The LVE - " Natuurlijk zouden we sommige dingen nu anders doen, maar je leert uit fouten en als je uw gedrag daarna aanpast , maken die je leven ook weer beter hé."

Wij volgen de band The LVE al sinds 2016. Toen hadden we een interview met Gerrit, bezieler en frontman van de band. Ondertussen heeft The LVE een heel parcours afgewerkt en is er nu een nieuwe single uit “Letters”. Uitgebracht via Gentlemen Recordings. We stelden Gerrit enkele vragen daarover, maar vroegen ons ook af wat er sinds dat laatste interview in 2016 op professioneel en persoonlijk vlak is veranderd? Of bepaalde doelen zijn bereikt? En wat de toekomst zal brengen.

De reden van dit interview is de nieuwe single “Letters”, een zeer aanstekelijke song  moet ik zeggen. Is er veel veranderd sinds het begin periode puur muzikaal bekeken?
Blij om te horen dat “Letters” je bevalt! “Letters” is een belangrijk nummer voor mij. Het gaat over mijn dochtertje Giulia – waarschijnlijk de mooiste ter wereld. Maar ook al van toen ze mini was een heel speciaaltje. Geen ‘standaard materiaal’, laat het ons zo zeggen. Ik vind dat heel leuk, dat ze in zo’n gekke wereld leeft. Maar ik merk dat mensen een kleintje al van jongs af aan willen conditioneren om mee in de pas te lopen. Waarom? En in wiens pas? En is dat dan de pas die mensen later gelukkig gaat maken? Ik betwijfel dat. Daarom schreef ik “Letters” voor haar - dat ze maar gewoon blijft zoals ze is. I love it! Over je vraag - er is wel wat veranderd aan onze werkwijze. Maar ik heb het gevoel dat bands bij elke plaat anders werken. Vaak zie je dat groepen een heel geproduceerde plaat maken om daarna een  plaat te maken met hoge live-feel. Wij zitten met ons laatste album ‘Heartbreak Hi’ in dat stadium waar we mijn songs in de studio durven te bewerken om ze ’s avonds zo goed als klaar te hebben.

Ik hoor op de nieuwe single een meer 'volwassen band', bent u het daar mee eens?
Daar ben ik het wel mee eens. In de begindagen was de band eerder een backing band die mijn solonummers meespeelde. Dat is nu lang verleden tijd - we kennen elkaar na een paar jaar heel goed. De bandleden ontwikkelden ook hun eigen LVE-stijl van spelen. Dat vind ik heel cool en daar maken we nu gebruik van. Ik denk dat iedereen een soort ‘LVE-modus’ gevonden heeft en die aanzet wanneer wij samen aan ’t werk gaan. Veel live spelen, in Vlaanderen en Nederland, dat maakt een band ook gerodeerd en volwassen. En los daarvan zijn wij zo goed als allemaal op persoonlijk gebied door moeilijke fases gegaan. Dat maakt een mens ook volwassen. De tijden van onschuld en onsterfelijkheid zijn bij ons voorgoed voorbij, vrees ik.

Welke richting willen jullie uitgaan eigenlijk? Is er ook een nieuwe plaat gepland?
Zoals hierboven al gezegd vermoed ik dat wij ook weer een pendelbeweging gaan maken voor de nieuwe plaat. Ik heb de tracks geschreven en daar gaan we nu mee aan de slag met de groep. Na de zomer komt er een eerste single, de datum voor de nieuwe plaat ligt nog niet vast. Mijn demo’s zijn weer wat experimentele en psychedelische, met lange sferische stukken en outro’s. De drums zijn vaak geloopte drums - dus de groove daar gaan we ook op inzetten. Ik kijk enorm uit naar het afwerken van die nieuwe nummers. En ben zelf ook benieuwd - soms veranderen mijn demo’s tot totaal andere songs nadat de band ze vastgepakt heeft. Heel cool is dat, zo’n songwritingproces van demo tot eindresultaat!

Zijn er ook tourplannen, waar kunnen we de band live zien. Doen jullie festivals aan?
Natuurlijk! Wij zijn een heel actieve live band. Onze nieuwe booker Rise Agency heeft de hoofdzetel in Nederland, ons platenlabel Gentlemen Recordings zijn Rotterdammers. Dus we spelen veel in Nederland - Scheveningen, Groningen, Utrecht … Heel leuk - dat is voor ons ook elke keer een soort van city trip. Wij matchen heel goed met het Nederlandse publiek, hun pers en radio. Ook bij ons hebben we een topjaar achter de rug met een eerste keer in de Botanique, shows in Trix, De Studio, Reflektor … Deze zomer spelen we enkel tijdens Museumnacht in Antwerpen. De reden daarvoor is dubbel: we willen de demo’s omzetten tot nieuwe nummers en onze gitarist Bert heeft recent de band verlaten. Dus we gaan ons deze zomer werken aan onze sound en setlist.

In 2016 stelde ik de vraag, hoe blijf je die vele activiteiten combineren met het ouderschap en zo? Ondertussen is het nog niet rustiger geworden in uw leven, dus hoe blijf je dat toch doen?
Haha … Ik vond dat toen een geweldige vraag en dat vind ik nu nog steeds zo. Mijn tweeling is vier jaar, dus dat gaat al beter. Mijn zoontje Lucio wil zelf altijd muziek maken, dus ik kan gewoon dingen doen thuis met hem erbij - gezellig. Hij installeert zelfs mijn pedalboard van A tot Z. Haha … Maar nee serieus - evident is dat niet. Maar mijn en onze passie is zo groot dat we niet anders kunnen dan dit te doen. Ik werk sinds januari ook halftijds - ook om meer met muziek bezig te kunnen zijn. Een keuze waar ik heel blij mee ben.

Ook de andere bandleden zijn met nog andere projecten bezig. Is ook dat allemaal nog combineerbaar met The LVE?
Tot nog toe lukt dat goed. Soms is het puzzelen om repetities vast te zetten, maar ça va. Ik denk dat met andere dingen bezig zijn ook goed is hoor. Dat geeft mijn mensen ook ademruimte, frisse ideeën om The LVE weer extra nice te vinden. Ze doen ook allemaal leuke dingen en spelen bij toffe bands.

Ik was in 2016 zeer onder de indruk van die breekbaarheid, de nieuwe single klinkt zonniger, iets minder somber - als ik dat zo mag zeggen. Wat is uw mening hierover?
Wel daar is wel iets voor te zeggen. En ik vind het leuk dat je dat hoort. Op ons album staan een paar sombere nummers – “Heartbreak Hi” gaat bijvoorbeeld over de dood van mijn vader - maar even goed zonnigere nummers. Het is nooit mijn opzet geweest om sombere nummers te maken, maar het ligt me wel beter. Ik voel me meestal heel goed, maar net wanneer ik me slecht voel , helpt het om een nummer te maken. Als ik me super voel dan hou ik me meer bezig met de solo van Slash in “November Rain” na te spelen, of zo.

Ik had ook de vraag gesteld wat zijn de verdere toekomstplannen. Hebt u tot op heden die plannen kunnen realiseren, m.a.w. zitten jullie op schema?
Dat is een moeilijke vraag. Ik heb nog steeds het gevoel dat we beter worden, betere platen maken, betere shows spelen en coole dingen doen. Dat is belangrijk voor mij. Tussen het vorige interview en nu hebben we veel dingen beleefd. The Zombies, de échte, hebben over ons getweet, dat ze ons zo goed vinden; hoe cool is dat? En The Brian Jonestown Massacre heeft mij specifiek gemaild om te vragen of we hun support wilden spelen - ja dat zijn momenten dat je echt flipt van enthousiasme! Op Radio 1 hebben we een paar maanden airplay gehad, dat is ook geen evidente in onze Vlaamse wereld met 1.000 indie bands. Leuke shows gespeeld. En waar ik bijzonder dankbaar voor ben? Dat we weer zo’n topclip als die van “Letters” gemaakt hebben. Echt frappant hoe we dat elke keer doen. Met een vaag idee gaan we aan de slag. Filmen doen we zelf. Monteren doen we zelf. En het artwork doen we zelf. Zonder te willen opscheppen - ik vind onze clips echt bij de beste van België. En elke keer weer sta ik er van versteld dat wij dit klaarspelen. Dat kan alleen met deze band. Laat die MIA-bekroning dus maar komen!

The LVE heeft een heel parcours afgelegd, zijn er dingen die je weten wat je nu weet, anders zou aanpakken?
Goh, ik ben niet zo’n type denker. Ik leef heel hard vandaag, ik denk niet (meer) veel aan vroeger, en ook niet veel aan de toekomst. Ik wil zoveel mogelijk bewust genieten van wat ik en wij doen, niet te veel zorgen maken. Wij stellen natuurlijk doelen voorop, maar het heeft geen zin ons daar nu al druk om te maken. Natuurlijk zouden we sommige dingen nu anders doen, maar je leert uit fouten en als je uw gedrag daarna aanpast maken die je leven ook weer beter hé.

Zijn er naast activiteiten bij the LVE nog activiteiten met uw label I have a tiger records gepland?
Wij zijn gestopt met I Have A Tiger, twee jaar geleden. Spijtig, want dat was leuk. Maar we staken daar veel tijd in. En wat je daarstraks vroeg - de combinatie van jobs, muziek, gezinnen … dat werd te veel. Dan moet je kiezen en binnen I Have A Tiger leek het ons toen beter te stoppen. Maar wie weet hé. Ik denk dat een label als I Have A Tiger bijzonder waardevol kan zijn in het nieuwe, veranderde muzieklandschap. 

In 2016 vertelde u mij het volgende: '' Maar ik kan wel vertellen dat we in 2016 heel graag een nummer willen opnemen met Peter Van Asbroeck - dus Peter als je dit leest - let’s meet!'' Is daar ooit iets van in huis gekomen?
Nee, dat is nog niet gebeurd, maar we staan daar nog altijd voor open! Weet je - onze setlists zijn berucht. Dat komt omdat ik walg van saaie setlists in drukletter, arial bold. Dan denk ik - voor creatieve mensen, kan je niks fijner bedenken? Dus ik verras mijn band elke keer met een wacko setlist. Daar kan alles en iedereen op staan - en vaak zijn de afbeeldingen gelinkt aan waar we gaan spelen of over wie we praten. De Peter was lang een soort van ‘nonkel’ van de groep, dus die stond op elke set. Ik heb hem ooit ook uitgenodigd op ons LVE-nieuwjaarsfeest. Hij kon toen niet komen, maar stuurde voor iedereen van de band een gepersonaliseerde foto op. Misschien heeft hij nu meer tijd? In dat geval - Peter, wij willen graag een clip opnemen met jou, held!

Als we in de verre toekomst kijken, is er een soort 'einddoel' iets wat je absoluut wil bereiken?
Wij hebben wel een bucketlist met wensen. Ik kan niet voor heel de groep spreken, maar waar ik van droom? Shows op prachtige plekken spelen. En dan denk ik meer aan Deep In The Woods, La Truite Magique, Into The Great Wide Open … dan aan de AB of zo. Natuurlijk vinden wij de AB ook oké hé. Haha … Zo’n plek, een volle maan erbij en een ultieme connectie met het publiek. Dat zou me echt dolgelukkig maken!

Ik zit door mijn vragen heen, zijn er nog mededelingen naar onze lezers toe? zet ze gerust hieronder
Stay Safe and Be Nice to Other People! En nog eentje - als je ons of andere indie bands een warm hart toedraagt - laat dat merken en verspreid the message! Het is vaak knokken om albums, clips, nummers ineen te steken. Het is heerlijk hoor. Maar het is dan ook altijd heerlijk om te voelen dat mensen daar blij van worden. Voilà!

LINK CLIP
https://youtu.be/vvpcgvhNqBM
LINK SPOTIFY
http://tiny.cc/18un8y
FACEBOOK
facebook.com/itsthelve
INSTAGRAM
instagram.com/itsthelve  

Stars On Fire is een nieuwe band rond Cristoph Mark, die sommigen misschien kennen als lid van de band Ampersand. Die laatste bracht in 2000 een mini-album uit dat hoge ogen gooide, maar de doorbraak bleef uit. Met zijn nieuw project Stars On Fire kiest Cristoph voor de weg van de noisepop en dromerige soundscapes die gevoelige snaren raken. Met een knipoog naar experimentele muziek, lo-fi en shoegaze. 'Blue Skies Above' kwam uit op 14 juni via Jigsaw Records (USA) en Kocliko Records. We gaven het schijfje enkele luisterbeurten en lieten ons gewillig wegdrijven over walmen van melancholie binnen een bevreemdende en rustgevende omkadering.
Die shoegaze, met typische jengelende gitaarlijnen, en aanstekelijk op de dansspieren werkende soundscapes voelen we al aankomen op “Shutdown”. Gecombineerd met een best weemoedige en melancholische vocale aankleding word je als aanhoorder prompt gehypnotiseerd en sta je letterlijk te zweven over die dansvloer, in een diepe trance terechtgekomen. Dat laatste is niet alleen de rode draad, maar ook de grote sterkte van deze song. Het is tevens de rode draad algemeen. “Stuck Somewhere” is een lekker aan de ribben klevende parel, die shoegaze verbindt met wederom dromerige soundscapes die ergens wel die gevoelige snaar raken. Het voordeel aan zo een aanpak is dat je nooit in slaap wordt gewiegd, maar ook niet murw wordt geslagen door oorverdovende klanken. Eerder bespeelt Stars On Fire het gemoed van de aanhoorder, maar wil hem ook laten dansen door de huiskamer. Een combinatie die we eigenlijk wel kunnen pruimen. Ook bij de daaropvolgende songs als “Model”, “Blue Skies”, “Paper Driver” en afsluiter “Snowblind” zorgt deze aanpak voor adrenalinestoten die dus op die heupen werken, maar ook je hart verwarmen. En dat laatste is toch de wederom grote verdienste van de vocale aankleding die aanvoelt als een warm deken tegen koude nachten. Schipperend tussen melancholie en weemoed, met die typische lo-fi/shoegaze sound daarboven op.
Al die elementen zorgen er trouwens voor dat je deze EP in een mum van tijd hebt beluisterd en terug wil beluisteren tot in het oneindige. De songs werken zodanig aanstekelijk dat je deze trip dus gewoon nog eens wil beleven. En dat is het zoveelste grote pluspunt aan deze EP.
Cristoph Mark is een ervaren performer en muzikant die goed weet waar hij mee bezig is. Met dit nieuwe project laat hij een frisse wind waaien doorheen uiteenlopende muziekstijlen. Net door zowel de aanhoorder aan het dansen te brengen als door hem/haar door middel van een zachtmoedige en beklijvende stem te ontroeren, pink je een traan weg, geraak je in een diepe trance en zweef je letterlijk over de dansvloer tot in de vroege uurtjes.
Kortom: Stars On Fire brengt de perfecte dansplaat uit, waarbij het hart wordt eveneens diep wordt geraakt en je naderhand met een gelukzalig gevoel vanbinnen, totaal buiten adem, tot een zekere gemoedsrust bent gekomen waaruit je nooit meer wil ontsnappen.

Tracklist: 1. Shutdown 02:12; 2. Stuck Somewhere 03:06, 3. Model 02:14, 4. Blue Skies 03:37, 5. Paper Driver 02:08, 6. Snowblind 02:56

Voor wie graag voortdurend vertoeft in intensieve duisternis zijn er op muzikaal vlak genoeg bands en artiesten die je door middel van hun muziek de mogelijkheid bieden dat te ervaren. Rook is zo een schoolvoorbeeld van een band die duisternis brengt in golvende bewegingen. De Gentse band bracht een eerste EP op de markt met de veelzeggende titel 'I'. Daarop staan drie songs die elk aspect van dat ontwerp 'duisternis' uit de doeken doen.
Zo word je bij “No Ocean” in eerste instantie binnen een eerder intieme en breekbare omgeving tot zen gebracht. Uiteraard allemaal binnen een donkere omkadering. Een streepje licht valt nergens te bespeuren. Net als we willen schrijven dat er geen dreiging uitstraalt, worden alle registers plots compleet opengetrokken en lijkt het wel dat de poorten van de Hel worden opengezet met alle apocalyptische gevolgen van dien, waarna die broze rust prompt wederkeert. Zo gaat deze song op en neer, van links naar rechts, met golvende bewegingen waardoor uiteenlopende emoties worden aangesproken.
Tijdens “Unreach” komen strijkers naar boven. Dat zorgt voor een akelige atmosfeer, het gevoel alleen te zijn in een donker bos, omgeven door mystieke wezens die elk moment je het leven zullen ontnemen. Dat is toch wat wij ons daarbij voor de geest halen. Rook slaat aan het experimenteren met duisternis en verheft dat daardoor tot een soort kunstvorm. We wisten niet dat dit kon. Maar deze band bewijst het in circa negen minuten. We voelen ons hart bonken van pure angst, maar niet doordat de geluidsmuren worden afgebroken. Langzaam maar zeker voelt die dreiging aan als donkere walmen die je de keel dichtknijpen. Letterlijk wel te verstaan. Waardoor je, eens bevangen door die rook, een beklemmend gevoel krijgt vanbinnen. Vergelijkbaar met opgesloten zitten in een donkere en rokerige kamer. Waar dreigende geluiden uit de diepte je letterlijk tegemoet komen. Op het circa tien minuten lange “Tantalize” wordt datzelfde beklemmende gevoel van onmacht alleen maar sterker doordat de band elementen toevoegt die aanvoelen als opborrelende lava na een vulkaanuitbarsting, die als een kokend vuur op je huis afkomt.
In een klein half uurtje heeft Rook vooral duisternis uitgekleed en er door experimentele toevoegingen een kunstwerk van gemaakt boordevol chaos. Zonder de geluidsmuur te verpulveren, eerder door je ziel binnen te dringen. Je te hypnotiseren en je uiteindelijk te confronteren met je eigen demonen. Op een golvende en intensieve wijze, binnen een trage doomatmosfeer die je niet elke dag tegenkomt. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer duisternis tot kunst verheffen in de toekomst.
Je kan deze EP digitaal kopen via https://rookofficial.bandcamp.com/releases . Inmiddels is ‘I’ ook op CD en in beperkte oplage vinyl te koop.

Uit zijn onverzadigbare verlangen om te innoveren en fans van livemuziek te entertainen, bracht frontman van Jane's Addiction en Lollapalooza-oprichter Perry Farrell een prachtige en opvallend eclectische verzameling met negen nummers getiteld 'Kind Heaven ' uit via BMG. De man gooit zijn jarenlange ervaring in de strijd, maar gelukkig resulteert dit niet in het afleveren van een routineklus. De aanstekelijke spontaniteit en de grote dosis spelplezier loeien doorheen de gehele schijf uit de boxen, waardoor stilzitten onmogelijk is.
Wie hoekige rocksongs had verwacht is er een beetje aan voor de moeite. Farrell kiest eerder voor de zonnige kant van de zaak en wil een feestje bouwen waarop dansen, dansen en dansen de rode draad vormt. Daarvoor haalt hij alles uit de kast op deze negen bijzonder aanstekelijke songs die wel aan de ribben kleven, maar ook niets meer dan dat. Die rockvibes voel je wel bij de eerste song, “(Red, White and Blue) Cheerfulness”, maar daarna zet de man je bewust op het verkeerde been. Elke song heeft weer een andere insteek, waardoor het moeilijk is een rode draad te vinden . Rock ‘n roll, blues, elektronica en ambientklanken worden op de volledige schijf constant op een hoopje gegooid alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Farrell verkiest de aanhoorder vooral een dansplaat aan te bieden, waarop je gewoon met het verstand op nul in een feestroes terechtkomt, met een zomers tintje, waaruit je niet meer wil ontsnappen. Dat is dus duidelijk.
Als we toch een rode draad menen te ontdekken op songs als “Machine Girl”, “One” en “Where Have You Been All My Life” is het die bijzonder aanstekelijke opbouw. En dat op een zeer gevarieerde wijze. Op zich hebben we daar geen probleem mee, we houden van artiesten die eigenzinnig buiten hun comfortzone durven treden en lekker buiten de lijntjes kleuren. En dat is wat Farrell voortdurend doet. Het zal wellicht zorgen voor enkele gefronste wenkbrauwen, maar daar heeft de liefhebber van funky, rock muziek met een knipoog naar blues en elektronische muziek totaal geen boodschap aan.
In sombere tijden, hebben we nood aan feestelijke allegaartjes waarbij je niet teveel hoeft na te denken. Dat levert Perry Farrell ons dus af met deze bijzonder aan de ribben klevende schijf. We kunnen het niet genoeg herhalen. Ga het bij 'Kind Heaven' vooral niet te ver zoeken. Laat de feestelijke deuntjes gewoon binnenkomen tot ze inwerken op je heupen en je gaat dansen doorheen de huiskamer al dan niet op zwevende wijze.

Tracklist: (Red, White, and Blue) Cheerfulness 02:21, Pirate Punk Politician 02:50, Snakes Have Many Hips 03:28, Machine Girl 03:36, One 04:03, Where Have You Been All My Life 03:25, More Than I Could Bear 04:18, Spend The Body 03:02, Let's All Pray For This World

Binnen het globale heavy metal gebeuren is Per Wiberg al lang geen onbekende meer. Niet alleen zijn samenwerkingen met Death Organ, Spiritual Beggars, Opeth, Kamchatka en King Hobo spreken tot de verbeelding, Per Wiberg is een multi-instrumentalist die van vele markten thuis is. Ondanks die drukke agenda vindt de man nog de tijd om een solo plaat uit te brengen: 'Head Without Eyes'. In een interview liet hij weten daar eigenlijk al sinds 2016 mee bezig te zijn, zonder zich daarbij te laten opjagen. Nu, het resultaat mag er zijn. Meer nog, Per weet ons meermaals aangenaam te verrassen. Hij kleurt heel bewust buiten de lijntjes en verlaat voortdurend zijn comfortzone, wat ons nog het meest over de streep trekt.
Eerder weemoedige en sombere atmosferen worden gecombineerd met bezwerende ritmes maar ook lekker oldschool riffs die klieven door je vege lijf. Naast het bespelen van menig instrumenten levert hij ook een vocale bijdrage aan deze plaat en daaruit komen toch veel emoties naar voor, viel ons op. In het eerder vernoemde interview zegt hij daar zelf over: '' I think all music has, or at least shoud have a personal meaning. Then it’s up to the artist how to show or present that. Music’s an art form and is always an expression of some kind, humorous, sad, funny, serious, angry or whatever but I understand what you mean and yes, it’s a way of expressing my emotions and frustrations." Dat laatste hoor je dus feitelijk heel frequent terugkomen, zowel in de rustigere songs, als in de verschroeiende uithalen. Per doet wellicht veel zelf op deze schijf, maar doet ook een beroep op Karl Daniel Lidén (Demon Cleaner, Dozer, Greenleaf) en Lars Sköld (Tiamat, Avatarium) voor het drumwerk. En dat zorgt voor een enorme meerwaarde binnen het geheel.
Over naar de songs. “Water Take Me Home” is een inkopper die je alvast op het puntje van je stoel doet zitten: lekker groovy en aan de ribben klevend. Maar de man houdt dus ook van experimenteren. En dat merk je al bij “Anywhere The Blood Flows”, waar een gothic twist in voorkomt die eerder aanleunt bij new wave zoals Sisters Of Mercy. Een zeer verrassende song, zoals we er nog een paar zijn tegen gekomen. Persoonlijk ben ik altijd het meest fan geweest van Per Wiberg zijn inbreng bij Opeth. Dat sinistere en doomachtige hoor je ook terug op “Pile Of Nothing”. En het geeft weer een andere wending aan de sound op deze knappe soloplaat. Het sober en ingetogen gebrachte “Fader” is een rustpunt dat je door die weemoedige naklank doet wegdromen. Pas na een zestal minuten barst de bubbel compleet open in een verschroeiende climax die de haren op je armen doet rechtkomen. Het zijn maar enkele voorbeelden van hoe gevarieerd deze plaat wel is.
Je hoort ook, en vooral, dat Per Wiberg hier gewoon zichzelf kan zijn, zonder met iets of iemand rekening te houden. En dat komt de kwaliteit ten goede. Per Wiberg amuseert zich dan ook kostelijk in zijn eigen speeltuin en levert een perfect pareltje van een soloschijf af waarbij hij vooral niet wil klinken als één van de projecten waar hij aan meewerkt, maar wel een vette knipoog uitdeelt daar naartoe. Waardoor ook fans van bijvoorbeeld Opeth hier hun gading zullen in vinden.
Kortom: Een verrassende solo plaat van een man die niets meer hoeft te bewijzen, maar dat bewust toch doet. Daarvoor kunnen we alleen maar vol bewondering nederig het hoofd buigen en lekker loos gaan op de verbluffende virtuositeit die hij, in samenwerking met muzikanten die dezelfde virtuositeit voor de dag leggen, tentoon spreidt.

Tracklist: Let The Water Take Me Home 4:54, Anywhere The Blood Flows 11:23, Pass On
The Fear 5:57, Get On Your Boots 4:12, Pile Of Nothing 5:31, Fader 9:59

Toen ik de nieuwste schijf van The Membranes 'What Nature Gives ... Nature Takes Away' onder de neus geschoven kreeg, kwam die naam me bekend voor. Grasduinend in het verleden, blijkt ook waarom.  Deze uit de UK afkomstige post-punkband werd opgericht eind jaren '70, de periode, dat ook ik viel voor dat genre. Volgens bronnen is de muziek van The Membranes een enorme invloed geweest voor bands als Sonic Youth, My Bloody Valentine en veel andere. Het is zeer lang stil gebleven rond The Membranes.
Pas in 2015, na circa 25 jaar radiostilte, liet de band van zich horen met een gloednieuwe schijf: ‘Dark Matter, Dark Energy'’. Nu is er dus een gloednieuwe schijf: een conceptalbum over - de titel zegt het zelf - hoe de natuur geeft, maar ook neemt. We moesten deze plaat toch enkele luisterbeurten geven, omdat bij elke luisterbeurt wel iets nieuws te ontdekken valt. Grootst pluspunt? The Membranes vinden zichzelf opnieuw uit, verleggen grenzen en kleuren duidelijk buiten de lijntjes. Daarvoor kunnen we enkel maar waardering opbrengen.
De mysteries van de natuur, niemand heeft het ooit kunnen doorgronden. De mens staat vol bewondering te kijken naar berglandschappen of geniet van de eerste sneeuw die zorgt voor een magisch tafereel. De mens wordt ook angstig van het geluid van donder of het losbarsten van een verwoestende orkaan. Al die elementen worden mooi naar voor gebracht, op een verschroeiende wijze.
“A Strange Perfurme” is de start voor een trip die je eveneens met open mond en vol bewondering doet luisteren en genieten. Uiteraard komen de typische postpunkelementen meermaals naar voor drijven, maar het is net het durven op avontuur gaan doorheen dat postpunkgeluid en daar eigenzinnig mee experimenteren dat ons het meest over de streep trekt. Bovendien gaat de band een bijzonder tot de verbeelding sprekende samenwerking aan met Kirk Brandon (van Theatre Of Hate en Spear Of Destiny), en folkzangeres Shirley Collins. Wat een enorme meerwaarde blijkt te zijn binnen het geheel. Het spookachtige en mysterieuze bij songs als “A Murmuration Of Starlings On Blackpool Pier” of dat eerder - op typische postrockleest geschoeide – “Mother Ocean/Father Time” zijn maar twee voorbeelden van hoe de band je bewust op het verkeerde been zet en door middel van verrassende wendingen binnen die songs enerzijds rust doet wederkeren in je hoofd, anderzijds door middel van een verschroeiend tempo het doet aanvoelen alsof de aarde onder je voeten staat te daveren. Best indrukwekkend.
'What Nature Gives ... Nature Takes Away’ is vooral een schijf die net als de natuur zelf dus, je vol bewondering zal doen dansen door de kamer. Net het schipperen tussen klanken uit het verleden, die overgieten met folkelementen of bijvoorbeeld een punksong met een koor op de achtergrond, dat maakt van deze schijf een heel bijzonder pareltje, waar je een band hoort die op avontuur trekt doorheen bossen, de sneeuw en de natuur pracht en dit allemaal perfect weet te verwoorden in bijna twintig songs die zowel de oude postpunkfans, als de fans van nu over de streep zouden moeten trekken. We hopen alleen dat The Membranes ons niet weer vijf of meer jaar laat wachten op een nieuw meesterwerk.

Ornamentos del Miedo uit Spanje is een one-man band die atmospheric funeral doommetal brengt. Angel Chicote heeft eerder het mooie weer gemaakt bij bands zoals Graveyard Of Souls, Mass Burial, Ad Nebula Nigra, Ultimo Gobierno, Sinergia, enz. ‘Ornamentos del Miedo werd medio 2017 geboren als de noodzaak om de realiteit te ontdoen van alle ornamenten en luchtspiegelingen die we hebben gebouwd. Lezen we in een biografie. En ook: ''om ons aan te passen, aan een ellendig bestaan over een diep en donker geluid." Met 'Este No Es Tu Hogar' levert Ornamentos del Miedro zijn eerste album af. Hij neemt ons letterlijk mee op reis naar de diepten van ons onderbewustzijn. Waar leven en sterven elkaar de hand reiken. Binnen een intens mooie omkadering. Zoals dat hoort bij funeral doommetal.
Op mijn 54ste ben ik daar uiteraard nog niet mee bezig, maar op de vraag welke muziek ik zou willen dat er op mijn begrafenis wordt gedraaid, is het antwoord doorgaans enkele van mijn grote idolen. Echter puur muzikaal past funeral doommetal perfect in hoe ik heb geleefd. Een vat boordevol emoties en overgevoeligheid, met toch wel een donker randje. Ornamentos Del Miedo doet op deze schijf niets nieuws met die muziekstijl, maar brengt die wel op een zodanige intensieve wijze dat hij u, eens onder hypnose gebracht, tot tranen toe weet te dwingen.
Dat merken we al bij die eerste, circa elf minuten lange track “Este No Es Tu Hogar”. Meteen is deze song een schoolvoorbeeld van hoe de complete schijf in elkaar steekt. Daaropvolgende lange songs van circa tien twaalf minuten, gaan namelijk diezelfde intensieve weg op. “Ornamentos Del Miedo” voelt aan alsof je geladen je lot tegemoet ziet, zelfs met een glimlach op de lippen. Want hier worden geen geluidsmuren op een oorverdovende wijze afgebroken, noch komt een dreigende ondertoon naar boven, waardoor het angstzweet je op de lippen zou staan. Eerder brengt Ornamentos De Miedo de aanhoorder tot een zekere gemoedsrust, uiteraard binnen die donkere omkadering. Alsof de dood het rustig laat worden in je hoofd, zo voelen die intensieve donkere funeral doomsongs als “Carne”, “Caminos Perdidos”, “Raices Podridas” allemaal aan. De eindspurt wordt ingezet met het veelzeggende “Frágil”. Een songtitel die eigenlijk perfect omschrijft hoe deze volledige schijf echt in elkaar steekt. Breekbaar, zeer breekbaar.
Ornamentos Del Miedo brengt een typische funeral doommetalschijf uit. Breekbaar als porselein, zoals ook het leven breekbaar kan zijn. Zodanig intensief dat er een donkere gemoedsrust over jou neerdaalt die je tot tranen brengt, waarna je je lot zelfs met een gelukzalig gevoel vanbinnen in handen neemt. 'Este No Es Tu Hogar' is dan ook gewoon een schoolvoorbeeld van hoe een funeral doommetal schijf echt moet aanvoelen. De ziel verwarmen binnen een duistere omkadering, waardoor sterven niet aanvoelt als iets pijnlijk maar eerder als een zacht deken dat je tot eeuwige rust brengt. En daarin slaagt Ornamentos Del Miedo dus op zijn eerste schijf met brio.

Tracklist: Este No Es Tu Hogar, Ornamentos Del Miedo, Carne, Caminos Peridos, Raices Podrida, Fragil

Binnen het aanbod van bands die hardrock, sleaze en glam in hun oldschool-vorm brengen, vinden we al te vaak flauwe afkooksels tot ronduit gewone kopieën van de artiesten uit het wilde verleden. Maar soms, heel soms kom je onontgonnen parels tegen die je versteld doen staan, je murw slaan en je door middel van het brengen van de ene na de andere adrenalinestoot plots weer 16 doen voelen. Eén daarvan is WildHeart. Deze jonge topmuzikanten zien er niet alleen uit alsof ze even vanuit de jaren '80 naar het heden zijn geflitst, ze klinken ook zo aanstekelijk als bands als Mötley Crüe, Skid Row en dergelijke in hun topjaren. In 2016 waren we al danig onder de indruk van WildHeart’s titelloze debuutalbum waarover we schreven: ''Zowel technisch - op wat een hoog niveau worden die songs toch één voor één gebracht - als spontaniteit en gedrevenheid blinkt plaat en band volledig uit. We komen het heel zelden tegen dat we van begin tot bitter einde, bij het beluisteren van een debuut plaat, compleet murw worden geslagen.  Maar bij WildHeart was dit zeker het geval. Een aanrader van formaat!"
Er komt nu een nieuw pareltje op de markt, 'No Love', waarop WildHeart begane wegen verder blijft bewandelen. Lekker groovy klinkende gitaarlijnen die klieven door je vege lijf. Drumsalvo's die je als kanonschoten wakker schudden en die verdomd heldere en heel hoge vocale aankleding, waarbij de haren op je armen rechtkomen van puur innerlijk genot. Het is ook anno 2019 nog steeds de manier waarop WildHeart de aanhoorder murw slaat. Vanaf “The Mirror”, eigenlijk een eerder zachtmoedige intro, zijn we vertrokken voor wat niet anders kan genoemd worden dan een lekker oldschool heavymetalfeest van zeldzaam hoog niveau. “A Strangers Eyes” hakt er stevig in en ook bij “Nothing But Trouble” krijg je prompt de neiging die song uit volle borst mee te brullen. Je haalt de luchtgitaar boven en begint stevig te headbangen tot de vroege uurtjes. Het is eenvoudig, maar o zo spontaan op de heupen werkend, dat je hierop onmogelijk kan stilzitten. Dat is de rode draad op deze schijf. WildHeart doet ook anno 2019 dus niet aan experimenteren of stijlbreuken, zo blijkt. Waarom zou je een stijl waarmee je zoveel heavymetalliefhebbers een oorgasme bezorgt veranderen? WildHeart doet met songs als “No Love”, “One Way Ticket To Paradise”, “Rumours” en “The Winner's Always Right” dan ook wat het altijd heeft gedaan: ons rockhart enorm diep raken. “Tonight We Rock” is niet alleen de afsluiter van deze schijf, maar vat deze plaat goed samen.
WildHeart voegt aan zijn sound van drie jaar geleden wellicht niet zoveel toe, maar is duidelijk wel volwassener geworden. Alle gezichten kijken meer dan ooit dezelfde kant uit en dat resulteert in een perfecte, pure oldschool hardrock/heavymetalschijf die kan geplukt worden uit die jaren '80, moest je niet weten dat het een recent schijfje is. Doordat WildHeart echter de aanhoorder bewust meesleurt naar enkele vroegere decennia die al ver achter ons liggen, en daar enorm veel sausje spontaniteit en spelplezier aan toe voegt. Waardoor de ene na de andere adrenalinestoot je heavymetalhart in vuur en vlam zet.  Komt WildHeart daar gewoon mee weg en trekken ze ons andermaal compleet over de streep.

Where we sleep is een vrij nieuw project rond Beth Retting van Blindness, die haar zeer mysterieuze stem in de strijd gooit om de aanhoorder meerdere keren een krop in de keel te bezorgen. Voor dit project laat Beth zich omringen door topmuzikanten, met leden van bands als The Fall, Echobell, Curve en United Ghosts. Dit resulteert in de EP 'Experiments In The Dark', een titel die de lading dekt. Want hier wordt inderdaad voortdurend geëxperimenteerd in het donker.
Vanaf “What I Deserve” biedt Where We Sleep je een atmosferische, emotionele trip aan waarbij we zelfs even stopten met typen om die muziek echt op ons te laten inwerken. Want deze sfeer is zo intensief dat je de muziek best beluistert terwijl je je volledig afsluit van de buitenwereld. Dat is uiteraard de verdienste van Beth die met haar bijzonder tot de verbeelding sprekende stem je als het ware hypnotiseert. Ze laat zich gelukkig omringen door muzikanten die perfect die donkere, lichtjes dreigende atmosfeer eveneens instrumentaal naar voor kunnen brengen. Dat blijkt eveneens de rode draad te zijn doorheen de daarop volgende songs als “The desert”, “Control” en “Into The Light”. Een bevreemdend aanvoelend geluid kruipt traag maar zeker naar je hersenpan tot de licht dreigende ondertoon je ziel heeft bereikt en je in een trance doet terechtkomen. Omgeven door pure duisternis, die niet verstikt maar je toch een zekere angst inboezemt voel je je wegglijden over donkere paden, tot je zen bent geworden binnen diezelfde duistere en intensieve omgeving rondom je. Dat laatste wordt duidelijk nog eens in de verf gezet met de afsluiter “Experiments In The Dark”.
Where We Sleep experimenteert dus letterlijk met duisternis en brengt alle aspecten daarvan naar boven binnen een intensief en emotioneel mooi kader, waardoor je als aanhoorder, eens onder hypnose gebracht door die wonderbaarlijke stem van Beth en de instrumentale virtuositeit die snaren raakt, compleet één bent geworden met diezelfde duisternis, die aanvoelt als een deken tegen koude nachten die je door de lichtjes dreigende ondertoon toch ook wat angst inboezemt. Maar dankzij die hypnotiserende vocale aankleding, ga je die trip gewillig aan.

Tracklist: 1. What I Deserve, 2. The Desert, 3. Control, 4.  Into The Light, 5. Experiments In The Dark

Usi Es is het project rond singer-songwriter talent Esther Weemans. Volgens de biografie op haar facebook pagina is Esther opgegroeid met de muziek van o.a. PJ Harvey en ze verbindt dat met donkere elektropop in het verlengde van CocoRosie en Fever Ray. Ze bracht in eigen beheer haar eerste EP uit 'Mutiny', waarop donkere walmen geen pijn doen aan je oren en ziel, maar je hart verwarmen binnen een duistere en weemoedige omkadering.
Er zit eveneens een zekere verhalenlijn in de songs van Usi Es. Zo laat ze zich bij “Billy Weaver” inspireren door de verhalen van de schrijver Roald Dahl en creëert ze een mysterieus klankentapijt dat je op het puntje van je stoel doet genieten en luisteren, maar dan vooral met het hart. Want Usi Es bewerkt niet je oorschelpen alleen, ze raakt die gevoelige snaar op dezelfde soort wijze als enkel en alleen een artieste als PJ Harvey dat ook kan. Dat is ook te merken bij “The Bubble”, een song waar je je inderdaad voelt wegdrijven over weidse landschappen, gevangen in een bubbel. Dromerige landschappen komen me voor de geest als ik mijn ogen sluit, ontroerd door die bijzonder veelzijdige stem van Esther, die zalft en beklijft. Ik beland in een trance waaruit ik niet meer wil ontsnappen. “Christian” is weer zo een sprookjesachtige song die de fantasie prikkelt. Verhalen van elfen, nimfen en woudgeesten komen me hierbij voor de geest. Maar zeer opvallend, voel ik me in dat donker bos totaal niet onveilig of angstig. Esther haar warme en heldere stem zorgen eerder voor een gemoedsrust, en zorgt voor dat lichtpunt in het donker waardoor je de gevaren dus niet meer ziet.
Dansbare muziek brengen op een zodanige wijze dat je er een ander mens van wordt. Het is de rode draad op deze schijf. En dat zet Usi Es nog maar eens in de verf met een prachtige cover van PJ Harvey's “Is This Desire”. Iets soberder gebracht dan het origineel, maar daarom niet minder beklijvend of hartverwarmend.
Usi Es ofwel Esther Weemans beschikt over een zeer veelzijdig en bijzonder breekbaar stembereik. Haar vocale capaciteiten gooit ze doorheen deze EP dan ook in de strijd om de aanhoorder, binnen een sprookjesachtige omkadering, te doen vertoeven in verre oorden waar mystieke wezens huizen die het ondanks de donkere omkadering, wel goed met de luisteraar voorhebben. Het is een spookachtige wereld waar het dan ook fijn vertoeven is. Waar melancholie, weemoedigheid en duisternis elkaar vinden op een zodanige manier dat er een gemoedsrust over jou neerdaalt die je eveneens doet dansen doorheen datzelfde spookachtig en sprookjesachtig bos. Daar vind je ook Usi Es.

Tracklist: Billy Weaver, The Bubble, Christian, Is This Desire