Het Depot Leuven - concertinfo 2024 - 2025

Het Depot Leuven - concertinfo 2024 - 2025 events 2024 12-10 The Slackers 13-10 Cool presents Staples Jr. Singers 14-10 Hauschka 15-10 Cool presents Ghost-Note 16-10 Doodseskader 17-10 Maan (ism FKP Scorpio) 18-10 Aaron Blommaert (ism Live Nation) 20-10 The…

logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2024 DRIFTWD ft Sasja, Muziekclub Wintercircus, Gent op 3 oktober 2024 Nightlife: Mo’Juice: Horse meat disco, Muziekclub Wintercircus, Gent op 4 oktober 2024 Machinedrum, Martha Da’ro, Club Wintercircus, Gent op 5 oktober…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Onze partners

Laatste concert - festival

accept_trix_13
godspeed_you_bl...
Erik Vandamme

Erik Vandamme

donderdag 24 oktober 2019 09:55

Wij Twee

Wigbert Van Lierde is een artiest die ondanks zijn jaren dienst teveel onderschat is geweest. Nochtans heeft de man ondertussen klassiekers uitgebracht zoals “Ebbenhout Blues” en verleende hij zijn diensten aan Jo Lemaire, Axelle Red en Paul Michiels of maakte hij deel uit van gelegenheidsgroepen als Zakformaat XL - met Kris De Bruyne en Patrick Riguelle. Wigbert debuteerde solo met een prachtige plaat 'Ticket in de Nachtkastla', een parel van een Nederlandstalige aan kleinkunst gelinkte schijf die we iedere liefhebber van dat genre ten stelligste kunnen aanraden.
Met 'Wij Twee' brengt de man zijn ondertussen zesde plaat op de markt. Het is wederom een prachtig pareltje geworden, waarvan elke kleinkunst liefhebber prompt een oorgasme krijgt.
Vergelijk het met regendruppels die van een raam naar beneden glijden: je kunt niet voorspellen op welk punt ze onderaan zullen uitkomen. De muziek zoekt haar eigen weg. Wat eerst eenvoudig lijkt, kan plotseling complex worden omdat je op een groove, kleur of intensiteit botst die de song nodig heeft”, zegt Wigbert er zelf over. Die omschrijving klopt volledig.
Dat blijkt al uit die eerste song “Duinen”, een prachtige, eenvoudige song waarbij Wigbert de gevoelige snaar raakt. Iets wat ons trouwens doorheen de gehele plaat zal opvallen. Geen grote woorden, maar een warme aankleding die een gemoedsrust doet neerdalen over je hart, waardoor je een glimlach niet kunt onderdrukken. Voor de arrangementen kreeg hij de hulp van Vik Van Gyseghem (Tamino, Tristan), Domien Cnockaert (Mondingo en Hooverphonic) en Charlotte Jacobs (Seiren). Die vormen wellicht een grote meerwaarde aan het geheel, maar het is toch die warme uitstraling van Wigbert zelf dat ons het meest over de streep trekt.
Een lijn die hij verder doortrekt op songs als “Wij Twee”, “De Donkerste Nacht” - een lekker rockende song die op de dansspieren werkt. Of de daaropvolgende “Het Grote Gelijk” en “Altijd Beter”. Allemaal pareltjes die de stelling: '’schitteren in eenvoud’ meer dan eens in de verf zetten. Wigbert maakt van eenvoud iets magisch moois, dat je hart raakt en je ziel tot rust en kalmte brengt zoals weinigen dat hem hebben voorgedaan. “Het Kan Niet Langer Zo”, “Huilen Naar De Maan”, ''Tennis” en “Johanna/Joey” zijn dan songs uit zijn debuutplaat, die hij op een even gedreven wijze terug heruitbrengt als toen. Het geeft maar aan wat voor een uniek talent Wigbert was en nog steeds is.
Er klinkt weemoed uit de stem van Wigbert Van Lierde op zijn nieuwste schijf 'Wij Twee', maar nergens klinkt deze plaat depressief of doet ze pijn aan je hart. Eerder doet Wigbert een deugddoend gemoedsrust over jou neerdalen, binnen een zeer intens mooie en eenvoudige omkadering raakt hij een zeer gevoelige snaar. Net zoals alleen grote kleinkunsttovenaars dat kunnen
, tovert hij een glimlach op je lippen terwijl je een traan wegpinkt, wegzinkende in de zetel genietende van zoveel schoonheid dat op jou afkomt. Wigbert is een artiest die door zijn jaren dienst eigenlijk een topartiest zou moeten zijn, die overal hoge toppen scoort en volle zalen uitverkoopt. Het is hem gegund.
Maar zeer stiekem voelen we op deze plaat dat hij zich zeer comfortabel voelt in zijn wereld, waar hij zich voortbeweegt als een gelukkig vis in het water. Het optimisme waarmee Wigbert doorheen deze parel van een plaat, door de tranen van verdriet heen kijkt,  naar een grauwe wereld. Hij doet de zon schijnen in het meest donkere hart.

donderdag 24 oktober 2019 09:46

Airships Are Organisms

John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en “bowed guitar”) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
Eigenlijk is daarom de band het stempel 'jazz' opdrukken hen tekort doen. Want al vanaf het fijne “Deconstructing Hymns”, een pareltje van circa dertien minuten, voel je dat deze band uiteenlopende muziekstijlen perfect met elkaar verbindt door tot in het oneindige daarmee te improviseren. De band brengt op zijn tweede album ook zeer filmische muziek, je zou zo een retrofilmpje willen bekijken met deze bijzonder aanstekelijke muziek als 'Airships and Organisms' op de achtergrond. Het voortdurend experimenteren met geluiden zorgt er trouwens voor dat John Ghost jazz en aanverwanten letterlijk tot kunst verheft en daar mee wegkomt. De warme klanken bij “Disfunctional Rabbits: The Disfunction” en “Disfunctional Rabbits: The Rabbits” doen je wegdromen naar zeer verre oorden. Weer valt ons op hoe visueel de songs klinken, met de ogen gesloten wanen we ons al in een cinema. Ook uit “The Fallen Colony” en “Time//Traveler” blijkt nogmaals uit wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten John Ghost bestaat. Virtuozen die eigenlijk, dankzij hun andere projecten, niets meer hoeven te bewijzen maar zich in dit project ten volle uitleven. Het zorgt voor een indrukwekkend kleuren palet, dat zowel de jazz- als rockfan zou moeten bekoren. Muzikanten die voortdurend buiten hun comfortzone treden, dat is hoe we de band eveneens zouden kunnen omschrijven. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet bij het acht minuten lange “Drones For A Sunken Mothership”. Waar wederom die zeer filmische aankleding in het oog springt.
John Ghost haalt alles uit de kast om definitief zijn stempel te drukken op het jazzgebeuren, door net buiten die lijnen van jazz op avontuur te trekken en je een schijf aan te bieden die je vol bewondering doet kijken als een kind dat voor het eerst een regenboog ziet verschijnen. Zo eenvoudig, zo magisch maar vooral zo wondermooi.

Blues/Jazz
Airships Are Organisms
John Ghost
 

donderdag 24 oktober 2019 09:42

Free At Last

Ken je als metal- of hardcoreliefhebber het gevoel dat je voelt opborrelen om alles rondom jou plat te walsen tijdens het beluisteren van uw muziek? Die adrenaline die door je aders stroomt, telkens een razende riff of drumgeroffel ervoor zorgt dat je hersenpan wordt ingeslagen, waarna een vocale inbreng ervoor zorgt dat elk heilig huisje wordt omver gestampt? Nee, niet gewoon geduwd. Nu, dat is het soort gevoel dat wij moeten hebben bij het beluisteren van deze muziekstijl. En dat is wat een band als Behind Bars, ontstaan in 2015, ons voorschotelt. In 2018 stonden ze op Wacken Open Air in Duitsland en kregen ze eindelijk de erkenning die ze al lang verdienen. Ook wij waren danig onder de indruk van hun aantreden op Frietrock (Oud-Turnhout) . Het verslag kunt u hier nog eens nalezen (http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75609-frietrock-2019-wie-het-kleine-niet-eert-is-het-grote-niet-waard.html )
De band brengt een nieuwe schijf op de markt: 'Free At Last'. En zet daarop die ingenomen stelling nogmaals in de verf. “Full of Hate” is al een eerste uppercut, recht in je gezicht, waardoor je prompt tegen de vloertegels wordt gekeild. En dan zijn we nog maar aan de start van deze straffe plaat gekomen. Na “Taken” is er ook plaats voor twee songs “No More Lies” en “Six Feet Deep” live vanop Wacken Open Air 2018. Waar de band bewijst vooral live zich voort te bewegen als een losgeslagen meute bloedhonden die bloed hebben geroken en niet meer ophouden tot als rondom zich is platgereden.
Behind Bars heeft ondertussen zeer veel ervaring opgedaan om de aanhoorder doorheen te schudden. Dat komt ook terug op de daarop volgende songs als “Forgotten”, “Losing Ground” tot “No Way Out”. Het is de rode draad op de volledige schijf. Uiteraard is dit de grote verdienste van een samensmelting van verschillende elementen. Zoals gitaar/baslijnen die dieper snijden dan een vlammend zwaard. Of een drummer die zijn drumvellen zodanig hard vermorzelt dat dat aanvoelt als mokerslagen op je hersenpan. Echter is het de vocale inbreng van zanger Seth Vanleene die zodanig verschroeiend klinkt dat je uiteindelijk tot waanzin wordt gedreven.
Die energieke aanpak op het podium, waardoor we letterlijk werden omver geblazen, het keert eveneens over de hele lijn terug op deze plaat. En dat is toch zeer opmerkelijk. Want naar onze ervaring komt metal/hardcore op torenhoog niveau nog het best tot zijn recht eens het op een podium wordt gebracht. Uiteraard is dat bij Behind Bars eveneens het geval. Maar met 'Free At Last' bezorgt de band ons datzelfde gevoel in de onderbuik dat we voelen als de band dus podia onveilig maakt. Met als gevolg? Ook de huisraad in onze woonkamer moet eraan geloven, dankzij het voortdurend uitdelen van verschroeiende mokerslagen die door onze strot worden geramd. Puurder dan dit kan omver duwen van heilige huisjes niet klinken.
Tracklist: Full Of Hate; Taken; No More Lies (Live at Wacken Open Air 2018); Six Feet Deep (Live at Wacken open Air 2018); Forgotten; Losing Ground; Hypocrisy; No Way Out; Never Back Down; Punishment; Castles of Gold; Predator

donderdag 24 oktober 2019 09:30

Sexy Motherfokker EP

K@ ofwel Katrien Van Tichelen is een Antwerpse singer-songwriter, gitariste en pianiste die toch al een paar jaartjes door muziekland trekt om haar muziek aan de man/vrouw te brengen. Katrien is iemand die zeer eigenzinnig te werk gaat en zich dus niet laat vastpinnen op een genre of de weg laat dicteren. Dat siert haar. Op 22 september kwam een EP op de markt, 'Sexy Motherfokker', die alle aspecten van deze bijzonder veelzijdige artiesten uit de doeken doet.
Het catchy “Sexy Motherfokker” is zo een song die je prompt meezingt, door de aanstekelijke wijze waarop het wordt naar voor gebracht. Maar daar houdt het niet mee op. Katrien kan ook gevoelige snaren raken door haar zeer veelzijdige stembereik. Zoals bij het wondermooi “Helping Never Really Helps” blijkt. Terwijl ze op “Solve It Bitch” haar punkkant laat zien, kan ze dus ook teder en gevoelig je hart diep raken. Zulke vrouwen daar houden wij van. Ze laat zich goed bijstaan door Geet Vanbever (gitaar) en Luc Waegeman (bas/drum) op deze EP, maar vooral trekt Katrien alle aandacht door haar bijzondere veelzijdige uitstraling naar zichzelf toe. En zo hoort het ook. De remixen van die aanstekelijke song 'Sexy Motherfokker' zijn een fijne toevoeging, niets meer en minder.
Vooral blijft ons echter bij dat K@ een muzikante en zangeres is die met haar stem en uitstraling zowel gevoelige snaren kan raken, als door een lekker punkattitude net ervoor zorgt dat menig heilige huisjes sneuvelen. We houden niet van vergelijkingen maar enige sterke vrouwelijke zangeres die ooit binnen die muziekwereld hetzelfde heeft gedaan, en daarmee weg kwam of nog steeds komt halen we ons prompt voor de geest.
K@ is vooral een eigenzinnige artieste die een visitekaartje aflevert waaruit blijkt dat ze van enorm veel markten thuis is, en duidelijk haar eigen gang gaat zonder opkijken. Het voortdurend schipperen tussen ruw, rauw en enorm breekbaar trekt ons op deze EP nog het meest over de streep. Katrien Van Tichelen is dan ook een singer-songwriter om in het oog te houden naar de toekomst toe. Op basis van deze gevarieerde en aanstekelijke EP voorspellen we haar dan ook een gouden, eigenzinnige toekomst. Zeker weten.

donderdag 24 oktober 2019 20:33

Autumnalia

De uit Italië afkomstige postrockband Riah werd opgericht in 2015. De band combineert de zwaardere postmetal met dromerige atmosferen, die je vaak terugvindt in pure postrock. In 2018 begon de band aan het debuut 'Autumnalia' te werken. Riah zegt er het volgende over: "Our music starts with the idea that autumn is not the ghost of death that crawls on summer's path, but it's the very chance to re-start, to die and to rise as a new being, a new spirit, a new mind.” en ook '' a mixture of beauty and brutality".
Dit laatste blijkt al uit die prachtige, negen minuten lange “Melancholia”. De titel is trouwens het juiste woord om de song te omschrijven, je wordt er prompt melancholisch van. De band verstaat inderdaad de kunst om rauwe, verschroeiende riffs te brengen die aanvoelen als botte bijlen die je lijf doorklieven. Ze combineren die met intens mooie en intieme rustmomenten waardoor je onder hypnose gebracht, zen wordt, om daarna weer een oorverdovende mokerslag uit te delen, die aanvoelt alsof je hersenpan wordt doormidden gekliefd. Net dat in golvende bewegingen je een gevarieerd aanbod bieden tussen uiteenlopende emoties, is niet alleen de rode draad op de schijf. Het trekt ons het meest over de streep.
Vervormde melodieën, optrekken van geluidsmuren en voldoende intense rustpunten om te verpozen treffen we ook aan op “Dastin” een kortere song, die de voorbode vormt voor “Il Sogno Del Buio” waar die vrij emotionele en zeer persoonlijke muziek wordt uitgekleed en ontleed tot je ook als aanhoorder jezelf voelt wegdrijven naar die bijzonder veelzijdige wereld van Riah. Pijn en vreugde liggen altijd nauw verbonden, ook in de muziek. Dat laatste zet de band verder in de verf op zeer lange kleppers als “Luce” en “Taedium Imperat”. Telkens kleppers van rond de negen minuten lang en toch voelt het aan alsof die maar enkele seconden duren. Net doordat Riah door middel van zoveel tempowisselingen je aangenaam weet te verrassen en daardoor bij de les houdt.
Uniek zijn in het genre is bijna onmogelijk. Meestal worden zulke bands vergeleken met grote voorbeelden. Ook bij Riah horen we een streep Russian Circles  passeren of komen bands als Cults Of Luna ons voor de geest.
Hoe typisch binnen het genre dit debuut ook mag zijn, we worden op ruwe wijze doorheen geschud maar door de zachtmoedige stukken voelen we ook een intensieve, lichtjes dreigende ondertoon neerdalen die de rust in ons bange hart telkens doet terugkeren. Echter is Riah vooral een typische postrockparel die op zodanig hoogstaand niveau staat te soloren dat ze niet moeten onderdoen voor die grote namen, integendeel. Net door een zo gevarieerd pareltje aan te bieden, met vele golvende bewegingen en tempo wisselingen daaraan toegevoegd zal de internationale erkenning, die ze zeker verdienen, niet lang op zich laten wachten.

donderdag 24 oktober 2019 19:58

Hustle & Flow

Wat gebeurt er als je uitzonderlijk getalenteerde meesters in hun vak samen brengt? Dan ontstaat er een magie waarbij alle mogelijke grenzen worden overschreden.. Vidar Busk (gitaar, vocals), Daniel Eriksen (gitaar, vocals) en Stig Sjostrom (drums, percussie),  een trio doorwinterde topmuzikanten brengt met ‘Hustle & Flow’ een heel knap debuut uit waarop blues wordt uigekleed, ontleed en in een nieuwe verpakking gestopt alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Bovendien kruidt de band deze aanpak met de nodige rock-'n-roll waardoor niet alleen ons blues- maar ook ons rockhart wordt geraakt.
Dat deze muzikanten al heel wat blueswatertjes hebben doorzwommen merken we reeds bij de eerste song “Six Strings Down”, een song die langzaam op gang komt, maar openbloeit tot een climax die aan je ribben kleeft. Blues zoals blues moet klinken dus. Rauw en energiek wordt perfect verbonden met gezapig de gevoelige bluessnaar raken.
Elk van de artiesten binnen dit project leven leeft zich duidelijk volledig uit op deze schijf. Improviseren met het genre, dat is wat we te horen krijgen bij songs als “Oh Mama” waar plots ook wordt geflirt met pure rock-'n-roll, waardoor de band dus weer een andere grens aftast en verlegt. De ene keer rauw en gedreven, de andere keer zachtjes, erg bluesy en soulvol de gevoelige snaar raken is de rode draad doorheen deze volledige schijf. Luister maar naar het zeer aanstekelijke “Drive On” of “I Love You” - een pakkend mooi liefdeslied.  En hoor de magie die blues zo bijzonder maakt letterlijk uit de boxen loeien.
Vidar, Daniel en Stig spelen geen blues, ze leven die muziekstijl en doen de luisteraar weg weifelen naar die andere bluesoorden waar het steeds fijn vertoeven is. Telkens gebruikt dit trio elk aspect uit die blues tot in het oneindige, en voegt dat dus emoties aan toe en potjes rock-'n-roll.
De perfectie wordt over de gehele lijn overschreden op deze knappe schijf. De vocale capaciteiten mogen dan Hemels zijn, we horen dus vooral topmuzikanten bezig die blues zodanig intensief op je boterham smeren, dat je er nooit genoeg van krijgt. Afgesloten wordt met een zeer mooie instrumentale vorm van “Drive On” waaruit nog maar eens de virtuositeit van de muzikanten in deze band blijkt.
Vidar Busk, Daniel Eriksen & Stig Sjostrom brengen met 'Hustle & Flow' de perfecte bluesplaat uit, kruiden die met voldoende rock'n'roll-tinten en gieten daar een soulvolle saus over. Zodat het goedje smaakt naar meer van dit. Je voelt de neiging dan ook opkomen deze bijzondere parel meerdere keren te beluisteren. Zo aanstekelijk raakt dit trio je op verschillende uiteenlopende plaatsen in je blueshart. Machtig!

Blues/Roots/Jazz

Vidar Busk, Daniel Eriksen & Stig Sjostrom
 

donderdag 17 oktober 2019 23:50

Osmosis

I Am Oak , de band rond Thijs Kuijken, is een meester in het brengen van intieme schoonheid in al zijn eenvoud. Net door de intensiviteit daarvan raakt de band eveneens een snaar, waar die zelden wordt geraakt. Dat was al het geval met zijn debuut 'On Claws' van 2010. Dat deed de Nederlandse band fijntjes over op de daarop volgende parels. Ook 'Osmosis', uitgebracht via Snowstar Records, is weer zo een pareltje waar je nooit genoeg van krijgt.
De piano neemt een zeer belangrijke plaats in bij songs als “The Shore”, “Between Worlds”, “Hidden Cove” en “Swells”. Dit instrument is, instrumentaal bekeken althans, dan ook de rode draad op de volledige schijf. Ook al zitten daar streepjes gitaar tussen die ons eveneens ontroeren. Intiem klinkende songs, die trouwens worden gezongen op een zo mooie wijze dat je er gewoon totaal zen van wordt.
I Am Oak brengt trouwens vooral muziek die thuis hoort in een al even intieme omgeving. Uiteraard is het I Am Oak gegund door te breken naar een ruim publiek en van mij mogen ze Sportpaleizen uitverkopen. Maar hun breekbare muziek komt toch het best tot zijn recht in een zeer intieme omgeving. Dat merken we voortdurend aan de songs die het gemoed prikkelen en je hart verwarmen. Geluidsmuren worden daarbij niet afgebroken. Door de bijzonder rustgevende invloed, voel je wel je hart bonken van puur innerlijk genot. Wat kan zorgen dat ditzelfde hart breekt.
I Am Oak brengt al sinds 2008 luisterliedjes, die iedereen die houdt van intieme muziek diep raken. Dat is anno 2019 nog steeds het geval, en dat blijkt nog maar eens uit deze zeer pakkende plaat, die alle kanten uitgaat. Om er uiteindelijk voor te zorgen dat uw hart diep wordt geraakt wordt dan ook niets aan het toeval overgelaten. Knap schijfje dus deze Osmosis, waar een band bezig is die ook na al die jaren nog steeds zijn stempel weet te drukken op intensieve luistermuziek, van onaards kaliber.

Meer info + concerten https://www.facebook.com/pg/iamoakmusic/events/ (28 jan & 1 feb) + https://www.handelsbeurs.be/nl/concert/kraakpand-met-oa-i-am-oak

donderdag 10 oktober 2019 23:45

Faith And Fall

Ravenfield is een Duitse rockband die zichzelf omschrijft als 'dark rock to kill happiness'. De band zag het levenslicht in 2016 en bracht in 2017 een titelloze EP uit. Een visitekaartje waar de depressieve, zeer emotioneel beladen muziek je doet neerdalen in sombere gedachten. Met 'Faith And Fall' bracht de band in 2019 zijn debuutalbum op de markt. Waar die stelling nog wat meer in de donkere verf wordt gezet.
Vanaf “Self Destruction” kom je in een weemoedige gemoedstand terecht, waarin je blijft vertoeven op de volledige plaat. Dat is in grote mate de verdienste van trage riffs, gecombineerd met trommelgeroffel die je hart doet verschrompelen van innerlijk verdriet. Waarna een al even intensief en intieme stem boordevol verdriet en pijn, je tot tranen bedwingt. Indien u nog niet in een depressieve bui was terecht gekomen, zal dat na zwartgeblakerde parels als “Journey-Gone”, “Second Skin” en “Alone” en het overweldigende “Farewell” niet lang meer duren. Wie had gehoopt dat na zoveel pijn en smart er een licht gaat schijnen aan het einde van de tunnel is er aan voor de moeite. Want ook bij “The Sick One”, een klepper boordevol innerlijk verdriet en pijn van meer dan acht minuten, word je geconfronteerd met je eigen donkere zielsroersels. Zonder verpinken blijft Ravenfield diezelfde intense wegen verder bewandelen op “Wasteland”, “Burning Tree”, “Darkest Sun” en “Ashes”. Het meest opvallende is dat geen oorverdovende riffs ervoor zorgen dat geluidsmuren worden afgebroken, maar toch slaagt de band erin je een soort pijn vanbinnen te bezorgen die je in diepe gedachten doet achterblijven, in de donkerste hoek van de kamer.
Dat alles op deze schijf wat diezelfde lijn opgaat, kan gezien worden als een minpunt. Echter slaagt Ravenfield er net door je ook met je eigen donkere zijde te confronteren, de aandacht scherp te houden. Iedereen die houdt van typische depressieve donkere rock, waarbij op een haast melancholische wijze zowel instrumentaal als vocaal op uw gemoed wordt gewerkt, die zou in deze schijf en band zijn gading moeten vinden. Wie het liever wat lichtvoetiger ziet, zal er zelfs lichtjes depressief worden van zoveel donkere weemoedigheid die door je hart snijdt.

donderdag 10 oktober 2019 23:39

Thresholds

België heeft meer dan degelijke deathmetalbands, die al jaren niet meer hoeven onder te doen voor grote namen binnen die scene. Vanaf hun ontstaan in 2012 heeft The Curse Of Milhaven altijd zijn stempel gedrukt op dat typische melodieuze death/metalcoregebeuren. Dit resulteerde in een debuutplaat in 2014 een EP in 2017. Eind augustus bracht de band een opvolger uit: 'Thresholds'.
Met “Confident To Defy” wordt de lat al hoog gelegd. Dat de band van vele markten thuis is, bewijzen ze met een lekker aan de ribben klevend instrumentaal huzarenwerk “Cruciato Mentis”. “Enlightenment” is een akoestisch, intensief en lichtjes dreigend intermezzo dat eigenlijk een rustpunt vormt voor wat nog moet volgen. De registers worden in “My Reign, My Wrath” namelijk compleet, op verschroeiende wijze, open getrokken. Richting Hel! De drummer van dienst behandelt zijn drumstel op zodanige wijze dat de vier paarden van de Apocalyps ten tonele verschijnen, waarna waanzinnige screams uit die Hel opstijgen en niet alleen je hersenpan verpulveren, maar ook je ziel doen branden. Dit allemaal op een zodanig hoogstaande wijze, waardoor de band bewijst waarom ze in onze contreien zo hoog aangeschreven staan wat het deathmetalgenre betreft. Ook al liggen de daaropvolgende kleppers als “Path of Desperation”, “Sadistic” en “Shelter” op diezelfde lijn. Doordat het niveau steeds torenhoog blijft en je instrumentaal en vocaal over de gehele lijn doorheen wordt geschud, stoort dit allerminst.
Of The Curse of Milhaven iets nieuws brengt? Nee, maar dat de lat over de gehele lijn zo hoog wordt gelegd, trekt ons het meest over de streep. Afsluiters “Thresholds” en “Weakness” zijn alleen maar een levend bewijs daarvan.
Dit is het soort onaardse deathmetal waardoor ook wij ooit fan zijn geworden van dit genre. The Curse of Milhaven bewijst nog maar eens een uitzonderlijke diamant te zijn binnen dat deathmetalwereldje, van onschatbare waarde en van zo hoog kaliber dat ze niet meer moeten wedijveren met de grote namen binnen het genre. Integendeel zelfs! Eigenlijk bewees de band dit al met zijn debuut en de vele concerten. Anno 2019 wordt dat nog meer in de verf gezet.

donderdag 10 oktober 2019 23:33

Voices

Als een band zijn visitekaartje aflevert, kan dat alle kanten uitgaan. Meestal voel je aan dat een beginnende band zeker over potentieel beschikt om ooit potten te breken, maar dat er vooral nog groeimogelijkheden zijn. Het komt zelden voor dat we zodanig omver geblazen worden dat we de biografie van een band opzoeken om er zeker van te zijn dat het om een nieuwe formatie gaat. Dat was ook het geval met Tezura, een melodieuze thrash/coreformatie die pas is ontstaan in 2018 en met 'Voices' een EP uitbrengt die ons inderdaad met verstomming slaat.
“Behind the Glow” is al een eerste verschroeiende mokerslag in het gezicht. De gitaarlijnen klinken opvallend perfect, als scherpe scheermesjes. Drumsalvo's die aanvoelen als kanonsballen worden gekruid met een vocale aankleding die zorgt voor meerdere adrenalinestoten. De melodieuze aanpak van het thrashmetalgenre is zelfs vrij uniek te noemen. Een lijn die de band verder doortrekt op de daarop volgende “Voices”. Een klepper van circa vijf minuten lang, waarvan huidige topbands in het genre nog kunnen van leren. Het lijkt wel alsof deze band al ruimschoots twintig jaar bestaat. Zodanig hoog is dit niveau dat we zoeken naar minpunten, en die zelfs na meerdere luisterbeurten niet vinden.
Want ook bij “Apotheosis” voel je diezelfde adrenaline door je aders stromen, waardoor enige sceptische kijk op de zaak naar de vuilnisbak kan doorverwezen worden. Tezura doet er gewoon nog wat schepjes bovenop met de afsluiter “Sun”. Waar geen speld valt tussen te krijgen.
Het is namelijk verdomd moeilijk geworden om een unieke boom te worden in dat grote bos van thrash en metalcore. Maar Tezura slaagt erin grenzen te verleggen binnen deze muziekstijl, waarvan we het bestaan niet kenden. Dat is de verdienste van muzikanten die op zodanig hoog niveau hun ding staan te doen, dat we niet zomaar worden omver geblazen. De mokerslag in ons gezicht laat ons totaal verweesd achter.

Dit is een soort visitekaartje dat we niet elke dag tegenkomen. Meer nog. Dit is het soort thrashmetal waardoor we ooit fan zijn geworden van het genre, ergens in de jaren '80. Alleen slaagt deze band erin daar gewoon een paar stevige schepjes boven op te doen. Klasse, pure klasse schotelt Tezura  ons voor.

Tracklist: Behind the Glow 06:44, Voices  05:15, Apotheosis  04:51, Sun 05:52

Pagina 142 van 174