Bjørn Berge - My main ambitions is to have fun, play better, make better albums and make people have a good time. That’s my goal!
Bjørn Berge
2019-08-30
Erik Vandamme

Bjørn Berge is een Blues artiest die doorheen de jaren zijn sporen ruimschoots heeft verdiend. Onlangs bracht hij een nieuwe plaat uit 'Who Else?' En dat is ook ons van Musiczine niet ontgaan. Mijn collega schreef er het volgende over: "Agé de 50 balais, Bjørn Berge jouit déjà d'une belle expérience. Ce Norvégien est un spécialiste de la gratte acoustique à douze cordes. Chanteur et guitariste, il se produit le plus souvent en solitaire. Lors des sessions de ce treizième opus, il a reçu le concours d'un backing group impliquant un bassiste et un drummer. En outre, il a opté pour un blues très marqué par le rock amplifié." Lees de volledige recensie via volgende link: http://www.musiczine.net/fr/chroniques/item/74740-who-else.html . Ook ik nam deze schijf onder de loep en schreef daarover: ''De Noorse gitaar virtuoos Bjorn Berge verbindt met zijn derde soloschijf 'Who Else?' verdovende blues met verschroeiende rockmuziek en bewijst waarom hij in die kringen zo hoog aangeschreven staat. Het is niet zozeer één song die eruit spreekt, het totaalplaatje trekt ons over de streep. Het niveau is constant heel hoog, waardoor die haren op je armen steeds omhoog zullen komen." De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/75178-who-else.html . We hadden een fijn gesprek met Bjorn over die plaat en andere plannen.

Bjorn, congratulation with you new album 'Who Else?' How where the reactions till now?

BB: Thank you:) Most people likes it and some prefer me solo.

I liked the perfect mix between Blues and rock. You have some wonderful musicians around you at this album. How and where did you find each other?

BB: The musicans on the album are good and old friends of mine that I have admired for a long time. I just asked them if they wanted to join me on the album. Lucky for me; they did:)

There is also some sadness in the songs to. Not that this bother me. But what is your opinion about it?

BB: I agree. I’ve always had some sad sad songs on my albums. I kinda like that, I generally like sad songs. But I always try to catch all kinds of moods, sad, happy and noncence:)

I have read the record should be on the marketed in 2014. But you got on tour with Vamp. You going to work with Vamp in the near future?

BB: No, I quit my job with Vamp in March this year. I wanted to focus on my own career. I missed playing my own concerts again.

In the new solo album I even here some influxes of Vamp. Am I correct?

BB: Maybe, I think all of us gets inspired by the environment around us, both musically and mentally...

In an interview I also read that you often get your inspiration from Celtic music and Folk music. Tell us more about it.

BB: Have I said that? Hmm, maybe I do that. I have never thought about what inspires me... but I like celtic music though

Is there no fear of rejecting the blues lovers with this?

BB: No, I hope not, because I think that blues contains all kinds of different folk music.

I have read you been successful in France. Any idea why? And how that comes?

BB: Yes and I’m really happy about that. I like France and luckily they like me. I feel that the French audience are very open for new music(weird guitarists) like me and most important; they listen and give the music a chance


Talking about the future. You play in Belgium in September. How things going at the moment? Do you look forward to that tour?

BB: Oh yeah, I’m really looking forward to it!!, It’s been a while since I’ve been there. Belgium has always been good to me. And Hopefully this time to.


Next to that tour, what are the future plans?

BB: I’m writing songs for an acoustic solo album. Hopefully it will be released sometime next year.

You have seen a lot change over the years. What do you think is the biggest change in those more than twenty years?

BB: The album sales has dropped and people are downloading music for free! Great for the listeners, but as good for us.

It is something I ask in almost every interview. What is your personal opinion about social media?

BB: It’s a good thing, you reach out to more people. The downside is that many newspapers don’t write so much about music these days.

And streaming sites like Spotify?

BB: It’s great for the audience to discover both new and old artists...but not as great for us artists, financially.

To end this interview. After more than 20 years on tour. Do you still have new ambitions? Is there any so called end goal?

BB: My main ambitions is to have fun, play better, make better albums and make people have a good time. That’s my goal!

Any important message to our readers?

BB: Go out and support live music!!!

Thanks Bjorn, I hope to see you at N9 in Eeklo - Friday 13 september. - INFO: https://www.n9.be/nl/concerten/concert/bjorn-berge

Tweede interview Bjørn Berge - mijn grootste drijfveer om muziek te maken was gitaar spelen. Of dat nu rock of Blues is, dat is nog steeds mijn uitgangspunt'

Bjørn Berge is een Noorse Blues/rock artiest die van enorm vele markten thuis is. Persoonlijk leerden we Bjorn kennen via de band Vamp. Ondertussen heeft Bjørn echter al aan vele projecten deelgenomen, en bracht recent een knappe solo plaat uit 'Who Else?'. Bjørn Berge stond helemaal alleen op het podium van N9 in Eeklo. Eveneens hadden in het verleden al per mail een interview gehad met Bjorn. - http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/75450-bjorn-berge-my-main-ambitions-is-to-have-fun-play-better-make-better-albums-and-make-people-have-a-good-time-that-s-my-goal.html  - Aangezien we op sommige vragen dieper wilden ingaan, spraken we in Eeklo af net vooraleer hij het podium zou opgaan.

Naakt op het podium als solo artiest
Toen we de vraag stelden hoe de reacties waren stelde Bjorn: ''Sommige houden van mij als solo artiest, andere eerder van als ik speel bij een band''. We wilden daar toch iets meer over weten.
''Ik hoor reacties van beide kanten. Ik bedoel maar soms kijken mensen raar op als ik mijn songs solo breng, andere vinden dat net zo prachtig. Deze plaat breng ik dus puur als solo artiest. Maar het kan zijn dat ik volgend jaar toch weer met een band op tour ga. Ikzelf houdt zowel van met een band spelen als solo. "
Ik las op Facebook dat er reeds sprake is van een nieuwe schijf? " jazeker, we moeten die nog verder uitwerken. Maar we zijn inderdaad al bezig met nieuwe wegen inslaan. Ik doe dus een solo album en een met een band. In principe is een solo plaat uitbrengen gemakkelijker, goedkoper ook. Beide heeft zo zijn voor en nadelen "
Voelt u zich helemaal alleen op dat podium niet teveel naakt, om het zo uit te drukken? "Je bent meer naakt tijdens het uitbrengen van een plaat. Op het podium hangt het af van wat goed of mis gaat, als je alleen zit en het gaat mis is het over en out. Met een band hoor je iets van 'wat was dat' en je blijft gewoon doorgaan. Een ander voordeel van solo spelen is totale vrijheid, het negatieve is dan weer dat je steeds iets interessant uit je mouw moet schudden. Iets wat weer gemakkelijker is als je dat doet met een band rondom u, die ook iets kunnen inbrengen. Het hangt dus echt af van wat er op dat podium gebeurt. En dat geldt zowel solo als met een band. Je kunt je, als je het zo bekijkt, dus eigenlijk in beide situaties naakt voelen op dat podium''

Emoties
We hadden het ook over de vele emoties die we terugvinden op het nieuwe album en vroegen ons af of daar een persoonlijk verhaal achter schuilde. Of het een persoonlijk plaat was voor hem.
Bjorn zegt daarover: ''Ik ben niet eigenlijk iemand die te persoonlijk kan/wil zijn op een plaat. Uiteraard zijn sommige songs persoonlijker, maar ik ben gewoon niet zo. Ik wil niemand lastig vallen met mijn eigen persoonlijke problemen eigenlijk. Bij sommige personen en artiesten werkt dat, bij mij niet moet ik toegeven''
We spraken over het voorbeeld van Nick Cave die een persoonlijke plaat gemaakt over het overlijden van zijn zoon. Bjorn zegt daarover: '' Ja, nu Nick Cave is zo één van die uitzonderlijke artiesten die het gewoon in zich hebben om dat te doen zonder zichzelf belachelijk te maken of zo. Er is namelijk altijd dat balanceren tussen zielig en eerlijk of echt zijn. Het is een gevaarlijke lijn die je benadert. Artiesten als Nick Cave, Neil Young of Bob Dylan zijn zo van die artiesten die de grens van eerlijkheid kunnen aanhouden. Om maar te zeggen, als Nick Cave een rustige song brengt, het is nog steeds... Nick Cave. En dat lukt niet bij iedereen zo goed''

We wilden ook graag weten welke artiesten hem hebben beïnvloed in zijn carrière als artiest en muzikant.
Bjorn: '' Eigenlijk zijn er dat teveel om op te noemen. Maar mijn grootste drijfveer als muzikant was dus gitaar spelen, dat was wat ik wilde doen. Eén van de artiesten die me daarin het meest heeft beïnvloed is Bob Dylan. De manier waarop hij gitaar speelt en zijn songs brengt, blies me totaal omver. Met enkel zijn stem, gitaar en mondharmonica raakt hij een snaar. Die dus ook mij heeft beïnvloed om gitaar te spelen. Ook mijn zeven jaar oudere broer heeft een invloed op mijn muzikale smaken gehad. Hij liet me proeven van bands als Led Zeppelin, Jethro Tull en dergelijke meer. Later ook nog andere bijzondere gitaristen als Leo Kottke, bekend om een ​​fingerpicking-stijl. Maar ook bands als Black Sabbath. Daar was ik als kind zelfs bang van. Ik vroeg angstig aan mijn moeder wie dat was. Zeker die song “Black Sabbath” met de klokken die luiden, zeer angstaanjagend. (Lacht) Maar ook dit had dus uiteindelijk een invloed op mijn manier van gitaar spelen. Ik luister dus zowel naar rock als Blues. Ik schipper voortdurend daartussen. Het keert ook terug in mijn muziek. Daardoor komen op mijn shows niet alleen een doorsnee Blues publiek af, maar ook rock liefhebbers.'' Bjorn zegt daar ook over: '' Het is zelfs zo dat ik voor sommige doorsnee Blues liefhebbers te veel rock artiest ben, voor sommige rock fans breng ik dan weer enkel Blues. Het is vaak wel moeilijk om me in een hokje te plaatsen daardoor''

Belgisch optreden
We merkten op dat een fan me vertelde dat hij Bjorn nog niet live had gezien, want hij niet veel naar ons land komt. "Ja, het is een achttal jaar geleden. In muziek is dat zeker een lange tijd. Dus ja. Het werd eens tijd?'' We hadden het ook even over Vamp, wijzelf hebben Bjorn Berge leren kennen via die band. Speelt hij de songs van Vamp ook live. ''Nee, sommige vroegere Vamp leden doen dat wel, de voornamelijk bandleider is daar niet altijd even blij mee, maar soms verwachten of hopen mensen dat als ze een voormalige Vamp lid zien optreden. In mijn geval, heb ik die bladzijde wat omgedraaid en een nieuwe omgedraaid. Dus nee, ik breng zeer bewust mijn eigen songs met enkele Blues of Rock covers daar eventueel bovenop. Maar geen Vamp songs''

Later zou blijken dat Bjorn dus inderdaad voortdurend die fijne lijn tussen Rock en Blues bewandeld op een eigenzinnige wijze, waardoor we compleet over de streep werden getrokken van begin tot pril einde van zijn set. Het verslag hiervan kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/75664-bjorn-berge-het-perfecte-huwelijk-tussen-blues-en-rock-n-roll.html

The Girl Who Cried Wolf - de basis is en zal altijd toch wel blijven,  die speciale mysterieuze sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden

Eén van de meest veelbelovende bands die ons landje rijk zijn? Tot die categorie behoort een band als The Girl who Cried Wolf zeker en vast. Op 3 augustus trad de band aan op Fonnefeesten te Lokeren. De afsluiter van dienst was The Levellers. The Girl Who Cried Wolf mocht de avond openen. We schreven het volgende over dat optreden: ''The Girl Who Cried Wolf bestaat dan ook uit muzikanten die zoveel uiteenlopende emoties uit hun instrumenten toveren. En dan hebben we het over o.a. die verschroeiende gitaar, bas en drum partijen. Telkens opnieuw wordt opgebouwd naar een climax waardoor prompt duistere gedachten het overnemen - eens je onder hypnose bent gebracht. Overgoten met een vocale inbreng van Heleen, wiens stem gaat van breekbaar naar zo intens frustratie, leed en pijn uitschreeuwen. Waardoor ze ons prompt een krop in de keel bezorgt. En dan hebben we het nog niet gehad over de inbreng van betoverende contrabas klanken, die ons in het Hemelse Paradijs doen vertoeven. Telkens met dat mysterieuze en donker randje." Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75246-fonnefeesten-2019-zaterdag-3-augustus-2019-folkse-atmosferen-doen-de-daken-er-compleet-afgaan.html

We hadden naderhand een interview met de band: Goedenavond, hoe hebben jullie het optreden ervaren, want jullie openen eigenlijk het festival? (Ook al was er gisteren al een feestelijke openingsavond)
Heleen & Samir: "Een festival openen is altijd een moeilijke taak. De mensen komen nog binnen, en zoeken nog een beetje naar de dranktentjes en zo. Onze muziek is vrij complex en duister, en dan moet je wel beetje mee zijn. Meestal spelen we dan ook voor een ander publiek dan de globale festivalganger. Maar als er enkele mensen op datzelfde regulair festival als dit, waar dus een ruim publiek op afkomt, echt mee zijn met wat er gebeurt, is dat meer dan voldoende. En dat was nu zeker het geval. Het is zelfs zo als we zien dat mensen bewonderd staan mee te knikken, of een beetje in de war staan te luisteren dat dit zelfs genoeg is om tevreden terug te kijken op zo een optreden. We hadden vandaag zeker connectie met de mensen die voor het podium stonden, dus voor ons is dit zeker geslaagd''

The Girl Who Cried wolf moet in mijn ogen niet onderdoen voor een andere band die ik een warm hart toedraag Whispering Sons. Maar terwijl die op alle grotere festivals staan en ook op het andere podia Lokerse Feesten (allemaal dik verdiend) lijkt dat bij jullie iets minder te lukken. Nochtans schopte de band het tot de finale van Red Bull Bedroom Jam, mocht al spelen op het prestigieuze Incubate. Hebt u daar een verklaring voor of is me iets ontgaan?
Michael-John: "Whispering Sons heeft de Rock Rally gewonnen en mocht vrij snel in het buitenland optreden. De band werd eigenlijk, vooral in het begin, wat genegeerd in eigen land. Maar dankzij tekenen bij een groot label, de nodige promotie en zo is dat helemaal terecht, goed gekomen. Want Whispering Sons brengt ook vrij duistere muziek, en is live een hele ervaring. Die erkenning is dus helemaal terecht. Chapeau! Wijzelf blijven wat hangen in de underground. Mede doordat we alles nog zelf doen. Daar komt binnenkort verandering in, want we gaan onze volgende schijf uitbrengen via een vrij grote label en hopen dat we dan wel worden opgemerkt. Bovendien, en dat is toch ook belangrijk, is het landschap van Belgische bands zeer groot. Er is gewoon teveel concurrentie waardoor de speelkans kleiner is en dat je veel geluk moet hebben om - naar een ruim publiek toe - echt ontdekt te worden''

Heeft dat laatste , speelkans, ook niet te maken met die typische Belgische mentaliteit? Als jullie een Engelse band waren stonden jullie sowieso in grotere zalen en zo?
" Het is inderdaad zo dat het moeilijker is voor een Belgische band om op te treden in zalen als bijvoorbeeld Botanique of zo, terwijl een obscure Australische band daar wel staat. Dat is inderdaad die typische Belgische mentaliteit. Sommige bands zijn zelfs eerst bekend in het buitenland, eer ze doorbreken in eigen land''

Jullie doen eigenlijk alles zelf. Zo las ik een interview dat zangeres Heleen Destruyver zelf de sprookjesachtige figuren op de hoes zelf heeft geïllustreerd? Ik las zelf iets over tattoos?
Heleen: "We hebben inderdaad de tekening van 'Three Beggars and the thief' zelf gemaakt, grafisch en zo ook. De bedoeling was om de tekeningen te verloten, en dat daar tattoos zouden worden van gezet, maar dat is daar niet van gekomen. De interesse om zoiets te doen is er zeker, Misschien iets voor de volgende plaat. Maar we werken dus zeker eveneens nauw samen wat betreft die tekeningen, de grafische kant van de zaak en zo. En die tatoeages is zeker iets om verder uit te werken naar de toekomst toe. "

De laatste schijf die ik van jullie had besproken was de EP 'Three Beggars and the thief'. Zat daar een verhaal achter? Het leek me een soort sage en legende verhaal, zoals hier in Lokeren Reinard de vos. Ik heb vernomen dat het iets te maken heeft met een Russisch verhaal?
Samir: "Het concept van de film boeide me. Ik ben teksten beginnen schrijven rond dat concept in deze film. Het gaat ook over Russische folklore. Maar vooral vrouwen die kritisch is voor wat ze als vrouw meemaakt, en dat zit in die film enorm verweven. Dit sprak me, naast die typische Russische folklore, sprak me enorm aan. Vooral toch een wereld waar we misschien weinig van weten. ''

Ik kreeg ook het gevoel dat de muziek perfect aansluit bij het dier dat werd uitgebeeld. Klopt dit? Tot het gracieuze van de ree (The Deer) tot het toch donkere en mysterieuze van een kraai (The Crow). Vertel eens wat meer daarover.
"We hebben daar veel aan veranderd, zo was de titel van “The Deer” in eerste instantie “White Noise”. We hebben bewust gekozen om aan dat concept dus intensief te werken, tot we de juiste manier hebben gevonden om dus zowel de titels als de muziek er rond te doen kloppen, want ook dat was belangrijk voor dit uitzonderlijke concept gebaseerd op die film''

Ik las dat er een nieuwe plaat uitkomt. Is dit ook een soort concept plaat? Met andere woorden waaraan mogen de fans zich verwachten?
Michael -John: "Vorig jaar - 30 november - brachten we en plaat uit 'A(r)mor' . We zullen die plaat nu uitbrengen via een label. Dat zal eind van dit jaar of begin volgend jaar zijn, en zal een volledige plaat zijn dus geen EP. De plaat komt uit via Weyrd Son Records''

The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van Emotionele paden'. Vooral die mysterieuze duisternis spreekt tot de verbeelding, mogen we op de nieuwe plaat meer van hetzelfde verwachten, of slaan jullie andere wegen in?
Samir: "Onze muziek zal wel altijd die richting uitgaan. We kunnen misschien eens proberen met een hip hop plaat maar nee. Daar kan misschien iets meer elektronische muziek tussen zitten, of iets lichtvoetiger. Maar de basis is en zal altijd toch wel zijn die speciale sfeer blijven creëren omdat we ons daar het best kunnen in vinden''

We kunnen het opzoeken, maar zijn wat lui. Waar kunnen we de band nog live zien deze zomer? Zijn er naast de release van een nieuwe plaat, ook plannen voor concerten in het najaar?
Samir & Michael-John: "Wat live concerten betreft nergens eigenlijk, we gaan ons volop concentreren op die nieuwe plaat, links en recht kunnen daar nog wel concertjes bijkomen. Maar je zult ons een tijdje niet meer zien op menig podia, tot die nieuwe plaat dus uitkomt''

Als je terugkijkt op wat jullie reeds hebben bereikt, zijn jullie tevreden? Zijn er dingen die je nu anders zou aanpakken?
"Eigenlijk is het gewoon een leerproces, anders aanpakken? Nee en ja. Maar automatisch leer je gewoon bij, je slaat een bladzijde om en leert uit wat eventueel mis is gelopen of je anders zou kunnen aanpakken zowel organisatorisch en dergelijke meer. Laat het ons daar bij houden eigenlijk. Maar we zijn best tevreden, maar we zijn ook klaar voor die volgende stap voorwaarts nu''

Wat zijn eigenlijk de verdere toekomstplannen? Is er een soort - laten ons stellen - einddoel?
"We zouden toch zeer graag meer in het buitenland spelen, vooral dan Duitsland. Er is daar een ruim publiek voor dat soort muziek dat we brengen. Als dat moest lukken? Dat is zeker een doel op zich. Of in de Oost Blok landen. Ook daar is er een publiek voor onze muziek''

En hebt u daar een verklaring voor waarom dat tot nu toe nog niet is gelukt?
''De juiste promotie vinden, zoals we daarnet al hadden aangegeven. We hebben wel al in Nederland gestaan maar nog niet in Frankrijk of dus ja Duitsland. En met de juiste promotie lukt dat sowieso wel. We hopen dat doel dus via het label en de promotie rond die nieuwe plaat wel te bereiken volgend jaar''

Je kunt aan de sociale media en streamings zoals Spotify niet meer voorbijgaan in deze tijden. Is dat volgens jullie een zegen of een vloek?
"Het is vrij complex, je kunt er niet omheen. Zonder die sociale media en ook spotify wordt je bijna niet meer herkend. Iedereen zit op die sociale media, voor een band is het dus belangrijk om daar mee bezig te zijn om uzelf te promoten. Je ziet dat ook aan het groot aantal bands die naar voor komen, het lijkt wel alsof er bijvoorbeeld een grote markt is voor obscure black metal bands terwijl doorsnee rock bandjes verdwenen zijn, bij wijze van spreken. Net doordat die obscure bands zichzelf doorgaans voortdurend promoten door middel van die sociale media.
Dus ja, als gebruiksvoorwerp om ervoor te zorgen dat het publiek u leert kennen is de sociale media nodig. En kan spotify een goed middel zijn om uw muziek te promoten. Laat het ons daar bij houden. Echter daar rijk door worden is moeilijk. Zeker via verkoop door spotify lukt dat eigenlijk niet om daar iets mee te verdienen. Maar een springplank kan dit zeker zijn''

Bedankt voor dit fijne gesprek, en vooral enorm veel succes met jullie nieuwe plaat. Waaraan ook wij de nodige aandacht zullen schenken, uiteraard

Black Mirrors - Het belangrijkste naar de toekomst toe? Blijven doen wat we graag doen, en dat met ons publiek delen

Black Mirrors is een Waalse stoner/grunge/psychedelische rock band die sinds 2013 aan een opgang naar boven toe bezig is. Sinds 2016 zit de band bij Napalm Records en bracht een zeer gewaardeerd debuut op de markt 'Look into the Black Mirror'. Ondertussen heeft de band natuurlijk niet stil gezeten. Toen we Black Mirrors op 5 augustus zagen optreden zagen we vooral een band waarbinnen iedereen meer dan ooit dezelfde kant uitkijkt.

Voor het optreden hadden we een fijn gesprek met de band vooral over dat optreden op Desertfest, het verleden, heden en de toekomstplannen van de band. Feitelijk was het de bedoeling om een 'all female rock band' op te richten.
Marcella zegt daarover ''Ik had eigenlijk inderdaad het idee opgevat om een all female rock band op te richten, in eerste instantie lukte het goed om mensen te vinden. behalve een gitarist. Ik had Pierre gecontacteerd om in te springen, in eerste instantie niet met de bedoeling hem als vaste gitarist in te lijven. Echter toen haakten de anderen ook af, dus is Pierre gebleven en zijn we op zoek gegaan naar andere muzikanten.”

NAPALM RECORDS
Wij leerden Black Mirrors persoonlijk kennen dankzij hun optreden op Desertfest in 2016, toen werden ook de eerste fundamenten gelegd voor het contract met Napalm Records. Daar gingen we ook wat dieper op in. Ik wilde vooral weten hoeveel deuren het heeft geopend? Wat was de werkelijke impact van het tekenen van dat contract?
Pierre zegt het volgende: ''Dat contract kwam op het juiste moment. In de eerste plaats was er de financiële boost die je toch nodig hebt om een plaat in elkaar te boksen. Want dat kost enorm veel geld. Het mixen en dergelijke meer bijvoorbeeld. Ook konden we dankzij Napalm Records en ons nieuw management al direct in het buitenland optreden. Wat voor ons belangrijk is, want in eigen land - vooral in het Zuiden waar wij vandaan komen - zijn er toch iets meer beperkte mogelijkheden voor bands die de soort muziek brengen die wij brengen. Dus ja, Die springplank om een grote stap voorwaarts te zetten,die we op dat moment nodig hadden? Die is er dankzij dat contract toch gekomen''

Wat de reacties naar de band toe betreft is daar een verschil tussen Wallonië en Vlaanderen wilden we toch even weten
Marcella: ''Eigenlijk is het vooral zo dat je hier in België, met de soort muziek die wij brengen wat meer beperkt bent. Zowel in het zuiden als in Vlaanderen valt ons dat op. Het is dus niet zo dat het in Wallonië - waar we iets meer spelen - anders is. België is meer into mainstream rock muziek, daarom is het dus zo interessant dat we ons in het buitenland ook kunnen tonen'.

DE MUZIEKSTIJL EN OMGAAN MET MEDIA
Ik was op Desertfest zeer onder de indruk van de tot de verbeelding sprekende performance van Marcella. Het deed me wat denken aan Janis Joplin. Marcella, als fan, vond dit een compliment. Maar ik wilde vooral op het volgende doorborduren. Het valt me in sommige media op dat veel aandacht naar de frontvrouw gaat, hoe staan de jongens binnen de band daartegenover. Er zijn namelijk voldoende voorbeelden van bands die zijn uiteen gegaan of onderlinge strubbelingen ondervonden daardoor.
De heren zeggen daar unaniem over: ''Het is wat de media daar van maakt, dat hoort er gewoon bij. Wijzelf hebben daar geen probleem mee, integendeel zelfs. We staan er niet bij stil ook om eerlijk te zijn. Het is logisch in interviews en zo dat de ene wat meer in de 'picture' staat dan de andere, omdat die ook op het podium de aandacht trekken. Zo staat de drummer op een podium ook altijd wat op de achtergrond, ik denk dat dit ook geen probleem is. Om kort te zijn: er is dus geen probleem daarmee wat ons betreft.''

We wilden uiteraard ook dieper ingaan op de muziekstijl die de band brengt. Er komen in verschillende media daarover uiteenlopende stijlen naar voor. Maar hoe omschrijft de band zijn muziekstijl zelf?
Pierre: "Het eerste wat we doen is songs schrijven, en daar de muziek rond bouwen. Steeds uitgaande van rock muziek in zijn vele vormen. We voelen ons bijvoorbeeld sterk verbonden met de Seattle grunge scene van de jaren '90 zoals Pearl Jam en dergelijke meer. Het is voor ons vooral belangrijk iets te schrijven, en daar muziek rond te bouwen waar we ons goed bij voelen en die daar perfect op aansluit.”

INTO THE BLACK MIRROR
Hoe waren de reacties op het debuut  ‘Into The Black Mirror’ . Ik las ook ergens 'Into the black mirror’ was het resultaat van vijf jaar boordevol persoonlijk, muzikale en zelfs spirituele ervaringen:''
De reacties zijn zeer positief, en dat is een stimulans om door te gaan'' zegt Marcella. ''De plaat was inderdaad een werk van lange adem. Een eindresultaat van vijf jaar zwoegen en zweten. Er zijn veel gesprekken samen aan vooraf gegaan. Muzikale wegen uitstippelen en dergelijke meer. Op dat vlak kun je het ook als een spirituele ervaring zien''.
We wilden ook graag weten of je dingen anders zou aanpakken weten wat je nu weet? "Eigenlijk niets, het is een soort leerproces. Je leert uit uw fouten en gaat gewoon door, of veranderd het. Niet alleen de fouten. Het is gewoon een logisch en hoe je groeit als band. Het is dus een onderdeel van datzelfde proces''.

ALCATRAZ METAL FEST
Black Mirrors speelt op zaterdag 10 augustus op Alcatraz  - La Morgue (https://www.alcatraz.be/nl/line-up/zaterdag ) is de band niet bang om wat uit te toon te vallen op een typisch metal festival wilden we weten? ''
Ten eerste we spelen op een apart podium (La Morgue) dat zijn allemaal bands uit stoner en andere scene. Maar vooral moet je onthouden dat de metalfans het meest openminded publiek is. Meer nog, metalfans is één van de vriendelijkste soort publiek. Neem nu een moshpit of andere crazy shit dat je hen ziet doen, als iemand valt wordt die opgepikt. Het is een dus een zeer vriendelijk publiek dat voor alles open staat. We denken dat het dus geen probleem zal vormen. Integendeel zelfs''

DE TOEKOMST
Komt er binnenkort nieuw werk uit? Wilden we weten
Pierre: ''We zijn inderdaad bezig met een gloednieuwe plaat, wanneer die uitkomt, is nog niet geweten. We spelen op Fonnefeesten vier nieuwe songs, en hopen dat het publiek ze goed vinden. Maar inderdaad er komt dus nieuw werk aan'' .
Om verder te gaan daarop, en het interview af te sluiten, wilden we graag weten waar de band zichzelf ziet in laat ons zeggen tien jaar? is er een soort einddoel?
Pierre: ''Het belangrijkste voor ons is dat we kunnen blijven doen wat we graag doen, omringd met de mensen met wie we graag werken en voor een publiek dat in ons verhaal meegaat. Kunnen we daardoor op grote festivals of zo aantreden is dat mooi meegenomen. Maar dat is voor ons het belangrijkste iets kunnen blijven doen waar we ons allemaal als band goed bij voelen. Als we dat kunnen bereiken zijn we heel tevreden''.

The Levellers - De wereld veranderen is onmogelijk. Als we individueel iemands leven vorm hebben gegeven zijn we echter in onze opzet geslaagd

The Levellers bestaan ondertussen meer dan dertig jaar. En stonden op 3 augustus op Fonnefeesten. De band is een voorbeeld geweest voor velen, en kruidt Folk invloeden graag met een Punk attitude. Ook anno 2019 blijkt dit nog altijd het geval te zijn. We hadden een gesprek met Jermey 'Jez' Cunningham over heden, verleden en toekomst. De man was aan een mooi schilderij bezig en vertelde ons dat dit een manier is om al zijn woede, frustratie en dergelijk agressie in zijn hoofd kwijt te geraken. Zich storten op de schilderkunst is een meditatie.
The Levellers stonden eerder al op Fonnefeesten, maar hebben ook een band met België. Jeremy zegt daarover. ''We komen graag naar België. Niet alleen worden we steeds goed ontvangen. Er is natuurlijk het Belgische bier. En we zijn ook zot van de Lokerse Paardenworsten. " We wilden ook weten wat Jermey hoopt dat de fans meedragen van een Levellers concert. ''We willen vooral dat de mensen zich amuseren, maar dat ze de boodschap meteen ook wil begrijpen en er iets uit leren. Want we maken muziek om op te dansen. Maar plaatsen eveneens graag meerdere statement. Als de link naar beide is gelegd, dan zijn we in onze opzet geslaagd''

BREXIT
Het is brandend actueel, maar wilden toch graag de mening weten van Jermey over de Brexit? En waarom hij denkt dat de mensen daar hebben voor gekozen? '' Wijzelf zijn tegen, we hebben een historische connectie met Europa. Veel mensen komen nooit buiten UK en zien dan ook niet hoe het er in de rest van Europa echt aan toe gaat, waardoor ze daar een verkeerd beeld van krijgen. Want in veel landen loopt het zeker even goed, of zelfs soms beter dan in UK. We hebben Europa trouwens nodig. Met Brexit komt er eerder een connectie naar Amerika, en daar kan ik me niet in vinden. Persoonlijk voel ik me dan ook meer verbonden met Europa, mede door de historische context''
De band heeft samen gewerkt met artiesten als Joe Strummer, Frank Turner en zoveel andere. Zijn er nog plannen voor een samenwerking? Komt er ooit een samenwerking met Shane McCowan?
''Shane is eigenlijk wat in pensioen, en is uit beeld verdwenen. We vrezen dat het er dus niet zal van komen. Sommige artiesten waar we dolgraag hadden mee samengewerkt zijn overleden, de mooiste herinnering hebben we dan ook aan Joe Strummer die voor ons een soort van God is. Als er toch een artiest is waar ik graag mee zou samen werken is het Neil Young.''

OUDER WORDEN MET JE PUBLIEK
We wilden toch eens weten of men na al die jaren het gevoel krijgt ouder te worden samen met het publiek? En of de band in deze toch wat moeilijkere tijden voor muzikanten zouden doen, wat ze in het verleden hebben gedaan?
''We ondervinden dat er nog opvallend veel jongeren op onze concerten afkomen. Uiteraard zijn er de fans die samen met ons ouder zijn geworden, dat is altijd leuk. Maar het is niet zo dat we enkel die fans aantrekken. Dat er dus ook nog jongeren voor ons kiezen? Is een stimulans om door te gaan.'' ''Wat betreft of we, in moeilijkere tijden als nu, nog steeds die weg zouden kiezen. Toch wel. Het is uiteraard allemaal veranderd. Vaak krijgen we het gevoel dat mensen worden geleefd door sociale media en alles daarom heen, i.p.v. dat die mensen diezelfde media gebruiken om te leven. En dat proberen wij te vermijden. We gebruiken dus wel die middelen, maar zorgen ervoor dat we niet worden geleefd daardoor. Daarom zouden we dingen net wel aanpakken zoals we dat vroeger ook hebben gedaan. Een band worden die een statement durft maken, maar ook de mensen wil vermaken en doen feesten.''
Sommige fans zeiden ons dat Levellers dé band is die hun leven heeft veranderd, niet alleen wat muziek betreft maar ook daarbuiten. ''De wereld veranderen, en iedereen overtuigen van onze bedoelingen is onmogelijk. Als we echter als band erin zijn geslaagd om iemand individueel te beïnvloeden? Of daadwerkelijk een leidraad te zijn in iemands leven? Dan zijn we in onze opzet geslaagd. Voor ons was dat toch Joe Strummer en The Clash. Bij het schrijven van nummers komt die geest van Joe zelfs nu nog vaak boven drijven. Het is leuk om weten dat ook wij op die manier mensen kunnen beïnvloeden door onze muziek. ''

BEAUTIFUL DAY
Op concerten staan mensen vaak te wachten op die ene of twee hits. Zoals “Beautiful Day”. Hebben jullie daar geen soort haat/liefde verhouding mee?
''Om eerlijk te zijn, we hebben het veel jaren niet willen spelen. We waren eigenzinnig en wilden alleen spelen waar we zelf zin in hebben. Maar onze fans willen het, en het is natuurlijk één van onze top songs. Zeker op een festival proberen we de hits te brengen, omdat dit voor een ruimer publiek is. Het is nu eenmaal zo, en we hebben ons daar met het ouder worden bij neergelegd. Vandaag - op Fonnefeesten - spelen we zelfs twee nieuws songs. Maar we weten dat de mensen komen voor de hits en zo, dus die krijgen ze''

NIEUWE PLAAT IN 2020
Twee nieuwe songs? Dus we mogen ons aan een nieuwe plaat verwachten?
"Fonnefeesten is ons laatste concert in Europa. We komen nog wel terug naar België. Maar na dit optreden gaan we nog een paar concerten in UK doen en ons dan volop focussen op inderdaad die nieuwe plaat. Die komt uit in 2020. ''

Jullie blijven dus doorgaan, gelukkig. Is er eigenlijk nog een soort einddoel. iets dat je - bij wijze van spreken wil doen - voor je sterft?
''We hopen nog veel jaren op deze elan door te gaan, zoals we nu bezig zijn. We voelen aan dat het publiek nog steeds mee is, en voelen ons ook als band zeer goed in ons vel. Verdere mensen inspireren met onze muziek? Laat dit een doelstelling zijn voor we sterven.''

Fonnefeesten 2019 - zaterdag 10 augustus 2019 - De goed geoliede dieselmotor van 10cc draait nog steeds op volle toeren
Fonnefeesten 2019
Josephine Charlottepark
Lokeren
2019-08-10
Erik Vandamme

Als we na negen dagen terugkijken op de Lokerse Feestweek mogen we van een succes spreken. De weergoden waren het festival gunstig gezind, het was elke avond gezellig warm maar ook niet te warm. En het bleef vooral droog. De kermis liep aardig vol, ook op de Grote Kaai waren de avonden zeer goed gevuld. Fonnefeesten kon eveneens rekenen op heel wat belangstelling. Vrijdag moest het plein zelfs worden afgesloten voor de Studio Brussel 'Stubru. De tijdloze party'.
Op de laatste zaterdag werd het wederom behoorlijk druk. En daar zat de komst van levende legendes 10cc voor iets tussen. Het is altijd een beetje bang afwachten op een band met zoveel jaren op hun teller nog steeds een sterke set kan neerzetten die een blijvende indruk nalaat. We zagen echter een goed geoliede dieselmotor, die na een trage start nog steeds op volle toeren draait.

De avond werd geopend door een jonge, veelbelovend band The Calicos (***1/2). De band won in 2018 Humo's Rock Rally en dat opent toch altijd wat deuren. Op hun vi.be pagina staat het volgende te lezen bij de introductie: "songs die stevig in de traditie van Neil Young, Wilco, The Eagles en Ryan Adams zijn geworteld". Dat laatste krijgen we omstreeks 19u dan ook voorgeschoteld. Een perfecte muzikale omlijsting, die refereert naar deze bovenstaande artiesten. Het Josephine Charlottepark is ondertussen aardig vol gelopen. Ook al komt het publiek voornamelijk voor de afsluiter van dienst, toch slaagt The Calicos er zonder moeite in de aanwezigen  uit zijn hand te doen eten, door het brengen van een strakke en aanstekelijke set die aan je ribben kleeft. De band beschikt over enorm veel potentieel om potten te breken, ook al zijn er links en rechts nog groeimogelijkheden. Maar het is - op basis van dit zeer sterk en energiek optreden - een kwestie van tijd eer dit het geval zal zijn. Wij, en veel aanwezigen op Fonnefeesten waren alvast overtuigd daarvan. Nu de rest van de wereld nog.

Een band dat ons persoonlijk niets meer hoeft te bewijzen is Nele Needs A Holiday (****). Deze band, rond de charismatische verschijning Nele Van Den Broeck, wist ons in 2017 zowel door middel van haar album 'Love Yeah' als een optreden datzelfde jaar in Trix club compleet te overtuigen. Een heel dansbare samensmelting tussen pop en cabaret kregen we toen voorgeschoteld, dat is ook wat Nele en haar band naar voor brengt op het podium van Fonnefeesten.
Nele Needs A Holiday weet dan ook perfect pop muziek te verbinden met een experimentele tongval, waardoor zowel een ruim publiek aan alternatieve muziekliefhebbers als de doorsnee pop muziek fan kan aangesproken worden. Nele houdt er echter van haar publiek wat in verwarring te brengen, wij ook trouwens. Het publiek moest toch even naar adem happen, maar eens Nele haar bijzonder aanstekelijke stem en aangeboren charisma compleet in de strijd gooit, is het hek gauw van de dam en gaan de handen gemakkelijk op elkaar. Nele Needs A Holiday is een veelzijdige artieste. Die niet enkel als zangeres harten raakt. Eveneens is Nele een talentvolle actrice, regisseur, presentatrice en columnist. Dat zorgt voor een extra meerwaarde bij het uitbrengen van platen, maar ook live zet ze dat op Fonnefeesten nog maar eens in de verf. Nele Needs A Holiday laat zich bovendien omringen door artiesten die al even graag buiten de lijntjes van pop muziek tekenen. Waardoor je een band ziet optreden die dezelfde pop muziek tot kunstvorm weet te verheffen. Dat was in 2017 de reden waarom we in vervoering werden gebracht, dat is de reden waarom we ook nu gewillig ons laten meevoeren naar die bonte, filmische en kleurrijke wereld die Nele en haar top muzikanten ons aanbieden op Fonnefeesten. Een opwarmer die kan tellen, voor wat nog moest komen.

Hoeven wij 10cc (****1/2) nog voor te stellen. De band werd vooral in de jaren '70 bekend. En groeide met hits als “I'm Not In Love”, “Donna”, “The Wallstreet Shuffle” en “Dreadlock Holiday” tot een fenomeen ver buiten de landsgrenzen heen. De band werd opgericht werd in 1972 in Manchester. Toenmalige leden waren Eric Stewart, Lol Creme, Graham Gouldman en Kevin Godley. Nadat Godley en Creme de band hadden verlaten, ging 10cc een moeizame periode tegemoet. Dankzij de wereldhit “Dreadlock Holiday” zet 10cc zichzelf in 1978 weer op de wereldkaart. Tussen 1984 en 1992 lag de band even stil. Andrew Gold vormde de groep Wax en Stewart ging aan het werk als muzikant en producer bij andere artiesten. In 1993 kwam er een korte reünie, al was die in 1995 al afgelopen door de slechte relatie tussen Stewart en Gouldman. Ondertussen zijn er wat jaren en reünies voorbij gegaan, en anno 2019 staat de band in volgende bezetting op het podium: Graham Gouldman, Rick Fenn, Paul Bruges , Keith Hayman en Lain Hornal.
Op Fonnefeesten start 10cc al direct met een klepper van formaat “The Wallstreet Shuffle”, helaas viel die song wat in het water door enkele technische problemen. Na een moeizame start werd dit euvel snel opgelost. Het zou echter toch “Good Morning Judge” duren eer de band op volle snelheid begon te draaien. We vreesden in eerste instantie zelfs een beetje voor een routineuze set, waardoor een jukebox effect met hits zou ontstaan. Niets was minder waar. Gaandeweg sprak de frontman zijn publiek meer en meer aan en betrok zijn medemuzikanten voortdurend in de strijd. Door grapjes te maken, en grollen uithalen met elkaar, zorgde hij voor een glimlach op de lippen. De goed geoliede dieselmotor sloeg prompt in overdrive door songs als “The Things we do for love”, “Silly Love” en “I'm mandy fly me”. Allemaal gebracht met diezelfde intense energie en spontaniteit als toen. De heren zijn ondertussen prille zeventigers, dus kan men niet verwachten dat ze nog vliegen over het podium als jonge veulens. Maar stil staan is er ook niet bij. Na “I'm not in Love” - waarbij koppels een slow dansten zoals in hun jonge jaren - ging het hek compleet van de dam dankzij het smakelijke en onvergetelijke “Dreadlock Holiday”. Een song waarbij alle registers tot het oneindige werden open gegooid. Na een soort a-capella gebracht “Donna” waar de bandleden behalve de drummer aan de microfoon , zorgden voor een waar kippenvelmoment, werden alle teugels nog eenmaal gevierd in een verschroeiende finale bij “Rubber Bullets” waarna het dak er nogmaals compleet afging.
Besluit: Een band als 10cc kan er zich gemakkelijk vanaf maken en als ene hitmachine tekeer gaan, waardoor de fans krijgen waar ze voor komen. Een potje nostalgie voor de ouderen, een ontdekkingen voor de jongeren. Echter siert het deze band dat ze veel meer doen dan dat. 10cc brengt de songs met zoveel spelplezier en liefde voor elk van hen, dat de fans veel meer krijgen dan een routineus concert. Nee, deze band pakt de fans in door een energieke set te brengen, waarop je onmogelijk stil kan blijven staan. Waardoor die ouder fan aan zijn trekken komt, maar ook de jongere die al ooit eens van 10cc heeft gehoord, in volle bewondering staat te luisteren en genieten tot de toppen van hun tenen.
Levende legendes die niets meer hoeven te bewijzen maar zich op een podium nog steeds gedragen als jonge wolven die nog alles moeten bewijzen, daarvoor kunnen we alleen maar enorm veel waardering opbrengen. De wat trage en moeizame start is hen bij dezen vergeven en vergeten. Klasse concert van een top band die na al die jaren dienst nog steeds toonaangevend blijkt te zijn. Dat kom je niet elke dag tegen bij reünie concerten.

Setlist: The Wall Street Shuffle - Art for Art's Sake  - Life Is a Minestrone  - Good Morning Judge  - The Dean and I  - Feel the Benefit  - The Things We Do for Love  - Silly Love  - From Rochdale to Ocho Rios  - I'm Mandy Fly Me  - I'm Not in Love  - Dreadlock Holiday  - Donna  - Rubber Bullets

Organisatie: Fonnefeesten, Lokeren  

Fonnefeesten 2019 - donderdag 8 augustus 2019 - Belgische Nostalgie trip voor de zwartzakken op Fonnefeesten
Fonnefeesten 2019
Josephine Charlottepark
Lokeren
2019-08-08
Erik Vandamme

New Wave/Postpunk is de muziekstijl die ik, ondanks het ruim aanbod aan concerten in alle kleuren en geuren die ik bezoek, nog steeds omschrijf als mijn favoriete genre. Op donderdag 8 augustus kleurde het Josephine Charlottepark gitzwart. Dat had te maken met de 'New Wave Eve' die werd georganiseerd. Met op de affiche Belgische kleppers van formaat zoals Allez Allez, Der Klinke en Red Zebra. Bovendien werd afgesloten met een heuse New Wave Classic om de danslustige zwartzakken onder ons tot de vroege uurtjes te vermaken.

Der Klinke (*****) De avond werd afgetrapt door Der Klinke . Hoewel de band amper tien jaar bestaat, heeft elk van de bandleden al heel wat water doorzwommen. Volgens de legende werd de band per toeval opgericht in de achterbouw van het ouderlijke huis van Geert 'Chesko' Vandekerkhof, ook actief als keyboardspeler bij The Bollock Brothers. De man verzamelt bovendien top muzikanten rond zich, waaronder Sam Claeys - die later die avond ook moest aantreden met Red Zebra - en Sarah Parmentier een keyboard virtuoze met een bijzonder tot de verbeelding sprekende uitstraling.
Der Klinke bracht onlangs een nieuwe plaat uit 'Decade', een schijf die overal goed wordt ontvangen. Dat de band na tien jaar niet doet aan routineklussen afwerken? Het stond in de sterren geschreven. Ze bewijzen dat niet alleen door met de regelmaat van de klok nieuwe platen uit te brengen. Ook op het podium zien we een sterk geoliede machine verschijnen die de aanhoorder bij het nekvel grijpt, en niet meer loslaat tot het einde. Harde , vaak oorverdovende maar ook oorstrelende klanken schotelt Der Klinke ons voor. Donkere Industrial, verweven met dark wave en ook een subtiele knipoog naar bijvoorbeeld Depeche Mode is de rode draad in de muziek van Der Klinke.
In de volledig set gaat de band op een verschroeiend tempo tekeer, Chesko beweegt op het podium alsof een soort waanzin over hem is neergedaald. Terwijl de verdovende bas lijnen perfect aansluiten op ronkende gitaar partijen, is er als kers op de donkere taart de verschijning van Sarah die bovenaan eruit ziet als een tovenares die door duistere klanken over het plein te sturen het publiek als het ware hypnotiseert.
Besluit: Der Klinke zet na tien jaar geen stap terug, en nestelt zich niet in een comfortabele zetel. Anno 2019 drijft Der Klinke het tempo nog steeds op tot niemand meer stil staat; bovendien , de waanzin die we in de ogen van Chesko zagen verschijnen tijdens deze oorverdovende set, staat ook in uw ogen te lezen.

Red Zebra (*****) Levende legendes op het podium van Fonnefeesten. Na The Levellers op zaterdag 3 augustus was het de buurt aan Red Zebra. Wat de Belgische New Wave betreft is Red Zebra één van de meest toonaangevende jaren '80 iconen. Een band die top heden dat status nog steeds met zijn meedraagt. Peter Slabbynck liet op zijn facebook het volgende optekenen: ''Het is niet de gewoonte om op te treden met pijnstillers in mijn lijf maar vanavond zal het toch wel nodig zijn, kwestie van de fans niet teleur te stellen en statisch voor de micro te staan.'' Geen idee wat de man bedoelde met 'minder beweeglijk', want hij stond zeker niet statisch op dat podium van Fonnefeesten maar wellicht iets meer dan we van hem gewoon zijn. Dit terzijde.
De set werd al ingezet met een klepper van formaat ”Agent Orange”. Direct de new wave lat torenhoog leggen? Dat werkt altijd. Daardoor deden Peter en de zijnen met het grootste gemak iedereen uit hun hand eten. Ondertussen was Het Josephine Charlottepark aardig vol gelopen.
De heren had er zin in en stralen na al die jaren nog steeds enorm veel zelfverzekerdheid en spelplezier uit. Dat merkten we trouwens al vorig jaar op Sinnersday, waar ze zelfs uitgroeiden tot één van de sterkste acts op de affiche. Dat zet Red Zebra op Fonnefeesten nog maar eens in de verf.
De eerste mokerslag was uitgedeeld, en Red Zebra was vertrokken voor een set boordevol New Wave uppercuts die één voor één aan onze ribben bleven kleven. Dit was waarlijk meer dan zomaar een nostalgie trip naar m’n jeugdjaren, na al die jaren vindt deze top band zijn sound opnieuw uit en verlegt voortdurend grenzen. Zelfs de pijn verbijtende. ''ik voel me vandaag een beetje Willy Nelson". Zei hij daar laconiek over. Peter maakt voortdurend grappen en grollen en ontpopt zich als een klasse entertainer. Zijn aangeboren charisma is één van de reden waarom een band als Red Zebra live zien zoveel meer is dan een new wave concert meemaken. Dit gerugsteund door muzikanten die ondanks de jaren dienst nog steeds op dat podium rondhuppelen als jonge wolven in het vak. Daardoor is het hek al vrij vlug van de dam. En gaan de aanwezigen over tot het plaatsen van menig dansjes 'back to the '80s'.
Het dak ging er volledige af bij “I Can't live in a living room” met als introductie ''deze song heeft hoeven we niet meer voor te stellen''. Maar het is niet zo dat enkel bij deze klassieker de sfeer erin zat. In de volledige set naar het meesterlijke “God is Not a DJ” bezorgde Red Zebra ons een krop in de keel en een adrenalinestoot waarop stilstaan onmogelijk is. Afsluiten doet de band met twee bisnummers: “Innocent People” en het schitterende gebrachte “Winning” een The Sound cover.
Besluit: Je kunt je als band met zoveel jaren dienst er gemakkelijk vanaf maken en veilig in uw comfortzone blijven zitten, en toch je fans een leuke nostalgie trip aanbieden. Je kunt ook buiten uw eigen lijnen tekenen en daardoor grenzen verleggen, alsof het lijkt dat je diezelfde songs opnieuw heruitvindt. En dat is wat Red Zebra al veel jaren doet, en ook deed op Fonnefeesten. Daarvoor doen wij onze grote Hoed, die Peter naar goede gewoonte op zijn hoofd droeg in het begin van zijn set, ook af. Twee klasse volle concerten van iconen van een hele generatie zetten de puntjes op de 'i' en doen dus veel meer dan diezelfde jaren '80 heropleven, stelden we vast.
Setlist: Agent Orange  - Polar Club  - Shadows of Doubt  - TV Activity  - The Ultimate Stranger  - I'm Falling Apart  - I Can't Live in a Living Room  - The Art of Conversation - God Is Not a DJ
ENCORE: Innocent People - Winning (The Sound cover)

Allez Allez (***) Allez Allez was eigenlijk een beetje een vreemde eend in de bijt op een new wave gerichte avond. Uiteraard is deze band in de korte tijd van zijn bestaan uitgegroeid tot een typisch jaren '80 icoon. De succesvolle debuutsingle "She's stirring up" en het mini-album ‘African Queen’ werd zelfs een gouden plaat. In 1982 mocht de band op Torhout-Werchter optreden. In 1985 hield Allez Allez er reeds mee op.
Na 35 jaar besloot Allez Allez zijn twee albums opnieuw te spelen, maar niet meer met Sarah Osbourne. Wel met Marie Delsaux als zangeres. De band had er duidelijk zin in, en legde de lat wel degelijk zeer hoog. Bovendien sprak Marie haar publiek voortdurend aan, en beschikt over een soulvolle/funky stem die op de heupspieren werkt. De band deed er dan ook alles aan om de aanwezigen een zo funky mogelijke afsluiter te bezorgen.
Door de hit “She’s stirring up” al zeer vroeg in de set naar voor te brengen, kreeg de band de handen prompt op elkaar. De typische aanstekelijke en dansbare ritmes, met Afrikaanse invloeden waardoor ze succesvol waren in de jaren '80, die staat nog altijd stevig overeind. “Funky Queen” was zelfs een hoogtepunt van formaat. Maar de lijm bleef iets te weinig kleven om ons - en vele aanwezigen - tot het einde van de set bij de les te houden. Door de wat monotone aankleding haakten velen af, en gingen aan de vele togen een gerstenat verorberen wachtende op de ultieme New Wave party later op de avond. En daar kon zelfs een zeer aanstekelijke song als “Allez Allez” niet veel aan verhelpen.
Besluit: De headliner van dienst viel na twee mijlpalen van optredens eigenlijk een beetje door de mand. De heren en dame van Allez Allez leggen de funky lat zeer hoog, maar door de iets te gezapige en monotone aankleding van de set ging de muziek al te vaak verloren in het geroezemoes en geleuter op het plein.
Die eerder funky en soulvolle aankleding paste bovendien ook niet echt in het plaatje dat op de avond werd aangeboden, waardoor een groot deel van het publiek vroegtijdig afhaakte. Het zou de band, en de fans vooraan worst wezen. Want die dansten hun de benen vanonder het lijf, en brulden de songs één voor één mee. Wie zijn wij om de fans tegen te spreken?
Setlist: Marathon Dance - She's Stirring Up  - Turn Up the Meter  - Valley of the Kings  - Life in Reverse  (Marine cover)  - African Queen  - Play That Funky Music  (Wild Cherry cover)  - Flesh & Blood  - Sean Connery  - Allez Allez

De avond werd dus afgesloten met een heuse New Wave Classic. Wijzelf besloten ons bedje op te zoeken, maar aan de aanstekelijke new wave beats te horen, onderweg naar ons appartement, zal het publiek vermoedelijk tot de vroege uurtjes compleet uit zijn bol zijn gegaan. Alsof het weer 1980 was.

Organisatie: Fonnefeesten, Lokeren

Fonnefeesten 2019 - woensdag 7 augustus 2019 - Het Nu-Metal genre heruitgevonden op Fonnefeesten
Fonnefeesten 2019
Josephine Charlottepark
Lokeren
2019-08-07
Erik Vandamme

Nostalgie avonden zijn altijd fijn als de fans krijgen waar ze voor komen. Als een band bovendien erin slaagt de muziekstijl te brengen op een zodanige wijze alsof het lijkt dat ze die ter plaatse heruitvinden, dan zorgt dat voor een uitzonderlijke totaalbeleving die voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan.
Om eerlijk te zijn komt dit nog zelden voor, we zijn op vele vlakken dan ook verwend. Op woensdag 7 augustus schreef Bizkit Park echter geschiedenis door net dat te doen wat we niet verwachten, het Nu-metal genre heruitvinden op de Fonnefeesten. In een wervelende show van meer dan een uur werden alle registers open getrokken, en stond het park te daveren op zijn grondvesten.

Voorafgaande aan deze Nu Metal tsunami kreeg het publiek enkele zeer gesmaakte concerten voorgeschoteld. Swampboys (****) combineren Rockabilly met Blues. Niet alleen bestaat Swampboys uit één voor één topmuzikanten, die de ene vuurbal na de ander uit hun instrument toveren. De band stond met een broek vol goesting op het podium van Fonnefeesten, en kreeg de handen gemakkelijk op elkaar. Bovendien doen ze met het combineren van warme Blues aangedikt met scherpe Rockabilly en overgoten een puur rock-'n-roll sausje duidelijk een gouden zaak om de aanwezigen aan het dansen te krijgen.
Een goede kennis maakte de vergelijking met een artiest als Johnny Cash. Nu diens geest dwaalde regelmatig over het Josephine Charlottepark. 'Zet daar een gitarist met een elektrische gitaar naast en je hebt een punkband' vertelde diezelfde kennis. Ook daar sluit ik me na dit geslaagde optreden volledig bij aan. Want inderdaad dichter bij punk en rock kun je met dit genre niet komen. Maar net door een gevarieerde set naar voor te brengen, waar dus ook plaats is voor enkele pure Blues songs die ons hart sneller doen slaan, is Swampboys een boeiende ontdekking geworden.
Besluit: Swampboys leggen de lat vanaf de eerste tot de laatste noot heel hoog, en doet een eerste wervelstorm ontstaan over het park waarop stilstaan onmogelijk is. En een aanrader voor iedereen die houdt van zowel Rockabilly als Blues. Of gewoon van de meest pure vorm van rock-'n-roll.

De organisatie van Fonnefeesten slaagt er elke avond weer in een gevarieerd aanbod voor te schotelen, waarbij feestjes kunnen gebouwd worden op een uiteenlopende wijze. Van rockabilly en Blues gaan we plots over naar Reggae klanken. Camel's Drop (***1/2) dompelde het park onder in een gezapig en warme atmosfeer die je , zoals dat past bij het genre, doet zweven over de dansvloer. Ter introductie van deze band citeren we even uit de vi.be pagina van Camel's Drop: '' De band rond de Brusselse reggae-wonderboy Dhazed & de Gentse Reggae legende Prince Far Out (Skyblasters) is niet enkel goed, maar ook van goede afkomst. Camel's Drop, opgericht door een vader en twee van zijn zonen, staat voor eigentijdse reggae met een knipoog naar roots en dub. Een combinatie over generaties heen van muzikanten die hun strepen verdiend hebben bij tal van Reggae/Ska projecten met jong aanstormend talent." En dat laatste is ook het meest opvallende aan deze band. Samensmelting van ervaring in het vak met jonge wolven zorgt altijd voor een magie over de grenzen en generaties heen. Dat is hier zeker het geval. Camel's Drop vindt het Reggae genre uiteraard niet uit, maar tovert een glimlach op onze lippen door oude elementen van deze muziekstijl te overgieten met een experimentele knipoog. Dat lukte niet altijd even overtuigend, soms ging het iets teveel diezelfde kant uit. Waardoor de aandacht verslapt. Maar telkens we lijken af te haken, slaagt deze band erin je plots aangenaam te verrassen en zo toch iedereen over de streep te trekken.
Besluit:  Camel's Drop doet feitelijk wat ze moeten doen, de temperatuur doen stijgen naar een kookpunt zodat het publiek klaar wordt gestoomd voor wat nog moet komen.

Want om eerlijk te zijn, was het grote deel van de aanwezige afgekomen op Bizkit Park (*****). Deze band is, door in het verleden grensverleggende shows te brengen, het vakje 'tibute band to Nu Metal' eigenlijk wat ontgroeid. Dat bewees de band nog vorig jaar op Alcatraz Metal Fest toen de tent in vuur en vlam stond tot de late uurtjes.
Ook op Fonnefeesten worden Nu Metal kleppers uitgekleed, op een eigenzinnige manier door de strot geramd, en heruitgevonden binnen een gloednieuwe omkadering. Daar waar tribute bands teveel trappen in de val die songs te perfect te willen brengen, waardoor je eerder naar een jukebox zit te luisteren en kijken, slaagt Bizkit Park er vanaf de eerste noot dan ook in net daar een grens te verleggen waar geen grenzen meer zijn. Met respect voor het origineel een eigenzinnige draai geven aan de songs is uiteraard niet voldoende. Je moet ook je publiek meekrijgen. Nu dat is de andere meerwaarde aan deze band. Naast één voor één topmuzikanten, die weten waar ze mee bezig zijn, zijn de heren van Bizkit Park echte lolbroeken die de ene grap na de andere grol uithalen, en daardoor de mensen aan het lachen brengen maar ook aan het dansen tot de vroege uurtjes.
De frontman van dienst port zijn publiek telkens aan om te springen en dansen, ook al haalt hij daar gedoodverfde clichés voor naar boven. Het werkt. Al gauw wordt het park herschapen in een kolkende massa dansende lichamen tot ver naar achter voorbij de PA. Daar slagen, eerlijk gezegd, sommige doorsnee Nu Metal bands, zonder namen te noemen, zelfs niet meer in.
Op zijn vraag. ''ik wil iedereen zien dansen en springen, anders kom ik je persoonlijk halen'', kon ik door een knie operatie niet ingaan. Ik heb de frontman van dienst ook niet tot mij zien verschijnen. Het is alleen maar een voorbeeld hoe de charismatische zanger/frontman op een zeer gezapige wijze met zijn publiek omgaat. En voorwaar het werkt!

Besluit: Wie afkwam op een potje nostalgie uit de jaren '90, kreeg waar voor zijn geld. Ook dat trekt ons uiteraard over de streep. Maar Bizkit Park is al lang niet meer een cover of tribute band van dat Nu Metal genre. Ze vinden het genre opnieuw uit, en doen daar meerdere scheppen bovenop. Deze band is in een sneltempo volwassen geworden, en nog steeds aan het groeien in hun kunnen. Dat zetten ze op Fonnefeesten nog maar eens in de verf. Zonder meer zien we vooral een band die gewoon eigen songs zou moeten uitbrengen, want voor die fase zijn de heren meer dan klaar. Op Fonnefeesten zet Bizkit Park nog maar eens de puntjes op de 'i' in een wervelstorm van Nu Metal klassiekers die zorgden voor kippenvel momenten en een kolkende massa dansende nu metal fans.

Organisatie: Fonnefeesten, Lokeren

Fonnefeesten 2019 - maandag 5 augustus 2019 - After all, it's only rock’n’roll!
Fonnefeesten 2019
Josephine Charlottepark
Lokeren
2019-08-05
Erik Vandamme

Het is, zowel voor de organisatie van Fonnefeesten als deze van Lokerse Feesten, een zeer succesvol eerste weekend geweest. Ook op de Kermis was het fijn vertoeven. Daar zat het weer wel voor iets tussen. Het was niet te heet, en het bleef ook droog. Terwijl op de Grote Kaai Whispering Sons en Patti Smith het mooi weer maakten, zakten we op maandag 5 augustus af naar Josephine Charlotte Park voor een zeer gevarieerde avond. Met deze rode draad: after all, it's only Rock-'n-roll'!

Want inderdaad, elk van de drie optredende bands speelde een strakke, rock getinte set die vanaf de eerste tot de laatste noot aan je ribben kleeft.
Hideaway (***1/2) mocht de avond open met een streepje blues. Hideaway, de naam van de band verwijst naar ‘Hideaway’ de gelijknamige klassieker van blueslegende Freddy King uit 1961, ontstond reeds in 1986. Een band met heel wat jaren op zijn teller dus, dat hoeft niet te resulteren in een routineklus. Hideaway schotelt ons dan ook een zeer spontane set voor, waar fijne blues worden verweven met jeugdige vitaliteit.  De band kreeg de handen dan ook gemakkelijk op elkaar doordat niet alleen hun muziek op een zeer aanstekelijke wijze werd gebracht, Hideaway straalt na meer dan dertig jaar op het podium eveneens tonnen spelplezier uit. Dat merk je door de grappen en grollen die ze maken, en de gezapige wijze waarop ze het publiek voortdurend betrekken in de show.
Natuurlijk heeft dit zijn uitwerking op datzelfde, toch al goed opgekomen, publiek dat zich prompt waagt aan het plaatsen van enkele schuttere danspasjes. Hideaway, voelt aan dat ze iedereen gemakkelijk uit hun hand kunnen doen eten en doet er gewoon een paar schepjes bovenop. Bij de song “Mean Machine” doen ze de aanwezigen zelfs gewoon de tekst meebrullen. Hideaway blijft op dit elan doorgaan tot niemand meer stil staat. Met als resultaat dat het dak er voor het eerst compleet afgaat op deze avond. Het zal niet voor de laatste keer zijn.

We vreesden eerlijk gezegd dat de Waalse stoner/grunge/psychedelische band Black Mirrors (*****) wat door de mand zouden vallen bij een publiek dat komt voor eerder gezapige rock en Blues avond, met als afsluiter Rick De Leeuw. Maar niets is minder waar. Black Mirrors heeft sinds het uitbrengen van een knap debuut 'Into the Black Mirror' - via Napalm Records - een ware metamorfose ondergaan. De spilfiguur binnen deze band is nog steeds de heel bewegelijke frontvrouw Marcella Di Troia, die getooid in iets dat lijkt op een soort vleermuizen pak haar publiek letterlijk hypnotiseert. Wat stembereik betreft kan ze zowel de cleane als zeer hoge tonen moeiteloos aan. Bovendien ontpopt Marcella zich tot een charismatische entertainer. Waardoor iedereen prompt uit haar hand eet. Maar ook de muzikanten van dienst treden anno 2019 duidelijk meer op de voorgrond, viel ons al vanaf die eerste song “Shoes For Booze” nog het meest op. Meer daarover verder in het verslag.  “Funky Queen” zit al vrij vroeg in de set, en het publiek gaat vanaf dan compleet uit de bol. Niet dat ze dat voorheen niet deden, want vanaf de eerste noot was iedereen mee. Maar vanaf die song was het hek compleet van de dam.
Naast stevig uitpakken, en bommen boordevol energie doen ontploffen in het park, waren er eveneens een paar ingetogen momenten. Een van die mooie momenten was toen Marcella haar kristalheldere stem samensmolt met een verdovende gitaar inbreng van Pierre. Een onvergetelijk kippenvelmoment. Black Mirrors bracht eveneens enkele nieuwe songs, er komt spoedig een nieuwe plaat uit. En die klonken nog strakker, nog energieker en zelfs meer agressiever dan we van de band gewoon zijn. Wat alvast veelbelovend klinkt naar de toekomst toe.
Black Mirrors blijft op deze strakke en groovy wijze doorgaan, met als hoogtepunten “Heart In Trouble”, “Tomorrow” en de verschroeiende finale met “Kick out the jam” - een MC5 cover - en “Burning Warriors”. En krijgt de handen dan ook moeiteloos op elkaar van pril begin tot einde van de set.
Besluit: Wat er is veranderd bij Black Mirrors, in vergelijking met die keer toen we de piepjonge band op Desertfest aan het werk zagen, vroegen we ons af.  In het verleden merkten we dat Marcella, onbewust, net door die zeer tot de verbeelding sprekende performance de meeste aandacht naar zich toe trok. Dat is nog steeds het geval.
Maar anno 2019 treden de muzikanten eveneens wat meer op de voorgrond. De heren bewegen meer op het podium, en stralen enorm veel zelfverzekerdheid uit. Menig riff die gitarist Pierre Lateur en bassist Loïc Videtta uit hun instrument toveren , bezorgen ons dan ook een krop in de keel. Drummer Paul Moreau zorgt daarbovenop voor de kers op de taart. Kortom, iedereen binnen deze band kijkt meer dan ooit dezelfde richting uit. Black Mirrors heeft op deze maandagavond duidelijk de harten van Lokeren veroverd, en is nu compleet klaar om ook de wereld te veroveren.

Rick De Leeuw (****) mocht de avond afsluiten. Moeten we deze man nog voorstellen? De Nederlandse schrijver, dichter, zanger, presentator en muziekproducer werd bekend als zanger van Tröckener Kecks. Een band waar hij ruimschoots twintig jaar het mooie weer maakte. Ook als solo artiest heeft hij zijn stempel gedrukt.
Met zijn nieuwste solo werk 'Zonder Omweg' pakte deze legendarische klasse verteller en poëet het publiek moeiteloos in. Hij doet dit wellicht op een andere wijze dan poëet Patti Smith op de Grote Kaai, maar zeker met diezelfde gedrevenheid. Rick De Leeuw is namelijk een klasse verteller die goed weet waar hij mee bezig is. Het publiek genoot van zijn verhalen, gezongen op die gezapige Hollandse wijze.
En vanaf de eerste noot legt de man, begeleid door klasse muzikanten om zich heen, de lat zeer hoog. Zeg nu zelf:  Jan Hautekiet (keys), Axl Peleman (bas), Roeland Vandemoortele (elec. gitaren), Ron Reuman (drums), Manu Huylebroeck (ak gitaren). Dat zijn één voor één muzikanten die eveneens goed weten waar ze mee bezig zijn. Er wordt voldoende gegrasduind door die laatste plaat, maar ook enkele klassieke covers mogen niet ontbreken. Ze werden door Rick en de zijnen uitgekleed, en als het ware ter plaatse heruitgevonden alsof Rick ze zelf had geschreven.
Besluit: Rick De Leeuw kreeg de handen vanaf begin tot einde moeiteloos op elkaar, en dat is in grote mate de verdienste van zijn natuurlijk charisma op dat podium. Hij heeft ook anno 2019 nog steeds een uitstraling die al zoveel jaren tot de verbeelding spreekt. Maar ook laat hij zich omringen door één voor één klasse muzikanten die een meerwaarde bieden. Is dat nu door zijn solo werk te brengen of enkele kleppers van bijvoorbeeld Tröckner Kecks te? Er valt in de volledige set geen speld tussen te krijgen.
Rick De Leeuw sluit deze bijzonder gevarieerde avond dan af met knallende rock songs en ingetogen momenten; hij ontpopt zich tot een Nederlands poëet, klasse verteller en troubadour. De Nederlandse levende legende deed het Josephine Charlotte park dan ook dansen, bracht mensen tot ontroering en liet iedereen de songs uit volle borst meebrullen tot ver naar achter. Klasse, pure klasse!

Organisatie: Fonnefeesten, Lokeren

Fonnefeesten 2019 - zaterdag 3 augustus 2019 - Folkse atmosferen doen de daken er compleet afgaan
Fonnefeesten 2019
Fonneplein
Lokeren
2019-08-03
Erik Vandamme

Na een Nostalgie avond op vrijdag, ging op zaterdag de eerste echte festivaldag van Fonnefeesten door.

Meteen stond een levende legende op het podium. De Britse Folk/band The Levellers zou omstreeks 22u een overvol plein onderdompelen in een Folkse atmosfeer, waarbij de daken er moesten aan geloven. De band stond enkele jaren geleden al op diezelfde Fonnefeesten, en blijkt na meer den dertig jaar nog steeds bommen energie te doen ontploffen die ons na al die jaren met verstomming slaan. Dit door zeer bewust geen routineklus af te leveren, maar eerder als jonge wolven met enorm veel levens ervaring tekeer te gaan op dat podium. Het publiek ging gretig op de uitnodiging in en reageerde euforisch.

Maar eerst stond één van onze Belgische trots The Girl Who Cried Wolf (****) op het podium. De band had de ondankbare taak om de avond op gang te trekken voor een beperkt opgekomen publiek, maar ook past hun donkere, sprookjesachtige muziek eerder in een donkere en intieme omgeving. Komt daar nog eens bij dat buiten een beleefdheid applaus het publiek weinig enthousiast reageerde. De band zelf was echter best tevreden. In een interview naderhand opperde de band, dat als er één iemand verwonderd terugkeert na hen bezig te hebben gezien zijn we in onze opzet geslaagd. En dat laatste was zeker het geval. Want naast wijzelf, zagen we toch enkele mensen verwonderd mee knikken op wat de band hen aanbood. The Girl Who Cried Wolf bestaat dan ook uit muzikanten die zoveel uiteenlopende emoties uit hun instrumenten toveren. En dan hebben we het over o.a. die verschroeiende gitaar, bas en drum partijen. Telkens opnieuw wordt opgebouwd naar een climax waardoor prompt duistere gedachten het overnemen - eens je onder hypnose bent gebracht. Overgoten met een vocale inbreng van Heleen, wiens stem gaat van breekbaar naar zo intens frustratie, leed en pijn uitschreeuwen. Waardoor ze ons prompt een krop in de keel bezorgt. En dan hebben we het nog niet gehad over de inbreng van betoverende cello klanken, die ons in het Hemelse Paradijs doen vertoeven. Telkens met dat mysterieuze en donker randje. We hebben deze band altijd een zeer onderschatte parel gevonden in onze contreien en ver daarbuiten. Op Fonnefeesten zet de band dat in wat moeilijkere omstandigheden nog maar eens in de verf. . In 2020 zou een gloednieuwe schijf op de markt komen. We hopen dan ook uit de grond van ons donker hart dat die langverwachte doorbraak naar een ruimer publiek, die deze band al lang verdient, er volgend jaar mag komen.

Altijd leuk om te zien en horen hoe een duo elkaar perfect aanvoelt op een podium, het zorgt vaak voor een soort onaardse magie die je zelden tegen komt. Dat laatste kan ook gezegd worden van het duo Eriksson Delcroix (****) Ofwel Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix, die samen met een vijfkoppig band zorgen voor Zuiderse atmosferen op het plein. De band dompelt melancholische muziek onder in een badje van songs die prompt op de dansspieren gaan werken. Maar het is dus vooral die uiterst tot de verbeelding sprekende samensmelting tussen de wonderbaarlijke stem van Nathalie met de virtuositeit van Bjorn dat ons het meest over de streep trekt. Beiden vullen elkaar blindelings aan, en kijken dezelfde kant uit. Dat is belangrijk om ervoor te zorgen dat je een toch al wat ruimer opgekomen publiek aan het dansen wille zetten. Ook al zijn dat nog maar wat schuchtere danspasjes, Eriksson Delcroix slaat er met brio in het fonneplein in vuur en vlam te zetten, en de temperatuur tot een kookpunt te doen stijgen. En daardoor ontpopt de band zich als de perfecte opwarmer voor wat nog moest komen.

The Levellers (*****) leggen de lat vanaf de eerste song “Liberty Song” enorm hoog. De heren hoeven eigenlijk niets meer te bewijzen na meer dan dertig jaar, maar weigeren een routineklus af te werken. En dat siert hen. Niet alleen waren we onder de indruk van die bijzondere instrumenten als mandoline, viool, harmonica en didgeridoo. Allemaal instrumenten die de Folkse atmosfeer zo typisch aan een band als The Levellers alleen maar ten goede komen. Echter dient nog steeds met veel overgave te worden gespeeld, om de magie echt te doen werken. En dat laatste is zeker het geval. Is dat met feestelijke songs als “World Freak Show”, “The Fear” of het laaiend enthousiast meegebrulde “One Way”. Telkens blijft de band het onderste uit de kan halen om de aanwezige een wervelend Folk/punk feest te bezorgen. En toch kan The Levellers eveneens op een eerder gevoelige wijze een snaar raken. Bij die wonderbaarlijke song “Julie” - eentje van ondertekende zijn favorieten- krijgen we prompt een krop in de keel. The Levellers blijft ons vol bewondering naar adem doen happen en brengt zelfs twee gloednieuwe songs uit de volgende schijf die in 2020 op de markt zou moeten komen. Twee songs die niet moeten onderdoen voor bekendere kleppers als “Dirty Davey” bijvoorbeeld. Uiteraard mag tijdens de bisronde “Beautiful Day” ook niet ontbreken, en wordt de set afgesloten in een wervelende finale met “The Riverflow”.
Besluit: Toen we in 1994 The Levellers aan het werk zagen op Pukkelpop waren we danig onder de indruk. We zijn de band dan ook op de voet blijven volgen en zagen hen steeds wervelende Folk/punk feestjes afleveren, met telkens een onderliggende boodschap die ons niet onberoerd liet.
De grote vraag die we ons stelden is of de band na meer dan dertig jaar ons nog steeds kon ontroeren. Door middel van een energieke set, waarbinnen alles tot de puntjes was uitgewerkt - Zowel vocaal als instrumentaal - straalt deze band nog steeds enorm veel enthousiasme en spelplezier uit. Daardoor gingen niet één maar meerdere daken op de Fonnefeesten er compleet af. En bewijst de band nog maar eens, dat ervaring in het vak niet hoeft te resulteren in een routineklus afleveren.
We keerden dan ook,  net als die keer op Pukkelpop, met een zeer goed gevoel, trillende op de benen, huiswaarts terug. En zagen niets anders dan lachende gezichten om ons heen. Waardoor we ervan overtuigd zijn dat The Levellers in hun opzet zijn geslaagd. De fans een feestelijke avond bezorgen, en meteen meerdere statements maken.

Setlist: Liberty Song - Fifteen Years - Our New Day - The Fear - World Freak Show - Truth Is - Julie - Three Friends - One Way - Hope street - Roof - Food and Family - Men-an-Tol Carry Me - Dirty Davey - The Cholera Well
Encore: Beautiful Day - The Riverflow

Organisatie: Fonnefeesten, Lokeren

Wet Dreams is het project rond Death By Unga Bunga-frontman Sebastian Ulstad Olsen. Deze Noorse virtuoos had, volgens de biografie, enkele zogenaamde bastaardsongs liggen waar hij iets mee wilde doen. Wet Dreams is samengesteld uit leden van de bands FOAMMM, Warp Riders, de Marvells en het reeds aangehaalde Death By Unga Bunga. Eerder resulteerde dit in een smakelijke EP 'Cartridge Belt' (2017). Onlangs kwam via het label Black Pop Records nu een naamloos debuut op de markt. Omdat het nooit te laat is om kwaliteit in de schijnwerpers te plaatsen, namen we deze knappe schijf onder de loep. Punk kun je het bezwaarlijk noemen, maar die neiging om lekker alle heilige huisjes omver te duwen, dat zo eigen aan het genre, dat voelden we tot de toppen van onze tenen.
“Band Aid” is een zeer aanstekelijke song waar die typische punkvibes zeker zijn in verwerkt, ook is er een oog voor psychedelische invloeden merkbaar. Eén ding is al zeker, Wet Dreams pint zich dus duidelijk niet vast op één genre. Op de plaat voel je wel de ene na de andere adrenalinestoot naar boven komen, waardoor stil zitten onmogelijk is. “Her”,”Radioactivity” en “Bad Boys” bevatten ingrediënten van de meest smerige rockmuziek die ooit is gemaakt. En dat kan gezien worden als een compliment. Het is duidelijk niet de bedoeling van een band als Wet Dreams om je zachtmoedig te laten neervlijen in het malse gras. Op de schijf wordt zoveel energie op de aanhoorder afgeschoten dat prompt het dak er zal afgaan in uw woonkamer.
Waar zitten de knipogen naar garagerock, horen we u vragen? Die vind je terug bij de jankende gitaarlijnen. Luister maar naar songs als “Boogie”, “Bad Boy” en “Beautifull”. De psychedelische inbreng die vinden we dan weer eerder terug op de zang op deze schijf, de hypnotiserende inwerking op uw gemoed van deze vocale inbreng is daar het levende bewijs van. Elk van de songs hebben trouwens een duurtijd van circa twee minuten, op uitzondering van “Roliglatat” en voornoemde “Boogie”, dat afklokt op iets meer dan drie minuten.
'Wet Dreams' is  een gevarieerd pareltje geworden waar die voornoemde garagerock, punk en psychedelische punk worden samengesmolten tot een magisch mooi geheel. Waardoor je voortdurend  gaat dansen in de huiskamer, en bovendien - dankzij die hypnotiserende psychedelische inwerking op je gemoed - de aandrang voelt om deze trip meerdere malen te herhalen. Terwijl elk heilig huisje er prompt moet aan geloven.
Dit debuut album van Wet Dreams zal dus zowel de liefhebbers van punk , garagerock als psychedelische muziek in een brede omkadering, moeten aanspreken.