De Russische band Grenouer timmert sinds 1992 aan de weg. Tot 2014 onder die naam. Om in 2014-2015 over te stappen naar de naam GreNOwar, dit als protest tegen de situatie in Oekraïne. En nu dus weer onder Grenouer. De band heeft verschillende paden bewandeld. Van thrash-deathmetal over industrial metal naar pure rock-'n-roll. Grenouer heeft de ambitie om ook in Europa door te breken en bracht zijn negende album uit via het Griekse label Sleaszy Rider Records. De aanstekelijke, poppy en heavy rock van de eenvoudige maar aanstekelijke soort, is de rode draad doorheen deze schijf. Waardoor de band wel eens in zijn opzet zou kunnen slagen.
'Ambition 999' is een titel die eigenlijk al aanduidt wat de bedoeling van deze band is: na al die jaren een ruim publiek van rock/metalliefhebbers proberen aanspreken. Daardoor wordt niet altijd buiten de lijntjes gekleurd en gaat het er vrij braaf aan toe. Daar is op zich niets mis mee, als er kwalitatief hoogstaande producten worden afgeleverd. En dat laatste is zeker het geval. anaf “Burnt To The Ground” over “Nevermind Tomorrow” tot “Infinity Grace” schotelt Grenouer ons riffs voor die blijven kleven aan de ribben en je aanzetten tot, bij voorkeur met de haren in de wind en de vuist in de lucht, over te gaan tot een stevig potje luchtgitaar spelen.
Echter, vooral hoor je een band die weet waar ze mee bezig zijn. Zowel instrumentaal als vocaal valt nergens een speld tussen te krijgen. Meermaals zijn we dan ook onder de indruk van die verschroeiende riffs, al even verdovende drumsalvo's en een heel hoog stembereik waardoor menig haren op onze armen recht komen.
Nee, de band doet niet aan extremiteiten, maar schittert vooral in eenvoud. Ga het bij het beluisteren van deze plaat dus niet te ver gaan zoeken. Avontuurlijke uitstappen en experimentele uitspattingen zijn er dus niet bij. Luister maar naar die track “Back On Track” en je hoort dat deze band vooral wil zorgen voor een aanstekelijk rockfeestje in je hoofd en als het moet zijn op menig festivalweide de daken er laten afgaan. Want inderdaad, dit is zo van die aanstekelijke pure heavy poprockmetal, die je waarschijnlijk wel meerdere keren tegen komt, maar die nooit verveelt. Grenouer sluit af met een zeer mooie ballad “Alone In The Dark” die niet moet onderdoen voor gekende ballads. Want deze bezorgt je het ultieme kippenvelmoment, als kers op het taartje.
Als het de bedoeling is om met 'Ambition 999' voet aan de bodem te krijgen in Europa, dan zou Grenouer zeker in zijn opzet kunnen slagen. Net omdat de band een modern potje rockmuziek brengt, waarin een ruim aanbod aan metal- en rockliefhebbers hun gading zouden moeten vinden. Ook al houden we meer van bands die grenzen aftasten en opteren voor een meer avontuurlijke aanpak, de eenvoudige wijzen waarop de band kwaliteit van torenhoog niveau verbindt met een aanstekelijkheid die aan je ribben kleeft trekt ons meermaals over de streep.

Tracklist: Burnt To The Ground, Nevermind Tomorrow, One Day, Infinite Grace, Medicine Treats No Lies, Cure For The Lonely, Uncommon Faith, Back On Track, Universe Of My Heaven, Crilson Lines, Chase The Sun, Ingenious Care, Dangerous Girls, Paranormal Star, Alone In The Dark

In tijden waar streaming soms ter discussie staat, zijn er artiesten die net bekendheid vergaren door bijvoorbeeld Spotify. Neem nu Charlie Cunningham, deze singer-songwriter kwam medio 2015 in de belangstelling dankzij 'Lights off' en gooide ook heel hoge ogen met zijn debuut EP 'Outside Things' en met zijn sprankelende debuut 'Lines' in 2017. Na 5 miljoen streams te hebben geklokt in de afgelopen twee maanden voor zowel de titeltrack als opvolger single “Sink In”, kondigt Charlie Cunningham zijn tweede album 'Permanent Way' aan, uitgebracht op Infectious/BMG. Cunningham verbleef gedurende twee jaar in Sevilla, en dat heeft - volgens we vernemen - invloed gehad op deze schijf.
Hoe de man het er met die zogenaamde moeilijke tweede vanaf brengt, vroegen we ons luidop af. Cunningham moet het hebben van zijn zeer broze en breekbare stem, in combinatie met akoestische gitaarlijnen die gevoelige snaren raken, op een eenvoudige maar doordachte wijze. "Cunningham maakt muziek die je kunt zetten naast José Gonzales en Damien Rice'', lezen we in een biografie. En dat merk je al bij die eerste song, “Permanent Way”. Eigenlijk liet Cunningham al dankzij die breekbare en verdovende single “Sink In” in zijn kaarten kijken. Het blijkt ook de rode draad op de volledige plaat te zijn. Ook “Headlights”, “Different Spaces” en het wondermooie “Bite” zijn omgeven door walmen van melancholie, gedrenkt in een sausje weemoedigheid en afgewerkt met zachtmoedigheid die je hart verwarmt. Cunningham blijft doorheen de gehele schijf met zijn aanstekelijke gitaargetokkel en zachte stem uit datzelfde vaatje tappen. Maar net doordat die gevoelige snaar wordt geraakt, op een eenvoudige wijze die beklijft, stoort dit allerminst. De synthesizer en drum doen het geluid wat voller klinken, maar het is toch die combinatie gitaar en stem van Charlie Cunningham dat ons het meest over de streep trekt. Song na song doet hij je wegdromen, en brengt je onder hypnose waardoor een gemoedsrust over jou neerdaalt.
Charlie Cunningham is het schoolvoorbeeld van een singer-songwriter die in drukke tijden een mens tot 'zen' kan brengen door eenvoudig gebruik te maken van een akoestische gitaar en een stem die zalvend je hart raakt. De man doet niet aan het optrekken van geluidsmuren, noch wordt intensief tewerk gegaan. Eerder schittert hij in eenvoud door deze aanpak, waarbij harten diep worden geraakt. Om die eerder gestelde vraag te beantwoorden. De moeilijke tweede is een pareltje geworden, waarmee Cunningham definitief zijn stempel drukt op dat typische singer-songwritergebeuren. We zijn er zeker van dat  de man menig festivalweide, of concertzaal zal ontroeren en in vervoering brengen door deze bijzonder emotionele aanpak.
Charlie Cunningham staat op 13 oktober in Ancienne Belgique. Als de nachten kouder worden zal hij zorgen voor een warme gloed door zijn stem en uitstraling. Op basis van deze schijf zijn we daar heel zeker van.

Tracklist: Permanent Way 04:12, Don't Go Far 03:39, Sink In 03:21, Headlights 03:32, Different Spaces 03:40, Monster 04:09, Interlude (Tango) 01:11, Bite 03:33, Hundred Times 03:09, Maybe We Won't 03:11, Force Of Habit 05:11, Stuck 03:46

Cellista , ofwel Freya Seeburger, is een Amerikaanse celliste die bekend staat om haar werk met artiesten uit verschillende media. Live-optredens van Freya zijn onconventionele performances waar klassieke muziek, theater, improvisatie en visuele kunst worden verbonden met muziekstijlen als pop, hiphop, klassieke muziek en zoveel meer. Daarvoor wordt veel gebruik gemaakt van de cello en vocale inbreng die dicht aanleunt bij opera. Cellista's debuutalbum 'Finding San Jose' werd uitgebracht in de herfst van 2016 en bleek een meesterwerk waarop grenzen werden verlegd, waar geen grenzen zijn. Ook met haar nieuwste plaat 'Transfiguration' verlegt Cellista wederom meerdere grenzen wat 'muziek tot kunst verheffen' betreft.
Politiek beladen teksten worden op een poëtische wijze naar voor gebracht door enkele streepjes 'spoken art' in de vorm van “Rupture”, gevolgd door muzikale en vocale parels waarbij de aanhoorder telkens een spiegel wordt voorgehouden. Cellista heeft het in haar geval vooral over de Amerikaanse politiek. We gaan daar niet verder over uitwijden. Om te weten wat haar standpunt is, raden we aan deze schijf intensief te beluisteren. We willen het in deze recensie vooral hebben over het gevoel achter al die politieke en andere boodschappen. En Cellista slaagt er als één van de weinige in sprankelende celloklanken en operastemmen te verbinden met poëzie die me doet denken aan één artieste: Patti Smith. Hoewel Cellista niet direct een punkschijf uitbrengt, de 'punk'-ingesteldheid waardoor een poëte als Patti Smith ons ook diezelfde spiegel voorhoudt, vinden we dus ook terug op 'Transfiguration'.
Het vermengen van uiteenlopende muziekstijlen is de rode draad op deze schijf. Zo wordt bij "Look Homeward, Angel" rap en cello vermengd met de sprankelende stem van Melissa Wimbish die u in opperste ontroering totaal verweesd achterlaat. "When The War Began'' is een meesterlijke manier om de aanhoorder te confronteren met oorlog, dood en verderf. Een song die je tot tranen toe zal bedwingen. Ook nu weer valt daarbij de cello het meest op gecombineerd met een vocale aankleding die je een krop in de keel bezorgt. Maar eigenlijk gaat het op deze schijf dus vooral over hoe je door voortdurend te improviseren elke muziekstijl tot kunst kan verheffen. Een gemakkelijk brokje vlees levert Cellista bewust niet af, de aanhoorder wordt meegezogen in haar zeer visuele wereld waar donkere gedachten overheersen, maar waar ook de mens opstaat om de strijd daartegen aan te gaan.  Daarom is het ook belangrijk om deze schijf in zijn geheel te bekijken en te beluisteren. Elke song sluit perfect aan op de volgende, zoals je een bladzijde omdraait in een spannend boek om uiteindelijk bij de ontknoping totaal van de kaart achter te blijven bij een verdovende song als “Tzeva Adom”, waarna de rust in je hart wederkeert.
Rap, klassieke muziek, opera tot avant-garde, het zijn muziekstijlen die ogenschijnlijk niet of nauwelijks bij elkaar passen. Cellista slaagt er echter wel in om al deze stijlen te verbinden tot een logisch geheel. De poëtische aanpak, gecombineerd met een zeer theatrale en visuele inbreng - gekruid met de nodige zin voor improviseren - zorgen er dan ook voor dat 'Transfiguration' een kunstwerk geworden is, dat nog het best tot zijn recht komt op een podium waar de artieste haar performance ook visueel kan uitbeelden door middel van dans en beelden op het scherm.
Maar als u een beetje uw fantasie laat werken en die beelden voor de ogen houdt bij het beluisteren van deze indrukwekkende parel, zult u zich prompt verenigd voelen met een kleurrijke wereld die Cellista aanbiedt. Onderga deze schijf vooral met een open geest. En laat de fantasie in je hoofd het werk doen.

Tracklist: Rupture I 00:56, Confession 02:27, Rupture II 00:56, Look Homeward, Angel 06:28, Rapture III 02:52, You Can't Go Home Again 06:44, Rupture IV 01:50, Repetitions 03:03, Rupture V 01:44, When The War Began 07:21, Tzeva Adom 05:22, Look Homeward Angel (Radio Edit) 04:13

Coudron (zang), Combes (gitaar, bas), Vandromme (gitaar) en Vandewalle (drums) vormen samen Carneia. De muziek van deze heren ligt ergens tussen Tool en postmetal over bands als Soen en Wheels. Maar vooral heeft deze klasseband ons al meerdere malen bewezen over een eigen smoel te beschikken. Dat de band graag voortdurend buiten de lijntjes kleurt, bewezen ze eerder met de EP 'Symmetry Of Mind', maar ook op menig podia wist Carneia ons met verstomming te slaan.
Nu is er dus een nieuwe plaat, 'Voices of the void', waarop de band bewijst niet te houden van gemakkelijke brokjes vlees. Eerder bieden ze u een stevig menu aan, met allerlei spijzen en dranken die eerder op de maag blijven liggen. Waardoor je de dag daarna de adrenaline nog voelt kloppen in je hoofd.
Het gaspedaal wordt direct stevig ingedrukt bij “The Making Of The Universe” en dan zijn we vertrokken voor een verschroeiend hete en rauwe trip over hobbelige wegen. Instrumentaal kun je stellen dat de ene mokerslag volgt op de ander donderslag bij heldere hemel. Vocaal? Nu ja, Jan Courdon is op het podium een beest - dat is als compliment bedoeld. Hij steekt enorm veel uiteenlopende emoties in zijn vaak schreeuwerige stem. We vroegen ons meermaals af hoe hij het volhoudt. Hij slaat, voortgestuwd door zijn kompanen, eveneens op deze pracht schijf wild om zich heen. Al waanzinnig geworden gaat de band op eerder vernoemd elan door op “Blood And Candy”, ”Black Coffee” - ja wij drinken onze koffie ook liefst pikzwart-, “The Hangman” en “Shadow Man”. Er lijkt maar geen einde te komen aan die aardverschuivingen die de band doet ontstaan in ons hoofd. De band schippert bovendien, heel bewust wederom, tussen toegankelijk en rauw. En zet je daardoor voortdurend op het verkeerde been. Waardoor dat stuk vlees niet zo gemakkelijk verteerbaar is, maar eens verorberd smaakt het wel degelijk naar meer. En plots is daar een zeer intieme song als “Anthem For The Wasted”. Nog steeds heel dreigend grijpt de band je hier bij het nekvel en bezorgt je een waar kippenvelmoment waardoor je even op adem kunt komen, maar nog steeds de hete adem van waanzin in je nek voelt blazen. Afsluiter “Epilogue” is dan weer een experimenteel meesterwerk, waarbij registers worden opengegooid, binnen een chaotische omkadering. Waardoor je totaal van de kaart, in de hoek van de kamer achterblijft.
In navolging van eerder vernoemde EP en eerste langspeler 'All Tongues Of Babel', dat in 2013 op de markt werd gebracht, is 'Voices Of The Void' een nieuwe mijlpaal van een band die in het verleden grenzen verlegde waar geen grenzen waren, en er dus toch in slaagt dat opnieuw te doen. Zonder rekening te houden met de regels van het spel, doet de band  daarbij voortdurend aan stijlbreuken. Ze gaan op avontuur doorheen dat oorverdovende landschap van eerder vernoemde waanzin die je kunt lezen in de ogen van Jan Coudron op dat podium. Tot ook u, de luisteraar, eveneens tot diezelfde waanzin bent gedreven.

De Gentse band Beyond Our Sight mag dan een vrij nieuwe naam zijn in het metalwereldje - de band ontstond pas in 2018 - de leden van deze band hebben al wat watertjes doorzwommen. Die ervaring in het vak resulteerde eerder in de stevige, aanstekelijke singlec “Strenuous”. Die deed ons het beste vermoeden voor wat later nog moest komen. De band bracht eindelijk zijn debuut-EP op de markt. 'The Void Within' laat een band horen die nog veel kanten kan uitgaan en die we vooral het label ‘veelbelovend’ zouden willen opkleven.
In de promotie staat dan wel 'modern metal', maar feitelijk hoor je een mix van uiteenlopende stijlen. Gaande van deathmetal over metalcore naar groovemetal tot enkele sausjes thrash. Je vindt het allemaal terug op songs als “Mindless Impulses”, “Wasteland” en “The Void Within”. Muzikaal bekeken krijg je dus oorverdovende riffs en snelle uithalen die zorgen voor aardverschuivingen. Vocaal worden grunts, growls en screams afgewisseld met cleane vocalen. Met twee vocalisten (Lendert Francois en Micheal Van Wemmel) die elkaar perfect aanvullen, is daarmee ook de kers op de taart afgeleverd om de perfectie te benaderen. Wij waren nog het meest onder de indruk van songs als “Icarus”, waarbij de cleane vocals nog perfecter samenvloeien met emotionele grunts, zodat de haren op je armen rechtkomen. Geruggesteund door instrumentale toevoegingen die daar perfect op inspelen, bezorgt deze song ons een adrenalinestoot waar we eigenlijk al heel de tijd aan het wachten waren. Welke song er het best uitkomt? Het zal voor iedereen wel verschillend zijn, want deze band tapt dus bewust uit verschillende vaatjes en zal zo een ruim publiek aan thrash, death tot pure heavy metal kunnen aanspreken. Binnen dat ruime aanbod zit echter vooral nog ruimte om te evolueren. En dat is meteen het min en het pluspunt aan de schijf.
Een EP is altijd een soort visitekaartje waarmee een band wil tonen wat hij in zijn mars heeft. Dat de heren muzikanten zijn die weten waarmee ze bezig zijn en dus als virtuozen hun instrumenten bespelen? Dat is niet verwonderlijk, door hun staat van dienst. Het meest indrukwekkende is echter de samensmelting van uiteenlopende vocalen die de haren steeds doen recht komen op onze armen. Dat de band nog zoekende is, zorgt er echter voor dat de registers niet bij elke song worden opengetrokken, Althans die indruk krijgen we toch. Vaak lijkt men op de rem te staan, waardoor niet alles op deze schijf ons kan bekoren.
Maar Beyond Our Sight levert wel degelijk een knaller van een EP af waarmee ze nog alle kanten uitkunnen, en waardoor we mits links en rechts bijschaven zeker nog veel moois mogen verwachten binnen het extreme en andere metalgebeuren.
Er is dus prompt een nieuwe parel opgestaan in Gent, die vrij vlug zijn plaats zal opnemen op diezelfde metalkaart. Zeker weten.
Geef ze gewoon nog wat tijd en beluister deze plaat niet één maar meerdere keren. Maar vooral: hou deze band in het oog.

Tracklist: Mindless Impulses, Your Mind Makes It Real, Wasteland, The Void Within, Whitenoise, Icarus, Strenuous

Wat me bij Black Metal het meest aanspreekt is de occulte aankleding. Waarbij verhalen over legende en sage, uit vervlogen tijden worden verteld zodanig dat u zich prompt waant in die mythische omgeving waar die verhalen zijn ontsproten. Het meest houden we dan nog van het soort sterke verhalen over het land of stad van waaruit de band zelf komt. Daarmee gooide Kludde, ontstaan in de Aalsterse Valleien, in 2008 met het debuut 'In den vergetelheid' al heel hoge ogen. Mede doordat alles in de eigen vervlaamste taal werd gebracht, bleek Kludde een uniek project te zijn. Helaas hield de band er reeds in 2009 mee op, maar in 2014 herrees de Black Metal band gelukkig uit zijn as. Met 'In de Kwelm' wordt een nieuwe bladzijde omgedraaid. En deze keer blijkt Kludde meer dan ooit klaar om de Folkloristische Black Metal wereld volledig te veroveren.
Review - http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/74901-in-de-kwelm.html
We hadden ook een fijn gesprek met Mario en Wim over verleden, heden en toekomst van de band:

Mijn eerste vraag, Kludde bestaat circa 19 jaar. Maar het is al elf jaar geleden dat jullie iets nieuws uitbrachten? Wat is er gebeurd?
Snoodaert: We waren bepaalde dingen een beetje beu. Bij ons label Sandstorm was van in het begin, bij de release van onze eerste cd 'In den vergetelheid', serieus wat mis gelopen. Wij hebben niks van promotie of distributie gehad. Uiteindelijk hebben we alles moeten regelen, zijn we zelf onze eigen cd's bij de drukker gaan ophalen en hebben we zelf alles moeten bekostigen. We hoorden van het label niets meer. We wilden bijvoorbeeld bellen van hoe het zat, en kregen we niemand meer aan de lijn. Zo van die dingen die mis liepen.
Basstaerd: Wat die promotie betreft trouwens, Sandstorm had ook een ambitieuze show in Kuurne geboekt, met zelfs wat redelijk grote bands. Men had daar enorm veel volk verwacht. Op datzelfde moment was er ook een groot evenement in TRIX. Daardoor kwam er waarschijnlijk wat minder volk af naar Kuurne dan verwacht. We zijn er zeker van dat bepaalde bands daar nooit hun geld hebben gezien. Die organisatie is dus over kop gegaan. Het zijn zo allemaal dingen die ervoor zorgden dat Kludde nooit echt van de grond kwam.
Snoodaert: Maar de hoofdreden dat we indertijd gestopt zijn, is eigenlijk omdat we muzikaal niet meer op dezelfde golflengte zaten. De nieuwe nummers die we toen hadden , kregen we maar niet afgewerkt op een niveau dat iedereen er tevreden mee was. We waren het jaar van de release van ‘In den Vergetelheid’ heel actief als live band waardoor we het meeste van onze repetitie tijd gewoon de setlist aframmelden. We bleven maar aanmodderen. Het bleef dus allemaal wat duren, en ondertussen waren sommige leden van de band ook met andere projecten bezig. Omdat het maar niet van de grond kwam met Kludde hebben we de stekker uitgetrokken.

De nieuwste plaat 'In de Kwelm' bevat over het algemeen songs uit Aalsterse Folkore, is daar bewust voor gekozen?
Snoodaert: Ook onze vorige cd's waren eigenlijk al vooral rond locale Folklore opgebouwd. Daarom wilden we ook met deze plaat die richting uitgaan, en zijn we ons nog iets meer gaan verdiepen in de Folklore rond Aalst. Zo kwamen we toch best interessante verhalen tegen zoals 'Bloesdkoesj' of 'Kasteelke van Verdoemenis', een plaats waar ik als kind vaak vertoefde. Toch wel opmerkelijk. Gaandeweg hebben we dan zo een plaatje vol gekregen met songs over de Folklore in Aalst maar ook andere verhalen zoals het tragische “De Laatste Reis” over een kindermoord in een hotel aan het station in Aalst. 

Vanwaar de interesse voor die Folklore?
Snoodaert: Bij mij is die interesse er altijd geweest. Al vanaf jonge leeftijd ging ik in de bib bewust dingen opzoeken over allerlei Folklore. Het heeft me dus altijd wel aangesproken lang voor het ontstaan van de band. Medeoprichter en vorige zanger Uglúk, had dezelfde interesses als ik wat dat betrof, daaruit ontstond ook het idee om dat in muziek om te gieten. Uglúk is er niet meer bij, in 2014 bleek dat we niet meer op dezelfde golflengte zaten toen we de band terug op de rails wilden zetten. Maar de gezamenlijke interesse voor Folklore en black metal dat heeft dus wel gezorgd voor het ontstaan van Kludde als band.
Basstaerd: Bij mij ligt die interesse toch meer in de sfeer daar rond, niet echt de teksten of Folklore zelf eerlijk gezegd. Maar het is een bijzonder interessant concept om aan deel te nemen. Net daardoor. Ik zing soms wel eens een stukje, maar ik concentreer me eerder op de instrumentale omkadering. Omdat het net die sfeer daar rond is dat me het meest aanspreekt.

Heeft Aalst als Stad al interesse getoond om via jullie muziek promotie te maken rond de stad Aalst?
Basstaerd: Ze weten wat we aan het doen zijn. Maar ik denk dat die mannen wel wekelijks zo iemand zien binnen komen in het stadhuis die iets rond Aalst doet of wil doen. Zo hebben we gevraagd of we een filmpje konden gebruiken voor onze video clip van “Schramoeille” over de brand van de Sint Martinuskerk in 1947, dat werd aangevraagd en goed gekeurd. Geen enkel probleem, maar ook niets meer of minder. Maar om daardoor support van het Stad zelf te verkrijgen? Ik denk het niet, daarvoor krijgt Stad wel teveel van dat soort aanvragen denken we.

Als ik aan Aalst denk, denk ik direct aan Carnaval. Hoe beleven jullie Carnaval?
Basstaerd: We zijn daar niet mee bezig in die zin dat we in een carnavals vereniging of groep zitten, daar kruipt enorm veel tijd in. En daar hebben we gezien onze drukke agenda's dus geen tijd en interesse voor. Uiteraard is Carnaval wel voor ons drie dagen gewoon uit de bol gaan, en pinten pakken en ons uitleven. Op die manier 'beleven' we Carnaval dus wel.

Wat de nieuwe plaat betreft vind ik het feit dat jullie meer dan ooit dezelfde richting uitkijken enorm positief. Maar wat zijn eigenlijk de algemene reacties op 'In de kwelm'
Basstaerd: Tot nu toe zijn de reacties over het algemeen zeer positief moeten we zeggen. Recent was er echter één minder positieve recensie. De recensent viel over het feit dat hij de taal niet begreep of zo, vermoedelijk heeft hij er maar één keer naar geluisterd. Nochtans hebben we wat internationale pers betreft de nodige uitleg in het Engels verstuurd waar de muziek over gaat. Het is belangrijk om die verhalen te begrijpen, om de muziek van deze plaat ook te begrijpen. En daar ging hij toch in de mist denk ik.
Snoodaert: Wat me ook opvalt, is dat we met veel andere stijlen en bands vergeleken worden waar we eigenlijk toch niet rechtstreeks, of zelfs in de verste verte niet, de mosterd bij vandaan gehaald hebben. Voor ons klinken de meeste nummers gewoon als black metal, maar dan in onze geheel eigen stijl. Het is wel fijn om te horen dat mensen er meer dingen uithalen dan enkel black metal. Voor de ene is dat goed, voor de andere zijn we dan weer te afwijkend. Ik denk dat het grootste verschil onze sound is. Die is veel heavier dan bij de meeste black metal bands.

Het is me zelf ook opgevallen, ik moest toch ook even wat opzoekwerk doen om het 'echt te begrijpen'. De link tussen folklore en black metal is namelijk heel belangrijk. Daarom dat ook ik toch enkele luisterbeurten nodig had
Basstaerd: Het is inderdaad zo, als mensen dat beluisteren is het logisch dat ze zich afvragen wat is bijvoorbeeld die song “De laatste reis”. Het gaat over een kindermoord, wat toch zeer confronterend is. En het was belangrijk om dat in muziek te gieten, die spanning weer te geven die aansluit op die tekst.
Snoodaert: Muzikaal zitten er geen folk invloeden meer in, hoewel ik vind dat onze teksten en de nummers wel perfect aansluiten. Een nummer zoals “Poesjkapelle” heeft een vuile black 'n roll vibe die volledig past bij die twee chaotische low-lifes waarover dat nummer gaat, terwijl “Kasteelke van Verdoemenis” dan weer een heel duister verhaal is die dan over een meer slepend nummer geplaatst is.

Volgens ik heb vernomen zijn jullie zelfs al met een nieuwe plaat bezig? Vertel er eens wat meer over?
Snoodaert: Welja echt veel willen we daar nog niet over vertellen. Het zal dus een concept album worden, over wat het zal gaan , houden we nog even geheim. Het zal in elk geval terug iets meer experimenteel zijn, zonder dat het minder black zal klinken. We willen er bewust voor zorgen dat we niet worden vast gezet als Aalsterse gimmick band, die enkel in het dialect teksten schrijft. Dat gevaar bestaat. Om niet in die val te trappen, moeten we vooruit gaan en onszelf opnieuw uitvinden, andere richtingen uitkijken en iets anders proberen. Evolueren. Een nieuwe Kludde plaat zal altijd een beetje anders klinken dan de plaat ervoor, wij zullen nooit tweemaal hetzelfde doen.

Zijn er ondertussen optredens gepland?
Basstaerd: We staan o.a. op de Gentse Feesten in de Kinky Star op 22 juli, enfin 21 juli maar op middernacht. Wat dat gaat geven weten we nog niet. Maar goed. Ook op 20 juli in Ninove. We spelen ook in Zottegem 20 september. En spelen op 9 november op Unholy Congregation 2 - Oudenaarde. - https://www.facebook.com/events/2182699108482169/  - Enfin, onze agenda blijft vol lopen. Buitenlandse concerten voorlopig niet.

Wat zijn jullie eindelijk ambities eigenlijk?
Basstaerd: We hopen dat we nog lang kunnen doorgaan op de manier waarop we nu bezig zijn, platen uitbrengen, optreden en dergelijke meer, graag eens in het buitenland geraken deze keer. Zo lang we er maar plezier in beleven.

Blijft dit allemaal combineerbaar met gezin en werk. Want jullie spelen ook bij andere projecten?
Basstaerd: Ik denk dat het belangrijk is om steeds, op alle vlakken de juiste afspraken te maken. Zowel wat gezin als werk betreft. Zeker als je meerdere keren in de week gaat repeteren, en dan in het weekend vaak optreden, is dat echt nodig. Maar dat lukt dus zeer goed bij iedereen.

Vergeleken met de beginperiode, wat is het grootste verschil?
Snoodaert: Wellicht toch dat we ons minder met imago bezighouden, we zijn daar niet meer mee bezig en laten dergelijke details over ons gaan. We beleven daardoor meer plezier in ons samen spelen. Wat kledij en zo betreft, vroeger waren we daar echt mee bezig, pinnenbanden, enkel black metal T-shirts dragen... Maar op dat vlak zijn we toch ook - laat maar stellen - volwassen geworden. Zo kwam in onze beginperiode onze gitarist met korte broek aanzetten voor een live show, en spraken we hem daar over aan. Corpsepaint en korte broek? Haha, zoiets is dus nu niet meer aan de orde. We zijn daar allemaal niet meer mee bezig met die belachelijke details

Bedankt voor dit fijne gesprek, en uiteraard enorm veel succes

Valley Of The Sun is een Amerikaanse stonerrockband die sinds 2010 aan de weg timmert. De band bracht ondertussen een EP en twee albums op de markt. Dat is ook ons niet ontgaan. Over het debuut album 'Electric Talons of the Thunderhawk' , uitgebracht in 2014, schreven we dan ook: ''Electric Talons of the Thunderhawk ' is een album dat de globale hardrock- en stonerrockfan zeker zal aanspreken. De productie zit perfect in elkaar, de afwerking is subliem en de songs krijgen bovendien een zeker meezinggehalte. Dit zorgt ervoor dat op het podium een feestje kan gebouwd worden, weliswaar eerder rauw en met een donker randje. Maar eveneens omgeven door een streepje zonnige positiviteit.'' Op 24 mei kwam een gloednieuwe plaat uit via Fuzzorama Records. Een label dat ook toppers als Truckfighters in zijn stal heeft. We namen 'Old Gods' onder de loep en stellen vast dat kwaliteit altijd komt bovendrijven. Dat is ook hier weer het geval met die nieuwste schijf van één van onze favoriete stonerrockers.

De eerder vermelde mix van stonerrock met blues en hardrock elementen? Het  keert op deze nieuwe schijf eveneens terug. Maar toch merken we meermaals dat Valley Of The Sun, eerder subtiel, ook psychedelische invloeden vermengt in zijn sound en dat is een welgekomen verademing. Via het lekker aan de ribben klevende 'Old Gods' wordt je dan ook prompt gehypnotiseerd en voel je je wegdrijven naar woestijnlandschappen, zo eigen aan pure stonerrock. Het unieke aan deze band is dat ze in hun muziek duisternis en licht verbinden tot een magisch geheel. Zo klinkt “All We Are” ergens wel dreigend, maar voel je je ook zeer comfortabel in het duistere aanbod. Te rustig is het allemaal niet, er wordt stevig uitgehaald. Stonerrock moet het namelijk hebben van zompige riffs die je verdoven en in het beste geval kippenvelmomenten bezorgen. En ook dat laatste keert steeds terug op deze lekker verschroeiende hete schijf.

In het verleden vergeleken we de band met Kyuss, een band waar ze naar mijn mening ook op de nieuwste schijf nog het beste tegen aanleunen. Maar het mag duidelijk zijn dat Valley Of The Sun anno 2019 vooral een eigen smoel heeft. De band is dus volwassen geworden. En zet dit met daarop volgende pareltjes van stonerrocksongs als “Dim Vision”, “Firewalker” en “Faith Is For Suckers” meermaals in de verf. Eén voor één songs waarbij je dan ook een adrenalinestoot van jewelste te verwerken krijgt, waardoor je prompt gaat headbangen en de luchtgitaar bovenhaalt. Ook bij de daaropvolgende songs blijkt dit de rode draad te zijn doorheen het stonergeheel, tot aan de afsluiter “Dream Sands”.

Valley Of The Sun is anno 2019 nog steeds een toonaangevende band binnen stonerrock en bewijst dat ze na al die jaren zelfs nog kunnen evolueren en groeien, zonder aan een stijlbreuk te doen. Die sompige stonerrock, vermengd met lekker aan de ribben klevende hardrock en blues staat nog steeds stevig overeind. De toevoeging van een eerder psychedelische tongval is echter een enorme meerwaarde binnen het geheel, die ons doet uitzien naar meer van dit moois in de nabije toekomst. Kortom: deze schijf boeit van begin tot einde en ook na meerdere luisterbeurten krijg ik  als fan van het genre een adrenalinestoot die me over de gehele lijn letterlijk doet zweven over de dansvloer.

Tracklist: Old Gods 6:00; All We Are 4:59; Gaia Creates 2:15; Dim Vision 3:55; Shiva Destroys 1:16; Firewalker 1:37; Into The Abyss 6:42; Faith Is For Suckers 3:30; Buddha Transcends 1:19; Means The Same 3:59; Dreams Of Sands 6:05

JP De Brabander (ex-LoopLizard, ex-DeLaVega), Sven Vande Neste (70’s Tush) en Jack Noise vormen samen This Can Hurt. De band ontstond in 2014 en bracht naast een EP in 2015 ook al een full album op de markt: ‘Nothing Matters’ (2017). Een plaat die binnen de wavescene enorm werd gesmaakt. Het was alleen wachten op de bevestiging. Die komt er nu in de vorm van een gloednieuwe schijf: ‘Worlds Apart’. Met een donkere, weemoedige hoes van een traan van verdriet en pijn wordt al aangegeven hoe de volledige plaat in elkaar steekt.

Na een intro waarbij de spanning te snijden is zijn we vertrokken voor een donker allegaartje van uiteenlopend allooi. “Hourglass” bevat drumwerk vergelijkbaar met wat new wavebands deden in de jaren ’80. Door middel van die opzwepende klanken ontstonden menig wave-feestjes. Maar feestelijk gaat het er niet aan toe bij This Can Hurt. Het gaat over verdriet, pijn, woede tot vertwijfeling. Zo is “The Fall Of Mark E Smith” niet alleen een ode aan de frontman van The Fall maar ook een protest tegen corruptie. Die boosheid komt wel geregeld terug op deze schijf en wordt vaak gebracht op een kille tot verschroeiende wijze, waardoor duisternis plots heel dansbaar wordt. Want inderdaad verbindt deze band eveneens new wave- met industrial-klanken die op de dansspieren werken. Als er toch een verandering is vergeleken met die eerste plaat, dan door de inbreng van nieuw bloed en een vocale inbreng waardoor grenzen nog meer worden verlegd en doordat de band flirt met verschroeiende industrial-metal. Zo kan een nog ruimer publiek aan wave/industrial-fans worden aangesproken. Soms horen we zelfs flarden Nine Inch Nails de revue passeren. Soms gaat de band eerder mysterieus tewerk, zoals bij “Some Days”. Die weemoedigheid, binnen dansbare omgeving die je doet zweven over de dansvloer, keert eveneens vaak terug. Zoals op die parel van een song “Diane”, waar de stem van Sven emoties van pijn, woede of angst bevat. Hij schreeuwt letterlijk zijn onmacht uit

‘Worlds Apart’ is een schijf gedrenkt in een doom/gothic-sfeertje. Waardoor de haren op je armen recht komen van innerlijke angst en vertwijfeling. Deze band heeft anno 2019 duidelijk vele gezichten en toont die allemaal op een even intensieve en emotionele wijze. Walmen boordevol intensieve weemoedigheid tot donkere melancholie maar ook stevig uitpakkende waardoor daken eraf vliegen. Dat is de rode draad op deze schijf.
This Can Hurt heeft duidelijk zijn eigen grens verlegd, en brengt DE perfecte industrial/wave/gothic-schijf uit die liefhebbers van al die stijlen met elkaar verbindt.

Tracklist: Intro, Hourglass, Worlds Apart, Fate, High Tide, Rivers Run Deep, Illusion, The Fall Of Mark E Smith, Some Days, Diane, Versus, For You.

Sinds 2014 maakt Diederik Nomden deel uit van de veelgeprezen tributebands The Analogues en Her Majesty, met welke hij de muziek van The Beatles resp. Crosby, Stills, Nash and Young levend houdt. De honderden live-optredens in uitverkochte theaters door het hele land, maar ook in zalen als Carré, het Concertgebouw en Ziggo Dome, hebben hem als instrumentalist, maar vooral als leadzanger naar een internationaal niveau getild. Gelukkig heeft Nomden besloten om al die ervaring, zijn vrije uren en zijn energie te stoppen in het schrijven van nieuwe muziek met als klinkend resultaat ‘Wingman Returns’. Na zijn lovend ontvangen debuut ‘Royal Parks’ is het uitzien of hij ook met die moeilijke tweede evenveel kan overtuigen. Nu, de warme gloed die over ons neerdaalt, bij elke luisterbeurt opnieuw, zegt meer dan genoeg.
De man gooit vanaf “Swim Ashore” zijn grootste wapen in de strijd: zijn uiteenlopende stembereik. Zachtmoedig, zwevend, je bij het nekvel grijpend en tot tranen toe bedwingend. Hij doet het allemaal. De man is dan ook een meester in het bespelen van emoties. En dat doet hij dus ook uitvoerig op daaropvolgende parels als “You Still Turn Me On” en “Not The Only One”. We vroegen ons af of er geen persoonlijk verhaal schuilt achter sommige songs? Want hij stopt zoveel emoties daarin, alsof hij zijn ziel compleet bloot geeft. Instrumentaal klinkt deze schijf uiteraard ook breekbaar en broos. Nee, die geluidsmuur moet er niet aan geloven. Maar ons hart wel, telkens Diederik de hoge noten aanslaat, zoals bij het al even schitterende “On My Back” en “Carolina”. Dan bezorgt hij je koude rillingen. Niet van angst maar van puur en intens geluk. Kwalitatief bekeken valt er eveneens geen speld tussen te krijgen. Alles is mooi uitgewerkt, de perfectie wordt instrumentaal en vocaal voortdurend overschreden. Echter, net door die bijzonder warme soulvolle uitstraling van Diederik zelf blijft de spontaniteit gelukkig ook overeind staan. Van het afleveren van een routineklus is dus ondanks die perfectie, gelukkig geen sprake. Integendeel zelfs.
Nomden leeft zich compleet uit op zijn tweede soloplaat en levert een perfect werkje af dat harten diep zal raken. Met zijn bijzonder tot de verbeelding sprekende stem en uitstraling ontroert hij voortdurend en voert je weg naar verre oorden.

Tracklist: Swim Ashore (3:15); You Still Turn Me On (3:24); Not The Only One (3:09); Motel Blues (3:31); Gamer (3:11); I Do (3:36); On My Back (3:10); Carolina (3:11); Weighing You Down (3:04); For Your Sundays (3:51)

Wat me bij blackmetal het meest aanspreekt, is de occulte aankleding waarbij verhalen over legendes en sagen uit vervlogen tijden worden verteld zodanig dat u zich prompt waant in die mythische omgeving waar die verhalen zijn ontsproten. Het meest houden we dan nog van het soort sterke verhalen over het land of stad van waaruit de band zelf komt. Daarmee gooide Kludde, ontstaan in de Aalsterse Valleien, in 2008 met het debuut 'In Den Vergetelheid' al heel hoge ogen. Mede doordat alles in de eigen vervlaamste taal werd gebracht, bleek Kludde een uniek project te zijn. Helaas hield de band er reeds in 2009 mee op, maar in 2014 herrees deze blackmetalband gelukkig uit zijn as. Met 'In de Kwelm' wordt een nieuwe bladzijde omgedraaid. En deze keer blijkt Kludde meer dan ooit klaar om de folkloristische blackmetalwereld volledig te veroveren.
Wat de band naam betreft, we hebben het trouwens eens opgezocht op www.volksverhalen.be/Kludde : ''Kludde is een kwelgeest die zich vaak onder bruggen of in holle bomen schuilhoudt en enkel 's nachts tevoorschijn komt. Wandelaars kunnen zijn komst enkel afleiden aan het geluid dat hij maakt. Kludde rammelt namelijk met een ketting die hij verplicht is aan zijn linkerenkel te dragen. Als hij eenmaal zijn komst heeft laten merken, springt hij de nietsvermoedende voorbijganger in zijn of haar nek. Deze is dan verplicht hem de rest van de nacht op zijn of haar rug te dragen. Als de dag weer aanbreekt of de voorbijganger zijn bestemming bereikt verdwijnt Kludde weer.'' De Schelde en mysteries rond die streek spreekt dan ook tot de verbeelding en wij wilden vooral dat gevoel, waarbij gruwelijke klauwen u de strot dicht knijpen, letterlijk voelen tijdens het beluisteren van deze schijf. Nu, dat heeft toch wat tijd nodig gehad. Want Kludde laat niet zomaar in zijn kaarten kijken. Maar eens vertrokken naar de streken uit die legende en sage is geen terugweg meer mogelijk.
“Schabouwelijke Praktijken I: De Rabauwen” is een schoolvoorbeeld van hoe de band anno 2019 tewerk gaat. De aanhoorder meesleuren in een, letterlijk, Hels verhaal. Een verhaal waarbij je het liefst je fantasie de vrije loop laat, zo intens gebracht dat je eens in datzelfde afgrijselijk verhaal aanbelandt. De rauwe vocale aankleding voelt aan als een traag gif dat je hersenpan binnendringt tot de ziel is vermorzeld en het hart uit je vege lijf is gerukt. “Kludde IV” en “Bloedkoesj” voelen dan weer aan alsof een bloederige, kolkende hete lava op jou afkomt. Waarbij je versteend van angst je lot tegemoet ziet en eens de hitte je de adem heeft ontnomen, je de demonische wezens uit je donkere fantasie strak in de ogen kijkt. Niet het soort blackmetal dat je beluistert voor het slapengaan, we raden dat ten stelligste af. Want dankzij Kludde komen de meest weerzinwekkende nachtmerries naar boven, die je tot waanzin zullen drijven. Een tendens die Kludde ook aanhoudt bij “Kasteelke Van Verdoemenis” - een titel die genoeg zegt. Ook “Poesjkapelle” is zo een typisch Aalsterse dialect-term die iedereen uit die streek kent. Tot de “Laatste Reis”- waarbij je uiteindelijk je lot in eigen handen neemt en de waanzin compleet in de ogen staat. Nu dat is dus wat mij betreft het soort folkloristische blackmetal, over het Vlaamse land en waterlopen, waarvoor ik graag uit mijn comfort zone treed.
We gaan u niet vervelen met verhalen uit de Aalsterse legendes, zoek die gerust eens op. Een sprookjeachtige wereld, boordevol duisternis en verschroeiende aarde die je ziel doet branden, dat is wat Kludde ons voorschotelt met “In de Kwelm”. Folkloristische verhalen worden verteld op een zodanige wijze dat uw fantasie trouwens - zoals eerder aangegeven - voortdurend wordt geprikkeld. Zo intensief, dat je daadwerkelijk terugkeert naar het verleden. De legendes die toen leefden zorgden voor angst. Angst die eveneens terugkomt in de duivelse vocalen en instrumentale perfectie die klieft als een botte bijl doorheen je vege lijf.

Kortom: in huis halen dus die handel, als je houdt van donkere verhalen over legende en sage uit eigen streek. Puurder dan dit kan occulte black metal namelijk niet zijn. Dat het is gebracht in de eigen Vlaamse taal, is bovendien een extra pluspunt. Trouwens slaagt Kludde erin je te prikkelen om al die legende en sage, en de achtergrond daarvan, eens op te zoeken. Een betere wijze om het toerisme rondom Aalst te promoten, zullen we niet snel vinden. Toch?