De Engelse zanger/gitarist Chris Hooson aka Dakota Suite is uitgegroeid tot een fenomeen binnen het slowcoregebeuren samen met Low, Red House Painters en Codeine. Hij gaat een fijne samenwerking aan met Quentin Sirjacq met wie hij een nieuwe schijf uitbracht: 'The Indestructibility Of The Already Felled. Dit album is geproduceerd tijdens de tweede 'Dakota Suite & Quintin Sirjacq' tour in Japan medio 2017, en nu dus op plaat uitgebracht via Schole Records.
Dat beide heren elkaar blindelings vinden, is gezien hun staat van dienst en de reeds vele jaren fijne samenwerking niet zo verwonderlijk. Uit die eerste ‘Safe Within Your Arms’, geplaveid over zeemzoetigheid die je hart verwarmt, blijkt dit al. Nergens zul je dit duo betrappen op deuren instampen of geluidsmuren verpulveren. De zachtmoedige en warme stem van Dakota gecombineerd met bedwelmende piano-inbreng doet op een ingenieuze wijze eerder een deugddoende gemoedsrust over jou neerdalen. We vlijen ons gemakkelijk neer in onze stoel en laten de magie van dit klankentapijt verder zijn werk doen door middel van oorstrelende pareltjes als “Silences Are All The Words I Have”, “Away” en het wonderbaarlijke en bijzonder breekbare “These Nights Without You” waarbij je een traan wegpinkt, en koude rillingen over je rug voelt lopen.
Zachtmoedigheid is de rode draad op de volledige plaat en toch word je net door die bijzonder intense manier waarop Dakota Sweet met zijn stem je gemoed bespeelt, aangevuld door die verdovende piano klanken, niet in slaap gewiegd. Ook al gaat het over de gehele lijn diezelfde weg uit, het stoort allerminst. Integendeel zelfs. Bij de daaropvolgende songs als “How Scared I Am To Live”, “What You Could Not Know” wordt die snaar op een bijzondere wijze geraakt waardoor de aandacht scherp wordt gehouden. En dat getuigt, gezien de toch wel monotone aanpak, van pure klasse. Niet zo verwonderlijk gezien de status van beide heren binnen de muziekwereld. Maar dan nog moet je het maar doen, en spontaniteit blijven uitstralen i.p.v. je gemakkelijk vanaf te maken door het afleveren van een routineklus. Wat dit duo dus niet doet. Dat laatste trekt ons op deze zachtaardige parel van een plaat nog het meest over de streep.

The Indestructibility Of The Already Felled
Dakota Suite & Quentin Sirjacq
Schole Records
 

Absolva is ontstaan in 2012. Opgericht door Chris Appleton en Martin McNee, beiden afkomstig van de band Fury UK. Hun debuutplaat 'Flames of Justice' sloeg in als een bom. In 2014 verliet bassist Dan Bate de band. Luke Appelton bood nog maar eens zijn diensten aan bij Absolva. Ook het in 2015 uitgebrachte heavy metal pareltje ‘Never A Good Day To Die’ was een schot in de roos. De band heeft ondertussen een sterke livereputatie opgebouwd en bestaat uit muzikanten die heel wat watertjes hebben doorzwommen. Uit hun nieuwste plaat 'Side By Side' blijkt die virtuositeit meermaals. Een nieuwe bladzijde, en plaat, om te koesteren als typische heavy metal fan.
De eerste adrenalinestoot krijg je al te verwerken bij de eerste song “Advocate Your Fate”, en er zouden er nog meerdere volgen. Want dat is de grote sterkte van Absolva. De energie die ze op het podium uitstralen, vind je gelukkig ook terug op hun platen. Ook al wordt ook nu weer gegrasduind doorheen we al wisten, je blijft lekker headbangend aan de boxen gekluisterd zitten luisteren en genieten van die riffs en straffe drum salvo's, die door je vege lijf klieven. Aangesterkt door een hoog stembereik dat de haren op je armen doet rechtkomen van puur genot. Tenminste als je houdt van die gestroomlijnde en typische heavy metal. Dat blijven doorgaan op dit elan zal voor sommigen een minpunt zijn. Maar wij voelen ons telkens bij de strot gegrepen en lekker door elkaar geschud bij songs als “Side By Side”, “Living A Lie” en andere lekkere mokerslagen in het gezicht als “Eternal Soul”. 
De band stijgt nog steeds boven zichzelf uit en straalt hetzelfde spelplezier uit naast als op dat podium. Dat zorgt ervoor dat we over de hele lijn over de streep worden getrokken. Absolva brengt ook twee covers “2 Minutes To Midnight” van Iron Maiden en “Heaven And Hell” van Black Sabbath. Twee songs waar, wat ons betreft, het label 'niet aankomen' op kleeft. Maar Absolva doet die beide songs alle eer aan die ze verdienen, zonder aan de bron te raken. Daarvoor krijgen ze een extra pluim op hun hoed. Het bewijst nogmaals die hemelse virtuositeit waardoor ondertekende al jaren viel en nog steeds valt voor deze typische heavymetalband die ons telkens aangenaam verrast, alsook hun gedreven podiumact.
Absolva weet ons ook met 'Side By Side' compleet te overtuigen. Ook al wordt daarbij niets vernieuwend gebracht, het trok en trekt ons na al die jaren nog steeds helemaal over de streep. Klasse, van puur heavymetalniveau, schotelt Absolva ons weer eens voor en daarvoor ga je maar beter compleet uit de bol als je een beetje liefhebber bent van de meest pure heavy metal vorm.
Want ook nu weer smeekt deze plaat om live gebracht te worden. Absolva speelt een headliner show in het gezellige evenement 9 jaar Elpee in Deinze, een soort thuismatch voor de band, op basis van dit nieuwe werk en hun reputatie, gaat het dak daar compleet afgaan. Meer informatie: https://www.facebook.com/events/391391231783840/

Natashia Kelly Group + Pentadox - Magie en virtuositeit in twee keer het drievoud

Er bloeit al veel jaren iets binnen jazz en aanverwante stijlen. Jonge, talentvolle muzikanten en bands schieten als wortels uit de grond. Een organisatie die de vinger op de pols houdt wat ontdekken van deze talenten betreft is JazzLab al enkele jaren. Neem nu Pentadox , een trio rond piano virtuoos Bram De Looze die zowel solo als bij zoveel andere projecten zijn stempel heeft gedrukt op de jongste lichting jazz en aanverwante parels. Met Pentadox brengt hij twee al even grote jazz muzikanten met zich mee , met drummer Samuel Ber en saxofonist Sylvain Debaisieux.
Ook Natashia Kelly is een bijzonder tot de verbeelding sprekende zangers die we aan dat rijtje mogen toevoegen. Met Natashia Kelly Group kwam ze haar kersverse album 'Inside The Wave' voorstellen. Natashia staat daar niet alleen, ook zij brengt toppers mee als Jan Ghesquière (elektrische gitaar) en Brice Soniano (contrabas). Ook Pentadox bracht trouwens een nieuwe schijf uit 'Fragments of Expansion' en kwam die eveneens voorstellen in De Casino.  

Uit verschillende interviews die ondertekende ondertussen had met sommige jonge jazz talenten, blijkt dat het element jazz meer een meer aan het evolueren is naar 'improviserende muziek tot het oneindige'. Dat laatste draagt Pentadox (*****) toevallig zeer hoog in het vaandel. Aangevuurd door het gevarieerde drumwerk van topdrummer Samuel Ber, die zijn drumvellen op een zodanige manier bedient dat hij je letterlijk op het verkeerde been zet. En je daardoor naar alle kanten van de muur doorstuurt. Tovert Sylvain Debasieux al even magistrale klanken uit zijn saxofoon, hij bespeelt dat instrument trouwens niet, hij leeft dat gewoon. Van Bram De Looze weten we ondertussen dat ook hij verbonden is met zijn piano, alsof dat een onderdeel van zijn lichaam is. Dat laatste spreidt hij met een brede glimlach op de lippen ook nu weer tentoon. Wat ons echter nog het meest opviel is de opstelling op het podium. De heren zitten gewoon in een rij naast elkaar, om aan te duiden dat elke schakel even belangrijk is binnen dit project. Want inderdaad, ondanks de individuele virtuositeit die elk van hen uitstraalt, is het net die samensmelting tussen elk van bovenstaande elementen, dat zorgt voor een uur pure magie van de zuiverste soort. De heren stralen bovendien enorm veel spelplezier uit, improviseren voortdurend en vinden als klap op de vuurpijl ter plaatse nieuwe klankentapijten uit. Waardoor je wordt meegezogen naar een al even kleurrijke jazz wereld waar het altijd fijn vertoeven is. Door die frisse en bijzonder avontuurlijke aanpak trekt Pentadox ons dan ook compleet over de streep. Het daverende applaus na de set, is het bewijs dat we niet alleen waren met die mening.

Wat opstelling betreft stonden ook bij Natashia Kelly Group (****) alle muzikanten in een rij naast elkaar opgesteld. Natashia trekt met haar bijzonder warme en kristalheldere stem de meeste aandacht naar zich toe. Ze hypnotiseert de aanhoorder namelijk op een intimistische en zeer zachtmoedige wijze waardoor we met de glimlach op de lippen ons prompt in de zevende hemel wanen. Echter kun je niet voorbij aan de contrabas inbreng van Brice Soniano wiens baslijnen als een deken tegen koude winterdagen je hart verwarmen. Het meest onder de indruk waren we echter van de gevarieerde gitaar lijnen van Jan Ghesquière, die door zijn inbreng meermaals de haren op onze armen deed recht komen van diep innerlijk geluk. Natashia Kelly Group moet het niet hebben van grote gebaren, ze straalt vooral in eenvoud. En dat laatste is wellicht het enige kleine minpunt aan dit concert. Na een tijdje verzandt het optreden in een al te gezapige atmosfeer, waardoor de aandacht lichtjes verslapt en men wat dreigt in te dommelen. Echter neemt ook hier die hemelse virtuositeit en kruisbestuiving in drievoud uiteindelijk de bovenhand, waardoor we alsnog wegdrijven naar verre jazz/folk oorden.
Het mooiste moment kwam op het einde van de set als Natashia, enkel begeleid door de verdovende gitaarlijnen van Jan, die zelfs trouwens even zorgen voor een opstuw van energie, een zeer gevoelige snaar raakt. Dat iets meer variëren zoals op dat moment , had er eigenlijk iets meer mogen hebben ingezeten. Maar vooral is Natashia Kelly Group duidelijk een trio dat schitteren in eenvoud hoog in het vaandel draagt, en daar kan nooit iets mis mee zijn.

Conclusie: We kregen in een zeer goed vol gelopen Concertzaal De Casino een portie magie en virtuositeit in twee keer het drievoud voorgeschoteld. Waardoor we met een brede glimlach en goed gevoel vanbinnen , de zaal verlaten, na wederom twee fijne ontdekkingen binnen het aspect jazz, improviseren tot het oneindige in de aanverwante stijlen.

Organisatie: JazzLab + CC Sint-Niklaas + De Casino, Sint-Niklaas

Steven De Bruyn - Zelf houd ik enorm van de klank van een gitaar, maar de mondharmonica heeft mij gekozen en daarmee zal ik mijn pad verder proberen te zetten

Als mondharmonica virtuoos heeft Steven De Bruyn ondertussen voldoende zijn stempel gedrukt op de blues en aanverwante stijlen. Dit door van zijn medewerking bij bands als El Fish en The Rhythm Junks. Maar ook aan bands en artiesten als Zap Mama , Raymond van het Groenewoud, Eugene Chadbourne en het Brussels Philharmonic leende hij zijn mondharmonica kunsten. Hij speelde op  nationale en internationale podia die virtuositeit en zin voor experimenteren voldoende uiten .
De man is uitgegroeid tot één van de grootste mondharmonica talenten die ons land rijk is.  Steven De Bruyn vond het nu tijd worden om een solo plaat uit te brengen. 'The Eternal Perhaps' werd op 10 januari voorgesteld in een goed vol gelopen AB Club.
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/76961-steven-de-bruyn-de-magie-van-de-mondharmonica-tot-het-oneindige-uit-de-doeken-gedaan.html
We hadden in Koffiehuis 'Het Moment' in Gent reeds een fijn gesprek met Steven over o.a. dat bijzondere instrument de mondharmonica, zijn solo plaat, de ontmoeting met Toots Thielemans en het leven in de Stad als inspiratiebron voor zijn solo plaat.

Steven, om met de deur in huis te vallen, wat is er zo bijzonder aan de mondharmonica? Wat spreekt u aan, aan dat instrument?
Mondharmonica is één van de instrumenten die het dichtst aanleunen bij de stem. Het is ook een ontwapenend instrument, het is niet zo groot en je kunt het in uw binnenzak steken. En toch kun je er een hele wereld uit toveren, dat is zo fascinerend aan de mondharmonica.

Op een YouTube filmpje leg je de mogelijkheden ervan uit, die zijn eindeloos? Ik zag zelfs iets van Spaanse manier van spelen? Vertel er eens iets meer over
Op een bepaald moment had ik een hele reeks mondharmonica’s stuk gespeeld en was daarna op zoek naar mogelijkheden om ze te herstellen. Heb toen een foutje gemaakt bij het herstellen waardoor de mondharmonica plots andere klankcombinaties gaf. Dit bleek eerder een meerwaarde waar ik verder op doorgezocht heb. Je kunt harmonica’s bvb gaan stemmen en daardoor nieuwe akkoorden spelen die er standaard niet opstaan.

Wat is zo schitterend aan je manier van spelen, je bespeelt geen mondharmonica, je leeft dat instrument. Waar komt die passie vandaan?
Toen ik het instrument begon te spelen , heeft dit mijn leven drastisch en in goede zin veranderd, ik deed het heel graag. Ik heb ook geluk gehad om de juiste muzikanten te ontmoeten. Het zorgt voor een kruisbestuiving die ook in mijn geval goed is uitgedraaid. Dat heeft die passie nog versterkt.

Het valt me toch op, de meeste mensen kiezen voor gitaar jij voor mondharmonica. Waarom?
Uit een gitaar kun je veel meer halen, je bent ook een essentieel onderdeel van een band. Dat is de reden waarom velen daarvoor kiezen. Bij mondharmonica ben je vaak de versiering van de groep, of het meest misbare deel. Niet als je op je eentje je ding doet, maar wel binnen een band. En ja misschien is dat de reden waarom men dan misschien eerder kiest voor gitaar. Tenzij je een groep rond je instrument bouwt. Zelf houd ik enorm van de klank van een gitaar, maar de mondharmonica heeft mij gekozen en daarmee zal ik mijn pad verder proberen te zetten.

Bots je niet op grenzen wat het instrument betreft? Of zijn de mogelijkheden echt zo eindeloos?
Ik denk dat er altijd wel iets is dat je kunt bijleren. Ik heb ooit het geluk gehad om Toots Thielemans te ontmoeten. Ik was op dat moment met die speciale tunings bezig en heb hem dat toen voorgelegd. Hij heeft me bij elke ontmoeting wat bijgebracht. Hij was toen al circa veertig jaar bezig en absolute wereldtop wat de mondharmonica betreft. Ik was alternatieve harmonica’s aan het bouwen, maar toen ik Toots ontmoette, heb ik besloten om gewoon de standaard tuning ook meer te gaan onderzoeken en het qua speciale tunings minder ver te gaan zoeken. Een beetje vanuit het motto, “if it’s good enough for Toots Thielemans, it should be good for me too”.

Ik veronderstel dat je wel meermaals met hem wordt vergeleken?
Al heel mijn leven. Nu Toots Thielemans is ook, zoals ik zei, een planeet op zich. Niemand heeft hem ooit geëvenaard of toch nooit dat niveau. Iemand als Toots zal er wellicht nooit meer komen, ik ken mondharmonica spelers die beter Toots benaderen dan ik, maar tegelijkertijd ook helemaal niet zoals hem kunnen freewheelen. Hij is ook in een heel ander tijdperk opgegroeid. Wat ik denk dat we vooral gemeen hebben, is de durf om met dit instrument een nieuw verhaal te vertellen.

Laten we het eens over de cd hebben. 'The Eternal Perhaps' is pas je eerste solo album na toch circa twintig jaar? Waarom heeft het zo lang geduurd?
De reden is vooral omdat ik veel bezig was met de groep 'The Rhythm Junks’ en daarvoor met ‘El Fish’. Ik ben daarin altijd nogal arbeidsintensief geweest. Als je met de groep iets goed wil maken, moet je daar allemaal 100% voor gaan. Het is een organisch proces, we hebben ook veel getoerd. Het is pas vorig jaar dat er toevallig de ruimte kwam om eens alleen te werken.

Heeft de titel een bepaalde betekenis?
Het is een soort 'inside joke' Ik zou mezelf kunnen omschrijven als een beetje een twijfelaar en op levensbeschouwelijk vlak als een agnost. Ik probeer om over niemand te oordelen of niemand te veroordelen en voel me ook te klein als mens om te denken alles te kunnen weten. Dat houdt je constant verwonderd. Las ooit een filosofisch grapje “Waar ga je als je agnost naartoe als je sterft? Waarschijnlijk naar de ‘Eternal perhaps’  en toen ik dat las dacht ik meteen, goede titel voor mijn solo album.

Wat stijl betreft komt blues uiteraard boven drijven, maar ook folk muziek en andere geluiden kijken om de hoek, vind ik. Wat is uw mening erover, hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Het rare is, er zit zeker elementen van blues in, van folk en van jazz maar mijn soort blues is eerder wereldse blues. Invloeden uit balkan blues, tango en vrije improvisatie. Ik hoor eigenlijk liever in het vak goede muziek thuis, dan een label te willen kleven op de muziek die ik speel.

Je had de verkeerde tram genomen toen je naar de AB moest gaan, hebben we vernomen op de release in AB? Vertel onze lezers er eens wat meer over
Wel een grappig verhaal was dat op de dag van ons AB-concert, ik de metro in de verkeerde richting had genomen toen ik van de VRT naar de AB moest gaan. De metro op de terugweg stond plots vast en toen heb ik besloten om in plaats van met openbaar vervoer op mijn gemak naar de AB te wandelen, op een klein uurtje ben je daar en ondertussen zie je enorm veel van Brussel. Eigenlijk zouden we dat met z’n allen vaker moeten doen om de stad te kunnen ontdekken met een open geest. Helemaal anders dan met de wagen.

Ik las ergens dat je je inspiratie haalt uit het leven in de Stad, zoals bij het liedje “BXL Midi”?
Het stadsleven fascineert me in ieder geval maar om naar de studio te gaan voor de opname van dit album, passeerde ik telkens het station van BXL Midi en toen heb ik de sfeer en de personages in dat station in een nummer proberen te verklanken.

Je hebt ook een verleden in Afrika?
Mijn vader werkte in Afrika en we zijn er als gezin ook ooit een aantal maanden verbleven en ik heb daar enkele van mijn prilste herinneringen aan. Nadien ben ik als muzikant een aantal keer mogen terug gaan. Wat me opvalt is de positieve energie daar. Als ik terugkom , probeer ik steeds zo goed mogelijk op te houden om nog ergens over te zagen. De mensen staan daar, ondanks een aantal duidelijke problemen zoals zichtbare armoede of gebrekkige infrastructuur, over het algemeen veel positiever in het leven. Dat contrast is groot als je dan terugkomt.

In AB laat je je bijstaan door Jasper Hautekiet. Ik vond zijn inbreng indrukwekkend. Hoe is die samenwerking ontstaan? Het lijkt wel of jullie elkaar al heel je leven kennen?
Jasper staat bijzonder in het leven. Hij heeft een soort natuurlijke 'Zen' over zich. Hij straalt meestal een rust uit die je zelden terugvind. Ik zeg soms grappend dat hij een boeddhist is zonder dat hij er moeite voor moet doen. Hij is, net als vele muzikanten waar ik mee speel, iemand waarbij het aangenaam vertoeven is. We spelen intussen al 15 jaar samen.

Dat heeft hij vermoedelijk niet van zijn vader?
Ik zeg hem altijd dat hij qua karakter eerder op zijn moeder trekt hoewel Jan ook genetisch het een en ander heeft meegegeven.

In tegenstelling tot je werk bij o.a. 'The Rhythm Junks' zing je nu in het Nederlands? Waarom die ommezwaai (ik kan het wel waarderen geef ik toe)
Wanneer we vroeger ergens in Duitsland of Zwitserland speelden dacht ik weleens, hoe cool zou het nu zijn om een nummer in het Nederlands te brengen zodat de mensen daar het niet helemaal begrijpen maar toch voelen? Het is echter moeilijk om, als je zoveel en zolang in het Engels zingt en schrijft plots naar het Nederlands te switchen. Engels is een muzikale taal, Italiaans ook. Op een Nederlandse tekst moet je toch meer wroeten vind ik. Ik ben bijvoorbeeld een fan van Raymond van het Groenewoud en Henny Vrienten en waarschijnlijk ga ik het in de toekomst nog doen.

De teksten zijn vaak zeer poëtisch, sommige songs zijn ook van artiesten die poëzie uitademen, is daar bewust voor gekozen? En waarom?
Zelf lees ik graag poëzie en vind dat van alle kunstvormen zowat het meest weerloze métier, vandaar misschien.

Naast je prachtige vocale inbreng, waren we ook onder de indruk van de stem van Annelies Van Dinter. Hoe is die samenwerking ontstaan en verlopen?
Ik heb in mijn straat veel in ENTR opgetreden. Heb daar 21 impro-optredens gedaan, telkens met iemand anders maar zonder echt te repeteren, muzikale ontmoetingen als het ware. Bij Annelies was dat aanvankelijk een moeilijke bevalling, maar op het moment dat we samen iets zongen , gebeurde er iets magisch en toen dacht ik, hier is ze, de stem die de mijne beter doet klinken.

Wat zijn de verdere plannen voor 2020?
We zijn nu aan het boeken in Nederland. We gaan ook op een harmonicafestival in Berlijn spelen. Dat is in september, naar aanleiding daarvan gaan we in Duitsland proberen nog enkele extra concerten te geven. En ook weer aan nieuwe muziek beginnen werken.

Zijn er plaatsen waar je absoluut eens wil spelen?
Van zodra er een andere president is, graag in Noord-Amerika. Er is daar zeker een scene wat mondharmonica betreft. Niet alleen binnen blues, ook binnen jazz. Daar eens optreden zou prachtig zijn. Een aantal van mijn vrienden zoals William Galison en Bill Barrett hebben me al uitgenodigd.

Komt er ook nog werk met 'Rhythm Junks' of toch een nieuwe solo plaat?
Dat gaat blijken uit het materiaal dat de komende maanden gaat opborrelen en welke bezetting daar het best bij past.

Om af te sluiten,  is er ook een soort einddoel? Iets wat je absoluut nog wil bereiken?
Wat ik nu doe , voelt eigenlijk eerder aan als een nieuw begin. Ik hoop nog veel muziek te mogen blijven spelen met fijne mensen. Daarnaast is er wat interesse om filmmuziek te maken, die hopelijk past in de drukke agenda. Maar vooral hoop dat ik gewoon rustig mag blijven verder doen waar we mee bezig zijn.

Bedankt voor dit fijne gesprek, zeer veel succes met de solo plaat en andere projecten, we blijven die allemaal verder op de voet volgen …

Instriumae - Onze sterkte: we brengen iets dat muziek liefhebbers aanspreekt die bewust op zoek zijn naar iets nieuws

Instriumae is een bijzonder interessant instrumentaal concept rond drie muzikanten uit heel verschillende werelden. Zowel letterlijk als figuurlijk. N'Lie is een violiste in ondermeer Opera Muntschouwburg, Het Nationale Orkest van België, Night of the Proms en zoveel meer. Ze is afkomstig uit Zwitserland en klassiek geschoold. Marty Carpe Diem - afkomstig uit Frankrijk - komt uit het metal milieu en Franki Rellih werkte mee aan projecten als Dit is Belgisch, Yourstone en de Sinshaper EP 'This Will Hurt'. Ondanks die uiteenlopende stijlen, zijn er zeer veel raakpunten tussen deze muzikanten; merken we in het interview dat we hadden met de band.
Het trio heeft ondertussen maar één single uit ''Spes Bona' - zie ook:
https://www.youtube.com/watch?v=4e3VDB2aVws&list=OLAK5uy_kwRK-PY7A0PM4g_P-rn5ulBjSRym6YNZM

Hoe is de band ontstaan? Wat betekent de naam 'Instriumae' (we kunnen dat al raden) En vooral, waarom instrumentaal, wilden we graag weten
Marty en Franki zegt erover ''Ik  moest optreden en daar kwam Franki met zijn ENGL. Later contacteerde Franki mij om samen een groepje te starten. Het klikte vrij snel en zo zijn we begonnen. In eerste instantie met twee - toen was N'lLie nog niet geboren (lachen) - we bespraken dat verder en vonden dat toch interessant om daar een klassiek instrument bij te plaatsen, zo kwamen we bij N'Lie terecht''
N'lie dacht ''oei een rock band wat nu''?
N'Ilie: ''Nee helemaal niet (haha), door mijn werk bij Night of the Proms kende ik dat rock wereldje wel een beetje, geen drugs te bespeuren dus. En ik vond dit trouwens een zeer leuke en mooie uitdaging''

Uiteraard verwijst de naam naar het feit dat jullie een instrumentale band zijn. De bedoeling van dit project is eveneens dat net iedereen in de schijnwerpers wordt geplaatst. Op de vraag waarom een instrumentale band?
"Waarom niet. Er zijn er al genoeg met zang. (lach). " Franki: '' We wilden een project maken waarbinnen iedere muzikant even veel aandacht krijgt. Als we optreden staan we daarom in één lijn naast elkaar, dat is voor ons belangrijk. En zo is onze akoestiek ook opgesteld. Daarom hebben we ook gekozen voor instrumentaal, om de aandacht daar naartoe te brengen. Om een voorbeeld te geven in een interview met de zanger van Amenra waarom hij met de rug naar het publiek staat: omdat hij bewust de aandacht niet alleen naar zich wil toetrekken'' Marty: ''En ook met hoe meer je bent binnen een band, hoe moeilijker het wordt. In het verleden heb ik al meermaals moeten afhaken doordat niet iedereen even gemotiveerd was. Nu merk ik dat dit wel het geval is. Mede doordat we maar met drie zijn, en drie muzikanten die elkaar dus aanvullen. Dat zijn ook mensen die er willen voor gaan, je maakt een afspraak en ze zijn er. Je gaat er voor, of je gaat er niet voor''

Zelf merkte ik in de single “Spes Bona” enkele folk elementen op, verwijzende naar zigeuner muziek
Marty zegt erover ''Ik ken mensen die het wat vergelijken met Nightwish. Iedereen geeft er zijn eigen interpretatie aan." Franki pikt daarop in '' We creëren bewust een soort chaos, waardoor de aanhoorder zelf kan invullen wat hij ervan vindt. Onze muziek moet iets zijn om te ontdekken, muziekliefhebbers die daarvan houden, zullen zeker hun gading vinden bij ons. We komen trouwens uit allemaal heel uiteenlopende werelden. Zo ontstaat er bijvoorbeeld een botsing tussen metal en klassiek wat er doorgaans zal voor zorgen dat die elkaar nooit meer willen terugzien. Hier gebeurt echter het omgekeerde, het zorgt voor een grote meerwaarde langs drie kanten. Doen we dat expres? Nee, eigenlijk niet. We laten het gewoon gebeuren. En dat maakt een project als Instriumae iets bijzonder om te koesteren. ''Ook bij “Spes Bona” is dat allemaal zeer spontaan gegaan eigenlijk en hoe de muziekliefhebber dat invult, zal voor iedereen persoonlijk dus heel anders. En dat is bedoeling. We hebben ondertussen trouwens nog verschillende andere songs klaar, en dat draait ook om diezelfde spontaniteit. De aanhoorder aanspreken die dus iets nieuw wil ontdekken''

Zorg je er dan niet voor dat het minder radio vriendelijk wordt? Waar het belangrijk is er wel een label op te kleven?
''Er zijn zeker wel contacten hoor, niet direct Qmusic of zo, maar er is zeker interesse. "

Is het eigenlijk nog nodig die radio, met Spotify en zo? Wat is feitelijk jullie mening over Spotify?
"Het heeft zijn voor- en nadeel, Spotify is een medium dat leuk is om iets te ontdekken. Trouwens hebben we van de mogelijkheden van digitaal muziek beluisteren het einde nog niet gezien, er is een enorme evolutie of eerder revolutie bezig''

De muziekwereld zou daar misschien eens wat beter gebruik moeten van maken, zowel naar de muzikant die er te weinig aan verdient als naar iedereen toe.
"Dat laatste is in ons land wellicht het grootste probleem. Muziek wordt in ons land altijd een beetje stiefmoederlijk behandeld. In vergelijking met andere landen is het hier altijd een beetje een struggle geweest voor bands en artiesten, en het ziet er met de huidige besparingen op subsidies naar uit dat het er niet beter op wordt. Zeker niet voor de kleinere bands of organisaties.''

Enkel misschien artiesten die een ruim publiek aanspreken dus? Maar is dat ook niet het gevaar bij Instriumae? Dat het geen muziek is voor een ruim publiek?
Franki: ''We hebben wel degelijk songs klaar die bestemd zijn voor een iets ruimer publiek, zonder onze ziel of achtergrond te verloochenen uiteraard laat dat duidelijk zijn. Maar er zitten enkele songs tussen die een groter publiek zou moeten kunnen aanspreken, zeker en vast. Dat is ook de bedoeling, een heel ruim publiek over de streep proberen trekken via ons project''

Maar goed. Mijn volgende vraag: Welke richting wil je als band feitelijk uitgaan? Om er een label op te kleven (niet dat dit hoeft voor mij hoor)
"Zo breed mogelijk''

Ik denk dat jullie met jullie muziek een publiek kunnen aanspreken die open staat voor een experimenteel metal of alternatief tot klassiek, zoals fans van laat ons stellen Dream Theater? Om maar een voorbeeld te geven
"Dat is zeker de bedoeling, dat ruim publiek aanspreken die houden van avontuurlijke en experimentele samensmelting tussen uiteenlopende stijlen''

Een heel andere vraag. Wie zijn jullie grootste (persoonlijke) invloeden wat jullie muziek betreft?
Franki: ''Laat me stellen het melodieuze van Sabaton (trouwens live gezien op 2 februari) de agressiviteit van Amon Amarth en de echte gitaar riffs, de basic, van Arch Enemy. Dat zijn de grootste invloeden wat mijn muziek betreft''
N'lie: "Bij mij toch Epica. Ik heb daar mee samen gewerkt. Je moet begrijpen als klassiek geschoold, zit je in een ongelooflijk eng wereldje opgevoed. Zo was er een bassist die op het matje werd geroepen omdat hij ergens jazz ging gaan spelen, dat gaat zeer ver binnen dat wereldje. Toen ik dus met Epica mocht samen werken ging er een heel andere wereld open. Tenslotte heeft de zangeres een stem die aanleunt bij opera''
Marty: "Metallica, en ander invloeden zoals dus ook Arch Enemy of dergelijke meer''

Laten we het ook eens over de toekomst hebben. Zijn er reeds plannen voor een EP of zo? Zo ja, wanneer en waar?
Franki: ''We kunnen nog geen namen noemen, we hebben twee labels die interesse hebben. Er zit een redelijk grote bij. Binnen dit en veertien dagen tekenen we een contract. We hebben tien nummers klaar en de cd zal normaal gezien voorzien zijn voor het einde van het jaar. ''

Kunnen we de band ook live zien ergens? Geef gerust enkele tips?
"Er is zeker interesse. het is allemaal beetje afwachten. De organisators vragen: hebben jullie nummers, want jullie hebben maar één nummer? Dat is natuurlijk een probleem als je een set wil doen van drie kwartier (haha). Maar goed. Er is zeker interesse. Eén heel grote zelfs, maar voorlopig kunnen we daar nog niet over uitweiden. Zolang er niets getekend is. Dus binnen veertien dagen komen we met meer nieuws daarover, ook over die CD en live optredens''

Wat is de uiteindelijke ambitie van deze band?
Marty '' Je moet vooral met twee voeten op de grond blijven. We willen dus vooral vooruit gaan met de band. En zien wel waar we uitkomen''

Tijdens het gesprek hadden we het ook over het feit hoe ieder van ons in de muziekwereld is gerold. Bij mij is de microbe gekomen door een nonkel die trompet speelt, en uiteindelijk ben ik er beginnen over schrijven. Franki mocht eigenlijk geen gitaar spelen, maar dankzij zijn moeder kon het wel. Zijn grootvader was ook muzikant en dat sprak hem aan. Marty mocht met zijn nonkel die muzikant was mee naar de Moulin Rouge, en werd aangetrokken door Cabaret. Terwijl N'Lie werd aangetrokken als driejarige door Beethoven, en bleef zeuren om viool te mogen spelen.
Kortom kun je stellen dat iedereen die met muziek bezig is ergens een invloed heeft gehad, rechtstreeks of onrechtstreeks om ook met muziek bezig te zijn. Samen komen we tot de conclusie:  "Het is daarom niet goed om kinderen te pushen in een richting, het komt er wel vanzelf uit als het zover is. Spontaniteit, wat wij dus ook doen, is dus al van kindsbeen af zeer belangrijk'

Zijn jullie nog met andere projecten bezig? Zo ja, hoe valt dit te combineren (zeker gezien het feit dat jullie toch uit verschillende landen komen en wonen?)
"De juiste afspraken maken. Maar Instriumae is nu het belangrijkste, het gaat dus vooral - wat die andere projecten betreft - de juiste afspraken maken. Sommige dingen zijn gepland tot na de zomer of zo. De contracten nakomen is natuurlijk zeer belangrijk. De eerste afspraak is prioriteit. N'Lie zegt daarover ook ''als ik gevraagd word om ergens te spelen, en dat is toegezegd heeft dat prioriteit. Maar het gaat vooral op alle vlakken een agenda bijhouden''.

We gingen daar nog verder op in. Waarom kies je eigenlijk viool en geen zang, want als violiste sta je niet constant in de schijnwerpers?
N'Lie: '' Het is niet de bedoeling om in de schijnwerper te staan. Ik speel gewoon zeer graag viool"

Ik geef toe, als ik naar een optreden ga, kijk ik eerder naar wat er speciaal of uniek is aan die band. Een viool of saxofoon solo doet me eerder opkijken
"Het valt op dat de jeugd meer te vinden is voor 'iets nieuw' binnen een optreden of 'op zoek naar'. Dat is misschien een onderscheid met vorige generatie. We merken dat bij 20 tot zelfs 15 jarigen, die trekken naar 'rare muziek'. Met andere woorden. Ontdekken is weer zeer belangrijk geworden, en dat publiek willen we dus vooral aantrekken met Instriumae."

Daar is dus zeker een publiek voor, en dat vind ik net zo aantrekkelijk en interessant aan deze band. We kijken al uit naar meer nieuws …

Absolva - We are an extremely energetic live band with a lot of experience. We do not take any prisoners

Absolva is ontstaan in 2012. Opgericht door Chris Appleton & Martin McNee, beide afkomstig van de band Fury UK. Hun debuutplaat 'Flames of Justice' sloeg in als een bom. In 2014 verliet bassist Dan Bate de band. Luke Appelton bood nog maar eens zijn diensten aan bij Absolva. Ook het in 2015 uitgebrachte heavy metal pareltje 'Never a good day to die' was een schot in de roos. De band heeft ondertussen een sterke live reputatie opgebouwd, en bestaat uit muzikanten die heel wat waters hebben doorzwommen. Uit hun nieuwste plaat 'Side By Side' blijkt die virtuositeit meermaals. Een nieuwe bladzijde, en plaat, om te koesteren als typische heavy metal fan. We hadden ondertussen een gesprek met Chris over die nieuwe plaat, hoe het blijven combineren met andere projecten, Wizz en 9 jaar ELPEE.

First off congratz with the new album, which I personally think combines all influences from all previous Absolva albums, agreed?
Chris : Yes I agree. The new album ‘Side By Side’ combines the elements of all the past Absolva albums into one glorious masterpiece.  We are very proud of this album. 

Since the album 'Never a good day to die' - the album that made me into you guys music - much happened?
What where the ups and downs?

Chris : A lot has happened. The ‘Never a good day to die’ album & tour cemented the steady Absolva line up, myself & my brother Luke Appleton.  Plus Martin McNee & Karl Schramm. It saw us break into many new countries and establish new fan bases.  We then released the album ‘Defiance’, which again was equally well received with the fans and pushed us into the longest European tour we had done.  And really expanded our abilities.

I know in Absolva, it's you and Luke that write most of the stuff, so is it you who has the final word there what gets on the record or not?
Chris : Yes, Absolva is my baby. I am the Steve Harris band leader of Absolva. What I say is the way. End of.

Let's talk about the new record 'Side By Side'. I love how you guys keep the 'pure heavy metal spirit' alive. But you also did two wonderful covers?  How did you come to the idea, and did you had contact with black sabbath and Iron Maiden?
Chris : ‘Side By Side’ I do believe is our finest work. The songwriting has matured and the production is brilliant. The 2 covers, we have been playing for many many years live. And we thought we would include them as bonus tracks to this album.

I especially like how your voice can handle many keys?  How do you keep doing that?
Chris : My honest answer? I have no idea. My voice has developed a hell of alot over the years. When I made the first Absolva album I thought, wow, my voice sounds great…..what happened??? And it gets stronger & stronger… I’ve never had singing lessons, or techniques, I have just worked on it and improved.  I year hundreds and hundreds of gigs over the years helps.

Is there a release concert and tour associated with that new album?
Chris : ‘’Side By Side’’ World Tour 2020- https://www.absolva.com/tour-dates
We started in Brazil in January, the European Tour starts soon taking us back to France, Belgium, Germany, Netherlands, Denmark.  And of course not forgetting our fans in the UK. The official album release for ‘Side By Side’ is 17 April 2020.

I think the songs, as usual, beg to be brought live. I think you are mostly a live band, do you agree?
Chris : Yes, when we write songs, we always write the song with a view to doing it live.
We are an extremely energetic live band with a lot of experience. We do not take any prisoners. ;)

What are your personal expectations regarding the new album?
Chris : I knew our loyal fanbase would like it straight away. They were so hungry for a new album, we have kept them waiting a long time this time. My personal expectations are to guide us through new territories in Europe and South America. And I would like one day to tour Japan.

You come to 9 years in April ELPEE is that a CD show or do you bring a best of show?
Chris : The ‘Side By Side’ tour of course will include at least 4-5 songs from the new album.
But we will also play songs from our back catalogue also. Its a full Absolva show.

(Meer informatie: https://www.facebook.com/events/391391231783840/?event_time_id=391391238450506 )

Don't you have a special relationship with ELPEE in Deinze? Tell something more about it.
Chris : Elpee, Deinze. Holds many special memories for me. We first played there with Fury UK and acoustic. When it was just a very small cafe. They then extended the building and stage and sound system. Kat Coddens the owner, is a very dear friend of mine. She has been incredibly loyal to me.  So I am in turn, incredibly loyal to her. Which I think a lot of bands and venue owners & promoters should cherish inthis era. I certainly cherish it.

I think the Belgian fans love you the most of the entire world? Agree?
Chris: We play small shows and big shows in Belgium, guaranteed they will be full.
The Belgium fans are very loyal to us, and Belgium will be forever a special place in my heart.
We lost a great musician and friend couple years ago to 'Wizz Wizzard'

How important was Wizz for Absolva?
Chris : Wizz was our best friend. Nobody helped us more than Wizz. Not just as someone helping the band, but a friend who was just as important as family.
He was family. He is family. He first brought our previous band ‘Fury UK’ to Belgium many many years ago. To his festival. And that is where our close relationship started. When he died, I did not really accept it properly. I still do not think I really have now.  I visit his resting place still, he was our Belgian dad. He taught us about Jupiler, Wizz Chicken, chocolate & schuttle-vudda. Rest well mate. 

Next to the new album there is still a tour with Blaze Bayley
Chris : Yes, Blaze Bayley Tenth Dimension Tour 2020. Europe in September/October. UK in November.

There is also Iced earth and a solo album of Luke? How you keep combination all this things?
Chris : With great planning and great organisation. haha.  Its alot and we are always busy.

Talking about Blaze. How do you work on music with Blaze on tour or in the studio and is it Blaze that gets the final say?

Chris : I write the songs with Blaze. Similar to the way myself & Luke write. When I write with Blaze though, that is his baby.  I’m Zakk Wylde working with Ozzy… Or Vivian Campbell working for Dio…

What are the future plans next to promoting the record?  And also with other projects?
Chris: More Blaze albums, more Absolva albums, more solo albums. There always something. ;)

Is there also something like an 'end goal'?
Chris: Yeah, continue being a professional full time musician.

 I’m out of my questions. If there is anything important you want to say to our readers, go ahead.
Chris: Number 1, thankyou to all of our fans out there. You give us the energy and strength to keep us going and continue to love what we do.

Photo homepag @Hughes Vanhoucke
More information about Absolva: https://www.absolva.com/home

August Kann - I think the next album will be a little less melancholic and sad, cause I've written a lot of happy and brighter songs as well

August Kann is een Noorse singer-songwriter. Met ‘How Did All These People Get Into My Room’ stelde hij vorig jaar zijn debuut album voor. Begeleid door gitaar, piano, percussie en viool hoor je 9 poppy klinkende folksongs die je nog het best kunt omschrijven als 'comfortable easy-listening', met muzikale referenties naar o.a. Paul Simon, Nick Drake, Leonard Cohen, Bon Iver, Jack Johnson en Thomas Dybdahl.
Wij namen dit album ' How to get all these people into my room' onder de loep. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen. http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76775-how-did-all-these-people-get-into-my-room.html  
Hoog tijd om de man ook eens enkele vragen te stellen over deze schijf, zijn inspiratiebronnen, het verleden en de toekomst.

I have written a review about your record 'How did all these people get into my room' . I really liked your review of the album. I especially liked how you compared my music to get "...carried over that pink cloud". Nice!
Where does that title come from? does it have a certain meaning?
I just really like the sound of that sentence/question. I actually stole it from Frank Sinatra. On one of his live shows, he walks out on the stage after a long introduction from the conferencier, and the audience go crazy and gives him a great applause. He enters the stage as if the stage is his living room, and looks at the audience and say: "How did all these people get into my room". In my song I give the question a whole meaning, though.
The title is therefore not really a reference to the number of people who work on the album
I haven't thought of that reference, haha, but it is a lot of musicians playing on this album! When I released my first single I actually had a release concert in my living room. So at one point there was a lot of musicians in my room. But I know how they got into my room.

I read in many descriptions about your music "comfortable easy-listening", with musical references to Paul Simon, Nick Drake, Leonard Cohen, Bon Iver, Jack Johnson and Thomas Dybdahl. Do you agree and tell us why
I have taken a lot of inspiration from the legends of Simon, Drake, and Cohen, their music and their lyrics! I'm glad people think it's comfortable and easy-listening. I don't have a good answer why it is. But when I write songs i just try to tell a story as simple as possible.
I especially liked the fact that the music caused a kind of peace to come over me. I also wrote sparkle in simplicity. What is your opinion about that?
I'm glad to hear that you felt that way when listening to my music! I would also describe the music as simple. Both the music, singing and lyrics!

I like to compare you to an artist like Paul Simon, an artist who has had to grow with me, I admit, but once you puncture the bubble you hear a singer-songwriter piercing your heart with his music. I also notice the latter in you
Paul Simon has pierced my heart as well!

What were the general reactions to the record anyway?
It was good! I have gotten a lot of good reviews, both here in Norway, but also a lot of reviews in Netherlands and Belgium. I'm glad someone noticed my record outside Norway as well. Two of the songs was listed on "New music friday" on Spotify. And the album became "album of the week" on NPS Music

Can I describe you as a kind of Norwegian troubadour? Or is that far-fetched?
"Troubadour" sounds a bit middle age, haha. But I guess you can!

Speaking of Norway, raw black metal and so on usually come over there. The contrast with your gentle music is great, or are there any artists in your style that we miss here? Give some restful tips about Norwegian artists that we should check out
There is a lot of good artists from Norway. You should check Konradsen, Emilie Nicolas, Thomas Dybdahl, and Fieh, among many others!

Let's talk about the future. What are the plans for the new year?
I'm gonna play a lot of concerts and festival, both in and outside Norway. I will try to book a tour in Netherlands and Belgium as well. I've also written music for a new album, so I will record my second album in 2020. I think the next album will be a little less melancholic and sad, cause I've written a lot of happy and brighter songs as well. Not the whole album though. I still write melancholic as well

In addition to your solo career, you are also part of a few bands. Are those plans with the bands in the fridge for now? Or can we expect something new from there?
I'm still working on my other projects as well, although this (August Kann) is the main project. I have one band called "Kløversvingen", which is also a folk-pop band, but with norwegian lyrics. We're gonna release our debut EP in 2020.

Something that I ask every artist. What is your opinion about Spotify? and other streaming sites
I haven't thought too much about whether I like Spotify or not. There are some good things and some bad things with it. The good thing is the availability: you can listen to whatever you like whenever and wherever you like. I have some fans in Brazil and Malaysia because of Spotify! The bad thing is that it is hard to earn money from it.

My last question. Is there something like a 'end goal'. Where do you see yourself in let's say 10 years?
I don't think there is. I think my everlasting goal is to develop and make new music. In 10 years I hope I'm still making music, and still having fun with it.

We Are Open 2020 - Showcasefestival Trix - Een ontdekkingsreis langs Belgische omwegen

Sinds jaar en dag is het begin februari verzamelen geblazen voor de fijnproevers tussen de muziekliefhebber op We Are Open , die op zoek is naar nieuwe onontgonnen Belgische parels. De editie van 2020 ging door op 6, 7 & 8 februari.
Op zes februari stond er namelijk een 'secret gig' van STAKE op de planning. Deze editie was trouwens compleet uitverkocht en dat is niet enkel de verdienste van ronkende namen op de affiche. Een hele generatie jongeren is dezer dagen bovendien op zoek naar dat iets nieuw, iets uniek of dat bijzondere dat niet alleen boven de middelmaat uitsteekt, maar ook de verbeelding prikkelt. En dat vind je dus al vele jaren op We Are Open. Ook in 2020. Ook wij gingen ook op ontdekking door Belgische omwegen, en stellen weer eens vast wat voor bijzonder getalenteerde muzikanten, bands en artiesten in ons landje toch rondlopen. Artiesten die wellicht niet zullen worden genomineerd voor MIA's of dergelijke, maar zeker tot de crème de la crème van de Belgische muziekwereld behoren. Niet minder dan veertig bands stonden er verspreid over de twee dagen op uiteenlopende podia in de TRIX. Een hele opgave om daar je weg in te vinden, ook wij zullen wellicht enkele onvergetelijke optredens niet hebben gezien doordat we nu eenmaal verscheurende keuzes dienen te maken.

Een overzicht
dag 1 - vrijdag 7 februari 2020
Ratmosphere (***1/2) is een duo die zijn bandnaam niet heeft gestolen. Door uit te pakken met lekker catchy refreinen, en voortdurend te schipperen tussen zeemzoetigheid en verschroeiend uitpakken, zorgt Ratmosphere inderdaad voor een sfeervol concert dat mikt op de onderbuik van de luisteraar. Dit duo doet een beetje denken aan bands als Black Box Revelation, met een klein beetje minder oorverdovende pit maar genoeg energieke aanpak om toch al te flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag. Om ervoor te zorgen dat je lekker staat te headbangen, met een krop in de keel. De nog niet zo vol gelopen Bar genoot met volle teugen. En ook wij kregen al een eerste kleine adrenalinestoot, die ons met een glimlach op de lippen de zaal liet verlaten op naar een volgende ontdekking.

In zaal 'Kelder', werd je letterlijk naar beneden gezogen in de underground van de Belgische muziek. Mono-Mono (****) is een duo bevallige dames die zich niet alleen ontpoppen tot multi-instrumentalisten, er kwam zelfs een streepje viool boven drijven. Getooid in opvallend kledij, die wat deed denken aan een sciencefiction serie, strooide Mono-Mono psychedelische klanken doorheen de etter die de muren lichtjes deden daveren. Vooral zorgde het voor een bedwelmende gewaarwording waarop je niet kan stil staan. Zwevende doorheen de kelder werd je bovendien geconfronteerd met verschillende areas binnen de muziek.  Een futuristisch allegaartje dus, met een knipoog naar een psychedelisch verleden. Met beide voeten in het heden, lonkt  Mono-Mono echter ook naar de toekomst van elektronische muziek met een experimentele twist.  Wat hen een bijzonder pareltje maakt om te koesteren, we zouden er nog tegen komen op deze eerste avond.

Mirek Coutigny (****) bracht in 2018 zijn sprankelend mooi debuut uit 'Revisions #1' en is al bezig aan een nieuwe plaat. Op het podium laat hij zich omringen door celliste Jolien Deley en percussie virtuoos Jonathan Bonny die zorgen voor iets meer pit. Dit aangevuld door de magisch mooie piano klanken die Mirek over de hoofden doet waaien op een intens mooie wijze. Waardoor het stil wordt in ons hart. Net doordat elk van de muzikanten elkaar diep raken door middel van hun sprankelende instrumentale inbreng, kom je compleet tot rust. Weggevoerd naar sprookjesachtige mooie oorden. Oorden die helaas teveel werden verstoord door het teveel geroezemoes in de zaal, waardoor de magie niet compleet zijn werk kon doen. Het is een euvel waarover al veel inkt is gevloeid, een pratend publiek dat van een zaal een praat café maakt waar ze tussen pot en pint de nieuwste weetjes aan elkaar vertellen na een lange werkweek. Niets op tegen uiteraard, maar het is heel storend. In zaal 'Café' bleek dat over de gehele avond zelfs nog het meest het geval te zijn, de gezellige bar vlak naast het podium is uiteraard zeer uitnodigend om even te tot bezinning te komen. Jammer. Maar daarom zijn we zeker niet minder overtuigd van het kunnen van deze top muzikant en zijn bandleden. Integendeel zelfs.

Hip Hop is hot, ook in ons land. Uiteraard kom je in dat vaarwater veel bands en artiesten tegen die ons een soort dertien en dozijn gevoel geven. Sommige steken er echter met kop en staart bovenuit en doen iets uniek met die muziek, waardoor je met open mond vol bewondering staat te genieten tot in de toppen van je tenen. Glauque (****) staat voor een zeer goed gevulde bar het beste van zichzelf te geven, en legt binnen die hip hop gerelateerde wegen dan ook de lat enorm, maar dan ook enorm hoog. Naast de aanstekelijke muzikale aankleding bestaat de band uit twee beweeglijke zangers, die elkaar niet alleen perfect aanvullen, maar eveneens een spervuur van teksten op het publiek afvuren, waarbij heilige huisjes prompt sneuvelen. En op deze wijze op ingenieuze wijze iedereen een spiegel voorhoudt.
Kortom, op het kruispunt van rap, electro, pop, rock en het spoken word verlegt deze jonge Waalse band grenzen binnen dat genre, en daarvoor krijgen ze zeker een sterretje meer op hun plantsoen. Het lange en welgemeend applaus op het einde van de set, was dan ook gemeend en oprecht.

Ondertussen was er geen doorkomen meer aan in de Kelder. We bleven dan maar op de bovenverdieping staan kijken naar wat er beneden allemaal gebeurde. Niet dat we nog veel konden zien eigenlijk, maar wat we hoorden en voelden was voldoende om ons te overtuigen. Want het knettergekke gezelschap PAARD (*****) dreef het tempo zodanig hoog op dat er barsten ontstonden in de muur van de Trix. Door middel van een geschifte drum en percussie, lekker energieke riffs en beats werd op een intensieve wijze een oorverdovend klankentapijt uitgespreid in de kelder. Mokerslag na uppercut uitdelende, ging er een schokgolf doorheen de Trix, vergelijkbaar met een tsunami of vulkaanuitbarsting. Even tot bezinning komen is er trouwens niet bij, want PAARD blijft op dat verschroeiende tempo gewoon tot het einde van de set doorgaan. Tot daadwerkelijk niemand meer stil staat.

Toen we in september 2019 Martha Da'Ro (****) aan het werk zagen op Leffingeleuren waren we danig onder de indruk van de soulvolle, vaak breekbare stem van deze artieste. En bovendien de Afrikaanse roots die als een warme wolk een gevoelige snaar raakte. Op intieme momenten, waarop ze bijna in spoken word haar publiek aansprak, kon je bijna een speld horen vallen in de Club. En dat is een prestatie op zich. Maar eveneens werden de teugels gevierd, waarbij ze die roots eveneens niet kon verstoppen. Met als gevolg dat we een Afrikaans getint feestje voorgeschoteld krijgen, waar ook een traan wordt weggepinkt met een glimlach op je lippen. Martha Da'Ro is vooral een soul artieste die de ziel doet bloeden van innerlijk genot, dat bewees ze eerder op Leffingeleuren uitvoerig en zet ze op We Are Open in Trix nogmaals in de verf.

Roedel (***) mocht in de bar een rap/hip hop feestje bouwen. Dit collectief heeft goed gekeken en geluisterd naar acts als Zwangere Guy en weet dus hoe ze hun publiek gemakkelijk kunnen inpakken. De aanwezigen smullen ervan en gaan vanaf de eerste noot compleet uit de bol, tot het dak er bijna afvliegt. Wijzelf bleven echter niet enkel op onze honger zitten, een 'dertien-in-dozijn' gevoel overviel ons eveneens. Maar binnen die typische hip hop en rap, is Roedel zeker een collectief die potten zullen breken. Met het grootste gemak deden ze de aanwezigen uit hun hand eten. En het publiek heeft altijd gelijk. Toch?

Kwam het door de toch wel experimentele aanpak die tot de verbeelding van de aanhoorder sprak? Of doordat Susobrino (*****) een zodanig gevarieerd klankenbord voorlegde? Deze multi-instrumentalist en klanken virtuoos kreeg wonder bij wonder de zaal Café wel stil. Nochtans is zijn muziek vaak breekbaar, maar word je bovendien van je sokken geblazen op zeer onverwachte momenten. De Belgisch- Boliviaanse producer haalt zijn inspiratie uit die Boliviaanse roots, en etaleert in Trix café zijn passie voor exotische klanken en Zuid-Amerikaanse traditionele percussie. Waardoor hij tot de verbeelding van de aanhoorder spreekt, binnen een bijzonder filmische omkadering. Bij het sluiten van de ogen komen er beelden boven die al even vreemd aanvoelen als wat de man uit die instrumenten tovert. Een tovenaar met klanken die niet alleen een zaal compleet stil kan krijgen maar ook kan aanzetten tot zweven over de dansvloer? Dat is Susobrino ten voeten uit, en daarvoor trekken we graag onze dansschoenen aan terwijl kippenvelmomenten ons deel zijn.

Een meesteres in hypnotiseren , dat is Sylvie Kreusch (*****) door haar stem en bijzondere uitstraling zeker en vast. Dat bewees ze in het verleden zowel bij de bands waarmee ze aantrad, als solo, voldoende. We schreven in onze notities: “Sylvie, wat doet je toch met mijn gevoelig hart''. Eens onder invloed van Sylvie haar heldere stem, drijf je namelijk letterlijk weg naar zeer, zeer verre oorden. Als ze bovendien haar sensuele danspassen boven haalt, brengt Sylvie je in een trance waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Eveneens schippert Sylvie Kreusch tussen breekbaarheid als porselein, en op de dansspieren werken waardoor je onmogelijk kan stil blijven staan. Dat voortdurende flirten met grenzen, zorgt ervoor dat je aan haar lippen gekluisterd, blijft staan luisteren, genieten en zachtjes meedeinen in de zaal. Sylvie blijkt eveneens een entertainer te zijn die haar publiek wellicht niet veel aanspreekt, ze laat gerugsteund door haar topmuzikanten, vooral de muziek voor zich spreken.
Bij de laatste song demonstreert ze echter hoe ze als een ware hogepriesteres haar publiek rond haar vingers draait. De fan mag meedansen op het podium en ze maant iedereen aan om neer te zitten. Het trukendoosje werkt, want plots gaat dat dak er in een wervelende finale compleet af. Een kers op de taart van wederom een magisch concert, waar Sylvie Kreusch een sprookjeswereld open doet, die je enerzijds bedwelmt en anderzijds doet dansen, dansen en dansen tot het einde van de rit.

Over dansen gesproken, Raveyards (*****) sluit het feest in de Trix bar af op een oorverdovende wijze, waardoor een rave feest ontstaat in je hoofd maar dus ook op de dansvloer zelf. Ook al sijpelt het publiek wat weg, het is ondertussen na middernacht, wie blijft staan, wordt door een uiterst beweeglijke Brent en de zijnen getrakteerd op een daverend elektronisch feest, zoals je dat zelden tegen komt. Brent spring niet alleen als een waanzinnige rond, hij sleurt bijna de boxen boven het podium eraf, stampt zijn microfoon omver en gaat de confrontatie met zijn publiek letterlijk aan. Als je een beetje stoom afblaast na een lange werkweek, dan is Raveyard de juiste remedie. Zo blijkt. Want prompt staat niemand meer stil, en daarom legt de band de lat nog een beetje hoger om in een wervelende finale dat dak er finaal te laten afgaan in Trix.

dag 2 - zaterdag 8 februari 2020
In de bar mocht Glass Museum (***1/2) de tweede avond openen met een jazzy/elektronisch gevecht tussen percussie en keyboard/piano klanken. Niet dat de heren elkaar in de haren vliegen. Het duo Antoine Flipo (synthesizer) en Martin Grégoire (drums) zat echter tegenover elkaar opgesteld. Door elkaar op deze wijze aan te sporen en aan te vullen spreidt Glass Museum als het ware een improviserend klankenbord in de zaal, waardoor een magie ontstaat die naar elke hoek van de zaal uit gaat. Helaas blijft Glass Museum dat trucje over de hele set herhalen, waardoor de aandacht wat verslapt naar het einde toe. Maar binnen de jazzy/elektronische muziek zien we dit duo nog potten breken. Band om in het oog te houden  dus, deze Glass Museum.

Enkele jaren geleden hield The Hickey Underworld er vroegtijdig mee op. Het bleef een beetje stil rond de bandleden, maar nu is een zeer interessant nieuw project op poten gezet rond frontman Younes Faltakh. Binnen Arabnormal (****) verwerkt de man klanken uit zijn Maghrebijnse roots. Samen met zijn kompaan Niek Meul (Das Pop) trok hij de studio in en stelde ondertussen een mooi debuut album samen. Live laat het duo zich omringen door al even sterke muzikanten als ex-Hickey Underworld gitarist Jonas Govaerts (bas), Michael Beniest (Deadsets) op toetsen en Millionaire leden Sjoerd Bruil (gitaar) en Damien Vanderhasselt (drums).
In de grote zaal kregen we met deze magistrale line-up boordevol top muzikanten dan ook een bijzonder energiek optreden voorgeschoteld. De heren amuseren zich kostelijk op dat podium, wat uiteindelijk zijn uitstraling heeft op het toch al goed opgekomen publiek in die grote zaal. Waardoor het dak er vrij vlug afgaat, mede door instrumentaal vakmanschap, dat wordt tentoon gespreid. Younes beschikt bovendien over een stem en charisma waardoor hij met het grootste gemak iedereen uit zijn hand doet eten.
Kortom, Arabnormal is geen Hickey Underworld, laat dit duidelijk zijn, maar is wel klaar om op een bijzonder gedreven en bijzonder gevarieerde wijze zijn stempel te drukken op het Belgische muziekgebeuren.

Oordopjes zijn geen overbodige luxe tijdens een optreden van YOUFF (****) . Toen we de band zagen optreden op The Sound of the Belgian Underground in de Ancienne Belgique medio 2016 schreven we daarover: ''Youff , ontstaan in 2013, brengt een potje noiserock  in zijn meest pure vorm. Oorverdovende, snoeiharde tonen doen onze oren piepen waardoor we in diepe trance belanden.'' Dat is wat YOUFF ook doet in de Club op We Are Open. Alle registers vanaf de eerst tot de laatste noot op een chaotische en oorverdovende wijze open trekken, en niet ophouden tot iedereen potdoof en compleet dooreen geschud verweesd achter blijft. Instrumentaal valt er geen speld tussen te krijgen, wat de zang betreft , vragen we ons wel af wat de man daar staat te doen buiten enkele onverstaanbare teksten schreeuwen en al waanzinnig geworden voortbewegen op dat podium. Maar ook dat is dus een belangrijk onderdeel van de act die de band opvoert. YOUFF moet het namelijk hebben van net die waanzin, letterlijk, tot een soort kunstvorm verheffen. En dit door je strot rammen tot je als aanhoorder daar zelf waanzinnig van wordt. Een opzet waar YOUFF met brio in slaagt als we op het einde van de set met tuitende oren de zaal verlaten.

Tijd voor een rustpunt in de Kelder? Min of meer dan toch. Met Nordmann, MDC III heeft Mattias De Craene voldoende zijn stempel gedrukt op het, laat ons maar stellen, free jazz en aanverwante stijlen. Ook zijn medewerking met o.a. Sylvie Kreusch is zonder meer magistraal te noemen. In de Kelder stelt hij zijn solo project voor onder de noemer Mattiasdecraene (*****). 'Onverwachts, eigen en avontuurlijk' , is hoe Mattiasdecreane wordt omschreven in de biografie op de website van We Are Open. En dat is absoluut niet ver gezocht. Wat de man doet met zijn saxofoon alleen al, is dat instrument ontleden en er klanken uit voortbrengen waarvan we het bestaan nog niet wisten. Mattias trekt dus op avontuur door het jazz landschap, en improviseert daarmee tot het oneindige. Het doet sommige wat wenkbrauwen fronsen, want men verlaat vrij vlug de kelder. Maar zij die bleven  staan - waaronder wij - voelden de intensiviteit langzaam in zijn of haar kleren kruipen, tot de ziel wordt geraakt op meerdere bijzondere plaatsen.
Mattiasdecraene flirt eveneens voortdurend met oorverdovend hard uithalen, en zachtjes strelen binnen een intieme en magische omkadering. Dit optreden van Mattiasdecraene blijft daardoor aan onze ribben kleven, de rest van de avond lang.

Dat laatste kan ook gezegd worden van The Guru Guru (*****).We leerden The Guru Guru kennen via hun debuut 'P C H E W'. Deze Limburgse formatie wist ons toen al omver te blazen met een stevige noise rock plaat, waarbij uitbundig werd geëxperimenteerd. Absurditeit tot het oneindige was toen al de rode draad. Op de nieuwste plaat 'Point Fingers' blijft The Guru Guru gewoon diezelfde weg verder bewandelen, en daar zijn wij niet treurig om.
Ook live blijkt dit dus het geval te zijn. Puur muzikaal gaat het er wellicht iets minder luidruchtig aan toe dan bij YOUFF, maar flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag is er zeker bij met The Guru Guru. De band haalt vanaf de eerste noot verpulverend hard uit. En laat daarbij geen spaander geheel van je vege lijf en hersenpan. Echter is het vooral de charismatische frontman die tot de verbeelding spreekt. Hij beschikt over een zeer emotioneel en uiteenlopend stembereik, dat door merg en been gaat, en beweegt op dat podium molenwiekend voort als waanzinnig geworden en blijft daarbij het publiek aansporen. Tot niemand meer stil staat. The Guru Guru doet het dan ook letterlijk aanvoelen alsof je op een achtbaan bent terecht gekomen, waarbij je niet weet hoe en waar je gaat uitkomen. Op een razend tempo word je naar alle kanten van de muur gestuurd door dit bonte gezelschap ongeregeld, die elke regel aan hun laars lapt. Dat beetje waanzin in de ogen van de frontman, drijft uiteindelijk ook de aanhoorder tot die waanzin waaruit je niet meer wil en kunt ontsnappen. Indrukwekkend!

Doordat het een nodeloos geloop zou gaan worden, en we toch de magistrale band Wallace Vanborn (****) nog eens live wilden zien, hebben we helaas Vieze Meisje, Skemer en Crackups gelaten voor wat het was. Ondanks deze verscheurende keuze, is dit gelukkig geen verkeerde beoordeling gebleken. Wat strakheid en energieke aanpak betreft, hoeft Wallace Vaborn namelijk niets meer te bewijzen, elk van hun optredens zorgde in het verleden voor bommetjes energie die voortdurend in je gezicht tot ontploffing werden gebracht. Dat is anno 2020 gelukkig nog steeds het geval. Vanaf die eerste noot legt de band de lat dan ook torenhoog en doet de zaal lekker op zijn grondvesten daveren. Er ontstaat op deze wijze een daverend rock feest waardoor de band in het verleden de festivalweide in vuur en vlam wist te zetten. Ook Trix ging volledig uit zijn dak dankzij een band die ook nu, na al die jaren, nog steeds op het scherp van de snee staat te soleren.

Onverwacht hoogtepunt in Club? Ja en Nee. Want wij kennen de top muzikant en percussie tovenaar Wim Segers al van bijvoorbeeld John Ghost en andere vele projecten en zijn danig onder de indruk van de man zijn kunnen. Binnen dit project Compro Oro (*****) worden psycho ethnojazz  paden en improvisatie wegen verder verkend. Dit allemaal gekruid met een sterke dosis Afro-Latijns, Amerikaanse invloeden. Bart Vervaeck is op gitaar een grootmeester die de ene onverwachte solo na de ander uit zijn mouw schudt, daarbij op een magistrale wijze aangevuld door Matthias De Busschere , die door middel van verdovende baslijnen de haren op je armen doet recht komen. De strijd tussen vibraphone meesterschap van Wim Segers met de percussie virtuositeit van Falk Schrauwen en de drum schoonheid van Frederik Van Den Berghe , is uiteindelijk meer dan een kers op de taart.
Samengevoegd is Compro Oro een concept waar grenzen vervagen, worden verlegd en nieuwe grenzen worden gemaakt waar er geen zijn. Zonder oponthoud worden we geconfronteerd met de ene na de andere verrassende wending die ons met verstomming slaat. Nergens valt er een speld tussen te krijgen, want deze heren trekken dus over de hele set op avontuur door het landschap dat improvisatie heet, en verheffen dit zelfs tot een ware kunstvorm. Magistraal is dan ook een understatement, met wat deze heren binnen dit concept doen. Deze Compro Oro laat in elk geval een diepe , onuitwisbare indruk op ons na die we niet gauw zullen vergeten.

Crowd Of Chairs (****) zagen we enkele jaren geleden optreden op het evenement The Sound of the Belgian Underground in de Ancienne Belgique. We schreven daarover: ''Het leek wel alsof de heren hun demonen de vrije loop lieten, zo wild om zich heen slaande. En daarbij zijn publiek letterlijk meetrekt in die draaikolk van chaotische riffs, drumsalvo's en geluiden die de trommelvliezen deden barsten. Met deze overweldigende aanpak bewees Crowd Of Chairs dus ook live een band te zijn die geluidsnormen aan hun laars veegt, en elke zaal plat speelt tot geen spaander geheel blijft." Het interessante aan Crowd Of Chairs is dat ze bovendien putten uit uiteenlopende muziekstijlen. Noiserock tot streepjes krautrock passeerden in de Trix bar de revue, tot de aanhoorder er dol van werd.

Crowd Of Chairs trad ongeveer op hetzelfde moment van Peuk die in zaal café het beste van zichzelf stond te geven; velen stonden trouwens te wachten op de ultieme headliner van We Are Open Gruppo Di Pawlowski. Wie echter bleef staan, voelde de energie opborrelen die uitmondde op een vulkaan uitbarsting en je van je sokken blies.
Het was ondertussen al na middernacht, maar tijdens Gruppo Di Pawlowski (*****) stond de grote zaal voor een laatste keer zo goed als compleet vol. Niet zo verwonderlijk, want al jaren weet Pawlowski en zijn geschift gezelschap grenzen te verleggen qua absurditeit. De man zelf laat zich molenwiekend volledig gaan, en port zijn publiek aan hetzelfde te doen. Gerugsteund door één voor één klasse muzikanten die binnen die omkadering hun eigen grenzen, en eveneens deze van het publiek aftasten tot niemand meer stil staat. Schreeuwend en stampend,  én zowel zijn muzikanten als de fans aansporen , legt Pawlowski de lat van absurditeit steeds hoger en hoger, tot het dak er compleet afgaat. Wie het al eerder heeft meegemaakt, weet het.
Een optreden van Gruppo Di Pawlowski is niet zomaar een concert. Het is een onaards aanvoelende totaalbeleving die je als aanhoorder vooral moet ondergaan. Binnen de wereld van Pawlowski zijn er namelijk geen grenzen, of ze vervagen en veranderen in een chaotische ongestructureerde brij die je nogmaals tot waanzin drijft.
Een beter einde van een bijzondere tweedaagse showcase langs Belgische omwegen konden we ons dan ook niet dromen …

Organisatie: Trix, Antwerpen

Artifacts From The Tangent Universe 2020 - Wiegedood + The Fifth Alliance + Splendidula + Onrust - Een avond boordevol walmen van oorverdovende intensiviteit
Artifacts From The Tangent Universe 2020
JH Splinter
Strijtem
rating: 9
2020-02-01
Erik Vandamme

Artifacts From The Tangent Universe is een organisatie die met de regelmaat van de klok zeer donkere evenementen op poten zet op locaties binnen een doorgaans intieme omkadering. Obscure zaaltjes, of jeugdhuizen gelegen in 'the middle of nowhere' bijvoorbeeld. Deze keer was het in Strijtem te doen, in JH Splinter. Deze avond was trouwens compleet uitverkocht, en dat is niet zo verwonderlijk met zo een top affiche.
Zeg nu zelf? Kleppers als The Fifth Alliance, Wiegedood, Onrust en Splendidula aan een zeer democratische prijs en binnen een gezellig en  intieme omgeving … Dat kom je niet elke dag tegen. Het bewijst bovendien nog maar dat er in de 'underground' nog steeds veel beweegt. Elk van de bands zorgde dan ook voor een avond boordevol walmen van oorverdovende intensiviteit. Een woord dat je trouwens vaak zult tegen komen in dit verslag, je bent gewaarschuwd.

Van Onrust (***1/2) weten we dat ze de aanhoorder graag confronteren met zijn of haar innerlijke demonen. Dit door bijzonder verschroeiend hard uit te halen, op een monotone maar vooral zeer intensieve wijze. De band trok de registers vanaf de eerste noot open, instrumentaal wil dat zeggen dat riffs letterlijk door je vege lijf klieven en verschillende drumsalvo’s ervoor zorgt dat je oren beginnen te suizen. Meer van innerlijk genot, dan van pijn. De beweeglijke frontman staart zijn publiek aan met een blik vol waanzin en brult de frustratie en woede uit zijn longen, die als uitwerking heeft dat je inderdaad ook je eigen demonen vlak in de ogen kijkt. Ruben komt zijn publiek zelfs letterlijk opzoeken, sommige fans nog strakker in de ogen kijkende. Schreeuwend en stampend doet Onrust de eerste poort van de Hel openzwaaien. Helaas had de band af te rekenen met enkele kleine technische euvels die de drive wat uit het concert haalden. Maar eens die opgelost, trekt Onrust weer al die registers open in een razendsnelle finale, waarbij ook de gitarist een solo brengt tussen het publiek. Bindteksten? Daar doet Onrust niet aan, maar de muziek voor zich laten spreken - die als een pletwals je met de angst in de ogen doet achterblijven? Dat dan weer wel.

Wie had gedacht dat daarmee het toppunt van de avond was bereikt, zou nog raar opkijken. Want jawel, Splendidula (****) die al een tijdje aan een stevige opmars naar boven toe bezig is, deed er na een wat moeizame start gewoon een paar scheppen bovenop. De band is volop bezig aan een nieuwe plaat, er werden dus ook wat nieuwe songs gebracht. Tijdens een vorige passage van de band gaven we aan dat die nieuwe songs wat stroef overkwamen wegens nog wat weinig live gespeeld. Dit was deze keer niet het geval, integendeel zelfs. De haartjes op onze armen gingen al vanaf de eerste song omhoog, mede dankzij muzikanten die striemend uithalen en je de ene na de andere mokerslag bezorgen. De grootste verandering binnen de band is dat zangeres Kristien haar stem wordt gecombineerd met deze van Pieter. Het zorgt voor een enorme meerwaarde, en zo kan Kristien haar stem wat sparen. Want eerlijk, Kristien beschikt over een zeer bijzonder vocale capaciteit die gaat van kristalhelder een gemoedsrust over jou doen neerdalen, en eerder op dreigende wijze je angstaanvallen bezorgen. Als beide vrouwelijk en mannelijke stemmen echter samensmelten wordt de lijn tussen duisternis en licht toch uiterst dun. Bij elke song opnieuw wordt dat spel tussen licht en donker trouwens verder uitgespeeld, waardoor je met uiteenlopende emoties wordt geconfronteerd. Bij de laatste song vloeit die stem van Kristien nog een laatste keer samen met een indrukwekkende gitaar solo van David die ons daardoor de ultieme doodsteek toedient. Het bewijst nog maar eens dat Splendidula meer dan ooit een band is waarbinnen iedereen dezelfde kant uitkijkt, dat was in het verleden niet altijd het geval. Anno 2019 was dit echter de grote reden waarom we geloofden in deze band, zeker na twee vorige passages. Dat het eindpunt nog niet is bereikt, wordt in JH Splinter op een bijzonder intense en verschroeiende wijze nog maar eens in de dikke zwarte verf gezet. Want ook nu weer merkten we een opgang naar omhoog toe, tussen Hemel en Hel. Die smaakt naar meer.

The Fifth Alliance (*****) - zes sterren worden namelijk niet gegeven - behaalde een eerste plaats in ondertekende zijn eindejaarslijst 'top tien albums 2019' met het album 'The Depth Of The Darkness'. We schreven daarover: ''Zwartgeblakerde duisternis, binnen een spookachtige omkadering is de rode draad op elk van de songs.  De donkere, mystieke sprookjes van Grimm. Dat is wat we ons voor de geest halen bij deze knappe schijf. Binnen dat sprookjesbos huizen geen liefelijke elfjes en kabouters, maar demonische wezens die je op verschroeiende wijze meesleuren in diepe duistere gedachten. Op een eerder melancholische wijze, tot het uitdelen van de ene na de andere mokerslag die je compleet murw slaat. Dat is vooral de verdienste van die bijzonder gevarieerde vocale aankleding, die ons met verstomming slaat. Silvia bedwelmt je eerst op een engelachtige wijze, om daarna haar demonen op jou los te laten waardoor niet alleen de trommelvliezen barsten maar ook je donkere ziel brandt in de Hel die zij u daardoor aanbiedt." De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75876-the-depth-of-the-darkness.html  
Wij vroegen ons vooral af of de band live diezelfde impact op ons zou kunnen hebben als op plaat? Het antwoord kwam al vrij snel. Werden poorten van de hel bij de vorige concerten op een kier gezet, dan zwaaien ze nu op een bijzonder occulte , spirituele tot zelfs folkloristische wijze compleet op. Instrumentaal kun je stellen dat oorverdovende knallen uit die hel niet enkel je trommelvliezen doen barsten, je geraakt in een diepe trance waaruit je niet wil en kunt ontsnappen. Als Silvia echter haar stem en uitstraling in de strijd gooit, zijn we volledig van de kaart. We voelen ons letterlijk wegglijden naar andere donkere en mysterieuze oorden van verderf, maar telkens schijnt een klein lichtje aan het einde van de tunnel.
The Fifth Alliance slaagt er zelfs in ons het gevoel te geven dat we compleet alleen in de zaal staan, midden tussen enkele honderd anderen, totaal verweesd en met angst in de ogen gekluisterd aan de lippen van hogepriesteres Silvia die je letterlijk hypnotiseert en tot waanzin drijft, gerugsteund door haar muzikanten die al hun demonen op een verschroeiende wijze op jou los laten. Zodat het aanvoelt als een pletwals die alles om zich heen verplettert. Zo intensief dat we niet alleen koude rillingen voelen lopen over onze rug, maar letterlijk verstard staan te beven op onze voeten en ons voelen wegglijden naar die mythische wereld die de band ons aanbiedt. Indrukwekkend? Dat is zelfs een understatement. Op het einde van de set happen we naar adem, en worden wakker in een harde realiteit waarbij we die rillingen nog steeds voelen doorheen ons vege lijf.

Wiegedood (*****) doet feitelijk een beetje hetzelfde als zijn voorganger, maar op een heel andere wijze. Toen we de band ooit zagen optreden op Rock Herk stelden we na het optreden vast dat de zon pijn deed aan onze ogen. Zo intens voelde die duistere trip aan bij het verlaten van de tent. Binnen de intieme omgeving van JH Splinter, voelde die duistere omkadering aan als voortdurende mokerslagen in het gezicht. Wiegedood doet niet aan bindteksten, geen enkele band op de affiche trouwens, maar gaat zeer ingenieus te werk. Starten op een eerder  stille, ongedwongen wijze en zelfs binnen een intimistisch maar daarom niet minder dreigende omkadering, grijpt de band je bij de strot om dan - plots uit het niets - verschroeiend hard, oorverdovend en snel uit te halen en alle registers in één keer compleet open te gooien. Alsof je plots in een oorlogszone bent beland zonder het zelf te beseffen. De band haalt gedurende de volledige set eigenlijk telkens opnieuw datzelfde trucje uit, maar komt daar gewoon mee weg. Net doordat de intensiviteit - jawel weer dat woord - zo hoog is dat je aanhoorder letterlijk wordt meegesleurd in een wervelstorm die je met vol geweld tegen de ene na de andere geluidsmuur te pletter doet slaan. Je hebt gewoon geen tijd om recht te komen, want daar is de volgende muur al waar je wordt tegen gekwakt.
Wiegedood blijft trouwens dat van begin tot einde dat verpulverende tempo aanhouden, en doet hierbij niet aan compromissen. Deze trip stopt pas als je trommelvliezen barsten dankzij zoveel oorverdovende donderslagen in je gezicht waarbij de geluidsnormen over de gehele lijn bewust worden overschreden. Het enige verschil met hun voorganger is wellicht het gemis van die vrouwelijke inbreng, maar de vocalist van dienst doet met zijn screams eveneens die haren op je armen recht komen. Van innerlijk genot of angst? Dat laten we in het midden. Gelukkig was het deze keer al donker buiten, of het licht in de ogen had weer pijn gedaan na zoveel duistere intensiviteit van eigen bodem.

Organisatie: Artifacts From The Tangent Universe

We schrijven 1985. Bij het horen van de single “Money's To Tight (To Mention)” op de radio werden we van onze sokken geblazen. De soulvolle stem van Mick Hucknall in combinatie met aanstekelijke soulvolle muziek bleef aan de ribben kleven het hele jaar door. Het optreden van Simply Red op Torhout/Werchter 1986 staat nog steeds in ons geheugen gegrift. En de eerste platen 'Picture Book' - wat een knaller van een debuut - en daarop volgend ‘Men And Woman' zijn nog steeds platen die ik koester als kostbare parels. In 2009 leek er een einde te komen aan het verhaal. Maar nu staat Simply Red er terug met 'Blue Eyed Soul'.
Zo goed als dat debuut wordt het nooit meer. Laat dit duidelijk zijn. Met “Thinking of You” horen we echter wel dat Mick nog steeds zeer goed bij stem is. En dat is al een goed begin. Het soulvolle waardoor we ooit fan zijn geworden van de band komt ook terug op deze schijf, luister maar naar het aanstekelijke “Ring That Bell”. Ook de gevoelige kant van Simply Red hoor je regelmatig terug. Luister maar naar het wondermooie “Sweet Child”.  Wie doorheen die ballon van het verleden durft prikken hoort een band die een gevarieerde soulvolle schijf uitbrengt, die enerzijds op de dansspieren werkt - bewijs daarvan het lekker up tempo nummer “BadBootz” - een hoogvlieger op deze schijf, en anderzijds je kippenvel bezorgt.  Uiteraard zitten er songs tussen die we snel zijn vergeten. Maar over het algemeen zitten we op het puntje van onze stoel mee te genieten, het zorgt voor een sterretje extra. Vooral hoor je een band die na een pauze van enkele jaren weer met volle goesting staat te soleren. Het spelplezier loeit door de boxen bij het bijzonder energieke “Don't Do Down”, met bijzonder aanstekelijke blazers om de temperatuur naar het kookpunt te doen stijgen. Dat wordt op een gezapige wijze verder in de verf gezet bij “Chula” en “Tonight”.
Simply Red brengen geen nieuw 'Picture Book' uit, dat kan ook niet meer. Maar vandaag hoor je wel een band die een bladzijde heeft omgedraaid en op een bijzonder aanstekelijke en soulvolle wijze klaar is voor het volgende hoofdstuk in hun carrière. Vergeet dus het verleden even en kijk naar wat een bont allegaartje de band hier op je boterham smeert.
Een best aardige plaat van een band die na al die jaren nog steeds relevant blijkt te zijn en zichzelf op een bepaalde wijze heruitvindt.