Wigbert Van Lierde is een artiest die ondanks zijn jaren dienst teveel onderschat is geweest. Nochtans heeft de man ondertussen klassiekers uitgebracht zoals “Ebbenhout Blues” en verleende hij zijn diensten aan Jo Lemaire, Axelle Red en Paul Michiels of maakte hij deel uit van gelegenheidsgroepen als Zakformaat XL - met Kris De Bruyne en Patrick Riguelle. Wigbert debuteerde solo met een prachtige plaat 'Ticket in de Nachtkastla', een parel van een Nederlandstalige aan kleinkunst gelinkte schijf die we iedere liefhebber van dat genre ten stelligste kunnen aanraden.
Met 'Wij Twee' brengt de man zijn ondertussen zesde plaat op de markt. Het is wederom een prachtig pareltje geworden, waarvan elke kleinkunst liefhebber prompt een oorgasme krijgt.
“Vergelijk het met regendruppels die van een raam naar beneden glijden: je kunt niet voorspellen op welk punt ze onderaan zullen uitkomen. De muziek zoekt haar eigen weg. Wat eerst eenvoudig lijkt, kan plotseling complex worden omdat je op een groove, kleur of intensiteit botst die de song nodig heeft”, zegt Wigbert er zelf over. Die omschrijving klopt volledig.
Dat blijkt al uit die eerste song “Duinen”, een prachtige, eenvoudige song waarbij Wigbert de gevoelige snaar raakt. Iets wat ons trouwens doorheen de gehele plaat zal opvallen. Geen grote woorden, maar een warme aankleding die een gemoedsrust doet neerdalen over je hart, waardoor je een glimlach niet kunt onderdrukken. Voor de arrangementen kreeg hij de hulp van Vik Van Gyseghem (Tamino, Tristan), Domien Cnockaert (Mondingo en Hooverphonic) en Charlotte Jacobs (Seiren). Die vormen wellicht een grote meerwaarde aan het geheel, maar het is toch die warme uitstraling van Wigbert zelf dat ons het meest over de streep trekt.
Een lijn die hij verder doortrekt op songs als “Wij Twee”, “De Donkerste Nacht” - een lekker rockende song die op de dansspieren werkt. Of de daaropvolgende “Het Grote Gelijk” en “Altijd Beter”. Allemaal pareltjes die de stelling: '’schitteren in eenvoud’ meer dan eens in de verf zetten. Wigbert maakt van eenvoud iets magisch moois, dat je hart raakt en je ziel tot rust en kalmte brengt zoals weinigen dat hem hebben voorgedaan. “Het Kan Niet Langer Zo”, “Huilen Naar De Maan”, ''Tennis” en “Johanna/Joey” zijn dan songs uit zijn debuutplaat, die hij op een even gedreven wijze terug heruitbrengt als toen. Het geeft maar aan wat voor een uniek talent Wigbert was en nog steeds is.
Er klinkt weemoed uit de stem van Wigbert Van Lierde op zijn nieuwste schijf 'Wij Twee', maar nergens klinkt deze plaat depressief of doet ze pijn aan je hart. Eerder doet Wigbert een deugddoend gemoedsrust over jou neerdalen, binnen een zeer intens mooie en eenvoudige omkadering raakt hij een zeer gevoelige snaar. Net zoals alleen grote kleinkunsttovenaars dat kunnen, tovert hij een glimlach op je lippen terwijl je een traan wegpinkt, wegzinkende in de zetel genietende van zoveel schoonheid dat op jou afkomt. Wigbert is een artiest die door zijn jaren dienst eigenlijk een topartiest zou moeten zijn, die overal hoge toppen scoort en volle zalen uitverkoopt. Het is hem gegund.
Maar zeer stiekem voelen we op deze plaat dat hij zich zeer comfortabel voelt in zijn wereld, waar hij zich voortbeweegt als een gelukkig vis in het water. Het optimisme waarmee Wigbert doorheen deze parel van een plaat, door de tranen van verdriet heen kijkt, naar een grauwe wereld. Hij doet de zon schijnen in het meest donkere hart.