Uniek zijn in het deathmetalgenre, kan dat nog? We vermoeden van niet. Het enige dat je als band kan doen is die grens proberen bereiken waardoor de aanhoorder van jouw muziek tot waanzin wordt gedreven en op het puntje van zijn of haar stoel gekluisterd zit te luisteren met het angstzweet op de lippen. Dat is met andere woorden het gevoel dan ook het gevoel dat ikzelf eveneens vanbinnen moet krijgen bij het beluisteren van een typische deathmetalschijf. Invocation Of Death is zo een typische deathmetalact uit El Salvador die ons door middel van een verschroeiend debuut 'Into The Labyrinth Of Chaos' meesleurt naar die meest donkere kant van onze ziel waar het voor een liefhebber van deathmetal altijd fijn vertoeven is.
En daarmee is zowat het meeste over de band en schijf gezegd. De heren maken er geen woorden aan vuil en grijpen je vanaf de eerste song, “Embrace of Hate”, bij de strot om niet meer los te laten tot het eindpunt. De ene mokerslag is pas voorbij of daar is een volgende vuurbal die in je gezicht tot ontploffing komt. We waren meerdere keren diep onder de indruk van die vlijmscherpe gitaarriffs, knallende drumsalvo's. Maar het is toch vooral die ijzingwekkende stem - komende uit de diepste kerkers van de Hel - die je gegarandeerd koude rillingen tot op het bot bezorgt. Dat wordt telkens opnieuw in de verf gezet met daaropvolgende songs als “Letanias Del Caos”, “Solar Crisis” en “En El Altar De La Misantropia”. Dat de schijf in verschillende talen wordt gebracht, is wellicht een bijkomstig pluspunt waardoor we nog meer over de streep worden getrokken.
Het enige minpunt? Feitelijk brengt Invocation Of Death niets nieuws onder de zon, en dreigen daardoor verloren te lopen in het overaanbod van releases en bands binnen het deathmetalgenre. Maar wat ze doen is wel degelijk gewoon af. Zowel puur technisch als wat het gevoel van innerlijke angst betreft, valt er nergens een speld tussen te krijgen. Deze band brengt deathmetal van eenzaam hoog niveau, waardoor elk beetje liefhebber van dit genre deze schijf met een gerust hart in huis kan halen. Want ook bij songs als “Thc Covenant” en afsluiter “The Art Of The Deformed” worden op een ijzingwekkend verschroeiend tempo gebracht waardoor je als aanhoorder niet anders kunt dan je gewillige laten meesleuren naar die bodem van de Hel. Nee, enig medelijden of licht in de duisternis is er niet te bespeuren.
Wie houdt van deathmetal van de meest donkere en intensieve soort, in zijn meest pure vormen, zal niet bedrogen uitkomen met deze bijzonder indrukwekkende deathmetalschijf. Ook al voegt Invocation Of Death daar niets nieuws aan toe, het angstzweet staat na vier luisterbeurten nog steeds op onze lippen, wat ervoor zorgt dat ook wij prompt vallen voor plaat en band.

Tracklist: Embrace Of Hate; Letanias Del Caos; Solar Crisis; En El Altar De La Misantropia; Crawling In The Dark; The Covenant; The Art Of The Deformed.

De Griekse death/doommetalband Humanity Zero ontstond in 2003. Oorspronkelijk als meer uitgesproken deathmetalband is Humanity Zero ondertussen geëvolueerd naar eerder doommetal. Hoewel die knipoog naar deathmetal ook anno 2018/2019 nog stevig overeind staan. Dat blijkt op 'Proselytsm', uitgebracht in oktober 2018. Dit album lijkt dus toch eerder omgeven te zijn door walmen van trage en lome doom. En daar is uiteraard niets mis mee, integendeel.
Dat intensieve donkere, waarbij je traag en dreigend onder hypnose wordt gebracht voelen we al bij “Celebrating The Opener Of The Way”, een circa zeven minuten lange huzarenstuk, waarbij vooral die ijzingwekkende grafstem van Kydoimos de haren op onze armen doet rechtkomen van pure angst. De best lang uitgesponnen songs, binnen een zeer melodieuze stijl gebracht, doen je dan ook telkens opnieuw naar adem happen. Door middel van atmosferisch klinkende synthesizerklanken en melodieuze riffs wordt je tot waanzin gedreven, langzaam maar zeker. Waarna een vocale aankleding, gedrenkt in typische deathmetalgrunts je naar adem doet happen.  Ook wij lieten ons gewillig meedrijven naar heel onaards aanvoelende oorden bij daarop volgende parels als “Ruler Of The Ultimate Void Of Chaos” tot sublieme meesterwerken als “Nightmare Corpse-City” en “Thou Shalt Emerge”.
Eén voor één songs die gedrenkt zijn in datzelfde intensieve donkere badje van typische melodieuze doom, die je een krop in de keel zullen bezorgen eens je die trip echt durft aangaan. Want je moet er dus toch wat voor open staan om het plaatje echt te begrijpen.
Het is namelijk geen gemakkelijk brokje vlees dat Humanity Zero je voorschotelt. Voor wie echter houdt van typische intensieve duisternis, zal dit dan ook een schijfje zijn om van te snoepen. Geluidsmuren worden dus niet afgebroken. Eerder wordt op een trage en lome wijze de ziel aangesproken, tot duivelse klauwen je langzaam de adem ontnemen waarna je met angst in de ogen naar een eindpunt wordt gedreven. In de vorm van afsluiter “Dark Angel Of The Four Wings” verschijnen nogmaals mystieke wezens uit het donkere rijk. Die, eens je je gewillig door hen laat hypnotiseren, meesleuren naar die Griekse Hel waaruit ontsnappen onmogelijk is.
Humanity Zero maakt het de aanhoorder bewust niet gemakkelijk, door traag maar meedogenloos tewerk te gaan. Waardoor de luisteraar zich dus echt gewillig moet laten meedrijven naar die voornoemde oorden van verderf. Liefhebbers van dat typische melodieuze, atmosferische en zeer intensieve doomsfeertje met een vocale grunt gedrenkt in een deathmetalbadje, zullen hierin zeker hun gading vinden. Ook wij, liefhebber van deze soort trage doom atmosfeer, voelden een deugddoende duisternis over ons neerdalen. Waardoor we met plezier onze ziel bloot legden voor de demonische wezens uit die Griekse onderwereld.

Tracklist: Celebrating The Opener Of The Way; Ruler Of The Ultimate Void Of Chaos; The Slumbering One; The God Of The Bloody Tongue; Nightmare Corpse-City; The Black Goat In The Woods With A Thousand Young; Thou Shalt Emerge; Dark Angel Of The Four Wings.

Eternal Breath werd opgericht in 1996 door Andy Polfliet en gitarist Marino Decaluwé, die toen nog beiden gitaar speelden. Na 3 demo’s , (1997) ‘Empire of Eternity’,(2002) ‘Symphony of Agony’ en (2006) ‘Welcome To Hell’ en vele bezettingswijzigingen later, bracht de band na circa 20 jaar een nieuwe CD op de markt , onze ‘The Joker’ die overal heel goed werd ontvangen. Ook op menig podia bewees Eternal Breath zijn nieuwe adem te hebben gevonden en klaar te zijn om een nieuwe bladzijde om te slaan. In mei dit jaar wordt een nieuw hoofdstuk geschreven onder de naam 'World Of Chaos'. Waar de band nog maar eens zijn eigen heavy metal grens verlegt en heden en verleden perfect met elkaar weet te verbinden tot een magistraal sterk klinkend geheel.
Vanaf die eerste parel, “My Redemption”, grijpt Eternal Breath je, bij wijze van spreken, bij het nekvel en zorgt ervoor dat je stevig begint te headbangen en de song uit volle borst meebrult, zoals dat hoort binnen het power/heavymetalgenre eigenlijk. De verschroeiende solo's blijven over de hele lijn je rond de oren vliegen, maar ook de vocalist is heel goed bij stem. Echter is dat niet wat ons het meest over de streep trekt. Nee, je hoort al bij die eerste song dat Eternal Breath anno 2019 een band is geworden waar iedereen echt dezelfde kant uitkijkt. Het is ooit anders geweest. Er valt puur technisch bekeken ook bij daaropvolgende songs “Never Surrender”, “Need For Speed” en “Fire” geen speld tussen te krijgen. Dat het spelplezier eveneens uit de boxen loeit, waardoor je de ene na de andere adrenalinestoot te verwerken krijgt, dat bezorgt ons kippenvelmomenten.
“Fight For Metal” - die titel kan je letterlijk nemen. In tijden waar gitaarmuziek het steeds moeilijker krijgt om door een groot publiek opgemerkt te worden haalt Eternal Breath alles uit de kast, van lekker aanstekelijke gitaar riffs tot verdovende drumsalvo's die aan je ribben blijven kleven. Om op deze wijze te blijven vechten voor het pure metalgenre. Een ander pluspunt op deze schijf is dan weer het gevarieerde aanbod, “Follow You Dreams” start als een soort ballade, maar gaandeweg worden alle registers opengegooid tot in een razendsnelle finale het dak van onze woonkamer er ook afvliegt.
Origineel klinkt het allemaal niet, maar doordat deze band op een verschroeiend wijze je het ene oorgasme na het andere bezorgt daardoor hebben we op dit pareltje van een power/heavymetalschijf dus geen enkel minpunt gevonden. En dat is dus niet de verdienste van die gitaristen, of de drummer die zijn drumstel tot gort mept. Noch de vocalist, die met zijn hoge stembereik geluidsmuren afbreekt. Nee, elke schakel van Eternal Breath is minstens even belangrijk. Elke riff sluit perfect aan op die verbluffend perfect klinkende drumpartij, of de stem die de haren op je armen doet recht komen. En dat is niet alleen de grote sterkte van deze schijf, maar ook van Eternal Breath anno 2019.

Eternal Breath benadert anno 2019 op alle vlakken de perfectie, door het uitbrengen van een schijf die van begin tot einde je metalhart sneller en sneller doet slaan. Maar vooral meer dan ooit hoor je, en dat kunnen we echt niet genoeg herhalen, een band waar iedereen dezelfde kant uitkijkt. Wat resulteert in songs van verdomd hoogstaand niveau, die één voor één aan je ribben blijven kleven, je aanzetten tot stevig headbangen bij voorkeur met de versterker op tien, en de luchtgitaar in aanslag. Kortom: een  klasseschijf van deze Belgische band, die na zoveel jaren zijn nieuwe adem heeft teruggevonden. Dat bewezen de heren ons 'on stage' al een paar keer de laatste tijd, en dat zet Eternal Breath met deze verschroeiende schijf boordevol perfectie van eenzame hoogte, nog meer in de verf.

Tracklist: My Redemption; Never Surrender; Need For Speed; Fire; Fight For Metal; Follow Your Dreams; Power And Glory; Hard Life; The Greatest Loss; Revenge; YPMO.

Terugkeren in de tijd is iets dat ik zelden doe bij het recenseren van platen. Sommige albums verdienen echter, ook na vele maanden, de nodige aandacht, omdat ze niet worden opgemerkt door de doorsnee media binnen het metalgebeuren. We proberen zulke labels en bands dan ook in de schijnwerpers te zetten, omdat ze dat gewoon verdienen. Neem nu Automb. Deze Amerikaanse occulte blackmetalband bracht vorig jaar in oktober zijn debuut op de markt: 'Esoterica'. Een plaat die je doorheen schudt en die klinkt alsof die band al ruimschoots twintig jaar bezig is. Wat toch opmerkelijk is voor een debuut.
Dat puur kwalitatief de perfectie wordt overschreden is gezien de staat van dienst van de leden van deze band niet verwonderlijk. Want ondanks dat het over een gloednieuw project gaat, heeft ieder van de leden binnen deze band al ruimschoots zijn sporen verdiend. Zo heeft Drummer Scott Fuller al bij meerdere gerenommeerde bands zijn diensten bewezen. Hij bedient dan ook bij Automb de drumvellen alsof zijn leven ervan afhangt, verschroeiend uitpakkend tot iedereen murw geslagen in de hoek achter blijft. Ook gitarist Serge Strelsov heeft ondertussen ruimschoots zijn sporen verdiend bij meerdere bands. Ook hij tovert riffs uit zijn gitaar die recht doorheen je hart boren als vlijmscherpe zwaarden. Als kers op de taart is er die grauwe, griezelige stem van Danielle Evens, die je de uiteindelijke doodsteek toedient. De band gaat tekeer als losgeslagen demonen op een rollercoaster, die maar één richting uitgaat. De diepste putten van de Hel.
Elk van de songs, vanaf “Horned God” over “Mourned”, “Calle Of Hekate” tot “Into Nothingness”, gaat dan ook diezelfde waanzinnige weg op. Je zou kunnen stellen dat dit een minpunt kan genoemd worden. Maar door de perfecte kruisbestuiving tussen deze drie talentvolle muzikanten, met de bijzonder tot de verbeelding sprekende stem van Danielle - die klinkt als een hogepriester uit de hel, orden we echter letterlijk in een ijzeren greep gehouden, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Demonische klauwen wel te verstaan. Want die occulte aankleding, die de duistere fantasie van ons - en hopelijk ook de aanhoorder van deze plaat - prikkelt, is feitelijk nog het meest opvallende aan deze klasseschijf. Dit is de soort rauwe en dodelijke black metal waardoor we indertijd zijn gevallen voor dit genre. De schijf eindigt dan ook met een oerknal van jewelste, waarbij alle registers worden opengezet, en waarbij demonische wezens uiteindelijk de wereld overheersen. “Into Nothingness” is een titel en song die dat laatste nog wat meer in de verf zet.
Automb is een typische occulte black/deathmetalband die goed heeft begrepen hoe ze duisternis zodanig intensief kunnen doen klinken, dat je je prompt horror verhalen voor de geest haalt en de meest donkere gedachten naar boven komen. Zo intens dat je badend in het angstzweet zit te rillen op je stoel tijdens het beluisteren daarvan. Zelfs als de zon door je raam schijnt - wat tijdens het beluisteren hiervan het geval was - voelt het aan alsof eerder we in ultieme duisternis zijn aanbeland. En dat laatste trekt ons over de gehele lijn nog het meest over de streep.
Kortom, Voer dus voor de black/deathmetalfan die houdt van intensief genieten in die duisternis en daarbij graag zijn donkere fantasie de vrije loop laat.

De Italiaanse blackmetalband Acheronte ontstond in 2010 en manifesteert zich als anti-christen tot satanisch. Dat bleek al uit zijn debuut 'Ancient Fures' (2016). Voorheen had de band enkele splitalbums uitgebracht: 'The Last Prayer' met Khephra en Black Faith en 'Eternal Evil' met Noctifer, Hate Them All en Arma Christi in 2013, en de EP 'Genesis of Evil'. Begane Satanische wegen worden verder bewandeld op het eind 2018 uitgekomen 'Son Of No God'.
“Heralds Of Antichrist” is alvast een zeven minuten lange mokerslag in het gezicht, met een vuurkracht vergelijkbaar met een allesverwoestende orkaanuitbarsting, of het geroffel van oorverdovende donderslagen bij klaarlichte hemel. Prompt zwaait die poort van de Hel met een oerknal open, en zijn we vertrokken voor een trip waar duivelsaanbidders zich het meeste thuis voelen. Ook “Babylon Unholy Hammer” en “Son Of No God” zijn lang uitgesponnen aardverschuivingen die ervoor zorgen dat de vuurtongen van diezelfde Hel als een hete lava over het land stroomt tot geen enkel huis of tuin nog overeind staat, laat staan je ziel. Agressieve riffs, die genadeloos door je lijf klieven als een botte bijl. Militaristische aanvoelende drumpartijen, die klinken alsof je hersenpan circa 45 minuten lang wordt ingeslagen. En een stem die klinkt alsof de zanger van dienst compleet waanzinnig is geworden en u als aanhoorder eveneens tot diezelfde waanzin drijft vormen de rode draad doorheen deze typische blackmetalschijf. Bij afsluiter “Fall Of Perfection” wordt dit door middel van een meer dan twaalf minuten lange wervelstorm van de donkerste soort nog maar eens in de verf gezet.
Dat Acheronte weinig of niets toevoegt aan zijn ondertussen gekende geluid, stoort niet. Want de band slaagt ook anno 2018/2019 nog steeds in zijn opzet. Het doen ontstaan van een Helse chaos, waardoor satanische wezens het via apocalyptische taferelen hier prompt kunnen overnemen. Dat is het soort black metal, met knipoog naar satanische occulte inbreng, dat ons steeds opnieuw over die duistere streep trekt.
Kortom, 'Son Of No God' is gewoon weer een geweldig sterk klinkende plaat voor fans van het snelle, agressieve en blasfemische soort blackmetal. Aan de doorsnee liefhebber van dit genre? Aanschaffen die handel dus, u zult niet worden ontgoocheld.

Tracklist: Heralds Of Antichrist; Four Beasts; Babylon Unholy Hammer; Transcendental Will; Son Of No God; Fall Of Perfection.

Toen we A Thousand Sufferings in 2017 aan het werk zagen in Het Bos in Antwerpen schreven we daarover: 'A Thousand Sufferings brengen dus vooral een lekker potje doom/black dat aan de ribben blijft kleven. Waardoor we uiteindelijk toch over de streep worden getrokken.’
Deze band is ontstaan uit uiteenlopende bands binnen de Belgische blackmetalscene. Die ervaring binnen die scene zorgt ervoor dat een technisch hoogstaand potje black/doom wordt voorgeschoteld waar geen speld valt tussen te krijgen. Gitaarriffs snijden als vlijmscherpe messen door je vlees en het drumgeroffel gaat telkens door merg en been. Maar het is vooral de opvallend rauwe en verscheurende stem van PJ Turlinckx die ons het meest over de streep trekt. Die laatste beschikt dan ook over een stem als een klok, waardoor voornoemde poorten van de Hel nog meer openzwaaien. Dat merkten we vorig jaar nog toen we de band zagen aantreden op het gezellige festival Unholy Cogreation. De band bracht ondertussen met 'Bleakness' een album op de markt waar die walmen van intensieve zwaarmoedigheid je eveneens vanaf de eerste tot de laatste song de keel dichtknijpen.
Na een - naar de normen van deze schijf - vrij korte, dreigende intro zijn we vertrokken voor een reis naar de donkerste kamertjes van onze ziel. “Antagonist” is niet alleen oorverdovend lang uitgesponnen song van bijna tien minuten, die voornoemde donkere klauwen grijpen om zich heen, alsof ze bloed hebben geroken. Bloed van de mens welteverstaan. Duisternis zorgt vaak voor nachtmerries en angstig om jou heen kijken. A Thousand Sufferings slaagt erin jouw meest weerzinwekkende demonen op te roepen op deze schijf, op een enerzijds trage maar meedogenloze wijze. Om anderzijds, eens alle registers opengetrokken, die oorverdovende geluidsmuur op te trekken die je hart letterlijk door midden scheurt. “Temple”, “Ghostriders” en het negen minuten lange “Faces” zijn dan ook allemaal gebouwd rond die totaalbeleving waarbij je je hart in je keel voelt kloppen, en je op het puntje van je stoel zit te rillen van pure angst. De bijzonder griezelige aankleding laat geen streepje zon door. En dat zorgt dan weer voor één van de meest angstaanjagende nachtmerries, die u zich prompt voor de ogen haalt.
Net zoals op dat podium is het de kruisbestuiving tussen die vlijmscherpe riffs , verpulverende drumsalvo's waardoor wervelstormen zorgen voor de ene na de andere aardbeving, met een rauw en onaards aanvoelend stemgeluid dat ons de ultieme doodsteek toedient en dat ons het meest over de streep trekt. 'Bleakness' is geen plaat voor tere zieltjes, want de zenuwen staan van begin tot einde gespannen tot je - eens de rit over is - wakker wordt badend in het zweet van angst. Kortom: A Thousand Sufferings haalt de meest donkere gedachten bij ons naar boven, tot we compleet waanzinnig zijn geworden. Dit is het soort horrorscenario waarvoor wij graag, met een lekker potje popcorn, de cinema bezoeken. Dat is ook het soort black/doommetal waardoor we gewillig de confrontatie met onze meest duistere demonen aangaan. Puurder dan dit kan duisternis niet zijn.

Tracklist: Bleak 03:20; Antagonist  09:50; Clouds 05:15; Temple 08:20; Ghostriders 04:49; Faces 09:10

Het Mexicaanse duo Rodrigo Y Gabriela zorgde in 2005 voor een verademing in het muziekland. Rodrigo Sànchez en Gabriela Quintero zorgden in die periode namelijk voor een heropleving van het instrument 'de gitaar'. Ondertussen is de hype wel een beetje gaan liggen, maar het duo is niet stil blijven zitten. Vijf jaar na hun laatste album is het duo gitaarvirtuozen klaar voor een nieuwe bladzijde. Dit in de vorm van een knappe schijf 'Mettavolution' waar Rodrigo Y Gabriela ons weer onderdompelen in zuiderse atmosferen, net op tijd voor het lange festivalseizoen.
Hoewel hun typische fusion-muziek pas op het podium echt tot zijn recht komt, weten Rodrigo Y Gabriela ook op plaat die warme atmosfeer, zo eigen aan de band,  te creëren. Eigenlijk gewoon in verlengde van hun vroegere werk. Maar vooral kijkt het duo nog steeds dezelfde kant uit. En dat is nog het grootste pluspunt. Er is dus totaal geen sleet gekomen aan de goed geoliede machine die beiden samen vormen. Dat merken we al bij “Mettavolution”, de titeltrack. Diezelfde warme uitstraling waardoor we ooit op een festivalweide in ontroering werden gebracht, hoor je dus hier al terug.
En dan zijn we vertrokken voor een best aangename trip waarbij zowel Westerse als Mexicaanse culturen elkaar blindelings vinden. Streepjes aanstekelijke rockmuziek worden dan ook bij daaropvolgende songs als “Terracentric” en “Cumbé” verbonden met die typische Zuid-Amerikaanse aspecten. Ook dat was in het verleden al het geval.
Aan het concept is - zoals we aangaven -  dus in wezen niet zoveel veranderd. Maar dat stoort allerminst, omdat Rodrigo Y Gabriela een kwalitatief hoogstaand product afleveren, dat ons anno 2019 doet verlangen naar die lange zomeravonden rond het kampvuur van het leven.
Die draad van kwalitatief hoogstaande gitaarmagie wordt verder doorgetrokken op de volledige schijf. Waardoor we na vijf jaar kunnen stellen dat dit het wachten meer dan waard was. Niet dat de band andere wegen inslaat, maar dat het duo na al die jaren nog steeds de lat hoog legt op een gedreven manier met songs die één voor één aan de ribben kleven.
Rodrigo Y Gabriela was in het verleden een band die rockliefhebbers en fans van Zuid-Amerikaanse muziek perfect wist te verbinden en doet dat anno 2019 nog steeds op een magistrale wijze.
En dat laatste trekt ons nog het meest over de streep. Knappe schijf, van een duo dat we lang genoeg hebben moeten missen.

Tracklist: Mettavolution; Terracentric; Cumbé; Electric Soul; Krotona Days; Witness Tree; Echoes

De uit Oostenrijk afkomstige doom/sludgeband Reflector werd opgericht in 1997. Het duo Andreas Heller en David Ruemüller stonden de laatste jaren, volgens het bijgevoegde nieuwsbericht, een beetje met de rug tegen de muur tot ze vrij onverwacht Martin Plass, de getalenteerde zanger en bassist van de Striggles, tegenkwamen. In april kwam de nieuwe schijf op de markt en wij gaven het kleinood enkele straffe luisterbeurten. Opvallend: Martin Plass zijn inbreng zorgt voor een nieuwe wind bij Reflector, dat zijn nieuwe adem heeft gevonden. Wat 7 jaar na hun laatste schijf '15' resulteert in een gloednieuw album: 'Turn'.
De puur instrumentale magie die dit duo zo uniek maakt binnen het typische doom/sludge blijft overeind. Maar de stem van Martin - met momenten doet hij denken aan Ozzy Osbourne - blijkt dus een  enorme meerwaarde in het geheel te zijn. Die donkere doomatmosfeer, die je bedwelmt en ademloos achterlaat in de donkerste hoek van de kamer, komen we al tegen op instrumentale parels als “Turning” en “Grim Reaper”. En dan al voel je nog meer rillingen over je rug lopen als Martin zijn stem in de strijd gooit en alle registers daardoor nog meer worden opengetrokken. Dat blijkt uit songs als “Bar”, een quasi instrumentaal pareltje boordevol kippenvelmomenten die de doomliefhebber een oorgasme bezorgt. Waarna Martin zijn heel gevarieerde stembereik in de strijd gooit en ons telkens met verstomming doet achterblijven. Meermaals krijgen we een krop in de keel, sluiten de ogen en laten ons gewillig meedrijven. Als Martin zijn strot openzet, voelt dat aan als klauwen die je de adem ontnemen, waardoor je niet in slaap wordt gewiegd, maar eerder langzaam wordt platgeknepen. Tot alle de lucht uit je longen is verdwenen.
Enerzijds slaat de band je zowel instrumentaal als vocaal compleet murw. Anderzijds bedwelmt die kruisbestuiving, binnen een intensieve en zelfs rustgevende omkadering, je eerder. Razernij en woede zijn dan ook perfect verbonden met intimiteit die een gemoedsrust over jou doet neerdalen. Waardoor je je bij 'Turn' geen moment zult vervelen als sludge/doomliefhebber. Het was lang wachten voor de fans op een nieuw werk van Reflector, maar het is dat wachten meer dan waard geweest. De inbreng van Martin doet bovendien niet alleen een nieuwe wind waaien doorheen Reflector. Anno 2019 hoor je daardoor een frisse tot nieuwe sound tevoorschijn komen, met respect voor het verleden. De toekomst van Reflector ziet er dankzij deze gevarieerde, emotioneel heel intensieve, klasse plaat dan ook zeer rooskleurig uit. Of eerder zwart en donker en weemoedig, zoals het hoort bij doom en sludge.

Tracklist: Turning; Grim Reaper; Islands II; Bar; Leave The Rave; Down The Drain; If You Go Away

Primevil  is - zoals staat omschreven op hun facebookpagina - een narrative blackened deathmetalband uit Meerhout. De band bracht recent zijn titelloze debuut uit. Het is dus een vrij jonge nieuwkomer in dat genre. Echter blijken we niet te maken te hebben met groentjes in het vak, maar met topmuzikanten die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn. Dit merkten we onlangs toen de band optrad, Stormram Underground in Zulte. Technisch hoogstaande riffs en drumpartijen waardoor occulte walmen ontstaan die je letterlijk de keel dicht knijpen bewijzen deze stelling meermaals. De vocale aankleding van zanger/frontman Davy Roelstraete - die zowel cleane vocalen als verschroeiende growls naar voor brengt - blijkt dan weer de kers op de taart te zijn om ons prompt naar helse atmosferen te doen wederkeren. Het volledig verslag daarvan kan je nog eens nalezen op http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/74034-stormram-2019-underground-shows-stevige-blackened-death-metal-shows  .
De vraag die we ons stelden is of datzelfde gevoel ook weerkeert op schijf.
Wat het debuut betreft krijgen we te maken met een band die elke poort naar het licht sluit en de deuren naar de ultieme duisternis compleet openzet. De dreigende, verdovende instrumentale aankleding bezorgt je bij elke song een dodelijke adrenalinestoot. Maar het is toch die typisch naar blackmetal refererende vocale aankleding die je daarbovenop de ultieme doodsteek zal geven. Ingrediënten zo eigen aan het blackend deathmetalgenre worden telkens op een hoopje gegooid bij “Primevil”, “The Law Of Exchange” en “Excolvuntur”. En dit tot al even verschroeiende songs als “The Circle Of Fate”, “Blood Pact” en afsluiter “Reapers Of Eternal Sorrow”.
Het meest opvallende daarbij is dus inderdaad dat Primevil, net zoals op het podium, ook op plaat een occult verhaal vertelt over sages en legendes en de fantasie van de aanhoorder prikkelt. Welke fantasie naar boven komt? Dat mag je zelf invullen. Primevil houdt enkel de deur naar menige donkere poorten open en houdt de aanhoorder daarbij een spiegel voor die er griezelig uitziet. Telkens blijft de band diezelfde lijn aanhouden, waardoor je die koude rillingen, van de eerste noot tot de laatste donderslag, over je rug voelt lopen. En slaagt dan ook met brio in zijn opzet om je als aanhoorder onder te dompelen in donkere gedachten die je angst inboezemen. We raden alleen aan om de meest gruwelijke fantasie die in die gedachten voorkomt gewoon zijn werk te laten doen tijdens het beluisteren van dit heel intensief aanvoelende meesterwerk. Pas dan begrijp je echt waar het bij Primevil om draait.

Tracklist: Primevil; The Law Of Equal Exchange; Excolvuntur; The Circle Of Fate; Blood Pact; Reapers Of Eternal Sorrow.

Pamplemousse is, zoals we lezen op hun facebook pagina, een powertrio. Een soort noise-bluesgroep, ergens tussen RL Burnside, Unsane en George Michael . De Franse band bracht in 2017 zijn debuut op de markt. Dat titelloze album bevatte negen aanstekelijke songs die vanaf begin tot einde aan de ribben blijven kleven. Bovendien vermengt Pamplemousse elementen van noiserock met een potje blues, tot post-hardcore maar ook garagerock. Op hen een label kleven is dus bijna onmogelijk. Hoe het met de band ondertussen is vergaan? Pamplemousse is gewoon verder aan zijn eigenzinnige weg aan het timmeren. Medio april kwam een nieuwe schijf uit, 'High Strung', waarop de band grenzen blijft aftasten met oog voor experimenteren met stijlen en geluiden.
Dat laatste is al te merken bij opener “High Strung”. Geen song voor luisteraars die graag binnen de lijntjes kleuren, maar voer voor muziekliefhebbers die eerder houden van bands die graag op avontuur gaan door muziekland. Zowel vocaal als instrumentaal gaat het dan ook letterlijk alle kanten uit, ontstaat een gestructureerde chaos en is absurditeit tot het oneindige eveneens een fijne rode draad doorheen het geheel. Soms flirt de band wel met toegankelijke muziek zoals te merken is op songs als “Losing Control” en “Porcelain”, maar eens de registers - vocaal en instrumentaal - worden opengetrokken gaat Pamplemousse liever over tot lekker eigenzinnig experimenteren en nog maar eens improviseren. Je kunt er kop nog staart aan krijgen en daar houden we wel van, moeten we toegeven.
Nog een opvallend punt is dat de band enorm veel tempowisselingen invoert in zijn songs. Zo horen we eerder ingetogen soundscapes passeren bij “Back In LA”, en worden die prompt de nek omgedraaid door pompende riffs en drumwerk en een schreeuwerige stem die dreigend je de kop indrukt, wisselingen in emoties, veel experimenteren en improviseren.
Is er iets negatief aan deze schijf? Nu, als je houdt van enige structuur in het leven kan dit potje chaotische mengelmoes wat confronterend zijn, dat geven we ruiterlijk toe. Als je echter houdt van het avontuur opzoeken, binnen een brede muzikale omlijsting, dan is deze knappe schijf een plaat die je zonder verpinken in huis kan en moet halen.

Tracklist: High Strung 02:40; Dragon's Breath 02:29; Losing Control 03:35; Porcelain 03:56; Space Out 04:03; Heebie Jeebies 04:12; Back In LA 03:46; Ventoline 02:05; Top Of The Bill 03:33; Hot Fudge Monday 02:36