaar. We hadden toen allemaal de tijd om muziek op te nemen. Misschien was het niet gebeurd als we geen tijd hadden gehad door de pandemie. Zonder stress voor andere projecten en dingen, dat was een goede eigenschap van deze COVID . Muzikaal en creativiteit, als je jezelf tijd en ruimte geeft, is dat altijd goed.  Dat was het enige goede aan deze COVID. En nu zijn we zo enthousiast dat we tijd vinden om dit album te promoten.

Die diversiteit in aanpak is kleurrijk, dat ik na elke luisterbeurt iets nieuws ontdek; het is een groeiplaat, me dunkt?
Het is niet zo dat ik bewust nadenk over hoe het publiek denkt over wat ik doe als ik componeer. Maar ik vind het heel leuk als iemand zegt dat er meer gebeurt dan één luistersessie; dat is iets wat ik echt wil doen. Je raakt niet snel verveeld als dit gebeurt. Maar het is niet dat dit een bewuste keuze is, het gaat bij mij allemaal heel natuurlijk. Soms zit ik aan de harp en komt er iets in mijn hoofd, dat ik dan naar buiten breng. Soms is er niets en blijf ik spelen en spelen, tot ik iets vind.

Ik heb ook het gevoel dat je een band hebt met Avant-Garde?
Mijn groter ervaring situeert zich meer experimentele muziek. Ik hou gewoon van Avant-Garde, en improvisaties, dat brengt je overal. Dus dat vind ik heel leuk, bedankt dat je dat zegt.

Daarnaast is er een connectie met je Griekse roots en Egyptische roots las ik ergens. Op welke manier komt dat tot uiting in je muziek denk je?
Er is een nummer 'In Cairo / Grandma's Coat, waar de inspiratie komt van mijn familiewortels in Cairo, ik droeg een kledingstuk van mijn oma tijdens een concert en daar gaat dit nummer over. Maar op het album zelf is er niet echt een bewuste verwijzing naar mijn Griekse of Egyptische roots. Alleen in dat ene nummer eigenlijk.

Het is niet alleen de diversiteit, maar ook hoe je overschakelt van intimiteit naar een krachtiger geluid; experimenteren met geluiden trekt me aan, improvisatie tot kunst verheven. Een bewuste benadering? of hoe moet ik dit zien?
Omdat ik veel beïnvloed ben door mijn klassieke muziekstudie, is het hebben van een flow en verschillende texturen binnen hetzelfde stuk iets dat me interesseert en opwindt. Daarbovenop komen andere texturen uit andere muziekgenres in de muziek door middel van effecten en toonverkenning. In het algemeen probeer ik mijn gevoelens en gedachten over te brengen door middel van geluiden die ik uiteindelijk omzet in composities.

Ik hou van die avontuurlijke aanpak, daarom schrijf ik graag over muziek; op die manier trek je alleen publiek aan, die constant geprikkeld willen worden. Hoe zie je het zelf?
Voor mij gaat het om het moment van schrijven en improviseren. En dan het opnemen... ik denk pas na over elke stap, pas als de stap zich aandient. Ik ben het ermee eens dat het geen muziek is voor een groot publiek van populaire muziek. Ik denk dat het publiek dat ons leuk zal vinden, misschien een achtergrond in jazz of avontuurlijke muziek heeft. En vrije improvisatie, en misschien ook wat psychedelische rock. Natuurlijk zou ik het geweldig vinden om een album te maken waar iedereen naar wil luisteren, maar alleen als ik de muziek zelf ook goed vind. En niet in een richting wordt geduwd die ik niet leuk vind.

Je zei dat je over elke stap nadenkt, maar pas als de stap zich aandient. Wat is nu de volgende stap?
We zijn nu bezig met het organiseren van een aantal zomerfestivals en een herfsttour. Gewoon deze plaat promoten en optredens organiseren is nu de volgende stap. En ik heb ook een paar nieuwe ideeën voor dit project, maar eerst deze stap, live spelen met dit Harper Trio.

Hoe waren de belangrijkste reacties op de plaat?
We hebben erg goede recensies gekregen, de fans vinden het ook leuk. Het gaat erg goed. Dus ja, we hebben positieve feedback voor dit project van onder andere The Guardian, Jazzwise magazine, BBC radio en jazz FM.

Zijn er nog andere toekomstplannen naast de tour?
De volgende stap en toekomstplan is, terwijl we op tournee zijn, nieuwe muziek opnemen en ik denk na over een gastsamenwerking, weet nog niet wat. Dat is een ander idee dat in mijn hoofd opkomt.

In tijden van Spotify en Youtube, is het interessant om nog steeds platen te maken? Ik weet dat er nog steeds een markt voor is, maar toch... waarom?
Ik hou van creëren, de muziek, het geluid, het beeld, een plaat in je handen houden heeft nog steeds iets magisch. Je presenteert het aan iemand, het is fijn om het dichterbij te hebben, als een boek dat je in je hand kunt houden. Er is nog steeds een publiek voor.

Tot slot, wat zijn je grote ambities, ik denk niet dat het spelen in grote stadions is? Of wel? Heb je een soort 'doel' in gedachten of ben je daar niet mee bezig?
Ik heb het niet over dit project, maar in muziektermen... het draait allemaal om marketing. Als mensen marketing krijgen, wordt de saxofoon 'gehyped' en gaan mensen voor dat instrument. om een voorbeeld te geven, dus het draait allemaal om marketing en combineren. Populaire muziek is iets dat de hele tijd evalueert, dus als een instrument populair wordt, kan het een gehyped instrument worden voor een groot publiek. het heeft allemaal met marketing te maken. Over mijn ambitie? Als muzikant wil ik blijven spelen wat ik echt wil spelen. De luxe hebben om te kiezen waar ik kan spelen, de podia , de gast die met mij en ons speelt. Gewoon de vrijheid hebben om de muziek te spelen waar we allemaal voor staan... dat is mijn grootste ambitie.

Bedankt voor dit leuke interview, nog zaken? Ik hoop alvast je live te zien in België

https://mariachristinaharper.com
https://www.instagram.com/mariachristinaharper
https://www.facebook.com/MariaChristinaHar
https://www.youtube.com/c/MariaChristinaHarper

Pagina 14 van 175