Voor wie graag voortdurend vertoeft in intensieve duisternis zijn er op muzikaal vlak genoeg bands en artiesten die je door middel van hun muziek de mogelijkheid bieden dat te ervaren. Rook is zo een schoolvoorbeeld van een band die duisternis brengt in golvende bewegingen. De Gentse band bracht een eerste EP op de markt met de veelzeggende titel 'I'. Daarop staan drie songs die elk aspect van dat ontwerp 'duisternis' uit de doeken doen.
Zo word je bij “No Ocean” in eerste instantie binnen een eerder intieme en breekbare omgeving tot zen gebracht. Uiteraard allemaal binnen een donkere omkadering. Een streepje licht valt nergens te bespeuren. Net als we willen schrijven dat er geen dreiging uitstraalt, worden alle registers plots compleet opengetrokken en lijkt het wel dat de poorten van de Hel worden opengezet met alle apocalyptische gevolgen van dien, waarna die broze rust prompt wederkeert. Zo gaat deze song op en neer, van links naar rechts, met golvende bewegingen waardoor uiteenlopende emoties worden aangesproken.
Tijdens “Unreach” komen strijkers naar boven. Dat zorgt voor een akelige atmosfeer, het gevoel alleen te zijn in een donker bos, omgeven door mystieke wezens die elk moment je het leven zullen ontnemen. Dat is toch wat wij ons daarbij voor de geest halen. Rook slaat aan het experimenteren met duisternis en verheft dat daardoor tot een soort kunstvorm. We wisten niet dat dit kon. Maar deze band bewijst het in circa negen minuten. We voelen ons hart bonken van pure angst, maar niet doordat de geluidsmuren worden afgebroken. Langzaam maar zeker voelt die dreiging aan als donkere walmen die je de keel dichtknijpen. Letterlijk wel te verstaan. Waardoor je, eens bevangen door die rook, een beklemmend gevoel krijgt vanbinnen. Vergelijkbaar met opgesloten zitten in een donkere en rokerige kamer. Waar dreigende geluiden uit de diepte je letterlijk tegemoet komen. Op het circa tien minuten lange “Tantalize” wordt datzelfde beklemmende gevoel van onmacht alleen maar sterker doordat de band elementen toevoegt die aanvoelen als opborrelende lava na een vulkaanuitbarsting, die als een kokend vuur op je huis afkomt.
In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen. Je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen. Op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomatmosfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis tot kunst verheffen in de toekomst.
Je kan deze EP digitaal kopen via https://rookofficial.bandcamp.com/releases . Inmiddels is ‘I’ ook op CD en in beperkte oplage vinyl te koop.

Uit zijn onverzadigbare verlangen om te innoveren en fans van livemuziek te entertainen, bracht frontman van Jane's Addiction en Lollapalooza-oprichter Perry Farrell een prachtige en opvallend eclectische verzameling met negen nummers getiteld 'Kind Heaven ' uit via BMG. De man gooit zijn jarenlange ervaring in de strijd, maar gelukkig resulteert dit niet in het afleveren van een routineklus. De aanstekelijke spontaniteit en de grote dosis spelplezier loeien doorheen de gehele schijf uit de boxen, waardoor stilzitten onmogelijk is.
Wie hoekige rocksongs had verwacht is er een beetje aan voor de moeite. Farrell kiest eerder voor de zonnige kant van de zaak en wil een feestje bouwen waarop dansen, dansen en dansen de rode draad vormt. Daarvoor haalt hij alles uit de kast op deze negen bijzonder aanstekelijke songs die wel aan de ribben kleven, maar ook niets meer dan dat. Die rockvibes voel je wel bij de eerste song, “(Red, White and Blue) Cheerfulness”, maar daarna zet de man je bewust op het verkeerde been. Elke song heeft weer een andere insteek, waardoor het moeilijk is een rode draad te vinden . Rock ‘n roll, blues, elektronica en ambientklanken worden op de volledige schijf constant op een hoopje gegooid alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Farrell verkiest de aanhoorder vooral een dansplaat aan te bieden, waarop je gewoon met het verstand op nul in een feestroes terechtkomt, met een zomers tintje, waaruit je niet meer wil ontsnappen. Dat is dus duidelijk.
Als we toch een rode draad menen te ontdekken op songs als “Machine Girl”, “One” en “Where Have You Been All My Life” is het die bijzonder aanstekelijke opbouw. En dat op een zeer gevarieerde wijze. Op zich hebben we daar geen probleem mee, we houden van artiesten die eigenzinnig buiten hun comfortzone durven treden en lekker buiten de lijntjes kleuren. En dat is wat Farrell voortdurend doet. Het zal wellicht zorgen voor enkele gefronste wenkbrauwen, maar daar heeft de liefhebber van funky, rock muziek met een knipoog naar blues en elektronische muziek totaal geen boodschap aan.
In sombere tijden, hebben we nood aan feestelijke allegaartjes waarbij je niet teveel hoeft na te denken. Dat levert Perry Farrell ons dus af met deze bijzonder aan de ribben klevende schijf. We kunnen het niet genoeg herhalen. Ga het bij 'Kind Heaven' vooral niet te ver zoeken. Laat de feestelijke deuntjes gewoon binnenkomen tot ze inwerken op je heupen en je gaat dansen doorheen de huiskamer al dan niet op zwevende wijze.

Tracklist: (Red, White, and Blue) Cheerfulness 02:21, Pirate Punk Politician 02:50, Snakes Have Many Hips 03:28, Machine Girl 03:36, One 04:03, Where Have You Been All My Life 03:25, More Than I Could Bear 04:18, Spend The Body 03:02, Let's All Pray For This World

Binnen het globale heavy metal gebeuren is Per Wiberg al lang geen onbekende meer. Niet alleen zijn samenwerkingen met Death Organ, Spiritual Beggars, Opeth, Kamchatka en King Hobo spreken tot de verbeelding, Per Wiberg is een multi-instrumentalist die van vele markten thuis is. Ondanks die drukke agenda vindt de man nog de tijd om een solo plaat uit te brengen: 'Head Without Eyes'. In een interview liet hij weten daar eigenlijk al sinds 2016 mee bezig te zijn, zonder zich daarbij te laten opjagen. Nu, het resultaat mag er zijn. Meer nog, Per weet ons meermaals aangenaam te verrassen. Hij kleurt heel bewust buiten de lijntjes en verlaat voortdurend zijn comfortzone, wat ons nog het meest over de streep trekt.
Eerder weemoedige en sombere atmosferen worden gecombineerd met bezwerende ritmes maar ook lekker oldschool riffs die klieven door je vege lijf. Naast het bespelen van menig instrumenten levert hij ook een vocale bijdrage aan deze plaat en daaruit komen toch veel emoties naar voor, viel ons op. In het eerder vernoemde interview zegt hij daar zelf over: '' I think all music has, or at least shoud have a personal meaning. Then it’s up to the artist how to show or present that. Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever but I understand what you mean and yes, it’s a way of expressing my emotions and frustrations." Dat laatste hoor je dus feitelijk heel frequent terugkomen, zowel in de rustigere songs, als in de verschroeiende uithalen. Per doet wellicht veel zelf op deze schijf, maar doet ook een beroep op Karl Daniel Lidén (Demon Cleaner, Dozer, Greenleaf) en Lars Sköld (Tiamat, Avatarium) voor het drumwerk. En dat zorgt voor een enorme meerwaarde binnen het geheel.
Over naar de songs. “Water Take Me Home” is een inkopper die je alvast op het puntje van je stoel doet zitten: lekker groovy en aan de ribben klevend. Maar de man houdt dus ook van experimenteren. En dat merk je al bij “Anywhere The Blood Flows”, waar een gothic twist in voorkomt die eerder aanleunt bij new wave zoals Sisters Of Mercy. Een zeer verrassende song, zoals we er nog een paar zijn tegen gekomen. Persoonlijk ben ik altijd het meest fan geweest van Per Wiberg zijn inbreng bij Opeth. Dat sinistere en doomachtige hoor je ook terug op “Pile Of Nothing”. En het geeft weer een andere wending aan de sound op deze knappe soloplaat. Het sober en ingetogen gebrachte “Fader” is een rustpunt dat je door die weemoedige naklank doet wegdromen. Pas na een zestal minuten barst de bubbel compleet open in een verschroeiende climax die de haren op je armen doet rechtkomen. Het zijn maar enkele voorbeelden van hoe gevarieerd deze plaat wel is.
Je hoort ook, en vooral, dat Per Wiberg hier gewoon zichzelf kan zijn, zonder met iets of iemand rekening te houden. En dat komt de kwaliteit ten goede. Per Wiberg amuseert zich dan ook kostelijk in zijn eigen speeltuin en levert een perfect pareltje van een soloschijf af waarbij hij vooral niet wil klinken als één van de projecten waar hij aan meewerkt, maar wel een vette knipoog uitdeelt daar naartoe. Waardoor ook fans van bijvoorbeeld Opeth hier hun gading zullen in vinden.
Kortom: Een verrassende solo plaat van een man die niets meer hoeft te bewijzen, maar dat bewust toch doet. Daarvoor kunnen we alleen maar vol bewondering nederig het hoofd buigen en lekker loos gaan op de verbluffende virtuositeit die hij, in samenwerking met muzikanten die dezelfde virtuositeit voor de dag leggen, tentoon spreidt.

Tracklist: Let The Water Take Me Home 4:54, Anywhere The Blood Flows 11:23, Pass On
The Fear 5:57, Get On Your Boots 4:12, Pile Of Nothing 5:31, Fader 9:59

Toen ik de nieuwste schijf van The Membranes 'What Nature Gives ... Nature Takes Away' onder de neus geschoven kreeg, kwam die naam me bekend voor. Grasduinend in het verleden, blijkt ook waarom.  Deze uit de UK afkomstige post-punkband werd opgericht eind jaren '70, de periode, dat ook ik viel voor dat genre. Volgens bronnen is de muziek van The Membranes een enorme invloed geweest voor bands als Sonic Youth, My Bloody Valentine en veel andere. Het is zeer lang stil gebleven rond The Membranes.
Pas in 2015, na circa 25 jaar radiostilte, liet de band van zich horen met een gloednieuwe schijf: ‘Dark Matter, Dark Energy'’. Nu is er dus een gloednieuwe schijf: een conceptalbum over - de titel zegt het zelf - hoe de natuur geeft, maar ook neemt. We moesten deze plaat toch enkele luisterbeurten geven, omdat bij elke luisterbeurt wel iets nieuws te ontdekken valt. Grootst pluspunt? The Membranes vinden zichzelf opnieuw uit, verleggen grenzen en kleuren duidelijk buiten de lijntjes. Daarvoor kunnen we enkel maar waardering opbrengen.
De mysteries van de natuur, niemand heeft het ooit kunnen doorgronden. De mens staat vol bewondering te kijken naar berglandschappen of geniet van de eerste sneeuw die zorgt voor een magisch tafereel. De mens wordt ook angstig van het geluid van donder of het losbarsten van een verwoestende orkaan. Al die elementen worden mooi naar voor gebracht, op een verschroeiende wijze.
“A Strange Perfurme” is de start voor een trip die je eveneens met open mond en vol bewondering doet luisteren en genieten. Uiteraard komen de typische postpunkelementen meermaals naar voor drijven, maar het is net het durven op avontuur gaan doorheen dat postpunkgeluid en daar eigenzinnig mee experimenteren dat ons het meest over de streep trekt. Bovendien gaat de band een bijzonder tot de verbeelding sprekende samenwerking aan met Kirk Brandon (van Theatre Of Hate en Spear Of Destiny), en folkzangeres Shirley Collins. Wat een enorme meerwaarde blijkt te zijn binnen het geheel. Het spookachtige en mysterieuze bij songs als “A Murmuration Of Starlings On Blackpool Pier” of dat eerder - op typische postrockleest geschoeide – “Mother Ocean/Father Time” zijn maar twee voorbeelden van hoe de band je bewust op het verkeerde been zet en door middel van verrassende wendingen binnen die songs enerzijds rust doet wederkeren in je hoofd, anderzijds door middel van een verschroeiend tempo het doet aanvoelen alsof de aarde onder je voeten staat te daveren. Best indrukwekkend.
'What Nature Gives ... Nature Takes Away’ is vooral een schijf die net als de natuur zelf dus, je vol bewondering zal doen dansen door de kamer. Net het schipperen tussen klanken uit het verleden, die overgieten met folkelementen of bijvoorbeeld een punksong met een koor op de achtergrond, dat maakt van deze schijf een heel bijzonder pareltje, waar je een band hoort die op avontuur trekt doorheen bossen, de sneeuw en de natuur pracht en dit allemaal perfect weet te verwoorden in bijna twintig songs die zowel de oude postpunkfans, als de fans van nu over de streep zouden moeten trekken. We hopen alleen dat The Membranes ons niet weer vijf of meer jaar laat wachten op een nieuw meesterwerk.

Ornamentos del Miedo uit Spanje is een one-man band die atmospheric funeral doommetal brengt. Angel Chicote heeft eerder het mooie weer gemaakt bij bands zoals Graveyard Of Souls, Mass Burial, Ad Nebula Nigra, Ultimo Gobierno, Sinergia, enz. ‘Ornamentos del Miedo werd medio 2017 geboren als de noodzaak om de realiteit te ontdoen van alle ornamenten en luchtspiegelingen die we hebben gebouwd. Lezen we in een biografie. En ook: ''om ons aan te passen, aan een ellendig bestaan over een diep en donker geluid." Met 'Este No Es Tu Hogar' levert Ornamentos del Miedro zijn eerste album af. Hij neemt ons letterlijk mee op reis naar de diepten van ons onderbewustzijn. Waar leven en sterven elkaar de hand reiken. Binnen een intens mooie omkadering. Zoals dat hoort bij funeral doommetal.
Op mijn 54ste ben ik daar uiteraard nog niet mee bezig, maar op de vraag welke muziek ik zou willen dat er op mijn begrafenis wordt gedraaid, is het antwoord doorgaans enkele van mijn grote idolen. Echter puur muzikaal past funeral doommetal perfect in hoe ik heb geleefd. Een vat boordevol emoties en overgevoeligheid, met toch wel een donker randje. Ornamentos Del Miedo doet op deze schijf niets nieuws met die muziekstijl, maar brengt die wel op een zodanige intensieve wijze dat hij u, eens onder hypnose gebracht, tot tranen toe weet te dwingen.
Dat merken we al bij die eerste, circa elf minuten lange track “Este No Es Tu Hogar”. Meteen is deze song een schoolvoorbeeld van hoe de complete schijf in elkaar steekt. Daaropvolgende lange songs van circa tien twaalf minuten, gaan namelijk diezelfde intensieve weg op. “Ornamentos Del Miedo” voelt aan alsof je geladen je lot tegemoet ziet, zelfs met een glimlach op de lippen. Want hier worden geen geluidsmuren op een oorverdovende wijze afgebroken, noch komt een dreigende ondertoon naar boven, waardoor het angstzweet je op de lippen zou staan. Eerder brengt Ornamentos De Miedo de aanhoorder tot een zekere gemoedsrust, uiteraard binnen die donkere omkadering. Alsof de dood het rustig laat worden in je hoofd, zo voelen die intensieve donkere funeral doomsongs als “Carne”, “Caminos Perdidos”, “Raices Podridas” allemaal aan. De eindspurt wordt ingezet met het veelzeggende “Frágil”. Een songtitel die eigenlijk perfect omschrijft hoe deze volledige schijf echt in elkaar steekt. Breekbaar, zeer breekbaar.
Ornamentos Del Miedo brengt een typische funeral doommetalschijf uit. Breekbaar als porselein, zoals ook het leven breekbaar kan zijn. Zodanig intensief dat er een donkere gemoedsrust over jou neerdaalt die je tot tranen brengt, waarna je je lot zelfs met een gelukzalig gevoel vanbinnen in handen neemt. 'Este No Es Tu Hogar' is dan ook gewoon een schoolvoorbeeld van hoe een funeral doommetal schijf echt moet aanvoelen. De ziel verwarmen binnen een duistere omkadering, waardoor sterven niet aanvoelt als iets pijnlijk maar eerder als een zacht deken dat je tot eeuwige rust brengt. En daarin slaagt Ornamentos Del Miedo dus op zijn eerste schijf met brio.

Tracklist: Este No Es Tu Hogar, Ornamentos Del Miedo, Carne, Caminos Peridos, Raices Podrida, Fragil

Binnen het aanbod van bands die hardrock, sleaze en glam in hun oldschool-vorm brengen, vinden we al te vaak flauwe afkooksels tot ronduit gewone kopieën van de artiesten uit het wilde verleden. Maar soms, heel soms kom je onontgonnen parels tegen die je versteld doen staan, je murw slaan en je door middel van het brengen van de ene na de andere adrenalinestoot plots weer 16 doen voelen. Eén daarvan is WildHeart. Deze jonge topmuzikanten zien er niet alleen uit alsof ze even vanuit de jaren '80 naar het heden zijn geflitst, ze klinken ook zo aanstekelijk als bands als Mötley Crüe, Skid Row en dergelijke in hun topjaren. In 2016 waren we al danig onder de indruk van WildHeart’s titelloze debuutalbum waarover we schreven: ''Zowel technisch - op wat een hoog niveau worden die songs toch één voor één gebracht - als spontaniteit en gedrevenheid blinkt plaat en band volledig uit. We komen het heel zelden tegen dat we van begin tot bitter einde, bij het beluisteren van een debuut plaat, compleet murw worden geslagen.  Maar bij WildHeart was dit zeker het geval. Een aanrader van formaat!"
Er komt nu een nieuw pareltje op de markt, 'No Love', waarop WildHeart begane wegen verder blijft bewandelen. Lekker groovy klinkende gitaarlijnen die klieven door je vege lijf. Drumsalvo's die je als kanonschoten wakker schudden en die verdomd heldere en heel hoge vocale aankleding, waarbij de haren op je armen rechtkomen van puur innerlijk genot. Het is ook anno 2019 nog steeds de manier waarop WildHeart de aanhoorder murw slaat. Vanaf “The Mirror”, eigenlijk een eerder zachtmoedige intro, zijn we vertrokken voor wat niet anders kan genoemd worden dan een lekker oldschool heavymetalfeest van zeldzaam hoog niveau. “A Strangers Eyes” hakt er stevig in en ook bij “Nothing But Trouble” krijg je prompt de neiging die song uit volle borst mee te brullen. Je haalt de luchtgitaar boven en begint stevig te headbangen tot de vroege uurtjes. Het is eenvoudig, maar o zo spontaan op de heupen werkend, dat je hierop onmogelijk kan stilzitten. Dat is de rode draad op deze schijf. WildHeart doet ook anno 2019 dus niet aan experimenteren of stijlbreuken, zo blijkt. Waarom zou je een stijl waarmee je zoveel heavymetalliefhebbers een oorgasme bezorgt veranderen? WildHeart doet met songs als “No Love”, “One Way Ticket To Paradise”, “Rumours” en “The Winner's Always Right” dan ook wat het altijd heeft gedaan: ons rockhart enorm diep raken. “Tonight We Rock” is niet alleen de afsluiter van deze schijf, maar vat deze plaat goed samen.
WildHeart voegt aan zijn sound van drie jaar geleden wellicht niet zoveel toe, maar is duidelijk wel volwassener geworden. Alle gezichten kijken meer dan ooit dezelfde kant uit en dat resulteert in een perfecte, pure oldschool hardrock/heavymetalschijf die kan geplukt worden uit die jaren '80, moest je niet weten dat het een recent schijfje is. Doordat WildHeart echter de aanhoorder bewust meesleurt naar enkele vroegere decennia die al ver achter ons liggen, en daar enorm veel sausje spontaniteit en spelplezier aan toe voegt. Waardoor de ene na de andere adrenalinestoot je heavymetalhart in vuur en vlam zet.  Komt WildHeart daar gewoon mee weg en trekken ze ons andermaal compleet over de streep.

Where we sleep is een vrij nieuw project rond Beth Retting van Blindness, die haar zeer mysterieuze stem in de strijd gooit om de aanhoorder meerdere keren een krop in de keel te bezorgen. Voor dit project laat Beth zich omringen door topmuzikanten, met leden van bands als The Fall, Echobell, Curve en United Ghosts. Dit resulteert in de EP 'Experiments In The Dark', een titel die de lading dekt. Want hier wordt inderdaad voortdurend geëxperimenteerd in het donker.
Vanaf “What I Deserve” biedt Where We Sleep je een atmosferische, emotionele trip aan waarbij we zelfs even stopten met typen om die muziek echt op ons te laten inwerken. Want deze sfeer is zo intensief dat je de muziek best beluistert terwijl je je volledig afsluit van de buitenwereld. Dat is uiteraard de verdienste van Beth die met haar bijzonder tot de verbeelding sprekende stem je als het ware hypnotiseert. Ze laat zich gelukkig omringen door muzikanten die perfect die donkere, lichtjes dreigende atmosfeer eveneens instrumentaal naar voor kunnen brengen. Dat blijkt eveneens de rode draad te zijn doorheen de daarop volgende songs als “The desert”, “Control” en “Into The Light”. Een bevreemdend aanvoelend geluid kruipt traag maar zeker naar je hersenpan tot de licht dreigende ondertoon je ziel heeft bereikt en je in een trance doet terechtkomen. Omgeven door pure duisternis, die niet verstikt maar je toch een zekere angst inboezemt voel je je wegglijden over donkere paden, tot je zen bent geworden binnen diezelfde duistere en intensieve omgeving rondom je. Dat laatste wordt duidelijk nog eens in de verf gezet met de afsluiter “Experiments In The Dark”.
Where We Sleep experimenteert dus letterlijk met duisternis en brengt alle aspecten daarvan naar boven binnen een intensief en emotioneel mooi kader, waardoor je als aanhoorder, eens onder hypnose gebracht door die wonderbaarlijke stem van Beth en de instrumentale virtuositeit die snaren raakt, compleet één bent geworden met diezelfde duisternis, die aanvoelt als een deken tegen koude nachten die je door de lichtjes dreigende ondertoon toch ook wat angst inboezemt. Maar dankzij die hypnotiserende vocale aankleding, ga je die trip gewillig aan.

Tracklist: 1. What I Deserve, 2. The Desert, 3. Control, 4.  Into The Light, 5. Experiments In The Dark

Usi Es is het project rond singer-songwriter talent Esther Weemans. Volgens de biografie op haar facebook pagina is Esther opgegroeid met de muziek van o.a. PJ Harvey en ze verbindt dat met donkere elektropop in het verlengde van CocoRosie en Fever Ray. Ze bracht in eigen beheer haar eerste EP uit 'Mutiny', waarop donkere walmen geen pijn doen aan je oren en ziel, maar je hart verwarmen binnen een duistere en weemoedige omkadering.
Er zit eveneens een zekere verhalenlijn in de songs van Usi Es. Zo laat ze zich bij “Billy Weaver” inspireren door de verhalen van de schrijver Roald Dahl en creëert ze een mysterieus klankentapijt dat je op het puntje van je stoel doet genieten en luisteren, maar dan vooral met het hart. Want Usi Es bewerkt niet je oorschelpen alleen, ze raakt die gevoelige snaar op dezelfde soort wijze als enkel en alleen een artieste als PJ Harvey dat ook kan. Dat is ook te merken bij “The Bubble”, een song waar je je inderdaad voelt wegdrijven over weidse landschappen, gevangen in een bubbel. Dromerige landschappen komen me voor de geest als ik mijn ogen sluit, ontroerd door die bijzonder veelzijdige stem van Esther, die zalft en beklijft. Ik beland in een trance waaruit ik niet meer wil ontsnappen. “Christian” is weer zo een sprookjesachtige song die de fantasie prikkelt. Verhalen van elfen, nimfen en woudgeesten komen me hierbij voor de geest. Maar zeer opvallend, voel ik me in dat donker bos totaal niet onveilig of angstig. Esther haar warme en heldere stem zorgen eerder voor een gemoedsrust, en zorgt voor dat lichtpunt in het donker waardoor je de gevaren dus niet meer ziet.
Dansbare muziek brengen op een zodanige wijze dat je er een ander mens van wordt. Het is de rode draad op deze schijf. En dat zet Usi Es nog maar eens in de verf met een prachtige cover van PJ Harvey's “Is This Desire”. Iets soberder gebracht dan het origineel, maar daarom niet minder beklijvend of hartverwarmend.
Usi Es ofwel Esther Weemans beschikt over een zeer veelzijdig en bijzonder breekbaar stembereik. Haar vocale capaciteiten gooit ze doorheen deze EP dan ook in de strijd om de aanhoorder, binnen een sprookjesachtige omkadering, te doen vertoeven in verre oorden waar mystieke wezens huizen die het ondanks de donkere omkadering, wel goed met de luisteraar voorhebben. Het is een spookachtige wereld waar het dan ook fijn vertoeven is. Waar melancholie, weemoedigheid en duisternis elkaar vinden op een zodanige manier dat er een gemoedsrust over jou neerdaalt die je eveneens doet dansen doorheen datzelfde spookachtig en sprookjesachtig bos. Daar vind je ook Usi Es.

Tracklist: Billy Weaver, The Bubble, Christian, Is This Desire

De Russische band Grenouer timmert sinds 1992 aan de weg. Tot 2014 onder die naam. Om in 2014-2015 over te stappen naar de naam GreNOwar, dit als protest tegen de situatie in Oekraïne. En nu dus weer onder Grenouer. De band heeft verschillende paden bewandeld. Van thrash-deathmetal over industrial metal naar pure rock-'n-roll. Grenouer heeft de ambitie om ook in Europa door te breken en bracht zijn negende album uit via het Griekse label Sleaszy Rider Records. De aanstekelijke, poppy en heavy rock van de eenvoudige maar aanstekelijke soort, is de rode draad doorheen deze schijf. Waardoor de band wel eens in zijn opzet zou kunnen slagen.
'Ambition 999' is een titel die eigenlijk al aanduidt wat de bedoeling van deze band is: na al die jaren een ruim publiek van rock/metalliefhebbers proberen aanspreken. Daardoor wordt niet altijd buiten de lijntjes gekleurd en gaat het er vrij braaf aan toe. Daar is op zich niets mis mee, als er kwalitatief hoogstaande producten worden afgeleverd. En dat laatste is zeker het geval. anaf “Burnt To The Ground” over “Nevermind Tomorrow” tot “Infinity Grace” schotelt Grenouer ons riffs voor die blijven kleven aan de ribben en je aanzetten tot, bij voorkeur met de haren in de wind en de vuist in de lucht, over te gaan tot een stevig potje luchtgitaar spelen.
Echter, vooral hoor je een band die weet waar ze mee bezig zijn. Zowel instrumentaal als vocaal valt nergens een speld tussen te krijgen. Meermaals zijn we dan ook onder de indruk van die verschroeiende riffs, al even verdovende drumsalvo's en een heel hoog stembereik waardoor menig haren op onze armen recht komen.
Nee, de band doet niet aan extremiteiten, maar schittert vooral in eenvoud. Ga het bij het beluisteren van deze plaat dus niet te ver gaan zoeken. Avontuurlijke uitstappen en experimentele uitspattingen zijn er dus niet bij. Luister maar naar die track “Back On Track” en je hoort dat deze band vooral wil zorgen voor een aanstekelijk rockfeestje in je hoofd en als het moet zijn op menig festivalweide de daken er laten afgaan. Want inderdaad, dit is zo van die aanstekelijke pure heavy poprockmetal, die je waarschijnlijk wel meerdere keren tegen komt, maar die nooit verveelt. Grenouer sluit af met een zeer mooie ballad “Alone In The Dark” die niet moet onderdoen voor gekende ballads. Want deze bezorgt je het ultieme kippenvelmoment, als kers op het taartje.
Als het de bedoeling is om met 'Ambition 999' voet aan de bodem te krijgen in Europa, dan zou Grenouer zeker in zijn opzet kunnen slagen. Net omdat de band een modern potje rockmuziek brengt, waarin een ruim aanbod aan metal- en rockliefhebbers hun gading zouden moeten vinden. Ook al houden we meer van bands die grenzen aftasten en opteren voor een meer avontuurlijke aanpak, de eenvoudige wijzen waarop de band kwaliteit van torenhoog niveau verbindt met een aanstekelijkheid die aan je ribben kleeft trekt ons meermaals over de streep.

Tracklist: Burnt To The Ground, Nevermind Tomorrow, One Day, Infinite Grace, Medicine Treats No Lies, Cure For The Lonely, Uncommon Faith, Back On Track, Universe Of My Heaven, Crilson Lines, Chase The Sun, Ingenious Care, Dangerous Girls, Paranormal Star, Alone In The Dark

In tijden waar streaming soms ter discussie staat, zijn er artiesten die net bekendheid vergaren door bijvoorbeeld Spotify. Neem nu Charlie Cunningham, deze singer-songwriter kwam medio 2015 in de belangstelling dankzij 'Lights off' en gooide ook heel hoge ogen met zijn debuut EP 'Outside Things' en met zijn sprankelende debuut 'Lines' in 2017. Na 5 miljoen streams te hebben geklokt in de afgelopen twee maanden voor zowel de titeltrack als opvolger single “Sink In”, kondigt Charlie Cunningham zijn tweede album 'Permanent Way' aan, uitgebracht op Infectious/BMG. Cunningham verbleef gedurende twee jaar in Sevilla, en dat heeft - volgens we vernemen - invloed gehad op deze schijf.
Hoe de man het er met die zogenaamde moeilijke tweede vanaf brengt, vroegen we ons luidop af. Cunningham moet het hebben van zijn zeer broze en breekbare stem, in combinatie met akoestische gitaarlijnen die gevoelige snaren raken, op een eenvoudige maar doordachte wijze. "Cunningham maakt muziek die je kunt zetten naast José Gonzales en Damien Rice'', lezen we in een biografie. En dat merk je al bij die eerste song, “Permanent Way”. Eigenlijk liet Cunningham al dankzij die breekbare en verdovende single “Sink In” in zijn kaarten kijken. Het blijkt ook de rode draad op de volledige plaat te zijn. Ook “Headlights”, “Different Spaces” en het wondermooie “Bite” zijn omgeven door walmen van melancholie, gedrenkt in een sausje weemoedigheid en afgewerkt met zachtmoedigheid die je hart verwarmt. Cunningham blijft doorheen de gehele schijf met zijn aanstekelijke gitaargetokkel en zachte stem uit datzelfde vaatje tappen. Maar net doordat die gevoelige snaar wordt geraakt, op een eenvoudige wijze die beklijft, stoort dit allerminst. De synthesizer en drum doen het geluid wat voller klinken, maar het is toch die combinatie gitaar en stem van Charlie Cunningham dat ons het meest over de streep trekt. Song na song doet hij je wegdromen, en brengt je onder hypnose waardoor een gemoedsrust over jou neerdaalt.
Charlie Cunningham is het schoolvoorbeeld van een singer-songwriter die in drukke tijden een mens tot 'zen' kan brengen door eenvoudig gebruik te maken van een akoestische gitaar en een stem die zalvend je hart raakt. De man doet niet aan het optrekken van geluidsmuren, noch wordt intensief tewerk gegaan. Eerder schittert hij in eenvoud door deze aanpak, waarbij harten diep worden geraakt. Om die eerder gestelde vraag te beantwoorden. De moeilijke tweede is een pareltje geworden, waarmee Cunningham definitief zijn stempel drukt op dat typische singer-songwritergebeuren. We zijn er zeker van dat  de man menig festivalweide, of concertzaal zal ontroeren en in vervoering brengen door deze bijzonder emotionele aanpak.
Charlie Cunningham staat op 13 oktober in Ancienne Belgique. Als de nachten kouder worden zal hij zorgen voor een warme gloed door zijn stem en uitstraling. Op basis van deze schijf zijn we daar heel zeker van.

Tracklist: Permanent Way 04:12, Don't Go Far 03:39, Sink In 03:21, Headlights 03:32, Different Spaces 03:40, Monster 04:09, Interlude (Tango) 01:11, Bite 03:33, Hundred Times 03:09, Maybe We Won't 03:11, Force Of Habit 05:11, Stuck 03:46