Pop/Rock
Diederik Nomden - een intens openhartig gesprek over de muziek en z’n veelgeprezen tributebands
Diederik Nomden
2019-10-10
Erik Vandamme

Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling

Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met welke hij de muziek van The Beatles resp. Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. De honderden live-optredens in uitverkochte theaters door het hele land, maar ook in zalen als Carré, het Concertgebouw en Ziggo Dome, hebben hem als instrumentalist, maar vooral als leadzanger naar internationaal niveau getild. Gelukkig heeft Nomden besloten om al die ervaring, zijn vrije uren en zijn energie, te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut ‘Royal Parks’ was het uitzien of hij ook met die moeilijke tweede even veel kan overtuigen. Nu, de warme gloed die over ons neer daalt, bij elke luisterbeurt opnieuw, zegt meer dan genoeg. De volledige recensie hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74903-wingman-returns.html  We vonden hadden ondertussen een fijn gesprek met Diederik over die solo plaat, de projecten Her Majesty en The Analogues maar ook over heden en toekomst.

“Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.”

Als ik uw carrière overloop heeft u al een heel parcours afgelegd. Het is begonnen met Redivider maar ook nog enkele andere zeer interessante projecten. Vertel er ons eens iets meer over hoe het ooit is begonnen?
Ik richtte Redivider in 1996 op met wat vrienden van mijn studie Muziekwetenschappen, en een van mijn beste maten Ralph Mulder (later Alamo Race Track). We kregen binnen een jaar of 3 redelijk wat exposure en een wat bekendere naam, voornamelijk door het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 1998. In 1999 werd ik door de jongens van Johan gevraagd om bij hen te komen spelen, en vanaf dat moment kwam er vaart in mijn carrière. We maakten het album 'Pergola', speelden 2 jaar lang op elk festival en in elke zaal van Nederland. In 2001 ging ik ook bij Daryll-Ann spelen, en toen zij (en Johan ook) uit elkaar gingen in 2004 vervolgde ik mijn pad in de live-band van Ellen ten Damme. Met haar heb ik 7 jaar gespeeld en onderwijl speelde ik ook met artiesten als Bertolf (2009) en awkward i (vanaf 2009, toen ik zijn eerste plaat met hem opnam). Op een gegeven moment is het een periode wat rustiger geweest, en daarna kwamen The Analogues, en Her Majesty. Sindsdien ben ik fulltime professioneel muzikant.

Met ‘Royal Parks’ leverde je een zeer gesmaakt debuut af. Voelde dat aan als eindelijk uit de schaduw treden, want voorheen was het als onderdeel van een collectief. Of moet ik het zo niet bekijken? Hoe is dat debuut tot stand gekomen?
Omdat ik inderdaad altijd in de schaduw van anderen speelde (Jacob de Greeuw, Jelle Paulusma, Ellen, Bertolf, Djurre de Haan) vond ik het wel tijd om zelf iets te maken wat echt van mij was. Daarbij kreeg ik hulp van Jacob de Greeuw, die me een beetje productioneel heeft begeleid en me een boost in mijn zelfvertrouwen gaf. Op de een of andere manier zat daar sinds het verlaten van Redivider een beetje een deuk in. Bovendien waren de begin jaren 2000 voor mijn gevoel niet echt vriendelijk voor Beatlesque popmuziek. In de hoek waarin ik me begaf wemelde het van de coole Belgische bands, dus ik dacht dat ik nogal oubollige shit maakte (wat natuurlijk ook zo was, maar toen vond ik de mening van anderen daar nog belangrijk in ). Vanaf die tijd nam ik mezelf pas weer serieus, vooral doordat Jacob dat stimuleerde en zei dat ik niet zo laconiek over mijn eigen muziek moest doen. Ik heb gewoon alle nummers opgenomen die ik in de jaren ervoor geschreven had en goed genoeg vond, en het werd toen uitgebracht door Excelsior.

Het debuut kreeg lovende recensies, heeft het - om het zo uit te drukken - deuren geopend?
Nou nee, niet echt denk ik. Ik heb wel bij DWDD gespeeld, maar eigenlijk met de verkeerde song. We speelden “Icy Waters”, maar “She” was echt 'de song' van die plaat. Het was toen nog niet de single, maar werd de tweede single, en kreeg redelijk wat airplay op radio 1 en 2. Maar ik geloof dat ik met de band 3 live-optredens gedaan heb, waarvan 1 de door mijzelf georganiseerde cd-presentatie was. Ik kon ook geen boeker vinden, herinner ik me nog. Volgens mij was het pas nummer 7 die het wilde doen. Dat was Walter Wilhelm, For the Road boekingen. Een leuke toegewijde gast die nog een stuk of wat solo-optredens voor mij heeft geboekt. Sommige waren best leuk, andere wat minder. Maar zo gaat dat in het begin!

Met de nieuwe plaat, 'die moeilijke tweede' schreef ik.  werp je je stem compleet in de strijd. Een zeer emotionele plaat, ik hoor er ook wat Beatles invloeden in terug. Klopt dit?
Beatles-invloeden hebben er bij mij altijd in gezeten, omdat ze in mijn muzikale DNA verankerd zitten. Waarschijnlijk hoor je ze op deze plaat (nog) meer, omdat ik nu bijna alles helemaal alleen heb gespeeld en geproduceerd. Het was daarom ook geen moeilijke tweede, maar eigenlijk een rimpelloze. Geen gedoe met planning, partijen uitleggen, andere meningen, producers, ego's, heerlijk. Ik heb al 20 jaar hetzelfde muzikale klankbord: Victor Meijer. Een briljant omnigetalenteerd kunstenaar, (strip)tekenaar, muzikant, liedjesschrijver, producer, romanschrijver. Die man kan alles, en heeft een heel scherpe artistieke intuïtie en enorme kennis van zaken. Hij voelt meteen of iets 'te' is,en kan het ook heel goed uitleggen. En hij heeft achteraf altijd gelijk, ook als ik heel eigenwijs mijn eigen zin heb doorgedrukt. Dus afgezien van zijn oordeel heb ik naar niemand hoeven luisteren, omdat ik simpelweg niemand iets heb laten horen tot het af was.

En hoe waren de algemene reacties?
Mensen vinden de melodieën en klanken heel mooi, en de teksten heel persoonlijk. Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt. Het liefst bij miljoenen, maar als dat niet zo mag zijn, ben ik in ieder geval blij dat ik geen smoelloze muzak maak. Ik denk overigens wel dat mijn muziek veel breder zou kunnen aanslaan, en het heeft vast voor een groot deel met mijzelf te maken dat ik het niet voor elkaar krijg. Zo realistisch ben ik dan ook wel weer. Om te 'slagen' moet je denk ik de tijd en bereidheid hebben om, met name als het af is, 100% energie in het traject te stoppen, en die heb ik beide simpelweg niet. Daarnaast moet het ook een beetje meezitten, maar de arbeid is nummer 1. Het ontbreekt mij ook aan PR-gaven. De social media, net even aanvoelen wanneer je wat moet posten. Ik voel het niet. Bij mij is het zo van: dit is de plaat, als je het mooi vindt: te gek. En anders niet, jammer. Ook een mooie: 'wat is het verhaal?' Weet ik veel, ik maak gewoon muziek man! The story is in the songs. Maar ik begrijp het allemaal wel hoor, het is dringen om aandacht en content is King. Laat zien dat je er bent. Als je dat spel niet beheerst wordt het lastig.

De meeste instrumenten heeft u zelf bespeeld, maar er waren ook de inbreng van top muzikanten? Hoe is de samenwerking ontstaan.
Ja, sommige nummers zijn door Bo Koek gedrumd. Hij is heel snel en flexibel, en kan heel goed in dienst van het lied spelen. Ik merk dat (voornamelijk) drummers daar vaak moeite mee hebben, alsof iemand ze ooit verteld heeft: 'Jij hebt de leiding, jij bepaalt het tempo en de partij, en laat niemand je ooit iets anders vertellen'. Maar daar heeft Bo geen last van. Als ik een simpele break wil, die ik zelf bedacht heb  omdat-ie mooi op een bepaalde plek in mijn nummer past, speelt hij die gewoon, ondanks dat hij veel meer 'kan'. Daar hou ik van.
Daarnaast heb ik Bertolf gevraagd om op een aantal nummers pedal steel gitaar en banjo te spelen, en wat backing vocals te zingen. Motel Blues schreef ik met hem, dus daar moest hij echt op spelen en zingen. Wij zingen natuurlijk al jaren samen, eerst bij zijn eigen live band en nu bij Her Majesty, dus we zijn wel op elkaar 'ingezongen'. Bertolf is echt iemand die jaloersmakend muzikaal is en dus heel goed aanvoelt wat er gespeeld moet worden en op welke plek. Kwestie van liedje opsturen, en een paar dagen later krijg ik het dan terug zonder dat ik ook maar iets hoef te editen of aan te passen. Alles raak. Heerlijk.
Voor Gamer heb ik samengewerkt met Douwe Bob. We kennen elkaar sinds 2013 ofzo, en schrijven af en toe een liedje. Dit nummer is geschreven op een gezamenlijke muzikale trip naar Hongarije, waar vrienden van mij een klein festivalletje organiseren in een oud dorpje dat ze hebben gekocht met een man of 10. Het heet The Great Yonder en wordt gehouden op een heel bijzondere plek, Bedepuszta. Wij waren er in 2014 en 2015, en dit jaar voor de derde keer. En dan doen we, naast onze solosets, altijd live een aantal nummers samen.
“I Do” heb ik samen met Jacob geschreven, en hij doet ook de backings; die opnamen had ik in 2012 al gemaakt voor een demo, die iets langzamer was, dus ik heb het hele nummer opnieuw opgenomen en zijn vocals iets versneld en in de opname erbij gezet. Onze stemmen kleuren ook mooi samen, dat was in mijn tijd bij Johan al een feest, om met hem te zingen.
Tot slot heb ik arrangementen voor strijkers en blazers geschreven en die opgenomen met de musici die het orkest van The Analogues vormen, dus daar kan ik ook mee lezen en schrijven.

"Met mijn muziek lijkt het wel zo te moeten zijn dat zeer weinigen het kennen, maar die weinigen vinden het wel allemaal heel erg mooi. En dat is ook de bedoeling, dat het binnen komt.”

Zit er ook een persoonlijk verhaal achter songs als “You Still turn me on” of “Carolina” - om maar twee te noemen -  het lijkt me het schrijven van een liefdesverhaal? of heb ik het mis
Dat heb je niet mis. “You Still Turn Me On” is eigenlijk een ode aan de lange relatie, ondanks alle hobbels die genomen moeten worden en frustratie die daar bij hoort. En hoe je toch nog na jaren verbaasd kan worden en daar opgewonden van kunt raken.
“Carolina” heb ik geschreven voor een vriendin die wist dat ze een enorme klotentijd tegemoet zou gaan, met een traject waar ze onvermijdelijk doorheen zou moeten. En ze is er doorheen gekomen, met glans.
“Not the Only One” is er nog zo een. Die had ik binnen 10 minuten. Ik wilde altijd nog een keer een soort bedankje schrijven aan mijn eerste relatie. Het was te vroeg, het ging niet, we wilden andere dingen van het leven, maar het was wel 'echt'. Ze heeft me diep geraakt, en deels gevormd, anders had ik dit niet kunnen schrijven. En het heeft haar dan weer geraakt dat ik dit voor haar heb geschreven.

Ook dat voortdurend schipperen tussen zeer trage en emotionele songs en best dansbare als “Motel Blues” vind ik persoonlijk een enorm plus punt. Is bewust voor zo een aanpak gekozen? En waarom?
Dankjewel, leuk dat je dat opvalt. Ik heb niet bewust afgewisseld in thematiek of tempo; meestal zet ik de nummers op shuffle als ik ze luister voordat de plaat af is, en dan hoor je dat sommige overgangen wel of niet werken. Die schrijf ik dan op en na een keer of 20 rolt daar dan een logische volgorde uit. En daarin spelen onbewust factoren als toonsoort, tempo, thematiek en arrangement een rol in, natuurlijk.

Het smaakt vooral naar meer, zit er nog meer moois als dit in de koelkast?
Jazeker, de telefoon staat bomvol halve ideeën. Ook een gevaar, want Paul McCartney zei laatst in een interview dat hij dat ook heeft, en dat je dan heel snel een ideetje opneemt en dan tegen jezelf zegt: 'I'll finish that later'. And you never do! En zo is het wel een beetje. Maar vaak pak ik dan zo'n ideetje en dat moet dan op die dag, of de volgende dag, af. En dat werkt best goed, zo is met “Wingman” ook gegaan.

Over een ander project 'Her Majesty' daarmee houden jullie de sound van Crosby, Stills, Nash & Young levendig. Hoe zijn de reacties hierop? En al enige reactie gehad van bijvoorbeeld Neil Young zelf?
Geen reactie van de mannen zelf, en dat is prima. Dat zijn dromen die je als twintiger hebt: 'als ik toch eens …. zou kunnen ontmoeten'. Heb ik trouwens nooit met CSNY of wie dan ook gehad, alleen maar met Johan Cruijff en Paul McCartney. Ik droomde daar vroeger ook echt van, dat ik dan met Paul McCartney een lied schreef. Maar die dromen zijn vervlogen. En dat is maar goed ook, denk ik.

Hoe is het project tot stand gekomen feitelijk?
Her Majesty was een bestaande band, in iets andere personele bezetting, die in het leven is geroepen om ‘Abbey Road’ live te spelen (Jazeker!). Dat deden ze vanaf 2007, en ik heb daar ook wel een ingevallen. Op een gegeven moment deden we in losse samenstelling een eenmalig concert met de muziek van CSNY, en dat klikte zo goed dat we hebben besloten er een klein theatertourtje aan te wijden. Maar doen mochten we bij DWDD spelen en ontplofte de boel. Binnen 1 avond was de tour uitverkocht en werden alle concerten geüpgrade naar grote zalen. En we spelen nog steeds! We gaan vanaf januari touren met 'Are you ready for the country - the history of country rock'. Lekker bandje hoor, kom vooral langs!

"Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan"

The Analogues, het project rond The Beatles is ondertussen zeer succesvol gebleken, zeer veel respons op sociale media en volle zalen. Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De reacties zijn eigenlijk unaniem laaiend enthousiast. Dat is wel echt de magie van The Beatles denk ik, in combinatie met hoe wij het werk uitvoeren. Puur op sound, originele instrumenten, alles live (ook strijkers en blazers) en heel gewetensvol. Toen we eraan begonnen hadden we niet kunnen vermoeden wat het effect zou zijn. Mannen van mijn vaders leeftijd, tot tranen geroerd omdat ze nooit gedacht hadden dit werk ooit live uitgevoerd te zien worden. Schitterend. In de diverse buitenlanden is er ook heel veel jong publiek, trouwens. Fijn is dat!

Het project stopt helaas na deze tour met ‘Abbey Road’, zeer jammer. De fans smeken om meer. bestaan er mogelijkheden naar de toekomst toe, of is dit echt het eindpunt?
Nou, het project is in die zin ten einde, dat we in NL de integrale uitvoeringen van de studioplaten hebben voltooid. Maar we zijn in FR bijvoorbeeld pas net begonnen, en in Duitsland staat er nog een Abbey Road-tour, en in UK ook. Dus we nemen wel een forse pauze in NL. En we gaan bekijken: hoe nu verder? Maar eerst nog 2 mooie shows in de Ziggo!

Het blijkt ook nog maar eens wat een unieke genieën The Beatles waren, ik vergelijk ze met componisten als Bach, Beethoven en Mozart .  Composities die eeuwig zullen mee gaan. Dat viel me trouwens ook op aan dat optreden in Lotto Arena. Hoe moeilijk was het om die songs echt tot stand te brengen? Want dit leek me geen gemakkelijke opgave.
De kaders zijn bekend, de partijen zijn bekend. Dat is een voordeel, maar ook een nadeel want iedereen kent de platen van A tot Z en weet precies als er ergens iets ontbreekt. Moeilijk vind ik het niet echt, omdat ik mezelf onbewust hiervoor heb opgeleid. Sinds mijn pakweg 13e speel ik alles van The Beatles, op alle instrumenten. Ik dacht, toen ik een jaar of 22 was: 'Ok, dit heb ik dus allemaal voor niks gedaan want ik heb het hierna nooit meer nodig'. Je moet bedenken dat het in de 90's, zeker in de alternatieve scene, enorm uncool was om covers te spelen. Dat werd niet serieus genomen. Daar kwam in de jaren '10 langzaam een kentering in, hoofdzakelijk omdat de originele uitvoerende òf dood waren, òf hun eigen werk uit die tijd niet meer konden of wilden spelen, òf het niet spelen in de versies die iedereen kent. Daar blijkt dus een hele grote markt voor te zijn. Muziek is emotie, en emotie hangt ook aan je zintuigen. Een plek, een geluid. En de muziek van The Beatles zit in iedereen.

"Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.”

Trouwens waar komt die adoratie voor Beatles vandaan? 
Het zou iets te maken kunnen hebben met hun onmetelijke, kwalitatief op eenzame hoogte staande repertoire. Deze mannen zijn nooit blasé geworden, maar altijd fris, nieuwsgierig, experimenteel en   muzikaal hongerig gebleven. En nog steeds hè, als je Paul hoort praten. En mijn God, wat waren ze cool.

Al enige reactie gekregen van Paul McCartney? want eerlijk, u verkoopt hier toch redelijk grote zalen in België en Nederland mee uit?
Hij weet dat we bestaan, en via een wederzijds contact heeft hij eens per mail iets gezegd in de trant van: 'well done', of zoiets.

Wat ander moois staat er nog in uw platenkast? met andere woorden wie zijn uw verdere invloeden
Haha da's een goede. Laten we zeggen: 95% is van voor 1972. Pink Floyd, Led Zeppelin, Free, Joni Mitchell, Judee Sill, Buffalo Springfield, sommige nummers van Procol Harum. Tja, als dat de standaard is, samen met The Beatles, ben je niet zo snel onder de indruk van 'nieuwe' dingen. Ik vind sowieso heel weinig platen in zijn geheel goed. Soms komt er iets langs dat ineens langer dan 5 minuten spannend blijft. Motorpsycho vond ik een tijdje wel te gek. Maar volg ik ook al even niet meer. Calexico, ook mooi.

Wat de toekomst betreft, een nieuwe solo plaat? een vervolg op die voornoemde projecten? Wat mogen we verwachten?
Graag! Er zijn altijd veel plannen. Een eigen plaat heb ik zelf in de hand natuurlijk. En ik heb de smaak wel te pakken, dus die komt er. Daarnaast willen zowel Bertolf en ik als Douwe en ik een duoplaat maken, dus dat wordt nog dringen op de podia ;-)
En van The Analogues mogen we in de toekomst ook eigen werk verwachten. En, wie weet, van Her Majesty ook wel.

Als je kijkt naar de zeer verre toekomst - dat is trouwens een vraag dat ik iedereen stel hoor - waar ziet u zichzelf binnen bijvoorbeeld 10 jaar? of zou u zelf graag willen zien
10 Jaar gaat sneller dan we willen, inmiddels... Over 10 jaar ben ik 53, en dan hoop dat ik zelf nog een stuk of 3 à 4 soloplaten heb uitgebracht, met talentvolle mensen nog meer mooie platen te hebben gemaakt, en met The Analogues de wereld over te gaan. Niet te vaak, beetje in het ritme 3 weken weg, maandje thuis. Zoiets. Japan, Zuid-Korea, de VS, Zuid-Amerika. En natuurlijk in ons schitterende Europa! Ik kan niet wachten man. Met het klimmen der jaren krijg ik het gevoel dat er steeds meer mogelijk wordt en deuren opengaan.

Bedankt voor dit fijne gesprek en veel succes in alle projecten in heden en toekomst. Hou ons op de hoogte!

Eén van de meest productieve rock bands van het moment? Dat kunnen we King Gizzard & The Lizard Wizard zeker noemen. De Australische band bracht dit jaar alleen al twee albums uit, en in 2017 liefst vier. Sinds hun ontstaan in 2010 zijn dat er ondertussen een vijftiental. Het heeft hen windeieren gelegd. Ondertussen heeft de psychedelische rock band zijn stempel gedrukt op het rock gebeuren over de grenzen heen. Wat in ons land dan ook zorgt voor niet één maar twee keer een uitverkochte Ancienne Belgique. De band nam in zijn kielzog nog twee andere bands uit Australië mee: ORB en Stonefield. Wat de smaakvolle psychedelische trip op Australische wijze compleet maakt.

ORB (***1/2) - Voor veel mensen was 18u30 toch iets te vroeg, er stond dus nog niet opvallend veel volk in Ancienne Belgique voor de eerste band. ORB brengt een retro mix tussen stoner, doom en psychedelische rock. We zagen enkel de drie laatste songs van de band, maar zagen wel een band die, puur muzikaal bekeken, een knipoog uitdeelt naar een Black Sabbath. En over heel wat potentieel beschikt. Vanaf de eerste song werden de registers op een energieke wijze open getrokken. En konden ook wij het niet laten hierop al te staan headbangen, met de luchtgitaar in aanslag. Voor liefhebbers van de beter doom/stoner of doorsnee Black Sabbath liefhebbers, een aanrader deze ORB.

Stonefield (****) - Stonefield, een band bestaande uit vier vrouwen die ook zusjes blijken te zijn, legt de lat zelfs nog hoger. De temperaturen beginnen prompt te stijgen dankzij het gezapig stoner sfeertje dat de dames naar voor brengen. Gebruik makende van o.a. ook keyboard en een opvallend heldere vocale inkleding, beginnen we prompt te zweven over de dansvloer van AB. De dames kruiden dit eveneens met de nodige doom elementen. Wat dan weer aanvoelt als een donker dekentje tegen de komende koude nachten. Ondertussen zagen we meer en meer mensen de zaal binnen komen, en stond prompt iedereen uiteindelijk tot ver naar achter mee te headbangen. Stonefield heeft in AB alvast veel zieltjes gewonnen, waaronder het onze. Een betere opwarmer van wat nog moest komen, konden we niet krijgen.

King Gizzard & The Lizard Wizard (****) - Aan de hoofdact van de avond om nog beter te doen. Nu, met “Venusian 2” werd de set alvast stevig ingezet. Toch duurde het wel even eer King Gizzard & The Lizard Wizard op volle toeren draaide, maar eens dat is gebeurd is er geen doorkomen meer aan. De eerste uppercut in het gezicht volgt met “The Lord of Lightning”. Die zorgde voor een eerste crowdsurfer en moshpit. Er zouden er nog volgen. De band voelde aan dat ze het publiek eindelijk uit hun hand konden doen eten en viert prompt de teugels op een zeer gevarieerde wijze. Want dat is nog het meest opvallende pluspunt aan deze Australische psychedelische rock band. Niet alleen krijgen we dus een potje psychedelica voorgeschoteld. Ook doom, stoner,  Prog, surf, blues, jazz, Kraut- en spacerock invloeden passeren de revue.
De bewegelijke frontman Stu Mackenzie mag dan veel aandacht naar zich toe trekken, ook een opvallende mede muzikant binnen de band is, zonder afbreuk te doen aan de inbreng van de rest van de bandleden, toch Ambrose Kenny-Smith. Naast de aanstekelijke keys, zorgde ook zijn mondharmonica voor een meerwaarde binnen het geheel. Trouwens mocht hij bij “Billabong Valley” de zang voor zijn rekening nemen. Dat bleek een ander verfrissend hoogtepunt binnen de set te zijn. Dat de band ook rustigere nummers kan brengen, merkten we het in het midden van de set. Bijvoorbeeld bij het zweverige “Sense” . Het zorgde voor een doom sfeertje, waardoor je inderdaad weer eens ging zweven over de dansvloer. Waarna alle registers plots weer werden open getrokken in een wervelende finale met “Open Water”, “Perihelion” en “Am I In Heaven”.

Besluit: King Gizzard & The Lizard Wizard had voor ieder wat wils in de grabbelton zitten. De fans van psychedelische rock konden staan heupwiegen, zonder daarbij gebruik te maken van geestenverruimende middelen. De rock en metal liefhebber kreeg de kans te moshen op de energieke songs met de nodige vuurkracht. Wij vergaapten ons meermaals op de prachtige mondharmonica klanken en de zeer bewegelijke frontman, die door zijn charismatische uitstraling uiteindelijk iedereen uit zijn hand deed eten.
Kortom kregen we op deze dinsdagavond een geslaagde, smaakvolle maar vooral zeer gevarieerde psychedelische rock trip voorgeschoteld. En dit geheel op Australische wijze.

Setlist: Venusian 2 - Superbug - The Lord Of Lightning - Alter Me - Altered Beast IV - People-Vultures - This Thing - Sense - The River - Billabong Valley - Doom City - Open Water - Perihelion - Am I In Heaven?

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/orb-09-10-2019.html
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/king-gizzard-and-the-lizard-wizard-09-10-2019.html

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Stef Bos trad op 4 oktober aan in een uitverkochte OLV Hemelvaart Kerk in Eksaarde. Een onderdeel van de voorstellingen ‘RUIMTE’ waarmee Stef verschillende theaters afschuimt, in zijn eentje op de piano. Ter introductie van dit bijzonder project citeren we even:
Hoe kleiner je bent
Hoe groter de ruimte
Hoe verder je gaat
Hoe dichter je komt
Hoe meer je verzwijgt
Hoe sterker de woorden
Hoe meer je iets loslaat
Hoe lichter je wordt

Hoe minder je praat
Hoe meer je kan zeggen
Hoe minder je uitlegt
Hoe beter het is
Hoe langer je kijkt
Hoe groter het inzicht
Hoe meer je vergeet
Hoe minder je mist

BRON: https://www.stefbos.nl/tour/

deel 1 - Jij geloofde in God, dus jij ging naar de Hemel
Waarom citeren we dit? Het zou de rode draad vormen in het volledige concert. Hoe kleiner hij zich maakt, hoe groter de ruimte wordt rondom hem. Dat blijkt al uit de eerste songs. Stef vertelt trouwens het verhaal over de ontmoeting met zijn mentor Raymond Van het Groenewoud, en hoe hij Johan Verminnen zag optreden en er een heel andere wereld voor hem open ging. Al vrij vroeg in de set zat ook een gedenkwaardige song “Is Dit nu later”; een song over groter of ouder worden en je afvragen of het dat nu is. De man spreekt zijn publiek zeer telkens opnieuw emotioneel aan, maar blijkt ook een ware filmmaker te zijn. Zijn songs zijn één voor één scenario's die hij ofwel op een grappig of droevige wijze vertelt, waarna hij daar een song aan breit. Echter voel je aan dat hij vanuit zijn buikgevoel zingt en acteert. Het is niet zo dat hij een toneeltje speelt, het is levensecht. Dat komt in het eerste deel van de set meermaals tot uiting.
Stef Bos vertelt gezapige verhalen en dus ook droevige verhalen en zorgt telkens voor een lach en een traan. Het mooiste moment in dat eerste deel is als hij “Papa “ brengt. Een song die altijd wel een snaar raakt. Deze keer heeft hij het over zijn eigen vader die in 1992 veel te vroeg overleed. De song wordt daaraan aangepast, en is een ode aan zijn eigen vader en iedereen die zijn vader heeft verloren, maar ook iedereen die zijn vader nog steeds leeft. ''Want ik houdt steeds meer van jou'' schreeuw hij uit, meermaals. Zacht, vanuit de het diepste van zijn hart en dan barst hij in tranen uit. Samen met zoveel mensen rondom ons - inclusief wijzelf - die het niet droog kunnen houden. Een indrukwekkend moment, waardoor het niet gewoon stil wordt in de kerk. Maar muisstil. Daarop volgende zegt hij “ik heb duvel zien staan, laat ons tijdens de pauze één consumeren” en dan zie je hem geëmotioneerd gebogen over zijn piano. Ook wij kunnen onze tranen niet bedwingen, maar een glimlach eveneens onderdrukken. Een mooiere ode aan alle vaders, hier of wie weet waar hebben we nog zelden meegemaakt. ''Want jij Geloofde in God en ging naar de Hemel, ik.... dus we komen elkaar waarschijnlijk nooit meer tegen''. Indrukwekkend, en dan was het eerste deel nog maar net voorbij.

deel 2 - Als je ruimte zoekt, zoek ze van binnen uit
Ook in deel twee is het dat voortdurende schipperen tussen die lach en een traan wat de rode draad vormt. Stef vertelt gezapig over enkele grappige anekdotes die hij meemaakte toen hij als Nederlander voor het eerst in Antwerpen kwam wonen. Zo moest hij dringend een grote boodschap doen en vroeg aan een vrouw ''waar je ergens kon poepen''. Blijkbaar heeft dit in Vlaanderen een totaal andere betekenis. Want de vrouw loopt verschrikt weg. Als hij het later nog eens vraag, stuurt de man hem enkele straten verder en komt hij uit in het Schipperskwartier.
Het fijne aan al die verhalen, het zijn er werkelijk teveel om op te sommen trouwens, is dat het resulteert in inspiratie opdoen om daar teksten rond schrijven.
Stef Bos blijkt dus naast filmmaker, ook een uitzonderlijk getalenteerde poëet die de aanhoorder in de kerk uitnodigt zijn wereld, zijn verleden, zijn heden en zijn toekomst binnen te treden.  Vaak heeft hij het over zijn vader, zijn voorouders maar ook zijn zoon. Eigenlijk zijn al die elementen zo nauw met elkaar verbonden. Elke song opnieuw vertelt hij daardoor over zijn leven, maar ook over het onze.
Hoe we deze talentvolle man moeten omschrijven is daardoor zeer moeilijk. Een cabaretier worden was oorspronkelijk zijn bedoeling. Maar gaandeweg is Stef Bos vooral een poëtisch troubadour geworden, die zijn verhalen zodanig gezapig vertelt dat je als aanhoorder jezelf daar in herkent. Voortdurend jezelf blijven heruitvinden, en je eigen gang blijven gaan is trouwens een extra boodschap die hij meegeeft. Dat zet Stef Bos in de laatste song van de intense set nog maar eens in de verf bij een song van een ander groot voorbeeld van hem Ramses Schaffy  “Laat me”

''Laat me
Laat me
Laat me m'n eigen gang maar gaan
Laat me
Laat me
Ik heb 't altijd zo gedaan''

Een mooier einde van een zeer overweldigende avond, konden we ons niet dromen. Stef Bos heeft zeer veel emoties laten boven komen, en ons met een lach een traan een onvergetelijke avond bezorgt. Waarvan zowel jong en oud tot de bodem van hun hart heeft genoten. Het warme en oprechte applaus op het einde van de set, en de lachende gezichten die duidelijk nog steeds aangedaan, was daar het levende bewijs van.
Stef Bos brengt volgend jaar een nieuwe cd uit, gevolgd door een nieuwe tour onder de noemer ‘TIJD’. Ook al was, volgens we lezen op zijn website, deze ‘RUIMTE’ een adempauze nadat hij met zijn band tien jaar elk jaar een nieuwe voorstelling heeft gedaan, en een cd uitbracht.  Deze adempauze was er echter eentje dat ons ademloos deed achterblijven. We sluiten af met een advies: 'Als je ruimte zoekt, zoek ze dan vanbinnen uit'

Een extra pluim op de hoed
We willen van de gelegenheid gebruik maken om de organisatie wederom te feliciteren met deze puike tot de puntjes uitgewerkte organisatie. De drankvoorzieningen, met een Westmalle  in een glas bijvoorbeeld, zorgde voor een extra pluspunt op deze bijzondere avond in de Kerk in Eksaarde.
Bovendien is er het geluid. In zo een Kerk het geluid goed krijgen is geen gemakkelijke opdracht, wegens het galmen in die kerk. Nu daarvan was wonder bij wonder niets aan te merken. En dat is bij een artiest als Stef Bos die voortdurend inspeelt op de gevoelswereld van zijn aanhoorders, en hen probeert te inspireren, zeer belangrijk. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen. We hoorden de piano klanken en de stem van Stef perfect, ook bij de bindteksten.
Als klap op de vuurpijl is er de lichtshow. Geen overdreven belichting, vrij sober als dat zo moet zijn - om de intieme sfeer te bewaren. Of de schijnwerpers op Stef gericht bij momenten waarop hij zijn stem verheft, waardoor het lijkt of er een licht uit de Hemel schijnt.
Kortom, in zo een Kerk licht en geluid zo perfect kunnen brengen dat het een meerwaarde vormt binnen dat geheel? Nee, dat komen we niet elke dag tegen. Waarvoor ode aan geluid en licht mannen en de gehele entourage. We zetten dit helaas te weinig in de verf, bij dezen.

Organisatie: In Eksaarde + Fat Bastard Promotions

Devils Rock For An Angel 2019 - Underground metal festival om u tegen te zeggen
Devils Rock For An Angel 2019
Zaal ’t Riet
Zillebeke
2019-09-28
Rating: 9
Erik Vandamme

Elk jaar, sinds 2015, staat er een bepaald festival met 'stip' in onze agenda. Het evenement Devils Rock For An Angel. Dit in grote mate doordat wij de organisatie een warm hart toedragen. Het festival is ooit op poten gezet na het jammerlijke overlijden van het 16 jarige nichtje van Ann. Dit aan een ziekte die ieder van ons wel ooit op een bepaalde wijze heeft getroffen: kanker. Bovendien staan er elke keer toch ronkende namen op de affiche, die binnen de underground metal scene tot ver daarbuiten naam en faam hebben verworven. Op 28 september ging een nieuwe editie door, wij waren er vanaf de eerste tot de laatste band ook bij en genoten van die bijzonder intieme en gezellige atmosfeer, en gingen uiteraard ook enkele optredens zien.

Primal Creation (*****) De opkomst was opvallend groot voor de eerste band op de affiche, dat is ooit wel anders geweest. Zo verwonderlijk is dit echter niet want Primal Creation is, zeker na hun overwinning op Wacken Battle en het avontuur op Wacken Open Air in Duitsland, aan een opmars naar boven toe bezig. We zagen de band al enkele keren aan het werk, en zijn telkens verrast door die opwaartse evolutie die Primal Creation doorheen de jaren heeft gemaakt. Vorig jaar stonden ze nog op het voorprogramma van DRI in Terneuzen en dachten we dat het plafond was bereikt. Niets is minder waar, want nu ook weer slaagt Primal Creation erin verrassend uit te pakken. Niet alleen zien we een band waarbinnen iedereen dezelfde kant uitkijkt. De gitaristen van dienst zijn één voor één getalenteerde top muzikanten die riffs toveren uit hun instrumenten, waar menig snarenplukker nog kan van leren. De mokerslagen van de drummer van dienst worden telkens straffer en strakker. En als kers op de taart, straalt ook de frontman steeds meer charisma uit, waardoor Primal Creation anno 2019 niet meer moet onderdoen voor de grote namen binnen de scene. Integendeel zelfs. Of het plafond nu is bereikt? Op basis van de tonnen spelplezier die de heren tentoon spreiden. En hoe ze hun publiek omarmen en blijven pushen om dat dak er al vanaf het begin te laten afgaan, denken we dat de mogelijkheden nog steeds niet zijn uitgeput. Een klasse thrash metal concert van een band die gestadig groeit en blijft groeien. Dat is wat Primal Creation ons voorschotelt.

Oceans Burning (****1/2) Goed begonnen is half gewonnen, later zou blijken dat elk concert op deze zaterdag een geslaagd onderonsje werd waar ieder beetje liefhebber van metal tot extreem metal compleet aan zijn of haar trekken kwam. Tweede band op de affiche was: Oceans Burning. "Hemelse virtuositeit die aan de ribben kleeft. Technische hoogstandjes die door je hart boren en een imposante verschijning van een frontman die zijn publiek letterlijk omarmd en over een stem als een klok beschikt die zorgt voor menig aardverschuiving. Dat is Oceans Burning in een notendop." Schreven we vorige zomer over het optreden van deze band op Frietrock in Oud-Turnhout. Ook op Devils Rock For An Angel valt op dat de muzikanten binnen deze band weten waar ze mee bezig zijn. Ondanks die gestroomlijnde inbreng van gitaar en drum is het echter toch wederom de imposante frontman die door zijn uitstraling en bulderende stem je letterlijk bij het nekvel grijpt en doorheen schudt tot je compleet murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft. Vanaf de eerste tot de laatste noot blijft hij mokerslagen uitdelen met zijn stem, en dat zorgt voor een volgende aardverschuiving in Zillebeke. Er zouden er nog volgen. In een kort gesprek achteraf drukten we onze waardering uit voor zijn performance en wist hij te vertellen dat dit een manier is om zijn frustraties te uiten. Nu, dat blijkt inderdaad te werken, want daardoor confronteert hij ons ook met onze eigen opgekropte woede, pijn of wat het ook mag zijn. En dit op een gedreven, oorverdovende en verpletterende wijze.

Anwynn (****) Pletwalsen genoeg op de affiche, tijd voor een rustpunt? Dat was buiten Anwynn gerekend. Deze band timmert al sinds 2007 aan de bijzonder donkere weg,. Toen we de band vorige zomer aan het werk zagen , waren we onder de indruk van de combinatie tussen die bulderende crowls van zanger McBouc met de eerder zalvende, maar daarom niet minder donkere, stem van Eline. Ondertussen heeft McBouc de band verlaten en is vervangen door zangeres Kelly Thans, ook bekend van Pandora's Keys. Na een instrumentale intro waar meeslepende gitaar, keyboard en drumgeluiden langzaam maar zeker zorgen dat de poorten van de Hel open zwaaien, treden de frontvrouwen naar voor. Eline en Kelly vullen elkaar zowel vocaal als wat uitstraling perfect aan, en gaan speels met elkaar en de muziek om waardoor een geflirt ontstaat tussen goed en kwaad. Dit resulteert dan ook in een voortdurend gevecht tussen licht en donker, tussen Hemel en Hel. Binnen een symfonische gestroomlijnde instrumentale omkadering, zorgt dit ervoor dat je dus de ene keer een Engelenkoor ziet tevoorschijn komen, waarna plots de tongen van de Hel uw voetzolen likken. Een donkere occulte pletwals die je doet vertoeven in een mystieke omgevingen, waar enerzijds demonische wezens je strak aankijken maar anderzijds je ook een warme gloed over jou voelt neerdalen die je tot innerlijk rust brengt. En dat allemaal binnen een melodieuze, gevarieerde omkadering. Dat was en is Anwynn nog steeds in een notendop.

Vanaheim (*****) Tijd om te bekomen van al de pret, kregen we niet. Want daar was Vanaheim al om ons verder onder te dompelen in een intensieve en al even donkere, atmosfeer. De heren stonden met geverfde gezichten op het podium, en deden voornoemde occulte sferen nog wat meer naar een hoogtepunt stijgen. Ze kregen de handen vanaf de eerste tot de laatste noot dan ook op elkaar. Vanaheim moet het hebben van verhalen over sage en legendes. De Duistere Folklore komt boven drijven, bij elke gitaar lik en ijzingwekkende vocale inbreng voel je rillingen over je rug lopen, en staat de angst in je gezicht te lezen. Dat is de soort occulte pagan/folk metal dat diep onder je huid kruipt, tot je die demonische wezens uit die Folkloristische verhalen en legendes strak in de ogen kijkt. Dit allemaal gebracht door een band dat zijn publiek letterlijk omarmt, en daardoor zorgt voor een daverend applaus en een geloop naar de merchandise naderhand. Vanaheim wordt vaak vergeleken met bands als Heidvolk, Finnerfost en ander veel moois binnen dat Pagan/Folk metal gebeuren. Echter moet Vanaheim, op basis van wat de prestatie die ze leverden op het podium van Devils Rock For An Angel, totaal niet onderdoen voor deze bovenstaande voorbeelden. Integendeel zelfs!

Beyond The Labyrinth (****) Met de eerder gestroomlijnde melodische hardrock bleek Beyond The Labyrinth een klein beetje een vreemde eend in de bijt tussen al dat thrash, donker en extreme metalen. Ze boden echter ook een welgekomen rustmoment tussen al dat geweld. Eentje dat ons kippenvelmomenten bezorgde bij de vleet, en ons rock hart sneller deed slaan. Onlangs bracht de band nog een EP uit 'Brand New Start' met voornamelijk oudere songs in een nieuw kleedje gestoken. We waren danig onder de indruk van nieuwe frontman/zanger Filip die een meerwaarde vormt binnen het geheel. Bovendien hoorde je al op die EP dat iedereen dezelfde kant uitkijkt. Zeer benieuwd of dat live ook het geval was. De band had af te rekenen met enkele technisch problemen die hen doorheen de hele set wat parten bleven spelen. Echter bestaat Beyond The Labyrinth uit doorwinterde muzikanten die ook daarop een oplossing kunnen bieden. Na een zeer gedenkwaardige instrumentale start, waar alle teugels al werden gevierd, mocht ook Filip zijn bijzonder veelzijdige stem in de strijd gooien, en toen was het hek pas echt van de dam.
Gaandeweg hoor je een band, schatplichtig aan grootheden als Deep Purple, die de sound van hun idolen zodanig onder de knie heeft dat er geen speld valt tussen te krijgen. In het verleden was dat ook reeds het geval. Wat er is veranderd? Meer dan ooit hoor je een band die als een geoliede machine alles uit de kast haalt om een perfect rock optreden neer te zetten. Elke puzzelstuk is daarbij even belangrijk, en iedere gitaarlick sluit dan ook perfect aan op die mooie drum salvo of dat aanstekelijk keyboard geluid. Met als ultieme kers op de taart de stem en bijzonder charismatische uitstraling van Filip die zowel in de trager nummers als de pure rock songs alles uit de kast haalt om je te doen headbangen met een krop in de keel. Beyond The Labyrinth bewees op het podium van Devils Rock For An Angel inderdaad klaar te zijn voor een 'brand new start'.

Xaon (*****) We geven toe, we bezoeken zoveel festivals en doen zoveel concerten dat we eigenlijk een beetje verwend zijn geworden. Soms doen we echter toch ontdekkingen die ons wederom omver blazen. Eentje daarvan was Xaon op Devils Rock For An Angel. Het Zwitserse symfonische death metal collectief brengt een oerdegelijke, verschroeiende set naar voor die elk haartje op onze armen - en ook dat van het publiek aan de vele reacties te zien - omhoog doet komen van puur innerlijk genot.
Strak en energiek gaan de instrumentalisten te werk, zodat er gensters van vuurballen rondvliegen, die als een mokerslag in je gezicht terecht komen. Deze band bestaat eveneens uit een enorm imposante frontman die wat  stem en uitstraling betreft wat doet denken aan één van die reuzen uit sprookjes van Grimm. Dat mag de beste man als een compliment opnemen. Want het past, ondanks dat hij zijn publiek met een minnelijke glimlach aansprak, perfect binnen dat death metal plaatje. Er viel dan ook nergens een speld tussen te krijgen, als Xaon als een razende wervelwind tekeer gaat en zorgt voor donkere death metal walmen die je de adem benemen. Waarna je niet anders kunt dan stevig headbangen of overgaan tot een wervelend mosh of ander pit. Dat dak van de zaal ging er op een klein uur tijd verschillende keren af. Xaon doet er, gestuwd door een wild geworden publiek, dan maar een paar ferme scheppen bovenop en blijft zelfs door spelen tot een paar minuten na hun tijdslot. Eigenlijk kon dit wervelend death metal feest gerust nog enkele uren zijn doorgegaan, want er deze band is in staat om op deze wijze de Apocalyps te doen ontstaan in Zillebeke. Meer nog, ze zijn daar zelfs in geslaagd om duisternis zo intens te doen aanvoelen dat je die wezens uit de Apocalyps wel degelijk voor je ogen ziet verschijnen.
Xaon is volgens we lezen op facebook pas sinds 2015 bezig, en laat nu al een onuitwisbare indruk achter. De toekomst van het Zwitserse melodieuze death metal genre ziet er dankzij deze heren zeer rooskleurig uit.

Crossplane (****) Na zo een orkaanuitbarsting moeten optreden is altijd een ondankbare taak. Voor velen was dit het perfect moment om de dorstige te gaan laven. De Duitse band Crossplane brengt sinds 2009 een bonte mix van pure rock-'n-roll en metal. Als belangrijkste invloeden citeren ze o.a. Motörhead, Black Label Society en Kyuss. Dan weet je al wat je op je boterham krijgt.
Die lekker op diezelfde strakke lijn liggende rock muziek die Crossplane naar voor brengt, kleeft zeker en vast aan je ribben. In principe is hierop stilstaan zelfs onmogelijk. De band had het echter aanvankelijk wat moeilijk om een apathisch publiek te vermurwen. Maar dankzij een zeer fijne combinatie tussen aanstekelijke riffs en drum partijen, met een frontman die zijn publiek voortdurend aanspreekt en port, ging gaandeweg het dak er toch weer een beetje af. Voor hun harde werk krijgt op Crossplane dan ook een sterretje meer toebedeelt. Want wij houden nu eenmaal van bands die een inspanning afleveren, waardoor ook wij uiteindelijk uit de bol gaan. En uiteindelijk werden ze daarvoor door het publiek eveneens, helemaal terecht overigens, beloond. Missie geslaagd!

Hexa Mera (*****) Hexa Mera doet na dit zeer fijn rock feest letterlijk de duisternis weer vallen over de zaal. Dit Brussels melodieuze death metal gezelschap doet de poorten van de Hel al open gaan sinds 2010, dit naast en vooral op menig podia. Hexa Mera zijn dan ook meesters in het opbouwen van een ondoordringbare geluidsmuur, die in je gezicht terecht komt tot je niet meer op je benen kan staan. Al vrij vlug zorgde dat voor enkele pits en ging het publiek uiteindelijk geheel uit de bol. Voortgestuwd door een band dat alle registers compleet open trekt, op een oorverdovende wijze. En een zeer bewegelijke tot charismatische frontman die door zijn natuurtalent als entertainer, daar gewoon enkele scheppen duisternis bovenop doet. Bovendien beschikt hij over een stem als een klok waardoor demonische wezens weer eens tevoorschijn worden getoverd.
Kortom Hexa Mera heeft de gewoonte om live boven zichzelf uit te stijgen, en dat is ook nu weer het geval. De band slaagt er dan met brio in ons weer even te laten vertoeven in de donkerst kelders van de Hel. Datzelfde intensieve gevoel dat deze band op plaat naar voor brengt, wordt live echter nog meer tot de puntjes uitgewerkt door een band die in een razendsnel tempo tekeer gaat op dat podium tot ook wij, compleet murw geslagen, waanzinnig zijn geworden.

Lord Volture (****) Tijd voor een potje pure heavy metal met de uit Gelderland , Nederland, afkomstige Lord Volture . Binnen de band staat een bekend gezicht, David Marcelis die ook bij Thorium achter de microfoon staat. De band timmert sinds 2010 aan de weg, en brengt dus heavy metal in zijn meest pure en onversneden vorm. Prompt na die donkere mokerslag, zien we het licht door de wolken schijnen dankzij scherpe riffs die klieven door je vege lijf en een zanger met zeer hoog stembereik die daardoor koude rillingen over je rock hart doet lopen. Ook al was het publiek binnen wat uitgedund, velen stonden buiten te genieten van de gezelligheid rondom de foodtrucks, genoten de aanwezige met volle teugen van deze zeer energieke en lekker strakke set, waarbij de haren in de lucht vliegen en prompt de luchtgitaar wordt boven gehaald om samen met de gitaristen - die verdomd scherpe riffs afvuren - menige heavy metal vuurpijltjes af te schieten.

Voor ons was dit gezien het late uur, de perfect afsluiter voor wederom een geslaagde dag en avond vertoeven in het zeer gezellige zaal 't Riet in Zillebeke (Ieper) Devils Rock For An angel heeft in 2020 plaats op zaterdag 26 september, dan is het reeds de zesde editie. Wij zullen er zeker bij zijn, u toch ook?

Met dank aan: http://www.musika.be  

Organisatie: Devils Rock For An Angel

De Amerikaanse formatie Seratones is de band rond gospel zangeres A.J. Hayens. Seratones bracht in 2016 een gesmaakt debuut op de markt 'Get Gone'. De band kreeg hiervoor zeer goede recensies. Nu komt het langverwachte tweede studioalbum 'Power' uit via New West Records.
We citeren even: ''Op ‘Power’ laat ze horen hoe kwetsbaarheid je sterk kan maken. Zo gaan de teksten onder andere over abortusrecht (Haynes werkte jaren in een abortus kliniek), maar ook over rassengelijkheid, persoonlijke obstakels overwinnen en haar liefde voor poëzie.'' Waar proto-punk en garage rock het vorige album Get Gone nog zo typeerde, heeft die sound nu plaatsgemaakt voor meer rauwe soul.Vanaf de eerste song hoor je inderdaad al dat dit een zeer persoonlijke schijf is geworden. Een schijf waarop Seratones de mensen wil confronteren met zijn of haar diepe zielsroersels en dus bewust iedereen, en niet alleen zichzelf, een spiegel voorhoudt.”
Emoties en pijn, angst en vertwijfeling. Het komt al terug op de eerste song  “Fear”. Echter straalt deze schijf eveneens veel hoop  uit. Dat is al het geval bij het zeer aanstekelijke “Power”. Een titel die trouwens perfect aansluit op het ontwerp van deze plaat. Dat voortdurend schipperen tussen vele uitersten is trouwens een gegeven dat we doorheen de hele schijf ontdekken. Opzwepende songs als “Gotta get to know ya” worden afgewisseld met songs die gevoelige snaren raken. Haynes beschikt over een zeer krachtige stem die veel kanten uitgaat. Omringd door muzikanten die perfect meegaan in het verhaal, slaagt ze er dan ook in een boodschap te verkondigen.
Aangezien ik eerder muziek beluister vanuit het buikgevoel ipv het gehoor, is het belangrijkste voor mij, kan Seratones ook bij ons het gevoel opwekken dat kwetsbaarheid je sterker maakt.
Nu, de rode draad blijkt inderdaad het vertellen van een persoonlijk verhaal. Haynes geeft zich volledig bloot op deze knappe schijf. Bij elke song opnieuw. Of dat nu is bij “Lie to my face” - een confronterende song die aanvoelt als een mokerslag in je gezicht. Of door middel van op een intimistische wijze je daar te raken, waardoor tranen opwellen. Telkens slaagt Seratones er inderdaad in het te doen aanvoelen alsof pijn, smart en verlies je hart kunnen verbrijzelen, maar eens je bent opgestaan diezelfde pijn je ook - inderdaad - sterker maakt. Je moet alleen willen je leven terug op rails krijgen, en niet bij de pakken blijven zitten.  
Soul muziek past in ieder geval perfect in dat plaatje, maar Seratones steekt zoveel gevoel in die muziekstijl dat het niet enkel een zeer persoonlijk verhaal wordt, maar ook één over u en mijn leven. Elke song is bewust opgebouwd, rond persoonlijke emoties, waardoor je als aanhoorder van begin tot einde mee bent met het verhaal. Net omdat het dus ook over u persoonlijk gaat.
De bijzonder veelzijdige stem van Haynes is daarbij de belangrijkste kers op die taart. Het is echter dat totaalplaatje van emoties tot het oneindige, dat er moet voor zorgen dat ook u diep ontroert een traan zal wegpinken, met de glimlach op de lippen. In een land waar vreugde, verdriet en geluk verbonden worden tot een magisch geheel. Uit het leven van elke dag gegrepen. Daar vinden we een band als Seratones. En zorgt ervoor dat deze soulvolle schijf niet alleen een pareltje is geworden om te koesteren. Maar ook om uit te leren.

Tracklist: Fear - Power - Heart Attack - Lie to my face - Gotta get to know ya - Over You -  Permission - Sad Boi - Who are you Now - Crossfire

WUK?! ofwel When Union Kills is een vrij jonge heavy/thrashmetalband die ook knipoogt naar deathmetal. De band stond nog  op Frietrock in Oud-Turnhout en we waren diep onder de indruk van die bommen energie die deze jonge snaken op ons afschoten. Als oude rotten in het vak zijn we ondertussen toch al wat gewoon, maar wat we hier op onze boterham voorgeschoteld kregen sloeg ons met verstomming. Geloof me, dat komt niet meer zo vaak voor tegenwoordig. De band stelt nu zijn eerste demo voor 'WUK?! Nen Demo' - meer informatie:  https://www.facebook.com/events/371684390124725/  Wij maakten van de gelegenheid gebruik om deze EP al eens onder de loep te nemen en waren nogmaals diep onder de indruk van zoveel virtuositeit dat door onze strot werd geramd.
Na een oorverdovende drumintro - ook live blijkt drumster Bieke Van Damme over een kracht te beschikken die we niet zoveel tegenkomen - wordt het tempo verder opgedreven dankzij die duivelse riffs die snijden als scheermesjes door je vege lijf. Als kers op de taart krijg je een vocale inbreng van Nelis die zoveel emoties verstopt in zijn stem dat hij je een ware krop in de keel bezorgt.  “Crushing Skulls” is een song die alvast zorgt voor een uppercut van jewelste. Eens vertrokken, is geen terugweg meer mogelijk. WUK?! legt die lat zo hoog, dat het wel lijkt dat ze al twintig jaar samen muziek spelen. Dat laatste wordt verder in de verf gezet op “The Serpent Queen”, “The Reaper” en “Execution Of Lies”. En daarmee zijn we bij het enige minpunt gekomen aan deze knappe EP. Het plaatje is veel te snel gedaan, het smaakt naar meer.
WUK?! brengt het soort heavy thrash/death waardoor je als liefhebber meerdere adrenalinestoten door je lijf voelt gieren. En dat is niet de verdienste van één element binnen deze klasse band. Nee, dit zijn supergetalenteerde jongeren die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn, maar vooral een feestje willen bouwen in je hoofd en daardoor aanzetten om stevig uit de bol te gaan tot in de vroege uurtjes. Puurder dan dit kan heavy thrash namelijk niet klinken. Met deze EP levert deze West-Vlaamse band een visitekaartje af waarmee ze nu al hun stempel drukken op dat heavy thrashgebeuren in ons land en ver daarbuiten.
Het is gewoon een kwestie van tijd eer we deze gloednieuwe parel zullen zien schitteren aan dat metalfirmament. Geef ze wat tijd om verder te groeien en open te bloeien, maar op basis van dat prachtige optreden en deze EP zijn we er zeker van. We voorspellen deze band een meer dan gouden toekomst. In het oog houden deze shit!

Tracklist: Crushing Skulls, The Serpent Queen, The Reaper, Execution Of Lies

Trond Kallevåg Hanse is een Noorse gitarist en componist die in 2017 reeds hoge ogen gooide met het album 'Se Meg En Annen Dag'. Samen met medemuzikanten Alexander Hoholm (contrabas) en drummer Ivar Myrset Asheim, waarmee hij ook op die vorige plaat werkte, brengt hij nu een nieuw filmisch meesterwerk uit 'Bedehus & Hawaii'. De titel verwijst volgens onze bronnen naar de zomers die hij Trond doorbracht bij zijn grootouders in Bømlo en zijn interesse voor reizen.
“Flanellograf” is een zeer rustgevende song die aanleunt bij die adembenemende mooie omgeving. Feitelijk is die Hemelse rust zelfs de rode draad op de volledige schijf, zo zal later blijken. Want ook die intensieve rust en chill atmosfeer vind je terug op de daarop volgende songs als “Flukt”, “Slektstreff”,  “Fartein Valen” tot “Kapellet” en afsluiter “Halvvåkne Drømmer Fra Baksetet”. Allemaal songs die zo zijn opgebouwd dat u tot complete zen wordt gebracht, zonder dat je in slaap wordt gewiegd. Geluidsmuren afbreken is er uiteraard ook niet bij. Trond Kallevåg Hanse houdt, net als vele jazzmuzikanten, bovendien van experimenteren en improviseren. Maar hem dat label 'jazz' opkleven is de man tekort doen. Net doordat hij verschillende stijlen zoals jazz, folk en ambient perfect met elkaar verbindt.
We raden aan om het bij het beluisteren van deze schijf het niet te ver te gaan zoeken. Laat de bijzonder intensieve klanken gewoon als een briesje op warme zomeravonden op je afkomen, sluit de ogen en open ze pas als je diezelfde zon in de horizon ziet verschijnen boven het stille water. Het gevoel dat je dan overvalt is vergelijkbaar met wat we voelden bij het beluisteren van deze parel van een rustgevende jazz/ambient/folk-plaat. Een schijf die je koude rillingen zal bezorgen. Niet van angst, maar van puur innerlijk genot. Daarom is het eveneens aan te raden deze plaat van begin tot einde gewoon te ondergaan, zoals het lezen van een boek of het kijken naar een landschap dat verandert bij het vallen van die avond.
De enige bedoeling van Trond is dat jij je als luisteraar compleet ontspant. Geluidsgolven creëren die je tot complete rust brengen dus. Daarvoor laat hij zich omringen door topmuzikanten die dezelfde kant uitkijken als hem. Een opzet waarin hij samen met zijn kompanen over de hele lijn met brio in slaagt. Net door folk en ambientelementen te combineren met jazztechnieken, waardoor je achteroverleunend in je luie zetel geniet van deze ingetogen pracht die je oorschelp binnendringt en rechtstreeks je hart verwarmt.

Iedereen kent het verhaal van Dr. Jekyll and mr. Hyde. We vonden ook de vrouwelijke versie op een Black Metal gerichte plaat. The Fifth Alliance is een Nederlandse band die in 2015 voor het eerst van zich liet horen met dat grensverleggende donker pareltje 'Death Poems'. Nu is er de ondertussen derde schijf 'The Depth Of The Darkness'. Waarbij die stelling over de hele lijn in de verf wordt gezet door de uitstraling en stem van frontvrouw Silvia Saunders
Zonder afbreuk te doen aan de instrumentale omlijsting. Want menig donkere riff, die langzaam naar omhoog kruipt tot de oorschelp is bereikt en de hersenpan uiteen spat door een overdosis intensiviteit, doet ons huiveren van angst. Silvia haar stem gaat echter van kristalhelder, weemoedig en melancholisch over naar verschroeiende screams die zo oorverdovend klinken dat je ziel in gruzelementen op de grond terechtkomt, telkens in een spookachtige en mysterieuze omkadering. De best lange duurtijd van elke song - die klokken af tussen de zeven en tien minuten - zorgen voor een spanningsveld dat traag wordt opgebouwd tot een climax die ervoor zorgt dat apocalyptische wezens iedereen op de aarde vertrappelen. Het geschreeuw van Silvia klinkt als de schreeuw van slachtoffers van menig aardverschuiving die daarop volgt.
“Black” is al een eerste, zeer gevarieerde, uppercut die waarbij langzaam wordt opgebouwd naar een zekere climax, vandaar de 'post' in dat blackmetalgebeuren. Want ook bij “Hekate” - een klepper van tien minuten - gaat het eerst de eerder trage en slome weg op, om daarna in een overdrive alle registers, zowel instrumentaal maar dus vooral vocaal, open te gooien. Demonische wezens sleuren je uiteindelijk mee naar de diepste krochten daarvan. Het gekrijs van Silvia - hoe haar stem dit volhoudt is ons een raadsel - gaat door merg een been. Eens tot waanzin gedreven, doet de band het nog eens fijntjes over met “Hellfire Club”, weer zo een donkere mokerslag in het gezicht van circa acht minuten en zesentwintig seconden lang. In diezelfde lijn gaat het ook uit bij “Into Extinction” en “Aleister”. Zwartgeblakerde duisternis, binnen een spookachtige omkadering is de rode draad op elk van de songs.
De donkere, mystieke sprookjes van Grimm. Dat is wat we ons voor de geest halen bij deze knappe schijf. Binnen dat sprookjesbos huizen geen liefelijke elfjes en kabouters, maar demonische wezens die je op verschroeiende wijze meesleuren in diepe duistere gedachten. Op een eerder melancholische wijze, tot het uitdelen van de ene na de andere mokerslag die je compleet murw slaat. Dat is vooral de verdienste van die bijzonder gevarieerde vocale aankleding, die ons met verstomming slaat. Silvia bedwelmt je eerst op een engelachtige wijze, om daarna haar demonen op jou los te laten waardoor niet alleen de trommelvliezen barsten maar ook je donkere ziel brandt in de Hel die zij u daardoor aanbiedt.
Dat is nu eenmaal het gevoel dat we altijd moeten krijgen bij het beluisteren van een doorsnee post-blackmetalplaat. Dat is wat The Fifth Alliance ons over de gehele lijn ook aanbiedt. Intensief en verschroeiend hard, meedogenloos je hersenpan inslaan en je hart verbrijzelen.

Temple of Nihil is een Russisch blackmetalconcept, ontstaan in 2015. Oorspronkelijk als duo, maar sinds 2017 aangevuld met drummer Nikolai Vykodtsev bracht de band reeds een EP op de markt boordevol grimmige blackmetal.. 'Schadenfreude' is het eigenlijke debuut van een band die grasduint doorheen de donkerste zijde van dat genre, zonder compromissen te maken.
Na de duistere intro (“Descending”) zijn we vertrokken voor een grimmige trip doorheen de donkerste zijde van onze ziel. “Into The Slough” is dan weer een verschroeiende song die je hart doormidden klieft. Door middel van eerder melodieuze gitaarriffs wordt de sfeer steeds intensiever, tot dat kookpunt wordt bereikt. De vocale aankleding is echter het meest opvallend, dankzij de variatie daarin. Eerder blackmetalgerichte screams worden afgewisseld met growls die je eerder terugvindt in deathmetal. Meer nog in sommige songs herkennen we eerder een fluisterende toon tot gesproken inbreng, die je nog meer koude rillingen bezorgt. Wonder bij wonder sluiten die perfect op elkaar aan, waardoor je nog dieper wegzakt in de poel van bederf die Temple of Nihil je aanbiedt.
Nee, lichtjes op het einde van de tunnel moet je niet verwachten bij de daaropvolgende, best lange songs als “Ode”, “Schadenfreude”, “Snakes In My Skull” en “Postbeing”. Die laatste is een duistere klepper boordevol donkere variatie die afklokt op meer dan acht minuten. Dat zowel instrumentaal als vocaal tot in het oneindige variëren is bovendien niet alleen de rode draad op deze volledige schijf. Het zorgt ervoor dat je bij de les blijft en geboeid op het puntje van je stoel zit te luisteren en genieten. Tenminste als je houdt van dit potje intensieve donkere blackmetal met sauzen boordevol death en andere donkere metalen. Een ander opvallend punt is dat de langere songs vaak worden voorafgegaan door een melodieuze soort intro van circa één minuut, zoals “Htrib”, waarbij het bloed je vanonder de nagels wordt gehaald. Wat perfect aansluit op de volgende zwartgeblakerde en intensieve song “Postbeing”. Op dit elan blijft Temple of Nihil gewoon doorgaan tot afsluiter “To Fireburners” Waarna je met het vrij korte “With Flames And Chaos” de doodsteek wordt toegediend.
Elk van de songs op 'Schadenfreude' is meedogenloos en genadeloos in zijn aankleding. De band voelt zich comfortabel in het bezorgen van een intensief pakket dat alle richtingen uitgaat. Vervormde grooves, raspende tot schreeuwende vocalen en songs die vaak van traag en intens overgaan tot krachtig en vol passie. Laten dan ook een band horen die houdt van het extreme donkere binnen het blackmetal gebeuren, en dat door je strot ramt op een zeer gevarieerde wijze. Waardoor je vanaf de eerste tot de laatste noot gekluisterd zit te luisteren en je gewillig laat onderdompelen in die intensieve donkere atmosferen die de band je over de gehele lijn aanbiedt.

Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). Ter introductie citeren we de even de omschrijving op de website: ''Sommige mensen omschrijven hun stijl als Nederlandstalige stoner. Sommigen post-whatever-rock”… In ieder geval doen ze sinds 2015 gewoon hun ding. Eén ding is zeker: de nummers zijn donker, eerlijk, slepend, soms vuil, soms vettig met een scherp randje én in onze moedertaal. Na de vele Nederlandstalige rock- en metal parodieën laten deze heren het volk inzien dat dit voor de verandering ook eens sérieux gebracht kan worden. Na hun eerste EP uitgebracht te hebben, is het na drie jaar tijd voor het album 'Niets Leeft Zonder Wonden'. “
Met 'Niets Leeft Zonder wonden' legt Muddler zijn ziel bloot. Vaak scherp, overgoten met sausen boordevol melancholie en weemoed, zonder echter klef te klinken. De rode draad op deze schijf is omgaan met twijfels. Omgaan met het einde, de dood, of hoe je als mens kijkt naar wat voorbij is en wat nog kan of nog moet komen. Doorheen de volledige schijf voel je die vertwijfeling in de instrumentale omkadering, maar vooral de zanglijnen van Fons Vloerbergs gaan voortdurend door merg en been. De man ontpopt zich tot een ware poëet die zijn levensverhaal vertelt. Bij “Stil(l)even” wordt de boodschap al duidelijk. Een lijn die verder wordt doorgetrokken op “Kom Ten Einde”. Het geconfronteerd worden met het eigen einde, en uzelf voor u zien staan is de rode draad op die eerste song. ''Er is geen tijd, geen toekomst, geen verleden'' schreeuwt Fons uit. Of “Autopsie” waar de man zijn eigen autopsie omschrijft. Zo echt, en zo theatraal gebracht dat het door je hart snijdt als een vlijmscherp mes. "Ik wandel langs de kamers van mijn lichaam en ik verdwaal, soms blijf ik staan vertwijfeld. Zal ik binnen gaan of loop ik door?''
Het gaat hem bij Muddler niet alleen om die poëtische en zeer filmische teksten. Die zijn uiteraard zeer indrukwekkend. Maar het is vooral de manier waarop ze naar voor worden gebracht dat ons het meest over de streept trekt. Op “Waarheid” klinkt het: ''Ik kan niet zingen, toch niet op de juiste toon. En als ik iets wil zeggen, dan schreeuw ik het gewoon''. Vaak schreeuwt Fons inderdaad zijn opgekropte frustratie, zijn vertwijfeling en pijn uit. De weemoed in zijn stem bezorgt je gegarandeerd een krop in de keel, daarvoor hoef je zelfs de tekst niet te begrijpen. De vaten vol emoties die de band over jou neerstort bij daaropvolgende “Tentakels”, ”Zomer Verloren” en “Tot Chaos” zetten deze stelling nog wat meer in de verf.
Net zoals teksten van een dichter is het vaak zeer moeilijk te achterhalen wat er verscholen zit achter die vele prachtige woorden op deze plaat. We gaan dan ook op ons buikgevoel af. En luisteren hoe een band instrumentaal en vocaal die songs brengt. En dan hoor je inderdaad een band die zoveel gevoel daarin verstopt, dat snaren worden geraakt, deuren open gaan en andere sluiten. Net zoals in ieders leven worden ook wij wel eens geconfronteerd met twijfels. Het omgaan met die vertwijfeling is een kunst op zich. Muddler doet dit door zich bloot te geven en in de spiegel te kijken door zichzelf en zijn eigen levenswandel te ontleden om tot de conclusie te komen: ''Alles gaat voorbij, behalve het verleden. Dat blijft plakken tegen de binnenkant''. Net dat leren omgaan met je verleden, het een plaats proberen geven en kijken naar de toekomst is de rode draad doorheen ieders leven. Het wordt op deze 'Niets leeft zonder wonden' zodanig intens naar voor gebracht. Dat het niet alleen om het leven van de tekstschrijver gaat, maar ook uw leven. En dat maakt van deze plaat een bijzondere parel die inderdaad aan de binnenkant blijft kleven. Omdat het ook U als luisteraar diep raakt.

Tracklist: Stil(l)even, Kom Ten Einde, Autopsie, Alleenerziel, Wegkwijt, zWaarheid, Tentakels, Zomer Verloren, Tot Chaos