"Levende legende brengt nieuwe plaat uit'' , zou de titel kunnen zijn van deze recensie. Want dat is Ledfoot aka Scott McConnel zeker en vast. De man is al actief sinds de jaren '70. Enerzijds als solo artiest, anderzijds als lid van diverse formaties. In de jaren '80 genoot hij bekendheid als lid van The Rockats, en in de jaren '90 met The Havalinas. Daarmee toerde hij o.a. als voorprogramma van Bob Dylan. Hij schreef songs voor uiteenlopende pop- en rock-acts, zoals Sheena Easton en ook Bruce Springsteen. In 2007 bracht hij zijn solo-debuut op de markt - 'The Devil's Songbook' - en dat was een schot in de roos. Met 'White Crow' lanceert Ledfoot zijn vierde album, en vanaf de eerst song voel je adrenalinestoten opborrelen die vele decennia rock en pop muziek samen brengen binnen één plaat.
“Dead Man Can Do” is een song die aanvoelt als een eerste fikse uppercut in de ochtend. Je bent direct klaarwakker, nog voor de nodige shots koffie. Daaruit blijkt al wat een topmuzikant deze Ledfoot toch is. Het mag duidelijk zijn, de man doet niet aan routineklusjes afwerken. Ook al heeft hij na al die jaren de erkenning niet meer nodig, hij heeft zijn kunnen voldoende bewezen. En dat siert de man nog het meest. Lekker rockende songs als “Right Down The Hole”,”This Wayward Son” en “You've Gone Astray” knetteren als een haardvuur op koude winterdagen. Met momenten donker en somber, maar ook stevig je bij de strot grijpend. Zo voelt deze schijf over de hele lijn aan. Ons rockhart gaat steeds sneller slaan, bij elke song opnieuw. Hier valt namelijk geen speld tussen te krijgen. Ook na vier of vijf luisterbeurten. Want dit is het meest opmerkelijk. Deze stevige rock plaat is heel verslavend. Na een luisterbeurt, wil je terug op die achtbaan gaan zitten om deze bijzonder aantrekkelijke rit doorheen rock-'n-roll landschappen nogmaals mee te maken. Dat wordt allemaal verder in de verf gezet op “The Wrong Road”, het fijne “Little Dog” tot afsluiter “When An Angel Falls”.
Ledfoot is een artiest en singer-songwriter  en topmuzikant die voldoende zijn stempel heeft gedrukt op het rockgebeuren en aanverwante stijlen door vele decennia heen. Maar daarom niet op zijn lauweren gaat rusten, integendeel. Adrenalinestoten en kippenvelmomenten die ons rock hart sneller doen slaan, en hopelijk ook het uwe, zijn ons deel na het aanhoren van deze parel van een rockplaat. Dit door een parel van een soloplaat uit te brengen die uiteenlopende decennia met elkaar verbindt. Snuifjes jaren '70 psychedelische rock worden gekruid met de nodige dosis rock muziek refererend aan de jaren '80 , Bruce Springsteen en aangesterkt met rock uit de jaren '90. Met beide voeten in het heden. Klasse! Puurder dan goud.

Even voorstellen, geplukt uit de facebook pagina van Jimi Floyd: ''No!.. but it`s a rare band around two man who landed lightyears ago in a small and dull village in the Lowlands. Near the river clay and fruit trees they explored all kinds of different musical worlds. Sound had always been around for them! After dancing and groovin’to phenomena like David Bowie, dEUS, Spoon, Wilco, Villagers & Kula Shaker they decided to get there own music growing and moving.'' Veel informatie vinden we niet over dit duo, maar dat hoeft ook niet. Wij houden wel van een beetje mysterie. En mysterieus dat is hoe dit debuut 'The Right To Disappear' ook klinkt.
Vanaf die eerste song “Jimi Floyd Is Coming Home” zet dit duo je al op het verkeerde been en blijft dat doen tot het einde. Chaos creëren in je hoofd, om er wel voor te zorgen dat je met een glimlach de plaat naast je neerlegt en een zucht slaakt van verlichting. Oef! Jimi Floyd slaagt er op een meesterlijke wijze in je te hypnotiseren en naar een heel andere wereld door te verwijzen, een wereld waar het feitelijk leuk is te vertoeven. Vaak schemert daar een vleugje Bowie in, maar ook de manier waarop een artiest als Frank Zappa muziek maakte komt erin voor, muziek en chaos tot kunst verheffen. Binnen een omkadering die je de eerst de wenkbrauwen doet fronsen maar in een later stadium steeds meer gelukkig maakt, tot je volledige zen bent geworden. Song na song dansen we een vreugdedansje door de huiskamer, na elke luisterbeurt steeds intensiever.
Jimi Floyd is een artiest die net als voornoemde artiesten Bowie en Zappa muziek tot kunst verheffen en buiten elke lijn kleuren, hoog in het vaandel draagt. Dat wordt over deze gehele plaat meermaals in de verf gezet.
Wij houden van artiesten die durven buiten de comfortzone treden. Jimi Floyd doet het op dit bijzonder psychedelische meesterwerk voortdurend. Wie daarvoor te vinden is, zal in deze plaat en artiest zijn gading vinden. Wij waren al na een paar luisterbeurten compleet verkocht en het smaakt zelfs naar meer. Bovendien is deze schijf zo verslavend dat je die maar blijft beluisteren. Bij elke luisterbeurt doe je trouwens nieuwe ontdekkingen die je voordien nog niet waren opgevallen.
'The Right to Disappear' is daarom een waar kunstwerk, om te koesteren. Want artiesten als Jimi Floyd doen iets uniek binnen een muziekwereld waar dit onmogelijk blijkt.

Jaguar Jaguar is een band rond muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen, en hebben in 2017 een gloednieuw project op poten gezet. Een exotisch allegaartje dat hen bij het debuut 'Montjoi' naar Spanje bracht. Voor de nieuwste EP 'Madelyn' ging Jaguar Jaguar op afzondering in Frankrijk. De band wil zeer filmische muziek brengen, en bestaat dus niet uit vijf maar eigenlijk uit zes muzikanten. Want de visuele inbreng van Tina Herborst die kortfilms rond de nummers heeft geregisseerd hoor je ook terug in de sound op deze bijzonder exotische en experimentele EP.
Met “Born In Blue” wordt op een toegankelijke wijze al een grens afgetast. De band laat ook nu weer horen en zien uit een geheel te bestaan: er is geen enkele schakel die boven de ander uitsteekt. Mede doordat geen gebruik wordt gemaakt van één vocalist, maar ieders stem wordt gebruikt, wordt dat doel vrij snel bereikt.
Wat ons vooral opvalt aan deze EP is dat je er een goed gevoel van krijgt, je hoopt prompt weer op een lange zomer aan vergeten stranden met de ondergaande zon als extra toemaatje. Die zuiderse kant wordt nog meer in de verf gezet bij “Out of Sight” waar de Congolese muzikante Témé Tan haar bijzonder soulvolle stem in de strijd gooit en zorgt voor nog meer zon in huis. De meest opmerkelijke song op deze EP is het zeven minuten lange “Weightless” waar alle ingrediënten - experimenteren, exotische en fleurige inbreng en een grote samenhorigheid - nog meer worden benadrukt.
Het debuut was een zonnige plaat die naar mijn mening schippert tussen toegankelijkheid maar ook een streepje experimenteren. Op deze 'Madelyn' horen we een band die volwassen is geworden. Een band waarbinnen iedereen, nog meer dan ooit, dezelfde kant uitkijkt. Maar vooral blijkt over de hele lijn dat de inbreng van elk lid even belangrijk is. Zelfs deze van Tina, wiens visuele inbreng je dus ook terughoort binnen elk van de filmische songs, waardoor ze in haar opzet is geslaagd. De jongens aanzetten om haar beelden in woorden om te zetten.
Met deze EP zet Jaguar Jaguar een grote stap voorwaarts om de festival weide en concertzalen plat te spelen. Deze bijzonder toegankelijke muziek werkt niet alleen zeer aanstekelijk, de band houdt ook van enkele potjes experimenteren met zomerse geluiden. En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep. Jaguar Jaguar was bij zijn debuut een band om in het oog te houden, en bewijst met deze klasse EP waarom.

De Zwitserse band Infinitas wordt omschreven als 'folk heavy metal' en bracht in 2017 een schijf uit die ons de oren deed spitsen: 'Civitas Interitus'. Het unieke aan deze band is de kruisbestuiving tussen folkelementen en heavymetal met een female voice inbreng. Infinitas daarom uniek noemen binnen het genre? Dat is wellicht die brug te ver. Maar het was best een aanstekelijke plaat, met lekker catchy riffs en wonderbaarlijke vocalen, die vanaf begin tot einde aan de ribben blijft kleven. In 2019 bracht de band een nieuwe parel van een schijf uit die aan onze aandacht was ontsnapt door het overaanbod van releases, maar het is nooit te laat om terug te keren in de tijd. Zeker niet als het gaat over een schijf en band die een bijzonder plaats bekleed in ons metal hart. Met 'Infernum' zet de band verder stappen in het verleggen van grenzen binnen dat typische folkmetalgebeuren.
Ook nu weer valt deze bijzonder veelkleurige vocale aankleding het meest op. Een stem die je wegvoert naar een sprookjeswereld boordevol elven, kobolden en andere tot de verbeelding sprekende wezens uit de folklore halen we ons voor de geest bij songs als “Afanc”, “A Manifested Nightmare” en “Aynas”. Er zit een verhalenlijn in die je op het puntje van je stoel vol spanning doet luisteren en genieten. “Lilith” is zo een parel van een song die de fantasie prikkelt. De inbreng van snijdende gitaarlijnen, die door je hart boren, wordt aangesterkt door een zwevende vioolklank. Of drumpartijen die je rillingen bezorgen. Maar het is dus eerder die sterke stem van zangeres Andrea Böll die het meest tot de verbeelding spreekt. Van clean tot screams en zelfs wat spoken word die je de kriebels bezorgt, het zit er allemaal in. Song na song wordt een puzzel samengesteld, met een zekere verhaallijn die je als aanhoorder gedeeltelijk zelf kunt en mag aanvullen. Want dat is nog het meest opmerkelijke aan deze knappe folkmetalschijf, de aanhoorder zijn eigen fantasie wordt eveneens geprikkeld doordat Infinitas je zeer bewust met veel vraagtekens achterlaat in dat donkere bos. Binnen diezelfde mysterieuze walmen blijft de band begane wegen verder bewandelen bij daarop volgende songs “Rahu”, “A Starless Universe” en “The Seeker Of Truth”. Telkens een tipje van de sluier oplichten, zonder echt een antwoord te geven op de vragen die door je hoofd suizen als spirituele bommetjes energie. Böll is binnen die omkadering een verteller, die je op je puntje van je stoel doet zitten gespannen tot het instrumentale slot akkoord “Consultus (Memorial)”. En daarna volgt een akelige stilte, die je verweesd achterlaat.
Deze fantasieprikkelende schijf boordevol verwijzingen naar allerlei folklore moet vooral de folkmetalliefhebber aanspreken die houdt van wilde verhalen over sagen en legenden. En die vooral houdt van zelf uit te puzzelen wat er gebeurt.
Laat dus uw eigen fantasie maar de vrije loop bij het beluisteren van deze grensverleggende folkparel, is dan ook ons eindadvies. Er zal een zeer kleurrijke wereld opengaan, die je doet terugdenken aan je kindertijd , toen je geloofde in die elfen en sprookjesfiguren die je je voor de geest haalt; zonder kinderachtig te klinken, eerder door je op een zachtaardige maar ook dreigende toon angst in de boezemen voor dat onbekende.

Drive-By Truckers brengt sinds medio 1996 een fraaie mix van poppy americana overgoten van aanstekelijke countryrock. De band heeft ondertussen zijn stempel gedrukt op dat american-rockgenre. In 2016 brachten ze, volgens de biografie, hun meest politieke plaat uit in hun 25-jarige bestaan: 'American Band'. Nu staan ze er terug met 'The Unraveling' waarover het volgende wordt gezegd:  ‘with southern groove, hooks & pride, muscled three guitar attacks and erudite lyrics’, over de huidige staat van het land; ‘the most tumultuous years our country has even seen. ‘American Band’ was a warning shot hinting at a coming storm. This one was written in the wreckage and aftermath‘.
Vanaf “Rosemary With A Bible And A Gun” sijpelt die politieke boodschap al door. Ze wordt op een aanstekelijke wijze door je strot geramd en blijft aan je ribben kleven. Zo hoort dat bij deze typische American rockmuziek. De groovy gitaarlijnen en warme stem voeren je weg, maar confronteren je ook met een harde realiteit. “Armageddon's Back In Town”, “21st Century USA” of “Babies In Cages” hangen geen al te positief beeld op van wat de heren denken over het Amerika van nu. Patterson Hood en Mike Cooley stampen niet wild tegen heilige huisjes, ze doen dat zelfs op een eerder ingetogen en groovy wijze, maar wie de boodschap begrijpt, weet dat het geen vijf voor twaalf, maar vijf na twaalf is.
De wereld heeft weer muzikanten of artiesten nodig die een mening durven verkondigen, want ondanks alles wat gebeurt rondom ons, de wereld zwijgt. Prediken hoeft niet, dat is ook niet wat Drive-By Truckers doen op deze plaat, maar je een spiegel voorhouden dan weer wel. Laten we het echter ook over de muziek hebben. En dan hoor je een band die nog steeds even strak, gepolijst en lekker groovy de haren op je armen doet rechtkomen. De gitaar is daarbij de belangrijkste strijd om een betere wereld te creëren voor onze kinderen en kleinkinderen. Want daar draait het dus werkelijk om.  De tekst bij “Babies In Cages” is zo tekenend daarvoor: “I'm sorry to my children, I'm sorry what they see / I'm sorry for the world that they'll inherit from me”. Het is ook de rode draad op de volledige plaat.
Ook al is er hoop op betere tijden en geeft Drive-By Truckers aan een minder politiek album te hebben uitgebracht dan hun vorige plaat, de boodschap raakt je nog steeds en staat stevig overeind. Muzikaal worden echter op een even gestroomlijnde wijze menig snaren van je rockhart geraakt, en ook dat laatste stemt ons vreugdevol in deze toch wel moeizame tijden waarin we leven.
Drive-By Truckers stelt met 'The Unraveling' een plaat samen dat een eerder  somber beeld geeft van het heden, maar gelukkig schijnt er steeds een lichtpunt aan het einde van de tunnel. Dat lichtpunt is onze kinderen en kleinkinderen, die we moeten koesteren. Drive-By Truckers heeft die boodschap goed begrepen, en houdt jou, mij en henzelf een spiegel voor op een zeer gestroomlijnde en bijzonder groovy wijze. Waar we iets kunnen uit leren.  Nu de rest nog.

Dispel is een uit Ohio afkomstig trio dat muziek brengt in verlengde van bands als Nightwish, Evanescence, Clan of Xymox en dergelijke meer. De band nam voor zijn debuut 'Lore' producer Texbeak onder de arm. Wie houdt van die pure darkwave en gothic elementen, zo eigen aan voornoemde bands, zal zeker vallen voor deze band en zijn debuut.
Vanaf “Spiritual Warrior” - een titel die trouwens de lading van dit gehele debuut dekt - word je meegezogen in een donkere sfeer die je doet terugkeren naar de jaren '80, maar met beide voeten in het heden. Dispel heeft wellicht goed geluisterd naar zijn voorbeelden, maar klinkt daardoor gelukkig niet gedateerd. Met “The Call”, “Mondal Consequence” en “Abyssal Hammer” wordt dat voldoende in de verf gezet. Opvallend binnen deze band is, naast muzikanten die de mysterieuze en spirituele sfeer zeer goed weergeven, de stem van Ravensea, die over een zodanig hoog stembereik beschikt dat de haren op je armen rechtkomen van intensief geluk.
Als een hogepriesters hypnotiseert Ravensea je voortdurend, geruggesteund door muzikanten die je meevoeren naar mystieke oorden in een spookachtige onderwereld. Luister maar naar het door donkere walmen omgeven “Atonement (Adagio in Bb)” dat aanvoelt alsof je de adem wordt ontnomen om een bijzonder occulte en mysterieuze wijze. Dispel brengt daardoor wellicht niets nieuws onder de zon, maar raakt gevoelige donkere snaren binnen een al even vreemd en mystiek aanvoelende omkadering. Het meest indrukwekkende is dus die spirituele achtergrond waarrond elk van de songs zijn gebouwd. Meermaals zakken de songs weg in een verstilde sfeer, zoals bij bovenstaande, om daarna alle registers open te gooien als Ravensea op een hartverscheurende wijze je als aanhoorder letterlijk de keel toeknijpt. Het meer up tempo gebrachte “The Depth Of Transformation” is dan ook een mooie kers op de taart van een debuut dat je terugbrengt naar gouden tijden toen darkwave en aanverwante stijlen , binnen een mystieke omkadering, hoge toppen scheerde.
Hoewel Dispel niets origineel brengt, doen hun donkere muziek door middel van een bijzondere vocale aankleding de haren op je armen telkens recht staan, waardoor je in een sprookjesachtige wereld  terecht komt, eens in diepe trance aanbeland.
Een mooi debuut, waar we een band horen met enorm veel potentieel om door te breken binnen dat typische gothic/darkwave wereldje en z’n vertakkingen.

SCHNTZL - Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek … Vandaar intimiteit!

Pianist Hendrik Lasure en drummer Casper Van De Velde hebben samen én apart de afgelopen jaren zwaar aan de weg getimmerd en zijn op hun jonge leeftijd reeds uitgegroeid tot vaste waarden in de wereld van creatieve hedendaagse muziek. Hun muzikale honger lijkt ontembaar en je kan hen zowel terugvinden in edgy electropopbands als Bombataz of  In Een Discotheek als dromerige en minimalistische jazz/not jazz formaties als Warm Bad of Donder. Samen zijn ze ook gerekruteerd door An Pierlé en muzikant/producer Koen Gisen voor het An Pierlé Quartet, met wie ze in 2018 een internationale theatertour afwerkten.
Hun eerste en voornaamste gezamenlijke wapenfeit blijft SCHNTZL. Na hun succesvolle titelloze debuut uit 2016 en de tussentijdse EP ‘Paper, Wind’ uit 2018 pakken ze in 2020 uit met het nieuw album ‘Catwalk’. Dat nieuwe album verscheen begin februari op W.E.R.F. Records.
We kregen ook de gelegenheid de band enkele vragen te stellen over verleden, heden en toekomst van jazz en SCHNTZL

In 2016 had ik een interview met jullie naar aanleiding van jullie debuut plaat, ondertussen is veel gebeurd. Vertel eens wat meer over de hoogte en diepte punten?
Toen we ons laatste gesprek hadden waren wij volop bezig met de voorstellingstour van ons eerste album. Wij hebben toen enorm veel concerten gespeeld en zijn muzikaal en persoonlijk dicht naar elkaar toe gegroeid. De fijnste momenten zijn als we naar het buitenland kunnen, dan zijn we met twee op pad en voelt het aan alsof we op avontuur vertrekken. We hebben twee jaar samen gewoond maar zijn nu verhuisd. Het kan verwarrend worden als ‘werk’ en ‘privé’ voortdurend in elkaar overlopen. Soms is een beetje afstand goed om weer dichter bij elkaar te komen.

Ook valt jullie muziek onder de noemer 'Jazz' , de laatste tijd vind ik het genre eerder 'improvisatie tot het oneindige', waarvan Jazz een onderdeel is. Hoe zien jullie dat?Wat vinden jullie zo top aan jazz? waarom geen rock-'n-roll? hoewel jazz ook een beetje rock is
Jazz is een noemer geworden voor muziek waarin een improvisatie element aan te pas komt. Maar het is heel moeilijk om er een duidelijke sound bij in te beelden, net omdat de term zo’n breed spectrum dekt. Je kan er over tobben of discussiëren, maar uiteindelijk zijn het vooral de mensen die affiches maken en evenementen organiseren die namen en termen verzinnen. Laat alles maar in elkaar overvloeien. Jazz is top. Rock-’n-roll is top. 

Heeft dat debuut deuren geopend? Zo ja, welke? Toen werden jullie ook genoemd als 'de grote belofte van Jazz' ... Legde dat niet teveel druk op jullie schouders? Hebben jullie ondertussen bereikt wat jullie wilden bereiken?
Ons eerste album is heel goed onthaald geweest in België, de tijd zat een beetje mee voor ons. Dat we die plaat op zo’n manier hebben kunnen maken en voorstellen hebben we te danken aan KAAP en Jazzlab, die ons daarmee een enorm vertrouwen gaven. We waren wel heel jong en deden gewoon wat goed voelde, misschien is het die onbevangenheid die aansloeg bij mensen. Sindsdien zijn we wel veel gegroeid, hebben we meer ervaring en visie in wat we willen creëren. 
Het is leuk om een draagvlak te hebben in België en te weten dat onze muziek hier opgepikt wordt, maar voorlopig doen we gewoon wat we willen.

Wat zijn de verwachtingen van de nieuwe plaat? En gaat die dezelfde richting uit als het debuut? Om daar op voort te borduren, we kunnen het opzoeken, maar waar en wanneer wordt die nieuwe plaat voorgesteld?
De muziek die hier op staat is iets energieker, maar even speels en dromerig. De verhouding tussen piano, percussie, synths zit meer in balans. Ieder nummer heeft een duidelijk karakter, spontaan en gedecideerd tegelijk. Ondertussen hebben we reeds een concert gespeeld in Nijmegen met onze nieuwe muziek, het eerstvolgende wordt op 22/03 op Leuven Jazz Festival. Daarna in de AB op 09/04.

Het valt me op dat jullie blijven experimenteren, maar wel binnen een meestal eerder intieme sfeer blijven soleren? Geen probleem daarmee, wordt hier bewust voor gekozen? De sfeer is zeer intensief en doet je tot gemoedsrust komen. Maar ergens wordt ook een beetje geflirt met de geluidsmuur afbreken vind ik. Wat is jullie mening daarover?
Wat je soleren noemt zien wij eerder als converseren, we communiceren met elkaar door onze instrumenten. Met twee praten is intiem, maar er kan ook gelachen worden, of gehuild, of geroepen. Maar dat laatste ga je ook geen uur lang doen in een gesprek. Vandaar, intimiteit.

Iets anders. Naast SCHNTZL zitten jullie ook in andere projecten. Valt dit allemaal wel te combineren?
Agenda-beheer is inderdaad dé uitdaging. We zitten in zoveel projecten omdat we dat uiteraard graag doen, muziek maken is ook een heel sociale activiteit, het is een manier om met mensen tijd te spenderen. Ik denk dat we dat allebei nodig hebben. Maar anderzijds is het ook niet gemakkelijk als muzikant rond te komen, en vele projecten lopende hebben, zorgt voor enige financiële ‘stabiliteit’. Niet zo poëtisch maar wel waar.

Wat zijn de verdere plannen voor 2020? Ook op tournee in het buitenland? Met andere woorden waar kunnen we jullie live zien? Als we naar de toekomst kijken, is er ook een soort einddoel?
In april en mei spelen we concerten in de Brussel, Antwerpen, Oostende, Gent, Leuven, … Kortom in België. Nadien proberen we weer wat grenzen te breken.
Een einddoel stellen we niet, wellicht komt er meer muziek en misschien maken we wel eens een cabaretshow. Of een poppentheater. We laten het min of meer organisch lopen. 

Om af te sluiten, is het in tijden van streaming eigenlijk nog accuraat om iets op plaat uit te brengen?
Moeilijke vraag op het einde. Het artefact die een plaat is , krijgt een andere waarde doordat ze minder relevant is als muziekdrager. Maar mensen zijn sentimenteel, en de gevoelswaarde van zo’n object is ook heel belangrijk. Een fysiek voorwerp, kunstwerk, zorgt dat je meer belang hecht aan iets waar zorgvuldig werk in is gestoken. Streaming en platen kunnen perfect naast elkaar bestaan.

Bedankt voor dit fijne gesprek

Fabulae Dramatis - De mensen meekrijgen in ons verhaal, was en is ons belangrijkste doel, dus ook naar de toekomst toe

Laten we even terugkeren in de tijd, we schrijven oktober 2017. Fabulae Dramatis had net een nieuwe schijf uit 'Solar Time's Fables'. Diep onder de indruk schreven we daar  het volgende over: ‘Fabulae Dramatis creëert vooral een sprookjesachtige wereld, waarbij het de bedoeling is om de fantasie van de luisteraar te prikkelen. Telkens worden we bedwelmd, onder hypnose gebracht en drijven we weg naar een onaards aanvoelende wereld. Het extra mooie is dat mijn fantasie, over bossen, elfen en mystieke wezens, niet dezelfde zal zijn als deze van gelijk welke luisteraar van deze plaat.
Fabulae Dramatis slaagt er dan ook in de weg naar uw eigen ultieme fantasiewereld wijd open te zetten op deze plaat.''
Begin dit jaar zagen we de band eindelijk live aan het werk in Jeugdhuis Asgaard, Sint-Amandsberg (Gent). Daaruit bleek dat Fabulae Dramtatis die grenzen zelfs overschrijdt.
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/76973-grimm-gent-2020-splendidula-fabulae-dramatis-left-eye-perspective-turpentine-valley-een-ontdekkingsreis-in-duistere-fantasie-prikkelende-paden.html
Hoog tijd om deze bijzonder tot de verbeelding sprekende band eens te interviewen. Meteen werden we in Trix uitgenodigd om een deel van de repetitie mee te maken. Niet alleen kregen we enkele nieuwe songs te horen, ook de inbreng van accordeon voor een akoestische set deed ons naar adem happen. Hoog tijd voor een nieuwe plaat? Het antwoord op deze en veel andere vragen leest u nu
Misschien voor de mensen die jullie niet moesten kennen, hoe is de band ontstaan? Heeft de naam 'Fabulae Dramatis' een bepaalde betekenis?
Isabel: Eigenlijk is dat letterlijk in het Latijns 'Fabels van het drama'. Dit met de bedoeling het concept theaterzaal verhalen vertellen, in de verf te zetten. Wat het ontstaan betreft? Ik heb Hamlet en Daniel 10 jaar geleden via Myspace leren kennen. Toen had ik het plan om eigen muziek op te nemen. We hebben drie eerste nummers opgenomen, het was niet direct de bedoeling meer te componeren. Het is spontaan ontstaan met die drie nummers. Het is dus een heel proces dat nog steeds groeit.

Als ik de omschrijving van jullie muziek opzoek kom ik volgende tegen: Progressive/Avant-garde Metal , Lyrical themes: Multicultural fables, Spirituality. Wat is jullie mening, hoe zouden jullie zelf je muziek omschrijven?
Dan zouden we eerder zeggen 'progressieve metal' ook al is het materiaal niet enkel progressieve metal. Het is inderdaad voor bepaalde labels en promotors nodig om een label te kleven, en dan kiezen we progressieve- EN Avant-garde metal. Maar vooral. Het gaat feitelijk om de muziek en niet om de labels.

Naast Fabulae Dramatis zitten jullie - zover ik weet, ik kan het ook mis voorhebben -  ook in andere projecten, is dat goed combineerbaar?
Isabel: Ik heb geen ander project, ik fungeer soms wel eens als gastzangeres hier en daar maar dat is af en toe.
Daniel: Ik heb geen ander project buiten Fabulae Dramatis.
Teo Dimitrov en Kris Depuydt: We zitten beiden in een soort improvisatie project,  doordat het 'improviseren' is, is repeteren niet echt nodig. We treden daarmee wel geregeld op en zo.
Conclusie: het gaat dus, logischerwijs, gewoon om de goede en juiste afspraken maken daarin. Fabulae Dramatis is voor ons daarbij allemaal de prioriteit.

Als je terugkijkt op de vorige jaren, waarvan hebben jullie spijt, wat zou je weten wat je nu weet anders aanpakken? Ook de hoogtepunten mogen worden vernoemd (we houden het positief)
Daniel: Het enige dat ik wat spijtig vind, is dat we vroeger niet hebben gedaan wat we nu aan het doen zijn. Namelijk, als een band samenkomen om te componeren en repeteren. Vroeger waren er verschillende muziekstukken die samen in een album door ons apart individueel werden geschreven en daarna toegevoegd. Dat is feitelijk het enige. Voor de rest ben ik zeer tevreden over het proces.
Isabel: Je moet rekening houden, het is eigenlijk begonnen als een studioproject. Nooit met de bedoeling daarmee op te treden. Net doordat de band zeer spontaan is ontstaan. Vooral omdat we zo complex zijn , was optreden geen optie. Ik heb echter persoonlijk geen spijt van iets, ik begrijp Daniel wel, maar het is een onderdeel van de evolutie.

Jullie hebben ook heel wat personeelswissels doorgemaakt, mijn goede vriend Hamlet heeft nog bij de band gespeeld. Hoe hebben jullie dat opgevangen telkens opnieuw? En heb je daar een verklaring voor? Is het de complexiteit die sommige doet afhaken?
Isabel: We zijn dus begonnen als studioproject en daardoor werkten we met sessiemuzikanten, die werden betaald. Daarna wilden we dus wel beginnen optreden als band. Daardoor vielen er muzikanten af omdat ze in andere band(s) speelden. Dat was dus hun prioriteit. Elk album heeft een werkwijze of concept. Hamlet’s visie paste niet meer in onze nieuwe werkwijze en concept. Namelijk als muzikanten samenkomen en gezamenlijk componeren. Er zijn geen individuele muzieknummers meer. En nu zijn we wel voor het eerst een geoliede machine waar iedereen diezelfde kant uitkijkt. Net doordat iedereen zo goed als 100% voor dit project kan gaan.

Toen ik de band begin dit jaar live zag , was ik zeer onder de indruk van het visuele aspect. Volgens ik heb vernomen gaat het in jullie shows over de natuurelementen? Hoe is dat idee eigenlijk ontstaan?
Dat is spontaan ontstaan door de muziek die we brengen. Met de ogen gesloten wordt zowel onze als de fantasie van de luisteraar geprikkeld, dat is de bedoeling. Zo ontstaan zeer spontaan die ideeën dus.

Wat me vooral opvalt, is de uiteenlopende stem en uitstraling van Isabel. Met mijn excuses aan de topmuzikanten binnen de band. Je verandert zowel vocaal als visueel met die maskers en zo van een - laat maar stellen - demonisch wezen uit het sprookjesbos, in een engelachtige verschijning. Hoe doe je dat toch? theaterschool gevolgd?
Isabel: Er zit veel dubbelzijdigheid in mijn persoonlijkheid. Bijna een gesplitste persoonlijkheid. Dat sublimeer ik graag op een artistieke manier. Voor de grunts van het album “Solar Time’s Fables”, hadden we Wesley Beernaert (Ex-Lemuria) uitgenodigd maar hij moest afhaken wegens persoonlijke omstandigheden, daardoor heb ik het zelf moeten doen. Ik heb daarvoor veel steun van de band gekregen. Hamlet kwam eerst met het voorstel om zelf de ‘growlings’ te zingen.. We hebben één jaar gerepeteerd om de release van het album voor te bereiden. Ik heb daar een heel jaar enorm, onder andere, aan mijn stem gewerkt, totdat het me gelukt is om ook te grunten.  Ik heb tot nu toe alle andere stemmen live overgenomen, zowel van Isadora Cortina, Wesley Beernaert als van Hamlet. Maar ik wil toch zeggen, het is de combinatie van zeer goede muzikanten EN een veelzijdige ‘front voice’ dat ons sterk maakt.

Het resultaat, zowel instrumentaal als vocaal is verbluffend. Over iets anders. Ik was op de repetitie aanwezig, er was ook een setje met een accordeonspeler. Is het de bedoeling daar iets mee te doen?
Ja, we zijn bezig met een akoestische set voor te bereiden. De bedoeling om wat akoestische optredens te gaan doen, en daar past die accordeon dus perfect in. We zijn een eclectische metal band, we willen op die wijze dus een nog breder publiek aanspreken.

De laatste plaat 'Solar time's Fables' dateert al van 2017 (tenzij me iets is ontgaan ondertussen) heeft die schijf bepaalde deuren geopend? Hoe waren de reacties?
Uiteenlopend! Zowel zeer positief als zeer negatief. En ook zeer interessant. We wilden vooral niet klinken als 'weer een zoveelste metal band'. Dat is ons gelukt.  We wilden iets anders doen. We hebben een breed beeld over muziek, we gaan nu ook naar het progressieve uit.

Willen jullie eigenlijk een breed muziek bereiken hiermee?
Teo Dimitrov: Als muziek iemand zodanig persoonlijk raakt, dat die persoon daardoor een beetje een ander mens kan worden zijn we in onze opzet geslaagd. Dus dat publiek, die door onze muziek diep worden geraakt, willen we vooral bereiken.

Creativiteit en durf zijn twee kernwoorden die bij het beluisteren van de plaat in me op komen, hoe zien jullie dit?
Isabel: Ik mis creativiteit , vooral in de metal, tegenwoordig. Als je echt wil verkopen , moet je meegaan met de kudde. Maar we willen vooral dat net niet doen. Daarom zijn creativiteit en durf voor ons ook zeer normaal.

Zijn er eigenlijk plannen voor nieuw werk? Wanneer, en welke richting?
Dus meer progressieve metal, er komt een nieuwe single uit dit jaar nog. In aanloop van ons derde album. Dat in 2021 op de markt zou komen. We zijn dus nu vooral noest bezig met repeteren (op de repetitie vandaag hebben we er enkele gespeeld trouwens). Twee muzieknummers zijn er klaar en in totaal al 5 met een structuur.

De accordeon komt op de nieuwe plaat?
Nee, maar wel een akoestisch concert en misschien een album op basis van die akoestische set. De datum hiervoor ligt nog niet vast.

En de plannen voor dit jaar? Op tournee? Binnen of buitenland? Festivals?
Als er optredens komen , zullen we die niet negeren. Er zijn wel enkele die ons vragen. Maar voorlopig concentreren we ons op componeren van nieuwe nummers. De rest zien we wel. Het is misschien wel jammer, maar goed het is wat het is. Componeren van nieuwe nummers is nu het belangrijkste.

Is er iets als een ultieme droom? Iets wat je absoluut nog eens wil bereiken?
Muziek kunnen blijven maken waardoor mensen in een soort trance geraken, dat is al gezegd. De mensen dus letterlijk mee krijgen in ons verhaal, is eigenlijk en is ons belangrijkste doel. Ook wat de toekomst betreft dus.
Isabel: Ik wil toch eens op tour gaan, mag of kan in Europa zijn wat mij betreft. Maar dat zou ik nog willen bereiken. Maar ik sluit me hierbij aan.

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in alles wat jullie doen in de nabije en verre toekomst. We blijven de band uiteraard op de voet volgen.

Tales is het gevarieerde blues rock project rond Roeland Smeyers. De man is al sinds zijn 15de met muziek bezig. Door een samenloop van omstandigheden bracht hij pas nu zijn debuut uit 'Light Trip'.

We vroegen het hem zelf: Ondanks het debuut ben je toch al veel jaren bezig in de muziek. Waarom heeft het zolang geduurd eer dit debuut er kwam? "Ik ben eigenlijk al sinds mijn15 jaar met muziek bezig. Door een baan waarin ik enorm veel tijd in stak en ook omdat ik financieel niet echt kon verdienen met muziek, heb ik zeven jaar niets meer gedaan met muziek. Ondertussen heb ik een andere baan waarbij ik plots wel meer tijd daarvoor heb, dus vond ik het de ideale moment om een solo plaat te maken."
We schreven over 'Light Trip 'het volgende: ‘Tales is een band die niet de zwaarmoedige kant opzoekt van blues en rock, maar die een knipoog uitdeelt naar bijvoorbeeld Dire Straits wiens sound regelmatig de revue passeert. Op een eenvoudige maar magisch mooie wijze doet Tales je hart sneller slaan en bezorgt je een brede glimlach op de lippen waardoor je zelfs in de meest moeilijke momenten van het leven telkens het licht ziet schijnen aan het eind van de tunnel.’
Roeland zegt daar het volgende over: ''Klopt ook. Het moet niet altijd zwaarmoedige zijn. In de toekomst wil ik wel wat richting stevigere rock uitgaan. Maar mijn bedoeling is met mijn muziek vooral mensen te entertainen, en daarom mag het gerust wat luchtiger zijn”.
De volledige recensie van 'Light Trip' kunt u trouwens hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76881-light-trip.html
We polsten ook bij Roeland zelf naar de reacties: "Opvallend positief eigenlijk. Niet alleen op de cd maar ook live krijgen we enorm veel positieve reacties. En dat doet deugd. We spelen trouwens nu in een uitverkochte zaal terwijl Hooverphonic hiernaast speelt dat is toch iets."

Na enkele try outs kwam Tales dit debuut inderdaad voorstellen in een volgelopen CC Zwaneberg. Een bij voorbaat gewonnen thuismatch voor de zeer relax solerende Roeland, zo blijkt, die ons op voorhand al liet weten er zeer gerust in te zijn. " Niet echt, ik ben zeer kalm daarin en zie het zeker zitten. Het loopt allemaal wel los." zegt hij hierover.
We vonden ook dat er duchtig werd geïmproviseerd met meerdere muziekstijlen? Wat is uw mening hierover? Ondanks het feit dat die 'blues' zeker naar voor komt binnen jullie muziek is het niet volledig Blues. Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
“Het is niet mijn bedoeling om een label te kleven op mijn muziek, dat is voor mij belangrijk. Het blijft echter blues rock, maar er zit ook wat jazz in. We hebben hier op het podium een saxofoon, dan gaat het een heel andere kant uit. Dire Straits is wat mijn muziek betreft een eventuele referentie. Maar het gaat dus veel verder.”
Je hebt ook een song gecoverd van Dire Straits “Six Blade Knive”. Hoe ging dit in zijn werk? En heb je hierop al reactie gekregen van Mark Knopfler? “Ik had eigenlijk nooit echt gezongen, ik speelde in het verleden bas. Toen ik een stukje inzong werd me erop gewezen dat mijn stem zeer veel gelijkt op deze van Mark Knopfler; Bij het beluisteren van die song “Six Blade Knive” viel me dat ook op. Van het één kwam het andere. Men is die versie gaan afgeven aan Knopfler zelf en die heeft via mail laten weten dat hij het een goede versie vond en was akkoord er iets mee te doen. Zo is de bal aan het rollen gegaan.”

Het concert verslag: Schipperend tussen gezapige blues, lekker aanstekelijke rock en een stevige knipoog naar jazz krijgen we - net als op plaat - ook live een gevarieerde set voorgeschoteld die vele kanten uitgaat. Hoewel de sfeer al goed zat van in het begin, was het pas toen de twee bevallige danseressen hun kunsten kwamen vertonen dat het concert echt in gang werd getrokken. Deze professionele danseressen hebben bij 'The Voice' en 'So You Think You Can Dance' hun kunnen ruimschoots bewezen en bleken dus een enorme meerwaarde binnen het geheel te zijn.
Uiteraard trekt Roeland door zijn al even veelzijdig stembereik, die inderdaad bij momenten deze van Mark Knopfler zeer dicht benadert. En bijzonder warme uitstraling zowel op als naast het podium, die de aandacht over heel de avond naar zich toe trekt. Maar toch kun je niet voorbij aan de puike prestatie van de muzikanten waarmee hij zich laat omringen. Hoewel sommige eerder statisch hun ding staan te doen, stralen ze één voor één professionaliteit en virtuositeit uit van een uitzonderlijk kaliber. De betoverende drumpartijen, de aanstekelijke baslijnen en de magische gitaarklanken die de gitaristen uit  hun instrument toveren , bleken van een even grote meerwaarde te zijn. Het meest onder de indruk waren we echter van die groovy klinkende saxofoon, die door middel van sublieme solo's meermaals de haren op onze armen deed recht komen.  Was dit in de gehele set het geval, dan bleek dat nog het meest bij de bisnummers toen hij samen met Roeland “Picture in a Frame” bracht en beide ons vol bewondering ademloos achter liet in de hoek van de kamer. 
Het publiek bleef er, ondanks het feit dat Roeland en de danseressen hen wat aansporen, opvallend kalm bij. Echter zagen we veel mensen in stilte genieten, knikkebollen en zelfs meeklappen. Wat toch aangeeft dat het publiek even veel genoot als wij van deze bijzonder gevarieerde cd voorstelling.
We herhalen dat even …Enerzijds weet Tales de gevoelige snaar te raken, zonder je in een tranendal te doen vertoeven, anderzijds worden teugels gevierd en registers open getrokken wat zorgt voor een lekker Blues en puur rock-'n-roll gevoel met daarbovenop vele adrenalinestoten van jewelste. Over de hele lijn gaat de muziek zoveel kanten uit dat je bovendien het gevoel krijgt dat er nog groeimogelijkheden zijn naar de toekomst toe, en dat trok ons gisteren nog het meest over de streep.

Besluit: Tales liet een sterke indruk achter, en zou in die Blues rock en aanverwante stijlen, waar bewust buiten de lijntjes daarvan wordt gekleurd, wel eens meerder potten kunnen breken. Wij waren dus alvast onder de indruk, ook al was dat niet over de hele lijn het geval, geven we ruiterlijk toe. Vaak dreigde alles wat de al te gezapige kant uit te gaan, waardoor de aandacht verslapte. Tot je weer zo een lekkere adrenalinestoot voorgeschoteld krijgt, doordat de muzikanten een indrukwekkende solo boven halen of Roeland met zijn warme stem je ontroert of een stevig mokerslag uitdeelt en je net lekker met het hoofd doet schudden. Of wanneer de danseressen zorgen voor het visueel oogstrelend spektakel dat perfect aansluit bij de gebrachte song. Allemaal superlatieven waardoor we dat kleine minpuntje gauw zijn vergeten en vergeven.

Setlist: The Seeds - There's that sound - Blueberry pancakes - Movin' up the Cattle - We found our love-the core of Emotion - Six Blade Knife - Little man stan – Believe - Scarlet Flowers - It’s Ok -You Can Bring me flowers - In A Trance - Low Rider - The Rope between us - The Rythm of time - Celebrate
ENCORE: Picture in a Frame - Behind the moon

Over de muzikanten zegt Roeland trouwens het volgende: “In de eerste plaats heb ik met studio muzikanten gewerkt, later ben ik op zoek gegaan naar muzikanten om die muziek ook op het podium te brengen. Hoewel Tales een band is, is het mijn persoonlijke project maar de muzikanten die ik heb verzameld zijn daarin wel belangrijk uiteraard.”
De toekomst: Wat zijn de verdere plannen voor 2020? Zijn er tourplannen voor het buitenland?
"Voorlopig nog niet zoveel. Er zijn links en rechts wel enkele optredens. Het is beetje afwachten hoe de reacties zijn op de plaat en zo. Maar we werken eraan."
Misschien eens in het voorprogramma van Mark Knopfler. Over Knofler gesproken is Dire Straits uw inspiratiebron?
"Niet direct, er zijn nog vele andere. Ik houd wel van gevarieerde rock en blues en aanverwante stijlen. "
En wat de verdere toekomst betreft, is er iets als een einddoel (om het zo uit te drukken)?
"Het is mooi een doel voor ogen te hebben maar we moeten ook realistisch zijn, het is niet gemakkelijk om op de juiste plaatsen te kunnen spelen. Het aanbod van goede bands is redelijk groot in België. Maar als ik even mag dromen , zou ik heel graag gaan toeren en de cd gaan voorstellen in binnen- en buitenland, om dan later weer aan nieuwe nummers te gaan werken en een volgende cd uit te brengen"

Voor meer informatie over Tales verwijzen we jullie graag door naar de website van de band: https://www.tales-band.com/

Organisatie Tales ism Starman records + CC Zwaneberg, Heist-Op-Den-Berg

We keren even terug in de tijd. Namelijk naar de zomer van 2018. Rock Herk. Eén van de absolute hoogtepunten van dit tweedaagse festival was de Gentse formatie Raketkanon . We schreven daarover: 'Een optreden van Raketkanon is geen concert, het is een totaalbeleving waardoor je van het Hemelse Paradijs prompt in de pure Hel beland. De band heeft een reputatie van zo verschroeiend uit te halen, dat als je vooraan staat , breuken, blauwe plekken en eventueel een bloedneus het gevolg kunnen zijn. Niet dat de heren opzettelijk mensen pijn doen. De chaos die ontstaat door de scherpe bollen energie die de band op je afschiet , voelen inderdaad als vuurpijlen uit een .. Raketkanon.'
Ook in het verdere verleden zagen we de band meermaals festivals als Pukkelpop in vuur en vlam zetten. In 2020 trekt Raketkanon er de stekker uit, maar niet zonder nog één keer  de clubs, concertzalen en dergelijke plat te spelen. De band hield ook halt in Brussel. AB Box was voor deze gelegenheid compleet uitverkocht. Zo verwonderlijk is dit niet, want Raketkanon stopt op zijn hoogtepunt. Of dit een goede of slechte beslissing is laten we in het midden, maar is het niet beter te stoppen als je nog steeds scherp staat? Vooraleer een parodie van jezelf te worden?
In AB Box bewees Raketkanon in elk geval nog steeds te kunnen knallen als voorheen, zodat de gensters er langs alle hoeken en kanten letterlijk af vliegen. Van enige metaalmoeheid is dus totaal geen sprake. Meer nog. Ondanks de fijne platen die de band heeft uitgebracht, is Raketkanon nog steeds een band die live nog het best tot zijn recht komt, en ook dat werd in AB Box nog maar eens in de verf gezet.

De potentiële opvolging is trouwens verzekerd, zo bleek gisterenavond. WHORSES (****) is een vrij jonge noiserock band die sinds 2017 aan de deur staat te bonken. Toen we de band live aan het werk zagen op Sonic City Festival 2018, in hun thuishaven Kortrijk, viel ons dat reeds op. Vooral een soort intimiteit combineren, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal, met het afvuren van verschroeiende hete vuurbollen die als een uppercut van jewelste in je gezicht tot ontploffing worden gebracht, is de grote sterkte van deze jonge band. WHORSES gaat in AB Box razend tekeer en weet in een half uur tijd ook op de fans van Raketkanon een goede indruk na te laten. Daar waar andere voorprogramma's eerder door de mand vallen  kreeg WHORSES de handen dan ook moeiteloos op elkaar. Deze band bestaat dan ook uit één voor één top muzikanten die duivels ontbinden eens ze hun instrumenten laten spreken. Dit allemaal aangevoerd door een zeer beweeglijke frontman Harry Descamps. De man beschikt niet alleen over een uiteenlopend stembereik, zijn charismatische uitstraling op dat podium werkt enorm aanstekelijk.
Besluit: We zagen met WHORSES vooral een band met enorm veel potentieel om nu en  in de toekomst menig potten te gaan breken. Uiteraard zijn er links en rechts nog groeimogelijkheden, maar als er een band is die in de voetsporen kan treden van Raketkanon dan is het WHORSES wel.

Raketkanon (*****) trekt vanaf de eerste noot de registers wagenwijd open, alsof het hun eerste en niet één van hun laatste concerten is. Daarvoor krijgen ze van ons alvast een extra pluim op hun hoed. We hadden echter ook niets anders verwacht, want de band is nog niet over zijn hoogtepunt heen. Integendeel. Ook Raketkanon is zo een band die graag flirt met geluidsmuren afbreken en zeer intiem je hart raken. Dat is de reden waarom ook wij zoveel jaren vallen voor deze band.
Elk van de bandleden beweegt zich op dat podium nog steeds voort als een op hol geslagen meute olifanten in een porselein winkel, opgeladen met Duracell batterijen. En dus niet te stoppen.
Pieter-Paul Devos is niet alleen een begenadigde zanger, ook hij stormt waanzinnig over het podium, en duikt meermaals in het publiek. De band heeft het aanvankelijk een beetje moeilijk om iedereen in beweging te brengen, maar door een niet afhoudend geraas duurt het niet lang of ook de aanwezigen gaan volledig uit de bol.
Op het einde van de set doet de band iedereen gehurkt neerzitten, en maant hen aan recht te springen. Een cliché weliswaar, maar eentje dat altijd werkt. Want in de finale gaat het dak er voor een laatste keer compleet af en pinken we een traantje weg, want ze zullen worden gemist
Besluit: Raketkanon neemt in AB Box op een knallende wijze afscheid langs de grote poort, zoveel is zeker. Raketkanon heeft veel aanstekelijke songs waarop stilstaan onmogelijk is. Je moet ze natuurlijk ook brengen met die nodige dosis energie, om ervoor te zorgen dat een zaal op zijn grondvesten staat te daveren. Laat dit nu het sterke punt zijn van een band als Raketkanon. Geen enkele zaal, festivalweide of dergelijke meer is veilig als de Gentse tornado door de kamer raast. Ook anno 2020, na circa tien jaar ononderbroken als een raket kanon heilig huisjes omver blazen, blijft de band slagen in zijn opzet.

Op woensdag 26 en donderdag 27 februari speelt Raketkanon in eigen huis. Een bij voorbaat gewonnen thuismatch? Die moet nog altijd worden gespeeld uiteraard, maar op basis van wat we hier te zien en horen kregen in Ancienne Belgique is deze opdracht voor Raketkanon gewoon een peulschil…

Neem gerust een kijkje naar de pics - set op Pukkelpop 2019
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/festival/pukkelpop-2019/raketkanon-16-8-2019.html

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel