De samenwerking van singer-songwriter Veronika Harcsa en de virtuoze gitarist Bálint Gyémánt gaat terug tot hun tijd aan de Franz Liszt Academy of Music in Budapest. Ze maakten enkele indrukwekkende albums, als duo, maar ook met albums van internationale geestverwanten. Hun mix van hedendaagse jazz en dromerige popmuziek, met lyrische diepgang en mysterieuze intimiteit, soms hilarische humor, bracht hen op de podia van meer dan 25 landen.
Met slechts een stem en een gitaar (plus wat effect apparaten), schept het duo een 'full bodied sound'. Balint grossiert in een delicate klankkleur, de enigmatische Veronika gaat er vrijelijk mee aan de haal . op de nieuwste release 'About Time' is dit het geval; er is de samenwerking met drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys, wat zorgt voor een nog vollere sound.
“Transition” klinkt ingetogen en “Where do i go” is meer opzwepend, groovy.
Het gaat verschillende kanten uit. Het contrast met een zeemzoetige “Pain Gold Ring” kan niet groter zijn. Want na die wervelwind, komt die verstilde sfeer terug op, een moment waarbij de zachtmoedige stem van Veronika je wegvoert.
Contrasten volgen elkaar in een hoog tempo. Verrassend allemaal. “Out of Sight” klinkt erg gevarieerd, het energieke en het dromerige, intieme gaan hand in hand. Magie en tot de verbeelding sprekend.
'About Time' is op die manier een kleurrijk album door een sterk team muzikanten, emotionaliteit, dromerigheid en groove vinden elkaar. Puik werk
https://www.youtube.com/watch?v=DvskeYacdZo
Cecilia Villar Eljuri werd geboren in Guayaquil (Ecuador), maar woont al sinds haar kinderjaren in New York. Als dochter van Libanese en Spaanse ouders mengt ze onder de artiestennaam Eljuri deze verschillende culturen samen, in een spannende, top-geproduceerde en vrolijke mix van rock, Latin en funk.
Op haar vijfde soloalbum ‘Reflexion’ laat de songwriter/zangeres/gitarist 11 nieuwe nummers met een sociale boodschap horen; "As a Latinx artivist, I try to break musical and social boundaries", zegt ze er zelf over.
Ze heeft een warmhartige stem en in de sound horen we uiteenlopende gitaarriedels; ze bewandelt het pad van de Latijns-Amerikaanse muziek en brengt het samen in een rockconcept op zeer ingenieuze wijze. Op die manier horen we een kruising van heavy rock, het Midden-Oosten, reggae, funk en dans grooves. Met een knipoog naar Santana.
“Espejo” klinkt aanstekelijk en een vlijmscherpe gitaar sound wordt aangevuld met die typisch Latijns-Amerikaanse invloeden.
Eljuri spreekt niet enkel de dansspieren aan, er is ruimte voor weemoed en melancholie.
Luister maar naar eens naar het prachtige “Home”. Wat een emotionaliteit.
Song na song laat Eljuri ons ten volle genieten van haar muzikaal talent. Sjiek!
https://www.youtube.com/watch?v=l1SpQ3qnN_E
Tracklist: Espejo - Salva La Tierra - La Voz Home - Shelter - Llévame - Por Ti - El Día - No Puedo Cruzar - Feeds You - El Camino - Keep It Up (bonus track)
‘Denim & Diamonds’ is het vierde album van country zangeres Nikki Lane en de eerste in 5 jaar. Na 2017's ‘Highway Queen’ had ze simpelweg even genoeg van haar hectische artiesten- en tourleven en richtte ze zich op haar 'vintage' winkeltje High Class Hillbilly. Daarnaast werkte ze muzikaal nog wel wat samen met Lana Del Rey (op haar album ‘Chemtrails Over The Country Club’), Brent Cobb en Spiritualized. Twee jaar geleden kwam ze in contact met Queens Of The Stone Age-frontman Josh Homme en hij wist het vlammetje weer aan te wakkeren. Met Homme als muzikant en producer, in zijn eigen Pink Duck Studios, nam de singer-songwriter Nikki Lane 10 nieuwe songs op. Het resulteerde in een aanstekelijk huwelijk van country, rock en singer-songwriterschap.
Het QOTSA-gehalte is op ‘Denim & Diamonds’ hoog, dat hoor je al aan de best stevige basis waarrond de songs zijn opgebouwd. Al vanaf “First High” gaat het tempo lekker omhoog, echter zonder al te hard of luid te klinken. Het is eerder de opzwepende en gevarieerde wijze van rock en country die perfect met elkaar wordt verbonden. Het aanstekelijke “Denim & Diamonds”, “Faded” en “Born Tough” tekenen dit alvast en zijn du een plus op de countrypop. “Live/love” is er dan eentje met een kampvuurgevoel. “Black Widow” is rockgetint en “Chimayo” klinkt gevoelig, weemoedig, emotievol.
Een brede kijk op het genre dus waarbij de inbreng van Josh Homme belangvol is.
Countrypop
Tracklist: First High - Denim &Diamonds - Faded - Born Tough - Try Harder - Good Enough - Live/Love - Black Widow - Pass It Down - Chimayo
Saxofonist/componist Loek van den Berg studeerde in 2019 af aan de jazzafdeling van het Codarts Conservatorium in Rotterdam. Datzelfde jaar won hij ook de Erasmus Jazz Prijs en in 2022 won hij met zijn kwintet de 2de prijs in de Getxo International Jazz Competition.
Loek heeft verschillende tours gedaan met het Nationaal Jeugd Jazz Orkest o.l.v. Anton Goudsmit en maakte deel uit van het Jong Metropole Orkest o.l.v. Vince Mendoza, Jules Buckley en Miho Hazama. Hij staat bekend om zijn toegankelijke en herkenbare speelstijl, bestaande uit veel lyriek, interactie en swing.
‘Wayfarer', het nieuwe album van Loek van den Berg en het kwintet dat zijn naam draagt, heeft 'reizen' als overkoepelend thema. Loek liet zich onder meer inspireren door de verschillende internationale tours die het ensemble maakte naar Malta, Spanje en India.
Recent hadden we nog een interview met Loek, dat je hier kunt nalezen https://www.musiczine.net/nl/interviews/item/88472-loek-van-den-berg-het-draait-er-bij-mij-niet-om-te-laten-zien-hoe-virtuoos-ik-ben-maar-om-het-gevoel-dat-achter-de-muziek-zit.html
Het is vooral de oude jazz die een inspiratie vormt op deze plaat. Jazz draait in deze tijden - zeker als je kijkt naar jongere bands zoals STUFF bijvoorbeeld - meer rond improvisatie; we horen het ook op 'Wayfarer', Loek grijpt zelfs meer terug naar de wortels van de jazz. Dat “Take A shine” is meteen een sterke opener en een warme, groovy song, waarbij blazers en een fijn tokkelend drum/bas overheersen. Soms durft Loek daarvan af te wijken als op “Oceanic”, “When Mist Creeps” en “The Time Tamer” waar het plots iets heftiger aan toe gaat, maar die welgekomen warmte blijft ook hier overeind.
De kracht in ‘Wayfarer’ zit hem in het feit dat Loek Van Den Berg je samen met zijn kompanen meeneemt op een kleurrijke reis van verschillende culturen, zonder aan de essentie te raken Op “Montag d'hiver”, “Wander” en het magische mooie “Through Theater” is er sprake van meer improvisatie. De warmhartige klankentapijtjes zijn strelend, prikkelen de fantasie en bregen gemoedsrust door het filmische kader.
https://www.youtube.com/watch?v=FJ9pg0JUJKI
Tracklist: Take a Shine - Cloudland - Oceanic - Wayfarer - The Time Tamer - When Mist Creeps - Don Papa - Montage D'Hiver - Wander - Though Theater
‘Natural Brown Prom Queen’ is het tweede album van Sudan Archives, de artiestennaam van de Amerikaanse Brittney Parks. Als zangeres / violiste / percussioniste / loop & beat maker gooit ze op 18 verse tracks alle remmen los en hoor je een krachtige, levendige, avontuurlijke en losbandige mix van R&B, hip-hop, dance en world music.
Stond op haar debuut-album ‘Athena’ (2019) het thema van 'divine Black feminine power' centraal, nu gaat ze helemaal van eigen kracht uit. Ambitieus en zelfverzekerd omarmt ze nieuwe muzikale uitdagingen en viert ze het leven met 'family and friends, and Sudan Archives invites you to join in and embrace shared joy!'.
Van funk tot hiphop naar afrobeat, folk en disco … Sudan Archives raakt het allemaal aan, dat blijkt al uit “Home Maker” waar Sudan die veelzijdige sound onderstreept. De aanstekelijke songs werken in de dansspieren en breed emotievol, gevoelig.
Haar unieke benadering van r&b en experimentele elektronische muziek zorgt voor avontuur. in die hip hop/R&B, een betoverende sensualiteit dus.
Thema's als racisme, vrouwelijkheid en liefde vormen het fundament van het tweede album en wordt muzikaal kleurrijk omschreven, ingetogen, bedwelmend en lekker opzwepend.
Sudan Archives weet telkens te verrassen met haar veelzijdige wulpse songs.
Home Maker 05:02 NBPQ (Topless) 03:48 Is This Real? (Can You Hear Yourself?) 00:42 Ciara 03:35 Selfish Soul 02:22 Loyal (EDD) 02:27 OMG BRITT 02:52 ChevyS10 06:10 Copycat (Broken Notions) 02:26 It's Already Done 01:08 FLUE 03:09 TDLY (Homegrown Land) 02:57 Do Your Thing (Refreshing Springs) 00:52 Freakalizer 03:50 Homesick (Gorgeous & Arrogant) 04:00 Milk Me 02:57 Yellow Brick Road 02:37 #513 02:44
‘If I Were A Butterfly’ is Rayland Baxter's vierde studio-album. Het verschijnt na zijn laatste eigen album ‘Wide Awake’ uit 2018 en de Mac Miller-tribute EP ‘Good Mmornin’ (2019). Het nieuwe album staat onder meer in het teken van het overlijden van zijn vader, de legendarische 'pedal steel player' Bucky Baxter (die o.a. speelde in de bands van Bob Dylan en Steve Earle), en ook op dit album te horen is, naast bijdragen van leden uit bands als Cage The Elephant, Alabama Shakes en Morning Teleportation.
Rayland Baxter co-produceerde het album eigenhandig, langdurig in een verlaten en afgelegen studio en deed in deze 'rubber-band factory turned’ studio in Kentucky veel inspiratie op voor (natuur) soundscapes, samples, melodieën en arrangementen; 'his album is a patchwork of lush psychedelia and Beatlesque indie pop; his wit, storytelling and songcraft is front and center'!
Opmerkelijk is dat zijn op 25 mei 2020 overleden vader Bucky Baxter (o.a. Bob Dylan, REM, Ryan Adams) is te horen op pedal steel. Daarbij zijn er jeugdopnames van Rayland en zijn oudere zus Brooks toegevoegd, wat deze plaat een parel maakt, die de linjk maakt tussen vroeger en nu, op een bijzonder pakkende wijze. Het kinderstemmetje op “If i were a butterfly” laat op een zeer mooie wijze die wandeling door de tijd zien en horen. Mooi. Het is een begin van een lange trip, waarbij ook wordt geëxperimenteerd met klanken en vocals.
Rayland Baxter blijft die verhalenlijn trouw, en langs andere zijde ichtjes afwijken van de weg om dan toch diezelfde richting uit te gaan …
Uitbundigheid en somberheid wisselen elkaar af, het totaalpakket siert in sound , experimentjes en met de persoonlijke verhalen. Een breed meesterwerk aan emoties dus
‘Take It Like A Man’ is het zevende solo-album van de Amerikaanse singer/songwriter, zangeres en 'virtuoze violiste' Amanda Shires. Al op 15-jarige leeftijd debuteerde ze als violiste in de legendarische Texas Playboys en sindsdien werkte ze met grootheden als John Prine, Neal Casal, Rod Picott, Todd Snider en Justin Townes Earle. Daarnaast speelt ze in de band van haar man Jason Isbell's 400 Unit en richtte ze The Highwomen op; een 'all-women Country supergroup' met Maren Morris, Natalie Hemby en Brandi Carlile.
Haar nieuwe album is 'een liedjescyclus van meedogenloos openhartige deuntjes geschreven als een document van Amanda over haar leven als vrouw, echtgenote en moeder in een tumultueuze tijd.
Het nieuwe album is een onverschrokken bekentenis, die de wereld in 10 emotioneel rauwe tracks laat zien hoe 40 worden eruit ziet', geproduceerd door Lawrence Rothman (Angel Olsen, Kim Gordon, Girl In Red, Courtney Love), die haar 'de Dolly Parton voor een nieuwe generatie' noemt.
Op deze warmhartige schijf, klinkt Amanda gevoelig door haar zwevende, mooie vocals en de aanstekelijke klankentapijtjes. Met Rothman op keyboard, echtgenoot Jason Isbell op gitaar en Brittney Spencer als achtergrondzangeres,krijgen we een brede muzikale blik. Dat blijkt al uit “Hawk fort he Dove”, een country parel. “Empty Cups” klinkt integer, emotievol, maar even goed worden de registers lekker open getrokken …
Die vele kantjes van het leven , ze spreidt het over de hele plaat uit. Niet alleen laat Shires haar hart en ziel klinken, ze is ook zeer zelfverzekerd, zoals o.m. de titelsong, en het afsluitende “Everything Has it's time”.
'Take it like a man' is zonder meer een prachtige countrypop parel van een goed opo elkaar ingespeelde band.
Hawk For The Dove 03:47 Take It Like A Man 04:31 Empty Cups 03:58 Don't Be Alarmed 03:50 Fault Lines 02:56 Here He Comes 03:29 Bad Behavior 03:37 Stupid Love 03:17 Lonely At Night 04:11 Everything Has Its Time 03:33
Julien Tassin is een jazz muzikant uit Charleroi die over de taalgrens zijn stempel heeft gedrukt op de jazz. De man improviseert in het genre en voegt er graag blues aan toe, wat hem een creatieve parel maakt.
Met band, en ook solo? Na 'Momentum' en 'Pictures from Home' bracht Julien Tassin eerder dit jaar zijn derde album uit 'Pirmitiv'. Zonder bas en drum, en enkel met een akoestische gitaar in de hand, het blijkt een hele uitdaging. Maar Julien Tassin slaagt er ondanks die beperktheid toch in een kleurrijk palet aan te bieden, met verhalende melodieën en poëzie.
Na het ingetogen « Mantra » is er de blues op « Mozaik » en klinkt er meer psychedelica op « Work ».
Hij laat ons ademloos genieten van z’n virtuositeit en vindingrijkheid. De songs zijn allemaal kort van duur, circa twee minuten, behalve het aanstekelijke « 'Flame » dat vier minuten duurt. Songs van innerlijke rustpunten en zwevende klanken. Zoals bij het lekker bijtende « Troubles » is eentje die lekker bijt en verontrustender klinkt .
Julien Tassin brengt met 'Primitiv' een veelzijdig album uit. Elke schakel is even belangrijk. En wordt een verhaal verteld, met vallen en opstaan. Gevoeligheid, originaliteit en veelzijdigheid vormen de rode draad, een meesterwerk in instrumentatie waarbij vooral op het buikgevoel wordt afgegaan. De fantasie wordt voldoende geprikkeld. De man weet dit helemaal op zijn eentje, enkel met gitaar te bewerkstellingen.
Setlist: mouvements 03:29 mozaïk 04:35 mantra 03:10 curfew 01:57 troubles 03:12 spring 04:19 primitiv 03:18 enfants 01:15 flame 04:14 initiation 02:10 work 03:52 soleils 01:23
Sonar - Dirk Ivens - Een underdog zijn en onder de radar blijven, zou voor sommige mensen een teleurstelling kunnen zijn maar is voor mij uiteindelijk een zegen
Binnen de EBM en de donkere elektronische muziek is Dirk Ivens een fenomeen op zich, door de ontelbare projecten als Dive / Sonar / Absolute Body Control / Motorik . Sonar was nog aanwezig op BIM Fest in Sint-Niklaas – we schreven nog ‘’Sonar werd in 1996 opgericht als een zijproject van elektronisch muziek pionier Dirk Ivens. Aanvankelijk had Ivens de hulp ingeroepen van Patrick Stevens. Nu werkt Dirk samen met een andere klankentovenaar Eric Van Wonterghem. Het resulteert in een oorverdovende brij aan klanken en beats die niet alleen de oorschelpen doen trillen, maar ook ferm inspelen op de dansspieren. Je wordt gehypnotiseerd door oogverblindende mooie effecten op het scherm, wat het totaalplaatje compleet maakt. De zinderende klanken zorgen er uiteindelijk voor dat een laatste aardverschuiving ontstaat.”
Het volledige verslag kun je hier nog eens nalezen https://www.musiczine.net/nl/festivals/item/88627-bimfest-2022-het-ultieme-ebm-feestje-in-een-gezellige-club-sfeer.html
We vonden het hoog tijd om Dirk eens enkele vragen te stellen over die vele projecten, keerden terug naar het verleden en polsten vooral naar de verdere toekomstplannen van deze veelzijdige muzikant en top artiest die al meer dan 40 jaar meedraait in de scene:
Dirk, om even terug te keren in de tijd , je zit al een tijdje in de elektronische muziek wat is voor jou de grootste verandering naast sociale media en digitalisering?
De grootste verandering zit hem inderdaad daarin, elektronische instrumenten zijn volledig gedigitaliseerd met computer gestuurde klankkaarten en de media is totaal niet te vergelijken met tientallen jaren geleden. Waar zijn de posters, flyers, die oh zo mooie concert tickets gebleven? Allemaal verdwenen, vinyl is terug in zegt men, voor mij nooit weggeweest , nu is het nog slechts een fractie van wat het ooit geweest is en veel te duur. Maar het heeft ook allemaal zijn voordelen, iedereen is bereikbaar op verschillende platforms, soms zelfs een overvloed aan informatie.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe?
Voor mij persoonlijk, een underdog zijn en onder de radar blijven zou voor sommige mensen een teleurstelling kunnen zijn maar is voor mij uiteindelijk een zegen. Op deze manier heb ik al meer dan 40 jaar mijn volle goesting kunnen doen in de muziekwereld en er voluit voor kunnen gaan zonder muzikale toegevingen te moeten doen. Een dieptepunt zou ik niet kunnen opnoemen want zelfs die gaven me een extra push en energie om nog meer bij te steken.
Met je uiteenlopende projecten heb je al heel wat watertjes doorzwommen, maar nog steeds lijkt het moeilijk om als Belgische band/artiest echt erkenning te krijgen in eigen
land? Ondervind je dat ook en wat denk je persoonlijk is de reden?
Het is zo dat de scene waartoe ik behoor blijkbaar duidelijk niet degene is waarvan men de artiesten op grotere festivals zoals op een Pukkelpop of Crammerock programmeert. Mijn muziek is ook niet echt radiovriendelijk, maar of dat dat een nadeel is? Eerlijk gezegd zou ik het ook niet anders willen, ik sta op podia wereldwijd en dat al decennia aan een stuk.
Ik zag je live met Sonar op BIM Fest, ik heb al verschillende edities gedaan , maar vonddeze de beste ooit wegens het gedurfde aanbod en over de grens van EBM kijken; heb
je zelf wat concerten gezien en wat is jouw mening?
Inderdaad , zoals men vaak beweert is onbekend meestal onbemind , de afwezigen hadden duidelijk ongelijk. Ik had al met enkele groepen in de laatste maanden het podium gedeeld, vooral in het buitenland, en ik probeer altijd om enkele nummers te zien om de sfeer op te snuiven. Ik denk dat het in het algemeen een aangename verassing voor het publiek was, er waaide duidelijk een frisse wind in het genre met deze veel belovende acts.
Ondervind je ook niet dat het pure EBM genre niet aanslaat bij de jeugd, die toch houdt van elektronische dansmuziek? Ik zag nu wel opvallend meer jongeren die vooral
kwamen voor die gedurfde acts … Jouw mening graag?
Ach, dat is ook een kwestie van smaak en er is in deze tijden ook zoveel te doen op muzikaal gebied. Het is soms moeilijk om keuzes te maken en de meeste genres zijn ook zodanig veel met elkaar versmolten, vroeger had je duidelijk het gevoel van die is voor dat genre en de ander voor dit maar tegenwoordig bestaat alle muziek grotendeels uit elektronica en EBM is daar maar een deeltje van.
Alles gaat ook veel sneller tegenwoordig met spotify/tik tok. Vroeger kon een artiest platen uitbrengen en zonder problemen twintig jaar meedraaien binnen de scene, hoe
sta je tegenover die evolutie?
Zelf kom ik uit een volledige andere tijd en heb ik mij met deze media nooit bezig gehouden maar ik versta wel dat in een tijd waarin het moeilijk is om nog LP's en CD's uit te brengen men als artist op zoek moet naar andere middelen om meer gezien en gehoord te worden want men bereikt op deze manier al snel duizenden mensen.
Maak je er ook geen gebruik van, van die media om een breder publiek te bereiken? Het is nodig ‘’mee te zijn’’?
Voor mij is dat meer om in contact te staan met mensen die op de hoogte willen zijn van optredens en deze te promoten en af en toe wat nummers of nieuwtjes te posten want het echte promotiewerk laat ik dan over aan de platenfirma.
Dit is een vraag die ik ergens zag passeren en wel interessante piste vond om te bewandelen. Als DIVE creëerde je zelfs een soundtrack voor een film uit 1995 van de
Italiaanse band Sigilium S en beeldend kunstenaar KOMA. Je hebt meermaals je
bewondering voor John Carpenter uitgesproken. Zou je overwegen om opnieuw aan een
soundtrack te werken?
In 2018 heb ik naar aanleiding van de heruitgave op vinyl, de originele versie was enkel op CD en VHS Video, twee optredens in Tokyo en een in Brussel met die soundtrack gedaan en dat was echt een ander gegeven in vergelijk met een normaal DIVE optreden. Ik ben een grote fan van donkere soundscapes / soundtracks en eigenlijk had ik de muziek al af toen ik Sigillum S gevraagd heb om er beelden bij te maken. Indertijd heb ik alles in real time en direct met een zeer beperkt aantal instrumenten opgenomen, terwijl er nu veel meer mogelijkheden zijn. Het idee om het nogmaals te doen staat mij zeer aan.
Muziek maken voor films en TV series.. is dat een ambitie waar je eventueel meer zou mee willen doen? en welke soort films genieten dan je voorkeur?
Eigenlijk niet want dat is meer een studio aangelegenheid en ik leef het meeste op als ik mijzelf volledig kan geven op een podium en mee kan gaan in de flow van het publiek en het volume van de speakers. Ik vrees dat ik mij snel eenzaam zou voelen in de studio of het moet zijn dat dat in samenwerking is met iemand anders en daar dan ook de nodige feedback krijg en dan zou mijn voorkeur meer naar thriller sience fiction gaan :-)
Laten we het even over jullie optreden op BIM hebben. Sonar was luid en grensverleggend, hoe waren de reacties? En zit er nieuw werk in de pijplijn met dit
project?
De reacties waren zeer goed, het was van 2016 geleden dat we nog met dit project opgetreden hebben met uitzondering van een onaangekondigde surprise gig op een verjaardagsfeestje enkele maanden geleden wat uiteindelijk ook de aanzet geweest is om nu op BimFest te staan. We hebben ook enkele nieuwe nummers gebracht en we zullen zien naar waar dat ons brengt, misschien een 12 inch E.P of zo en af en toe eens een optreden, het is niet echt de bedoeling om opnieuw de baan op te gaan, daarvoor hebben Eric en ik het te druk met onze andere projecten.
Ik heb je leren kennen met Dive maar ook met The Klinik, hoe zit het met deze projecten, zit er iets nieuw aan te komen?
Met DIVE heb ik en Jan Dewulf met wie ik de laatste DIVE gemaakt heb al enige teksten en muziek basissen klaar maar dat moet zeer spontaan gaan, niet iets uitbrengen om uit te brengen, we nemen onze tijd want het moet echt goed zijn, niets moet en alles kan. The Klinik is voor mij echt verleden tijd, laatste optreden was in 2014, dus ook al lang geleden en het is wat het was.
Even je projecten … Het meest actieve (als ik het niet mis heb) was dit jaar toch met Motor!k over ‘ je eigen grenzen verleggen’; met alle respect voor je andere projecten vind ik deze toch eentje waar je ferm buiten de lijnen kleurt. Hoe waren de algemene reacties op de laatste release en wat voor de toekomst?
Voor mijzelf was het duidelijk een volledig ander gegeven om na dik 40 jaar mijn gitaar nog eens boven te halen en geen frontman hoeven te zijn. Samen met Joeri (gitaar/ synth) en Dries (drums) hebben we een zeer aangename formule gevonden die onszelf toelaat om live te improviseren en muziek te maken die ook door het publiek gesmaakt word. We hebben niettegenstaande de heftige Corona periode dit jaar redelijk wat kunnen optreden, zowel in clubs alsook op belangrijke festivals en een derde LP plus de exclusieve 4track E.P "Odessey" uitgebracht. En op deze moment is onze 4de LP in de perserij, een plaat waar we heel trots op zijn.
Vind je met zo een druk schema nog tijd voor jezelf eigenlijk? Hoe blijf je dit combineren en waar blijft die inspiratie vandaan komen?
Valt allemaal dik mee hoor, enkele jaren geleden heb ik besloten om met mijn labels Daft Records (CD's) en Minimal Maximal (Vinyl) te stoppen om mij meer toe te leggen op eigen muziek en minder met de zakelijke rompslomp bezig te zijn die er sowieso bovenop kwam en de vele werkuren of het nu om grote of mindere aantallen in verkoop ging. Het was een fijne tijd en bleek uiteindelijk een goede beslissing te zijn want plotseling was daar Covid en stond de wereld stil en hadden we alle tijd voor andere dingen :-)
Het jaar is bijna ten einde, Dirk … welke band/artiest heeft je dit jaar omver geblazen, geef onze lezers enkele tips?
Er zijn dit jaar weer goede platen uit gekomen en dan denk ik aan MADRUGADA / NO MORE / D.A.F / WHITE LIES / WOVEN HAND / ALAN VEGA / THE SOUND / MICHAEL ROTHER / A BLAZE COLOUR en THE MARS MODEL. Spijtig genoeg heb ik niet veel optredens meegemaakt buiten de indrukken die ik had van bands op festivals waar ik zelf moest optreden. Hopelijk komt daar in het nieuwe jaar verandering in.
Heb je na al die jaren nog ambities en doelstellingen? Je hoeft namelijk niets meer te bewijzen ondertussen …
Nu dat we weer mogen, zou ik terug meer op reis willen gaan en voor de rest zien we wel wat er op ons pad komt, er zullen altijd wel nieuwe uitdagingen opduiken en blijven optreden blijft belangrijk, dat houdt ons jong, en ... kijk vooral uit naar de nieuwe MOTOR!K , dat doen wij ook :-)
Bedankt voor dit fijne gesprek, voeg er gerust enkele links aan toe waar de lezers je
kunnen vinden en eventuele merchandiser aankopen.
Photo homepag @Patrice Hoerner
Optredens and biography = http://www.dirkivens.com/#myPage
MOTOR!K = https://www.outofline.de/artists
ABSOLUTE BODY CONTROL = https://mecanica.bigcartel.com/
DIVE = https://mecanica.bigcartel.com/
Temptations For The Weak wist ons live al enkele keren compleet, maar dan ook compleet omver te blazen. Na een eerste demo zorgde Temptations For The Weak voor twee knappe full-albums met 'Spoken Silence' (2012) en 'Black Vision' (2015). Ook de EP 'Banished Heroes' uit 2017 kan ons bekoren. De band heeft nu zijn derde plaat uit, en schitterend 'Fallen from the Stars', waar ze hun eigen grenzen aftasten en verleggen. Dat is de grote verdienste van de hele band, surplus het aantrekken van frontman Jadran Beauprez op allerlei vlakken. Door de imposante uitstraling, het aangeboren charisma en de krachtige vocals weet hij zijn publiek moeiteloos in te pakken.
Wat de band doet op 'Fallen from the Stars' is gewoon wereldklasse. De meerstemmigheid, de verschroeiende gitaarriedels en de drums zijn een muzikale tsunami.
Temptations For the Weak zijn een ijzersterk geoliede machine. Het totaalplaatje siert.
Elke song is een parel. Wat een mokerslagen krijgen we te verduren. Temptations For The Weak gaat energiek te werk in de instrumentatie als in de vocals.
Tracklist: 1. Tear It Down 2. In-Between 3. Falling From The Stars 4. Become You 5. Homeland 6. I Am 7. Mind Insane 8. Pigs To The Slaughter
Nederlands 
Français 
