Gent Jazz 2023 met Herbie Hancock - Man met een missie en een visie
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-15
Erik Vandamme

Een van de laatste levende Jazz legendes mocht Gent Jazz 2023 afsluiten … De tent zat logischerwijs dan ook afgeladen vol voor jazz pianist Herbie Hancock , die op zijn 83ste nog steeds hip oogt en als een volleerde piano virtuoos trucjes boven haalt waar veel jonge helden nog iets kunnen van leren.
Herbie Hancock is een klasse entertainer en verteller pur sang, die zijn publiek en band voortdurend in zijn set betrekt. En toch viel er buiten Herbie Hanock nog een interessant hoogtepunt te noteren.

We openden de avond met een wonderkind. Pianist Alex Koo (****1/2) intrigeerde met een intens piano spel waarbij hij heel zijn lichaam, soms letterlijk, in de strijd gooit. Bij de eerste songs gebruikt hij zelfs z’n ellebogen.
Hij is een verhalenverteller en pianoweirdo. Na een song voor zijn dochter, brengt Alex Koo ook wat film muziek, waarbij je daadwerkelijk je in een scene waant waar een cowboy op een paard rijdt, de horizon tegemoet. Een klankenspectrum dat tot de verbeelding spreekt en intens mooi is . Een gevarieerde set met een onaardse streling aan de oren …
Alex Koo is zonder meer een van de meest begenadigde pianisten in ons landje. Sterk.

De formatie Profound Observer (****1/2) zagen we in 2022 nog optreden met Bert Joris, het werd een onvergetelijke avond … De instrumenten hadden hun verhaal. "In hun spelplezier klinkt het allemaal ingenieus en verrassend. Wanneer die grenzen van het genre in virtuositeit vervagen , dan kom je dus bij hen terecht. Een puike, boeiende, overtuigende set!" Ook op Gent Jazz voelen de muzikanten elkander perfect aan, zonder het spelplezier uit he oog te verliezen. Deze keer zonder Bert Joris en in een lichtjes aangepaste line up,  zonder Daniel Jonkers maar wel met Jesse Dockx op drums, weet de band ons weer te boeien, met een gevarieerde, wervelende set van gitaar, drum en saxofoon. Een ondoordringbare muur van klanken wordt gebouwd. De aanstekelijke jazz in al z’n vormen waren best een indrukwekkende gewaarwording.

Bilal Sayeed Oliver is een zanger en componist die je puur muzikaal in geen hokje kunt duwen, maar 'neo-soul' is wel een goede noemer. Het gaat bij Bilal (****) zoveel kantjes uit, dat ook dat hem tekort doen is. Niet alleen beschikt Bilal over een breed stembereik, hij is een charismatische verschijning.
Bilal laat zich bovendien begeleiden door muzikanten die niet allen knappe solo's uit hun mouw schudden, vooral de gitaarriedels bleven lekker kleven, en ze vullen de vocale capaciteiten van hun frontman perfect aan,  waardoor grenzen afgetast worden. En er zit nogal wat emotie in die sound en in die vocals. Overtuigend.

Terug naar de Gardenstage voor een fenomenale totaalbeleving in een intiem kader. Immanuel Wilkens Quartet (****) De jonge beloftevolle alt sax virtuoos, Immanuel Wolkens, speelt op zijn saxofoon zo ingenieus en doordacht dat we er kippenvel van krijgen.
Hij laat zich omringen door al even sterke muzikanten, jonge snaken eigenlijk, die net als hem, de nodige snedige klankentapijtjes spelen. De temperaturen stegen tot een waar kookpunt door deze klankentovenaars. Gezien hun nog vrij jonge leeftijd , ergens rond de 25, voorspellen we op basis van dit magische optreden in de Gardenstage hen een gouden toekomst toe binnen die jazz. Formatie om in het oog te houden dus.

Het absolute hoogtepunt van deze Gent Jazz avond was niet (enkel) Herbie Hancock, maar wel de formatie BJO invites Aka Moon (*****), het Brussels Jazz Orchestra en Aka Moon dus. Ze vierden begin dit jaar hun dertigste verjaardag met enkele gezamenlijke concerten, en deden dit in een zeer uitgebreide opstelling nog eens over in een overvolle tent op Gent Jazz.
Er viel nogal wat te beleven tijdens deze set. Zo was er een soort drum gevecht tussen de beide drummers, die elkaar geregeld de loef afstaken om daarna elkander (figuurlijk) in de armen te vallen; of de weelderig klinkende saxofoon en trompet, die met een piano of accordeon o magische wijze elkaar vonden. 
Fabrizio Cassol, altsaxofonist van Aka Moon, vulde de big band telkens aan, wat de bijzonder sfeer die er al heerste, alleen maar intenser maakte. Een mooie ode ook opgedragen aan de Amerikaanse gitarist John Scofield, was erg emotievol.
Het daverende applaus aan dit project, bewees dat iedereen onder de indruk was van wat dit combo verwezenlijkte in variatie, het perfect samenvloeien van etnisch getinte muziek van Aka Moon met de verbluffende bigbandjazz van het Brussels Jazz Orchestra. Waauw, wat waren we hier van verbaasd.

Het was tijd voor de grote finale met levende legende Herbie Hancock (****). Op zijn 83ste nog steeds kwiek en monter. De man speelt piano en keyboard, als een volleerd professor. Hij kan beroep doen op een rits vurige, sterk spelende muzikanten. Ze werden mooi voorgesteld, soms iets te langdradig, wat het ritme wat uit het concert dreigde te halen.
Herbie is een volleerd klasse entertainer … Hij gort naar het einde van de set op “Chameleon” zijn keytar om, een kruising tussen een gitaar en een keyboard, en danste over de bühne als een jonge wolf. Een jeugdig enthousiasme dat charmeerde, ondanks zijn gezegende leeftijd. Het zorgde voor een uitbundige sfeer.
Herbie Hancock speelt met stijlen, naast de typische jazz, zijn er lekker groovy klanken en experimenteert hij wel eens graag. Het maakt van Herbie Hancock een man met een missie, maar vooral met een visie om te entertainen, zoals alle legendarische jazz grootheden. Klasse concert, in een feestelijke jazz tint, de perfecte afsluiter van een zeer geslaagde editie Gent Jazz 2023 dus!

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2023 met Branford Marsalis Quartet - Improvisatie ten top
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-14
Erik Vandamme

Gent Jazz is aan zijn laatste weekend toe. De twee resterende avonden staan in het teken van de pure Jazz met o.m. Branford Marsalis Quartet op vrijdag en de legendarische Herbie Hancock op zaterdag. We moeten het hebben over ‘pure jazz' als het experimentele kantje van de jazz.
Met Branford Marsalis Quartet was het improvisatie ten top. Wat een kleurrijke avond.

Lara Rosseel is niet alleen een bijzonder getalenteerde muzikante, ze is ook van vele markten thuis. Eén van haar projecten, die we eerder dit jaar opvolgden was Lara Rosseel Orchestra: ARK (*****), een project met uiteenlopende muzikanten van percussie over blazers naar viool en strijkers, wat zorgt voor een gevoel van eensgezindheid, waardoor publiek en muzikanten op het podium met elkaar worden verbonden, zoals op een Ark .
Er wordt duchtig geëxperimenteerd met klanken zoals geluid van kolkend water, uitgebeeld door een hand dat beweegt in een kom gevuld met water. De percussie en drum bestaan niet louter uit drums spelen, maar voortdurend experimenteren met andere klankentapijtjes, mooi aangevuld met een verbluffende contrabas, aanstekelijke viool klanken en de groovy blazers.
Een klein uur lang heerst er een bijzondere magie, die je doet wegvaren naar oneindig mooie oorden. Hier telde het collectief ‘an sich’, dat tekende voor een bijzondere beleving.

Onder de categorie ‘bijzondere parels binnen de Belgische muziek’, kunnen we ook gitarist Vitja Pauwels (****) rekenen. Niet alleen speelt hij gitaar als een ware virtuoos, hij haalt er klanken uit waarvan we het bestaan nog niet kenden. Hij is ook een multi-instrumentalist die door loops en klanken, zorgt voor verwondering in je hart. Het experimentele kantje zorgt ervoor dat je je geen seconde verveelt. Vitja heeft een kristalheldere stem, een meerwaarde in die sound.
Vitja Pauwels  liep op zijn eentje misschien wat verloren op de Gardenstage, maar door die veelzijdige, wisselende, kleurrijke aanpak, wist hij ons te veroveren, te ontroeren of deed hij ons lekker headbangen. Mooi overtuigend.

Het absolute hoogtepunt van de dag kwam al vrij vroeg met Lakecia Benjamin (*****). De saxofonist, in goudgeel pakje, is niet alleen een verbluffende muzikante en performer - ze haalt haar inspiratie dan ook bij de groten op aarde als John Coltrane - maar ook een charismatische entertainer. Haar pakkende en grappige bindteksten zijn mooi meegenomen.
Ze beweegt over het podium als een pop diva, met het hart van jazz op de juiste plaats. Grootheden als Miles Davis borrelen op, als we haar zien dartelen naar elke hoek van het podium.
Ze is omringd van sterke muzikanten door de groovy contrabas, sublieme pianoklanken en bezwerende, knetterende drum partijen. Het prikkelde de dansspieren. Lakecia Benjamin weet door haar bijzondere emotionele en veelzijdige aanpak, iedereen te begeesteren.
Op het einde van de set verlaat ze het podium, dwaalt door de menigte en laat haar muzikanten nog even een solo spelen; iedereen wordt verbouwereerd achtergelaten.
Verbluffend en grensverleggend met een mysterieus kantje! Een overtuigende show.

Op de Gardenstage verpozen we even met een muziekje op de achtergrond, althans zo voelde het optreden van Kahil Elzabar Quartet (***) toch aan. De muzikanten slaan lekker aan het jammen en betrekken het publiek er deels bij. Ze tonen hun virtuositeit. Maar meer dan een lekker groovy sfeertje komt er niet boven drijven, wat uiteraard niets afdoet aan de enorme aanstekelijk- en gedrevenheid. Goed zonder meer, maar zeker niet grensverleggend.

Julian Lage Trio (****1/2) bestaat uit drie muzikanten die zich niet alleen in jazz middens manifesteren. De New York Times omschreef hem alvast als ‘een van de meest talentvolle jazzvirtuozen, bezeten van een onverstoorbare technische vaardigheid en een schijnbaar grenzeloze nieuwsgierigheid’. Met John Roeder op contrabas en Rudy Royston op drums bracht hij vorig jaar nog een schitterend album uit 'View with a room'.
Live worden hier ook de grenzen afgetast. De set leek wat gezapig te starten, gaandeweg kreeg het trio meer grip op het publiek en werden alle registers opengetrokken. We kregen een veelzijdige en improviserende aanpak. Daar hoort soms wel een knappe solo bij, waarbij de muzikanten apart laten horen wat voor een bijzonder getalenteerde parels ze wel zijn. Het was vooral het samenspel van deze drie tenoren binnen de jazz, die een magie doen ontstaan die een onaardse schoonheid is.
Door het daverende applaus zijn ze nog eens terug voor een bis. Julian Lage Trio was op Gent Jazz als een diesel, eens de vlam in de pijp , niet meer te stoppen!

Een levende legende op het podium is Branford Marsalis Quartet (****1/2) zeerzeker. Op zeer jonge leeftijd heeft hij zowel binnen de jazz als in de rock zijn stempel gedrukt als saxofonist. In 1985 speelde hij zelfs voor 72 000 mensen op Wembley, toen hij in de band van Sting zat. In het begin van de jaren 90 deed hij gastoptredens bij de Grateful Dead. Hij toerde ook samen met Miles Davis in een van de bands. Wat een c.v. houdt hij er op na.
Branford Marsalis is naast een verbluffende sax virtuoos een klasse entertainer pur sang, die zijn publiek voortdurend aanport. De muzikanten gaan vurig te werk en verrassen voortdurend.
Anderhalf uur ondergaan we een magische sound. Ze maken de jazz met z’n verschillende componenten levendig. De groovy klanken en de improvisaties ten top creëren een intens sfeertje. Mooi avondje met dit combo.

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Exoto - Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom’. Veel schoner kan een afscheid niet zijn, denk ik

De Belgische oldschool deathmetalband Exoto brengt nog een laatste album uit voor de band helemaal opgedoekt wordt. Op ‘Final Festering’ horen we nochtans een band die nog helemaal niet uitgezongen/uitgespeeld is. Exoto’s death metal is agressief, snel en technisch. Dat was zo in de begindagen en dat was zo toen in 2019 ‘Absolution In Death’ uitkwam, het eerste nieuwe studiomateriaal sinds de reünie.
Onze recensent was danig onder de indruk, lees zijn recensie nog maar eens op na. https://www.musiczine.net/nl/chroniques/item/90934-final-festering.html
We hadden naderhand nog een fijn gesprek met zanger en bezieler van de band Chris Meynen  naar aanleiding van deze release, keerden ook terug in de tijd en polsten we naar de toekomstplannen

Jullie waren al sinds de jaren ’90 bezig, een lange weg met ups en downs …
Om met de downs te beginnen, er was één bepaalde down die er met kop en schouder bovenuit stak en dat was het plotse overlijden n.a.v. een verkeersongeluk van former drummer Didier Mertens in 1994. Vijf dagen voor de release van onze eerste CD “Carnival Of Souls” kregen we dit verschrikkelijke nieuws, Didier heeft dan ook nooit de fysieke CD mogen zien, vastpakken of horen… Omdat we vrijwel zeker van waren dat Didier het zo zou gewild hebben, zijn we dan ook verdergegaan met zijn ‘kindje’ zijnde Exoto.  Tot op de dag van vandaag heb ik daar nooit echt spijt van gehad, meer zelfs, elk optreden of release is ter ere van Didier… Verdere downs zijn er eigenlijk niet geweest, tenzij de twee keer dat we ermee gestopt zijn in het verleden en de verplichte en definitieve derde stop einde dit jaar. Voeg hier nog aan toe het mislopen van optreden op de grote festivals en dan hebben we het belangrijkste zeker gehad.
Ups zijn er veel meer geweest en gelukkig!  Op de eerste plaats staan de talrijke optredens, optredens waar we onszelf enorm geamuseerd hebben en optredens waar we de affiche mochten delen met grote bands, bands waar ze zelf enorm naar opkeken/opkijken.  En dan denk ik persoonlijk direct aan Morbid Angel, Malevolent Creation, Massacre, Benediction, Grave en nog een pak meer. Andere ups zijn natuurlijk onze succesvolle releases die qua verkoop en beoordeling ook telkens een voltreffer waren.  Zo is het onze eerste CD “Carnival Of Souls” uit 1994 gelukt om een ware cult-CD te worden over de ganse aardbol heen.  Hij opende ook de deur naar een ‘echte’ en ‘grote’ platendeal (zoals je ze nu niet meer kunt versieren) met het alom bekende Black Mark Records.  Dit was een deal voor 3 CD’s in de tijdsspanne van 5 jaren.

De extreme metal die jullie brengen is het moeilijk om een ruim publiek aan te spreken, maar jullie hebben zeker je stempel gedrukt. Tevreden over het verloop?
Ja grotendeels wel, zoals reeds gezegd heeft onze eerste CD echt wel zijn stempel gedrukt en een internationaal collectors-item geworden.  Iets wat zeker ook het geval zou zijn met onze laatste CD “Final Festering” moest de wereld niet zo veranderd zijn.  Nu worden er blijkbaar geen klassiekers meer gemaakt, niet omdat ze kwalitatief niet goed genoeg zijn maar omdat er gewoon een totaal overaanbod is.  Vroeger draaiden men een goede vinyl letterlijk en figuurlijk grijs, nu heeft men daar de tijd niet meer voor want men wil nog zo veel andere dingen luisteren…

Enkele jaren geleden heb je Exoto opnieuw opgestart, wat was je voornaamste motivatie voor deze reïncarnatie? En ben je in je opzet geslaagd denk je?
Ik had enkele jaren geleden NOOIT durven dromen om dit nog te realiseren en dan bedoel ik vooral op de 2 afgeleverde albums van Exoto 2.0 zijnde “Absolution In Death” en “Final Festering”. Maar ook de talrijke en goed geslaagde optredens mogen daarbij geteld worden! Er waren de nodige line-up wissels, ook weer een typisch iets blijkbaar uit deze tijd, maar telkens we de studio ingingen, stonden we er wel en denk ik te mogen zeggen dat we de nodige kwaliteit leverden.  Het was ‘nieuwer’ dan vroeger maar de Exoto-geest zit er nog steeds in. Ik ben dan ook fier op de muzikanten die me doorheen de afgelopen jaren daarin geholpen hebben en ik ben fier dat we de spirit of stijl nooit verloochend hebben.

Jullie stoppen ermee, de reden is jouw gezondheid, maar toch eindigen jullie in schoonheid met deze nieuwe release ‘Final Festering’.  Hoe moeilijk was de beslissing om de stekker eruit te trekken?
Dit was een enorm moeilijke beslissing voor me maar langs de andere kant ook weer niet.  Mijn nek en in mindere mate mijn rug lieten me dagelijks weten dat het erop zat.  Ik heb chronische zenuwpijn en neem daarvoor zeer hoge medicatie (dagelijks tot 600 mg Tramadol aangevuld met de nodige Dafalgan en Lyrica) maar repeteren en optreden maakt de pijn eigenlijk dan nog dagen nadien onhoudbaar. Dus de keuze was niet zo moeilijk, er was zelfs eigenlijk geen keuze maar hier mentaal mee omgaan is dat wel en des te meer.  Had ik enkel naar mezelf gekeken dan had ik eind vorig jaar reeds de stekker eruit getrokken maar een bepaalde persoonlijke reden van een ander Exoto-lid heeft voor een ‘verlenging’ van 12 maanden gezorgd.  Het was ook echt iets wat ik die persoon ook echt wou gunnen en ik ben dan ook blij dat het me tot dusver gelukt is. De rest van de band kent mijn situatie perfect en waarderen het ook dat ik het jaar nog wil uitdoen, ik gun het die toffe gasten ook enorm.  Het is wel zo dat ik zo goed als niet meer mee repeteer omwille van de extra pijn maar ik ben wel altijd aanwezig als morele steun ?. Eerlijkheidshalve dien ik hier wel aan toe te voegen dat elk optreden dat we nu nog voor de boeg hebben meteen ook het laatste kan zijn. Ik moet om de 6 maanden een NMR laten maken om de zaak op te volgen of als ik plots toch snel achteruitga, moet ik direct geopereerd worden en dan is het gelijk gedaan met Exoto want is een revalidatie-periode van een jaar.

Hoe waren de algemene reacties hierop?
Er was ongeloof temeer omdat we reeds 2 keer gestopt zijn in het verleden.  Men denkt dat ik het niet kan missen, het niet kan laten.  Sommigen dachten dat het een grap was. Na de release van het nieuwe album kregen we de opmerkingen dat we met dergelijk album zeker niet mochten/konden stoppen maar het is wel degelijk het geval.  Het is gewoon echt een geval van overmacht en mijn medische situatie is onomkeerbaar, erger eigenlijk, het zal enkel nog slechter worden in de nabije toekomst…

Is het feit dat jullie deze extreme metal brengen ook een ‘struikelblok’, als jazzmuzikant bv. (waar niks mis mee is) kun je langer doorgaan? Of heeft dit er niets mee te maken?
Het heeft er waarschijnlijk wel mee te maken.  Het ‘opwekken’ van mijn ‘zang’stem belast mijn nek en rug namelijk extra, met extra pijn op het moment zelf en 2-3 dagen nadien als gevolg .Ik kan niet echt zingen dus ik weet bijgevolg ook niet dat, stel ik zou ‘gewoon’ zingen, ik op dit moment wel nog verder zou kunnen doen of niet. Maar er is niet enkel het zingen, ook het bewegen, headbangen op een podium wat er bij hoort, dat moet ik ook volledig aan mij laten voorbij gaan…  En dat is moreel ook vrij zwaar en bijgevolg zeer moeilijk om nog echt van een optreden te kunnen genieten.

Is het feit dat jullie een Belgische band zijn ook geen probleem, met jullie muziek waren jullie als Amerikaanse, Duits of Britse band wereldberoemd, mee eens, of is dat wat ver gezocht?
Moesten we één van dergelijke nationaliteiten gehad hebben, hadden we ongetwijfeld verder geraakt maar dat geldt voor zo goed als elke Belgische band, spijtig genoeg. We kregen vroeger wel heel vaak dat we niet-Belgisch klonken en waren daar toen op dat moment blij mee maar eigenlijk was het een trap tegen de schenen van de Belgische scene…

Ik wou het ook over de nieuwe plaat hebben. Ik vind het vooral een zeer harde, emotionele plaat die me vanaf de eerste seconde tot de laatste een uppercut bezorgt, waarvan ik even moet bekomen; een bewuste keuze om nog eens hard en meedogenloos uit te pakken?
Dan moet je weten dat we voor de opnames wat bang waren of deze nrs niet te soft gingen zijn voor de ‘Exoto-reputatie’.  Maar eens de opnames aanvingen, wisten we dat we toch op het goede pad zaten.  Het was dus zeker geen bewuste keuze, het is eigenlijk de stijl waar Exoto voor staat en wat de fans van ons kunnen verwachten.  Toch hebben we op dit album af en toe was gas teruggenomen, bv de nrs ‘Haunted Head’, ‘Mountain Of Pain’ en ‘Lit From Within’.  Maar ook deze nrs blijven gewoon hard en ‘right in your face’.

Er zijn inderdaad enorm veel emoties verbonden aan jullie muziek, songs als ‘Postnatal Abortion’ en ‘Mountain Of pain’ klieven echt door mijn hart. Zit daar een persoonlijk verhaal achter? Is het een uitlaatklep geweest deze schijf…
Voor mij was het absoluut een uitlaatklep!  Maar tegelijk ook veel meer dan een uitlaatklep…Ook een soort van testament en tegelijk een soort van marteling, deze opnames hebben me werkelijk bloed, zweet en tranen gekost. Qua persoonlijk verhaal, er zitten inderdaad teksten tussen die vrij persoonlijk zijn maar dat was op “Absolution In Death” eigenlijk ook reeds, blijkbaar viel het daar minder op. ‘Mountain Of Pain’, ‘Haunted Head’ en ‘Lit From Within’ weerspiegelen compleet mijn huidige leven of verleden. ‘Intertwined Souls’ heeft dan weer raakpunten en daarin wordt de realiteit wat gemixt met fictie. En mooi dat er nummers door je hart klieven, dan hebben ze hun doel bereikt en voel jij dat je leeft…

Hoe waren de algemene reacties op de nieuwste plaat tot nu toe?
Niks dan positief, zowel de reviews als de verkoop. De 100 rode vinyls zijn reeds langere tijd volledig uitverkocht. Van de 100 groene vinyls zijn er momenteel nog 5 stuks. Van de 250 CD’s zijn er momenteel nog iets meer dan 30 stuks als ik me niet vergis. Wat wel spijtig is, is dat we zo weinig reviews ontvangen. Waarschijnlijk door het grote aanbod dat elke reviewer moet doorspitten maar ook de release in eigen beheer speelt hier ongetwijfeld een betrekkelijk grote rol in.  Wij hebben namelijk nu geen label dat om te pushen of er tijd aan te besteden.  Langs de andere kant zijn we wel 100% zeker van de eerlijkheid van de reviews ?. Iedereen weet ondertussen wel dat wanneer een label wat reclame koopt men daar wat betere beoordeling gratis bijkrijgt ?.

Ik heb jullie twee keer live gezien in 2021 en dat was als een bom die ontploft, een heel intense sound. Hoe top ik jullie op plaat ook vind, de songs komen live nog beter tot hun recht, dat is meestal zo, maar bij jullie muziek is dit toch wel nog meer …
Ik denk dat dat bij de meeste bands wel is. Of het bij ons nog extra zo is, geen idee maar vind je opmerking/vraag wel tof.  Wil toch zeggen dat we live ook ons mannetje meer dan staan al zitten er ook wel eens mindere optredens tussen hoor ?.

Jullie brengen nog wat afscheidsconcerten, kun je daar wat meer over vertellen, waar kunnen we de band nog live zien de komende maanden?
Ja zoals reeds gezegd, hoop ik ten volle dat ik alle optredens ook nog effectief kan afwerken om er dan op 16 december met een tweede atoombom definitief uit te knallen. Wil je ons nog echt een keer live bezig zien, ik zou niet al mijn geld inzetten op het feit dat alle geplande optredens ook effectief zullen plaatsvinden al hopen we natuurlijk van wel en gaan we daar ook van uit!
De optredens die momenteel vastliggen zijn:

- 08 juli: Scheps Kermis Rockfest 2023 te Balen

- 02 september: No Escape Fest III in Hell te Diest

- 29 september: Fuizenfest in Nederland

- 30 september: Kid’s Kaffee te Antwerpen

- 06 oktober: Asgaard te Gentbrugge

- 13 oktober: Peiroanfest in Miloheem te Mol

- 16 december: Afscheidsoptreden met oa. Dead Head (Nl) in Het Debuut,Westerlo

Het kan zijn dat er nog nieuwe data bijkomen maar die kans is niet al te groot, ik zal al blij zijn dat ik deze tot een goed einde kan brengen.

Stoppen jullie ook als muzikanten of mogen we ons aan andere projecten verwachten in de nabije of verdere toekomst?
Ik stop dus zonder twijfel volledig maar de anderen blijven bezig hoor. Sepp zit reeds in Virus Humanity en Phil in Sulfeet en The Bullet Dodgers. Meer dan waarschijnlijk gaat Jorrit en Kevin hun geluk ook nog wel beproeven in een reeds bestaande band of misschien zelfs samen iets terug uit de grond stampen.  Momenteel staat er in ieder geval nog niets vast maar aan verzoeken hebben ze in ieder geval geen gebrek blijkbaar.  Maar niet meer dan normaal want het zijn natuurlijk allemaal topmuzikanten EN geweldig zalige MENSEN!

Is er (naast eventuele projecten) nog ambities of doelstellingen die je voor ogen hebt? Films, productie van andere artiesten of wat weet ik veel?
Nee totaal niet, momenteel toch niet.  Door de pijn en medicatie is het niet ‘zo helder meer in mijn bovenkamer’ als het ooit was, die LED-lampen zijn serieus gedimd. Ik zou iets dergelijk dan ook niet meer aankunnen, jammer genoeg eigenlijk. Ik sta er trouwens nog altijd zelf versteld van dat ik erin geslaagd ben om de zanglijnen en de teksten van het nieuwste album zelf gemaakt te kunnen hebben en daarbovenop de complete layout van de CD- en vinylversie.

Het was fijn jullie live te hebben gezien, en deze plaat lijkt me een mooie zwanenzang om een mooie carrière met een bom af te sluiten. Heb je nog iets toe te voegen doe gerust?
Exoto is HEEL blij dat we op dergelijke manier Exoto ten grave kunnen dragen.  Tenminste als ik het volledige einde van de rit effectief haal. Een fan stuurde me onlangs een bericht met daarin de tekst ‘jullie gaan er niet uit met een knal maar met een atoombom”.  Veel schoner kan een afscheid niet zijn denk ik en daarmee wil ik dit interview dan ook afsluiten.  Ik zou er nog veel aan kunnen toevoegen maar dat ga ik voor later houden ?.
IEDEREEN enorm bedankt voor de support voor Exoto, in welke mate dan ook! WIJ gaan jullie nooit vergeten, jullie ons hopelijk ook niet!!
En hopelijk zien we jullie nog tijdens onze laatste optredens!!!

We komen elkaar zeker nog tegen, en drinken dan een pint op de mooie tijden …

Flowers of Hell - Greg Jarvis - Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt

The Flowers of Hell is een Trans-Atlantisch experimenteel orkest dat bestaat uit een wisselende bezetting van ongeveer 16 onafhankelijke muzikanten uit Toronto en Londen. Hun grotendeels instrumentaal geluid slaat een brug tussen klassieke muziek en post-rock, shoegaze, space rock en drone muziek, waardoor ze vaak beschreven worden als een orkestrale uitbreiding van het werk van The Velvet Underground en Spacemen 3. Ze worden geleid door synestheet componist Greg Jarvis. Veel van hun repertoire is een verkenning van de klankkleur-vorm synesthesie die ervoor zorgt dat Jarvis onwillekeurig alle geluiden waarneemt als zwevende abstracte visuele vormen.
Naar aanleiding van de recente releases ‘Keshakhtaran’ en het uitbrengen van het in 2012 uitgebrachte cover album ‘Odes’ op vinyl hadden we een fijn gesprek met de veelzijdige performer, componist en alleskunner Greg Jarvis

Greg, je hebt inmiddels al heel wat muzikale watertjes doorzwommen, wat zijn de hoogte- en dieptepunten tot nu toe? Vertel eens wat meer over jezelf
De hoogtepunten zijn mensen als Lou Reed, mensen van Spacemen 3, Kevin Shields, de Tate Gallery en NASA's ground control team die ons werk promoten; we zijn een kleine onafhankelijke groep die niet-commerciële muziek maakt, dus die erkenning voelt echt ongelooflijk.  Het grootste dieptepunt zou zijn dat we zes jaar bezig zijn geweest met het maken van een vierdelige klassiek-psychologische symfonie en dat niemand de moeite neemt om ernaar te luisteren. Toen hebben we in 2019 wat fragmenten uitgevoerd in Rusland, en het conservatorium van Moskou (waar Tsjaikovski, Rachmaninov en Prokofjev allemaal hebben gewerkt) vroeg om een volledige orkestpartituur voor de première! Ik en een tra scribent voltooiden dat een paar dagen voordat de oorlog uitbrak... en zo stierf mijn symfonie nog een andere dood. Poetin heeft mijn symfonie vermoord! Rot op met die vent.

Was de pandemie een inspiratie voor dit of andere projecten? Met andere woorden, hoe heb je deze periode als muzikant en mens doorstaan?
Zoals veel muzikanten kon ik niets nieuws schrijven tijdens de lockdowns; niets erin, niets eruit. Maar Toronto was hard en lang afgesloten en ik moest mijn hoofd en mijn muren ontvluchten. Dus stofte ik een 40 minuten durend meditatiestuk af waarvan ik vóór de pandemie al een kladje had gemaakt en ging aan de slag om er lagen aan toe te voegen, net als mijn bandgenoten die me hun stukjes stuurden. Een van mijn bandleden werkt overdag als masseuse en dus nam ik een overdosis paddo's en testte ik de mixen die ik aan het maken was tijdens massages - het was een ware ontsnapping naar een andere wereld in een tijd waarin die om me heen zo beperkt was.

Ik heb het gevoel dat het na die periode veel moeilijker is geworden voor bands of artiesten om concerten te boeken en weer terug te keren in de business; heb jij daar ook last van of niet?
Er is een heleboel onzin die bands in eigen beheer moeten doen en na een lange pauze is het moeilijk om daar weer aan te beginnen. Plus de hyperinflatie maakt alle verliezen zo veel groter. Laat staan dat na de pandemie iedereen en zijn band een 'muzikant' is met een 'album' - op dezelfde manier dat iedereen met een mobiele telefoon een 'fotograaf' is.

Flowers of Hell is begonnen in 2000 (denk ik); hoe is het idee ontstaan en wat betekent de naam? Letterlijk 'Flowers of Hell'?
De naam komt van Baudelaire, maar eigenlijk gaat het over het zwoegen van de muzikanten dat leidt tot het plezier van de luisteraars. Ik woonde in Londen en was op paddo's naar de Albert Hall gegaan om Classical Spectacular te zien, waar 300 muzikanten op het podium staan en een koor met 100 stemmen het 'beste van klassiek' doet - met lasers! Ik haastte me geïnspireerd naar huis, bedacht een stuk dat 'Opt Out' heette en riep een paar vrienden bij elkaar om het op te voeren. Toen dat goed ging, besloten we een band te worden.

De muziek op ‘Keshakhtaran’ is erg spiritueel merk ik op in het beluisteren; was het de bedoeling om een spirituele plaat uit te brengen of zie ik dit verkeerd? Waar ik van hou is die experimentele kant, ook de dromerige , de sprookjesachtige en de bevreemdende schoonheid in de instrumentatie , klopt het; was dit een bewuste keuze om zo te werken?
Ik denk dat je zeker gelijk hebt, want veel mensen hebben gezegd dat ze Keshakhtaran een spiritueel stuk vinden. Hoewel ik niet kan beweren dat ik weet hoe dat echt is gebeurd. John Coltrane's A Love Supreme (een heel bewust spirituele plaat) was in zekere zin een sjabloon voor Keshakhtaran als het gaat om het streven naar een sonische bestemming die bestaat als een wereld voorbij die van atomen en materie waarin wij leven. Bij het maken ervan schakelde ik mijn bewuste brein zoveel mogelijk uit en versmol ik gewoon met de muziek terwijl die zich laag voor laag ontwikkelde.

De albums 'Odes' en ''Keshakhtaran' werden kort na elkaar uitgebracht, met een verschillende inslag. Kun je ver war meer over vertellen en was Keshakhtaran een conceptplaat?
Odes is ons covers-album uit 2012 waar Lou Reed dol op was en dat het veelgeprezen Britse cultlabel Space Age Recordings in 2023 voor het eerst op LP uitbracht voor Record Store Day. De bedoeling van die plaat was om orch-popversies te maken van een aantal van mijn favoriete nummers. Ik wist dat mijn eigen schrijven steeds verder de abstractie in ging (en de obscuriteit die dat met zich meebrengt), dus ik wilde een wegwijzer van couplet-refrein-vers covers achterlaten die mensen naar mijn eigen composities zou kunnen leiden.
Met Keshakhtaran gaat het nergens over, dus ik denk niet dat het echt in de categorie van conceptalbums past - maar er speelden zeker veel artistieke en filosofische parameters mee bij het maken ervan.

De covers van bijvoorbeeld Lou Reed (een van mijn absolute favoriete artiesten) zijn magisch en baanbrekend. Waarom hebben jullie juist die nummers gekozen? Zit er een verhaal achter?
Met Odes hebben we demo's gemaakt van covers van obscure nummers van mensen als The Raincoats, The Paradise Motel, New World en Jack Kerouac, maar de grote klassiekers die we probeerden kwamen er allemaal beter uit. Lou Reed's Heroin is al heel lang mijn favoriete nummer en toen ik me realiseerde dat Laurie Anderson's O Superman ook uit slechts twee akkoorden bestaat, vroeg ik me af hoe het zou zijn om die twee te combineren, net als Lou & Laurie. Walk On The Wild Side hebben we gedaan omdat we zowel een elektrische bassist als een contrabassist hebben - je hebt ze allebei nodig voor de beroemde baslijn van dat nummer, dus ik liet ze het uitproberen tijdens een repetitie en vond het geweldig hoe het eruit kwam. Hmmm, Run, Run, Run... ik denk dat we dat gedaan hebben omdat het makkelijk en leuk is om te spelen!

Naast de instrumentatie op ‘Keshakhtaran’, ben ik onder de indruk van de bijzondere vocals; waar heb je deze prachtige stem gevonden, zo veelzijdig en mooi?
Ik stak de Atlantische Oceaan over als enige passagier op een vrachtschip, terwijl ik aan mijn symfonie werkte, en ik realiseerde me dat ik een operazang nodig had om het geheel aan elkaar te rijgen. Danie Friesen, een meisje dat ik een paar weken eerder in een buurtcafé in Toronto had ontmoet, had gezegd dat ze een operasopraan was. Dus vond ik haar weer en sindsdien werken we al tien jaar samen - we reizen naar plaatsen als Moskou, Londen, Berlijn en Praag om op te treden en hebben het erg naar ons zin.

Het is moeilijk om een rode draad te ontdekken in de vele releases met 'Flowers to Hell' (laat staan in je andere projecten). Is er een rode draad? En waar zitten de grootste verschillen tussen de verschillende releases?
Ik denk dat de rode draad echt in het gevoel zit - we brengen alleen iets uit als we het gevoel hebben dat het een bepaald niveau van schoonheid heeft bereikt. De eerdere albums zijn psych met een vleugje klassiek en de latere zijn klassiek met een vleugje psych.

Hoe zijn de reacties tot nu toe?
De mensen die naar Keshakhtaran hebben geluisterd leken er allemaal erg van onder de indruk; op dezelfde manier was ik onder de indruk van hoe poëtisch veel muziekjournalisten het beschreven. Maar wat het publiek betreft, ik denk niet dat veel mensen het al gehoord hebben. In dit tijdperk van Tiktok en Instagram Reels van 10 seconden is het echt moeilijk om mensen te laten luisteren naar een instrumentaal album dat bestaat uit twee stukken van 21 minuten.

Je bent een bezige bij, er zijn al veel releases geweest en toch weet je jezelf steeds opnieuw uit te vinden, waar haal je steeds die inspiratie en kracht vandaan?
Al jaren zeg ik tegen onze drummer Linda Noelle Bush: "Dat is het! Ik stop ermee! Ik heb genoeg van alle niet-muzikale dingen die je moet doen!" Maar er komt altijd wel een of andere triomf voorbij die me de inspiratie en kracht geeft om door te gaan. In juli vorig jaar had ik Linda weer eens verteld dat ik ermee stopte, maar een paar weken later kreeg ik een deal aangeboden door Space Age Recordings, kreeg ik opening slots van the Wedding Present (hun Seamonsters album is een Top 5 fav van mij), en werd ik gevraagd om een twee uur durende festivalset van Velvet Underground covers te spelen met een band van legendarische oude Tsjechische dissidenten - dus ik was er weer!

Vind je ondertussen nog tijd voor andere projecten, vertel ons er alles over
Ik werk aan een boek dat is gebaseerd op mijn dagboeken uit de jaren '90 over mijn leven als jonge platenbaas in Praag, waar ik Oost-Europa zag transformeren.

Wat zijn je toekomstplannen?
Mijn plan voor de nabije toekomst is om het boek af te maken en te publiceren. De verre toekomst is niet iets waar ik veel over nadenk, maar de onzekerheid of die ooit komt, maakt dat ik vandaag zoveel mogelijk wil doen.

Wat zijn je ambities, is er iets als een doel dat je wilt archiveren?
Ik ben niet erg doelgericht, maar zoals alle artiesten heb ik de wens en hoop dat mijn werk in de toekomst meer gehoord zal worden. Het is duidelijk dat als we populair zouden willen zijn, de muziek niet zo zou klinken - maar we dromen er nog steeds van dat het een groter publiek vindt, hoewel we niet willen dat we persoonlijk bekender worden.

Bedankt voor dit interview, als je nog iets wilt toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Bedankt voor de geweldige vragen Erik. En aan iedereen die dit tot het einde heeft gelezen, bedankt voor je tijd!

https://www.youtube.com/watch?v=XnCDPsgydic

The Bloodstrings - Deze nieuwe plaat is een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal snappen. Er hoop in vinden voor zichzelf, is dan ook het voornaamste doel dat we voor ogen hebben

The Bloodstrings bracht op midden juni hun nieuwe album ‘Heartache Radio’ uit via Dackelton Records / Broken Silence. Op dit muzikaal en tekstueel zeer diverse album laat het punkabilly viertal zich van een nieuwe kant zien; in plaats van zombies en demonen zijn er politieke, maatschappijkritische, anti-seksistische thema's. De demonen bestaan nog steeds, maar ze zijn niet meer te horen. De demonen bestaan nog steeds, maar ze leven in ons, onze maatschappij en onze geesten en houdingen. Maar het gaat ook over de thema's die we kennen uit de The Bloodstrings: liefde, depressie en alcohol: het verlangen om uit te breken. Het emotionele en persoonlijke deel van dit album raakte ons diep, het voelde alsof ze niet alleen hun eigen verhaal vertellen, maar ook dat van mij en iedereen die worstelt met hun gevoelens. Daar wilden we meer over weten, dus hadden we een heel leuk gesprek met Celina en Nick, die ook spraken over de ambities en toekomstplannen.

Jullie zijn begonnen in 2009 ... Hoe is alles tot nu toe gegaan?
Celina: In 2009 waren we nog niet zo serieus met de band bezig, we hadden gewoon lol. Later voegden drummer Patrick en gitarist Manni zich bij ons, in het begin speelden we gewoon mee, maar later wilden we meer doen met deze band.
Nick: Ik denk dat we het idee voor de band reeds bestond in 2009, maar toen waren we nog niet echt een band. Tot 2013 of zo. Ik herinner me dat we rond 2012/2013 in een lokale bar optraden en dat mensen tegen ons zeiden, dit is eigenlijk best goed, jullie gaan er iets mee doen... dat is het moment dat we ook  meer met deze band en de muziek begonnen te doen.

Qua muziekstijl mixen jullie rockabilly met punk, hoe zijn jullie daar in verzeild geraakt? Wat was jullie inspiratie?
Celina: Ik denk dat het eerder het tegenovergestelde is, punkrock met wat Rockabilly elementen. Nick begon met het idee, eerlijk gezegd omdat hij graag upright bass speelde, hij was zo gepassioneerd om bas te spelen. We hielden van veel rockabillybands die die staande bas gebruikten en we dachten dat dat iets voor ons kon zijn. We houden van bands als HorrorPops en dat soort bands. We wilden zeker zoiets doen, maar we realiseerden ons ook dat we allemaal van punkrock houden. Dat is gewoon iets van toen we nog kinderen waren.

In juni kwam jullie volgende album uit, is het jullie tweede of niet? Er bestaat wat verwarring over …
Nick: Eigenlijk is dit  het derde album, we hebben een album gemaakt in 2014 maar het is moeilijk om daar kopieën van te krijgen. We hebben ons debuut uitgebracht in 2017, dus ja, het is nu eigenlijk ons derde album.

Ik vond de stijl van dat tweede album goed, maar deze keer gaan jullie een compleet andere kant op lijkt het, wat ik ook goed vind. Wat is volgens jou het verschil tussen de andere albums en dit nieuwe album?
Nick: er zijn twee grote verschillen, muzikaal hebben we altijd gedaan wat we wilden doen. Voor dit album zit er een ander gitaargeluid in. De songwriting is wat veranderd, ik kan het niet beschrijven.
Celina: Maar ik kan het wel... de songwriting in het verleden was meer fictief, weet je, en nu doen we meer eerlijke onderwerpen. Het is belangrijk dat we onze persoonlijke gevoelens uitdrukken.
Nick: Dat is waar, ons eerste album was erg fictief, het ging over Zombies en monsters en zo, weet je. Dat is tot daar aan toe, maar het was niet meer onze stijl. Met het tweede album hebben we er wat persoonlijke elementen in gestopt. Dingen over wat ons overkomt, emotioneel aan. Dit album gaat meer over sociaal politieke onderwerpen. Het meeste komt van verschillende engelen.
Celina: de pandemie heeft ons echt aan het denken gezet …

Was de pandemie duidelijk een inspiratie? Kun je je persoonlijke verhaal vertellen?
Nick: Ja, de pandemie gaf ons wat meer politieke perspectieven. Die waren er natuurlijk al, maar sinds de pandemie zijn politieke en sociale onderwerpen in ieders gedachten. Het zette ons aan het denken, de pandemie, elke muzikant zal je dat vertellen, maakte het meer mogelijk om te focussen op het schrijven van liedjes.
Celina: Tijdens de pandemie kreeg ik ook te maken met een depressie, en ik denk dat veel mensen hetzelfde ervaren. Het nummer 'Don't Die' gaat over de mensen die we verloren in die tijd, een goede vriendin van mij die een einde aan haar leven maakte bijvoorbeeld. We kennen drie mensen die een einde aan hun leven hebben gemaakt. Het doet iets met je, als persoon. We wilden dat gevoel uitdrukken in dit ene nummer.

Het is inderdaad een heel persoonlijk verhaal, maar wat me het meest raakt is dat jullie het verhaal van mijn leven vertellen, en aan iedereen die naar dat nummer luistert, geeft het een beetje hoop dat we niet alleen zijn in ons lijden.
Je maakt een statement. Een heel persoonlijke, als je je hart te veel openstelt kun je soms kritische stemmen krijgen, zeker op sociale media, schrikt dat je niet af?
Celina: dat is inderdaad een groot probleem tegenwoordig, veel mensen zijn bang om hun gevoelens te uiten en voor hun mening uit te komen, dat vind ik triest. Dat maakt het lijden van zoveel mensen nog erger. In het begin van mijn depressie was ik niet in staat om te werken en had ik ook het gevoel dat ik het aan niemand kon vertellen. Ik bleef maar smoesjes verzinnen. Maar toen ik meer open begon te zijn over mijn mentale toestand, ontdekte ik dat mensen meer begrip kregen voor wat er aan de hand was, en dat opende mijn geest. Ze waren heel begripvol en zeiden dat als ik tijd nodig had, ik die tijd moest nemen om te genezen. Daarom denk ik dat het belangrijk is om altijd open te zijn over dit onderwerp en niet bang te zijn om erover te praten. Want de meeste mensen begrijpen het wel.

Sociale media zijn tegenwoordig belangrijk in ons leven; wat is er volgens jou goed of slecht aan sociale media?
Nick: Ik werk in de muziekmarketing. Het is een zegen en een vloek. Wat ik leuk vind aan sociale media zijn de streamingdiensten. De poortbewaking is minder, als getalenteerde muzikant kun je je eigen weg banen om je publiek te bereiken, je kunt daarvoor verschillende platforms gebruiken, je hebt geen grote labels nodig, je kunt het allemaal zelf doen. Het negatieve  aan sociale media is dat zodra je Spotify, YouTube, Facebook, Instagram en dergelijke gebruikt, je hele carrière bijna  afhankelijk is van drie of vier wereldwijde samenwerkingsverbanden. Google, Spotify en Metha. En je moet echt op deze mensen vertrouwen. In een oogwenk kan het voorbij zijn, je moet dus echt voorzichtig zijn op het internet, maar het is ook een prachtig iets.

Als je afhankelijk bent van sociale media en Spotify, waarom zou je dan nog platen maken, zet het gewoon op Spotify en ga....
Celina: Ik kan niet specifiek vertellen waarom, maar we houden gewoon van verzamelplaten. We hebben een enorme verzameling platen in huis, we houden gewoon van het gevoel, het geluid is anders als je het afspeelt op een draaitafel dan wanneer je het beluistert op Spotify of zo.
Nick: we hebben ook ontdekt dat onze fans nog steeds platen kopen, dat is een belangrijke reden om dit te blijven doen.

Daar ben ik het mee eens. Wat zijn jullie verwachtingen van deze plaat?
Nick: mijn verwachtingen zijn een verhaal van hoop, dat mensen die ons kennen of nog niet kennen, het verhaal krijgen. En er hoop in vinden voor zichzelf. Ik zou echt willen dat deze plaat die ene plaat wordt, wanneer mensen ons als band aanbevelen, dat ze naar dit album grijpen, dat is in het kort mijn hoop en verwachting.
Celina: Ik hoop ook dat mensen voelen hoeveel werk en enthousiasme we in dit album hebben gestopt.

Wat zijn de toekomstplannen na het opnemen van het album? Op tournee gaan (in België misschien) of festivals?
Nick: We hebben nog niet veel gepland voor België, het is lang geleden dat we daar gespeeld hebben. We treden eerst op in Nederland, en daarna spelen we in Noord-Frankrijk, dus we doorkruisen België. Maar de tweede helft van het jaar gaan we een release tour doen en we zijn van plan om in Antwerpen te spelen. (Music City?) . Ik hoop dat we volgend jaar veel meer in België kunnen spelen, want eigenlijk hebben we daar in het begin van de band al veel gespeeld. We wonen in Aken en dat is vrij dicht bij België en Nederland.

Zijn er naast de The Bloodstrings nog andere projecten waar je mee bezig bent?
Nick: Op dit moment niet, ik heb in andere bands gespeeld.
Celina: Ik had een ander project met allemaal vrouwen, we wilden iets beginnen tijdens de pandemie, maar ik realiseerde me niet dat het te veel voor me was op dat moment. Ik wil dat project ooit weer oppikken.

Waarom zijn er nog steeds te weinig vrouwen in de scene van de rock en de punk?
Celina: Er zijn verschillende redenen. Ik denk dat een van de belangrijkste redenen is dat er in de rock- en aanverwante scene in de jaren '70 en '60 niet zoveel vrouwen op het podium stonden, meisjes hadden geen rolmodel. Voor jongens waren er mannen die verschillende stijlen speelden waaruit ze konden kiezen, maar niet veel vrouwen. Dat is een van de redenen. De andere reden is dat jonge meisjes zich ongemakkelijk voelen als ze naar buiten treden en zich uiten. Omdat er te veel mannen zijn, kan het intimiderend voor ze zijn... dat is de andere reden denk ik. en ook, vrouwen moeten meer moeite doen dan mannen lijkt het soms, om begrepen te worden in dat kleine wereldje, dat houdt ze ook tegen.

Mocht je kiezen tussen headliner op een groot festival of een stadion zoals een voetbalstadion of een gevestigde act worden binnen een clubcircuit, wat heeft je voorkeur en waarom
Celina: we hebben niet echt verwachtingen en spelen nooit in een groot stadion. Het enige is dat we ergens heen gaan, dat is belangrijk.
Nick: Ik denk dat ik hier wel een mening over heb. Ik zal me altijd meer op mijn gemak voelen in coole clubs of op coole festivals. Dan een band zijn die een arena vult, ik denk dat ik het ook niet zeker weet, we moeten het eerst proberen, iemand moet ons de kans geven om dat te doen... om daar een echte mening over te geven.

Wat is jullie grootste ambitie als band en hebben jullie nog 'doelen' die jullie willen bereiken?
Nick: het volgende wat ik echt wil is dat je dat ene liedje hebt dat iedereen kent en meezingt als je het live speelt. Ik wil dat ene moment hebben dat ik zelf stop met dat liedje te zingen, en dat de groei de tekst luidkeels meezingt. Dat moet een geweldig gevoel zijn om dat te ervaren.
Celina: Ik volg Nick hierin, voor mij persoonlijk is het belangrijkste doel dat deze band ergens naartoe gaat en dat we over een jaar of twintig nog steeds liedjes spelen. Of zoiets.

Nick ik wil terugkomen op dat 'ene liedje dat iedereen kent en mee brult' … Is er niet het gevaar dat het publiek dan alleen maar zit te wachten op dat ene liedje, ik heb optredens gedaan van mijn favoriete punkband The Kids, ze spelen een hele hoop geweldige punknummers op reguliere festivals, maar het dak gaat er pas af bij die ene hit “There will be no next time”, een beetje jammer toch? Jouw mening ....
Nick: dat is zeker niet wat ik wil, dat mensen ons alleen herinneren aan één nummer en niemand ons andere materiaal kent. Maar ik denk niet dat dat iets is wat ons gaat overkomen. Er zijn een paar nummers die mensen kennen, maar ik denk niet dat dit met ons gaat gebeuren.

Om dit interview af te sluiten, wil je er nog iets aan toevoegen, voel je vrij om dat te doen
Celina: het enige wat ik wil zeggen is: let op elkaar en luister naar elkaar.

Dat is een prachtige statement om dit interview mee af te sluiten

Pics homepag @Chiara Baluch

Gent Jazz 2023 met Ludovico Einaudi - Wat een emotionaliteit!
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-09
Erik Vandamme

Met Ludovico Einaudi staat op Gent Jazz een levende legende op het podium. Deze componist/pianovirtuoos heeft muziek gemaakt voor films en is populair bij een zeer breed publiek. Hij speelt voor volle zalen. De tent was bijgevolg compleet vol. Trouwens , hij is er voor twee avonden!
Op deze zonnige zondag was er van de verwachte storm - sommige festivals waren ondertussen afgelast - op Gent Jazz geen sprake.
Ludovico Einaudi trad wel twee uur op in het muzikaal uitbeelden van natuurelementen door middel van muziek.

We starten de avond met een artieste die geleidelijk aan uitgroeide tot een van onze persoonlijke favoriete performers, Esinam (****). Eerder blies ze ons omver op Les Nuits Botanique (2018 en 2021) met een sound die het midden houdt tussen lichtvoetig, ingetogen en extravert, dansbaar.
Als opener op Gent Jazz in de grote tent trad ze op voor een handvol fans. Een voorname opdracht om hen te overtuigen. Esinam speelt met zoveel overgave en voegt er een dosis virtuositeit aan toe. Een vat vol emoties, die alvast iedereen kon intrigeren.
Ze is een multi-instrumentaliste als soulvolle zangeres. Wat een veelzijdigheid.
Ze mocht door het afzeggen van afsluiter Stadt de avond na Ludovico Einaudi ook nog eens afsluiten op de Garden Stage, dit bij het vallen van de duisternis; we vermoeden dat haar set in een intiemer kader nog beter tot zijn recht komt dan op een groot podia.

Op weg naar de Garden stage, stellen we vast dat Gent Jazz duidelijk de kaart trekt van gezelligheid en intimiteit. Het maakte het festival tot een bijzondere totaalbeleving voor jong en oud, zeker voor de fijnproevers, die graag de grenzen aftasten.

Noah Vanden Abeele (****1/2) wist de Garden Stage compleet stil krijgen door zijn eerder klassiek getinte muziek. Hier was duidelijk een publiek te vinden voor deze muziek pur sang. Een betoverende set van een jonge talentvolle pianovirtuoos die zijn instrument met zoveel overgave bespeelt; we waren tot tranen toe bedwongen en lieten ons gewillig meevoeren naar een mooie, sprookjesachtige wereld.
De man laat zich omringen door muzikanten die met cello en viool zijn muziek tot een hemels mooi niveau doen stijgen; zelf is hij een charismatische klasse entertainer die houdt van improviseren van pop met neoklassieke muziek. Op die manier maakt hij de link een breder publiek te bereiken. Pur sang dus zonder tierlantijntjes. Grensverleggend en magisch.

Toen we Arooj Aftab (****) zagen optreden op Sonic City festival 2022  in Kortrijk waren we onder de indruk van de cultuurschok die ze veroorzaakte. "een exotische, adembenemende, mooie sfeer, die wat doet denken aan het Midden-Oosten of een Arabische land. Prachtig.", schreven we.
Deze keer stond ze op het podium geflankeerd door gitarist Gyan Riley, zoon van legende Terry Riley. Ze had het vrij moeilijk om een zittend publiek, in een half gevulde tent, te overtuigen. Op Sonic City was dit wel anders. Arooj Aftab liet het niet aan haar hart komen, met haar soulvolle, emotioneel beladen vocals, de dosis humor in haar bindteksten en de gitaar uitspattingen van Gyan Riley waren een meerwaarde. Ze maakt van de alternatieve set een bijzondere totaalbeleving. Wat een fijn gevoel.

Ook Aõ (****), de groep rond Brenda Corijn, had het wat moeilijk om een zittend publiek in de Garden Stage bij de les te houden. Aö zweeft over een bedje van weemoed en melancholie, en door de opzwepende klankentapijtjes zorgt de band voor een aanstekelijke, dansbare touch Dit gezelschap brengt een portie Portugese melancholie met een typisch Zuiders tintje. Bovendien zingt Brenda zowel in het Engels als het in Portugees, wat deels uniek is. Met een knipoog naar Madredeus. Bandje om in het oog te houden, zonder meer…

Om 20h was het de beurt aan de hoofdbrok van deze festivaldag, met name componist/piano virtuoos Ludovico Einaudi (*****), die met zijn laatste schijf 'Undiscovered 2' inspiratie haalt uit de natuur elementen. Twee uur lang doet hij ons zittend aan zijn piano verglijden in  brede, uiteenlopende landschappen, van een kabbelend riviertje bij ondergaande zon tot een allesverwoestende vulkaan uitbarsting.
De natuur wordt uitgebeeld door zijn klankenspectrum en de spanning wisselt. Hij slorpt je op in zijn wereld , hij alleen kan dit. Hij krijgt de tent compleet stil; ademloos varen we mee naar de vele landschappen.
Ludovico Einaudi laat zich begeleiden door percussie en twee strijkers, het sterkte de sound en het is vooral zijn onaardse pianospel, dat je optimaal doet genieten. Kippenvelmomenten.
Wat een staande ovaties. Bindteksten zijn aan hem niet besteed, hij spreekt wel vaak zijn dankbaarheid uit.
Op het einde van de set worden alle registers compleet opengetrokken. Wat een emotionaliteit en virtuositeit op “Experience”, de kers op een magisch mooie avond.
Ludovico Einaudi tast niet enkel de grens van pop en klassieke muziek af. Hij maakt er iets oneindigs van; twee uur lang een emotionele rollercoaster, die je in een droomwereld brengt, dan wakker schudt om terug geconfronteerd te worden met de dagdagelijkse realiteit.
Indrukwekkende set!
Setlist: Atoms // Wind Song //Rolling Like a Ball // Natural Light // Swordfish //Flora //Cold Wind //Low Mist // Petricor // L'origine nascosta //Fly //Elements //The Path of the Fossils //Berlin Song //Una mattina // Nuvole bianche //Divenire //Experience

Neem gerust een kijkje naar de pics www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Gent Jazz 2023 met Marcus Miller en Joe Bonamassa - Een divers (over) aanbod aan stijlen
Gent Jazz 2023
Bijlokesite
Gent
2023-07-07
Erik Vandamme

Het zag er vorig jaar niet goed uit, donderwolken boven Gent Jazz. Maar dankzij de alertie van Greenhouse Talent en hun liefde voor de muziek, kreeg het festival in 2023 een doorstart. Tien dagen en 70 artiesten staan op de podia, er zijn enkele uitverkochte avonden en er is vooral de gezelligheid ten top.
Bovendien zijn er twee podia, zonder overlappingen, waardoor je op het gemak van het ene naar het andere podium  kunt wandelen. Wij zijn alvast van de partij vanavond om gitaarvirtuoos Joe Bonamassa te aanschouwen, een divers (over) aanbod aan stijlen hoorden we …

PJDS opende de avond … Zelf sloten we aan bij Roland & the Spacecowboys (****). Met zijn The Spacecowboys verlaat Roland (Van Campenhout) echter de comfortzone van de traditionele blues en komen elementen van jazz en psychedelica bovendrijven. Ze gaan lekker jammend tekeer met uitgesponnen gitaar riedels, aanstekelijk klinkende mondharmonica en vooral de sitar geluiden klonken zeer warm en hartelijk.
Wie Roland zegt, zegt blues. De 80 jarige bluesveteraan heeft z’n stempel gedrukt op de Belgische muziekscene. Hij heeft de blues in zich. Zijn speelsheid is een voornaam kenmerk. Hij vindt steeds de perfecte muzikanten die de blues magisch kleuren

Op het zijpodium de ‘Gardenstage' mocht de Amerikaanse blues virtuoos Jon Cleary (****) niet één maar twee keer optreden, na Roland en nog eens na het optreden van Marcus Miller. Wij gingen beide keren een kijkje nemen en lieten ons gewillig onderdompelen in een typisch New Orleans Blues, die heel aanstekelijk klonk. Het werkte in op de dansspieren en hier konden we lekker meewiegen. Jon Cleary liet ons proeven van de pure Amerikaanse blues.

Het absolute hoogtepunt van de avond kwam bij Marcus Miller (*****) , zonder afbreuk te doen aan de hoofdact vanavond. Marcus Miller trekt eerder de kaart van pure jazz. En hoe! De registers worden meteen op gevarieerde wijze opengetrokken. Er wordt oneindig geïmproviseerd met saxofoon, bas, gitaar en trompet en drumwerk. Subliem. Er viel nogal wat te beleven.
Hij wist ons diep gevoelig te raken. De instrumenten op zich brengen op zich een boeiend verhaal. Verder waren er pakkende bindteksten. Het geheel was aanstekelijk, groovy en hartverwarmend. We konden een uur lang wegzweven naar idyllische jazz. Iedereen reageerde laaiend enthousiast. Dit was jazz van een hoog niveau. Wat een wervelstorm. Magisch.

Na een pauze, waarbij we nog even genoten van Jon Cleary zijn New Orleans Blues, sloten we de avond af met Joe Bonamassa (*****), die liet horen wat voor een uitzonderlijk gitarist hij wel is, door de snijdende gitaarriffs. Het gaspedaal werd continu ingedrukt, op een ingetogen nummer na, “Self-Inflicted Wounds”. Wat een tempo’s van Bonamassa en zijn band.
Een diversiteit van rock, jazz, blues met zelfs een potje funk. Wat een rollarcoaster aan gitaarriedels. Joe Bonamassa plaatst ook zijn bandleden in de schijnwerpers. Een ultieme totaalbeleving.
Naast Joe en z’n band waren we ook onder de indruk van de zangkwaliteiten van de achtergrondzangeressen, in het bijzonder Jade MacRae, die ons met haar bijzondere soulvolle en hoge stem koude rillingen bezorgde.
Joe Bonamassa en C° deelde uppercuts uit. De sound en de gitaarcapriolen intrigeerden. Sterk!

Neem gerust een kijkje naar de pics op de site www.gentjazz.com

Organisatie: Gent Jazz

Briqueville - Vier ruiters van de Apocalyps

Briqueville - Great gigs in the Park - We hebben de band al een handvol keer live gezien, en het is en blijft een confrontatie met de donkere kant van jezelf. Een optreden van B R I Q U E V I L L E  leest dan ook als een spannend verhaal, vol verrassende wendingen, eindigend op een climax, die je compleet van de sokken blaast. Je blijft verweesd achter met de demonen die je strak in de ogen kijken. Dit zijn ‘De vier ruiters van de Apocalyps’!

Takh (****) bestaat uit muzikanten die al heel wat watertjes hebben doorzwommen; met twee drums en soms meerstemmige zang, zorgt Takh voor een totaalbeleving. De band dompelt je onder in een sombere, weemoedige sfeer. De bedwelmende riffs en de gevarieerde, verbluffende drum salvo's vormen een rode draad. Materiaal voor de donkere ziel. Ook  de emotioneel beladen zang doet ons huiveren. In de donkere scene wist deze band zich alvast al te profileren.

B R I Q U E V I L L E - ze stonden al eens geprogrammeerd in de Casino, Sint-Niklaas, zie ons verslag in 2021,  https://www.musiczine.net/nl/concerts/item/83857-briqueville-de-ultieme-hoogmis-voor-duistere-zielen.html
Deze keer stond B R I Q U E V I L L E (*****)  in een goed volgelopen 'Casino Park', waar ze bij het vallen van de duisternis zorgden voor apocalyptische taferelen. De band maakt er naar goede gewoonte geen woorden aan vuil. Een uur lang donkere putjes open gooien, vol verrassende wendingen; het klinkt oorverdovend, dreigend als ingetogen, bedwelmend, hypnotiserend, met subtiele emotievolle vocals. We worden letterlijk meegezogen in een donkere wereld. Een totaalbeleven van een comfortabel duister welbehagen en angstgevoel.
In tegenstelling tot vorige passages maakt B R I Q U E V I L L E, buiten de verbluffende spots met kleurenpracht, niet echt gebruik van extra visuele effecten. Die mag je zelf invullen. Het bijzondere is dat de beeldvorming en de fantasie telkens verschilt van persoon tot persoon. Eens binnen in die aparte huiveringwekkende en sprookjesachtige wereld van  B R I Q U E V I L L E zijn er unieke kantjes om de band te leren ontdekken.
B R I Q U E V I L L E eindigt hun set met een oorverdovende climax, waarbij de instrumentatie en de vocals tot het oneindige worden open getrokken. De sound boort door de ziel heen. Je wordt buiten de realiteit gedropt om dan op zinderende wijze terug in de dagdagelijkse wereld terecht te komen. Wat een confrontatie.
Geen bis, maar dat zijn we naderhand gewoon van dit combo. Wel een indrukwekkende, fantastische magische trip.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Romain Ballez
Briqueville
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5055-briqueville-30-06-2023.html
Takh
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5056-takh-30-06-2023.html

Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas (ikv Great Gigs in The Park)

Roufaida - Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het andere niet hoeft uit te sluiten


Roufaida is een gestadig groeiende Nederlandse artieste met Marokkaanse roots die onlangs haar debuut EP op de markt bracht, een parel van een schijf waarbij culturen en uiteenlopende werelden worden verbonden door een magische brug. Naar aanleiding van haar tour in het voorprogramma van Absynthe Minded , hadden we een fijn gesprek met deze sympathieke singer-songwriter.

Ik las in een interview dat je al heel jong in de muziekwereld bent gestort, op je twaalfde, kun je wat meer vertellen over hoe alles is begonnen en wie je invloeden waren?
Ik schreef mijn eerste liedjes toen ik een jaar of 12 was, en nam deel aan het Junior Songfestival in Nederland (wat Eurosong heet in Belgie) rond mijn 13/14. Die ervaring maakte diepe indruk op me, want ik leerde er hoe een echte show met licht, geluid, dansers en decor tot stand komt. Daar is denk ik het zaadje gepland voor de rest van mijn loopbaan.

Je hebt ondertussen al in het voorprogramma van de wat grotere namen gestaan, en op jonge tijd al een heel parcours afgelegd. Wat waren de hoogtepunten en waar gingen de meeste onverwachte deuren open?
De lijst met hoogtepunten is lang! Een absoluut hoogtepunt was in 2021 de voorprogramma tour met Eefje de Visser door de mooiste zalen van Nederland. Je krijgt als startende act niet zo snel de gelegenheid om voor zoveel grote uitverkochte zalen te spelen. Dat was een mooie kans om vlieguren te maken en publiek op te bouwen. Niet lang daarna stond ik op Into The Great Wide Open, Motel Mozaique en Grasnapolsky. Dat zijn nog een paar van die hoogtepunten. In 2022 bracht ik digitaal en op vinyl mijn EP uit, die ik presenteerde tijdens mijn eerste eigen uitverkochte show in BIRD Rotterdam. Dat was ook een heel bijzondere avond.

Waren er ook minder leuke dingen , zoals de coronaperiode wellicht, of was ook dit een bron voor inspiratie?
In die periode produceerde ik mijn debuut EP, studeerde ik Arabisch, en vond ik mijn team bijeen. Eigenlijk een heel vruchtbare tijd dus, waarin ik rust en ruimte had om mijn plannen te smeden.

Je komt hier optreden in de N9, Eeklo (in het oorprogramma van Absynthe Minded); hoe hard zie je hier naar uit?
Ik omschrijf het spelen van support shows wel eens met een eerste date. Er is de spanning en verwachting vooraf, en dan moet blijken of het matcht. Of het wederzijds een leuke avond oplevert. Tot nu toe heel veel leuke eerste dates gehad met het Belgische publiek.

Is het – om daar beetje op aan te sluiten – moeilijk voor een Nederlandse singer-songwriter om in Vlaanderen of België voet aan de grond te kijken; België is een complex land… er is zelfs een soort ‘muur ‘ tussen Wallonië en Vlaanderen is me verteld.
Ik heb het team dat gevestigd is in Antwerpen en Brussel (Musickness, Busker) en denk dat dat wel een enorm verschil maakt in de aansluiting die ik in Belgie vind. 

Laten we het ook over je wondermooie debuut EP hebben, een parel waar je culturen verbindt, de Marokkaanse met de Westerse, mee eens? of is dat kort door de bocht?
Mee eens!

Die Marokkaanse roots keert vaak terug in je stem, maar ook in de muziek .. Zijn er bepaalde traditionele instrumenten die je in je sound wilde verwerken, die gelinkt zijn
aan je roots? Bewust een keuze?
Mijn onderzoeksvraag rond deze EP was: hoe klinkt een wereld waarin elementen uit zowel de Noord-Afrikaanse en Arabische cultuur samenkomen met westerse alternatieve indie? Alle muzikale keuzes komen uit die oorspronkelijke vraag voort. Zo heb ik gebruik gemaakt van vintage Riffijnse cassette samples en de guembri: een Noord-Afrikaanse basgitaar die veel in de gnawa-muziek gebruikt wordt.

Ik vind de dromerige manier waarop je mijn hart binnen dringt, en tot een gemoedsrust brengt enorm zalvend voor de ziel. Was het bij voorbaat je bedoeling iets zomers en zeemzoet te brengen, in een badje van melancholie? Of komt dit allemaal heel natuurlijk?
Buiten die eerder genoemde onderzoeksvraag lag er in het maakproces niets vast, het is een intuïtief proces geweest.

Ook iets wat je uniek maakt binnen dat wereldje … Je zingt zowel in Engels als in het Arabisch en gebruikt naar hartenlust samples van oude Riffijnse liedjes en Arabische poëzie, is dit een bewuste weg die je volgt, waarom?
Ik groeide op in een omgeving waarin mijn culturele achtergrond (soms impliciet, soms expliciet) werd afgekeurd door de dominante cultuur. Het lag voor de hand de Marokkaanse kant van mijn identiteit weg te steken, omdat ik voelde dat er meer kansen voor me zouden zijn als ik me zou voegen naar de dominante groep. Ik ben daarmee vervreemd geraakt van de waarde van de Marokkaanse cultuur, en wilde mijn relatie daarmee heruitvinden. Ik zie nu hoe belangrijk het is om onbeschaamd alle kanten van je zijn te omarmen, dat alles maakbaar is, en dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Die werelden kunnen uitstekend samen gaan.

Welk publiek wens je te bereiken met je muziek?
Ik denk dat het publiek de artiest kiest, en niet andersom. Tot nu toe is dat een enorm uiteenlopende groep, ik heb er nog geen lijn in kunnen ontdekken.

Hoe waren de algemene reacties op je EP tot nu toe?
Verrassend goed! Ik heb veel mooie recensies mogen ontvangen. Mijn liedjes worden in Belgie ook door Radio 1 gedraaid, dat is een enorm compliment.

Ik wou het ook over iets heel anders hebben, je podcast GRRRLS, kun je daar iets meer over vertellen?
De serie GRRRLS vormde de aanloop naar het maakproces van de EP. In de periode dat ik de show maakte onderzocht ik mijn eigen perceptie op vrouw-zijn, en in welke mate dat mijn keuzes als maker beïnvloedde. In elke aflevering vond ik in de verhalen van mijn gasten nieuwe inzichten die me in staat stelden te reflecteren op mijn eigen proces.

Los van dit wondermooie project … Is de muziekwereld nog steeds een mannenwereld? In de singer-songwriter middens lijkt me dat minder, maar valt me op dat een vrouw in deze wereld nog steeds harder haar best moet doen dan een doorsnee man… of zie ik het verkeerd?
Ik denk dat er nog veel winst te behalen valt als het aankomt op gelijke behandeling en gelijke kansen. Maar er is ook een cultuuromslag gaande. Ik ervaar nu persoonlijk minder openlijk seksisme dan tien jaar geleden. Al zegt mijn individuele ervaring natuurlijk niet per se iets over de rest van de sector.

Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar? Ga je ook wat festivals en zo doen deze zomer?
Deze zomer speel ik nog een aantal festivals in Nederland, waaronder Valkhof en Down The Rabbit Hole. Daar heb ik heel veel zin in! Daarna neem ik een tijdje vrijaf, omdat ik een kindje verwacht in augustus.

Wat zijn je verdere ambities en is er een soort doel dat je voor ogen hebt?
Ik zie na mijn debuut EP enorm uit naar nieuwe samenwerkingen en een eerste album. 2024 wordt een spannend jaar!

Portland - Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien

Naar aanleiding van de release van ‘DEPARTURES’, het nieuwe album van Portland, hadden we een gesprek met frontman Jente Pironet. We polsten naar de toekomstplannen van de band die deze zomer onder meer te zien is op Rock Werchter, Cactusfestival en Pukkelpop.

Portland heeft sinds hun overwinning in De Nieuwe Lichting 2018 een lange weg afgelegd. Wat waren de hoogtepunten?
In het algemeen is de droom om te kunnen leven van muziek uitgekomen. Kunnen spelen op Rock Werchter in 2019 was wellicht wel mijn absolute hoogtepunt. Ik ben van Aarschot, dat ligt dicht bij Rotselaar en dus ook bij Werchter. Ik heb er altijd van gedroomd om daar te mogen optreden. Deze zomer staan we er opnieuw en ik kijk er keihard naar uit. We hebben onlangs ook de grote zaal van de AB uitverkocht, ook dat is een mijlpaal. Maar optreden voor 150 man in Nederland, waar we nog minder bekendheid hebben, kan evengoed een hoogtepunt zijn.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat indien Portland een Engelse of Amerikaanse band was geweest, jullie nu wereldberoemd waren geweest. Is een Belgische band zijn niet een beetje een handicap denk je, of zie ik dat verkeerd?
Ergens wel. Belgen zijn heel lyrisch naar eigen kweek toe, heel veel Belgen weten dat de scene heel goed is. Ook de grote concert- en festivalorganisatoren geven mooie plekken aan de Belgen op hun line-up. Ons muzieklandschap is best wel chauvinistisch. Wanneer we in Nederland spelen bijvoorbeeld, merk je dat zij meestal meer lof hebben voor Belgische acts dan voor hun eigen artiesten. Maar Europa of de rest van de wereld veroveren vanuit België is inderdaad niet per se evident.

Los daarvan, staat er ook wel een soort muur tussen Wallonië en Vlaanderen, ondervind je daar iets van?
Die muur is er zeker. Vorige zomer speelden we weliswaar op Ronquières Festival, één van de grootste Waalse festivals, maar onze muziek wordt op de Waalse radiozenders op dit moment nog maar amper gedraaid. Er zijn wel bands die de taalgrens oversteken, maar het is werk van lange adem. Er is me verteld als je wil doorbreken in Wallonië, je eerst moet doorbreken in Frankrijk. Binnenkort spelen we een show in Parijs, wie weet is dat een begin (lacht).

Met ‘Departures‘ brachten jullie een gloednieuw album uit. Een parel van een plaat. Hoe is deze – in de volksmond – moeilijke tweede jullie bevallen? Was het effectief een moeilijke bevalling?
Op één of andere manier verliep het makkelijker dan bij de eerste plaat. Eén van de weinige voordelen van corona was dat we meer tijd hadden om deze plaat te schrijven. Ik had heel wat songs naar onze producer Oli Bayston gestuurd, en die heeft er twaalf uitgekozen. Nadien zijn we een maand naar zijn studio in London getrokken om ze uit te werken en op te nemen.

Er hangt bij sommige nummers een experimenteel kantje aan, wat ik persoonlijk mooi vind. Een bewuste keuze? Gaan jullie daar in de toekomst wat meer mee doen?
Ik denk daar eerlijk gezegd nooit over na. Ik hou van veel uiteenlopende muziekstijlen en artiesten. Dit gaat van Chet Baker tot de oude Metallica of Iron Maiden. Wanneer ik muziek schrijf, sluipen die invloeden daar onbewust ergens mee in. Is dit experimenteel? Ik weet het niet, het komt er allemaal op een behoorlijk natuurlijke manier uit.

Ondanks die andere wegen die jullie hiermee inslaan, blijft het toch ook een typische Portland plaat. Is er een verschil tussen de eerste en tweede plaat? En waar ligt dat verschil dan?
De tweede plaat is wat dromeriger en losser. De sound is geëvolueerd maar dat is de met de band hetzelfde. Laat ons zeggen dat de sound gewoon mee geëvolueerd is met de band. Maar het ligt naar mijn gevoel wel perfect in het verlengde van de eerste plaat.

Hoe waren de algemene reacties?
Goed, de positieve reacties doen deugd. De mensen willen het blijkbaar ook live meemaken want de ticketverkoop doet het goed: we hebben een derde show in Het Depot aangekondigd, de eerste twee zaten meteen vol. Ook de Handelsbeurs in Gent is uitverkocht en binnenkort kondigen we nog een aantal extra shows aan. Departures staat momenteel op 15 in de Vlaamse Ultratop, dus de plaat vindt haar weg naar het publiek.

Jullie hebben een avontuur in Londen beleefd, heel sterk verbonden met de opname van deze plaat. Een dubbel gevoel van verdriet en vreugde? Vertel eens wat meer erover? Heeft het ook bepaalde deuren geopend of zo?
Het is niet zo dat we dachten dat het in Londen beter is om een plaat op te nemen dan in Vlaanderen. Maar als je er een tijdje woont, werkt dat wel inspirerend. Onbewust kruipt het onder je vel. Er was ook veel steun vanuit het hoofdkantoor van ons label PIAS in UK. Het opnameproces was een intense periode en ik kijk er dankbaar op terug.

Ik heb jullie in de nieuwe bezetting ondertussen ook live gezien in N9 in Eeklo. Ik vond dat jullie in het begin wat onwennig op het podium stonden, maar gaandeweg liep alles los. Waren de zenuwen echt gespannen?
Ik heb best wel genoten van die show, maar het is natuurlijk altijd even zoeken tijdens een try-out. Het was niet enkel in een nieuwe bezetting, maar het is ook voor het eerst dat de nieuwe songs deel uitmaken van de set. Die moet je in de vingers krijgen. Zowel voor ons als voor het publiek is dat wennen.

Nina Kortekaas straalt evenzeer een sterk charisma uit, heeft een prachtige stem en vult je zeer goed aan, maar het valt op dat ze niet mee met jou vooraan op het podium staat maar eerder deel uitmaakt van de band rondom jou.
Het is nooit onze bedoeling geweest om een nieuwe Sarah in te lijven. We hebben het duo verhaal losgelaten. Nina maakt deel uit van een fantastische groep muzikanten om me heen. Ze is een veelzijdige muzikante, speelt ook bij een aantal andere bands en heeft haar eigen project Noa Lee, maar ze is inderdaad geen frontvrouw bij Portland.

Ook het voorprogramma en De Nieuwe Lichting 2023 winnaar Isaac Roux was subliem in DE N9. Je schreef er ook al samen muziek mee. Kun je daar iets meer over vertellen?
We hebben wat connecties in dezelfde kringen. Hij zit bij dezelfde manager als ik, hij is intussen een goede maat geworden en we hebben inderdaad ook al samen muziek geschreven. Ook naast het podium is hij een vriend: hij blijft hier soms gewoon eten en slapen. We zijn gewoon een grote muzikale familie.

Jullie waren ook nog te zien in ‘Liefde Voor Muziek’. Hoe is je dit bevallen?
Ik heb daar niet aan meegedaan om deuren te laten openen. Het was puur en letterlijk uit liefde voor muziek. Het is prachtig om dit te doen met Daan, K3 of Stef Bos. Ik denk niet in hokjes. Metejoor is naarmate het programma vorderde een goede vriend van me geworden en onlangs nodigde hij me uit om mee op te treden in de AB. Dat is het opmerkelijke aan het programma: je leert elkaar en elkaars stiel kennen en waarderen, zonder barrières. Hoe de dames van K3 zo intensief bezig zijn met wat ze doen, ik zou dat gewoon niet kunnen. Dat is sterk. Hierdoor krijg je meer respect voor elkaar. Horizonten worden verbreed.

Je brak een lans voor de prestatie van K3. Ik volg je daarin. Waarom wordt er nog steeds zo meewarig gedaan over popartiesten denk je, want die brengen toch steeds magie in mensen hun leven?
Als je verder kijkt dan je neus lang is, zitten er in de muziek van K3 thema’s die heel belangrijk zijn. Het gaat over liefde, over respect, over spijt, over verdriet, ... zaken waar kinderen heel bewust of onbewust mee bezig zijn. Ze brengen mensen samen en bezorgen de allerkleinsten veel plezier, wie zijn wij dan om daarover te oordelen.

Er zijn nu ook enkele nieuwe shows aangekondigd, kun je daar iets meer over vertellen?
Cactusfestival en Rock Werchter staan bijvoorbeeld al op de agenda, maar er komen nog een aantal zaken aan: we spelen in het najaar ook heel wat shows in België, onder andere in Het Depot, de Handelsbeurs, Wilde Westen en Cactus Club en in Nederland (Rotown Rotterdam, Vera Groningen en o.a. Muziekgieterij Maastricht), en in de zomer ga ik tien dagen op tour door Europa. Wanneer ik terug kom, is het vrijwel meteen tijd voor Pukkelpop.

Ik hoor van sommige bands dat ze het moeilijk hebben om na die coronaperiode aan de bak te komen, maar dat geldt dus niet voor jullie
Nee, maar daar zitten de nieuwe plaat en Liefde voor Muziek zeker voor iets tussen. Velen hebben de band nu pas leren kennen of ze zijn benieuwd naar hoe de nieuwe songs live klinken. Doorgaans is dit iets harder dan op plaat.

Ondertussen heeft Portland op grote en kleine podia gestaan en drukt zijn stempel op de Belgische muziekscene; zijn er nog ambities of doelstellingen die je wil bereiken als muzikant en band?
Mijn voornaamste ambitie is stap voor stap blijven groeien. Ik zou wel ooit eens willen headlinen op een groot festival. Dat hoeft niet per se op de mainstage te zijn. In de Marquee op Pukkelpop bijvoorbeeld, dat zou leuk zijn. Wat het buitenland betreft, zit er ook nog groeimarge, maar deze zomer en in het najaar zetten we daar dus een aantal belangrijke stappen.

Dat lijkt me een mooie piste om te volgen, dank voor het fijne gesprek. Tot binnenkort op de festivals

Enkele weken geleden woonden we nog een tot de nok gevulde try-out bij in concertzaal N9 in Eeklo naar aanleiding van hun uitverkochte concert in de AB.
Het verslag hiervan kun je hier nog eens nalezen:
Portland - Een groove van weemoed en melancholie (musiczine.net)
Meer info: www.portlandofficial.com