De uit Eindhoven afkomstige doom/sludge/postmetalformatie An Evening With Knives wist ons in 2018 aangenaam te verrassen met een emotioneel beladen schijf 'Serrated', met ook een zeer persoonlijke boodschap. De Nederlandse band zag het levenslicht in 2015 en heeft ondertussen zijn stempel gedrukt op de doom/sludge. Het ging hen goed, want ze mochten o.a. op Alcatraz Metal Fest staan en kregen overal goede recensies. De heren zijn natuurlijk niet aan hun proefstuk toe. Ze speelden voorheen bij al even gerenommeerde bands en ook die ervaring in het vak keert terug op die schijf.
Ondertussen hadden we al een fijn interview met de band, dat je hier nog eens kunt nalezen: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/77625-an-evening-with-knives-het-is-fijn-om-te-merken-dat-er-een-steeds-grotere-groep-mensen-is-die-niet-bang-is-om-buiten-de-hokjes-te-gaan-dan-zit-je-bij-an-evening-with-knives-aan-het-goede-adres.html  
Een tweede full album 'Sense of Gravity' kwam op de markt. Dat klinkt, ondanks de vlagen van weemoed, opvallend positiever.
“Sacrifice” is al zo een binnenkopper van formaat die, naar goede gewoonte bij deze topband, letterlijk door je ziel boort , maar je deze keer daardoor niet per se in een tranendal achterlaat. Meesterlijke riffs en verdovende doomachtige drumpartijen worden aangesterkt door een vocale aankleding die de haartjes op je armen doet rechtkomen. Het is niet alleen opvallend aan deze song, het zal de rode draad vormen op de volledige schijf. De sterkte van An Evening With Knives is dat ze de perfectie overschrijden , wat de kruisbestuiving betreft tussen doom en sludge.
Deze keer komen de typische postmetalelementen zelfs meer om de hoek kijken. Luister maar naar de opvallende climaxen bij songs als "Escape”, ”Turn The Page” - een boodschap die sterk aanleunt bij het concept van deze plaat, naar onze mening - en “Endless Night”, wederom zo een donker deken dat je hart verwarmt in koude winterdagen.  Om even terug te komen op “Turn The Page”; daar hoor je duidelijk dat de band na een persoonlijke zeer zware periode in privé-sfeer, een pagina omslaat, niet door plots vrolijk en huppelend door het leven te stappen, maar eerder op een al even melancholische en weemoedige wijze een gemoedsrust over ons, en ook over henzelf, laat neerdalen. Want ondanks dat, de pijn die je voelt zal nooit echt overgaan. Je kunt het alleen een plaats proberen te geven tijdens een 'very ordinary day' in je leven. Die boodschap komt dus over de hele lijn duidelijk naar boven drijven bij An Evening With Knives die weer eens grenzen verleggen in de sludge/doom .
An Evening Wit Knives brengt wederom een bijzonder emotioneel beladen schijf uit, die de perfectie meerdere keren overschrijdt. Geen enkele speld valt er tussen te krijgen als de zware riffs en drumpartijen in je vege lijf klieven en je hart doen bloeden. Waarna de bijzonder weemoedige stem van Marco je letterlijk tot tranen dwingt. Echt enorm veel is er dus op het eerste gehoor en gevoel niet veranderd sinds het debuut, of het moet de positieve energie zijn die ons geen tranen van verdriet maar van geladenheid doet plengen. Terwijl zij en wij een bladzijde omdraaien, met een krop in de keel en kippenvelmomenten.
'Sense Of Gravity' is echter wel een pak stappen voorwaarts naar eeuwige roem binnen de typische doom/sludge- en postmetal. Deze band, waarvan we dachten dat ze na dat sprankelende debuut ons niet meer konden verrassen, doet ons dan ook versteld staan en met verstomming achterblijven in de donkere hoek van de kamer waar we zo graag vertoeven.

We citeren ter introductie van Caroline Rose het volgende bericht: "Caroline Rose stond in het begin van haar muzikale loopbaan vooral bekend als een folky countryzangeres uit New York. Bij het befaamde label New West Records was ze dus precies aan het juiste adres. Op haar derde album ‘Loner’ (2018), haar eerste voor New West, sloeg ze echter een behoorlijk andere weg in met aanstekelijke popliedjes, die haar in deze contreien onder andere op het podium van Paradiso, Metropolis, Botanique en Best Kept Secret brachten. Met ‘Superstar’ gaat ze nog een gedurfd stapje verder; ‘It’s a bigger, badder, glitter-filled cinematic pop and soul record’. Met nog steeds een indie geest vol avontuur en creativiteit klinkt ze als een vrolijke en catchy kruising van Lana Del Rey en Prince; deze alternatieve pop prinses."
We legden ons oor te luisteren en waren onder de indruk van de kruisbestuiving tussen aanstekelijke popsongs met een soulvolle en warme vocale inbreng die de gevoelige snaar raakt.
Al vanaf “Nothing’s Impossible” valt al op dat deze artieste de dunne lijn tussen popmuziek en alternatieve muziek bewandelt zoals weinigen dat kunnen. De catchy songs geven je een goed gevoel vanbinnen. In harde en donkere tijden zorgt Caroline voor een zon in je hart zonder al te klef of oppervlakkig te gaan klinken. Je voelt gewoon dat ze het meent. En dat laatste trekt ons ook bij “Got To Go My Own Way”. Bovendien varieert Caroline Rose tussen dansbare en aanstekelijke songs en bijzonder intieme pareltjes waarmee ze je hart zeer diep raakt als op “Feelings Are A Thing Of The Past”. Daarbij gooit ze telkens haar bijzondere soulvolle stem in de strijd, een stem die doet denken aan popprinsessen en soulzangeressen uit het verleden. Die worden door deze aanpak allemaal verenigd tot een wonderbaarlijk geheel dankzij deze bijzonder veelzijdig artieste die Caroline Rose is. Luister maar naar bijzondere kleurrijke songs als “Pipe Dreams”, “Back At The Beginning” en “I Took A Ride” en je begrijpt prompt wat we bedoelen.
Als geen ander weet Caroline Rose op deze bijzonder aanstekelijke 'Superstar' popinvloeden perfect te verbinden met soul. Dit door vooral haar al even veelzijdige stem in de strijd te gooien. Een stem die een warme gloed doet neerdalen over je hart, maar je ook doet zweven over de dansvloer.
'Superstar' is een dansplaat die dan ook een gevoelige snaar raakt.

Dat Skiska Skooper een band is die je niet in hokje kunt duwen, en eentje is die graag op avontuur trekt in het landschap noiserock geheten, dat stelden we in 2018 reeds vast toen we het debuut 'Universal Space Shifter' onder de loep namen. Een trip die we vergeleken met het ontstaan van de Apocalyps. Vooral die ene song “Introvert party”, een klepper van circa veertig minuten lang, sprak tot onze verbeelding. We schreven daarover: ''Wederom creëert Skiska Skooper een chaos, brengt de luisteraar tot waanzin, door het aanbieden van geluidsnormen overschrijdend gedrag. In eerste instantie hoor je echter bijna niets meer, een doodse stilte. De dag na de Apocalyps is de aarde namelijk dood. Je hoort geen verkeer meer, geen oorverdovend gedaver van machines of het geschreeuw van spelende kinderen in de straat. Enkel de akelige stilte van een bries die door het gras waait en het ritselen van de bladeren. Waarna een mooie piano klank, klinkend als de doodsklok, het ultieme einde aankondigt. Nog één keer worden alle registers open gegooid. Waarna de aarde definitief wordt verpulverd door het ontstaan van meerdere wervelstormen, tsunami's en orkanen.''
Nu bracht Skiska Skooper de opvolger uit 'Surreality Check'. Luisteraars die houden van een gestructureerd leventje, gelieve zich te onthouden, is alvast onze conclusie. Nee, binnen de lijntjes kleuren is er ook nu weer niet bij. Wij die houden van een beetje chaos in ons hoofd, zaten dan ook met een brede glimlach te genieten van psychedelisch aanvoelende songs als “Cocktail” of “Suicide Surfers”. Een voor één een uppercut in het gezicht, waarvan je steeds moet bekomen. Maar de band geeft je gewoon de tijd er niet voor, ook al merken we links en rechts wel enkele intieme momenten op die ons even op adem laten komen. Deze duren allemaal net lang genoeg om je niet in slaap te wiegen. Om je daarna telkens weer in een brij van absolute chaos te storten met “Northern Escort” en “Dreamgazer”. Tegendraads en eigenzinnig zijn was, en is nog steeds, de rode draad in de muziek van Skiska Skooper. Dat is de reden waarom ik twee jaar geleden viel voor dit klasse trio. Een band die die niet doet aan compromissen sluiten of hokjes denken. Liever gewoon verder buiten elk lijntje kleuren en daardoor bij sommige enkele wenkbrauwen doen fronsen. Dat is zeker onze cup of tea. En dat zet de band verder in de verf op “Silver Linings'”en afsluiter “Clusterfuck”.
Conclusie: Deze keer geen song van veertig minuten, maar gewoon een plaat die zo lang duurt maar ons wel met datzelfde apocalyptisch gevoel van onbehagen achterlaat zoals dit bij het debuut het geval was. Laat het duidelijk zijn, zo eten we onzen boterham noiserock het liefst. Na het beluisteren hiervan valt er dan ook een deugdzaam oncomfortabel gevoel over ons heen, dat ons aanzet die plaat nog eens te beluisteren, en nog eens. Zo verslavend gaat Skiska Skooper tewerk om je tot het puntje van waanzin te brengen, waar het - en dat herhalen we graag - elke keer weer fijn vertoeven is.
Wat het betere noiserock gebeuren betreft is Skiska Skooper dan ook absolute top, dat wordt op deze schijf 'Surreality check' nog maar eens uit de doeken gedaan.

Tracklist: Cocktail 02:34 Suicide Surfers 03:18 Northern Escort 04:52 Heroin Shifter 02:42  Dreamgazer 04:40 Plastic Mastermind 03:01 Silver Linings 05:23 Clusterfuck 05:01 Pigs Of War 05:01

KOLFSKOP  werd opgericht in 2013. Onder hun muzikale invloeden rekenen ze o.a. The birthday party - Captain Beefheart - Tom Waits - Primus - Nick Cave - Melvins - Bonzo Dog Doo-Dah Band - The Doors . Een bont allegaartje van klasse artiesten dus. In 2014 bracht de band zijn  debuut uit: 'A birth of A Ham'. Gevolgd door een nieuwe EP in 2016. 'Half Man, Half Wolf, Hal Boar.' Waaruit vooral bleek dat de heren zeer goed hebben geluisterd naar die voorbeelden. We lezen dan weer een link naar een andere grootheid binnen 'experimentele muziek die tot kunst wordt verheven’: Frank Zappa. De band bracht een nieuwe plaat uit 'De Kiendjespieker'. Een conceptplaat zo blijkt, we citeren: ''Sluip mee in de betoverende, verbeeldende en snedige plaat van dit kwartet en beleef de wondere wereld van 'De Kiendjespieker'. Kinderen worden gepiekt in een post apocalyptische vlietende wereld. Niemand minder dan Named Seuqaj, een krachtpatser met een groot hart gaat op queeste. Zal hij hun redden? Wie zal er voor de kinderen zorgen?  KOLFSKOP speelt hun nieuwe conceptplaat. Rauw, elektronisch en begeesterend. Kruip mee in dit verhaal, zonder dat iemand je gezien heeft, ..."
Rauw klinkt “Kosmische sleutel” in elk geval, apocalyptisch eveneens. En dan zijn we vertrokken voor een toekomst die er eigenlijk angstaanjagend uit ziet. Want deze bijzonder fantasieprikkelende schijf boezemt je inderdaad angst in voor de toekomst. In die lijn ligt ook de daarop volgende songs “Getatoeëerde kat”, “De kiendjespieker” en “Stiekem in Stiekemland”. En ondanks de grauwheid van het bestaan , straalt de plaat ook een hoge dosis zelfrelativering uit, dat sprankeltje hoop waar een mens zich in barre tijden aan optrekt, niet alleen in de fictieve persoon 'Named Seugaj' uitgebeeld, maar ook puur muzikaal hoor en voel je de zonnige kant tevoorschijn komen in de muziek van KOLFSKOP . Dat was eigenlijk al de grote sterkte aan die vorige platen, het voortdurend schipperen tussen angstaanjagend , en rustgevend het gemoed tot bedaren brengen.
De gevarieerde aanpak en de filmische aankleding, een zeer visuele plaat, zijn de grote pluspunten aan band en plaat. Aan het ingrediënt is wellicht niet zoveel veranderd, het is de verhaallijn, dat belangrijk is. De band laat je vertoeven in een sprookjesachtige wereld boordevol absurditeit. Dat laatste wordt verder in de verf gezet op de daarop volgende songs “Droom voeding”, “Transformatie” en “Durverstocht”. Daardoor is deze 'De Kiendjespieker' vooral een plaat die leest als een spannend boek. Bij elke bladzijde volgt er een andere wending die je op het puntje van je stoel doet genieten, althans als je houdt van verhalen die de haren op je armen doen recht komen en je tot waanzin drijven. We houden niet van vergelijken maar dat is in hoge mate hoe voorbeelden als Captain Beefheart en Frank Zappa ook ooit tewerk zijn gegaan. Een fictieve wereld creëren die angstwekkend sterk aanleunt bij de harde realiteit van het leven.
Conclusie: Toen we in 2017 KOLFSKOP zagen optreden in de Kinky Star, Gent schreven we daarover: '' Zonder meer beleefden we in deze intieme omgeving van Kinky Star een avond waarop 'Muziek en Kunst' elkaar vonden, in een vreemde sprookjesachtige en spookachtige wereld. Wij zijn er zeker van dat Zappa van hierboven met een brede glimlach heeft toegekeken naar dit wonderbaarlijke schouwspel." Laat dit laatste nu ook het gevoel is , dat ons overvalt bij het beluisteren van deze zeer visuele plaat. Er gaat een sprookjesachtige wereld open, waar muziek tot kunst verheffen hoog in het vaandel wordt gedragen. Maar ook de fantasie van de luisteraar wordt geprikkeld, binnen een al even absurde omkadering. KOLFSKOP zijn daar sinds 2013 grootmeesters in, en zetten dat nu in 2020 op een bijzonder vakkundige wijze nogmaals in de verf.

genre: alternatief/improvisatie/experimenteel
Tracklist: Kosmische sleutel 04:42 Getatoeëerde kat 01:41 De Kiendjespieker 04:13 Stiekem in Stiekemstad 01:08 Named Seuqaj 05:01 Psjiewhiewhiewhiewhie 00:52 De Nacht en haar kinderen 05:17  Kamehamiauw 02:24 Transformatie 01:19 Droomvoeding 04:35 Durverstocht 04:11 Afkieteling 02:26

Jazz is dezer dagen eigenlijk geen jazz meer, maar 'improviseren tot het oneindige' muziek geworden. Zoveel is wel duidelijk als je al die jonge bands naar boven ziet komen. Neem nu Kameel. Gitarist Patrick Steenaerts, bassist Hans Mullens en drummer Geert Roelofs zijn één voor één muzikanten die niet aan hun proefstuk toe zijn. Binnen dit kleurrijke project amuseren ze zich kostelijk, het resulteert in een schijf 'Barkas' die dan ook veel kanten uitgaat. Vooral dan buiten de lijntjes van alles wat met jazz te maken heeft.
“Greg” geeft al de toon aan. Voor de luisteraar die houdt van structuur in het leven, wordt het al moeilijk vol te houden. Want in deze song komt al die absurde aanpak om de hoek kijken. Of het moet zijn dat binnen dat chaotische aanbod alles toch op zijn pootjes terecht komt omdat je hoort en voelt dat deze muzikanten goed weten waar ze mee bezig zijn. Spelenderwijs improviseren tot het oneindige doet Kameel op “Aersworm”, “Bongerd” en “Chameaux Tordu”. Soms binnen langere songs, soms binnen kortere. Maar eigenlijk is het totaalplaatje dat meer van belang is dan elk van de songs apart.  Die grillige aanpak kom je dan ook over de gehele lijn tegen, en doet in grote mate denken aan meesters van absurditeit als Gruppo Di Pawlowski. Niet toevallig is de producer van deze plaat Micha Volders, verbonden aan die laatste en ook The Germans. En dan is de cirkel rond. Want meer dan ooit wordt op deze platen zoveel stijlen met elkaar verbonden dat je op deze band geen label kunt kleven. Kameel zet lekker eigenzinnig in de verf dat er geen label valt op te kleven, op de daarop volgende songs, “Twiki”, “Streamer”, “Wüst” en “Fur Gerlinde”. Zonder verpinken blijft deze band vervormde jazz en rock zodanig verbinden, dat die absurditeit tot een ware kunstvorm wordt verheven.
Conclusie: Kameel gooit alle mogelijke muziekstijlen door elkaar, schudt daar eens goed mee en geeft er een eigen draai aan waardoor een chaos ontstaat met wonderwel toch enige subtiele structuur als je tussen de lijntjes leest. Over lijntjes gesproken, die zijn er bij deze band dus niet. Voortdurend trekt het trio op avontuur, experimenteert tot het oneindige en verlegt elke grens binnen absurditeit. Niet voor niets horen we een nieuwe Pawlowski , een band die toch al defestivalweides omver heeft geblazen door je onder te dompelen in hun totaal absurde wereld.
En dat is net wat Kameel op deze plaat dus ook doet, en daarom raden we aan de band vooral live te gaan aanschouwen. Het loont als liefhebber daarvan zeker de moeite.

Tracklist: Greg 05:00 Aersworm 03:56 Bongerd 07:24 Chameaux Tordu 02:41 Barkas 01:31 Chameau 06:48 Twiki 05:25 Streamer 02:56 Wüst 05:39 Fur Gerlinde 05:56

Ter introductie van piano virtuoos Mirek Coutigny citeren we even de tekst: ''Pianist en producer Mirek Coutigny sleutelde de laatste jaren aan een eigen klankwereld met elektronische en akoestische instrumenten. Hij improviseerde verder op schetsen die hij in de loop van de laatste 10 jaar bijeen schreef en herwerkte deze voor piano, strijkers, percussie en electronica. De rode draad op ‘The Further We Ventured’ is een fascinatie voor de ‘suburbs’, meer bepaald de tegenstelling tussen de vaak gelijkende voorgevels en de diversiteit aan verhalen die zich achter die gevels afspelen. Dat uit zich ook in het contrast tussen het akoestische van de plaat, het ‘Safe Grey’ van de buurt waarin je opgroeit, met de sluimerende electronica, het ‘Colorful Danger’ dat de opholgeslagen fantasie van een kind typeert.
Deze tweede plaat klinkt een stuk intuïtiever en organischer: waar het debuut ‘Revisions #1’ een plaat was vanuit het bedachtzame, is ‘The Further We Ventured’ een plaat vanuit het hart.  Nu eens complex, dan weer verbazingwekkend toegankelijk; vergelijkingen met Jóhann Jóhannsson of Ólafur Arnalds zijn nooit ver weg.’
Toen we Mirek Coutigny zagen optreden op We Are Open in TRIX schreven we daarover.  ''Op het podium laat hij zich omringen door celliste Jolien Deley en percussie virtuoos Jonathan Bonny die zorgen voor iets meer pit. Dit aangevuld door de magisch mooie piano klanken die Mirek over de hoofden doet waaien op een intens mooie wijze. Waardoor het stil wordt in ons hart. Net doordat elk van de muzikanten elkaar diep raken door middel van hun sprankelende instrumentale inbreng, kom je compleet tot rust. Weggevoerd naar sprookjesachtige mooie oorden."
… Om maar te zeggen. De virtuositeit en veelzijdigheid van deze pianist kent zowel op als naast het podium geen grenzen. Wie piano recitals maar een saaie bedoening vindt, zal dan ook raar opkijken en ademloos zitten luisteren naar wat Mirek uit dat instrument tovert. “Colorful Danger” geeft al de toon aan. De piano klanken gaan zoveel kanten uit, het lijkt zelfs of de man klanken uitvindt op dat instrument waarvan we het bestaan niet kenden. Grensverleggende schoonheid dat is wat Mirek Coutigny ons voorschotelt. Maar vooral een avontuurlijke trip in het landschap dat door diezelfde piano wordt gecreëerd. luister maar naar een zeer veelzijdige song als “Atlas” of “The Stairs , één voor één songs die tussen de filterdunne lijn pareren van breekbaar en zelfs lichtjes verschroeiend hard , die trommelvliezen strelen zonder ze te laten barsten. Zeer bewust zet Mirek je door middel van parels, waar elektronisch vernuft en piano virtuositeit steeds met elkaar worden verbonden, op het verkeerde been. Luister maar naar een song als “Positive Loops” en voel gewoon hoe Mirek met je gevoelens speelt. Dat laatste wordt nogmaals in de verf gezet op afsluiters: “Ripples” en “Safe grey”.
Conclusie: De klassieke piano liefhebber zal wel wenkbrauwen fronsen, de muziekliefhebber die houdt van buiten elk lijntje van de elektronische muziek en het klassiek kleuren houdt, zal echter vol bewondering die plaat meermaals opleggen en tot de toppen van zijn of haar tenen genieten daarvan. Mirek Coutigny  laat bewust niet in zijn kaarten kijken, het is aan de luisteraar om de bubbel te doorbreken en binnen te treden in de magie die hij je aanreikt. 'The Further we Ventured' is een plaat die klassiek en elektronica verbindt tot een logische geheel voor zij die daar, net als wij, echt willen voor open staan.

piano/elektronica
Tracklist
Colorful Danger 05:06 Atlas 04:46 The Stairs 02:39 Positive Loops 06:34 Ripples 04:39 Safe Grey 04:09

De Portugese death metal band Innards werd opgericht in 2017. De band bestaat uit muzikanten die binnen hun genre hun stempel hebben gedrukt, en dat hoor je ook. Met 'Back from the grave, Straight in Your Face' brengt Innards een debuut EP uit die niets nieuws toevoegt aan de muziekstijl, maar wel op je hersenpan inhakt als een vlijmscherp zwaard. Dat is nu eenmaal het soort grindcore/death metal waarvoor we graag uit onze luie zetel komen.
Aan compromissen sluiten doet deze band niet. Vanaf “Intro - Night of the Anthropophagous” gaat Innards zowel instrumentaal als vocaal, bijzonder verschroeiend snel en hard tewerk en houdt daarmee niet op tot het eindpunt van deze EP. Dat is dus ook het geval met “Englightement through Hate”, waar riffs, drumsalvo's en een rauw geschreeuw je tot moes slaan. Althans zo voelt de honderden mokerslagen die de band uitdeelt wel degelijk aan. Dat hierbij niets nieuws onder de zon wordt gebracht, het is wel honderden keren voorgedaan, stoort allerminst. Ook bij “The Fog” wordt je geconfronteerd met een geluidsmuur van gitaar, drum en bulderende vocalen die de haren op je armen doen recht komen van pure angst.
Conclusie: Op een uiterst verschroeiende wijze levert deze Portugese band een knap visitekaartje af dat je van begin tot einde murw zal slaan als liefhebber van het betere grindcore en death metal. Ook al komt het zogenaamde ‘dertien in dozijn' spook ook wel boven drijven , geven we ruiterlijk toe. Deze  band kan door deze aanpak binnen de grindcore en death metal zeker zijn stempel drukken naar de toekomst toe, net door het camoufleren van die kritische benadering, door een meesterlijke aanpak waarbij je geen seconde kunt rusten, waardoor die aandacht geen seconde verslapt. De liefhebber van het betere grindcore en death metal werk mag deze EP dan ook met een gerust hart in huis nemen.

grindcore/death
Tracklist
Intro - Night of the Anthropophagous 05:47
Enlightenment Through Hate 05:08
The Fog 05:25

Jochen Tiberius Koch is een Duitse componist aan wiens werk we in het verleden reeds de nodige aandacht hebben besteed. Zijn vorige album 'Walden' (2018) was geïnspireerd op het boek '’Walden of life in the woods’ en sprak zeer tot de verbeelding. De man verbindt zoveel muziekstijlen, en brengt zoveel uiteenlopende emoties naar boven bij een mens dat we prompt bereid waren ook zijn nieuwste kunstwerk 'Astoria' de nodige luisterbeurten te bezorgen.
We citeren even: '' This album tells a story about the history of "Astoria", a hotel built in 1915 located at Leipzig, Germany. The building was damaged during the war and air raid, but it has been refurbished brilliantly then became as the most beautiful building in the country. The music tells a story, how it was affected from the political issues and survived during the period of division and reunification of the country, until the closure of the hotel. Also, this story also can be read from the CD booklet.''  Bij aankoop van de plaat dus zeker dat eens lezen. Het loont de moeite, en gaat over een stukje Duitse geschiedenis van vlak na de oorlog. Waar eigenlijk niet zoveel staat over geschreven …
De songs ademen dat stukje Duitse geschiedenis dan ook letterlijk uit. Vaak wordt dit bewust aangesterkt door enkele mooie spoken words, of een vocale inbreng die ons doet terugkeren in de tijd van weemoed of melancholie als op 'The Ballare' , gezongen door Mina die deze song een emotionele uitstraling geeft waardoor je zachtjes een traan wegpinkt. Ze doet dit kunstje nog eens over op “33/45”.
Jochen is zelf een veelzijdig virtuoos die perfect het ontwerp van deze plaat uitbeeldt door een kleurrijk en intens mooi klankenpalet aan te bieden, binnen een zeer intieme omkadering. De wonderbaarlijke klanken brengen je vooral tot rust en kalmte, nergens worden de geluidsmuren afgebroken. Ook “After the war”, “Another world” en “Epiloog” stralen een absolute rust uit, zo eigen aan een land dat door oorlog geteisterd , terug probeert recht te geraken.
Besluit: Hoewel het strikt genomen gaat over dit hotel, gaat het dus eigenlijk ook over een volledig land. De beelden die worden opgeroepen is een verscheurd land, dat dus wordt heropgebouwd. Een periode van kalmte komt eraan. En daarover gaat deze plaat dus vooral over. Elke song opnieuw straalt perfectie uit, Koch is een meester in beelden opwekken die aansluiten bij de muziek en de stemmen -- zowel spoken word als gezongen - vormen daarbij een zeer grote meerwaarde. Het hotel vertelt namelijk vele verhalen rond die periode, zeer mooi samen gevat in dit boek dat Koch visueel probeert uit te beelden op zijn songs. Een opgave waar hij weer in brio in slaagt, want naar goede gewoonte klinkt dit meesterwerk wederom zeer filmisch. En spreekt tot de historische verbeelding van de luisteraar.

genre: Indie Pop / Electronica / Modern Classical
Tracklist: PROLOG 02:10  UPLIFTING MONUMENT 04:39  SUNRISING 02:50
 BEHIND THE BACKDROP 05:10  THE BALLARE 03:16  THE LOBBY BOYS 05:44  33/45 06:18  AFTER THE WAR 05:07  ANOTHER WORLD 06:37  DECLINE 02:40  LOST PLACE 08:29  EPILOG 03:37

Hypochristmutreefuzz - Als mensen Zappa in ons horen dan onthou ik misschien vooral dat die heel erg zijn zin deed en een beetje dwars was

Hyprochristmutreefuzz bracht in 2015 een debuut EP uit die een mijlpaal bleek te zijn binnen het Gentse noiserock. In 2017 deed de band dat kunstje over met een knetterend debuut full album. 'Hypopotomonstrosesquippedaliophobia' deed de band zijn ondertussen stevige reputatie alle eer aan. Als waanzin tot kunst kon worden verheven, dan deed Hypochristmutreefuzz zijn reputatie alle eer aan op dit knetterende debuut. Om het beter te doen , moest de band diep in zijn eigen ziel tasten, en het resultaat mag er zijn. Met 'Hypnos' wordt diezelfde grens verder afgetast en verlegd. Hoog tijd om de band eens enkele prangende vragen te stellen over die nieuwe plaat, maar ook verleden en toekomst.  Door de corona crisis is dit interview helaas niet face to face kunnen doorgaan. Gelukkig leven we in een digitaal tijdperk en vond Ramses de tijd om die vragen via mail te beantwoorden.

Die vraag is wellicht al honderd keer gesteld, ik stel hem voor de 101ste keer. Waarom zo een moeilijk uit te spreken band naam? Zit daar een betekenis achter?
De naam komt van een jazz standard geschreven door de Nederlands componist/pianist Misha Mengelberg. Het heeft iets speels en idioots en neemt vooral heel veel plaats in op affiches. Dat is de reden, maar je mag ons gerust ook ‘Hypo’ noemen. Dat doen we zelf ook.

Ik vind jullie vooral een band bent waarop je geen label kunt kleven, daarom hou ik al sinds het prille begin van jullie. De liefde is na het beluisteren van jullie nieuwste plaat nog steeds overeind gebleven trouwens. Maar hoe zou je zelf je muziek omschrijven? Soms word je zelfs in de richting van jazz gedrumd? Of eerder noise rock?
Belgische noise rock is een term die via een artikel van The Guardian op heel wat bands is geplakt die misschien weinig met elkaar te maken hebben behalve dan dat ze zwaardere muziek maken. Wij luisteren zelf naar heel veel, van meer avant garde groepen als The Residents tot jazz, alternatieve gitaarmuziek, indie, hip hop en pop. We proberen, ipv naar de muzikale kenmerken van een bepaalde scene te schrijven, een eclectisch geheel te maken gevormd door hedendaagse tendensen en al naar wat we luisteren. Ik zeg gemakshalve eclectische muziek.

'Hypopotomonstrosesquippedaliophobia' was een ware noise rock mijlpaal, een uppercut op je bakkes waar je niet goed van was. HEERLIJK. Heeft die plaat deuren geopend? Wat waren de algemene reacties?
Dank u wel. Ik denk dat we, voor een alternatieve band te zijn, ons gelukkig mogen prijzen met alle pers die we daarmee hebben bereikt, die was ook over het algemeen heel positief. Onze single “The Spitter”' stond tot onze verbazing zelfs een paar weken in De Afrekening van Studio Brussel, daar hadden we niet meteen op gerekend en waren we heel dankbaar voor.

De nieuwe plaat 'Hypnos’ is een concept plaat geworden. Volgens ik gelezen heb, heeft de plaat iets te maken met 'het ouder worden' . Het kind in jou loslaten en met een zeker gevoel van heimwee achterom kijken? Klopt dit. Vertel ons gerust meer daarover.
Voor mij gaat het over van alles. We kunnen dat tot in de puntjes gaan proberen analyseren en uitleggen maar dan is het plezier er van af en iedereen mag er ook gewoon het zijne van denken. Sommige mensen luisteren niet naar tekst of hun betekenis maar enkel naar de muziek en de klanken terwijl andere net enkel naar tekst luisteren en betekenis zoeken. Ik wil geen bepaalde betekenis opleggen. Het volgt een verhaal van protagonist die enkel ’s nachts leeft en in plaats van te gaan slapen in gesprek gaat met zijn slaap. Dat is zowat een korte samenvatting, maar meer hoeft men eigenlijk niet te weten, de rest mag je zelf interpreteren.

Als ik naar jullie muziek luister, hoor ik nog steeds enorm veel verwijzingen naar Frank Zappa naar boven komen, of toch Zappa op speed. Wat is jullie mening hierover?
Dat wordt wel meer gezegd, dat we Zappa op speed zijn, terwijl onze muziek nochtans niet zo supersnel is en Zappa ook wel snel kan gaan. Nee, Zappa is goed, als mensen Zappa in ons horen dan onthou ik misschien vooral dat die heel erg zijn zin deed en een beetje dwars was.

Toen ik jullie voor het eerst live zag - op Dijlefeesten in 2013 - snapte ik het concept niet zo goed. In 2016, op Vredefeesten schreef ik, ''Deze Gentse band weet dus als geen ander je geest, hart en ziel in te palmen op een bijzonder integrerende en hypnotiserende wijze''. Wordt er bewust voor deze soort aanpak gekozen? Ook op de nieuwste schijf komt dat overweldigend gevoel boven drijven. Wat is uw mening hierover?
Dat vind ik een beetje een moeilijke vraag. Ik vind dat je ofwel muziek maakt met overtuiging en passie en dat kan op eender welke manier, ofwel maak je best geen muziek. Als het ons lukt om een publiek in te nemen en te hypnotiseren met onze muziek is dat een groot compliment.

Ik borduur daar even op voort. De waanzin van dat debuut is overeind gebleven, en toch is het een heel andere plaat volgens ik heb gelezen. Hoe bedoel je? We horen het niet, of merken het niet echt op. Wat ontgaat ons?
Ik denk dat de vorige net iets meer testosteron heeft. Deze plaat zoekt op een iets minder voor de hand liggende manier kracht op. De vorige was meer op riffs gebaseerd en een compilatie, een soort bloemlezing van al wat Hypo al had gemaakt en niet had opgenomen. Deze is meer text-driven, meer een mood board, naar mijn mening meer één geheel.

Iets anders. In tijden van Corona valt ook bij jullie wellicht veel in het water wat concerten betreft? Hoe vangt de band deze uiterst moeilijke periode op?
Alles is zeer onzeker momenteel. Wat gaat nog doorgaan en wat zal er verplaatst worden? Op dit moment hoor ik zelfs dat heel de zomer zal afgelast worden. Hoe vang je dat als band op? Geen idee, we hebben nog nooit eerder in zo’n situatie gezeten. Ik hoop dat mensen ons een beetje willen steunen door naar onze webshop te gaan, dat is de enige vorm van inkomen die we op dit moment nog hebben. (Meer informatie: https://www.raarshop.com/product-category/hypochristmutreefuzz/ )

Als alles doorgaat, wat zijn - naast de release op 11 april dacht ik? - de verdere toerplannen? Ook in het buitenland? 
Ik kan hier dus weinig zinnigs op antwoorden spijtig genoeg.

Festivals? 
En hier dus ook weinig zekerheden.

Begrijpelijk in deze rare tijden. Laten we naar de toekomst kijken. Hoe moet het na deze plaat nu verder, is er al inspiratie voor nieuwe muziek. Het antwoord zal wellicht zijn ''we zijn potverdorie pas bezig met onze nieuwe te promoten'' maar goed.
Ik heb een idee voor de volgende plaat, dat idee heb ik al langer en wil ik nu eindelijk eens uitvoeren. Die corona tijden geven wel al wat tijd om al te beginnen aan dat volgende album.

Met deze muziek Sportpaleizen uitverkopen is uiteraard niet zo simpel, ik veronderstel dat dit ook niet jullie ambitie is. En eigenlijk hebben jullie toch al fijn een stempel gedrukt op de noise rock , free jazz en nog veel meer, niet? Was is jullie ambitie eigenlijk precies?
Ik heb veel respect voor bands die muziek maken voor Sportpaleizen, dat is een metier op zich, maar inderdaad is onze muziek meer iets voor in kleinere clubs enz. Elke muziek heeft zijn podia waar het kan staan en zijn fans. Het zou leuk zijn moesten wij die plekken en mensen op Europees niveau weten te vinden. Ik heb niet echt de ambitie om in Amerika te geraken en eerlijk na die Brexit toestanden heb ik evenmin animo om in de toekomst moeite te steken een visum aan te vragen om naar de UK te gaan. Europa is boeiend en bloeiend.

Is er, daarop voortbordurend, ook een soort einddoel dat je voor ogen hebt (buiten werelddominantie)?
Er eens een niet-terug-investerend-centje aan overhouden zou wel mooi zijn.

Voor meer informatie over de band bezoek gerust de website: https://www.hypochristmutreefuzz.com/

Ledfoot - Ledfoot aka Scott McConnel - the highs are when you’re not worried about the near future and the lows are when you have doubt about surviving the night


"Levende legende brengt nieuwe plaat uit'' , zou de titel kunnen zijn van deze recensie. Want dat is Ledfoot aka Scott McConnel zeker en vast. De man is al actief sinds de jaren '70. Enerzijds als solo artiest, anderzijds als lid van diverse formaties. In de jaren '80 genoot hij bekendheid als lid van The Rockats, en in de jaren '90 met The Havalinas. Daarmee toerde hij o.a. als voorprogramma van Bob Dylan. Hij schreef songs voor uiteenlopende pop- en rock-acts, zoals Sheena Easton en ook Bruce Springsteen. In 2007 bracht hij zijn solo-debuut op de markt - 'The Devil's Songbook' - en dat was een schot in de roos. Met 'White Crow' lanceert Ledfoot zijn vierde album, en vanaf de eerste song voel je adrenalinestoten opborrelen die vele decennia rock en pop muziek samen brengen binnen één plaat.
De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/77531-white-crow.html  

We hadden een fijn gesprek met levende legende en bezieler van Ledfoot Scott McConnel over verleden, heden en toekomst

Congratulations on your newest pearl of a record. What most appealed to me was: Pinches of 70s psychedelic rock are spiced up with a dose of rock music referring to the 80s, Bruce Springsteen and enhanced with 90s rock. With both feet in the present. Class! More pure than gold. What is your opinion about this?
I’ve been a musician and songwriter for 45 years, in the course of which I’ve explored lots of musical genres...every one of which has expanded my musical vocabulary . Over time all these styles kind of mix together into one language, Ledfoot is so defined by the limitations of what I can do with a twelve string in open tunings, that I can go wherever I want musically and never lose sight of my identity....

Something else that I love about the record. As an artist and singer-songwriter and top musician, you have left your mark on the rock scene and related styles over many decades. But therefore do not rest on its laurels, on the contrary. Where does that inspiration continue to come from ?
Heh heh...desperation and the fact that nobody wants to hear the same story over and over again...so I try not to repeat myself..

Is there an artist who inspires you or who particularly interests you? Where does yourinspiration come from?
I’m pretty much inspired by anyone who tells the truth and knows who they are, I was born in the south so I grew up with Johnny cash and Hank Williams …those guys told it how it was...later when I got into different styles of music I gravitated towards artists who did the same thing in their own way....no bullshit.

In most of your songs, we can always feel a great pain when you sing about love. Canyou tell us how much does the word love mean to you in your life?
Probably the most complicated word to define ever written or spoken...the most difficult feeling to describe.... you could write about it forever and never get it right.

You've collaborated with an impressive arsenal of artists over the years. Who do you have the best memories of (let's keep it positive)?
Every single one has taught me something invaluable , that’s the beauty of collaboration..two people look at a rock...one of them sees it as a wonderful piece of natural sculpture...the other one picks it up and throws it through the nearest window... looking through someone else’s eyes in collaboration is always worth a lesson.

Bruce Springsteen even covered one of your songs. How did that work? How do you feel about this?
I found out he’d covered it when Rolling Stone called me for an interview. It’s an honor of course to have a respected artist cover one of your songs. I don’t really think about it beyond that...before Spotify and the digital age it might have meant some real money in the bank...those days are gone.

Know what you know now. Are there things you would do differently now?
Yes..always stick to your guns...

What are your main highs and lows in your career?
Heh heh..the highs are when you’re not worried about the near future and the lows are when you have doubt about surviving the night…it’s that simple. I`m not the kind of person who dwells on the past.

You have been working on the long road since the 1970s. You have seen a lot change, what do you think is the biggest change
I guess the biggest change is that younger artists look at being a musician as a career choice....when I started it was more a lifestyle...a home for misfits .

You can no longer ignore digitization and spotify, how do you feel about that and how do you deal with that?
Like most songwriters  I guess... waiting to collect enough royalty checks not worth cashing to wallpaper the bathroom...

What are the future plans? For this year?
I’ll hopefully be releasing two more records this year, a new Ledfoot record and a collaboration with Ronni Le Tekro. I had planned on touring extensively but as of now everything is cancelled till at least September. I’m also acting and doing some music for the Norwegian tv series `Exit`.

How heavy is it for an artist in these harsh times with a corona virus?
Six months concerts cancelled in the last week ..it’s that kind of heavy.

Is there still some kind of 'end goal' after all these years? something you absolutely still want to achieve?
I’m a working class musician...no pension plan, no retirement... four kids....my goal is to be able to keep working till the day I die.

This was my last question. Are there any other announcements to our readers?
Yes, sooner or later this shit will pass and I’ll be on the road again... please come on down when you see I’m in town!

We sure will. Take good care of yourself and you loved ones. Thanks for this interview