Drums'n'Guns is al bezig van 2012, ontstaan uit de stoner van Mogul. Na een demo en vele geslaagde optredens heeft de band zijn stempel gedrukt op stoner/post punk. In 2016 verscheen het debut, 'Ianna'. We horen een sterke diversiteit. De band treedt hier buiten zijn comfortzone.
In coronatijd kwam 'Hail Hail' uit. Het werd toen even stil … tot nu.  Met 'If You Can' is Drums'n'Guns terug. We hadden hierover nog een fijn gesprek met de band.
Lees gerust .

Hoog tijd om de EP onder de loep te nemen.
Uit het interview bleek dat het de bedoeling was om de live beleving op plaat te brengen. Drums'n'Guns is met brio geslaagd in deze opzet. Opener “Gloria” is een eerste uppercut. Een volgend oplawaai is er met “Beg You Pardon”, rauw, snel, om zich heen stampend.
“Unless”, “Focus On the brand” en “S-Men” tappen uit hetzelfde vaatje, het zijn twee mokerslagen van nummers en nodigen uit tot een moshpit. Punk en metal zijn verweven in hun sound.
Deze band verdient een ruimere erkenning want met deze EP overtuigen ze meer dan ooit …

‘Piano Feroce’ is een verzameling akoestische versies van eerder uitgebrachte songs … in de luisterbeurt zijn ze meer dan dat …
In het hart van de eerste pandemische winter nam Hilke een eenvoudige maar ingrijpende beslissing: opnieuw een akoestische piano kopen. Dit instrument is de perfecte metgezel voor een nieuwe muzikale reis. ‘Silent Violent', het debuutalbum van Hilke, was een zoektocht als liedjesschrijver en zangeres, een reis om haar plaats te vinden binnen het spectrum van genderzang. Ze riep de hulp in van muzikale vrienden als Dino Brandão, Odd Beholder en Gregory Frateur van Dez Mona en vroeg om hun vocale interpretaties van haar liedjes. 'Piano Feroce' is de inspiratie voor een nieuwe fase van muzikale introspectie en klinkt overtuigend.
Puur muzikaal bekeken voelen we de zachtmoedige, hartverwarmende aanpak,  met een zweempje melancholie. Het brengt ons zelfs tot de vroege indie van de Velvet Underground, zeker de vocale inbreng gelinkt aan zangeres als Nico. We voelen haar spirit op “Paradoxes” , “Freeze” en “Greta”.
Hilke heeft voldoende eigenheid door de brede, intense pianoklank. Een droomwereld openbaart zich in die sound, ook al wordt deze af en toe eens bespat met forsere geluiden. De warme vocals zijn pakkend. De intimiteit blijft centraal staan, luister verder maar eens naar “How are You” en het afsluitende “Silent Violent”.
‘Piano Feroce’ is er eentje van een sprookjeswereld van intiem genot.

Tracklist: Paradoxes - Freeze - Greta - The T - How Are You - Silent Violent

Wajdi Riahi Trio is het project  rond pianist Wajdi Riahi, een sympathieke man die vanuit zijn geboorteland Tunesië is afgezakt naar Brussel om hier zijn muzikale horizonten te verbreden. Zijn debuut 'Mhamdeya' (2021) was een nostalgische trip naar zijn roots.
Opvolger 'Essia' slaat een andere weg in. Het tweede album neemt ons mee op een reis tussen de twee horizonten van de pianist: Tunesië  en Brussel. Stambeli en Gnawa muziek zijn een integraal onderdeel van het album. Live ervaarden we een muzikale cultuurshock.
Lees gerust .

Dit is een interessant plaatje die ons meevoert naar verre oorden , met de jazz sound als centraal gegeven.
Het trio improviseert graag en de Tunesische klaagzang klinkt gevoelig, emotievol, intens. “Agree, Hypoctrite or leave” is een sterke opener . Riahi zit aan z’n piano op het verbluffende mooie, ingetogen “Yala Qawni” bepaald door die pianoklank en z’n breekbare stem, zachtmoedig drumgetokkel vult aan.
“Inel Blues” klinkt magisch en stuwt die piano jazz in een andere richting, door de invloeden uit Tunesië met de Westerse cultuur te mengen. Het is een ruim acht minuten durende klepper. Wat een klankenweelde horen we hier. “Hroub”, “Choral Stamebeli” en “Essia” zetten het verder. Met als gevolg een schitterend resultaat.

"Wat dit trio deed, was zondermeer uniek en grensverleggend. Ze nodigen je uit mee te stappen in hun (muzikaal) verhaal en avontuurlijke sound. Het publiek lustte ervan en genoot … Wat een culturele schokgolf. Missie uitermate geslaagd!", schreven we over het optreden van dit trio in de Casino, Sint-Niklaas. Ook op plaat is dit duidelijk zo.

Opening 03:47 Agree, Hypocrite or Leave 03:38 Yala Qawmi 05:19 Inel Blues 08:28 Nawres 02:22 Road to... 06:39 Akahaw 01:03 Hymn to Stambeli 07:42 Hroub 02:05 Choral Stambeli 03:19 Essia 04:04

Night's Requiem is een nieuw Belgisch melodieuze death metal project van Tijs Carlé (Royal Jake) en Mathias Vergaelen (HEXA MERA). Het duo bracht een EP uit, 'Crossing The Void' en nodigde bevriende muzikanten uit om er aan mee te werken. Het werd een bijzonder interessant project, met een persoonlijk verhaal.
Een trip voor donkere zielen onder elkaar? We vroegen het Tijs en Mathias in een fijn gesprek, waarbij we ook polsten naar de ambities en de plannen.
Lees gerust  .
In het interview steunen de twee op een therapeutische duiding van de EP, om dingen uit hun leven een plaats te geven, op zoek naar een zekere gemoedsrust binnen de duisternis die hen omringt.
Ze brengen twee uiteenlopende werelden bij elkaar (hun eigen projecten waren totnutoe steeds sterk verschillend) tot een donker, grauw, toegankelijk geheel, zonder echt lichtvoetig te klinken. “The Void” is een emo beladen song van opgekropte frustraties en pijn in een melodieuze instrumentatie, intiem, veelzijdig tot een oerknal.
Donker en licht botsen zachtjes tegen elkaar, demonen en engelen kunnen elkaar ontmoeten. “Through the darkness” en “Weep of guilt' zijn erg gevoelig binnen dit concept. Een bijzonder project dus, een verstandshuwelijk tussen pijn en vreugde, tussen duisternis en licht; geen gevechtsmodus dus.
Donkere magie ervaren we op het verschroeiende “Reminiscene” en de intense afsluiter “Immemorial”.
Dit project is echt een verrijking binnen het genre. Een intens mooie donkere EP.

Tracklist: The Void (1:39) Through the Darkness (4:32) Weep of Guilt (4:49) Reminiscence (4:54) Immemorial (5:38)

Bizkit Park - Een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein

Cover/tribute bands ze vliegen ons rond de oren. Meestal krijg je een doorslag van het origineel of … nét dat iets meer-minder. Maar sommige bands overstijgen zichzelf en voegen er nog wat aan toe. Bizkit Park is er zo eentje en behoort al ruim tien jaar tot de tweede  categorie. Wat zij doen is het ‘nu-metal’ genre opwaarderen, alsof zij die stijl hebben uitgevonden. En dat maakt hen een unieke muzikale parel om te koesteren.
We volgen hen al vanaf het prille begin en zagen een band die zijn publiek enthousiasmeert en zorgt voor de nodige ambiance.
Een compleet uitverkochte AB moest er nu aan geloven… Na tien jaar zijn ze nog steeds een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein.

Opwarmer was MANTAH (****) is sinds de release van hun prachtige schijf 'Evoke' in 2022 - aan een stevige opmars naar bezig en stonden o.a. op Alcatraz Fest .
Lees hier de cd review .
Een erg gemotiveerde band was hier bezig en na een rits drum mokerslagen vlogen ze er direct in! Ze zorgden voor een energieke sound en hadden het publiek mee in hun muzikaal verhaal. Een verdomd strakke live band was hier bezig, vuurballen werden afgeshotten en op de koop toe wist de spraakzame en beweeglijke zanger het publiek op te jutten. Sterk alvast! Het daverende applaus was terecht!

Goed opgewarmd dus voor Bizkit Park (*****), waar iedereen naar uitkeek … Al meteen hadden ze de handen op elkaar met de eerste klepper “My Generation”. Een ferme kopstoot dus! De dynamiek zetten ze verder op “Down With The Sickness” van Disturbed en “Got To Life” van Korn, met een moshpit tot gevolg. De security had hier zijn handen vol met crowdsurfers.
Bizkit Park had het publiek mee en drukte gretig,hongerig het gaspedaal nog meer in . Wat een energie , wat een set … Ze vuurden een rits ‘nu-metal’ hits in een razendsnel tempo af. We kregen een circle pit nu, tot ver naar achter, en zelfs een heuse Wall of Death. De band loodste ons op die manier naar een schitterende, wervelende finale.
Er volgde ook een mooi, emotionele, overtuigende ode aan Linkin Park, met “Papercut”, “Faint”  en “Numb”. Verder nog een bijdrage van Korn's “Here to stay”  en System of A Down met “Toxicity” en “Chop Suey”, afsluiter van de avond. Limp Bizkit verbleekte totaal, zeker als hun “My Way” werd ingezet. Bizkit Park speelde het nog beter, sterker, overtuigender.
Een optreden van Bizkit Park is een unieke totaalbeleving met hun ‘nu-metal’ sound. Ze weten moeiteloos mensen met elkaar te verbinden.

Deze 'cover' band (mogen we het woord cover uitspreken?!) overstijgt zichzelf. De adrenalinestoten voelden we letterlijk. Hierop stilstaan was onmogelijk. Dit was gewoonweg een niet te stoppen ‘nu-metal’ sneltrein optreden.

Setlist: My Generation (Limp Bizkit) //Down With the Sikness (Disturbed) //Got To Life (KoRn)//Faint (Linkin Park)//Psychosocial (Slipknot) //Last Resort (Papa Roach)//BOOM (P.O.D.) //Falling Away From Me (KoRn)//Ones Step Closer (Linkin Park) // Rollin' (limp Bizkit) // Toxicity (System of a Down) //Crawling (Linkin Park)//My Own Summer (Deftones)//My Way (Limp Bizkit) //Butterfly (Crazy town) // Blood Brothers (Papa Roach)// Alive (P.O.D.) // Papercut (Linkin Park)//Duality (Slipknot) //Here to Stay (KoRn) //BYOB (System of a Down) // Wait & Bleed (Slipknot) // In the End (Linkin Park) // Break Stuff (Limp Bizkit) // Prison song (System of A Down) // Limp Bizkit (Hot Dog) // Lords of the boards (Guano Apes) // Cry me a river (De Jaren nul)// Unwritten (de Jaren Nul) // Take A Look Around (Limp Bizkit) // Bodies (Drowing Pool) // Numb (Linkin Park)// Chop Suey (System of A Down)

Organisatie: Live Nation

Guido Belcanto & Roland – Kleurrijke jamsessie

Guido Belcanto & Roland (****) - Twee iconische figuren binnen de Belgische (Vlaamse) muziekwereld die de handen in elkaar slaan en tekenen voor magische concerten; ze gaan nu onder de noemer 'de stratiers van het chanson' op tournee, en waren ook te zien in de Sint-Annakerk, Lokeren, op zich een bijzondere locatie.
Guido en Roland zijn ooit begonnen als straatmuzikanten, en gingen elk hun eigen weg. In hun connectie mondt dit uit in een kleurrijke jamsessie, die folk, blues, smartlap en chanson met elkaar verbindt.
"Goedenavond beminde gelovigen”, zei Guido waardoor het ijs werd gebroken voor een avondje gitaarvirtuositeit en ‘een lach - een traan’ in hun verhalen.
Een kleine kanttekening: de gitaar werd door de akoestiek in de kerk wel wat weggedrukt waardoor de stem van Guido Belcanto er wat teveel bovenuit te horen was. Maar voor de rest hoor je ons niet klagen.
Het duo ging bijzonder speels en ongedwongen tewerk; met een bont allegaartje aan smartlappen van o.a. De Zangeres zonder Naam, “Witte Rozen”, 'eigen nummers als “De Verpleegster”  en enkele bekende chansons, folklore, blues. Post Coïtale Blues die zorgde voor een erg warme sfeer en het publiek intrigeerde, ontroerde door handclaps. Ook Will Tura’s “El Bandido” ontbrak niet.
Heel wat muziekstijlen dus en er werd in het Frans, Nederlands, Engels en zelfs Spaans gezongen. Muzikaal erg gevarieerd, ingetogen als extravert, waarbij de registers wel eens werden opengetrokken. Het was een soort reis rond de wereld, uiteenlopende, brede culturen die elkaar de hand reiken en elkaar niet bekampen …
Guido Belcanto & Roland kregen de handen moeiteloos op elkaar, de sfeer zat er heel de avond goed in. Muzikaal werden de heren aangevuld met op accordeon en piano: Ad Cominotto , contrabas: Jasper Hautekiet en drums: Jeroen Stevens, een enorme meerwaarde, dat het geheel compleet maakte.
De diversiteit in stijl, aanpak en in taal zorgden voor een boeiende, ontspannende, kleurrijke avond, die allerlei emoties losweekte; een combinatie van hun virtuositeit, de unieke blues van Roland en de verhalenverteller, pur sang, Guido Belcanto. Een daverende ovatie volgde.
Wat een magie van deze twee …

Organisatie: Fat Bastard Promotions

Vitja Pauwels 'Early Life Forms' – Een oneindig filmische trip

Vitja Pauwels (*****)  (Bombataz, Woolvs, Lara Rosseel, An Pierlé) is een begrip geworden in de Belgische jazz, al noemt hij zichzelf géén jazzgitarist. Hij laat zich graag inspireren door de vrijheid van het genre en mede-gitaristen als Bill Frisell en Marc Ribot, maar hij doet net zo goed inspiratie op bij artiesten als Daniel Lanois en Ry Cooder.
‘Early Life Forms’ (naam van het live-project, en het album) vloeit voort uit een concert met Marc Ribot tijdens het BRAND! Festival in 2022 dat op 26 januari verscheen bij het WERF-label, gevolgd door een uitgebreide tour.
Zie info https://www.musiczine.net/nl/news/item/93125-vitja-pauwels-early-life-forms-nieuw-album-met-marc-ribot.html
Voor deze tour hield hij ook halt in De Casino, en liet zich omringen door even virtuoze muzikanten: Frederik Leroux (baritongitaar), Laurens Dierickx (hammondorgel) en Casper Van De Velde (drums) .
Het gezelschap bood ons ruimschoots een uur lang een oneindig filmische trip …

Al vanaf de eerste gitaarlijntjes voelde je gewoon, hier hangt bijzondere magie in de lucht. Aangevuld door zijn mede muzikanten, die een grote meerwaarde boden aan het geheel, Vitja Pauwels verkent de oneindige mogelijkheden van zijn gitaar, en hij wordt geruggensteund door z’n muzikanten , die een even sterke meerwaarde zijn .
Hij wisselt moeiteloos van instrument. Je krijgt een heel andere geluid te horen, dat dan weer perfect binnen het plaatje past. In die perfectie en virtuositeit is er ook de speelsheid en de improvisatiezin.
Binnen die context creëert hij een voortdurend beeldrijk spanningsveld met z’n muzikanten, die elkaar aanvoelen en elkander speelsgewijs de loef afsteken.
Vitja beheerst verschillende stijlen, die jazzy onderbouwd (kunnen) zijn. Hij biedt ongelofelijk wat variaties aan en biedt ons dus een filmische trip; de schoonheid van de sound is adembenemend of doet je belanden in een zee van vervaarlijke vuurballen. Het geheel klinkt innemend, sober, spaarzaam of  ze trekken alle registers open. Voortdurend worden we muzikaal heen en weer geslingerd. Wat een sterkte van ‘the man himself’ en z’n sterk op elkaar afgestemde, talentvolle muzikanten, die soms wel eens doorspelen , terwijl Vitja rustig weg een nader instrument haalt.
De combinatie subliem gitaar werk van Vitja zelf, de experimentjes op drums, de baritongitaar en het kleurrijk pianospel bepalen de overtuigende sound. In de bis krijgen we zelfs een funkende waterval. Puik werk!
Kortom, Vitja Pauwels en C° wisten ons zondermeer te verbazen met die wisselende, frisse, boeiende, avontuurlijke aanpak. Het zorgde voor een oneindig filmische trip

Organisatie: Jazzlab ism De Casino, Sint-Niklaas

Julien Tassin - Hartverwarmend solo optreden

We zakten af naar een brunch concert van Julien Tassin (*****) in de Ha Concerts, Gent. Die brunch concerten zijn alvast een formule die aansluit in de Ha Concerts!
We volgen de jazzmuzikant uit Charleroi, die over de taalgrens reeds zijn sporen heeft verdiend, al een tijdje. De man improviseert in het genre en voegt er gretig blues aan toe, wat hem een creatief pareltje maakt. Met band als solo.
Vorig jaar hadden we nog een interview over zijn in 2022 verschenen release 'Primitiv'; lees gerust .
In HA Concerts was hij helemaal op zijn eentje en wist hij ons te bedwelmen met enkel z’n gitaar en de songs gedragen door z’n warme stem.
Julien Tassin zit binnen het lijstje unieke jazzmuzikanten in ons landje. De foyer was dan ook goed volgelopen. Op z’n gitaar is hij vindingrijk en beeldrijk. In zijn eentje bouwt Julien Tassin een brug tussen blues - jazz en weet hij te improviseren. 
Een boeiende set dus door al die variaties en de integere, gevoelige, hartverwarmende sound En soms konden de registers worden open getrokken. Naast songs uit zijn laatste album 'Primitiv' was er plaats voor enkele nieuwe; een balanceren van klankkleur en experiment.
Het nieuwe materiaal, eind 2024 begin 2025 af, is alvast veelbelovend opnieuw!
Julien Tassin behoudt moeiteloos een uur lang de aandacht, door die zalvende aanpak en die verwoestende uithalen. Die veelzijdigheid intrigeert.
Hij is erg spraakzaam, en doet zijn uiterste best om in het Nederlands het publiek aan te spreken.
Hoogtepunt in de set waren o.m. “Africa Dream”, “Primitiv” en het prachtige”'Blues for Nina Simone”.  Het lange applaus was dan ook veelzeggend. In de bis hadden we het puike, grensverleggende “Work”, een tip van de sluier naar de toekomst toe …

Julien Tassin wist in z’n eentje het publiek in te pakken met die stijlvariaties van blues-jazz, de wisselende klankkleur en de ruimte voor improvisatie-experiment. Hij bewijst een uniek gitarist te zijn. Te koesteren, deze man!

Setlist: 1. F blues 2. Les chaines 3. Traditionnel 4. Our Trees 5. Africa Dream 6. Primitiv 7. Blues for Nina Simone 8. Mozaik 9. What's inside
Encore: Work

Pics homepag @Wim Wabbes

Organisatie: HA Concerts, Gent

Kim Petras – Tussen aanstekelijke pop en decadentie

De Duitse popartieste Kim Petras (***)  is op korte tijd uitgegroeid tot het boegbeeld van een hele generatie  binnen de LGBTQIA+ gemeenschap. Kim Petras maakt als nieuwkomer vooral indruk bij haar collega's in de muziekindustrie wanneer ze als eerste openlijke trans artiest een Grammy Award weet te winnen voor Best Pop Duo/Group Performance met haar duet met Sam Smith, de wereldhit "Unholy". Ze straalt een androgyne seksualiteit uit, waartoe een ruim publiek aan jongeren die worstelen met zichzelf, zich voelt aangesproken. En dat is ook te merken in een compleet uitverkochte Ancienne Belgique. De sfeer zat er steeds in op deze zwoele avond.
Kim Petras zit ergens aanstekelijke pop en decadentie. Live charmeert ze met zoveel  bravoure en nonchalance dat ze er steeds mee wegkomt. Haar pop wist steevast de dansspieren aan te spreken.

De set begint echter vrij griezelig, zelfs op het randje van satanisch zelfs, met o.m. “Feed the Beast” en “Personal Hell” zet ze de hellepoort open…  tot haar hoofd zelfs wordt afgehakt + op het scherm verschijnt 'Kim is Dead'. Om dan uit te pakken met het sterke “Unholy” dat dus al vroeg in de set was. De stap naar het decadente onderdeel hadden we met de seksbetuigingen van “Slut Pop”, “Treat me Like a Slut” en “XXX”, veelzeggende nummers en spraakmakende titels. Binnen het erotiserende houdt Kim Petras de teugels strak!
Ze dirigeert het concert van begin tot einde, en komt over als een sterke, zelfverzekerde vrouw die stevig in haar schoenen staat. 
Haar boodschap is er eentje van ‘vooral steeds jezelf blijven hoe je ook gekleed bent, loopt; wie en wat je ook bent, doet, speelt geen rol’.
Moeiteloos spreekt ze haar eigen community aan, die het nu nog steeds moeilijk heeft om in onze maatschappij te worden aanvaard. De ganse avond weet ze iedereen te beroeren om er hun avond van te maken. De joelende menigte geniet er ten volle van en danst zich de ziel uit het lijf op songs als “All She wants”, “Deeper” en “Can't do better”.
Kim Petras is een groots entertainster mét een boodschap; door die roze bril heen zie je een onzeker meisje verschijnen, die op zwoele, wulpse wijze haar demonen probeert te overwinnen. Deze message wordt subtiel meegegeven. Iedereen kan dit zelf invullen, kijk door deze roze bril van wulpse popsongs en check, brgrijp het verhaal erachter. “Alone 2.0” en “Heart to Break” waren twee afsluitende knallers en met de even wulpse dansers, de theatrale aankleding en de spraakmakende beelden op het scherm werd dit overheersende gevoel versterkt. Wat een set binnen het genre en community.

Setlist: Feed the Beast //Personal Hell //Revelations //King of Hearts //Unholy  (Sam Smith cover) //Slut Pop //Treat Me Like a Slut //XXX //Throat Goat //Slut Pop (Reprise) //Head Head Honcho //Gag On It //All She Wants //Je T'adore //Problématique //Deeper //I Don't Want It at All// Hillside Boys //Can't Do Better //Sweet Spot //Coconuts ///Encore:///Alone 2.0 //Heart to Break

Als supports: Georgia (****) stond helemaal alleen nu , enkel ondersteund van haar wisselende vocals en qua instrumentatie met wat percussie. Ook zij wist het publiek overtuigend te boeien.
DJ Act Alex Chapman (***) ging tekeer met opzwepende beats, mixte deels gekende songs en intrigeerde met wulpse danspasjes tot een lekker dansfeest.
Op die manier een ideale warming-up voor Kim Petras.

Organisatie: Live Nation

Gamma Rave - Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is dat het risico waard

Live elektronica is de basismissie van Gamma Rave, het nieuwste project van Will Harwood (Gadje Scum), Sanne Werkers (Brazzmatazz, Kinky Star), Jonas Nyaarr (Idealus Maximus, GoToEleven) en Geert de Waegeneer (Thou, BOMA Studio).  
De groep wil dansvloer vullende elektronische dansmuziek naar het live-circuit brengen, met een frisse benadering van het genre door de synthetische tonen van elektronica te combineren met de meer rauwe stijl van punk.
De band bracht onlangs hun eerste single uit “Crossroads”- lees hier  .
We hadden een fijn gesprek met de band. We polsten ook naar de ambities en de verdere toekomstplannen.

Gamma Rave is een gloednieuw project , opgericht in tijden dat we beetje worden overspoeld met nieuwe projecten. Hoe is het idee ontstaan? En waarom ?
We waren al een tijdje met Drum & Bass en zo bezig, en sommige van ons stopten bij hun project waardoor de weg open lag voor iets nieuws en fris. Zo is alles begonnen eigenlijk. In eerste instantie was dat puur instrumentaal, en later dus ook stem en EWI toegevoegd. Om vast te stellen dat we plots een achttal nummers klaar hadden.

Wat is de betekenis van de naam ‘Gamma Rave’? Rave party in de Gamma?  Is Gamma jullie sponsor ? Of hoe moet ik dat zien…
Nee, het is een woordspeling. Het komt uit de Engelse vertaling ‘Gamma Raeyve’ (gammastraling in het Nederlands) dus nee we worden niet gesponsord door de Gamma.. (haha) ‘Rave’ verwijst natuurlijk ook naar onze live reputatie. 

Ik zie vanuit het Gentse wel meer van die unieke bands opduiken, Wat schuilt hierachter?
Er is een soort aantrekking tussen zeer goede muzikanten, die naar Gent verhuizen en zo die op hun beurt andere muzikanten aansporen, het is dus eigenlijk een soort wisselwerking die je niet overal ziet. Met het komen van het jazz conservatorium zijn er hier enorm trouwens veel studenten aanbeland, en ook dat heeft  weer voor een kruisbestuiving gezorgd.

Musiczine was onder de indruk van jullie single: vooral die bonte variatie aan stijlen, en er een eigen unieke draai aan geven viel me ook op. Hoe zou je zelf je muziek omschrijven (naar promotors toe )?
Dat is moeilijk omdat een variatie aan stijlen net is wie we echt zijn. Wat we wel in de verf willen zetten is dat Gamma Rave een live Drum & Bass band is. Dat is de essentie van waar het bij ons echt om draait.

Het valt me inderdaad wel op dat het muziek is die pas op een podium echt tot leven komt, denk ik. Is het echter niet een beetje moeilijk geworden, vooral sinds corona, om net podium kansen te krijgen? Organisatoren boeken ook vaak op veilig en geven jonge , talentvolle bands of artiesten niet direct de kansen die ze verdienen…
Er is heel veel gebeurd, niet alleen door corona dat is maar één ding. Ondertussen is alles zo duur geworden dat het voor jongeren moeilijk is geworden om nog concert tickets te kopen. Daardoor haken zij ook af. Ze moeten dus keuzes maken, en kiezen om net naar die dure concerten te gaan en laten de andere helaas links liggen, omdat ze daar het geld niet voor hebben. Dat was vroeger wel anders. Er wordt ook op save gespeeld door organisatoren, of op het laatste moment geprogrammeerd, en er is echt een overaanbod aan nieuwe bands, en dat alles samen maakt het allemaal wat moeilijker voor jonge beginnende bands om door te breken. Wat ook belangrijk is, voor jongeren is het wel een verschil of ze naar een DJ staan kijken of een band, en daar speelt een organisatie ook op in door dan een DJ te boeken. De manier van ‘muziek beleven’ is bij jongeren ook veranderd, ze gaan vlugger van het ene naar het andere en blijven vaak geen heel optreden meer volgen. Daar moeten we allemaal wat rekening mee houden, en op inspelen.

Op dat laatste spelen organisaties ook bewust in, heb ik zelf al ondervonden. Het is als een band als jullie dan ook belangrijk om er ook op in te spelen dacht ik zo.
Waarom dan toch het risico nemen? Beginnen bij de post!?
Will heeft eigenlijk ooit als postbode gewerkt - hij kan het niet aanraden. Veel toffer om muzikant te zijn  (haha) - Maar echte antwoord: Dit is onze passie. We spelen graag muziek, en we zijn trots op de muziek die we samen maken. Dus voor ons is het dat risico waard. Maar we zien het niet als een risico. We maken gewoon onze muziek en we gaan zien wat er gebeurt.

Laten we het even over de nieuwe release hebben. De single kreeg al wat leuke reacties; wat staat er nu op het programma?  Zijn er al plannen voor meer singles of eventueel EP of album?
We gaan ons wat releasen betreft dus voornamelijk focussen op live spelen, zoals hierboven al aangegeven. Maar toch ook vooral singles uitbrengen. De manier van werken is helemaal veranderd, het hoeft niet per se om alles direct in een album te steken, van tijd tot tijd een single uitbrengen om de aandacht te trekken en vooral ons live profileren in dat wereldje is eerder de tendens die we volgen. Ooit komt het er wel van wellicht, maar het is geen prioriteit. 

Ik heb een interview gehad met een muzikant die geen platen uitbrengt, maar alles gewoon op bandcamp gooit. Is het voor jullie nog nodig om platen uit te brengen, denk je, er is een publiek dat nog platen koopt, maar jongeren is een andere zaak?
Wij kopen ook nog platen, en er is zeker een publiek voor. Maar binnen ons concept is het voorlopig gewoon nog niet aan de orde. We zien wel wat de toekomst brengt, en los van de veranderingen is er wel nog een publiek voor.

Tourplannen voor 2024?
We zijn geboekt voor een paar festivals deze zomer maar ze hebben zelf hun line-up niet aangekondigd dus we mogen daar geen reclame over maken. We zijn ook nog een tournee van Engeland aan het plannen.

Wat is jullie grote ambitie?
We hebben vorig jaar in Engeland op een festival gespeeld. Boomtown Fair. We hebben op één van de kleinste podia gespeeld. Het zou leuk zijn om elk jaar uitgenodigd te worden daar, en op een steeds groter en groter podia te mogen spelen.  En op die manier ook naar andere podia toe te blijven groeien. 

Doorgroeien naar het buitenland is tof en mooi meegenomen, is in het binnenland geen probleem dat jullie een Belgische band zijn, waardoor het moeilijker wordt om succes te boeken, of speelt het geen rol?
Dat is wel zo maar heeft ook te maken met de manier van muziekbeleving hier of in het buitenland, toen we in Engeland speelden merkten we dat ook op. Sommige dingen die daar gebeuren, o.a. dat je automatisch voor een groot publiek speelt, doordat ons landje wat kleiner is, kun je u hier dus  niet voorstellen. Of we zagen iemand van rond de 65 gewoon staan dansen op onze muziek, ook dat kom je hier zelden tegen. De muziekbeleving op zich is dus heel verschillend in het buitenland dan hier. Onze nationaliteit is  dus op zich geen probleem, voor de soort muziek die we spelen is Engeland  gewoon  onze grootste markt. Maar optredens daar zijn uiteraard moeilijker te regelen, zeker na de BREXIT, en onze kosten zijn uiteraard hoger, dus die zijn zeker obstakels voor ons.


In die ambities, wat geniet je voorkeur … het clubcircuit of eerder grotesk met een Sportpaleis …
Gewoon, liever een paar leuke optredens in die clubs als AB , Casino of andere dan een groot podia in bijvoorbeeld Sportpaleis of zo. moesten we die kans krijgen, gaan we dat natuurlijk met beide handen aannemen. Dat lijkt ons logisch. Maar een stempel kunnen drukken op het club circuit lijkt gewoon een veel leuker scenario. Liever veel optredens, dan één enkel optreden.

Bedankt voor dit fijne gesprek, hopelijk tot snel op één of ander podium …