Petosaure is een veelzijdige Franse componist, zanger en muzikant die het Franse chanson verbindt met elektronische muziek en daar invloeden uit rock en metal aan toevoegt. De man timmert sinds 2016 noest aan de weg. Dit resulteerde in enkele geslaagde meesterwerken. Petosaure bracht nu een nieuwe schijf uit 'Le Musc', waaruit zijn veelzijdigheid nog maar eens blijkt.
Wat de titel van het album betreft citeren we even de biografie: ''De Musc vertelt het verhaal van een man die gelooft dat hij de liefde voor altijd heeft verloren. Hij schrijft gedichten in de lucht, in de hoop dat ze de oren bereiken van degene die van hem hield."
Het theatrale, de emoties, de pijn en de vertwijfeling komen al boven bij de eerste song “Mort Sûre”. Hieruit blijkt trouwens al dat Petosaure een artiest is waarop je geen label kunt kleven, gelukkig maar. Streepjes Franse chanson worden verbonden met rock en elektronica alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. “Vampyre” is dan weer een song waar de mysterieuze wereld van vampiers uit de doeken wordt gedaan, het doet wat denken aan de figuren uit Bram Stroker's ‘Dracula’, diezelfde sfeer als in die film vinden we in elk geval terug in deze song. En bij voorkeur ook op de volledige EP, stellen we later vast. Die duistere sensualiteit, ook zo eigen aan bovenstaande film, vind je namelijk ook terug bij “Don Quixote “ en “Kielbassah”. Dit door de mysterieuze walmen rondom elk van de songs en een warme stem die je wegvoert naar een fantasiewereld, waar diezelfde mystieke wezens leven en overleven, in de duisternis wel te verstaan. Zonder te slaan, klinkt Petosaure over de gehele lijn dreigend genoeg om je in het angstzweet te doen baden. De hypnotiserende inwerking van zowel de stem als de muziek, doen je gewillig wegdrijven naar zijn bijzonder donkere wereld. Dat is meteen de grote sterkte van deze EP, en dat wordt verder in de verf gezet op de daarop volgende songs: “Kielbassah” en “Les Catacombes”.
De gehele EP 'La Muse' straalt het soort donker en ongrijpbaar uit, dat je letterlijk bij de keel grijpt. Petosaure biedt bovendien een bont allegaartje van muziekstijlen aan, van jazz naar rock over Franse chanson tot elektronische muziek, maar voegt daar vooral iets filmisch tot mysterieus aan toe, waardoor je in donkere gedachten je laat meevoeren naar het kasteel van een grootmeester die pijn, smart en liefde bezingt op een bijzonder emotionele wijze. Dat zorgt ervoor dat deze EP een unieke parel van een schijf is geworden om te koesteren als je houdt van artiesten die buiten de lijntjes kleuren, en vooral is deze EP een must have voor film en muziekliefhebbers die houden van muziek die je fantasie prikkelt. Bij voorkeur ook de fans van Bram Stroker's Dracula zullen zichzelf hier zeker in herkennen.

Dance/Elektro
Le Musc
Petosaure

De Nederlandse death/thrashpioniers Thanatos vieren hun 35ste verjaardag wel op een zeer bijzondere manier. Door het uitbrengen van twee oude demo's uit 1984. Heropgenomen met de huidige bezetting van de band, aangevuld met voormalige gitarist en mede oprichter Remco De Maaijer. ’Blind Obedience/Thanatos' komt uit op vinyl, in slechte 250 exemplaren via het Belgische label Dead By Dawn Records.
Uiteraard wordt niets nieuw toegevoegd aan het gedoodverfde geluid. Dat kan ook niet. Maar uit beide blijkt nogmaals hoezeer Thantaos zijn tijd ver vooruit was. Het heeft hen toen geen windeieren gelegd en ook anno 2019 blijkt dat die typische death/thrash waarmee de band toen groot is geworden nog steeds als een verschroeiende mokerslag je gezicht verbrijzelt. Zo hoort dit ook bij dit genre.
Wie ondanks alles nog moest twijfelen om deze EP aan te schaffen: het is voor de fans van het genre een leuke must have EP van een toonaangevende band binnen die muziekstijl. Maar ook voor de doorsneefan van de band zelf is dit een leuk meegenomen toevoeging aan de collectie. Zeker omdat het gaat om toch heel oude tracks.

Binnen het overaanbod aan releases ontgaan ons helaas soms pareltjes van platen die eigenlijk ook onze aandacht verdienen maar daar door die omstandigheden te vaak aan ontsnappen. Zo bracht The Sad Flowers een knappe schijf uit, 'Desolation', waar breekbare songs gekoppeld worden aan weemoed, emoties en melancholie die je niet in slaap wiegen maar als een mokerslag in je gezicht terecht komt waardoor je compleet van de kaart achterblijft.
We citeren uit de biografie: ''De teksten sluiten nauw aan op de wereldwijde problematiek.
De rode lijn van deze productie beschrijft een mogelijke evolutie van de mensheid als er niet snel een fundamentele verandering komt in het gedrag van de mens ten opzichte van de natuur en zijn medebewoners."
Inderdaad is het een album waarbij de band de aanhoorder een spiegel voorhoudt die er niet altijd even mooi uitziet. Die resulteert in een donkere intensieve atmosfeer, waardoor je in weemoedige gedachten een traan wegpinkt, zonder dat dit al te klef gaat klinken. Die sfeer komen we reeds tegen bij “Sphere”, gevolgd door een klepper van circa acht minuten: “Deep”. Een song die inderdaad diep gaat. Opvallend bij The Sad Flowers is de magie tussen piano/keyboard klanken, gitaarstreepjes die de haren op je armen doen rechtkomen en een vocale aankleding die snikkend en breekbaar je hart verwarmt. Nogmaals, zonder te klef te klinken, wel integendeel dus. Dit duo, want ja deze band bestaat uit de topmuzikanten Jan Ooms en Jany Claeskens, zorgen er ook nu weer in dat je op hun muziek geen label kunt kleven. Dat trok ons bij dat debuut in 2017 al over de streep, ze doen dat bij  'Desolation' nog eens fijntjes over. Daarvoor worden alle potjes van deemoedigheid opengegooid, maar hoor je ook - binnen de donkere walmen - enkele positieve soundscapes tevoorschijn komen. Als een licht aan het einde van die duisternis. The Sad Flowers slagen er  bovendien ook nu weer in newwave- en goldwavefans te verbinden met de liefhebbers van gothic en andere alternatieve rock. Luister maar naar een ijzingwekkende perfect in elkaar gestopte song als “Sad Flowers” en voel, mede door de instrumentale pracht en vocale inbreng, die haren compleet recht komen op je armen. Dat is ook de donkere draad in de daarop volgende songs “Scorpions & Snakes”, “Deception” en afsluiter “Watchtower”. Duistere intensiviteit die je met de neus op de feiten drukt, zonder een standpunt in te nemen. Dat is wat Sad Flowers doet op deze plaat. Nee, je wordt er niet depressief van, maar je wordt wel geconfronteerd met een realiteit die er niet altijd even rooskleurig uitziet.
The Sad Flowers drukken al enkele jaren hun stempel op het alternatieve rockgebeuren met een donkere twist en zetten dit nog maar eens in de verf op deze 'Desolation'. Een plaat die je hart verwarmt en je ziel doet rusten in een bad van diezelfde voornoemde melancholie. Wie de eerste plaat omarmde zal zich in deze weemoedige schijf boordevol donkere melancholie die de band je weer aanbiedt , dus zeker kunnen vinden.

A Bear Called Panda is een band afkomstig uit Hasselt die bestaat uit ex-leden van de rockband Civilian. De band tovert een potje hardrock uit zijn toverstaf en kruidt die met de nodige ingrediënten die doen denken aan bands als B52's. Dat is in grote mate de verdienste van de vrouwelijke vocalen, die meermaals komen bovendrijven op dit debuut 'A Bear Called Panda'. Een best catchy en energieke schijf, die van begin tot einde aan je ribbenkast blijft kleven.
Die aanstekelijkheid, waarop stilzitten trouwens onmogelijk is, komen we al tegen bij “Henry Winkler” en het gezapige “Destruction”. “Spank Me With Love” is niet alleen een zeer grappige titel, de humor en zelfrelativering is een rode draad op de volledige plaat. Lekker uptempo poprocksongs die je aanzetten tot een feestje bouwen, dat lukt ook bij “Captain Love”,”The Mule” en “Shake It! (Till You Break It!)”. Wie hier niet vrolijk van wordt heeft duidelijk teveel azijn gedronken.
Tijdens het schrijven van deze recensie was het vrij donker en somber buiten, maar deze muziek brengt prompt een zonnetje in huis en in je hart. Zonder meer is het ook het soort hardrockmuziek waarbij uitbundig een feest zal ontstaan op het podium. In deze donkere tijden mag dat ook eens.
Rocken kunnen de heren en dame zeker en vast, dat bewezen ze met Civilian reeds uitvoerig. Maar ook binnen dit project A Bear Called Panda bewijst dat, net als het beestje de Panda, de puurste rockmuziek nog steeds niet is uitgestorven. Gepolijste songs, gestroomlijnde gitaren en drumsalvo's die opvallend snedig klinken worden bekroond met een vocale inbreng die je voortdurend aanzet tot dansen. Het grote voordeel bij A Bear Called Panda is echter de voortdurende kruisbestuiving tussen mannelijke en vrouwelijke vocalen die elkaar perfect aanvullen, waardoor dat dak er prompt compleet afgaat tijdens de daarop volgende songs als “Spinning World”, “Alligator” en “Live It Up”. Radiovriendelijke songs die je prompt zit mee te brullen, met de luchtgitaar in de hand en de haren in de lucht. Lekker headbangen alsof de jaren '70 of'80 nog steeds bezig zijn. Ondanks duidelijke verwijzingen naar dat verleden staat de band echter stevig met de beide voeten in het heden. Ze klinken daardoor niet gedateerd maar eerder opvallen fris en monter.
Als je eens een slechte dag hebt, wordt je prompt vrolijk en monter van deze aanstekelijke schijf van A Bear Called Panda die met 'A Bear Called Panda' een opvallend toegankelijk debuut op de markt bracht. Echter is dit vooral muziek die op het podium tot zijn recht komt, waar eens alle registers worden opengegooid, geen enkel dak er nog zal blijven opliggen. Zeker weten! Wie houdt van catchy rock zonder scrupules, raden we dus niet alleen de plaat te kopen maar ook deze band eens live te gaan zien en horen. Het loont beide de moeite!

Binnen het wereldje van improviserende jazz zullen de namen Nate Wooley, Dave Rempis, Pascal Niggenkemper en Chris Corsano wellicht een belletje doen rinkelen. Samen vormen zijn de band From Wolves To Whales. Met ‘Dead Leaves Drop’ laat de band een plaat horen waar dat improviseren volledig uit de doeken wordt gedaan in het streven naar de kortste weg van het denken naar actie. Deze schijf bevat twee songs van telkens twintig minuten, het voelt echter aan als een oneindige trip die ondanks de toch wat chaotische en experimentele aanpak wel degelijk een bepaalde richting uitgaat. Namelijk deze van de emoties van de mens die zich gewillig laat meevoeren. Dat laatste is eigenlijk de belangrijkste voorwaarde om zowel de plaat als de band echt te begrijpen.
“Pakicetus” klinkt vaak als een allesverwoestende wervelstorm die geluidsmuren doet wankelen, maar eveneens als een zacht briesje waarbij je tot gemoedsrust wordt gebracht. Binnen dit aanbod gaan saxofoon- en trompetklanken telkens het verfijnde gevecht aan met die typische druminbreng en baslijnen die je ofwel de adem benemen ofwel je in angstzweet achterlaten. Dat schipperen tussen verschillende uiteenlopende emoties is de reden waarom je als aanhoorder gekluisterd aan je stoel blijft zitten, luisterend naar muzikanten die ware meesters blijken te zijn in tot in het oneindige improviseren. Hoewel je in eerste instantie een chaotische brij opmerkt, zorgt deze virtuositeit wel degelijk voor enige structuur. Althans als  je verder kijkt dan wat er aan de oppervlakte drijft en je daadwerkelijk gaat verdiepen in de inhoud van wat je wordt aangeboden. Improviserende muziek is dan ook een muziekstijl die je niet moet horen maar vooral voelen. Binnen die schijnbaar vormeloze puinhoop die we ook bij “Ambulocetus” opmerken , schuilt een energie die op je gemoed inwerkt, eens je die trip echt ondergaat. De schijnbaar onlogische aanpak van saxofoon- of basklanken, of vervormde trompetgeluiden en een drummer die zijn vellen bedient alsof hij een nieuw instrument heeft uitgevonden; keert niet alleen terug op deze tweede song, het is de rode draad op de volledige schijf.
De mogelijkheden en de vrijheid gebruiken om met hun instrumenten gewoon klanken uit te vinden of grenzen af te tasten waar geen grenzen zijn, trekt ons dan ook over de hele lijn over de streep.
Elk van de muzikanten tasten die mogelijkheden van hun instrumenten dan ook tot in het oneindige af en vullen wonderwel elkaar blindelings aan binnen die schijnbare chaotische aanpak.
'Dead Leaves Drop ' is dan ook geen voer voor luisteraars die houden van een afgelijnde structuur in de muziek die ze beluisteren. Zij die echter houden van een avontuurlijke aanpak en het ontdekken van klanken binnen die voornoemde instrumenten waarvan je het bestaan niet kende - waaronder wij onszelf ook rekenen - zullen zeker hun gading vinden in een samensmelting van meesters in improvisatie, die al hun toverkrachten samenbundelen om een magie te doen ontstaan waardoor je wegzweeft naar een kleurrijke en onontgonnen wereld binnen sax, drum en bas. Die dus alleen bestemd is voor zij die willen voelen, en niet alleen luisteren. Om zo inderdaad de kortste weg van het denken naar de actie daadwerkelijk te ontdekken.

The Sound Of The Belgian Underground 2020 - De vinger aan de pols van de Belgische Underground anno 2020

Het is in ons land niet altijd even gemakkelijk om, vooral bij een groot publiek, de waardering te krijgen, die internationale bands of artiesten binnen een vaak middelmatiger niveau wel mogen ontvangen. Dat is niet alleen in de muziekwereld zo, de Belg staat gewoon een beetje sceptisch tegenover eigen kweek krijgen we vaak de indruk. Wij weten het echter al langer, er bloeit wel degelijk al veel jaren iets in België. Vanuit o.a. Gent en Brussel ontluiken er opmerkelijke projecten en bands die wachten op een beetje erkenning. Gelukkig zijn er nog organisaties als Subbacultcha die al jaren proberen om deze tendens te doorbreken, door het organiseren van optredens waar artiesten die buiten de lijntjes kleuren de nodige speelkansen te geven.
Ook de Ancienne Belgique sprong in 2014 op de kar door samen met hen The Sound Of The Belgian Underground te organiseren. Een tweejaarlijks gebeuren waarbij de vinger aan de pols wordt gelegd van wat leeft in die Belgische underground. In 2020 is dit evenement aan zijn vierde editie toe, wij waren er uiteraard ook bij.
Voor het plaatsgrijpen van de optredens in AB Box was er een 'The Talk of the Belgian Underground' in de AB Club. Met interviews over het reilen en zeilen in het muziekland België en alles daarom heen. Een zeer interessant concept dat eveneens voor herhaling vatbaar is.

Gezeten op de grond net voor het podium met een bas klarinet en een mengelmoes aan mengpanelen, doet Ben Bertrand (****) de aanwezigen voor het eerst zweven. Een groot deel van het aanwezige publiek gaat er zelfs rustig bij zitten, om ten volle te genieten van de minimalistische en dromerige soundscapes die de man uit zijn klarinet tovert. Bovendien gebruik makende van de vele toetsen rondom zich om zo een klankentapijt uit te spreiden dat je tot een soort innerlijke rust brengt, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Het zorgt voor een spookachtige, soms lichtjes dreigende, maar voor intensieve totaalbeleving die zeer onaards mooi aanvoelt. Ben Bertrand krijgt iedereen muisstil, en is zelf onder de indruk dat er al zoveel volk is komen zien naar zijn optreden. Het daverend applaus na zijn optreden, was even warm en oprecht als de man zelf. Tussen de songs spreekt hij namelijk zijn publiek even warmhartig aan, als de klanken die hij uit zijn klarinet en mengpanelen tovert. En dat laatste is minstens even opmerkelijk.

Percussie is de rode draad doorheen het werk van Rogergoon (****). De man is ook bekend van het Brusselse Slagwerk collectief. Maar doet het in AB eigenlijk iets rustiger aan. Achteraan de zaal zorgt hij voor een mooie strijd tussen licht en klank. Wat dan weer zorgt voor een filmische totaalbeleving die de lading dekt. Rogergoon slaagt er daardoor, net als zijn voorganger, in een intense gemoedsrust te doen neerdalen over de zaal. Zonder je daarbij in slaap te wiegen, integendeel. Rogergoon experimenteert ten volle met elektronische muziek, strooit daar enkele Ambient getinte kruiden bovenop en doet je daardoor voortdurend naar adem happen. De beats die hij uit zijn instrumenten tevoorschijn brengt schipperen dan ook voortdurend tussen opzwepend op de dansheupen inwerken en intimiteit die je hart verwarmt. Waardoor de aanhoorder niet echt staat te dansen, maar eerder in een diepe trance heupwiegend wordt weggevoerd naar die andere oorden.

IKRAAAN (***1/2) is een 21 jarige artieste die nu al een gouden toekomst wordt voorspeld. Via haar Instagram noemt ze zichzelf  ‘glitterprincess’. Glitters en kitsch zijn er zeker bij, maar ook veel soul en hip hop vanuit het hart. IKRAAAN is ondertussen finalist voor de Nieuwe Lichting op StuBru, en drukt ook in de AB haar stempel op de nieuwe lichting artiesten binnen R&B met een soul invloed. IKRAAAN brengt dan ook een aanstekelijk potje R&B/hip hop op een energieke en gedreven wijze, alsof ze al twintig jaar op de bühne staat. Deze artieste straalt een zelfverzekerdheid uit die we enkel zien bij artiesten die al zeer veel waters hebben doorzwommen, en stelt zich zeer charismatisch op waardoor ze met het grootste gemak iedereen uit haar hand kan doen eten. De opzwepende R&B en Hip hop klank combineert ze bovendien met een zeer soulvolle stem. IKRAAAN brengt haar teksten op de koop toe in het Nederlands en verovert door de combinatie van al die superlatieven nu al menig harten. We merkten echter ook dat er zeker nog groeimogelijkheden zijn naar de toekomst toe, onlogisch is dat niet uiteraard gezien haar jonge leeftijd. Maar potentieel om potten te gaan breken? Daarover beschikt IKRAAAN zeker en vast, wij waren alvast overtuigd. Nu de rest nog.

We citeren even de omschrijving op de website van Ancienne Belgique over OLD PAINLESS (***) 'inspireerde zich voor zijn naam op het vuurwapen van sergeant Blain Cooper uit de sciencefictionserie The Predator.' En daarmee is zo een beetje alles gezegd. Prompt wanen we ons midden in een oorlogsgebied met geluiden van ontploffende granaten en geluid van luide schietgeweren. Luid, luider en luidst is dan ook het sleutelwoord bij deze artiest die trouwens als waanzinnig geworden over het podium, en vóór het podium zijn woede uitschreeuwt. Wie graag zijn trommelvliezen liet barsten door zoveel opeenhoping van snerpende geluiden, bleef rustig staan. Oordopjes waren daarbij zeker geen overbodige luxe, maar velen verlieten de zaal. Buiten de zaal hoorde je echter nog steeds dat oorverdovende geknetter. Zo luid dat we even vreesden dat er barsten zouden ontstaan in de muur van de AB. Zijn 'noise-hop' - zoals het eveneens wordt omschreven op de website - zorgde dan ook voor een eerste aardverschuiving zoals er eigenlijk geen meer zouden volgen. Bij wie was blijven staan, viel vooral de intensiviteit op waarbinnen deze artiest geluidsnormen overschrijdt waardoor hij je totaal verweesd achterlaat in de donkerste hoek van de zaal. Dat niet iedereen hier voor te vinden is, kunnen we echter best begrijpen.

Eerlijk gezegd, we houden van luide muziek maar deze trip was er toch lichtjes over. Geef ons dan maar het duo Femke Fredrix en James de Graef ofwel Partners (*****). Dit duo dompelt de zaal onder in een badje van donkere soundscapes met voldoende beats om je tot dansen aan te zetten. De band bracht met ' City of Freaks' een gloednieuwe plaat uit. Was het debuut 'Faust' nog genoemd naar hun kat, dan graaft de band, volgens de biografie op de website, naar wie we echt zijn als de zon onder gaat en de maskers afvallen. Het duo slaagt er inderdaad in een sfeer te creëren die we vereenzelvigen met de mysterie van de nacht, als iedereen slaapt, en bepaalde wezens uit de duisternis ontwaken.
Het meest opmerkelijke echter is de uiteenlopende wisselwerking tussen de heel verschillende stemmen van Femke en James, die elkaar zowel muzikaal als vocaal perfect aanvoelen tot aanvullen. Zo ontstaat een kruisbestuiving, waardoor een vreemde magie in de lucht hangt, alsof die nachtelijke wezens uit bepaalde songs elk moment zullen verschijnen. Angst krijgen we er niet van, maar er daalt wel een rust over ons heen die rillingen over onze rug doen lopen binnen een dansbare omkadering. Want eens gehypnotiseerd door dit duo, zweef je over de dansvloer in een diepe trance. Een trance waarbij licht en duisternis akelig perfect met elkaar worden verbonden.

Ze combineert Nederlandstalige en Russische teksten. De twintigjarige Sabina Nurijeva aka Chibi Ichigo (*****) heeft immers Russische roots. In 2019 kwam haar EP 'Legenda' uit, waarvoor ze onder andere samenwerkte met Zwangere Guy. Chibi straalt de zelfverzekerdheid uit van een Russische diva, en combineert dat met een soulvolle warme stem die aanvoelt als een deken tegen koude winternachten. Daardoor raakt ze menige snaren, en doet door de toch wel zeer toegankelijke maar daarom niet minder interessante manier waarop ze teksten brengt en de dansspieren nog maar eens in actie schieten. Chibi kan met deze aanpak een leuke club doen zweten, maar ook een volledig Sportpaleis omzetten in een kolkende massa dansende lichamen. Ze heeft het gewoon in zich om groot te worden, want ze beschikt over een charisma dat je zelden tegen komt. Deze dame brengt trouwens het soort hip hop vanuit het hart van die muziekstijl, daarvoor krijgt ze een sterretje meer op haar plantsoen.
Dat Chibi Ichigo bovendien een entertainer is die iedereen uit haar hand doet eten, zorgt ervoor dat we hier een hoogtepunt van de dag/avond beleefden. Een artieste om in het oog te houden naar de toekomst toe. Ons kon ze door deze adembenemende set alvast nu al compleet overtuigen en over de streep trekken.

Benjamin Abel Meirhaeghe (*****) zorgt voor de meest humoristische noot op deze editie van The Sound of the Belgian Underground. Benjamin is acteur, theatermaker en zoveel meer en dat zie en hoor je ook. Hij beschikt over een sopraan stem waarmee hij zo hoog gaat dat het dak er dreigt af te vliegen, maar kan ook intiem en binnen een walm van weemoedigheid een gevoelige snaar raken. Ondanks de vrij melancholische aanpak, is ook daar die humor en zelfrelativering nooit veraf. De theatrale aanpak werpt zijn vruchten af, want het publiek gaat volledig voor de bijl met een lach en een traan. Wat Benjamin voorschotelt, is dus vooral een theater waar woord en beeld worden verbonden. De man haalt zijn kunsten als acteur boven en voegt daar die bijzondere vocale capaciteit aan toe waardoor ook wij compleet uit de bol gaan, en vallen voor zijn veelkleurige aanpak.

Grid Ravage (****) is Gino Coomans op cello, Louis Evrard op drums en Yves De Mey aan de elektronica. Drie top muzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. De vrij statische houding op het podium stoort allerminst. Elke toverkunst die de heren met hun instrument uithalen, zorgt ervoor dat elk haartje op onze armen recht komt te staan. Dit trio vult elkaar perfect aan, en daar knelt eigenlijk ook het schoentje een klein beetje. Want van enige spontaniteit is weinig sprake. Echter laat Grid Ravage vooral de muziek voor zich spreken, en daar valt dan weer geen speld tussen te krijgen.  Groovy klinkende cello lijnen worden aangevuld met een strakke drum inbreng, aangesterkt door elektronische klanken die elke hoek van de kamer uitgaat. Waardoor je vol bewondering voor zoveel virtuositeit ademloos staat toe te kijken en intens te genieten. Intensiviteit is dan ook het sleutelwoord bij dit project, want Grid Ravage zorgt voor een veelkleurig klankentapijt dat emoties verbindt met dansbare beats die je echt doen zweven over de vloer van de AB. Prachtig!

Afsluiter Clara! Y Maoupa (****) brengt een dansbare mix van trap, perreo en dance hall muziek gekruid met de nodige reggae invloeden. Het zorgt voor een Zuiders aanvoelende kers op de taart, waarbij de laatste aanwezigen - de zaal was sterk uitgedund voor deze afsluiter - nogmaals begon te zweven en zwieren met de dansspieren. Want inderdaad, ook op deze aanstekelijke kruisbestuiving tussen opzwepende klanken en een zangeres die daar gewoon enkele scheppen bovenop doet, is het onmogelijk stil zitten. Neem daarbij dat knoppendraaier Maoupa eveneens een lekker streepje trompet kan spelen, en zich ontpopt tot een ware multi-instrumentalist. En dan is het hek volledig van de dam. Clara! Y Maoupa zorgt voor een club sfeertje, dat ons wegvoert naar een dans tent of pub waar de DJ van dienst zijn publiek doet zweten terwijl de bevallige zangeres de gemoederen tot een kookpunt doet stijgen. Want inderdaad, prompt ging de temperatuur in de AB helemaal de hoogte in bij deze bijzonder warme performance van dit duo. Waardoor dat dak er nog een laatste keer volledig af op deze tweejaarlijkse ontdekkingsreis door de Belgische underground. Een mooiere kers op een geslaagde dag/avond konden we ons niet dromen.

Organisatie: Subbacultcha ism Ancienne Belgique, Brussel

John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en ‘bowed guitar’) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
De volledige recensie van deze schijf kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76178-airships-are-organisms.html
Eén van de top ontdekkingen van het jaar 2019, een tweede plaats in onze top tien 'albums van het jaar 2019'. Het zijn maar enkele van de vele reden waarom wij op 25 januari afzakten naar het zeer gezellige en pittoreske muziekclub N9 in Eeklo.

De verwachtingen voor deze avond waren dus heel hoog gespannen, doorgaans valt dit dan naderhand lichtjes tegen. Deze keer werden al die hoge verwachtingen echter ruimschoots overschreden. VENTILATEUR (*****) mocht de zaal alvast opwarmen. Ter introductie citeren we even de informatie uit hun vi.be pagina: 'VENTILATEUR is een Brugs trio dat invloeden uit jazz, rock en fusion combineert om instrumentaal een krachtig geluid neer te poten dat elk moment kan wisselen tussen zweverige soundscapes, potige ritmes en wervelende licks. Liveshows worden steevast opgesmukt door improvisatie, waarmee de band hun nummers aan elkaar breit.' Dit gezegd zijnde, verlegt dit trio inderdaad meerdere grenzen wat improviseren betreft. Door middel van de gedoodverfde opstelling gitaar/bas/drum zou je verwachten een gezellig instrumentaal allegaartje voorgeschoteld te krijgen, niets was minder waar. De lekker groovy riffs die Daan Soenens (gitaar) en Jasper Holevoet (bas) uit hun mouw schudden blijven hangen aan je ledematen, waardoor je prompt ongecontroleerd begint te headbangen. Alsof je eens onder hypnose gebracht, in een trance bent terecht gekomen. Iben Stalpaert, zijn drumwerk is bovendien zeer opmerkelijk. Niet alleen is hij de man die het publiek aanspreekt. Vaak krijg je de indruk dat hij, zeer bewust vermoeden we, uit de maat slaat. Daan volgt hem daarin, met een brede glimlach op de lippen, en vult hem uiteindelijk  samen met Jasper gewoon aan. Het lijkt er dus op alsof dit trio ter plaatse aan het jammen slaat, en in golvende bewegingen daarbij alle richtingen van de zonnewijzer uitgaat.
Besluit: Als improviseren een kunst is, dan heeft VENTILATEUR in muziekclub N9 meerdere grenzen verlegd, na dit bijzonder smakelijk concert. Zelden zo een sterk voorprogramma gezien, aan de hoofdact om even goed of beter te doen.

En ja hoor, John Ghost (*****) heeft de boodschap zeer goed begrepen. Deze jonge band legt de lat zowaar nog hoger dan hun voorganger, alsof dat nog kon. Elke radar binnen de band klopt, en elke schakel is daarbij even belangrijk. Rob die met o.a. altsax een warme gloed over de hoofden doet waaien, daarbij aangevuld door de wilde vibrafoon en percussie tot drums van Elias en Wim. In golvende bewegingen boordevol intensieve uitspattingen rijgt Jo de indrukwekkende gitaar riff na de andere aan elkaar, hierbij bijgestaan door Lieven wiens bas en 'bowed gitaar' inbreng meer dan hemels klinkt. Karel zijn twinkelende piano/keyboard inbreng zorgt voor een rustpunt, dat eigenlijk geen rustpunt is. Eerder zorgt hij voor een meerwaarde. Want ook hij slaat letterlijk aan het improviseren daarmee.
Om maar te zeggen. Met zes op het podium wordt een klankentapijt uitgerold dat in golvende bewegingen gaat van minimalistisch, over flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag. Maar vooral hoor en zie je dat de heren zich amuseren op dat podium, en hun songs met zoveel overgave brengen dat niet alleen zij boven zichzelf uitstijgen. Ook wij belanden in een intensieve trance, waaruit we nooit meer willen ontsnappen. Er wordt daarbij vooral gegrasduind doorheen die laatste prachtplaat, waarvan we dachten dat de grens was bereikt. Live blijkt John Ghost echter voortdurend te flirten daarmee, en uiteindelijk wordt die grens over de hele lijn zelfs verlegd en overschreden. Binnen de lijntjes kleuren is er trouwens totaal niet bij. Deze avontuurlijke trip over uiteenlopende muziekstijlen, zorgde ervoor dat we compleet omver geblazen even op adem moesten komen.
Ook de aanwezigen bleven verweesd achter, en beloonden John Ghost, maar ook VENTILATEUR met een dik verdiend daverend applaus.
Het is nog vroeg in het jaar, maar we maakten in muziekclub N9 nu al één van dé optredens van het jaar 2020 mee, en dat jaar is maar pas goed begonnen.

Besluit: We kregen een indrukwekkende avond voorgeschoteld van twee jonge bands die als een pletwals ons hart veroveren en onze ziel doen branden door een gelukzalig gevoel over ons te laten neerdalen, Toen we Jo naderhand vroegen naar een setlist moest hij even glimlachen, en ook dat stemt ons gelukkig. Want het blijkt dat deze jongens gewoon lekker improviseren tot kunst verheffen, en dat dus vooral ter plaatse doen. Daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan. En daarvoor krijgt de band nog meer onze waardering dan voorheen.

John Ghost staat op 8 februari op het evenement 'We Are Open' in TRIX en is om bovenstaande reden dan ook een stevige aanrader. Meer informatie via onze website: http://www.musiczine.net/nl/item/76993-we-are-open-2020-showcasefestival-trix-antwerpen-op-07-en-08-februari-2020-preview.html  of de website van We Are Open (TRIX) http://www.trixonline.be

Organisatie: N9, Eeklo

The Colorist Orchestra feat. Gabriel Rios - Een warme gloed, in alle kleuren van de regenboog

Even een introductie. The Colorist Orchestra is een collectief van muzikanten die sinds 2013 als doel heeft om de songs van singer-songwriters in een totaal ander kleedje of kleurtje te steken. En op die manier probeert om pop met klassiek te verbinden op een wel zeer bijzondere wijze. Dat zorgde een samenwerking met o.a. Emiliana Torrini en bracht hen tot in o.a. China, Rusland en Italië. Andere artiesten die aan dit project deelnamen waren Lisa Hannigan, Sumie Nagano en Howe Gelb. 'Re-Coloring' is dus het sleutelwoord bij dit project, en dat is wat het gezelschap rond Aarich Jespers en Kobe Proesmans ook doet met de songs van Gabriel Rios in een uitverkochte Handelsbeurs , Gent.

Leah Sanderson is een Britse singer-songwriter die onder de naam Keto (****) folk brengt volgens de 21ste-eeuwse traditie, lezen we in de biografie. Deze artieste bracht met 'Blackned Pool' een bijzonder warm debuut uit, met een weemoedige twist die het stil maakt in ons hart. Keto stond in Handelsbeurs helemaal op haar eentje op het podium, in eerste instantie gewapend met een akoestische gitaar. Die werd na een kwartier al ingeruild voor een elektrische gitaar. Gebruik makende van haar kristalhelder en warme stem deed Leah het zelfs muisstil worden in de zaal, en dat is op zich een zeer sterke prestatie, niet iedereen slaagt daarin. Keto weet je door haar uitstraling en stem echter zodanig te hypnotiseren, dat je je gewoon aan haar voeten neervlijt in het malse gras en geniet van de huiskamer muziek sfeer boordevol intieme weemoedigheid en melancholie. We sluiten de ogen en laten ons eveneens meedrijven naar die verre oorden die Keto ons aanbiedt. Naast een bijzonder tot de verbeelding sprekende stem, krijgt de jongedame bovendien de handen moeiteloos op elkaar door de manier waarop ze het publiek bedeesd bedankt. Het zorgt op alle vlakken voor een warme gloed in alle kleuren van de regenboog, die heel de avond zou blijven hangen.

Wij vonden, en vinden dat nog steeds, Gabriel Rios één van de mooiste en warmste stemmen die ons landje rijk is. Want ondanks zijn Puerto Ricaanse  roots is Rios toch ook een beetje Belg, niet? Door een mengelmoes van ouder bekende songs, zoals het prachtige en volledig uitgeklede 'Gold', gecombineerd met zowaar enkele verrassende nieuwe songs, zorgt het collectief voor een kleurrijke aankleding die wederom die warme gloed doet neerdalen over de menigte heen.
Enerzijds zorgt dit voor intieme momenten, anderzijds worden teugels gevierd en krijgen sommige songs zelfs een lekkere aanstekelijke en Zuiders aanvoelende beat klank mee, waarop stil staan onmogelijk is. Daarbij valt op hoe percussie, strijkers en keyboard klanken zo mooi in elkaar vloeien met die warme stem van Rios, waardoor zorgt dat die songs prompt een nieuw leven beginnen te leiden. Elk puzzelstuk past daarbij perfect in het ander. Geen enkele schakel binnen de ketting is daarbij belangrijker dan de andere, het is  dus eerder het geheel - achtkoppige band + artiest in kwestie - dat zorgt voor een magie die je zelden tegenkomt. Het extra leuke aan dit project is trouwens dat nergens binnen de lijnen wordt gekleurd. Die avontuurlijke aanpak van zijn songs beviel Rios ook zichtbaar, want hij ging gewillig mee in wat de muzikanten deden daarmee. Je hoorde en zag hoe iedereen op en naast dat podium intens genoot, dat viel allemaal nog meer in zijn plooi toen de band in de bisronde een puur instrumentaal gebracht “'Dreamland” als slotakkoord mocht brengen, gevolgd door Rios die nog een laatste keer zijn bijzondere stem in de strijd gooit bij “Ausencia”  en “El Raton” als kers op die experimentele taart die de avond zo kleurrijk maakt.
The Colorist Orchestra heeft dan ook zijn naam niet gestolen, en doet veel meer dan de songs van bepaalde top singer-songwriters in een nieuw kleurtje steken. Het lijkt wel alsof die songs ter plaatse worden heruitgevonden, en dat is nog het meest opmerkelijke aan dit concert in Handelsbeurs.
Besluit: Het concert van The Colorist Orchestra feat. Gabriel Rios (*****) in Handelsbeurs was adembenemend mooi, als een 'begeleiding band' echter een artiest in kwestie, die zelf op top niveau zijn ding staat te doen, zelfs lichtjes overklast, dan zegt dit genoeg over dit toch wel zeer bijzondere project.
Dat laatste kan zowel voor Rios als de band gezien worden als een compliment. Want Gabriel Rios doet met zijn warme, integere stem gecombineerd met een charismatische uitstraling wel degelijk ons hart en dat van elke aanwezige telkens opnieuw smelten.
Maar de inbreng van het achtkoppig gezelschap rondom hem blijkt daarbij eerder een grote meerwaarde te zijn, om zijn songs naar een nog heel andere en zelfs hoger niveau over te hevelen. Waardoor we vol bewondering genieten van de eerste tot de laatste noot, en met een warme gloed vanbinnen de koude nacht induiken op weg naar huis nog steeds nagenieten. Aan de reacties en het warme, gemeende applaus, van het publiek te horen en zien staan we niet alleen met deze vaststelling.

Setlist: Madstone - King - Burning Son - Apprentice - Good World - Angelhead - Gold - Skip The intro - Let The Gods Grow Jealous - Straight Song - Impediment - Swing Low -
ENCORE - Dreamlands - Ausencia - El Raton

Organisatie: The Colorist Orchestra ism Handelsbeurs + Democrazy, Gent

Ruben Hoeke - De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA

De Ruben Hoeke Band is een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Dat resulteerde in eerdere pareltjes als 'Sonic Revolver' (2016), 'Legacy ' (2017) en '25 Live' (2018). Met 'All Saints' bracht de band een nieuw album uit waarover we schreven. ''De bluesrockliefhebber zal dan ook gegarandeerd watertandend klaarkomen bij zoveel adrenalinestoten die The Ruben Hoeke Band hier uitdeelt op 'All Saints'. De ene na de andere mokerslag in het gezicht, die je verdooft of met de luchtgitaar in de hand doet headbangen tot in de vroege uurtjes , krijg je hier voorgeschoteld.  Ook al is dat allemaal wel ergens voorgedaan, deze muzikanten bezorgen het bluesrockgenre die welgekomen injectie die het kan gebruiken om de muziekstijl in 2020 binnen te loodsen."
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76777-all-saints.html  . We vonden het op basis van deze schitterende plaat hoog tijd wat vragen af te vuren op de band, en hadden een fijn gesprek met Ruben Hoeke zelf, over verleden heden, toekomst en ook het voetbal.

Ik heb jullie nieuwste schijf 'All Saints' besproken. De Ruben Hoeke Band is naar mijn mening een formatie die de pure bluesrock vanuit het slop haalt, afstoft en in een nieuw kleedje stopt. En daardoor het doet aanvoelen alsof ze die muziekstijl heruitvinden. Wat is uw mening daarover eigenlijk?
Ik ga doorgaans niet planmatig te werk. De blues en rock is nou eenmaal de muzieksoort die ik heel fijn vind om te maken en te spelen. Bij zanger The Lau (The Scene) heb ik jarenlang Nederlandstalige pop gespeeld. Bij Roberto Jacketti & The Scooters uptempo Ska en Reggea. Ik speel ook graag blues, boogie-woogie en soul. In de laatste 27 jaar heb ik mijn rugzak dus aardig gevuld met allerlei stijlen en dat komt allemaal samen in de RHB. Het leuke is dat alle bandleden ook weer andere invloeden hebben. Bassist Mike Kamp is een echte soul-jongen. Mijn drummende broer Eric heeft jarenlang in de jazz en fusion wereld rondgestapt. Lucas, onze zanger, is meer van de hardrock en metal. Samen klinken we, of we nou willen of niet, anders dan andere bands. Dat is op zich al een groot goed.

Hoe zou je zelf uw muziek omschrijven?
Een kruising tussen Rhythm & Blues, Rock, Pop, Soul. Soms neigend naar 70’s en 80’s  Hardrock. De blues is wel altijd de rode draad. Dat zit in mijn DNA.

Misschien een rare vraag. Maar waarom blues en waarom de gitaar?
Zoals gezegd zit de blues nou eenmaal in mijn DNA. Dat is iets wat je toevallig hebt, of niet.
De gitaar kwam op mijn pad omdat een van mijn voetbalvriendjes uit mijn jeugd ermee aan kwam zetten. Nadat ik het intro van “Sweet child O’ Mine” (Guns N’ Roses) hoorde, was ik totaal verkocht. Dat wilde ik ook. Ik heb dat Slash zelf later nog eens verteld toen ik hem ontmoette. Dat vond ie ‘fucking awesome’. Dat maakte wel even een cirkeltje rond bij mij.

Helaas wordt er te weinig blues gedraaid op de radio. Heb je daar een verklaring voor?
Voor de massa is het blijkbaar geen populaire muziek. Echte muziek lijkt er langzamerhand wel een beetje uit te sluipen, maar zal nooit helemaal verdwijnen. Ik trek me overigens sinds mijn eerste noot helemaal niets  aan van trends. Ik maak de muziek die ik fijn vind, ben blij dat mensen dat waarderen en ik er nog van kan leven ook. Hoe gezegend ben je dan?

Ruben Hoeke band is vooral een band, ook al gaat de meeste aandacht naar jou toe. Waar heb je die topmuzikanten gevonden? De stem van Lucas Pruim bijvoorbeeld, zeer bijzonder. Hoe is hij bij jou terecht gekomen?
Voor mij is het een (h)echte band. Daar ben ik altijd naar op zoek geweest; spelen met mensen die a) goed zijn en b) leuk zijn. Lucas viel 5 jaar geleden eens in omdat ik de samenwerking met de vorige zanger had beëindigd. Het zou gaan om drie optredens. Ondertussen hebben we er een paar honderd opzitten. Lucas is een ‘natural’, met een bijzondere gave. Altijd zuiver, melodieus en een goede tekstschrijver bovendien. Eric is mijn broer dus verdere uitleg lijkt mij wat overbodig. We delen dezelfde DNA. Hij is drummer en ik ben ook altijd ritmisch ingesteld dus we kunnen elkaar blindelings vinden. Mike is de perfecte schakel tussen mijn broer en ik. Zowel als persoon als bassist. Ontzetten muzikale rakker.

Elk van de bandleden heeft een eigen unieke smaak, je broer zit zelfs eerder in jazz heb ik gelezen? Hebben die verschillende smaken een invloed op de muziek die jullie maken? En hoe
 Welzeker. Al die verschillende invloeden maken onze sound. Ook al zouden we anders willen klinken. Ik denk niet eens dat dit lukt.

Hoe waren de algemene reacties op jullie nieuwe plaat eigenlijk?
Nou, die waren niet mis, eerlijk gezegd. Ik wist ook wel dat ‘All Saints’ een bijzondere plaat zou worden, want alle puzzelstukjes vielen op deze plaat ineen. De reacties waren allemaal in superlatieven. Het wordt nog een pittige klus dit te overtreffen. Hoewel… We worden elk optreden nog beter en hechter, dus ik kijk met het volste vertrouwen uit naar de opvolger.

Ik veronderstel dat je nogal vaak wordt vergeleken met uw vader. Voelt dat aan als een last om dragen, of net niet?
Gelukkig speel ik geen piano, want er was niemand beter in de boogie-woogie en blues dan hij. Dan had ik wellicht het onderspit gedolven… Voor de rest ben ik gewoon trots op het feit dat hij mijn vader was. In de eerste plaats als vader in de tweede plaats als zijnde ‘de muzikant’. Met andere woorden.  Ik heb het niet echt als een ‘last’ ervaren. Ik houd gewoon van mijn ouders. Simpel zat.

Kunnen we stellen dat de muziek met de paplepel is ingegeven of heb als puber net iets anders gedaan? En waarom dan uiteindelijk toch voor muziek gekozen?
Ik groeide op met een vader als muzikant. Als je niet beter weet, dan is dat ook niet ‘extra speciaal’ of zo. Mijn moeder zorgde doorgaans voor de stabiliteit in huis. Koppie thee nadat je uit school kwam. Helpen met huiswerk. Spelletjes doen etc. Ik heb een gelukkige jeugd gekend, hoewel er ook weleens wat fout ging. Maar… Onder de streep was het goed. Er was doorgaans niet veel muziek in huis. Nu ik zelf vader ben van twee zoons (David 9 en Boaz 12), merk ik dat ik ook niet altijd met muziek thuis bezig ben. Ga net zo lief met de jongens naar buiten om te voetballen. Muziek maken doe ik al genoeg. Mijn vader heeft me eerder ontraden de muziek in te gaan vanwege de vele rompslomp die er bij komt kijken. Maar, ik was blijkbaar eigenwijs en het bloed kroop toch waar het niet gaan kon.

Naast muziek heb je namelijk ook een passie voor voetbal heb ik gelezen. Vertel daar eens wat mee over? Ooit ambities gehad in die richting?
In Krommenie, waar ik opgroeide, waren er enorm veel kinderen van mijn leeftijd. Waar we elke dag mee voetbalden. Pure lol en vriendschap. In een club gaan ging me te ver. Dan moest je scheenbeschermers om. Ik heb dat nooit begrepen dat iemand je expres onderuit kan schoppen. Dat hield me tegen om verder te gaan. Maar in mijn hoofd speelde ik als debutant in het Nederlands Elftal in de finale van de WK tegen Maradona, die ik passeerde met een lobje en middels een omhaal in de kruising Nederland wereldkampioen maakte. Maar ja; toen kwam Slash.

In een interview las ik dat je ook een gezin hebt, vrouw en kind. Is dat allemaal te combineren met toch een druk leven 'on tour'?
Ja. Er is niks of niemand die mij (te) lang kan weghouden bij mijn gezin. Ik heb de kansen gehad, maar ik hoef niet per se op wereldtour. Ik kan ze niet missen. Mijn kinderen zijn jong en dat zijn ze maar een keer. En daar wil ik bij zijn. Als ze groot zijn, sla ik mogelijke kansen wellicht niet meer af. Of wel. Ik ben er niet zo mee bezig eerlijk gezegd.

Je hebt je ook nog op een ander project gestort: Het Red House project. Vertel daar eens wat meer over?
Ik heb een grote veiling opgezet t.v.v. een noodlijdend weeshuis in Ecuador waar een vriend van mij, Erwin Musper, werkzaam is. Kinderen gaan me altijd aan het hart. Een lijdend kind is mij er altijd 1 teveel. Dus waar ik kan, help ik. Zie www.redhouse.nu

Laten we ook eens naar de toekomst kijken. Wat zijn de concrete plannen voor 2020?
2019 was voor mij een behoorlijk hectisch jaar. Nu ben ik wel wat gewend hoor, maar vorig jaar was gewoon een beetje ‘te veel’. Te veel hoge pieken en te veel diepe dalen. Ik heb me voor dit jaar voorgenomen er een ‘medium jaar’ van te maken. Aan de andere kant. Ik wil blijven creëren, dus naast de optredens die gewoon doorgaan ga ik me o.a. richten op het maken van een waardige opvolger van ‘All Saints’.

Wat het toeren betreft? Doe je ook ons land aan dit jaar? Met andere woorden, wat zijn de toer plannen voor dit jaar?
Zie het antwoord hierboven… Ik maak er hopelijk een medium jaar van.

Eventuele concerten in het Buitenland?
Jawel.

Wat de zeer verre toekomst betreft is er ook iets als een einddoel? Iets dat je wil bereiken binnen laat ons stellen tien jaar?
In goede gezondheid blijven spelen en platen maken. Met fijne en goede mensen samenwerken. Dat is wel het voornaamste. Ik plan nooit jaren vooruit. Ik wil mezelf constant muzikaal gezien blijven ontwikkelen. Betere liedjes, betere sound, betere plaat etc. In de toekomst wil ik nog weleens een puur blues album opnemen. Soms wordt me weleens verweten dat ik van het bluespad afstap. Dat klopt. Want ik wil, en kan mezelf niet ‘beperken’ tot een stijl. Maar zoals gezegd; de blues is mijn DNA. Ik ben echter voorlopig nog niet ‘uitgeraasd’, dus ga eerst nog even flink scheuren en zagen. Met een beetje mazzel speel ik nog zo’n 40 jaar, dus heb ik nog even.

Bedankt voor dit fijne gesprek, veel succes in 2020 en hopelijk komen we u tegen als je ons landje aandoet
Voor alle verdere informatie over Ruben Hoeke Band verwijs ik jullie graag door naar de website van de band: https://www.rubenhoeke.com/

Jaguar Jaguar - We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen

Jaguar Jaguar is een band rond muzikanten die al heel wat waters hebben doorzwommen, maar in 2017 een gloednieuw project op poten hebben gezet. Een exotisch allegaartje dat hen bij het debuut 'Montjoi' naar Spanje bracht. Voor de nieuwste EP 'Madelyn' ging Jaguar Jaguar op afzondering in Frankrijk. Het debuut was een zonnige plaat, die naar onze mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren. Op deze 'Madelyn' horen we een band die volwassen is geworden. Een band waarbinnen nog meer dan ooit, iedereen diezelfde kant uitkijkt. Maar vooral blijkt over de hele lijn dat de inbreng van elk lid even belangrijk is. Zelfs deze van Tina, wiens visuele inbreng je dus ook terughoort binnen elk van de filmische songs, waardoor ze in haar opzet is geslaagd. De jongens aanzetten om haar beelden in woorden om te zetten. Hoog tijd om de band eens op de rooster te leggen wat die samenwerking betreft, andere samenwerking en verleden, toekomst van Jaguar Jaguar.
We hadden een fijn gesprek met Jasper, Thomas en Emiel in het altijd gezellige koffiehuis 'Het Moment' in Gent daarover

Ik heb gelezen dat jullie er liever niet mee worden geïntroduceerd maar kunnen we, gezien jullie inbreng bij die bepaalde bands, jullie een soort 'Belgische Supergroep' noemen of is dat ver gezocht?
Het klopt inderdaad dat we allemaal bij andere projecten hebben gespeeld, en de meesten onder ons spelen nog steeds bij andere projecten. Iedereen speelt al langer muziek en het is mooi om te zien dat we elkaar op verschillende manieren beïnvloeden.

Hoe is die samenwerking eigenlijk ontstaan?
Iedereen in de groep is op een andere manier verbonden met elkaar. Een groot deel van ons is samen opgegroeid omdat we elkaar al kennen van onze jeugd. Voordat we met muziek begonnen waren we al vrienden. Jasper (bas) kent Ruben (drums) van in Gent waar ze elkaar tegenkwamen in het studentenleven, lang voordat er sprake was van Jaguar Jaguar. We zagen elkaar af en toe, tijdens concerten of op café en hadden bewondering voor elkaars muziek en besloten uiteindelijk samen muziek te maken.

Ik las in een interview dat jullie eigenlijk met zes zijn. Rekening houdende met Tina als visual artiest. Verklaar u nader
Tina is het ‘onzichtbare’ 6e lid van Jaguar Jaguar. Ze staat niet mee op het podium, maar eigenlijk zie je haar overal bij Jaguar Jaguar omdat ze samen met Emiel (gitarist) het visueel verhaal in beeld brengt. Samen maken ze de videoclips en visuele content. De kortfilm die bij onze tweede EP uitkomt werd ook gemaakt door hen. Het is een heel fijne manier van werken omdat het ons een bepaalde vrijheid geeft om een visuele wereld te creëren die perfect aansluit bij onze muziek.

Het debuut was een zonnige plaat, die naar mijn mening schippert tussen toegankelijk maar ook een streepje experimenteren, mee eens of niet? En gaat de nieuwe schijf diezelfde kant uit?
Onze eerste EP schreven we in het zonnige Spanje, voor onze tweede EP trokken we onszelf terug naar een Franse, bos- en bergrijke omgeving. Het is moeilijk om te zeggen in hoeverre deze omgeving ons heeft beïnvloed bij het schrijven van een nieuwe EP, maar onze aanpak was wel anders dan vorige keer. We vertrokken nu vaak vanuit langere jamsessies die uiteindelijk omgevormd werden tot kortere nummers geschikt voor een EP. Door de Lynch-iaanse omgeving ontstond wel het idee om een kortfilm te maken die samen met het muzikale een nieuwe en eigen wereld creëert.

Ik heb de nieuwe nummers beluisterd en die stralen iets exotisch, zomers en mysterieus uit, ook 'back to nature' zelfs. Een bewuste keuze? En waarom?
Als we nieuwe muziek schrijven , begint dit vanuit een bepaalde sfeer die een bepaald gevoel bij ons opwekt. Het ontstaat allemaal zo spontaan en organisch mogelijk vanuit dat buikgevoel. De omgeving waarmee we de EP schreven , was zelf ook heel onvoorspelbaar en mysterieus. Het plotse onweer, of de enorme mistbanken uitgestrekt over een enorm bergdal hebben ons misschien onbewust beïnvloed.

Het klinkt ook allemaal vrij uniek. Hoewel dat moeilijk is heden ten dage denk ik zo. Wie of wat waren jullie grote inspiratie bron eigenlijk?
Met vijf muzikanten in een band heb je heel veel verschillende inputs. Iedereen heeft min of meer dezelfde smaak, maar er wordt veel aangebracht tijdens het schrijven. Dit is leuk want dat maakt het gevarieerd. Het is heel anders dan dat één iemand alle muziek zou schrijven. Later tijdens de opnames zijn alle ideeën zo verwikkeld met elkaar dat je automatisch een symbiotische sound krijgt.

De titel van de vorige EP 'Montjoi' had iets te maken met een baai in Spanje. Heeft de titel van deze 'Madelyn' ook een onderliggende betekenis?
In de eerste plaats is ‘Madelyn’ eigenlijk de Engelse vertaling van ‘Monts de la Madeleine’. Dit is de naam van de streek waar we onze EP schreven. We vonden het een mooie naam voor onze tweede EP. Tijdens het schrijven van de teksten en het maken van de film zochten we naar een belichaming van ‘het onbereikbare’, een soort figuur of personage waar we ons als schrijver/filmmaker tegenover konden verhouden. We vonden het wel leuk om ‘Madelyn’ te nemen, maar dit kan voor iedereen iemand anders zijn.

Op 'Montjoi' viel de meerstemmigheid op, er is bewust gekozen voor geen aparte frontman, ook bij deze nieuwe EP is dat eigenlijk het geval. Mij spreekt dit enorm aan, maar waarom wordt voor deze richting gekozen?
We zijn geïnspireerd door de manier waarop men bij 70’s soul groepen zoals die van bij Motown naar vocals werd gekeken. Alle muziek werd opgenomen in één ruimte, vaak ook met een koor die voor de meerstemmigheid zorgt. Hierdoor krijg je ook overspraak in bepaalde microfoons waardoor het allemaal wat gelaagder en - voor ons- interessanter klinkt. Tijdens de opnames van onze tweede EP stonden we vaak in een kring rond één microfoon onze takes in te zingen.

Een opvallende song is “Out of sight” ft. Témé Tan. Lekker zuiderse tune, een beetje Afrikaanse roots ook. Lekker aanstekelijk. Hoe is die samenwerking ontstaan?
Toen onze eerste EP uit was liet Témé Tan weten dat hij fan was. Hij vroeg om eens iets samen te doen, maar op dat moment waren we volop bezig met de promotie van onze EP en onze eerste clubtour. Toen we “Out Of Sight” schreven , vonden we dat we een perfect nummer voor een samenwerking. We stuurden het nummer naar Témé Tan en hij was meteen enthousiast. Toen hij een demo terug stuurde voelden we dat het goed zat. Hij komt trouwens ook mee naar onze show in Ancienne Belgique op 1 maart.

Ik vind de hele EP heel vrolijk, je krijgt er een goed gevoel van, mijn favoriete track is eigenlijk “Weightless” een parel van zeven minuten waar jullie ook een beetje eerder melancholische toer opgaan. Beetje 'dream pop' en lichtjes experimenteel. Opent dat ideeën voor een volgende plaat? Of zie ik het verkeerd
“Weightless” is een nummer dat het schrijfproces van onze tweede EP het beste weerspiegelt. Langere muzikale stukken de tijd en ruimte geven om de luisteraar mee te nemen op een trip in  het universum van Jaguar Jaguar.

Dat valt me ook op, waarom weer een EP en deze keer geen full album?
We zijn nog maar een jonge band die net begonnen is, we bestaan net geen anderhalf jaar en hebben nu onze tweede EP uit. We voelden ons tot en met nu het beste bij het maken van een EP omdat je dan ook heel gericht en concreet een verhaal kan maken. Het geeft ons ook nog de tijd om te blijven zoeken naar een eigen sound.

Valt dit allemaal nog te combineren met een druk persoonlijk leven, maar ook een druk schema bij die andere projecten?
Het gaat dus vooral om de juiste afspraken maken. Dus een goede planning maken is daarbij altijd belangrijk. :)

De EP wordt voorgesteld in AB op 1 maart, zijn er nog andere plannen voor 2020? Festivals? Buitenland?
Onze show in AB op 1 maart is iets waar we momenteel hard naartoe werken. Het wordt een speciale avond waar we ook het visuele verhaal willen tonen. Naar aanleiding van deze show spelen we een aantal try outs, en in februari gaan we in Nederland op tour als support van Balthazar.

De song “So Long” is meer dan 490 000 keer beluisterd via spotify, wellicht al veel meer ondertussen, kunnen we stellen dat die song deuren heeft geopend?
“So Long” is het nummer dat tot nu het meeste bereikt heeft, het werd gedraaid op de radio en wordt veel gestreamed via spotify. Waarschijnlijk hebben veel mensen ons via dit nummer leren kennen en dat is goed. We hebben al enorm veel fijne dingen mogen doen sinds onze eerste EP uitkwam en daar zijn we heel dankbaar voor.

Om daarop verder te borduren wat is jullie persoonlijke mening over het medium spotify?
Spotify is een interessant medium om nieuwe muziek te leren kennen. Als artiest kan je hier gebruik van maken en het is fijn om te zien als je muziek opgepikt wordt in allerlei playlists. Dit zorgt voor meer bereik en hierdoor leren mensen je kennen die misschien later wel naar een show komen.

Om af te sluiten. Wat zijn jullie eigenlijke ambities met deze band? Buiten world domination?
We moeten elkaar blijven uitdagen om goede muziek te maken en hopelijk kunnen we in de toekomst nog veel mooie dingen doen. Het zou fijn zijn om nog te groeien op veel manieren, we zijn nog een jonge band en er zijn veel mogelijkheden.