Temple of Nihil is een Russisch blackmetalconcept, ontstaan in 2015. Oorspronkelijk als duo, maar sinds 2017 aangevuld met drummer Nikolai Vykodtsev bracht de band reeds een EP op de markt boordevol grimmige blackmetal.. 'Schadenfreude' is het eigenlijke debuut van een band die grasduint doorheen de donkerste zijde van dat genre, zonder compromissen te maken.
Na de duistere intro (“Descending”) zijn we vertrokken voor een grimmige trip doorheen de donkerste zijde van onze ziel. “Into The Slough” is dan weer een verschroeiende song die je hart doormidden klieft. Door middel van eerder melodieuze gitaarriffs wordt de sfeer steeds intensiever, tot dat kookpunt wordt bereikt. De vocale aankleding is echter het meest opvallend, dankzij de variatie daarin. Eerder blackmetalgerichte screams worden afgewisseld met growls die je eerder terugvindt in deathmetal. Meer nog in sommige songs herkennen we eerder een fluisterende toon tot gesproken inbreng, die je nog meer koude rillingen bezorgt. Wonder bij wonder sluiten die perfect op elkaar aan, waardoor je nog dieper wegzakt in de poel van bederf die Temple of Nihil je aanbiedt.
Nee, lichtjes op het einde van de tunnel moet je niet verwachten bij de daaropvolgende, best lange songs als “Ode”, “Schadenfreude”, “Snakes In My Skull” en “Postbeing”. Die laatste is een duistere klepper boordevol donkere variatie die afklokt op meer dan acht minuten. Dat zowel instrumentaal als vocaal tot in het oneindige variëren is bovendien niet alleen de rode draad op deze volledige schijf. Het zorgt ervoor dat je bij de les blijft en geboeid op het puntje van je stoel zit te luisteren en genieten. Tenminste als je houdt van dit potje intensieve donkere blackmetal met sauzen boordevol death en andere donkere metalen. Een ander opvallend punt is dat de langere songs vaak worden voorafgegaan door een melodieuze soort intro van circa één minuut, zoals “Htrib”, waarbij het bloed je vanonder de nagels wordt gehaald. Wat perfect aansluit op de volgende zwartgeblakerde en intensieve song “Postbeing”. Op dit elan blijft Temple of Nihil gewoon doorgaan tot afsluiter “To Fireburners” Waarna je met het vrij korte “With Flames And Chaos” de doodsteek wordt toegediend.
Elk van de songs op 'Schadenfreude' is meedogenloos en genadeloos in zijn aankleding. De band voelt zich comfortabel in het bezorgen van een intensief pakket dat alle richtingen uitgaat. Vervormde grooves, raspende tot schreeuwende vocalen en songs die vaak van traag en intens overgaan tot krachtig en vol passie. Laten dan ook een band horen die houdt van het extreme donkere binnen het blackmetal gebeuren, en dat door je strot ramt op een zeer gevarieerde wijze. Waardoor je vanaf de eerste tot de laatste noot gekluisterd zit te luisteren en je gewillig laat onderdompelen in die intensieve donkere atmosferen die de band je over de gehele lijn aanbiedt.

Muddler is een vierkoppige band uit Lier, bestaande uit Maxim de Soomer (drums), Fons Vloebergs (zang), Ben Kovalewski (basgitaar) en Joeri Arras (gitaar). Ter introductie citeren we de even de omschrijving op de website: ''Sommige mensen omschrijven hun stijl als Nederlandstalige stoner. Sommigen post-whatever-rock”… In ieder geval doen ze sinds 2015 gewoon hun ding. Eén ding is zeker: de nummers zijn donker, eerlijk, slepend, soms vuil, soms vettig met een scherp randje én in onze moedertaal. Na de vele Nederlandstalige rock- en metal parodieën laten deze heren het volk inzien dat dit voor de verandering ook eens sérieux gebracht kan worden. Na hun eerste EP uitgebracht te hebben, is het na drie jaar tijd voor het album 'Niets Leeft Zonder Wonden'. “
Met 'Niets Leeft Zonder wonden' legt Muddler zijn ziel bloot. Vaak scherp, overgoten met sausen boordevol melancholie en weemoed, zonder echter klef te klinken. De rode draad op deze schijf is omgaan met twijfels. Omgaan met het einde, de dood, of hoe je als mens kijkt naar wat voorbij is en wat nog kan of nog moet komen. Doorheen de volledige schijf voel je die vertwijfeling in de instrumentale omkadering, maar vooral de zanglijnen van Fons Vloerbergs gaan voortdurend door merg en been. De man ontpopt zich tot een ware poëet die zijn levensverhaal vertelt. Bij “Stil(l)even” wordt de boodschap al duidelijk. Een lijn die verder wordt doorgetrokken op “Kom Ten Einde”. Het geconfronteerd worden met het eigen einde, en uzelf voor u zien staan is de rode draad op die eerste song. ''Er is geen tijd, geen toekomst, geen verleden'' schreeuwt Fons uit. Of “Autopsie” waar de man zijn eigen autopsie omschrijft. Zo echt, en zo theatraal gebracht dat het door je hart snijdt als een vlijmscherp mes. "Ik wandel langs de kamers van mijn lichaam en ik verdwaal, soms blijf ik staan vertwijfeld. Zal ik binnen gaan of loop ik door?''
Het gaat hem bij Muddler niet alleen om die poëtische en zeer filmische teksten. Die zijn uiteraard zeer indrukwekkend. Maar het is vooral de manier waarop ze naar voor worden gebracht dat ons het meest over de streept trekt. Op “Waarheid” klinkt het: ''Ik kan niet zingen, toch niet op de juiste toon. En als ik iets wil zeggen, dan schreeuw ik het gewoon''. Vaak schreeuwt Fons inderdaad zijn opgekropte frustratie, zijn vertwijfeling en pijn uit. De weemoed in zijn stem bezorgt je gegarandeerd een krop in de keel, daarvoor hoef je zelfs de tekst niet te begrijpen. De vaten vol emoties die de band over jou neerstort bij daaropvolgende “Tentakels”, ”Zomer Verloren” en “Tot Chaos” zetten deze stelling nog wat meer in de verf.
Net zoals teksten van een dichter is het vaak zeer moeilijk te achterhalen wat er verscholen zit achter die vele prachtige woorden op deze plaat. We gaan dan ook op ons buikgevoel af. En luisteren hoe een band instrumentaal en vocaal die songs brengt. En dan hoor je inderdaad een band die zoveel gevoel daarin verstopt, dat snaren worden geraakt, deuren open gaan en andere sluiten. Net zoals in ieders leven worden ook wij wel eens geconfronteerd met twijfels. Het omgaan met die vertwijfeling is een kunst op zich. Muddler doet dit door zich bloot te geven en in de spiegel te kijken door zichzelf en zijn eigen levenswandel te ontleden om tot de conclusie te komen: ''Alles gaat voorbij, behalve het verleden. Dat blijft plakken tegen de binnenkant''. Net dat leren omgaan met je verleden, het een plaats proberen geven en kijken naar de toekomst is de rode draad doorheen ieders leven. Het wordt op deze 'Niets leeft zonder wonden' zodanig intens naar voor gebracht. Dat het niet alleen om het leven van de tekstschrijver gaat, maar ook uw leven. En dat maakt van deze plaat een bijzondere parel die inderdaad aan de binnenkant blijft kleven. Omdat het ook U als luisteraar diep raakt.

Tracklist: Stil(l)even, Kom Ten Einde, Autopsie, Alleenerziel, Wegkwijt, zWaarheid, Tentakels, Zomer Verloren, Tot Chaos

Klankentovenaar en topbassist Mats Eilersten stelt zijn nieuwste meesterwerk voor: 'Reveries and Revelations'. Hij laat zich hiervoor omringen door al even grote topmuzikanten als: Arve Henriksen, Eivind Aarset, Geir Sundstøl, Thomas Strønen en Per Oddvar Johansen. Allemaal grote namen uit de Noorse jazz wereld. De rode draad op de plaat is wellicht het gebruik van contrabas. Maar dit wil niet zeggen dat deze schijf een demonstratie is van enkel en alleen dat instrument. Vooral kleurt Mats en zijn kompanen voortdurend buiten de lijntjes, al dan niet binnen een dreigende en spannende ondertoon.
Volgens we vernamen stuurde Mats zijn opnames naar de geselecteerde muzikanten, die daar hun ding konden mee doen. Dat is een zeer ongebruikelijke methode binnen jazz, omdat deze plaat dan zou aanvoelen als 'knip-en-plak-werk'. Echter krijg je hier eerder een samenhangende parel voorgeschoteld, waarbij instrumentale perfectie wordt verweven met het oneindige improviseren, zo eigen aan de jazz. En toch voelt deze plaat niet echt aan als een doorsnee jazzplaat. De experimentele kant en zelfs klassieke muziekstukken zetten je telkens op het verkeerde been. De basis blijft dus wel degelijk bas en contrabas. Maar het is die toevoeging van bijvoorbeeld glijdende celloklanken, al even veelzijdige percussie en streepjes ijle trompetklanken die de haren op je armen doen rechtkomen.
Bovendien is het niet zozeer één bepaalde song die boven de ander uitsteekt, maar het totaalpakket dat ons het meest bekoort. Bij elke song doen we weer een heel andere ontdekking. Meer nog zeer subtiel en totaal onverwacht horen we zelfs echo's uit ander culturen tevoorschijn komen.
Er zit trouwens nog een ander addertje onder het gras. Na een tweede luisterbeurt ontdek je weer een andere laag, gevolgd door een nieuwe bij de derde luisterbeurt. Om maar te zeggen, deze bonte en kleurrijke ontdekkingsreis in de experimentele jazz stopt niet bij één trip. Het blijft oneindig doorgaan.
Waardoor we kunnen besluiten, net door een ongebruikelijke methode te gebruiken binnen jazzmiddens krijg je het gevoel dat hier een band tot in het oneindige aan het improviseren is met klanken en soundscapes. Het doet ons met open mond genieten van zoveel virtuositeit en instrumentale magie die ons wegvoert naar andere, mysterieuze oorden.
Meesterschap en klasse komen altijd bovendrijven en als u zich laat omringen door muzikanten die dezelfde kant uitkijken en ook houden van hun instrument tot leven brengen i.p.v. het te bespelen, dan is het hek zeer snel compleet van de dam.

Blues/Jazz
Reveries and Revelations
Mats Eilertsen

Hoe ga je om met verlies? Hoe ga je om met een relatie die stukloopt? Voor iedereen is dat iets heel persoonlijks. Niemand kan u daarmee helpen, behalve jijzelf. Geert Verdickt - ook bekend als de frontman en zanger van Buurman - maakt er een plaat over. We citeren: ''Vijf platen ver in zijn carrière is Geert Verdickt (zanger en songschrijver van Buurman) eindelijk toe aan zijn breakup-plaat. Geen lachertje, maar zoals alle grote songschrijvers weet hij er naast vlijmscherpe observaties van het romantische falen, een boodschap van hoop en licht uit te laten opstijgen." De rode draad in het omgaan daarmee is voor Geert dat elk einde een nieuw begin is. Toevallig ook één van de mooiste songs op deze zeer persoonlijke schijf van Geert Verdickt.
Je naakt opstellen naar een publiek toe, daarvoor moet je als artiest sterk in je schoenen staan. Echter, hierover is nagedacht dat merk je al bij openingssong “Einzelgänger” een song waarmee Geert al direct in zijn kaarten laat kijken. Niet alleen de tekst zegt genoeg: ''Einzelgänger waarom kijk je triest. Ik ben er en er is niemand die dit ziet en verder niemand die dit ooit zal horen” Verder uit de tekst blijkt vooral dat Geert niet bij de pakken blijf zitten, geen rancunes of haat. Nee, eeuwige liefde ook al is het niet meer met de persoon waar je uw leven wilde mee delen voor de rest van je leven. Elkaar respecteren, en de bladzijde omdraaien zonder verwensingen naar elkaar te gooien. Dat is voor niets nodig. Niet alleen klinkt dat door in zijn breekbare, soms snikkende stem, ook straalt de plaat veel positieve energie uit. Telkens vertelt Geert een ander verhaal.
Soms twijfelt hij, zoals bij “Simpel”. "Zou het echt zo simpel kunnen zijn dat jij verdwijnt aan het einde van de dag en dat je alles met je meeneemt. Onze toekomst en ons verleden. Alsof we nooit hebben bestaan''. Hier schreeuwt hij voor het eerst toch zijn pijn en zijn onmacht uit, het omgaan met afscheid nemen valt hem niet altijd even gemakkelijk. Dat kan ook niet. Geert blijft ook zeer veel respect tonen voor zijn geliefde. Door deze bladzijde niet ruwweg om te draaien, maar door zijn verhaal uitgebreid en stap per stap te vertellen. Over hoe hij de liefde van zijn leven nog steeds graag ziet, hoe hij haar altijd op één of andere manier graag zal zien. Zo koestert hij mooie momenten. ''De zon kroop door de krullen in haar haar, we zeiden niet zo veel bij het ontbijt''. Dat stil en onvoorwaardelijk van iemand houden en genieten van die zeer eenvoudige maar fijne momenten samen. Hij blijft het koesteren. Doorheen deze schijf merken we bovendien op dat dit is een verhaal is dat niet alleen over hem gaat, maar over iedereen die ooit een relatie heeft zien stuklopen en met vragen blijft zitten. Hij sluit af met “Dit is ons moment”. Waarbij hij nog een keer achterom kijkt samen met zijn geliefde. Elkaar nog even vasthouden, om dan afscheid te nemen. Niet met slaande deuren, maar een stevige knuffel waarbij tranen zullen vloeien.
Met een verlies, iedereen gaat er anders mee om. Sommige schrijven een boek, of een gedicht. Geert Verdickt brengt een zeer persoonlijke plaat uit, geeft zich volledig bloot en straalt zoveel positieve energie uit op deze knappe solo plaat. Waardoor mensen die op dit moment in een gebroken relatie zitten hieruit kracht kunnen putten om door te gaan. Want “Elk Einde Is Een Nieuw Begin”.
Want inderdaad, deze 'Einzelgänger' betekent eveneens geen einde, maar een mooi nieuw begin. Met respect voor dat verleden. Gebracht op een zeer gezapige en intens mooie wijze. Waardoor ook wij en jij prompt een traan wegpinken, met een glimlach op de lippen.

Tracklist: Einzelgänger, Amanda, Ergens In Het Midden, Brussel, Elk Einde Is Een Nieuw Begin, Simpel, Tussen Brooklyn En Manhattan, Krullen, Splinterkind, Moment.

Frode Haltli is een Noorse componist en muzikant die grenzen heeft verlegd voor o.a. de accordeon. De man wil via zijn muziek dat instrument promoten. Daarvoor bewandelt hij wegen die schipperen tussen Noorse folk, oneindige improvisaties, jazz en klassiek. Voor zijn nieuwste werk 'The Border Woods' laat hij zich omringen door muzikanten die eveneens houden van muziek tot kunst verheffen, eveneens tot in dat oneindige.
De Zweedse nyckelharp van Emilia Amper gecombineerd met de schitterende percussie van Hakon Stene en Eirik Raude vormen dan ook een meerwaarde binnen het geheel. Dat is al te merken aan opener “Wind Through Aspen Leaves” een pareltje van vier minuten, waarbij je wegzweeft naar totaal andere oorden. Eens vertrokken, aangegrepen door dat wonderbaarlijke klankentapijt, wil en kun je niet meer terug. Met het iets meer dan vijftien minuten lange “Mostamägg Polska” wordt de lijn verder doorgetrokken. De intensieve manier waarop muzikanten hun instrumenten bespelen - er wordt vaak dicht aangeleund tegen avant-garde - staat gelukkig de spontaniteit niet in de weg. Haltli houdt namelijk enorm van improviseren tot dat oneindige, en sleurt de overige muzikanten mee op zijn trip. Die gaan zeer uitbundig op die uitnodiging in, waardoor er een magie ontstaat die onaards mooi aanvoelt. Song na song, voelt de muziek dan ook aan als opbouwen van een muur die je rondom je ziel bouwt, om daardoor de harde realiteit van het dagelijkse leven totaal te vergeten. Zo een intense inwerking heeft de muziek op je gemoed, dat je totaal verdoofd achterblijft in de hoek.
“Wood and Stone” mag dan een kort nummer zijn, zelfs in die circa twee minuten ontdek je zoveel kleuren en geuren dat het wel lijkt of die song oneindig lang duurt. Dat oneindige, dat nooit verveelt, kom je doorheen de volledige schijf tegen. Dus ook bij het magische mooie “Valkola Schottis”, een parel van meer dan elf minuten. Elf minuten totaal van de wereld kunnen zijn? Wie wil dat nu niet beleven?
Nu Frode Haltli slaagt erin de grenzen van het onmogelijke af te tasten. Een betere promotie dan dit kan de accordeon niet krijgen. Wie meende dat accordeonklanken enkel zorgen voor het bouwen van gezapige feestjes raden we aan dit meesterwerk eens te doorpluizen, en dingen te ontdekken aan dit instrument waarvan we het bestaan tot op heden nog niet kenden. Dat zet Frode en zijn kompanen op het sluitstuk “Quietly The Language Dies” nog meer in de verf.
“Hopefully this work can give some new perspectives on what folk music can be today,” zegt Haltli zelf over zijn nieuwste schijf, “from a point of view where you can see backwards and forwards, to the east and to the west.” Nu de man is compleet in zijn opzet geslaagd. Meer nog hier worden grenzen verlegd binnen zowel folk als avant-garde tot klassieke muziek. Waar geen grenzen zijn. Inderdaad nieuwe perspectieven ontdekken binnen folkmuziek. Dat is wat Haltli over de gehele lijn doet op dit meesterwerk. Voor wie houdt van voornoemde muziekstijl, waarbij voortdurend buiten de lijntjes wordt gekleurd, is dit album een ware aanrader.

Blues/Jazz
The Border Woods
Frode Haltli
 

Exoterm is het Noors/Amerikaanse project rond bassist Rune Nergaard. Samen met saxofonist Kristoffer Berre Alberts, drummer Jim Black en gitarist Nels Cline vormt hij feitelijk een supergroep. Rune zegt er zelf over: “What unites us is our love of jazz, rock and improvised music. In this band every rule and musical boundary is torn down, and we combine our musical influences in one, big gumbo of sound.” Met 'Exits Into A Corrido' brengt de band een plaat uit die bestemd is voor muziekliefhebbers die graag buiten de lijntjes kleuren, en houden van muzikanten die hetzelfde doel voor ogen hebben.
Dat de leden van deze band reeds enorm veel watertjes hebben doorzwommen speelt natuurlijk in hun voordeel. Zo kennen we Rune van bands als Bushman’s Revenge, Fra Det Onde, Scent Of Soil, Astro Sonic en zijn eigen Rune Your Day-kwartet. Nels Cline speelt al ruimschoots vijftien jaar de pannen van het dak bij Wilco. Drummer Jim Black is ook geen onbekende in de muziekwereld en is sinds 2000 actief met zijn eigen band AlasNoAxis.
Het samenbrengen van virtuozen in hun vak, resulteert evenwel niet automatisch in geslaagde platen. Maar wat deze band doet, overstijgt alle verwachtingen. “First Light” is maar een eerste uppercut van jewelste, die je omver blaast doordat alle registers gewoon worden opengegooid en de band aan het improviseren slaat, tot een chaos in je hoofd ontstaat. Goed begonnen is half gewonnen want ook bij “Forest Mist-Night” wordt niet gekeken op een experimentje meer of minder, en verlegt de band meerdere grenzen binnen al even veel muziekstijlen. We kunnen er zelfs geen genre meer op kleven eens we toegekomen zijn aan de vijfde song “Two More Times”. Noisemuziek wordt verweven met scherp snijdende gitaarlijnen en saxofoonklanken die onaards blijken te zijn. Baslijnen en drumsalvo's verpulveren alle beetje sceptische houding die we in het begin hadden, waarvoor onze excuses.
Het mooiste aan deze 'Exits Into A Corrido' is dat Exoterm ter plaatse klanken uitvindt, waarvan we het bestaan niet wisten. De virtuositeit van al even onaards niveau, wordt gelukkig overdekt met voldoende spontaniteit om ons bij de les te houden. Op het einde van elke song lijkt het wel alsof de heren door dat oneindige improviseren elkaar tot waanzin drijven en ons als aanhoorder ook. Dat wordt bij die laatste wervelende song “Manufacturing A Smile (Exits Into A Corridor)” op knallende wijze nog meer in de verf gezet. Je wordt acht minuten lang doorheen geschud tot je zelf met waanzin in de ogen totaal van de kaart achterblijft.
Exoterm is zo een uitzonderlijke band die chaos tot kunst verheft en brengt de perfecte plaat uit voor jazz, avant-garde tot noise en andere rock liefhebbers die graag de grens van het onmogelijke aftasten.

Tracklist: 1. First Light (05:53), 2. Forest Mist-Night (06:22), 3. …Back Towards The Car-Night (05:52), 4. Moves Away From The Door (01:29), 5. Two More Times (05:54), 6. Manufacturing A Smile (Exits Into A Corridor) (08:01)

Blues/Roots
Exits Into A Corrido
Exoterm
Hubro/PIAS

Alk-A-line bracht onlangs een nieuwe single op de markt:“Homo Sapiens”. Deze single was een voorloper van het nieuwe album 'Species & Specimes', dat in september op de markt komt via Cheap Satanism Records. Voor deze nieuwste schijf gaat het duo, dat zich op hun Facebook-pagina omschrijft als ‘ElectroWitches’, een samenwerking aan met toppers binnen het postpunkgebeuren, waaronder Peter Slabbynck (Red Zebra), Bruce Ellison (Volt Selector), Jacques Duval en Ive Vg (Length of Time). Hoewel die toevoegingen één voor één een meerwaarde vormen binnen het geheel, trekken de twee dames de meeste aandacht naar zich toe.
Aanstekelijke klanken die op de dansspieren werken, gekruid met de nodige donkere sausjes. Daarmee zet de band de plaat met een knal in. De single “Homo Sapiens” smaakte inderdaad naar meer zoets. Nu met “Dark Energy”, “Boom Boom Dance” tot “Alk-a-Line” wordt het blik van donkere elektronica verder opengezet tot je, eens onder hypnose gebracht terecht komt in op een dansvloer die je terugbrengt naar die donkere tijden in de jaren '80. Beats die een mystieke inwerking hebben op je gemoed, drijven je verder in de armen van deze hogepriesters van de duisternis. “Dogs”, “Scélérats” en “Black Queen” liggen allemaal in diezelfde richting.
EBM, industrial, new wave, … alles wat ruikt naar die typische sound uit de jaren '80 wordt op een hoopje gegooid en door de mangel gedraaid, waardoor deze elektro witches, zoals ze zichzelf noemen, je doen vertoeven in een sfeer van heksen, demonische en mystieke wezens uit de duisternis. Eens die trip aangegaan is geen weg terug meer mogelijk. Binnen de grens van donkere elektronica verlegt deze band dan ook een duistere grens waar eigenlijk geen grenzen meer zijn.
Of dat ooit al eens is voorgedaan? Uiteraard. Maar de lat ligt hier zodanig hoog, dat we kunnen spreken van een uitzonderlijk gesmaakt concept dat ons aanzet om ons zelfs na meerder luisterbeurten nogmaals te verwarmen aan die walmen van intensieve duisternis die het duo, geruggesteund door een hele rits top artiesten binnen het genre, je aanbiedt.
Alk-A-Line, die sinds 2006 aan de weg timmert en dus voldoende ervaring in de weegschaal gooit, brengt op dit nieuwe album 'Species and Specimens' een bonte mix boordevol tempowisselingen, die een hypnotiserende inwerking hebben op uw gemoed.
De ene track gaat perfect over in de andere, waardoor je geen moment je zult vervelen. Ook niet na meerdere luisterbeurten. Over de hele lijn klinkt deze plaat donker, spookachtige en mysterieus. En dat is de grote verdienste van een vocale aankleding die je bedwelmt en vooral doet vertoeven in donkere gedachten waaruit je, willen of niet, niet wil of kunt ontsnappen. Dat is het soort donkere elektronische muziek waarvoor ook wij graag zweven over de dansvloer, tot ook wij aan de voeten van dit duo neerdwalen en onze ziel verkopen aan de duivel.

Elektro/Dance
Species and Specimens
Alk-A-Line

Fischer-Z bracht in de jaren '80 platen en singles uit die zijn uitgegroeid tot eeuwige klassiekers. Welke muziekliefhebber kent nu niet “Marliese”, “The Worker”, “Berlin” en “So Long”. De iconische band rond John Watts heeft de tand des tijd goed doorstaan. Want hij levert nog steeds gedenkwaardige concerten af. Ook al is Fischer-Z eerder omgevormd tot John Watts die zich laat omringen door allerlei muzikanten, want van de originele bezetting schiet niets meer over. De band blijft anno 2019 nog stevig op de troon zitten. Met 'Swimming in Thunderstorms' brengt Fischer-Z een opvallend en onverwacht meesterwerk uit dat ons met verstomming slaat. En waarbij hij die stelling nog meer in de verf zet.
Deze band hoeft namelijk niets meer te bewijzen maar levert anno 2019 totaal geen routineklus af en dat siert hen. De zeer frisse songs werken aanstekelijk op de dansspieren en doen je wegzweven naar zomerse oorden. Fischer-Z is eveneens een band die bekend staat om zijn poëtische teksten en scherpzinnige maatschappelijke commentaar.
We vernamen dat de band één van zijn meest politieke platen heeft uitgebracht. Dat laatste komt meermaals, eerder subtiel, tot uiting op deze plaat. Zoals we dat sinds eind jaren '70 van de band gewoon zijn. Vaak met een knipoog houdt de band de wereld een spiegel voor. Luister maar naar een uptemposong als “The Islamic American” of “Love Train Drama” en trek zelf de conclusie. De muziek van Fischer-Z draaide altijd rond die uitzonderlijke vocale inbreng van Watts die ontroert en die je hart beroert.
Dat is anno 2019, na al die jaren, nog steeds meer dan ooit het geval. Echter is het, ondanks al die positieve punten, niet dit gegeven dat ons over de streep trekt. 'Swimming in Thunderstorms' is vooral een veelzijdige plaat die een band laat horen die blijft evolueren en zichzelf heruitvinden.
Daar waar bands van zijn generatie al te vaak dreigen een karikatuur van zichzelf te worden is Fischer-Z nog steeds een uitzondering op deze regel. De band blijft begane wegen bewandelen, blijft zijn roots trouw. Maar doet een frisse wind waaien in dat bekende landschap, waardoor niet alleen de doorsneefan op beide oren kan slapen, maar de band gerust nieuwe zieltjes zal kunnen winnen binnen het pop/rockgebeuren. De poëet in Watts is nog steeds klaarwakker, de man is opvallend goed bij stem en bezorgt je koude rillingen zoals in het verleden. Echter duidelijk met beide voeten in het heden en het oog gericht op de toekomst. En daarvoor kunnen we enkel en alleen bewondering en waardering opbrengen. Fischer-Z doet zijn potentiële opvolgers daardoor nog even wachten en blijft stevig op de troon zitten waarop ze altijd hebben plaats genomen.

Tracklist: Big Wide World (4:40), Stamp It Out (3:46), The Islamic American (3:07), Love Train Drama (3:26), The Heaven Injection (3:34), Half Naked Girl in the Windowsill (3:49), No Bohemia (3:06), Films with Happy Endings (3:35), Wary (4:49), Stolen (3:28), Prime (2:25), Right Now (3:23), Swimming in Thunderstorms (3:47), Cardboard Street (3:41)

The Analogues werd opgericht in 2014 en toerde langs theaters en poppodia met 'Magical mystery tour', in 2016-17 met 'Sgt. Pepper's Lonely heart Club band', in 2017-18 en 'The White album' in 2019. 'Abbey road', het officieel laatste album van The Beatles, is ook voor The Analogues het sluitstuk van deze serie. In een volgepakte Lotto Arena brengt The Analogues The Beatles haast letterlijk terug tot leven. Deze band een tribute band van The Beatles noemen is om die reden hen tekort doen. Dat bewees The Analogues op donderdagavond dan ook vanaf de eerste noot tot de laatste strofe.

Set 1 - Abbey Road - The Album
Het eerste deel van de set bestaat uit het integraal brengen van ‘Abbey Road’, dit gekruid met enkele gezapige of interessante anekdotes. Vooral valt op hoe The Beatles hun tijd ver vooruit waren, op dit album ging de band zelfs aan het experimenteren en legden de basis voor rock en pop muziek in de jaren '70. Meer nog, tegenwoordig is de muziek van The Beatles nog steeds een basis voor de doorsnee pop/rock muziek. Ook dat laatste hoor je terug in de songs als “Come Together” en “Something”, een song van George Harrison, dat zetten we bewust in de verf. Bij “Maxwell's silver hamer” wordt een aambeeld en hamer het podium op gesleept. De Moog, de allereerste synthesizer, werd ook op het album 'Abbey Road' geïntroduceerd. Het was een log onding, en moeilijk te plaatsen. Echter vonden The Analogues een zeer mooie replica, die de sound van deze Moog mooi naar voor brengt. Het bracht toen meer kleur in de sound van The Beatles, het doet het nu ook bij de muziek van The Analogues.
Ook Ringo Star bracht een mooie bijdrage aan deze schijf in de vorm van “Octopus’s garden”. Een bijzonder aanstekelijke song, die op de dansheupen werkt. Ook in Lotto Arena.
Meer hoogtepunten? “Golden Slumbers” waaruit de instrumentale perfectie, zowel wat drums als gitaar betreft, nog eens blijkt. We kunnen zo nog even doorgaan met gooien met superlatieven.
Wat vooral opvalt: de vaste bandleden zijn één voor één topmuzikanten die de muziek van The Beatles met zoveel liefde, en tot elk klein detail, naar voor brengen. Dit op een speelse wijze, en met tonnen spontaniteit. De heren laten zich echter bijstaan door strijkers en blazers die een enorme meerwaarde vormen binnen het geheel. Dat laatste komt bij elke song naar voor. Het is dus niet zo dat het album routineus wordt gebracht, en dat trok ons bij het eerste deel nog het meest over de streep. Plus hoe die songs zo tijdloos klinken, ook vijftig jaar later. Echter moest het mooiste nog komen. En dat kregen we in het tweede deel na een half uurtje pauze.
Set 2 - The Studio Years
Was het eerste deel al een adembenemend nostalgie trip, dan werden in dat tweede deel de teugels compleet gevierd, en registers volledig open getrokken. “I me mine, Taxman” tot het formidabele “Penny Lane” zijn sowieso songs die een beetje rock en pop liefhebber een krop in de keel bezorgen. Ze werden met zoveel gedrevenheid en emotie gebracht, dat je deze van het eerst tot de laatste noot mee zat te zingen alsof het weer de jaren '60 was.
Alsof The Beatles na 50 jaar uit de doden waren opgestaan, zo voelde het aan toen “Strawberry Fields Forever” uit de boxen loeide.
Enkele gast vocalisten gooiden hun bijzondere stem in de strijd. Dat zorgde voor die extra kers op de taart. Maar het is dus vooral het totaalplaatje dat klopt bij The Analogues. De samensmelting tussen zoveel talentvolle muzikanten die met hun volledig hart de muziek van The Beatles terug tot leven brengen. Dat deed ons dansen, zingen, op “Helter Skelter” genieten en een traantje op wegpinken bij “Two Of Us”. Of luidkeels meebrullen op “Get Back”. Het publiek genoot over het algemeen neerzittende, maar sprong naar het einde van de set toch wat meer recht om mee te dansen. Bij “Let It Be” gingen alle handen nog een laatste keer in de lucht. Het daverende en oorverdovende staande applaus, ook in de tribunes, bewees dat iedereen heeft genoten van deze meer dan geslaagde ode aan een band die naast Beethoven, Bach en Mozart tijdloze muziek heeft gemaakt, die 50 jaar na datum nog steeds even tijdloos klinkt. In de bisnummers wordt dat met “I am the walrus” en “All You need is Love” nog maar eens in de verf gezet.

In 2020 is The Analogues voorlopig voor het laatst te zien in Ziggo Dome, dit op 11 september. Onder de titel 'Hello Goodbye - The Very Best from the Studio Years' speelt The Analogues nog één keer alle hits uit de laatste periode van de legendarische popgroep. Ondertussen speelt de band nog in verschillende theater en concertzalen , vooral in Nederland. Op basis van dit magisch optreden van een band die zoveel meer doet dan de muziek van The Beatles terug tot leven brengen, kunnen we enkel aanraden dit concept, als u ook geen fan bent van The Beatles en wil ontdekken waarom ze zo grensverleggend waren, een aanrader. Trouwens, ook al kondigt de band aan dat dit 'Abbey Road' het sluitstuk van dit project is, hopen we stiekem - eveneens op basis van bovenstaande vaststellingen - dat er een vervolg volgt daarop. Want dit smaakt naar meer, veel meer.

Meer informatie: http://theanalogues.net/

Setlist
Set 1: Abbey Road - The Album : Come Together - Something - Maxwell's Silver Hammer - Oh! Darling - Octopus's Garden - I Want You (She's So Heavy) - Here Comes the Sun - Because - You Never Give Me Your Money - Sun King- Mean Mr. Mustard - Polythene Pam - She Came in Through the Bathroom Window - Golden Slumbers - Carry That Weight - The End - Her Majesty
Set 2: The Studio Years : I Me Mine - Taxman - Eleanor Rigby - Got to Get You Into My Life - Penny Lane - Strawberry Fields Forever - Good Morning Good Morning - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise) - Happiness Is a Warm Gun - Mother Nature's Son - Ob-La-Di, Ob-La-Da - Helter Skelter - Two of Us - Across the Universe - Get Back - A Day in the Life - Let It Be
ENCORE: I Am the Walrus - All You Need Is Love

Met dank aan + in samenwserking met DaMusic http://www.damusic.be

Organisatie: Rumoer!

Naast Madness en The Specials behoort The Selecter tot het rijtje toonaangevende ska bands die in 1979 tot begin jaren '80 furore maakten. Veertig jaar later blijkt de band rond charismatische verschijning Pauline Black en Arthur 'Gaps' Hendrickson nog steeds relevant te zijn. De band kende een turbulent verleden, maar staat nu als één blok op de planken. Net zoals op het Amerikaanse luik, bracht The Selecter ook voormalige Bodysnatcher Rhoda Dakar met zich mee. Zij mocht het publiek tussen voorprogramma en hoofdprogramma opwarmen, maar zou later haar zangtalenten ook tentoon spreiden. The Skadillacs zorgde dan weer voor een opwarmer van formaat, waardoor dit ska verjaardagsfeest als compleet kan worden beschouwd.

De taak van een openingsact is de lont aan dat vuur steken, om de boel pas echt te doen ontploffen. Het publiek was nog aan het binnen sijpelen als de Belgische 2 Tone ska band The Skadillacs, ontstaan in 2011, al aan hun aanstekelijke set was begonnen. De band laat niets aan het toeval over en legt de lat vanaf de start zeer hoog. We waren danig onder de indruk van die prachtige saxofoon, trompet en trombone klanken die een warme gloed deden waaien in de zaal. Gerugsteund door een al even aanstekelijke inbreng van bas, drum en gitaar, ging dat dak er al vrij vlug volledig af. Bovendien beschikt The Skadillacs over een zeer bewegelijke en charismatische frontman, die het binnenkomend publiek aanspoort tot mee dansen, shaken en zingen. Hij slaagt in zijn opzet, want al direct staat Roma op zijn grondvesten te daveren.
Kortom: The Skadillacs houdt de erfenis van die typische 2 Tone Ska in ere door een perfecte set te brengen waarvan de gensters van begin tot einde gewoon afspringen, waardoor stil staan onmogelijk is. Een betere opwarmer als deze kon The Selecter zich niet dromen.

Rhoda Dakar mocht het publiek tijdens de pauze verder warm houden, en zou later haar zangtalenten nog eens laten zien en horen tijdens de set van The Selecter. Ook The Selecter legt de lat al vanaf het begin zeer hoog. “Three Minute Hero”, één van de absolute kaskrakers van The Selecter, zat al vrij vroeg in de set. De band brengt het soort ska, waar eveneens een boodschap achter schuilt. Frontvrouw Pauline gooide dus niet alleen haar bijzondere stem en uitstraling in de strijd, maar ook haar strijdvaardigheid is ze nog niet kwijt gespeeld. Meerdere keren spreekt ze uitgesproken meningen uit, en duwt daarbij zonder scrupules heilige huisjes omver. Bovendien staat de band op scherp, alles klopt gewoon wat de instrumentale en vocale aankleding betreft. Gelukkig zorgt dit niet voor een routineklus afwerken, maar een spontane aanpak die ons doet terugkeren in de tijd, veertig jaar geleden.
Aanvankelijk heeft Pauline en haar gevolg het een beetje moeilijk het publiek wakker te schudden, maar dankzij dat aangeboren charisma dat ze uitstraalt, zorgt ze toch voor enige deining in de zaal. Ook de samensmelting tussen de beide stemmen van Pauline en Arthur, is een streling voor oog en oor. Komt daarbij dat de muzikanten binnen de band toonvast staan te spelen, en dankzij die warme klanken naar voor te brengen uiteindelijk ook de dansspieren worden aangesproken. De handen gaan op elkaar, de heupen aan het shaken en al vrij snel werd het feest verder gezet met enkele klassiekers die de band rijk zijn.
Een extra toemaatje kregen we toen ook Rhoda Dakar enkele nummers mocht brengen, het zou zelfs een meerwaarde vormen binnen het geheel. Ook songs als “On My Radio” en “Too Much Pressure” mochten, als kers op de taart aan het einde de set niet ontbreken.
We kregen in de Roma een gezapig Ska-verjaardagsfeest voorgeschoteld, gebracht door artiesten die één voor één enorm veel warmte en spelplezier uitstralen, ook na veertig jaar op de bühne zoals bij The Selecter het geval is.

Van start tot einde valt er dan ook geen speld tussen te krijgen. De publieke opkomst was wellicht vrij mager te noemen, voor zo een grootheid binnen het Ska gebeuren, maar elke aanwezige genoot met volle teugen, en ook wij lieten ons gewillig meeslepen op die aanstekelijke tonen die ons aanzetten tot menig danspasje plaatsen tot de vroege uurtjes.
Een bisronde kregen we niet, maar The Selecter heeft dat niet nodig om ons met een brede glimlach naar huis te sturen na zo een wervelend ska feestje van de bovenste plank.

Met dank aan + in samenwerking DaMusic met: http://www.damusic.be  

Organisatie: De Roma, Antwerpen